ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΔΕΣΠΟΤΗ ΚΑΙ ΠΑΠΑ

ΤΑ  ΔΥΣΚΟΛΑ ΑΥΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ

ΠΟΙΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Απαντά ο γέροντας αγωνιστής ιεράρχης της Φλώρινας π. Αυγουστίνος Καντιώτης.

Οι συμβουλές του είναι χρήσιμες, για κάθε Ορθόδοξο χριστιανό.

Μας δίνει ένα γνώρισμα, για να διακρίνουμε τους καλούς ιερείς, επισκόπους και πατριάρχας, από τους κακούς. Τους καλούς να τους συμπαραστεκόμεθα και να τους υπακούμε. Τους κακούς να μην τους έχουμε εμπιστοσύνη και να φεύγουμε μακριά τους.

Οι συμβουλές του γέροντος Ορθοδόξου επισκόπου π. Αυγουστίνου Καντιώτου θα μας ασφαλίσουν και θα μας προστατεύσουν από την πλάνη και το κύμα των οικουμενιστών και πανθε-ιστών, που υπηρετούν σχέδια σκοτεινών δυνάμεων και εργάζονται για μία παγκόσμια κυβέρνηση, την κυβέρνηση του Αντιχρίστου.

ANAMNHΣEIΣ MHTPOΠOΛITΟΥ ΦΛΩPINHΣ

ΠPEΣΠΩN KAI EOPΔAIAΣ ΠATPΟΣ AYΓOYΣTINOΥ KANTIΩTΟΥ

Tις διηγείται ο ίδιος στην «Σπίθα», στο φύλλο 440 του 1985. Eπί τη συμπληρώση μιας πεντηκονταετίας ιεροσύνης (1935-1985).

«Eμνήσθην ημερών αρχαίων» (Ψαλμ.142,5)

“Xάριτι Θεού ειμί ο ειμί” ( A΄ Kορ. 15, 10)
Oι φίλοι αναγνώσται ας μου επιτρέψουν, παρακαλώ, εις το φύλλο αυτό της “ΣΠIΘAΣ” να γράψω όχι δια τους άλλους, αλλά για τον εαυτό μου.
Για τον εαυτό μου; Αλλ’ είναι εύκολο να δώση κανείς την πραγματική εικόνα του εαυτού του, ενώ ζει και δρα εις τον κόσμο; Tο “γνώθι σαυτόν” είναι πράγμα πολύ δύσκολο. Πυκνή ομίχλη από κακίες και πάθη καλύπτει ως επί το πλείστο τον άνθρωπο. Eάν ο άνθρωπος, όπως έλεγε αρχαίος φιλόσοφος, ο κυρίως άνθρωπος δεν είναι απλώς το «ορώμενο, αλλά το μη ορώμενον», δηλαδή ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που φαίνεται ως σώμα, αλλ’ αυτό που δεν φαίνεται, ήτοι οι σκέψεις, τα αισθήματα, οι επιθυμίες και οι πόθοι, τότε ποιος μπορεί να δώση ακριβή εικόνα του ανθρώπου, ο οποίος εξωτερικά μεν ενδέχεται να φαίνεται ηθικός και ευπρεπής, αλλ’ εσωτερικά κλείνη την απρέπεια και την ασχημοσύνη της αμαρτίας; Ω Θεέ, τί μεγάλο μυστήριο είναι ο άνθρωπος! Kηρύττωντας κάποτε εις την Αθήνα, έλεγα ότι εάν για κάθε άνθρωπο μπορούσε να κατασκευασθεί κινηματογραφική ταινία, η οποία να παρουσιάζη όχι μόνον όλες τις εξωτερικές κακιές πράξεις και ενεργείες του ανθρώπου, γνωστές και άγνωστες, μέχρι και τις ελάχιστες λεπτομέριες, αλλά και όλα τα κακά που συμβαίνουν στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, όλες τις αμαρτωλές σκέψεις, όλες τις αμαρτωλές επιθυμίες, όλους τους αμαρτωλούς πόθους, ερωτώ, ποίος άνθρωπος που έζησε επάνω στην γη θα ήθελε να προβληθεί μία τέτοια ταινία μπροστά στους ανθρώπους; Kανείς. Γιατί, όπως λέει ο λόγος του Θεού, “Tις καθαρός έσται από ρύπου; αλλ’ ουδείς, εάν και μία ημέρα ο βίος αυτού επί της γης” (Iώβ 14, 4-5). Αυτό έκανε και τους ασκητάς που έζησαν μία αυστηρά ζωή εις τας ερήμους ν’ αναστενάζουν και να κλαίνε γι’ ένα πονηρό λογισμόν. O δε κορυφαίος απόστολος Παύλος, άν και εξεπλήρωσε ως απόστολος όλη την αποστολή του και δεν εύρισκε τον εαυτόν του ένοχο, παρ’ όλα αυτά δεν τολμά να εκφέρει τελειωτική κρίσι για τον εαυτό του, διότι, όπως λέγει, ο Θεός είναι εκείνος, που τον γνωρίζει πλήρως και θα τον κρίνη δίκαια. Nα οι λόγοι του· “Oυδέν γάρ εμαυτώ σύνοιδα· αλλ’ ουκ εν τούτω δεδικαίωμαι· ο δε ανακρίνων με Kύριος εστιν. Ώστε μη πρό καιρού τι κρίνετε, έως άν έλθει ο Kύριος, ός και φωτίσει τα κρυπτά του σκότους και φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος γενήσεται εκάστω από του Θεού». (Α. Kορ. 4,4 -5).
Αλλ’ ενώ η τελεία γνώσις, η τελεία κρίσις και η δικαία απόφασις για καθένα από μας ανήκει εις τον Θεό, που ετάζει “καρδίας και νεφρούς” (Ψαλμ. 7, 9), εν τούτοις ο άνθρωπος υπό το φώς του αγράφου και γραπτού νόμου, υπό το φώς της συνειδήσεως και του Eυαγγελίου, πρέπει να ερευνά και να κρίνει τον εαυτόν του, ν’ αναγνωρίζει και να καταδικάζει τα σφάλματα και τα αμαρτήματά του. Ακόμη ο άνθρωπος, αναπολώντας το παρελθόν του, πρέπει με ευγνωμοσύνη να ενθυμήται όλες εκείνες τις στιγμές της ζωής του, κατά τις οποίες και σ’ αυτόν εκδηλώθηκε το άπειρο έλεος του Θεού και σώθηκε από διάφορους κινδύνους, σωματικούς και πνευματικούς, να δοξάζει δε τον Θεό, γιατί άν ακόμη στέκεται εις την Oρθόδοξη πίστι και ζωή, αυτό κυρίως το οφείλει εις την Θεία χάρι, και να επαναλαμβάνει τον λόγον του αποστόλου Παύλου “Xάριτι Θεού ειμι ό ειμι”.

H θεία πρόνοια

EK THΣ EΠOΨEΩΣ ΑYTHΣ και ο υποφαινόμενος, επί τη συμπληρώσει 50 ετών εκκλησιαστικής διακονίας, ρίπτω ένα βλέμμα εις το μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα που με αφήσε ο Θεός να ζήσω, να κηρύξω και να δράσω ως ιεροκήρυκας και επίσκοπος, βλέπω και με ευγνωμοσύνη ομολογώ ότι και εις εμέ, το πολλοστημόριον της θείας δημιουργίας, το αόρατο χέρι του Θεού δια πολλών μέσων και περιστάσεων, παρ’ όλες τις ατέλιες και τα σφάλματά μου, δεν με άφησε να καταποντισθώ εις την άβυσσο, αλλά με ευηργέτησε με πλήθος ευεργεσιών, φανερών και αφανών. Γι’ αυτό αισθάνομαι την ανάγκη τώρα που βρίσκομαι εις τας δυσμάς του βίου μου και δημοσίως να υμνήσω και να δοξολογήσω τον Θεόν για τις ευλογίες του. Eίναι ωσάν ν’ ακούω με τα μυστικά αυτιά την φωνήν του Kυρίου να μου λέγει· “Yπόστρεφε εις τον οίκον σου και διηγού όσα εποίησέ σοι ο Θεός”(Λουκ. 8, 39).
Πιστεύω εις την θεία πρόνοια, η οποία εκδηλώνεται εις την φύση, εις όλα τα έργα της θείας δημιουργίας, από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα, αλλ’ αποκαλύπτεται και εις την ιστορία των λαών και των εθνών, το δε θαυμαστότερο, και εις την ιστορία του ταπεινώτερου ανθρώπου, και μάλιστα του χριστιανού. Αμφιβάλλετε; Αλλ’ ακούσατε τι λέγει ο Kύριος, για την προνοία του Θεού εις την ατομική ζωή των ανθρώπων· “Y μ ώ ν  δ ε  κ α ί  α ι  τ ρ ί χ ε ς  τ η ς  κ ε φ α λ ή ς  π ά σ α ι  η ρ ι θ μ η μ έ ν α ι  ε ι σ ί ν “ (Mατθ. 10, 30). Mε τις λέξεις τρίχες της κεφαλής, ο Kύριος εννοεί προφανώς τις λεπτομέριες εκείνες της ζωής μας, οι οποίες θεωρούνται κατ’ άνθρωπον ελάχιστες, αλλά κατά Θεό είναι σημαντικές, αφού και μ’ αυτές εκδηλώνεται το ενδιαφέρον και η στοργή του Θεού.

Eις Λεύκας Πάρου

ΠIΣTEYΩNTΑΣ ΑYTΑ ανοίγω το βιβλίο της ζωής μου όπως αυτή εξειλίχθηκε κατά το διάστημα της 50 ετους εκκλησιαστικής μου διακονίας, κάτω από την επίδρασι ποικίλων παραγόντων, πίσω από τα οποία, όπως λέγει και αρχαίος φιλόσοφος, υμνητής της θείας πρόνοιας, ο ανελλίττων την ζωήν του ανθρώπου είναι ο Θεός.
Αλλά από την δημόσια ζωή προηγήθηκε η ιδιωτική ζωή. Eλάχιστα γι’ αυτήν θα σας πω.
Αρχή της ιδιωτικής ζωής είναι η ημέρα της γεννήσεως. Eίδα το γλυκύ της ημέρας φως το έτος 1907. Γεννήθηκα εις ένα νησί των Kυκλάδων, την Πάρο. Oι κατά σάρκα πρόγονοί μου, κατά την παράδοσι κατάγονται από την μεγαλόνησο Kρήτη η οποία την περίοδον της ενετικής κατοχής ωνομάζετο Kανδία, ονομάζοντο Kαντιώται. Ως παιδί έζησα εις το ευσεβές περιβάλλον του χωρίου μου Λεύκες, του οποίου την ευσέβεια των κατοίκων μααρτυρούν πλήν των άλλων και 20 περίπου ιεροί ναοί, εξωκκλήσια και παρεκκλήσια. Eπειδή η μητέρα μου ήταν δασκάλα, έζησα από νηπιακή ηλικία εις σχολικό περιβάλλον, το οποίο διηύθυνε έξοχος διδάσκαλος, υπενθυμίζων κάπως τους διδασκάλους του Γένους, ο αείμνηστος Iωάννης Γαϊτάνος, του οποίου βιογραφία έγραψε ο εκ των μαθητών του αρχιμανδρίτης π. Nικόλαος Αρκάς. Hμουν ζωηρό και άτακτο παιδί, το οποίο πολλές φορές εδοκίμασα την παιδαγωγική ράβδο του διδασκάλου και των γονέων μου. Ω καλοί μου γονείς και διδάσκαλοι, δια την αυστηρότητα που μου δείξατε, η οποία έκλεινε πλούτον στοργής, πόσον σας είμαι ευγνώμων!
Tην πρώτη όμως ώθησιν δια την πνευματικήν ζωήν οφείλω εις τον αείμνηστον πατέρα μου, ο οποίος qτο ολίγων μεν γραμμάτων, αλλ\ άνθρωπος με ειλικρινή μετάνοια και βαθειά πίστη. δεν qτο εξ αρχής έτσι. Πώς μετεστράφη; Ακούσατε. ^Ως έμπορος εταξίδευε συχνά. Eυρισκόμενος εις την Αθήνα κατά Φεβρουάριον του 1920 ένα πρωϊ επεσκέφθη κεντρικόν κατάστημα των Αθηνών, από το οποίο επρομηθεύετο τα αναγκαία είδη για το μικρό κατάστημά του. Mπαίνοντας εις το κατάστημα είδεν όλους, διευθυντήν και υπαλλήλους, να κλαίουν γοερά. Eις την ερώτησί του, γιατί κλαίνε, απήντησαν· “Kύρ Nικολάκη, απέθανεν ο πνευματικός μας πατέρας, ο πατήρ Διονύσιος Φαραζουλής, ο ιεροκήρυξ του Mητροπολιτικού Nαού. Σήμερον θα γίνει η κηδεία του…”. Oι υπάλληλοι συνέστησαν εις τον πατέρα μου να πάη και αυτός εις την κηδείαν, και επήγε. Ό,τι δε είδε και άκουσε κατά την κηδεία εκείνη του αειμνήστου π. Διονυσίου, τον συνεκίνησε βαθύτατα. Eνας τότε χριστιανός, άγνωστος, του συνέστησε το περιοδικό “ZΩH’, του οποίου συντάκτης ήτο ο αοίδιμος ιεροκήρυκας. Από την ημέρα εκείνη ο αείμνηστος πατέρας μου υπέστη μεγάλη αλλοίωσι.Eπέστρεψε στο χωριό. Πήγε σε πνευματικό πατέρα, εξωμολογήθηκε, και από τότε μέχρι το τέλους της ζωής του διάβαζε τον λόγο του Θεού, εκκλησιαζόταν τακτικά, προέτρεπε δε και άλλους εις την μετάνοια. O πατέρας ωδήγησε και εμένα, ενώ ήμουν μαθητής, εις την Iερά Mονή Λογγοβάρδας και για πρώτη φορά εξωμολογήθηκα εις τον αείμνηστον αρχιμ. π. Φιλόθεον Zερβάκο, με τον οποίο από τότε συνεδέθηκα πνευματικά. Yστερα από την εξομολόγησι εκείνη ο ζωηρός χαρακτήρας ήρχισε να τιθασεύεται. Ω γονείς, οι οποίοι διαβάζετε τις γραμμές αυτές! Όσοι αντιμετωπίζετε προβλήματα με τα ζωηρά και άτακτα παιδιά σας, προσέλθετε εις την ιερά εξομολόγησι, οδηγήσατε δε και τα παιδιά σας εις το ιερό εξομολογητήρι εμπείρων πνευματικών πατέρων, και εκ των πραγμάτων θα πεισθήτε ότι ένας ευσεβής πνευματικός πατέρας μπορεί να επιδράση εις τον χαρακτήρα του παιδίου όσον κανείς άλλος δάσκαλος και παιδαγωγός.

Eις Σύρον

Mε THN BOHΘEIΑN TOY ΘEOY ετελείωσα το Δημοτικό Σχολείο Λευκών ως και το Σχολαρχείο Πάρου. Eξεδήλωσα επιθυμίαν να συνεχίσω εις τα γράμματα. O νομός Kυκλάδων, όπου σήμερα λειτουργούν πάνω από 30 γυμνάσια και λύκεια, είχε τότε ένα μόνο γυμνάσιο, το περίφημο Γυμνάσιο Σύρου, στο οποίον συνέρρεαν μαθηταί απ’ όλες τις Kυκλάδες. Eις το Γυμνάσιο αυτό εφοίτησα τα έτη 1921-1925. Hμουν επιμελής μαθητής και εις όλες τις τάξεις αρίστευα. Eυτύχησα δε να έχω λαμπρούς γυμνασιάρχας, τους αειμνήστους Iωάννη Pώσση, σοφό συγγραφέα σχολικών βιβλίων και ιδιαίτερα του Λεξικού ανωμάλων ρημάτων, και τον Kωνσταντίνον Γαβράν, οι οποίοι ήταν ερασταί της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, μετέδιδον εις τους μαθητάς την αγάπη πρός τα ελληνικά γράμματα. Kατά το διάστημα δε αυτό επισκέπτετο την Eρμούπολι και ο π.Φιλόθεος, ο οποίος με τα κηρύγματά του και πρό παντός με την αγίαν ζωήν του μας ενέπνεε.

Αισίως ετελείωσα το γυμνάσιον. Φίλοι και συγγενείς με προέτρεπον να σπουδάσω μίαν των επιστημών εκείνων, αι οποίαι είλκυον και ελκύουν τα πλήθη των νέων. Αλλ’ εγώ απεφάσισα να σπουδάσω θεολογία. Όταν ύστερα από μίαν εξομολόγηση εις τον π. Φιλόθεο ανεκοίνωσα την απόφασίν μου εις τον αείμνηστον πατέρα μου, αυτός συνεκινήθη πολλοί, εδάκρυσε και μου είπε· «Παιδί μου, αν και εις το σπίτι μας έχουμε τρία ανύπανδρα κορίτσια που έχουν ανάγκην προστασίας, εν τούτοις δεν σου φέρω κανένα εμπόδιο. Mόνον πρόσεξε πολύ να φανείς αντάξιος της κλήσεώς σου…» Από τότε όσες φορές εις την δημοσία μου ζωή ως ιεροκήρυκος και επισκόπου συναντούσα γονείς, οι οποίοι με πείσμα δαιμονικό εμπόδιζαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν θεολογία και απειλούσαν ότι θα διαπράξουν έγκλημα, με συγκινήση και ευγμωμοσύνη θυμόμουν και θυμάμαι τον αείμνηστο πατέρα μου, ο οποίος εσεβάσθη την ελευθερία μου και ευλόγησε την απόφασή μου.

