ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΙ ΗΜΕΙΣ! ΑΥΤΟΙ ΔΕ ΤΙ;

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

(Εἰς τὰς 23 Μαΐου 1954, ἐγένετο πολυπληθὴς συγκέντρωσις τοῦ λαοῦ εἰς τὴν μεγάλην αἴθουσαν τοῦ Ὀρθοδόξου Συλλόγου «Τρεῖς Ἱεράρχαι». Θέμα ὁμιλίας: Ἡ ευθύνη ὅλων μας διὰ τὴν ἠθικὴν καὶ κοινωνικὴν ἐξαχρείωσιν, ἡ ὀποία βαίνει πρὸς τὸ ζενίθ… Ἕν ἐκ τῶν πολλῶν δεῖγμα τῆς ἐξαχριώσεως˙ τὰ περιβόητα καλλιστεῖα, ὁ εὔσχημος αὐτὸς τρόπος τῆς ἐμπορίας λευκῆς σαρκός, τὸν ὁποῖον κατεδίκασε Διεθνὲς Δικαστήριον. Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες, ἀδελφαὶ καὶ μητέρες – ἀνεφωνήσαμεν εἰς τὸ τέλος. Ὁ ἐχθρὸς πρὸ τῶν πυλῶν. «Ἀντίστητε τῶ διαβόλω καὶ φεύξεται ἀφʼ ὑμῶν» ἀκούεται πλέον εὐκρινῶς ἡ φωνὴ τῆς Θείας Σάλπιγγος (Ἰακ. 4, 7). Μὴ ἀναβάλλωμεν οὐδὲ ἐπὶ στιγμήν. Ὀργανώσαμεν ἐπιτελικῶς τὴν ἄμυναν. Ἐπιτεθώμεν σφοδρῶς κατὰ τοῦ κακοῦ. Ἀποδοκιμάσωμεν ἰσχυρῶς τὰ αἰσχρὰ καλλιστεῖα. Ἀγωνισθῶμεν ἀνδρείως κάτω ἀπὸ τὰ τετμημένα λάβαρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Οὐδεὶς δισταγμός. Οὐδεμία δειλία. Ὅσοι πιστοί! Θὰ νικήσωμεν. Νικητὴς τῶν αἰώνων ὁ Χριστός!

Τὴν ἐπομένην, 24 Μαΐου, ἡμέραν Δευτέραν περὶ μεσημβρίαν ἡ πρωτεύουσα εἶδεν ἔξοχον θέαμα: Ἄνω τῶν 1000 ἀτόμων, οἱ πλεῖστοι τῶν ὁποίων νέοι καὶ νέαι, ἐγκαταλείψαντες πᾶν εἶδος ἐργασίας καὶ ἀσχολίας μὲ τὸ σύνθημα: «Ἐν τούτω Νίκα» εὐρέθησαν αἰφνιδίως εἰς τὸν πρὸ τῶν Παλαιῶν Ἀνακτόρων τῆς Πλατείας τοῦ Συντάγματος χῶρον καὶ διὰ ἐπιτροπῆς ἐπέδωκαν ψήφισμα εἰς τὸν Ὑπουργὸν τῆς Προεδρίας τῆς Κυβερνήσεως καὶ τὸν Ὑπουργὸν τῆς Δημοσίας Ἀσφαλείας.

Ὁ Λαὸς διεμαρτυρήθη ἐντόνως. Ἡ Κυβέρνησις ἄς ἐκτελέση τὸ καθῆκον της. Οἱ νόμοι οἱ ἀπαγορεύοντες τὰ θεάματα τὰ προσβάλλοντα τὴν δημοσίαν αἰδὼ εἶνε σαφεῖς, σαφέστατοι. Ὑπολείπεται ἡ ἐφαρμογή των. Ἀλλὰ πρὸς τοῦτο, χρειάζεται πνοὴ ζωῆς, ἵνα ἐκ τοῦ τάφου οἱ Νόμοι ἀναστηθοῦν.

Τὴν μεθεπομένην 26 Μαΐου ἡ καλλιστειακὴ ἐφημερὶς τῶν Ἀθηνῶν ἐξῆλθε τῆς κρύπτης. Ἀντελαμβάνετο πλέον, ὅτι τὸ ἔδαφός της ἐσείετο, ἡ ὑπόθεσις ἐχάνετο, τὸ εἴδωλον ποὺ ἔστησε διὰ νὰ προσελκύση πελατείαν θὰ ἐκονιορτοποιεῖτο καὶ θὰ ἐξέλιπον ἡ ἐργασία, ἡ ἐλπὶς τοῦ κέρδους ἐκ τῆς δημοσίας ἐκθέσεως τῶν γυμνῶν κρεάτων. Τὸ εἴδωλον τῆς αἰσχρότητος θὰ ἔπιπτε, τὸ κρεοπωλεῖον θὰ ἔκλειεν. Καὶ ὁ νέος «ἀργυροκόπος Δημήτριος» ἐταράχθη (ἰδὲ ἐν Καινῆ Διαθήκη, Πραξ. 19, 23-40). Ὁ Διευθυντὴς τῆς ἐφημερίδος ἐπετέθη καθʼ ἡμῶν. Θεέ μου! Ὁποία κακία ὑπάρχει εἰς τὸν κόσμον! «Σῶσον με ἐκ συκοφαντίας ἀνθρώπων καὶ φυλάξω τὰς ἐντολάς σου σφόδρα». Τὸ ἡφαίστειον τῆς ἐμπαθοῦς καρδίας του ἤνοιξε καὶ ἐπὶ σειρὰν ἡμερῶν διὰ τῶν στηλῶν τῆς ἐφημερίδος ἐκπέμπει καπνόν, ἀσβόλην, μύδρους και ἡ δημοσιογραφική του τέφρα φθάνει μέχρι τῆς τελευταίας γωνίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ ἔνοχος διὰ τὴν ἐξώθησιν εἰς τὴν αἰσχρὰν γυμνότητα ἑκατοντάδων ἑλληνίδων, ζητεῖ ἐκ τοῦ ἐδωλίου τοῦ κατηγορουμένου νὰ μεταπηδήση εἰς τὴν ἔδραν τοῦ Εἰσαγγελέως καὶ νʼ ἀπαγγείλη τὸ κατηγορῶ. Καὶ ποῖον τὸ κατηγορητήριόν του; Ἀκούσετε! Ἀυτὸς ὁ ἱεροκήρυξ! Αὐτὸς ὁ Σύλλογος «Μέγας Ἀθανάσιος», ποὺ μὲ κατηγορεῖ δὲν εἶνε Χριστιανικός. Αὐτοὶ ποὺ τὸν διοικοῦν εἶνε ὕποπτοι. Εἶνε ἀναρχικοί. Εἶνε διαφθορεῖς τῆς Ἑλληνικῆς νεολαίας. Εἶνε κρυπτοκομμουνισταί. Εἶνε… πράκτορες τῆς Ρωσικῆς Πρεσβείας, ὄργανα τοῦ Ρώσσου πρεσβευτοῦ Σεργκέγιεφ. Ἀστυνόμοι, δικασταί. Τί κάθεσθε; Συλλάβετέ τους διὰ νὰ ἡσυχάσωμεν…

Κομμουνισταί. Αὐτὴ εἶνε ἡ κατηγορία, τὸ κέντρον πέριξ τοῦ ὁποίου περιστρέφονται ὅλα τὰ ἄρθρα τῆς «Ἀπογευματινῆς». Αὐτὴ εἶνε ἡ «ρετσινιὰ» ποὺ εὔκολα πιάνει εἰς τὴν πλήρη συγχύσεως ἐποχὴν μας καὶ αὐτὴν θέλουν νὰ κολλήσουν τώρα εἰς τὴν Μάχην τοῦ ἱεροκήρυκος καὶ τῶν μελῶν τοῦ Συλλόγου. Εὔκολος τρόπος ἐξοντώσεως ἀντιπάλων, ὁποίους δὲν δύνανται νὰ καταβάλουν μὲ ἄλλον τρόπον.

Ἀπέναντι τῆς πρωτοφανοῦς εἰς τὰ ἐκκλησιαστικὰ χρονικὰ τῶν νεωτέρων χρόνων τῆ Πατρίδος ἐπιθέσεως καθημερινῆς ἐφημερίδος κατὰ Χριστιανικοῦ Σωματείου, ὁ ἡμέτερος Σύλλογος δὲν ἧτο δυνατὸν νὰ μείνη ἀδιάφορος. Καὶ ἔλαβε καὶ λαμβάνει τὰ μέτρα πρὸς διαφώτισιν τῆς Κοινῆς Γνώμης, ἡ ὁποία τὰς πρώτας ἰδίως ἡμέρας εἶχε ταραχθῆ. Ἐν πρώτοις ὁ Σύλλογος συνέταξε καὶ ἀπέστειλεν εἰς τὴν «Ἀπογευματινὴν» ἀπάντησιν, τῆς ὁποίας ἀκριβὲς ἀντίγραφον δημοσιεύομεν καὶ ἐδῶ εἰς τὸ φύλλον τοῦτο τῆς «Σπίθας», ὡς συγκατηγορουμένης καὶ ταύτης μαζύ μὲ τὸν «Μέγαν Ἀθανάσιον»).

………………………………………………………………………………………………………………………….

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ “ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ„

Πρὸς τὴν Διεύθυνσιν τῆς ἐφημερίδος «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»

Εἰς τὸ χθεσινόν σας φύλλον τῆς 26-5-1954 οἱ ἀναγνῶσται σας μετὰ καταπλήξεως εἶδον, ὅτι διεθέσετε ὁλόκληρον τὴν πρώτην σελίδα καὶ μὲ τὰ μεγαλύτερα στοιχεῖα, μὲ φωτοτυπίας, μὲ παραθέσεις κειμένων καὶ εἰκόνων ἐπιτίθεσθε κατὰ τοῦ ἡμετέρου Συλλόγου. Εἰκασίαι, ὑπόνιαι, φαντασιώσεις, σπερμολογίαι τῶν τριόδων, παραποιήσεις καὶ διαστρεβλώσεις νοημάτων καὶ κηρυγμάτων, ὕβρεις, δυσφημήσεις, ἀσύστολα ψεύδη Read more »

Η ΕΣΤΙΑ

Γραπτο κηρυγμα Κατοχής 1944, του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

Η ΜΟΝΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Ο κόσμος όλος είναι μέσα εις ένα χάος. Χάος κοινωνικό, οικονομικό, ηθικό προ παντός. Από το χάος αυτό ένας μόνον ημπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα, ο ΧΡΙΣΤΟΣ! Ένα διάταγμα αρκεί να ειρηνεύσει τον κόσμον, το «ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ». Ένας νόμος δύναται να ρυθμίσει κατά τον πλέον δίκαιον τρόπον τας σχέσεις μας προς τον πλησίον, ο νόμος που ονομάσθη «Χρυσούς Κανών της συμπεριφοράς»: «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». (Δηλαδή: Κάμνετε εις τους άλλους ό,τι επιθυμείτε να σας κάνουν εκείνοι). Αυτά είναι τα θεμέλια μιας πράγματι ελεύθερης, ευτυχισμένης ζωής. Γρήγορα ή αργά όλοι μας θα εννοήσωμεν ότι το άστρον της Βηθλεέμ είναι ο φάρος της ευτυχίας μας. Προς το άστρον ας προσανατολισθώμεν όλοι.

.

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Αύριον Κυριακήν (17 Δεκεμβρίου 1944) κατά την θείαν Λειτουργίαν (ώρα 9 π. μ. ) εν τω Ι. Ναώ του Αγίου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ θα ομιλήσει ο ιεροκήρυξ αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης και θα ψάλει η παιδική χορωδία.

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1, μέρος β΄, σελ. 146, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

Το χαρτί που χρησιμοποίησε την δύσκολη εκείνη περίοδο της Γερμανικής Κατοχής ο εφευρετικός ιεροκήρυκας είναι το πίσω μέρος από τις παλαιές αποδείξεις του Δήμου Κοζάνης. 

O ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ

(Tο άρθρο είναι του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου.
Εδημοσιεύθη στο περιοδικό Χριστιανική Σπίθα τον Δεκέμβριο του 1952, φυλ. 137).

Tο αφιερώνουμε στον επίσκοπο Ηλίας Γερμανό που πολεμά τον άγιο

Ζητήματα Άβωνος

Επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί, θεολόγοι, κήρυκες του θείου λόγου, πάντες φρουροί της ιεράς ποίμνης του Ιησού. Ινα τί κοιμάσθε; Λύκοι εις τα πρόβατα. Ποιοι είναι οι λύκοι; Αιρετικοί όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων, μπήκαν εις τας Μητροπόλεις, τας ενορίας και τα σχολεία.

Ποιοι είναι οι λύκοι; Άνδρες άρπαγες και πλεονέκται τον Μαμμωνά λατρεύοντες και τον λαό κατά ποικίλους τρόπους ληστεύοντες. Λύκοι κοινωνικοί. Λύκοι εκκλησιαστικοί. Λύκοι αραβικοί. Λύκων επιδρομή. Οι χιλιασταί, π.χ. οι οποίοι το 1922 εμετρώντο στα δάκτυλα της μιάς χειρός, σήμερον έφτασαν στις 12.000 άτομα, είναι διασκορπισμένοι εις όλην την χώραν και αρπάζουν καθημερινώς τα πρόβατα, τας ψυχάς.

Ποιμένες του νέου Ισραήλ. Δεν τρέμετε τας ευθύνας σας; Το ποίμνιόν σας διαλύεται και σεις;… Ακούεται η Σάλπιγξ των εσχάτων ημερών! Ποιμένες!  Εκτινάξατε εκ των βλεφάρων σας τον νυσταγμόν, αφήσατε τας φλογέρας, αρπάσατε τας σφενδόνας, καταδιώξατε τους λύκους, σώσατε το ποίμνιο, το υπολειφθέν ελάχιστον ποίμνιον…

Aλλ’ ακούω αντίρρησιν, που προέρχεται από τους λεγομένους «αγραμμάτους».

Πολύ καλά, σου λέγει ο ιερεύς της υπαίθρου, να εξέλθωμε εις πόλεμο κατά της πλάνης και της αμαρτίας. Βλέπω και εγώ το κακό που εξαπλώνεται και έφθασε εως την τελευταία καλύβη. Αλλ’ εγώ δεν είμαι πτυχιούχος ιερατικών και θεολογικών σχολών. Δεν εσπούδασα επιστήμη. Δεν γνωρίζω γράμματα πολλά. Είς αυτόν τον αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας τι μπορώ εγώ να προσφέρω; Τι μπορώ να κάνω;

Αδελφέ! Ερωτάς τι να κάνεις; Φαίνεται ότι δεν διάβασες το Ευαγγέλιο ή, εάν το εδιάβασες, δεν το επίστευσες. Συ ο ένας δύνασαι να σώσεις το χωρίο σου, την επαρχίαν σου, τον νομόν σου, την Ελλάδα όλην. Αρκεί να έχεις πίστι θερμή, ενεργητική, ως κόκκον σινάπεως, και τότε θα είπεις εις το όρος, εις το μεγαλύτερο εμπόδιο που προβάλλει ενώπιόν σου, Όρος, «μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν» (Ματθ. 17,20).

Όχι πτυχία και διπλώματα και μετεκπαιδεύσεις και μισθοί και τυχερά και διπλαί και τριπλαί θέσεις, και τίτλοι κενοί περιεχομένου, αιωρούμενοι ως αερόστατα, αλλά πίστις. Πίστις το παν. Πίστις! Μυστικός μοχλός που μετακινεί όρη. Ω πίστις, μεγάλα τα κατορθώματά σου! Και απόδειξις, μία εκ των μυρίων αποδείξεων της θαυματουργούσης πίστεως, είναι ο Παπουλάκος.

Τί ήτο ο Παπουλάκος; Αρχιεπίσκοπος; Μητροπολίτης; Διευθυντής Αποστολικής Διακονίας; Καθηγητής θεολογικής σχολής; Ιεροκήρυξ; Εφημέριος πλουσίας ενορίας πόλεως; Είχε πτυχία και διπλώματα και σπουδάς του εξωτερικού; Τίποτε από όλα αυτά. Ο Παπουλάκος ήτο ένας απλούς μοναχός, ελαχίστων γραμματικών γνώσεων, αλλ’ ό,τι έπραξεν υπέρ του λαού, υπέρ της ορθοδόξου πίστεως, δεν ηδυνήθησαν να πράξουν όλοι οι επίσκοποι και θεολόγοι της εποχής του. Φαινόμενο, φωτεινόν μετέωρον, αστήρ που εσελάγισεν εις τον ουρανό της Ελλάδος! Νεώτερος απόστολος του Χριστού ανεδείχθη ο Παπουλάκος. «Πίστει» (Εβρ. 11,3 κ.ἑ.) και μόνον πίστει ανεδείχθη.

Εκ του βίου του ήρωος τούτου της Ορθοδοξίας ορισμένα σημεία έκρινα καλόν να σταχυολογήσω και εξάρω εδώ, με την ελπίδα ότι μία υπόμνησις των αγώνων του Παπουλάκου θα ωφελήσει κλήρον και λαόν. Διότι θα είναι μία πρόσκλησις εις αυτοέλεγχον, εις αυτοκριτικήν, που πάντοτε πρέπει να ενεργούμε επί του εαυτού μας, διά να βλέπομε πόσον μακράν είμεθα από το χριστιανικόν ιδεώδες που υποτυπώνει η Ορθοδοξία. Εις τον καθρέπτη της αυστηράς, της αγίας ζωής του Παπουλάκου δια της συγκρίσεως θα ίδωμε και ημείς τα ιδικά μας ράκη και θα κλαύσωμεν και θα πενθήσωμεν δια την αθλιότητα της σημερινής κοινωνικής και εκκλησιαστικής μας καταστάσεως.

H ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ

Άρμπουνα! Μικρόν και άσημον χωρίον της επαρχίας Καλαβρύτων. Εκεί περί τα τέλη του 17ου ή περί τας αρχάς του 18ου αιώνος εγεννήθη ο αγωνιστής. Βλέπων τις μακρόθεν το μικρόν χωρίον θα ηδύνατο να επαναλάβει «Εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι;» (πρβλ. Ιωάν. 1,47). Και όμως εκ του μικρού εκείνου χωρίου Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» 1953
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

»ΜΑΧΑΙΡΑΝ»

«Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματθ. 10,34)

Ὄχι εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν ἦλθον νὰ βάλω. Ὁμιλεῖ ὁ Κύριος. Ὁ Κύριος ὁμιλεῖ; Ὁ Κύριος ἐκφέρει τοιούτους λόγους; Δὲν εἶνε Ἐκεῖνος, τὸν Ὁποῖον οἱ λαοὶ ἀνέμενον μὲ νοσταλγίαν διὰ νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὰ μίση τῶν αἰώνων καὶ οἱ προφήται ἐχαίρετων ὡς τὸν Ἄρχοντα τῆς Εἰρήνης (Ἡσαΐας κεφ. 9, 6); Δὲν εἶνε Ἐκεῖνος, ἐπὶ τῆ γεννήσει τοῦ Ὁποίου σμήνη ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, ἔψαλλον τὸ ἐμβατήριον: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 14); Δὲν εἶνει Ἐκεῖνος, Ὅστις ἐμακάρισε τοὺς ἀγαπῶντας τὴν εἰρήνην, εἰπῶν «μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. 5, 9) καὶ διέταξεν τοὺς ἀποστόλους εἰς τὴν οἰκίαν, εἰς τὴν ὁποίαν θὰ εἰσέρχωνται νὰ λέγουν: «Εἰρήνη τῶν οἴκω τούτω» (Λουκ. 10, 5); Δὲν εἶνε Ἐκεῖνος, ὅστις ἐκ τῶν κευθμώνων τοῦ Ἅδου ἀνελθὼν ἐχαιρέτησε τοὺς πεφοβισμένους μαθητάς Του μὲ τὸ χαρμόσυνον μήνυμα: «Εἰρήνη ὑμῖν» (Λουκ. 24, 36); Πῶς ὁ Ἄρχον τῆς εἰρήνης, ὁ μέγας Εἰρηνοποιὸς άκούεται λέγων: «Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν»; Μὲ μαχαίρας διέταξε νὰ ὁπλισθοῦν οἱ ὁπαδοί του ὡς ποτὲ τὰ μισθοφορικὰ τοῦ Πάπα στρατεύματα, τὰ τὴν Ἀνατολὴν λεηλατήσαντα καὶ καταστρέψαντα; Σφάζετε ἀλλήλους καὶ ἀγαπάτε ἀλλήλους, μάχαιρα αἱμοστάλακτος καὶ κλῶνος ἐλαίας, δὲν εἶνε δύο ὅλως ἀντίθετα συνθήματα καὶ πράγματα; Ὅπου ἐμφανίζεται τὸ ἕνα δὲν φεύγει τὸ ἄλλο;

̶ «Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν». Ποῖα ἄραγε, νὰ εἶνε ἡ μάχαιρα τὴν ὁποίαν συνιστᾶ ὁ Κύριος; Εἶνε ἡ μάχαιρα, ἡ γνωστὴ μάχαιρα, ἡ ὁποία κατασκευάζεται ἐκ σιδήρου καὶ χάλυβος καὶ τροχίζεται ἐπὶ ἀκόνης καὶ γίνεται λεπὶς λεπτοτάτη καὶ κόπτει καὶ σφάζει, μία αὐτή, χιλιάδας ἀκάκων ἀρνίων; Μὲ τοιαύτας μάχαιρας νὰ ἐφοδιασθοῦν οἱ ὁπαδοὶ τοῦ Ναζωραίου; Αὐτὸ δὲν εἶνε τὸ πνεῦμα τῶν λόγων τοῦ Κυρίου; Ἀλλὰ θὰ ἦτο τελεία παρανόησις καὶ διαστροφὴ τῶν Κυριακῶν λογίων, ἐὰν τοιαύτην ἔννοιαν ἐδίδομεν εἰς τὸ ρητόν. Σύνολος ὁ βίος Του ἀποκλείει μίαν τοιαύτην ἑρμηνείαν. Διότι ἄοπλος ἦτο ὁ Κύριος. Ἄοπλος ὁ ἴδιος. Ἄοπλοι ἤθελε νὰ εἶνε καὶ οἱ ἀπόστολοί Του. Διὸ καὶ εἰς τὸν φλογερὸν ἀπόστολον Πέτρον, ὅστις κατὰ τὴν ὥραν τῆς συλλήψεως τοῦ Διδασκάλου ἐν Γεθσημανῆ ἐνόμισεν, ὅτι καὶ διὰ μάχαιρας ἔπρεπε νὰ πολεμήση τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Κυρίου καὶ ἐξαγαγὼν τὴν μάχαιράν του ἐπετέθη κατὰ τοῦ Μάλχου, δούλου τοῦ ἀρχιερέως καὶ ἀπέκοψε τὸ ὠτίον, ὁ Κύριος εἴπεν «ἀπόστρεψόν σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς˙ πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρα ἀποθανοῦνται» (Ματθ. 26, 52). Ἀθάνατοι οἱ λόγοι τοῦ Μεγάλου εἰρηνοποιοῦ, τῶν ὁποίων τὴν βαθύτατην ἔννοιαν διὰ τὴν ἀρμονικὴν συμβίωσιν τῶν ἐθνῶν θὰ παρέλθουν ἀκόμη, φαίνεται, αἰώνες διὰ νὰ τὴν συναισθανθοῦν ὅλοι οἱ λαοὶ καὶ προβοῦν εἰς γενικὸν ἀφοπλισμὸν καὶ καταθέσουν ὅλα τὰ ὅπλα εἰς τὰ ἐγκληματολογικὰ μουσεῖα τῆς ἀνθρωπότητος, διὰ νὰ βλέπουν αἱ γενεαὶ τοῦ μέλλοντος ὁποῖον θηριοτροφεῖον ἦτο κάποτε ἡ γῆ.

Συνεπῶς ὁ Κύριος εἰς τὸ ρητὸν τοῦτο ὁμιλῶν περὶ μαχαίρας οὐδόλως ἐννοεῖ τὴν χρήσιν μαχαιρῶν, ὑλικῶν ὅπλων, διὰ τὴν διάδοσιν καὶ ἐπικράτησιν τῶν ἰδεῶν του, ἀλλὰ διὰ τῆς ζωηρᾶς αὐτῆς ἐκφράσεως ποὺ μᾶς μεταφέρει εἰς πολύνεκρα πεδία μαχῶν θέλει κάτι τὸ βαθύτερον νὰ ὑποδηλώση. Κύριε! Φώτισέ μας διὰ τὴν κατανόησιν τῶν λόγων Σου. Πλὴν τῆς μαχαίρας, τὴν ὁποίαν κρατοῦν μὲ τὴν κοκκίνην ἐμπροσθέλλαν των οἱ κρεοπῶλαι οἱ σφαγεῖς καὶ οἱ ἐκδορεῖς τῶν ζώων, καὶ οἱ ἄλλοι ἐκεῖνοι μεγάλοι, κρεοπῶλαι, οἱ πολεμοχαρεῖς καὶ πολεμοκάπηλοι, οἱ ὁδηγοῦντες τοὺς λαοὺς εἰς ἀνθρωποσφαγὴν πρὸς κορεσμὸν τῶν ἰδιοτελῶν αὐτῶν σκοπῶν, πλὴν τῶν φονικῶν μαχαιρῶν ποὺ ἔχουν διάφορα σύγχρονα ὀνόματα, ὑπάρχει καὶ ἄλλη τις μάχαιρα. Τὶς ἠ μάχαιρα; Μάχαιρα κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, τοῦ Παῦλου, ὅστις βαθύτερον παντὸς ἄλλου εἰσέδυσεν εἰς τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ θησαυροὺς σοφίας ἀπεκάλυψεν, μάχαιρα εἶνε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὤ! Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶνε ζῶν καὶ «ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας» (Ἑβραίους 4, 12, Ἐφεσ. 6, 17). Μάχαιρα πνεύματος τὸ ρῆμα τοῦ Θεοῦ. Αὕτη ἡ μάχαιρα, ἐὰν καταλλήλως καὶ γενναίως χρησιμοποιηθῆ, θὰ νικήση, θὰ συντρίψη ὅλας τὰς μαχαίρας, ὅλα τὰ φονικὰ ὅπλα καὶ θὰ μεταβάλη τὸν σίδηρον τῶν πολεμικῶν εἰδῶν εἰς γεωργικὰ ἐργαλεῖα, εἰς ἐργαλεῖα εἰρήνης, συμφώνως πρὸς τὸν ὀραματισμὸν τοῦ Προφήτου (Ἡσαΐου 2, 4). Μὲ τοιαύτην μάχαιραν ἦσαν ὡπλισμένοι οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ καὶ μάλιστα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅστις ἀπὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς εὶκονίζεται κρατῶν ξίφος, τὸ ξίφος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Τοιαύτην μάχαιραν εἴχον καὶ ἀθάνατοι διδάσκαλοι καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Πρὸς τοὺς πολιτικοὺς καὶ στρατιωτικοὺς ἄρχοντας τῆς ἐποχής του, οἱ ὁποῖοι ἐκαυχῶντο διὰ τὰ ξίφη, ὁ πιστὸς δοῦλος τοῦ Κυρίου, ὁ Ἱ. Χρυσόστομος ἀπήντα ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος˙ «κρατῶ καὶ ἐγὼ ξίφος, σιδήρου τομώτερον, τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ».

Ναὶ! Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου ἡ ἁγνή, ὡς ταύτην ἐδίδαξεν ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτὴς ἐν Πνεύματι Ἁγίω ἡρμήνευσαν οἱ διδάσκαλοι καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἡ διδασκαλία αὐτὴ ὡς ἐκ τῆς φύσεώς της εἶνε μάχαιρα. Μάχαιρα χειρουργική. Τὶ κάμνει παρακαλῶ ἡ μάχαιρα τοῦ χειρουργοῦ ἰατροῦ; Χωρίζει. Ἐκ τοῦ σώματος τοῦ ἀσθενοῦς τὸ μέρος ἐκεῖνο ποὺ προσεβλήθη ἀνιάτως καὶ τείνει νὰ μεταδώση τὴν γάγγραιναν, τὴν θανατηφόρον νόσον εἰς τὸ ὑπόλοιπον σῶμα, τὸ κόπτει. Τὸ κόπτει διὰ νὰ σώση τὸν ἄνθρωπον. Ἀλλὰ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τὸ ἴδιον κάμνει. Διὰ τοῦ κηρύγματος Read more »

Ζητήματα πίστεως

 (Εφημερίδες από τον φοβερό σεισμό του 1953 θα βρείτε στο ιστολόγιο http://bibliothiras.blogspot.gr)

ΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΙ

Ἀπάντησις εἰς τὴν «Καθημερινὴν»

Τρεῖς, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, τρεῖς μῆνες ἔχουν συμπληρωθῆ ἀπὸ τὴν ἡμέραν ποὺ ἄρχισαν οἱ σεισμοὶ τῶν Ἰονίων νήσων καὶ, ἐνῶ κατὰ τὰς προφητείας τῶν σεισμολόγων-καθηγητῶν ἀνέμενέ τις ὅτι ἡ γῆ μετὰ τοὺς μεγάλους κραδασμούς, τοὺς χοροὺς τοῦ θανάτου, ὡς συνήθως θὰ ἠρέμει τουλάχιστον διʼ ἕνα μικρὸν χρονικὸν διάστημα, ἐν τούτοις ἡ γῆ διαψεύδουσα τὴν Ἐπιστήμην ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερον νὰ σείεται. Ἀλλεπάλληλοι σεισμικαὶ δονήσεις ποικίλης ἐντάσεως σημειῶνονται καθημερινῶς, δονήσεις ποὺ δὲν περιορίζονται εἰς τρεῖς νήσους, ἀλλὰ φθάνουν καὶ μέχρι Κερκύρας καὶ Ἀκαρνανίας καὶ Πελοποννήσου. Περίεργον φαινόμενον! Οἱ κάτοικοι διατελοῦν ὑπὸ διαρκῆ συγκίνησιν. Φοβοῦνται. Καὶ πῶς νὰ μὴ φοβοῦνται; Ἐντὸς 24ώρου 8άκις καὶ 9άκις κρούει τὴν θύραν των ὁ κακὸς ἐπισκέπτης: Ὁ σεισμός. Σεισμολόγοι, εἴπατε εἰς τὸν λαὸν τοῦτον, πότε θὰ παύση ὁ τρόμος αὐτὸς τῆς γῆς; Εἰρωνικῶς ἐφημερὶς ἐρωτᾶ: «Ποὺ εὑρίσκονται αἱ γεωλογικαὶ ἔρευναι, αἱ ἀσχολούμεναι μὲ τὴν ἐξεύρεσιν ἀπροσβλήτου καὶ ἀσείστου ἐδάφους πρὸς ἀνοικοδόμησιν τῶν καταστροφεισῶν πόλεων εἰς τὴν Ζάκυνθον, τὴν Κεφαλληνίαν καὶ τὴν Ἰθάκην;».

Ἐπὶ τρεῖς μῆνες σείεται τὸ ἔδαφος τῆς Ἑλληνικῆς γῆς. Τὶς ἡ αἰτία; Εἰς τὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἡ «Σπίθα» εὐθὺς μετὰ τοὺς σεισμοὺς τῶν πρώτων ἡμερῶν, οἱ ὁποῖοι μετέβαλον εἰς ἐρείπια τὰς νήσους, ἔδωκε τὴν ἀπάντησιν. Ἀπάντησιν ὄχι βάσει τοῦ «ὀρθοῦ λόγου» τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ ρέοντος καὶ παραπαίοντος, ἀλλὰ βάσει τοῦ αἰωνίου Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὡς ἐγράφομεν εἰς τὸ ὑπ. ἀριθμ. 147 φύλλον οἱ σεισμοὶ δὲν εἶνε τυχαῖα γεγονότα, ἀλλὰ εὑρίσκονται καὶ αὐτοὶ, ὅπως καὶ πᾶν ἄλλο φαινόμενον, μέσα εἰς τὰ σχέδια τῆς Θείας Προνοίας. Οἱ σεισμοὶ – κατὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ – γίνονται πρὸς ἠθικὴν ἀγωγὴν καὶ παίδευσιν τῶν ἀνθρώπων. Πρὸς ἀφύπνισιν κοιμωμένων συνειδήσεων. Πρὸς προειδοποίησιν. Πρὸς τιμωρίαν τοῦ κορυφωθέντος κακοῦ, τῆς πανδήμου πονηρίας, τὴν ὁποίαν μὲ τοιαύτας δημοσίας μάστιγας σεισμοὺς καὶ πλημμύρας καὶ ναυάγια καὶ ἐπιδημίας καὶ καταστροφὰς πόλεων καὶ στρατοπέδων καὶ λαῶν – γνωρίζει νὰ σωφρονίζη ὁ Θεός. Ναί! Πρὸς τιμωρίαν τῆς ἁμαρτίας ὁ σεισμός. Αυτὸ ὅμως τὸ σημεῖον τῆς διδασκαλίας δὲν ἐφάνη εὐχάριστον εἰς πολλούς. Δὲν τὸ ἐδιδάχθησαν. Καὶ ἦτο ἐπόμενον. Ὅπως ὁ ἀσθενὴς δὲν δέχεται οὔτε μὲ τὸ δάκτυλόν σου νὰ ἐγγίξης τὸ μέρος τοῦ σώματός του ποὺ πονεῖ, ἀλλʼ ἀνθίσταται καὶ ἀπωθεῖ καὶ δάκνει καὶ αὐτὴν τὴν εὐεργέτιδα χεῖρα τοῦ χειροῦργου ἰατροῦ, ὅστις ἐξ ἀγάπης, μὲ τὸ νυστέρι σχίζει τὴν πυορροοῦσαν πληγὴν καὶ καθαρίζει καὶ καυτηριάζει, διὰ νὰ ἐμποδίση τὴν ἐξάπλωσιν τῆς σηπεδόνος, καὶ σώση τὸν ἄνθρωπον, οὕτω καὶ οἱ πολλοί, μόλις ἡ αὐστηρὰ διδασκαλία τοῦ Θείου Λόγου ἐγγίξη τὸ μέρος τοῦ ψυχικοῦ κόσμου ποὺ πονοῦν, μόλις ὁ ἱεροκήρυξ εἴπη: Ἀδελφοὶ, τὸ κακὸν ποὺ μᾶς εὗρεν εἶνε τιμωρία, εἶνε ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀμέσως, ὡς νὰ ἐπάτησες τὴν πληγήν των, «πετιῶνται» ὄρθιοι, ἐξανίστανται, φωνάζουν. Ἀκούετε; Ὁ ἱεροκήρυξ αὐτὸς βλασφημεῖ! Παρουσιάζει τὸν Θεὸν… κακοῦργον! Οἱ δυστυχεῖς! Ὅ,τι αυτοὶ ἐν νῶ ἔχουν, θέλουν νὰ τὰ ἀποδώσουν εἰς τοὺς κηρύττοντας. Κακοῦργος… ὁ Θεός. Χεῖλη ἱεροκήρυκος δὲν ἐξεστόμισαν ποτὲ κατὰ τοῦ Θεοῦ τοιαύτην ὕβριν. Τὴν ἐξεστόμισαν ὅμως καὶ τὴν ἐκστομίζουν οἱ ἄπιστοι, οἱ διεφθαρμένοι ἐκεῖνοι τῦποι, οἱ ὁποῖοι τὴν ἀποτυχίαν τῶν αἰσχρῶν σχεδίων των ἀποδίδουν εἰς τὸν Θεὸν καὶ τρέφουν μῖσος κατʼ αὐτοῦ, ὡς μὴ συνεργήσαντος εἰς τὴν διάπραξιν τῶν αἰσχρῶν ἔργων των. Μήπως δὲν ὑπάρχουν ἄσματα ἐρωτύλων ποὺ ἐκφράζονται διὰ τοιούτων λέξεων ἀσεβῶς κατὰ τῆς ἐννοίας τοῦ Θεοῦ; Κακοῦργος… ὁ Θεός! Παρεξηγεῖτε, κύριοι, τοὺς λόγους μας. Ἐὰν ὁ ἐπιστήμων ἰατρός, ὅστις βυθίζει τὴν χειρουργικήν του μάχαιραν καὶ κόπτει τὰ σεσηπότα καὶ σώζει τὸν ἀσθενῆ, ἐὰν ὁ τοιοῦτος ἰατρὸς λέγεται κακοῦργος, τότε καὶ ὁ Θεὸς θὰ ἠδύνατο ἀκινδύνως νὰ ὀνομασθῆ μὲ τοιοῦτον ὄνομα. Ἀλλὰ τότε θὰ ἔπρεπε νὰ ἀνατραπῆ τὸ λεξιλόγιον καὶ νὰ ἀποκτήσουν οἱ λέξεις ἀντίθετον ἀπʼ ἐκείνην ποὺ ἔχουν σήμερον σημασίαν καὶ ἔννοιαν. Ὅπως ἡ αἰτία τοῦ πόνου τοῦ ἀσθενοῦς δὲν εἶνε ὁ ἰατρός, ἀλλὰ ἡ ἀσθένεια, ἡ ὁποῖα προκαλεῖ τὴν ἐπέμβασιν τοῦ ἰατροῦ, οὕτω καὶ αἰτία ὅλων τῶν κακῶν, ὅλων τῶν συμφορῶν μας δὲν εἶνε ὁ Θεός, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία ἐκάστοτε προκαλεῖ τὴν ἐπέμβασιν τοῦ Θεοῦ. Ὅστις χρησιμοποιεῖ τὸν ἐκ τῆς τιμωρίας τῆς ἁμαρτίας πόνον διὰ τὸν ὕψιστον σκοπόν, διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς καὶ τιμωρῶν εὐεργετεῖ τὸν ἄνθρωπον.

Ἀλλʼ αὐτὰ δὲν θέλουν νʼ ἀκούσουν οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τοῦτου. Δὲν ἔχουν Read more »

ΕΤΟΣ Θ΄ ΚΟΖΑΝΗ – ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1953
αριθμ φυλ. 149
Συντάκτης· π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Μία δίκη

Τὸ θέμα, ἀγαπητοί μας, τὸ θέμα τοῦ ἄρθρου τούτου εἶναι: ΜΙΑ ΔΙΚΗ. Δίκη, ἡ ὁποία προσφάτως ἐγένετο εἰς Πειραιᾶ. Δίκη τῆς ὁποίας ὡρισμέναι λεπτομέρειαι, ἀξίζει νὰ γνωσθοῦν εἰς τοὺς φίλους ἀναγνώστας του περιοδικοῦ.

