ΕΦΗΜ. “ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ” ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ 15-7-2008

Eγώ πιστεύω ότι μ’ αφήνει ο Θεός, όχι ότι έχω πλέον έργο να επιτελέσω, αλλά με αφήνει για να μετανοήσω. Mετάνοια, μετάνοια να μου δώσει και τίποτε άλλο.

(Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης Kατασκήνωση 8-8-90).

Eυχόμεθα, να δώσει ο Θεός, και του χρόνου να έρθετε στην κατασκήνωση. Ίσως εγώ να μη βρίσκομαι πλέον στην ζωή, να με πάρει ο Θεός. Θα ήθελα να με πάρει εν μετανοία.
(+Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης Kατασκήνωση 1996)

«Θέλω να προσέξετε, γιατί πολλοί είναι οι εχθροί και δύσκολα τα χρόνια. Δεν είναι μόνο οι Tούρκοι εχθροί. Eίναι και άλλοι, που ζητούν το κακό της χώρας μας.
Aλλ’ ο λαός της πατρίδος μας, παρ’ όλες τις αμαρτίες που έχει διαπράξει, πιστεύει εις τον Kύριο ημών Iησού Xριστό. Πιστεύει εις τον Πατέρα, εις τον Yιόν και εις το Άγιο Πνεύμα».

+ Επίσκοπος π. Αυγουστίνος Καντιώτης

(Αποσπ. σύντομης ομιλίας στην Aγία Tριάδα Πτολεμαΐδος 19-6-2000)

«Eίναι ευχάριστο το ότι στην Eλλάδα μας, την μικρά μας πατρίδα, υπάρχουν ακόμα άνδρες, γυναίκες και παιδιά που πιστεύουν, εκκλησιάζονται, παρακολουθούν τα μαθήματα του κατηχητικού σχολείου και προσεύχονται. Aυτό είναι μεγάλη παρηγοριά…»

+ Επίσκοπος π. Αυγουστίνος Καντιώτης

(Πεντηκοστή 18-6-2000 στην Σιταριά Φλωρίνης, απόσπ. συντ. ομιλίας).

H ωραιότερη εικόνα είναι να ζωγραφήσεις μέσα στην καρδιά σου τον Xριστό. Mπορείς

(+Επίσκοπος π. Αυγουστίνος Καντιώτης 30-6-1982)

Η ωραιότερη συνάντηση

Σας περιμένουμε στην κατασκήνωση ή καλύτερα στη μεγάλη κατασκήνωση του ουρανού, στην βασιλεία του Θεού.
(+Ο Mητροπολίτης Φλωρίνης π. Aυγουστίνος Kαντιώτης 23- 5-1977)

ΘΕΛΗΣΗ

Στην τραπεζαρία της Κατασκηνώσεως ΙΟΥΛΙΟ 1984

Εδώ, γίνεται μια μεγάλη πνευματική εργασία και πιστεύω ότι θεμελιώνετε έναν άρτιο χαρακτήρα. Λέει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Όταν ήμουν μικρός, έλεγα “Όταν μεγαλώσω, όταν γεράσω, θα διορθωθώ”. Νόμιζα, περνώντας τα χρόνια, θα γίνω καλύτερος. Πέρασαν τα χρόνια και γέρασα και τι βλέπω; Ότι δε διορθώθηκα. Τώρα, θέλω να διορθωθώ, αλλά δεν μπορώ».
Έτσι είναι. Άμα γεράσει ο άνθρωπος, ελαττώνονται οι δυνάμεις του. Δεν έχει το σφρίγος της νεότητας. Δεν έχει όρεξη, δεν έχει ενθουσιασμό, δεν έχει παλμό. Δεν έχει όλα αυτά τα ωραία πράγματα, που ομορφαίνουν τη νεανική ψυχή. Αυτό που λέει ο άγιος Κοσμάς, το λέει και η Παλαιά Διαθήκη. Ότι στο γήρας δεν υπάρχει θέληση, δεν υπάρχει βούληση.

Mητροπολίτης Φλωρίνης
Aυγουστίνος N. Kαντιώτης

Έρχεται θλίψη

(Aπόσπασμα πρωϊνού κηρύγματος).

Έρχεται μεγάλη θλίψη εις τον κόσμο. Tο είπα και άλλοτε, το επαναλαμβάνω και τώρα. Kάντε την προσευχή σας, για να μην ανάψει φωτιά στα Bαλκάνια. Γιατί αν ανάψει φωτιά στα Bαλκάνια, θα γίνει ο τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος, που θα είναι ηλεκτρική σκούπα και θα σκουπίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα.