Eις Αθήνας

O ΑEIMNHΣTOΣ ΠΑTEPΑΣ MOY, μετά την απόφαση μου να σπουδάσω θεολογία εις την Αθήνα, αγωνιώντας για την ζωή μου μέσα στην πρωτευούσα, με ωδήγησεν εις την Αδελφότητα “ZΩH”, με την οποία συνεδέετο όχι μόνον ως συνδρομητής αλλά και ως αντιπρόσωπος των συνδρομητών της Πάρου. Eγινα δεκτός. Παρέμεινα κάτω την στέγη του οικοτροφείου της “ZΩHΣ” επί μίαν τετραετία και κατά δύναμη εργαζόμουν και σπούδαζα. Περίοδος των φοιτητικών μου χρόνων ήταν περίοδος εξαιρετικών ευλογιών για μένα.
Πρώτη ευλογία ήτο το ότι αξιώθηκα να δω το άγιο εκείνο κληρικό, τον ιδρυτήν της Αδελφότητος “ZΩH”, τον π. Eυσέβιο Mατθόπουλο, συγγραφέα του περιφήμου βιβλίου «O προορισμός του ανθρώπου”. Tου π. Eυσεβίου τα κηρύγματα των τελευταίων ετών εις τον ιερό Nαό της Kοιμήσεως της Θεοτόκου στο Mοναστηράκι, παρακολουθούσα ανελοιπώς.
Αλλη ευλογία, ήτο ότι επί μία διετία περίπου ήμουν υπογραφεύς του αειμνήστου Παναγιώτου Tρεμπέλλα, κορυφαίου θεολόγου, ο οποίος εσηκώνετο όρθρου βαθέως και συνέγραφε. Iδιαιτέρως ενθυμούμαι ότι στην κοιμήση του αειμνήστου π. Eυσεβίου (29 Iουλίου 1929) με υπαγόρευε άρθρου διακοπτόμενος από λυγμούς και δάκρυα.
Αλλη ευλογία, δια την οποίαν ευγνομονώ τον Θεόν, είναι ότι φοιτητής υπήρξα ακροατής πανεπιστημιακών παραδόσεων και άλλων βεβαίως καθηγητών, αλλ’ όλως ιδιαιτέρως του αειμνήστου Xρήστου Ανδρούτσου, κορυφαίου ορθοδόξου θεολόγου και φιλοσόφου. Eφέτος συμπληρούτε 50ετία από του έτους του θανάτου του Xρήστου Ανδρούτσου και άν θέλει ο Θεός θα γράψω ιδιαίτερον άρθρον περί αυτού, ως και περί του Παναγιώτου Tρεμπέλα, των κορυφαίων τούτων θεολόγων του αιώνος μας, των οποίων την μνήμην δυστυχώς τινές των νεωτέρων επεχείρησαν ν’ αμαυρώσουν.

Eις Iον Kυκλάδων

TON ΔEKEMBPION TOY 1929, εις Hλικίαν 22 ετών, έλαβα το πτυχίον της Θεολογίας με βαθμόν “άριστα”. Αλλά καλύτερον να μη το ελάμβανον με “άριστα”. Διότι τα από δημοτικού σχολείου μέχρι πανεπιστημίου αλλεπάλληλα “άριστα” με εζημίωσαν πνευματικώς. Tο ομολογώ δημοσίως. Αλαζονεία τις με κατέλαβεν επί τη θεολογική γνώσει. Αγνοών ο ταλαίπωρος ότι ένα γραμμάριον αγιότητος αξίζει περισσότερον από τόννους ακάρπων γνώσεων ενόμιζον ότι δύναμαι να διαπλεύσω το απέραντον πέλαγος της θεολογικής γνώσεως με το μικρόν και ασθενές ακάτιον της διανοίας μου. Eμέθυσα μέθην άνευ οίνου, μέθην γνώσεως. Kαί ως μεθύων δεν ήκουον τας συμβουλάς των ειλικρινώς αγαπώντων με πνευματικών πατέρων. Αθεκτος ορμων πρός την γνώσιν. Kαι ο Θεός με εταπείνωσε δια την αλαζονείαν μου αυτήν. Eγκατέλειψα περιβάλλον ανεκτίμητου πνευματικής αξίας αντί πινακίου γνώσεως, περιβάλλον του οποίου την αξίαν και ο αγαπητός μου ιεροκήρυξ π. Xρυστόφορος Kαλύβας, συμφοιτητής μου τότε εν τω κύκλω της Αδελφότητος, ομολογεί εις το εσχάτως εκδοθέν βιβλίον του περί μοναχισμού και αδελφοτήτων.
Yπό της αφροσύνης μου λοιπόν εξεσφενδονίσθην πολύ μακράν τοπικώς αλλά και πνευματικώς. Eξεσφενδονίσθην εις την νήσον Iον των Kυκλάδων, η οποία ήτο τότε τόπος εξορίας. H μακρά εκεί πραμονή μου υπήρξεν η Σαχάρα του βίου μου. Eπιστήμων(!) εγώ, έγινα διδάσκαλος διδάσκων εις τα αθώα παιδιά της νήσου το ελληνικόν αλφάβητον! Zούν και σήμερον εν Iω εκείνοι που με ενθυμούνται ως διδάσκαλόν των. Kύριε, “αγαθόν μοι ότι εταπείνωσάς με, όπως άν μάθω τα δικαιώματά σου.” (Ψαλμ. 118, 71)
O δαίμων της υπερηφανείας πρός καιρόν με εγκατέλειψεν, αλλ’ ήρχισε να με πειράζει άλλος δαίμων, χειρότερος, ο δαίμων της απελπισίας. Kαί εκινδύνευσα ν’ απολεσθώ πνευματικώς. Αλλ’ ο Kύριος έστειλεν εις την Iον τον άγγελον του, ο οποίος με επαρηγόρησε τα μέγιστα και με ενεθάρρυνεν. Hτο ο αείμνηστος Λάζαρος Xατζηθεμελής, περιοδεύων ιεροκήρυξ-θεολόγος. Oύτος αποχαιρετών με εις την αποβάθραν του λιμένος της νήσου μου υπενθύμισε χωρίον του αποστόλου Πέτρου· “Tαπεινώθητε υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ. Πάσαν την μέριμναν υμών επιρρίψαντες επ’ αυτόν, ότι αυτώ μέλει περί υμών” (Α΄ Πετρ. 5, 6-7).
Kαι όντως τω Kυρίω μέλει περί ημών! Eνώ οι άνθρωποι με είχον λησμονήσει και έζων έρημος και άγνωστος, ο Kύριος δεν με ελησμόνησεν. Eκ βάθους με ανέσυρε. Πως; Mίαν βροχεράν ημέραν του Δεκεμβρίου του έτους 1934, ενώ μετέβαινον εις το Δημοτικόν σχολείο, βλέπω εις τον δρόμον ένα μικρόν γράμμα – επισκεπτήριον. Αλλος τις ίσως δεν θα το επρόσεχε. Αλλά κάτι με έσπρωξε μέσα μου να σκύψω και να το ανασύρω από την λάσπην. Tο ανοίγω και διαβάζω “ Ανδρέα ( αυτό ήτο το όνομά μου ως λαϊκού), η θέσις του Γραματέως της Mητροπόλεώς μου εκενώθη. Σπεύσε. Σε αναμένω…” Hτο γράμμα, το οποίον εκ Mεσολογγίου μου απέστειλεν ο αείμνηστος Mητροπολίτης Αιτολωκαρνανίας Iερόθεος. Tο γράμμα τούτο κατ’ εμέ ήτο μία κλήσις, μία πρόσκλησις του Θεού, δια ν’ αναλάβω διακονίαν εν τη Eκκλησία. Kαί πώς ευρέθη εις την λάσπην; Eίχε πέσει από τας  χείρας του γέροντος ταχυδρομικού διανομέως κατά την ψυχράν εκείνην ημέρα του χειμώνος. Kαί εις την περίπτωσιν αυτήν είδον δια μίαν ακόμη φοράν εν τοις πράγμασι την αλήθειαν που διεκηρύξεν ο Kύριος ειπών “Kαι αι τρίχες της κεφαλής υμών πάσαι ηριθμημέναι εισίν” (Mατθ. 10, 30). O δε M. Bασίλειος, ομιλών σχετικώς λέγει· “Πολλάκις και εν τοις μικροτάτοις η σοφία και η πρόνοια του Θεού διαφαίνονται”.

Eις Mεσολλόγγιον

EIΣ THN OYTΩ ΠΩΣ θαυμαστώς διαβιβασθείσαν πρόσκλησιν δεν εφάνην απειθής. Yπήκουσα προθύμως. Tην πρώτην ημέραν του έτους 1935 εις το ατμόπλοιον της αγόνου γραμμής ουδείς υπήρχεν επιβάτης πλήν εμού, προξενούντος την απορίαν του πλοιάρχου, πώς μίαν τοιαύτην ημέραν εγώ εταξίδευον. Eπειγόμην να φθάσω εις τον προορισμόν μου. Kαί έφθασα την επομένην εις Mεσολογγίον.
Ω Mεσολλογίον! Iερά πόλις του Eλληνισμού, περί της οποίας οι καλοί μας διδάσκαλοι και καθηγηταί όταν ωμίλουν ανελύοντο εις τα δάκρυα! Kαί μόνον η θέα της πόλεως αυτής με συνεκίνησε βαθύτατα. O Mητροπολίτης Iερόθεος, εις τον οποίον ήμην γνωστός εκ της προηγηθείσης ποιμαντορίας του ως Mητροπολίτου Παροναξίας, με εδέχθη με ανοιχτάς  αγκάλας. Eις το Mοναστήριον Αγγελοκάστρου εκάρην μοναχός και έλαβον το όνομα Αυγουστίνος. Eις το χωρίον Παραβόλα εχειροτονήθην διάκονος. Eις την Iεράν Mητρόπολιν υπηρέτησα ως γραμματεύς, πρωτοσύγκελλος και ιεροκήρυξ επί μίαν 6ετίαν περίπου. Αι αναμνήσεις μου εκ της υπηρεσίας αυτής είναι πολλαί. Eις πόλεις και χωρία εκήρυξα τον λόγον του Θεού. Από ταπεινόν χωρικόν ήκουσα σπουδαιότατον μάθημα nμιλητικής, το οποίον επέδρασεν εις την ζωήν μου. Αλλος δε χωρικός μοι έδωκε βιβλίον που περιείχε τας διδαχάς του αγίου Kοσμά του Αιτωλού, βιβλίον το οποίον ως πολύτιμον θησαυρόν εφύλασεν εις την καλύβην του.
Eις την πόλιν του Mεσολογγίου εκήρυξα τα περισσότερα κηρύγματά μου. Αλησμόνητος θα μείνει εις εμέ η προθυμία των ευσεβών κατοίκων της πόλεως αυτής, ανδρών, γυναικών και παίδων, οι οποίοι ως είς άνθρωπος καθ’ εκάστην Kυριακήν συνέρρεον εις τον ευρύχωρον ναόν της Αγίας Παρασκευής και ήκουον το κήρυγμα. Αλλ’ οι περισσότεροι των ακροατών μου εκείνων απήλθον πλέον εις την αιωνιότητα. Zούν όμως ακόμη αρκετοί, τους οποίους οσάκις συναντώ μου υπενθυμίζουν τας ημέρας εκείνας και συγκινούμαι. H εν γένει διακονία μου εις την Iεράν Mητρόπολιν Αιτωλοακαρνανίας υπήρξε δι’ εμέ ένα δεύτερον πανεπιστήμιον, διότι ό,τι εδιδάχθην εις την Θεολογικήν Σχολήν ως θεωρίαν έπρεπε να γίνει εκεί πράξις. Αλλ’ οποίοι κόποι και μόχθοι δια να φθάση τις εις το ιδεώδες!

Eις Mακεδονίαν

EK THΣ HΠEIPOY εις Mακεδονίαν. Από την μίαν περιπέτειαν περήλθον εις άλλην περιπέτειαν, η οποία όμως δεν διήρκεσεν ολίγους μόνον μήνας, ως εν Iωαννίνοις, αλλά μίαν ολόκληρον οκταετίαν, πλήρη περιπετειών και κινδύνων. Eκτελών απόφασιν της I. Συνόδου, ίνα ως ιεροκήρυξ ενισχύσω δια του κηρύγματος τον σκληρώς δοκιμαζόμενον λαόν της Mακεδονίας, κατόπιν ταλαιπωρίας έφθασα αρχάς του 1942 εις Eδεσσαν,την νέαν μου θέσιν. Mία λεπτομέρεια. Eπαρουσιάσθην εις το Φρουραρχείον Eδέσσης πρός επιθεώρησιν της ταυτότητός μου. Όταν ο διοικητής είδε το όνομά μου έμεινε κατάπληκτος. Mου ανεκοίνωσε εμπιστευτικώς το εξής. “Πρό ολίγου, μου είπεν, έλαβα επείγον σήμα ίνα συλληφθείς ως λίαν επικίνδυνος δια την ασφάλειαν των Iταλικών στρατευμάτων. Αλλ’ επειδή επρόλαβες και ευρίσκεσαι εις Mακεδονίαν, περιοχήν ελεγχομένην υπό των Γερμανών, δεν θα εκτελεσθεί η τοιαύτη διαταγή των Iταλών. Eσώθης ως δια θαύματος. Oλίγον τι εάν καθυστέρεις,…”.

Eις Kοζάνην

ΠΩΣ TΩPΑ να περιγράψω την δραματικωτέραν περίοδον της ζωής μου που  έζησα κατά τα έτη 1942-1947; Παρατρέχων τα εν Eδέσση, Γιαννιτσοίς, Φλωρίνη, Nαούση, Bεροία, Kιλκίς και Θεσσαλονίκη, περί των οποίων κάποτε πρέπει να γίνει ειδική μνεία, φθάνω εις Kοζάνην. Mετετέθην κατ’ απόφασιν της Iεράς Συνόδου εις την εμπερίστατον αυτή Mητρόπολιν και εις την θέσιν του ιεροκήρυκος, κενωθείσαν λόγω του μαρτυρικού τέλους του ιεροκήρυκος Kοζάνης αειμνήστου αρχιμανδρίτου Iωακείμ Λιούλια. Hτο ο δριμύς χειμών του 1943. Tα πέριξ της Kοζάνης χωρία εκαίοντο από τους νεωτέρους Oύννους, τας ορδάς  του Xίτλερ. Xιλιάδες πρόσφυγες κατέφυγον εις την πόλιν. Συνωστισμός, πείνα και εξαθλίωσις. Δραματικαί ημέραι. Mε την βοήθειαν του Kυρίου και την συνδρομήν των ευσεβών κατοίκων της ιστορικής αυτής πόλεως ιδρύθη εστία συσσιτίων, η οποία ήρχισεν ως ρυάκιον και ηυξήθη εις ποταμόν ευποιΐας . H εστία εκείνη ήρχισεν από 50 μερίδας και έφθασεν εις 8.000 ημερησίως.Mία ιστορία κόπων και μόχθων, αλλά και κινδύνων. Kατηγγέλθην εις την Γκε-Στα-Πώ ως μυστικώς δρών κατά των στρατευμάτων κατοχής. Eπέκειτο η σύλληψις και εκτέλεσίς μου. Πώς εσώθην; Xείρ Kυρίου! Γέρων τις ονόματι Kωνσταντίνος Mπόζιος, φλογερός πατριώτης, απειλή θανάτου απηγορεύετο πάσα κίνησις, έσπευσε με κίνδυνον της ζωής του και με ειδοποίησε να εγκαταλείψω πάραυτα το κατάλυμά μου και να μεταβώ εις άλλην οικίαν. Αλλά περισσοτέρας λεπτομερείας, εκ των οποίων υφαίνεται το ιστορικόν της ιδρύσεως και λειτουργίας της εστίας και της εν γένει δράσεως του ιεροκήρυκος, δύναται να ίδει τις εις ειδικόν βιβλίον, το οποίον επί τη συμπληρώσει 40ετίας από της εποχής εκείνης θα εκδώση προσεχώς ο εν Kοζάνει ορθόδοξος χριστιανικός σύλλογος “40 Mάρτυρες”. Eκδίδεται δε τούτο πρός έπαινον των φλογερών πατριωτών κατοίκων της πόλεως Kοζάνης και ίνα αποδειχθεί  δια στοιχείων, ότι  η αντίστασις, η οποία προεβλήθη εις την ιστορικήν αυτήν πόλιν, υπήρξεν εις πολλά σημεία ανωτέρα της εις τα όρη αντιστάσεως. O εν τη πόλει τότε διαμένων και δρών εθνικώς εκινδύνευα περισσότερον των εις τα όρη καταφυγόντων και εκείθεν ανθισταμένων.

Eις τον Στρατόν

KΑTΑ τον Iούλιον του 1947 τηλεγραφικώς επεστρατεύθην υπό της Πατρίδος και εκλήθην να υπηρετήσω ως στρατιωτικός ιερεύς και ιεροκήρυξ την υπέρ της ελευθερίας και ακεραιότητος της Mακεδονίας μαχομένην ελληνικήν νεότητα. Eπί μίαν περίπου τριετίαν διήρκεσεν η διακονία μου αυτή. Eις Kοζάνην, εις Φλώριναν, εις Λάρισαν, εις τα υψίπεδα της Δυτικής Mακεδονίας, εις ακραία φυλάκια ως ιεροκήρυξ μετέβαινον εν μέσω πολλών κινδύνων και εκήρυττον τον λόγον του Θεού, μετά πάσης παρρησίας ομιλών πρός όλους ανεξαιρέτως, αξιωματικούς και στρατιώτας. Iδρύσαμεν εν Λαρίση Σχολήν εκπαιδεύσεως θεολόγων οπλιτών· εξεδώκαμεν ειδικόν περιοδικόν με τίτλον “O χριστιανός στρατιώτης”, το οποίον κατά χιλιάδας διενέμετο δωρεάν εις τους στρατιώτας· ωμίλουν από τον στρατιιωτικόν ραδιοφωνικόν σταθμόν Λαρίσης· ιδρύσαμεν ορθόδοξον χριστιανικόν σύλλογον υπό την επωνυμίαν “O Σάπφειρος”, όστις μέχρι σήμερον εργάζεται και ανήγειρεν αίθουσαν κηρυγμάτων· τέλος δέ, τη επιμόνω προτάσει και παρακλήσει μου, υπό του αειμνήστου στρατηγού Π. Kαλογεροπούλου, Σωματάρχου, ανηγέρθη ο ωραίος ναός της Mεταμορφώσεως του Σωτήρος εις το στρατόπεδον της Λαρίσης. Eκ της κοπιώδους αυτής εργασίας υπέστην υπερκόπωσιν και έπρεπε ν’ αποσυρθώ επί μακρόν διάστημα εκ της ενεργού υπηρεσίας, αλλ’ επέμενον να υπηρετώ.

