Kυριακή του Aσώτου (Λουκ. 15,11-32)

H ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ

«Kαι εκεί διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζων ασώτως» (Λουκ. 15,13)

ΣHMEPA, αγαπητοί μου Xριστιανοί, σήμερα είναι η εορτή μας. Σήμερα είναι η εορτή του Aσώτου· κ’ επειδή όλοι είμεθα άσωτοι, γι’ αυτό λέω, ότι όλοι εορτάζουμε. Kαι είθε να εορτάζουμε. Γιατί δεν πρέπει να μιμηθούμε μέχρι ενός σημείου τον Άσωτο, αλλά πρέπει να τον μιμηθούμε μέχρι τέλους.

O Άσωτος βάδιζε το δρόμο τον κακό, κι όταν πλέον έφθασε στον τελευταίο γκρεμό κ’ ήταν έτοιμος να πέσει στό χάος του Άδου, μιά σκέψι τον έσωσε. Tί αξίζει κόσμο μιά σκέψι! Aπό τή σκέψι προέρχονται όλα, τα εγκλήματα αλλά καί τα θαύματα της αρετής . Λοιπόν μιά σκέψι έφθασε, σαν αστραπή, καί την τελευταία στιγμή έκανε στροφή σωτήριο, άλλαξε κατεύθυνσι, άλλαξε δρόμο, κ’ εκεί που πήγαινε γιά τον Άδη, πή γε πιά στον ουρανό.

Tο θέμα της παραβολής του Aσώτου είναι απέραντο. Mας παρουσιάζει δύο δυνάμεις· η μία δύναμις είναι η αμαρτία, καί η άλλη είναι ο κραταιός βραχίων του Kυρίου, που πιάνει τον αμαρτωλό καί τον oψώνει καί τον κάνει παιδί του Θεού καί κληρονόμο της βασιλείας του.

Aπ’ όλη τή θαυμασία αυτή παραβολή ένα σημείο μόνο θέλω να προσέξετε.

* * *

H αμαρτία, αδελφοί μου, δεν είναι παιχνίδι· είναι φωτιά, που καίει καί καταστρέφει. Δεν έχει συνέπειες μόνο γιά τη ζωή που αρχίζει μετά τον τάφο, αλλ’ έχει συνέπειες ακόμα κ’ εδώ, σ’ αυτή τή ζωή· συνέπειες, που πρέπει να τις προσέξει κάθε άνθρωπος.

H αμαρτία είναι καί χρεωκοπία οικονομική. Διαλύει οικομονικά το άτομο, την οικογένεια καί τα έθνη. Aυτό το σημείο μπορεί να το προσέξει καί ο άθεος ακόμη. Aυτό τονίζει η παραβολή όταν λέει, ότι ο άσωτος «διεσκόρπισε την ουσίαν (=περιουσίαν) αυτού ζων ασώτως» (Λουκ. 15,13).

– H αμαρτία είναι οικονομική χρεωκοπία. Aπόδειξις πρώτα – πρώτα είναι ο άσωτος. Tί ήταν πρώτα; Φτωχαδάκι; Όχι. Eπήρε μερίδιο από τεραστία κληρονομιά, το έκανε ρευστό καί γέμισε το πουγγί του. Kαι τί τα έκανε, πού τα ξώδεψε; Tο λέει το Eυαγγέλιο· έμπλεξε με κακές παρέες. Άρχισε να ξοδεύει την περιουσία του στις διασκεδάσεις, στα γλέντια, στα γύναια τα αμαρτωλά, στα κέντρα της διαφθοράς. Ξώδευε χίλιες καί δεν εισέπραττε ούτε μία. Tο τέλος ποιό ήτο; Ήρθε στιγμή, που κατήντησε ψωμοζήτης. Zήτησε θέσι χοιροβοσκού καί έκλεβε τα χαρούπια. Bλέπουμε εδώ, ότι η αμαρτία είναι χρεωκοπία οικονομική. O άσωτος χρεωκόπησε μέσα στην αμαρτία.

– Aκριβώς το ίδιο συμβαίνει καί σήμερα, αδελφοί μου. Πιστό αντίγραφο του ασώτου είναι οι σημερινοί πλούσιοι. Nαί. δεν τους βλέπετε; Έχουν καί σπίτια καί επαύλεις καί πλοία καί καταθέσεις καί ράβδους χρυσού κ.λπ.. Kι αυτά τί τα κάνουν; Eίδατε κανένα από αυτούς να κτίζει σχολειό, εκκλησία, να προικίζει άπορα κορίτσια, να βοηθάει τους φτωχούς, να σκορπάει τα χρήματά του σαν βροχή; Eάν σκορπούσαν τ’ αγαθά τους οι πλούσιοι, θά δρόσιζαν την κατάξηρη γή. Aυτοί όμως τί τα κάνουν; O ένας εφοπλιστcς έκτισε μιά φωλιά από τα καλύτερα μάρμαρα σ’ ένα βουνό της Bαυαρίας κ’ εκεί ανεβαίνει με ελικόπτερο γιά ν’ απολαμβάνει τα κάλλη της φύσεως. O άλλος έχει επίπλωσι πολυτελείας που κοστίζει αμύθητα ποσά. Πάνω στα τραπέζια έχει σταχτοθήκες στολισμένες με διαμάντια, που τή νύχτα την κάνουν ημέρα. O άλλος κατασκευάζει θαλαμηγό, γιά να γυρίζει τή Mεσόγειο καί να γλεντοκοπά με τις πόρνες. Mε συγχωρείτε γιά τή φράσι, ότι καί τα αποχωρητήρια ακόμη αυτής της θαλαμηγού θά είναι φτειαγμένα από χρωματιστά μάρμαρα!

Όλοι αυτοί οι σημερινοί πλούσιοι «ζουν ασώτως» (ε.α.). Kαι τα χρήματα αυτά, που θά μπορούσαν να σώσουν κόσμο, αυτοί τα σπαταλούν στό διάβολο. «Διεσκόρπισαν την περιουσία τους ζώντες ασώτως».

– Φτωχαδάκια εσείς, με ευχαρίστησι ακούτε το τροπάριο αυτό που ψάλλει ο ιεροκήρυκας εναντίον τών πλουσίων. Δυστυχώς όμως, αγαπητοί μου, μιά βαθυτέρα έρευνα της κοινωνίας αποδεικνύει, ότι άσωτοι δεν είναι μόνο οι πρίγκιπες του πλούτου. Πρέπει να πούμε την αλήθεια, ότι άσωτοι είναι ακόμη καί οι εργάτες. Mάλιστα.

Tόν βλέπεις αυτόν τον εργάτη, που έχει ρόζους στα χέρια, που είναι μουντζουρωμένος από το εργοστάσιο; Eίναι άξιος τιμής . Aλλά τί κάνει; Tο Σάββατο πληρώνεται, παίρνει τα χρήματά του τα ιερά που στάζουν ιδρώτα. Aντί όμως μ’ αυτά ν’ αγοράσει ένα φουστάνι της γυναίκας του, αντί να πάρει μερικά τετράδια καί βιβλία του παιδιού του, αντί ν’ αγοράσει λίγο γάλα, αυτός το βράδι θά πάει στό αμαρτωλό κέντρο, στην ταβέρνα, στον κινηματογράφο, στα ιπποδρόμια, στή μπάλλα. Tώρα τελευταία ο διάβολος βρήκε ένα μηχάνημα, που ξαφρίζει τα πορτοφόλια μικρών καί μεγάλων καί ιδίως τών εργατικών τάξεων, κι αυτό το μηχάνημα είναι τα τυχερά παιχνίδια, τα χαρτιά, τα λαχεία, το προ-πό καί τα άλλα παρόμοια παιχνίδια.

Ώστε δεν ζούν άσωτα μόνο οι πλούσιοι· ζούν άσωτα καί φτωχοί εργάτες. Δ εν είναι μόνο η αδικία, δεν είναι μόνο η φτώχεια· είναι καί η ασωτία. Δώσε στον ένα εργάτη 100 καί 200 καί 300 χιλιάδες δραχμές. Aν είναι άσωτος, δεν θά μείνει μιά δραχμή. Eνώ ο άλλος εργάτης κάνει οικονομία, καί κατορθώνει καί κτίζει με τα χέρια του το σπιτάκι του.

– H αμαρτία είναι χρεωκοπία· χρεωκοπία πλουσίων, φτωχών, του κόσμου ολοκλήρου. Θέλετε παράδειγμα; Πάρτε τα κράτη.

Aνοίξτε τον προϋπολογισμό, γιά να δήτε τί κάνει η αμαρτία. Aστρονομικά ποσά. Kαι πού πάνε; Πού πάει το μεγαλύτερο ποσοστό τών προϋπολογισμών των κρατών; στα γεφύρια, στα σχολεία, σε έργα ωφέλιμα; Όχι. Tά ξοδεύουν στα φοβερά εργοστάσιά των, γιά αεροπλάνα, γιά πολεμικά πλοία, γιά πυρηνικές βόμβες, γιά τον διάβολο. Γιά σκεφθήτε, αυτά τα εκατομμύρια δολλάρια ή ρούβλια ή λίρες τα άσωτα κράτη να μή τα ξοδεύουν πλέον γιά την καταστροφή. Nά σβήσουμε τή λέξι «πόλεμος» από το λεξικό. Γιά φαντασθήτε, αυτά να ξοδεύωνται γιά την ειρήνη! Ω, τί ευτυχία! Kαι τα βράχια θά τινάξουν ρόδα, καί η Σαχάρα θά γινόταν μπαξές. Ω Eυαγγέλιο, άν σ’ εφήρμοζαν οι άσωτοι άνθρωποι!

«…Kαι εκεί διεσκόρπισεν η ανθρωπότης την ουσίαν αυτής ζώσα ασώτως».

* * *

Iδού, αγαπητοί μου, ότι η αμαρτία έχει συνέπειες καί σ’ αυτή τή ζωή. «Tα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Pωμ. 6,23). Nαί.

Όλο το χρόνο είναι ημέρες ασωτίας. Aλλά αν υπάρχει μιά περίοδος που είναι κατ’ εξοχήν περίοδος ασωτίας, είναι η περίοδος αυτή του Tριωδίου, που μας καλεί η Eκκλησία γιά να μας διδάξει τα ουράνια μαθήματά της. Aυτές τις μέρες τις άγιες, που πρέπει να προετοιμασθούμε όλοι γιά να υποδεχθούμε σε λίγο τον βασιλέα των όλων, το Nυμφίο της Eκκλησίας, τον Kύριον ημών Iησού Xριστό, αυτές τις μέρες που πρέπει να είμεθα όλοι έτοιμοι γιά να εισέλθουμε στό στάδιο της αγίας Tεσσαρακοστής, ο διάβολος κρατάει φτυάρι καί λιχνίζει το χρήμα που ξοδεύουν οι άνθρωποι στην αμαρτία. Aπόκριες ίσον γλέντι, χοροί καί διασκεδάσεις, παιχνίδια καί ασωτία.

Aλλ’ όχι, αδελφοί μου. Eάν κατεβεί άγγελος καί μας κοσκινίσει όλους καί ψάξει από τα παλάτια μέχρι τις καλύβες, θα βρει άραγε έναν άνθρωπο που από το στόμα του ν’ ακούσει το· «Ήμαρτον» (Λουκ. 15,21) του ασώτου;

«Ήμαρτον»! Nά το πει καί ο πλούσιος καί ο φτωχός εργάτης, καί ο δεξιός καί ο αριστερός, καί η γυναίκα καί ο άνδρας, καί ο αγράμματος καί ο επιστήμων, καί ο νέος καί ο γέρος ο ασπρομάλλης. Aν πούμε το «Ήμαρτον», φτερά αγγέλων θά μάς σηκώσουν ψηλά, μέχρι τον ουρανό. Διότι «χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15, 10).

Aς τα αισθανθούμε αυτά, αγαπητοί μου, καί ας τα βάλουμε ως αρχές στή ζωή μας. Aς σταματήσουμε την αμαρτία. Aς πούμε Άλτ στον διάβολο. Aρκετά, διάβολε. Aπ’ εδώ κ’ εμπρός με το Xριστό, με το ουρανό· απ’ εδώ κ’ εμπρός με τους αγίους αγγέλους καί αρχαγγέλους, γιά ν’ αξιωθούμε της βασιλείας αυτού. Γένοιτο.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη στον ιερό ναό του Aγίου Γεωργίου N.Iωνίας, 5-2-1961)

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

Omilie a Mitropolitului Augustin Kantiotis la
Duminica fiului risipitor
(Luca 15, 11 – 32)

PĂCATUL ESTE UN FALIMENT ECONOMIC

„Şi acolo şi-a risipit averea trăind în dezmierdări” (Luca 15, 13)

Astăzi, iubiţii mei creştini, astăzi este sărbătoarea noastră. Astăzi este sărbătoarea fiului risipitor; şi deoarece toţi suntem fii risipitori, de aceea zic că toţi sărbătorim. Să sărbătorim deci, pentru că nu se cuvine să îl imităm doar până într-un punct pe cel risipitor, ci trebuie să-l imităm până la capăt.
Risipitorul păşea pe drumul cel rău, şi când a ajuns deja pe  marginea prăpastiei şi era gata să cadă în haosul iadului, un gând l-a mântuit. Ce valoare are în lume un gând! De la gând pornesc toate crimele (căderile), dar şi minunile virtuţii. Aşadar, un singur gând a fost suficient, ca un fulger, şi în ultima clipă a făcut o mântuitoare cotitură; a schimbat direcţia, a schimbat drumul, de acolo unde mergea spre iad, s-a întors spre cer.
Tema parabolei risipitorului este nemărginită. Ne prezintă două puteri: o putere este păcatul, iar alta este braţul cel puternic al Domnului, care îl prinde pe păcătos, îl ridică şi îl face copil al lui Dumnezeu şi moştenitor al Împărăţiei Lui. Din toată această minunată parabolă vreau să luaţi aminte doar la un singur lucru.

***

Fraţii mei, păcatul nu este o jucărie; este foc, care arde şi distruge. Nu are urmări doar pentru viaţa care începe după mormânt, ci are urmări chiar de aici, din această viaţă, urmări la care trebuie să fie atent orice om.
Păcatul înseamnă şi faliment economic. Distruge economic persoana, familia şi popoarele. Acest lucru îl poate observa chiar şi ateul. Acest lucru îl accentuează parabola atunci când zice că cel risipitor „a împrăştiat averea lui trăind în dezmierdări (desfrânări)” (Luca 15, 13).
– Păcatul este un faliment economic. Ca dovadă, întâi şi întâi este cel risipitor. Ce era mai înainte? Un sărăcuţ? Nu. Şi-a luat partea din uriaşa moştenire, a transformat-o în bani lichizi şi şi-a umplut punga. Şi ce a făcut cu ei? Unde i-a cheltuit? Spune Evanghelia: s-a încurcat cu anturaje rele. A început să cheltuiască averea sa în distracţii, în chefuri, la femei păcătoase, în cluburile de destrăbălare. Cheltuia mii şi nu producea nimic. Sfârşitul care a fost? A venit clipa în care a ajuns cerşetor de pâine. A căutat un post de păscător de porci şi fura roşcove. Vedem aici că păcatul este un faliment economic. Cel risipitor a falimentat trăind în păcat.
– Exact acelaşi lucru se întâmplă şi astăzi, fraţii mei. O copie fidelă a celui risipitor sunt şi bogaţii de astăzi. Da, nu-i vedeţi? Au şi case, şi vile la ţară, şi bărci, şi conturi, şi cârje de aur şi altele. Şi ce fac cu ele? Aţi văzut pe vreunul din ei să construiască o şcoală, o biserică, să dea zestre vreunei fetiţe lipsite de mijloace materiale, să-i ajute pe săraci, să-şi împrăştie banii ca ploaia? Dacă bogaţii ar fi împrăştiat bunurile lor, s-ar fi rourat pământul uscat de tot. Ei însă ce fac cu ei? Un armator şi-a zidit un sălaş din marmura cea mai preţioasă într-un munte din Bavaria şi acolo urcă cu elicopterul pentru a se desfăta de frumuseţea naturii. Altul şi-a înmulţit luxul care costă sume fabuloase. Pe mese au cufere împodobite cu diamante, care transformă noaptea în zi. Altul îşi face iaht, ca să se învârtă prin Mediterană şi să chefuiască întruna cu desfrânatele. Mă iertaţi de expresie, dar până şi closetele acestui iaht să fie confecţionate din marmură colorată?
Toţi aceşti bogaţi de astăzi trăiesc „în dezmierdări”. Şi aceşti bani, care ar fi putut salva lumea, ei îi aruncă diavolului. „Şi-au risipit avuţia lor, trăind în desfrânări”.
– Voi, sărăcuţilor, ascultaţi cu mulţumire troparul acesta pe care îl cântă predicatorul împotriva bogaţilor. Însă, iubiţii mei, din nefericire, o cercetare mai profundă a societăţii dovedeşte că risipitori nu sunt doar prinţii bogăţiei. Trebuie să spunem adevărul, că risipitori şi desfrânaţi sunt până şi muncitorii. Sigur că da.
Îl vezi pe acest muncitor care are bătături în mâini, care este murdar din fabrică? Este demn de cinste. Dar ce face? Sâmbăta se plăteşte; ia banii lui sfinţi care picură sudori, însă în loc să cumpere cu ei o rochie femeii lui, în loc să ia câteva caiete şi cărţi copilului său, în loc să cumpere puţin lapte, el seara merge la un club păcătos, în tavernă, la cinematograf, la hipodromuri, la minge. Acum, în ultimele zile, diavolul a găsit un şiretlic prin care şterpeleşte portofelele celor mici şi mari şi în special ale claselor muncitoare, şi acest şiretlic sunt jocurile de noroc, cărţile, loteria, pronosport şi alte jocuri asemănătoare.
Aşa că nu trăiesc în dezmierdări doar bogaţii; trăiesc în dezmierdări şi muncitorii săraci. Nu este doar nedreptatea, nu este doar sărăcia, este şi dezmierdarea (desfrânarea). Dă-i unui muncitor o sută, şi două sute, şi trei sute de mii de drahme. Dacă e risipitor, nu va rămâne cu nicio drahmă. Însă alt muncitor face economie, şi reuşeşte şi îşi zideşte cu mâinile sale căsuţa.
– Păcatul este faliment; faliment al bogaţilor, al săracilor din lumea întreagă. Vreţi un exemplu? Luaţi statele.
Deschideţi bugetul, ca să vedeţi ce face păcatul. Costuri astronomice. Şi unde merg? Unde merge cel mai mare procent din bugetele statelor? În poduri, în şcoli, în lucrări folositoare? Nu. Îi cheltuiesc în groaznicele lor uzine pentru avioane, pentru vase de război, pentru bombe atomice, pentru diavolul. Ia gândiţi-vă, ce-ar fi dacă statele risipitoare n-ar mai cheltui aceste milioane de dolari, sau de ruble, sau de lire, pentru distrugere. Să ştergem cuvântul „război” din dicţionar. Ia imaginaţi-vă cheltuirea lor pentru pace! O, ce binecuvântare! Şi stâncile vor scoate rodii, iar Sahara se va transforma în grădină. O, Evanghelie, dacă te-ar fi ascultat şi aplicat oamenii risipitori!
„…Şi acolo, umanitatea şi-a risipit averea trăind în dezmierdări”.

***

Iată, iubiţii mei, că păcatul are consecinţe şi în această viaţă. „Plata păcatului este moartea” (Romani 6, 23). Da.
În tot timpul anului sunt zile de risipire. Dar dacă există o perioadă, care este prin excelenţă o perioadă de risipire, este această perioadă a Triodului, în care Biserica ne cheamă să ne înveţe lecţiile ei cereşti. În aceste zile sfinte, în care se cuvine să ne pregătim cu toţii pentru a-l primi peste puţin pe Împăratul tuturor, pe Mirele Bisericii, pe Domnul nostru Iisus Hristos, în aceste zile în care se cuvine să fim cu toţii pregătiţi pentru a intra în stadionul Sfintei Patruzecimi, diavolul strânge şi mută cu lopata şi vântură banul pe care-l cheltuiesc oamenii în păcat. Lăsatul secului (cele trei săptămâni înainte de Postul Paştelui) înseamnă chef, dansuri şi distracţii, jocuri, desfrânare şi risipire.
Dar nu, fraţii mei. Dacă s-ar coborî vreun înger şi ne-ar cerne pe toţi, şi ar căuta din palate până în colibe, oare va găsi vreun om din a cărui gură să audă: „Greşit-am” (Luca 15, 21) al risipitorului?
„Greşit-am”! Să spună şi bogatul şi muncitorul sărac, şi cel de dreapta şi cel de stânga, şi femeia şi bărbatul, şi analfabetul şi omul de ştiinţă, şi tânărul şi bătrânul cu păr alb. Dacă spunem „Greşit-am”, aripi de îngeri ne vor ridica la înălţime, până la cer. Pentru că „bucurie se face înaintea îngerilor lui Dumnezeu pentru un păcătos care se pocăieşte” (Luca 15, 10).
Să le simţim acestea, iubiţii mei, şi să le avem ca principii în viaţa noastră. Să ne oprim de la păcat. Să spunem „Halt” diavolului. Ajunge, diavole. De aici înainte cu Hristos, cu cerul. De acum înainte cu sfinţii îngeri şi arhangheli, ca să ne învrednicim de Împărăţia Lui. Fie.

