ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ

ΚΟΖΑΝΗ – Μαϊος 1949, αρ. Φυλ. 94

ΤΟ ΕΠΤΑΚΕΦΑΛΟΝ ΘΗΡΙΟΝ

ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΕΣ

Τὶ εἶνε ἡ ἁμαρτία; Τὶ εἶνε ἡ ἁμαρτία τοῦ 20οῦ αἰῶνος;

Ἐὰν ἀδελφέ, ἐὰν ἐρωτήσης τὸν ἀμετανόητον, τὸν πεπωρωμένον, τὸν ἀναιδῆ ἁμαρτωλὸν ὅστις γελῶν ρουφᾶ τὴν ἀμαρτίαν μὲ ὅλας τὰς αἰσθήσεις του, μὲ ὅλους τοὺς πόρους του, θὰ σοῦ ἀπαντήση: «Ἁμαρτία; Ἄς λέγουν ἐναντίον της ὅ,τι θέλουν οἱ αὐστηροὶ ἱεροκήρυκες! Διʼ ἐμὲ εἶνε ἕνας παράδεισος, εἶνε μία θελκτικὴ θεά, ἡ ὁποία μὲ θωπεύει, μὲ λικνίζει εἰς τὰ γόνατά της καὶ μοῦ προσφέρει τὰς γλυκυτέρας τῶν ἀπολαύσεων. Μὲ κερνᾶ μὲ χρυσᾶ ποτήρια. Μέλι ρέει ἀπὸ τὴν γλῶσσαν της. Ἀπρόσκοπτος, πλατεῖα καὶ εύρύχωρος εἶνε ἡ λεοφώρος τὴν ὁποίαν βαδίζει. Ἀναρίθμητοι εὶνε οἱ ἐρασταί της. Διατὶ νὰ μὴ τὴν ἀκολουθῶ; …».

Ἁμαρτία = Ἀπόλαυσις! Αὐτὴ εἶνε ἡ εἰκὼν τὴν ὁποίαν ζωγραφίζει ὁ κόσμος.

Ἀλλʼ αὐτὴ εἶνε ἡ ἀπατηλή, ἡ ψευδὴς εἰκὼν τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἀληθινή, ἡ πραγματικὴ εἰκὼν τῆς ἁμαρτίας εἶνε ἄλλη. Εἶνε ἀπελπιστικῶς φρικιαστική! Ἐὰν ὁ ἁμαρτωλὸς, ὁ οἱοσδήποτε ἁμαρτωλός, πρὶν διαπράξη τὴν ἁμαρτίαν ἠδύνατο διʼ ἕνα καὶ μόνον λεπτὸν νὰ ἀποκτήση τὴν διαυγῆ, τὴν ἀέτειον ὅρασιν, τὴν ὁποίαν εἶχε “Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴ συγγράφων εἰς τὴν νῆσον τῆς Πάτμου τὴν Ἱερὰν Ἀποκάλυψίν του, θὰ ἔβλεπε τὰ πράγματα ἔντελῶς διαφορετικά. Μὲ τὸν φακὸν τοῦ λόγου του Θεοῦ, τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως, ἡ ἁμαρτία θὰ ἔχανε ὄλους τοὺς πέπλους της, ὅλα τὰ ψιμύθια της, ὅλην τὴν ἐλκυστικήν, τὴν φανταχτερὴν περιβολήν, καὶ αἴφνης θὰ παρουσιάζετο – ποῖος θὰ ἠδύνατο νὰ τὴν ἀντικρύση; – ὡς τέρας, ὡς τὸ δυσειδέστερον καὶ ἀγριώτερον θηρίον τοῦ κόσμου.

Τὸ τέρας – ἰδὲ τὴν φωτογραφίαν του εἰς τὸ παρὸν φύλλον – ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ πατρός, ὁ ὁποῖος τὸ ἐγέννησε.

Ποῖος εἶνε ὁ πατέρας του; Καὶ ποία εὶνε ἡ μητέρα του; Συναμαρτωλὲ ἀδελφέ! Θὰ φρίξης, ἐὰν σοῦ δείξω τοὺς γονεῖς του. ..  Για την συνέχεια πατήστε εδώ· Read more »

Απο το ιστορικό, χριστιανικό, μηνιαίο αγωνιστικό φυλλάδιο ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»

Γρεβενά 1 Μαϊο 1947, αριθ. Φυλ. 70

Ο ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ

Ἡ «Χειμάρρα» μὲ τοῦς 600 περίπου ἐπιβάτας της τὴν νύκτα τῆς 18ης Ἰανουαρίου ἔπλεεν εἰς τὴν Ἑλληνικὴν θάλασσαν. Εἶχε περάσει τὸ στενὸν τοῦ Εὐρίπου, ἀφῆκεν ὄπισθέν του τὴν ὡραίαν Χαλκίδα καὶ ἔπλεε πρὸς Νότιον Εὐβοϊκὸν κόλπον. Τὰ κύματα εἶχον καταπραϋνθῆ. Ἡ θάλασσα ἐφαίνετο γαληνιαία. Τίποτε δὲν ἐπρομήνυε τὴν τρομεράν συμφοράν. Ὑπελογίζετο, ὅτι τὸ πλοῖον εἰς ὀλίγας ὥρας θὰ ἔρριπτε τὴν ἄγκυράν του εἰς τὸν λιμένα τοῦ Πειραιῶς. Ἀλλʼ αἴφνης 4 καὶ 15′ π.μ. Εἰς μίαν στιγμὴν ποῦ κανεὶς δὲν περίμενε τὴν συμφοράν, ἕνας κρότος δαιμονιώδης ἤκούσθη. Τὸ πλοῖον εἶχε κτυπηθῆ θανασίμως. Τὰ φώτα ἔσβυσαν. Αἱ μηχαναὶ ἐσταμάτησαν. Τὸ πηδάλιον συνετρίβη. Αἱ σειρῆνες ἐσφύριζον. Τὸ πλοῖον ἐβυθίζετο. Ὁ πλοίαρχος βλέπων τὸν κίνδυνον διατάσσει τὸν ἀσυρματιστήν:

˗ Δόσε τὸ S.O.S.

˗ Ἀσύρματος δὲν ὑπάρχει πιά, ἀπάντησεν ὁ ἀσυρματιστής. Ὁ ἀσύρματος τὸ ὄργανον δηλαδὴ ἐκεῖνο ποῦ ὑπῆρχεν εἰς τὸ πλοῖον διὰ νὰ χρησιμοποιηθῆ κυρίως ἐν καιρῶ κινδύνου, εἶχε καταστραφῆ. Καὶ αὐτὴ ἡ καταστροφὴ τοῦ πολυτιμότατου τούτου ὀργάνου ἦτο ἡ σοβαρωτέρα ἐξ ὅλων τῶν ζημιων τοῦ πλοίου: Εἶπαν οἱ πολλοί. Ὦ! Ἐὰν ἐσώζετο ὁ ἀσύρματος, ὁ ἀσυρματιστὴς θὰ μετέδεδε τὸ s.o.s., αἱ κεραῖαι τῶν ἀσυρμάτων τῶν πλοίων ποῦ ἔπλεον πλησίον τοῦ ναυαγίου, θὰ συνελάμβανον τὸ σύνθημα, θὰ ἔσπευδον ὁλοταχῶς, οἱ ναυαγοὶ θὰ ἐσώζοντο ὅλοι καὶ ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ eθρήνει τὸν θάνατον τόσων τέκνων της!

Ἀλλὰ ὁ ἀσύρματος αὐτὸς τῆς «Χειμάρρας», περὶ τοῦ ὁποίου τόσος λόγος ἐγένετο εἰς τὰς Ἐφημερίδας, εἰμπορεῖ νὰ μᾶς διδάξη ἕνα σπουδαιότατον μάθημα: Τὸ μάθημα, ὅτι ἡ κάθε Χριστιανικὴ ψυχὴ ποὺ πιστεύει εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Χριστὸν πρέπει νὰ εἶναι ἐφωδιασμένη μὲ ἕναν ἀσύρματο, ἀπείρως ἀνώτερον ἀπὸ τοὺς ἀσυρμάτους ποὺ ἔχει κατασκευάσει ἡ Ἐπιστήμη διὰ νὰ συνδέη ἀμέσως τοὺς ἀνθρώπους τῶν μακρυνῶν ἀποστάσεων. Ἀλλὰ ποῖος εἶναι ὁ ἀσύρματος αὐτός; Ἀκούσατε! Ἀδελφοί! Ἡ ζωὴ τὴν ὁποίαν ζῶμεν ἐπάνω εἰς τὸν μικροσκοπικὸν αὐτὸν πλανήτην τοῦ σύμπαντος ποὺ λέγεται γῆ, ὁμοιάζει μὲ ἕνα ταξεῖδι ἀκαθορίστου διαρκείας. Τὸ ταξεῖδι αὐτὸ ἔχει καὶ στιγμὰς γαλήνης, εὐφροσύνων ἡμερῶν. Ἀλλὰ αἴφνης καὶ διὰ τὸν ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων παρουσιάζεται ὁ κίνδυνος. Ὁ κίνδυνος; Οἱ κίνδυνοι. Ἄπειροι κίνδυνοι. Κίνδυνοι ἀπὸ τὰ ἄγρια στοιχεῖα τῆς φύσεως ποὺ ἐγείρονται διὰ νᾶ καταστρέψουν εἰς ὀλίγα δευτερόλεπτα Οὐρανοξύστας καὶ ὑπερωκεάνεια, πλωτοὺς κολοσσοὺς καὶ χαλύβδινους πύργους μέσα εἰς τοὺς ὁποίους νομίζει ὅτι ἠσφάλισε τὴν ζωήν του ὁ νεώτερος ἄνθρωπος. Κίνδυνοι ἀπὸ τὰς πολλὰς καὶ πολυπλόκους μηχανὰς ποὺ κατεσκεύασεν ὁ ἴδιος διὰ νὰ κάμη ἄνετον τὴν ζωήν του καὶ αἱ ὁποῖαι μεταβάλλονται πολλάκις εἰς λαιμητόμους, εἰς μηχανὰς καταστροφῆς καὶ θανάτου. Κίνδυνοι ἐξ ἀσθενειῶν καὶ ἐπιδημιῶν ποὺ παρʼ ὅλα τὰ πολυάριθμα φάρμακα καὶ τὰς στρατιὰς τῶν ἰατρῶν δὲν ἐδυνήθη νὰ κατανικήση ἐξ ὁλοκλήρου ὁ ἄνθρωπος. Κίνδυνοι περισσότεροι ἐκ κακῶν καῖ διεστραμμένων ἀνθρώπων ποὺ ὡς ἔνσαρκοι δαίμονες αἰσθάνονται τὴν χαρὰν νὰ κακοποιοῦν καὶ νὰ βασανίζουν τὸ ἀνθρώπινον γένος. Κίνδυνοι ἐξ ἐχθρῶν δεδηλωμένων, ἀλλὰ καὶ κίνδυνοιἐκ μέρους συγγενῶν καὶ φίλων, ποὺ πολλάκις μᾶς βλάπτουν περισσότερον ἤ οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί μας. Κίνδυνοι (μὴ γελάσητε, δὲν εἶναι μυθώδης αὐτὸς ὁ κίνδυνος, ἀλλὰ πραγματικὸς ποὺ μόνον οἱ γνήσιοι ὀπαδοὶ τοῦ Ναζωραίου τὸν ἀντιλαμβάνονται εἰς ὅλον τὸ βάθος καὶ τὴν ἔκτασίν του), κίνδυνοι ἐκ τῶν ἐπηρειῶν τοῦ ἀοράτου ἐκείνου κακοποιοῦ πνεύματος ποὺ ἡ γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου ὀνομάζει Διάβολον, Σατανᾶ. Κίνδυνοι τέλος οἱ σοβαρώτεροι ἐξ ὅλων τῶν κινδύνων προερχόμενοι ὄχι πλέον ἀπὸ τὸν ἐξωτερικὸν κόσμον ὁ ὁποῖος μᾶς περιβάλλει, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἐσωτερικὸν κόσμον, κίνδυνοι – ποῖος θὰ τὸ περίμενε; ἀπὸ τὸν ἑαυτόν μας, ἀπὸ τὰ τρομερά μας πάθη, ποὺ ὡς ἄγρια τῆς φύσεως στοιχεῖα, ὡς αἰμοβόρα θηρία, ὡς λύκοι καὶ ὕαιναι καὶ λέοντες ὁρμοῦν διὰ νὰ καταστρέψουν ὅ,τι ἱερὸν κλείομεν μέσα εὶς τὰ στήθη μας καὶ νὰ μᾶς κάμουν νὰ θρηνῶμεν ἐπᾶνω εἰς τὰ ψυχικὰ ἐρείπια καὶ τὰ ναυάγια ποὺ δημιουργεῖ καθημερινῶς ἡ ίδική μας ἐσωτερικὴ κακία καὶ διαφθορά.

Ἰδοὺ οἱ κίνδυνοι. Καὶ τώρα ποῖος εἶναι ἱκανὸς νʼ ἀντιπαραταχθῆ κατὰ τόσου πλήθους κινδύνων; Ὁσονδήποτε ἐπαινετὴν προσπάθειαν καὶ ἄν καταβάλη ὁ ἄνθρωπος διὰ νὰ ἐξουδετερῶση τοὺς κινδύνους καὶ νὰ ἐξέλθη νικητὴς καὶ τροπαιοῦχος, κατὰ τὴν πάλιν αὐτὴν ἐναντίον μυρίων κινδύνων τῆς καθημερινῆς ζωῆς θὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκην νὰ ὑψώση τὰ βλέμματά του πρὸς τὸν οὐρανόν, νὰ ζητήση τὴν βοήθειαν Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος «ἔν τῆ δρακὶ αὐτοῦ κρατεῖ τὰ σύμπαντα». Νὰ τὴν ζητήση μὲ πίστην φλογεράν. Πῶς νὰ τὴν ζητήση; Διὰ τῆς προσευχής.

Ἡ προσευχῆ! Ἰδοὺ ἀδελφοὶ ὁ μυστικὸς ἀσύρματος τῶν ψυχῶν μας. Ἡ προσευχῆ! Αὐτὴ κατὰ μυστηριώδη τρόπον συνδέει τὴν ψυχὴν μὲ τὸν πλάστην. Αὐτὴ μεταδίδειτὰ αἰτήματά της πρὸς τὸν Οὐράνιον Πατέρα. Αὐτὴ εἰς οἱανδήποτε στιγμὴν τοῦ βίου εἶναι πρόθυμος νὰ ἐξαποστείλη τὰ συνθήματα τῶν ἀπείρων ἀγωνιῶν τῆς καρδίας! S.O.S. Κύριε! Σώσον ἐκ τῆς ὥρας ταύτης. Αὐτὴ ὡς ἐπὶ τῶν πτερύγων ἀνέμων μεταφέρει ἀκαριαίως τὴν φωνὴν τοῦ ἀσθενεστέρου τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας πρὸς τὸν Πανίσχυρον Θεόν. Ποῦ εὐρίσκετο ὁ Δανιήλ; Εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων. Ποῦ οἱ τρεῖς Παῖδες; Εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός! Ποῦ ὁ Ἰωνᾶς; Εἰς τὴν κοιλίαν τοῦ θαλάσσιου τέρατος. Ποῦ οἱ μάρτυρες τῆς πίστεως; Εἰς τᾶς φυλακὰς, εἰς τὰ σκοτεινὰ κάτεργα! Ἀπʼ ἐκεῖ ἀπηύθυναν τὴν φωνὴν τῆς δεήσεώς των, ἐβόων πρὸς τὸν Κύριον καὶ ἤκουεν ὁ Κύριος τῆς φωνῆς τῶν τέκνων του καὶ ἔσπευσε πρὸς βοήθειαν καὶ ἔσωσεν αὐτοὺς ἐκ τῶν κινδύνων.