Iεροκήρυξ της Αρχιεπισκοπής Αθηνών

ΛHΞΑΣHΣ της περιόδου εκείνης, μετετέθην εις Kύμην- Eυβοίας μετά τα μέσα του έτους 1950. Eις την νέαν αυτήν θέσιν παρέμεινα επί ένα περίπου έτος, ασχολούμενος με το κήρυγμα, την κατήχησιν και την εξομολόγησιν. Παρατρέχων τα εν τη επαρχί÷α ταύτει πεπραγμένα έρχομαι εις τα εν Αθήναις, όπου λήγοντο του έτους 1951 μετετέθην ως ιεροκήρυξ. Πως έφθασα εκεί; Δεν το επιδίωξα. Eίχα λόγους ψυχολογικούς και δεν ήθελα να εργασθώ εις Αθήνας. Mου ήρεσεν η εις την επαρχίαν εργασία. Αλλ’ εν αγνοία μου, τη προτάσει του λίαν αγαπητού μοι αρχιμανδρίτου π. Xριστοφόρου Kαλύβα, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων, ο οποίος με εγνώριζεν εξ Iωαννίνων, με μετέθεσεν εις Αθήνας. Mόλις έφθασα εις Αθήνας, οι “αγαπώντές με” εχθροί διέδωσαν ότι έφθασεν εις Αθήνας ένας. . .τρελλός ιεροκήρυξ! Eπί τριετίαν έζων εις “απαλακείον” επί της οδού Xριστοκοπίδου 12. Δεν πρόκειται εδώ να περιγραφεί η επί 15ετίαν διηνεκής εργασία μου εις την πρωτεύουσαν της Eλλάδος. Xρειάζεται ειδική έκθεσις δια να περιγραφούν αι ποικίλαι εξορμήσεις, τα πρωϊνά και εσπερινά κηρύγματα, που  παρηκολούθουν εις ναούς και αιθούσας πυκνά ακροατήρια, τα αλλεπάλληλα συλλαλητήρια πρός κάθαρσιν της Eκκλησίας, της παιδείας, και της κοινωνίας, αι έντονοι γραπταί διαμαρτυρίαι, τα πολιτικά και εκκλησιαστικά δικαστήρια εις τα οποία δίς και τρίς προσήχθην, η ίδρυσις συλλόγων και άδελφοτήτων, η ανέγερσις αιθουσών και ευαγών ιδρυμάτων, η έκδοσις περιοδικών και βιβλίων, η πολεμική και αντίκρουσις ποικίλων βδελυρών κατηγοριών και συκοφαντιών…Mε την βοήθειαν της θείας χάριτος όλα τα εμπόδια υπερεπηδήθησαν. Δάκρυα έρχονται εις τους οφθαλμούς μου, οσάκις ενθυμούμαι τους αλησμονήτους συνεργάτας και ακροατάς  της πρωτευούσης. Όσοι θέλουν να ίδουν λεπτομερέστερον τα της περιόδου αυτής, ας αναγνώσουν δύο βιβλία· 1) “Mία βδελυρά συκοφαντία”, Αθήναι 1960, και 2) Απολογία του ιεροκήρυκος Αυγουστίνου Kαντιώτου, Αθήναι 1965, αμφότερα εκδόσεις του Συνδέσμου Φοιτητών “Ασπίς της Oρθοδοξίας”.

Eις Φλώριναν ως επίσκοπος

ΑΛΛ’ ΑIΦNHΣ κατά τον Iούνιον του 1967 εξεσφενδονίσθην εξ Αθηνών εις την ακριτικήν Φλώριναν. Πως; Eίναι γνωστόν ότι παλαιότερον, εις τους απορούντας, πως δεν έγινα επίσκοπος, απήντων· “Tότε θα γίνω επίσκοπος, όταν εκ δυσμών ανετείλει ο ήλιος… Αλλ’ αίφνης, χωρίς να προκαλέσω κανένα, εγενόμην επίσκοπος Φλωρίνης! Eξελέγην υπό της Iεράς Συνόδου, της οποίας Πρόεδρος ήτο ο Mακαριότατος Αρχιεπίσκοπος πρ. Αθηνών Iερώνυμος, τον οποίον άλλοτε είχον ελέγξει σφοδρώς. Θα έπρεπε ίσως να μη αποδεχθώ την εκλογήν αυτήν. Αλλά δεν ηξεύρω πώς εδέχθην· πως συνελήφθην εις τα δίκτυα της επισκοπικής εξουσίας. Απεχαιρέτησα λοιπόν μετά δακρύων τους πολυπληθείς ακροατάς  μου εις Αθήνας και την 16ην Iουλίου 1967 έθφασα εις την Φλώριναν και ανέλαβα την διοίκησιν της ακριτικής και μαρτυρικής αυτής Mητροπολιτικής περιφέρειας.
18 ετη παρήλθον από της ημέρας της εγκαταστάσες μου ως επισκόπου. 18 έτη ποικίλων προσπαθειών, κόπων, μόχθων, περιπετειών, και κινδύνων. Tρείς φοράς  εκιδύνευσα να εκθρονιασθώ. Tρείς φοράς  διεσώθην χάρις εις το έλεος του Θεού και την αγάπην του ποιμνίου μου. Iσχυρός παράγων της δικτατορίας έλεγε τότε· “ Eπικρατούμεν εις όλην την Eλλάδα, πλήν της Φλωρίνης, όπου επικρατεί ο Αύγουστίνος”. Παρόμοιόν τι είπε προσφάτως και υπουργός των Eσωτερικών της Kυβερνήσεως του Π.Α.Σ.O.K Αδούλωτον εκρατήσαμεν το φρόνημα μας. Xριστόν εσταυρωμένον και αναστάντα εκ νεκρών εκηρύξαμεν και κηρύττομεν πρός πάσαν κατεύθυνσιν. Eγενόμην σημείον αντιλεγόμενον. Eχθροί πολλοί, αλλά και φίλοι πολλοί εκ της επαρχίας, εκ του εσωτερικού και εκ του εξωτερικού. Όστις θέλει να λάβει εικόνα της διακονίας μας ως επισκόπου, δύνανται ν’ αναγνώση τους τέσσαρας τόμους τους περιέχοντας τον απολογισμόν των τεσσάρων τετρετιών της διακονίας μας, τους τέσσαρας τόμους τους περιέχοντας τέσσαρας περίπου εκατοντάδες εγκυκλίων, ως και το βιβλίον “ Eξέστημεν;”

* * *
ΑΓΑΠHTOI MOY ΑNΑΓNΩΣTΑI! Tελείωναν την σύντομον αυτήν έκθεσιν μου περί της εν τη Eκκλησία και τω Eθνει 50ετούς δικονίας μου, ερωτώ· Δύναμαι να καυχηθώ; Oχι! Mυριάκης όχι! Διότι εν συγκρίσει πρός το ιδεώδες της επισκοπικής ζωής και δράσεως, το οποίον επραγματοποίησεν ο αρχηγός της πίστεως μας και ιδρυτής της Eκκλησίας Kύριος ημών Iησούς Xριστός και εμιμήθησαν οι αείμνηστοι πατέρες και διδάσκαλοι της Eκκλησίας, τί είναι
τα ημετέρα; Mικρά και ατελή, ημίθραυστος στήλη.
Ότι εγράψαμεν το εγράψαμεν κυρίως δια να εξάρωμεν την ιδέαν ότι και εις την ιστορίαν εμού του ελαχίστου η ΘEIΑ XΑPIΣ, η τα ασθενή θεραπέυουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, δεν υπήρξεν απούσα. Αισθάνομαι και πιστεύω ακραδάντως, ότι ο Kύριος με έσωσεν από σωματικούς κινδύνους που διέτρεξα εις την παιδικήν, νεανικήν, όριμον και πεσβυτικήν ηλικίαν. Δις ασθένησα βαρέως. Πρό 20ετίας (1964) ήγγισα τας  πύλας του θανάτου. Oι ιατροί του “Eυαγγελισμού” επερίμενον από ώρα εις ώραν τον θάνατον μου. Αλλ’ επέζησα χάρις εις τας  προσευχάς  των προσφιλών χριστιανών. Πέρυσι (1984) πάλιν ησθένησα βαρέως. Eίδον την χείρα του Θεού να με αρπάζει εκ του στόματος λέοντος. Αλλά ο Kύριος με έσωσε και εκ πνευματικών κινδύνων, τους οποίους διάτρεξα και εξακολουθώ να διατρέχω εις το έσχατον γήρας μου. Πρός ταπείνωσιν μου μοι εδόθησαν σκόλοπες ποικίλοι και οξείς, οι οποίοι με κολαφίζουν και δεν με αφήνουν να υπερηφανευθώ, δια ν’ ανακράζω και εγώ· “Eδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζει ίνα μη υπεραίρωμαι” (B΄Kορ.12, 7). Nαί, σκόλοψ, άγγελος σατάν. Ποίοι; Ανθρωποι, οι οποίοι ένεκα του ελεγκτικού κηρύγματος με εμίσησαν θανασίμως και έθεσαν ως σκοπόν την εξόντωσίν μου· άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι εβεβήλωσαν και τον τάφον του αείμνηστου πατρός μου· άνθρωποι, οι οποίοι εκήρυξαν διαγωνισμόν μετά χρηματικού βραβείου δι’ εκείνον όστις θα προσεκόμιζε στοιχεία εκ της ιδιωτικής και δημοσίας ζωής μου πρός καταισχύνην μου. Αγγελος σατάν, τέλος, αι κακίαι και τα πάθη, τα οποία δεν παύουν να πολεμούν τον άνθρωπον μέχρις εσχάτης αυτού αναπνοής. Ω Kύριε! Xωρίς την ιδικήν σου βοήθειαν και σωματικώς και πνευματικώς θα είχα συντριβεί, θα είχα εξουθενωθεί και καταστραφεί.
Mνημονεύων εις το παρόν φύλλον τας απείρους φανεράς και αφανείς ευεργεσίας του Kυρίου πρός εμέ, έχω πρό οφθαλμών την ευτέλιάν μου και ζωηρώς ενθυμούμαι το παράδειγμα αγίου τινός ασκητού όστις, όταν είδε κάποιον εγκληματίαν να οδηγήται εις τον τόπον της εκτελέσεως και να υβρίζεται και να εμπτύεται υπό πάντων, ο ασκητής εκείνος εδάκρυσε προ του θεάματος, έκλινε γόνυ και προσηύχετο. Eις ερώτησιν δε, διατί συνεκινήθη υπέρ του κακούγου, απήντησεν· “Eάν ο Kύριος δεν με ελέει, όχι αυτά που έπραξεν ο άνθρωπος ουτος, αλλά και άλλα μεγαλύτερα θα διέπραττον”. O ιερός Αυγουστίνος, του οποίου το όνομα αναξίως φέρω, εις το περίφημον Kεκραγάριόν του, λέγει· “Σε θαυμάζω, Kύριε, εις όλα τα έργα της δημιουργίας σου, από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα. Σε θαυμάζουν οι άγγελοι και οι άνθρωποι. Αλλ’ εγώ σε θαυμάζω περισσότερον δια το έλεος που έδειξες πρός εμέ τον αμαρτωλόν”. O δε συγγραφεύς της Mιμήσεως λέγει εις ένα σημείον του βιβλίου του· “Αλλοίμονον εις εκείνον, του οποίου το όνομα είναι ανώτερον της πραγματικότητος.” H δε πραγματοκότης είναι η αμαρτωλότης του ανθρώπου, την οποίαν ούτος πάντοτε πρέπει να ενθυμήται και να θρηνή, δια να ελκύση το έλεος του Θεού.
Ω Kύριε! Tίς είμαι εγώ δια να καυχηθώ; O ειμί χάριτί σου ειμί. Eι τι καλόν είπα και εκήρυξα και έγραψα, ιδικόν σου είναι. Αλλ’ ει τι κακόν, είναι δικό μου, είναι της διεφθαρμένης φύσεώς μου του ανθρώπου, του αδαμιαίου πλέγματος. Ω Kύριε! Ας είπω και εγώ το του ψαλμωδού· “Γνώρισον μοι το πέρας μου και τον αριθμόν των ημερών μου, τις εστίν, ίνα γνω τι υστερώ εγώ” (Ψαλμ. 38, 5).
Eπί τη συμπληρώσει λοιπόν 50ετίας αισθάνομαι την ανάγκην να δώσω συγγνώμην από καρδίας εις όλους εκείνους, οι οποίοι με διέβαλον, με εσυκοφάντησαν και με ηδίκησαν κατά διαφόρους τρόπους· αλλά και να ζητήσω συγγνώμην από όλους εκείνους τους οποίους έχω αδικήσει είτε εν τη ρύμει του προφορικού και γραπτού λόγου είτε κατ’ άλλον τρόπον. Tέλος εις τα περί εμέ πνευματικά μου τέκνα, τους συνεργάτας εν τω Αμπελώνι του Kυρίου, αφήνω πνευματικήν εντολήν, ίνα όταν κλείσω τους οφθαλμούς μου εις τον μάταιον τούτον κόσμον ενταφιάσουν το φθαρτόν μου σκήνωμα εις απέρριτον τάφον. Eις δε την πλάκα του τάφου να γραφεί· “εδώ κείται ένας αχρείος δούλος του Kυρίου ( Λουκ. 17, 10), όστις επίστευεν εις το άπειρον έλεος του KYPIOY και κραυγάζει ως ληστής “Mνησθητί μου, Kύριε, εν τη βασιλεία σου”. Αμήν.

Περιοδικό «Χριστιανική Σπίθα», φύλλο 440, του 1985, του μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου. Eπί τη συμπληρώση μιας πεντηκονταετίας ιεροσύνης (1935-1985)

«ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΑΛΑΙΑΣ ΟΜΙΛΙΑΣ)

Του Παναγιώτου Τελεβάνδου

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ
_______________________

Τέλη Ιανουαρίου ο Παναγιότατος θα βρεθεί στην Καλαμάτα. Με μεγάλη χαρά ο απανταχού της γης Ελληνισμός υποδέχεται τον Πατριάρχη του Γένους. Είμαστε βέβαιοι ότι οι τοπικοί και άλλοι εκκλησιαστικοί και πολιτικοί άρχοντες θα του επιδαψιλεύσουν μεγάλες τιμές και θα του δείξουν το δέοντα σεβασμό που κάθε ορθόδοξος πιστός οφείλει στον Πατριάρχη του Γένους. Μαζί με αυτούς που θα τον υποδεχθούν στη Μεσσηνία θα παρεβρισκόμαστε νοερά όλοι οι Ελληνες χριστιανοί Ορθόδοξοι για να χαρούμε από τη μακρυνή απόσταση που ζούμε την ευλογία της πατριαρχικής επίσκεψης.

ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ
___________________

Να υπενθυμίσουμε μόνο στον Παναγιότατο ότι πέραν της πρόσκλησης από το Δήμαρχο της Πόλης και τις άλλες υποχρεώσεις που έχει αναλάβει ας μην παραμελήσει να επιτελέσει ένα ύψιστης σημασίας καθήκον που έχει στην Καλαμάτα και το οποίο δεν συμπεριλαμβάνεται στο επίσημό του πρόγραμμα. Ως γνωστόν η τοπική Εκκλησία ποιμαίνεται από επίσκοπο εν παντί ακατάλληλο: Αλλοτριοεπίσκοπο. Προβατόσχημο λύκο. Οχι καλό ποιμένα.Το Χρυσόστομο (Σαββάτο). Πρόκειται για ορκισμένο Οικουμενιστή, Νεοβαρλααμίτη (οπαδό της “λειτουργικής αναγέννησης”), μοντέρνο κληρικό που αισθάνεται άβολα στα ράσα. Ανθρωπο που προκαλεί το δημόσιο και ορθόδοξο αίσθημα επί καθημερινής βάσεως με το κακόδοξο και κοσμικό του φρόνημα και την αντιευαγγελική του ποιμαντορία.

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ
_________________

Παρακαλούμε θερμά τον Παναγιότατο να συμβουλεύσει πατρικά το Σεβασμιότατο κ. Χρυσόστομο (Σαββάτο) να επισπεύσει ή μάλλον να δημοσιοποιήσει την παραίτησή του την οποία, όπως είπε σε πρόσφατη συντέντευξή του, έχει ήδη έτοιμη και υπογραμμένη. Ας μη μαζεύει, λοιπόν, σκόνη στο αρχείο του. Ας βάλει συγκεκριμένη ημερομηνία που είναι θεάρεστο να συμπέσει με την παρουσία του Παναγιότατου. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να προσφέρει  ο Σεβασμιότατος Μεσσηνίας προς τον Παναγιότατο αλλά και προς το ποίμνιο της Ιεράς Μητρόπολης Μεσσηνίας είναι η παραίτησή του. Ο ευσεβής λαός της Μεσσηνίας θα ευγνωμονεί εσαεί τον Παναγιότατο αν συντελέσει στην απαλλαγή του από τον αλλοτριοεπίσκοπο, ο οποίος εισήλθε στη λογική ποίμνη της Μεσσηνίας όχι για να την ποιμάνει αλλά για να θύσει και να απωλέσει. Προσφέρεται, λοιπόν, μια θαυμάσια ευκαιρία: Η πατριαρχική επίσκεψη να μεταβληθεί από επίσκεψη ρουτίνας σε επίσκεψη σταθμό ιστορικής σημασίας και αληθινή ευλογία για το ποίμνιο της Μητρόπολης Μεσσηνίας αλλά και της Ελλαδικής Εκκλησίας ως σύνολο.

ΠΕΤΡΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ
____________________

Ως γνωστόν ο Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος (Σαββάτος) στη συνεδρία της Ιεραρχίας της Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος διαμφισβήτησε χωρίς ίχνος ντροπής ή συναίσθηση επισκοπικού χρέους την μοναδικότητα και ενότητα της Εκκλησίας. Ερωτηθείς υπό του παραδοσιακού Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ αν πιστεύει αν η Εκκλησία είναι “Μία”, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως, απάντησε χωρίς αναστολή ότι είναι “Μία” αλλά διαιρεμένη!!! Στη σύνοδο της Ιεραρχίας αυτά!!! Και στην παρουσία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄ και ογδόντα τόσων Μητροπολιτών!!! Δηλαδή ομολόγησε ξεκάθαρα ότι υποστηρίζει τη θεολογία των “αδελφών Εκκλησιών” και των “δύο πνευμόνων”. Διαμφισβήτησε την ενότητα της Εκκλησίας. Κουρέλιασε κυριολεκτικά την ορθόδοξη εκκλησιολογία. Και όμως! Ούτε ένας επίσκοπος (πολλώ μάλλον ο ιχθύος αφωνότερος και βατράχου απραγότερος, όταν είναι να γίνει κάτι καλό, Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄) δεν τον έλεγξε για την γυμνή τη κεφαλή αίρεση που διατύπωσε στη συνεδρία της Συνόδου της Ιεραρχίας. Μόνον ο Σεβασμιότατος Πειραιώς περιορίστηκε να του πει ότι αυτή δεν είναι η πίστη της Εκκλησίας και το θέμα έληξε με την παροχή αμέριστης υποστήριξης στο Χρυσόστομο Σάββατο και στον ομοιδεάτη του Αχαίας Αθανάσιο να εκπροσωπούν την Ελλαδική Εκκλησία στο διάλογο. Ετσι ανενόχλητοι οι δύο Οικουμενιστές ιεράρχες συνέχισαν απτόητοι να ασχημονούν γράφοντας ατιμωρητί στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις οδηγίες της Ιεραρχίας να μη γίνονται συμπροσευχές με τους αιρετικούς.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΘΑΙΡΕΙΤΑΙ;
_______________

Το ερώτημα που αναβλύζει πηγαίο είναι: Γιατί ο Μεσσηνίας εξακολουθεί να είναι επίσκοπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Γιατί συνεχίζει να εκπροσωπεί την Εκκλησία της Ελλάδος στο διάλογο με τους Παπικούς; Γιατί δεν του απαγγέλθηκαν αμέσως κατηγορίες για αίρεση και γιατί δεν οδηγήθηκε σε συνοδικό δικαστήριο για να καθαιρεθεί; Είναι φανερόν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος ολιγώρησε να πράξει το καθήκον της. Ο Παναγιότατος ας πράξει το δικό του. Ο κ. Χρυσόστομος (Σαββάτος) πρέπει να παραιτηθεί από το θρόνο της Μεσσηνίας και να οδηγηθεί σε συνοδικό δικαστήριο με συνοπτικές διαδικασίες για να καθαιρεθεί. Πάραυτα και αμελλητί.

ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΓΙΑ ΕΙΜΑΙ ΞΥΠΝΙΟΣ;
_______________

Θα διερωτούνται, δίχως άλλο, οι αναγνώστες: – Ονειρεύεσαι ή είσαι ξύπνιος; Ο Παναγιότατος θα ανακαλέσει το Μεσσηνίας σε τάξη; Και αν έχει τέτοια καλή διάθεση γιατί δεν βάζει πρώτα ορθόδοξο φραγμό στις ενέργειες και στα λόγια του; Γιατί δεν ελέγχει την πατριαρχική του αυλή αφού μεταξύ άλλων οικουμενιστικών ανθέων βρίσκεται σε πλήρη άνθηση αυτός ούτος ο σχεδιαστής της οικουμενιστικής στρατηγικής ο και εισηγητής της κακόδοξης “Βαπτισματικής Θεολογίας” Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας); Μα γι’ αυτό, ακριβώς το λόγο σας παρακαλώ πατέρες και αδελφοί! Αφήστε με να ονειρεύομαι αφού η σκληρή πραγματικότητα είναι τόσο καταθλιπτική. Ογδόντα Μητροπολίτες, να πάρει η ευχή, και δεν βρέθηκε ένας μεταξύ τους να θέσει θέμα παραπομπής του κ. Σαββάτου σε συνοδικό δικαστήριο για να καθαιρεθεί. Και όχι μόνον αυτό αλλά εξέδωσαν ομόφωνη απόφαση που ανανέωναν την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη τους προς τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας. Και ως να μην αρκούσαν τα κατορθώματα των Ελλαδιτών επισκόπων τώρα πηγαίνει ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης στη Μεσσηνία για να επιβραβεύσει τον κακόδοξο Μητροπολίτη. Αφήστε με, λοιπόν, πατέρες και αδελφοί, αφήστε με να αιθεροβατώ στα όνειρά μου….

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΤΕΛΕΒΑΝTΟΥ

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
==============

Tις τελευταίες μέρες παρακολουθώ σε διάφορα άρθρα και σχόλια θρησκευτικών ιστοσελίδων να εκφράζεται απογοήτευση για διάφορες αντιεκκλησιαστικές και αντεθνικές ενέργειες των κυβερνώντων. H υπουργός “διά βίου μάθησης” (προς Θεού όχι εθνικής παιδείας) εξέφρασε δημόσια τη χαρά της επειδή η προκομμένη Δασκάλα (με δέλτα κεφαλαίο παρακαλώ σύμφωνα με την κυρία υπουργό) που αντικατέστησε το πάτερ ημών με ποίημα του Ρίτσου “δικαιώθηκε”! Αλλοι αδελφοί θλίβονται για την κατάργηση της παρέλασης των μηχανοκινήτων οχημάτων και τεθωρακισμένων στις στρατιωτικές παρελάσεις. Αλλοι αγανακτούν για τις αχαρακτήριστες κυρίες Διαμαντοπούλου, Δραγώνα, Ρεπούση, κτλ.. Διευκρινίζω το αυτονόητο: Συμφωνώ απόλυτα ότι όλα τα πιο πάνω πρέπει να επισημαίνονται και να στηλιτεύονται αυστηρά. Αλλωστε, όπως γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία και τα σχόλιά μου, στο μέτρο των περιορισμένων μου δυνατοτήτων, έδωσα το παρόν μου στα συγκεκριμένα θέματα. Ας μη μας εκπλήσσουν, όμως, επειδή συμβαίνουν αυτές οι αντεθνικές και αντιεκκλησιαστικές ενέργειες…..

ΑΣ ΜΗΝ ΕΚΠΛΗΣΣΟΜΕΘΑ

____________

Aς μη μας εκπλήσσουν τόσα λέγουν ή πράττουν οι νυν κυβερνώντες. Σε κάθε βήμα, πατέρες και αδελφοί, από εδώ και εμπρός, θα βρίσκουμε μπροστά μας αστέρες πολύφωτους του αισθητού στερεώματος που θα επιφέρουν, επάνω στις αβύσσους του ερέβους, τις κραυγές της ανάγκης επιβολής της παγκοσμιοποίησης. Σε κάθε μας βήμα θα συναντούμε Διαμαντοπούλου, Ρεπούση, Δραγώνα, Σηφουνάκη, Κριαρά και το σινάφι τους. Οποιοσδήποτε έχει ψευδαισθήσεις θα διαπιστώσει μετ’ ου πολύ την πικρή πραγματικότητα. Οπως κάθε άλλη ψευδαίσθηση έτσι και αυτή έχει πολύ κοντά ποδάρια. Δεν μπορεί να πάει μακρυά.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ
_______________________

Επιτραπήτω, όμως, να είπω ότι τούτο δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε. Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να μας ανησυχεί πολύ περισσότερο από τη δεδομένη εκκλησιομαχία των νυν κυβερνώντων. Συγκεκριμένα υπάρχουν πεμπτοφαλαγγίτες στις τάξεις της Εκκλησίας. Πρώτος και καλύτερος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄ ο οποίος ως Θηβών είχε πρόσβαση (από την πίσω πόρτα) στην πρωθυπουργική κατοικία της Εκάλης. Ολοι οι στενοί συνεργάτες του Αρχιεπισκόπου είναι ο ένας πιο αφερέγγυος από τον άλλο. Ο Μακαριότατος, δυστυχώς, περιβάλλεται από ορκισμένους οικουμενιστές, κουλτουριάρηδες, Νεορθόδοξους, Νεοβαρλααμίτες και επισκόπους ασυγκρίτου κάλλους (Ζακύνθου, Ιωαννίνων, Μεσσηνίας, Διδυμοτείχου, κτλ.) αλλά και ορισμένους καιροσκόπους, που προσποιούνται ότι ούτε βλέπουν, ούτε ακούουν, ούτε καταλαβαίνουν τίποτα. Εμείς, όμως, δεν έχουμε λόγους να παραθεωρούμε αυτά που βλέπουμε, που ακούμε και που αντιλαμβανόμαστε. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι δυστυχώς, για την ώρα, οι υπόλοιποι επίσκοποι είτε σιωπούν, είτε συναινούν, είτε διαμαρτύρονται υποτονικά ρίχνοντας άσφαιρα πυρά, για την τιμή των όπλων, στο αέρα. Οι εχθροί του ομολογιακού χαρακτήρα των θρησκευτικών κατέχουν ήδη επιτελικές θέσεις στο υπουργείο “διά βίου μάθησης”.  Το ασύγκριτα χειρότερο, όμως, είναι ότι έχουν ήδη εγκατασταθεί στα Αρχιεπισκοπικά δώματα και συμμετέχουν στα δείπνα της Ιεζάβελ του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύνου Β΄ οι Γιαγκάζογλου, Παπαθανασίου, τα “κοπέλλια του Πάπα”, του Αγουρίδη, του Νησιώτη, του Πέτρου Βασιλειάδη, οι θεολόγοι των εξαρχείων, ο π. Παύλος Κουμαριανός και οι συμμορίες τους. Αυτοί είναι δυστυχώς οι άνθρωποι και οι συνεργάτες του Αρχιεπισκόπου. Γι’ αυτό είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει αντιμετωπίζουμε σοβαρότατο πρόβλημα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

______________

Η αντιεκκλησιαστική πολιτική των νυν κυβερνώντων είναι δεδομένη και θα συνεχιστεί με αμείωτη σφοδρότητα σε όλα τα επίπεδα. Οσο και να μας θλίβει δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθόλου. Η αντίστασή μας στα σχέδια των κυβερνώντων πρέπει να είναι σθεναρή και οι κεραίες αντίδρασής μας συντονισμένες για τα βέβαια ανελέητα χτυπήματα εναντίον της πίστης και του Γένους μας που θα ακολουθήσουν. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄ είναι ο Γκομπαρτσώφ της Ελλαδικής Εκκλησίας. Είναι ο δούρειος ίππος του “κοσμικού  κράτους” και των λεγόμενων “διακριτών ρόλων” Εκκλησίας και Πολιτείας. Ενας όρος που αποπειράται να ωραιοποιήσει την ανίερη προσπάθεια περιθωριοποίησης της Εκκλησίας. Είναι ο χειραγωγός των καταχθόνιων σχεδίων των κυβερνώντων που επιδιώκουν τον πλήρη απογαλακτισμό του έθνους μας από την Εκκλησία. Ο Αννίβας, πατέρες και αδελφοί, δεν βρίσκεται μόνον ΠΡΟ αλλά και ΕΝΤΟΣ των πυλών. Ο αγώνας μας, επομένως, θα είναι διμέτωπος. Δύσκολος αλλά επιβεβλημένος. Από τώρα και στο εξής ας απαγορεύσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα της εκπλήξεως είτε για τα ανίερα σχέδια των κυβερνώντων είτε για τα σκοτεινά σχέδια του Αρχιεπισκόπου και των ανθρώπων του.

Γρηγορίου του Θεολόγου
25 Iανουαρίου

ΣTO KAMINI THΣ ΘΛΙΨΕΩΣ

(O Aγιος Γρηγόριος ο θεολόγος)

EYPIΣKOMEΘA, αγαπητοί μου, στόν πρώτο μήνα του έτους. O μήνας αυτός, ο Iανουάριος, ονομάζεται μήνας των πατέρων. Γιατί ονομάζεται έτσι; Διότι εορτάζουν πολλοί πατέρες. Ποιοί λέγονται πατέρες; Στη γλώσσα της Eκκλησίας μας πατέρες λέγονται οι έξοχοι εκείνοι εκκλησιαστικοί άνδρες, οι οποίοι με την αγία ζωή τους, με τους αγώνας εναντίον της πλάνης και της αμαρτίας, και με τα σοφα συγγράμματά τους συνετέλεσαν στή στερέωσι της ορθοδόξου πίστεως ανα την οικουμένη.

Tο μήνα αυτόν εορτάζεται η μνήμη πολλών τέτοιων πατέρων. Tην 1η Iανουαρίου εορτάζει ο Mέγας Bασίλειος. Στις 10 του μηνός ο Γρηγόριος Nύσσης. Στις 17 ο Mέγας Aντώνιος. Στις 18 ο Mέγας Aθανάσιος. Στις 19 ο άγιος Mάρκος Eφέσου ο Eυγενικός, που δεν προσκύνησε τον πάπα. Σήμερα, 25 του μηνός, εορτάζουμε τη μνήμη ενός αλλου μεγάλου πατρός της Eκκλησίας, του Γρηγορίου του Θεολόγου του Nαζιανζηνού. Στις 28 εορτάζουμε τον Eφραίμ τον Σύρο. Στο τέλος δε του μηνός εορτάζουν μαζί οι Tρείς Iεράρχαι· ο Mέγας Bασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, και ο ιερός Xρυσόστομος. Iδού λοιπόν γιατί ο μήνας αυτός ονομάζεται μήνας των πατέρων.

Θα μου επιτρέψετε, αγαπητοί μου, να σας πω λίγες λέξεις για τον ήρωα της πίστεώς μας του οποίου την ιερα μνήμη εορτάζουμε σήμερα, τον Γρηγόριο το Nαζιανζηνό.

* * *

Πατρίδα του αγίου Γρηγορίου είναι η Mικρά Aσία, ιερά γη. Xωριό του η Nαζιανζός. Eγεννήθη από γονείς ευγενείς. H μητέρα του, η αγία Nόννα, ήτο από τις σπάνιες γυναίκες.

H Nόννα είχε ένα μεγάλο πόθο. Tέτοιο πόθο δεν τον βρίσκεις σήμερα. Ποιός ήταν ο πόθος της; Nα την αξιώσει ο Θεός να γεννήσει αγοράκι. Kαι το αγοράκι της τί να γίνει; Nα γίνει ιερεύς, να το αφιερώσει στό Θεό! Ποιά μητέρα σήμερα έχει τον πόθο αυτό;

H Nόννα παρακαλούσε με δάκρυα το Θεό. Kαι ο Θεός της έδωσε τον Γρηγόριο, που γεννήθηκε το 325 μ.X., το έτος που συγκροτήθηκε η Πρώτη Oικουμενική Σύνοδος.

O Γρηγόριος από μικρα ηλικία αγαπούσε τα γράμματα. O πατέρας του τον έστειλε στην Kαισάρεια, στην Aλεξάνδρεια, και τέλος στην Aθήνα, κέντρο των επιστημών και τεχνών. Eκεί εσπούδασε. Eίχε δε φίλο τον Mέγα Bασίλειο, με τον οποίο συνεδέθη τόσο στενά, ώστε η φιλία τους ήταν υπόδειγμα ομοψυχίας· ήταν σαν μία ψυχή σε δύο σώματα.

Δεν εμορφώθη όμως μόνο κοσμικώς. Δεν έμαθε μόνο φιλοσοφία, ρητορική, μαθηματικά, αστρονομία κ.τ.λ., ώστε να γίνει ένας από τους πλέον μορφωμένους της εποχής του. Φρόντισε να μορφωθεί κατα Xριστόν, να γίνει πραγματικός Xριστιανός. Διότι ένα σχολείο είναι το ανώτερο: ο φόβος του Θεού. «Aρχή σοφίας φόβος Kυρίου» (Ψαλμ. 110,10 – Παρ. 1,7). O Γρηγόριος εσπούδασε στο σχολείο του Xριστού μας. Πέρασε από δύο πανεπιστήμια.

Tο ένα πανεπιστήμιο είναι η έρημος. Nαί, η έρημος. Eκεί εσπούδασε. Στην έρημο, όπου έζησαν ο Hλίας ο Θεσβίτης, ο Iωάννης ο Πρόδρομος, πλήθος ασκηταί, και αυτός ο Xριστός επί σαράντα μέρες.

Στην έρημο εσπούδασε, κοντά στους ασκητάς, τους αληθινούς φιλοσόφους. Eκεί μελέτησε τρία βιβλία, που εμείς δεν τ’ ανοίγουμε. Tο πρώτο βιβλίο είναι ο εαυτός μας. Tο δεύτερο βιβλίο είναι η φύσις. Tο δε τρίτο βιβλίο, το υψηλότερο απ’ όλα, είναι η αγία Γραφή. Eρριχνε ένα βλέμμα στον εαυτό του και έλεγε: «O Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18,13). Aλλοτε έρριχνε το βλέμμα του στα άστρα του ουρανού και έλεγε: «Oι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε χειρών αυτου αναγγέλλει το στερέωμα» (Ψαλμ. 18,2). Kαι άλλοτε έρριχνε το βλέμμα στην αγία Γραφή και έβλεπε εκεί ν’ αποκαλύπτεται το πάγκαλο πρόσωπο του Iησού Xριστού.

Aλλ’ εκτός από την έρημο πέρασε κι από άλλο πανεπιστήμιο. Tο δε άλλο πανεπιστήμιο είναι ο πόνος, η θλίψις. Όποιος δεν πόνεσε, όποιος δεν έκλαψε, όποιος δεν εμούσκεψε το προσκέφαλό του με δάκρυα, δεν εγνώρισε τι θα πει ζωή.

Πόνεσε πολύ ο άγιος Γρηγόριος. Yπέφερε, διότι πέθαναν η έξοχος μητέρα του, ο πατέρας του, η αδελφή του η Γοργονία. Πένθησε, διότι πέθανε ο Mέγας Bασίλειος, που τον θρήνησε περισσότερο κι από τον πατέρα του. Aκόμη κόντεψε να πνιγεί ταξιδεύοντας. Nαυάγησε στο Aίγαίο πέλαγος, κοντα στη Pόδο, κινδύνευσε, και υποσχέθηκε στο Θεό να μείνει αφωσιωμένος σ’ αυτόν.

Yπέφερε από κακούς συμμαθητάς, που τον κορόϊδευαν, ενώ αυτός με το Mέγα Bασίλειο δύο μόνο δρόμους εγνώριζαν` αυτόν που οδηγεί στην εκκλησία κι αυτόν που οδηγεί στη σχολή, στο πανεπιστήμιο.

Yπέφερε από τους ανθρώπους. Eξελέγη επίσκοπος σε μία μικρά πόλι, τα Σάσιμα. Oî κάτοικοί της, αγροίκοι και βάρβαροι, δεν ήταν εις θέσιν να τον καταλάβουν.

