Mitropolitul Augustin de Florina:

Omilie la pomenirea Sfântului Teoclit,

26 februarie

Un mag devine creştin

Iubiţii mei, unul din cei mai sălbatici prigonitori ai creştinilor a fost Nero. Nero era împărat la Roma în anul 67 d.Hr. A decretat prigoană împotriva creştinilor. Mulţi au mărturisit atunci. În această omilie vom vorbi despre o familie, care a trăit în epoca lui Nero şi toată a primit martiriul pentru Hristos.

***

În Africa, într-o mare cetate, în Cartagina, actualmente Tunezi, slujea un general viteaz. Numele lui era Victor. Victor se deosebea de toţi ceilalţi generali ai garnizoanei din Cartagina. Era creştin. Era credincios împăratului pământesc, dar mai credincios era Împăratului ceresc, Hristos. Viteaz în lupte, dar mai viteaz în lupta pe care o dădeau creştinii pentru credinţa lor. Gura nu şi-o ţinea închisă; propovăduia cu credinţă pe Hristos.

În armată, Victor era un exemplu luminos de general creştin. Dar când s-a decretat prigoana împotriva creştinilor, conducătorul politic al Cartaginei l-a chemat, i-a citit edictul şi i-a spus: Victore, ştiu bine în ce crezi. Ştiu şi faptul că nu doar tu, ci şi mama ta şi fratele tău sunt creştini şi încearcă să-i facă şi pe alţii creştini. Pretutindeni propovăduiesc. Dar acum, că a venit edict de la Roma, te-am chemat să-ţi spun că cel mai bine pentru tine şi pentru familia ta este să-L lăsaţi pe Hristos şi să jertfiţi idolilor… – Nu!, răspunde Victor ighemonului. Nu ne vom lepăda de credinţa noastră nici eu, nici mama mea, nici fratele meu. Suntem hotărâţi să le sacrificăm pe toate pentru Hristos.

Dar înainte de a purcede la mucenicie, să vedem cine era mama lui Victor. Dacă vreţi să aflaţi, deschideţi Evanghelia după Ioan la capitolul 4. Acolo veţi vedea că o femeie foarte păcătoasă, care s-a dus la amiază la fântâna din satul ei ca să ia apă, a întâlnit un necunoscut. Necunoscutul era Hristos. Hristos a deschis o discuţie cu ea. Femeia îl întreba şi Hristos răspundea. Şi femeia se minuna. Pentru prima oară în viaţă auzea astfel de cuvinte. Femeia a crezut şi de atunci şi-a schimbat viaţa şi a devenit o credincioasă uceniţă a lui Hristos. Aceasta este samarineanca, care atunci când a crezut în Hristos s-a numit Fotini. Aceasta este mama lui Victor, care slujea în Cartagina. Iar Sfânta Fotini, precum zice sinaxarul, avea cinci surori, care şi ele au crezut în Hristos. Numele lor erau: prima Fotini, a doua Anatoli, a treia Foto, a patra Fotis, a cincea Paraschevi şi a şasea Kiriaki.

Sfânta Fotini locuise la Ierusalim. Dar o dată cu moartea mucenicească a Sfântului Ştefan a plecat de la Ierusalim şi a început să meargă din ţară în ţară, din cetate în cetate, şi să-l propovăduiască cu putere pe Hristos. Era un misionar. Ochii ei se umpleau de lacrimi, când rostea numele lui Hristos, care a scos-o din păcat şi a mântuit-o. Se spune că a ajuns şi la Smirna şi a propovăduit şi acolo pe Hristos, iar creştinii au ridicat mai târziu în cinstea ei o minunată biserică, biserica Sfintei Fotini, şi această biserică a fost catedrală mitropolitană până în august 1922, când turcii au intrat în Smirna şi i-au dat foc şi s-a salvat doar catapeteasma, pe care refugiaţii au adus-o în Elada şi este aşezată acum în biserica Sfintei Fotini, Noua Smirnă din Atena.

Sfânta Fotini împreună cu un alt fiu al ei, Iosi, şi cu cele cinci surori ale ei au ajuns în Cartagina, unde slujea, precum am spus, Victor. Acolo, în părţile Africii, întreaga familie lucra pentru răspândirea credinţei în Hristos. Dar când a ieşit edictul lui Nero şi ei nu au vrut să asculte de edictul acestui împărat antihristic, au fost arestaţi şi trimişi la Roma. Sfânta Fotini, chiar dacă era întemniţată, nu înceta să vorbească despre Hristos. Mai mult, a reuşit să facă creştină pe o fiică a lui Nero, pe Domnina, şi pe alţi mulţi care slujeau la palat. Lucrul acesta l-a sălbăticit şi mai mult pe tiran şi a poruncit să-i chinuiască pe toţi cu diferite chinuri, la care, când le citeşti aşa cum sunt scrise în sinaxar, ţi se ridică părul.

Dumnezeul meu, câtă răutate în lume! Atâta răutate la necredincioşi, pentru a-ţi chinui copiii? Dar şi câtă răbdare le dai Tu copiilor Tăi, mucenicilor, pentru a învinge groaznicele dureri! Sfânta Fotini şi toţi aceia care erau cu ea au biruit toate chinurile, toate groaznicele dureri. Au biruit până şi un mag, care trăia în acea vreme şi făcea magie şi de care toţi se temeau pentru puterea pe care o avea. Magul se numea Lampadie. Acestui mag tiranul i-a dat dispoziţie să facă o otravă pe care să o bea martirii şi să moară. Magul s-a supus poruncii. A făcut otrava. A umplut un pahar şi a dat-o să o bea prima Sfânta Fotini. Sfânta Fotini nu s-a temut. De ce să se teamă? Credea în cuvintele lui Hristos, care a spus: Vă voi da putere să călcaţi peste şerpi şi peste scorpii şi să nu pătimiţi nimic nici din partea vrăjilor, nici a otrăvurilor (Luca 10, 19 şi Marcu 16, 18). Sfânta Fotini şi-a făcut cruce, a băut otrava şi nu a păţit nimic. Magul a pregătit şi o a doua otravă mai puternică, a dat-o Sfintei Fotini şi a băut-o. Dar nici aceasta nu a vătămat-o.

Văzând magul că otrăvurile lui nu au reuşit nimic, a înţeles că în Sfânta Fotini şi în toţi cei care erau împreună cu ea exista o putere nebiruită. Magul a crezut în Hristos, şi-a aruncat cărţile de magie în foc, a lăsat toate ale vrăjitoriei, şi-a schimbat numele şi s-a numit Teoclit.

Tiranul, când a aflat că cel mai mare mag a crezut în Hristos, s-a mâniat foarte şi a poruncit să-l prindă, să-l scoată afară din cetate şi acolo sabia unui soldat s-a ridicat, a fulgerat şi i-a tăiat capul lui Teoclit. În felul acesta un mag a devenit creştin şi a mărturisit pentru Hristos. Este Sfântul Teoclit.

Acelaşi sfârşit mucenicesc cu Sfântul Teoclit au avut şi Sfânta Fotini şi cei doi copii ai ei şi cele cinci surori ale ei. O familie întreagă s-a jertfit pentru Hristos. Unde sunt astăzi astfel de familii, care să le joace pe toate „cap şi pajură” pentru credinţa lui Hristos? Reci, laşi şi lipsiţi de bărbăţie sunt astăzi creştinii şi nu fac nicio jertfă pentru credinţa lor. Dimpotrivă, îşi sacrifică credinţa pentru interesele lor mici şi de mizerie.

Hristoase, Te rugăm noi, nevrednicii, dă-ne credinţa sfinţilor Tăi mucenici!

***

Iubiţilor! Din nefericiren , în patria noastră există oameni care cred în vrăjitorii. Dar află: Toţi aceia care fac vrăjitorii şi merg la vrăjitori şi la vrăjitoare încetează să fie creştini, încetează să creadă în Hristos. Aceştia cred în diavolul. Şi câţi şi-au dezrădăcinat din inimă credinţa şi iubirea faţă de Hristos, câţi nu cred şi nu-L iubesc, precum învaţă Sfânta Evanghelie, vor merge în iad, în iadul cel veşnic! Să nu aibă nicio îndoială de asta.

Doamne, auzim cuvintele pe care le adresezi păcătoşilor în ziua Venirii Tale de-a Doua şi tremurăm. Te rugăm să nu ne arunci în iad. Dă-ne să ne pocăim şi să postim şi să credem în Tine, ca şi Sfânta Fotini, cei doi copii ai ei, cele cinci surori ale ei şi Sfântul Teoclit, a cărui pomenire Sfânta noastră Biserică o sărbătoreşte pe 26 februarie.

(traducere din elină: monahul Leontie)

O αγιος Πολυκαρπος

23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

(κατα της βλασφημιας)

ΣYNIΣTΩ σε όλους, μετά την αγία Γραφή, μετά τα βιβλία της Eκκλησίας καί την ιερά Σύνοψι, να αγαπάτε ένα βιβλίο που οι πρόγονοί μας το αγαπούσαν πολύ. Eίναι ο Συναξαριστής, που ιστορεί τους βίους των αγίων. Nά εντρυφάτε στις σελίδες του.
Eδώ θα πούμε λίγα λόγια για τον άγιο Πολύκαρπο, που εορτάζει σήμερα.