Ναί! Ἡ προσευχῆ σώζει τὸν ἄνθρωπον, τὸν πιστὸν χριστιανίον. Σώζει; Ἀλλʼ ἐδῶ τώρα – θὰ φωνάζουν ἔν χορῶ οἱ ἄπιστοι – ἐὰν ἡ προσευχὴ σώζη, διατὶ οἱ Ναυαγοὶ τῆς Χειμάρρας νὰ μὴν σωθοῦς ὅλοι; Μήπως δὲν ἐπροσευχήθησαν; Ἀλλὰ ὅπως διηγήθησαν οἱ διασωθέντες ναυαγοί, μόλις παρουσιάσθη ὁ τρομερὸς κίνδυνος ὁλοι οἱ ἐπιβάται, πλὴν ἐλαχίστων, οἱ ὁποῖοι καὶ κατὰ τὴν τρομερὰν ἐκείνην ὥραν ἠκούσθησαν νὰ βλασφημοῦν τ[ον Θεόν, προσηύχοντο μὲ θερμὰς προσευχάς, θερμοτέρας τῶν ὁποῖων δὲν θὰ ἔκαμνον ποτὲ ἄλλοτε εἰς τὴν ζωήν των: «Ἅγιε Νικόλαε, σῶσε μας». «Χριστούλη μας λυπήσου μας». Διατὶ λοιπὸν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ προσύχοντο νὰ μὴ σωθοῦν;

Ἀπαντώμεν! Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος ἦτο μόνον σάρκας καὶ κόκαλα, μόνη ὕλη, τότε ἡ σωτηρία τοῦ σώματος ἀπὸ τὸν κίνδυνον τοῦ θανάτου θὰ ἦτο ἡ ὕψιστη πρὸς τὸν ἄνθρωπον εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνον σῶμα, δὲν εὶναι μόνον ὕλη. Δὲν ζυγίζει μερικὰ κιλὰ κρέατος. Εἶναι καὶ κάτι ἄλλο ποὺ δὲν ζυγίζεται. Εἶναι καὶ πνεῦμα, ψυχὴ ἀθάνατος. Αὐτὴ κυρίως εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ὁ δὲ Θεὸς ποὺ ἐν τῆ ἀπείρω του σοφία καὶ ἀγαθότητι ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον καὶ γνωρίζει ἄριστα τὴν σύστασίν του καὶ τὴν ἀξία τῶν δύο αὐτῶν συστατικῶν ἀπὸ τὰ ὁποία ἀπαρτίζεται τὸ Θεῖον αὐτὸ καλλιτέχνημα, ἐνδιαφέρεται βεβαίως διὰ τὸ σῶμα, διότι εἶναι ἡ ἐπίγειος κατοικία τῆς ψυχῆς, τὸ κλυβὶ μέσα εἰς τὸ ὁποῖον κελαδεῖ τὸ ἀθάνατο πουλί, ἀλλὰ ἐνδιαφέρεται ἀπείρως περισσότερον διὰ τὴν ψυχήν, διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς. Ἐσώθη ἡ ψυχή; Δηλαδὴ ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν, μετενόησεν, ἔχυσε δάκρυα εἰλικρινοῦς μετανοίας, εἶπε τὸ ἥμαρτον, τὸ ἱλάσθητί μοι τῶ ἀμαρτωλῶ, τὸ μνήσθητί μου Κύριε; Τότε ἐσώθη ὁ ἄνθρωπος, ἔστω καὶ ἄν τὸ κορμί του ἐγένετο βορὰ τῶν ἰχθύων τῆς θαλάσσης. Ἡ σωτηρία ἀπὸ τὸν θάνατον τοῦ σώματος εἶναι μικρὰ σωτηρία, ἡ μικρὰ εὐεργεσία, διότι ἁπλούστατα μετʼ ὀλίγον θὰ έπακολουθήση ὁ ἀναπόφευκτος θάνατος. Ἁπλῶς μίαν μικροπρόθεσμον παράτασιν ἔλαβον οἱ διασωθέντες ναυαγοὶ τῆς Χειμάρρας. Οἱ δὲ πνιγέντες εἰς τὰ βάθη τῆς θαλάσσης; Τὶς οἶδε μήπως εἰς τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων τούτων, τὰς ὁποίας τώρα καλίουν συγγενεῖς καὶ φίλοι, συνετελέσθη τὸ μεγαλύτερον θαῦμα, ποῦ λέγεται σωτηρία ψυχῆς; Μήπως, δηλαδή, κατὰ τὰς στιγμὰς ἐκείνας τὰς τραγικὰς ἡ ψυχή των μὲ μίαν θερμὴν προσευχὴν μετανοίας συνεδέθη ἀπόλυτα μὲ τὸν Οὐράνιον Πατέρα; Καὶ ἐὰν αὐτὸ συνέβη, ὅπως ἀσφαλῶς θὰ συνέβη εἰς τὰς περισσοτέρας ψυχάς, τότε αἱ θερμαὶ των προσευχαὶ εἰσηκούσθησαν, ἐζήτων μικρὸν καὶ ἔλαβον μέγα, ἐζήτων γῆς καὶ ἔλαβον Οὐρανόν. Ἀπὸ τοῦ ὑγροῦ τάφου τῆς Θαλάσσης τὴν παγερὰν ἐκείνην νύκτα τῆς 19ης Ἰανουαρίου 1947 πολλαὶ ψυχαὶ συνοδεία ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων θὰ μετεφέρθησαν εἰς τὴν γλυκυτάτην ἀγκάλην τοῦ Κυρίου. Ὁποῖον θαῦμα!

Ὦ! Οὔδέποτε ἄλλοτε κατὰ τὴν πολυκύμαντον ζωὴν τῶν ἀνθρώπων ἡ προσευχὴ προσφέρει τὀσην ὑπηρεσίαν εἰς τὸν ἄνθρωπον, ὅσον κατὰ τὰς τραγικὰς ὥρας τοῦ θανάτου. Ἐνῶ ὁ ἄπιστος ἔχων θρυμματισμένον τὸν μυστικὸν ἀσύρματον προσευχῆς διέρχεται στιγμὰς τρομακτικῆς ἀγωνίας, αντιθέτως ὁ πιαστὸς σταυρώνων τὰς χεῖρας του ἐπὶ τοῦ στήθους καὶ μυστικῶς προσευχόμενος κλείει τὴν ζωήν του μὲ προσευχὴν ἐπαναλαμβάνων τὴν προσευχῆν τοῦ Θείου Λυτρωτοῦ: Πάτερ εἰς χεῖρας Σου παραθήσομαι τὸ πνεῦμα.

Οἱ ναυαγοὶ τοῦ ὑπερωκειανείου Τιτανικοῦ κατήρχοντο γαλήνιοι εἰς τὰ βάθη τοῦ Ὡκεανοῦ, ἐνῶ ἡ μουσικὴ τοῦ πλοῖου ἔψαλλε διὰ τελευταίαν φορὰν τὸν περίφημον ἐκείνον ὕμνον: «Πρὸς Σὲ ἐγγύτερον ὦ Θεέ…».

Ναί! Ἡ προσευχὴ σώζει. Σώζει ἐκ κινδύνων σωματικῶν ἐφ ὅσον ἡ σωτηρία αὐτὴ κρίνεται συμφέρουσα ὑπὸ τῆς Θείας Προνοίας. Σώζει ὅμως κυρίως καὶ πάντοτε ἐκ μυρίων κινδύνων τὸν ἀνεκτίμητον θησαυρὸν τῆς ὑπάρξεώς μας, τὴν ψυχήν, τὴν ὁποίαν καὶ ἀσφαλίζει εἰς τοὺς κόλπους τῆς Θεότητος.

Ἀδελφοί! Ὅλοι ἔχετε τὸν ἀσύρματον. Προσέξατε νὰ λειτουργῆ καλῶς. Ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν. Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε. Τότε μὲ τὰ ἀκουστικὰ τῆς ψυχῆς θὰ ἀκούωμεν τὴν φωνὴν ἐκείνην, ἡ ὁποία θὰ μᾶς δίδη θάρρος διὰ νὰ νικῶμεν καὶ αὐτὸν ἀκόμη τὸν θάνατον, ἔστω καὶ ἐὰν ἔρχεται οὖτος ὑπὸ τὴν ἀγριωτέραν του μορφήν. Θὰ ἀκούωμεν τὸν Κύριόν μας. Θὰ μᾶς ἀπαντᾶ: Μὴ φοβεῖσθε. «Ἐγὼ εἰμὶ μεθʼὑμῶν πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σας!».

ΤΥΠΟΙΣ Β. ΜΠΑΜΠΟΥ ΚΟΖΑΝΗ

Απο το ιστορικό, χριστιανικό, μηνιαίο αγωνιστικό φυλλάδιο ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 1949, αριθμ. φυλ. 99
Η θαρραλέα φωνή του τότε στρατιωτικού ιερέως, στο Β΄ Σώμα Στρατού, π. Αυγουστίνου Καντιώτου αναστάτωσε τα ανάκτορα και όλες τις στρατιωτικές και αστυνομικές αρχές:

• «Βασιλεῦ! Εἶσθε μασόνος; Ἀπαντήσατε εἰλικρινῶς. Ἐὰν ὄχι, ὅπως διακαῶς θέλω νὰ ἐλπίζω, ὤ, ὁποία χαρὰ διʼ ἐμὲ καὶ διὰ ὅλον τὸν λαόν. Ἄς ἐκδοθῆ ἀνακοινωθέν. Ἡ συκοφαντία ὅτι τὰ ἀνάκτορα ἐνέχονται εἰς τὸ καταχθόνιον σύστημα θὰ διαλυθῆ καὶ ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς θὰ ἀναπνεύση. Ἐὰν ὅμως ναί, τότε πῶς ἐν τῶ Ναῶ θὰ εἴπωμεν: «τοῦ εὐσεβεστάτου Βασιλέως ἡμῶν…»; Βασιλεῦ! Οἱ μασόνοι δὲν εἶνε εὐσεβέστατοι. Ἐκκαθαρίσατε τὴν θέσιν σας».

Ο π. Αυγουστίνος εκτός από την ιστορική αυτή «Σπίθα» μίλησε από την ωραία πύλη του τότε στρατιωτικού ναού του αγίου Αθανασίου Κοζάνης, μπροστά σε ανώτατους αξιωματικούς, εναντίον του βασιλέως Παύλου γιατί υπέγραψε βασιλικό διάταγμα υπέρ της μασονίας και απαγόρευσε να ψαλεί το πολυχρόνιο του.

• Κινήθηκε διωγμός εναντίον του. Οι μυστικές υπηρεσίες ήταν σε δράση. Τέλος ο βασιλιάς ανακάλεσε το μασονικό έγγραφο και ο διωγμός του ιεροκήρυκα σταμάτησε.
  

(Ομολογίες Κοζανιτών – αυτήκοων μαρτύρων, απόρρητα έγγραφα και φωτογραφικό υλικό από τον διωγμό περιέχονται στο βιβλίο: «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο2, (σελ. 40-64)

Η ΜΑΣΟΝΙΑ

«Οἱ τασσόμενοι ὑπὸ τὴν ἔνδοξον τοῦ Σταυροῦ σημαίαν ὀφείλομεν νὰ πολεμώμεν τὸ καταχθόνιον τοῦτο τέρας». Αποστ. Μακράκης

Εἰς φυλλάδιον ποὺ ἐξέδωκε πρὸ μηνῶν ὁ σεβαστὸς ἡγούμενος τῆς Ἱ.Μονῆς Λογγοβάρδας-Πάρου π. Φιλόθεος Ζερβᾶκος ὑπὸ τὴν ἐπιγραφὴν «Η ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΡΟΜΦΑΙΑ», ὡς ἄλλος Ἱερεμίας θρηνεῖ τὰ δεινὰ τοῦ ἔθνους μας, τὰ ὁποῖα προῆλθον ἀπὸ τὴν ἀποστασίαν ὅλων μας ἐκ τοῦ Θεοῦ τῶν Πατέρων μας. Ἀναφέρει πολλὰς ἐκδηλώσεις τῆς ἀσεβείας καὶ τῆς ἀνομίας ποὺ ἐσχάτως κατέκλυσαν τὴν Πατρίδα μας. Μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ ταύτην˙ ὅτι ἐνῶ πολλοὶ, ἐκ τῶν κατεχόντων ἐπισήμους θέσεις, ἀποφεύγουν νὰ κάμουν τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, δὲν αἰσχύνονται ὅμως νὰ φέρουν ἐπὶ τῶν ἐνδυμάτων αὐτῶν τὰ σημεία τῆς μασονίας.

Δὲν παρῆλθε πολὺς καιρὸς ἀπὸ τὴν ἔκδοσιν τοῦ φυλλαδίου τούτου καὶ μέγα σκάνδαλον ἐν Ἀθήναις ἐξερράγη, ποὺ συνετάραξε καὶ θὰ συνταράξη ἀκόμη βαθύτερον τὴν ψυχὴν τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καὶ θὰ ἔχη μεγίστας συνεπείας διὰ τὴν ἐξέλιξιν τῶν Ἐλληνικῶν πραγμάτων. Ποῖον τὸ σκάνδαλον;

Δὲν εἶναι πλέον αἱ τρεῖς τελεῖαι ποὺ μὲ λύπην τῶν οἱ Ὀρθόδοξοι ἔβλεπον νὰ σημειώνωνται κάτω ἀπὸ τὰς ὑπογραφὰς τόσων ἐπισήμων, ἀλλὰ εἶναι ὅτι ἡ Ἐπίσημος Σφραγίς τοῦ Κράτους ἐμολύνθη καὶ αὐτὴ μὲ τῆν ψώραν τῆς μασονίας. Δὲν τὸ μάθατε; Ἐξεδόθη ΒΑΣΙΛΙΚΟΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑ διὰ τοῦ ὁποῖου ἡ μασονία ἐξέρχεται, πρὸς στιγμήν, ἀπὸ τᾶ σκοτεινά της ἀντρα, ἀναγνωρίζεται έπισήμως, τίθεται ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ ὑπουργείου τῆς Προνοίας καὶ οὕτω νομίμως κατωχυρωμένη δύναται νὰ κινῆται ἐλευθέρως καθʼ ἄπασαν τὴν Ἐλληνικὴν Πατρίδα, νὰ ἱδρύη παραρτήματα καὶ νὰ δέχεται ἀκόμη εἰσφορὰς καὶ ἐκ μέρους Ἱερῶν Ναῶν καὶ Μονῶν!!

Ποὺ εἶσαι ἀείμνηστε Φλαμιᾶτε ποὺ ὅταν πρὸ ἕκατὸν καὶ πλέον ἐτῶν διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὰς Ἰονίους νήσους ὑπὸ τῶν Ἄγγλων ἱδρύθη ἡ πρώτη μασονικὴ Στοὰ δὲν ἐδίστασες νὰ έκφωνήσης λόγον καὶ νὰ έκδώσης φυλλάδιον καὶ ὀνομάσης τὴν μασονίαςν ἐπάρατον σύστημα; Ποὺ εἶσαι ἀείδιμε διδάσκαλε τῆς ἐλλάδος, Ἀπόστολε Μακράκη, ποὺ ἐν μέσω τῆς πλατείας Ὁμονοίας Ἀθηνῶν τὸ ἔτος 1866 ὔψωσες τὴν φωνὴν διὰ νὰ συναγείρης τὸν λαὸν πρὸς ὑπεράσπισιν τῆς ὀρθοδοξίας; Σιγοῦν σήμερον αἱ θρησκευτικαὶ ὀργανώσεις. Σιγοῦν αἱ Θεολογικαί μας Σχολαὶ Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης! Σιγοῦν αἱ ἐφημερίδες καὶ τὰ περιοδικά. Σιγοῦν οἱ ἄμβωνες τῆς πρωτευούσης καὶ τῶν πόλεων εἰς τὰς ὁποίας δρᾶ ἡ μασονία. Σιγοῦν οἱ ἀρχιερατικοὶ θρόνοι. Καὶ ἐν μέσω τῆς ΕΝΟΧΟΥ ΣΙΓΗΣ τὸ θηρίον ἐξῆλθεν ἀφόβως ἐκ τῆς ἀβύσσου, προχωρεῖ, ἀνοίγει τὰς σιαγόνας του καὶ ἐτοιμάζεται νὰ καταβροχθίσει τὴν Ἐλλάδα μας…

Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί! Εἰς τὰ ὅπλα! Εἰς τὰ ὅπλα τοῦ Χριστοῦ!

