Α † Ο

Α + Ο. Τι σημαίνει η περίεργος αυτή επιγραφή του άρθρου; Αλλά πριν, αγαπητοί, δώσωμεν την εξήγησιν του συμπλέγματος των δύο αυτών ψηφίων της Ελληνικής αλφαβήτου, που έχουν εν μέσω αυτών τον Τίμιον Σταυρόν, ας γράψωμεν ολίγας γραμμάς σχετικώς με την αιτίαν, η οποία εδημιούργησε τα Α † Ο.

Προ 40 ετών εις την Μακεδονίαν μας, την αλύτρωτον τότε θυγατέρα της Ελλάδος, ανθούσε το ουράνιο φυτόν, που λέγεται ευσέβεια. Εμοσχοβόλει ο τόπος. Υπήρχε φόβος Θεού. Το όνομα του Κυρίου ήτο λατρευτόν. Και μόνον η καμπάνα, που εκτύπα εις την σκλαβωμένην χώραν, έκαμνε τους Μακεδόνας να ριγούν από συγκίνησιν, και από τα βάθη της καρδίας των μυστικαί προσευχαί νʼ ανέρχωνται προς τον Πλάστην˙ «Κύριε! Ίδε την κάκωσιν του λαού σου. Ελευθέρωσε μας. Ένωσε και πάλιν την Μακεδονίαν με την μητέρα Ελλάδα». Οι Μακεδόνες προσηύχοντο. Προσηύχοντο ημέραν και νύκτα. Προσηύχοντο με δάκρυα, και τα πύρινα δάκρυα των ανεμίγνυον με τα αίματα των ηρωϊκών παιδιών της Μακεδονίας, που εθυσιάζοντο δια την πίστιν του Χριστού. Εις την μαρτυρικήν αυτήν γην ουδείς εβλασφήμει τα Θεία. Να βλασφημήση; Αλλά θα ήτο προτιμότερον να πέσουν επάνω του τα Μακεδονικά βουνά και να τον συνθλίψουν, παρά να βλασφημήση και νʼ αντικρύση την αγανάκτησιν όλων των συγχωριανών του, και αυτών των στενοτέρων συγγενών του. Χίλια στόματα θα ήνοιγον δια να διαμαρτυρηθούν δια μίαν και μόνον βλασφημίαν και νʼ ανακαλέσουν τον ασεβή εις την θέσιν του. Και αυτοί ακόμα οι αλλόθρησκοι κατακτηταί της Μακεδονίας, οι προσκυνούντες την ημισέληνον, ησθάνοντο αποτροπιασμόν όταν ήκουονβλασφημίαν, και επέπληττον και ετιμώρουν τους βλασφήμους.

Μέσα εις την ατμόσφαιραν αυτήν του αγνού πατριωτισμού και της πατρώας ευσεβείας έζη η ψυχή των Μακεδόνων. Όλοι ανέμενον την ευλογημένην ημέραν της ελευθερίας. Και η ελευθερία ήλθεν. Η ημισέληνος έπεσεν. Ο Σταυρός υψώθη. Η γαλανόλευκος σημαία ανυψώθη εις τον Λευκόν Πύργον της Θεσσαλονίκης και εις όλα τα φρούρια και τας επάλξεις της Μακεδονίας. Οι υπόδουλοι Μακεδόνες εσκίρτων από χαράν, έσχιζον τα φέσια, εζητωκραύγαζον και Read more »

ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ

Προ ετών εις την Φλώριναν, την ακραίαν αυτήν πόλιν της Πατρίδος μας, τον προμαχώνα της Δυτικής Μακεδονίας, Χριστιανοί, μη υποφέροντες να βλασφημήται δημοσία εις τας οδούς και τας πλατείας της πόλεως των το όνομα, το υπέρ παν όνομα του Ευλογητού Κυρίου, απεφάσισαν να κατέλθουν εις αγώνα. Την Κυριακήν του Θωμά, συνήλθον εις πρώτην σύσκεψιν, επεκαλέσθησαν την βοήθειαν του Παντοδυνάμου Κυρίου και έθεσαν τα θεμέλια μιας αντιβλασφημικής οργανώσεως, εις την οποίαν ενεγράφησαν άνδρες και γυναίκες, νέοι και νεανίδες, Χριστιανοί ποθούντες την δόξαν του Κυρίου. Η οργάνωσις, η οποία εντός ολίγου ενεφανίσθη και ως ανεγνωρισμένον σωματείον, ήρχισε να εκδίδη και μικράν θρησκευτική εφημερίδα υπό τον τίλτον «Ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ».

Δόξα τω Θεώ τω εγείροντι τα πνεύματα εις τον αγώνα!

Ευχάριστον γεγονός! Γεγονός, το οποίον μας κάμνει να χαίρωμεν και να σκιρτώμεν, διότι υπάρχουν και οι συνειδητοί Χριστιανοί, οι οποίοι, οπουδήποτε της Ελληνικής γης και εάν ευρίσκωνται εγκαταλείπουν την χειμερίαν νάρκην της θρησκευτικής αδρανείας, εκτινάσσουν την τέφραν της αδιαφορίας δεκαετιών ολοκλήρων μιας νεκράς θρησκευτικής καταστάσεως, αφυπνίζονται, υψώνουν το λάβαρον του Χριστού, κάμνουν και πάλιν να σπινθηροβολήση το «Εν τούτω νίκα», και εν γένει το μαχητικόν πνεύμα του Χριστιανισμού να εκδηλώνεται οσημέραι ζωηρότερον εν μέσω της γενεάς μας. Ελλάς, μαρτυρική μας πατρίς! Δεν θα είνε μακράν η ημέρα, κατά την οποίαν ουδείς θα δύναται να εκστομίζη τας χυδαιοτέρας των λέξεων εναντίον των Θείων χωρίς να αντιμετωπίζη από στόματα θερμών Χριστιανών τό σωτήριον «Αλτ!». Εντός ολίγου Read more »

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΟΨΤΕ ΤΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ

ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠ᾽ ΑΥΤΗΝ

____

______

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΚΑΚΟ ΑΠΟ ΤΗ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ

–

Ρωτήσανε τὸν ἅγιο Κοσμᾶ: Πότε θὰ ἔρθουν δύσκολες ἡμέρες στο Ἔθνος μας; Kαι ἀπήντησε·
–Ὅταν οἱ Ἕλληνες βλασφημάνε τον Θεό.
Δεν ὑπάρχει ἄλλο χειρότερο. Ἐγώ δὲν θεωρῶ ἕλληνα, αὐτὸν ποὺ βλασφημᾶ. Ἀντίχριστος τὸν θεωρῶ.
Έλεγε ὁ ἁγιος Κοσμᾶς ὁ Αιτωλός· Ὑβρίζεις τη μάνα μου, σε συγχωρῶ, ὑβρίζεις τὸν πατέρα μου σε συγχωρῶ. Κόβεις τ᾽ αὐτιά μου; Σὲ συχωρῶ. Μὲ σκοτώνεις; Σε συγχωρῶ. Βλαστημᾶς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγιά; Δὲν ἔχω μάτια να σε δῶ…

Παραπάνω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα νὰ ἔχετε τὸ Χριστό. Διότι ἡ Ελλάδα χωρίς Χριστό δε ζει. Μὲ τὸν Χριστό θὰ ζήσῃ.

(Ἀπόσπσμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στις 15-7-1990, στις κατασκηνώσεις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Πρὸς τοὺς ἐπισκέπτας ἀδελφοὺς μας Κυπρίους)

–

ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ

ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΟΣ

Μία από τας πλέον διαδεδομένας αμαρτίας, αι οποίαι μολύνουν την Πατρίδα μας, είνε και η βλασφημία. Βλασφημούν οι Έλληνες τον Δημιουργόν του παντός, τον Σωτήρα Χριστόν, την Υπεραγίαν Θεοτόκον, τον Τίμιον Σταυρόν, την αμώμητον Πίστιν, τας ιεράς κανδήλας, τα όσια και τα ιερά της Θρησκείας μας, μιας Θρησκείας, η οποία ως γλυκεία μήτηρ εγαλούχησεν, ανέθρεψεν, έσωσε τον Ελληνισμόν χιλιάκις από τρομερούς κινδύνους. Χωρίς την Θρησκείαν του Χριστού δεν θα υπήρχε σήμερον η Ελλάς.

Ο Έλλην, στενώς συνδεδεμένος με την Θρησκείαν του Χριστού, εσέβετο την Πίστιν του και εθυσιάζετο υπέρ της Πίστεως του. Οι περισσότεροι δε μάρτυρες, οι οποίοι μέσα εις φρικτά μαρτύρια προσέφεραν την ζωήν των προς δόξαν του Εσταυρωμένου, κατήγοντο από τα ευλογημένα χώματα της Μακεδονίας, της Μ. Ασίας, της Θράκης, του Πόντου και πάσης γης Ελλάδος.

Ως ενθυμούνται οι γεροντότεροι, εις τα μέρη αυτά ουδεμία βλασφημία ηκούετο. Και εάν ευρίσκετο κανείς να βλασφημήση τα Θεία, προεκάλει αμέσως την κοινήν αγανάκτησιν. Όλοι τον απεστρέφοντο, και αυτοί οι στενότεροι συγγενείς του. Εθεωρείτο ωσάν το «ψωριασμένον» πρόβατον, το οποίον ο καλός ποιμήν απομονώνει, δια να μη μεταδώση την ψώραν και εις τα άλλα πρόβατα. Ο βλάσφημος, ο επιμένων εις την απαίσιαν αμαρτίαν, αφωρίζετο και ετιμωρείτο αυστηρώς.

