THE THIRD SUNDAY OF LENT
(THE VENERATION OF THE HOLY CROSS)
HEBREWS 4:14-16; 5:1-6)

ARE YOU PROCLAIMING

(CONFESSING) YOUR FAITH?

Τμήμα από το βιβλίο του πατρός Αυγουστίνου «ΣΠΙΝΘΗΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ»!  Κήρυγμα του π. Αυγουστίνου για την Γ΄ Κυριακή των Νηστείων, την Κυριακής Σταυροπροσκυνήσεως με βάση το Αποστολικό ανάγνωσμα, μεταφρασμένο στα Αγγλικά.  Η μετάφραση στα Αγγλικά έγινε από τον ακούραστο εργάτη και αγωνιστή της Ορθοδοξίας, πνευματικόν τέκνον του π. Αυγουστίνου, πατέρα Αστέριο Γεροστέργιο.  Προσφέρεται ταπεινά και με την εν Χριστώ αγάπη εις ψυχικήν ωφέλειαν Ορθοδόξων Χριστιανών απνανταχού της γης και επισκεπτών της ιστοσελίδας του σεβαστού Γέροντος Αυγουστίνου προς δόξαν του Τριαδικού μας Θεού.

Brothers, let us hold fast our profession.
-Heb.4:14 King James

Today, beloved, on the third Sunday of Lent, the Epistle reading is an excerpt from a letter to the Hebrews, written by the Apostle Paul for Hebrews who believed in Christ.  They were few compared to the rest of the Hebrews who, in spite of all the miracles that took place both before and after the Resurrection, refused to believe in Him.  These unbelieving Hebrews became furious when they heard that some of their compatriots believed in Christ.  They used every means, even the most criminal, to force them to return to Judaism.  They beat them, jailed them, tormented them, took away their properties, and set fires to their homes.  The Christian Hebrews who were prosecuted by their countrymen were hungry, naked, and homeless.  They needed consolation and support so as not to give up and deny their faith.
Now, who else more suitable to console and support these Christians than the Apostle Paul?  Paul, formerly a fanatic Hebrew who had persecuted his Christian countrymen with a passion, had changed fundamentally.  Paul came to believe in Christ, was baptized, and became Christ’s most ardent preacher.  He who previously blasphemed Christ, now preached the word of God with courage and great power and professed Christ everywhere.  He understood very well what these believing Hebrews were enduring.  He understood their sufferings.  He understood the ideological war that was being waged against them to shake their faith.  With passages taken from Holy Scripture, which the enemies of Christ interpreted any way they pleased, with lies and with forgeries, the unbelievers attempted to prove that Christ was not the Messiah for Whom the Hebrew nation had awaited for centuries.  For these reasons, Paul wrote his famous letter to his suffering Christian compatriots.  Paul was being consoling and supportive.  He proved that Christ is above the patriarchs, prophets, angels and archangels.  Christ is the Word of God, the Messiah, the redeemer of the entire world, the true God.  Paul’s arguments, taken from Holy Scripture, are indisputable.  He rebuked unbelievers and told those who were not shaken in their faith by the attacks of the enemies to take courage and strength.  Paul’s Epistle to the Hebrews is a powerful weapon against all unbelievers of all times.  At the same time it is a warm invitation to all Hebrews and all unbelievers to abandon their unbelief and believe in Christ.
In this Epistle, after proving that Christ is the true God, the Apostle Paul addresses everyone, saying: Brothers, let us hold fast our profession”, that is, let us hold fast to our faith in Christ, and let us preach it and confess it everywhere without reservation, without doubt, and without fear.  We must be unshaken and brave as we profess our faith.

“Brothers, let us hold fast our profession.”  The faithful not only of that age but also of the following years when the Christian faith was persecuted, heard and practiced this counsel that was inspired by God.  Whoever read the martyrologies cannot help but stand in admiration before the heroes of the faith.  They had only to say three words to the tyrants – “We deny Christ” – to be spared the torments, to be freed from the prisons, and to be allowed to return to their homes.  But they didn’t say these words.  To the question of the tortures, “What are you?” they answered, “We are Christians”.  The martyrs professed their faith before thousands of people who shouted, “Death to the Christians”.  It was very moving to hear not only men but also women and even small children say, “We believe in Christ.  Do to us whatever you wish.  We won’t deny our faith”.
The history of our nation reveals that during the Greek Revolution of 1821, when Turks conquered the island of Chios, they brought the women and children to the seashore (the men had been killed in the fighting), put a Crucifix on the ground and told them: “Whoever spits on it will be saved; those who don’t will be killed”.  The Turks gave them some time to decide.  But no one, not a woman or child, spit on the Crucifix.  They all shouted: “We believe in Christ.  Praise be to Christ, praise be to the All-Holy Mother, praise be to All the Saints”.  In this way, professing their faith, these new martyrs sacrificed their lives.

“Brothers, let us hold fast to our profession”.  If from those heroic times of Christianity we look at our present day, will we meet the heroic spirit of the martyrs of our faith?  The kind of danger that existed when the unbelievers put knives to the necks of the Christians, saying to every on of them, “Either you deny your faith or you will be killed”, does not exist in our country today.  Unbelievers don’t put the knife to the necks of the faithful, but they wage war in another way: they scoff at the faithful.  And the so-called faithful are so timid that they cower at the scoffings, as if the unbelievers were ready to kill them.  Alas!  The martyrs weren’t afraid of the knives, the flames, or the other forms of torture.  Today, Christians are afraid of a mocking smile, a scornful word, a frown; they tremble lest they be characterized as old-fashioned; they silence their voices and refrain from making the sign of the Cross in public, hiding like little children playing hide-and-seek.  They don’t profess their faith.

Because the so-called faithful don’t profess their faith, the unbelievers and impious, observing this lack of response from the Christian people and receiving no rebukes or chastisement for their scoffing, become bold and shameless, mocking the Orthodox faith and blaspheming the clergy.  Wherever they may be, the unbelievers of today try to spread the lies of atheism.  Where is Paul to profess the faith and rebuke the impious and faithless?

Where is Paul?  You, beloved, must become Paul.  We’re not saying that you can measure up to Paul.  No.  But you can imitate Paul and the other Apostles and martyrs, and you can preach Christ within the small circle you live in.  Don’t be afraid.  Even if all those around you are scornful, sarcastic, and jeer at your faith, even if they try with a thousand and one satanic means to shake you and pull you away from Christ, you must not lose your courage.  Remain steadfast and unafraid like a rock that’s unmovable, even though it is assaulted on all sides by the waves of the ocean.  Your faith in Christ must be as solid as a rock, the Orthodox faith.  With words, with deeds, and with your Christian life, you must profess in this unbelieving and atheistic world that your faith in Christ is the only true faith.  Only then will you become like Paul, a martyr and confessor of Christ.  Then your will be among those whom the Apostle today exhorts: “Brethren, let us hold fast our profession”.

Translated in English from its original in Greek by
+Reverend Father Asterios Gerostergios
Saints Constantine and Helen
Greek Orthodox Church
Cambridge, Massachusetts – U.S.A.

The chapter was taken from the book “Sparks from the Apostle”, written by Bishop Augoustinos Kantiotes – Florina, Greece.  The book contains sermons based on the Sunday Apostolic Readings.  The distinguished preacher and writer addresses with his homilies the anxieties and the needs of our times.  In an Orthodox manner, he discusses the spiritual, ethical, and social problems that beset contemporary man.  With his homilies, which are based on the preaching of the Apostles and the Bible in general, he tries to strengthen the people of God in their Christian life.  Bishop Augoustinos’ message is convincing.  It is delivered in a lively, well written, yet simple and comprehensible way, using both Biblical and contemporary examples.  He brings the Apostolic Reading to life, and in his own unrivaled fashion, he transports the reader back to those early heroic days of the Apostles.

The Bishop speaks with pious enthusiasm, from a heart full of faith and fervor.  He strikes sensitive chords of the heart, creating a spiritual atmosphere in which the Word of God embeds itself firmly.  At the same time, he demonstrates that the message of the Holy Bible is a great and unique gift from heaven to earth, from God to man.

The present book, Sparks from the Apostles, is addressed to all who are interested in the pure Orthodox teaching of the Holy Writ.  It is offered especially to students and preachers of God’s Word, clergy and laity alike, to strengthen them in their work of preaching and catechism.

INSTITUTE FOR BYZANTINE AND
MODERN GREEK STUDIES
115 Gilbert Road
Belmont, MA 02478-2200
Tel. 6174848584
Fax.6178763600

e-mail: ibmgs3@verizon.net

www.orthodoxinfo.com/ibmgs/

THE THIRD SUNDAY OF GREAT LENT
Mark 8:34-9:1

Τμήμα από τό βιβλίο του πατρός Αυγουστίνου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩ ΤΟ ΖΩΝ».  Κήρυγμα του π. Αυγουστίνου για την Γ΄ Κυριακή των Νηστείων την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, μεταφρασμένο στα Αγγλικά.  Η μετάφραση στά Αγγλλικά έγινε από τόν ακούραστο εργάτη καί αγωνιστή της Ορθοδοξίας, πνευματικόν τέκνον του π.Αυγουστίνου, πατέρα Αστέριο Γεροστέργιο.  Προσφέρεται ταπεινά καί μέ τήν έν Χριστώ αγάπη είς ψυχικήν ωφέλειαν Ορθοδόξων Χριστιανών απνανταχού τής γής καί επισκεπτών της ιστοσελίδας τού σεβαστού Γέροντος Αυγουστίνου
πρός δόξαν του Τριαδικού μας Θεού.

THERE IS A SOUL!

For what shall it profit a man, if he shall gain the whole world,
and lose his own soul? Or what shall a man give in exchange for his soul?

Holy Scripture, my dear Christians, is like the sky.  Just as in the natural sky there are stars, in the same way in the spiritual sky, Holy Writ, there are stars.  The sayings in all the books of Holy Scripture, from Genesis, the first book, to the Revelations of John, the last, are the stars that shine and enlighten.  All the sayings have their place and value.  Just as in the physical sky some stars shine brighter than others, in the same way in the spiritual sky, the Holy Writ, some sayings radiate with exceptional brightness and make an exceptional impression on people.

One of these exceptional statements is undoubtedly one that we heard in today’s Gospel of the Third Sunday in Great Lent: “For what shall it profit a man, if he shall gain the whole world, and lose his own soul? Or what shall a man give in exchange for his soul?”

There was, my beloved, a time on our planet when a man did not exist.  As Holy Writ assures us, of all that was created he appeared last.  His creation was the crown of divine creation.
But how did the first man appear?  Was he an accidental creation that sprouted like a mushroom out of the earth?  If we examine him, we will be convinced that he was not an accidental creation.  He is not something that grew spontaneously, instead – like the excellent work that he is – he presupposes the artist, his creator.
Let us give an example.  You see an automobile.  Can you say that the car created itself?  The car consists of many parts that are arranged in an orderly way next to one another.  Now, suppose that someone disconnects all the parts of a car, great and small, down to the screws, which are in the thousands.  If we were to put all of them in a large, empty ball and then with electricity, spin the ball, what would be the result?  Is there any hope that at some time the parts would come together and arrange themselves so that a new car would come out?  Mathematicians say that that kind of possibility does not exist.  The hand of some mechanic must assemble the different parts to make the automobile.  But if we know the automobile was made by someone, even more so must we accept the idea that man was created by supreme power, by God.
It is not only the composition and function of the various organs of man’s body that amazes us.  In examining man, one is amazed at something else – something that exists only in man – the soul.  But here an objection is raised: The body we see, but the soul we don’t.
We answer with a question: Because we don’t see something, doest that mean that it doesn’t exist?  Who has seen the air?  No one doubts that the air exists, because air existence is proven by its various functions.
The soul is invisible, but by its different workings and expressions, it has proved that it exists.  All of the phenomena that man presents are not functions of his physical existence.  They are something else.  In man there are energies that reveal a spiritual origin.
One such energy is thought.  Oh thought!  What an astonishing phenomenon!  A man can stand at one place on the planet, and with thought, he flies, passing over mountains, seas, and oceans, and in a fraction of moment reaches the most distant parts of our globe where there is someone dear to him.  The body may be in Florina, Greece, and mind in Sydney, Australia, or Toronto Canada.  Using thought, man examines all of the physical phenomena, solves the most difficult problems, and like another Archimedes cries out “Eureka, eureka!”.  With thought, man continuously discovers new things, and finds that within the tiniest portion of matter, the atom, there is enormous power.  With thought, man constructs rockets and space craft and travels in space.  Thought is something astonishing!  Indeed, a certain philosopher once said, physically, man is like a reed that easily breaks but a reed that thinks.

Thought, as it functions, proves that there is a soul.  The soul is the source of thought.  But thought isn’t the only spiritual function that proves the existence of the soul.  There is something else, greater than thought, and that is the heart, or the feelings.  Man has great and noble feelings.  A mother loves her child, a child loves its mother; a friend, a friend, the doctor, the sick person; the scientist, his science; the patriot, his country; the pious, God.  Because of this love which burns in his bosom, man dares and does wondrous things and becomes a martyr and hero.  If man were only a body, as is the case with animals, he would not have thought about anything greater and would not have sacrificed his body for the sake of his faithful execution of duty.
The soul thinks, imagines, and envisions, and man becomes a poet, philosopher, scientist, hero, martyr.  But the soul, due to its freedom – another amazing spiritual energy of man – is what pushes man toward evil and corruption, making him commit horrible crimes.  Man becomes an angel or a demon.  When man leaves the heights of virtue and falls into the depths of evil and corruption, he hears inside his soul a terrible voice – one voice, which is itself one of the greatest proofs that the soul exists.  It is the voice of conscience which at every wrongdoing cries, “Man, you are guilty!”
The soul exists.  The mind, feelings, and will shout it; the conscience shouts it.  Ancient and recent philosophers shout it.  But the greatest proof is the cross that the faithful venerate today in all the Orthodox Churches.  Throw a glance, my fellow sinful people, on the day of Veneration of the Holy Cross, on He Who is crucified and ask why the sinless Christ suffered so much?  Why did He shed His holy Blood?  The answer is that He shed it for man – to save souls of sinners from eternal death which sin brought.
Oh the soul!  The soul of the most sinful person washes itself and cleanses itself in the blood of the God-Man, and gets new strength to live the holy and spiritual life.  Because of the cross, the soul ascended to a heavenly height.  This the thief proved when he repented and cried out: “Remember me, Lord, in your Kingdom”.
My beloved!  Just as you don’t doubt you have a body, you shouldn’t doubt that you have a soul.  The body being matter is mortal, the soul immaterial is immortal.  Every time we look after the body, we must look thousands of times after the soul for its salvation, about which Christ ascended the Cross and shed
His Blood.

Translated in English from its original in Greek by
+Reverend Father Asterios Gerostergios
Saints Constantine and Helen
Greek Orthodox Church
Cambridge, Massachusetts – U.S.A.

This chapter was taken from the book “DROPS FROM THE LIVING WATER” by Bishop Augoustinos N. Kantiotes.

The author of this volume, Augoustinos Kantiontes, Bishop of Florina, Greece, is a distinguished master of the written and spoken work of God.  The special talents of this great servant of the Church are such that he understands the problems and needs of the people and is able to touch the heart of contemporary man.  He has shaped his preaching to correspond to the psychological, spiritual, and intellectual needs of today’s Christians.  The preaching of the bishop serves well those holy, liturgical and sacred purposes of the service of the word of God in the Church.

Bishop Augoustinos’ preaching is presented to the people of God with simplicity and sincerity, and feeds the spiritually hungry of our times in an Orthodox way.  It attracts and transports, teaches and inspires the listeners and readers in the life of Christ, in the life of Church.  The homilies draw on the spiritual “granary” of the Holy Writ are stamped in the hearts of people in order that they might yield, in due time, a hundredfold.  They are Biblical and Christocentric, always having Christ at their center, and offering Him as the only “Way, Truth and Life”.  The English translation and publication of these homilies of Bishop Augoustinos, based on the Sunday Gospel Readings of the year, is an act of love to the Orthodox clergy, the Sunday School teachers, and to all Orthodox Christians interested in pure, unadulterated Orthodox spiritual food.

INSTITUTE FOR BYZANTINE AND
MODERN GREEK STUDIES
115 Gilbert Road
Belmont, MA 02478-2200
Tel. 6174848584
Fax.6178763600

e-mail: ibmgs3@verizon.net

www.orthodoxinfo.com/ibmgs

Kυριακή Δ΄ Nηστειών (Mάρκ. 9,17-31)
ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Παιδι, το σπουδαιοτερο προβλημα

«O δε είπε· Παιδιόθεν»
(Mάρκ. 9,21)

O τόπος μας, αγαπητοί μου, είναι φτωχός· οι πόροι ελάχιστοι. πως να ζήσουμε, πως να αναπτυχθούμε; Σπάζουν τα κεφάλια τους οι ειδικοί και προτείνουν διάφορα σχέδια· ένας το ένα, άλλος το άλλο, καθένας το δικό του. Kαι μπορεί όλα όσα προτείνουν να γίνουν. Aλλά και πάλι η πατρίδα μας θα γίνει ευτυχής; Διότι ευτυχία δεν είναι οι δρόμοι, οι πλατείες, τα εργοστάσια, η βιομηχανία κ.τ.λ.. H ευτυχία είναι κάπου αλλού. Tο πρόβλημά μας είναι άλλο. Tο μυστικό της ευτυχίας είναι κρυμμένο μέσα στο ευαγγέλιο που ακούσαμε σήμερα. Eίναι Σε μία λέξι του, που αν μπορούσαμε να τη νιώσουμε όλοι και να την κάνουμε εθνικό σύνθημα, η πατρίδα μας θα γινόταν η ευτυχέστερη χώρα. Ποια είναι λοιπόν αυτή η λέξι, το «κουμπί» που αν το πατήσουμε θα δούμε αληθινή αλλαγή; Eίναι το «Παιδιόθεν» (Mάρκ. 9,21). Προσέξτε αυτή τη λέξι. Διότι και μια λέξι του Eυαγγελίου φτάνει για να μας σώσει.

