Παρασκευη, 23 Οκτωβριου 2009

ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ!

Η «Ομολογία Πίστεως» με τις υπογραφές χιλιάδων επισκόπων κληρικών, μοναχών και λαϊκών, τα ποικίλα κείμενα, δημοσιευμένα στον «Ὁρθόδοξο Τύπο», την «Παρακαταθήκη» τη «Θεοδρομία» και στον υπόλοιπο εκκλησιαστικό Τύπο, οι επιστολές του καθηγητού Τσελλεγίδη, η τοποθέτηση της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, οι επιστολές κληρικών προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, η ορθόδοξη αντίδραση 30 αρχιερέων κατά τη Σύνοδο της Ιεραρχίας και προ πάντων ή κατα μέτωπον ἐπίθεση των μοναχών της Μονής Σταυροβουνίου καί  λοιπων κληρικών καί λαϊκών εναντίον του πνεύματος αποστασίας των οικουμενιστών ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΧΑΜΕΝΗ!

Ανήμποροι, σαν χαμένοι οι Λατίνοι και οι Λατινόφρονες της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής Διαλόγου Ορθοδόξων και  Ρωμαιοκαθολικών ἔβγαλαν ένα ανακοινωθέν των εργασιών της Επιτροπής. Ένα κείμενο που θα μπορούσε να αντικατασταθεί με εκείνο που είχε πεί ο πάπας Ευγένιος όταν είδε κατά τήν ψευδοσύνοδο Φλωρεντίας Φερράρας νά απουσιάζει από την απόφαση Ενώσεως η υπογραφή του αγίου Μάρκου του Ευγενικού : » Ἑποιήσαμεν ουδέν»…

(ΑΠΟ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ “ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ” antikarta@gmail.com

************************************************************

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 54 ΧΡΟΝΙΑ,

ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1956,

(«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», φ. 186)

«Οι εδώ παπολάτραι κακώς εκτιμούν την κατάστασιν και νομίζουν ότι επέστη η στιγμή… Επιμένοντες δε τυχόν θα ευρεθούν προ εκπλήξεων. Το πνεύμα της αντιστάσεως των αειμνήστων πατέρων ημών κατά των σχισματικών και αιρετικών θ’ αναζωπυρωθεί. Εδώ εν Ελλάδι ο παπισμός θα εύρει τας Θερμοπύλας και θα συντριβεί. Η Ορθοδοξία τελικώς θα νικήσει, θα θριαμβεύσει και υπό τας πτέρυγας αυτής δόξα και ανάπαυσις πολύ».

************************************************************

Του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου

23 Οκτωβρίου

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ

ΣΗΜΕΡΑ, 23 Ὀκτωβρίου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰακώβου. Ἀλλὰ τὸ ὄνομα Ἰάκωβος δὲν τὸ φέρει μόνο ὁ ἅγιος ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα. Ἂν ἀνοίξουμε τὰ συναξάρια, δηλαδὴ τοὺς βίους τῶν ἁγίων, θὰ δοῦμε ὅτι μὲ τὸ ὄνομα Ἰάκωβος φέρονται, ὀνομάζονται, δεκαεννέα (19) ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας! Αὐτοὶ ἔζησαν σὲ διάφορες ἐποχὲς καὶ σὲ διάφορες χῶρες. Ἄλλοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν ἀσκηταί, ἄλλοι ἔζησαν μέσ᾿ στὶς πολιτεῖες ὡς ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι, καὶ ἄλλοι ἦταν μάρτυρες καὶ ὁμολογηταί. Ὅπως στὸν φυσικὸ οὐρανὸ ὑπάρχουν ἀστερισμοί, ἔτσι καὶ οἱ ἅγιοι Ἰάκωβοι εἶνε ἕνας ἀστερισμὸς στὸν πνευματικὸ οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας. Γιατὶ κάθε ἅγιος εἶνε ἕνα ἀστέρι. Κι ὅπως λάμπουν τ᾿ ἀστέρια, ἔτσι λάμπουν καὶ οἱ ἅγιοι. Λάμπουν μὲ τὴ διδασκαλία τους, μὲ τὰ θαύματά τους, μὲ τὸν ἅγιο βίο τους, μὲ τὶς προφητεῖες τους, μὲ τὸ μαρτυρικὸ τέλος τους. Κι ὅπως ἀστέρι ἀπὸ ἀστέρι διαφέρει, ἔτσι καὶ οἱ ἅγιοι διαφέρουν μεταξύ τους. Καὶ ἀνάμεσα στοὺς δεκαεννέα ἁγίους ποὺ φέρουν τὸ ὄνομα Ἰάκωβος, δύο λάμπουν ὡς ἀστέρια πρώτου μεγέθους· ὁ ἕνας εἶνε ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφὸς τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου, ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα ἀποστόλους· καὶ ὁ ἄλλος εἶνε αὐτὸς ποὺ τιμοῦμε σήμερα.

* * *

Ὁ σημερινὸς ἅγιος Ἰάκωβος, πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὁμωνύμους του, ὀνομάζεται ἀδελφόθεος, ἀδελφὸς δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ λέξι σκανδαλίζει πολλοὺς καὶ διερωτῶνται· Γιατί ὀνομάζεται ἀδελφόθεος; Εἶχε ὁ Χριστὸς ἄλλα ἀδέρφια; Ὄχι· κατὰ σάρκα δὲν εἶχε. Διότι ὁ Χριστός, ὁ Κύριός μας, δὲν γεννήθηκε ὅπως γεννηθήκαμε ὅλοι ἐμεῖς, κατὰ φυσικὸ τρόπο· γεννήθηκε κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό· γεννήθηκε «ἐκ Πνεύματος ἁγίου» καὶ ἀπὸ τὰ καθαρώτατα σπλάχνα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ Παναγία ὑπῆρξε παρθένος· παρθένος προτοῦ νὰ γεννήσῃ, παρθένος ὅταν γέννησε, παρθένος μετὰ τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή, ἀειπάρθενος· καὶ γι᾿ αὐτὸ ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι τὴν ὀνομάζουμε «ἀειπάρθενο».
Μὰ τότε πῶς ὁ Ἰάκωβος ὀνομάζεται ἀδελφόθεος; Ὀνομάζεται ἔτσι διότι, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, ὁ δίκαιος Ἰωσήφ, ὁ μνηστὴρ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἶχε προηγουμένως ἄλλη σύζυγο, ἡ ὁποία πέθανε. Ἀπὸ ἐκείνην εἶχε ἀποκτήσει παιδιά. Στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων τὰ παιδιὰ αὐτὰ ἐθεωροῦντο ἀδέρφια τοῦ Ἰησοῦ. Τέσσερα παιδιά του ἦταν ἀγόρια, ἕνα δὲ ἀπὸ αὐτὰ ὠνομαζόταν Ἰάκωβος, καὶ ἔτσι πῆρε τὸ ἐπίθετο ἀδελφόθεος.
Τὰ ἀδέρφια τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀρχὴ δὲν τὸν πίστευαν. Ὅταν ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, τότε πίστεψαν κι αὐτοί, πίστεψε καὶ ὁ Ἰάκωβος. Ὁ Ἰάκωβος ὅμως διακρίθηκε ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἀγαποῦσε τὴ νηστεία. Ἀγαποῦσε τὴν προσευχή· προσευχόταν μέρα – νύχτα, ἀδιαλείπτως. Ἔκανε δὲ καὶ γονυκλισίες τόσο πολλές, ὥστε τὰ γόνατά του εἶχαν γίνει σὰν τῆς καμήλας.
Ἦταν πιστὸς καὶ ἀγαπητὸς στὴν Ἐκκλησία. Τὸν ἀναγνώριζαν ὅλοι. Ἔτσι ἔγινε καὶ πρῶτος ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἰεροσολύμων.
Ἀλλ᾿ ὅπως πάντοτε μία δρᾶσι προκαλεῖ ἀντίδρασι, ἔτσι καὶ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος μισήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους. Τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὡδήγησαν στὸ δικαστήριο. Κι ὅπως δίκασαν οἱ Ἑβραῖοι τὸ Χριστὸ καὶ τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο, ἔτσι δίκασαν καὶ τὸν ἅγιο Ἰάκωβο. Τὸν κατεδίκασαν σὲ θάνατο, καὶ πέθανε μαρτυρικῶς. Τὸν ὡδήγησαν στὸ πτερύγιο τοῦ ναοῦ, δηλαδὴ στὸ ἄκρο τῆς στέγης, κι ἀπὸ ᾿κεῖ τὸν ἔρριξαν κάτω. Καὶ ἐνῷ ἦταν ἀκόμη ζωντανός, τὸν θανάτωσαν κτυπώντας τον μ᾿ ἕνα ξύλο. Προτοῦ νὰ ξεψυχήσῃ παρεκάλεσε τὸ Θεὸ νὰ συχωρέσῃ τοὺς δημίους του.

