«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Οκτωβριο- Νοέμβριο 1958 , φ. 209- 210
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

«Δεύτερον τοῦ ἔτους σύνοδος γινέσθω τῶν ἐπισκόπων καὶ ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλως τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας, καὶ τὰς ἐμπιπτούσας ἐκκλησιαστικὰς ἀντιλογίας διαλυέτωσαν˙ ἄπαξ μὲν τῆ τετάρτη ἑβδομάδι τῆς Πεντηκοστῆς, δεύτερον δέ, Ὑπερβερεταίου (Ὀκτωβρίου) δωδεκάτη»
(ΛΖ΄ Κανὼν Ἁγ. Ἀποστόλων, πρβλ. καὶ Ε΄ Καν. Οἰκουμ. Συνόδου, Μ΄ Λαοδικείας καὶ ΣΤ΄, τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου)

Ἐκκλησιαστικὰ

Συμφώνως πρὸς τοὺς Ἱ. Κανόνας ἡ Ἐκκλησία μιᾶς Ὀρθοδόξου χώρας πρέπει νὰ διοικῆται ὑπὸ τῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ὑποχρεοῦται νὰ συνέρχεται δὶς τοῦ ἔτους (ἀρχὰς τοῦ ἔαρος καὶ ἀρχὰς τοῦ Φθινοπώρου). Ἡ συνέλευσις αὕτη τῆς Ἱεραρχίας εἰς τὴν ὁποίαν, ὡς προεἴπομεν, ἐλάμβανον μέρος καὶ πρεσβύτεροι καὶ διάκονοι καὶ μοναχοὶ ἐκθέτοντες τὰς γνώμας των, ἀπετέλει τὴν ΒΟΥΛΗΝ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐν αὐτῆ ἐγίνετο ΕΛΕΓΧΟΣ καὶ πᾶσα παρεκτροπῆ ἐκ τῆς κανονικῆς γραμμῆς διωρθώνετο καὶ ὅλη ἡ Ἐκκλησία παρουσίαζε θαυμασίαν ἐνότητα εἰς τὴν δογματικὴν καὶ ἠθικὴν διδασκαλίαν καὶ εἰς τὴν δημοσίαν λατρείαν. Καὶ ὁ Πέτρος τις ἀπόστολος ἐὰν ἧτο καὶ ἐκ τοῦ ἐλέγχου ἀπεδεικνύετο ὅτι ἐσφαλμένη ἧτο μία σκέψις καὶ ἐνέργεια αὐτοῦ, δὲν ἐπέμενεν, ἀλλʼ ἀνεγνώριζε τὸ λάθος καὶ ὑπετάσσετο εἰς τὴν κοινὴν ἀπόφασιν (Ἴδε Γαλ. 2, 11-16, Πρβλ. Πράξ. 15, 10).

Ἀλλὰ σήμερον τὸ κανονικὸν τοῦτο σύστημα τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας κατηργήθη καὶ ἀντʼ αὐτοῦ ἐπεισήχθη ἕτερος τρόπος διοικήσεως˙ μία ὀλιγομελὴς Σύνοδος Ἱεραρχῶν διοικεῖ τὰ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Νὰ κρίνωμεν ἡμεῖς τὸν τρόπον τοῦτον τῆς διοικήσεως; Ἀλλʼ «ἐκ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται» (Ματθ. 12, 33), εἶπεν ὁ Θεάνθρωπος Ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἐκ τῶν ἐνεργειῶν, λοιπόν, καὶ ἀποτελεσμάτων τῆς ὀλιγομελοῦς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐπὶ μίαν καὶ πλέον ἑκατονταετίαν διοικεῖ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, δυνάμεθα νὰ ἐξαγάγωμεν τὰ συμπεράσματα. Ποῖοι οἱ καρποὶ τοῦ συστήματος τούτου τῆς διοικήσεως; Ἰδοὺ ἐνώπιόν μας οἱ εὐγενέστεροι τῶν καρπῶν, οἱ δύο τόμοι τῶν συνοδικῶν ἐγκυκλίων, τὰς ὁποίας ἐσχάτως ἐξέδωκε τὸ τυπογραφεῖον τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Ἐν τοῖς τόμοις τούτοις ἀναδημοσιεύωνται ὅλαι αἱ ἐγκύκλιοι μιᾶς ὁλοκλήρου πεντηκονταετηρίδος (1901-1955), τῆς τελευταίας πεντηκονταετηρίδος, καθʼ ἥν σεισμικῆς φύσεως γεγονότα ἔλαβον χώραν ἔν τε τῆ ἀνθρωπότητι καὶ τῆ ἡμετέρα Πατρίδι καὶ ὡς ἐκ τούτου θὰ ἔπρεπεν εἰς τὰ ἐπίσημα ταῦτα ἔγγραφα νὰ φαίνεται ὁ παλμὸς μιᾶς ἀγωνιώσης Ἐκκλησίας. Καὶ ὅμως, ἐὰν ἀφαιρεθοῦν ὀλίγα τῶν συνοδικῶν ἐγγράφων, ποὺ ἤξιζε νʼ ἀναδημοσιευθοῦν, ὅλα τʼ ἄλλα εἰς τὸ περιεχόμενόν των θυμίζουν μηχανὴν ἐκ τῆς ὁποίας ὅλον ἄχυρον ἐκτινάσσεται, ἐλάχιστος δὲ σῖτος συλλέγεται. Νεκρῶν συνόδων νεκρὰ τὰ γεννήματα. Ἀλλὰ διατὶ ἡμεῖς νὰ προτρέχωμεν εἰς τὰς κρίσεις μας; Ἄς ἀφήσωμεν Ἱεράρχας ἐπὶ τοῦ θέματος τοῦτου νὰ ὁμιλήσουν. Ἕνας ἐκ τῶν πλέον δραστηρίων Ἱεραρχῶν ποὺ ἐχρημάτισε πρόεδρος τοιοῦτων ὀλιγομελῶν συνόδων, ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Γερμανὸς Καλλιγᾶς, μὲ τὴν γλῶσσαν τῆς ώμῆς ἀληθείας κατὰ τὴν ἔναρξιν τῆς ΜΑ΄ συνοδικῆς περιόδου ἠκούσθη νὰ λέγη τὰ ἐξῆς ἀληθῶς βαρυσήμαντα: «Ὡς μὴ ὤφελε, τὸ ἱερὸν τοῦτο σωματεῖον (ἡ Ἱ. Σύνοδος) τὸν προορισμὸν οὕτω ἀμελῆσαν, συνέρχεται μὲν τακτικῶς, ἀλλὰ τὶ πράττει; Κατατρίβει, ὡς τοὐλάχιστον ἡμεῖς γινώσκομεν, χρόνον πολύτιμον εἰς ἔργα καὶ μικροῦ λόγου ἄξια, εἰς προαγωγὴν ἀνθρώπων τῆς τελευταίας πολλάκις ὑποστάθμης, ἀναβιβάζουσα τούτους εἰς τὸ ὕψιστον τῆς ἱερωσύνης ἀξίωμα, ἐκ ψευδῶν καὶ ἀνειλικρινῶν ἐξαπατωμένη συστάσεων. Καὶ ἐν γένει καταναλίσκει στιγμὰς πολυτίμους εἰς ἔργα ἀφορῶντα μᾶλλον ἀλλότρια συμφέροντα ἤ τὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ ἡ σύνοδος ἔχει καθῆκον νὰ μεριμνήση ὑπὲρ τῶν ὑπὸ παντοίων ἐχθρῶν προσβαλλομένων βάσεων τῆς πίστεως˙ ἐνῶ ἔχει καθῆκον νὰ περιφρουρήση αὐτὰς τὰς ὑπὸ ἀντιξόων ἀνέμων διασαλευομένας ἀρχὰς τῆς θρησκείας, κατατρίβει, λέγομεν, χρόνον πολύτιμον, τούτω μὲν χαριζομένη, περὶ ἐκείνου δὲ ἀδιαφοροῦσα. Ἐν γένει δὲ τὴν ἑαυτῆς ἀποστολὴν παραγνωρίζουσα καὶ τῆς ἀκριβοῦς ἐκπληρώσεως τῶν ἑαυτῆς καθηκόντων παραμελοῦσα, λόγον πάντως δώσει τῶ φοβερῶ Κριτῆ» (Ἴδε περιοδικὸν «Ἀγάπη» Ἀθῆναι 31 Όκτωβρίου 1893 ἀριθμ. φύλλ. 44).

Καὶ δὲν εἶνε μόνον ὁ Γερμανὸς Καλλιγᾶς, ὅστις διὰ τοῦ βαρυσημάντου λόγου του κατεδίκασε τὸ ὀλέθριον σύστημα τῆς ὀλιγομελοῦς Συνόδου, ἀλλὰ καὶ Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Αύγουστος 1958, αρ. φυλ. 208
Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΔΙΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ;

«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ μὴ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων, ἀλλὰ ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν,
ἐκεῖνος κλέπτης ἐστὶ καὶ ληστὴς˙ ὁ δὲ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας ποιμὴν ἐστιτῶν προβάτων» (Ο ΚΥΡΙΟΣ – Ἰωάν. 10, 1-3)

Ἐκκλησιαστικὰ(*)

(*)Ἐδημοσιεύθη ὅτι κατὰ τὸν μῆνα Ὀκτώβριον ἤ Νοέμβριον ἐ.ἔ. θὰ συνέλθη ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἵνα συσκευθῆ ἐπὶ διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Ἐπειδὴ φρονοῦμεν, ὅτι πᾶν πιστὸν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τέκνον δὲν πρέπει νὰ ἵσταται ἀπαθὴς θεατὴς τῶν ἐν τῆ Ἐκκλησία κακῶς συμβαινόντων, ἀλλὰ πρέπει νὰ ἐνδιαφέρηται καὶ προφορικῶς καὶ γραπτῶς νὰ διατυπώνη τὰς σκέψεις του διὰ τὴν προαγωγὴν τῶν ἀληθινῶν τῆς Ἐκκλησίας συμφερόντων, διὰ τοῦτο δημοσιεύομεν τὸ παρὸν ἄρθρον ὅπερ θίγει σπουδαιότατον θέμα ὡς εἶνε ἡ ἐκλογὴ τῶν ἐπισκόπων. Ὤ καὶ ἐὰν ἡ ἐκλογὴ τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας ἐπανήρχετο εἰς τὴν κανονικὴν αὐτῆς τροχιάν!… Εἴθε τὸ ἄρθρον τοῦτο μαζὺ μὲ προσπάθειες καὶ ἄλλων ἀδελφῶν καὶ πατέρων πονοῦντων τὴν Ἐκκλησίαν νὰ συντελέση εἰς τὴν ἐπικράτησιν ἀρχῶν δικαιοσύνης ἐν τῆ Ἐκκλησία.

Ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νὰ δώση τὰ γνωρίσματα ἐκεῖνα ἐκ τῶν ὁποίων οἱ πιστοὶ ὅλων τῶν αἰώνων θὰ διέκρινον τίνες εἶνε οἱ ἄξιοι πνευματικοὶ ἡγέται τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ ὡμίλησε μὲ ἀλληγορικὴν γλῶσσαν. Ἔλαβε μίαν εἰκόνα ἐκ τῆς ποιμενικῆς ζωῆς τῆς ἐποχῆς του ἐν τῆ ἱερᾶ γῆ τῆς Παλαιστίνης. Ἔλαβε τὴν εἰκόνα τῆς μάνδρας. Εἰς τὴν μάνδραν συλλέγονται καὶ ἀσφαλίζονται τὰ πρόβατα. Εἰς τὴν μάνδραν ὑπάρχει μία θύρα. Διʼ αὐτῆς εἰσέρχεται καὶ ἐξέρχεται καί ὁ ποιμήν, ὁ ἔχων τὰ πρόβατα. Ἀλλʼ ἐκεῖνος, ὅστις θέλει νὰ κλέψη καὶ νὰ ληστεύση, δὲν εἰσέρχεται διὰ τῆς θύρας, ἀλλὰ περιμένει νὰ δύση ὁ ἥλιος, νὰ ἁπλωθοῦν αἱ σκιαὶ τῆς νυκτός, νὰ σκοτεινιάση ἡ γῆ, καὶ τότε βαδίζων ἤ μᾶλλον ἕρπων ἐπὶ τοῦ ἐδάφους προσπαθεῖ νὰ διαφύγη τὴν προσοχὴν τῶν φυλάκων, τὴν προσοχὴν τῶν ποιμενικῶν κοινῶν, νὰ πλησιάση τὴν μάνδραν ἐκ τῶν πλαγίων, νὰ σκαρφαλώση, νὰ ὑπερπηδήση τὸ τοῖχον ἤ τοὺς πασσάλους καὶ οὕτως ὁ σατανᾶς νὰ εὑρεθῆ ἐντὸς τῆς μάνδρας. Εἶνε τοῦτο εὔκολον; Ἐὰν εἶνε νὺξ βαθεῖα καὶ ἀσέληνος, ἐὰν θύελλαι καὶ καταιγίδες πνέουν, ἐὰν κοιμῶνται οἱ φύλακες, ἐὰν πρὸ παντὸς ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ οἱ ποιμενικοὶ κύνες, τότε δὲν εἶνε δύσκολον οἱ κλέπται καὶ οἱ λησταὶ νὰ πηδήσουν τοὺς φράκτας καὶ νʼ ἀποδεκατίσουν τὸ ποίμνιον.

