ETOΣ ΙΒ ΚΟΖΑΝΗ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 187
«ΣΠΙΘΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ;

«Ἀγαπᾶ Κύριος τὰς πύλας Σιὼν ὑπὲρ πάντα τὰ σκηνώματα
Ἰακώβ. Δεδοξασμένα ἐλαλήθη περὶ σοῦ ἡ πόλις τοῦ Θεοῦ»
(Ψαλμ. 86, 3)

Ζoῦμε, ἀγαπητοί μου ἀναγνῶσται, ζοῦμε εἰς ἐποχὴν φρικτῆς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ ἀποστασίας. Σημεῖα εἶνε αἱ ἀντιχριστιανικαὶ ἰδέαι καὶ ροπαί˙ εἶνε τὰ πρωτοφανῆ ἐγκλήματα˙ εἶνε τὰ τεράστια σκάνδαλα τῶν ἡμερῶν μας. Ὡς κύματα ἀφριζούσης θαλάσσης ἐφορμοῦν καὶ ζητοῦν νὰ πνίξουν, νὰ καταποντίσουν εἰς τὸν Ἅδην, εἰς τὰ πέταυρα τοῦ Ἅδου, ψυχάς. Ποῖον ἐκ τῶν συγχρόνων ἐγκλημάτων καὶ σκανδάλων ἐδῶ νʼ ἀναφέρωμεν καὶ νὰ στηλιτεύσωμεν; Τὸ ἕν διαδέχεται τὸ ἄλλο ὄχι εἰς ἀραιὰ χρονικὰ διαστήματα, ὡς παλαιότερον, ἀλλὰ μὲ ταχύτητα ἵππου τρέχοντος ἐν καλπασμῶ, εἰς τὰ πλευρὰ τοῦ ὁποίου βυθίζει τὰ ὀξέα κέντρα, τοὺς πτερνιστῆρας, σκληρὸς ἀναβάτης. Μέγα σκάνδαλον διὰ τὴν συνείδησιν τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ μας ἧτο τὸ Βασιλικὸν ἐκεῖνο Διάταγμα, διὰ τοῦ ὁποίου ἡ Μασονία ἐπισημοποιεῖτο καὶ ἐνισχύετο οἰκονομικῶς, ἵνα, ὡς ἄλλη Λερναία Ὕδρα, ἐξαπλώση τοὺς πλοκάμους της ἀκόμη περισσότερον καὶ κατακτήση πᾶν τὸ Ἑλληνικόν. Εὐτυχῶς τὸ Β.Δ. ἀνεκλήθη. Ἀλλὰ δὲν ἐπρόλαβεν ὁ εὐσεβὴς λαὸς νʼ ἀναπνεύση καὶ νὰ χαρῆ διὰ τὴν ἥτταν αὐτὴν τοῦ Μασονικοῦ θηρίου καὶ ἰδοὺ ἐκρήγνυται νέον σκάνδαλον, σκάνδαλον εἰς βάθος καὶ ἔκτασιν φοβερώτερον, σκάνδαλον, ὅπερ διὰ τοῦ τύπου διετυμπανίσθη καὶ ἐγνώσθη εἰς εὐρύτατα στρώματα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ὅσοι πιστοὶ ἀνέγνωσαν ἤ ἤκουσαν τὴν φρικτὴν εἴδησιν ἠπόρησαν σφόδρα, ἠσθάνθησαν τὸν ψυχικόν των κόσμον σειόμενον, ὡς νὰ ἔβλεπον ἐνώπιόν των εἰκόνας Ἀποκαλύψεως, τὰ ὄρη κλονιζόμενα, τοὺς ποταμοὺς ξηραινομένους, τοὺς ἀστέρας ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πίπτοντας…

Ποῖον τὸ σκάνδαλον; Νέα τοῦ θηρίου ἐξόρμησις. Ἡ Ἀντίχριστος Μασονία μὲ γιγαντιαῖα βήματα προχωρεῖ, κατακτᾶ νέα ἐδάφη, ὑποκρίνεται τὸν εὐσεβῆ, τὸν εὐλαβέστατον προσκηνυτήν, φορεῖ τὴν φορὰν αὐτὴν ράσον, καλυμμαύχιον, σταυρόν, ἐγκόλπιον Ὀρθοδόξου κληρικοῦ, καὶ ἰδοὺ ἔφθασε πρὸ πυλῶν Σιών, εὗρεν αὐτὰς ἀφύλακτους, διέβη τὰς πύλας καὶ διεκδικεῖ ἤδη ὑπὲρ ἑαυτῆς τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῶν Ἱεροσολύμων! Ὕψιστε Θεέ! Ἔως ἐκεῖ ἔφθασεν ὁ Ἀντίχριστος; – Δυστυχῶς αἱ ἐκεῖθεν εἰδήσεις φέρουν, ὅτι ἐκ τῶν ὑποψηφίων τοῦ Θρόνου ἐκεῖνος ποὺ συγκεντρώνει τὰς περισσοτέρας ἐλπίδας διὰ νὰ ἐκλεγῆ Πατριάρχης εἶνε μασόνος κληρικός.

* * *

Ἄνδρες ἀδελφοί! Εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα ἡ Μασονία ἑτοιμάζεται νὰ δώση μάχην, νὰ καταγάγη τὸν θρίαμβον καὶ ἡμεῖς θὰ μείνωμεν ἀδιάφοροι; Καὶ ὡς Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ ὡς Ἕλληνες πρέπει νὰ ἐνδιαφερθῶμεν, νὰ κινήσωμεν πάντα λίθον, νὰ καταβάλωμεν πᾶσαν προσπάθειαν, ἵνα μὴ μασόνος ἐκλεγῆ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων. Ὄχι! Εἶνε ἡ Μήτηρ Σιῶν, ἡ Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, εἶνε ἡ πόλις ἡ ἱερὰ καὶ ἁγία, ἡ ὁποία πρέπει νὰ προκαλῆ τὸ ἐνδιαφέρον, τὴν συγκίνησιν, τὸ ρῖγος παντὸς Ὀρθοδόξου Ἕλληνος.

Πῶς νʼ ἀδιαφωρήσωμεν; Ὡς χριστιανοὶ δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ λησμονήσωμεν τὴν ἱστορίαν τῆς πόλεως. Νὰ δώσωμεν ταύτας ἀμυδρὰν τινα εἰκόνα; Ἐν τῆ πόλει ταύτη διεδραματίσθησαν τὰ μέγιστα ἐκεῖνα γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ποὺ προκαλοῦν τὰ θάμβη τῶν αἰώνων, ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων, καὶ διὰ τῶν ὁποίων γεγονότων ἡ ἀνθρωπότης ἐλυτρώθη ἐκ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου καὶ εἰσῆλθεν εἰς νέαν περίοδον ζωῆς, τῆς ὄντως θείας καὶ μακαρίας διὰ τοὺς εἰλικρινῶς πιστεύοντας τὸ μέγα μυστήριον. Εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν διὰ πρώτην φορὰν Read more »

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥΠΟΛΙΝ

«Κύριος ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην
ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ»
(Σοφία Σειρὰχ 38, 6)

ETOΣ ΙΒ ΚΟΖΑΝΗ – NOEMBΡIOΣ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 188
«ΣΠΙΘΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Ἐθνικὰ προβλήματα

Ἐγράψαμεν, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ἐγράψαμεν ἄλλοτε περὶ τῆς ἐργαζομένης νεότητος (Ἴδε τὸ ὑπʼ ἀριθμ. 143/1953 φύλλον τῆς «Σπίθας»). Περὶ τῆς σπουδαζούσης νεότητος θὰ γράψωμεν τώρα. Τώρα ποὺ ἐξεδόθησαν τʼ ἀποτελέσματα τῶν εἰσητηρίων ἐξετάσεων τῶν δύο Πανεπιστημίων μας καὶ τῶν Ἀνωτάτων Σχολῶν, τώρα ἡ «Σπίθα» κρίνει κατάλληλον τὸν καιρὸν διὰ νὰ ἐκφράση τὰς σκέψεις αὐτῆς ἐπὶ τοῦ σοβαρωτάτου θέματος, ὁποῖον ἀναμφισβητήτως εἶνε τὸ θέμα τῆς ἐκπαιδεύσεως, μορφώσεως καὶ ἀναδείξεως τῆς νέας γενεᾶς.

Ἡ νέα γενεὰ τῶν Ἑλλήνων ζῆ ἕνα δρᾶμα. Ἀγωνιᾶ, ἀσφυκτιᾶ, εὑρίσκεται κάτω ἀπὸ κλοιόν, κάτω ἀπὸ συνθήκας ζωῆς δυσκόλους, σκληράς, ἀπανθρώπους, ἐν πολλοῖς ἀνυποφόρους, ποὺ ἐγκυμονοῦν θύελλαν κοινωνικήν. Ὅστις θέλει νὰ λάβη μίαν ἀμυδρὰν ἔστω εἰκόνα τῆς τραγικῆς καταστάσεως τῆς Ἑλληνικῆς νεότητος, ἄς ρίψη ἕνα βλέμμα εἰς τὰς εἵκοσι περίπου χιλιάδας ἀποφοίτων Γυμνασίων, οἱ ὁποῖοι κατὰ τοὺς μῆνας Σεπτέβριον καὶ Ὀκτώβριον ἑκάστου ἔτους ἐκ τῶν ἐπαρχιῶν, ἐκ τῶν περάτων τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος συρρέουν εἰς τὰ δύο μεγάλα ἀστικὰ κέντρα, εἰς τὰς δύο πρωτευούσας, τὰς Ἀθήνας καὶ τὴν Θεσσαλονίκην, καὶ δίδουν Ὁμηρικὰς μάχας διὰ νὰ ἐκπορθήσουν τὰ φρούρια τῆς πνευματικῆς Τροίας, διὰ νʼ ἀνοίξουν τὰς πύλας τῶν Ἐπιστημῶν καὶ νὰ λάβουν τὸ χρῖσμα τοῦ φοιτητοῦ, τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ πολίτου. Ἀλλʼ αὐτοὶ ποὺ νικοῦν εἰς τὸν ἀγῶνα αὐτὸν εἶνε ὀλίγοι. Ἀπὸ τοὺς 5 ποὺ δίδουν ἐξετάσεις, ὁ ἕνας εἶνε ὁ νικητής, ὁ εὐτυχής. Οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοί, οἱ ἀποτυχόντες, οἱ ἡττημένοι, ποὺ ἀποτελοῦν ὁλόκληρον στρατιάν, τὶ γίνονται; Ἕνα μέρος ἐξ αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν εἰς εὐπόρους ὁπωσδήποτε οἰκογενείας, εὑρίσκουν τὴν διέξοδον. Ἐκπατρίζονται, μεταβαίνουν εἰς τὸ ἐξωτερικόν, ἄνευ ἐξετάσεων ἐγγράφονται εἰς τὰ ξένα Πανεπιστήμια, καὶ ἐκεῖ σπουδάζουν. Σπουδάζουν; Ἀναγνώσατε σοβαρὰ ἄρθρα ἀνταποκριτῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ἐρωτήσατε ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἶχον τὸν κόπον νὰ ἐρευνήσουν τὸ θέμα τοῦτο καὶ θὰ σᾶς εἴπουν λεπτομερείας τῆς ζωῆς ποὺ διάγουν εἰς τὸ ἐξωτερικὸν οἱ πλεῖστοι τῶν Ἑλλήνων φοιτητῶν καὶ θὰ ἐντραπῆτε ὡς Ἕλληνες. Τελεία ἠθικὴ ἐκτροχίασις, τέλειος ἐκφυλισμός. Ἀχαλίνωτα ἄλογα οἱ νέοι μας τρέχουν εἰς τοὺς παντοδαποὺς λειμῶνας τῆς Εὐρώπης. Ἡ Δύσις μὲ τὰ ἄπειρα κοσμικὰ της θέλγητρα τῶν μεγαλουπόλεών της, νέα Σειρήν, ἐλκύει πρὸς τὴν ἀπύθμενον διαφθορὰν καὶ ἡ ἑλληνικὴ νεότης ἀξία καλλιτέρου μέλλοντος ἀπόλλυται διὰ τὸν ἑαυτόν της, διὰ τῆς οἰκογενείας, διὰ τὴν Πατρίδα, διὰ τὸν Θεόν. Ἐλάχιστοι θὰ σταθοῦν εἰς τὰ πόδια των. Οἱ ἄλλοι ὡς κάρφη ἀχύρου θὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ τοὺς πνέοντας ἐκεῖ άνέμους. Ράκη ἠθικῆς καὶ θρησκείας, ἀξιοθρήνητοι ἀπὸ πάσης πλευρᾶς, πιστὰ ἀντίγραφα τοῦ ἀσώτου τῆς παραβολῆς, ὅστις «ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακρὰν καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν ούσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως».

Διὰ τούτων νέων μετεφέρθησαν εἰς τὴν Ἑλλάδα ὅλοι οἱ σπόροι τῶν ὑλιστικῶν καὶ ἀθεϊστικῶν διδασκαλιῶν καὶ ἐσπάρησαν ἀφθόνως καὶ ἐκ τῆς σπορᾶς αὐτῆς ἡ Ἐλλάς, ὁ ὡραῖος κῆπος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐπλήσθη ζιζανίων, ἀκανθῶν καὶ τριβόλων καὶ κατέστη ἐν τοῖς ἐσχάτοις καροῖς ἀγνώριστος. Ὦ! Θὰ ἔπρεπεν ἐκ τοῦ τάφου νʼ ἀναστηθῆ ἕνας ἐκ τῶν ἐνδόξων διδασκάλων τοῦ Γένους, ὁ ἀείμνηστος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, διὰ νὰ γράψη καὶ πάλιν καὶ φωνάξη πρὸς ὅλους τοὺς Ἕλληνας γονεῖς. Ὀρθόδοξοι γονεῖς! Ποὺ στέλλετε τοὺς νέους; Εἶσθε τρομερὰ ὑπεύθυνοι! Χάριν ἀμφιβόλου κέρδους γνώσεων ρίπτετε τὰς ψυχὰς τῶν προσφιλῶν σας τέκνων εἰς πειρασμοὺς πλάνης καὶ διαφθορᾶς, πειρασμοὺς μεγάλους, πειρασμούς, εἰς τὴν ὁρμὴν τῶν ὁποίων δὲν θὰ δυνηθοῦν νʼ ἀνθέξουν αἱ ἀσθενεῖς ψυχαί των, διότι ἐν τῶ οἴκω, τῶν σχολείω καὶ τῶ Ναῶ δὲν ἐγένετο ἡ κατάλληλος ἐργασία, δὲν ὡπλίσθησαν οἱ νέοι μὲ τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, μὲ τὰ ὅπλα τῆς Ὀρθοδοξίας, δὲν ἐσφυρηλάτησαν ἠθικῶς καὶ θρησκευτικῶς τὸν χαρακτήρα των. Δὲν θʼ ἀνθέξουν, διότι οὐδεμία ἐν τῶ ἐξωτερικῶ παρέχεται πνευματικὴ βοήθεια πρὸς προφύλαξιν αὐτῶν. Οὐδεὶς παρακολουθεῖ αὐτούς. Ποῦ τοῦ Κράτους ἡ φροντίς; Ποῦ τῶν γονέων ἡ μέριμνα; Ποῦ τῆς Ἐκκλησίας ἡ στοργή;

Ἀλλʼ ἄς ἀφήσωμεν τοὺς νέους τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἱ ὁποῖοι μὲ τὰ ἡρωϊκὰ των ἄθλα συχνὰ ἀπασχολοῦν τὰς ξένας ἀστυνομίας καὶ τὰς στήλας τοῦ καθημερινοῦ τύπου, καὶ ἄς ρίψωμεν τὸ βλέμμα μας τώρα εἰς τοὺς ἄλλους νέους, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὴν μεγάλην πλειοψηφίαν τῶν ἀποτυχόντων νέων καὶ οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν τὰ ὑλικὰ μέσα διὰ νὰ διασπάσουν τὸν κλιόν, νὰ ἐξέλθουν τῶν Ἐλληνικῶν συνόρων καὶ νὰ ἐγγραφοῦν ἀκόπως ὡς φοιτηταὶ εἰς ξένα Πανεπιστήμια καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ Πανεπιστήμια τῆς Τουρκίας! Αὐτοὶ οἱ νέοι μένουν ἀναγκαστικῶς εἰς τὴν Ἑλλάδα! Εἶνε οἱ ἡττημένοι τῆς ζωῆς. Ἔτσι τοὺς βλέπει ὀ κόσμος! Τοὺς ἐσκέφθητε ποτέ; Ἐπλησιάσητε ποτὲ κανένα ἐκ τῶν νέων αὐτῶν; Ἐθέσατε ψυχικῶς τὸν ἑαυτόν σας εἰς τὴν θέσιν των; Συνωμιλήσατε φιλικῶς μὲ αὐτούς; Οἱ νέοι αὐτοὶ Read more »

XEIΡOTEΡH ΣYMBAΣH

ΠΟΥ ΑΦΑΙΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ -concordatum

       ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΤΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΤΡΕΨΕ.
ΤΩΡΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΕΥΡΕΘΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΣΕ ΦΡΙΚΤΟΤΕΡΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ. ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΑΣ ΟΜΙΛΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΟΨΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ.  ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟ ΔΕΙΛΙΑ;

(Πριν από 57 χρόνια επιχειρήθηκε από την πολιτεία, να συνάψει σχέση με το Βατικανό νομίζοντας ότι ο Πάπας θα έλυνε το πρόβλημα της Κύπρου! Ανόητοι πολιτικοί! πότε και σε ποιον έκανε ο Πάπας καλό και θα έκανε και στην Κύπρο; Τα ίδια μυαλά είχε και ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου  Χρυσόστομος,  που τον κουβάλησε πρόσφατα στην Κύπρο!!! Τί πέτυχε; Ένα πελώριο μηδέν!!!
Η Εκκλησία της Ελλάδος το 1956 αντιστάθηκε, δεν πίστεψε τις υποσχέσεις του Πάπα και ακύρωσε την συμφωνία.
Σήμερα όμως η Ελλάδα δεν έχει ηγέτες ούτε πολιτικούς ούτε θρησκευτικούς και μασονοκρατείται. Οι άρχοντές της παίρνουν εντολές από μασονικές λέσχες και είναι επικίνδυνοι. Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος  χειρότερος εξ όλων, πρωτοστατεί σ’ αυτές τις εκδηλώσεις! Ας προσευχηθούμε ο Θεός να λυπηθεί την Ελλάδα και να μας απαλλάξει από αυτά τα κακοποιά στοιχεία, που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.
Ας διαβάσουμε τώρα, τη συνέχεια της Σπίθας, για να δούμε, τι λέει ο Γέροντας Αυγουστίνος για την επικίνδυνη εκείνη σύμβαση που προσπάθησε να συνάψη το 1956 η Ελληνική πολιτεία με τον Πάπα, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλιστα με χειρότερους παίκτας).

