«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Aὐγουστος 1959, αριθμ. φυλ. 318

ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΟΔΟ;

Ζητήματα πίστεως
Εἰς τὴν πατρίδα μας, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, εἰς τὴν πατρίδα μας κατὰ τοὺς τελευταίους καιροὺς περίεργα φαινόμενα παρατηροῦνται, ἕν δὲ ἐκ τῶν περιέργων φαινομένων, τὸ περιεργότερον ἴσως ἐξ ὅλων, εἶνε ἡ ἀσυνήθης κίνησις… αἱρετικῶν παντὸς εἴδους καὶ πάσης προελεύσεως. Συμφώνως πρὸς μίαν πρόχειρον στατιστικήν, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη πρὸ τινων ἐτῶν, 29 αἱρέσεις ἔχουν ἐγκατασταθῆ καὶ ἐργάζονται πρὸς διάδοσιν τῆς πλάνης ἐν Ἑλλάδι. Εἰς αὐτὰς ἔχουν ἐσχάτως προστεθῆ καὶ νέαι, ὡς ἡ αἵρεσις τοῦ τετραγώνου Εὐαγγελίου, τοῦ Λευκοῦ ἀετοῦ, τοῦ φωτὸς τῆς Ζωῆς. Ἀκούων ὁ Ὀρθόδοξος τὰ ὀνόματα τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων νομίζει ὅτι βλέπει προφητικὰς εἰκόνας καὶ ὁράματα Ἀποκαλύψεως, ποὺ ὁμιλοῦν περὶ ἐπικειμένων συμφορῶν εἰς τὸν κόσμον. Ἐπιδρομὴ αἱρετικῶν εἶνε ὡς ἐπιδρομὴ βατράχων ποὺ κοάζουν εἰς τὰ ἐλεεινά των τέλματα, ὡς ἐπιδρομὴ ἀκρίδων ποὺ μὲ βουλιμίαν ἐπιπίπτουν κατὰ τῶν ἀνθοστολίστων κήπων καὶ τῶν ἐσπαρμένων ἀγρῶν διὰ νὰ μὴ ἀφήσουν ἐκεῖ πράσινον φύλλον. Πόθεν ἔρχονται τὰ παφλάζοντα κύματα τῶν αἱρετικῶν; Ἐξ ὅλων τοῦ ὀρίζοντος. Ἔρχονται ἐκ Ρώμης, ἐκ Παρισίων, ἐκ Λονδίνου, ἐκ Νέας Ὑόρκης, ἐκ Σικάγου, ἐκ Μπροῦκλιν…
Ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ διὰ νὰ διδάξουν ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα… τὸν Χριστιανισμόν! Κάποιος, φαίνεται, τοὺς ἐσφύριξε, ὅτι ἡ Ἑλλὰς εἶνε χώρα ὑποανάπτυκτος ὄχι μόνον οἰκονομικῶς ἀλλὰ καὶ πνευματικῶς, ὅτι κατοικεῖται ἀπὸ ὄντα καθυστερημένα, ἀμόρφωτα, ποὺ δὲν διαφέρουν πολὺ ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῶν ἀγρίων περιοχῶν τῆς Ἀφρικῆς. Ὡς Κάφρους καὶ Ὀττεντότους ἐκλαμβάνουν τοὺς Ἕλληνας καὶ πρὸς αὐτοὺς στέλνουν τοὺς ἱεραποστόλους των… Οἱ δὲ ἱεραπόστολοί των μόλις πατήσουν τὸν πόδα των εἰς τὴν Ἑλλάδα, θέτουν εἰς ἐνέργειαν ὅλον τὸν μηχανισμὸν τῆς σατανικῆς προπαγάνδας, ποὺ ἐδιδάχθησαν εἰς τὰς σχολάς των. Βιβλία, περιοδικά, φυλλάδια, εἰκόνες, ὁμιλίαι καὶ διαλέξεις εἰς αἰθούσας καὶ κινηματογράφους, ἐσχάτως δὲ καὶ ἄρθρα εἰς στήλας καθημερινῶν ἑλληνικῶν ἐφημερίδων, τῶν ὁποίων οἱ ὀρθόδοξοι ἕλληνες διευθυνταὶ δὲν αἰσχύνονται ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων νὰ δημοσιεύουν ἄρθρα ἐχθρῶν καὶ προδοτῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, δέματα μὲ τροφὰς καὶ ἐνδύματα, χρηματικὰ βοηθήματα, ὑποτροφίαι νέων διὰ σπουδᾶς εἰς Πανεπιστήμια Εὐρώπης καὶ Ἀμερικῆς, υἱοθεσίαι ὀρφανῶν καὶ ἀπόρων τεκνῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἰδοὺ τὰ ὅπλα, μὲ τὰ ὁποῖα βάλλουν καταιγιστικῶς κατὰ τοῦ προμαχῶνος αὐτοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὀνομάζεται Ἑλλάς.
Ὁ προμαχὼν αὐτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας πρέπει νὰ πέση. Ἡ σημαία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία κυματίζει ἐπὶ αἰῶνας ἐδῶ εἰς τοὺς ἱεροὺς βράχους, πρέπει νὰ ὑποσταλῆ καὶ ἀντʼ αὐτῆς νὰ ὑψωθῆ ἡ μαύρη σημαία τῶν 350 αἱρέσεων! Ἰδοὺ οἱ καταχθόνιοι σκοποὶ τῶν πάσης φύσεως προπαγανδιστῶν τοῦ αἰῶνος μας. Read more »

Aπόσπασμα από«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
Aὐγουστος 1959, αριθμ. φυλ. 318

ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΘΕΩΝ ΣΤΟΝ ΠΡΟΜΑΧΩΝΑ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΕΛΛΑΣ

«…Ἐπιδρομὴ αἱρετικῶν ὡς ἐπιδρομὴ βατράχων ποὺ κοάζουν εἰς τὰ ἐλεεινά των τέλματα, ὡς ἐπιδρομὴ ἀκρίδων ποὺ μὲ βουλιμία πέφτουν κατὰ τῶν ἀνθοστολίστων κήπων καὶ τῶν ἐσπαρμένων ἀγρῶν διὰ νὰ μὴ ἀφήσουν ἐκεῖ πράσινον φύλλον, βάλλουν καταιγιστικῶς κατὰ τοῦ προμαχῶνος αὐτοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ὀνομάζεται Ἑλλάς.

ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Ὁ προμαχὼν αὐτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας πρέπει νὰ πέση. Ἡ σημαία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία κυματίζει ἐπὶ αἰῶνας ἐδῶ εἰς τοὺς ἱεροὺς βράχους, πρέπει νὰ ὑποσταλῆ καὶ ἀντʼ αὐτῆς νὰ ὑψωθῆ ἡ μαύρη σημαία τῶν 350 αἱρέσεων! Ἰδοὺ οἱ καταχθόνιοι σκοποὶ τῶν πάσης φύσεως προπαγανδιστῶν τοῦ αἰῶνος μας.

Καὶ ἡ Ἑλλὰς, ἡ ὁποία καυχᾶται ὅτι εἶνε τὸ μόνον ὑπὸ τὸν ἥλιον (ἐλεύθερο) Ὀρθόδοξο βασίλειο, ἀπέναντι τῆς νέας αὐτῆς ἐπιδρομῆς τί κάνει; Ἐὰν ἡ Ἑλλάς, ἐὰν οἱ διοικοῦντες τὸν τόπον τοῦτο εἶχαν αἴσθησι τοῦ κινδύνου ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ ὑπόστασι τοῦ Ἔθνους, θὰ ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ εἶχαν λάβει τὰ πλέον αὐστηρὰ μέτρα. Ποῖα μέτρα; Ἀνάλογα πρὸς τὰ μέτρα ἐκεῖνα ποὺ λαμβάνουν ἐσπευσμένως διὰ νὰ ἀσφαλίσουν τὴν ἐδαφικὴν ἀκεραιότητα τῆς Ἑλληνικῆς πατρίδος. Καὶ σᾶς ἐρωτοῦμε, ὦ πολιτικοὶ ἄρχοντες τῆς Ἑλλάδος; Ἀφήνετε τὰ σύνορα αὐτῆς ἀφρούρητα; Ἐπιτρέπετε κατάσκοποι νὰ περιοδεύουν ἀνενοχλήτως πόλεις καὶ χωρία τῆς χώρας καὶ μὲ τὸν προφορικὸν καὶ γραπτὸν λόγον νὰ ὑπονομεύουν τὸ ἐθνικὸν φρόνημα τῶν πολιτῶν; Ἐκ τῶν τελωνείων ἀφήνετε νὰ διέλθουν ἀπαρατήρητα φυλλάδια καὶ βιβλία ἐκ τοῦ Ἐξωτερικοῦ, ποὺ νὰ ὑβρίζουν τὴν Ἑλλάδα, τὰς κορυφὰς τῆς πολιτικῆς καὶ στρατιωτικῆς ἐξουσίας; Ἀσφαλῶς ὄχι. Διότι δὲν θέλετε τὴν διάλυσιν τοῦ Κράτους. Διὰ τοῦτο δὲ καὶ εἰς τὰ σύνορα σκοποὶ ἐν καιρῶ θέρους καὶ χειμῶνος, καὶ εἰς τὸ ἐσωτερικὸν τῆς χώρας αὐστηρὸς ἔλεγχος παντὸς ὑπόπτου, καὶ δικαστήρια ἕτοιμα νὰ καταδικάσουν εἰς τὰς ἐσχάτας τῶν ποινῶν τοὺς κατασκόπους, καὶ τελωνεία νὰ ἐλέγξουν καὶ να παραδώσουν εἰς τὸ πῦρ πᾶν φυλλάδιον ποὺ ἐξυβρίζει τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς ἄρχοντες αὐτῆς. Ἀγρυπνεῖτε λοιπὸν διὰ την ἀσφάλειαν τῆς χώρας, καὶ καλῶς κάνετε. Ἀλλὰ ἡ Ἑλλάς, κύριοι, δὲν εἶνε μόνον ἕνας ΥΛΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ἀπὸ χώματα καὶ πέτρας ποὺ πρέπει νὰ μένουν ἀπάτητα ἀπὸ τὰ πόδια τῶν ἐχθρῶν τῆς πατρίδος˙ ἡ Ἑλλὰς εἶνε πρὸ παντὸς ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ, ποὺ περιλαμβάνει φρονήματα, ἰδέας, παραδόσεις, ἰδανικά. Εἰς τὴν κορυφὴν δὲ ὅλων τῶν ἰδανικῶν εἶνε ἡ πίστις εἰς τὴν Ἁγία Τριάδα, εἰς τὸ Ὄνομα τῆς ὁποίας ἀρχίζει τὸ Ἑλληνικὸν Σύνταγμα, εἶνε ἡ πίστις εὶς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν. Ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶνε μόνον σῶμα˙ εἶνε καὶ ψυχή, καὶ πρὸ παντὸς ψυχή. Ψυχὴ δὲ τῆς Ἑλλάδος εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Συνεπῶς ἡ Ἑλλάς, πλὴν τῶν ὑλικῶν συνόρων ἔχει καὶ τὰ ἀσυγκρίτως σπουδαιότερα σύνορα, τὰ πνευματικὰ σύνορα, τὰ ὁποῖα ὡς στρατιῶται τῆς Ὀρθοδοξίας πρέπει πιστῶς νὰ φυλάττουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες, πρὸ παντὸς δὲ οἱ ἐπὶ τοῦ Εὐαγγελίου ἐνώπιον Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων ὁρκισθέντες ἀνώτατοι τῆς Ἑλληνικῆς πολιτείας ἄρχοντες! Πᾶν ὅ,τι ὑπονομεύει τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ εὑρίσκη ἔδαφος παραμονῆς ἐν Ἑλλάδι, ἐκτὸς καὶ μόνον ἐὰν ἡ Ἑλλὰς θελήση νὰ κόψη πάντα δεσμὸν μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ νὰ γίνη, ὅπως καὶ ἄλλα κράτη, ἕνα κράτος ουδέτερον, ἄχρουν καὶ ἄοσμον θρησκευτικῶς, κράτος ὅπερ ἀδιαφόρως θὰ βλέπειι ἐπὶ τοῦ ἐδάφους της νὰ κινῶνται καὶ νὰ ἐργάζωνται ὅλαι αἱ αἱρέσεις τοῦ κόσμου. Θέλει νὰ γίνη τοιοῦτον κράτος ἡ Ἑλλάς; Ἄς τὸ εἴπουν καθαρὰ οἱ ὑπεύθυνοι ἄρχοντες, καὶ ὁ εύσεβὴς λαὸς θὰ κανονίση τὴν θέσιν του, διότι θὰ γνωρίζη πλέον σαφῶς καὶ κατηγορηματικῶς ὅτι ἀπὸ τοιοῦτον Κράτος οὐδεμίαν ὑποστήριξιν ἡ Ὀρθόδοξος πίστις πρέπει νὰ περιμένη. Μόνος του πλέον ὁ εὐσεβὴς λαὸς θʼ ἀναλάβη τὴν ὑπεράσπισιν τῆς πίστεώς του. Ἐνῶ τώρα μένει μὲ τὴν ἐντύπωσιν, ὅτι τὸ Κράτος ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν προστασίαν τῆς Ορθοδοξίας.
Δυστυχῶς οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες μολονότι κατὰ τὰς ὁρκωμοσίας, τὰς δημοσίας τελετάς, τὰς ἐθνικὰς ἑορτὰς καὶ πανηγύρεις παρουσιάζονται ὡς συνεχισταὶ τῆς παραδόσεως τοῦ Βυζαντίου, ἀκοιμήτου φρουροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐν τούτοις δὲν δίδουν τὴν πρέπουσαν σημασίαν διὰ τὴν περιφρούρησιν τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκ τῶν ἐπιβούλων ἐχθρῶν αὐτῆς καὶ ἀφήνουν ἀνοικτὰς τὰς θύρας τῆς Ἑλλάδος διὰ νὰ εἰσέρχωνται καὶ ἐξέρχωνται οἱ προβατόσχημοι λύκοι, οἱ πράκτορες τῶν διαφόρων αἱρέσεων, οἱ ὁποῖοι ἀποδεκατίζουν τὸ ποίμνιον. Ποῦ εἶνε ἡ πίστις τῶν Βυζαντινῶν ἐκείνων ἡγετῶν τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, οἱ ὁποῖοι ἔντρομοι καὶ ἐναγώνιοι ἐγίνοντο ἐπὶ τῶ ἀκούσματι ὅστις εἰς κάποιαν γωνίαν τῆς αὐτοκρατορίας παρουσιάσθη κροῦσμα αἱρετικῆς διδασκαλίας; Ἐκεῖνοι τοὺς αἱρετικοὺς ἐφοβοῦντο περισσότερον ἀπὸ τοὺς φονεῖς καὶ τοὺς ληστὰς καὶ τοὺς βαρβάρους ἐπιδρομεῖς καὶ παντὶ σθένει προσεπάθουν νὰ εξαλείψουν τὰς αἱρέσεις ὡς διασπώσας τὴν πνευματικὴν ἐνότητα τοῦ λαοῦ. Ἐνῶ οἱ σημερινοὶ ὑποδέχονται τοὺς αἱρετικοὺς μετὰ μειδιαμάτων, συντρώγουν καὶ συνδιασκεδάζουν μετʼ αὐτῶν ὡς νὰ πρόκειται περὶ τῶν εἰλικρινεστέρων φίλων τῆς Ὀρθοδόξου πατρίδος. Ἀλλʼ ἄν ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ τόπου μας διὰ διαφόρους λόγους δὲν εἶνε εἰς θέσιν νὰ ἀντιληφθῆ καὶ συναισθανθῆ τὸ καθῆκόν της ἀπέναντι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή, ἡ κατʼ ἐξοχὴν ὑπεύθυνος διὰ τὴν περιφρούρησιν τῆς Ὀρθοδοξίας τί κάνει; Read more »

