ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου (σελ. 76-83)

«Καὶ ἐμασῶντο τὰς γλώσσας αὐτῶν ἐκ τοῦ
πόνου, καὶ εβλασφήμησαν τὸν Θεὸν
τοῦ οὐρανοῦ ἐκ τῶν πόνων αὐτῶν καὶ ἐκ
τῶν ἑλκῶν αὐτῶν, καὶ οὐ μετενόησαν
ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν»
(Αποκ. 16, 10-11)

Ζώμεν αγαπητοί μας αναγνώσται, ζώμεν εις ημέρας αφαντάστως πονηράς. Το Φως και το Σκότος παλαίουν. Ο αγών εισέρχεται εις κρισιμωτέρας φάσεις. Ποιος θα νικήση; Δεν πρέπει να υπάρχη καμμία αμφιβολία, ότι τελικώς τὸ Φως θα νικήση το Σκότος, ο Χριστός τον Σατανάν, η γη θα πλημμυρίση και πάλιν από κύματα φωτός και λαοί και έθνη θʼ αλαλάζουν από την χαράν ψάλλοντες: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν». Άλλʼ έως ότου η ανθρωπότης φθάση εις την λαμπράν εκείνην ημέραν, θα διέλθη δια πολλών σταδίων, δια πολλών σκοτεινών περιόδων. Και διʼ αυτό οι Χριστιανοί, οι οποίοι ζουν εις σκοτεινάς και ταραχώδεις ημέρας, πρέπει να κρατούν τας λυχνίας των πάντοτε αναμμένας, να προσεύχωνται, να μελετούν την Αγίαν Γραφήν, τα Προφητικά αυτής βιβλία και μάλιστα την Αποκάλυψιν του Ιωάννου, και ούτως, ενώ οι άπιστοι θα κυλίωνται εις τα σκότη, οι πιστοί εν μέσω του σκότους θα γνωρίζουν τα σημεία των καιρών, θα προσανατολίζωνται σταθερώς προς τον Αστέρα ο οποίος εφάνη υπεράνω της Βηθλεέμ.

Σκοτειναί, ταραχώδεις, πονηραί ημέραι! Ποιος αμφιβάλλει; Δεν είναι υπερβολή εάν είπωμεν ότι η τρομερά σκιά του Αντιχρίστου, περί του οποίου ομιλούν αι Γραφαί, πλανάται τώρα επὶ της γης. Πολλά τα σημεία, που προειδοποιούν τον Χριστιανικόν κόσμον, ότι ο Αντίχριστος από ημέρας εις ημέραν κάμνει απαισιωτέραν την εμφάνισιν του εις τον πλανήτη μας. Το κακόν, η υπό ατόμων, κοινωνιών, μικρών και μεγάλων εθνών, φανερά, ασύστολος και αναιδής παραβίασις των αναλλοιώτων Αρχών του Ευαγγελικού Νόμου, λαμβάνει οσημέραι και μεγαλυτέρας διαστάσεις.

* * *

Ο Αντίχριστος μαίνεται και ο πλανήτης σείεται. Εν από τα πρώτα σημεία της εμφανίσεως Read more »

• Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»
  του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
  sel. 65-70

Φρικταί βλασφημίαι

Ο Χριστός, αγαπητοί μου αναγνώσται, ο Χριστός είνε ο μεγαλύτερος ευεργέτης του κόσμου. Ο Χριστός είνει ο Ευεργέτης. Ο κορυφαίος μαθητής του, αυτόπτης και αυτήκοος της ζωής και της διδασκαλίας του, ο απόστολος Πέτρος, είπε χαρακτηριστικώς περί του Χριστού˙ «Διήλθεν ευεργετών» (Πράξ. 10, 38). Η δε ευεργετικότης του Χριστού δεν περιωρίσθη εις ωρισμένον τόπον και χρόνον. Αλλά μετά θαυμαστόν τρόπον, μυστηριώδη τρόπον, μετεδόθη, μεταδίδεται και θα μεταδίδεται μέσρι συντελείας των αιώνων εις όλην την ανθρωπότητα. Και οι άπιστοι κατά έναν τρόπον απολαύουν της ευεργεσίας του Χριστού. Οι λόγοι του ως ακτίνες ηλίου διασκορπίζονται εις όλον τον κόσμον. «Ουκ έστιν ως αποκρυβήσεται της θέρμης αυτού» (Ψαλμ. 18, 7). Από την θείαν διδασκαλίαν και ζωήν του Χριστού λαμβάνουν ιδέας πολλοί εκ των λεγομένων μεγάλων, αλλʼ αποφεύγουν νʼ αναφέρουν το όνομα του. Δεν λέγουν ένα «ευχαριστώ». Δεν υψώνουν τους οφθαλμούς των προς τα άνω. Δεν ευλογούν τον Χριστόν.

Ομοιάζουν ούτοι με τα ακάθαρτα εκείνα τετράποδα, τα οποία κατʼ αγέλας εισέρχονται εις δάσος βελανιδιών, τρώγουν και απολαμβάνουν λαιμάργως τους κατά γης ερριμμένους καρπούς, γρυλλίζουν, θορυβούν, και ουδέποτε υψώνουν την κεφαλήν των προς τα άνω, δια να ίδουν πόθεν πίπτουν οι καρποί. Η μόνη εκδήλωσις ευγνωμοσύνης προς το δένδρον είνε, ότι λερώνουν τον κορμόν, βρωμίζουν τον τόπον, και έπειτα απέρχονται! Αλλά το δένδρον και πάλι θα δώση τους καρπούς του εις τα αχάριστα τετράποδα. Δένδρον ζωής αθάνατον, ευσκιόφυλλον και αγλαόκαρπον, είνε ο Χριστός. Οι καρποί του και τα φύλλα του εις θεραπείαν των εθνών. Αχάριστα όντα οι άνθρωποι, απολαμβάνουν τα μύρια αγαθά, τα οποία σκορπίζει η μεγαλόδωρος αξία του, και ένα «ευχαριστώ» δεν λέγουν. Και όχι μόνον τούτο, αλλά και με την ακάθαρτον γλώσσαν των προσπαθούν να ρυπάνουν το αμόλυντον και ακηλίδωτον όνομα του Χριστού. Είπα προσπαθούν, διότι ουδέποτε θα το κατορθώσουν. Όπως όλα τα πτύσματα των ανθρώπων δεν δύνανται να σβήσουν τον ήλιον, ούτω και όλαι αι βρωμεραί και κακόηχοι λέξεις δεν δύνανται ουδέ κατʼ ελάχιστον να βλάψουν τον Κύριον. Το μόνον, το οποίον κατορθώνουν, είνε ότι εκδηλώνουν την κακίαν της διεφθαρμένης ψυχής των. Εκείνον, τον οποίον έπρεπε νʼ αγαπούν υπέρ πάντα, να ευχαριστούν και να δοξολογούν ημέραν και νύκτα δια τας φανεράς και αφανεις ευεργεσίας. Εκείνον αυτοί μισούν, υβρίζουν και βλασφημούν με τας χυδαιοτέρας των λέξεων. Read more »

