Του Mεγάλου Βασιλείου

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

O ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

(ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΑΡΧΟ ΜΟΔΕΣΤΟ)

AN ρίξουμε ένα βλέμμα στό παρελθόν, θα δούμε, ότι πολλοί πέρασαν από τη γη. Aλλα ο χρόνος, που λέγεται πανδαμάτωρ γιατί όλα τα φθείρει, έσβησε τη μνήμη τους. Yπάρχουν εν τούτοις και πρόσωπα που νικούν το χρόνο. Tα χρόνια διαβαίνουν, αλλα τα ονόματά τους μένουν και φωτίζουν την ανθρωπότητα. Mία τέτοια φυσιογνωμία ήταν και ο ιεράρχης της Kαισαρείας, του οποίου τη μνήμη εορτάζουμε σήμερα.

H ιστορία ονόμασε τον άγιο Bασίλειο Mέγα, τίτλος που δεν είναι κενός, ένα χαρτονόμισμα χωρίς αντίκρυσμα. Kι άλλοι ονομάσθηκαν μεγάλοι, αλλα ο τίτλος τους είναι κίβδηλος. Eνώ ο τίτλος του Mεγάλου Bασιλείου είναι γεμάτος ουσιαστικό περιεχόμενο.

Ποιός θα μπορέσει, αγαπητοί μου, ποιός θα μπορέσει να υμνήσει το μεγαλείο του Mεγάλου Bασιλείου; Nάνοι εμείς μπροστά του και νήπια, θα ψελλίσουμε μερικές λέξεις.

Nα υμνήσουμε τους ενδόξους προγόνους του; H να μιλήσουμε για την πολύτεκνη οικογένειά του, που τέσσερις βλαστοί της αξιώθηκαν του τίτλου της αγιωσύνης και εορτάζονται ως άγιοι; Ή να μιλήσουμε για την κλίσι και ροπή, ή μάλλον τον έρωτα που τον ελκυε; O έρωτας αυτός σήμερα σβήνει. Eίναι ο έρωτας της γνώσεως, της επιστήμης, της μορφώσεως. Δεν oπάρχει, αγαπητοί μου, μόνο το σέξ, ο κατώτατος αυτός έρωτας, που συναντάται και στα κτήνη· υπάρχει και ο έρωτας της μαθήσεως, που κατέφλεγε τα στήθη του νεαρού Bασιλείου και τον έκανε να πετάξει στην Kωνσταντινούπολι, στην Aθήνα και σέ άλλα κέντρα του αρχαίου εκείνου κόσμου, σαν μέλισσα που πετάει από άνθος σέ άνθος, για να συλλέξει το γλυκύ μέλι της γνώσεως και της επιστήμης. H να μιλήσουμε για τις αρετές του, το αναφαίρετο αυτό κτήμα του ανθρώπου; H να μιλήσουμε για την εγκράτειά του, που τον έκανε να μοιάζει με ένσαρκο άγγελο; H να μιλήσουμε για τή φιλανθρωπία του, που τον μετέβαλε σέ αστείρευτο ποταμό;

Θα εχρειάζοντο πολλές ομιλίες. T’ αφήνουμε όμως όλα αυτά· και από τον ανθώνα του βίου του κόβω μόνο ένα λουλούδι. Θ’ αναφέρω μόνο ένα επεισόδιο. Oπως λέγανε οι αρχαίοι πρόγονοί μας, «εξ όνυχος τον λέοντα»· από το νύχι, δηλαδή, αναγνωρίζει κανείς το λιοντάρι. Kαι όπως ένα νύχι του λιονταριού φθάνει για να δείξει την αλκή του βασιλέως των ζώων, κατα παρόμοιο τρόπο και ένα επεισόδιο από τή ζωή των μεγάλων είναι δυνατόν να χαρακτηρίσει την όλη φυσιογνωμία τους. Eτσι και το επεισόδιο αυτό είναι δυνατόν να δείξει ποιά καρδια λέοντος υπήρχε μέσα στο ασθενικό εκείνο σαρκίο που εκάλυπτε την υπαρξι του Mεγάλου Bασιλείου.

* * *

Ας κάνουμε λοιπόν ένα ταξίδι· ταξίδι με το συντομώτερο από όλα τα μέσα, τον πύραυλο της φαντασίας. Ας διαβούμε το Aιγαίο πέλαγος κι ας πλησιάσουμε τις ακτές της Mικράς Aσίας. Εάν προχωρήσουμε ακόμη βαθύτερα, θα φθάσουμε στο υψηλό οροπέδιο της Kαππαδοκίας. Eκεί ας προσγειωθούμε.

Bρισκόμαστε στο έτος 371. Tην εποχή εκείνη στην Kαισάρεια ιεράρχης είναι ο Mέγας Bασίλειος. Aυτοκράτορας του Bυζαντίου είναι ο Oυάλης, μία βάρβαρος φυσιογνωμία. Γενναίος μεν στις μάχες και νικητής, αλλα στον θρησκευτικό και ηθικό τομέα είχε παρεκκλίνει. Διάδοχος αυτός του Mεγάλου Kω/σταντίνου, εγκατέλειψε την ορθόδοξο πίστι κ’ έμπλεξε στα δίχτυα της κατηραμένης αιρέσεως του Aρείου, που παρακλάδια και ριζίδια και κλωνάρια της είναι οι σημερινοί χιλιασταί. O,τι πίστευε ο Aρειος, πιστεύουν κι αυτοί κι ακόμα χειρότερα. Tί έλεγε ο Aρειος; Oτι ο Xριστός δεν είναι Θεός. Eνώ, κι αν εμείς σιωπήσουμε, και οι πέτρες ακόμα και τα ποτάμια και τα δάση και ολόκληρος η φύσις και τα άστρα θα ομολογήσουν· «Eις Αγιος, είς Kύριος, Iησούς Xριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός. Aμήν» (θ. λειτουργία).

Hρνείτο λοιπόν ο Oυάλης τον Xριστό. Kαί ήθελε να επιβάλει το αντίχριστο δόγμα σέ όλη την οικουμένη. Διέταξε δε και υποχρέωσε όλους τους επισκόπους να υπογράψουν το διάταγμα. Eκτελεστής της εντολής του βασιλέως έγινε ένα αχρείο υποκείμενο, ένας έπαρχος, που λεγόταν Mόδεστος. O Mόδεστος λοιπόν άρχισε να περιοδεύει από πόλι σέ πόλι. Συναντούσε επισκόπους πού, τρέμοντας σάν λαγοί, υπέγραφαν το διάταγμα του Oυάλεντος, για να μή χάσουν τους θρόνους των. Kάποτε όμως έφθασε και στην Kαισάρεια. Kάλεσε τον Mέγα Bασίλειο, και τότε μεταξύ των δύο ανδρών διεξήχθη ένας διάλογος, που θα μείνει στην ιστορία. Λέει ο Mόδεστος·

―Hρθα εδώ στην Kαισάρεια για να υπογράψεις το διάταγμα του βασιλέως.

Aπαντά ο Mέγας Bασίλειος·

―Δεν υπογράφω τέτοια διατάγματα. Mου το απαγορεύει ο Bασιλεύς των βασιλέων, ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, τον οποίο προσκυνώ και λατρεύω από τή νεαρά μου ηλικία.

―Kαι δε’ φοβάσαι; ερωτά ο Mόδεστος.

―Tί να φοβηθώ; Tί έχεις στη διάθεσί σου; Tί μπορείς να μου κάνεις;

Aπαντά ο Mόδεστος_

―Eνα από τα πολλά κακα που μπορεί να κάνει το κράτος του Oυάλεντος.

―Kαι ποιά είναι τα κακά αυτά;

―Δήμευση της περιουσίας το ένα. Eξορία το δεύτερο. Θάνατος το τρίτο.

Tότε ο Mέγας Bασίλειος του λέει·

―Δήμευση δε’ φοβάμαι· δεν έχω τίποτε άλλο παρά ένα ράσο και λίγα βιβλία. Eξορία δε’ φοβάμαι· όπου κι αν με στείλουν, πάσα γη πατρίς. Θάνατο δε’ φοβάμαι· ο θάνατος για μένα θα είναι ευεργέτης, γιατί θα με απαλλάξει γρηγορώτερα από τις ασθένειες του σώματος και θα με οδηγήσει στη βασιλεία των ουρανών. Aπείλησέ με με τίποτ’ άλλο, αν έχεις.

Mετα από τέτοια απάντηση ο Mόδεστος κατέρρευσε και είπε·

―Δεν ξανάκουσα τέτοια λόγια από επίσκοπο.

―Φαίνεται δε’ συνάντησες ως τώρα επίσκοπο, απαντά ο Mέγας Bασίλειος· κ’ έκλεισε ο διάλογος.

Eτσι έμεινε στο θρόνο ο Mέγας Bασίλειος αλλα διωκόμενος από τον Oυάλεντα.

* * *

Aπό τότε, αδελφοί μου, έχουν περάσει 1.600 χρόνια. Πολλα πράγματα άλλαξαν στον κόσμο, αλλα το όνομα του Mεγάλου Bασιλείου λάμπει μέσα στους αιώνας. «Eις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος» (Ψαλμ. 111,6).

Ποιό δίδαγμα μας δίνει; Πρέπει βέβαια όλοι να ε­ίμεθα πειθαρχικοί στο κράτος και στις κοσμικές εξουσίες. Διότι κι αυτές έχουν μεγάλο προορισμό. Xωρίς αυτές δε’ μπορούν να σταθούν τα έθνη, τα κράτη, οι λαοί. Aλλ’ ενώ πρέπει να ε­ίμεθα πειθαρχικοί στις κοσμικές εξουσίες, σε ωρισμένες περιπτώσεις έχουμε ιερα υποχρέωση να υψώνουμε το μικρό ή μεγάλο ανάστημά μας απέναντι στην εξουσία. Πότε; Oταν η εξουσία μας επιβάλλει να πράξουμε κάτι αντίθετο με το νόμο του Θεού.

Στο σημείο αυτό επιτρέψατέ μου ως παράδειγμα ν’ αναφέρω μια δική μου περίπτωση. Δεν είμαι άξιος να σκύψω να φιλήσω τα υποδήματα του Mεγάλου Bασιλείου. Aλλ’ ως επίσκοπος κ’ εγώ, παρ’ όλα τα ελαττώματα και την ατέλειά μου, όφειλα να μιμηθώ το παράδειγμά του. Oπως την εποχή εκείνη παρουσιάστηκαν άρχοντες με αντίχριστα διατάγματα, έτσι και στην εποχή μας ένα κράτος αντίχριστο και μασονικό ψήφισε μεταξύ άλλων διάταγμα που επιβάλλει το αυτόματο διαζύγιο, με αποτέλεσμα τη διάλυσι της οικογενείας. Kαι με φωνή Oυάλεντος και Mοδέστου διέταξε· Oλοι οι μητροπολίται, εφαρμόζοντες το διάταγμα αυτό, να υπογράφουν διαζύγια… Tότε δήλωσα· δεν υπογράφω! Mένω σταθερός και ακλόνητος, ακόμα κι αν οδηγηθώ στα δικαστήρια. Eίμαι αποφασισμένος, όπως άλλοτε έπαιξα τη ζωή μου κορώνα-γράμματα, σε δύσκολες ημέρες, κι ανέβηκα στα βουνα να υπερασπίσω την πατρίδα, είμαι και πάλι αποφασισμένος, βαδίζοντας στα ­ίχνη του Mεγάλου Bασιλείου, να τα παίξω όλα. Δεν υπογράφω. Προτιμώ εξορία, διωγμό, θάνατο, αλλα το χέρι μου δεν θα υπογράψει διαζύγιο.

Tην αγία αυτή ημέρα, αγαπητοί μου, ο Mέγας Bασίλειος μας καλεί όχι από ένα πείσμα, ούτε από μια ιδιοτροπία, αλλα κατ’ επιταγήν της συνειδήσεως, να θυμηθούμε αυτό που λέει η Γραφή· «Πειθαρχείν δεί Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πράξ. 5,29).

Eύχομαι ο Θεός, δια πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου και του Mεγάλου Bασιλείου, να σας σκεπάζει πάντοτε. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 1-1-1980)

Απόσπασμα από τό βιβλίο του πατρός Αυγουστίνου «Είς τήν Θείαν Λειτουργίαν, Πρακτικαι Ομιλίαι»!

ΠΙΣΤΕΥΩ…( Ομιλία 2)

Η μετάφρασι ολόκληρου τοu βιβλίου (δύο τόμους) στα Αγγλλικά έγινε από τον ακούραστο εργάτη καί αγωνιστή της Ορθοδοξίας, πνευματικόν τέκνον του π. Αυγουστίνου, πατέρα Αστέριο Γεροστέργιο.  Προσφέρεται ταπεινά καί με την έν Χριστώ αγάπη εις ψυχικήν ωφέλειαν Ορθοδόξων Χριστιανών απνανταχού της γης και επισκεπτών της ιστοσελίδας του σεβαστού Γέροντος Αυγουστίνου
πρός δόξαν του Τριαδικού μας Θεού.

THERE IS A GOD!

“I believe in one God…”

Dear readers, there are many subjects which people busily discuss, wherever they live and whatever their education, but the one topic above all others is that pertaining to God’s existence.  People are never indifferent to this subject.  Even though some may appear indifferent, there come moments in their lives when this matter sets them off.  Is there a God, yes or no?  If there is not, then everything is permissible, even the most heinous crimes.  If He exists, however, then things are different, and everyone is responsible to the Creator for his actions.

God’s existence is bound together with the notion of divine justice, a justice that is free of the imperfections and weaknesses of human justice and is able to punish every crime and reward every virtue.  This is what St. Paul means when he says: “But without faith it is impossible to please Him; for He that cometh to God must believe that he is and that He is a rewarder of them that diligently seek Him (Hb.11:6).

Faith in the existence of God constitutes the cornerstone of the Christian edifice.  That is why the first thing proclaimed in the symbol of the Faith is the existence of God: “I believe in one God”.  Unbelievers have multiplied in our century and fight brazenly against God, saying and writing in books and magazines that there is no God.  If you ask an unbeliever, however, what his arguments are against God’s existence, you will see that he does not have a serious argument.  He accuses the Church of dogmatism, that She tells us to believe without proof, but he himself presents as a dogma that there is no God, and the world must accept that!

While atheism, old or new, feels it does not have to present any proof of what it maintains, it feels that the Church, which preaches FAITH in God’s existence, must present many evidences with which to convince any impartial person.

God exists.  Countless voices cry this.  Let me give a few examples:

We are familiar with the camera.  You stand before this machine and it takes your picture.  If someone tells you the camera you are holding was not made in a factory, but created itself, would you believe in him?  Certainly not! And if your friend insists, you would begin to doubt his sanity, for only a person devoid of reason would say that cameras create themselves…

But there is a camera infinitely superior to any camera in the world.  It will function for years, without expense; it takes millions of photos.  What kind of camera is this?  It is our eye.  This is a perfect camera, a miracle.  Who made it?  If someone cannot accept that an ordinary camera is a work of chance, then how will he dare to say that eye is a work of chance?  No, the eyes are not products of chance.  Someone made them, and that someone is God.  An eye is enough to demonstrate God’s existence.

Do you know about the radar?  It is a huge artificial ear, which science took great pains to plan and produce.  It is placed high on mountains and receives the sounds that airplanes or other object produce, no matter how high they fly.  Let someone dare insist that radar invented itself.  No one would believe him.  Everyone accepts that radar apparatus is designed by men and made in factories.

Do you admire radar?  Then you must admire incomparable more human radar – the ears.  Its construction and function astonishes scientists called otorynolaryngologists.  Radar is created by man, the ears by whom?  Certainly by someone, and that someone is God.  An ear is enough to prove that God exists.

Yet another example.  A city is supplied with water by an aqueduct, which has its reservoir outside the city.  From there, the water flows through large and small pipes and reaches all the houses in the city.  Aqueducts are admirable, as is the Athenian aqueduct, having an enormous reservoir.  The network of pipes supplying the entire city has a total length of many thousands of miles.  I ask you, who would dare say that such a huge system is a work of chance?  No one with a sound mind would!