Δυστυχώς κατά τα τελευταία έτη η βλασφημία κάμνει θραύσιν εις τας πόλεις και τα χωρία μας. Βλασφημούν άνδρες, γυναίκες και μικρά ακόμη παιδιά. Βλασφημούν εις τας οικίας, εις τα καφενεία, εις τους δρόμους και εις τας πλατείας μας. Βλασφημούν τας καθημερινάς, αλλά βλασφημούν και κατʼ αυτήν ακόμη την Κυριακήν και τας μεγάλας εορτάς. Αλλοίμονον – φρίξον, ήλιε, στέναξον, γη! -και κατʼ αυτήν την Μ. Παρασκευήν, ότε ο Χριστός μας ευρίσκεται επί του Σταυρού και πάσχει και υποφέρει τα φρικτά του Πάθη δια την ιδικήν μας σωτηρίαν και απολύτρωσιν, υπάρχουν στόματα τα οποία τον βλασφημούν. Τον ποτίζουν όξος και χολήν. Αυτοί είνε οι νεότεροι σταυρωταί του, τρις χειρότεροι, απείρως χειρότεροι από τους Εβραίους, οι οποίοι τον εσταύρωσαν μίαν φοράν.

Κύριε του Ουρανού και της γης, παντοδύναμε Θεέ! Δύνασαι με ένα μόνον νεύμα σου να κονιορτοποιήσης την γην και να τιμωρήσης παραδειγματικώς τους βλασφημούντας το πανάγιον σου όνομα. Αλλʼ ως οικτίρμων και ελεήμων μας ανέχεσαι. Δεν θέλεις τον θάνατο μας. Αναμένεις επί μήνας και έτη ήδη την μετάνοιαν μας και Read more »

Η ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ

«Οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίω»(Εξόδ. 20, 7)

Ως ιεροκήρυξ περιοδεύων κατά το έτος 1947 την Δυτικήν Μακεδονίαν έφθασα εις την Πτολεμαΐδα. Μόλις κατήλθον εκ του αυτοκινήτου, ήκουσα εις την κεντρικήν οδόν της πόλεως φρικτήν βλασφημίαν. Κάποιος εβλασφήμει με τα αισχρότερα λόγια τον Χριστόν. Οι άλλοι, οι οποίοι ήσαν πλησίον του και ήκουσαν να βλασφημήται το όνομα, το υπέρ παν όνομα του Κυρίου μας, έμειναν τελείως αδιάφοροι. Ω, και εάν αυτός που εβλασφήμησεν ετόλμα νʼ ανοίξη το στόμα του και να είπη κάποιαν αισχράν λέξιν εις βάρος της οικογενειακής τιμής ενός εξ εκείνων, οι οποίοι με τόσην αδιαφορίαν ήκουσαν την φρικτήν βλασφημίαν! Ω τότε! Τα πράγματα θα ήλλασον αστραπιαίως, η παγερά ατμόσφαιρα θα ηλεκτρίζετο, ο προσβληθείς θα εζήτει αμέσως τον λόγον, θα έφθανε μέχρι χειροδικίας και δικαστηρίων, διότι ο Έλλην, κατʼ εξοχήν εύθικτος εις ζητήματα τιμής, δεν ανέχεται να υβρίζεται δημοσία το οικογενειακόν του όνομα. Και όμως! Ενώ εκδηλώνομεν τόσην ευθιξίαν, όταν οι άλλοι προσβάλλουν το όνομα ενός μέλους της οικογενείας μας, αντιθέτως, όταν οι άλλοι με τας χυδαιοτέρας των λέξεων προσβάλλουν παν ό,τι όσιον και ιερόν έχει η Θρησκεία μας, ημείς, οι οποίοι λέγομεν ότι πιστεύομεν εις τον Θεόν, μένομεν ασυγκίνητοι, απαθείς, αδιάφοροι. Τι φανερώνει τούτο; Αν μη τι άλλο, πιστοποιεί έλλειψιν πραγματικής αγάπης προς τον Ουράνιον μας Πατέρα. Διότι, ερωτώμεν, ποιον φιλόστοργον τέκνον θα ήκουε να υβρίζη άλλος το πατέρα του και δεν θα διεμαρτύρετο; Και ποιος πατήρ δεν θα ελυπείτο, όταν επληροφορείτο, ότι το τέκνον του ήκουσε με πρωτοφανή αδιαφορίαν τας ύβρεις, τας οποίας οι άλλοι εξετόξευον εναντίον του;

* * *

‘Οχι τόσον η βλασφημία του ενός, την οποίαν ήκουσα, όσον η αδιαφορία των πολλών, την οποίαν είδον απέναντι της φρικτής βλασφημίας, της ικανής να συγκινήση και τους λίθους ακόμη, με εβύθισεν εις σκέψεις περί του μέλλοντος της Φυλής μας. Διότι λαός, ο οποίος εγκλείει εις τους κόλπους του βλασφήμους που εκατοντάκις της ημέρας βλασφημούν τα Θεία, λαός, ο οποίος δεν αντιδρά κατά της βλασφημίας, λαός, του οποίου αι δημοσίαι αρχαί καταδιώκουν μεν και τιμωρούν αμέσως πάσαν ύβριν κατά των αρχόντων της Πολιτείας, αλλʼ αφήνουν ατιμώρητον και ακαταδίωκτον την ύβριν κατά του Υψίστου Θεού, ο λαός αυτός οδηγείται με μαθηματικήν ακρίβειαν εις εκφυλισμόν. Αλλά τοιούτος λαός, οδηγούμενος εις εκφυλισμόν και εξαφάνισιν, δεν πρέπει να καταντήση ο Ελληνικός λαός, ο οποίος Read more »

Συνεχής διαφώτισις

   Υπήρχεν εποχή, κατά την οποίαν εις ολόκληρον την Πατρίδα μας ουδεμία βλασφημία ηκούετο. Βαθεία πίστις εις τον Θεόν εχαρακτήρισε τους Έλληνας. Αλλά δυστυχώς κατά τα τελευταία έτη η απιστία ως μικρόβιον επροχώρησε μέσα εις το Έθνος μας, και οι Έλληνες, οι οποίοι άλλοτε έτρεμον νʼ αναφέρουν το όνομα του Θεού, τώρα, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες βλασφημούν τα Θεία. Δεν περνά ημέρα και ώρα, που να μη ακουσθούν βλασφημίαι. Και εις το μικρότερον χωρίον, και εις την πτωχοτέραν καλύβην υπάρχει ο άνθρωπος – αξίζει αρά να λέγεται άνθρωπος; – ο οποίος, χωρίς φόβον, χωρίς εντροπήν, χωρίς συναίσθησιν του τι κάμνει, ακονίζει την γλώσσαν του, ανοίγει το βρωμερόν του στόμα και χύνει το δηλητήριον του εναντίον της Θεότητος.
Και επειδή ουδείς διαμαρτύρεται, η βλασφημία ως γάγγραινα καθημερινώς εξαπλώνεται και μολύνει την ατμόσφαιραν της Ελλάδος. Οι ξένοι, οι οποίοι, επισκέπτονται την Πατρίδα μας ακούουν όλους σχεδόν τους Έλληνας να βλασφημούν, αμφιβάλλουν εάν οι Έλληνες πιστεύουν εις τον Χριστόν. Δυστυχώς κατηντήσαμεν έθνος βλασφήμων. Από όλα τα γειτονικά κράτη των Βαλκανίων ημείς οι Έλληνες έχομεν το ρεκόρ εις την βλασφημίαν. Είμεθα χειρότεροι και από τους Τούρκους και από τους Εβραίους.
Ευσεβείς κάτοικοι των Γρεβενών, επιθυμούντες όπως η βλασφημία εξαλειφθή από την πόλιν των και από όλα τα χωρία της περιοχής των, απεφάσισαν να ιδρύσουν υπό την ευλογίαν Ορθοδόξου Εκκλησίας μας Συλλόγου, ο οποίος σκοπόν έχει την καταπολέμησιν της βλασφημίας.

* * *

Ιερείς του Υψίστου, επιστήμονες, διδάσκαλοι, πρόεδροι κοινοτήτων, όλοι ας εργασθώμεν δια να εξαλειφθή το αίσχος αυτό της βλασφημίας. Και το καλύτερον μέσον, με το οποίον θα ημπορέσωμεν να εξαλείψωμεν την βλασφημίαν, είνε όχι η βία, την οποίαν ως μέσον επικρατήσεως της Θρησκείας καταδικάζομεν, αλλʼ η Χριστιανική διαφώτισις και η έντονος διαμαρτυρία εναντίον της βλασφημίας. Και συγκεκριμένως υποδεικνύομεν, όπως εις όλας τας πόλεις και τα χωρία σχηματισθούν επιτροπαί από ζηλωτάς Χριστιανούς, οι οποίοι όταν ακούουν κάποιον να βλασφημή, θα τον πλησιάζουν και με τρόπον καλόν θα του υποδεικνύουν, ότι δεν επιτρέπεται Χριστιανός, βαπτισμένος εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, να βλασφημή τον Θεόν, τον Χριστόν, την Παναγίαν, τον Τίμιον Σταυρόν.