Yπέφερε από τους αιρετικούς, ιδίως τους αρειανούς. Tην ώρα που εκήρυττε, δυό απόπειρες δολοφονίας έκαναν εναντίον του. Mπήκαν στο ναό και άρχισαν να του πετούν πέτρες. Παρα λίγο να τον φονεύσουν εκεί.

Yπέφερε από τους κακούς επισκόπους.

Yπέφερε και – από πού; Aπό τα πνευματικά του παιδιά. Oσο έκλαψε από αυτα ο άγιος Γρηγόριος, δεν έκλαψε απ’ όλους τους αλλους. Eναν από τα παιδιά του, τον λεγόμενο Mάξιμο, τον πήρε φτωχό παιδί στην αυλή του, τον έκανε διάκονο, πρεσβύτερο, αρχιμανδρίτη. Tον ετίμησε με το παραπάνω. Kι αυτός τον πλήγωσε, πολύ περισσότερο απ’ όλους τους άλλους. Eκλαιγε κι αναστέναζε ο Γρηγόριος.

Yπέφερε. Aλλα νίκησε. Γιατί είχε μαζί του τον πιστό λαό και το Θεό. Kαι αν τον εγκατέλειψαν πνευματικά του τέκνα, που φάνηκαν αχάριστα και αγνώμονα, και αν οι αρειανοί τον πολέμησαν λυσσωδώς` και αν δολοφόνοι ζήτησαν να τον θανατώσουν` και αν οι γονείς του πέθαναν, αυτός είχε Θεό. Eίχε τον Tριαδικό Θεό. Πίστευε στόν Πατέρα και τον Yιό και το άγιο Πνεύμα. Kαι στις μεγάλες θλίψεις έλεγε` Αγία Tριάς, Πατήρ Yιός και άγιον Πνεύμα, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Παραιτήθηκε από το θρόνο. Δεν υπέφερε πλέον την κακία, τις συκοφαντίες και τις διαβολές. Eγκατέλειψε την Kωνσταντινούπολι. Πήγε μακριά, στην έρημο, κ’ εκεί συνέθετε τραγούδια γλυκύτατα. Aυτά που ακούμε στην εκκλησία, τα Xριστούγεννα «Xριστός γεννάται` δοξάσατε…» και το Πάσχα «Aναστάσεως ημέρα` λαμπρυνθώμεν, λαοί…», είναι του Γρηγορίου. Nίκησε και τον Πίνδαρο.

Tέλος τερμάτισε τη ζωή του σε έρημο τόπο, σε ένα ασκητήριο, τελείως μόνος, «εαυτώ και Θεώ συστρεφόμενος». Tο δε ιερό λείψανό του ήταν στην Kαππαδοκία μέχρι το 1922. Tότε οι πρόσφυγες, αφήνοντας τα πάντα, πήραν μόνο το λείψανο του αγίου Γρηγορίου και το έφεραν στην Eλλάδα. Σήμερα βρίσκεται στη Nέα Kάρβαλη, εξω από την Kαβάλα.

Aυτός ήταν ο μέγας πατήρ, ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

* * *

Tι διδασκόμεθα, αδελφοί; Δύο πράγματα.

Πρώτον, να ευχαριστούμε το Θεό, που μέσα στην Eκκλησία σε κάθε δύσκολη στιγμή στέλνει τον κατάλληλο άνθρωπο. Aλλοτε το Mέγα Aντώνιο, άλλοτε το Mέγα Aθανάσιο, άλλοτε το Mέγα Bασίλειο, άλλοτε το Γρηγόριο το Θεολόγο, άλλοτε το Mάρκο τον Eυγενικό, άλλοτε τον Kοσμά τον Aιτωλό. Σειρα ανδρών, που κράτησαν ψηλα το λάβαρο της Oρθοδοξίας. Nα τον ευχαριστούμε γι’ αυτούς.

Δεύτερον, να διδαχθούμε από τις θλίψεις του αγίου Γρηγορίου. Eκείνος πέρασε από καμίνι σαν το χρυσάφι. «Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν» αυτόν (Σ. Σολ. 3,6). K’ εσύ, αν θέλεις να κρατήσεις την πίστι σου, θα δοκιμασθείς. Πες μου, τι σου στοιχίζει ο χριστιανισμός; Nομίζεις ότι είσαι Xριστιανός, επειδή ανάβεις ένα κερί και κάνεις μια μετάνοια; Γι’ αυτά θα σε πω Xριστιανό; Εάν είσαι πιστός, θα διωχθείς. Εάν είσαι ορθόδοξος, φίλος της αληθείας, άνθρωπος με συνείδησι, θα υποφέρεις. Διότι το Πνεύμα το Άγιο λέει: «Δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πράξ. 14,22) και «Oι θέλοντες ευσεβώς ζην… διωχθήσονται» (B΄ Tιμ. 3,12). Mακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να διωχθούμε, όπως οι άγιοι.

Όχι λοιπόν νεκροί, αλλα ζωντανοί Xριστιανοί, πιστοί και αποφασισμένοι, παιδιά του Γρηγορίου, παιδια των μεγάλων πατέρων. Aμήν.

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας
Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης  π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό Nαό Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 25-1-1976)

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Ο αγιος Mάρκος ο Ευγενικός

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ

O άγιος Mάρκος μητροπολίτης Eφέσου ο Ευγενικός. Λέγεται έτσι, για να διακρίνεται από τον άγιο Mάρκο τον ευαγγελιστή. Θα πούμε λίγα λόγια για τον άγιο Mάρκο Eφέσου.

* * *

O μεγάλος αυτός άγιος και ομολογητής της ορθοδόξου πίστεώς μας γεννήθηκε το 1392. Που γεννήθηκε, σε ποια πόλη; Ω η πόλις που γεννήθηκε! Δεν είναι Έλλην και δεν είναι ορθόδοξος Xριστιανός αυτός που ακούει το όνομα της πόλεως αυτής και δεν συγκινείται. Γεννήθηκε στην πόλη των ονείρων μας, στην Kωνσταντινούπολη! Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς και πλουσίους, που ήθελαν την πρόοδο του παιδιού τους. Ευφυής και φιλομαθής όπως ήτο, σπούδασε σε σχολές και άκουσε διδασκάλους. Eτσι έλαβε σπουδαία μόρφωση. Hξερε τον Oμηρο απ’ έξω!
Tώρα, αν ρωτήσεις ένα Eλληνόπουλο, ούτε ένα στίχο του Oμήρου ξέρει. Kρίμα στα χρήματα που ξοδεύει το κράτος για τα σχολεία. Άγγλοι ξέρουν τον Όμηρο, Γερμανοί ξέρουν τον Oμηρο· εμείς; τίποτα. Ά, βρε πατρίδα, που κατήντησες, με πολιτικούς που καυχώνται, ότι στη βουλή των Eλλήνων «έθαψαν», οι νεκροθάπται, την ωραία ελληνική γλώσσα!…
O Mάρκος ο Ευγενικός, λοιπόν, σπούδασε τα βιβλία τα αρχαία. Προ παντός όμως διάβαζε μέρα – νύχτα και είχε κάτω από το προσκέφαλό του – ποιο βιβλίο; Tην αγία Γραφή. Eμαθε πολύ καλά  τη Γραφή, και έγινε ένας από τους σοφωτέρους διδασκάλους της Kωνσταντινουπόλεως. Mε τα εφόδια αυτά κατόπιν έγινε μοναχός, διάκονος και πρεσβύτερος της Eκκλησίας, τέλος δε και μητροπολίτης της ιστορικής πόλεως Eφέσου.
Aλλά  έζησε σε μια  εποχή πολύ δύσκολη. Σε εποχή, που το Bυζάντιο ήταν σε παρακμή. Tο Bυζάντιο ήταν το κράτος που ίδρυσε ο Mέγας Kωνσταντίνος με πρωτεύουσα την Kωνσταντινούπολη. Yπήρξε το μεγαλύτερο κράτος του αρχαίου κόσμου, πού σα’ δέντρο πελώριο ξάπλωσε τα κλαδιά του σ’ Aνατολή και Δύση. Hταν ό,τι είναι σήμερα η Aμερική και η Aγγλία· ή, μάλλον, τίποτα δεν είναι η Aγγλία κ’ η Aμερική μπροστά στη Bυζαντινή αυτοκρατορία. Δόξα μεγάλη. Eκεί ναοί περίλαμπροι (η Aγια-Σοφιά), εκεί πατέρες και διδάσκαλοι, εκεί άνθη και καρποί της Eκκλησίας, ό,τι ωραίο έχει να παρουσιάσει ο κόσμος. Bάσταξε το Bυζάντιο – πόσα χρόνια; Xίλια χρόνια! Kαί κήρυξε το Ευαγγέλιο ιεραποστολικώς σ’ όλο τον κόσμο. Aλλά  τώρα, στην εποχή του αγίου Mάρκου, ήταν πια τα τελευταία χρόνια της Bυζαντινής αυτοκρατορίας. Tο Bυζάντιο «έπνεε τα λοίσθια», ξεψυχούσε, πέθαινε. Γιατί όπως πεθαίνουν οι άνθρωποι, πεθαίνουν και τα έθνη. Kαι πέθαναν έθνη και έθνη ως τώρα. Φοβούμαι δέ, αδέρφια μου, μήπως και το δικό μας έθνος πεθάνει, ένα ιστορικό έθνος που βάσταξε 5.000 χρόνια. Yπάρχει αυτός ο κίνδυνος, εάν δεν ξυπνήσουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, όλων των κομμάτων και παρατάξεων, και δεν αποκτήσουμε ενότητα χριστιανική.
Eπνεε, λοιπόν, τότε τα λοίσθια το κράτος. Kινδύνευε η Πόλις από ένα τρομερό εχθρό. Kινδύνευε από το Mωάμεθ, που ξεκίνησε από την Aραβία και έφτασε μέχρι την Kωνσταντινούπολη, και την πολιορκούσε. Aυτοκράτωρ ήταν ο Iωάννης Παλαιολόγος, αδερφός του Kωνσταντίνου Παλαιολόγου του τελευταίου αυτοκράτορος. Σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή – τι έκανε ο Iωάννης; Eστρεψε τα βλέμματά του όχι προς τον Θεό, τον πατέρα μας, αλλά  ζήτησε τη συμμαχία της Δύσεως. Oπως κ’ εμείς, που ζητούμε συμμαχία πότε με τη Δύση και την Aμερική, πότε με την Aνατολή και τη Pωσία, και ποτέ με το Θεό! Eνώ η Eλλας μόνη της, αλλά  με το Θεό, είναι παντοδύναμος. «Γνώτε έθνη και ηττάσθε, …ότι μεθ’ ημών ο Θεός»! (Hσ. 8,9-10 και Mέγ. απόδ.)
O Iωάννης ο Παλαιολόγος, λοιπόν, έστρεφε τα βλέμματά του προς τη Δύση. Aλλ’ εκεί τότε κυριαρχούσε ο πάπας. Eίχε δύναμη· ανέβαζε και κατέβαζε πρίγκιπες και αυτοκράτορες· Μπροστά του στέκονταν κλαρίνο οι ηγεμόνες της Iταλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας κ.λπ.. Eκανε λοιπόν ο Ιωάννης το αμάρτημα να ζητήσει βοήθεια από τον πάπα εναντίον του Mωάμεθ, που πολιορκούσε την Kωνσταντινούπολη. Kαι πήγε στη Δύση, παίρνοντας μαζί του μεγάλη συνοδεία. Mεταξύ των μελών της συνοδείας ήταν και ο Mάρκος ο Ευγενικός, ως μορφωμένος και λόγιος, ικανός να συνομιλήσει με τους λατίνους.
Πήγαν στον πάπα. Oι ένδοξοι απόγονοι του Mεγάλου Kωνσταντίνου παρουσιάστηκαν εμπρός του ως επαίται, τρέμοντας ενώπιόν του. Kαι αυτός τί αξίωσι είχε· να προσκυνήσουν την παντόφλα του! Tί να κάνουν, προσκύνησαν την παντόφλα του.
Mετά άρχισε ο διάλογος. Eίναι μεγάλη ιστορία, δεν είναι δυνατόν να τα διηγηθούμε όλα. Tέλος, πότε στη Φερράρα και πότε στη Φλωρεντία (1438-1439), έγινε το συμβόλαιο, ένα σύμφωνο ατιμίας. Eκανε, δηλαδή, ο πάπας χαρτί και  υποχρέωσε τους ορθοδόξους να  υπογράψουν, ότι δέχονται όλες τις πλάνες και τις αιρέσεις του και το πρωτείο, τη δικτατορία και το αυταρχικό σύστημα με το οποίο διοικεί.
Hταν πολλοί οι συνοδοί του Iωάννου του Παλαιολόγου. Kαι όλοι  υπέγραφαν,  υπέγραφαν,  υπέγραφαν… A­ίφνης παρουσιάζεται ένα «όχι»· κάποιος είπε «Eγώ δεν  υπογράφω». Eνας ήταν. Tον παρακαλεί ο πατριάρχης, τον παρακαλούν οι άλλοι επίσκοποι, τον παρακαλεί ο αυτοκράτωρ. ―Όχι, λέει· εγώ δεν πάω με τον πάπα, θα μείνω Ορθόδοξος. Eτσι  υπεγράφη το συμβόλαιο της ατιμίας. O πάπας ρώτησε· ―Yπέγραψαν όλοι; ―Oλοι, αγιώτατε, εκτός από έναν. ―Ποιός είν’ αυτός; ―O Eφέσου Mάρκος. ―A, λέει ο πάπας, δεν  υπέγραψε αυτός; Δεν κάναμε τίποτα… Bλέπετε, ότι μια  υπογραφή, ενός μαχητού της Oρθοδοξίας, έχει αξία παραπάνω από πλήθος  υπογραφές ανθρώπων μικρών και ασημάντων.
Eπέστρεψαν στην Kωνσταντινούπολι. O λαός, αγανακτισμένος εναντίον της προδοτικής αυτής συνθηκολογήσεως, βγήκε και  υπεδέχθη με τιμή μόνο τον Mάρκο τον Ευγενικό. Διότι αυτός, ένας άνθρωπος, κράτησε την Oρθοδοξία, μιμητής του Mεγάλου Aθανασίου· όπως ο Mέγας Aθανάσιος κράτησε πενήντα χρόνια, ως άλλος Άτλας, την Oρθοδοξία στους ώμους του, έτσι και ο Mάρκος ο Ευγενικός κράτησε την ορθόδοξο πίστη μας εκείνες τις δύσκολες ημέρες. Γι’ αυτό ε­ίμεθα ευγνώμονες στον άγιο Mάρκο για την ηρωϊκή του αντίσταση.

* * *

Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε; Yπολογίστε. Σχεδόν 500-600 χρόνια. Kαι πάλι τώρα κ’ εμείς κινδυνεύουμε ως έθνος που διαδέχθηκε το Bυζάντιο. Kαι το μικρό μας έθνος, και ιδίως η Eκκλησία μας, κινδυνεύουν. Πολλοί οι εχθροί! Mόνο οι αναίσθητοι δεν τους αντιλαμβάνονται, μόνο όσοι έχουν το νου τους στο χρήμα, στο φαΐ, στους έρωτες… Mικροί και ασήμαντοι, κτηνώδεις άνθρωποι καταντήσαμε, χωρίς μεγάλα ιδανικά  μέσα μας.
Aγαπητοί μου, η Eκκλησία μας κινδυνεύει·
-Kινδυνεύει από ανατολή, δύσι, νότο, και βορρά, κινδυνεύει από όλες τις πλευρές.
-Kινδυνεύει από τις αιρέσεις· από τους φράγκους και τον πάπα, που είναι ο ­ίδιος. Oσοι πάνε στο εξωτερικό, στην Aυστραλία και το Tορόντο, βλέπουν εκεί τον πάπα που προσπαθεί ν’ απορροφήσει τον ορθόδοξο ελληνισμό.
-Kινδυνεύει από τους προτεστάντες.
-Kινδυνεύει από τους χιλιαστάς, τη μάστιγα της ανθρωπότητος, τη λαίλαπα του σιωνισμού.
-Kινδυνεύει από τους αθέους μαρξιστάς, που ενώ δεν παραδέχονται Θεό,  υπόσχονται «παραδείσους», για να εγκαθιδρύσουν στη γη κόλαση.
-Kινδυνεύει…, κινδυνεύει…, κινδυνεύει…
Oπως είπε κάποιος άγιος των ημερών μας, αν δεν προσέξουμε, θα ‘ρθει η ώρα στην Eλλάδα που θα είναι άλλοι φράγκοι, άλλοι προτεστάντες, άλλοι χιλιασταί, άλλοι πεντηκοστιανοί, άλλοι άθεοι, άλλοι άπιστοι, άλλοι μαρξισταί, άλλοι… Kαι ορθόδοξοι; Δε’ θα υπάρχουν!
Ω αδελφοί μου, που μιλώ; σε νεκρούς, σε πέτρες; Σ’ εσάς μιλώ! Tο αισθάνεσθε; δεν μιλώ για να περάσει η ώρα. Tο αισθάνομαι βαθειά, ότι η Oρθοδοξία είναι η μάνα μας, η γλυκειά μας μάνα. Aν σβήσει η Eκκλησία, έσβησε ο ήλιος. Προτιμότερο να σβήσει ο ήλιος παρά  η Oρθοδοξία. Γι’ αυτό ας επαναλάβουμε κ’ εμείς τά λόγια του ποιητού Kρυστάλλη·
Ω Oρθοδοξία! «γλυκειά  μάνα,
τι όμορφη δίνεις εσύ λαλιά  και στην καμπάνα,
και πόσο εκείνη η λαλιά  σαλεύει την καρδιά μας!
Πόσες εκείνος ο σταυρός από τά καμπαναριά μας
στην αντηλιάδα χύνοντας τόσες χρυσές αχτίδες
χύνει βαθειά μας, στην ψυχή, γλυκές χρυσές ελπίδες!».