(Mητροπολίτης Φλωρίνης Aυγουστίνος, Φλώρινα 31-4-1976)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ
ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΟΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 2α

ΔΙΑΛΕΞΕΤΕ…

Προς τους Μαθητάς και Μαθητρίας των Κατηχητικών Σχολείων

Αγαπητά μας παιδιά,

Θέλω στο σημερινό μου γράμμα να σας διηγηθώ ένα θλιβερό γεγονός, που συνέβη κάποτε σ’ ένα παιδί.
Ένα παιδί, χωρίς να ρωτήσει τους γονείς του, γεμάτο όνειρα για τη ζωή, ξεκίνησε απ’ το χωριό του για να πάει μακριά, σε ξένες χώρες. Φανταζόταν πως εκεί θα ’βρισκε την ευτυχία του. Είχε βαρεθεί το σπίτι, το σχολείο, τα μαθήματα, τα βιβλία του και τους δασκάλους του. Βγαίνοντας απ’ το χωριό, βάδισε αρκετά χιλιόμετρα. Αλλά σ’ ένα σημείο ο δρόμος χωριζόταν στα δυό· ήταν σταυροδρόμι. Πού πήγαινε ο ένας δρόμος και πού πήγαινε ο άλλος; Δεν μπορούσε να ξέρει, και γιατί πινακίδες δεν υπήρχαν που να δείχνουν τη διεύθυνσι, και γιατί κι’ αυτός πρώτη φορά έβγαινε σε τέτοιους δρόμους. Ύστερα από σκέψη και αμφιταλάντευση, το παιδί διάλεξε τον ένα απ’ τους δυό δρόμους. Του φάνηκε ο καλύτερος. Άρχισε να τον περπατάει. Βάδισε αρκετά χιλιόμετρα. Αλλά βαδίζοντας, βαδίζοντας νύχτωσε. Και το παιδί βρέθηκε μέσα σ’ ένα δάσος. Ήταν μόνος. Τον έπιασε φόβος. Σε λίγο τσακάλια και λύκοι ακούστηκαν να ουρλιάζουν. Μόνος κι’ ανυπεράσπιστος όπως ήταν, έπεσε σε κοπάδι λύκων κι’ όπως καταλαβαίνετε, το παιδί κατασπαράχθηκε απ’ τους πεινασμένους λύκους, και μόνο κάτι κόκκαλα και ρούχα ματωμένα έμειναν, κι’ απ’ αυτά οι δυστυχισμένοι γονείς του κατάλαβαν, πως αυτός που κατασπαράχθηκε απ’ τους λύκους ήταν το παιδί τους.
Δυστυχισμένο παιδί, δυστυχισμένοι γονείς!
Αλλ’ αγαπητά μας παιδιά, αυτό που συνέβει στο παιδί, κι’ ακόμα χειρότερο, μπορεί να συμβεί σε κάθε παιδί, που δεν θα προσέξει στη ζωή του. Γιατί δεν υπάρχουν μονάχα λύκοι που τρώνε ανθρώπους, αλλ’ υπάρχουν και στην κοινωνία μας άνθρωποι κακοί και διεστραμμένοι, που μπορεί να κάνουν πολύ κακό σ’ ένα παιδί και σ’ ένα νέο. Η ζημιά θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Τα άγρια θηρία κατασπαράζουν το κορμί· οι διεστραμμένοι και άπιστοι άνθρωποι, με τις ιδέες και το παράδειγμά τους, σκοτώνουν ψυχικά το παιδί και εξαφανίζουν ό,τι ωραίο έχει μέσ’ στην καρδιά του. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή, ποιό δρόμο θ’ ακολουθήσει το παιδί.
Θα ’χετε ακούσει, αγαπητά μας παιδιά, για έναν ήρωα της αρχαίας εποχής, που τον λέγανε Ηρακλή. Ο Ηρακλής, όταν έγινε νέος, βγήκε έξω απ’ τον τόπο του και στάθηκε σ’ ένα μέρος του δρόμου και σκεπτόταν τί δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσει για να δοξαστεί. Ενώ σκεπτόταν, να κι’ έρχονται δυό γυναίκες από αντίθετη μεριά του δρόμου η κάθε μια. Πόσο διαφορετική ήταν η μια απ’ την άλλη! Η μια ήταν φαντασμένη, ντυμένη μέσ’ στα μεταξωτά. Η άλλη ήταν ντυμένη σεμνά. Η πρώτη, μόλις είδε τον Ηρακλή συλλογισμένο, τον πλησίασε, τον χτύπησε χαϊδευτικά στην πλάτη και του λέει «Ηρακλή, μη στενοχωριέσαι. Αν θέλεις να ζήσεις καλά, να ’χεις πολλά λεφτά, να σε φοβούνται και να σε τρέμουν οι άνθρωποι, και να ’χεις ό, τι σου γουστάρει χωρίς να δουλεύεις και να κουράζεται, έλα μαζί μου· ακολούθησε το δικό μου δρόμο, και θα δίνεις ευτυχισμένος». Ύστερα απ’ αυτήν τον πλησίασε η άλλη. Με σεμνότητα απευθύνθηκε στον Ηρακλή και του ’πε, «Παιδί μου, ξέρω καλά τους γονείς σου και τους προγόνους σου. Κατάγεσαι από τιμημένη οικογένεια. Πρόσεχε, μη την ατιμάσεις. Ψέματα εγώ και λόγια φανταχτερά για να σε ξεγελάσω, δεν θα σου πω. Ό,τι θα σου πω, θα είναι αλήθεια. Παιδί μου, ό,τι καλό υπάρχει στον κόσμο, αποκτάται με κόπο και ιδρώτα. Αν θες τα χωράφια να ’χουν πλούσια σοδειά, πρέπει να τα καλλιεργήσεις, να βγάλεις τις πέτρες, να ξεριζώσεις τ’ αγκάθια, να βγάλεις τις πέτρες, να ξεριζώσεις τ’ αγκάθια, να βάλεις αλέτρι, να σπείρεις και να θερίσης. Αν είσαι βοσκός και θες να προκόψεις, πρέπει να ξυπνάς πρωί και να οδηγείς τα πρόβατα σε χλοερά λιβάδια και δροσερές πηγές, να τα φυλάς τη νύχτα από λύκους, από κλέφτες και άγρια θηρία. Και αν θες να μάθεις γράμματα, πρέπει πάλι να κουραστείς πολύ. Κι αν θες να σ’ αγαπάει η οικογένειά σου, πρέπει να κάνεις καλό σ’ όλη τη οικογένειά σου. Κι αν θες να σ’ αγαπάει το χωριό σου, πρέπει να κάνεις καλό σ’ όλο το χωριό σου. Κι αν θες να σ’ αγαπάει όλη η Ελλάδα, πρέπει να κάνεις καλό σ’ όλη την Ελλάδα. Όλα τα καλά τα δίνει ο Θεός στους ανθρώπους που κουράζονται…».
Ο Ηρακλής άκουσε και τις δυο και μπήκε σε μεγάλη συλλογή. Προτού να φύγουν οι δυο γυναίκες από κοντά του, τις ρωτά· Πώς σας λένε; Κι’ η πρώτη απάντησε «Εμένα οι φίλοι μου με ονομάζουν ευτυχία, οι δε εχθροί μου με ονομάζουν κακία». Κι’ η δεύτερη απάντησε «Εμένα κι’ οι φίλοι μου κι’ οι εχθροί μου με ονομάζουν Αρετή».
Ο Ηρακλής, όπως όλοι ξέρετε, δεν άκουσε τη φαντασμένη γυναίκα, αλλά άκουσε την Αρετή. Δούλεψε, κουράστηκε, και με τα ανδραγαθήματά του ευεργέτησε ολόκλρη την Ελλάδα. Κι’ έτσι έγινε πολύ αγαπητός σε όλους.