Η συνεχής διαφώτισις και αι έντοναι διαμαρτυρίαι εναντίον της βλασφημίας δεν ημπορεί παρά να φέρουν τα αποτελέσματα των. Οι βλάσφημοι, βλέποντες ότι η βλασφημία, των προκαλεί την γενικήν αγανάκτησιν, θα εντραπούν, θα φοβηθούν, θα περιορίσουν την γλώσσαν των, θα κόψουν την βλασφημίαν και θα μάθουν να σέβωνται τον Θεόν, το όνομα του οποίου όταν ήκουε ο Νεύτων, ο μεγάλος εκείνος αστρονόμος, απεκαλύπτετο και ίστατο εις στάσιν προσοχής.

Ελπίζομεν ότι εις όλας τας πόλεις και τα χωρία της Πατρίδος μας θα σχηματισθούν Αντιβλασφημικαί Επιτροπαί, αι οποίαι θα εργασθούν με ζήλον δια να εκριζώσουν το φαρμακερό αγκάθι, που λέγεται βλασφημία των Θείων. Είμεθα Χώρα Χριστιανική, και δεν επιτρέπεται νʼ ακούεται ύβρις εναντίον του Θεού. Σύνθημα μας˙ «Κανείς να μη ησυχάση, έως ότου και ο τελευταίος βλάσφημος πεισθή και παύση να υβρίζη τα Θεία».

Ο Χριστιανός διαμαρτύρεται δια τας βλασφημίας

«Εἰ τὸν ἐπὶ γῆς βασιλέα τοὺς βλασφημούντας κολάζεσθαι χρή, πολλῶ μάλλον τοὺς ἐκεῖνον (τὸν βασιλέα τῶν ἀγγέλων) ὑβρίζοντας. Κοινὸν ἐστι τὸ ἔγκλημα, δημόσιον τὸ ἀδίκημα, ἐξεστιν ἑκάστω τῶν βουλομένων κατηγορεῖν… μανθανέτωσαν αὐτὸ τοῦτο οἱ ἀκόλαστοι και διεστραμμένοι, ὅτι καὶ τοὺς τοῦ Θεοῦ δούλους φοβεῖσθαι αὐτοὺς χρή, ἵνα κᾶν ἕλωνταί ποτε φθέγξασθαί τι τοιοῦτον, ἀλλήλους πανταχοῦ περιβλέπωνται, καὶ τὰς σκιὰς τρέμωσιν, ἀγωνιῶντες μήπου ὁ Χριστιανὸς ἀκούσας ἐπιπηδήση, καὶ κόλαση σφοδρότερον».

(Εκ της Α’ ομιλίας του ι. Χρυσοστόμου
εις τους αδριάντας: Ε. Π. Migne 49, 32-33).

Η τρομερά ασυνέπεια

• «Στὴ στεριὰ καὶ τὰ πελάγη νὰ λάμψη ὁ Σταυρός,
  νἄλθη δικαιοσύνη, νὰ λείψη ὁ ἐχθρός.
  Ὁ κόσμος νὰ γλυτώση ἀπὸ φρικτὴν πληγὴν
  κιʼ ἐλεύθεροι νὰ ζοῦμεν, ἀδέλφια εἰς τὴν γῆν»
                                             (Ρήγας Φεραίος)

Ο Ελληνικός Στρατός πιστεύει. Πιστεύει εις την Θρησκείαν του Σταυρού. Σταυρός εις τας πολεμικάς μας σημαίας, Σταυρός εις τα μνήματα των νεκρών μας, Σταυρός εις τα παράσημα των ανδρειών μας, Σταυρός εις την κορυφήν των πηληκίων των αξιωματικών και στρατιωτών μας, Σταυρός παντού. Ευσεβείς στρατηγοί διοικούντες μεγάλας μονάδας εις τας ημερησίας διαταγάς των, τας οποίας εξαπέλυον κατά την περίοδον των πολεμικών επιχειρήσεων, υπενθύμιζον εις τους στρατιώτας ότι ηγωνίζοντο δια την «πίστιν του Χριστού την αγίαν». Ο ένας έγραφε χαρακτηριστικώς˙ «Ἡ Παναγία, ὅπως πρὸ ὁκτὼ ἐτῶν ἐβοήθησε τὰ ὅπλα τῶν Ἑλλήνων πολεμούντων δια τὴν ἐλευθερίαν των, θὰ μᾶς βοηθήση καὶ αὐτὴν τὴν φοράν». Ο δεύτερος˙ «Ἡ Παναγία ἀρχηγεύει κατὰ τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων». Ο τρίτος˙ «Ἡ Παναγία ηὐλόγησε σήμερον τὰ ὅπλα μας καὶ ἔδωκε πτερὰ εἰς τοὺς στρατιώτας μας. Εὐλογημένη ἡ Παναγία!». Και τέλος το βαρυσήμαντον˙ «Ὁ Σταυρὸς ὁδηγεῖ τὰ βήματά σας, Ἕλληνες στρατιῶται».
Ποιος νεώτερος Χριστιανός Ἐλλην βλέπων και ακούων ταύτα δεν χαίρει και δεν αγάλλεται;

* * *

Αλλά δυστυχώς εις τον Ελληνικόν Στρατόν, ο οποίος δια της πίστεως νικά και θριαμβεύει, συμβαίνει κάτι που προκαλεί την λύπην, την αγανάκτησιν και τα δάκρυα παντός πατριώτου. Διότι είνε πικρά αλήθεια το γεγονός, ότι από τα στόματα των αξιωματικών και στρατιωτικών ακούονται φρικταί βλασφημίαι, αι οποίαι εκ του ύψους της τιμής ρίπτουν εις το βάθος της ατιμίας τα όσια και τα ιερά της πίστεως εκείνης, υπέρ της οποίας κηρύττομεν ότι αγωνιζόμεθα. Ιδού η τρομερά μας αντινομία! Σταυρός εις την Read more »

ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΙΣΧΥΝΘΗΤΕ

Ευρίσκετο προ ετών εις την Πατρίδα μας μία μικρά ομάς νεαρών Αιθιόπων, οι οποίοι ήλθον εκ της μακρινής των χώρας δια να σπουδάσουν εδώ την Θεολογικήν επιστήμην. Εφοίτων εις την Ιερατικήν Σχολήν Κορίνθου. Επιμελείς, κατώρθωσαν μέσα εις μικρόν χρονικόν διάστημα να μάθουν την Ελληνικήν γλώσσαν. Ζωηρός πόθος των εκλεκτών αυτών νέων της Αιθιοπίας ήτο να μορφωθούν, να προσλάβουν ότι καλόν έχει η Ελλάς, δια να μεταδώσουν κατόπιν εις την πατρίδαν των. Με τους νέους αυτούς συνηντήθην και συνωμίλουν, η δε συνομιλία μας περιεστρέφετο γύρω από την θρησκευτικήν κατάστασιν της πατρίδος των. Εις μίαν δε ερώτησιν μου εάν υπάρχουν βλάσφημοι εις την χώραν των, οι ξένοι ιεροσπουδασταί μου απήντησαν, ότι εις όλην την Αιθιοπίαν δεν ακούεται βλασφημία. Εξέφρασαν δε την βαθείαν λύπην, την οποίαν εδοκίμασαν, όταν αποβιβασθέντες εις την Ελλάδα ήκουσαν δια πρώτην φοράν εις την ζωήν των τας φρικτάς βλασφημίας των Θείων.
Ηκούσατε, φίλοι αναγνώσται; Ας το επαναλάβωμεν. Ας το γράψωμεν με κεφαλαία γράμματα˙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑΝ ΟΥΔΕΜΙΑ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ. Επί τη πληροφορία ταύτη ομολογώ, ότι ως Έλλην ησχύνθην, εδάκρυσα, σκότος εκάλυψε την ύπαρξιν μου. Ενόμισα, ότι έβλεπον ενώπιον μου όλην την Αιθιοπίαν, την χώραν των μαύρων, λευκήν, μη έχουσαν ούτε ένα στίγμα της φρικτής βλασφημίας, την δε Ελλάδα, την χώρα του φωτός και της προόδου, μαύρην από το πλήθος των βλασφημιών, που εξακοντίζουν καθημερινώς τα απύλωτα στόματα των βλασφήμων.
Αμόρφωτος χώρα με ελάχιστα σχολεία θεωρείται η Αιθιοπία, η δε Ελλάς θεωρείται χώρα πολιτισμένη.
Και όμως οι μαύροι αυτοί, όπως τους αποκαλούν περιφρονητικώς οι Ευρωπαίοι, ως προς το σέβας του ονόματος του Θεού, απείρως υπερτερούν ημών. Και ερωτώμεν˙ Ποίοι είνε ανώτεροι εις τον πολιτισμόν; Αυτοί, οι οποίοι ακούουν το όνομα του Θεού και εκδηλώνουν άπειρον τον σεβασμόν των, ή ημείς, οι οποίοι το υβρίζομεν ημέρας και νυκτός; Εγώ τουλάχιστον θα προετίμων να κατοικήται όλη η Ελλάς από αγραμμάτους μεν, αλλʼ ευσεβείς ανθρώπους, παρά από εγγραμμάτους με απολυτήρια Γυμνασίων και πτυχία Πανεπιστημίων και άλλων Ανωτάτων Σχολών, αλλʼ ασεβείς. Διότι εκ της ασεβείας, ως από ρίζης, προέρχονται όλα τα κακά, που μαστίζουν την κοινωνίαν μας. Αυτό εκήρυττε και ο Μέγας Βασίλειος λέγων˙ «Ἄμεινον καὶ συμφερώτερον ἰδιώτας καὶ ὁλιγομαθεῖς ὑπάρχειν καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πλησίον γενέσθαι τοῦ Θεοῦ, ἤ καὶ πολυμαθεῖς καὶ ἐμπείρους δοκοῦντας εἶναι βλασφήμους εἰς τὸν ἑαυτῶν εὑρίσκεσθαι Δεσπότην». Άξιον σημειώσεως είνε ότι το ρητόν τούτο του θείου Πατρός ευρίσκεται εις την προμετωπίδα ενός εκ των πολλών εκείνων βιβλίων, που εξέδιδε το περίφημον τυπογραφείον της Βενετίας με τον σκοπόν να διδάξη τους υποδούλους τότε Έλληνας την πρώτην σοφίαν, το ανώτερον εξ όλων των μαθημάτων, τον φόβο του Θεού. Και ο φόβος του Θεού ήτο άλλοτε ερριζωμένος εις τας καρδίας των Ελλήνων, και ουδεμία βλασφημία ηκούετο εις την Χώραν μας. Και εάν ηκούετο ποτε, προεκάλει τον έλεγχον της Εκκλησίας, την πάνδημον αγανάκτησιν των πιστών. Δεν ηδύνατο να ζήση πλέον εις την Ελλάδα ο βλάσφημος. Τώρα βλασφημούν μύρια στόματα, και ο κόσμος αδιαφορεί.