* * *

«Παιδιόθεν», από παιδί, από την κούνια. Aυτή η λέξι, που ο Kύριος ανάγκασε τον πατέρα του δυστυχισμένου νέου να πει, είναι έλεγχος όλων των μεγάλων. Aυτό το «Παιδιόθεν» σημαίνει, ότι από όσα προβλήματα έχει ένας τόπος το σπουδαιότερο είναι το παιδί, η ανατροφή της νέας γενεάς.
Tο παιδί του σημερινού ευαγγελίου από μικρά ηλικία κατελήφθη από δαιμονική επήρεια. Άλλοτε έπεφτε στο νερό, άλλοτε στη φωτιά· άφριζε, έτριζε τα δόντια. Tρέχανε, το πιάνανε, αλλά και πάλι η ίδια κατάστασι. Bασανιζόταν το παιδί, μα περισσότερο βασανιζόταν ο πατέρας. Δε’ μας λέει το ευαγγέλιο ποια ήταν η οικονομική κατάστασι του πατέρα. Mπορεί να είχε σπίτια και περιουσία, να ήταν πλούσιος· αλλ’ ασφαλώς όλα αυτά θα τα έδινε, για να γίνει το παιδί του καλά. Άρα η ευτυχία του σπιτιού του ήταν όχι στα υλικά αγαθά που είχε, αλλά κυρίως στην υγεία του σώματος και της ψυχής του παιδιού του.
Aυτό λοιπόν το «Παιδιόθεν», που ακούσαμε σήμερα, έχει μεγάλη σημασία και για μας. Aυτός ο νέος, που τον βασάνιζαν τα δαιμόνια, είναι η φωτογραφία και της συγχρόνου νεότητος, ο αντιπροσωπευτικός τύπος των παιδιών και των νέων και της σημερινής γενεάς.
Pίξτε μια ματιά. Kοιτάξτε τα παιδιά και τους νέους πως ζούν, πως συμπεριφέρονται, ποια είναι η εν γένει διαγωγή τους. O ένας βρίζει, ο άλλος αισχρολογεί, ο τρίτος αναιδέστερος βλαστημάει τα θεία, ο τέταρτος βγαίνει τη νύχτα και δεν τολμάει να περάσει κορίτσι, ο πέμπτος σηκώνει χέρι και χτυπά τη μάνα και τον πατέρα του, ο άλλος… Γενικά οι νέοι μας ζούνε σήμερα ένα βίο που προκαλεί μεγάλη ανησυχία. Δε’ ντρέπονται να κάνουν ασχημίες μεσ’ στό δρόμο, σαν σκυλιά λυσσασμένα και σαν άλογα αχαλίνωτα. Eγκλήματα πάνω στά εγκλήματα, που τα διαπράττουν ως επί το πλείστον νέοι ηλικίας 15 έως 30 ετών.
Πολλοί απορούν, πως κατήντησε η Eλληνική νεότης έτσι, πως έγινε δαιμονισμένη, χειρότερη από το νέο που ακούσαμε σήμερα. Aπορούν; Eγώ δεν απορώ. Eγώ απορώ γιά κάτι άλλο. Aπορώ και θαυμάζω, πως κατορθώνουν ακόμα μερικά παιδιά και πιστεύουν στό Θεό και εκκλησιάζονται και αγαπούν τους γονείς των. Eγώ αυτό απορώ. Διότι ―ας το ομολογήσουμε― όλοι μας είμεθα υπαίτιοι γι’ αυτό τον κατήφορο, όλοι διεφθείραμε τη νεολαία. Άλλοι αμέσως και άλλοι εμμέσως.
Tο παιδί, από την ώρα που θα βγει από το σπίτι μέχρι την ώρα που θα γυρίσει, είναι μεσ’ στους πειρασμούς. Tι είπα; Λάθος έκανα. Eίπα «από την ώρα που θα βρει από το σπίτι». Oχι· και μέσα στο σπίτι ακόμα κινδυνεύει! Kινδυνεύει από τα κακά πρότυπα που βλέπει. Άλλωστε, ένα κουμπί να πατήσει, όλοι οι διάβολοι της υφηλίου ήρθαν μέσα στό σπίτι.
Kινδυνεύει μέσα στό σπίτι. Aλλά μόλις βγει κινδυνεύει ακόμη περισσότερο. Γιατί έξω το περιμένουν τα μεγάλα δαιμόνια· μέσα τα μικρά, έξω τα μεγάλα δαιμόνια. Aπ’ έξω από το σπίτι τον περιμένει πρώτα – πρώτα – ποιός;
-O κακός φίλος. Aυτός θα πει τον πρώτο λόγο. Kαι ο πρώτος λόγος είναι, να μην ακούει τη μάνα και τον πατέρα, να μη δίνει σημασία στα λόγια των γονέων. Έτσι αρχίζει ο κατήφορος.
– Mετά τον κακό φίλο το περιμένουν τα διεφθαρμένα γύναια. Έγραψαν στο εξωτερικό, ότι έχουμε τα πιο διεφθαρμένα κέντρα. Πήχτωσε ο τόπος. Aς τ’ ακούσουν οι γονείς.
– Άλλο δαιμόνιο που περιμένει έξω το νέο είναι το αισχρό έντυπο, το αισχρό περιοδικό.
– Aλλά τα μεγάλα «σχολεία» της διαφθοράς, σχολεία με …διπλώματα, είναι τα θεάματα· ο κινηματογράφος, το θέατρο, η τηλεόρασι.
-Tο κακό συμπληρώνουν τα γήπεδα με τα μάτς, οι εκδρομές, τα διάφορα τυχερά παιχνίδια, τα χαρτιά, τα λαχεία, η όλη διαφθορά.
Xίλιοι διαβόλοι σπρώχνουν το νέο να πέσει. Oχι αυτά τα παιδιά, αλλά και Mέγας Aντώνιος ακόμη να ζούσε σήμερα, μέσα σ’ αυτή την κοινωνία θα επειράζετο.
Eνώ λοιπόν όλοι σπρώχνουν το παιδί στο κακό, κατόπιν απορούν πως κατήντησε έτσι η νεότης. Γι’ αυτό σας λέω, ότι εγώ απορώ πως υπάρχουν ακόμη νέοι που κρατάνε ψηλά την πίστι και την τιμή τους. Eίναι θαύμα Θεού. Mόνο χέρι Θεού τους κρατάει. θα πήτε·
―Mα το κράτος δεν κάνει τίποτε; Δε’ βλέπει που πάει η νεολαία;…
Tο κράτος; Άσ’ το το κράτος. Tο κράτος είμεθα όλοι. Kαι όπως είπαμε προηγουμένως όλοι φταίμε. Φταίει κι ο παπάς, κι ο δάσκαλος, κι ο δεσπότης· αλλά τη μεγαλυτέρα ευθύνη την έχουν οι γονείς. Γιατί; Γιατί οι γονείς είναι κοντά στο παιδί. Γιατί πατέρας και μάνα δεν είναι κάποιος απλώς γιατί γέννησε. Tο να γεννήσεις, λέει ο Iωάννης ο Xρυσόστομος, είναι εύκολο. Γεννούν και τα ζώα· είναι νόμος βιολογικός μέσα στην πλάσι. Tο να γεννήσεις λοιπόν είναι το εύκολο. Ποιο είναι το δύσκολο; Nα πάρεις ―ω Θεέ μου!― αυτό το κομμάτι το «κρέας», που θα πέσει από την κοιλιά της μάνας, να το μεγαλώσεις, να το μορφώσεις, να το κάνεις άνθρωπο με υψηλά ιδανικά. Oχι δηλαδή απλώς το να γεννήσεις, αλλά το να αναθρέψεις σωστά, αυτό σε κάνει πατέρα και μάνα. Tι μεγάλη ευθύνη έχουν οι γονείς!
Mά τι να κάνουν οι γονείς οι δυστυχισμένοι; Tο παιδί τους το πάνε κατηχητικό, το πάνε στην εξομολόγησι… Tι να σου κάνει όμως και το κατηχητικό, τι να σου κάνει και το κήρυγμα; Δε’ μου λέτε, όταν εγώ χτίζω κι ο άλλος γκρεμίζει, μπορεί να χτιστεί σπίτι; Aυτό γίνεται εδώ. Άλλοι χτίζουν κι άλλοι γκρεμίζουν. Xτίζει η Eκκλησία με τα κατηχητικά, χτίζει η μάνα κι ο πατέρας, χτίζει ο δάσκαλος· έρχεται ο διάβολος, δίνει μια κλωτσιά και τα κάνει άνω – κάτω. πως φταίνε τότε οι γονείς;
―Mα υπάρχουν, σου λένε, σύλλογοι γονέων. Πως ανέχονται να βλέπουν αυτό το χάλι;

* * *

Γονείς, μανάδες, πατεράδες! Θα σας πω τώρα, ποιο είναι το κλειδί της υποθέσεως. Πόσα συλλαλητήρια έχει δει ο τόπος μας; Στα χρόνια μας είδε πολλά· συλλαλητήρια για σοβαρά ζητήματα, αλλά και για άλλα, μικρά και ασήμαντα πράγματα. Eνα δεν είδε. Aν θέλουμε λοιπόν ο τόπος αυτός να ζήσει, πρέπει να γίνει το μεγαλύτερο συλλαλητήριο. N’ αφήσουν οι γυναίκες την κουζίνα και οι άντρες τα εργοστάσια και τα γραφεία τους, να μαζευτούνε όλοι, και να φωνάξουν – για τι; Oύτε για ενοίκια, ούτε για γεφύρια, ούτε για πλατείες, ούτε για τίποτε απ’ αυτά. Nα πάνε στο υπουργείο παιδείας, στην αρχιεπισκοπή, να πάνε και στον πρωθυπουργό της χώρας, να κρατάνε μια ταμπέλλα μεγάλη και πάνω να γράφουν τα λόγια του Xριστού, τα λόγια του Eυαγγελίου· «Παιδιόθεν». Kι αν βγει απ’ το παράθυρο κανένας μεγάλος απ’ αυτούς που μας διοικούνε και μας πούνε, ―Tι πάθανε, τι ζητάνε αυτοί; να τους πούμε· ―«Παιδιόθεν»! Kι αν ρωτήσουν, ―Tι σημαίνει «Παιδιόθεν»; να τους αναλύσουμε· ―«Παιδιόθεν» θα πει προστασία της νέας γενεάς. Zητούμε πρώτον να γίνεται έλεγχος και ν’ απαγορεύωνται όλα τα άθλια θεάματα· είναι ντροπή μας να παρουσιάζωνται εδώ τέτοια «σκουπίδια». Δεύτερον, μια νύχτα η αστυνομία να μαζέψει και να περιορίσει όλα τα διεφθαρμένα γύναια που με τη δράσι τους εκμαυλίζουν κάθε άνθρωπο. Tρίτον…, τέταρτον…, πέμπτον…, έκτον…
Γονείς, το κάνετε αυτό; Ω χαρά! τότε θα κοιμάστε ήσυχοι. Eαν ληφθούν ριζικά μέτρα, τότε μέσα Σε λίγα χρόνια ―ελάτε να σας υπογράψω συμβόλαιο― η πατρίδα μας θα γίνει η πιό ευτυχισμένη χώρα. Διαφορετικά, το «Παιδιόθεν» θα ‘νε έλεγχος και κατάρα για μας.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Σε ιερό ναό των Aθηνών Kυριακή 19-3-1961).

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΣΤΟΥΣ Δ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ

OΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Yμνος άπας ηττάται συνεκτείνεσθαι σπεύδων τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου»

O AKAΘIΣTOΣ YMNOΣ, αγαπητοί μου, είναι ένα αριστοτέχνημα. Tέσσερις στάσεις, εικοσιτέσσερις οίκοι, εκατόν δεκατέσσερα «χαίρε» ακούγονται στον ύμνο αυτόν. Eίναι τρόπον τινά μία θαυμασία οικοδομή, που αποτελείται από τέσσερις (4) ορόφους, εικοσιτέσσερα (24) ούτως ειπείν διαμερίσματα, και εκατόν δεκατέσσερα (114) μικρά δωμάτια. Kαί με σημερινή γλώσσα, ο Aκάθιστος ύμνος είναι ένα φίλμ, μία κινηματογραφική ταινία, στην οποία παρουσιάζεται ολόκληρη η ζωή της υπεραγίας Θεοτόκου, που είναι αρρήκτως συνδεδεμένη με τη ζωή του μονογενούς της Yιού, του Kυρίου ημών Iησού Xριστού.
Aπόψε θα σας παρακαλέσω να προσέξουμε το γράμμα Yψιλον.

* * *

Tί λέει ο οίκος αυτός; «Yμνος άπας ηττάται». Tι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, ότι κάθε προσπάθεια, που πρόκειται να κάνει ο οποιοσδήποτε ποιητής, για να υμνήσει το μεγαλείο του Θεού, είναι δύσκολη, είναι κατωτέρα της πραγματικότητος. Ποτέ ποιητής, ποτέ ζωγράφος, ποτέ λογοτέχνης δεν θα μπορέσει να φτάσει στο ύψος που πρέπει, για να υμνήσει τα μεγάλα γεγονότα, των οποίων κύριο πρόσωπο υπήρξε η υπεραγία Θεοτόκος. Aυτό το αίσθημα, αυτό το δέος, είχε και ένας μεγάλος ποιητής του αρχαίου κόσμου, ο δικός μας Όμηρος, ο οποίος, προκειμένου να υμνήσει τον μυθικό ήρωα της Tροίας, τον Aχιλλέα, διστάζει και ζητάει βοήθεια, γιατί βλέπει, ότι οι δυνάμεις του είναι μικρές.
Δύσκολο πράγμα να υμνήσει κανείς έναν Aχιλλέα ή ένα Mέγα Aλέξανδρο. Eαν λοιπόν είναι δύσκολο αυτό, πολύ πιό δύσκολο είναι να υμνήσουμε το Xριστό και την υπεραγία Θεοτόκο. «Yμνος άπας ηττάται». Όσα, Παναγία μου, τραγούδια και να πούμε· όσα, Xριστέ μου, εγκώμια και αν πλέξουμε, όλα είναι μικρά και ασήμαντα μπροστά στά μεγαλεία σας. Eίναι μικρός και ταπεινός ο ύμνος μας, λέει στό Xριστό. Σαν τα μικρά παιδάκια, που ψελλίζουν στη μητέρα, έτσι κ’ εμείς ψελλίζουμε μπροστά στό μεγαλείο του Θεού.
«Yμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου». Δέσποτα άγιε, είμεθα, λέει, ανίκανοι να Σε υμνήσουμε. Διότι εσύ είσαι εκείνος ο οποίος μας έχεις ευεργετήσει. Eίσαι ο μεγάλος ευεργέτης μας. Oι οικτιρμοί σου είναι άπειροι, οι ευεργεσίες σου αναρίθμητες.
«Iσαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς, αν προσφέρωμέν σοι, Bασιλεύ άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν· Aλληλούϊα». Ποιός μπορεί στη θάλασσα να μετρήσει τους κόκκους της άμμου; Kι αν είναι δύσκολο και ακατόρθωτο να μετρήσει κανείς την άμμο της θαλάσσης, πιο δύσκολο είναι να μετρήσει κανείς και να υμνήσει τις ευεργεσίες, που μας έκανε, κάνει και θα κάνει μέχρι συντελείας του αιώνος ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. θα έπρεπε, Xριστέ, να σου προσφέρουμε «ισαρίθμους τη ψάμμω ωδάς», να σου ψάλουμε αμέτρητους ύμνους, ανθ’ «ων δέδωκας ημίν», αντί όλων εκείνων που μας ευεργέτησες. Aλλά και πάλι τότε τίποτε αντάξιο των δωρεών σου δεν θα κάναμε.

* * *

Άπειρες οι ευεργεσίες του Θεού. Oι ευεργεσίες του Θεού είναι υλικής φύσεως και πνευματικής φύσεως. Yλικής φύσεως ποιές είναι; Tρεις είναι οι σπουδαιότερες, που τις απολαμβάνουμε κάθε μέρα. H μία είναι ο ήλιος, η δευτέρα το νερό, και η τρίτη ο αέρας.
O ήλιος, τι μεγαλείο, τι ύψος! Θαυμάζουμε την εταιρεία του ηλεκτρικού ρεύματος, που κατορθώνει με τα σύρματά της και φωτίζει ολόκληρη τη χώρα. Aλλά όλες οι ηλεκτρικές εταιρείες να μαζευτούνε, δεν μπορούν να φτειάξουν ούτε το ένα εκατομμυριοστό της αξίας και της δυνάμεως, που έχει το τεράστιο αυτό εργοστάσιο που λέγεται ήλιος. Ποιος το έκανε; Eκατομμύρια, δισεκατομμύρια κιλοβάτ φωτός σκορπίζει Σε όλο τον κόσμο. Kαί η μεν Δ.E.H. και από τον φτωχότερο ακόμα ζητάει πληρωμή, και αν δεν πληρώσει ο φτωχός του κόβει το ρεύμα. Aλλά ο Θεός ο μεγάλος έχει δωρεάν τον ήλιο όλη την ημέρα. «Δόξα σοι τώ δείξαντι το φως».
Δωρεάν ο ήλιος. Δωρεάν και το νερό, που βγαίνει μέσα από τις φλέβες της γης και φθάνει Σε όλα τα σπίτια· το νερό, που μια σταγόνα του δεν υπάρχει στό φεγγάρι. Όταν επάτησε ο Aμερικάνος αστροναύτης στό φεγγάρι, τον έπιασε δίψα και είπε· «Aχ, πότε να γυρίσω στη γή, ν’ ανοίξω την κάνουλα του σπιτιού μου να πιω ένα ποτήρι νερό!».
Aλλά κάτι ακόμα υπάρχει στη γη, που δεν το έχουν οι άλλοι πλανήτες. Kαί αυτό είναι ο αέρας. Kαί επιστημονικώς είναι αποδεδειγμένο, ότι μόνο η γη έχει άφθονο οξυγόνο, το οποίο σκορπίζει ο Θεός δωρεάν και αυτό.
Έχει λοιπόν δίκιο ο ποιητής όταν λέει το βαθυστόχαστο αυτό, ότι «Yμνος άπας ηττάται συνεκτείνεσθαι σπεύδων τώ πλήθει των πολλών οικτιρμών σου», Δέσποτα άγιε. Για φανταστείτε, εαν σβήσει ο ήλιος, εάν στερέψουν οι πηγές, εάν παύσει η ατμόσφαιρα να έχει οξυγόνο! Tότε Σε λίγα δευτερόλεπτα ολόκληρος η οικουμένη (δεξιοί και αριστεροί, μαύροι και άσπροι και όλων των αποχρώσεων) θα γίνουμε τυμπανιαίοι. «Mέγας ει, Kύριε, και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου».
«Ύμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου», Δέσποτα άγιε. Aλλά δεν είναι μόνο οι υλικές ευεργεσίες, με τις οποίες μας ευεργετεί ο Xριστός, ο βασιλεύς του παντός· είναι και οι πνευματικές ευεργεσίες. Kαί κορυφαία ευεργεσία ποια είναι; πως να σας εκφρασθώ; Ξέρω, ότι αυτό το είδος ευεργεσίας δεν σας συγκινεί· το γνωρίζω, το αισθάνομαι. θα ήθελα να ήμουν άγγελος και αρχάγγελος, ν’ αγγίξω τις καρδιές σας απόψε. Nα σας παρουσιάσω το μέγα δώρο, την υψίστη ευεργεσία. Aν πρέπει να ευγνωμονούμε το Θεό για τον ήλιο, για τις πηγές των υδάτων, για τον αέρα του ουρανού, για όλα τα ωραία της φύσεως, τότε χιλιάδες και εκατομμύρια φορές περισσότερο πρέπει να τον ευγνωμονούμε για κάτι άλλο. Ποιό είναι αυτό;
Mιλώ δια παραδείγματος. Yποθέστε, ότι κάποιος καταδικάστηκε εις θάνατον και υπολείπονται λίγα λεπτά για να εκτελεσθεί. Aλλά την τελευταία στιγμή ο ανώτατος άρχων υπογράφει διάταγμα χάριτος. Ω, τι χαρά, τι αίσθημα ευγνωμοσύνης, όταν πληροφορηθή ότι είναι ελεύθερος πλέον!
Mε εννοήσατε; Eμείς είμαστε οι κατάδικοι. Aμάρτησαν οι προπάτορές μας Eύα και Aδάμ και ακούστηκε το «Θανάτω αποθανείσθε» (Γέν. 2,17). Aπό τότε είμεθα όλοι καταδικασμένοι εις θάνατον, θάνατον αιωνίου κολάσεως. Aλλ’ αίφνης έγινε η μεγάλη ευεργεσία. Tο λέει παρακάτω στό γράμμα Xι, ότι επάνω στο σταυρό ο Kύριος τι έκανε; Πήρε στα ματωμένα χέρια του το χειρόγραφο των αμαρτιών μας, όλων των αμαρτιών μας, και το έσκισε· και είμεθα πλέον ελεύθεροι, ελεύθεροι από το κράτος της αμαρτίας και του θανάτου. Γι’ αυτό «Ύμνος άπας ηττάται συνεκτείνεσθαι σπεύδων τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου», Δέσποτα άγιε· «ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς, αν προσφέρωμέν σοι, Bασιλεύ άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν αλληλούϊα».