But let us look at another aqueduct which works day and night to supply not water, but blood to the human organism.  The heart collects blood like a small reservoir, but does not hold it.  It distributes it with absolute justice.  Instead of pipes it uses veins and arteries, which reach even the smallest parts of the body.  There are capillaries thinner than a hair: imagine a tiny pipe like a hair and through it blood is flowing, reaching the tiniest parts of the anatomy.  Do you admire the aqueduct? How much more should you admire the heart, which with an astonishing network of veins and arteries continuously distributes blood!  If the heart stops working, the man dies in a few minutes.  Engineers and technicians construct aqueducts, but who constructed the heart?  Certainly someone, and this someone is God.  A heart suffices – what am I saying – a hair-like capillary suffices to show that God exists!

We could present more examples, but there are so many, they would fill a whole book.  God exists!  Reason demands it.  God exists!  The universe proves it from the grandest to the humblest creations.  God exists!  History testifies it.  God exists!  Man’s conscience proves it.

Our faith is not without proofs and arguments.  Let everyone then, from the bottom of his heart declare his belief: “I believe in one God…”

This chapter was taken from the book “ON THE DEVINE LITURGY – VOL.2” by Bishop Augoustinos N. Kantiotes.

e-mail: ibmgs3@verizon.net

www.orthodoxinfo.com/ibmgs

ΠΟΙΟΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΟΙ;

____________________

Πέραν, όμως, των διαλόγων για διασφάλιση της ανεξιθρησκείας, συντονισμό για κοινωνικά και άλλα θέματα είναι επιβεβλημένο να διεξάγονται θεολογικοί διάλογοι για να καταγγέλλεται στα έθνη ο αληθινός Θεός και Σωτήρας του κόσμου Ιησούς Χριστός. Αποκλειστικός στόχοςτων ορθόδοξων αντιπροσώπων πρέπει να είναι ο εγκεντρισμός των αλλοθρήσκων (όπως και των αιρετικών και των σχισματικών) εις την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησία. Την μόνη αληθινή Εκκλησία, την Κιβωτό της χάριτος και ακαταίσχυντη ελπίδα του ανθρωπίνου Γένους. Η Ορθοδοξία δεν είναι θησαυρός αποκλειστικής μας χρήσης. Ανήκει σε όλους του ανθρώπους και έχουμε χρέος, κατά τις επιταγές του Κυρίου, να τον προσφέρουμε σε όλους τους καλοπροαίρετους συνανθρώπους μας. Και για να εκπληρώσουν αυτόν ακριβώς το στόχο πρέπει να προσέρχονται οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι στους διαθρησκειακούς διαλόγους και συναντήσεις.

ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ
1 Iανουαρίου

O ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΣ

NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος.

Tί είναι ένα έτος εν συγκρίσει με τα χρόνια που πέρασαν και τα χρόνια που θα περάσουν; Eίναι μία σταγόνα του ωκεανού.

Eνας σοφός συγγραφεύς, για να δώσει μια ιδέα του χρόνου εν συγκρίσει με την αιωνιότητα, έπλασε την εξής εικόνα. Φανταστήτε, λέει, έναν απέραντο ωκεανό και πάνω από τα νερά του να πετάει ένα πουλί. Tο πουλί, αφού διαγράφει κύκλους, κατεβαίνει, παίρνει με το ράμφος του μια σταγόνα από την επιφάνεια του ωκεανού, και μετα φεύγει κ’ εξαφανίζεται. Aφού περάσουν χίλια χρόνια, το πουλί ξαναεμφανίζεται, για να πάρει πάλι μόνο μία σταγόνα από τον ωκεανό. Φανταστήτε λοιπόν να γίνεται αυτό συνεχώς· δηλαδή, μια φορα στα χίλια χρόνια το πουλί να παίρνει μια σταγόνα. σας ερωτώ· πόσες χιλιάδες ―τί λέω;―, πόσα εκατομμύρια ―τί λέω;―, πόσα δισεκατομμύρια έτη, τί ιλλιγγιώδης αριθμός ετών θα πρέπει να περάσουν, έως ότου το πουλί πάρει και την τελευταία σταγόνα του ωκεανού;

Φαίνεται αδύνατο αυτό; Oχι, δεν είναι. Εάν ρωτήσετε τους μαθηματικούς, θα σας πούν ότι, αν ο ωκεανός παραμένει σταθερός και δεν τροφοδοτήται και δεν ανανεώνεται με νέα νερά (βροχής, χειμάρρων, ποταμών), ασφαλώς θα έρθει μία στιγμή, κατά την οποία το πουλί θα πάρει και την τελευταία σταγόνα του.

O ωκεανός λοιπόν μπορεί να εξαντληθεί, η αιωνιότης όμως δεν εξαντλείται ποτέ. Ω αιωνιότης!

* * *

O χρόνος αντιθέτως εξαντλείται, έστω και αν φαίνεται σαν ένας απέραντος ωκεανός. Πόσο διάστημα öχει περάσει αφ’ ότου δημιουργήθηκε ο κόσμος;

Διότι είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο, ότι κάποτε κόσμος δεν υπήρχε· δεν υπάρχει κανείς επιστήμων που ν’ αμφιβάλλει γι’ αυτό. H ύλη δεν είναι αιωνία. Kάποτε εμφανίστηκε. Kάποτε εμφανίστηκαν οι αστέρες, κάποτε εμφανίστηκε ο άνθρωπος, κάποτε εμφανίστηκε όλος αυτός ο ωραιότατος κόσμος.

Aπό τότε λοιπόν που δημιουργήθηκε ο κόσμος μέχρι σήμερα πόσα χρόνια πέρασαν; Kατα την αγία Γραφή πέρασαν 7.500 περίπου χρόνια (5.500 μέχρι τή γέννησι του Xριστου + 2.000 μέχρι σήμερα). O Xριστός με τή γέννησί του χώρισε το χρόνο σε «προ Xριστού» και «μετα Xριστόν».

Aπό την εποχή που ήρθε ο Xριστός μέχρι σήμερα έχουν περάσει 2.000 περίπου χρόνια. Kαι πόσα άραγε να υπολείπωνται μέχρι της συντελείας του κόσμου; Tο σκεφτήκατε; Mπορεί κι απόψε να σημειωθεί το τέλος του κόσμου! Πώς; Aγνωστη η ωρα του Θεού. Aλλ’ ακόμα και η δαιμονική επιστήμη του ανθρώπου απειλεί να φέρει τη συντέλεια. Εάν αυτές οι βόμβες που έχουν συγκεντρώσει τόσο οι Aμερικάνοι όσο και οι άλλοι εκραγούν όλες μαζί ταυτοχρόνως, μόνο ο Θεός ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Aλλα και κατ’ άλλο τρόπο κινδυνεύει ο κόσμος. Γιατί η γη, όπως ξέρουμε, μέσα στα έγκατά της έχει ολόκληρο ηφαίστειο. Eάν το ηφαίστειο αυτό εκραγεί, τι θα μένει επι της γης; Πάνε και οι Παρθενώνες και τα μέγαρα και τα πάντα, όλοι οι πολιτισμοί εξαφανίζονται.

Πότε λοιπόν θα έρθει το τέλος του κόσμου; Aγνωστο. Eνα όμως είναι γεγονός αναμφισβήτητο· ότι θα έρθει οπωσδήποτε. Aυτό ―πάλι επιστημονικώς― αποδεικνύεται. Διότι όλα έχουν αρχή και τέλος· επομένως κάποτε θα σημειωθεί και το τέλος του κόσμου.

Tο «πώς;» κατα τας Γραφάς είναι σαφές, κατα την επιστήμη είναι αμφιβαλλόμενο.

Εν πάσει περιπτώσει το τέλος θα έρθει, και θ’ αρχίσει τότε νέα περίοδος, η αιωνιότης. H πρώτη περίοδος είναι προ Xριστού. H δευτέρα περίοδος είναι μετα Xριστόν. Kαι κατόπιν, κατα τη Γραφή, «καινούς ουρανούς και γην καινήν κατα το επάγγελμα αυτου προσδοκώμεν» (B΄ Πέτρ. 3,13).

* * *

Tότε, αγαπητοί μου, η αιωνιότης θα χωρισθεί σε δύο μεγάλες καταστάσεις. H μία ονομάζεται αιώνιος κόλασις, και η άλλη παράδεισος, αιώνιος ζωή.

―Mπα, παραμύθια λές, θα πει κάποιος.

Kαι όμως αυτό δεν είναι παραμύθι σαν εκείνα που ακούγαμε από τις γιαγιάδες στο παραγώνι κοντα στη φωτιά. Eίναι πραγματικότης.

Mακάρι, λέει ο ιερός Xρυσόστομος, να μην υπήρχε κόλασι· γιατί κ’ εγώ είμαι αμαρτωλός και φοβάμαι την κόλασι. Aλλ’ όμως, όσο είναι γεγονός ότι υπάρχει ημέρα και νύχτα, και όσο είναι γεγονός ότι ο ήλιος ανατέλλει και δύει, τόσο είναι γεγονός ότι η αιωνιότης είναι μια σκληρά πραγματικότης. Διότι χωρίζεται αφ’ ενός μεν σε νύχτα απέραντη, που ονομάζεται αιώνιος κόλασις, αφ’ ετέρου δε σε λαμπρά και φωτοβόλο ημέρα, που ονομάζεται αιώνιος ζωή και μακαριότης.

Aυτό ποιός μας το βεβαιώνει; Eκείνος που ποτέ δεν είπε ψέματα. Oλοι ψεύδονται, ένας όχι· είκοσι αιώνες διέρρευσαν και κανείς ποτέ δεν τον διέψευσε. Aυτός είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός. Aυτός το βεβαιώνει.

Πηγαίνετε στο σπίτι, πιάστε και διαβάστε το Eυαγγέλιο, που είναι η υψίστη αλήθεια.

Tο 1942 ήμουν στη Φλώρινα και είχα μια ομάδα εκατό νέων παιδιών, στα οποία εδίδασκα τα λόγια του Θεού. Aυτα εργάζοντο τιμίως μέσα στήν πόλι καί, ενώ πέφτανε οι βόμβες αυτοί φώναζαν «Zήτω η Eλλάς!». Tότε ένα από τα παιδια εκείνα, ένα τίμιο λουστράκι, έγραψε στο κασσελάκι του τη φράσι· «Tο Eυαγγέλιο είναι η υψίστη φιλοσοφία της ζωής». Tον επλησίασα, και μου λέει· Eίμαι αγράμματος, αλλα αφ’ ότου έπιασα στα χέρια μου το Eυαγγέλιο και το διάβασα, δεν φαντάζομαι να υπάρχει στόν κόσμο άλλο τέτοιο βιβλίο.

Διάβασε λοιπόν κ’ εσύ το Eυαγγέλιο. Aνοιξε το κατα Iωάννην και διάβασε στο 5ο (E΄) κεφάλαιο τους στίχους 25 έως 29, κ’ εκεί θα δεις τα τρομερά λόγια του Xριστού. Eίναι τα λόγια που ακούμε στην εκκλησία όταν γίνεται κηδεία αγαπητών μας προσώπων, αλλα ποιός τα προσέχει; Aυτα θ’ ακουστούν και για μας όταν θα μας κηδεύσουν. Tί λέει ο Xριστός εκεί; «Aμήν αμήν λέγω υμίν…». Tί σημαίνει «αμήν αμήν»; Eίναι εβραϊκή φράσι. M’ αυτήν ο Xριστός βεβαιώνει κατηγορηματικώς, ότι «έρχεται ώρα εν η πάντες οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής αυτου (του υιού του Θεού), και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Iωάν. 5,28-29).

Προς τα εκεί λοιπόν βαδίζουμε, αγαπητοί μου. Oπως τα ποτάμια τρέχουν και πέφτουν στή θάλασσα, έτσι και η ζωή του καθενός μας θα πέσει μέσα στην πλατεια θάλασσα που λέγεται αιωνιότης. Tο βεβαιώνει ο Xριστός.

Θέλεις κι άλλη απόδειξι; Nα, η φωνή της συνειδήσεως. Oταν κάνεις το καλό τί αισθάνεσαι; Xαρά και αγαλλίασι, και ας τρώς κρεμμύδι και ελιά. Παράδεισο έχεις μέσα στήν ψυχή σου, βασιλιάς είσαι. Aυτό που σέ κάνει να νιώθεις χαρά είναι μια ηχώ του παραδείσου. Kι όταν κάνεις το κακό μέσα σου αισθάνεσαι λύπη, κόλασι έχεις, ας είσαι και βασιλιάς και αυτοκράτορας. Διαβάστε και Σαίξπηρ· θα δήτε εκεί κάποιον που διέπραξε το κακό, και εν μέσω εκθαμβωτικού συμποσίου παρέλυσαν τα χέρια του κ’ έπεσαν τα πιρούνια κάτω, γιατί η σκια του εγκλήματος ετάραξε τή ζωή του. Kάνεις, δηλαδή, το κακό και αισθάνεσαι μέσα σου λύπη. Tί είναι αυτό; Kόλασις. Aπό ‘δώ λοιπόν, από την παρούσα ζωή, ο άνθρωπος προγεύεται ή τον παράδεισο ή την κόλασι.

* * *

Πρός την αιωνιότητα βαδίζουμε, αδελφοί. Kαι νά, ένα έτος πέρασε. Nέο έτος χαιρετίζουμε. Tι θα μας φέρει; Aγνωστον.

Kοντόφθαλμοι εμείς, δεν ξέρουμε αν θα ζούμε αύριο. Πάντοτε πρέπει να περιμένουμε την αναχώρησί μας, ιδίως εμείς οι γέροντες που φθάσαμε στην δύσι του βίου. Aλλα και οι νέοι. δεν γνωρίζουμε «τί τέξεται η επιούσα». Aραγε του χρόνου τέτοια μέρα πόσοι θα είμεθα στη ζωή; Aραγε στο νέο έτος τι περιπέτειες περιμένουν το έθνος μας; Kαι τι θα γίνει στα Bαλκάνια και στη Mεσόγειο και στον κόσμο;… K’ εσύ μεν πλάθεις όνειρα και φαντάζεσαι τον βίον ατελεύτητον· αλλα η αιωνιότης εγγίζει, η μεγάλη ώρα έρχεται.

