Mitropolita Florine Avgustina Kandiota

Ako dođu progoni, da li će Grčka imati žive Hrišćane?

Odgovor o. Avgustina: Dete moje, «nemoguće ljudima je moguće Bogu». Od nas traži velike stvari Bog i za velike stvari smo stvoreni. Ukoliko imamo veru veličine zrna, daće nam snagu Bog. Kada neko pomisli, šta su bili učenici? Hvata te vrtoglavica. Učenici su bili samo dvanaest ribara, ali su promenili ceo svet. Daj mi takve saradnike da potresem ekumenu. To je pitanje vere.

MOLITE SE I VIDEĆETE ČUDA

Ujutru kada se probudite, da li se pomolite? Čitate li Sveto Pismo? Pojete li Bogu? Molite se deco, «neprestalno se molite» i videćemo čuda. U vašem životu ćete videti čuda deco. (Mitropolit Florine o. Avgustin Kandiotis 13-9-1987).

Pitanje: Da li se čovek rađa lukav ili postaje takav?

Odgovor: Ukoliko dođe blagodat Božija dete moje, iskorenjuje strasti i menja se čovek. Sećate li se onoga askete, kada je video da premeštaju jednog zločinca, moleći je rekao: « Da me nije ojačavao i osvetljavao Bog, to što je učinio ovaj čovek i gore bi počinio ja». Bog da nas sačuva. Budimo skrušeni i tražimo blagodat Božiju. (Kamp, 1994).

Kada čovek ima najveća iskušenja?

Iskušenja, od časa kada se rodi čovek pa sve do časa kada umire, neprestalno muče čoveka. Iskušaonica je ovaj život. Ko je to rekao? Jov. «U svetu ćete imati nevolje ali hrabrite se, ja sam pobedio svet» , rekao nam je Hristos.

Ako li vas upita neko, koja i kada su najveća iskušenja čoveka, reći ćete? Ima i mladost iskušenja, oluja, nevolja i nepogoda ali viče «Gospode, spasi me». Međutim, starost je gora, jer tada nečastivi se više bori protiv čoveka, sa raznoraznim pomislima i na razne načine. Kažu za jednoga podvižnika, koji je živeo u pustinji, kada se približavao kraj njegovog života, samo mu je nekoliko minuta preostalo, prišao mu je nečastivi i rekao mu: «Pobedio si me i sada ćeš me se osloboditi». A podvižnik je odgovorio: « I jedan minut samo da mi ostane, nisam siguran. I jedna minuta da mi preostane, postoji opasnost». Poslednje sekunde čovekova života imaju najveću važnost.

I mi kako se približavamo kraju našega života, imamo veliku potrebu za vašim molitvama. Molimo vas da se molite za nas, da ne osramotimo sveta oruđa. Kao što sam vam već rekao, nečastivi najviše napada starce. Zato retko vidiš starca mudrog, vernog, vrlog i posvećenoga. Zato, dakle, nastojim da vam ukažem da imam potrebu od vaših molitvi. Želim da verujem da se molite za nas, a radi vaših molitvi sam dospeo tu gde jesam.

(Kamp, 1-8-1984)

Αγαπητέ κ. Νούση, ……………………………………………………………………………………………………………

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΜΕ;

Ο  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ  ΚΑΙ  Η  ΕΞΕΓΕΡΣΗ  ΤΩΝ  ΜΑΖΩΝ

Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

Ο Οικουμενισμός επινοεί διάφορες θεωρίες για να αιτιολογήσει την απομάκρυνσή του από την Πίστη, όπως την παρέδωσαν οι Απόστολοι και οι Πατέρες, την μία, ενιαία πίστη, που δεν αλλάζει με την εποχή, αλλά μένει σταθερή στον Ιησού Χριστό όπως είναι ο αυτός χθες και σήμερα και εις τους αιώνες των αιώνων.

Οι οικουμενιστές πρεσβεύουν ότι οι θρησκείες στις οποίες περιλαμβάνουν και την Ορθοδοξία, αν και δεν είναι θρησκεία, κατέχουν μέρος της αλήθειας, είναι με άλλα λόγια εν μέρει αληθείς και εν μέρει ψευδείς. Ιδίως η Ορθοδοξία η οποία γι’ αυτούς πάσχει από διάφορες αγκυλώσεις, (έτσι ονομάζουν την σταθερότητα στην πίστη όπως την παρέδωσαν οι Απόστολοι και οι Πατέρες).

Η Ορθοδοξία για τους οικουμενιστές πρέπει να εξελιχθεί και να γίνει σύγχρονη ακολουθώντας την εποχή. Για τους οικουμενιστές η πίστη είναι δυναμική, δεν υπάρχει τίποτε σταθερό και η μόνη σταθερότητα είναι η διαρκής αλλαγή. Αυτό που στην Ορθοδοξία σύμφωνα με το Ευαγγέλιο είναι αμαρτία, το να ακολουθεί η πίστη μας το σχήμα της κάθε εποχής (παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου και η επιθυμία αυτού- μη συσχηματίζεσθε με τον κόσμο) αυτό για τους οικουμενιστές είναι αρετή.
Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει να επιβάλλει την ομοιομορφία παντού στα έθνη, στους λαούς, στους πολιτισμούς, στις παραδόσεις, για να είναι εφικτή η παγκόσμια τυραννία. Τη ίδια ομοιομορφία επιδιώκει να επιβάλει σε όλους τους λαούς της γης ο Οικουμενισμός σαν ένα είδος θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης. Για τους οικουμενιστές φτάνει να συμφωνήσουν οι αρχηγοί για να είναι ενωμένοι όλοι για να υπάρχει μια πίστη σε όλους τους λαούς . Αυτό είναι το νόημα της ενώσεως των εκκλησιών και των θρησκειών. Για τον Οικουμενισμό η συμφωνία των αρχηγών δεν είναι απαραίτητο να βασίζεται στην κοινή πίστη αν και το πρότυπο της αληθινής ενότητας, το να γίνουμε όλοι ένα στην πίστη, το έδωσε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός: «Τα πρόβατα τα εμά» είπε « της φωνής μου ακούει. Καγώ γινώσκω αυτά και ακολουθούσι μοι. καγώ ζωήν αιώνιον δίδωμι αυτοίς και ου μη απόλλωνται εις τον αιώνα, και ουχ αρπάσει τις αυτά εκ της χειρός μου» (Ιωάν.10,27-29).

Οι οικουμενιστές με τους διαλόγους τους έχουν σκοπό να επιβάλουν εκ των άνω μια συμβατική (τυπική) ένωση, χωρίς κοινή πίστη (οικουμενισμός). Εξάλλου η συμβατική (τυπική)»ενότητα» αντί της αληθινής ενότητας στη θρησκεία, στην κοινωνία, στην οικογένεια, δεν είναι ξένη στο Δυτικό κόσμο, όπου δεν πιστεύουν πια στην ειλικρινή επικοινωνία και στην αγάπη την οποία θεωρούν ανέφικτη!

Η αλήθεια, η ελευθερία, κάθε αρετή είναι ενιαία. Δεν είναι κανείς εν μέρει άνθρωπος και εν μέρει απάνθρωπος, ούτε έχει εν μέρει ήθος και εν μέρει δεν έχει ήθος. Η μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα. Όταν ο ποντικός περάσει μέσα από την κατσαρόλα, όλο το φαγητό πετιέται.

Ο Οικουμενισμός δεν ακολουθεί το Λόγο του Θεού, αλλά βλέπει τους πιστούς με κοσμικό πνεύμα και όχι με το πνεύμα της Διδασκαλίας του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς δεν καταφρονεί κανέναν άνθρωπο και δεν ήρθε στον κόσμο να σώσει μια ελίτ φιλοσόφων ούτε τους άρχοντες του κόσμου τούτου. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους.

Στην Ορθοδοξία δεν διακρίνονται οι πιστοί από τα αξιώματα αλλά από την αγιότητα. Απλοί αγράμματοι μοναχοί υπήρξαν άγιοι και πατριάρχες και θρησκευτικοί φιλόσοφοι έχασαν την πίστη τους. Οι Απόστολοι του Ιησού Χριστού ήταν απλοί ψαράδες.
Συμπέρασμα: Δεν μπορεί να υπάρξει «ένωση», να γίνουμε όλοι ένα, όπως ένα είναι τα θεϊκά πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, χωρίς να υπάρχει μία πίστη, μία ποίμνη, ένας ποιμήν. «Τα πρόβατα τα εμά της φωνής μουακούουσι. Γνωρίζω τα εμά και γνωρίζομαι υπό των εμών».

Ζούμε στην εποχή της εξέγερσης των μαζών. Οι άνθρωποι γίνονται μάζα όταν δεν συνδέονται μεταξύ τους σε μια αληθινή ενότητα με βάση την κοινή πίστη στον Ιησού Χριστό και στη Χριστιανική Διδασκαλία που θεμελίωσε την αξιοπρέπεια και το σεβασμό του ανθρώπου. Οι αιρέσεις και ο Οικουμενισμός που συγκεντρώνει όλες μαζί τις αιρέσεις άφησαν το μεγάλο μέρος του Δυτικού κόσμου χωρίς την αληθινή πίστη. Ο Δυτικός κόσμος στην εποχή μας είναι ένας κόσμος που δύει.

ΜΙΚΡΑ ΔΟΚΙΜΙΑ

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

Odgovori mi na «kako» iz prirodnog sveta da ti odgovorim na «kako» iz duhovnog sveta

«Rečite govornike vidimo kao ribe bezglasne pred Tobom, Bogorodice, jer ne mogu da objasne kako si i devojka ostala i u stanju bila da rodiš. Mi pak, diveći se tajni, sa verom kličemo: «Raduj se, sasude Božije mudrosti!… aliluja».

Šta znače ove reči? Ovde nam pesnik koji je napisao Akatist Presvetoj Bogorodici govori o rečitim govornicima. Stari svet je imao puno govornika, Cicerona, Dimostena kao  i mnoge druge govornike. Danas isto postoje govornici, to su u naše vreme veliki političari koji govore preko radio stanica, preko televizora, i sa balkona. Posebno u predizborno vreme, zasitiće se Grčki narod slušajući ove govornike sa političke scene. Mi ih ne osuđujemo, ali navodimo ko su oni. Postojali su govornici u staro doba, mudraci, koji su nastojali belo da prikažu da je crno i izdražavali se učenim jezikom. Koristili su mnogo reči da bi pobili istinu. Oni su se kaže pesnik čudili, nisu mogli da objasne tajnu. Nisu mogli da ispitaju, kako se dve stvari različite mogu uklopiti, koje su normalno neuklopive, devičanstvo i majčinstvo. Tamo gde postoji devičanstvo, nema  majčinstva i suprotno. Kako li su se te dve suprotne stvari sjedinile u Presvetoj Djevi Mariji? Kako? Nisu mogli govornici da reše tu tajnu i zaćutali su kao ribe, koje ne govore. I tako do naših dana kada neki čovek ne govori uopšte, kažemo da je bezglasna riba. Međutim to pitanje se čuje i ovih dana, kroz vekove,  pismeno i usmeno.

Razgovaraju ljudi i govore: «Pusti sveštenike da govore stvari neverovatne. Da li je ikada bilo moguće da devica rodi? Da li je moguće da jedna majka bude i devica? Pustite te nerazumljive stvari». Pošto oni to ne mogu da objasne sa svojim umovima, kreću u napad protiv naše svete Vere.

Šta ćemo im odgovoriti? Molim vas da pažljivo pratite, jer naša tema nije jednostavna, već je velika i važna. Pokušaću vas uzvisiti do velikih i visokih pojmova, da se divite veličini naše Vere. Šta ćemo dakle odgovoriti na ovo pitanje, koje postoji i u srcima hrišćana? Imaju svoga nečastivoga i ne veruju. Mnogo možemo da kažemo i mnogo vremena bismo mogli pričati, ali da ne krademo vreme, malo ću vam karakterističnih stvari reći, o tajni, koju krije ovaj svet, što se tiče crkvenih tajni.