* * *

Αὐτὸς εἶνε μὲ λίγα λόγια ὁ βίος τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου. Ἀπὸ τότε ποὺ ἔζησε πέρασαν αἰῶνες. Καὶ ὅμως τὸ ὄνομά του μένει ἀλησμόνητο. «Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος» (Ψαλμ. 111,6· κοινων. θ. Λειτ.). Τὸν θυμᾶται ὁ λαός, καὶ ζῇ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος μέσα στὴ συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς ζͺῆ; Ζῇ μὲ τὴ Λειτουργία του. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ὑπῆρχαν καὶ ἄλλες λειτουργίες. Ἡ πρώτη, ἡ πιὸ ἀρχαία, ἦταν ἡ Λειτουργία ποὺ ἔκανε ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος. Εἶνε ἕνα ἀριστούργημα, μὲ βαθειὲς καὶ πυκνὲς ἔννοιες. Ἡ θεία Λειτουργία αὐτὴ τελεῖται σήμερα μὲ μεγαλοπρέπεια στὰ Ἰεροσόλυμα, ὅπου προΐσταται ὁ διος ὁ πατριάρχης, καθὼς καὶ ἀλλοῦ.
Τὴ Λειτουργία αὐτὴ τοῦ Ἰακώβου ἦρθε ὕστερα ὁ Μέγας Βασίλειος καὶ τὴ συντόμευσε. Καὶ μετὰ ἦρθε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ συντόμευσε καὶ αὐτὴν «διὰ τὴν ἀσθένειαν τῶν ἀκουόντων», ὅπως λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Πάει πιὰ ἐκείνη ἡ ἐποχὴ ποὺ οἱ Χριστιανοὶ κάθονταν ἐπὶ ὧρες μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ παρακολουθοῦσαν τὴ λατρεία. Τώρα ὅλοι εἶνε βιαστικοί, νευρικοί. Δὲ᾿ δείχνουν προσοχὴ καὶ δὲν καταλαβαίνουν. Ὅπως μπαίνουν, ἔτσι βγαίνουν. Πρέπει νὰ ἐπανέλθουμε σὲ μιὰ ἁπλότητα λατρείας, ποὺ ὁ λαὸς ν᾿ ἀκούῃ λίγα καθαρὰ πράγματα καὶ νὰ ὠφελῆται. Ἕνας λόγος ποὺ σήμερα ὁ κόσμος δὲν ἐκκλησιάζεται, εἶνε κι αὐτός. Εἶνε ἕνα πρόβλημα, ποὺ δὲ᾿ θὰ τὸ λύσουμε ἐμεῖς ἐδῶ, οὔτε κάτω στὴν Ἀθήνα· ἂν μπορῇ, θὰ τὸ λύσῃ μιὰ οἰκουμενικὴ Σύνοδος.
Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ξέρετε πῶς γινόταν; Μαζεύονταν οἱ Χριστιανοί, κάθονταν καὶ διάβαζαν ψαλμούς, τὸν Ἀπόστολο, τὸ Εὐαγγέλιο· ἔλεγε μερικὰ ἁπλᾶ λόγια ὁ ἱερεύς· κοινωνοῦσαν ὅλοι· βοηθοῦσαν τοὺς φτωχοὺς καὶ δυστυχισμένους. Εἶχαν μιὰ ἁπλῆ λατρεία καὶ ζωή. Ἐκεῖ πρέπει νὰ ἐπανέλθουμε. Αὐτὴ ἡ πολυτέλεια, ποὺ ὑπάρχει τώρα, δὲν ἁρμόζει. Τὰ ψαλλόμενα δὲν τὰ καταλαβαίνουν οὔτε οἱ ψαλτάδες οὔτε οἱ παπᾶδες. Ὅλοι ἔχουμε ξεφύγει. Ἡ πρᾶξις τῆς συντομεύσεως τῆς Λειτουργίας τοῦ ἁγίου Ἰακώβου δείχνει βέβαια, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει δικαίωμα νὰ τροποποιῇ. Ὄχι ὅμως ἕνας ἐπίσκοπος, ἀλλὰ ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι σὲ μιὰ οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Γιατὶ ἂν κάνουμε ὁ καθένας κάτι μόνος μας, θὰ γίνῃ σχίσμα. Νά πῶς παρουσιαστήκανε οἱ παλαιοημερολογῖται· διότι ἀλλάξαμε τὸ ἡμερολόγιο. Ἔτσι, ἅμα τυχὸν πειράξουμε καὶ τὴ θεία Λειτουργία, θὰ ἔχουμε νέο σχίσμα.
Ζῇ, λοιπόν, ὁ ἅγιος Ἰάκωβος μὲ τὴ θεία Λειτουργία του. Ζῇ ἀκόμα καὶ μὲ ἕνα ἀριστούργημα ποὺ ἔχει κάνει. Εἶνε ἕνα ἀπὸ τὰ 27 βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ καθολικὴ Ἐπιστολὴ Ἰακώβου. Εἶνε θεόπνευστη! Μερικὰ δείγματα ἀπὸ τὸ περιεχόμενό της· ―Θέλεις νὰ δῇς ποιός εἶνε ὁ ἄνθρωπος τῆς καθαρᾶς θρησκείας; Εἶνε αὐτὸς ποὺ πάει στὴν ἐκκλησία, προσεύχεται, ἀνάβει κεριά, κάνει μετάνοιες; Εἶνε κι αὐτός. Ἀλλὰ τί λέει ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος; Ὅτι «θρησκεία καθαρὰ καὶ ἀμίαντος παρὰ τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανοὺς καὶ χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου» (Ἰακ. 1,27). ―Ἐσὺ ὁ ἄλλος, ποὺ ἑτοιμάζεσαι στὸ δικαστήριο καὶ νὰ βάλῃς τὸ χέρι σου ἐπάνω στὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ ὁρκιστῇς, διάβασε προηγουμένως τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Ἰακώβου. Τί θὰ δῇς; Ὅτι ἀπαγορεύεται ὁ ὅρκος· συμφωνεῖ ὁ Ἰάκωβος μὲ τὸ Χριστό. ―Σὺ ὁ πλούσιος, λέει, μὴν ὑπερηφανεύεσαι· τὰ χρήματά σου νὰ τὰ διαθέτῃς γιὰ τοὺς φτωχούς. ―Σὺ ποὺ εἶσαι ἄρρωστος, σὺ ποὺ βασανίζεσαι, σὺ ποὺ διαβάλλεσαι, σὺ ποὺ συκοφαντεῖσαι, σὺ ποὺ ἀδικεῖσαι στὸν κόσμο αὐτόν, ἔχε ὑπομονή. ―Σὺ ποὺ ἀφήνεις τὴ γλῶσσα σου ἐλεύθερη, πρόσεξε· ἡ γλῶσσα «κόκκαλα δὲν ἔχει καὶ κόκκαλα τσακίζει»…
Σήμερα, στὴν ἑορτή του, θὰ χαρῇ ὁ ἅγιος Ἰάκωβος, ἐὰν ἀνοίξετε τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ διαβάσετε τὴν Ἐπιστολή του. Σᾶς βάζω λοιπὸν κανόνα νὰ τὸ κάνετε. Πρέπει νὰ γίνουμε Χριστιανοί. Ὄχι ἁπλῶς ν᾿ ἀνάβουμε κεριά, νὰ κάνουμε τὸ σταυρό σας· ἀλλὰ νὰ γίνουμε πραγματικὰ Χριστιανοί. Ἔχουν τὴ συνήθεια μερικοί, νὰ διαβάζουν τὴ λεγομένη ἁγία Ἐπιστολή. Δὲν εἶνε ὅμως αὐτὴ θεόπνευστη. Τί εἶνε ἡ ἁγία Ἐπιστολή; ἕνα χαλικάκι. Ἐνῷ ἡ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἰακώβου εἶνε τὸ διαμάντι.
Σήμερα, λοιπόν, ποὺ ἑορτάζουμε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἰακώβου, συνιστῶ σὲ ὅλους καὶ τὸ βάζω ὡς κανόνα, ―τέτοιους κανόνες ἔπρεπε νὰ βάζουν οἱ πνευματικοί―, νὰ διαβάζουν τὴν ἐπιστολή του καὶ ὅλη τὴν ἁγία Γραφή. Γιατὶ ἂν ὑπάρχῃ ἕνας λαὸς ποὺ δὲν γνωρίζει τὴν ἁγία Γραφή, εἶνε ὁ Ἑλληνικός. Λοιπόν, συνιστῶ σὲ ὅλους σας νὰ πᾶτε στὸ σπίτι καὶ ν᾿ ἀνοίξετε τὴν Καινὴ Διαθήκη σας, νὰ βρῆτε τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ Ἰακώβου καὶ νὰ τὴ διαβάσετε καὶ μιὰ καὶ δυὸ φορές. Πολὺ θὰ ὠφεληθῆτε.
Εθε ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου, νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ ὅλους μας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Aπομαγνητοφωνημένη ομιλία του Μητροπολίτου π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης στις 23-10-1981

H χωρα των Γαδαρηνών

«Kατέπλευσεν (ο Iησούς) εις την χώραν των Γαδαρηνών»
(Λουκ. 8,26)

ΠHΓE, λέει το Eυαγγέλιο, πήγε ο Xριστός στη χώρα των Γαδαρηνών.
Ποιά ήταν αυτή η χώρα; Bρισκόταν στα σύνορα του Iσραήλ, κοντά στους ειδωλολάτρες, στην ανατολική όχθη της Γεννησαρέτ.
Tί ήταν οι Γαδαρηνοί; Iουδαίοι ήταν. Aλλ’ ενώ πίστευαν στο Θεό, δεν προσπαθούσαν να εκτελέσουν τις εντολές του. Eίχαν μεν θρησκεία, αλλά τυπική θρησκεία.
H θρησκεία έλεγε, ότι ο Eβραίος δεν πρέπει να τρώει χοιρινό κρέας. Oι Γαδαρηνοί όμως είχαν κοπάδια από χοίρους. Eκαναν εμπόριο, εμπόριο παράνομο, απηγορευμένο από το Mωσαϊκό νόμο. Kοίταζαν μόνο τα ελεεινά τους συμφέροντα και τίποτε παραπάνω.
Στη χώρα των Γαδαρηνών δεν βασίλευε ο Θεός· βασίλευε ο σατανάς. Kαί απόδειξις ήταν οι δαιμονιζόμενοι. H χώρα τους είχε πολλούς δαιμονιζομένους.
Eνας από αυτούς ήταν θηρίο ανήμερο. Eσκιζε τα ρούχα του, έσπαζε τα δεσμά που τον έδεναν, έτρεχε στα βουνά, έμπαινε σε σπηλιές, έμενε μέσ’ στα μνήματα συντροφιά με τα κόκκαλα των πεθαμένων, πετούσε πέτρες. Δεν τολμούσε κανείς να περάσει από ‘κεί. Hταν ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής.
Kι όμως ο άγριος αυτός άνθρωπος ξαφνικά άλλαξε. Eτσι μας λέει το Ευαγγέλιο σήμερα. Πώς έγινε αυτό; Eκείνος πού τον άλλαξε ήταν ο Xριστός. O Xριστός ξερρίζωσε από την καρδιά του το δαιμόνιο, και εκείνος ο άγριος ημέρεψε κ’ έγινε ο πιο ήσυχος άνθρωπος.
O Xριστός έτσι ευεργέτησε αυτόν, ευεργέτησε την οικογένειά του, ευεργέτησε και το χωριό του. Mετά απ’ αυτό τί έπρεπε να κάνουν; Eπρεπε να βγεί όλο το χωριό και να πει στο Xριστό, Σ’ ευχαριστούμε. Aλλ’ αυτοί έκαναν το αντίθετο. Bγήκαν όλοι έξω και είπαν στο Xριστό, Φύγε να μη σε βλέπουμε.
Kαι ο Xριστός έφυγε.
Aυτοί ηταν οι Γαδαρηνοί, για τους οποίους μιλά σήμερα το Ευαγγέλιο. Φιλάργυροι, πλεονέκται, ατομισταί, αχάριστοι, ελεεινοί και τρισάθλιοι, δαιμονισμένοι άνθρωποι.

* * *

Σήμερα  υπάρχουν δαιμονιζόμενοι;  υπάρχουν Γαδαρηνοί; Mακάρι να μcν  υπήρχαν δαιμόνια και δαιμονισμένοι. Kαί όμως  υπάρχουν. Aν κάποιος αμφιβάλλει, να τον στείλουμε στην Kεφαλλονιά. Eκεί μαζεύουν όλους τους δαιμονισμένους. Δεν είναι τρελλοί. Yπάρχει διαφορά· άλλος είναι ο τρελλός, άλλος ο δαιμονισμένος, και άλλος ο νευροπαθής. Aυτούς τους δαιμονισμένους τους δένουν με αλυσίδες, και τις σπάνε σαν κλωστές. Tην ώρα πού βγαίνουν τα άγια λείψανα ουρλιάζουν σαν τους λύκους. Oταν πλησιάζει ο σιδερένιος σταυρός του αγίου Γερασίμου, οι δαιμονισμένοι φωνάζουν· Mας έκαψες!… Tο δαιμόνιο σπαράζει και αφρίζει. Πολλοί από τους δαιμονισμένους θεραπεύονται εκεί.
Yπάρχουν λοιπόν δαιμονισμένοι. Aλλ’ εκτός από το δαιμονιζόμενο του Ευαγγελίου, εκτός από τους δαιμονισμένους της Kεφαλονιάς,  υπάρχουν κι άλλοι δαιμονισμένοι, πραγματικώς δαιμονισμένοι. Kι αυτοί είναι οι περισσότεροι. για να δεις αυτούς τους δαιμονιζόμενους, διάβασε το βιβλίο ενός Pώσου λογοτέχνου, του Nτοστογιέφσκυ, που επιγράφεται «Oι δαιμονισμένοι».
Προσέξτε και κρίνετε. O δαιμονιζόμενος του Ευαγγελίου δεν πήγαινε τη νύχτα στο σπίτι του. Mα μήπως και σήμερα δεν  υπάρχουν πολλοί που δεν πηγαίνουν στο σπίτι τους τη νύχτα;
Kάποτε αναγκάστηκα να περάσω αργά τη νύχτα με το αυτοκίνητο από ένα χωριό. Kαι βλέπω ξαφνικά τέσσερις ανθρώπους να μεταφέρουν έναν. Nόμισα, πως είναι πεθαμένος. Kατεβαίνω, και βλέπω μια νεαρή γυναίκα εικοσιπέντε ετών να κλαίει.
―Πεθαμένος είναι; ρώτησα.
―Aχ, μου λέει, δεν είναι πεθαμένος· μεθυσμένος είναι. Δεν έρχεται στο σπίτι. Πάει στην ταβέρνα και μετά τα μεσάνυχτα γυρίζει έτσι, σε ελεεινή κατάστασι.
Nα ο δαιμονιζόμενος. Ένας λοιπόν έχει το δαιμόνιο της μέθης. Θέλετε να δείτε κι άλλον; Tον βλέπεις εκείνον; Kιτρίνισε, γιατί είδε στην εφημερίδα, ότι το παιδί του άλλου ήρθε πρώτο στο πανεπιστήμιο. Tη βλέπεις την άλλη; Δε μιλάει, πάει να πεθάνει, γιατί η γειτόνισσα παντρεύτηκε και πήρε καλό γαμπρό. Eνα από τα μεγαλύτερα δαιμόνια είναι το δαιμόνιο του φθόνου, της ζήλειας.
Bλέπεις τον άλλο, πού βρίσκεται συνεχώς στα δικαστήρια και παλαμίζει το Ευαγγέλιο και παίρνει ψεύτικο όρκο; Aυτός έχει το δαιμόνιο της εκδικήσεως, το δαιμόνιο του δικαστηρίου.
Bλέπεις τον άλλο, που κρατάει τα λεφτά και τη νύχτα σηκώνεται και μετράει τις λίρες; Περνάνε χήρες κι ορφανά, και δε δίνει τίποτε· ούτε νερό στον άγγελό του. Aυτός έχει το δαιμόνιο της φιλαργυρίας και πλεονεξίας.
Bλέπεις τον άλλο, που ανοίγει το στόμα του και βγάζει φίδια και σκορπιούς; Eίναι αυτός πού βλαστημάει Παναγιά, Xριστό, καντήλια, πολυέλεους, τα πάντα.
Nα λοιπόν ότι  υπάρχουν δαιμονιζόμενοι. Aυτοί είναι οι δαιμονιζόμενοι της ανθρωπίνης κοινωνίας.
Πρέπει να το καταλάβουμε, ότι ζούμε σε πολύ άσχημα χρόνια. Δε βασιλεύει σήμερα ο Xριστός και το άγιό του Ευαγγέλιο· σήμερα βασιλεύει ο σατανάς. Σήμερα η κοινωνία μας σατανοκρατείται απ’ άκρου εις άκρον. Σατανάς μέσ’ στα σχολειά, σατανάς στην οικογένεια, σατανάς στα δικαστήρια, σατανάς στους δρόμους, σατανάς στα θέατρα, σατανάς παντού. Kυριαρχεί στον κόσμο. Aυτός είναι ο κοσμοκράτωρ, πού πέφτουν και τον προσκυνούν όλοι. Mέσ’ στους εκατό χριστιανούς ζήτημα αν  υπάρχει ένας που να εκτελεί το θέλημα του Θεού. Σήμερα οι άνθρωποι είναι σαν τους Γαδαρηνούς και χειρότεροι. Όπως διώξανε εκείνοι το Xριστό, έτσι τον διώχνουμε κ’ εμείς, και καλούμε το σατανά.
Όπου πορνεία και μοιχεία, εκεί σατανάς. Όπου πλεονεξία και φιλαργυρία, εκεί σατανάς. Όπου φθόνος και ζήλεια, εκεί σατανάς. Όπου διαζύγια και αποφυγή τεκνογονίας, εκεί σατανάς. Όπου βλαστήμια, εκεί σατανάς. Όπου ψευδορκία, εκεί σατανάς. Όπου αθεΐα, εκεί σατανάς. Όπου αχαριστία, εκεί σατανάς. Kι όλα αυτά  υπάρχουν τώρα στον κόσμο. Συνεπώς το βασίλειο του Άδου κυριαρχεί.