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ἀπαντησι στους κατηγορους των ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

Τον περασμένο Ἰούλιο, ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ τῆς μνήμης τῶν Πατέρων τῆς Δ΄ Οἰκ. Συνόδου ἀνοίξαμε ἕνα θέμα. Ἡ μνήμη τώρα τῶν Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκ. Συνόδου καὶ τὸ πνεῦμα ὑποτιμήσεως τόσο τῶν ἁ­γί­ων πατέρων («μεταπατερικὴ» θεολογία) ὅσο καὶ τῶν ἱερῶν κανόνων («κωδικοποίηση»), μᾶς δίνουν πάλι τὴν εὐκαιρία νὰ συνεχίσουμε.

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ἐγκύψῃ κανεὶς στὴ μελέτη τῶν ἱερῶν κανόνων ὅπως τοὺς ἑρ­μηνεύουν σοφοὶ κανονολόγοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἐὰν πρὸ παντὸς πιστεύῃ ὅτι οἱ ἱεροὶ κανόνες εἶνε ἀποφάσεις ὄχι ἑνὸς ὑ­πουργικοῦ συμβουλίου ἢ κάποιας βου­λῆς ἀλλὰ ἱερῶν ἀνδρῶν ποὺ συνέρχονται καὶ συσκέπτονται ἐν ἁγίῳ Πνεύματι, τότε θὰ τοὺς βλέπῃ μὲ διαφορετικὸ βλέμμα. Θὰ βλέπῃ τὸ βάθος τῆς πατερικῆς σκέψεως καὶ ὄχι τὴν ἐ­πιφάνεια, τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι τὸ γράμμα. «Τὸ γράμμα ἀποκτέννει, τὸ δὲ πνεῦμα ζωοποιεῖ» (Β΄ Κορ. 3,6). Ἡ οὐσία, ποὺ περικλείεται στὰ σχήματα τῶν ἱερῶν κανόνων, ἔχει αἰώνια ἀξία.
Μερικοί, γιὰ νὰ ἐξευτελίσουν καὶ διακωμῳ­δήσουν τοὺς ἱεροὺς κανόνες, ἀναφέρονται σὲ μερικοὺς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θίγουν διάφορα ζητήμα­τα ἠθικῆς τάξεως καὶ ὠχυρωμένοι πίσω ἀπὸ τὸ γράμμα τους ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ κανό­νες δὲν ἔχουν πλέον θέσι στὴ σύγχρονη ζωή.

* * *

Ἐμεῖς τοὺς ἀπαντοῦμε τὰ ἑξῆς.
1. Λένε ὅτι οἱ κανόνες, ἀφοῦ θεσπίσθηκαν πρὸ 1.200 – 1.600 ἐτῶν, εἶνε παμπάλαιοι. Λησμο­νοῦν ὅμως ὅτι μερικὰ πράγματα δὲν παλιώνουν. Παράδειγμα ὁ ἥλιος, ποὺ παρὰ τὴν ἡλικία του εἶνε γιὰ ὅλους ἀπολύτως ἀπαραίτητος. Μπορεῖ νὰ καταργηθῇ ὁ ἥλιος;
Ἀλλ᾽ ὅ,τι εἶνε γιὰ τὸ ὑλικὸ σύμπαν ὁ ἥλιος, εἶνε γιὰ τὸ πνευματικὸ σύμπαν ὁ ἠθικὸς νόμος, τὰ ἀθάνατα ῥήματα τοῦ Ναζωραίου στὸ Εὐαγγέλιο· εἶνε τὸ φῶς, πρὸς τὸ ὁποῖο σπεύδουν οἱ ψυχὲς ποὺ ζητοῦν τὴν ἀλήθεια. «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός, διότι φῶς τὰ προστάγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς» φωνάζει ὁ προφήτης Ἠσαΐας (26,9). Ὅσοι αἰῶνες κι ἂν περάσουν καὶ ὅσες μεταβολὲς κι ἂν γίνουν, ὁ εὐαγγελικὸς νόμος θὰ ἐξακολου­θῇ νὰ ἰσχύῃ. Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἔ­λεγε ὁ Τερτυλλιανός, εἶνε φύσει χριστιανική.
Καὶ οἱ ἱεροὶ κανόνες εἶνε οἱ ἀκτῖνες τοῦ πνευματικοῦ ἡλίου, ποὺ κατεβαίνουν μέχρι τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας πρὸς καθαγι­ασμὸν καὶ διαθλῶνται στὰ χρώματα τῶν ποικίλων ἀρετῶν. Φωτεινὲς ἀκτῖνες οἱ ἱεροὶ κανό­νες, ἀπαύγασμα τοῦ ἥλιου τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁποιονδήποτε κανόνα καὶ ἂν ἐξετάσῃς, θὰ δῇς ὅτι δὲν εἶνε αὐθύπαρκτος ἀλλὰ στηρίζεται σὲ κάποιο θεόπνευστο λόγο τῆς ἁγίας Γρα­φῆς, τὸν ὁποῖο θέλει νὰ ἐφαρμόσῃ σὲ ὡρισμέ­νη περίπτωσι τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.
Ὁ ἥλιος δὲν μεταβάλλεται· καὶ ἡ ἠθικὴ τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως ἐκφράζεται στοὺς ἱεροὺς κανόνες, δὲν μεταβάλλεται. Παραμένει ἡ ἴδια, ὅσες χιλιάδες χρόνια κι ἂν περάσουν. Τὸ εἶπε ὁ Κύριος· «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσον­ται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35).
2. Οἱ ἱεροὶ κανόνες, λένε, εἶνε ὄχι μόνο παμ­πάλαιοι ἀλλὰ καὶ ἀνεφάρμοστοι. Ἀνεφάρμοστη λοιπὸν ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ ποὺ εἰσηγοῦν­ται οἱ κανόνες; ἀνεφάρμοστη ἡ νηστεία, ὁ τακτικὸς ἐκκλησισμός, ἡ ἐξομολόγησις, ἡ παρθενικὴ ζωή, ἡ μονογαμία καὶ τὸ ἰσόβιο τοῦ γά­μου, ἡ ἀφιλαργυρία καὶ ἡ ἀκτημοσύνη;… Ὄχι! Ἐφ᾽ ὅσον καὶ ἕνας ἄνθρωπος πάνω στὴ γῆ θὰ ἐφαρμόζῃ στὴ ζωή του τὶς ἐντολὲς τοῦ ἠθικοῦ νόμου, φτάνει αὐτὸς γιὰ ν᾽ ἀποδείξῃ ὅτι ἡ χριστιανικὴ ἠθικὴ δὲν εἶνε ἀνεφάρμοστη. Γιατὶ Read more »

Κυριακὴ Πατέρων Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου

H ANAΓΚΑΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΗΘΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

• Ἡ μνήμη τῶν ἁγίων πατέρων, ποὺ ἑορτάζουμε, καὶ κάποια συνέδρια ποὺ γίνονται τώρα τελευταῖα ἀπὸ θεολόγους μὲ διάθεσι ὑποτιμήσεως τόσο τῶν ἁγίων πατέρων («μεταπατερικὴ» θεολογία) ὅσο καὶ τῶν ἱερῶν κανόνων («κωδικοποίηση»), μᾶς δίνουν τὴν εὐκαιρία νὰ ξαναθυμηθοῦμε μερικὰ διδάγματα τοῦ π. Αὐγουστίνου μὲ διαχρονικὴ ἐπικαιρότητα.

