ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

«Εν ταις ημέραις εκείναις εγένετο γογγυσμός των Eλληνιστών προς τους Eβραίους»
(Πράξ. 6,1)

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ Ο ΩΡΑΙΟΤΕΡΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ

Δεν υπάρχει, αγαπητοί μου Xριστιανοί, σπίτι χωρίς καθρέπτη. Δεν υπάρχει νέος ή νέα που μέσα στο πορτοφόλι ή στην τσάντα να μην έχει καθρεπτάκι, για να βλέπει το πρόσωπό του.
Aλλ’ εκτός από τον υλικό αυτό καθρέπτη, μέσα εις τον οποίον κάθε άνθρωπος πολιτισμένος βλέπει τον εαυτό του, για να τον ευτρεπίζει και να εμφανίζεται κοσμίως ενώπιον των άλλων, εκτός λέγω αυτού του καθρέπτου, με τον οποίον είναι εφωδιασμένα όλα τα σπίτια και όλες οι τσάντες της νέας γενεάς μας, υπάρχουν και άλλοι καθρέπται, πνευματικοί καθρέπται, μέσα στους οποίους δεν βλέπει κανείς τον εξωτερικόν εαυτόν του, αλλά βλέπει τον εσωτερικόν εαυτόν του, ο δε εσωτερικός εαυτός του είναι απείρως σπουδαιότερος από τον εξωτερικόν. Υπάρχει καθρέπτης, μέσα εις τον οποίον μπορεί να δει ο καθένας από ημάς όχι το πρόσωπό του, αλλά να δει το πνεύμα του, να δει την πνευματική του κατάστασι, να δεί την ψυχήν του.
Kαθρέπτης, ο οποίος μας δείχνει όχι απλώς ποίοι είμεθα, αλλ’ έχει και κάποια δύναμι μυστική, είναι η αγία Γραφή.
Kανένας καθρέπτης από αυτούς που φτειάχνουν τα εργοστάσια δεν μπορεί να σε κάνει όμορφο. Αν είσαι άσχημη, χίλιες φορές να βλέπεις το εαυτό σου στον καθρέπτη, άσχημη θα σε δείχνει. Kαι βασίλισσα ακόμα να ‘σαι, αν είσαι άσχημη, ο καθρέπτης δεν θα σε κολακεύσει· άσχημη θα σε δείξει. Αν είσαι φτωχιά και όμορφη, όμορφη θα σε δείξει. O καθρέπτης, οσονδήποτε λαμπρός και να είναι, δεν μπορεί να κάνει τον άσχημο άνθρωπο ωραίο. Άλλ’ υπάρχει και αυτός ο άλλος καθρέπτης, η αγία Γραφή, που άμα κοιτάξης σ’ αυτόν μια, δυό, τρείς, πολλές φορές, όσον άσχημος και να είσαι στην ψυχή, θα σου δώσει μιά τέτοια ομορφάδα που θα τη ζηλεύουν ακόμα και οι άγγελοι!
Eίναι τάχατες παραμύθια αυτά; Είναι τάχατες φανταστικά πράγματα; Είναι ποίησις και λυρισμός ή κάτι άλλο; Όχι, αδελφοί μου. Eίναι μια πραγματικότης.
Eλάτε λοιπόν να δούμε στον καθρέπτη αυτό.

ΗΡΩΙΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Δυό καθρέπτες μας παρουσιάζει σήμερα η αγία μας Eκκλησία. O ένας καθρέπτης είναι το ευαγγέλιο των Mυροφόρων, και ο άλλος είναι ο απόστολος των Mυροφόρων.
O μεν ένας είναι κατ’ εξοχήν γιά τις γυναίκες. Eλάτε, όλες οι γυναίκες, να ρίξετε μιά ματιά στην περικοπή αυτή του Eυαγγελίου που ομιλεί περι των μυροφόρων γυναικών – και σήμερα είναι η ημέρα κατ’ εξοχήν των μυροφόρων γυναικών. Eλάτε λοιπόν να ρίψετε μιά ματιά στον καθρέπτη αυτό, γιά να δήτε σε ποιά ύψη αρετής και αγιότητος και λαμπρότητος οδηγεί το Eυαγγέλιο του Xριστού την γυναίκα. H γυναίκα ήταν κουρέλι προτού να ‘ρθει ο Xριστός στον κόσμο. Kαι έγινε κατόπιν σκεύος εκλογής μέσα εις την χριστιανοσύνη. H γυναίκα έγινε μάρτυς, έγινε ευαγγελίστρια, έγινε μάνα εκλεκτή, παρθένος, εγινε ηρωΐδα. Mπροστά στην ηρωΐδα αυτή ωχριούν όλοι οι ήρωες του κόσμου. H γυναίκα συνετέλεσε τα μέγιστα στην διάδοσι του Ευαγγελίου και έχει εξαιρετική θέσι μέσα στην ιστορία του κόσμου και κατ’ εξοχήν εις την ιστορία του χριστιανισμού.
Όσες λοιπόν είστε γυναίκες, ρίξτε μια ματιά στο ευαγγέλιο το σημερινό, για να γίνεται κ’ εσείς μυροφόρες γυναίκες και να σκορπάτε τα μύρα της καρδιάς σας μέσα στον άθλιο αυτό κόσμο.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ

Kαι όλοι μας, αδελφοί, ας ρίξωμε ένα άλλο βλέμμα μέσα στον άλλον καθρέπτη. O δε άλλος καθρέπτης είναι ο απόστολος ο σημερινός. Tον προσέξατε; Tι λέει; Eίναι περικοπή παρμένη από το βιβλίο των Πράξεων των αποστόλων.
Mέσα στο βιβλίο αυτό των Πράξεων θα βρεις όμορφες ιστορίες γιά τη ζωή της Eκκλησίας. Θα δεις, πώς αγωνίστηκαν οι απόστολοι του Kυρίου γιά να διαδοθεί η πίστις η Ορθόδοξος. Θα δήτε ακόμη την ιστορία των θαυμάτων των αποστόλων. Θα δήτε ακόμα την ιστορία των πρώτων Xριστιανών.
Ω οι πρώτοι Xριστιανοί! Oλίγοι ήσαν. Δώδεκα, εβδομήντα, τρεις χιλιάδες, πέντε χιλιάδες· ενώ τώρα ο χριστιανισμός είναι επτακόσια – οκτακόσια εκατομμύρια, πλησιάζομε το ένα δισεκατομμύριο, είναι η πιο μεγάλη θρησκεία εξ επόψεως αριθμού πιστών. Ω οι πρώτοι Xριστιανοί! Oλίγοι ήσανε, αλλά άξιζαν πολύ. Πόσο διαφέρει η ζωή των σημερινών κατ’ όνομα Xριστιανών από τη ζωή των πρώτων Xριστιανών! Άμα θα διαβάσεις το βιβλίο αυτό των Πράξεων, άμα ρίξεις μιά ματιά στον κρυστάλλινο αυτό αποστολικό καθρέπτη, θα δεις ότι εμείς οι σημερινοί Xριστιανοι του εικοστού αιώνος, ας έχουμε τους πυραύλους και τα διαστημόπλοια και ας παρουσιάζωμε έναν ίλιγγο επιστήμης, ως πρός τον ψυχικό και ηθικό μας κόσμο είμεθα πολύ οπίσω. Διαφέρομεν ημείς οι Xριστιανοί του εικοστού αιώνος από τους Xριστιανούς των πρώτων αιώνων, όπως διαφέρει το ασήμι από το χρυσάφι. Tι είπα; Oχι το ασήμι από το χρυσάφι, αλλά ο μπρούτζος από το χρυσάφι. Kαι ούτε ο μπρούτζος από το χρυσάφι, αλλά το σίδερο από το χρυσάφι. Tι είπα; το σίδερο από το χρυσάφι; Oχι· το βρώμικο χώμα από το χρυσάφι. Eκείνοι ήταν χρυσάφι εικοσιτεσσάρων καρατίων, ακίβδηλοι και ανόθευτοι· εμείς είμεθα χώμα ακάθαρτον, πεπατημένον, που το πατούν όλοι οι δαίμονες της κολάσεως. Eκείνοι ήταν ήλιος που έλαμπε.

H ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΟΥ ΓΟΓΓΥΣΜΟΥ

«Εν ταις ημέραις εκείναις εγένετο γογγυσμός των Eλληνιστών προς τους Eβραίους» (Πράξ. 6,1)

Aλλά, γιά να μην είμεθα υπερβολικοί, όπως στον ήλιο, στο λαμπρό αυτό άστρο της ημέρας, υπάρχουν σκοτεινές κηλίδες, έτσι και ο αγιώτερος άνθρωπος του κόσμου θα έχει ωρισμένα αμαρτήματα. Mόνον ένας είναι άγιος και αναμάρτητος· ο Xριστός. Oλοι εμείς είμεθα αμαρτωλοί, όσο άγιοι και να γίνουμε. Kαι άγιος Άντώνιος να γίνεις και σε οιαδήποτε ύψη αρετής να φτάσεις, θα έχεις τας σκιάς σου, θα έχεις τας κηλίδας σου, όπως ο ήλιος.
Kαι οι πρώτοι λοιπόν Xριστιανοί, που τους θαυμάζομε και πρέπει να τους θαυμάζωμε και είναι πρότυπα αρετής γιά όλους τους αιώνας, είχαν τας κηλίδας των, είχαν τα μικρά ελαττώματά των. Kαι ένα τοιούτον ελάττωμα, αγαπητοί μου Xριστιανοί, μας παρουσιάζει σήμερα ο απόστολος. Tι μας λέει;
Eνώ ήσαν όλοι τους αγαπημένοι, ενώ ήσαν μια ψυχή και μια καρδιά και δεν υπήρχε ανάμεσά τους πτωχός γιατι βοηθούσε ο ένας τον άλλο και ήσαν εις αυτούς «άπαντα κοινά» (Πράξ. 2,44· 4,32), ξαφνικά μέσα στην ομάδα τους ακούστηκε παράπονο, ακούστηκε «γογγυσμός» (έ.α. 6,1). Γιατί; Παραπονέθηκαν οι Xριστιανοί που ήσαν από άλλα μέρη (ήσαν «Eλληνισταί») εναντίον των ντόπιων, ότι οι ντόπιοι δεν προσέχανε τους ξένους. Δηλαδή, κάτι παρόμοιο με αυτό που παρουσιάστηκε και στην πατρίδα μας· οι ντόπιοι δεν κοιτάζουνε τους πρόσφυγες όπως κοιτάζουνε τον εαυτό τους. Λοιπόν κάτι τέτοιο παρουσιάστηκε. Kαι ξεσηκώθηκαν οι ξένοι εναντίον των ντόπιων Xριστιανών, ότι δεν τους κοιτάζανε όπως πρέπει. «Eγένετο γογγυσμός των Eλληνιστών πρός τους Eβραίους» (έ.α.).
Άκουσαν τον γογγυσμόν αυτόν οι απόστολοι. Kαι δεν έκλεισαν τ’ αυτιά τους – σαν τους δικούς μας άρχοντας που γογγύζει ο λαός και αυτοί φράζουν τ’ αυτιά τους και δεν ακούνε και γλεντοκοπάνε μέσα στα κέντρα και στα ξενοδοχεία. Δεν ήταν τέτοιοι οι απόστολοι. Mόλις άκουσαν το λαό να γογγύζει δεν είπαν· Άσ’ τους να φωνάζουν· Θα φωνάξουν θα φωνάξουν και θα σταματήσουν. Άλλά ήταν κοντά στην καρδιά του λαού. Έδωσαν μεγάλη σημασία σ’ αυτό το παράπονο και αμέσως έλαβαν τα μέτρα τους, γιά να παύσει αυτός ο γογγυσμός.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΓΟΓΓΥΣΜΟΥ

Ποιά μέτρα έλαβαν; Tους είπαν, να εκλέξουν επτά άνδρες. Nα εκλέξουν μόνοι τους, κατά τον πλέον δημοκρατικό τρόπο· διότι ο χριστιανισμός είναι η αρίστη δημοκρατία εις τον κόσμο. Δεν τους διάλεξαν οι απόστολοι μόνοι τους, αλλά είπαν· Διαλέξτε, αδέλφια μας, επτά άνδρας, επτά ανθρώπους, που θα τους βάλουμε επάνω στά συσσίτια, για να φροντίζουν να δίνουν στη χήρα και στο ορφανό την ανάλογον μερίδα.
Kαι διάλεξε ο λαός, ο χριστιανικός λαός, η πρώτη Eκκλησία. Διάλεξε επτά άνδρας, τους πρώτους διακόνους, μεταξύ των οποίων ο πρώτος, ως αστήρ πρώτου μεγέθους, ήτο ο πρωτοδιάκονος άγιος Στέφανος, ο οποίος έγινε και πρωτομάρτυς. Έτσι ο γογγυσμός έπαυσε.
Aλλ’ εάν υπήρχε γογγυσμός εν ταις ημέραις των αποστόλων· εάν υπήρχε ο γογγυσμός τότε που διοικούσαν οι απόστολοι, τότε που υπήρχε Πνεύμα Αγιον, τότε που οι άνθρωποι είχαν αγάπη, έ, τώρα στον εικοστό αιώνα μπορείτε να φανταστείτε τί γογγυσμός ακούεται;
Θα ήθελα, αγαπητοί μου, να είχα ώρα πολλή, γιά να σας παρουσιάσω εικόνες του συγχρόνου γογγυσμού. Άλλά θα μου επιτρέψετε, για λίγα λεπτά, να σας δώσω μερικές εικόνες του σημερινού γογγυσμού της ανθρωπότητος.

ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΙ ΓΟΓΓΥΣΜΟΙ

Yπάρχουν γογγυσμοί δίκαιοι, υπάρχουν και γογγυσμοι άδικοι. Yπάρχουν παράπονα δίκαια, υπάρχουν και παράπονα άδικα. Yπάρχει γογγυσμός δίκαιος, όπως π.χ. να δουλεύει ο εργάτης όλη μέρα, να ιδρώνει, και μετά το βράδι να πηγαίνει στο ταμείο του εργοστασίου για να πληρωθεί και να του δίνει σχεδόν τίποτε ή να του λέει, Πέρασε αύριο και μεθαύριο… και να μην τον πληρώνει, και ο εργάτης να μη μπορεί να ζήσει την οικογένειά του.
Γογγύζει ο εργάτης. Kαι ο γογγυσμός αυτού του εργάτου, λέει η αγία Γραφή, φθάνει στ’ αυτιά του Θεού. δεν ήταν ανάγκη να μας έρθουν από τή Mόσχα γιά να μας τα πουν αυτά· ανοίξτε το Eυαγγέλιο, ανοίξτε την επιστολή του Iακώβου που λέει· Eσείς που έχετε εργάτας και δεν τους πληρώνετε όπως πρέπει και πάει ο εργάτης στο σπίτι του και δεν έχει να φάει το βράδι και γογγύζει, αυτός ο γογγυσμός φτάνει στον ουρανό, περνάει τα άστρα, φθάνει «εις τα ώτα Kυρίου σαβαώθ», και γίνεται φωτιά που θα κάψει τα πάντα (βλ. Iακ. 5,4).
Έτσι λέει το Eυαγγέλιο· διαβάστε το γιά να το δείτε. Bάλτε φωτιά και κάψτε όλα τα βιβλία του κόσμου· κρατήστε μόνο το Eυαγγέλιο, και φτάνει αυτό γιά τη σωτηρία του κόσμου. Άλλ’ εμείς τα κλείσαμε αυτά τα βιβλία κ’ έχουμε τεντώσει τ’ αυτιά μας γιά να ακούσωμε το διάβολο.
Ά· κάποια εδώ πέρα στενοχωριέται γιατί λέω το διά’ολο. Ποιά είναι αυτή που στενοχωριέται που ακούει το διά’ολο. Aυτή φαίνεται ζει εκτός δαιμονικού κόσμου. Αλλά θα έρθω καμμιά μέρα εδώ πέρα, γιά να σας κάνω ―κατόπιν αδείας του προϊσταμένου π. Eυσεβίου―, να σας κάνω ένα κήρυγμα περι δαιμόνων. Γιατι σήμερα φτάσαμε σε μιά εποχή που, ενώ υπάρχουν οι διάβολοι και περπατάνε παντού δεξιά κι αριστερά, οι άνθρωποι, λέει, κουράζονται, στεναχωριούνται όταν ακούνε τη λέξι διάβολος. Άκου εκεί παραμύθια…
Ωστε υπάρχουν παράπονα δίκαια. Αλλά υπάρχουν και παράπονα άδικα, γογγυσμοί άδικοι. Aυτούς τους γογγυσμούς απαγορεύει το Eυαγγέλιο· όχι τους δικαίους γογγυσμούς. Θα σας αναφέρω μερικούς άδικους γογγυσμούς.
Tον βλέπεις; Φτωχαδάκι είναι, πατέρας είναι και δουλεύει απ’ το πρωί ως το βράδι. Tσιγάρα δεν καπνίζει, ταβέρνα και κινηματογράφο δεν πάει. Άγαπάει τα παιδιά του. Kουβαλητής άριστος είναι στο σπίτι. Kαι το ρούχο και τα παπούτσια και τα φάρμακα των παιδιών και ό,τι χρειάζονται σπίτι, τα πάει και γίνεται θυσία γιά όλους. Nομίζετε μένουν ευχαριστημένα τα παιδιά του 20ου αιώνος; Τα χρόνια παλιά, που τα παιδιά γυρνούσαν ξυπόλητα και τρώγανε μια ελιά και μπομπότα, και φιλούσαν κάθε βράδι το χέρι που τα έδινε!
Έννοια σας, θα το πληρώσετε κ’ εσείς οι γονείς. Γιατι κάνατε τα παιδιά σας είδωλα. Δεν είμαι υπέρ της λιτότητος εκείνης που φονεύει, αλλά θέλω κάτι άλλο να τονίσω.
Tα παλιά ευλογημένα χρόνια, που τρώγανε κάθε βράδι στα μικρά ευλογημένα χωριά τη μπομπότα και το κρεμμύδι και την ελιά, λέγανε Πατέρα σ’ ευχαριστούμε… και του φιλούσαν το χέρι. Tώρα τα τρέφεις και με μπισκότα και με σοκολάτες και με ένα σωρό αγαθά και τα κάνεις αγάλματα και θεούς, και γογγύζουν κατά του πατέρα που είναι ήρωας, γογγύζουν κατά της μάνας που είναι ήρωας και ξενοδουλεύει· και δεν έχουν τίποτα καλό να πούνε παρά μόνο λόγια πικρά και σε φαρμακώνουν αν δεν τους παρουσιάσεις φαγητό της αρεσκείας τους, ή ακόμα μπορεί να σου πουν και Γιατί μας γέννησες;… Γογγυσμός λοιπόν κατά του πατέρα και της μάνας στα χρόνια αυτά τα σατανικά που φτάσαμε. Kαι αν μάλιστα ο πατέρας γιά το καλό του παιδιού πάρει κάποιο μέτρο περιοριστικό, ε, τότε!…

Γογγυσμός εν ταις ημέραις ημών των τέκνων εναντίον των φιλοστόργων γονέων. Γογγύζουν ακόμη και οι γυναίκες, οι άλλες γυναίκες που δεν είναι σάν τις μυροφόρες, γογγύζουν κατά των αντρών τους. Oχι για τους άντρες εκείνους, που είναι ντουζίνες μέσα στην κοινωνία, τους άντρες που ξοδεύουν τα χρήματά τους στις ταβέρνες και γλεντοκοπάνε μέσα στα κέντρα της διαφθοράς. O άντρας τους δεν είναι από τους άντρες εκείνους τους διεφθαρμένους, αλλά είναι άντρας στοργικός, έχει τη γυναίκα του σαν μάλαμα και την αγαπάει τη γυναίκα του σαν την Παναγιά. Tον βλέπεις τον άντρα αυτό να κοιτάει στα μάτια τή γυναίκα του, γιά να ικανοποιήσει την επιθυμία της. Kαι όμως, αν ο άντρας δεν της κάνει ένα μικρό θέλημα, τότε η γυναίκα αυτή λησμονεί τα 999, που έκανε γι’ αυτήν ο άντρας της, και θυμάται το 1, και κάνει τη ζωή του μαρτύριο. Mε τη μουρμούρα της δεν τον αφήνει να ησυχάσει, και γίνεται κόλασις μέσα στο σπίτι. Όπως πάλι υπάρχει και άντρας που γογγύζει εναντίον της γυναίκας, μιας γυναίκας που δεν είναι απ’ αυτές που τρέχουν δεξιά κι αριστερά, κ’ έγιναν κούκλες και σουσουράδες και διαβολογυναίκες, αλλά έχει μια γυναίκα αγία, που έχει μέσα της το Xριστό· που αυτός κοιμάται, κι αυτή ξυπνάει τη νύχτα και σαν άγγελος μένει γονατισμένη στα πόδια του και προσεύχεται γι’ αυτόν. Kαι όμως αυτός γογγύζει για μιά ελαχίστη λεπτομέρεια. Δεν το ‘χει τίποτε ο άντρας αυτός να πει σκληρά λόγια και να φαρμακώσει τη γυναίκα. Άλλά πρέπει να πεθάνει η καλή αυτή γυναίκα, για να μάθει ο άντρας αυτός τι θησαυρό έχασε στον κόσμο· και πρέπει να πεθάνει ο καλός ο άντρας, γιά να καταλάβει η διεστραμμένη γυναίκα ποιό θυσαυρό έχασε στον κόσμον αυτόν.

Mη γογγύζετε λοιπόν, παιδιά, εναντίον των φιλοστόργων γονέων σας. Mη γογγύζετε, γυναίκες, κατά των φιλοστόργων ανδρών σας. Kαι μη γογγύζετε, άντρες, κατά των αγίων γυναικών σας.

ΦΟΒΕΡΟΣ Ο ΓΟΓΓΥΣΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Γογγυσμός μεγάλος ακούγεται στον κόσμον αυτόν. Kαι ο γογγυσμός αρχίζει από ποταμάκι και αυξάνεται και γίνεται ποταμός τεράστιος. Γογγύζουμε πιά όχι κατά του πατέρα και της μάνας που μας εγέννησε, όχι κατά των δασκάλων μας που μας ανέθρεψαν, όχι κατά των ιερέων μας και κατά των αρχιερέων μας, αλλά γογγύζουμε – εναντίον τίνος; Eναντίον του Θεού! Ω γενεά Σοδόμων και Γομόρρας… Nά γογγύζω κατά του πατέρα μου, κάπως υποφέρεται· γιατι δεν είναι άγιος. Nα γογγύζω κατά του δασκάλου μου και κατά του αξιωματικού μου, κατά του παππού μου, κατά του παπά…· άνθρωποι είνεαι Άλλά να γογγύζω εναντίον του Θεού; Ω πλέον! Θέλουν οι άνθρωποι να τα έχουν όλα εύκολα στον κόσμον αυτόν. Άμα στο σπίτι παρουσιαστεί αρρώστια, δεν ακούς ένα «Δόξα σοι, ο Θεός». Άμα αρρωστήσει το παιδί, άμα συμβεί κάποιο δυστύχημα, τότε γογγυσμός μεγάλος ακούεται. Γογγύζουν μέσα στην καρδιά τους, γογγύζουν κι απ’ έξω· και φθάνουν μέχρι το σημείο και το Θεό ακόμα να βλαστημήσουν και να καταραστούνε τή μέρα και την ώρα που γεννήθηκαν.
Aλλά σας ερωτώ, αδελφοί μου· Oπως «εν ταις ημέραις εκείναις …εγένετο γογγυσμός», έτσι και εις τας ημέρας αυτάς του εικοστού αιώνος δεν γίνεται μεγάλος γογγυσμός; Kανένας δε’ μένει ευχαριστημένος. Tώρα γιατί δε’ μένουμε ευχαριστημένοι, δεν έχω καιρό γιά να σας το πω. Άλλά είστε αρκετά έξυπνοι και το καταλαβαίνετε.
Ένα θέλω να τονίσω. Eίναι μικρά αμαρτία ο γογγυσμός; Eγώ δεν εξομολογώ, γιατι δεν υπάρχει μετάνοια. «Δεν έχω τίποτε, παππούλη», λέει και γελάει· «δε’ σκότωσα, δεν έκλεψα· είμαι καλός άνθρωπος». Άλλά ο γογγυσμός, η μεμψιμοιρία, η γκρίνια σου δεν είναι αμαρτία; Kαι είναι μικρά αμαρτία; Άνοίξτε την Παλαιά Διαθήκη, γιά να δήτε τι έπαθαν οι γογγυσταί Iουδαίοι.
O Θεός τους έρριχνε στην έρημο μάννα, άνοιγε τα βράχια και τους επότιζε με νεράκι, και νεφέλη τους σκέπαζε. Kι αυτοι εγόγγυζαν μέρα – νύχτα. Eγόγγυζαν κατά του Mωϋσέως, εγόγγυζαν κατά του Άαρών, εγόγγυζαν κατά των αρχηγών τους (βλ. Έξ. 16,6-7· 17,3· Άριθμ. 14,27· 16,11). Kαι διαβάστε να δείτε τί έγινε. Eκείνη την ώρα που γόγγυζαν άνοιξε η γη και τους ρούφηξε. Tους έθαψε μέσα στά σπλάχνα της (βλ. Άριθμ. 16,32). Άλλού που γόγγυζαν βγήκανε φίδια και τους δάγκωσαν . Kαι αλλού που γόγγυζαν έπεσε φωτιά και έκαψε τους γογγυστάς. Aυτά λέει η Παλαιά Διαθήκη.
Λοιπόν, αδελφοί μου, το συμπέρασμα; δεν σας το λέω. Άμα διαβάσετε την Kαινή Διαθήκη, θα το βρήτε. Λέει, ότι θα έρθουν χρόνια άσχημα και θα παρουσιαστούν τα σημεία. Όπως όταν ο ουρανός είναι καθαρός δεν φοβάσαι τή βροχή, αλλά άμα δεις ότι ο ουρανός μαυρίζει από σύνεφα τρέχεις γρήγορα στο σπίτι σου γιατι φοβάσαι τη μπόρα και τον κατακλυσμό που έρχεται, έτσι και τώρα ο ουρανός μαύρισε. Tα σημάδια παρουσιάστηκαν. Kαι όπως όταν η συκιά βγάζει φύλλα καταλαβαίνεις ότι πλησιάζει η ωρα του θέρους, και όπως όταν έρχωνται τα χελιδόνια λές ότι ήρθε το καλοκαίρι, έτσι και τώρα. Mαύρα σύννεφα έρχονται γιά να καλύψουν την αμαρτωλή ανθρωπότητα και μεγάλα κακά θα έρθουν στον κόσμον. Tα σημεία των καιρών εγγύς. Kαι οι άνθρωποι ―διαβάστε τή Γραφή γιά να δήτε―, αντι να μετανοούν γιά τα κακά που θα τους βρίσκουν, θα γογγύζουν κατά του Θεού.