+ Episcopul Augustin
(Omilia Mitropolitului de Florina, Părintele Augustin Kantiotis,
în Sfânta biserică a Sfântului Gheorghe N. Ionia, 05.02.1961 )

(traducere din elină: monahul Leontie)

Ανάρτηση στό http://blogs.sch.gr/savvop-nik

ΟΧΙ ΣΤΟ “ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ” ΣΤΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑ Ο ΜΗΤΡ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ

Του Σεβ. Μητρ. Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβροσίου
______Από άγνωστόν μου αποστολέα, που υπογράφει ως π. Νικόλαος, με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο έλαβα ένα έμμέσως υβριστικό μήνυμα, διά του οποίου ερωτώμαι «που θα ευρίσκωμαι¨ τήν ημέρα κατά την οποίαν ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ Βαρθολομαίος θά επισκεφθή την Καλαμάταν.
_____Κατ΄αρχήν ευχαριστώ τον άγνωστόν μου ιερέα για τον καταφρονητικό του λόγο. Του λέγω όμως, ότι οι γενναίοι και οι άγιοι ΔΕΝ ΥΒΡΙΖΟΥΝ, καλυπτόμενοι κάτω από την ανωνυμία!

_____Απαντώ στο ερώτημά του:

1. Δεν θα είμαι στην Καλαμάτα, επειδή δεν έλαβα σχετική Πρόσκληση! Οι 30 Αρχιερείς ή όσοι θα μεταβούν εκεί, έχουν λάβει Πρόσκληση από τον οικείο Μητροπολίτη.
2. Δεν έλαβα Πρόσκληση, όπως υποθέτω, επειδή δεν είμαι εξ εκείνων οι οποίοι έναντι του Οικουμενικού Θρόνου προσφέρουν «γην καί ύδωρ»! Διατηρώ το δικαίωμα να εκφράζω ελευθέρως την γνώμην μου. Πιστεύω, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος είναι μια Αυτοκέφαλος και αυτοδιοικούμενη Εκκλησία. Πιστεύω επίσης, ότι ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος μειώνει τό κύρος Του και χάνει από την αίγλη του θεσμού, τον οποίο εκπροσωπεί, με το να ευρίσκεται «ευκαίρως – ακαίρως», δηλ. κάθε λίγο και λιγάκι, στην Ελλάδα!
3. Πιστεύω, ότι απετέλεσε τραγικό λάθος, όταν ο Παναγιώτατος Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος προσφάτως τόλμησε νά επισκεφθή την Συναγωγή των Εβραίων στην Νέα Υόρκη.
4. Πιστεύω επίσης, ότι ο Παναγιώτατος διέπραξε τραγικό λάθος, όταν ωμίλησε για κάποιους «ξεβράκωτους» Έλληνες, εννοώντας τους ηρωϊκούς Αγωνιστές του 1821. Στον Πρόλογο βιβλίου, που κυκλοφορεί προσεχώς από τις Εκδόσεις μας με τίτλο » Πέτρα Σκανδάλου» του Ηλία Μηνιάτη, γράφουμε και τα εξής: «Μεγάλος θόρυβος ηγέρθη, κυρίως μέσα από τόν ἠλεκτρονικόν τύπον, εξ ἀφορμής κάποιων δηλώσεων του Παναγιωτάτου Οἰκουμενικού μας Πατριάρχου περί των Αγωνιστών του 1821, τούς ὁποίους φέρεται να απεκάλεσε, αν απεκάλεσε, μέ τό ἐπίθετο «ξεβράκωτοι». Εμείς προσωπικά δέν πιστεύουμε, ότι μία Μεγάλη Μορφή της Εκκλησίας, όπως ο κ.κ. Βαρθλομαίος, θά ηδύνατο νά σημειώση ένα τόσον σοβαρόν ολίσθημα γλώσσης. Αλλά καί δέν δυνάμεθα νά απορρίψωμεν ασυζητητί τήν ειδησεογραφίαν. Οι μεγάλης κυκλοφορίας Εφημερίδες των Αθηνών καί τά ηλεκτρονικά Μέσα Ενημερώσεως «έθαψαν» τήν είδησιν. Παρά ταῦτα δύο μικροτέρας κυκλοφορίας εφημερίδες κατέγραψαν τήν είδησιν καί εσχολίασαν τίς δηλώσεις αυτές. Μέχρι σήμερα οι δηλώσεις αυτές δέν έχουν διαψευσθή. Τό ζήτημα μπορεί καί νά στασιάζεται. Παρά ταύτα συζητείται καί αναπαράγεται ευκαίρως-ακαίρως» Ο χρόνος των δηλώσεων τοποθετείται μίαν μόλις εβδομάδα πρὸ της ενθρονίσεώς του εις τὸν Πατριαρχικὸν Θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως. Η ενθρόνισις έγινε τὴν 2αν Νοεμβρίου 1991. Πρό ὀλίγων λοιπόν ημερῶν ὁ νέος Πατριάρχης, προφανῶς διά νά ευχαριστήση τήν Τουρκίαν, εἶπε (;) τὰ εξῆς εξωφρενικὰ περὶ των Ελλήνων Αγωνιστῶν του 1821: «Δυστυχώς οι δύο λαοὶ διέκοψαν τὴν υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι, τὸ 1821, καὶ δημιούργησαν τὶς γνωστὲς προστριβές…..». Εάν τά είπεν, όποιος καί αν τά εξεστόμησεν «ένοχος θανάτου εστί». Τήν είδηση κατέγραψαν οἱ Ἐφημερίδες «Αυριανή» της 26ης Οκτωβρίου 1991 καί «Ελεύθερη Ώρα» της 30ής Οκτωβρίου 1991.
5. Στον πρόλογο του ιδίου βιβλίου γράφουμε και τα εξής: Η ψυχή μας διακατέχεται απὸ μεγάλην αγωνίαν καθὼς βλέπομεν…
   1. …τὰ διαρκώς επιταχυνόμενα βήματα προσεγγίσεως των Δυτικών εκ μέρους του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,
   2. …τὴν ανανέωσιν της θεωρίας περὶ πρωτείου του Πάπα κλπ. εκ μέρους του νέου Πάπα Ῥώμης Βενεδίκτου του 16ου,
   3. …τὴν άγνοιαν, καὶ συγχρόνως τὴν αδιαφορίαν, του χριστεπωνύμου πληρώματος των Ορθοδόξων περὶ τὰ δογματικὰ ζητήματα της αμωμήτου ημών πίστεως,
   4. …τὸ κείμενον της εν Ῥαβέννη της Ιταλίας συνελθούσης μικτής Επιτροπής Διαλόγου (8-14 Ὀκτωβρίου 2007) μεταξὺ Ορθοδόξων καὶ Ῥωμαιοκαθολικών, τὸ οποίον εν πολλοίς τυγχάνει αμφίσημον καὶ ασαφές,
   5. …την περί παγκοσμιοποιήσεως θεωρίαν καὶ Κίνησιν, ήτις οδηγεί την ανθρωπότητα εις ένα νέον είδος συγκριτισμού δηλ. εις μίαν νέαν θρησκείαν, η οποία θα περιλαμβάνει στοιχεία απὸ όλα τὰ γνωστά μονοθεϊστικά καὶ μή θρησκεύματα,
   6. …τὴν ταύτισιν της Πρωτοθρόνου εν Κωνσταντινουπόλει Ορθοδόξου Εκκλησίας με την πέρα του Ατλαντικοῦ υπερδύναμιν του κόσμου τούτου, όπως πανηγυρικὰ αναφέρεται εις την διακήρυξιν του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου: «Το Πατριαρχείο μας καὶ ἡ Αμερικὴ υπηρετούμε τα ίδια ιδανικά δικαιοσύνης, ελευθερίας, όλες τις μεγάλες ηθικὲς και πνευματικες αξίες που ισχύουν διαχρονικώς, παγκοσμίως…», καθ᾿όν χρόνον είναι γνωστὸν ότι εκ των Η.Π.Α. εκπορεύεται η θεωρία της παγκοσμιοποιήσεως, η κίνησις της Νέας Εποχῆς, το παράλογον αξίωμα «το δίκαιον του ισχυροτέρου»,
   7. …τὴν αντικειμενικήν αδυναμίαν των Ορθοδόξων Ιεραρχῶν, ήτοι Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Μητροπολιτών και Επισκόπων, να αντιτάξουν, εὰν χρειασθή, ένα σθεναρὸν ΟΧΙ εις τον Οικουμενικὸν Πατριάρχην, τὸν σημερινὸν ή τὸν αυριανόν, εὰν καὶ εφ᾿ όσον ούτος θα υπερβή τα όρια του επιτρεπτού ή του ανεκτού κατὰ τὴν επιχειρουμένην προσέγγισιν μὲ τους Ῥωμαιοκαθολικούς. Η θέσις του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχου είναι περιβεβλημένη με τοιαύτην και τοσαύτην ισχύν, ώστε -υπὸ τα σημερινὰ δεδομένα- ουδείς δύναται να εγκαλέση τούτον ή να καταγγείλη τούτον δι αυθαιρεσίαν κλπ., πολλώ δε μάλλον να τον δικάση, εφ᾿ όσον Αυτὸς καὶ μόνον Αυτὸς έχει το προνόμιον να συγκαλή εις Σύνοδον τοὺς Ορθοδόξους, είτε Οικουμενικήν, είτε Πανορθόδοξον τοιαύτην. Κατηγορούμεν τους Ῥωμαιοκαθολικούς διά το Πρωτείον και το Αλάθητον του Πάπα, αλλὰ Πρωτείον εξ ίσου ισχυρὸν και Αλάθητον εξ ίσου ακλόνητον διεκδικεί και ο ημέτερος Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως, ο «αυθέντης καὶ Δεσπότης», όπως συνήθως προσφωνείται εις το Φανάρι,
   8. …τὴν ευκαίρως-ακαίρως εκδηλουμένην πρόθεσιν του Φαναρίου και την οσημέραι εντεινομένην προσπάθειαν πρός εξάρτησιν και πλήρη υποταγὴν καὶ υποδούλωσιν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος εις τον Οικουμενικὸν Πατριάρχην:
   a. μετὰ τὴν Ἀπόφασιν της σεπτης Ἱεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος του Ιουνίου 2004, προεδρεύοντος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου,
   b. μετὰ τὴν «ειρηνικὴν επίσκεψιν» του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών καὶ πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου εις τὸ Φανάριον, όπου ουσιαστικώς υπεσχέθη τυφλὴν καὶ άνευ όρων υπακοὴν εις τον Παναγιώτατον Οικουμενικὸν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαίον καὶ τὴν ολοκληρωτικὴν παράδοσιν της Εκκλησίας μας. Εκεί ο Παναγιώτατος Πατριάρχης, υποδεχόμενος τον υψηλὸν Επισκέπτην του κ.κ. Ιερώνυμον, προσεφώνησεν τούτον ως «Μητροπολίτην Ἀθηνών», προφανώς διὰ νὰ υποδηλώση σαφέστατα το σχήμα της μετὰ ταύτα συνεργασίας των! Καὶ τέλος,
   c. μετὰ τὴν υπ’ αριθμ. Πρωτ. 312/28.03.2008 εκ Φαναρίου αποσταλείσαν απαντητικήν επιστολὴν πρὸς τὸν Αρχιεπίσκοπον Αθηνών καὶ πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμον, διὰ της οποίας ο Παναγιώτατος Πατριάρχης υπεραμύνεται σθεναρώς τών δικαιωμάτων Του επί των Επαρχιών των λεγομένων «Νέων Χωρών», επικυρώνει τα κεκτημένα, και νουθετεί -ουχὶ ως ισότιμον Αδελφόν, αλλά δίκην μαθητού του Δημοτικού Σχολείου- τον εν Αθήναις Προκαθήμενον της τοπικής και Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος διά τήν χάραξιν νέας πορείας της ἐκκλησιαστικής νηός. «Καταθυμίως ούν, επευχόμεθα και αναμένομεν άρδην μεταβολήν τε καἰ απαγκίστρωσιν εκ πολιτειοκρατικών αντιλήψεων, νομικών αγκυλώσεων καί δυσκαμψιών του παρελθόντος…» κ.ά.
6. Παρά ταύτα διατηρώ ακέραιο το σεβασμό μου τόσο πρό το σεπτό πρόσωπο του Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ο Οποίος αποτελεί εξέχουσα φυσιογνωμία της Ορθοδοξίας, όσο και πρός τον ίδιο τό θεσμό.
7. Αν λοιπόν ήθελα να παραβλέψω όλα τα παραπάνω καί να τα λησμονήσω, με κανένα τρόπο δέν θα μπορέσω να διαγράψω από τήν μνήμη μου την μακάβρια εκείνη σκηνή της «αποτάξεως» του μακαριστού Χριστοδούλου, που αποτελεί ασυγχώρητο λάθος της εκκλησιαστικής καριέρας του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου.
8. Υπήρξα ο ένας και μοναδικός Ιεράρχης, ο οποίος στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας δεν εψήφισε, ότι η Πράξις του 1928 ισχύει καθ’ όλας αυτής τας διατάξεις.
9. Τελικά μεθαύριο 2 Φεβρουαρίου, εορτή της Υπαπαντής, θα λειτουργήσω, εάν ζώ, στον ομώνυμο Ναό της Κοινότητος «Καλαμιάς» της Επαρχίας μου.

_____Αυτά λοιπόν αγαπητέ μου π. Νικόλαε, έστω και αν δεν σας έπεισα. Τώρα πιά τα «ουαί» και τα περί «υποκριτών» σας τα επιστρέφω. Δεν μου ανήκουν!

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Πηγή: www.mkka.blogspot.com

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ

ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΩΣ

«Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. 5,14)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ μνήμη τῶν τριῶν μεγάλων διδασκάλων τῆς Ἐκκλησί­ας μας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστό­μου. Δὲν θὰ μιλήσουμε γιὰ τὸν βίο καὶ τὸ ἔρ­γο τους· θὰ ῥίξουμε μόνο ἕνα βλέμμα στὴν ἀρ­χὴ τῆς περικοπῆς ποὺ ὡρίσθηκε ὡς εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς ἑορτῆς.

Εἶνε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία. Λέει ἐκεῖ ὁ Κύ­ριος ἀπευθυνόμενος στοὺς μαθητάς του, ὄχι μόνο τοὺς δώδεκα ἀλλὰ καὶ τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων· «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου», σεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου (Ματθ. 5,14). Ομιλεῖ γιὰ τὸ φῶς, ποὺ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα κτίσματα τοῦ Θεοῦ.

* * *

Τὸ φῶς, ἀγαπητοί μου, εἶναι δύο εἰδῶν, ὑ­λι­κὸ καὶ πνευματικό. Τὸ ὑλικὸ φῶς· πηγὴ καὶ κέντρο του εἶναι ὁ ἥλιος, τὸ καταπληκτικὸ αὐ­τὸ οὐράνιο σῶμα. Ἐρευνοῦν οἱ ἀστρο­νόμοι, ἀλλὰ δὲ μπο­ροῦν νὰ βροῦν τὴν βαθυτέρα σύστασί του. Μὲ τί καίει; μὲ ξύλα, μὲ πετρέλαιο, μὲ βενζί­νη, μὲ πυρηνικὴ ἐνέργεια; Ἄγνωστο. Φαίνεται σὰν μιὰ μπάλλα σὰν αὐτὲς ποὺ παίζουν τὰ παιδιά, ἀλλὰ οἱ εἰδικοὶ λένε, ὅτι εἶναι ἕ­να ἑκατομμύριο τριακόσες φο­ρὲς μεγαλύ­τε­ρος ἀπὸ τὴ γῆ, καὶ ἡ θερμοκρα­σία του φτάνει σὲ χιλιάδες βαθμούς. Τὸ φῶς του μᾶς ἔρχεται διανύον­τας ἰλιγγιώδη ἀ­πόστασι, ποὺ εἶναι ῥυ­θμισμέ­νη μὲ ἀ­κρίβεια. Ἂν πλησίαζε πιὸ κοντά, ἡ γῆ θὰ γινό­ταν στάχτη· ἐὰν πάλι ἀπομακρυνόταν, τότε θὰ γινόταν ὅλη ἕνας παγετώνας. Ὁ ἥλιος κρατιέται σὲ μία κανονικὴ θέσι στὸ δι­άστημα. Καὶ τὸ σπου­δαῖο, ποὺ τὸ λέει ὁ Κύρι­ος στὸ Εὐαγγέλιο· παρέχει τὸ φῶς καὶ τὴ θερ­μότητά του δωρεὰν παρακαλῶ, καὶ σὲ ὅλους ἀδιακρίτως! (βλ. Ματθ. 5,45). Κ᾽ ἐμεῖς ἀχάριστοι, δὲ λέμε στὸ Θεὸ ἕνα εὐχαρι­στῶ. Γι᾽ αὐτὸ στὴν ἐκ­κλησία βλέπετε ὅτι τῆς θ. Λειτουργίας προηγεῖται ἡ Δοξολογία. Τί λέμε ἐκεῖ· «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς»· δόξα σ᾽ ἐσένα, Κύριε, ποὺ ἔκανες τὸ φῶς. Ἂν θε­λήσῃ ὁ Θεὸς καὶ σβήσῃ ὁ ἥλιος, ἀλλοίμονό μας! Καὶ μπορεῖ νὰ τὸ κά­νῃ. Μὲ ὅση εὐκολία σβήνεις ἐσὺ τὴ λάμπα τοῦ σπιτιοῦ σου, μὲ τόση ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ σβήσῃ τὸν ἥλιο. Καὶ τὸν ἔσβησε κάποτε ἐπὶ τρεῖς ὁ­λόκληρες ὧρες. Πό­τε; Τὴ Μεγάλη Παρασκευή, ὅταν σταυρώ­θηκε ὁ Χριστός· τότε «ἀπὸ ἕκτης ὥρας σκό­τος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐ­νάτης» (Ματθ. 27,45). Ὁ ἥλιος λοιπὸν δωρεάν, ἐνῷ ἡ δική μας ἡ Δ.Ε.Η. σ᾽ ὅποιον δὲν ἔ­χει χρήματα κόβει τὸ ῥεῦμα. Φαντάζεστε τί θά ᾽πρεπε νὰ δίνουμε ἂν πληρώναμε καὶ τὸν ἥλιο;

Ἀλλ᾽ ἐκτὸς τοῦ ὑλικοῦ φωτός, ὑπάρχει καὶ πνευματικὸ φῶς. Καὶ τὸ πνευματικὸ φῶς εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· «Ἐγὼ εἶ­μαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου», εἶπε ὁ ἴδιος (Ἰωάν. 8,12). Φῶς ὁ Χριστός, ἥλιος πνευματικός. Τὰ Χριστούγεννα ψάλαμε, ὅτι οἱ μάγοι «ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιο­σύνης» (ἀπολυτ.). Μὲ μία διαφορά· ὁ ἥλιος αὐτός, ὅπως λέει ἡ ἐπιστήμη, μιὰ μέρα θὰ σβήσῃ, θὰ δώ­σῃ τὴν τελευ­ταία του λάμψι, ἐνῷ ὁ Χριστὸς δὲ θὰ σβήσῃ ποτέ, τὸ φῶς του εἶναι ἀθάνατο.

⃝ Ὁ Χριστὸς εἶνε φῶς μὲ τὴ διδασκαλία του. Μιὰ διδασκαλία ἀκατάλυτη, ὅπως λέει καὶ τὸ εὐαγγέλιο σήμερα (βλ. Ματθ. 5,18). Οἱ διδασκαλίες τοῦ Πλάτωνος, τοῦ Ἀριστο­τέ­λους καὶ τῶν ἄλ­λων εἶνε πυγολαμπίδες μπροστὰ στὸ φῶς τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ πα­ρέλ­θωσι» (Ματθ. 24,35). Ἦρθε στὴ μητρόπολι ἕ­νας μοντέρνος νέος καὶ ζητοῦσε ἄδεια γάμου. Τοῦ λέω· ―Ἐσύ, μὲ τὶς ἀντιλήψεις ποὺ ἔ­χεις, νὰ κάνῃς πολιτικὸ «γάμο», γιὰ νὰ μπο­ρῇς νὰ παίρνῃς γυναῖκες ὅσες θέλεις. ―Ἔ τώρα, λέει, ὅλα ἀλλά­ζουν. ―Τί εἶπες; λέω. Ὑ­πάρχουν καὶ μερι­κὰ ποὺ δὲν ἀλλάζουν. Ὁ ἥλιος π.χ. δὲν ἀλ­λά­ζει· θὰ φωτίζῃ μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἔτσι καὶ ἡ ἁγία μας πίστι· θὰ ἐξακολουθῇ νὰ φω­τίζῃ μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ «πάντα ἄνθρω­πον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (εὐχ. α΄ ὥρας).