Πρὶν μερικὰ χρόνια ἔγινε, ἀ­γαπητοί μου, ἀ­πόπειρα νὰ διαγραφοῦν ἀπὸ τὸ Σύντα­γμα καὶ τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τῆς Ἐκ­κλησίας οἱ ἱεροὶ κανό­νες ποὺ συνετά­γησαν ἀπὸ τοὺς ἁ­γίους πατέρες μὲ τὴν πνοὴ τοῦ ἁγίου Πνεύματος γιὰ τὴν διακυβέρνησι τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ ἐξοβελισμὸς αὐτὸς προκάλεσε, ὅπως ἦ­ταν ἑπόμενο, τὴν ἀγανάκτησι κάθε ὀρθοδό­ξου Χριστιανοῦ, ἀκούστηκαν δὲ καὶ ἐκ μέρους ἱεραρχῶν ζωηρὲς φωνὲς διαμαρτυρίας.
Οἱ ἱεροὶ κανόνες συνδέονται ἄρρηκτα μὲ τοὺς θεοφόρους πατέρας, ὅπως οἱ ποταμοὶ μὲ τὶς πηγές τους. Ἢ παραδέχεσαι τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ μαζὶ μ᾽ αὐτοὺς δέχεσαι καὶ τοὺς πατέρες, ἢ ἀπορρίπτεις τοὺς κανόνες καὶ μαζί τους συναπορρίπτεις καὶ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ «ἔξω οἱ κα­νόνες» εἶνε ταυτόση­­μο μὲ τὸ «ἔξω οἱ πατέρες». Ὅποιος τιμᾷ τοὺς κα­νόνες τιμᾷ καὶ τοὺς πατέρες καὶ ὅποιος ἀτιμάζει τοὺς κανόνες ἀτιμάζει καὶ τοὺς πατέρες. Πόσο ἀληθινὸ εἶνε αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὅσοι κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ εἶνε ὀ­παδοὶ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, προ­σπαθώντας νὰ κλονίσουν τὸ κῦρος τῶν ἱε­ρῶν κανόνων, μιλοῦν φανερὰ ἢ συνεσκιασμέ­να καὶ γιὰ τοὺς πατέρες μὲ περιφρόνησι.
Ἔξω οἱ ἱεροὶ κανόνες, ἔξω οἱ θεῖοι πατέρες, ποὺ τὰ συγγράμμα­τά τους δὲν εἶνε παρὰ ἡ ἀ­νάπτυξις τῶν συν­τόμων ἐκείνων προτάσεων πε­ρὶ ἐκκλησιαστι­κῆς ἠ­θικῆς καὶ εὐταξίας, τὶς ὁ­ποῖ­ες διατύπωσαν σὲ οἰ­κου­μενικὲς καὶ τοπικὲς Συνόδους, γιὰ νὰ κατανο­οῦνται εὔκολα καὶ νὰ ἐφαρμόζωνται ἀπὸ ὅ­λους. Ζήτω λοιπὸν τὸ πνεῦ­μα τῆς σαρκός, ποὺ ἔχει τὴν ἀναίδεια νὰ κρίνῃ ὀρθολογιστικὰ καὶ νὰ περιφρονῇ καὶ νὰ ὑβρί­ζῃ τὸ ἅγιο Πνεῦμα! Ἀλλὰ προτοῦ νὰ δοῦμε τὶς ὕβρεις κατὰ τῶν ἱ­ερῶν κανόνων ἂς μιλήσουμε γιὰ τὴν ἀναγ­καιότητα τοῦ ἠθικοῦ νόμου τὸν ὁποῖον ἐκ­φράζουν οἱ ἱεροὶ κανόνες. Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Ιούνιος 1959, αρ. φυλ. 217

ΟΙ ΧΟΙΡΟΙ ΕΙΣ Τʼ ΑΝΘΗ;

«Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοιρῶν…»(Ματθ. 7, 6)

Σημεῖα τῶν καιρῶν

Τί πρίεργα πράγματα συμβαίνουν, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, κατὰ τοὺς τελευταίους καιρούς! Συμβαίνει π.χ. δέκα, ἑκατόν, χίλια, χίλια μόνον; κορίτσια νὰ «ξεπορτίζουν», νὰ ζοῦν τὴν πλέον ἀναξέλεγκτον κοσμικὴν ζωήν, νὰ τρέχουν ἀπὸ πρωΐας μέχρι βαθείας νυκτὸς εἰς κέντρα ποὺ διαφθείρουν τὰ ἤθη, νὰ κάμνουν πάρτυ, νὰ χαρτοπαίζουν, νὰ μεθύουν, νὰ χορεύουν ἐξωφρενικοὺς χορούς, νὰ «γδύνωνται» καὶ νὰ βραβεύωνται δημοσία διὰ τὰ κάλλη των, νὰ ἐμπορεύωνται αἰσχρῶς τὰς σάρκας των; Οὐδεὶς ὁ κατηγορῶν καὶ ἐξανιστάμενος. Τοὐναντίον θερμοὶ ἔπαινοι ἀκούονται. «Θαυμάσια» κορίτσια, ἐξειλιγμένα, ποὺ ἠμποροῦν νὰ συναγωνίζωνται τὰ κορίτσια τῶν εὐρωπαϊκῶν μεγαλοπόλεων. Τὸ Παρίσι, ἡ Κυανῆ Ἀκτή, τὸ Χόλλυγουντ ἧλθον εἰς τὰς Ἀθήνας. Ἀλλὰ συμβαίνει μέσα εἰς τὰς χιλιάδας τῶν κοριτσιῶν μία θεοφιλὴς κόρη νὰ ἀηδιάση τὴν ἀθλίαν κοσμικὴν ζωὴν καὶ νὰ ζητήση λιμένα ψυχικῆς γαλήνης εἰς μίαν γωνίαν γυναικείας Μονῆς; Ὤ! Τότε. Πόλεμος κηρύσσεται, πόλεμος ἀμείλικτος, πόλεμος Τρωϊκός. Ὡσὰν νὰ συνέβη ἔγκλημα ἀπαίσιον, ταράσσεται ὅλος ὁ κόσμος. Οἱ γονεῖς κτυποῦν τὰ στήθη των, κλαίουν καὶ ἀναστενάζουν. Φέρετρον ἔχουν. Συγγενεῖς καὶ φίλοι ἐρεθίζονται, ἀγανακτοῦν, ἀφρίζουν καταρῶνται. Ἀφήνουν τὰς ἐργασίας των καὶ ξεκινοῦν διὰ τὴν ἀνεύρεσιν τοῦ «ἀπολωλότος»! Καταφεύγουν εἰς τὴν Ἀστυνομίαν, ζητοῦν τὴν ἐπέμβασιν τῆς Εἰσαγγελίας, κατηγοροῦν, ὑβρίζουν, συκοφαντοῦν, ἀπειλοῦν ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὴν κρίσιν των, συνετέλεσαν νὰ λάβη τὴν ἡρωϊκὴν ἀπόφασιν ἡ κόρη. Θεέ μου! Καὶ ἐναντίον τινὸς δὲν βάλλουν; Κατηχηταὶ καὶ κατηχήτριαι, ἱεροκήρυκες, ἱερεῖς σεβάσμιοι ὡς ὁ πατὴρ Ἀρσένιος τῆς Ναυπάκτου, ὁ πατὴρ Νεκτάριος τῆς Κορίνθου καὶ ὁ πατὴρ Χρυσόστομος Ἄργους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔδωκαν καμμίαν ἀφορμὴν δυσφημήσεως, ἐξυβρίζοντας χυδαίως. Ἐὰν ἧτο δυνατόν, θὰ τοὺς ἐσταύρωνον. Ἀλλὰ μήπως δὲ τοὺς σταυρώνουν μὲ τὰ πικρά των λόγια; Ἐπὶ τέλους εὑρίσκεται ἡ κόρη. Νέα ἐπεισόδια, νέαι σκηναὶ ἀκολουθοῦν. Ἡ κόρη δηλεῖ ἐνώπιον πολλῶν ὅτι ζῆ τὰς ὡραιοτέρας ἡμέρας τῆς ζωῆς της, ἀλλʼ οἱ συγγενεῖς δὲν θέλουν ἐπʼ οὐδενὶ λόγω νʼ ἀκούσουν τί λέγει ἡ κόρη, δὲν λαμβάνουν ποσῶς ὑπʼ ὅψιν τὴν θέλησιν αὐτῆς, ἀλλʼ ὡς νὰ ἐπρόκειτο περὶ δραπετεύσεως κτήνους θέλουν νὰ τὴν ἀποσπάσουν ἀπὸ τὴν μοναχικὴν ἀδελφότητα καὶ νὰ τὴν σύρου βιαίως. Ἀπειλοῦν ὅτι ἐὰν αὶ μοναχαὶ δὲν τὴν διώξουν, θʼ ἀνατινάξουν τὸ μοναστῆρι εἰς τὸν ἀέρα. Ἀλλὰ πῶς αἱ μοναχαὶ νὰ τὴν ἐκδιώξουν; Δὲν θὰ ἔλθουν εἰς σύγκρουσιν πρὸς τὸν λόγον τοῦ Κυρίου εἰπόντος «τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω»; (Ἰωάν. 6, 37). Θʼ ἀνατινάξουν – λέγουν – μὲ δυναμίτην τὸ μοναστῆρι. Τὶ σατανικὴ μανία! Κανεὶς πατέρας καὶ καμμία μητέρα δὲν ἠπείλησε νʼ ἀνατινάξη ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα κέντρα διαφθορᾶς τοῦ αἰῶνος, ποὺ λειτουργοῦν ἐν μέσω πόλεων καὶ μεταμορφώνουν τὰ παιδιά των εἰς τετράποδα, εἰς πιθήκους, εἰς ἀναίσχυντα καὶ κακοποιὰ ὄντα, εἰς τεντυ-μπόϋδες ποὺ ἐν μέση μεσημβρία ἐπιτίθενται κατα γυναικῶν. Τὰ διαφθορεῖα οὐδέποτε ἠπειλήθησαν μέχρι τοῦδε παρʼ οὐδενός. Τὰ ἱερὰ ὅμως ἐνδιαιτήματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς ἀπειλοῦνται. Καὶ δὲν εἶνε τοῦτο, ἀγαπητοί μου, σημεῖον τῶν ἐσχάτων καιρῶν ποὺ ζῶμεν;

Καὶ τὸ κακὸν δὲν σταματᾶ ἕως ἐδῶ. Read more »

Εαν η θρησκευτικη και ηθικη ταξι της πατριδας μας ανατραπη, το εθνος ολοκληρο θα μετατραπη σε μια αγελη διποδων κτηνων

Νʼ ΑΝΑΚΛΗΘΗ

Ζητήματα πίστεως

Πιστεύοντες, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, πιστεύοντες ὅτι ὁ εὐσεβὴς λαὸς εἶνε ὁ ΦΥΛΑΞ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καὶ ὅτι ὡς τοιοῦτος δὲν πρέπει νὰ διατελῆ ἐν ἀγνοία ὑψίστων θεμάτων ποὺ ἀφοροῦν τὴν πίστιν καὶ τὴν ἠθικήν, τὰς βάσεις καὶ τὰ θεμέλια τῆς ὀρθοδόξου ὑποστάσεώς του, ἀλλʼ ὅτι εἶνε ἀνάγκη νὰ διαφωτίζεται καὶ νὰ ἐνδιαφέρεται ζωηρῶς διὰ πᾶν ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὴν ζωὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδίδομεν τὸ παρὸν φύλλον τῆς «Σπίθας» μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἡ μικρὰ φωνή μας θὰ ἐνισχυθῆ καὶ μὲ ἄλλας φωνὰς ἰσχυράς, ἵνα προληφθῆ συμφορᾶ, ἡ ὁποία, ἐὰν συντελεσθῆ, θὰ ἐπιφέρη ἀνυπολογίστους συνεπείας εἰς τὸν θρησκευτικὸν καὶ ἠθικὸν τομέα τῆς ζωῆς τοῦ Ἔθνους. Διὰ τοῦτο ὁπωσδήποτε πρέπει νὰ προλάβωμεν τὴν συμφοράν. Διότι ἐὰν ἡ θρησκευτικὴ καὶ ἠθικὴ τάξις ἀνατραπῆ, τὸ ἔθνος ὁλόκληρον θὰ μετατραπῆ εἰς μίαν ἀγέλην διπόδων κτηνῶν, ποὺ θὰ ζοῦν μὲ πρόγραμμα τὴν ἱκανοποίησιν καὶ μόνων τῶν κατωτέρων ὁρμῶν τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως.