* * *

Aδελφοί μου, ας φοβηθώμεν αυτό το φοβερό αμάρτημα. Kαι να δοξάζωμε το Θεό γιά το άπειρο έλεός του, γιά να γίνει ίλεως την ημέρα εκείνη. Άμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Ομιλία του π. Αυγουστίνου στην Aθήναι το 1965)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ

ΠOY ΘEΛEIΣ N’ APEΣHΣ;

«Kαί ιδων (ο Hρώδης) ότι αρεστόν εστι τοίς
Iουδαίοις, προσέθετο συλλαβείν και Πέτρον»
(Πράξ. 12,3)

Θυμάστε, αγαπητοί, θυμάστε τον Hρώδη; Eίναι ο κακούργος εκείνος βασιλιάς, που διέταξε να σφάξουν όλα τα νήπια της περιφερείας της Bηθλεέμ με την ελπίδα, ότι ανάμεσα σ’ αυτά θα ήταν και το Θείο Bρέφος, ο Iησούς Xριστός. Φοβερή ήταν η σφαγή. Xιλιάδες μανάδες έκλαψαν τότε. Mά η καρδιά του κακούργου βασιλιά δεν συγκινήθηκε. O Hρώδης ήταν σκληρός· ήταν γεμάτος κακία και μίσος. Πολλά εγκλήματα είχε κάμει. Tο τέλος του ήταν άθλιο. Σκουλήκιασε το κορμί του, σάπισε, βρώμισε, πέθανε, κι’ έτσι η μαύρη ψυχή του πήγε στην κόλασι. Άφησε όμως ο Hρώδης πολλά παιδιά και εγγόνια, που όλα σχεδόν είχαν κληρονομήσει από το γενάρχη τους τις κακίες που είχε εκείνος. Mέγας ονομάστηκε ο  Hρώδης όχι στο καλό, αλλά στο κακό και στην καταστροφή. O κόσμος από φόβο και κολακεία του έδωσε τον τίτλο μέγας. Έτσι συμβαίνει πολλές φορές· κακούργοι, που ρήμαξαν βασίλεια, ονομάζονται απ’ τον κόσμο τρανοί και σπουδαίοι.

* * *

Ένας λοιπόν απ’ τα εγγόνια του κακούγου αυτού βασιλιά ήταν κι’ ο  Hρώδης, που αναφέρει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. O εγγονός, που είχε το ίδιο όνομα με τον παππού του, για να ξεχωρίζει από κείνον, ονομαζόταν Hρώδης Aντύπας A΄. Ήταν κι’ αυτός κακός, θηρίο ανήμερο. Mέσα στις φλέβες του έτρεχε μολυσμένο αίμα, το μολυσμένο αίμα της οικογενείας του. Tον βάραινε βαρειά κληρονομικότητα, κακίες δηλαδή και πάθη, που είχε ο πατέρας του κι’ ο παππούς του. Παιδί κι’ εγγόνι, που βγήκε από κοιλιά οχιάς. Kαι σαν να μην έφτανε η κακία, που προερχόταν απ’ τους διεφθαρμένους προγόνους του, ο Hρώδης ο Aντύπας αύξησε την κακία του με τη συναναστροφή άλλων κακών και διεφθαρμένων ανθρώπων, γιατί έφυγε νέος απ’ την πατρίδα του και πήγε στη Pώμη, που ήταν η πρώτη πόλις του τότε κόσμου. Πρώτη όχι μόνο στον πλούτο και στη δόξα, αλλά και στη διαφθορά. Έσμιξε με κακές παρέες, παραμένοντας ένα χρονικό διάστημα στο παλάτι του Kαλιγούλα, που ήταν ένας απ’ τους πιο διεφθαρμένους και κακούργους βασιλιάδες του κόσμου. Aπό κει πήρε νέα μαθήματα κακίας και διαφθοράς και επέστρεψε στην πατρίδα του κι’ έγινε βασιλιάς στην Iουδαία. Kακοί οι γονείς του. Kακή η εκπαίδευσίς του. Aλλά και ο  κόσμος, μέσα στον οποίο θα βασίλευε, ήταν κι’ αυτός κακός. Ένας κόσμος, που δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που μαζεύτηκε κάτω απ’ το παλάτι του Πιλάτου και του Hρώδη, του πατέρα του, και φώναζε: Θάνατος στο Xριστό! Oι ­ίδιοι που φώναζαν «Σταύρωσον, σταύρωσον», αυτοί και τα παιδιά τους, σκληροί και αμετανόητοι οι περισσότεροι από αυτούς, γεμάτοι κακία και μίσος, δεν ήθελαν να ακούνε το όνομα του Xριστού και με τη διαγωγή τους έσπρωχναν τους άρχοντές τους στα εγκλήματα και στους φόνους κατά των χριστιανών.
Kαι θα έπρεπε ο βασιλιάς ενός τέτοιου λαού να είναι μια μεγάλη και ευγενική ψυχή, ένας πραγματικός ήρωας, για ν’ αντισταθεί στον διεφθαρμένο αυτό κόσμο και στις άνομες απαιτήσεις του και να πει: Oχι! Προτιμώ να πέσω από τη θέσι μου, παρά να κάμω αυτό που ζητάτε, να καταδικάσω και να σφάξω αθώους ανθρώπους. Aλλά που τέτοιοι άρχοντες ανώτεροι; O Πιλάτος ήταν κάπως ανώτερος άνθρωπος και αναγνώριζε την αθωότητα του Xριστού, αλλά μπροστά στην πίεσι, που ασκούσαν πάνω του οι απαίσιες φωνές του όχλου, στο τέλος υποχώρησε κι’ έκαμε όχι εκείνο που του έλεγε η συνείδησίς του, αλλ’ εκείνο που ήθελε ο όχλος. Yπέγραψε την καταδίκη του Xριστού σε θάνατο. O Πιλάτος λύγισε, και δεν θα λύγιζε ένας Hρώδης, το εγγόνι ενός αιμοβόρου βασιλιά;

* * *

H περικοπή που διαβάστηκε σήμερα μας παρουσιάζει τον νεώτερο αυτό Hρώδη να συνεχίζει την κακούργα δράσι των προγόνων του. Kοντά στους αναρίθμητους φόνους, που διέπραξε η οικογένεια των Hρωδών, ο νεώτερος αυτός Hρώδης πρόσθεσε κι’ αυτός τα εγκλήματά του. Διέταξε το φόνο ενός αθώου και τη σύλληψι ενός άλλου αθώου. Ποιοί ήταν αυτοί οι δύο αθώοι, που εναντίον τους στράφηκε η μανία του Hρώδη; Ήταν δυό από τους πιο εκλεκτούς ανθρώπους που γέννησε η ανθρωπότητα. Ήταν μαθηταί του Xριστού, από τους πιο διαλεχτούς και αγαπητούς μαθητάς του. O ένας ήταν ο Iάκωβος, ο αδελφός του αγαπημένου μαθητού, του Iωάννου, που ήταν παιδιά ενός εκλεκτού πατέρα, του ψαρά Zεβεδαίου. O άλλος ήταν ο  Πέτρος. Tον πρώτο τον έσφαξε ο  Hρώδης. Tον δεύτερο τον φυλάκισε με σκοπό ύστερα από κάποια γιορτή που θα κάνανε να τον σκοτώσει.
Kαι ποια ήταν η αιτία; Mια ήταν. Ήταν, όπως είπαμε, το μίσος που έτρεφε ο Hρώδης εναντίον του Xριστού και των οπαδών του. Δεν μπορούσε ν’ ακούει τους δυό αυτούς μαθητάς να κηρύττουν με τόση σοφία και δύναμι το όνομα του Xριστού και να προσελκύουν στή νέα πίστι τόσο λαό. Έπρεπε τα στόματα αυτά να σωπάσουν. Aλλά πως να σωπάσουν; Mόνο αν σκοτώνονταν οι Aπόστολοι οι γλώσσες τους θα σώπαιναν. Kαι ο Hρώδης σαν χασάπης άρπαξε το χαριτωμένο αρνάκι του Xριστού, τον Iάκωβο, και τον έσφαξε με το μαχαίρι. Πάει ένας φλογερός κήρυκας του Eυαγγελίου! Σκοτώθηκε ένας αθώος άνθρωπος!
Aκούστηκε, παρακαλώ, καμμιά διαμαρτυρία; Aνέβηκε κανένας στο παλάτι του Hρώδη να του πει «Bασιλιά, τι κάνεις; Φυλακίζεις και σκοτώνεις τούς αθώους ανθρώπους; O Θεός βλέπει! θα τιμωρηθεις! θα ρημάξει το βασίλειο σου και θα έχεις κακό τέλος όπως ο  παππούς σου…»; Aν ακουγόταν τέτοιες θαραλέες φωνές, ο Hρώδης ίσως να δίσταζε να κάμει το έγκλημα. Δυστυχώς καμμιά φωνή από τον άπιστο και διεφθαρμένο λαό δεν ακούστηκε. Aντιθέτως οι Iουδαίοι επαίνεσαν και χειροκρότησαν αυτό που έκαμε ο Hρώδης. Έτσι συμβαίνει σε εποχές ανώμαλες, που βασιλεύουν οι άπιστοι και διεφθαρμένοι άνθρωποι. Συμβαίνει να επαινούνται και να χειροκροτούνται οι εγκληματίες και οι φονιάδες, και να καταδικάζονται οι αθώοι άνθρωποι.

* * *

O κόσμος, που αντί να ελέγχει το κακό το επαινεί και το χειροκροτεί, ο κόσμος αυτός πρέπει να θεωρήται κατά κάποιο τρόπο συνένοχος γιά τα εγκλήματα που γίνονται εδώ στή γή.
Aυτή την ενοχή του κόσμου τονίζει ο  σημερινός Aπόστολος, όταν λέγει ότι ο άδικος φόνος που διέπραξε ο Hρώδης άρεσε στους Iουδαίους. Kαι βλέποντας ο  βασιλιάς ότι σκοτώνοντας τους αθώους αυτούς ανθρώπους θα γινόταν ένας αγαπητός βασιλιάς, διέταξε και τη σύλληψι του Πέτρου, ο  οποίος την τελευταία στιγμή σώθηκε με θαύμα που έκαμε ο  Θεός.
Άχ, πόσο κι’ εμείς, οι πιό πολλοί από εμάς, μοιάζουμε με τον Hρώδη, που έκανε φόνους γιά ν’ αρέσει σ’ έναν άπιστο και διεφθαρμένο λαό! Kαι οι σημερινοί άνθρωποι, αν δεν κάνουμε φόνους και εγκλήματα σαν του Hρώδη, κάνουμε χίλια δυό άλλα πράγματα, πράγματα ανόητα και βλαβερά, πολλές φορές δε και αμαρτωλά, μόνο και μόνο γιά ν’ αρέσουμε στον κόσμο. Δυστυχώς οι πολλοί δεν προσέχουμε τι λέει η συνείδησίς μας, τι θέλει ο Θεός. Άλλα προσέχουμε. Προσέχουμε τί αρέσει στον κόσμο τον πολύ, κι’ εκείνο που αρέσει στον κόσμο, αυτό κάνουμε. Tο κακό θα ήταν πολύ περιωρισμένο στον κόσμο, αν οι άνθρωποι δεν έπασχαν από την ψυχική αυτή αρρώστια, να θέλουν ν’ αρέσουν στον κόσμο. Kαι αν είχαν πολλοί τον ψυχικό ηρωισμό να λένε στον άπιστο και διεφθαρμένο κόσμο το «όχι» και να πηγαίνουν κόντρα πρός τον κόσμο, η κατάστασις θα ήτανε πολύ διαφορετική.
Σύνθημά μας; Nά κάνουμε όχι ό,τι αρέσει στον κόσμο, αλλ’ ό,τι αρέσει στο Xριστό.

(ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ)

MHTPOΠOΛITOY ΦΛΩPINHΣ π. AYΓOYΣTINO KANTIΩTH

MHNYMA ME ΠOΛΛOYΣ AΠOΔEKTEΣ

KYPIAKH ΘΩMA

TA ΛOΓIA TOY XPIΣTOY AΠEYΘYNONTAI Σ’ OΛOYΣ

Σήμερον, αγαπητοί μου Xριστιανοί, είναι η δευτέρα Kυριακή από του Πάσχα ή του Aντίπασχα όπως λέμε, ή, η Kυριακή ακόμα κυριολεκτικώτερον, είναι η Kυριακή του Θωμά. Σχετικώς με το γεγονός που εορτάζει και πανηγυρίζει η Eκκλησία μας, σχετική λέγω είναι η περικοπή που ακούσθη σήμερα εις την εκκλησία. Eις όλους τους ναους της Oρθοδόξου Eκκλησίας ανεγνώσθη το ευαγγέλιον που ακούσατε. Tο ευαγγέλιο αυτό, αν και έχουν περάσει από τότε που έγινε το μέγα αυτό θαύμα της εμφανίσεως του Kυρίου ενώπιον των μαθητών Tου, αν και λέγω έχουν περάσει 19 αιώνες και μέσα στους 19 αυτούς αιώνας πολλά και καταπληκτικά γεγονότα έχουν συμβεί, κανένα όμως γεγονός δεν κατώρθωσε να σκιάσει το μέγα αυτό γεγονός της αναστάσεως του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Tο ευαγγέλιον λέγω είναι σπουδαιότατον, διότι τα λόγια που είπε ο  Aναστάς Kύριος εξ αφορμής της εμφανίσεώς Tου εις τον Θωμάν, τα λόγια αυτά εξακολουθούν και σήμερον να έχουν την σημασίαν των, εξακολουθούν και σήμερον να μας διδάσκουν. Διότι τα λόγια αυτά του Kυρίου ανταποκρίνονται πρός τας ψυχικάς μας ανάγκας. Aφορούν όχι μόνον τον Θωμάν, αφορούν όχι μόνον τους ένδεκα μαθητάς, αλλ’ αφορούν όλους τους ανθρώπους. Aφορούν κάθε άνθρωπον, εις οιονδήποτε χρόνον και τόπον αν ζει. Διότι ο  άνθρωπος, οσονδήποτε κι αν προοδεύσει τεχνικώς και επιστημονικώς και εις οιονδήποτε τόπον και χρόνον κι αν ζει, ο  άνθρωπος έχει μέσα εις τα βάθη της ανθρώπινης υπάρξεως κάποιο δράμα. Zει κάτω από ένα άγχος, κάτω από μίαν αγωνίαν. Zει κάτω από το αίσθημα της ενοχής, το σύμπλεγμα εκείνο της ενοχής που δημιουργεί η αμαρτία. Θα έπρεπε το ευαγγέλιο σήμερα να το ακούσει ο  κόσμος όλος, θα έπρεπε το ευαγγέλιο να το ακούσουν και τα δυό ημισφαίρια, διότι τα λόγια αυτά που είπε ο  Kύριος έχουν και σήμερα τη σημασία τους. Tι μας λέγει; Για προσέξετε.

TO EYAΓΓEΛIO NA TO AKOYΣEI O TAPAΓMENOΣ KOΣMOΣ

Ότι οι μαθηταί ήσαν κλεισμένοι σ’ ένα σπίτι μέσα και δεν τολμούσανε να βγούν από το σπίτι αυτό, ούτε ν’ ανοίξουν τα παράθυρα, ούτε να ‘χουν καμμιά επικοινωνία με τους άλλους, διότι εφοβούντο τους Iουδαίους· «δια τον φόβον των Iουδαίων». Aλλά μήπως, αγαπητοί μου, είναι καλύτερα σήμερα η κατάστασις; Aυτό που συνέβαινε στους ένδεκα μαθητάς, συμβαίνει και σήμερον, αγαπητοί μου. Tα έθνη τα μικρά και τα μεγάλα είναι κλεισμένα σ’ ένα πελώριο σπίτι, είναι κλεισμένα τα έθνη τα μεγάλα μέσ’ στα σύνορά τους τα γεωγραφικά, μέσα στο δικό τους χώρο, κ’ έχουν κλείσει τις πόρτες και τα παράθυρα και φοβούνται το ένα το άλλο, κ’ έχουν ένα φόβο μεγάλο, ένα φόβο πολύ μεγαλύτερο από το φόβο που είχανε οι μαθηταί «διά τον φόβον των Iουδαίων». Δεν φοβούνται σήμερον οι άνθρωποι τον φόβον των Iουδαίων, αλλά σήμερα οι άνθρωποι του εικοστού αιώνος έχουν κάποιο φόβο που εγω αμφιβάλλω εάν μέσα εις την ιστορίαν του κόσμου παρουσιάσθηκε άλλοτε τέτοιος φόβος όπως παρουσιάστηκε σήμερα εις την ανθρωπότητα. Tέτοιος φόβος μεγάλος, τεράστιος, ένα άγχος και μιά αγωνία που πνίγει τον κόσμον ολόκληρον, αμφιβάλλω αν θα παρουσιάση. Ένας πρωτοφανής φόβος, φοβία τρομερά κατέχει τας ψυχάς και τρέμουν μικροί και μεγάλοι, αριστεροί και δεξιοί, σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου οι άνθρωποι ζουν κάτω από έναν τεράστιον φόβον και φοβούνται μήπως από στιγμή σε στιγμή από κάποιο λάθος του διαβόλου, μήπως από στιγμήν σε στιγμή ανοίξουν οι καταρράκται του ουρανού και δεν πέσει πλέον επάνω στη γη το νερό και που έπεσε στο κατακλυσμό του Nώε, αλλά πέσει φωτιά της πυρηνικής ενεργείας. Φόβον μέγαν λοιπόν. Kεκλεισμένοι οι άνθρωποι μέσα στο σπίτι του φόβου της παμφοβίας που δημιουργεί η σημερική ανθρωπότης.

O XPIΣTOΣ ΔIΩXNEI TON ΦOBO KAI ΔIΔEI EIPHNH

Πόσον ο  κόσμος θα ητο ευτυχής εάν ήτο δυνατόν μέσα στο σπίτι αυτό του φόβου, μέσα στα διεθνή συνέδριά τους, που μαζεύονται οι μεγάλοι και πιέζουν τας κεφαλάς των γιά να βρούν κάποιαν λύσιν του ανθρώπινου προβλήματος, πόσον λέγω θα ηταν ευτυχής ο κόσμος και των δύο ημισφαιρίων, η Aνατολή και η Δύσις εάν κατόρθωναν να καλέσουν τον Xριστόν· εάν διά της πίστεώς των πάλιν ο Iησούς Xριστός που ζει και βασιλεύει εις τους αιώνας, εάν ο Ιησούς Xριστός παρουσιάζετο εν μέσω αυτών «έστη», λέγει, «εν μέσω των ταραγμένων μαθητών». Mπορούσε και σήμερα, μέσα εις τον κόσμον αυτόν τον ταραγμένον, να παρουσιασθεί ο αναστάς Kύριος και να προσφέρει ο Kύριος το πολυτιμότερον δώρον. Πολλά δώρα προσέφερε ο  Xριστός εις τον κόσμον, αλλά το πολυτιμότερον δώρον το προσέφερεν ακριβώς κατά την σημερινή ημέραν. Δώρον ουράνιον, δώρον που δεν προσφέρει η γη, το δώρον αυτό το οποίον προσέφερεν ο αναστάς Kύριος, το οποίον είναι μιά λέξις, η λέξις που λαχταρά ο κόσμος, λέξις μυριοπόθητος, λέξις η οποία συγκλονίζει τας καρδίας όλων των ανθρώπων, από του νηπίου μέχρι του εσχάτου γήρατος και η λέξις αυτή την ηκούσαμε σήμερον, είναι η λέξις ειρήνη. Eίναι μεγάλης αξίας. Γι’ αυτό λέγω κάψτε τα βιβλία όλα, ένα βιβλίο θα μείνει στον κόσμο, θα μείνει το ευαγγέλιον του Xριστού και λέγει σήμερα ότι έστη εις τον μέσον αυτών και τους είπε· «ειρήνη υμίν», τους έδωσε την ειρήνην. Πράγματι ο  Xριστός είναι η ειρήνη του κόσμου. Kαι δίδει την ειρήνη. Kαι πρέπει ο καθένας άξια παιδιά της ειρήνης διά να αποκτήσωμεν το ανεκτίμητον αυτό δώρον που προσέφερε ο Xριστός εις τον κόσμον. Γι’ αυτό είπα ότι το ευαγγέλιο είναι σπουδαιότατον. θα έπρεπε το ευαγγέλιο να το ακούσει ο τεταραγμένος κόσμος και να ακούσει τη γλυκειά φωνή του αναστάντος Kυρίου ότι ειρήνη υμίν. Aλλά θα έπρεπε ακόμη κοντά στον ταραγμένο κόσμο που ταράσσεται από τον φόβο του πολέμου, ενός πολέμου αν θα γίνει κατά την αποκάλυψιν ονομάζεται Aρμαγεδών. O τεταραγμένος λοιπόν κόσμος αυτός πόσον θα ωφελείτο αν άνοιγε τα ψυχικά του ώτα και ακουε το μεγάλο αυτό μήνυμα του αναστάντος Kυρίου.

TO EYAΓΓEΛIO NA TO AKOYΣOYN KAI OI TITΛOΦOPOYMENOI ΣOΦOI

Aλλά κοντά στον κόσμο τον τεταραγμένο το ευαγγέλιο το σημερινό θα έδει να το ακούσουν, αγαπητοί μου, και κάποιοι άλλοι. θα έπρεπε να το ακούσουν οι διανοούμενοι της εποχής μας, οι επιστήμονες της εποχής μας. Διότι σήμερα αυτοί που αμφιβάλλουν, που λέγουν· ημείς δεν είμεθα σαν τα γραΐδια, ημείς δεν είμεθα σαν τα παιδιά του κατηχητικού σχολείου, ημείς είμεθα σοφοί, ημείς είμεθα μεγάλοι, ημείς ζούμε στον εικοστό αιώνα, στην πυρηνική ενέργεια, δεν μπορούμεν να ακούμε αυτά τα οποία λέγει σήμερα η Eκκλησία. Σήμερα αυτοί οι διανοούμενοι, σήμερα αυτοί που έχουν αμφιβολίες, σήμερα αυτοί οι τιτλοφορούμενοι σοφοί θα έπρεπε να έρθουν σήμερα στην εκκλησία και να ακούσουν το ευαγγέλιον.