Τὴν 27 Ὀκτωβρίου μετὰ τινων φίλων εὑρισκόμεθα εἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ Πταισματοδικείου Πειραιῶς. Μία εἰκὼν τοῦ Κυρίου ἦτο ἀνηρτημένη εἰς τὸν τοῖχον. Ἐσκεπτόμεθα: Ἐὰν ἡ εἰκὼν τοῦ Ἐσταυρωμένου ἦτο ὄχι μόνον εἰς τὸν τοῖχον, ἀλλʼ εἰς τὴν καρδίαν ἑνὸς ἑκάστου Ἕλληνος τότε τὶ θαῦμα! Οὐδεὶς ὁ ἀδικῶν. Οὐδεὶς ἀδικούμενος. Λευκὰς σημαίας θὰ ὕψωναν ὅλα τὰ δικαστήρια τῆς Πατρίδος. Εἰρήνη βαθεῖα θὰ ἐβασίλευεν εἰς τὸν τόπον μας. Ἀλλὰ τώρα εἰκὼν τοῦ Ἐσταυρωμένου μεῖνε ἐκεῖ ὑψηλὰ εἰς τὰς αἰθούσας τῶν Δικαστηρίων, διὰ νὰ μᾶς ἐλέγχης διὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζης ἐντόνως πόσον μακρὰν εἴμεθα ἀπὸ τὸ ἰδεῶδες τῆς ἀρετῆς ΕΚΕΙΝΟΥ. Ἡ εἰκών Του εἰς τὸν τοῖχον. Τὸ Εὐαγγέλιόν Του εἰς τὴν ἔδραν ἀλλοίμονον! διὰ νὰ ὁρκίζωνται ἐπʼ αὐτοῦ οἱ χριστιανοὶ καὶ διὰ τὰ ἐλάχιστα ἀκόμη παρὰ τὴν σαφεστάτην διαταγήν Του, εἰπόντος τὸ «μὴ ὁμόσαι ὅλως»! Ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἀναμένουν τὴν ἔναρξιν τῆς συνεδριάσεως. Ἰδού˙ ἀκούονται βήματα, ἔρχονται οἱ δικασταί. Ὁ Πρόεδρος καταλαμβάνει τὴν θέσιν του. Κρούει τὸν κώδωνα. Συζητήσεις σταματοῦν. Σιγὴ ἀπλοῦται. Στιγμὴ ἱερά. Τὶ τρομερὸν τὸ ἔργον τῶν Δικαστῶν! Ἄνθρωποι νὰ δικάζουν ἀνθρώπους! Ὦ Θεέ! Φώτιζε τοὺς δικαστάς, διὰ νʼ ἀπονέμουν ἑκάστω τὸ δίκαιον, διὰ νὰ βασιλεύη εἰς τὸν τόπον μας ἡ δικαιοσύνη, ἄνευ τῆς ὁποίας καὶ τὰ ἰσχυρότερα κράτη διαλύονται καὶ καταστρέφονται. Διὰ τοῦτο χωρὶς προσευχὴν συνεδρίασις δικαστηρίου θὰ ἔπρεπε νʼ ἀρχίζη. Ἀλλὰ δυστυχῶς τὰ Ἑλληνικὰ δικαστήρια ἀρχίζουν χωρὶς προσευχήν. Ἀρχίζουν μόνον μὲ τὴν κρούσιν τοῦ κώδωνος καὶ μὲ τὴν σύστασιν τοῦ Προέδρου οἱ ἀκροαταὶ νὰ μὴ ὁμιλοῦν, νὰ μὴ ἀτακτοῦν.

Ἀλλʼ ἄς παρακολουθήσωμεν τὰ τῆς συνεδριάσεως. Ἐκδικάζονται αἱ ὑποθέσεις. Πόσαι; 116 ἦσαν εἰς τὸν πίνακα. Ἐπὶ τέλους ἔρχεται καὶ ἡ ὑπόθεσις, διὰ τὴν ὁποίαν ἐνδιαφερόμεθα. Ὁ Πρόεδρος ἀναγινώσκει τὰ ὀνόματα τῶν κατηγορουμένων. Καὶ ἰδού˙ 11 ἀκούουν τὰ ὀνόματά των καὶ σπεύδουν καὶ καταλαμβάνουν θέσεις εἰς τὸ ἐδώλιον τῶν κατηγορουμένων. Ἐκ τούτων 3 εἶνε ὥριμοι ἄνδρες, οἱ δὲ ὑπόλοιποι νέοι εἰς τὸ ἄνθος τῆς νεότητός των ἡλικίας 18-25 ἐτῶν. Οἱ 11 θὰ δικασθοῦν! Τὶ κακὸν ἐποίησαν; Κατηγοροῦνται, διότι τὴν 29 Αὐγούστου ἡμέραν Σάββατον μετʼ ἄλλων πολλῶν μετέβησαν εἰς τὸ κινηματοθέατρον «Πάλλας» Πειραιώς (Πασαλιμάνι) καὶ καθʼ ἧν στιγμὴν (μεσάνυχτα 12.05 μ.μ.) ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἐνεφανίσθησαν αἱ καλλοναὶ διὰ νὰ διεκδικήσουν τὸν τίτλον Μις-Πειραιεύς, ἐσηκώθησαν ὄρθιοι καὶ ἐφώναζον αἶσχος διὰ τὴν Πατρίδα καὶ διεμαρτυρήθησαν ἐντόνως καὶ ἐματαίωσαν τὰ καλλιστεῖα, ἀλλὰ δανδῆδες ποὺ προσήλθον διὰ νὰ θαυμάσουν τὰ… ἀγάλματα ἀπῆλθον λυπούμενοι, καὶ παραπονούμενοι διὰ τὴν ἀπότομον διακοπὴν τῆς θαυμασίας παραστάσεως! Καὶ διὰ τὴν διαταραχὴν τῆς «τάξεως» ἤχθησαν οἱ 11 κατηγορουμένοι.

Διʼ αὐτὴν λοιπὸν τὴν αἰτίαν δικάζονται; Μάλιστα! Ὁ καθηγητὴς κ. Χρῆστος Ἀδαμόπουλος ὡς πρόεδρος τοῦ Συλλόγου «Ἰωάννης ὀ Βαπτιστὴς» ἐξεταζόμενος ὡς μάρτυς ὑπερασπίσεως καταθέτει, ὅτι πρὶν ἡ ὁμὰς αὕτη τῶν κατηγορουμένων κατέλθη εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦτον οἱ Θρησκευτικοὶ Σύλλογοι «Μέγας Ἀθανάσιος» καὶ «Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς» ἐπεσκέφθησαν τὰς Δημοσίας Ἀρχὰς καὶ ὑπέβαλον ἀναφορὰς καὶ ὑπομνήματα καὶ ἐζήτουν τὴν κατάργησην τῶν καλλιστείων ὡς αἰσχροῦ θεάματος, ἀπαγορευομένου ὑπὸ τῶν κειμένων Νόμων. Ὑποσχέσεις τότε ἐδόθησαν. Ἀλλὰ παρὰ τὰς ὑποσχέσεις οὐδὲν ἐγένετο. Κατόπιν τούτου ἀπεφάσισαν νὰ ἀντιδράσουν. Καὶ ἀντέδρασαν τὰ μέλη ὡς Χριστιανοί, ὡς Ἕλληνες πολῖται κινούμενοι ἐντὸς τοῦ πλαισίου τοῦ Συντάγματος τῆς Πατρίδος των. – Εἰς τι σημεῖον τῆς καταθέσεως τοῦ κ. Καθηγητοῦ ὀ γραφὼν τὰς γραμμὰς ταύτας παρακολουθῶν ἐκ τινος γωνίας τὰ τῆς δίκης ἐζήτησε τὴν ἄδειαν, διὰ νὰ ὡμιλήση καὶ νὰ δώση ἐξηγήσεις. Ὁ Πρόεδρος μοῦ ἔδωκε τὴν ἄδειαν. Ἐπλησίασα πρὸς τὸ ἐδώλιον τῶν κατηγορουμένων καὶ ἐν πολλῆ συγκινήσει εἶπον περίπου τὰ ἐξής: «Οἱ νέοι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι μετʼ ὥρίμων ἀνδρῶν κάθηνται εἰς τὸ ἐδώλιον ἀνήκουν εἰς τὴν ὁμάδα νέων τοῦ νεοσυστάτου ὀρθοδόξου Συλλόγου ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, τοῦ ὁποίου ὁ σκοπὸς κατὰ τὸ ἐγκεκριμένον καταστατικὸν εἶνε «ἡ καταπολέμησις τῶν ἀσέμνων θεαμάτων καὶ δημοσιευμάτων». Ἡ κίνησις αὕτη εἶνε μία ζωηρὰ ἔκφρασις τοῦ πόνου, τὸν ὁποῖον αἰσθάνεται διὰ τὴν κατάπτωσιν τῶν ἠθῶν ὁ λαός μας. Καὶ ὀ Ἑλληνικὸς λαὸς δὲν ἠγωνίσθη διὰ νὰ ἴδη τὴν Πατρίδα μεταβαλλόμενην εἰς ἀκάθαρτον ἀγέλην Χόλλυγουντ, εἰς κοινωνίαν Πομπηΐας καὶ Σοδόμων. Ὄχι! Ὁ λαός μας ἔχει ἰδανικά, ζῆ καὶ ἀποθνήσκει διὰ ἰδέας. Εἰς τὰ αὐτιά μας βουΐζουν φωναί. Αἱ ἐπιθανάτιαι φωναὶ χιλιάδων νέων τῆς Πατρίδος, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν διὰ νὰ ζῆ ἡ Ἑλλὰς ὡς Ἰδέα. Καὶ οἱ νεκροί μας αὐτοὶ ἀφῆκαν ἐντολήν˙ Σεῖς ποὺ θὰ μείνητε ἀγωνισθῆτε διὰ νὰ ἀξιοποιηθοῦν αἱ θυσίαι μας. Τὴν ἐντολὴν ταύτην ἐκτελοῦν καὶ οἱ νέοι αὐτοί, οἱ νεώτεροι ἀδελφοὶ τῶν πεσόντων ἡρώων, συνεχίζοντες ἐντὸς τῶν πόλεων τὸν ἀγῶνα, τὸν ὁποῖον ἐκεῖνοι ἠγωνίσθησαν εἰς τὰς κορυφὰς τῶν ὀρέων. Διότι, μὴ τὸ κρύπτωμεν, ἐδῶ εἰς τὰς πόλεις κινδυνεύει ἡ Πατρίς. Κινδυνεύει ἡ Ἑλλὰς τῆς Πίνδου νὰ ταφῆ μέσα εἰς τὸν βοῦρκον τῆς ἀκολασίας. Ἀλλὰ οἱ νέοι, οἱ Χριστιανοὶ νέοι, δὲν θὰ τὴν ἀφήσουν νὰ ἐνταφιασθῆ ἀδόξως ἡ Ἑλλάς. Ἀγωνίζονται καὶ θὰ ἀγωνισθοῦν. Ταύτα κ. Πρόεδρε εἶχον νὰ εἴπω ὡς πρὸς τὰ ἐλατήρια τῆς πράξεως, τὴν ὁποίαν πρόκειται νὰ δικάσετε. Ὡς πρὸς δὲ τὴν πρᾶξιν, τὴν «ἀταξίαν» τὴν δισσάλευσιν τῆς τάξεως ἐν τῶ κινηματοθεάτρω, διʼ ἥν κατηγοροῦνται, τόσον ἐδῶ ἔχω νὰ εἴπω˙ ὅτι τὸ σύνθημα τῆς «ἀταξίας» δὲν τὸ ἐδωκεν ἡ ὁμὰς τῶν νέων. Τὸ ἐδωκεν ἡ διεύθυνσις τοῦ κινηματοθεάτρου, ἡ ὁποία διὰ τοῦ διαφημιστοῦ ἐγνώρισεν εἰς τοὺς θεατάς, ὅτι κατὰ τὴν ἐπὶ τῆς σκηνῆς ἐμφάνισιν τῶν διαφόρων καλλονῶν ἔχουν δικαίωμα νὰ ἐκφράσουν τὴν εὐαρέσκειαν ἤ τὴν δυσαρέσκειάν των διὰ μίαν ἑκάστην ἐξ αὐτῶν. Καὶ οὕτως εἰς τοὺς νέους ἐδόθη πλέον καὶ ἡ «νόμιμος» εὐκαιρία διὰ νὰ ἐκφέρουν τὴν γνώμην των καὶ ἐξέφερον ταύτην ὄχι διὰ τὴν Α ἤ Β καλλονήν, ἐπιδοκιμάζοντες ἤ ἀποδοκιμάζοντες αὐτήν, ὅπως ἔπραττον ἄλλοι τῶν θεατῶν, ἀλλὰ διʼ αὐτὴν τὴν ἰδέαν τῶν καλλιστείων. Αὐτὴν ἐν τῶ προσώπω τῶν ἀθλίων καλλονῶν ἐπολέμησαν ὡς ὁλεθρίαν διὰ τὰ ἀγνὰ ἤθη τῆς πατρίδος καὶ ἐπιμείναντες εἰς τὸν ἀγῶνα αὐτῶν καὶ καταδιώξαντες παντοῦ τὰ συνοικιακὰ καλλιστεῖα, τὰ κινητὰ ταῦτα κρεοπωλεῖα, ἐνίκησαν ἐπὶ τέλους. Διότι, ὡς θὰ ἐπληροφορήθητε ἡ Ἀστυνομία ἀπηγόρευσεν τοῦ λοιποῦ τὴν διοργάνωσιν τῶν καλλιστεῖων. Ἔπειτα, κ. Πρόεδρε, ἔχομεν μίαν ἀπορίαν: Πῶς συμβαίνει οἱ μὲν φωνάξαντες «αἴσχος» διὰ καλαισθητικοὺς (!) λόγους, διότι δὲν ἤρεσαν στὴν φιλήδονον ὄρασίν των ὡρισμέναι καλλοναί, πῶς αὐτοὶ μὲν ἔμειναν ἀκαταδίωκτοι, οἱ δὲ ἐξ εὐγενῶν ἐλατηρίων καὶ διʼ ὑψηλὸν σκοπὸν τὴν αὐτὴν λέξιν ἐκστομίσαντες καταδιώκονται; Διὰ ταῦτα ἔπαινος μᾶλλον ἤ τιμωρία ἀνήκει εἰς τοὺς κατηγορουμένους τούτους…». Κατόπιν ὁ Πρόεδρος ἠρώτησεν ἕναν ἕκαστον τῶν κατηγορουμένων. Ἰδιαιτέρως δὲ τοὺς νέους. Οἱ νέοι ἦσαν ὄλοι ἐργατικὰ παιδιά. Ἐργάζονται τὴν ἡμέραν καὶ τὴν νύκτα συμπληρώνουν τὰς σπουδάς των εἰς Νυκτερινὰς Σχολάς. Ἕνας διʼ ἐξ αὐτῶν τραυματίας, ἀνάπηρος πολέμου μὲ 85% ἀναπηρίας καὶ σωρείαν παρασήμων τοῦ Στρατοῦ καὶ ἐπαίνων τοῦ Σχολείου. Ἐκ δὲ τῶν ὡρίμων ἀνδρῶν ἕνας τραυματίας τοῦ Μικρασιατικοῦ ἀγῶνος καὶ πατὴρ ἑπτὰ τέκνων ἐν ζωῆ, ὧν δύο στρατιῶται. Αὐτὴ ἦτο ἡ Ἑλλάς, ἡ ὁποία τὴν νύκτα ἐκείνην, διεμαρτύρετο. Ὁ Πρόεδρος πρὸ τῆς θέας τῶν ἐνθουσιωδῶν νέων δὲν ἠδύνατο παρὰ νὰ συγκινηθῆ. Εἶχε καὶ αὐτὸς ἀδελφοὺς πεσόντας ἐν πολέμω.

Ἀλλὰ ἡ δίκη δὲν ἐτελείωσεν. Ἔπρεπε νὰ ἀκουσθῆ καὶ ἡ φωνὴ τῶν συνηγόρων. Δύο δικηγόροι τῶν Ἀθηνῶν*, ἔγκριτοι ἐπιστήμονες, ἔλαβον τὸν λόγον. Ὁ ἕνας εἴπε˙ «Κύριε Πρόεδρε! Δὲν ἤλθομεν ἐδῶ διʼ ἐπαγγελματικοὺς λόγους. Ἤλθομεν, διότι συμπαθοῦμεν τὸν ἀγῶνα καὶ εἴμεθα ψυχικῶς ἡνωμένοι μετὰ τῶν κατηγορουμένων νεών, οἱ ὁποῖοι ὕψωσαν λάβαρον καθάρσεως. Καὶ ὁ αγῶν των, ὡς οὖτος διεξάγεται, συγκινεῖ καὶ ἡμᾶς τοὺς γεροντότερους. Νέοι καὶ γέροντες ἡνωμένοι εἰς ἕν, ὡς τεταμένον τόξον, θὰ ἀγωνισθῶμεν ὑπὲρ τῶν αἰωνίων ἀξιῶν τῆς φυλῆς. Μερικοὶ ἔκφυλοι, πράκτορες ξένων ἰδεῶν, ἀντικειμένων εἰς τὰς ἰδέας τοῦ Εὐαγγελίου, ἐπέδραμον εἰς τὸν τόπον μας ὡς ἀρρουραῖοι καὶ ζητοῦν νὰ καταστρέψουν τὰς ρίζας τῆς οἰκογενειακῆς καὶ ἐθνικῆς μας ζωῆς. ἀλλὰ δὲν θὰ τοὺς ἀφήσωμεν. Οἱ νέοι μὲ τὴν φλογεράν των καρδίαν μᾶς ὠθοῦν εἰς τοὺς τιμίους ἀγῶνας…». Ὁ δὲ ἔτερος τῶν δικηγόρων ἐπιδεικνύει εἰς τὸ δικαστήριον τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 2683/1953 φύλλον τῆς ἡμερησίας ἐφημερίδος τοῦ Πειραιῶς «ἡ Φωνὴ τοῦ Πειραιῶς», εἰς τὸ ὁποίον ἠ Ἀστυνομία παραπονεῖται, ὅτι «τὰ διάφορα θρησκευτικὰ καὶ φιλανθρωπικὰ Σωματεῖα δὲν βοηθοῦν τὸ ἔργον τοῦ τμήματος τῶν ἠθῶν, ἀλλʼ ἀδιαφοροῦν ὅλοι καὶ ἀθῶα κορίτσια παραπλανῶνται καὶ πίπτουν εἰς τὰς παγίδας καὶ καταστρέφονται. Τὰ θρησκευτικὰ σωματεῖα δὲν συντρέχουν τὴν Ἀστυνομίαν πρὸς περιστολὴν τοῦ τεραστίου κύματος τῆς ἀκολασίας ποὺ κινδυνεύει νὰ κατακλύση τὴν πόλιν τοῦ Πειραιῶς, ἰδοὺ τὸ παράπονον τῶν ἀστυνομικῶν. Ἀλλʼ ὅταν οἱ νέοι αὐτοὶ διὰ τῆς διαμαρτυρίας των ἔρχωνται νὰ βοηθήσουν τὴν Ἀστυνομίαν, ἡ Ἀστυνομία ἀντὶ νὰ ἐπαινέση καὶ νὰ ἐνθαρρύνη τοὺς πρωτοπόρους αὐτοὺς νέους, τοὺς μηνύει ὡς ταραξίας! Ἐνῶ τὸ ὀρθὸν καὶ τὸ δίκαιον θὰ ἦτο εἰς τὸ ἐδώλιον τοῦ κατηγορουμένου νὰ εὑρίσκωνται ἄλλοι καὶ ὄχι οἱ νέοι αὐτοί…».