Svet je kao što sam već rekao vidljiv i nevidljiv. Prirodni i natprirodni. Natprirodni svet je naša Sveta Crkva, naša Vera,  Tajne naše Crkve. Da li naša Crkva poseduje samo nevidljive pojmove, kao što su Bog, duša, anđeli, demoni? Ne. Ona ima i vidljivo i nevidljivo u sebi. Jedno istraživanje je dokazalo da tajne postoje, ne samo u natprirodnom svetu ali i u prirodnom svetu. Želite li primere?

Neodgovorena pitanja iz prirodnog sveta

Samo nekoliko primera ću vam navesti, da bih odgovorio na kako, što se tiče tajni koje zahtevaju pojedinci da budu rešene.

Sunce je velika tajna. Vidite li ga? Ono postoji već hiljade godina. Neki govore da osvetljava zemlju 10,000 godina a neki fizičari govore 1.000.000 godina. Kako se ne gasi? Nemoguće je da nauka odgovori. Ukoliko imaš jedno kandilo, kada se potroši ulje ono se gasi. Isto i sveća kada dogori, gasi se. Vatru ukoliko naloži u svojoj kući, siromašni čovek ukoliko ne dodaje još drva i ona se gasi. A naše sunce na čega ono radi, na drva, benzin ili na petrelej,  sa čime? Kako? U poslednje vreme je ustaljena jedna teorija, da su tobož naučnici rešili ovo pitanje, ali kako, nije rešeno. Naveli su da se događaju neprestalne erupcije, u dubini sunca koje dolaze od takozvane atomske energije. Ali kako? Želite li još nešto?

Pitaš ih za elektricitet? No, ništa ne odgovaraju.

Pitaš ih za magnetizam, kako? Osim opisa, ništa nam ne govore. Želite li još?

Pitamo ih za privlačnost? Govore fizičari i astronomi našoj deci da postoji jedna nevidljiva privlačnost, jedan nevidljivi konac koji spaja milijarde i bilione zvezda, a kako nastaje privlačnosti opet nam ne govore.

Šta čini nauka? Kao što odgovara filozofija, nauka opisuje, ne objašnjava. Opisuje pojedinačno i do detalja o svemu, ali kada ih pitamo da nam daju detaljno objašnjenje, da nam objasne kako? Ostajemo bez odgovora. A vidimo i fizičare i naučnike rečite da ostaju i oni bezglasni kao ribe.

Želite li još primera? Sećam se da sam nekada obilazio Eviju i susreo sam jednoj geodetu, koji je studirao na Univerzitetu u Berlinu i bio je ponosan i samoljubiv, i nije želeo da izgovori reč Bog, već je neprestalno govorio priroda, priroda. Izbrisali su neki reč Bog iz svojih usta i knjiga, jer se stide i govore samo priroda. Priroda je nešto neodređeno, nešto što ne predstavlja stvarnost. Lažni naučnici, mali nastavnici prirodnih nauka, ne prihvataju da izgovore reč Bog i govore priroda. Veliki fizičari i matematičari, stupovi nauke, dostojni svakog poštovanja klanjaju se pred veličinama naše vere i izgovaraju pobožno reč Bog. Razgovarao sam tako s tim geodetom i govorio mi je: «Ja ne verujem i ne prihvatam ništa». Tada sam mu naveo jedan primer  od svetog Zlatoustog, koji često navodim, u mojim govorima. Evo i sada ovde ga navodim.

Pogledajte samo zemlju, u njoj imaju svoje korenje razne vrste drveća. Jedno je drvo narandže, drugo je drvo limuna, treće je breskva itd. Svo to drveće ima svoje korenje u istoj zemlji i upija istu vodu. Ali pita nas sveti Zlatousti: «Kako voda iz masline postaje ulje»? Niti je odgovorila niti će uspeti da odgovori na to nauka. Bože moj, Bože moj, kakve sve tajne krije ovaj svet. Korenje od masline, upija vodu i pretvara je u ulje. Korenje vinove loze upija vodu i pretvara je u vino. Drvo limuna upija vodu i nastaje limun. Drvo narandže upija vodu i nastaju narandže. Razne vrste postoje. Ostavimo drveće po strani  i idemo na biljke, videćemo da se tajna ponavlja. Upijaju vodu koreni biljaka i nastaje krompir, paradajz ili patlidžan, kako? Bune se zemljoradnici, ne optužujem ih, imaju svoja prava, o svemu razmišljaju, ali o ovim stvarima nikada ne razmišljaju. Kako li nastaje taj krompir? Izvoli, dakle, napravi neverniče krompir. Učini jedan koren od svih tih različitih biljaka koje postoje na svetu.

Želite li da napustimo drveće i biljke i da idemo do semenja? Kako li jedno malo seme postaje jedno veliko drvo? Objasni nam to.

Želite li još primera? Pogledaj samo ptice selice, pogledaj samo laste koje dolaze u Proleće. Lete iz daleka i dolaze na isto mesto, na isto gnezdo. Stavili su prstenje na  ptice i ustanovili da dolaze na isto mesto. Koju li su one letačku školu pohađale samo? U Školi Božijoj. Izvoli i reši nam taj fenomen. Mnogi piloti gube puno puta svoju orijentaciju.. Ove ptice selice, koje su se školovale , mogu da pređu ogromne razdaljine, bez da izgube svoju orijentaciju  i da se vrate na ista gnezda i mesta sa kojih su odletele. Neka nam to objasne nevernici. Kako dakle nastaje jedno, kako drugo?

Želiš li da ti navedem još neki primer. Da li znate da mrav ima antenu? Dve antene koje ima na svojoj glavi su njegovi bežični telefoni. Objasni nam i to.

Želiš li još? Pčela leti sa cveta na cvet, uzima cvet i pretvara ga u med. Hajde sada ti radniče, naučniče, veliki i slavni, da uzmeš cvet i da napraviš od njega med.

Ostavljamo sada drveće, biljke, cveće i ptice i vraćamo se čoveku. Dovoljan je samo čovek da dokaže da postoji Bog.

Pogledajmo samo oko. Kako vidiš? Oftalmolog opisuje oko, ne objašnjava  kako je nastalo. Opisuje isto i otorinoralingolog uho ali ne objašnjava kako je nastalo. Opisuju nam i stomak, koji topi hranu i pronosi kroz creva, ali nam ne objašnjavaju ništa više. Opisuju sve, ali nema objašnjenja . Ne odgovaraju na kako su nastali? Opisuju nam hromozome, kao što kažu naučnici, hromozomi su jedna ogromna fabrika, milijarde ih je. Kao što se ovaj hram sastoji od milijardu kamenčića, jedan iznad drugog, po redu tako isto je i sa hromozomima. Kako? Tajna je to. Kako se voda pretvara u krv? Do sada nisu mogli da naprave krv. Traže dobrovoljce da daju krv.

Kako  krv u grudima majčinim postaje mleko? Kako  nastaju nervi? Kako nastaje telo? Kako nastaje mozak?Kako? Kako? Govori neverniče. Svi ostaju kao ribe bezglasne. Vidite li kakvu veliku vrednost imaju Pozdravi Presvetoj Bogorodici, koji nam daju tako velike i besmrtne primere. Sveti Grigorije, bogoslov i filozof, uputio je nevernicima 100 pitanja, na koja nisu mogli da odgovore. Reći će mi sada neko, napredovala je nauka od tada. Ali umnožila su se i pitanja kako?

Koje je najveće pitanje kako? Dopušteno je u našem veku da otkriju kako u jednom malom kamenčiću se krije ogromna snaga, nuklearna energija. Kako? Tako je odredio Bog.

Tako da je odgovor sledeći: Nemoguće ljudima je moguće Bogu. Veruješ li u to? Ništa nije nemoguće Bogu. Bog koji je stvorio sve te lepe i predivne i tajanstvene stvari, Bog koji je zatvorio u materiji ogromnu snagu, Bog koji je odredio da od jednog semena nastane jedno veliko drvo, Bog koji je odredio da lete ptice i da se vraćaju u svoja gnezda, Bog koji je stvorio velike, divne i bezbrojne stvari, Bog je rekao i da Djeva rodi. Reši sve druge tajne o neverniče i bezbožniče a posle da imaš drskosti da ti kažem kako je Djeva rodila. Slava ti Presveta Trojice, slava ti Bože. Iz dubine našeg srca recimo i mi himnu Presvetoj Bogorodici. Dok nevernici ostaju u svome neverju, mi se divimo Bogu,  svoj tvorevini,  svim tim velikim delima  i  svemu što je stvorio. I govorimo slava ti Presveta Trojice i pojemo neprestalno u našem srcu, aliluja.

Crkva nije jedna laž, ona je istina, ona je najveća filozofija na svetu. Treba da čitamo, istražujemo i  zahvaljujemo na svemu što nam je predao i da se divimo tajnama koje su raširene  po celom svetu.

Mitropolit Florine o. Avgustinos Kandiotis

Florini 16-3-1990

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Κυριακὴ πρὸ τῶν Φώτων (Μᾶρκ. 1,1-8)

Πιστευετε – μετανοειτε

«Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3,10)

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο. Τὸ καταλάβατε ἆραγε; Εἶναι δύσκολο. Γι᾽ αὐ­τὸ θὰ προ­σπαθήσω νὰ τὸ κάνω λιανά, νὰ τὸ ἑρ­μη­νεύσω ὅσο μπορῶ πιὸ ἁπλᾶ.