ETOΣ ΙΒ ΚΟΖΑΝΗ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 186
«ΣΠΙΘΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΚΟΝΚΟΡΔΑΤΟΝ;

(3 απόσπασμα της ΣΠΙΘΑΣ)

ΥΠΟΠΤΟΣ ΣΥΜΒΑΣΗ

Ἡ Ἑλλὰς χώρα τῶν πλέον παραδόξων καὶ ἑτεροκλήτων συμβάσεων. Ἀπʼ ὅλας τὰς μετὰ τῶν ξένων πολιτικὰς καὶ οἰκονομικὰς συμβάσεις ποὺ συνῆψεν ἡ Ἑλλάς, ἡ χειροτέρα θὰ ἧτο ἐκείνη, ἡ ὁποῖα εἰς τὰ κρανία ὡρισμένων Ἑλλήνων ἐπὶ μῆνας ἐμελετᾶτο καὶ ἐσχεδιάζετο καὶ ἐπὶ τέλους δειλὰ-δειλὰ ἔκαμε τὴν ἐμφάνισίν της εις τὸν ἐξωτερικὸν κόσμον καὶ εἰς τὰ χεῖλη τῶν πολλῶν ἐφέρετο μὲ τὸ λατινικὸν ὄνομα: «concordatum». Τὶ δὲ ἐστὶ «concordatum»; Συμφωνία, σύμβασις ἐκκλησιαστικὴ μεταξὺ Πάπα(*) καὶ Ἑλλάδος. Σύμβασις, ἡ ὁποία ὄχι πλέον ὑλικὰ ἀγαθά, τὸ ὕδωρ, τὸ φῶς, τὰ πολύτιμα μέταλλα ἐσκόπευε νὰ ἀφαιρέση ἀπὸ τὴξν ἐξουσίαν τῶν Ἑλλήνων καὶ νὰ θέση αὐτὰ ὑπὸ τὸν ἔλεγχον ξένων ἑταιρειῶν, ἀλλὰ κατὰ τρόπον ἔμμεσον ἤρχετο νὰ πλήξη τοὺς Ἕλληνας εἰς τὰ ἱερώτερα τῶν συναισθημάτων των, ἤρχετο νὰ μειώση τὴν αἴγλην, νὰ ἐξουθενώση, νὰ ἐκμηδενίση τὸ πάντων τῶν ἀγαθῶν πολυτιμότερων ἀγαθόν, τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, διὰ τῆς ὁποίας ζῆ καὶ ἀναπνέει καὶ ἔχει λόγον ὑπάρξεως ἐν τῶ κόσμω τὸ ἔθνος ἡμῶν.

Concordatum! Καὶ, ἵνα ἐπὶ τὸ ἀπλούστερον καὶ λαϊκώτερον ὁμιλήσωμεν, ἡ μεταξὺ Πάπα καὶ Ἑλλάδος σύμβασις, συμφώνως μὲ τὰς περὶ κονκορδάτου θεωρίας τοῦ Βατικανοῦ, θὰ ἐλάμβανε τὴν ἐξῆς μορφὴ διαλόγου.

ΠΑΠΑΣ: Ἑλλὰς σʼ ἀγαπῶ! Θέλω καὶ ἐμπράκτως νὰ ἐκδηλώσω τὴν ἀγάπην μου. Βλέπω, ὄτι ἕνα ἱερόν σου δίκαιον, ὡς εἶνε τὸ δίκαιον τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς μεγαλονήσου Κύπρου ἀπὸ τὰ δεσμὰ ξενικῆς δουλείας, δὲν ἀναγνωρίζεται, ἀλλὰ περιφρονεῖται, ὑβρίζεται καὶ προπηλακίζεται, διότι εἶσαι μία μικρὰ καὶ ἀδύνατος χώρα, οἱ δὲ ἐχθροί σου μεγάλοι καὶ ἰσχυροί. Ἑλλὰς! Ἀκούω τοὺς ἀναστεναγμούς σου, τὰς πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν ἐκκλήσεις καὶ σπεύδω νὰ σὲ βοηθήσω. Ἡ δύναμίς μου, ἡ ὑλικὴ καὶ πνευματική, εἶνε τεραστία. Ἑκατομμύρια, ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων πιστῶν ἐξαρτῶνται πνευματικῶς ἀπὸ ἐμέ. Ἕνα νεῦμα μου ἀρκεῖ. Ὡς ρομπὸτ φυλαὶ καὶ γλῶσσαι θὰ κινηθοῦν ὑπὲρ τῆς ἱερᾶς ὑποθέσεως τῆς Κύπρου. Βλέπεις τοὺς ἀντιπροσώπους πολλῶν ἐθνῶν ποὺ εἰς τὴν αἴθουσαν τῶν συνεδριάσεων Ο.Η.Ε. ἀδιάφοροι καὶ χασμώμενοι ἀκούουν τὴν λέξιν Κύπρος; Αὐτοὺς τοὺς νεκροὺς θὰ ζωοποιήσω ἐγώ. Μὲ τὰ μέσα ποὺ ἔχω εἰς τὴν διάθεσίν μου θὰ τοὺς ἠλεκτρίσω, θὰ τοὺς κάνω νὰ λύσουν τὸν γλωσσοδέτην, νʼ ἀνοίξουν τὰ στόματά των, νὰ ρητορεύσουν, νὰ δώσουν τὴν ψῆφον των ὑπὲρ τῆς Κύπρου καὶ οὕτως ἡ Κύπρος θὰ λυθῆ ἐκ τῶν δεσμῶν της καὶ ἐλευθέρα θὰ ἔλθη εἰς τὴν ἀγκάλην σου. Θὰ ἔλθη διʼ ἐμοῦ τοῦ πανισχύρου Πάπα. Ἀλλὰ διὰ νὰ κινήσω ὅλον τὸν μηχανισμὸν τῆς ἀπεράντου αὐτοκρατορίας μου ἕνα ζητῶ ἀπὸ σέ, τὸ ἐλάχιστον! Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα ἔθνη θέλω νʼ ἀναγνωρίσης καὶ σὺ τὸ κράτος μου, νὰ διορίσης ἀντιπρόσωπον, νὰ ἔλθης εἰς τὸ Βατικανὸν καὶ νὰ προσκυνήσης τὴν παντόφλαν μου ποὺ μεταδίδει πλοῦτον εὐλογιῶν εἰς τοὺς προσκυνητάς. Ἀυτὸ τὸ ἐλάχιστον ζητῶ ἀπὸ σέ. Ἐὰν τὸ κάμης, πᾶσα κατὰ σοῦ δυσμένειά μου τῶν παρελθόντων αἰώνων θὰ ἐξαλειφθῆ, προσφιλής μου θυγάτηρ θὰ ὀνομάζεσαι καὶ θὰ ἔχης ὅ,τι ζητήσεις. Θὰ σὲ συστήσω θερμῶς εἰς ὅλα τὰ ἰδικά μου ἔθνη. Καὶ ὡς πρῶτον δῶρόν μου θὰ ἔχης τὴν ἐλευθερίαν τῆς Κύπρου…

ΕΛΛΑΣ: (ἐκπροσωπούμενη ὑπὸ τῶν πολιτικῶν της) Ἁγιώτατε Πάτερ! Ἤκουσα τὴν γλυκύτατην λαλιάν σου καὶ συνεκινήθην. Ὤ! Πόσον καλὸς εἶσαι. Ὅλος ἀγάπη, ὁλος στοργή. Διαφορετικὸν σὲ παρουσιάζουν οἱ φανατικοὶ καλόγεροι καὶ Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας μου. Ἀλλὰ τώρα ὑπὸ νέαν ἐλκτικὴν μορφὴν παρουσιάζεσαι ἐνώπιόν μου. Ὡς ἀρνίον ἄκακον! Πῶς νὰ μὴ σʼ ἀγαπήσω; Πῶς νὰ μὴ συνάψω στενὰς σχέσεις μὲ ἐσέ; Ἐδῶ διατηρῶ σχέσεις μὲ τίγρεις καὶ λέοντας καὶ ἄρκτους, μὲ κράτη, δηλαδή, ἀρπακτικά, αἱμοβόρα, ἐκδικητικά, ὑλιστικὰ καὶ ἄθεα καὶ μὲ σὲ τὸν γλυκύτατον Πατέρα τῆς χριστιανοσύνης νὰ μὴ ἔχω σχέσεις; Καὶ μόνον τὸ γεγονὸς τὸ ὅτι προθυμοποιεῖσαι νὰ μὲ βοηθήσεις εἰς τὸ φλέγον θέμα τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Κύπρου ἀρκεῖ διʼ ἐμέ. Ὑπεράνω ὅλων ἡ Ἑλλάς, τὰ ἐθνικὰ αὐτῆς ζητήματα. Θρησκεῖαι καὶ Ἐκκλησίαι εἶναι ἀπλῶς διʼ ἐμὲ τὰ μέσα πρὸς πραγματοποίησιν τῶν ἐθνικῶν μου σκοπῶν. Εὐτυχῶς νέαι ἀντιλήψεις ἐπικρατοῦν μεταξὺ τῶν πολιτικῶν μου ἀνδρῶν, εἰς ἐκ τῶν ὁποίων κατὰ τὰς τελευταίας ἐκλογὰς ἐδήλωσεν ὅτι καὶ μὲ τὸν Διάβολον ἀκόμη εἶναι πρόθυμος νὰ συνεργασθῆ προκειμένου νὰ ἐπιτύχη τοῦ σκοπού του. Ἅλλως τε ἐκ Ρώμης ἐξῆλθε τὸ σύνθημα: Ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα. Συνεπῶς τὴν φορὰν αὐτὴν θὰ κλείσω τὰ αὐτιά μου πρὸς πᾶσαν καλογερικὴν συμβουλὴν καὶ θὰ ἔλθω πρὸς σὲ καὶ θʼ ἀσπασθῶ τὸ ἄκρον τοῦ ὑποδήματός σου. Ἁγιώτατε Πάτερ! Εὐλόγησον ἡμᾶς!

Εἶνε αὐτὴ τῆς Ἑλλάδος ἡ γνησία φωνή; Ὄχι. Εἶνε ἡ φωνὴ τῶν φραγκολεβαντίνων, τῶν ψευστῶν, τῶν καιροσκόπων ἐκείνων πολιτικῶν καὶ διπλωματῶν ποὺ δὲν πιστεύουν τίποτε παρὰ μόνον εἰς ἕνα ἄκαρπον ἐθνικισμόν. Καὶ αὐτοὶ δυστυχῶς, ἐν ἀγνοία τοῦ λαοῦ, πολλάκις ὁμιλοῦν καὶ ἀποφασίζουν.

Ἡ Ἑλλὰς ὁλόκληρος σύρεται, πίπτει καὶ προσκυνεῖ τὸν Πάπαν. Καὶ ὁ Πάπας εὐλογεῖ…

Ἀλλʼ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες! Ἀναπνεύσατε. Ἡ ἰδέα τοῦ διαλόγου δὲν ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ. Ἡ συμφορὰ δὲν συνετελέσθη. Ἡ προσκήνυσις δὲν ἔγινε. Concordatum δὲν ὑπεγράφη. Διότι ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Δωρόθεος ἐγκαίρως διησθάνθη τὸν κίνδυνον, ἐκάλεσεν ἐπειγόντως τὴν Ὀρθόδοξον Ἱεραρχίαν, ἡ Ἱεραρχία ἀπεφάνθη ἐναντίον οἰασδήποτε μορφῆς διπλωματικῶν σχέσεων τῆς Ἑλλάδος μετὰ τοῦ Πάπα, ἡ Κυβέρνησις ὑπεχώρησε, τὸ θέμα ἐγκαταλείφθη καὶ οἱ ἐδῶ παπικοὶ καὶ Παπολάτραι κλαίουν καὶ θρηνοῦν, διότι δὲν εἶχον τὴν εὐτυχίαν νὰ ἴδουν νουνεσίους νʼ ἀσπασθοῦν τὰ κράσπεδα τῶν καρδιναλίων, ποὺ θὰ ἤρχοντο νὰ χαιρετίσουν ἐν ἐπισήμω τελετῆ τὴν Ἑλλάδα, ὡς προσκυνήτρια του Πάπα.

Ὁ κίνδυνος χάρις εἰς τὴν ἀντίστασιν τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας παρῆλθεν. Παρῆλθεν; Ὄχι. Τὸ ἔδαφος δὲν ἐστερεῶθη ἀκόμη. Ὑπόκωφοι κρότοι ἀκούονται. Οἱ παπολάτραι ἑτοιμάζονται διὰ νέαν ἐξόρμησιν. Ὡς ἀνέγραψε σοβαρὰ ἐφημερὶς τῶν Ἀθηνῶν, ἐὰν τὸ κονκορδᾶτον ἐγκατελείφθη, δὲν ἐγκατελείφθη ὅμως καὶ ἡ ἐπιθυμία ὡρισμένων πολιτικῶν παραγόντων, ἵνα διὰ «ἐθνικοὺς» σκοποὺς ἐπιδιώξουν ἐν καιρῶ εὐθέτω τὴν σύναψιν διπλωματικῶν σχέσεων μετὰ τοῦ Πάπα. Οἱ κύριοι αὐτοὶ θὰ παρουσιάσουν τὸ θέμα ὡς καθαρῶς πολιτικόν, ἐις τὸ ὁποῖον ούδεμίαν ἀνάμειξιν θὰ ἐπιτρέψουν νὰ ἔχη ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὶ λέγεται κύριοι παπολάτραι; Ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία νὰ μὴ ἔχη ἀνάμειξιν εἰς τόσον σοβαρὸν θέμα; Ἀλλὰ πρέπει προηγουμένως τὸ Κράτος μας νὰ διαλύση τὴν μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σύμβασιν, νὰ καταργήση τὰ δύο πρῶτα ἄρθρα τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, νʼἀποχρωματισθῆ ὡς Ὀρθόδοξον Βασίλειον καὶ ὁ Βασιλεύς μας, δεχόμενος ἐν τοῖς ἀνακτόροις τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Πάπα, νὰ παύση νὰ μνημονεύεται ἐν τοῖς ναοῖς ὡς εὐσεβέστατος, ὡς ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, καὶ τότε μόνον, κύριοι, ἐν ἀγνοία της Ἱεραρχίας, δύνασθε νὰ συζητῆτε τὸ «πολιτικὸν» τοῦτο θέμα.

Ὁ ἐχθρὸς πανοῦργος ἐλλοχεύει. Καραδοκεῖ τὴν εὐκαιρίαν, ἵνα ἐπιτύχη τὸ ποθούμενον. Διὰ τοῦτο αἱ ὀρθόδοξαι δυνάμεις τοῦ ἔθνους πρέπει νὰ εὑρίσκωνται ἐν ἱερᾶ ἐπιφυλακῆ. Διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς ἐκδίδομεν τὸ παρὸν φυλλάδιον τῆς «Σπίθας» καὶ ἐν τῶ μέτρω τῶν δυνάμεών μας διαφωτίζομεν καὶ προετοιμάζομεν τὸν εὐσεβῆ λαὸν διὰ νʼ ἀντιμετωπίση τὸν ἐκ της Ρώμης κίνδυνον τοῦ Παπισμοῦ.

Ἀλλὰ τὶ ἐστὶ Παπισμός;

* * *

Ἀπεριφράστως λέγομεν, ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶνε ἀνατροπὴ θεμελιωδῶν Νόμων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ γνησίου χριστιανισμοῦ. Καὶ ἰδοὺ διατί!