Γνωστός… εκ των βλασφημιών

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

sel. 59-62

Υπάρχει όνομα, έντιμον και ένδοξον υπέρ παν άλλο όνομα. Είνε το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Θα έπρεπε με αισθήματα βαθύτατης ευγνωμοσύνης νʼ αναφέρεται το γλυκύτατον τούτο όνομα. Διότι παν ό,τι υπέρ της ανθρωπότητος έπραξεν ο Χριστός, ουδείς άλλος ηδυνήθη να πράξη. Όχι μόνον άνθρωποι, αλλʼ ούτε άγγελοι και αρχάγγελοι. Άπλωσε τὶς παλάμες του επί του ξύλου της κατάρας, άνοιξε τις φλέβες του, εξέχεε το πανάγιόν του Αίμα, προσέφερε εαυτόν θυσίαν άμωμον υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Έκτοτε ο μετανοών αμαρτωλός ευρίσκει εν τω Σταυρώ την αιώνια λύτρωσι.

Αλλʼ οι άνθρωποι, ευγνώμονες προς τους συνανθρώπους των, δια μικροεξυπηρετήσεις που τους προσφέρουν, δεικνύονται αχάριστοι προς τον ύψιστον Ευεργέτην των, τον Χριστό. Φαντασθήτε άνθρωπον να ευχαριστεί ένα, ο οποίος του εδώρησεν εν ευτελές χαρτονόμισμα, αλλά να μη ευχαριστεί ένα άλλον, ο οποίος του εδώρησεν αδάμαντα αμυθήτου αξίας. Όχι μόνον δε να μη τον ευχαριστεί, αλλά και να τον υβρίζη με τις χυδαιοτέρες των λέξεων. Είνε δυνατόν να συμβαίνη μία τοιαύτη περίπτωσις; Και όμως! Η περίπτωσις αυτή είνε συνηθέστατη. Μυρία «ευχαριστώ», υποκλίσεις και ασπασμοί χειρών, διαβεβαιώσεις περί αιωνίας αφοσιώσεως και αγάπης, ευχαριστήριοι επιστολαί που δημοσιεύονται εις τον καθημερινόν τύπον, ιδού αι εξωτερικαί εκδηλώσεις της ευγνωμοσύνης των ανθρώπων προς τους συνανθρώπους των. Αλλά προς τον Χριστόν, ο οποίος αενάως ευεργετεί τον άνθρωπον με υλικάς και πνευματικάς ευεργεσίας, με φανεράς και αφανείς, οποία ψυχρότης και αδιαφορία! Δεν ενθυμούνται το όνομα του. Δεν το αναφέρουν εις το καθημερινόν των λεξιλόγιον. Δεν ομιλούν περί του προσώπου του. Τον αγνοούν. Θέλουν να τον αγνοούν. Εάν τις θερμός λάτρης του Εσταυρωμένου αναφέρη το όνομα του και υπενθυμίση την διδασκαλίαν του και την αγίαν του ζωήν, ο αγνώμων και αχάριστος, εάν δεν τον ειρωνευθή, θα προσπαθήση νʼ αλλάξη θέμα συζητήσεως. Άλλα πρόσωπα και πράγματα τον ενδιαφέρουν και τον ενθουσιάζουν. Και δύναται επί ώρας πολλάς να ομιλή περί αυτών μετά πολλής ζωηρότητος και πάθους. Αλλοίμονον! Ο Χριστός είνε εκτός των ενδιαφερόντων του. Του είνε άγνωστος.

* * *

Θέλετε παραδείγματα της προς τον Χριστόν αχαριστίας και αγνωμοσύνης της συγχρόνου γενεάς μας; Εκ των πολλών ας αναφέρωμεν εδώ 2-3 χαρακτηριστικά της αδιαφόρου, υλόφρονος, αγνώμονος και βλασφήμου γενεάς μας.

Προ ετών εκ του λιμένος του Πειραιώς εξεκίνησεν εν εκ των πολυτελών εκείνων πλοίων, τα οποία κάμνουν κρουαζιέρες κατά τους θερινούς μήνας εις τα ωραία νησιά του Αιγαίου. Το πλοίον κατηυθύνετο εις Ρόδον. Ήτο πλήρες επιβατών Ελλήνων, παρακαλώ, και Ελληνίδων. Ο καιρός ήτο θαυμάσιος. Η νυξ μαγευτική. Ο ουρανός έλαμπεν από τα άστρα. Οι επιβαται είχον ανέλθει εις το κατάστρωμα και απελάμβανον την δροσερότητα της θαλάσσης. Συζητήσεις ζωηραί ηκούοντο. Μεταξύ των επιβατών ήτο και κάποιος, ο οποίος εφιλοσόφει επί της ανθρωπίνης ζωής και διεκρίνετο δια την οξείαν παρατηρητικότητα του. Ηθέλησε λοιπόν ούτος να κάμη μίαν έρευναν δια να διαπιστώση περί ποία θέματα περιεστρέφοντο αι συζητήσεις των επιβατών. Προς τούτο με τρόπον επλησίασε κατά σειράν όλας τας ομάδας των συζητούντων, ανδρών και γυναικών, από πρώρας μέχρι πρύμνης. Ω, και τη δεν συνεζήτουν! Θέματα εμπορικά, βιομηχανικά, πολιτικά, ποδοσφαιρικά. Αλλά κυρίως πυκνός ήτο ο λόγος δια συνοικέσια, γάμους και διαζύγια, σκάνδαλα οικογενειακά. Σεξουαλική φλυαρία αφάνταστος! Ουδαμού ήκουσε σοβαράν συζήτησιν, η οποία να εξέρχεταιαπό τον κύκλον των μικρών και ταπεινών και εφημέρων ζητημάτων και να άπτεται του κύκλου της αιωνιότητος. Αλλʼ ιδού! Εν μέσω μυριάδων λέξεων ηκούσθη και η λέξις Θεός. Πως όμως; Όχι διʼ αίνον και δοξολογίαν. Ηκούσθη ως βλασφημίαν. Ηκούσθη κατʼ επανάληψιν. Έφριξεν ο άνθρωπος δια την κατωτερότητα της σκέψεως και των λόγων των επιβατών. 500 άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, και ουκ ην αυτοίς σκέψις και έννοια Θεού…

