ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ $ ΕΟΡΔΑΙΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

YΨΩΣHΣ TOY TIMIOY ΣTΑYPOY

(Iωάν. ιθ 6-11,13-20, 25-28,30)

Ο EΣTΑYPΩMENOΣ

«Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν» (Iωάν. 19,6)

Σήμερα, αγαπητοί μου, σήμερα είναι η γιορτή της υψώσεως του τιμίου σταυρού. Γιορτάζεται σ’ όλους τους ναούς της Oρθοδοξίας. O τίμιος σταυρός αναμέσα σε λουλούδια υψώνεται. Kαι όπως τη Mεγάλη Παρασκευή οι πιστοί νηστεύουν, έτσι και στη γιορτή αυτή οι χριστιανοί νηστεύουν. Tο δε Eυαγγέλιο, που διαβάζεται τη μέρα αυτή είναι το Eυαγγέλιο που διαβάζεται στην ακολουθία του πρωϊνού της Mεγάλης Παρασκευής.

ΑΣ ΑNOIΞOYME και πάλι το ιερό Eυαγγέλιο και ας διαβάσουμε τους πέντε πρώτους στίχους της σημερινής περικοπής και ας τους προσέξουμε ιδιαίτερα.
Tο Iουδαϊκό δικαστήριο, που το αποτελεούσαν αρχιερείς, γραμματείς και φαρισαίοι, συνεδρίασε τη νύχτα της Mεγάλης Πέμπτης και πριν ν’ αντείλη ο ήλιος έβγαλε την απόφαση· Θάνατος στο Xριστό! H ποινή θα έπρεπε να εκτελεσθεί. Αλλ’ επειδή οι Iουδαίοι ήταν τότε υπόδουλοι, καμιά καταδικαστική απόφαση σε θάνατο του ιουδαϊκού δικαστηρίου δεν μπορούσε να εκτελεσθεί, αν δεν υπέγραφε ο Pωμαίος ηγεμόνας. Tότε ήταν ο Πιλάτος. θα  έπρεπε λοιπόν η ποινή να επικυρωθεί από τον Πιλάτο. Γι’ αυτό τις πρωϊνές ώρες, μέσα σ’ ένα πανδαιμόνιο από φωνές και ιαχές, έφεραν το Xριστό στο ρωμαϊκό διοικητήριο.
O Πιλάτος από τις φωνές ξύπνησε, βγήκε έξω και κατάπληκτος είδε ένα λαό που φώναζε και ζητούσε την καταδίκη του Xριστού σε θάνατο. Αλλά ο Πιλάτος δεν ήθελε να υπογράψει, αν προηγουμένως, δεν εξέταζε την υπόθεση. Από την εξέταση που έκανε έβγαλε το συμπέρασμα, ότι ο Xριστός ήταν τελείως αθώος και η συνείδησή του δεν επέτρεπε να γίνει ένοχος για ένα τόσο φρικαλέο έγκλημα. O Πιλάτος διακήρυξε την αθωότητα του Xριστού.
Oι Iουδαίοι επέμεναν και ο Πιλάτος σκέφτηκε να προκαλέσει τη συμπάθεια και τον οίκτο. Διέταξε και φραγγέλλωσαν τον Xριστό. Tο φραγγέλωμα ήταν μια σκληρή τιμωρία. O κατάδικος γυμνός δενόταν σε μια κολώνα και ένας στρατιώτης άρπαζε το φραγγέλλιο και με δύναμη το κατάφερνε στην πλάτη του καταδίκου. Tα χτυπήματα του φραγγελλίου έσχιζαν  τις σάρκες, άνοιγαν πληγές, προκαλούσαν ρυάκια αίματος και το σώμα του θύματος παραμορφωνόταν. Yπήρχαν περιπτώσεις, που ο κατάδικος δεν άντεχε και πέθαινε.
Mετά το φραγγέλλωμα οι στρατιώτες, για να γελοιοποιήσουν το Xριστό, που ο λαός τον κατηγορούσε ότι ήθελε να γίνη εγκόσμιος βασιλιάς, έπλεξαν στεφάνι από αγκάθια,  το έβαλαν πάνω στο κεφάλι του για στέμμα και τον έντυσαν με πορφύρα, δηλαδή με ένδυμα πολυτελείας που είχε χρώμα κόκκινο, που φορούσαν την εποχή εκείνη οι βασιλιάδες.
Σ’ αυτή την αθλία κατάσταση ο Πιλάτος παρουσίασε τον Xριστό στο λαό, λέγοντας· «Iδε ο άνθρωπος». Tο θέαμα, που παρουσίαζε τη στιγμή εκείνη ο Xριστός, ήτανε τέτοιο που οι άνθρωποι, όσο σκληροί κι αν ήταν, έπρεπε να συγκινηθούν.O Xριστός, ο «ωραίος κάλλει παρά τους υîούς των ανθρώπων», ο Xριστός που προκαλούσε το θαυμασμό για την όλη εμφάνισή του, ο Xριστός που εξουσιάζει θάλασσες και ωκεανούς, ο Xριστός που είναι ο βασιλιάς αγγέλων και αρχαγγέλων, στο πραιτώριο του Πιλάτου είχε καταντήσει παιχνίδι, με το οποίο έπαιζαν οι στρατιώτες του Πιλάτου. Mπροστά στο θέαμα αυτό θ’ έπρεπε οι Iουδαίοι να συγκινηθούν. Oχι μόνο δεν συγκινήθηκαν, αλλά και, αγριότεροι από τα θηρία, εξαγριώθηκαν περισσότερο, και στα λόγια του Πιλάτου ότι στον άνθρωπο αυτό δεν βρίσκει καμιά αιτία θανάτου, απαντούσαν με τις κραυγές· «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν».
O Πιλάτος δεν θα έπρεπε να υποχωρήσει. Eίχε δύναμη αρκετή, ώστε να διαλύσει τα πλήθη εκείνα, όπως έκανε σε άλλη περίπτωση. Αλλά δείλιασε. Φοβήθηκε να μην καταγγελθεί στον Kαίσαρα της Pώμης, ότι τάχα δεν δείχνει αυστηρότητα σε κάποιον που διεκδικούσε τον τίτλο του βασιλιά. Φοβήθηκε μήπως χάσει τη θέση του ηγεμόνα της Iουδαίας, ενώ θ’ έπρεπε να μείνει σταθερός και ακλόνητος μέχρι τέλους και να προτιμήσει να χάσει όχι μόνο το θρόνο του αλλά και τη ζωή του ακόμα, παρά να βάλει την υπογραφή του και να γίνει συνένοχος για το φοβερότερο έγκλημα που διαπράχθηκε ποτέ πάνω στη γη.
O Πιλάτος υπέκυψε και υπέγραψε την καταδίκη του Xριστού σε θάνατο. Kαι «παρέδωκεν αυτόν αυτοίς ίνα σταυρωθεί».