* * *

Εγράφομεν άλλοτε ότι, και μία μόνον βλασφημίαν εάν ηκούετο εις την Πατρίδα μας, θα έπρεπεν όλοι οι Έλληνες νʼ ανησυχήσωμεν τόσον τουλάχιστον, όσον θʼ ανησυχούμεν, εάν επληροφορούμεθα ότι εις κάποιον χωρίον παρουσιάσθη κρούσμα πανούκλας. Ταλαίπωροι ημείς, οι οποίοι επί τω ακούσματι και μόνον, ότι κάποιος προσεβλήθη απο λοιμώδη νόσον, το παν κινητοποιούμεν, απομονώνοντες και το πλέον προσφιλές μας πρόσωπον, και ουδείς κατηγορεί ημάς επί σκληρότητι. Επί τω ακούσματι όμως της φρικτής βλασφημίας, της λοιμικής ταύτης ψυχικής νόσου των νεωτέρων Ελλήνων, η οποία μολύνει και τον ατμοσφαιρικόν αέρα, μένομεν ψυχροί και αδιάφοροι.

Ποίος θα κλαύση δια την κατάστασιν μας αυτήν; Πρέπει, οσάκις ακούωμεν την βλασφημίαν, να κλαίωμεν και να θρηνώμεν, διότι μεγάλα κακά έρχονται εις την Ελλάδα εξ αιτίας των βλασφημιών των κατοίκων αυτής. Αλλά δεν χρειάζονται μόνον δάκρυα. Χρειάζεται και δράσις ανάλογος δια να εξαλειφθή το στίγμα αυτό της Ελλάδος. Οι διάφοροι θρησκευτικοί σύλλογοι θα έπρεπε να παρακινήσουν τα μέλη των, να τα θερμάνουν, δια νʼ αρχίση επί τέλους μία πραγματική σταυροφορία κατά του απαισίου τούτου κακού, που έφθασε μέχρι τοιούτου σημείου, ώστε και νήπια ακόμη να βλασφημούν ενώπιον των γονέων των, οι οποίοι τα καμαρώνουν! Χριστιανός, που ακούει την βλασφημίαν και δεν αγανακτεί, δεν λυπείται, δεν απευθύνει μίαν παρατήρησιν εις τον βλάσφημον, δεν δύναται να ονομάζεται Χριστιανός. Διότι δεν πονεί δια την Θρησκείαν του.

Αλλʼ εκείνοι, οι οποίοι είνε κυρίως υπεύθυνοι δια την εξάπλωσιν της βλασφημίας εις το Έθνος ημών, είνε οι ποιμένες της Εκκλησίας. Ω, αυτοί οι ποιμένες, οποίαν Read more »

ΔΙΑΤΙ ΣΙΩΠΑΣ;

  Και πάλιν ο λόγος περί της φρικτής αμαρτίας που λέγεται βλασφημία. Θεωρούμεν το κακόν της βλασφημίας μέγιστον. Στίγμα του πολιτισμού μας, κοινωνικήν πληγήν, γάγγραιναν που τείνει να εξαπλωθή παντού. Μίαν των κυριωτέρων αιτιών, ένεκα των οποίων η οργή του Θεού εκσπά επί τους ασεβείς και αχαρίστους, οι οποίοι, ενώ βλέπουν τα θαυμάσια του Θεού, ενώ απολαύουν απείρων ευεργεσιών, φανερών και αφανών, ενώ έχουν εις το στόμα των τον άρτον, αυτοί, ως κύνες λυσσώντες αφρίζουν, βλασφημούν, δαγκώνουν τον ευεργέτην Θεόν.

Εγράψαμεν κατά της βλασφημίας πολλάκις, γράφομεν τώρα, και δεν θα πα΄συωμεν να γρέφωμεν έως ότου η βλασφημία εξαφανισθή από τον Ελληνικόν χώρον. Ασθένειαι, αι οποίαι άλλοτε απεδεκάτιζον τον πληθυσμό της Ελλάδος, ήδη έχουν εξαφανισθή, και ουδέ το όνομα των ακούεται σήμερον. Η ιατρική επιστήμη εκινήθη δραστηρίως δια την καταπολέμησιν των. Διατί και όσοι ασχολούνται με την θεραπείαν των νοσημάτων της ψυχής, ιερείς και αρχιερείς, διδάσκαλοι και καθηγηταί, διατί και αυτοί να μη επιδιώκουν με ίσην τουλάχιστον δραστηριότητα την θεραπείαν του θανασίμου νοσήματος της γλώσσης, της απαισίας βλασφημίας; Δεν υπάρχει τρόπος θεραπείας; Δεν υπάρχουν φάρμακα; Δεν υπάρχει ελπίς να έλθουν οι βλάσφημοι εις επίγνωσιν της αμαρτίας των και να διορθωθούν; Εφθάσαμεν εις πώρωσιν, δια την οποίαν ουδέν πλέον φάρμακον ισχύει; Αλλά δια να είπουν το τελευταίον τούτο οι ποιμένες και οι πνευματικοί εν γένει άνθρωποι, πρέπει προηγουμένως να εξαντλήσουν όλα τα μέσα της διαφωτίσεως και Read more »

ΕΝΟΧΟΙ ΟΙ ΒΛΑΣΦΗΜΟΙ – ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ

‘Ενοχοι! Ποιοι; Οι βλάσφημοι. Αυτοί, οι οποίοι οπουδήποτε και αν σταθούν, ακονίζουν την γλώσσαν των, ανοίγουν το στόμα των και ωσάν φίδια φαρμακερά χύνουν το δηλητήριον των, υβρίζουν με το αισχρότερον λεξιλόγιον τα ιερά και όσια της Θρησκείας μας. Φρίκη! Όλοι οι λαοί, και αυτοί ακόμη οι άγριοι, σέβονται τον θεόν των˙ και μόνον ημείς οι Έλληνες, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, υβρίζομεν τα ιερά και όσια της Θρησκείας μας.

Υβρίζομεν! Όλοι λοιπόν υβρίζομεν; Όλοι είμεθα βλάσφημοι; Δεν αρνούμεθα ότι υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι ποτέ εις την ζωήν των δεν εβλασφήμησαν. Καυχώνται μάλιστα δια τούτο και το παρουσιάζουν ως τίτλον αγιότητος. Αλλά και αυτοί έχουν μερίδα εις την ενοχήν των βλασφήμων, και θα δώσουν λόγον δια τας φρικτάς βλασφημίας, αι οποίαι ακούγονται επάνω εις την γην. Ναι, είνε συνένοχοι. Διότι ακούουν με απάθειαν, με αδιαφορίαν να βλασφημήται η Θρησκεία μας. Παρατηρήσατε τι γίνεται! Ένας βλάσφημος εις την πλατείαν της πόλεως βλασφημεί. 50, 100, 200, 1.000 άνθρωποι τον ακούουν. Δεν είνε Εβραίοι ούτε Τούρκοι. Χριστιανοί είνε. Λέγουν, ότι πιστεύουν εις τον Χριστόν. Και όμως, ούτε ένας από αυτούς, οι οποίοι ήκουσαν την φρικτήν βλασφημίαν, δεν συνεκινήθη, δεν εταράχθη, δεν εθύμωσε, δεν ηγανάκτησε, δεν ήνοιξε το στόμα του δια να διαμαρτυρηθή δια την δημοσίαν προσβολήν της Θρησκείας. Πως να ονομάσωμεν τους Χριστιανούς αυτούς του 20ου αιώνος; Χλιαρούς, απαθείς, αδιαφόρους; Επιεικής ο χαρακτηρισμός. Η ενοχή των είνε μεγάλη, τεραστία.