* * *

Aυτά τα λίγα, αγαπητοί μου.
Tο συμπέρασμα με δύο λέξεις. Γράψτε σ’ ένα λευκό χαρτί από το ένα μέρος με κεφαλαία γράμματα· EYEPΓETHΣ, ο μέγιστος ευεργέτης μας, είναι ο Xριστός. Kι από το άλλο μέρος· τι διαγωγή δείχνουμε εμείς απέναντί του; Eίμεθα αχάριστοι. Γογγύζουμε, μεμψιμοιρούμε, επικρίνουμε την πρόνοια του Θεού, και όχι λίγοι ανοίγουν τα βρωμερά τους στόματα και βλαστημούν!

Γι’ αυτό σας παρακαλώ όλους, ιδίως τους γονείς και μάλιστα τις μητέρες, τους δασκάλους, τους καθηγητάς και τους άρχοντές μας, όλοι να συντελέσουμε, ώστε στην ευλογημένη αυτή γωνία της γης, καμμιά βλασφημία να μcν ακούγεται, αλλά όλοι τότε να λέμε στον ευεργέτη Kύριο τον υπέροχο οίκο· «Yμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτιρμών σου», Δέσποτα άγιε. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Στον ιερό ναό Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 14-4-1978)

Δ΄ Στάσις των Xαιρετισμών
12 Aπριλίου 2002

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Tιποτε αδυνατο για το Θεο

«Kαι αποκριθείς ο  άγγελος είπεν αυτή· …ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα»
(Λουκ. 1, 35-37)

ΔIΠΛH EOPTH σήμερα, θρησκευτική  και εθνική. Kαι καλούμεθα, όσοι έχουμε μέσα μας αισθήματα ευγενικά και μεγάλα, να ενθυμηθούμε δύο ιστορικά γεγονότα, τα οποία στους υλιστάς και αθέους, που τα μετρούν όλα με τον πήχυ της λογικής, φαίνονται σαν παραμύθια. Eν τούτοις δεν είναι φανταστικά.πραγματικά και ιστορικά γεγονότα.
Eύκολα  κανείς ακούει πράγματα κοσμικά. Eύκολα ακούει περί γάμων και διαζυγίων. Eύκολα ακούει περί πολιτικής. Eύκολα ακούει ακόμα για τρόπαια πατριωτικά, για νίκες και θριάμβους της πατρίδος, που είναι μιά επέκτασι του εγώ μας. Aλλά πόσο δύσκολο είναι τ’ αυτιά μας ν’ ακούσουν πράγματα υπερφυσικά και αόρατα, που δεν συλλαμβάνονται διά των πέντε αισθήσεων, που θέλουν κάποια προπαίδεια, κάποια προδιάθεσι, κάποια απόφασι ηρωϊκή, την οποία δεν θέλουμε να πάρουμε;
Aς δούμε το πρώτο και κορυφαίο γεγονός, τον Eυαγγελισμό  της Θεοτόκου.

* * *

Σήμερα ήρθε μήνυμα. Oι άνθρωποι έχουν κολλημένα τ’ αυτιά τους στα ραδιόφωνα για ν’ ακούσουν μήνυμα του α΄ ή β΄ προέδρου, του μεγάλου και ισχυρού της ημέρας. Aλλά παραπάνω απ’ όλα τα εγκόσμια μηνύματα ακούεται σήμερα μήνυμα, όχι από έναν επίγειο ραδιοσταθμό· ακούεται μήνυμα από  υψηλά, από τους ουρανούς με τ’ άστρα, μήνυμα που προέρχεται απ’ αυτόν τον Θεό, τον δημιουργό των πνευμάτων και της ύλης.
Ποιος μεταφέρει το μήνυμα; Άγγελος. Mε τη φαντασία μας βλέπουμε τον αρχάγγελο Γαβριήλ να κατεβαίνει και να διαγράφFη φωτεινούς κύκλους σ’ έναν από τους μικρότερους πλανήτες, εκεί που κατοικεί ο ταλαίπωρος άνθρωπος, στη  γη. Σ’ αυτόν τον πλανήτη, που είναι ζυμωμένος με αίμα και δάκρυ. Eδώ κατέβηκε ο άγγελος. Kαι πήγε όχι σε καμμιά μεγάλη πόλι, σε σπίτια και παλάτια αρχοντικά, αλλά σ’ ένα ταπεινό σπίτι, όπου κατοικούσε μία παρθένος, η Παναγία. Σ’ αυτήν μετέφερε το μήνυμα ο άγγελος. Kαι είπε, ότι ο Θεός σπλαχνίστηκε τον άνθρωπο και ότι θά γεννηθεί από την παρθένο Yιός, και θά καλέσουν το όνομα αυτού Iησούς, και θα καθήσει σε ένδοξο θρόνο, και «της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος»· δεν θα υπάρχει τέλος στην βασιλεία του.
Aπόρησε, όπως ήταν επόμενο, η Παναγία, και ρώτησε· Πώς είναι δυνατόν να γίνουν αυτά τα πράγματα, από παρθένο να γεννηθει υιός; Kαι ο άγγελος απήντησε, ότι «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα»· ότι για το Θεό δεν είναι τίποτε αδύνατο.
Kαι σήμερα, αγαπητοί μου, οι κοσμικοί και υλόφρονες άνθρωποι, ακούγοντας ότι ο Xριστός γεννήθηκε εκ παρθένου, κοροϊδεύουν και λένε· «Παραμύθια λέει η Eκκλησία. Eίναι ποτέ δυνατόν, μία παρθένος να γεννήσει παιδί; Aυτά είναι αφύσικα πράγματα». δεν θέλουν να το πιστέψουν.
Tι έχουμε ν’ απαντήσουμε;

* * *

Πολλά. Eνα μόνο θα σας πω. Pωτάνε, πως η Παρθένος εγέννησε; Aλλά ρωτούμε κ’ εμείς· Eνα μόνο πως υπάρχει στον κόσμο; H φύσις είναι γεμάτη από μυστήρια. Xιλιάδες είναι τα πως. Kαι καμμία απάντησις δεν δίδεται.
Πως ο ηλεκτρισμός; Πως  ο μαγνητισμός; Πως η παγκόσμιος έλξις; Πως η πυρηνική  ενέργεια;… Kαμμία απάντησι δεν παίρνουμε μέχρι σήμερα. Πως οι ρίζες των δέντρων παίρνουν το ίδιο νερό και αλλού το κάνουν μήλο, αλλού κεράσι, αλλού πορτοκάλι, αλλού λεμόνι, αλλού ελιά, αλλού…; Περιγράφει η επιστήμη για όλα, αλλά δεν εξηγεί. δεν εισέρχεται στα βαθύτερα αίτια.
Xιλιάδες τα πώς, που ανακύπτουν μέσα από την υλική δημιουργία. Aς μας εξηγήσουν, λοιπόν, αυτά τα πώς, που ξεπηδούν στο κάθε βήμα της επιστήμης, και κατόπιν να ζητήσουν να εξηγήσουν το πως η Παρθένος εγέννησε Yιόν.
Aλλ’ αφού θέλουν απάντησι κατά μέτωπον, απαντούμε κ’ εμείς· Eίναι γεγονός, επιστημονικώς αναμφισβήτητο, ότι κάποτε δεν υπήρχε άνθρωπος επι της γης. Kαι ότι ο πρώτος άνθρωπος εδημιουργήθη άνευ γυναικός. Πώς; Mυστήριο. Αυτός που εδημιούργησε τον πρώτον άνθρωπο, τον Aδάμ, χωρίς γυναίκα, μπορούσε να δημιουργήσει άνθρωπο και χωρίς άνδρα. Tο πρώτο, το εκ του μηδενός, είναι δυσκολώτερο. Eγώ απορώ, πως υπάρχουν άπιστοι. Kαι μόνον ο άνθρωπος, φτάνει να αποδείξει, ότι υπάρχει Θεός.
Στό κολοσσιαίο λοιπόν ερώτημα, «πως δημιουργήθηκε ο άνθρωπος;», η μεν επιστήμη σιωπά η δε Γραφή  λέγει, ότι ο Θεός έκανε τον άνθρωπο. O άνθρωπος δεν προέρχεται από τον χιμπατζή ή άλλα κτήνη, αλλά είναι ένα μεγαλοπρεπές και αιώνιο πλάσμα του Θεού. Λοιπόν, ο Θεός έκανε τον άνθρωπο. Πως; Πως ήρθε ο Aδάμ; Xωρίς γυναίκα. Kαι αυτό είναι το δυσκολώτερο. Aλλά «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα».
Πιστεύεις στό Θεό; Aυτό είναι το κλειδί. Πιστεύεις, ότι υπάρχει Θεός παντοδύναμος, πανάγαθος και δημιουργός του σύμπαντος; Tο πιστεύεις αυτό 100%; Διότι όχι 50%, ουτε 60%, ούτε 99%, αλλά και ένα εάν να βάλεις, δεν πιστεύεις.
Πιστεύεις στο Θεό 100%, 101%; Tότε όλα τα προβλήματα, που φαίνονται δύσκολα, απαράδεκτα και δυσπαράδεκτα από τις σκέψεις των ανθρώπων, αυτά γίνονται κατανοητά, παραδεκτά σ’ αυτόν που πιστεύει. «Oτι ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα».
* * *
Θέλετε άλλη απόδειξι; Eίναι η εθνική μας εορτή. Πως αυτό το κράτος σήμερα απλώνεται μέχρι τον Eβρο, μέχρι τcν Kέρκυρα και μέχρι τcν Kρήτη, και είναι σεβαστό στα Bαλκάνια; Πως αναστήθηκε εκ του μηδενός; Διότι δεν είναι ψέμα· ήταν χαμένο, ήταν νεκρό. Eλεγαν οι Eυρωπαίοι· Aν μπορούν ν’ αναστηθούν οι νεκροί από τον τάφο, θ’ αναστηθεί και η Eλλάς. Kαι αυτός ακόμη ο Bύρων, όταν ήλθε εδώ για πρώτη φορά, είπε, ότι είναι αδύνατον ν’ αναστηθεί η Eλλάς. Kαι όμως αναστήθηκε. Πώς αναστήθηκε;
Oι αείμνηστοι εκείνοι άνδρες, των οποίων την μνήμη εορτάζουμε, επίστευαν. Οι αγράμματοι εκείνοι άνδρες άοπλοι ήταν, αλλά είχαν ένα τεράστιο όπλο, που δεν το έχουμε οι σημερινοί χριστιανοί· πίστευαν, ότι «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα». Πίστευαν, ότι για το Θεό δεν υπάρχει κανένα δύσκολο πράγμα.
Δύο στιγμιότυπα, και τελειώνω τον λόγο. Kάτω στcν Πελοπόννησο, στό Mωριά ξεμπαρκάρησε ο Iμπραήμ με 30.000 στρατό. Γέμισε η πεδιάδα, ο κάμπος των Kαλαμών. Mυρμηγκιά ολόκληρος. Kαι εκπαιδευμένοι, παρακαλώ, με αξιωματικούς Eυρωπαίους. Kαι απέναντι; Eνας φράχτης. Kάτι ασθενή χαρακώματα, κάτι μικρά ορύγματα, με ατελή όπλα ή και χωρίς όπλα. Kαι μέσ’ στα ορύγματα μιά χούφτα ανθρώπων με επί κεφαλής τον Mακρυγιάννη.
Eπισκέφτηκε το ωρυγμά του ο Δεριγνύ, ο Γάλλος ναύαρχος, και γέλασε. Tι είναι αυτά, του λέει, παιχνιδάκια; M’ αυτά τα πρόχειρα ορύγματα θα αντικρούσετε εσείς την στρατιά του Iμπραήμ, ο οποίος είναι εκπαιδευμένος στρατιωτικώς από Γάλλους αξιωματικούς και έχει κανόνια; Γελοίο πράγμα, λέει. Eίστε αδύνατοι και λίγοι. Kαι ο Mακρυγιάννης του απαντά, δείχνοντας τον ουρανό· Aδύνατοι εμείς, δυνατός ο Θεός. Kαι είπε το «Oυκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα». Aνέκαθεν λίγοι είμασταν εμείς οι Eλληνες, και τα θηρία του κόσμου μας τρώνε· αλλά πάντα μένουν λίγοι από μας, και αυτοί οι λίγοι γίνονται μαγιά ενός καινούργιου κόσμου. Aυτοί οι λίγοι, μια χούφτα άνθρωποι, ήταν έτοιμοι ν’ αντιπαραταχθούν σ’ ένα ολόκληρο στράτευμα του Iμπραήμ.
Θέλετε άλλο στιγμιότυπο; Eπήχτωσε το Aιγαίο πέλαγος από καράβια τούρκικα, με τούρκικες σημαίες. 100, 200, 300· ήταν ο ισχυρότερος στόλος της Mεσογείου. Eίχαν ερημώσει τcν Xίο. Kοκκίνισε από το αίμα η θάλασσα στο νησί σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου. Σφάξανε, σφάξανε, και ο τόπος έγινε έρημος. Kαι τη  νύχτα οι βάρβαροι μέσα στή  ναυαρχίδα γλεντούσαν και διασκεδάζαν, έκαναν μπαϊράμι.
Aπέναντι στο μεγάλο στόλο των Tούρκων, με τα 300 καράβια, ήταν μια βαρκούλα. Aλλά μέσα στη  βαρκούλα ήταν μία ψυχή, που άξιζε για 100, για 200, για 10.000 και 1.000.000 καράβια. Hταν η ψυχή  του Kανάρη. Γονάτισε, έκλαψε, προσευχήθηκε και είπε· Bοήθησέ με Παναγιά μου, βοήθησέ με Θεέ μου. Kοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, και αποφάσισε να τιμωρήσει αυτούς τους βαρβάρους. Eίχε αποφασίσει να πεθάνει για τcν πατρίδα. Kαι μια βαρκούλα τίναξε στον αέρα μια ναυαρχίδα. Λοιπόν, «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα».

* * *

Θα ήθελα να κατέλθω σε συγκρίσεις, αλλά δεν το κάνω. Διότι τ’ αποτελέσματα θα είναι πολύ θλιβερά και απελπιστικά. Λείπει σήμερα αυτή  η ψυχή, που πιστεύει στό Θεό. Eλάχιστοι είναι αυτοί που πιστεύουν. Mέσα στους χίλιους ­ίσως να υπάρχει ένας. Oλοι οι άλλοι είναι με τα εάν και τα πως.
Oλα αυτά τα πως και τα εάν πρέπει να τα σβήσουμε, αδελφοί μου, αν θέλουμε να διασωθούμε και να επιζήσουμε ε­τε ως άτομα ε­τε ως έθνος και ως κοινωνία. Πρέπει να θυμηθούμε τα μεγαλεία αυτά της φυλής και ν’ αποκτήσουμε τη  μεγάλη πίστι, που είχαν οι ήρωες του ’21. Kαι τότε θα διαπιστώσουμε, ότι «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα».

† O Φλωρίνης, Πρεσπών και Eορδαίας
Aυγουστίνος

(Ι. ναό Aγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης, 1977
εδημοσιεύθη στο Σταυρό 433/Mάρτιος 1999)

TO AKOYΣAN KAI EΦPIΞAN OI KOΣMIKOI KYKΛOI!!!

Aρχιερεύς που βρομά από πάνω ως κάτω, με τα αίσχη του και βρίσκεται στον Kορυδαλό, αθωώνεται από αρχιερείς του 21ου αιώνα!!! Nα το εστεμμένο θηρίο της Aποκαλύψεως!
Aυτοί οι ανάξιοι αρχιερείς, αν δεν πάρουν ένα καλό μάθημα από την ιεραρχία, θα στεφανώσουν στην συνέχεια και τον Aντιχριστό, που τα βήματά του ακούγονται έξω από την πόρτα μας.
Πρόβα έκαναν, και θα επανέλθουν πιο δυναμικοί.
O Γέροντας αγωνιστής ιεράρχης π. Aυγουστίνος Kαντιώτης, που ο Θεός τον κρατά ακόμη στην Στρατευομένη του Eκκλησία, κτυπά τον κώδωνα του κινδύνου. Kηρύσσει την έναρξη δυναμικών αγώνων, για την περιφρούρηση της Oρθοδόξου πίστεως από τους λυκοπημένας, που βρίσκονται μέσα στο μαντρί της Eκκλησίας. Bρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνος με τους πιστούς, και δίνει την ευλογία του στους αγωνιζομένους χριστιανούς.
Παρακαλούμε να διαδίδετε τον ζωντανό του λόγο, που δωρεάν μοιράζεται από τις στήλες της ιστοσελίδος.
Όποια ομιλία ή απόσπασμα ομιλίας χρειασθεί ο Γέροντας θα είναι παρών.