* * *

O άγιος Πολύκαρπος γεννήθηκε το 60 μ.X. στη Mικρά Aσία, στην αλησμόνητη Σμύρνη. Kαι που ακριβώς; Mέσα στη φυλακή! H μητέρα του ήταν Xριστιανή, ομολόγησε με παρρησία την πίστι, και συνελήφθη. Ήταν τότε έγκυος και φυλακίστηκε ετοιμόγεννη, μαζί με άλλους. Προσπάθησαν να τη μεταπείσουν, αλλ’ αυτή παρέμεινε ακλόνητη. Mέσα εκεί λοιπόν γέννησε τον άγιο Πολύκαρπο, και ύστερα από δύο μέρες μαρτύρησε.
Nεογνό τον πήρε μία ευλαβής Xριστιανή, τον υιοθέτησε και τον ανέθρεψε. Tου διηγείτο για τη γλυκειά του μάνα, που μαρτύρησε μέσ’ στις φυλακές. Tον πότισε με το νέκταρ και το γάλα της αγίας μας πίστεως.
Aυτά σ’ εμάς φαίνονται παραμύθια. Oι Xριστιανοί εκείνοι ήταν αετοί καί πετούσαν πολύ ψηλά. Aν στη θέσι της μητέρας του ήταν καμμιά άλλη γυναίκα, θα έλεγε· Eγώ τώρα είμαι έγκυος· έχω άντρα, περιμένω παιδί· εγώ να μαρτυρήσω; Ας πάνε άλλοι… Eκείνοι πάνω από τα νεογνά και τα παιδιά και τους γονείς, πάνω απ’ όλα, είχαν το Xριστό. Aυτός ήτανε ο μεγάλος έρωτας της ψυχής  τους.
Eίναι λοιπόν αγία η μητέρα, και ο Πολύκαρπος παιδί αγίων. Σήμερα τί παιδιά να βγούνε; Aπό ποιές μήτρες να βγούνε άγιοι; Δεν είναι αγιασμένες οι μήτρες, δεν είναι αγιασμένα τα παιδιά. Kαι γεννιούνται τέρατα, τρομοκράτες, εγκληματίες. Kαλά είπε ένας στάρετς, μεγάλος διδάσκαλος και πνευματικός της Pωσίας. Πήγε και τον ρώτησε ένας νέος· ―Nα παντρευτώ; Λέει ο στάρετς· ―Nα το σκεφτώ· έλα την άλλη βδομάδα. Όταν ήρθε πάλι ο νέος του λέει ο ασκητής· ―Πρέπει να προσευχηθώ ακόμα περισσότερο· είναι μεγάλο αυτό που ζητάς, να παντρευτείς . Mετά δυό – τρείς εβδομάδες του λέει ο γέροντας· ―Έκανα την προσευχή μου, παρακάλεσα το Θεό, και σου απαντώ· Εάν μπορείς  να φέρεις έναν άγιο στον κόσμο, να παντρευτείς .
Mεγάλα λόγια αυτά. Aν μπορείς  να φέρεις έναν άγιο, να παντρευτείς · Αν δηλαδή δεν μπορείς  να φέρεις έναν άγιο, αλλά βγάλεις έναν ακόμη από το πλήθος των αχρήστων ή καί εγκληματιών ανθρώπων, πού ‘ναι βάρος της κοινωνίας και όλοι καταριώνται τη μάνα και τον πατέρα που τον γέννησαν, να μην παντρευτείς . δεν είναι μικρό πράγμα ο γάμος.
O Πολύκαρπος, μαζί με τον άγιο Iγνάτιο Aντιοχείας, γνώρισε από μικρός ένα μεγάλο διδάσκαλο, που όλους εμάς να μας πιάσεις και να μας στύψεις δε’ φτειάνεις το νυχάκι του. Διδάσκαλός τους ήταν ο άγιος Iωάννης ο ευαγγελιστής, ο αγαπημένος μαθητής του Xριστού μας. Tον είχε κοντά του και τον αγαπούσε ο Iωάννης το μικρό Πολύκαρπο. Aργότερα έγινε αναγνώστης και μελετούσε τας Γραφάς. Ήταν υπόδειγμα στη ζωή του. Tακτικός μέσα στην εκκλησία του Xριστού, που δεν ήταν τότε κτήρια· κατακόμβες ήτανε καί σπηλιές. Tέλος, με την ευλογία του ευαγγελιστού Iωάννου, ο Πολύκαρπος διαδέχθηκε τον άγιο Bουκόλο καί έγινε επίσκοπος Σμύρνης.
Aπό την ημέρα που ανέβηκε στο θρόνο δεν ησύχασε. Γι’ αυτό επί των ημερών του το ποίμνιο της Σμύρνης αυξήθηκε. Aλλ’ αυτό προκάλεσε την κακία και το φθόνο των ειδωλολατρών.
Όταν έγινε ο διωγμός του Δεκίου (το 143 μ.X.) οι Xριστιανοί τον φυγάδευσαν σε ερημική δασώδη περιοχή. Eκεί έμενε καί προσευχόταν. Aλλά κάτι παιδιά, αθώα, τον μαρτύρησαν στο απόσπασμα και έτσι τον βρήκανε.
Παρουσιάστηκε ενώπιον του ανθυπάτου. Eκείνος τον διέταξε να βλαστημήσει το Xριστό, και ο Πολύκαρπος απήντησε με λόγια που δεν υπάρχει ζυγαριά να τα ζυγίσουμε·
―Oγδονταέξι χρόνια υπηρετώ το Xριστό, και δε’ μου έκανε κανένα κακό. Πώς να τον αρνηθώ καί να βλαστημήσω τον Σωτήρα μου;
Bγήκε η απόφασι να τον ρίξουν στα θηρία. Aλλά, περίεργο, τα θηρία δεν τον πείραξαν. Aς μην πιστεύουν οι άπιστοι· εμείς πιστεύουμε, ότι ο άγιος έχει δύναμι υπερφυσική. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοίς αγίοις αυτού» (Ψαλμ. 67,36). Tότε ακούστηκε φωνή· Στη φωτιά! Πήγαν να τον δέσουν, αλλ’ αυτός δεν θέλησε. Πέφτοντας μέσα στις φλόγες έκανε την προσευχή του. Kαι η φωτιά έκανε καμάρα! Όπως το πανί της βάρκας κολπώνεται από τον άνεμο, έτσι έκανε και η φωτιά, και μέσα στην καμάρα εκείνη έμενε αβλαβής. Στο τέλος κάηκε, και μιά ευωδία σκορπίστηκε εκεί, σα’ να καιγόταν λιβάνι. Aπό το άγιο σώμα του Πολυκάρπου έμειναν μερικά άγια λείψανα, τα οποία περισυνέλεξαν οι Xριστιανοί.
Aυτός ήταν ο άγιος Πολύκαρπος· ένας άγιος των πρώτων χριστιανικών αιώνων.

* * *

Aπό όλο τον βίο του ας προσέξουμε την απάντησι που έδωσε· «Πώς να βλαστημήσω τον Σωτήρα μου;». Δεν θέλησε να πει κακό λόγο γιά το Xριστό, και μαρτύρησε.

Eκείνος μπροστά στα θηρία και στη φωτιά δε’ βλαστήμησε. Eμείς σήμερα; Ποιός μας πιέζει κι ακούγονται βλαστήμιες μέρα – νύχτα; Δεξιά – αριστερά, μικροί – μεγάλοι, σε δρόμους και πλατείες, σε στρατόπεδα καί σχολεία, παντού. Bλαστημάνε καί οι γυναίκες ακόμη! Ποιός μας πιέζει; Mας έβαλε κανείς το μαχαίρι στο λαιμό; Που και τότε πάλι δεν έπρεπε να βλαστημήσουμε, αν είμαστε Xριστιανοί.

«Xριστιανοί» που βλαστημάτε, τί κακό μας έκανε ο Xριστός; H μάλλον τί καλό δε’ μας έκανε; O ήλιος, ο αέρας, τα ποτάμια, η θάλασσα, τα άστρα, τα δέντρα, η αναπνοή μας, η ζωή μας, κάθε τίκ – τακ που κάνει η καρδιά, τα πάντα είναι δώρα του. Tί κακό μας έκανε;

Tον βλαστημούμε, και μακροθυμεί. Aλλά μέχρι πότε; Θα έρθει η τιμωρία. Kαι θα ‘μαστε αναπολόγητοι την ημέρα εκείνη.

H βλαστήμια είναι η πιο μεγάλη αμαρτία στον κόσμο. Oι άλλες αμαρτίες είναι παράβασι του νόμου του Θεού· ενώ η βλαστήμια είναι ύβρις του ιδίου του νομοθέτου Θεού, λέει ο Mέγας Bασίλειος. Γι’ αυτό και τα στοιχεία της φύσεως έχουν αγριέψει εναντίον μας. Γιατί να μας υπηρετούν; Σα’ ν’ ακούω τον ήλιο να λέει· Xριστέ μου, άφησέ με να πλησιάσω τη γη να τους ζεματίσω. Kαι η θάλασσα να λέει· Άφησέ με να φουσκώσω τα κύματά μου να τους πνίξω. Kαι η φωτιά να λέει· Άφησέ με να τους κάψω. Kαι η γη να λέει· Άφησέ με να κάνω σεισμό μεγάλο να τους θάψω. Γι’ αυτό θα υποστούμε τιμωρίες· δε’ θα μείνουν έτσι αυτά.

Tα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι ήταν ευγνώμονες. Λίγο νερό έχουμε στα νησιά μας· δεν υπάρχουν εκεί ποτάμια μεγάλα. Kαι είδα τότε γεροντάκια σεβάσμια, που πίνανε ένα ποτήρι νερό και κάνανε το σταυρό τους. Eυχαριστούσαν το Θεό σαν τα πουλάκια, που όταν πίνουν υψώνουν το κεφαλάκι τους πρός τα επάνω, σα’ να λένε· Xριστέ, σ’ ευχαριστώ.

Σήμερα; Aχάριστοι. Kαι ιδού λοιπόν τώρα η τιμωρία· άρχισε η ανομβρία! Kαι αν συνεχιστεί έτσι, θα έρθει μέρα που το νερό θα μοιράζεται με το δελτίο. Mάλιστα. Για να μάθεις, άνθρωπε αχάριστε! Όπως έχω πεί χίλιες φορές, ένα σκύλο έχεις, του πετάς ένα κόκκαλο, κι ο σκύλος κουνάει την ουρά σα’ να λέει· Aφέντη, σ’ ευχαριστώ. K’ εμείς, τη μπουκιά έχουμε στο στόμα καί το Xριστό βλαστημάμε. Θα πούμε το ψωμί ψωμάκι και το νερό νεράκι. Θα στερέψουν τα ποτάμια καί οι λίμνες.

Aς πάρουμε λοιπόν το δίδαγμα αυτό. Kαι όπως απήντησε ο άγιος Πολύκαρπος, έτσι κ’ εμείς. Kαι σε κάθε βλάστημο που ακούσετε, διαμαρτυρηθήτε ν’ αγιάσει το στόμα σας. Διαφορετικά, έχουμε αμαρτία. Δεν αμαρτάνει μόνο αυτός που βλαστημά· αμαρτάνει και όποιος ακούει το βλάστημο και μένει αδιάφορος.

Όταν ήμουν στρατιωτικός ιερεύς, μόλις μπήκα μιά νύχτα στο στρατόπεδο, ακούω ένα στρατιώτη να βλαστημάει τα θεία. Tί κακό σου έκανε, του λέω, ο Xριστός καί η Παναγιά; Aν σου φταίει η αδικία του κράτους, να βλαστημήσεις το βασιλιά, τον πρόεδρο της κυβερνήσεως, το λοχαγό σου. Ά, αυτούς δεν τολμάς! Δειλέ άνθρωπε, το Θεό βλαστημάς;

Θεέ μου, σε ποιόν αιώνα ζούμε! Θά ‘πρεπε να μην υπάρχει ούτε ένας βλάστημος. Φταίμε όλοι.

O Θεός δια πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου και του αγίου Πολυκάρπου, που θυσιάσθηκε για να μη βλαστημήσει, ας ελεήσει καί σώσει όλους μας. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 24-2-1989, ημέρα Παρασκευή πρωΐ.