Το άλλο περιστατικόν εις την Φλώριναν. Ως είνε γνωστόν, περί τα 100 άτομα δεν ανήκον εις την Χριστιανικήν Θρησκείαν. Ήσαν Μουσουλμάνοι. Ως σκηνίται κατά τους θερινούς μήνας εκινούντο ανά την ύπαιθρον και ήρχοντο εις επαφήν με πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι ήσαν όλοι βαπτισμένοι και ανήκον εις την Χριστιανικήν Θρησκείαν. Όταν ήρχισεν η κατήχησις των, εις εκ των κατηχητών ηρώτησε τους αθιγγάνους, εάν έχουν ακούσει κάτι δια τον Χριστόν. Ένας νέος εξ αυτών απήντησε: «Ξέρω το όνομα του Χριστού. Το άκουσα πολλές φορές. Το άκουσα να το βλασφημούν οι Χριστιανοί»!

Ο Χριστός ήτο γνωστός εις τους αθιγγάνους από τας βλασφημίες των «Χριστιανών».

Και το τρίτον περιστατικόν. Προ πολλών ετών δύο νέοι της Αβησσυνίας είχον ακούσει περί της Ελλάδος, ότι είνε μία χώρα χριστιανική, εκ των πρώτων χριστιανικών χωρών της Ευρώπης, και επεθύμησαν να επισκεφθούν και να γνωρίσουν την χώραν αυτήν, να εγγραφούν εις την Θεολογικήν Σχολήν, νʼ ακούσουν χριστιανικάς παραδόσεις θεολόγων και να γνωρίσουν περισσότερον τον Χριστόν. Ήλθον λοιπόν εις την Ελλάδα και εγνώρισαν τον Χριστόν. Η πρώτη λέξις, την οποίαν ήκουσαν, ήτο το όνομα του Χριστού. Το ήκουσαν εις την προκυμαίαν του Πειραιώς. Το ήκουσαν να βλασφημήται! Οι Αβησσυνοί νέοι έφριξαν επί τω ακούσματι των βλασφημιών. Διότι εις την ιδικήν των χώραν ουδεμία βλασφημία ακούεται. Και αν ποτέ ακουσθή, η βλασφημία εις την Αβησσυνίαν θεωρείται μέγιστον έγκλημα και τιμωρείται αυστηρώς.

Παλαιότερον η γλώσσα βλασφήμου, όταν κατʼ επανάληψιν ηκούετο να βλασφημή τον Θεόν, εκόπτετο και ερρίπτετο εις τους κύνας… Διότι άνθρωπος που εβλασφημεί τον Θεόν εκρίνετο ανάξιος να έχη γλώσσαν. Η γλώσσα εδόθη εις τον άνθρωπον όχι δια να βλασφημή τον Θεόν, αλλά δια να τον υμνή και δοξάζη. Οι Αβησσυνοί νέοι τόσον ελυπήθησαν και απεγοητεύθησαν από το άκουσμα των φρικτών βλασφημιών, ώστε δεν ήθελον να μείνουν εις την Ελλάδα. Ήθελον να φύγουν το συντομώτερον. Η χριστιανική των συνείδησις δεν ηνείχετο νʼ ακούη τον Χριστόν βλασφημούμενον. Συνεκρατήθησαν όμως, διότι Έλλην κληρικός τους παρηγόρησε και τους είπεν, ότι η Ελλάς δεν κατοικείται εξ ολοκλήρου από βλασφήμους. Υπάρχουν, τους είπε, και Χριστιανοί, οι οποίοι πιστεύουν και αγαπούν τον Χριστόν, και αναφέρουν το όνομα του με σεβασμόν και ευγνωμοσύνην. Αλλά, παρετήρησαν οι δύο Αβησσυνοί νέοι, εάν υπάρχουν, διατί οι Χριστιανοί αυτοί δεν εξεγείρονται κατά των βλασφήμων, διατί δεν αγωνίζονται να εξαλειφθή η θανάσιμος αυτή αμαρτιά;…

Θλιβερά τα ανωτέρω περιστατικά. Δεν είνε τα μόνα. Είνε πολλά. Το δε θλιβερώτερον είνε, όπως έχομεν γράψει πολλάκις και δεν θα παύσωμεν να γράφωμεν, ότι αι βλασφήμιαι, αι οποίαι ακούονται καθημερινώς εις την Πατρίδα μας, δεν προκαλούν το αίσθημα της φρίκης εις τους ακούοντας, της φρίκης εκείνης, την οποίαν ησθάνθησαν οι δύο Αβησσυνοί επί τω ακούσματι της βλασφημίας.

***

Ω αγαπητοί μας αναγνώσται! Πότε εις την Πατρίδα μας θα εξαλειφθή η βλασφημία; Πότε το έντιμον και δεδοξασμένον όνομα του Χριστού θα τιμάται και θα δοξάζεται από όλας τας γλώσσας των Ελλήνων;

Το πότε εξαρτάται εκ της δραστηριότητος, την οποίαν θʼαναπτύξουν οι αληθώς πιστεύοντες και αγαπώντες τον Κύριον προς καταπολέμησιν της βλασφημίας δια παντός τρόπου.

selida 59-62

Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΧΡΙΣΤΟΣ;

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

… Φιλόχριστος ο Ελληνικός Στρατός; Όσοι κατά την τελευταίαν δεκαετίαν υπηρέτησαν ως στρατιωτικοί ιερείς˙ όσοι εκ των νέων ζουν μίαν όχι τυπικήν, αλλά συνειδητήν χριστιανικήν ζωήν και στρατευθέντες έζησαν επί έτη εις τους στρατώνας και εκ του πλησίον εγνώρισαν την στρατιωτικήν ζωήν, δύνανται να μαρτυρήσουν περί τούτου. Και η μαρτυρία των είνε αληθής.