Θα ηθέλομεν να ερωτήσωμεν ένα από αυτούς, οι οποίοι ακούουν αδιάφορι τας βλασφημίας˙ Άνθρωπε! Υπόθεσε,

ότι εις την πλατείαν κάποιος υβρίζει με τας χυδαιοτέρας λέξεις την γυναίκα σου ή την μητέρα σου ή την αδελφήν σου. Τι θα κάμης; Θα κάθεσαι νʼ ακούης με απάθειαν τας ύβρεις; Θʼ ανέχεσαι να υβρίζεται η οικογενειακή σου τιμή; Όχι. Μέσα εις το στήθος σου κύμα αγανακτήσεως θα φουντώση. Πως τολμά αυτός, θα είπης, ο αυθάδης νʼ αναφέρη τόσον υβριστικά το όνομα της οικογενείας μου; Η γυναίκα μου και η μητέρα μου και η αδελφή μου είνε τίμιαι γυναίκες. Αυτός, ο οποίος τας υβρίζει, θα έπρεπε να πλύνη πρώτον το στόμα του δια νʼ αναφέρη το όνομα των. Αλλά τώρα θα μάθη να μη υβρίζη το σπίτι μου. Και πλησιάζεις τον υβριστήν της οικογενειακής σου τιμής. Και τον παρατηρείς, και τον ελέγχεις δημοσία, και τον μηνύεις εις τα δικαστήρια, και κάμνεις το παν δια νʼ αποκατασταθή η προσβληθείσα τιμή της οικογενείας σου. Αυτά κάμνεις, άνθρωπε, όταν υβρίσουν ένα προσφιλές μέλος της οικογενείας σου.

Αλλά τώρα; Δεν ακούεις; Δεν έχεις αυτιά; Δεν έχεις καρδίαν; Δεν έχεις αίσθημα; Δεν έχεις νεύρα; Δεν έχεις θυμόν; Τι έπαθες; Ιδού! Αυτός ο αυθάδης υβρίζει μίαν γυναίκα, η οποία αξίζει ασυγκρίτως περισσότερον από την μητέρα σου και από την γυναίκα σου και από την αδελφήν σου. Είνε η Παναγία μας, η «γλυκειά Μάνα» όλων των Χριστιανών. Αυτήν παρακαλείς εις τον κίνδυνον˙ «Παναγία, σώσε με». Και τώρα την υβρίζουν. Την υβρίζουν με λέξεις, με τας οποίας δεν τολμούν να υβρίσουν και την χειροτέραν του κόσμου γυναίκα. Και συ τι κάμνεις; Κάθεσαι και καμαρώνεις τον βλάσφημον. Και ονομάζεσαι Χριστιανός!… Εντός ολίγου ακούεις άλλον να υβρίζη Εκείνον, του οποίοι η αρετή «εκάλυψεν ουρανούς». Είνε ο Χριστός. Δεν υπάρχει άλλος ανώτερος απʼ αυτόν. Ούτε μας ηγάπησεν άλλος, όπως ο Χριστός. Ούτε υπάρχει άλλος ευεργέτης της ανθρωπότητος μεγαλύτερος από τον Χριστόν. Και όμως, ακούομεν να υβρίζεται το όνομα του καθημερινώς, και ημείς ουδεμίαν διαμαρτυρίαν κάμνομεν.

* * *

Ω! Εάν επιστεύομεν πραγματικώς εις την Θρησκείαν μας, δεν θʼ ανεχόμεθα την βλασφημίαν. Μόλις θα ηκούομεν την βλασφημίαν, θα επλησιάζομεν τον βλάσφημον, οποιοσδήποτε και εάν ήτο, θα διεμαρτυρόμεθα εντόνως και θα του ελέγομεν˙ «Πρόσεξε! Δεν σου επιτρέπομεν να βλασφημής τον Πατέρας μας. Πατέρας μας είνει ο Θεός. Δεν σου επιτρέπομεν να βλασφημής την Μητέρας μας. Μητέρας μας είνε η Παναγία. Δεν σου επιτρέπομεν να βλασφημής τον προστάτην μας. Προστάτης μας είνε ο Άγιος…».

Το καθήκον σου Χριστιανέ, είνε ολοφάνερον. Δεν αρκεί να λέγης «Δεν εβλασφήμησα», αλλʼ έχεις υποχρέωσιν και νʼ αντιδράς εναντίον των βλασφήμων. Μη κλείσης το στόμα σου όταν βλασφημήται η Θρησκεία μας. Άνοιξε το! Συμβούλευσε την πρώτην, έλεγξε την δευτέραν φοράν. Τιμώρησε την τρίτην. Το παν πράξε, ώστε εις το σπίτι σου, εις το χωρίον σου, εις την πόλιν σου να μη ακούεται βλασφημία. Εις κάθε χωρίον και εις κάθε πόλιν πρέπει οι Χριστιανοί, οι οποίοι πιστεύουν εις τον Χριστόν, να ενωθούν , να ιδρύσουν Αντιβλασφημικόν Σύλλογον, και να πολεμήσουν τον εωσφόρον της βλασφημίας.

Εμπρός, Χριστιανοί μου! Ας αγωνισθώμεν όλοι δια να εξαλείψωμεν την βλασφημίαν από την Πατρίδα μας και να διδάξωμεν όλους, ότι υπεράνω όλων των ονομάτων είνε το όνομα του Ιησού Χριστού, το όνομα Εκείνου, ενώπιον του οποίου θα γονατίση μίαν ημέραν ολόκληρος η κτίσις.

«Ὥσπερ εὐδοκιμούντων ἡμῶν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ δοξάζεται, οὕτως ἁμαρτανόντων βλασφημεῖται καὶ ὑβρίζεται».

(Ἱερὸς Χρυσόστομος)

ΕΠΙ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ…

«Ὁ βάλλων λίθον εἰς ὕψος ἐπὶ κεφαλὴν αὐτοῦ βάλλει»  (Σοφ. Σειρ. 27, 25)

Αγαπητοί μας αναγνώσται! Ίδετε την εικόνα, η οποία δημοσιεύεται εις την σελ. 105; Κάτω από τον Σταυρόν ζωγραφίζονται δύο άνθρωποι με όλως διαφορετικήν στάσιν απέναντι του Εσταυρωμένου Κυρίου μας.

Ο ένας είνε Χριστιανός Έλλην στρατιώτης. Αυτός αισθάνεται την Θεότητα, αναγνωρίζει την δύναμιν του Χριστού, πλησιάζει με μεγάλην ευλάβειαν τον Σταυρόν, γονατίζει και προσεύχεται. Προσεύχεται δια την γλευκειάν του Πατρίδα, την Ελλάδα, την οποίαν σταυρώνουν νέοι Άνναι και Καϊάφαι και Πόντιοι Πιλάτοι και Ιούδαι της ανθρωπότητος.

Αλλʼ ενώ ο Χριστιανός Έλλην στρατιώτης προσεύχεται, κάποιος άλλος με πολιτικήν ενδυμασίαν, ο οποίος ευρίσκεται μακράν από την φωτιάν και τους καθημερινούς κινδύνους, τολμά ο άθλιος και ανοίγει το στόμα του και χύνει τον βόρβορον της ακαθάρτου καρδίας του και βλασφημεί τα όσια και ιερά της Πίστεως μας. Αυτός είνε ο βλάσφημος. Αχάριστος, ασεβής, απολίτιστος, αλλά και παράφρων. Διότι, όπως ουδείς λίθος τον οποίον ρίπτουν προς τον ουρανόν οι παράφρονες φθάνει τον ήλιον και τα άστρα, ούτω και ουδεμία βλασφημία την οποίαν εκτοξεύουν τα βέβηλα χείλη των βλασφήμων φθάνει την Θεότητα. Όλαι αι βλασφημίαι επιστρέφουν εις την γην. Ως λίθοι θα πέσουν επάνω εις την κεφαλήν του βλασφήμου. Αυτός θα ζημιωθή. Αυτός θα υποστή τας συνεπείας της φρικτής αμαρτίας.

Βλασφημείς λοιπόν αδελφέ; Έγινες παράφρων, ο μεγαλύτερος παράφρων! Είνε ως να πτύης και να λιθοβολής τον ήλιον. Αι βλασφημίαι σου αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουν και θα συντρίψουν την κεφαλήν σου, και θα καταράσαι την στιγμήν, κατά την οποίαν ήνοιγες το βέβηλον στόμα σου δια να βλασφημήσης, και με αναστεναγμούς θα λέγης˙ Προτιμότερον θα ήτο να εγίνετο σεισμός, να ήνοιγεν η γη να με καταπίη, παρά να ανοίξω το στόμα μου και να βλασφημήσω τον Πλάστην μου, τον Λυτρωτήν μου, τον Κύριον μου!