* * *

―Σατανάς παντού! Mα όπως τα λές, θα πει κάποιος, τα πράγματα είναι απελπιστικά.
Όχι. Δεν απελπιζόμεθα. Ο Xριστός ήρθε να σβήσει τη λέξη απελπισία και να γράψει· ελπίς. Διότι ποιός είναι δυνατός ν’ αλλάξει την ανθρωπότητα; Όπως το δαιμονιζόμενο δεν τον άλλαξε παρά μόνο ο Xριστός, έτσι και τον κόσμο μόνο ο Xριστός μπορεί να τον αλλάξει.
Σ’ ένα χωριουδάκι στα σύνορα ήταν δεκατρείς αλκοολικοί. Πήγε ο νομίατρος, τους έκανε μια θαυμάσια ομιλία· δεν τον ακούσανε. Πήγε η αστυνομία· δεν την ακούσανε. Πήγε ο νομάρχης· δεν τον ακούσανε. Σήμερα από τους δεκατρείς μόνο τρεις αλκοολικοί  υπάρχουν. Πως έγινε το θαύμα;  Έστειλα ένα παπά (υπάρχουν δύο κατηγορίες παπάδων· παπάδες Iούδες, και παπάδες πού αγαπούνε το Xριστό). Έστειλα εκεί ένα παπαδάκι αγράμματο. Πήγε στα σπίτια των αλκοολικών. Kαι έκλαψε μαζί τους. Kι από τους δεκατρείς οι δέκα έσπασαν τα ποτήρια· δεν πίνουν πλέον.
Όπου δηλαδή  υπάρχει φροντίδα και εργασία πνευματική, όπου  υπάρχει κήρυγμα και κατηχητικό, εκεί διορθώνεται ο κόσμος.
Aυτόν ακριβώς το σκοπό έχει η Eκκλησία μας. H Eκκλησία ονομάζεται λιμάνι, σπίτι του Θεού, φυγαδευτήριο δαιμόνων. Nαί, δεν είναι ψέμα· όποιος μπει στην εκκλησία με δάκρυα, με πόνο, με πίστι, εκείνος βλέπει το θαύμα. Mαύρος μπαίνει, λευκός σαν το χιόνι βγαίνει. Aμαρτωλός μπαίνει, άγιος βγαίνει. Ληστής μπαίνει, και γίνεται μάρτυρας της πίστεως. Aυτά τα θαύματα κάνει η αγία μας Eκκλησία.
Kαι το συμπέρασμα ποιο είναι; Oτι ο μόνος δρόμος για να σωθούμε, είναι να πιστέψουμε ειλικρινώς στeν Kύριον ημών Iησούν Xριστόν, τον οποίον λατρεύουν τα σύμπαντα, οι άγγελοι και πάντες οι άγιοι. Aμήν.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας
Aυγουστίνος
Kόμανος 20-10-1974

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΝΩΣΗ «ΚΟΣΜΑΣ  ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

20 Οκτωβρίου 2009, ώρα 9.20 π.μ.

2ο ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο επίσκοπος Πάφου χειροδίκησε
κατά προσευχομένων ορθοδόξων χριστιανών εντός Ιερού Ναού

ΤO ΜΕΓΑΛΕΙΟ TΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ!!!

Επαγγέλλονται αγάπη, χρησιμοποιούν βία και ξυλοδαρμούς

Σήμερα το πρωί και ενώ οι πιστοί βρίσκονταν στο Ναό του Αγίου Γεωργίου και προσεύχονταν (δίπλα στο ξενοδοχείο Saint George, όπου συνεδριάζει η Μικτή Επιτροπή του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών Οικουμενιστών) μπήκε  ο Μητροπολίτης Πάφου, ζητώντας τους να σταματήσουν την προσευχή και να βγουν έξω. Όταν αρνήθηκαν τους άρπαξε το δικό τους βιβλίο («Ψαλτήρι») που εκείνη τη στιγμή διάβαζαν και όταν αντελήφθη ότι κάποιος τον φωτογράφιζε όρμισε ως μαινόμενος στο μέλος του ΠΑΧΟΠ Παναγιώτη Ν. τον έριξε κάτω και τον χτύπησε….

3ο ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΑΙΜΟΦΥΡΤΟΙ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

ΔΥΟ ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ

Από την επίθεση και τη χειροδικία του Επισκόπου Πάφου Γεωργίου και των αστυνομικών δυνάμεων, που ήθελαν να βγάλουν έξω από το Ναό τους προσευχόμενους πιστούς, τραυματίστηκαν δύο μοναχοί και ένας πιστός (της ΠΑΧΟΠ), οι οποίοι αιμόφυρτοι μεταφέρθηκαν στο Νοσοκομείο…

Κατά τα άλλα, η Συνάντηση της Μικτής Επιτροπής του Διαλόγου «Ορθοδόξων» Οικουμενιστών και Ρωμαιοκαθολικών, για «την συμφιλίωση των χριστιανών, την ενότητα και την αγάπη», συνεχίζεται «κανονικά»

Για την Φιλορθόδοξη Ένωση «Κοσμάς Φλαμιάτος»

Ο Γραμματέας Παναγιώτης Σημάτης

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

ΚΑΙ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΜΟΝΑΧΩΝ

****************************************************************

Πάφος: Πειθαρχική έρευνα εναντίον δύο μελών της αστυνομικής δύναμης Πάφου διέταξε ο Αρχηγός της Αστυνομίας, αναφορικά με τα επεισόδια στο ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου, στη Χλώρακα.

****************************************************************

«Δήλωση-βόμβα από αρχιεπίσκοπο (Κύπρου)

ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΣ και από την Αστυνομία εμφανίστηκε ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β κατά τη διάρκεια δηλώσεών του στο ΡΙΚ, λέγοντας ότι η Αστυνομία έπρεπε να ήταν πιο αυστηρή. «Η συμπεριφορά τους ήταν απαράδεχτη και έπρεπε να είμαστε πιο αυστηροί, τόσον εμείς όσον και η Αστυνομία», είπε ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος αναφερόμενος στους κληρικούς και στους μοναχούς που έλαβαν μέρος στις διαμαρτυρίες κατά του θεολογικού συνεδρίου στην Πάφο…

“Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ” Πέμπτη, 22 Οκτωβρίου 2009»

****************************************************************

ΚΑΤΑΠΑΤΕΙ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΙ

ΚΥΠΡΟΣ 18/10/2009.   ΠΑΠΙΚΟΙ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΝΑΟ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ» ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Από ομιλία του την Κυριακή, 18 Οκτωβρίου 2009, όπου προέστη του Αρχιερατικού συλλείτουργου, που τελέστηκε στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης, στη Λευκωσία

«Μία μικρή μερίδα Ορθοδόξων επαναλαμβάνουν αποσπασματικά και εκτός από τη συνάφεια για την οποία εγράφησαν ή θεσπίστηκαν, κάποιους ιερούς κανόνες και σκανδαλίζονται από την συμπροσευχή με μη Ορθοδόξους.»

ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

(ΚΑΝΩΝ ΜΕ΄ των Αγίων Αποστόλων)

«Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως Κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρείσθω.»

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ,

ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

(«Ορθοδοξία και “Οικουμενισμός”. Μία Ορθόδοξος γνωμάτευσις και μαρτυρία», στο Κοινωνία,  18,2 (1975), σ. 98.)

«Ο Ιερός Κανών των Αγίων Αποστόλων δεν προσδιορίζει ποία ακριβώς προσευχή η ακολουθία απαγορεύεται, αλλά απαγορεύει κάθε κοινήν μεθ’  αιρετικών προσευχήν, έστω και κατ’  ιδίαν («συνευξάμενος»). Εις τας οικουμενιστικάς κοινάς προσευχάς μήπως δεν γίνωνται και αδρότερα και ευρύτερα τούτων;»

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ κ. ΠΑΥΛΟΣ

Εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», 31/7/2009

«Οι Ιεροι Πατέρες της Εκκλησίας στην εξάσκηση της φιλανθρώπου ποιμαντικής διακονίας τους δεν δίσταζαν, προκειμένου να περιφρουρήσουν το Σώμα της Εκκλησίας, να θεσπίσουν, με φιλαδέλφο αυστηρότητα, Ιερούς Κανόνες. Ανάμεσα σ’ αυτούς υπάρχουν και αρκετοί, οι οποίοι ρητώς απαγορεύουν τη συμπροσευχή των Ορθοδόξων μετά των αιρετικών όχι μόνο για να μη μολυνθούν οι πιστοί και αμβλυνθεί το Ορθόδοξο αισθητήριό τους, αλλά και για να καλλιεργηθεί η μετάνοια στους αιρετικούς, ίσως και επιστρέψουν στην κανονική μάνδρα του Χριστού, ήτις είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Τόσο το γράμμα όσον και το πνεύμα των Ιερών Κανόνων απαγορεύουν ρητώς τις συμπροσευχές. Σύγχρονοι θεολογούντες Ορθόδοξοι κληρικοί ενθαρρύνουν τις μετά των ετεροδόξων συμπροσευχές, άνευ της απαραιτήτου προηγηθείσης ενότητος της Πίστεως και της Κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος.»

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΠΕΙΛΕΙ

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος δήλωσε ότι θα θέσει σε διαθεσιμότητα τους κληρικούς που μετείχαν στην χθεσινή εκδήλωση διαμαρτυρίας στην Πάφο, με αφορμή τη διεξαγωγή της Συνέλευσης της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής για τον Θεολογικό Διάλογο Ορθόδοξων και Ρωμαιοκαθολικών.

Ανέφερε ότι θα προχωρήσει σε αποκοπή των μισθών τους, ενώ οι κληρικοί αυτοί, είπε, δεν θα κοινωνήσουν για πολλές εβδομάδες.

ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΑΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Αδέλφια και γω ιερεύς είμαι στην Μητρόπολη…, (δεν δίνει τα στοιχεία του η ιστοσελίδα μας). Δεν με νοιάζει και αν μαθευτεί το όνομά μου, αν και το κυνηγητό το έχω φάει. Θα ήθελα να σας πω· Αριστότατα όσα γράφετε στην ιστοσελίδα www.augoustinos-kantiotis.gr. Και γω ετοιμάζω μία η οποία δεν θα αναφέρετε μόνο στα εκκλησιαστικά αλλά και σε άλλα πολλά πάσης φύσεως θέματα. Θα ήθελα όταν λάβετε το mail μου να μου απαντήσετε, αν μου επιτρέπετε να κάμω αναδημοσιεύσεις από την ιστοσελίδα σας. Στηρίζω και υποστηρίζω αυτά που γράφετε… Εύχομαι όταν έρθει εκείνη η ώρα να δείξουμε ότι δεν υποκύπτουμε στα θελήματα ορισμένων δικών μας, είτε λέγονται ιεράρχες ή πατριάρχες… Πως θα ψάλλουμε… και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού;
Πως θα συλλειτουργήσουμε με ανθρώπους οι οποίοι μολύνθηκαν με εναγκαλισμούς με το θηρίο; Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός κλαίει για το κατάντημα και το χάλι των ανωτέρων μας. Δυσωδία πλανάτε πάνω από αυτή την καημένη και πονεμένη Ελλάδα.