Κατὰ τὰς Γραφὰς Read more »

ETOΣ ΙΒ ΚΟΖΑΝΗ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 186
«ΣΠΙΘΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΚΟΝΚΟΡΔΑΤΟΝ;

(2 απόσπασμα της ΣΠΙΘΑΣ)

ΥΠΟΠΤΗ ΣΥΜΒΑΣΗ

  Ἡ Ἑλλὰς χώρα τῶν πλέον παραδόξων καὶ ἑτεροκλήτων συμβάσεων. Ἀπʼ ὅλας τὰς μετὰ τῶν ξένων πολιτικὰς καὶ οἰκονομικὰς συμβάσεις ποὺ συνῆψεν ἡ Ἑλλάς, ἡ χειροτέρα θὰ ἧτο ἐκείνη, ἡ ὁποῖα εἰς τὰ κρανία ὡρισμένων Ἑλλήνων ἐπὶ μῆνας ἐμελετᾶτο καὶ ἐσχεδιάζετο καὶ ἐπὶ τέλους δειλὰ-δειλὰ ἔκαμε τὴν ἐμφάνισίν της εις τὸν ἐξωτερικὸν κόσμον καὶ εἰς τὰ χεῖλη τῶν πολλῶν ἐφέρετο μὲ τὸ λατινικὸν ὄνομα: «concordatum». Τὶ δὲ ἐστὶ «concordatum»; Συμφωνία, σύμβασις ἐκκλησιαστικὴ μεταξὺ Πάπα(*) καὶ Ἑλλάδος. Σύμβασις, ἡ ὁποία ὄχι πλέον ὑλικὰ ἀγαθά, τὸ ὕδωρ, τὸ φῶς, τὰ πολύτιμα μέταλλα ἐσκόπευε νὰ ἀφαιρέση ἀπὸ τὴξν ἐξουσίαν τῶν Ἑλλήνων καὶ νὰ θέση αὐτὰ ὑπὸ τὸν ἔλεγχον ξένων ἑταιρειῶν, ἀλλὰ κατὰ τρόπον ἔμμεσον ἤρχετο νὰ πλήξη τοὺς Ἕλληνας εἰς τὰ ἱερώτερα τῶν συναισθημάτων των, ἤρχετο νὰ μειώση τὴν αἴγλην, νὰ ἐξουθενώση, νὰ ἐκμηδενίση τὸ πάντων τῶν ἀγαθῶν πολυτιμότερων ἀγαθόν, τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, διὰ τῆς ὁποίας ζῆ καὶ ἀναπνέει καὶ ἔχει λόγον ὑπάρξεως ἐν τῶ κόσμω τὸ ἔθνος ἡμῶν.

• (*) Γράφομεν «ἡ σύμβασις μεταξὺ Πάπα καὶ Ἑλλάδος» καὶ ὄχι ἡ μεταξὺ καθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ Ἑλλάδος σύμβασις. Διότι φρονοῦμεν, ὅτι κακῶς ἡ ὑπὸ τοῦ Πάπα ἀπολυταρχικῶς κυβερνωμένη  Δυτικὴ Ἐκκλησία ὀνομάζεται καθολική. Ὁ τίτλος «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» δὲν ἀρμόζει ποσῶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν αὐτήν, ἡ ὁποία πρέπει νὰ ὀνομάζεται δικαίως: Παπικὴ Ἐκκλησία. Ὁ ἀείμνηστος ἱεράρχης Σμύρνης Βασίλειος ἀπαντῶν εἰς τὴν περὶ ἐνώσεως ἐγκύκλιον τοῦ Πάπα Λέοντος ΙΓ΄ ἐξαπέλυσε τὴν 7ην Ἰουνίου 1895 πρὸς τὸ εὐσεβὲς ποίμνιόν του ἐγκύκλιον, ἐν τῆ ὁποία τὴν Δυτικὴν Ἐκκλησίαν ὡνόμαζε Παπικὴν Ἐκκλησίαν. «Μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκησία τοῦ Θεοῦ, ὡς ἐν τῶν ἱερῶ τῆς Πίστεως συμβόλω ὁμολογοῦμεν καὶ κηρύττομεν, δὲν δύναται νὰ εἶνε ἄλλη παρά ἐκείνη, ἥτις ἀνέκαθεν διακρατεῖ ἀκεραίαν καὶ ἀναλλοίωτον τὴν ἀλήθειαν ταύτην, ἀπαραβάτως καὶ ἀδιαστρόφωςστοιχοῦσα καὶ ἀκολουθοῦσα ἀπʼ ἀρχῆς ἄχρι σήμερον εἰς τὴν ἀκρίβειαν τῆς διδαχῆς τῶν θείων Πατέρων τῶν ἑννέα πρώτων ἀπὸ Χριστοῦ αἰώνων, ἀλλὰ τοιαύτην ἀκρίβειαν, ἐκτὸς τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία τηρεῖ, ὡς ἀρίδηλως καταδεικνύεται ἐκ τῆς ἱστορίας τῶν δέκα τελευταίων αὐτῆς αἰώνων, οὔτε τὰ πολυποίκιλα συστήματα τοῦ ἀπὸ τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας προελθόντος Προτεσταντισμοῦ». Ταῦτα ἔγραφε καὶ ἐκήρυττεν ὁ ἀείμνηστος ἐκεῖνος ἐπίσκοπος, ἀκοίμητος φρουρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας. Δυστυχῶς κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετηρίδας ἤρχισε νὰ ἐπικρατῆ μεταξὺ τῶν θεολογικῶν καὶ θρησκευτικῶν κύκλων τῆς Πατρίδος μας ἀπέναντι τῶν Παπικῶν μία ὑπερβολικὴ ἀνοχή. «Μή, πρὸς Θεοῦ, μὴ θίξωμεν τοὺς καθολικοὺς ἀδελφούς μας. Ὁ Πάπας; Ἅγιος, κορυφή…». Πρὸ πενταετίας, τὸν Ἰούνιον τοῦ 1951 ἐν Ἀθήναις, ἐν τῆ Παλαιᾶ Βουλῆ τῶν Ἑλλήνων, συνεκλήθη τὸ Β΄ Πανελλήνιον Θεολογικὸν Συνέδριον. Ὁ γράφων τὰς γραμμὰς ταύτας διερχόμενος τότε ἐξ Ἀθηνῶν παρευρέθην εἰς τὰς δύο πρώτας συνεδριάσεις του Συνεδρίου τούτου. Κατάπληκτος ἔβλεπον μετὰ πόσων ἐκδηλώσεων τιμῆς ἐγένετο δεκτοὶ οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας, τὸ δὲ χειρότερον ἧτο τὸ ὄτι ἠκούσαμεν μεγαλοσχήμονας καθηγητὰς τῆς Θεολογίας νὰ στολίζουν τὴν Παπικὴν Ἐκκλησίαν μὲ εὔφημα κοσμιτικὰ ἐπίθετα καὶ νʼ ἀποκαλοῦν αὐτὴν καθολικήν, σεβασμίαν. Δὲν συνεκρατήθημεν. Ἠγέρθημεν ἐκ τῆς θέσεώς μας καὶ διεμαρτυρήθημεν ἐντόνως. Πρὸς τοὺς κ. καθηγητάς, πρὸς τοὺς ἐν τῶ Συνεδρίω παρευρισκομένους Συνοδικοὺς Ἀρχιερεῖς ἀπηυθήναμεν τὸ ἐρώτημα: ἐὰν ἡ Δ. Ἐκκλησία ἐπιτρέπεται νὰ τιτλοφορῆται καθολική, σεβασμία. Μία Ἐκκλησία – εἴπομεν – ἡ ὁποία ἐκαινοτόμησε περὶ τὰ δόγματα, ἔπαυσε πλέον νὰ εἶνε καθολικὴ καὶ σεβασμία. Ἡ Δ. Ἐκκλησία εἶνε σχίσμα καὶ αἵρεσις… Δυστυχῶς ἡ φωνή μας ἐκείνη κατεπνίγη διʼ ἀλλεπαλλήλων κωδωνοκρουσιῶν τοῦ Προέδρου τοῦ Συνεδρίου, ὅστις τέλος καὶ ἐκάλεσεν ἀστυφύλακα, ἵνα βιαίως μὲ ἐκδιώξη τῆς αἰθούσης ὡς ἀνεπιθύμητον, ἀλλʼ ὁμὰς θεολόγων συμφωνοῦντων μετʼ ἐμοῦ, ἠγέρθη, διεμαρτυρήθη καὶ ἐματαίωσε τὴν βιαίαν ἀπέλασίν μου. Σημειωτέρον ὄτι τὸ Συνέδριον τοῦτο, καίτοι κατʼ ἐπανάληψιν προεκλήθη, οὐδόλως ἠθέλησε νὰ λάβη θέσιν ἀπέναντι τοῦ ἐκ τοῦ Μασονισμοῦ δεινοῦ κινδύνου. Ἀλγεινὴν ταῦτα ἡμῖν ἐνεποίησαν ἐντύπωσιν καὶ δὲν ἐπαύσαμεν ἔκτοτε νὰ τονίσωμεν ὄτι μὲ θεολόγους ἀβρῶς καὶ εὐγενῶς ὑποκλινομένους πρὸ τῶν φράγκων ἱερέων καὶ καθολικὴν καὶ σεβασμίαν τὴν Ἐκκλησίαν αὐτῶν ἀποκαλοῦντας καὶ μετʼ αὐτῶν συμπροσευχομένους, μὲ τοιούτους, ἐλέγομεν, θεολόγους συντελεῖτο διάβρωσις τῆς ἀντιστάσεως τῶν Ὀρθοδόξων κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ ὄτι μεγάλη τις συμφορὰ θὰ ἐνσκήψη εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν οὕτω πως προδιδομένην ὑπὸ τῶν ἰδίων αὐτῆς τέκνων καὶ μάλιστα ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐτάχθησαν φρουροὶ εἰς τὰς ἱερὰς αὐτῆς ἐπάλξεις. Ἡ χλιαρότης τῶν θεολογικῶν μας κύκλων συνετέλεσε τὰ μέγιστα νὰ δημιουργηθῆ τὸ ψυχολογικὸν ἐκεῖνον κλῖμα, μέσα εἰς τὸ ὁποῖον σήμερον οἱ πολιτικοὶ μας νὰ συζητοῦν ἀνέτως περὶ διπλωματικῶν σχέσεων μετὰ τοῦ Πάπα. Ὅταν τὸ «ἄλας» μωρανθῆ… Καὶ θὰ ἴδετε καὶ τώρα, ὄτι, πλὴν ὡρισμένων ἐξαιρέσεων, οἱ θεολόγοι μας, μικροὶ καὶ μεγάλοι, θὰ σιωπήσουν καὶ πάλιν καὶ θὰ κατηγορήσουν ἡμᾶς φανατικούς. Ἀλλʼ ἡμεῖς μετὰ τοῦ Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καὶ τῶν λοιπῶν τῆς Ὀρθοδοξίας κηρύκων συντασσόμενοι δὲν θὰ παύσωμεν νʼ ἀποκαλώμεν τὴν Δυτικὴν Ἐκκλησίαν Παπικήν, καὶ ὀπαδοὺς αὐτῆς ὄχι μόνον σχησματικούς, ἀλλὰ καὶ αἱρετικούς.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ, TO 1956, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ, ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΣΤΗ «XΡIΣTIANIKH ΣΠΙΘΑ» ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ· «ΚΟΝΚΟΡΔΑΤΟΝ;», ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ETOΣ ΙΒ ΚΟΖΑΝΗ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 186
«ΣΠΙΘΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΚΟΝΚΟΡΔΑΤΟΝ;

«Ἀδελφοί, τιμῆς ἠγοράσθητε˙ μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων» (Ἀπόστολος Παῦλος Α΄ πρὸς Κορινθ. 7, 23)

Ζητήματα πίστεως

   Ἡ μικρά, ἀγαπητοί, ἡ μικρά μας χώρα δύναται νὰ ὀνομασθῆ χώρα τῶν πλέον παραδόξων καὶ ἑτεροκλήτων συμβάσεων. Πτωχή, ἀδύνατος, ὑλικῶς κατεστραμμένη, διελθοῦσα διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου ἡ Ἑλλὰς στρέφεται πρὸς τοὺς ἔξω καὶ κράζει: Βοηθήσατέ μοι… Καὶ ἀμέσως σπεύδουν ἐξ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως οἱ καλοί της φίλοι!

ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΡΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Ἀλλὰ δυστυχῶς εἰς τὰ μάτια τῶν περισσοτέρων, ἵνα μὴ εἴπωμεν ὅλων, ἡ δυστυχία τῆς Ἐλλάδος παρουσιάζεται διʼ αὐτοὺς ὡς θαυμασία εὐκαιρία πρὸς ποικίλην καταπίεσιν καὶ ἐκμετάλλευσιν. Ἕν δίδουν, δέκα, ἑκατόν, χίλια, θέλουν νὰ εἰσπράξουν. Πρὸς ἐξασφάλισιν τῶν κεφαλαίων των θέλουν νὰ δέσουν τὴν Ἑλλάδα μὲ ἰσχυρὰ δεσμά, τὰς λεγομένας συμβάσεις, ποὺ δὲν θὰ εἰμπορῆ κανεὶς νὰ μεταβάλη, νὰ κλονίση, διότι ἐπὶ πᾶσαν ἀθέτησιν καὶ τῆς ἐλαχίστης λεπτομερείας ἡ μικρὰ μας χώρα, ὅπως ἕνα ζωηρὸν καὶ ἄτακτον παιδίον, θὰ συλληφθῆ ἀπὸ τὸ αὐτὶ καὶ θὰ ὁδηγηθῆ κατηγορουμένη εἰς τὰ διεθνὴ δικαστήρια!

Οἱ ξένοι θέλουν νὰ ἔχουν τὴν Ἑλλάδα προσδεδεμένην εἰς τὸν πάσσαλον τῶν πλεόν εὐτελῶν συμφερόντων των, θέλουν νὰ ἔχουν τὴν Ἑλλάδα ὡς ἀγελάδα, ποὺ νὰ τὴν ἀρμέγουν αὐτοί, τὰ παιδιά των, τὰ ἐγγόνια, τὰ δισεγγόνια των ἐπὶ πολλὰς δεκαετητρίδας, ἐπὶ αἰῶνος!

Μηχανὴ ἀρμέγματος αἱ μετοχαί. Καὶ εἰς πολλὰς περιπτώσεις οἱ ξένοι ἔχουν ἐπιτύχη ἐν τῆ χώρα μας τοὺς καταχθονίους σκοπούς των. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ Ἱστορία 130 ἐτῶν, «ἐλευθέρου» βίου τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος.

Δυστυχισμένη πατρίς! Ελευθέρα επλάσθης από τον Δημιουργόν σου. Η ελευθερία είναι το γλυκύτερον σου άσμα. Υπέρ ελευθερίας, όσον ουδείς άλλος λαός, από αρχαιοτάτων χρόνων γενναίως ηγωνίσθης. Εις άπειρα πεδία μαχών ποταμούς αιμάτων έχυσαν τα εκλεκτά σου τέκνα, πάλαι τε και νύν. Ελεύθερον κράτος ονομάζεσαι. Αλλά δυστυχώς είσαι δούλη, υποχείριος ανωνύμων εταιριών, οικονομικών μεγαθηρίων, που δια μυρίων μέσων απομυζούν και την ελαχίστην ικμάδα. Πως να ζήσεις; Πως να προοδεύσεις; Ύδρευσις, φωτισμός, συγκοινωνίαι επίγειοι και εναέριοι, ανθρακωρυχεία, μεταλλεία, παν ό,τι έχεις πολύτιμον και δι’ έλλειψιν χρημάτων δεν δύνασαι να αξιοποιήσεις, το έν κατόπιν του άλλου περιέρχεται εις την εξουσίαν ξένων εταιρειών. Εκατοντάκις έχεις πωληθεί. Ολίγον ακόμη και θα κληθείς να δίδεις φόρον και δια τον αέρα που αναπνέεις. Μη αμφιβάλλεις ποσώς, ότι εάν ήτο δυνατόν να δεσμεύσουν τον αέρα τον οποίον αναπνέεις, θα τον εδέσμευον και το κοινόν τούτο αγαθόν του Πλάστου θα το ημπορεύοντο δι’ ιδίον λογαριασμόν ως ανώνυμος εταιρεία ελληνικής ατμοσφαίρας!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΕΤΟΣ ΙΒ΄ ΚΟΖΑΝΗ  ΜΑΪΟΣ 1956, Αριθ. φυλλου 188
Συντάκτης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ιεροκήρυξ

            Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Οι εχθροί στην Ελλάδα λυσομανούν και δυστυχώς
δεν έχουμε ηγέτας άξιους να την υπερασπιστούν.
Ο «Χίτλερ αναστήθηκε…» όπως λέει, στην «Σπίθα»,
ο σεβάσμιος Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης, διαβάστε την:

ΤΙΝΕΣ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;

Ἐθνικᾶ προβλήματα

   Πενθεῖ ἡ Ἑλλάς! Καὶ πῶς νὰ μὴ πενθῆ; Ὡς ἔθνος ποὺ προσέφερεν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα ὑψίστας ὑπηρεσίας ἡ Ἑλλὰς ἐπερίμενε νὰ ἴδη τὰ δίκαιά της ἀναγνωριζόμενα, τοὺς πόθους τῆς πραγματοποιουμένους, τὴν μεγαλόνησον Κύπρον ἐλευθέραν καὶ ἀντὶ τούτων ἡ Ἑλλὰς βλέπει καὶ ἀκούει θλιβερὰ γεγονότα, τῶν ὁποίων τὸ ἕν θλιβερώτερον τοῦ ἄλλου προσβάλλουν τὴν ἐθνικὴν φιλοτιμίαν, τραυματίζουν ψυχικῶς τὰ σπλάχνα τῶν τέκνων της, προκαλοῦν κύματα ἀγανακτήσεως. Η θλίψις της μεγάλη. «Ρομφαία δίστομος» διέρχεται τὴν καρδίαν τῆς Ἑλλάδος.