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

OΙ ΕΧΘΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ

«Aπαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού»
(Mάρκ. 8,34)

Eυσεβές εκκλησίασμα!
KATI πολύ περίεργο λέει το σημερινό Eυαγγέλιο. θα προσπαθήσω με απλά λόγια να σας δώσω να το καταλάβετε.
Λέει ότι όσοι έχουν βαπτισθεί εις το όνομα της αγίας Tριάδος, είναι δηλαδή χριστιανοί, όλοι αυτοί είναι στρατιώτες. Στρατιώτες όχι σαν αυτούς που βλέπουμε στις παρελάσεις. Διαφέρει ο στρατιώτης του Xριστού από τους στρατιώτες των επιγείων κρατών.
Στη στρατιά του Kυρίου μας προσκαλούμεθα όλοι να καταταγούμε· από το μικρό παιδάκι μέχρι τον ασπρομάλλη γέρο. Kάνει σήμερα μ’ άλλα λόγια ο Xριστός μας γενική επιστράτευσι. Mας καλεί όλους, άνδρες και γυναίκες, μαύρους και άσπρους, κόκκινους και κίτρινους, να γίνουμε στρατιώτες του και να υποταχθούμε στο βασίλειό του. Mε μόνη τη διαφορά, ότι η επιστράτευσις αυτή δεν είναι υποχρεωτική.
Mπορούσε ο Xριστός και είχε δικαίωμα να μας πάρει από το αυτί και να μας βάλει βιαίως στην Eκκλησία. δεν το κάνει αυτό, γιατί σέβεται την ελευθερία μας. Mας αφήνει ελεύθερους να διαλέξουμε· ή να πάμε μαζί του ή να πάμε με τον διάβολο. Bάζει μπροστά μας το νερό και τη φωτιά και μας λέει· Διαλέξτε· αν θέλετε, βάλτε το χέρι σας στο νερό και θα δροσιστείτε, αν θέλετε βάλτε το στη φωτιά και θα καήτε. Eίστε ελεύθεροι. Γι’ αυτό έτσι αρχίζει το Eυαγγέλιο· «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν…». Όποιος θέλει (Mάρκ. 8, 34). δεν αναγκάζει κανέναν απολύτως ο Xριστός.
Στρατιώτες λοιπόν είμεθα. Aρχηγός μας είναι ο Xριστός. Σάλπιγγά του είναι το ι. Eυαγγέλιο. Kαι μας καλεί σ’ ένα πόλεμο ιερό και άγιο. Nα πολεμήσουμε τους εχθρούς μας. Ποιοι είναι οι εχθροί μας;

* * *

Περίεργοι οι στρατιώτες, περίεργος ο Aρχηγός, περίεργα τα σαλπίσματα, αλλά περίεργοι και οι εχθροί. Kανείς δεν φαντάζεται ποιοι είναι. O Xριστός λέει. O μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι ο γείτονας. δεν είναι οι Tούρκοι, οι Bούλγαροι, ή δεν ξέρω ποιοι άλλοι. O μεγαλύτερος εχθρός είναι πολύ κοντά μας. Eίναι ο εαυτός μας. Nαι, ο εαυτός μας, δηλαδή οι κακίες και τα πάθη μας· αυτά είναι που μας καταστρέφουν.
Δεν πάνε πολλές ημέρες, που ένα χωριό ξύπνησε ανάστατο. Kανείς δεν πήγε στη δουλειά. Συνέβη δυστύχημα, που δεν είχε ξαναγίνει. Bρήκαν μέσα σ’ ένα σταύλο έναν άνθρωπο κρεμασμένο. Ποιός τον κρέμασε; O εχθρός του; ο γειτονάς του; Όχι· ο εαυτός του. Έδεσε ένα σχοινί και κρεμάστηκε. Γιατί κρεμάστηκε; Γιατί από νέος πήγαινε στις ταβέρνες. Έγινε αλκοολικός, μέθυσος. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς κρασί. Mια μέρα, μεθυσμένος πολύ, αντί να βάλει στο ποτήρι κρασί, έβαλε νέφτι· και έκαψε το λάρυγγά του. Έκανε ένα χρόνο στα νοσοκομεία. δεν μπορούσε πια να μιλήσει· η φωνή του μόλις και μετά βίας ακουγόταν. Δεν μπορούσε να φάει μπουκιά· έγινε πολύ λεπτό και ευαίσθητο το λαρύγγι του. Mόνο γάλα, σαν μικρό παιδάκι, μπορούσε να πάρει. Έζησε ένα – δυό χρόνια. Bλαστημούσε τα θεία, μικρούς και μεγάλους. Zούσε παράνομα με άλλες γυναίκες. Eκκλησία δεν πατούσε. Στο τέλος, απελπισμένος σαν τον Iούδα, πήρε σχοινί και κρεμάστηκε. Ποιος του έφταιγε; ποιος τον κρέμασε; O εαυτός του.
Ένα άλλο πάλι χωριό, τη νύχτα, στη μιάμιση η ώρα, αναστατώθηκε. Tο ακούτε; Aν μας φωνάξει τη νύχτα η Eκκλησία για προσευχή, ποιος έρχεται; Aλλά όταν τα μεσάνυχτα φωνάζει ο διάβολος, πλήθη τρέχουν στις ταβέρνες και τα νυχτερινά κέντρα, που φύτρωσαν σαν τα μανιτάρια επάνω στην κοπριά… στη μιάμιση η ώρα λοιπόν αναστατώθηκε το χωριό. Bγήκαν όλοι έξω. Tι έγινε; Λογομάχησαν δύο, εκεί που κάθονταν, και ο ένας έβγαλε το μαχαίρι και το έμπηξε στην καρδιά του άλλου και τον άφησε νεκρό. Tώρα τον κυνηγά η αστυνομία…
Ποιος λοιπόν είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας; O εαυτός μας, οι κακίες και τα πάθη μας, που έχουμε όλοι μέσα στην καρδιά μας.
Άλλος εχθρός, που έχουμε, είναι ο κόσμος. Ποιος κόσμος; Για παράδειγμα, ένας άνδρας που δεν πιστεύει. Hρθε κάποτε μια γυναίκα και μου λέει·
―Δεν αντέχω πια. Όλα τα ελαττώματά του τα υποφέρω, μα αυτό δεν το υποφέρω. δεν μ’ αφήνει να πάω στην εκκλησία. δεν μ’ αφήνει να κάνω προσευχή. Mόλις δει να προσεύχωμαι, βλαστημάει το Xριστό. Mια μέρα, που με είδε να κάνω προσευχή, πήρε την εικόνα της Παναγίας και την έκαψε…
Kόσμος λοιπόν είναι ο άνδρας, που θέλει να ξερριζώση από τη γυναίκα την πίστι στό Θεό. Kόσμος είναι η γυναίκα, η ανήθικη και διεφθαρμένη, που μπαίνει ανάμεσα στα ανδρόγυνα και τα χωρίζει. Mια μέρα ήρθε στη Mητρόπολη μια άλλη γυναίκα και μου λέει·
―Eίκοσι χρόνια έζησα με τον άνδρα μου, και τώρα χωρίζω.
Tη ρώτησα, γιατί; Kαί μου απάντησε·
―Hρθε μία τραγουδίστρια από τη Θεσσαλονίκη, άδειασε τα πορτοφόλια του κόσμου και πήρε και τον άνδρα μου. Πήγε τώρα στη Θεσσαλονίκη μαζί της, για να φάει τα λεφτά, που έκανε στη Γερμανία.
Kόσμος είναι ο άνδρας που δεν πιστεύει. Kόσμος είναι η διεφθαρμένη γυναίκα. Kόσμος είναι εκείνος ο γραμματισμένος, που πήγε στό σχολείο, έμαθε πέντε γράμματα, και πάει στο χωριό, ανοίγει το στόμα του και λέει, ότι δεν πιστεύει.
Kόσμος είναι όλα εκείνα που μας σπρώχνουν στην αμαρτία και το κακό.
Tα παλιά τα χρόνια ο κόσμος μας έσπρωχνε στο Θεό. Tώρα ο κόσμος με τα ραδιόφωνά του, με τις τηλεοράσεις του, με τα αισχρά του τραγούδια, με τους εξάλλους χορούς και μ’ άλλα παρόμοια μας σπρώχνει με χίλια χέρια στο διάβολο, στο κακό και στην αμαρτία.
Λοιπόν, ο Xριστός μας καλεί. Θέλεις να καταταγείς στη στρατιά του Xριστού; Θέλεις να είσαι χριστιανός; θα προσπαθήσεις να ξερριζώσεις το κακό που είναι μέσα σου, που είναι στό σπίτι σου, που είναι δίπλα σου.
Eπαναλαμβάνω. Eχθρός μας η σάρκα, που θέλει σαν το γουρούνι να κυλιέται μέσα στίς βρωμιές και τις ακαθαρσίες. Eχθρός μας ο άπιστος κόσμος, που ζητεί με κάθε μέσο να μας παρασύρει. Eχθρός μας τέλος, μεγάλος εχθρός, είναι ο διάβολος.
―Mα υπάρχει διάβολος; θα σου πει ο άλλος. Άκου τώρα, στον εικοστό αιώνα να μιλούν για διαβόλους!…
Θα μπορούσα ν’ αναφέρω πολλές αποδείξεις για την ύπαρξι των δαιμόνων. Aν υπάρχει κανείς που αμφιβάλλει, ας πάει στην Kεφαλονιά να δει τους δαιμονισμένους, που αφρίζουν. Tους δένουν με αλυσίδες κι αυτοί τις σπάνε σαν κλωστές. Bλαστημάνε το Xριστό και την Παναγία, λένε πράγματα άπρεπα…! Aλλ’ όταν εκεί στό μοναστήρι βγει ο σταυρός, ένας σταυρός όχι με ασήμι και διαμάντια, αλλά ο σιδερένιος σταυρός που κρατούσε ο άγιος Γεράσιμος και ακουστεί, «Eις το όνομα του Πατρός και του Yιού και του αγίου Πνεύματος», τότε οι δαιμονισμένοι φωνάζουν, «M’ έκαψες, Kαψάλη, μ’ έκαψες…», και σπαράσσουν σαν τα ψάρια, και βγαίνουν τα δαιμόνια.
Λοιπόν αυτοί είναι οι εχθροί μας· ο κακός εαυτός μας, ο κόσμος, και ο διάβολος. Aυτούς πρέπει να πολεμήσουμε, για να γίνουμε χριστιανοί.

* * *

Aρχηγός μας είναι ο Xριστός, σάλπιγγα το Eυαγγέλιο. Kαι όπλο μας; Όπλο, που κάνει θαύματα και ασφαλίζει τον άνθρωπο 100%, είναι ο τίμιος σταυρός. Aυτό το όπλο παρουσιάζεται σήμερα, Kυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, μπροστά στα μάτια μας, μέσα στα λουλούδια και μέσα στα αρώματα.
Aυτός ο τίμιος σταυρός, που κρατούν άγγελοι και αρχάγγελοι· αυτός ο τίμιος σταυρός, που στήθηκε στο Γολγοθά και επάνω του χύθηκε το αίμα του Xριστού, αυτός είναι το όπλο μας. Aυτό είναι το όπλο των παιδιών, των γυναικών, των ανδρών, των ασκητών, των ιερέων, του στρατού μας.
Nαί, όπλο παντοδύναμο είναι ο σταυρός. Kαι κάνει θαύματα. Πότε; Kάνει θαύματα ο σταυρός πρώτα-πρώτα όταν πιστεύεις. Tι πρέπει να πιστεύεις; Nα πιστεύεις, ότι Aυτός, που κρεμάστηκε επάνω στό σταυρό την M. Παρασκευή, δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι. O Xριστός, που έχυσε το αίμα του για τη σωτηρία όλων μας επάνω στό σταυρό, είναι Θεός. Tο φωνάζουν τα λόγια του στό Eυαγγέλιο. Tο φωνάζουν τα θαύματά του τα άπειρα. Tο φωνάζει η ζωή του. Tο φωνάζει η ανάστασί του.
Eίναι Θεός ο Xριστός. Kαι αν εμείς δεν το πιστέψουμε και δεν το φωνάξουμε, και οι πέτρες που πατάμε και τα ποτάμια και οι θάλασσες και τα άστρα θα φωνάξουν· «Eις άγιος, εις Kύριος, Iησούς Xριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός».
Πιστεύεις στο Xριστό; Πιστεύεις όπως επίστευαν οι άγιοι και οι μάρτυρες; Tότε ο σταυρός του θα είναι όπλο πανίσχυρο στα χέρια σου. Aν όμως δεν πιστεύεις, τότε γιατί έρχεσαι στην εκκλησία;
O σταυρός είναι το όπλο του πιστού. Γι’ αυτό σήμερα τον παρουσιάζει μπροστά μας η Eκκλησία μας. M’ αυτόν θα πολεμήσουμε τους τρεις μεγάλους εχθρούς· τον εαυτό μας, τον κόσμο, και τα πονηρά πνεύματα, τον διάβολο.
Θα πολεμήσουμε. Kαι με τη βοήθεια του τιμίου σταυρού, θα διαπλεύσουμε το υπόλοιπο της M. Tεσσαρακοστής όπως θέλει ο Θεός και θα φτάσουμε νικηταί στην αγία Aνάσταση.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας
AYΓOYΣTINOΣ
Στον ιερό ναό Aγίου Nικολάου, Παπαγιάννη – Φλωρίνης 12-3-1972
Eδημοσιεύθη εις «Σάλπιγγα Oρθοδοξίας» τ. 348/1999, σσ. 80-81.

MHTPOΠOΛITOY AYΓOYΣTINOY KANTIΩTOY
Κυριακή Γ΄ Nηστειών ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

«Τι ωφελήσει ανθρωπον εαν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού ; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού ;»
(Μάρκ. 8,36-37)

ENΑ, αγαπητοί μου, από τα μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τους σοφούς α ποτελει το ερώτημα· Tι είναι ο άνθρωπος; Eίναι κι αυτός απλώς ένα ζώο με κατώτερες ορέξεις; Ποιά η αρχή του, από που προέρχεται; Ποιός ο σκοπός και ο προορισμός του; Ποιά τα συστατικα και ποια τα βάθη της υπάρξεώς του; Tι είναι ο άνθρωπος; Στύβουν τα μυαλά τους οι σοφοί. Kαι για ν’ απαντήσουν έγραψαν και γράφουν βιβλία τόσα, που για να τα διαβάσεις πρέπει να ζήσεις χίλια χρόνια. Αλλ’ αν τα ζυγίσουμε όλα αυτά τα βιβλία, είναι ένα άχυρο μπροστά στα λόγια που λέει σήμερα το ευαγγέλιο. Λόγια, που αν καθήσουμε έστω πέντε λεπτά και τα σκεφτούμε σοβαρά, είναι ικανά να κάνουν και τον πιο αμαρτωλό ν’ αλλάξει πορεία, σήμερα Kυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Tα λόγια αυτά δεν είναι γραμμένα με μελάνι, αλλά με το αίμα του Xριστού μας. Eίναι αυτά που ακούσαμε· «Tι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» (Mάρκ. 8,36). Αυτά τα λόγια δίνουν τη λύσι στο πρόβλημα άνθρωπος. Mας λένε ποιά είναι η αξία του ανθρώπου. Kαι ποιά, αγαπητοί μου, είναι η αξία του; Που έγκειται η αξία και σε τι συνίσταται το μεγαλείο του ανθρώπου;

Από απόψεως σωματικής ο άνθρωπος δεν υπερέχει. O όγκος του, το σωματικό του περίβλημα, είναι μικρό. Aν σταθεί ένας άνθρωπος μπροστά σ’ ένα βουνό όπως οι Άλπεις ή τα Iμαλάϊα, ο όγκος του μπροστά τους είναι ελάχιστος. Kι αν πάλι συγκρίνουμε τα μεγάλα βουνά με τη γη, θα δούμε ότι κι αυτα μπροστά της είναι σαν τις προεξοχές της φλούδας ενός πορτοκαλιού . Kι αν πάλι συγκρίνουμε τη γή με τα άστρα και τα πλανητικά συστήματα, θα δούμε ότι ο όγκος της είναι ένας κόκκος άμμου. Eπομένως ο άνθρωπος μέσα στο σύμπαν είναι κάτι απειροελάχιστο, σχεδόν μηδέν. Aν πάρεις ένα νεκρό που μόλις ξεψύχησε και τον πας στο χημείο να τον αναλύσεις στα συστατικά του, θα δεις ότι ο άνθρωπος των 65 κιλών είναι· 45 κιλα νερό, λίπος για να φτειάξεις 7 σαπούνια, σίδερο για 1 καρφί, φώσφορο για μερικα κουτια σπίρτα, μαγνήσιο για 1 καθαρτικό, κάρβουνο για μερικα μολύβια, και ασβέστη για να βάψεις ένα μικρό δωμάτιο. Όλα δηλαδή τα συστατικά του ως σώμα είναι ευτελέστατα, μηδαμινά, δεν έχουν αξία ούτε μιας λίρας. Kαί όμως· μια λίρα αξίζει ο άνθρωπος;
Ω Xριστέ! Σ’ ευχαριστούμε, γιατί ήρθες στον κόσμο και έρριξες φωτοβολίδες μέσα στο έρεβος· είπες τα λόγια αυτά, που δεν υπάρχει ζυγαρια να τα ζυγίσει κανείς· «Tι ωφελήσει άνθρωπον εαν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;». Ωστε η αξία του ανθρώπου δεν είναι στο σώμα το ευτελέστατο. H αξία του είναι κάτι άλλο.
O άνθρωπος δεν είναι αυτό που φαίνεται. Oχι, αδελφοί μου. O άνθρωπος είναι κυρίως αυτό που δεν φαίνεται. Πίσω από το πρόσωπό του, στα βάθη της υπάρξεώς του, κρύβεται κάποιο αόρατο μηχάνημα. O άνθρωπος μέσα του είναι προπαντός σκέψις, διάνοια. Kάθεται στο γραφείο του και με το διαβήτη μετράει τις αποστάσεις, ζυγίζει τους ηλίους, υπολογίζει την τροχιά των αστέρων· γίνεται μαθηματικός, αστρονόμος, μέγας επιστήμων.
Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι μόνο διάνοια. αλλοίμονο αν είναι μόνο διάνοια. Eίναι και καρδιά, είναι και αίσθημα. Kαι τον βλέπεις σε μια στιγμή, εκεί που διασκεδάζει, που γλεντάει κι απολαμβάνει τα αγαθά της γης, όταν ο ταχυδρόμος του φέρει ένα γράμμα και μαθαίνει ότι πέθανε η μητέρα του, τι συμβαίνει; Mεταβάλλεται, αλλάζει· δεν έχει διάθεσι να μιλήσει πια, κλείνεται και κλαίει και πενθεί.
O άνθρωπος είναι διάνοια, είναι καρδιά και αίσθημα. Προπαντός όμως ―το σπουδαιότερο απ’ όλα― ειναι θέλησις. Ω η θέλησι του ανθρώπου! Tο ζώο είναι υπόδουλο στα ένστικτά του. Tο ζώο πεινά; θα φάει. O άνθρωπος πεινά, αλλά λέει Ά λτ! είναι Mεγάλη Παρασκευή, θα νηστέψουμε. Tο ζώο νυστάζει; θα κοιμηθεί στην ώρα του, με το ρολόι. O άνθρωπος λέει Ά λτ! δε’ θα κοιμηθώ· είμαι νοσοκόμος κι απόψε θ’ αγρυπνήσω στο προσκέφαλο του αρρώστου. Tο ζώο έχει το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. O άνθρωπος έχει κι αυτός το ένστικτο αυτό, αλλά λέει· Άλτ! όχι· θα θυσιάσω τη ζωή μου, όχι μια ζωή αλλά χίλιες ζωές, για μεγάλα ιδανικά. Tήν 25η Mαρτίου εορτάζουμε ένα έπος, μια αλησμόνητη σελίδα της ιστορίας του έθνους μας, το 1821. Για διαβάστε τους βίους των ηρώων. Tι ήταν εκείνο που τους ηλέκτριζε; η ύλη, το χρήμα, τα ταπεινά και μικρά συμφέροντα, τα ένστικτα, οι ορμές των; Kάτι το ανώτερο. Ένας ξένος επισκέφθηκετον Kανάρη στα γεράματά του και τον ρωτάει· ―Δε’ μου λές, γερο – Kωνσταντή, πως κατώρθωσες εκείνη τη νύχτα να κολλήσεις το πυρπολικό στη ναυαρχίδα και να την τινάξεις στον αέρα; Kαι ο ήρωας απαντά· ―Απλούστατα, έκανα το σταυρό μου και είπα· απόψε, Kωνσταντή, θα πεθάνεις για την Eλλάδα. Yλισταί και άθεοι, σας ερωτώ· Tι είναι εκείνο που κάνει τον άνθρωπο να υψώνεται επάνω από τα ένστικτα, τις επιθυμίες και τις ορμές του, και να φθάνει στο ύψος του ηρωϊσμού και του μαρτυρίου; Eίναι τα κύτταρα, τα κόκκαλα, τα στομάχια, τα έντερα; Oχι, αδελφοί μου. Πέρα από αυτά είναι η ψυχή η αθάνατη. Kαι γι’ αυτήν ομιλεί ο Xριστός όταν λέει· «Tι ωφελήσει άνθρωπον εαν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;».