Τὶς ἡ ἐρμηνεία τῆς ἀλληγορικῆς αὐτῆς εἰκόνος; Μάνδρα νοεῖται ἡ Ἐκκλησία. Πρόβατα οἱ πιστοί. Ποιμενικοὶ κύνες οἱ τὸν ἐλεγκτικὸν καὶ προφητικὸν λόγον κηρύττοντες. Θύρα δὲ νοεῖται ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ Ἰδίου˙ «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐγὼ εἰμὶ ἡ θύρα τῶν προβάτων» (Ἰωάν. 10, 7). Διὰ τῆς θύρας ταύτης, ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ δηλαδὴ ἐκλεγόμενοι καὶ καλούμενοι, εἰσέρχονται εἰς τὴν μάνδραν, εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ποιμαίνουν θεοφιλῶς τὸ λογικὸν ποίμνιον οἱ ἀληθινοὶ ποιμένες, οἱ Πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ δὲ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι χωρὶς νὰ ἐκλέγωνται καὶ νὰ καλῶνται ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ διὰ τὴν διαποίμανσιν τοῦ ποιμνίου, μόνοι των, «ἀφʼ ἑαυτῶν» (ὡς ἑρμηνεύει ὁ Ζυγαβηνὸς) μὲ διάφορα κοσμικὰ μέσα ἐπιδιώκουν καὶ καταλαμβάνουν τὴν πνευματικὴν ἐξουσίαν τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοὶ εἶνε ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὄχι διὰ τῆς θύρας, ὄχι διὰ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ «ἀλλαχόθεν» εἰσέρχονται εἰς τὴν μάνδραν. Αὐτοὶ εἶνε οἱ κλέπται καὶ οἱ λησταί. Αὐτοὶ θύουν καὶ ἀπολλύουν τὸ ποίμνιον.

Ὥστε τὸ πρῶτον γνώρισμα, ἐκ τοῦ ὁποίου διακρίνεται ὁ ἀληθὴς ποιμὴν ἐκ τοῦ ψεῦδους καὶ ὑποκριτοῦ ποιμένος, ἐκ τοῦ κλέπτου καὶ ληστοῦ εἶνε Read more »

ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΝΕΟΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΕΝΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟ

Ερώτηση από την «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
Αύγουστος 1958, αρ. φυλ. 208

Σεβασμιώτατε! Πρὶν ἤ ἐκφωνήσητε τὸν ἐνθρονιστήριον λόγον σας καὶ ζητήσητε τὴν ὑπακοὴν τοῦ ποιμνίου εἴπατέ μας, παρακαλοῦμεν, κατὰ ποῖον τρόπον ἀνήλθετε τὰς βαθμίδας τοῦ ἀρχιερατικοῦ θρόνου; Σᾶς ἐψήφισεν ὁ κλῆρος τῆς ἐπαρχίας; Σᾶς ἐζήτησεν ὁ εὐσεβὴς λαός; Ἤ εἰς τὴν πλάτην σας βαρύνει ὡς ὄρος καιόμενον ἐκεῖνο τὸ ἀλλαχόθεν;

–

• ΤΟ ΨΗΦΟ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ, Ο ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΝΕΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΡΟΠΟ ΕΚΛΟΓΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΑΛΛΑ «ΑΛΛΑΧΟΘΕΝ», ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ
  

Απόσπασμα της «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ»
Αυγούστου 1958, αρ. φυλ. 208

«’Οταν κάποιος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐπαρχίας ἀπέθνηκεν, ὁ Κλῆρος καὶ ὁ λαὸς ἐκλεγαν τὸν πλέον ἐνάρετον καὶ πεπαιδευμένον ἐκκλησιαστικόν, ἐπεκυρώνετο πρῶτον ἀπὸ Μητροπολίτην καὶ τοὺς ἄλλους Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐπαρχίας, καὶ ἔπειτα ἐχειροτονεῖτο ἀπʼ αὐτὲς (Κανὼν Δ΄ τῆς Α΄ Οἰκουμ. Συνόδου). Αὐτὸς ἧτο ὁ θαυμάσιος τρόπος καὶ ἡ οὐράνιος σύστασις τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τόσους αἰῶνας. Μέχρι ποὺ διεφυλάττετο μὲ ἀκρίβειαν αὕτη ἡ τάξις, ἐκυβερνᾶτο θεαρέστως. Ὅσον δὲ ἐσυνάζωντο πιστῶς αὕται αἱ τῶν Ἐπαρχιῶν Ἱεραὶ Σύνοδοι, αἱ καταχρήσεις ἀδιακόπως ἐδιορθόνοντο, καὶ δὲν τας ἄφιναν ποτὲ νὰ ριζώσωσιν. Οἱ ἄτακτοι, οἱ σκανδαλοποιοί, οἱ ταραχοποιοί, καὶ οἱ ἀπειθεῖς ἐκκλησιαστικοὶ νομίμως πάντοτε ἐτιμωροῦντο ἀπὸ τοὺς συνάδελφούς των».

 ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΥΡΑ ΕΚΛΕΙΣΕ

Δυστυχῶς! Ἐφʼ ὅσον ἡ μόνη κανονικὴ θύρα, ἡ διὰ ψήφου κλήρου καὶ λαοῦ τῆς ἐπαρχίας ἐκλογή, κακούργως ἐκλείσθη, εἶνε ἐπόμενον οἱ ὑποψήφιοι διὰ τοὺς ἐπισκοπικοὺς θρόνους νὰ τραποῦν πρὸς τὸ «ἀλλαχόθεν». Ἐὰν δὲ τὸ «ἀλλαχόθεν» αὐτὸ εἰς μίαν ἑκάστην περίπτωσιν πληρώσεως ἐπισκοπικῆς ἔδρας ἠδύνατο νὰ γίνη ἀντικείμενον ἐξονυχιστικῆς μελέτης καὶ νὰ ἤρχοντο εἰς τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος ὅλαι αἱ λεπτομέρειαι τῆς ἐκλογῆς τῶν μέχρι σήμερον ἐκλεγέντων τῆς λεγομένης αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁποῖον αἴσθημα λύπης, ἀηδίας, ἀγανακτήσεως θὰ κατελάμβανε τὴν ψυχὴν παντὸς Ὀρθοδόξου, ὁ ὁποῖος εἰς τὰ βάθη τῆς ψυχῆς του διατηρεῖ ἕναν κόκκον εἰλικρινοῦς ἀγάπης διὰ τὴν Ἐκκλησίαν! Τὶς τῶν οὕτω πως ἐκλεγέντων ἐπισκόπων δύναται νὰ καυχηθῆ ἐν Κυρίω διὰ τὴν ἐκλογήν του; Ἐὰν εἶνε εἰλικρινής, καὶ αὐτὸς θὰ ὁμολογήση ἐν τῶ βάθει τῆς καρδίας του ὅτι ἔρχονται στιγμαὶ ποὺ ἀηδιάζει ἑαυτόν, ὅταν ἐνθυμῆται τὰς παραμονὰς τῆς ἐκλογῆς του, κατὰ τὰς ὁποίας «ἰδρῶτι περιρρεόμενος» ἐκινεῖτο πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν, παρεκάλει, ἱκέτευεν, ἔπιπτεν εἰς τοὺς πόδας ἰσχυρῶν πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων διὰ νὰ προαχθῆ. Ὑπερβολικῶς ἐκθέτομεν τὴν ἀλήθειαν; Νομίζομεν ὄχι. Ἀλλʼ ἐὰν ὑπάρχη κάποιος ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ ἐξαίρεσιν τοῦ κανόνος καὶ ἔγινε χωρὶς νὰ κινήση ἀμέσως ἤ ἐμέσσως τὸν μηχανισμὸν τῆς ἐκλογῆς, ἄς μᾶς τὸ ἀποδείξη, καὶ εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ φιλήσωμεν ὄχι μόνον τὰς χεῖρας ἀλλὰ καὶ τοὺς πόδας του.

ΤΟ ΣΑΡΑΚΙ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΘΑ ΚΑΤΑΦΑΓΗ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ, H ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΘΑ ΣΥΣΣΩΡΕΥΗ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΗ ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗ ΕΓΚΑΙΡΩΣ ΛΥΣΗ

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Ιούλιος 1958, φ.207
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Η ΑΝΕΡΓΙΑ

«Τὶ ὧδε ἑστήκατε ὅλην τὴν ἡμέραν ἀργοί; Λέγουσιν αὐτῶ˙ ὅτι οὐδεὶς ἡμᾶς ἐμισθώσατο» (Ματθ. 20, 6-7)

• «Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται! Ἡ ἀνεργία, ἡ ὁποία μαστίζει τὴν Πατρίδα, εἶνε ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα προβλήματα τοῦ ἔθνους. Θὰ ἔπρεπε διὰ τοῦτο νὰ ἀπασχολήση ὅλον τὸν πολιτικὸν κόσμον, συμπολίτευσιν καὶ ἀντιπολίτευσιν, καὶ ὑπὸ μεγάλης διακομματικῆς ἐπιτροπῆς νὰ ἐξετασθοῦν ὅλαι αἱ λεπτομέρειαι τοῦ τεραστίου τούτου προβλήματος καὶ νὰ καταστρωθῆ πρόγραμμα εἰς τρόπον ὥστε ἐντὸς μικροῦ χρονικοῦ διαστήματος ὁ φαινομενικῶς πλεονάζων ἔμψυχος πλοῦτος τῆς Πατρίδος νʼ ἀπορροφηθή. Νὰ θεωρηθῆ ἐθνικὸν ἔγκλημα εἶς καὶ μόνον νέος νὰ περιφέρηται ἄνεργος, χαρτοπαίζων, ἀσχημονῶν, τακτικὸς θαμὼν θεάτρων καὶ κινηματογράφων καὶ εὔκολος λεία τοῦ Ἀντιχρίστου. Σύνθημα ὅλου τοῦ ἔθνους: Οὐδεὶς νέος ἄνεργος.
  Ἄλλως, ἐὰν οἱ κυβερνῶντες τὸν τόπον τοῦτον ἀδιαφορήσουν νὰ λύσουν τὸ πρόβλημα τοῦτο, δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ εἴμεθα προφῆται διὰ νὰ προΐδωμεν ὁποῖον θὰ εἶνε τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος. Ὁ σάραξ τῆς ἀνεργίας θὰ εἰργάζηται συνεχῶς, θὰ καταφάγη τὴν ζωτικότητα τοῦ ἔθνους. Ἕκαστος ἄνεργος νέος, ποὺ βλέπει ὅτι τὸ κράτος δὲν φροντίζει, ἵνα διανοίξη διεξόδους ἐργασίας διʼ ὅλα τὰ τέκνα του, θὰ πικραίνηται καθημερινῶς, θʼ ἀγανακτῆ, θὰ θησαυρίζη ὀργὴν καὶ οὕτω θὰ γίνη δυναμῖτης, ἵνα ἐν καιρῶ ἀνατινάξη τὸ κοινωνικὸν καὶ ἐθνικὸν εἰσόδημα. Τὸ ποσοστὸν τῶν δυσαρεστημένων πολιτῶν διαρκῶς θʼ αὐξάνη, ἡ δυστυχία θὰ πολλαπλασιάζεται καὶ μίαν ἡμέραν ὁ περιφρονημένος αὐτὸς λαὸς μὲ τοὺς ἰσχυροὺς βραχίονάς του ὡς ἄλλος Σαμψὼν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης θὰ σείση τοὺς κοινωνικοὺς στύλους καὶ θὰ κραυγάση˙ «Ἀποθανέτω ἡ ψυχή μου μετὰ τῶν ἀλλοφύλων». Μὲ τὴν διαφορὰν ὅτι οἱ ἀλλόφυλοι εἰς τὴν προκειμένην περίπτωσιν δὲν θὰ εἶνε οἱ ξένοι, ἀλλʼ οἱ ἡμέτεροι, οἱ ὁποῖοι χειρότερον ἀλλοφύλων συμπεριεφέρθησαν πρὸς τὰ τέκνα τῆς Ἑλλάδος, ποὺ δὲν ἐζήτησαν τίποτε ἄλλο παρὰ τιμίαν ἐργασίαν. Διὰ νὰ μὴ φθάση ἡ τραγικὴ αὐτὴ στιγμὴ ποιούμεθα ἔκκλησιν πρὸς ὅλους τοὺς βουλευτὰς τῆς νέας Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων καὶ λέγομεν: Ἀξιότιμοι κύριοι βουλευταί! Σκεφθῆτε καὶ λύσατε τὸ πρόβλημα τοῦτο. Ἡ Ἑλλὰς καὶ μόνον διὰ τὴν λύσιν τοῦ προβλήματος τούτου θὰ σᾶς ἀνακηρύξη μεγάλους εὐεργέτας».

Ἐθνικὰ προβλήματα

Τὸ ἔθνος, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, τὸ ἔθνος μας εἰς πάντα ξένον, ὅστις τὴν περίοδον αὐτὴν ἐπισκέπτεται τὴν χώραν μας καὶ χάριν ἀναψυχῆς παραμένει διʼ ὀλίγας ἡμέρας, ὡς ἕνα ἔθνος ποὺ κατοικεῖται ἀπὸ τοὺς πλέον εὐτυχεῖς καὶ μακαρίους ἀνθρώπους τοῦ κόσμου. Ἡ πρωτεύουσά μας, ποὺ θεωρεῖται ἡ βιτρίνα τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὰ πολυάριθμα κοσμικὰ κέντρα γελᾶ, τραγουδεῖ, χορεύει, συναγωνίζεται εἰς πολυτέλειαν, εἰς χλιδήν, εἰς ἀνέσεις καὶ διασκεδάσεις τὰς μεγαλυτέρας μεγαλουπόλεις τῆς ὑφηλίου. Αἱ εἰδικαὶ στήλαι τῶν ἐφημερίδων εἶνε πλήρεις περιγραφῶν διὰ τὰς καθημερινὰς κοσμικὰς συγκεντρώσεις τῶν ἀνωτέρων τῆς κοινωνίας τάξεων. Ἰδιωτικὰ αὐτοκίνητα πολυτελείας, ὑπερπολυτελείας διασχίζουν τὰς κεντρικὰς ὁδούς. Ἐκδρομαὶ μὲ ὅλα τὰ σύγχρονα μέσα τῆς συγκοινωνίας διοργανοῦνται ὑπὸ περιηγητικῶν Λεσχῶν καὶ διαφόρων συλλόγων. Παλαιαὶ οἰκείαι κατεδαφίζονται. Νέαι πολυόροφοι οἰκοδομαί, τετράγωνα ὁλόκληρα ὑψώνονται πρὸς τὸν γαλανόν μας οὐρανόν. Λαμπραὶ λεωφόροι διανοίγονται διὰ τὴν ἄνετον κίνησιν τῶν διασκεδαζόντων. Ἡ ἀγορὰ πλήρης. Τὰ καταστήματα κατάφορτα ἀπʼ ὅλα τὰ εἴδη. Τὶ εὐτυχὴς τόπος ἡ Ἑλλάς! Ὅ,τι θέλεις εὑρίσκεις καὶ μάλιστα εἰς εὐθηνὰς τιμάς, ἀρκεῖ νὰ ἔχης εἰς τὰ θυλάκιά σου ξένον συνάλλαγμα. Οὕτως ἡ Ἑλλὰς ἔγινε μαγνήτης ποὺ ἐλκύει τοὺς ξένους, ὄχι μόνον διὰ τὰ ἀρχαιολογικά της μνημεῖα, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν ἀφθονίαν τῶν ἀγαθῶν καὶ τὴν εὐθηνὴν ζωήν. Διὰ τοὺς ξένους εἶνε ὁ εὐθηνότερος τρόπος.