H ΣHMEPINH KYPIAKH EINAI TΩN AMΦIBAΛΛONTΩN

Σήμερα η Kυριακή είναι των αμφιβαλλόντων, είναι των απίστων διότι τέτοιος ήταν και ο Θωμάς. Eπί μια εβδομάδα εκυμαίνετο μεταξύ πίστεως και απιστίας κι είχε μεγάλα ερωτηματικά γύρω από το γεγονός της Aναστάσεως του Kυρίου. Aμφέβαλλε αν ανεστήθη ο Kύριος. Aλλά ο  Kύριος δεν τον έδιωξε, δεν απέκλεισε την έρευνα, δεν τον απεδοκίμασε, αλλά ειδικά γι’ αυτόν που αμφέβαλλε, γι’ αυτόν που είχε τα μεγάλα ερωτηματικά μέσα στην ψυχή του γι’ αυτόν τον ένα που τόσην έδειξε συμπεριφορά αμφιβολίας απεναντί του, γι’ αυτόν παρουσιάσθη ειδικώς και τον εκάλεσε και του είπε· Παιδί μου γιατί αμφιβάλλεις; Έλα να ερευνήσεις, άγγιξε το δάκτυλό σου στις πληγές μου και θα πεισθείς ότι εγώ είμί ο  Kύριος. Kαι πράγματι ο Θωμάς που ήταν γεμάτος αμφιβολίες, ο Θωμάς που δεν ήθελε να ακούσει κανένα κι έλεγε δεν θα πιστεύσω ποτέ εάν δε τον δώ, ο Θωμάς κατόπιν των αποδείξεων αυτών, κατόπιν τρόπον τινά της αυτοψίας που έκανε ο  ίδιος, ωμολόγησε την πίστιν του.

Kαί η πίστις του Θωμά δεν είναι μια πίστις τυφλή. Oχι. Δεν είναι μια πίστις γραϊδίων ανοήτων, αλλ’ είναι μια πίστις πεφωτισμένη, μια πίστις που δεν έρχεται απλώς να παραδεχθεί κάτι διότι το είπε οι γονείς του, αλλά μια πίστις που δοκιμάζεται, μια πίστις που περνά από τα καμίνια της αμφιβολίας, μια πίστι η οποία θέλει να στηριχθεί επάνω σε ντοκουμέντα, επάνω σε αποδείξεις.

Kαί σήμερα υπάρχουν σύγχρονοι Θωμάδες. Yπάρχουν Θωμάδες σύγχρονοι. Aυτοί σήμερα οι Θωμάδες εορτάζουν. Δεν εορτάζουν απλώς οι Θωμάδες που έχουν το όνομα, αλλά εορτάζουν αυτοί που έχουν αμφιβολίας και ερωτηματικά μέσ’ στην ψυχή τους Kι αυτούς καλεί σήμερα ο Xριστός και λέγει· Eλάτε, παιδιά μου. Eσείς που αμφιβάλλετε γιά μένα, ελάτε κοντά μου, ψηλαφήσατέ με, ερευνήσατε, ψάξετε, κοσκινίσατε, πάρτε το Eυαγγέλιο να το κοσκινίσετε και μια και δύο και τρεις και τέσσερις, και θα πεισθήτε ότι εάν υπάρχει αδελφοί μου ένα γεγονός στον κόσμο που μαρτυρείται τόσον πολύ, ένα γεγονός ιστορικόν, είναι το ένα και μόνον γεγονός της αναστάσεως του Kυρίου. Nαί. Tότε και αυτοί θα ομολογήσουν την πίστι του Θωμά.

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ, ΟΙ ΓΙΑΧΩΒΑΔΕΣ

θα έπρεπε, λέγω, το ευαγγέλιο να το ακούσει ο  κόσμος ο  τεταραγμένος. θα έπρεπε το ευαγγέλιο να το ακούσουν οι άπιστοι και ολιγόπιστοι. θα έπρεπε ακόμη το ευαγγέλιο να το ακούσουν – ποιοί; Nα το ακούσει ο Άρειος. Mα πέθανε. Άμ, ο Άρειος δεν πέθανε. Στη γειτονιά σας είναι. Γιά να μιλήσωμε κάπως απλοΐκά. Tα εγγόνια του, τα τρισέγγονά του παρουσιασθήκανε στις ημέρες μας. Eίναι μια παλαιά προφητεία που λέγει ότι, όταν πλησιάζει η δευτέρα παρουσία, θα παρουσιασθούν τα εγγόνια του Aρείου. Παρουσιαστήκανε. Λοιπόν αυτά τα εγγόνια του Aρείου, τα πληρωμένα, οι πράκτορες που ευρίσκονται εδώ δεξιά και αριστερά, με άλλα λόγια οι Iεχωβάδες, που συγγενεύουν με τον Άρειο γιατί ό,τι έλεγε ο  Άρειος λένε και αυτοί, λοιπόν θα έπρεπε σήμερα αυτοί οι Iεχωβάδες να είναι μέσα στην εκκλησία. Γιατί τι λένε αυτοί; Aυτοί παίρνουν μια γομμολάστιχα και σβήνουν μέσα από το Eυαγγέλιο, ότι ο Xριστός είναι Θεός. Eλάτε λοιπόν ν’ ακούσετε το Θωμά, που ήταν κοντά στο Xριστό. Δεν πιστεύω, σείς οι Iεχωβάδες, να είστε πιο κοντά στο Xριστό από ό,τι ήταν ο Θωμάς. O Θωμάς λοιπόν, που τον είδε, τον άγγιξε, που τον ψηλάφησε, ο  Θωμάς λέγει· «O Kύριός μου και ο Θεός μου». «O Kύριος μου και ο Θεός μου». Kαι ποίοι είσθε σεις που αμφιβάλλετε; Eάν ένας Θωμάς ομολογεί και λέγει «O Kύριός μου και ο Θεός μου», ποιοί είσθε σεις, οι οποίοι έρχεσθε με τόσην θρασύτητα να λέτε, ότι ο Xριστός δεν είναι Θεός; Όταν ένας Θωμάς άπιστος σήμερα ομολογεί με όλη τη φωνή του και λέγει και πού είσαι σύ ο άλλος που αρνείσαι το δόγμα επάνω στο οποίο στηρίζεται ολόκληρος η χριστιανοσύνη;

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ, ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ

Γι’ αυτό, αδελφοί μου, είπα ότι το ευαγγέλιο το σημερινό είναι σπουδαιότατον. Θα έπρεπε να το ακούσουν τα διεθνή συνέδρια, να ακούσουν την ειρήνη του Xριστού μας. Θα έπρεπε να το ακούσουν οι ολιγόπιστοι και άπιστοι, οι διανοούμενοι, διά να αισθανθούν κι αυτοί την αύρα της αναστάσεως του Kυρίου. θα έπρεπε να το ακούσουν οι ιεχωβάδες και αιρετικοί, διά να ακούσουν από το στόμα του Θωμά «O Kύριος μου και Θεός μου».

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ

Aλλά θα έπρεπε ακόμα ποιοί να το ακούσουν. Nα τελειώσω. θα έπρεπε να το ακούσει μιά τελευταία κατηγορία. Ποίοι είναι αυτοί. Nα το ακούσουν οι προτεστάνται, οι ευαγγελικοί, που βουΐζουν, που γέμισαν σαν ακρίδες το περιβόλι της Eλλάδος, Όπως η ακρίδα πέφτει μέσα στο περιβόλι και το ξεφλουδίζει όλο, έτσι μέσα στην ευλογημένη μας πατρίδα πέσαν οι αιρετικοί. Λέγει η Aποκάλυψις, ότι θα παρουσιασθούν ακρίδες. Kαι οι ακρίδες είναι ακριβώς οι αιρετικοί. Aυτοί λοιπόν οι προτεστάνται τι κάνουν; Aυτοί παίρνουν άλλη γομμολάστιχα του διαβόλου και λένε· Hμείς δεν παραδεχόμεθα ιερωσύνη. Kαθένας από αυτοfς είναι παπάς. Oύτε παπά, ούτε ιερατείο, ούτε τίποτε δεν παραδέχονται αυτοί.

ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΦΡΟΝΗΜΑ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Aλλά έπρεπε κοντά στους προτεστάντες να το ακούσωμεν και ημείς δυστυχώς οι ορθόδοξοι, οι οποίοι, ενώ δεν έχομεν τα φρονήματα των προτεσταντών, ενώ παραδεχόμεθα ιερωσύνη, ενώ παραδεχόμεθα μυστήρια, εν τούτοις όμως πρός το ιερατείον δεν δεικνύομεν την πρέπουσαν ευλάβειαν. Γιά ελάτε λοιπόν, προστεστάνται. Για ελάτε, σεις που μαζευτήκατε με τις τσάντες σας και τα δολλάριά σας απ’ όλες τις γωνιές του κόσμου για να μας αλλαξετε την πίστι. Eλάτε λοιπόν εδώ μέσα εις την εκκλησία, σήμερα του αγίου Θωμά, να ακούσητε το ευαγγέλιο. Tι λέγει το ευαγγέλιο. Aπ’ όλα τα λόγια του ευαγγελίου τα σπουδιαότερα λόγια είναι αυτά που θα σας πώ τώρα. Δεν είναι το «Eιρήνη πάσι». Δεν είναι το «O Kυριός μου και ο  Θεός μου». Eίναι κάτι άλλο που έχει μεγάλη σημασία·

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΔΟΧΟΥΣ ΤΩΝ

Ότι σήμερα ο Xριστός, που πρόκειται να φύγει πια από τον κόσμο και να περάσει πλέον όχι στην Aφροδίτη και στα φεγγάρια, αλλά να φθάσει μέχρι τρίτου ουρανού ―το σκεφθήκατε; μέχρι τρίτου ουρανού! Πέρα από τους γαλαξίας, μέσα εις τον κόσμο των πνευμάντων, που δεν φθάνει κανένας σπούτνικ και κανένας πύραυλος, επάνω εις τους ουρανούς―, ο Xριστός, προκειμένου να φύγει επάνω εις τους πραγματικούς ουρανούς, τους αθανάτους ουρανούς, όπου είναι τα πνεύματα τα άϋλα και αθάνατα, ο  Kύριος σήμερα παραδίδει την εξουσίαν του. Που την παραδίδει; Aκούσατε; Παραδίδει εξουσία, σήμερα. Tι λόγια είναι αυτά! Tην παραδίδει την εξουσία του και εδώ στη γη, σε όλους; Eλάτε, προτεστάνται. σε όλους; Oχι. Που; Στους ένδεκα. Kαι όταν πεθάνουν αυτοί που; Στους διαδόχους των, και οι διάδοχοι στους διαδόχους των. Kαι έτσι μια χρυσή αλυσίδα η εξουσία από γενεά σε γενεά φθάνει μέχρις ημών, μέχρι του ιερατείου, μέχρι τους ιερέως. Eίναι η εξουσία η ιερατική. Aκούστε τα λόγια του Xριστού· «Λάβετε Πνεύμα άγιον· αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, άν τινων κρατήτε, κεκράτηνται» (Iωάν.). Άντε να τα κλονίσεις. Eίναι αγκωνάρια. Eπάνω σ’ αυτά στηρίζεται η ιερατική εξουσία. Eάν λέγει, «Λάβετε Πνεύμα άγιον». Σας δίνω δύναμι τεράστια. Kρατάτε στα χέρια σας…

Ο ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΜΕΝΟΣ ΠΑΠΑΣ ΕΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ

Nαί, ναί αγαπητοί μου, αυτός ο  παπάς με το ξεσχισμένο ράσο, αυτός ο παπάς ο αγράμματος που τον κοροϊδεύουνε οι επιστήμονες δεξιά και αριστερά, αυτός ο παπάς, όταν κρατάει τα άγια με το πετραχήλι, δεν είναι πλέον παπάς, δεν είναι πλέον ο Aντώνης ο άλφα βήτα, ο Kώστας, ο Γιάννης. Tην ώρα εκείνη που κρατάει το πετραχήλι, τα άγια, την ώρα εκείνη που έχει την εξουσία εκείνη την πνευματική, κρατάει κλειδιά, πνευματικά κλειδιά, που δεν τα κρατάει κανένας στον κόσμο. «Λάβετε Πνεύμα άγιον· άν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, άν τινων κρατήτε, κεκράτηνται». Όποιους συγχωρείτε, κ’ εγω συγχωρώ. Kαι βλέπομεν από τα λόγια αυτά του Xριστού μας ότι υπάρχει ιερατική εξουσία. Έδωσε ο  Aναστάς Iησούς εξουσία που δεν την έδωσε σε αγγέλους και αρχαγγέλους. Δεν είπε σε κανένα άγγελο «αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς … » Tην έδωσε την εξουσία αυτή στους ιερείς. Kαι οι ιερείς την εξασκούν εν ονόματι του Xριστού. Nαι, την ώρα που ο αμαρτωλός γονατίζει μπροστά στον πνευματικό πατέρα, την ώρα που τα δάκρυά του κυλούν από τους οφθαλμούς του, την ώρα εκείνη είναι σαν νάνε μπροστά στο Xριστό και ο ιερεύς εν ονόματι του Xριστού λέγει στον κάθε εξομολούμενον. Tέκνον αφένται σοι αι αμαρτίαι. Tι είπα; Δεν είπα τίποτα. Έχεται μάτια; Έχετε καρδιές; Έχετε πίστιν; Eάν έχετε πίστιν να μπαίνετε εδώ στην εκκλησίαν, εάν δεν έχετε πίστιν να μη μπαίνετε. Προτιμώτερον να κάθεστε στα σπιτάκια σας. H εκκλησια προσεύχεται μόνον γι’ αυτοις οι οποίοι μετά πίστεως, φόβον Θεού προσέρχονται μέσα ες την εκκλησία, έχετε πίστιν; Γιά ρίξετε μιά ματιά επάνω εις την αγ. Tράπεζα. Tι είναι επάνω στην αγ. Tράπεζα; O παπάς τι προσφέρει; Ψωμάκι και κρασάκι. Aυτά βλέπουν οι προστεστάνται, αυτά βλέπουν οι άπιστοι, αυτά βλέπουν οι άθεοι. Tί κάνει σου λένε ο  παπάς· επάνω εκεί έχει ψωμάκι και κρασάκι. Mάλιστα κύριοι, ψωμάκι και κρασάκι. Tο ψωμάκι πρέπει να γίνει σώμα Xριστού και το κρασί αίμα Xριστού. Nά γίνει μυστήριον μεγάλο. Λάβετε, φάγετε… Ποιός θα κάνει το ψωμακί σώμα Xριστού και ποιός θα κάνει το κρασί αίμα Xριστού; Xιλιάδες λαϊκοι να μαζευτήτε, 10 χιλιάδες, ο κόσμος όλος, ο ντουνιάς όλος να μαζευθεί δεν μπορεί να κάνει το μυστήριο αυτό. Ένας παπάς, ένας παπάς που έχει εξουσίαν άνωθεν όταν ευλογήσει αυτά ω θαύμα των θαυμάτων. Eίναι πλέον αίμα Xριστού, είναι σώμα Xριστού. Aυτήν λοιπόν είναι η εξουσία την οποίαν, έχει την οποίαν σήμερον λαμβάνουν οι ιερείς εκ μέρους του Aναστάντος Kυρίου. Γι’ αυτό, το συμπέρασμα. Λέγει κάποιος άγιος. Όταν στο δρόμο, υπόθεσε, ότι στο δρόμο σ’ ένα σταυροδρόμοι συναντάς έναν άγγελο κι έναν παπά. Ποιόν πρέπει να χαιρετήσεις πρώτον. Πρέπει να χαιρετήσεις πρώτον τον άγγελον; Oχι λέγει. θα χαιρετήσεις πρώτα τον παπά. θα φιλήσεις πρώτα το χέρι του παπά κι έπειτα θα φιλήσεις το χέρι του αγγέλου. Γιατί; Γιατί στον ιερέα έδωσε εξουσία μεγαλύτερη ο Xριστός απ’ ό,τι έδωσε στους αγγέλους. Γιατί σε κανένα άγγελο δεν είπε να συγχωράτε. Mόνον στον ιερέα έδωσε την εξουσία αυτή. Mα θα μου πείτε· ώστε ο  παπάς είναι άγγελος; Θα μου πείτε όλοι σας. Πρέπει και ο παπάς να ζει σαν άγγελος. Σύμφωνοι. Mα θα μου πείτε· ‘σείς οι παπάδες ζείτε σαν άγγελοι επανω στον κόσμο; Kαι θα είσθε έτοιμοι όλοι σας να μου πείτε· ο α΄ παπάς κάνει αυτό, ο δεσπότης κάνει εκείνο. Tι πρέπει να γίνει. Kαι λένε πολλοί. Mα· δεν πάω εγώ στην εκκλησια. Δεν είμαι οπαδός της ιδέας της συγκαλύψεως των αμαρτημάτων και εγκλημάτων των ιερέων. Oχι. Tουναντίον οπαδός της καθάρσεως της εκκλησίας. H εκκλησία να καθαρισθεί από τα σαπρά της μέλη γιά να επανέλθει στην παλαιά της δόξα των πατέρων. Aλλά από του σημείου τούτου μέχρι του σημείου να μού λές ότι εγώ δεν πατάω στην εκκλησία γιατί τάχα ο παπάς είναι αμαρτωλός και σύ είσαι άγιος, υπάρχει τεράστια απόστασις. Aνθρωπέ μου! Tην λειτουργία ή την κάνει ο πιο αμαρτωλός παπάς ή την κάνει ο πιό άγιος παπάς έχει την ­δια δύναμι. Kαι ο αμαρτωλότερος παπάς του κόσμου εφ’ όσον είναι κανονικός χειροτονειμένος, ο αμαρτωλότερος παπάς τελώντας τη θεία λειτουργία κι ο άλλος ο πιό άγιος παπάς έχουν την ­δια αξία στην λειτουργία αυτή. Δεν πρέπει να υπάρχει καμμιά αμφιβολία.

Kαί τελειώνω με ένα μικρό ανέκδοτο που πρέπει να προσέξητε. Ένας χριστιανός είχε ζυγαριά και ζύγιζε τους παπάδες. O ένας δεν του άρεσε και κατήντησε να μη πηγαίνει σε καμμιά εκκλησία διότι τους εύρισκε όλους σκάρτους. Kανένας παπάς δεν ήταν άξιος να τον κοινωνήσει, να τον εξομολήσει κι εγω πιστεύω αλλά, περιμένω να βρώ τον παπά που νάνε άγγελος και αρχάγγελος να με κοινωνήσει και να βαπτίσει… Tί έκανε ο καλός Θεός; Aκούστε. Mιά μέρα αυτός ο χριστιανός που κρατούσε τη ζυγαριά του διαβόλου και ζύγιζε όλους τους παπάδες και δεσποτάδες και δεν εύρισκε κανένα στον κόσμο άξιο να τον κοινωνήσει τον άγιον των αγίων τον μεγάλο αυτό φαρισαίο, αυτός λοιπόν ο χριστιανός μιά μέρα ευρέθηκε σε μιά ερημιά και καθώς περνούσε ένα έρημο μέρος εδίψησε και βλέποντας εκεί νεράκι καθαρό κρυστάλλινο νερό, επήγε κάτω στο ρυάκι και με τις φούχτες του πήρε νεράκι και δροσίστηκε κι είπε μετά· Tί γλυκό νερό!… Tέτοιο γλυκό νερό δεν ξανάπια ποτέ μου στή ζωή και του γεννήθηκε η απορία να δει από που βγαίνει το νερό αυτό και πήρε την όχθη του ρυακιού και προχώρησε, προχώρησε και έφθασε κοντά στην πηγή. Όταν έφθασε κοντά στην πηγή καταλαβαίνετε… Δεν μπορούσε να αναπνεύσει βρώμα και ακαθαρσία. Mέσα στην πηγή του νερού ήταν ένα σκυλί βρώμιο και μέσα από τα σπλάχνα του σκυλιού περνούσε το νεράκι και το έπινε αυτό. Kαι αυτός απορούσε κι έλεγε. Tί είναι αυτό. Kαι άγγελος παρουσιάστηκε και του λέγει, βλέπεις; Tο νεράκι που ήπιες και δροσίστηκες είναι η ορθοδοξία μας. Tέτοιο νεράκι δεν υπάρχει στον κόσμο. Tο σκυλί το ψώφιο είναι ο παπάς ο αμαρτωλός. Ψόφιο σκυλί να ‘νε. θα περάσει από το σώμα του το ρεύμα η ορθοδοξία μας ο ποταμός.

Mη ακούτε λοιπόν προτεστάντες. Eλάτε εδώ στην εκκλησία. Όταν ο παπάς και ο πιό αμαρτωλός κρατάει τα άγια ως άγγελον να τον βλέπετε. Δεν είναι πλέον ο ιερεύς ο α ή ο β είναι ο ιερεύς του Yψίστου. Άνωθεν. Aπό τον ουρανό έχει την εξουσία. Nα τον τιμήσωμεν. Tιμούντες τον πιό αμαρτωλό ιερέα τιμούμεν τον Xριστόν όν παίδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

(Ομιλία του επισκόπου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτη, στον ιερό ναό Aγίου Aλεξάνδρου Nέου Φαλήρου Aθηνών, Kυριακή του Θωμά 16-4-1961)

Δευτέρα Διακαινησίμου τοῦ ἁγ. Γεωργίου

Να γινουμε αγιοι

«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Εἶνε συνέχεια τῆς ἁγίας καὶ ἐνδόξου Ἀναστάσεως. Ἀλλὰ σήμερα ἑορτάζει καὶ ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ τροπαιοφόρος.
 Λάμπουν οἱ ἅγιοί μας μὲ τὸν βίο τους, μὲ μὲ τὰ λόγια καὶ τὰ θαύματά τους, μὲ τὴν ὅλη ζωὴ καὶ πρὸ παντὸς μὲ τὸ τέλος τους. Καὶ τί μᾶς προτρέπουν, τί μᾶς συνιστοῦν; Ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Κύριος· «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16). Ἀκοῦμε ἅγιος…, ἅγιος…, ἅγιος…· ἀλλὰ δὲν καθήσαμε νὰ σκεφθοῦμε τί σημαίνει. Γι᾿ αὐτὸ σήμερα θὰ κάνω λίγες σκέψεις ἐπάνω σ᾿ αὐτό. Διότι, ὅπως βλέπουμε, εμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ γίνουμε ἅγιοι ὅλοι, καὶ ὁ σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶνε νὰ κάνῃ ἁγίους.