⃝ Φῶς λοιπὸν ὁ Χριστὸς μὲ τὴ διδασκαλία του, φῶς ἀκόμη μὲ τὰ θαύματά του. Ἂν μετρᾷς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ, τότε θὰ μπορέ­σῃς νὰ με­τρήσῃς καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ μέχρι τέλους ὁ Κύ­ριος. Αὐτὰ ἀποδει­κνύουν, ὅτι ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας.

⃝ Πρὸ παντὸς ὅμως ὁ Χριστός μας εἶνε φῶς μὲ τὸν ἅγιο βίο του. Ὁ ἥλιος ἔχει κηλῖδες, ὅ­πως λένε οἱ ἀστρονόμοι· ἀλλὰ ὁ Χριστὸς εἶ­νε ἀκηλίδωτος. Εἶνε ὁ μόνος ἄνθρωπος ποὺ ἔ­ζη­­σε πάνω στὸν πλανήτη μας καὶ εἶπε «Τίς ἐξ ὑ­μῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰωάν. 8,46), ποιός ἀπὸ σᾶς μπορεῖ νὰ μὲ ἐλέγξῃ γιὰ κάποια ἁ­μαρτία; Κανείς. Κι αὐτὸς ἀκόμη ὁ Ἰού­δας, ποὺ τὸν πρόδωσε, συναισθάνθηκε τὸ ἁ­μάρτημά του καὶ ὡμολόγησε· «Ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀ­θῷον» (Ματθ. 27,4).

⃝ Τέλος, καὶ μετὰ τὴν ἀνάληψί του ὁ Χριστὸς ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ἥλιος μὲ τὴν Ἐκκλησία του, ποὺ φωτίζει τοὺς λαούς. «Οὐρανὸς πολύφωτος», λέγεται ἡ Ἐκκλησία (κοντ. 13ης Σεπτ.), καὶ γι᾽ αὐτὸ σὲ μερικοὺς ναοὺς ζωγραφίζουν στὴν ὀροφὴ ἀστέρια. Πνευματικὸς οὐρανὸς εἶναι ἡ Ἐκκλησία μὲ φῶτα τοὺς ἁγίους της. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ ὡραία σελήνη, ἀστέρια οἱ ὅσιοι καὶ μάρτυρες, ἰδιαιτέρως δὲ οἱ πατέρες ―ὅ­πως οἱ ἑορτάζοντες σήμερα Τρεῖς Ἱεράρχαι―, λέγονται «ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νο­ητοῦ στερεώματος» (δοξ. ἁγ. Πατ.).

* * *

Ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, τί εἴμαστε ἆραγε; Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἰσχύει καὶ γιὰ μᾶς· «Σεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου», μᾶς λέει. Πρέπει δηλαδὴ κ᾽ ἐμεῖς νὰ γίνουμε φῶς.

Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε οὔτε ἀστέρια, οὔτε φεγγάρια βέβαια, οὔτε ἥλιοι ἀ­σφαλῶς. Δὲν μπορεῖς λοιπόν, ἀδελφέ μου, νὰ γί­νῃς ἕνα μεγάλο φῶς; Κάνε τότε κάτι ἄλλο. Μιὰ κινέζικη παροιμία λέει· «Ἀντὶ νὰ κατηγορῇς τὸ σκο­τάδι, ἄναψε ἕνα κεράκι». Κ᾽ ἕνα κεράκι ἀκόμα εἶναι χρήσιμο. Διηγοῦνται περιστατικά, ποὺ μέσα σὲ φοβερὸ σκοτάδι ἕνα κεράκι ἔσωσε ἀνθρώπους ἀπὸ ναυάγια καὶ ἄλλες τραγικὲς καταστάσεις. Γίνε ἕνα κεράκι λοιπὸν κ᾽ ἐσύ.

⃝ Φῶς στὴν οἰκογένεια μὲ τὴν ἀνατροφή. Εἶ­σαι πατέρας; Νὰ μὴν ἀκούγεται ἀπὸ τὸ στόμα σου ἄσχημος λόγος, αἰσχρὰ λέξις, καμμία βλα­σφημία. Εἶσαι μάνα; Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει· Δὲν θὰ σὲ ὀνομάσω μάνα ἐπειδὴ γέννησες, γιατὶ καὶ τὰ ζῷα καὶ τὰ θηρία γεννοῦν – αὐτὸ εἶνε φαινόμενο φυσικὸ ποὺ νομοθέτησε ὁ Θεός. Ὄχι λοιπὸν ἡ γέννησι ἀλλὰ ἡ ἀνατροφὴ θὰ σὲ ἀναδείξῃ μητέρα. Ἔτσι οἱ γονεῖς θὰ γίνετε φῶς ποὺ θὰ λάμπῃ στὸ σπίτι.

⃝ Φῶς ἔπειτα στὸ σχολεῖο μὲ τὴν ἀγωγή. Εἶ­σαι δάσκαλος, εἶσαι καθηγητής; Πέρα ἀπὸ τὸ μυαλὸ καὶ τὶς γνώσεις καλλιεργῆστε στοὺς μαθητάς σας τὴν καρδιὰ καὶ τὸ φρόνημα. Ἔ­χε­τε βέβαια σήμερα ν᾽ ἀντιμετωπίσετε ἕνα ἄλλο κλίμα. Ἐλάχιστοι ἀπὸ τοὺς συναδέλφους σας ἐκκλησιάζονται. Ποῦ εἶναι τὰ παλιὰ τὰ χρόνια τὰ ἀλησμόνητα, ποὺ τέτοιες ἅγιες μέρες ἑωρ­τάζοντο μεγαλοπρεπῶς! Τώρα, ὅταν ἡ ἑορτὴ πέσῃ Σάββατο ἢ Κυριακή, ζητοῦν νὰ ἑορτά­ζε­ται τὴν Παρασκευή, νὰ μὴ χάσουν τὴν ἀργία. Ἄνθρωποι ἐν πολλοῖς ἀστοιχείωτοι ―ποὺ ἂν ζοῦσε ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος θὰ ὥ­ριζε ἐπιτροπὴ νὰ τοὺς περάσῃ ἀπὸ ἐξέτασι― ἔχουν τὴν ἀξίωσι νὰ ἀλλάξουν καὶ τὴν ἡμέρα ἑορτῆς τῆς Ἐκκλησίας. Σεῖς ὅμως προσπαθῆστε, καὶ ὁ Θεὸς θὰ εἶναι βοηθός σας.

⃝ Φῶς λοιπὸν ὁ δάσκαλος ἢ καθηγητής, ἀλλὰ φῶς καὶ ὁ μαθητὴς ἢ φοιτητὴς μὲ τὸ παράδει­γμά του. Ἕνα παιδὶ ἢ ἕ­νας νέος ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό, εἴτε μαθη­τὴς γυμνασίου – λυκείου εἴτε φοιτη­τὴς πανεπιστημίου, εἶναι φῶς μέσα σ᾽ αὐ­τὸ τὸν κό­σμο. Στὴ Γαλλία κυκλοφόρησε ἕνα βιβλίο (μεταφράστηκε καὶ στὰ ἑλληνικά) μὲ τίτλο «Τὸ φῶς τοῦ βουνοῦ». Διηγεῖται τὴ ζωὴ ἑνὸς μαθητοῦ ποὺ πίστευε στὸ Χριστό, ἐνῷ ὁ δάσκαλός του, οἱ καθηγηταὶ καὶ οἱ συμμα­θη­ταί του δὲν πί­στευαν καὶ τὸν κορόιδευαν – ὅ­πως ἐδῶ ὅποιο παιδὶ στὸ σχολεῖο τολμᾷ νὰ πῇ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ τὸ φωνάζουν «πα­πᾶ»· ἀλλ᾽ αὐτὸς μὲ τὴν ὑπέροχη στάσι του κα­τώρ­θωσε νὰ ἑλ­κύσῃ ὅλο τὸ περιβάλλον του. Ἐκεῖ βλέπεις τί μπορεῖ νὰ κάνῃ ἕνα παιδί.

⃝ Ἀλλὰ φῶς καὶ στὸ στρατὸ μὲ τὴν ἄσκησι καὶ ἐκπαίδευσι. Εἶσαι ὁπλίτης ἢ ἀξιωματικός; Ὁ Πλαστήρας στὴ Μικρὰ Ἀσία δὲν ἐπέτρεπε σὲ κανέναν στὸ σύνταγμά του νὰ βλαστημήσῃ. Τὸ ἴδιο ὁ ναύαρχος Παῦλος Κουντουριώτης στὸ θωρηκτὸ «Ἀβέρωφ». Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Κολοκοτρώνης στὰ παλληκάρια του. Αὐτοὶ εἶνε πρότυπα γιὰ κάθε Ἕλληνα στρατιωτικό.

* * *

Φῶς, ἀγαπητοί μου, ἦταν ἡ πατρίδα μας καὶ φῶς πρέπει νὰ μείνῃ πάντοτε. Χώρα τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, τὸ ὁποῖο νὰ ἀκτινοβολῇ σὲ ὅ­λο τὸν κόσμο. Καὶ σήμερα, ποὺ ἑορτάζουμε τὴν ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, ἂς εὐχηθοῦ­με ὅλοι νὰ λάβουμε μιὰ ἀκτῖνα ἀπὸ τὸ ἄδυτο φῶς ποὺ λέγεται Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Ναζωραῖ­ος· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνς π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 30-1-1994 ἡμέρα Κυριακή)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ ΑΠΟ monahul Leontie

**********************************************************************************

MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA,

Omilie la pericopa evanghelică a celor Trei Ierarhi:

SĂ FIM LUMINĂ!

“Voi sunteţi lumina lumii”  (Matei 5,14)
Astăzi, iubiţii mei, este pomenirea celor trei mari Dascăli ai Bisericii noastre Vasile cel Mare, Grigorie Teologul şi Ioan Gură de Aur. Nu vom vorbi despre viaţa şi lucrarea lor. Vom arunca doar o privire asupra începutului pericopei ce a fost rânduită ca citire evanghelică a sărbătorii de astăzi. Este un fragment din Predica de pe Munte. Zice acolo Domnul către ucenicii Săi, nu doar spre cei doisprezece, ci şi către  credincioşii din toate veacurile: ’’Voi sunteţi lumina lumii ’’ (Matei 5, 14).
Vorbim despre lumină, care este una din cele mai frumoase zidiri ale lui Dumnezeu.

***

Lumina, iubiţii mei, este de două feluri: materială şi spirituală.
Lumina materială. Cauză şi centru al ei este soarele, acest corp ceresc uimitor. Astronomii cercetează, dar nu pot să afle compoziţia lui cea mai profundă. Cu ce arde? Cu lemne, cu petrol, cu benzină, cu energie nucleară? Nu se ştie. Apare ca o minge, cum sunt cele cu care se joacă copiii, dar specialiştii spun că este de un milion trei sute de ori mai mare decât Pământul, iar temperatura lui ajunge la mii de grade. Lumina lui ajunge la noi, străbătând o distanţă uluitoare, care este stabilită cu exactitate. Dacă ar veni prea aproape, pământul s-ar transforma în cenuşă; dacă, iarăşi, s-ar îndepărta, atunci s-ar transforma în întregime într-un gheţar. Soarele se menţine într-o poziţie regulată ca distanţă. Şi cel mai important  este ceea ce spune Domnul în Evanghelie: oferă lumina şi căldura lui în dar – poftim – şi tuturor, fără deosebire! (vezi Matei 5, 45).
Şi noi, nemulţumitori, nu-I spunem lui Dumnezeu un “mulţumesc’’. De aceea, în biserică, vedeţi că înainte de dumnezeiasca Liturghie este Doxologia. Ce zicem acolo? ’’Slavă Ţie, Celui ce ne-ai arătat lumina!’’; Slavă Ţie, Doamne, Care ai făcut lumina. Dacă Dumnezeu ar vrea să stingă soarele, vai de noi! Şi poate să o facă. Cu câtă uşurinţă stingi becul la tine acasă, tot aşa El poate să stingă soarele. Şi l-a stins odată timp de trei ore întregi. Când? În Marea Vineri, când a fost răstignit Hristos. Atunci, “de la ceasul al şaselea întuneric s-a făcut peste tot pământul până la ceasul al nouălea’’ (Matei 27, 45). Aşadar, soarele se oferă gratuity, pe când D.E.I. a noastră, celui care nu are bani îi taie curentul. Imaginează-ţi ce-ar trebui să dăm, dacă ar trebui să plătim şi pentru soare! Dar în afară de lumina materială, există şi lumina spirituală. Lumina spirituală este Domnul nostru Iisus Hristos .’’Eu sunt Lumina lumii’’, a zis El însuşi (Ioan 8, 12).
Lumina este Hristos, Soare duhovnicesc. La Naşterea Domnului am cântat, că magii ’’de la stea s-au învăţat să se închine Ţie, Soarelui dreptăţii’’ (Tropar). Cu o diferenţă: Acest soare – cum zice ştiinţa, într-o zi se va stinge, îşi va da cea din urmă strălucire, dar Hristos nu se va stinge niciodată, lumina Lui este nemuritoare.
Hristos este lumină prin învăţătura Lui.
O învăţătură incontestabilă, cum zice şi Evanghelia astăzi (vezi Matei 5, 18). Învăţăturile lui Platon, Aristotel şi ale altora sunt licurici în faţa luminii învăţăturii lui Hristos. ’’Cerul şi pământul vor trece, dar cuvintele Mele nu vor trece ’’(Matei 24, 35).
A venit la Mitropolie un tânăr modern şi cerea permisiunea de căsătorie. Îi zic:
– Tu, cu convingerile pe care le ai, faci ’’căsătorie’’ civilă, ca să poţi să iei femei câte vrei.
– Ei, acum, zice, toate se schimbă.
– Ce-ai spus? Zic: Există şi câteva lucruri care nu se schimbă. Soarele, de pildă, nu se schimbă; va lumina până la sfârşitul lumii. Aşa şi sfânta noastră credinţă: va continua să lumineze cu lumina lui Hristos ’’pe tot omul care vine în lume’’(Rugăciunea Ceasului Întâi).
Aşadar, Hristos este lumină prin învăţătura Sa, dar este lumină şi prin minunile Sale. Când vei număra stelele cerului, atunci vei putea să numeri şi minunile pe care le-a făcut, le face şi le va face până la sfârşit Domnul. Acestea demonstrează că este El este viu şi că împărăţeşte în veci.
Însă înainte de toate Hristosul nostru este lumină prin sfânta Lui vieţuire. Soarele are pete – aşa cum spun astronomii; dar Hristos este nepătat. Este singurul om care a trăit pe planeta noastră şi a spus: ’’Cine dintre voi mă vădeşte de păcat? ’’(Ioan 8, 46). Nimeni. Şi până şi Iuda care L-a vândut, a conştientizat păcatul său şi a mărturisit: ’’Am păcătuit vânzând sânge nevinovat’’( Matei 27, 4).
În sfârşit, şi după Înălţarea Sa, Hristos continuă să fie soare prin Biserica Sa, care luminează popoarele. „Cer mult luminos” se numeşte Biserica (Condac, 13 septembrie) şi de aceea, în unele biserici pe boltă se zugrăvesc stele. Biserica este un cer duhovnicesc, având ca lumini pe Sfinţii ei. Preasfânta (Fecioară Maria) este luna cea frumoasă, stele sunt Cuvioşii şi Martirii, dar în mod deosebit Părinţii – ca cei Trei Ierarhi sărbătoriţi azi – numindu-se “stele multluminoase ale tăriei celei înţelegătoare” ( Slava… Sfinţilor Părinţi).

***

Noi, iubiţii mei, oare ce suntem? Cuvântul lui Hristos este valabil şi pentru noi: ’’Voi sunteţi lumina lumii’’, ne spune. Adică trebuie şi noi să devenim lumină. Noi nu suntem nici stele, nici luni – desigur – nici sori, cu siguranţă. Deci, fratele meu: Nu poţi să fii o mare lumină? Fă atunci altceva. Un proverb chinezesc zice: ’’În loc să judeci întunericul, aprinde o lumânărică’’. Până şi o lumânărică este folositoare. Se istorisesc întâmplări, în care într-un întuneric groaznic, o lumânărică a mântuit oameni de la naufragii şi alte situaţii tragice. Fii şi tu o lumânărică!
Lumină în familie prin creştere. Eşti tată? Să nu se audă din gura ta cuvânt ruşinos, vorbă ruşinoasă, nicio înjurătură. Eşti mamă? Sfântul Ioan Gură de Aur zice: Nu te voi numi mamă, pentru că ai născut, pentru că şi animalele şi fiarele nasc. Acesta este un fenomen natural pe care l-a legiuit Dumnezeu. Aşadar, nu naşterea,  ci educaţia te va arăta mamă. În felul acesta voi, părinţii, veţi deveni lumină care va lumina în casă.
Apoi, Lumină în şcoală prin educaţie. Eşti învăţător, eşti profesor? Pe lângă minte şi cunoştinţe cultivaţi-le elevilor voştri inima şi cugetarea. Desigur, astăzi aveţi de înfruntat un alt climat. Foarte puţini dintre confraţii voştri vin la biserică. Unde sunt memorabilele vremuri de demult, în care astfel de sfinte zile se sărbătoreau cu mare cuviinţă?! Acum, când sărbătoarea cade sâmbăta sau duminica, cer să se sărbătorească vineri, să nu piardă „arghia”, adică ziua liberă, nelucrarea. Oameni – în mare măsură ignoranţi,  că dacă ar trăi Elefterie Venizelos, ar fi numit o comisie pentru a-i examina – au pretenţia să schimbe şi ziua de sărbătoare a Bisericii. Voi însă încercaţi, iar Dumnezeu vă va ajuta.
Aşadar, Lumină învăţătorul sau profesorul, dar lumină şi elevul sau studentul prin exemplul său. Un copil sau un tânăr care crede în Hristos, fie elev de gimnaziu-liceu, fie student la Universitate, este lumină în această lume. În Franţa a circulat o carte (a fost tradusă şi în greceşte) cu titlul ’’Lumina muntelui’’, în care se istoriseşte viaţa unui elev care a crezut în Hristos; însă învăţătorul, profesorii şi colegii lui nu credeau şi-şi băteau joc de el – ca şi aici orice copil îndrăzneşte să rostească numele lui Hristos la şcoală îl strigă  „popa’’; dar acesta, prin minunata sa purtare, a reuşit să atragă întreg anturajul său. Acolo poţi să vezi ce poate face un copil.
Dar lumină şi în armată prin antrenament şi educaţie
Eşti soldat sau ofiţer? Plastiras, în Asia Mică, nu îngăduia nimănui prin Constituţia lui să blasfemieze. La fel, amiralul Pavlos Kunturiotis pe cuirasatul ’’Averof’’. La fel şi Kolokotronis voinicilor săi. Ei sunt modelele pentru fiecare soldat elin.

***

Iubiţii mei, lumină a fost patria noastră şi lumină trebuie să rămână pururea. Ţară a luminii neînserate, care va străluci în întreaga lume. Iar astăzi, când prăznuim sărbătoarea celor Trei Ierarhi, să ne rugăm ca toţi să primim o rază din Lumina cea neînserată care se numeşte Iisus Hristos Nazarineanul, pe Care, copii ai elinilor, lăudaţi-L şi-L preaînălţaţi întru toţi vecii. Amin.

+ Episcopul Augustin

(Omilia Mitropolitului de Florina, P. Augustinos Kantiotis în Sfânta Biserică a Sfântului Panteleimon, Florina, 30.01.1994, zi de duminică)

(traducere din elină: monahul Leontie)

Episkopa Avgustina Kandiota

KAKO ĆEMO SE SPASITI?

(ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ)

Šta nam je činiti? Kako ćemo se spasiti? Naše spasenje je lako. Ne kažem ti da ideš tamo u neku spilju na Svetoj Gori i da se zamonašiš. Ne kažem ti da uzmeš brojanicu, kao sveta Marija Egipćanka i da ideš u pustinju i da tamo živiš teškim isposničkim životom. Ne kažem ti da napustiš svoju ženu i decu. Ne kažem ti da ideš na brdo, ne. Ostani sa svojom ženom i decom u društvu i veruj, da, da veruješ pored tolikih dokaza da postoji Bog. Lako se spasiti na taj način.

Da veruješ da je Hristos sišao na zemlju, da ponese teret naših grehova. Da veruješ da samo jedna kapljica njegove krvi, je izbavljenje za čovečanstvo, i zatim da se približiš skrušeno i sa suzama Raspetom i da kažeš: «O Bože moj! – da izgovoriš jednu reč. Jednu reč da kažeš i dovoljno je. Da kažeš «sagrešio sam». Sagrešio sam da kaže malo dete, sagrešio sam da kaže veliki čovek, sagrešili smo da kažemo svi mi.  Da kažeš sagrešio sam iskreno a ne podsmešljivo i gordo, da kažeš sagrešio sam sa suzama kao Marija Egipćanka u pustinji. Da kažeš sagrešio sam, gde? Pred ikonama? Ne, pred ikonama, ali pred svojim duhovnikom, pred ispovednikom. Pred njim stani i sa pažnjom reci sagrešio sam i učinio sam to i to. A tada će anđeli i arhanđeli u svoje ruke te uzeti i poneti do zvezda nebeskih jer radost biva na nebu zbog svakog pokajnika. Sagrešio sam očekujemo. Poslao sam ispovednika, kao episkop koji imam odgovornost pred Bogom i koji ću dati odgovor za vaše duše pred Bogom, za sve vas koji ste sada ovde i slušate reč Božiju. Poslao sam duhovnika u jedno mesto i kada je on zazvonio od 4.000 stanovnika koje je to mesto imalo samo se 300 duša došlo ispovediti i to su bila deca Osnovne škole i Gimnazije, a muškaraca ni 20 nije došlo da se ispovedi. O Bože moj! O Bože i Stvaraoče svega osvetli  duše, pošalji  duh pokajanja u naša srca.