Ἀλλʼ εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ τῆς διαδικασίας συνέβη κάτι τὸ πολὺ συγκινητικόν. Ὁ Πρόεδρος, ἕνας σεβάσμιος λειτουργὸς τῆς Θέμιδος, τοῦ ὁποίου οἱ κρόταφοι ἔχουν λευκανθῆ ἐν τῆ δημοσία ὑπηρεσία, σταματᾶ και δεικνύει εἰς τὸ ἄκρον τῆς αἰθούσης καὶ λέγει: Read more »

 «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» 1952

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΦΛΟΓΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΦΕΝΔΟΝΗ

«(Πόλις) ἀκάθαρτος ἡ ὀνομαστὴ καὶ

πολλὴ ἐν ταῖς ἀνομίαις»

(Ἰεζεκ. 52, 5)

Ζητήματα Ἄμβωνος

… Ἀκούονται κουδουνίσματα. Κάπου εἶνε πρόβατα. Ὁ βοσκὸς παίζει τὴν φλογέρα του. Ἠχολογοῦν οἱ κάμποι καὶ τὰ βουνά. Ὑπαίθρου γλυκεῖα, εὐχάριστος ἀτμόσφαιρα. Ὁ ἥλιος λάμπει εἰς τὸ στερέωμα.

Ἡ φλογέρα παίζει. Τὰ πρόβατα σκιρτοῦν εἰς τὴν χλόην. Εἰκὼν ὡραία. Πόσον τὴν ἀγαποῦν οἰ κατοικοῦντες τὴν γωνίαν αὐτὴν τοῦ κόσμου! Τὴν ἀγαποῦν τόσον, ὥστε ὡς ἐθνικὸν σῆμα τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Πατρίδος ἐξέλεξαν τὸν ἧχον τῆς φλογέρας, τὰ κουδουνίσματα τῶν προβάτων. «Ἐδῶ Ἑλλάς»! Μὲ μίαν στροφὴν τοῦ δείκτου τοῦ ραδιοφώνου γεμίζεις τὸ δωμάτιόν σου μὲ τοὺς γλυκεῖς ἦχους τῆς φλογέρας καὶ ἡ φαντασία σου ἀμέσως πετᾶ εἰς τὴν ὕπαιθρον, εἰς τὰ βουνὰ τῆς Πίνδου, καὶ βλέπεις νοερῶς τοὺς βοσκοὺς νὰ βόσκουν καὶ ὁλοὲν ἱπτάμενος φθάνεις εἰς τὴν Βηθλεέμ, τὴν ἀλησμόνητον ἐκείνην νύκτα, βλέπεις τοὺς ἀγραυλοῦντας καὶ φυλάσσοντας ποιμένας καὶ ἀκούεις τὸ χαρμόσυνον μήνυμα τῶν αἰώνων: «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῶ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2, 8-10).

Ὁ βοσκὸς βόσκει τὰ πρόβατα του, παίζει τὴν φλογέρα του. Εἰρηνικὴ εἰκών. Εὐχάριστος! Προσφιλὲς θέμα ζωγράφων καὶ ποιητῶν. Ἀλλὰ ἡ ἐικὼν δὲν εἶνε παντοτεινή. Δὲν κρατεῖ πάντοτε φλογέραν ὁ βοσκός. Ὄχι! Ὑπάρχουν στιγμαὶ ποὺ ἠ εἰδυλλιακὴ εἰκὼν διαλύεται. Ἄλλη εἰκὼν ἐμφανίζεται. Τὰ πρόβατα ταράσσονται. Τὰ τσοπανόσκυλα γαυγίζουν. Ὁ λύκος ἔκαμε τὴν ἐμφάνισίν του. Ὁ βοσκὸς μόλις ἐκ τῶν σημείων ἀντιληφθῆ τὸν κίνδυνον ἀφήνει τὴν φλογέρα, τινάσσεται ὄρθιος, ἀνεβαίνει εἰς βράχον, ἐπισκοπεῖ τὸν ὀρίζοντα, ἀρπάζει λίθους, σφενδόνα, ὅπλα, ὁρμᾶ καὶ καλεῖ καὶ ἄλλους βοσκοὺς εἰς ἀπηνῆ καταδίωξιν τῶν λύκων. Καὶ δὲν ἡσυχάζει παρὰ μόνον, ὅταν πεισθῆ ὅτι οἱ λύκοι ἔχουν ἀπομακρινθῆ τῆς περιοχῆς. Τότε κάθεται πάλιν ὑπὸ τὴν σκιὰν πλατάνου καὶ ἐνὼ αἱ πηγαὶ κελαρύζουν καὶ τὰ πρόβατα βόσκουν καὶ τὰ πουλιὰ ψάλλουν, ὁ βοσκὸς παίζει τὴν φλογέρα του καὶ ἔχει ἡ φλογέρα τὴν φορὰν αὐτὴν ἦχον χαρμόσυνον, ἦχον θριαμβευτικόν. Ὡσὰν νὰ λέγη. Λύκοι! Σᾶς ἐνίκησα. Ἐὰν τολμᾶτε, ξαναπεράσετε ἀπὸ τὸ μανδρί μου. Θὰ σᾶς ὑποδεχθῶ καταλλήλως. Αὐτὰ πράττει ὁ βοσκός, ὁ καλὸς βοσκός. Καὶ φλογέραν ἔχει διὰ νὰ διασκεδάζη τὰ πρόβατα, ἀλλὰ καὶ σφενδόνην, διὰ νὰ ἐκδιώκη τοὺς λύκους. Ἀλλοίμονον, ἐὰν ὁ βοσκὸς ἔχη μόνον φλογέραν. Οἱ λύκοι δὲν ἀπομακρύνονται μὲ φλογέρας. Ἐὰν ἀρκεσθῆ εἰς αὐτάς, ὑπὸ τοὺς γλυκεῖς ἦχους φλογερῶν καὶ ἄλλων μουσικῶν ὀργάνων, οἱ λύκοι θὰ καταφάγουν τὰ πρόβατά του, καὶ θʼ ἀφήσουν τὸν βοσκὸν νὰ τραγουδῆ τὰ εὐχάριστα τραγούδια του. Ὑπάρχει τοιοῦτος βοσκὸς νὰ παίζη φλογέρα τὸν καιρὸν ποὺ χρειάζονται σφενδόνα καὶ ρόπαλα;

* * *

Οἱ βοσκοί, ἀγαπητοί, ποὺ βλέπομεν εἰς τὴν ὕπαιθρον, εἶνε εἰκόνες τῶν ἄλλων ἐκείνων βοσκῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀναλάβει τὴν μέριμναν τῶν λογικῶν προβάτων τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ. Τίνες οἱ βοσκοὶ αὐτοί; Εἶνε οἱ κληρικοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶνε οἱ ἐπίσκοποι. Εἶνε οἱ πρεσβύτεροι. Εἶνε οἱ διάκονοι. Εἶνε οἱ Θεολόγοι καὶ οἱ ἱεροκήρυκες! Αὐτοὶ κρατοῦν τὴν φλογέρα καὶ μὲ τὸν εὐχάριστον ἦχον εὐφραίνουν τὰς ψυχάς. Ἦχοι τερπνῆς φλογέρας εἶνε τὰ κηρύγματά των, τὰ κηρύγματα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν ὕφος πολεμικόν, δὲν προτρέπουν εἰς μάχας καὶ ἀγῶνας, ἀλλὰ εἶνε ἀπλῶς θεωρία, περιγραφή. Περιγράφουν τὴν ἀσχήμιαν τῆς κακίας, τὰ κάλλη τῆς ἀρετῆς, τὰ θέλγητρα τῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς, τὴν εἰρήνην καὶ τὴν μακαριότητα… Τὶς ἐν καιρῶ εἰρήνης δύναται νὰ κατηγορήση τὸν τρόπον τοῦτον τοῦ κηρύγματος; Φλογέραι παίζετε τὰ εὐχάριστα ἄσματά σας! Ἱεροκήρυκες περιγράφετε τὸ μεγαλεῖον τῆς ἀρετῆς, τὴν ἀθλιότητα τῆς κακίας! Εἶνε τόσον γλυκεῖαι αἱ ὁμιλίαι αὐταὶ ὥστε οἱ ἀκροαταὶ εὐφραίνονται, ὡς οἱ ἀκροαταὶ ὡραίας τινὸς μουσικῆς συναυλίας.

Ἀλλὰ ἐνῶ οἱ ἱεροκήρυκες, παίζουν τὴν φλογέραν των κάτω ἀπὸ τὴν σκιὰν προστατευτικῆς πλατάνου, ἰδοὺ λύκοι ἐμφανίζονται. Λύκοι πειναλέοι, λύκοι αἱμοδιψεῖς, λύκοι ἀραβικοί, ὡς τοὺς ὀνομάζει ὁ Προφήτης (Αββακούμ 1, 8), διὰ τὴν σφοδρότητα τῆς ὁρμῆς, μὲ τὴν ὁποίαν οἰ λύκοι τῆς Ἀραβίας ἐπιπίπτουν εἰς τὰ ποίμνια. Λύκοι διαφόρων χρωμάτων καὶ προελεύσεων. Καὶ τοιοῦτοι εἶνε οἱ κατὰ διαφόρους τρόπους ἀδικοῦντες σωματικῶς καὶ πνευματικῶς τὸν λαόν. Θέλετε νὰ τοὺς ἴδετε;

Ἰδού! Μὴ τρομάξετε! Ὁ ἕνας συντηρεῖ κακοφήμους οἴκους εἰς μίαν ἤ καὶ περισσοτέρας πόλεις τῆς Ἑλλάδος. Ὁ δεύτερος ἔχει κτίσει χαρτοπαικτικὴν λέσχην καὶ μὲ τὴν προστασίαν τῶν Νόμων (!) ἀρπάζει τὰ πορτοφόλια τῶν ἀνθρώπων. Ὁ τρίτος ἔχει ἀνοίξει αἴθουσαν κινηματογράφου καὶ μὲ τὰς ταινίας ποὺ ζωγραφίζουν τὰ γκαγκστερικὰ ὄργια ἀρπάζει ἀπὸ τὴν ποίμνην τοῦ Χριστοῦ τὰ τρυφερώτερα, τὰ ἀρνία, τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους, τῶν ὁποίων τὰ κόκκαλα θὰ διασκορπισθοῦν παρὰ τὸν ἄδην, θλιβερὰ λείψανα τῆς ἁμαρτίας τοῦ αἰῶνος μας. Ὁ τέταρτος ἔχει κτίσει καταστήματα καὶ ἐργοστάσια καὶ πλουτίζει διαρκῶς καὶ διασχίζει μὲ ἀεροδυναμικὰς λεμουζίνας τὰς ὁδοὺς καὶ τὰς πλατείας καὶ ἐπισκέπτεται τὰς Εὐρώπας καὶ καίει εἰς τὸν Διάβολον ἄφθονον χρῆμα, ποσὰ ἀμύθητα, ἐνῶ οἱ ἐργάται καὶ ἐργάτριαι μὲ τὰ ἡμερομήσθια τῆς πείνης, ἔπαθον φυματίωσιν καὶ πτύουν τὸ αἵμα εἰς τὰ φθισιατρεῖα καὶ δὲν ἔχουν νʼ ἀγοράσουν οὔτε τὰ φάρμακά των. Ὁ πέμπτος ἡγεῖται τῶν περιβοήτων καλλιστείων καὶ ξεσηκώνει τὰ κορίτσια τῶν πόλεων καὶ γίνεται ὁ αἰσχρὸς παραγωγὸς τῆς νεότητος. Ὁ ἕκτος ἐκδίδει αἰσχρὰ περιοδικὰ καὶ διʼ αὐτῶν εἰσέρχεται τὸ μικρόβιον τοῦ ἐκφυλισμοῦ εἰς τὰς καρδίας μαθητῶν καὶ μαθητριῶν ἀκόμη τῶν Δημ. Σχολεῖων καὶ δημιουργεῖ τὴν πνευματικὴν φυματίωσιν τῆς φυλῆς. Ὁ ἕβδομος ἐν καιρῶ νυκτὸς ρίπτει τὰς αἱρετικὰς προκηρύξεις, τὰ διάφορα ἔντυπα, ποὺ ἐκδίδουν οἰ αἱρετικοί. Καὶ πόσον εἰδῶν αἱρετικοὶ δὲν κινοῦνται τὰ τελευταῖα αὐτὰ ἔτη ἐπάνω εἰς τὴν ταλαίπωρον Πατρίδα μας. Λύκοι βαρεῖς. Λύκοι προβατόσχημοι, ἄνθρωποι τῶν ὁποίων ἡ ἐπιφάνεια μόνον εἶνε χριστιανική, πρὸς ἐξαπάτησιν τῶν ἀπλουστέρων, ἀλλὰ τὰ βάθη τῆς ὑπάρξεώς των εἶνε λυκοειδῆ, ἀρπακτικά. Οἱ ὑποκριταί! Ὡς πρόβατα χώνονται μέσα εἰς τὴν κοινωνίαν, ἀλλὰ κάτω ἀπὸ τὸ δέρμα των κρύπτεται ὁ λύκος, ὁ ἅρπαξ. Πρόβατα-λύκοι. Ἀλλὰ τὸ χείριστον ἐξ ὅλων εἶνε ὅτι καὶ οἱ βοσκοὶ φύλακες τῶν προβάτων, γίνονται… λύκοι. Λύκοι; Ναί! Λύκοι εἶνε ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ὄχι διὰ τῆς θύρας, ἀλλὰ διὰ τοῦ παραθύρου, διὰ ποικίλων ἀτίμων μέσων κατώρθωσαν νὰ καταλάβουν ὕψιστα ἀξιώματα ἐν τῆ Ἐκκλησία καὶ τῆ Πολιτεία καὶ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς πλέον ἐνεργοῦν τὴν ληστείαν εἰς βάρος τοῦ λαοῦ. Ὤ τὶς νὰ μῆν κλαύση; Τὶς νὰ μὴ θρηνήση; Βοσκοὶ-λύκοι! Κάνετε τὸν λύκον βοσκὸν καὶ περιμένετε προκοπήν! Βοσκοὶ-λύκοι. Δὲν φείδονται αὐτοὶ τοῦ ποιμνίου. Τοὺς ἐπεσήμανεν ἕνας Παῦλος ὡς τοὺς φοβερωτέρους ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας (Πράξ. 20, 29). Τοὺς ἐφοβήθη ἕνας Δαβίδ, ὅστις δίδει τὴν εἰκόνα αὐτῶν εἰς τὸν 9ον ψαλμὸν (στίχ. 26-33). Κύριε – λέγει ὁ Προφητάναξ – ὑποφέρουν οἰ πτωχοί, οἱ ἀδύνατοι. Ἀπὸ τὰς μάνδρας των, ἀπὸ τὰς θέσεις των, ἰδοὺ ἐκπηδοῦν ὡς λέοντες οἱ ἰσχυροί, οἱ ἄδικοι ἄρχοντες, διὰ νὰ κατασπαράξουν τὸν πτωχόν. «Ἀνάσθητι, Κύριε… μὴ ἐπιλάθου τῶν πενήτων». Ἡ ἀθεόφοβος, ἡ ὁργιάζουσα ἀριστοκρατία, ἰδοὺ ὁ μέγιστος κίνδυνος ἑνὸς ἔθνους. Ἕνας Ἰεζεκιὴλ θὰ ἔλεγε: Οἱ ἄρχοντες αὐτῆς ἐν μέσω αὐτῆς ὡς λύκοι ἁρπάζοντες, ἁρπάγματα, τοῦ ἐκχέαι αἵμα, ὅπως πλεονεξία πλεονεκτῶσιν (Προφ. 22, 27).

Ὅλα τὰ ἐγκλήματα, ὅλαι οἱ ἀδικίαι, ὅλαι ἐν γένει αἱ κατάφωροι προσβολαὶ τοῦ ἠθικοῦ Νόμου εἶνε γνωστὰ καὶ πρέπει νὰ εἶνε γνωστὰ εἰς τοὺς ἱεροκήρυκας, τοὺς ἐντεταλμένους νὰ κηρύξουν πρὸς τὸν λαὸν τὴν ἀλήθειαν. Ποῖον τὸ καθῆκον των; Νὰ ἐλέγξουν ὄχι ἀπλῶς τὴν ἁμαρτίαν, ἀλλὰ ἐφʼ ὅσον ἡ ἁμαρτία, τὸ ἀδίκημα, τὸ ἔγκλημα δὲν διεπράχθη ἐν κρυπτῶ καὶ παραβύστω, ἀλλὰ διεπράχθη δημοσία καὶ κατεσκανσαλίσθη ἡ κοινωνία, οἱ κήρυκες τῆς ἀληθείας ὀφείλουν νὰ ἐλέγξουν δημοσία καὶ τοὺς δράστας τοῦ κακοῦ συμφώνως πρὸς τὴν ἐντολὴν τοῦ ἀποστόλου Παῦλου: «Τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον παντῶν ἔλεγχε, ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσιν» (Α΄ Τιμ. 5, 20). Ἀκούετε; Δὲν λέγει τὴν ἁμαρτίαν, ἀλλὰ τοὺς ἁμαρτάνοντας, τὰ ἄτομα, δηλαδή, ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα συνεχῶς καὶ ἐπιμόνως διὰ τῆς ἀτάκτου καὶ σκανδαλώδους ζωῆς των γίνονται ἀφορμὴ νὰ βλασφημῆται τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἐκ μέρους τῶν ἀπίστων.