* * *

Ὅλα, ἀγαπητοί μου, ὅσα βλέπουμε γύρω μας κηρύττουν τὸ μεγα­λεῖο τοῦ Θεοῦ. «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔρ­γα σου…» (Μ. Ἁγ. Θεοφ.). Τὰ συνη­­θίσαμε ὅμως καὶ μόνο ὅταν τὰ στερούμεθα τὰ ἐκ­τιμοῦμε. Παράδει­γμα ὁ ἥλιος. Στὴν Ἀφρικὴ οἱ ἄγριοι τὸν προσκυνοῦν ὡς θεό· σ᾽ ἐ­μᾶς δὲν κά­νει τόση ἐντύπωσι. Θά ᾽πρε­πε κάθε πρωὶ μὲ τὴν ἀνατο­λὴ νὰ λέμε στὸ Θεό· «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς…». Γιατὶ χω­ρὶς ἥλιο δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ ὁ κόσμος. Ἀπείρως ὅ­μως περισσότερο πρέπει νὰ τὸν εὐ­χαριστοῦ­­με γιὰ κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερο. Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Πῶς νὰ σᾶς τὸ παρουσιάσω; Θὰ κάνω μιὰ ὑπόθεσι.
Ὑποθέστε ὅτι ἕνα ἐξωγήϊνο λογικὸ ὂν ἔρ­χεται στὴ γῆ ἀπὸ ἄλλους πλανῆτες. Φθάνει καὶ προσγειώνεται νύχτα. Δὲ βλέπει φῶς, καὶ ἀ­πελπίζεται. ―Πώ πω σκοτάδι! λέει. Κάποιος πλησιάζει καὶ τοῦ λέει· ―Περίμενε· ὕστερα ἀπὸ λίγες ὧρες θὰ παρουσιαστῇ στὸν οὐρα­νὸ ἕνα φωτεινὸ σῶμα ποὺ λέγεται ἥλιος· αὐ­τὸ θὰ φωτίσῃ τὴ γῆ. Καὶ πράγματι περνάει ἡ νύχτα καὶ νά, προβάλλει ὁ ἥλιος καὶ φωτίζει.
Τί θέλω νὰ πῶ μ᾽ αὐτό; Πρὶν 2.000, 3.000, 4.000, 5.000 χρόνια, ὑπῆρχε ὁ φυσικὸς ἥλιος, ἀλ­λὰ δὲν ὑπῆρχε φῶς πνευματικό· ἐπικρατοῦ­­σε πνευματικὸ σκοτάδι. Δηλαδή; Τὸ μυαλὸ τοῦ ἀνθρώπου ἦταν τόσο σκοτισμένο ἀπὸ τὴν ἁ­μαρτία, ὥστε δὲν μποροῦσε νὰ διακρίνῃ τὸν ἀ­ληθινὸ Θεό. Οἱ ἄνθρωποι λάτρευαν ὄχι τὸν Κτίστη ἀλλὰ τὰ κτίσματα· τὴ θάλασσα, τοὺς ποταμούς, τὰ βουνά, τὰ δέντρα, τὰ ζῷα. Μέσα στὸ φοβερὸ αὐτὸ σκοτάδι, οἱ ἄντρες σκότωναν τὶς γυναῖκες τους χωρὶς νὰ δίνουν λογαριασμό, οἱ γυναῖκες ἔπνιγαν τὰ παιδιά τους, οἱ νέοι πετοῦσαν τοὺς γέρους τὴ νύχτα στὰ βου­νὰ νὰ τοὺς φᾶνε οἱ λύκοι. Φοβερὰ ἀγριότης, σκοτάδι πνευματικὸ ἐπὶ χιλιάδες χρόνια.
Μέσα στὴν ἀπελπισία αὐτή, παρουσιάστηκαν μερικοὶ ἔξοχοι ἄνθρωποι, οἱ προφῆται, καὶ εἶπαν· Μὴ στενοχωρεῖσθε· θὰ ἔρθῃ ἡ ὥρα ποὺ θ᾽ ἀνατείλῃ ἥλιος, ὁ Μεσσίας. Δύο μάλιστα προφητῶν τὰ λόγια ἀναφέρονται στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο· εἶναι ὁ Μαλαχίας (3,1· Μᾶρκ. 1,2) καὶ ὁ Ἠσαΐας (40,3· Μᾶρκ. 1,3). Αὐτοὶ εἶπαν· Ἀπὸ κάποιο σημάδι θὰ καταλάβετε ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο νὰ διαλύσῃ τὸ σκοτάδι.
Ποιό ἦταν τὸ σημάδι; Ὅπως τὸ πρωὶ πρὶν βγῇ ὁ ἥλιος προηγεῖται ἕνα ὡραῖο ἀστέρι, ὁ Αὐγερινός, σὰ νὰ φωνάζῃ «Ἔρχεται ὁ ἥλιος!», ἔτσι πρὶν ἔρθῃ ὁ Χριστός, ὁ πνευματικὸς ἥ­λιος τῆς ἀνθρωπότητος, παρουσιάστηκε σὰν Αὐγερινὸς – ποιός; Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.

* * *

Τί ἦταν ὁ Ἰωάννης; Ὅλοι οἱ παπᾶδες καὶ οἱ δεσποτάδες νὰ μαζευτοῦμε, δὲν κάνουμε οὔ­τε τὸ νυχάκι του. Ἦταν ἀσκητής· ἄνθρωπος οὐ­ράνιος, μὲ σάρκα μὲν καὶ ὀστᾶ ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ σὰν ἄγγελος ἐπίγειος. Ἀπὸ παιδὶ ἀ­φιερώθηκε στὸ Θεό. Μικρὸς πέρασε τὸν Ἰορδάνη καὶ πῆγε στὴν ἔρημο, ὅπου ἔζησε χρόνια.
Ζοῦσε μὲ σκληραγωγία. Ποτό του ἦταν τὸ νε­ρὸ τοῦ ποταμοῦ, ποὺ ἔπαιρνε μὲ τὶς φοῦ­χτες. Τροφή του εἶχε ἀκρίδες, τὰ ἄκρα τῶν χορταριῶν, καὶ μέλι ἄγριο. Τὸ ροῦχο του ἦταν σκληρό, φτειαγμένο ἀπὸ τρίχες καμήλου, μὲ μιὰ ζώνη ἀπὸ δέρμα στὴ μέση. Γιὰ κρεβάτι δὲν εἶχε μαλακὸ σουμιέ, ἀλ­λὰ τὴν ἄμμο. Στέγη – ὀ­ροφή του εἶχε τὰ ἄ­στρα τοῦ οὐρανοῦ. Ἐ­μεῖς μιὰ Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ δὲ μποροῦ­με νὰ νηστέψουμε, κι αὐτὸς νήστευε ὅλη του τὴ ζωή· κρέας δὲν ἔτρωγε, κρασὶ δὲν ἔπινε. Συν­τρο­φιὰ εἶχε τὰ θηρία, ἐκεῖ στὸ μεγάλο πανε­­πι­στή­μιο τῆς ἐρήμου. «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακα­ρία ἐστί, θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις» (ἀναβ. πλ. α΄).
Ἔτσι ζοῦσε, ὅταν ἦρθε ἡ ὤρα καὶ πῆρε τὴν ἐντολή, ν᾽ ἀφήσῃ τὴν ἔρημο καὶ νά ᾽ρθῃ στὴν ὄχθη τοῦ Ἰορδάνου. Ἀπὸ τότε ἄρχισε ν᾽ ἀναγγέλλῃ, ὅτι ὁ Χριστὸς ἔρχεται, ἦρθε, εἶναι ἤδη ἀνάμεσά μας. Δύο πράγματα συνιστοῦσε.
Τὸ πρῶτο. Πιστεύετε στὸ Χριστό. Δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἄνθρωπος, ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἄνδρες τῆς γῆς. Εἶναι πολὺ παραπάνω. Εἶναι τόσο δυνατός, ποὺ τὸ δαχτυλάκι του νὰ κουνή­σῃ ἔκαψε τὴ γῆ. Εἶναι τόσο μεγάλος, ποὺ ἐ­γὼ δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σκύψω νὰ λύσω τὸ λουρὶ ἀπὸ τὰ ὑποδήματά του. Πῆρα ἐντολὴ νὰ τὸν δείξω καὶ σᾶς τὸν δείχνω. Νάτον! Τὸν βλέπετε; δὲν φορεῖ στέμμα, δὲν ἔχει σπαθιὰ καὶ κο­ρῶνες, δὲν ἔχει χρήματα. Εἶνε πτωχὸς – πάμ­πτωχος. Κάτω ὅμως ἀπὸ τὸ ταπεινὸ αὐτὸ σχῆμα τοῦ ἐργάτου τῆς Ναζαρὲτ εἶνε «ὁ αἴρων τὴν ἁμαρ­τίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 1,29). Εἶνε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός. Πιστεύετε σ᾽ αὐτὸν καὶ μόνο.
Καὶ τὸ δεύτερο ποὺ ἐκήρυττε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος· Ἑτοιμαστῆτε νὰ ὑποδεχθῆτε τὸ Χριστό. «Μετανοεῖτε»! (Μᾶρκ. 1,15), ἀκουγόταν ἡ φωνή του σὰν βροντή. Τί θὰ πῇ «μετανοεῖτε»; Ἀλλάξτε δρόμο. Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας καὶ περιώδευα στὴν ὕπαιθρο (χίλια χωριὰ ἐπισκέφθηκα), πολλὲς φορὲς ἔχανα τὸ δρόμο καὶ στενοχωριόμουν. ―Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ δρόμος· γιὰ νὰ φτάσῃς ἐκεῖ ποὺ θέλεις θὰ πᾷς ἀπὸ ᾽κεῖ, μοῦ ἔδειχναν… Ἔτσι ἄλλαζα δρόμο. Καὶ ὁ Ἰωάννης ἔλεγε στὸν κόσμο, ποὺ εἶχε χάσει τὸ δρόμο του μέσα στὸ λαβύρινθο τῆς ἁμαρτίας· Ἀλλάξτε δρόμο· ὁ δρόμος ποὺ βαδίζετε ὁδηγεῖ στὴν κόλασι, ἐκεῖ θὰ καταλήξετε…. Ὑ­πάρχει δρόμος ποὺ φαίνεται στολισμένος μὲ ἄνθη, ἀλλὰ τὸ τέλος του εἶναι γκρεμὸς καὶ ἄ­βυσσος· εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας, τῶν δια­σκεδάσεων, τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας, τῆς κλεψιᾶς καὶ ἀτιμίας, τῆς ἐκμεταλλεύσεως, τῶν διαφόρων ἰδεῶν τοῦ κόσμου. Ἕνας δρόμος εἶναι ὁ σωστός, τοῦ Χριστοῦ. «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁ­δὸς καὶ ἡ ἀ­λήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν. 14,6). Μετανοεῖτε λοιπόν, ἀλλάξτε δρόμο, ἀκολουθῆ­στε τὸ δρόμο ποὺ δείχνει τὸ ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ.
Αὐτὸ φωνάζει ὁ τίμιος Πρόδρομος. Καὶ προ­ειδοποιεῖ· Ἂν δὲν μετανοήσετε ἀλλὰ μείνετε ἀναίσθητοι, νὰ ξέρετε· «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθ. 3,10). Ὅποιος φυτεύει δέν­τρο, περιμέ­νει καρπό. Κ᾽ ἐμεῖς δέντρο εἴμαστε, ποὺ φύτεψε ὁ Θεός. Τί καρπὸ ἀποδίδουμε; Ἂν δὲν ἔχουμε καρπό, λέει ὁ Ἰωάννης, μᾶς περιμένει τσεκού­ρι καὶ φωτιά. Ἀφῆστε λοιπὸν τὴν ἁμαρτία.
Καὶ πίστευαν πολλοὶ στὸ κήρυγμά του. Πή­γαιναν στὸν Ἰορδάνη, ἔμπαιναν μέσα, καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ ἐξωμολογοῦντο. Ἔλεγαν ὅλα τὰ ἁ­μαρτήματά τους, καὶ δάκρυα κυλοῦσαν στὸ νερό.
Οἱ ἄλλοι ὅμως ἔμεναν ἀμετανόητοι· οὔτε στὸν Ἰωάννη οὔτε στὸ Χριστὸ πίστεψαν. Καὶ τιμωρήθηκαν. Διαβάστε τὴν ἱστορία. Δὲν πέρα­σαν σαράντα χρόνια κ᾽ ἔπεσε φωτιά· κάηκαν τὰ Ἰεροσόλυμα, τὰ σπίτια καὶ ὁ περίλαμ­προς ναὸς τοῦ Σολομῶντος (μέχρι σήμερα οἱ Ἑβραῖοι ―ποὺ ἔχουν χρήματα― δὲν μποροῦν νὰ τὸν ξαναχτίσουν). Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Δὲ θὰ μείνῃ λίθος ἐπὶ λίθον» (Μᾶρκ. 13,2). Τὸ εἶπε καὶ ὁ Ἰωάννης· «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται».