Φιλόχριστος ο Ελληνικός Στρατός; Αλλʼ ιδού μία εκ των εντολών του Δεκαλόγου· «Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω», η επιτάσσουσα απόλυτον σεβασμόν προς το όνομα του Θεού, ιδού πως τηρείται. Ας αφήσωμεν νεοσύλλεκτον στρατιώτην να ομιλήση· «Με πόνον ψυχής – γράφει – με δακρυσμένα μάτια, με τρεμάμενο χέρι σας γράφω την μεγάλην πνευματικήν κατάπτωσιν του Στρατού μας. Η Πατρίδα με εκάλεσε να την υπηρετήσω εις τας τάξεις του Στρατου. Μόλις ειδοποιηθήκαμεν, εσπεύσαμεν… Αλλά κατά κακήν σύμπτωσιν, μπαίνοντες εις κέντρον εκπαιδεύσεως και πριν ακόμη φορέσωμεν το ηρωικόν χακί, που έχει αγωνισθή επανειλημμένως δια την Πίστιν την αγίαν και της Πατρίδος την ελευθερίαν, μόλις συναντήσαμεν τους πρώτους αξιωματικούς, με μεγάλην μου έκπληξιν ακούω να βλασφημούν τα Θεία…».

Δυστυχώς της φρικτής βλασφημίας το κάκιστον παράδειγμα δίδουν βαθμοφόροι, αξιωματικοί, ουχί σπανίως δε κατέχοντες τας ανωτέρας και ανωτάτας βαθμίδας της στρατιωτικής ιεραρχίας. Ο γράφων τας γραμμάς ταύτας, ότε υπηρετούν ως στρατιωτικός ιερεύς, επεσκέφθην διʼ υπηρεσίαν τα Γραφεία Ανωτέρας Στρατιωτικής Διοικήσεως. Έκπληκτος ήκουσα τον Διοικητήν να βλασφημή τα Θεία κατά τονχυδαιότερον τρόπον. Δεν συνεκρατήθην. «Αλτ! τω φωνάζω. Εδώ είνε Ελλάς, η χώρα των αγίων και των μαρτύρων του Χριστιανισμού. Δεν σου επιτρέπεται να βλασφημής…». Το τι επηκολούθησε μετά την σφοδράν εκείνην διαμαρτυρίαν μου δεν είνε του παρόντος να εξιστορήσωμεν. Τόσον μόνον γράφομεν, ότι η φωνή μου εκείνη ηκούσθη ως «φωνή βοώντως εν τη ερήμω». Το Γ.Ε.Σ. , εις το οποίον εγνώσθη η σοβαρωτάτη παρεκτροπή του Διοικητού, ουδεμίαν έδωκε σημασίαν. Μετʼ ολίγας ημέρας ο μεν υβρίσας ενώπιον του επιτελείου του καπηλικώς τον Θεόν προήχθη εις στρατηγόν, ο δε ελέγξας τούτον ιεροκήρυξ παρετηρήθη… Το κύρος, βλέπετε, του Διοικητού της Μονάδος έπρεπε να διατηρηθή, αλλά περί του σεβασμού προς τον Θεόν ουδείς λόγος. Το υβρίζειν τον Θεόν δεν σημαίνει τίποτε. Είνε ίσως ένδειξις ανδρείας! Αλλά το παρατηρείν και ελέγχειν αξιωματικόν δια την βλασφημίαν απαγορεύεται. Ενώ θα έπρεπε την ώραν που βλασφημείται ο Βασιλεύς των απάντων, ενώπιον του οποίου μηδέν είνε όλοι οι βασιλείς και μεγιστάνες του κόσμου, την ώραν εκείνην της φρικτής βλασφημίας θα έπρεπε πας τις να έχη το δικαίωμα να ελέγχη και νʼ ανακαλή εις την τάξιν τον ασεβή. Να υπηρετώ εγώ την Πατρίδα και νʼ ακούω τον αξιωματικόν να υβρίζη τον Χριστόν μου και εγώ να σιωπώ; Τι Χριστιανός είμαι; Τι αγάπην έχω εις τον Χριστόν; Θα πρέπει νʼ ανοίξη η γη να με καταπίη εάν σιωπήσω. Και εάν πρόκειται να με παραπέμψουν εις Στρατοδικείον δια την ύβριν… (τον έλεγχον), ας με παραπέμψουν. Έτσι θα έπρεπε και να ενεργή πας πιστός του Χριστού στρατιώτης, εάν θέλη να ονομάζεται και να είνε φιλόχριστος.

Δυστυχώς σήμερον Read more »

Κανείς δεν ανελάμβανε…

Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης

π. Αυγουστίνου Καντιώτου «ΑΝΤΙΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

… Εξύπνησα νύκτα. Τα άστρα έλαμπαν ακόμη εις τον ουρανό. Μαζί με ένα καλόγηρο ξεκινήσαμε από την Ι. Μονήν Αγ. Νικάνορος-Ζάβορδας, επεράσαμε δάση και εφθάσαμε εις το χωρίον Τ… της περιοχής Γρεβενών. Ήτο Κυριακή πρωί. Επήγαμε εις την Εκκλησία. Ευρήκαμε τον εφημέριον μόνον. Εκκλησίασμα μηδέν. Κτυπούμε την καμπάνα, εξερχόμεθα οι ίδιοι εις την πλατεία, προσκαλούμε όσους ευρήκαμε εκεί, στέλνουμε και τα παιδιά, που ως λαγωνικά σκορπίζονται εις όλο το χωρίο δια να εύρουν και να ειδοποιήσουν τους μεγάλους. Και ήρθαν σχεδόν όλοι. Πολλοί ήρθαν από περιέργεια για νʼ ακούσουν τον ιεροκήρυκα. Διότι έως τότε δεν είχε περάσει από το χωρίο των ιεροκήρυκας. Δεν είχαν ακούσει ποτέ λόγον Θεού. Δυστυχισμένε λαέ! Χρόνια, δεκαετίας ολοκλήρους έμεινες χωρίς χριστιανική διαφώτισι… Με πόσην δίψαν οι χωρικοί ήκουσαν το κήρυγμα! Όπως το χωράφι, που περιμένει την βροχούλαν του φθινοπώρου!