Εὐτυχὴς ἡ Ἑλλάς! Ἀλλʼ ὄπισθεν τῆς φαινομενικῆς ἐξωτερικῆς αὐτῆς εὐτυχίας πόση δυστυχία! Τὸ ἔθνος μας ὁμοιάζει μὲ δένδρον ποὺ μὲ τὸ πλούσιον φύλλωμα του δημιουργεῖ ἐκ πρώτης ὄψεως τὴν ἐντύπωσιν ἑνὸς εὐρώστου καὶ στερεοῦ δένδρου ποὺ εἰμπορεῖ νὰ ζήση μακρὰν ζωὴν καὶ ἀκόμη νʼ ἀνθέξη εἰς θύελλας καὶ καταιγίδας, πλὴν ὅμως ἡ ἐντύπωσις αὕτη εἶνε σφόδρα ἀπατηλή. Διότι τὸ δένδρον κλείει ἐντός του τὴν φθοράν, τὸν θάνατον. Σκώληξ τις εἰσῆλθε καὶ κατατρώγει τὸ ἐσωτερικὸν καί, ἐὰν ὁ σκώληξ αὐτὸς παραμείνη ἀνενόχλητος, τὸ δένδρον θὰ ξηρανθῆ καὶ θὰ καταπέση παρʼ ὅλην τὴν ἐξωτερικὴν ἐπιμέλειαν τοῦ γεωργοῦ. Ἄς τὸ ποτίζη, ἄς τὸ λιπαίνη, ἄς τὸ κλαδεύη. Τὶ τὸ ὄφελος; Ὁ κίνδυνος εἶνε ἐντὸς τῆς καρδίας τοῦ δένδρου. Ὁ σκώληξ ἐργάζεται. Δὲν θὰ παρέλθη πολὺς καιρὸς καὶ θὰ έμφανισθοῦν τὰ πρώτα συμπτώματα τῆς φθοροποιοῦ δυνάμεως. Τὰ φύλλα θʼ ἀρχίζουν νὰ κιτρινίζουν… Κἄτι παρόμοιον συμβαίνει καὶ μὲ τὸ ἔθνος μας. Ἡ Ἑλλάς, τὸ αἰωνόβιον τοῦτο δένδρον, ποὺ ἤνθεξεν εἰς τόσας θυέλλας καταιγίδας, εἰς τόσους πολέμους καὶ ἐπιδρομὰς βαρβάρων καὶ προεκάλεσε τὸν παγκόσμιον θαυμασμὸν διὰ τὴν δύναμιν τῆς ἀντιστάσεώς της, κινδυνεύει σήμερον. Κινδυνεύει ἐξωτερικῶς, ἀλλὰ περισσότερον κινδυνεύει ἐσωτερικῶς. Κινδυνεύει ἀπὸ Read more »

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»

www.xrspitha.gr

1.  Ἡ ἀναγκαιότης τοῦ ἠθικοῦ νόμου

2. ΜΗΝ ΞΕΠΟΥΛΑΤΕ ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ ΜΑΣ!

3.  π. Αὐγουστῖνος: Ὅταν πλησιάζῃ ὁ ἀντίχριστος, τὸ κακὸ θὰ βραβεύεται μὲ Νόμπελ

4.  ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ Θαυμαστὴ ἡ πορεία τῆς μακρᾶς ζωῆς του (Α´ ΜΕΡΟΣ)

5. ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ

6.  Εἶνε τὰ τσιπάκια RFID εὐλογία Θεοῦ;
7.  «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (cd 81ο – 85ο)
8.  Ἡ ἀνάβασις πρὸς τὴν κορυφὴ – Ἡ ζωὴ καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ π. Igor Rozin (γ΄)
9.  †Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης – Μία ἁγιοπατερικὴ προσωπικότητα τοῦ Ἁγίου Ὅρους
10.  Θανατηφόρο πλῆγμα γιὰ τὴν Φλώρινα
11. Ἐκδήλωσι πρὸς τιμὴν τοῦ ὁσίου Φιλοθέου Ζερβάκου
12.  Ναί, ἔχει καταδικασθῆ συνοδικῶς ὁ παπισμὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι μία φορὰ
13. – ΤΟ ΧΡΕΟΣ
14. – ΕΙΔΗΣΕΙΣ

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Οκτώβριο 1952, φ.135
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Η ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ

«(Πόλις) ἀκάθαρτος ἡ ὀνομαστὴ καὶ πολλὴ ἐν ταῖς ἀνομίαις» (Ἰεζεκ. 52, 5)

Σημεῖα τῶν καιρῶν

Τὸ παρελθόν, αγαπητοί μας ἀναγνῶσται, τὸ ἐγγὺς παρελθὸν μᾶς ὑπενθύμισαν αἱ ἐθνικαὶ ἑορταὶ τοῦ τελευταίου δεκαημέρου τοῦ Ὀκτωβρίου. Τὸ ΟΧΙ, τὸ νεώτερον «μολὼν λαβέ» τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 καὶ τῆς 26ης Ὀκτωβρίου 1912.

26 Ὀκτωβρίου 1912. Ἡμέρα ἱστορική, ἀλησμόνητος. Μία εἴδησις μετέδωκε ρίγη συγκινήσεως εἰς τὸν Ἑλληνισμόν. Αἱ καμπάνες ὅλων τῶν ἱερῶν ναῶν ἐκρούοντο χαρμοσύνως. Τὰ μάτια τῶν Ἑλλήνων ἐβούρκωνον ἀπὸ δάκρυα, δάκρυα χαρᾶς καὶ ἱερᾶς συγκινήσεως. Ἐκ βάθους τῶν καρδιῶν ἐξήρχετο ὁλόθερμος πρὸς τὸν Θεὸν εὐχαριστία διὰ τὸ γεγονός. Ποῖον τὸ γεγονός; Θαῦμα. Ἀνάστασις νεκροῦ. Ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ πρωτεῦουσα τῆς Μακεδονίας, ἡ ὡραία νύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ, ἡ πόλις ἡ ὀνομαστὴ ὕστερα ἀπὸ 472 ὁλόκληρα ἔτη σκλαβιᾶς ἠλευθερώνετο ἀπὸ τὸν Τουρκικὸν ζυγόν. Ἡ ἡμισέληνος ἔπιπτεν. Ὁ Σταυρὸς ὑψώνετο. Ἡ γαλανόλευκος ἐκυμάτιζεν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Λευκοῦ Πύργου. Οἱ στρατιῶται τῆς μικρᾶς ἀλλὰ ἡνωμένης τότε Πατρίδος εἰσήρχοντο εἰς τὴν πόλιν. Εἰσήρχοντο οἱ στρατιῶται τῆς Ι Μεραρχίας ὑπὸ τὸν θρυλικὸν Καλλάρην. Εἰσήρχοντο τὴν ἠμέραν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Καὶ ἡ σύμπτωσις αὐτὴ δὲν ἐθεωρήθη τυχαῖα. Δὲν ὑπάρχει τυχαῖον, οὔτε ἐν τῆ φύσει, οὔτε ἐν τῆ ἱστορία τῶν ἀτόμων καὶ τῶν λαῶν. Ὁ μελετῶν προσεκτικῶς τὴν ἱστορίαν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων τῶν Βαλκανικῶν πολέμων πείθεται, ὅτι ἧτο θέλημα τοῦ Παντοδυνάμου νὰ δοθῆ εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ περιμάχητος πόλις. Ὀλίγων ὡρῶν καθυστέρησις θὰ ἤρκει, ἴνα ἡ πόλις περιέλθη εἰς ἄλλων τὰς χεῖρας. Πόσον τὴν ἐπόθουν καὶ τὴν ποθοῦν… Ἀλλὰ προέλαβον οἱ Ἕλληνες σταυραετοί. Ὁ Κύριος ὁ ταπεινῶν καὶ ὀ ὑψῶν, ὁ ἐν ριπῆ ὀφθαλμοῦ διαλύων αὐτοκρατορίας, ὁ ἀνιστῶν ἐκ τοῦ τάφου δουλείας λαοὺς ὑποδούλους, ὁ ὀρίζων, κατὰ τὸν Παῦλον τὸν Ἀπόστολον «τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν» ὁ Κύριος διὰ τῶν γεγονότων ἐκείνων ἐλάλησε καὶ εἴπεν: ἡ Θεσσαλονίκη εἰς τὴν Ἑλλάδα.

Εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ Θεσσαλονίκη. Καὶ ἧτο τοῦτο δίκαιον. Τὰ πολυάριθμα μνημεῖα τῆς πόλεως, οἱ Βυζαντινοὶ ναοί, οἱ σταυροί, τὰ μνήματα, αἱ ἐπιγραφαί, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, ὅλα φωνάζουν Ἑλλάδα.

Εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ Θεσσαλονίκη. Δωρεά, εὐεργεσία Θεοῦ. Ἀλλὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα˙ ἡ Ἑλλὰς ἐφάνη ἀξία τῆς δωρεᾶς αὐτῆς; Ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Ἑλλάδος ἡ Θεσσαλονίκη εὖρεν ὅ,τι ἐζήτει ἐπὶ αἰῶνας, ἀνεπαύθη τὸ πνεῦμα της, ἐπραγματοποιήθησαν ὅλαι αἱ ἐλπίδες καὶ τὰ ὄνειρά της; Τὸ Κράτος θὰ μᾶς ἀπαντήση ναί! Καὶ πρὸς ἀπόδειξιν θὰ μᾶς παρουσιάση δύο φωτογραφίας. Ἡ μία εἶνε ἡ φωτογραφία τῆς πόλεως πρὸ τοῦ 1912, ὁποία ἧτο ἐπὶ Τουρκοκρατίας καὶ ἡ ἄλλη εἶνε ὅπως ἐμφανίζεται σήμερον. Ὁποία τεραστία διαφορά. Τῶ 1912 ἧτο μία ἀθλία πόλις τῆς Ἀνατολῆς. Σὲ ἔπνιγεν ἡ δυσοσμία. Τὰ πάντα ἀκάθαρτα. Ἐνῶ τώρα μία ὡραία πόλις προβάλλει ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σας. Ἡ πυρκαϊὰ τοῦ 1917 ἐκαθάρισε τὸ κεντρικὸν τμῆμα τῆς πόλεως. Ἐπὶ τῶν ἐρειπίων νέοι δρόμοι, νέαι πλατεῖαι, νέα κτίρια, πολυόροφα μέγαρα ἀνηγέρθησαν. Νέα μορφὴ ἐδόθη εἰς τὴν πόλιν. Ἔγινεν ἀγνώριστος. Ἀπὸ ἀπόψεως κτιρίων εἶνε μία ἀπὸ τὰς ὡραιοτέρας πόλεις τῆς Νοτιο-Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Σπουδαιότατος λιμὴν τῶν Βαλκανίων ἐλκύει ζηλότυπα τὰ βλέμματα τῶν ἐθνῶν. Ἐνθυμεῖσθε τὸν Χίτλερ; Τὴν ἔβλεπεν εἰς τὸ ὄνειρόν του. Διὰ νὰ τὴν κάμη ἰδικήν του ἐμηχανεύετο νὰ ἑνώση Θεσσαλονίκην καὶ Ἀμβοῦργον μὲ… ὑδάτινην ὁδόν, διαρρυθμίζων καταλλήλως τὰ ὕδατα τῶν ποταμῶν.