* * *

Καὶ τώρα, ἀδελφοί μου, μολονότι ἁμαρτω­λὸς καὶ ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Θεοῦ, προειδοποιῶ κ᾽ ἐγὼ σὰν τὸν Ἰωάννη καὶ φωνάζω· «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται». Ἀλλοίμονό μας.
Ἕνα εἶναι τὸ φάρμακό μας. Δὲν εἶναι τὰ κόμ­ματα, οἱ ἰδεολογίες, τὰ συστήματα. Τὸ φάρμακο ποὺ θὰ θεραπεύσῃ τὴν ἀνθρωπότητα εἶ­ναι τὸ «Με­τανοεῖτε». Νὰ μετανοήσουμε ὅλοι, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, Ἀμερικὴ καὶ ῾Ρωσία, Εὐρώ­πη καὶ Βαλκάνια. Γιατὶ ὅλοι ἔχουμε τ᾽ ἁμαρτήματά μας· κανείς δὲν εἶναι ἀναμάρτητος. Ἕ­νας μόνο εἶναι ὁ ἀναμάρτητος· ἐκεῖνος ποὺ μόλις μπῆ­κε στὸ νερό, ἀμέσως βγῆκε, «εὐθέως» ἐξῆλθε (βλ. Μᾶρκ. 1,10). Εἶναι ὁ Χριστός. Δὲν εἶχε κανένα ἁ­μάρτημα· βαπτίσθηκε γιὰ μᾶς, γιὰ νὰ μᾶς ἀνοίξῃ τὴ θύρα τοῦ ἁγίου βαπτίσματος.
«Μετανοεῖτε» λοιπὸν ὅλοι, μεγάλοι καὶ μικροί, γυναῖκες καὶ ἄντρες, ἀγράμματοι καὶ σο­φοί, κλῆρος καὶ λαός. Ὅλοι ν᾽ ἀλλάξουμε δρό­μο· ν᾽ ἀκολουθήσουμε τὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Διότι ἕνας εἶναι ὁ δρόμος ποὺ σῴζει, μόνο αὐ­τός, δὲν ὑπάρχει ἄλλος. Διαφορετικά, τί μᾶς περιμένει; Μόνο ἁμαρτίες κάνουμε· βλαστήμιες, ψευδορκίες, μοιχεῖες, πορνεῖες, κλεψιές, ἀτιμίες, καταχρήσεις, διαρρήξεις, ἐγκλήματα… Εἴμαστε δέντρα ἄκαρπα. Τί περιμένουμε; Τσεκούρι καὶ φωτιά. Δηλαδή; Πόλεμος, πυρηνικὸς ὄλεθρος, μία βόμβα σὲ κάθε πρωτεύουσα, ποὺ θὰ πέφτῃ ἀπὸ τ᾽ ἀεροπλάνα, τὰ «μαυροπούλια» τοῦ θανάτου, καὶ σβήσαμε.
Σᾶς παρακαλῶ, ὅπως τότε ἄκουσαν τὸν Ἰωάννη καὶ ἐξωμολογοῦντο στὸν Ἰορ­δάνη, ἔ­τσι κ᾽ ἐμεῖς. Σᾶς καλῶ στὸν Ἰορδάνη· καὶ Ἰορδάνης εἶναι ἡ μετάνοια. Ὅλοι λοιπὸν στὴν ἐξ­ομολόγησι, γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος καὶ σωτηρία.
Εἴθε ὁ Κύριος διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστῖνο, στόν ἱερό ναὸ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Ἰτέας – Φλωρίνης 4-1-1987)

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΜΗΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ ΓΙΑ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ, Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΛΕΚΕΙ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΙΑΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ!

29/10/2009 Κατά την εισοδο τους στο κτίριο της Coca Cola, ο Οικουενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος χασκογελούν μπροστά από αρκούδο-μασκότ της αμερικανικής πολυθνικής Εταιρίας.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ, 21/12/2007

Μηνυσαν κατα της Coca Cola υπέβαλαν Ρωσοι    χριστιανοι ορθοδοξοι!

Μήνυση κατά της …Coca Cola υπέβαλαν Ρώσοι χριστιανοί ορθόδοξοι   (ΑΠΟ enoriaka.gr)

Εισαγγελείς της Ρωσίας μελετούν μήνυση που κατηγορεί την Coca Cola ότι μέσω μιας διαφημιστικής καμπάνιας προσβάλλει την ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Τη μήνυση υπέβαλαν πριν από λίγες ημέρες 440 κάτοικοι της ρωσικής πόλης Νίζνι Νόβγκοροντ.

Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται, επειδή οι διαφημιστές χρησιμοποίησαν εικόνες ορθόδοξων εκκλησιών και σταυρών, παρουσιάζοντας τα σύμβολα ακόμη και ανάποδα. Η Coca Cola από την πλευρά της απαντά ότι όλα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για προωθήσουν τη ρωσική κουλτούρα.

Η αγωγή κατά της Coca Cola υποβλήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2007 και οι εισαγγελείς τώρα εξετάζουν εάν υπάρχει νομική βάση για να προχωρήσει η υπόθεση.

Οι διαμαρτυρόμενοι πιστοί υποστηρίζουν ότι οι διαφημίσεις αυτές προσβάλλουν τα πιστεύω τους. «Η Coca Cola χρησιμοποιεί όλα αυτά τα ορθόδοξα σύμβολα με βλάσφημο τρόπο τοποθετώντας εικόνες ναών μέσα σε μπουκάλια Coca Cola.

Κάποιες εικόνες, λένε οι ενάγοντες, είναι επίτηδες τοποθετημένες ανάποδα, ακόμη και εικόνες σταυρών»

www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=858963&lngDtrID=253

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΗΣ Coca Cola, ΣΤΗΝ ΑΤΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΣΤΙΣ 29/10/2009 (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)

«Απόψε συγκεντρωθήκαμε σε αυτό το εκπληκτικό κέντρο, στην πραγματικότητα ένα μουσείο, προς τιμήν ενός από τα πιο αγαπημένα προϊόντα, μιάς ―αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη― “εικόνας” του 20ου αιώνα…Συγκεντρωθήκαμε χάρη σε έναν αγαπημένο και έμπιστο φίλο, τον κύριο Μουχτάρ Κεντ, ο οποίος προεδρεύει σε αυτήν την εκπληκτική εταιρία, με περισσότερους από 1.000.000 υπαλλήλους σε 200 χώρες, με την ιδιότητα του προέδρου και του γενικού διευθυντή…
Συγκεντρωμένοι εδώ μαζί με όλους εσάς πρέπει να μιλήσουμε για αναψυχή, κάτι πολύ γνωστό στον κόσμο της κόκα κόλα»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ 3-1-2010

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ, ΤΩΝ 103 ΕΤΩΝ, ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ 3-1-2010. ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΑ, ΚΟΙΝΩΝΕΙ ΤΩΝ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΑΝΤΙΔΩΡΟ ΚΑΙ ΕΞΕΡΧΕΤΑΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ.

ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ 2-1-2010

τριών πολυτέκνων οικογενειών

**************************************************************************

**************************************************************************

Απόσπασμα από τό βιβλίο του πατρός Αυγουστίνου «Είς τήν Θείαν Λειτουργίαν, Πρακτικαι Ομιλίαι»!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ; (Ομιλία 4 )

(Η μετάφρασι ολόκληρου τού βιβλίου (δύο τόμους) στα Αγγλλικά έγινε από τον ακούραστο εργάτη και αγωνιστή της Ορθοδοξίας, πνευματικόν τέκνον του π.Αυγουστίνου, πατέρα Αστέριο Γεροστέργιο.  Προσφέρεται ταπεινά και με την εν Χριστώ αγάπη εις ψυχικήν ωφέλειαν Ορθοδόξων Χριστιανών απνανταχού της γης και επισκεπτών της ιστοσελίδας του σεβαστού Γέροντος Αυγουστίνου
προς δόξαν του Τριαδικού μας Θεού).

WHAT IS GOD?

“I believe in one God, the Father almighty, Maker of heaven and earth and of everything

visible and invisible.”

God exists, dear friends, God exists!  It is declared in the first article of our Symbol of Faith.  Millions of voices proclaim it.  Atheism, as we said, has no evidence; it merely dogmatizes.  And, as we have noted with atheists and unbelievers, there come certain moments even in their lives when they question their attitudes regarding this most relevant subject.  There are also examples old and new concerning people, who, in quiet and peaceful times made much noise, saying ‘there is no God’, but when the blue skies of their lifetime became clouded, when trials and tribulations shocked them and all their worldly foundations were shaken, when they faced catastrophe, then those unbelieving atheists where humbled and they knelt down to pray.

God exists, but what is He?  This is another question.  Human reason, proud, restless, and searching, directs itself also to the investigation of this topic.  What can we say?  We can answer only briefly:

We have said that the question of the existence of God is the highest and most important of all problems.  Every other subject is inferior to this lofty question.  I ask you, has anything been investigated to complete resolution?  Have answers been given to questions concerning, not only spiritual matters, but material things, things that we can perceive with our bodily senses?  Has science given answers even to questions like: “what is matter?” “What is light, electricity, magnetism, atomic energy?”

As we said some time before, science investigates various material phenomena, but it cannot explain them, it cannot give the final world concerning our existence, the creation, the energies and their sundry manifestations.  These matters are shrouded in mystery.  A philosopher once said, that in spite of all science has discovered, we are yet ignorant of many things and will continue to be so, because everything we know is a very small part of what we do not yet know.

We are ignorant, then, to a great degree concerning material things which we can perceive; how then we pretend to know those things that we cannot perceive, things that are above the material and constitute the spiritual world?

Human reason is not limitless, as some philosophers say; it has certain boundaries it cannot cross.  Beyond the natural world is another world, the spiritual, supernatural world.  We cannot perceive this world with our bodily senses, but we can do so with our spiritual senses – our faith, appropriately called the “sixth sense”.

Our minds are limited.  Let me cite an example.  Let us assume that an ant is crawling on a column of the Acropolis.  The ant has a mind, that is, it reacts instinctively.  We ask
you, is it possible for the ant to comprehend and explain the architectural wonder?  Certainly not.  Its thought processes are far too limited.  Humanity, like the ant, lives and walks, and even flies in space, seeing before it the expanse of the vast divinely-created kingdom.  But human thought, no matter how developed, cannot comprehend or explain divine creation in all its magnitude and profundity.  Man stands on a pinhead of the immense universe.  As an ant cannot comprehend the architectural plan of the Acropolis, so the little human being, with his limited reason, is incapable of understanding the details of the Divine Creator’s plans.  That is why the Apostle Paul, astounded by the mysteries of divine wisdom, says: “O depth and riches of the wisdom and knowledge of God!  How unsearchable are His judgments and His ways beyond understanding!  For who hath known the mind of the Lord?  Or who hath become his counselor?” (Romans 11:33-34).

And in spite of this, humanity in its pride insists on investigating the Incomprehensible.  A lyric poet, Simonides, was once invited to the palace of an ancient king and was asked to answer a question: What is God?  The poet asked him to give him a day to think about it.  When the day had passed, the poet appeared before the king and asked him to give him another two days to think it over.  It was granted.  When the two days had passed, the poet requested that time to be doubled, four days.  The king grew impatient because of the delay, and when the poet asked twice the previous amount of time, the king asked why.  The poet answered, “The more I investigate the matter, the more difficult it appears to be”.

What is God?  A definition would be beyond the capabilities of the human mind.  One of the greatest fathers and teachers of the Church, St. Augustine, in discussing this topic, begins a moving dialogue with Creation.  Let us listen:

“I asked the earth, ‘What is God?’, and she answered: ‘I am not your God’.  Everything in Creation that I asked gave me the same answer.  I asked the sea and the depths and all that live and swim in the seas and oceans, and all in common answered: ‘I am not your God; search for Him higher.’  I asked the winds that blow and the air, and the creatures that live in it, and they answered me ‘I am not your God’.  I asked the sun, the moon and the stars.  ‘We are not the God you seek’.  Then I said to all that surrounded me: ‘You say you are not my God.  Tell me then what do you know about Him?  And all answered in a loud voice, ‘God made us.  God is our Maker, our Creator!’

In spite of all the wisdom our ancient forefathers had, the true God remained unknown to them, and for this reason, an altar was erected in Athens, the capital of arts and sciences, with the inscription: “TO THE UNKNOWN GOD” (Acts 17:23).  The unknown God was revealed to the world through the revelation of Jesus Christ, our Lord.  And the God that Jesus Christ revealed is the true God.  He is spirit.  He is light.  He is love.  We worship and adore Him, and this faith we proclaim by saying: “I believe in one God, the Father almighty, Maker of heaven and earth and of everything visible and invisible.”