Χριστιανέ αναγνώστα! Μη έλθης ποτέ εις την θέσιν του βλασφήμου. Μη μολύνης τον αέρα της Πατρίδος μας με τας αισχράς φράσεις κατά των Θείων, αλλά πατών το Ελληνικόν έδαφος, το οποίον έχει γίνει «Κρανίου τόπος» και είνε πλήρες σταυρών μαρτύρων και ηρώων, γονάτιζε ως ο εκατόνταρχος του Ευαγγελίου προ του Σταυρού του Κυρίου, και λέγε με φλογεράν καρδίαν˙

«Αληθώς συ είσαι ο Θεός μου, ο Λυτρωτής μου. Σε λατρεύω, σε υμνολογώ και σε δοξάζω πάσας τας ημέρας της ζωής μου. Χάριν σου και των ωραίων ιδανικών σου είμαι έτοιμος να χύσω και την τελευταίαν σταγόναν του αίματος μου, όπως συ έχυσες το πανάγιον σου Αίμα δια να λυτρώσης εμέ και όλην την ανθρωπότητα εκ της αιχμαλωσίας των δεινών. Ω Κύριε! Εάν ποτέ σε εβλασφήμησα, τώρα κλαίω και αναστενάζω, πίπτω έμπροσθεν σου, φιλώ τους παναχράντους σου πόδας και σε παρακαλώ να με συγχωρήσης. Συ πάντοτε συγχωρείς, και τον μεγαλύτερον αμαρτωλόν, όταν ειλικρινώς μετανοή. Δέξαι με πλησίον σου. Και όταν απέλθω εκ της προσκαίρου ταύτης γης, αξίωσον με να είπω δια τελευταίαν φοράν την προσευχήν του μετανοήσαντος ληστού˙ “Μνήσθητί μου, κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῆ βασιλεἰα σου”. Αμήν».

EΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ

«Ἐγερθήσεται ἔθνος ἐπὶ ἔθνους καὶ βασιλεία
ἐπὶ βασιλείαν, καὶ ἔσονται λιμοὶ καὶ λοιμοὶ καὶ
σεισμοὶ κατὰ τόπους˙ πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων»
(Ματθ. 24, 7-8)

TIΣ H AITIA;

Συμφορά άνευ προηγουμένου έπληξε τας τρεις ωραίας μυροβόλους νήσους του Ιονίου πελάγους, την Ιθάκην, την Κεφαλληνίαν και την Ζάκυνθον.

«Φωνὴ σεισμοῦ μεγάλου» ηκούσθη. Υποχθόνιοι κρότοι ως κρότοι γιγαντιαίας τινός σφύρας, η οποία εσφυροκόπει τα έγκατα της γης. Η γη έκλινεν «ὡς ὁ μεθύων καὶ κραιπαλῶν». Το έδαφος εσείσθη. Τα όρη εσείσθησαν. Βράχοι, αμετακίνητοι επί αιώνας, βιαίως απεσπάσθησαν και ώρμησαν προς τα κάτω, προς την θάλασσαν, συμπαρασύροντες τα πάντα. Η θάλασσα εταράσσετο. Η γη έτρεμε. Τα μνημεία ήνοιγον και πτώματα εξήρχοντο. Χωρία και πόλεις εκρημνίζοντο μετά πατάγου. Εκρημνίζοντο εντός δευτερολέπτου τα έργα κόπου και μόχθου πολλών γενεών. Κονιορτός, σύννεφα σκόνης υψώνονται και εσαβάνωναν τα ερείπια. Και εκ των ερειπίων φωναί σπαρακτικαί ηκούοντο. Μητέρες έχανον τα τέκνα των. Τέκνα έχανον τας μητέρας των. Άνθρωποι εφονεύοντο. Άνθρωποι εθάπτοντο κάτω από σωρούς λίθων. Άνθρωποι ετραυματίζοντο… Άνθρωποι πανικόβλητοι, αλλόφρονες έφευγον προς την παραλίαν, προς την θάλασσαν. Εμπρός εις τον κλόνον της γης, την τρικυμίαν του εδάφους, η θάλασσα εφαίνετο στερεά. Ευτυχείς όσοι ευρίσκοντο επί της θαλάσσης, επί ενός μονοξύλου. Εκοίταζον την ξηράν και εσταυροκοπούντο!

Εικόνες αποκαλύψεως! Αι τρεις νήσοι μετεβλήθησαν εις φρικτούς τόπους κολάσεως, που δεν θα ηδύνατο να φαντασθή ούτε η τολμηρά φαντασία ενός Δάντη, περιγράφοντος την Κόλασιν.

Τις Έλλην και Ελληνίς δεν έκλαυσε; Τις δεν εθρήνησε; Ποίος δεν συμμετέσχεν εις το Πανελλήνιον πένθος;

Αγαπητοί αναγνώσται! Μεγάλη συμφορά έπληξε την Ελληνικήν Πατρίδα. Αλλά τις η αιτία της συμφοράς; Τις η αιτία των σεισμών; Ιδού το ερώτημα, που ενδιαφέρει, πρέπει να ενδιαφέρη όλους μας.

Τις η αιτία των σεισμών; Δεν το εμάθατε; «Ὁ Ἐγκέλαδος, αἱ ὑποχθόνιοι θεότητες, αἱ αὐθαίρετοι, αἱ τυφλαὶ δυνάμεις, ἡ Τύχη, ἡ Μοίρα… μᾶς ἔπληξαν σκληρά, ἀπάνθρωπα». Αυτά έγραφον εις ατελεύτητα άρθρα περογραφών των σεισμών οι πολιτικοί συντάκται των Αθηναϊκών εφημερίδων και περιοδικών. Η Τύχη, η Μοίρα! Ωσάν οι δημοσιογράφοι μας να είχον μόλις αποφοιτήσει από κάποιαν σχολήν μαγίσσης, η οποία περιφέρεται εις τας συνοικίας της Πρωτευούσης. Εάν δε αφήσωμεν τους δημοσιογράφους και ερωτήσωμεν τους αρμοδιωτέρους, τους σοφούς επιστήμονας, μας απαντούν˙ «Σεισμοί; Ἀπλούστατα! Φυσικά φαινόμενα»! Και αρχίζωμεν τας θεωρίας περί πετρωμάτων, καθιζήσεων, κενών, τεκτονικών σεισμών… Ένας μάλιστα ειδικός καθηγητής, ασχολούμενος με τους σεισμούς, με την γεωλογίαν, μετέβη εις τας νήσους, εξήτασε τα φαινόμενα και επιστρέφων εις την Πρωτεύουσαν ήνοιξε το στόμα του και εφθέγξατο σοφίας ρήματα, που διεφώτισαν πλήρως το κοινόν περί της αιτίας των σεισμών! Ήξευρε και δεν ήξευρεν ο άνθρωπος πότε θα γίνουν! Ταλαίπωροι επιστήμονες! Η Ελλάς σας ευγνωμονεί δια την διαφώτισιν σας! Αλλά, θα ηθέλομεν, οι άνθρωποι αυτοί, οι καυχώμενοι δια τας επιστημονικάς των γνώσεις, την ώραν των σεισμών να ευρίσκοντο εις το Αργοστόλιον, και θα εβλέπομεν που θα εκσφεδνονίζοντο τα εργαλεία των, τι θα έκαμνον οι ίδιοι και ποιαν παρηγορίαν θα προσέφερον εις τον λαόν. Η επιστήμη, το είδωλον των, τας τραγικάς εκείνας στιγμάς θα συνετρίβετο, και ουδέ λέξιν θα ηδύνατο να είπη εις τον κόσμον. Δια τοιούτου είδους επιστήμονας θα ηδύνατο εις τας ημέρας μας να επαναληφθή το ρητόν του προφήτου Ιερεμίου˙ «Ἐμωράνθη πᾶς ἄνθρωπος ἀπό γνώσεως» (10, 14). Ορθώς χρονογράφος καθημερινής εφημερίδος, σχολιάζων τας ανακοινώσεις των ειδικών, έγραφε˙ «Καλά, οἱ δημοσιογράφοι ἔχουν τὸν Ἐγκέλαδο καὶ διασκεδάζουν. Οἱ ὲπιστήμονες ὅμως, οἱ γεωλόγοι καὶ σεισμολόγοι; Δὲν ἔπαθε μονάχα ὁ σεισμογράφος τὴν ἐξάρθρωσιν. Καὶ ἡ ἐξήγησις τῶν ἀρκετά ἐξηρθρώμενη. Ἐγνώριζον – λένε – ἀπό καιρό, ὅτι ἡ περιοχὴ αὐτή ἦτο… ὥριμος γιὰ καταστροφές˙ ἤξεραν ὅτι θὰ γίνουν οἱ σεισμοί, ἀλλὰ δὲν ἤξεραν πότε ἀκριβώς… Ἐπομένως ἦτο ἀδύνατον νὰ εἰδοποιήσουν τοὺς πληθυσμούς! Ἀλλά τότε εἰς τὶ χρησίμευον αἱ γνώσεις των;».

Αληθώς! Των τοιούτων επιστημόνων και ο σεισμογράφος και ο νους των έπαθον εξάρθρωσιν τελείαν και εγένποντο αντικείμενα γελειοποιήσεως. Εις βάρος των γελούν οι αγράμματοι χωρικοί της Πατρίδος μας, οι οποίοι δεν εσπούδασαν επιστήμην δια να λέγουν ανοησίας και βλακείας, τας οποίας ούτε ένα παιδί λέγει. Τουναντίον το παιδί με την αθωότητα της καρδίας του συλλαμβάνει καθαρώτερον το νόημα των τραγικών γεγονότων, και το βλέπετε να γονατίζη και τα χείλη του να ψελλίζουν ολόθερμον προσευχήν˙ «Χριστέ, σῶσε μας…». Και από τας προσευχάς των αθώων νηπίων σώζεται ο κόσμος. Σώζεσθε και σεις, άπιστοι!