Ἀλλὰ εἶναι λοιπὸν τόσος μέγας ὁ κίνδυνος ἐκ τῆς μασονίας; Δὲν βλέπετε ὅτι κινδυνεύομεν ἀπὸ τὸν ἄθεον κομμουνισμὸν καὶ σὺ ἀσχολεῖσαι μὲ τὰς ἀθώας περιστερὰς τῆς Στοᾶς;

Θὰ μᾶς ἐρωτήσουν ἴσως πολλοί! Ἀλλὰ διὰ νὰ ζυγίσωμεν πρεπόντως τὸν κίνδυνον τῆς ἐλληνικῆς φυλῆς ἐκ τῆς ἐξαπλώσεως τῆς μασονίας, άνάγκη διʼ ὀλίγων νὰ γνωρίσωμεν τὴν φύσιν τῆς μασονίας.

Η ΦΥΣΙΣ ΤΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑΣ

Ἡ μασονία εἶναι λίαν ἐπικίνδυνος, διότι ἐνῶ τὸ σύστημα αὐτὸ ἔν τῆ ἐσχάτη ἀναλύσει του εἶναι ΣΑΤΑΝΑΣ, ἐν τούτοις ἀποκρύπτει τοῦς καταχθονίους σκοπούς του καὶ παρουσιάζεται ὡς ΑΓΓΕΛΟΣ ΦΩΤΟΣ. Ἡ μασονία φορεῖ προσωπεῖον ἀγγέλου, ἄψογος ἐμφανίζεται εἰς τὰς αἰθούσας τῶν ἰσχυρῶν, τῶν πλουσίων, τῶν τιτλούχων ἑνὸς κράτους καὶ λέγει: «Ἀξιότιμοι Κύριοι! Αἰσθάνομαι ἰδιαιτέραν χαρὰν ποὺ εὐρίσκομαι ὑμῶν τῶν ἐκλεκτῶν ἀνθρώπων. Ὁ λαὸς, ὁ ὄχλος δὲν δύναται νὰ μὲ ἐννοήση! Ἀκούει τὸ ὄνομά μου καὶ φρίσσει. Καὶ ἐγὼ φεύγω ἀπὸ τᾶς καλύβας τῶν πτωχῶν. Ἀγαπῶ τὰ ἀνάκτορα, τὰ μέγαρα, τἀ χρηματηστήρια, τὰ Πανεπιστήμια… καὶ ἐν γένει πᾶν πρόσωπον ὑψηλὸν ποὺ δύναται νὰ μὲ ἐννοήση. Κατέχω μεγάλα μυστικὰ. Εἶμαι ἡ ὑπέρτατος Σοφία. Ἀρχιτέκτων τῆς ἰδέας! Διαβήτην ὡς σύμβολον κρατῶ εἰς χεῖρας. Θαυμασίους κύκλους διαγράφω. Πρὸς τὰ ὕψη θέλω νὰ σᾶς ἀναβιβάσω. Ποῖος ἀπὸ σᾶς δὲν θὰ γίνη ὀπαδός μου; Ἀλλʼ ἀνάγκη νὰ μαθητεύσετε πλησίον μου. Τὸ πρῶτον μάθημα ποὺ σᾶς παραδίδω:ἀποβάλλετε κάθε κακὴν ἰδέαν ποὺ ἔχει περὶ ἐμοῦ ὁ χυδαίος κόσμος. Φιλανθρωπικὴ καὶ φιλοσοφικὴ ὀργάνωσις καλοῦμαι πρὸς δόξαν τοῦ Ἀρχιτέκτονος τοῦ Σύμπαντος. Ὑπόσχομαι δὲ εἰς τοῦς πιστοὺς ὑπηκόους μου περισσοτέραν ἰσχύν, ἄφθονα πλούτη, μεγάλα ἀξιώματα, ἐπισήμους θέσεις διὰ τῶν ὁποίων θὰ πραγματοποιηθῆ ὁ σκοπὸς τῆς Ἐνώσεώς μας καὶ θὰ κυριαρχήσωμεν τῆς γῆς…».

Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ φθέγγεται ἡ μασονία. Ἀλλʼ εἶναι ὅπως παρουσιάζεται; Ἄς ἴδωμεν!

Λέγει ὅτι εἶναι φιλανθρωπικὴ ὀργάνωσις, ὅτι ἀγαπᾶ τοὺς ἀνθρώπους. Ἀλλὰ μασόνοι, ἀγαπᾶτε πραγματικὰ τοῦς ἀνθρώπους; «Ἴδε – σᾶς φωνάζει ὁ Πιλᾶτος – ἴδε ὁ ἄνθρωπος» ποὺ πρώτον ἐξ ὅλων τῶν ἄνθρώπων πρέπει νʼ ἀγαπᾶτε! Τὸν γνωρίζετε; Αὐτὸς εἶνε ὁ πρώτος ἄνθρωπος, ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ γενάρχης νέου κόσμου, ὅστις ὥς τὸ οὐράνιον τόξον συγκεντρώνει ὁλα τὰ χρώματα τῆς άρετῆς! Ἀλλὰ αὐτὸν τὸν ἰδανικὸν ἄνθρωπον, τὸν Θεάνθρωπον, τὸ πρότυπον παντὸς ἀνθρώπου, Αὐτὸν δὲν ἀγαπᾶτε! Τὸ ὄνομά Του δὲν ἀκούεται εἰς τὰς Στοάς εἰμὴ μόνον πρὸς ὕβριν καὶ ἐξευτελισμόν. Ἀρνεῖσθε τὴν Θεότητα Του. Καὶ ἀφοῦ τὸν Ἱησοῦν Χριστόν, τὸν τέλειον ἄνθρωπον καὶ Θεὸν δὲν άγαπᾶτε, ποῖον θὰ άγαπήσετε; Τοὺς ὀπαδούς Του; Ἀλλʼ οἱ ὀπαδοί Του ὅσοι ἔχουν βαπτισθῆ καὶ ἁγιασθῆ διὰ τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας εἶναι διὰ σᾶς βέβηλοι ποὺ πρέπει νὰ καθαρισθοῦν συμφώνως μὲ τὸ τυπικὸν τῆς Στοᾶς.

Λέγετε ἐπίσης ὅτι ἡ ὀργάνωσίς σας ἔχει φιλοσοφικὸν χαρακτήρα ποὺ ἐμβαθύνει εἰς τὰ μυστήρια τῆς φύσεως. Ἀλλά, μασόνοι, ἡ φιλοσοφία ἀκμάζει ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει φῶς, ἐλευθερία δημοσίας συζητήσεως. Ἀνοίξατε τὸ σιδηροῦν παραπέτασμα τῆς Στοᾶς καὶ ἀφήσατέ μας νὰ εἰσέλθωμεν ἐντὸς αὐτῆς καὶ νὰ συζητήσωμεν ἐλευθέρως. Μιμηθήτε τὸν πρῶτον φιλόσοφον τῆς Πατρίδος μας. Ὁ Σωκράτης ἐπεριπάτει εἰς τοὺς δρόμους καὶ τὰς πλατείας τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὰ διδάγματά του ἦσαν ὑπὸ τὸν ἔλεγχο πάντων. Συμβαίνει τὸ ἴδιον μὲ σᾶς; Σᾶς ἐρωτῶμεν. Ποία ἡ φιλοσοφία σας; Ἐάν ἡ φιλοσοφία σας εἶναι τοιαύτη, ὥστε νὰ χύση φῶς εἰς τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς καὶ νὰ σώση τὴν ἀνθρωπότητα, διατὶ δὲν τὴν κηρύττετε δημοσία; Διατὶ κυλίεσθε εἰς τὰ σκότη; Οὐδέποτε ἐφέρατε εἰς τὸ φῶς τὸ σύστημά σας. Οὐδέποτε ἐδημοσιεύσατε βιβλίον διὰ νὰ εἴπητε˙ «αὐτὰ εἶναι ποὺ πιστεύομεν καὶ ὑπὲρ αὐτῶν ἀγωνιζόμεθα καὶ εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ πέσωμεν». Σκότος πυκνὸν καλύπτει τὰς συναθροίσεις σας. Μυστικότης ἀπόλυτος. Καὶ, ἀφοῦ ὡς ἀσπάλακες ἀγαπᾶτε νὰ διαμένετε εἰς τὸ σκότος, ἡ Στοᾶ εἰς τὴν ὁποίαν συχνάζετε δὲν ἀρμόζει νὰ ὀνομάζεται ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ, ἀλλὰ ὅπως εἴπεν ὁ ἀοίδιμος Μακράκης ΦΙΛΟ-ΖΟΦΙΚΗ, ὡς ἀγαπῶσα τὸ ζόφος, τὸ σκότος, τὸ ἀδιαπέραστον σκότος. Ἀλλὰ κάτω ἀπὸ ἕνα τοιοῦτον σκότος συμφέρον ἔχουν νὰ κρύπτωνται οἱ κακούργοι, οἱ λησταί, οἱ ἀπατεῶνες συμφώνως μὲ τὸ ἀγευδὲς ρῆμα τοῦ Κυρίου: «Πᾶς ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὸ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῆ τὰ ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. 3, 20).

Τὸ μίσος καὶ ὄχι ἡ ἀγάπην, τὸ ψεύδος καὶ ὄχι τὴν ἀλήθειαν ἔχετε, ὀπαδοὶ τῆς μασονίας.

Ἀλλὰ τέλος – λέγετε – ὅτι πιστεύετε εἰς Θεόν! Εἰς Θεὸν; Ἀλλὰ ποῖος, παρακαλῶ, εἶνε ὁ Θεὸς εἰς τὸν ὁποῖον πιστεύετε; Γνωστὸς ἡ ἄγνωστος; Διότι καὶ ὁ Παῦλος περιπατῶν ἔν μέσω τῆς ἀρχαίας πόλεως τῶν Ἀθηνῶν, ἡ ὁποῖα ἦτο πλήρης εἰδώλων, εὖρε καὶ βωμόν, εἰς τὸν ὁποῖον ὑπῆρχεν ἐγκεχαραγμένη ἡ περίφημος ἐπιγραφή: «τῶ ἀγνώστω Θεῶ». Ὁ Θεὸς τὸν ὁποῖον πιστεύετε εἶνε ἄγνωστος; Ὄχι! Μᾶς ἀπαντᾶτε. Εἶνε ὁ ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος! Περίεργον ὄνομα. Ἀλλὰ ὀνόματα εἶχον καὶ οἱ πολυπληθεῖς ψευδεῖς Θεοὶ τῶν ἀρχαίων οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦντες τὸν ἀληθινὸν Θεὸν εἴχον θεοποιήσει τὴν φύσιν καὶ διʼ ἕκαστον φαινόμενον τῆς φύσεως ἀνύψωνον ἕνα βωμὸν ψευδοῦς θεότητος. Τὶς Θεὸς λοιπὸν εἶνε ὁ ἰδικός σας; Ἀφοῦ δὲν εἶνε ὁ ἐν Τριάδι Θεός, τὸν ὁποῖον ἀπεκάλυψεν ὁ ἰησοῦς Χριστὸς, μήπως κάτω ἀπὸ τὸ περίεργον ὄνομα κρύπτεται ἡ κεφαλὴ τοῦ Διός, τοῦ Ποσειδῶνος, τοῦ Βάκχου, τῆς Βάαλ, τῆς Ἀστάρτης; Ἤ μήπως κρύπτωνται αἱ διάφοροι θεότητες τῶν δρυμῶν, τῶν πηγῶν, τῶν σπηλαίων; Ἀπαντήσατέ μας εὐκρινῶς. Ἐρευνήσατε βαθέως τὸ σύστημά σας καὶ θὰ πεισθῆτε ὅτι δὲν εἴσθε λάτρεις τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἰδωλολάτραι τῆς χειροτέρας ἐκδόσεως.

Ἔτσι ἐρευνῶντες καὶ προχωροῦντες θὰ φθάσωμεν ἀπὸ τὴν περιφέρειαν εἰς τὸ κέντρον τοῦ συστήματος, εἰς δὲ τὸ κέντρον τοῦ μασονικοῦ συστήματος θὰ συναντήσωμεν τὸν Σατανᾶν, τὸν Ἑωσφόρον, ὅστις κρατεῖ τὰ νήματα τοῦ σατανικοῦ συστήματος. Ναί, εἰς τὸ κέντρον τῶν Στοῶν ἔχει τὴν ἔδραν του ὁ Ἑωσφόρος. Ἐάν εἴχομεν τὴν πνευματικὴν δύναμιν ἑνὸς Μ. Ἀντωνίου διὰ νὰ τὸν δεσμεύσωμεν καὶ νὰ τὸν ἐρωτήσωμεν: «Σατανᾶ! Τὶ εἶνε μασονία;». Ἐκείνος θὰ μᾶς ἀπαντοῦσε: «Λυποῦμαι διότι ενῶ ἐγὼ ἐκαμουφλαρίσθηκα καὶ ἐπαρουσιάσθηκα εἰς τὰς ἀνωτέρας τάξεις τῆς κοινωνίας ὡς ἄγγελος φωτός, σεῖς μὲ ἀνεκαλύψατε. Ἡ μασονία εἶνε ἰδικόν μου παιδί. Ὁ φθόνος μου, ἡ λύσσα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τὸ ἐγέννησε. Σκοπός μου εἶνε μὲ τὸ σύστημα αὐτὸ νὰ κρημνίσω τὸν οἴκον τοῦ Θεοῦ, τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐπὶ τῶν ἐρειπίων αὐτῆς νὰ κτίσω τὸν ἰδικόν μου οἴκον ἐντὸς τοῦ ὁποῖου νὰ στεγάσεω ὅλα τὰ ἔθνη. Διὰ καὶ οἱ ὀπαδοί μου νὰ μὲ ὀνομάζουν ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος…».