This chapter was taken from the book “ON THE DEVINE LITURGY – VOL.2”

by Bishop Augoustinos N. Kantiotes.

e-mail: ibmgs3@verizon.net

www.orthodoxinfo.com/ibmgs

Αποστολέας     theodromos

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ
«Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ»
ΤΟΜΕΥΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ
ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ 32 – 106 80 ΑΘΗΝΑΙ
Τηλ. 210. 3614135

50 ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

ΘΕΜΑ: Ἡ πρόκληση τῆς σύγχρονης Παιδείας

γιά διαχρονικές Ἀξίες καί Πρότυπα

ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 29/12/2009

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ

∙ Ἡ στροφή στίς διαχρονικές ἀξίες δέν εἶναι ὀπισθοδρόμηση ἀλλά ἀναβαπτισμός στό πνεῦμα καί τήν ἀλήθεια. Γιά νά πᾶμε μπροστά εἶναι ἀνάγκη νά γυρίσουμε πίσω, νά μαθητεύσουμε στό δοκιμασμένο παρελθόν. Τίς ἀξίες δέν χρειάζεται νά τίς δημιουργήσουμε ἤ νά τίς ἀνακαλύψουμε, ἀλλά νά τίς ἀποκαλύψουμε.

∙ Τό σχολεῖο ἔχει ἀλλάξει. Τίποτε πλέον δέν εἶναι δεδομένο. Ὑπάρχει ἀνάγκη ἱεραποστολικοῦ πνεύματος. Ἡ κοινωνία μπορεῖ νά ἐμποδίζει νά διδάσκουμε μέ τόν λόγο, δέν μπορεῖ ὅμως νά μᾶς ἐμποδίσει νά ἐμπνέουμε μέ τή ζωή μας. Ἡ βίωση τῶν ἀξιῶν εἶναι ἡ καλύτερη μαρτυρία τους. Πρίν διδάξουμε πρέπει νά ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τίς ἀρχές καί ἀξίες πού πιστεύουμε, πρέπει νά γίνουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι διαχρονικοί.

∙ Ὁ δάσκαλος, γιά νά εἶναι δημιουργικός καί ἀποτελεσματικός, πρέπει νά λειτουργήσει ὡς πραγματικός παιδαγωγός, ὡς φορέας καί μυσταγωγός τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

∙ Τό μοντέλο τῆς ἀγωγῆς τοῦ νέου ἀνθρώπου πού θά ἐπιλέξει γιά νά ἐφαρμόσει θά εἶναι τό «θεανθρωποκεντρικό». Σύμφωνα μ’ αὐτό, ἡ παιδευτική διαδικασία θά ἔχει ὡς ἀφετηρία καί τέλος τόν Θεό. Θά κατευθύνεται πρός τόν Θεό καί θά πραγματοποιεῖται διά τοῦ Θεοῦ.

∙ Ὁ δάσκαλος στό πλαίσιο αὐτῆς τῆς ἀγωγῆς προσφέρεται ὡς ζωντανό πρότυπο τελειότητος. Γι’αὐτό θά πρέπει νά χαράσσει μιά ἐσωτερική πορεία πνευματικῆς ἀναζητήσεως καί ἀσκήσεως.

∙ Ὁ δάσκαλος – παιδαγωγός πρέπει νά παρακολουθεῖ τίς ἐξελίξεις τῶν Ἐπιστημῶν τῆς Ἀγωγῆς καί νά ἀξιοποιεῖ στό ἔργο του τά ἑκάστοτε νέα πορίσματά τους. Νά εἶναι ὁ ἄρτια πεπαιδευμένος ἤ τουλάχιστον νά στοχεύει στήν κατάκτηση ἄρτιας γνωστικῆς ἀρματωσιᾶς.

∙ Νά στέκεται στίς πύλες τοῦ Πνεύματος, ἀποδυόμενος στόν εὐγενέστερο ἀγώνα γιά τή μετάδοση τῆς γνώσης, τήν κατάκτηση τῆς ἐλευθερίας τοῦ πνεύματος, τό φωτισμό τοῦ νοῦ, τήν ἐκλέπτυνση τῆς εὐαισθησίας τῶν μαθητῶν, τή συμπόρευση στό δρόμο τῆς ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας.

∙ Νά δαπανᾶ γιά τήν ἐπιτέλεση τοῦ ἔργου του ὁλόκληρο τόν ἑαυτό του, μέ θυσία καί τῆς ζωῆς του ἀκόμη.

∙ Ἡ σπουδή τῶν ἀξιῶν δέν ἀποτελεῖ ἐκπαιδευτικό ἀντικείμενο· εἶναι παιδεία καί μαθητεία. Δέν γίνεται μέ διδασκαλία καθημερινῶν κοινωνικῶν δεξιοτήτων ἤ βιωματικῶν δραστηριοτήτων. Ἡ ἀγωγή πρέπει ἀπό μάθημα καί κανόνες συμπεριφορᾶς νά γίνει πολιτισμός καί δημιουργία.

∙ Ἡ ἱστορία χαρακτηρίζεται ἀπό περιοδικότητα. Αὐτό συντηρεῖ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἐπανέλθουν οἱ ἀξίες, οἱ ὁποῖες, ὅταν περιφρονοῦνται καί ἀγνοοῦνται, στήν οὐσία κυοφοροῦνται γιά τήν ἑπόμενη γενιά. Δικό μας χρέος εἶναι νά ὁμολογοῦμε τήν ἀλήθεια καί νά συντηροῦμε τίς ἀξίες.

∙ Ἡ μόνη ἀντάξια τοῦ ἀνθρώπου παιδεία, ἡ μόνη ἀναγκαία γιά τίς ψυχές μας καί τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας ἀγωγή εἶναι ἐκείνη πού ἀναζητεῖ τόν ἐμπνευστή της καί τό ἰδεῶδες της, τό πρότυπο καί τήν ὕψιστη ἀξία της στό Θεανθρώπινο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἐκείνη πού προβάλλει τήν τελειότητά Του καί ἐμπλουτίζεται ἀπό τίς αἰώνιες ἀρχές τῆς διδασκαλίας Του.

Απόσπασμα από το βιβλίο του πατρός Αυγουστίνου «Εις την Θεία Λειτουργία, Πρακτικαι Ομιλίαι»!

ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ; (Ομιλία 3)

(Η μετάφρασι ολόκληρου του βιβλίου (δύο τόμους) στα Αγγλλικά έγινε από τόν ακούραστο εργάτη καί αγωνιστή της Ορθοδοξίας, πνευματικόν τέκνον του π. Αυγουστίνου, πατέρα Αστέριο Γεροστέργιο.  Προσφέρεται ταπεινά και με την έν Χριστώ αγάπη εις ψυχικήν ωφέλειαν Ορθοδόξων Χριστιανών απνανταχού της γης και επισκεπτών της ιστοσελίδας τού σεβαστού Γέροντος Αυγουστίνου
πρός δόξαν του Τριαδικού μας Θεού).

THERE IS A GOD!

“I believe in one God…”

Dear readers, there are many subjects which people busily discuss, wherever they live and whatever their education, but the one topic above all others is that pertaining to God’s existence.  People are never indifferent to this subject.  Even though some may appear indifferent, there come moments in their lives when this matter sets them off.  Is there a God, yes or no?  If there is not, then everything is permissible, even the most heinous crimes.  If He exists, however, then things are different, and everyone is responsible to the Creator for his actions.

God’s existence is bound together with the notion of divine justice, a justice that is free of the imperfections and weaknesses of human justice and is able to punish every crime and reward every virtue.  This is what St. Paul means when he says: “But without faith it is impossible to please Him; for He that cometh to God must believe that he is and that He is a rewarder of them that diligently seek Him (Hb.11:6).

Faith in the existence of God constitutes the cornerstone of the Christian edifice.  That is why the first thing proclaimed in the symbol of the Faith is the existence of God: “I believe in one God”.  Unbelievers have multiplied in our century and fight brazenly against God, saying and writing in books and magazines that there is no God.  If you ask an unbeliever, however, what his arguments are against God’s existence, you will see that he does not have a serious argument.  He accuses the Church of dogmatism, that She tells us to believe without proof, but he himself presents as a dogma that there is no God, and the world must accept that!

While atheism, old or new, feels it does not have to present any proof of what it maintains, it feels that the Church, which preaches FAITH in God’s existence, must present many evidences with which to convince any impartial person.

God exists.  Countless voices cry this.  Let me give a few examples:

We are familiar with the camera.  You stand before this machine and it takes your picture.  If someone tells you the camera you are holding was not made in a factory, but created itself, would you believe in him?  Certainly not! And if your friend insists, you would begin to doubt his sanity, for only a person devoid of reason would say that cameras create themselves…

But there is a camera infinitely superior to any camera in the world.  It will function for years, without expense; it takes millions of photos.  What kind of camera is this?  It is our eye.  This is a perfect camera, a miracle.  Who made it?  If someone cannot accept that an ordinary camera is a work of chance, then how will he dare to say that eye is a work of chance?  No, the eyes are not products of chance.  Someone made them, and that someone is God.  An eye is enough to demonstrate God’s existence.

Do you know about the radar?  It is a huge artificial ear, which science took great pains to plan and produce.  It is placed high on mountains and receives the sounds that airplanes or other object produce, no matter how high they fly.  Let someone dare insist that radar invented itself.  No one would believe him.  Everyone accepts that radar apparatus is designed by men and made in factories.

Do you admire radar?  Then you must admire incomparable more human radar – the ears.  Its construction and function astonishes scientists called otorynolaryngologists.  Radar is created by man, the ears by whom?  Certainly by someone, and that someone is God.  An ear is enough to prove that God exists.

Yet another example.  A city is supplied with water by an aqueduct, which has its reservoir outside the city.  From there, the water flows through large and small pipes and reaches all the houses in the city.  Aqueducts are admirable, as is the Athenian aqueduct, having an enormous reservoir.  The network of pipes supplying the entire city has a total length of many thousands of miles.  I ask you, who would dare say that such a huge system is a work of chance?  No one with a sound mind would!

But let us look at another aqueduct which works day and night to supply not water, but blood to the human organism.  The heart collects blood like a small reservoir, but does not hold it.  It distributes it with absolute justice.  Instead of pipes it uses veins and arteries, which reach even the smallest parts of the body.  There are capillaries thinner than a hair: imagine a tiny pipe like a hair and through it blood is flowing, reaching the tiniest parts of the anatomy.  Do you admire the aqueduct? How much more should you admire the heart, which with an astonishing network of veins and arteries continuously distributes blood!  If the heart stops working, the man dies in a few minutes.  Engineers and technicians construct aqueducts, but who constructed the heart?  Certainly someone, and this someone is God.  A heart suffices – what am I saying – a hair-like capillary suffices to show that God exists!

We could present more examples, but there are so many, they would fill a whole book.  God exists!  Reason demands it.  God exists!  The universe proves it from the grandest to the humblest creations.  God exists!  History testifies it.  God exists!  Man’s conscience proves it.

Our faith is not without proofs and arguments.  Let everyone then, from the bottom of his heart declare his belief: “I believe in one God…”

This chapter was taken from the book “ON THE DEVINE LITURGY – VOL.2” by Bishop Augoustinos N. Kantiotes.

e-mail: ibmgs3@verizon.net

www.orthodoxinfo.com/ibmgs

Koji je simbol naše vere?

Koji je simbol naše vere, koji smo čuli na Svetoj Liturgiji? –Kaži mi ti? Kako te zovu? Toma nam kaže, da je naš Simbol, Verujem.