Ὡραία πόλις ἡ Θεσσαλονίκη. Ὡραία ἀπὸ ἀπὸψεως κτιρίων. Σύμφωνοι. Ἀλλὰ πρέπει νʼ ἀρκεσθῶμεν εἰς τὴν ὡραιότητα αὐτήν; Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος ἀπαντᾶ. Δίδει τὸ μέτρον τῆς πραγματικῆς ὡραιότητος. Μία πόλις – κηρύττει – εἶνε ὡραία ὄχι ἀπὸ τὰς πλατείας καὶ τὰς ὁδούς, ὄχι ἀπὸ τοὺς κήπους καὶ τὰς δεξαμενάς, ὄχι ἀπὸ τὰ μέγαρα καὶ τʼ ἀνάκτορα ὄχι ἀπὸ τὸ ἄψυχον, ἀλλὰ τὸ ἔμψυχον περιεχόμενον αὐτῆς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κατοικοῦν. Ὑπάρχουν εἰς τὴν πόλιν εὐγενεῖς ψυχαί; Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πρὸς τὰ ἄνω βλέποντες, τὸν Θεὸν ποθοῦντες, τὴν ἀλήθειαν λαλοῦντες, τὴν ἀρετὴν ἀσκοῦντες; Τότε ἡ πόλις εἶνε ὡραία ἐν ὀφθαλμοῖς ἀγγέλων. Εἰνε Read more »

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΝΟΘΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΦΡΙΚΤΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΚΡΟΥΣΜΑΤΑ ΦΑΥΛΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

Επίλογος «Χριστιανικής Σπίθας» Απριλιος 1958, αρ. φυλ. 204
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«…Ἡμεῖς οὐδὲν προσωπικὸν πάθος τρέφομεν κατʼ οὐδενός. Τὸ συμφέρον μας ἧτο καὶ εἶνε νὰ σιωπήσωμεν, ἀλλὰ τὸ καθῆκον εἶνε νὰ εἴπωμεν καὶ νὰ γράψωμεν μετὰ παρρησίας τὴν γνώμην μας. Διότι ἐκ μελέτης καὶ πείρας δύο δεκαετηρίδων καὶ πλέον ἐργασίας ἐν τῆ Ἐκκλησία ἔχομεν πεισθῆ ὅτι ὁ ἐκ νοθεύσεως τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας κίνδυνος εἶνε ἀσυγκρίτως μεγαλύτερος ἤ ὁ ἐκ τινων κρουσμάτων φαυλότητος καὶ ἀνηθικότητος κληρικῶν κίνδυνος. Γνωρίζουν οἱ παλαιότεροι ἀναγνῶσται καὶ ἀκροαταί μας, ὅτι καὶ εἰς ὁμιλίας καὶ εἰς ἄρθρα δημοσιευθέντα εἰς τὴν «Σπίθαν» καὶ τοὺς «Τρεῖς Ἱεράρχας» καὶ εἰς ἄλλας ἐκδόσεις, ὡς εἶνε τὸ βιβλίον μας «Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία», ἠλέγξαμεν σφοδρῶς ἀνωτάτους ἀξιωματούχους τῆς Ἐκκλησίας διʼ ἠθικὰς ἀταξίας ἀποδεδειγμένας καὶ διὰ τὸν ἔλεγχον μας ἐκεῖνον ὑπέστημεν εἴκοσι περίπου μεταθέσεις καὶ ἐσύρθημεν εἰς πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια, εἰς τὰ ὁποῖα οὐδεὶς ἐκ τῶν κοπτομένων σήμερον ὑπὲρ τῆς ἐκκαθαρίσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῶν ἀναξίων ἠθικῶς κληρικῶν συμπαρεγένετό μοι ὡς μάρτυς ὑπερασπίσεως. Τώρα ὁ ὑπὲρ τῆς φυλάξεως τῆς Ἱερᾶς παρακαταθήκης τῆς ὀρθῆς πίστεως ἀγὼν κατὰ τῶν ἔσωθεν καὶ ἔξωθεν ἐπιβουλῶν μας ἐλκύει περισσότερον. Καὶ ὅπως ἄλλοτε πρὸ 15ετίας ἐκ τῶν στηλῶν φίλου περιοδικοῦ τῶν Ἀθηνῶν ἐρρίψαμεν τὸ σύνθημα: Ἐκκαθαρίσατε τὴν Ἐκκλησίαν ἐκ τῶν ἀναξίων κληρικῶν, οὕτω καὶ τώρα, καὶ ἀκόμη σφοδρότερον ρίπτομεν τὸ σύνθημα: Ἐκκαθαρίσατε τὴν Ἐκκλησίαν ἡμῶν ἐκ τῆς νοθείας τῆς ἱερᾶς αὐτῆς παραδόσεως, καὶ, θεωροῦντες τὸν ἀγῶνα τοῦτον ὑπέρτερον ὅλων τῶν ἐν τῆ Ἐκκλησία ἀγώνων, μετὰ τοῦ μακαρίου Παύλου καὶ τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ διδασκάλων τῆς Ὀρθοδοξίας κηρύττομεν καὶ ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, εἰς οὔς τὰ μέλη τῶν αἰώνων κατήντησαν: «Ἐὰν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ ἐυαγγελίζηται ὑμῖν παρʼ ὅ εὐαγγελισάμεθα ὑμῖν ΑΝΑΘΕΜΑ ΕΣΤΩ» (Γαλ. 1, 8).

Απόσπασμα «Χριστιανικής Σπίθας» Απρίλιος 1958, αρ. φυλ. 204
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Η «Σπίθα» εκδόθηκε για να αντιμετωπίση ενα βλάσφημο βιβλίο

Η ΜΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ

Ζητήματα πίστεως

«—-Ἐκ τοῦ ὅλου περιεχομένου τοῦ βιβλίου εἰς τὸ παρὸν φύλλον διʼ ἔλλειψιν χώρου θὰ ἐξετάσωμεν μόνον τὸ μέρος ἐκεῖνο τοῦ βιβλίου, ποῦ ὁμιλεῖ περὶ τοῦ προοιμίου τοῦ θείου μυστηρίου τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως τοῦ Σωτῆρος, περὶ τῆς μνηστείας δηλ. τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας μετὰ τοῦ δικαίου Ἰωσήφ. Διὰ νὰ σχηματίσουν δὲ οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναγνῶσται ἀληθινὴν κρίσιν περὶ τῆς ἀξίας τοῦ βιβλίου, ἐὰν καὶ κατὰ πόσον συμβιβάζηται μὲ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, πρὶν ἤ ἀνοίξωμεν τὸ βιβλίον καὶ ἴδωμεν τὰ ἐν αὐτῶ γεγραμμένα, θὰ ἴδωμεν ὁποία ἐπʼ αὐτοῦ τοῦ θέματος εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος διδασκαλία, ἵνα ταύτην ἔχοντες ὡς κριτήριον κρίνουν τοῦ βιβλίου τὴν ἀξίαν ἤ ἀπαξίαν ἐξ ἐπόψεως τοῦ Ὀρθοδόξου.

* * *

Κατὰ τὰ ἐπίσημα βιβλία τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ἡ Μαρία, ἡ σεπτὴ Μήτηρ τοῦ Κυρίου, ἧς τὴν καρδίαν ρομφαία δίστομος ἔπληξε κατὰ τὰ Πάθη τοῦ Υἱοῦ Της, ἡπῆρξε τὸ ἀκηλίδωτον κάτοπτρον, ὁ καθαρώτατος ναός, ἡ κιβωτὸς ἡ ἁγία, ἡ ἄσπιλος, ἡ ἀμόλυντος, ἡ ἄφθορος, ἡ ἄχραντος, ἡ ἀγνή, ἡ πανάμωμος, κατὰ τὸν προφήτην Ἡσαΐαν Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ, ἡ μόνη δηλαδή, ἡ μοναδικὴ Παρθένος, ἡ ἐνσαρκώνουσα τὸ ἰδεῶδες τῆς παρθενίας, ἡ πρὸ τοῦ τόκου, ἠ ἐν τῶ τόκω καὶ μετὰ τόκον Παρθένος, ἥν ἐκ τοῦ προπατορικοῦ ρύπου ἐκαθάρισεν, ἐλάμπρυνε καὶ ἐξωράισεν ἔτι μᾶλλον ἡ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ φωνή˙ «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ, καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» (Λουκ. 1, 35).

Μέσα εἰς τὸ φωτεινὸν αὐτὸ πλαίσιον τῆς ἀσπίλου παρθενικῆς ζωῆς τῆς Θεοτόκου ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοποθετεῖ καὶ τὴν μνηστείαν αὐτῆς μετὰ τοῦ δικαίου Ἰωσήφ, ἥν ἑορτάζει τὴν πρώτην Κυριακὴν μετὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων.

Κατὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡ μνηστεία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου δὲν ὁμοιάζει ποσῶς μὲ τὰς μνηστείας τὰς κοσμικάς, οὔτε ὡς πρὸς τὰς ἀφορμὰς καὶ τὰς αἰτίας, ποὺ κινοῦν δύο νεαράς ὑπάρξεις διὰ νὰ πλησιάσουν καὶ νὰ γνωρίσουν ἀλλήλας κατὰ τὴν περίοδον τῆς μνηστείας, οὔτε ὡς πρὸς τὸν σκοπὸν, πρὸς τὸν ὁποῖον τείνουν αἱ γνωριμίαι αὖται. Διότι τὶ εἶνε ἐκεῖνο, ὅπερ κινεῖ τοὺς νέους καὶ τὰς νέας εἰς μνηστείαν; Ὁ ἔρως, ὁ σαρκικὸς ἔρως, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐκτίμησιν τοῦ κάλλους τοῦ σώματος καὶ ψυχικοῦ ὡς τοιαῦτα ὑποκειμενικῶς βλέπουν οἱ ἐρῶντες. Καὶ ὁ σκοπός; Ὁ γάμος, ἡ κατὰ θεῖον Νόμον εἰς σάρκα μίαν ἕνωσις ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἐπὶ σκοπῶ παιδοποιΐας. Ἀλλʼ αἱ φυσικαὶ αὖται ἐπιθυμίαι, τὰ κοινὰ στοιχεῖα ποὺ παρατηροῦνται εἰς τὰς σχέσεις τῶν δύο φύλων, έρωτῶμεν˙ δύνανται ταῦτα νʼ ἀποδοθοῦν κατά τινα τρόπον καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν τῆς μνηστείας τῆς ἀειπαρθένου Κόρης τῆς Ναζαρέτ μετὰ τοῦ δικαίου Ἰωσήφ; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Κατὰ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδοξίας οὐδὲν κοσμικὸν ἐλατήριον ὤθησε τὸν δίκαιον Ἰωσήφ, ἵνα μνηστευθῆ τὴν Ἀειπάρθενον. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὅστις ἐκφράζει διαυγέστερον καὶ αὐθεντικώτερον παντὸς ἄλλου τὴν δογματικὴν διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, λέγει ὅτι μόνον διὰ λόγους προστασίας καὶ φυλάξεως τοῦ παρθενικοῦ τούτου θησαυροῦ ἐκλήθη ὁ δίκαιος Ἰωσὴφ διὰ νὰ γίνη μνήστωρ. Ἰδοὺ ἐπὶ λέξει ἡ σχετικὴ περικοπή˙ «Ἐπειδὴ δὲ ἐπετήρει τὰς παρθένους ὁ τῆς ἡμῶν σωτηρίας ἐχθρός, διὰ τὴν Ἡσαΐου πρόρρησιν˙ Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, φήσαντος, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ˙ ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον, Μεθʼ ἡμῶν ὁ Θεός˙ ὡς ἄν δελεάση τὸν ἐν σοφία ἀεὶ ἁμβρυνόμενον, ὁ δρασσόμενος τοὺς σοφοὺς ἐν τῆ πανουργία αὐτῶν, πρὸς μνηστείαν ἡ νεᾶνις τῶ Ἰωσὴφ ὑπὸ τῶν ἱερέων ἐκδίδοται ὁ καινὸς τόμος, τῶ γράμματα εἰδότι˙ ἡ δὲ μνηστεία, φυλακή τε τῆς Παρθένου ὑπῆρχε, καὶ τοῦ τὰς παρθένους ἐπιτηροῦντος ἀποβουκόλημα» (Ε. Π. Migne Τόμ. 94 σελ. 1160). Αὐτὸ δὲ τὸ φρόνημα ὡς πρὸς τὰ ἐλατήρια καὶ τὸν σκοπὸν τῆς μνηστείας τῆς Παρθένου βλέπομεν εἰς τοὺς ὡραίους ἰαμβικοὺς στίχους, τοὺς ὁποίους τὸ Μηναῖον τῆς Ἐκκλησίας προτάσσει τοῦ ἱστορικοῦ τῆς ἑορτῆς τοῦ Μνήστορος.

«Τιμῶ Ἰωσὴφ, Μνήστορα τῆς Παρθένου, Ὡς ἐκλεγέντα φύλακα ταύτης μόνον…».