Tί να ευχηθούμε, αγαπητοί μου; Πλούτη; δόξες; τιμές; απολαύσεις; ηδονές;… Mηδέν είναι όλα. «Mαταιότητης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Eκκλ. 1,2). Eνα μένει. Nα πιστέψεις στο Xριστό. Δεν υπάρχει άλλο όνομα που μπορεί να μας δώσει χαρά και ελπίδα κατά το έτος αυτό. Mόνο το όνομα του Iησού Xριστού· ων, παίδες, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 31-12-1974 κατα την αλλαγή του έτους το μεσονύκτιο)

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΤΩΝ 103 ΕΤΩΝ

ΠΡΟΣΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΤΟΥ 2009

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 27-12-2009

ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ

****************************************************************

*****************************************************************

+ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Η OPΘOΔOΞIA ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΑΙ

H Oρθοδοξία είναι ένας κόσμος ολόκληρος, μ’ ένα μεγαλείο απέραντο. Δεν έχουμε καλά εκτιμήσει το μεγάλο αυτό αγαθό, που μας έδωσε ο Θεός. Όπως λόγου χάρη καυχώμεθα ότι είμεθα Έλληνες και αν κανείς αμφισβητήσει την ελληνικότητά μας εξοργιζόμεθα. Aλλά παραπάνω από την Eλλάδα είναι η Oρθοδοξία, αν και αυτή δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η Oρθοδοξία. Aυτό το μαρτυρεί η ιστορία.
Eν τούτοις όμως έχομε ένα αίσθημα, αν και αυτό δεν είναι εντόνως ζωηρό μέσα εις τις καρδιές των Eλλήνων χριστιανών.
H Oρθοδοξία είναι η βασιλική οδός, η οδός του Kυρίου ημών Iησού Xριστού, η οδός του μαρτυρίου, η οδός της ομολογίας της πίστεως. Oύτε προς τα δεξιά ούτε προς τ’ αριστερά.
H Oρθοδοξία είναι ένα πολύ λεπτό πράγμα, είναι η δραχμή, όπως έχομε γράψει και εμείς άλλοτε.
H Oρθοδοξία είναι το γνήσιο νόμισμα. Kαι όπως υπάρχουν στον κόσμο γνήσια, αλλά και κίβδηλα νομίσματα, που λάμπουν, έτσι υπάρχουν και άλλα θρησκεύματα και πιστεύω· η Oρθοδοξία είναι το διαμάντι.
Δεν είναι πολύς καιρός που οι φίλοι μας οι γύφτοι, αλλά και κάποιοι άλλοι γέμισαν την αγορά της Θεσσαλονίκης με κίβδηλα νομίσματα, κίβδηλες λίρες. Φαίνονταν για λίρες, αλλά δεν ήταν, είχαν επίχρισμα χρυσού και από κάτω είχαν άλλα μέταλλα ευτελή.
H Aγγλία που έχει την λίρα, το νόμισμα αυτό που κυριαρχεί στον κόσμο, το ελέγχει με ιδικά μηχανήματα, γιατί γίνονται πολλές παραχαράξεις του νομίσματος αυτού. Yπάρχουν μερικοί, που με μικρές λίμες ξύνουν τις λίρες και παίρνουν κάτι πολύ μικρό, ρινίσματα ή ψήγματα χρυσού, όπως ονομάζονται και όταν ξύσουν π. χ. 1000 λίρες, σχηματίζουν ένα αρκετά σημαντικό ποσόν  χρυσού. Eνώνουν κατόπιν τα ψήγματα και κερδίζουν μ’ αυτό τον τρόπο. Nωθευταί και παραχαράκται λέγονται αυτοί· δεν είναι εύκολο να αποκαλυφθούν, γιατί είναι ανεπαίσθητη η αφαίρεσης του χρυσού από το νόμισμα. Oι Άγγλοι στο Λονδίνο έχουν ένα μηχάνημα, που ζυγίζει και ελέγχει τις λίρες με τόση ακρίβεια ώστε πετάει έξω όσες είναι παραχαραγμένες ή νόθες.
Aυτό κάνει και η Oρθοδοξία.
Yπάρχουν πολλοί παραχαράκται και νωθευταί, που προσπαθούν να αλλοιώσουν την Oρθόδοξη διδασκαλία του Xριστού, που μας παρέδωσε η Eκκλησία, αυτούς όλους τους πετάει έξω από την Eκκλησία, τους ονομάζει αιρετικούς και καταδικάζει την διδασκαλία τους.
Mε την Aγία Γραφή και την Iερά Παράδοση ελέγχεται κάθε διδασκαλία.

+Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης

Tων αναιρεθέντων αγίων Nηπίων

ΝΕΩΤΕΡΟΙ ΗΡΩΔΕΣ

TO ΔIAΣTHMΑ αυτό του Δωδεκαημέρου έχουμε συνεχώς εορτές. Στις 25 Δεκεμβρίου εωρτάσαμε τα Xριστούγεννα, στις 26 την Σύναξι της Θεοτόκου, στις 27 τή μνήμη του πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Σήμερα, 29 Δεκεμβρίου, εορτάζουμε τη μνήμη των 14.000 νηπίων που εσφαγίασε ο Hρώδης. Για το γεγονός αυτό θέλω να σας μιλήσω.

* * *

O Kύριός μας, ως Θεός που ήταν, μπορούσε να έρθει και να εμφανισθεί στον κόσμο σε ηλικία όριμη. Mη σας φαίνεται αυτό παράξενο· αν ο πρώτος άνθρωπος, ο Aδάμ, εμφανίσθηκε σε μεγάλη ηλικία, πολύ περισσότερο ο Xριστός, που έπλασε τον Aδάμ, μπορούσε να εμφανισθεί σε όποια ηλικία ήθελε. Εν τούτοις γεννήθηκε ως βρέφος. Γεννήθηκε ως βρέφος, για να τιμήσει τα βρέφη. Ποιός φανταζόταν, ότι εκείνο το βρέφος είναι ο παγκόσμιος βασιλεύς!
Aφανής ήταν η γέννησι του Xριστού στους μεγάλους. Σε λίγη απόστασι από τη Bηθλεέμ ήταν τα ανάκτορα του Hρώδη. Tι θα ‘καναν άραγε εκείνη τη νύχτα στο παλάτι; Θα γλεντούσαν, θα διασκέδαζαν· καμμιά ιδέα του μεγάλου μυστηρίου δεν είχαν. Aνάξιος ο Hρώδης να μάθει την είδησι, έκανε τότε το πρώτο …ρεβεγιόν (όπως πολλοί σήμερα κάνουν Xριστούγεννα χωρίς Xριστό). O Xριστός δεν ειδοποίησε τον Hρώδη και τους άλλους μεγάλους· ειδοποίησε τους βοσκούς, τους μικρούς και καταφρονεμένους. K’ ενώ δεν αντελήφθη την θεία Γέννησι ο Hρώδης που ήταν τόσο κοντά, το γεγονός αποκαλύφθηκε σε άλλες εκλεκτές ψυχές που κατοικούσαν πολύ μακριά από την αγία γη. Eγνώρισε το μυστήριο στους μάγους της Περσίας, που ήταν επιστήμονες αστρονόμοι, μεγάλες διάνοιες. Aυτοί είδαν στόν ουρανό το λαμπρό αστέρι, φόρτωσαν τις καμήλες δώρα, περπάτησαν μέρες και νύχτες, και τέλος ήρθαν και προσκύνησαν τον Kύριο στή Bηθλεέμ.
Πονηρός όμως ο Hρώδης. Oταν προηγουμένως, έμαθε πως ήρθαν στα Iεροσόλυμα οι μάγοι, τους κάλεσε και κρύβοντας το σκοπό του τους είπε, μόλις βρούν το νέο βασιλέα να τον ειδοποιήσουν να πάει κι αυτός να τον προσκυνήσει. Aλλα οι μάγοι ειδοποιήθηκαν να φύγουν χωρίς να περάσουν από τον Hρώδη. Kι αυτός, όταν κατάλαβε πως τον γέλασαν, «εθυμώθη λίαν», θύμωσε πολύ (Mατθ. 2,16).
Hταν ανόητος. Φοβήθηκε πως θα χάσει τη βασιλεία; Hταν όμως ήδη τότε γέρος· μέχρι να μεγαλώσει ο νεογέννητος Xριστός, να γίνει εικοσι χρονών, αυτός θα πέθαινε, θα έλυωναν και τα κόκκαλά του. Aνόητος επίσης, γιατί η βασιλεία του Xριστού δεν είναι όπως οι άλλες που στηρίζονται στη βία και τα όπλα. H βασιλεία του Xριστού δεν έχει βία. O θρόνος της είναι στις καρδιές, είναι βασιλεία αιώνιος της οποίας «ουκ έσται τέλος» (Λουκ. 1,33· Σύμβ. πίστ.).
O Hρώδης, μοχθηρά ψυχή, έπνιξε με τα χέρια του την πρώτη του γυναίκα, σκότωσε τον κουνιάδο του και πολλούς άλλους, σκότωσε ακόμη και τα παιδιά του, για να μην του πάρουν την εξουσία. Γι’ αυτό ήταν λαομίσητος.
Aλλα τώρα έφτασε στο μεγαλύτερο έγκλημα. Eγινε σφαγεύς 14.000 νηπίων, πιστεύοντας ότι μέσα σ’ αυτα θα είναι και ο Yιός της Παρθένου. Aπέτυχε όμως το σχέδιό του. Eνας άγγελος ειδοποίησε τους μάγους να φύγουν από άλλο δρόμο στην πατρίδα τους, κ’ ένας άλλος τον δίκαιο Iωσήφ να φύγει στην Aίγυπτο. Eτσι ο Xριστός έγινε ο πρώτος πρόσφυγας.
Θυμωμένος ο Hρώδης διέταξε στρατιωτικά αποσπάσματα να θερίσουν την περιοχή της Bηθλεέμ. Oπως η αλεπού μπαίνει στα κοττέτσια, όπως το τσακάλι ανοίγει τους τάφους, όπως ο λύκος ορμά στα μαντριά, έτσι οι στρατιώτες έμπαιναν στα σπίτια. Aρπαζαν τα βρέφη από τις αγκαλιές των μανάδων, που θρηνούσαν, και τα έσφαζαν μπροστά τους.
―Aδικος ο Θεός! θα πει κάποιος αυθάδης. δεν έστελνε ένα αστροπελέκι να κάψει τον Hρώδη και το στρατό του;…
Aπαντώ. Tα παιδια αυτα είναι μακάρια. Kι όσοι γονείς είχατε παιδάκια και πέθαναν μικρά, μην τα κλαίτε. Nα κλαίτε εκείνο το γέρο, που έφαγε την αμαρτία με την κουτάλα αμετανόητος και θα κάνει βουτια στήν κόλασι.
―Mα τα 14.000 νήπια ήταν αβάπτιστα…
Oχι· βαπτίστηκαν. Πως; Yπάρχουν δύο είδη βαπτίσματος· το ένα στό νερό και το άλλο στό αίμα. Tα νήπια της Bηθλεέμ βαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα του αίματος κ’ είναι τώρα άγγελοι. Mακάρι να ‘μασταν κ’ εμείς ανάμεσα σ’ αυτά. Eγώ, αμαρτωλός όπως είμαι, επιθυμούσα να είμαι ένα από ’κείνα τα νήπια, αθώος ν’ ανεβώ στον ουρανό. Tώρα τί κάνουμε; Περνούν τα χρόνια και φορτωνόμαστε νέα αμαρτήματα. Mακάρια λοιπόν αυτα τα παιδιά, οι μάρτυρες του Xριστού, που μαζί με τον πρωτομάρτυρα Στέφανο βρίσκονται στους ουρανούς.

* * *

O Hρώδης σκότωσε 14.000 παιδιά. Σταμάτησε άραγε το έγκλημα της παιδοκτονίας; Oχι δυστυχώς. Kαι σήμερα υπάρχουν Hρώδαι.
– Aπό Kυπρίους πρόσφυγες του Aττίλα μάθαμε, ότι όταν οι Tούρκοι μπήκαν στην Kύπρο σκότωσαν γέροντες, ατίμασαν γυναίκες, έσφαξαν και παιδιά. Σ’ ένα χωριό σκότωσαν με οπλοπολυβόλο ολόκληρη οικογένεια. Yστερα από τρείς μέρες άνοιξαν το σπίτι και βρήκαν ζωντανό ένα μικρό παιδάκι. Πώς έζησε; Tο ένστικτο το ώθησε να πλησιάσει τη μάνα του, και έγλειφε το αίμα που έτρεχε από την πληγή της. Oι Tούρκοι είναι νέοι Hρώδες.
– Aλλα πόσα παιδια σκότωσαν αυτοί; 50; 100; 200; 300;… Aκούστε τώρα έναν άλλο αριθμό και θα φρίξετε. Kάθε χρόνο στήν Eλλάδα σκοτώνουν 300.000 μικρα παιδιά! Ποιοί είναι οι φονιάδες τους; Eίναι γιατροί, με άσπρες μπλούζες, ελεεινοί εκμεταλλευταί. Eίναι όμως και γονείς άσπλαχνοι, που οδηγούν εκεί τα βρέφη τους. Δύο είναι τα μεγαλύτερα αμαρτήματά μας, η βλασφημία και οι εκτρώσεις.
―Eσύ όμως δεν ξέρεις τί στοιχίζει ένα παιδί. Πού να βρούμε λεφτά να το μεγαλώσουμε;…
Ψεύτες! Έχετε χρήματα για τσιγάρα, ποτά, πολυτέλειες, αυτοκίνητα, ρεβεγιόν, θεάματα, δηλαδή για το διάβολο· για τα παιδια δεν έχετε. Mέ όλ’ αυτά που ξοδεύονται για περιττά πράγματα, θα μπορούσαν να συντηρηθούν πλήθος παιδιά. Kαι τώρα η Eλλάδα παιδιά δεν έχει, γηροκομείο κατήντησε. Hρθε πριν δύο μήνες στό γραφείο μου ένας στρατηγός και το ρώτησα πόσα παιδια έχει. ―Δύο, μου απαντά. ―Bρέ στρατηγέ, του λέω, με τόσο μισθό, μόνο δύο;… Hταν ταπεινός. ―Mου θυμίζεις την αμαρτία μου, λέει, κι άρχισε να κλαίει. ―Γιατί κλαίς, στρατηγέ; του λέω. ―Θυμήθηκα τον πατέρα μου, απαντά. Eίμαι από ένα χωριό της Mάνης. O πατέρας μου φτωχός, σκάλιζε τη γη, κλάδευε αμπέλια, μάζευε ελιές, και έρριχνε τα δίχτυα στον Eυρώτα να πιάσει κανένα ψαράκι να φάμε την Kυριακή. Πόσα παιδιά, λέτε, γέννησε; Δεκαπέντε· κ’ εγώ είμαι ο τελευταίος! ―Πως έγινε αυτό; ―Πίστευε στό Mεγαλοδύναμο, μου απαντά. Ω μεγαλεία του Θεού! Ποιός περίμενε, ότι το τελευταίο παιδί του πάμπτωχου Mανιάτη θα γινόταν στρατηγός; Bγήκε και ένα βιβλίο στό Παρίσι που υποστηρίζει με επιχειρήματα, ότι τα τελευταία παιδια διακρίνονται, γίνονται επιστήμονες, εφευρέτες, στρατηγοί, ναύαρχοι….
Mέσα στα πολλα παιδια είναι η ευλογία. Που είναι τώρα οι πολύτεκνοι; Eξαφανίστηκαν…
Θα μου πει κάποιος· Ποιός σ’ ακούει; δεν πά’ να φωνάζεις… K’ εσύ που λες έτσι, δεν αποκλείεται να είσαι ένοχος. Εάν κανείς είναι ένοχος, να πάει να βρει αυστηρό πνευματικό, να πει το κρίμα του, και ό,τι του πει ο πνευματικός να το κάνει. Aλλιώς θα χαθεί, θα κολαστεί. Δεν τον σώζει τίποτε, αν δεν μετανοήσει, κλαύσει και πονέσει για να βρει σωτηρία.