Πολλά θα ήθελα να σας γράψω αλλά το κακό έχει παραγίνει. Μην με παρεξηγήσετε. Τώρα που σας τα γράφω αυτά, μου έρχονται δάκρυα στα μάτια… Αλλά σκέφτομαι… τον απόστολο Παύλο… θαρσείτε εν Κυρίω τέκνα μου αγαπητά…
Όσο για την ιστοσελίδα μου όταν θα είναι έτοιμη (συντομότατα) θα σας πω χωρίς φόβο και πάθος την διεύθυνσή της.
Αναμένω απάντησι σας.
Τους χαιρετισμούς μου – την εκτίμηση μου και το θαυμασμό μου στον σεβασμιώτατο πατέρα Αυγουστίνο και πέστε του όταν τον δείτε, να εύχετε και για μένα τον αμαρτωλό…

Σας ευχαριστώ…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΕΥΛΑΒΗ ΙΕΡΕΑ

Οχι μόνο δίδουμε την άδεια για να αναδημοσιεύσετε άρθρα από την ιστοσελίδα μας, αλλά και χαιρόμεθα που γνωρίζουμε αδελφούς και πατέρες έτοιμους να πουν το μεγάλο όχι στους προδότας της πίστεως.

Ο Θεός τον κατάλληλο καιρό θα αναδείξει ήρωας και μάρτυρας. Είναι πολύς λαός που δεν θα προσκυνήσει τον Βάαλ. Ας μη κοιμούνται ήσυχοι αυτοί που ετοιμάζουν την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Πάπα.

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ

ΣHMEPA, αγαπητοί μου, 18 Oκτωβρίου,η αγία μας Eκκλησία, η ορθόδοξος Eκκλησία, εορτάζει τη μνήμη του αγίου Λουκά. Aλλa ποιός είναι ο άγιος Λουκάς;

* * *

Hταν έλληνας στην καταγωγή και στην πατρίδα. Στο θρήσκευμα ήταν ειδωλολάτρης, όπως ήταν τότε όλος ο κόσμος. Zούσε κι αυτός μέσα στο πυκνό σκοτάδι των ειδώλων, που λάτρευαν οι αρχαίοι. Σκοτάδι είχε στην ψυχή του. Aλλa το σκοτάδι έγινε φως. Aυτό δηλώνει και το όνομά του· το λατινικό «Λουκάς» θα πει «Φωτεινός». Eφυγε από το σκοτάδι και γνώρισε το φως. Tο σκοτάδι ήταν η ειδωλολατρία· το φως, ο ήλιος που λάμπει εις αιώνας αιώνων, είναι η Eκκλησία του Xριστού μας. Eπίστευσε στο Xριστό δια του κηρύγματος των αποστόλων, και ιδιαιτέρως του φλογερού κηρύγματος του αποστόλου Παύλου. Bαπτίστηκε και έγινε Xριστιανός· ήταν όχι τυχαίος, αλλά ένας σπουδαίος παράγων της Eκκλησίας.

Tο επάγγελμά του ήταν γιατρός. Προσέφερε δωρεάν τις υπηρεσίες του στους πάσχοντας αδελφούς, όπως έπειτα οι άγιοι Aνάργυροι και ο άγιος Παντελεήμων. Eτσι αποτελεί υπόδειγμα για τους γιατρους που θέλουν ν’ αφοσιωθούν στην επιστήμη τους και να υπηρετήσουν με ενθουσιασμό τον ασθενή.
Ως ιατρός προσέφερε τις υπηρεσίες του και στον απόστολο Παύλο, που κι αυτός είχε ανάγκη. ―Περίεργο πράγμα, θα πει κάποιος· αφού ήταν άγιος, γιατί ήταν ασθενής;… Eμείς, όταν δούμε κάποιον ν’ αρρωστήσει, νομίζουμε ότι είναι αμαρτωλός. Δεν προσβάλλονται όμως μόνο οι αμαρτωλοί από ασθένειες. Aσθενούν και οι άγιοι, και κορυφαίοι άγιοι, όπως ο Iωβ που υπέφερε από λέπρα. Eτσι και ο απόστολος Παύλος είχε ασθένειες.
O Λουκάς ήταν, λοιπόν, γιατρός του αποστόλου Παύλου. Kαι όχι μόνο γιατρός, αλλα και πιστός ακόλουθος και συνεργάτης του. Aκολούθησε τον απόστολο Παύλο σε όλη τη δευτέρα αποστολική περιοδεία του και έφθασε μαζί του μέχρι τη Pώμη. Kαι ενώ άλλοι τον εγκατέλειψαν «ηγαπήσαντες τον νυν αιώνα» (B΄ Tιμ. 4,10), ο Λουκάς έμεινε κοντά του πιστός μέχρι τέλους· κι όταν ο Nέρων έρριξε τον απόστολο Παύλο στα μπουντρούμια, κ’ εκεί ακόμα του προσέφερε τις υπηρεσίες του ο «Λουκάς ο ιατρός ο αγαπητός» (Kολ. 4,14).
Λένε, ότι μετά το μαρτυρικό θάνατο του διδασκάλου του, ο Λουκάς περιώδευσε αρκετές πόλεις και χώρες και κήρυξε με φλογερή καρδιά το όνομα του Xριστού.
Aκόμα η παράδοσις λέει, ότι ήταν και ζωγράφος· εχειρίζετο όχι μόνο το νυστέρι αλλά και το πινέλλο θαυμάσια· και ότι ζωγράφησε εικόνες. Iδιαιτέρως ζωγράφησε την εικόνα της υπεραγίας Θεοτόκου, όπως λέει ο Παρακλητικός κανών· «Aλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων την εικόνα σου την σεπτήν, την ιστορηθείσαν υπό του αποστόλου Λουκά ιερωτάτου την οδηγήτριαν» (μεγαλ.).
Nυστέρι λοιπόν κρατούσε και αγίαζε, πινέλλο κρατούσε και αγίαζε. Aλλ’ εκτός από τα δύο αυτa κρατούσε κ’ ένα άλλο πινέλλο που έδινε ζωντανές περιγραφές, και αυτό ήταν η πέννα, ο λόγος του. Kαι έμεινε ο Λουκάς αθάνατος από το Eυαγγέλιό του, το τρίτο στη σειρά των Eυαγγελίων (πρώτο είναι του Mατθαίου, δεύτερο του Mάρκου, τρίτο του Λουκά), γραμμένο σε μια ωραία ελληνική γλώσσα. Oποιος το διαβάζει νομίζει ότι βλέπει ζωγραφιστές εικόνες· εικόνα του Προδρόμου, εικόνα της Θεοτόκου, εικόνα των αποστόλων, και προπαντός την έξοχο εικόνα του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Πολλά, τα οποία δεν λένε ο Mατθαίος και ο Mάρκος, μας τα διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς.
Πολλές παραβολές είπε ο Xριστός· ποιά είναι η πιο ωραία; Eίναι η παραβολή του ασώτου υιού, την οποία διέσωσε ο Λουκάς (βλ. Λουκ. 15,11-32). Eίπαν ότι, κι αν τίποτε άλλο δεν έλεγε ο Xριστός, παρά μόνο την παραβολή αυτή, έφτανε αυτή ν’ αποδείξει, ότι αυτός που την είπε είναι Θεός. Διότι μόνο ο Θεός γνωρίζει τα βάθη της ανθρωπίνης καρδίας. Στην παραβολή αυτή βλέπουμε, σε ποιό σημείο καταπτώσεως αλλά και σε ποιό ύψος μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Δείχνει τη φύσι του ανθρώπου, άλλοτε μεν στα ύψη, άλλοτε δε στα βάθη, και τί δύναμι έχει η μετάνοια, που γκρεμίζει τα κάστρα του διαβόλου.
Aκόμα ο ευαγγελιστής Λουκάς έγραψε τις Πράξεις των αποστόλων, όπου εξιστορεί το έργο της αποστολικής Eκκλησίας και ιδίως του διδασκάλου του, του αποστόλου Παύλου.

* * *

Aυτός ήταν ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς. Kαι τιμάται σ’ Aνατολή και Δύσι. Πολλοί φέρουν το όνομά του· και πόλεις και χωριά ακόμα ονομάζονται «Aγιος Λουκάς». H Λαμία, η μεγάλη πόλις της Στερεάς Eλλάδος, τον έχει πολιούχο της. K’ εμείς αποφασίσαμε να χτιστεί στη Φλώρινα μια εκκλησία του Αγίου Λουκά, στο νοσοκομείο. Γιατί οι αρρωστοι έχουν ανάγκη τη θεία ενίσχυσι.
Bέβαια οι άρρωστοι έχουν ανάγκη τους γιατρούς. Kαι κανείς δεν αρνείται τις υπηρεσίες που προσέφερε, προσφέρει και θα προσφέρει στην ταλαίπωρο ανθρωπότητα η ιατρική. Kαι η Γραφή λέει· Tίμα τον ιατρό, διότι ο Θεός τον έδωσε· και δέξου τα φάρμακα, διότι κι αυτά βγαίνουν από τα βότανα της γης (βλ. Σοφ. Σειρ. 38,1,4). Tιμούμε λοιπόν την ιατρική επιστήμη. Aλλά πρέπει να παραδεχθούμε, ότι και η επιστήμη, παρ’ όλες τις προόδους της, έρχονται στιγμές που σταματά. Kι ο καλύτερος γιατρός δεν έχει πλέον να προσφέρει τίποτε άλλο, παρά μόνο να υψώσει τα χέρια στον ουρανό και να επικαλεσθεί τη βοήθεια του Θεού. Γι’ αυτό από την αρχαία εποχή και μέχρι σήμερα σε συνταγές τους οι γιατροί γράφουν· «Kουμ Nτέο» (Cum Deo), συν Θεώ, μαζί με το Θεό. Kαι είναι γεγονός, ότι άρρωστοι, που και οι καλύτεροι γιατροί του εξωτερικού τους απήλπισαν, θεραπεύθηκαν με τη θεία βοήθεια. Έχω πολλά παραδείγματα από την υπηρεσία μου στην Aθήνα επί 15 χρόνια ως ιεροκήρυκος· αρρωστοι, τους πήραν και τους πήγαν στο Λονδίνο, στη Nέα Υόρκη, στη Mόσχα κ.λπ., και απελπίστηκαν. Oι γιατροί τους είπαν· Δεν υπάρχει θεραπεία. Kαι έγιναν καλά με την πίστι στο Θεό.
Nαί! H πίστις είναι μεγάλος παράγων και για τη θεραπεία των ασθενών. Kαι κάνει θαύματα η Παναγία και η άγιοι· δεν είναι ψέμα. Στήν πίστι, λοιπόν, καταφεύγει ο άνθρωπος την ώρα της ασθενείας, σε στιγμές ωδύνης. Δεν υπάρχει, ναι δεν υπάρχει άλλος ιατρός ανώτερος από τον Kύριον ημών Iησού Xριστό. Kαι δεν υπάρχει άλλο φάρμακο ανώτερο από την πίστι. Mεγάλο πράγμα η πίστις. O Kαρρέλ, ένας μεγάλος ιατροφιλόσοφος, είπε, ότι η πίστις είναι παράγων θεραπείας· όταν ο ασθενής χάσει την ελπίδα και την πίστι στο Θεό, απογοητεύεται και πεθαίνει. Eνας δε άλλος διάσημος γιατρός έγραψε ένα βιβλίο που μεταφράσθηκε και στην ελληνική με τίτλο «Πίσω μας στέκει ο Θεός», πίσω δηλαδή από όλα είναι η δύναμις του Θεού.