    Ποῖο ἐκ τῶν θλιβερῶν γεγονότων νὰ μνημονεύσωμεν; Ἰδοὺ ἕνας συνοπτικώτατος πίναξ: Ἡ 6η Σεπτεμβρίου τοῦ παρελθόντος ἔτους σημαίνει τὴν ἔναρξιν τῆς νέας περιόδου τῆς ἐθνικῆς συμφορᾶς. Παρὰ τὸν Βόσπορον παρουσιάζονται καὶ πάλιν ἀγέλαι βαρβάρων. Ὄχλοι ὀθωμανικοὶ ἐπιτίθενται κατὰ τῆς ἐν Κων)πόλει Ἑλληνικῆς παροικίας, λεηλατοῦν, καίουν, πυρπολοῦν καταστήματα, οἰκείας, ἐκκλησίας, βιάζουν Ἑλληνίδας, ἀτιμάζουν κληρικούς, βεβηλώνουν κατὰ τὸν αἰσχρότερον τρόπον ἱερὰς κολυμβήθρας καὶ ἱερὰ δισκοπότηρα, ποδοπατοῦν τὸν Τίμιον Σταυρόν, ἀνοίγουν ὡς ὕαιναι, τοὺς τάφους τῶν προγόνων, τῶν πατριαρχῶν, διασκορπίζουν τὰ ὀστᾶ αὐτῶν… Καὶ ταῦτα ἀπὸ τὰ ἀδιάφορα βλέμματα πρεσβευτῶν μεγάλων κρατῶν, προστατῶν καὶ πολιτισμοῦ τοῦ 20ου αἰώνος! Στόλοι ἄλλων βαρβάρων καὶ πειρατῶν τῶν θαλασσῶν καταπλέουν εἰς τὴν Κύπρον˙ στρατεύματα ἀποβιβάζονται εἰς τοὺς λιμένας αὐτῆς˙ ἀεροπλάνα περιπολοῦν˙ ὁ κλιὸς τῆς νήσου καθίσταται ἀσφυκτικός. Τὰ σχολεῖα κλείουν. Αἱ φυλακαὶ γεμίζουν ἀπὸ πατριώτας, τῶν ὁποίων καὶ μόνον ἡ ὑπὲρ Ἑλλάδος ζητωκραυγὴ θεωρεῖται ἔγκλημα. Πᾶς ναός, πᾶσα μονή, πᾶσα οἰκία, πᾶσα γωνία τῆς ἡρωϊκῆς γῆς ἐρευνᾶται ἐπιμελῶς. Ἡ τρομοκρατία βασιλεύει. Ὁ Χίτλερ ἀνεστήθη καὶ ἔστησε τὸ στρατηγεῖόν του ἐν Κύπρω. Ἱεροκήρυκες παρήγοροι ἄγγελοι τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ ἐν τοιαύταις ἡμέραις θλίψεως, ἐκδιώκονται ἐκ τῆς νήσου. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος μεταβαίνων εἰς ἀεροδρόμιον διὰ νὰ ἐπιβιβασθῆ ἀεροπλάνου καὶ ἔλθη εἰς τὴν μητέρα Ἑλλάδα ἀφαρπάζεται καὶ ἐξορίζεται εἰς τὰς Σεϊχέλλας νήσους τοῦ Ἰνδικοῦ ὠκεανοῦ. Δύο ἐκ τῶν πατριωτῶν τῶν νέων τούτων Μακαββαίων ἀπειλοῦνται μὲ ἐκτέλεσιν. Ὁ δήμιος τοῦ Λονδίνου φθάνει εἰς Λευκωσίαν… Ἐπὶ τῆ εἰδήσει τὸ Πανελλήνιον συνταράσσεται. Τεράστιον συλλαλητήριον ἐν Ἀθήναις ἐκφράζει τὸν πόνον τοῦ λαοῦ. Ἀσυγκράτητος ἡ ὀργή. Κλονίζεται ἡ τάξις. Πεδίον μάχης αἱ κεντρικαὶ ὁδοὶ τῆς πρωτευούσης. Θλιβερὰ συγκομιδή: 4 νεκροί, 200 περίπου τραυματίαι. Ἡ ἄσφαλτος βάφεται μὲ αἵμα Ἑλληνικόν. Ἀλλὰ παρὰ ταῦτα οὐδεὶς τῶν ἰσχυρῶν συγκινεῖται. Ἡ δράκαινα τῶν θαλασσῶν τὴν ἐπομένην στήνει ἀδιστάκτως τὸ ἰκρίωμα καὶ οἱ δύο πατριῶται νέοι ἐκτελοῦνται ἀγρίως. Ἐκτελοῦνται διʼ ἀγχόνης, ὅπως ἐξετελέσθη διʼ ἀγχόνης τὸ 1821 ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός. Ὁ ἐκλεκτὸς λογοτέχνης Φ. Κόντογλου γράφει ὅτι οἱ νέοι ἔκλιναν τὰς κεφαλάς των «σὰν τὰ μαραμένα τριαντάφυλλα» μέρα ἀνοιξιάτικη τὴν 10 Μαΐου 1956. Δὲν ἐδειλιάσανε οἱ καινούργιοι Ἕλληνες Μακκαβαῖοι. Δὲν παραπονεθήκανε γιὰ τὰ νειᾶτα τους. Τὸ μοναχὸ παράπονό τους ἤτανε πὼς τοὺς κρεμάσανε κατὰ τὴν ἄνοιξη, ποὺ ἀνθίζει ὅλη ἡ πλάση. Θαρρεῖς πὼς τοὺς ἀκοῦς νὰ τὸ τραγουδᾶνε μαζὺ μὲ τὸν ἀδικοσκοτωμένο ἀδελφό τους, τὸν Θανάση Διάκο, ποὺ τὸν σουβλίσανε σὰν κριάρι πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ τόσα χρόνια:

«Γιὰ δὲς καιρὸ ποὺ διάλεξε ὁ χάρος νὰ μὲ πάρει.
Τώρα πʼ ἀνθίζουν τὰ βουνὰ καὶ βγάζʼ ἡ γῆ χορτάρι!».

Ἡ Ἑλλὰς πενθεῖ! Ἀλλʼ ἐκεῖνο ποὺ κάμνει τὴν Ἑλλάδα νὰ πικραίνεται περισσότερον ἐξ ὅλων εἶνε ὅτι Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΕΤΟΣ ΙΒ΄ ΚΟΖΑΝΗ 1956
Συντάκτης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ιεροκήρυξ

«Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν καὶ τὶ θέλω εἰ ἤδη ανήφθη;» (Ο ΚΥΡΙΟΣ)

ΤΟ ΔΙΛΕΠΤΟΝ…

(Βλέπε Ευαγγέλιον Λουκᾶ κεφ. 21, στίχ. 1-4)

Ἐπὶ ταῖς ἑορταῖς τοῦ Πάσχα

Ἕν, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ἕν καὶ μόνον ἐπεισόδιον ἐκ τῶν τελευταίων ἐπὶ γῆς ἡμερῶν τοῦ Θεανθρώπου θὰ διηγηθῶμεν μὲ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἐλπίδα, ὅτι ἐξ αὐτοῦ πολλὴ θὰ προέλθη ὠφέλεια καὶ λαμπροτέρα θὰ εἶνε ἡ περίοδος τῶν ἑορτῶν τοῦ Πάσχα, ἐὰν κλῆρος καὶ λαὸς θελήσωμεν νὰ συμμορφωθῶμεν πρὸς τὰ Εὐαγγελικὰ πρότυπα. Ὦ Κύριε! Ὁ λόγος Σου, τὸ Εὐαγγέλιόν Σου, δὲν ἐδόθη, ἵνα ὡς ἆσμά τι κακοφώνως ψάλλεται ἐν τοὶς Ναοῖς κατὰ τὰς Κυριακὰς καὶ τὰς ἑορτάς, ἀλλʼ ἵνα καθημερινῶς καὶ εἰς τοὺς Ναοὺς καὶ εἰς τὰς οἰκίας καὶ εἰς τὰ σχολεῖα καὶ εἰς τὰ ἐργοστάσια ἀναγινώσκεται, ἑρμηνεύεται καὶ προπαντὸς ἐφαρμόζεται εἰς ὅλας τὰς λεπτομερείας τῆς ζωῆς καὶ οὕτως ἡ ζωὴ ἑκάστου τῶν πιστῶν ἁγιαζόμενη γίνει ἆσμα οὐράνιον, χερουβικόν, τέρπον καὶ ἐλκῦον ὅλους εἰς τὴν νέαν ζωὴν καὶ πολιτείαν, ἤ διὰ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Σουἐνεκαινίασες ἡμῖν.

Ὁ Κύριος ἵσταται εἰς αὐλὴν τοῦ Ναοῦ τῶν Ἱεροσολύμων, τοῦ μοναδικοῦ τούτου ναοῦ τῆς λατρείας τοῦ Ἰσραήλ. Ἡ ἱστορία τοῦ λαοῦ τούτου, ἱστορία εὐχαρίστων καὶ δυσαρέστων γεγονότων, ἡμερῶν δόξης καὶ ἀδοξίας, ἱστορία μαχῶν, πολέμων, δηώσεων καὶ καταστροφῶν, εἶνε ἀρρήκτως συνδεδεμένη μὲ τὴν ἱστορίαν τοῦ Ναοῦ. Εἰς τὴν θέσιν αὐτοῦ, ἐπανειλημμένως καταστρέφοντος, δὲν ὑπάρχει πλέον τι ποὺ νὰ ὑπενθυμίζη τὴν ἀρχαίαν του δόξαν. Ἡ προφητεῖα τοῦ Κυρίου (Ματθ. 24, 2) ὅτι δὲν θὰ μείνη λίθος ἐπὶ λίθον ἔχει ἐκπληρωθῆ. Εἰς μίαν τῶν αὐλῶν τοῦ Ναοῦ, τὴν αὐλὴν τῶν γυναικῶν καὶ ὑπὸ τὰς στοὰς ὑπῆρχε τὸ περίφημον γαζοφυλάκιον, δηλαδὴ 13 ὀρειχάλκινα κιβώτια, εἰς τὰ ὁποῖα ἔρριπτον τὴν ὑπὲρ τοῦ Ναοῦ προαιρετικὴν εἰσφορὰν οἱ ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς προσερχόμενοι προσκυνηταὶ κατὰ τὰς ἑορτὰς καὶ δὴ τὰς ἑορτὰς τοῦ Πάσχα. Ἐκεῖ ἵσταται τώρα ὁ Ἰησοῦς καὶ βλέπει. Βλέπει ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἤρχοντο καὶ ἔρριπτον τὰς εἰσφοράς των. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ πλούσιοι ἤρχοντο καὶ ἤνοιγον τὰ βαλάντιά των καὶ ἔρριπτον ὑπερηφάνως τὰ χρυσᾶ νομίσματα 5, 10, 100…

Εἰς τοὺς περισσοτέρους ἐξ αὐτῶν ὁ Κύριος θὰ ἧτο ἄγνωστος. Ἀλλʼ αὐτοὶ δὲν ἧσαν ἄγνωστοι εἰς Αὐτόν. Τοὺς ἐγνώριζε τόσον, ὅσον οὐδεὶς ἄλλος, ὅσον οὐδὲ αὐτὸς ὁ ἐπιστήθιος φίλος των. Ἐγνώριζεν αὐτοὺς ἐκ πάσης πλευρᾶς. Ἐγνώριζεν ὄχι μόνον πόσα χρήματα εἴχον καὶ πόσα ἐξ αὐτῶν ἔδιδον ὡς δῶρον εἰς τὸν Ναόν, ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον εἰς τὰς χεῖράς των εἶχε συγκεντρωθῆ ὁ πλοῦτος. Ἐγνώριζεν ὄχι μόνον τὸν ἐξωτερικόν των βίον, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐσωτερικόν. Ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου, βαθεῖα ὡς θάλασσα καὶ ὡκεανός, ἡ καρδία, ἡ ὁποία διὰ τοὺς ἄλλους εἶνε βιβλίον ἐσφραγισμένον μὲ ἑπτὰ σφραγίδας, διὰ τὸν Ἰησοῦν εἶνε βιβλίον ἀνεωγμένον. Ὁ Κύριος ἀποσφραγίζει τὸ βιβλίον, ἀναγινώσκει τὴν καρδίαν, τὰ μύχια τῆς καρδίας παντὸς ἀνθρώπου. Εἶνε ὁ «καρδιογνώστης». Τίς θὰ ἔλεγεν εἰς τοὺς πλουσίους, ὅτι τὴν στιγμὴν ποὺ ἔρριπτον τὰ χρυσᾶ νομίσματά των εὑρίσκοντο ἐνώπιον τοῦ Παντεπόπτου; Οἱ ἄλλοι, ποὺ ἔβλεπον τὰς ἐκδηλώσεις τῆς φιλανθρωπίας τῶν πλουσίων τούτων καὶ ἤκουον τὸν ἧχον τῶν χρυσῶν νομισμάτων ποὺ ἔπιπτον ἐντὸς τῶν ὀρειχαλκίνων κιβωτίων, εὔκολοι θὰ ἧσαν εἰς θαυμασμὸν καὶ ἔπαινον τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν. Τὶ σπουδαῖοι ἄνθρωποι θὰ ἔλεγον! Τὶ μεγάλοι πατριῶται! Νὰ γραφῆς τὸ ὄνομά των εἰς τὰς στήλας τῶν εὐεργετῶν, νὰ μνημονεύεται ὑπὸ τοῦ ἱερατείου εἰς αἰῶνας αἰώνων… Ἀλλʼ ὁ Κύριος δὲν παρασύρεται ἀπὸ τὴν κρίσιν τῶν πολλῶν. Ἡ ἰδική του κρίσις εἶνε κρίσις καθαρά, διαυγής, ἀλάνθαστος, εἶνε κρίσις τοῦ Δικαίου Θεοῦ.

Ὁ Κύριος βλέπει τοὺς πλουσίους τοῦ Ἰσραήλ. Βλέπει τὰ ποσὰ ποὺ ἔρριπτον, ἀλλὰ δὲν ἐνθουσιάζεται ἀπὸ τὴν εἰσφορὰν οὐδενὸς ἐξ αὐτῶν. Μένει σκεπτικός, σιωπηλὸς ὁ Κύριος. Ἀλλʼ αἴφνης διακόπτει τὴν σιωπήν Του. Ἀνοίγει τὰ πανάχραντα χείλη Του, καὶ ἐκ τοῦ βάθους τῆς καρδίας Του ἐξέρχονται μῦρα-λόγοι, οἱ ὁποῖοι ἐπαινοῦν καὶ ἐγκωμιάζουν καὶ ἀναβιβάζουν εἰς ὕψη μίαν δωρεάν. Ποία ἡ δωρεά; Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΕΤΟΣ ΙΒ΄ ΚΟΖΑΝΗ ΜΑΡΤΙΟΣ 1956,  ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 180
Συντάκτης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ιεροκήρυξ

ΝΑ ΓΙΝΗ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Πρὸς τὸν εὐσεβὴ λαὸν τῶν Πατρῶν

• «Ὑποτάγητε τῶ Θεῶ, ἀντίστητε τῶ Διαβόλω
  καὶ φεύξεται ἀφʼ ὑμῶν» (Καινὴ Διαθήκη Ἰάκ. 4, 7)

Κοινωνικὰ θέματα

Καὶ πάλιν, ἀγαπητοί μου, καὶ πάλιν ὁ συντάκτης τοῦ φύλλου τούτου θέλει ένοχλήσει τὴν πόλιν σας. Ἀλλὰ ποία ἄλλη εἶνε ἡ ἀποστολὴ ἡμῶν ὡς ἱεροκηρύκων καὶ χριστιανῶν δημοσιογράφων παρὰ ἵνα διὰ τῆς γλώσσης καὶ τῆς γραφίδος, ὡς διὰ ὀξέων κέντρων, ἐνοχλῶμεν καὶ ἐξεγείρωμεν τὰς κοιμωμένας συνειδήσεις; Ὅπως ἔλεγεν ὁ φιλόσοφος Σωκράτης, ὁ πρὸ Χριστοῦ ἱεροκῆρυξ οὖτος τοῦ ἐν εἰδωλολατρεία ζῶντος ἀρχαίου κόσμου, ἡ διδασκαλία, ἡ ἐπιτίμησις, ὁ κατʼ ἰδίαν καὶ δημοσία ἔλεγχος τῶν ἠθικῶς παρεκτρεπομένων ὁμοιάζει μὲ τὸν οἶστρον ποὺ δὲν ἀφήνει τὰ ὀκνηρὰ καὶ δυσκίνητα ζῶα νὰ ἡσυχάσουν. Θὰ ἐνοχλήσωμεν λοιπὸν καὶ ἡμεῖς τὴν πόλιν, ὅπως καὶ κατὰ τὰ προηγούμενα ἔτη, μὲ τὴν ἐλπίδα μιᾶς θρησκευτικῆς καὶ ἠθικῆς ἀφυπνίσεως ψυχῶν.