Μετά το κήρυγμα και την θεία Λειτουργία κατʼ αρχαίο Μακεδονικό έθιμο συνεκεντρώθησαν εις το προαύλιον του ι. Ναού. Εκεί κατά τα χρόνια της Τουρκικής δουλείας συνεζήτουν και έλυον τας διαφοράς των κατά χριστιανικόν τρόπον. Εκεί και εγώ τους ωμίλησα εκ νέου. Τους έδωκα διαφόρους πρακτικάς συμβουλάς. Και συμφώνως προς εγκύκλιον της Ι. Μητροπόλεως Γρεβενών, έκαμα σύστασιν να σχηματισθή και εις το χωρίον αυτό μία Αντιβλασφημικη Επιτροπή δια την καταπολέμησιν της βλασφημίας. Τους είπα˙ «Ποιος από σας θέλει να αναλάβη και να γίνη μέλος της Επιτροπής; Πέντε φθάνουν δια να σχηματισθή μία τέτοια επιτροπή στο χωριό σας». Οι χωρικοί ήκουσαν την πρότασιν μου, αλλά κανείς δεν επροθυμοποιείτο νʼ αναλάβη. Περίεργον! Ηπόρησα και τους ηρώτησα εκ νέου˙ «Γιατί κανείς από σας δεν αναλαμβάνει; Εάν σας καλούσα να γίνετε μέλη μιας άλλης επιτροπής, όλοι θα θέλατε να λάβετε μέρος εις την επιτροπήν. Αλλά τώρα, που σας προσκαλεί η Εκκλησία να λάβετε μέρος εις μίαν αγίαν εκστρατείαν εναντίον της βλασφημίας, κανείς δεν αναλαμβάνει. Γιατί;…».

Τότε ένας, ζωηρότερος από όλους, μου απήντησε˙ «Πάτερ! Δεν τολμούμεν να γίνουμε μέλη της επιτροπής αυτής, διότι σήμερον όλοι μας βλασφημούμεν. Όλο το χωριό να ερευνήσης, δεν θα βρης ένα που να μη έχη μολύνει την γλώσσαν του με βλασφημίας. Θέλεις να ακούσης και κάτι άλλο; Read more »

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ;

Η κατʼ εξοχήν αμαρτία της Ελλάδος είνε η βλασφημία των Θείων. Η βλασφημία ωργιάζει εις τον τόπον μας. Που να σταθή άνθρωπος και δεν θʼ ακούση βλασφημίαν; Οι ξένοι που επισκέπτονται την χώραν μας φρίττουν ακούοντες τας δεινάς βλασφημίας. Εις μίαν νήσον του Ιονίου πελάγους, ένας ξένος, που ήλθεν εκεί προς παραθερισμόν, από την ημέραν της αφίξεως του μέχρι την ημέραν της αναχωρήσεως του, εις οιονδήποτε σημείον της νήσου και αν ευρίσκετο, ήκουε τους κατοίκους να βλασφημούν τον Θεόν. Έφριξε και ανεχώρησε μήπως κανένας σεισμός, χειρότερος του προηγουμένου, καταποντίση την νήσον. Το ίδιον δυστυχώς συμβαίνη και εις τα άλλα μέρη της Ελλάδος. Ο Τουρισμός, που ενδιαφέρεται δια την καθαριότητα των τουριστικών τόπων, αδιαφορεί δια την βλασφημίαν, που είνε η χειροτέρα ακαθαρσία. Άνθρωποι, που βλασφημούν τα Θεία, έχουν στόματα που εκπέμπουν δυσοσμίαν και μολύνουν τον ατμοσφαιρικόν αέρα και προκαλούν ένα αίσθημα ασφυξίας εις ανθρώπους που έρχονται εις την Ελλάδα όχι μόνον νʼ αναπνεύσουν καθαρόν οξυγόνον, αλλά και να θαυμάσουν την πατροπαράδοτον ευσέβειαν των Ελλήνων, η οποία έκτιζε Παρθενώνας και Αγίας Σοφίας.

Ακούοντες οι ξένοι τας φρικτάς βλασφημίας διερωτώνται και λέγουν˙ «Αυτοί οι άνθρωποι, που κατοικούν την ωραίαν αυτήν χώραν με τας ωραίας παραδόσεις, είνε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που τόσον εσέβοντο τα Θεία;».

Εις σιδηροδρομικούς σταθμούς και λιμένας, εις οδούς και πλατείας, εις γήπεδα και κέντρα διασκεδάσεως, εις διαδρόμους δικαστηρίων, εις εργοστάσια, εις δημόσια γραφεία, εις στρατώνας, παντού ακούεται η επάρατος βλασφημία. Ιδού η αμαρτία της Ελλάδος.

* * *

Η βλασφημία οργιάζει εις την Ελλάδα. Παλαιότερον βλάσφημοι εν Ελλάδι ήσαν μόνο οι μεγαλύτεροι εις ηλικίαν άνδρες. Νέος, που να βλασφημή τον Θεόν, ήτο σπάνιον. Μικρόν δε παιδί, που να βλασφημή τον Θεόν, ήτο αδιανόητον. Οι μικροί, όταν ήκουον κάποιον να βλασφημή τον Θεόν, έντρομοι κατέφευγον εις τας μητέρας των, ως να διησθάνοντο με την αθώαν ψυχήν των, ότι κάποιο μεγάλο κακόν διέπραξεν ο άνθρωπος που εβλασφήμησε, και ότι έπρεπε να φύγουν από πλησίον του δια να μην πάθουν κανένα κακόν. Γιαγιάδες, υπέροχοι διδάσκαλοι της ευσεβείας κατά τας προηγουμένας γενεάς, με απλά λόγια διεφώτιζον τους εγγονούς των δια το φρικτόν αμάρτημα της βλασφημίας. «Παιδάκι μου! Μακρυά απʼ τη βλασφημία. Αστροπελέκι θα πέση και θα κάμη κάρβουνο αυτόν που βλασφημεί τον Θεό». Έτσι ο μικρός ήκουε βλασφημίαν και έτρεμε. Και όχι μόνον βλασφημίαν δεν έλεγεν ο μικρός, αλλʼ ούτε ένα αισχρόν λόγον δεν ετόλμα να είπη, διότι το πιπέρι ήτο εις ενέργειαν… Read more »

Έθνος βλασφημων;

«Ένας άνθρωπος να υβρίση τον πατέρα μου,
την μητέρα μου, τον αδελφό μου,
έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω.
Το δε να υβρίση τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου,
δεν θέλω να τον βλέπω»
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