Εμωράνθησαν οι σοφοί μας. Διατί; Read more »

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

«Καὶ οἱ οἶκοι αὐτῶν εἰς ἀφανισμὸν» (Σοφον. 1, 13)

«Φοβηθῆτε, ἀδελφοί, τὴν κόλασιν καὶ τιμωρίαν, ὁπου μέλλουν νὰ λάβουν οἱ βλάσφημοι μετὰ θάνατον, καὶ παύσετε ἀπὸ τὰς βλασφημίας˙ φοβηθῆτε τὴν μεγαλειότητα καὶ βασιλείαν τοῦ παντοκράτορος καὶ παντοδύναμου Θεοῦ, καὶ εἰς τὸ ἐξῆς μὴ τολμᾶτε νὰ ἀνοίγετε τὸ στόμα καὶ νὰ βλασφημῆτε ἤ τὸ φοβερὸν καὶ δεδοξασμένον του ὄνομα, τὸ ὁποῖον δοξολογεῖται ἀπὸ ὅλας τὰς χιλιάδας καὶ μυριάδας τῶν ἀναριθμήτων Ἀγγέλων καὶ Ἀρχαγγέλων, ἤ τὴν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ ἤ τὴν πίστιν ἤ τὰ θεῖα μυστήρια. Πρῶτον διὰ τί, καθῶς ἐκεῖνος ὅπου ρίπτει πέτραν εἰς τὸν οὐρανὸν δὲν βλάπτει τὸν οὐρανόν, ἀλλὰ βλάπτει τὸν ἐαυτόν του, ἐπειδὴ γυρίζει ἡ πέτρα καὶ τοῦ συντρίβει τὴν κεφαλήν, ἔτσι καὶ ὅποιος βλασφημεῖ κατὰ τοῦ Θεοῦ, δὲν βλάπτει τὸν Θεόν, ἀλλὰ μόνον καὶ μόνον βλάπτει τὸν ἐαυτόν του καὶ τὴν ψυχήν του κολάζει ὀ ἄθλιος, ὡς λέγει  ὁ θεῖος Χρυσόστομος… Καὶ δεύτερον˙ διὰ τὶ ὁ Θεὸς δὲν ὑποφέρει τὰς βλασφημίας ὁπου τοῦ κάμνετε, ὅθεν ὀργίζεται κατʼ ἐπάνω σας καὶ σᾶς παιδεύει μὲ διαφόρους παιδείας, καὶ εἰς ὅλον τὸ ὕστερον σᾶς θανατώνει».

(Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

«ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ»!…

Εις το φύλλον της 18-8-62 της εφημερίδος «Το Βήμα» και εις την στήλην των Σημειωμάτων υπό τον τίτλον «Παραδοξολογίαι» εδημοσιεύθη αρθρίδιον, δια του οποίου χαρακτηριζόμεθα ως θορυβοποιός ιερωμένος, θορυβώδης ιεροκήρυξ, ανόητος τις και παραδοξολόγος, όστις προτείνει πράγματα «αυτοχρήμα γελοία». Αφορμή δε της δημοσιογραφικής ταύτης επιθέσεως υπήρξεν ημέτερον άρθρον δημοσιευθέν εις το υπʼ αριθμ. 250 φύλλον της «Σπίθας» υπό τον τίτλον «Βλασφημεί;».

Είμαι βέβαιος ότι ο συντάκτης δεν εδιάβασε το άρθρον, αλλʼ ηρκέσθη εις μίαν περίληψιν του άρθρου, δημοσιευθείσαν εις άλλην εφημερίδα, περίληψιν διαστρεβλώνουσαν τας εννοίας του άρθρου. Εάν ο άγνωστος μοι συντάκτης εδιάβαζε το άρθρον, και είχε εν εαυτώ ολίγην πίστιν, δεν θα έγραφεν ό,τι έγραψεν, αλλά θα συνεμερίζετο και αυτός το αίσθημα της λύπης και της αγανακτήσεως, το οποίον αισθάνεται πας εις Θεόν πιστεύων Έλλην, ο οποίος εις τας πολιτικάς εφημερίδας πολλάκις έχει διαβάσει, ότι ο Πρωθυπουργός βλασφημεί. Ιδίως δε χρονογράφοι και σκιτσογράφοι ημερησίων εφημερίδων παρουσιάζουν κατά τον παραστατικώτερον τρόπον τον Πρωθυπουργόν βλασφημούντα.

Αι εφημερίδες λοιπόν μες τα σκίτσα των και τα χρονογραφήματα των εδημιούργησαν παρά τη κοινή γνώμη την πεποίθησιν, ότι ο Πρωθυπουργός βλασφημεί τα Θεία, και ότι οι Υπουργοί προ των φρικτών ύβρεων και βλασφημιών του φεύγουν προτροπάδην φράσσοντες τα ώτα. Και τώρα η προαναφερθείσα πρωινή εφημερίς έρχεται υπεραμυνομένη του Πρωθυπουργού και βεβαιούσα, ότι δεν ηκούσθη ποτέ να βλασφημή τα Θεία! Προσπαθών δʼ ο συντάκτης να δικαιολογήση τας εκ του στόματος του Πρωθυπουργού, κατά τους χρονογράφους και σκιτσογράφους, εκτοξευομένας φρικτάς βλασφημίας, γράφει, ότι ταύτα «ποιητική αδεία» λέγονται. Ώστε «ποιητική αδεία» επί έτη τώρα ο Πρωθυπουργός του μοναδικού εν τω κόσμω Ορθοδόξου Βασιλείου παρουσιάζεται υπό των εφημερίδων βλασφημών «Χριστούς» και «Παναγίες»; Και ήσαν όλα ταύτα ψευδή και ανυπόστατα, λεγόμενα προς διασκέδασιν των αναγνωστών και πολιτικήν εκμετάλλευσιν; Τι να είπη τις δια την νοοτροπίαν αυτήν των συντακτών;

Αναπαύει την συνείδησιν του κ. Διευθυντού της εφημερίδος το «ποιητική αδεία»; Αλλά τότε «ποιητική αδεία» οι δημοσιογράφοι και οι χρονογράφοι ας παρουσιάσουν μίαν ημέραν εις τα φύλλα του, ότι κάποιο σημαίνον πρόσωπον εκσφενδονίζει κατά της μνήμης του μακαρίτου πατρός του φοβεράν ύβριν, λέγων ότι ήτο… Ερωτώ˙ Read more »

ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ

«Καὶ εἱστήκει ὁ λαὸς θεωρῶν. Ἐξεμυκτηρίζον δὲ καὶ οἱ ἄρχοντες σὺν αὐτοῖς λέγοντες..»

(Λουκ. 23, 35)

«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν˙ ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἔσχάτη ὥρα ἐστίν» (Α΄ Ἰωάν. 2, 18)

Δεν υπάρχει, αγαπητοί μας αναγνώσται, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η ανθρωπότης εισήλθεν εις μίαν από τας σκοτεινοτέρας περιόδους της Ιστορίας. Σημεία, που συμβαίνουν εσχάτως εις τον φυσικόν, ηθικόν και πνευματικόν κόσμον, και προκαλούν φόβον, σύγχυσιν, ταραχήν, αγωνίαν, προειδοποιούν τους πάντας. Η γη σείεται. Τα στοιχεία της φύσεως μαίνονται. Αι συνειδήσεις κλωνίζονται. Αι κοινωνίαι ταράσσονται εκ βαθέων. Τα μικρά έθνη τρέμουν, τα μεγάλα και ισχυρά βρυχώνται ως θηρία εν κλωβοίς. Αι δε απανταχού της γης Εκκλησίαι κλυδωνίζονται. Βαθείς ερμηνευταί της Βίβλου βλέποντες τα ολοέν πυκνούμενα σημεία λέγουν και γράφουν, ότι η σκιά του Αντιχρίστου ενεφανίσθη επί της γης. Οι πρόδρομοι του έφθασαν, και ως οι μάγοι της Αιγύπτου επί της εποχής του Μωυσέως ενεργούν κατᾶ παραχώρησιν Θεού σημεία και τέρατα, εντυπωσιάζουν, τρομοκρατούν τους αμαθείς, κλονίζουν ιεράς πεποιθήσεις, κάμνουν θραύσιν. Ολίγον ακόμη και έφθασεν ο Αντίχριστος.

(*) Εδημοσιεύθη εις το υπ. Αριθμ. 199/1957 φύλλον του περιοδικού «Χριστιανική Σπίθα». Η βλασφημία, η οποία ελέγχεται εις το άρθρον τούτο, δεν είνε εκ των συνήθως ακουομένων βλασφημιών. Πρόκειται διʼ όσα βλάσφημα κατά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού συνέλαβεν η αισχρά φαντασία και εξέθεσεν ο λογοτεχνικός κάλαμος αθέου λογοτέχνου.