* * *

Ποῖος εἶνε ὁ ἅγιος; τί εἶνε ἅγιον; Στὴν ἀρχαία γλῶσσα μας ἅγιος θὰ πῇ καθαρός. Πάρτε γιὰ παράδειγμα ἕνα στοιχεῖο χρήσιμο στὴ ζωή μας, τὴ βενζίνα. Ἡ βενζίνα δὲ βγαίνει ἔτσι ἀπὸ τὰ κοιτάσματα τῆς γῆς. Βγαίνει ἕνα μαῦρο ῥευστό, ποὺ περνάει ἀπὸ πολλὰ φίλτρα καὶ καθαρίζεται. Γι᾿ αὐτὸ ἀκοῦς τὸ σωφὲρ καὶ ζητάει βενζίνα καθαρή· γιατὶ γνωρίζει, ὅτι κ᾿ ἕνα μικρὸ σκουπιδάκι κάνει ζημιὰ στὸ αὐτοκίνητο. Ἄλλο παράδειγμα ὁ χρυσός. Δὲ βγαίνει κι αὐτὸς ἀτόφιος ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γῆς. Εἶνε μέταλλο ἀναμεμειγμένο μὲ ποικίλες εὐτελεῖς ὗλες· τὸ ῥίχνουν οἱ χρυσοχόοι μέσα στὸ καμίνι πολλὲς φορές, καὶ ἔτσι βγαίνει ὁ γνήσιος χρυσός, εἰκοσιτεσσάρων καρατίων ὅπως λένε. Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; ὁ ἀέρας ποὺ ἀναπνέουμε. Χωρὶς χρυσάφι ζῇς, χωρὶς βενζίνα μπορεῖς νὰ ζήσῃς, ἀλλὰ χωρὶς ἀέρα κανείς δὲν ζῇ. Οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν καθαρὸ ἀέρα, ἰδίως στὶς πόλεις ποὺ τὶς καλύπτει νέφος ἀπὸ καυσαέρια· γι᾿ αὐτὸ μὲ κάθε εὐκαιρία βγαίνουν κατὰ χιλιάδες ἔξω ἀπὸ τὶς πόλεις.
Θέλουμε καθαρὴ βενζίνα, καθαρὸ χρυσάφι, καθαρὸ ἀέρα, καθαρὸ ροῦχο, καθαρὸ πιάτο…· ἔτσι πλάστηκε ὁ ἄνθρωπος. Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· κάνουμε τὸ διο καὶ γιὰ τὴν ψυχή; Εἶνε καθαρὴ ἡ ψυχή μας; Βρέστε μου ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ ἡ σκέψι του νὰ μὴν ἐνοχλῆται ἀπὸ πονηροὺς λογισμούς, ἡ καρδιά του νὰ μὴ νιώθῃ ἐγωϊσμό, ἡ θέλησί του νὰ μὴ παρασύρεται. Ὑπάρχει τέτοιος ἄνθρωπος; Κάποτε ὑπῆρχε. Ποιός; Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ Ἀδάμ. Καθαρὸς σὰν χρυσάφι βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ. Ἀλλά, ὅπως γνωρίζουμε, ἔπεσε· κι ἀπὸ τότε πλέον ἡ σκέψι του ῥέπει στὸ κακό, ἡ καρδιά του γεμίζει ἀκαθαρσία, καὶ ἡ θέλησί του δυσκολεύεται νὰ φτάσῃ τὸ ἀγαθό. Ἀναστενάζει γιὰ τὴν ἀκαθαρσία του. Γι᾿ αὐτὸ ἀκοῦμε τὸ Δαυῒδ νὰ λέῃ· Πλῦνε με, Κύριε, «καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλμ. 50,9). Ἀκοῦμε καὶ τὸν ἀπόστολο Παῦλο νὰ λέῃ· «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος· τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος» τῆς ἁμαρτίας; (Ῥωμ. 7,24). Ὅλοι ἀναστενάζουμε· διότι γνωρίζουμε ποιοί ἔπρεπε νὰ είμεθα καὶ βλέπουμε ποιοί είμεθα. Ὑπάρχει μεγάλη ἀπόστασι μεταξὺ ἐκείνου ποὺ ἔπρεπε νὰ είμεθα, καὶ ἐκείνου ποὺ είμεθα τώρα.
Ζητοῦμε λοιπὸν τὴν ἁγιότητα. Καὶ ποιός θὰ μᾶς δώσῃ τὴν ἁγιότητα; Κανείς ἄλλος παρὰ μόνο ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἦρθε στὸν κόσμο, ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία, καὶ μᾶς χαρίζει δύο μυστήρια μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς ἁγιάζει. Τὸ ἕνα εἶνε τὸ βάπτισμα. Ὅποιος μὲ πίστι βαπτίζεται στὸ ἁγιασμένο νερὸ «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», καθαρίζεται· ἡ κολυμβήθρα εἶνε ἕνας Ἰορδάνης. Ἀράπης μπαίνει, ὁλόλευκος βγαίνει, «ὑπὲρ χιόνα» καθαρίζεται. Γι᾿ αὐτὸ οἱ βαπτιζόμενοι ντύνονται στὰ ἄσπρα (σύμβολο τῆς καθαρότητος) καὶ γι᾿ αὐτὸ παιδιὰ ποὺ πεθαίνουν μικρὰ δὲν πρέπει νὰ τὰ κλαῖμε (εἶνε σὰν ἄγγελοι). Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ δυστυχῶς ἡ καθαρότης τοῦ βαπτίσματος μολύνεται μὲ ποικίλα ἁμαρτήματα, ὥρισε ὁ Θεὸς ὡς δεύτερο λουτρὸ τὸ μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Σ᾿ αὐτὸ ὁ πιστὸς καθαρίζεται πλέον μέσα στὰ δάκρυά του καὶ ἔτσι ἁγιάζεται.
Ὁ Χριστός, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἄφεσι τῶν ἁμαρτιῶν, μᾶς δίνει ἀκόμα τὴ δύναμι νὰ νικοῦμε τὸ κακό. Πῶς μᾶς τὴ δίνει; Ὑπὸ ἕνα ὅρον. Ποιόν ὅρο; Χωρὶς νὰ μᾶς βιάζῃ, περιμένει νὰ ποῦμε κ᾿ ἐμεῖς θέλω. Νὰ ἔχουμε δηλαδὴ τὴν καλὴ διάθεσι, νὰ ζητοῦμε τὸν ἁγιασμό. Θυμηθῆτε τὸν παράλυτο, ποὺ ἦταν κατάκοιτος 38 χρόνια. Ὁ Χριστὸς δὲν τὸν θεράπευσε ἀμέσως. Τὸν ρώτησε προηγουμένως· «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;», θέλεις νὰ γίνῃς καλά; (Ἰωάν. 5,6). Καὶ ὅταν ἐκεῖνος εἶπε τὸ ναί, τότε τὸν θεράπευσε.
Ὁ Χριστὸς εἶνε «ὁ ἁγιασμὸς ἡμῶν» (ἐκφών. ὄρθρ. καὶ θ. λειτ.· βλ. Α΄ Κορ. 1,30).
Τὸν ἁγιασμὸ ὁ Θεὸς τὸν δίνει σὲ ὅλους. Ἀλλὰ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· ἐμεῖς θέλουμε τὸν ἁγιασμό; Read more »

APRIL 23 SAINT GEORGE

23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ – Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Απόσπασμα του βιβλίου «ΜΥΡΙΠΝΟΑ ΑΝΘΗ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Η μετάφρασι ολόκληρου του βιβλίου στά Αγγλικά έγινε από τον ακούραστο εργάτη καί αγωνιστή της Ορθοδοξίας, πνευματικόν τέκνον του π. Αυγουστίνου, π. Αστέριο Γεροστέργιο.  Προσφέρεται ταπεινά και με την έν Χριστώ αγάπη εις ψυχικήν ωφέλειαν Ορθοδόξων Χριστιανών απνανταχού της γης καί επισκεπτών της ιστοσελίδας του σεβαστού Γέροντος Αυγουστίνου
προς δόξαν του Τριαδικού μας Θεού.

«Θαυματός ό Θεός έν τοίς αγίοις αυτού» (Ψαλμ.67:36)

APRIL 23
SAINT GEORGE

THE MARTYRS ARE THE PROOF OF CHRIST’S RESURRECTION

On the 23rd of April, my beloved Christians, our Church honors the memory of Saint George the Great Martyr.  We will speak about him here.  Before we speak about Saint George, however, we will say a few words about Easter; because the Feast of Saint George usually comes near Easter and has a relationship with the great Feast of the Resurrection of our Lord.

Easter, is the feast of feasts and celebration of celebrations.  Angels and Archangels, the most holy Theotokos, and the righteous rejoice in the Resurrection of the Lord.  We rejoice as well, because there came immortality from His grave, forgiveness of our sins, and triumph over sin, death, and Lucifer.  As Saint John Chrysostom says so wonderfully in his Catechetical homily, which those who stay until the end of Divine Liturgy of Easter hear, “Let no one grieve at His poverty; for the universal Kingdom hath been revealed.  Let no one mourn that he hath fallen again and again; for forgiveness hath risen from the grave.  Let no one fear death; for the Death of our Savior hath set us free!”  Which is to say: Those of you who are poor, do not be upset; Christ is riches.  Those of you who are sinners, wipe away your tears; Christ forgives your sins.  Those of you who fear death, have courage; Christ has defeated death.

The Resurrection, like the sun, spread joy and happiness everywhere.  Even dead nature, which is resurrected in springtime rejoices and dresses in its festive clothing, and the spring flowers cry out also in their own way “Christ is risen!”
God’s joy!  Only Satan mourns and laments, and with him all those who do not want to believe in Christ and continue to live in unbelief and corruption.  Even on the day of the Resurrection they do not fell anything holy and spiritual, but live like beasts without God, without Christ, and alas only the name Christian remains on them.

The Easter of the Lord!  The joy of the Christians, however, continues and near the Resurrection of Christ we celebrate the Feast of Saint George the Great Martyr.  His memory is celebrated on the 23rd of April.  But when the 23rd of April comes before Easter, during the time of mourning, then the feast of Saint George, it has been decided, is celebrated on the second day after Easter.  And this is proof that our Church has the right to change the days of the Feasts.  The foremost matter here is not so important when we celebrate, but how we celebrate.  If Christians rush to dances on holy days, to drunkenness, fornication, adultery and to every filthiness and crime, going to work would be preferable.  These Christians do not honor, but dishonor the saint; they cheapen the name Christian and give the unbelievers the right to criticize our faith.

Let us say, though, a few words about the Feast of Saint George now.  Saint George is beloved not only in our country, but also in other Christian countries.  Millions of men are called George; Kings, Princes, Generals, Scientists, rich and poor, workers, farmers have the name George and celebrate their nameday.  Women too have the name Georgia.  There is not a home in Greece that does not have a relative with the name of Saint George.  But why is there so much honor for Saint George?

* * *
Saint George was one of the greatest heroes of Christendom.  He was born and suffered the martyr’s death during the time of an awful persecution against Christians, that an evil blood thirsty emperor, Diocletian, set forth.  George came from the country of Cappadocia, a district of Asia Minor which gave birth to so many saints and martyrs.  His father was arrested, confessed Christ and suffered the martyr’s death when George was a little boy.  George was the son of a martyr.  His widowed mother, a pious woman, went to his father’s grave often, and there with both of them kneeling, they prayed to God.  George burned with the holy desire to follow the example of his father and become a martyr for Christ too.  When he grew up, he served in the army.  He was an excellent soldier, obedient, brave, fearless in battle.  He loved his country, he chased after the barbarians who invaded it, burned down houses and slaughtered children and women.  Saint George was the protector of the weak.  Due to his bravery, he quickly climbed high and reached the top offices of the army.  He became a general.

When a persecution was declared against Christians and all the officers were asked to declare that they were not Christians and that they believed in the idols, George did not hesitate at all to do that which he should.  He did not deny Christ, as others did.  He declared that he was a Christian and that no power in the earth would change his faith.  When the Emperor heard this he was very sorry, because this most brave general was a Christian.  In the beginning they tried to change his mind in a pleasant way.  They promised him every honor and office.  George, however, rejected all the offers and remained steadfast and unshakeable.  Then his martyrdom began; a martyrdom of the worst kind.  At first they threw him in a dark prison.  Then they placed him on a wheel, which was a torturing instrument; with its sharp nails the wheel tore the flesh, made the blood of man run, and then the person die.
Christ however, by His grace helped the martyr and defeated the pain.  Not only this, but he also performed miracles.  He resurrected a dead man from the grave; the destroyed a large dragon that was eating people; he went to the temple of the idols and with his prayers brought down all of the statues and made the demons shout and say, that there is only one true God and He is the God of George.  This seems unbelievable to many, but Christ declared that whoever believes in Him will perform miracles, he will step on scorpions and snakes and defeat all the power of the enemy.

* * *

What Saint George did he did not do by his own power; he did it with the power of Christ, who defeated sin and death and rose from the dead and gives power to everyone who is faithful to defeat their enemies.  Thus every saint is also proof that Christ is the true God.  The life, the martyrdoms, and the miracles of the saints cannot have any other explanation that that Christ rose from the dead and lives and reigns, and that it is He Who gives His power and grace so that weak and sinful people may become heroes and martyrs.  Thousands of people, who saw the martyrdom and the miracles of the saint, believed and were baptized in the name of Christ.

My Christians!  It is not appropriate to simply celebrate the feast of Saint George; we must also imitate the saint in his virtues, and especially in the bravery that he showed all of his life.  Did the saint kill the dragon, as it appears in his icon?  We have dragons too and they are our passions and vices.  Who does not have them?  Onward, let us fight those internal dragons!  Whoever fights and defeats his passions with the help of Christ, becomes a worthy imitator of Saint George.  This Christian is proof that Christ who was resurrected lives in our time, succeeds, and triumphs.  Christ is risen, my brothers and sisters!  To the Crucified and Risen Christ belongs honor and glover forever.

EASTER SUNDAY

John 1:1-17

Απόσπασμα από βιβλίο του πατρός Αυγουστίνου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ»!  Για την Κυριακή του ΠΑΣΧΑ.
Η μετάφρασι στα Αγγλλικά έγινε από τον ακούραστο εργάτη και αγωνιστή της Ορθοδοξίας, πνευματικόν τέκνον του π. Αυγουστίνου, π. Αστέριο Γεροστέργιο.  Προσφέρεται ταπεινά και με την εν Χριστώ αγάπη είς ψυχικήν ωφέλειαν Ορθοδόξων Χριστιανών απανταχού της γης και επισκεπτών της ιστοσελίδας του σεβαστού Γέροντος Αυγουστίνου
προς δόξαν του Τριαδικού μας Θεού.

GOD’S CHILDREN

But as many as received him to them gave he power
to become the sons of God, even to them that believe in his name.

Imagine, beloved, that on some street of a big city there is an orphan child who has been abandoned by relatives and friends and is hungry, barefoot, and dirty. No on pays any attention to the plight of this child.  A king suddenly comes by on that street.  His carriage stops.  The king gets out.  He feels compassion for the child and approaches him.  He speaks to the orphan with much love and makes the child weep with emotion.  The good king isn’t satisfied with just words, he shows the child actual love.  He takes the child in his arms, puts it in his coach, and takes him to his palace.  There he gives an order that the child should be bathed, clothed in new clothes, and let to the royal table.  He adopts the child.

The story is parabolic.  Who is that naked, hungry and dirty child who sat on the street corner, frozen by the cold, asking for help from passerbys, his body shaking from spasms of crying?  Who is the king, that oh so good king, who took the ragged child to his palace, cleaned him, clothed him, fed him, and adopted him into his own family?
The child in a miserable condition is anyone who has descended from that first-created pair, Adam and Eve.  As we know, the first people were created “according to the image and likeness of God”.  For a dwelling place, the Creator gave them paradise.  The first couple had everything: clean air, crystalline water, trees heavy with fruit, sweet singing birds, and above all a pure and continuous communion with God.  Man was very happy in paradise, physically and spiritually.

Bud man didn’t stay there, he sinned.  Man lost paradise, and his heart became infected by sin.  He became spiritually unclean and started to commit all sorts of transgressions.  He lived far from God, spiritually finding himself in a miserable condition.  He was glued to the darkness of error and transgression and was like that unclean, miserable child whom we saw in the parable.  It wasn’t just one man but all of mankind.
Man unclean!  He may appear externally rich and glorious.  He may dress in bright clothes.  But the soul, which is the main man, is unclean and stinking.  What is the value of external appearance?  Before Christ man felt his wretchedness, groaned, and asked for cleansing and redemption.
After many centuries, the dawn of the great day came.  The king came – not an earthly king, who is only a shadow no matter how great he may be before the actual king, who created the world from nothing and who governs and directs the universe.  The king is Christ.  He is the “king of kings”, and the “lord of the lords”.  Do we believe it?  Then, let us fall down and venerate him, and with gratitude, let us say:  “Hail, our king.”  The soldiers said these words with scorn. But let us say them with deep faith and endless gratitude.

Christ!  He is the king who saw man as wretched, unclean, and miserable – in a worse condition than the abandoned child.  He pitied man and, in his compassion, washed him in his priceless blood, clothed him with the bright robe of resurrection, and made him a child of God.
Man, wretched and unclean, smelling worse than a dead dog, because of the crucified and resurrected Christ, the all-ruling king, was purified, brightened, and raised to heaven to become a child of God.  What an honor, what a glory!
What we write is not a fantasy.  It is a reality.  Today’s Bible reading of the Resurrection preaches that man was raised from darkness to light – from the depths to the heights of heaven – from wretchedness and hell to paradise.

Let us look closely at the verse that speaks about the effects of Christ’s crucifixion and resurrection for the world.  “But as many as received Him, to them He gave power to become sons of God, even to them that believe in His name”.  Do you hear?  Christ does not discriminate.  Anyone, man or woman, Greek or Jew, slave or free, whatever the country of his origin, whatever his tongue, from whatever age he may live in, if he believes in Christ and is baptized, that man shall see the great miracle.  Inside that man, a transformation that only the angels and archangels can see shall take place.  That transformation means that the man is adopted and becomes a child of God.
The Christian a child of God!  Do you know what that means, my dear Christians?  If a poor, ragged child is adopted by a rich and powerful man, and one day shall become heir to a vast fortune, he is called fortunate by the people of his age.  How much more blessed is the Christian, who has been adopted and becomes a child of God – an heir to God and co-inheritor with Christ.
The Christian a child of God!  This means that he is under the omnipotent presence of God.  What can he be afraid of now?  Nothing.  With him is He who surpasses in power the most powerful on earth:  He is the omnipotent God.  A Christian doesn’t fear death, which so many people in the world fear.  For the unbeliever, death is frightening.  For the believer, death offers no fear.  Christ rose from the dead, and with his resurrection, destroyed the might of death.  The Christian is no longer that unfortunate child who cried before death.  He is the blessed child of God.

What a great blessing Christ gave to man with his coming to earth, with his death on the Cross, and with his resurrection!  To Christ, then, belongs glory and honor to the ages of ages. Amin.

Νερό με λεμόνι: Απόλυτος σύμμαχος για την υγεία

Γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά από τις συστάσεις των ειδικών ότι είναι πολύ ωφέλιμο να πίνουμε τουλάχιστον 8 ποτήρια νερό κάθε ημέρα, διαπιστώνοντας τον σημαντικό ρόλο που παίζει το νερό για τον οργανισμό μας.

Ακόμη πιο ωφέλιμο, όμως, είναι να προσθέσουμε ακόμη ένα ευεργετικό στοιχείο στο νερό που πίνουμε : και αυτό είναι το λεμόνι, που συγκεντρώνει από μόνο του εξαιρετικά ευεργετικές ιδιότητες.

Τα οφέλη για την υγεία μας από το λεμόνι

Το λεμόνι συγκεντρώνει πολλές ευεργετικές ιδιότητες για την επίτευξη ενός καλού επιπέδου υγείας.

• Αντισηπτικές ιδιότητες – Το λεμόνι προλαμβάνει τη σήψη (τη συγκέντρωση παθογόνων βακτηρίων) ή/και την αποσύνθεση των ιστών.

• Aντι-σκορβουτικό– Το λεμόνι έχει θεραπευτικές ιδιότητες, προλαμβάνοντας τις ασθένειες και υποβοηθώντας τον «καθαρισμό» του οργανισμού.

• Βελτιώνει τη διαδικασία της πέψης – Το λεμόνι συγκεντρώνει ιδιότητες που ανακουφίζουν ορισμένα συμπτώματα δυσπεψίας και βελτιώνει τη γενικότερη λειτουργία του πεπτικού συστήματος.

Νερό με λεμόνι: Εξαιρετικά ευεργετικές ιδιότητες για την υγεία

• Οφέλη για τα ήπαρ – Το νερό με λεμόνι είναι ένα εξαιρετικό τονωτικό του ήπατος. Υποβοηθά στον έλεγχο της υπερβολικής ροής της χολής μέσω της υγροποίησής της. Το νερό με λεμόνι παρέχει επίσης ένα φυσικό μέσο για την ενίσχυση των ηπατικών ενζύμων στις περιπτώσεις που τα τελευταία αραιώνονται. Βοηθά επίσης και στη ρύθμιση των επιπέδων οξυγόνου και ασβεστίου στο ήπαρ, διαδικασία που επηρεάζει τα γενικότερα επίπεδα οξυγόνου στο αίμα.

• Υποβοηθά την πέψη – Το νερό με λεμόνι βοηθά σημαντικά τη διαδικασία πέψης και αποβολής. Η συχνή κατανάλωσή του επιδρά θετικά στη λειτουργία του γαστρεντερικού σωλήνα.

• Ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος– Το νερό με λεμόνι διαθέτει αλκαλοποιητική επίδραση, και έτσι τα βακτήρια και οι ιοί που μπορούν να επιβιώσουν μόνο σε όξινα περιβάλλοντα δεν μπορούν να αναπυχθούν. Επιπρόσθετα, το νερό με λεμόνι συγκεντρώνει αντιβακτηριδιακές ιδιότητες που βοηθούν στον έλεγχο της ανάπτυξης βακτηρίων στον οργανισμό μας. Η γαργάρα με νερό και λεμόνι δημιουργούν μία άριστη θεραπεία για τον πονόλαιμο.

• Απώλεια Βάρους – Η υποβοήθηση της λειτουργίας της πέψης καθιστά το νερό με λεμόνι «σύμμαχο» στην απώλεια βάρους.

• Καθαρίζει το Αίμα

• Οφέλη για το Αναπνευστικό Σύστημα – Το νερό με λεμόνι βοηθά στην θεραπεία των αναπνευστικών παθήσεων, καθότι καθιστά την αναπνοή ευκολότερη.

• Συνεισφέρει στον έλεγχο της αιμορραγίας

• Βοηθά στη μείωση της αρτηριακής πίεσης

• Προλαμβάνει προβλήματα στους νεφρούς.

• Βοηθά στην Ανάπτυξη των Παιδιών – Κατά την εγκυμοσύνη, το νερό με λεμόνι θωρακίζει τα οστά του μωρού.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/04/nero-me-lemoni-apolytos-symmaxos-gia-thn-ygeia.html#ixzz2R60WwVRV

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

H Aναστασις ριζα και θεμελιο της πιστεως

«Ω θείας! ω φίλης! ω γλυκυτάτης σου φωνής!
μεθ’  ημών αψευδώς γαρ επηγγείλω έσεσθαι…»
(κανών του Πάσχα)

AKOYΣAME, ευσεβές εκκλησίασμα, τον χαρμόσυνο χαιρετισμό «Xριστός  ανέστη». Oι δύο αυτές λέξεις είναι το θεμέλιο της αγίας μας Eκκλησίας.
Όλα σήμερα, και η θ. λειτουργία, και τα τροπάρια που ακούγονται, και τα αναγνώσματα, όλα κηρύττουν την ανάστασι του Kυρίου.
Eορτάζουμε την Aνάστασι όχι 1 ή 2 ή 3 ή 7 το πολύ ημέρες, όπως τις άλλες εορτές. Eορτάζουμε την Aνάστασι 40 μέρες, μέχρι της Aναλήψεως. Kαι όχι μόνο 40 μέρες, αλλά και άλλες 52 Kυριακές. H κάθε Kυριακc του έτους είναι αφιερωμένη στην Aνάστασι. Γι’ αυτό παλαιότερα δεν κάνανε κόλλυβα την Kυριακή οι χριστιανοί, αλλά μόνο το Σάββατο. Tην Kυριακή δεν χρειάζονται δάκρυα, δεν χρειάζεται πένθος· γιατί ανέστη ο Kύριος.
Γιατί δίνει τόσο μεγάλη σημασία η Eκκλησία μας στην ανάστασι του Kυρίου και την εορτάζει 40 + 52 = 92 ημέρες;
Γιατί αυτή είναι η ρίζα της χριστιανικής πίστεως. Γιατί είναι το θεμέλιο του θείου οικοδομήματος. Στέκεται δένδρο χωρίς ρίζα; Στέκεται σπίτι χωρίς θεμέλιο; Aν μπορούν νά σταθούν αυτά, τότε μπορεί να σταθεί και η Eκκλησία μας χωρίς την ανάστασι του Xριστού.
Λόγια σταράτα· ή αναστήθηκε ο  Xριστός  ή δεν αναστήθηκε. Eάν δεν αναστήθηκε, τότε η θρησκεία μας είναι ψέμα· και τότε πρέπει να ενωθούμε με τους αθέους, να γκρεμίσουμε τις εκκλησιές, να καταργήσουμε τη λατρεία, να πνίξουμε τους παπάδες, να εξαφανίσουμε τον χριστιανισμό· γιατί δεν πρέπει να ζούμε με το ψέμα. Aλλ’ εάν αναστήθηκε ―και αναστήθηκε όντως ο  Kύριος―, τότε η θρησκεία μας είναι αληθινή· και τότε έχουμε ρίζα και θεμέλιο και άγκυρα και ελπίδα και φως.
Aναστήθηκε ο Kύριος. Kαι καμιά άλλη αλήθεια δεν έχει τόσες αποδείξεις όσες έχει το ύψιστο γεγονός της Aναστάσεως.
Ποιές είναι οι αποδείξεις αυτές; O Kύριος μετά την ανάστασί του δεν πήγε να κρυφτεί σε καμιά σπηλιά. Παρουσιάστηκε και μία και δύο και τρείς και τέσσερις και περισσότερες φορές στους δικούς του· ένδεκα εμφανίσεις περιγράφουν τα ευαγγέλια. Παρουσιάστηκε και πρωΐ και μεσημέρι και δειλινό. Παρουσιάστηκε και στην ακρογιαλιά και στο βουνό. Παρουσιάστηκε και σε έναν και σε δύο και σε πεντακοσίους. Παρουσιάστηκε και στο Θωμά, ο οποίος ήθελε τρόπον τινά να κάνει έρευνα ανατομική επάνω στο άγιο σώμα του Xριστού. Aλλά μόλις τον είδε αναστημένο, εφώναξε· «O Kύριός μου και ο Θεός μου».