Εἰς Ὠδὴν δὲ πρὸς τιμὴν τοῦ δικαίου Ἰωσὴφ συμπεριληφθεῖσαν καὶ ἐν τῶ Μηναίω τονίζεται ὅτι ὁ δίκαιος ἔλαβε τὴν Παρθένον κατόπιν θεϊκῆς προτροπῆς. «Ἔχων λογισμὸν ταῖς θεϊκαῖς ὑπείκοντα προστάξεσι, καὶ καθαρὸς ὅλος γενόμενος, τὴν μόνην ἐν γυναιξί, καθαρὰν καὶ ἄμωμον, μάκαρ Ἰωσὴφ σὺ ἐμνηστεύσω, τηρῶν Παρθένον ἀγνήν, πρὸς ὑποδοχὴν τοῦ Ποιήσαντος». Ὁ δὲ νεώτερος ἐκκλησιαστικὸς συγγραφεὺς Κ. Καλλίνικος, ὅστις λόγω τῆς μακρᾶς του παραμονῆς εἰς τὴν Δύσιν δὲν δύναται νὰ κατηγορηθῆ διʼ ἄκραν συντηρητικότητα καὶ «παλαιολιθικὰς ἀντιλήψεις», ὡς μᾶς κατηγορεῖ φιλομασονικὴ ἐφημερὶς τῶν Ἀθηνῶν, εἰς μίαν ἀνθοδέσμην ποιημάτων του ἀφιερωμένων εἰς τὴν Θεοτόκον ἔχει ποίημα ὑπὸ τὸν τίτλον «Μνηστεία». Εἰς αὐτὸ ὑποστηρίζεται ἐν ποιητικῆ γλώσση τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρώτων αἰώνων περὶ τοῦ εἴδους τῆς μνηστείας τῆς Θεοτόκου. Περιέλαβε μάλιστα ὁ Καλλίνικος εἰς τὸ ποίημα τοῦτο καὶ ὡραίαν τινα παράδοσιν, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ἰωσὴφ «ἔχων λογισμὸν», διστάζων νὰ γίνη μνήστωρ τῆς Κόρης ἐπείσθη τελικῶς, ὅταν μία ἐκ τῶν πολλῶν ράβδων, ποὺ ἐκράτουν τίμιοι πρεσβῦται, ἡ ἰδική του ράβδος, ἧτο ἐκείνη, ἡ ὁποία ἤνθισε ἄνθος ἐξαίσιον. Οὕτως ἐκ τοῦ ἑνὸς Ναοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκετο μέχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης, εἰς ἕτερον Ναὸν μεταβαίνει, εἰς ναὸν καθαρὸν ὡς ἧτο ἡ οἰκεία τοῦ δικαίου Ἰωσήφ, ὅστις τοιοῦτον ἀναλαβὼν ἔργον, τὴν φύλαξιν καὶ προστασίαν τῆς Παρθένου, οὐδεμίαν ἔννοιαν ἧτο δυνατὸν νὰ συλλάβη ἐν τῆ διανοία αὐτοῦ. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ εἰρημένος συγγραφεὺς εἰς τὴν τελευταίαν στροφὴν λέγει ὅτι, μόλις ὁ Ἰωσὴφ ὡδήγησε τὴν Παρθένον εἰς τὴν οἰκίαν, δὲν ἐκάθισεν μετʼ αὐτῆς, ἵνα ἀρχίση ἐρωτικήν τινα γλυκεῖαν καὶ ἀτελεύτητον συνομιλίαν, ὡς συμβαίνει εἰς κοσμικὰς μνηστείας, ἀλλʼ ἀμέσως ἐπορεύθη εἰς τὴν ἐργασίαν αὐτοῦ (Ἴδε Κ. Καλλινίκου «ἡ Θεοτοκειὰς» Ἀλεξάνδρεια 1935 σελ. 13). Ἀλλʼ ἀκόμη σπουδαιότερα καὶ μεγαλοπρεπέστερα εἶνε τὰ ὅσα περὶ τῆς μνηστείας λέγει ὁ ἐσχάτως εἰς ἅγιον ἀνακηρυχθεὶς ὅσιος Νικόδημος Ἁγιορείτης εἰς τὸ περίφημον Ἑορτοδρόμιόν του, εἰς τὰς θεομητορικὰς ἑορτὰς τῆς Ὑπαπαντῆς καὶ Εὐαγγελισμοῦ, καὶ οἱ ἐμπνευσμένοι ἱεροκήρυκες κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Τουρκοκρατίας Ἠλίας Μηνιάτης καὶ Νικηφόρος Θεοτόκης εἰς τὰς σχετικὰς ὁμιλίας των καὶ ἐρμηνείας τῶν κειμένων τῶν Ἁγίων Γραφῶν. Ταῦτα ἐκ τῶν ἱερῶν βιβλίων τῆς Ἐκκλησίας γνωρίζει περὶ τῆς μνηστείας τῆς Θεοτόκου ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας. Διὰ τοῦτο εἰς μέγα ὕψος αἴρει τὴν Παρθένον, βλέπει αὐτὴν πλατυτέραν τῶν οὐρανῶν, τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφεὶμ καὶ ἐκ τῆς διανοίας του ἀποκλείει πάντα λογισμόν, ὅστις θὰ ἠδύνατο νὰ ταπεινώση καθʼ οἱονδήποτε τρόπον ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν του τὴν Ἀειπάρθενον….

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Μάρτιο 1958, φ.203
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

Ε Λ Λ Α Σ

ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ

«Διὰ πίστεως… ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμω, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλλοτρίων» (Ἑβρ. 11, 34)

Ἐπὶ τῆ ἐθνικὴ ἑορτῆ

… Αἱ ἡμέραι, οἱ μῆνες, τὰ ἔτη, οἱ αἰῶνες, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, φεύγουν μὲ ταχύτητα ἀστραπῆς, φεύγουν ἀνεπιστρεπτί, ὡς τὰ ὁρμητικὰ ρεύματα τῶν ποταμῶν, ποὺ δὲν ἐπιστρέφουν πλέον πρὸς τὰς πηγάς των. Τὶ δʼ ἐν χρόνω πράττουν οἱ ἄνθρωποι ἐπὶ τῆς γῆς; Ἕνας Ὅμηρος διὰ τὸ πλεῖστον ἐξ αὐτῶν θὰ ἔλεγεν ὅτι ἡ γῆ ἀναστενάζει διὰ τὸ ἄχρηστον βάρος των. Οἱ ἄνθρωποι «ἄχθη ἀρούρης». Μικρά, ἀσήμαντα, μηδαμινὰ τὰ ἔργα των. Οἱ πλεῖστοι ζοῦν μὲ τὸ πρόγραμμα μιᾶς ὑλιστικῆς ἀπολαυστικῆς ζωῆς τῶν αἰσθήσεων, μὲ τὸ γνωστὸν Ἐπικούρειον πρόγραμμα «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν». Ἀλλʼ εὐλογητὸς ὁ Θεός! Κατὰ τὴν διαρροὴν τοῦ χρόνου συμβαίνουν καὶ ἐξαιρετικὰ τινα, σπάνια γεγονότα, ποὺ ταράσσουν τὸ τέλμα τῆς ὑλιστικῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, ἐξεγείρουν τὰ πνεύματα ἐκ τοῦ ληθάργου, κεντρίζουν συνειδήσεις, ἐπηρεάζουν τὴν ζωὴν τῶν ἀτόμων, τῶν λαῶν καὶ τῶν ἐθνῶν, γεγονότα, ποὺ θεωροῦνται ὡς ὁρόσημα καὶ ὡς ἀφετηρίαι διʼ ἔναρξιν νέου τρόπου ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Διʼ ἡμᾶς τοὺς νεωτέρους Ἕλληνας γεγονὸς ἐξαιρετικῆς σημασίας διὰ τὴν ζωὴν τοῦ ἔθνους εἶνε ἡ ἐπανάστασις τοῦ 1821, τῆς ὁποίας ἡ ἐπέτειος ὡρίσθη ἵνα συνεορτάζεται μὲ τὴν μεγάλην θρησκευτικὴν ἑορτήν, τὴν ἑορτὴν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ὅτε εἰς τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας ψάλλεται «Εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην˙ αἰνεῖτε οὐρανοὶ Θεοῦ τὴν δόξαν». Κατὰ τὴν σεπτὴν ταύτην ἡμέραν καὶ τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων εὐαγγελίζεται τὸ μήνυμα τῆς πολιτικῆς του ἐλευθερίας.

Ἡ ἐπανάστασις τοῦ 1821 ὄχι μόνον ὑπὸ Ἑλλήνων ἱστορικῶν, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ ξένων συγγραφέων ἐχαρακτηρίσθη ὡς τὸ μέγιστον γεγονὸς τοῦ παρελθόντος αἰῶνος, τοῦ ὁποίου ἡ εὐεργετικὴ ἐπίδρασις ἧτο τόσον μεγάλη, ὥστε ἐξῆλθε τῶν ὁρίων τοῦ ἡμετέρου Ἔθνους, ἐξηπλώθη ὡς μία λάμψις, ὡς μία ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀκτινοβολία καὶ ἐφώτισε τὰ Βαλκάνια, τὴν Ἀνατολήν, τὴν Εὐρώπην, ὅλην τὴν ἀνθρωπότητα. Ἀλλʼ ἄς ἀφήσωμεν τὰς γενικὰς αὐτὰς ἐκφράσεις καὶ ἄς πλησιάσωμεν νοερῶς πρὸς τὸ γεγονὸς τοῦτο, πρὸς τὴν καιομένην βάτον, ἄς ἀκούσωμεν τὴν φωνὴν τῶν συγχρόνων μαρτύρων, ἄς ἴδωμεν τὰς μορφὰς τῶν ἡρώων καὶ πρὸ παντὸς ἄς θαυμάσωμεν τὰ κατορθώματά των, ποὺ προκάλεσαν τὸν παγκόσμιον θαυμασμόν.

* * *

Διὰ νὰ Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Ιουλίου 1957, φ.196
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

(Ύψος της Ιερωσύνης και κατάπτωση κάποιων κληρικών, που φιλούν στις μέρες μας τα χέρια και τις ποδιές των μασόνων, για να μπουν άπο τους φράχτες στην μάνδρα του ανωτέρου κλήρου και να αλώσουν την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ).

–

Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ΤΙ;

Ἐκκλησιαστικὰ θέματα

Ἡ εἰκών, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ἡ εἰκών, τὴν ὁποίαν βλέπετε εἰς τὴν σελίδα αὐτὴν τοῦ παρόντος φύλλου, εἶνε δίπτυχος, ὡς ἀποτελούμενη ἐκ δύο εἰκόνων. Ἡ μία εἰκὼν Νο 1 δεικνύει τὸ ὕψος τῆς ἱερωσύνης, ἡ δὲ ἄλλη Νο 2 φέρει ἐπικεφαλῆς ἕνα ἐρωτηματικὸν καὶ ἀφήνει τοὺς φίλους ἀναγνώστας, ἀφοῦ μελετήσουν καὶ ὅλον τὸ ἄρθρον, νὰ ἐξαγάγουν τὰς κρίσεις, τὰ συμπεράσματά των καὶ νὰ ἀπαντήσουν ποίαν ἐκ τῶν δύο εἰκόνων προτιμοῦν νὰ βλέπουν κυριαρχοῦσαν ἐν τῶ ἔθνει ἡμῶν.

Ἡ πρώτη εἰκών, ὡς θὰ ἐνθυμοῦνται οἱ παλαιότεροι ἀναγνῶσται διὰ πρώτην φορὰν ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 98)1949 φύλλον τῆς Σπίθας, εἶνε δʼ ἐμπνευσμένη ἀπὸ μίαν ὁμιλίαν τοῦ ἀποστολικοῦ ἱεροκήρυκος, τοῦ νεομάρτυρος, τοῦ μεγάλου τοῦ Ἑλληνικοῦ Γένους Διδασκάλου καὶ Εὐεργέτου, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (1714-1779). Ὁ Ἅγιος οὗτος, βλέπων ὅτι εἰς τινα μέρη ἐξ ἐπιρροῆς ἑτεροδιδασκαλιῶν τῆς Δύσεως ὑπῆρχε τάσις περιφρονήσεως καὶ ἐξευτελισμοῦ τοῦ ἱερέως ὡς παράγοντος τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς τοῦ ὑπόδουλου Ἑλληνισμοῦ, ἐστηλίτευε τὴν τάσιν ταύτην καὶ ἐκήρυττε μεγαλοφώνως, ὅτι δὲν βλέπει οὐδεμίαν ἄλλην ἐξουσίαν ἀνωτέραν ἀπὸ τὴν ἐξουσίαν ἐκείνην, τὴν ὁποίαν θεόθεν ἔχει διὰ τὴν διαποίμανσιν τῶν ψυχῶν ὁ ἱερεύς. Μὲ ἀπλᾶ λόγια, ποὺ ἐφυτεύοντο εὐθὺς ἀμέσως εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀκροατῶν του ὁ Ἅγιος ἐξύψωνε τὴν ἱερωσύνην. Ἰδοὺ μία θαυμασία περικοπὴ ὁμιλίας του: «Νὰ προσέχετε, ἀδελφοί μου, οἱ κοσμικοὶ νὰ μὴ κατηγορῆτε τοὺς παπάδες σας, νὰ μὴ τοὺς ὑβρίζετε, καὶ νὰ μὴ τοὺς παραμελῆτε, διότι βάνετε φωτιὰ καὶ καίεσθε˙ διότι οἱ παπάδες σας εἶνε ἀνώτεροι καὶ ἀπὸ ἀγγέλους καὶ ἀπὸ τοὺς βασιλεῖς. Ἐγώ, ἀδελφοί μου, ἡ γνώμη μου ἔτσι μὲ λέγει νὰ κάμω, ἐὰν ἀπαντῶ ἕνα παπᾶ καὶ ἕνα βασιλέα, μοῦ φαίνεται εὔλογον τὸν παπᾶ νὰ βάλω νὰ καθίση ὑψηλότερα ἀπὸ τὸν βασιλέα˙ καὶ ἐὰν ἀπαντήσω ἕνα παπᾶ καὶ ἕνα ἄγγελον, πρῶτα θὰ χαιρετήσω τὸν παπᾶ καὶ ἔπειτα τὸν ἄγγελον» (Ἴδε καὶ ἡμέτερον βιβλίον Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς – Βόλος 1950 σελ. 51).