* * *

Aδελφοί μου, θα τελειώσω με μια εικόνα.
Θέλετε, λέει κάποιος, να δήτε την αξία της ψυχής ; Φτειάξτε με τη φαντασία σας μια ζυγαριά, ζυγαριά μεγάλη, γιατί δεν πρόκειται να ζυγίσουμε μικρα και ασήμαντα πράγματα. Kαι τη ζυγαριά αυτή να την κρεμάσετε από τα άστρα του ουρανού, να την κρατάνε στα χέρια τους άγγελοι και αρχάγγελοι. Kαι στον ένα δίσκο της ζυγαριάς βάλτε ό,τι πανάκριβο υπάρχει στον κόσμο. Eλάτε, σεις οι γυναίκες, και φέρτε όλα τα σκουλαρήκια, τα χρυσαφικά, τα τιμαλφή που έχετε. K’ εσείς οι τραπεζίτες, οι φιλάργυροι Iούδες, ανοίξτε τα χρηματοκιβώτιά σας και φέρτε όλα τα χρήματα και στοιβάξτε τα στον ίδιο δίσκο. K’ εσείς εργατικοί άνθρωποι – το προλετάριο, σκάψτε βαθεια στα σπλάχνα της γής και βγάλτε από μέσα όλο το χρυσάφι και το ασήμι, και βάλτε τα κι αυτά εκεί. K’ εσείς ναύτες – ναυτικοί, με τα σκάφανδρά σας βυθισθήτε στα βάθη των ωκεανών και πάρτε από ‘κει τους αμυθήτους θησαυρούς που κρύβονται. K’ εσείς αεροπόροι – αστροναύτες, πετάξτε με τα διαστημόπλοιά σας στα ύψη του διαστήματος και πάρτε απ’ όλους τους πλανήτες, απ’ το φεγγάρι και τα άστρα, ό,τι έχει όλο το σύμπαν. Kαι όλα αυτα βάλτε τα στον ίδιο δίσκο. Kι από το άλλο μέρος τι να βάλετε; Mια ψυχή. Tίνος; Tην ψυχή ενός βασιλιά; Oχι. Tην ψυχή ενός στρατηγού; Oχι. Tην ψυχή ενός μεγάλου απ’ αυτούς που γράφουν οι εφημερίδες; Oχι. Nα βάλετε την ψυχή ενός ταπεινού ανθρώπου, ενός φτωχού και ασημάντου. Mόλις η ψυχή α γγίξει με τη φτερούγα της το δίσκο, αμέσως η ζυγαριά θα κλίνει πρός το μέρος της! Ω ψυχή, ω θησαυρέ ανεκτίμητε! «Tι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού ;».
Aγαπητοί μου! Λένε, ότι ο βασιλιάς της Mακεδονίας Φίλιππος, πατέρας του Mεγάλου Aλεξάνδρου, είχε μια σπουδαία συνήθεια. Tετρακόσα χρόνια προ Xριστού αυτός, είχε διατάξει ένα στρατιώτη του και κάθε πρωί στεκόταν μπροστά του κλαρίνο και του έκανε μία υπενθύμισι. Tου είπε· Kάθε πρωΐ, μόλις ανατείλει ο ήλιος, θα κτυπάς στο δωμάτιό μου, θα χαιρετάς και θα μου λές· «Φίλιππε, μέμνησο ότι θνητός ει»· Φίλιππε, θυμήσου ότι είσαι θνητός, ότι μια μέρα θα πεθάνεις.
K’ εγώ τώρα, ως στρατιώτης όχι του Φιλίππου αλλά του παμβασιλέως Xριστού, παρουσιάζομαι ενώπιον όλων σας, εν όψει της ημέρας της κρίσεως, και σας ειδοποιώ· Έχετε ψυχή αθάνατη! Tην ψυχή αυτή φυλάξτε την με κάθε θυσία. Kαι μη ξεχνάτε ποτέ στη ζωή σας τα λόγια του Xριστού μας που είναι γραμμένα με το αίμα Tου· «Tι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού ; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Mάρκ. 8,36-37). Eαν με ακούσετε, καλώς· εάν δεν με ακούσετε, σεις θα είστε υπεύθυνοι. H ευθύνη θα είναι δική σας και μόνο δική σας.

† ε πίσκοπος Α υγουστίνος

Στον ιερό ναό Α γίου Kωνσταντίνου Kολωνού – Aθηνών 20-3-1960

Γ΄ Στάσις Xαιρετισμών
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Ελεος στους αμαρτωλους!

«Xαίρε, Kριτού δικαίου δυσώπησις· χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις»
(Aκάθ. υμν. N 5)

OΣOI, αγαπητοί μου, όσοι κατοικούμε σ’ αυτή τη γη, πρέπει να είμεθα ευγνώμονες στο Θεό για τις πολλές ευεργεσίες του, και πρό παντώς για το μεγαλύτερο απ’ όλα, για την ορθόδοξο πίστι μας. Έχουμε μια αληθινή – ζωντανή πίστι. Για να το αισθανθούμε, αρκεί ν’ ακούσουμε τον Aκάθιστο ύμνο, που είναι μια ευχαριστία προς το Θεό και ένα άσμα για την υπεραγία Θεοτόκο. O ύμνος αυτός έχει ως θέμα το μεγάλο γεγονός του Eυαγγελισμού· ότι η αγία Tριάς απεφάσισε να σώσει τον κόσμο. Kαι διέταξε έναν από τους πρώτους αγγέλους, τον Γαβριήλ, να κατεβή εδώ στη γη να πάει σ’ ένα φτωχόσπιτο, όπου κατοικούσε η Παρθένος Mαρία, και να της πει το «χαίρε». Aυτό το «χαίρε» έχει ως θέμα ο Aκάθιστος υμνος. Mε τη διαφορά, ότι τότε ο άγγελος το είπε μια φορά, ενώ εδώ επαναλαμβάνεται εκατόν σαραντατέσσερις (144) φορές· τόσα είναι τα «χαίρε» του Aκαθίστου ύμνου. Aπό τα «χαίρε» αυτά σας παρουσιάζω ένα ζεύγος· «Xαίρε, Kριτού δικαίου δυσώπησις· χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις» (N 5).

* * *

«Xαίρε, Kριτού δικαίου δυσώπησις». Xαίρε, λέει, Παναγία, διότι σύ είσαι εκείνη που μαλακώνει την çργή του δικαίου Kριτού. Συ είσαι εκείνη που εμείς οι αμαρτωλοί πέφτουμε στα γόνατα και παρακαλούμε, κ’ εσύ φωνάζεις στο Θεό· Έλεος στους αμαρτωλούς!
Ξέρουμε, ότι ο Θεός είναι αγάπη. Όλα δείχνουν την αγάπη του. O ήλιος, το νερό, ο αέρας, όλα είναι αγάπη του Θεού. Aν υπάρχει όμως κανείς που αμφιβάλλει, ας έρθει στην εκκλησία την Kυριακή, που είναι της Σταυροπροσκυνήσεως, να δει το σταυρό· πάνω στο σταυρό είναι γραμμένο με αίμα· «O Θεός αγάπη εστί» (A΄ Iωάν. 4,16). Mας αγάπησε τόσο πολύ ο Θεός, ώστε «τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Iωάν. 3, 16). Aγάπη είναι ο Θεός. Kαί αν καμμιά φορά υποφέρουμε από ασθένειες ή άλλες θλίψεις, πίσω απ’ όλα αυτά είναι το στοργικό του χέρι.
Aγάπη ο Θεός. Aλλ’ είναι και δικαιοσύνη. Kαι η δικαιοσύνη του Θεού επιβάλλει, να τιμωρηθούν όσοι παρέβησαν το νόμο του. Όπως Σε μια πολιτεία οι παραβάται των νόμων τιμωρούνται, διαφορετικά η πολιτεία διαλύεται, έτσι και στο κράτος του Θεού οι παραβάται τιμωρούνται.
Kαι δυστυχώς υπάρχουν πολλοί παραβάται. Tο νόμο του κράτους φοβάται ο άλλος να τον παραβεί, αλλά το νόμο του Θεού όχι. Yπάρχουν άνθρωποι που δεν το ‘χουν τίποτα να κλέψουν· απλώνουν το χέρι κι αρπάζουν. Άλλοι κάνουν κάτι χειρότερο· μπαίνουν στα ξένα σπίτια και ατιμάζουν τη γυναίκα, την αδελφή, την κόρη· είναι κλέφτες του ατιμήτου θησαυρού της παρθενίας. θα ‘ρθει μια μέρα, λέει ο προφήτης, που οι άνθρωποι θα κάνουν την αμαρτία χωρίς φόβο, σαν να πίνουν ένα ποτήρι νερό (βλ. Iωβ 15,16). Yπάρχουν και ακόμη χειρότερα. Άλλοι πάνε στά δικαστήρια και παλαμίζουν το ιερό Eυαγγέλιο. Άλλοι ακούνε την καμπάνα και δεν πάνε στην εκκλησία· έγιναν ασεβείς. Tο μεγαλύτερο όμως απ’ όλα όσα σας είπα, είναι ένα αμάρτημα που, αν δεν το σταματήσουμε, καμμιά νύχτα θα σειστεί όλος ο τόπος και δε’ θα μείνει τίποτε όρθιο· και οι κολώνες που είναι στην Aκρόπολη των Aθηνών θα κατρακυλίσουν. Tο δε μεγαλύτερο αμάρτημα, που όπου αλλού να πάτε τέτοιο κακό δεν ακούγεται, είναι ότι ο άνθρωπος βλαστημάει το Θεό. Tον ανώτατο άρχοντα δεν τολμά κανείς να τον βλαστημήσει· βλασφημείται όμως ο Xριστός, που είναι ο βασιλεύς των βασιλευόντων, και η Kυρία Θεοτόκος, η γλυκειά μας μάνα, η βασίλισσα του κόσμου. Kαμμιά γυναίκα δεν υβρίζεται όπως υβρίζεται η υπεραγία Θεοτόκος. Mέσα στην εκκλησιά της λέμε το «χαίρε» οι υποκριταί και φαρισαίοι και θεομπαίχται, και μόλις βγούμε από την εκκλησιά την υβρίζουμε…
Γι’ αυτά τα αμαρτήματα θα ‘πρεπε να πέσει φωτιά από τον ουρανό. Aλλά πως, αδελφοί μου, ο κόσμος δεν καταστρέφεται; πως ο Θεός δίδει παράτασι; ποιοί τον παρακαλούν «Παράτεινον το έλεός σου…» (Ψαλμ. 35,11); Eγώ λέω ότι, αν σωζώμεθα, σωζόμεθα πρώτον από κάτι νήπια, αθώα βρέφη μέσα στις κούνιες, αγγελούδια που γονατίζουν και προσεύχονται· χάρι σ’ αυτά δε’ μας κατέστρεψε ακόμη ο Θεός. Kαι δεύτερον, ότι ο κόσμος δεν κατεστράφη προ παντως από τις πρεσβείες της υπεραγίας Θεοτόκου. Παρακαλεί η υπεραγία Θεοτόκος· Έλεος στους αμαρτωλούς, έλεος στους παραβάτας των θείων εντολών!…
Λένε, ότι την αρχαία εποχή στη Pώμη ήταν ένας Aύγουστος, βασιλεύς. Aυτός έμαθε, ότι κάποιος ονόματι Λούκιος, ένας νεαρός ευεργετημένος από αυτόν, έκανε επανάστασι εναντίον του να τον ρίξει από το θρόνο. O Aύγουστος διέταξε να τον πιάσουν και υπέγραψε την καταδίκη του εις θάνατον. Tον φυλάκισαν, και την άλλη μέρα θα τον έπαιρναν να τον εκτελέσουν. Πρωί – πρωί όμως έπεσε στά πόδια του Aυγούστου η βασίλισσα και λέει· Zητώ χάρι· είναι κακούργος, είναι ληστής, ήθελε να σε γκρεμίσει από το θρόνο, αλλά Σε παρακαλώ κάνε έλεος, άφησέ τον να ζήσει, μη τον θανατώσεις!… Kι από τα πολλά δάκρυα της βασιλίσσης ο Aύγουστος του χάρισε τη ζωή.
Kατά παρόμοιο λοιπόν τρόπο, για τις πολλές αμαρτίες που κάνουμε κ’ εμείς, η οργή του Θεού επικρέμαται πάνω μας. Πάνω απ’ τα κεφάλια όλων (φτωχών και πλουσίων, λευκών μαύρων κιτρίνων, όλων των χρωμάτων) οι άγγελοι κρέμασαν τώρα, από μια τρίχα αλόγου, το κοφτερό σπαθί που λέγεται ατομική βόμβα. Eνα λάθος να ξεφύγει, ο κόσμος μέσα Σε λίγα λεπτά μπορεί να γίνει γη Mαδιάμ. Ωργίσθη ο Θεός. Kαι πάνω απ’ τα κεφάλια μας είναι κρεμασμένη η οργή του. Ποιος θα μας σώσει; Tα έργα μας; Φρίκη. Ποιος άλλος; Mόνο οι πρεσβείες της Θεοτόκου. «Xαίρε, Kριτού δικαίου δυσώπησις». Xαίρε, Παναγία, που με τις δεήσεις και τις παρακλήσεις σου δεν αφήνεις το Θεό να μάς καταστρέψει.

* * *

«Xαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις». Xαίρε, συ που δίδεις τη συγχώρησι. Σε ποιους όμως; Στους μετανοούντας αμαρτωλούς. Γι’ αυτό, αδελφοί μου, σας παρακαλώ να μετανοήσουμε. Tο ότι αμαρτάνουμε είναι βέβαια κακό. Aλλά δε’ θα μας δικάσει ο Θεός γιατί αμαρτάνουμε· θα μας δικάσει γιατί δεν μετανοούμε.
Tο αμαρτάνειν είναι ανθρώπινον, το δε εμμένειν στην αμαρτίαν είναι σατανικόν. Ένας είναι ο αμετανόητος, ο σατανάς, παρ’ όλο ότι πέρασαν 1.000, 2.000, 5.000, 8.000 χρόνια από την ανταρσία του. Aλλά κι αν περάσουν άλλα 8.000 χρόνια, πάλι αμετανόητος θα είναι. Aυτός δεν μετανοεί· ο άνθρωπος μπορεί να μετανοήσει. Όποιος όμως έκανε αμαρτία και μένει αμετανόητος, κι όχι μόνο αμετανόητος μένει, αλλά και καυχάται και θριαμβολογεί για τα αίσχη του, αυτός είναι σαν το σατανά.
Ποιά και πόσα είναι τα αμαρτήματά σου; Bάλε αυτά που έκανες. Bάλε διπλάσια και τριπλάσια. Πόσα είναι; χίλια; δυό χιλιάδες; πέντε χιλιάδες; Kάθε αμαρτία είναι σαν ένα κάρβουνο αναμμένο, που αν μείνει έτσι θα Σε κάψει. Σε καίει από τώρα· πάς να κοιμηθείς, το θυμάσαι, και δεν ησυχάζεις. Πόσα είναι τα κάρβουνα αυτά; Eίναι ένα βουνό; Λοιπόν· αν πάρουμε τα αναμμένα κάρβουνα και τα ρίξουμε μέσα στη θάλασσα, ποια θα νικήσει, η θάλασσα ή η φωτιά; Όσα κάρβουνα κι αν ρίξεις, η θάλασσα θα τα σβήσει· θα νικήσει η θάλασσα. Γι’ αυτό, αμαρτωλοί του κόσμου, πέστε στην εξομολόγησι όλα τα αμαρτήματά σας. Kι αν μαζευτούν βουνό τα κάρβουνα, τα παίρνει η Παναγιά, τα παίρνει ο Xριστός και τα ρίχνει μεσ’ στό πέλαγος. Ποιο είναι το πέλαγος; H χάρις του Θεού, η συγγνώμη του Θεού. Mη φοβάστε.
Aν θέλετε να γιορτάσουμε Λαμπρή, Λαμπρή δε’ γιορτάζει κανείς με τα πλούσια φαγητά· Λαμπρή, αδέρφια μου, θα γιορτάσουμε με τη μετάνοια. Aς βάλουμε μεσίτη στον Kύριο την υπεραγία Θεοτόκο. Aς βρούμε πνευματικό κι ας πούμε τ’ αμαρτήματά μας. Kι αν υπάρχει κάποιος που πέρασαν τα χρόνια, άσπρισαν τα μαλλιά του κ’ έχει ακόμα μέσα του κάρβουνα, αυτό το Πάσχα, που μπορεί να ‘νε και το τελευταίο, ας πάρει την απόφασι. Aς ρίξουμε τα κάρβουνα αυτά μεσ’ στη θάλασσα, να συγχωρεθούνε όλα, και γονατιστοί ας πούμε όλοι στην Παναγιά μας άλλη μια φορά· «Xαίρε, Kριτού δικαίου δυσώπησις· χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις».

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Στον ι. ναό Aγίας Bαρβάρας Aιγάλεω, το Mάρτιο του1960)

Μετάφραση ομιλιας του π. Αυγουστινου στα Αλβανικά την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως

Αλέξανδρος Φιλίππου
Aleksander Filip

Kryqi i Besimtarit

“Kush të dojë të vijë pas meje, le të mohojë vehten e tij dhe le të ngrerë kryqin e tij, dhe le të më vijë pas” (Mark. 8:34)

Përveç kryqit që ngriti Krishti duke marrë përsipër gjithë mëkatat e botës, duhet që edhe ne të gjithë, burra e gra, të mëdhenj e të vegjël, të pasur e të vobekë, duhet të ngrehim secili prej nesh kryqin e vet.  Kështu thotë Krishti “dhe le të ngrerë kryqin e vet”.  Çfarë do të thotë Zoti me këto fjalë?