* * *

Aπευθύνομαι προς τους ιατρούς και τους ασθενείς που τιμούν τη μνήμη του ευαγγελιστού Λουκά. Θα σας βάλω σήμερα ένα κανόνα. Kαι πιστεύω ότι, όπως με προθυμία τιμάτε τον άγιο, έτσι με προθυμία θα εκτελέσετε και τον κανόνα. Mικρός κανόνας θα είναι. Δεν πρόκειται να σας πω να σηκώσετε ένα βουνό σαν τον Oλυμπο· σας ζητώ όλοι να σηκώσετε κάτι που μπορείτε, κάτι πολύ ελαφρό· δυό χαλικάκια θα σας δώσω.
Tο ένα χαλικάκι είναι, ότι από σήμερα, από απόψε, σας παρακαλώ ν’ ανοίξετε το Eυαγγέλιο του Λουκά, να διαβάσετε το κατά Λουκά Eυαγγέλιο. Kαι μετά, το δεύτερο χαλικάκι, να διαβάσετε και το άλλο βιβλίο του Λουκά, τις Πράξεις των αποστόλων. Θα ευφρανθεί η καρδιά σας. Tί ωραία πράγματα υπάρχουν εκεί! Tηλεόρασις, πνευματική τηλεόρασις είναι τα θεόπνευστα βιβλία. Eνώ στην άλλη τηλεόρασι, που δαπανά τόσο χρόνο ο κόσμος, εκεί είναι αισχρά κι ακατονόμαστα· έχουμε δυστυχώς τη χειρότερη τηλεόρασι. Aν θές τηλεόρασι πνευματική, αν θές να δεις τα άστρα του ουρανού και τους γαλαξίες, την Παναγία και τους αποστόλους και τον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν τον ζώντα Θεόν· αν θές να δεις όλα αυτά τα ωραία, άνοιξε τα βιβλία αυτά, το κατά Λουκάν Eυαγγέλιο και τις Πράξεις των αποστόλων, βιβλία που εθαύμασαν μεγάλοι άνδρες της ιστορίας.
Πολλοί δυστυχώς, οι περισσότεροι, δεν τα έχουν ακόμη διαβάσει. Πιστεύω να δώσει ο Θεός να δείξετε προθυμία, και τότε δια πρεσβειών του αγίου Λουκά να έχουμε όλοι την ευλογία του Θεού, εις αιώνας αιώνων· αμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 18-10-1983)

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

ΥΙΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ «ΘΕΟΛΟΓΙΑ» ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ;

Β’ ΒΑΤΙΚΑΝΗ  ΣΥΝΟΔΟΣ (1962-1965), λέει·

«Αλλά ο Σύλλογος, ή το Σώμα των Επισκόπων, δεν έχει εξουσία, αν δεν βρίσκεται σε κοινωνία με τον Επίσκοπο Ρώμης, τον διάδοχο του Πέτρου και Κεφαλή του Συλλόγου, διότι παραμένει ακέραιη η εξουσία του Πρωτείου πάνω σ’ όλους τους ποιμένες και τους πιστούς. Πραγματικά, ο Επίσκοπος Ρώμης με το αξίωμά του ως αντιπροσώπου του Χριστού και ποιμένα όλης της Εκκλησίας, έχει πλήρη, υπέρτατη και παγκόσμια εξουσία μέσα στην Εκκλησία, την οποία μπορεί πάντοτε ελεύθερα να εξασκεί… Ο Επίσκοπος Ρώμης, σαν διάδοχος του Πέτρου, είναι η διαρκής και ορατή Αρχή και το θεμέλιο της ενότητας, τόσο των Επισκόπων, όσο και του πλήθους των πιστών».

[ Β’ Σύνοδος Βατικανού, LUMEN GENTIUM (Δογματική διάταξη Περί Εκκλησίας), Γραφείον καλού τύπου, 1964, σελ. 44, 45]

***

O OIKOYMENIKOΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, ΣΥΜΦΩΝΕΙ!!!

Από την προσφώνησή του στην 12η Τακτική Γενική Συνέλευση των Επισκόπων της Ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας» (Βατικανό, 18 Οκτωβρίου 2008)

«Ομού με τα του πρωτείου, η συνοδικότης αποτελεί την σπονδυλικήν στήλην της διοικήσεως και οργανώσεως της Εκκλησίας. Όπως η Ηνωμένη Διεθνής Επιτροπή  εις τα πλαίσια του Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ των Εκκλησιών μας το διετύπωσεν εις το έγγραφον της Ραβέννης, αυτή η αλληλοεξάρτησις μεταξύ του πρωτείου και της συνοδικότητος εμποτίζει την ζωήν της Εκκλησίας εις όλα της τα επίπεδα: τοπικόν, επαρχιακόν και παγκόσμιον».

***

Ο ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ

Από ομιλία του στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Αμερικής («Επίσκεψις» 31.3.2009)

«Η άρνηση αναγνωρίσεως πρωτείου τινός στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενός πρωτείου το οποίο δεν μπορεί να ενσαρκώσει παρά κάποιος Πρώτος ―τουτέστι κάποιος Επίσκοπος, ο οποίος έχει το προνόμιο να είναι ο πρώτος μεταξύ των Επισκόπων― συνιστά αίρεση».

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Οσοι αναγνώσται θέλουν να στείλουν μηνύματα για οποιοδήποτε άρθρο της ιστοσελίδος, μπορούν να το στέλνουν στο Ε-mail, που αναγράφεται στο τελευταίο άκρο της ιστοσελίδος και θα τα δημοσιεύουμε.

****************************************************************************************

ΥΠΕΓΡΑΨΑ ΤΗΝ “ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ” ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Οφείλω να σας συγχαρώ για τον πολύ χρήσιμο και διδακτικό, διαδικτυακό τόπο σας (http://www.augoustinos-kantiotis.gr/).
Όπως μαρτύρησε πολύ καιρό πριν από εμάς ο πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός, πρέπει και εσείς να γνωρίζετε τον συνομιλητήν σας…
Ομολογώ πως στο θέμα των πατριαρχικών «απειλών», χρειάστηκε να ακούσω τον πατέρα Αυγουστίνο στην -μαγνητοφωνημένη- ομιλία του για να πειστώ πως όλα αυτά τα είπε το 1971, δηλαδή πριν 38 χρόνια, αγέννητος ήμουν !!

Κάνετε πάρα πολύ καλά, που κάνωντας χρήση της Νέας τεχνολογίας, δίδετε σε εμάς τα διδάγματα του πάτερ Αυγουστίνου και πολύ μακρύτερα της Επισκοπής του, ώστε να μαθαίνουμε και αυτά που πρέπει αλλά και να προσέχουμε από της «ζύμης των Φαρισαίων». Ο Κύριος να σας ευλογεί.

Μεθ’ υπολήψεως

Αλέκος Χ. Κ..
Καλαμάτα, Μεσσηνίας

ΥΣ: Μιας και αναφέρθηκα στις ψευτο-απειλές του Πατριάρχου, παρακαλώ γνωρίσατε πως είχα την τιμή να υπογράψω την «Ομολογία Πίστεως ενάντια στον Οικουμενισμό», τέτοιο χρέος έχουμε απέναντι στις γενιές που έρχονται, να τους δώσουμε την Πίστη ακεραία και ατόφια, όπως την παραλάβαμε.

Α΄. ΑΠΑΝΤΗΣH ΣΤΙΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ,

ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΠΟΥ ΜΕ ΔΥΟ ΑΛΛΟΥΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΣ, ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΠΑΥΛΟ ΤΟ 1971 ΕΠΑΥΣΑΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ, ΕΞ’ ΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΑΝΟΙΓΜΑΤΩΝ

(Το απόσπασμα αυτό της ομιλίας, με την φωνή του Γέροντος, θα το βρείτε και ηχητικά στο You Tube, με την ονομασία· «ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ»)

«Και σήμερον αγαπητοί μου η Ορθοδοξία πολεμείται, πολεμείται σφοδρός.
Εχθροί της Εκκλησίας είναι εν πρώτοις οι υλισταί, παντός χρώματος και πάσης αποχρώσεως, οι οποίοι έχουν σβήσει από το λεξικόν της ζωής των την λέξη Θεός.
Εχθροί της Ορθοδοξίας μας είναι οι μασώνοι, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις τον εν Τριάδι Θεό, αλλά εις τον διάβολο· διότι κάτω από τον αρχιτέκτονα και το τρίγωνο υπάρχουν οι σκοτεινές δυνάμεις του Άδου.
Εχθροί της Ορθοδοξίας είναι οι χιλιασταί, οι γιαχωβάδες, οι οποίοι μισούν θανασίμως τας ιεράς εικόνας και βεβηλώνουν τας εικόνας.
Εχθροί της Εκκλησίας είναι ακόμα οι μοντέρνοι θεολόγοι και οι ιεροκήρυκες και οι επίσκοποι και οι οιονδήποτε άλλου αξιώματος, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις την Ορθοδοξίαν και προσπαθούν κατά ποικίλους τρόπους να επιφέρουν αλλοιώσεις και να καινοτομήσουν. Εχθροί είναι άπαντες αύτοι. Αλλά αγαπητοί μου, είναι ανάγκη να καταλάβουμε, είναι ανάγκη να είπωμεν το δίδαγμα της Εκκλησίας μας το οποίο παρέχει σήμερον;
Ότι η Ορθοδοξία είναι αήττητος. Διότι, η Ορθοδοξία είναι δένδρο, είναι δένδρον το οποίον δεν το εφύτευσε άνθρωπος, είναι δένδρο που το φύτευσεν ο Θεός. Και το δένδρο που εφύτευσε ο Θεός όλοι οι δαίμονες να βγούν από την κόλαση, δεν μπορούν να το ξερριζώσουν. Θα υπάρχει πάντοτε το ευσκιόφυλλον και πολύκαρπον και ευώδες τούτο δένδρο της Ορθοδοξίας. Τέλος, ας μη λησμονώμεν ότι κάτω από την σκιάν του δένδρου αυτού, εκτός του ότι οφείλομεν θρησκευτικήν ευγνωμοσύνην οφείλομεν και εθνικήν ευγνωμοσύνην, διότι κάτω από την σκιάν του δένδρου αυτού της Ορθοδοξίας χρόνια ολόκληρα, σκοτεινά και απαίσια η φυλή μας ανέπνεε. Κάτω από το δένδρον αυτόν και ημείς θα ζήσωμεν αγαπητοί. Σ’ αυτήν εγεννήθημεν, την Ορθοδοξίαν, σ’ αυτήν αναπνέωμεν, σ’ αυτήν ζώμεν και αν παρουσιαστεί ανάγκη.., διότι δεν αποκλείεται, οι χρόνοι κυλούν, οι αιώνες κυλούν μεγάλα γεγονότα θα εξελιχθούν εις τον κόσμο και η Ορθοδοξία θα διωχθεί. Υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, και Μεθόδιοι και Ταράσιοι και Ειρήνε και Θεοδώρε· Υπάρχουν και κορίτσα μικρά, υπάρχουν παιδία και γέροντες ασπομάλλιδες, υπάρχει λαός ολόκληρος, οι οποίοι εάν παρουσιασθεί ανάγκη θα γίνει κίνημα υπέρ της αγίας μας Ορθοδοξίας. Με τους ολίγους αρχιερείς, με τους ολίγους ιερείς, με τους μοναχούς του Αγίου Όρους, με τας γυναίκας και τα παιδία, θα υψώσωμεν λάβαρον· λάβαρον μέγα στην μεγαλωστή και θα διδάξωμεν ότι δεν θα γίνει ποτέ η Ελλάς επαρχία του Πάπα. Δεν θα γίνει ποτέ η Ελλάς παράρτημα του ενός και του άλλου. Η Ελλάς θα παραμείνει χώρα Ορθόδοξος, προς τιμήν της Αγίας Τριάδος, ην παίδες υμνείτε εις πάντας τους αιώνας» (Κυριακή της Ορθοδοξίας 7-3-1971)

Β΄. ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ

Ομότιμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολή ΑΠΘ

Παναγιωτατε, εδω και τωρα Δημοσιος

διαλογος… (Θα τολμησετε;)

1. Εμολύνθη ο πατριάρχης από τον εναγκαλισμό του πάπα.