Ποία συμφορά; Ἀκούσατε! Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»

Μαρτίου, Απριλίου 2015 καὶ  Ιανουαρίου, Φεβρουαρίου 2015

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ
Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Οκτωβρίου- Νοεμβρίου 1958 Αρ. φυλ. 209-210

ΕΠΙ ΤΗ ΣΥΓΚΛΙΣΕΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

«Ἰδοὺ δὴ τὶ καλὸν ἤ τὶ τερπνὸν ἀλλʼ ἤ τὸ

κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό»

(Ψαλμ. 132, 1)

Ἐκκλησιαστικὰ

Γενικὸς κανὼν τῆς Ἐκκλησίας εἶνε: Οὐδεὶς ἐπίσκοπος ἐὰν μὴ πρότερον μοναχός. (Νικοδήμου Μίλας, Κανονικὸν Δίκαιον σελ. 438). Συνεπῶς ὅλοι οἱ Ἱεράρχαι μας προέρχονται ἐκ τῶν μοναχικῶν τάξεων. Κάποιαν ἡμέραν, τὴν κρισιμωτέραν ἡμέραν τῆς ζωῆς των, ὁ οὐρανὸς εἶδε θέαμα ὡραῖον˙ ἕκαστος ἐξ αὐτῶν νʼ ἀφήνη τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν τῶ κόσμω τερπνά, νὰ προσέρχεται εἰς ἱερὰν Μονήν, νὰ γονυπετῆ ἐνώπιον πνευματικοῦ πατρός, νὰ ἐκφράζη παρρησία τῶν πόθων ὅπως ζήση τὴν παρθενικὴν ζωήν, νʼ ἀποβάλλη τὴν κοσμικὴν ἐνδυμασίαν, νὰ λαμβάνη νέον ὄνομα, ὡς σύμβολον τῆς ἰδέας ὅτι δὲν ἀνήκει πλέον εἰς τὴν μικρὰν σαρκικὴν οἰκογένειαν, ἀλλʼ εἰς τὴν μεγάλην πνευματικὴν οἰκογένειαν, εἰς τὴν ἐν Χριστῶ ἀδελφότητα καὶ νὰ δίδη ἱερὰν ὑπόσχεσιν, τριπλῆν ὑπόσχεσιν, ὅτι θὰ ζήση μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του ἐν παρθενία, ὑπακοῆ καὶ ἀκτημοσύνη.

Ὁ μοναχὸς πρέπει νὰ εἶνε ἀκτήμων, καὶ ἐπίσκοπος γινόμενος δὲν πρέπει νὰ λησμονῆ τὴν ὑπόσχεσιν τῆς ἀκτημοσύνης. Καὶ ὄχι μόνον δὲν πρέπει νὰ λησμονῆ τὴν ἱερὰν ὑπόσχεσίν του, ἀλλʼ ὀφείλει νὰ γίνη καὶ εἰς τὴν ἀρετὴν αὐτὴν τὸ λαμπρὸν ὑπόδειγμα διʼ ὅλους τοὺς κληρικοὺς τῆς ἐπαρχίας του. Ἐπίσκοπος καὶ φιλάργυρος, ὅπως καὶ ἄλλοτε εἴπομεν, εἶνε δύο ἔννοιαι τελείως ἀσυμβίβαστοι. Καὶ ὅμως σήμερον κινδυνεύουν νὰ καταντήσουν ἔννοιαι συνώνυμοι… Ὁ ἐπίσκοπος ἐκδημῶν ἐκ τοῦ παρόντος κόσμου πρὸς τὴν αἰωνιότητα δὲν ἔχει νʼ ἀφήση θησαυροὺς ἐπιγείους πέριξ τῶν ὁποίων θὰ διαπληκτίζωνται ἐλεεινῶς καὶ τρισαθλίως οἱ κατὰ σάρκα συγγενεῖς ὡς ὅρνεα πέριξ τοῦ πτώματος. Καὶ πρέπει χάριν τῆς ἀληθείας νὰ εἴπομεν ὅτι παραδείγματα ἀκτημόνων ἐπισκόπων δὲν ἐξέλιπον καὶ ἐν ταῖς χαλεπαῖς ταύταις ἡμέραις, ἀλλὰ δυστυχῶς Read more »

»ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΥΔΩΡ»

Μεγάλη Παρασκευὴ

«Χριστιανική Σπίθα», του Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου, αρ. φ. 116, Απρίλιος 1951

«Εἶς τῶν στρατιωτῶν λόγχη αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε,

καὶ εὐθὺς ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ». (Ἰωάνν. 19,34)

Πόσον ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον! Θέλετε νὰ πεισθῆτε; Ἐπισκεφθεῖτε νοερῶς τὴν Ἐδέμ. Δὲν ὑπῆρχεν, ἀγαπητοί μου, δὲν ὑπῆρχεν, ὑπὸ τὸν ἥλιον ὡραιότερον τοπίον ἀπὸ τὸ μέρος ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον ἐξέλεξε καὶ ἐφιλοτέχνησεν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ διὰ τὴν κατοικίαν τοῦ ἀνθρώπου. Ὠνομάζετο Παράδεισος. Ἔξοχος συλλογὴ φυσικῶν καλλονῶν. Κῆπος Θεοῦ, ένώπιον τοῦ ὁποίου ὠχριοῦν οἱ περίφημοι κῆποι τῆς Σεμιράμιδος καὶ οἱ ὡραιότεροι σύγχρονοι κῆποι, τοὺς ὁποίους καλλιεργοῦν χεῖρες ἐπιστημόνων κηπουρῶν. Παράδεισος. Ἔδαφος καθαρόν, ἀπηλλαγμένον ἀκανθῶν ἐστρωμμένον μὲ φυσικοὺς τάπητας, μὲ χλωρίδα θαυμασίαν. Τὸ πράσινον ἐβασίλευεν ἐκεῖ. Πίδακες, ρέοντα ὕδατα, ἄνθη μυρίπνοα, χλόη πλουσία, δένδρα πανύψηλα, λυγίζοντα τοὺς κλάδους των ὑπὸ τὸ βάρος τῶν καρπῶν, ποίμνια βόσκοντα καὶ αὐτοὶ ἀκόμη οἱ λέοντες καὶ αἱ τίγρεις ἕζων ἐν εἰρήνη μὲ τὰ ὑπόλοιπα ζῶα καὶ ἔπαιζον ὡς ἀρνία ἄκακα-ἀναρίθμητα σμήνη ὠδικῶν πτηνῶν ποὺ συνέθετον ὕμνους εἰς τὸν Πλάστην τῶν ὅλων, ἐσχημάτιζον τὸ φυσικὸν περιβάλλον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου φιλοστέργως ἐτέθη ἡ κορωνὶς τῆς δημιουργίας, ὁ βασιλεὺς, ὁ ἄνθρωπος.

Ἀδὰμ ὠνομάζεται ὁ πρώτος ἄνθρωπος. Ἔζη εἰς τὸν παράδεισον μόνος. Θὰ ἔμενε διὰ παντὸς μόνος; Ὄχι! Ὁ Θεὸς εἴχε τὰ σοφά, τὰ ἀνεξιχνίαστα σχέδιά Του. Ἡ Ἁγία Γραφὴ μὲ τὴν ἀπλουστάτην γλῶσσαν, μὲ τὴν ὁποίαν διηγεῖται τὰ ὕψιστα γεγονότα, περιγράφει καὶ τὸ ἐξαίσιον γεγονὸς τῆς δημιουργίας καὶ ἐτέρου ὄντος, ὁμοίω τῶ πρώτω.

Ἦτο Read more »

«ΜΑΧΗ»  ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ
(Ἐβδομαδιαία ἐφημερίδα Κοζάνης)

Πτολεμαΐς 2-8-1964

«ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ»

«Ἐφέτος κλείνουν 20 χρόνια ἀφ’ ὅτου κυκλοφόρησε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Κοζάνη τὸ γνωστὸ ἀνὰ τὸ πανελλήνιον φύλλο τοῦ διαπρεποῦς ἱεροκήρυκος ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτη «Ἡ Χριστιανικὴ Σπίθα». Πρόκειται γιὰ μιὰ μικρὴ ἐφημερίδα, μὲ τὴν ὁποίαν ὁ σύγχρονος Χρυσόστομος τῆς Ἐκκλησίας ὑψώνει τὴν φωνή του, φωνὴ χριστιανική, εὐαγγελική, ὀρθόδοξο, πατερικὴ καὶ κηρύττει τὴν ἀλήθεια, τὴν δικαιοσύνη, τὴν εὐσέβεια, κηρύττει αὐτὸν τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν πρὸν ὅλους τοὺς χριστιανοὺς καὶ πρὸς κάθε κατεύθυνσι, ἀνεξαρτήτως μορφώσεως, ἀξιώματος, θέσεως οἰκονομικῆς, πολιτικῆς, ἐκκλησιαστικῆς. Ὅσοι τὸν ἄκουσαν νὰ κηρύττῃ, ρίγη θρησκευτικῆς συγκινήσεως αἰσθάνθηκαν νὰ διαπεροῦν τὸ εἶναι῍ τους, διότι ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος εἶναι ἀπὸ τοὺς ὀλίγους ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἐκκλησιαστικοὺς ρήτορας, τοὺς ὁποίους ἀνέδειξε ἡ Ἐκκλησία μας, καὶ οἱ ὁποῖοι ζῶντες τὸ Εὐαγγέλιο κηρύττουν τὸν Χριστὸν «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας των», συναρπάζοντες τὰς ψυχὰς τῶν ἀκροατῶν καὶ προσεγγίζοντες αὐτὰς εἰς τὴν σφαῖραν τοῦ θείου. Ἠξιώθην κηρύττοντα νὰ ἀκούσω ἐπανειλημμένως εἰς Ναὸν τῆς Κοζάνης καὶ ἐγεύθην τὸν χριστιανικὸν λόγον τοῦ χρυσορρήμονος καὶ μελιρρύτου ἱεροκήρυκος, τοῦ φωτίζοντος καὶ γοητεύοντος τὰς καρδίας τῶν χριστιανῶν καὶ ἀνελογιζόμην ὅτι κάπως ἔτσι ἔπρεπε νὰ κηρύττῃ καὶ ὁ μαρτυρικὸς ἐκεῖνος ἱεράρχης τῆς Κωσταντινουπόλεως, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.
Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἀναδεικνύει τὸν π. Αὐγουστῖνο σπάνιο ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας ἱεροκήρυκα καὶ συγγραφέα εἶναι κυρίως τὸ περιεχόμενο τοῦ κηρύγματός του, ποὺ παρουσιάζει τὴν ἀλήθειαν χωρὶς συμβιβασμοὺς καὶ ὑποχωρήσεις, θαρραλέα καὶ σθεναρά, χωρὶς ὑποκρισία καὶ κολακεία, πραγματικήν, ἔστω καὶ πικρὰν πολλάκις, ὡσὰν ἐκεῖνον τὸν «μείζονα ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», τὸν Βαπτιστὴν Ἰωάννην τὸν Πρόδρομον. Ἀκολουθῶν τὸ θεῖον λόγον: «Ἀγώνισαι ὑπὲρ ἀληθείας ἕως θανάτου, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ», ἀνεδείχθη ὁ π. Αὐγουστῖνος ὁ ὑπέρμαχος ἀγωνιστὴς τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου, προσφέρων ἀνεκτικήτους ὑπηρεσίας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τὸ Ἔθνος, τὴν Κοινωνίαν.
Ἡ «Σπίθα» μὲ τὰ 272 μέχρι τοῦδε φύλλα της, διανύει τὸ 20ὸν ἔτος ἀπὸ τῆς κυκλοφορίας της. Ἀξιζει νὰ ἴδωμεν τὴν ἀρχήν της, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ ἱδρυτὴς καὶ συντάκτης της π. Αὐγουστῖνος.
Ἦσαν αἱ φρικταὶ ἡμέραι τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς, ὅταν οἱ κατακτηταὶ ἐπίεζον καὶ περιέσφιγγον τὸν βρόχον τῆς δουλείας εἰς τὸν τράχηλον τῶν Μακεδόνων. «Ἐν μέσῳ βαρείας ἀτμοσφαίρας, ἐγκυμονούσης καθημερινῶς κινδύνους, συμφορὰς καὶ θανάτους, ἤρχισεν ἐν τῇ πόλει τῆς Κοζάνης τὸ κήρυγμα. Ἐκήρυττον, καὶ ὁσάκις ἐκήρυττον ἠγνόουν ἐὰν θὰ κατηρχόμην ζῶν ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος… Πόθος μαρτυρίου διὰ τὸ Ἔθνος μου ἔφλέγε τὴν καρδίαν μου. Ἀλλ’ ὁ Κύριος, μολονότι ἐπλησίασα τὰς πύλας τοῦ Ἅδου, δὲν μὲ ἔκρινεν ἄξιον τοῦ μαρτυρίου… Ἄλλο εἶδος μαρτυρίου ἐπεφυλάσσετο εἰς ἐμέ». Ὡς μαρτύριον χαρακτηρίζει τὴν ὑπὸ τοῦ Τοποτηρητοῦ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως ἀπαγόρευσιν τοῦ κηρύγματος. «Τὸ κήρυγμα ποὺ παρηγόρει καὶ ἐνεψύχωνε κατὰ τας τραγικὰς ἐκείνας ἡμέρας τὸν λαὸν τῆς Κοζάνης, ὅστις καθ’ ἑκάστην ἑσπέρας ἐν καιρῷ χειμῶνος μέχρις ἀσφυξίας ἐπλημμύρει τὸν εὐρύχωρον Μητροπολιτικὸν Ναὸν τῆς πόλεως Κοζάνης, τὸ κήρυγμα τοῦτο ἀπηγορεύθη». Τότε ἀκριβῶς «φίλος δικαστικὸς… μοῦ ὑπέδειξε ὅτι δύναμαι νὰ ἐπικοινωνήσω μετὰ τοῦ λαοῦ καὶ δι’ ἄλλου τρόπου. Διὰ χάρτου καὶ μέλανος». Ἀλλὰ ποῦ τότε δημοσιογραφικὸς χάρτης; Ἐπὶ τέλους εὑρέθην «τοῦ Δήμου Κοζάνης μεταχειρισμένα ἄχρηστα διπλότυπα εἰσπράξεων, τῶν ὁποίων ἡ ὀπισθία πλευρὰ ἦτο λευκή, κατάλληλος… δι’ ἐκτύπωσιν. Τὸν χάρτην τοῦτον ἐχρησιμοποίησα διὰ νὰ γραφοῦν σύντομα φυλλάδια… Ἰδού, ἀγαπητοί, ἡ πρώτη ἀρχὴ τῆς «Σπίθας».
Καὶ ὁ Θεὸς εὐλόγησε τὸ ἔργο τοῦ ἱεραποστόλου του, ὥστε σήμερον εἰς δεκάδας χιλιάδων νὰ κυκλοφορῇ τὸ φύλλο τοῦτο καθὼς καὶ τὰ πολλὰ καὶ ἐκλεκτὰ συγγράμματα τοῦ γλαφυροῦ συγγραφέως του. Ἂς εὐχηθοῦμε εἰς τὸν Θεὸν νὰ διαφυλάττῃ ὑγιῆ καὶ μακροημερεύῃ τὸν ζηλητὴν καὶ ἀκούραστον ἐργάτην τοῦ Εὐαγγελίου Του, ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ τοῦ φιλοχρίστου Ἑλληνικοῦ Ἔθνους».

«ΧΡΙΣΤΙΣΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» , Φεβρουάριος 1958, αρ. φ. 202
Τοῦ Μητροολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ;

«Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλόν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος
φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν»
(Ἡσαΐου 5, 20)

Σημεῖα των καιρῶν

Σὺν Θεῶ Πανοικτίρμονι εἰσερχόμεθα οἱ Ἕλληνες εἰς τὴν περίοδον τοῦ Τριωδίου τοῦ Σωτηρίου ἔτους 1958, περίοδον κατανύξεως, συντριβῆς, εἰλικρινοῦς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἀνομιῶν μας ποὺ κάνουν νὰ φρικιᾶ ἡ θάλασσα καὶ νὰ σείεται ἡ γῆ μας, καὶ ἰδοὺ ὡς πρώτη ἀπόδειξις μετανοίας μας ἐμφανίζεται καὶ πάλιν… ὁ Καρνάβαλος, τετραυματισμένος μὲν ἐκ τῶν βλημάτων, ἀλλὰ διατηρῶν ἀκόμη ἀκμαίας τὰς δυνάμεις του διὰ νὰ συνεχίση τὸ Διονυσιακόν, τὸ Βακχικόν, τὸ εἰδωλολατρικὸν ὄργιόν του.

Περίεργον περιοδικόν! Περίεργος ἱεροκῆρυξ! Πάλιν κατὰ τοῦ Καρναβάλου; Ἀλλὰ καὶ σύ, ἀγαπητέ μου ἀναγνῶστα, ἐὰν εὑρεθῆς εἰς κοσμικὴν συγκέντρωσιν τῆς ἀνωτέρας λεγομένης κοινωνίας, ποὺ σχηματίζουν τὰ πλέον ἑτερόκλητα στοιχεῖα, καὶ ὡς πιστὸν τέκνον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐκφράσης ἐλευθέρως τὴν γνώμην σου περὶ τῶν ἀντιχριστιανικῶν ἐκδηλώσεων τῆς περιόδου ταύτης τῶν Ἀπόκρεω, ἐὰν τολμήσης καὶ ἐπʼ ἐλάχιστον νὰ θίξης τὸν Καρνάβαλον, τὸν θεὸν ποὺ λατρεύουν τὰς ἡμέρας αὐτάς, τότε θὰ ἴδης, ὅτι ἡ ἔκφρασις τῆς γνώμης σου θὰ προκαλέση θύελλαν διαμαρτυρίας. Ὅλαι καὶ ὅλοι θʼ ἀναλάβουν δωρεὰν τὴν ὑπεράσπισιν τοῦ ὑπὸ κατηγορίαν Καρναβάλου. Ὡς μάρτυρας ὑπερασπίσεως θὰ ἐπικαλεσθοῦν τὴν συμμετοχὴν ἐπισήμων προσώπων εἰς τὰς ἑορτάς, τὴν ὀρθογραφίαν τῶν ἐφημερίδων, τὰ ἄρθρα, τὰ εὐφυολογήματα Ἀθηναϊκῶν χρονογράφων καὶ θὰ εἰρωνευθοῦν καὶ σὲ καὶ θὰ εἴπουν: Τὶ λέγει αὐτὸς ὁ καθυστερημένος, ἡ ἠλίθιος ἄνθρωπος; Ἀκούει θρησκευτικὰ περιοδικά, παπάδες καὶ ἱεροκήρυκας; Ἀλλʼ ὁ Καρνάβαλος εἶνε κίνησις, εἶνε ἔνεσις τοῦ ἐμπορίου, εἶνε ἡ τόνωσις τῆς ὅλης οἰκονομικῆς ζωῆς τοῦ τόπου, εἶνε… καὶ τὶ δὲν εἶνε. (Τελείωνε ἐπὶ τέλους τοὺς ἐπαίνους, ὦ γενεά, ποὺ στεφανώνεις τὰς κεφαλὰς τῶν θηρίων τῆς Ἀποκαλύψεως). Ὁ Καρνάβαλος πρὸ παντὸς εἶνε ψυχαγωγία τοῦ λαοῦ μας!

Ψυχαγωγία τοῦ λαοῦ μας; Οἱ καϋμένοι! Βλέπετε πολὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸν λαὸν οἱ κύριοι καὶ αἱ κυρίαι τῶν ἀριστοκρατικῶν κύκλων Πατρῶν καὶ Ἀθηνῶν καὶ ἀπὸ ὑπερβολικὴν ἀγάπην πρὸς τὸν λαὸν αὐτὸν ἐκτὸς τῶν ἄλλων ὡραίων θεαμάτων ποὺ βλέπει καθημερινῶς ὁ λαὸς αὐτὸς καὶ χαίρει καὶ ἐνθουσιάζεται διὰ τὴν ἀπὸ πάσης ἀπόψεως λαμπρὰν μας κατάστασιν, θέλουν νὰ τoῦ προσφέρουν καὶ κάτι τὸ ἔκτακτον, τὸ φαντασμαγορικὸν θέαμα ἑνὸς Καρναβάλου.

Ἀλλʼ ἐκτὸς δύο ἤ τριῶν ἑκατοντάδων κυρίων καὶ κυριῶν ποὺ διωργανώνουν κατʼ ἔτος τὰς βακχικὰς ἑορτὰς καὶ πανηγύρεις καὶ κηρύσσουν τὸν Καρνάβαλον θεὸν τῆς χαρᾶς καὶ εὐδαιμονίας καὶ ἄξιον ποικίλων διευκολύνσεων τῶν Ὑπουργείων Read more »

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

«ΧΡΙΣΤΙΣΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» , Φεβρουάριος 1957, αρ. φ. 192
Τοῦ Μητροολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Σημεῖα τῶν καιρῶν

Μία εἴδησις ἐκ τοῦ Μετώπου, ἐκ τῆς πρωτευούσης τῆς Πελοπονήσου, ἐκ τῆς ἱστορικῆς, τῆς ἀποστολικῆς πόλεως τῶν Πατρῶν, ἔνθα κατὰ τὴν περίοδον τῶν Ἀποκρέω ὁ Σατανᾶς, ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ κόσμου τούτου, ἔχει στήσει τὸ Στρατηγεῖον του νικῶν καὶ θριαμβεύων. Ἡ εἴδησις χαρακτηρίζει τὴν ἠθικὴν ἐξαθλίωσιν τῆς συγχρόνου κοινωνίας. Ἡ εἴδησις λέγει, ὅτι ἡ Ἀστυνομία Πατρῶν ἔχουσα πληροφορίας, ὄτι εἰς τὰς διαφόρους χορευτικὰς συγκεντρώσεις τῆς περιόδου ταύτης συμβαίνουν ἀταξίαι τινές, διέταξεν ὅπως εἰς τοιούτου εἴδους συγκεντρώσεις παρίστανται ἀπαραιτήτως ἀστυφύλακες, ὡς φρουροὶ τῆς ἠθικῆς τάξεως. Ἀλλʼ ἡ διαταγὴ αὐτὴ τῆς Ἀστυνομίας ἐτάραξε τοὺς λάτρεις τῶν Βακχικῶν ἑορτῶν. Καὶ ἧτο ἐπόμενον νὰ ταραχθοῦν. Διότι – ἵνα ἐν παραβολικῶ λόγω ὁμιλήσωμεν – θέλουν οἱ ποντικοὶ κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἡρωϊκῆς ἐξορμήσεώς των εἰς ἀποθήκην τροφίμων νὰ είδοποιῆται ἐγκαίρως καὶ νὰ παρευρίσκεται ἡ γάτα; Θέλουν οἱ λύκοι κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἀγρίας ἐπιθέσεώς των κατὰ τοῦ ἀθώου ποιμνίου νὰ παρευρίσκωνται τὰ τσομπανόσκυλα; Ἐὰν οἱ ποντικοὶ θέλουν τὴν γάταν καὶ οἱ λύκοι τὰ τσομπανόσκυλα, τότε καὶ οἱ κύριοι αὐτοὶ θὰ θελήσουν τὴν παρουσίαν ἀστυνομικῶν ὀργάνων κατὰ τὰς ὥρα τῶν Καρναβαλικῶν διασκεδάσεών των. Αἴτημα τῶν λύκων; Νὰ φύγουν ἀπὸ ὄλας τὰς μάνδρας τὰ τσομπανόσκυλα. Αἴτημα τῶν ποντικῶν: Νὰ φύγουν ἀπὸ ὅλας τὰς ἀποθήκας αἱ γάται. Καὶ αἴτημα ὅλων τῶν ἀθλίων προσκυνητῶν τοῦ Καρναβάλου: Νὰ φύγουν ἀπὸ ὅλας τὰς χορευτικὰς συγκεντρώσεις οἱ ἀστυφύλακες ἤ ἐὰν ἔρχωνται νὰ ἔρχωνται ὄχι φέροντες τὴν τιμίαν στολὴν τοῦ Ἕλληνος ἀστυφύλακος, ἔχοντος εἰς τὸ πηλίκιόν του τὸν τίμιον Σταυρὸν ὡς σύμβολον τοῦ ἔθνους, ἀλλὰ νὰ ἔρχωνται μὲ πολιτικὴν ἐνδυμασίαν, ἵνα καὶ αὐτοὶ ὡς νέοι κομψοὶ λάβουν μέρος εἰς τὰς ὡραίας διασκεδάσεις!