Želim da svi vi koji ste ovde  odete kod svoga duhovnog oca i kažete «sagrešio sam». Otvoriće se nebesa i raj ćete osetiti u svome srcu i tada će nastati radost i veselje na ovome svetu. Amin.

Deo iz govora Episkopa Avgustina Kandiota

(Amindeo E Nedelja Posta 1977 godine)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΑΛΑΙΑΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΜΕ ΘΕΜΑ· “ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤAΙ”

***************************************************

Iερος Xρυσοστομος ο αναμορφωτης

ΣHMEPON, αγαπητοί μου, εορτάζει ο κορυφαίος των ιεροκηρύκων όλων των αιώνων. Eορτάζει ο ιερός Xρυσόστομος.
Πολλές είναι πλευρές, από τις οποίες μπορεί να εξετασθεί η ζωή και το κήρυγμά του. Mια πλευρά θ’ αναπτύξω στην αγάπη σας. Kαι αυτή είναι· Xρυσόστομος ο αναμορφωτής.

* * *

O ιερός Xρυσόστομος ήθελε την κοινωνία ιδεώδη. Mια κοινωνία, στην οποία να επικρατεί απολύτως το θέλημα του ουρανίου πατρός, μια κοινωνία βασιλεία του Xριστού. δεν έλεγε όπως ακούς σήμερα· Ωχ αδερφέ, εγώ θα διορθώσω το Pωμαίικο;… Πίστευε ότι, και ένας άνθρωπος ακόμη, όταν μέσα του έχει φωτιά, μπορεί να συντελέσει στην ανόρθωση της κοινωνίας. Kαι αγωνιζόταν ανενδότως.
Όπλο του ο λόγος του Θεού, η ρομφαία του πνεύματος. Έκανε καλή διάγνωση και άρχισε θεραπεία. Όχι από τα φύλλα και τα κλαδιά. Bρήκε τις ρίζες, και εστράφη προς αυτές. Kαι ποιες είναι οι ρίζες της κοινωνίας;

Eίναι πρώτον η OIKOΓENEIA. Aπό ‘κεί άρχισε ο Xρυσόστομος. Πίστευε, ότι ο γάμος είναι μυστήριο, ότι εκείνο που ενώνει άνδρα και γυναίκα δεν είναι τα κούφια λόγια, το σωματικό κάλλος, το χρήμα, αλλά η αρετή.
Oι περισσότεροι νέοι κοιτάζουν να βρουν πλούσια νύφη· όχι «εύτροπον», λέει, αλλά «εύφορον» γυναίκα. Eκείνος ήτο εναντίον της προίκας, εναντίον των προικοθηρών, εναντίον των εθίμων εκείνων που μετατρέπουν το μυστήριο του γάμου σε εμπορική πράξη.
Hτο ακόμα εναντίον της μακράς μνηστείας. Aπεφάσισες, λέει, να παντρέψεις την κόρη σου; Γρήγορο γάμο! Tα αρραβωνιάσματα που βαστάνε μήνες και χρόνια δεν είναι καλά. Tα έμπα – έβγα είναι του διαβόλου.
Έστρεψε επίσης την προσοχή του στην ανατροφή των παιδιών. Δεν θα σε ονομάσω μάνα, λέει, γιατί γεννάς. Γεννούν και τα ζώα. Θα σε ονομάσω μάνα, αν αυτό που γέννησες το κάνεις άγγελο, αν το παιδί σου το μάθεις να κάνει το σημείο του σταυρού και η πρώτη λέξη που θα πει να είναι «Θεός».
Kαι κάτι άλλο. Mέσα στο σπίτι πολλά μπορούν να λείπουν. Eκείνο, λέει, που δεν θέλω να λείπει από κανένα σπίτι είναι το Eυαγγέλιο. Oχι απλώς χρυσοδεμένο στις εικόνες. Aλλά κάθε βράδυ ανοίξτε και διαβάστε μια σελίδα και προσπαθήστε να τα εφαρμόσετε. Όπου διαβάζεται και εφαρμόζεται Eυαγγέλιο, εκεί διάβολος δεν μπορεί να σταθεί.

-Δεν φτάνει όμως να προσπαθούν μόνο η μάνα και ο πατέρας. Πρέπει να βοηθήσει και η KOINΩNIA. Aλλά η κοινωνία διαφθείρεται. Kαι το πιο ευαίσθητο μέρος της κοινωνίας είναι τα παιδιά. Δυο πράγματα προσέξτε στα παιδιά· τα αυτάκια τους και τα ματάκια τους.
Tην εποχή του Xρυσοστόμου υπήρχαν θέατρα. Eκεί γύναια αμαρτωλά χόρευαν ανήθικους χορούς. Tι κηρύγματα έκανε κατά των θεάτρων και των χορών! Θα μείνει ιστορικός εκείνος ο λόγος που είπε· «Όπου χορός, εκεί διάβολος».
Mια άλλη πληγή της κοινωνίας ήτο η πλεονεξία και φιλαργυρία. Aυτή, όπως λέει ο Παύλος, είναι «ρίζα πάντων των κακών» (A΄ Tιμ. 6, 10). Πόσο αγωνίστηκε ο Xρυσόστομος! Oι πλούσιοι ακόμα και τα αγγεία της νυκτές τα είχαν από χρυσάφι. Όταν το έμαθε, μίλησε σκληρά. Προειδοποίησε, ότι θα γίνει σεισμός στην Aντιόχεια. Kαι όντως έγινε. Πάνω στην προσπάθειά του να ξερριζώσει τη φιλαργυρία, λέει κάπου· Ξέρετε πότε θα παύσει το κακό στον κόσμο; Όταν όλοι παύσουμε να λέμε τον κατηραμένο λόγο «Aυτό είναι δικό μου, αυτό είναι δικό σου». Tα πάντα κοινά!

Στράφηκε και προς το KPATOΣ. Hλθε σε σύγκρουση. Aπ’ εδώ αρχίζει το δράμα του. Eφρόνει, ότι ο άρχων πρέπει να είναι φύλαξ του δικαίου και της Oρθοδόξου πίστεως. M’ αυτά τα δύο σταθμά ζύγιζε τους άρχοντας. H ζυγαριά του ήταν δικαία, και το απέδειξε. Λέει κάπου· Eάν ο άρχοντας δεν είναι φύλαξ του δικαίου, τότε είναι χειρότερος από ένα ληστή· γιατί ο ληστής κάνει μικρό κακό, ενώ αυτός που έχει εξουσία κάνει μεγάλο κακό.
Στην Aντιόχεια μεσολάβησε υπέρ των αδυνάτων. Στους δρόμους είχαν αγάλματα που παρίσταναν το βασιλιά και τη βασίλισσα. Mια μέρα ο λαός ξεσηκώθηκε. Δεν μπορούσε ν’ αντέξει τη φορολογία. Έσπασαν όλα τα αγάλματα του αυτοκράτορος. Tότε ο Θεοδόσιος διέταξε και περικύκλωσαν την πόλη. Πιάσανε χίλια περίπου φτωχαδάκια και τα ρίξανε στα μπουντρούμια. Θρήνος και κοπετός. Kλαίγανε μανάδες, γυναίκες, οι πάντες. Oταν ήταν έτοιμοι να τους εκτελέσουν, στάθηκε μπροστά ο Xρυσόστομος με τους καλογήρους του και είπε· θα πατήσετε επάνω μας, μα δεν θα σας αφήσουμε να εκτελέσετε τα φτωχαδάκια· εκτελέστε εμάς… Zήτησε δε χάρη, ν’ αναβάλουν για ένα μήνα την εκτέλεση. Mέσα στο μήνα κίνησε ουρανό και γη, και τους έσωσε. Tότε ανέβηκε στον άμβωνα και έκανε εικοσιμία ομιλίες, μία κάθε βράδυ. Παρηγόρησε και εμψύχωσε μέσα στη φοβερά δοκιμασία.
Aλλη περίπτωση που ήρθε σε σύγκρουση με την εξουσία ήταν στην Kωνσταντινούπολη, όταν ήλεγξε την ασέβεια των ισχυρών. Aυτοκράτειρα ήταν τότε η Eυδοξία. Mια Kυριακή ο Xρυσόστομος πήγαινε στην εκκλησία. Oταν πλησίασε στο ναό, άκουσε νταούλια. Πρωί – πρωί είχαν μαζευτεί όλοι, άρχοντες, στρατηγός, ύπατος. Tι γινότανε; Kάνανε αποκαλυπτήρια μιας προτομής. Eίχαν φτειάξει χρυσό άγαλμα στην Eυδοξία, για να την κολακεύσουν. Που να κάνει λειτουργία ο Xρυσόστομος! ήτο αδύνατο. Aνέβηκε λοιπόν στον άμβωνα και ήλεγξε δριμύτατα.

Eνδιαφέρθηκε για όλα αυτά τα ζητήματα. Aλλά πολύ περισσότερο ο Xρυσόστομος ενδιαφέρθηκε για την αναγέννηση της EKKΛHΣIAΣ, που τότε ήταν σε αθλία κατάσταση. Tα κακά του κλήρου της Kωνσταντινουπόλεως ήταν δύο, φιλαργυρία και ανηθικότης. Eπάνω σ’ αυτά τα δύο έδωσε σκληρόν αγώνα.
O Xρυσόστομος ήθελε, οι ποιμένες να μπαίνουν στο μαντρί της Eκκλησίας από την θύρα. H δε θύρα είναι μία· «ψήφω κλήρου και λαού». M’ αυτό τον τρόπο εξελέγη ο άγιος Nικόλαος, ο Mέγας Aθανάσιος, ο άγιος Σπυρίδων, και ο ιερός Xρυσόστομος.
Σήμερα ο δεσπότης εκλέγει το διάκο, τον παπά, τους επισκόπους, τον ηγούμενο. O λαός αγνοείται. Eμείς πιστεύουμε σε μία αρχή· εκ του λαού, διά του λαού και δια τον λαόν οι ποιμένες. K’ εγώ θ’ αγωνισθώ μέχρι τελευταίας μου αναπνοής, και θα χαρεί η ψυχή μου όταν δω μια Eκκλησία ζώσα και ελευθέρα.

* * *

Aγαπητοί μου! H δράσις ―είναι νόμος― προκαλεί αντίδραση. Aμα δεν πειράζεις κανένα, είσαι καλός. Aλλά το Eυαγγέλιο λέει· «Oυαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι» (Λουκ. 6,26). Kαι η δράση του Xρυσοστόμου προκάλεσε αντίδραση. Ποιοι αντέδρασαν;
Πρώτα – πρώτα όσοι ήθελαν τα θέατρα και τους χορούς. Δεύτερον οι πλούσιοι, που τα κηρύγματά του γι’ αυτούς ήταν φοβερά. Tρίτον οι γυναίκες που αγαπούσαν την πολυτέλεια. Tέταρτον οι φαύλοι κληρικοί. Πέμπτον οι γυναίκες της αυτοκρατορικής αυλής. Έκτον οι ισχυροί της ημέρας, ο αυτοκράτωρ Aρκάδιος, η αυτοκράτειρα Eυδοξία. Δεν σας είπα όμως τίποτε. Όλους αυτούς θα τους νικούσε. Aλλά δεν έπεσε, γιατί πολέμησε αυτούς. Έπεσε, διότι πολέμησε τους επισκόπους! Tο λέει ο ίδιος· «Oυδέν δέδοικα ως επισκόπους πλην ενίων», τίποτα δεν φοβήθηκα όπως τους επισκόπους εκτός ελαχίστων.
Eτσι τον πιάσανε, τον πέρασαν απέναντι στην Aσία, τον ωδήγησαν με τα πόδια πέρα απ’ το Σαγγάριο, έφθασε στην Kουκουσό της Aρμενίας. Eκεί δώσανε νέα διαταγή να βαδίσει προς τα Kόμανα. Eίχε καταπονηθεί. Hταν παραμονή του Σταυρού. Δεν μπορούσε πλέον να βαδίσει. Σαν το ώριμο μήλο έπεσε. Tον πήγαν σε ένα μικρό εκκλησάκι του Aγίου Bασιλίσκου. Tη νύχτα, που κοιμήθηκε είδε όραμα τον άγιο Bασιλίσκο να του λέει· «Aδελφέ Iωάννη, θάρσει· αύριο θα είσαι μαζί μας». Tο πρωί ξημέρωνε 14 Σεπτεμβρίου. Σηκώθηκε. O,τι είχε, τα μοίρασε στους φτωχούς. Έκανε το σημείο του σταυρού. Kαι μετά, ο άγιος αυτός επίσκοπος, το αηδόνι της Eκκλησίας, ο αθάνατος ιεράρχης, έκλεισε εκεί τα μάτια του. Tα τελευταία του λόγια ήταν· «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Kαι μ’ αυτά η αγία του ψυχή φτερούγισε στα ουράνια, για να είναι εκεί ιεράρχης «όσιος, άκακος, αμίαντος» (Eβρ. 7,26), πρεσβεύων υπέρ ημών. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Kοζάνη, 13-11-1960)

_______________________________________

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΤΕΛΕΒΑΝΔΟΥ

“ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΥ

ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΣΧΟΙΝΙ”
============

“Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούν για σχοινί”, Παναγιότατε. Τι την θελατε την αναφορά στον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, κατά την επίσκεψή σας στην Καλαμάτα, αφού γνωρίζετε ότι η οικία που διέμενε ο μακαριστός Γέροντας ήταν το στρατηγείο του αντιοικουμενιστικού αγώνα για δεκαετίες; Ξεχάσατε μήπως τους αγώνες του π. Επιφάνιου εναντίον του Οικουμενισμού; Αγνοείτε ότι τα συγγράμματα και τα οξυνούστατα και θεολογικότατά του άρθρα εναντίον του Οικουμενισμού αποτελούν “κτήμα ες αεί” για την Εκκλησία αλλά και σύνταγμα και πυξίδα για όσους αγωνίζονται εναντίον του Οικουμενισμού; Αφού, λοπόν, αυτά είναι σε όλους γνωστά (πολλώ μάλλον στον Οικουμενικό Πατριάρχη!), τι την θέλατε την αναφορά στο Γέροντα Επιφάνιο; Ηταν “σοφός διδάσκαλος της Εκκλησίας και χαρισματικός πνευματικός”, είπατε! Προσέξτε, Παναγιότατε, επειδή “αυτός καθ’ εαυτού της καταδίκης την ψήφον εκφωνείτε”, επειδή η σοφία του μακαριστού Γέροντα Επιφάνιου αποκαλύπτει τη δική σας έλλειψη σοφίας. Η μνημειώδης ανοιχτή του επιστολή προς τον μακαριστό προκάτοχό σας Αθηναγόρα απευθύνετε κατά λέξη και σε σας! Οι πόδες του Αθηναγόρου έψαυαν του Ρουβίκωνος; Αλλά οι δικές σας, μήπως, ίστανται επί εδάφους στερεού και ασφαλούς; Προχωρήσατε ήδη υπέρ το δέον, είπεν ο σοφός διδάσκαλος π. Επιφάνιος στο Αθηναγόρα. Αλλά υμείς, Παναγιότατε; Μήπως υστερείτε του προκατόχου σας σε οικουμενιστικούς ακροβατισμούς;

ΚΑΚΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΟΦΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ
___________________

“Σοφός διδάσκαλος και χαρισματικός πνευματικός”, λοιπόν, ο π. Επιφάνιος. Αυτό να λέγεται! Επειδή ακόμη και αν εσείς, Παναγιότατε, δεν το λέγατε θα έπαιρναν μιλιά τα ντουβάρια της Καλαμάτας για να το διαλαλήσουν. Αφού, λοιπόν, είναι τόσο σοφός ακούστε τι σας λέγει η αγία μορφή του, η καταλυτική κατά των αιρέσεων και μάλιστα του Οικουμενισμού πέννα του και η χαρισματική του παρουσία. Ο αγώνας εναντίον το Οικουμενισμού στηρίζεται βασικά σε δύο αγιασμένες και πατερικές μορφές του 20ού αιώνα: Στον Αρχιμανδρίτη Ιουστίνο Πόποβιτς και στο Γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Αφού για τον π. Επιφάνιο η ετυμηγορία σας είναι ότι είναι “σοφός διδάσκαλος” το συμπέρασμα αναβλύζει πηγαίο και αυθόρμητο. Εσείς, Παναγιότατε, είστε πολύ κακός μαθητής “του σοφού διδασκάλου της Εκκλησίας” Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου επειδή η πορεία σας ιχνηλατείται με αποφευκτέα συνέπεια στα κρημνώδη μονοπάτια της αβύσσου του οικουμενισμού.

ΓΛΟΙΩΔΕΙΣ ΕΠΑΙΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
_________________

Και αφού, ως μη οφείλατε πήρατε στο στόμα σας τον π. Επιφάνιο χωρίς να αναλογιστείτε τη θυμηδία που προκαλέσατε στους απανταχού της γης Ορθόδοξους πιστούς αφού όλοι γνωρίζουν με ποια δύναμη λόγου και σκέψης και σοφίας έλεγξε ο μακαριστός Γέροντας τον οικουμενισμό, προχωρήσατε σε ακόμη μεγαλύτερο ατόπημα! Αναλυθήκατε σε εμετικής αηδίας κολακείες προς τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο. Αυτόν τον αλλοτριοεπίσκοπο! Τον προβατόσχημο λύκο ο οποίος με αναίδεια χιλίων πιθήκων στη Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ομολόγησε ανερυθρίαστα ομολογία πλάνης και απροκάλυπτης αιρέσεως. Ισχυρίστηκε, χωρίς να φοβηθεί τον Θεό και χωρίς να ντραπεί τους ανθρώπους, ότι η “Εκκλησία είναι διαιρεμένη”!!! Συνειδητοποιείτε, Παναγιότατε, το μέγεθος της βλασφημίας; Ακούσατε τι εκστόμισε ο ομόφρων και συνοδίτης σας στους οικουμενιστικούς ακροβατισμούς; Διεκήρυξε, χωρίς αναστολές, ότι πρεσβεύει τις αιρέσεις των “αδελφών Εκκλησιών” και των “δύο πνευμόνων”!!!

ΛΟΓΟΙ ΑΜΕΤΡΕΠΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
________________

Και εσείς Παναγιότατε; Εσείς που γνωρίζετε την κακόδοξη ομολογία που “γυμνή τη κεφαλή” διετύπωσε ο Μεσσηνίας πώς τον προσφωνήσατε; Παραθέτω τους αυτούσιους λόγους σας: «Με πολλήν συγκίνησιν ευρισκόμεθα διά πρώτην φοράν εις την ιστορικήν και θεοσκέπαστον πόλιν σας, κατόπιν ευγενούς προσκλήσεως του αξίου Ιερωτάτου Μητροπολίτου σας κ. Χρυσοστόμου. Είμεθα ευτυχείς ευρίσκοντες επί του ιερού Συνθρόνου της θεοσώστου Μητροπόλεως Μεσσηνίας ποιμενάρχην νέον την ηλικίαν, πολιόν την φρόνησιν, άξιον, πλούσιον την Θεολογικήν και την θύραθεν σοφίαν, φερέλπιδα κατά πάντα, αντάξιον των διαπρεπών προκατόχων του! Εις την Μεγάλην Εκκλησίαν ο Ιερώτατος Μητροπολίτης σας είναι παλαιόθεν ευφήμως γνωστός και ως κληρικός, και ως πανεπιστημιακός καθηγητής, και ως εκπρόσωπος της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος εις διαφόρους διαλόγους και διεκκλησιαστικάς συναντήσεις. Τον αγαπώμεν και τον τιμώμεν και ευχόμεθα η ποιμαντορία του να είναι μακρά, θεοφιλής, πλουσία εις καρπούς πνευματικής, ποιμαντικής, κοινωνικής και επιστημονικής εργασίας, κατ’ αναλογίαν των πολλών ταλάντων, με τα οποία τον έχει προικίσει ο Θεός!”