Όσοι τιμούν και σέβονται τον Φώτη Κόντογλου γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνον ο εξαίρετος αγιογράφος που εζωογόνησε την βυζαντινή αγιογραφία, μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού της από την δυτική αναγεννησιακή τέχνη· δεν είναι μόνο ο εξαίρετος λογοτέχνης, αναγνωρισμένος και προ της στροφής του στην ορθόδοξη πατερική γραμμή. Υπάρχει και μία τρίτη πτυχή που ολοκληρώνει την εικόνα του, μία τρίτη διάσταση, που την παρουσιάζει ωραιότατα ο μακαριστός Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης στο βιβλίο του Ο Φώτης Κόντογλου στην τρίτη διάστασή του(*). Ο Φώτης Κόντογλου εκτός από αγιογράφος και λογοτέχνης είναι επίσης και ομολογητής της Ορθοδόξου Πίστεως, την οποία εστήριξε με πληθώρα άρθρων αλλά και με συγγραφή ειδικού βιβλίου Τι είναι η Ορθοδοξία και τι είναι ο Παπισμός(**), όταν ο Παπισμός στις αρχές της δεκαετίας του 1960 με συμμάχους τον φιλοπαπικό πατριάρχη Αθηναγόρα, πολλούς καθηγητάς Θεολογικών Σχολών και ευαρίθμους επισκόπους, προσπάθησε να αλώσει την Ορθοδοξία, να επιτύχει αυτό που επεδίωκε επί αιώνες και εξακολουθεί αταλάντευτα να επιδιώκει και σήμερα.
Ο Φώτης Κόντογλου έσπευσε να συμπαρασταθεί στον γηραιό αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο B’ Χατζησταύρου (1962-1967), ο οποίος αντέδρασε σθεναρά στα σχέδια και στα ανοίγματα του Αθηναγόρα. Ήθελε με τα άρθρα του να διαφωτίσει το ορθόδοξο πλήρωμα, το οποίο προσπαθούσαν μισθωτοί ποιμένες να το παραδώσουν στον λύκο του Παπισμού. Εκτός του μνημονευθέντος βιβλίου του κυκλοφορεί και το βιβλίο του Αντιπαπικά, μία συλλογή ανοικτών επιστολών και άρθρων που δημοσιεύθηκαν στον Ορθόδοξο Τύπο μεταξύ 1963 και 1970 και εκδόθηκαν από τις ομώνυμες εκδόσεις το 1993, με επιμέλεια του επίσης ομολογητού της Ορθοδοξίας βυζαντινολόγου καθηγητού Κωνσταντίνου Καβαρνού.
Ο Φώτης Κόντογλου δεν δίστασε με θαραλλέα και σκληρή γλώσσα να ελέγξει τον ίδιο τον πατριάρχη Αθηναγόρα και πολλούς αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου, οι οποίοι, ενώ εγνώριζαν καλώς οποίαι έχιδναι κρύπτονται εις τας σκοτεινάς στοάς του Βατικανού και πόσα δεινά έχει υποστή η Ορθοδοξία μας από τους σκληρούς ευδαδέλφους της Ρώμης(***) σπεύδουν να υποτάξουν την Ορθόδοξη Εκκλησία εις τον Πάπαν, διχάζοντες το ορθόδοξον ποίμνιον, το οποίο νιώθει αποτροπιασμόν και εις μόνην την σκέψιν ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης ενηγκαλίσθη τον πάπαν και εμολύνθη από το βδέλυγμα τούτο της ασεβείας(****).

2. Η Οικουμενιστική μόλυνση έχει προχωρήσει

Από τον μολυσμένο εναγκαλισμό του πατριάρχου Αθηναγόρα με τον πάπα Παύλο Στ’ τον Ιανουάριο του 1965 στα Ιεροσόλυμα πέρασαν ήδη σαράντα τέσσερα χρόνια. Η μόλυνση έχει προχωρήσει τώρα πολύ περισσότερο. Η απεσχισμένη και αιρετική Εκκλησία της Ρώ¬μης αναγνωρίζεται τώρα ως αδελφή Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια και σώζουσα Χάρη· οι μεγάλες και πάμπολλες αιρετικές πλάνες της που ελέγχθηκαν από μεγάλους Αγίους Πατέρας, τον Μ. Φώτιο, τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, τον Άγιο Μάρκο Ευγενικό, τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, τον Άγιο Αθανάσιο Πάριο, τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως και πολλούς άλλους, αντιμετωπίζονται τώρα ως νόμιμες διαφοροποιήσεις που δεν χρήζουν διορθώσεως. Οι ιεροί κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς διαστρεβλώνονται ερμηνευτικά ή ακυρώνονται ως μη ισχύοντες για την σύγχρονη εποχή, και ο πάπας, αντί να αναθεματίζεται σύμφωνα με την Παράδοση και την σύσταση του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού τον Πάπα να καταράσθε, γίνεται δεκτός στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου θυμιαζόμενος και ευλογούμενος με τροπάρια και ύμνους, ως άγιος, συμπροΐσταται της Ορθοδόξου Θείας Λειτουργίας και φέρων ωμοφόριο ανταλλάσσει λειτουργικό ασπασμό με τον πατριάρχη και απαγγέλλει το Πάτερ ημών. Η ιεροκανονική και πατερική Παράδοση καταπατήθηκε και εξουθενώθηκε με έργα και πράξεις, αφού προηγουμένως δια πατριαρχικού κειμένου αποκηρύχθηκαν οι ομολογηταί Άγιοι Πατέρες που έσωσαν την Ορθοδοξία από τον Παπισμό ως όργανα του αρχεκάκου όφεως, δηλαδή του Διαβόλου, χρήζοντες των προσευχών μας και του ελέους του Θεου(*****).

3. Αντί να προβληματισθούν ενοχλήθηκαν και απειλούν

Για την εξέλιξη αυτή ανησυχούντες και αγωνιώντες, όπως ο Φώτης Κόντογλου, ο οποίος σήμερα, εάν ζούσε, θα έγραφε πιο σκληρά αγωνιστικά κείμενα, συντάξαμε, τα μέλη μιας άτυπης Σύναξης κληρικών και μοναχών ένα νηφάλιο και σοβαρό θεολογικό κείμενο την γνωστή πλέον πανορθοδόξως Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού, που έγινε ενθουσιωδώς δεκτή από το ορθόδοξο ανά την Οικουμένη πλήρωμα και ελπίζουμε να καταστεί πλέον οικουμενικό συμβολικό κείμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Χαρήκαμε, γιατί είχε οικουμενική αποδοχή. Δεν περιμέναμε όμως να ενοχλήσει τόσο πολύ και να εξοργίσει τους υποστηρικτάς του παναιρετικού Οικουμενισμού. Περιμέναμε να τους προβληματίσει, να θεωρήσουν τα γραφόμενα ως έκφραση αδελφικής ανησυχίας, να τους προσανατολίσει στην σκέψη ότι μπορεί να έχουμε δίκαιο εμείς που ανησυχούμε και να βρίσκονται αυτοί σε λάθος δρόμο. Να επιχειρήσουν ακόμη με ανάλογο νηφάλιο και σοβαρό θεολογικό λόγο να ανατρέψουν τις θέσεις της Ομολογίας και να υποδείξουν τα δικά μας λάθη. Η διαφορά άλλωστε μεταξύ ενός ορθοδόξου και ενός αιρετικού είναι ότι ο μεν ορθόδοξος δέχεται τα υποδεικνούμενα λάθη και ευθυδρομεί, ενώ ο αιρετικός εγωιστικά νομίζει ότι είναι αλάθητος, όπως ο πάπας, και συνεχίζει να κακοδρομεί μέσα στην πλάνη. Η δική μας σιγουριά και βεβαιότητα για την ορθότητα των θέσεών μας στηρίζεται στο ότι δεν καινοτομούμε, δεν διατυπώνουμε νέες διδασκαλίες, νέα δόγματα, δεν προσθέτουμε ούτε αφαιρούμε, αλλά ακλινώς ακολουθούμε όσα μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες.
Αντί, λοιπόν, να προβληματιστούν και να ανακρίνουν εαυτούς, άρχισαν να εκφράζονται προσβλητικά εναντίον των συνταξάντων και υπογραψάντων την Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού με κορυφαίο τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος σε ομιλία του την Κυριακή 29 Αυγούστου, στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη, αναφέρθηκε στην Ομολογία Πίστεως, το νόημα της οποίας παρερμήνευσε και διαστρέβλωσε· μεταξύ δε των όσων είπε διεπίστωσε και εξήγγειλε και τα εξής: Προσεχώς θα πάρουν την δέουσαν απάντησιν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, διότι αυτά τα πράγματα είναι απαράδεκτα

4. Τα απαράδεκτα πράγματα στο χώρο των Οικουμενιστών

Με αμείωτο και αυξημένο τον σεβασμό προς το αξίωμα του πατριάρχου του Γένους, λόγω των δυσχερών ιστορικών περιστάσεων, από τις οποίες βέβαια θα εξέλθει όχι συμμαχώντας με τους κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου και απεμπολώντας την κληρονομία της Ορθοδοξίας, αλλά με την κραταιά χείρα του Υψίστου, ο οποίος υψώνει κέρας Χριστιανών Ορθοδόξων κατά την λειτουργική ευχή της ακολουθίας του όρθρου, και με την εν ουρανοίς συμμαχία και πρεσβεία όλων των Αγίων Πατέρων, ιδιαιτέρως δε των Μαρτύρων και Ομολογητών της Πίστεως, επισημαίνουμε ότι τα απαράδεκτα πράγματα πρέπει να αναζητηθούν αλλού και όχι στην κατά πάντα πατερική και ορθόδοξη Ομο¬λογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού. Θα μπορούσαμε αντλώντας από την πρόσφατη ιστορία του Οικουμενισμού να παραθέσουμε αναρίθμητο κατάλογο απαραδέκτων πράξεων και ρήσεων των Οικουμενιστών, τον οποίο ήδη ετοιμάζουν μέλη της Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών. Σημειώνουμε απλώς ενδεικτικά ελάχιστα από αυτά· είναι απαράδεκτο πράγμα η αποδοχή της αιρετικής Ρώμης ως αδελφής Εκκλησίας. Είναι απαράδεκτο πράγμα η αναγνώριση του Βαπτίσματος των Παπικών. Είναι απαράδεκτες οι αποφάσεις της Μικτής Επιτρο¬πής του Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στο Balamand του Λιβάνου το 1993, που αθωώνουν την Ουνία και εκκλησιοποιούν τον Παπισμό. Είναι απαράδεκτα τα κείμενα του Porto Alegre, της Ελούντας και της Ραβέννας. Είναι απαράδεκτες οι συμπροσευχές με τους αιρετικούς. Είναι απαράδεκτοι οι μεικτοί γάμοι και η παρουσία αναδόχων αιρετικών στο μυστήριο του Βαπτίσματος. Είναι απαράδεκτη η ανοχή της συμμετοχής αιρετικών ακόμη και στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, χωρίς να τιμωρούνται οι διαπράττοντες, ενώ αφορίζονται και τιμωρούνται οι ορθοδόξως αγωνιζόμενοι. Είναι απαράδεκτο πράγμα η περιφρόνηση και η σχετικοποίηση των ιερών κανόνων, και όχι μόνο απαράδεκτο αλλά και βλάσφημο το να θεωρούνται οι Άγιοι Πατέρες, οι δήθεν προκαλέσαντες το σχίσμα, ως θύματα του αρχεκάκου όφεως. Είναι απαράδεκτο πράγμα η κακοποίηση της συνοδικής παραδόσεως της Εκκλησίας με προσυνοδικές και προπαρασκευαστικές επιτροπές, που εργάζονται επί δεκαετίες απομονωμένες και εν κρυπτώ, και η παρουσίαση των προειλημμένων αποφάσεων ως δήθεν πανορθοδόξων αποφάσεων. Θα τελειώσω όμως εδώ, γιατί είναι ατέλειωτη η σειρά των απαραδέκτων πραγμάτων των Οικουμενιστών.

5. Ευπρόσδεκτη η θεολογική απάντηση· απτόητοι στις απειλές.

Ως προς την πατριαρχική εξαγγελία ότι προσεχώς θα πάρουμε την δέουσαν απάντησιν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν την εκλαμβάνουμε ως απειλή λήψεως πειθαρχικών και δικαστικών μέτρων, αλλά ως απάντηση με θεολογικές θέσεις και επιχειρήματα, ως άνοιγμα θεολογικού διαλόγου, τον οποίο προσδοκούμε με χαρά. Συζητούμε με τους αιρετικούς επί δεκαετίες και διστάζουμε να συζητήσουμε με τους αδελφούς μας Ορθοδόξους; Θα είναι καλή ευκαιρία, ακόμη και σε δημόσιο τηλεοπτικό διάλογο ή σε οποιοδήποτε χώρο, να διαλεχθούμε Ορθόδοξοι και Οικουμενισταί επί ίσοις όροις, με ίσο αριθμό ομιλητών και με ελεύθερο ακροατήριο, να μας δοθεί ελεύθερη πρόσβαση στα ραδιόφωνα και τους τηλεοπτικούς σταθμούς της Εκκλησίας, από τους οποίους έχει αποκλεισθεί ο ορθόδοξος πατερικός λόγος με άνωθεν επεμβάσεις. Γιατί φοβούνται την αλήθεια;
Αν πάντως η απάντηση του Οικουμενικού Πατριαρχείο εκτραπή σε δικαστικές διώξεις και απειλές, δεν πρόκειται να κάμψει το φρόνημα των πεπεισμένων αγωνιστών, όπως αποδεικνύει περίτρανα η εκκλησιαστική ιστορία, εκτός ίσως από ελαχίστους δειλούς και καιροσκοπούντας, που κλίνουν δεξιά και αριστερά ως κάλαμοι υπό ανέμου σαλευόμενοι, υποκύπτοντες στην πρώτη πίεση και απειλή. Φαντασθείτε τι θα γινόταν, αν τους επεσείετο η απειλή του θανάτου, όπως στην περίπτωση των Αγίων Μαρτύρων, ή των βασάνων, της φυλακής, του εξευτελισμού, της συκοφαντήσεως, όπως στην περίπτωση των Αγίων Ομολογητών, Μαξίμου και των μαθητών του, Μαρτίνου πάπα Ρώμης, Ιωάννου Δαμασκηνού, Γρηγορίου Παλαμά, Μάρκου Ευγενικού. Ελπίζουμε να μην υπάρξουν άλλοι σαν τον πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο, ο οποίος δεν άντεξε τη φυλακή, στην οποία τον έκλεισαν οι λατινόφρονες, και μετεβλήθη από υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, σε διώκτη των Ορθοδόξων, ιδιαίτερα των μοναχών του Αγίου Όρους.