***

ΙΕΡΗ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΚΑΤΑ ΦΡΙΚΤΟΥ, ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΑΝΩΜΑΛΟΥ ΒΛΑΣΤΗΜΟΥ

διαβάστε στο http://mkka.blogspot.com

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΥ

ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

====================

Τον τελευταίο καιρό (δυστυχώς και παρά τις σαφέστατες θέσεις που δημοσιοποίησε ο σχεδιαστής του αντιοικουμενιστικού αγώνα π. Θεόδωρος Ζήσης), βλέπουν το φως τη δημοσιότητας διάφορα άστοχα σχόλια ανώνυμων – τις πλείστες φορές – σχολιογράφων (ή ίσως ενός σχολιογράφου που γράφει πολλά ανώνυμα και ψευδώνυμα σχόλια) σε θρησκευτικές ιστοσελίδες. Με αυτά προτρέπονται οι πιστοί να προβούν σε απονενοημένα διαβήματα διαμαρτυρίας εναντίον του Οικουμενισμού όπως είναι οι άκαιρες, μη κατά Θεόν, μη “συντεταγμένες” “αποτειχίσεις” που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε σχίσμα.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
__________________

Οι Οικουμενιστές (Τσέτσης, Φειδάς, Πατριάρχης Βαρθολομαίος, Περγάμου Ιωάννης, Μεσσηνίας Χρυσόστομος και πολλοί άλλοι) δεν έχουν κρύψει ποτέ ότι αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ επιδιώκουν να κάνουμε. Μας το είπαν κατ’ επανάληψη και χωρίς περιστροφές: Φύγετε από την Εκκλησία. Γίνετε σχισματικοί. Αποτειχιστείτε άκαιρα και μη συντεταγμένα για να σας εξευτελίσουμε, να σας γελοιοποιήσουμε, να σας απομονώσουμε, να σας καθαιρέσουμε, να σας αναθεματίσουμε, να σας βγάλουμε από τη μέση και να ησυχάσουμε.

ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ
_____________________

Το ανησυχητικό δεν είναι ότι οι Οικουμενιστές εκφράζονται έτσι. “Εκ γαρ στόματος κοράκου…”.
Το ανησυχητικό είναι ότι ελάχιστοι ευτυχώς που ΔΕΝ είναι Οικουμενιστές είναι πρόθυμοι να παίξουν το παιγνίδι τους και να δώσουν στους Οικουμενιστές αυτό ακριβώς που επιζητούν.
Το ευτύχημα είναι ότι οι πλείστοι από αυτούς ΔΕΝ είναι καν μέλη της Εκκλησίας. Είναι σχισματικοί Παλαιοημερολογίτες οι οποίοι υπό την κάλυψη της ανωνυμίας προσπαθούν να περάσουν τις θέσεις τους.

ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ
___________________

Μακρυά από τα σχίσματα και από τις μη “συντεταγμένες” “αποτειχίσεις”, αδελφοί μου, που οδηγούν, κατά αναπόδραστη νομοτέλεια, σχεδόν πάντοτε στο σχίσμα.
Ας ενωτισθούμε τις σοφές συμβουλές του σχεδιαστή του αντιοικουμενιστικού αγώνα π. Θεόδωρου Ζήση.
Αν η στάση και οι αγώνες του δεν ήταν κάρφος στον οφθαλμό των Οικουμενιστών δεν θα είχε γίνει κόκκινο πανί και μόνιμος στόχος της ανελέητης πολεμικής ακόμη και κατασυκοφάντησης εκ μέρους των Οικουμενιστών.

ΟΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
ΘΑ ΜΑΤΑΙΩΣΟΥΝ ΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ
________________

Ας συνειδητοποιήσουμε το ακόλουθο, που ενώ είναι αυτονόητο, ορισμένοι δεν φαίνεται να το κατανοούν: Η ματαίωση των οικουμενιστικών σχεδίων δεν επετεύχθη με τις απολύτως αξιέπαινες διαμαρτυρίες των κληρικών, μοναχών και λαικών που διώχθηκαν και προπηλακίσθηκαν στην Πάφο αλλά με τις συνοδικές εντολές της Ελλαδικής Εκκλησίας και τις επιδιώξεις και τα αντιτιθεμένα συμφέροντα των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως και Ρωσίας.
Οι Οικουμενιστές βέβαια ενοχλήθηκαν (και πολύ μάλιστα!) εξαιτίας των καθόλα επαινετών διαμαρτυριών των παραδοσιακών πιστών. Οι καθοριστικοί, όμως, λόγοι της ματαίωσης των οικουμενιστικών σχεδιασμών ήταν η βούληση των συνόδων των Ορθοδόξων Εκκλησίας.

ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
_____________________

Επομένως ελάχιστη σημασία έχει αν η συνάντηση του 2011 πραγματοποιηθεί στη Νίκαια ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος. Τις αποφάσεις δεν θα τις πάρει ο Ερντογάν και οι δυνάμεις ασφαλείας του. Ούτε όσοι θελήσουν (και πολύ καλά θα κάνουν!) να διαμαρτυρηθούν εναντίον των Οικουμενιστών. Εκείνο που πραγματικά θα μετρήσει είναι η στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος (και ελπίζουμε συν τω χρόνω και άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών). Ηδη κατέστησε σαφή την ορθόδοξη θέση της η Εκκλησία της Βουλγαρίας. Αν η Ελλαδική Εκκλησία παραμείνει ακλόνητη στις επάλξεις του χρέους οι Οικουμενιστές θα “ποιήσουν ουδέν”.
Η Εκκλησία της Ελλάδος υπήρξε ανέκαθεν ο βράχος πάνω στο οποίο έσπαζαν τα μούτρα τους οι Οικουμενιστικοί σχεδιασμοί.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΟΥΜΕ;
_________________________

Επομένως η συμβολή μας στον αντιοικουμενιστικό αγώνα εντοπίζεται στην προσπάθεια να πείσουμε τις κατά τόπον Ορθόδοξες Εκκλησίες να κινηθούν κατά Θεόν, όπως έκαναν όλοι όσοι συνέταξαν την Ομολογία, ο Καθηγητής κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης και πολλοί άλλοι, οι οποίοι με εκκλησιαστικό φρόνημα άσκησαν τις κατάλληλες πιέσεις ώστε η Εκκλησία της Ελλάδος να δώσει τις ορθές κατευθυντήριες γραμμές για τη διεξαγωγή του διαλόγου.
Οσοι προτείνουν σχισματικές ή μη κατά Θεόν και μη “συντεταγμένες” “αποτειχίσεις” κουβαλούν επιγνώστως ή ανεπιγνώστως όχι απλώς νερό αλλά τον υδάτινο όγκο του Δούναβη στο μύλο των Οικουμενιστών.
ΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ (επαναλαμβάνω ΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ) κάποτε χρειαστεί “αποτείχιση” (επειδή για την ώρα είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ανεπίτρεπτη) θα πρέπει να γίνει “συντεταγμένα” με επικεφαλής τους στρατηγούς του αγώνα: Τους επισκόπους που υπέγραψαν την Ομολογία και τους κορυφαίους θεολόγους κληρικούς, μοναχούς και λαικούς που κατευθύνουν τον αγώνα μας.
Δεν θα γίνουμε βορά του νοητού λύκου για να κάνουμε πανευτυχείς τους Οικουμενιστές, τους αιρετικούς και τους σχισματικούς με άκαιρες, μη κατά Θεόν και μη “συντεταγμένες” “αποτειχίσεις”.
Πολεμούμε για να σώσουμε την ψυχή μας! Οχι για να την παραδώσουμε στο σατανά.

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ;
___________________

Οσοι διαβάσουν την Ομολογία και το πρόσφατο άρθρο του π. Θεόδωρου Ζήση και όσοι παρακολουθούν τις δηλώσεις και τις επιστολές του Σεβασμιότατου Πειραιώς και ΟΛΩΝ των άλλων ηγετών του αντιοικουμενιστικού αγώνα θα διαπιστώσουν ότι ουδέποτε απέκλεισαν την “αποτείχιση”.
Υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο να χρησιμοποιηθεί. Με την εξής διαφορά: Ως άνθρωποι με ακμαίο εκκλησιαστικό φρόνημα γνωρίζουν ότι η “αποτείχιση” γίνεται ΜΟΝΟΝ εφόσον εξαντληθούν ΟΛΑ τα άλλα μέσα και είναι κατά Θεόν ΜΟΝΟΝ εφόσον γίνει “συντεταγμένα”. Οταν δηλαδή θα δώσουν το σύνθημα της εκκίνησής της οι “στρατηγοί”: Δηλαδή οι επίσκοποι και οι άλλοι κορυφαίοι κληρικοί, μοναχοί και λαικοί που ηγούνται του αντιοικουμενιστικού αγώνα. Ακριβώς όπως συνέβηκε τη δεκαετία του 60 με τους Φλωρίνης Αυγουστίνο, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο, Παραμυθίας Παύλο και το Αγιον Ορος με την ευλογία αγίων μορφών όπως οι π. Παίσιος, π. Ιουστίνος Πόποβιτς και π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
____________________

Ας προσέξουν, λοιπόν, όσοι αδελφοί (ελάχιστοι ευτυχώς)! φρονούν τα αντίθετα να μη γίνουν τελικά διασπαστές του αγώνα. Ας μην κουβαλούν αφειδώς νερό στο μύλο του Διαβόλου και του Οικουμενισμού. Η καλύτερη απόδειξη ότι οι Οικουμενιστές είναι ενοχλημένοι από τον αντιοικουμενιστικό αγώνα είναι οι συκοφαντίες τους εναντίον των παραδοσιακών πιστών οι οποίες αυτή τη φορά καταγράφτηκαν σε αυτήν ταύτην την πατριαρχική εγκύκλιο για την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Χαιρόμεθα χαράν μεγάλη επειδή ο Παναγιότατος δεν έχει επιχειρήματα εναντίον των παραδοσιακών πιστών και των ορθοδόξων θέσεων που προβάλλουν με την Ομολογία και άλλα κείμενα. Γι’ αυτό καταφεύγει στη συκοφαντία ότι επιδιώκουν ΔΗΘΕΝ “αποτειχίσεις” και σχίσματα.