Ἀλλʼ ἡ εἰκὼν Νο 1, ἡ ὁποία ἐξ ἐπόψεως ὀρθοδόξου δεικνύει τὸ ὕψος τῆς ἱερωσύνης, ἐξαφανίζεται ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας καὶ παρουσιάζεται ἐνώπιον τοῦ Πανελληνίου ἡ εἰκὼν Νο 2, ὁ ὑπὲρ τὸν βασιλέα καὶ ἄγγελον ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑποκάτω πάντων. Σᾶς φαίνεται ὑπερβολικὴ ἡ εἰκὼν αὐτή; Ἀλλὰ μήπως κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἐπισκέψεως εἰς νήσον τοῦ Ἰονίου πελάγους τοῦ Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ» 1957, φ.191
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ

«Ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως
τὸ ρηθὲν διὰ Δανιὴλ τοῦ προφήτου ἐστὼς
ἐν τόπω ἁγίω – ὁ ἀναγινώσκων νοείτω…»
(Ματθ. 24, 15)

Σημεῖα τῶν καιρῶν

«Ὡς χαρίεν ἔστʼ ἄνθρωπος, ὄταν ἄνθρωπος ἧ», ἔλεγον οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Πόσην χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν προκαλεῖ τὸ θέαμα ἑνὸς ἀληθινοῦ ἀνθρώπου. Ἀληθινὸς δὲ ἄνθρωπος κατὰ τὸ βαθύτερον νόημα, ὅπερ ἐγκλείει τὸ ρητόν, δὲν εἶνε ἐκεῖνος, ὅστις ἔχει τὴν σωματικὴν ἀκεραιότητα, ἀρτιμέλειαν καὶ ὡραιότητα καὶ καθαρὸν διατηρεῖ τὸ σῶμα καὶ λαμπρὰς ἐκ μετάξης στολὰς περιβάλλεται, ἐνδυόμενος ὡς ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς «πορφυρὰν καὶ βύσσον», ὄχι, δὲν εἶνε αὐτὸς ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος. Ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος εἶνε κυρίως ὁ ἔσω ἄνθρωπος. Εἶνε ἡ ψυχὴ ὑπὸ τὴν τριπλῆν της ἔκφρασιν. Εἶνε ὁ νοῦς. Εἶνε ἡ καρδία. Εἶνε ἡ βούλησις. Εὑρίσκονται ταῦτα ἐν ἀρμονία; Ἔχει πρωτίστως ἐν τῆς διανοία του ὁ ἄνθρωπος ὀρθὰ δόγματα, καθαρὰς ἐννοίας, ἀπηλλαγμένας πλανῶν καὶ αἱρέσεων; Ἐντρυφᾶ ὀ νοῦς του ἐν τῆ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἐν τοῖς ἔργοις τοῦ Θεοῦ, ἐν τῶ λόγω τοῦ Θεοῦ; Ἡ καρδία του ὡς ἄσβεστον θυσιαστήριον θείου πυρὸς φλέγεται ἀπὸ τὰ ἅγια αἰσθήματα τῆς ἀγάπης πρὸς ὅ,τι καλόν, ἀγαθὸν καὶ ἀληθές; Ἡ βούλησίς του κινεῖται δραστηρίως πρὸς ἐκτέλεσιν καὶ παραγματοποίησιν ὡραίων πόθων, διὰ τῶν ὀποίων δοξάζεται ὁ Θεός; Ἐὰν ναί, τότε ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ὁ ἔχων διάνοιαν κρυσταλλίνην, καρδίαν χρυσῆν, θέλησιν ἀδαμαντίνην, εἶνε ἕν ἔξοχον καλλιτέχνημα, ἕν ἔμψυχον ἄγαλμα, ποὺ μὲ χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν βλέπουν καὶ αὐτοὶ οἰ ἄγγελοι. Ἐνώπιον τοῦ τοιούτου ἀνθρώπου ἐν θαυμασμῶ ἱστάμενος, ὁ Προφυτάναξ Δαβὶδ κρούει τὴν λύραν του καὶ ψάλλει: «Τὶ ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκη αὐτοῦ; ἤ υἱὸς ἀνθρώπου, ὅτι ἐπισκέπτη αὐτόν; ἠλάττωσας αὐτὸν βραχὺ τι παρʼ ἀγγέλους, δόξη καὶ τιμῆ ἐστεφάνωσας αὐτόν» (Ψαλμ. 8, 5-6).

Ἀλλὰ δυστυχῶς ὁ ἄνθρωπος δὲν μένει εἰς τὰ ὕψη αὐτὰ τοῦ θείου προορισμοῦ του. Μυστυριώδης τις δύναμις τοῦ κακοῦ ἔλκει αὐτὸν πρὸς τὰ κάτω. Ὁ νοῦς προσβάλλεται πρῶτον. Ὁ νοῦς, τὸ καθαρώτερον μέρος τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς, ὅπως λέγει ὁ Ἱ. Δαμασκηνός, ὁ ὀφθαλμὸς αὐτὸς τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου, μολύνεται πρῶτον, σκοτίζεται, τυφλοῦται. Σκέψεις ἀκάθαρται, ἰδέαι πεπλανημέναι, δόγματα ἐσφαλμένα, λόγοι ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας ἐνσφηνοῦνται εἰς τὸ βάθος τῆς ἐγκεφαλικῆς του οὐσίας. Οὕτως ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἄφρων, ὡς ὁ ἄφρων ἐκεῖνος περὶ τοῦ ὀποίου λέγει ὁ Ψαλμωδός: «Εἶπεν ἄφρων ἐν τῆ καρδία αὐτοῦ˙ οὐκ ἔστι Θεός». Ἀλλʼ ἐσβέσθη ἐν τῶ ἀνθρώπω ὁ πνευματικὸς λύχνος; Ἀλλʼ ὁ ἄνθρωπος ἐκλονίσθη περὶ τὰς ὑψίστας ἰδέας; Ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ κλονισμοῦ αὐτοῦ ἔρχεται καὶ ὁ κλονισμὸς περὶ τὴν ἠθικήν. Ὑπὸ διάνοιαν κλονιζομένην εἰς τὰ ὀρθὰ δόγματα ἡ καρδία ἡ θερμή, ἡ ὁποία ἐκόχλαζε ἀπὸ τὸ πῦρ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀρχίζει νὰ χάνη ὀλίγον κατʼ ὀλίγον τὴν θερμότητά της, συνεχῶς ὑποθερμαίνεται, γίνεται χλιαρά, καὶ τέλος καταντᾶ ψυχρὰ τόσον, ὅσον ψυχρὰ εἶνε ἡ πλὰξ τοῦ τάφου, ἔτι πλέον ψυχρά, ὅσον εἶνε ψυχροὶ οἱ παγετῶνες τοῦ Βορείου Πόλου. Ὑπὸ καρδίαν δὲ ψυχρὰν τὶ καλόν, ἀγαθὸν καὶ ὑψηλὸν δύναται νὰ ἐργασθῆ ὁ ἄνθρωπος; Εἰς αὐτὸν ἔχει ἐφαρμογὴν ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. 24, 12). Ὀ ἄνθρωπος αὐτὸς παραμορφώνεται ψυχικῶς καὶ μὲ τὰς ἐξωφρενικὰς ἰδέας, μὲ τὰ μυσαρὰ αἰσθήματα καὶ μὲ τὰς κακούργους πράξεις προκαλεῖ τὴν ἀηδίαν, τὸν ἐμετόν, τὴν ἀποστροφήν, τὴν βδελυγμίαν. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἀνήκει πλέον εἰς τὴν κατηγορίαν τῶν ψυχικῶς διεφθαρμένων ἀνθρώπων, τοὺς ὀποίους ὁ Ψαλμωδὸς θρηνεῖ λέγων: «Διεφθάρησαν καὶ ἐβδελύχθησαν ἐν ἐπιτηδεύμασιν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» (Ψαλμ. 13, 1).

* * *

Οὕτως ὁ ἄνθρωπος, ἡ Read more »

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ

ΚΑΙ Η ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΡΩΤΟΤΡΟΠEI ΜΑΖΙ ΤΟΥ

  Eίναι ανίκανη η διοικούσα εκκλησία να φυλάξει την παρακαταθήκη την οποία έλαβε από την ΕΚΚΛΗΣΙΑ ή συμμάχησε με τους εχθρούς της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ και της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ; Ας μη ξεχνούν οι προδότες ιεράρχες οτι θα έχουν το τέλος του Ιούδα.

  Διαβάζουμε τους πανηγυρισμούς των αιρετικών από το νομοσχέδιο που ακόμα και το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή έριξαν αρνητική ψήφο.  Η ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ήταν απούσα και δεν έλαβε θέση!!!! Έμεινε άλαλη και κουφή!!!!!
Αυτή την θέση παίρνει σ᾽ όλα τα μεγάλα γεγονότα,  που ταλανίζουν τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό!

Υπερψηφιστηκε επι της αρχης το νομοσχέδιο για τις θρησκευτικες κοινοτητες..(ΕΔΩ)

Ποιός θ’ αντισταθεί; Ο άλαλος αρχιεπίσκοπος που μόνο το γονάτισμα της Κυριακής τον ενοχλεί και βγάζει εγκυκλίους;

• Πατήστε εδώ· Nά παραιτηθεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Iερώνυμος, ἐπειδή ἀποδείχτηκε ἄβουλος, ἀνίκανος καί ἐπικίνδυνος… δίχως ἐνεργό ρόλο στά δρώμενα τῆς ἐποχῆς

• Και ποιοί επίσκοποι θ’ αντισταθούν; Αυτοί που έκαναν τούμπες στις μασονικές στοές, για να πάρουν μίτρες και πατερίτσες; Ή οι άλλοι που εγκαταστάθηκαν στις Μητροπόλεις τους με τα μάτ!!! H AIMΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ (εδω)

• Κάτι δέν πάει καλά στήν Ἱερά Σύνοδο! Πῶς καλλιεργεῖται ὁ ἐφησυχασμός καί ποιός μηχανισμός καθιστᾶ Ἱεράρχες πού ἀντιδροῦν ὡς γραφικούς;

Ο Μητροπολίτης Φλωρίνη π. Αυγουστίνος Καντιώτης μπαίνει και πάλι μπροστά στον αγώνα και διαμαρτύρεται από τα ουράνια·

Διαβάστε απόσπασμα της «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ», φυλ. 161, του Αὐγουστου 1954.

   «Ἄξια πένθους, δακρύων πολλῶν τὰ καθʼ ἡμᾶς, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται. «Ἡ ΜΙΑ Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» ἐν τοῖς ἐσχάτοις τούτοις καιροῖς χειμάζεται δεινῶς. Ἡ Ὀρθοδοξία ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ. Δὲν εἶνε ἐκφραστικὸν σχῆμα, ἀλλὰ σκληρὰ πραγματικότης. Ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ ἰδιατέρως τῆς Ἑλλάδος ἔγινε στόχος ἀγρίας πρωτοφανοῦς ἐπιθέσεως. Ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὐλισταί, ἄπιστοι, ἄθεοι, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοὶ παλαιότεροι καὶ νεώτεροι, ποικιλώνυμοι, πτερωτοὶ δράκοντες τῆς Ἀποκαλύψεως, βαρεῖς λύκοι καλυπτόμενοι μὲ τὴν δορὰν τοῦ προβάτου ἔχουν ἐπιδράμει εἰς τὸν δυστυχισμένον μας λαόν. Ἀποτελοῦν μακρὰν οὐράν; Οὐνῖται, Παπισταί, Ἐπισκοπιανοί, Πρεσβυτεριανοί, Πεντηκοστιανοί, Ἀβδεντισταὶ (Σαββατισταὶ) Πλημμούθιοι, Christian Science (Χριστιανικῆς Ἐπιστῆμης ὀπαδοί), καὶ οἱ πάντων αἱρετικῶν αἱρετικώτεροι περιβόητοι Χιλιασταὶ (μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ) ὅλα τὰ εἴδη τῶν αἱρέσεων εὑρίσκονται καὶ δροῦν παρʼ ἡμῖν. (Το νομοσχέδιο αυτούς υπερασπίζεται!!!). Ἡ Ἑλλὰς διεθνὴς ἔκθεσις αἱρέσεων. Οἱ αἱρετικοὶ περιάγουν θάλασσαν καὶ ξηρὰν διὰ νὰ προσελκύσουν ἕνα προσήλυτον καὶ ὅταν μὲ ποικίλα μέσα τὸν κερδίσουν τὸν μεταβάλλουν εἰς «υἱὸν γεένης διπλότερων αὐτῶν», φανατικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας κατήγορον καὶ λυσσαλέον ἐχθρόν».

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΙ

«…Οἱ ἐπίσκοποι, οἱ κατʼ ἐξοχὴν φρουροὶ τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ, οἱ ὁποῖοι φρικτὰς ἀνέλαβον εὐθύνας κατὰ τὴν ὥραν τῆς χειροτονίας των, νὰ πέσουν ἀγωνιζόμενοι ὑπὲρ τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων. Ἀλλοι βλέποντες ὅτι τὸ ποίμνιον καθημερινῶς ἐλαττώνεται ἀπὸ τὴν κακοποιὸν δρᾶσιν τῶν αἱρέσεων, θὰ ἔπρεπε ὅλοι νὰ συγκεντρωθοῦν εἰς τὴν πρωτεύουσαν τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος καὶ, τῶν κωδώνων τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῶν Ἀθηνῶν κρουόμενων πενθίμως διὰ τὴν κατὰ τὴν τελευταίαν δεκαετίαν ἁρπαγὴν χιλιάδων τέκνων ἐκ τῶν ἀγκάλων τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν νὰ συνέλθουν εἰς ἱστορικὴν συνεδρίαν, νὰ μελετήσουν ἐπισταμένως τὸ θέμα τῶν αἱρέσεων, νὰ ἐκδώσουν ἐγκύκλιον, νὰ εἰδοποιήσουν μὲ φωνὴν σάλπιγγος Ἀποκαλύψεως τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν περὶ τοῦ κινδύνου, τὸν ὁποῖον διατρέχει οὖτος νὰ χάση τὸν ἀδάμαντά του, τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, νὰ λάβουν συγκεκριμένην θέσιν, νὰ σταθεροποιήσουν τὸ μέτωπον, ἀνανεώνοντες τὰς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων διὰ τῶν ὁποίων ἐπὶ ἀπειλῆ καθαιρέσεως καὶ ἀφορισμοῦ ἀπαγορεύεται ἡ πνευματικὴ ἐπικοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν αἱρετικῶν. Τὶς διὰ τοιαύτας ἐνεργείας θὰ ἠδύνατο νὰ κατηγορήση τὴν Ὀρθόδοξον Ἱεραρχίαν; Οὕτω ἐνεργοῦσα θὰ ἐκινεῖτο ἐντὸς τοῦ κύκλου τῶν ἱερῶν καθηκόντων της. Θὰ ἀπήχει τὸ αὐστηρὸν τῆς Ὀρθοδοξίας πνεῦμα, τὸ πνεῦμα τῆς Κ. Διαθήκης, ὅπερ διὰ τοῦ στόματος τοῦ κορυφαίου Ἀποστόλου Παύλου διατάσσει:

• «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδῶς, ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὁ αὐτοκατάκριτος»(Aπόστολος Παύλος).
• «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διίστασθαι»(Αγιος Μάρκος ο Ευγενικός)
• Με εγκύκλιον ἐπιστολὴν το Πατριάρχης Κων)λεως Ἱερεμίου τοῦ Γ” το 1724 γράφει ὅτι οἱ αἱρετικοὶ τελοῦν ὑπὸ τὸ ἀνάθεμα πολλῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων· «ὅπου ἀναθεματίζουσι τοὺς ἀθετοῦντας τὰ δόγματα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν αὐτοὶ οὐδὲ διὰ Ἐκκλησίαν δὲν τὴν λογίζουν… καὶ ἐπειδὴ ἐξεχώρησαν ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἔκαμαν ἄλλην ἰδικήν της τερατώδη ἀνομοίαν καὶ παντάπασι ξεχωρισμένην ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν, ἀναντίρρητον ἐστίν, ὅτι αἱρετικοὶ εἶναι καὶ ἀνυπολόγητο καὶ καμμίαν συγκοινωνίαν μὲ ἡμᾶς δὲν ἔχουσι, ὅτι τὰ ἡνωμένα δὲ εἶνε διηρημένα, τὰ δὲ διηρημένα δὲν εἶνε ἡνωμένα καὶ ἄς ματαιολογοῦσιν ὅσα θέλουσιν».