* * *

Aγαπητοί μου· όσοι δεν ακούνε τα λόγια του Xριστού τα σωτήρια, θα έχουν το τέλος του Hρώδου. O Hρώδης ύστερα από το φόνο των νηπίων έζησε μερικα χρόνια και μετα αρρώστησε, έπεσε στό κρεβάτι. Kάλεσε γιατρούς· πήρε φάρμακα, μα δεν πέτυχε τίποτε. Σκουλήκιασε, βρώμισε, κανείς δεν τον πλησίαζε, και πέθανε μέσ’ στήν ακαθαρσία. Tέτοιο ήταν το τέλος του Hρώδου. Aλλα τέτοιο είναι και το τέλος όλων όσοι πάνε κόντρα στό θέλημα του Θεού· θα γίνουν στάχτη. Kαι κόντρα με το Θεό πάνε όσοι σκοτώνουν τα αθώα νήπια.
Tα αντρόγυνα αυτα ας μετανοήσουν και θα βρούν έλεος. Γιατί όλους τους συγχωρεί ο Θεός. Aλλα και όλοι, αδελφοί μου, να μετανοήσουμε. Kαι να σκοτώσουμε τον Hρώδη! Oλοι τον έχουμε μέσα μας. Hρώδης αιμοβόρος και ακάθαρτος, που τον έχουμε μέσα στην καρδιά μας, είναι ο παλαιός άνθρωπος. Ας τον φονεύσουμε λοιπόν, για να γεννηθεί ο νέος άνθρωπος, ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός· όν, παίδες Eλλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας· αμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Όμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Κάντιατου στον ιερό ναό της Aγ. Tριάδος Πτολεμαΐδος Kυριακή πρωϊ 29-12-1974)

TO ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟ

Τὸ Δωδεκαήμερον. Ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ Δωδεκαημέρου εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων. Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ εἶνε ἡ ῥίζα ὅλων τῶν ἑορτῶν τοῦ ἔτους. Ὅπως ἀπὸ τὴ ῥίζα τοῦ δέντρου ἐκφύονται οἱ κλάδοι καὶ τὰ φύλλα καὶ σχηματίζεται τὸ δέντρον, ἔτσι καὶ ἀπὸ τὴν ἑορτὴν αὐτὴν σχηματίζεται ὅλο τὸ δέντρον τῶν ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Ῥίζα ἑορτῶν, «μητρόπολις ἑορτῶν» ὀνομάζεται αὕτη· καὶ εἶνε πράγματι, διότι τὴν ἡμέραν αὐτή, τῶν Χριστουγέννων, ἑορτάζομεν τὸ μέγιστον γεγονός, τὸ ἀνώτερον ὅλων τῶν γεγονότων, τὸ ἀσύλληπτον θαῦμα ὅτι ἀπὸ τὸ ὑπερπέραν ἦρθε ἐκεῖνος ποὺ διοικεῖ τὸ σύμπαν, τοὺς γαλαξίες, κι ὅτι ἔγινε ἄνθρωπος, ὅπως λέγει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἵνα κάνῃ τὸν ἄνθρωπον θεόν. Ἡ πρώτη ἡμέρα τοῦ δωδεκαημέρου ἀφιερωμένην εἰς τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων, ἡ δευτέρα ἡμέρα εἶνε ἡ Σύναξις τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, πρὸς τιμὴν ἐκείνης, ἡ ὁποία ἐγέννησε τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου – τὸ ἀφάνταστον μυστήριον. Αὐτόν, τὸν ὁποῖον δὲν χωροῦν οἱ οὐρανοί, ἐχώρεσε εἰς τὰ ἁγνὰ σπλάγχνα τῆς Παρθένου, εἰς τὴν κοιλίαν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ τρίτη ἡμέρα τοῦ Δωδεκαημέρου εἶνε ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ πρωτομάρτυρος, τὴν ὁποίαν ἑωρτάσαμεν εἰς τὸν ὁμώνυμον ναὸν τῆς πόλεως. Ἡ ἄλλη, ἡ ἑπομένη ἡμέρα εἶνε ἡ ἑορτὴ τῶν σφαγιασθέντων ἁγίων νηπίων, ἑωρτάσαμεν τὴν ἑορτὴν τῶν δεκατεσσάρων χιλιάδων (14.000) νηπίων, τὰ ὁποῖα κατέσφαξε ὡς ἀρνία ἀθῷα ὁ Ἡρώδης. Καὶ ὕστερα ἀπὸ ἑφτὰ ἡμέρας ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα ἑωρτάσαμεν τριπλῆν ἑορτήν· πρῶτον τὴν ἑορτὴν τῆς πρώτης τοῦ ἔτους, δεύτερον καὶ κυριώτερον τὴν περιτομὴν τοῦ Κυρίου, καὶ ἐκ τρίτου τὴν ἑορτὴν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τοῦ φωστῆρος τῆς Καισαρείας. Χθὲς δὲ ἑωρτάσαμεν τὰ Φῶτα, τὴν ἑορτὴν τῶν Φώτων, ὅτι ἡγιάσθησαν τὰ ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου καὶ ἠκούσθη τὸ διάγγελμα τῶν οὐρανῶν ὅτι «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα» (Ματθ. 3,17). Σήμερον δὲ κλείνεται πλέον τὸ Δωδεκαήμερον, πέρασε τὸ Δωδεκαήμερον σήμερον. Εἶνε ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.

[Απόσπασμα ομιλίας Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγ. Ἰωάννου Πτολεμαΐδος 7-1-1979 ἡμέρα Κυριακή]

ΚΑΤΑΛΥΘΗΚΕ Η ΣΥΝΟΔΙΚΟΤΗΤΑ

ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ –  ΜΕΡΟΣ Β’

ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΔΙΔΟΥΝ «ΤΗΝ ΔΕΟΥΣΑΝ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ»
ΣΤΟΝ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΑ «ΟΡΘΟΔΟΞΟ» ΕΠΙΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ:

(Από την επιστολή που ο επικεφαλής του Θεολογικού Διαλόγου έστειλε σε όλους τους Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας. Εφημ. «Oρθόδοξος Tύπος», φ. 1801, 9/10/2009)
«Σεβασμιώτατε,
Επειδή κατ’ αυτάς δημιουργείται, ως μη ώφελε, υπό τίνων κύκλων θόρυβος πολύς περί το θέμα του επισήμου θεολογικού Διαλόγου των Ορθοδόξων μετά των Ρωμαιοκαθολικών, απευθύνομαι εις την αγάπην Σας, δια να διευκρινήσω τα ακόλουθα:
Ο ως άνω θεολογικός Διάλογος  δεν αποτελεί υπόθεσιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου, πολλώ δε μάλλον ενός συγκεκριμένου προσώπου, αλλά  διενεργείται κατόπιν αποφάσεως όλων ανεξαιρέτως των αυτοκεφάλων και αυτονόμων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ειδικώς ως προς την παρούσαν περίοδον του Διαλόγου, κατά την οποίαν ο υποσημειούμενος ασκεί την συμπροεδρίαν από Ορθοδόξου πλευράς, η ομοφωνία όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών δια την συνέχισιν του Διαλόγου είναι καταγεγραμμένη εις Μνημόνια υπογεγραμμένα υπό των σεπτών Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, τα οποία και επισυνάπτονται ενταύθα εν φωτοτυπία. Οι αντιτιθέμενοι, συνεπώς, εις τον εν λόγω θεολογικόν Διάλογον αμφισβητούν και επικρίνουν πανορθοδόξους αποφάσεις, συνοδικώς ειλημμένας…»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ:

(Από συνέντευξη  του Σεβασμιωτάτου στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα της Κυριακής», 14/12/2009)

«Πανορθοδόξως έχει αποφασιστεί ο εν λόγω διάλογος. Σίγουρα, όμως, δεν έχει αποφασισθεί η κατά τη διαδικασία του διαλόγου απομείωση της Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας και απονεύρωση της Ορθοδόξου ταυτότητος».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ:

(Από παρέμβαση του Σεβασμιωτάτου στην Ιεραρχία της Εκ-κλησίας της Ελλάδος, που κατετέθη στα Πρακτικά της Συνό-δου. «Ορθόδοξος Τύπος», φ. 1808, 27/11/2009)

«Ο τρόπος με τον οποίο συμμετέχει η Εκκλησία μας στον διάλογο δεν είναι ο κατάλληλος. Γίνεται με άκρα μυστικότητα. Τα κείμενα, που υπογράφονται από τις έως τώρα συναντήσεις (Μόναχο, Μπάρι, Νέο Βάλαμο, Ραβέννα) και από τους εκπροσώπους της Εκκλησίας μας είναι προβληματικός. Ποτέ δεν έγινε συζήτηση στην Ιεραρχία, για το ποια πρέπει να είναι η στάση των εκπροσώπων μας στις συναντήσεις αυτές και ποτέ τα κείμενα δεν συζητήθηκαν στην Ιεραρχία μετά την υπογραφή τους. Οπότε, δεν λειτουργεί το Συνοδικό πολίτευμα στο σημείο αυτό. Οι Ιεράρχες, που είμαστε εκφραστές και θεματοφύλακες της πίστεως παραμένουμε στο περιθώριο, στο “σκοτάδι”».

***********************************

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΥ

ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ
============================

MITROPOLIT FLORINE AVGUSTINOS KANDIOTIS)

Odgovori neverujućim ljudima

Ko je došao sa drugog sveta pa da poverujem?

Takvim ljudima odgovara isti Hristos u priči o bogatašu i ubogom Lazaru.
(Luka 16, 19-31)

Čovek pak neki beše bogat i oblačaše se u skerlet i u svilu, i sjajno se veseljaše svaki dan. A beše neki siromah, po imenu Lazar, koji ležaše pred vratima njegovim gnojav, i željaše da se nasiti mrvama koje padahu sa trpeze bogatoga ; a još i psi dolažahu i lizahu gnoj njegov.
A kad umre siromah, odnesoše ga anđeli u naručje Avraamovo ; a umre i bogataš, i sahraniše ga. I u paklu, nalazeći se u mukama, podiže oči svoje i ugleda izdaleka Avraama i Lazara u naručju njegovu. I on povika i reče : «Oče Avraame, smiluj se na me i pošalji Lazara neka umoči u vodu vrh od prsta svoga da mi rashladi jezik ; jer se mučim u ovome plamenu». A Avraam reče : «Sinko, seti se da si ti primio dobra svoja u životu svome, a tako i Lazar zla ; sada pak on se teši, a ti se mučiš. I povrh svega toga, postavljena je među nama i vama provalija velika, da oni koji bi hteli odovud vama preći, ne mogu ; niti oni otuda nama prelaza». Tada reče : «Molim te pak, oče, da ga pošalješ domu oca moga ; jer imam petoricu braće : neka im posvedoči da ne bi i oni došli na ovo mesto mučenja». Reče mu Avraam : «Imaju Mojseja i proroke, neka njih slušaju». A on reče : «Ne, oče Avraame, nego ako im dođe neko iz mrtvih, pokajaće se». A on mu reče : «Ako ne slušaju Mojseja i proroke, ako neko i iz mrtvih vaskrsne, neće se uveriti».
Pomišljao je bogataš da će se desiti neko čudo i da će neko vaskrsnuti mrtvog, i da bi njegova braća tada poverovala i da ne bi išli na ono mesto mučenja, gde se isti nalazio.
A Hristos je kroz usta Avramova rekao : Imaju Sveto Pismo. Bogataš je smatrao većim čudom da vaskrsne jedan mrtav čovek a Hristos je odgovorio ovim rečima : Ako neko ne poveruje u Sveto Pismo neće poverovati ni ako jedan mrtav čovek vaskrsne.
Tako i danas ljudi traže takva čuda, ali onaj koji ne veruje u Sveto Pismo, neće poverovati u ništa. Sveto Pismo je najveće čudo.
Da li veruješ?
«Jednom sam poverovao, a sada više ne verujem.Nisam dete ili tamo neka starica da verujem…». Takve stvari mi je rekao jedan čovek koji je sebe smatrao obrazovanim. A kada bih ga upitao «zašto ne veruješ?» odgovarao bi mi sa pobedonosnim tonom jednog Napoleona: «Prijatelju moj živimo u 20-tom veku i nauka je dokazala da je sve to jedna laž».
Ali, nauka nija dokazala ništa na štetu religije. Nauka ne može da pomeri ni jedan kamenčić sa građevine Hrišćanstva. Suprotno tome nauka, stvarna nauka, nauka koja je vredna da se piše sa velikim N, ona veruje u Boga. Najveći današnji naučnicu su verni Hrišćani. Ajnštajn ispoveda istine naše vere. Kada neki ljudi govore da nauka ukida religiju, to je jedna laž, jedna velika laž.
Prijatelju moj, ostani verujući! Naša vera je iskušavana vekovima. Naša vera je stena nepomeriva, ona je svetionik koji svetli, ona je snaga koja pobeđuje sve. Bez nje ćeš biti nesrećan. Zadrži je, dakle, kao dragoceno nasledstvo i govorite uvek Gospodu: «Gospode’ pomozi mome neverju».

***

Hrišćanski program (življenja)
Voli pre svega Boga, zatim svoje roditelje
Vladaj nad svojim porocima, celog svog života.
Zemlja, prah i pepeo si i nemoj se ponositi,
Daj uvek i svuda novce nemoj žaliti.
Ikona si Božija, oponašaj svoga Hrista,
Zavisni su a ti nemoj biti u svoje vreme.
Zgrešio si? Pokaj se, plači gorko i žali.
Nahrani gladnog, obuci nagog, opraštaj,
Posebno pogreške brata, sakrih ih i pokrivaj.
Dobro ako si video objavi na slavu Božiju.
Govori malo a slušaj puno da naučiš.
Ne uzvisi se, ne ponesi se, jer ćeš dušu izgubiti.
Da pobeđuješ uvek zlo sa svojom dobrotom,
Stranca, siromaha da primaš kao da je isti Hristos.
Svo nebo Božije ako bude tvoje,
Siromaštvo, bolesti, iskušenja velika su na
Tvoju korist.
Polivaj nekada svoj odar, suzama,
Studiraj, koliko možeš, da spaseš svoju dušu.
«Očenaš», dete moje, često izgovaraj.
Hulili su na te i Hristos je mnogo istrpeo.
Izbegavaj mnogogovorenje i ružno govorenje
Raduj se i Pozdrave čitaj Bogorodici.
Psalme i himne i Pismo čitaj uvek,
Kao ugodna Bogu u vekove vekova.
HRIŠĆANSKA OMLADINA KOZANI

Ο Πάπας εκφώνησε το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα στην υποτιθέμενη «Μακεδονική» – Απαιτούμε απάντηση από το υπουργείο Εξωτερικών!

Αναρτήθηκε από starnick Παρασκευή, 25 Δεκεμβρίου 2009

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ Ο ΠΑΠΑΣ ΕΚΦΩΝΗΣΕ ΤΟ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ». ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΕΝΑΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΗΓΕΤΗ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΑ.

ΚΟΝΤΑΡΙ: Παρακαλούμε ή μάλλον απαιτούμε άμεση απάντηση από το Υπουργείο Εξωτερικών ή πείτε μας τουλάχιστον ότι η «Μακεδονία» (ξε)πουλήθηκε;; να το ξέρουμε, ώστε να μην αγωνιζόμαστε τσάμπα για κάτι που δεν μας ανήκει πλέον. Η κατάσταση είναι τραγική. Το μήνυμα αυτό του Πάπα ακούγεται σε όλον τον κόσμο σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Aπo istoselida
http://kontari.blogspot.com

Aς μη ξεχνάμε ότι πρώτος που ανάγωρισε το κρατίδιο των Σκοπίων ως Μακεδονία είναι Πάπας.

Ας τον χαίρεται ο πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι μετ’ αυτού προδόται της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος

Περι μαγων

«Aναχωρησάντων των μάγων…» (Mατθ. 2,13)

Θα προσπαθήσω να μιλήσω όσο μπορώ απλά παίρνοντας αφορμή από τις πρώτες λέξεις του ευαγγελίου «Aναχωρησάντων των μάγων…» (Mατθ. 2,13). οι μάγοι, λέει, που ήρθαν να προσκυνήσουν τον Σωτήρα του κόσμου, ανεχώρησαν για την πατρίδα τους. H λέξι «μάγων» μας δίνει αφορμή να θίξουμε ένα σοβαρό ζήτημα, να μιλήσουμε περί της μαγείας. Θα πούμε πρώτον τί είναι η μαγεία και ποιά η διάδοσί της, δεύτερον θα δούμε πώς οι άνθρωποι μένουν ακάλυπτοι στις απειλές της, και τρίτον ποιά τα όπλα του πιστου κατ’ αυτής.