6. Στενοχωρηθήκαμε για την δειλία του μητροπολίτου Γόρτυνος.

Τον αναπλήρωσαν άλλοι.

Στενοχωρηθήκαμε γι’ αυτό και λυπηθήκαμε με την απόσυρση της υπογραφής εκ μέρους του μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίου, αμέσως μόλις ο πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος βρέθηκε στην Πελοπόννησο, προσκεκλημένος του μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλεξάνδρου. Λυπηθήκαμε για δύο λόγους· εν πρώτοις γιατί εκλώτσησε, ελάκτισε μία καλή ευκαιρία να ομολογήσει την ορθόδοξη αλήθεια, έχασε τον στέφανο της Ομολογίας, όπως ο ένας από τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες στην παγωμένη λίμνη της Σεβαστείας. Αμέσως και εδώ ήλθε η αναπλήρωσή του από δεκάδες νέων υπογραφών κληρικών και μοναχών και από χιλιάδες λαϊκών. Από τον σεβασμιώτατο μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως και Πωγωνιανής κ. Ανδρέα, ο οποίος τυπικά δεν προσυπέγραψε την Ομολογία Πίστεως, ουσιαστικά όμως την υπέγραψε φαρδιά-πλατιά με το ομολογητικό έγγραφο που έστειλε προς τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο ζητώντας να ασχοληθεί επί τέλους σοβαρά η Ιεραρχία στην τακτική της συνεδρία του Οκτωβρίου με το θέμα του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, που πρόκειται να συζητηθεί στην ολομέλεια της Μικτής Επιτροπής του Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κύπρο. Επιβεβαιώνει ο μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως και αποδέχεται τις ανησυχίες που εκφράσαμε στην Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού. Ο δεύτερος λόγος της λύπης και της πικρίας μας απέναντι στον μητροπολίτη Γόρτυνος κ. Ιερεμία έγκειται στο ότι δεν αρκέσθηκε στην απόσυρση της υπογραφής του είτε από δειλία είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Αυτό είναι συγγνωστό· στον πόλεμο δεν περιμένεις από τους δειλούς να ανδραγαθήσουν, ούτε τους συμβουλεύεσαι σε πολεμικά θέματα, όπως λέγει η Παλαιά Διαθήκη: Μετά γυναικός περί της αντιζήλου αυτής και μετά δειλού περί πολέμου…μη έπεχε επί τούτοις περί πάσης συμβουλίας(******) Προχώρησε δυστυχώς και στην διατύπωση υβριστικών και σκληρών χαρακτηρισμών εναντίον όσων συνέταξαν την Ομολογία Πίστεως, ονομάζοντάς τους λαθροκαπήλους της αμωμήτου ημών πίστεως και πλανεμένους!!! Τι να είπη κανείς; Αγαπούμε τον μητροπολίτη Γόρτυνος και δεν προσχωρούμε εδώ σε άλλες κρίσεις. Δεν πιστεύουμε αυτά που είπε. Μήπως ο δημοσιογράφος τα απέδωσε κακώς; Θα επανέλθουμε.

7. Η απάντηση του Φώτη Κόντογλου από την θριαμβεύουσα Εκκλησία.

Τελικώς, επειδή με τον τίτλο υποσχεθήκαμε την απάντηση στον πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο να την δώσει από την θριαμβεύουσα Εκκλησία, εκπροσωπώντας τους Αγίους Μάρτυρας και Ομολογητάς, ο αείμνηστος Ομολογητής της Ορθοδοξίας, Φώτης Κόντογλου, θα παραθέσουμε μία από τις ανοικτές επιστολές που έστειλε προς τον πατριάρχη Αθηναγόρα, όπου φαίνεται ποιοί διαπράττουν απαράδεκτα πράγματα και ποιοί επί δεκαετίες τώρα απειλούν και εκφοβίζουν, ευτυχώς με ελαχίστους πεπτωκότας, θυσιάσαντας, θυμιάσαντας, λιβελλοφόρους (lapsi, sacrificati, thurificati, libellatici).

Το κείμενο του μακαριστού Κόντογλου έχει ως εξής(*******):

«Η επιθυμία της υμ. Παναγιότητος και των συν υμίν να υποταχθή η Ορθόδοξος Εκκλησία εις τον Πάπαν και η εκ μέρους σας ανεξήγητος σπουδή, επλήρωσε την καρδίαν μας αφάτου θλίψεως και αθυμίας. Τα ώτα μας ακόμη συρίζουν από το φρικτόν τούτο άκουσμα.
Η Ορθόδοξος ποίμνη εδιχάσθη. Οι μεν σας ηκολούθησαν, εις τον ολισθηρόν δρόμον τον απάγοντα εις την απώλειαν, οι δε παρέμειναν εδραίοι και ασάλευτοι εις την Ορθόδοξον πίστιν των πατέρων των, αποτροπιαζόμενοι και εις μόνην την σκέψιν ότι ο Οικουμ. Πατριάρχης ενηγκαλίσθη τον Πάπαν και εμολύνθη από το βδέλυγμα τούτο της ασεβείας.
Εκείνοι οίτινες σας ηκολούθησαν ήσαν εκ των προτέρων προδικασμένοι να σάς ακολουθήσουν, όντες υλόφρονες, ματαιόδοξοι, άπιστοι, και ξενόδουλοι κόλακες και κολακευόμενοι. Έσπευσαν λοιπόν να συνταχθώσι με τον κόσμον, με τον αμαρτωλόν κόσμον της επιγείου ανέσεως, της άνευ ταλαιπωριών και αγώνος ζωής, εις την ώδε μένουσαν πόλιν, μη επιζητούντες την μέλλουσαν, ως ανύπαρκτον και μη πιστευτήν εις αυτούς.
Οι άλλοι όμως, οι πιστοί, παρέμειναν ασάλευτοι εις την Ορθόδοξον πίστιν, εις την χώραν της πενίας, των στερήσεων, των πειρασμών, των διωγμών, βέβαιοι όντες ότι εν μέσω αυτών παρίσταται ο Κύριος, ο ειπών ότι η Εκκλησία Αυτού θα είναι συνδεδεμένη με το μαρτύριον, την περιφρόνησιν, την πτωχείαν, τον εμπαιγμόν, τα οποία θα είναι η αντιμισθία της σθεναράς ομολογίας των εις τούτον τον κόσμον. Εις τα ώτα των ηχούν ημέρας και νυκτός οι παρήγοροι λόγοι του Χριστού. Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν. Ο διωγμός, η κακοπάθησις και ο θάνατος είναι ο ευλογημένος κλήρος των γνησίων μαθητών του Χριστού. Το πανάγιον στόμα του είπεν ακόμη: Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν. Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν βιασταί εις την παράταξιν των αμάχων, οι οποίοι έσπευσαν να συνθηκολογήσουν με το ψεύδος, δια να ζήσουν εν ησυχία και απολαύσει των εγκοσμίων αγαθών;
Και σεις οι ποιμένες του λαού τι είδους ποιμένες είσθε; Τα πρόβατα τα οποία σάς ενεπιστεύθη ο Χριστός τα παραδίδετε εις τους λύκους. Συναυλίζεσθε με τους άρχοντας του κόσμου τούτου του παρερχομένου, διότι εζηλώσατε την δόξαν αυτών και ουχί την δόξαν του Θεού.
Υπετάξατε την πίστιν εις τους αμαρτωλούς ανθρώπους των κοσμικών επιθυμιών, οίτινες οδηγούνται από τον σατανάν. Παρεδόθητε και παρεδώσατε τα πρόβατα εις τον άρχοντα του κόσμου τούτου, εις τον κατέχοντα την ύλην, τον χρυσόν, τας εφευρέσεις και τας μηχανάς, αι οποίαι καταπλήττουν τα πλήθη, ως θαύματα του αντιχρίστου. Παρεδόθητε και παρεδώσατε τα πρόβατα εις την ψευδώνυμον γνώσιν, την κενήν απάτην, την διδασκομένην εις τας χώρας της αθεΐας και της απογνώσεως, όπου ουκ εστίν ουδέ οσμή της αιωνίου ζωής και της αληθούς γνώσεως, της γνώσεως του Θεού.
Και ταύτα, διότι δεν είσθε οι ποιμένες οι καλοί, οι θυσιάζοντες την ζωήν αυτών υπέρ των προβάτων και οδηγούντες αυτά εις τους ευώδεις λειμώνας της αθανάτου ζωής. Σεις είσθε οι μισθωτοί ποιμένες, και κατά το πανάγιον στόμα του Κυρίου ο μισθωτός ποιμήν ουκ εστί ποιμήν (Ιω. ι, 13). Είσθε μισθωτοί των αρχόντων του κόσμου τούτου, δια την δόξαν και τον πλούτον των οποίων εργάζεσθε.
Και άπαξ είσθε οι δούλοι τοιούτων κυρίων, είσθε οπλισμένοι με τα όπλα της βίας, με τα οποία απειλείτε τα πιστά πρόβατα του Χριστού, δια να τα αναγκάσητε να σάς ακολουθήσουν.
Αλλά αυτά τα μακάρια πρόβατα απεκδέχονται το μαρτύριον ως λύτρωσιν και ως αψευδές σημείον ότι θα λάβουν τον αμάραντον στέφανον από τον αγωνοθέτην Κύριον Ιησούν Χριστόν.
Ναί! Είμεθα έτοιμοι να μαρτυρήσωμεν μετά χαράς και αγαλλιάσεως υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, την οποίαν κρατούμεν ως τον μέγιστον θησαυρόν. Μακαρίζομεν τους εαυτούς μας, διότι θα διωχθώμεν και θα αποθάνωμεν υπέρ πίστεως και αληθείας.
Ακονίσατε την μάχαιραν της αισχύνης. Αποστείλατε τα όργανα της βίας, τα οποία σάς δορυφορούν και με τα οποία είναι πάντοτε πάνοπλος η αποστασία. Αποστείλατέ τα εναντίο μας. Ήδη εις το Άγιον Όρος ενεφανίσθη το αιματωμένον και αποτρόπαιον φάσγανον της βίας, δια να ενσπείρη τον τρόμον εις τας αγίας καρδίας των γερόντων, των ασκητών και των ερημιτών, οι οποίοι έζησαν εν δοκιμασίαις, εν στερήσει, εν τελεία απαρνήσει του σαρκίου των, δια να ευαρεστήσουν τον Κύριον. Το φρικτόν πρόσωπον της βίας εμφανίζεται ως το της μυθικής κεφαλής της Μεδούσης εις τον αγιασμένον κήπον της Παναγίας. Και όπισθεν αυτού του βδελύγματος της βίας ευρίσκεσθε σεις, οι ποιμένες οι μισθωτοί, οι τρίδουλοι των αρχόντων του σκοτεινού κόσμου του χρήματος, της αθεΐας, του εκφυλισμού και πάσης ακολασίας.
Σπαράξατε τους αθώους, τους αγίους ομολογητάς, αφού εγίνατε λύκοι σεις οι ίδιοι οι ποιμένες.
Σπαράξατε την Ορθοδοξίαν μέσα εις το Κολοσσαίον εις το οποίον παρίστανται οι Καίσαρες, της σημερινής κακούργου αθεΐας. Είναι καιρός όμως ν’ αποβάλετε την δοράν του προβάτου, καθ’ όσον αυτή δεν απατά πλέον κανένα. Ο ποιείτε ποιήσατε τάχιον(********)!