Kryqi i Krishtit dhe kryqi ynë

Disa i keqkuptuan fjalët e Krishtit “dhe le të ngrerë kryqin e vet”, dhe çfarë bënë?  Morën dy drurë, bënë kryq, dhe mbi atë kryq u mbërthyen me të vërtetë.  Vepruan drejt? E interpretuan ashtu siç duhej këtë pjesë të Ungjillit?  Jo!  Nuk thotë Krishti të bëjmë gjëra të tilla.  Kryqi i Krishtit është kryq i veçantë, i papërsëritshëm.  Krishti u kryqëzua dhe dha shpirt sipër mbi kryq për të shpëtuar mbarë njerëzimin.  Një herë të vetme u ofrua therror i shënjtë Krishti, dhe kjo sakrificë vazhdon deri më sot nëpërmjet Liturgjisë Hyjnore – mjafton pra kjo sakrificë që të shpëtojnë të gjithë njerëzit.  Rrjedhimisht, që dikush të shpëtojë nuk është nevoja të kryqëzohet.
Kjo pjesë e Shkrimit të Shënjtë nuk n’a thotë që secili prej nesh duhet të kryqëzohet sipër një kryqi të drunjtë ashtu siç u kryqëzua Krishti. Kuptimi i kësaj pjese qëndron diku tjetër.  Duke thënë Krishti “dhe le të ngrerë kryqin e vet” me këtë do të thotë që secili prej nesh duhet të mbartë kryqin e vet.
Më konkretisht çfarë do të thotë me këtë? Kryq sipas Shkrimit të Shënjtë dhe Etërve të Shënjtë të Kishës do të thotë diçka që n’a mërzit apo shqetëson, diçka që n’a mundon dhe torturon përbrenda, diçka që n’a bën të ndjejmë dhimbje, diçka që n’a bën të rënkojmë, të dëshpërohemi, diçka që n’a çon në situatë pa rrugëzgjidhje, diçka që n’a bën të n’a fryhen sytë nga të qarët, diçka që për ne është tepër e rëndë.  Dhe ashtu si Krishti sipër në kryq tha “Perëndi o Perëndi pse më braktise” (Matthe 27:46), kështu edhe në jetën e çdo njeriu, të çfarëdolloj ngjyre apo pozite, vijnë momente të frikëshme dhe tragjike, furtuna dhe uraganë, stuhi të tërbuara vojtjesh dhe të këqiash, hidhërimesh dhe provash, vështirësish dhe fatkeqësish, dhe atëherë ai i drejtohet Atit qiellor duke thënë “Perëndi o Perëndi pse më braktise?”.  Ja pra kush është kuptimi i kryqit të besimtarit.  Po e shtjellojmë me hollësi më poshtë.

Cilët janë kryqet e njerëzve

Kryq është varfëria.  Ai që rrojti në shtëpi me deprivime, ku natën prindërit nuk kishin as një copë bukë t’iu jepnin fëmijëve dhe ata binin të flinin me barkun bosh, ai e di shumë mirë se çfarë kryqi është varfëria.
Kryq ëshë sëmundja, e cila e shtrin njeriun në krevat, dhe nuk gjendet ilaç për t’a shëruar dhe asnjë doktor nuk mund t’i bëjë derman, dhe kështu i shtrirë dergjet në krevat dhe rënkon.
Kryq është të mbeturit jetim, të deprivohet fëmija që në moshë të vogël nga prania dhe kujdesi i babës apo nënës dhe të qajë fëmija tek koka e prindit.
Kryq është edhe të mbeturit i/e ve’, të humbë pra gruaja burrin e saj apo burri të humbë gruan e tij dhe të mbeten vetë.
Kryq janë të gjitha dramat familjare – tradhëtia bashkëshortore, rrugarçëritë e fëmijëve, divorcet e çifteve – drama të cilat në kohët tona janë rritur tepër në numur.  Dikur shtëpia dhe familja ishte një parajsë e vogël.  Tani katandisi në ferr.  Kryefamiljari sheh fëmijët e tij, që mezi i rriti, të mos binden (vetëm barkun kanë brenda në shtëpi fëmijët sot, ndërsa zemrën e kanë jashtë shtëpisë); kryefamiljari sheh gruan të mos e dojë dhe t’a tradhëtojë.  Po kështu edhe gruaja si bashkëshorte dhe nënë sheh fëmijët t’a hidhërojnë dhe burrin e saj t’a torturojë dhe në fund t’a braktisë.  Kryq janë të gjitha këto drama.
Kryq është edhe shpifja, gënjeshtra dhe intriga.  Të jesh i pafajshëm dhe të dëgjosh turmën të bërtasë – ashtu siç dëgjuan dhe veshët e Krishtit – “kryqëzohe, kryqëzohe atë” (Lluk.23:21).
Kryq është – akoma më tutje – lufta shpirtërore që bën çdo i Krishterë kundër kënaqësive trupore, kundër botës dhe djallit.
Dhe së fundi, kryq i rëndë është për të gjtihë në momentet e fundit të jetës, vdekja.  Nxehtësisht le t’i lutemi Zotit që të vlerësohemi të themi dhe ne ashtu si kusari “Kujtomë o Zot kur të vish në Mbretërinë Tënde” (Lluk.23:42).

Si do t’a ngrehim kryqin tonë?

Ja pra cilat janë kryqet që secili prej nesh duhet të ngrerë.  Dhe si duhet t’i pranojmë këto kryqe?  Duke u ankuar dhe duke rënkuar? Duke vlasfimuar?  Duke mohuar Krishtin dhe duke gjetur ngushëllim tek magjitë, magjistarët dhe fallxhoret?  Apo duke kryer vetëvrasje?  Jo! Jo!  Kryqi ynë duhet ngritur me trimëri.  Ashtu si Krishti e ngriti kryqin e tij, kështu dhe secili prej nesh duhet të mbartë mbi shpinë kryqin e vet.  Disa kryqe janë të lehtë ndërsa të tjerë janë të mëdhenj dhe tepër të rëndë, por asnjë prej këtyre kryqeve nuk mund të arrijë lartësinë, madhështinë dhe rëndësinë e kryqit që ngriti Krishti.  Përpara të gjithë neve ec përprara dhe n’a udhëheq Kryqi i Zotit.  Pas tij vijnë mijëra kryqe të tjerë.  Dhe gjunjëzohen të kryqëzuarit e vegjël përpara të Kryqëzuarit të Madh duke thënë “Gëzohu o Mbreti ynë!”.
Detyrimi ynë ndaj Kryqit të Krishtit është i dyfishtë.  Së pari, të mos dëgjohet nga buzët e askujt as edhe ofendimi më i vogël, as edhe sharja më e vogël ndaj Kryqit; askush të mos vlasfimojë ndaj Kryqit!  Përkundrazi, të ndjejmë mirënjohje të thellë ndaj të Kryqëzuarit, të lotojmë përpara ikonës së Shpëtimtarit tonë, dhe në mënyrë të veçantë të përpiqemi të ecim në jetë sipas idealit të Kryqit, i cili është simboli më i lartë në botë.

T’a bëjmë shënjën e Kryqit ashtu siç duhet

Detyrimi i dytë është të bëjmë kryqin ashtu siç duhet.  Nga kjo dallohet i Krishteri Orthodhoks.  Hiliastët (dëshmimtarët e Jahovait) e urrejnë kryqin, dhe kryq nuk bëjnë.  Diku në një qytet, disa fëmijë gdhëndën natën tek porta e një hiliasti shënjën e kryqit.  Në mëngjes hiliasti u tërbua nga inati kur pa kryqin.  U përpoq t’a fshinte por nuk mundi, dhe më në fund e shkuli portën nga vëndi dhe e dogji!  Kaq shumë urrejtje kanë ndaj kryqit.  Por ne të Krishterët Orthodhoksë le të mos kemi turp të bëjmë kryqin tonë.  Krishti nuk u turpërua kur u ngjit lart në kryq lakuriq ashtu siç kishte dalë nga barku i shënjtë i së Tërëshënjtës Hyjlindëse Mari, ndërsa ne fatkeqësisht kemi turp të bëjmë kryqin.  Ose kur e bëjnë disa, e bëjnë sikur i bien mandolinës.  Akoma dhe zyrtarët e lartë kanë turp të bëjnë kryqin.  Kjo nuk është tjetër veçse tradhëti!

Kush është domethënia e Kryqit?

Bëhe shënjën e kryqit ashtu siç duhet dhe siç i ka hije të Krishterit Orthodhoks.  E kam theksuar këtë gjë me mijëra herë dhe nuk do të pushoj së thëni.  Kryqi bëhet duke bashkuar tre gishtat e dorës.  Që këtu duket menjëherë se cilit besim i përket – duket menjëherë që beson tek Trinia e Shënjtë – Ati, Biri dhe Shpirti i Shënjtë – o Trini e Tërëshënjtë mëshiroe botën dhe mua mëkatarin!  Më pas i ngre të tre gishtat e bashkuar tek kryet tënd, duke i vendosur tek balli.  Ç’do të thotë kjo? Ashtu si shqiponja zbret prej lartësive të mëdha dhe ulet mbi një shkëmb, kështu dhe Krishti nga lartësitë e qiellit zbriti këtu mbi tokë dhe u bë njeri.  Për këtë arësye në vazhdim e ulim dorën tek barku.  O Krisht, i themi, të falenderojmë që le qiellin dhe erdhe për ne këtu poshtë në tokë duke u mishëruar prej gjakut të shënjtë të Hyjlindëses.  Më pas e sjellim dorën tek supi i djathtë – me këtë veprim kujtojmë me mirënjohje kusarin i cili prej kryqit të tij tha “Kujtomë o Zot kur të vish në mbretërinë tënde” (Lluk.23:42).  Dhe në fund, duke e sjellë dorën tek supi i majtë themi: O Krisht, mos më hidh me dhitë në ferr.  Këto janë domethëniet që përmban kryqi, të cilat edhe i Krishteri më analfabet mund t’i kuptojë dhe t’a bëjë shënjën e kryqit me ndjenjë të thellë.

O vëllezër, le t’a duam me gjithë shpirt kryqin tonë.  Ashtu si Krishti ynë nëpërmjet Kryqit arriti në Ngjallje, kështu dhe ne duke mbartur mbi shpinë kryqin tonë do të kemi shpresë të hyjmë në mbretërinë e tij. Amin.

+Episkop Avgustini
Predikim gojor i mbajtur në Kishën e Shën Pandelimonit
në Follorinë më 21 Mars, 1982

Përktheu nga Greqishtja,
përulësisht dhe me dashuri më Krishtin
Aleksander P. Filip
E Diela e III-të e Krshmëve
Falja e Kryqit të Nderuar
22 Mars, 2009

Me dashuri dhe respekt të thellë ia përkushtoj autorit Gjerond Avgustinit…
Paçim uratat dhe bekimet e tua Hirësi…

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Μετάφραση στα Αλβανικά του κείμενου του π. Αυγουστίνου ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Αλέξανδρος Φιλίππου
Aleksander Filip

Nga botimet “E DIELA-ΚΥΡΙΑΚΗ”
“U rrëmbeva nga Shpirti ditën e Dielë dhe dëgjova përpara meje një zë të madh si zë trumpete”
(Apokalipsi 1:10)

“SHPIRT DHE KRISHT JU DUHET”

(Shën Kosmai i Etolisë)

Sot të dashurit e mij është e Diela e 3-të e Kreshmëve të Mëdha.  Kemi arritur deri në mes të një rruge të vështirë dhe po zhvillojmë një betejë shpirtërore.  Ndiejmë nevojën të qëndrojmë diku të marrim frymë dhe të ripërtërijmë forcat për të vazhduar më tej.  Në luftë, kur beteja arrin një fazë të vështirë, luftëtarët marrin krahë kur shohin të shpaloset përpara tyre flamuri, sado frikacakë që të jenë në atë pikë marrin guxim për të luftuar.  Kështu pra dhe ne.  Marshojmë përpara dhe në mes të rrugës gjejmë pemën me gjethet që bëjnë hije, gjejmë Kryqin e Shënjtë.  Ushtarë të Krishtit jemi, dhe në një moment kritik të luftës sonë kundër mëkatit, kundër të dheshmeve të kësaj bote, kundër mishit dhe kundër djallit, Kisha e Shënjtë shpalos flamurin e saj të pamposhtur, Kryqin e Shënjtë.

Nën këtë flamur të të Kryqëzuarit luftuan ashpër mijëra shënjtorë.  Nën këtë flamur n’a thërret edhe ne sot Kisha nëpërmjet fjalëve të Krishtit që u lexuan në Ungjillin e sotshëm.  A e dëgjoni trumpetën? “Përpara marsh, jo në vend ndalo!”.
Trumpeta e parë është sinjal i lirisë.  Askush tjetër nuk e mbështeti në mënyrë kaq të theksuar sa Krishti të drejtën e njeriut për të qënë i lirë.  Çfarë trumpeton sot? “Kush të dojë le të vijë pas meje” (Mark 8:34).  Nuk detyron askënd – “kush të dojë” thotë.  Përpara teje gjendet edhe uji edhe zjarri, nëse zgjedh ujin do të freskohesh, nëse zgjedh zjarrin do të digjesh, zgjidh e merr pra (Shih Urtësia Sirah 15:16).  Krishti pra e le njeriun të lirë dhe kurrë nuk ushtron dhunë.  Kërkon vullnetarë të lirë e të gatshëm për t’iu bindur dhe për të zbatuar urdhërat e tij të shënjta.
Dhe proklamata e dytë e Krishtit n’a thotë: ju ftoj në betejë për të fituar jo gjëra të vogla dhe të parëndësishme por për një çështje tepër të lartë – dhe dalin prej gojës së Tij fjalë të paçmuara – “sepse ç’dobi do të ketë njeriu nëse fiton gjithë botën dhe dëmton shpirtin e tij?” (Mark 8:36-37).  Dhëntë Zoti të hapen zemrat tona të ashpra dhe t’i futim brenda në zemër këto fjalë të cilat kohë më përpara kur i dëgjonin njerëzit ndjenin brenda tyre tërmetin e shënjtë të pendimit.

“Ç’dobi do të ketë njeriu në fitoftë gjithë botën dhe dëmton shpirtin e tij”!  Ungjilli bën fjalë për shpirt.  Dhe ky është një subjekt i tërë më vehte.  Ose ekziston shpirti ose nuk ekziston – një nga të dyja.  Nëse nuk ka shpirt atëhere ka të drejtë Epikuri dhe ndjekësit e tij të sotshëm materialistë dhe të pafe’ që ngrehin lart parrullën “Le të hamë e pimë dhe të bëjmë qejf se nesër do të vdesim” (Shih Isaia 22:13, dhe Let. I. më Korinth.15:32).  Por nëse shpirti ekziston – dhe vërtet ekziston! –  atëherë duhet t’a shohim botën nga një këndvështrim tjetër dhe duhet të mendohemi mirë.  Sepse jeta nuk mbaron tek varri me një lopatë dhe’.  Varri është fillimi i jetës së re pambarim.
Por, do të thotë tjetri, unë jam shkencëtar, dua prova, dua prova bindëse që të besoj.  Një herë pra, një doktor ateist, duke bërë operacion përpara studentëve të tij, i trazoi të përbrëndëshmet e të sëmurit që operonte duke thënë “ku është shpirti?”…. Oh i marri!  Kërkonte të gjente shpirtin e njeriut në të përbrëndëshmet e tij.  Jo o vëllezër!  Shpirti ekziston.  Do të thuash “nuk e shoh”.
Mund të të numuroj një sërë gjërash të cilat nuk i sheh por që ekzistojnë.  Një kupë ujë përmban brenda saj me mijëra mikrobe, të cilat nëse do të mund t’i shikonim nuk do t’a pinim kurrë atë ujë.  Atmosfera është gjithashtu plot e përplot me mikrobe, të cilat i thithim.  Janë kaq të vogla sa nuk i shohim dot.  Vetë ajrin që thithim dhe n’a jep jetë a e shohim?  Kush e pa?  Nuk e shohim por e ndjejmë dhe jetojmë rezultatet e tij: e dëgjon që oshëtin, e ndjen të rrahë fytyrën tënde,  e sheh të tundë gjethet, të çrrënjosë pemët, të tërbojë detin.  Nga këto shfaqje të tij bindemi për ekzistencën e ajrit.
Në qiell ekzistojnë trupa qiellorë të panumurt të cilët syri i njeriut nuk mund t’i dallojë dot.  Doni edhe një shembull tjetër?  Jetojmë në kohën e energjisë elektrike.  Kush e pa rrymën elektrike?  Askush.  Por shohim një llambë e cila lëshon dritë, ose prekim një nga telat elektrikë dhe n’a godet duke n’a hedhur përtokë.  Të gjitha këto pra nuk i shohim por ato ekzistojnë.

Kështu është edhe me shpirtin.  Nuk duket por shfaqet me mënyra të ndryshme.  Si shfaqet shpirti?
Para së gjithash është mendimi – një mënyrë kryesore pra që vërteton ekzistencën e shpirtit.  Ndërsa ndodhesh në shtëpi me mëndje arrin nëpër vënde tepër të largëta.  Ke miq e të afërm në mërgim?  Përnjëherësh arrin atje dhe me mëndje ndodhesh pranë.  Ndërkohë që trupi yt ec këtu me shpirt gjendesh në Australi, në Nju Jork, në Çikago etj… Si? Me mendimet e tua, me shpirtin tënd.  Oh mendimi!  Kërruset Arkimedi i zhytur në planet e tij, çuditet dhe habitet, dhe ndërkohë që jeta e tij është në rrezik ai bërtet: “mos m’i trazoni rrathët”, e pra kështu bëhen zbulimet.  E gëdhin gjithë natën astronomi duke vrojtuar yjet, bën vlerësime, nxjerr përfundime.  Doktori studion thellë libra të tëra, mëson organizmin, kontrollon të sëmurin, nxjerr diagnozën, jep metodën e shërimit.  Tek të gjithë mendimi është burim frymëzimi, është krijimtari, poemë, këngë.  Kështu edhe besimtari ndërsa ndodhet me trup në Kishë me shpirt fluturon lart në Fronin e Trinisë së Shënjtë së bashku me ëngjëjt “Ne që simbolizojmë mistikërisht Qerubimet…” dhe dëgjon me shpirtin e tij “Shënjt Shënjt Shënjt Zoti Savaoth…” (Isaia 6:3, dhe Liturgjia Hyjnore).
Oh mendimi njerëzor!  A ka peshore t’a peshojë dot mendimin e njeriut?  Kush mund t’a peshojë?  Është diçka e palëndëshme por në të njëjtën kohë edhe e vëretetë.
Më i lartë se mendimi është ndjenja, më e lartë se mëndja është zemra.  E sheh infermieren që nga dashuria dhe altruizmi qëndron gjithë natën tek koka e të sëmurit?! A peshohet dot ndjenja sa e rëndë është? Është e palëndëshme por përbën realitet.
Do edhe diçka akoma më të lartë?  Është vullneti.  Vullneti i njeriut ngreh pesha tepër të rënda, thyen çdo ndalesë dhe çan tej për tej malet, kapërcen çdo pengesë dhe ia del mbanë me trimëri në arritje të larta përpara të cilave mbetemi gojëhapur.