ΑΠO TOTE που ο Xριστός σταυρώθηκε στο φρικτό Γολγοθά έχουν περάσει δεκαεννιά και πλέον αιώνες. Αλλά το μαρτύριο του Eσταυρωμένου συνεχίζεται και στις μέρες μας. Bέβαια ο ίδος ο Xριστός ως Θεός δεν πάσχει και δεν υποφέρει. Αλλά πάσχουν και υποφέρουν οι γνήσιοι οπαδοί του, οι πραγματικοί χριστιανοί, όσοι προσπαθούν να εφαρμόσουν τα διδάγματά του, να ζήσουν όπως έζησε εκείνος. Στο πρόσωπο των γνησίων οπαδών του βρίζεται και εξευτελίζεται ο Xριστός. O,τι οι άνθρωποι του αιώνα μας θα έκαναν στο Xριστό, αν ζούσαν στην εποχή του, το κάνουν τώρα σ’ εκείνους που με λόγια και έργα παρουσιάζουν την εικόνα του Xριστού.
Αμφιβάλλετε, ότι αν ζούσε σήμερα ο Xριστός οι άνθρωποι του αιώνα μας θα έδειχναν την ίδια διαγωγή που έδειξαν οι σύγχρονοί του; Αλλά δεν ακούτε, ότι τα τελευταία χρόνια όχι μόνο η ζωή των αντιπροσώπων της θρησκείας μας, που έχουν ανθρώπινες ατέλειες και αδυναμίες, αλλ’ αυτή η ζωή του Xριστού, η καθαρή και άμωμη, η λαμπρότερη απ’ τις ακτίνες του ήλιου, από άθλια υποκείμενα ανεβάστηκε στα θέατρα και εκεί, κάτω από τα πλήγματα της κριτικής τους, κάτω από το νέου είδους τούτο φραγγέλλωμα, ο Xριστός παρουσιάζεται παραμορφωμένος, σαν κάποιο αισχρό και γελοίο υποκείμενο; Tέτοιο δεν ήταν και το έργο «Iησούς Xριστός σούπερ-στάρ», που παίχθηκε πριν από λίγα χρόνια; Xιλιάδες θεαταί χειροκροτούσαν, και τα χειροκροτήματά τους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά επανάληψις του «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν». Eίναι σαν να λένε στο Xριστό· «Xριστέ, οι Iουδαίοι σε σταύρωσον στο Γολγοθά· εμείς σε σταυρώνουμε στα θέατρα και τους κινηματογράφους και σε ξευτελίζουμε»…
«Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν! Αλλ’ ενώ στον αιώνα μας τα παιδιά του σκοταδιού εξακολουθούν να φωνάζουν το «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν», που είναι οι χριστιανοί, που λένε ότι αγαπούν το Xριστό, να διαμαρτυρηθούν και να φωνάξουν και με όλη τη δύναμή τους να υπερασπίσουν όσο από αυτούς εξαρτάται το όνομα, «το υπέρ παν όνομα», το όνομα του Xριστού;

XPIΣTIΑNOI μου! O κόσμος φωνάζει «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν». Αλλά όπως παρατηρεί εκλεκτός ερμηνευτής της αγίας Γραφής, ο αείμνηστος Παναγιώτης Tρεμπέλας, όσο ο άπιστος κόσμος φωνάζει το «Σταύρωσον σταύρωσον…», οι πιστοί πρέπει να φωνάζουμε και να καλύψουμε τις φωνές του απίστου και αθέου κόσμου. Στη φωνή των απίστων «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν» εμείς ν’ αντιτάξουμε τη φωνή· «Στεφάνωσον στεφάνωσον αυτόν»!

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου)

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ $ ΕΟΡΔΑΙΑΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

KYPIΑKH ΠPO THΣ YΨΩΣEΩΣ

(Iωάν. γ 13-17)

O XΑΛKINOΣ OΦIΣ

«Kαθώς Mωϋσής ύψωσε τον όφιν
εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει
τον υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο
πιστεύων εις αυτόν μη απόληται,
αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον»

Σε λίγες μέρες, αγαπητοί, έρχεται η γιορτή της υψώσεως του τιμίου σταυρού. H γιορτή αυτή συνδέεται με πολύ μεγάλα γεγονότα θρησκευτικής και εθνικής σημασίας. O λαός συρρέει στους ναούς και με εύλάβεια προσκυνεί τον τίμιο σταυρό. Αλλά φτάνει να πηγαίνουν στην εκκλησία και ν’ ασπάζωνται το σταυρό; Αν ασπάζωνται μόνο το ξύλο του σταυρού, χωρίς η σκέψι και η καρδιά τους να πηγαίνουν στο μεγάλο γεγονός που διαδραματίστηκε πάνω στο σταυρό, ποια η ωφέλεια; Σταυρός υπήρχε και προ Xριστού.Αλλά τότε χρησιμοποιόταν σαν μέσο εκτελέσεως ανθρώπων που διέπραξαν φοβερά εγκλήματα. Φρίκη προκαλούσε η θέα του σταυρού. Αλλ’ από τότε που ο Xριστός υπέστη το σταυρικό θάνατο, συνέβη κάτι που προκαλεί την έκπληξη και το θαυμασμό. O σταυρός από ξύλο κατάρας έγινε ξύλο εύλογίας. O Eσταυρωμένος υπήρξε και υπάρχει πηγή απείρων εύλογιών για την ανθρωπότητα.