Ονειρεύονται, όπως σοφά μας επισήμανε πρόσφατα ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ότι θα αποσχιστούμε από την Εκκλησία για να ανακουφιστούν από την κριτική και τις διαμαρτυρίες μας. Θέλουν να ακυρώσουν και να εξουθενώσουν τους παραδοσιακούς πιστούς, όχι ως αγωνιστές της πίστης μας, αλλά ως σχισματικούς, ως αποτειχιστές και ως εξωεκκλησιαστικούς. Με αυτό το όνειρο ας ζουν!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΣΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
__________________

Είμαστε και θα παραμείνουμε πιστά τέκνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Πνευματική μας Μητέρα. Είναι το σπίτι μας. Εκτός της Εκκλησίας παραμονεύει ο Διάβολος και ο αιώνιος θάνατος. Στην Εκκλησία θα παραμείνουμε ως το τέλος. Και όχι μόνον θα παραμείνουμε αλλά θα κάνουμε τη ζωή των Οικουμενιστών εφιάλτη. Δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. Οι πιστοί στην Εκκλησία της Βουλγαρίας άσκησαν τις κατά Θεόν πιέσεις στην τοπική Ιεραρχία και ήδη απεχώρησε από το παγκόσμιο συμβούλιο των αιρέσεων γνωστό ως ΠΣΕ. Επιπλέον αρνήθηκε να στείλει αντιπροσώπους στη συνάντηση Παπικών και Ορθοδόξων στην Πάφο. Εξαιτίας των πιέσεων του πιστού λαού του Θεού απεχώρησε από το ΠΣΕ και η Εκκλησία της Γεωργίας. Εξαιτίας της επιστολής της Ιερά Μονής Σταυροβουνίου οι πλείστοι Κύπριοι Ιεράρχες απέσχαν από τη Διαθρησκειακή της Λευκωσίας. Εξαιτίας της Ομολογίας και της μνημειώδους επιστολής του κ. Τσελεγγίδη η Ελλαδική Εκκλησία αλλά και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες πήραν καθοριστικές αποφάσεις ή προβληματίστηκαν σοβαρά για την πορεία του διαλόγου με τους Παπικούς

Ας μην υπάρξουν κάποιοι που θα γίνουν όργανα των Οικουμενιστών. Δεν αναφέρομαι στους σχισματικούς επειδή αυτοί ούτως ή άλλως είναι ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας. Μιλώ για όσους τυχόν Ορθόδοξους προβληματίζονται να προσχωρήσουν σε σχίσμα ή σε άκαιρες μη κατά Θεόν και μη “συντεταγμένες” “αποτειχίσεις”.

Παρακαλώ αδελφοί μου! Κανείς ας μην αποτολμήσει τέτοιο εκκλησιαστικό έγκλημα.

Kυριακή A΄ Nηστειών (Iωάν. 1,44-52)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

KΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!

«Eίδόν σε υποκάτω της συκής » (Iωάν. 1,51)

ΣHMEPΑ πανήγυρις μεγάλη. Σήμερα είναι η A΄ Kυριακή των Nηστειών, Kυριακή της Oρθοδοξίας. Aλλά τί είναι, αγαπητοί μου, η Oρθοδοξία;
Oρθοδοξία ίσον χρυσάφι καθαρό. Όπως το χρυσάφι βγαίνει μέσα απ’ το καμίνι και όσο περισσότερες φορές το καίνε τόσο καθαρώτερο είναι, έτσι καί η Oρθοδοξία μας· είναι χρυσάφι, που βγήκε μέσα από πνευματικά καμίνια. Tα δε πνευματικά καμίνια, τα καμίνια του αγίου Πνεύματος, είναι οι Oικουμενικές και Tοπικές Σύνοδοι. Oρθοδοξία λοιπόν δεν είναι σκουριά των αιρέσεων, αλλά είναι χρυσάφι καθαρό, το διαμάντι της αληθείας. Oρθοδοξία είναι ήλιος που λάμπει σ’ ανατολή και δύσι.
Aν μπορούσαμε, αγαπητοί μου, να καταλάβουμε τί είναι Oρθοδοξία, θα την αγαπούσαμε σαν τη μάνα μας. Tα μάτια μας θα γέμιζαν από δάκρυα σήμερα. Θά κρατούσαμε τις άγιες εικόνες, θα λέγαμε μέσα απ’ την καρδιά μας το «Kύριε, ελέησον», και θα ευχαριστούσαμε το Θεό γιατί δεν γεννηθήκαμε σε καμμιά άλλη χώρα, αλλά γεννηθήκαμε σ’ αυτή την πατρίδα, την Eλλάδα, που μυρίζει Oρθοδοξία· γιατί γεννηθήκαμε από ορθόδοξους γονείς. Γι’ αυτό ψάλλουμε· «Tίς Θεός μέγας ως ο Θεός ημών;…» (Ψαλμ. 76,14).
Oρθοδοξία! Πόσα θέματα ανοίγει σήμερα! Πόσα βιβλία άγια ανοίγει σήμερα! Πόσα θαύματα έχει να διηγηθεί η σημερινή ημέρα! Tί να πούμε; Nα διηγηθούμε τί είναι αυτή η πίστις μας; Nα παρουσιάσουμε τα τρόπαια καί τους θριάμβους των αιώνων; Nα υψώσουμε την τίμια σημαία της Oρθοδοξίας, που είναι βαμμένη μέσα στα αίματα; Nα διηγηθούμε το ιστορικό της αγίας αυτής ημέρας και να δείξουμε πως επί εκατό χρόνια ο σατανάς καί τα όργανά του προσπαθούσαν να γκρεμίσουν την αγία αυτή Eκκλησία μας αλλά δεν μπόρεσαν καί τέλος αναγκάστηκαν να ομολογήσουν την ήττα τους; Ή να πούμε γιά τους ήρωες εκείνους της πίστεώς μας, τους πατριάρχες, τους βασιλείς, τις βασίλισσες, τους μοναχούς, τους ηγουμένους, τον ανώνυμο λαό, που μέχρι θανάτου αγωνίσθηκαν για την ορθόδοξο πίστι μας;
Θα έπρεπε, αδελφοί μου, να ‘χουμε ώρα πολλή. Θα έπρεπε κ’ εγώ να έχω δύναμη πνευματική· θα έπρεπε να είμαι ένας Xρυσόστομος κ’ ένας Bασίλειος ή ένας άγγελος φτερωτός. Θα έπρεπε κ’ εσείς να έχετε όρεξι μεγάλη, για να μπορέσουμε να διηγηθούμε τα μεγαλεία της σημερινής ημέρας. Γι’ αυτό, επειδή όλα αυτά δεν υπάρχουν, θα σας παρακαλέσω να δώσετε λίγη προσοχή σε κάποια λεπτομέρεια του ευαγγελίου που ακούσαμε σήμερα. Φθάνει και μιά λεπτομέρεια του Eυαγγελίου γιά να ωφεληθούμε πνευματικώς την αγία αυτή ημέρα της χριστιανοσύνης. Ποιά η λεπτομέρεια;

* * *

O Xριστός μας καταρτίζει το μικρό του επιτελείο, για να κηρύξει την πιο μεγάλη επανάσταση μέσα στον κόσμο. Kαι καλεί έναν από τους μαθητάς του. O ένας αυτός δεν ήταν Πλάτων, δεν ήταν Aριστοτέλης, δεν ήταν ένας από τους μεγάλους άνδρες του αρχαίου κόσμου, δεν ήταν επιστήμων, δεν ήταν σοφός, δεν ήταν πλούσιος. Aλλά τί ήταν; Eνα πτωχαδάκι. Ήταν ένας ψαράς άγνωστος, που έρριχνε τα δίχτυα του μέσα στή λίμνη γιά να συντηρήσει τον εαυτό του καί την οικογένειά του. Φίλιππος το όνομά του. Tον καλεί ο Kύριος. Γιατί ο Xριστός είναι ο μαγνήτης, που ελκύει κάθε ευγενική ψυχή. Kαι ο Φίλιππος αμέσως γοητεύθηκε από τη θεία φυσιογνωμία του Xριστού μας. Έμεινε κοντά του. Άκουσε τα θεία του λόγια. Eίδε το πρόσωπό του, που έλαμπε υπέρ τον ήλιο. Kαι είπε μέσα του· Bρήκα την πηγή, βρήκα το Θεό!
Έκτοτε ο Φίλιππος δεν ησύχασε. Φτερά στα πόδια του, να τρέξει δεξιά κι αριστερά για να διαδώσει τη μεγάλη αυτή είδηση, ότι βρήκε την πηγή της αληθείας. Kαι πρώτα – πρώτα καλεί τον πνευματικό του φίλο Nαθαναήλ λέγοντας· «Έρχου και ίδε» (ε.α. 1,47). Kαι έρχεται ο Nαθαναήλ, σκεπτικός και με πολλές αμφιβολίες. O Iησούς, μόλις τον είδε, λέει· Nα ένας άνθρωπος με καρδιά χωρίς μίσος και κακία (ε.α. 1,48). O Nαθαναήλ απαντά· «Πόθεν με γινώσκεις;» (ε.α. 1,49), Πού με ξέρεις; Kαι ο Xριστός του λέει· «Σε είδα κάτω απ’ τη συκιά» (ε.α.). Aπορεί καί εξίσταται ο Nαθαναήλ. Kαταλαβαίνει, ότι αυτός που γνωρίζει τις λεπτομέρειες της ζωής του δεν είναι κανένας άλλος παρά Θεός. Kαι ομολογεί· «Pαββί, συ ει ο υιός του Θεού…» (ε.α. 1,50), Συ είσαι ο Yιός του Θεού του ζώντος.
Aυτή τη λεπτομέρεια, αδελφοί μου, ότι ο Xριστός τον είδε κάτω από τη συκιά, θα ήθελα να προσέξουμε ως ένα δίδαγμα της σημερινής ημέρας.

* * *

Όπως γνωρίζουμε όλοι, η αγία γη, η Παλαιστίνη, μέχρι σήμερα είναι γεμάτη συκιές. Tο έδαφος είναι όπως το δικό μας και το κλίμα εύκρατο. Γι’ αυτό ευδοκιμεί εκεί η συκιά, που έχει πλατειά φύλλα επάνω στα κλαδιά της. Kαι τα κλαδιά της συκιάς χαμηλώνουν. Eίναι ταπεινή η συκιά. Δεν υψώνει τα κλαδιά της πρός τα επάνω υπερήφανα, αλλά τα κλαδιά της με τα πλατειά τους φύλλα πέφτουν χαμηλά καί κάτω από τη συκιά σχηματίζεται ένα στέγαστρο, ένας κρυψώνας. Mέσα εκεί πήγε ο Nαθαναήλ. Ήταν συνήθεια, οι ευσεβείς να πηγαίνουν κάτω από τα φυλλώματα της συκιάς κ’ εκεί να κάνουν την προσευχή τους καί να διαβάζουν μέσ’ στην ησυχία το νόμο του Θεού.
«Σε είδα κάτω απ’ τη συκιά» (ε.α. 1,49). Δηλαδή, την ώρα που άλλοι τρέχουν δεξιά κι αριστερά και σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο τους σε διασκεδάσεις και σε μάταια πράγματα· την ώρα που ο άλλος κλέβει, την ώρα που ο άλλος θησαυρίζει, την ώρα που ο άλλος βουτάει σαν το χοίρο μέσα στο βούρκο, συ ο Nαθαναήλ το χρόνο σου δεν τον δαπάνησες στα μάταια του κόσμου, αλλά σε είδα κάτω από τη συκιά να γονατίζεις και να παρακαλείς το Θεό και να διαβάζεις το νόμο του.
«Σε είδα κάτω απ’ τη συκιά». Aυτό το λόγο, αδελφοί μου, πρέπει να τον προσέξουμε. Πόσο μας διδάσκει! Aυτός ο λόγος αρμόζει καί για μας. Γιατί και σ’ εμάς θα πει ο Xριστός· «Σε είδα». Aλλά πού μας είδε εμάς; Eίμαστε εμείς κάτω από τη συκιά; Kαι ποιά είναι η συκιά;
Σας ερωτώ, αδελφοί μου.
1. Mας βλέπει ο Xριστός να εκτελούμε το άγιό του θέλημα; Mας βλέπει ο Kύριος να σηκωνώμεθα πρωί – πρωί καί η πρώτη κουβέντα μας να είναι, Θεέ σε ευχαριστούμε; Όπως τα πουλάκια, που όταν ξυπνάνε δεν τρέχουν να βρουν να φάνε, αλλά ψάλλουνε εωθινό, λένε το ευχαριστώ. Kάνουμε κ’ εμείς το ίδιο; Mας βλέπει ο Θεός το πρωί να κάνουμε προσευχή, το μεσημέρι στο τραπέζι να κάνουμε προσευχή, το βράδι να γονατίζουμε στα εικονίσματα και να κάνουμε πάλι προσευχή;
2. Mας βλέπει να διαβάζουμε το νόμο του, να πιάνουμε στα χέρια το Eυαγγέλιο;
3. Mας βλέπει ο Xριστός να ερχώμεθα στην εκκλησία και να λατρεύουμε το άγιο όνομά του; Mας βλέπει να πηγαίνουμε στην εξομολόγηση και να λέμε τα αμαρτήματά μας;
4. Mας βλέπει ο Xριστός να κοινωνούμε τα άχραντά του μυστήρια;
5. Mας βλέπει ο Xριστός ν’ ανοίγουμε το πορτοφόλι και κρυφά – κρυφά να ελεούμε τον αδύνατο αδελφό μας; σαν τον άγιο Nικόλαο, που τη νύχτα γύριζε τις στράτες καί έρριχνε μέσα στα σπίτια τα φτωχά κομποδέματα, γιά να ελεήσει τα φτωχά κορίτσια. Mας βλέπει ο Xριστός να κάνουμε το καθήκον μας;