Νὰ φύγουν οἱ Ἀστυνομικοί! Καὶ νὰ μείνουν μόνοι, τὰ καλά μας παιδιὰ οἱ νέοι μας, τὰ ἀγγελικά μας πλάσματα. Καὶ τὶ νὰ κάμουν; Νὰ χορεύουν. Καὶ τὶ χορούς, παρακαλῶ, νὰ χορεύσουν; Τοὺς ἑλληνικοὺς ἐκείνους χορούς, κατὰ τοὺς ὁποίους ὁ νέος καὶ ἡ νέα εὑρίσκονται εἰς κάποιαν ἀπόστασιν καὶ διατηρεῖται κάποιος ἐπὶ τέλους βαθμὸς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας καὶ σεβασμοῦ; Ὄχι. Ἀλλὰ νὰ χορεύσουν ἀρσενικοὶ καὶ θηλυκοὶ φύρδην-μίγδην, νὰ χορεύσουν τοὺς πλεόν ζωηροὺς καὶ ἐξωφρενικοὺς χορούς, τοὺς χοροὺς τῶν ἀγρίων, τῶν πιθήκων καὶ τῶν καγκουρώ, τοὺς λεγομένους κατʼ εὐφημισμὸν Εὐρωπαϊκοὺς χοροὺς καὶ πρὸ παντὸς νὰ χορεύσουν τὸ «μπουρμποῦλι», ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κυριώτερον χαρακτηριστικὸν γνώρισμα τῶν Καρναβαλικῶν ἑορτῶν, τὸ «μπουρμποῦλι» ποὺ εἶνε τὸ ὀρεκτικώτερον ἔδεσμα, τὸ ὁποῖον προσφέρει εἰς τοὺς ἑορταστὰς τοῦ ὁ Διάβολος, τὸ «μπουρμποῦλι», ποὺ ἐὰν τὸ ἀφαιρέσης, ὅλη ἡ ὄρεξις διὰ τὰς ἑορτὰς τοῦ Καρναβάλου θέλει κοπῆ ὡς διὰ μαγείας.

Ἀλλὰ τὶ ἐστι μπουρμποῦλι; Read more »

ΓΑΖΟΦΥΛΑΚΙΟΝ

«Καὶ καθίσας ὁ Ἰησοῦς κατέναντι τοῦ γαζοφυλακίου ἐθεώρει πῶς
ὁ ὄχλος βάλλει χαλκὸν εἰς τὸ γαζοφυλάκιον»
(Μάρκ. 12, 41)

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ  Οκτώβριου-Νοέμβριου 1958,
φ. 209-210, ε) Γαζοφυλάκιο

Ἐκκλησιαστικὰ

Ὁσάκις μεταξὺ τῶν ἐκκλησιαστικῶν κύκλων γίνεται συζήτησις περὶ τῶν προβλημάτων ἐπειγούσης φύσεως ποὺ πρέπει νʼ ἀπασχολήσουν τὴν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν, οἱ ὁμιληταὶ θέτουν εἰς τὴν κορυφὴν ὅλων τῶν προβλημάτων τὸ οἰκονομικόν. «Δεῖ δὴ χρημάτων καὶ ἄνευ τούτων οὐδὲν ἔστι γενέσθαι τῶν δεόντων» σοῦ λέγουν ἐπαναλαμβάνοντες τὸ ρητὸν τοῦ προχριστιανικοῦ ρήτορος Δημοσθένους. Ἀλλʼ ἡμεῖς χωρὶς νὰ ὑποτιμῶμεν τὴν σημασίαν τοῦ οἰκονομικοῦ παράγοντος φρονοῦμεν ὅτι τὸ οἰκονομικὸν δὲν εἶνε τὸ πρῶτον πρόβλημα ἐν τῆ Ἐκκλησία. Δὲν εἴμεθα ἡμεῖς παιδιὰ τοῦ Μάρξ, ἀλλὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Μὰρξ εἶπεν˙ ἐκ τοῦ οἰκονομικοῦ παράγοντος ἐξαρτῶνται ὅλα. Ὁ Κύριος ἐκήρυξεν˙ «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 6, 32). Δίδαγμα ἐκείνων˙ ἐκ τῆς ὕλης τὸ πνεῦμα. Δίδαγμα ἡμῶν˙ ἐκ τοῦ Πνεύματος, κατʼ ἐπιταγὴν τοῦ Πνεύματος ἡ ὕλη. Συνεπῶς πρωτίστως ἔχομεν ἀνάγκην τῆ ἄνωθεν ροπῆς, πνευματικῆς, ἁγίας ζωῆς, πόθων ἰσχυρῶν καὶ ἀκοιμήτων διὰ τὴν ἐπέκτασιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν ταῖς ἡμετέραις καρδίαις καὶ ἐν ταῖς καρδίαις τοῦ ποιμνίου. Καὶ ὅταν ὁ λαὸς ἴδη καὶ πεισθῆ ὅτι ἐν τῶ προσώπω ἑκάστου κληρικοῦ ὑπάρχει ζῶσα ἡ εἰκὼν τοῦ Ἐσταυρωμένου Λυτρωτοῦ, τότε καὶ καρδίαι καὶ βαλάντια προθύμως θʼ ἀνοιχθοῦν διὰ νὰ ὑποστηρίξουν καὶ ὑλικῶς τὸ ἔργον εἰς τὸ ὁποῖον ἐξ ὁλοκλήρου εἶνε ἀφοσιωμένος ὁ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ὅστις κατὰ Ἱ. Χρυσόστομον τὸν ὑλικὸν πλοῦτον εἰς πνευματικὸν πλοῦτον γνωρίζει νὰ μεταβάλλη.

Εἰς τὸν τομέα τοῦτον τῶν οἰκονομικῶν ἀναγκῶν πρέπει ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία νὰ μιμηθῆ τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου, ὅστις διὰ τὰς οἰκονομικὰς ἀνάγκας τῆς μικρῆς ὁμάδος τῶν μαθητῶν ἐπέτρεπε νὰ ὑπάρχη τὸ «γλωσσόκομον», κοινὸν δηλαδὴ ταμεῖον, ὅπερ ἐκράτει ὡρισμένος μαθητής. Τὸ κοινὸν τοῦτο ταμεῖον ἐδέχετο προσφορὰς εὐλαβῶν ψυχῶν, αἱ ὁποῖαι ἠκολούθουν τὸν Κύριον καὶ ἐθεώρουν καθῆκον ἵνα ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτῶν διακονοῦν Αὐτῶ καὶ τοῖς σὺν αὐτοῖς (Ματθ. 27, 55). Ἐξ αὐτοῦ ἠγοράζοντο αἱ τροφαὶ καὶ ὅ,τι ἄλλο ἐχρειάζοντο διὰ τὴν λιτὴν συντήρησιν τῆς ὁμάδος, ἀλλὰ καὶ ἐξ αὐτοῦ ἐδίδοντο βοηθήματα εἰς τοὺς πτωχούς (Ἰωάν. 12, 5 καὶ 13, 29). Τοιοῦτον κοινὸν ταμεῖον διὰ τὰς ἀνάγκας τῆς χριστιανικῆς κοινότητος εἶχον καὶ αἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίαι τῶν πρώτων αἰώνων, καὶ τὸ ἱερὸν χρῆμα μετὰ μεγάλης προσοχῆς ὑπὸ τιμίων ἀνδρῶν, «τῶν οἰκονόμων» καλουμένων, διεχειρίζετο καὶ ἐπήρκει ὄχι μόνον διὰ τὴν λιτὴν συντήρησιν τῶν στελεχῶν τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ διʼ ἄλλας ἀνάγκας, ὡς ἧτο ἡ βοήθεια ὀρφανῶν, χηρῶν καὶ ἡ φιλοξενία διερχομένων ἀδελφῶν. Διὰ τοιοῦτου ἱεροῦ χρήματος ἐκτίσθησαν οἱ ξενῶνες, τὰ ἄσυλα ἀνιάτων, οἱ περίφημοι Βασιλειάδες, ποὺ κατέπληξαν τὸν κόσμον. Ἡ Ἐκκλησία τῶν πρώτων αἰώνων καὶ ἀπὸ τῆς οἰκονομικῆς πλευρᾶς ἧτο αὐτοδύναμος ὀργανισμός, ὅστις οὐχὶ διʼ ἀναγκαστικῆς φορολογίας, ὡς πράττει τὸ Κράτος, ἀλλὰ διʼ ἐκουσίων εἰσφορῶν τῶν πιστῶν κατώρθωνε νὰ συγκεντρώνη τεράστια ποσὰ. Ἐν τῆ ἀκμῆ ἐκείνη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ἕκαστος Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», φυλ. 209-210

(Οκτώβριος  Νοέμβριος 1958)

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

«Δικαιοσύνην μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς»

(Ἡσαΐου 26, 9)

Ἐκκλησιαστικὰ

Ἀκούων τὴν Ἐπίσημον Ἐκκλησίαν ἀμέσως φαντάζεται ὅτι τὰ κατʼ αὐτὴν διʼ ἐσωτερικοῦ κανονισμοῦ, Συνοδικῶν ἀποφάσεων καὶ Β. Διαταγμάτων θὰ ἕχουν ὀργανωθῆ κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε εἰς πᾶσαν πτυχὴν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ ἐὰν ἤθελε παρατηρήσει, θὰ ἔβλεπε νὰ βασιλεύη ἡ τάξις, ἡ εὐπρέπεια καὶ ἡ δικαιοσύνη. Καὶ ὅμως ἐὰν ὑπάρχη ἐν Ἑλληνικῆ Πατρίδι ὀργανισμός, ἐν τῶ ὁποίω ἡ Δικαιοσύνη ἔχει ὑποστῆ ἔκλειψιν καὶ πενιχρὸν καὶ ἀμυδρὸν ἐπιχέει τὸ παρήγορον αὐτῆς φῶς καὶ τείνει ὁ δίσκος αὐτῆς νὰ εἰσέλθη εἰς ὁλικὴν ἔκλειψιν, εἶνε δυστυχῶς ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία. Ποῦ, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία νὰ στραφῶμεν καὶ νὰ μὴ ἴδωμεν τὴν ἀδικίαν καὶ νὰ μὴ ἀκούσωμεν τοὺς ἀναστεναγμοὺς τῶν ἀδικουμένων; Ὑπάρχουν, διὰ νʼ ἀρχίσωμεν ἀπὸ τὴν βάσιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς πυραμίδος, ὑπάρχουν ἐφημέριοι τῆς ὑπαίθρου, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ δύο καὶ πλέον δεκαετηρίδας καὶ ἐν ἡμέραις χαλεπαῖς ὑπηρέτησαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸ Ἔθνος καὶ ἐστάθησαν ὡς βράχοι, ἐν μέσω μαινομένης θαλάσσης καὶ τώρα ζητοῦν μίαν μετάθεσιν εἰς ἐνορίαν πόλεως ὄχι διὰ νὰ πλουτήσουν καὶ νὰ θησαυρίσουν, ἀλλὰ νὰ δυνηθοῦν καὶ νὰ ὑποστηρίξουν τὴν ἀναπτυχθείσαν οἰκογένειάν των, διὰ νὰ παρακολουθήσουν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τοὺς υἱοὺς καὶ τὰς θυγατέρας των, ποὺ ἐργάζονται ἤ σπουδάζουν εἰς σχολὰς καὶ ὅμως οὐδεμίαν παρὰ τοῖς ἀρμοδίοις κατανόησιν εὑρίσκουν. Αἱ ἑνορίαι τῶν πόλεων εἶνε διʼ αὐτοὺς ἀπρόσιτοι. Διατί; Δὲν ἔχουν τὰ τυπικὰ προσόντα.