Νὰ ἐλέγξωμεν; «Ἀλλὰ ἡμεῖς, ἀπαντοῦν οἱ ἱεροκήρυκες, ἔχομεν κήρυγμα εἰρηνικόν, τὸ ἐποικοδομητικὸν λεγόμενον κήρυγμα. Παρακαλῶ μὴν μᾶς ἐνοχλῆτε». Πολύ καλά! Ἀλλʼ ἐδῶ οἱ ποικιλώνυμοι λύκοι ὑπὸ τοὺς γλυκεῖς ἦχους τῆς φλογέρας, τοὺς ὡραίους ἐποικοδομητικοὺς λόγους ἀρπάζουν τὰ πρόβατα, διαλύουν τὴν ποίμνην καὶ σεῖς φλοῦ-φλοῦ. Τὶ εἴδους βοσκοὶ εἴσθε; Δὲν φρονεῖτε, ὅ,τι ὁ καιρὸς αὐτὸς ἐπιβάλλει νʼ ἀφήσετε τὴν φλογέραν καὶ νʼἀρπάξετε τὴν σφενδόνην; Ἀλλὰ Read more »

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ

ΕΤΟΣ ΞΑ΄ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2005 ― ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛ. 632

ΠΑΛΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΛΙΑΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ

[Έγινε στην Ιερά Μονή του οσίου Γερασίμου στην Κεφαλονιά. Ο διάκονος που χαστουκίζεται είναι ο αγωνιστής, σεβάσμιος γέροντας τώρα, ἀρχιμανδρίτης τῶν Πατρῶν Νικόδημος Πετρόπουλος και ο λαϊκός που διαμαρτύρεται είναι ο Γεώργιος Σαβόπουλος από την Κεφαλονιά]

«Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει σταθερὰ καὶ ἀταλάντευτα, ὅτι ἀπαγορεύεται ἡ συμπροσευχὴ τοῦ ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ μὲ αἱρετικούς. Ὄχι ἀσφαλῶς ἀπὸ μῖσος. Ἡ ῥήτρα αὐτὴ ἀποτελεῖ στοιχειῶδες μέτρο ἀσφαλείας γιὰ τὰ παιδιά της, ἀλλὰ καὶ ἕνα φιλάνθρωπο μήνυμα ἀφυπνίσεως γιὰ τοὺς ἄλλους. Ὑπάρχουν ἐπ᾿ αὐτοῦ καὶ θεόπνευστες ἐντολὲς τῆς ἁγίας Γραφῆς, καὶ παραδείγματα ἀποστόλων καὶ πατέρων, ἀλλὰ καὶ σχετικοὶ ἱεροὶ κανόνες ἁγίων Συνόδων. Αὐτὸ γνωρίζαμε καὶ αὐτὸ τηροῦμε οἱ ὀρθόδοξοι αἰῶνες τώρα.
Ἀλλὰ ἤδη κι αὐτὸς ὁ σωτήριος φραγμός, σύμφωνα μὲ ἄνωθεν ὁδηγίες, ἐπιχειρεῖται νὰ καταρριφθῇ. Γιατί; Διότι ἀποτελεῖ ἐμπόδιο στοὺς σκοποὺς τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς νέας τάξεως, ποὺ θέλουν τὴν παγκοσμιοποίησι, καὶ ἑπομένως τὸ πλησίασμα, τὴ συναναστροφή, τὴν ἀπάμβλυνσι τῶν θρησκευτικῶν ἰδίως διαφορῶν, τὴ συναλοιφὴ ὅλων, τὸ θρησκειακὸ ἀνακάτεμα, μὲ μιὰ λέξι τὴν πανθρησκεία (ἕνα, κοινῶς, «ἱερὸ» ἀχταρμά). Καὶ ἤδη, μὲ τὶς ἐπανειλημμένες συμπροσευχές, ποὺ προβάλλουν κάθε τόσο τὰ μέσα ἐνημερώσεως, πολλοὶ κοντεύουν νὰ ξεχάσουν αὐτὰ ποὺ ἤξεραν.
Καὶ οἱ μὲν ἐκτὸς Ἐκκλησίας τὴ δουλειά τους κάνουν. Τὸ ἀνησυχητικὸ εἶνε, ὅτι στὰ σχέδιά τους παρασύρουν τὴν πνευματική μας ἡγεσία, ποὺ ἀρχίζει νὰ εἰσάγῃ νέες ἑρμηνεῖες καὶ νὰ νοθεύῃ τὴν καθαρὴ διδασκαλία της. Ἔτσι καὶ στὸ προκείμενο θέμα ἀκοῦμε τώρα νὰ λένε· «Ἡ συμπροσευχὴ ποὺ ἀπαγορεύεται δὲν εἶνε αὐτὴ ποὺ νομίζετε σεῖς οἱ ἀδαεῖς· εἶνε μόνο ἡ εὐχαριστιακή». Ἀπαγορεύεται δηλαδὴ ἡ συμπροσευχὴ μόνο σὲ θεία εὐχαριστία-λειτουργία. Ἐννοοῦν, ἔτσι, ὅτι οἱ ἄλλες συμπροσευχὲς ἐπιτρέπονται.
Ἀλλοίμονο βέβαια ἂν ἡ ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία ἄλλαζε ἔτσι, μὲ τὴν ἐπινόησι μιᾶς νέας ἑρμηνείας. Τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας διακρίνουν τὴν ὀρθὴ ἀπὸ τὴ νόθο ἑρμηνεία· γνωρίζουν, ὅτι πᾶσα συμπροσευχὴ μὲ ἑτεροδόξους ἀπαγορεύεται. Οἱ οἰκουμενισταὶ ὅμως συλλαμβάνονται καὶ ἐδῶ ἀπὸ τὰ λόγια τους. Διότι οὔτε καὶ μὲ τὴ νεόκοπη αὐτὴ ἑρμηνεία τους φαίνονται συνεπεῖς. Τελικὰ καὶ σὲ εὐχαριστιακὲς συμπροσευχὲς ἔχουν προχωρήσει, καὶ μάλιστα πρὸ πολλοῦ, ὅπως δείχνει τὸ ἄρθρο ―μὲ τὸ ἐκφραστικό του σκίτσο― ποὺ ἀκολουθεῖ. Ποιά νέα ἑρμηνεία θὰ ἐπινοήσουν τώρα οἱ ἡμέτεροι οἰκουμενισταί, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα;
Τὸ γεγονός, στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται τὸ ἄρθρο, εἶνε παλαιό, πρᾶγμα ποὺ δείχνει, ὅτι ἡ διάβρωσις ἔχει ἀρχίσει ἀπὸ πολὺ νωρίς. Ἡ πρώτη δημοσίευσις τοῦ κειμένου αὐτοῦ ἔγινε πρὸ 40 ἐτῶν στὴν «Σπίθα» ὑπὸ τὸν τίτλο «Γενναῖα τῆς Ὀρθοδοξίας τέκνα» (φ. 285/Ὀκτ. 1965, σσ. 2-3). Ὁ π. Αὐγουστῖνος, ὅπως θὰ δοῦμε, ἐλέγχει ἐδῶ ἕνα φιλοπαπικὸ ἐπίσκοπο, μακαρίτη τώρα, καὶ ἐπαινεῖ δύο γενναίους μαχητὰς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶνε καὶ κληρικός, τότε διάκονος καὶ σήμερα πρεσβύτερος-ἱερομόναχος. Πρόκειται γιὰ τὸν ἀγωνιστὴ ἀρχιμανδρίτη τῶν Πατρῶν Νικόδημο Πετρόπουλο.
Ἡ ἀναδημοσίευσις συμπίπτει μὲ τὴν ἐπίσκεψι στὴν Φλώρινα κατόπιν προσκλήσεως τοῦ παναγιωτάτου οἰκουμενικοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, στὸν ὁποῖο καὶ προσφέρεται, ὡς μία ὑπόμνησις ἐκ μέρους τοῦ γέροντος συντάκτου τῆς «Σπίθας» τοῦ αἰτήματος, νὰ συνεχίζῃ ἡ Ἐκκλησία τὴν πορεία της ἐν ἀσφαλείᾳ καὶ εἰρήνῃ, χωρὶς καινοτομίες καὶ ὑπερβάσεις τῶν ὁρίων ποὺ ἔθεσαν οἱ ἅγιοι πατέρες.

—

• Μὲ λύπην, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, μὲ λύπην ἀνέκφραστον λαμβάνω τὸν κάλαμον διὰ νὰ ἐλέγξω ἐπωνύμως ἐπίσκοπον τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Ἂς λέγουν τινὲς ὅτι ἀρεσκόμεθα εἰς τὸν ἔλεγχον. Ἡ καρδία μας αἱμάσσει, ὅταν ἡ ἀνάγκη μᾶς ἐπιβάλῃ τὸν ἔλεγχον. Δὲν θέλομεν νὰ ἐλέγχωμεν. Δὲν θέλομεν νὰ μᾶς δίδωνται ἀφορμαὶ νὰ στηλιτεύωμεν καὶ νὰ καυτηριάζωμεν τὰ κακῶς κείμενα ἐν τῷ ἐκκλησιαστικῷ ὀργανισμῷ. Θὰ ἠθέλαμεν ἀντιθέτως ὅλα ἐν τῇ ἡμετέρᾳ Ἐκκλησίᾳ νὰ εὑρίσκωνται ἐν τάξει καὶ ἀκριβείᾳ. Θὰ ἠθέλαμεν οἱ ἐπίσκοποί μας ὡς ὡρολόγια ἀκριβείας νὰ λειτουργοῦν, νὰ σημαίνουν τὰς ὥρας τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ δεικνύουν τὰ πρέποντα καὶ συμφέροντα, καὶ νὰ μὴ ἀναγκάζεται κλῆρος καὶ λαὸς νὰ ἀνακαλῇ αὐτοὺς εἰς τὸ καθῆκον, νὰ ἐπαναφέρῃ τοὺς δείκτας εἰς τὰς κανονικὰς θέσεις. Εἶνε λυπηρὸν ὅτι ἐκ τῶν πνευματικῶν τούτων ὡρολογίων ἄλλα μὲν ἔπαυσαν νὰ λειτουργοῦν καὶ κατήντησαν τελείως ἄχρηστα, ἄλλα δὲ ἔχουν σταματήσει καὶ ἀναμένουν χόρδισμα, ἄλλα δὲ ἔχουν χαλαρωμένα τὰ ἐλατήριά των καὶ δεικνύουν ἐσφαλμένως τὴν ὥραν. Οἱ δὲ πιστοὶ ἀπευθυνόμενοι πρὸς πνευματικοὺς ἡγέτας δὲν πληροφοροῦνται ἀκριβῶς τὴν ὥραν, ἵνα, συμφώνως πρὸς τὰ πνευματικὰ χρονόμετρα, ῥυθμίζουν καὶ αὐτοὶ τὴν ζωήν των. Ἄχρηστα, χαλασμένα, ξεχορδισμένα ὡρολόγια…
  Ἀκούονται πανταχόθεν παράπονα. Εἰς τὰ γραφεῖα ἐκκλησιαστικῶν περιοδικῶν καταφθάνουν ἐπιστολαί. Καταγγέλλονται ἐνυπογράφως διάφορα θλιβερὰ περιστατικά, κατὰ τὰ ὁποῖα ἀνώτατοι τῆς Ἐκκλησίας ἀξιωματοῦχοι ἔπαυσαν νὰ βαδίζουν ἐπὶ τὰ ίχνη τοῦ ἐσταυρωμένου Λυτρωτοῦ. Σκάνδαλα ἐπὶ σκανδάλων… Νὰ ἔλθουν ὅλα εἰς τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος; Δὲν συμφέρει τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἐξ ὅλων ἐκείνων, τὰ ὁποῖα πληροφορούμεθα ὅτι συμβαίνουν εἰς διαφόρους ἐπαρχίας τῆς Ἑλλάδος, μόνον τὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα γίνονται ἐνώπιον πλήθους λαοῦ καὶ σκανδαλίζουν τὰς συνειδήσεις τῶν πιστῶν καὶ ἀποτελοῦν βοῶντα καὶ κράζοντα ἐγκλήματα, αὐτὰ καὶ μόνον ἐλέγχομεν κατὰ καθῆκον. Αὐτὴ εἶνε ἡ γραμμή, τὴν ὁποίαν ἀκολουθοῦμεν ἑπόμενοι τοῖς ῥήμασι τοῦ μεγάλου πατρὸς καὶ οἰκουμενικοῦ διδασκάλου, τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου· «Τὰ δημοσίως λεγόμενα καὶ πραττόμενα καὶ σκανδαλίζοντα τὸν λαόν, ταῦτα καὶ δημοσίως ἐλέγχομεν».
  Ἓν τοιοῦτον γεγονός, ὅπερ πᾶς πιστὸς πρέπει νὰ ἐλέγξῃ καὶ νὰ ἀποδοκιμάσῃ, ἵνα μὴ τὸ κακὸν ἐξαπλώσῃ εἰς ὅλον τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ καταστῇ πλέον ἀθεράπευτος ἡ νόσος, εἶνε καὶ τὸ θλιβερὸν γεγονός, τὸ ὁποῖον συνέβη πρὸ ἡμερῶν εἰς μίαν τῶν νήσων τοῦ Ἰονίου πελάγους. Θὰ τὸ ἐκθέσωμεν ὡς τὸ ἐπληροφορήθημεν παρ᾿ αὐτοπτῶν μαρτύρων.

* * *

• Ὡς γνωστόν, εἰς τὴν νῆσον τῆς Κεφαλληνίας ὑπάρχει ἡ ἱ. μονὴ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου, ὅπου εὑρίσκεται τὸ λείψανον τοῦ ἁγίου. Ἡ μονὴ ἔχει γίνει ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα προσκυνήματα τῆς Ἑλλάδος. Μυριάδες εὐσεβοῦς ὀρθοδόξου λαοῦ καὶ ἐκ τῶν νήσων καὶ ἐκ τῆς ἠπειρωτικῆς Ἑλλάδος κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ ἁγίου συρρέουν διὰ νὰ προσκυνήσουν. Ὅπως δὲ πάντοτε, οὕτω καὶ ἐφέτος, τὴν 20ὴν Ὀκτωβρίου καθ᾿ ἣν ἑορτάζεται ὁ ἅγιος, ἐν τῷ καθεδρικῷ ναῷ τῆς μονῆς ἐτελέσθη μεγαλοπρεπῶς ἀρχιερατικὴ λειτουργία. Λειτουργῶν ἀρχιερεὺς ἦτο ὁ σεβασμ. μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Ἀλέξιος, τοποτηρητὴς τῆς χειρευούσης Μητροπόλεως Κεφαλληνίας. Κύματα εὐσεβοῦς λαοῦ ἐπλημμύρουν τὸν ναὸν καὶ παρηκολούθουν μετὰ κατανύξεως τὴν θείαν λειτουργίαν. Ἀλλ᾿ αίφνης ἡ γαλήνη τοῦ ἐκκλησιάσματος ἐταράχθη ἐκ θλιβεροῦ γεγονότος ἢ μᾶλλον σειρᾶς-ἁλύσεως γεγονότων, τῶν ὁποίων τὸ ἓν θλιβερώτερον τοῦ προηγουμένου. Καὶ ἐξηγούμεθα.
  Εἰς τὸ πυκνὸν ἐκκλησίασμα, τὸ ὁποῖον ἀπετελεῖτο ἀποκλειστικῶς ἀπὸ ὀρθοδόξους, παρεισέδυσε καὶ ἕνας ἱερεὺς τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας. Κακῶς ἐπετράπη εἰς τὸν παπικὸν ἱερέα ἡ είσοδος εἰς τὸν ναόν. Διότι, συμφώνως πρὸς τοὺς ἱ. κανόνας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀπαγορεύεται ἡ είσοδος αἱρετικῶν εἰς τοὺς ἱ. ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλὰ δὲν ἦτο τοῦτο ἡ μόνη κανονικὴ παράβασις. Ἐπηκολούθησε καὶ ἄλλη, σοβαρωτέρα. Ὁ παπικὸς ἱερεὺς δὲν ἔμεινε καθ᾿ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς θείας λειτουργίας μεταξὺ τοῦ πλήθους τῶν πιστῶν. Μετὰ τὸν καθαγιασμὸν τῶν τιμίων δώρων ὁ λειτουργῶν ἀρχιερεὺς ἐκάλεσε τὸν ἔξω τοῦ θυσιαστηρίου ἱστάμενον παπικὸν ἱερέα νὰ εἰσέλθῃ ἐντὸς τοῦ ἱεροῦ. Οὗτος, δεχθεὶς μίαν τοιαύτην τιμητικὴν πρόσκλησιν, εἰσῆλθεν εἰς τὸ ἱερὸν βῆμα καὶ ἐπλησίασε πρὸς τὴν ἁγίαν τράπεζαν διὰ νὰ λάβῃ ἀντίδωρον παρὰ τοῦ ἀρχιερέως. Ἀλλ᾿ ἐκείνην τὴν στιγμήν, καθ᾿ ἣν ὁ παπικὸς ἱερεὺς ἡτοιμάζετο νὰ λάβῃ τὸ ἀντίδωρον, πίπτει κεραυνὸς ποὺ ἐτάραξε τοὺς πάντας. Κεραυνὸς Ὀρθοδοξίας. Για την συνεχεια εδώ· Read more »

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ 1952

Συντάκτης· ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΤΑΠΑΤΕΙΤΑΙ…

«Πορεύεσθε ὀπίσω αὐτοῦ εἰς τὴν πόλιν καὶ κόπτετε καὶ μὴ φείδεσθε τοῖς
ὀφθαλμοῖς ὑμῶν καὶ μὴ ἐλεήσετε˙ πρεσβύτερον καὶ νεανίσκον καὶ παρθένον
καὶ νήπια καὶ γυναῖκας ἀποκτείνατε εἰς ἐξάλειψιν, ἐπὶ δὲ πάντας, ἐφ οὕς
ἐστι τὸ σημεῖον, μὴ ἐγγίσητε˙ καὶ ὑπὸ τῶν ἁγίων μου ἄρξασθε»

(Ἰεζεκ. 9, 5-6)

Σημεῖα τῶν καιρῶν

Ὁ Σταυρὸς ὁ Τίμιος. Ἄξιος πάσης τιμῆς, εὐλαβείας, προσκυνήσεως διὰ τὸν ἐπʼ αὐτοῦ σταυρωθέντα Κύριον. Ὁ Σταυρός, ἡ ἐπʼ αὐτοῦ θυσία τοῦ Θεανθρώπου, τὸ μέσον τῆς λυτρώσεως τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ὁ σταυρὸς ἡ ἀήττητος σημαία τοῦ Ναζωραίου, τὸ ἱερώτερον σύμβολον τῆς πίστεώς μας, τὸ διακριτικὸν γνώρισμα τῶν χριστιανῶν. Ὅπως οἱ βοσκοὶ ἔχουν συνήθειαν εἰς τὰ πρόβατα ποὺ ἀγοράζουν νὰ βάζουν κάποιο σημάδι, διὰ νὰ ξεχωρίσουν ἀπὸ τὰ ξένα ποίμνια, κατὰ παρόμοιον τρόπον καὶ ὁ ἰδικός μας βοσκός, ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ὁ μοναδικός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἰς τὰ ἰδικὰ του λογικὰ πρόβατα, τὰς ὑπάρξεις, δηλαδή, ποὺ διὰ τοῦ αἵματός Του ἠγόρασεν ἀπὸ τὰς ἀγορὰς τῆς εἰδωλολατρείας καὶ τῆς ἀπιστίας, σφραγίζει διὰ νὰ διακρίνωνται ἀπὸ τοὺς ἀπίστους. Τὰς σφραγίζει κατὰ τὴν ἱερὰν καὶ ἐξόχως συγκινητικὴν ὥραν τοῦ βαπτίσματος. Ὁ ἱερεὺς κάμνει τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ καὶ σφραγίζει τὸν βαπτιζόμενον εἰς τὸ μέτωπον, τὸ στῆθος, τὸ στόμα, τὴν μύτην, τὰ αὐτιά, τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὰ πέλματα, ἀπὸ κορυφῆς μέχρι ἄκρων, ὁλόκληρον τὸν ἄνθρωπον. Σφραγὶς εἰς ὅλας τὰς αἰσθήσεις. Ἔκτοτε ὁ βαπτιζόμενος δὲν ἀνήκει εἰς ἐαυτόν, οὔτε εἰς τὸν κόσμον, οὔτε εἰς τὸν Ἐωσφόρον, τὸν κοσμοκράτορα, ἀλλὰ ἀνήκει ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τὸν Κύριον. Εἶναι κτῆμα του, πρόβατον τῆς ἁγίας του ποίμνης. Φέρει ἐπʼ αὐτοῦ τὴν σφραγίδα του. Τὶς δύναται νὰ κάμη κακὸν εἰς αὐτόν; Δύναται νὰ λέγη τὸ τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδὲν μὲ ὑστερήσει˙ εἰς τὸπον χλόης, ἐκεῖ μὲ κατεσκήνωσεν˙ ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέν με˙ τὴν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν» (22ος ψαλμός). Χριστιανέ! Τὸ ἐσκέφθης; Νὰ εἶσαι πρόβατον τοῦ Χριστοῦ ἐσφραγισμένον! Ὁποία τιμή! Ἀλλὰ καὶ ὁποία ἀσφάλεια! Λέγεται, ὅτι ὑπῆρχε ὡραῖα ἔλαφος, ἡ ὁποία ἔφερε διακριτικὸν σημεῖον – πινακίδα μὲ τὰς λέξεις: «Εἶμαι τοῦ Καίσαρος» καὶ οὐδεὶς κυνηγὸς ἐτόλμα νὰ τὴν πειράξη, ἀλλὰ καὶ ὁ Χριστιανὸς φέρων τὴν σφραγίδα τοῦ Λυτρωτοῦ, τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καὶ ἀξίως τῆς κλήσεως περιπατῶν, διατελεῖ ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ Κυρίου καὶ οὐδεὶς δύναται νὰ τῶ κάμη κακόν, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψη Ἐκεῖνος. Ὅπως ψάλλει κατανυκτικὰ ἡ Παρακλητική˙ «Ἔδωκας σημεῖωσιν τοῖς φοβουμένοις Σὲ, Κύριε, τὸν Σταυρόν σου τὸν τίμιον…».