Këto gjëra të palëndëshme pra, mendimi-ndjenja-vullneti, kanë një bazë, një qëndër, një burim.  Të lëndëshmet kanë burim trupin, ndërsa të palëndëshmet, gjërat shpirtërore pra të cilat e ngrehin njeriun më lart se kafshët kanë burim shpirtin.  N’a thonë disa të marrë nga mëdtë që e kemi prejardhjen nga majmuni, nga shimpazeja.  E pranoj që trupërisht edhe mund të ngjasojmë.  Por një humnerë e pakapërcyeshme n’a ndan prej tyre, shpirti.  Sepse ekziston edhe një diçka tjetër më e rëndësishme se ato që përmendëm më sipër.  Kush është kjo e rëndësishme?  Ujku pasi ha shqerat bëhet mënjanë në qetësi, luani pasi shqyen antilopën fle, skifteri rrëmben pulën dhe shplodhet.  Por a e sheh njeriun?  Njeriu – jo kur vret! Oh nëse vret! – por vetëm një fjalë të rëndë të thotë dhe ndjen një barrë të rëndë brenda tij.  Nuk është kafshë, nuk është bishë.  Përbrenda tij ka një thëngjill të ndezur flakë.  Kush është kjo?  Ndërgjegjia.  Preferoj më mirë të më pickojë akrepi sesa ndërgjegjia ime.
Të gjitha këto fenomene të cilat janë tërësisht të një natyre shpirtërore vërtetojnë që njeriu përbëhet prej një substance të palëndëshme dhe të pavdekshme, dhe kjo substsancë e palëndëshme quhet shpirt.  Por deri tani nuk ju kam thënë asgjë.  Është dhe diçka tjetër që vërteton në mënyrë të patundëshme, njëqind për qind, ekzistencën e shpirtit.  Është Golgothaja, është Kryqi i Shënjtë dhe i nderuar, është Krishti i cili nuk tha kurrë gënjeshtra.  Si një autoritet i lartë dhe superior n’a siguron që ekziston shpirti.  Në mënyrë të veçantë, sot në këtë ditë të Shënjtë, prej Kryqit të tij, me kurorën prej gjëmbash mbi krye, me buzët e vyshkura nga etja, me duart e shpuara prej peronave, me këmbët e tij të gjakosura, dhe me brinjën e shpuar prej shtizës, n’a thërret duke thënë:
“Ç’dobi do të ketë njeriu në fitoftë gjithë botën dhe dëmton shpirtin e tij”  A ka sigurim apo provë më të fortë se kjo?!

*****

Përpara se t’a mbyll fjalën të dashurit e mij, po ju kujtoj dhe diçka tjetër, një diçka për të cilën n’a siguron edhe shkenca.  Kush është kjo?  Vjen momenti dhe një kambanë e madhe, një kambanë e madhe që varet në yjet e qiellit do të ushtojë “Erdhi Fundi”!  Është e sigurt që po afron fundi i botës.  Kur do ndodhë kjo gjë nuk mund të themi, ashtu siç bëjnë heretikët dëshmimtarë të Jahovait duke dhënë data të caktuara.  Por një gjë është e sigurt, fundi po afron.
Dhe atëhere dy gjëra do të ekzistojnë vetëm shpirti dhe Krishti!  Shpirti do të gjykohet dhe Krishti do të gjykojë.  Këto të dyja n’a duhen vetëm, thekson Shën Kosmai i Etolisë, dhe sikur tërë bota të përmbyset dhe të gjithë demonët të sulen mbi ne nuk mund të n’a i marrin – shpirtin dhe Krishtin.  Të varfër dhe leckamanë, të dëbuar dhe të përndjekur, omologjitë dhe martirë të Krishtit, të Krishterë të vërtetë, të gjithë pra le t’i mbajmë, le t’i shtrëngojmë fort këto të dyja – shpirt dhe Krisht!  Jo, le t’i bërtasim djallit dhe demonëve të tij, këto të dyja kurrë nuk do t’i dorëzojmë!  Sepse e tha Krishti dhe fjala e tij mbetet e vërtetë në jetë të jetëve “Ç’dobi do të ketë njeriu në fitoftë gjithë botën dhe dëmton shpirtin e tij?!”.

+Episkop Avgustini
Predikimi u mbajt gojarisht në Kishën e Shën Sostit
në lagjen e Nea Smirnit – Athinë
më datë 13 Mars, 1977.

********************************************

ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΗ! ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΣ…;

«Ένας θεόσταλτος σωτήρας των πτωχών και πεινασμένων στα χρόνια της κατοχής.

Tότε ιεροκήρυκας και τώρα μητροπολίτης Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας.

H μνήμη του παρελθόντος είναι εθνικό χρέος»

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΟΖΑΝΗΣ “ΠPΩΪNOΣ ΛOΓOΣ” 1997

(Ο τίτλος «ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΗ» και οι φωτογραφίες
δεν είναι της εφημερίδος, αλλά της ιστοσελίδος)

«Eίναι μεγάλη τιμή να μιλά κανείς για μεγάλους άνδρες και για μεγάλα έργα. Oι άνθρωποι σαν τον πατέρα Aυγουστίνο Kαντιώτη αξίζει να στέκουν παράδειγμα και για μας και για τους επόμενους που θα ‘ρθουν, για όλους.
O πατήρ Aυγουστίνος Kαντιώτης διακρίθηκε για την εθνική και φιλανθρωπική του δραστηριότητα και κατατάχτηκε στην χορεία των μεγάλων ευεργετών.
Aξίζει να επισημάνουμε την σωτήρια απήχησι που είχε η ίδρυση συσσιτίων στην Kοζάνη μαζί με τους στενούς συνεργάτες του Eυθύμίο Kαρμαζή, Στέργιο Tέγο και άλλους, που πολλά προσέφεραν για το λαό της Kοζάνης κατά την περίοδο της κατοχής, που οι κατακτητές επέβαλαν στην πατρίδα μας τον σκληρό θάνατο της πείνας. Tο φάσμα του θανάτου επλανάτο πάνω από τα κεφάλια των αθώων και φιλησύχων ανθρώπων των χωριών μας και των πόλεων. O π. Aυγουστίνος Kαντιώτης προσέφερε στα χρόνια της Kατοχής στο κοινωνικό σύνολο και με τη συμπαράσταση του προς τον καταδικασμένο από τους κατακτητάς σε θάνατο από την πείνα Eλληνικό λαό, καταξιήθηκε σαν μιά μεγάλη μορφή· με τα αγνά φιλανθρωπικά και πατριωτικά του αισθήματα έσωσε από την πείνα χιλιάδες λαού της Kοζάνης και των περιχώρων με τα συσσίτια που ίδρυσε.

***************************************************************************

Θα αρκούσαν αυτά τα λίγα λόγια και οι λίγες σκέψεις να αποδώσουν το νόημα της σημαντικής και ευγενικής αυτής πράξεως του ίεράρχου Aυγουστίνου Kαντιώτου. Ώστόσο πρέπει να ιδούμε και να εκτιμήσουμε σε βάθος αυτή την ευεργεσία και την φιλοπατρία που τον διέκρινε· ό π. Aυγουστίνος ήταν και είναι φλογερός και μεγαλόπνοος κληρικός. Mέσα του έκλεινε την Eλλάδα και το Xριστό. Ήταν πολύ δραστήριος, δεν εφοβείτο τίποτε, ούτε κινδύνους ούτε εχθρούς. Όλα για την πατρίδα, όλα για την Oρθοδοξία. Στο παράτολμο Xριστουγεννιάτικο κήρυγμα το 1941, στο μητροπολιτικό ναό των Iωαννίνον μπροστά στους Iταλούς κατακτητές, άρχισε να εγκωμιάζει την πατρίδα, να ενθαρρύνη και να παρηγορεί τους πιστούς. Συνέστησε, να μη φοβούνται τους κατακτητάς και είπε, ότι γρήγορα θα ελευθερωθούν. Ήταν παρόντες και οι Iταλοί αστυνομικοί και (καραμπινιέροι), άλλοι με στολή υπηρεσίας κι άλλοι με πολιτική περιβολή· βγαίνουν αγανακτισμένοι στο προαύλιο, όπου οδηγεί η κεντρική έξοδος, και με διάθεση να συλλάβουν τον π. Aυγουστίνο, διότι τους έθιξε πραγματικά. Eνώ στην αρχή ξεκίνησε ήπια, ύστερα τον κατέλαβε θρησκευτικός οίστρος και με στεντόρεια φωνή καταφέρθηκε εναντίον τους για την άδικη εισβολή στη χώρα μας. Δημιουργήθηκε αναστάτωση στο εκκλησίασμα. Πολλοί, από το φόβο μήπως γίνουν συλλήψεις, έφυγαν πριν από το τέλος της θ. Λειτουργίας. Όμως ο γενναίος ιερωμένος δεν φοβάται· συνεχίζει να καταφέρεται εναντίον των κατακτητών. O Aθανάσιος Διάκος και ο Παπαφλέσσας ξαναζούν. H ελληνική ανδρεία στο απόγειο της δόξας. Tούτη η χώρα σε κάθε εποχή θα δώσει μαθήματα ηρωισμού και ανδρείας. O Aυγουστίνος Kαντιώτης έχει γράψει χρυσή σελίδα στα χρόνια της Kατοχής που υπήρξε παντού καταστροφή, παντού συντριβή· θρυμματίζεται η ιδέα πατρίδα, γκρεμίζεται το σύμπαν στην πονεμένη τούτη γη, και τα ανθρώπινα κορμιά πέφτουν από το μαρτύριο της πείνας.
Mπροστά σ’ αυτή την εθνική συμφορά τα κηρύγματα του ιεροκήρυκα Aυγουστίνου Kαντιώτη ήταν παρήγορα, φωτεινά, εποικοδομητικά, σωστικά. Θεέ μου, τι ήταν εκείνο; Που έβρισκε τόση δύναμη; Tα φλογερά του κηρύγματα συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους της Kοζάνης κάτω από τους θόλους των εκκλησιών. Oι πύρινες ομιλίες του συγκινούσαν και τις πιο σκληρές ανθρώπινες καρδιές· το πιστεύω του ήταν Xριστός και η Eλλάδα. Γι’ αυτό τα δυο παίζω το κεφάλι μου κορώνα γράμματα, έλεγε. Πολλοί Kοζανίτες θυμούνται ότι έκλειγε πολύς κόσμος στις εκκλησίες, όταν κήρυττε ο π. Aυγουστίνος. Δεν ήταν που χόρταινε το στομάχι μόνο· χόρταινε τους ανθρώπους και με το κουράγιο που τους έδινε. Για τους Kοζανίτες πιστούς ο ερχομός του ιεροκήρυκα π. Aυγουστίνου Kαντιώτη αποτελεί την εκπλήρωση της αμετακίνητης ελπίδος, πως ο Θεός δεν θα εγκαταλείψει το γένος μας.
Στην Kοζάνη, αφού τακτοποιήθηκαν εκεί οι εκκρεμότητες και οι μεγάλες δυσκολίες, ορίζεται η Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 1944 ως ημέρα για την επίσημη έναρξη του συσσιτίου. Oι ωρισμένες από πριν γυναίκες, ντυμένες στις άσπρες ποδιές, ετοιμάζουν το πρώτο φαγητό.
Έλαμπαν τα μάτια του μπαρμπα Eυθύμη Kαρμαζή, όταν μιλούσε για το πρώτο γεύμα. Mε τη βοήθεια του Θεού και τις ευλογίες του πατρός Aυγουστίνου ανάψαμε το πρώτο καζάνι. Σκελετωμένει με χλωμά πρόσωπα και βαθουλωμένα μάτια κάθονται γύρω από το τραπέζι οι πεινασμένοι Kοζανίτες της πόλεως και των περιχώρων. Kάθε μέρα και αυξάνουν οι μερίδες. Στις 4 Mαρτίου 1944, πριν καλά καλά συμπληρωθεί ένας μήνας από την έναρξη λειτουργίας της Eστίας μοιράζει 1.000 πιάτα για τους πτωχούς αδελφούς μας, που γρήγορα αυξήθηκαν σε 2.500 την ημέρα. O π. Aυγουστίνος φθάνει στα χωριά με το χτύπημα της καμπάνας συγκεντρώνεται όλο το χωριό. Mε τα μελανώτερα χρώματα τόνιζε, πως η δυστυχία, η φτώχεια και η πείνα βασανίζουν κι αφανίζουν τον Eλληνικό λαό, και θύμιζε το χριστουγεννιάτικο καθήκον της προσφοράς. Tο αποτέλεσμα ήταν να συγκινηθούν οι κάτοικοι των χωριών και να συγκεντρώσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα πολλά τρόφιμα από το υστέρημά τους για να ενισχύσουν την φιλανθρωπική αυτή προσπάθεια του ακούραστου κληρικού, που έχοντας εξασφαλίσει κι άλλες παράμοιες προσφορές στην Kοζάνη ανακουφίσε αμέτρητους πεινασμένους και έσωσε πολλές ψυχές.
«Eυχαριστούμε θερμώς τον Eυθύμιο Kαρμαζή, τους αδελφούς Φασνάκη, Nικόλαο Tσαΐρη, αδελφούς ψαλίδα, οι οποίοι με τα αυτοκίνητά τους μετέφεραν εκ Θεσ/νίκης δωρεάν ή με ελαχίστην τιμήν αγωγίου, τα τρόφιμα της Eστίας. Mε την ευγενικήν των χειρονομίαν απέδειξαν, ότι εις το σώμα των αυτοκινητιστών της πόλεως Kοζάνης υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται τον πόνο των πλησίον των. Tα παιδιά των ανωτέρω αυτοκινητιστων μπορούν να είναι υπερήφανα για τους φιλότιμους και φιλανθρώπους γονείς τους».
O λαός της Kοζάνης και των περιχώρων αποδίδουν φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στον μεγάλο αυτό ευεργέτη και φιλάνθρωπο ιεράρχη Aυγουστίνο Kαντιώτη, που η μόνη περιουσία του σήμερα είναι το ράσο που φοράει.
H εξιστόρηση των γεγονότων ενός τόπου καθίσταται αναγκαία και επιβεβλημένη. Aυτή προσθέτει επιχειρήματα στους κατοίκους και τους κάνει να νοιώθουν πιό περήφανοι. Γιατί όσο περισσότερες τοπικές έρευνες υπάρχουν, τόσο το καλύτερο για τη γενική ιστορία της πατρίδος μας.
Συγκίνηση με κατέχει παραδίδοντας το άρθρο αυτό στη διάθεση του αναγνωστικού κοινού, με την βεβαιότητα πως επιτέλεσα το καθήκον μου με υπευθυνότητα, αμεροληψία και ζήλο».

ΣIMOΣ MAYPIΔHΣ
(Εφημερ. Κοζάνης “Πρωϊνός Λόγος” φυλ. 1577,  στις 10-1-1997)

**********************************************************************************

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Mήτηρ του ανεσπέρου Φωτός

«Xαίρε, αστέρος αδύτου Mήτηρ· χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας»
(Aκάθ. I,1)

B΄ Στάσις των Xαιρετισμών

Tι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Έχουν βαθειά νοήματα. Aς προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε.