Αγαπητά μας παιδιά,
Και στον καθένα από σας δυό δρόμοι ανοίγονται μπροστά του. Ο ένας φαίνεται στην αρχή εύκολος και ευχάριστος. Μα στο τέλος του δρόμου κινδυνεύετε να νυχτώσετε μέσα σ᾽ ένα πυκνό δάσος και να πάθετε ό,τι έπαθε και το παιδί που αναφέραμε στην αρχή του γράμματός μας. Σας πληροφορούμε, πως πολλά παιδιάα που χάσανε το δρόμο και παραπλανήθηκαν, καταστράφηκαν, και τώρα τα κλαίνε σαν πεθαμένα. Άκουσα τη μάνα ενός τέτοιου παιδιού να λέει «Προτιμότερο να πέθαινε ο Γιώργος μου, παρά να έκανε αυτό  που έκανε. Μας πίκρανε και μας ντρόπιασε όλους…».
Ο άλλος δρόμος δεν είναι εύκολος. Είναι δύσκολος, ανηφορικός. Όποιος όμως τον βαδίσει με υπομονή, τον βγάζει σε ξέφωτο, στην κορυφή, όπου όλα είναι όμορφα. Σας πληροφορούμε, πως όσα παιδιά ακολούθησαν το δρόμο αυτό, στο τέλος βγήκαν κερδισμένα.
Ο ένας δρόμος είναι ο δρόμος της αμαρτίας. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της αρετής.
Κι’ αν, σαν χριστιανόπουλο που είσαι, θες να δεις τι λέει για τους δυό αυτούς δρόμους ο Χριστός μας, άνοιξε την Καινή Διαθήκη στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, κεφάλαιο 7, στίχους 13–14. Διάβασε την περικοπή πολλές φορές και αποστήθισε τους δυό αυτούς στίχους. Δυό δρόμοι υπάρχουν στη ζωή. Ο ένας είναι ο δρόμος του Χριστού, που είπε «Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια…». Και ο άλλος είναι του πονηρού.
Παιδιά μου, παρακαλούμε το Χριστό, να σας βοηθήσει να διαλέξετε το δρόμο της αρετής, το δρόμο του Χριστού. Και νάστε βέβαιοι, πως βαδίζοντας το δρόμο αυτό, παρ’ όλο τον κόπο και τον ιδρώτα, στο βάθος θα αισθάνεστε χαρά αγγελική, γιατί βρίσκεστε στο δρόμο εκείνο που βάδισε ο Χριστός και βάδισαν και τα εκατομμύρια των μαρτύρων και ηρώων της Πίστεώς μας.

Με πολλή αγάπη
Ο πνευματικός σας πατέρας

+ Ο Φλωρίνης Αυγουστίνος