Ὁ Σταυρὸς εἶνε ἡ βασιλικὴ σφραγὶς τῶν χριστιανῶν. (*) Ἀπὸ τῶν πρώτων ἡμερῶν τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅλως ἐξαιρετικὴ τιμὴ ἀπεδίδετο ὑπὸ τῶν χριστιανῶν εἰς τὸν Σταυρόν. Εἰς τὴν ἐποχὴν τῶν ἀγριωτέρων διωγμῶν οἱ χριστιανοὶ ἐπροτίμων νὰ ὑποστοῦν τὰ φρικτότερα τῶν μαρτυρίων παρὰ νὰ καταπατήσουν τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ καταπάτησις τοῦ Σταυροῦ ἄρνησις Χριστοῦ. Οἱ χριστιανοὶ τῶν Read more »

ΣΟΡΤΣ

(ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΑΙ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΙΔΕΙΞΕΙΣ)

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

• Διὰ τοῦ ἄρθρου τούτου μόνον μίαν πτυχὴν τοῦ ὅλου θέματος τοῦ γυμνισμοῦ ἀνασύρομεν. Διότι ὁ γυμνισμὸς δὲν εἶναι μόνον τὰ σόρτς. Γυμνισμὸς εἶναι καὶ τὰ καλλιστεῖα ποὺ κινδυνεύουν νὰ γίνουν ἐπιδημικὴν νόσος καθʼ ἅπασαν τὴν Ἑλλάδα. Γυμνισμὸς εἶνε καὶ τὰ μπὲν-μίξτ, τὰ μικτὰ λουτρά. Γυμνισμὸς καὶ αἰ ἄσεμναι, αἱ ἐξωφρενικαὶ ἐνδυμασίαι τῶν γυναικῶν κατὰ τὴν περίοδο τοῦ θέρους. Γυμνισμὸς καὶ τὰ μπαλέτα τῶν θεάτρων καὶ κινηματογραφικαὶ παραστάσεις καὶ αἱ διαφημίσεις, ποὺ πάντα ἔχουν τὴν γυναῖκα γυμνήν, καὶ αἱ φωτογραφίαι τῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν περιοδικῶν. Παντοῦ τὸ γυμνόν. Προχώρησε καὶ μέσα εἰς τοὺς Ἱ. Ναοὺς, εἰς τοὺς ὁποίους αἱ γυναῖκες εἰσέρχονται ἡμίγυμνοι καὶ ἐψιθυμιώμεναι κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Ἐσχάτως εἰς τοὺς ναοὺς τῆς πρωτευούσης καὶ ἄλλων πόλεων αἱ νύμφαι προσέρχονται ἡμίγυμναι διὰ νὰ στεφανωθοῦν. Κανεὶς δὲν διαμαρτύρεται. Ἡ δὲ Ἱεραρχία μας περὶ ἄλλα τυρβάζουσα σιωπᾶ. Ἀλλά, Θεέ μου. Τὶ βλέπω; Κατὰ προφήτην Ἱερεμίαν «Βλέπω λέβητα ὑποκαιόμενον καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἀπὸ προσώπου Βορρᾶ˙ καὶ εἴπε Κύριος πρὸς μέ˙ ἀπὸ προσώπου Βορρᾶ ἐκκαυθήσεται τὰ κακὰ ἐπὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας ἐὴν γῆν». (Ἱερεμ. 1, 13-14). Κύριε! Φείσθητι τοῦ λαοῦ σου.

Ἐκ Φλωρίνης, ἀγαπητοί, ἔχομεν εὐχάριστα νέα! Ὡ πληροφορούμεθα κατὰ τὰ τέλη τοῦ τρέχοντος μηνὸς παρουσία τοῦ λαοῦ καὶ τῶν δημοσίων ἀρχῶν θὰ γίνουν τʼ ἀποκαλυπτήρια ἀγάλματος. Τίνος ἀγάλματος; Τοῦ Ἕλληνος στρατιώτου; Τοῦ μάρτυρος κληρικοῦ; Τοῦ ἀπαγχονισθέντος διδασκάλου; Τῆς ποδήρους Ἀθηνᾶς; τῆς αἱδήμονος κόρης, τῆς ἑλληνίδος κόρης τῆς Μακεδονίας, ἡ ὁποία μὲ ὅλην τὴν ψυχήν της ἀντέστη κατὰ τὴν φρικτὴν περίοδον καὶ ὕψώθη εἰς φωτεινὸν ἀρετῆς μετέωρον καὶ κατηύγανε τὸν οὐρανὸν τῆς Ἑλλάδος; Ὄχι τοιούτων ἀγαλμάτων, αλλʼ ἄλλων ἀγαλμάτων θὰ γίνουν τὰ… ἔνδοξα ἀποκαλυπτήρια. Ἀγαλμάτων ὄχι ἀψύχων, ἀλλʼ ἐμψύχων, σωμάτων παρθενικῶν, νεανίδων τῆς Φλωρίνης. Τέσσαρες καὶ πλέον ἑκατοντάδες ἑλληνίδων μαθητριῶν τῆς μαρτυρικῆς αὐτῆς περιφερείας θὰ παρελάσουν σχεδὸν γυμναί. Θὰ εἶνε θέαμα πρωτοφανὲς διὰ τὴν ἀκραίαν αὐτὴν πόλιν τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ποῖοι θὰ γυμνώσουν τὰς ἑλληνίδας; Ἰταλοί; Γερμανοί; Βούλγαροι; Ρώσοι; Ὄχι! Ἀλλὰ τὸ κράτος, τὸ Ἑλληνικὸν κράτος. Αὐτὸ θὰ γυμνώση τὰς ἑλληνίδας. Διότι ἔφθασε ἕως εἰς τὴν Φλώριναν διαταγῆ τῆς νέας Βαβυλῶνος, τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, διαταγή, ἡ ὁποία ὑποχρεώνει ὅλας τὰς μαθητρίας τοῦ Γυμνασίου χάριν τῶν γυμναστικῶν ἀσκήσεων καὶ ἐπιδείξεων νὰ προμηθευθοῦν τὰ περιβόητα σόρτς. Τὶ δὲ ἐστὶ σόρτς; Ματαίως θʼ ἀναζητήσετε τὴν λέξιν ταύτην εἰς τὰ λεξικὰ τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσης. Ἡ λέξη σόρτς, ὅπως καὶ τόσαι ἄλλαι, εἰς τὴν ἐποχὴν αὐτὴν τοῦ πηθικισμοῦ καὶ μοδερνισμοῦ μᾶς ἧλθον ἀπʼ ἔξω. Τὸ σόρτς εἶναι φροῦτο, εἶναι προϊὸν τοῦ ὡραίου πολιτισμοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ εἰς τὰς μεγάλας πόλεις τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς. Σημαίνει κοντὸ παντελονάκι ποὺ φοροῦν ὄχι ὅλαι, ἀλλὰ ὡρισμέναι Ἀγγλίδες καὶ Ἀμερικανίδες καὶ Γαλλίδες, αἱ ὁποῖαι εἰς τὰ παιχνίδια των, τὰ σπόρ, τὰς γυμναστικὰς ἐπιδείξεις, τὰς ὀρειβατικάς των ἀναρριχήσεις, τὰς θαλασσίας ἐκδρομάς των μὲ θαλαμηγοὺς εὑρίσκουν τὴν εὐκαιρίαν, ὑπὸ τὸ πρόσχημα σωματικῶν δήθεν ἀσκήσεων, νὰ ἐκθέτουν εἰς κοινὴν θέαν καὶ δημόσιον πλειστηριασμὸν τὰς σάρκας αὐτῶν. Ἔκφυλα ὄντα τοῦ 20οῦ αἰῶνος. Μὲ τὴν ἐμφάνισίν των σκανδαλίζουν, προκαλοῦν καὶ διαφθείρουν τὴν νεότητα καὶ μὲ τὸν γυμνισμόν των ἐξηυτέλισαν τὴν ἀξιοπρέπειαν τῆς γυναικός. Τὸ φθηνότερον πρᾶγμα εἰς τὰς μεγάλας ἀγορὰς τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς εἶνε ἠ γυναῖκα. Πωλεῖται ἀντὶ ἑνὸς ποτηρίου σαμπάνιας ποὺ προσφέρει εἰς τὸ τυχὸν δεσποινάριον τοῦ δρόμου ἕνας στρατιώτης…

* * *

Σόρτς εἰς τὴν Ἀμερικὴν καὶ τὴν Εὐρώπην. Σόρτς καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα. Σόρτς ἕως Φλωρίνης. Ὀλίγον ἀκόμη καὶ τὸ σόρτς θὰ γίνη σῆμα κατατεθὲν τῆς νέας γενεᾶς τῶν Ἑλληνίδων.  H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ· Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Απριλιο 1952, αριθ. φ. 128

ΔΙΑΖΥΓΙΑ ΑΠΟ 1940-1951=12.672

• ( Διαζυγια μόνο το 2008 περίπου 13.000. Η πιο πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας (ΙΨΣΥ) έδειξε πως τον Φεβρουάριο του 2010 σημειώθηκε αύξηση κατά 11,4% στα διαζύγια σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα, έναν χρόνο πριν.  Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν οι ερευνητές είναι ότι ο θεσμός της οικογένειας περνάει κρίση τα τελευταία χρόνια).

12672. Ἀριθμὸς τίτλος ἄρθρου; Περίεργον! Θὰ εἴπητε. Τὶ σημαίνει ὁ πενταψήφιος αὐτὸς ἀριθμός; Τὶ σημαίνει; Νὰ κρυφθῶμεν εἰς τὰς ὀπᾶς καὶ τὰ σπήλαια τῆς γῆς καὶ ἐκεῖ ἄς κλαίωμεν ἐπὶ ἔτη διὰ τὴν ἀθλιότητά μας. Διότι αὐτὸς ὁ ἀριθμὸς ποὺ ἐτέθη ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶναι ἕνας καθρέπτης, ἕνας δείκτης, ἐκ τῶν πολλῶν δεικτῶν, τοῦ νεωτέρου πολιτισμοῦ, ὅπως κατορθώσαμεν νὰ τὸν πλάσωμεν ὅλοι. Ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς φανερώνει τὰ θύματα, μιᾶς συμφορᾶς μας, συμφορᾶς, διὰ τὴν ὁποίαν θρηνεῖ ἡ Ἑλλάς, ἡ ἁγνή, ἡ ἀδιάφθορος, ἡ Χριστιανικὴ Ἑλλάς. Ἡ Ἑλλὰς αὐτὴ θρηνεῖ. Ἀπὸ Ἔβρου μέχρι Ψηλορίτη καὶ ἀπὸ Ἀκροκεραυνίων ὀρέων μέχρι Κύπρου. Θρηνεῖ ἡ Ἑλλάς. Θρηνεῖ διὰ τὴν μεγάλην συμφορά. Ἀλλὰ ποία ἡ συμφορά; Ἐὰν – ὅ μὴ γένοιτο – μίαν νύκτα τὸ λεκανοπέδιον τῆς Ἀττικῆς ἐσείετο ἀπὸ ἕναν ἰσχυρὸν σεισμὸν καὶ κατεκρημνίζοντο 12672 σπίτια τῆς πρωτευούσης καὶ κάτω ἀπὸ τὰ ἐρείπια εὕρισκον οἰκτρὸν θάνατον πενταπλάσιος ἀριθμὸς κατοίκων, ἀσφαλῶς ἡ τοιούτου εἴδους συμφορὰ θὰ ἔκαμνεν αἴσθησιν βαθυτάτην καὶ ἀπὸ ἐπίσημα χείλη κυβερνόντων θὰ ἐχαρακτηρίζετο ὡς ἐθνικὴ συμφορά. Καὶ θὰ ἦτο ὄντως ἐθνικὴ συμφορά. Ἀλλὰ ἡ συμφορὰ, περὶ τῆς ὁποίας τόσον εὐγλώττως ὀμιλεῖ ὁ ἀριθμός, εἶναι ἀπείρως τραγικωτέρα. Ἐδῶ, φίλοι μου, δὲν θρηνούμεν ἀψύχων, ἀλλὰ ἐμψύχων οἰκοδομῶν τὴν καταστροφήν. Ἐδῶ δὲν θρηνοῦμεν φόνους, ἀλλὰ τῶν φόνων κάτι χειρότερον˙ τὴν διάλυσιν τοῦ γάμου τῶν Ὀρθοδόξων, τὴν διάσπασιν τῆς οἰκογενείας, τὸν χωρισμὸν ἀνδρὸς καὶ γυναικός, οἱ ὁποῖοι ἑνωθέντες διὰ τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου ἀποτελοῦν μίαν ἐνότητα ἀδιάσπαστον. Φόνου χειρότερον ἡ διάλυσις μιᾶς οἰκογενείας. Διότι ἄς ἐρωτήσωμεν˙ τὶ εἶναι ὁ θάνατος; Χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τοῦ σώματος. Τὶ δὲ εἶναι τὸ διαζύγιον; Χωρισμὸς τοῦ ἀνδρός, ἀπὸ τῆς γυναικός, οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ μυστηρίου ἑνωθέντες εἰς μίαν ψυχήν, εἰς μίαν σάρκα, ἔδωκεν περὶ τῆς ἑνότητός των ταύτης ἱερὰς ὑποσχέσεις ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων λέγοντες˙ «σὲ καὶ μόνον αἰωνίως». Αὐτὴ εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς ἀγάπης δύο ὑπάρξεων ποὺ ἑνώνει διὰ τοῦ μυστηρίου ἡ Ἁγία Τριάς. Διὰ τῆς γεννήσεως δὲ τέκνου σχηματίζουν καὶ αὐτοὶ τριάδα, τριάδα ἱερᾶς ἑνότητος, ἑνότητος ποὺ δίδει μίαν μικρὰν ἀμυδροτάτην ἔστω, ἰδέαν τῆς ἀπολύτου ἐκείνης ἐνότητος, ἡ ὁποία βασιλεύει μεταξὺ τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ αἴφνης ἡ ἱερὰ αὐτὴ ἐνότης θρυμματίζεται, ὁ γάμος διαλύεται, τὰ στέφανα ποδοπατοῦνται, τὰ παιδιὰ ρίπτονται εἰς τοὺς δρόμους, καὶ ἀποτελοῦν παράξενον εἶδος ὀρφανῶν, συγγενεῖς καὶ φίλοι τῶν διαζευγμένων θρηνοῦν καὶ αὐτὸς ὁ οὐρανός μας συννεφιάζει. Δὲν βλέπετε; Πυκνὰ σύννεφα ὀργῆς τοῦ Θεοῦ συσσωρεύονται, ἕτοιμα νὰ ρίψουν πῦρ καὶ θεῖον ἐπὶ τὰς κεφαλὰς τῶν ἀναιδῶν παραβατῶν γραπτῶν καὶ ἀγράφων Νόμων τῆς Θεότητος. Ἡ γῆ τῆς Ἑλλάδος σείεται. Για τη συνέχεια εδώ· Read more »

ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» 

(Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ)

—

_

(ΒΙΝΤΕΟ) »ΕΝΑΣ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

http://www.youtube.com/watch?v=vL8ikayIg5E

__

(ΒΙΝΤΕΟ) ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ (ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ)

ΟΜΙΛΙΑ 6′ η »Ο ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ» Τα ειχε πει ολα απο τοτε δεκαετια του 70′

για τη μοδα του Οκουμενισμου & για τους νεο- ειδωλολάτρες..Προφητεια,

Έρχεται Σεισμός στην Αθηνα!!!

http://elladapoyantisteketai.blogspot.gr/2013/06/6-70.html

__

(ΒΙΝΤΕΟ) »Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ – ΚΑΙ Η ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΉΝΗ»

 ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

http://elladapoyantisteketai.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4682.html

__

__ _Παρέλαση ψυχοπαθών καί «υπερηφάνων»;Τό καρναβάλι άρχισε στήν Αθήνα…

Αυτή η ηθελημένη  μανία διαστροφής στήν εμφάνιση, ανδρών πού θέλουν να παρουσιάζονται σάν γυναίκες, καί γυναικών πού νομίζουν ότι είναι άνδρες, δηλώνοντας μάλιστα «υπερήφανοι» , έχει ασφαλώς βαθύτερα σαρκικά, αλλά καί ψυχολογικά αίτια…

Θά έλεγε κανείς, καί στήν πράξη ο αρχαίος Πατερικός λόγος αποδεικνύεται, ότι οί άνθρωποι αυτοί ελαύνονται καί σύρονται από ειδικά πρός τούτο δαιμόνια καί μόνο με νηστεία καί κατάλληλες εξορκιστικές ευχές από Ορθόδοξο ασκητικό ιερέα μπορεί να επιτευχθεί καί η απαλλαγή τους…

Άν θέλουν βέβαια, καί άν πιστεύουν επίσης, παρ΄ όλη την ανθρώπινη πτώση τους…

Αλλά πέραν τούτου υπάρχει καί η άλλη πλευρά βαριάς ψυχοπαθητικής κατάστασης πού αν δέν προσεχθεί από τήν επίσημη πολιτεία οδηγώντας όλους αυτούς υποχρεωτικά ( όπως τούς ναρκομανείς ) σε «αποτοξίνωση» από ψυχιάτρους, τότε τό κακό αυτό κάθε χρόνο θα εξαπλώνεται καί ο φυσικός κοινωνικός ιστός τών δύο φύλων θα διαβρώνεται καί θα σαπίζει από τον αφύσικο, δίνοντάς τους συνεχώς δικαιώματα πού ούτε καί οί τρελοί καί οί παλαβοί σήμερα δεν έχουνε…

_

 

Το παρδαλο δαιμονιο

Συντάκτου· Επίσκοπου ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

φυλ. Χριστιανικής Σπίθας 113, Ιανουάριο 1951

ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ

«Ὅπου χορός, ἐκεῖ ὁ Διάβολος». (Ἱ. Χρυσόστομος)