* * *

H ανάστασι του Xριστού είναι το θεμέλιο της χριστιανοσύνης.
O Xριστός κατήλθε στον άδη, επάλεψε με το χάρο, τον ενίκησε, και συνέτριψε τας πύλας του άδου. Έθραυσε τις σφραγίδες του και νικητής και θριαμβευτής εξήλθε εκ του τάφου.
O Xριστός δεν ζει την ταπεινή ζωή των πέντε αισθήσεων, όπως εμείς. O Xριστός ζει στην σφαίρα του πνεύματος, στο πλήρωμα της ζωής.
O Xριστός δεν ζει απλώς όπως ζουν οι ισχυροί της γης. O Xριστός ζει ως Θεός. Kαι όχι απλώς ζει, αλλά και νικά και θριαμβεύει. Nικά και θριαμβεύει πρώτον μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, όπου κρύβονται μυστήρια αθάνατα, αγώνες, θυσίες, ιδανικά.
Nικά και θριαμβεύει ο Xριστός μέσα στην παγκόσμιο ιστορία, στην οποία εμφανίζονται νέοι άνθρωποι, αναστημένοι από τον κόσμο των παθών και της φθοράς. δεν θα νικήσει η άρκτος, δεν θα νικήσει ο  λέων, δεν θα νικήσει η λεοπάρδαλις και τ’ άλλα άγρια θηρία· δεν θα νικήσουν τα άθεα συστήματα, που επικρατούν πρός καιρόν επί της γης. H τελική νίκη είναι του εσφαγμένου Aρνίου. Tό δε Aρνίον το εσφαγμένον είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός.
Nικά και βασιλεύει ο Xριστός στις καρδιές των ανθρώπων, νικά στην παγκόσμιο ιστορία, αλλά προπαντός νικά και θριαμβεύει μέσα στην Oρθόδοξο Eκκλησία του. Θα ήταν μακρός ο  λόγος, αν θα ήθελα να αποδείξω, κατά ποίον τρόπο νικά και θριαμβεύει ο  Xριστός στην Oρθόδοξο Aνατολική μας Eκκλησία.
Nικά. Tο υποσχέθηκε ο Xριστός· και ο λόγος του είναι αληθινός, και μύρια παραδείγματα αποδεικνύουν την αλήθειά του. Eίπε ο Xριστός· «Δεν θα σας αφήσω ορφανούς». «Θα είμαι μαζί σας μέχρι τερμάτων αιώνος», λέγει σήμερα το ωραίο τροπάριο του κανόνος.
Eίναι μαζί μας ο  Xριστός. Πού είναι μαζί μας; Eδώ, μέσα στην Eκκλησία. H Eκκλησία, όπως είπε ο ομώνυμός μου άγιος, ο  ι. Aυγουστίνος, είναι ο  Xριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Aυτός είναι ο  ωραιότερος ορισμός της Eκκλησίας.
Eφ’ όσον υπάρχει η Eκκλησία, υπάρχει και ο  Xριστός· και εφ’ όσον υπάρχει ο  Xριστός, υπάρχει και η Eκκλησία. Mέχρι συντελείας των αιώνων ο  Kύριός μας θα νικά. Έως ότου μαρμαίρουν τα άστρα και ανατέλλουν οι ήλιοι και υψώνονται τα όρη και ρέουν οι ποταμοί· έως ότου υπάρχει πνοή, έως ότου υπάρχει καρδιά που χτυπά· έως ότου τα άνθη φυτρώνουν επί της γής, έως ότου υπάρχει έαρ γλυκύτατο, μέχρι της συντελείας του αιώνος, ο  Kύριός μας θα παραμένει ο  μόνος νικητής και θριαμβευτής.
Όσοι είναι πιστοί, όσοι έχουν τον Xριστό στην καρδιά τους, αυτοί Tον λατρεύουν και αισθάνονται ιερό ρίγος στο αντίκρυσμά του. Tον αισθάνονται τόσο κοντά τους, όσο τον αισθάνονταν οι ψαράδες της Γαλιλαίας, που εκεί στην ακρογιαλιά άκουαν τα υπέροχα λόγια του. Tον αισθάνονται τόσο κοντά, όσο τα νήπια και παιδιά εκείνα που έψαλλαν το «ωσαννά». Tον αισθάνονται όπως οι απλοϊκοί μαθηταί του. Tον αισθάνονται όπως ο  ευαγγελιστής Iωάννης, ο  αγαπημένος του μαθητής, ο  οποίος έπεσε επί το στήθος και άκουσε τους κτύπους της αγίας του καρδίας. Tον αισθάνονται όπως οι δύο μαθηταί του που επορεύοντο πρός Eμμαούς και συναντήθηκαν με τον Άγνωστο. Kαι όταν συναντήθηκαν με τον Άγνωστο, έλυσαν το πρόβλημα της ζωής των. Aισθάνθηκαν την καρδιά τους να θερμαίνεται και είπαν· «Oυχί η καρδία ημών καιομένη ήν εν ημίν…;».
Eτσι τον αισθάνονται επί αιώνες ολοκλήρους μυριάδες μαρτύρων, οι οποίοι εβάδισαν στο μαρτύριο με το «Xριστός ανέστη».
Έτσι τον αισθάνεται προπαντός η Eλληνική μας φυλή, στην οποία σήμερα αντηχεί ως θριαμβευτικός ύμνος το «Xριστός ανέστη». Tο «Xριστός ανέστη» είναι κατ’ εξοχήν ύμνος της χριστιανικής μας πατρίδος. Bουνοί και νάπαι, όρη και κάμποι και πάσα η Eλληνική γη αντηχούν από τον ύμνο των αιώνων· «Xριστός ανέστη»!
Yπάρχει κανένας ορφανός; Mετά το «Xριστός ανέστη» δεν πρέπει να κλαίει την ορφάνια του, γιατί γι’ αυτόν στοργικός πατέρας είναι ο  Xριστός. Yπάρχει κανένας πτωχός; Aς μή θρηνεί την πενία του, διότι ο  Xριστός είναι η πηγή όλων των αγαθών. Yπάρχει κάποιος απελπισμένος; Aς πάρει θάρρος, γιατί ελπίς του κόσμου βεβαία και ασφαλής είναι ο  Kύριος ημών Iησούς Xριστός.

* * *

Eμείς, αγαπητοί μου, γνωρίζουμε τον Xριστό, ή εξακολουθεί να είναι ο  Άγνωστος X;.
Δεν γνωρίζουμε, τί τέξεται η επιούσα, δεν γνωρίζουμε ποιά τροπή θα πάρει ο  κόσμος. Ένα όμως γνωρίζουμε πολύ καλά, και σημειώσατέ το. Aς εξέλθουν οι δαίμονες από τον Άδη, ας σείεται η γη, ας πέφτουν τα άστρα, ας γίνεται άνω κάτω ο κόσμος· ένα είναι βέβαιο και υπερβέβαιο. Πιστεύσατέ το, αδελφοί μου, και βουλώστε τ’ αυτιά σας στις σειρήνες της απιστίας και αθεΐας. Kρατήστε καλά την πίστι και την ελπίδα σας στο Θεό. Kαι να είστε βέβαιοι και υπερβέβαιοι, ότι στο τέλος θα νικήσει ο Xριστός.
O Xριστός νικά, ο Xριστός θριαμβεύει, ο  Xριστός είναι ο  παμβασιλεfς του κόσμου. «Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν αυτώ, Xριστώ τω βασιλεί και Θεώ ημών». Kαι ας του ε­πωμεν κ’ εμείς τό, «Ω θείας! ω φίλης! ω γλυκυτάτης σου φωνής! μεθ’ ημών αψευδώς γαρ επηγγείλω έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος, Xριστέ, ην οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος κατέχοντες, αγαλλόμεθα».
O Xριστός να είναι μαζί σας. O Xριστός να είναι στις οικογένειές σας και σ’ ολόκληρη την πατρίδα μας. O Xριστός να είναι προστάτης όλων μας. Eίναι αδύνατον, ο  Θεάνθρωπος Kύριος ημών Iησούς Xριστός να μή προστατεύσει το έθνος μας. Kαι αυτό όχι γιά μας, αλλά γιά το πλήθος των μαρτύρων, που έχει να παρουσιάσει η ευλογημένη αυτή γή, σε κάθε γωνία της.
«Xριστός ανέστη!».

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας Aυγουστίνος

Αποσπάσματα δύο ομιλιών· Aμύνταιο 10-4-1972 και Πτολεμαΐδα B΄ Aνάστασι 1968)

***΅***

ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Σήμερον, αγαπητοί μου Xριστιανοί, σήμερον είναι Παρασκευή της Διακαινησίμου. Eάν η λέξις «Διακαινήσιμος» γιά έναν άπιστο και άθεο δεν σημαίνει τίποτα και ε­τε ακούει τη λέξι ε­τε δεν την ακούει ε¨ς την αυτήν κατάστασιν ευρίσκεται, γιά μας που πιστεύουμε, παρ’ όλη την αμαρτωλότητά μας, η λέξις «Διακαινήσιμος» είναι πολυσήμαντος.
Όλαι δε αι ημέραι της εβδομάδος αυτής, της Διακαινησίμου (Δευτέρα, Tρίτη, Tετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο), θεωρούνται ως μία ημέρα. Kαι δι’ αυτόν τον λόγον τα λόγια που ακούσαμε τη νύχτα της Aναστάσεως, αυτά τα ­δια λόγια ψάλλουν οι ψάλται, τα ­δια ψάλλομεν συνεχώς επί μίαν εβδομάδα. Aκόμη δε την περίοδον της εβδομάδος αυτής επιτρέπει η Eκκλησία μας καθημερινώς να κοινωνεί ο άνθρωπος, έστω και αν την προηγούμενη μέρα έχει καταλύσει κρέας. Όπως είπαμε, θεωρείται μία ημέρα.
Ωνομάσθη δε Διακαινήσιμος. Tότε, βλέπετε, η λέξις ήτο ακόμη σαφής. Aλλά τώρα με την τάσι αυτή των κουλτουριάρηδων, που μαζευτήκανε στην τηλεόρασι γιά να καταργήσουν κάθε έννοια γλώσσης ελληνικής, η λέξις αυτή είναι πλέον άγνωστος.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ

Tί σημαίνει η λέξις «Διακαινήσιμος»; H λέξις «Διακαινήσιμος» σημαίνει· ό,τι είναι υλικώς και ηθικώς φθαρτόν, αυτό το πράγμα το φθαρτόν το παίρνει ο  Xριστός και το κάνει καινούργιο. Άγνωστον γλώσσαν λαλούμεν αυτή την ώρα, κινέζικα, σε ανθρώπους που μόνο στις ταυτότητες έχουν τη λέξι «ορθόδοξος», πλήν τούτου όμως κανένα δεσμόν οéσιαστικόν δεν έχουν με την αγίαν θρησκείαν των πατέρων μας. Διακαινήσιμος λοιπόν είναι η εβδομάδα αυτή.
Δευτέρα, Tρίτη, Tετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο μέχρι την Kυριακή του Θωμά, ονομάζεται Διακαινήσιμος. Kαι οι επτά αυτές ημέρες στο λεξικό της Eκκλησίας θεωρούνται ως μία ημέρα. Kαι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο επιτρέπει η Eκκλησία μας να κοινωνούμε καθημερινώς, μολονότι την προηγουμένη ημέρα έχουμε καταλύσει τροφές αρτύσιμες.
Oνομάζεται δε η εβδομάς αυτή έτσι, γιατί στά παλιά ευλογημένα χρόνια την εβδομάδα αυτή, όσοι ειδωλολάτραι πιστεύανε στο Xριστό, εβαπτίζοντο εις ειδικaς κολυμβήθρας, και όταν εξήρχοντο η Eκκλησία μας έψαλε αυτό που ακούσαμε πρό ολίγου, το «Όσοι εις Xριστόν εβαπτίσθητε, Xριστόν ενεδύσασθε. Aλληλούϊα».
Σημαίνει ακόμα η λέξις «Διακαινήσιμος», ότι ο Xριστός όλα τα έκανε νέα. O παλαιός κόσμος, ο κόσμος δηλαδή με τις προλήψεις, με τις δεισιδαιμονίες, με τα εγκλήματα και τη βία, ο κόσμος του μίσους και της σκλαβιάς, όλος κατέρρευσε, και νέος κόσμος ανέτειλε. Όπως ακριβώς όταν βγαίνει ο ήλιος το πρωΐ σκορπά χαρά και αγαλλίασι και ολόκληρος η φύσις σκιρτά και κάνει τα λουλούδια να ευωδιάζουν και τ’ αηδόνια να κελαϊδούν και τα νερά να τρέχουν και να δίνουν ζωή στην πλάσι, έτσι ακριβώς και ο  Xριστός, που αναστήθηκε εκ του τάφου, εσκόρπισε χαρά και αγαλλίασι εις όλο τον κόσμο. Ό,τι πιάνει το «καινουργοί», όπως ψάλλει η Eκκλησία μας. Tα κάνει όλα καινούργια, όλα νέα. Όπως ένα ρούχο το πλένεις, το καθαρίζεις και το λαμπρύνεις· όπως ένα παλιό σπίτι το γκρεμίζεις και το ξανακτίζεις καινούργιο και ομορφότερο, έτσι και ο Xριστός. Γκρέμισε τον παλαιό κόσμο και δημιούργησε έναν καινούργιο ωραίο κόσμο. Eδημιούργησε τον νέον άνθρωπο. O παλαιός Aδάμ είναι ο παλαιός άνθρωπος, ο νέος άνθρωπος είναι ο Xριστός.
Nέοι άνθρωποι να γίνουμε, με ευγενείς σκέψεις, με ευγενή αισθήματα, με μεγάλες και υψηλές σκέψεις. Xριστιανοί να γίνωμε.
―Mα υπάρχουν τέτοιοι; Ωραία λόγια είναι αυτά, αλλά που είναι αυτοί οι νέοι άνθρωποι που σημαίνει η λέξις «Διακαινήσιμος»;
Yπήρχαν, υπάρχουν, και θα υπάρχουν. Kαι στην πλέον διεφθαρμένη κοινωνία θα υπάρχουν γυναίκες που αγαπούν το Xριστό, ως η Kλαυδία Πρόκλα. θα υπάρχουν και άνδρες οι οποίοι αγαπούν το Xριστό, όπως ο  Nικόδημος και ο  Iωσήφ. θα υπάρχουν μικρά παιδιά τα οποία αγαπούν το Xριστό. Kαι εξ όλης της πλάσεως θα εξέρχεται ύμνος πρός τον Eσταυρωμένο.
Mπορεί να είναι ολίγοι· αλλά όσον ολίγοι και να είνε, είναι μία απόδειξις ότι ο Xριστός ζει και βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

***΅***

Η ΖΩΟΔΟΧΟ ΠΗΓΗ

ΣHMEPA, αγαπητοί μου, η Eκκλησία μας εορτάζει την εορτή της Zωοδόχου Πηγής. H εορτή αυτή ανήκει στις λεγόμενες κινητές εορτές του εκκλησιαστικού έτους.
Kινητές λέγονται οι εορτές του Tριωδίου και του Πεντηκοσταρίου, που έχουν ως κέντρο την ημέρα του Πάσχα. Tο Tριώδιο (10 εβδομάδες, δηλαδή 70 ημέρες) προηγείται της Kυριακής του Πάσχα, το δε Πεντηκοστάριο (7 εβδομάδες, δηλαδή 50 ημέρες) ακολουθεί. Oι εορτές αυτές ονομάζονται κινητές, γιατί δεν έχουν σταθερά ημερομηνία, εν αντιθέσει με τις άλλες εορτές του εκκλησιαστικού έτους που έχουν σταθερά ημερομηνία και λέγονται ακίνητες. Tών κινητών εορτών η ημερομηνία κάθε χρόνο αλλάζει. Eξαρτάται από την ημερομηνία του Πάσχα. Όταν το Πάσχα είναι πρώιμο, έρχονται και αυτές ενωρίτερα· όταν το Πάσχα είναι όψιμο, αυτές έρχονται αργότερα.
H εορτή της Zωοδόχου Πηγής εορτάζεται την Παρασκευή της Διακαινησίμου, δηλαδή την εβδομάδα που ακολουθεί αμέσως μετά το Πάσχα. Mετά την Aνάστασι είναι η πρώτη εορτή του Πεντηκοσταρίου. Eορτάζεται την ωραία εποχή της ανοίξεως μέσα στο κλίμα της πασχαλινής χαράς και αγαλλιάσεως.
H Zωοδόχος Πηγή είναι μία εορτή πρός τιμήν της Παναγίας. δεν έχει σχέσι με τη ζωή της υπεραγίας Θεοτόκου, όπως οι άλλες γνωστές θεομητορικές εορτές, λόγου χάριν τα Eισόδια, ο  Eυαγγελισμός ή η Kοίμησις της Θεοτόκου. H εορτή αυτή έχει σχέσι με τις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας πρός σωτηρίαν δυστυχών και ταλαιπώρων ανθρώπων που την επικαλέσθηκαν με πίστι. H Zωοδόχος Πηγή μας υπενθυμίζει τα θαύματα, που έκανε η Παναγία σε ένα ωρισμένο ναό της στον τόπο εκείνο που προκαλεί τη συγκίνησι κάθε Έλληνος.
Στην ομιλία αυτή θα πούμε λίγα λόγια γύρω από το ιστορικό της εορτής.

* * *

Aπό πού έχει την αρχή της η εορτή της Zωοδόχου Πηγής; H Zωοδόχος Πηγή αρχίζει το πρώτον από μία λεπτομέρεια, μία ασήμαντη θα έλεγε κανείς λεπτομέρεια. Όλα τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας, αλλά και τα  γεγονότα της προσωπικής μας ζωής, αν εξετάσουμε, θα βρούμε να προέρχωνται όλα από κάποια λεπτομέρεια. Ωρισμένες λεπτομέρειες της ζωής μας, του έθνους μας, της ιστορίας της ανθρωπότητος έχουν μεγάλη σπουδαιότητα. Ποιά είναι η λεπτομέρεια, από όπου αρχίζει η εορτή της Zωοδόχου Πηγής; Read more »

Marrëdhëniet dhe lidhjet paramartesore

“Me bukurinë e virgjërisë sate dhe
me shkëlqimin e qashtërisë sate…”

Predikim i mbajtur nga Episkop Avgustini në Kishën
e Shën Pandelimonit në Follorinë më 8 Mars, 1985

Nguroj, të dashurit e mij, të flas.  Nguroj për dy arësye.  E para sepse nuk jam i sigurt nëse ka akoma dhe sot e kësaj dite veshë që të dëgjojnë me pastërti shpirti Ungjillin e Shënjtë.  Dhe e dyta sepse tema që do të prek sot është një temë tepër e nxehtë.

E keqia që është përhapur sot kudo duhet goditur patjetër që në rrënjë.  Bota sot edhe pse kryen krime dhe gjynahe të mëdha flet me një gjuhë të sjellëshme.  Të keqen e bën por gjërat nuk i thotë dot ashtu siç janë sepse i vjen turp; përpiqet të justifikohet, përpiqet me çdo mënyrë të keqen t’a paraqitë si të mirë.  Jetojmë pra në një kohë ku mbizotëron eufemizmi, lavdërimet, përkëdhelitë dhe ledhatimet.  Përpiqen pra sot njerëzit të mbulojnë turpet me një pëlhurë si rrjeta e merimangës.  Uthullën e quajnë të ëmbël, farmaqin e quajnë mjaltë dhe shurup, dhe – më falni për shprehjen – laviren e konsiderojnë apo e quajnë mikeshë dhe shoqe.  Oh çfarë ipokrizie!  E lejojnë në këtë mënyrë të keqen të përhapet dhe zhvillohet akoma më tepër.

Por ne jemi të detyruar t’i themi të bardhës e bardhë dhe të zezës e zezë, errësirën t’a quajmë errësirë ashtu siç është, dhe dritës t’i themi dritë.  Kështu pra do t’i shtjelloj gjërat sot dhe nuk më ze shumë meraku për kritikën tuaj.  Jam sot i detyruar të përdor gjuhë tepër të ashpër dhe përvëlonjëse.  Nuk ju kërkoj të më quani të sjellshëm – më quani çfarë të doni, nuk më ze meraku.  Kam obligim shpirtëror të dëshmoj dhe të them të vërtetën.  Shën Joan Gojëarti, mbreti i amvonit, thotë në një nga predikimet e tij “Do t’a ndyj gjuhën”.  Ashtu si doktori që kryen operacionin i ndyn duart dhe uniformën e tij me gjakra dhe papastërti, kështu dhe unë që po kryej këtu operacion shpirtëror jam i detyruar të ndyj gjuhën time, dhe le të skandalizohen të përkëdhelurit dhe të sjellshmit e dynjasë.  Doktor shpirtëror jam dhe duhet t’a ngul thikën e fjalës shumë thellë.

Motiv për fjalët që do të them sot bëhet Himni Akathist, ky himn lavdërues ndaj së Tërëshënjtës Hyjlindëse i cili mbyllet me ato fjalët e shkëlqyera “Me bukurinë e virgjërisë sate dhe me shkëlqimin e qashtërisë sate…”.  Në këtë himn hymnizohet virgjëria e së Tërëshënjtës Mari.

Por çfarë është virgjëria?  Virgjëri është një fjalë me kuptim tepër të thellë, ka kuptimin e diçkaje që nuk e ka prekur njeri me dorë.  Do shëmbuj të virgjërisë?  Ngjitu në majën e malit Olimp.  Dëbora atje në majë është e pashkelur nga këmba e njeriut, është e virgjër.  Të virgjëra janë majat e pashkelura të maleve.  I virgjër quhet dhe pylli i cili për shkak të bimësisë së dendur nuk u shkel nga këmba e njeriut dhe brenda në të vetëm zogjtë këndojnë të ulur në degët e pemëve.

Është gjithashtu e vërtetuar dhe nga ana psikologjike: njeriu nga natyra do të pastrën.  Është një prirje apo tendencë të cilën e mbolli vetë Perëndia tek njeriu.  I do njeriu të gjitha të pastra, do që kupa me të cilën do të pijë të mos jetë përdorur nga ndonjë njeri tjetër, do që këpucët që do të veshë të mos i ketë veshur njeri tjetër përpara tij, iu shmanget të vjetrave dhe të përdorurave.  Po kështu e do edhe gruan edhe bijën e vet, të paprekur nga dorë njeriu deri në ditën e martesës.

Është vrojtuar historikisht që virgjëria nderohej tepër në lashtësi, në mënyrë të veçantë nga Grekët e lashtë.  Provë e kësaj është edhe Parthenoni i Akropolit në Athinë, tempull i cili u ndërtua për nder të virgjëreshës Athina.  Por edhe Romakët e nderonin virgjërinë.  Në Romë, në tempullin e Vatrës, ruhej i ndezur zjarri prej vashash të virgjëra.
Por më vonë erdhi një periudhë rënieje dhe dekadence.  U korruptuan edhe të lashtët nga sofistët dhe materialistët dhe si rezultat virgjëria nuk nderohej më.  Mënyra e adhurimit ndryshoi dhe nëpër tempuj në vënd që të shërbenin virgjëreshat shërbenin laviret dhe kështu tempujt u shndërruan në shtëpi publike.  I tillë ishte edhe tempulli i Afrovitit në Korinth i cili katandisi në shtëpi publike.  Në të shërbenin me mijëra lavire të cilat me paranë e fëlliqur që nxirrnin siguronin të ardhura të mëdha.  Në vënd të virgjërisë nderohej publikisht kurvëria, dhe kjo bëhej në emër të perëndive dhe perëndeshave.

Vetëm kur erdhi Krishti në botë e ngriti përsëri njeriun.  E mori gruan, e cila kishte katandisur një leckë me të cilën fshinin trupin të gjithë vagabondët, dhe e ngriti lart.  Askush tjetër nuk e nderoi kaq shumë gruan sa Krishti.  E ngriti shumë lart,  përmbi galaksitë e qiellit, në botën shpirtërore.  E ngriti pra gruan në personin e së Tërëshënjtës Mari, e cila quhet jo thjesht “virgjëreshë” por “e gjithmonë-virgjër”.  Mbeti pra gjithmonë virgjër, përpara se të lindte ishte e virgjër, gjatë lindjes mbeti e virgjër dhe pas lindjes gjithashtu e virgjër – Gëzohu o e gjithmonë-virgjër Mari!
Për këtë arësye pra Kisha gjithmonë e nderon virgjërinë.  Është kusht martese.  Kur bashkohen një e re e virgjër dhe një i ri i virgjër krijojnë në këtë mënyrë një martesë apo lidhje ideale.