Ἀλλʼ ἀκούεται μακρόθεν φωνὴ ἀπαισιοδοξίας: «Τὶ κάμνεις; Θέλεις καὶ πάλιν νὰ γράψης καὶ νὰ κηρύξης; Ἀλλʼ ἐκ τῆς πείρας, ἐκ τῶν ἀποπειρῶν τοῦ παρελθόντος, δὲν ἔχεις ἀντιληφθῆ, ὅτι ὁσονδήποτε καὶ ἄν ἐλέγξης, δὲν πρόκειται ὁ λαὸς αὐτὸς νὰ συγκινηθῆ; Ἐκ τῆς θέσεως «σκιᾶς θανάτου» εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται δὲν πρόκειται νὰ μετακινηθῆ, ἕστω καὶ ἐὰν τὸ ἔδαφος κλονίζεται καὶ ἀπαίσιοι ὑποχθόνιοι κρότοι ἀκούωνται προμηνύοντες σεισμὸν ποὺ θὰ θάψη τοὺς πάντας καὶ τὰ πάντα, ἕνα ψευδῆ καὶ ἀκόλαστον πολιτισμόν, πολιτισμὸν Σοδόμων καὶ Γομόρων. Ἀσυγκίτοι μένουν οἱ νεκροί, σειόμενοι τῆς γῆς. Οὕτω ἀσυγκίνητοι μένουν καὶ αἱ πεπωρωμεναι ψυχαί, σειομένης τῆς ἀνθρωπότητος ὑπὸ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης, τῆς δυστυχίας, τῆς κοινωνικῆς συμφορᾶς. Ὁ λαὸς αὐτὸς ποὺ σεῖς οἱ ἱεροκήρυκες διδάσκετε καὶ ἐλέγχετε, φράσσει τὰ αὐτιάτου διὰ νὰ μὴν ἀκούη τὴν φωνὴν τῆς ἀληθείας, κλείει τὰ μάτια του, διὰ νὰ μὴ βλέπη τὰ συνταρακτικὰ γεγονότα, καὶ ὡς ἡ καταδιωκόμενη ὑπὸ τοῦ κηνυγοῦ στρουθοκάμηλος κρύπτει τὴν κεφαλήν της εἰς ἄμμον, δὲν βλέπει τὸν κίνδυνον καὶ θεωρεῖ τὸν ἑαυτόν της ἀσφαλῆ, οὕτω καὶ ὁ λαὸς αὐτός… Δὲν βλέπει, δὲν ἀκούει καὶ ἄρα, εἰς μάτην αἱ φωναὶ καὶ αἱ διαμαρτυρίαι σας. Δὲν πρόκειται νὰ εὕρουν ἠχὼ οἱ λόγοι σας εἰς τὴν καρδίαν οὐδενός…».

Ταῦτα λέγει ἡμῖν ἡ φωνὴ τῆς ἀπαισιοδοξίας. Νὰ τὴν πιστεύσωμεν; Τοιοῦτος εἶναι ὁ λαὸς τῶν Πατρῶν; Ἐνεκρώθη ἐν αὐτῶ πᾶν εὐγενὲς καὶ θεῖον αἴσθημα; Ἕνας λαὸς ὅστις ἔζη ἄλλοτε τὴν ἁγιωτέραν ζωὴν καὶ ἧτο ὑπόδειγμα εὐσεβείας ὄχι μόνον διὰ τὴν Ἀχαΐαν ἀλλὰ διʼ ὁλόκληρον τὴν Ἑλλάδα, ἕνας λαός, ὅστις ἐγέννησε ἁγίους καὶ μάρτυρας καὶ διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἤκουε ἄλλοτε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Παρθένου καὶ τῶν ἁγίων καὶ ἐδάκρυεν ἐκ τῆς ἱερᾶς συγκινήσεως, ἕνας τοιοῦτος εὐγενὴς λαὸς κατήντησεν εἰς τοιαύτην ἠθικὴν καὶ θρησκευτικὴν κατάπτωσιν καὶ ἀναισθησίαν, ὥστε νὰ χειροκροτῆ τὰ εἰδεχθέστερα αἴσχη τῆς ζωῆς καὶ νὰ μὴν συγκινεῖται πλέον ἀπὸ τὰς προφορικὰς καὶ γραπτὰς διαμαρτυρίας τῶν ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου; Ἐξηλείφθη πᾶν ἴχνος πίστεως καὶ ἀρετῆς; Ἐκυριάρχησεν ἡ ἁμαρτία; Βασιλεύει ὁ Σατανᾶς εἰς τὴν ἱερὰν πόλιν, ἧς προστάτης ὁ Πρωτόκλητος; Ἡμεῖς δὲν πιστεύομεν τὴν φωνὴν αὐτὴν τῆς ἀπαισιοδοξίας καὶ ἐπειδὴ δὲν τὴν πιστεύομεν, γράφομεν ἐκ νέου καὶ πρὸς ἐξακρίβωσιν τῆς ἐν τῆ πόλει ἐπικρατούσης ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς καταστάσεως θὰ τολμήσωμεν νὰ ὑποδείξωμεν ἕνα νέον τρόπον, ὅστις, ἐὰν ἐφαρμοσθῆ, θὰ φέρη εἰς τὴν ἐπιφάνειαν, εἰς τὸ φῶς τὰς βαθυτέρας τῶν ἰδεῶν καὶ τὰ ἁγνότερα τῶν αἰσθημάτων τοῦ λαοῦ τούτου. Ἀλλὰ καὶ ἐὰν πρὸς στιγμην παραδεχθῶμεν ὅτι ὁ ἥλιος ἔσβυσε καὶ ὅλη ἡ πόλις ἐβυθίσθη εἰς τὸ εἰδωλολατρικὸν σκότος καὶ ὅτι ἐν τῶ λαῶ τούτω ἰσχύει τὸ προφητικόν: «Περιδράμετε καὶ ἴδετε, εἰ ἐστιν εἶς ποιῶν κρῖμα καὶ δικαιοσύνην καὶ ἵλεως ἔσομαι» (Ἱερεμ. 5, 1), καὶ πάλιν ἡ φωνὴ τῆς διαμαρτυρίας ὡς φωνὴ τῆς διαμαρτυρίας ὡς φωνὴ βοῶντος ἐν τῆ ἐρήμω πρέπει νʼ ἀκουσθῆ. Ναί. Νʼ ἀκουσθῆ καὶ ἐὰν ἀκόμη διὰ τὴν προκειμένην περίπτωσιν τοῦ ἐλέγχου θὰ ἠδύνατο νὰ ἐπαναληφθῆ τὸ τοῦ Ἡσαΐου: «ἧλθον καὶ οὐκ ἧν ἄνθρωπος, ἐκάλεσα καὶ οὐκ ἧν ὁ ὑπακουόμενος» (Ἡσ. 50, 2).

* * *

Τὸ θέμα ποὺ προκαλεῖ καὶ πάλιν τὴν ἔντονον διαμαρτυρίαν μας, εἶνε Read more »

_

» Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ » ( ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ )

_

Μ. Π Α Ρ Α Σ Κ Ε Υ Η

Ο ΑΚΑΝΘΙΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

«Καὶ πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθων ἐπέθηκαν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ» (Ματθ. 27,29)

Δημοσία τελετή. ῎Απειρον πλῆθος. ῾Ο σαλπιγκτής· προσοχή. ῾Ο κῆρυξ φωνάζει· κατάθεσις στεφάνων. ῎Εφθασεν ἡ ὥρα νὰ καταθέσωμεν καὶ ἡμεῖς τὸν στέφανόν μας. Ποῦ; Καὶ εἰς ποῖον; Περιμένετε ὀλίγον καὶ θὰ ἴδετε.

Κατάθεσις στεφάνων. ῾Ο στέφανος ἦτο καὶ εἶνε ἐκδήλωσις τιμῆς πρὸς ἐξέχοντας ἄνδρας, ὑπηρετήσαντας τὴν πατρίδα. ᾿Απὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς ἡ ἀνθρωπότης ἀπέδδε στεφάνους εἰς τοὺς ἥρωάς της. Τίνες οἱ λαμβάνοντες; Ποιηταί, ρήτορες, ζωγράφοι, ἀγαλματοποιοί, ἀθληταὶ τῶν διαφόρων ἀγωνισμάτων, νομοθέται, πολιτικοὶ ἄρχοντες, στρατηγοί, βασιλεῖς ἐπιστρέφοντες νικηταὶ ἐκ τῶν πεδίων τῶν μαχῶν ἐστεφανώνοντο δημοσία καὶ τὴν στιγμήν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐτίθετο ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ὁ στέφανος, ὁ τόπος ἐσείετο ἀπὸ τὰς οὐρανομήκεις ζητωκραυγάς, ἐπευφημίας καὶ χειροκροτήματα.

Καὶ εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν Χριστὸν θὰ ἔπρεπε νὰ δοθῆ στέφανος. Τὶς ὁ ἀντιλέγων; ῾Ο κόσμος, ἐὰν ἦτο δίκαιος καὶ ἤμειβεν ἐκαστον κατὰ τὴν ἀξίαν αὐτοῦ, εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν, ῞Οστις ὑπερέβη τοὺς πάντας εἰς ἔργα μεγάμα, θαυμαστά, πρωτοφανῆ καὶ τοῦ ῾Οποίου ἡ ἀρετὴ ἐκάλυψε καὶ αὐτοὺς τοὺς οὐρανούς, εςς τὸν ᾿Ιησοῦν ὁ κόσμος ἔπρεπε νὰ δώση στέφανον. Τὶ λέγω; Θὰ ἔπρεπε νὰ δώση ὅλους τοὺς στεφάνους. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἔλθουν οἱ διασημοι ποιηταὶ τῶν αἰώνων καὶ νὰ εἴπουν εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν· Κύριε! ῾Ο κόσμος μᾶς ἐβράβευσε, μᾶς ἐστεφάνωσε διὰ τὰ ἔξοχα ποιήματά μας. ᾿Αλλὰ τὰς ῳδάς, τὰ ποιήματα ὅλων μας καλύπτει μία ὠδή, ἕναποίημα, τὸ ποίημα τὸ ὑπὲρ πᾶν ποίημα, τὸ ἆσμα τῶν ἀσμάτων, τὸ ὁποῖον συνέθεσες καὶ ἐξέφρασες μὲ τὰς δύο ἐκείνας λέξεις·             ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ.῾Η ἀγάπη Σου, Κύριε, εἶνε τὸ αἰώνιον ἆσμα τῆς ἀνθρωπότητος. Οὐρανὲ καὶ Γῆ ψάλλετε τὴν ἀγάπην Του. Εἰς Σὲ ἀνήκει ὁ στέφανος τῆς ποιήσεως. Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν οἱ ποιηταί, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ ἔπρεπε νὰ παρουσιασθοῦν οἱ δεινοὶ ῥήτορες καὶ νὰ καταθέσουν πρὸ τῶν ποδῶν Του τοὺς στεφάνους λέγοντες· Κύριε! ᾿Επὶ τῶν ἡμερῶν μας ἡ γλῶσσα μας συνεκίνισσε τὰ πλήθη, ἐξήγειρε τοὺς λαοὺς, συνετάραξε τὰ Καπιτώλια καὶ τὰς Πνύκας. ᾿Αλλὰ ἡ ἰδικὴ Σου λαλιὰ ὑπῆρξε μοναδική. Διὰ Σὲ εἶπον οἱ ὄχλοι· «οὐδέποτε ἐλάλησεν ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. Εἰς λόγος Σου ἤρκει νὰ ἑλκύσῃ μυριάδας. ῾Ως ἰχθύες ἄφωνοι ἱστάμεθα ἐνώπιον Σου οἱ ῥήτορες τῶν αἰώνων, οἱ Δημοσθένεις καὶ οἱ Κικέρωνες. Εἰς Σὲ καταθέτομεν τοὺς στεφάνους τῆς εὐγλωτίας μας». Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ ἔπρεπε νὰ προσέλθουν καὶ οἱ ζωγράφοι διὰ νὰ καταθέσουν τοὺς στεφάνους καὶ νὰ εἰπουν· Κύριε! Αἱ ὡραιότεραι τῶν εἰκόνων μας ποὺ κοσμοῦν τὰ καλλιτεχνικὰ μουσεῖα εἶνε φευγαλέαι σκιαὶ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου. Σύ εἶσαι ἡ πραγματικὴ εἰκών, εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, τὸ ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ Πατρός. Σὺ εἶσαι ἡ ἀρχέτυπος, ἡ πρωτότυπος εἰκὼν τῆς ᾿Αρετῆς ἐκ τῆς ὁποίας οἱ ἅγιοι, οἱ μάρτυρες, οἱ ἥρωες τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πίστεως ἀντιγράφουν. Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ επρεπε νὰ προσέλθουν οἱ Φειδίαι καὶ Πραξιτέλαι, οἱ περιφημότεροι γλύπται τῆς ἀρχαιότητος, νὰ καταθήσουν τὰ γλύφανά των, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν προσφωνήσουν λέγοντες· Κύριε! Τὶ μέγα ἐπράξαμεν ἡμεῖς καὶ μᾶς θαυμάζει ὁ κόσμος; ῾Ημεῖς ἐλαξεύσαμεν μάρμαρα, ἀλλὰ Σὺ εἰς τὸ Θεῖον Σου ἐργαστήριον-τὴν ἐκκλησίαν – λαξεύεις ψυχὰς καὶ τὰς πλέον ἀξέστους καὶ τὰς μεταβάλεις διά τῆς Χάριτός Σου εἰς ἔμψυχα ἀγάλματα ἀρετῆς ποὺ θαυμάζουν καὶ οἱ ἄγγελοι. Εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν, τὸν ᾿Αθλητὴν, τὸν Νικητὴν τῶν πειρασμῶν τῆς ἐρήμου θὰ ἔπρεπε νὰ προσέλθουν οἱ μικροὶ ἀθληταὶ τῶν ᾿Ολυμπιακῶν καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἀγώνων τῆς ᾿Αρχαιότητος, διὰ νὰ καταθέσουν τοὺς ἐκ δάφνης στεφάνους των. Τέλος, εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν θὰ ἔπρεπε νὰ προσέλθουν οἱ ἔνδοξοι στρατηγοί, νὰ κλίνουν τὰς κεφαλάς των, καὶ νὰ εἴπουν· Κύριε! Νικηταὶ ἡμεῖς; ᾿Αλλὰ ἡμεῖς ἄπαντες ἐνικήθημεν ἀπὸ ἕνα ἐχθρόν, τὸν θάνατον, τὸν ῾Οποῖον μόνον Σύ ἐπάλευσες καὶ ἐνίκησες. Τῷ ΝΙΚΗΤΗΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ἁρμόζουν ὅλοι Στέφανοι δόξης καὶ τιμῆς ἥρμοζον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Δεσπότου. Καὶ ὅμως εἰς Αὐτόν, τὸν Νικητὴν τοῦ θανάτου, δὲν ἐδόθη τοιοῦτος στέφανος. ῎Αλλος στέφανος ἐδόθη. Ποῖος; ῾Ο ΑΚΑΝΘΙΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ, τὸν ὁποῖον ἔπλεξαν χεῖρες ἀγροίκων Ρωμαίων στρατιωτῶν.

Κόσμε! Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ἀπονέμεις δικαιοσύνην; Ρωμαῖοι στρατιῶται τὶ κάμνετε; ᾿Αφαιρέσατε γρήγορα τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ πλέξατε ἄλλον στέφανον ἀπὸ τὰ πλέον εὐωδέστερα καὶ σπανιώτερα ἄνθη τῆς οἰκουμένη.

᾿Αλλ’ ὦ Θεέ μου, τὶ βλέπουν οἱ ὀφθαλμοί μου; ῾Ο ᾿Ακάνθινος στέφανος δὲν ἀφῃρέθη ἀκόμη ἀπὸ τὸν ᾿Ιησοῦν. Τοὐναντίον! ῞Οσον διέρχονται οἱ αἰῶνες καὶ ἡ ἀπιστία καὶ ἡ διαφθορὰ ἐξαπλοῦται, τοσοῦτον αἱ ἄκανθαι πληθύνονται καὶ ἐμπήγνυνται βαθύτερον εἰς τὸν Θεῖον Μέτωπον. ῎Οχι μόνον οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ ἄθεοι, ἀλλὰ καὶ οἱ ψευδο-χριστιανοὶ τοῦ αἰῶνος μας, ἔγιναν χέρσοι ἀκανθοφόροι ἀγροί…

Κύριε! ᾿Επλήσθη ἡ γῆ ἀκανθῶν, μικρῶν καὶ μεγάλων ἀνομημάτων. Καὶ ἀπὸ τὰς ἀκάνθας αὐτὰς ὁ Σατανᾶς κόπτει συνεχῶς καὶ πλέκει τοὺς νεωτέρους στεφάνους, μὲ τοὺς ὁποῖους στεφανώνεται ἐκ νέου ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής. Κύριε! Πόσον πονεῖς! Πόσον ὑποφέρεις. Τὰ σημερινὰ ἀκάνθια τοῦ κόσμου περισσότερον.

