ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΜΙΑ ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ ΤΙΤΛΟΣ ΤΙΜΗΣ

«Δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα Χρυσόστομος, δεν υπάρχει σήμερα Βασίλειος, δεν υπάρχει Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός. Δυστυχώς οι ολίγοι καλοί επίσκοποι που υπάρχουν είναι δειλοί, δεν έχουν σθένος ν’ αγωνισθούν. Τρέμουν τους κακούς, φοβούνται να μη καθαιρεθούν· και είναι εις θέσιν να τους καθαιρέσουν. Και ξεχνούν οι καλοί επίσκοποι, ότι μία καθαίρεσις είναι τίτλος τιμής, δι’ εκείνον ο οποίος καθαιρείται, λόγω προσηλώσεως στην πίστι. Καθηρημένος απέθανε ο Χρυσόστομος, αλλά η δόξα του είναι αιωνία μέσα στην Εκκλησία. Χίλιες φορές να καθαιρεθώ, από τοιούτους επισκόπους, και να πάω στην έρημο να κλαίω τ’ αμαρτήματά μου, παρά να ζώ μέσα εδώ στην πόλη και να φιλώ την κακοήθεια και την διαφθορά»(Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης).

ΜΙΑ ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ

Αρχιμανδρίτου Ευθυμίου Τρικαμηνά

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ  ΤΡΙΚΑΜΙΝΑ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ, ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ

(ΚΑΘΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΑΓΝΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΥΛΟΙ ΒΡΑΒΕΥΟΝΤΑΙ!!!)

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ

ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ ΛΑΡΙΣΗΣ

Αμπελάκια 10/10/2008

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «OΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ»
ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10 -ΑΘΗΝΑΙ

Κυριε Διευθυντά,

Αυτές τις ημέρες παρέλαβα την απόφασι του Δευτεροβαθμίου Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου, μαζί με τα πρακτικά της δίκης,  σύμφωνα με την οποία μου εκοινοποιήθη η καθαίρεσίς μου και η επαναφορά μου, όπως γράφει η απόφασις, στην τάξι των μοναχών.
Δεν θα σας απασχολήσω πολύ κάνοντας μία κριτική της εν λόγω αποφάσεως και των πρακτικών της δίκης, τα οποία είναι γεμάτα από πλαστογραφίες και ψεύδη. Το μεγαλύτερο ψεύδος το οποίο κατ’ επανάληψι αναφέρεται στα πρακτικά της δίκης, προκειμένου να απορριφθή η κάθε ένστασίς μας είναι αυτό που στερεότυπα διατυπώνουν οι Άγιοι Συνοδικοί δικαστές: «Το δευτεροβάθμιο συνοδικό δικαστήριο……σκεφθέν κατά τους θείους και ιερούς κανόνες και τους νόμους του κράτους..»  Ότι βεβαίως οι Άγιοι δικαστές εσκέπτοντο και απεφάσιζον τελείως αντίθετα από τους θείους και ιερούς κανόνες και τους νόμους του κράτους, μόλις είναι ανάγκη να το αναφέρωμε.  Οι δε πλαστογραφίες των πρακτικών έφθασαν σε τέτοιο σημείο, ώστε να καταγραφούν σ’ αυτά ολόκληρες συνεδρίες και αποφάσεις, τις οποίες ούτε καν αντελήφθημεν, ούτε ελάβαμε γνώσιν  ότι έγιναν, προκειμένου να κριθούν ως αβάσιμες και απορριπτέες ορισμένες ενστάσεις μας.
Αυτά όλα όμως θα κριθούν πλέον από ανώτερα δικαστικά όργανα, τα οποία οπωσδήποτε θα έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία στον θεσμό της δικαιοσύνης και της εντιμότητος.  Στην παρούσα επιστολή θα αναφερθώ σε κάποια άλλα θέματα, τα οποία είναι συναφή με την απόφασι του Συνοδικού δικαστηρίου και έχουν σχέσι με την στάσι των Ορθοδόξων και δη των κληρικών απέναντι στο  αιρετικό και νεκρό σώμα των Επισκόπων και γενικώτερα στην αίρεσι του Οικουμενισμού.
Η απόφασις αυτή του Δευτεροβαθμίου Συνοδικού δικαστηρίου είναι ένα απτό δείγμα και μία εναργής απόδειξις ότι οι Επίσκοποι δεν είναι διατεθειμένοι  να ανεχθούν οιαδήποτε αντίστασι στην αίρεσι και κάθε τι το οποίο θα αφυπνίση τους πιστούς και θα χαράξη γραμμή αντίθετη σ’ αυτή της Ν. Εποχής.
Εκείνο το οποίο αντελήφθην από την όλη διαδικασία ότι ενοχλεί περισσότερο τους αιρετικούς Επισκόπους είναι η διακοπή της μνημονεύσεως και η αποτείχισις από αυτούς, καθώς επίσης και η αμφισβήτησις της Παπικής αυθεντίας των.  Αυτά είναι έτοιμοι να τα πατάξουν με κάθε σκληρότητα, προκειμένου να διασφαλισθή η σάπια ενότης η οποία περιστρέφεται γύρω από τους εαυτούς των. Το οικοδόμημα δε το οποίο κατεσκεύασαν και ονομάζουν «Εκκλησία», δεν έχει ως βάσι και θεμέλιο την Αποστολική διδασκαλία και Παράδοσι, αλλά την Παπική και Προτεσταντική διδασκαλία, σύμφωνα με την οποία απαιτείται τυφλή υπακοή στον Επίσκοπο και επιπλέον αυτός δύναται να πιστεύη και να διδάσκη αυθαίρετα, να χαράσση δε πορεία αντίθετον της διαχρονικής πορείας της Εκκλησίας και ακόμη να μην καθίσταται  υπόλογος στον λαό του Θεού, αλλά μόνο στους ομοϊδεάτες και ομοφρόνους με αυτόν Επισκόπους.  Είναι δε τόσο καλά στημένο και οργανωμένο αυτό το αιρετικό οικοδόμημα, ώστε μεμονωμένως να μην  δύναται να προσβληθή, διότι συνεπικουρείται και συμπορεύεται με την πολιτική εξουσία και τις σκοτεινές δυνάμεις.
Το πρόβλημα όμως είναι σωτηριολογικό και πρέπει να διευκρινισθή από τους ευσεβείς θεολόγους και κληρικούς, αν δύναται κάποιος να σωθή συμπορευόμενος και συναγελαζόμενος με αυτούς τους Επισκόπους και ευρισκόμενος κάτω από την Επισκοπική δικαιοδοσία των, και μάλιστα μνημονεύοντας το όνομά των στις ακολουθίες και τα μυστήρια.  Είναι άκρως λυπηρό ότι αυτό το σημείο ουδόλως θίγεται από τους ενασχολουμένους με τα προβλήματα της Εκκλησίας και δη την αίρεσι του Οικουμενισμού, εις τρόπον ώστε να δίδεται η εντύπωσις στους πιστούς ότι είναι δυνατή η σωτηρία των μόνο με τον προσωπικό των αγώνα εναντίον των παθών και της αμαρτίας και όχι με την σύγχρονο  αποστασιοποίησι από τους αιρετικούς Επισκόπους.  Κατ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν η πλάνη επεκτείνεται και στους έχοντες φόβο Θεού και υγιές φρόνημα, εφ’όσον αποσιωπείται μέρος της αληθείας, το οποίο έχει σχέσι με την στάσι και την αντιμετώπισι της αιρέσεως.  Γίνονται δηλαδή από τους ευσεβείς θεολόγους και κληρικούς άριστες αναφορές και περιγραφές της αιρέσεως, των φρονημάτων των Επισκόπων, των προδοτικών ενεργειών των και της αποστασίας των, αλλά όταν φθάνωμε στο «δια ταύτα » εκεί σιωπούμε και θολώνουμε τα νερά, επειδή ίσως δεν έχουμε την δύναμι η την διάθεσι να αντιμετωπίσωμε με ανδρεία και Πατερικό φρόνημα την παρούσα κατάστασι.  Κατ’ αυτόν τον τρόπο γινόμεθα συνεργοί στην εξάπλωσι και επικράτησι της αιρέσεως, έστω και αν θεωρητικά την πολεμούμε.
Είναι πρωτοφανές σε έναν αγώνα και μάλιστα της πίστεως αντί να πράττωμε ο,τι αποδυναμώνει τον εχθρό, ο,τι αυτός φοβάται,  ο,τι αποτελεί καίριο πλήγμα στην όλη οργάνωσί του και προσέτι ο,τι ασφαλίζει τους ανθισταμένους κατά της πλάνης, να διδάσκωμε απεναντίας και να ενεργούμε τόσα, όσα αυτός ανέχεται, όσα μας επιτρέπει και όσα δεν θίγουν τα βασικά  σημεία της εξουσίας του.  Και σ’ αυτό το σημείο ο αγώνας μας, πέραν της ασυνεννοησίας και διχογνωμίας μας πάσχει και ως προς την τακτική του και ως προς τον αντικειμενικό του σκοπό.  Αν με αυτό τον τρόπο επολέμουν και οι Άγιοι Πατέρες τις αιρέσεις, προφανώς καμμία από αυτές δεν θα είχε καταπολεμηθή.  Αποτέλεσμα όλης αυτής της τακτικής μας είναι ότι η αίρεσις του Οικουμενισμού επί ογδόντα και πλέον έτη όχι μόνο δεν καταπολεμήθηκε και δεν καταδικάσθηκε, αλλά αντιθέτως αυξάνει, ενεργοποιείται και επεκτείνεται και μάλιστα παρουσιάζεται σαν μία ανώτερη Ορθοδοξία, τελειοτέρας θα ελέγαμε μορφής, εφ  ὅσον έχει ως βιτρίνα την αγάπη, την οποία εστερούντο οι πολέμιοι Πατέρες των αιρέσεων.
Έπειτα από αυτές τις σκέψεις σχετικά με τους σημερινούς Επισκόπους, την αίρεσι του Οικουμενισμού και την στάσι των Ορθοδόξων θα αναφερθώ στη θέσι μου έναντι της αποφάσεως του Δευτεροβαθμίου Εκκλησιαστικού δικαστηρίου.  Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι όποιος σήμερα καθαιρείται από τα Συνοδικά δικαστήρια και εφ’ όσον δεν θέλει να ακολουθήση την κοσμική οδό,  καταφεύγει στο παλαιό ημερολόγιο και εκεί προάγεται σε όλα τα αξιώματα.  Αυτό βεβαίως δεν δημιουργεί πρόβλημα στους Επισκόπους, απεναντίας μάλιστα το επιθυμούν, διότι ο εσωτερικός πόλεμος των παρατάξεων στο παλαιό ημερολόγιο είναι αφ’ ενός μεν ο μεγαλύτερος εχθρός του, αφ’ ετέρου δε η αποδυνάμωσις του αγώνος των και η δημιουργία επιχειρημάτων εκ μέρους των Οικουμενιστών.  Είναι αλήθεια ότι ουδ’ επί στιγμή μου επέρασε ο λογισμός να ακολουθήσω αυτήν την οδό.  Διότι όπως η εξέλιξις της αιρέσεως του Οικουμενισμού από την αιρετική εγκύκλιο  του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 1920 μέχρι σήμερα επέδειξε την οργανωμένη και μεθοδική επικράτησι της αιρέσεως και τον εκτοπισμό της Ορθοδοξίας, έτσι και η εξέλιξις του παλαιού ημερολογίου από την αλλαγή του ημερολογίου το 1924 μέχρι σήμερα απέδειξε την λανθασμένη εκκλησιολογία και την προτεσταντική νοοτροπία της αντιθέτου πλευράς.  Όπως λοιπόν από την αρχή της αποτειχίσεώς μου, δια της διακοπής της μνημονεύσεως και της εκκλησιαστικής επικοινωνίας με τους Οικουμενιστές Επισκόπους, εθεώρησα ασφαλή και πατερική οδό την απομάκρυνσι από αυτούς και πέραν τούτου ουδέν άλλο, αναμένοντας, όπως λέγει ο Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, τον καιρό της Ορθοδοξίας, δηλαδή τον καιρό κατά τον οποίο θα επικρατήση η Ορθοδοξία και θα καταδικασθή Συνοδικώς η αίρεσις, έτσι και τώρα μετά την απόφασι των Αγίων δικαστών, οι οποίοι δαιμονίζονται κυριολεκτικώς όταν ακούουν κάτι σχετικό με την Ορθοδοξία και την Παράδοσι, θα παραμείνω όπως ευρισκόμουν πριν, χωρίς δηλαδή να ενταχθώ σε κάποια παράταξι.
Όσον αφορά το θέμα της ποινής, θα υπακούσω στην άδικον αυτή απόφασι, έχοντας ως συνήγορο της θέσεώς μου αυτής τον Αγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος λέγει ερμηνευόμενος από τον Αγ. Νικόδημο τον Αγιορείτη στον 28ον Αποστολικό Κανόνα του Πηδαλίου: «Όποιος καθαιρεθή δια φθόνο η άλλη άδικον αιτίαν, αυτός εις μεν τον εαυτόν του  προξενεί μισθόν μεγαλύτερον από τον της ιερωσύνης, όθεν και πρέπει να χαίρη και όχι να λυπήται, εις δε τους αδίκως αυτόν καθήραντας προξενεί κόλασιν ».  Η υποταγή μου στην άδικον αυτή ποινή ουδόλως σημαίνει και αναγνώρισι των Επισκόπων η της Συνόδου ως Ορθοδόξων, επειδή πέραν του ότι πολλές φορές τους απεκάλεσα και εντός της δίκης αιρετικούς και αποστάτας, συνεχίζω να είμαι αποτειχισμένος από αυτούς και μάλιστα να το θεωρώ αυτό ως την μεγαλυτέρα ευλογία και το ισχυρώτερο έρεισμα δια την συγχώρησι των αμαρτιών μου.  Η υποταγή μου αυτή σημαίνει επίσης ότι αυτό το σώμα των Επισκόπων η πρέπει να γίνη Ορθόδοξο καταδικάζοντας Συνοδικώς την αίρεσι δια λόγων και έργων η  πρέπει να αντικατασταθή νομίμως, δι’ επεμβάσεως του λαού η του Θεού και στη θέσι του να τοποθετηθούν άλλοι Επίσκοποι οι οποίοι να ομολογούν την αλήθεια, ώστε να είναι αληθείς διάδοχοι του Χριστού και των Αποστόλων.  Όλα τα άλλα σχήματα Συνόδων η μεμονωμένων Επισκόπων του παλαιού ημερολογίου είναι κατά την άποψί μου παραπλανητικά σχήματα, τα οποία ετέθησαν αυτόνομα από κάποιους, χωρίς βεβαίως να θεραπεύσουν το κακό, αλλά μετέτρεψαν από ακέφαλο τη Σύνοδο, λόγω της αιρέσεως των Επισκόπων, σε πολυκέφαλο δίκην Λερναίας Ύδρας, ανεξαρτήτου όμως και αυτονόμου της κάθε κεφαλής.
Η υποταγή μου αυτή επίσης σημαίνει ότι ουδείς στην Εκκλησία δύναται να δικαιώση τον εαυτόν του, έστω και αν έχη το ανώτατο εκκλησιαστικό αξίωμα.  Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στον βίο πάλι του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος μετά την πρώτη του άδικο καθαίρεσι και εξορία επανερχόμενος με αυτοκρατορική προσταγή, εζήτησε σύγκλησι Συνόδου δια να τον αποκαταστήση στον θρόνο λέγοντας, ότι Σύνοδος με καθήρεσε, Σύνοδος πρέπει να με αποκαταστήση.  Ο λαός όμως του Θεού, ο οποίος είχε τελείως  διαφορετικό φρόνημα από τον σημερινό, σύσσωμος, χωρίς την θέλησί του τον υποχρέωσε να ανέλθη στον θρόνο και να συνεχίση την διαποίμανσί του.  Αυτό ως γνωστό απετέλεσε μία από τις πολλές κατηγορίες της δευτέρας καθαιρέσεώς του, ότι δηλαδή ανήλθε στο θρόνο χωρίς να τον αποκαταστήση Σύνοδος.
Ως εκ τούτου εφ’ όσον  υπάρξουν κάποιοι ιερείς (Επίσκοποι είναι αδύνατον κατ’ άνθρωπον να υπάρξουν) οι οποίοι και αυτοί αποτειχισθούν από την αίρεσι, χωρίς βεβαίως να υπαχθούν σε κάποια άλλη παράταξι και συσκεφθούν κατά τον τύπο του Συνοδικού συστήματος της Εκκλησίας και αποφασίσουν και δια την ιδική μου περίπτωσι, αν δηλαδή οι ανάγκες της χειμαζομένης λόγω της αιρέσεως Εκκλησίας, απαιτούν να ιεροπρακτώ η όχι,  εγώ βεβαίως μετά χαράς θα υποταχθώ στην γνώμη των.  Τέτοια σχήματα Συνόδου, αποτελούμενα από δεδιωγμένους Επισκόπους, ηγουμένους και ιερείς αναφέρονται στον βίο και στις επιστολές του Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, τα οποία ερρύθμιζον τις τρέχουσες ανάγκες της εν διωγμώ Εκκλησίας και επέλυον προβλήματα, έως καιρού Ορθοδόξου Συνόδου. Το να εκφέρη όμως κάποιος την γνώμη του περί μη υποταγής μου στην άδικο απόφασι, ενώ συγχρόνως συμπορεύεται εκκλησιαστικά με τους αιρετικούς και αποστάτας Επισκόπους, είναι νομίζω ανεύθυνο και αμάρτυρο στην Ορθόδοξο Παράδοσι και επί πλέον παρουσιάζομαι πάλι εγώ να αποφασίζω και να δικαιώνω τον εαυτόν μου, εφ’ όσον όλα αυτά εκτός των άλλων λέγονται παρασκηνιακώς και ιεροκρυφίως.
Η θέσις μου αυτή περί υποταγής στην άδικο απόφασι, έχει ακόμη και μία άλλη διάστασι, η οποία συνοψίζεται  εις ότι δεν είναι δυνατόν να γίνη αγώνας μέσα στην Εκκλησία υπό την ορθόδοξον έννοια, χωρίς θυσίες και απώλειες.  Ούτε βεβαίως μάχες και πόλεμοι κερδίζονται χωρίς να στάξη αίμα.  Αυτό το βεβαιώνουν όλοι οι αιώνες της εκκλησιαστικής ιστορίας, από την εποχή των διωγμών μέχρι τους προσφάτους καιρούς. Εμείς όμως σήμερα αποκτήσαμε μίαν άλλη αντίληψι περί αγώνος εναντίον του διωγμού  της πίστεως, η οποία έγκειται στο να αγωνισθούμε όχι όσον απαιτούν οι ανάγκες της Εκκλησίας, αλλά όσον απαιτεί η ανάγκη ώστε να μην πάθωμε τίποτε, να μην υποστούμε δηλαδή ουδεμία βλάβη.  Και δεν αναφέρομαι βεβαίως στις θυσίες των αγίων, αλλά δεν είμεθα διατεθειμένοι χάριν της πίστεως και της αληθείας ούτε τη θέσι μας να θυσιάσωμε, ούτε τους τίτλους μας, ούτε τον μισθό μας, ούτε την αξιοπρέπειά μας και την κοινωνική μας υπόληψι.  Αυτό το γνωρίζουν οι Οικουμενιστές Επίσκοποι και δι’ αυτό μας επιτρέπουν να φωνασκούμε και να κηρύττωμε σε ένα λαό βολεμένο και δυσκίνητο, τον οποίο ίσως θα αφύπνιζε μόνον η έμπρακτος θυσία και η ανάληψις στους ώμους μας του σταυρού του Κυρίου. Υπό αυτήν λοιπόν την έννοια η ιδική μου καταδίκη δηλώνει απεριφράστως τις διαθέσεις των κρατούντων, αλλά και των αντιδρώντων στην αίρεσι με λόγια, επιστολές και υπογραφές, τα οποία αν συγκεντρώνοντο στα ογδόντα και πλέον χρόνια της αιρέσεως θα ήσαν ικανά να γεμίσουν με τόμους τα ράφια της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Ένας επί πλέον λόγος δια την υπακοή μου στην άδικον απόφασι είναι και ότι πιστεύω ότι τώρα από αυτήν την θέσι θα είναι πιο πειστικός ο λόγος μου και πιο έντιμος ο αγώνας μου εναντίον της αιρέσεως.  Αν οι άγιοι προκειμένου να υπερασπίσουν την πίστι των επολέμησαν με ανθρωπόμορφα και άλογα θηρία και υπέμειναν μαρτύρια, τα οποία δεν δυνάμεθα ούτε με το νου μας να τα προσεγγίσωμε, πόσο άραγε έντιμος και σύμφωνος με την Παράδοσι δύναται να χαρακτηρισθή ο ιδικός μας αγώνας, την στιγμή μάλιστα κατά την οποία βλέπουμε την αίρεσι διαρκώς να αυξάνη και να επεκτείνεται και εμείς να συμπορευώμεθα εκκλησιαστικώς με αυτήν;
Στην περίπτωσι δε κατά την οποία  τα ανώτερα πολιτικά δικαστήρια ακυρώσουν λόγω των παρανομιών τις δικαστικές πράξεις και αποφάσεις του εν λόγω Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου, οπωσδήποτε τότε και εγώ θα αλλάξω στάσι ως προς την υπακοή μου στην άδικον αυτήν απόφασι, έχοντας ως συνήγορο στην περίπτωσι αυτή τον Μ. Αθανάσιο, ο οποίος ενώ κατ’ αρχάς παρέστη δια να δικασθή στην Αρειανική Σύνοδο της Τύρου, εδραπέτευσε κρυφίως εν συνεχεία βλέποντας τις προθέσεις των Επισκόπων, πριν τελειώση η Σύνοδος και μετέβη στον αυτοκράτορα Μ. Κων/νο, στον οποίο εξέθεσε την πίστι του και τα της Συνόδου της Τύρου καθώς και τις εναντίον του σκευωρίες των Επισκόπων, και έλαβε την άδεια να επανέλθη στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αλεξανδρείας.
Πριν τελειώσω, θέλω να αναφέρω ενημερωτικά δύο σημεία από την εν λόγω δίκη και καταδίκη μου.  Το πρώτο, ότι τελειώνοντας την απολογία μου μετά από περιπετειώδη λογομαχία και συνεχείς παρεμβάσεις και διακοπές κατέθεσα αίτημα ομολογίας πίστεως εκ μέρους των δικαστών, το οποίο δεν μου επέτρεψαν  να αναγνώσω.  Αυτό συνοπτικά ανέφερε οκτώ σημεία πίστεως και ισαρίθμους αιρέσεις στις οποίες έχουν πέσει οι σημερινοί Επίσκοποι, τα οποία συνοψίζονται περιληπτικά στη συμμετοχή των στο Π.Σ.Ε., στην αναγνώρισι των μυστηρίων των Παπικών και Μονοφυσιτών στο Μπελαμέντ και Σαμπεζύ αντιστοίχως, στην άρσι των αναθεμάτων των Παπικών το 1965, στις συμπροσευχές των και συνιερουργίες με τους αιρετικούς, στην αγιοποίησι του  Εθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, στη θεωρία ότι η Θ. Λειτουργία τελείται στο όνομα του Επισκόπου και όχι του Χριστού, στην ακύρωσι δια των διαζυγίων του ενός και νομίμου γάμου και στην αποδοχή δι’ έργων και λόγων της αιρέσεως του Οικουμενισμού.  Κάτω από το αίτημά μας στα πρακτικά της δίκης και μετά την υπογραφή μου αναφέρουν οι Άγιοι δικαστές τα ακόλουθα: «Το ανωτέρω αίτημα κατά την κρίσιν Αυτού (του δικαστηρίου δηλαδή) ου δείται οιασδήποτε απαντήσεως». Δηλαδή με άλλα λόγια μας έκαναν μεγάλη χάρι που το κατεχώρησαν και στα πρακτικά.
Το δεύτερο σημείο της δίκης είναι ότι κατώρθωσε κάποιος από το ακροατήριο να βιντεοσκοπήση  όλη τη διαδικασία της δίκης, και έχουμε τη δυνατότητα να κυκλοφορούμε το dvd αυτό, ώστε κάθε καλοπροαίρετος να έχη μία οπτικοακουστική εικόνα της δίκης και έτσι να σχηματίση μία προσωπική γνώμη δια το πως λειτουργούν σήμερα τα εκκλησιαστικά δικαστήρια.  Η λήψις βεβαίως του dvd έγινε τελείως ερασιτεχνικά και αυθόρμητα, είναι όμως αρκετά ισχυρή ώστε να εξάγη κάποιος αβίαστα τα συμπεράσματά του.  Το dvd αυτό διατίθεται στο χριστιανικό βιβλιοπωλείο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ», τηλ. 2410284449, με την παράκλησι της αντιγραφής του και διαδόσεώς του χάριν του αγώνος κατά της αιρέσεως του Οικουμενισμού.
Κλείνοντας, είναι αλήθεια ότι σε ένα σημείο πρέπει να δικαιώσωμε τους Επισκόπους δικαστές του Εκκλησιαστικού δικαστηρίου, όσον αφορά την απόφασι της καθαιρέσεώς μου.  Οι άνθρωποι αυτοί έχουν την συναίσθησι και την συνείδησι όταν μεταδίδουν δια της χειροτονίας την ιερωσύνη, ότι την μεταδίδουν όχι δια να υπηρετή ο ιερεύς τον Θεό και τον λαό του Θεού μεταδίδοντάς του την αγιαστική χάρι, αλλά δια να υπηρετή τους Επισκόπους και τις φιλοδοξίες των.  Δι’ αυτό άλλωστε και απαιτούν τυφλή υπακοή από αυτόν στο πρόσωπό των.   Όταν λοιπόν σταματήση ο ιερεύς να υπηρετή δια της ιερωσύνης τον Επίσκοπο και τις φιλοδοξίες του και θελήση να υπηρετήση την πίστι και την αλήθεια, τότε φυσικά εκλείπει ο σκοπός δια τον οποίον οι Επίσκοποι του την μετέδωσαν και ως εκ τούτου πρέπει να την αφαιρέσουν από αυτόν.  Τα υπόλοιπα είναι διαδικαστικές μέθοδοι δια να εξάγουν μία νομιμοφανή απόφασι.
Και κάτι τελευταίο. Η περίοδος που διερχόμεθα  στιγματίζεται από δύο χαρακτηριστικά. Από την ασυνεννοησία  και ολιγωρία  των αντιδρώντων στην αίρεσι και από τα φαινόμενα των εσχάτων καιρών.  Προκειμένου λοιπόν να αποκτήσωμε κάποτε οι αντιδρώντες ένα σημείο αναφοράς και ενότητος πατερικά κατοχυρωμένο, είναι ανάγκη  να ενωθούμε όλοι γύρω από την διακοπή της μνημονεύσεως των αιρετικών Επισκόπων, χωρίς καμμία άλλη αναφορά. Αν δεν γίνη αυτό θα ενωθούμε τότε  πλέον αναγκαστικά, όταν χρειασθή να αντισταθούμε στην επιβολή του χαράγματος του Αντιχρίστου.  Η αντίστασις των εσχάτων καιρών δεν θα έχη σχέσι ούτε με ημερολόγια, ούτε με μνημονεύσεις αλλά  πάραυτα θα αναδεικνύη μάρτυρας και ομολογητάς της πίστεως με μόνη την ομολογία.