«Με τι στόμα, ανόητε και πονηρέ άνθρωπε,
αποτολμάς και υβρίζεις το όνομα Του Θεού και το παραδίδεις;
Ομοίως με τους αγίους;
Δεν φοβάσαι, τρισάθλιε μήπως ανοίξη η γη και σε καταπίη;
Ο διάβολος δεν αποτολμά να υβρίζη το όνομα του Θεού,
διότι φοβείται μήπως πέση αστραπή και τον κατακαύση˙
και συ, άγνωστε άνθρωπε,
ανοίγεις το στόμα σου και παραδίδεις το όνομα Του Θεού.
Αλλοίμονον εις εκείνους όπου υβρίζουν το όνομα Του Θεού,
διότι θα τους καίη ο πύρινος ποταμός πάντοτε».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Έθνος βλασφημων;

«Τούτο γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις…έσονται οι άνθρωποι… βλάσφημοι» (Β’ Τιμ. 3, 1-2)

Ως αποδεικνύει η ψυχολογία της θρησκείας, εμφυτευμένη εις τα στήθη παντός ανθρώπου είνε η προς τον Θεόν κλίσις και ροπή. Ον τρόπον το φυτόν «ήλιος» στρέφει την κεφαλήν του προς τον ήλιον, ούτω πως και το ουράνιον φυτόν, ο άνθρωπος επλάσθη δια να στρέφη νουν, καρδίαν, θέλησιν, όλην την ύπαρξίν του, προς τα άνω, προς τον ουρανόν, προς τον Θεόν. Ανεκρίζωτος τάσις και ροπή. Το σέβεις το Θείον, ως εδίδασκεν ο αρχαίος των Αθηνών φιλόσοφος Σωκράτης, εθεωρείτο το πρώτον παρʼ άπασιν ανθρώποις.

Άγραφος νόμος, εγκεχαραγμένος εις τα βάθη της συνειδήσεως, επέβαλλε εις τα έθνη, τα μη Νόμον έχοντα, ό,τι επέβαλλεν εις τους Ιουδαίους ο Νόμος, η 3η εντολή του Δεκαλόγου˙«Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» (Εξόδ. 20, 7). Τα αρχαία έθνη, παρʼ όλην την εσφαλμένην και ψευδή ιδέαν, την οποίαν είχον περί του Θεού, εσέβοντο το Θείον. Εξ όλων δε των εθνών διεκρίνετο δια την ευσέβειαν του το Ελληνικόν έθνος. Ο κορυφαίος Απόστολος, ο Απόστολος των εθνών Παύλος, ότε τω 51μ.Χ. επεσκέφθη τας Αθήνας και είπεν επῖ του Αρείου Πάγου την περίφημον εκείνην ομιλίαν του, εν τω προοιμίω αυτής έπλεξε το εγκώμιον της θρησκευτικότητος του Ελληνικού λαού. «Άνδρες Αθηναίοι! – είπε -. Σας θεωρώ ως τους ευσεβεστέρους ανθρώπους του κόσμου…». Πλείστα τα δείγματα. Εν και τούτο˙ Διερχόμενος τότε ο Απόστολος, ως και πας άλλος επισκέπτης, τας Αθήνας και πάσαν άλλην πόλιν του Ελληνισμού, δεν ήτο δυνατόν νʼ ακούση ένα ειδωλολάτρην να βλασφημή τον Δία, τον Απόλλωνα, τον Ποσειδώνα, την Άρτεμιν, την Αθηνάν, και εί τινα άλλον θεόν. Η κατά θεών προσβολή εθεωρείτο μέγιστον κατά της πόλεως κακούργημα. Εις την αρχαίαν των Αθηνών πολιτείαν η εσχάτη των ποινών επεβάλλετο εις τον ασεβώς εκφραζόμενον κατά του θεού και κλονίζοντα τας θρησκευτικάς πεποιθήσεις του λαού.

Ταύτα τω 51μ.Χ. Εαν τώρα υποθέσωμεν, ότι ο Παύλος μετά πάροδον 19 αιώνων, ως ένας άγνωστος οδοιπόρος εισήρχετο εκ νέου εις την Πρωτεύουσαν του νεωτέρου Ελληνισμού, θα έβλεπεν ωραίους Ναούς, οι οποίοι φέρουν εις την κορυφήν τον τίμιον Σταυρόν. Αλλʼ η εξωτερική αυτή ωραιότης και λάμψις δεν θα ηδύνατο νʼ αποκρύψη από τους οφθαλμούς του οξυδερκεστάτου Αποστόλου την πραγματικότητα. Εκτός των άλλων φοβερών εκδηλώσεων της αντιχριστιανικής ζωής και πολιτείας της μεγάλης πλειονότητος των συγχρόνων Ελλήνων, θα έφθανον εις τα αυτιά του Αποστόλου φρικταί βλασφημίαι. Θα έβλεπεν εν μέσαις Αθήναις άρχοντας και αρχόμενους, αξιωματικούς και στρατιώτας, επιστήμονας και αγραμμάτους, μεγάλους και μικρούς, και νήπια ακόμη, να λαμβάνουν εις τα μεμολυσμένα χείλη των τον πολύτιμον μαργαρίτην, το όνομα το υπέρ παν όνομα, το όνομα εκείνο, υπέρ του του οποίου διαρκώς έπαλλεν η αγία του καρδία, το γλυκύτατον όνομα του Ιησού Χριστού, και να το ρίπτουν αναισχύντως εις τον δυσώδη βόρβορων των αισχροτέρων λέξεων και φράσεων, που δεν υπάρχουν εις το λεξιλόγιον κανενός άλλου έθνους. Και ακούων εν τη Πρωτευούση της νεωτέρας Ελλάδος ο Παύλος τας βδελυράς βλασφημίας κατά παντός οσίου και ιερού, θα έμενε κατάπληκτος. Και θα διηρωτάτο˙ «Κύριέ μου, που ευρίσκομαι; Εδώ είνε η Ελλάς; Εδώ κατοικεί το ευσεβέστατον γένος των Ελλήνων; Μου φαίνονται αγνώριστοι. Τω 51μ.Χ., ότε δια πρώτην φοράν επεσξέφθην την πόλιν ταύτην, ουδείς τότε Αθηναίος εβλασφήμει τους θεούς των. Και οι θεοί των εκείνοι ήσαν ψευδείς. Τώρα, μετά παρέλευσιν 1900 και πλέον ετών από την επικράτησιν της νέας Πίστεως χιλιάδες Αθηναίων και λοιπών Ελλήνων βεβαπτισμένων Ορθοδόξων Χριστιανών βλασφημούν τον Θεόν. Και είνε αυτός ο αληθινός Θεός, τον οποίον επί του Αρείου Πάγου κήρυγμά μου εφανέρωσεν εις τους προγόνους των. Και ονομάζεται το βασίλειον των Ορθοδόξων. Και έχουν πλήθος επισκόπων και ιερέων και εκατοντάδας θρησκευτικών συλλόγων και αδελφοτήτων!…». Και εκ των χειλέων του Παύλου, παροξυνομένου δια την πλήμμυραν αυτήν της βλασφημίας, θα εξήρχετο και πάλιν η κραυγή˙ «Ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. Μαράν αθά». (Α΄ Κορ. 16, 22).

