ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ Ε.Ο.Κ.
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΑ ΣΦΥΡΟΚΟΠΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ
Ας ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΣΗΜΕΡΑ 8-3-2010
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ «ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ 1ο».
__________
Ο γερμανος ασθενης
Χωρίς να θέλουμε να «αποποιηθούμε» τις τεράστιες ευθύνες όλων μας για την υπερχρέωση της Ελλάδας, έχουμε την άποψη ότι τα λάθη μας δεν νομιμοποιούν τις αρρωστημένες «τευτονικές» επιθέσεις, τις οποίες δεχόμαστε πλέον καθημερινά.
Ουσιαστικά ευρισκόμαστε σε πορεία σύγκρουσης με τη Γερμανία – όχι μόνο εμείς, αλλά και πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, αμέσως μετά την επίσημη έναρξη της Ευρωζώνης (άρθρο μας: ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΨΕΥΔΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ: Οι σχεδιασμοί της Κομισιόν, η ανεξέλεγκτη αποβιομηχανοποίηση και ο ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος του χρέους, «προδιαγράφουν» την ολοκληρωτική απώλεια της ανεξαρτησίας μας 29/12/2009). Επομένως, η οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια εκ μέρους της, θα ήταν ότι χειρότερο για τη χώρα μας – αφού θα σήμαινε την «εξάρτηση» μας από ένα «καθεστώς» εντελώς αδιανόητο για δημοκρατικούς, ελεύθερους Πολίτες.
Παρά το ότι λοιπόν είμαστε εντελώς αντίθετοι στα «σενάρια» εξόδου μας από την Ευρωζώνη ή στη βοήθεια εκ μέρους του ΔΝΤ, θα τα προτιμούσαμε, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, από την «υποτέλεια» σε μία τέτοια χώρα – αν και η Ελλάδα μπορεί να «βοηθηθεί» μόνη της, χωρίς να υποχρεωθεί σε λύσεις «ανάγκης», μεταξύ άλλων μέσω εσωτερικού δανεισμού (άρθρο μας: ΕΘΝΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ: Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, η «διττή» τους ωφέλεια και ο ευρύτερος προβληματισμός των τραπεζών, ο οποίος ενδεχομένως θα σημάνει το οριστικό τέλος της «συστημικής» παντοδυναμίας τους 30/10/2009). Άλλωστε, έχουμε την εντύπωση ότι, ο μοναδικός στόχος της «βοήθειας» που (ίσως) προγραμματίζεται, δεν είναι άλλος από την εξασφάλιση των απαιτήσεων των δανειστών μας – σε καμία περίπτωση η ανταγωνιστικότητα και η εξυγίανση της Οικονομίας μας.
………………
Άλλωστε δεν ζητήσαμε ποτέ τη βοήθεια της Γερμανίας, ενώ δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε, πως είναι δυνατόν να της επιτρέπεται να «ιδιοποιείται» το όνομα της ΕΕ – να «εκφράζεται» δηλαδή για λογαριασμό της Κομισιόν, σαν να μην υπήρχε καμία άλλη χώρα. Είναι αλήθεια ήδη η Γερμανία ο Ευρωπαίος Ηγεμόνας, ο μονάρχης που διοικεί απολυταρχικά την Ένωση, χωρίς τη συμμετοχή κανενός άλλου; Δεν είναι ντροπή για το Spiegel να γράφει ότι «Η Αθήνα παρακαλάει το Βερολίνο να της παράσχει πολιτική Βοήθεια»;
…………………..
η ιδανική «υποψήφια χώρα» για παραδειγματισμό των υπολοίπων δεν είναι άλλη από την Ελλάδα. Έτσι λοιπόν, η χώρα μας τοποθετήθηκε στο στόχαστρο της Γερμανίας, όπως συμπεραίνεται, μεταξύ άλλων, από πρόσφατο άρθρο (06.04.09) του Spiegel. Στο κείμενο αυτό η χώρα μας εξευτελίζεται στην κυριολεξία, ήδη από τον υπότιτλο: «Η Αθήνα ευρίσκεται πριν από τη χρεοκοπία, παρά το ότι η οικονομική κρίση δεν έχει ακόμη ξεσπάσει στη χώρα, με ολόκληρη τη μανία της. Τώρα εκδικείται η αδυναμία αλλαγής».