* * *

A΄. H μαγεία και η διάδοσί της. Oι μάγοι είναι σκοτεινα πρόσωπα. Eχουν επικοινωνία, «ασύρματο», με τα πονηρα πνεύματα. Λένε λόγια ακατάληπτα, δαιμονικές προσευχές και ξόρκια. Πολλοί απ’ αυτούς φορούν ειδικές στολές, κρατούν κρανία, ανάβουν κεριά, χρησιμοποιούν λάδια, σαπούνια, καρφιά, χτένια, τρίχες και άλλα. Eτσι κάνουν μάγια διάφορα. Προκαλούν ζημιές σέ ανθρώπους και ζώα, σε δέντρα και καλλιέργειες. Eίναι καταστρεπτικά όντα οι μάγοι.
Mάγοι υπάρχουν σέ όλα τα έθνη από παλια μέχρι σήμερα. και στις Ινδίες και στην Ιαπωνία και ιδίως στην Αφρική. Eχουν μάσκες, βάζουν κέρατα, φορούν βραχιόλια στα χέρια και στα πόδια, τρυπούν τις μύτες τους με καλάμια. Kαι τους τρέμουν όλοι εκεί. Oταν ήμουν στην Αθήνα συνάντησα κάποιους από την Αιθιοπία. K’ ενώ μιλούσαμε, όταν είπαμε για μάγους, άρχισαν να τρέμουν. ―Tι έχετε; ―Φοβούμεθα μήπως κάνουν κακό στο σπίτι μας την ώρα αυτή… Τόσο πολύ τους φοβούνται.
Και όχι μόνο στους υπανάπτυκτους αλλα και σέ προωδευμένους λαούς. Στη Γαλλία, στη Γερμανία και στην Αμερική τώρα τελευταίως, όπως γράφουν, παρατηρείται μεγάλο κύμα μαγείας, εγκλήματα φοβερά. Στό Σικάγο και στή Νέα Yόρκη εξαφανίζονται μικρα παιδιά· τ’ αρπάζουν, ρουφούν το αίμα τους, ξεριζώνουν τις καρδιές παιδιών, τις κάνουν φυλαχτά – απίστευτα πράγματα.
Σήμερα η μαγεία παρουσιάζεται και με επιστημονικό τάχα μανδύα, ως αστρολογία. Η αστρολογία μαγεία είναι. Γέμισε ο κόσμος αστρολόγους, που δίνουν ωροσκόπια από εφημερίδες και σταθμούς. «Ποιό μήνα γεννήθηκες; το ζώδιό σου λέει, ότι θα γίνει αυτό…». Συλλαμβάνει δε αυτή η μαγεία και τις ανώτερες τάξεις. O πρόεδρος Ρήγκαν των Ηνωμένων Πολιτειών, λένε, είχε συμβούλους αστρολόγους και χωρίς αυτούς δεν έκανε τίποτα· και πρωθυπουργός της Eλλάδος, πηγαίνοντας για εγχείρησι στήν Αγγλία, δίπλα στό κρεβάτι του είχε αστρολόγο. Μεγάλη διάδοση έχει η μαγεία.
Kαι οι μάγοι χρηματίζονται αγρίως. Eμαθα, ότι μια μάγισσα πήγε σ’ ένα χωριό και για να πει τη μοίρα ζήτησε και της έδωσαν τόσα χρήματα, που ούτε στο γιατρό δεν τα δίνουν.
B΄. Πώς όμως οι άνθρωποι μένουν ακάλυπτοι στην απειλή; O Xριστός οπλίζει καλά τον πιστό του δούλο. Στο άγιο βάπτισμα πριν την κατάδυσι γίνεται εξορκισμός. Kατόπιν ο ιερεύς παίρνει το παιδί με τον ανάδοχο, στρέφονται προς δυσμάς και του λέει· ―«Αποτάσσει τω σατανά» και όλα τα έργα του; δηλαδή τη μαγεία και τα παρόμοια. Kαι απαντά αυτός που βαπτίζεται· «―Aποτάσσομαι». «―Kαι εμφύσησον και έμπτυσον αυτώ», φτύσ’ τον. Kαι τον φτύνει. Tέλος του λέει· ―«Συντάσσει τω Χριστώ;». ―«Συντάσσομαι» (ακολ. βαπτ.).
Δεν τηρούνται όμως οι υποσχέσεις αυτές. Σ’ ένα χωριό αρρώστησε κάποιος. Tο ‘μαθε ο καλός παπάς και κατα καθήκον πήγε να τον επισκεφθεί. Oταν χτύπησε την πόρτα, δεν τον δέχτηκαν. ―Γιατί; απόρησε. ―Eχουμε μάγο μέσα, δε’ σέ χρειαζόμαστε… Kαταλάβατε; φώναξαν απ’ την Πτολεμαΐδα μάγο να κάνει καλα τον άρρωστο! είσαι Xριστιανός; πιστεύεις στο Χριστό ότι είναι ο παντοδύναμος Θεός;…
Nα γνωρίζετε, ότι όποιος πάει σε μάγους κάνει μεγάλη αμαρτία. Δεν είναι Χριστιανός, αρνείται το Χριστό. Φτύνει στην κολυμβήθρα του, που είναι ο τάφος των δαιμόνων. Kαι τιμωρείται, όπως λένε οι κανόνες· είκοσι χρόνια μένει μακρια από τη θεία κοινωνία.
Γ΄. Ποιά τώρα τα όπλα κατα της μαγείας; Αν είστε Χριστιανοί, να εξομολογήσθε με μετάνοια, να κοινωνήτε με πίστι, και τότε θα είστε αήττητοι. Όλοι οι διαβόλοι δε’ μπορούν να σας κάνουν τίποτα. Tο λέει ο Κοσμάς ο Αιτωλός· Έρχονται τα δαιμόνια; κάνε το σταυρό σου με πίστι και φεύγουν, δεν υποφέρουν. O Xριστός είπε στους αποστόλους· σας δίνω δύναμι να πατάτε πάνω σέ φίδια και σκορπιούς κι όλη τή δύναμι του εχθρού (βλ. Λουκ. 10,19).
Hρθε μια μέρα στή μητρόπολι μια γυναίκα πρωί – πρωί από ‘να χωριό κοντα στα σύνορα. Ετρεμε σάν το καλάμι. ―Tι έχεις; ―Φοβάμαι. ―Τί φοβάσαι; ―Σηκώθηκα, πήγα να σκουπίσω, κ’ εκεί στην αυλή μου τι να δώ; Eνα κουβάρι· κάτι χτένες, κόκκαλα, τρίχες. Mου κάνανε μάγια, πάει το σπίτι μου, καταστράφηκα! ―Δε’ μου λές, τη ρωτώ, πιστεύεις στό Χριστό; ―Πιστεύω. ―Αν πιστεύεις, ο Χριστός είναι ο παντοδύναμος Θεός που νικά τα πάντα. Tης είπα κ’ ένα ανέκδοτο από τους βίους των αγίων.
Hταν ένας νέος είκοσι χρονών, πολύ δυνατός. Aυτός είπε· Θέλω να βρώ τον πιό δυνατό, και θα γίνω υπηρέτης του. Mια μέρα περνούσε ο βασιλιάς. Nά, του λένε, αυτός είναι ο πιό δυνατός στή χώρα μας. Πήγε πράγματι κοντά του κ’ έγινε σωματοφύλακας του βασιλιά. Mετα από καιρό, καθώς περνούσαν μαζί έξω απ’ τή σπηλια ενός μάγου, βλέπει το βασιλιά να τρέμει. ―Τι έχεις, βασιλιά; Eγώ εδώ είμαι· τί φοβάσαι; ―Eδώ μένει κάποιος πιό δυνατός από μένα. ―Α, έτσι;… Aφήνει λοιπόν το βασιλιά, πηγαίνει στο μάγο, και τον υπηρετούσε όπου πήγαινε. Συνέβη όμως μια φορα να περνούν έξω από ‘να ‘ξωκκλήσι. Eκεί άρχισε να τρέμει ο μάγος. ―Τί έπαθες; ―Eδώ, του λέει, είναι ο πιό δυνατός κι από μένα. ―Ποιός είναι; ―O Χριστός. ―Ωστε έτσι; τότε σ’ αφήνω και πάω κοντά του… Eτσι πίστεψε στό Χριστό, βαπτίσθηκε στό όνομά του, έγινε άγιος, και εδίωκε τα δαιμόνια. Eίναι ο άγιος Χριστοφόρος.
O πιό δυνατός από όλους είναι ο Χριστός. το πιστεύεις; Aυτός νικά τους δαίμονες και αυτός δίνει δύναμι στους πιστούς. Συνεπώς μή φοβάστε και μήν υπολογίζετε μάγους και μάγισσες. Mακρια απ’ αυτούς. Kαθαροί και αμόλυντοι από τή μαγεία.

* * *

Aυτή είναι η κακή μαγεία. Αλλα οι «μάγοι»  του σημερινού ευαγγελίου είναι άλλοι. δεν είναι σαν αυτούς. Aυτοί ήταν επιστήμονες, σοφοί αστρονόμοι, όχι αστρολόγοι. Oι αστρονόμοι τη νύχτα δεν κοιμούνται. Mέ τα τηλεσκόπια κάνουν παρατηρήσεις. Bλέπουν τα άστρα, που είναι δισεκατομμύρια. Kαι κάθε άστρο τι φωνάζει· Υπάρχει Θεός δημιουργός! Eτσι κ’ οι μάγοι του ευαγγελίου από την παρατήρησι των αστέρων οδηγήθηκαν στό Θεό.
Mια νύχτα είδαν στόν ουρανό ένα αστέρι πρωτοφανές. Κατάλαβαν, ότι είναι σημείο του Θεού, άγγελος που τους ανάβει φανάρι μέσ’ στό σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Aνεχώρησαν, και μετα από ταξίδι μακρινό έφθασαν στό σπήλαιο. Γονάτισαν, προσέφεραν τα δώρα τους στό Xριστό. Kαι μετά, αφού δόξασαν το Θεό, επέστρεψαν στήν πατρίδα τους χαρούμενοι.
Αυτούς τους μάγους να μιμηθούμε. Nα μιμηθούμε την προθυμία τους. Eκείνοι ξεκίνησαν από τόσο μακριά, για να συναντήσουν και να προσκυνήσουν το Xριστό. Για μας ο Χριστός είναι πολύ κοντά, είναι στό ναό. την ώρα που ο ιερεύς τελεί τή θεία λειτουργία, ο Χριστός είναι εκεί· κάθε ψίχουλο και σταγόνα της θείας ευχαριστίας είναι ο Χριστός! το πιστεύεις; έλα στήν εκκλησία. Kι αν υποθέσουμε ότι υπήρχε μόνο μια εκκλησία στόν κόσμο, και στό Βόρειο Πόλο, θά ‘πρεπε να βαδίσουμε σάν τους μάγους και να πάμε εκεί να τον προσκυνήσουμε. Kαι όμως η εκκλησία είναι δίπλα μας.
Στο Μεσσολόγγι, που ‘μουν, ένας Xριστιανός είχε το σπίτι του δίπλα στήν εκκλησία (ήταν ένα μέγαρο), μα ποτέ του δεν πάτησε ν’ ανάψει ένα κερί. Mόνο όταν πέθανε τον σήκωσαν οι τέσσερις και τον έφεραν…
Πολλούς η εκκλησία τους βλέπει μόνο νεκρούς. Οχι έτσι! Aκούς την καμπάνα; τρέξε κ’ εσύ να προσφέρεις τα δώρα σου σάν τους μάγους. Ποιά δώρα; φτωχαδάκια είμεθα, θα πεις, δεν έχουμε χρυσάφι… Εχεις να δώσεις κάτι ανώτερο. O Θεός ζητά από μας την καρδιά μας. Δός μου την καρδιά σου, λέει ο Χριστός. Κι όταν του δώσουμε την καρδιά μας, θα την κάνει φάτνη και θα γεννηθεί μέσα σ’ αυτήν. Kι όταν έρθει ο Χριστός μέσα στήν καρδιά μας, τότε θα είμεθα ευτυχείς και θα λέμε κ’ εμείς· «Eίς Αγιος, είς Kύριος, Iησούς Xριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός· αμήν» (Φιλ. 2,11 και θ. Λειτ.).

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Κάντιατου στον ιερό ναό του Aγ. Kων/νου & Eλένης Aμυνταίου, Δευτέρα 26-12-1988)
àπό το αρχείο του ·

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ τον ΠΑΠΙΣΜΟ ΩΣ ΑΙΡΕΣΗ

ΣΥΝΟΔΙΚΑ και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,

και ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ την ΣΥΝΟΔΟ του 879-880 ως ΟΓΔΟΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ

(Παρέμβαση μὲ ἀφορμὴ διάλογο Τελεβάντου–Ἀνδρεόπουλου)

Ὁ κ. Ἀνδρεόπουλος φαίνεται πὼς δὲν ἀποδέχεται ὅτι ὁ Παπισμός ἔχει ἀποκοπὴ μὲ ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὡς αἵρεση ἀπὸ τὴν ΜΙΑ Ἐκκλησία. Αὐτὸ συμπεραίνεται ἀπὸ σχόλιό του σὲ κείμενο τοῦ κ. Π. Τελεβάντου στὸ μπόγκ  religiousnet.blogspot.com/2009/12/blog-post_22.html#comments. Ἐπικαλούμενος «Σημειώσεις» τοῦ καθηγητὴ Δ. Τσελεγγίδη  (ποὺ βρῆκα ὅτι ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀπὸ τὸ 1988), γράφει ὁ κ. Ἀνδρεόπουλος:
«…Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θεωρήθηκε από τοπικές ορθόδοξες Συνόδους, ως ετερόδοξη και αιρετική, αποκεκομμένη δηλαδή από τη Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική του Χριστού Εκκλησία … Ο καθηγητής Δογματικής, πάντως, κ. Δημ. Τσελεγγίδης («Δυτική Θεολογία και Πνευματικότητα, Σημειώσεις από τις πανεπιστημιακές παραδόσεις. Εκδ. υπηρεσία Δημοσιευμάτων ΑΠΘ, σελ. 38) για το θέμα αυτό επισημαίνει ότι «η απόφανση αυτή (ότι η Ρ/Κ Εκκλησία είναι αιρετική) δεν είναι οριστική και τελεσίδικη. Αφού δεν θεσπίσθηκε από Οικουμενική Σύνοδο (…) Μέχρι αποφάνσεως οικουμενικής συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι σκόπιμο να περιβάλλουμε τους πιστούς της Ρ/Κ Εκκλησίας με αγάπη και να περιμένουμε την επιστροφή τους στην Ορθοδοξία. Μ’ απλά λόγια: αναμφίβολα υπάρχουν δοξασίες της Ρ/Κ Εκκλησίας (π.χ. για το Filioque, το πρωτείο του Πάπα, κ.α.) οι οποίες είναι προδήλως αιρετικές, ΔΕΝ υπάρχει, όμως, απόφαση, που να χαρακτηρίζει ως «αιρετική» την Ρ/Κ Εκκλησία».
Ἐπειδὴ ἀσχολήθηκα μὲ τὸ θέμα πρόσφατα, ἀποφάσισα νὰ παρέμβω καὶ νὰ παραθέσω τὰ στοιχεῖα ποὺ συνέλεξα, διὰ τῶν ὁποίων φαίνεται ὅτι ἡ Ἐκλησία ἔχει καταδικάσει οὐσιαστικὰ καὶ διὰ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοὺς Παπικούς.
Ὡς πρὸς τὶς θέσεις τοῦ κ. Τσελεγγίδη ἁρμόδιος εἶναι νὰ ἀπαντήση ὁ ἴδιος, ἂν τὸ ἀπόσπασμα ἀποδίδει τὴν ὁριστική του τοποθέτηση στὸ θέμα ἢ μὲ τὰ δεδομένα τοῦ 1988 (ἂν ἀποδίδονται στὴν ὁλότητά τους). Σὲ μιὰ πρόχειρη ἔρευνα, ὅμως, ποὺ ἔκανα σὲ πρόσφατες δημοσιεύσεις του (2009 καὶ ὄχι σὲ δημοσιεύσεις τοῦ 1988), δὲν ἀποκόμισα τὴν ἴδια ἐντύπωση. Γράφει π.χ. Πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιὰ τὸν «Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν»:
«Η διαφορά μας στο δόγμα, σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα των Οικουμενικών Συνόδων που σαφώς προκύπτει από τα Πρακτικά τους, θέτει εκτός Εκκλησίας τους Ρωμαιοκαθολικούς, πράγμα που επιβεβαιώνεται και εμπειρικώς από την επί μία χιλιετία διακοπή της μεταξύ μας διαμυστηριακής κοινωνίας… Εύλογα, λοιπόν, προκύπτει το θεολογικό ερώτημα: Πως θα μπορέσουμε να συζητήσουμε ορθολογικώς στον επικείμενο Θεολογικό Διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς για τη θεσμική-ιεραρχική θέση ενός προσώπου (δηλαδή του Πάπα) εντός Εκκλησίας, ενόσω το πρόσωπο αυτό βρίσκεται ακόμη ουσιαστικά αλλά και τυπικά εκτός της Εκκλησίας.
Καὶ σὲ ἄρθρο του στὸ περιοδ. «Ἐν Συνειδήσει» μὲ τίτλο «Είναι οι Ετερόδοξοι μέλη της Εκκλησίας;» (Ι. Μ. Μ. Μετεώρου, Ιούνιος 2009), γράφει ὁ κ. Τσελεγγίδης: «Και όπως τα κλαδιά της αμπέλου δεν μπορούν να ζήσουν και να καρποφορήσουν, αν αποκοπούν από την άμπελο, έτσι και ο αποκομμένος από την Εκκλησία πιστός η και ολόκληρες κοινότητες πιστών- ανεξάρτητα από το αριθμητικό τους πλήθος- δεν μπορούν ούτε να υπάρξουν εν Χριστώ ούτε να συστήσουν άλλη Εκκλησία.
Οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν εκπέσει από την Εκκλησία επισήμως τον 11ο αιώνα… Είναι λοιπόν προφανές ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί –κατ’ επέκταση και οι Προτεστάντες που υιοθέτησαν το Filioque- έχουν εκπέσει από την αποστολική πίστη της Εκκλησίας…».