Μετά Τιμής

Ἀρχιμανδρίτης  Ευθύμιος  Τρικαμηνάς.

Υ.Γ. Κύριε Διευθυντά φρονώ ταπεινώς, ότι μεταξύ των δύο τελευταίων  επιστολών τίς οποίες σας απέστειλα,  δηλαδή της παρούσης και της από  1/9/2008       της σχετικής με τον Χρυσόστομο Σμύρνης, αναγκαιοτέρα δογματικώς και εκκλησιολογικώς θα ήτο να δημοσιευθή η αφορώσα τον Χρυσόστομο Σμύρνης. Μετά λύπης μου διεπίστωσα ότι δεν έχετε τόση ευαισθησία στο ότι υπάρχει ένας «άγιος», αιρετικός και μασόνος στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας, τοποθετημένος  από σύγχρονα χέρια Οικουμενιστών, δίπλα στον Αγ. Ιωάννη το Χρυσόστομο και στον Μ. Βασίλειο. Αντιλαμβάνομαι δε ότι δια τον Ο.Τ. το θέμα του Χρυσοστόμου Σμύρνης έχει κλείσει, χωρίς βεβαίως αποκατάστασι της βεβηλώσεως του αγιολογίου μας.  Η ευθύνη δι’ αυτό βαραίνει άπαντας και ειδικά όσους σιωπούν και γίνονται αποδέκτες της παρανομίας αυτής.

ΕΝΑΣ ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΓΩΝ

«ΘΑ ΕΡΓΑΣΘΩΜΕΝ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΔΑΙΜΟΝΑΣ»

Αγαπητέ Γιώργο, χαίρε την χαράν του Κυρίου.
Έλαβα το γράμμαν του αγαπητού Ευθυμίου και χαίρω, διότι τον βλέπω γεμάτον ενθουσιασμόν. Φαίνεται δε και σταθερός εις την γραμμήν που εχαράξαμεν.
–    Θα εργασθώμεν έστω και εάν οι δρόμοι και οι πλατείαι γεμίσουν από δαίμονες και μας φωνάζουν Αλτ! Πού πάτε; – Ημείς θα προχωρήσωμεν – Είθε να μας δίδη πίστιν ακράδοντον, υπομονήν, και αυταπάρνησιν ο Κύριος.
–    Εδώ ασχολούμαι με την έκδοσιν του βιβλίου. Το α΄ τυπογραφικόν βγήκε. Το παίρνεις από τον π. Βασίλειον που θα σου δώση την επιστολήν. Τον έστειλα αυτού, αφού ο Κοζάνης δεν εννοεί να μας δώση ιερέα. Θα εξομολογήση και τα παιδιά του Στρατοπέδου και θα λειτουργήση εις Άγιον Αθανάσιον…
–    Εις αγαπητούς Ανάργυρον, Ιωάννην, Γεώργιον Πλιάκην, Κ. Κούκην, Κλώνταρην και λοιπούς θερμούς χαιρετισμούς, ως και εις την καν Σουλτάναν.
ΠΡΟΣΕΧΕ,
και να προσεύχεσαι διαρκώς, δια να νικήσωμεν τους πειρασμούς.

Με αγάπην Χριστού
ο αδελφός σου Αυγουστίνος

Λάρισα τη 17-3-50

«ΑΓΩΝΙΖΟΥ ΕΥΘΥΜΙΕ!»

Γρεβενά 7 Σεπτμβρίου 1946
Αγαπητέ μου Ευθύμιε, έλαβα το γράμμα σου.
Μετά τον αγαπητόν Κ. Γαζήν έστειλα τρία νέα άρθρα. Φροντίσατε να τα τυπώσητε με στοιχεία μεγάλα δια να είναι ευανάγνωστα. Σου εσωκλείω και μιαν αίτησιν δια χαρτί. Ζητήσατε 100 κιλά. Γεναία εισφορά.
Ιδέτε προσωπικώς Νταλίπην και εκθέσατε δράσιν ομάδος κατά την Κατοχήν και τώρα.
Αγωνίζου, Ευθύμιε!
Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο Παράδεισος – αυτό έλεγον οι 40 μάρτυρες γυμνοί επάνω εις την παγωμένη λίμνην.

Με πολλήν αγάπην
Αυγουστίνος Καντιώτης

«ΕΜΠΡΟΣ. ΤΑΧΥΝΕ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ…»

Αγαπητέ, μοι Ευθύμιε, χαίρε εν Κυρίω
Έλαβα το γράμμα σου, τα σήματα, τις εικόνες κ.λ.π. και σε ευχαριστώ δι’ όλα, ιδίως δε δια την αγάπην σου.
Πίστευσέ με, αγαπητέ Ευθύμιε, ότι όταν σκέπτωμαι ότι οι λαϊκοί σαν τον Ευθύμιον εργάζονται με τόσον ζήλον, περισσότερον από εμάς που έχωμεν μόνο Τίτλους (Παναγιώτατοι, Σεβσμιώτατοι, Πανοσιολογιώτατοι, [πατέρες], αλλοίμονό μας!) χωρίς να έχωμεν και τον ζήλον τον ανάλογον, όταν λοιπόν σκέπτομαι τον ιδικόν σας ζήλον, τίπτω τα αμαρτωλά μου στήθη και λέγω: Αυγουστίνε! Σε πέρασε ο Ευθύμιος… Εμπρός τάχυνε τα βήματά σου…
–    Λαμβάνεις δραχμάς 1.330 δι’ αξίαν σημάτων, εικόνων κλπ. Δεν πρέπει συ να επιβαρύνεσαι πάντοτε. Εγώ θα τα πάρω από την Ι. Μητρόπολιν.
–    Από Ευθύμιον κυρίως ζητώ ευχάς και θα χαρώ εάν σε ιδώ καμμίαν ημέραν εις Γρβενά. Θα τα πούμε τώρα καλά. Θα με δείρης και θα σε δείρω. Έτσι μόνον θα διορθωθούμε, αγαπητέ Ευθύμιε!
–    Χαιρετισμούς εις όλην την οικογένειάν σου και ιδιαιτέρως εις την καλήν σου μητέρα, μάρτυρα και ηρωίδα του οίκου σας, την οποίαν πάντοτε να σέβεσαι, δια να λάβης την αγίαν ευλογίαν.
–    Πρόσεξε Κωστάκη για να τον ιδούμε και αυτόν ένα ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΝ, και εάν είναι θέλημα Κυρίου ιεραπόστολον.

Με αδελφικήν αγάπην
Αυγουστίνος Καντιώτης
Ιεροκήρυξ

ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΘΑ ΒΓΗ ΜΕΓΑΛΗ ΩΦΕΛΕΙΑ

Λάρισα τη 17-4-1948
Αγαπητέ μοι εν Κυρίω αδελφέ ΕΥΘΥΜΙΕ,
Έλαβα την στιγμήν αυτήν το γράμμα σου, είδα το πραγματικόν άδολον ενδιαφέρον, εθαύμασα δια μιαν ακόμη φορά την αγάπην σου προς ένα διωκόμενον εργάτην της Εκκλησίας και ευχαρίστησα τον Θεόν εκ βάθους καρδίας, διότι δεν με αφήνει μόνον εις τα σκοτεινάς ημέρας της ζωής μου.
Πολλά κακά σκέπτονται κατ’ εμού οι άγιοι πατέρες, αλλά δια των πυρίνων προσευχών των εν Κυρίω αδελφών Γεωργίου (Παφίλη) – Ευθυμίου και ει τινός άλλου (υπολογίζω πολύ και εις τας πρασευχάς του ομίλου γυναικών ων προΐσταται η Σουλτάνα) – θα πυρπολήσωμεν τα σατανικά μηχανήματα και από την δοκιμασίαν αυτή θα βγη μεγάλη ωφέλεια.
–    Μη κλονλίζεσαι ούτε επί στιγμήν από την γραμμήν που μαζύ εχαράξαμεν. Ειπέ εις όλους: Εγώ ο Ευθύμιος δεν θα σας αφήσω να αφαιρέσετε το ράσον του ταπεινού Αυγουστίνου, διότι αυτό το ράσον ειμπορεί να σας καίει σας… αλλά το ράσον αυτό έγινε κλώσσα σωτηρία δια τον λαόν της Κοζάνης.

Δεν τα λέμε από υπερηφάνειαν, αλλά καυχώμενοι εν ΚΥΡΙΩ, διότι ο Κύριος μας ενδυνάμωσε κατά την σκληράν εκείνην περίοδον… Ομολογούμεν το θαύμα. Ου κρύπτωμεν την αλήθειαν. Διότι ο κρύπτον την αλήθειαν κρύπτει τον Χριστόν εις τον τάφον.
Εγώ εν πάση περιπτώσει, οιαδήποτε και εάν είναι η εξέλιξις των ιδικών μου γεγονότων, δεν θα παύσω να συνδέομαι με τον αγαπητόν Ευθύμιον. Ουδεμία δύναμις δύναται να διασπάση την αγάπην μας την εν Χριστώ Ιησού.
Θέλω να μνημονεύης πάντοτε εις τας προσευχάς σου.
Λάλει παντού την ΑΛΗΘΕΙΑΝ. Μη κρύπτωμεν τίποτε. Διότι θα είμεθα ή υποκριταί ή δειλοί, πλην των περιπτώσεων εκείνων όπου είνε ανάγκη να σιωπώμεν δια να σώσωμεν.
Γράψε μου αμέσως.
Έχεις χαιρετισμούς από τα παιδιά του Γραφείου μου.
Χαιρετώ όλους τους εν Κοζάνη αδελφούς.