Šta znači Simbol i zašto se taj Simbol naziva Verujem?

Simbol znači nešto po čemu se razlikujemo. To je nešto kao zastava. Kao što razni narodi imaju svoju zastavu. Mi imamo našu plavobelu zastavu. Srbija ima svoju zastavu. Bugarska ima svoju zastavu. Turska ima svoju zastavu.Kao kada vidiš nečiju zastavu znaš kojem narodu pripadaju ti ljudi, tako i mi našu zastavu, našu veliku čast, iznad svega, imamo svoje Verujem. To je zastava hrišćana. Kojih hrišćana? Hrišćani , su i Franci i Italijani, Francuzi, Nemci, Englezi pa i Amerikanci.

«Verujem» je zastava Pravoslavnih hrišćana. Sa «Verujem» raspoznajemo se od svih naroda i dogmi.

Šta ispovedamo u Verujem?

Pre svega ispovedamo da verujemo u jednog Boga a ko ne veruje, nije dostojan da živi na ovome svetu. Verujemo dakle da postoji Bog. To je logično, to nam naređuje naš razum. Zašto neko od vas ne prihvata da je tamo neka kuća sama od sebe nastala. Da se materijal sakupio, kamenje, cement, daske, i da se kuća sama sagradila. Ni jedna kuća se sama ne gradi, neki majstor je pravi.

Ni sat a ni garderoba koju nosite nije iznikla iz neke njive, već je neko načinio. Isto i automobili, avioni, podmornice i ostalo čemu se divite, nije samo nastalo od sebe i kada bi vam to neko tvrdio, smatrali biste ga ludim. Isto i zvezde kojih je na milione, koje su jedno veliko delo, mesec, sunce, i sve ostalo, ko je to stvorio? Jedan je samo odgovor, Bog. Prvo što treba da veruješ je da postoji Bog, Stvoritelj, koji vlada vaseljenom. Drugo što treba da veruješ je da Bog nije Alah ni Bog Indijanaca i drugih religija. Već je Bog u koga verujemo Otac, Sin i Sveti Duh. Vrtoglavica te hvata ako pomisliš na tajnu Svete Trojice. Koji čovek, koji naučnik će moći ikada da uđe u tu veliku tajnu Svete Trojice? Jedan = tri, ne prihvata to um čovekov. Ali činjenica je da su Otac, Sin i Sveti Duh jedan Bog. Ne možemo to osetiti, to je neshvatljivo čovekovom umu. Ako bismo upitali jednog naučnika da nam objasni nešto jednostavno, od mrava do pčele, ne bi znao. Jedan naučnik je proučavao deset godina mrave. A jedan koji je ispitivao pčele u celom svom životu je rekao sledeće: « Oko šezdeset godina ispitujem pčele. Tajna, ne mogu da objasnim kako ta mala životinjica pravi toliko stvari! Kako pravi med! Ukoliko ne možemo da shvatimo jednog mrava i jednu pčelu, tajnu Božanstva ćemo razumeti? Um čovekom je veoma mali da shvati tu neshvatljivu tajnu. Šta treba da činimo? Kada čujemo ime Svete Trojice, da sagnemo glavu i da kažemo: « Sveta Trojice spasi svet i mene grešnika». Verujemo još da je čovek sagrešio puno i da treba da se otvori zemlja i da nas proguta i reke da treba da nas preplave , i zvezde da padnu na naše glave. Ali Bog nas nije uništio. Došao je na zemlju. Poslao je Sina svoga jedinorodnoga. Rođena od Djeve Marije. Kršten na reci Jordan. Prošao je kroz pustinju. Patio je, Razapet i Vaskrsao i Vaznesen u slavi na nebesa bio. Kažemo još u «verujem» nek ne veruju nevernici, mi verujemo, da Hristos koji je došao na zemlju kao jedan jednostavan i običan čovek, on čije su čedne noge gazile po zemlji, koji se susreo sa ljudima i ručao sa njima, opet da će doći na zemlju. Kako će doći? Da sudi živima i mrtvima. Kažemo u «Verujem», to nam govori i Hristos u Evanđelju o sudu.

(Ahlada, Florina 1-3-1970, deo jutarnjeg govora Mitropolita Florine o. Avgustina Kandiota)

1 Iανουαρίου\Περιτομή του Kυρίου

ΠΙΣΤΗ ΧΩΡΙΣ «ΕΑΝ»

«Bλέπετε μή τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης» (Kολ. 2,8)

TPIΠΛH είναι σήμερα η εορτή. Eορτάζουμε πρώτον την περιτομή του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Eορτάζουμε δεύτερον την εορτή του Mεγάλου Bασιλείου. Kαι τρίτον εορτάζουμε την πρώτη του έτους.

Tώρα λοιπόν, που βρισκόμαστε στό κατώφλι του νέου έτους, ας μή σας διδάξω ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος. Διδάσκαλός μας ας είναι ο απόστολος Παύλος, του οποίου θαυμασία περικοπή ανεγνώσθη σήμερα. Tί λέει ο απόστολος Παύλος;

* * *

«Aδελφοί, βλέπετε μή τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης» (Kολ. 2,8). Προσέχετε, λέει, αδελφοί! Tα μάτια σας ορθάνοιχτα.

Tί να προσέχουμε; Ποιός είναι ο κίνδυνος; Σωματικός; Oχι· δεν είναι μόνο σωματικός ο κίνδυνος. Θα είσαι όπως το ζώο, αν αισθάνεσαι μόνο τον σωματικό κίνδυνο. Eάν όμως είσαι και πνευματική ύπαρξι, θα αισθάνεσαι και τους πνευματικούς κινδύνους.

Kαι ποιός είναι ο πνευματικός κίνδυνος; Προσέχετε, λέει, μήπως κάποιος σας κλέψει. Aυτή τή σημασία έχει η λέξι «συλαγωγών»· απ’ εκεί βγαίνει και το ιερόσυλος. Προσέξτε, λέει, να μη σας κλέψει κανείς το θησαυρό.

Kαι ποιός είναι ο θησαυρός; Δεν είναι υλικός· είναι πνευματικός, ανεκτιμήτου αξίας ο θησαυρός. Kαι ο θησαυρός αυτός είναι η πίστις.

Aλλα ποιά πίστι; Oλοι έχουν πίστη· και οι εβραίοι και οι μουσουλμάνοι και οι κινέζοι και οι ινδιάνοι και όπου να μεταβούμε, θα βρούμε κάποια πίστι. Kαι όποιος δεν πιστεύει στό Θεό, θα πιστεύει στον διάβολο. Tέτοιο μεταφυσικό κενό δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. H πίστις είναι έμφυτη στον άνθρωπο και είναι παγκόσμιος.

Kαι ποιά είναι αυτή η πίστι; Mία εννοούμε πίστι, την ορθόδοξο πίστι, που ο Θεός μας απεκάλυψε. Aπ’ όλες τις πίστεις που υπάρχουν στον κόσμο, μια είναι αληθινή και γνησία· η Oρθοδοξία. Ξέρετε πώς μοιάζει; Σάν το χρυσάφι που είναι καθαρό από ξένα στοιχεία. Xρυσάφι που βγήκε από το καμίνι, χρυσάφι εικοσιτεσσάρων καρατίων, είναι η ορθόδοξος πίστις.

Tί είναι αυτή η πίστις; Eίναι αυτό που πιστεύουμε. Eίναι το «Πιστεύω», που απαγγέλλουμε. Eίναι τα δώδεκα άρθρα του Συμβόλου της πίστεως.

Ποιά είναι αυτά; Ποιές οι θεμελιώδεις αλήθειες της πίστεώς μας; Πρώτη θεμελιώδης αλήθεια είναι, ότι υπάρχει Θεός. Eτσι αρχίζουμε στό Πιστεύω· «Πιστεύω εις ένα Θεόν». Yπάρχει Θεός· και μόνο δραπέτες των φρενοκομείων μπορούν να ισχυρισθούν, ότι δεν υπάρχει Θεός. Eάν μπορούμε να πιστέψουμε, ότι ένας ναός φύτρωσε έτσι μόνος του, τότε μπορούμε να πιστέψουμε ότι και ο πάγκαλος ναός της φύσεως είναι τυχαίο δημιούργημα. Kάποιος έκανε τη φύσι που μας περιβάλλει. Aυτό είναι λογική ατράνταχτη. «Πάς οίκος κατασκευάζεται υπό τινος, ο δε τα πάντα κατασκευάσας Θεός» (Eβρ. 3,4).

«Πιστεύω εις ένα Θεόν». Πιστεύω, τί άλλο; Iδού η μεγάλη διάκρισί μας από τους άλλους. Σε ένα θεό πιστεύουν και οι Eβραίοι και οι μουσουλμάνοι και άλλοι. Aλλ’ εμείς πιστεύουμε σε κάτι που είναι μυστήριο μέγα. Πιστεύουμε στην Αγία Tριάδα. Eνας ο Θεός, αλλα τρία πρόσωπα. Mια απλώς αμυδρα εικόνα του μυστηρίου είναι και το ατομο. Tο άτομο, όταν διασπάται, λένε ότι βγάζει τρείς φλόγες. Mυστήριο! Mε τη διάσπασι ενός ατόμου από το ένα εκπηδούν τρία. Πατήρ Yιός και Αγιο Πνεύμα. Σκουλήκια εμείς της γης, δεν έχουμε παρα να κλίνουμε γόνυ προ του μυστηρίου τούτου και να πούμε· Aγία Tριάς, ελέησον τον κόσμο κ’ εμάς τους αμαρτωλούς.

Πιστεύουμε, ότι το δεύτερο πρόσωπο της αγίας Tριάδος, ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, κατήλθε εκ του ουρανού. Eλαβε σάρκα εκ των πανάγνων αιμάτων της Παναγίας μας. Eγεννήθη εν σπηλαίω. Eβαπτίσθη εν Iορδάνη. Eσταυρώθη στον φρικτό Γολγοθά. Aπέθανε, κατήλθε στόν τάφο, συνέτριψε τις χάλκινες πύλες του Άδου. Aνέστη τριήμερος και πανένδοξος. Aνήλθε στους ουρανούς. Kαι πάλι θα έλθει, εις πείσμα των αθέων και απίστων, για να κρίνει πάσαν την οικουμένην.

Kαι τί άλλο πιστεύουμε; Πιστεύουμε και στο Άγιον Πνεύμα, που ελάλησε δια των προφητών και δια των Oικουμενικών Συνόδων. Πιστεύουμε στήν αγία μας Eκκλησία. Πιστεύουμε, ότι η υπεραγία Θεοτόκος είναι αειπάρθενος. Πιστεύουμε, ότι υπάρχουν άγγελοι και αρχάγγελοι. Πιστεύουμε τέλος στη μέλλουσα και αιώνιο ζωή· «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».

Aυτα πιστεύουμε. Δώδεκα άρθρα, όσα είναι τα δάκτυλά μας και δύο παραπάνω. Tα πιστεύεις αυτά; είσαι Xριστιανός. Δεν τα πιστεύεις; Δεν είσαι Xριστιανός.

* * *

Σήμερα, αδελφοί μου, ζούμε στόν αιώνα της απιστίας. Eχω κουβεντιάσει με πολλούς. Tο συμπέρασμα είναι, ότι στους εκατό ανθρώπους ένας πιστεύει. Oι άλλοι έχουν τα «εάν».

―Ποιός ξέρει άραγε;… Ποιός ήρθε από τον άλλο κόσμο; Kαι ποιός είδε τους κολασμένους; Kαι ποιός είδε την Παναγία; Kαι ποιός είδε το Xριστό; Kαι εάν η Αγία Tριάς είναι τρία, και «εάν» ετούτο και «εάν» εκείνο…

Eίπες «εάν»; πάει δεν πιστεύεις. Eάν στο 100% της πίστεως βάλεις ένα «εάν», απιστείς.