Καὶ σὺ μὲν Σατανᾶ τὸ ἔργον σου πράττεις! Ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ ἐτάχθησαν φρουροὶ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ, τὶ πράττουν πρὸς διάλυσιν καὶ ματαίωσιν τῶν καταχθονίων σχεδίων τῆς μασονίας;

Τὸ 1929 ἠριθμοῦντο καθʼ ἅπασαν τὴν Ἐλλάδα 60 Στοαὶ μὲ 3.000 μέλη. Μετὰ μίαν εἰκοσαετίαν πόσαι εἶνε αἱ Στοαὶ καὶ τὰ μέλη ποὺ καθημερινῶς αὐξάνουν;

ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

Διὰ τὴν ἐξάπλωσιν εἰς τὴν Ἐλληνικὴν Πατρίδα ὑπεύθυνοι εἶνε πολλοὶ, κυρίως ὅμως οἱ κληρικοὶ καὶ κατʼ ἐξοχὴν οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι κατὰ τὴν τρομερὰν ὥραν τῆς χειροτονίας των ἀπαγγέλουν τὸ «πιστεύω» καὶ ὀμνύουν ἐνώπιον ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων τὴν μέχρι αἵματος ὑπεράσπισιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

Ἐρωτώμεν: Τὶ ἔπραξαν καὶ τὶ πράττουν οἱ Ἐπίσκοποί μας ἀπέναντι τῆς μασονίας;

Ἀντὶ ἐμοῦ ἄς ἀπαντήση ἕνας φλογερὸς Ἐπίσκοπος τῶν νεωτέρων χρόνων, ὁ Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας Τιμόθεος. Εἰς συνομιλίαν του μὲ ἄλλον ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅστις τῶ ἔλεγε: «Τὸ φοβερώτερον ἀπʼ ὅλα εἶνε οἱ μασόνοι. Αὐτοὶ μοῦ ἐμποιοῦν φρίκην», ὁ Τιμόθεος ἀπήντησεν ἠρεμώτατα: «Σεβασμιώτατε τὶ φωνάζετε; Οἱ καλλίτεροί σας φίλοι μετὰ τῶν ὁποίων σχετίζεσθε καὶ συνεργάζεσθε εἶνε οἱ μασόνοι» καὶ τῶ ἀραδείασε ἐπιφανῆ ὀνόματα. Ὁ συνομιλιτής του ἐπίσκοπος κατόπιν τούτου ἐχαμήλωσε τὸν τόνον του καὶ ἀπὸ «ἐξάλλου ἐγένετο σύνους».

Ἀπὸ τὸ περιστατικὸν αὐτὸ ποὺ ἐδημοσίευσε τότε εἰς περιοδικὸν ὁ ἀοίδιμος Τιμόθεος, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλα νεώτερα περιστατικὰ πειθόμεθα ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας «ἐξεκοσμικεύθη» ἠγάπησε τὴν φιλίαν τοῦ κόσμου καὶ οἱ ἐπίσκοποί της δὲν θέλουν νὰ τὰ χαλάσουν μὲ τὸν κόσμον. Ὁ γράφων τὰς γραμμὰς αὐτὰς πρὸ ἑξαετίας ὀμιλῶν κατὰ τῆς μασονίας ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποῖα εἶνε τὸ ἰσχυρότερον κέντρον τοῦ μασονισμοῦ τῶν Βαλκανίων, ἐκλήθη τὴν ἑπομένην ὑπὸ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως καὶ τῶ ἐγένετο σχετικὴ παρατήρησις διὰ τὸν ἔλεγχον ἐκεῖνον τῆς μασονίας. Τὸ ἴδιον ἔπαθε καὶ εἰς ἕδραν ἄλλης Μητροπόλεως τῆς Μακεδονίας, εἰς τοὴν ὁποίαν λειτουργεῖ Στοὰ μὲ κτίριον καὶ πολυπληθεῖς ὀπαδούς. Οἱ Μητροπολίται μας – πλὴν δύο ἤ τριῶν περιπτώσεων – ὄχι μόνον δὲν ὀμιλοῦν κατὰ τῆς μασονίας, ἀλλὰ καὶ δυσαρεστοῦνται ἐὰν ἕνας ἱεροκήρυξ θελήση νὰ μαστιγώση τὴν μασονίαν ποὺ ὕψωσε θρασεῖαν τὴν κεφαλὴν εἰς πλείστας πόλεις τῆς Πατρίδος μας. Καὶ προβάλλει τρομερὸν τὸ ἐρώτημα: Διατὶ ἄραγε; Εἶνε οἱ Μητροπολίται μας μασόνοι; Ὄχι! Διότι ἐὰν ἦσαν μασόνοι πῶς θὰ ἐπεκρότουν καὶ θὰ ὑπέγραφον τὴν ἱστορικὴν ἐκείνην ἐγκύκλιον τοῦ ἔτους 1933 περὶ τῆς μασονίας διὰ τῆς ὁποῖας ἡ μασονία κηρύσσεται σύστημα ἀσυμβίβαστον πρὸς τὸν Χριστιανισμὸν καὶ συνιστᾶται ἐντόνως ὅπως πᾶς Χριστιανὸς ἐὰν θέλη νὰ ὀνομάζεται Χριστιανός, ἀπομακρυνθῆ τὸ ταχύτερον τῆς μασονίας; Ἀλλὰ διατὶ τότε τόση σιγή; Διότι, ὅπως εἴπομεν ἀνωτέρω καὶ πάλιν ἐπαναλαμβάνομεν, οἱ μασόνοι κατέχουν ἰσχυρὰς θέσεις καὶ οἱ ἐπίσκοποί μας δὲν θέλουν νὰ τὰ χαλάσουν, ἀλλʼ οὕτω πράττοντες ἔμπίπτουν εἰς τὸ κρῖμα ἐκεῖνο περὶ τοῦ ὁποίου γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἄν ἤμην». (Γαλ. 1, 10).

Ἀλλὰ σήμερον ἐπὶ τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου εὑρίσκεται ἀνήρ, ὅστις δὲν στερείται παρρησίας καὶ θάρρους. Τὰ πιστὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τέκνα θέλουν νὰ έλπίζουν ὅτι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησίας ὑπὸ τὴν ήγεσίαν του θὰ λάβη τὰ ένδεικνυόμενα ὑπὸ τῶν Ἱ. Κανόνων μέτρα. Θέλουν νὰ ἐλπίζουν ὅτι ὁ ἴδιος λαμβάνων ἀνὰ χεῖρας τὴν ἀρχιερατικὴν ράβδον θὰ μεταβῆ εἰς τὸ Γραφεῖον τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας, θὰ προχωρήση ἀκόμη περισσότερον, θʼ ἀνέλθη ὁ πολιὸς γέρων εἰς τὰ ἀνάκτορα καὶ κρατῶν τὸ Β.Δ. περὶ προστασίας τῆς μασονίας θὰ ὑψώση τὴν φωνήν του καὶ θὰ εἴπη: «Μεγαλιώτατε! Μεταξύ τῶν πολυπληθῶν Διαταγμάτων ὑπεγράψετε καὶ τὸ Διάταγμα αὐτὸ ποὺ θέτει ὑπὸ τὴν ἐπίσημον προστασίαν τοῦ Κράτους ΑΛΛΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑΝ σύστημα ἀντιχριστιανικὸν καὶ πολέμιον τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, τῆς ὁποίας ἐγὼ ἐτάχθην πρώτος φρουρός. Κακαὶ γλῶσσαι τοῦ ἔθνους διαδίδουν ὅτι ἡ μασονία ἔχει φθάσει μέχρι τῶν Ἀνακτόρων. Ὡς ποιμενάρχης λαοῦ Ὀρθοδόξου ἀνησυχῶ. Ἐπιθυμῶ νὰ πληροφορηθῶ ἐὰν ἡ ἀνώτατη κορυφὴ τοῦ Ἔθνους ἐπικροτῆ ἤ ὅχι τὸν Τεκτονισμόν. Ἀκόμη ἁπλούστερα καὶ ὠμότερα ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς ἐρωτήσω ὡς πνευματικὸς ἀρχηγὸς λαοῦ. Βασιλεῦ! Εἶσθε μασόνος; Ἀπαντήσατε εἰλικρινῶς. Ἐὰν ὄχι, ὅπως διακαῶς θέλω νὰ ἐλπίζω, ὤ, ὁποία χαρὰ διʼ ἐμὲ καὶ διὰ ὅλον τὸν λαόν. Ἄς ἐκδοθῆ ἀνακοινωθέν. Ἡ συκοφαντία ὅτι τὰ ἀνάκτορα ἐνέχονται εἰς τὸ καταχθόνιον σύστημα θὰ διαλυθῆ καὶ ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς θὰ ἀναπνεύση. Ἐὰν ὅμως ναί, τότε πῶς ἐν τῶ Ναῶ θὰ εἴπωμεν: «τοῦ εὐσεβεστάτου Βασιλέως ἡμῶν…»; Βασιλεῦ! Οἱ μασόνοι δὲν εἶνε εὐσεβέστατοι. Ἐκκαθαρίσατε τὴν θέσιν σας!

Αὐτὰ πρέπει νὰ εἴπη, νὰ βροντοφωνήση διὰ τοῦ στόματος τοῦ Πρωθιεράρχου της ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἐὰν θέλη νὰ εἶνε Ἐκκλησία ζῶσα, ἀπολαμβάνουσα τοῦ σεβασμοῦ ὅλου τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος.

Ἀδελφοὶ Χριστιανοί! Ὁπουδήποτε τῆς Ἑλληνικῆς γῆς καὶ ἐὰν κατοικῆτε. Ἡ Πατρὶς μας ὑπὲρ τῆς ὁποίας ἠγωνίσθησαν γενεαὶ γενεῶν καὶ ἐχύθησαν ποταμοὶ αἱμάτων, εἶνε χώρα Ὀρθόδοξος καὶ ὡς τοιαύτη θὰ παραμείνη μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἐὰν ἀποτινάξωμεν τὴν νάρκην καὶ ἀποφασίσωμεν νʼ ἀξωνισθῶμεν ὑπὸ τὴν ἐνδοξον Σημαίαν τοῦ Σταυροῦ, ὅστις ριπτόμενος διὰ τῆς πίστεως ἡμῶν εἰς τὰ σπλάχνα τοῦ θηρίου τῆς μασονίας θὰ τὸ θανατώση καὶ θὰ ἐλευθερώση τὸν τόπον μας ἀπὸ τὸ ἀπαίσιον τοῦτο τέρας τῆς μασονίας, ἐξ ἴσου ἐπικίνδυνον ὅσον καὶ τὸ τέρας τοῦ ἀθέου Κομμουνισμοῦ.

(ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΡΟΤΑΡΥ)

• Απο το ιστορικό, χριστιανικό, μηνιαίο αγωνιστικό φυλλάδιο ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
• Εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1958, αριθμο φυλ. 211.
• Είναι διαφωτιστικό και επίκαιρο

ΡΟΤΑΡΥ

Ἐλέχθη, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ἐλέχθη ὅτι ὁ Σατανᾶς ἐνεφανίζετο εἰς τοὺς ἀνθρώπους ὅπως εἶνε, ὡς μία ἀπαίσιως μαύρη, δυσαιδὴς καὶ ἀποτρόπαιος ὕπαρξις, θὰ προεκάλει αἰσθήματα ἀηδίας, ἀποστροφῆς καἰ μίσους. Οὐδεὶς θὰ ἤθελε νὰ ἔχη σχέσεις μετʼ αὐτοῦ. Διʼ αὐτὸ καὶ ὁ Πονηρὸς ἀποφεύγει νὰ ἐμφανίζεται ὅπως εἶνε, καὶ προσλαμβάνει ἐκάστοτε διάφορα, ἀπατηλὰ σχήματα, κάτω ἄπὸ τὰ ὁποῖα κρύπτεται ἐπιμελῶς καὶ κατορθώνει νὰ παρασύρη εἰς τὸν ὄλεθρον ψυχάς. Εἶνε ὁ ἀπατεών, ὁ ὑπʼ ἀριθμ. 1 ἀπατεών, ὁ πλανῶν κατὰ τὴν Ἀποκάλυψιν τὴν Οἰκουμένην ὅλην (Ἀποκ. 12, 9), ἱκανὸς καὶ πτερὰ ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων νὰ φορέση καὶ σατὰν αυτός, μαῦρον ὄρνεον τῆς ἀβύσσου, νὰ ἐμφανισθῆ ὠς χιονώδης κύκνος, ὡς ὡραῖος καὶ γοητευτικὸς ἄγγελος, τοῦ ὁποῖου καὶ μόνον τὸ μειδίαμα εἶνε ἀρκετὸν νὰ σαγηνεύση τὸν συνομιλητήν. Ναί! Κατὰ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον καὶ εἰς ἄγγελον φωτὸς μετασχηματίζεται ὁ Σατανᾶς ἀρκεῖ νὰ ἐπιτῦχη τοὺς σκοτεινοὺς καὶ καταχθόνιους σκοπούς του (Β’ Κορινθ. 11, 14). Ἡ μέθοδος αὐτὴ τοῦ μετασχηματισμοῦ του, τῆς μεταμφιέσεώς του, εἶνε ἀρχαία ὅσον καὶ ὁ ἄνθρωπος.

Ἡ πρώτη ἀπάτη, τὴν ὁποῖαν διέπραξεν ὁ Σατανᾶς, ἦτο ἐκείνη ἡ ἐν τῶ Παραδείσω (Γεν. κεφ. 3ον). Εἰς τοὺς Πρωτοπλάστους, εὐτυχεῖς κατοίκους τοῦ Παραδείσου, δὲν ἐνεμφανίσθη ὁ Σατανᾶς ὥς ἦτο, ἀλλʼ ὡς ὄφις, ἦτο δὲ ὁ ὄφις τότε ὅχι ὡς σήμερον τὸ παγερόν, ἀποκρουστικὸν καὶ δηλητηριῶδες ἐρπετόν, τοὺ ὁποίου καὶ ἡ θέα τρέπει εἰς φυγὴν τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλʼ ἕνα ἀπὸ τὰ ὥραιότερα καὶ θελκτικότερα ζῶα τοῦ Παραδείσου. Διὰ μέσου αὐτοῦ ἐπλησίασε τὴν Εὔαν καὶ ἤρχισε μετὰ τῆς Προμήτορος τὸν ὀλέθριον διὰ σύμπασαν τὴν ἀνθρωπότητα ἐκεῖνον διάλογον.

Ὁ Σατανᾶς διὰ μέσου τῶν αἰώνων παραμένει ὁ ἴδιος εἰς τὴν κακίαν καὶ μοχθηρίαν, ἀλλάσει ὅμως τὸ ἐξωτερικὸν περίβλημα, ἀλλάσει ἐνδυμασίας καὶ φορεῖ διάφορα προσωπεῖα. Μόλις ἀντιληφθῆ ὅτι μία ἐνδυμασία, ἕν προσωπεῖον δὲν ἐλκύει πλέον τὸν κόσμον, ἤ ὁ κόσμος δικέκρινε τὶ κρύπτεται κάτω ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴν ἐμφάνισιν καὶ φεύγει μακρὰν αὐτοῦ μὲ ἀρὰς καὶ κατάρας, ἀμέσως κατασκευάζει νέαν ἐνδυμασίαν, φορεῖ νέον προσωπεῖον, καὶ ὁ ἀρχαίος οὗτος ὄφις ὑπὸ νέαν ἐμφάνισίν του, πλανῶν τοὺς ἀπογόνους τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, τοὺς ἐξαπατᾶ μὲ τὴν ἰδίαν εὐκολίαν ἤ ἀκόμη μεγαλυτέραν ἐκείνης μὲ τὴν ὁποίαν ἐξηπάτησεν ἐκείνους. Ὤ! Καὶ ἐὰν ἦτο δυνατὸν νὰ εἰσέλθη τις εἰς τὴν φωλεὰν τοῦ κακούργου, εἰς τὴν μυστικὴν κρύπτην τοῦ ἀρχιληστοῦ. Θὰ ἔβλεπεν ἐκεῖ ἀναρίθμητα προσωπεῖα, μὲ τὰ ὁποῖα ἠπάτησε καὶ ἀπατᾶ ἄτομα, λαούς, ἔθνη καὶ οἰκουμένην ὅλην. Καὶ διʼ αὐτὸ ἐπιβάλλεται ἐγρήγορσις, ἄγρυπνος παρακολούθησις, μέγιστη προσοχὴ νὰ μὴ παρασύρεται ὁ πιστὸς ἀπὸ τὰς ἀπατηλὰς ἐμφανίσεις, ἀλλὰ φωτιζόμενος ἀπὸ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ νὰ διακρίνη τὸν κίνδυνον, νὰ φεύγη μακρὰν καὶ νὰ σώζεται ὥς δορκὰς ἐκ βρόχων καὶ ὥς ὄρνεον ἐκ παγίδος (Παροιμ. 6, 5).