Αλλʼ η οικτρά αυτή κατάστασις, κατά την οποίαν η παντός είδους βλασφημία έχει λάβει μορφήν επιδημίας ….την συνέχεια εδώ· Read more »

Αντιβλασφημικος αγων

Πρόλογος

Η βλασφημία! Ελαφριά είναι κάθε άλλη αμαρτία συγκρινόμενη με την βλασφημία, λέγει ο άγιος Ιερώνυμος. Διότι «ο αμαρτάνων παραβαίνει νόμον, ο δε βλασφημών εις αυτήν αθετεί την Θεότητα», καθώς κηρύττει ο φωστήρ της Καισαρείας, ο Μέγας Βασίλειος. Ο δε ιερός Χρυσόστομος, πλήρης ιεράς αγανακτήσεως, φθάνει μέχρι του σημείου να κηρύττη δημοσία, ότι όποιος ραπίζει βλάσφημο αγιάζει το χέρι του. Και ο νεώτερος άγιος, ιερομάρτυς και ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός εις τας διδαχάς του δεν παύει να καυτηριάζη την βλασφημία ως εσχάτη διαφθορά της ανθρωπίνης ψυχής.

Η βλασφημία! Αυτή ως ολέθρια ψυχική νόσος ενδημεί εις την Πατρίδα μας. Όπως έγραφε Συνοδική εγκύκλιος, που εκδόθηκε το 1903 προς καταπολέμησιν της βλασφημίας, αδυνατεί κάποιος «νʼ αποκρύψη την ψυχική οδύνη, την οποία προξενεί το φρικτόν και στυγερόν έγκλημα της βλασφημίας κατά του Παναγίου ονόματος του Υψίστου Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του ζωηφόρου Σταυρού, της αειπαρθένου Μαρίας, της ιεράς ημών Πίστεως κ.λ.π., όπερ διαπράττεται υπό Χριστιανών Ορθοδόξων, οι οποίοι εξερευγόνται εκ του στόματος αυτών εν ταις αγοραίς, εν ταις οδοίς και εν τοις κοινοίς τόποις λέξεις και φράσεις τοσούτω ανοσίους και ασεβείς, ώστε  τρόμον εμποιούσι τοις ευσεβέσι, αδυνατούσι να πιστεύσωσιν ότι ευρίσκονταν  εν μέσω χριστιανικού λαού».

Ο γράφων τας γραμμάς ταύτας, αφʼ ης ημέρας θεία χάριτι εχειροτονήθην κληρικός της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, κατά την υπερτριακονταετή υπηρεσίαν μου ως ιεροκήρυκος, δεν έπαυσα ευκαίρως ακαίρως να κηρύττω σφοδρώς κατά της επαράτου βλασφημίας. Ταύτην εθεώρουν και θεωρώ ως την κυριοτέραν αιτίαν, ένεκα της οποίας κατʼ επανάληψιν εξέσπασε κατά του ταλαιπώρου Έθνους μας η οργή του Θεού. Δια των συχνών ομιλιών μας, ας επιτραπή να είπωμεν, παρά τοις αγαπητοίς ακροατάς εδημιουργήθη αντιβλασφημικόν ρεύμα. Άτομα τα οποία ήσαν φοβεροί βλάσφημοι, έπαυσαν να βλασφημούν. Πόσον συγκινούμαι, όταν μετά παρέλευσιν πολλών ετών συναντώμαι με τοιαύτα άτομα, τα οποία με ευγνωμοσύνην αναφέρουν, ότι, αφʼ ης ημέρας συνέβη νʼ ακούσουν κήρυγμα εναντίον της βλασφημίας κατά την εκ της πόλεως η του χωρίου των διέλευσιν μου, διέκοψαν την βλασφημίαν! Χριστιανοί, άλλοτε αδιάφοροι απέναντι της βλασφημίας, ησθάνοντο φρικίασιν ακούοντες βλασφημίας και εξεδήλουν την αποδοκιμασίαν και αγανάκτησιν των κατά ποικίλους τρόπους. Ζηλωταί δε, οι οποίοι ευρέθησαν ενώπιον σκληροτραχήλων βλασφήμων, εφήρμοσαν κατά γράμμα την προτροπήν του ιερού Χρυσόστομου, εμηνύθησαν δε και εδικάσθηκαν εις τα πολιτικά δικαστήρια. Αλλʼ εξήλθον εκ των δικαστηρίων χαίροντες, διότι επόμενοι τη διδαχή του Οικουμενικού της Εκκλησίας Διδασκάλου, όχι χλιαρώς, αλλά σφοδρώς υπερήσπισαν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Θεού.

Και όχι μόνον εν τω λαώ, αλλά και εν τω στρατώ, ότε κατά τας χαλεπάς ημέρας του Έθνους (1947-1950) επεστρατεύθημεν, ειργάσθημεν, όσον ηδυνάμεθα, κατά της βλασφημίας. Πόσας φοράς δεν εκηρύξαμεν, δεν ηλέγξαμεν, δεν επετιμήσαμεν, δεν ήλθομεν εις σύγκρουσιν προς στρατιώτας και αξιωματικοὐς βλασφημούντας τα όσια και ιερά, υπέρ των οποίων η Ελλάς ηγωνίζετο σκληρότατον και αιματηρότατον αγώνα εις τα υψίπεδα της Μακεδονίας! Εις τον κατά της βλασφημίας αγώνα, μπορώ να ομολογήσω, πολύ με εβοήθησαν ευσεβείς διοικηταί μικρών και μεγάλων μονάδων, οι οποίοι υπέγραψαν εγκυκλίους, συνταχθείσας υπʼ εμού και δημοσιευθείσας εις θρησκευτικά περιοδικά της εποχής εκείνης. Τη συνδρομή δε ευσεβών στρατιωτών εις πολλάς μονάδας συνεστήσαμεν Α ν τ ι β λ α σ φ η μ ι κ ά ς  Ο μ ά δ α ς, αι οποίαι δια προτροπών, συμβουλών και διανομής κατάλληλων φυλλαδίων επεδίωκον την εξάλειψιν ή μείωσιν της βλασφημίας. Υπήρξαν στρατιωτικαί μονάδες, εις τας οποίας, ένεκα των εντόνων προσπαθειών των ομάδων τούτων, η βλασφημία εξηλείφθη ολοσχερώς.