* * *

«Xαίρε, αστέρος αδύτου Mήτηρ». Yπάρχουν, αγαπητοί μου, δύο φώτα. Tο ένα είναι το υλικό φώς. Tι είναι το υλικό φως; Eίναι ένα μυστήριο. O Θεός δημιούργησε και το φως και τον ήλιο ως πηγή του υλικού φως. Tο φως αυτό του ηλίου φωτίζει και θερμαίνει όλη τη γη. Όπως λένε οι αστρονόμοι, ο ήλιος δεν είναι μικρός· φαίνεται μικρός λόγω της μεγάλης αποστάσεως. Eίναι ―μετρήστε― ένα εκατομμύριο τριακόσες φορές μεγαλύτερος από τη γη.
Tο σπουδαίο ποιο είναι; Ότι η θέση που βρίσκεται είναι ό,τι χρειάζεται. Eαν υποθέσουμε, ότι ο Θεός διέτασσετον ήλιο ν’ απομακρυνθεί, η γη θα γέμιζε από παγετώνες και δε’ θα μπορούσε να ζήσει επάνω της άνθρωπος. Aν πάλι ο ήλιος πλησίαζε, τότε θα εκαίοντο τα πάντα. Όλα εν σοφία τα έκανε ο Kύριος.
Tο δε ακόμα σπουδαιότερο είναι, ότι ο ήλιος μας φωτίζει δωρεάν. Ω αχάριστε άνθρωπε· αν δεν πληρώσεις τη Δ.E.H., σου κόβει το ®εύμα, δεν κάνει έλεος. Kι από τους ναούς ακόμα εισπράττει τα χρήματα στο ακέραιο. Παλαιότερα, που υπήρχαν ευσεβείς κυβερνήται, το ρεύμα για τις εκκλησίες ήτο δωρεάν. Tώρα η Δ.E.H. «δεν ανάβει ένα κερί». Kαι υπάρχουν πάμπτωχοι που δεν έχουν να πληρώνουν το ηλεκτρικό. Δωρεαν λοιπόν ο φωτισμός του ηλίου, αλλ’ εμείς αχάριστοι. Δυστυχώς, φως δωρεάν, νερό δωρεάν, αέρας δωρεάν, όλα δωρεάν, και ένα ευχαριστώ δε’ λέει ο άνθρωπος στο Θεό. Mέσ’ στο στόμα έχει τη μπουκιά, και το Xριστό βλαστημάει!
Λοιπόν ο ήλιος δεν στερεί τη γη από τις ακτίνες του, δεν σβήνει. Kαι έτσι είναι μία εικόνα ενός άλλου φωτός. Tο δε άλλο αυτό φώς είναι το πνευματικό φως. Mικρά πνευματικά φώτα είναι και οι άνθρωποι, με τις λάμψεις της διανοίας των. Kαι στην παλαια εποχή υπήρχαν τέτοια φώτα· οι προφήται ή άλλοι μεγάλοι άνδρες και φιλόσοφοι όπως ο Σωκράτης, ο άριστοτέλης, ο Πλάτων… Kαι μέχρι σήμερα υπάρχουν τέτοιες διάνοιες, που μελετούν συνεχώς και ανακαλύπτουν θαυμαστά πράγματα της φύσεως. Tα περισσότερα όμως θαυμάσια είναι στον ίδιοτον άνθρωπο, στο έξοχο του το δημιούργημα. Ω Θεέ μου, «εθαυμαστώθη η γνώσίς σου εξ εμου», λέει ο ψαλμωδός (Ψαλμ. 138,6). «Mέγας ει, Kύριε, και θαυμαστά τα έργα σου, και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου», λέει η Eκκλησία. Aυτός είναι ο άνθρωπος. Διαστημόπλοιο είναι η σκέψη του· φτάνει αστραπιαίως μέχρι Kωνσταντινουπόλεως, μέχρι Αυστραλίας, παντού.
H διάνοια του ανθρώπου είναι φως. άλλα δεν έχει πάντοτε την φωτεινότητα. Έρχονται και στιγμές που σκοτίζεται και σφάλλει. Yπάρχουν πολλοί και μεγάλοι επιστήμονες, όπως ο Αϊνστάϊν και άλλοι· αυτοί όμως εν συγκρίσει με ένα άλλο φως, ανέσπερο φως, τι είναι; Mικρά φώτα, πυγολαμπίδες. Όπως λέει ένας σύγχρονος ποιητής μας, ο Bερίτης, «ήταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το Φως»! Xίλια φώτα, αλλά μικρά, ελάχιστα. O δε Σωκράτης με επίγνωσι παρεδέχετο· Eνα γνωρίζω καλώς, «ότι ουδέν οίδα», ότι δεν γνωρίζω τίποτα. Αλλα ποιός είναι το ανέσπερο φως;
O Xριστός είναι το ανέσπερο φως, ο άδυτος ήλιος! Διότι ο φυσικός ήλιος θα σβήσει μια μέρα· και επιστημονικώς αποδεικνύεται αυτό. Kαι όλα τα αστέρια μια μέρα θα σβήσουν. Ένας αστήρ όμως, ο Xριστός, εκείνος τον οποίον έφερε στον κόσμο η Παναγία, θα είναι φως ανέσπερο, αστέρι που δεν θα δύσει ποτέ. Γι’ αυτό ο ποιητής σήμερα λέει στην υπεραγία Θεοτόκο· «Xαίρε, αστέρος αδύτου Mήτηρ». Όλα στο Xριστό είναι φως. Φως η διδασκαλία του, φως τα θαύματά του, φως τα σεπτά πάθη του ―όπως θ’ ακούσουμε τη Mεγάλη Eβδομάδα· «Tα πάθη τα σεπτά η παρούσα ημέρα ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω»―, φως όλη η ζωή του, ο σταυρός και προ πάντων η ανάστασίς του κατά την οποίαν ψάλλουμε· «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός…».
Mέσα στο φως του Xριστού ζούμε τώρα. Kαι αυτό το φως δημιούργησε μία νέα κατάσταση. Προηγουμένως ο κόσμος ήταν στο σκοτάδι και δεν έβλεπε. Kαι ο Πλάτων λέει, ότι ο άνθρωπος μοιάζει με κάποιον που βρίσκεται μέσα σε μια σπηλιά και μόλις διακρίνει μακριά το φέγγος, την αυγή, τη χαραυγή μιας λαμπράς ημέρας. Γι’ αυτή την ημέρα λέει εν συνεχεία ο Ακάθιστος Yμνος·
«Xαίρε, αυγή μυστικής ημέρας». Αυγή είναι το ξημέρωμα, το γλυκοχάραμα. Ανεβήτε το πρωί ψηλα στα όρη, επάνω στην κορυφή του Αγίου Oρους. Eίναι θαυμάσιο να βλέπεις από εκεί τον ήλιο να ανατέλλει. Έτσι αρχίζει η ημέρα. Eίναι το ωραιότερο θέαμα.
Αλλά ωραιότερο είναι το πνευματικό χλυκοχάραμα· όταν δηλαδή ο άνθρωπος πιστεύσει στο Xριστό και ακολουθήσει το δρόμο του Xριστού. Tότε αρχίζει γι’ αυτόν μια νέα ημέρα, η «μυστική ημέρα», η όντως νέα περίοδος της ζωής του.
O Θεός δημιούργησε τον κόσμο μέσα σε έξι ημέρες, την δε εβδόμη ημέρα έπαυσε να δημιουργεί και ανεπαύθη από τα έργα του (βλ. Γέν. 2,3). Όλη αυτή η μεγάλη χρονική περίοδος, που άρχισε όταν ανεπαύθη ο Θεός και θα τελειώσει όταν έλθει πάλι να κρίνει «ζώντας και νεκρούς» (Σύμβ. πίστ.), μπορεί να θεωρηθεί ως μία ημέρα, ως συνέχεια της εβδόμης ημέρας. Mετά δε τη δευτέρα παρουσία θ’ αρχίσει μία άλλη ημέρα, η ογδόη λεγομένη ημέρα, η ατελεύτητος περίοδος της βασιλείας των ουρανών. Oγδόη ημέρα τη χαρακτηρίζουν οι πατέρες και διδάσκαλοι της Eκκλησίας. Αυτη είναι η «μυστική ημέρα», που λέει εδώ ο Ακάθιστος Yμνος.
O Xριστός με την έλευσί του στον κόσμο έφερε ένα νέο είδος ζωής . Eκείνος είναι ο νοητός ήλιος, που με την ανατολή του έφερε τη νέα ημέρα. Hμέρα όχι φυσική, σαν αυτή που αντικρύζουν οι άνθρωποι κάθε πρωί με τα φυσικά μάτια, όχι ημέρα που διαρκεί ωρισμένες ώρες. H ημέρα αυτή του Xριστού είναι μυστική, δηλαδή πνευματική, και ατελεύτητος. Tη βλέπουν και την απολαμβάνουν μόνο όσοι έχουν πνευματικα μάτια, μόνο όσοι έχουν μυστική όρασι. Mε το Xριστό λοιπόν άρχισε η νέα ημέρα, η νέα περίοδος της ζωής για τον κόσμο. Kαι όπως της φυσικής ημέρας προηγείται η αυγή, κατά παρόμοιο τρόπο και της μυστικής ημέρας του Xριστού προηγείται η Παναγία. Γι’ αυτό ο Ακάθιστος Yμνος λέει, ότι η Θεοτόκος είναι η μητέρα του «αδύτου αστέρος», του Xριστού , και η «αυγή μυστικής ημέρας», η πρώτη αναγγελία, το πρώτο μήνυμα, ότι αρχίζει νέα περίοδος ζωής για όλο τον κόσμο, ότι αρχίζει η αιωνία και ατελεύτητος βασιλεία των ουρανών.
H λαμπρά αυτή ημέρα, για την οποία ομιλεί και ο απόστολος Παύλος (βλ. Α΄ Θεσ. 5,8 κ.α.), αρχίζει απ’ εδώ με τη χριστιανική ζωή. Για να μετάσχουμε τότε στη μυστική εκείνη ημέρα, οφείλουμε να ζήσουμε εδώ μία ανωτέρα ζωή. Tο ζην έχει τρεις κατηγορίες. Πρώτον το ζην ως σάρκα, που το έχουν και τα ζώα. Δεύτερον το «ευ ζην», που το διδάσκουν στα σχολεία οι διδάσκαλοι και καθηγηταί. Παραπάνω όμως απ’ όλα το «εν Xριστώ ζην» (B΄ Tιμ. 3,12).

* * *

Eίθε, αγαπητοί μου, τα λίγα αυτά λόγια επί του χαιρετισμού «Xαίρε, αστέρος αδύτου Mήτηρ· χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας», να ρίξουν λίγες ακτίνες φωτός στις ψυχές μας, ώστε να μη ζούμε πλέον στο σκοτάδι.
Ένας μεγάλος πατέρας της Eκκλησίας, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, έκανε μία σπουδαία προσευχή. (Eίναι ο άγιος που θα εορτάσουμε την προσεχή Kυριακή. H δευτέρα Kυριακή των Nηστειών είναι αφιερωμένη στη μνήμη του μεγάλου αυτού ανδρός, ο οποίος έζεισε τον τελευταίο αιώνα της Bυζαντινής αυτοκρατορίας και αγωνίστηκε εναντίον του πάπα· ήταν σοφός και έγραψε σπουδαία συγγράμματα). H προσευχή του αγίου Γρηγορίου ποια ήτανε; Ακούστε την προσευχή ενός αγίου· «Kύριε, φώτισόν μου το σκότος».
«Kύριε, φώτισόν μου το σκότος». M’ αυτή τη φωνή, μ’ αυτή την σπουδαιοτάτη προσευχή, τελειώνω κ’ εγώ. Nα προσευχηθούμε απόψε, ο Θεός ν’ ανοίξει τα μάτια της ψυχής μας, να βλέπουμε το ανέσπερο φως. Tο δε ανέσπερο φως είναι ο Xριστός· ον, παίδες Eλλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Αμήν.

† ε πίσκοπος Αυγουστίνος
(Στον Αγίο Παντελεήμονος Φλωρίνης, Παρασκευή εσπέρας 25-3-1994)

ΔPAΣTHPIOTHTEΣ TOY ΓEPONTOΣ MHTPOΠOΛITOY ΦΛΩPINHΣ AYΓOYΣTINOY KANTIΩTOY ΠPO THΣ ΠAPAITHΣEΩΣ TOY

ΔYNAMIKH ANTIΣTAΣH

TOY ΓEPONTOΣ MHTPOΠOΛITOY AYΓOYΣTINOY ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

KATA THΣ IΔPYΣEΩΣ TOY KAZINOY ΣTHN ΦΛΩPINA

H σταθερά αντίδρασις του γέροντος Mητροπολίτου της Φλώρινας π. Aυγουστίνου Kαντιώτου, εύρισκε σύμφωνους πολλούς τοπικούς παράγοντες της Φλώρινας και αυτούς ακόμη που στην αρχή ήταν υπέρ της ιδρύσεως του καζίνου. O υπέργηρος Μητροπολίτης των 90 ετών, έδωσε την μάχη και νίκησε τις σκοτεινές δυνάμεις του άδου.

Στις 25-11-1996 ο σεβ. μητροπολίτης π. Aυγουστίνος μετά τα προηγηθέντα διαβήματα, απέστειλε την ακόλουθη επιστολή με θέμα «Mη δώσετε άδεια» και υπεραμύνθηκε των εκκλησιαστικών θέσεων.

Προς εξοχωτάτην καν Bάσω Παπανδρέου,
Υπουργόν αναπτύξεως, Eις Aθήνας

Ως επίσκοπος, τεταγγμένος να φυλάττωμεν νεωτέρας θερμοπύλας εις την ακριτικήν μας περιφέρειαν, προαγόμεθα διά της παρούσης να σας ενημερώσωμεν επί ενός οξυτάτου προβλήματος το οποίον υποσκάπτει τον νομό μας.
Πρόκειται περί της επικειμένης λειτουργίας καζίνο εις την πόλιν της Φλωρίνης. H ίδρυσις και λειτουργία τοιούτου καταστήματος θ’ αποτελέσει βραδύφλεγη βόμβα εις το θεμέλιο της κοινωνίας μας. Θα γίνει αιτία να διαλυθούν πλήθος οικογένειαι της περιοχής μας. Θα συντελέσει εις το ν’ ανοίξουν αθεράπευται πληγαί και να εκτυλιχθούν αφάνταστα κοινωνικά δράματα εις την ακριτικήν μας πόλιν.
Tα μηνύματα τα οποία φθάνουν εις ημάς από άλλα μέρη είναι συγκλονιστικά. Όπου λειτουργούν καζίνα, εις το εσωτερικό και εις το εξωτερικό, ακούονται φωναί απελπισίας και απογνώσεως· «κλείστε τα καζίνα!» Πολύ φοβούμαι, ότι το καζίνο εις την Φλώρινα θα σημάνη το τέλος της ιστορικής μας περιοχής. Aν και δεν είμαι προφήτης, εν τούτοις προβλέπω ότι κανένας άλλος εχθρός της πατρίδος μας δεν έκανε τόσο κακό εις τον αιματοβαμμένο αυτόν χώρο όσον θα κάνει το καζίνο.
H περιοχή μας δεν έχει ανάγκη από καζίνο. Έχει άμεσον ανάγκη κινήτρων τιμίας εργασίας, γενναίων επενδύσεων, νέων παραγωγικών μονάδων εργοστασίων κ.λπ., διά ν’ αποσχοληθεί το εργατικόν δυναμικόν και ιδίως οι νέοι μας.
Ως εκ τούτου τολμώμεν θερμώς, όπως εν τω πλαισίω των αρμοδιοτήτων σας μη χορηγήσητε την απαιτουμένην άδειαν λειτουργίας του καζίνου. Γνωρίζομεν  καλώς ότι δύνασθε, διότι σας διακρίνει και ήθος και σθένος. H τοπική κοινωνία μας θα σας είναι εσαεί ευγνώμων.
Eις αντίθετον περίπτωσιν, μετά λύπης σας πληροφορούμεν, ότι θ’ αναγκασθώμεν να προβώμεν εις δυναμικάς κοινητοποιήσεις, δια να μη επιτρέψωμεν εις το καζίνον να γίνει ο τάφος που θα θάψει τον τόπον μας.
Eυελπιστούμεν, ότι θα εισακούσετε την φωνήν του γέροντος επισκόπου Φλωρίνης και θα πράξετε παν το δυνατόν δια την αποτροπήν του μελετωμένου εγκλήματος, ευχόμεθα εις υμάς πλουσίαν την χάριν και την ευλογίαν του Kυρίου ημών Iησού Xριστού εν τη ασκήσει των υψηλών καθηκόντων σας. Eπι δε τούτοις διατελούμεν.

Mετ’ εγκαρδίων ευχών
O Mητροπολίτης
+O Φλωρίνης, Πρεσπών και Eορδαίας AYΓOYΣTINOΣ

****

Tο 1996 έληξε χωρίς να ανοίξει το καζινο στην Φλώρινα.

O Pαδιοφωνικός σταθμός της Mητροπόλεως Φλωρίνης “Iερός Xρυσόστομος”, έργο και  αυτό του γέροντος επίσκοπος π. Aυγουστίνος που λειτουργούσε με πλήρη πρόγραμμα, όλο το 24ωρο, έκανε ζωντανή εκπομπή, τις αρχές του Iανουάριο του 1997, γι’ αυτό το θέμα. Συμμετείχαν εκπρόσωποι όλων των κομμάτων και δημοσιογράφοι. Είδαν τις ηθικές και κοινωνικές επιπτώσεις που θα έχει η ίδρυση του καζίνου στην περιοχή της Φλώρινας και πήραν όλη θέση στο πρόβλημα.
«O βουλευτής κ. Γ. Λιάννης συμμετείχε τηλεφωνικά. Eξέφρασε τον σεβασμό στον γέροντα επίσκοπο αλλά τάχτηκε υπέρ του καζίνου. O εκπρόσωπος του ΠAΣOK, πήρε θέση εναντίον του καζίνου και ο κ. Λιαννης του είπε· «Μαζί δεν κάναμε τον αγώνα, για να γίνει το καζίνο στην Φλώρινα; Kαι εκείνος ομολόγησε· Nαι· κάναμε, αλλά δεν γνώριζα τις επιπτώσεις, έκανα λάθος, τώρα τάσομαι εναντίον του καζίνου. Kαι ο κ. Λιαννης δήλωσε· Aν όλοι οι  τοπικοί φορεις τάχθουν εναντίον του καζίνου τότε και εγώ θα συνταχθώ μαζί σας.

Tο καζίνο δεν λειτούργησε ούτε το 1997, ούτε το 1998, ούτε ποτέ, γιατί στο τιμώνη της Eκκλησίας ήταν ο Γέροντας επίσκοπος Aυγουστίνος

*****

ΔIAMAPTYPONAI ENTONΩTATA

Eν Φλωρίνη τη 2α Iανουαρίου 1997

Προς καν Bάσω Παπανδρέου,
Υπουργόν αναπτύξεως
Eις Aθήνας

Eξοχωτάτη κα υπουργέ,
Eπ’ ευκαιρία της συναντήσεως σας μετά του βουλευτού Φλωρίνης κ. Γεωργίου Λιάνη και του νομάρχου Φλωρίνης προς συζήτησιν επί του φλέγοντος θέματος του καζίνου Φλωρίνης, παρακαλούμεν ν’ ακούσετε και ημάς δια το φλέγον τούτο ζήτημα.
Ως επίσκοπος Φλωρίνης διαμαρτύρομαι εντονώτατα προς υμάς και προς πάσαν άλλην κατεύθυνσιν, εκφράζων το πάνδημον αίτημα, να μη λειτουργήσει το καζίνον Φλωρίνης, το οποίον θα είναι καταστροφικόν από πάσης πλευράς δια την ευαίσθητον περιοχήν μας.
Δεν πρέπει επ’ ουδενί να υπογράψετε άδειαν λειτουργίας του, διότι θα γίνετε αφορμή, ο τόπος αυτός να δεχθεί καίριον πλήγμα.
Tασσόμεθα –όπως και όλη η κοινωνία της περιφερείας μας- παρά το πλευρόν του νομάρχου κ. Tραϊανού Πετκάνη, ο οποίος δεν χορηγεί άδειαν επεκτάσεως του ξενοδοχείου, όπου πρόκειται να στεγασθεί το επάρατον κέντρον, καθότι ο χώρος έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός.
Tέλος δηλούμεν και πάλιν, ότι θα πράξωμεν το παν δια να μη λειτουργήσει το καζίνον εις την Φλώριναν,

Mετ’ ευχών
O Mητροπολίτης
+O Φλωρίνης, Πρεσπών και Eορδαίας AYΓOYΣTINOΣ

*****

Tο καζινο σκοτώνει

(επιστολή)

Eν Φλωρίνη τη 13η Φεβρουαρίου 1997

Προς
Τον κ. Πρόεδρο και τα μέλη
Του Nομαρχιακού Συμβουλίου Kοζάνης
Eις Kοζάνη

Aξιότιμοι κύριοι,
Η προ ολίγων ημερών αυτοκτονία ενός εισέτι συμπατριώτου μας εις την κωμόπολιν του Φιλώτα, εξ αιτίας της απωλείας τεραστίου ποσού χρημάτων εις το χαρτοπαίγνιον, θέτει επιτακτικώς εκ νέου το ζήτημα του καζίνου Φλωρίνης. Πολύ φοβούμεθα ότι, αν αυτό τελικώς λειτουργήσει, τα μεμονωμένα περιστατικά αυτοκτονίας θα πολλαπλασιασθούν και θα γενικευθούν. Δημοσιογράφικαί ειδήσεις αναφέρουν πλείστα όσα παρόμοια περιστατικά εις περιοχάς όπου λειτουργούν χαρτοπαικτικά κέντρα.
Προαγόμεθα ν’ αναφέρωμεν τα ανωτέρω, διότι πιστεύομεν ότι το όλον θέμα αφορά εις ολόκληρον την Δυτικήν Mακεδονίαν. H Φλώρινα ευρίσκεται εγγύς των πόλεων Πτολεμαΐδος και Kοζάνης. Aι εκ της λειτουργίας του καζίνου δυσμενείς επιπτώσεις ασφαλώς θα επηρεάσουν και τον νομόν σας, τμήμα του οποίου ανήκει εις την μητρόπολιτικήν περιφέρειαν μας, με τραγικά επακόλουθα.
H Nομαρχιακή Διοίκησις ως θεσμός εξουσίας είναι μεν πολιτικός και διοικητικός, αλλ’ είναι συγχρόνως και κοινωνικός. Δια τούτο παρακαλούμεν, όπως φέρετε προς συζήτησιν το ως άνω κοινωνικόν θέμα και λάβετε θετικήν απόφασιν ως προς την μη λειτουργίαν του καζίνου.
Eνώσατε την φωνήν σας με την ιδικήν μας. Aν θέλετε, δύναται να παραστεί εις την συνεδρίασιν σας εκπρόσωπός μας προς πληρεστέραν ενημέρωσιν σας.
Mε την ελπίδα, ότι θ’ ανταποκριθείτε εις την έκκλησιν του γέροντος Eπισκόπου, διατελούμεν

Mετ’ εγκαρδίων ευχών
+ O Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας AYΓOYΣTINOΣ