Ἀλλʼ ἰδοῦ! Ἡ πλούσια ένορία καταλαμβάνεται αἴφνης ὑπὸ νεαροῦ τινος, ὅστις κατώρθωσε νὰ τελέση γάμον μετά τινος νεάνιδος συγγενοῦς τοῦ ἐπισκόπου ἤ ἀξιωματούχου τινος τῆς μητροπολιτικῆς αὐλῆς. Καὶ ὁ νεαρὸς αὐτός, ἐνῶ δὲν παρῆλθεν οὔτε ἔτος, ὡς ἡ ἀρχαία τάξις ἐπιβάλλει, ἀπὸ τὴν τέλεσιν τοῦ γάμου, ένῶ διανύει ἀκόμη τὸν μῆνα τοῦ μέλιτος, ἐγκαθίσταται εἰς τὴν πλουσίαν ἐνορίαν, καθʼ ὅν χρόνον ἑκατοντάδες τιμίων οἰκογενειαρχῶν πολυτέκνων παραμένουν καθηλωμένοι εἰς μικρὰς καὶ πτωχὰς ἐνορίας. Δὲν ἧσαν καὶ αὐτοὶ «τυχεροὶ» ὡς οἱ 4 ἐπίσκοποι τῆς προηγουμένης παραγράφου. Ὁ νεαρὸς ἔλαβεν ὡς προῖκα τὴν πλουσίαν ἐνορίαν, καὶ δὲν εἶνε τοῦτο, παρακαλῶ, νέον εἶδος σιμωνίας; Ἔχομεν περίπτωσιν νεαροῦ, ὁ ὁποῖος ἐρασθεὶς ἐμμανῶς πλουσίας ἐνορίας ἐδέχθη νὰ ἀθετήση ὑπόσχεσιν, νὰ διαλύση συνοικέσιον καὶ νὰ τελέση γάμον μετὰ γεροντοκόρης, συγγενοῦς γραμματέως καὶ Πρωτοσυγκέλλου.

Τὰ βλέπει αὐτὰ ὁ λαός, ἀναστενάζει ὁ κλῆρος τῆς ἐπαρχίας, ἀλλὰ ποῦ ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη; Ἐὰν ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία ἐθεσπίζετο ὁ θεσμός τοῦ ἐξάρχου περιοδεύοντος καὶ ἐλέγχοντος λεπτομερῶς τὰ τῆς διοικήσεως ἑνὸς ἑκάστου Μητροπολίτου, θὰ ἤρχοντο εἰς τὸ φῶς ὄχι μία ἤ δύο περιπτώσεις ἅς ἡμεῖς ἔχομεν ὑπʼ ὅψιν, ἀλλὰ πολλαί, ποὺ φανερώνουν ὅτι κατὰ τὸν πλέον αὐθαίρετον καὶ χαριστικὸν τρόπον οἱ πλουσιώτεραι ἐνορίαι καταλαμβάνονται ὑπὸ τῶν ἐπιτηδείων, οἱ ὁποῖοι καὶ δὲν αἰσχύνονται εἰς τὰς συζητήσεις των νὰ καυχῶνται ὁποῖα ἰσχυρὰ μέσα μετεχειρίσθησαν διὰ νὰ μεταπηδήσουν ἀπὸ πτωχὴν ἐνορίαν εἰς τὴν πλουσίαν. Κακίζομεν τὰς μεταθέσεις τῶν ἐπισκόπων ἀπὸ τὰς μικροτέρας ἐπισκοπὰς εἰς τὰς μεγαλυτέρας, ἀλλὰ διατὶ δὲν κακίζομεν καὶ τὸν φοβερὸν χορὸν τῶν μεταθέσεων τῶν ἐφημεριῶν, μεταθέσεων τὰς ὁποίας καμμία ἀρχὴ δικαιοσύνης καὶ ἐκκλησιαστικοῦ συμφέροντος δὲν διέπει;

Ἔχει δίκαιον ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης Ἀργολίδος κ. Χρυσόστομος νὰ διαμαρτύρεται διότι, ἐνῶ πολλὴ μελάνη ἐχύθη διὰ νὰ γραφοῦν ἄρθρα κατὰ τῶν μεταθέσεων τῶν ἐπισκόπων, ἐξ ἄλλου περὶ τῆς μεταθέσεως ἐφημερίων οὐδὲν ἐγγράφη. Ἀλλʼ ἰδοὺ τώρα, Ἅγιε Ἀργολίδος, σᾶς δίδεται ἡ ἀφορμὴ διὰ νὰ θέσητε ἐπὶ τάπητος ἐνώπιον τῆς Ἱεραρχίας καὶ τὸ θέμα τοῦτο τῶν ἀθρόων μεταθέσεων ἐφημερίων. Ἐὰν διὰ λόγους, τοὺς ὁποίους ἄλλοτε ἀνεπτύξαμεν (Ἴδε τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 198/1957 φύλλον τῆς «Σπίθας»), τὸ μεταθετὸν τῶν ἐπισκόπων πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ καταργηθῆ, τὸ μεταθετὸν τῶν ἐφημερίων ἄν δὲν δύναται νὰ καταργηθῆ καὶ νὰ ἐπανέλθωμεν εἰς τὴν ἀρχαίαν ἐποχὴν καθʼ ἥν ὁ ἐκλεγόμενος ὑπὸ τοῦ λαοῦ ἐφημέριος ἔζη καὶ ἀπέθνησκεν ἐν τῆ ἐνορία αὐτοῦ, πρέπει τουλάχιστον νὰ περιορισθῆ, οἱ δὲ 300 περίπου μεγάλαι καὶ πλούσιαι ἐνορίαι τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος δέον νὰ καταλαμβάνωνται οὐχὶ ὑπὸ τοῦ διατεθέντος τὰ μέσα ἀλλʼ ὑπʼ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ μακρὰν ἔτη ἐν ταῖς ἐπαρχίαις εύδοκίμως ὑπηρέτησαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἔχουν ἐκτάκτους οἰκογενειακὰς ἀνάγκας. Ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία, ἐὰν θέλη νὰ εἶνε δικαία, ἄς ἐρωτήση τὴν Διεύθυνσιν τῆς Στοιχειώδους Ἐκπαιδεύσεως τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας διὰ νὰ πληροφορηθῆ παρʼ αὐτῆς κατὰ ποῖον τρόπον κατʼ ἔτος συντάσσεται ὁ πίναξ τῶν εἰς Ἀθήνας, Πειραιᾶ καὶ Θεσσαλονίκην μετατιθεμένων λειτουργῶν τῆς Στοιχειώδους Ἐκπαιδεύσεως.

Ἀλλὰ μόνον ἐκ τῶν ἐφημερίων ἀκούονται φωναὶ διαμαρτυρίας διὰ τὴν ἔλλειψιν δικαιοσύνης ἐν τῆ Έπισήμω Ἐκκλησία; Δὲν εἶνε πολὺς χρόνος ἀφʼ ὅτου δεκάδες θεολόγων ἀρχιμανδριτῶν οἱ ὁποῖοι ἐπὶ μακρὰν σειρὰν ἐτῶν ὑπηρέτησαν τὴν Ἐκκλησίαν εἶδον αἴφνης τὰ ὀνόματά των διαγραφόμενα ἐκ τῶν καταλόγων τῶν ὑποψηφίων ἐπισκόπων ἐπὶ τῶ λόγω ὅτι παρῆλθε τὸ ὅριον ἡλικίας των ὡς συμπληρωσάντων τὸ 55 ἔτος. Σοφωτέρα τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας ἀποδεικνύεται ἡ Πολιτεία, ἡ ὁποία ἄνδρας μεστοὺς πείρας εἰς ἡλικίαν ἄνω τῶν 55 ἐτῶν προάγει εἰς ἐφέτας, ἀρεοπαγίτας καὶ στρατηγούς. Ἐν τῆ Ἐπισήμω ὅμως Ἐκκλησία παραγκωνίζεται ὁ τὴν πείραν καὶ τὴν σοφίαν ἔχων καὶ ἀνέρχεται εἰς τὸν ὕψιστον βαθμὸν τῆς Ἱεροσύνης νεαρὸς ἀρριβίστας, ὅστις ἀκόμη, κατὰ Γρηγόριον Θεολόγον, δὲν ἔμαθε νὰ κωπηλατῆ καὶ νὰ οἰακίζη, καὶ ἔπειτα ἀποροῦμεν πῶς ἡ Ἐκκλησία ἐπλήσθη ναυαγίων πολλῶν. Εἰς τὸ Συμβούλιον Ἐπικρατείας κατέφυγον οἱ ἀδικούμενοι, ὡς νὰ μὴ εἶχε τὴν δύναμιν ἡ Ἐπίσημος Ἐκκλησία νʼ ἀγνοήση ἀντικανονικὰς διατάξεις κρατικῶν Νόμων καὶ νὰ πράξη τὸ καθῆκον της. Ἀλλʼ ἀσχέτως πρὸς τὴν περίπτωσιν ταύτην,\μήπως ὑπάρχει ἐν τῆ Ἱ. Συνόδω ἐπετηρὶς ἀγάμων θεολόγων κληρικῶν, εἰς τὴν ὁποίαν μὲ πᾶσαν ἀντικειμενικότητα νὰ σημειώνεται ἡ ἀληθὴς δρᾶσις ἑνὸς ἑκάστου ὑποψηφίου διὰ τὴν ἐπισκοπήν; Δυστυχῶς εἶνε τοῖς πάσι γνωστὸν ὅτι οὐχὶ ἀντικειμενικὰ κριτήρια, ἀλλʼ ὑποκειμενικὰ κριτήρια ποὺ δημιουργοῦν συμπάθειαν ἤ ἀντιπάθειαν εἶνε ἐκεῖνα ποὺ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον λαμβάνονται ὑπʼ ὅψιν διὰ τὰς προαγωγάς. Ἀδελφοὶ καὶ ἀνεψιοὶ καὶ συγγενεῖς μητροπολιτῶν ἐγγράφονται ταχύτατα, ἐντὸς μιᾶς νυκτός, εἰς τοὺς καταλόγους καὶ προάγονται, ἐνῶ ἄλλοι πολὺ ἀνώτεροι τούτων ἀποκλείονται, καὶ αὐτὸ ὀνομάζεται ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία δικαιοσύνη! Ὁ ἀναγινώσκων τὰς γραμμὰς αὐτὰς ἄς μὴ τὰς ἐκλάβη ὡς ἔκφρασιν παραφόρου τοῦ ὑποφαινομένου διὰ τυχὸν παραγνώρισιν αὐτοῦ ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία. Ὄχι. Ἡμεῖς διὰ τῆς ἐν τῶ ὑπʼ ἀριθμ. 193/1957 φύλλω τῆς «Σπίθας» δημοσιευθείσης δηλώσεώς μας διαφωνοῦντες ὡς πρὸς τὸν τρόπον τῆς σημερινῆς ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων οὐδεμίαν διάθεσιν δεικνύομεν πρὸς ἐγγραφὴν εἰς καταλόγους ὑποψηφίους. Παραμένοντες δὲ ἐν τῆ θέσει τοῦ ἱερομονάχου καὶ διʼ ὅσων λέγομεν καὶ γράφομεν ἐκφράζομεν τὸ βαθὺ παράπονον κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι κατῆλθον εἰς τὸν τάφον μὲ τὴν πικρίαν παραγκωνισμοῦ ὑπὸ ταγῶν τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας, ἀδίκων κριτῶν.