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΞΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΕ;
________________________

Αυτά τα επαίσχυντα είπατε, Παναγιότατε, στην προσφώνησή σας προς τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας! Γιατί προκαλείτε τόσο βάναυσα το ορθόδοξο αίσθημα; Ο λόγος σας συνιστά μνημείο αίσχους που θα καταγραφεί με τα μελανότερα χρώματα στην ιστορία της πατριαρχίας σας. Πραγματικό όνειδος της ποιμαντικής σας διακονίας. Αισχύνη και κηλίδα στην προσωπική σας ιστορία.
Ποιος είναι ο άξιος, Παναγιότατε; Ποιος είναι ο φέρελπις; Ποιος είναι ο πολιός στη φρόνηση; Ο κ. Χρυσόστομος (Σαββάτος); Και τι ακριβώς είναι αυτό που τον κάνει άξιο; Το εκκοσμικευμένο του φρόνημα; Το ήθος του; Η αγοραία γλώσσα που χρησιμοποιεί; Η έμφυτή του θρασύτητα; Οι αιρετικές του πεποιθήσεις; Ο αυταρχισμός του; Το αδίστακτο του χαρακτήρα του; Η παντελής έλλειψη ιεροπρέπειας της παρουσίας του; Η προώθησή του στον επισκοπικό θρόνο με τη μεσιτεία πολιτικών αρχόντων; Το νεωτεριστικό και Νεοβαρλααμικό του φρόνημα; Η απείθειά του προς τις εντολές της Συνόδου της Ιεραρχίας που του καθόρισε τα δογματικά και κανονικά πλαίσια που πρέπει να κινείται όταν την εκπροσωπεί;

“ΕΝ ΣΟΙ ΜΕΝΕΙ”, ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΕ
______________

Το γε νυν έχον, Παναγιότατε, ένα μόνον σας μένει για να περισώσετε την αξιοπρέπεια και το κύρος σας. Αν, όπως λέτε τιμάτε τον π. Επιφάνιο, ως σοφό διδάσκαλο και χαρισματικό πνευματικό, το καλύτερο μνημόσυνο που μπορείτε να κάνετε στην αγία ψυχή του είναι να πείσετε τον κ. Χρυσόστομο Σαββάτο να παραιτηθεί αμέσως και να απέλθει από τα αγιασμένα χώματα της Μεσσηνίας. Τίποτε λιγότερο από αυτό δεν θα καθυσυχάσει τη συνείδηση του κόσμου του οποίου προκαλέσατε βάναυσα το ορθόδοξο αίσθημα με τις αμετροέπειες και τις γλοιώδεις κολακείες σας προς τον Μεσσηνίας. Στην ιδιαίτερη του πατρίδα πραγματοποιείτε επίσκεψη. Κύριος ο Θεός γνωρίζει τους αλάλητους στεναγμούς της περίλυπης ψυχής του που βλέπει τον αλλοτριοεπίσκοπο της Καλαμάτας να μιαίνει με την παρουσία του τα αγιασμένα χώματα της Μεσσηνίας.

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΗΕ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

________________________

Ας κάνουμε, όμως, και κάποιες συμπληρωματικές σκέψεις για τα παραλειπόμενα της επίσκεψής σας, Παναγιότατε.
Γιατί σας συνόδευε ο Ιταλίας Γεννάδιος στην επίσκεψή σας στην Καλαμάτα;
Δεν γνωρίζετε ότι ο κ. Γεννάδιος είναι ο πιο απαίσιος συγκρητιστής επίσκοπος του Οικουμενικού Θρόνου ο οποίος ακόμη και σήμερα πλέκει ύμνους και ωδές στον «προφηταπόστολο» Αθηναγόρα;
Και το άλλο φυντάνι της συνοδείας σας ο “Ιερότατος” Μητροπολίτης Ικονίου Θεόληπτος γιατί συμπεριελήφθη στην πατριαρχική συνοδεία;
Για να τον τιμωρήσετε επειδή χωρίς(;) την άδειά σας έκανε πριν λίγες βδομάδες αήθη επίθεση εναντίον του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημήτριου;
Παναγιότατε! Γιατί παίζετε με το ορθόδοξο αίσθημα;

YΠΑΠΑΝΤΗ 2 Φεβρουαρίου

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑ­παπαντῆς. Τέτοια μέρα στὴν Κωνσταν­τινούπολι, στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν (ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ ψάλαμε τὸ «Τῇ ὑ­περ­μάχῳ…») πή­γαινε ὁ λαὸς καὶ ὁ βασιλεὺς καὶ παρακαλοῦ­σαν τὸ Θεό. Τότε, ποὺ οἱ ἄνθρωποι πίστευ­αν, ἡ ἑορτὴ αὐτὴ ἐτιμᾶτο ἰδιαιτέρως.

* * *

Τί ἑορτάζουμε σήμερα. Σ᾽ ἕνα μικρὸ χωριὸ ζοῦσε μιὰ πολὺ φτωχιὰ μάνα. Γέννησε τὸ μο­νάκρι­βο παιδί της ὄχι σὲ σπίτι οὔτε κἂν σὲ κα­λύβα ἀλλὰ μέσα σ᾽ ἕνα σταῦλο. ῾Ρουχαλάκια νὰ τὸ σκεπάσῃ δὲν εἶχε· τὸ ἀκούμπησε πάνω στὰ ἄχυρα. Ἐνῷ ἔκανε κρύο, θερμάστρα δὲν εἶχαν· τὰ ζῷα, τὸ βόδι καὶ τὸ γαϊδουράκι, ἦρ­θαν κοντὰ στὸ βρέφος καὶ μὲ τὴν ἀνάσα τους ζέσταναν τὸ κορμάκι του. Ὅλοι καταλαβαίνετε, ὅτι τὸ παιδάκι αὐ­τὸ ἦταν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ἡ μάνα ἡ Παναγία Θεοτόκος. Κανείς δὲν τοὺς ἔδινε σημασία. Ὅπως καὶ μέχρι σήμερα· οἱ ἄν­θρωποι προσέχουν κάποιον ὅ­ταν ἔχῃ τὸ πορτοφόλι του γεμᾶτο, ὅ­ταν κατέχῃ περιουσία. Σ᾽ ἕνα φτωχὸ ἄν­θρωπο δὲ δίνουν μεγάλη ἀξία. Κανείς λοιπὸν δὲν πρόσεξε καὶ τὴ φτωχιὰ αὐτὴ μάνα ποὺ κρατοῦσε στὴν ἀγ­καλιὰ τὸ βρέφος της. Ὕστερα ὅμως ἀπὸ σαράντα μέρες φανερώθηκε ποιά ἦταν αὐτὴ καὶ ποιός ἦταν τὸ βρέφος ἐκεῖνο.
Σύμφωνα μὲ τὸ Μωσαϊκὸ νόμο, ποὺ κ’ ἐ­μεῖς τὸν τηροῦμε, κάθε μάνα ὅταν γεννοῦσε τὸ πρῶτο της ἀρσενικὸ παιδί, ὕστερα ἀπὸ σαράν­τα μέρες ἔπρεπε νὰ τὸ πάῃ στὸ ναό. Κι ἂν ἦ­ταν πλούσια, ἔπρεπε νὰ θυσιάσῃ ἕνα ἀρνάκι· ἂν ἦταν φτωχιά, ἕνα ζευγάρι τρυ­γό­νια ἢ περιστέρια, γιὰ νὰ εὐχαριστήσῃ τὸ Θεό. Γιατὶ τὰ παιδιὰ ἔρχον­ται ἀπὸ τὸ Θεό, ὄχι ἀπὸ τοὺς ἀν­θρώπους. Ἡ Παναγία μας λοιπόν, ποὺ δὲ μπο­ροῦσε νὰ προσφέρῃ κάτι ἄλλο, ἀγόρασε ἕνα ζευγάρι περιστέρια καὶ τὰ πῆγε μαζὶ μὲ τὸν δίκαιο Ἰω­σὴφ στὸ ναὸ τοῦ Σολο­μῶντος, ἔχον­τας στὴν ἀγκαλιὰ τὸ βρέφος της, τὸ Χριστό.
Ἔφθασαν κι ἀνέβηκαν τὰ σκαλιά. Ὅταν μπῆ­καν στὸ ναό, βρέθηκε μπροστά τους ἕνας γέροντας μὲ ἄσπρα μαλλιὰ ἀ­κουμπισμένος στὸ ῥαβδί του, ὁ Συμεών. Πολλὲς μανάδες πλούσιες εἶχαν φέρει τὰ βρέφη τους στὸ ναό. Σὲ καμμιά ἀπ’ αὐτὲς δὲν εἶχε δώσει ἰδιαίτερη σημασία. Μόλις ὅμως εἶδε τὴ φτωχιὰ αὐτή, τὴν ὑ­ποδέχθηκε μὲ τιμὴ μεγάλη. Μὲ τρεμάμενα χέ­ρια πῆρε τὸ βρέφος στὴν ἀγκαλιά του, ὕψω­σε τὰ μάτια στὸ Θεό, καὶ εἶπε ἐ­κεῖνο ποὺ ἀκοῦ­με στὴν ἐκκλησία στὸ τέλος τοῦ ἑσπερινοῦ· «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα…» (Λουκ. 2,29). Εἶνε τὰ λόγια τοῦ Συμεών. Εἶχε διαβάσει τὰ βιβλία τῶν προφητῶν, εἶδε ἐκεῖ ὅτι μιὰ μέρα θὰ ᾽ρθῇ ὁ Μεσσίας, καὶ λαχταροῦσε νὰ τὸν δῇ. Κι ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ τὸν δῇ καὶ νὰ τὸν πάρῃ στὴν ἀγκαλιά του. Γι’ αὐτὸ λέει· Τώρα, Κύριε, ἔγινε αὐτὸ ποὺ ποθοῦσα· ἂς πεθάνω.
Μετὰ ὁ γέροντας στράφηκε στὴν Παναγία· Αὐτὸ τὸ παιδὶ ποὺ κρατᾷς στὰ χέρια σου, τῆς εἶπε, θὰ χωρίσῃ τὸν κόσμο σὲ δυὸ μεγάλες πα­ρατάξεις. Θὰ εἶνε «σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Ἄλλοι θὰ τὸν πιστεύουν, θὰ θυσιάζουν καὶ τὴ ζωή τους γι᾽ αὐτόν, κι ἄλλοι θὰ τὸν μισοῦν καὶ θὰ τὸν πολεμοῦν μὲ λύσσα· ἀπὸ τὴ μιὰ θὰ εἶνε οἱ ἄπιστοι, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ πιστοί. Μὰ στὸ τέλος δὲ θὰ νικήσουν οἱ ἄ­πιστοι, οἱ ἄθεοι, οἱ ἀντίχριστοι· θὰ νικήσῃ ὁ Χριστός, αὐτὸ τὸ βρέφος ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο τόσο ταπεινά. Τέτοιο νόημα εἶχαν τὰ λόγια τοῦ Συμεὼν ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ εἶνε «εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστα­σιν πολλῶν… καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34). Κ’ ἐσένα, εἶπε στὴν Παναγία, μαχαί­ρι δίκοπο θὰ περάσῃ τὴν καρδιά σου, θὰ πονέ­σῃς πολύ (ἔ.ἀ. 2,35). Καὶ ἦρθε πράγματι ἡ Μεγάλη Παρασκευή, ποὺ ἡ Παναγία εἶδε τὸ παιδί της στὸ σταυρό. Πόσο πόνο αἰσθάνθηκε μόνο οἱ μανάδες μποροῦν νὰ τὸ καταλάβουν.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Συμεὼν τὴν ὥρα ἐκείνη στὸ ναὸ βρέ­­θηκε καὶ μιὰ γερόντισσα προχωρημένης ἡλικίας, ὀγδον­­τατεσσάρων χρονῶν, ἡ Ἄν­να. Παρθένο κορίτσι εἶχε παν­τρευτῆ, ἔζησε ἑ­φτὰ χρόνια μὲ τὸν ἄντρα της, κι ὅταν ἐκεῖνος πέθανε δὲν πῆρε πλέον ἄλλον· ἔμεινε χήρα πιστὴ στὴ μνήμη του. Ἀπὸ τότε κάθε μέρα πρωῒ – βράδυ πήγαινε στὸ ναό, νήστευε καὶ προσ­ευχόταν. Τὴν ἀξίωσε λοιπὸν ὁ Θεὸς νὰ δῇ κι αὐτὴ τὸ Χριστὸ καὶ νὰ δοξολογήσῃ τὸ Θεό.

* * *

Αὐτὴ εἶνε μὲ λίγα λόγια ἡ σημερινὴ ἑορτή. Τί μᾶς διδάσκει;
⃝ Πρῶτον. Ὅπως ἡ Παναγία ἔφερε τὸ παιδί της στὸ Θεό ―ποὺ αὐ­τὸ γιὰ τὸ Χριστὸ δὲν ἦ­ταν ἀναγκαῖο―, ἔτσι κάθε μάνα πρέπει νὰ δί­νῃ σωστὴ ἀνατρο­φὴ στὸ παιδί της. Οἱ πρῶ­τες λέ­ξεις ποὺ θὰ τοῦ μάθῃ νὰ εἶνε Θεός, Χρι­στός, Παναγία. Νὰ παίρνῃ τὸ χεράκι του καὶ νὰ σημει­ώνῃ τὸ σταυρό, νὰ τοῦ δείξῃ νὰ γονα­τίζῃ μπρο­στὰ στὴν εἰ­κόνα καὶ νὰ κά­νῃ προσ­ευχή. Νὰ τὸ πηγαίνῃ στὴν ἐκκλησία. Τώρα ὁ κόσμος ἄλλαξε· πηγαίνουν οἰκογενεια­κῶς στὸν κινηματογρά­φο, στὸ γήπεδο, στὰ θέατρα, στὰ κέν­τρα· τὴν Κυρια­κὴ ὁ ἄντρας πάει γιὰ κυνήγι, ἡ γυναί­κα ἀσχολεῖ­ται μὲ ἄλ­λες δουλειές. Ἡ Παναγία ὅμως σαράντισε τὸ παιδί της. Ἔννοια σου, μά­να· ἂν δὲ μάθῃς τὸ παιδί σου ν᾽ ἀ­γαπάῃ τὸ Θεό, θὰ ᾽ρθῇ ὥρα ποὺ θὰ σὲ ποτίσῃ φαρμά­κι. Παιδιὰ ποὺ δὲν ἀγαποῦν τὸ Θεό, δὲ θ᾽ ἀγαπήσουν οὔτε τὸν πατέ­ρα τους. Γονεῖς, συνηθί­στε νὰ ἐκ­κλησιά­ζε­στε οἰ­κο­γενειακῶς, νὰ προσεύχεστε οἰκογενεια­κῶς, νὰ κάθεστε στὸ τραπέζι οἰκογενειακῶς.
⃝ Τὸ δεύτερο. Μέσα στὸ ναὸ δὲ βλέπουμε μό­νο τὴν Παναγία καὶ τὸ Χριστό· βλέπουμε καὶ τοὺς γέρους, τὸν Συμεὼν καὶ τὴν Ἄννα τὴν πρε­σβύτιδα. Θὰ μποροῦσαν νὰ ποῦν· Γέροι ἄνθρωποι εἴμαστε, δὲ βαστᾶμε, ἂς μείνουμε στὸ σπίτι σήμερα ποὺ κάνει κρύο, κοντὰ στὸ τζάκι… Δὲν τὸ εἶπαν. Εἶχαν ζῆλο καὶ πήγαιναν. Καὶ τοὺς ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ δοῦνε τὸ Χριστό. Ἔτσι νὰ κάνουμε κ’ ἐμεῖς. Ὅλη τὴ βδομάδα δουλειά, σὰν τὰ μυρμήγκια. Κυριακὴ πρωῒ ὅμως, μόλις χτυπᾷ ἡ καμπάνα, νὰ τρέχουμε στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε, νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεός του. Ἐν τούτοις δὲν συμβαίνει αὐτό. Οἱ ἐκκλησιὲς εἶνε ἔρημες. Ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ Χριστιανοὺς δυὸ – τρεῖς ἐκκλησιάζον­ται, οἱ ἄλλοι ἀπουσιάζουν. Γι’ αὐτὸ ὁ Συμεὼν καὶ ἡ Ἄννα μᾶς φωνάζουν σήμερα· Γέροι – γρι­ές, μικροὶ – μεγάλοι, ὅλοι στὴν ἐκκλησιά! Θὰ μοῦ πῆτε· Καλά, ὁ Συμεὼν πῆγε στὸ ναὸ κι ἀ­ξιώθηκε νὰ πάρῃ στὴν ἀγκαλιά του τὸ Χριστό· ἂν πάω ἐγὼ στὴν ἐκκλησιά, τί θὰ καταλάβω; Νά ᾽ξερα, ὅτι θὰ πάρω κ’ ἐγὼ τὸ Χριστὸ στὴν ἀγκαλιά μου… Ὦ Χριστιανέ μου! ἂν πιστεύ­ῃς, ὄχι στὴν ἀγκαλιά σου, ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σου παίρνεις τὸ Χριστὸ ὅταν ἔρχεσαι στὴν ἐκκλησία. Τὰ παλαιὰ τὰ χρόνια, ὅταν ἔ­βγαιναν τὰ ἅγια, γονάτιζαν ὅλοι καὶ ἡ καρδιά τους χτυποῦσε καὶ κλαίγανε. Γιατί; Γιατὶ τὸ ψωμάκι πάνω στὴν ἁγία τράπεζα καὶ τὸ κρασάκι μέσ᾽ στὸ δισκοπότηρο, ἂν πιστεύῃς, εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός! Δὲν τὸ πιστεύεις; τότε βγὲς κ’ ἐσὺ ἔξω, πήγαινε στὸ καφενεῖο, παῖξε τὸ κομπολόι σου, παῖξε πρέφα, κάνε ὅ,τι θέ’ς. Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μᾶς τὰ βρωμερὰ σκουλή­κια ὁ Χριστός. Καὶ ὅλοι μας νὰ τὸν ἀρνηθοῦ­­με, ἀναρίθμητοι ἄγγελοι μέρα – νύχτα τὸν δοξολογοῦν κι αὐτὲς οἱ πέτρες οἱ ἄψυχες θὰ φω­νάζουν ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός. Ἂν τὸ πιστεύῃς λοιπόν, μεῖνε στὴν ἐκκλησία. Μὴ χασμουριέσαι, γιατὶ εἶνε ἁμαρτία. Μὴ λές, πότε νὰ τελειώσῃ. Τὸ μυαλό σου νά ᾽νε ἐκεῖ στὰ ἅγια. Διότι ὅποιος κοινωνάει, ἔχει τὸ Χρι­στὸ ὄχι πιὰ στὴν ἀγκαλιὰ ὅπως ὁ Συμεών, ἀλ­λὰ μέσ᾽ στὴν ψυχή του, στὴν καρδιά του, μέσ᾽ στὸ αἷμα του, μέσ᾽ στὸ εἶναι του. Αὐτὸ ποὺ ἀ­πολαμβάνουμε οἱ Χριστιανοὶ στὴν Ἐκκλησία εἶνε πολὺ ἀνώτερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἀπήλαυσε ὁ Συμεὼν καὶ ἡ Ἄννα στὸ ναό. Ἐδῶ γίνεται τὸ θαῦμα, ἡ ὑπαπαντὴ τοῦ Χριστοῦ σὲ κάθε θεία λειτουργία.

* * *

Δὲν εἴμαστε ἄξιοι ν’ ἀντικρύ­σουμε τὰ τελού­μενα μυστήρια. Ἄχ, μάτια ἁ­μαρτωλά, χέρια ἁρπακτικά, κορμιὰ ποὺ κάνετε ἀτιμίες!… Ὅ­λοι ἂς σκύψουμε τὸ κεφάλι. Ἔπρεπε ἡ Ἐκ­κλη­σία, ὅπως τὴν παλιὰ ἐποχή, νὰ κρατάῃ κόσκινο. «Ὅσοι πιστοί»! Τότε ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ θὰ μένανε πέντε. Οἱ ἄλλοι; ὅποιος βλαστημάει, ὅποιος κλέβει, ὅποιος μοιχεύει, ὅποιος παίζει τυχερὰ παιχνίδια, ὅποιος ψευδορκεῖ…, δὲν θὰ εἶχαν εἴσοδο. «Ὅσοι εἶνε πιστοί», ναί· ὅσοι ἄ­πιστοι, ὄχι. Δὲν μπορεῖς ἔτσι νὰ μπαί­νῃς στὴν ἐκκλησία, ὅπου γίνεται τὸ θαῦ­μα. «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας» (θ. λειτ.). Πρέπει νὰ καθα­ριστοῦμε καὶ νὰ ὑψωθοῦμε, γιὰ νὰ κοινωνήσου­με τὸν Κύριο, στὸν ὁποῖο ὀφείλουμε τὰ πάντα.
Ἀδέρφια μου, κλεῖστε τ᾽ αὐτιά σας μὲ βουλοκέρι· μὴν ἀκοῦτε τί λένε οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἄπιστοι, μὴ ἀπατᾶσθε. Πολλὰ θὰ δοῦμε, ἀλλὰ στὸ τέλος δὲ θὰ νικήσουν αὐτοί, θὰ νικήσῃ ὁ Χριστός, νὰ εἶστε βέβαιοι γι’ αὐτό. Κλάψτε γιὰ τ’ ἁμαρτήματά σας, κρατῆστε τὴν πίστι σας, ζῆ­στε μὲ ἁγνὸ αἴσθημα, μὲ τὴν οἰκογένεια καὶ τὰ παιδιά σας. Προχω­ρῆστε ἀφωσιωμένοι στὸν Κύριο ὁ­λο­ψύχως. Καὶ εὔχομαι νὰ εἶστε εὐλογημένοι, ἑνωμένοι καὶ πάντα ἀγαπημένοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ σωτῆρι ἡμῶν· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου, ποὺ ἔγινε στὸ ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος (Ἁγ. Ἰγνατίου) Σ. Σ. Βεύης – Φλωρίνης τὴν 2-2-1968

ΟΙ “ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΤΕΣ”

ΠΕΡΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

==================

Κυκλοφόρησαν στο διαδίχτυο μαγνητοτανίες που παρουσιάζουν Ιησουίτες μοναχούς να χορεύουν ημίγυμνοι εξωτικούς χορούς των Ινδιώνσε Παπικούς ναούς!!!
Αυτά δυστυχώς και άλλα χειρότερα κάνουν οι Παπικοί! Ζω τα κατορθώματά τους καθημερινά στη Νέα Υόρκη και δεν μου προξενεί καμιά απολύτως εντύπωση ο ξεπεσμός τους.
Ας ξυπνήσουν, λοιπόν, οι δικοί μας οι Οικουμενιστές και ας συνειδητοποιήσουν με ποιους διαλέγονται.

ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ
_____________

Στο μεταξύ, όμως, ας μη μας διαφεύγει ότι γίνονται και στα καθ’ ημάς πολλές κινήσεις που προδίδουν το ίδιο πνεύμα εκκοσμίκευσης που χαρακτηρίζει τους Παπικούς και τους Προτεστάντες.
Ο διαβόητος παπα-Κώστας Μπέης λ.χ. στην Κορφούλα έβαλε όργανα στη Θεία Λειτουργία την οποία τελεί στην αδόκιμη μεταγλώττιση που χρησιμοποιούν εξ ανάγκης πολλοί ιερείς της Μητρόπολης Πρεβέζης.
Και ως να μην έφταναν αυτές οι ασχημίες προσθέτει και στίχους του Ομήρου και αποσπάσματα άλλων κλασσικών συγγραφέων για να γίνει η θεία λειτουργία κατανοητή στους πιστούς!!! (Ειλικρινά διερωτώμαι! Τρέλλα πουλά ο χριστιανός);

Ο ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ
________________

Δυστυχώς παρόμοιες ασχημίες υιοθετούνται και στη Μητρόπολη Δημητριάδος.
Ο οικείος οικουμενιστής και συγκρητιστής Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος εξανάγκασε τους ιερείς του να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Μητρόπολης Πρεβέζης. Λες και δεν έφτανε το φθοροποιό έργο που επιτελεί με την Θεολογική Ακαδημία του και το οικουμενιστικό και νεωτεριστικό του φρόνημα!
Δυστυχώς λοιπόν! Και στη Μητρόπολη Δημητριάδος υιοθετούνται οι αδόκιμες και εν πολλοίς φαιδρές μεταγλωττίσεις των ιερών κειμένων της λατρείας στη δημοτική.
Παράλληλα έγινε γνωστό ότι στο Βόλο χρησιμοποιούν κοριτσάκια στην τέλεση της Μικρής και της Μεγάλης Εισόδου στη Θεία Λειτουργία. Προεόρτια άραγε αιτήματος ιερωσύνης των γυναικών αρχής γενομένης με τη χειροτονία διακονισσών; Η συνέχεια θα δείξει!
Είναι φανερόν ότι ο Νεορβαρλααμισμός εξαπλώνεται ύπουλα και μεθοδικά.
Ως εκ τούτου είναι επιβεβλημένο η Ιερά Σύνοδος να πάρει θέση πριν το κακό προσλάβει μεγαλύτερες διαστάσεις.

ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
_____________

Στο μεταξύ οι «Νεοβαρλααμίτες» οργανώνονται και επιχειρούν πολυμέτωπη αντεπίθεση.
Καταρχήν εξεδόθη η αχαρακτήριστη παρέμβαση του Σεβασμιότατου Πρεβέζης στον «Ορθόδοξο Τύπο», την οποία κοινοποίησε και σε άλλα χριστιανικά έντυπα και θρησκευτικές ιστοσελίδες, υπέρ του παπα-Κώστα Μπέη και των αδόκιμων μεταγλωττίσεων της Θείας Λειτουργίας.
Παράλληλα ο ίδιος ο Σεβασμιότατος αποδύθηκε σε άνισο αγώνα με προσωπικά τηλέφωνα και άλλα μέσα για να προσεταιρισθεί παράγοντες του θρησκευτικού χώρου (εκκλησιαστικά πρόσωπα, εκδότες χριστιανικών περιοδικών και ιδιοκτήτες θρησκευτικών ιστολογίων) με στόχο να εξουδετερωθούν οι αντιδράσεις εναντίον του «Νεοβαρλααμισμού», των αδόκιμων μεταγλωττίσεων της θείας λειτουργίας και των νεωτερισμών του συγκρητιστή παπα-Κώστα Μπέη.

ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ Π. ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗ
______________________

Παράλληλα με τις προσωπικές του παρεμβάσεις το άχαρες αυτό έργο ο Σεβασμιότατος ανέθεσε και σε άλλους παράγοντες του Νεοβαρλααμισμού εν οις και ο γνωστός π. Δανιήλ Αεράκης.
Ο π. Δανιήλ ανέλαβε την ιεροκρύφια και επαίσχυντη αποστολή του προσεταιρισμού χριστιανικής αδελφότητας και την εξουδετέρωση των αντιδράσεων της για τις καινοτομίες και το συγκρητισμό του παπα-Κώστα Μπέη. Περιττόν να αναφέρουμε ότι η αποστολή του π. Δανιήλ εστέφθη, ως εικός, με πλήρη αποτυχία.
Είναι πράγματι αξιοθρήνητη η στάση του π. Δανιήλ. Δεν φτάνει τον δυστυχή η ψηλαφητή θεολογική του ανεπάρκεια τώρα παριστάνει τον μεγάλο “αποφατικό” θεολόγο και μεγαλαυχεί επειδή έγινε σημαίνον παράγοντας των «Νεοβαρλααμιτών»!!! (Καύχηση εν Κυρίω να σου πετύχει!)

ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ Ο ΠΡΕΒΕΖΗΣ
_____________________

Και ο μεν π. Δανιήλ θεωρεί εαυτόν ευτυχή επειδή κατέστη εξέχων στέλεχος μιας κακοδοξίας! Τόσα ξέρει! Τόσα λέγει! Τόσα κάνει!
Σε τελευταία ανάλυση τι περισσότερο μπορεί ένας σοβαρός άνθρωπος να περιμένει από τον π. Δανιήλ;
Ο Σεβασμιότατος Νικοπόλεως, όμως, δεν αντιλαμβάνεται ότι εκτίθεται και μάλιστα ανεπανόρθωτα όταν στέλλει αυτού το επιπέδου αποκρισάριους για να χτίσει συμμαχίες υπέρ του π. Μπέη;
Δεν συνειδητοποιεί ότι ο κάθε νοήμων άνθρωπος ακούοντας τον π. Δανιήλ να συνηγορεί υπέρ του παπα-Κώστα Μπέη αναφωνεί ή λέγει ιεροκρυφίως το Γραφικό: «Αβυσσος άβυσσον επικαλείται»;

Ο “ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ”

ΑΠΛΩΝΕΙ ΡΙΖΕΣ

_________________

Σχολιογράφος θρησκευτικής ιστοσελίδας κοινοποίησε άκρως ανησυχητικές εξελίξεις στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος αναφορικά με το “Νεοβαρλααμισμό”.

“ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ” ΣΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
_________________

Γράφει σχετικά: “Πρόκειται για μία νέα αίρεση για την οποία πρέπει να πάρει θέση η Σύνοδος. Νεοβαρλααμίτες δεν υπάρχουν μόνο στην Πρέβεζα, αλλά και στη Μητρόπολη Δημητριάδος. Άν προσέξατε στην πρώτη σελίδα του “Ορθοδόξου Τύπου” γίνεται λόγος για καταγγελία πιστών, συγκεκριμένα κατά την εορτή Θεοφανείων, όπου διαβάστηκε η προφητεία του Ησαϊα στη δημοτική. Το ίδιο έγινε και κατά τον Εσπερινό των Χριστουγέννων. Όλα τα αναγνώσματα διαβάστηκαν στη δημοτική και αναμεταδίδοντο από τον Σταθμό της Ι. Μονής Ταξιαρχών απευθείας απροκάλυπτα και αναίσχυντα. Ακολούθησαν διαμαρτυρίες τηλεφωνικές αλλά το κακό δεν διορθώνεται. Πρέπει να ξέρετε ότι όπου παρίσταται ο Δεσπότης του Βόλου κ. Ιγνάτιος παντού διαβάζονται αναγνώσματα, ευχές,προφητείες κλπ. στη δημοτική από το βιβλίο που κυκλοφόρησε ο Πρεβέζης. Έχει επιβάλει να αγορασθεί από τους ιερείς των ενοριών και να διαβάζουν κατά περίσταση το ανάλογο κείμενο. Ξεκίνησε δειλά-δειλά και τώρα το έχει καθιερώσει. Σε πολλά επίσης μυστήρια γάμους, βαπτίσεις γίνεται το ίδιο. Ας προσέξουμε λίγο την πορεία του οικουμενιστού κ. Ιγνατίου και το τί ακριβώς συμβαίνει στη Μητρόπολη Δημητριάδος (Θεολογική Ακαδημία κλπ). Νομίζω ότι πρέπει να γνωρίζετε και αυτό το εξίσου σημαντικό. Στο ναό της Αγ. Παρασκευής στη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας, μαζί με τα αγοράκια που ντύθηκαν παπαδάκια για να κάνουν είσοδο (μικρή καί μεγάλη) ακολούθησαν και κοριτσάκια ντυμένα παπαδίνες κρατώντας κεράκια (στον τύπο των Μυροφόρων δήθεν) παρουσίᾳ του Δεσπότη και με την ανοχή των πιστών που διαμαρτυρήθηκαν εκ των υστέρων στα κρυφά.”

Συγκλονιστικές και πολύ συγκεκριμένες οι πληροφορίες του σχολιογράφου. Δυστυχώς η Ιερά Σύνοδος υπνώττει ως συνήθως για όλα τα θέματα το νήδυμο.

Ελπίζουμε ο καλός σχολιογράφος να στείλει σχετική επιστολή στον “Ορθόδοξο Τύπο” για να συνειδητοποιήσουν περισσότεροι πιστοί το μέγεθος του προβλήματος.

Ο “ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ” ΑΠΛΩΝΕΙ ΡΙΖΕΣ

________________

Είναι φανερόν ότι ο “Νεοβαρλααμισμός” επεκτείνεται σταδιακά, σταθερά και ύπουλα.
Καταρχήν σημειώθηκαν οι γελοιωδίες που επεβλήθηκαν ετσιθελικά στην Πρέβεζα. Σε λευκό χαρτί ζήτησε υπογραφές ο πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Θεοδόσιος Μαρτζούχος για να εκδώσει “αυθόρμητο” ψήφισμα κληρικών της Μητρόπολης Πρεβέζης υπέρ των κακόγουστων και εν πολλοίς δογματικά άστοχων μεταγλωττίσεων των ιερών κειμένων της λατρείας.
Στη συνέχεια ανεφάνη στο στερέωμα ο «αποφατικός» θεολόγος π. Δανιήλ Αεράκης για να παραστήσει το θεωρητικό του «Νεοβαρλααμισμού». Εστω και αν, ως εικός, εξετέθη και εξέθεσε τους ομοιδεάτες του με την αθεολόγητη παρέμβασή του, διεύρυνε το μέτωπο της αποστασίας.
Πάταγο προκάλεσαν οι πολλαχόθεν καταγγελθείσες απρέπειες του αμετανόητου συγκρητιστή παπα-Κώστα Μπέη του καθαιρετέου.
Τώρα μαθαίνουμε, από την καταγγελία του «Στουδίτη», ότι παρόμοια παρατράγουδα συμβαίνουν και στη Μητρόπολη Δημητριάδος όπου ο οικείος Μητροπολίτης κ. Ιγνάτιος προξενεί τεράστια ζημιά με τη Θεολογική Ακαδημία και τον Οικουμενιστικό και νεωτεριστικό του οίστρο.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ
________________________

Δυστυχώς ορισμένοι έχουν τη λανθασμένη εντύπωση ότι οι νεωτερισμοί στη Μητρόπολη Πρεβέζης είναι τοπικό πρόβλημα.

Εχουν την εντύπωση ότι ο Σεβασμιότατος λόγω ηλικίας και ασθενείας δεν έχει πια την ικανότητα να ελέγχει την κατάσταση και ότι έγινε υποχείριο του συγκρητιστή παπα-Κώστα Μπέη. Ολοι οι νεωτερισμοί, κατά την άποψή τους, προιόντος του χρόνου θα σβήσουν. Θα εκφυλιστούν ιδιαίτερα μετά την κοίμηση του Σεβασμιότατου κ. Μελέτιου.

Η δική μου εκτίμηση είναι διαφορετική. Καταρχήν ουδείς γνωρίζει πότε ο Κύριος θα καλέσει το Σεβασμιότατο κοντά Του. Υστερα κυκλοφορούν φήμες ότι ο Σεβασμιότατος πρόκειται να παραιτηθεί σύντομα υπέρ του πρωτοσύγκελου του π. Θεοδόσιου Μαρτζούχου, ο οποίος διατύπωσε βλάσφημες θέσεις για τους Ψαλμούς του Δαβίδ στο τεύχος 105 της “Σύναξης”, στην προσπάθειά του να προωθήσει το “Νεοβαρλααμισμό” της “λειτουργικής αναγέννησης”. Αν οι φήμες επιβεβαιωθούν θα έχουμε διαιώνιση όχι λύση του προβλήματος στη Μητρόπολη Πρέβεζας.

ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΕΡΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ-ΚΩΣΤΑ ΜΠΕΗ
_______________

Οι πληροφορίες ότι το “Νεοβαρλααμικό” πνεύμα άρχισε να επεκτείνεται και στη Μητρόπολη Δημητριάδος (και ποιος ξέρει που αλλού) αποδεικνύει ότι ο “Νεοβαρλααμισμός” δεν είναι απλά καρπός της ιδιορρυθμίας του παπα-Κώστα Μπέη αλλά νεωτερισμός που επεκτείνεται και σε άλλες Μητροπόλεις. Οι ρίζες του δεν σχετίζονται απλά με τη ιδιορρυθμία ενός συγκρητιστή. Τροφοδοτούνται απευθείας ή έμμεσα από τις πηγές του λεγόμενου “φιλελεύθερου” Προτεσταντισμού της δεκαετίας του 1960 καθώς επίσης από τη θεολογία της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου. Εχουν αντιασκητικό και αντορθόδοξο χαρακτήρα. Διέπονται από ένα πνεύμα νοησιαρχίας που εκπροσωπεί ο Βαρλαάμ.

ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΕΚΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ
______________________

Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η πληροφορία για την εισαγωγή “παπαδίνων” που συμμετέχουν με τα “παπαδάκια” στη Μικρή και Μεγάλη είσοδο στη Θεία Λειτουργία.
Είναι φανερόν ότι πίσω από την ετσιθελική επιβολή της μεταγλώττισης της λατρείας κρύβεται ένας ολιγάριθμος αλλά εξαιρετικά θορυβοποιός και επικίνδυνος εσμός νεωτεριστών οι οποίοι προσπαθούν ετσιθελικά να επιβάλουν το Βαρλααμικό τους φρόνημα στην Εκκλησία.
Το θέμα πρέπει να αχθεί με εμπεριστατωμένη καταγγελία στη Σύνοδο για να καταδικαστεί ο Νεοβαρλααμισμός και για να δοθούν σαφείς εντολές για τερματισμό του σκανδαλισμού του ποιμνίου με την εισαγωγή προτεσταντικών και βατικάνειων προτύπων στη λατρεία της Εκκλησίας.

ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΜΕΤΑΓΛΩΤΤΙΣΗ
____________________

Οσοι αναλύουν μόνον τα γλωσσικά προβλήματα αναφορικά με τις άστοχες μεταγλωττίσεις των θιασωτών της “λειτουργικής αναγέννησης” παίζουν ανεπιγνώστως το παιγνίδι των “Νεοβαρλααμιτών”.

Προς Θεού! Δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να μην επισημαίνονται τα πολλά προβλήματα που σχετίζονται με την αδόκιμη μεταγλώττιση στη δημοτική.
Αντίθετα! Επαινώ εκ βαθέων όσους επεσήμαναν τα προβλήματα και τα κατέστησαν εξόχως φανερά σε όλους. Εκείνο που επιπλέον και προπαντός χρειάζεται να γίνει είναι να τεθούν οι αδόκιμες και κακόγουστες μεταγλωττίσεις μέσα στο ευρύτερο βαρλααμικό πλαίσιο που εκπροσωπούν για να καταδικαστούν ως αίρεση.
Η περιεκτική εργασία του κορυφαίου ορθόδοξου θεολόγου π. Θεόδωρου Ζήση στο συνέδριο για τη “λειτουργική αναγέννηση” αναλύει ευσύνοπτα αλλά διεξοδικά τον αιρετικό χαρακτήρα των επιδιωκόμενων νεωτερισμών. Η εμπεριστατωμένη εισήγηση του π. Σαράντη Σαράντη στο ίδιο λειτουργικό συνέδριο δείχνει προς την ίδια κατεύθυνση.

ΑΦΕΡΕΓΓΥΟΙ ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ «ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΥ»
___________

Αλίμονον αν η Εκκλησία δεχτεί εισηγήσεις για αλλαγές από τους ανθρώπους που πρωτοστατούν στις Νεοβαρλααμικές ασχημίες.

Για αναλογιστείτε, πατέρες και αδελφοί, ποιοι είναι οι ευάριθμοι πρωταγωνιστές της “λειτουργικής αναγέννησης”: Ο συγκρητιστής παπα-Κώστας Μπέης! Ο “διορθωτής” των Αγίων π. Βασίλειος Θερμός! Οι αθεολόγητοι π. Δανιήλ Αεράκης και π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος! Ο βραχύς τι παρά Προτεστάντες ηλαττωμένος π. Αντώνιος Πινακούλας! Ο γνωστός ευρωθεολόγος Θανάσης Παπαθανασίου! Οι Μητροπολίτες Μεσσηνίας Χρυσόστομος και Δημητριάδος Ιγνάτιος!
Υπάρχει άνθρωπος στοιχειώδους σοβαρότητας που πιστεύει ότι μεταξύ τους υπάρχει έστω και ένας φερέγγυος για να επιφέρει αλλαγές στη λατρεία της Εκκλησίας;
Και οι λίθοι κεκράξονται πώς όχι!

ΘΛΙΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΣΥΡΜΟ ΤΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
_________________

Το ότι παρέσυραν και το Σεβασμιότατο Νικοπόλεως στο βαρλααμικό κατήφορο μας θλίβει αφάνταστα επειδή ο αγαπητός μας π. Μελέτιος πρέσβευε τα ακριβώς αντίθετα από όσα τώρα άστοχα πράττει.
Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να επιβληθεί “Νεοβαρλααμισμός” στη λατρεία και στο ήθος της Εκκλησίας.
Υπογραμμίζει μόνον την τεράστια ευθύνη έναντι του Θεού όσων εκμεταλλεύτηκαν το ευάλωτο του Σεβασμιότατου και τον περιήγαγαν στη δυσχερή θέση που βρίσκεται σήμερα που είναι αναγκασμένος να απολογείται με κείμενα που προκαλούν θυμηδία για τις κακοδοξίες του π. Μπέη.
Ευθύνη όμως έχουν και όσοι συνετοί και σώφρονες στον περίγυρο του Σεβασμιότατου δεν προσπαθούν να σταματήσουν τη φορά των πραγμάτων προς το γκρεμό της αποστασίας.

Tων Tριών Iεραρχών
30 Iανουαρίου

ΠΡΟΤΥΠΟ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

KHΠOΣ είναι η Oρθόδοξος Eκκλησία μας. Mέσα σ’ αυτόν υπάρχουν λουλούδια με ευωδία αθάνατη. Λουλούδια πνευματικά είναι και οι Tρείς Iεράρχαι, που εορτάζουμε σήμερα· ο άγιος Bασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, και ο Iωάννης ο Xρυσόστομος.

Σήμερα θα δούμε τους αγίους αυτούς ως αγωνιστάς. Διότι η ζωή αυτή είναι μάχη και πόλεμος. Oι Tρείς Iεράρχαι υπήρξαν πρότυπα αγωνιστών.

* * *

Παρουσίαζε και η εποχή τους ελαττώματα, κακίες, πάθη, εγκλήματα, σκάνδαλα, πλάνες, αιρέσεις… δεν παρασύρθηκαν όμως. Aντιστάθηκαν. Πολέμησαν. Γι’ αυτό έγιναν πρότυπα αγωνιστών της χριστιανικής παρατάξεως.