Με αδελφικήν αγάπην
Αυγουστίνος Καντιώτης

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος γ΄, σελ. 198-202, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΤΕΝΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

Ο ιεροκήρυκας π. Αυγουστίνος είνε ένας μεγάλος μαχητής με μια ευέσθητη καρδιά. Ενώ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου, είνε και κοντά στο λαό της Κοζάνης, στο λαό που αγάπησε και υπηρέτησε τα πιο δύσκολα χρόνια της κατοχής.
Είνε ο στρατηγός όλης της πνευματικής κινήσεως των «40 Μαρτύρων». Και οι εκλεκτοί του συνεργάτες είνε στρατιώτες του Χριστού, που με χαρά υποβάλλονται σε κάθε θυσία, όταν τους ζητηθή.
Ο π. Αυγουστίνος, όταν ήλθε η εντολή της Ι. Συνόδου να μετακινηθή, έφυγε από την Κοζάνη σωματικός. Αλλά η καρδιά του έμεινε εδώ. Οι επιστολές του είναι ο μεγάλος και αψευδής μάρτυς, που βεβαιώνει ότι γνωρίζει τα πάντα από την πόλι. Έχει συχνότατη αλληλογραφία με τους συνεργάτες του Γεώργιο Παφίλη και Ευθύμιο Καρμαζή. Τους καθοδηγεί από μακριά και τους συμβουλεύει. Ανοίγει την καρδιά του και τους κάνει κοινωνούς των θλίψεων και περιπετειών του. Ζητά την προσευχή τους. Και όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, έρχεται στην Κοζάνη.
Ένα μέρος αυτής της αλληλογραφίας, που μου παρέδωσαν οι αείμνηστοι αυτοί συνεργάτες του γέροντος πριν αναχωρήσουν από αυτό τον κόσμο, δημοσιεύω στις σελίδες που ακολουθούν. Τις περισσότερες έδωσε ο Ευάγγελος Παφίλης, που μαζί με τα αδέλφια του Γεώργιο και Άννα προσέφεραν τα πάντα για την αγάπη του Χριστού και την διακονία του ιεραποστολικού έργου του π. Αυγουστίνου.
Ο αείμνηστος Ευθύμιος Καρμαζής, επί 40 χρόνια πρόεδρος του Συλλόγου, είχε χιλιοδιαβάσει τις επιστολές αυτές, και τις φύλαγε 50 χρόνια ως πολύτιμο θησαυρό. Τις παρέδωσε, ένα χρόνο πριν αναχωρήσει από αυτή την ζωή, για να τις ασφαλίσω. Τις παρέδωσε ακόμη και για έναν άλλο λόγο, για να τις αντιγράψω με μεγάλα γράμματα σε τετράδιο και να του το δώσω. Αυτό που δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάνω τότε, το κάνω τώρα. Έτσι οι επιστολές, με τη δημοσίευσί τους γίνονται γνωστές και προσιτές σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Οι πληροφορίες που παρέχουν, ρίχνουν φως στην περίοδο εκείνη, ενώ οι σοφές συμβουλές που έδινε τότε ο γέροντας θα φανούν χρήσιμες σε κάθε αγωνιζόμενο Χριστιανό.

ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΜΑΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ

Αγαπητέ μου Ευθύμιε, πολλήν χαράν μου προξενούν πάντοτε αι επιστολαί σου. Μου μεταδίδουν θερμότητα. Μέσα σου υπάρχει κάτι και αυτό το κάτι δεν είνε ιδικόν σου, ταλαίπωρε Ευθύμιε, αλλά του Θεού δώρον. Είνε το φως που ήναψεν εις την καρδίαν σου η χάρις του Χριστού. Αυτό το φως λάμπει, φωτίζει, θερμαίνει.
Πρόσεξε να μη σβύση. Εγώ εύχομαι να καίη πάντοτε, να γίνη φλόγα μεγάλη, ώστε να σκορπίζης φως παντού όπου βρίσκεσαι…
–    Εύχομαι όπως ο Χριστός ρίψη πιο βαθειές ρίζες μέσα εις την καρδίαν της συζύγου και των τέκνων σου κατά το έτος τούτο και έτσι όλη η οικογένεια ριζομένη πάνω εις τον Χριστόν να μη φοβήτε καμίαν Σατανικήν θύελλαν από εκείνες που ξεριζώνουν την ευτυχία ενός σπιτιού. Θεμέλιον, ρίζα του βίου μας, αγαπητέ Ευθύμιε, ας γίνη ο Κύριος. Αυτό ας μη παύσης να κηρύττης παντού, γιατί αυτή είναι η μεγαλυτέρα αλήθεια που πρέπει να τη νιώσωμε καλά, πολύ καλά.
–     Σ’ ευχαριστώ δι’ όλα, αν και ένα κυρίως χρειάζομαι από την αγάπην του π. Ευθυμίου: ΠΡΟΣΕΥΧΑΣ και παλιν προσευχάς!

Με πολλήν αγάπην
Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης
Γρεβενά,  Ιανουαρίου 1946

###

ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

«ΕΞΕΛΙΠΕ Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ;»

«ΚΟΧΛΙΑΙ ΕΓΩΙΣΜΟΥ»

Αγαπητέ μοι Ευθύμιε – Γεώργιε,
Λαμβάνατε 6 δέματα «Σπίθας» – ενέσεις χλιαρότητος. Δεν θα διανείμετε ούτε ένα εως ότου έλθω. Θα έλθω την Τρίτην ή την Τετέρτην (23-24), εάν θέλη ο Κύριος, και θα φέρω και βιβλία.
Έλαβα και τα δυο εκατομμύρια ΔΑΝΕΙΟΝ από την τράπεζα του Μαμμονά!!!
Δεν με ενθουσιάζει καθόλου η ενέργεια αυτή. Ώστε εξέλιπε η τράπεζα της ελεημοσύνης (των καλών έργων), από την οποίαν να δανείζωνται εκείνοι που θέλουν να κάνουν κάποιο χριστιανικό έργον;
Κόσμε! Έχεις εκατομμύρια, δισεκατομμύρια δια τα έργα του Σατανά. Αλλά δια τα έργα που θα προάγουν τον χριστιανισμόν, 0!
–    Δεν τα γράφω δια να σας λυπήσω… Αλλά δια να ιδήτε την ΧΛΙΑΡΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Οι πρώτοι χριστιανοί επώλουν και το υποκάμισόν των και επεριπάτουν γυμνοί και ανυπόδητοι δια να κερδίσουν την ΑΓΑΠΗΝ, και ημείς; ΚΟΧΛΙΑΙ ΕΓΩΙΣΜΟΥ.
Ταύτα δι’ όλους μας. Ο Θεός ας γίνη ίλεως. Δι’ όλα αυτά έρχεται δυστυχώς ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και φωνή δικαίας οργής του Θεού θ’ ακουσθή. ΕΠΕΣΕΝ Η ΒΑΒΥΛΩΝ.
Μέσα εις την Βαβυλώνα ζώμεν. Δι’ ο προσοχή.
Χαιρετισμούς εις όλους – ιδιαιτέρως εις ΣΤΕΡΓΙΟΝ (Τέγον) που δεν παύει να ζη… εις την Βαβυλώνα –

Με αδελφικήν αγάπην

Αυγουστίνος Καντιώτης

Λύσε το μικρόν δέμα. Μέσα σας έχω και ένα νέον βιβλίον. Δόξα τω Θεώ που μας βήθησε να το βγάλωμεν. Τώρα βγαίνει ο ΚΟΣΜΑΣ αλλά με ΔΑΝΕΙΑ…
Κανείς δεν ευρέθη να είπη, «Αναλαμβάνω όλα τα έξοδα εις μνημόσυνον των ιδικών μας και σωτηρίαν του οίκου μας». – Το δάνειον θα το επιστρέψω.

###

«ΘΛΙΒΟΜΑΙ ΜΕΧΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ»

Λάρισα τη 8-7-50

Αγαπητέ μοι Γεώργιε
(ή Ευθύμιε)…

– Έχομεν να είπωμεν πολλά. Θλίβομαι μέχρι δακρύων δια την κατάστασιν όλης της ανθρωπότητος και ιδιαιτέρως του λαού μας, όστις παρ’ όλα τα πρωτοφανή χτυπήματα της Θείας προνοίας δεν θέλει να συνετισθή.
– Οι αρχιερείς όλοι λούονται εις τας λουτροπόλεις και ο Διάβολος καίει τας Μητροπόλεις των…
– Αύριον θα σας στείλω την Σπίθαν (108) – Γράφει δια τον άγιον Κοσμάν – Να την διανείμετε την Κυριακήν εις την Κοζάνην και τότε θα αρχίση η πώλησις του βιβλίου.
Ζητώ τας προσευχάς σας,
Χαιρετισμούς εις όλους

Με πολλήν αγάπην

Αυγουστίνος Καντιώτης

###

«ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ»

Θεσσαλονίκη τη 25-9-54

Αγαπητέ μοι Γεώργιε,
Χαίρε την χαράν των αγγέλων.

Τι γίνεσθε;
Χθες επέστρεψα από το Άγιον Όρος. Την Τρίτην το απόγευμα, εάν θέλη ο Κύριος, θα επιστρέψω εις Αθήνας.
…Ιδιοτέλεια βασιλεύει εις τας καρδιάς των ανθρώπων. Δι’ αυτό και αλλάσσουν ως οι ανεμοδείκται.
Προσέχετε με την Άνναν να μη γίνονται λάθη και παραπονούνται οι αναγνώσται.
Θέλω πάντοτε να κάμης καθημερινώς ένα κομποσχοίνιον υπέρ εμού λέγων 100 φορές. Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον αμαρτωλόν ιερομόναχον Αυγουστίνον.
Αναμένω γράμμα σου εις Χριτοκοπίδου 12.
Γράψε σχετικώς δι’ ό,τι σου γράφω.
Χαιρετώ όλους. Και ελπίζω μέχρι Χριστουγέννων να έχη κτισθή ο σκελετός του κτιρίου. ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΥΡΙΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΛΙΑΚΗΣ.

Μετ’ εγκαρδίων ευχών
Αυγουστίνος

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος γ΄, σελ. 191-197, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΑΝΤΙΔΩΡΟ

ΣΤΗΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2008

############################################################################

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ…»

##################################################################

«Η Παρθένος σήμερον, τον Υπερούσιον τίκτει, και η γη το Σπήλαιον, τω απροσίτω προσάγει. Άγγελοι, μετά Ποιμένων δοξολογούσι. Μάγοι δε, μετά αστέρος οδοιπορούσι· δι ημάς γαρ εγεννήθη, παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός».

##################################################################

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 371η

Χριστιανοι μου!  Μη καιτε τα λεπτα σας…

Τώρα, αγαπητοί μου, τώρα που ένα νέο έτος ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος, ας κάνουμε μερικές σκέψεις.
Εάν υπήρχε στον ουρανό ένας εξώστης και απ’ εκεί μ’ ένα τηλεσκόπιο βλέπαμε το σύμπαν, ω τότε! Το θέαμα που θα παρουσιαζόταν στα μάτια μας θα ήταν καταπληκτικό. Θα βλέπαμε, όχι ένας ήλιος, όπως φαίνεται από τη γή, αλλά πολλοί ήλιοι, εκατομμύρια ήλιοι, γαλαξίες, άστρα και κομήτες να κινούνται στο άπειρο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όλα εκτελούν κάποιο προορισμό, που για το καθένα έχει ορίσει ο Δημιουργός.

Ναι! Όλα, από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα, όλα έχουν προορισμό. Τίποτε δεν είναι τυχαίο, τίποτε δεν είναι άσκοπο. Και ο άνθρωπος, ερωτάται, ο άνθρωπος, που είναι η κορωνίδα της δημιουργίας, δεν έχει προορισμό; Η λογική μας υποχρεώνει να παραδεχθούμε ότι και ο άνθρωπος έχει προορισμό. Ποίος δε είναι ο προορισμός του ανθρώπου; Απαντά ο λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή. Προορισμός του ανθρώπου είναι το κατ’ εικόνα Θεού να το κάνει καθ’ ομοίωσην. Να εξυψωθεί, να μοιάσει με τον Θεό. Ο προορισμός του ανθρώπου με μια λέξη, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, είναι η ΘΕΩΣΙΣ. Και αυτός ο προορισμός επιτυγχάνεται, εάν ο άνθρωπος πιστέψει το Χριστό ως Σωτήρα και Λυτρωτή και μιμηθεί την αγία του ζωή, εφαρμόσει τις θείες εντολές του, νικήσει τις κακίες και τα πάθη, αποκτήσει τις Ευαγγελικές αρετές και μάλιστα την αγάπη, την αγάπη στο Θεό και την αγάπη στον πλησίον. Μιμητής του Χριστού ο άνθρωπος, γίνεται μικρόχριστος, μικρός θεός, όντως βασιλεύς και κυρίαρχος, ευτυχής και μακάριος, μέτοχος και κληρονόμος της αιωνίου ζωής και μακαριότητος.
Ναι! Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Μεγάλος και υψηλός. Για την πραγματοποίηση δε του προορισμού τούτου δίνεται στον άνθρωπο χρόνος. Μέσα δε στο διάστημα του χρόνου, που έχει ορίσει ο Θεός, καλείται ο χριστιανός να εργασθεί πνευματικά. Έτσι ο χρόνος αξιοποιείται.
Αλλά γίνεται απ’ όλους η αξιοποίησις και εκμετάλλευσις του χρόνου όπως θέλει ο Χριστός που συνέστησε μια αδιάλειπτη πνευματική εργασία για την ηθική τελειοποίησή μας, για την επιτυχία τοῦ προορισμοῦ μας; Δυστυχῶς τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν ἀνθρώπων δεν κάνουμε καλὴ χρήση του χρόνου που μας δίνει ο  Θεός. Μεριμνούμε και τυρβάζουμε περί πολλά, ενώ ενός εστί χρεία. Το δε ένα αυτό είναι ο Χριστός, το να πιστέψουμε δηλαδή στο λόγο του και να ζήσουμε σύμφωνα με τις θείες εντολές του.
Για άλλα ζητήματα, που είναι μικρότερης αξίας, οι άνθρωποι δίνουν μεγάλη σημασία στο χρόνο. Κοιτάζουν τα ρολόγια τους για να είναι συνεπείς στην ώρα της εργασίας. Mετρούν και τα λεπτά της ώρας ακόμη. Γιατί η πείρα διδάσκει, ότι και τα λίγα λεπτά της ώρας έχουν την αξία τους. Θέλετε παραδείγματα; Λίγα λεπτά καθυστερήσεως και ο ταξιδιώτης χάνει το λεωφορείο. Λίγα λεπτά καθυστερήσεως και η αίτησις για κάποιο ζήτημα θεωρείται εκπρόθεσμη. Λίγα λεπτά και ο ασθενής, που είχε ανάγκη αμέσου ιατρικής επεμβάσεως, πεθαίνει. Λίγα λεπτά καθυστερήσεως για να δοθεί το κόκκινο φως και η αμαξοστοιχία συγκρούεται με θλιβερά αποτελέσματα. Λίγα λεπτά… Και ο Ναπολέων που ανέμενε στρατιωτική βοήθεια χάνει τη μάχη του Βατερλώ και εξορίζεται στην Αγία Ελένη.
Αλλ᾽ ενώ ο κόσμος ―πλην των οκνηρών― προκειμένου για υλικά συμφέροντα δεικνύεται εργατικός, επιμελής, ταχύς και βιαστικός, για την ηθική του όμως και πνευματική τελειοποίηση παραμένει αμελής, αδιάφορος, και αφήνει όχι λεπτά, αλλά και ώρες και μέρες και χρόνια να φεύγουν πνευματικώς ανεκμετάλλευτα. Κυνηγός σκιών και όχι της πραγματικότητος.

Εάν για επιτυχία υλικών πραγμάτων έχουν αξία τα λεπτά της ώρας, πόσο μάλλον έχουν αξία τα λεπτά της ώρας για την πνευματική ζωή! Πόσα μπορούμε να ενεργήσουμε κατά το διάστημα του χρόνου! Ακριβείς εκτέλεσις των καθηκόντων, ιερές σκέψεις, θερμές προσευχές, ειλικρινής μετάνοια και εξομολόγηση, ανάγνωση Ευαγγελίου, ακρόαση κηρυγμάτων, κατανυκτικός εκκλησιασμός, επίσκεψη ασθενών, βοήθεια πασχόντων αδελφών, διάδοση του Ευαγγελίου… Να με τι μπορούμε να πλουτίσουμε το χρόνο της ζωής μας και να γίνουμε πλούσιοι, πνευματικώς μεγαλέμποροι, σύμφωνα με την θεόπνευστη προτροπή του αποστόλου Παύλου, που λέει: «Αδελφοί, βλέπετε πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι αλλ᾽ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισιν» (Εφεσ. 5,15-16).
Ω, πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος για τη σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας! Ένας άνθρωπος, που ζει 70 χρόνια εδώ στον πλανήτη μας, εάν ο χρόνος αυτός μετρηθεί σε λεπτά της ώρας, θα δούμε ότι ο άνθρωπος αυτός έζησε 36.792.000 λεπτά. Έζησε εκατομμύρια λεπτά! Ω, πόσα καλά θα μπορούσε να πράξει και για τον εαυτό του και για τον πλησίον του και για την ανθρωπότητα εν γένει!
Ἀλλά δυστυχώς οι άνθρωποι –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων– δεν εκτιμούμε την αξία του χρόνου γιια τη σωτηρία της ψυχής. Ώρες ολόκληρες ξοδεύονται για μάταια και αμαρτωλά πράγματα, όπως είναι η παρακολούθηση αισχρών εκπομπών του ραδιοφώνου και της τηλεοράσεως, η χαρτοπαιξία, που οργιάζει ιδίως την πρωτοχρονιά, κι άλλα πολλά. Αλλοίμονο! Για το διάβολο όλος ο χρόνος. Για το Χριστό; Ούτε ένα λεπτό της ώρας!