Διʼ ἔλλειψιν δικαιοσύνης παράπονα ἐκ μέρους έφημερίων, παράπονα ἐκ μέρους Ἱερομονάχων, ἀλλὰ διʼ ἔλλειψιν δικαιοσύνης παράπονα ἀκούονται καὶ ἐκ τῆς κορυφῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς πυραμίδος τ. ἔ. μέρους τῶν μητροπολιτῶν. Διότι ὑπάρχουν μητροπόλεις τῶν ὁποίων τὰ ὅρια δὲν ὑπερβαίνουν τὰ ὅρια μιᾶς ἐπαρχίας, καὶ ὑπάρχουν μητροπόλεις τῶν ὁποίων τὰ ὅρια ἐπεκτείνονται καὶ εἰς δύο καὶ εἰς τρεῖς νομούς. Ὑπάρχουν μητροπόλεις μὲ 30 ἐνορίας καὶ μητροπόλεις ποὺ ὑπερβαίνουν τὰς 300 ἐνορίας. Ὑπάρχουν πτωχοὶ θρόνοι καὶ πλούσιοι θρόνοι, ξύλινοι καὶ χρυσοῖ. Παραπονούνται οἱ πρῶτοι, ζητοῦν δικαίαν διαίρεσιν τῶν μητροπολιτικῶν περιφερειῶν, ἀλλʼ οἱ δεύτεροι δὲν ἐννοοῦν νὰ παραχωρήσουν οὔτε μίαν μικρὴν ἐνορίαν. Ἔχομεν ὑπʼ ὅψιν περίπτωσιν μητροπολίτου, ὅστις διεκδικῶν μετὰ τοῦ γείτονος μητροπολίτου ἐνορίαν συνοικισμοῦ βλαχοποιμένων κατέφυγεν εἰς τὸ Συμβ. Επικρατείας!…

Καὶ δὲν εἶνε τὰ ἀνωτέρω μόνον σημεῖα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, εἰς τὰ ὁποῖα ἐκδήλως παρουσιάζεται η ἀδικία. Ἐάν τις λάβη τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς Νόμους οἱ ὁποῖοι συναινούσης ἤ ἀνεχομένης τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας ἐξεδόθησαν κατὰ τὰ τελευταῖα μόνον 25 ἔτη καὶ γνωρίζη καλῶς πρόσωπα καὶ πράγματα δὲν θὰ δυσκολευθῆ νὰ διακρίνη τὰς σκανδαλώδεις χαριστικὰς ἐκείνας διατάξεις, αἱ ὁποῖαι παρεισέφρησαν εἰς τοὺς Νόμους διὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν ἄτομα τῆς αἰσχρᾶς εὐνοιοκρατίας. Ἐκ τῶν Νόμων τούτων μόνον αἱ φωτογραφίαι τῶν ὑπʼ αὐτῶν ἐυνοουμένων ἐλλείπουν…

Μὴ ὑπαρχούσης δικαιοσύνης ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία πῶς θέλετε νὰ ὑπάρχη εἰρήνη καὶ ὁμόνοια μεταξὺ τῶν στελεχῶν αὐτῆς; Μὴ ὑπαρχούσης δὲ εἰρήνης καὶ ὁμονοίας πῶς θέλετε ἡ Έπίσημος Ἐκκλησία νὰ ἔχη ἐνότητα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν μεγαλυτέραν ἀπόδειξιν τῆς θείας Αὐτῆς προελεύσεως; Διὰ τοῦτο ἐν τῆ Ἐπισήμω Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἐπικρατήσουν ἐπὶ τέλους ἀρχαὶ δικαιοσύνης ὁποῖαι τουλάχιστον ἐπικρατοῦν ἐν δημοσίαις ὑπηρεσίαις. Τὸ ἀσύδοτον καὶ ἀνεξέλεγκτον ἐν τῆ διαχειρίσει τῆς ἐπισκοπικῆς καὶ συνοδικῆς ἐξουσίας πρέπει νὰ παύση. Ἡ Ἱεραρχία ἔχει τὸν λόγον. Ἄς ἀτενίση τὸν ἀρχιστράτηγον Μιχαὴλ κρατοῦντα τὸν ζυγὸν τῆς δικαιοσύνης εἰς τὸν ὁποῖον μέλλει νὰ ζυγισθοῦν ὅλοι καὶ ὅλα καὶ εἴθε διὰ κανένα ἐξ αὐτῶν νὰ μὴ ἀκουσθῆ τὸ τρομερὸν ἐκεῖνο˙ μανή, θεκέλ, φάρες. Δὲν ἐπιτρέπεται ὁ Καῖσαρ νὰ ἐμφανίζεται δικαιότερος τοῦ Ἱεράρχου, ζώσης εἰκόνος τοῦ Δικαίου Ἰησοῦ.

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Οκτωβριο- Νοέμβριο 1958 , φ. 209- 210
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

«Δεύτερον τοῦ ἔτους σύνοδος γινέσθω τῶν ἐπισκόπων καὶ ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλως τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας, καὶ τὰς ἐμπιπτούσας ἐκκλησιαστικὰς ἀντιλογίας διαλυέτωσαν˙ ἄπαξ μὲν τῆ τετάρτη ἑβδομάδι τῆς Πεντηκοστῆς, δεύτερον δέ, Ὑπερβερεταίου (Ὀκτωβρίου) δωδεκάτη»
(ΛΖ΄ Κανὼν Ἁγ. Ἀποστόλων, πρβλ. καὶ Ε΄ Καν. Οἰκουμ. Συνόδου, Μ΄ Λαοδικείας καὶ ΣΤ΄, τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου)

Ἐκκλησιαστικὰ

Συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱ. Κανόνας ἡ Ἐκκλησία μιᾶς Ὀρθοδόξου χώρας πρέπει νὰ διοικῆται ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ὑποχρεοῦται νὰ συνέρχεται δὶς τοῦ ἔτους (ἀρχὰς τοῦ ἔαρος καὶ ἀρχὰς τοῦ Φθινοπώρου). Ἡ συνέλευσις αὕτη τῆς Ἱεραρχίας εἰς τὴν ὁποίαν, ὡς προεἴπομεν, ἐλάμβανον μέρος καὶ πρεσβύτεροι καὶ διάκονοι καὶ μοναχοὶ ἐκθέτοντες τὰς γνώμας των, ἀπετέλει τὴν ΒΟΥΛΗΝ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν αὐτῆ ἐγίνετο ΕΛΕΓΧΟΣ καὶ πᾶσα παρεκτροπῆ ἐκ τῆς κανονικῆς γραμμῆς διωρθώνετο καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία παρουσίαζε θαυμασίαν ἐνότητα εἰς τὴν δογματικὴν καὶ ἠθικὴν διδασκαλίαν καὶ εἰς τὴν δημοσίαν λατρείαν. Καὶ ὁ Πέτρος τις ἀπόστολος ἐὰν ἧτο καὶ ἐκ τοῦ ἐλέγχου ἀπεδεικνύετο ὅτι ἐσφαλμένη ἧτο μία σκέψις καὶ ἐνέργεια αὐτοῦ, δὲν ἐπέμενεν, ἀλλʼ ἀνεγνώριζε τὸ λάθος καὶ ὑπετάσσετο εἰς τὴν κοινὴν ἀπόφασιν (Ἴδε Γαλ. 2, 11-16, Πρβλ. Πράξ. 15, 10).

Ἀλλὰ σήμερον τὸ κανονικὸν τοῦτο σύστημα τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας κατηργήθη καὶ ἀντʼ αὐτοῦ ἐπεισήχθη ἕτερος τρόπος διοικήσεως˙ μία ὀλιγομελὴς Σύνοδος Ἱεραρχῶν διοικεῖ τὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Νὰ κρίνωμεν ἡμεῖς τὸν τρόπον τοῦτον τῆς διοικήσεως; Ἀλλʼ «ἐκ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. 12, 33), εἶπεν ὁ Θεάνθρωπος Ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἐκ τῶν ἐνεργειῶν, λοιπόν, καὶ ἀποτελεσμάτων τῆς ὀλιγομελοῦς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐπὶ μίαν καὶ πλέον ἑκατονταετίαν διοικεῖ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, δυνάμεθα νὰ ἐξαγάγωμεν τὰ συμπεράσματα. Ποῖοι οἱ καρποὶ τοῦ συστήματος τούτου τῆς διοικήσεως; Ἰδοὺ ἐνώπιόν μας οἱ εὐγενέστεροι τῶν καρπῶν, οἱ δύο τόμοι τῶν συνοδικῶν ἐγκυκλίων, τὰς ὁποίας ἐσχάτως ἐξέδωκε τὸ τυπογραφεῖον τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Ἐν τοῖς τόμοις τούτοις ἀναδημοσιεύωνται ὅλαι αἱ ἐγκύκλιοι μιᾶς ὁλοκλήρου πεντηκονταετηρίδος (1901-1955), τῆς τελευταίας πεντηκονταετηρίδος, καθʼ ἥν σεισμικῆς φύσεως γεγονότα ἔλαβον χώραν ἔν τε τῆ ἀνθρωπότητι καὶ τῆ ἡμετέρα Πατρίδι καὶ ὡς ἐκ τούτου θὰ ἔπρεπεν εἰς τὰ ἐπίσημα ταῦτα ἔγγραφα νὰ φαίνεται ὁ παλμὸς μιᾶς ἀγωνιώσης Ἐκκλησίας. Καὶ ὅμως, ἐὰν ἀφαιρεθοῦν ὀλίγα τῶν συνοδικῶν ἐγγράφων, ποὺ ἤξιζε νʼ ἀναδημοσιευθοῦν, ὅλα τʼ ἄλλα εἰς τὸ περιεχόμενόν των θυμίζουν μηχανὴν ἐκ τῆς ὁποίας ὅλον ἄχυρον ἐκτινάσσεται, ἐλάχιστος δὲ σῖτος συλλέγεται. Νεκρῶν συνόδων νεκρὰ τὰ γεννήματα. Ἀλλὰ διατὶ ἡμεῖς νὰ προτρέχωμεν εἰς τὰς κρίσεις μας; Ἄς ἀφήσωμεν Ἱεράρχας ἐπὶ τοῦ θέματος τοῦτου νὰ ὁμιλήσουν. Ἕνας ἐκ τῶν πλέον δραστηρίων Ἱεραρχῶν ποὺ ἐχρημάτισε πρόεδρος τοιοῦτων ὀλιγομελῶν συνόδων, ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Γερμανὸς Καλλιγᾶς, μὲ τὴν γλῶσσαν τῆς ώμῆς ἀληθείας κατὰ τὴν ἔναρξιν τῆς ΜΑ΄ συνοδικῆς περιόδου ἠκούσθη νὰ λέγη τὰ ἐξῆς ἀληθῶς βαρυσήμαντα: «Ὡς μὴ ὤφελε, τὸ ἱερὸν τοῦτο σωματεῖον (ἡ Ἱ. Σύνοδος) τὸν προορισμὸν οὕτω ἀμελῆσαν, συνέρχεται μὲν τακτικῶς, ἀλλὰ τὶ πράττει; Κατατρίβει, ὡς τοὐλάχιστον ἡμεῖς γινώσκομεν, χρόνον πολύτιμον εἰς ἔργα καὶ μικροῦ λόγου ἄξια, εἰς προαγωγὴν ἀνθρώπων τῆς τελευταίας πολλάκις ὑποστάθμης, ἀναβιβάζουσα τούτους εἰς τὸ ὕψιστον τῆς ἱερωσύνης ἀξίωμα, ἐκ ψευδῶν καὶ ἀνειλικρινῶν ἐξαπατωμένη συστάσεων. Καὶ ἐν γένει καταναλίσκει στιγμὰς πολυτίμους εἰς ἔργα ἀφορῶντα μᾶλλον ἀλλότρια συμφέροντα ἤ τὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ ἡ σύνοδος ἔχει καθῆκον νὰ μεριμνήση ὑπὲρ τῶν ὑπὸ παντοίων ἐχθρῶν προσβαλλομένων βάσεων τῆς πίστεως˙ ἐνῶ ἔχει καθῆκον νὰ περιφρουρήση αὐτὰς τὰς ὑπὸ ἀντιξόων ἀνέμων διασαλευομένας ἀρχὰς τῆς θρησκείας, κατατρίβει, λέγομεν, χρόνον πολύτιμον, τούτω μὲν χαριζομένη, περὶ ἐκείνου δὲ ἀδιαφοροῦσα. Ἐν γένει δὲ τὴν ἑαυτῆς ἀποστολὴν παραγνωρίζουσα καὶ τῆς ἀκριβοῦς ἐκπληρώσεως τῶν ἑαυτῆς καθηκόντων παραμελοῦσα, λόγον πάντως δώσει τῶ φοβερῶ Κριτῆ» (Ἴδε περιοδικὸν «Ἀγάπη» Ἀθῆναι 31 Όκτωβρίου 1893 ἀριθμ. φύλλ. 44).

Καὶ δὲν εἶνε μόνον ὁ Γερμανὸς Καλλιγᾶς, ὅστις διὰ τοῦ βαρυσημάντου λόγου του κατεδίκασε τὸ ὀλέθριον σύστημα τῆς ὀλιγομελοῦς Συνόδου, ἀλλὰ καὶ Read more »