O Mέγας Bασίλειος γεννήθηκε στήν Kαισάρεια της Kαππαδοκίας. Hτο ευφυέστατος. E­ίκοσι ετών πήγε για σπουδές στήν Aθήνα. Eκεί βρήκε φίλο ανεκτίμητο τον Γρηγόριο, και η φιλία αυτή τους προφύλαξε από τή διαφθορα της πόλεως. Στην Aθήνα είχαν μαζευτή όλα τα πλουσιόπαιδα· οι γονείς τους στέλνανε χρήματα, κι αυτοί τα ξωδεύανε. Eκεί υπήρχαν και διεφθαρμένα γύναια. Aλλα οι δύο φίλοι μείνανε ως κρίνα εν μέσω ακανθών.

Aπό την Aθήνα ο Bασίλειος γύρισε στην Kαισάρεια. Tότε επικρατούσε ο αρειανισμός. O αυτοκράτωρ έστειλε το Mόδεστο να πιέσει τους επισκόπους να υπογράψουν. Oλοι υπέγραφαν τη δήλωσι, ότι είναι αρειανοί. Eφθασε και στην Kαισάρεια. ―Tί ζητείς; ρωτάει ο Mέγας Bασίλειος. ―Mια υπογραφή. ―Δεν γίνεται. O δικός μου βασιλεύς το απαγορεύει να βάλω τέτοια υπογραφή. ―Δε’ φοβάσαι τον αυτοκράτορα; ―Tί θα μου κάνει; ―Θα σου δημεύσει την περιουσία, ή θα σε στείλει εξορία, ή και στο θάνατο! Γέλασε ο Mέγας Bασίλειος. ―Έχεις τίποτε άλλο χειρότερο; Δήμευσι περιουσίας; Δεν έχω παρά ένα ράσο και λίγα βιβλία. Eξορία; «του Kυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής» (Ψαλμ. 23,1)·  όπου να πάω, εξόριστος είμαι. Θάνατος; για μένα ο θάνατος είναι μία ευεργεσία. δεν υποχωρώ… Aκουγε ο Mόδεστος και παραξενευόταν.

Aντίστασι στην Aθήνα ως φοιτητής, αντίστασι και στην Kαισάρεια ως επίσκοπος εμπρός στο Mόδεστο και στον αυτοκράτορα.

Γρηγόριος ο Θεολόγος. Tο πνεύμα και της δικής του αντιστάσεως το βλέπουμε μέσα στήν Aθήνα. δεν τον επηρέασε το κακό περιβάλλον. Συμμαθητή είχε τον Iουλιανό τον Παραβάτη, τον μετέπειτα ειδωλολάτρη αυτοκράτορα. δεν παρασύρθηκε απ’ αυτόν. Πολέμησε εναντίον των ιδεών του Iουλιανού.

Kατόπιν πήγε στό χωριό του, στην Aριανζό, όπου έγινε κληρικός και κατόπιν επίσκοπος. Tον κάλεσαν στην Kωνσταντινούπολι όταν επικρατούσε ο αρειανισμός. Oι αρειανοί είχαν πάρει όλες τις εκκλησίες εκτός από μία πολύ μικρή, την Aγία Aναστασία. Eκεί ο άγιος Γρηγόριος εξεφώνησε τους περιφήμους θεολογικούς λόγους του περί αγίας Tριάδος και από ‘κεί πήρε το όνομα Θεολόγος. Kατ’ αρχάς δεν του ‘διναν σημασία, αλλά κατόπιν άρχισε να σείει με τα κηρύγματα όλη την πόλι. Oι αρειανοί εφρύαξαν, λύσσαξαν εναντίον του. Kαι την ημέρα του Πάσχα μπήκανε με ξύλα και λιθάρια κι άρχισαν να λιθοβολούν το εκκλησίασμα. Tραυματίστηκε και ο Γρηγόριος. Σχεδόν ημιθανής βγήκε από το δράμα εκείνο για την Ορθόδοξο πίστι.

Aγωνίστηκε εναντίον του Iουλιανού, αγωνίστηκε εναντίον των αρειανών, αγωνίστηκε εναντίον των αιρέσεων της εποχής του.

Aλλά ας έλθουμε στο Xρυσόστομο.

Iωάννης ο Xρυσόστομος. Oλη η ζωή του είναι μία μάχη. Στα συγγράμματα και στις ομιλίες του χρησιμοποιεί τις λέξεις μάχη, πόλεμος, όπλα, αγών. Λέει κάπου· Έρχομαι από μάχη! Kι όταν τον ακούει κανείς, νομίζει ότι είναι σε πόλεμο, πόλεμο πνευματικό εναντίον των αιρετικών. Aγωνίστηκε ο Xρυσόστομος.

Aγωνίστηκε εναντίον των ειδωλολατρικών τελετών και διασκεδάσεων, των θεάτρων, των ιπποδρομιών, των πορνικών χορών, των ασπλάχνων πλουσίων και της πολυτελείας.

Aγωνίστηκε εναντίον του Eυτροπίου. Tί ήταν ο Eυτρόπιος; Hταν ο ευνοούμενος της βασιλίσσης Eυδοξίας. Mόλις έγινε πρωθυπουργός, άρχισε τις αρπαγές. Δεν άφησε σπιτάκι χήρας και ορφανού. Tου φώναξε ο Xρυσόστομος. O δρόμος που πήρες είναι καταστρεπτικός!… Aυτός δεν υπολόγιζε τίποτε. Eνας ιερός νόμος από τον Mέγα Kωνσταντίνου ώριζε το άσυλο των εκκλησιών· όποιος, δηλαδή, καταδιώκεται και προφθάσει να μπει μέσα σε εκκλησία, κανείς να μη τον πειράζει. O Eυτρόπιος είχε εχθρούς και τους κυνηγούσε, αλλ’ αυτοί κατέφευγαν στην εκκλησία. Πήγε τότε στο Xρυσόστομο και του λέει: ―Θα καταργήσεις το άσυλο των εκκλησιών (για να ‘χει το δικαίωμα να μπαίνει μέσα και σαν γεράκι ν’ αρπάζει τα ορνίθια). ―Aυτό δεν γίνεται, απαντά ο Iωάννης. ―Θα σε εξορίσω. ―Kάνε ό,τι θέλεις· το άσυλο δεν καταργείται… Mια μέρα λοιπόν, ενώ ο Xρυσόστομος κήρυττε, ακούστηκε μεγάλη οχλοβοή. Σε μια στιγμή κάποιος, ιδρωμένος και ελεεινός, μπαίνει τρέχοντας στην εκκλησία και αγκαλιάζει τις κολώνες. Ποιός ήταν; O Eυτρόπιος! Aυτός, που ήθελε να καταργηθεί το άσυλο, τώρα έγινε κίνημα, τον έρριξαν από το αξίωμα, και για να σωθεί έτρεξε στο ναό. Aπ’ έξω φώναζαν: Nα μας τον παραδώσεις, μας κατέστρεψε!… Aνέβηκε τότε ο Xρυσόστομος στον άμβωνα και εξεφώνησε τον περίφημο λόγον εις Eυτρόπιον, όπου λέει: «»Mαταιότης ματαιοτήτων…» (Eκ. 1,2). Eλάτε να δήτε αυτόν, που ήταν μέχρι χθές, πού ήταν προ μιας ώρας, και πού βρίσκεται τώρα…». Δεν τους τον παρέδωσε.

Aγωνίστηκε με τον Eυτρόπιο, αλλά αγωνίστηκε και με την αυτοκράτειρα Eυδοξία. Kατά κόσμον φαίνεται ότι νίκησε η αυτοκράτειρα, ενώπιον του Θεού όμως νίκησε ο Xρυσόστομος. Tί συνέβη· οι κυρίες των τιμών κολάκευαν τη βασίλισσα για το κάλλος της. Tης έφτειαξαν άγαλμα, το έστησαν έξω από την εκκλησία, και όρισαν ημέρα για τελετή. O Xρυσόστομος εξηγέρθη. Oταν το μάθανε στα ανάκτορα ταράχθηκαν και άρχισε ο μακρός αγών, στον οποίον όργανα ήσαν και ανάξιοι επίσκοποι. Tον εξώρισαν πέρα στην Aρμενία. Tέλος, κατάκοπος, εξηντλημένος, πονεμένος, διωγμένος έκανε το σημείο του σταυρού και είπε· «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Έτσι παρέδωκε την αγία του ψυχή, την ημέρα της Yψώσεως του Tιμίου Σταυρού. Έπεσε πάνω στό καθήκον.

* * *

Δε’ μας έφερε ο Θεός εδώ στη γη για να ζήσουμε λίγα χρόνια και να κάνουμε τα κέφια του διαβόλου, της σαρκός και των επιθυμιών μας. Mας έφερε για να κάνουμε το θέλημα του ουρανίου Πατρός. Στην προσευχή μας λέμε· «Γενηθήτω το θέλημά σου…» (Mατθ. 6,10)· όχι το θέλημα του άλφα, βήτα, γάμμα· αλλά το θέλημα του Θεού. Συνεπώς, όταν παρουσιάζεται περίπτωσις που το θέλημα των ανθρώπων είναι αντίθετο προς το θέλημα του Θεού, εμείς να εκλέγουμε ασυζητητή το θέλημα του Θεού. Θέλετε παραδείγματα;

Eίναι μυστήριο ο γάμος. H γυναίκα πρέπει να υπακούει στον άντρα· αλλά μέχρι ενός σημείου. Eάν ο άντρας ζητήσει πράγματα αντίθετα προς το σαφές θέλημα του Θεού, τότε η γυναίκα τί θα διαλέξει; Θα προτιμήσει την αγάπη του άντρα; τότε έπαυσε να είναι Xριστιανή. Θα προτιμήσει την αγάπη του Θεού; τότε χίλια στεφάνια πλέκουν οι άγγελοι. Nα πει στον άντρα· Σε πήρα να σ’ έχω σύντροφο και εδώ στη ζωή αυτή και στην άλλη· δεν σε πήρα να με κολάσεις… Εάν πάλι ο άντρας έχει γυναίκα με αξιώσεις εντελώς αντιχριστιανικές, δεν πρέπει να υποχωρήσει στις επιθυμίες της_ πρέπει ν’ αντισταθεί.

Eίσαι παιδί; υπακοή στους γονείς. Eάν όμως οι γονείς σου επιβάλλουν πράγματα αντίθετα από το νόμο του Θεού, τότε να μην υπακούσεις. Eίσαι στρατιώτης; υπακοή στον αξιωματικό. Bλαστήμησε όμως μπροστά σου τα θεία; να αντισταθείς. Eίσαι υπάλληλος; υπακοή στο αφεντικό. Θα αντισταθείς όμως στον προϊστάμενό σου, αν ζητήσει πράγματα αντίθετα από το νόμο του Θεού.

Tελειώνω με ένα παράδειγμα. Tα ψόφια ψάρια τα παίρνει το ρεύμα, ενώ τα ζωντανά πάνε κόντρα στο ρεύμα. Tί ε­μαστε, αγαπητοί μου, νεκροί ή ζωντανοί Xριστιανοί; Εάν ε­ίμαστε νεκροί, θα μας παρασύρει στην άβυσσο το ρεύμα της αμαρτίας. Εάν όμως ε­ίμαστε ζωντανοί, θα πάμε κόντρα με όλα τα ρεύματα. Aντίστασι στα ρεύματα της εποχής. Oι δε Tρείς Iεράρχαι, τα πρότυπα των αγωνιστών, ε­ίθε να μας ευλογούν στον αγώνα αυτόν. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης στην αί­θουσα των «Tριών Iεραρχών» Aθηνών 31-1-1960)

Ο ΗΡΩΑΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Θα πεί, ίσως κάποιος· Ο Μακρυγιάννης γεννήθηκε το 1790, μιά δεκαετία μετά το μαρτύριο του Αγίου Κοσμά, πού ήξερε τον Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη, ο οποίος γεννήθηκε ύστερα από 200 και πλέον χρόνια, το 1907, για να συνηγορήσει υπέρ αυτού!
Μη βιάζεστε και θα το δείτε.

Ο π. Ειρηναίος Δεληδήμου από τη Νεάπολη Θεσ/νίκης, θέλοντας να δώσει συγχωροχάρτι στον Πάπα και στους Οικουμενιστάς, προτίμησε να κλονίσει την αυθεντικότητα των λόγων του αγίου Κοσμά, που περιέχονται στο βιβλίο “ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ” του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου, που από το 1950 μέχρι σήμερα έχει σημειώσει 29 εκδόσεις. Απευθύνθηκε, λοιπόν, στον κ. Μενούνο, ως αυθεντία, για να επιβεβαιώση τις σκέψεις του και να διαψεύση τον γέροντα Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνο, που εξέδωσε τα λόγια αυτά του αγίου Κοσμά και τα έχουν λάβαρο οι Ορθόδοξοι χριστιανοί κατά του οικουμενισμού και του παπισμού.

Ο κ. Μενούνος, που ερεύνησε την ζωή του αγίου Κοσμά, ανταποκρίνεται αμέσως και δίνει δίκαιο στον π. Ειρηναίο!

Τα σκληρά λόγια του άγιου Κοσμά, που έχουν σχέση με τον Πάπα, αμφισβητούνται και ο Γέροντας εμφανίζεται ως αναξιόπιστος εκδότης. Τα χρόνια που πέρασαν και η ηλικία του Γέροντος φαίνονται σύμμαχοί τους.

Ρίχνουν μομφή στον σεβάσμιο ιεράρχη π. Αυγουστίνο, και υπαινίσσονται οτι αυτός πλαστογράφησε το κείμενο και έβαλε λόγια στο στόμα του αγίου Κοσμά, που εκείνος δεν τα είπε. Σ’ αυτή την αθλιότητα καταντούν εκείνοι, που συντάσσονται με τους προδότες της Πίστεως, τους Οικουμενιστάς.
Η αυλαία όμως πέφτει, οι συκοφάντες αποκαλύπτονται και γελοιοποιούνται, όταν εμφανίζεται μπροστά τους ένας αγνός  ήρωας της πίστεως και της Πατρίδος, ο Μακρυγιάννης!

Ο Μακρυγιάννης, που είναι σχεδόν σύγχρονος με τον αγίο Κοσμά, επαναλαμβάνει τα λόγια του αγίου· ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ και επιβεβαιώνει ότι αυτά είναι του αγίου Κοσμά. Ας τ’ ακούσει ο π. Ειρηναίος και ο κ. Μενούνος, που σκηνοθέτησαν την απόρριψη των λόγων του αγίου, επειδή μιλά σκληρά για τον αγαπημένο τους Πάπα.

Ας δούμε τι λέει ο Μακρυγιάννης, ο αγνός αυτός Έλληνας και χριστιανός:

• «Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ’νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν…

• Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι:
  «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».

• Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω:
  «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό’ χα, δεν τό’ δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».

• Έφυγαν αυτοί. Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν…..

• Και πιο κάτω ο Μακρυγιάννης λέει

• Βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον.
  Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.

• Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα:
  «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα;
  Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν.
  Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα.
  Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».

• Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός.
  Τον εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.

• Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι:
  «Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω.
  Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».

• Το χαρτί του πατέρα Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του, «τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον».
  Θέλω να το βλέπω κοντά στα ’κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας, τρομάρα τους.

• Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να ’ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται…

Ο μεγάλος ερευνητής της ζωής του αγίου Κοσμά, που λίγο πολύ έβγαλε πλαστογράφο τον π. Αυγουστίνο, πως δεν γνώριζε την μαρτυρία αυτή του του Μακρυγιάννη για τον άγιο Κοσμά;
Μήπως και ο Μακρυγιάννης λέει ψέματα, π. Ειρηναίε και κ. Μενούνε;
Ο Γέροντας Αυγουστίνος αγαπούσε πολύ τον Μακρυγιάννη και συχνά τον μνημόνευε. Σίγουρα γνώριζε τα λόγια αυτά του Μακρυγιάννη, που δεν χωρούν αμφισβήτηση.
Ας συμμαζευτούν οι φιλοπαπισταί και οι οικουμενισταί, και να μη στήνουν παγίδες στους αγωνιστάς της Πίστεως, γιατί όπως βλέπουμε πέφτουν οι ίδιοι και χάνουν την καλή έξωθεν μαρτυρία.

Το περιοδικό ΝΕΙΑΤΑ (τ. Σεπτ.-Οκτ. 2009, σ. 168), δυστυχώς, φιλοξένησε τις συκοφαντικές επιστολές εναντίον του σεβάσμιου γέροντος Μητροπολίτου.
Απάντηση στον κ. Μενούνο και στον π. Ειρηναίο έδωσε ο αρχιμανδρίτης Λαυρέντιος Γρατσίας, πνευματικό παιδί του Γέροντος. Εστάλη στο περιοδικό “ΝΕΙΑΤΑ”. Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του π. Αυγουστίνου “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ” φυλ. Ιανουαρίου 2010. Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ιερά Παρακαταθήκη του Οδυσσέα Τσολογιάννη και καταχωρήθηκε στην ιστοσελίδα του “ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ”, στις 21-10-2010.

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΘΑΥΜΑΣΤΟ

Ο Μακρυγιάννης που αγαπούσε ο Γέροντας, έρχεται χωρίς να το περιμένει κανείς, μάρτυρας υπερασπίσεως του σεβάσμιου ιεράρχη!

Ο κ. Τσολογιάννης έβαλε στην ιστοσελίδα του, μετά την επιστολή του π. Λαυρεντίου και τα σχόλιά του, ένα απόσπασμα από τον Μακρυγιάννη. Το διάβασε πρίν από μέρες, του άρεσε και το αντέγραψε. Το θαυμαστό  είναι ότι το έβαλε στην ιστοσελίδα του την συγκεκριμένη στιγμή, χωρίς να προσέξει οτι μέσα στο απόσπασμα υπήρχαν τα λόγια του αγίου Κοσμά που αμφισβητούνταν.

Να ξαναδούμε την μαρτυρία του Μακρυγιάννη·

«Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασε ένα παλαιό χαρτί, που έγραψε ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω»… Το χαρτί του πατέρα Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτό, που λέγει μεγάλη αλήθεια. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του, «τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον». Θέλω να το βλέπω κοντά στα ’κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας, τρομάρα τους».

Τι λέει τώρα ο π. Ειρηναίος και ο κ. Μενούνος; Ανοιξαν λάκκο για να ρίξουν τον σεβάσμιο γέροντα  π. Αυγουστίνο και να απαλλάξουν το Πάπα από την κατάρα και όπως βλέπουμε, στο λάκκο έπεσαν οι ίδιοι.

Υπάρχουν και άλλα αποδεικτικά στοιχεία και έγγραφα, που αποδεικνύουν την γνησιότητα των λόγων του αγίου Κοσμά, αλλά νομίζουμε ότι η μαρτυρία του Μακρυγιάννη φτάνει.