Οι μόνοι που είναι σε θέση να εκτιμήσουν την αξία του χρόνου είναι οι άνθρωποι, που πέθαναν αμετανόητοι για όσα κακά έκαναν εδώ στη γη και τώρα βρίσκονται στον άλλο κόσμο, που δεν είναι παραμύθι αλλ’ είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Εάν ήτο δυνατόν να ρωτηθεί ένας απ’ αυτούς τι θέλει, τίποτ’ άλλο δεν θα ζητούσε, ούτε πλούτη, ούτε αισχρούς έρωτες, ούτε τιμές και αξιώματα, ούτε τίποτε άλλο απ’ αυτά που κυνηγούν οι άνθρωποι εδώ στη γη, αλλ’ ένα και μόνο θα ζητούσε από το Θεό. Ένα και μόνο λεπτό της ώρας! Ναι ένα λεπτό της ώρας. Διότι και ένα λεπτό της ώρας φθάνει για να πει ο αμαρτωλός ένα λόγο μετανοίας, σαν εκείνο που είπε μέσα σ’ ένα λεπτό ο ληστής στο σταυρό… «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου».

Χριστιανοί μου!

Νέο έτος, νέα παράταση ζωής. Μη σπαταλάτε το χρόνο σας. Μη καίτε τα λεπτά του χρόνου. Ο χρόνος είναι ανεκτίμητος. Φεύγει και δεν επιστρέφει πια. «Χρόνου φείδου».

Ο Μητροπολίτης
+ Ο Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

(Φλώρινα 1 Ιανουαρίου 1983)

Στην Γέννησι του Σωτήρος

Η ΕΣΤΙΑ 23-12-1944, φυλ. 2, του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΑΥΤΟΣ Ο ΣΠΟΡΟΣ ΘΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ!

Από τη στιγμή που γύρω από το Νεογέννητο παιδί της Βηθλεέμ οι άγγελοι έψαλλαν το ολόγλυκο τραγούδι, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία», από την στιγμήν εκείνην άρχισε να σπείρεται εις την γην ο σπόρος του χριστιανισμού. Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Ελευθερία, Συναδέλφωσις, Αγάπη, Ειρήνη, Χαρά, Ευτυχία, ιδού τι περιέχει η διδασκαλία του Χριστού. Άνθρωποι! Πάρετε από τον σπόρον αυτόν και σπείρετε τον παντού, η Γη θα γίνει Κήπος Εδέμ.
Αλλά ο σπόρος αυτός ευθύς εξ αρχής με την πρώτην αναπνοήν του Αθώου Βρέφους συνήντησε και συναντά μέχρι σήμερον εμπόδια πολλά, που αγωνίζεται να υπερνικήσει. Ο σπόρος έπεσε μέσα εις αγριόχορτα και αγκάθια, επατήθη από τα πόδια δολοφόνων, κτηνανθρώπων. Αλλά η μυστηριώδης δύναμις που εγκλείεται και εις το μικρότερον ρήμα του Ναζωραίου, κάμνει τον ουράνιον σπόρον να βλαστήσει. Γίνεται δενδράκι. Οι άπιστοι νομίζουν πως ημπορούν εις την αρχήν να το ξερριζώσουν. Μέσα εις τους τρεις πρώτους αιώνες διοργανώνουν εναντίον του δέκα διωγμούς. Το δενδράκι με το αίμα χιλιάδων μαρτύρων ποτίζεται, δυναμώνει περισσότερο, ξαπλώνει τις ρίζες του βαθειά, αντέχει τώρα και εις τας μεγαλυτέρας θυέλλας και καταιγίδας, και ύστερα από 1944 χρόνια παρουσιάζεται εμπρός μας με δύναμιν που μας καταπλήσσει. Ακόμη όμως θα εξελιχθεί εις δύναμιν. Εις το τέλος θα γίνει Δένδρον “που θα σπρώξει τα κλωνάρια του εις τον ουρανόν και θα σκεπάσει με τα κλαδιά του την γη”, και τότε όλοι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι θα καθήσουν γύρω του, για να θυμηθούν τη Γέννησι και τον θάνατον Εκείνου που το έσπειρε, καθώς λέγει ο Τζιοβάννι Παπίνι εις το παγκοσμίως γνωστόν βιβλίον του «Ο Βίος του Ιησού».
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι από τον Χριστιανισμόν, το πελώριον τούτο ιδεολογικόν δένδρον των αιώνων, θα εμβολιασθεί και κάθε άλλο δένδρον που ζητεί να μεταρρυθμίσει την οικονομικήν, κοινωνικήν, πολιτειακήν ζωήν του κόσμου, ενός κόσμου που εγήρασε, γιατί έπαυσε να ζωογονήται από τον Χριστόν.
Ω Σεις που ποθείτε μιαν καινούργιαν κατάστασιν, που αγωνίζεσθε για να καλλιτερεύσουν αι συνθήκαι της ζωής των ανθρώπων. Εάν θέλετε να επιτύχητε και να γίνετε παράγοντες μιας ευτυχισμένης και χαρούμενης ζωής, ελάτε και σεις και όλοι μας ως ταπεινοί προσκυνηταί εις τον Αιώνιον Χριστόν. Αυτός είναι η Ζωή, το θεμέλιόν μας, η ρίζα μας. Με Αυτόν, με το Ευαγγέλιόν Του θα κρημνίσωμεν με τα πλέον ειρηνικά μέσα τον κόσμον της αδικίας και θα θεμελιώσωμεν έναν καινούργιο πολιτισμόν, τον χριστιανικόν πολιτισμόν.
Καταστατικός χάρτης της ιδεώδους πολιτείας μας θα είναι η επί του όρους ομιλία του Σωτήρος. Το πιστεύομεν. Πιστεύσατέ το: ΧΡΙΣΤΟΣ! Τι όνομα γλυκύ! Δεν υπάρχει άλλο όνομα το ικανόν να σώσει υφ’ όλον το στερέωμα. Αυτό θα μας λυτρώσει.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Ο Αϊνστάιν (φυσικός, μαθηματικός, και αστρονόμος παγκοσμίου φήμης) είπεν: «Είμαι Ιουδαίος, αλλ’ η ακτινοβολούσα εικών του Ναζωραίου μου έκαμεν ισχυράν εντύπωσιν. Ουδείς πνευματικώς ευθύς δύναται να επιζητήσει την καταστροφήν του Χριστιανισμού. Πιστεύω εις την ιστορικήν ύπαρξιν του Ιησού. Ουδείς δύναται να αναγνώσει το Ευαγγέλιον χωρίς να αποκτήσει το αίσθημα της πραγματικότητος του Ιησού. Η δύναμις της πραγματικότητός του αναβλύζει εξ εκάστης λέξεως. Ουδείς δύναται ν’ αρνηθεί το γεγονός, ότι ο Ιησούς έζησε και ότι οι λόγοι του είναι αξιοθαύμαστοι. Και αν ακόμη προ αυτού μερικοί εκ των λόγων του ελέχθησαν υπό άλλων, ουδείς όμως λόγος εξεστομίσθει κατά τόσον θείον τρόπον».

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ο ιεροκήρυξ Αυγουστίνος Καντιώτης θα ομιλήσει
1) Αύριον Κυριακήν (24 Δεκεμβρίου) κατά την θείαν Λειτουργίαν εις τον Ι. Ναόν του Αγίου Νικολάου.
2) Την εορτήν των Χριστουγέννων κατά την θείαν Λειτουργίαν εις τον Ι. Ναόν του Αγίου Δημητρίου και
3) Κατά την εορτήν του Αγίου Στεφάνου εις τον Ι. Ναόν του Αγίου Κωνσταντίνου.

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 147-148, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

+ΕΣΤΙΑ+

αριθ. φυλλ. 15/1945

ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑ ΕΘΝΗ

Σε ερωτά. Εις ποίαν θρησκείαν ανήκεις; Άθεος δεν πιστεύω να είσαι. Μόνον παράφρονες ημπορούν να είπουν, Θεός δεν υπάρχει. Συ πιστεύεις, ότι υπάρχει κάποια ανωτέρα Δύναμις. Λέγεις, ότι ανήκεις εις την Χριστιανικήν θρησκείαν, εκτελείς κάποτε – κάποτε τυπικώς μερικά θρησκευτικά καθήκοντα, εμφανίζεσαι ως κομμήτης τρεις ή τέσσερες φοράς τον χρόνον εις την εκκλησίαν, και αρέσκεσαι να ακούης τον Ακάθηστον Ύμνον, το τροπάριον της Κασσιανής, Επιτάφειον Θρήνον, το «Χριστός ανέστη»!
Τι; Να σε ονομάσω τώρα Χριστιανόν; Αλλά Χριστιανός είναι όνομα τιμημένον, υπούργημα μεγάλο, αποστολή υψίστη. Χριστιανός = ακόλουθος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μέχρι θανάτου. Ο Χριστιανός αρχηγόν έχει τον Χριστόν. Απ’ αυτόν λαμβάνει διαταγάς, από αυτόν εξαρτάται και κατευθύνεται.
Αλλ’ οι περισσότεροι που λέγονται σήμερον Χριστιανοί, τον Χριστόν ή τον αγνοούν ή τον έχουν τρομερά παρεξηγήσει και έχουν πλάσει έναν ιδικόν των Χριστόν σύμφωνα με τας επιθυμίας των, ή και το χειρότερον τον έχουν προδώσει. Ναι, τον αγνοούν. Ποιος είναι ο Χριστός; Ποια είναι η διδασκαλία του; Ποια τα έργα του; Δεν ηθέλησαν να το μάθουν. Δεν ήνοιξαν ποτέ το Ευαγγέλιον, την αγίαν Γραφήν, όπου εις κάθε σελίδα της ακτινοβολεί το πρόσωπον του Ιησού. Δυστυχώς οι άνθρωποι του αιώνος τούτου εφρόντισαν και έμαθαν πολλά πράγματα, εμπλούτισαν τον εγκέφαλόν των με γνώσεις, ως επί το πλείστον αχρήστους, προσεκολλήθησαν σαν στρείδια εις διάφορα συστήματα, αλλ’ έχουν μεσάνυκτα ως προς την γνώσιν του Χριστού. Αγνοούν τα στοιχεία της Χριστιανική πίστεως, δεν γνωρίζουν καν το αλφαβητάριον του Χριστιανισμού. Απλούσταται ερωτήσεις γύρω από την θρησκείαν μένουν σήμερον αναπάντητοι όχι από τον λαόν μας – αυτός κάτι γνωρίζει και εφαρμόζει από την πίστιν μας – αλλά απ’ εκείνους που έχουν την αξίωσιν ότι είναι αι μορφωμέναι και ηγέτιδες τάξεις της κοινωνίας. Τόση είναι η άγνοιά των, ώστε αποδίδουν εις τον Χριστόν διδασκαλίας που ποτέ του δεν είπε, όπως π.χ. το «Πίστευε και μη ερεύνα». Ώ, εάν κάθε πρωί εδιάβαζαν από 5 μόνον στίχους του Ευαγγελίου! Εάν προσπαθούσαν να εμβαθύνουν εις λόγια του Χριστού μας, θα έβλεπαν ότι ασφαλέστερος οδηγός μέσα εις τον σάλον της σημερινής ζωής δεν ημπορεί να είναι άλλος από τον Χριστόν.

Τι πρέπει να πράξουν, τι πρέπει μάλλον να πράξωμεν όλοι μας; Να γνωρίσωμεν τον Χριστόν, να μελετήσωμεν τον βίον του, να μάθωμεν οποία είναι η διδασκαλία του. Όχι απλώς να λάβωμεν μιαν επιπόλαιαν γνώσιν, αλλά να εμβαθύνωμεν εις το πνεύμα της διδασκαλίας του. Και αφού πεισθώμεν, και δεν ημπορούμεν παρά να πεισθώμεν – εάν είμεθα ειλικρινείς φίλοι της Αληθείας – ότι ωραιοτέρα διδασκαλία εις τον κόσμον δεν ηκούσθη, ούτε θα ακουσθή από την διδασκαλίαν του Θεανθρώπου, τότε να λάβωμεν ηρωικάς αποφάσεις. Ν’ ανακηρύξωμεν όλοι των Χριστόν ως αρχηγόν της ζωής μας, να πειθαρχήσωμεν εις αυτόν, να εφαρμόσωμεν ο καθένας εις τον κύκλον του τα θεία ρήματά του, να βαπτίσωμεν μέσα εις την κολυμβήθραν της χριστιανικής πίστεως όλα μας τα φρονήματα και όλα μας τα συστήματα, ώστε να εξέλθουν από την κολυμβήθραν αυτήν ως νέαι ιδέαι απηλλαγμέναι από κάθε επήρειαν του κακοποιού πνεύματος που μολύνει τους πάντας και τα πάντα.
Πίστις, λοιπόν, εφαρμογή, ομολογία χρειάζεται, δια να σωθώμεν. ΠΙΣΤΙΣ! Να πιστεύσωμεν εσωτερικώς, να γίνη πεποίθησίς μας ακράδαντος, την οποίαν να μην ημπορή να κλονίση καμμία δύναμις, ότι ο Χριστός είναι «η οδός και η αλήθεις και η ζωή» (Ιωάν. 14, 6) και ότι έξω από τον Χριστόν η ζωή του ανθρώπου χάνει το νόημά της, εκφυλίζεται και καταστρέφεται.
Και αφού πιστεύσωμεν ότι ο Χριστός είναι ο αρχηγός μας, ο άριστος οδηγός, ο οποίος με τον μίτον της πίστεως θα μας βγάλη από τον λαβύρινθον της σημερινής υλιστικής και αθέου ζωής, πρέπει να καταβάλωμεν καθημερινώς προσπάθειαν, δια της εφαρμογής των θείων εντολών, να γίνη ο καθένας μας ένας μικρός αλλά κρυστάλλινος καθρέπτης του Χριστού.
Και εάν πιστεύσωμεν και εκτελώμεν ό,τι διδάσκει ο Χριστός, τότε έχομεν ένα άλλο καθήκον, να ομολογήσωμεν την πίστιν μας, να κηρύξωμεν παντού όπου ευρεθώμεν (εις το σπίτι ο οικογενειάρχης, εις το σχολείον ο διδάσκαλος, εις το δικαστήριον ο δικαστής, εις την εκκλησίαν ο ιερεύς και του μικροτέρου χωριού, όλοι μας εις κάθε συναναστροφήν, να κηρύξωμεν με άγιον ενθουσιασμόν και θάρρος, ότι το μόνον φάρμακον που θα θεραπεύση την ανθρωπότητα είναι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού).

Ιδού ο προορισμός σου, Χριστιανέ αδελφέ μου! Όπως λέγει αρχαίος διδάσκαλος του ευαγγελίου, τρια πράγματα αναδεικνύουν τον Χριστόν. Η γνώσις του θελήματος του Χριστού, το ένα. Η εφαρμογή του το δεύτερον. Η διάδοσίς του τρίτον. Σύνθημά μας λοιπόν ας γίνη: ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΧΕΙΛΗ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΘΝΗ. Ας ακούσουν βουνά, λαγκάδια και νησιά. Ας αστράψη όλη η γη από το άγιον φως της πίστεως, ότι «εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός αμήν» (ύμνος θ. λειτουργίας πρβλ. Φιλιπ. 2, 11).
Χριστιανέ, μη κοιμάσαι! Από σε ο κόσμος ζητεί φως, το άγιον φως του Χριστού. Αυτό θα διαλύση τα πυκνά σκοτάδια της σημερινής ανθρωπότητος και θα σώση τον κόσμον.

(Ανεδημοσιεύθη εις «Σπίθα» φ. 575/Ιούνιος – Ιούλιος 2000, σελ. 1, 6)

################################################################

################################################################

Τα φύλλα της «Εστίας» που παραθέτω εδώ φωτογραφικώς τυπώνονταν και κυκλοφορούσαν στην Κοζάνη το 1945, ενώ ο π. Αυγουστίνος βρισκόταν στα Γρεβενά. Υπάρχουν πολλά. Παραθέτω μόνο μέχρι την μετονομασία του φυλλαδίου, σε «Χριστιανική Σπίθα».
Το γραπτό κήρυγμα αλλάζει όνομα. Από «Εστία», όπως κυκλοφορούσε τότε, γίνεται «Χριστιανική Σπίθα». Η αρίθμησι όμως των φύλλων της «Χριστιανικής Σπίθας» είνε συνέχεια της αριθμήσεως των φυλλαδίων της «Εστίας».
Με το ιστορικό αυτό χριστιανικό φυλλάδιο ο π. Αυγουστίνος, 60 τώρα χρόνια, πολεμεί εναντίον των σκοτεινών δυνάμεων, που πάνε να διαλύσουν ό,τι βρούν όρθιο στο πέρασμά τους, αλλά και παρηγορεί το λαό. Και σήμερα εκδίδεται από τον Γέροντα, βοηθούμενο από τα πνευματικά του τέκνα.

################################################################

################################################################

Το γραπτό κήρυγμα στίς 1 Νοεμβρίου 1945 αλλάζει όνομα. Από «Εστία», όπως κυκλοφορούσε μέχρι τότε, γίνεται «Χριστιανική Σπίθα» είναι συνέχεια της αριθμήσεως των φυλλαδίων της «Εστίας».

Με το ιστορικό αυτό χριστιανικό φυλλάδιο ο π. Αυγουστίνος, 60 τώρα χρόνια, πολεμεί εναντίον των σκοτεινών δυνάμεων, που πάνε να διαλύσουν ότι βρούν όρθιο στο πέρασμά τους, αλλά και παρηγγορεί το λαό.

Και σήμερα εκδίδεταιι από τον Γέροντα βοηθούμενο από τα πνευματικά του τέκνα.