Ὁ Σατανᾶς τελευταίως εἰς τὴν Πατρίδα μας παρουσιάζεται μὲ νέον σχῆμα. Τὰ προηγούμενα σχήματα φαίνεται ὅτι ἔπαυσαν νὰ έλκύουν ὅπως ἄλλοτε τὴν ἀριστοκρατίαν (;) τοὺ τόπου μας καὶ ἕν νέον σχῆμα ἀπάτης ἐτεχνουργήθη εἰς τὰ ἐργαστήρια τοῦ Σατανᾶ. Ὑπὸ τὴν νέαν μορφὴν ὁ Σατανᾶς, φορῶν τὸ προσωπεῖον τῆς φιλανθρωπίας, ἐνδεδυμένος μὲ σμόκιν, κηρύττων τὴν ἀγάπην, ρητορεύων εἰς κοινὰς συνεστιάσεις περὶ φιλίας καὶ ἀλληλεγγύης βλέπει ὅτι ἡ πελατεία του αὐξάνει καθημερινῶς καὶ κατακτᾶ ἔδαφος.

• ̵ Νέε Σατανᾶ! Ποῖον τὸ ὄνομά σου;
• ̵ Ρόταρυ μὲ ὀνομάζουν οἱ φίλοι μου.
• ̵ Ρόταρυ; Ἀλλὰ τὶ εἶνε ρόταρυ;.. την συνέχεια εδώ Read more »

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ 1947

Απο το ιστορικό, χριστιανικό, μηνιαίο αγωνιστικό φυλλάδιο ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Εκδόθηκε τον Mαϊο του 1947, αριθμ. φυλ. 70

ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ

Εἰς τὴν Δημιουργίαν γενεᾶς ἀπίστου, διεστραμμένης, ἐκτροχιασμένης ἀπὸ τὴν τροχιὰν τῶν αἰωνίων ἠθικῶν νόμων, γενεᾶς, ἡ ὁποία μὲ τὸν ἐκφυλισμόν της καὶ τὴν έγκληματικότητά της φιλοδοξεῖ νὰ παίξη τὸν ρόλον τοῦ νεκροθάπτου τῆς ἱστορικὴς μας φυλῆς, συνετέλεσαν πολλοὶ παράγοντες. Συνετέλεσε καὶ … τὸ Σχολεῖον. Ποῖος θὰ τὸ περίμενε; Τὸ Σχολεῖον ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι τὸ ἠθικὸν ἀπολυμαντήριον τῆς κοινωνίας κατήντησε κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους χρόνους εἰς πολλὰς περιπτώσεις φρικτὴ ἐστία μολύνσεως, φορεὺς ποικίλων μικροβίων, διὰ τῶν ὁποίων ἐμολύνθησαν ψυχικῶς μυριάδες Ἑλληνοπαίδων.

Τὸ Σχολεῖον! Εἶναι γεγονὸς ἀναμφισβήτητον, ὅτι κατὰ τὴν τελευταίαν τριακονταετίαν πλὴν τῶν εὐσυνειδήτων καθηγητῶν καὶ διδασκάλων, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπρόδωσαν τὴν ἱερὰν των ἀποστολήν, ἀλλὰ ἐν μέσω μυρίων στερήσεων, καὶ κινδύνων ἐκράτησανὑψηλὰ τὸ λάβαρον τῆς Ἐκπαιδεύσεως καὶ ὡς ἠθικὰ μετέωρα ἔλαμψαν καὶ λάμπουν εἰς τὴν πατρίδα μας, ἐνεμφανίσθησαν καὶ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ἐν γένει συμπεριφοράν των ἔγειναν οἱ κάκιστοι ὁδηγοὶ τῆς νεότητος.

Εἰμπορεῖ αὐτοὶ ἐν μέσω χιλιάδων Ἐκπαιδευτικῶν λειτουργῶν νὰ εἶναι ὀλίγοι, ἀλλὰ ἡ ἐπίδρασις τῶν ὀλίγων αὐτῶν κακῶν Ἐκπαιδευτικῶν λειτουργῶν ὑπῆρξε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπαάρχει ἀφάνταστως καταστρεπτικὴ μέσα εἰς τὸν κόσμον τῆς νεότητος. Καὶ ὡς κριτήριον τῶν κακῶν αὐτῶν Ἐκπαιδευτικῶν λειτουρῶν ἡμεῖς δὲν λαμβάνομεν τὰ πολιτικὰ των φρονήματα, ἀλλὰ τὸν βίον καὶ τὴν διδασκαλίαν των, ἀπὸ τὰ ὁποῖα κυρίως πρέπει νὰ κρίνεται ἡ ἀξία τοῦ Ἐκπαιδευτικοῦ. Ζῆ ἕνα διδάσκαλος ἤ καθηγητὴς σκανδαλώδη ζωήν; Χαρτοπαίζει; Μεθεῖ; Βλασφημεῖ; Ἐγκατέλειψεν τὴν νόμιμον σύζυγόν του; Ζῆ παρανόμως; Εἶνε κάκθστος διδάσκαλος, ἔστω καὶ ἐὰν ἀνήκει εἰς τὴν πλέον ἐθνικιστικὴν ὀργάνωσιν καὶ φωνάζη μὲ ὅλην τὴν δύναμιν τῶν πνευμόνων του: Θρησκεία! Πατρίς! Οἰκογένεια! Τὶ τὸ ὄφελος; Διὰ τοῦ βίου του διδάσκει τʼ ἀντίθετα. Εἶνε ὑλιστὴς εἰς τὴν καθημερινήν του ζωήν. Οἱ μαθηταὶ θὰ προσέξουν περισσότερον ὄχι τὰς ὡραίας διδασκαλίας ἀλλὰ τὰς πράξεις, τὰς σκανδαλώδεις πράξεις τοῦ διδασκάλου των. Βλάπτει ὁ διδάσκαλος αὐτὸς ὅσον δὲν δύνασθε νὰ φαντασθῆτε. Διότι οἱ μαθηταὶ βλέποντες τὴν ἀντίθεσιν μεταξὺ λόγων καὶ ἔργων, θεωρίας καὶ πράξεως σχηματίζουν τὴν ἐντύπωσιν, ὅτι ἡ ἀρετὴ εἶνε κάτι τὸ ἀπραγματοποίητον εἰς τὴν ζωὴν ταύτην καὶ ὅτι τὰ πάντα διέπει ἡ ὑποκρισία.

Κρημνίζει λοιπὸν ὁ διδάσκαλος αὐτὸς ὅπως κρημνίζει καὶ ὁ ἄλλος ὁ συνάδελφός του ὁ ἄπιστος, ὁ ἄθεος! Καὶ ἀπίστους Ἐκπαιδευτικοὺς εἶδε καὶ ἤκουσε πολλοῦς ἡ ταλαίπωρος Ἑλλάς. Αὐτοὶ ἡμιμαθεῖς, ἀφιλοσόφητοι, ἀψυχολόγητοι, ἀνιστόρητοι ποὺ δὲν ἔμαθαν ἀκόμη οὔτε τὸ Α’ τῆς ἐπιστήμης των, αὐτοὶ μὲ τὸ μεγάλο των μυαλὸ ἀνεκάλυψαν, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει καὶ ὡσὰν ἄλλοι Ἰουλιανοὶ παραβάται ἀνέλαβον νὰ πολεμήσουν τὸν Χριστιανισμὸν καὶ νʼ ἀναστήσουν τὸν ὑλισμὸν ποὺ ὡς ἐπιστημονικὴ θεωρία ἔχει χρεωκοπήσει εἰς ὅλα τὰ Πανεπιστήμια τοῦ κόσμου. Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ αὐτοὶ πλὴν τῶν μαθημάτων τῆς ἀρμοδιότητός των, εἰσήγαγον ἀνεπισήμως εἰς τὸ πρόγραμμα τῶν μαθημάτων τῶν Σχολεῖων τῆς Ἑλληνικὴς Πατρίδος καὶ τὸ… μάθημα τῆς ἀθεΐας. Ἀνέλαβον νὰ παραδώσουν μερικὰ μαθήματα ὑλιστικὴς κοσμοθεωρίας. Πρώτον μάθημα: Θεὸς δὲν ὑπάρχει. Ἡ ἐπιστήμη τὸν ἐκρήμνισεν ἀπὸ τὸ βασίλειόν του. Δεύτερον μάθημα: ἡ ὕλη εἶναι τὸ πᾶν. Αὐτὴ γεννᾶ, τὰ πάντα, καὶ τῆν σκέψιν, καὶ τὴν συνείδησιν καὶ τοὺς ἠθικοὺς νόμους. Τρίτον μάθημα: ὁ ἄνθρωπος ἐξειλιγμένον κτῆνος, πρῶτος ἐξάδελφος τοῦ Χιμπατζῆ. Τέταρτον: Ὁ Δεκάλογος ἀπηρχαιωμένος κώδιξ ἠθικῆς. Ἐκείνη ἡ 7η ἐντολὴ δέσμευσις τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου. Πέμπτον: Ἡ θεωρία τῆς γονιμοποιήσεως τῶν ρεγγῶν… Ἑκτον: Ὁ Χριστιανισμὸς νεκρὰ θρησκεία. Ὁ Χριστὸς… μακαρίτης ἐστάθη ἀνίκανος νʼ ἀναπλάση τὸν κόσμον.

Αὐτὰ τὰ μαθήματα μὲ μίαν σατανικὴν δεξιοτεχνίαν ὡρισμένοι διδάσκαλοι καὶ καθηγηταὶ ἐπὶ τρεῖς δεκαετηρίδας ἐδίσασκον, εἰς τὰ διάφορα σχολεῖα τῆς πατρίδος μας ἀπὸ νηπειαγωγείου μέχρι τοῦ Πανεπιστημίου. Δυστυχῶς ἐναντίον τῆς ἐγκληματικῆς αὐτῆς δράσεως τῶν ἀπίστων ἐκπαιδευτικῶν δὲν ἐγένετο σοβαρὰ ἀντίδρασις ἐκ μέρους τῆς ὀρθοδόξου κοινωνίας μας. Οἱ γονεῖς ποὺ θὰ ἔπρεπε ἐξ ὅλων πρῶτοι νʼ ἀντιδράσουν καὶ νʼ ἀξιώσουν ὡς φυσικὸς καὶ ἠθικὸς φρουρὸς τῶν παιδιῶν των τὴν ἀποπομπὴν τῶν ἀπίστων καὶ ἀθέων διδασκάλων καὶ καθηγητῶν ἐφάνησαν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀδιάφοροι: Καὶ ὁ σπόρος αὐτὸς τῆς ἀθεΐας ἐσπάρη ἄφθονος εἰς τὰ Σχολεῖα μας. Ἡ εἰκὼν τοῦ Ἐσταυρωμένου κατεβιβάσθη. Ἡ πρωϊνὴ προσευχὴ κατηργήθη. Γενικοὶ ἐπιθεωρηταὶ, καθηγηταὶ καὶ διδάσκαλοι ἔπαυσαν νὰ ἐκκλησιάζωνται πλέον, καὶ τὰς πρωϊνὰς ὥρας τὴς Κυριακῆς ἔκαμνον ἐπιδακτικώτατα τὸν περίπατόν των εἰς τὴν πλατεῖα τῆς πόλεως καθʼ ἤν ὥραν ὁ ἀπλοῦς λαὸς μετέβαινε νὰ ἐκκλησιασθῆ. Ἀλλὰ δόξα τῶ Θεῶ. Ἀπὸ τινος χρόνου νέος ἄνεμος ἐξυγιάνσεως πνέει εἰς πολλὰ σχολεῖα τῆς πατρίδος μας. Πνέει ἐκεῖ ὁπου πιστοὶ καθηγηταὶ καὶ διδάσκαλοι μὲ πύρινον ζῆλον ἀγωνίζονται διὰ νὰ θερμάνουν πάλι τὰ στήθη τῶν Ἑλληνοπαίδων μὲ τὴν ἀθάνατον φλόγα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Πνέει κυρίως ἐκεῖ ποὺ λειτουργοῦν Κατηχητικὰ Σχολεῖα. Μαθηταὶ καὶ μαθήτριαι κατὰ χιλιάδες ὅλως αὐτοπροαιρέτως μὲ ἱερὸν ζήλον φοιτοῦν εἰς τὰ Κατηχητικᾶ Σχολεῖα. Ἀκούουν τὰ χριστιανικᾶ μαθήματα. Ἀπολυμαίνουν τὰς ψυχὰς των ἀπὸ «τῆς ψευτιᾶς τὰ τόσα παραμύθια». Διαφωτίζονται πλήρως περὶ τῆς πίστεώς των. Βλέπουν πόσο ἐλεεινὰ εἶναι τὰ έπιχειρήματα τῆς ἀπιστίας καὶ ὁποῖον μεγαλεῖον ἐγκλείει ἡ χριστιανικὴ πίστις ἡ ὁποία καὶ μέχρι σήμερον γεννᾶ μάρτυρας καὶ ὀμολογητάς. Καὶ τὰ παιδιὰ αὐτὰ τῶν Κατηχητικῶν Σχολεῖων ζοῦν τὴν χριστιανικὴν ἀλήθειαν, ὅσον ὀλίγοι τῶν ἡλικιωμένων Ἑλλήνων. Τὴν αἰσθάνονται ὡς κάτι πολύτιμον, είς τὸ ὕψιστον ἀγαθὸν τῆς ζωῆς των.

Ἔ! λοιπόν! Αὐτὰ τὰ παιδιὰ τῶν Κατηχητικῶν Σχολεῖων σὰν τὰ χελιδόνια φέρνουν τὸ μήνυμα τῆς ἀνοίξεως εἰς τὰ Ἑλληνικὰ ἐκπαιδευτήρια. Τὰ τραγούδια των, αἱ χριστιανικαὶ των συζητήσεις, πρὸ παντὸς τὸ παράδειγμά των ὡς μαθητῶν καὶ μαθητριῶν κάμνουν ὥστε ὅλη ἡ ἀτμόσφαιρα τῶν Σχολεῖων νὰ ἀρωματισθῆ μὲ τὸ ἄρωμα τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς.

Καὶ τὰ παιδιὰ αὐτὰ εἶνε ἀγωνιστικότατα προκειμένου νὰ ὑπερασπίσουν τὴν πίστιν των. Ποῦ νὰ τολμήση τώρα καθηγητὴς νὰ ἀνοίξη τὸ στοματάκι του ὄχι πλέον νὰ διδάξη ἀθεΐαν, ἀλλὰ ἀπλῶς νὰ ἐκφράση ἀμφιβολίαν γύρω ἀπὸ τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν; Ἐὰν τολμήση ἀμέσως 5, 10, 15 χέρια θὰ ὑψωθοῦν. Ἐπιτρέπεται κ. καθηγητά; Εἰμπορεῖ νὰ μὴν ἐπιτρέψει ὁ κ. καθηγητὴς, ὀπαδὸς τῆς ἐλευθέρας σκέψεως; Καὶ οἱ μαθηταὶ ἀρχίζουν. Ἡ θερμὴ των πίστις εὑρίσκει ἐπιχειρήματα ἀτράνταχτα ποὺ οὔτε Θεολόγος Ἐπιστήμων καὶ πεπειραμένος ἱεροκήρυξ θὰ ἠδύνατο νὰ εὕρη καὶ νὰ διατυπώση τόσον ζωηρά. Κρῦος ἱδρώς εἰς τὸ μέτωπον τοῦ κ. καθηγητοῦ. Ζαλίζεται. Ἀποστομώνεται. Γελοτοπιεῖται καὶ μετανοεῖ ποὺ ἤνοιξε τέτοιον μέτωπον.