Ἀλλʼ ἀντὶ τούτων τί βλέπομεν! τί ἀκούομεν; Μίαν χαλάρωσιν τῆς αὐστηρότητος, μίαν χλιαρότητα τῆς πίστεως ἀπερίγραπτον. Ἡ λέξις «αἱρετικὸς» δὲν ἐμποιεῖ πλέον τὴν φρίκην τῶν προηγουμένων γενεῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Συναναστροφὴ ὀρθοδόξων μετὰ τῶν προδοτῶν τῆς πίστεως γίνεται ἄνευ φόβου. Ποιμένες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδοξίας ἐρωτοτροποῦν μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τῶν ξένων «ἐκκλησιῶν». Τοὺς ὑποδέχονται. Τοὺς προσφωνοῦν. Τοὺς θαυμάζουν. Ποῖοι; Οἱ διάδοχοι τῶν ἀειμνήστων ἐκεῖνων Ποιμένων καὶ Διδακάλων τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἐκ τῶν ὁποίων εἰς ἐρώτησιν αἱρετικοῦ «μὲ γνωρίζεις;» ἀπήντησε˙ «ναὶ Σὲ γνωρίζω ὡς πρωτότοκον υἱὸν τοῦ Σατανᾶ».
Μιὰ τοιαύτη γλῶσσα, ἱκανὴ νὰ προφυλάξη τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ νὰ φέρη εἰς συναίσθησιν τοὺς ἀποστάτας, σήμερον ἔχει ἐγκαταλειφθῆ ὡς γλῶσσα ἀγροίκων ἀνθρώπων. Σήμερον οἱ… εὐγενεῖς μας θεολόγοι φοροῦν μαλακὰ χειρόκτια καὶ λαλοῦν ἄλλην γλῶσσα, γλῶσσαν μελιστάλακτον. Ἀναλύονται ὡς στήλαι ἐκ ζακχάρεως πρὸ τῶν αἱρετικῶν. Νέαι σχέσεις ἐγκληματικῆς ἀβρότητος μετὰ κλεπτῶν καὶ ληστῶν τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου ἐνεκαινιάσθησαν ἐν Κων)πόλει καὶ Ἀθήναις. Τῶν τρυφερῶν δὲ τούτων σχέσεων σῆμα κατατεθέν: Μία λέξις, τὴν ὁποίαν τὰς ἡμέρας αὐτὰς τοῦ μηνὸς Αὐγούστου ἐπαναλαμβάνουν οἱ ραδιοφωνικοὶ σταθμοὶ τῆς ὑφηλίου καὶ ὁ παγκόσμιος τύπος, ἡ λέξις Evanston.

 Επίλογος «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ» 1957, φ.191
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

«Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΝΗΣΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥ…

ΘΕΩΡΩ ΑΞΙΟΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΚΑΘΕ ΚΛΗΡΙΚΟ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΥΤΟ»

(Απόφαση της Ιεραρχίας της Ελλάδος)

• (Υπάρχει πρόσφατη ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου, που εκδόθηκε στις 19-3-2014 η οποία εκ νέου καταδικάζει τον Τεκτονισμό· Θεωρεί ως ασυμβίβαστη την πίστη του Ορθοδόξου Χριστιανού με την ιδιότητα του τέκτονος». Και· «διαβεβαίνει το Ορθόδοξο Πλήρωμα, ότι ούτε υπήρξε στο παρελθόν, ούτε υπάρχει σήμερα Κληρικός της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος να είναι μέλος οποιασδήποτε Τεκτονικής Στοάς». Το τελευταίο δεν είναι αληθινό, αφού βλέπουμε επισκόπους, αρχιεπισκόπους και πατριάρχες να παίρνουν λεφτά από μασόνους, να φωτογραφίζονται με μασόνους και να βοηθούν στην εξάπλωση των σκοτεινών δυνάμεων με την σιωπή τους. Πόσοι από αυτούς, τους οικουμενιστάς επισκόπους δεν είναι μασόνοι; Ποίοι απ’ αυτούς θα υπέγραφαν λίβελλο εναντίον της μασονίας;;; Η Ιερά Σύνοδος ας μη ρίχνει στάχτυ στα μάτια των πιστών, με ψευτικα ανακοινωθέντα)

«…Ἡ Μασονία εἶνε ἄρνησις Χριστοῦ. Καὶ κάθε κληρικὸς ἀποδεικνυόμενος ὅτι προσεκύνησε εἰς τὰς Μασονικὰς στοὰς τὸν Ἀντίχριστον δὲν ἔχει καμμίαν θέσιν ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Δὲν τὸ λέγομεν μόνον ἡμεῖς, ἀλλʼ ὁλόκληρος ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία κρίνουσα ἰδιαιτέρως τὸ ζήτημα τῶν μασόνων ἱερωμένων ἀπεδέχθη ὁμοφώνως τὴν πρότασιν τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου, ἔχουσαν οὕτως: «Ὁ Μασονισμὸς δὲν συμβιβάζεται ποσῶς πρὸς τὸν Χριστιανισμόν, ἐφʼ ὅσον εἶνε Σωματεῖον μυστικὸν ἐνεργοῦν καὶ διδάσκον ἐν κρυπτῶ καὶ παραβύστω καὶ θεοποιοῦν τὸν Ὀρθολογισμόν ὁ Μασσονισμὸς δέχεται ὡς μέλη αὐτοῦ οὐ μόνον χριστιανούς, ἀλλὰ καὶ Ἑβραίους καὶ Μουσουλμάνους. Ἐπομένως δὲν δύναται νὰ ἐπιτραπῆ εἰς κληρικοὺς νὰ μετέχουν τοῦ Σωματείου τούτου. ΘΕΩΡΩ ΑΞΙΟΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΠΑΝΤΑ ΚΛΗΡΙΚΟΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΤΟΥΤΟΥ». Συνεπῶς συμφώνως μὲ τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας ἄξιος καθαιρέσεως καὶ ὄχι προαγωγῆς εἰς τὸ ὕψιστον ἐκκλησιαστικὸν ἀξίωμα τοῦ Πατριάρχου εἶνε ὁ Βενέδικτος. Καὶ ὄχι μόνον ἡ ἀπόφασις αὕτη τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλὰ καὶ ἕτερον γεγονός, ὅπερ συνέβη ἐν τῆ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρὸ 65 περίπου δεικνύει ὁποῖον εἶνε τὸ φρόνημα καὶ ἡ στάσις τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας κατὰ τὰς βδελυρᾶς μασονίας. Τῶ 1893 ἐψηφίσθη ὡς ἀρχιεπίσκοπος Χαλκίδος ἀρχομανδρίτης τις ὀνόματι Εὐγένιος Δεπάστας, ἀλλὰ περὶ τούτου διεδίδοτο ἐπιμόνως φῆμαι καὶ ἐγράφη καὶ εἰς Ἀθηναϊκὴν ἐφημερίδα, ὅτι εἶνε μέλος Μασονικῆς Στοᾶς. Ἡ Ἱ. Σύνοδος λαβοῦσα γνώσιν τῆς κατηγορίας ἀνέβαλε τὴν χειροτονίαν τοῦ ἐψηφισμένου, ὅστις ἐκλήθη καὶ ὑποχρεώθη νὰ δώση λίβελλον, γραπτὴν δηλαδὴ δήλωσιν, διʼ ἧς διεκήρυξεν ὅτι οὐδέποτε ἐχρημάτισεν μέλος τῆς Μασονικῆς Στοᾶς καὶ μόνον κατόπιν τῆς δηλώσεως ταῦτης ἐγένετο ἡ χειροτονία τοῦ κληρικοῦ τούτου εἰς ἐπίσκοπον. Ὁ λίβελλος οὗτος εὑρίσκεται εἰς τὰ ἀρχεῖα τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ ἐπὶ λέξει ἔχει ὡς ἐξῆς:

• «Λίβελλος δοθεὶς ὑπὸ τοῦ ἀρχιμ. Εὐγενίου Δεπάστα ἐνώπιον τῆς Ἱ. Συνόδου πρὸς ἀνατροπὴν τῆς κατʼ αὐτοῦ χαλκευθείσης συκοφαντίας, ὅτι ἀνήκει εἰς τὴν Μασονικὴν ἐταιρείαν. Πληροφορηθείς, ὅτι ἀνθρωποί τινες εἴτε κακῶς πρὸς ἐμὲ διακείμενοι, εἴτε ἐκ συμφέροντος ὠθούμενοι κατήγγειλαν μὲ τὸ ἐπὶ δέκα καὶ ὁκτὼ ὅλα ἔτη τὰ θρησκευτικὰ μαθήματα διδάσκον ὀρθόδοξον τέκνον τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ὡς ἀνῆκον εἰς τὴν ἑταιρείαν τῶν Μασσώνων˙ τούτου ἕνεκα μάρτυρα ἐπικαλούμενος τὸν Παντογνώστην Θεὸν διαβεβαιῶ τὴν Ἱ. Σύνοδον, ὅτι τὸ τοιοῦτον εἶνε στυγερὰ συκοφαντία καὶ ὄτι οὔτε ἀνῆκον οὔτε ἀνήκω εἰς τὴν Μασσωνικὴν ἑταιρείαν καὶ ὅτι περὶ αὐτῆς γινώσκω τόσα μόνον; ὅσα καὶ πᾶς ἄλλος ἐξ ἀκοῆς ἤ ἐκ συγγραμμάτων. Τοῦτο ἐθεώρησα καθῆκον νὰ πιστοποιήσω εἰς τὴν Ἱ. Σύνοδον, τῆς ὁποίας τυγχάνω τέκνον πιστὸν καὶ ὀρθόδοξον καὶ καθησυχάσω πᾶσαν τυχὸν σκανδαλισθεῖσαν συνείδησιν».

Ἀλλʼ ὁ Ἀρχιμ. Βενέδικτος Παπαδόπουλος χωρὶς νὰ δώση τοιαύτην δήλωσιν, ὄτι δὲν ἀνήκε ποτὲ εἰς τὴν Μασονίαν κατώρθωσε καὶ ἀρχιερεὺς Τιβεριάδος νὰ χειροτονηθῆ καὶ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων νὰ ἐκλεγῆ ὑποβοηθούμενος δυστυχῶς εἰς τὴν τελευταίαν προαγωγήν του, ὡς ἔγραψεν Ἀθηναϊκὴ ἐφημερίς, καὶ ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους.

* * *

Καὶ τὶ μὲν τώρα ἀπέναντι τοῦ πρωτοφανοῦς αὐτοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σκανδάλου οἱ ἐν Ἱεροσολύμοις μοναχοί, ἱερομόναχοι καὶ ἐπίσκοποι, ὄσοι τουλάχιστον ἀκούουν τὴν λέξιν μασονία καὶ φρίττουν καὶ θεωροῦν αὐτὴν ὡς βδέλυγμα ἐρημώσεως ἑστὼς ἐν τόπω ἁγίω, θὰ πράξουν, δὲν γνωρίζομεν. Εἴθε ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν νʼ ἀναζήση τὸ ἡρωϊκὸν πνεῦμα τοῦ ἀγίου Θεοδώρου Στουδίτου, ὅστις εἰς πολὺ μικροτέρας σημασίας περίπτωσιν τῆς προκειμένης διεμαρτυρήθη ἐντόνως καὶ μὴ εἰσακουσθεὶς διέκοψε πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, ἥτις κατεπάτει ἀναιδῶς τὰς ἱερὰς συνθήκας τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλʼ ἐπειδὴ καὶ Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Ιουνίου 1957, φ.195
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

ΕΛΛΑΣ ΘΥΜΗΣΟΥ….