################################################################

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 185-190, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΔΙΑΒΑΣ ΕΙΣ ΓΡΕΒΕΝΑ, ΒΟΗΘΗΣΟΝ ΗΜΙΝ

Με την συγκινητική αυτή αποχαιρετιστήριο επιστολή, ο π. Αυγουστίνος αναχωρεί για τα Γρεβενά.
Πάει σε ένα δύσκολο τόπο και σε μια δύσκολη εποχή. Το καζάνι του μίσους και των πολιτικών παθών βράζει. Αδελφός σκοτώνει αδελφό.
Ο αείμνηστος Αθανάσιος Μησιάκας, θεολόγος, έλεγε με ευγνωμοσύνη:
– Εγώ, αν δεν ερχόταν ο π. Αυγουστίνος στα Γρεβενά και δεν τον γνώριζα, θα ήμουνα όχι θεολόγος, αλλά φονιάς. Μικρό παιδί τότε, είχα ορκιστή να σκοτώσω τον φονιά του πατέρα μου. Ο Θεός, μέσω του π. Αυγουστίνου, με έσωσε. Μπήκα στο ναό, και είδα τον μικρόσωμο ιεροκήρυκα, που μιλούσε. Συγκλονίστηκα από τα λόγια του. Ζήτησα στο τέλος του κηρύγματος να τον δω. Του είπα τον πόνο μου και τους όρκους για εκδίκησι, που έδωσα. Και μετά την συνάντησι αυτή από φονιάς, που ετοιμαζόμουν να γίνω, έγινα θεολόγος. «Αυτή η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου!».
Ο αδελφός Αθανάσιος, που πολύ γρήγορα έφυγε από αυτόν τον μάταιον κόσμο, στο κάλεσμα του Γέροντος επισκόπου να επανδρώση με ευλαβείς καθηγητάς το Εκκλησιαστικό Γυμνάσιο και Λύκειο της Φλώρινας. Υπήκουσε. Εγκτέλειψε την Θεσσαλονίκη και την εργασία του και ήρθε στη Φλώρινα. Υπήρξε μέχρι τέλους πιστός συνεργάτης του π. Αυγουστίνου. Ήταν βαθύς και δυνατός επιστήμονας.
Τα έτη 1990 – 1998 ερχόταν από την Φλώρινα τις Κυριακές και μιλούσε στην αίθουσα του συλλόγου των «40 Μαρτύρων». Ο πιστός λαός της Κοζάνης θυμάται ακόμη τα κηρύγματά του, καθώς και τας κηρύγματα του δευτέρου ομιλητού, του Κυπρίου καθηγητή των φυσικών μαθημάτων Μιχάλη Χατζηγιάγκου, σήμερα αρχιμανδρίτου Επιφάνιου, προϊσταμένου του Αγίου Παντελήμονος Φλωρίνης. Αυτοί οι δυο ήταν η χαρά του Συλλόγου των «40 Μαρτύρων» και ήταν οι τελευταίοι ομιληταί της αίθουσας διαλέξεως των «40 Μαρτύρων» Κοζάνης, πριν από την καταστροφή.
Ο Θεός να αναπαύση τον αδελφό Αθανάσιο και να δώση την δύναμιν στον π. Επιφάνιο.

Ο π. Αυγουστίνος μετατίθεται στα Γρεβενά

Και μετά την αναχώρησι του π. Αυγουστίνου στα Γρεβενά, η πηγή του θείου λόγου δεν στέρεψε την Κοζάνη. Όπως φαίνεται από την αλληλογραφία που ακολουθεί, ο π. Αυγουστίνος όχι μόνο συνεχίζει να εκδίδη το γραπτό κήρυγμα, που άρχισε την Κατοχή στην Κοζάνη με την ονομασία «ΕΣΤΙΑ», αλλά και το κάνει συχνότερο.
Γράφει τα άρθρα των κηρυγμάτων του στα Γρεβενά και τα στέλνει να τυπωθούν στην Κοζάνη.
Το φύλ. 15 της «ΕΣΤΙΑΣ» που ακολουθεί εστάλει από τα Γρεβενά.

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 183-185, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

Το πίσω μέρος της πρόσκλησις, ήταν προειδοποιήση για την επιστράτευση του 1940

+EΣΤΙΑ+

ΜΙΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΥΣΕΒΗ ΛΑΟΝ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

Κατόπιν νεωτέρας εντολής της Ι. Συνόδου είμαι υποχρεωμένος να εγκαταλείψω πλέον οριστικώς την Κοζάνην και να μεταβώ εις Γρεβενά. Ούτω λήγει το στάδιον της εν Κοζάνη εργασίας μου. Πριν η αναχωρήσω από την προσφιλή πόλιν, εθεώρησα καθήκον δια την ιστορίαν του μαρτυρικού τούτου τόπου της Δ. Μακεδονίας να σας αποχαιρετήσω. Και απευθύνω προς όλους σας την παρούσαν επιστολήν, ως ένα είδος προχείρου και συντόμου απολογισμού της εργασίας μου ως ιεροκήρυκος.
Μετά την εκτέλεσιν υπό των βαρβάρων κατακτητών του εθνομάρτηρος ιεροκήρυκος αρχιμ. Ιωακείμ Λιούλια, κενωθείσης της θέσεως ετοποθετήθην υπό της Ι. Συνόδου ως ιεροκήρυξ Κοζάνης. Όταν εν καιρώ βαρυτάτου χειμώνος έφθασα εις την πόλιν σας, η δυστυχία του λαού μας κάτω από την μαύρην δουλείαν παρουσίαζε τραγικάς εικόνας. Την νύκτα εβλέπαμεν να καίωνται ως βεγγαλικά από τα θηρία – στρατιώτας του Χίτλερ – τα πέριξ χωριά της Κοζάνης, την δε ημέραν να συρρέουν ως ράκη ανθρώπινα εις την πόλιν εν ελεεινή καταστάσει τα θύματα της συμφοράς. Το Κράτος ευρίσκετο εν αποσυνθέσει. Το χρήμα είχεν εξευτελισθή, πλατανόφυλλα είχον καταντήσει τα χαρτονομίσματα, εργασία ουδαμού, λαϊκή περίθαλψις μηδέν. Εν μέσω της συμφοράς εκείνης ως ιεροκήρυξ εκλαύσαμεν, υψώσαμεν την φωνήν μας, εκαυτηριάσαμεν τους ενόχους, εμαστιγώσαμεν τους ασπλάχνους πλουσίους, και εζητήσαμεν την συνδρομήν του λαού δια την δημιουργίαν λαϊκού συσσιτίου. Την επομένην το γκαράζ είχε γίνει προσκύνημα. Ωρισμένοι πλούσιοι, οι οποίοι θα ηδύναντο να δημιουργήσουν μόνοι των συσσίτια και να τρέφουν λόχους πεινασμένων παιδιών της γειτονιάς των, έμειναν αδιάφοροι (Μόνον αδιάφοροι; Ήνοιγαν κατακόμβας, δια να κρύψουν…). Αλλά ο πτωχός λαός ηλεκτρίσθη από τα χριστιανικά συνθήματα του άμβωνος και κάτι τι το πρωτοφανές και αλησμόνητον συνέβη: ουρά λαού είχε σχηματισθή έξω από το γκαράζ και ο λαός έδιδε προθύμως εκ του υστερήματός του. Έτσι έγινεν η πρώτη αποθήκη τροφίμων. Το συσσλιτιον ήρχισε με 50 πιάτα, δια να προχωρή και να αυξάνη συνεχώς. Τα 50 έγιναν 100, 200, 500, 800, 1000, 1500, 2500, 3000, 3500, δια να φθάση το συσσίτιον με την βοήθειαν του ερυθρού σταυρού εις 8000 ημερισίας μερίδας.
Αλλά ποιος θα εφαντάζετο; Η εργασία αυτή, καρπός της ευσέβειας του τόπου τούτου, προκάλεσε λυσσαλέαν, σατανικήν την αντίδρασιν του κακού. Δεν ηρέμησε, ακόμη ο μαρτυρικός μας τόπος δια να δημοσιεύσω, την βοήθεια του φίλου δημοδιδασκάλου, κρατήσαντος σημειώσεις από την μαύρην εκείνην εποχήν, βιβλίον, εις το οποίον θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια και η κοινωνία θα μείνει κατάπληκτος, οπόση κακία εμφωλεύει εις τα στήθη ωρισμένων ανθρώπων. Τόσον μόνον εδώ γράφωμεν, ότι ο φθόνος συναδέλφων μου, η συκοφαντία, η φιλαργυρία ωρισμένων τινών πλουσίων της πόλεως, πραγματκών Σαϋλώκ, οι οποίοι εφοβήθησαν μήπως με το κήρυγμα ο λαός επαναστατήση και θραύση τας αποθήκας και λεηλατήση τας περιουσίας των…, όλα αυτά συνεμάχησαν κατά του ιεροκήρυκος και ήρχισεν ένας απηνής διωγμός, όστις ακόμη δεν τελείωσε. Κεντρικόν της αντιδράσεως, φοβερόν αλλά αληθές, ήτο η ι. Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης, συγκεκριμένως δε ο Σεβασμιώτατος Συνοδικός έξαρχος παρά τη Ι. Μητροπόλει ταύτη Μητροπολίτης Ξάνθης κ. Ιωακείμ, όστις εκαυχάτω ότι ειργάζετω εθνικώς(!), αλλ’ εις το παθητικόν της εργασίας του υπάρχει και το γεγονός: Κατήγγειλεν εις το Γερμανικόν Φρουραρχείον, ότι ο ιερικήρυξ Αυγουστίνος είναι… κόκκινος, κατακόκκινος! Το πώς εσώθημεν αποτελεί θαύμα, δια το οποίον ημείς και οι συνεργάται μου ευχαριστούμεν τον Θεόν. Αλλ’ αφού εζήσαμεν και αφού εδώσαμεν συγγνώμην εις τους εχθρούς μας, έχομεν τώρα το θάρρος του χριστιανού μαχητού να καταγγείλωμεν εις το πενελλήνιον ότι ιεράρχαι, που κατήγγειλαν και παρέδωκαν εις τας χείρας των εχθρών της πατρίδος εργάτας του ευαγγελίου, των οποίων δεν ηνείχοντο να ακούουν την γλώσσαν της αληθείας ιεράρχαι, οι οποίοι, καθ’ ήν στιγμήν το ποίμνιόν των εσφάζετο και εμαρτύρει ποικιλοτρόπως, αυτοί το εγκατέλειψαν και κατέφυγαν εις τας Αθήνας δια να κάμνουν τους περιπάτους των εις την πλατείαν Συντάγματος, ιεράρχαι και γενικότερον κληρικοί, οι οποίοι κατά τον χρόνον της σκλαβιάς ελησμόνησαν την αποστολήν του τιμημένου ράσου της Ορθοδόξου Εκκλησίας και δεν ετήρησαν την αξιοπρέπειάν των, τρέμοντες ως λαγωοί έναντι ενός τελευταίου καραμπινιέρου και γκεσταπίτου, ιεράρχαι και κληρικοί τοιούτοι δεν έχουν καμίαν θέσιν εις τας τάξεις του κλήρου. Αλοίμονον δε εάν η εκκλησία δεν έχη την δύναμιν να εκκαθαρίση εαυτήν, και τρεις αλοίμονον εάν τοιούτοι κληρικοί γίνωνται δικασταί και τιμηταί των άλλων. Αλλ’ ας επανέλθωμεν. Ο Σεβ. Έξαρχος, ρίπτων την συκοφαντίαν ότι είμαι κόκκινος, επέτυχε δις να αφαιρέση το κήρυγμα, αλλά και δυο φοράς ηναγκάσθη να υποκύψη προ του κύμματος της αγανακτήσεως του λαού της Κοζάνης και επιτρέψη εκ νέου το κήρυγμα. Αίτησις δε του λαού, προς την Ι. Σύνοδον, η οποία εκαλύφθη αυθορμήτως υπό 2200 υπογραφών κατοίκων της Κοζάνης, εζήτει επιμόνως την συνέχειαν του κηρύγματος. Αλλ’ ης μάτην αι διαμαρτυρίαι του λαού, εις μάτην τα ψηφίσματα των εκκλησιαστικών συμβουλίων Αγ. Κωνσταντίνου και Αγ. Δημητρίου, ως να ήμεθα αιρετικοί, εξεδιώχθημεν τελείως εκ των Ι. Ναών. Και τότε η ευσέβεια του λαού της Κοζάνης πάλιν εθαυματούργησε. Μετέβαλεν με αθρώα συρροήν του το γκαράζ όχι μόνον εις φιλανθρωπικόν κατάστημα, αλλά και εις Μητροπολιτικόν Ναόν, όπου χιλιάδες ακροαταί ήκουον από του προχείρου βήματος λόγους παρηγοριάς εν καιρώ δουλείας…
Αλλ’ αφού επιμένουν, ότι είμαι κόκκινος, απαντώ και γραπτώς, ότι δεν ανοίκω εις κανένα κόμμα. Ήμουν, είμαι και θα είμαι μέχρι θανάτου Ορθόδοξος Χριστιανός. Κτυπώ το έγκλημα οποθενδήποτε και εάν εμφανίζεται και ζητώ από 10ετίας και πλέον μεταρρύθμισιν της κοινωνίας αλλά με βάσιν το Ευαγγέλιον του Χριστού. Τούτο ήρχισα το πρώτον εκ της ιεράς πόλεως του Μεσολογγίου. Διότι και εγώ πιστεύω μαζί με τον υπέροχον ιεράρχην του Πόντου, τον τέως Μακ. Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χρύσανθον, ότι μόνον το Ευαγγέλιον, «μόνον η χριστανική ηθική μετά της προς πάντας και πάντα στρεφομένης και πάντας εν εαυτή ενούσης θείας αγάπης θα ηδύνατο να συμπτήξη μιαν σταθεράν και αδιάσειστον σοσιαλιστικήν πολιτείαν» (περοδικόν «ορθοδοξία» Πατριαρχείου Κων/πόλεως, έτος 1932-29-37 άρθρον «Η Κοινωνική Κρίσις και η Εκκλησία»).
Αλλ’ ας αφήσωμεν τους επισήμους να λέγουν και να γράφουν και αποφασίζουν κατά του ιεροκήρυκος ότι θέλουν, και ας στραφώμεν προς τον λαόν της Κοζάνης, με τον οποίον συνεπίομεν τα πικρά της δουλείας ποτήρια και συνεδέθημεν με τα άρρηκτα δεσμά της αγάπης του Χριστού.
Χαίρετε λοιπόν, προσφιλείς μου ακροαταί, οι οποίοι κατά χιλιάδας ως εις άνθρωπος μέχρι ασφυξίας συνεκεντρωνεσθε εις τους απόκεντρους Ι. Ναούς της πόλεως, δια να ακούσετε το απλούν του Ευαγγελίου κήρυγμα. Χαίρετε, νέοι και νέαι, οι οποίοι γύρω από τον ιεροκήρυκα αποτελέσατε το μικρόν επιτελείον της αγάπης του Χριστού και υπηρετήσατε ως εθελονταί την κοινωνίαν. Χαίρετε, ευλαβείς γυναίκες της πόλεως, αι οποίαι ως άλλαι μυροφόροι, όρθου βαθέος, πριν να ανατείλη ο ήλιος, εσπεύδατε εις την Εστίαν δια να προσφέρετε δωρεάν τας υπηρεσίας σας με την χαράν εις το πρόσωπον ότι υπηρετείτε τον πτωχόν Ναζωραίον. Χαίρετε, πρόσφυγες πυροπαθείς, δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης και αληθείας, φυλακισμένοι, όσοι εις την Εστίαν ευρίκατε το άσυλόν σας. Χαίρετε ορφανά θύματα της Εθνικής μας Καταιγίδος. Χαίρετε γέροντες και ασθενείς και ναυαγοί της ζωής. Χαίρετε υποστηρικταί του έργου, δωρηταί, γνωστοί, ανώνυμοι, των οποίων τα ονόματα μνησθήτω Κύριος ο Θεός εν τη Βασιλεία Αυτού. Χαίρετε, τέλος, εκλεκτοί μου νέοι, χαίρετε στενοί μου συνεργάται, όσοι εμείνατε γύρω από το λάβαρον του Χριστού και δεν εγκαταλείψατε και όταν ακόμη κληρικοί σας προέτρεπον να μας εγκαταλείψητε δια να μη πέση φωτιά εις τα σπίτια σας. Ω πισταί και ευλαβείς ψυχαί! Επί 15 μήνας χωρίς μισθόν, χωρίς άλλην τινά αποζημίωσιν, προσεφέρατε την υπηρεσίαν εις τον λαόν. Ποίος θα αμείψη τους κόπους σας; Μόνον ο Εσταυρωμένος. Χαίρετε, φίλοι και εχθροί! Ο ιεροκήρυξ Αυγουστίνος αναχωρεί. Είμαι ευτυχή, διότι υπηρέτησα την πόλιν της Κοζάνης με κίνδυνον της ζωής μας. Λησμονώ του κόπους και ενθυμούμε την αγάπην σας. Εγκόλπιον και μίτρα σπινθηροβολούσα θα είναι δι’ εμέ η ανάμνησις των κόπων και των κινδύνων, των φρικτών ημερών που επεράσαμεν μαζί. Πιστεύω, ότι εις το νέον μου δρομολόγιον με συνοδεύουν αι ευχαί όλων σας.
Έτσι είπα να περάσω την ζωήν μου. Θα πετώ από βράχον εις βράχον και από θάμνον εις θάμνον και από κλάδον εις κλάδον, δια να ψάλλω το γλυκύ μου άσμα «ΧΡΙΣΤΟΣ – ΕΛΛΑΣ».
Αδελφοί μου, χαίρετε! Ο Κύριος ας είναι πάντα μαζί σας.