Ά. Κύριοι καθηγηταί˙ ὅσοι μένετε ἀκόμη προσκεκολλημένοι σὰν στρείδια εἰς τὰ βράχια μιᾶς ἀγόνου ὑλιστικῆς κοσμοθεωρίας μάθετε ὅτι πέρασε πλέον ἡ μακαρία ἐκείνη ἐποχὴ ποὺ σᾶς ἤκουαν οἱ μαθηταὶ ἀδιαμαρτύρητοι.

Τώρα εἰς ὅλα τὰ σχολεῖα ὑπάρχουν οἱ θερμοὶ χριστιανοὶ μαθηταὶ οἱ ὁποῖοι σᾶς σέβονται ὡς καθηγητᾶς των, ἀλλὰ προκειμένου περὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς των δὲν δέχονται καμμίαν προσβολὴν καὶ εἶνε ἕτοιμοι νὰ σᾶς φωνάξουν; Ἄλτ.

Εἰς τὸ φυλλάδιον θὰ σᾶς διηγηθοῦμεν πῶς οἱ μαθηταὶ τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολεῖου Γρεβενῶν ἠγωνίσθησαν διὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸν κανονικὸν ἐκκλησιασμόν, τὸν ὁποῖον μία ἐγκύκλιος διαταγὴ τοῦ Γ. Ἐπιθεωρητοῦ Κοζάνης κ. Σταματέλου εἶχε περιορίσει… εἰς ἡμίσειαν ὡραν! Οἱ μικροὶ ἀγωνίζονται. Σεῖς οἱ μεγάλοι δὲν θὰ ἀγωνισθῆτε διὰ νὰ ἐπανέλθη ἡ πατρίς μας εἰς τὴν χριστιανικὴν τροχιάν;

ΤΥΠΟΙΣ Β. ΜΠΑΜΠΟΥ ΚΟΖΑΝΗ

ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

Ἔφθασαν, φίλοι ἀναγνῶσται, ἔφθασαν αἱ προφητευμέναι ἡμέραι, κατὰ τὰς ὁποίας οἱ ἄνθρωποι θὰ εὔχονται νὰ μὴ ἔχουν οὔτε μάτια, οὔτε αὐτιά, διὰ νὰ μὴ βλέπουν καὶ νὰ μὴ ἀκούουν τὰ φρικτὰ θεάματα καὶ ἀκροάσματα, τοὺς ἐξωφρενισμοὺς ἑνὸς κόσμου ἀποστατήσαντος ἀπὸ τοῦ Κυρίου καὶ συνεχῶς καταρρέοντος καὶ βυθιζομένου εἰς τὸν πολιτισμὸν Σοδόμων καὶ Γομόρρων. Τὸ ἐπληροφορήθητε; Εἰς τὴν ὡραίαν πρωτεύουσαν τῆς Πελοποννήσου ἑτοιμάζεται καὶ ἐφέτος καρναβάλι ποὺ θὰ σημειώση ρεκόρ, θὰ ὑπερβῆ εἰς ἐμφάνισιν, εἰς πολυτέλειαν καὶ τὰ καρναβάλια ἀκόμη τῆς Νικαίας, Βενετίας, Μασσαλίας καὶ εἴ τινος ἄλλης Εὑρωπαϊκῆς πόλεως. Βλέπετε συναγωνιζόμεθα βῆμα πρὸς βῆμα τὴν Δύσιν εἰς τὴν διαφθορᾶν.

– Ἀλλὰ τί εἶνε τὸ καρναβάλι;

– Μία ἀναδρομὴ εἰς τὸ παρελθὸν δὲν θὰ ἦτο ἄσκοπος.

* * *

Ἦτο ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἦτο ἄγνωστος. «Τῶ ἀγνώστω Θεῶ» ἦτο τὸ ἐπίγραμμα πλακὸς βωμοῦ ἐν Ἀθήναις. Ἐν σκότει διεπορεύετο ἡ Ἀνθρωπότης. Πηχτὸ τὸ σκοτάδι. Μεσάνυχτα εἶχεν ὁ κόσμος. Εἴδωλα παντοῦ. Τρομακτικὴ τις ἄγνοια ἐπεκράτει. Δεισιδαιμονία, εἰδωλολατρεία ἐβασίλευον. Τὰ πάντα, καὶ τὰ ρυπαρότερα τῶν ζώων καὶ τὰ εὐτελέστερα τῶν ἀντικειμένων, τὰ πάντα εἶχον θεοποιηθῆ. Καὶ αὐτὰ τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου ἐθεοποιήθησαν. Ἡ μέθη εἶχε Θεὸν τὸν Βάκχον. Ἡ κλοπὴ τὸν Ἑρμῆν. Ἡ ἀκολασία τὴν Ἀφροδίτην. Ἡ μοιχεία τὸν Δία. Ἡ ἀγρία ἐκδίκησις τὸν Ἄρην… Φαντασθῆτε! Οἱ Θεοὶ προστάται τῆς κακίας, τῆς ἀνηθικότητος. Καὶ ἀνάλογος πρὸς τὴν ἠθικὴν τῶν θεῶν, βεβαίως ἦτο καὶ ἡ λατρεία, ἡ ὁποία ἀπεδίδετο εἰς τοὺς Θεοὺς παρὰ τῶν ἀρχαίων. Κατὰ τὴν ἡμέραν π.χ., κατὰ τὴν ὁποίαν ἑώρταζεν ὁ Βάκχος, κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Βακχείων, οἱ ἑορτασταὶ ἔκαμνον πομπήν, ἐξεκίνουν ἀπὸ τὸν Ναὸν τοῦ Βάκχου ἐφόρουν προσωπίδας, ἐκράτουν αἰσχρὰ σύμβολα, ἀναμιγνύονται ἄνδρες καὶ γυναίκες, ἐκραύγαζον, ἐβωμολόχουν, ἐτραγουδοῦσαν τὰ πλέον ἀηδῆ ἀσματα, διήρχοντο τὰς ὁδοὺς καὶ τὰς πλατείας, περιέπαιζον τοὺς διαβάτας, ἐχόρευαν, ἐμεθύοντο, ἐκυλίοντο εἰς τοὺς δρόμους, ἠσχημόνουν, … ἔπραττον καὶ ἔλεγον κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Θεοῦ των «ὅσα αἰσχρὸν ἐστὶ καὶ λέγειν».

– Τοιαῦται ἦσαν αἱ ἑορταὶ καὶ αἱ πανηγύρεις τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου Ἑλλήνων καὶ Ρωμαίων γνωσταὶ ὡς Διονύσια, Βάκχεια, Βοτά, Βρουμάλια, Σατουρνάλια, Λουπερκάλια, Κάλενδαι…

Ὑπὸ τὴν στέγην τῶν Ναῶν καὶ μὲ τὴν εὐλογίαν ἱερέων καὶ ἀρχιερέων τῆς ἐποχὴς ἐκείνης πᾶν εἴδος διαφθορᾶς ἐτελεῖτο. Ἄνωθεν ἐκ τῶν κορυφῶν τοῦ Ὀλύμπου ηὐλόγουν καὶ οἱ θεοὶ μετὰ τῶν θεαινῶν διασκεδάζοντες. Ὁλα ἐλεύθερα. Λοιπόν. Εὐοί, Εὐάν. Τὸ ἀπήτουν καὶ οἱ Θεοί.

* * *

Βουνὰ κοινωνικῆς κοπρίας, «κόπρος Αὐγείου» ἀπέραντος σταῦλος, μέσα εἰς τὸν ὁποῖον ἔρριπτον τὰς ἀκαθαρσίας τῆς ζωῆς των τὰ ἑκατομμύρια τῆς ἀνθρωπότητος, εἶχε καταντήσει ὁ προχριστιανικὸς κόσμος. Ἀλλʼ ἀκριβῶς εἰς τὸν «σταῦλον», εἰς ἕνα βρωμερὸν σπήλαιον, ἐγεννήθη πρὸ 1952 ἐτῶν ὁ Ἕνας, ὁ ἄσπιλος, ὁ ἀμόλυντος, ὁ ἀκηλίδωτος, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου, ὁ Ἐμμανουήλ. Ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη. Κατέβη εἰς σταῦλον. Διὰ νὰ καθαρίση τὸν σταῦλον, διὰ νὰ βγάλη δηλαδὴ τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὴν δυσοσμίαν εἰς τὸν καθαρὸν ἀέρα, διὰ νὰ ζήση ὁ ἄνθρωπος καὶ νʼ ἀναπνεύση τὴν ἀρετήν. Πρὸς τοῦτο ὁ Κύριος προέβαλλε ἐνώπιον πάντων τὴν εἰκόνα μιᾶς ἐκπάγλου ἀρετῆς. «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος». Κατὰ τῆς μέθης τῶν ὀπαδῶν τοῦ Βάκχου ἀντέταξε τὴν ἐγκράτειαν τῶν ἀσκητῶν. Κατὰ τῆς ἀκολασίας τῶν σατύρων τὴν ἀγνότητα τῶν παρθένων. Κατὰ τῶν αἰσχρῶν ἀσμάτων τῶν Μαινάδων τοὺς θεσπέσιους ὕμνους, τὰς πνευματικὰς ὠδὰς τῶν Δαμασκηνῶν καὶ Ρωμανῶν. Κατὰ τῆς κυριαρχίας τῶν παθών τὴν κυριαρχίαν τοῦ Πνεύματος. Κατὰ τῆς κοσμικῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἐθεοποίει τὰ ἐγκόσμια, τὰ ἐφήμερα καὶ ἀπατηλὰ ἀντέταξε τὸν θεῖον ἕρωτα, τὴν ἐξ ὅλης ψυχῆς, καρδίας, διανοίας καὶ ἰσχύος, ἀγάπην τοῦ Θεοῦ. Ὤ Κύριε! Ἡ διδασκαλία Σου, ἡ ζωή Σου, ὁ Σταυρός Σου καὶ ἡ Ἀνάστασις Σου, ἐκαθάρισαν, εὐωδίασαν τὴν γῆν. Ὤ Κύριε! Μῦρον ἐκκενωθὲν ὄνομά Σου.

Τὸ νέον κήρυγμα, τὀ ὁποῖον ἠκούσθη κατʼ ἀρχὰς εἰς ἕνα μικρὸν κύκλον ἀλιέων τῆς Γαλιλαίας, ἡπλώθη μετʼ ὁλίγων μὲ ταχύτητα ἀστραπῆς. Ὁ Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ἰδοὺ ἐκ τῶν πρώτων φθάνει εἰς Πάτρας, κηρύττει καὶ ἐξαγνίζει τὴν πόλιν ἀπὸ τὰ εἰδωλολατρικὰ αἴσχη. Ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων, ὁ Παῦλος, φέρει τὸ μήνυματῆς καινῆς ζωῆς παντοῦ. Μέσα εἰς τὰ ἀρχαῖα κέντρα τοῦ εἰδωλολατρικοῦ κόσμου μὲ τοὺς Βάκχους καὶ τὰς Ἀφροδίτας των, μὲ τοὺς Σατύρους καὶ τὰς μαινάδας των, ἠκούσθη ἡ φωνή του˙ ποὺ δὲν ἐδέχετο κανένα συμβιβασμὸν μὲ τὸ σκότος, μὲ τὴν ζωὴν τῆς εἰδωλολατρείας. Ὁ λόγος του μαχαῖρι. Ἔκοπτε τὰ σεσήποτα. «Κανεὶς – ἐφώναζεν ὁ Ἀπόστολος – κανεὶς ἐκ τῶν πιστῶν δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λαμβάνη μέρος εἰς κοσμικάς, εἰς ειδωλολατρικὰς τελετὰς καὶ συγκεντρώσεις, κατὰ τὰς ὁποίας φονεύεται ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου, ὀργιάζει τὸ κτῆνος, θεοποιεῖται ἡ σάρξ». Ἀκούσωμεν τὴν ἀθάνατον φωνήν του! «Ὡς τὴν ἡμέρα εὐσχημόνως περιπατήσωμεν˙ μὴ κώμοις καὶ μέθης, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις… ἀλλʼ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον καὶ τῆς σάρκας πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας. – Τὶς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; -Ὑμεῖς ναὸς Θεοῦ ἐστὲ ζῶντος. –Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε» (Ἴδε Ρωμ. 13, 13 -Β΄ Κορινθ. 6, 13-18). Ἀποχὴ ἐκ τῆς εἰδωλολατρικὴς ζωῆς, τελετῶν καὶ πανηγύρεων, ἦτο τὸ ζωηρὸν, τὸ συνεχές, τὸ ἀδιάλειπτον σύνθημα-κήρυγμα τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀποχὴ ποὺ ἐπισημοποιεῖτο μὲ ἱερὰν ὑπόσχεσιν. Διότι κατὰ τὴν ὥραν τοῦ μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος ὁ βαπτιζόμενος ὑπέσχετο ἐνώπιον Θεοῦ, ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, ὅτι χριστιανὸς γενόμενος θʼ ἀπέχη τῶν σατανικῶν πομπῶν. «Ἀποτάσση τῶ Σατανᾶ; – ἐρωτᾶ ὁ ἱερεὺς – καὶ πάσι τοὶς ἔργοις αὐτοῦ; καὶ πάσι τοὶς ἀγγέλοις αὐτοῦ; καὶ πάσι τῆ λατρεία αὐτοῦ; καὶ πάση τῆ πομπῆ αὐτοῦ;» «Ἀποτάσσομαι» εἶνε ἡ ἀπάντησις. Ἰδοὺ ἡ ἱερὰ ὑπόσχεσις.

Οἱ χριστιανοὶ ἐκεῖνοι, ἐτήρουν τὰς ἱερὰς των ὑποσχέσεις, ἤκουον τὴν φωνὴν τῶν Πατέρων καὶ ἀπεῖχον παντὸς ἀκαθάρτου. Καθαρὰ τὰ ἤθη των. Ἁγνὴ ἡ ζωή των. Χρυσάφι ποὺ ἔλαμπε καὶ προὐκάλει τὸν θαυμασμὸν καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν ἀπίστων καὶ τῶν διωκτῶν των. Ἡ γῆ εὐωδίαζε ἀπὸ τὴν εὐωδίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν ζωὴν τῶν Χριστιανῶν τῶν πρώτων αἰώνων.

Ἀλλὰ ὅταν μετὰ τὴν κατάστασιν τῶν διωγμῶν καὶ τὴν ἐξωτερικὴν ἐπικράτησιν τῆς Ἐκκλησίας τὰ ἤθη τῶν Χριστιανῶν παρουσίασαν χαλαρότητα καὶ πολλοὶ τῶν Χριστιανῶν ποὺ εἶχον ἐλαστικὴν συνείδησιν δὲν εἶχον διὰ τίποτε νὰ λαμβάνουν μέρος εἰς ἑορτὰς καὶ πανηγύρεις ποὺ εἶχον εἰς τὸ πρόγραμμά των στοιχεῖα διαφθορᾶς καὶ λείψανα εἰδωλολατρικῆς ζωῆς, ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐχαρίσθη εἰς τοὺς χλιαροὺς αὐτοὺς χριστιανούς, ἀλλὰ συνεχίζουσα τὴν ἔνδοξον ἀποστολικὴν παράδοσιν, ἄγρυπνος φύλαξ τῆς αἰωνίας ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου, συνῆλθεν εἰς Τοπικὰς καὶ Οἰκουμενικὰς Συνόδους ἀπεφάσισε, κατεδίκασεν, ἀφώρισε τοὺς εἰδωλολατρίζοντας αὐτοὺς χριστιανούς. (Ἴδε Κανόνα ΞΒ-ἕκτης Οἰκουμ. Συνόδου).