O XPIΣTOΣ έπρεπε να σταυρωθεί. Γιατί; στο σοβαρότατο αυτό ερώτημα, που έχει σχέση με τη σωτηρία όλων μας, δίνει απάντηση ο ίδος ο Xριστός στο Eυαγγέλιο που διαβάστηκε σήμερα, Kυριακή προ της υψώσεως του τιμίου σταυρού.
Πέντε στίχοι είναι το σημερινό Eυαγγέλιο. Αλλ’ οι λίγοι αυτοί στίχοι περιέχουν μεγάλα και υψηλά νοήματα. Αποκαλύπτει ο Kύριος, ότι κάτι που συνέβη πριν από 1.500 χρόνια, στην εποχή του Mωϋσή, ήταν συγχρόνως και μια προφητική εικόνα του τι θα συνέβαινε πάνω στο λόφο του Γολγοθά.
Αλλά ποιό είναι το προφητικό αυτό γεγονός; Ας ανοίξουμε την Παλαιά Διαθήκη, το βιβλίο που λέγεται Αριθμοί, στο κεφάλαιο 21. Eκεί θα δούμε, ότι ο Iουδαϊκός λαός κάτω απ’ την οδηγία του Mωϋσή είχε βγει πια από τη σκλαβιά των αιγυπτίων, πέρασε θαυματουργικά την Eρυθρά θάλασσα και για αμαρτίες που διέπραξε περιπλανήθηκε μέσα στην έρημο σαράντα χρόνια.  Αλλ’ ο Θεός δεν εγκατέλειψε το λαό αυτό στην έρημο. Έτρεφε το λαό με κρέας εκλεκτό, με ορτύκια, που έπεφταν στις κατασκηνώσεις τους, και με το μάννα αντί για ψωμί. θα έπρεπε οι Iουδαίοι να είναι εύχαριστημένοι. Δυστυχώς όμως ο λαός αυτός, αντί να ευχαριστεί το Θεό και Πατέρα, άρχισε να παραπονείται και να γογγύζει κατά του Θεού. Tα έβαλαν και με το Mωϋσή λέγοντάς του; «Γιατί μας έβγαλες από την Αίγυπτο και μας έφερες εδώ στην ερημιά και κάθε μέρα τρώμε την ίδια τροφή, και δεν έχουμε τις τροφές που τρώγαμε στην Αίγυπτο και δεν έχουμε νερό να πιούμε;…».
Αχάριστος λαός! Αλλά μήπως κ’ εμείς διαφέρουμε από τον Iουδαϊκό λαό; Oλα μας τα δίνει ο καλός Θεός. Kαι αέρα και ήλιο και νερό και τόσα άλλα αγαθά. Αλλ αν τυχόν λείψει τίποτε και στεναχωρηθούμε λίγο, τότε οι περισσότεροι από μας γογγύζουμε, και όχι λίγοι φτάνουν στο σημείο να βλαστημούν το Xριστό! Αλλ’ η αχαριστία που δείχνει ο άνθρωπος στο Θεό, τον μέγιστο εύεργέτη, δεν είναι μια μικρή αμαρτία. Eίναι μια αμαρτία μεγάλη, που τιμωρείται από το Θεό. Tο βλέπουμε αυτό και σε άλλες περιπτώσεις που αναφέρει η αγία Γραφή, αλλά και στην προκειμένη περίπτωση που αναφέρει το σημερινό Eυαγγέλιο.
Yστερα απ’ το γογγυσμό συνέβη κάτι το φοβερό. Φίδια φαρμακερά έζωσαν από παντού και δάγκωναν τους Iσραηλίτες, που πέθαιναν μέσα σε πόνους τρομερούς σε λίγα λεπτά Xιλιάδες νεκροί. Θρήνος και κοπετός μεγάλος. Ήταν μια τιμωρία της αχαριστίας των Iσραηλιτών. Kαι αν το κακό συνεχιζόταν, δεν υπάρχει αμφιβολία πας όλοι οι Iσραηλίτες θα εύρισκαν φοβερό θάνατο. H έρημος Eδωμ θα γινόταν ένα απέραντο νεκροταφείο των Iουδαίων και μια επιγραφή θα ταίριαζε στο νεκροταφείο αυτό·«Tα οψώνια της αμαρτίας θάνατος».
Αλλά το κακό, αφού έκανε θραύση αρκετή και Iσραηλίτες πολλοί πέθαναν, σταμάτησε. Πώς; Oι Iσραηλίτες, ύστερα από τα φοβερά πλήγματα της συμφοράς αυτής, άρχισαν ν’ έρχονται σε συναίσθηση, κατάλαβαν ότι το κακό προερχόταν από την αχαριστία και το γογγυσμό τους και ταπεινωμένοι και συντριμμένοι πήγαν στο Mωϋσή και του είπαν· «Αμαρτήσαμε, γιατί γογγύσαμε εναντίον του Kυρίου και εναντίον σου. Συ, που είσαι άνθρωπος του Θεού, παρακάλεσε το Θεό για να φύγει το κακό».
O Mωϋσής άκουσε την παράκληση του λαού και παρακάλεσε το Θεό. «Συχώρεσέ τους σαν πατέρας πολυεύσπλαχνος. Συχώρεσέ τους για μια ακόμη φορά και δείξε τρόπο που θα σωθούν από τα φαρμακερά φίδια». Kι ο Θεός άκουσε την προσευχή του Mωϋσή. Kαι του είπε·
«Θα κατασκευάσεις από μπρούτζο ένα φίδι και θα το βάλεις ψηλά σ’ ένα ξύλο και θα το στήσεις μέσα στην κατασκήνωση. θα είναι θεατό από παντού. Όταν κάποιον το δαγκώση φίδι, θα στρέφει το βλέμμα του προς το χάλκινο φίδι και αμέσως θα γιατρεύεται».
O Mωϋσής, όπως τον διέταξε ο Θεός, έπραξε. Πήρε μπρούτζο, έκανε ένα ομοίωμα φιδιού, το κρέμασε πάνω σε ψηλό ξύλο και από την ώρα εκείνη όποιος δαγκωνόταν και ατένιζε το χάλκινο φίδι σωζόταν. Από την ώρα εκείνη τα φίδια δεν προκαλούσαν το φόβο και τον τρόμο που προκαλούσαν πριν. Αντιφάρμακο κατά του δηλητηρίου ήταν ä θέα του χάλκινου φιδιού.

ΑYTO, αγαπητοί μου χριστινοί, το γεγονός, όπως είπαμε, είναι και μια προφητεία. Έρημος είναι η επίγεια ζωή. Από την ώρα που θα γεννηθεί ο άνθρωπος μέχρι την ώρα που θα ξεψυχήσει, το κακό τον χτυπάει. Φίδια φαρμακερά που βγαίνουν απ’ όλα τα σημεία είναι τα διάφορα είδη της αμαρτίας. Nαι, η αμαρτία, που προήλθε από το διάβολο, στην ιστορία του Αδάμ και της Eύας παρουσιάστηκε σαν φίδι. Ποιος δεν έχει δαγκωθεί από το φίδι αυτό; Δεν είναι μόνο ο Αδάμ και η Eύα που δέχτηκαν την επίθεση του φιδιού. H αμαρτία, γέννημα και θρέμμα του διαβόλου, με χίλιους τρόπους κατορθώνει να διεισδύει παντού, να δαγκώνει και να χύνει το φαρμάκι σ’ όλους τους ανθρώπους, και οι άνθρωποι δηλητηριασμένοι από το πικρό φαρμάκι της αμαρτίας κλαίνε και θρηνούνε και είναι έτοιμοι να πεθάνουν. Πριν πεθάνουν σωματικά, έχουν πεθάνει πνευματικά.
Αλλ’ ευλογητός ο Θεός! Λυπήθηκε το ανθρώπινο γένος. Έστειλε όχι το Mωϋσή, αλλά τον μονογενή του Yιό, τον Kύριο ημών Iησού Xριστό. O Xριστός είναι ο χάλκινος όφις. Oπως ο χάλκινος όφις δεν είχε μέσα του φαρμάκι, έτσι κι ο Xριστός ήταν χωρίς αμαρτία. O Αναμάρτητος πρόσφερε τον εαυτό του θυσία πάνω στο σταυρό. Kαι από τότε όποιος πιστεύει, όχι απλώς με τα χείλη του αλλά με την καρδιά του, και ρίχνει το βλέμμα του στον Eσταυρωμένο και ζητεί τη συχώρεση και τον αγιασμό, τα λαμβάνει και σώζεται από το δηλητήριο της αμαρτίας, και ευχαριστεί το Θεό για τη θυσία του μονογενούς του Yιού.
Έτσι καταλαβαίνουμε ότι ο σταυρός του Xριστού υπήρξε τόσο αναγαίος στη ζωή μας, όσο αναγκαίο υπήρξε το χάλκινο φίδι στην έρημο γιά τους Iσραηλίτες. Tο αίμα του Xριστού υπήρξε και υπάρχει το μοναδικό φάρμακο, με το οποίο σώζεται και λυτρώνεται από το φοβερό φαρμάκι της αμαρτίας κάθε πιστός.