Με άπειρον αγάπην
Αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης, Ιεροκήρυξ
Εν Κοζάνη τη 18η Απριλίου 1945

«ΕΣΤΙΑ», ΑΡ. ΦΥΛ. 14

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 178-182, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

«ΒΙΟΣ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΣ, ΒΙΟΣ ΑΒΙΩΤΟΣ» (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)

Εξετάσατε όχι τι κάμνουν αλλά τι κάμνουν όλοι. Μόλις εις το σπίτι, το καφενείον, την πλατείαν συναντηθούμε δυο–τρεις, συγκροτούμεν αμέσως δικαστήριον. Κατηγορούμενοι: ο γείτονας, ο συνάδελφός μας, ο συμπολίτης μας, ο κόσμος όλος. Αλλ’ είναι απών ο κατηγορούμενος. Δεν πειράζει. Ημείς θα συνεδριάσωμεν, θα τον δικάσωμεν ερήμην. Το κατηγορητήριον αρχίζει, αι γλώσαι κόβουν σαν σπαθιά τροχισμένα επάνω εις το ακόνι του αγριοτέρου μίσους. «Αυτός έκανε το και το». Τα είδαμεν; Όχι τα ηκούσαμεν από αλλού. Αλλά χωρίς να εξετάσωμεν, χωρίς να εξακριβώσωμεν εάν και κατά πόσον είνε αληθιναί αι κατηγορίαι, ημείς τα παραδεχόμεθα ως αληθινά, τα παρουσιάζομεν ως γεγονότα, ως αδιάψευστα τεκμήρια της ενοχής του άλλου. Αλλά και εάν δεν υπάρχουν τοιαύτα γεγονότα, ημείς δεν δυσκολευόμεθα να τα δημιουργήσωμεν. Αρκεί το ότι μισούμεν θανασίμως και αφού δεν ημπορούμεν να τον δολοφονήσωμεν με τα όπλα, θα τον δολοφονήσωμεν κατ’ άλλον βδεληρότερον τρόπον. Θα χρησιμοποιήσωμεν εναντίον του το όπλον της συκοφαντίας. Ο σκοπός άλλοστε αγιάζει τα μέσα. Θα πλαστογραφήσωμεν την αλήθειαν. Θα διαστρεβλώσωμεν τα πράγματα, θα είπωμεν το σκότος φως και το φως σκότος, θα οργιάσει η φαντασία μας, και ο άλλος, που τον μισούμεν και τον μισούμεν δια χίλιες δυο αφορμές, θα παρουσιασθεί ως τέρας που τον εγέννησε ο άδης, και το δικαστήριόν μας θα εκδώσει τας αποφάσεις του. Ευτυχώς που δεν έχομεν την δύναμιν να εκτελούμεν ό,τι αποφασίζωμεν μέσα εις τα βάθη ης ψυχής μας εναντίον των άλλων, άλλως, δεν θα έζων άνθρωποι, διότι όλοι, κατά την κρίσιν μας, είναι εγκληματικά όντα που πρέπει να εκλείψουν από το πρόσωπον της γης, δια να ζήσωμεν ευτυχείς ημείς οι αθώοι…
Ημείς οι αθώοι! Αθώοι! Λευκαί περιστεραί! Αλλά ποίος εξέδωσεν ταύτην την αθωωτικήν απόφασιν δι’ ημάς; Ημείς οι ίδιοι, που ρίπτομεν καθημερινώς τους κεραυνούς της οργής μας εναντίον των άλλων, ημείς, που είμεθα οι αυστηροί κριταί και των πλέον αθώων κινήσεων των άλλων, ημείς, που ζητούμεν την κεφαλήν του άλλου επί πίνακι. Ημείς αίφνης μεταβαλλόμεθα, γινόμεθα οι επιεικείς κριταί. Τι λέγω; Οι θερμότεροι συνήγοροι του εαυτού μας. Υπερασπίζομεν τα έργα μας, και τα πλέον εγκληματικά. Ζητούμεν να αναγνωρίσουν τους κόπους μας, τας θυσίας μας, να μας παρασημοφορήσουν, να στήσουν τον ανδριάντα μας… Διότι ημείς μόνον είμεθα οι καλοί, και οι άλλοι είναι οι κακοί. Αυτάς τας αποφάσεις εξέδωκε το μεροληπτικόν μας Δικαστήριον. Κατεδικάσαμεν όλους, και αθωώσαμεν τους εαυτούς μας.
Αλλ’ είναι ο εαυτός μας τόσον αθώος, όπως φανταζόμεθα; Αλλοίμονον! Εάν μας εφώτιζεν ο Θεός, εάν ανοίγαμεν τα μάτια μας, εάν ηκούαμε τας κατηγορίας των εχθρών μας, εάν απεφασίζαμεν, εις το εδώλιον του κατηγορουμένου, που εσύραμεν όλον τον κόσμον, να καθίσωμεν επιτέλους, ως κατηγορούμενον τον εαυτόν μας, εάν εθέταμε υπο τον έλεγχο του Ευαγγελίου την ζωήν μας μιας και μόνον ημέρας, ω τότε πόσον διαφορετικοί θα ήμεθα! Πόσον θα ευρύναμεν το οπτικόν πεδίον της κρίσεώς μας! Μαζί με τον Ρώσσον φιλόσοφον Ντοστογιέφσκυ θ’ αναγκαζόμεθα να αναφωνήσωμεν ΕΙΜΕΘΑ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΛΩΝ ΚΑΙ ΔΙ’ ΟΛΑ.
Τι και εάν δεν επράξαμεν εγκλήματα μεγάλα; Δια κάθε αδικίαν που γίνεται εις την γην, δια κάθε σταλαγματιά αίμα που χύνεται, δια κάθε αμάρτημα, έχομεν και ημείς το μερίδιον της ενοχής μας. Είμεθα και ημείς συνυπεύθυνοι. Διότι ζώμεν εις την κοινωνίαν, και ηδυνάμεθα με την συμβολήν μας να μειώσωμεν το κακόν, να αυξήσωμεν το καλόν, να επεκτείνομεν έστω και κατά ένα βήμα την βασιλείαν του Χριστού επι της γης. Ας εξετάσωμεν τον εαυτόν μας, ας τον ελέγξωμεν με όσην αυστηρότητα ελέγχομεν τους άλλους, και τότε θα ίδωμεν την πραγματικότητα. Εάν δεν εβλασφημήσαμεν τον Θεόν, δεν διεμαρτυρήθημεν όμως ποτέ όταν ηκούσαμεν τον άλλον να βλασφημεί χυδαιότατα τα ιερά και τα όσια της θρησκείας μας. Εάν δεν εφονεύσαμεν, εμείναμεν όμως εγγληματικώς αδιάφοροι εμπρός εις την απερίγραπτον δυστυχίαν του πλησίον μας, ο οποίος απέθνησκε καθημερινώς με τον λευκόν θάνατον. Εάν δεν εμοιχεύσαμεν, επετρέψαμεν όμως εις τον εαυτόν μας να βυθίζεται μέχρις αηδίας μέσα εις τον βούρκον των αισχρών λογισμών, των ανήθικων βλεμμάτων, εκφύλων μυθιστορημάτων. Εάν δεν ερρίψαμεν ανθρώπους εις την φυλακήν, δεν ορθώσαμεν όμως και το ανάστημά μας να είπωμεν δι’ όσους ήσαν αθώοι. Αυτοί είναι αθώοι και πρέπει να αποφυλακησθούν…
Άνθρωπε! Φωνάζει ο σοφός πρόγονός μας ο Σωκράτης «άρχισε να εξετάζεις, να ελέγχεις, να τιμωρείς τον εαυτόν σου. Απ’ εκεί πρέπει να αρχίσεις, εάν θέλεις να γίνεις ένας αληθινά άνθρωπος, στοιχείον προόδου και ωφελείας». Μόνον εάν διορθώσεις τον εαυτό σου, εάν απαλλαγείς από τα πάθη σου, εάν αποκτήσεις το περίφημο εκείνο «γνώθι σαυτόν», εάν προ πάσης πράξεώς σου ερωτάς τον εαυτόν σου «Αυτό που θα κάμω, θέλω να μου το κάμουν οι άλλοι; Είνε σύμφωνον με ό,τι εδίδαξε ο Χριστός», τότε διαφορετικά θα ιδείς τον κόσμον. Θα εξορήσεις από τα στήθη σου το μίσος, θα πλημμυρίσει η καρδιά σου από αγάπην προς όλα τα τέκνα της γης.
Χριστιανέ ! Από αύριον εισερχόμεθα εις την Μ. Τεσαρακοστήν. Ας στρέψομεν την προσοχήν μας μέσα εις τα βάθη της ψυχής μας. Ό,τι υπάρχει μέσα σαπρόν, ακάθαρτον, εκδικητικόν, σατανικόν, ας αποθάνει. Ας εξετάσομεν κάθε βράδυ προτόυ να κοιμηθώμεν τον εαυτόν μας, τι εκάναμεν, τι καλόν έπρεπε να πράξωμεν και δεν το επράξαμεν. Ας ελέγχωμεν, ας αυτοελεγχώμεθα καθημερινώς. Έτσι θα κτυπήσωμεν κατακέφαλα τον φαρισαϊσμόν, που είνε το μεγαλύτερον αμάρτημα, η ρίζα των κακών. Έτσι θα εξωραΐσωμεν την ζωήν μας. Διότι είνε ανάξιον να ζώμεν μιαν ζωήν κτηνώδη, σύμφωνα με τα χυδαίας ορμάς, χωρίς να την θέτωμεν υπο τον τον καθημερινόν έλεγχον της συνειδήσεώς μας, του Ευαγγελίου μας, του Θεού μας.
Αδελφοί! Βελτιώσωμεν ηθικώς τον εαυτόν μας, εάν θέλωμεν να βελτιώσωμεν την κοινωνία μας, να εξυψώσωμεν την πατρίδα μας, να λάμψωμεν και πάλιν εις την ανθρωπότητα ως φώτα ψυχικού πολιτισμού. «Βίος ανεξέλεγκτος είνε βίος αβίωτος», είπεν ο Σωκράτης και το λόγιόν του, επικυρωθέν από τον Χριστόν μας, ισχύει μέχρι σήμερον και θα ισχύει πάντοτε.

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Αύριον Κυριακήν (18 Μαρτίου) κατά την Θείαν Λειτουργίαν (ώραν 9π.μ.) εις τον Ι. Ναόν του ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ θα ομιλήσει ο ιεροκήρυξ αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης.

«ΕΣΤΙΑ», ΚΟΖΑΝΗ 17 Μαρτίου 1945, αρ. φυλ. 11

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 170-172, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΕΧΕΙΣ ΜΕΤΡΟΝ;

Υποθέσατε ότι έχομεν μιαν ποσότητα υφάσματος. Θέλομεν να μετρηθεί. Και ιδού παρουσιάζονται οι μετρηταί. Αλλά περίεργον! Ο καθένας κρατεί ιδικόν του μέτρο και με αυτό ζητεί να μετρήσει. Έτσι πολλοί μετρηταί, αλλά και πολλά διάφορα μέτρα. Μετρούν, αλλά δε συμφωνούν, δεν καταλήγουν εις το ίδιο αποτέλεσμα μετρήσεως. Τέλος, δια να εξέλθουν από το αδιέξοδον των διαφόρων μετρήσεων, οι μετρηταί αναγκάζονται να καθιερώσουν υποχρεωτικήν δι’ όλους μιαν μονάδα μετρήσεως, τον πύχην π.χ., και με το κοινόν αυτό μέτρον, το οποίον παραδέχονται όλοι, αγορασταί και πωληταί, γίνονται μετρήσεις, παύουν αι διαφωνίαι και κινείται το εμπόριον.
Δια τα υλικά αγαθά, δια το ζύγισμα και το μέτρημά των υπάρχουν μονάδες μετρήσεως, περί των οποίων ασχολείται η Μαθηματική Επιστήμη. Με αυτάς ζυγίζουν, μετρούν όχι μόνον τα μικρά αλλά και τα ελάχιστα, αλλά και τα μέγιστα. Μετρούν την περιφέρειαν, την έκτασην της γης, ζυγίζουν τον όγκο της, υπολογίζουν με ακρίβεια τας αποστάσεις των άστρων. Και οι άνθρωποι συμφωνούν.
Συμφωνούν γύρω από την μέτρησιν των υλικών αγαθών, διότι έχουν παραδεχθεί ένα κοινόν μέτρον αλλά δε συμφωνούν γύρω από τις ιδέες. Εδώ πλέον δημιουργείται σύγχισις, Βαβέλ, Λαβύρινθος. Οι άνθρωποι αιωνίως διαφωνούν ή συμφωνούν σήμερον, δια να διαφωνήσουν αύριον επάνω εις φλέγοντα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά ζητήματα. Και δεν πρόκειται περί δυο μόνον γνωμών, αλλά περί αναριθμήτων γνωμών και αντιλήψεων. Όποιος αμφιβάλλει, ας ηπάγει εις την Βιβλιοθήκην του Δήμου, ας ανοίξει έναν πρόχειρον οδηγόν, ένα εγχειρίδιον Κοινωνιολογίας, Φιλοσοφίας, Ιστορίας των οικονομικών θεωριών, δια να τον καταλάβει ίλιγγος εμπρός εις την ατελεύτητον σορείαν των ποικίλων αντιλήψεων. Καθένας από εκείνους που φιλοδοξούν να δημιουργήσουν νέαν κατεύθυνσιν εις τον κόσμον, περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα το παρόν, περιφρονεί το παρελθόν, υποτιμά τους άλλους, εξυψώνει το σύστημά του, και προς αυτό το ιδικόν του σύστημα ζητεί να ριμουλκήση τους πάντες και τα πάντα. Μέτρον, με το οποίον θέλει να μετρήσει τον κόσμον όλων, είναι η θεωρία του. Αυτό κάμνουν όλοι από της αρχαιοτάτης εποχής. Αλλ’ ο χρόνος, που είνε διϋλιστήριον των ιδεών, έρχεται να αποδείξει, ότι καμία θεωρία δεν παρουσιάζει το τέλειον. Όλαι αι θεωρίαι έχουν τας σκοτεινάς τους όψεις, αλλά και τα τρωτά των σημεία, περί των οποίων διεξοδικώς ομιλεί η επιστήμη της Πολιτικής Οικονομίας.
Άνθρωπε! Είσαι ελεύθερος να αποσπασθείς όποιαν θέλεις από τας θεωρίας, αλλά γνωρίζωμεν ότι δεν κατέχεις τι το τέλειον, μη προσκολλάσαι με φανατισμόν εις την ιδεολογίαν σου, μη περιφρονείς τας γνώμας των άλλων. Μελέτα, άκουγε όλα τα τέκνα της γης, και κατόπιν μέτρα και ζύγιζε. Με τι; Με το μυαλό σου; Με το μυαλό των άλλων; Με την θεωρίαν τη ιδικήν σου; Ή με τας θεωρίας των άλλων; Όχι! Ούτε ο δικός σου νους, ούτε ο νους των άλλων δύναται να γίνει το ύψιστον κριτήριον της αληθείας. Διότι και ο δικός σου νους σφάλλεται, έστω και εάν είνε νους Σωκράτους και Αϊνστάιν, και οι άλλοι σφάλλονται, και όλα είνε ασταθή και αβέβαια.
Όλα είνε ασταθή και αβέβαια. Και όμως ο άνθρωπος ζητεί μιαν σταθερότητα, μιαν μονιμότητα. Ζητεί ένα μέτρον, με το οποίο να δύναται να μετρά όλα τα εγκόσμια. Και ως τοιούτον μέτρον ημείς οι Χριστιανοί υποδεικνύομεν εις τον Κόσμον το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Είνε όλα αι δικαιολογίαι από της άκρας δεξιάς μέχρι της άκρας αριστεράς συνεφώνουν και έλεγον: «Θα κρίνομεν όλοι τα συστήματά μας, χρησιμοποιούντες όλοι ανεξαιρέτως ως κοινόν μέτρον το Ευαγγέλιον. Όσα συμφωνούν με το πνεύμα του Ευαγγελίου θα τα κρατήσωμεν, όσα δεν συμφωνούν θα τα απορρίψωμεν, θα θέσομεν δε ως βάσιν των μελλοντικών σχέσεών μας προς αλλήλους το Ευαγγέλιον» εάν υπογράφετο υφ’ όλων ένα τοιούτον συμβόλαιον, τότε η δυσπιστία θα εξαλείφετο, η όξυνσις των παθών θα αμβλύνετο και θα επήρχετο βαθμιαίως η αμοιβαία κατανόησις και η σχετική γαλήνη.
Δεν είνε ουτοπία αυτό που γράφομεν. Ο Γκάντι, ο αρχηγός του Ινδικού λαού, μέσα από την φυλακήν, προ ετών εφώναζε εις όλον τον Κόσμον: «Εάν όλοι οι πολιτικοί θέσουν το Ευαγγέλιον ως βάσιν πάσης συζητήσεώς των, τότε τα έθνη θα ειρηνεύσουν και θα ευτυχίσουν».
Διότι το Ευαγγέλιον, χωρίς να υποδεικνύει ορισμένον πολιτικο-οικονομικό σύστημα αφήνει ελευθέραν την πολιτικήν επιστήμην να ανακαλύψει το τελειότερον σύστημα, δίδει όμως τας γενικάς κατευθύνσεις της ζωής, από τας οποίας δεν δύναται να απομακρυνθεί ατιμωρητί ο άνθρωπος. «ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΟΥ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ». Να μια θεμελειώδης ευαγγελική αρχή, ένα γενικόν μέτρον, που πρέπει να το παραδεχθώμεν όλοι. Τοιαύτας γενικάς αρχάς έχει το Ευαγγέλιον, και δι’ αυτό αξίζει να γίνει το κριτήριον όλων.
Και εάν άλλοι δεν θέλουν, δικαίωμά των. Άτομα, οικογένειαι, κοινωνίαι και έθνη, που δεν θέλουν να υποταχθούν εις το Ευαγγέλιον, θα γίνουν θύματα της πλέον φρικτής δυστυχίας και θα μέθουν από τα παθήματά των ότι «σκληρόν προς κέντρα (οξέα) λακτίζειν». Αλλά συ, Χριστιανέ, που ζεις μέσα εις την καθημερινήν αβεβαιότητα και αστάθειαν, κράτει καλώς το Ευαγγέλιον. Αυτό είνε ο χρυσούς κανών της ζωής. Με αυτό να ζεις. Με αυτό να κρίνεις ό,τι λέγεται και γίνεται γύρω σου. Με αυτό να αποθάνεις. Διότι, ως λέγει ο Νεύτων, ένας εκ των κορυφαίων αστρονόμων του κόσμου, το ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ είνε η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, το Α και το Ω. Μακάριος όποιος το εννοήσει και το ζήσει. Δεν θα χάσει τον σκοπόν της ζωής.