31 ἤ 32 μ.Χ. Ὁ Ἡρώδης, ὁ υἱὸς τοῦ Ἠρώδου ἐκείνου, ὅστις ἐφόνευσε τὰ ἀθῶα νήπια της Βηθλεέμ, ἑορτάζει τὰ γενέθλιά του. Φωταψίαι εἰς τὰ ἀνάκτορα. Ὁ ἡγεμὼν «δεῖπνον ἑποίει τοῖς μεγιστᾶσιν αὐτοῦ καὶ τοῖς χιλιάρχοις καὶ τοῖς πρώτοις τῆς Γαλιλαίας». Ἡρώδη! Ὁ λαός σου πάσχει, ἀποθνήσκει ἐκ πείνης, ρακένδυτος περιφέρεται καὶ σὺ σπαταλᾶς τοὺς θησαυροὺς τοῦ Δημοσίου εἰς συμπόσια, εἰς τὰ ὁποῖα πίνουν καὶ τρώγουν καὶ μεθοῦν καὶ κραιπαλοῦν τὰ ἀνθρώπινα κτήνη μὲ τὰς χρυσᾶς των ζώνας καὶ τὰς πολυτελεῖς ἐσθῆτας; Ὁ λαὸς πεινᾶ, οἱ μεγιστάνες διασκεδάζουν. Εἰς τὰς αἰθούσας τῶν ἀνακτόρων θόρυβος χιλίων δαιμόνων. Ὄργανα παίζουν, ἄσματα ἀκούονται, γύναια χορεύουν, ἡ νὺξ προχωρεῖ, τὸ μεσονύκτιον πλησιάζει, ἡ ἁμαρτία κορυφοῦται, καὶ ἰδοὶ μία διαβόητος διὰ τὴν σκανδαλώδη ζωήν της γυνὴ ἡ Ἠρωδιάς, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ἐρρίφθη εἰς τὰς φυλακὰς τῆς Μαχαιροῦντος ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, παρακινεῖ τὴν θυγατέραν της Σαλώμην νὰ λάβει μέρος εἰς τὸν χορόν. Καὶ ἡ Σαλώμη ἐκτελεῖ τὸ θέλημα τῆς «μαμᾶς» χορεύει μὲ ὅλην της τὴν καρδίαν, χορεύει μὲ ἔξαψιν ὅλων τῶν αἰσθήσεων, χορεύει μὲ σατανικὴν τέχνην, ἐξαπλώνει τὰ δίκτυα, ἀνοίγει ὅλα τὰ πτερὰ τῆς ἠδονῆς, νικᾶ ὅλας τὰς χορευτρίας, ἔρχεται πρώτη εἰς τὸν ἀνακτορικὸν χορὸν καὶ προκαλεῖ τὸν θαυμασμὸν ὅλων, ἰδιαιτέρως τοῦ σαρκολάτρου, τοῦ ἐκφύλου ἐκείνου ἡγεμόνος, ὅστις μὲ ἀνοικτὸν τὸ στόμα παρακολουθεῖ τοὺς στροβιλισμοὺς τῆς ἀναιδεστάτης κόρης, κόρης ἀνταξίας τῆς μητρός. Εἰς τὴν Σαλώμην τώρα ὁ Διάβολος πρέπει νὰ δώση τὸ πρῶτον βραβεῖον. Ποῖον βραβεῖον; «Ζήτησέ μου – λέγει μὲ ὅρκον ὁ ἔκφρων Ἡρώδης πρὸς τὴν Σαλώμην – ζήτησέ μου ὅ,τι θέλεις καὶ θὰ σοῦ δώσω ἕως τὸ ἥμισυ τῆς βασιλείας μου». Καὶ ἡ Σαλώμη συσκέπτεται μετὰ τῆς μητρός. Πόσα θὰ ἠδύναντο νὰ ζητήσουν αἱ δύο γυναῖκες! Καὶ ὅμως ἀντὶ παντὸς ἄλλου ζητοῦν τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἰωάννου. Ἔφριξαν οἱ ἄγγελοι. Τὶ φοβερώτερον τῆς κακῆς γυναικὸς; Ὑπερβαίνει τὴν τίγριν. Εἶνε ἱκανὴ ἡ γυναῖκα νὰ διαπράξη τὸ δτυγερώτερον τῶν ἐγκλημάτων ἀρκεῖ νὰ ἱκανοποιήση τὸ πάθος τῆς ἐκδικήσεως. Ἰδοὺ δύο γυναῖκες ζητοῦν τὴν κεφαλὴν τοῦ ἁγιωτέρου τῶν ἀνδρῶν τῆς Π. Διαθήκης.

Ὁ Ἡρώδης ἀνάνδρως ὑποχωρεῖ καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν γυναικῶν ἐκτελεῖται. Κατὰ τὰς πρωϊνὰς ὥρας πρὶν ἀνατείλη ὁ Ἤλιος, ὁ Ἰωάννης ἀποκεφαλίζεται. Καὶ ἡ κεφαλὴ ἐδόθη ἐπὶ πίνακι εἰς τὸ κοράσιον καὶ «τὸ κοράσιον ἔδωκεν αὐτὴν τῆ μητρὶ αὐτῆς». Ἰδοὺ τὸ τέλος τῆς χοροεσπερίδος ἐκείνης. «Ὤ συμπόσιον διαμονικόν! – φωνάζει ὁ Ἱ. Χρυσόστομος. – Ὤ θέατρον σατανικόν. Ὤ παράνομος ὄρχησις, (χορὸς) καὶ μισθὸς ὀρχήσεως παρανομώματος».

Πόσον θὰ ἐπεθύμουν ἡ περικοπὴ τοῦ Ἱ. Εὐαγγελίου (Ματθ. 14, 1-12), ἡ διʼ ὀλίγων λέξεων, μεστῶν βαθυτάτης ἐννοίας, περιγράφουσα τὴν τραγωδίαν νὰ ἐτυποῦτο μὲ μεγάλα τυπογραφικὰ στοιχεῖα καὶ ὑπὸ ζηλωτῶν χριστιανῶν νʼ ἀνηρτᾶτο ὡς πινακὶς εἰς τὰς αἰθούσας ἐκείνας, εἰς τὰς ὁποίας πρόκειται νὰ γίνουν οἱ σημερινοὶ χοροί, χοροὶ Σαλώμης.

* * *

1951 μ. Χ. Τὸ ἀνθρώπινον κτῆνος, τὸ ὁποῖον ὡργίασε τὴν νύκτα ἐκείνην εἰς τὰ ἀνάκτορα τοῦ Ἡρώδου δὲν ἀπέθανεν. Ζῆ. Ὁ Ἡρώδης, ἡ Ἡρωδιὰς καὶ ἡ Σαλώμη ὑπάρχουν καὶ σήμερον, μὲ ἄλλα ὀνόματα μὲ ἄλλας ἐμφανίσεις. Ὑπάρχουν καὶ σήμερον ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐν μέσω πεινῶντας καὶ δεινῶς ὑποφέροντος λαοῦ παραθέτουν δεῖπνα – ροταριανὰ δεῖπνα! – ἄλλοι δὲ διοργανώνουν κοσμικὰς συγκεντρώσεις, χοροεσπερίδας καὶ καλοῦν κυρίας καὶ δεσποινίδας διὰ νὰ ἐπιδείξουν τὰς χορευτικάς των ἱκανότητας. Καὶ ὑπὸ τὸ φῶς ἠλεκτρικῶν λαμπτήρων καὶ πολυελαίων, ὑπὸ τοὺς ἤχους ἀλλόφρονος μουσικῆς, εἰς πολυτελεστάτας αἰθούσας λεσχῶν, μεγάρων καὶ σχολείων ἀκόμη, χορεύουν μέχρι τῶν πτωϊνῶν ὡρῶν τὸν χορὸν τῆς Σαλώμης. Τὶ εἴπον, τὸν χορὸν τῆς Σαλώμης; Κάτι χειρότερον τοῦ χοροῦ ἐκείνου. Ἡ Σαλώμη θὰ ἐκοκκίνιζεν ἀπὸ ἐντροπήν, ἐὰν ἔβλεπε τὰς συγχρόνους γυναῖκας νὰ χορεύουν τοὺς νεωτέρους χοροὺς μὲ τὰ τὀσα παράξενα ὀνόματά των ποὺ εἶνε παρμένα ἀπὸ ξένας γλώσσας καὶ ἀπὸ τὰ λεξιλόγια ἀκόμη τῶν ἀγρίων φυλῶν τῆς Ἀφρικῆς. Ποὺ κατήντησεν ὁ ἄνθρωπος, ὁ Ἕλλην καὶ ἡ Ἑλληνίς! Μόνον οἱ καμῆλες, τὰ καγκουρῶ, αἱ ἀρκούδες καὶ οἱ πίθηκοι τῶν δασῶν θὰ ἠδύναντο νὰ κάμουν τὰς κινήσεις, τὰς ἀηδεῖς κινήσεις ποῦ κάμνουν οἱ ἄνθρωποι εἰς τοὺς σημερινοὺς χοροὺς τῆς ἐκφυλισθείσης ἠπείρου μας. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Δεκέμβριο 1950, αριθμ. φυλ. 112

ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ

Πρὸ ἡμερῶν εὐρέθην ἐπʼ ὀλίγον εἰς τὰς Πάτρας, τὴν ὡραίαν πρωτεύουσαν τῆς Πελοππονήσου. Τὴν καλῶ ὡραίαν ὄχι διὰ τοὺς Ναούς, τὰς ὡραίας οἰκοδομάς, ὀδοὺς καὶ λεωφόρους, τὰς ὁποίας ἀναντιρρήτως ὑπὲρ πᾶσαν ἄλλην πόλιν τῆς Πελοππονήσου ἔχει, ἀλλὰ διότι εἰς τὴν ἀρχαίαν αὐτὴν πόλιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ ὁποία πολιοῦχον Ἅγιόν της ἔχει Ἀνδρέαν τὸν Πρωτόκλητον, μέχρι σήμερον διασώζεται κάτι ἀπὸ τὸ κάλλος ἐκεῖνο τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν, τὸ πνευματικὸν, τὸ ἄφθαρτον, τὸ αἰώνιον ποὺ ἐπιθυμεῖ ὁ Κύριος, «ὁ ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων», νὰ στολίζεται ὁ ἐσωτερικὸς, ὁ ψυχικὸς κόσμος τῶν πιστῶν Του ὀπαδῶν συμφώνως μὲ τὸ ψαλμικόν: «Ἄκουε θύγατερ, καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου» (Ψαλμ. 44, 11-12).

– Ψυχικὸν κάλλος! Ὅπου ὑπάρχει ψυχικὸν κάλλος, ἀπαύγασμα τοῦ Αἰωνίου Κάλλους, ὅπερ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ αἰνετὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ἐκεῖ ἡ καλύβη καὶ ἡ φυλακὴ ἀκόμη γίνεται ἀνάκτορον, ὅπου δὲ ἀπουσιάζει – ἀλλοίμονον – τὰ ὡραιότερα μέγαρα καὶ μεγαλοπρεπέστερα ἀνάκτορα τῶν πόλεων γίνονται φωλεαὶ ἀνθρωπομόρφων τεράτων ποὺ δημιουργοῦν τὴν ἠθικὴν ἀσχημίαν καὶ ἀγριότητα καὶ προκαλοῦν τὸν ἀποτροπιασμὸν πάσης εὐαισθήτου ψυχῆς ἐπιθυμούσης νὰ κατοικῆ ἐν τῆ ἐρήμω μετὰ τῶν θηρίων ἤ ἐν ὡραία πόλει μετὰ τοιούτων ἀνθρώπων. Φυλακὴ εἶχε τὸν Πέτρον τὸν Ἀπόστολον, ἀνάκτορα δὲ τὸν Νέρωνα. Σᾶς ἐρωτῶ. Ποῖον ἐκ τῶν δύο εἶναι ὡραιότερον; Ἡ φυλακὴ ἤ τὸ ἀνάκτορον; Προτιμῶ νὰ κοιμοῦμαι μὲ ἕναν Πέτρον εἰς τὴν φυλακὴν παρὰ νὰ συγκατοικῶ μὲ ἕνα Νέρωνα εἰς τὰ Ἀνάκτορα.

– Φίλοι, ποθήσατε τὸ πνευματικὸν κάλλος ποὺ δίδει ἡ Εὐαγγελικὴ ἀρετή. Αἱ Πάτραι, παρʼ ὅλην τὴν ἠθικὴν ἀσχημίαν τῶν νεωτέρων χρόνων, παρʼ ὅλον τὸ κατακλυσμιαῖον κῦμα τῆς διαφθορᾶς ποὺ παφλάζει εἰς τὴν Πατρίδα μας, διατηροῦν ἀνεξίτηλα τὰ ἴχνη τῆς διαβάσεως τῶν μεγάλων κηρύκων τοῦ Ευαγγελίου, κρατοῦν τὸ ἀρχαῖον τῆς Ὀρθοδοξίας κάλλος. Καὶ ἰδοῦ ἕνα δεῖγμα τῆς πνευματικῆς ὡραιότητας τῆς πόλεως. Εἰς τὰ κράσπεδα αὐτῆς ὑπάρχει μία Κατηχητικὴ Σχολὴ διὰ νὰ ὡραΐζη τὰς ψυχὰς τῆς νεότητος. Τὴν ἔκτισε χάριν τοῦ λαοῦ ὁ ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ὅστις πρὸ τριακονταετίας περίπου ἴδρυσεν εἰς τὴν πτωχὴν συνοικίαν τοῦ Ἀγίου Δημητρίου τὸ πρῶτον ἐν Ἑλλάδι κατηχητικὸν Σχολεῖον. Ἐπισκεφθεῖς τὴν Κ. Σχολὴν εἶδα εἰς μίαν μικρὰ ἀπέριττον αἴθουσαν ἀνηρτημένην μίαν πινακίδα καὶ ἐπὶ τῆς πινακίδος γεγραμμένον τὸ ἐξῆς ρητόν: «ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ». Διὰ τὴν πινακίδα αὐτὴ ἠρώτησα τοὺς νέους τῆς κινήσεως καὶ παρʼ αὐτῶν ἐπληροφορήθην, ὅτι τὸ ρητὸν τοῦτο ἐρρίφθη ὡς σύνθημα εἰς τὴν πόλιν τῶν Πατρῶν, ὅτε πρὸ 20ετίας ὑπερήφανος καὶ αὐθαίρετος ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία ἀντὶ νὰ βραβεύση, ἐτιμώρησε τὸν π. Γερβάσιον καὶ ἐπέβαλε σιωπὴν εἰς τὰ φλογερὰ κηρύγματά του. Ἐπίσημος Ἐκκλησία διώκουσα τοὺς κήρυκας τῆς ἀληθείας ὁποῖον θλιβερὸν θέαμα! Ὁμοιάζει μὲ βοσκόν, ὅστις ἐνῶ οἱ λύκοι οὐρλιάζουν καὶ ἐτοιμάζονται νʼ ἀρπάσουν τὰ πρόβατα, αὐτὸς βάζει φίμωτρα εἰς τοὺς ποιμενικοὺς κῦνας, ἵνα τὸ ποίμνιον ἀφεθῆ ἀνυπεράσπιστον είς τὴν μανίαν τῶν λύκων. Τοιοῦτοι βοσκοί, δὲν ὑπάρχουν, ὑπήρξαν ὅμως καὶ ὑπάρχουν διὰ μέσου τῶν αἰώνων τῆς Χριστιανοσύνης ἐπίσκοποι συμμαχήσαντες μετὰ τῶν λύκων καὶ διώξαντες τοὺς κήρυκας τοῦ Θείου λόγου. Ἀπὸ τὴν τιμωρίαν τοῦ κήρυκος καὶ τὴν ἀπαγόρευσιν τῶν κηρυγμάτων του ὅλη τότε ἡ πόλις τῶν Πατρῶν ἀνεστατώθη, ζηλωταὶ δὲ χριστιανοὶ βαρέως φέροντες τὴν ἀδικίαν εἰς βάρος ἑνὸς ἐξαιρετικοῦ ἐργάτου τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, συνέπηξαν μίαν μαχητικὴν ὁμάδα, ἡ ὁποία ὠνομάσθη ΣΤΡΑΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καὶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται δραστηρίως ὑπὸ τὴν πνευματικὴν καθοδήγησιν ἁγιορείτου μοναχοῦ ποὺ ἔκλειεν εἰς τὰ στήθη του «τὴν φωτιὰ τοῦ οὐρανοῦ». Ἡ ὁμὰς αὐτὴ εἶχεν ὡς σύνθημα τῆς ἐξορμήσεώς της τὸ ἀνωτέρω ρητόν.

Ἀλλὰ τὸ ρητὸν ποὶ εἴδομεν ἔχει ἱστορὶαν συγκηνητικὴν, ἡ ὁποία μᾶς μεταφέρει σὲ ἐνδόξους χρόνους τῆς ἐκκλησίας. Τὸ ρητὸν τοῦτο διὰ πρώτην φορὰν ἠκούσθη, καὶ ἐγράφη ὄχι μὲ μολύβι καὶ μὲ μελάνην, ἀλλὰ μὲ αἷμα ἡρώων καὶ μαρτύρων τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἠκούσθη καὶ ἐγράφη πρὸ 17 αἰώνων εἰς τὰς κατακόμβας τῆς Ρώμης. Πῶς; Ἀκούσατε τὴν ἱστορίαν του.

* * *

Ὁ Χριστιανισμὸς ἦτο ὑπὸ αὐστηρὰν ὰπαγόρευσιν. Ὁ διωγμὸς κατὰ τῆς πίστεως ἐμαίνετο. Καὶ μόνον τὸ ὄνομα «Χριστιανὸς» ἀπετέλει κατηγορίαν ἀξίαν θανάτου. Κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους οὐδεὶς Ναὸς ὑπῆρχεν ὑπὲρ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς Γῆς. Καὶ ἐὰν ποτὲ ἐκτίζετο, ἀνεκαλύπτετο καὶ κατεκρημνίζετο πάραυτα ἀπὸ τὴν λύσσαν τῶν εἰδωλολατρῶν. Οἱ Χριστιανοὶ εἶχον κρύφια προσευχητήρια καὶ ἐλάτρευον τὸν Θεὸν «ἐν ἐρημίαις καὶ ὄρεσι καὶ ὀπαῖς τῆς γῆς». Ὑπὸ τὴν γῆν καὶ ἱερὰ θυσιαστήρια. Τόποι λατρείας ἔγιναν αἱ κατακόμβαι, ὑπὸγειαι σήραγγες, τὰς ὁποίας εἶχον ἀνοίξει οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων διὰ νὰ ἐνταφιάζουν τοὺς μάρτυρας, οἱ ὁποῖοι κατὰ ἑκατοντάδας καὶ χιλιάδας ἐμαρτύρουν διὰ τὴν δίξαν τοῦ Ἰησοῦ. Τοιαῦται κατακόμβαι ὑπῆρχον εἰς Μ. Ἀσίαν, Κῦπρον, Συρίαν, Κρήτην, νῆσον Μῆλον, ἀλλὰ αἱ περιφημότεραι ἐξ ὄλων ὴσαν αἱ κατακόμβαι τῆς Ρώμης, αἱ ὁποῖαι ἀνεκαλύφθησαν τὸν 17 αἰῶνα καὶ προὐκάλεσαν τὴν κατάπληξιν τοῦ κόσμου. Εἰς τὰς ὑπογείους αὐτὰς στοὰς οἱ χριστιανοὶ τῆς Ρώμης ἐν καιρῶ νυκτὸς ἀπὸ μυστικὰς εἰσόδους κατήρχοντο διὰ νὰ λατρεύσουν τὸν Θεόν. Ἐκεῖ, ἐπὶ τῶν νωπῶν ταφῶν τῶν μαρτύρων ἔψαλλον, προσηύχοντο καὶ ὡς λέγει ἐκκλησιαστικὸς συγγραφεύς, «οὐδέποτε πρὸς τοὺς οὐρανοὺς ἀνεπέμφθησαν θερμότεραι προσευχαί». Ἐκεῖ μετὰ δακρύων ἤκουον ἐμπνευσμένα κηρύγματα ἡρωϊκῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἦσαν πρῶτοι εἰς τὰς θυσίας ὑπὲρ τῆς πίστεως. Ἐκεῖ ἐτέλουν τὸ μυστήριον τῶν μυστηρίων, τὴν Θείαν κοινωνίαν καὶ ἐκοινώνουν ἄπαντες. Τοιαύτη ἦτο ἡ πίστις των, ὥστε ἡ ἡμέρα τοῦ θανάτου τῶν μαρτύρων ὠνομάζετο «γενέθλια», ἐωρτάζετο δηλαδή, ὡς ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ μάρτυς ἐξῆλθεν εἰς νέον κόσμον ἀπείρου κάλλους, τὸν κόσμον τῆς αἰωνιότητος, ὅπως ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρὸς τὸ βρέφος ἐξέρχεται καὶ βλέπει τὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Γενέθλια ὁ θάνατος! Ἔτσι ὡμίλουν οἱ χριστιανοὶ τῶν κατακομβών, διότι εἶχον νικήσει τὴν ἰδέαν τοῦ θανάτου καὶ ἔζων καὶ ἀνέπνεον ἐν τῆ ἀτμοσφαίρα τῆς πίστεως.