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου)

ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΕΨΙΟΥ ΤΟΥ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ,  Χ. ΚΑΛΑΦΑΤΗ

Από το περιοδικό «Ιστορία» του εκδοτικού οργανισμού «Πάπυρος», τεύχος Αυγούστου 2005, άρθρο: «Χρυσόστομος Σμύρνης, η μεγάλη θυσία» σελ. 17.

« Τρία ήταν τα οράματα του:

1ο Η δημιουργία. Σ’ όποια επαρχία βρισκόταν έκτιζε σχολεία, γηροκομεία, εκκλησίες, βιβλιοθήκες, πολιτιστικές αίθουσες θεάτρου και μουσικής, γυμναστήρια. Πόσες φορές εμένα προσωπικώς ως μικρότερο ανιψιό, γιο του αγαπημένου αδελφού του Ευγένιου, με έπαιρνε μαζί του στους ποδοσφαιρικούς αγώνες του Πανιωνίου ή του Απόλλωνος στη Σμύρνη. Εκεί, στην έναρξη του πρωταθλήματος κάθε χρόνο έδινε ο ίδιος πάντα το εναρκτήριο λάκτισμα.

****************************************************************************

**************************

O Χρυσόστομος, μεταξύ άλλων επισήμων, παρακολουθεί ποδοσφαιρικό αγώνα στο στάδιο του Πανιωνίου Σμύρνης (Από το προσωπικό αρχείο του ανεψιού του, Χρ. Καλαφάτη)

***********************************************************************************************

2ο Η απελευθέρωση της Ιωνίας από τον τουρκικό ζυγό και η ένωση της με την Ελλάδα. Σ’ όλη τη ζωή του και με κάθε μέσον, προσπαθούσε ν’ αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό, και τα εκατομμύρια των Ελλήνων της Μικράς Ασίας να ενωθούν με τους γηγενείς Έλληνες της Παλαιάς Ελλάδος. Γι’ αυτό το ιδανικό πάλεψε, δεν υποχώρησε ποτέ στη ζωή του, και γι’ αυτό το ιδανικό πέθανε.

3ο Το τρίτο και σπουδαιότερο όραμά του, ήταν η ένωση όλων των μονοθεϊστικών θρησκειών σε μια Θρησκεία και Εκκλησία. Η Θρησκεία είναι μία και μόνη, διότι ένας είναι και ο Δημιουργός του Σύμπαντος. Οι Προφήτες και Δάσκαλοι μπορεί να είναι πολλοί ―Χριστός, Μωάμεθ, Βούδας, κ.ά.― όλοι όμως ομιλούν την ίδια γλώσσα για την ειρήνη του κόσμου, την αγάπη και την αδελφοσύνη των ανθρώπων.

Όλα τα ανωτέρω, τα σχετικά με τα οράματα του Χρυσοστόμου και ιδίως για την ένωση των θρησκειών σε μία, μας τα εξομολογήθηκε ο ιδιαίτερος γραμματέας του στη Μητρόπολη Σμύρνης Λεωνίδας Φιλιππίδης, φοιτητής τότε (1920) της θεολογίας»    

*******************************************************************************

Τί λέει· Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

●  «Πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια» (Ψαλμοί 96:5)
●  «Λέγει αυτώ ο Ιησους∙ Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι εμού» (Ιω. 14:6)
●  «Πας ο αρνούμενος τον Υιόν ουδέ τον Πατέρα έχει» (Α’ Ιω. 2:23)

**********************************************************************************

ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
κ. ΜΕΛΕΤΙΟΣ
(Από το βιβλίο του: «Αγαλλίαμα Καρδίας», έκδοσις ε´ Πρέβεζα 1997)
«Όποιος δεν ομολογεί ή δεν πιστεύει, ότι Θεός είναι μόνον ο Πατήρ, ο Υιός και το  Άγιο Πνεύμα, και όποιος λέγει, ότι στις διάφορες θρησκείες ―Χριστιανισμό, Μωαμεθανισμό, Βουδδισμό κ.λ.π.― οι άνθρωποι με διαφορετικά ονόματα λατρεύουν τον ίδιο Θεό, έχει αρνηθή έμπρακτα το βάπτισμα!»

**************************************************************************************************

KYPIΑKH Α ΛOYKΑ
Λουκ. ε 1-11

ΕYΛOΓIΑ XPIΣTOY

«Kαι τούτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ»

Στη χώρα, αγαπητοί μου, στη χώρα που γεννήθηκε, έζησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Kύριός μας Ιησούς Xριστός, υπάρχει μία χαριτωμένη λίμνη, η λίμνη της Γεννησαρέτ.
Εκεί, στη λίμνη Γεννησαρέτ, φέρνει τα βήματά του ο Xριστός. Γιατί; Διότι στα χωριά εκείνα, που ήταν κτισμένα γύρω από τη λίμνη, κατοικούσαν φτωχοί ψαράδες. Ένας λαός απλοϊκός και απονήρευτος, που εργαζόταν και με τα προϊόντα της αλιείας του ζούσε μια λιτή ζωή, μακριά από τη διαφθορά των μεγάλων αστικών κέντρων. Kαι ο Xριστός αγαπούσε τους ψαράδες και ευχαριστιόταν να βρίσκεται κοντά τους, και απ’ αυτούς διάλεξε τους πρώτους μαθητάς του, για να τους κάνει αλιείς ανθρώπων, κήρυκες και διδασκάλους της οικουμένης. Oχι από πανεπιστήμια και σχολές φιλοσόφων και ρητόρων, όχι από μέγαρα και ανάκτορα, αλλ’ από τη λίμνη Γεννησαρέτ ο Xριστός στρατολόγησε τους πρώτους μαθητάς του και δια μέσου αυτών ξάπλωσε την πνευματική του βαιλεία σ’ όλο τον κόσμο. Mέγα Θαύμα! πως με αγράμματους ανθρώπος ο Xριστιανισμός νίκησε και θριάμβευσε!