Οὕτω ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀντέδρα κατὰ τῆς εἰσβολῆς τοῦ εἰδωλολατρικοῦ πνεύματος ποὺ προσεπάθει ὑπὸ μυρίας μορφὰς νὰ ὑπεισέλθη καὶ νὰ μολύνη τὸν χριστιανικὸν βίον. Ὑπογραμμίζομεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Διότι ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία κατὰ τινα σκοτεινὴν περίοδον ἐν τῶ ζητήματι τούτω συνυποκρίθη μετὰ τοῦ κόσμου καὶ παρουσίασε δυστυχῶς τὸ ἄθλιον θέαμα, ἀρχιερεῖς καὶ πάπας νὰ εὐλογοῦν, νὰ πρωτοστατοῦν εἰς τὴν διοργάνωσιν καρναβαλιῶν ποὺ ἕλκουν προφανῶς τὴν καταγωγὴν ἀπὸ τὰ Σατουρνάλια καὶ τὰ Λουπερκάλια τῆς ἀρχαίας Ρώμης, τῆς Βαβυλῶνος τοῦ κόσμου. Ἀλλʼ ἐδῶ ὄχι περὶ Ρώμης καὶ παπῶν, ἀλλὰ περὶ Ἑλλάδος καὶ ὀρθοδόξου λαοῦ ὁ λόγος. Καὶ συνεπῶς δὲν δύνανται μερικοὶ νὰ μᾶς παρουσιάζουν τὴν Νίκαιαν ὡς παράδειγμα. Δὲν εἴμεθα Δύσις.

* * *

Καὶ τώρα, φίλοι ἀναγνῶσται τῆς Σπίθας, κρατοῦντες τʼ ἀνωτέρω ὡς φῶς, ὡς καθρέπτην πλησιάσετε καὶ ἐξετάσετε, τὸ καρναβάλι τῶν Πατρῶν καὶ ἀποφανθῆτε, ἐὰν εἰμπορῆ νὰ σταθῆ μέσα εἰς μίαν Ὀρθόδοξον Χριστιανικὴν Κοινωνίαν.

Καθὼς πληροφορούμεθα, πέρυσι εἰς τὰς Πάτρας τὴν τελευταίαν Κυριακὴν τῶν Ἀπόκρεω, κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ κώδωνες τῶν ὡραίων ναῶν τῆς πόλεως ἐκρούοντο καὶ ἐκάλουν τοὺς χριστιανοὺς εἰς ψυχικὴν ἀνάτασιν, εἰς πνευματικὴν περισυλλογήν, ἄτομα τινά, ξένα πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, μιμηταὶ τῶν ἀθλιοτήτων τῶν πόλεων τῆς Δύσεως, διωργάνωσαν καρναβάλι καὶ συμπαρέσυραν τὴν πόλιν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου εἰς σατανικὴν πομπήν. Ναί! Σατανικὴν πομπήν. Διότι ἐκτὸς τῶν ἄλλων τῆς ὅλης πομπῆς προηγεῖτο γιγαντιαῖον σύμβολον ποὺ παρίστανε τὸν Σατανᾶν, ὁ Σατανᾶς (ἔξω ἀπʼ ἐδῶ) ἐστηρίζετο ἐπάνω εἰς δύο ξυλοπόδαρα μήκους 2 μέτρων, διὰ νὰ εἶνε θεατὸς ἀπʼ ὅλον τὸ πλῆθος. Ἔφερε μακρὰν οὐράν. Μήπως ἡ οὐρὰ αὐτὴ ἦτο τὸ σύμβολον ποὺ ὑπενθύμιζε τὴν ἑλκτικὴν ἐκείνην δύναμιν τοῦ Σατανᾶ, ὅστις, κατὰ τὴν Ἀποκάλυψιν, μὲ τὴν οὐράν του ἔσυρε τὸ 1/3 τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ; Πόσους νὰ σύρη σήμερον; Ὄπισθεν τοῦ Σατανᾶ ἥρχετο ἡ γυνή, ἡ βασίλισσα τοῦ καρναβάλου, ἐστολισμένη μὲ φαντασμαγορικὴν στολήν. Ταύτην ἠκολούθουν ἅρματα πολλά. Ἄνδρες καὶ γυναῖκες μετημφιεσμένοι. Στολαὶ, παρίστανον ὅ,τι ἤθελες ἐκ τοῦ κόσμου τῶν ζώων καὶ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ καρνάβαλος παρήλαυνε. Καὶ ὁ κόσμος συνωστιζόμενος ἐπάνω εἰς τὰ πεζοδρόμια ἐθεᾶτο, διετίθετο εὐμενῶς καὶ ἐχειροκρότει. Ἐχειροκρότει τʼ ἅρματα, τὰ ἐρασιτεχνικὰ συγκροτήματα, τὴν βασίλισσαν, τὸν Σατανᾶν. Ὡραία πράγματα! Ἡ σατανικὴ πομπή, ἀφοῦ ἔκαμε τὸν γῦρο της, ἔφθασε εἰς κεντρικὴν πλατεῖαν. Ἐκεῖ, παρουσία μικρῶν καὶ μεγάλων, ἀρχόντων καὶ ἀρχομένων, ἐκάη τὸ γιγαντιαῖον σύμβολον ἐν μέσω τῶν ἰαχῶν τοῦ πλήθους.

Ὁ Καρνάβαλος; Δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ πομπὴ τοῦ Σατανᾶ καὶ τῆς βασιλλίσης ποὺ δημιουργεῖ τὸ ψυχολογικὸν ἐκεῖνο κλίμα, μέσα εἰς τὸ ὁποῖον μοιραῖον εἶνε νὰ σημιώνεται χαλάρωσις τῶν ἠθῶν, καὶ ἐὰν ἀκόμη δὲν λαμβάνουν χώραν δημοσία αἱ μεγάλαι ἐκεῖναι ἀπρέπειαι τῶν Βακχικῶν ἑορτῶν, πάντως τὸ πνεῦμα τοῦ Βάκχου καὶ τῆς Ἀφροδίτης ἐπικρατεῖ. Ὁ Σατανᾶς τὰς ἡμέρας τοῦ Καρνάβαλου εἶνε πολυάσχολος. Ἡ πελατεία του μεγίστη. Σύρει πλήθη. Τὰ δίκτυά του ἀνασύρονται πλήρη ἀπὸ νέας καὶ νέους. Καὶ εἰς ποῖα ἁμαρτήματα δὲν παρασύρονται οἱ ἄνθρωποι κατὰ τὰς ἡμέρας αὐτὰς τοῦ Καρνάβαλου; Αστεῖα ἀηδῆ, ἄσματα πορνικά, χειρονομίαι ἀπρεπεῖς, πολυποσίαι, πολυφαγίαι, μέθαι, κραιπάλαι, αἰσχρολογίαι, βλασφημίαι, ἐξωφρενικοὶ χοροὶ Σαλώμης, αἰσχροὶ ἔρωτες καὶ συζυγικαὶ ἀπάται, προοίμια διαζυγίων καὶ οἰκογενειακῶν δραμάτων, ἰδοὺ τὰ ἁμαρτήματα, ἰδοὺ τὸ λιβάνι ποὺ καίεται πρὸς λατρείαν τοῦ Θεοῦ-Καρναβάλου. Τὶ ἄλλο, σᾶς ἐρωτῶμεν, τὶ ἄλλα θὰ ἔπρεπε νὰ γίνωνται διὰ νὰ κληθοῦν Σατανικαὶ πομπαί; Ὁ ἀκολουθῶν αὐτὰς γίνεται ἀρνητὴς τῆς ἐν τῶ βαπτίσματί του ὁμολογίας πίστεως.

– Τὶ δὲ νὰ εἴπωμεν περὶ σπατάλης ἑκατομμυρίων ὁλοκλήρων ποὺ ἐδαπανήθησαν διὰ τὴν ἐπιτυχῆ διεξαγωγὴν τῆς ἑορτῆς αὐτῆς; Αλλοίμονον! Χρήματα γίνονται καπνὸς καὶ καίονται. Ποῦ; Εἰς ἕνα κράτος ποὺ συντηρεῖται μὲ τὴν ἐπαιτείαν τῶν ξένων! Ποῦ; Εἰς μίαν πόλιν ποὺ διέρχεται οἰκονομικὴν κρίσιν! Ποῦ; Εἰς μίαν πόλιν μὲ στρατιὰν ἀπόρων τῆς ὁποίας οἱ ἄποροι φυματικοὶ δημοσιεύουν δραματικὰς ἐκκλήσεις καὶ ζητοῦν χρηματικὴν βοήθειαν διὰ ἀγορὰν φαρμάκων! Εἰς αὐτὴν λοιπὸν τὴν πόλιν γίνεται ὁ Καρνάβαλος καὶ μαζὺ μὲ αὐτὸν διωργανώνονται καὶ χοροεσπερίδες μυθώδεις, ὡς ἐκείνη ἡ τοῦ Λαδοπούλου. Δυστυχισμένη Πατρίδα! Χρήματα δὲν ὑπάρχουν διὰ γάλα, διὰ κρέας, διὰ φάρμακα, διὰ μίαν… πενικελλίνην ποὺ ζητεῖ ἡ χήρα καὶ τὸ ὀρφανὸ τῶν τελευταίων μας ἀγώνων. Ὑπάρχουν ὅμως χρήματα διὰ μάσκες, διὰ ἐνδυμασίας Κινέζων καὶ Ἰαπώνων, διὰ χαρτοπόλεμον, διὰ σοκολάτες ποὺ ἐκσφενδονίζουν εἰς τὰ μπαλκόνια οἱ νεαροὶ=δανδῆδες. Μὲ τὰ ποσὰ αὐτὰ τὰ ὁποία ἐξώδευσαν ἀσώτως οἱ υἱοὶ καὶ αἱ θυγατέρες τοῦ αἰῶνος τούτου, πόση κοινωνικὴ ἀνακούφισις θὰ ἠδύνατο νὰ γίνη κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν Ἀποκρέω;

Ταῦτα ἔγιναν πέρυσι εἰς Πάτρας. Ἐφέτος δὲ τὶ μέλλει νὰ γίνη; Ἰδοὺ τὸ Δημ. Συμβούλιον Πατρέων συνεδριάζει. Ἰδοὺ ἡ ἐπιτροπὴ καρναβάλου ἀφίχθη εἰς Ἀθήνας, κτυπᾶ πόρτες, ζητεῖ ἑκατομμύρια πολλὰ διὰ τὴν λαμπροτέραν διοργάνωσιν. Ζητεῖ δάνειον καὶ ὁ Τουρισμὸς γίνεται ἐγγυητὴς διὰ τὰ ἔξοδα… τῶν «μασκαράδων»! Ἡ Λυρικὴ Σχολὴ θὰ στείλη κλιμάκιον. Τὸ πᾶν κινεῖται διὰ νὰ γίνουν αἱ Πάτραι ὄχι Ἀνατολή, ἀλλὰ Δύσις, Μασσαλία καὶ Νίκαια καὶ πρωτοπόρος καρναβαλικῶν ἑορτῶν καὶ πανηγύρεων καθʼ ὅλην τὴν Ἑλλάδα. Δόξαν ποὺ ἐζήλευσαν οἱ ἄνθρωποι! Ἐὰν εἰς ἄλλους ἐδόθη τὸ μετάλλιον τοῦ Ξενίου Διός, ἄς δοθῆ εἰς αὐτούς, διὰ νὰ φέρουν ἐπὶ τοῦ στήθους των, μετάλλιον μὲ ἀνάγλυφον τὴν εἰκόνα τοῦ Βάκχου. Ἀνάστασις εἰδωλολατρείας!

Ἀλλὰ ὄχι! Αἱ Πάτραι δὲν θὰ γίνουν Δύσις, Μασσαλία καὶ Νίκαια. Θὰ μείνη ἡ πόλις ἡ ἁγία, ἡ πόλις τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀνδρέου. Πρὸς τοῦτο πρέπει νʼ ἀναληφθῆ ἀποστολικῆς πνοῆς καὶ δράσεως ΑΓΩΝ.

* * *

ΑΓΩΝ. Ἀλλὰ ποῖος θʼ ἀναλάβη τὸν ἀγῶνα; Ποῖος ἄλλος παρὰ ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἀποστολικὴ Εκκλησία τῶν Πατρῶν δὲν δύναται, δὲν ἐπιτρέπεται νʼ ἀνέχεται τὴν κατάστασιν αὐτήν. Ἄς κατέλθη εἰς ἀγῶνα. Ἄς ἀρχίση ὁ πόλεμος! Ἄς ἀστράψουν ὅπλα τὰ ἱερά. Πνευματικὸν ὁπλοστάσιον εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Ἔχει ὅπλα μὲ τὰ ὁποῖα δύναται νὰ νικήση κατὰ κράτος τὸν Σατανᾶν καὶ νʼ ἄρη θρίαμβον περιφανῆ. Ἀρκεῖ νὰ τὰ χρησιμοποιήση ἐγκαίρως καὶ γενναίως. Θέλετε νὰ ὁπλισθῆτε; Ὁπλον πρῶτον: Ἡ διὰ λόγου διαφώτισις τοῦ λαοῦ. Ἐπὶ δύο ἑβδομάδες οἱ ἱερεῖς τῶν Πατρῶν καὶ ἱεροκήρυκες θʼ ἀναπτύσσουν δημοσία καὶ κατʼ οἶκον τὰς ἀπόψεις τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου, θὰ ἀνοίξουν τὰ Πηδάλια, θʼ ἀναγνώσουν μεγαλοφώνως καὶ θὰ ἐρμηνεύσουν τοὺς θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας, οἱ ὁποῖοι ἀποπνέουν τὸ ἄρωμα τῆς Εὐαγγελικῆς ἠθικῆς. Ὁπλον δεύτερον: Ἡ διὰ τοῦ τύπου διαφώτισις. Φλογερὰ ἐγκύκλιος τοῦ ἐπισκόπου Πατρῶν ἄς συνταχθῆ καὶ ἄς κυκλοφορήση κατὰ χιλιάδας ἀντιτύπων εἰς τὴν περιφέρειαν Πατρῶν καὶ πέραν αὐτῆς. Ὅπλον τρίτον… Ὅπλον τέταρτον… Ὅπλον πέμπτον… Διʼ ἔλλειψιν χώρου παραλείπεται ἡ περιγραφὴ τῶν ὅπλων τούτων. Ἄλλωστε δὲν εἶνε δύσκολον καὶ μόνοι σας μελετῶντες τοὺς Κανόνες νὰ εὔρητε τὰ ὅπλα ταῦτα ποὺ τὸ κάθε ἕνα ἔχει τὴν ἰδικήν του ἀποστολήν. Μεταξύ αὐτῶν θʼ ἀνακαλύψητε καὶ ἕνα ὅπλον ποὺ λέγεται ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ. Τρομερὸν ὅπλον! Πᾶς ὁ μὴ ὑπακούων εἰς τὴν φωνὴν τῆς Ἐκκλησίας ἀφορίζεται οἱονδήποτε ἀξίωμα καὶ ἄν κατέχη. Ἄς κάμη χρήσιν τῶν ὅπλων της ἡ Ἐκκλησία. Καὶ ἐὰν παρʼ ὅλας τὰς συνεχεὶς προειδοποιήσεις καὶ ἐντόνους διαμαρτυρίας ποὺ θὰ φθάνουν μέχρι ἀφορισμοῦ τῶν πρωτοστατούντων εἰς τὰς τελετὰς τοῦ Καρναβάλου, ἐὰν παρʼ ὅλα αὐτὰ μία μερὶς λαοῦ δὲν θὰ θελήση νʼ ἀκούση τὴν φωνὴν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ θὰ ἐπιμένη ἡ μερὶς αὐτὴ νὰ διοργανώση τὴν σατανικὴν πομπὴν καὶ νὰ βεβηλώση τὴν πόλιν, ἀνιστῶσα τὴν εἰδωλολατρείαν, ἡ Ἐκκλησία Πατρῶν ἔχει νὰ πράξη σπουδαιότερον καὶ γενναιότερον. Δὲν θὰ κτυπήση πλέον λιανοντούφεκο, ἀλλὰ θὰ βάλη τοπομαχικόν. Τί; Τὴν στιγμήν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ πομπὴ τοῦ Καρναβάλου θὰ έτοιμάζεται νὰ ἐκκινήση, ἀκριβῶς τὴν στιγμὴν ἐκείνην θὰ κτυπήσουν πενθίμως ὅλοι οἱ κώδωνες τῶν Ναῶν τῆς πόλεως, ὁ εὐλαβὴς λαὸς – τὸ πιστεύομεν διὰ τὸν λαὸν τῶν Πατρῶν – ὁ εὐλαβὴς λαός μας θὰ σπεύση θὰ συγκεντρωθῆ εἰς τὸν Ἱ. Ναῶν τοῦ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ, πολιούχου τῆς πόλεως. Ἐκεῖ θὰ ψαλλῆ κατανυκτικὴ δέησις, θὰ σχηματισθῆ ἄλλη θεϊκὴ πομπή, λιτανείας πρὸς ἐξαγνισμὸν τοῦ ἄγους. Ἐπικεφαλῆς ὁ Ἐπίσκοπος. Ἱερεῖς ἐνδεδυμένοι μὲ τὰς πένθιμας στολὰς τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς. Τίμιος Σταυρὸς θὰ ὑψώνεται. Θὰ λάμπουν ὑπὸ τὸν ἥλιον αἱ εἰκόνες τῶν Ἁγίων. Ἄσματα τῶν καλλιφώνων ψαλτῶν τῶν Πατρῶν θὰ δονοῦν τὸν ἀέρα. Ὁ εὐσεβὴς λαὸς θʼ ἀκολουθῆ. – Τὴν ἰδίαν ἡμέραν δύο λιτανεῖαι. Μία τοῦ Διαβόλου. Μία τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τότε θὰ ἴδωμεν πόσος λαὸς θʼ ἀκολουθήση τὴν σατανικὴν πομπήν.