* * *
Kohë më parë ekzistonin standarte morale tepër rigoroze.  Deri përpara njëqind vjetësh nëse nusja nuk gjendej e virgjër dëbohej nga shtëpia brenda natës së parë të martesës – shoqëria e atëherëshme nuk i toleronte aspak gjëra të tilla.  Kështu ishte atëhere, rrallë mund të gjenje vashëz jo të virgjër.  Më pas dolën demonë të tjerë, rryma të reja, nga bota moderne, të cilat filluan të tallen dhe të tronditin rëndë devocionin ndaj virgjërisë.

Në 1944 shërbenja në qytetin e Kozanit.  Në ato ditë zbritën nga mali nja treqind gra partizane dhe bënë paradë me parrulla të tilla si “Poshtë virgjëria”, dhe thërrisnin “Poshtë virgjëria” – kjo ishte një diçka e papranueshme.  Nuk po ju them fantazira, i pashë me sytë e mij dhe i dëgjova me veshët e mij.  Ku përfunduan ato gra?  As laviret e Parisit nuk iua nxe goja të thonë se ku përfunduan ato gra.  Talleshin me virgjërinë duke e quajtur paragjykim fetar dhe bestytni.

Paragjykim virgjëria?  Do t’ju them dhe diçka tjetër – më falni që po e ndyj gojën.  Nuk e dija, m’a tha një profesor i lartë universiteti.  Kërkimet e fundit shkencore, më tha, tregojnë që kur bashkohet me burrë një grua e cila kishte lidhje të mëparëshme me një të dashur tjetër, në momentin që përqafon bashkëshortin e saj mëndja e saj shkon tek i dashuri i saj i mëparshëm, dhe bën krahasime.  Dhe a e dini se ç’ndodh?  Përderisa shpirti i saj është i lidhur me të dashurin e mëparshëm, fëmija që do të lindë nuk do t’i ngjasë bashkëshortit legjitim por do t’i ngjasë të dashurit të saj!

O Kisha, Mëma jonë e ëmbël!  Sa të drejtë ke që n’a mëson të mos kemi lidhje paramartesore, por ne largohemi prej fjalëve të Tua dhe iu shmangemi.
Para pak kohe më erdhi një vajzë e re.  Qante dhe shante djaloshin që e kishte lënë shtatë muaj me barrë dhe kishte krisur e kishte ikur pasi kishin krijuar marrëdhënie menjëherë pas fejesës me nxitjen e prindërve!…
Por le të lavdërojmë Perëndinë o vëllezër sepse në kohët tona kur mishi më i lirë katandisi mishi i gruas virgjëria nuk u zhduk tërësisht.  Ka akoma raste që ruhet si një lule e rrallë.
Akoma edhe kurbetërit nuk ia lejojnë vehtes të kenë lidhje paramartesore.  Dhe është gjynah për ne të Krishterët Orthodhoksë që të marrim mësime nga popuj barbarë të feve të tjera të cilët e dënojnë atë që çnderon vajzën me varje në shtyllën elektrike për një javë.

* * *

Ndryshuan pra shkrimet e Kishës, dolën përjashta shkrimet e Kishës dhe hynë shkrimet e shejtanit.  Ndërsa psallim “Me bukurinë e virgjërisë sate dhe me shkëlqimin e qashtërisë sate…” bota i këndon bukurisë së flertit, bukurisë së tradhëtisë bashkëshortore, lavirësisë dhe degjenerimit.
O vajza, mos dëgjoni se ç’thotë bota.  Dëgjoni fjalët e Kishës sonë.  Qëndroni të paprekura deri në martesë.  Rrëmbeni një dru apo shufër prej hekuri dhe thyejauni kokat atyre kafshëve që ju ngacmojnë që kështu të mos vajtoni më vonë.
Ja ku po jua nënshkruaj me firmën time.  Burri ka etje për grua.  Nëse ju qëndroni të qashtra atëherë s’do të ketë grua që të mbetet pa martuar, akoma dhe më e shëmtuara do të martohet.  Ndërsa sot edhe ato më të bukurat mbeten vetëm në “vitrinë”.  Ja pra se kush është rezultati i mosbindjes.
Ju lutem ndërgjegjësohuni për mëkatin e madh të marrëdhënieve dhe lidhjeve paramartesore dhe me pendesë kthehuni tek rrënjët tona shekullore.

+Episkop Avgustini

DITË GËZIMI DHE HAREJE

Fragment i shkëputur nga libri “PASHKA-ΠΑΣΧΑ”
i ish-Mitropolitit të Follorinës +Avgustin Kantioti

“U gëzuan nxënësit kur panë Zotin”
(Ioan. 20:20)

Mëndërisht, të dashur lexues, mëndërisht le të shkojmë në Tokën e Shënjtë, atje ku ndodhi drama e dramave.  Mëndërisht le të shkojmë në Golgotha.

Mishërimi i Dashurisë sakrifikohet

Është e Premjta e Madhe, ora 3 pasdite.  Një errësirë e dendur vazhdon të mbulojë tokën.  Dielli përpara pamjes së frikëshme të kryqëzimit të Birit të Perëndisë, fshehu rrezet e tij.  Jisu Krishti, Dashuria e mishëruar, ndodhet në momentet e fundit të jetës së tij mbi dhe’.  Pas pak prej buzëve të tij të hidhëruara dëgjohet dhe fjala e fundit “MBAROI”.  Dhe “duke ulur kryet dha shpirtin” (Ioan. 19:30).

Armiqtë e Krishtit, farisenjtë dhe shkronjësit, kryepriftërinjtë dhe priftërinjtë, dhe populli mosmirënjohës duke parë ndryshimet natyrore që po ndodhnin u frikësuan; po prisnin nga çasti në çast mos ndoshta Jisu Krishti zbriste nga kryqi dhe lëshonte rrufe dhe i shfarroste të gjithë ata nga faqia e dheut.  Por tani që dëgjuan fjalën e tij të fundit “MBAROI” u qetësuan.  Krishti tashmë është i vdekur!… “E çfarë mund të bëjë një i vdekur?  Kur ishte gjallë bëri shumë gjëra mahnitëse, por tani… kush i jep rëndësi një të vdekuri?  Krishti nuk ekziston më.  Skëterra e errët e përpiu, ashtu si dhe të gjithë të tjerët para tij”.  Këto pra duke menduar armiqtë e Krishtit u qetësuan.  Qëndruan dhe pak momente të tjera si spektatorë përpara pamjes së frikëshme dhe kur konstatuan që Jisui nuk jepte asnjë shënjë jete filluan të largohen prej atij vëndit të krimit dhe të kthehen në Jerusalem për të festuar festën e tyre të madhe judaike, pashkën e tyre, të cilën gjatë viteve të mëparshme kur jetonte Krishti e festonin me shqetësime dhe trazira.  Kryqëzuesit të mbytur nga protesta e ndërgjegjes së tyre për këtë kryevepër padrejetësie do të festonin me madhështi pashkën judaike.
Armiqtë e Krishtit gëzohen sepse Krishti nuk jeton më.  Po nxënësit e tij? Një  atmosferë e thellë keqardhjeje, melankolie dhe dëshpërimi ka pushtuar shpirtet e tyre.  Të gjithë shpresat e tyre i kishin mbështetur tek Krishti.  I lanë të gjitha pas dhe ndoqën Krishtin.  E ndoqën me besë dhe shpresë se Mësonjësi i tyre, më i fuqishëm se Davidi dhe Solomoni, do të mundte të gjithë armiqtë dhe do të shpallej mbret i Israelit.  Dhe ata duke qënë pranë tij do të kishin ndere dhe lavdi.
Por tani?  Tani me vdekjen e tij të vajtueshme të gjitha shpresat e tyre humbën.  Të dëshpëruar dhe të frikësuar diskutojnë midis tyre duke thënë: “ne shpresonim që ai ishte ai që do të shpërblente Israelin” (Luk.24:21).

U Ngjall Shpresa

Gëzohen armiqtë e Krishtit.  Dëshpërohen nxënësit e Krishtit.  Por papritur, oh çfarë shdërrimi!  Armiqtë e Krishtit dëshpërohen dhe dridhen, ndërsa nxënësit e Krishtit gëzohen dhe ngazëllohen me një gëzim dhe hare’ që nuk ka gjuhë t’a përshkruajë.  Lepujt dalin nga vrimat ku ishin fshehur dhe si luanë tani guximtarë dhe pa frikë janë gati të predikojnë kudo në botë Ungjillin e Krishtit.  O Perëndi, çfarë shndërrimi!
Por pyes: çfarë i bëri nxënësit të ndryshojnë krejt gjendjen e tyre shpirtërore, çfarë ndodhi dhe u ngjall shpresa e tyre e vdekur,  kush i armatosi ata me guxim dhe kurajo kaq të madhe dhe kush i dërgoi përpara mbretërve dhe perandorëve të predikojnë Krishtin duke qënë gjithmonë gati të pësojnë edhe ata të njëjtin kryqëzim si Krishti?!
Ky shndërrim nuk ka tjetër shpjegim përveç se një ngjarje.  Dhe kjo ngjarje, që është ngjarja më tronditëse në historinë e botës, është Ngjallja e Lavdishme e Krishtit.  Pa këtë ngjarje atmosfera melankolike do të bëhej akoma dhe më e keqe, dhe dishepujt, krejt të zhgënjyer do të vdisnin pranë rrjetave dhe varkave të tyre të peshkimit tek të cilat ishin kthyer pas kryqëzimit të Krishtit.  Po! Ngjallja e Krishtit nuk është mit.  Nuk është trillim i fantasisë së dishepujve, të cilët në gjendjen e tyre psikologjike që ndodheshin ishte e pamundur të mendonin ngjallje.  Dishepujt, keqbesues dhe mosbesues në fillim,  vetëm kur panë dhe dëgjuan Krishtin rrëfyen ngjalljen e tij dhe vetëm atëhere ajo reja e zezë e dëshpërimit u shpërnda dhe zemrat e tyre ndritën prej gëzimit të patreguar. “U gëzuan nxënësit kur panë Zotin” n’a thotë Ungjillori Joan (Ioan.20:20).  U gëzuan nxënësit.  Po vetëm nxënësit u gëzuan? U gëzuan dhe gratë mirofore, të cilat nga dashuria e flaktë për Krishtin u denjësuan të dëgjojnë ato të parat “KRISHTI U NGJALL”.  U gëzuan ëngjëjt dhe Kryeëngjëjt, të cilët që lartazi panë triumfin e së vërtetës mbi gënjeshtrën, triumfin e virtytit mbi të keqen, triumfin e dritës mbi errësirën.  Dhe më shumë se gjithë të tjerët u gëzua Hyjlindësja Mari, e cila gjatë kryqëzimit të Birit të saj ndjehu thikën me dy presa të përshkojë tej për tej zemrën e saj nënore.  O nxënës të Krishtit, KRISHTI U NGJALL!  Gëzohuni dhe ngazëllohuni!
Ngjallja e Krishtit është shkëmbi i patundur sipër të cilit do të valvitet në shekuj flamuri i të Kryqëzuarit.

Besimi i mund të gjitha

Mëndërisht, të dashur lexues, mëndërisht shkuam në vendin e kafkës ku pamë Krishtin të kryqëzuar dhe më pas të ngjallur së vdekurish.  Le të kthehemi tani në botën e sotme.  Pamja të cilën paraqet epoka jonë për nga ana e besimit, moralit, dhe nga ana shoqërore është për të vajtuar.  Kudo që të shkojmë mbi dhe’ të njëjtën pamje do të shohim, me ndryshime të vogla.  Kudo shikon vendin e kafkës.  Kudo sheh kryqe.  Jisu Krishti me mijëra mënyra kryqëzohet përsëri.  Figura e Tij e ëmbël fishkëllohet, tallet dhe përqeshet.  Jo vetëm të rinjtë, të cilët ndjekin ato programet anti-krishtërore të televizionit – ose më mirë të them të “televerbimit” jo të televizionit – por edhe pleqtë të cilët ndodhen në fund të jetës së tyre tallin dhe përqeshin të Kryqëzuarin.  Varavai është përsëri i lirë.  Krishti përsëri mbi kryq.  Mashtrimi dhe diplomacia mbizotërojnë kudo.  Gurë shahu janë të pafuqishmit në duart e të fortëve të botës.  “Armët tona janë fuqia dhe forca jonë, trembuni ju o popuj”.  “Kryqëzoje, kryqëzoje atë” – të varfrin, të paarmatosrurin, të pafuqishmin kudo në botë ku gjendet! Dëgjohen pra këto thirrje anembanë planetit tonë mëkatar, i cili mburret për civilizimin dhe teknologjinë e tij, për udhëtimet në hapësirë, por që në të vërtetë është në prag të vdekjes.  Errësirë përsëri mbi tokë, edhe pse kemi kaq shumë drita teknike…

Armiqtë e deklaruar të Krishtit gëzohen dhe dëfrejnë, mburren duke thënë që pas pak kohe emri i Jisu Krishtit nuk do të prekë më shpirtin e njerëzimit.  Besojnë se po afrohet fundi i Krishtërimit.  Ata pak besimtarë që kanë mbetur sot, besimtarë jo vetëm me fjalë por edhe me vepra, vuajnë nën atmosferën e rëndë që krijon mjegulla e tmerrëshme e mosbesimit, e pafesë, dhe e korruptimit.
Por kjo mjegull e pabesimit dhe prishjes nuk do të qëndrojë kështu përjetësisht.  Ngjallja e shpërbën këtë mjegull të dendur.  E shpërbën dhe e zhduk këtë mjegull nga zemrat e atyre që besojnë tek Krishti i Ngjallur.  Le të ulërijë pra mosbesimi.  Le të mobilizohen dhe le të luftojnë Kishën e Krishtit demonët e ferrit.  Brenda zemrës së besimtarëve ndrit dielli i gëzimit të Ngjalljes, i atij gëzimi që ndjenë në zemrat e tyre dishepjut “kur panë Zotin” (Joan 20:20).

Gëzimi mbretëron

Me këtë BESIM dhe ne, të dashur vëllezër, me këtë besim le të kremtojmë Ngjalljen e Krishtit.  Me besimin që të gjitha të dheshmet dhe të kalburat, të gjitha teoritë anti-kristiane, të gjitha sistemet ateiste që sot shquhen dhe magjepsin shumë njerëz, një ditë do të bien dhe do të zhduken prej faqes së Tij dhe një diell do të shkëlqejë përjetësisht.  O të pafe’, dëgjoni Kishën e Krishtit që marshon me himne triumfale:

“Le të ngrihet Perëndia dhe le të përndahen armiqtë e tij, le të ikin prej faqes së tij gjithë ata që i kanë mëri.  Do të humbasin si tymi në erë dhe do të shkrihen si dylli përpara zjarrit” (Psalm. 67:2-3).

Vëllezër dhe etër!  Gëzimi i Ngjalljes le të mbretërojë në zemrat tona.  Me gjithë shpirt pra le të thërresim fort KRISHTI U NGJALL!

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër Filip
Pashkë 2008

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, ish-Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

***********************************************

DITË DRITE

Fragment i shkëputur nga libri “PASHKA-ΠΑΣΧΑ”
i ish-Mitropolitit të Follorinës +Avgustin Kantioti

“Sot shkëlqen nga drita e gjithë bota, qielli dhe dheu, dhe i nëndheshmi Ferr; le të festojë e gjithë krijesa Ngritjen e Krishtit që jetë n’a siguron.”

U NGJALL ZOTI!  Edhe çfarë se rrojmë në kohët e distancimit të njerëzimit prej Perëndisë?  Edhe çfarë se thërresin kundër ngjalljes saduqenjtë e rinj të kohëve të sotshme?  Edhe çfarë se sulen si qenër të zgjidhur nga zinxhiri të pafetë dhe ateistët?  Me të vërtetë u Ngjall Zoti!  Duhen prova dhe vërtetime?  A është e nevojshme të vërtetojmë që ekziston dielli?  O njerëz, hapni dritaret e dhomave tuaja të errëta dhe lereni dritën e diellit pranveror të vërshojë brenda shtëpive tuaja. O të pafe’ hapni dritaret, hapni zemrat tuaja të kyçura, dhe do të shihni dhe do të ndjeni që gjatë natës së Ngjalljes me ngazëllim psall Kisha: “Sot shkëlqen nga drita bota, qielli dhe dheu, dhe i nëndheshmi Ferr…”.
U Ngjall Zoti!  Errësira u shpërnda.  Dielli i paperënduar lindi.  Me mijëra diej ndriçojnë botën.  Drita e Ngjalljes ndrit qiellin, dheun dhe ferrin. Çdo gjë shkëlqen nga drita.

Dritë në të përmbiqiellshmet

U Ngjall Zoti.  Ndriçohen nga Ngjallja e Tij në fillim qiejt.  Nën Dritën e Ngjalljes ëngjëjt shohin më qartë dhe më kthjellët fytyrën e Jisuit.  Sepse misteri që mbulonte Jisuin, Birin e Virgjëreshës, ishte i pafund, i madh dhe i pakapshëm, ishte i pakuptueshëm edhe nga intelekti i Ëngjëjve.  A nuk shkruan himni i Tetë Tingujve “Nuk e dinin si more trup ëngjëjt e tu të patrup”?  A nuk psallën ai krijuesi tjetër i Hymnit Akathist: “Gëzohu o lartësi ku nuk ngrihen dot mëndjet njerëzore; Gëzohu o thellësi e pakuptueshme nga sytë e ëngjëjve”?  O lartësi dhe thellësi e misterit!  Perëndia mori trup.  Perëndia u lind në grazhd.  Perëndia ec dhe shoqërohet së bashku me njerëzit në kushte shumë të përulëta.  Pamje tepër e veçantë, e paparë në botë ndonjëherë.  Ëngjëjt ndjekin hap pas hapi udhën e Jisu Krishtit, dhe nga momenti në moment habiten dhe çuditen.  Ç’është kjo?  Çuditen dhe habiten me fenomenet e ndryshme të Jetës së Tij.  Perëndia që nuk e nxenë dot qiejt e nxe pa u ndryshuar ena virgjërore.  Perëndia bëhet shërbëtor dhe lan këmbët e nxënësve të tij.  Perëndia…kalon agoni në kopshtin e Gjethsemanisë!  Dhe zëri tronditës “O Perëndia im, o Perëndia im, pse hoqe dorë prej meje?”!  Si do t’iu duken të gjitha këto ushtërive të Ëngjëjve?!  Si të kuptohen këto gjëra nga qeruvimet dhe nga serafimet?  Këto që po ndodhin e tejkalojnë akoma dhe aftësinë mendore të ëngjëjve.  Por Ngjallja e Zotit hedh dritë.  Dritë ndriçuese.  Ëngjëjt tani nën këtë dritë shohin Jisuin të dalë nga cikli i përulësisë, të dalë nga retë e zeza të ligësisë njerëzore dhe të lëshojë dritë me gjithë shkëlqimin e Hyjnisë së Tij.  Ngjallja përhap kudo Dritë, lëshon ngjyra të veçanta në të gjitha stadet e jetës së dheshme të Zotit, dhe tani ëngjëjt futen më thellë në misterin e madh.
Krishti u Ngjall. Shkëlqejnë qiejt!

Dritë mbi të dheshmet

Pse vetëm qielli ndriçohet?  Edhe dheu ndriçohet nga drita e begatë e Ngjalljes.  Sepse njerëzit, ata njerëz që e venë vehten e tyre nën dritën e Ngjalljes, e shohin dhe kuptojnë që gjërat njerëzore nuk drejtohen nga fati që nuk ekziston, nuk i qeverisin forca të errëta, shohin se gjërat njerëzore nuk përbëjnë një problem të pazgjidhshëm, nuk përfundojnë në varr, por shohin që jeta ka një vijë ndriçuese, ka një qëllim të caktuar, ka një destinacion.  Nga çasti që u dëgjua dhe u besua që “Krishti u Ngjall”, dyshimi, dëshpërimi, mosbesimi, skepticizmi dhe çdo sistem tjetër që ka simbol ligësinë, dërmohen brenda shpirtit të atij që beson dhe ia lenë vendin Ngjalljes së Zotit.  Dritë pra në zemrën e besimtarit.

Çfarë është jeta?  Pasuri dhe thesare?  Shfrytëzim?  Shijim i kënaqësive trupore?  Shndërrim në kafshë apo bishë?  Adhurim i egos?  Jo!  Jeta tani merr kuptimin e saj të vërtetë.  Jeta është sakfrificë, Golgotha, kryq, dhe pas kryqit është ngjallje, sipas modelit të jetës së Krishtit.  Besimi i hedh hapat duke u ndriçuar nga Ngjallja e Zotit.  Ec në rrugën e vështirësive, ec në rrugën e detyrës, ec në rrugën e kryqit, duke u gëzuar me një gëzim mistik dhe të patreguar.  Dhe nuk është vetëm në këtë rrugë.  Zoti i gjallë është shoqëruesi i tij i ëmbël.  Kur gjendet në stuhi dhe furtunë nuk i ndalon hapat e tij, nuk dekurajohet nga pengesat, nga rëniet tragjike që pëson, nuk dekurajohet as nga fitoret e përkohëshme të të ligut.  Pamja e Ngjalljes së Zotit është e gjallë përpara syve të tij.  Gjatë natës së errët të jetës së tij, gjatë sulmeve të egra të ligësisë, gjatë tërbimit të hidhërimeve të njëpasnjëshme, besimtari sheh dritën e Ngjalljes, sheh shkëmbin ku mund të kapet dhe të mbahet i patundur, sheh spirancën prej ku mund të varret, dhe kjo spirancë e sigurt është premtimi i Zotit të Ngjallur, e cila ndër shekuj arrin deri në veshët e tij mistikë:

“O Zëri yt i ëmbël dhe hyjnor! Ashtu siç shpalle, me të vërtetë me ne je deri në mbarim të shekujve o Krisht, dhe ne besnikët gëzohemi dhe ngazëllohemi duke të patur Ty spirancë shprese.”

Drita e Ngjalljes ndriçon gjithë jetën e besimtarit.  Kjo dritë e shoqëron edhe atje kur të gjithë e braktisin, edhe atje ku llampat dhe llambadhet e botës shuhen, edhe atje ku trimat dridhen, edhe atje ku filosofët shtrydhin trutë duke u çuditur, edhe atje ku shkencëtarët të zbehur mbyllin librat e tyre dhe nuk shohin asgjë tjetër përveç errësirës që shpon sytë, zymtësi.  Zymtësi dhe errësirë e pamasë është varri.  Por për kë?  Për ata që nuk besojnë.

Por për atë që beson, për atë që mban në dorë lambadhen e Ngjalljes, varri ndriçohet, dhe duke qëndruar në varret e të dashurve ëmbëlsohet me vizionin e ngjalljes së përbashkët, e ngjalljes së të gjithëve, fillim i të cilës është Ngjallja e Zotit.  “Por tashti Krishti u Ngjall së vdekurish dhe u bë fillimi i atyre që kanë fjetur.” (Let.I.Pav.Korinth.15:20).

Dritë edhe në Ferr

Krishti u Ngjall!  Dheu ndriçohet.  Po vetëm dheu ndriçohet?  Drita e Ngjalljes depërton edhe në thellësitë e skëterrës dhe shpërndan atje dritën e ngushëllimit në shumicën e panumurt të të vdekurve.  Sa të sigurt jini që këtu në tokë festohet Pashka, po aq të sigurt të jini që do të vijë çasti kur do të dëgjohet edhe atje trumpeta e ngjalljes së të vdekurve, dhe menjëherë hadi do të boshatiset dhe vdekja do të zhduket dhe gjithë ata që shpëtuan do të psallin himnet festive: “Ku është o vdekje thumbi yt?  Ku është o had, fitorja jote?” (Let.I Pav.Korinth.15:55).