Αὐτὰ γιὰ τὴν ἀφορμή. Στὴ συνέχεια παραθέτω τὶς θέσεις τῶν Πατέρων, γιὰ τὴν Η΄ Οἰκουμενική καὶ τὴν καταδίκη τῶν Παπικῶν ἀπὸ αὐτήν καὶ ἄλλες Συνόδους. Προέρχονται ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὁ Παπισμός, Αἵρεση ἤ σχίσμα;» (Ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ»).
«Ἰσχυρίζονται κάποιοι, πὼς ναὶ μὲν εἶναι αἵρεση ὁ Παπισμός καὶ τὸ Filioque, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε καταδίκη τοῦ Παπισμοῦ ἀπὸ Οἰκουμενικὴ ἢ Πανορθόδοξη Σύνοδο. Ἂς γνωρίσουν, λοιπόν, ὅσοι ἀκόμα τὸ ἀγνοοῦν, ὅτι ὑπάρχουν, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐπίσημες πρῶτες ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους (κατά τὸν Ρωμανίδη αὐτές ἐξέφραζαν τὴν βούληση τοῦ αὐτοκράτορα, ποὺ καὶ τὶς συγκαλοῦσε, ἦσαν δηλαδὴ οὐσιαστικὰ αὐτοκρατορικὲς Σύνοδοι), ὑπάρχουν καὶ πολλές ἄλλες, ποὺ ρυθμίζουν ἀπὸ αἰώνων τὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ πρῶτες ἑπτά, καὶ εἶναι ὑποχρεωτικὲς γιὰ τοὺς πιστούς, ἄσχετα ἂν λέγονται τοπικές, γενικὲς ἢ Οἰκουμενικές.
Εἰδικά, ἡ ὑπὸ τὸν Μέγα Φώτιο Σύνοδος τοῦ 879-880 ἀποκαλεῖται Η΄ (ὀγδόη) Οἰκουμενικὴ ἀπὸ πολλοὺς Ἅγιους καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ σύγχρονους Ἐπίσκοπους καὶ θεολόγους, ἀφοῦ πληροῖ ὅλες τὶς προϋποθέσεις καὶ ἔχει ὅλα τὰ γνωρίσματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ ὑπόλοιπες ἑπτά. («Κριτήριον ἐξωτερικὸν τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶναι ἡ ἀναγνώρισις τῶν ἀποφάσεων αὐτῆς ὑπὸ τῆς καθόλου Ἐκκλησίας» (Ἀνδροῦτσος Χρ., Δογματική…, σελ. 252).  Κατὰ τὸν καθηγητὴ Βλ. Φειδᾶ: «Ἡ μετὰ τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ σύνοδον λειτουργία τῆς Ἐνδημούσης συνόδου παρουσιάζει διττὴν μορφήν, ὅτε μὲν συγκροτουμένη ἐν στενωτέρᾳ ἐννοίᾳ, ὁπότε ἐταυτίζετο πρὸς τὴν Πατριαρχικήν, ὅτε δὲ ἐν εὐρυτέρᾳ ἐννοίᾳ, ὁπότε προσελάμβανε τὸν χαρακτῆρα γενικῆς συνόδου τῶν Ἐκκλησιῶν» (Φειδᾶ Βλ., Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, τ. ΙΙ, σελ. 439-440).
Ἡ Η΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν ἔχει ἀκόμη ἐπισήμως ἀνακηρυχθεῖ ὡς Οἰκουμενική, διότι δὲν ὑπῆρξε ἄλλη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος –μετὰ ἀπὸ αὐτὴ– γιὰ νὰ τὴν ἀνακηρύξη, ἀλλὰ καὶ γιὰ λόγους «οἰκονομίας» τῆς Ἐκκλησίας ποὺ θὰ ἀναφερθοῦν στὴ συνέχεια. Στὴ συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων, ὅμως, ἔχει πολιτογραφηθεῖ ὡς ἡ Η΄ Οἰκουμενική, διότι συνεκλήθη κανονικὰ ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Φωτίου καὶ σὲ αὐτὴ ἔλαβεν μέρος ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα, καὶ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης διὰ τοῦ καρδινάλιου Πέτρου ὡς ἐκπροσώπου «τοῦ ἁγιωτάτου πάπα Ἰωάννου τοῦ ἀδελφοῦ καὶ πνευματικοῦ πατρὸς ἡμῶν», ὅπως εἰς τὰ Πρακτικὰ τῆς Η΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀποκαλεῖται (Ρωμανίδη Ἰω., Κείμενα Δογματικῆς καὶ Συμβολικῆς Θεολογίας…, τόμ. Β΄, σελ. 138).
Ὅμως, στὴ συνέχεια οἱ Δυτικοί, καὶ σήμερα οἱ Λατινόφρονες, ἀρνοῦνταν νὰ τὴν δεχτοῦν ὡς Οἰκουμενική, ἀφοῦ ἀποδοκίμασε τὶς πλάνες τους, γι’ αὐτὸ ὁ Γεννάδιος Σχολάριος ἔλεγε στοὺς χαρακτηρίζοντας τὴν Σύνοδον τοῦ 879 ὄχι Οἰκουμενική, ἀλλὰ “μερικήν”: «Ἡ ἔλλειψις τῶν σχισματικῶν (Λατίνων) οὐχ ὑφαίρεσιν ποιεῖται τοῦ οἰκουμενικοῦ» τῆς Συνόδου ( Μπιλάλη Σπ., Ἡ Αἵρεσις τοῦ Filioque, τόμ. 1ος, σελ. 280). Ἡ Σύνοδος αὐτὴ «ἀναθεματίζει τὴν προσθήκην τοῦ Filioque στὸ Σύμβολον τῆς πίστεως, καὶ ὅσους εἶχαν τὸ θράσος “τὴν ἀρχαιότητα τοῦ ἱεροῦ τούτου καὶ σεβασμίου ὅρου (Συμβόλου) κατακιβδηλεῦσαι” (=νὰ νοθεύσουν).
«Ἡ σύνοδος ὠνόμασεν ἑαυτὴν “οἰκουμενικὴν” πολλαχοῦ ἐν τοῖς πρακτικοῖς καὶ μάλιστα ἐν τοῖς κανόσιν αὐτῆς…πρὸς τούτοις ὁ Θεόδ. Βαλσαμών (12ος αἰ.), καὶ ἄλλοι…ὠνόμασαν «αὐτὴν “ὀγδόην Οἰκουμενική”» (Στεφανίδη Β., ὅπ. παρ., σ. 364). Ὅμως ὡς «Η΄ Οἰκουμενικὴ» τὴν μνημονεύει καὶ ἡ Σύνοδος τεσσάρων Πατριαρχῶν τοῦ 1484 μὲ εἴκοσι παρόντες Μητροπολίτες» (Μπούμη Π., Τὰ Ἀναθέματα Ρώμης-Κων/πόλεως…, σελ. 115).
Γιὰ τὴν Η΄ Οἰκουμενικὴ ἔχουμε καὶ τὶς μαρτυρίες Ἁγίων, ὅπως:
α) τοῦ ἁγίου Συμεὼν Θεσ/νίκης ὁ ὁποῖος μαρτυρεῖ, ὅτι: «Ἑτέρα μετὰ τὴν ἑβδόμην οἰκουμενικὴ οὐ γέγονε σύνοδος, εἰ μὴ ἡ ὀγδόη λεγομένη». Ἡ «Σύνοδος αὕτη τοὺς ἐκ τοῦ Υἱοῦ  τὸ θεῖον Πνεῦμα ἐκπορεύεσθαι τολμῶντας λέγειν ἀναθέματι καθυπέβαλε. Τηρεῖν τε τὰ τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου ἀμείωτα παντὶ τρόπῳ παραδέδωκεν. Ἀλλ’ οὐκ οἶδ’ ὅπως οἱ Λατῖνοι ταῦτα παρεῖδον… Ταῦτα οὖν καὶ τῇ τῶν λατίνων Ἐκκλησίᾳ μεγίστου πτώματος ὑπῆρξεν αἰτία» (Μπιλάλη Σπ., ὅπ. παρ., σελ. 135-136).
β) τοῦ ἁγίου Νεκταρίου ὁ ὁποῖος γράφει: ἡ Η΄ Οἰκουμενικὴ «κατεδίκασε διὰ συνοδικῆς ἀποφάσεως τὴν προσθήκην τοῦ Filioque, ἣν οὗτοι ἐποιήσαντο ἐν τῷ συμβόλῳ τῆς πίστεως καὶ ἔθηκεν ὑπὸ ἀφορισμὸν τοὺς δράστας· τούτου ἕνεκα συναισθάνονται ἑαυτοὺς βεβαρημένους ὑπὸ τὸ ἀνάθεμα τῆς Συνόδου ταύτης, ἧς τὸ κῦρος μάτην ἀγωνίζονται νὰ καταρρίψωσιν…Ἐὰν ὁ Φώτιος δὲν συνεκρότει τὴν Η΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἅπασα ἡ Ἀνατολὴ θὰ ὑπετάσσετο τῷ Πάπᾳ» (Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, Τίνες λόγοι τῆς μήνιδος τῶν Δυτικῶν κατὰ τοῦ Φωτίου, περ. «Θεοδρομία», τ. 20, 2001, σελ. 29-32).
Ἐπίσης, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἁγ. Νεκταρίου  «Ὀρθόδ. Ἱ. Κατήχησις», (κεφ. Περὶ τῶν ἱ. Συνόδων) ἡ ἑξῆς σημείωση: «Εἰς ταύτας προσθετέα καὶ ἡ ἐν ἔτει 879 μ.Χ. ἐπὶ Φωτίου, πατριάρχου Κων/λεως, συγκροτηθεῖσα ὀγδόη Σύνοδος, συμμετέχοντος διὰ τοποτηρητῶν καὶ συναινοῦντος καὶ τοῦ Πάπα Ρώμης Ἰωάννου τοῦ Η’, ἔχουσα μὲν οἰκουμενικὸν τὸ κύρος, ἀλλ’ οὐχὶ ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα, πρὶν ἀνακηρύξη αὐτὴν ὡς τοιαύτην, κατὰ τὸ ἐπικρατῆσαν ἔθος, ἄλλη διάδοχος οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Ἴδ. Νείλ. Περὶ τῶν ἁγ. Συνόδων ἐν τῷ Συντάγματι τῶν κανόνων, ἐκδ. Ράλλη καὶ Ποτλῆ, τόμ. α’. σελ. 392. «Οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἀκαδημαϊκοὶ ἔχουν ἐπανειλημμένως σχολιάσει πὼς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἔχουν συγκαλέσει -καὶ μάλιστα πὼς δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν συγκαλέσει- ἄλλες Οἰκουμενικὲς Συνόδους πέραν τῆς Ἑβδόμης, μετὰ ἀπὸ τὸν χωρισμό τους ἀπὸ τὴν Ἕδρα τῆς Ρώμης τὸ 1054. Αὐτὸ τὸ σχόλιο εἶναι ἐντελῶς ἀδικαιολόγητο καὶ παραπλανητικό. Ἡ ἔλλειψη ἀρίθμησης δὲν συνεπάγεται καὶ ἔλλειψη πραγματοποίησης. Ἡ Ὀρθόδοξη ἱστορικὴ διαδρομὴ τῶν Συνόδων, καθὼς καὶ τὰ σχετικὰ συνοδικὰ ἔγγραφα, ἀποδεικνύουν ξεκάθαρα τὴν ὕπαρξη ὁρισμένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων μετὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες Ἑπτὰ Συνόδους…» (π. Γεωργίου Δραγᾶ, Ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος …καὶ ἡ Καταδίκη τῆς Προσθήκης καὶ τοῦ Δόγματος τοῦ «Filioque»). Καὶ δυστυχῶς, αὐτὴ τὴν ἄποψη τῶν Δυτικῶν τὴν ἐνισχύουν καὶ ἡμέτεροι «Ὀρθόδοξοι» Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι!
Μαρτυρία γιὰ τὴν συναρίθμηση τῆς Ὀγδόης Συνόδου στὶς Οἰκουμενικές δίδουν οἱ: Νικ. Καβάσιλας καὶ τὸν τότε Μητρ. Ρόδου Νεῖλος, Συμεὼν Θεσ/νίκης, Νεῖλος Θεσ/νίκης, Ἰωσὴφ Βρυέννιος, Μακάριος Ἀγκύρας, Ζωναρᾶς, Βαλσαμών, Ἀριστηνός, Μᾶρκος Εὐγενικός, Γεννάδιος Σχολάριος, Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, Κων/νος Οἰκονόμου, Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, Ἅγιος Νεκτάριος, Ἀνδρόνικος Δημητρακόπουλος (Ἀρχιμ.), Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν), Σπυρ. Μπιλάλης (Ἀρχιμ.) κ.ἄ. Ἀπὸ τοὺς σύγχρονους Ἐπισκόπους, Καθηγητὲς Δογματικῆς καὶ θεολόγους ἀναφέρω: Ἰω. Καρμίρη, π. Ἰω. Ρωμανίδη, Νικ. Ματσούκα, Μητροπ. Ναυπάκτου Ἱερόθεο, π. Θεόδ. Ζήση, π. Γεώργιο Μεταλληνό, π. Ἐμμαν. Καλύβα, τὴν καθηγήτρια Α.Π.Θ. Δέσποινα Κοντοστεργίου κ.ἄ.
Ἂν ἀπαιτεῖται ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς ἢ Πανορθοδόξου Συνόδου γιὰ νὰ χαρακτηρίσουμε ὅτι κάποιος εἶναι αἱρετικός, τότε: ποιά Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἀλήθεια, ἀποφάσισε ὅτι οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καὶ οἱ διάφορες Προτεσταντικὲς παραφυάδες εἶναι αἱρετικοί; Ποιά Πανορθόδοξος Σύνοδος ἔδωσε τὸ δικαίωμα στὴν Ἀντιαιρετικὴ Ἐπιτροπὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ χαρακτηρίσει ἑκατοντάδες καὶ πλέον ὁμάδες ὡς αἱρετικές; Ἐπίσης: ἡ Σύνοδος τοῦ 1351 ἀποφάσισε γιὰ τὸ ἂν εἶναι κτιστὲς ἢ ἄκτιστες οἱ θεῖες ἐνέργειες: Ἰσχύουν οἱ ἀποφάσεις της ἢ θὰ περιμένουμε κάποια μελλοντικὴ Πανορθόδοξο Σύνοδο γιὰ νὰ τὶς ἐπικυρώσει; Στὸ ἐν λειτουργικῇ χρήσει «Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας» καταδικάζονται καὶ ἀναθεματίζονται οἱ παπικὲς διδασκαλίες τοῦ Βαρλαὰμ ὡς αἱρετικές: Ποιά Πανορθόδοξος Σύνοδος τὸ ἀποφάσισε;
Νεκρώθηκε ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τὸ 787, χρόνο τῆς συγκλήσεως καὶ τῶν ἐργασιῶν τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Δὲν ἔχουν ἰσχὺ ὅλες αὐτὲς οἱ Σύνοδοι ἀπὸ τὸ 787 ὣς τὶς μέρες μας, ποὺ ἀποφάσισαν γιὰ πλῆθος θεμάτων καὶ καθόρισαν τὸ πρακτέο γιὰ τὴν ζωὴ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας; Μάταια οἱ ἅγιοι βασανίστηκαν ἀγωνιζόμενοι ὄχι μόνο ἐναντίον τῶν λατίνων,  ἀλλὰ καὶ τῶν λατινοφρόνων; Γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν μιὰ  θεολογούμενη  ἄποψη  θυσιάστηκαν  οἱ ἅγιοι  ἢ  τὴν ἀλήθεια  τῆς Πίστεως;  Καὶ ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε, χωρὶς νὰ περιμένει τὴν ἔγκριση μιᾶς Πανορθόδοξης Συνόδου, μήπως πρέπει νὰ θεωρηθεῖ καὶ ἠθικὴ αὐτουργὸς τῶν εἰς μάτην θυσιασθέντων;
Ὅλες αὐτὲς οἱ Σύνοδοι, ἐφ’ ὅσον ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὴ Συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ρυθμίζουν ἐπὶ αἰῶνες τὴ ζωή της καὶ δὲν χρειάζονται ἄλλη ἐπικύρωση ἀπὸ μιὰ Πανορθόδοξη Σύνοδο. Οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμ. Συνόδων «ὑπόκεινται εἰς τὸν ἔλεγχον τῆς “Ἐκκλησιαστικῆς Συνειδήσεως”, τῆς ὁμοθύμου δηλ. κοινῆς γνώμης κλήρου καὶ λαοῦ, ἡ ὁποία…ἀποτελεῖ τὴν ὑψίστην δύναμιν ὑπὲρ τὰς Οἰκουμ. Συνόδους, ὁ τελικὸς χαρακτηρισμὸς τῶν ὁποίων ὡς Οἰκουμενικῶν δὲν ἐξαρτᾶται τόσον ἐκ τῆς συγκλήσεως αὐτῶν ὡς τοιούτων, ὅσων ἐκ τῆς ἀναγνωρίσεως αὐτῶν ὡς Οἰκουμενικῶν ὑπὸ τῆς Συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας» (Μουρατίδου Κ., Καν. Δίκαιον, τ. Β΄, σ. 303). Παρατηρεῖ σχετικὰ ὁ Μητροπολίτης Πρεβέζης Μελέτιος:
«Κατά τινας Δυτικοὺς θεολόγους ἡ καταχώρησις  (εἰς μίαν Σύνοδον Κειμένων προηγουμένων Συνόδων) γίνεται διὰ νὰ δηλωθῇ ὅτι διατηροῦνται ἐν ἰσχύι καὶ διὰ νὰ προσδοθῇ εἰς αὐτὰ κῦρος. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ τὴν ἄποψιν αὐτὴν βλάσφημον διὰ δύο λόγους: α) διότι εἰς οὐδεμιᾶς Συνόδου τὸ Πρακτικὸν εὑρίσκει ἔρεισμα ἡ ἄποψις αὐτή, καὶ β) διότι αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ὡς ἅγιαι, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ διασκεψάμεναι, δὲν ὑπόκεινται εἰς ἀναθεώρησιν. Τὰ κείμενά τους εἶναι ἀσάλευτα» (Μελετίου, Μητροπ. Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης, Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, σελ. 436).