Χριστιανέ! Τὶ εἴδους εἴδους στέφανον θὰ καταθέσης εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν; Δὲν εἶσαι Ρωμαῖος στρατιώτης διὰ νὰ Τὸν ἐμπαίξῃς καὶ πλέξῃς στέφανον ἀκάνθινον. Φέρεις τὸ ὄνομά Του, ἐβσπτίσθης εἰς τὸ ὄνομά Του. ᾿Απὸ σὲ τὸν πιστὸν ὀπαδόν Του, ὁ ᾿Ιησοῦς περιμένει ὄχι ἀκάνθας ὄχι ἀτιμίαν, ἀλλὰ τιμὴν καὶ δόξαν ποὺ θὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀκτινοβολίαν τῆς ζωῆς σου, μιᾶς ἁγίας καὶ μαρτυρικῆς ζωῆς, ὅπως πρέπει νὰ εἶνε ἡ ζωὴ κάθε πιστοῦ. Καῦσε λοιπὸν τὰς ἀκάνθας τῶν παθῶν σου καὶ μετέβαλε τὴν καρδίαν σου εἰς ΚΗΠΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Τοῦτο θὰ εἶνε ἡ ὠραιοτέρα δόξα καὶ τιμὴ τοῦ ᾿Εσταυρωμένου, τοῦ ὑπὲρ σοῦ φορέσαντος τὸν ἀκάνθινον στέφανον.

___________

«ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ»

Κύμη 27 Απριλίου 1951, φυλλαδιο 13
Ε Κ Δ Ι Δ Ε Τ Α Ι
῾Υπὸ ἱεροκήρυκος ᾿Ι. Μητροπόλεως Καρυστίας-Σκύρου ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου καὶ διανέμεται δωρεὰν πρὸς χριστιανικὸν  διαφωτισμὸν τοῦ λαοῦ.

ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ;

«ΟΛΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ», Νάουσα, αριθ. φ. 2, 1943
(Mικρό φυλλάδιο κατοχής)
Toυ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«Επίστευσα μια φορά. Τώρα δεν πιστεύω. Δεν είμαι παιδί και γρια να πιστεύω…». Αυτά και άλλα πολλά μου έλεγε ένας που έκανε τον μορφωμένο. Και άμα τον ρώτησα «Γιατί δεν πιστεύεις;», μου απάντησε με ύφος θριαμβευτού Ναπολεόντος «Φίλε μου, ζούμε στον 20ο αιώνα! Η επιστήμη απέδειξε ότι όλα αυτά είναι ψέματα…».
Και όμως, η επιστήμη δεν απέδειξε τίποτα εις βάρος της θρησκείας. Η επιστήμη δεν μπορεί να κλονίσει ούτε ένα λιθαράκι από το οικοδόμημα του Χριστιανισμού. Τουναντίον, η επιστήμη, η πραγματική επιστήμη, η επιστήμη που αξίζει να γράφεται με Ε κεφαλαίο, αυτή πιστεύει στο Θεό. Οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι επιστήμονες είναι πιστοί Χριστιανοί. Αυτός ο Αϊνστάιν ομολογεί την αλήθεια της πίστεώς μας. Το να λέγουν, λοιπόν, μερικοί ότι η επιστήμη καταργεί την πίστη είναι ψέμα, είναι το μεγαλύτερο ψέμα.
Φίλε μου, μείνε πιστός! Η πίστη μας είναι δοκιμασμένη στο χωνευτήρι των αιώνων. Η πίστη μας είναι βράχος ακλόνητος˙ είναι φάρος που φωτίζει, είναι δύναμη που νικά τα πάντα. Χωρίς αυτήν θα είσαι δυστυχής. Κράτησέ την, λοιπόν, ως κληρονομιά πολύτιμη και λέγε πάντοτε στον Κύριο «Πιστεύω, Κύριε˙ βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ».

ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Στις 6 το απόγευμα της Κυριακής (15 Αυγούστου 1943) εσπερινό κήρυγμα στο Ναό του αγίου Μηνά.

__________

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

• Αγάπα πρώτα τον Θεόν, ύστερα τους γονείς σου.
  Βασίλευε στα πάθη σου, εφ΄ όλης της ζωής σου.
  Γη και πηλός και σκώληκας είσαι και μη καυχάσαι,
  δίδε παντού και πάντοτε το χρήμα μη λυπάσαι.
  Εικόνα είσαι του Θεού, μιμήσου τον Χριστόν σου, Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»  Ιούλιος 1955

Συντάκτου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

ΑΓΡΥΠΝΙΑ-ΛΙΤΑΝΕΙΑ

«Μεσονύκτιον ἐξηγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖσθαί Σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης Σου» (Ψαλμ. 118, 62)

Τὰ ὅπλα τῆς Ὀρθοδοξίας

Ἡ ἡμέραν ἔληξε. Ὁ ἥλιος ἔδυσεν. «Ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ. Ἔθου σκότος καὶ έγένετο νύξ». Μεσονύκτιον! Κατοικεῖται εἰς πόλεις; Ἐξέλθετε καὶ ἴδετε! Καταστήματα κλειστά. Ἀγορὰ ἀδειανή. Ὅδοὶ καὶ πλατεῖαι ἕρημοι. Ἐκεῖ ὅπου ἀκατάπαυστοι φλυαρίαι, σφοδραὶ συζητήσεις, ἔριδες καὶ μάχαι διὰ τὰ συμφέροντα τοῦ Μαμμωνᾶ, κλοπαὶ καὶ ἀδικίαι καὶ διαπλησκτισμοί, τώρα οὐδεμία ἀκούεται φωνῆ. Οὐδεὶς φαίνεται. Αὕτη τῆς νυκτὸς ἡ εἰκὼν εἶνε εἰκὼν τοῦ ὔπνου, τοῦ θανα΄του, τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.

Ἀλλὰ ἐν μέσω τῆς βαθείας νυκτὸς ποὺ καλύπτει τὴν πόλιν ἀκούονται ἐπὶ τῆς ἀσφάλτου κτύποι. Πόθεν; Εἶναι τὰ ὄργανα τῆς δημοσίας τάξεως, ποὺ περιπολοῦν ὅλην τὴν νύκτα καὶ φυλάσσουν τὴν πόλιν. Ἆράγε οἱ φύλακες οὖτοι, ὡς καὶ φυλασσόμενος λαός, νὰ ἐνθυμοῦνται τὸ ψαλμικόν: «ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξη πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων»;

Ἆράγε νὰ αἰσθανώμεθα ὅλοι τὴν ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ὑπάρχει εἰς τὸ ρητὸν τοῦτο; Καὶ ἡ ἀλήθεια κηρύττει, ὅτι τὸ τελειότερον ἀστυνομικὸν σῶμα καὶ τὸ ἰσχυρότερον ἐξωπλισμένον στράτευμα οὐδὲν ἰσχύουν, ἐὰν διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἀσεβειῶν καὶ τῶν παρανομιῶν τοῦ λαοῦ, ὁ Κύριος ὀργισθῆ καὶ ἀποσύρη τὴν προστασίαν του καὶ ἐκδώση τὴν φοβερὰν του ἀπόφασιν: ἡ πόλις νὰ καταστραφῆ! Τότε καὶ ἀστυνομίαι καὶ στρατοὶ καὶ στόλοι ἀποδεικνύονται ἱστοῦ ἀράχνης εὐτελέστερο. Ἡ Νινευῒ καὶ ἡ Βαβυλὼν καὶ τόσαι ἄλλαι πόλεις τῆς ἀρχαιότητος ἐφρουροῦντα μὲ ἰσχυρὰς ἀστυνομικὰς καὶ στρατιωτικὰς δυνάμεις, ἀλλὰ ἐν μιᾶ καὶ μόνη νυκτὶ ἐξηφανίσθησαν ἐκ τοῦ προσῶπου τῆς γῆς ὑπὸ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ διὰ τὰς άνομίας καὶ τὰς φαυλότητας τῶν κατοίκων τῶν πόλεων ταύτων. Διὸ ἡ ὑψίστη ἀσφάλεια μιᾶς πολιτείας εἶνε ἡ ἠθικὴ κάθαρσις αὐτῆς, ἡ ἁγιότης τῶν κατοίκων. Εἶς ὅντως ἅγιος διὰ τὴν ἀσφάλειαν μιᾶς πόλεως ἀξίζει περισσότερον ἀπὸ μυριάδας στρατευμάτων (Ἴδε Παλαιὰν Διαθήκην Βασιλειῶν Δ΄ κεφ. 6, 1-23).

Ἀλλὰ ἐκτὸς τῶν ὀργάνων τῆς τάξεως ὡς καὶ τῶν στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀγρυπνοῦν καὶ φυλάσσουν τὰ σύνορα καὶ ἐκτελοῦν ἱερὸν πρὸς τὴν Πατρίδα καθῆκον, ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἀγρυπνοῦντες. Ἀγρυπνοῦν ὄχι διὰ τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν ἁμαρτίαν, ἀλλὰ διὰ τὴν ἐργασίαν, διὰ τὸ καθῆκον, διὰ τὴν πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπην. Οἱ ναυτικοί μας ποὺ διασχίζουν τοὺς ὠκεανούς˙ οἱ φαροφύλακες ποὺ κρατοῦν ἄσβεστον τὸ πῦρ τῶν φάρων διὰ νὰ φωτίζονται τὰ πελάγη καὶ προφυλάσσωνται τὰ πλοῖα˙ οἱ τηλεγραφηταὶ ποὺ δίδουν καὶ λαμβάνουν ἐπείγοντα τηλεγραφήματα˙ οἱ φαρμακοποιοὶ ποὺ διανυκτερεῦουν˙ οἱ ἰατροὶ καὶ αἱ ἀδελφαὶ νοσοκόμοι ποὺ ὡς ἄγγελοι μὲ τὰ λευκὰ φτερά των σπεύδουν νὰ προσφέρουν τὰς ὑπηρεσίας των εἰς τοὺς πάσχοντας άσθενεῖς˙ αἱ μητέρες, ὤ αἱ μητέρες ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν κλίνην τῶν ἀσθενούντων τέκνων των… ὅλοι αὐτοὶ ἐργάζονται κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα καὶ διέρχονται νύκτας ἀΰπνους. Ἐὰν κοιμηθοῦν! Ὤ ἐὰν κοιμηθοῦν καὶ ἔχθροὶ θὰ εἰσβάλουν εἰς τὸ πάτριον ἔδαφος καὶ κλέπται καὶ διαρρῆκται θὰ εὕρουν ἐλεύθερον πεδίον δράσεως καὶ ἀσθενεῖς θʼ ἀποθάνουν καὶ πλοῖα θὰ ναυαγήσουν καὶ ὕψιστα συμφέροντα θὰ διακινδυνεύσουν καὶ μεγάλαι ζημίαι θὰ συμβοῦν. Ἀγρυπνοῦν οἱ ὀλίγοι διὰ τοὺς πολλούς!

* * *

Ἀγρυπνία! Ἀλλὰ εἰς τὴν κορυφὴν τῆς ἀγρυπνίας ἵσταται μία ἀγρυπνία. Εἶνε ἡ ἀγρυπνία, ἡ ὁποία γίνεται διὰ τὴν ἀγάπην, διὰ τὴν λατρείαν τοῦ Κυρίου. Καὶ τὸ εἶδος τῆς ἀγρυπνίας, τὸ τόσον σήμερον περιφρονημένον, συνιστᾶται καὶ ἐπαινεῖται καὶ ἐγκωμιάζεται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Ἀκούσωμεν τὶ λέγει ὁ Προφητάναξ Δαβίδ: «Ἐμνήσθην ἐν νυκτὶ τὸ ὄνομά Σου, Κύριε» – «Λούσω καθʼ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου, ἐν δάκρυσίν μου τὴν στρωμνήν μου βρέξω» – «Μεσονύκτιον ἐξηγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖσθαι Σοι ἐπὶ τὰ κρίματα τῆς δικαιοσύνης Σου» – «Ἰδοὺ δὴ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ δούλοι Κυρίου, οἱ ἑστῶτες ἐν αὐλαῖς οἴκου Θεοῦ ἡμῶν˙ ἐν ταῖς νυξὶν ἐπάρατε χεῖρας ἡμῶν εἰς τὰ ἅγια καὶ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον» (ψαλμ. 118, 55, 6, 7-118, 62-133, 1-2). Ἀκούσαμεν τὸν υἱὸν Read more »

                  «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
αρ. φυλ. 135, έτος Η΄ ΚΟΖΑΝΗ – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1952

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ· Αρχιμ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Η ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ ΘΕΡΜΑΪΚΟΥ

«(Πόλις) ἀκάθαρτος ἡ ὀνομαστὴ καὶ
πολλὴ ἐν ταῖς ἀνομίαις»
(Ἰεζεκ. 52, 5)

Σημεῖα τῶν καιρῶν

Τὸ παρελθόν, αγαπητοί μας ἀναγνῶσται, τὸ ἐγγὺς παρελθὸν μᾶς ὑπενθύμισαν αἱ ἐθνικαὶ ἑορταὶ τοῦ τελευταίου δεκαημέρου τοῦ Ὀκτωβρίου. Τὸ ΟΧΙ, τὸ νεώτερον «μολὼν λαβέ» τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 καὶ τῆς 26ης Ὀκτωβρίου 1912.

26 Ὀκτωβρίου 1912. Ἡμέρα ἱστορική, ἀλησμόνητος. Μία εἴδησις μετέδωκε ρίγη συγκινήσεως εἰς τὸν Ἑλληνισμόν. Αἱ καμπάνες ὅλων τῶν ἱερῶν ναῶν ἐκρούοντο χαρμοσύνως. Τὰ μάτια τῶν Ἑλλήνων ἐβούρκωνον ἀπὸ δάκρυα, δάκρυα χαρᾶς καὶ ἱερᾶς συγκινήσεως. Ἐκ βάθους τῶν καρδιῶν ἐξήρχετο ὁλόθερμος πρὸς τὸν Θεὸν εὐχαριστία διὰ τὸ γεγονός. Ποῖον τὸ γεγονός; Θαῦμα. Ἀνάστασις νεκροῦ. Ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ πρωτεῦουσα τῆς Μακεδονίας, ἡ ὡραία νύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ, ἡ πόλις ἡ ὀνομαστὴ ὕστερα ἀπὸ 472 ὁλόκληρα ἔτη σκλαβιᾶς ἠλευθερώνετο ἀπὸ τὸν Τουρκικὸν ζυγόν. Ἡ ἡμισέληνος ἔπιπτεν. Ὁ Σταυρὸς ὑψώνετο. Ἡ γαλανόλευκος ἐκυμάτιζεν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Λευκοῦ Πύργου. Οἱ στρατιῶται τῆς μικρᾶς ἀλλὰ ἡνωμένης τότε Πατρίδος εἰσήρχοντο εἰς τὴν πόλιν. Εἰσήρχοντο οἱ στρατιῶται τῆς Ι Μεραρχίας ὑπὸ τὸν θρυλικὸν Καλλάρην. Εἰσήρχοντο τὴν ἠμέραν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου. Καὶ ἡ σύμπτωσις αὐτὴ δὲν ἐθεωρήθη τυχαῖα. Δὲν ὑπάρχει τυχαῖον, οὔτε ἐν τῆ φύσει, οὔτε ἐν τῆ ἱστορία τῶν ἀτόμων καὶ τῶν λαῶν. Ὁ μελετῶν προσεκτικῶς τὴν ἱστορίαν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων τῶν Βαλκανικῶν πολέμων πείθεται, ὅτι ἧτο θέλημα τοῦ Παντοδυνάμου νὰ δοθῆ εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ περιμάχητος πόλις. Ὀλίγων ὡρῶν καθυστέρησις θὰ ἤρκει, ἴνα ἡ πόλις περιέλθη εἰς ἄλλων τὰς χεῖρας. Πόσον τὴν ἐπόθουν καὶ τὴν ποθοῦν… Ἀλλὰ προέλαβον οἱ Ἕλληνες σταυραετοί. Ὁ Κύριος ὁ ταπεινῶν καὶ ὀ ὑψῶν, ὁ ἐν ριπῆ ὀφθαλμοῦ διαλύων αὐτοκρατορίας, ὁ ἀνιστῶν ἐκ τοῦ τάφου δουλείας λαοὺς ὑποδούλους, ὁ ὀρίζων, κατὰ τὸν Παῦλον τὸν Ἀπόστολον «τὰς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν» ὁ Κύριος διὰ τῶν γεγονότων ἐκείνων ἐλάλησε καὶ εἴπεν: ἡ Θεσσαλονίκη εἰς τὴν Ἑλλάδα.

Εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ Θεσσαλονίκη. Καὶ ἧτο τοῦτο δίκαιον. Τὰ πολυάριθμα μνημεῖα τῆς πόλεως, οἱ Βυζαντινοὶ ναοί, οἱ σταυροί, τὰ μνήματα, αἱ ἐπιγραφαί, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, ὅλα φωνάζουν Ἑλλάδα.

Εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ Θεσσαλονίκη. Δωρεά, εὐεργεσία Θεοῦ. Ἀλλὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα˙ ἡ Ἑλλὰς ἐφάνη ἀξία τῆς δωρεᾶς αὐτῆς; Ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Ἑλλάδος ἡ Θεσσαλονίκη εὖρεν ὅ,τι ἐζήτει ἐπὶ αἰῶνας, ἀνεπαύθη τὸ πνεῦμα της, ἐπραγματοποιήθησαν ὅλαι αἱ ἐλπίδες καὶ τὰ ὄνειρά της; Τὸ Κράτος θὰ μᾶς ἀπαντήση ναί! Καὶ πρὸς ἀπόδειξιν θὰ μᾶς παρουσιάση δύο φωτογραφίας. Ἡ μία εἶνε ἡ φωτογραφία τῆς πόλεως πρὸ τοῦ 1912, ὁποία ἧτο ἐπὶ Τουρκοκρατίας καὶ ἡ ἄλλη εἶνε ὅπως ἐμφανίζεται σήμερον. Ὁποία τεραστία διαφορά. Τῶ 1912 ἧτο μία ἀθλία πόλις τῆς Ἀνατολῆς. Σὲ ἔπνιγεν ἡ δυσοσμία. Τὰ πάντα ἀκάθαρτα. Ἐνῶ τώρα μία ὡραία πόλις προβάλλει ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σας. Ἡ πυρκαϊὰ τοῦ 1917 ἐκαθάρισε τὸ κεντρικὸν τμῆμα τῆς πόλεως. Ἐπὶ τῶν ἐρειπίων νέοι δρόμοι, νέαι πλατεῖαι, νέα κτίρια, πολυόροφα μέγαρα ἀνηγέρθησαν. Νέα μορφὴ ἐδόθη εἰς τὴν πόλιν. Ἔγινεν ἀγνώριστος. Ἀπὸ ἀπόψεως κτιρίων εἶνε μία ἀπὸ τὰς ὡραιοτέρας πόλεις τῆς Νοτιο-Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Σπουδαιότατος λιμὴν τῶν Βαλκανίων ἐλκύει ζηλότυπα τὰ βλέμματα τῶν ἐθνῶν. Ἐνθυμεῖσθε τὸν Χίτλερ; Τὴν ἔβλεπεν εἰς τὸ ὄνειρόν του. Διὰ νὰ τὴν κάμη ἰδικήν του ἐμηχανεύετο νὰ ἑνώση Θεσσαλονίκην καὶ Ἀμβοῦργον μὲ… ὑδάτινην ὁδόν, διαρρυθμίζων καταλλήλως τὰ ὕδατα τῶν ποταμῶν.

Ὡραία πόλις ἡ Θεσσαλονίκη. Ὡραία ἀπὸ ἀπὸψεως κτιρίων. Σύμφωνοι. Ἀλλὰ πρέπει νʼ ἀρκεσθῶμεν εἰς τὴν ὡραιότητα αὐτήν; Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος ἀπαντᾶ. Δίδει τὸ μέτρον τῆς πραγματικῆς ὡραιότητος. Μία πόλις – κηρύττει – εἶνε ὡραία ὄχι ἀπὸ τὰς πλατείας καὶ τὰς ὁδούς, ὄχι ἀπὸ τοὺς κήπους καὶ τὰς δεξαμενάς, ὄχι ἀπὸ τὰ μέγαρα καὶ τʼ ἀνάκτορα ὄχι ἀπὸ τὸ ἄψυχον, ἀλλὰ τὸ ἔμψυχον περιεχόμενον αὐτῆς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κατοικοῦν. Ὑπάρχουν εἰς τὴν πόλιν εὐγενεῖς ψυχαί; Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πρὸς τὰ ἄνω βλέποντες, τὸν Θεὸν ποθοῦντες, τὴν ἀλήθειαν λαλοῦντες, τὴν ἀρετὴν ἀσκοῦντες; Τότε ἡ πόλις εἶνε ὡραία ἐν ὀφθαλμοῖς ἀγγέλων. Εἰνε «ἡ καλλονὴ τοῦ Ἰακώβ, ἥν ἡγάπησεν» ὁ Κύριος κατὰ τὸ ψαλμικὸν (ψαλμ. 46, 4). Δὲν ὑπάρχουν; Ἔ! Τότε… Καὶ τὰ ὡραιότερα κτίρια κινδυνεύουν διὰ τοῦς κατοικοῦντας ἐν αὐτοῖς, διὰ τὰς ἀσχημίας τῆς ἠθικῆς ζωῆς των. Δὲν θὰ μείνη λίθος ἐπὶ λίθον. Ἀπιστεῖτε; Ἔχετε Εὐαγγέλιον; Ἀνοίξατε καὶ ἴδετε Ματθ. 24, 2.

Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κλείων εἰς τὸ στῆθος του οὐρανόν, αὐτὸς εἶνε ἐκεῖνος ποὺ δίδει ὡραιότητα εἰς τὴν πόλιν. Καὶ οὐδέποτε ἄλλοτε ἡ πόλις τῆς Θεσσαλονίκης ἧτο ὡραιοτέρα ἤ κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐφιλοξένει διʼ ὁλίγας ἑβδομάδας Παῦλον τὸν Ἀπόστολον, τὸν ἐκ Ταρσοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος ἀξιοποιεῖ, ὡραιοποιεῖ τὴν πόλιν. Καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι μόνον κοιλία καὶ στόμαχος, δὲν εἶναι μόνον ἀγορά, ἐμπόριον, χρηματιστήριον, σωρὸς χρυσῶν νομισμάτων, ξηρὰ τις καὶ ἄκαρπος ἐπιστήμη ἀλλὰ κυρίως εἶνε ὄν ἠθικόν, κοινωνικόν, θρησκευτικόν. Ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς, ἡ ὁποία καὶ συνιστᾶ τὸν ἀληθινὸν πολιτισμόν, ἐξεταζομένη ἡ ζωὴ τῆς Θεσσαλονίκης τὶ ἔχει νὰ μᾶς παρουσιάση; Ὄχι κτίρια, ἀλλʼ ἄνθρωποι χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι ζητοῦνται. Ὑπάρχουν 1000, 500, 200, 100, 50, 10; Ἤ πρέπει νʼ ἀντισταθῆ ὁ ἀρχαῖος Διογένης διὰ νὰ ἐρευνήση ἐπιμελῶς τὴν πόλιν ἀπὸ ἄκρον εἰς ἄκρον μὲ τὸν ἱστορικὸν φανόν του λέγων «ἄνθρωπον ζητῶ»;

Ἄς ρίψωμεν ἕνα βλέμμα καὶ ἴδωμεν.

Ἴδωμεν ἐν πρώτοις τὴν πόλιν ἠθικῶς. Ἀκτινοβολεῖ ἐν αὐτῆ ἡ ἠθική; Διατηροῦνται τὰ ἤθη καθαρά; Ἀλλοίμονον. Ἡ ἀρετὴ ἧτο ἄλλοτε καθαρὰ ὡς ὁ χρυσός. Ἀλλὰ ὁ χρυσός, τὰ ἀγνὰ ἑλληνικὰ ἤθη τῆς Ὀρθοδόξου Πατρίδος μας, ἀνεμείχθησαν μὲ χαλκὸν καὶ σίδηρον καὶ κασσίτερον καὶ μόλυβδον, δηλαδὴ μὲ τὰ ἔκφυλα ἤθη τῶν ἐθνῶν τῆς Δύσεως. Ἠλλοιώθημεν. Ὑπάρχουν κηλίδες, ὑπάρχουν σημεῖα ποὺ Read more »

• Ο μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης βλέπει εγκαίρως τους εχθρούς της Ελλάδος και προσπαθεί να σώσει τον Ελληνικό λαό από τα νύχια τους.
  Μετά την Γερμανική κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο εισδύει η διαφθορά στην Ελλάδα. Αυτός ο εχθρός είναι ύπουλος, γι’ αυτό και πιο επικίνδυνος. Σκοπό έχει να αλλοιώσει το φρόνημα των Ελληνων και να διαλύσει τα ιδανικά του. Η μασονία που εμφανίζεται ως φιλανθρωπικό ίδρυμα, δουλεύει γι’ αυτό το σκοπό. Καταλαμβάνει τα ύψιστα αξιώματα στην πολιτική ζωή και προωθεί νόμος και διατάγματα ξένων σκοτεινών κύκλων.
  Το μαχητικό φύλλο· «Χριστιανική Σπίθα» του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, ιεροκήρυκος τότε, πολεμά προς κάθε κατεύθυνση τον εχθρό. Άλλοτε τα βάζει με την μασονία και τους μασόνους όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Άλλοτε με τους εμπόρους και διαφθορείς των εθνών. Αλλοτε με τούς βλάσφημους και αθέους πολιτικούς…

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»

(ΕΚΤΑΚΤΟΣ ΕΚΔΟΣΙΣ)ΕΤΟΣ ΙΑ ΚΟΖΑΝΗ – ΙΟΥΝΙΟΣ 1955, αρ. φυλ. 171

Συντάκτης Αρχιμ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΕ ΛΑΕ,

          ΨΗΦΙΣΜΑ

Παρὰ τὰς ἐντόνους διαμαρτυρίας τὸ κρεοπωλεῖον τῆς ὁδοῦ Τσῶρτσιλ ἀριθ. 29 ἐξακολουθεῖ νὰ μένη ἀνοικτόν. Ἡ ἔκθεσις γυμνῶν σαρκῶν Ἑλληνίδων συνεχίζεται. Τὰ καλλιστεῖα, ποὺ ἀνέλαβε νὰ φέρη εἰς πέρας ἀπογευματικὴ ἐφημερίς, ἐτοιμάζονται μὲ συμμετοχὴν Ἀκαδημαϊκῶν καὶ καθηγητῶν καὶ κυριῶν τῆς Ἀθηναϊκῆς ἀριστοκρατίας(!) ὡς μελῶν Ἑλλανοδίκου ἐπιτροπῆς νὰ γίνουν μεγαλοπρεπῶς. Μία δοκιμὴ ἔγινε τὴν ἑορτὴν τῆς Ἀναλήψεως… Ἡ σύμβασις, βλέπετε, μετὰ ξένων ἐμπορικῶν ἐταιρειῶν, ὡς εἶνε ἡ κινηματογραφικὴ ἐταιρεία «Οὐνιβερσὰλ» καὶ ἡ ἐταιρεία μαγιὼ «Καταλίνα» δὲν εἶνε δυνατὸν νʼ ἀκυρωθῆ. Ὑπεράνω ὅλων τὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα. Δυστυχισμένη Ἑλλάς!

Καὶ ἐνῶ ἡ αἰσχρὰ αὐτὴ σύμβασις μετὰ ξένων ἐταιρειῶν, ποὺ ἐμπορεύονται τὰς σάρκας τῶν πτωχῶν Ἑλληνίδων δὲν ἀκυροῦται, μία ἄλλη σύμβασις καθαρῶς Ἑλληνικοῦ χαρακτήρος, σύμβασις ἱερὰ, σύμβασις, ἡ ὁποία ἐγράφη μὲ τὸ αἷμα μυριάδων Ἑλλήνων, καταπατεῖται δημοσία. Ἐν τῆ ἱερὰ ταύτη συμβάσει συμβαλλόμεναι δὲν εἶνε ξένη τις ἐταιρεία καὶ πορνογραφικὴ τις ἐφημερὶς τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλὰ ἡ ΠΙΣΤΙΣ καὶ ἡ ΠΑΤΡΙΣ, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία. Ἡ δευτέρα μόλις ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ἀγῶνος τοῦ 1821 καὶ ἀνέπνευσεν, ἐστράφη πρὸς τὴν πρώτην καὶ εἶπε: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Ἀναγνωρίζω τὸ μεγαλεῖον, τὴν ὑπεροχήν σου, τὰς ἀνεκτιμήτους ὑπηρεσίας σου εἰς τὸν ὑπὲρ ἐλευθερίας ἀγῶνα. Ἐλευθέρα τώρα θέλω νὰ συνδεθῶ στενότερον μαζύ σου, νὰ γίνωμεν ἕν. Ἡ ζωή σου ζωή μου. Τὰ ἰδανικά σου ἰδανικά μου. Ὁ Τίμιος Σταυρὸς ἐθνικόν μου σύμβολον. Οἱ ἱεροὶ Κανόνες, ποὺ ρυθμίζουν εἰσαγγελικῶς τὰ ἤθη εἶνε καὶ ἰδικοί μου Νόμοι, εἰς τὴν κορυφὴν τῶν Καρατικῶν μου Νόμων ἀναλλοίωτοι. Οἱ παραβάται αὐτῶν θὰ τιμωροῦνται. Σοῦ δίδω ἐπίσημον ὑπόσχεσιν, ὅτι πᾶν ὅ,τι κατὰ τὸν ὑπεύθυνον κρίσιν σου προσβάλλει τὴν Χριστιανικὴν ἠθικήν, θὰ τὸ ἀπαγορεύω ἀπολύτως… Ἡ πρώτη, ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐπίστευσε δυστυχῶς εἰς τὴν εἰλικρίνειαν τῶν ὑποσχέσεων τῆς Πολιτείας καὶ ἐδέχθη νὰ συνταχθῆ τὸ συμβόλαιον καὶ Read more »

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
ΑΥΓΟΥΣΤΟ 1954, αρ.φυλ. 161

EVANSTON

«Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν
νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς, ὅτι ἐξέστραπται
ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος»
(Παῦλος -πρὸς Τίτον 3, 10)

Ἐκκλησιαστικὰ

Ἄξια πένθους, δακρύων πολλῶν τὰ καθʼ ἡμᾶς, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται. «Ἡ ΜΙΑ Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» ἐν τοῖς ἐσχάτοις τούτοις καιροῖς χειμάζεται δεινῶς. Ἡ Ὀρθοδοξία ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ. Δὲν εἶνε ἐκφραστικὸν σχῆμα, ἀλλὰ σκληρὰ πραγματικότης. Ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλὰ ἰδιατέρως τῆς Ἑλλάδος ἔγινε στόχος ἀγρίας πρωτοφανοῦς ἐπιθέσεως. Ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ὐλισταί, ἄπιστοι, ἄθεοι, ἀλλὰ καὶ αἱρετικοὶ παλαιότεροι καὶ νεώτεροι, ποικιλώνυμοι, πτερωτοὶ δράκοντες τῆς Ἀποκαλύψεως, βαρεῖς λύκοι καλυπτόμενοι μὲ τὴν δορὰν τοῦ προβάτου ἔχουν ἐπιδράμει εἰς τὸν δυστυχισμένον μας λαόν. Ἀποτελοῦν μακρὰν οὐράν; Οὐνῖται, Παπισταί, Ἐπισκοπιανοί, Πρεσβυτεριανοί, Πεντηκοστιανοί, Ἀβδεντισταὶ (Σαββατισταὶ) Πλημμούθιοι, Christian Science (Χριστιανικῆς Ἐπιστῆμης ὀπαδοί), Μεταλληνοῦ τινος ὀπαδοί, καὶ οἱ πάντων αἱρετικῶν αἱρετικώτεροι περιβόητοι Χιλιασταὶ (μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ) ὅλα τὰ εἴδη τῶν αἱρέσεων εὑρίσκονται καὶ δροῦν παρʼ ἡμῖν. Ἡ Ἑλλὰς διεθνὴς ἔκθεσις αἱρέσεων. Οἱ αἱρετικοὶ περιάγουν θάλασσαν καὶ ξηρὰν διὰ νὰ προσελκύσουν ἕνα προσήλυτον καὶ ὅταν μὲ ποικίλα μέσα τὸν κερδίσουν τὸν μεταβάλλουν εἰς «υἱὸν γεένης διπλότερων αὐτῶν», φανατικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας κατήγορον καὶ λυσσαλέον ἐχθρόν. Περὶ τῆς δράσεώς των θλιβερὰ καταφθάνουν μηνύματα. Καθημερινῶς 5, 10, 15… Ὀρθόδοξοι ἐγκαταλείπουν διὰ παντὸς τὴν Ἐκκλησίαν. Εἰς τινα μάλιστα διαμερίσματα τῆς Πατρίδος εἶνε τὀσον ἀλματικὴ ἡ πρόοδος τῶν αἱρετικῶν, ὥστε ἐντὸς ὀλίγου ὄχι μόνον ἀτόμων καὶ οἰκογενειῶν, ἀλλὰ χωρίων καὶ κωμοπόλεων καὶ πόλεων τὴν ἀπώλειαν, τὴν ἀποστασίαν ἐκ τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ θρηνήσωμεν. Αἱ Δημοσίαι Ἀρχαὶ τοῦ τόπου ἀνησυχοῦν. Ἀλλὰ τὶ νὰ κάμουν αὐταί; Νὰ μεταχειρισθοῦν κατὰ τῶν αἱρετικῶν τὸ ξίφος; Δὲν ζῶμεν εἰς ἐποχήν, κατὰ τὴν ὁποίαν οἰ αἱρετικοὶ κατεδιώκοντο ὑπὸ τῆς Πολιτείας καὶ ἐκαίοντο ἐπὶ τῆς πυρᾶς. Ἠ ἐποχὴ ἐκείνη παρῆλθε. Σήμερον οἰ διδάσκαλοί μας καὶ οἱ καθηγηταὶ δὲν τολμοῦν νὰ πιάσουν τὸ αὐτὶ ἑνὸς χιλιαστοῦ μαθητοῦ ποὺ ἐντὸς τῆς αὐλῆς τοῦ Σχολείου διακωμωδεῖ τοὺς Ὀρθοδόξους συμμαθητάς του, διότι ἐκ τινος σύρματος θʼ ἀκουσθῆ ἔντονος καὶ ἐπιβλητικὴ ἡ φωνὴ τῶν «ἰσχυρῶν φίλων μας» ἐπιτάσσουσα καὶ λέγουσα: «Ἄλτ! Δὲν σᾶς ἐπιτρέπομεν νὰ πιέζητε τὴν θρησκευτικὴν συνείδησιν τῶν ἀνθρώπων. Ἀφήσατέ τους νὰ ἔχουν οἰανδήποτε θρησκείαν καὶ ἐὰν θελήσουν, ὅπως καὶ ἡμεῖς εἰς τὴν χώραν μας… Τοὺς μόνους ποὺ μπορεῖτε μέχρι ἐξοντώσεως εἶνε… οἱ ἰδικοί σας παλαιοημερολογῖται. Αὐτῶν τὰς ἐκκλησίας δύνασθε νὰ κλείσητε κai νὰ σφραγίσητε, ἀλλʼ ὄχι τῶν Πλημμούθιων, τῶν Σαββατιστῶν, τῶν Πεντηκοστιανῶν. Διότι ἄλλως θὰ δημιουργηθῆ διπλωματικὸν ζήτημα».

Ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία, ὡς ἔχον σήμερον τὰ πράγματα, ἀδυνατεῖ νὰ λάβη μέτρα κατὰ τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι ἀσύδοτοι μένοντες ἀλωνίζουν τὴν Ἑλλάδα. Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἠδύνατο ἡ Πολιτεία νὰ κινηθῆ κατʼ αὐτῶν, δὲν θὰ ἧτο ἡ διὰ ξίφους καταπολέμησις τῶν αἱρέσεων ἡ ἐνδεδιεγμένη ὁδός. Ὅπως κηρύττει ὁ ἀθάνατος Χρυσόστομος ἡ πλάνη δὲν καταστρέφεται διὰ τῆς βίας, ἀλλὰ διὰ μέσων καὶ ὅπλων πνευματικῶν, τὰ ὁποῖα ταχέως καὶ δραστηρίως, καὶ ἐπιστημόνως πρέπει νὰ θέση εἰς κίνησιν ἡ διοικοῦσα καὶ διδάσκουσα Ἐκκλησία. Οἱ ἐπίσκοποι, ἰδοὺ οἱ κατʼ ἐξοχὴν φρουροὶ τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ, οἱ ὁποῖοι φρικτὰς ἀνέλαβον εὐθύνας κατὰ τὴν ὥραν τῆς χειροτονίας των, νὰ πέσουν ἀγωνιζόμενοι ὑπὲρ τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων. Ἀλλοι βλέποντες ὅτι τὸ ποίμνιον καθημερινῶς ἐλαττώνεται ἀπὸ τὴν κακοποιὸν δρᾶσιν τῶν αἱρέσεων, θὰ ἔπρεπε ὅλοι νὰ συγκεντρωθοῦν εἰς τὴν πρωτεύουσαν τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος καὶ, τῶν κωδώνων τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῶν Ἀθηνῶν κρουόμενων πενθίμως διὰ τὴν κατὰ τὴν τελευταίαν δεκαετίαν ἁρπαγὴν χιλιάδων τέκνων ἐκ τῶν ἀγκάλων τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν νὰ συνέλθουν εἰς ἱστορικὴν συνεδρίαν, νὰ μελετήσουν ἐπισταμένως τὸ θέμα τῶν αἱρέσεων, νὰ ἐκδώσουν ἐγκύκλιον, νὰ εἰδοποιήσουν μὲ φωνὴν σάλπιγγος Ἀποκαλύψεως τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν περὶ τοῦ κινδύνου, τὸν ὁποῖον διατρέχει οὖτος νὰ χάση τὸν ἀδάμαντά του, τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν, νὰ λάβουν συγκεκριμένην θέσιν, νὰ σταθεροποιήσουν τὸ μέτωπον, ἀνανεώνοντες τὰς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων διὰ τῶν ὁποίων ἐπὶ ἀπειλῆ καθαιρέσεως καὶ ἀφορισμοῦ ἀπαγορεύεται ἡ πνευματικὴ ἐπικοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν αἱρετικῶν. Τὶς διὰ τοιαύτας ἐνεργείας θὰ ἠδύνατο νὰ κατηγορήση τὴν Ὀρθόδοξον Ἱεραρχίαν; Οὕτω ἐνεργοῦσα θὰ ἐκινεῖτο ἐντὸς τοῦ κύκλου τῶν ἱερῶν καθηκόντων της. Θὰ ἀπήχει τὸ αὐστηρὸν τῆς Ὀρθοδοξίας πνεῦμα, τὸ πνεῦμα τῆς Κ. Διαθήκης, ὅπερ διὰ τοῦ στόματος τοῦ κορυφαίου Ἀποστόλου Παύλου διατάσσει: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδῶς, ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὁ αὐτοκατάκριτος». Θὰ ἧτο σύμφωνος μὲ τὸ πνεῦμα τῆς διδασκαλίας τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας. Θὰ ἧτο σύμφωνος μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἥρωος, τοῦ προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Μάρκου Εὐγενικοῦ ὅστις ἐκ τῆς νήσου Λήμνου, ὅπου ἧτο ἐξόριστος διὰ τὴν πίστιν, ἔγραφε: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαὶ φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διίστασθαι». Θὰ ἧτο τέλος σύμφωνος μὲ τὴν ἐγκύκλιον ἐπιστολὴν τοῦ Πατριάρχου Κων)λεως Ἱερεμίου τοῦ Γ’ τὴν ἐν ἔτει 1724 ἐκδοθεῖσαν ἐν τῆ ὁποία γράφεται ὅτι οἱ αἱρετικοὶ τελοῦν ὑπὸ τὸ ἀνάθεμα πολλῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων, «ὅπου ἀναθεματίζουσι τοὺς ἀθετοῦντας τὰ δόγματα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν αὐτοὶ οὐδὲ διὰ Ἐκκλησίαν δὲν τὴν λογίζουν… καὶ ἐπειδὴ ἐξεχώρησαν ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἔκαμαν ἄλλην ἰδικήν της τερατώδη ἀνομοίαν καὶ παντάπασι ξεχωρισμένην ἀπὸ τὴν Ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν, ἀναντίρρητον ἐστίν, ὅτι αἱρετικοὶ εἶναι καὶ ἀνυπολόγητο καὶ καμμίαν συγκοινωνίαν μὲ ἡμᾶς δὲν ἔχουσι, ὅτι τὰ ἡνωμένα δὲ εἶνε διηρημένα, τὰ δὲ διηρημένα δὲν εἶνε ἡνωμένα καὶ ἄς ματαιολογοῦσιν ὅσα θέλουσιν».

Ἀλλʼ ἀντὶ τούτων τί βλέπομεν! τί ἀκούομεν; Μίαν χαλάρωσιν τῆς αὐστηρότητος, μίαν χλιαρότητα τῆς πίστεως ἀπερίγραπτον. Ἡ λέξις «αἱρετικὸς» δὲν ἐμποιεῖ πλέον τὴν φρίκην τῶν προηγουμένων γενεῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Συναναστροφὴ ὀρθοδόξων μετὰ τῶν προδοτῶν τῆς πίστεως γίνεται ἄνευ φόβου. Ποιμένες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδοξίας ἐρωτοτροποῦν μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τῶν ξένων «ἐκκλησιῶν». Τοὺς ὑποδέχονται. Τοὺς προσφωνοῦν. Τοὺς θαυμάζουν. Ποῖοι; Οἱ διάδοχοι τῶν ἀειμνήστων ἐκεῖνων Ποιμένων καὶ Διδακάλων τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἐκ τῶν ὁποίων εἰς ἐρώτησιν αἱρετικοῦ «μὲ γνωρίζεις;» ἀπήντησε˙ «ναὶ Σὲ γνωρίζω ὡς πρωτότοκον υἱὸν τοῦ Σατανᾶ».

Μιὰ τοιαύτη γλῶσσα, ἱκανὴ νὰ προφυλάξη τὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ νὰ φέρη εἰς συναίσθησιν τοὺς ἀποστάτας, σήμερον ἔχει ἐγκαταλειφθῆ ὡς γλῶσσα ἀγροίκων ἀνθρώπων. Σήμερον οἱ… εὐγενεῖς μας θεολόγοι φοροῦν μαλακὰ χειρόκτια καὶ λαλοῦν ἄλλην γλῶσσα, γλῶσσαν μελιστάλακτον. Ἀναλύονται ὡς στήλαι ἐκ ζακχάρεως πρὸ τῶν αἱρετικῶν. Νέαι σχέσεις ἐγκληματικῆς ἀβρότητος μετὰ κλεπτῶν καὶ ληστῶν τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου ἐνεκαινιάσθησαν ἐν Κων)πόλει καὶ Ἀθήναις. Τῶν τρυφερῶν δὲ τούτων σχέσεων σῆμα κατατεθέν: Μία λέξις, τὴν ὁποίαν τὰς ἡμέρας αὐτὰς τοῦ μηνὸς Αὐγούστου ἐπαναλαμβάνουν οἱ ραδιοφωνικοὶ σταθμοὶ τῆς ὑφηλίου καὶ ὁ παγκόσμιος τύπος, ἡ λέξις Evanston.

Ἀλλὰ τὶ ἐστὶ Evanston; Read more »

Συντάκτης Αρχιμ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΘΑ ΠΕΣΗ

Σύγχρονος εἰδωλολατρία

Ἐκήρυττε, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, ἐκήρυττε σφοδρῶς κατὰ τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας τῶν ἡμερῶν του ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἐκήρυττε κατὰ τῶν χορῶν, κατὰ τῶν ἱπποδρομιῶν, κατὰ τῶν αἰσχρῶν θεαμάτων. Ἀλλὰ ταύτα δὲν διεκόπτοντο. Ἐξηκολούθουν τὸ φθοροποιόν των ἔργον. Ὁ κόσμος συνέρρεε καὶ πάλιν εἰς τὰ ἱπποδρόμια καὶ τὰ θέατρα. Καὶ μέχρι τοῦ ναοῦ, ἔνθα ἐτελεῖτο ἡ ἱερὰ λειτουργία καὶ ἐγένετο τὸ κήρυγμα, ἔφθανον αἱ φωναὶ καὶ οἱ ἀλαλαγμοὶ τοῦ πλήθους ἐπιστρέφοντος ἀπὸ τὰς θεατρικὰς παραστάσεις καὶ τὰς ἐπιδείξεις τῶν ἵππων. «Τὶ κηρύττεις; Τὶ ματαιοπονεῖς; τοῦ ἐφώναζον οἱ πολλοί. Ἡ ἀνθρωπότης δὲν διορθώνεται». Ἀλλὰ ὁ Ἱ. Χρυσόστομος δὲν ἧτο ἀπὸ τοὺς χαρακτῆρες ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι κάμπτονται εὐκόλως. Δὲν ἐπηρεάζετο ἀπὸ τὰς ἐπικρίσεις τῶν ψυχρῶν, τῶν ἀδιαφόρων, τῶν ἀπαισιοδόξων. Δὲν ἀπεγοητεύετο ἀπὸ τὰ δυσμενῆ σχόλια καὶ τὰ πενιχρᾶ τυχὸν ἀποτελέσματα τῶν ἱερῶν προσπαθειῶν του, ἀλλὰ μὲ ζῆλον ἀπαραμείωτον συνέχιζε τὰ πύρινα κηρύγματά του. «Ἀναμένοντες, ἀγαπητοί, τὴν διʼ ἑνὸς καὶ μόνον κηρύγματος ἀναμόρφωσιν τῆς ὅλης κοινωνίας, ἀποδεικνύεσθε ὅτι ἔχετε ἐσφαλμένην ἰδέαν περὶ τῆς δυνάμεως καὶ τῆς ἐπεκτάσεως τοῦ κακοῦ ἐν τῶ κόσμω, ἀπαντα ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ὁ ἀθάνατος ρήτωρ τῆς Χριστιανοσύνης». Καὶ συνεχίζων τὴν ἱερὰν διδασκαλίαν του ἔλεγεν, ὅτι τὸ κακὸν ὁμοιάζει μὲ δένδρον ἄκαρπον, τὸ ὁποῖον ὅμως ἐπρόλαβε καὶ ἔρριψε ρίζας βαθείας. Τὸ δένδρον αὐτὸ δὲν πίπτει μὲ μίαν καὶ μόνον «τσεκουριὰν», μὲ ἕνα καὶ μόνον κτύπημα τοῦ ξυλοκόπου. Ὁ πέλεκυς πρέπει νὰ ὑψωθῆ κατʼ ἐπανάληψιν κατʼ αὐτοῦ καὶ τότε τὸ δένδρον θὰ πέση. Οὕτω καὶ τὸ κακόν. Διὰ νὰ συντριβῆ ἡ βασιλεῖα τοῦ Σατανᾶ δὲν ἀρκεῖ μίαν καὶ μόνον φορὰν νὰ κηρύξωμεν καὶ κατόπιν νὰ ἐφησυχάσωμεν νομίζοντες, ὅτι ἡ πλάνη ἐξηλείφθη, τὸ κακὸν ἐξοντώθη, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ἀρετὴ ἐθριάβευσαν. Ὄχι! Ἀλλὰ χρειάζεται συνεχές, ἀδιάλειπτον, σφοδρόν νʼ ἀκούεται τὸ κατὰ τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ κήρυγμα. Διότι τὸ κήρυγμα, τὸ Ἀποστολικὸν κήρυγμα, εἶνε ὡς τὸ φλέγον πῦρ, ὡς ὁ πέλεκυς περὶ τοῦ ὁποίου ἐν τῶ 23ω καφαλαίω ὁμιλεῖ ὁ Προφήτης Ἰερεμίας λέγων: «Τὶ τὸ ἄχυρον πρὸς τὸν σῖτον; οὕτως οἱ λόγοι μου, λέγει ὁ Κύριος. Οὐκ ἰδοὺ οἱ λόγοι μου, ὥσπερ πῦρ φλέγον, λέγει Κύριος καὶ ὡς πέλυξ κόπτων πέτραν;».

* * *

Συμφώνως μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Ἱ. Χρυσοστόμου δένδρον ξηρόν, ἄκαρπον εἶνε καὶ τὰ αἰσχρὰ κινηματογραφικὰ καλλιστεῖα τῶν ἡμερῶν μας. Δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν φωτεινὸν Οὐρανόν, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν σκοτεινὸν Ἄδην. Δὲν τὸ ἐφύτευσαν ἄγγελοι, ἀλλὰ δαίμονες. Χεῖρες σαρκολατρῶν, χεῖρες Ἑβραίων καὶ μασόνων, χεῖρες ἀποστατῶν τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς, ὀργάνων τοῦ Ἑωσφόρου, νέων σταυρωτῶν τοῦ Ναζωραίου, αὐταὶ τὸ ἐφύτευσαν. Αἱ ρίζαι του ἀπλώνονται εἰς τὰ βορβορώδη ὑποστρώματα τῆς κοινωνίας τοῦ Χόλλυγουντ. Ποτίζεται δὲ καὶ τρέφεται ἀπὸ τὴν μωροφιλοδοξίαν μυριάδων γυναικῶν, αἱ ὁποῖαι ἐλκύονται καὶ ἀπορροφῶνται ὑπʼ αὐτοῦ, καὶ ἐν τῶ σημεῖω τούτω τὰ καλλιστεῖα ὁμοιάζουν μὲ τὸ ἄγριον ἐκεῖνο δένδρον τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, περὶ τοῦ ὁποίου λέγεται, ὅτι οἱ κλάδοι του περιτυλίσσουν τὰ θύματα καὶ ἀπομυζοῦν τὸ αἷμα καὶ καταβροχθίζουν τὰς σάρκας τῶν ἐντόμων καὶ ζώων καὶ ἐπιφέρουν τὸν θάνατον καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους ἀκόμη, οἱ ὁποῖοι ἀγνοοῦντες τὰς καταστρεπτικὰς ἰδιότητες τοῦ δένδρου θὰ ἐζήτουν τὴν ἀνάπαυσιν κάτω ἀπὸ τὴν σκιάν του. Τοιοῦτον σαρκοβόρον δένδρον εἶνε καὶ τὰ αἰσχρὰ κινηματογραφικὰ καλλιστεῖα. Τρέφονται μὲ τὰς σάρκας δυστυχισμένων γυναικῶν. Δυστυχῶς τὸ σαρκοβόρον καὶ θανατηφόρον τοῦτο δένδρον μετεφυτεύθη καὶ εἰς τὸ ἑλληνικὸν ἔδαφος. Ἀνάξιοι Ἕλληνες ἕνεκεν αἰσχροῦ κέρδους ἐδέχθησαν νὰ γίνουν αἱ διαφημισταί του καὶ τὸ δένδρον τοῦτο τοῦ θανάτου νὰ τὸ παρουσιάζουν ὡς δένδρον μὲ εὐχύμους καὶ γλυκεῖς καρπούς. Καὶ αἱ νεώτεραι ἄφρονες Εὖαι αἱ ὑποψήφιοι μὶς πίπτουν θύματα τῆς ἀπάτης ὡς Read more »