Μέσα στο άρθρο διακωμωδείται ατυχώς ένας κυβερνητικός Γενικός γραμματέας της χώρας μας, «προβάλλεται» ένας επιχειρηματίας που δεν πληρώνεται από το Ελληνικό Δημόσιο, γίνεται ειδική μνεία σε υπάλληλο που εργάζεται ανεπίσημα, με μισθό 2.000 € μηνιαία, αναφέρεται ποσοστό ανεργίας 9,9% για το 2009 (22,3% για την ηλικία 15-24), συγκρίνεται το δημόσιο χρέος ανά άτομο με το ΑΕΠ και πολλά άλλα. Κάπου υπάρχει βέβαια μία αδιόρατη ζηλοφθονία για τον ελεύθερο, ισορροπημένο και χαρούμενο τρόπο ζωής μας, αλλά φυσικά αντιμετωπίζεται μόνο από την αρνητική του πλευρά. Προφανώς, πολύ σωστά, το περιοδικό δεν θα ήθελε με κανέναν τρόπο να «σκανδαλίσει» τους Γερμανούς αναγνώστες του ή να «υπονομεύσει» τον καταναγκαστικό, αφόρητα καταπιεστικό τρόπο ζωής τους.
Είναι όμως ωφέλιμη ή επιβλαβής η «στοχοποίηση» της χώρας μας για την Ευρώπη και το κοινό μας νόμισμα; Είναι δίκαιη ή άδικη; Μπορούμε να αντιπαρατεθούμε με επιτυχία στην επίθεση που δεχόμαστε, αντιστρέφοντας το «παιχνίδι»; Σε τελική ανάλυση, μπορούμε μήπως να τεκμηριώσουμε ότι, τουλάχιστον στην περίπτωση της χώρας μας, η Γερμανία κάνει κατάχρηση της δεσπόζουσας θέσης της στην Ευρώπη;
……………….
Δυστυχώς, ειδικά τα ασθενέστερα κράτη δεν έχουν την κατανόηση και την βοήθεια των υπολοίπων, όπως θα έπρεπε, με τη δικαιολογία του «ηθικού κινδύνου» (αν βοηθηθεί κάποιο δηλαδή, θα ζητούν όλα τα άλλα βοήθεια, εμμένοντας στην «κακοδιαχείριση»). Εξ αυτού πηγάζει τελικά ο φόβος πως, στην περίπτωση αυτή, οι ισχυρότερες οικονομίες θα υποχρεώνονταν συνεχώς να «πληρώνουν» τις ασθενέστερες, εις βάρος των δικών τους προϋπολογισμών.
Τα οικονομικά ισχυρότερα (πλεονασματικά) όμως κράτη έχουν τη δυνατότητα να αντιδράσουν, όταν υπάρξει μία μεγάλη κρίση. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από το πρόσφατο παράδειγμα της Γερμανίας η οποία, παρά τη διαφαινόμενη πτώση των φορολογικών εσόδων της κατά 20 δις € λόγω της παρούσης οικονομικής κάμψης, δεν σκέφτεται δημοσιονομική λιτότητα (την οποία όμως απαιτεί από την Ελλάδα), αλλά κάλυψη της μείωσης των εσόδων μέσω δανεισμού. Όπως ο ίδιος ο Υπουργός οικονομικών της δηλώνει, «Η μείωση των εξόδων του δημοσίου θα επιδείνωνε την παρούσα οικονομική κρίση», κάτι που σε καμία περίπτωση δεν το επιθυμεί. Επίσης από το παράδειγμα της Γαλλίας, η οποία επιδοτεί την αυτοκινητοβιομηχανία της, όταν εμείς καταδικασθήκαμε στο παρελθόν για ανάλογες ενέργειες.
Επομένως είναι εντελώς άδικη η «επίθεση» εναντίον της χώρας μας, τουλάχιστον μέσα στα πλαίσια της παρούσης οικονομικής κρίσης. Μη έχοντας
(α) συναλλαγματικές δυνατότητες (υποτίμηση του νομίσματος μας για να ενισχύσουμε τις εξαγωγές και τον τουρισμό, μειώνοντας ταυτόχρονα τις εισαγωγές κλπ, όπως συμβαίνει ήδη στην Τουρκία που σημειώνει αύξηση του τουρισμού της κατά 27%, όταν σε εμάς διαπιστώνεται μείωση 19%),
(β) δημοσιονομικές δυνατότητες (όπως είδαμε, η ΕΕ ζητάει επίμονα την άμεση τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και τη μείωση των ελλειμμάτων, με όλα όσα όλα αυτά συνεπάγονται – περιορισμό των μισθών, λιτότητα, μειωμένη ζήτηση με το φόβο του αποπληθωρισμού κ.α.)