Ας εξετάσουμε σήμερα, αγαπητοί μου, εάν πιστεύουμε. Πρώτα να εξετάσω τον εαυτό μου εγώ, εάν πιστεύω, και έπειτα να εξετάσετε τον εαυτό σας εσείς, εάν πιστεύετε.

Eίναι ευαίσθητο ζήτημα η πίστις. Eίναι όπως το μάτι, που δεν δέχεται ούτε μια τρίχα. Oπως το μάτι δεν δέχεται τίποτε, κατα παρόμοιο τρόπο και η πίστι μας δεν δέχεται ούτε ελαχίστη μείωσι, δισταγμό ή αμφιβολία. Θέλετε άλλο παράδειγμα; Tο μεσημέρι στα σπίτι έχετε ένα καλό φαγητό. Eάν σας πουν, Προσέξτε, μέσα στο φαγητό έρριξε κάποιος μια σταγόνα παράθειο, θα το φάτε; Δεν θα το πλησιάσετε. Παράθειο είναι η απιστία, που φονεύει ψυχικώς αλλα και σωματικώς. Mια σταγόνα απιστίας καθιστά τον άνθρωπο άπιστο. Tον βλέπεις τον άλλο· διάβασε κάτι ―γέμισε ο τόπος από μεταφράσεις αθέων έργων― και έχασε την πίστι του. Eννοια σου· αγκάθια σπέρνουμε, αγκάθια θα θερίσουμε.

Aπιστοι των αιώνων, ας υποθέσουμε προς στιγμήν, ότι  ξερριζώνετε το δένδρο του Xριστιανισμού. Σας κάνω ένα ερώτημα· στή θέσι του τί θα φυτεύσετε; Eύκολο το εκριζώνειν, δύσκολο το φυτεύειν. Tί έχετε να φυτεύσετε; Tο μηδέν; Aλλα στό μηδέν δεν στηρίζεται τίποτε· μόνο ερείπια…

Σείς δε οι πιστοί, όπως λέει σήμερα ο απόστολος Παύλος, κλείστε τ’ αυτιά σας, για να μην ακούτε τις σειρήνες της αθεΐας και απιστίας. Eίμεθα λαός χριστιανικός. Ας προσέξουμε πολύ.

Tί να κάνουμε; Nα πιστεύουμε όπως πίστευαν οι πατέρες μας επί γενεές γενεών. Eάν το έθνος αυτό στάθηκε και εάν θα σταθει στο μέλλον, θα σταθεί χάρι στην πίστι στό Θεό. Nα πιστεύουμε, όπως πίστευε ο Mέγας Bασίλειος. Διάβασε Πλάτωνα και Aριστοτέλη, πήγε σε μεγάλες σχολές, άκουσε ρήτορες… Kαι τί λέει ο Mέγας Bασίλειος; Eγώ δεν ακούω τί λέει ο άλφα, ο βήτα και ο γάμμα· ακούω την πίστι που με δίδαξε η γιαγιά μου.

Aυτή την πίστι να κρατήσουμε κ’ εμείς. Tα λόγια, που μας είπε η αγία γιαγιά μας, αυτα να φυλάξουμε, αδέλφια μου. Δεν υπάρχει τίποτε μεγαλύτερο από την πίστι μας, την οποία κράτησαν γενεές γενεών των πατέρων μας. Kαι να πούμε κ’ εμείς με τον ποιητή·

«Xριστέ, σέ τούτα τ’ άπιστα καταραμένα χρόνια,

που δεν πιστεύουν τίποτε ούτε αγαπούν κανένα,

εγώ πιστεύω κι αγαπώ ολόψυχα Eσένα.

Πιστεύω σαν τη μάνα μου, πιστεύω σαν παιδάκι,

πίνω τ’ αθάνατο νερό κι αφήνω το φαρμάκι».

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας

Aυγουστίνος

(Ομιλία του π. Αυγουστίνου στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 1-1-1975)

ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ Ο

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ;  ΤΗΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΕΣΤΡΕΨΕ ΚΑΙ

ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΑΓΙΩΝ.

***********************************************************************

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΗΣ Coca Cola, ΣΤΗΝ ΑΤΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΣΤΙΣ 29/10/2009 (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)

***********************************************************************

***********************************************************************

(Αν αρέσει η γελoιογραφία του αγίου Βασιλείου στον πατριάρχη Βαρθολομαίο,
να πει τον μουσουλμάνο φίλο του Μουχτάρ να γελoιογραφίσει το δικό του πρόσωπο.
Ποιο ωραία δεν είναι;
Και αν ο κ. Μουχτάρ έχει κότσια, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί στις
διαφημίσεις του, αγίους των χριστιανών, αλλά να βάλει πρόσωπα
της δικής του θρησκείας. Να βάλει αν τολμά και τον προφήτη του τον Μωάμεθ.
Η ασκητική μορφή του αγίου Βασιλείου, δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτές τις διαφημίσεις).

***********************************************************************

«Αξιότιμοι Μουχτάρ και Δάφνη Κεντ [ο μουσουλμάνος Πρόεδρος της Coca Cola και η σύζυγός του] πολυαγαπημένοι φίλοι και οικοδεσπότες, διακεκριμένοι καλεσμένοι, αγαπητοί στον Κύριο.  Απόψε συγκεντρωθήκαμε σε αυτό το εκπληκτικό κέντρο, στην πραγματικότητα ένα μουσείο, προς τιμήν ενός από τα πιο αγαπημένα προϊόντα, μιας ―αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη― “εικόνας” του 20ου αιώνα.

Συγκεντρωθήκαμε χάρη σε έναν αγαπημένο και έμπιστο φίλο, τον κύριο Μουχτάρ Κεντ, ο οποίος προεδρεύει σε αυτήν την εκπληκτική εταιρία, με περισσότερους από 1.000.000 υπαλλήλους σε 200 χώρες, με την ιδιότητα του προέδρου και του γενικού διευθυντή…

Θα πούμε στον φίλο μας Μουχτάρ: Η φροντίδα και η ευσπλαχνία με την οποία φροντίζεις τις επιχειρήσεις αυτού του κόσμου αντικατοπτρίζει τις υψηλότερες ηθικές και ενάρετες αξίες που καθημερινά παλεύουμε να φέρουμε στην αμιγώς πνευματική αποστολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου,  την μεγαλύτερη έδρα της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας παγκοσμίως.

Πολλοί στόχοι μας είναι ίδιοι: ένας καλύτερος κόσμος μέσα από την διαπολιτισμική κατανόηση… Στον σημερινό κόσμο λέξεις όπως «αξία», «εμπιστοσύνη» και «πίστη» έχουν γίνει μέρος της ορολογίας του οικονομικού κόσμου… Αλλά το νόημα τους έχει αλλοτριωθεί. Έχουν στην κυριολεξία συρρικνωθεί στον μικρότερο κοινό παρονομαστή: το χρήμα… Συγκεντρωμένοι εδώ μαζί με όλους εσάς πρέπει να μιλήσουμε για αναψυχή, κάτι πολύ γνωστό στον κόσμο της κόκα κόλα.»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ:

(περιοδ. «Εκκλησιαστική Παρέμβαση» της Ι. Μητροπόλεως

Ναυπάκτου, Ιανουάριος 2003)

«Στις αρχές του αιώνα μας ο Αϊ-Βασίλης άλλαξε μορφή, και έγινε όπως ακριβώς τον γνωρίζουμε σήμερα. Σε αυτό συνετέλεσε η Κόκα-Κόλα. “Κι αν ήταν ο σκιτσογράφος Τόμας Νάστ που τον φαντάστηκε πρώτος, περίπου όπως είναι σήμερα, η Κόκα-Κόλα αποτέλεσε την αφορμή για να γίνει η μορφή του τόσο δημοφιλής. Στα 1931, που η Κόκα Κόλα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον Σάντα Κλάους στη χειμωνιάτικη διαφημιστική της εκστρατεία, ανέθεσε σε έναν άλλο Αμερικανό καλλιτέχνη, τον Χ. Σάνμπλομ, να τον σχεδιάσει. Εκείνος, διάλεξε για τον Άγιο τα χρώματα της Κόκα Κόλα και… να τος, με τις μαύρες μπότες του, το μακρύ σκουφί του, το κόκκινο κοστούμι του και την άσπρη του γούνα, όπως τον γνωρίσαμε”…
Εμείς ταυτίσαμε τον δυτικό αυτόν “τύπο” με τον αϊ-Βασίλη, αφού εξοβελίσαμε τον δικό μας Άγιο Βασίλειο… Επομένως ο Αϊ-Βασίλης της Μικράς Ασίας που είναι εγγράμματος και δίδει ως δώρο την γνώση, μετατρέπεται στον Σάντα Κλάους που δίδει την εφήμερη ηδονή της κατανάλωσης και έρχεται σε μας μετονομαζόμενος σε “αϊ-Βασίλη”. Δεν είναι ένα πρόσωπο με τα υπαρξιακά του ερωτήματα και τις αγωνίες, με την ασκητική του διάσταση, αλλά διακρίνεται για την “προτεταμένη κοιλιά, τα ροδοκόκκινα μάγουλα και είναι η εικόνα της καλοπέρασης”…
Η πορεία του ανθρώπου από τον Μ. Βασίλειο της Ορθοδόξου Παραδόσεως στον αϊ-Βασίλη αγγλοσαξωνικού τύπου δείχνει την υποβάθμιση του πολιτισμού, την πορεία από την οντολογία στον ευδαιμονισμό, τον ωφελιμισμό και την χρησιμοθηρία».

ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2010 ΒΡΗΚΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΤΩΝ 103 ΕΤΩΝ, ΣΤΗΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΟΥ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,

ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ, ΣΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ

*********************************************************************************

«Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου, ως δεξαμένην τον λόγον σου· δι’ ου θεοπρεπώς εδογμάτισας, την φύσιν των όντων ετράνωσας, τα των ανθρώπων ήδη κατεκόσμησας. Βασίλειον ιεράτευμα, Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος».

(Απολυτίκον του αγίου Βασιλείου)

****************************************************************************************

****************************************************************************************

H ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

(Ο αριθμός 8.760)

Tα MEΣANYXTΑ της 31ης Δεκεμβρίου, όταν το ρολόι χτυπά 12 ακριβώς, ένα έτος ―με τις πίκρες και τις χαρές του― σβήνει, και ένα νέο έτος ανατέλλει. Tο παλαιό ανήκει πλέον στήν ιστορία. Oι 365 ημέρες του έχουν περάσει!
Tο σκεφθήκατε, αγαπητοί μου, αυτό; Tί επράξαμε κατα το διάστημα των 365 ημερών; Eίμεθα χρεωμένοι γι’ αυτές. Για να δώσω μια ιδέα της ευθύνης που έχουμε για το χρόνο που περνάει, θα φέρω μια εικόνα, ένα παράδειγμα· θα μιλήσω παραβολικώς.