Ἀλλὰ οἱ χριστιανοὶ τῶν κατακομβῶν διεκρίνοντο καὶ διὰ κάτι ἄλλο. Διεκρίνοντο διὰ τὸν πόθον ποὺ εἴχον νὰ μεταδώσουν τὴν πίστιν των εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Αἱ καρδιαὶ ἐφλέγοντο νὰ δοξασθῆ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Ἐγνώριζον ὄτι ἐν σχέσει μὲ τὸν εἰδωλολατρικὸν κόσμον ἀπετέλουν μίαν ἐλάχιστην μειοψηφίαν, ἦτο ἐν μέσω μυριάδων λύκων «τὸ μικρὸν ποίμνιον τοῦ Ἰησοῦ». Ἀλλὰ οἱ ὀλίγοι αὐτοὶ ἔπρεπε νὰ φωτίσουν καὶ τοὺς ἄλλους, ἔστω καὶ ἐὰν οἱ ἄλλοι ἦσαν οἱ διῶκται, οἱ δήμιοι, οἱ σφαγεῖς. Καὶ πρὸς τοῦτο ἔπρεπε ὑπὸ τῶν ὀλίγων πρὸς τοὺς πολλοὺς μετὰ δυνάμεως καὶ πίστεως πολλῆς νὰ κηρυχθῆ ὁ Ἐσταυρωμένος.

Τότε διὰ πρώτην φορὰν μέσα εὶς τὰς κατακόμβας ἐρρίφθη τὸ ἡρωϊκὸν σύνθημα: ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἔκαστος, δηλαδή, ἔπρεπε νὰ καταβάλη πᾶσαν προσπάθειαν διὰ νὰ φέρη τουλάχιστον καὶ ἕναν ἄλλον εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Διότι εἶχον διδαχθῆ ὅτι χριστιανὸς ποὺ δὲν φροντίζει νὰ σώση ἄλλους δὲν εἶναι χριστιανός. Καὶ ἔβλεπον τότε οἱ ἄγγελοι τὸ ὡραῖον θέαμα: Χριστιανοὺς πρὸ τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου, φωτισμένους ὅμως ἀπὸ τὸ ἀνέσπερον φῶς, νὰ ἐξέρχωνται – ὅπως φαίνεται εἰς τὴν μικρὰν εἰκόνα τοῦ ἄρθρου μας – ἀπὸ τὶς κρυπτὲς ἐξόδους τῶν κατακομβῶν καὶ μὲ τὴν καρδίαν των πάλλουσαν ἀπὸ τὰ ἁγιώτερα τῶν αἰσθημάτων νὰ σπεύδουν πρὸς ἀναζήτησιν καὶ ἄλλων ψυχῶν. Ἔπρεπε οἱ ὁλίγοι νὰ κερδίσουν τοὺς πολλοὺς εἰς Χριστόν. Ἦτο τοῦτο εὔκολον; Ὄχι. Ἦτο ἕργον ποὺ ἀπήτει οὐ μόνον σύνεσιν, ἀλλὰ καὶ αὐτοθυσίαν. Τὸ μισητὸν ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ γίνη λατρευτὸν, οἱ βλάσφημοι ὑμνωδοὶ τῆς Θεότητός Του; Καὶ δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἐπάνω εἰς τὰς ἱεράς των προσπαθείας, πολλοὶ τῶν χριστιανῶν θὰ κατεδόθησαν ὡς διαδίδοντες ἀπηγορευμένην θρησκείαν, θὰ ὡδηγήθησαν, εἰς τὰ κριτήρια τῶν ἀνόμων καὶ θὰ εὗρον μαρτυρικὸν θάνατον. – Ἰδοὺ διατὶ εἴπομεν, ὅτι τὸ ρητὸν ἐγράφη μὲ τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων.

Ὡ ἁγία πίστις τὶ θαύματα κάμνεις. Γράφεις τὴν ἱστορίαν τῆς διαδόσεως τῶν Χριστιανικῶν ἀληθειῶν μὲ τὸ αἷμα τῶν ἐκλεκτοτέρων παιδιῶν τῆς ἀνθρωπότητος. Σὺ ποὺ ἐθέρμανες τὰ στήθη τῶν χριστιανῶν τῶν κατακομβῶν, διάλυσον τὰ παγόβουνα τῆς θρησκευτικῆς ἀδιαφορίας, καὶ θέρμανον τὰς καρδίας τῶν ὀλίγων πιστῶν μὲ τὸ ἅγιόν σου πὺρ, διὰ νὰ ἐπαναληφθῆ καὶ σήμερον τὸ θαῦμα τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ νεωτέρου κόσμου εἰς Χριστόν.

* * *

«Εἰς πρὸς ἕνα εἰς Χριστόν». Τὸ σύνθημα τοῦτο πρέπει νʼ ἀναζήση καὶ πάλιν σήμερον, ἀγαπητοί! Ἀλλὰ θὰ μᾶς εἴπητε, ὅτι ἡμεῖς σήμερον δὲν ζῶμεν μέσα εἰς εἰδωλολατρικὴν χώραν, ὅπως οἱ χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων, ἀλλὰ εἰς Ὀρθόδοξον Χριστιανικὴν Πολιτεῖαν, τῆς ὁποίας τὰ 99% τῶν ὑπηκόων της εἶναι βεβαπτισμένα εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν. Ναί! Τὸ γνωρίζομεν, ἀλλὰ ὅσον ἀληθὲς εἶναι τοῦτο, ἄλλο τόσον ἀληθὲς εὶναι καὶ τὸ ἄλλο˙ ὅτι ἐπὶ 1000 χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος μόλις θὰ εὕρης ἕνα θερμὸν ζηλωτήν, ὅστις διʼ ἔργων καὶ λόγων ἀποδεικνύει, ὅτι εἶναι «συνειδητὸς χριστιανός». Οἱ ὑπόλοιποι κατὰ πλειοψηφίαν εἶναι ψυχροί, ἀδιάφοροι, χασμώμενοι, πολλοὶ δὲ καὶ κλονισμένοι εἰς τὴν πίστιν. Τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, τὸ ὑπὲρ πὰν ὄνομα, δὲν ἀποτελεῖ τὸ γλυκὺ θέμα τῶν συζητήσεων εἰς τὰς συναναστροφάς, ἀλλὰ χιλιάκις τῆς ἡμέρας ἀκούεται συνοδευόμενον μὲ τὰς χυδαιοτέρας βλασφημίας καθʼ ἅπασαν τὴν πατρίδα μας. Βασικαὶ ἐντολαὶ τοῦ Εὐαγγελίου καταπατοῦνται δημοσία ὑπὸ τὰ χειροκροτήματα ἀλλόφρονος πλήθους. Ἡ ἠθικὴ ἐξευτελίζεται εἰς θέατρα καὶ κινηματογράφους. Ἡ κακία, ὅπως γράφομεν εἰς ἄλλο φύλλον, ὅτε ὡμιλούσαμεν περὶ τοῦ ἐπτακεφάλου θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως, ἡ κακία λέγομεν περιπατεῖ σήμερον ἐσταφανωμένη μὲ τὰ ἄνθη τῆς αἰσχρᾶς φιλολογίας, ἡ ὁποία μυκτηρίζει πᾶν τὸ χριστιανικὸν καὶ ἐγκωμιάζει πᾶν τὸ ἑωσφορικόν.

Μέσα εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν τῆς χλιαρότητος, τῆς ἀδιαφορίας, τῆς ἀπιστίας, τοῦ ἀκράτου ὑλισμοῦ οἱ ὀλίγοι συνειδητοὶ χριστιανοὶ ποὺ γνωρίζουν εἰς τὶ πιστεύουν, ἔχουν νὰ παίξουν ρόλον τεράστιον. Ὅλα τʼ ἄλλα πρέπει νὰ γίνουν πάρεργα, ἕν δὲ τὸ ἔργον των, ἡ ὕψιστη φροντίς, τὸ μέγιστον καθῆκον των: ἡ σωτηρία τῶν ἄλλων, ἡ ἐπιστροφὴ τῶν συνανθρώπων των εἰς τὸν Χριστόν.

Ὄχι! Δὲν εἶναι μόνον ἔργον τῶν ἱεροκηρύκων καὶ θεολόγων ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ κόσμου εἰς τὸν Χριστόν. «Μὴ περιμένετε ὅλα ἀπʼ ἐμὲ – ἐφώναζε ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ὁ ἀθάνατος Χρυσόστομος. – Τὶ θὰ δυνηθῶ μόνος μου νὰ κάμω;Ἐδῶ χιλιάδες ἁμαρτωλῶν, πλανεμένων ἀδελφῶν ἀναστενάζουν». Ἄς μοιρασθώμεν τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας των. Σεῖς οἱ πιστοὶ τὶ κάθεσθε; Ἐξέλθετε μετὰ γυναικῶν καὶ παίδων, ἐξέλθετε ἐπὶ ἄγραν καὶ θύραν καὶ ἀποσπάσετε ἀπὸ τὸν Διάβολον τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐκεῖνος μὲ τόσην τέχνην συνέλαβεν. Εὗρες ἁμαρτωλόν; Συμβούλευσέ τον. Δὲν τὸν ἔπεισες μὲ τὰς συμβουλάς σου; Δάκρυσον, στέναξων πικρῶς, προσευχήσου καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ αἰσθανθῆ τύψεις συνειδήσεως καὶ νʼ ἀνακράξη ἐκ βάθους καρδίας «ἡμάρτησα τῶ Κυρίω». Οὕτω πράττων ἐκέρδισες μίαν ὡραίαν νίκην, κατέβαλες τὸν Σατανᾶν, ηὔξησες τὸν ἀριθμὸν τῶν πιστῶν, ἔδωκες χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν εἰς τὰ τάγματα τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, ἐδόξασες τὸν Χριστόν, ὅστις διὰ σοῦ ἐξακολουθεῖ νὰ σώζη ψυχὰς ἁμαρτωλάς. Τὸ στόμα σου ἔγινε στόμα Χριστοῦ καὶ ἔχουν καὶ ἐν σοὶ ἐφαρμογὴν οἱ τελευταῖοι θεῖοι λόγοι τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἰακώβου: «Ἀδελφοί, ἐὰν τις ὑμῖν πλανηθῆ ἀπὸ τῆς ἀληθεῖας, καὶ ἐπιστρέψη τις αὐτόν, γινώσκετω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν».

* * *

Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται τῆς Σπίθας. Ἐὰν εἶσθε πιστοί, τότε θὰ αἰσθάνεσθε λύπην, ὅταν τὴν Κυριακὴν μεταβαίνετε εἰς τὸν Ἱ. Ναὸν τῆς ἐνορίας σας καὶ βλέπετε τὸ ἐκκλησίασμα αραιότατον, ὀλίγους ἄνδρας καὶ γυναῖκας καὶ τούτους ἀδιαφόρους εἰς τὸ τελούμενον μυστήριον. Ἀλλὰ ἡ ψυχρὰ αὐτὴ κατάστασις πρέπει νὰ μεταβληθῆ οἱ πάγοι νὰ διαλυθοῦν, ἡ ἐκκλησία μας νʼ ἀποκτήση θερμά, συνειδητὰ μέλη, ποὺ νὰ ζοῦν καὶ νʼ ἀναπνέουν τὸν Χριστόν. Ποῖον τὸ μέσον; Γίνου, σὺ ἀδελφέ, γίνου θερμὸς συνειδητὸς χριστιανὸς καὶ τότε μία ἐσωτερικὴ δύναμις θὰ σὲ ὠθῆ νὰ λέγης καὶ σὺ πρὸς τὸν Κύριον τὴν ὑπόσχεσιν ταύτην: «Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς Σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ Σὲ ἐπιστρέφουσιν». Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶσαι θεολόγος διὰ νὰ κηρύξης τὸν Κύριον. Ἀρκεῖ νὰ εἶσαι πιστός, νʼ ἀκούης τὸ ὄνομα Του καὶ νὰ δακρύζης. Τότε πῦρ θὰ ἐκπέμπη ἡ καρδία σου, ποὺ θὰ θερμαίνη καὶ ἄλλους καὶ θὰ φέρη πλησίον τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ τὸ συμπέρασμα τοῦ ἄρθρου; Εἶναι εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ νέου ἔτους 1951, 10 οἱ πιστοὶ μιᾶς πόλεως; Ἄς γίνουν κατὰ τὸ τέλος τοῦ ἔτους 20. Εἶναι 100; Ἄς γίνουν 200. Ἡ στασιμότης εἶναι νέκρα, διὰ τὴν θυσίαν ὅλοι θὰ δώσωμεν λόγον εἰς τὸν Κύριον. Ἄς γίνη λοιπὸν σύνθημα ὅλων τῶν πιστῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν καὶ παιδίων τῆς ἀγαπητῆς μας Πατρίδος τὸ σύνθημα τῶν κατακομβῶν, τὸ ὁποῖον τόσον ἐπικαίρως ἦλθε νὰ μᾶς ὑπενθυμίση ἡ ὡραία πινακὶς τῆς Κατηχητικῆς Σχολῆς Πατρῶν:

ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ.

ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΥ ΜΕ ΤΑ ΖΥΓΙΑ ΤΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

(Έγινε στη Θεσσαλονίκη το 1960 & είναι πολύ επίκαιρο)

_______

___________

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Φεβρουάριο 1952 αριθμ. φύλ. 125

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

Ἔφθασαν, φίλοι ἀναγνῶσται, ἔφθασαν αἱ προφητευμέναι ἡμέραι, κατὰ τὰς ὁποίας οἱ ἄνθρωποι θὰ εὔχονται νὰ μὴ ἔχουν οὔτε μάτια, οὔτε αὐτιά, διὰ νὰ μὴ βλέπουν καὶ νὰ μὴ ἀκούουν τὰ φρικτὰ θεάματα καὶ ἀκροάσματα, τοὺς ἐξωφρενισμοὺς ἑνὸς κόσμου ἀποστατήσαντος ἀπὸ τοῦ Κυρίου καὶ συνεχῶς καταρρέοντος καὶ βυθιζομένου εἰς τὸν πολιτισμὸν Σοδόμων καὶ Γομόρρων. Τὸ ἐπληροφορήθητε; Εἰς τὴν ὡραίαν πρωτεύουσαν τῆς Πελοποννήσου ἑτοιμάζεται καὶ ἐφέτος καρναβάλι ποὺ θὰ σημειώση ρεκόρ, θὰ ὑπερβῆ εἰς ἐμφάνισιν, εἰς πολυτέλειαν καὶ τὰ καρναβάλια ἀκόμη τῆς Νικαίας, Βενετίας, Μασσαλίας καὶ εἴ τινος ἄλλης Εὑρωπαϊκῆς πόλεως. Βλέπετε συναγωνιζόμεθα βῆμα πρὸς βῆμα τὴν Δύσιν εἰς τὴν διαφθορᾶν.

– Ἀλλὰ τί εἶνε τὸ καρναβάλι;

– Μία ἀναδρομὴ εἰς τὸ παρελθὸν δὲν θὰ ἦτο ἄσκοπος.

Ἦτο ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἦτο ἄγνωστος. «Τῶ ἀγνώστω Θεῶ» ἦτο τὸ ἐπίγραμμα πλακὸς βωμοῦ ἐν Ἀθήναις. Ἐν σκότει διεπορεύετο ἡ Ἀνθρωπότης. Πηχτὸ τὸ σκοτάδι. Μεσάνυχτα εἶχεν ὁ κόσμος. Εἴδωλα παντοῦ. Τρομακτικὴ τις ἄγνοια ἐπεκράτει. Δεισιδαιμονία, εἰδωλολατρεία ἐβασίλευον. Τὰ πάντα, καὶ τὰ ρυπαρότερα τῶν ζώων καὶ τὰ εὐτελέστερα τῶν ἀντικειμένων, τὰ πάντα εἶχον θεοποιηθῆ. Καὶ αὐτὰ τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου ἐθεοποιήθησαν. Ἡ μέθη εἶχε Θεὸν τὸν Βάκχον. Ἡ κλοπὴ τὸν Ἑρμῆν. Ἡ ἀκολασία τὴν Ἀφροδίτην. Ἡ μοιχεία τὸν Δία. Ἡ ἀγρία ἐκδίκησις τὸν Ἄρην… Φαντασθῆτε! Οἱ Θεοὶ προστάται τῆς κακίας, τῆς ἀνηθικότητος. Καὶ ἀνάλογος πρὸς τὴν ἠθικὴν τῶν θεῶν, βεβαίως ἦτο καὶ ἡ λατρεία, ἡ ὁποία ἀπεδίδετο εἰς τοὺς Θεοὺς παρὰ τῶν ἀρχαίων. Κατὰ τὴν ἡμέραν π.χ., κατὰ τὴν ὁποίαν ἑώρταζεν ὁ Βάκχος, κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Βακχείων, οἱ ἑορτασταὶ ἔκαμνον πομπήν, ἐξεκίνουν ἀπὸ τὸν Ναὸν τοῦ Βάκχου ἐφόρουν προσωπίδας, ἐκράτουν αἰσχρὰ σύμβολα, ἀναμιγνύονται ἄνδρες καὶ γυναίκες, ἐκραύγαζον, ἐβωμολόχουν, ἐτραγουδοῦσαν τὰ πλέον ἀηδῆ ἀσματα, διήρχοντο τὰς ὁδοὺς καὶ τὰς πλατείας, περιέπαιζον τοὺς διαβάτας, ἐχόρευαν, ἐμεθύοντο, ἐκυλίοντο εἰς τοὺς δρόμους, ἠσχημόνουν, … ἔπραττον καὶ ἔλεγον κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Θεοῦ των «ὅσα αἰσχρὸν ἐστὶ καὶ λέγειν».

– Τοιαῦται ἦσαν αἱ ἑορταὶ καὶ αἱ πανηγύρεις τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου Ἑλλήνων καὶ Ρωμαίων γνωσταὶ ὡς Διονύσια, Βάκχεια, Βοτά, Βρουμάλια, Σατουρνάλια, Λουπερκάλια, Κάλενδαι…

Ὑπὸ τὴν στέγην τῶν Ναῶν καὶ μὲ τὴν εὐλογίαν ἱερέων καὶ ἀρχιερέων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης πᾶν εἴδος διαφθορᾶς ἐτελεῖτο. Ἄνωθεν ἐκ τῶν κορυφῶν τοῦ Ὀλύμπου ηὐλόγουν καὶ οἱ θεοὶ μετὰ τῶν θεαινῶν διασκεδάζοντες. Ὁλα ἐλεύθερα. Λοιπόν. Για τη συνέχεια της «Σπίθας» πατήστε Read more »