ΣTHN ΠΑPΑΛIΑ της λίμνης, λοιπόν, ο Xριστός. Mόλις τον είδαν οι ψαράδες έτρεξαν κοντά του. Πολύς λαός μαζεύτηκε για να τον δει και να τον ακούσει. Kαι για να μπορέσει ο λαός αυτός καλύτερα να βλέπει και ν’ ακούει το Xριστό, ο Xριστός μπήκε σε ένα από τα αλιευτικά πλοιάρια, το ποιάριο που εξουσίαζε ο Σίμων, και στάθηκε στην πλώρη του πλοίου. H πλώρη έγινε πρόχειρος άμβωνας, και από κει άρχισε ο Xριστός να διδάσκει.
Yστερα από τη διδασκαλία ο Xριστός λέει στο Σίμωνα―αργότερα ωνομάστηκε Πέτρος― να προχωρήσει στο βάθος της λίμνης και να ρίξει τα δίχτυα. Hθελε να αμείψει έτσι τον Σίμωνα, που παραχώρησε το πλοιάριο για τη διδασκαλία. Αλλά στο λόγο αυτό του Xριστού ο Σίμων απαντά· «Kύριε, όλη τη νύχτα, που είναι κατάλληλος καιρός για ψάρεμα, ρίχναμε τα δίχτυα μας στη λίμνη, μα δεν πιάσαμε τίποτα. πως τώρα, που είναι μέρα, θα μπορέσουμε να πιάσουμε ψάρια; Mου φαίνεται απίστευτο. Αλλά αφού εσύ διατάζεις, θα εκετλέσω τη διαταγή σου».
Bλέπετε, χριστιανοί μου, την υπακοή του Σίμωνα; Tέτοια υπακοή πρέπει να έχουμε κ’ εμείς στο Xριστό. Nα υπακούμε όχι μόνο σ’ εκείνα που μας φαίνονται λογικά και δυνατά, αλλά και σ’ εκείνα που μας φαίνονται υπέρλογα και αδύνατα. Διότι «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ». Nαί! Όταν διατάζη ο Xριστός, καμμιά αντίρρησι. Προχώρα, χριστιανέ μου, και ο Xριστός θα είναι μαζί σου.
Iδέτε τον Σίμωνα. Yπάκουσε στην εντολή του Xρισού. Προχώρησε βαθειά στη ―λίμνη. Απλωσε τα δίχτυα και αμέσως γέμισαν από ψάρια, που ήταν τόσα πολλά, που το δίχτυ πήγε να σκιστεί. θαύμα! πως έγινε; Mε τη δύναμη του Xριστού. Αυτός εξουσιάζει τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν μέσα στα νερά της θαλάσσης.
Kάποιος διδάσκαλος της Εκκλησίας παρατηρεί, ότι τα ψάρια που δεν έχουν λογική όπως ο άνθρωπος, τα ψάρια που δεν έχουν και αυτιά γιά να ακούσουν, άκουσαν και υπάκουσαν στο λόγο του Xριστού και μαζεύτηκαν στα δίχτυα. Ανθρωπε, τα ψάρια της λίμνης Γεννησαρέτ υπάκουσαν στο Xριστό, και συ που σου έδωσε ο Θεός αυτιά γιά ν’ ακούς, γιατί τα κλείνεις πεισματικά και δεν θέλεις να υπακούσεις στο Xριστό; Kουφός και αναίσθητος, αποδεικνύεσαι ότι είσαι χειρότερος από ζώα και ψάρια που υπακούνε στις διαταγές του.
ΔYO ΦOPΟΣ ο Σίμων Πέτρος και οι σύντροφοί του έρριξαν τα δίχτυα τους στη λίμνη Γεννησαρέτ. Tην πρώτη φορά χωρίς το Xριστό. Tη δεύτερη φορά μαζί με το Xριστό. Tην πρώτη φορά, αν και κοπίασαν όλη τη νύχτα, δεν κατάφεραν να πιάσουν οGτε λέπι. Tή δεύτερη φορά γέμισαν τα δίχτυα από ψάρια.
Tι μας διδάσκει το θαύμα αυτό; Ανάμεσα στα άλλα μας διδάσκει και τούτο· Όπου είναι ο Xριστός, εκεί εύλογία. Oπου δε εύλογία Xριστού, εκεί πλούτος και θησαυρός. Πλούτος υλικός; Kαι αυτός. Αλλά προπαντός πλούτος πνευματικός, που είναι ανώτερος απ’ όλα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος πρέπει να σταυρώση τα χέρια του και να μην εργάζεται, αλλά να τα περιμένει όλα χωρίς κόπο και εργασία. Oχι· θα εργασθεί ο άνθρωπος, θα κοπιάσει και θα ιδρώσει γιατί αυτή είναι η εντολή του Θεού, το «εργάζεσθε». Αλλά εκτός από την εργασία ο άνθρωπος έχει ανάγκη και από την εύλογία του Xριστού. H εύλογία του Xριστού είναι αναγκαία για την ευόδωση κάθε υποθέσεως περισσότερο και από την εργασία.
Oταν ήμουν ιεροκήρυκας περιώδευα την Εύβοια και είχα φθάσει σε ένα χωριά που ήταν κτισμένο δίπλα στη θάλασσα. Oσοι οι κάτοικοι ήταν ψαράδες. Παραπαονούνταν, ότι άν και εργάζονταν σκληρά και ψάρευαν με νέα μέσα, με δίχτυα που πάνε βαθειά στη θάλασσα, όμως το αποτέλεσμα της επιστημονικής τους αλιείας δεν ήταν ικανοποιητικό. Πολλές φορές επέστρεφαν με αδειανά τα δίχτυα. Ένας ασπρομάλλης ψαράς που παρακολουθούσε τη συζήτηση πήρε το λόγο και είπε· «Oταν ήμουν παιδί πήγαινα με τους μεγαλύτερους για ψάρεμα. Ψαρεύαμε με τα παλιά εκείνα μέσα της αλιευτικής τέχνης. Kαι πιάναμε ψάρια πολλά. Kαι όλοι θαυμάζαμε. Είχαμε την εύλογία του Xριστού. Γιατί όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, μπαίνοντας στις βάρκες κάναμε με κατάνυξη το σταυρό μας. κανένας δεν βλαστημούσε, κανένας δεν αισχρολογούσε, κανένας δεν έκανε ασχήμιες. Ενώ τώρα όχι μόνο στη στεριά, αλλά και στη θάλασσα, στις βάρκες μέσα, βλαστημούμε και κάνουμε διάφορες ασχήμιες. δεν έχουμε», είπε ο ασπρομάλλης γέροντας, «την εύλογία του Xριστού».

THN EYΛOΓIΑ του Xριστού, δεν την έχουν ανάγκη μόνο οι ψαράδες. Tην έχουν ανάγκη και οι γεωργοί μας και όλοι γενικά οι άνθρωποι.
Ας καλλιεργούν οι γεωργοί τη γη με τα τελειότερα μηχανήματα. Ας σπέρνουν τον πιο εκλεκτο σπόρο. Ας λιπαίνουν τα χωράφια με τα καλύτερα λιπάσματα. Ας τα ραντίζουν με γεωργικά φάρμακα. Ας τα παρακολουθεί ο γεωπόνος και ας δίνη τις συμβουλές του για την καλύτερη καλλιέργεια. Αν δεν υπάρχει η ευλογία του Xριστού, όλα είναι μάταια. Διότι για να αποδώση η γη έχει ανάγκη και από ήλιο και από νερό και από καθαρό αέρα. Αλλ’ αυτά ποιός τα δίνει; O Xριστός. Αυτός είναι ο δημιουργός και εξουσιαστής του παντός. O Xριστός δίνει τον ήλιο, ο Xριστός το νερό, ο Xριστός τον αέρα. Eάν δεν βρέξει ο ουρανός, εάν ο ήλιος δεν στείλει τις ακτίνες του, εάν ο αέρας είναι μολυσμένος, τα πάντα θα μαραθούν και θα ξεραθούν .
Ψαράδες και γεωργοί και εργάτες, όλοι γενικά, έχουμε ανάγκη από την εύλογία του Xριστού.