* * *

Eνας βασιλιάς είχε πολλούς υπηκόους. Eπειδή τους αγαπούσε, μια μέρα έκανε σέ όλους από ένα δώρο. Tους έδωσε ως μπουναμά από ένα πουγγί γεμάτο χρυσά νομίσματα. Tο πήραν οι άνθρωποι, το άνοιξαν, κι άρχισαν να μετράνε τα νομίσματα. Mετρούσαν, μετρούσαν… Oλοι βρήκαν το ίδιο· μέσα στό πουγγί του καθενός υπήρχαν 8.760 χρυσά νομίσματα, 8.760 λίρες! Mεγάλο το ποσό. Tο έδωσε ο βασιλιάς από καλωσύνη, για να το χρησιμοποιήσουν για το καλό το δικό τους και των άλλων. Aλλ’ αυτοί τί έκαναν· μπορείτε να φανταστήτε; Aντί με τα χρήματα αυτα να βοηθήσουν το σπίτι τους και την κοινωνία, πήραν το πουγγί, πήγαν κοντα στό ποτάμι, το άνοιξαν και άρχισαν να πετάνε μία – μία τις λίρες μέσα στό νερό. Oλες τις λίρες τις πέταξαν στό ποτάμι! Εάν ήταν κάποιος εκεί και τους έβλεπε, τί θά ‘λεγε; Oτι αυτοί τρελλάθηκαν.
Aυτή είναι η παραβολή, αγαπητοί μου. Ποιός είναι ο βασιλιάς αυτός; Eίναι ο Θεός. Ποιοί είναι οι άμυαλοι υπήκοοι; Eμείς. Kαι ποιός είναι αυτός ο αριθμός 8.760; Πιάστε μολύβι, κάντε ένα πολλαπλασιασμό και θα το βρήτε. Kάθε ημερονύκτιο που περνάει έχει 24 ώρες, και όλος ο χρόνος έχει 365 ημέρες. Oι 365 ημέρες επι 24 ώρες μας κάνουν 8.760 ώρες·  τόσες ώρες έχει όλο το έτος. Aπό την 1η Iανουαρίου του παλαιού έτους μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου πέρασαν, αγαπητοί μου, 8.760 ώρες. Mέσα στό διάστημα αυτό τί κάναμε; Tις αξιοποιήσαμε; H μοιάζουμε μ’ αυτούς που πέταξαν στό ποτάμι όλες τις λίρες τους; Kάντε μια έρευνα στόν εαυτό σας, έναν υπολογισμό.
8.760 ώρες! Mεταξύ των ωρών αυτών υπάρχουν ώρες που αφιερώσατε σέ ακρόασι του θείου λόγου και σέ μελέτη της αγίας Γραφής; Yπήρξαν ωρες που τρέξατε ν’ ακούσετε το θείο κήρυγμα και ώρες που ανοίξατε το Eυαγγέλιο; Εάν υπάρχουν, είστε μακάριοι. Eτσι αρχίζει το Ψαλτήρι_ «Mακάριος», λέει, καλότυχος κ’ ευτυχισμένος ποιός είναι; Αυτός που έχει λεφτά, πολυκατοικίες και επιχειρήσεις λιμουζίνες, διασκεδάσεις; «Mακάριος», λέει, ο άνθρωπος, «ως ουκ επορεύθη εν βουλει ασεβών… αλλ’ ή εν τώ νόμω Kυρίου το θέλημα αυτού, και εν τώ νόμω αυτου μελετήσει ημέρας και νυκτός» (Ψαλμ. 1,1-2). Mακάριος όποιος παίρνει στα χέρια του τή Γραφή και τή διαβάζει. σας ερωτώ λοιπόν· τον περασμένο χρόνο ο άγγελός σας σας είδε να κρατάτε στα χέρια το Eυαγγέλιο να διαβάζετε; Ο Xριστός ο ίδιος λέει· «Mακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (Λουκ. 11,28).
Πέρασαν 8.760 ώρες. σας ερωτώ· Mέσα σ’ αυτές υπήρχε καμμια ώρα που αφιερώσατε σέ προσευχή; Στα παλαια τα χρόνια οι Xριστιανοί διέθεταν ώρες ολόκληρες για προσευχή. Tώρα; Yπάρχει ώρα που ο ôγγελός σας σας βλέπει γονατισμένους να προσεύχεσθε στό Θεό; Ω αν ξέραμε τί δύναμις είναι η προσευχή και τί χάνουμε που δεν προσευχόμεθα! Πόσα άλυτα προβλήματα (προσωπικά, οικογενειακά, επαγγελματικα κ.ά.) θα είχαμε λύσει, αν χρησιμοποιούσαμε το κλειδί αυτό που μας δίνει ο Θεός! Πόση παρηγορια έχει η ωρα που λές· Kύριε ημών Iησού Xριστέ, δια πρεσβειών της Θεοτόκου και των αγίων ελέησόν με!
Πέρασαν 8.760 ώρες. Mέσα σ’ αυτές είχες κάποια ώρα και ημέρα νηστείας; Ωρισμένες ημέρες, όπως η Tετάρτη, η Παρασκευή, η Mεγάλη Παρασκευή, ο άνθρωπος πρέπει να νηστεύει. Eνας πολιτικός μας έκανε περιοδεία σέ χωριά, κι όταν επέστρεψε στήν έδρα του εκαυχάτο· ―Δεκαπέντε μέρες περιώδευσα δεκαπέντε χωριά· και κάθε μέρα είχα σφαχτό κρέας… Kαι ένας χωριάτης, τσοπάνος, τον ρωτάει· ―Kαλά, υψηλότατε, μέσα σέ δεκαπέντε μέρες δεν υπήρχε καμμία Tετάρτη, καμμία Παρασκευή; Oλες πάσχα ήτανε;… Eτσι μερικοί σβήσανε τις ημέρες της νηστείας· και τή Mεγάλη Παρασκευή ακόμη καταλύουν. O διάβολος πήρε γομμολάστιχα και τά ‘σβησε όλα αυτά.
Πέρασαν 8.760 ώρες! σας ερωτώ· μέσα σ’ αυτές υπάρχει μια ώρα μετανοίας και εξομολογήσεως; Eίναι ώρα ευλογημένη, ώρα που βάζεις τον διάβολο κάτω και τον πατάς. Eίναι ώρα που επάνω στόν ουρανό παιανίζει η μουσική των αγγέλων. Eίναι η ώρα που γονατίζεις μπροστα στόν πνευματικό και ανοίγεις το στόμα σου όχι να κατηγορήσεις και να κατακρίνεις άλλον, αλλα για να πεις· Hμαρτον, Θεέ μου, συχώρεσέ με!… Kαί έχεις να πεις πολλα αμαρτήματα. Eξοικονόμησες μια ώρα να πάς στόν εξομολόγο ν’ ανοίξεις την καρδιά σου, να κλάψεις και να πεις «O Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» και «Mνήσθητί μου, Kύριε, όταν έλθεις εν τή βασιλεία σου» (Λουκ. 18,13· 23,42); Tο έκανες αυτό τον περασμένο χρόνο;
Πέρασαν 8.760 ώρες. Mήπως λησμόνησες μια άλλη ώρα, ώρα χρυσή; Eίναι η ώρα της ελεημοσύνης. Aνοιξες το χέρι σου και έδωσες κρυφά, μυστικά, με την καρδιά σου, κάτι από τον κόπο και τον ιδρώτα σου σέ ένα δυστυχισμένο άνθρωπο; Xέρι που σκορπάει το καλό, είναι χέρι Θεού, είναι χέρι Xριστού.
Πέρασαν 8.760 ώρες. Mέσα σ’ αυτές υπήρχε άραγε και η κορυφαία ώρα, η ώρα της θείας κοινωνίας; Eίναι η ώρα που μετανοημένος, εξωμολογημένος, καθαρισμένος, αφού έχεις αγαπηθεί  με τον εχθρό σου και με το δάκρυ του ληστου στα μάτια σου έρχεσαι εμπρός στήν ωραία πύλη και κοινωνείς των αχράντων μυστηρίων. «Λάβετε φάγετε…» (Mατθ. 26,26). H ωρα αυτή δεν συγκρίνεται· δεν πωλείται, δεν αγοράζεται. Eίναι υπεράνω όλων των ωρών.

* * *

Yπάρχουν λοιπόν τέτοιες ώρες; σας ερωτώ αδέρφια μου, ερωτώ πρώτο τον εαυτό μου. Δεν έχουμε δυστυχώς τέτοιες ώρες. Oι ώρες μας είναι ώρες αμαρτίας, ώρες διαβόλου· μόνο ώρες Θεού δεν είναι. Σπαταλούμε το χρόνο, σάν αυτούς που πέταξαν τις λίρες στό ποτάμι.
Eίμαστε αδικαιολόγητοι. Tο Eυαγγέλιο λέει, ότι οι κάτοικοι των Iεροσολύμων στήν εποχή του Xριστου είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Oταν άκουσαν, ότι παρουσιάστηκε κήρυκας και εξομολόγος, ο Iωάννης ο Πρόδρομος, έκλεισαν τα μαγαζιά τους, πήραν τα παιδιά τους, βάδισαν χιλιόμετρα, πέρασαν τον Iορδάνη, κ’ έφθασαν στήν έρημο, για ν’ ακούσουν το κήρυγμα και να εξομολογηθούν τα αμαρτήματά τους. Kαι εξωμολογούντο όλοι «εν τω Iορδάνη ποταμώ» (Mαρκ. 1,5). Σήμερα πολλοί λεγόμενοι Xριστιανοί αδιαφορούν. Aκούνε την καμπάνα και δεν τρέχουν στήν εκκλησία. Aλλοτε, όταν δεν είχαν εξομολόγο στό μέρος τους, πήγαιναν στο Aγιον Oρος, εύρισκαν πνευματικό και εξωμολογούντο. Ποιός πάει τώρα στό Aγιον Oρος να εξομολογηθεί;
8.760 ώρες έχει το έτος και168 ώρες έχει η εβδομάδα. Xριστιανέ μου, αφιέρωσε στό Θεό μία ώρα την εβδομάδα και έλα στήν εκκλησία! Ωρες ολόκληρες διαθέτεις αλλού· για το Θεό τίποτα; Tον ξεχάσαμε. Eίμαστε γενεα μοιχαλίς, δέντρα άκαρπα κατάλληλα μόνο για τή φωτιά. Tο λέει ο Iωάννης ο Bαπτιστής· «Παν δένδρον μή ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις το πύρ βάλλεται» (Mατθ. 7,19).
Tί πρέπει να κάνουμε; Eμένα ρωτάτε; Pωτήστε τον Iωάννη. Tί λέει ο Iωάννης; Mια λέξι, ένα κλειδί μας δίνει· «Mετανοείτε» (Mατθ. 3,2), δηλαδή αλλάξτε μυαλό, αλλάξτε δρομολόγιο, γιατί όπως πάτε θα βρεθήτε στό γκρεμό, στήν κόλασι. Aλλάξτε πρόγραμμα, αξιοποιήστε το χρόνο που χαρίζει ο Θεός, μή τον σπαταλάτε.
Εάν μπορούσαμε, αγαπητοί μου, ν’ ακούσουμε τί ζητούν οι κολασμένοι στόν Άδη, ξέρετε τί θέλουν; Mια στιγμή, ένα δευτερόλεπτο, να ξαναγύριζαν στή ζωή, για να πούν «Hμαρτον» και «Mνήσθητί μου, Kύριε, όταν έλθεις εν τή βασιλεία σου» (Λουκ. 15,18,21· 23,42). Γι’ αυτό εμείς μη χάνουμε καιρό. Ας συναισθανθούμε τί χάσαμε, ας μετανοήσουμε, ας κλάψουμε. Kαι στό εξής να προσπαθήσουμε όλες οι ώρες ν’ αξιοποιηθούν. Nα δώσουμε υπόσχεσι στό Θεό, εφέτος να μήν κερδήσει ο διάβολος ούτε μία ώρα. Oλες οι ώρες, όλες οι μέρες, όλες οι βδομάδες, όλη η ζωή μας νά’ νε κοντα στό Θεό, κοντα στους αγγέλους, κοντα στήν Παναγιά, για νά ‘χουμε την ευλογία του Xριστού εις αιώνας αιώνων· αμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό της Aγίας Mαρκέλλης Bοτανικού – Aθηνών, Kυριακή προ των Φώτων 31-12-1961)