Krishti u Ngjall.  Dritë u bënë qiejt!  Krishti u Ngjall.  Ndriçohet dheu i tërë!  Krishti u Ngjall. Llamburit gjithë natyra!  Krishi u Ngjall, akoma dhe skëterra ndriçohet.
Skëterra?  Errësira ndriçohet?  Cila skëterrë?  Demonët!  Demonët?  Po, demonët.  Edhe demonët ndriçohen nga Ngjallja.  Por si ndriçohen?  Drita e Ngjalljes nuk është për ta gëzim, por ngjall frikë tek ata dhe iu kall tmerrin ushtrive të tyre; ashtu siç hidhet dritë mbi errësirën për të zbuluar fajtorin, i cili në atë moment do të deshte të zhdukeshin të gjitha drita e botës, të gjitha dritat elektrike, të gjithë diejt, që të mos gjendet asnjë dëshmimtar i krimit të tij, në këtë mënyrë pra ndriçohen demonët.  Dritën e Ngjalljes e panë edhe demonët dhe u drodhën nga frika.  Po, e panë edhe ata!  Ashtu siç thotë edhe Shën Ignat Hyjprurësi “Krishti i Ngjallur u pa edhe nga ëngjëjt, edhe nga njerëzit, edhe nga demonët”.  Demonët, përpara Ngjalljes kishin një ide të turbullt për Jisu Krishtin.  Dëgjonin dhe ndiqnin mësimet e tij.  Shihnin mrekullitë e tij.  Me vëmendje ndiqnin jetën e tij.  E konsideronin Jisuin një personalitet të rrallë dhe të veçantë, dikur e quajtën dhe Bir Perëndie (Matth. 8:29, Mark.5:7,Lluk.8:28), por kurrë nuk e imagjinonin që brenda Tij kishte tërësi hyjnore.  Personin e Krishtit vetëm e supozuan.  Pikërisht për këtë arësye i lëshuan me tërbim organet e tyre deri në vdekje.  Por varri, dhe pas varrosjes dhe ngjallja, vërtetuan misterin e madh.  Perëndi ishte dhe jo thjesht vetëm një njeri.  Skëterra nuk mund t’a nxinte, nuk mund t’a përfshinte dot Perëndi-njeriun.  Ashtu siç shkëlqyeshëm thotë dhe Shën Joan Gojëarti në një nga fjalët e tij:

“Skëterra mori trup brenda saj por i doli Perëndi.  Pranoi brenda tij dhe’ por u ndodh përballë qiellit.  Mori një të burgosur por fajtor nuk ishte… U Ngjall Krishti dhe demonët u dërmuan”.

Dritë kudo dhe përgjithmonë

Me ngjalljen pra të Zotit çdo gjë u mbush plot dritë.  Me këtë Dritë çfarë lloj drite tjetër, natyrale apo artificiale, do të mund të krahasohet?  Dielli?  Po dielli ndriçon dhe ngroh deri në një pikë të caktuar.  Ka në hapësirë distanca të tilla që nuk i arrijnë dot rrezet e diellit.  Por edhe pak metra poshtë sipërfaqes së detit dielli nuk depërton dot.  Për thellësitë pra të oqeaneve dhe për lartësitë e qiejve dielli nuk ekziston.  Një qiri pra i dobët ndriçon një qoshe të hapësirës së pamasë dhe të pafund.  Por Ngjallja e Zotit është dritë e paperënduar, dritë që ndriçon qiellin, dheun dhe skëterrën.  Rrezatimi që reflektohet nga Ngjallja e Krishtit nuk mund të kufizohet nga koha apo vëndi dhe distanca.  Drita mistike depërton kudo.  Edhe çfarë nëse dikush jeton në mes të Eskimezëve dhe një tjetër jeton në mes të Etiopianëve?  Edhe çfarë se dikush jetoi 3 shekuj përpara Krishtit dhe tjetri jeton në shekullin e 21-të pas Krishtit, dhe dikush tjetër do të jetojë 500 vjet më pas?  Drita e Ngjalljes depërton kudo pavarësisht pra nga koha dhe vëndi apo distanca.  Ndriçohen djepat e foshnjave, por në të njëjtën kohë ndriçohen edhe varret e paraardhësve.  Drita e Ngjalljes ndriçon të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen.  Ndriçon shekujt e tërë.

Çfarë do të mund t’a shuajë atë Dritë?  Ai që thotë se do të mund t’a shuajë Dritën e Ngjalljes ngjan me atë të marrin i cili hipi mbi një shtyllë telefonike dhe duke fryrë me tërbim mburrej se do të shuante diellin!  Përpjekje të kota dhe demonstrim çmëndurie do të thoni.  Por përpjekje vërtet të kota dhe çmënduri e vërtetë, themi ne, janë tentativat e të gjithë atyre të cilët me argumenta të marra të mëndjeve të tyre të luajtura vëndit mburren duke thënë se një ditë do të mund t’a shuajnë dritën që ndezi Ngjallja e Krishtit.
O të pabesë ndër shekuj!  Përqëndroni sa të doni të gjitha forcat tuaja në këtë pikë.  Flisni, mbani ligjërata, shkruani sa të doni, mprehni thikat sa të doni, ngjituni lart sa të doni.  Çfarëdo që të bëni Krishti u Ngjall!  Ky Diell gjithmonë do të ngjitet lart e më lart, do të shpërndajë retë, do t’a mposhtë gjithmonë errësirën dhe do të ftojë në shpëtim popuj dhe kombe të tërë.

“Ejani merrni dritë nga Drita që nuk perëndon”.

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër Filip
Pashkë 2008

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, ish-Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at

AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

***********************************************

A FESTOJMË ASHTU SIÇ DUHET

Kapitulli u shkëput nga libri “PASHKA-ΠΑΣΧΑ”
i ish-Mitropolitit të Follorinës +Avgustin Kantioti
(σελ.. 148-159)

“Dita e Ngjalljes le të ndriçohemi, Pashka e Zotit Pashka,
se ja prej  vdekjes në jetë dhe prej dheut në qiell
n’a shpuri Zoti Krisht me këngë mundëse”
(Kënga I e Kanonit të Pashkës)

Erdhi të dashur vëllezër Ngjallja.  Erdhi Pashka.  Le t’a falenderojmë Zotin, sepse akoma dhe një herë tjetër n’a vlerësoi të festojmë dhe të marrim pjesë në panairin e kësaj dite të lavdishme, që është mbretëresha e të gjitha festave dhe panairëve të Krishtërimit.  Qoftë kjo Pashkë, Pashka më e bukur e jetës sonë.  Dhe do të jetë Pashka më e bukur e jetës sonë nëse festojmë jo ashtu siç do bota, por ashtu siç do Zoti.  Dhe do të festojmë ashtu siç do Zoti nëse të gjithë ne, burra e gra, të gjithë sa mbajmë emrin e nderuar “i/e Krishterë” hapim veshët e zemrës sonë dhe dëgjojmë zërin e dhimbsur të Kishës sonë të Shenjtë Orthodhokse, e cila më thellë se të gjitha rrymat e tjera Kristiane zotëron kuptimin e vërtetë të kësaj feste madhështore dhespotike.  Himnet e Ngjalljes janë kryevepër.  Këto himne rrjedhin mjaltin e shpirtit, të cilin si bletë punëtore e mblodhën anembanë në lulet e Shkrimeve të Shënjta himnografë që nuk krahasohen me askënd.

Një vështrim mbi detyrat tona

Për të nxjerrë në pah këtë mësim mjaltë-rrjedhës të Ngjalljes së Zotit duhet t’iu referohemi me përpikmëri të gjitha Shkrimeve të Shënjta.  Fjalët e himnografëve dhe Etërve të Shënjtë të Kishës burojnë ëmbëlsi dhe janë tepër të kënaqëshme.  Janë më të kënaqëshme se mjalta dhe dylli.  Vetëm ata që kanë shqisat e shijimit shpirtëror për së mbrapshti nuk mund të shijojnë ëmbëlsinë e këtyre mësimeve, dhe me neveri hedhin sytë e tyre mbi ato që ka shtruar Kisha e Shënjtë në trapezën shpirtërore gjatë kësaj dite të lavdishme.
Nuk përsëritim të njëjtat gjëra.  Por duke shkuar në burimet e pashterrshme të Orthodhoksisë, me kupën tonë iu ofrojmë atyre që festojnë disa pika nga urtësia hyjnore.  Le të flasim më konkretisht.  Pyesim: cilat janë detyrat e të Krishterëve besëmirë gjatë kësaj dite të shënjtë?  Do t’i përmendim më poshtë.  Ata që kanë veshë do të dëgjojnë.  Ata që nuk kanë veshë nuk do të dëgjojnë.  Dhe jo vetëm që nuk do të dëgjojnë por edhe do të qeshin dhe do të tallen… Le t’i mëshirojë Zoti pra!

1) NË KISHË

Detyrën e PARË n’a i jep himnografi duke thënë:

“Le të ngrihemi që me natë dhe le t’i shpiem në vënd të miros himne Kryezotit, dhe t’a shohim Krishtin që si djelli i drejtësisë iu fal jetë të gjithëve”

A dëgjoni pra?  Detyra jonë është vajtja në Kishë që herët në mëngjes.  Ranë këmbanat? U dëgjuan tingujt e tyre të ëmbël? Përveç të sëmurëve, asnjëri dhe asnjëra të mos qëndrojë indiferent në shtëpi.  Të gjithë, “këmbë për këmbë” duhet të drejtohen drejt Kishave.  Ashtu si gratë mirofore të cilat gjatë natës së Ngjalljes nuk fjetën, por duke e patur zemrën plot ndjenja fisnikërie, dashurie, dhe adhurimi për Zotin, ndenjën zgjuar dhe “herët në mëngjes” shpejtuan për tek varri dhe u denjësuan të dëgjojnë ato të parat lajmin që “Krishti u Ngjall”, kështu pra dhe ne, të gjithë nëpër Kisha!

2)    DERI NË FUND

Por kjo nuk është e vetmja detyrë.  Nuk mjafton vetëm ardhja në Kishë gjatë natës së Ngjalljes.  Erdhëm në Kishë?  Kemi për detyrë të qëndrojmë në Kishë deri në fund.  Kjo pra është detyra jonë e dytë.  Dhe ndërsa detyra e parë zbatohet me ardhjen në Kishë kur dëgjojmë të bien këmbanata, e dyta a zbatohet  vetëm me qëndrimin në Kishë?
Oh fatkeqësisht!  Vihet re një fenomen që është vërtet për të vajtuar.  Çfarë ndodh?  E dini shumë mirë ju se çfarë ndodh.  Shumë veta, burra e gra, të cilët gjatë gjithë vitit nuk shkelin këmbë as tek pragu i Kishës, por paraqiten në Kishë vetëm natën e Pashkës, këta komitë pra të tërësisë kishëtare, mërziten nga qëndrimi i zgjatur në Kishë.  Ambjenti i Kishës nuk është për ta i këndshëm apo i kënaqshëm.  Por në vende të tjera, atje ku kënaqen, qëndrojnë deri në mëngjes.  Kurse këtu në Kishë?  Mezi presin orën që të ikin nga Kisha.  Prandaj në momentin që dëgjojnë “Krishti u Ngjall” fillojnë dhe ikin.  Largohen turma-turma, ashtu siç erdhën turma-turma.  Por të dashur zonja dhe zotërinj dëgjomëni:
Thirrja “Krishti u Ngjall” që dëgjuat nuk është fundi i shërbesës së shënjtë të natës së Pashkës.  Është vetëm fillimi.  Është krisma përshëndetëse me të cilën Kisha përshëndet ditën e re, ditën e ndritëshme, ditën e lavdishme gjatë së cilës ndodhi ngjarja më e madhe e historisë së këtij planeti.  Menjëherë pas “Krishti u Ngjall” vazhdojnë festimet në panairin e Kishës.  Vazhdon kanoni ligjvënës i Ngjalljes.  Më pas kryhet Liturgjia Hyjnore e cila mbaron me predikimin festiv me rastin e Pashkës e shkruajtur nga Shën Joan Gojëarti, një predikim që nuk mund të krahasohet me asnjë predikim tjetër përsa i përket mënyrës si tingëllon dhe kuptimeve që përçon.  Dhe duhet, zonja dhe zotërinj, të qëndroni deri në fund të Liturgjisë.  Por ju në vënd që të qëndroni deri në fund ktheni kurrzin dhe largoheni…
Si t’a quajmë këtë sjelljen tuaj?  N’a lejoni t’ju pyesim:  në qoftë se supozojmë që një prej të fortëve të dheut, apo një mik i juaji ju fton personalisht në një mbrëmje festimi çfarë do të bënit?  Sapo të vinit në mbrëmje do të iknit?  Nuk do të prisnit derisa të mbaronte mbrëmja dhe të përshëndoshnit të zotin e shëtpisë?  Po, kështu do të vepronit sepse kështu ju thonë rregullat e mirësjelljes.  Jini të sjellshëm dhe tregoni shumë kujdes për këto gjëra.  Nuk doni t’ju quajnë të pasjellshëm, të egër dhe barbarë.  Doni të dukeni me edukatë përpara zotërve të kësaj bote, të cilët ju ftojnë personalisht në mbrëmjet e tyre.  Por ndaj Zotit Krisht si silleni?  Ai që ju fton natën e shënjtë të Ngjalljes është personi më i lavdishëm i qiellit dhe dheut bashkë.  Është Mbret i mbretërve dhe Zoti i zotërinjve.  Është Mbreti i Ëngjëjve dhe Shënjtorëve.  Ai ju fton në mbrëmje të festoni.  A e besoni këtë gjë?  Përgjigjuni sinqerisht.  Në qoftë se nuk e besoni atëhere përse vini në Kishë?  Vetëm për të bërë adetin?  Asnjë dobi dhe përfitim nuk kini nëse vini në Kishë vetëm për një formalitet.  Por nëse e besoni si Zot, si triumfues i gjithë shekujve dhe Mbret i të gjithëve dhe të gjithave, atëhere “ejani t’i falemi dhe t’i biem ndër këmbë vetë Krishtit Perëndisë dhe Mbretit tonë”.  Atëhere duhet të qëndroni në Pallatin Hyjnor, në Kishën e Shënjtë pra, deri në fund, derisa Zoti nëpërmjet organeve të Tij, priftërinjve meshëtarë, të n’a lajmërojë që mbaroi mbrëmja mbretërore.

3)    Afrohuni tek Kupa Jetëdhënëse

Vetëm mbrëmje festive është?  Shërbesa e shënjtë nuk është thjesht një mbrëmje.  Është pafund, më tepër se një mbrëmje.  Është ftesë për të marrë pjesë në misterin e shkëlqyer dhe të mrekullueshëm të Eukaristit Hyjnor.  Pa shikoni se si n’a fton himnologu:

“Ejani të kungohemi me verën e hardhisë së vreshtës së bekuar të Perëndisë sonë, se Jisui sot u ngrit dhe u hapi qiellin gjithë besnikëve, pra e himnojmë Jisuin Perëndi në jetë të jetëve”.

Ejani n’a thotë të pijmë nga prodhimet e vreshtit, të pijmë nga vera që në mënyrë çudibërëse u shndërrua në gjakun e Krishtit.  Ejani të kungohemi me misteret e qashtra, dhe të ngazëllohemi me këtë bashkim të hyjshëm me Zotin.  Ejani të shijojmë të mirat e shumta të mbretërisë së Tij, duke e himnuar atë si Perëndi në jetë të jetëve.
Shën Joan Gojëarti në fjalën e tij festive të Ngjalljes n’a fton të marrim pjesë duke n’a thënë:

Trapeza është plot, merrni të gjithë.  Mishi i viçit është me bollëk, asnjë të mos ikë i urrtuar.

Kush është viçi?  Mos vallë bën fjalë për trapezën materiale në të cilën shtrohen gjellë të zgjedhura?  Edhe trapeza e të mirave materiale nuk ndalohet.  Përkundrazi edhe rekomandohet, për shkak të atmosferës festive të ditës.  Por Shën Gojëarti kur thotë “viçi” dhe i fton të gjithë në këtë trapezë të madhe gjatë natës së Ngjalljes nënkupton kungimin me misteret e shënjta.  E tha vetë Zoti kategorimatikisht: “Ai që ha mishin tim dhe pi gjakun tim, mbetet tek unë dhe unë tek ai” (Joan 6:56).
O të Krishterë, feston Pashkë ai që denjësisht kungohet me misteret e shënjta.  Të tjerët, të cilët nuk besojnë dhe përbuzin këtë mister, nuk festojnë Pashkë.  Për të tjerët që nuk besojnë dhe qëndrojnë indiferentë Pashka katandis në një festë të të ngrënit me llupësi dhe pangopje, në një festë pa asnjë kuptim të thellë.
Kungata e shënjtë pra, kjo është detyra e tretë që duhet të kryejë i Krishteri gjatë natës së shënjtë të Ngjalljes.

4)    MBAHENI DITËN TË SHËNJTË

Përveç tre detyrave të mësipërme, duhet të kryejmë edhe një të katërt.  Cila është detyra e katërt?  N’a i rekomandon përsëri himnologu i shënjtë.  Thotë:

“Dita më e shkëlqyer dhe më e shënjtë është Pashka e Madhe, e para ditë e javës, që mbretëron mbi të gjitha, e kremte e të kremteve dhe panair i panairëve, le t’a bekojmë Krishtin për jetë të jetëve”

A dëgjuat?  E shënjtë është dita e Pashkës.  Por jo vetëm me fjalët dhe himnet e Ngjalljes duhet të jetë e shënjtë dita e Pashkës, por edhe me vepra.  E shënjtë duhet mbajtur përgjatë periudhës ditë-natë.  Ditë e shënjtë!  Si mbahet e shënjtë kjo ditë?  Mëndja të çohet tek Zoti i Ngjallur.  Gjuha të flasë për Të.  Le të psallë himnet e Tij.  Le të predikojë madhështimet e Tij.  Zemra le të digjet nga dashuria për Dhëndrin, për Diellin e drejtësisë që lindi duke u ngritur nga varri.  Dëshira jonë le të drejtohet drejt punëve të mira të cilat do të vërtetojnë që me të vërtet u Ngjall Krishti dhe një jetë e re po lind në botë.  Ka të sëmurë?  Le t’i vizitojmë.  Ka fatkeqë?  Le t’i ndihmojmë.  Ka armiq?  Le t’i falim.  Ka të pafe’ dhe vlasfimtarë të Zotit?  Le të biem ndër gjunjë dhe le të lutemi për ta, që drita e paperënduar e Ngjalljes të ndriçojë zemrat e tyre.  Le t’a zgjerojmë zemrën tonë që të përfshijmë në të gjithë botën.  Dhe kurrë të mos harrojmë që ato sa thamë, ato sa bëmë, ato sa shpenzuam për të ndihmuar të afërmin tonë (të afërmin sipas kuptimit të Ungjillit) janë shumë të vogla, shumë të pakta, pothuajse zero në krahasim me gjithë ato që n’a ofroi, që n’a dhuroi me sakrificën mbi Kryq Zoti i Ngjallur.  Jo para, jo pozita të larta dhe të mëdha, jo frone të bukur, por edhe sikur jetën tonë, dhe jo vetëm një jetë por edhe me mijëra jetë të kishim dhe t’i sakrifikonim të gjitha për Të, nuk do të mund t’ia kundërshpërblenim lartësisë dhe madhështisë të mirëbërjeve të pafund të Krishtit.  Me të vërtetë:

“Si do t’ia shpërblejmë Zotit për gjithë ato të mira që n’a bëri?  Për ne Perëndia u bë njeri, për natyrën e prishjes Fjala u mishërua dhe jetoi me ne, u bë mirëbërës për mosmirënjohësit, çlirimtar për rrobërit, për ata që rronin në errësirë lindi dielli i drejtësisë, Kryq duroi Ai që nuk mund të pësojë asgjë, në ferr u bë dritë, në vdekje u bë jetë, dhe për të rënët u ngjall.  Le t’i thërresim Atij, o Perëndia jonë lavdi më Ty.”

5)    Të mbajmë të pastër Javën e Ndritur

Në vazhdim të detyrave të mësipërme duhet të kryejmë dhe një detyrë të pestë.  Kjo është:

Jo vetëm dita e parë e Ngjalljes të mbahet e pastër nga çdo lloj mëkati, por edhe gjithë java që vijon, ajo javë që quhet Java e Ndritur, e cila konsiderohet si një ditë e vetme, vazhdim i ditës së parë dhe të madhe të Ngjalljes së Zotit, e gjithë java pra duhet mbajtur e pastër.  Jo të ndjekim filma të turpshëm dhe shfaqje teatrale, jo vallëzime të shfrenuara, jo të luajmë me letra, jo ndeshje sportive tifozësh të tërbuar, jo dehje dhe shthurrje, apo rrugaçëri të tjera të ndryshme, por lexim i shpeshtë i Shkrimeve të Shënjta, ushqim shpirtëror, vajtje e përditëshme në Kishë, kungim i shpeshtë, punë njeridashëse dhe mëshiruese, ngjallje të shpirteve, këto pra janë ato punë që duhet të kenë synim të Krishterët gjatë ditëve të Javës së Ndritur.  Këto n’a porosit Kisha jonë e Shënjtë.  Hapni Pidalin – Librin e Kanoneve dhe lexoni kanonin e 66-të të Sinodhit të 6-të Ekumenik.

Vallë do të n’a dëgjoni?

Këto pra predikojmë gjatë natës së shënjtë të Ngjalljes.  Por kush i dëgjon?  Kush i zbaton?  Zëri ynë bërtet në dhe’ të shretë e të thatë.
Ashtu siç kemi  thënë dhe më parë, dhe nuk do të pushojmë së thëni, jetojmë të dashur vëllezër dhe etër, jetojmë në një kohë të frikëshme, në një kohë të largimit të njerëzve nga Perëndia dhe udha e Perëndisë, jetojmë në një kohë gjatë së cilës shpirti i antikrishtit me mënyra dhe forma nga më të ndryshmet ka hyrë në jetën e përditëshme të njerëzve dhe përpiqet të gremisë të gjitha digat e moralit dhe të fesë dhe t’i shndërrojë në këneta të qelbura me erë të fëlliqur ato kopshte të Perëndisë që deri dje lulëzonin.
Por të dashur, Lavdi Perëndisë, sepse me gjithë shthurrjen dhe mosbesimin që mbizotëron sot në botë nuk mungon besimi dhe virtyti.  Janë dhe të zgjedhurit e Perëndisë.  Është grigja e Perëndisë.  Janë adhuruesit besnikë dhe të dedikuar të Zotit të Kryqëzuar dhe të Ngjallur.  Janë bijtë dhe bijat besnike të Kishës Orthodhokse, të cilët iu binden këshillave dhe mësimeve shpirtërore të etërve të tyre shpirtërorë.  Kemi mjaft shembuj të dashurisë dhe dedikimit ndaj Kishës së Shënjtë.  Diell shprese është Ngjallja e Zotit.  Le të shpresojmë dhe ne për gjithë të mirat.
Rënçin gjithmonë gëzueshëm këmbanat e të gjitha Kishave tona duke lajmëruar dhe duke shpallur në qiejt “Krishti u Ngjall”.

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër Filip
Pashkë 2008

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, ish-Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

***********************************************

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ, ΣΤΙΣ 19-4-2009

************************************************************************

***************************************

*************************************************************************************************

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΤΩΝ 103 ΕΤΩΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΝ ΝΥΚΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΜΕ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΑ, ΔΙΔΕΙ ΤΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟ ΦΩΣ, ΕΞΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΑΝΤΙΔΩΡΟ Σ’ ΟΛΟ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΑ ΠΟΥ ΠΑΡΈΜΕΙΝΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΤΗΝ ΝΥΚΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ 19-4-2009 Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΒΙΝΤΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ 2009, ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 103 ΕΤΩΝ ΚΑΙ Η ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ 1995 ΟΤΑΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕ ΤΑ 90

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ 16-4-2009

Ο σεβάσμιος γέροντας Μητροπολίτης της Φλώρινας π. Αυγουστίνος Καντιώτης, των 103 ετών, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης προ του Εστααυρωμένου

*************************************************

Θάμβος ην κατιδείν του ουρανού και της γης ποιητήν επί σταυρού κρεμάμενον· ήλιον σκοτισθέντα, την ημέραν δε πάλιν εις νύκτα μετελθούσαν, και την γην εκ τάφων αναπέμπουσαν σώματα νεκρών· μεθ’ ων προσκυνούμεν σε σώσον ημάς.

(Από τα ιδιόμελα της Θ΄ ώρας της Μ. Παρασκευής)

***************************************************************************************

********************************************

Προ του τιμίου σταυρού στρατιωτών εμπαιζόντων σε, Κύριε, αι νοεραί στρατιαί κατεπλήττοντο. Ανεδύσω γαρ στέφανον ύβρεως, ο την γην ζωγραφήσας τοις ανθεσι· και την χλαίναν χλευαζόμενος εφόρεσας, ο νεφέλαις περιβάλλων το στερέωμα· τοιαύτη γαρ οικονομία εγνώσθη σου η ευσπλαχνία, Χριστέ, το μέγα έλεος, δόξα σοι.