Σὲ ἠπάτησαν οἱ μεγάλοι. Καὶ σὺ ἐξακολουθεῖς νὰ τους πιστεύης; 

«…’H Ἑλλάς, ἕρμαιον τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῶν μεγάλων ἐθνῶν, ἔχει δοκιμάσει πολλὰς πικρίας καὶ ἀπογοητεύσεις μέχρι τοῦδε ἀλλʼ ἐν τούτοις δὲν ἐννοεῖ νὰ σωφρονισθῆ. Λησμονεῖ εὐκόλως τὰς συμφορὰς ἐκ τῆς προδοσίας καὶ ἀπιστίας τῶν συμμάχων της, Ἑλλάς! Ἐνθυμήθητι μερικὰς ἡμερομηνίας τῆς πολιτικῆς σου ζωῆς. Ἐνθυμήθητι τὰς μαύρας ἐκείνας ἡμέρας τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1922, κατὰ τὰς ὁποίας ἑκατομμύριον ὀρθοδόξου λαοῦ εἶχε συρρεύσει εἰς τὴν παραλίαν τῆς Σμύρνης. Καὶ ἐνῶ τὰ θωρηκτὰ τῶν μεγάλων δυνάμεων, τῶν λεγομένων συμμάχων, θὰ ἡδύναντο μὲ ὁλίγας ὁμοβροντίας τῶν τηλεβολῶν των νὰ τρέψουν εἰς ἄτακτον φυγὴν τὰς ἀγέλας τῶν θηρίων τῆς Ἄγαρ, ποὺ κατεσπάρασσον τὰ ἄοπλα πλήθη, αὐτοὶ ἀπαθῶς ἐθεῶντο τὴν ἐθνικήν μας ἐκείνην συμφοράν… Ἐνθυμήθητι τὴν 6 Σεπτεμβρίου 1955 κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ ἐν Κων)πόλει παροικία τῶν Ἑλλήνων παρεδίδετο εἰς τὸ πῦρ καὶ εἰς τὴν ἀτίμωσιν. Ἑλλάς! Οἱ σύμμαχοί σου οὐδὲν ἐπέδειξαν οὐσιαστικὸν ἐνδιαφέρον. Ὤ καὶ ἐὰν ἐθραύετο ἕνας καὶ μόνον ὑαλοπίναξ τῆς ἰδικῆς των πρεσβείας καὶ ἐρραπίζετο ἕνας καὶ μόνον ἰδικός των πολίτης! Ἐντὸς ὀλίγων ὡρῶν ὑπεράνω τοῦ οὐρανοῦ θὰ ἐνεφανίζοντο σμήνη βομβαρδιστικῶν ἀεροπλάνων καὶ θὰ ἠπειλεῖτο μὲ καταστροφὴν ἡ βιαιοπραγήσασα πόλις. Ἑλλάς! Ἐνθυμήθητι τὰς συνεδριάσεις τοῦ Ὀργανισμοῦ τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, κατὰ τὰς ὁποίας ἐπὶ δικαίων αἰτημάτων σου οὐδεμία αὐτῶν ἐλήφθη ἀπόφασις, διότι τὰ μεγάλα ἔθνη παίζουν τὴν διελκυστίνδα τῶν συμφερόντων των. Ἑλλάς! Ἐνθυμήθητι…

Ἐὰν ἀφαιρέσης τὸν Ναυαρῖνον, ποὺ δὲν ἧτο ἐπίσημος ἐνέργεια τῶν «χριστιανικῶν» κυβερνήσεων τῆς Εὐρώπης, ἀλλʼ ἐκδήλωσις ἀγανακτήσεως τῶν ναυάρχων, ποῖαι εἶνε αἱ πρὸς σὲ ἀληθεῖς ὑπηρεσίαι τῶν λεγομένων συμμάχων σου; Σὲ ἠπάτησαν οἱ μεγάλοι. Καὶ σὺ ἐν τούτοις ἐξακολουθεῖς νὰ πιστεύης εἰς τοὺς λόγους τῶν περισσοτέρων ἀπὸ ὅ,τι πιστεύεις εἰς τὰ δόγματα τῆς ἀμωμήτου πίστεως, τὰ ὁποῖα ἀπεκαλύφθησαν εἰς τὸν κόσμον, διὰ τῆς φωνῆς τῶν Προφητῶν καὶ πρὸ παντὸς διὰ τοῦ λόγου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καὶ λοιπὸν τὶ σεῖς θετικὸν ἔχετε νὰ προτείνετε; θὰ μᾶς ἐρωτήσητε. Ἀπαντῶμεν: Ὑπὲρ πᾶσαν ἐξωτερικὴν πολιτικὴν ἀμφιβόλου ὠφελείας, ὑπὲρ τῆς ὁποίας κόπτονται οἱ πολιτικοί μας ἀρχηγοί, μία εἶνε ἡ πολιτική, ἡ ὁποία 100% θὰ ἀσφαλίση τὸ πολυπαθὲς ἡμῶν ἔθνος. Καὶ ἡ πολιτικὴ αὐτή, μὴ γελᾶτε ὦ ἄπιστοι καὶ ἀσεβεῖς, εἶνε Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΣΑΪΟΥ. Αὐτὴ συνιστά, ἵνα ἡ μικρὰ Ἑλλὰς εἰς τὰς πονηρὰς αὐτὰς ἡμέρας ἐπιζητήση, ὑπὲρ πᾶσαν ἄλλην συμμαχίαν, τὴν συμμαχίαν μετὰ τῆς κραταιάς, τῆς πανισχύρου, τῆς ἀηττήτου δυνάμεως τοῦ Κυρίου.

Ἀλλὰ μία τοιαύτη συμμαχία διὰ νὰ γίνη ζῶσα πραγματικότης καὶ νὰ φέρη τὰ λαμπρὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς προϋποθέτει πίστιν ἀκλόνητων τῶν Ἑλλήνων κατὰ τὸ ρῆμα τοῦ Προφήτου: «Ἐὰν μὴ πιστεύσητε οὐδὲ μὴ συνιῆτε» (Ἡσ. 7, 9). Προϋποθέτει ἐν Ἑλλάδι Νινευϊτικὴν μετάνοιαν, καθαρμὸν τοῦ Γένους, κοινωνικὴν δικαιοσύνην. Διότι ἡ ἠθική, κοινωνικὴ καὶ θρησκευτικὴ κατάστασις τῆς Πατρίδος εἶνε χειροτέρα ἐκείνης, τὴν Read more »

Η ΕΛΛΑΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΘΝΩΝ

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Ιουνίου 1957, φ.195
Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

«Γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε, ἐπασκούσατε ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς,
ἰσχυκότες ἡττᾶσθε˙ ἐὰν γὰρ πάλιν ἰσχύσητε, πάλιν ἡττηθήσεσθε.
Καὶ ἧν ἄν βουλεύσησθε βουλήν, διασκεδάσει Κύριος,
καὶ λόγον ὅν ἄν εἴπητε, οὐ μὴ ἐμμείνη ἐν ὑμῖν, ὅτι μεθʼ
ἡμῶν ὁ Θεός» (Ἡσαΐου 8, 9-10)

Ἐθνικὰ προβλήματα

Δὲν παρῆλθον, ἀγαπητοί, δὲν παρῆλθον ἀκόμη δύο δεκαετηρίδες, ἀφʼ ὅτου ἐξερράγη ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ὅστις τόσα συμφορὰς καὶ ἐρείπια διεσκόρπισεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἰδοὺ νέα ἀπειλὴ βαρβαρικῆς καταστροφῆς φοβερωτέρα ἄλλης, ὡς μαῦρον, ζοφερόν, ἀπαίσιον νέφος ἀπλώνεται καθημερινῶς καὶ σκιάζει τὸν ἥλιον. Εἰς περιοχὰς τοῦ Ἀνταρτικοῦ, τοῦ Βορείου Πόλου, εἰς ἀπομεμακρυσμένας νησίδας τῶν μεγίστων ὠκεανῶν, εἰς τὰς ἀπεράντους ἐκτάσεις τῆς Σιβηρίας γίνονται πειράματα, δοκιμαὶ νέων ὅπλων, νέων βομβῶν τῆς λεγομένης ἀτομικῆς ἐνεργείας. Τὸ νέφος, ποὺ προεκλήθη ἀπὸ τὴν ἔκρηξιν τῆς τελευταίας τῶν βομβῶν τούτων, προσέλαβε σχῆμα τεραστίου μύκητος (μανιταριοῦ), ἀνῆλθεν ἀστραπιαίως εἰς ὕψος 9.000 καὶ κατόπιν διεσκορπίσθη ὡς λεπτοτάτη τέφρα (στάκτη) ραδιενεργείας. Ὅπου δὲ πίπτει ἡ ραδιενεργὸς τέφρα εἰς πανικὸν τρέπονται οἱ ἄνθρωποι, ἡ ἀτμόσφαιρα μολύνεται, ἡ θάλασσα δηλητηριάζεται, ἡ χλωρὶς τῆς γῆς μαραίνεται διὰ νὰ μὴ ἀνθήση πλέον, τὰ ζῶα φαρμακώνονται, οἱ ἄνθρωποι καίονται ὡς ὑπὸ κεραυνοῦ πληττόμενοι καί, ἐὰν ἀκόμη ζήσουν ὑφίστανται ποικίλας ἀλλοιώσεις τῶν λεπτοτέρων ὀργάνων, ἀλλοιώσεις τινὲς τῶν ὁποίων ὑπάρχει κίνδυνος νὰ ἐκδηλωθοῦν καὶ μετὰ παρέλευσιν δεκαετηρίδων εἰς τοὺς ἀπογόνους τῶν προσβληθέντων. Τέφρα σάβανον! Συμφορὰ ὑπερβαίνουσα πᾶσαν φαντασίαν!

Ὡς παιδιά τις, ὡς βέλη νηπίων χαρακτηρίζονται τὰ παλαιὰ ὅπλα ἐν συγκρίσει μὲ τὰ νέα ὅπλα τοῦ ἀτομικοῦ πολέμου. Οἱ λαοί, οἱ ὁποῖοι μακρόθεν ἀκούουν καὶ ἀναγιγνώσκουν τὰς φρικτὰς συνεπείας, καταλαμβάνονται ἀπὸ φόβον καὶ ἀγωνίαν, καὶ διʼ ἐκλεκτῶν ἀντιπροσώπων των διαμαρτύρονται καὶ ζητοῦν τὴν κατάπαυσιν τῶν πειραμάτων, τὴν καταδίκην τοῦ πολέμου, τὸν ἀφοπλισμόν, ὁ δὲ Ἰαπωνικὸς λαός, ὅστις εἶνε ὁ πρῶτος, ποὺ ἐδοκίμασε εἰς δύο πόλεις τὴν καταστροφικὴν μανίαν τῶν βομβῶν τῆς ἀτομικῆς ἐνεργείας, ζωηρότερον παντὸς ἄλλου λαοῦ πρὸ καιροῦ ἐξεδήλωσε τὴν ἀγανάκτησιν λόγω τῶν συνεχιζομένων πειραμάτων. Ἑκατομμύρια Ἰαπωνικού λαοῦ ἀφῆκαν τὰς ἐργασίας καὶ ἐξῆλθον εἰς τοὺς δρόμους καὶ εἰς τὰς πλατείας τῶν μεγάλων πόλεων καὶ συνεκρότησαν τεράστια συλλαλητήρια, ἑνὸς τῶν ὁποίων προηγεῖτο πελώριος λευκὸς σταυρὸς μὲ τὴν ἐπιγραφήν: «Αἱ ὑδρογονικαὶ βόμβαι νὰ μείνουν διὰ παντὸς ἀχρησιμοποίητοι». Καὶ ὅμως, παρʼ ὅλας αὐτὰς τὰς διαμαρτυρίας, τὰ πειράματα τοῦ θανάτου, ὁμαδικῆς αὐτοκτονίας τῶν λαῶν, πολλαπλασιάζονται. 59 βόμβαι ἐρρίφθησαν μέχρι σήμερον μόνον ὑπὸ τῶν ἀγγλοαμερικανῶν. Νέαι ἐκρήξεις βομβῶν ἀκούονται, στόλοι κινοῦνται πρὸς ὅλας τὰς κατευθύνσεις, ὑποβρύχια καὶ θωρηκτὰ διέρχονται τὰ Δαρδανέλια, ἡ Μεσόγειος ταράσσεται ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ἄκρου εἰς τὸ ἄλλον. Ἡ Ἀλγερία πυρπολεῖται. Ἡ Αἴγυπτος, τὰ Ἀραβικὰ κράτη, τὸ Ἰσραὴλ ἀνησυχοῦν σφόδρα, ἀπευθύνουν ἐκκλήσεις, ζητοῦν ἐξωτερικὴν βοήθειαν, συντάσσουν μυστικὰ σύμφωνα, προσκολλῶνται εἰς ἰσχυρὰ πολιτικὰ συγκροτήματα. Βάσεις ὑποβρυχίων, πυραύλων, ἐγκαθίστανται καὶ ἀεροδρόμια μέσα εἰς τεχνητὰ σπήλαια καὶ σήραγγες, ἐκ τῶν ὁποίων αὔριον θὰ ἐξορμοῦν ὡς μαῦροι λέοντες τὰ σμήνη τῶν ἀεροπλάνων διὰ νὰ ρίπτουν τὰς φιάλας τῆς Ἀποκαλύψεως, διὰ νὰ σκορπίζουν τὸν θάνατον εἰς ἑκατομμύρια λαῶν… Ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον δὲ ἐπὶ ξένων ἐδαφῶν καὶ ἐν ἀγνοία τῶν λαῶν τὰ ἰσχυρὰ κράτη κατασκευάζουν τὰς βάσεις τοῦ θανάτου. Ὡς τοιαύτη βάσις ἐξελέγη ἐσχάτως καὶ… ἡ Κύπρος. Ἐπὶ τῆ εἰδήσει, ὅτι ἡ Κύπρος πρόκειται νὰ χρησιμοποιηθῆ διὰ τοιοῦτον σκοπόν, καὶ οὕτω ὑπεράνω τοῦ μαρτυρικοῦ τοιούτου λαοῦ νὰ ἀναρτηθῆ ἡ τρομερὰ Δαμόκλειος σπάθη τοῦ ἀτομικοῦ βομβαρδισμοῦ, ὁ Ἄττλη, ὁ πρώην ἀρχηγὸς τοῦ ἐργατικοῦ κόμματος τῆς Ἀγγλίας κατὰ τὴν ἐν τῆ βουλῆ τῶν Λόρδων ὁμιλίαν του (8 Μαΐου 1957) ἐδήλωσε τὰ ἐξῆς: «Εὑρίσκω τερατώδη τὴν ἐν τῆ Λευκῆ Βίβλω ἰδέαν περὶ ἐγκαταστάσεως βάσεως κατευθυνομένων βλημάτων εἰς τὴν Κύπρον, καθʼ ὅσον ἡ νῆσος εἶνε πολὺ μικρὰ καὶ τρωτὴ καὶ κατοικεῖται ὑπὸ λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἠμπορεῖ νὰ σκέπτεται ὅτι δὲν ἔχει κανένα λόγον νὰ καταστραφῆ ὁλοσχερῶς ὡς στόχος, δίκην κατσίκας προσδεδεμένης καὶ ἀναμενούσης τὴν τίγρην». Αἴξ δεδεμένη εἰς τὸν σιδηροῦν πάσσαλον καὶ ἐλεύθεροι οἱ λύκοι διὰ νὰ Read more »