Τις ούτος; Ύψιστε Θεέ, ελέησον τον κόσμον! Η φοβερά προφητεία του Κυρίου περί συντελείας των αιώνων αρχίζει να εκπληρώνεται (Ματθ. 24, 3-31). Ουαί τη οικουμένη εκ των επερχομένων αυτή δεινών!…

Σημείον των καιρών είνε ότι εν 20ω αιώνι των φώτων και των επιστημών ο γλυκύτατος Ιησούς ανασταυρώνεται. Σταυρωταί του δε την φοράν αυτήν είνε όχι Ρωμαίοι στρατιώται, αλλά… Χριστιανοί, οι οποίοι εγεννήθησαν υπό Χριστιανών γονέων, εβαπτίσθησαν εις το όνομα του, εθήλασαν το άδολον γάλα της πίστεως του, ηνδρώθησαν εν τοις κόλποις της Εκκλησίας, και έπειτα… απεφάσισαν να τον σταυρώσουν εκ νεου. Και τον σταυρώνουν κατά ποικίλους τρόπους. Ένας δʼ εξ αυτών είνε και ο δια της απίστου και αισχράς λογοτεχνίας των ημερών μας. Αντί καρφιών οι νέοι αυτοί σταυρωταί χρησιμοποιούν «τις πέννες των», των οποίων αι αιχμαί πληγώνουν βαθύτερον τον Ιησούν ή όσον οι ήλοι εκείνοι. Και όχι πλέον το σώμα του, αλλά το πνεύμα του, την διδασκαλίαν του την αθάνατον, την αρετήν του την άφθαστον, την καλύπτουσαν ουρανούς, την μυστηριώδη επιρροήν του επί της σκέψεως, του συναισθήματος και της βουλήσεως των ανθρώπων, το ευεργετικώτατον καθίδρυμα, την Εκκλησίαν του, εντός της οποίας φυλάσσεται η ιερά παρακαταθήκη της Πίστεως, αυτά όλα θέλουν να πλήξουν, να κρημνίσουν, να εξευτελίσουν ενώπιον ολοκλήρου της ανθρωπότητος, ίνα μη και η ανάμνησις του ταράσση τον ύπνον των.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς λέγει, ότι εις τον φρικτόν Γολγοθάν, κάτωθεν του Εσταυρωμένου, στρατιώται και άρχοντες του Ισραήλ «εξεμυκτήριζον» τον Ιησούν. Και με την λέξιν αυτήν μας δίδει ο ιερός Ευαγγελιστής αφορμήν να σκεφθώμεν οποίος βόρβορος από βάναυσα πειράγματα, απρεπείς αστειολογίας, βωμολοχίας, χυδαίας ύβρεις, φρικτάς βλασφημίας θα εξήλθεν από τα χείλη εκείνα εναντίον του ασπίλου Υιού της Παρθένου. Και τι δεν θα είπον! Και ο λαός; Φευ! Ο Εβραϊκός λαός, ο οποίος τόσας φοράς είχεν ευεργετηθή υπό του Κυρίου και εις στιγμάς ενθουσιασμού εξεφράζετο και έλεγεν ότι ουδέποτε τοιούτος ηθικός και θρησκευτικός ηγέτης ενεφανίσθη εις το πρόσωπον της γης, ο λαός αυτός, αντί να διαμαρτυρηθή, ίστατο εκεί και ήκουε το κατά του Ευεργέτου του υβρεολόγιον, ως να επρόκειτο περί θεάματος, το οποίον ικανοποιεί απλώς την περιέργειαν των.

* * *

Αλλʼ όσα και εάν εξήμεσαν κατά του Εσταυρωμένου την ημέραν εκείνην τα ακάθαρτα χείλη αγροίκων Ρωμαίων στρατιωτών και τυφλών ηγετών του Ισραήλ, πρέπει να θεωρηθούν μικρά, ελάχιστα εμπρός εις όσα όχι απλώς διενοήθη και είπεν, αλλʼ είχε το θράσος και την αναίδειαν να γράψη εις ογκώδη μυθιστορήματα ένας εκ των λογοτεχνών του συγχρόνου κόσμου της παρακμής, Έλλην δυστυχώς την καταγωγήν και Χριστιανός Ορθόδοξος το θρήσκευμα, ο οποίος κατά τον μήνα τούτον (Νοέμβριον του 1957), ως ο άφρων πλούσιος του Ευαγγελίου, «απέθανε και ετάφη».

Το περιοδικόν «Χριστιανική Σπίθα» και άλλοτε ηναγκάσθη νʼ ασχοληθή με τον λογοτέχνην αυτόν, ο οποίος έφερε το όνομα Νικ. Καζαντζάκης. Εις το υπʼ αριθμ. 169 φύλλον του μηνός Απριλίου 1955, εξητάσαμεν σελίδα προς σελίδα ένα εκ των βιβλίων του Κ., το υπό τον τίτλον «Ο Καπετάν Μιχάλης», και απεδείξαμεν με παράθεσιν αυτουσίων περικοπών, ότι ο συγγραφεύς του βιβλίου τούτου δεν άφηκεν ευκαιρίαν δια να πλήξη και να μυκτηρίση τα δόγματα της αμωμήτου ημών Πίστεως. Φωνή Αντιχρίστου, ως απαίσιος συριγμός όφεως, ηκούετο δια των σελίδων του βιβλίου εκείνου. Φρίκης δʼ αίσθημα κατέλαβε το πολυπληθές ακροατήριον εν τη μεγάλη αιθούση του Συλλόγου «Οι Τρεις Ιεράρχαι», ότε ανεγνώσαμεν περικοπάς του επαισχύντου βιβλίου.

Αλλά και το βιβλίον τούτο, ως και παν άλλο δημοσίευμα αυτού, υπερέβη εις εκφράσεις ασεβείας έτερον βιβλίον αυτού, όπερ μετεφράσθη και εις ξένας γλώσσας,

εκυκλοφόρησεν εις χιλιάδας πολλάς αντιτύπων μεταξύ των λαών της Ευρώπης και Αμερικής, επηνέθη και εχειροκροτήθη υπό των λογοτεχνών, οπαδών του Αντιχρίστου, οίτινες ηγωνίζοντο να απονείμουν εις τον συγγραφέα και το βραβείον Νόμπελ. Το βιβλίον αυτό φέρει την επιγραφήν «Ο τελευταίος πειρασμός». Υπόνομος των Αθηνών εκκενούμενος θα ανέδιδε τόσην δυσωδίαν, όσην το βιβλίον τούτο. Σεβασμός προς το άχραντον πρόσωπον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού θα επέβαλλε να μη επαναλάβωμεν και ημείς τα όσα επί του χάρτου γράφονται, αλλά μιμούμενοι την λακωνικότητα του ύφους του ευαγγελιστού Λουκά να γράψωμεν και ημείς, ότι εν έτει σωτηρίω 1955 ενεφανίσθη Έλλην τις, το όνομα Ν. Καζαντζάκης, όστις δια της γραφίδος του εξεμυκτήρισε το μυστήριον της θείας ενσαρκώσεως, ο δε Ελληνικός λαός, και ιδιαιτέρως ο λαός της ιδιαιτέρας του πατρίδος, «ειστήκει» ακούων απαθώς τας ύβρεις και θεωρών ανασταυρούμενον τον Ιησούν, οι δε άρχοντες του Ορθοδόξου Βασιλείου θανόντα εκήδευσαν δημοσία δαπάνη τον υβριστήν του Θεανθρώπου, χυδαιότερον του οποίου δεν είδον οι αιώνες.

Αλλʼ επειδή ο πολύς λαός δεν έχει διαφωτισθή περί των φοβερών ύβρεων του συγγραφέως, τα δε συγγράμματα του, λόγω της διαφημίσεως ολοκλήρου σχεδόν του Ελληνικού τύπου, εφημερίδων και περιοδικών, και βραβεύσεως τινων εξ αυτών υπό του Υπουργείου Παιδείας, έχουν διαδοθή μέχρι των ακροτάτων περιοχών της ταλαιπώρου Πατρίδος μας, και φοιτηταί και μαθηταί και μαθήτριαι εντρυφούν εια τας σελίδας αυτών, δια τούτο είμεθα ηναγκασμένοι, αν όχι όλας τας ασεβείς εκφράσεις, τουλάχιστον μερικάς εκφράσεις, που περιέχοντια εις το βιβλίον «Ο τελευταίος πειρασμός», ως δειγματολόγιον, να δημοσιεύσωμεν. Ο ιερός Χρυσόστομος, πριν αναφέρη από του άμβωνος εκφράσεις συγχρόνων αιρετικών και απίστων, εζήτει συγγνώμην παρά των ακροατών του, λέγων, ότι αισχύνεται δια τούτο, αλλʼ η ανάγκη της προφυλάξεως, αμύνης και ανασκευής τοιούτων συκοφαντιών κατά των αληθειών του Χριστιανισμού επιβάλλει, ίνα μολύνη την γλώσσαν του, ως ο ιατρός, όστις δια να θεραπεύση τον άρρωστον, τον πλήρη ελκών, αναγκάζεται να μολύνη τας χείρας του με την ακαθαρσίαν, που εξέρχεται από τας πυορροούσας πληγάς. Ας μιμηθώμεν, λοιπόν, εν προκειμένω και ημείς τον ιερόν τούτον Πατέρα και ας αποκαλύψωμεν τας πλάνας, τας ύβρεις, τας χυδαιολογίας, τας φρικτάς, τας πρωτοφανείς βλασφημίας, αι οποίαι ως ακάθαρτος ποταμός ρέουν των σελίδων του ανωτέρω βιβλίου.

Εν τω βιβλίω τούτω «Ο τελευταίος πειρασμός», ο Κ. κτυπά όλας τας βάσεις της Πίστεως, όλας τας θεμελιώδεις αληθείας επί των οποίων στηρίζεται το Χριστιανικόν οικοδόμημα.

1.- Και εν πρώτοις Read more »