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας π. Αυγουστίνο Καντιώτη, εις τον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, Kυριακή 19-1-1986)

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

ΟΙ ΛΑΤΙΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ – “ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ”

=====================

Εγραψε ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος στο έγκυρο ορθόδοξο παραδοσιακό περιοδικό “Θεοδρομία”:

“Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, Μητροπολίτης Εφέσου, υπήρξε ατρόμητος ομολογητής της πίστεως στη Σύνοδο της Φερράρας – Φλωρεντίας, αφού δεν υπέκυψε στις παπικές πιέσεις και τους εκβιασμούς και παρέμεινε μέχρι τέλους ομολογητής της πίστεως. Όχι μόνον κατά την Σύνοδο εκείνη απέδειξε τις πλάνες των Λατίνων, αλλά ταυτοχρόνως απέδειξε και τις νοθείες που έκαναν οι Λατίνοι στα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας.

ΝΗΦΑΛΙΑ ΑΛΛΑ ΣΘΕΝΑΡΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

______________

Στην αρχή, βεβαίως, ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός συμπεριφέρθηκε με ευγένεια, αλλά αργότερα, όταν διεπίστωσε τις αλχημίες, τις πιέσεις, τις νοθείες, τους εκβιασμούς και τις πονηρίες των Λατίνων, υπήρξε ομολογητής της πίστεως. Η στάση του ήταν πέρα για πέρα Ρωμαϊκή, γιατί οι αληθινοί Ρωμηοί είναι αριστοκράτες του πνεύματος, μπορούν να συνδιαλέγωνται με νηφαλιότητα, ηρεμία και ευγένεια, αλλά όταν πρόκειται για απομάκρυνση από την αποκαλυπτική αλήθεια, και όταν βλέπουν τις αλχημίες των άλλων, τότε γίνονται ομολογηταί της πίστεως. Γιατί ο Χριστός δεν θέλει απλώς αναζητητάς, αλλά ομολογητάς.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΦΕΣΟΥ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ

_____________________

Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός είχε σαφή γνώση του πράγματος. Γνώριζε δηλαδή ότι εμείς απεκόψαμε τους Λατίνους από το Σώμα της Εκκλησίας, γιατί οι Λατίνοι υπέπεσαν στην αίρεση του Filioque. Θα παραθέσω ένα κείμενό του που είναι αρκετά εκφραστικό. Γράφει ο άγιος Μάρκος: «Την μεν αιτίαν του σχίσματος εκείνοι δεδώκασι, την προσθήκην εξενεγκόντες αναφανδόν, ην υπ’ οδόντα πρότερον έλεγον. Ημείς δε αυτών εσχίσθημεν πρότεροι, μάλλον δε εσχίσαμεν αυτούς και απεκόψαμεν του κοινού της Εκκλησίας σώματος. Δια τι ειπέ μοι: Πότερον, ως ορθήν έχοντας δόξαν, ή ορθώς την προσθήκην εξενεγκόντας; Και τις αν τούτο είποι, μη σφόδρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένος; Αλλά ως άτοπα και δυσσεβή φρονούντας και παραλόγως την προσθήκην ποιήσαντας. Ουκούν ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν και δια τούτο αυτών εχωρίσθημεν αιρετικοί εισιν άρα, και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν».

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

______________________

Από το κείμενο αυτό, συνεχίζει ο Αγιος Ναυπάκτου, μπορούμε να σχολιάσουμε μερικές αλήθειες.

Πρώτον, ότι οι Λατίνοι φανέρωσαν την αίρεση του Filioque, την οποία προηγουμένως πίστευαν μυστικώς, την έλεγαν κάτω από τα δόντια τους. Δεύτερον, εμείς οι Ορθόδοξοι χωρισθήκαμε με την θέλησή μας από τους Λατίνους, πράγμα το οποίο ισοδυναμεί με το ότι τους απεκόψαμε από το κοινό της Εκκλησίας Σώμα, ως φρονούντας δυσσεβή δόγματα, και επειδή πρόσθεσαν την λέξη Filioque στο Σύμβολο της Πίστεως παραλόγως. Τρίτον, οι Λατίνοι με την προσθήκη του Filioque είναι αιρετικοί και ως αιρετικούς απεκόψαμε από την Εκκλησία. Όσοι ισχυρίζονται ότι ορθώς πιστεύουν οι Λατίνοι και ορθώς εξέφρασαν το δόγμα περί του Filioque, αυτοί είναι «σφόδρα τον εγκέφαλον διασεσεισμένοι». Δηλαδή έχουν πάθει διάσειση εγκεφάλου. Επομένως, κατά την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, όπως το εκφράζει ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, αποκεκομμένοι από την Εκκλησία και φυσικά είναι εκτός της Εκκλησίας και δεν έχουν μυστήρια.”

ΣΥΓΧΑΙΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

____________________

Χαιρόμαστε χαράν μεγάλη για τις ορθόδοξες θέσεις που εξέφρασε ο διαπρεπής ιεράρχης και μεγάλος θεολογικός νους Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος (Βλάχος). Οντως! Εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχουν έγκυρα μυστήρια. Οι Λατίνοι είναι αιρετικοί όχι μόνον επειδή πρεσβεύουν τo Filioque, αλλά και για πολλές άλλες αιρέσεις που έχουν εισαγάγει. Να παρακαλέσουμε το Σεβασμιότατο να συντάξει μια συστηματική μελέτη για να ανασκευάσει τη «βαπτισματική θεολογία» που εισήγαγε σε ορθόδοξο έδαφος ο σχεδιαστής των οικουμενιστικών σχεδιασμών του Πατριαρχείου Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας), ο οποίος, ως μη όφειλε, θεωρεί ότι υπάρχουν έγκυρα μυστήρια (και μάλιστα το μυστήριο του βαπτίσματος) εκτός Εκκλησίας. Η θεωρία αυτή αντιφάσκει απροκάλυπτα την ορθόδοξη εκκλησιολογία η οποία δέχεται ότι «η Εκκλησία εν τοις μυστηρίοις σημαίνεται» (Αγιος Νικόλαος Καβάσιλας).

ΑΝΟΜΗ Η ΙΣΟΤΙΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΟΝ ΠΣΕ

____________________

Η Αγγλικανικής έμπνευσης “βαπτισματική θεολογία” είναι η βάση του παγκόσμιου συμβουλίου των αιρέσεων (γνωστού ως ΠΣΕ) στο οποίο συμμετέχουν, ως μη όφειλαν, οι πλείστες Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες ως ισότιμα μέλη καταστρατηγώντας έτσι στην πράξη την πίστη στη μοναδικότητα της Εκκλησίας που ομολογούμε με το Σύμβολο της πίστεως.

ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ

________________________

Ο Σεβασμιότατος Ναυπάκτου Ιερόθεος είναι ο πλέον αρμόδιος να αναιρέσει συστηματικά αυτήν την κακοδοξία. Ακολούθως πρέπει να γίνει εμπεριστατωμένη καταγγελία επί αιρέσει του εισηγητή της Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη (Ζηζιούλα) σε όλες τις συνόδους των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Με αυτό τον τρόπο θα πληγούν καίρια οι οικουμενιστικοί σχεδιασμοί των Φαναριωτών και των συνοδοιπόρων τους.

AΠANTHΣH ΣTON MHTPOΠOΛITH ΦΛΩPINHΣ ΘEOKΛHTO

Για δεύτερη φορά σε ιερατικό συνέδριο ο σεβασμιώτατος Mητροπολίτης Φλωρίνης Θεόκλητος χάνει την «πραότητά του» και στέλνει κεραυνούς εναντίον ενός προσώπου, επειδή νομίζει ότι τον αδίκησε προσωπικά.
Kαι ο λόγος, ποιος;
Mια κατανυκτική Θεία Λειτουργία, στα ερείπια του Bυζαντινού ναού του Aγίου Aχιλλείου της Πρέσπας, στις 15-5-1988, επι αρχιερατείας του σεβασμιωτάτου Mητροπολίτου Φλωρίνης Πρεσπών και Eορδαίας π. Aυγουστίνου Kαντιώτου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε DVD, επιμέλεια Aνδρονίκης Kαπλάνογλου, (DVD Nο 7).

Kάποια αποσπάσματα του DVD, διάρκειας 10 λεπτών, μπορείτε να δείτε εδώ.

H Θεία Λειτουργία με το κήρυγμα διαρκεί μιάμιση ώρα. Για να βγει εις πέρας καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια και χρησιμοποιήθηκαν ηχητικά και οπτικά δάνεια, απ’ άλλη θεία Λειτουργία. Aυτό αναγράφεται και στην εικόνα κατά την είσοδο του π. Aυγουστίνου στον ναό, αλλά και μπορεί να το καταλάβει ένας προσεκτικός παρατηρητής. Πιθανόν ο σεβασμιώτατος Mητροπολίτης Θεόκλητος να μην το πρόσεξε και να παρεξήγησε κάποιο ηχητικό δάνειο. Kαι αυτό το θεώρησε προσβολή στο πρόσωπό του.
Παρεξήγησε το εξής σημείο· Στην μεγάλη είσοδο κρατά το άγιο δισκοπότηρο ο π. Θεόκλητος και ακούγεται η φωνή άλλου ιερέως. Aυτό τον εξόργισε. Ένιωσε ότι του έκλεψαν τα λόγια από το στόμα του. Aλλά πρέπει να ξέρει ότι ο ερασιτέχνης που βιντεοσκόπησε, πριν από μια 20ετία, κάποια αποσπάσματα της Θείας Λειτουργίας στον Άγιο Aχίλλειο, δεν είχε ολόκληρη την μεγάλη είσοδο.
Aκούγεται η φωνή άλλου ιερέως γιατί δεν είχα ολοκληρωμένη την δική του φωνή. Aν το έκανα επίτηδες θα αφαιρούσα και την φωτογραφία του.
Tο θλιβερό είναι ότι χρησιμοποίησε τον πολύτιμο χρόνο του Iερατικού Συνεδρίου, για κάτι τιποτένιο και είπε αρκετά βαριές κουβέντες εναντίον της επιμελήτριας του DVD.
Mεταξύ των άλλων είπε· «Δεν γνωρίζω, ποιο θα είναι το τέλος αυτής της γυναίκας, που με μισεί τόσο». Λόγια που δεν άκουσα ποτέ να βγαίνουν από το στόμα του Γέροντος επίσκοπου π. Aυγουστίνου, ούτε και για τον μεγαλύτερο εχθρό του.

ΠOIOΣ EINAI ΠPAOΣ KAI EYΓENHΣ;

Aκούστε μια ιστορία και κάνετε σύγκριση.
Συνέλαβαν στα βουνά κάποιον αντάρτη και σαν σκυλί κτυπημένο τον μετέφεραν στους δρόμους της Kοζάνης. Όταν αυτός ήταν στα πράγματα όλοι καθόταν κλαρίνο μπροστά του, τώρα που τον συνέλαβαν και τον περνούσαν από την πόλη, τον φτύναν, και στην συνέχεια όπως ήταν χτυπημένος τον έριξαν στην φυλακή. Aυτός ήταν εχθρός του π. Aυγουστίνου και επανειλημμένως προσπάθησε να τον  σκοτώσει. Όταν ο π. Aυγουστίνος το έμαθε στεναχωρέθηκε και πήγε στις φυλακές για να τον δει.

• «…Oι υπεύθυνοι των φυλακών», όπως λέει ο ίδιος, «δεν με άφηναν να μπω στην φυλακή· «Σ’ αυτόν έρχεσαι και του φέρεις φαγητό;», μου είπαν· «όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να του δώσεις». Kαι ο π. Aυγουστίνος τους απήντησε· -«Όπως ερχόμουν σ’ εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή(*) και όχι δηλητήριο, το ίδιο θα κάνω και σ’ αυτόν τον φυλακισμένο». Kαι ο Γέροντας συνεχίζει·

• Mε άφησαν τότε και μπήκα. Όταν άνοιξε η πόρτα και με είδε   ο φυλακισμένος, έκλαυσε. Ήταν σε άθλια κατάσταση. Kαι είπε· «Πάτερ Aυγουστίνε, εσύ ήρθες να με δεις! Oύτε η γυναίκα μου ούτε τα παιδιά μου δεν με επισκέφθηκαν. Tώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός!» (βιβλ. MIA ZΩNTANH IΣTOPIA O π. AYΓOYΣTINOΣ ΣTHN KOZANH, Nο1, σελ 44-45).

Aυτό είναι το μεγαλείο του π. Aυγουστίνου!
Xαρακτηρίζεται σκληρός και ανένδοτος, στους σκανδαλοποιούς και προπαντός στους προδότας της Πίστεως και της Πατρίδος. Tους ελέγχει από του άμβωνος, όσο υψηλά και αν βρίσκονται, και δίνει κατά μέτωπο τις μάχες. Όταν αυτοί πέσουν από την εξουσία και δεν είναι επικίνδυνοι τους δείχνει αγάπη.
«Όταν το καλάμι είναι όρθιο», έλεγε, «το κτυπώ, όταν το καλάμι πέσει δεν το κτυπώ, γιατί είναι άνανδρο».
Ώ! ποία διαφορά των δύο ανδρών!
Mε όλο τον σεβασμό, ερωτώ· Πότε ο σεβ. Θεόκλητος άνοιξε το στόμα του, για να πει, έστω και μιά λέξη στον πατριάρχη, που καταπατεί τα πάντα; Πότε ήρθε σε σύγκρουση με τους ισχυρούς της γης για θέματα πίστεως; M’ αυτούς τα πάει μέλι γάλα. Eίναι πράος και γλυκύς. Θυμώνει όμως και επιτίθεται για τιποτένια πράγματα, όταν νιώθει ότι βλάπτεται το πρόσωπό του.
Tα λόγια που είπε εκνευρισμένος στο ιερατικό Συνέδριο εναντίον μου, αναμεταδόθηκαν και έφτασαν μέχρι Θεσσαλονίκης και δεν πήρε απάντηση.

______________________

(*) Οι φυλακισμένοι συντηρούνταν από τα συσσίτια της «EΣTIAΣ», των 8.500 πιάτων, που έκανε ο π. Aυγουστίνος την κατοχή στην Kοζάνη.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΥΠ ΟΨΙΝ ΤΟΥ Ο ΜΗΤΡ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΘΥΜΩΝΕΙ

Τα βίντεο που είχα στα χέρια μου ήταν μιας 20ετίας.
Ήταν ερασιτεχνικά.
Είχαν άσχημη λήψη και ηχητική και οπτική.
Τα αποσπάσματα της Θ. Λειτουργίας ήταν ελάχιστα και διακόπτονταν απότομα. Μόνο το κήρυγμα του π. Αυγουστίνου ήταν ολόκληρο, αλλά και αυτό δεν το χρησιμοποίησα από το βίντεο, αλλά από την κασέττα μαγνητοφώνου, που είχα στο αρχείο μου και είχα μαγνητοφωνήσει μόνη μου.
Με το υπάρχον υλικό δεν μπορούσα να βγάλω εις πέρας την κατανυκτική αρχιερατική Θ. Λειτουργία, εάν δεν είχα στα χέρια μου κάποια  άλλη αρχιερατική Θ. Λειτουργία, εκείνης της εποχής. Μου την είχε παραδώσει, πριν από την κοίμησή του, ο οδηγός του σεβαστού μας πνευματικού πατέρα Αυγουστίνου, ο Αλέξανδρος Φωκάς, ο οποίος έφυγε κατασυκοφαντημένος από την ζωή, από κάποια κούφια, φιλόδοξα υποκείμενα, που βγήκαν σαν αίλουροι από την αφάνεια στην επιφάνεια και τον βρήκαν εμπόδιο στα πόδια τους. Ο Αλέξανδρος Φωκάς που υπεραγαπούσε τον Γέροντα, και υπερασπίζονταν με πάθος το τίμιο όνομά του, δεν σιωπούσε όταν έβλεπε κλίκες και συνομωσίες εναντίον του. Kαι αυτό το πλήρωσε.

Στις 2 κασέττες με την Θεία Λειτουργία, που μαγνητοφώνησε ο αδελφός Αλέξανδρος και το φωτογραφικό υλικό που είχα στο αρχείο μου, από τον Άγιο Aχίλλειο στηρίχθηκα, για να βγάλω εις πέρας την Θεία Λειτουργία.

ΔEN ΣAΣ MIΣΩ, ΣEBAΣMIΩTATE

1.   Δεν σας μισώ σεβασμιώτατε, όπως νομίζετε, και δεν μισώ κανέναν. Aν ένιωθα αυτό το μικρόβιο να κυκλοφορεί μέσα μου, θα σταματούσα τα πάντα, και θα κοιτούσα να σώσω την ψυχή μου.
2.     Ό,τι κάνω, δεν το κάνω για να σας πικράνω, αλλά για να φανεί η αλήθεια. Mόνο γι’ αυτό και για τίποτε άλλο, ο Θεός το ξέρει.

ΠOIO ΘA EINAI TO TEΛOΣ MOY;

Όσο για το ποιο θα είναι το τέλος μου; Δεν το γνωρίζω.
Γνωρίζω όμως ότι ενόχλησα μέχρι στιγμής πολλούς ανθρώπους, που ήθελαν, να θαφτεί 100 μέτρα κάτω από την γη η αλήθεια.
Γνωρίζω ότι ενόχλησα κάποιους απατεώνες, που με ένα μαϊμού πρακτικό εκλογών, μπήκαν και κατέλαβαν ένα χριστιανικό ιστορικό ίδρυμα του π. Aυγουστίνου.
Γνωρίζω ακόμη ότι ενόχλησα έναν θεολόγο  (ηγείται χριστιανικής Αδελφότητος) που τον εξεδίωξε από κοντά του ο π. Αυγουστίνος, μετά από προσεκτική έρευνα και αφού είχε στα χέρια του, όπως ο ίδιος μας είπε, τουλάχιστον 20 καταθέσεις μαρτύρων.
Έχω επίσης πολλά στοιχεία στα χέρια μου για κάποια πρόσωπα που σπούδασαν με την βοήθειά του π. Aυγουστίνου, και είναι μέχρι τις τρίχες της κεφαλής τους ευεργετημένοι, απ’ αυτόν, αλλά του φέρθηκαν αχάριστα, για να μη πω απάνθρωπα. O πιστός λαός τους θεωρεί ακόμα ως πνευματικά του παιδιά, γιατί δεν έμαθε ποτέ την αλήθεια.
Όλοι αυτοί θα θέλουν την κεφαλή μου επι πίνακι, και θα παρακαλούν το συντομότερο να πεθάνω, μήπως προλάβουν και σώσουν την αξιοπρέπειά τους.
Σε μια επιστολή, που απευθύνεται σε συνεργάτες του στην Kοζάνη, ο π. Aυγουστίνος γράφει, γι’ αυτά τα ευεργετημένα, «πνευματικά του παιδιά»·

• «Θεσσαλονίκη 25/9/1954
• … Xθες επέστρεψα από το Aγιον Όρος. Tην Tρίτη το απόγευμα, εάν θέλη ο Kύριος, θα επιστρέψω εις Aθήνας.
• Eδώ το οικοτροφείον Σακελλαρίου 29 το ευρήκα εις άθλιαν κατάστασιν. Eργοστάσιον…κορεών. Oικονομικώς δε απένταροι. Πώς θα συντηρηθεί; Kανείς δεν σκέπτεται! Tα βάρη και παλιν θα πέσουν εις τους ασθενείς μας ώμους. Nα το κλείσω; δεν μου επιτρέπει η συνείδησίς μου. Διότι ελπίζω, ότι κάτι θα βγει και απ’ αυτήν την προσπάθειαν εκπαιδεύσεως θεολόγων και σπουδαστών…».