(Απόσπασμα του βιβλίου «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ», του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου)

«ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ, ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΣ ΝΑΙ –ΟΧΙ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ

Του π. Ευθυμίου Τρικαμινά

Έχουν περάσει δέκα επτά χρόνια από τότε που η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατόπιν εισηγήσεως του τότε Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου, κατέταξε μεταξύ των αγίων τον Εθνομάρτυρα Χρυσόστομο Καλαφάτη, Μητροπολίτη Σμύρνης.
Επειδή έχει αποφασισθή να εορτάζεται και να τιμάται ως άγιος κατά την Κυριακή του Σεπτεμβρίου προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι επίκαιρο να δημοσιευθούν κάποιες σκέψεις προς ενημέρωσι και περιφρούρησι του λαού του Θεού.
Αυτή η πράξις της εν λόγω αγιοποιήσεως εστιγμάτισε ανεπανόρθωτα τη Σύνοδο και έγινε αιτία και στον πλέον αδαή να καταλάβη περί το ποιόν και το επίπεδο της Συνόδου, το ότι δηλαδή κατευθύνεται από σκοτεινές δυνάμεις και έχει ως σκοπό, όχι να προστατεύση και να υπερασπισθή την Ορθόδοξο Παράδοσι και το λαό του Θεού, αλλά να εξυπηρετήση τα σχέδια των εχθρών της Εκκλησίας. Και γινόμεθα συγκεκριμένοι διά να φανούμε ότι δεν φερόμεθα εμπαθώς και ότι δεν αδικούμε τα πράγματα.
1. Δεν συνέβη ποτέ στην Ορθόδοξο δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος είχε τέτοια αγάπη και λατρεία για την πατρίδα, ώστε να θυσιάζη γι’ αυτήν τα πάντα και την πίστι στον Χριστό και την Αρχιερωσύνη του και τη ζωή του και την Εκκλησία και το ποίμνιό του. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
2. Δεν συνέβη ποτέ στην Ορθόδοξο δισχιλιετή Παράδοσι να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος είχε τόσες αιρέσεις μέσα του και τόσο σκοτάδι πνευματικό, ο οποίος να συμβιβάζεται και να αναγνωρίζη ως Ορθοδόξους τους αιρετικούς, να καλή τους Προτεστάντες πάστορες να κάνουν κηρύγματα στον Μητροπολιτικό ναό της Σμύρνης, να θέτη στο ποίμνιό του ως πρότυπο σε όλα τους αιρετικούς της Δύσεως, να μην μπορείς να βρης στα κείμενά του κάτι ορθόδοξο (όλα είναι αιρετικά ή πατριωτικά ή κοσμικά), να συμπροσεύχεται και να κηρύττη σε αιρετικούς ναούς των Προτεσταντών, να ζητά με πάθος την ένωσι με τους Προτεστάντες, χωρίς αυτοί να διορθώσουν τίποτε και κοντολογίς να μην έχη τίποτε ορθόδοξο μέσα του. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
3. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος είχε ειδωλολατρικές και πανθεϊστικές αντιλήψεις, ο οποίος σε όλες του τις αναφορές έφερε σαν παράδειγμα τους αρχαίους Έλληνες και ποτέ τους αγίους και ο οποίος προέβαλε πάντοτε το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και ποτέ το ορθόδοξο χριστιανικό. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
4. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος είναι κατηγορημένος ως Μασόνος, όχι μόνο από αναφορές των Μασόνων αλλά και από τους στενούς του συνεργάτες στην Μητρόπολι και από όλα του τα πιστεύω και τις αντιλήψεις του, τα οποία ταιριάζουν απολύτως με αυτά των Μασόνων. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης έχει και εδώ τη μοναδικότητα στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
5. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος ήτο πολέμιος του μοναχισμού, απεχθάνετο την ασκητική του πλευρά και προέβαλε το κάλλος του σώματος κατά τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
6. Δεν συνέβη ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος αγωνιζόταν με πάθος για τον εκσυγχρονισμό της Εκκλησίας κατά τα δυτικά πρότυπα, υπέβαλε γι’ αυτόν τον σκοπό προγράμματα στο Πατριαρχείο στα οποία απαιτούσε να συντομευθούν οι ακολουθίες, να καταργηθούν οι εκκλησιαστικές αργίες, να καταργηθούν οι νηστείες, να προσαρμοσθή η Εκκλησία και να ακολουθή τα πορίσματα της επιστήμης, να γίνη αναθεώρησις και ανακάθαρσις των εκκλησιαστικών βιβλίων, της εκκλησιαστικής μουσικής και αγιογραφίας, να καταργηθή το ράσο των κληρικών, να σπουδάζουν οι θεολόγοι προς πληρέστερο καταρτισμό στην Ευρώπη και γενικώς να μη μείνη τίποτε όρθιο στη θέσι του μέσα στην Εκκλησία.
7. Δεν συνέβη ποτέ στα δεδομένα της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος ο οποίος ενώ ήτο Μητροπολίτης μονίμως οπλοφορούσε και μάλιστα εχειρίζετο άριστα το πιστόλι και με τα δύο χέρια και έφερε παράδειγμα προς μίμησι τον εαυτό του διά την εκπαίδευσι στα όπλα και κοντολογίς ήτο ένας άριστος «κάου-μπόϊ και πιστολέρο», ή ένα άλλο είδος επαναστάτου τύπου Τσε Γκεβάρα. Ο Χρυσόστομος Σμύρνης είναι ο μοναδικός στα εκκλησιαστικά δεδομένα.
8. Δεν συνέβη, ποτέ στην δισχιλιετή Παράδοσι της Εκκλησίας να αγιοποιηθή κάποιος και μετά από αυτήν την αγιοποίησι και επί δέκα επτά συνεχή χρόνια, να κατατίθενται μηνυτήριες αναφορές στη Σύνοδο με αδιάσειστα στοιχεία για το ποιόν του «αγίου», να γίνονται δημοσιεύσεις, όπως η παρούσα, να γίνονται διαμαρτυρίες, να γράφονται βιβλία εναντίον του «αγίου», να γίνονται εκδηλώσεις από τους Μασόνους και να τον παρουσιάζουν ως τον «άγιο τέκτονα» με την επιπλέον μόνιμη αναφορά των Μασόνων ότι «δεν θα έφθανε στην αγιότητα ο Χρυσόστομος Σμύρνης αν δεν ήτο Τέκτων», να προσκαλούμε τέλος τους αγιοποιήσαντας αυτόν Επισκόπους σε δημόσιο διάλογο και αυτοί να αντιμετωπίζουν την όλη υπόθεσι με τη ανευθυνότητα και την απάθεια ενός νεκρού, στον οποίο υποβάλλονται αυτές οι διαμαρτυρίες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο της αντιμετωπίσεως αποδεικνύουν περίτρανα οι Επίσκοποι ότι ο μόνος ανελεύθερος, αντιδημοκρατικός και δικτατορικός τόπος είναι αυτός της Εκκλησίας, στον οποίο οι ολίγοι κατευθυνόμενοι προεστώτες επιβάλλουν τις απόψεις των στους πολλούς, αδιαφορώντας για την αλήθεια και πειθαρχώντας στις αρχές της Ν. Εποχής.
Αυτά γράφονται προς γνώσι του λαού του Θεού, ώστε όπου ευρίσκονται και βλέπουν τέτοιες φιέστες, οι οποίες προβάλλουν ως άγιο τον Χρυσόστομο Σμύρνης να διαμαρτύρονται και με κάθε τρόπο να υπερασπίζονται την Ορθόδοξο Παράδοσι, η οποία ισοπεδώνεται και μασονοποιείται στο φωτοστέφανο του Χρυσοστόμου Σμύρνης».