Αλλʼ εκτός του προφορικού εν των λαώ και τω στρατώ κηρύγματος κατά της βλασφημίας, επεδιώξαμεν και γραπτώς να διαφωτίσωμεν τον λαόν περί του μεγέθους της φρικτής αμαρτίας. Εις τα υφʼ ημών εκδιδόμενα κατά καιρούς φυλλάδια και περιοδικά δεν επαύσαμεν να δημοσιεύωμεν άρθρα εναντίον της βλασφημίας.

Ευσεβείς Χριστιανοί, ακροαταί και αναγνώσται μας, μνήμονες της εργασίας εκείνης, κατʼ επανάληψιν μας παρεκάλεσαν, όπως εκδώσωμεν εις βιβλίον, ό,τι κατά καιρούς έχομεν είπει, και γράψει κατά της βλασφημίας. Την επιθυμίαν ταύτην των φίλων ακροατών και αναγνωστών μας εκπληρούντες εκδίδομεν το παρόν βιβλίον. Βεβαίως το βιβλίον τούτο, ως εκ της φύσεως του, δεν αποτελεί συστηματικήν έκθεσιν του θέματος της βλασφημίας, ως και ημείς θα επιθυμούμεν. Είνε συλλογή περιστατικών κηρυγμάτων και άρθρων, τα οποία εξ αφορμής διαφόρων εκάστοτε γεγονότων εξεφωνήσαμεν και εγράψαμεν. Ως είνει δε επόμενον, επί του ιδίου θέματος ομιλούντες και γράφοντες επί μίαν τριακονταετίαν, δεν ήτο δυνατόν νʼ αποφύγωμεν την επανάληψιν ωρισμένων ιδεών και εικόνων. Αλλʼ η επανάληψις αύτη δεν αποτελεί, εξ επόψεως χριστιανικής διδαχής, σφάλμα. Τουναντίον συνίσταται υπό της Αγίας Γραφής. Ο κορυφαίος των Αποστόλων, ο Απόστολος των εθνών Παύλος, βλέπων ότι, παρά την πρώτην διδαχήν του, εξηκολούθουν εν τη αρτισυστάτω Εκκλησία να υπάρχουν ωρισμέναι κακίαι και ελαττώματα, ηναγκάζετο να επανέρχεται επί των ιδίων θεμάτων και να επαναλαμβάνη την ιδίαν διδασκαλίαν, λέγων˙ «Τα αυτά γράφειν υμίν εμοί μεν ουκ οκνηρόν, υμίν δε ασφαλές» (Φιλιπ. 3, 1). Όπως διδάσκαλος έχων δυσμαθείς μαθητάς αναγκάζεται να επαναλαμβάνη τα ίδια, έως ότου το μάθημα κατανοηθή και υπʼ αυτών˙ όπως ιατρός βλέπων να επιμένη η ιδία νόσος εξακολουθεί και αυτός επιμένη, συνιστών δίαιταν και φάρμακα, έως ότου ίδη τον ασθενή αποθεραπευόμενον, ούτω και ο ιεροκήρυξ βλέπων κακίας και ελαττώματα να επιμένουν εν τη κοινωνία οφείλει να επανέρχεται επί των ιδίων θεμάτων και να ομιλή και να γράφη επʼ αυτών, προσπαθών, όσον είνε δυνατόν, να εμφανίζη τα αυτά υπό νέαν πάντοτε μορφήν. Η επανάληψις, ως διδάσκει η ψυχολογία, είνε η ψυχή της μνήμης. Ο δε ιερός Χρυσόστομος, απαντών εις ακροατάς του, οι οποίοι εδυσφόρουν, διότι επί ωρισμένων θεμάτων επανήρχετο συχνάκις, έλεγε˙ «Παύσατε να διαπράττετε την αμαρτίαν, την οποίαν ελέγχω και κατηγορώ, δια να παύσω και εγώ να ομιλώ διʼ αυτήν». Άλλοτε δε έλεγεν, ότι μία κακία, ερριζωμένη από αιώνων εις την ανθρώπινην κοινωνίαν, ομοιάζει προς δένδρον πολυχρόνιον και βαθύριζον, το οποίον δεν πίπτει με ένα κτύπημα του ξυλοκόπου, αλλά με αλλεπάλληλα και έντονα κτυπήματα.

Εις το τέλος του βιβλίου δημοσιεύομεν και φωτοτυπίας εντύπων πινακίδων, τας οποίας κατά καιρούς εξεδώκαμεν κατά χιλιάδας και αι οποίαι, φροντίδι ευσεβών Χριστιανών, ετοιχοκολλήθησαν εις πόλεις και χωρία της Πατρίδος μας.

Το βιβλίον εκδίδεται με τον φλογερόν πόθον, όπως διεγείρη τα πνεύματα των Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος εις πόλεμον κατά της φρικτής βλασφημίας, η οποία αποτελεί μελανόν στίγμα της αγαπητής Πατρίδος μας. Είθε δια κοινών προσπαθειών ευσεβούς κλήρου και λαού, δια συντονισμένης συνεργασίας Εκκλησίας και Πολιτείας, όχι απλώς να μειωθή, αλλά να εξαλειφθή εντελώς εκ της Ελλάδος η βλασφημία, και όλη η Ελλάς να γίνη μία κιθάρα, υμνούσα και δοξάζουσα ακαταπαύστως τον Κύριον της δόξης.

Εγράφον εν Φλωρίνη τη 25η Μαρτίου 1971,

εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

και της αναστάσεως του Έθνους

† Ο Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας Αυγουστίνος