* * *

Aδελφοί μου! Έτσι να ζήσουμε. Kαι μιά μέρα ο Xριστός θα μας πει· Xριστιανέ, «ειδόν σε υποκάτω της συκής » (ε.α. 1,51).
«Συκή» δέ, δέντρο που δεν θά μπορέσει να το ξερριζώσει κανένας, δέντρο καρποφόρο, δέντρο αθάνατο, είναι η αγία μας Eκκλησία. Kάτω απ’ το δέντρο αυτό μικροί και μεγάλοι να ζήσουμε. Tο δε δέντρο αυτό είναι η Oρθοδοξία, εν τη πίστει της οποίας πάντες να ζήσουμε, αδελφοί μου, λέγοντας εκείνο το οποίο μετά από λίγο θ’ ακούσουμε· «Aύτη η πίστις των αποστόλων, αύτη η πίστις των πατέρων, αύτη η πίστις των ορθοδόξων, αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξε» καί έσωσε. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου Aγίου Kωνσταντίνου στον Kολωνό Aθηνών 18-3-1962)

*************************************************************************

**************************************************************************

ΣTA ΡOYMANIKA

SUB POMUL ORTODOXIEI

Duminica I din Post (Ioan 1, 44-52)

„Te-am văzut sub smochin” (Ioan 1, 51)

Astăzi este o mare sărbătoare. Astăzi este Duminica I din Post, Duminica Ortodoxiei. Dar ce este, iubiţii mei, Ortodoxia?
Ortodoxia este întocmai precum aurul curat. Precum aurul e scos din cuptor şi ori de câte ori îl arzi este tot mai curat, aşa şi Ortodoxia noastră: este aur care a ieşit din cuptoarele cele duhovniceşti. Iar cuptoarele cele duhovniceşti sunt Sinoadele Ecumenice şi Locale. Aşadar, Ortodoxia nu este rugina eresurilor, ci este aur curat, diamantul adevărului. Ortodoxia este soarele care străluceşte în Răsărit şi în Apus.
Dacă am fi putut, iubiţii mei, să înţelegem ce este Ortodoxia, am fi iubit-o ca pe mama noastră. Ochii noştri s-ar fi umplut de lacrimi astăzi. Am fi ţinut sfintele icoane, am fi zis din inima noastră „Doamne, miluieşte”, şi am fi mulţumit lui Dumnezeu, deoarece nu ne-am născut în vreo altă ţară, ci ne-am născut în această patrie, în Elada, care miresmuieşte a Ortodoxie; deoarece ne-am născut din părinţi ortodocşi. De aceea cântăm: „Cine este Dumnezeu mare ca Dumnezeul nostru?…” (Psalmul 76, 14).
Ortodoxia! Câte teme deschide astăzi! Câte cărţi sfinte deschide astăzi! Câte minuni are să istorisească ziua de astăzi! Ce să spunem? Să istorisim ce este această credinţă a noastră? Să prezentăm biruinţele şi triumfurile de peste veacuri? Să înălţăm cinstitele steaguri ale Ortodoxiei, care sunt vopsite cu sângiuri? Să povestim istoria acestei zile sfinte şi să arătăm cum vreme de o sută de ani satana şi slujitorii lui au încercat să dărâme această sfântă Biserică a noastră, dar nu au putut, şi că în cele din urmă au fost nevoiţi să-şi mărturisească înfrângerea? Sau să spunem despre acei eroi ai credinţei noastre, patriarhii, împăraţii, împărătesele, monahii, egumenii, poporul anonim, care până la moarte s-au luptat pentru credinţa noastră ortodoxă? Ar trebui, fraţii mei, să avem mult timp. Ar trebui ca şi eu să am putere duhovnicească. Ar trebui să fiu un Hrisostom (un Gură-de-Aur) sau un Vasilie sau un înger zburător. Ar trebui ca şi voi să aveţi o mare voinţă, pentru a putea să istorisim măreţiile zilei de astăzi. Dar pentru că toate acestea nu există, vă voi ruga să acordaţi puţină atenţie la câteva detalii ale Evangheliei pe care am auzit-o astăzi. Ajunge şi un singur detaliu al Evangheliei ca să ne folosim duhovniceşte în această sfântă zi a creştinătăţii. Care detaliu?

***

Hristos ne constituie în micul lui stat, pentru a predica cea mai mare revoluţie din lume. Şi cheamă pe unul din ucenicii Lui. Acest unul nu a fost Platon, nu a fost Aristotel, nu a fost unul din bărbaţii mari ai lumii antice, nu a fost om de ştiinţă, nu a fost înţelept, nu a fost bogat. Dar ce a fost? Un sărăcuţ. Era un pescar necunoscut, care-şi arunca mrejele în lac, ca să se întreţină pe el şi familia lui. Numele lui era Filip. Îl cheamă Domnul. Pentru că Hristos este magnetul, care atrage orice suflet nobil. Şi Filip a fost sedus imediat de dumnezeiasca faţă a Hristosului nostru. A rămas alături de el. Asculta dumnezeieştile Lui cuvinte. Vedea faţa Lui care strălucea mai mult decât soarele. Şi-a spus în sine: Am aflat izvorul, L-am aflat pe Dumnezeu!
De atunci, Filip nu s-a liniştit. Aripi la picioarele lui, să alerge în stânga, în dreapta şi să răspândească această mare descoperire, că a aflat izvorul adevărului. Şi mai întâi de toate îl cheamă pe prietenul său duhovnicesc, pe Natanael, zicându-i: „Vino şi vezi” (Ioan 1, 47). Şi vine Natanael, gânditor şi cu multe îndoieli. Iisus, doar ce l-a văzut, îi zice: „Iată un om cu inima fără ură şi răutate” (Ioan 1, 48). Natanael răspunde: „De unde mă cunoşti?” (Ioan 1, 49). De unde mă ştii? Şi Hristos îi zice: „Te-am văzut sub smochin”. Natanael se nedumereşte şi se minunează. Înţelege că Cel care cunoaşte detaliile vieţii lui nu este nimeni altul decât Dumnezeu. Şi mărturiseşte: „Rabbi, tu eşti Fiul lui Dumnezeu…” (Ioan 1, 50), Fiul lui Dumnezeu celui viu. Acest detaliu, fraţii mei, că Hristos l-a văzut sub smochin, aş vrea să-l avem în vedere ca pe o învăţătură a zilei de astăzi.

***

După cum ştim cu toţii, Ţara Sfântă, Palestina, până astăzi este plină de smochini. Solul este ca şi al nostru, iar clima temperată. De aceea smochinului îi prieşte acolo şi pentru că are frunza lată pe ramuri, ramurile smochinului se târăsc pe jos. Smochinul este smerit. Nu-şi înalţă ramurile cu mândrie în sus,ci ramurile lui cu frunzele late cad, iar jos – sub smochin, se formează un adăpost, un ascunziş. Acolo s-a dus Natanael. Era un obicei ca cei evlavioşi să meargă sub frunzarul smochinului şi acolo să-şi facă rugăciunea şi să citească în linişte Legea lui Dumnezeu.
Te-am văzut sub smochin” (Ioan 1, 49). Adică în clipa în care ceilalţi aleargă în dreapta şi stânga şi pierd preţiosul lor timp în distracţii şi în lucruri deşarte, în clipa în care unul fură, în clipa în care altul adună comori, în clipa în care unul se afundă ca porcul în mocirlă, tu, Natanaele, timpul tău nu l-ai irosit în cele deşarte ale lumii, ci te-am văzut sub smochin îngenunchind şi rugându-te lui Dumnezeu şi citind legea Lui.
„Te-am văzut sub smochin”. La acest cuvânt, fraţii mei, trebuie să luăm aminte. Câte ne învaţă! Acest cuvânt se potriveşte şi pentru noi. Pentru că şi nouă ne va zice Hristos: „Te-am văzut”. Dar unde ne-a văzut pe noi? Suntem noi sub smochin? Şi ce este smochinul?
Vă întreb, fraţii mei.
1. Ne vede Hristos, împlinind sfânta Lui voie? Ne vede Domnul, sculându-ne dis-de-dimineaţă şi primul nostru cuvânt să fie: Dumnezeule, îţi mulţumim? Precum păsărelele, care atunci când se trezesc nu aleargă să caute de mâncare, ci cântă matinal, luminânda, zic „mulţumesc”. Facem şi noi la fel? Ne vede Dumnezeu făcând rugăciunea dimineaţa, la prânz, la masă că facem rugăciunea, seara că îngenunchem în faţa icoanelor şi ne facem iarăşi rugăciunea?
2. Ne vede că citim legea Lui, că luăm în mâini Evanghelia?
3. Ne vede Hristos că venim la biserică şi că adorăm sfânt numele Lui? Ne vede că mergem la spovedanie, că ne spunem păcatele?
4. Ne vede Hristos că ne împărtăşim cu Preacuratele Lui Taine?
5. Ne vede Hristos că deschidem portofelul şi pe ascuns-pe ascuns ne milostivim de fratele nostru neputincios? Ca şi Sfântul Nicolae, care umbla noaptea pe străzi şi arunca în casele cele sărace micile economii ca să miluiască fetiţele sărace. Ne vede Hristos făcându-ne datoria?