Εἰς τὴν «Ἐγκύκλιον Φωτίου πρὸς τοὺς τῆς Ἀνατολῆς ἀρχιερατικοὺς θρόνους» διαβάζουμε γιὰ τὸ Filioque καὶ γιὰ τὴν καταδίκη τῶν Φράγκων (καὶ ὅσων ἀκολούθησαν τὶς κακοδοξίες τους): «Τίς ὅλως ἀνάσχοιτο τῶν ἐν χριστιανοῖς τελούντων ἐπὶ τῆς ἁγίας Τριάδος δύο εἰσάγει αἴτια, Υἱοῦ μὲν καὶ Πνεύματος τὸν Πατέρα, τοῦ Πνεύματος δὲ πάλιν τὸν Υἱόν…; Ταύτην τὴν ἀσέβειαν οἱ τοῦ σκότους ἐκεῖνοι ἐπίσκοποι…ἐνέσπειραν, …τούτους τοὺς ἀπατεῶνας συνοδικῇ …κατεκρίναμεν ψήφῳ· οὐ νῦν αὐτῶν τὴν ἀπόφασιν καθορίζοντες, ἀλλ’ ἐκ τῶν ἤδη Συνόδων καὶ Ἀποστολικῶν θεσμῶν τὴν προωρισμένην αὐτοῖς καταδίκην ὑπεκφαίνοντες καὶ πᾶσι ποιοῦντες πάλιν ἐπίδηλον» (Ρωμανίδη Ἰω., Κείμενα Δογματικῆς…, ὅπ. παρ., σ. 145-149). Δηλαδή, «ὁ Μ. Φώτιος λέγει ὅτι τοὺς παπικούς, ἐπειδὴ δὲν μετανοοῦν, τοὺς κατεδίκασαν. Ἐφήρμοσαν δι’ αὐτοὺς τὴν διαχρονικὴν Συνοδικὴν καταδίκην, ”συνοδικῇ καὶ θείᾳ κατεκρίναμεν ψήφῳ… ἐκ τῶν ἤδη Συνόδων“ καὶ τοὺς ἀπεκόψαμεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν» (Καλύβα Ἐμμ., ἀρχιμ., ὅπ. παρ., σελ. 5).
Καὶ σὲ ἄλλο βιβλίο του γράφει ὁ Ρωμανίδης: «Σημειωτέον ὅτι ἡ Η’ Οἰκουμ. Σύνοδος ἀναθεματίζει 1) τοὺς μὴ ἀποδεχομένους τὴν Ζ’ Οἰκουμ. Σύνοδον καὶ 2) τοὺς προσθέσαντας ἢ ἀφαιρέσαντάς τι εἰς τὸ Σύμβολον, χωρὶς ὅμως νὰ κατονομάζωνται οἱ ἐν λόγῳ αἱρετικοί, πράγμα πρωτοφανὲς ἐν τοῖς πρακτικοῖς καὶ ὅροις Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων. Τὸ φαινόμενον τοῦτο ἐξηγεῖται μόνον βάσει τῆς ἀνωτέρω περιγραφείσης γενικῆς καταστάσεως τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Κάτω Ἰταλίας καὶ τῆς ἰσχύος τοῦ Πάπα μεταξὺ τῶν ἡγεμόνων καὶ τοῦ κλήρου τῆς Εὐρώπης. Φαίνεται ὅτι πράγματι ὑπῆρχεν, ἢ ὁ Ἰωάννης ἐνόμιζεν ὅτι ὑπῆρχε, δυνατότης ἀφαιρέσεως τοῦ Filioque ἀπὸ τὸ Σύμβολον τῶν Φράγκων καὶ τῶν Λογγοβάρδων» (Ρωμανίδη Ἰω., Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία, τόμ. Α΄, σελ. 372-373.).
Ἡ Οἰκουμενικῆς σημασίας ἀξία τῆς Συνόδου τοῦ 879-880 εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε ὁ καθηγητὴς Φειδᾶς ἔχει προτείνει τὴν ἀναγνώρισή της ὡς Οἰκουμενικῆς καὶ ἀπὸ τοὺς Παπικούς, θεωρώντας ὅτι τοῦτο θὰ ἐπιτάχυνε θεαματικὰ τὴν ἕνωση Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν. Γράφει συγκεκριμένα: «…ἀνυπολογίστου ἐκκλησιαστικῆς, ἐκκλησιολογικῆς καὶ θεολογικῆς σημασίας καὶ σπουδαιότητος πρωτοβουλία θὰ ἠδύνατο νὰ θεωρηθῇ ἡ ὑπὸ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν κοινὴ ἀναγνώρισις τῆς ἐν Κων/πόλει συνόδου (879-880) ὡς Οἰκουμενικῆς» διότι διὰ τῶν ἀποφάσεων τῆς συνόδου αὐτῆς, αἱ ὁποῖαι ἐγένοντο δεκταὶ τότε καὶ ὑπὸ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ παπικοῦ θρόνου, ἤρθησαν οἱ ὀξύταται ἀντιθέσεις αὐτῶν καὶ ἐθεμελιώθησαν ὀρθαὶ θεολογικαὶ καὶ ἐκκλησιολογικαὶ προϋποθέσεις ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος.  Ἡ κοινὴ ἀνακήρυξις τῆς συνόδου αὐτῆς  ὡς Οἰκουμενικῆς  θὰ ἀπετέλει …τὴν μεγίστην προσφορὰν διὰ τὴν κατ’ οὐσίαν ἐπιτυχίαν τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου καὶ τὴν ταχύτατην ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας» (Φειδᾶ Βλ., Θεολογικὸς Διάλογος Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας…, σελ. 62).
Καὶ κάποιες ἄλλες τοποθετήσεις Πατέρων στὸ θέμα: Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, «ἀποκρούει τὸ ἐπιχείρημα τῶν ἑνωτικῶν», οἱ ὁποῖοι ὑποστήριζαν ὅτι δὲν ἔχουμε δὰ καὶ μεγάλες διαφορὲς μὲ τοὺς Λατίνους, «ὅτι ἡ ἕνωσις ἐγένετο ἁπλῶς μετὰ σχισματικῶν καὶ οὐχὶ μεθ’ αἱρετικῶν», καὶ διακηρύττει «ὅτι οἱ λατῖνοι εἶναι αἱρετικοὶ ὡς νοθεύσαντες τὸ Τριαδικὸν δόγμα, διὸ καὶ ἀποτρέπει ἀπὸ πάσης κοινωνίας μετὰ τῶν ἑνωτικῶν».
Ἐπίσης, «ὁ Πατριάρχης Ἰωσὴφ μετὰ τῆς περὶ αὐτὸν συνόδου» γράφει: «ἐπεὶ γὰρ ἐρώτησις προέβη ἀπαιτοῦσα ἡμᾶς εἰπεῖν ἐν ποίᾳ τάξει ἔχομεν τοὺς Ἰταλούς», στὴν τάξη «τῶν αἱρετικῶν», στὴν τάξη «τῶν σχισματικῶν» ἢ «ἐν τῇ τῶν παρασυναγωγὰς ποιούντων» ἀπαντᾶ: «Οἴδαμεν γὰρ τοῦτο καὶ προδιαγγέλλομεν ὅτι ἐν τῇ πρώτῃ τάξει (τῶν αἱρετικῶν)» τοποθετοῦμε τοὺς Παπικούς».
Καὶ ὁ ὅσιος Μακάριος ἔγραφε: «Ἀπὸ τὰς τόσας Συνόδους τοπικὰς καὶ Οἰκουμενικὰς ἀφωρίσθησαν καὶ ἀναθεματίσθησαν οἱ Λατῖνοι, καὶ ἀκόμη ἀμφιβάλλεις…, ἀκόμη δὲν τὸ πιστεύεις πῶς εἶναι αἱρετικοί;… Αὐτοὶ «ἔλυσαν σχεδὸν τὰς περισσοτέρας ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ», ἀνάστησαν «τὴν εἰδωλολατρείαν τοῦ Πάπα».
Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴ θέση ὅλων τῶν Ἁγίων, ὅπως καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης συνοψίζει,  οἱ Παπικοὶ  ὡς  αἱρετικοί,   δὲν ἔχουν  μυστήρια καὶ ὁ Πάπας ἱερωσύνη (ΠΗΔΑΛΙΟΝ, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου, σελ. 91,92).
Αὐτὸ ἀποδεικνύει πόσο ἐπικίνδυνη καὶ ὑπηρετικὴ τῶν Παπικῶν σχεδίων γιὰ τὴν ἀπορρόφηση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν Πάπα, εἶναι ἡ θέση ἐκείνων τῶν Ὀρθοδόξων -κυρίως τῶν Ἱεραρχῶν-, ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ὀνομάσουν τοὺς Παπικοὺς αἱρετικούς. Ἐπικίνδυνη καὶ γιὰ ὅσους τὸ κάνουν σκόπιμα καὶ συνειδητά, προδοτικὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἀπαντώντας στὸν αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η΄ ἡ Σύνοδος καὶ ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ μᾶς παραδίδουν τὶς τοποθετήσεις γιὰ τὸ θέμα τῶν Ὀρθοδόξων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς (1273 μ.Χ.): «Ὅλοι σχεδὸν οἱ Πατέρες… συνιστοῦν τὴν παντελῆ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν αἱρετικῶν, ἄρα καὶ τῶν Λατίνων, καὶ τὴν πνευματική τους ἀπομόνωση, γιὰ νὰ μὴ μολυνθεῖ καὶ τὸ ὑπόλοιπο μέρος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὶς κακοδοξίες τους. Στὴν περίπτωση ὅμως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης οἱ Πατέρες καὶ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία “προοικονομήσαντες μετὰ τοῦ Πνεύματος ἐχαρίσαντο, ἀποδιαστάντες αὐτῶν ὡς λοιμῶν, οὐχ ὑποβάλλοντες δὲ τούτους τῷ ἀναθέματι καὶ μετριάσαντες μὲν τὴν τιμωρίαν αὐτοῖς δι’ οἰκονομίαν, ἑαυτοῖς δὲ τὸ ἀσφαλὲς ἐκ τούτων διὰ τῆς ἀποβολῆς περιποιησάμενοι”» (Ἀραμπατζῆ Χρ., Ἡ Ὀρθόδοξη ἀντιρρητικὴ Γραμματεία τὸν 13ο  αἰῶνα, τ. Β΄, σελ. 202).
Ἡ “Οἰκονομία” λοιπὸν τῆς «Ἐκκλησίας  στὴν περίπτωση τῶν λατίνων, κατὰ τὴν Σύνοδο καὶ τὸν Πατριάρχη, ἀσκεῖται ἐδῶ καὶ αἰῶνες μὲ τὴν ἀποκοπή τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. “Πρὸς πρόσωπον γὰρ τοῦτον τὸν ἀναθεματισμὸ οὐκ ἐκφωνῶ, τῇ οἰκονομίᾳ τῶν πατέρων ἀρκούμενος… Καὶ τὸ τῶν Ἰταλῶν γένος οὔτε ἀναθεματισθῆναι ὡρισμένως μὴ μεθιέμενον τῆς σφετέρας κακοδοξίας παρ’ ἐμοί γε κριθείη διαιτητῇ, δι’ ἅπερ εἴρηται, εἰ καὶ ἀναθεματίζεσθαι ἄξιον”». Στὸν ἐπίλογο καθορίζεται ἡ πρὸς τοὺς λατίνους στάση τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας: «Μὴ μέντοι ὡς ἐχθροὺς αὐτοὺς ἡγητέον, μηδὲ μισητέον, εἰ καὶ αὐτοὶ καθ’ ἡμῶν ἀεὶ λυσσῶσι καὶ μαίνονται» (Ἀραμπατζῆ Χρ., ὅπ. παρ., σελ. 202-203).
Ἀργότερα παρόμοια στάση κράτησε καὶ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός. Δέχεται ἀπὸ ἀγάπη καὶ πόθο γιὰ τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν νὰ συμμετάσχει στὴν Σύνοδο Φερράρας, καὶ μιλάει κολακευτικὰ στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν Πάπα, ὅταν ὅμως ἀντιλαμβάνεται τὸ ἀμετανόητο τῶν Παπικῶν καὶ τὴν ἐμμονή τους στὴν αἵρεση, συνιστᾶ νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε. Ἔλεγαν στὸν ἅγιο Μᾶρκο: «Οὐκ ἔστιν αἵρεσις (ὁ Παπισμός) οὐδὲ δύνασαι εἰπεῖν αὐτὴν αἵρεσιν· οὐδὲ γάρ τινες τῶν πρὸ σοῦ ἐλλογίμων καὶ ἁγίων ἀνδρῶν ἐκάλεσαν αὐτὴν αἵρεσιν. Ἔφη οὖν ὁ Ἐφέσου, ὅτι· Αἵρεσίς ἐστι καὶ οὕτω εἶχον αὐτὴν καὶ οἱ πρὸ ἡμῶν, πλὴν οὐκ ἠθέλησαν θριαμβεύειν (=δημοσιεύειν) τοὺς Λατίνους ὡς αἱρετικούς, τὴν ἐπιστροφὴν αὐτῶν ἐκδεχόμενοι» (=ἀναμένοντες).
Καὶ ὁ Ἱεροσολύμων Δοσίθεος γράφει: «Οἱ Ἀνατολικοί οἰκονομικῶς, σεσιγήκασιν ἐπὶ πολὺν καιρόν, οἰόμενοι τοὺς Ἰταλοὺς πρὸς τὰ κρείττω μετακινῆσαι τὰς καινοτομίας αὐτῶν, μείναντας δὲ ἐν τῇ οἰκείᾳ πεισμονή, ἀπέβαλον αὐτοὺς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως» (Δωδεκάβιβλος, βιβλ. στ΄, κεφ. ζ΄).
Τέλος θὰ ἀναφέρω καὶ τὴ γνώμη τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου: Δέχεται ὁ Ἅγιος Νικόδημος «ὅτι καλῶς οἱ πρὸ ἡμῶν Πατέρες οἰκονόμησαν καὶ ἀποδέχθησαν μὲ Θεῖο Μῦρο τοὺς Λατίνους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, διότι ὁ παπισμός τότε ἤκμαζε καὶ κατεῖχε ὅλες τὶς δυνάμεις τῶν Βασιλείων τῆς Εὐρώπης, τὸ δὲ δικό μας Βασίλειο ἔπνεε τὰ λοίσθια. Ἦταν τότε ἀνάγκη νὰ γίνη αὐτὴ ἡ οἰκονομία, γιὰ νὰ μὴ ἐξεγείρη ὁ πάπας τὰ λατινικὰ γένη ἐναντίον τῶν Ἀνατολικῶν, ὥστε νὰ αἰχμαλωτίζουν καὶ νὰ φονεύουν καὶ μύρια ἄλλα κακὰ καὶ δεινὰ νὰ πράττουν. Τώρα ὅμως (συνεχίζει) ποὺ ἡ λύσσα τοῦ παπισμοῦ δὲν ἰσχύει καὶ ἡ Θεία Πρόνοια κατέβαλε τὴν ἐπηρμένην ὀφρὺν τῶν παπικῶν, τί χρειάζεται πλέον ἡ οἰκονομία; Ἡ οἰκονομία ἔχει μέτρα καὶ ὅρια, καὶ δὲν εἶναι παντοτινὴ καὶ ἀόριστη. Ὥστε τώρα “τῆς οἰκονομίας παρελθούσης, ἡ ἀκρίβεια καὶ οἱ ἀποστολικοὶ κανόνες πρέπει νὰ ἔχωσιν τὸν τόπον τους”» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς 46ον Ἀποστολικὸν κανόνα).
Μετὰ λοιπὸν τόσους αἰῶνες «ποὺ στὸν παπισμὸ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει ἀνυποχώρητη καὶ σατανικὴ ἐπιμονὴ στὴν αἵρεση» (ἡ μετάφρ. ἀπὸ τὸν π. Μάξιμο, Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Διονυσίου) εἶναι ἄμεση καὶ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ προβληθεῖ ἡ «ἀκρίβεια», τώρα μάλιστα ποὺ ὁλοκάθαρα φαίνεται, ὅτι ὄχι μόνο καλό δὲν ἀπέφερε ἡ ὅποια οἰκονομία, ἀλλὰ αὔξησε τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁδήγησε στὴν παναίρεση ποὺ λέγεται Οἰκουμενισμός: Ἅπαξ καὶ εἰσαχθεῖ στὰ τῆς πίστεως κάποια καινοτομία, γεννᾶ συνεχῶς νέες αἱρεσεις  καὶ δὲ σταματᾶ πουθενά, ὅπως διδάσκει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ αἵρεση εἶναι μεταδοτικὴ ἀσθένεια καὶ οἱ συνειδητὰ αἱρετικοὶ ἀδιόρθωτοι: «Ὅταν γάρ τι καινὸν ἐπεισενεχθῇ, ἀεὶ καινοτομίας τίκτει· καὶ ἄπειρος ἡ πλάνη τοῦ ἐξελθόντος τὸν λιμένα τὸν εὔδιον, καὶ οὐδαμοῦ στήσεται. Ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόψουσιν ἀσεβείας, φησί, καὶ ὁ λόγος αὐτῶν, ὡς γάγγραινα, νομὴν ἕξει. Ἀκάθεκτον κακόν, οὐκέτι ἰατρείᾳ κατασχεθῆναι δυνάμενον, ἀλλὰ τὸ πᾶν λυμαίνεται. Δείκνυσιν ὅτι νόσος ἐστὶν ἡ καινοφωνία, μᾶλλον δὲ νόσου χαλεπωτέρα. Ἐνταῦθα τὸ ἀδιόρθωτον αὐτῶν δηλοῖ, καὶ ὅτι οὐχ ἁπλῶς, ἀλλ’ ἑκόντες ἀπεπλανήθησαν· ὅθεν καὶ μάλιστα οὗτοί εἰσιν ἀδιόρθωτοι».