(Ιδιόμελο τροπαρίο της Γ΄ ώρας της Μ. Παρασκευής)

Nga botimet “E DIELA-ΚΥΡΙΑΚΗ”

“U rrëmbeva nga Shpirti ditën e Dielë dhe dëgjova përpara meje një zë të madh si zë trumpete”
(Apokalipsi 1:10)

E Marta e Madhe – në mbrëmje

Kasiania dhe gruaja mëkatare

“O Zot, gruaja që ra në shumë mëkata…” (Tropar i Të Martës së Madhe)

TROPARI I KASIANISË

O Zot gruaja që ra në shumë mëkata duke marrë vesh Hyjninë tënde mori urdhër myrrëprurëseje, e duke vajtur të bie myrra para varrimit tënd duke thënë: e mjera unë, se te mua ka natë, dhe dashuri mëkati të errët e të pahënë.
Priti burimet e lotëve të mia, ti që shpie nër retë ujin e detit; epi psherëtime zemrës sime ti që ep qiejt me mëshirën tënde të patreguar.
Do t’i puth dhe pastaj do t’i fshij me flokët e kresë sime këmbët e tua të kulluara, trokëllimën e të cilave kur e dëgjoi Eva në Parajsë në mbrëmje
të oshëtijë në veshët e saj nga frika u fsheh.
Shumicat e mëkatave dhe avushën e dënimeve të mia kush do t’a gjurmësojë o shpirt-shpërblenjës Shpëtimtari im?
Mos më shpërhidh tutje mua shërbëtoren tënde ti që ke mëshirë të pamatur.

Sonte, të dashurit e mij, në të gjitha Kishat tona Orthodhokse vihet re një trafik i madh njerëzish.  Rendin të gjithë në Kishë.  I tërheq tropari i Kasianisë.  Por nëse i pyet se ç’do të thonë fjalët e këtij tropari nuk janë në gjendje të përgjigjen.  Për të mos ndodhur edhe me ne e njëjta gjë do të analizojmë dy gjëra, e para kush është Kasiania, dhe e dyta kush është gruaja mëkatare për të cilën bën fjalë tropari.

Kasiania u lind dhe jetoi në Bizant gjatë shekullit të 9-të pas Krishtit.  Perandor në atë kohë ishte Theofili, djalosh i ri dhe me fronin e Perandoreshës bosh.  Nëna e tij Efrosini për të gjetur një nuse të përshtatshme për birin e saj iu dha urdhër të gjithë administruesve të të gjitha krahinave të Perandorisë Bizantine të dërgonin në Kostandinopojë – kryeqytetin Perandorak – vasha të cilat dalloheshin për bukurinë e tyre.  Urdhëri u plotësua menjëherë dhe nga të gjitha anët e Bizantit erdhën vasha të reja si zambakë në lulen e rinisë të cilave iu dha urdhër të rreshtoheshin në oborrin mbretëror.  Theofili do të zgjidhte një prej tyre duke i dhuruar një mollë të artë.

Kur erdhi çasti, Theofili u step përpara vashës me emrin Kasiani e cila shkëlqente nga bukuria e saj.  Kur po bëhej gati t’i jepte mollën i tha “Prej gruas buruan gjithë të këqiat” – duke e patur fjalën për Evën.  Kasiania shumë mirë mund t’a mbyllte gojën dhe të heshtte.  Heshtja është me të vërtetë një stoli e veçantë e gruas – ajo grua që hesht imponon madhështi, ndërsa gruaja llafazane dhe gojëmadhe bëhet e pështirë dhe kall neveri.  Por Kasiania e konsideroi fjalën e Theofilit si ofendim ndaj gjinisë femërore.  Në vënd që të heshtte u përgjigj:  por prej gruas erdhën dhe gjithë të mirat” – duke e patur fjalën për Hyjlindësen e  Tërëshënjtë Mari.

Dy opinione.  Njëri thotë që gruaja sjell gjithë të këqiat, ndërsa tjetri thotë që gruaja sjell dhe gjithë të mirat.  Me cilin prej tyre bie dakord do të më pyesni.  Që të dyja këto opinione përmbajnë brenda tyre të vërtetën, që të dyja këto opinione theksojnë vlerën e madhe që ka gruaja në botë.  Me të vërtetë që një grua e ligë e shtyn burrin e saj derri në ferr, ndërsa një grua e urtë dhe e mirë mund t’a ngrehë burrin deri lart në qiell.  Simbol i njërës kategori është Eva, dhe simboli i katigorisë tjetër është e Tërëshënjta Hyjlindëse.  Rrjedhimisht të dyja këto sugjerime apo teori qëndrojnë të vërteta.

Por Theofili nuk ia dha mollën e artë Kasianisë.  Për ç’arësye?  Ekziston një fenomen i çuditëshëm psikologjik.  Burrat duan që gratë të jenë të bukura por jo të zgjuara.  Kjo gjë ka shpjegimin e vet – egoizmi burrëror nuk toleron dot që bashkëshortja të jetë më e zgjuar.

Theofili pra e pa shumë mirë që qëndronte përpara një gruaje shumë të bukur por në të njëjtën kohë edhe më e zgjuar se ai.  Kështu e la pas Kasianinë dhe ia dhuroi mollën e artë një vashe tjetër me emrin Theodhora e cila vinte nga Paflogonia – ishte dhe ajo shumë e bukur dhe e thjeshtë, u bë më vonë Perandoreshë dhe u vlerësua t’i shërbejë Kishës duke mbrojtur ikonat e shënjta dhe në fund shënjtëroi, u bë shënjtore e Kishës sonë.  Po Kasiania ç’u bë më tej?  Kasiania humbi një fron, një kurorë mbretërore por fitoi diçka tjetër akoma më të lartë – dhuntinë e poezisë, një dhunti e cila e zbukuronte tej mase dhe me të cilën mbeti përgjithmonë në histori.

Kasiania më tej u largua nga të dheshmet, ndërtoi një manastir, jetoi atje në virgjëri deri në fund, dhe shkruajti vargje të ndryshme – himne të cilat gjenden kudo në librat liturgjikë të Kishës.  Por prej të gjithave që shkrojti, kryevepra e saj është himni që psallet sonte mbrëma “O Zot, gruaja që ra në shumë mëkata…” (Tropar i Të Martës së Madhe).

* * *

Por kush është ajo gruaja mëkatare të cilës i referohet tropari i sotshëm?  Mos ndoshta eshtë vetë poetja e këtij tropari?  Jo.  Atëherë kush është?  Hapni Ungjillin pas Llukait dhe lexoni rreshtat e fundit të kapitullit të 7-të (Lluk.7:36-50).  Atje do të shihni se cila është kjo grua.

N’a thotë Ungjilli pra që një farise me emrin Simon i cili mburrej për vehten e tij, ftoi për të ngrënë Krishtin.  Dhe ndërsa po hanin, papritur tek dera u shfaq me frikë dhe druajtje një grua mëkatare e njohur në mbarë shoqërinë e vëndit.  Ishte një grua mëkatare e cila shiste trupin e saj për kënaqësi trupore dhe fitime në para.  U habitën të gjithë, mbante në dorë një vazo prej alabastre me vaj erërash.  Qëndroi mbrapa duke qarë, i lau këmbët e Jisuit me lotë dhe për t’i fshirë në vënd të peshqirit përdori flokët e saj, i puthte këmbët e Krishtit dhe i lyente me miro.

Kur i pa të gjitha këto fariseu Simon mendoi: nëse ky njeri ishte me të vërtetë profet atëherë do t’a dinte se sa mëkatare dhe e mjerrë është kjo grua që po e prek.
–Simon, kam diçka për të të thënë.
–Fol mësonjës!
-Dy njerëz i kishin borxh dikujt.  Njëri i kishte borxh 500 dinarë dhe tjetri 50 dinarë.  (Dinari ishte monedha e periudhës romake dhe kishte vlerë të madhe).  Duke mos patur t’a shlyejnë borxhin ai zoti i mirë ua fali borxhin që të dyve.  Pa më thuaj Simon cili prej këtyre të dyve do t’a dojë më tepër atë zot?
I përgjigjet fariseu, pa e kuptuar fare kuptimin e atyre fjalëve që i tha Krishti:  do t’a dojë më tepër ai që i kishte borxh më tepër.
-Drejt u përgjigje, – i thotë Krishti.  E pra, ti që e konsideron vehten pak mëkatar ke borxh të paktë, ndërsa kjo që është mëkatare e madhe ka borxh të madh.  Ndaj dhe mirënjohja e saj është më e madhe se e jotja.  Ç’më shikon i habitur?  Hyra në shtëpinë tënde dhe as ujë nuk më vure për të larë këmbët, ndërsa ajo i lau këmbët e mija me lotët e saj.  Hyra në shtëpinë tënde dhe nuk më përqafove, ndërsa ajo që kur erdhi nuk pushoi së puthuri këmbët e saj.  Nuk m’i leve kryet me vaj, ndërsa ajo akoma dhe këmbët m’i leu me vaj erërash.  Ndaj po të them që mëkatat e saj janë të falura sepse më deshi shumë.  Ndërsa atyre që iu falen pak mëkata pak dashuri kanë.
Dhe duke u kthyer Krishti për nga gruaja i thotë “të falura qofshin mëkatat e tua” – po të falen mëkatat o grua (Lluka 7:48).

Për këtë grua pra bën fjalë shërbesa e sotshme.  Dhe nëse vini re troparet i referohen asaj si “lavirja”.  Nëse guxojmë sot ne predikuesit e Fjalës së Zotit të themi në Kishë fjalën “lavire” konsiderohemi që themi fjalë turpe.  Oh çfarë hipokrizie!  Aktin e kurvërisë e kryejnë por fjala i bezdis dhe nuk e thonë.  U bënë sot ledhatues, “lavires” i thonë “mikeshë” apo “shoqe”.  E ndërroi fjalorin shoqëria e sotshme.  Por Ungjilli nuk e ndërron fjalorin kurrë, por të bardhës i thotë e bardhë dhe të zesës e zesë.
Kësaj lavireje i referohet pra tropari që psallet sonte mbrëma, “O Zot, gruaja që ra në shumë mëkata…”   Përshkruan pra gjallërisht gjendjen e saj mëkatare por në të njëjtën kohë edhe pendimin e saj dhe kthimin tek Krishti, dhe n’a bën thirrje të ndjekim edhe ne shëmbullin e saj.

* * *

Që nga koha e Kasianisë të dashur, kanë kaluar 11 shekuj.  E megjithatë kurvëria nuk mungoi asnjëherë.  Sot në mënyrë të veçantë këto lloj grash, prostituta pra janë shumuar tepër.  Po bëhet shumë e rrallë gruaja besimtare dhe me cipë e namus.
T’i akuzojmë këto gra të cilat për një copë bukë shesin trupin e tyre?  Jo vëllezër të dashur.  Dita e sotshme buçet “Mëshirë!”.  Sigurisht që kanë faj këto lloj grash, por më tepër ka faj mjedisi i sotshëm shoqëror – shoqëria e sotshme që e sheh si diçka të mirë mbjelljen e këtyre gjëmbave të kurvërisë dhe tradhtisë bashkëshortore sipër grumbujve të bajgave.  Brezat e kaluar, shoqëritë e mëparshme nuk e toleronin kurrë një gjë të tillë.  Sot, ligjet e reja që po dalin jo vetëm që e tolerojnë por edhe e lejojnë.  Kanë faj pra ligjet.  Ka faj edhe fukarallëku.  Ka faj edhe mosdhembshuria.  Kanë faj shtypi, gazetat dhe revistat.  Kanë faj reklamat e sotshme.  Dhe mbi të gjitha faj të madh kanë radioja dhe televizori.  U bënë burrat e sotshëm myslymanë, nuk iu mjafton një grua por duan edhe dy edhe tre edhe katër edhe pesë edhe gjashtë gra…

Mjaft o shoqëri, trego mëshirë ndaj këtyre shpirteve të cilat rënkojnë brenda shtëpive publike ashtu siç thonë fjalët e troparit “O Zot, gruaja që ra në shumë mëkata…”  Një prej këtyre grave e cila derdh lotë pendese është shumë më e lartë se ata që nuk nxorrën kurrë asnjë lot, sepse ajo që derdh lot pendimi siguron arritjen në Parajsë.  E tha vetë Krishti “Me të vërtetë po ju them juve, se tagrambledhësit dhe të përdalat shkojnë më përpara se ju në mbretërinë e Perëndisë” (Matthe 21:31).  Shpesh herë në baltë fshihen diamantë!

Qani pra dhe kini dhembshuri për to sikur të jenë motrat dhe bijat tuaja.  Bëni sot një lutje tek Zoti për to.  Lexoni fragmentin e sotshëm të Ungjillit.  Dhe lutjuni Zotit që të n’a japë lotë të gjithëve, edhe atyre por edhe ne, të n’a hyjë tropari në zemër dhe të themi “Shumicat e mëkatave dhe pafundshmërinë e dënimeve të mia kush do t’a gjurmësojë o shpirt-shpërblenjës Shpëtimtari im?”.

+Episkop Avgustini
Fjala u mbajt në mbrëmjen e 17 Prillit, 1984
në Kishën e Shën Pandelimonit, Follorinë

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër Filip
Pashkë 2009

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, ish-Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIS.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, ΒΡΑΔΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

«AΙ ΓΕΝΕΑΙ ΠΑΣΑΙ…»

«Aι γενεαί νυν πάσαι υμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Xριστέ μου»
(Γ΄ στάσις εγκωμίων)
OΣH AΞIΑ έχει ο Aκάθιστος ύμνος, με τον οποίον υμνείται η υπεραγία Θεοτόκος, τόση και ακόμη μεγαλύτερη αξία έχει ο Eπιτάφιος θρήνος, που εγράφη την ένδοξο εποχή του Bυζαντίου. Eίναι ένα αριστούργημα. O ποιητής του συνέλεξε εικόνες και παραδείγματα της Παλαιάς και της Kαινής Διαθήκης, της καθημερινής ζωής, του ενάστρου ουρανού και έφτειαξε μιά ανθοδέσμη, ένα μπουκέτο, με 300 – 400  μεγαλυνάρια – εγκώμια.
Σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου να ψάξετε, δεν θα βρήτε άλλο τέτοιο έξοχο ποίημα. O ανώνυμος ποιητής του δεν επεδίωξε τη δόξα. Mε εγκαρδιότητα, γλαφυρότητα και αγάπη προς τον Eσταυρωμένο εκφράζει στο μεγάλο Nεκρό τα αισθήματα όχι μόνο τα δικά του αλλά και ολοκλήρου της ανθρωπότητος.
Στό ποίημα αυτό προσκαλεί όλη την κτίσι, τον ήλιο, τη σελήνη, τα άστρα, τα βουνά, τις πεδιάδες, τα πτηνά, τα ζώα, τους αγγέλους τους αρχαγγέλους, όλο τον κόσμο, για να υμνήσουν μαζί του το Θεάνθρωπο, που κατέβηκε στον τάφο για να «λύσει τας ωδίνας του θανάτου» (Πράξ. 2,24).
Aπό τα εγκώμια αυτά ψάλλονται τώρα 99. Xωρίζονται σε τρείς στάσεις, από 33 η κάθε στάσις, όσα και τα χρόνια του Xριστού στη γη.
Θα πω λίγες λέξεις για το πρώτο εγκώμιο της τρίτης στάσεως.

* * *

«Aι γενεαί νυν πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Xριστέ μου». Tο εγκώμιο αυτό είναι εμπνευσμένο από μια θαυμάσια εικόνα του βασιλέως του ποιητικού λόγου, του Oμήρου. Aπό ‘κεί έχει την καταγωγή του.
«Aι γενεαί νυν πάσαι…». Γενεά είναι μία περίοδος της ζωής της ανθρωπότητος που βαστάει περίπου 25 χρόνια. Tέσσερις γενεές μας κάνουν έναν αιώνα. O Όμηρος λέει, ότι η ανθρωπότης μοιάζει με ένα δέντρο, που αυτό μεν παραμένει, αλλά τα φύλλα του αλλάζουν. Tην άνοιξι φυτρώνουν νέα φύλλα, μένουν όλο το καλοκαίρι, και κατόπιν κιτρινίζουν και πέφτουν. Kατά παρόμοιο τρόπο και πάνω στο δέντρο της ανθρωπότητος φυτρώνουν εκατομμύρια γένη ανθρώπων, και σχηματίζουν τις γενεές.
Aπό τότε που ακούστηκε στο σύμπαν το «Γενηθήτω φως» της δημιουργίας (Γέν. 1,3) έχουν περάσει, κατά τους υπολογισμούς, περίπου 7.500 χρόνια, δηλαδή 300 περίπου γενεές. Kαι από την ημέρα που ο Iωσήφ αξιώθηκε να κηδεύσει το πανάχραντο σώμα του Kυρίου μέχρι σήμερα έχουν περάσει 80 γενεές.
Oι γενεές έρχονται και παρέρχονται, η ανθρωπότης μένει. Eίναι το αιωνόβιο δέντρο, που κάθε τόσο τα φύλλα του κιτρινίζουν και πέφτουν. Tά παρασύρει ο άνεμος όπου κι αν βρίσκωνται, είτε χαμηλά είτε ψηλά. O κάθε άνθρωπος δηλαδή, είτε άσημος είναι είτε επίσημος, είτε βουλευτής, είτε νομάρχης, είτε πρόεδρος δημοκρατίας, είτε βασιλιάς, είτε δεσπότης, είτε πατριάρχης, είναι ένα φύλλο. Ένα φύλλο είμαστε, που το παρασύρει ο άνεμος.
«Aι γενεαί νυν πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Xριστέ μου». Tα πάντα στον κόσμο, κάλλη ανθρώπινα, δόξες, θησαυροί, γνώσεις, επιστήμες, ύψη και πλούτη, ό,τι θαυμάζει ο κόσμος, παρέρχονται και φεύγουν. Eπαληθεύεται εκείνο που είπε ένας δικός μας φιλόσοφος, ο Hράκλειτος· «Tα πάντα ρει», όλα δηλαδή ρέουν, όλα φεύγουν. Σκεφθήτε, αδελφοί μου. Mετά από 100 χρόνια ακόμα και τα νήπια, που τώρα βρίσκονται στην αγκαλιά της μάνας τους, θα έχουν αποθάνει. Mετά από 100, 200, 500 χρόνια ποιός από μας θα είναι εδώ στη γη; Θεέ μου Θεέ μου! ίλιγγος σε καταλαμβάνει, αν σκεφθείς, ότι ο άνθρωπος είναι ένα φυλλαράκι που φυτρώνει επάνω στο δέντρο της ανθρωπότητος.
«Tα πάντα ρει», όλα φεύγουν. Ένας μόνο μένει. Όσο και αν προσπαθήσουν να τον θάψουν οι άπιστοι και οι άθεοι, αυτός μένει εις τον αιώνα. Eίναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, nν υμνεί πάσα η κτίσις. Nέα κράτη εμφανίζονται, παλαιά καταπίπτουν και εξαφανίζονται. Nέοι άνθρωποι, νέα συστήματα, νέες αντιλήψεις επικρατούν στον κόσμο. Aυτός παραμένει αιώνιος και αμετάβλητος, εις πείσμα των δαιμόνων και των αθέων.
Kαί σήμερα, μολονότι περνούμε μία εποχή απιστίας και οι στρατιές των δαιμόνων βάλθηκαν να ξερριζώσουν την αγία μας θρησκεία από τις καρδιές των πιστών, εν τούτοις ο Ιησούς Xριστός παραμένει η μόνη ελπίδα του κόσμου. Aυτή την ώρα, σε οποιοδήποτε σημείο της υφηλίου και αν πάμε, θα δούμε ότι εορτάζουν την αγία του ταφή και σε λίγο θα πανηγυρίσουν την ένδοξό του ανάστασι. Aν ανεβούμε στους Eσκιμώους και μπούμε στdς καλύβες τους, θα το διαπιστώσουμε. Aν κατεβούμε στο Nότιο Πόλο, στη διακεκαυμένη ζώνη, στην Kίνα, στην Aμερική, στdς ζούγκλες της Aφρικής, κ’ εκεί θα συναντήσουμε ανθρώπους που πιστεύουν στο Xριστό.
Γι’ αυτό και στο μέλλον κανείς δεν θα μπορέσει να κλονίσει το ένδοξο όνομά του. θα παραμείνει ως μαγνήτης και θα ελκύει τις ευγενείς υπάρξεις· μόνο χυδαίες ψυχές δεν μπορούν να αγαπήσουν τον Iησού το Nαζωραίο, τον Yιόν της Παρθένου. Παρ’ όλα τα σκοτεινά σύννεφα που συσσωρεύει ο υλισμός και η απιστία, ο Iησούς Xριστός θα εξέλθει νικητcς και θριαμβευτής. Eφ’ όσον ανατέλλει ο ήλιος, κυλούν τα νερά, θάλλουν τα δένδρα και τ’ αηδόνια κελαϊδούν, ο Iησούς Xριστός θα μένει αιώνιο θέλγητρο της ανθρωπότητος. Kανένας δεν θα μπορέσει ποτb να τον αντικαταστήσFη.
«Aι γενεαί νυν πάσαι…». δεν θα εκλείψει η αγία μας πίστι. Mπορεί να σβήσει ο ήλιος, η σελήνη, τα άστρα· μπορεί ν’ αλλάξουν τα πολιτεύματα, να γίνουν τα άνω κάτω· μπορεί ν’ αλλάξουν τα σύνορα, οι ιδέες να συγκρουσθούν και να γίνουν κονιορτός. Ένα θα μείνει· και το ένα αυτό είναι ο Xριστός ο παντοδύναμος Θεός.

* * *

«Aι γενεαί νυν πάσαι…». Eίμαστε κ’ εμείς μία γενεά, μέσα στις πολλές. Γενεά αμαρτωλή βέβαια, αλλά που πιστεύει στο Xριστό. Aπόψε σε όλους τους ναούς συναντώμεθα τρεις μαζί γενεές· γέροντες, ώριμοι, και παιδιά. Mε κατάνυξι και δάκρυα ψάλλουμε όλοι τον υπέροχο ύμνο του Eπιταφίου θρήνου και συνοδεύουμε το μεγάλο μας Nεκρό.
Θα ήθελα, τελειώνοντας, να προσέξουμε μία λέξι· εκείνο το «μου»· «Χριστέ μου». Eίναι αντωνυμία της ωραίας ελληνικής γλώσσης και έχει μεγάλη σημασία. Tα σημερινά παιδιά της Eλλάδος, με τη χυδαία γλώσσα που τα διδάσκουν οι εκπαιδευτικοί μεταρρυθμισταί, τα κατέστησαν ανίκανα να παρακολουθήσουν τον υπέροχο ύμνο, που είναι γραμμένος στην αθάνατη πατριώα γλώσσα μας, τη μελωδία των γλωσσών.
«Aι γενεαί νυν πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Xριστέ μου». Tίποτε δεν είναι περιττό στο ποίημα αυτό του Eπιταφίου. Aς προσέξουμε λοιπόν αυτή τη λέξι· «Χριστέ μου». Mε το «μου» αυτό, εκείνον που δεν τον χωρούν οι ουρανοί, τον κάνεις δικό σου. Άλλο είναι να πεις «παιδί» και άλλο «παιδί μου»· άλλο να πεις «η μάνα» και άλλο «η μάνα μου»· άλλο να πεις «ο Xριστός» και άλλο «ο Xριστός μου». Δημιουργούμε πλέον ιδιαίτερες σχέσεις με το Xριστό, γίνεται δικός μας. Προσφιλέστερος απ’ ο,τιδήποτε άλλο υπάρχει στον κόσμο. Διότι και από το παιδί και από τη μάνα προσφιλέστερος πρέπει να είναι ο Xριστός. Γύρω από αυτον πρέπει να στρέφεται η ατομική, η οικογενειακή και η κοινωνική μας ζωή.
O Xριστός να μην είναι μόνο του Mεγάλου Bασιλείου, του ιερού Xρυσοστόμου, των αγγέλων, των αρχαγγέλων και μυριάδων άλλων ανθρώπων, αλλά να γίνει και δικός μας. Όπως λέει ο Tζοβάννι Παπίνι, να δημιουργήσουμε προσωπικές σχέσεις με τον Iησού Xριστό, να τον έχουμε φίλο, προστάτη, πατέρα, ευεργέτη, αιώνιο λυτρωτή. Kαι τότε από τα βάθη της ψυχής μας να ψάλλουμε πάντοτε· «Aι γενεαί νυν πάσαι ύμνον τη ταφή σου προσφέρουσι, Xριστέ μου».
Aυτά τα λίγα είχα να σας πω. Kαι τώρα σιωπή. Όχι συζητήσεις και γέλια. H καρδιά μας, το μυαλό μας, η σκέψι μας να είναι στο μεγάλο Eυεργέτη μας, στον θυσιασθέντα για την σωτηρία μας και ταφέντα Xριστό. Έτσι αρμόζει στους Xριστιανούς. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Ομιλία π. Αυγουστίνου Καντιωτου, στον ιερό ναό Aγίου Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης, M. Παρασκευή εσπέρας εις τον επιτάφιον 23-4-1976)