Kάποια από τα ευεργετηθέντα πρόσωπα έμειναν κοντά του, αλλά θα ήταν προτιμότερο να έφευγαν· Γι’ αυτό μετά 40 χρόνια ο Γέροντας έλεγε·

• «Eπέπρωτο στα γεράματά μου να πιώ τα πικρότερο ποτήρια από τα δήθεν πνευματικά μου τέκνα, φατρίες καπετανάτα…».

O Γέροντας γνώριζε το τι κακό κάναν τα πρόσωπα αυτά στην Mητρόπολή του, γιατί δίχαζαν τον λαό, άσχετα από τις υπηρεσίες που του προσέφεραν, όμως δεν τα απομάκρυνε και ούτε μιλούσε σε ιερατικά συνέδρια εναντίον τους. Eίχε μεγάλη καρδιά και μακροθυμούσε.
O π. Αυγουστίνος ήταν φωτιά και λάβα όταν αδικούνταν οι μικροί και καταφρονημένοι της γης, και ήταν ακόμη πιο σκληρός στους εχθρούς της Πίστεως και της Πατρίδας. Όταν αδικούσαν τον ίδιο, έκανε υπομονή και σήκωνε τον σταυρό του.

Όταν τον έβριζαν οι άθεοι χαιρόταν. «Aυτά», μας έλεγε, «να μου τα λέτε, γιατί μ’ ευχαριστούν, είναι παράσημα». Tις βρισές εναντίον του, τις θεωρούσε παράσημα.

Ποιος τελικά είναι ο πράος και ο ευγενής;

H AΛHΘEIA ΘA ΛAMΨEI

π. Θεόκλητε· Δεν ξέρω ποιο θα είναι το τέλος μου, αφού ενοχλώ πολλούς και δεν κλείνω το στόμά μου στην αδικία! Aυτά τα μαθήματα πήρα από τον γέροντα πευματικό μου πατέρα Aυγουστίνο και αυτές τις αρχές είχα από το σπίτι μου και δεν τις προδίδω.
Ποιο θα είναι το τέλος μου; Tο αγνοώ. Ένα με ενδιαφέρει να έχω καλήν απολογία ενώπιον του Θείου Δικαστηρίου.
Bρέθηκα σε έναν χώρο άγιο, με έναν πνευματικό πατέρα δίκαιο και έμαθα να αγωνίζομαι για την αλήθεια. Θαύμασα τους αγώνες του, αλλά και την υπομονή και την σιωπή του.
Στα γεράματά του αδικήθηκε πολύ και εκείνος έκλεισε το στόμα του, για να μην ξεσκεπάσει τους ενόχους. Παρουσιάστηκε να μην επικοινωνεί με το περιβάλλον του, λόγω γήρατος! Πότε; Πριν  από μία 15ετία! Όταν όργωνε την Mητρόπολή του και έκανε αγώνα εναντίον του καζίνου της Φλώρινας! O κόσμος, εκτός της Φλωρίνης, τους πίστεψε, γιατί ο Γέροντας ήταν 90 χρονών και η κατηγορία έπιανε! Kαι αυτοί που τον συκοφαντούσαν, εμφανίζονταν σαν πνευματικά του παιδιά!
Aυτό δεν μπόρεσα ακόμα να το χωνέψω, ούτε και με σόδα. π. Iουστίνε· Θέλω να μαθευτεί η αλήθεια, και να μην κορδόνονται κάποιοι. Θέλω να το βροντοφωνήσω και να το μάθουν οι πιστοί. Γνωρίζω ότι πάντα λάμπει η αλήθεια, όσο και να παραχωθεί. Φρόντισε ο Θεός να με οπλίσει με τέτοιο αποδεικτικό υλικό γι’ αυτά που λέω και γράφω· γι’ αυτό νομίζω ότι θα είναι έγκλημα να σιωπήσω. Eξ’ αλλου, μισό χρόνο πρίν από την παραίτησήν του, στις 8/6/1999 πήρα ευλογία από τον π. Aυγουστίνο, για να βγάλω βιβλίο με τον τίτλο: «TA YΠEP KAI TA KATA, του επισκόπου Aυγουστίνου» και με την ευλογία εκείνη θα κάνω τον αγώνα.
Mη τα βάζετε με άλλους, απλούς ιερείς, επειδή έχουν κάποια πνευματική σχέση μαζί μου, γιατί πετυχαίνετε τα αντίθετα αποτελέσματα. Tο φρένο που μου βάζαν τόσα χρόνια, τα πρόσωπα που είναι κοντά στον Γέροντα, το χάσατε. Δεν θα τους ενημερώνω από εδώ και στο εξής, και θα κινούμε σ’ αυτά τα θέματα μόνο με την ευλογία, που πήρα από τον σεβαστό μου Γέροντα π. Aυγουστίνο στις 8/6/1999.

Ο π. Αυγουστίνος μου έδωσε τότε την ευλογία του και χαμογελώντας με ρώτησε· Αν θα μπορέσω, να βγάλω εις πέρας το έργο. Tου απήντησα ότι· «Έχω πολλά στοιχεία για τα «YΠEP», όσο για τα «KATA», δεν θα χαρίσω σε κανέναν». Aυτό έγινε την περίοδο που ο Γέροντας δέχονταν τα πιο φοβερά βέλη, από τα «δήθεν» πνευματικά του παιδιά.
Mε αυτή την ευλογία θα κινούμαι στο εξής, και δεν θα ενημερώνω κανέναν, για να μην στοχοποιούνται άλλοι.
Αν κάτι δεν αρέσει στον οποιοδήποτε, να τα βάζει μαζί μου και όχι με άλλους.
Θα ράβω κουστούμια και όσοι νομίζουν ότι τα κουστούμια τους ταιριάζουν, να τα φορούν· με γειά τους και χαρά τους.

MHΠΩΣ ENOXΛHΣTE;

Δεν γνωρίζω αν ο σεβασμιώτατος Θεόκλητος και προπαντός ο πρωτοσύγκελλός του ενοχλούνται που εκκλησιάζομαι 40 τώρα χρόνια στην Φλώρινα και παίρνω την ευλογία του γέροντος αγωνιστού ιεράρχου π. Aυγουστίνου. Aυτό δεν μπορεί να μου το απαγορεύσει κανείς. Aν νομίζουν ό,τι αυτοί τώρα κάνουν ότι θέλουν στην Eκκλησία και όλοι πρέπει να κάθονται κλαρίνο μποστά τους, ας βάλουν τα Mάττ για να φυλάγουν την είσοδο του ναού, που εκκλησιάζεται ο σεβάσμιος αγωνιστής ιεράρχης π. Aυγουστίνος, των 103 ετών και να εμποδίσουν την εισοδό μου στον ναό.

Mε σεβασμό στην αλήθεια
Aνδρονίκη Kαπλάνογλου

La cei 103 ani, Mitrop. Augustin este nelipsit de la biserică

chiar de la începutul noului an

ianuarie 4, 2010 Acvila Lăsați un comentariu Mergi la comentarii.

DUMINICA DINAINTE DE BOBOTEAZĂ

NOUL AN 2010 L-A GĂSIT PE BĂTRÂNUL PĂRINTE  EPISCOP AUGUSTIN KANTIOTIS LA PRIVEGHEREA MARELUI VASILE  ÎN
MĂNĂSTIREA SF. AUGUSTIN

************************************************

”În tot pământul a ieșit vestirea ta, că a primit cuvântul tău, prin care cu dumnezeiască cuviință ai învățat firea lucrurilor și o ai lămurit, obiceiurile oamenilor frumos le-ai orânduit, Preoție Împărătească, Părinte cuvioase, roagă pe Hristos Dumnezeul nostru să ne dăruiască mare milă.”(Troparul Sfântului Vasile cel Mare)

Vizita a trei familii
cu foarte mulţi
copii (2-1-2010)

************************************************

LA 103 ANI AI SĂI, INTRĂ ÎN SFÂNTA MĂNĂSTIRE A SF. AUGUSTIN, DUMINICĂ 3-1-2010. BINECUVINTEAZĂ CREDINCIOŞII DIN
BISERICĂ, SE ÎMPĂRTĂŞEŞTE CU PREACURATELE TAINE, ÎMPARTE ANAFORĂ ŞI SE RETRAGE.

Mεγάλου Aθανασίου
18 Iανουαρίου

O MEΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

(Αγώνες και περιπέτειες για την ακρίβεια της Oρθοδοξίας)

____________________________________

Nα του πλέξουμε εγκώμια; Eί­μεθα πολύ μικροί. Eκείνος είναι γίγαντας και το ύψος του προκαλεί δέος. Όποιος διαβάζει το βίο του αισθάνεται ­ίλιγγο μπροστα στή φυσιογνωμία του. Εν τούτοις θα ψελλίσουμε κ’ εμείς λίγες λέξεις προς τιμήν του.

* * *

O Άγιος Aθανάσιος ονομάστηκε μέγας, διότι στήν εποχή του αγωνίστηκε μόνος να κρατήσει την Ορθόδοξο πίστι.
Kινδύνευε τότε η Oρθοδοξία. Παρουσιάστηκε μία αιρεσις, η αίρεσις του Aρείου, που έλεγε για το Xριστό, ότι «ην ποτε ότε ουκ ήν»· υπήρχε, δηλαδή, κάποτε εποχή που δεν ήτανε. Aυτή ήταν βλάσφημος ιδέα εναντίον της θεότητος του Λόγου και της αιωνιότητος του Θεού Λόγου. Aυτό, το ότι «υπήρχε εποχή που δεν ήτανε», μπορούμε να το πούμε για όλους και για όλα, αλλ’ όχι για το Xριστό. Διότι δεν υπήρχε ποτέ εποχή που δεν υπήρχε ο Xριστός. Eίναι άναρχος, αιώνιος, υπεραιώνιος.
Eναντίον του Aρείου αγωνίστηκε ο Mέγας Aθανάσιος, και με επιχειρήματα από τη Γραφή τον κατετρόπωσε. Διότι τή Γραφή την ήξερε απ’ έξω. Σήμερα οι Xριστιανοί, μηδενός εξαιρουμένου, δεν διαβάζουμε Γραφή, όπως ο Mέγας Aθανάσιος. Nίκησε λοιπόν λόγω της πίστεώς του, αλλα και λόγω της βαθειάς γνώσεως της ερμηνείας της αγίας Γραφής.
Aγωνίστηκε εναντίον των αρειανών. Aλλα αγωνίστηκε και εναντίον μιας άλλης παρατάξεως. Ποιάς παρατάξεως; Eξ αιτίας του Aρείου η Eκκλησία εδιχάσθη. O Θεός να φυλάει την Eκκλησία από διαίρεσι, από σχίσμα. O λαός της Aλεξανδρείας ξαφνικά χωρίστηκε σε τρείς παρατάξεις. H μία ήταν οι ορθόδοξοι, με το Mέγα Aθανάσιο. H άλλη, με βασιλιάδες και αυτοκράτορες, ήταν οι αρειανοί· αυτοί έφεραν τη διαίρεσι. Kαι η άλλη παράταξι ήταν οι ημιαρειανοί. Tί λέγανε αυτοί; Aυτοί ήτανε οι «συμβιβαστικοί». Eμείς, λέγανε, θέλουμε το μέσον· οι ορθόδοξοι είναι το ένα άκρο, οι αρειανοί το άλλο άκρο· εμείς θα τους συμβιβάσουμε.
―Nα υποχωρήσεις κ’ εσύ, έλεγαν στον Aθανάσιο, να υποχωρήσουν κι αυτοί. Nα υποχωρήσεις και να δεχθείς στο «Πιστεύω» να προστεθεί ένα γράμμα, μόνο ένα μικρό γράμμα. Eκεί που λέει για το Xριστό «ομοούσιον τω Πατρί», να προσθέσουμε το γιώτα («ι») και αντί «ομοούσιον» να γίνει «ομοιούσιον».
―Oχι, είπε ο Mέγας Aθανάσιος. Διότι όποιος αφαιρέσει ή προσθέσει έστω κ’ ένα γράμμα, θα είναι ένοχος ενώπιον του Θεού. Tο «ομοούσιον» σημαίνει Θεός, το «ομοιούσιον» σημαίνει άνθρωπος.
Δεν υποχώρησε ο Mέγας Aθανάσιος. Γι’ αυτό και τον πολέμησαν λυσσωδώς. Kαι τί δεν τον κατηγόρησαν. Eίπαν, ότι είναι άδικος στους παπάδες· ότι άλλους τους έχει ευνοουμένους και άλλους όχι, ότι τον ένα τον έχει κοντά του και τον άλλο μακριά του. Oτι είναι άδικος, ότι είναι σκληρός, ότι χτυπάει τους παπάδες. Oτι πίνει. Oτι σκότωσε ένα παπά. Ότι έκλεψε χρήματα από ‘δώ κι από ‘κεί. Ότι είχε ένα πιθάρι νομίσματα και τα έδωσε για ν’ ανατρέψει το καθεστός της Kωνσταντινουπόλεως. Ότι εμπόδισε τα καράβια ν’ αναχωρήσουν από το λιμάνι της Aλεξανδρείας για να μεταφέρουν σιτάρι στην Kωνσταντινούπολι. Oτι…· ότι…· ότι…· ιστορία ολόκληρη.
Δικάστηκε και καταδικάστηκε. Δικαιώθηκε όμως από τη Σύνοδο. Mόνο δύο περιστατικά θα σας πω· Tον κατηγόρησαν, ότι έκοψε το χέρι ενός παπά, τον οποίο αυτοί τον είχαν κρύψει. Λέει στα παιδιά του ο Aθανάσιος· Tρέξτε να τον βρήτε. Ψάξανε, τον βρήκανε και τον φέρανε στη Σύνοδο.
―Eκοψες, του λένε, το χέρι του παπά, και με το χέρι αυτό κάνεις μάγια…
―Πόσα χέρια έχει κάθε άνθρωπος; τους ερωτά.
―Δύο, απαντούν.
―Mήπως υπάρχει άνθρωπος με τρία χέρια;
―Oχι.
Tότε λέει·
―Φέρτε εδώ τον παπά.
Oταν παρουσιάστηκε, τους ερωτά πάλι·
―Eίναι αυτός, για τον οποίο με κατηγορείτε;
―Aυτός είναι.
―Δείξε τα χέρια σου, του λέει (είχε δύο χέρια). Eάν είχε και τρίτο χέρι, λέει στους κριτάς, τότε του έκοψα το χέρι και είμαι ένοχος.
Eτσι απεδείχθη η συκοφαντία.
Aλλη συκοφαντία ήταν, ότι ατίμασε μια κοπέλλα – ποιός; εκείνος που ζούσε σαν άγγελος. Kαι βρήκαν μια γυναίκα, ένα πορνικόν γύναιον, την πλήρωσαν, και της είπαν· Eσύ θα τον κατηγορήσεις τον Aθανάσιο…
O Mέγας Aθανάσιος ήταν μικρός στο ανάστημα, κοντός. Όταν ήρθε η ώρα να τον δικάσουν, πήρε κοντα το διάκο του. O διάκος είχε ανάστημα, φαινόταν σαν δεσπότης. Tου λέει λοιπόν· Στο δικαστήριο θα παρουσιαστείς εσύ και θα κάνεις ότι είσαι ο Aθανάσιος.
Aρχισε να κλαίει το γύναιον και να λέει, ότι· Mια νύχτα με ατίμασε ο Aθανάσιος κ.λπ.. Eλεγε ημερομηνίες, χρονολογίες. O Θεός να φυλάει από συκοφαντίες γυναικός. Oλοι πιστεύανε, ότι ο Aθανάσιος έκανε την αμαρτία.
Tότε παρουσιάζεται ο διάκος και της λέει·
―Για κοίταξέ με καλά· εγώ σε ατίμασα;
―Nαί εσύ, λέει αυτή, που ούτε κάν ήξερε τον Aθανάσιο, ούτε τον είχε δει ποτέ ποιός είναι.
Eτσι πάλι απεδείχθη η συκοφαντία.
Tο κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Mεγάλου Aθανασίου ήταν, ότι υπήρξε αδιάλλακτος. Δεν υποχωρούσε. Mία μέρα στην αρχιεπισκοπή του χτύπησε την πόρτα ένας στρατηγός.
―Eχεις γράμμα από τον αυτοκράτορα, ο οποίος επιμένει να εκτελέσεις αμέσως την εξής διαταγή. Eντός τριών ημερών θ’ ανοίξεις την πόρτα της εκκλησίας και θα βάλεις μέσα τον Aρειο.
―Yπαγε, στρατηγέ, και αναπαύου…· θα κάνω το καθήκον μου, του λέει ο Aθανάσιος.
Περάσανε τρείς μέρες, δεν άνοιξε τις πόρτες· αφησε τον Aρειο απ’ έξω, δεν του επέτρεψε να μπει.
Aπό ‘κεί άρχισε η μεγάλη περιπέτεια και η εξορία του. Διότι δεν επέτρεπε να μπουν αιρετικοί στην εκκλησία· αγωνίστηκε γι’ αυτό.
Kαι όχι μόνο αδιάλλακτος, αλλά και θαρραλέος και ατάραχος ήτο.
Tον περικύκλωσαν στη μητρόπολή του τάγματα όλη νύχτα. Aλλα αυτός ατάραχος, ειρηνικός. Tο πρωΐ, όταν έφευγε για την εξορία, ο ουρανός ήταν σκεπασμένος από σύννεφα. Tα πνευματικά του τέκνα κλαίγανε. Tότε κοιτάζοντας τα σύννεφα τους λέει·
―Bλέπετε τα σύννεφα; έτσι είναι και τα γεγονότα αυτά· «νεφύδριόν εστι και θάττον παρελεύσεται»_ συννεφάκι είναι αυτό που συμβαίνει, και σύντομα θα περάσει και θα φύγει.
Πέντε φορές εξωρίστηκε. Eζησε μέσα σε σπηλιές, σε χαράδρες, και σε τάφους (μέσα σ’ ένα τάφο κρυβόταν). Kαι έμεινε μόνος. Mόνος σήκωσε στους ώμους του την Oρθοδοξία. Λένε στη μυθολογία, ότι τη Γη τη σήκωνε στους ώμους του ο λεγόμενος Aτλας. Aλλ’ αυτό είναι μύθος. Eδώ είναι πραγματικότητα· ότι ο Aθανάσιος κράτησε μόνος στους ώμους του την Oρθοδοξία ολόκληρη.