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Αύριον Κυρικήν (11 Μαρτίου 1945) κατά την θείαν Λειτουργίαν (ώραν 9π.μ.) εις τον Ι. Ναόν του ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ θα ομιλήσει ο ιεροκήρυξ αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης.

«ΕΣΤΙΑ» ΚΟΖΑΝΗ 10/3/1945, αρ. φυλ. 10

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 147-148, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΔΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΣ;

Καθυστερημένος! Ποιος; Όχι ο άνθρωπος του λαού που πιστεύει βαθειά εις τον Θεόν, αλλά συ, που έμαθες μερικά γράμματα και διάβασες μερικές φυλλάδες και ενόμισες ότι έλυσες όλα τα μυστήρια και δεν εβρίκες πουθενά την λέξιν Θεός· συ, που νρέπεσαι να κάμεις το σημείον του Τιμίου Σταυρού· συ, που δεν άνοιξες ούτε το Ευαγγέλιον, γιατί το θεωρείς ένα ασυγχρόνιστον και απηρχαιωμένον βιβλίον· συ, που χρησιμοποιείς τα πιο φαρμακερά βέλη δια να δηλητηριάσεις το θρησκευτικόν συναίσθημα του λαού μας· συ όποιος και εάν είσαι, συ μάθε ότι είσαι καθυστερημένος.
Βαρύς σου φαίνεται ο χαρακτηρισμός; Απορείς; Εξανίστασαι; Αγανακτείς; Αλλά μάθε λοιπόν, ότι συ, που επί τόσα χρόνια κολλούσες την ταμπέλλα του καθυστερημένου εις εκείνον που πίστευε εις τον Θεόν και εθεωρούσες τον εαυτόν σου προοδευτικό πνεύμα γιατί επέταξες, καθώς εκαυχάσο, από το κεφάλι σου τις θρησκευτικές προλήψεις, τώρα ήλθε η σειρά να σε ονομάσουν τρομερά καθυστερημένον οι άλλοι!
Οι άλλοι; Ποιοί; Δεν το έμαθες; Κρίμα που παρακολουθείς όλα τα νέα και είσαι παρών εις όλας τα ραδιοφωνικάς εκπομπάς! Λοιπόν. Άπιστοι! Ενικηθήκατε!! Από όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του κόσμου ακούεται ένας πανανθρώπινος ύμνος προς τον Αιώνιον Ιησούν. Φιλόσοφοι, Δημοσιογράφοι, Κοινωνιολόγοι, Κυβερνήται λαών διακηρύσσουν την πίστιν των αυτήν. Κάτι περισσότερον. Θέλουν η πίστις αυτή να γίνει ο ρυθμιστής της ανθρωπίνης ζωής. Ο εθνικός ήρωας της Γαλλίας, ο αρχηγός του Γαλλικού Κράτους, ο Ντεγκώλ, δηλοί ότι θα αγωνισθώμεν δια να δημιουργηθεί μια Χριστιανική Γαλλία. Ο δε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ο Μέγας Ρούσβελτ, κατ’ επανάληψιν ετόνισε ότι η ειρήνη του κόσμου, δια να είναι μόνιμος, πρέπει να θεμελιωθεί επάνω εις το Ευαγγέλιον. Αλλά και αυτή η μεγάλη δύναμις του βορρά, η ομόδοξος Ρωσσία, εκλέγει εις την Μόσχαν με πάσαν επισημότητα τον Πατριάρχην της, αι δε λαμπραί νίκαι των τέκνων της είνε θαύμα της πίστεως, απορρέουν από το νέον κύμα της θρησκευτικότητος που ηλεκτρίζει την ανέκαθεν μυστικοπαθή ταύτην Χώραν. Τι δε να είπωμεν πλέον περί της θρησκευτικότητας των Άγγλων, οι οποίοι δια του στόματος επισήμων ανδρών τους ομολογούν ότι μέσα εις τας φλόγας του πολέμου η πίστις του Αγγλικού Έθνους εις τον Χριστόν εγιγαντώθη;
Ναι, προς το Φως, προς την Αλήθειαν, προς την Ζωήν βαδίζουν με γοργά βήματα οι λαοί! Το δε Φως, η Αλήθεια και η Ζωή του κόσμου είναι ο Χριστός. Προς αυτόν γίνεται παγκοσμίως η στροφή.
Όλοι οι λαοί, ο ένας κατόπιν του άλλου, επιστρέφουν εις τον Χριστόν, και ημείς οι Έλληνες τι θα κάμωμεν; Θα μείνωμεν τελευταίοι; Θα αδιαφορήσωμεν προς τα σωτήρια μηνύματα των καιρών; Θα εξακολουθήσωμεν να μένωμεν προσκεκολλημένοι ως όστρακα επάνω εις τους αγόνους βράχους μιας υλιστικής, ρηχής, ειδωλολατρικής, αθέου ζωής; Όχι, μυριάκις όχι, φωνάζει η γνήσια ψυχή της Ελλάδος. Προς τον Χριστόν στρέφει πάλιν το αιματωμένον της πρόσωπον η Ελλάς. Πρέπει να επανακτήσωμεν την πίστιν μας, την ορθόδοξόν μας πίστιν, η οποία είνε το γνησιώτερον εκτύπωμα του Χριστιανισμού. Πρέπει να γίνωμεν λαός θρησκευτικός, λαός ορθόδοξος Χριστιανικός, όχι τύποις μόνον, αλλά και ουσία. Πρέπει η αγία μας Θρησκία να χρωματίζει πάσαν πράξιν και εκδήλωσιν του ατομικού, του οικογενειακού και εθνικου βίου. Διότι χωρίς Χριστόν είνε αδύνατος η αναγέννησις, η αναδημιουργία της Πατρίδος μας. Η Ελλάς και ο Χριστός έχουν συνάψει συμμαχίαν αιώνιον και δεν πρέπει να διακοπεί. Όχι οπισθοφυλακή, αλλά εμπροσθοφυλακή του Χριστιανικού πνεύματος ήτο και πρέπει να γίνη η Ελλάς. Αυτή είναι η μεγάλη αποστολή της. Ας μελετήσωμεν την Ιστορίαν της, δια να πεισθώμεν. Ο εθνικός μας ιστορικός Παπαρρηγόπουλος, εξετάζων ποία ήτο η δύναμις εκείνη, η οποία δεν αφήκε την Ελλάδα ν’ αποθάνει μέσα εις τον θανάσιμον εναγκαλισμόν της Τουρκικής δουλείας τεσσάρων και πλέον αιώνων, αποφαίνεται, ότι ήτο ο Χριστιανισμός: «Άνευ του Χριστιανισμού» -γράφει η ιστορική αυτή αυθεντία- «το Ελληνικόν Έθνος δεν ήθελεν επιπλεύσει εν τω κατακλυσμώ, εν ώ κατεποντήθει άπας ο λοιπός της αρχαιότητος Κόσμος».
Έλληνες αδελφοί! Όσοι μένετε διστακτικοί, όσοι αμφιβάλλετε, κάμετε την απόφασιν. Πλησιάσατε τον Χριστόν, γνωρίσατέ Τον, αγαπήσατέ Τον, λατρεύσατέ Τον, και τότε εντός σας θα αλλάξει ο ρυθμός του Κόσμου. Δεν θα είσθε πλέον οι καθυστερημένοι, αλλά οι πρωτοπόροι νέας ζωής, Χριστιανικής ζωής, της οποίας έχομεν ανάγκην όλοι δια να ανορθώσωμεν την Πατρίδα μας και βαδίσωμεν ηνωμένοι εις την λεωφόρον της προόδου.

(Ανεδημοσιεύθη εις «Σπίθα» φ.572/Μάρτ. 2000, σελ. 1)

ΔΩΡΕΑΙ

Προσέφερον: Α) Υπερ των φυλακισμένων. 1) Ανώνυμος κυρία ένα χρυσούν δακτυλίδιον, 2) Ανώνυμοι δραχ. 1300.
Β) Υπερ του παιδικού Συσσιτίου: Ο κ. Χ. Βαλταδώρος 200 οκάδες πατάτες εις μνύμην της αποθανούσης συζύγου του.
Η Εστία ευχαριστεί θερμώς τους ανωτέρω.

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Αύριον Κυριακήν (4 Μαρτίου) κατά την θείαν Λειτουργίαν (ώρα 9 π.μ.) εις τον Ι. Ναόν του Αγίου Δημητρίου θα ομιλήση ο ιεροκήρυξ αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης.

«ΕΣΤΙΑ», ΚΟΖΑΝΗ 3 Μαρτίου 1945, φυλ. 9

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 164-166, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

(«ΕΣΤΙΑ» Γραπτό κήρυγμα του ιεροκήρυκα της Κατοχῆς π. Αυγουστίνου Καντιώτου,
Μητροπολίτου Φλωρίνης στην Κοζάνη, τον Φεβρουάριο του 1945, αριθμ. φυλ. 8)

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ

ΧΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

«Ω Χριστέ μας ω γλυκύτατε Σωτήρ, Συ είσαι ο μόνος οδηγός μας εις τον σάλον της ζωής»

Χριστοκρατία! Εις το άκουσμα του συνθήματος αυτού μερικοί ανησυχούν, ταράσσονται, αγανακτούν, αφρίζουν από το άγριον μίσος, συκοφαντούν, διαστρεβλώνουν την αλήθειαν, απειλούν. Διότι παρεξήγησαν τας προθέσεις μας. Δεν ανεβάθυναν εις το πνεύμα του συνθήματος, δεν ηθέλησαν να ερωτήσουν και να μάθουν τι εστί Χριστοκρατία, και δι’ αυτό εφοβήθησαν ότι η Εκκλησία δια των ιεροκηρύκων της ετοιμάζεται να ιδρύσει νέο κόμμα και να κατέλθει εις τον στίβον των πολιτικών αγώνων.
Είναι αληθές, ότι εις άλλα έθνη, όπως εις την Ιταλίαν, Γαλλίαν, Βέλγιον, Σουηδίαν, Φιλανδίαν, η εις τα έθνη αυτά δρώσα «εκκλησία» εδημιούργησεν αξιοθαύμαστον κοινωνικήν δράσιν. Συνεκέντρωσε γύρω της πλήθος ιδεολόγων χριστιανών μαχητών, που θέλουν να μεταρρυθμίσουν την κοινωνίαν με βάσιν το Ευαγγέλιον, από δε την κοινωνικήν αυτήν κίνησιν εξεπήδησαν κόμματα, όπως οι χριστιανοί σοσιαλισταί, οι χριστιανοί δημοκράται, οι χριστιανοί εργάται κ.λ.π., οι οποίοι σήμερον έχουν και αντιπροσώπους εις τας κυβερνήσεις των χωρών. Και έτσι από τα στόματα βουλευτών και υπουργών όχι μόνον ακούεται μεγαλοφώνως η χριστιανική ιδεολογία, αλλά και υποστηρίζεται, εις τρόπον ώστε πλείστοι νόμοι των χωρών τούτων να αποπνέουν το άρωμα της ηθικής του Ευαγγελίου.
Ταύτα εις άλλας χώρας. Θα ηδύνατο δε και εις την πατρίδα μας να δημιουργηθεί παρόμοια κίνησις, εις την οποίαν όχι μόνον δικαίωμα, αλλά και καθήκον θα είχον να πρωτοστατήσουν Χριστιανοί πολίται εξ όλων των επαγγελμάτων, που ποθούν να ιδούν ροδίζουσαν την αυγήν ενός Χριστιανικού πολιτισμού. Αλλά και εις την περίπτωσιν αυτήν η Διοικούσα Εκκλησία της Ελλάδος δέον ν’ αποφύγη πάσαν ανάμειξιν εις την πολιτικήν ζωήν της χώρας δια τρεις λόγους: Πρώτον, διότι κατά το μέχρι σήμερον ισχύον Σύνταγμα της πατρίδος μας απαγορεύεται εις τους κληρικούς το «εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Δεύτερον, διότι ο τρόπος καθ’ ον διεξάγονται εν Ελλάδι οι πολιτικοί αγώνες θα καταρρίψει το κύρος των κληρικών και θα παρουσιάσει την Εκκλησίαν ως λαμβάνουσαν μεροληπτικήν στάσιν απένατι ορισμένου κόμματος. Τρίτον, η ψυχή του έθνους συνήθισε να βλέπη τον κληρικόν ιστάμενον έξω από κάθε είδους κομματικήν εκδήλωσιν και μόνον κάτω από Πανελλήνια και Χριστιανικά συνθήματα εργαζόμενον.
Κατά τους επικειμένους, λοιπόν, πολιτικούς αγώνας της χώρας μας ημείς οι κληρικοί θα παραμείνωμεν μακράν, μη ανήκοντες δε εις κανένα κόμμα και μη συνταυτίζοντες την τύχην της Εκκλησίας με οποιονδήποτε πολιτικόν αρχηγόν, αλλά και σκοπιάς χριστιανικής επισκοπούντες και κρίνοτες τα εγκόσμια, θα έχωμεν το θάρρος να απευθυνώμεθα προς όλους και να λέγωμεν:
«Δημοκράται, Βασιλόφρονες, Λαοκράται, Σοσιαλισταί, Κομουνισταί και ει τινες άλλοι. Ακούσατέ μας. Οι αγώνες σας οι πολιτικοί πρέπει να διεξάγωνται με ηθικάς βάσεις. Ψεύδη, συκοφαντίαι, απειλαί, τρομοκρατίαι, πολιτικαί δολοφονίαι είνε όπλα βδεληρά, τα οποία καταδικάζει η χριστιανική ηθική. Υπεράνω του κομματικού συμφέροντος ας ίσταται το συμφέρον της πατρίδος. Ας αποθάνει εις τα στήθη όλων το κομματικόν πάθος, η εκδίκησις κατά των αντιπάλων. Ας διεξάγωνται οι αγώνες με μόνον τα όπλα της ειρηνικής διαφωτίσεως. Ας παλαίουν όλαι αι ιδέαι εις τον πολιτικόν στίβον, και όποια είνε ισχυροτέρα θα νικήσει, έστω και εάν όλη η ωμή βία είνε κατ’ αυτής. Ας έχουν όλοι οι πολιτικοί άνδρες της χώρας ως πρότυπον του πολιτεύεσθαι τον Περικλή της αρχαιότητος, τον δημιουργόν του αθανάτου ελληνικού πολιτισμού, όστις αναλαμβάνων την χλαμύδα έλεγε καθ’ εκάστην προς τον εαυτόν του «Πρόσεχε, Περίκλεις! Ελευθέρων μέλεις άρχειν και Ελλήνων και Αθηναίων». Τοιαύτας δε πολιτικάς αρχάς έχων, ουδέποτε εγκλημάτισε κατά των πολιτικώς αντίθετα φρονούντων. Όταν δε μετά τινα πολιτικήν του ομιλίαν αντίθετός του τον ηκολούθησε μέχρι της οικίας του υβρίζων και απειλών αυτόν, ο Περικλής όχι μόνον δεν απήντησε δι’ ύβρεων και απειλών, αλλά επειδή ήτο νύκτα διέταξε έναν υπηρέτην του,  να ανάψει δάδα και να συνοδεύσει εκείνον εις την οικίαν του.
Εις αυτό το ύψος της πολιτικής αρετής πρέπει να εξυψωθούν οι εν Ελλάδι πολιτικοί αγώνες. Άλλως, εάν εξακολουθήσητε να κρατήτε την πολιτικήν μακράν της ηθικής και να εφαρμόζετε την μακιαβέλειον ηθικήν και να υιοθετήτε το αντιχριστιανικόν δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τότε η Ελλάς από τοιαύτα κόμματα έχη να περιμένη μόνον συντρίμματα, αι δε εκάστοτε εμφανίσεις της κρατική εξουσίας θα έχουν μεν ωραία ονόματα, αλλά κατά βάθος θα είνε φαυλοκρατία. Πρέπει να γίνωμεν άνθρωποι, δια να καλλιτερεύσωμεν την ζωήν. Πρέπει να εξυγιάνωμεν την ρίζαν, την ψυχήν, να ελευθερώσωμεν αυτή από τα πάθη, τα οποία αποτελούν την δηλητηριώδη πηγήν της ποικίλης κοινωνικής αθλιότητος. Μόνο, εάν γίνουμε άνθρωποι, μόνον εάν διοικήσουν όχι κίβδηλοι αλλά πραγματικοί χριστιανοί, τότε, όχι απλώς κόμμα, αλλά τελεία θα τεθεί εις τα δεινά της κοινωνίας». Τότε θα έχωμεν την ιδεώδη πολιτεία του Πλάτωνος, την βασιλείαν του Χριστού επί της γης, την Χριστοκρατίαν.
Αυτά είναι τα ιδεώδη της Εκκλησίας και προς αυτά θα καλεί τους πάντας. Ίσως πολλοί γελάσουν, ίσως ειρωνευθούν, ίσως μερικοί μισήσουν. Αλλ’ η Εκκλησία δεν θα παύσει να κηρύττει τας δυο θεμελιώδης κοινωνικάς αρχάς του Χριστοῦ· δικαιοσύνην και αγάπην. «Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!».

ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Σήμερον ολίγας λέξεις θα διαβάση το κοινόν,
να ιδή πως ωφελείται ο πιστεύων εις Χριστόν.

Όποιος θέλει για να γίνη αληθής Χριστιανός,
πρέπει πάντοτε να κάμη ό,τι θέλει ο Χριστός.

Θέλει όλοι αγαπημένοι να’μεθα σαν αδελφοί,
ν’ αγαπώμεν τον πλησίον με αγάπη αληθή.

Θέλει να μη πολεμούμε μεταξύ μας Χριστιανοί,
να μη νιώθουμε ως ζωήν μας του πλησίον την θανή.

Θέλει όλοι αδελφωμένοι στη σημαία Του να ζουν,
εάν τον Θεόν πατέρα θέλουνε για να ιδούν.

Θέλει οι πόλεμοι να παύσουν, κι όπλα και σιδηρικά
να γένουνε εργαλεία, προ παντώς γεωργικά.

Θέλει για να βασιλεύση επί της γης ειρήνη – αμήν -,
και να γίνη ο κόσμος όλος «μία ποίμνη εις Ποιμήν».