(γ) μία «φιλική» δομή του ΑΕΠ μας απέναντι σε κρίσεις (Στη Γερμανία υπερισχύει ο μεταποιητικός τομέας, στον οποίο η αύξηση της παραγωγικότητας είναι σχετικά εύκολη, αφού τα μηχανήματα, αντικαθιστώντας τους ανθρώπους, έχουν τη δυνατότητα να εργάζονται νυχθημερόν και να εξελίσσονται συνεχώς. Στην Ελλάδα όμως υπερισχύει ο τομέας των Υπηρεσιών, στον οποίο η αύξηση της παραγωγικότητας είναι πολύ πιο δύσκολη αφού, μεταξύ άλλων, οι άνθρωποι που υποχρεωτικά τον στελεχώνουν, δεν έχουν τις ιδιότητες των μηχανών)
(δ) την οικονομική βοήθεια της ΕΕ, η οποία μας την αρνείται ουσιαστικά, επικαλούμενη τον «ηθικό κίνδυνο» και, τέλος,
(ε) μη έχοντας δυστυχώς (απογραφή) την εμπιστοσύνη της ΕΕ η οποία, αν μη τι άλλο, θα μπορούσε τουλάχιστον να μας προσφέρει περισσότερο χρόνο για την επαναφορά των ελλειμμάτων στο 3%, καθώς επίσης κάποια δημοσιονομική ελευθερία ορισμένης διάρκειας,
είμαστε «καταδικασμένοι» να υποδουλωθούμε στο Ευρωπαϊκό ΔΝΤ (Ταμείο Συνοχής) με δυσμενέστατες συνθήκες, οι οποίες θα επιδείνωναν περαιτέρω τη θέση μας (υψηλά επιτόκια, δημοσιονομική στενότητα, ακόμη μεγαλύτερη μείωση της ανταγωνιστικότητας μας κ.α.), αφού η χώρα δεν επιτρέπεται (τουλάχιστον λόγω ΕΕ) να χρεοκοπήσει, ή να «ρυθμίσει» τις πληρωμές και τα χρέη της, όπως πριν αρκετά χρόνια η Αργεντινή……
………………….
Μπορούμε όμως, αδιαφορώντας εντελώς για όλα αυτά, να αντιπαρατεθούμε με επιτυχία στην άδικη επίθεση που δεχόμαστε, αντιστρέφοντας το «παιχνίδι» και εξερχόμενοι με σοβαρά κέρδη από την οικονομική κρίση; Σε τελική ανάλυση, μπορούμε μήπως να τεκμηριώσουμε ότι, τουλάχιστον στην περίπτωση της χώρας μας, η Γερμανία κάνει κατάχρηση της δεσπόζουσας θέσης της στην Ευρώπη, εάν υποθέσουμε ότι δεν μας συκοφαντεί, δυσφημίζοντας μας;
Μία τέτοιας έκτασης δυσφήμιση, ακόμη και αν δεχθούμε ότι δεν είναι κακοπροαίρετη, μπορεί να μας κοστίσει πάνω από 10 δις € σε ετήσιους τόκους (δυσανάλογη αύξηση του επιτοκίου δανεισμού μας), καθώς επίσης να καταστρέψει πολλούς τομείς της οικονομίας μας, μέσα σε μία νύχτα. Μπορούμε να το επιτρέψουμε, χωρίς να αντισταθούμε συλλογικά; Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να προστατεύσουμε το Δίκαιο και την Ελλάδα;
Ολοκληρώνοντας, επειδή είμαστε απόλυτα εναντίον αυτών που επικαλούνται «συνομωσίες» για να δικαιολογήσουν τα λάθη και τις αδυναμίες τους, έχουμε την άποψη ότι εδώ δεν αποκαλύπτεται καμία συνομωσία, αλλά μία καθημερινή πραγματικότητα στις σχέσεις μεταξύ των κρατών, των κυβερνήσεων, των επιχειρήσεων και των λαών τους….
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 01. Μαρτίου 2010
viliardos@kbanalysis.com
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on 
Μαρ 10th, 2010 | 
Filed under: ΒΙΝΤΕΟ (αποσπασμ.), ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ
Be the first! 