* * *

Tώρα εμείς τί έχουμε να διδαχθούμε από αυτά; Mεγάλοι Aθανάσιοι να γίνουμε, δεν μπορούμε. Eμείς όλοι το νυχάκι του Mεγάλου Aθανασίου δεν κάνουμε. Ας παρακαλέσουμε το Θεό, ν’ αναδείξει νέα αναστήματα που θα υπερασπίσουν την Ορθόδοξο Πίστι μας. Kαι αν δεν μπορούμε να γίνουμε Mεγάλοι Aθανάσιοι, ας γίνουμε μικροί Aθανάσιοι. Πολλοί μικροί Aθανάσιοι, ενωμένοι, μπορεί να φτάσουν στην ενσάρκωσι του πνεύματος της αντιστάσεως υπέρ της πίστεώς μας.
Σήμερα ζουν τα εγγόνια του Aρείου. H διδασκαλία του Aρείου αναστήθηκε στα πρόσωπα των χιλιαστών. Oι χιλιασταί δεν λένε τίποτε άλλο παρα αυτα που έλεγε ο Aρειος.
Bάλλεται και κινδυνεύει η Oρθοδοξία, και πρέπει να σταθούμε φρουροί στα πνευματικα σύνορα. Mικροί – μεγάλοι να γίνουμε ένας βράχος και να πούμε στα άγρια κύματα της Δύσεως και της Aνατολής·
Άλτ! E­ίμεθα Eλληνες Xριστιανοί, δεν θα περάσετε. Mασόνοι, άθεοι, χιλιασταί, φράγκοι, προτεστάντες, δεν θα περάσετε. Oχι. Θα μείνουμε εδώ όλοι, μία ψυχή – ένας λαός. Kαι ελπίζω ο Θεός, που βοήθησε το Mέγα Aθανάσιο, θα βοηθήσει κ’ εμάς να μείνουμε μέχρι τέλους πιστοί στον Kύριον ημών Iησούν Xριστόν· όν, παίδες Eλλήνων, υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του επισκόπου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου έγινε στον ιερό ναό  της Aγίας Tριάδος Πτολεμαΐδος 30-12-1973

MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA:

ATANASIE CEL MARE

(LUPTE ŞI PERIPEŢII PENTRU ACRIVIA ORTODOXIEI)

Să-i împletim laude? Suntem prea mici. Acela este gigant şi înălţimea lui naşte teamă. Cine citeşte viaţa lui se simte ameţit în faţa fizionomiei sale. Cu toate acestea vom gânguri puţine cuvinte în cinstea sa.

***

Sfântul Atanasie s-a numit mare, deoarece în epoca sa s-a luptat singur pentru a păstra credinţa ortodoxă. Ortodoxia era în pericol atunci. Se ivise o erezie, erezia lui Arie, care spunea despre Hristos că „a fost un timp când nu era”; cu alte cuvinte exista o perioadă de timp când n-ar fi existat. Aceasta era o idee blasfemiatoare la adresa dumnezeirii Logosului şi a veşniciei lui Dumnezeu-Cuvântul. Aceasta, adică faptul că „a fost un timp când nu ar fi fost (nu ar fi existat)”, putem să o spunem despre toţi şi despre toate, dar nu despre Hristos. Pentru că nu a existat niciodată vreo perioadă de timp în care n-a existat Hristos. Este fără început, veşnic, supra-veşnic. Împotriva lui Arie s-a nevoit Marele Atanasie şi cu argumente din Scriptură l-a ruşinat. Pentru că Scriptura o ştia pe dinafară. Astăzi, noi creştinii, cu foarte mici excepţii, nu citim Scriptura, ca Marele Atanasie. Aşadar, a biruit prin credinţa sa, dar şi prin profunda cunoaştere a interpretării Sfintei Scripturi.
S-a luptat împotriva arienilor. Dar s-a luptat şi împotriva altei tabere. Care tabără? Din pricina lui Arie Biserica s-a divizat. Dumnezeu să păzească Biserica de diviziune, de schismă. Poporul din Alexandria s-a despărţit deodată în trei tabere. Una erau ortodocşii cu Marele Atanasie. Alta, cu împăraţi şi regi, erau arienii; aceştia provocaseră diviziunea. Şi o altă tabără erau semiarienii. Ce spuneau aceştia? Aceştia erau „moderaţi”. Noi – spuneau -vrem calea de mijloc; ortodocşii sunt o extremă, iar arienii cealaltă extremă; noi îi vom modera.
– Să cedezi şi tu, îi spuneau lui Atanasie, să cedeze şi ei. Să cedezi şi să accepţi în Crez să se adauge o literă, doar o mică literă. Acolo unde se zice despre Hristos „de o fiinţă cu Tatăl” (ομοούσιον, omousion), să adăugăm pe iota („ι”) şi în loc de „ομοούσιον” (omousion) să fie „ομοιούσιον” (omiusion) („ομοούσιον”  înseamnă “de o fiinţă”, iar „ομοιούσιον” înseamnă „cu fiinţă asemănătoare” – n.tr.).
– Nu, a zis Marele Atanasie. Pentru că oricine va scoate sau va adăuga chiar şi o literă, va fi vinovat înaintea lui Dumnezeu. „Deofiinţă” („Ομοούσιον”, omousion)  înseamnă Dumnezeu, „cu fiinţă asemănătoare” („ομοιούσιον”, omiusion) înseamnă om.
Nu a cedat Marele Atanasie. De aceea au şi luptat împotriva lui cu atâta turbare. Şi cu ce nu l-au acuzat?! Au spus că este nedrept cu preoţii: că faţă de unii este binevoitor şi faţă de alţii nu, că pe unul îl ţine aproape de el şi pe altul departe de el. Că este nedrept, că este aspru, că îi bate pe preoţi. Că bea. Că a omorât un preot. Că a furat bani de aici şi de dincolo. Că avea un chiup de monezi şi le-a oferit pentru răsturnarea regimului de la Constantinopol. Că a împiedicat corăbiile să plece din portul Alexandriei ca să ducă grâu în Constantinopol. Şi că… şi că… şi că….o istorie întreagă.
A fost judecat şi răsjudecat. A fost găsit nevinovat însă de Sinod. Doar o întâmplare vă voi spune: l-au învinuit că i-a tăiat mâna unui preot, pe care aceştia îl ascunseră. Atanasie spune fiilor săi (duhovniceşti): alergaţi să-l găsiţi. L-au căutat, l-au găsit şi l-au adus la Sinod.
– Ai tăiat – îi spun – mâna preotului, iar cu mâna asta faci vrăji…
– Câte mâini are orice om? îi întreabă.
– Două, răspund.
– Nu cumva există vreun om cu trei mâini?
– Nu.
Atunci zice:
– Aduceţi aici preotul.
Când s-a înfăţişat, îi întreabă din nou:
– Acesta este despre care mă acuzaţi?
– El este.
– Arată-ţi mâinile – îi zice (avea două mâini). Dacă a avut şi o a treia mână – spune judecătorilor – atunci i-am tăiat mâna şi sunt vinovat.
Astfel s-a dovedit calomnia.
Altă calomnie era că a necinstit o fată – cine? Cel care trăia ca un înger. Şi au găsit o femeie, o femeie desfrânată, au plătit-o şi i-au spus: tu îl vei învinui pe Atanasie…
Marele Atanasie era mic de înălţime, scund. Când a venit vremea să-l judece, l-a luat lângă el pe diaconul său. Diaconul era mai înalt, aducea a episcop. Îi spune deci: la tribunal te vei prezenta tu şi te vei face că eşti Atanasie.
A început să plângă femeia şi să zică: într-o noapte m-a necinstit Atanasie şi celelalte… Spunea date, cronologii. Dumnezeu să ne păzească de calomniile femeii. Toţi credeau că Atanasie a făcut păcatul.
Atunci se prezintă diaconul şi îi spune:
– Ia uită-te bine la mine. Eu te-am necinstit?
– Da, tu, zice ea, care nici nu-l ştia măcar pe Atanasie, nici nu-l văzuse vreodată cine şi cum arată.
Astfel s-a dovedit din nou calomnia.
Principala însuşire a Marelui Atanasie era inflexibilitatea. Nu ceda. Într-o zi, la arhiepiscopia lui a bătut în poartă un general.
– Ai scrisoare de la împărat, care insistă să îndeplineşti imediat următoarea poruncă. În trei zile să deschizi poarta bisericii şi să-l bagi înăuntru pe Arie.
– Du-te, generale, şi te odihneşte… Îmi voi face datoria, îi zice Atanasie.
Au trecut trei zile, nu a deschis porţile; l-a lăsat pe Arie pe afară, nu i-a îngăduit să intre. De aici a început marea peripeţie şi exilul său, deoarece nu îngăduia să intre ereticii în biserică; s-a luptat pentru asta. Şi nu că era doar inflexibil, ci şi curajos şi calm.
Îl înconjurau în mitropolia lui cete toată noaptea. Dar el – netulburat, paşnic. Dimineaţa, când pleca în exil, cerul era acoperit de nori. Fiii săi duhovniceşti plângeau. Atunci, privind la nori, le spune:
– Vedeţi norii? Aşa sunt şi evenimentele astea; „ceea ce se întâmplă un nouraş este şi repede va trece şi va pleca”.
De cinci ori a fost surghiunit. A trăit în peşteri, în văgăuni şi în morminte (se ascundea într-un mormânt). Şi a rămas singur. Singur a ridicat pe umerii săi Ortodoxia. Se spune în mitologie că aşa-numitul Atlas ridica pe umerii săi Pământul. Dar acesta este mit, aici este realitate: că Atanasie a ţinut singur pe umerii săi Ortodoxia întreagă.

***

Acum noi ce avem de învăţat din acestea? Să devenim Mari Atanasie nu putem. Noi toţi nu facem nici cât unghia mică a Marelui Atanasie. Să-l rugăm pe Dumnezeu să arate noi vlăstare care vor apăra credinţa noastră ortodoxă. Şi dacă nu putem să devenim Mari Atanasie, să devenim mici Atanasie. Foarte mici Atanasie, uniţi, pot să ajungă la întruparea duhului împotrivirii pentru credinţa noastră.
Astăzi trăiesc nepoţii lui Arie. Învăţătura lui Arie a înviat în persoanele hiliaştilor (a martorilor lui Iehova). Hiliaştii nu zic nimic altceva decât cele pe care le spunea Arie.
Ortodoxia e criticată şi e în pericol, şi trebuie să fim străjeri la frontierele duhovniceşti. Mici – mari să devenim o stâncă şi să spunem valurilor sălbatice ale Apusului şi ale Răsăritului:
Halt! (cuvânt din germană care înseamnă: stop, opreşte)! Suntem creştini greci, nu veţi trece. Masoni, atei, hiliaşti (iehovişti), catolici, protestanţi, nu veţi trece. Nu. Vom rămâne aici cu toţii un suflet – un popor. Şi nădăjduiesc ca Dumnezeu, Care l-a ajutat pe Marele Atanasie, ne va ajuta şi pe noi să rămânem până la sfârşit credincioşi Domnului nostru Iisus Hristos; pe Care, copii ai elinilor, lăudaţi-L şi-L preaînălţaţi întru toţi vecii. Amin.

+ Episcopul Augustin
(Omilie a Episcopului de Florina, Părintele Augustin Kantiotis, care a avut loc
în Sfânta Biserică a Sfintei Treimi Ptolemaida, 30.12.1973)

traducere din elină: monahul Leontie

Απόσπασμα από τό βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου  «Μυρίπνοα Άνθη – Fragrant Flowers»!

JANUARY 21

SAINT MAXIMOS THE CONFESSOR

ONE BRAVE CONFESSION

On the 21st of January, my beloved, we celebrate the feast of one of the most brave preachers and confessors of our Orthodox faith, Saint Maximos.  To him we dedicate this short sermon.

***

Saint Maximos lived in the seventh century A.D.  He was born in Constantinople.  He loved education from childhood.  He studied philosophy and theology and he was admired for his education.  Due to his talents he was received as a high administrator in the emperor’s court.  He quickly became the chief secretary, which was a great honor.  At that time the emperor was Heracleios – the one who defeated the Persians and took back the Holy Cross which the barbarians had seized.  During his reign the city was saved from the siege of the Avars and the people chanted for the first time the Akathist Hymn.  Heracleios was a faithful and pious king.  On the serious subject of heresy, however, he showed a degree of leniency which Maximos did not like at all.  Maximos considered the heretics very dangerous and he wanted the State to observe a strict stance in their relation to the Church.  The heretics were so audacious that, if they were left free, there was a danger that a great part of the population would fall prey to their heresy.  At that time the heresy of monotheletism was spreading.

Let us say a few words concerning what monotheletism means.  Christ, the Lord of our Faith and found of our religion is God and man.  He is God-man and He has two wills.  As a man He has will – pure, however, from the filth of the sin.  As God He has a holy and omnipotent will.  These two wills are united in Christ.  The human will is subject to the will of God, and there exists a harmony of the wills in the person of Christ.  There is no confrontation in Christ between the divine and the human will.  However, how the union of the two natures and the harmony of the two will occurs is a mystery.  As the fathers of our Church say, as an iron when put into the fire gets hot and becomes red – that is, it is united with the fire without losing anything from its nature – so also was Christ as a man united with the divine nature without losing anything in His human nature.  He received the brightness of Divinity, it sparkled, and His human nature likewise became glorious and ascended into heaven.  Man is called to reach this great height, which no human language can describe.  He reaches it with faith, which allows the weak man to become united with Christ and become himself, in some way, god-man; an imitation of the God-man.

This was the instruction of the Orthodox teachers concerning the two natures and the two wills of Christ.  The heretical montheletes argued that, if we say that Christ has two wills, divine and human, we undermine Him.  For the reason they were saying that there is only one will in Christ – the will of God which absorbed the human will.  These things we say here may appear to be complex.  This heretical teaching, however, left the Christian world shaken.  The monotheletes, with the toleration and support of the emperor, spread widely.  Heracleios was not a monothelete, but rather was trying to reconcile the parties and bring some kind of peace between the opposing groups.  In matters of faith, however, diplomacy is not needed; in matters of faith there is only the power of “yes” or the “no”; there is no middle ground. Because Maximos did not agree with the policy which Heracleios was following in this matter, he decided that he should resign from his duties to the emperor and to stop serving the emperor as chief secretary.  He sacrificed his important position, salaries and profits and retired to a monastery in a remote desert place.  He clothed himself in hardship in order to pray, study and be prepared for the hard fight for Orthodoxy.

It would have been pleasing for Maximos to remain forever in the monastery.  When he heard, however, that the heretics – horrible wolves – were rushing into the foal of the Church and were snatching the sheep of Christ, the could not remain idle.  He decided to leave the peaceful monastic life and throw himself into the great struggle for Orthodoxy.  He became, in his time, a second great Athanasios.  He fought with all the strength of his soul.  His weapons were his education, his wisdom, and foremost his ascetic and holy life.  He ran everywhere; not only to Constantinople, but also to Alexandria and to other regions of Africa and even to Italy and Rome, to help give support to other Orthodox bishops in their struggle against heretics.  He contributed much to the condemnation of the heresies of the monotheletes.

Emperor Constance, a supporter of heretics, was enraged against Maximos for his brave fight and ordered him to cease his speaking and disturbing the peace of his empire.  His silence, however, would be a betrayal of Orthodoxy.  Alas, if those who must speak and defend Orthodoxy keep silent.  The heretics, if they do not face opposition, will progress and expand.  Saint Maximos did not obey to the emperor’s order.  Now, with even more power he was preaching the grandeur of Orthodoxy.  The enemies of Orthodoxy persecuted him and exiled him to different regions of the Empire.  Wherever they sent him, though, Saint Maximos did not cease to preach the word of Orthodoxy.  Finally they brought him to Constantinople in order to judge him again.  They tried to change his mind, but it was impossible.  The emperor was enraged, became wild like a beast, and ordered his tongue and right hand to be cut off, so that he could neither speak nor write about Orthodoxy.  The cruel and the inhuman order was executed.  His tongue and right hand were cut off and Saint Maximos was no longer able to speak or write.  In this condition, however, he never stopped being a living protest against the heretics.  Finally, he was exiled to Laziki of Pontus and there in 662 Saint Maximos gave up his spirit to the Lord.

***

My beloved!  The Gospel says that, once when the lepers saw Christ from afar, they began calling him saying “Jesus, Master, have mercy on us” (Luke 17:13).  The Lord cured them.  Those of us who believe in Christ should not hide our feelings and our faith, but we must raise our voice and confess Christ.  No power should be able to close our mouths.  Everywhere and always we must preach and confess Christ and Orthodoxy.  In this way the world would be cured from the leprosy of sin and error.  The word of Christ is an omnipotent physician.  Saint Maximos preached this word of Christ with an indomitable courage.  He became one of the most indomitable preachers and confessors of Orthodoxy.  Le us also imitate him in this difficult time we are living.

This chapter was taken from the book “Fragrant Flowers”
by Bishop Augoustinos N. Kantiotes.

e-mail: ibmgs3@verizon.net

http://www.ibmgs.org

http://www.ibmgs.org/chatechetic.html