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, σύνθημά μας, ό,τι θέλει ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
Έτσι θα ορθοποδήση κάθε τίμιος λαός.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ είνε η ειρήνη κ’ η αγάπη δι’ ημάς.
Πόλεμος κι αχνίζον αίμα είνε πάντα ο σατανάς.

+ παπα – Παπασχάλης Πρωθιερεύς
(Ανεδιμοσιεύθη εις «Σπίθα» φ. 577/Σεπτέμβριος 2000, σελ.1)

«ΕΣΤΙΑ», φυλ. 8

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 161-164, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΑΙ ΑΚΛΟΝΗΤΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

«Ώ Εκκλησία, γλυκειά μας Μάννα! Σύ χύνεις μέσα στην καρδιά μας χίλιες χρυσές ελπίδες»

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Η Εκκλησία μας είναι: 1. Υπεράνω όλων
=Βασιλεία του Χριστού επί της γης.               2. Δι’ όλους
«Ελθέτω η Βασιλεία Σου»                             3. Ελεγκτής των αδικιών του κόσμου
«Εγώ είμαι η Αλήθεια και η Ζωή».               4.  Οδηγός των ανθρώπων εις την αληθινήν ζωήν.

1. Η Εκκλησία είναι υπεράνω όλων. Η Εκκλησία, ως πνευματικός οργανισμός με Αρχηγόν τον Χριστόν, δεν συνταυτίζει την τύχην της με Πολιτικά, Κοινωνικά, Οικονομικά συστήματα. Αυτά, ως ανθρώπινα κατασκευάσματα, έχουν τας ατελείας των, υπόκεινται εις ποικίλας αλλοιώσεις και μεταβολάς, έρχονται και παρέρχονται. Σήμερον είναι, αύριον δεν είναι. Όλα και όλοι αποθνήσκουν. «Πάντα ρει» κατά τον φιλόσοφον Ηράκλειτον, ένα μόνον μένει και επιπλέει ως κιβωτός σωτηρίας εν μέσω του κατακλυσμού του κόσμου: η Εκκλησία. Δι’ αυτήν ποτέ δεν θα πει κανείς ότι απέθανε. Έζησε, ζει και θα ζήσει. Διότι έχει όχι άνθρωπον, αλλά Θεόν ιδρυτήν, κατέχει όχι θρύψαλα αληθείας, αλλά την αλήθειαν. Το είπε εκείνος και η ιστορία 20 αιώνων, η πείρα 60 γενεών της ανθρωπότητος, το αποδεικνύει αληθινό: «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη πρέλθωσιν». Τα άνω θα γίνουν κάτω. Τα άστρα θα πέσουν. Ο χάρτης της Ευρώπης θα αλλάξει 100 φορές. Αλλά η Εκκλησία, η οποία κηρύτει την αλήθειαν του Χριστού, θα παραμείνει αιωνία.

2. Η Εκκλησία είναι δι’ όλους. Διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός. Χωρίς δε Χριστόν, χωρίς Θεόν, δεν ημπορούν να ζήσουν ούτε τα άτομα ούτε αι οικογένειαι ούτε αι κοινωνίαι. Ή, εάν ζουν, θα φυτοζωούν, η ζωή των θα είναι ή κωμωδία ή τραγωδία. Αναγκαίος ο Χριστός δια τον πτωχόν, αλλά και δια τον πλούσιον, δια τον αγράμματον, αλλά και δια τον επιστήμονα, δια τον εργάτην αλλά και δια τον εργοδότην. Αναγκαίος δια την γυναίκα, αλλά και δια τον άνδρα, δια τον μαύρον αλλά και δια τον λευκόν. Δι’ όλους ανεξαιρέτως. Το να ζει κανείς κοντά εις τον Χριστόν είναι γλυκύς παράδεισος, το δε να ζει κανείς μακράν του Χριστού, και όταν ακόμη έχει λύσει το οικονομικόν του πρόβλημα, είναι αφόρητος αγωνία, Ταντάλειος δείψα, κόλασις. Οι τραγικοί ήρωες του μεγάλου Ρώσσου φιλοσόφου Ντοστογιέφσκυ αναζητούν την λύσιν του δράματος της ζωής των εις τον Χριστόν. Γράφει: «Η αληθινή τραγωδία είναι καθαρά ηθική, υπερτάτη. Γίνεται εις τα κατάβαθα της ψυχής. Οι ήρωες θέλουν το άπειρο, τη σιγουριά. Θέλουν το Θεό. Να η ομολογία της πίστεώς μου: Πιστεύω πως τίποτε δεν είναι πιο ωραίο, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, πιο τέλειο, πιο λογικό, πιο θαρραλέο από το Χριστό. Όχι μόνον δεν είναι τίποτε άλλο, αλλά και το λέγω με ζηλιάρικην αγάπην: δεν μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο. Κι ακόμα: Αν κανένας μου απόδειχνε πως ο Χριστός είναι έξω από την αλήθεια κι αν πραγματικά αποδειχνόταν πως η αλήθεια είναι έξω από το Χριστό, θα προτιμούσα νάμαι με το Χριστό παρά με την αλήθεια». Αυτά ο Ντοστογιέφσκυ, αλλά κάτι παρόμοιον και ο ιδικός μας Όμηρος σχετικώς με την ανάγκην του θείου: «Πάντες δε Θεόν χατέουσι άνθρωποι ( Σφοδρώς όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν τον Θεόν)» (Οδύσσεια 3,48), ο δε στίχος ούτος εθεωρήθει από φιλοσόφους της ολκής ενός Μελαγχύωνος ως ο ωραιότερος εις όλον τον Όμηρον. Αλλά και ο σύγχρονος μέγας βιολόγος Αλέξ. Καρρέλ, εις το παγκοσμίως γνωστόν έργον του «Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος», θεωρεί την θρησκείαν του Χριστού ως πρώτιστον παράγοντα της αναγεννήσως του κόσμου: ο άνθρωπος που η καρδιά του έμεινε απλή, μπορεί και νιώθει το Θεό το ίδιο όπως νιώθει τη ζεστασιά και την καλωσύνη ενός φίλου. Ο δε Ρενάν λέγει ότι, και εάν εις άλλους πλανήτας κατοικούν άνθρωποι, δεν δύνανται να ποθήσουν άλλην ωραιοτέραν θρησκείαν από την θρησκείαν του Ιησού.

3. Η Εκκλησία είνε ελεγκτής των αδικιών του κόσμου. Το μαρτυρεί η Ιστορία. Η Εκκλησία ήλεγξε άρχοντας παρανομούντας, εκαυτηρίασε του εγκληματίας, εμαστίγωσε την κοινωνικήν αδικίαν. Εστάθη ο φρουρός των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ο συνήγορος των καταπανουμένων. Διότι εβάδιζε και βαδίζει και πρέπει να βαδίζει επάνω εις τα ίχνη του Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία δεν θα υπογράψει ποτέ ανακωχήν με το έγκλημα, με την αμαρτίαν, με τον Διάβολον. Ανηθικότητες, εκβιασμοί, ληστείαι, φόνοι, τρομοκρατίες, εκμεταλλεύσεις, οποθενδήποτε και αν προέρχονται, είτε εκ των άνω είτε εκ των κάτω, θα ελέγχονται από την Εκκλησίαν του Χριστού με την γλώσσαν της αληθείας. Τον άμβωνά της ας τον φοβούνται μόνον οι εγκληματίες, οι άπιστοι, οι άθεοι, οι υλισταί, που δυστυχώς υπάρχουν εις όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Αμερόληπτοι κριταί θα φωνάξομεν προς όλους και προς όλας τας κατευθύνσεις: «Δικαιοσύνην μάθετε, οι ενοικούντες επί της γης». Και δεν θα ησυχάσωμεν και δεν θα αναπαυθώμεν έως ότου και ο τελευταίος αδικούμενος εύρει το δίκαιόν του, το οποίον δεν είναι μονοπώλιον ουδενός, αλλά είναι γενικόν, καθολικόν. Δια να είναι δε αδέσμευτος η Εκκλησία εις τας κρίσεις της, δεν πρέπει να ανήκουν οι λειτουργοί της εις κανένα κόμμα. Κληρικός, που χρησιμοποιείται ως είδος ρεκλάμας από το Α ή Β κόμμα, ελησμόνησε την αποστολήν του και πρέπει να βγάλει το γρηγορότερον το ράσον και να φορέσει γραβάτα, δια να πολιτεύεται ως πολιτευτής. Η Εκκλησία, έξω των κομμάτων ισταμένη, ως Μήτηρ πάντων των τέκνων της, θα φωνάξει προς όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα: «Εμβολιασθήτε όλοι από τον χριστιανισμόν, εάν θέλετε να δημιουργηθεί κάτι το ωραίον επάνω εδώ εις την γην». Διότι πολιτική, που χωρίζεται από την χριστιανικήν ηθικήν, καταντά φαυλοκρατία, από την οποίαν θα πηγάζουν δια της κοινωνίας και τα έθνη τα κακά.

4. Η Εκκλησία τέλος, κήρυξ της αθανασίας της ψυχής, δίδει απάντησιν εις το συνταρακτικώτερον εξ’ όλων των προβλημάτων της ανθρωπίνης ζωής: «Πόθεν έρχομαι και που υπάγω;». Εισάγει ιδεώδη αντίληψιν περί της ζωής και του σκοπού της ζωής. Το ισχυρότερόν της κήρυγμα είναι και θα είναι «Άνθρωπε, δεν είσε μια βελτιωμένη έκδοσις του γορίλα ή του χιμπατζή. Δεν είσε κτήνος. Δεν είσε μόνον πεπτικός σωλήνας αενάως πληρούμενος και εκκενούμενος. Δεν είσαι μόνον σάρκες και κόκκαλα. Δεν σε κυβερνούν μόνον οικονομικοί παράγοντες. Αλλά είσαι και πνεύμα, προπαντώς πνεύμα. Έχεις ψυχήν αθάνατον, είσαι ουράνιον δένδρον, του οποίου η μεν ρίζα είνε εις την γη, οι δε κλάδοι απλώνονται εις τον ουρανόν. Επλάσθης δια την αιωνιότητα και ποθείς το άπειρον, και ευρίσκεις την ανάπαυσίν σου εις τον Χριστόν».
Αυταί είναι αι χριστιανικαί μας θέσεις. Επάνω εις ταύτας εργαζόμεθα, ένα όνειρον έχοντες: Να ίδωμεν μιαν χριστιανικήν Ελλάδα κάτω από την πνευματικήν καθοδήγησιν του Χριστού, εστίαν χριστιανικού πολιτισμού, φάρον εις όλην την Ανατολήν. Και θα γίνει, σύμφωνα με την προφητίαν του αγίου Κοσμά, του μεγάλου ιεραποστόλου των Βαλκανίων.

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Αύριον Κυριακήν (18 Φεβρουαρίου) κατά την Θείαν Λειτουργίαν (ώραν 9.30 π.μ.) εις τον ναόν του Αγίου Δημητρίου θα ομιλήσει ο ιεροκήρυξ αρχιμ. Αυγουστίος Ν. Καντιώτης, το δε απόγευμα της Κυριακής εις την πλατείαν της πόλεως η χορωδία των Κατηχητικών Σχολείων θα ψάλει εθνικά και χριστιανικά τραγούδια που εξυμνούν τας δυο γλυκύτατας λέξεις: ΕΛΛΑΣ-ΧΡΙΣΤΟΣ.

«ΕΣΤΙΑ», ΚΟΖΑΝΗ 17/2/1945, αρ. φυλ. 7

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 157-160, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΕΝΑ ΕΤΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Κάτω από το λάβαρον του Χριστού
«Αγαπάτε αλλήλους»

Ένα έτος συνεπληρώθη, αφ’ ότου εν μέσω μιας απεριγράπτου δυστυχίας του τόπου τούτου ιδρύθει η Εστία. Ιδρύθη, παρ’ όλας τας αντιδράσεις, με μόνον όπλον την χριστιανικήν πίστιν. Εξεπήδησεν ως φλόγα αγάπης μέσα από τα σπλάχνα του ευσεβούς και πατριωτικού λαού της Κοζάνης. Υπεστηρίχθη από τον Διεθνή Ερυθρόν Σταυρόν. Ήρχισε από 50 πιάτα, δια να φθάσει τα 200, 500, 1.000, 1.500, 2.500, 5.500.
Θεμέλιον δε της Εστίας μας είναι η ανιδιοτελής και ακομμάτιστος εξυπηρέτησις του συνανθρώπου. Η Εστίαν ως ένας μικρός ήλιος αγάπης του Χριστού έρριπτε και ρίπτει τας ακτίνας της φιλανθρωπίας εις πάσαν δυστυχίαν. Άρρωστα παιδιά, γέροντες, πρόσφυγες, φυλακισμένοι, κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι, αιχμάλωτοι πολέμου, όλοι εξυπηρετήθησαν ως δυστυχείς από την Εστίαν μας.
Εισερχόμενοι εις το δεύτερον έτος ολοψύχως ευχόμεθα, όπως ειρηνεύσει η πολυβασανισμένη πατρίς μας, εκλείψη η κοινωνική δυστυχία, εις ημάς δε χαρίσει ο Θεός την χαράν όπως το συντομώτερον κηδεύσωμεν τα καζάνια της Εστίας.

Μία εκκαθάρισις

Η εκκαθάρισις των συσσιτουμένων έγινε! Πως; Όσοι επί μίαν εβδομάδα δεν ήρχοντο να πάρουν συσσίτιον, διότι το συσσίτιον της Εστίας ήτο πτωχό – ροβίθια και σούπα-, αυτοί διεγράφησαν από τα βιβλία μας…διότι εκείνος που πεινά τρώγει ό,τι προσφέρει η πτωχή κουζίνα. Έτσι από 2.500 που έπαιρναν συσσίτιον, θα παίρνουν οι 1000, που ήσαν η τακτική πελατεία της Εστίας.
Και εάν πάλιν μεταξύ των 1000 αυτών υπάρχει κανείς που είναι εύπορος και εκμεταλλεύεται την φιλανθρωπίαν, παρακαλείται πας όστις γνωρίζει την οικονομικήν του κατάστασιν, όπως μας γνωρίσει σχετικώς, δια να τον διαγράψωμεν.
Αλλά και όσοι δια τον ανωτέρω λόγον διεγράφησαν από την Εστίαν και δεν θα λαμβάνουν συσσίτιον, ας έχουν υπ’ όψιν ότι τώρα, που με την βοήθειαν του Θεού και με την εκατέρωθεν διαλλακτικότητα θα ειρηνεύσει η πατρίς μας, τόννοι τροφίμων είναι έτοιμοι να σταλούν εις την Κοζάνην και όλοι θα πάρουν τρόφιμα.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΝ

Είναι γνωστός εις όλον τον κόσμον ο ΡΟΥΣΒΕΛΤ. Πρόεδρος της δημοκρατικωτέρας χώρας του κόσμου, εξελέγη δια τετάρτην φοράν ως αρχηγός του μεγάλου έθνους. Η γνώμη του βαρύνει δι’ όλα τα παγκόσμια ζητήματα. Λοιπόν ας ακούσουν όλοι οι αρχηγοί των κομμάτων της πατρίδος μας που θέλει να θεμελειώσει τον νέον κόσμον ο Ρούσβελτ. Εις τον προεδρικόν του λόγον λέγει: «Η θρησκεία είναι ασάλευτος πέτρα, επί της οποίας πρέπει να επαναπαύωνται ο πολιτισμός και αι προσφιλέστεραι ελπίδες του ανθρώπου. Καμίαν ευχήν δεν ημπορώ να κάμω δια την πατρίδα μου μεγαλυτέραν από αυτήν: Να αναζωογονηθεί το πνεύμα το θρησκευτικόν. Έχω πεισθεί, ότι δεν υπάρχει σήμερον ζήτημα κοινωνικόν ή πολιτικόν ή οικονομικόν, που να μη μπορεί να εύρει την λύσιν του εις το πνεύμα της επί του όρους ομιλίας του Ιησού Χριστού».

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ:

ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΟΝΤΑ ΘΑ ΙΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΟΘΟΥΜΕ

1) Άς γιορτάσουμε μαζί της ελευθεριάς τη μέρα.
Κι όλοι μας με μια φωνή στον ουράνιο Πατέρα
ας ζητήσουμε να ιδούμε την Ελλάδα που ποθούμε.

2) Τρανεμένη, ξακουστή, ενωμένη, αδελφωμένη,
στους εχθρούς της σεβαστή κι από όλους τιμημένη,
ας δουλέψουμε να δούμε την Ελλάδα που ποθούμε.

3) Αλλά μόνος οδηγός, αδελφοί και αδελφές μας,
πρέπει νάναι ο Χριστός στη ζωή και στις ψυχές μας,

αν θελήσουμε να δούμε την Ελλάδα που ποθούμε.

4) Γιατί δόξα και τιμή κι’ ευτυχία και ειρήνη
κι όλα τ’ άλλα τα αγαθά μόνο ο Χριστός τα δίνει.
Κι έτσι τότε θε να δούμε την Ελλάδα που ποθούμε.

ΔΩΡΕΑΙ

Υπέρ της Εστίας προσέφερον: 1) Ο εν Θεσ/νίκη έμπορος Κ. Δημητριάδης μίαν λίραν. 2) Ανώνυμος εν Κοζάνη μίαν λίραν Αγγλίας. 3) Ανώνυμος μίαν Βελγικήν λίραν. 4) Ανώνυμος ένα δαμάλιον υπέρ των φυματικών παιδιών και 5) Ανώνυμος κυρία 2 ζακετάκια υπέρ των πτωχών παιδιών.

ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Αύριον Κυριακήν (11 Φεβρουαρίου) κατά την Θείαν Λειτουργίαν (ώραν 9,30 π. μ.) εις τον Ιερόν Ναόν των ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ θα ομιλήσει ο ιεροκήρυξ αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης.
Αύριον Δευτέραν ώραν 12 αρχίζει το συσσίτιον.

«ΕΣΤΙΑ», ΚΟΖΑΝΗ 10 Φεβρουαρίου 1945, αρ. φυλ. 6

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 155-156, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)