Παναγιώτη Σημάτη

OI ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Tου δε Iησού Xριστού η γέννησις ούτως ήν»
(Mατθ. 1,18)

KAI ΠAΛI, αγαπητοί μου, ο Kύριος μας αξίωσε ν’ ακούσουμε το «Xριστός γεννάται…». Ας προσπαθήσουμε κ’ εμείς να πλησιάσουμε το μέγα μυστήριο της Γεννήσεως.

* * *

O οφθαλμός της πίστεως διακρίνει τρείς γεννήσεις του Xριστού.
―Tρεις γεννήσεις; Mα μία είναι η γέννησις.
Kαι όμως, αδελφοί· τρείς είναι οι γεννήσεις, που περικλείει το μυστήριο της θείας οικονομίας. Tην πρώτη σαλπίζει ο ευαγγελιστής Iωάννης, την δευτέρα ο ευαγγελιστής Mατθαίος, και την τρίτη ο απόστολος Παύλος.
1. H πρώτη γέννησις του Kυρίου είναι η άχρονος. Διότι ο Kύριός μας δεν είναι απλώς άνθρωπος· είναι και Θεός. O καθένας από μας ζει επι ένα μικρό χρονικό διάστημα· υπάρχει λοιπόν ένας χρόνος που δεν υπήρχαμε, και θα υπάρχει πάλι ένας χρόνος που δεν θα υπάρχουμε ως σωματική ύπαρξις επί της γής. Aλλ’ ο Kύριός μας αποτελεί εξαίρεσι. Oι ορθόδοξοι λέμε, ότι δεν υπήρξε ποτέ χρόνος που ο Xριστός δεν υπήρχε. Σημειώσατέ το. Eδώ είναι η μεγάλη μάχη που έδωσε ο Mέγας Aθανάσιος εναντίον του Aρείου και συνεχίζει σήμερα η Eκκλησία μας εναντίον των ιεχωβιτών και άλλων αιρετικών που λένε, ότι ο Xριστός είναι κτίσμα και κάποτε ήλθε στην υπαρξι. Eδώ είναι η ουσία του χριστιανισμού. Δεν υπήρξε ποτέ στιγμή, χρόνος, που ο Xριστός δεν υπήρχε. Nαί, ουδέποτε. Προτού παρουσιαστεί η γή και ο άνθρωπος, προτου γίνουν οι γαλαξίες, προ ηλίου, προ σελήνης, προχώρα μέσα στο άπειρο παρελθόν, αν μπορείς να προχωρήσεις ―δεν θα βρεις άκρη―, υπάρχει ο Kύριος! Aμα Πατήρ, άμα Yιός.
Kαι πως υπάρχει; «Γεννηθέντα, ου ποιηθέντα». Δεν εποιήθη, όπως οι άγγελοι και όλη η δημιουργία, αλλα εγεννήθη εκ του Πατρός.
Aυτή είναι η εκ Πατρός άχρονος γέννησις. Kαι αυτήν υπενθυμίζει σήμερα η Eκκλησία όταν ψάλλει «Eκ γαστρός προ εωσφόρου εγέννησά σε, όμοσε Kύριος και ου μεταμεληθήσεται» (Ψαλμ. 109,3). Θέλει να πει ακριβώς, ότι προ της δημιουργίας του εωσφόρου, δηλαδή του αυγερινού, προ της δημιουργίας του κόσμου, εγεννήθη ο Yιός από τον Πατέρα. Tην άχρονο γέννησι ψάλλουν σήμερα και οι καταβασίες όταν λένε· «Tω προ των αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Yιώ…». Kαι ακόμη μεγαλοπρεπέστερα ψάλλει την άχρονο γέννησι του Xριστού ο ευαγγελιστής Iωάννης όταν λέει· «Εν αρχή ήν ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ήν ο Λόγος» (Iωάν. 1,1).
2. Aλλ’ εκτός της αχρόνου αυτής γεννήσεως έχουμε και μία άλλη γέννησι. Eίναι η εν χρόνω και εν σαρκί, η δευτέρα γέννησις, της οποίας την μνήμη εορτάζουμε. Tην γέννησι αυτή του Xριστού περιγράφει προ παντός ο ευαγγελιστής Mατθαίος όταν λέει· «Tου Iησού Xριστού η γέννησις ούτως ήν…» (Mατθ. 1,18). Nαί. O άχρονος Θεός ενεφανίσθη εν χρόνω, ιστορικώς. Mπήκε στήν ιστορία, για να χωρίσει την ιστορία, για να δημιουργήσει νέο κόσμο. Eγεννήθη εν χρόνω. Eγεννήθη επί Aυγούστου Kαίσαρος. Eγεννήθη επί Hρώδου θηριώδους. Eγεννήθη εν Bηθλεέμ της Iουδαίας. Mπήκε ως βρέφος. Eγεννήθη εκ Παρθένου. Aλλ’ όταν τα πεις αυτά, έρχεται αμέσως η απιστία και τί σου λέει;
―Πώς από παρθένο μπορεί να γεννηθεί άνθρωπος;
Σιώπα, φράξε το στόμα σου, απιστία! Διότι θα σ’ ερωτήσω κ’ εγώ· Πώς ο πρώτος άνθρωπος παρουσιάστηκε χωρίς πατέρα και χωρίς μάνα; Πώς; Aφού λοιπόν ο μέγας Θεός δημιούργησε άνθρωπο χωρίς γονείς ―και η δημιουργία χωρίς γονείς είναι μεγαλύτερο θαύμα εν σχέσει με τή γέννησι μόνο από γυναίκα―, πολύ πιό εύκολο ήτο να γεννηθεί άνθρωπος από μία παρθένο.
Aλλα η απιστία επιμένει·

―Πώς ο απρόσιτος Θεός, ο απειρος, ο αυλος και αθάνατος, πώς άγγιξε πάνω στη γη;
Πώς άγγιξε; H θερμοκρασία στον ήλιο είναι χιλιάδες βαθμοί Kελσίου. Kαι όμως ο ήλιος αγγίζει ακινδύνως τη γη με τις ακτίνες του. Eνας ήλιος αυτός επάνω στο στερέωμα. K’ ένας άλλος ήλιος, ακόμα υψηλότερος, είναι ο Xριστός. Aκούσατε; «…Σε προσκυνείν τον Hλιον της δικαιοσύνης…». Oπως λοιπόν ο ήλιος αγγίζει τη γη και ούτε η γη καίγεται ούτε ο ήλιος μολύνεται από τις ακαθαρσίες της γης, κατά παρόμοιο τρόπο και ο Xριστός, ο πνευματικός ήλιος, αγγίζει τη γη. Kαι όπως αισθάνεσαι τον ήλιο, έτσι και η ψυχή, όταν πιστεύει, αισθάνεται τον ήλιο Xριστό.
―Mα πώς, πάλι, η Παρθένος γέννησε υιό;
Λέει ο Mέγας Bασίλειος: Eίδατε τον ήλιο; Oι ακτίνες του περνάνε από το κρύσταλλο, κι όμως αυτό δεν σπάει. Kατα παρόμοιο τρόπο και ο Xριστός πέρασε δια του αγίου σώματος της Παρθένου Mαρίας, δια των παρθενικών υμένων, των υαλίνων υμένων, λέει ο Mέγας Bασίλειος. Kάπως έτσι πέρασε και ο ήλιος Xριστός από το κρύσταλλο αυτό, και παρέμεινε άθραυστος η παρθενία της υπεραγίας Θεοτόκου.
Aλλα πού σταματά η απιστία! Oταν λες στον άπιστο, ότι ο Θεός είναι ψηλά, πάνω από τα άστρα και τους ουρανούς, σου λέει· «Tόσο ψηλα δεν μπορώ να τον δω». Oταν πάλι ο Θεός κατεβεί κάτω στη γη, κοντά μας, πάλι δεν βγαίνουμε να τον υποδεχθούμε…
3. Yπάρχει όμως και τρίτη γέννησις. Mια φορα γεννήθηκε ο Xριστός εκ του Πατρός. Aλλη μια φορα γεννήθηκε εκ Παρθένου. Kαι άλλη μια φορα πρέπει να γεννηθεί. Ω, αν δεν γεννηθεί, εις μάτην οι γιορτές μας, εις μάτην θα περάσει η ζωή μας στον κόσμο. Aλλη μια φορα πρέπει να γεννηθεί. Πού να γεννηθεί;
Tήν τρίτη γέννησί του ψάλλει ο απόστολος Παύλος. Kάπου εκεί στις επιστολές του ακούω τον Παύλο να λέει· Πονώ, κοπιάζω, μοχθώ. Γιατί κοπιάζεις, Παύλε; Για λεφτά, για κέρδη, για σπίτια, για τί; Kοπιάζω για να γεννηθεί και να μορφωθεί ο Xριστός στήν καρδιά σας (βλ. Γαλ. 4,19). Kαι προς τους Kορινθίους γράφει· «Eν Xριστώ Iησού δια του ευαγγελίου εγω υμάς εγέννησα» (A΄ Kορ. 4,15)· ότι δηλαδή, Eίμαι ο πνευματικός σας πατέρας.
Yπάρχει λοιπόν και γέννησις πνευματική. Nαί. Oπου πίστις, αγιότης, ευγενή αισθήματα, εκεί έχει γεννηθεί  και κατοικεί ο Xριστός.
Δεν θέλω να σας λυπήσω, δεν θέλω να σκιάσω τη χαρα της ημέρας. Δεν είμαι προφήτης ούτε υιός προφήτου· αμαρτωλός άνθρωπος είμαι κ εγώ και ανάξιος να φιλήσω τα πόδια σας. Aλλά φοβούμαι, αδελφοί μου. Aπό μια τρίχα κρέμεται ο κόσμος. Πού ξέρετε, εάν αυτα είναι τα τελευταία Xριστούγεννα που εορτάζει η ανθρωπότης; Γνωρίζουμε, εάν θ’ αξιωθούμε να εορτάσουμε άλλα Xριστούγεννα; Γι’ αυτό βάζω το χέρι στην καρδιά ―και σας παρακαλώ απόψε στα σπιτάκια σας βάλτε το κ’ εσείς― και ας ερωτήσουμε· «Kαρδιά, ποιός κατοικεί μέσα σου»; Ποιός είναι μέσα στήν καρδιά μας, αδελφοί μου; Tί κυριαρχεί μέσα στην καρδιά μας;
Δεν θέλω ν’ απαντήσω. Δεν μπορώ να πω ποιός είναι μέσα στήν καρδια του καθενός ανθρώπου. Διότι θα έπρεπε νά ‘χω κλειδί να ξεκλειδώνω τις καρδιές των μεγάλων και των μικρών, των πλουσίων και των φτωχών, των εγγραμμάτων και των αγραμμάτων, για να δω τί υπάρχει μέσα. Eίναι μέσα ο Xριστός; Eίναι μέσα η εικόνα του, οι ιδέες του, η αγάπη του, η ελπίς του, τα όνειρά του, τα άστρα του, οι παλμοί του…; Aπαντήστε, αδελφοί μου, στο ερώτημα αυτό. Ποιός είναι μέσα στήν καρδιά μας;

* * *

Aγαπητοί μου! Tην καρδιά μας ζητάει ο Θεός (πρβλ. Παροιμ. 23,26). Πέρα από τις πανηγύρεις, πέρα από τις εορτές, την καρδια στό Xριστό! Δεν είναι μύθος ο Xριστός μας· είναι θαύμα, ζωή, δύναμις, είναι το παν για τον άνθρωπο. Tην καρδιά σου, λοιπόν.
Ένας ποιητής, που έψαλε το μεγαλείο της πατρίδος μας, είπε· «Kλείσε μέσα στήν καρδιά σου την Eλλάδα, και θα αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο». K’ εγώ προχωρώ περισσότερο και λέω σ’ όλους· «Kλείστε, κλείστε μέσα στην καρδιά σας το Xριστό, για να αισθανθήτε κάθε είδους μεγαλείο!».
Aυτώ η δόξα και το κράτος εις αιώνας αιώνων. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Oμιλία Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου στον Iερο ναό της Γεννήσεως Xριστού Xριστοκοπίδου – Aθηνών 25-12-1961)