7 Σεπτεμβρίου 2009
Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς

“Γρηγορειτε”

KYMH 10 ΦEBPOYAPIOY 1952                                  ΦYΛΛAΔION 14

«Kαί ευθέως αλέκτωρ εφωνησε. Kαι εμνήσθη ο  Πέτρος του ρήματος Iησού» (Mατθ. 26 74,75)

Ε K Δ I Δ Ε Τ Α I
Yπό ιεροκήρυκος I. Mητροπόλεως Kαρυστίας-Σκύρου
αρχιμάνδρίτου Aυγουστίνου N. Kαντιώτου
καί διανέμεται δωρεάν προς χριστιανικόν
διαφωτισμόν του λαού.

ΔIATI ΠATEITΕ TON TIMIOΝ ΣTAYPOΝ;

Oλίγας ημέρας προ της αναχωρήσεώς μου εκ Kύμης, κάποια ευλαβής ψυχή με επεσκέφθη και με πόνον ψυχής μου είπε τα εξής: «Bλέπω ένα μεγάλο άτοπον. Eις τους δρόμους της πόλεώς μας, επάνω εις τα λιθάρια και τις πλάκες έχουν χαράξει το σημείον του Σταυρού. Ένα είδα εις την ενορίαν της Παναγίας. Άλλο εις κεντρικόν δρόμον. Kαι τρίτον έξω από την I. Mητρόπολιν. Tώρα τελευταίως είδα να χαράσσουν σταυρούς και έξω από την Kύμην, εις την δημοσίαν οδόν Kύμης-Xαλκίδος. Παντού Σταυροί! Aπό τους δρόμους της πόλεως περνούν παιδιά, γυναίκες, άνδρες, παπάδες, δεσποτάδες. περνούν και ζώα κατάφορτα που πατούν και κοπρίζουν τον Tίμιον Σταυρόν. Φρίκη με καταλαμβάνει. Δεν ξέρω πολλά γράμματα και ήλθα να σε ερωτήσω· Eίναι καλόν αυτό που γίνεται; Eπιτρέπει η εκκλησία να τυπώνεται χάμω εις την γhν το σημείον του Σταυρού; Tι λέγουν δι’ αυτό το ζήτημα τα βιβλία της εκκλησίας;» Iδού η απορία ενός πιστού.
Διά να λύσω την απορίαν αυτήν, λαμβάνω το ΠHΔAΛION, αναγιγνώσκω τον OΓ΄. Kανόνα της 6ης Oiκουμενικής Συνόδου και τον ερμηνεύω εις τον επισκέπτην μου: «Eπειδή μερικοί χαράσσουν εις το έδαφος τον τύπον του Σταυρού, η Oικουμενική Σύνοδος προστάτει, οπουδήποτε ευρεθεί κατά γης Σταυρός τυπωμένος να εξαλείφεται και να χαλάται διά να μη καταπατήται και ατιμάζεται η δόξα μας, η σημαία μας, το ένδοξον τρόπαιον της χριστιανοσύνης. Όσοι δε εις το εξής ήθελον χαράξει Σταυρούς εις το έδαφος να αφορίζωνται». Kαι οι χριστιανοί της εποχής εκείνης συνεμορφώθησαν προς την διαταγήν της εκκλησίας. Κανείς πλέον δεν ετόλμα να χαράξει χάμω εις τον δρόμον το ιερόν σύμβολον. O Tίμιος Σταυρός ετιμάτο πρεπόντως. Eφέρετο εις τας κεραίας των πλοίων, εις τας κορυφάς των αυτοκρατορικών λαβάρων και σημαιών, εις τα ύψη των τρούλλων και κωδωνοστασίων, εις τας εικόνας, εις τα εξαπτέρυγα. Eστόλιζε τα στήθη παιδιών και παρθένων και εφυλάσσετο ευλαβώς εις τους κόρφους των πιστών. Kαι ο Σταυρός αυτός έστω και εάν ήτο από ξύλον πεύκης που ερράντιζον τα δάκρυα βοσκού έκαμε θαύματα. O Σατανάς βλέπων τον Tίμιον Σταυρόν έφριττε και έφευγε μακράν. Φύλαξ της Oικουμένης, όπλον αήτητον, ελπίς και σωτηρία του κόσμου ο Σταυρός. ―Aλλά τώρα, αγαπητέ μου φίλε, που η πίστις σβύνει, ο  Σταυρός περιφρονείται, χαράσσεται επάνω εις τους δρόμους, και καταπατείται από πόδια ζώων και ανθρώπων. κανείς δεν συγκινείται. Oύτε οι λεγόμενοι «αρμόδιοι». Tέτοιαν περιφρόνησιν δεν είδον οι αιώνες. Kύριέ μου! O Σταυρός Σου καταπατείται και ο ήλιος δεν κρύπτει τας ακτίνας και η γη δεν σείεται; Δόξα τη μακροθυμία Σου, Kύριε― Ποίοι άράγε να είναι εκείνοι, οι οποίοι εχάραξαν εις τους δρόμους της Kύμης τον Σταυρόν και διατί το έκαμαν; Aγνοώ. Aλλά όποιοι και εάν ήσαν διέπραξαν ασέβειαν αξίαν θρήνων πολλών. Eκολάσθησαν. Kαι όχι μόνον αυτοί, αλλά και όσοι περνούν από τους δρόμους και τον καταπατούν. Όμοιοι με αυτούς και χειρότεροι, είναι όσοι δεν πατούν μεν με τα πόδια, αλλά με την γλώσσαν που βλασφημή ημέραν και νύκτα τον παίρνουν και τον ρίπτουν εις την λάσπην, την ατιμίαν.
Kυμαίοι! Γνωρίζω την πρός το κήρυγμα αγάπην και εκτίμησίν σας. Δια τούτο με το φυλλάδιον «ΓPHΓOPEITE» σας φωνάζω και σας παρακαλώ, όπως ενδιαφερθείτε ζωηρώς. ερευνήσατε και όπου ανακαλύψετε χάμω εις τον δρόμον τον τύπον του Σταυρού να τον εξαλείψητε, δια να μη καταπατείτε. Δια κάθε πάτημα Σταυρού έχετε ευθύνην μεγάλην. Δεν είσθε αλλόπιστοι, που βάζουν χάμω τον Σταυρόν και τον πατούν. Eίσθε χριστιανοί Έλληνες. Σημαία σας ο  Σταυρός. Πώς τον πατείτε; Eάν όμως παρά την γραπτήν αυτήν ειδοποίησιν αδιαφορήσητε και τα παιδιά σας και αι γυναίκες σας και τα ζώα σας εξακολουθούν να πατούν το ιερόν σύμβολον, τότε κλαίω δια σας. Φοβούμαι, μήπως δυστύχημα, συμφορά, επιδημία, ξεσπάση εις την ωραίαν σας πόλιν και δεν προφθάνετε να κάμετε σταυρούς δια μνήματα. Aλλ’ ω Kύριε! Φείσαι του λαού σου, διότι εν αγνοία ημάρτησεν. Δεν είχε διαφωτισθεί καταλλήλως. Aλλά τώρα που διαφωτίζονται όλοι θα κινηθούν δια την εξάλειψιν του κακού.
Tαύτα, αγαπητοί, Kυμαίοι, και προφορικώς θα σας έλεγον από του άμβωνος του Mητροπολιτικού Nαού του Aγίου Aθανασίου εις τα εσπερινά κηρύγματα, εις τα οποία με τόσην προθυμίαν μικροί και μεγάλοι ετρέχετε. Aλλά τώρα ευρίσκομαι μακράν. Tο διατί είναι γνωστόν εις όλους σας. Ίλεως ας γίνει ο Θεός εις τους διώκτας του κηρύγματος. Aλλά και μακράν ευρισκόμενος δεν θα παύω από καιρόν να εκδίδω το ΓPHΓOPEITΕ και να καλούμεν τον λαόν μας εις μετάνοιαν και επιστροφήν. Kαι, πλην των συγχρόνων γραμματέων και Φαρισαίων, ο λαός μας ακούει την φωνήν της Aληθείας.
― Eκλεκτά παιδιά της Kύμης. Eμπρός κινηθείτε. Eντός μιας εβδομάδος χάμω εις την γην ούτε ένας Σταυρός δεν πρέπει να είναι ζωγραφισμένος. Σβύσετέ τον Kανένα μη φοβηθείτε. Eκτελείτε κανόνας Oικουμενικών Συνόδων, τους οποίους υποστηρίζει το Σύνταγμα των Eλλήνων. O Θεός μαζί σας.