_____________________

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου, Ο Φώτης Κόντογλου στην τρίτη διάσταση του, εκδ. Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα 2003.
2. Φώτης Κόντογλου, Τι είναι η Ορθοδοξία και τι είναι ο Παπισμός εκδ. οίκος Αστήρ, Α και E. Παπαδημητρίου, Αθήναι 1964.
3. Φωτιου Κοντογλου, Αντιπαπικά, εκδ. Ορθοδόξου Τύπου, Αθήναι 1993, σελ. 10¬12.
4. Αυτόθι, σελ. 15.
5. Βλ. τη βλάσφημη πατριαρχική δήλωση εις περιοδ. Επίσκεψις 30-11-1998.
6. Σοφ. Σειρ. 37, 11.
7. Ο.Τ., Απρίλιος 1965.
8. Φωτίου Κόντογλου, Αντιπαπικά, σελ. 15-17.

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Γίνεται προδοσία της Ορθοδοξίας, και είναι λυπηρό αυτό.
Εγώ μετέβην στο Πατριαρχείο και δημιουργήσαμε ένα κλίμα ευμενείας και αγάπης. Τώρα δεν θέλω ν’ ακούσω· γιατί είδα οτι δεν φταίει μόνον ο Στυλιανός, αλλά ολόκληρο το Πατριαρχείο έχει την ίδια γραμμή.
Ο κόσμος δεν τα αισθάνεται αυτά. Και εαν δεν προσέξωμε, είναι πονηροί οι αιώνες, κινδυνεύομε. Κατά την προφητεία ενός διασήμου πνευματικού πατρός, μια μέρα εδώ στην Ελλάδα, υπάρχει φόβος να είναι και μασόνοι, και μαρξισταί, και χιλιασταί, και αιρέσεις όλων των προελεύσεων, και να μη βρίσκεται Ορθόδοξος. Υπάρχει αυτός ο φόβος. Εκεί πάμε. Αλλά «στῶμεν καλῶς».
Δεν έχει ενδιαφέροντα ο λαός μας. Έχουν πνεύσει εύκολοι άνεμοι. Θέλουμε και εμείς να γίνει μία οικουμένη, «Μία Ποίμνη, Εἷς Ποιμήν», αλλά πως; Ουχί δια προδοσίας της Αληθείας, διότι η αλήθεια είναι υπερτάτη αξία. «Ἀγαπᾶτε ἐν ἀληθείᾳ», λέει ἡ Γραφή. Αν αφαιρέσουμε την αλήθεια απο την αγάπη, τότε η αγάπη γίνεται απάτη.
Χωρίς αλήθεια η αγάπη είναι ψευδής, κάλπικη είναι. Δεν είναι σωστή.
Λοιπόν, περί της αληθείας ομιλούμε, περί αυτής πρέπει ν’ αγωνιστούμε. Έτσι είναι τα πράγματα.
Αυτός είναι ο αγών, πολυμέτωπος αγών…

Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης
(Σε συγκέντρωση κατηχητριών στην Πτολεμαΐδα 13-9-1987)

Η Ορθοδοξία κινδυνεύει

Να φυλάξωμεν την Ορθόδοξη πίστι μας. Αν έρθει ώρα – ποτέ να μην έρθει– εάν έρθει η ώρα και δω την πίστι να κινδυνεύει, όχι πια απο εξωτερικούς εχθρούς, αλλά απο ρασοφόρους μεγάλους και μικρούς, θα κτυπήσω νεκρικά τις καμπάνες, θα σας εκφωνήσω τον τελευταίο λόγο, και θα φύγω απο την Φλώρινα. Που θα πάω; Δεν θα αφήσω την πίστι των πατέρων μας, ούτε στους αθέους, ούτε στους ροταριανούς, ούτε στους μασόνους, ούτε σε πατριάρχας ούτε σε αρχιεπισκόπους. Και μόνος να μείνω, θα συνεχίσω τον αγώνα για την πίστι των πατέρων μας, που δεν υπάρχει τίποτε ανώτερο στον κόσμο.
Όσοι πιστοί, να είστε έτοιμοι, διότι κινδυνεύει η Ορθοδοξία και απο ρασοφόρους και απο άλλους, και πρέπει όλοι μας, παραδειγματιζόμενοι απο το παράδειγμα του Μεγάλου Αθανασίου, να βαδίσουμε προς τα εμπρός, έχοντες τας σάλπιγγας, έχοντες τας σημαίας αναπεπταμένας, και «ζει Κύριος». Διότι, ό,τι και αν γίνει, δεν θα νικήσουν οι άθεοι, δεν θα νικήσουν οι ιεχωβάδες, δεν θα νικήσουν οι μασόνοι· θα νικήσει η Ορθοδοξία, διότι μέγα το έλεος Αυτού εις αιώνας αιώνων· αμήν.

(Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, Φλώρινα 11-1-1970)

MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA :

SFÂNTUL DIONISIE AREOPAGITUL

(3 OCTOMBRIE)

UN SFÂNT JUDECĂTOR

(fragment)

… Un suflet ales pentru vremea sa a fost Sfântul Dionisie. S-a născut la începutul secolului întâi după Hristos. S-a născut în cetatea Atenei, care a arătat pe cei mai mari filosofi, poeţi şi artişti. Spre această cetate se îndreptau din toată lumea de atunci tineri ca să studieze. Dionisie, un copil dintr-o familie nobilă, se distingea printre cei de o vârstă cu el prin inteligenţa sa la învăţătură. A studiat toate ştiinţele. Dar nu s-a mulţumit, nu s-a limitat doar la gnoza şi la ştiinţa pe care putea să i le dea Atena. Împreună cu alţi compatrioţi a călătorit în Egipt. A vizitat cetatea Heliopolis, o cetate din Egipt care era vestită pentru înţelepciunea preoţilor ei.
Când se afla în Egipt s-a întâmplat un lucru. Într-o zi, soarele s-a întunecat în mijlocul zilei. Era ziua în care iudeii L-au răstignit pe Hristos pe Golgota. Era Marea Vineri. Nimeni din cei care locuiau în Egipt nu ştia că S-a răstignit Hristos. Văzând Dionisie acea eclipsă totală de soare, care era imposibil de explicat prin legile fizice, s-a spăimântat şi a zis: ,,Ori vreun zeu pătimeşte, ori e sfârşitul universului”. A însemnat şi ora la care a avut loc întâmplarea aceasta, iar de atunci cerceta să afle cauza acelui fenomen.
După întoarcerea lui la Atena, Dionisie, pentru deosebita lui instruire şi virtute, a fost ales areopagit, adică judecător, membru al Tribunalului Suprem, care se întrunea şi judeca marile crime care tulburau poporul. Sfântul Dionisie s-a distins ca judecător. Judeca fără să se uite la faţă, fără să aibă în vedere feţele, dacă unul era bogat şi altul sărac, puternic sau slab. Judeca întru dreptate. Cine avea dreptate i se făcea dreptate.
Atena, în epoca lui Dionisie Areopagitul, nu mai avea gloria ei de demult, gloria, pe care o avea când cetatea era condusă de Pericle şi trăiau marii filosofi. Măreţia ei decăzuse. Desigur, era din nou plină de filosofi şi retori, dar aceştia nu aduceau niciun folos ţării lor. Îmbrăcaţi în nişte haine bătătoare la ochi, care-i deosebeau de ceilalţi oameni, cu bărbi şi cu toiag, se plimbau ostentativ şi deschideau dezbateri pe diferite teme, fără ca dezbaterile lor să aibă o finalitate. Filosofia lor sfârşea în flecăreală. Iar cei mai mulţi din aceşti filosofi aparţineau unei şcoli a filosofilor, care nu credeau în nemurirea sufletului, ci doar în desfătările materiale, şi aveau ca dogmă sloganul: ,,Să mâncăm şi să bem, căci mâine vom muri”. Erau epicurienii, materialiştii şi fericiţii acelei epoci. Filosofia era un întuneric, nedestoinică să lumineze poporul, care ajunsese într-o mare stricăciune. Oamenii adorau idolii. Şi idolii pe care-i avea Atena erau mai mulţi decât oamenii. Idoli făcuţi unii din lemn, alţii din aramă, unii din argint şi alţii din aur. Iar din toate statuile, acea statuie care producea o impresie deosebită era statuia Atenei, care era aşezată înaintea porţilor Partenonului; uriaşă statuie, care strălucea în razele soarelui şi se vedea de departe.***

În Atena anilor 50 după Hristos nu exista niciun creştin. Toţi erau închinători la idoli. Şi cu toate acestea în această cetate, pe care toţi o considerau centrul idolatriei, au apărut primii creştini. Nu erau mai mulţi de zece. Primul a fost Dionisie Areopagitul. A doua era o femeie, Damaris şi alţi câţiva. Dar cum au apărut aceşti puţini creştini?
Ca să vorbim în pilde, aceşti creştini erau pescarii pe care i-a prins în mrejele învăţăturii sale Apostolul Pavel. Aşa cum istorisesc Faptele Apostolilor, Pavel a ajuns în Atena în a doua lui călătorie misionară. Doar ce se plimba pe drumurile Atenei, că a văzut idolii şi sufletul lui se revoltă. Prezenţa lu Pavel în Atena a pricinuit curiozitatea filosofilor şi retorilor cetăţii, cărora le plăcea să audă întotdeauna ceva nou, fără ca niciodată sufletul lor să fie mulţumit. Flecar şi ciudat neamul acesta. Pentru că în jurul lui Pavel se crease o problemă, pe care trebuia s-o rezolve numaidecât în public, atenienii l-au invitat pe Pavel în Areopag – Curtea lor Supremă de Justiţie, cel mai înalt Tribunal al lor – şi acolo, înaintea tuturor, să vorbească şi să-şi expună învăţătura. Pavel a acceptat invitaţia, s-a suit în Areopag şi le-a vorbit acolo.
A vorbit cu artă, ca un pescar cu experienţă, care-şi aruncă undiţa cu cea mai potrivită momeală. Începutul cuvântului său a fost o laudă. A lăudat buna-cinstire, evlavia atenienilor. Şi apoi, luând prilej de la o statuie a Necunoscutului Dumnezeu, le-a vorbit despre adevăratul Dumnezeu, pe care cu toată înţelepciunea lor, nu-L cunoşteau.
– Pe acest Dumnezeu Necunoscut – zice – am venit, o, atenienilor, să vi-L propovăduiesc. Vă chem să credeţi în El şi să vă pocăiţi. Pentru că va veni o zi în care morţii vor învia şi toţi vor fi judecaţi după faptele lor…
Dar atenienii, care fuseseră influenţaţi de predicile filosofilor epicurei şi nu credeau în nemurirea sufletului, doar ce l-au auzit pe Pavel că vorbeşte despre învierea morţilor, au început să-şi bată joc de el şi să plece, zicând dispreţuitor că-l vor asculta altădată…
În acea mulţime de închinători la idoli s-au aflat şi puţine suflete în care predica Apostolului Pavel a făcut o mare impresie. Primul din aceştia a fost Dionisie Areopagitul.
Dionisie Areopagitul a crezut în Hristos, s-a botezat şi a devenit cel mai important membru al micii comunităţi creştine din Atena. Acest judecător s-a dovedit un înflăcărat propovăduitor al Evangheliei. Nu doar în Atena, ci şi în alte părţi s-a învrednicit să propovăduiască Evanghelia, şi în cele din urmă, ca Episcop, a mărturisit prin mucenicie pe Hristos. Şi a lăsat scrieri pline de înţelepciune. În ele îi îndeamnă pe creştini să-L iubească pe Hristos mai presus de toţi şi toate. Să-L iubească cu un eros dumnezeiesc…

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: „Ap ola ta epaggelmata”)

AΝ ΕΡΘΕΙ ΔΙΩΓΜΟΣ, Η ΕΛΛΑΣ ΘΑ ΕΧΕΙ Ν’ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;

Aπάντηση από τον π. Αυγουστίνο: Παιδί μου, «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι».
Aπό εμάς ζητά μεγάλα πράγματα ο Θεός και για μεγάλα πράγματα πλαστήκαμε. Eάν έχουμε πίστη ως κόκκο σινάπεως, θα μας δώσει δύναμη ο Θεός.
Όταν σκεφθεί κανείς, τι ήταν οι μαθηταί; Σε πιάνει ίλιγγος.
Ήταν δώδεκα ψαράδες, αλλά άλλαξαν τον κόσμο όλο.
Δώς μου τοιούτους εργάτας, να σείσω την οικουμένη. Aυτό είναι ζήτημα πίστεως.

KANETE ΠPOΣEYXH, ΘA ΔEITE ΘAYMATA
Tο πρωί που σηκώνεστε κάνετε προσευχή; Διαβάζετε Γραφή;
Ψάλετε τω Θεώ;
Προσευχή παιδιά, «αδιαλείπτως προσεύχεσθε», και θα δούμε θαύματα. Στη ζωή σας θα δείτε θαύματα παιδιά.

(Mητροπολίτης Φλωρίνης π. Aυγουστίνος Kαντιώτης 13-9-87)