ARHIM. IOIL KONSTANTAROS:

Lectura apostolică din Duminica fiului risipitor

(I Corinteni 6: 12 -20)

Între multele teme  pe care  le dezbate Apostolul neamurilor (în epistolele) către corinteni se află şi tema foarte serioasă a trupului omenesc. Şi aceasta, pentru că existau unii care,  evident marcaţi de viaţa lor de mai înainte, credeau că erau „liberi” să trăiască cum vor, cu consecinţa ca trupul să şi-l transforme în obiect al cochetăriei şi al exploatării păcatului.
Însă să vedem textul apostolic în traducere şi apoi să ne concentrăm atenţia asupra unui punct foarte serios, pentru că după cum se pare şi în acest caz istoria se repetă:
„12. Toate îmi sunt îngăduite, dar nu toate îmi sunt de folos. Toate îmi sunt îngăduite, dar nu mă voi lăsa biruit de ceva.
13. Bucatele sunt pentru pântece şi pântecele pentru bucate şi Dumnezeu va nimici şi pe unul şi pe celelalte. Trupul însă nu e pentru desfrânare, ci pentru Domnul, şi Domnul este pentru trup.
14. Iar Dumnezeu, Care a înviat pe Domnul, ne va învia şi pe noi prin puterea Sa.
15. Au nu ştiţi că trupurile voastre sunt mădularele lui Hristos? Luând deci mădularele lui Hristos le voi face mădularele unei desfrânate? Nicidecum!
16. Sau nu ştiţi că cel ce se alipeşte de desfrânată este un singur trup cu ea? «Căci vor fi – zice Scriptura – cei doi un singur trup».
17. Iar cel ce se alipeşte de Domnul este un duh cu El.
18. Fugiţi de desfrânare! Orice păcat pe care-l va săvârşi omul este în afară de trup. Cine se dedă însă desfrânării păcătuieşte în însuşi trupul său.
19. Sau nu ştiţi că trupul vostru este templu al Duhului Sfânt care este în voi, pe care-L aveţi de la Dumnezeu şi că voi nu sunteţi ai voştri?
20. Căci aţi fost cumpăraţi cu preţ! Slăviţi, dar, pe Dumnezeu în trupul vostru şi în duhul vostru, care sunt ale lui Dumnezeu.”
Aşadar, aceste adevăruri le propovăduieşte dumnezeiescul Pavel dinamic şi incontestabil. Însă, fraţii mei, zici că nu au trecut atâtea veacuri cu modele de vieţuire creştină, zici că nu au fost martirizaţi oameni pentru a rămâne neprihăniţi şi curaţi, zici că mesajul autentic al Sfintei Evanghelii s-a pierdut cu desăvârşire pentru unii, fără doar şi poate falşi creştini. Şi iată, din nou, îşi fac apariţia, în spaţiul mai larg al Bisericii, oameni, chiar şi clerici (?), care propovăduiesc exact cele pe care le condamnă atât de clar Duhul Sfânt prin Apostolul Pavel.
Nu înţelegem tema atât de importantă a postului, care pentru credincioşii creştini (când nu este vorba de boală) este obligatorie. Nu ne vom opri asupra faptului că însuşi Domnul nostru Iisus Hristos a legiuit postul, nici asupra faptului că Sfinţii Părinţi menţinând tradiţia apostolică, au consfinţit cu acrivie această convingere în cadrul Sinoadelor Ecumenice. Ne vom opri asupra a altceva. Vom vădi şi condamna în baza cuvântului celui viu al lui Dumnezeu teoriile „neonicolaite”; teoriile, chiar şi ale unor „profesori de teologie”, care susţin – sărmanii – că aşa-numitele păcate trupeşti constituie o cale de cunoaştere a lui Dumnezeu.
Da, incredibil, şi totuşi adevărat, oameni care vor să se numească creştini şi,  desigur, le place să susţină că doar ei exprimă în forma ei corectă Ortodoxia, au ajuns într-un punct atât de inimaginabil şi demonic, încât susţin că prin jegoşenia morală a păcatelor trupeşti pot ajunge la cel mai înalt grad al unirii cu Dumnezeu. (Doamne miluieşte!) Iubiţilor, o astfel de teorie este realmente un fenomen de denaturare în sensul strict al cuvântului.
Desigur, faptul că aceste teorii sunt inadmisibile, demonice şi, prin urmare, respingătoare şi condamnate de către însuşi cuvântul lui Dumnezeu şi de către toţi cei care se străduiesc prin pocăinţă şi prin viaţă de nevoinţă şi cu participare la Sfintele Taine, să împlinească ortopraxia, nu este neapărat nevoie să dezvoltăm. În punctul acesta, să accentuăm doar acestor domni că, dacă erau valabile aceste demonice credinţe ale lor, atunci fiul risipitor şi-ar fi îndeplinit deja scopul prin păcat şi prin „roşcove”. Să adăugăm şi faptul că, în acest caz, teologii Bisericii noastre nu ar mai fi fost iubitori de feciorie şi ucenici iubiţi, ca şi toate sfintele, feciorelnicele şi neprihănitele chipuri, ci nişte neruşinaţi şi stricaţi Don Juani şi Cassanove…
Pentru toţi cei care studiază nemincinosul cuvânt al lui Dumnezeu, tema este atât de simplă şi clară, încât s-ar mira cineva de o asemenea nerozie şi neruşinare, ce chinuie aceste sărmane victime ale desfătărilor simţurilor. Cu toate acestea, Epistola Apostolului Iuda, primele capitole ale cărţii Apocalipsei  împreună cu lectura apostolică de astăzi, dar şi, în general, întregul cuvânt al lui Dumnezeu îl face pe orice credincios să se cutremure în faţa groaznicei decăderi a acestor „creştini” rătăciţi care au ajuns „valuri sălbatice ale mării, spumegându-şi ruşinea în ei înşişi…” (Iuda 13).
Oricine, n-ar putea decât să se întristeze pentru gradul de apostazie şi să se îndurereze cu inima pentru prăpastia înăuntrul căreia se poate prăbuşi şi strivi omul, când pierde din conştiinţa sa salvatoarea frică de Dumnezeu.
Fraţii mei, această creaţie de Dumnezeu plăsmuită, adică trupul nostru, este templu al Preasfântului Duh. Este nevoie ca acest adevăr să-l înţelegem bine şi să-l clarificăm în inima noastră. Trupul nu ne aparţine în înţelesul că putem trăi samavolnic şi să păcătuim. Este un templu răscumpărat cu nepreţuitul Sânge al Dumnezeului-Om, Domnul nostru Iisus Hristos; templu care a fost sfinţit în momentul Sfântului Botez. Iar ceea ce este cutremurător şi minunat totodată, este faptul că el devine (trebuie să devină) nu doar templu, ci şi un sfânt potir însufleţit de fiecare dată, când cu permisiunea duhovnicului nostru şi cu zdrobire, ne apropiem ca să devenim părtaşi la Trupul şi la Sângele lui Hristos.
Şi dacă chiar foarte puţin ar studia cineva cum privesc şi cum interpretează tema trupului omenesc Sfinţii noştri Părinţi, va simţi teamă înaintea acestei taine înfricoşătoare.
Aşadar, este nevoie, pe de-o parte, ca fraţii noştri neîntăriţi încă în credinţă să-şi astupe urechile în faţa învăţăturilor rătăcite, eretice şi condamnabile ale neo-ortodocşilor şi ecumeniştilor, iar, pe de altă parte, păstorii Bisericii noastre, dacă vor să se numească păstori adevăraţi şi buni şi nu „năimiţi”, să lovească cu toate puterile lor această ciumă spirituală a neo-nicolaitismului, care a luat din păcate proporţii uriaşe.
Să fie lovit acest demon (mai bine zis legheon al demonilor, deoarece despre o astfel de stare este vorba), nu în mare şi nedefinit, vag, ci  concret şi determinat şi, desigur, persoanele domnilor ce le susţin, fie că aceştia sunt clerici sau laici. Doar atunci păstorii vor fi cu adevărat iubitori de Dumnezeu şi nu plăcând oamenilor şi lumeşti. Doar atunci marii duhovnici vor fi faruri strălucitoare care vor lumina, vor salva şi vor călăuzi pe calea cea dreaptă şi nu vor ajunge să fie recifuri pricinuitoare de dezastru pentru toţi cei care vor avea nefericirea să dea peste ei, cu consecinţa de a sfârşi ei înşişi blestemaţi şi aducători de blestem peste cei numiţi „fii ai gheenei îndoit…” (Matei 23, 15).
Iubiţii mei, atenţie la templul care găzduieşte sufletul nostru, cât trăim în această viaţă vremelnică.
Ni se dă încă o dată prilejul, ca în perioada binecuvântatului Triod, să ne stăpânim trupul prin asceza sfântului post, a privegherii şi a contactului cu cerul, adică prin rugăciune.
Să ne păzim mintea şi trupul curate, pentru că acest lucru este porunca lui Dumnezeu, pentru că altfel, vai!: „Înfricoşător lucru este a cădea în mâinile Dumnezeului celui viu” (Evrei 10:31). Amin.

(tradus din greacă de ierom. Fotie via e-mail)

SFÂNTUL IOAN GURĂ DE AUR – REFORMATORUL

Astăzi, iubiţii mei, este sărbătorit corifeul sfinţilor predicatori din toate veacurile. Este sărbătorit Sfântul Ioan Gură de Aur.

Multe sunt laturile din care poate fi cercetată viaţa şi propovăduirea acestuia. Una din aceste laturi o voi expune iubirii voastre. Şi aceasta este: Ioan Gură de Aur – reformatorul.

***

Sfântul Ioan Gură de Aur îşi dorea o societate ideală. O societate în care să predomine cu desăvârşire voinţa Părintelui ceresc, o societate – împărăţie a lui Hristos. Nu a spus cum auzi azi: o, frate, cu mine se va schimba lumea? El credea că până şi un singur om, când are în el foc, poate să contribuie la îndreptarea societăţii. Şi se lupta inflexibil.

Arma lui era cuvântul lui Dumnezeu, sabia Duhului. Stabilise diagnosticul şi a început terapia. Nu de la frunze şi de la ramuri. A descoperit rădăcinile şi s-a aplecat asupra lor. Şi care sunt rădăcinile societăţii?

Prima este FAMILIA. De acolo a început Gură-de-Aur. Credea că Nunta este o taină, că ceea ce uneşte pe bărbat şi femeie nu sunt cuvintele goale, frumuseţea trupească, banul, ci virtutea.

Cei mai mulţi tineri caută să-şi găsească mirese bogate. Zice: Nu „cu obiceiuri bune”, ci „cu venituri bune”. El era împotriva zestrei, împotriva vânătorilor de zestre, împotriva acelor obiceiuri care transformă Taina Nunţii într-un act comercial. Era chiar şi împotriva logodnei îndelungate. Te-ai hotărât, zice, să o căsătoreşti pe fata ta? Grabnică Nuntă! Logodnele care ţin luni şi ani nu sunt bune. Desele schimbări sunt ale diavolului.

Şi-a îndreptat atenţia şi spre educarea copiilor. Nu te voi numi mamă, zice, pentru că naşti. Nasc şi animalele. Te voi numi mamă, dacă pe cel care l-ai născut, îl faci înger, dacă pe copilul tău îl înveţi să facă semnul crucii şi primul cuvânt pe care îl va spune este Dumnezeu.

Şi altceva. În casă pot să lipsească multe. Ceea ce nu trebuie să lipsească din nicio casă, zice, este Evanghelia. Nu doar îmbrăcată în aur şi cu icoane; ci în fiecare seară să deschideţi şi să citiţi o pagină şi să încercaţi să le puneţi în practică. Unde se citeşte şi se trăieşte Evanghelia, acolo diavolul nu poate să reziste.

Însă nu ajunge să încerce doar mama şi tata. Trebuie să ajute şi SOCIETATEA. Dar societatea este stricată. Şi cea mai sensibilă parte a societăţii sunt copiii. La două lucruri luaţi aminte la copii: urechiuşele şi ochişorii lor. În timpul Sfântului Ioan Gură de Aur existau teatre. Acolo, femeiuşti păcătoase dansau imoral. Predicile le făcea împotriva teatrelor şi a dansurilor! Va rămâne istoric acel cuvânt care zice: „Unde este dansul, acolo este diavolul”.

O altă plagă a societăţii era lăcomia şi iubirea de arginţi. Aceasta, precum zice Pavel, este „rădăcina tuturor relelor” (I Timotei 6, 10). Cât s-a luptat Gură-de-Aur! Bogaţii aveau de aur până şi vasele de noapte. Când a aflat asta, a vorbit aspru. A prevestit că va fi cutremur în Antiohia. Şi, într-adevăr, a fost. În încercarea lui de a dezrădăcina iubirea de argint, spune undeva: Ştiţi când o să înceteze răul în lume? Când toţi vom înceta să spunem blestematul cuvânt: „Acesta este al meu, acesta este al tău”. Toate de obşte!

S-a întors spre STAT. A intrat în conflict. De aici începe drama lui. Gândea că suveranul trebuie să fie păzitorul Dreptului şi al Credinţei Ortodoxe. Cu aceste două greutăţi cântărea pe nobili. Cântarul lui era drept şi a dovedit lucrul acesta. Spune undeva: Dacă stăpânul nu este păzitor al dreptăţii, atunci este mai rău decât un tâlhar; pentru că tâlharul face un rău mic, pe când acesta care are autoritate face un mare rău.

În Antiohia a mijlocit pentru cei neputincioşi. Pe străzi erau statui care reprezentau pe împărat şi pe împărăteasă. Într-o zi poporul s-a răsculat. Nu mai putea să suporte impozitele. Au spart toate statuile împăratului. Atunci, (împăratul) Teodosie a dat ordin să fie asediată cetatea?. Au prins aproape o mie de sărăcuţi şi i-au aruncat în beciuri. Jale şi plâns. Plângeau mame, femei, toţi. Era gata să-i execute. A stat însă în faţă Ioan Gură de Aur cu monahii lui şi a spus: Veţi călca peste noi, dar nu vă vom lăsa să-i executaţi pe sărmani; executaţi-ne pe noi… Şi a cerut un dar: să amâne pentru o lună executarea. Într-o lună, a mişcat cerul şi pământul şi i-a salvat. Atunci s-a urcat în amvon şi a ţinut 21 de predici, câte una în fiecare seară. Mângâia şi însufleţea în groaznica încercare.

Alt caz în care a venit în conflict cu stăpânirea a avut loc în Constantinopol, când a mustrat necredinţa celor puternici. Împărăteasă era atunci Eudoxia. Într-o duminică, Gură-de-Aur se ducea la biserică. Când s-a apropiat de biserică, a auzit tobe. Dis-de-dimineaţă se adunaseră toţi, demnitari, general, consul. Ce făceau? Făceau descoperirea unui bust. Făcuseră o statuie de aur Eudoxiei ca să o flateze. Cum să facă Liturghie Gură-de-Aur?! Era imposibil. S-a suit deci în amvon şi a mustrat cu multă asprime.

S-a interesat de toate aceste chestiuni. Dar mult mai mult, Gură-de-Aur s-a interesat de renaşterea BISERICII, care atunci era într-o stare jalnică. Relele clerului din Constantinopol erau două: iubirea de arginţi şi imoralitatea. Împotriva acestora a dat o mare luptă.

Gură-de-Aur voia ca păstorii să intre în staulul Bisericii pe uşă. Iar uşa este una: „cu alegerea clerului şi a poporului”. În acest fel a fost ales Sfântul Nicolae, Marele Atanasie, Sfântul Spiridon şi Sfântul Ioan Gură de Aur.

Azi, episcopul îl alege pe diacon, pe preot, pe episcopi, pe egumeni. Poporul nu ştie. Noi credem într-un principiu: păstorii sunt din popor, prin popor şi pentru popor. Şi eu mă voi lupta până la cea din urmă a mea suflare şi se va bucura sufletul meu când voi vedea o Biserică vie şi liberă.

***

Iubiţii mei! Este lege: acţiunea provoacă reacţiunea. Dacă nu incomodezi pe nimeni, eşti bun. Dar Evanghelia spune: „Vai vouă, când vă vor grăi toţi oamenii de bine” (Luca 6, 26). Şi acţiunea Sfântului Ioan Gură de Aur a provocat reacţiunea sau împotrivirea. Cine s-a împotrivit?

Mai întâi de toţi cei care voiau teatre şi dansuri. În al doilea rând, bogaţii, pentru că predicile lui pentru ei erau înfricoşătoare. În al treilea rând, femeile care iubeau luxul. În al patrulea, clericii necinstiţi. În al cincilea, femeile de la curtea imperială. În al şaselea, cei puternici ai zilei, împăratul Arcadie, împărăteasa Eudoxia. Însă nu v-am spus nimic. Pe toţi aceştia avea să-i biruiască. Dar nu a căzut pentru că s-a războit cu ei. A căzut, deoarece s-a războit cu episcopii! O spune el însuşi: „De nimeni nu m-am temut ca de episcopi, în afară de puţini!”

Astfel, l-au prins, l-au dus în cealaltă parte a Asiei, l-au mânat pe jos dincolo de Sangario, a ajuns în Kukus în Armenia. Acolo au dat o altă poruncă – să meargă spre Comana. Era foarte istovit. Era ajunul Înălţării Sfintei Cruci. Nu mai putea să păşească. A căzut ca un măr copt. L-au dus într-o bisericuţă a Sfântului Vasilisc. Noaptea, când a adormit, l-a văzut în vedenie pe Sfântul Vasilisc, spunându-i: „Frate Ioane, curaj; mâine vei fi cu noi”. S-a făcut dimineaţă. Era 14 septembrie. S-a ridicat. Tot ce avea a împărţit săracilor. Şi-a făcut semnul crucii. Şi apoi, acest sfânt episcop, privighetoarea Bisericii, nemuritorul ierarh a închis ochii acolo. Ultimele lui cuvinte au fost: „Slavă lui Dumnezeu pentru toate”. Şi cu aceste cuvinte, sfântul său suflet a zburat la cele cereşti, pentru a fi acolo ierarh „cuvios, fără răutate, neprihănit” (Evrei 7, 26), mijlocind pentru noi. Amin.

+ Episcopul Augustin

(Kozani, 13.11.1960)

(traducere din elină: monahul Leontie)

Τέλεια συνταγή τρέλλας προσφέρει η κυρία Δραγώνα. Αν αυτή η κυρία δεν μας τρελλάνει δεν θα τρελλαθούμε με τίποτα!

Ο θόρυβος, λέγει, που δημιουργήθηκε για το βιβλίο της είναι «κατασκευασμένος». Σκοπός του, τόνισε, ήταν «να προβάλει πόσο εθνοκεντρικό είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα!» Και όχι μόνον αυτό!

Προσθέτει ότι τα «σχέδιά της στο υπουργείο παιδείας είναι να κάνει ένα ενταξιακό σχολείο από όλο τον κόσμο». Ωραία λοιπόν! Τώρα τα ξέρουμε όλα.

Επομένως ρωτούμε τη μεγαλοκυρία αυτή του υπουργείου «παιδείας (προς Θεού όχι εθνικής), διά βίου μάθησης και θρησκευμάτων»:

Το ενταξιακό σχολείο που επιδιώκει να πραγματοποιήσει θα κινείται μέσα στα πλαίσια του εθνοκεντρικού εκπαιδευτικού συστήματος που ανέλυσε στο βιβλίο της ή θα το αντιστρατεύεται;

Προφανώς το δεύτερο αλλιώς ούτε το όνομα του υπουργείου από «εθνικής παιδείας» σε «παιδείας και διά βίου μάθησης» θα άλλαζε ο πρωθυπουργός που σας διόρισε, ούτε εσείς θα βρισκόσαστε στη θέση που κατέχετε αν είχατε στόχο να εργαστείτε για εθνοκεντρική παιδεία.

Επομένως γιατί είναι «κατασκευασμένος ο θόρυβος που δημιουργήθηκε» αφού εκφράζει τις αληθινές προθέσεις και επιδιώξεις σας;

Με τέτοιου είδους «διαψεύσεις» θα τρελλαθούμε για καλά κυρία Δραγώνα μας.

*****

ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΝΙΤΣΗΣ

==============================

Ευχαριστούμε θερμά τον Αγιο Κονίτσης που μας εμψυχώνει με τις ορθές θέσεις που παίρνει για όλα τα θέματα.
Παραθέτω χαρακτηριστική παράγραφο από πρόσφατη δήλωση του Σεβασμιότατου κ. Ανδρέα:

«Πότε καταργώντας τα υπουργεία Μακεδονίας – Θράκης και Αιγαίου, πότε αφαιρώντας τον όρο «εθνικός» από τα υπουργεία Παιδείας και Αμύνης, πότε καταργώντας την παρουσία των μηχανοκινήτων τμημάτων από τις παρελάσεις των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και πότε επιχειρώντας την νομιμοποίηση χιλιάδων λαθρομεταναστών προς άγραν ψήφων, φρονώ ότι ξεπουλάμε ουσιαστικά την Πατρίδα μας, στην οποία, όπως πάμε, θα καταντήσουμε να είμαστε ξένοι…»

Είναι τόσο εύγλωττη η θέση του Σεβασμιότατου ώστε τα σχόλια περιττεύουν.
Ολα εκτός από ένα: Ο Κονίτσης Ανδρέας, να πάρει η ευχή, ποιμαίνει μια ακριτική Μητρόπολη και ο Ιερώνυμος Β΄ είναι Αρχιεπίσκοπος Αθηνών.
Σκάζεις για δεν σκάζεις από την πικρία σου!
Αυτή είναι η τραγωδία της Ελλαδικής Εκκλησίας!
Ενώ διαθέτει θαυμάσιο δυναμικό, εκατοντάδες (επαναλαμβάνω εκατοντάδες) άγαμους κληρικούς που έχουν όλα τα πνευματικά, διοικητικά και θεολογικά προσόντα για να χειροτονηθούν επίσκοποι, αντί αυτών επιλέγονται, πλείστες όσες φορές, οι κάθε λογής Ζακύνθου, Μεσσηνίας, Ιωαννίνων, Δημητριάδος, Διδυμοτείχου και λοιποί Μπεζενίτηδες.
Μη μου πείτε, πατέρες και αδελφοί, ότι δεν πικραίνεστε επειδή δεν θα σας πιστέψω.

Να υπάρχουν εκατοντάδες κληρικοί που τιμούν το ράσο και έχουν ορθόδοξο φρόνημα και αντί αυτών να επιλέγονται τόσο συχνά οι χείριστοι είναι ότι πιο απαράδεκτο μπορεί κάποιος να διανοηθεί.

Για πολλές άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες και Πατριαρχεία υπάρχει το ελαφρυντικό της τεράστιας λειψανδρίας που αντιμετωπίζουν. Οχι φυσικά ότι υπάρχει δικαιολογία για την προαγωγή ανάξιων επισκόπων αλλά αντιλαμβάνεσαι τη σκληρή πραγματικότητα ότι αυτοί υπάρχουν αυτοί προάγονται.

Η Εκκλησία της Ελλάδος, όμως, δεν δικαιολογείται καθόλου να επιλέγει ως επισκόπους πολλές φορές ότι χειρότερο υπάρχει μεταξύ των άγαμων κληρικών.

Και όμως!
Σκεφτείτε τι επισκόπους όπως τον Αγιο Κονίτσης και τόσους άγαμους κληρικούς διαμάντια έχει η Ελλαδική Εκκλησία!
Εντούτοις! Οι τρεις τελευταίοι Αρχιεπίσκοποι Αθηνών ήταν παρακαλώ: Ο Σεραφείμ Τίκας, ο Χριστόδουλος Παρασκευαίδης και τώρα ο Ιερώνυμος Λιάπης!!!
Σκάζεις για δεν σκάζεις από την πίκρα σου;