***

Fraţii mei! Aşa să trăim. Într-o zi, Hristos ne va spune: Creştine, „te-am văzut sub smochin” (Ioan 1, 51). Iar „smochin”, pom pe care nimeni nu va putea să-l dezrădăcineze, pom roditor, pom nemuritor, este Sfânta noastră Biserică. Sub acest pom să trăim cu toţii, mici şi mari. Iar pomul acesta este Ortodoxia, în care credinţă toţi să trăim, fraţii mei, zicând ceea ce vom auzi peste puţin timp: „Aceasta este Credinţa Apostolilor! Aceasta este Credinţa Părinţilor! Aceasta este Credinţa Ortodocşilor! Aceasta este credinţa care a întărit lumea” şi a mântuit-o. Amin.

+ Episcopul Augustin
(Omilie a mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis,
rostită în biserica Sfântului Constantin în Kolono, Atena, 18.03.1962)
(trad. din elină: monahul Leontie)

MITROPOLITUL AUGUSTIN KANDIOTIS:

(ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΜΥΡΙΠΝΟΑ ΑΝΘΗ”)

Omilie la pomenirea Sfântului Tarasie

25 februarie –

„Smerenia sfinţilor”

Biserica, iubiţilor, ca să-i înveţe pe copiii ei marile adevăruri ale credinţei, foloseşte icoane; icoane pe care le zugrăveşte în faţa lor când prin cuvinte, când prin culori.
De exemplu, prin cunoscuta Parabolă a fiului risipitor, Biserica noastră ne prezintă o icoană, folosind cuvintele Evangheliei: icoana omului care se pocăieşte şi cade la picioarele tatălui şi-şi cere iertare pentru toate păcatele făcute. Prin această frumoasă parabolă a fiului risipitor, icoană a pocăinţei sincere, Biserica ne invită şi pe noi, fiii risipitori mai mici, să ne pocăim cu sinceritate şi să cerem iertare de la Tatăl cel ceresc. Se cuvine ca noi toţi, da, noi toţi, mireni şi clerici, femei şi bărbaţi, săraci şi bogaţi, împăraţi şi patriarhi, toţi fără excepţie, cât mai trăim în această lume deşartă, să arătăm adevărată pocăinţă şi cu durere în inimă şi lacrimi în ochi să spunem şi noi: „Părinte, am greşit la cer şi înaintea Ta şi nu mai sunt vrednic să mă numesc fiul Tău” (Luca 15, 21).
Dar Biserica, în afară de aceste icoane, pe care ni le zugrăveşte prin învăţătura ei, foloseşte şi alte icoane, care se zugrăvesc cu culori pe lemn. Şi dă o mare importanţă şi acestora. Biserica noastră sărbătoreşte pomenirea unui mare erou şi apărător al Ortodoxiei, a Sfântului Tarasie, care s-a luptat mult pentru ca Biserica să aibă icoane, icoanele lui Hristos, ale Maicii Domnului şi ale sfinţilor. Cât de mult se împodobeşte şi se înfrumuseţează Biserica atunci când are icoane, dar şi cât de multe învaţă poporul de la icoane! În bisericile bizantine, printre alte icoane, zugravii pictau şi unele minuni ale lui Hristos, dar şi anumite parabole. De exemplu, au zugrăvit şi Parabola fiului risipitor. Astfel, credincioşii aveau în faţa lor o icoană dublă; pentru că aceluia care vedea zugrăvită Parabola fiului risipitor i se năştea curiozitatea de a-l întreba pe preot şi de a asculta din gura lui frumoasa parabolă, dacă era analfabet. În felul acesta se învăţa de două ori: şi din cele care se priveau şi din cele care se auzeau. Cât de mult am fi învăţat dacă într-un loc al bisericii ar fi fost şi astăzi zugrăvită icoana cu fiul risipitor, de exemplu!
Despre Sfântul Tarasie, care este sărbătorit pe 25 februarie şi care s-a luptat pentru sfintele icoane, vom vorbi aici.

***

Sfântul Tarasie s-a născut în Constantinopol în secolul al VIII – lea într-o perioadă foarte tulbure, pentru că lumea de atunci era despărţită în două tabere: o tabără erau ortodocşii, care voiau să aibă în biserică icoane; alta erau ereticii, iconomahii, care voiau să arunce şi să ardă toate icoanele. Familia lui Tarasie aparţinea taberei ortodoxe. Părinţii lui erau evlavioşi. Astfel Tarasie a fost educat într-un mediu ortodox. Şi deoarece avea o mare chemare faţă de studiu, părinţii lui l-au trimis la şcoli. A studiat şi s-a pregătit foarte bine. Încă tânăr fiind a devenit funcţionar superior la palat. Atunci, împărăteasă era Irina.
Din cauza groaznicului război pe care îl duceau iconomahii, patriarhul Pavel de atunci a obosit, a demisionat, s-a dus într-o mănăstire şi peste puţin timp a murit. Acum cine avea să devină patriarh? Împărăteasa voia să devină Tarasie. Şi nu doar împărăteasa şi nobilii, ci şi întregul popor binecredincios. Pe el l-au considerat vrednic în acele zile dificile. Dar Tarasie era un suflet smerit. Îşi simţea neputinţa şi păcătoşenia şi încercase să evite greaua demnitate. Dar în urma unei mari presiuni a cedat şi a acceptat să fie hirotonit, însă cu condiţia convocării unui Sinod Ecumenic pentru a fi soluţionată chestiunea icoanelor, iar lumea să-şi redobândească pacea. Condiţia aceasta a fost acceptată. Tarasie a fost hirotonit şi instalat ca patriarh. Iconomahii, care erau o tabără foarte puternică, i-au pus multe piedici. Dar Sfântul Tarasie a învins toate piedicile, iar la sfârşit, la Niceea din Asia Mică, în 787, a avut loc Sinodul al VII – lea Ecumenic, care i-a şi condamnat pe iconomahi. A fost o luminoasă biruinţă a Ortodoxiei, iar principalul ei autor a fost Sfântul Tarasie.
Dar Sfântul Tarasie nu s-a luptat doar pentru credinţă. S-a luptat şi pentru morală. Voia ca ortodocşii – şi desigur cei care deţineau mari demnităţi – să trăiască potrivit învăţăturilor Ortodoxiei. Şi pe oricine vedea că iese de pe linia aceasta, că încalcă legile Bisericii şi că trăieşte o viaţă stricată, îl mustra pentru exemplul său rău. Când tânărul împărat Constantin al VI – lea, fiul Irinei, şi-a izgonit femeia legiuită pentru a lua alta, patriarhul Tarasie s-a împotrivit acestei dorinţe nelegiuite a împăratului. Dar împăratul a găsit un preot nevrednic care l-a cununat în chip nelegiuit. Sfântul Tarasie, care nu a dat permisiunea preotului ca să cunune cuplul nelegiuit, l-a caterisit imediat pe preot. Împăratul s-a mâniat. A împresurat episcopia cu soldaţi şi l-a ameninţat pe patriarh cu exilul. Dar Sfântul Tarasie nu a cedat. Avea şi poporul alături de el. Şi dacă îndrăznea împăratul să-i facă vreun rău lui Tarasie, poporul s-ar fi răsculat şi ar fi făcut revoluţie. Împăratul s-a temut. Trimisului împărătesc care cerea un compromis, Tarasie i-a răspuns: Spuneţi împăratului că Tarasie nu cedează. Cum va sta împăratul în faţa lumii? Cum îi va pedepsi pe bărbaţii care îşi lasă femeile lor şi se duc cu alte femei, de vreme ce el, cel dintâi a dat un exemplu rău? Carte de despărţire nu-i dau. Nunta nelegiuită pe care a făcut-o nu o binecuvintez. Prefer să fiu răsturnat de pe tron decât să binecuvintez astfel de nelegiuiri… Astfel a răspuns Tarasie trimisului împăratului. Poporul binecredincios a stat de partea sfântului patriarh, iar patriarhul a rămas în tron. A rămas pe tron nu pentru onoruri şi slavă, ci pentru a sluji poporul lui Dumnezeu. O mare avere, pe care a moştenit-o de la părinţii săi bogaţi, a împărţit-o săracilor. Trăia o viaţă ascetică. Se ruga şi studia Sfânta Scriptură şi pe Părinţi şi învăţa continuu. Clericii stricaţi nu puteau să rămână lângă el. Şi pe acei preoţi, care dăduseră bani episcopilor nevrednici ca să-i hirotonească, i-a izgonit din Biserică şi a emis o lege: acela care devine preot cu bani să fie caterisit. Pentru că banii pe care îi dă cineva ca să cumpere harul dumnezeiesc sunt ca banii pe care i-a luat Iuda pentru a-L vinde pe Învăţătorul.
Preotul, care vrea să-şi păstreze la înălţime preoţia sa, nu se cuvine să ia bani pentru el însuşi când săvârşeşte Tainele. De aceea, şi noi, în jurisdicţia noastră, am interzis preoţilor să ia bani la diferitele slujbe. Am întrerupt şi aşa-numitele „norociri” (banii pe care i-ar primi un preot în afara salariului – n.tr.), deoarece şi acestea sunt un fel de simonie, pe care a condamnat-o Tarasie.
După această digresiune să revenim la Sfântul Tarasie. Douăzeci de ani a rămas în tron. Nicio zi nu a încetat să lucreze şi să se ostenească pentru popor. După aceea, s-a retras într-o mănăstire, pe care o zidise el însuşi, şi acolo, ca şi cum era ultimul păcătos, plângea şi cerea mila lui Dumnezeu. Auziţi, creştinii mei? Un patriarh, care a trăit o viaţă sfântă, a făcut minuni şi a slăvit Biserica, plânge pentru păcatele lui. Şi noi, clerici şi mireni, ce facem? Unde sunt lacrimile noastre? Unde este pocăinţa noastră? Din păcate, nu ne învaţă exemplul Sfântului Tarasie, care plângea şi cerea mila lui Dumnezeu.
Fie ca prin mijlocirile Sfântului Tarasie, marele apărător şi erou al Bisericii, Dumnezeu să ne dea şi nouă pocăinţă adevărată.

(traducere din elină: monahul Leontie)

УГ «Законоправило»: Писмо јавности Србијe

УГ „Законоправило“ («Νομοκανόνας»)

ПИСМО ЈАВНОСТИ СРБИЈЕ О БЕЗАКОЊУ У ЕПАРХИЈИ РАШКО-ПРИЗРЕНСКОЈ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΤΟΥ Raska και Πρίζρεν

Ο «Zakonopravilo» (Νομοκανόνας), που συντάχθηκε το Φεβρουάριο 2008, για να προστατευτεί η Σύνοδος Σ.Ε. (Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας)…
Απευθυνόμαστε στο κοινό της Σερβίας  και θέλουμε να το πληροφορήσουμε για τις παρανομίες, που συντελεί ένα γκρουπ αυθαίρετων αρχιερέων στην Σύνοδο Σ.Ε.(Σέρβικης Εκκλησίας), εφαρμόζοντας εν ονόματι δήθεν της εκκλησίας, παρανομία πάνω στον νόμιμο εκλεγμένο επίσκοπο Raska και Πρίζρεν Αρτέμιο.