– Ἀδύνατα αὐτά; Ἀλλʼ ἔτσι ἄλλοτε ἐνήργησαν εἰς τὴν Βασιλίδα τῶν πόλεων ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Μὲ ἀγρυπνίαν ὁλονύκτιον, μὲ λιτανείαν ἱερὰν ἔκαυσε τὸν Διάβολον διέλυσε τὰς ὁρδὰς τῶν αἰρετικῶν καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ λιτανεύσουν κατὰ τὰ ἔθιμα αὐτῶν.

Ἡ «Σπίθα», ταῦτα πιστεύει, ταῦτα κηρύττει, ταῦτα γράφει. Διὸ καὶ ἔκκλησιν ποιεῖται εἰς τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Πατρῶν κ. Θεόκλητον, τοῦ ὁποίου ἡ τελευταία σθεναρὰ στάσις εἰς τὴν ὑπόθεσιν τῶν παρανόμων γάμων ἀριστοκρατικῆς οἰκογενείας Ἀθηνῶν, μᾶς παρέχει τὴν ἐλπίδα ὅτι καὶ εἰς προκειμένην σοβαρωτάτην ὑπόθεσιν θὰ θελήση νὰ κινηθῆ. Ἅγιε Πατρῶν! Τολμήσατε. Ἀγωνισθῆτε ὑπὲρ τῶν Νόμων τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν θὰ μείνητε μόνος.

Παρὰ τὸ πλευρόν σας οἱ ἱεροκήρυκες τῆς πόλεως καὶ δὴ ὁ πατὴρ Γερβάσιος, ὅστις κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος, μόνος αὐτὸς ὕψωσε φωνὴν διαμαρτυρίας καὶ δικαίως τοὺς ἑορταστὰς ἀπεκάλεσεν Καρναβαλιστὰς καὶ ἀρνητὰς τῆς πατρώας πίστεως. Ἀλλʼ ὅταν τώρα σεῖς ὡς ἄλλος Γερμανὸς Πατρῶν ἐκδιπλώσητε τὴν ΣΗΜΑΙΑΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, παγωμένες καρδιὲς θὰ θερμανθοῦν, κλειστὰ χείλη θʼ ἀνοίξουν, καὶ παράλυτα χέρια θὰ ὑψωθοῦν. Διότι θησαυροὶ πίστεως κρύπτονται εἰς τὰ βάθη τῆς λαϊκῆς ψυχῆς καὶ μὲ τὸ ἡρωϊκὸν σύνθημα τοῦ ἐπισκόπου των θὰ ἐκπηδήσουν δυνάμεις τεραστίαι. Ἀκραδάντως πιστεύομεν, ὅτι ἐνεργοῦντες δραστηρίως καὶ γενναίως, μηδὲν ἄλλο ὑπʼ ὄψιν λαμβάνοντες, εἰμὴ τοὺς Νόμους τοῦ Θεοῦ, θὰ νικήσετε, Σεβασμιώτατε, καὶ ὁ Σατανᾶς θὰ τινάξη τὰ ξυλοπόδαρά του εἰς τὸ Ἰόνιον πέλαγος διὰ νὰ ἐκβρασθοῦν ταῦτα ὡς οἰκτρὰ ναυάγια εἰς τὴν παραλίαν τῆς Νίκαιας. Ἴσως ἐκεῖ χρησιμοποιηθοῦν ὑπὸ τῆς συναδέλφου ἐπιτροπῆς Καρναβάλου Νίκαιας. Ἄν καὶ αἱ ἐκ Νίκαιας εἰδήσεις δύνανται νὰ πληροφορήσουν τοὺς Καρναβαλιστάς μας, ὅτι ὁ Καρνάβαλος ἐκεῖ πνέει τὰ λοίσθια. Τί κρίμα!

– Ἐὰν ὅμως, παρʼ ἐλπίδα, οὐδὲν ἐκ ὅσων ἀνωτέρω προτείνομεν, γίνη, καὶ ὁ Σατανᾶς ἀνεμπόδιστος ἀφεθῆ καὶ ἐκτελέση τὸ ἰδικόν του θέλημα καὶ ἡ πόλις τῶν Πατρῶν παραδοθῆ καὶ ἐφέτος εἰς τὴν διάθεσιν τῶν καταχθονίων δυνάμεων, καὶ ἡ ὡραία Νύμφη κυλιστῆ εἰς τὸν βόρβορον, τότε τὴν ἐπομένην τὸ πρωΐ μὲ τὸ ὀτομοτρὶς πρέπει νʼ ἀναχωρήση ἐκ τῶν Πατρῶν ὅλον τὸν ἱερατεῖον ὡς ἄχρηστον. Διότι ἐρωτῶμεν πῶς ἕνας καὶ μόνον ἄλλοτε ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας, ἐξυγίανεν ὅλην τὴν πόλιν ἐκ τῆς εἰδωλολατρείας καὶ σήμερον δύο καὶ τρεῖς δωδεκάδες ἱερέων μὲ ἐπίσκοπον ἐπὶ κεφαλῆς δὲν δύνανται νὰ περιστείλουν καὶ νὰ ἐξαλείψουν τὸ κακόν; Ἔγιναν ὅλοι ἅλας μωρόν; Ὄχι. Δὲν θέλομεν νὰ τὸ πιστεύσωμεν. Τουναντίον πιστεύομεν, ὅτι ἐὰν Κλῆρος καὶ εὐσεβῆς λαὸς κινηθοῦν, θὰ σαρώσουν τὸν Διάβολον. Οὐδὲν τῆς Ἐκκλησίας ἰσχυρότερον ὅταν ἐγκλείη εἰς τοὺς κόλπους της πιστοὺς ἄνδρας καὶ γυναίκας ἕως θανάτου. Καὶ ἔχει δόξα τῶ Θεῶ τοιούτους ἡ πόλις τῶν Πατρῶν.

Ἡ Χριστιανικὴ Ἑλλὰς ἀναμένει φῶς, κάτι περισσότερον˙ ΝΙΚΗΝ ΕΚ ΠΑΤΡΩΝ.

• ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: – Τὸ παρὸν ἐκδίδεται κυρίως διὰ τὴν πόλιν τῶν Πατρῶν, τὴν ὁποίαν ὁ Διάβολος ἐξέλεξε διὰ νὰ κάμη τὸ πείραμά του. Ἀλλʼ ἐπειδὴ ἐξ ἀφορμῆς τοῦ Καρναβάλου Πατρῶν καὶ εἰς ἄλλας πόλεις καὶ χωρία τῆς Πατρίδος ἴσως γίνουν ἀπόπειραι ἀναβιώσεως ειδωλολατρικῶν πομπῶν, οἱ εὐλαβεῖς ἱερεῖς μετὰ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἄς κινηθοῦν καὶ ἄς ἐφαρμόσουν ὅσα, βάσει τῶν Κανόνων καὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ὑποδεικνύει τὸ φυλλάδιον τοῦτο καὶ ἀσφαλῶς θὰ ἴδουν τὴν νίκην. Ἡμεῖς πέρυσι τὴν εἴδομεν εἰς Κύμην Εὐβοίας – Διότι ἀπείρως ἰσχυρότερος εἶνε ὁ Κύριός μαςὑπὲρ τὸν κόσμον ὅλον.

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Φεβρουάριο 1952 αριθμ. φύλ. 125

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Στην Γέννησι του Σωτήρος

Η ΕΣΤΙΑ 23-12-1944, φυλ. 2, του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΑΥΤΟΣ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΘΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ!

Από τη στιγμή που γύρω από το Νεογέννητο παιδί της Βηθλεέμ οι άγγελοι έψαλλαν το ολόγλυκο τραγούδι, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία», από την στιγμήν εκείνην άρχισε να σπείρεται εις την γην ο σπόρος του χριστιανισμού. Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Συναδέλφωσις, Αγάπη, Ειρήνη, Χαρά, Ευτυχία, ιδού τι περιέχει η διδασκαλία του Χριστού. Άνθρωποι! Πάρετε από τον σπόρον αυτόν και σπείρετε τον παντού, η Γη θα γίνει Κήπος Εδέμ.
Αλλά ο σπόρος αυτός ευθύς εξ αρχής με την πρώτην αναπνοήν του Αθώου Βρέφους συνήντησε και συναντά μέχρι σήμερον εμπόδια πολλά, που αγωνίζεται να υπερνικήσει. Ο σπόρος έπεσε μέσα εις αγριόχορτα και αγκάθια, επατήθη από τα πόδια δολοφόνων, κτηνανθρώπων. Αλλά η μυστηριώδης δύναμις που εγκλείεται και εις το μικρότερον ρήμα του Ναζωραίου, κάμνει τον ουράνιον σπόρον να βλαστήσει. Γίνεται δενδράκι. Οι άπιστοι νομίζουν πως ημπορούν εις την αρχήν να το ξερριζώσουν. Μέσα εις τους τρεις πρώτους αιώνες διοργανώνουν εναντίον του δέκα διωγμούς. Το δενδράκι με το αίμα χιλιάδων μαρτύρων ποτίζεται, δυναμώνει περισσότερο, ξαπλώνει τις ρίζες του βαθειά, αντέχει τώρα και εις τας μεγαλυτέρας θυέλλας και καταιγίδας, και ύστερα από 1944 χρόνια παρουσιάζεται εμπρός μας με δύναμιν που μας καταπλήσσει. Ακόμη όμως θα εξελιχθεί εις δύναμιν. Εις το τέλος θα γίνει Δένδρον “που θα σπρώξει τα κλωνάρια του εις τον ουρανόν και θα σκεπάσει με τα κλαδιά του την γη”, και τότε όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι θα καθήσουν γύρω του, για να θυμηθούν τη Γέννησι και τον θάνατον Εκείνου που το έσπειρε, καθώς λέγει ο Τζιοβάννι Παπίνι εις το παγκοσμίως γνωστόν βιβλίον του «Ο Βίος του Ιησού».
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι από τον Χριστιανισμόν, το πελώριον τούτο ιδεολογικόν δένδρον των αιώνων, θα εμβολιασθεί και κάθε άλλο δένδρον που ζητεί να μεταρρυθμίσει την οικονομικήν, κοινωνικήν, πολιτειακήν ζωήν του κόσμου, ενός κόσμου που εγήρασε, γιατί έπαυσε να ζωογονήται από τον Χριστόν.
Ω Σεις που ποθείτε μιαν καινούργιαν κατάστασιν, που αγωνίζεσθε για να καλλιτερεύσουν αι συνθήκαι της ζωής των ανθρώπων. Εάν θέλετε να επιτύχητε και να γίνετε παράγοντες μιας ευτυχισμένης και χαρούμενης ζωής, ελάτε και σεις και όλοι μας ως ταπεινοί προσκυνηταί εις τον Αιώνιον Χριστόν. Αυτός είναι η Ζωή, το θεμέλιόν μας, η ρίζα μας. Με Αυτόν, με το Ευαγγέλιόν Του θα κρημνίσωμεν με τα πλέον ειρηνικά μέσα τον κόσμον της αδικίας και θα θεμελιώσωμεν έναν καινούργιο πολιτισμόν, τον χριστιανικόν πολιτισμόν.
Καταστατικός χάρτης της ιδεώδους πολιτείας μας θα είναι η επί του όρους ομιλία του Σωτήρος. Το πιστεύομεν. Πιστεύσατέ το: ΧΡΙΣΤΟΣ! Τι όνομα γλυκύ! Δεν υπάρχει άλλο όνομα το ικανόν να σώσει υφ’ όλον το στερέωμα. Αυτό θα μας λυτρώσει.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Ο Αϊνστάιν (φυσικός, μαθηματικός, και αστρονόμος παγκοσμίου φήμης) είπεν: «Είμαι Ιουδαίος, αλλ’ η ακτινοβολούσα εικών του Ναζωραίου μου έκαμεν ισχυράν εντύπωσιν. Ουδείς πνευματικώς ευθύς δύναται να επιζητήσει την καταστροφήν του Χριστιανισμού. Πιστεύω εις την ιστορικήν ύπαρξιν του Ιησού. Ουδείς δύναται να αναγνώσει το Ευαγγέλιον χωρίς να αποκτήσει το αίσθημα της πραγματικότητος του Ιησού. Η δύναμις της πραγματικότητός του αναβλύζει εξ εκάστης λέξεως. Ουδείς δύναται ν’ αρνηθεί το γεγονός, ότι ο Ιησούς έζησε και ότι οι λόγοι του είναι αξιοθαύμαστοι. Και αν ακόμη προ αυτού μερικοί εκ των λόγων του ελέχθησαν υπό άλλων, ουδείς όμως λόγος εξεστομίσθει κατά τόσον θείον τρόπον».

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ο ιεροκήρυξ Αυγουστίνος Καντιώτης θα ομιλήσει
1) Αύριον Κυριακήν (24 Δεκεμβρίου) κατά την θείαν Λειτουργίαν εις τον Ι. Ναόν του Αγίου Νικολάου.
2) Την εορτήν των Χριστουγέννων κατά την θείαν Λειτουργίαν εις τον Ι. Ναόν του Αγίου Δημητρίου και
3) Κατά την εορτήν του Αγίου Στεφάνου εις τον Ι. Ναόν του Αγίου Κωνσταντίνου.

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 147-148, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)