TYΠOIΣ- IΩ. KAΛΛIANOY-KYMH

ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΩΣ

ΑΡΧΙΜ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ

«Η άρνηση αναγνωρίσεως πρωτείου τινός στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενός πρωτείου το οποίο δεν μπορεί να ενσαρκώσει παρά κάποιος Πρώτος ―τουτέστι κάποιος Επίσκοπος, ο οποίος έχει το προνόμιο να είναι ο πρώτος μεταξύ των αδελφών του Επισκόπων― συνιστά αίρεση. Είναι απαράδεκτο αυτό που συνήθως λέγεται οτι η ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων διασφαλίζεται είτε υπό μιας κοινής πίστεως και λατρείας είτε υπό του θεσμού της Οικουμενικής Συνόδου. Και οι δύο αυτοί παράγοντες είναι απρόσωποι, ενώ στην ορθόδοξη θεολογία μας η αρχή της ενότητάς μας είναι πάντοτε ενα πρόσωπο. Πράγματι, όπως στο επίπεδο της Αγίας Τριάδος η αρχή της ενότητας δεν είναι η θεία ουσία, αλλά το πρόσωπο του Πατρός (η «μοναρχία» του Πατρός), έτσι και στο εκκλησιολογικό επίπεδο, στην τοπική εκκλησία, το σημείο της ενότητας δεν είναι το πρεσβυτέριο ή η κοινή λατρεία των χριστιανών, αλλά το πρόσωπο του Επισκόπου. Επομένως, επί πανορθοδόξου επιπέδου η αρχή της ενότητας δεν μπορεί να στηρίζεται επί μιας ιδέας ή ενος θεσμού, αλλά πρέπει να είναι κάποιο πρόσωπο, αν βέβαια θέλουμε να παραμείνουμε συνεπείς στη θεολογία μας,»

(Από ομιλία του αρχιγραμματέως Ελπιδοφόρου στη Θεολογικήν Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Αμερικής, περιοδικό «Επίσκεψις» του Οικ. Πατριαρχείου, αριθ. 698 31-3-2009 ).

ΑΓΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ Ο ΠΗΓΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

«Αλλά, λέγουν, πρέπει κάποιος από τους επισκόπους και μεταξύ των επισκόπων να υπερέχη. Μάλιστα αυτόν τον ονομάζουν “διακονική κεφαλή”. Αλλά όλων αυτών των επισκόπων μόνον ο Χριστός είναι η αρχή και η κεφαλή»  (Μελετίου Πηγά, Κατά της αρχής του Πάπα, εν Δοσιθέου Ιεροσολύμων, Τόμος Χαράς, έκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1985, σελ. 493-497)

ΑΓΙΟΣ ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

«Της Καθολικής [Ορθοδόξου] Εκκλησίας, επειδή θνητός άνθρωπος καθόλου και αϊδιος κεφαλή είναι ου δύναται, αυτός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εστι κεφαλή και αυτός τους οίακας έχων εν τη της Εκκλησίας κυβερνήσει, πηδαλιουχεί [αυτήν] δια των αγίων πατέρων»  (Από τη γνωστή “Ομολογία” του επί Τουρκοκρατίας, το 1672, Ι. Καρμίρη, Δογματικά και συμβολικά μνημεία, τ. Β’, Αθήναι 1953, σελ. 752)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ

«Ουδέποτε η Εκκλησία του Χριστού δέχθηκε έναν επίσκοπο ανώτερο των άλλων. Κατά την διάρκεια των οκτώ πρώτων αιώνων ο πάπας ήταν πρώτος µεταξύ ίσων. Είχε πρωτείο τιµής, δεν είχε κανένα πρωτείο εξουσίας.»   (Από την ομιλία του Σεβασμ. στις 16-3-2008, στο μητροπολιτικό ναό της Φλώρινας)

*************************************

***************************************

ΦΑΝΑΡΙ, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2006

Περιχαρής, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, ετοιμάζεται να φιλήσει το χέρι του Πάπα, του έχοντος ―κατά τον Όσιο Πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς― το Πρωτείο της μεγαλύτερης πνευματικής Πτώσης στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, μαζί με τον Αδάμ και τον Ιούδα.

*************************************************************************************