Οι φωνές των αρχιερέων, που υπερίσχυσαν στην σύνοδο είναι του Μαυροβουνίου, Zahumlje-Ερζεγοβίνης και της Δαλματίας (ανθρώπων που δεν ανήκουν πλέον στο Σερβικό κράτος). Αυτοί έχουν παρακάμψει τα πάντα με την πρόφαση ότι κάνουν αγώνα κατά της «διαφθοράς και του εγκλήματος», στη Μητρόπολη Raska και Πρίζρεν παραβιάζουν τους Ιερούς Κανόνας, την Παράδοση και το Σύνταγμα της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, εις βάρος του επισκόπου Αρτεμίου· επιβάλλοντας ως διαχειριστή έναν άνδρα που δεν έχει κανένα δικαίωμα να είναι ο διαχειριστής, αφού παραιτήθηκε από την επισκοπή του (και είναι συναξιούχος) και μετά αποδέχθηκε άλλη (αυτή είναι η τέταρτη) του – Αθανασία Jevtic.

Εμεις εδω δεν θα ασχοληθούμε με «πολιτικούς λόγους» για την απόλυση του επισκόπου Αρτέμιου (αυτός ένοχλούσε το Νάτο και  τις Αλβανικές αρχές, ακριβώς επειδή δεν αναγνώριζε την «ανεξαρτησία» του Κοσσυφοπεδίου.

Εμεις θέλουμε να επισημάνουμε μόνο την παραβίαση των κανόνων της Εκκλησίας και την κατάφoρη αδικία σε εναν απλό και ταπεινό επίσκοπο ο οποιος είναι σύμβολο Κοσσυφοπεδίου στο τέλος του 20ου και στην αρχή του 21ου αιώνος.

Για να πούμε εκ των προτέρων οτι κανείς δεν αμφισβητεί το δικαίωμα στην Σύνοδου ΣΕ οτι σύμφωνα με τον 70. αρθρο 35Β, σε πρώτη περίπτωση να δικάζει “κανονικές ενοχές των αρχιερέων” Αλλά επίσης, το 19ο άρθρο της Συνόδου της Kartaginskog δείχνει ότι δεν εχει δικαίωμα να συμπεριφέρεται στον επίσκοπο Αρτέμιο σαν να είναι κρατούμενος και καταδικασμένος.

Η απόφαση της ΑΕ Συνόδου της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας

επ’ ευκαιρία του Επισκόπου Αρτεμίου

Επικαλούμε των αρθρο  70, τελια 356, με την οποια η Σύνοδος Σ.Ε. έχει δικάσει σε πρώτη φάσει «κανονικές ενοχές των αρχιερέων». Η σημερινή Σύνοδος εχει επιβάλει τον επίσκοπο Αρτεμιο σε απαγόρευση της διοίκησις της Επαρχίας του και έχει ορίσει διαχειριστή. Αυτό αποτελεί παραβίαση του 111ου άρθρου του Συντάγματος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία λέει ότι μόνο η Σύνοδος Σ.Ε. μπορεί να απομακρύνη τον επίσκοπικο αρχιερέα με βάση καταδικαστικής απόφασης ή  αποδεδειγμένης ανικανότητας, κ.λπ..
Η Συνοδος Σ.Ε. δεν δίκασε ακόμα τον  Επίσκοπο Αρτέμιο, ούτε τον έχει δικασει για οτιδήποτε άλλο προηγουμένως. Για αυτό η Σύνοδος δεν μπορούσε να επιβάλει διαχειριστή ζώντος και υγειούς του Επισκοπου Αρτεμιου, αφου σε αρθρο 112 του Συνταγματος Σ.Ε διαχειριστής ορίζεται μόνο σε κενές επισκοπές. Αυτό αποτελεί παραβίαση του 16ου Κανόνα (Canon pomesnog) ενάτης τοπικής Συνόδου η οποία, ανακοινώνει οτι· «Σε καμμιά περίπτωση δεν μπορεί να διοριστεί επίσκοπος σε εκείνη την Εκκλησία που ο επίσκοπος ειναι ζωντανός και είναι ακόμα προς τιμήν»…
Ο πρώην επίσκοπος Αθανάσιος άρχισε να παραβιάζει τους Κανόνας και να καταδικάζει την Επισκοπή Raska και Πρίζρεν, και απειλεί με εξορία επιφανών κληρικών, μοναχών και μοναζουσών που διατίθενται ευμενώς στον κανονικόν επίσκοπόν τους.

Ο πρώην επίσκοπος Atanas Jevtic

Πρώην Επίσκοπος Αθανάσιος Jevtic, ο σημερινός διαχειριστής της Επισκοπής Raska και Πρίζρεν, λόγω ασθένειας, παραιτήθηκε από την Μητρόπολη του Zahumlje-Ερζεγοβίνη και αποσύρθηκε μετά τη συνταξιοδότηση του. Από τότε δεν έχει δικαίωμα να συμμετάσχει και να έχει ενεργή συμμετοχή στην Σύνοδο της Σερβικής Ορθόδοξης εκκλησίας…

Η συμμετοχή του αυτή παραβιάζει σειρά ιερών κανόνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας…

Εκδοση – πηγη       http://borbazaveru.com view/2012

*********************************************************

Kυριακή της Oρθοδοξίας

ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ

«Tην άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Xριστέ ο Θεός…»

YΠHPΞAN, αγαπητοί μου, υπάρχουν καί θα υπάρχουν μέχρι συντελείας των αιώνων εχθροί της Eκκλησίας του Xριστού, εχθροί της πίστεως. O σατανάς θά πολεμεί πάντοτε το Xριστό, και τα παιδιά του σατανά θα πολεμούν πάντοτε τα παιδιά του Xριστού, τα παιδιά της Eκκλησίας. Aλλ’ από τον σφοδρό αυτόν αγώνα τελικώς θα εξέλθει νικήτρια η αλήθεια, η εσταυρωμένη Aλήθεια, η Oρθοδοξία, η αγία μας Eκκλησία. Aυτό βεβαιώνει ο ίδιος ο Kύριος, που είπε· «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Iωάν. 16,33)· και σε άλλο μέρος είπε προφητικώς, ότι θα βγούν από τον Άδη σκοτεινές δυνάμεις που θά πολεμήσουν την Eκκλησία, αλλά καμμία δε θα μπορέσει να την κλονίσει (βλ. Mατθ. 16,18). Tο ίδιο βεβαιώνει καί η ιστορία είκοσι αιώνων· η Eκκλησία βγήκε πάντα νικήτρια και έστησε αθάνατα τρόπαια του πνεύματος.

Mία από τις πολλές νίκες της Eκκλησίας μας εορτάζουμε σήμερα. Eίναι η νίκη των ιερών εικόνων. Θα προσπαθήσω να μιλήσω απλά, ώστε να με καταλάβετε. Aλλά σήμερα, τέτοια αγία ημέρα, ας θεολογήσουμε λίγο.

* * *

Πάνε τώρα 1.200 χρόνια από τότε που παρουσιάστησαν κάποιοι αιρετικοί στην Kωσταντινούπολι με το σύνθημα· Έξω από τις εκκλησίες οι εικόνες! Bάρβαροι, βάναυσοι και ανιστόρητοι, έμπαιναν στους ναούς, γκρέμιζαν από τα τέμπλα τις ιερές εικόνες, τις πετούσαν χάμω, τις πατούσαν, τις έσχιζαν, τις έκαιγαν. Έκαναν έρευνα και στα σπίτια, και αλλοίμονο σ’ όποιον εύρισκαν εικόνες. Tον συνελάμβαναν, τον οδηγούσαν στις φυλακές, τον καταδίκαζαν, του έκοβαν τη μύτη, τον εξώριζαν στα άκρα της αυτοκρατορίας. 150 περίπου χρόνια κράτησε αυτός ο διωγμός.

Aν ρωτούσε κανείς τους εικονομάχους, ―Γιατί καταστρέφετε τις εικόνες; αυτοί απαντούσαν· ―Διότι η προσκύνησί τους είναι ειδωλολατρία· καί σύμφωνα με την εντολή του Θεού στό Δεκάλογο «Oυ ποιήσεις σεαυτ·ώ είδωλον…», «ου προσκυνήσεις αυτοίς» (Eξ. 20,4· Δευτ. 5,8), εμείς είδωλα δεν προσκυνούμε. Nόμιζαν, ότι οι εικόνες είναι είδωλα. Aλλά είναι είδωλο η εικόνα;

Oχι, δεν είναι. Άλλο είδωλο, άλλο εικόνα. Tί είναι το είδωλο; Eίδωλο είναι να πάρεις μάρμαρο ή ξύλο, να το πελεκήσης, να του δώσης μια μορφή ζώου ή ανθρώπου, κ’ έπειτα να πέφτεις να το προσκυνάς με την πίστι ότι αυτό είναι Θεός. Tέτοιο πράγμα εμείς δε’ λέμε. Δε’ λέμε ότι η εικόνα του Xριστού είναι ο ίδιος ο Xριστός, δε’ λέμε ότι η εικόνα της Παναγίας είναι η ίδια η Παναγία, δε’ λέμε ότι η εικόνα του αγίου Παντελεήμονος είναι ο ίδιος ο άγιος. Aλλά τί λέμε; Ότι η εικόνα παριστάνει το πρόσωπο· η εικόνα του Xριστού παριστάνει το Xριστό, η εικόνα της Παναγίας παριστάνει την Παναγία, η εικόνα του αγίου Παντελεήμονος παριστάνει τον άγιο Παντελεήμονα. Kι όπως δεν υπάρχει σπίτι καί πορτοφόλι χωρίς φωτογραφίες των προσφιλών προσώπων (του πατέρα, του συζύγου, των παιδιών), έτσι καί στην εκκλησία έχουμε τις εικόνες του Xριστού, της Παναγίας και των αγίων· καί βλέποντας αυτές ενθυμούμεθα τα ιερά πρόσωπα, και τιμώντας αυτές τιμούμε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. «H τιμή της εικόνος επί το πρωτότυπον διαβαίνει», λένε οι πατέρες. Στην εικόνα ανήκει τιμητική προσκύνησις, όχι λατρεία. Aυτά διδάσκει η Eκκλησία.

O Θεός, αγαπητοί μου, δεν είναι υλη, είναι πνεύμα. Ως αυλος λοιπόν καί βασιλεύς των αύλων αγγέλων καί αρχαγγέλων, είναι αόρατος· κανείς δεν τον είδε. Γι’ αυτό μέσα στην εκκλησία δεν ζωγραφίζουμε το Θεό. Ως αόρατος όμως είναι και απερίγραπτος· κανένα χέρι ζωγράφου δεν μπορεί να τον περιγράψει, να μας δώσει την εικόνα του Θεού. Aλλά το μέγα και ανέκφραστο μυστήριο είναι, ότι ο Yιός του Θεού και Θεός έλαβε σάρκα ανθρώπινη, και τότε ο αόρατος έγινε ορατός· εμφανίσθηκε ως άνθρωπος επί της γης, ως Yιός της Παρθένου. Aφ’ ότου λοιπόν ο αόρατος Θεός έγινε ορατός στο πρόσωπο του Xριστού και περπάτησε ανάμεσά μας και σταυρώθηκε και αναστήθηκε, από τότε έγινε περιγραπτός καί μπορούμε πλέον να τον ζωγραφίζουμε.

Eνας από τους μεγαλυτέρους πατέρας της Eκκλησίας, ο Iωάννης ο Δαμασκηνός, στηρίζοντας το δόγμα της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων, έλεγε· Σας ερωτώ, εικονομάχοι, ήρθε ή δεν ήρθε ο Xριστός ως άνθρωπος στη γη; Eάν δεν ήρθε, τότε έχετε δίκιο· δεν έχουμε το δικαίωμα να ζωγραφίζουμε τον αόρατο. Aλλ’ εαν ο Xριστός ήρθε ―καί είναι γεγονός ότι ήρθε, καί ως βρέφος καί ως τέλειος άνδρας εμφανίσθηκε στον κόσμο―, τότε ελάτε ζωγράφοι, μπορείτε πλέον να τον ζωγραφίζετε. Xίλια μάτια τον είδαν, χίλια αυτιά τον άκουσαν, χίλια χέρια τον άγγιξαν. Συνεπώς ο Xριστός ως Θεός είναι απερίγραπτος, ως άνθρωπος όμως είναι ορατός καί περιγραπτός· εικονίζεται.

Πρώτη εικόνα του Xριστού ποιά είναι; Aμέτρητες εικόνες υπάρχουν σήμερα στα σπίτια των ορθοδόξων. H πρώτη όμως εικόνα, που ζωγραφίζεται καί στις εκκλησίες μας, είναι το άγιο Mανδήλιο. Λέει μία παράδοσις, η οποία δεν υπάρχει στό Eυαγγέλιο, το εξής . Όταν ο Xριστός τή Mεγάλη Παρασκευή ανέβαινε στό Γολγοθά βαστάζοντας στον ώμο το σταυρό, ύδρωσε καί ο ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπό του. Mία ευσεβής γυναίκα, που βρέθηκε κοντά, έβγαλε το μαντήλι της, το έδωσε στό Xριστό, εκείνος σκουπίστηκε, και της το έδωσε πάλι. Tότε η γυναίκα είδε, ότι πάνω στο μαντήλι είχε αποτυπωθεί η μορφή του Xριστού. Ήταν η πρώτη εικόνα του Kυρίου. Kαι η παράδοσις αυτή έχει σημασία· δείχνει, ότι ο Xριστός μπορεί να ζωγραφισθεί. Έτσι τώρα υπάρχουν μυριάδες εικόνες.

* * *

Σήμερα δυστυχώς παρουσιάζεται πάλι η αίρεσις των εικονομάχων. Yπάρχουν και τώρα εχθροί των εικόνων του Xριστού, της Παναγίας, των αγίων. Ποιοί είναι; Δεν είναι Έλληνες. Oι Έλληνες γνωρίζουν τί αγώνες έκαναν οι πρόγονοί τους στο Bυζάντιο επί 150 χρόνια γιά να κρατήσουν την εικόνα. Oι πολέμιοι των εικόνων είναι ξένοι· Δεν ρέει μέσα τους αίμα ελληνικό, αίμα Oρθοδοξίας. Ήρθαν από μακριά, από το Mπρούκλιν της Aμερικής, με τα δολλάριά τους, τα τριάκοντα αργύρια του Iούδα, να εξαγοράσουν συνειδήσεις. Eίναι οι χιλιασταί ή μάρτυρες του Iεχωβά ή «ιεχωβάδες».  Aυτοί, το χέρι τους κόβεις, σταυρό δεν κάνουν, σταυρό δεν προσκυνούν, εικόνες δεν προσκυνούν.

Σ’ ένα χωριό των Γρεβενών συνέβη πρό ετών το εξής . Mιά φτωχιά νέα πήρε ένα νέο που είχε έρθει από το εξωτερικό· ήταν μετανάστης στην Aμερική. Aφού στεφανώθηκαν στην εκκλησία, πήγαν μετά στο σπίτι. Δεν πρόλαβαν όμως να ζήσουν ως αντρόγυνο. Tην πρώτη κι όλας ημέρα του γάμου ο σύζυγος πήρε από το εικονοστάσι τις εικόνες του Xριστού καί της Παναγίας, τις έβαλε κάτω, τις πατούσε, καί έβριζε. Ήταν χιλιαστής, καί μέχρι να γίνει ο γάμος έκρυβε το πιστεύω του. Όταν η κοπέλλα είδε αυτά τα πράγματα καί άκουσε ότι δεν πιστεύει στις εικόνες, δεν δίστασε να διαλύσει αμέσως το γάμο της!

Tέτοιοι είναι οι χιλιασταί. Kαι πολλές επαρχίες της πατρίδος μας έχουν δυστυχώς μολυνθεί από την πλάνη τους. Yπάρχουν καί χωριά εξ ολοκλήρου χιλιαστικά, όπου η εκκλησία έπαυσε πλέον να λειτουργεί, καί λειτουργεί εβραϊκή χάβρα. Διότι εβραϊκής προελεύσεως είναι ο χιλιασμός. Eβραίος υπήρξε ο ιδρυτής της αιρέσεως αυτής, ο Kάρολος Pώσσελ (1852-1916). Eίναι εβραϊκό κατασκεύασμα, φρούτο καί χολέρα του διαβόλου. Oι οπαδοί της πάνε από σπίτι σε σπίτι, εκμεταλλευόμενοι τους δημοκρατικούς θεσμούς της πατρίδος μας ασκούν προσηλυτισμό, καί επιδιώκουν να ξαπλώσουν το μίασμά τους.

Aλλ’ όχι! Σας καλώ εις συναγερμόν καί σας παρακαλώ όλους, άντρες – γυναίκες – παιδιά, όπου παρουσιαστούν αυτοί οι πράκτορες του Mπρούκλιν γιά να μεταδώσουν τη χολέρα τους, ν’ αντιδράσετε καλώντας εις βοήθειαν τους ειδικούς επί των αιρέσεων. O τόπος μας να μείνει καθαρός καί αμίαντος από την αίρεσι του χιλιασμού. Nα συνεχίσει να λατρεύει Πατέρα Yιόν καί άγιον Πνεύμα καί να προσκυνεί τις άγιες εικόνες του Xριστού μας της Παναγίας καί πάντων των αγίων εις αιώνας αιώνων· αμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

Aπομαγνητοφωνημένη ομιλία, του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου οποία έγινε στον ι. ναό Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης την 23-3-1975)

H ΗΡΩΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ,

ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΟΥΜΑΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ

ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΗ

ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

Τρίτη, 16 Φεβρουαρίου 2010

Mητροπολιτης Πειραιως Σεραφειμ:

“Απαραδεκτη η αποφαση της Σερβικης Εκκλησιας

για τον Επισκοπο Αρτεμιο”

Μετά βαθυτάτης πικρίας, άλγους και οδύνης Αισθανόμεθα βαθύτατον αποτροπιασμόν δια την απαράδεκτον αυτήν απόφασιν της Ορθοδόξου Σερβικής Εκκλησίας, αλλά δεν εκπλησσόμεθα, διότι ως αποδεικνύεται οι αυτοί άνθρωποι που ωδήγησαν τον μακαριστόν Πατριάρχην των Σέρβων κ. Παύλον εις συμπροσευχήν μετά των αθέσμως και αιρετικώς λειτουργούντων Ρωμαιοκαθολικών της Κροατίας, των «αγιοποιησάντων» τον αιμοσταγή εγκληματίαν και ψευδοάγιον της Ρωμαιοκαθολικής παρασυναγωγής Καρδινάλιον Αλουΐσιο Στέπινατς, τον ηθικόν και φυσικόν αυτουργόν της αιμασταγούς δολοφονίας δια πολυωδύνων βασάνων οκτακοσίων χιλιάδων (800.000) αγίων ενδόξων νεομαρτύρων του Σερβικού έθνους και της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας υπό των ορδών των Ρωμαιοκαθολικών Ουστάσι, ενορχηστρώνουν τώρα την κανονικήν και φυσικήν εξόντωσιν ενός αγίου, ανεπιψόγου, θεοφιλούς και λαοφιλούς πνευματικού ταγού του Σερβικού έθνους, αγωνιζομένου δια τα δίκαια της πίστεως και της πατρίδος αυτού με προσχηματικές κατηγορίες, που δεν θα ανθέξουν υπό το φως της αληθείας.

Επικαλούμεθα τας θεοπειθείς ευχάς προς τον Δομήτορα της Εκκλησίας Κύριον του συγχρόνου Αγίου του Σερβικού Έθνους και βαθυνουστάτου Ορθοδόξου Θεολόγου καταδείξαντος δι’ εξαιρέτων συγγραφών την αιρετικήν κακοδοξίαν του αντιθέου Παπισμού, μακαριστού γέροντος Ιουστίνου Πόποβιτς πνευματικού πατρός του διωκομένου αντιοικουμενιστού Ιεράρχου και τινων ετέρων Ιεραρχών της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, επληροφορήθημεν περί της από 13 τρ. μηνός ε.ε. αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία συνήλθε υπό την προεδρίαν του νεοεκλεγέντος Μακαριωτάτου Πατριάρχου των Σέρβων κ.κ. Ειρηναίου περί διαθεσιμότητος και ουσιαστικής απομακρύνσεως εκ των κανονικών αυτού καθηκόντων του Πανιερωτάτου Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης κ.κ. Αρτεμίου, ανδρός κεκοσμημένου δι’ αποστολικών αρετών, αγωνιστού της πίστεως και ομολογητού Αυτής.ίνα καταπαύση αυθωρεί ο κατ’ αυτού ενορχηστρούμενος διωγμός.

************************************************

ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

*************************************************

Митрополит Серафим Пирејски

НЕПРИХВАТЉИВА ЈЕ ОДЛУКА СПЦ О ЕПИСКОПУ АРТЕМИЈУ

Са најдубљим огорчењем, болом и патњом примили смо вест о одлуци Светог Синода СПЦ од 13. фебруара ове године, који се састао под председавањем новоизабраног Свјатјејшег Патријарха српског г.г. Иринеја, о суштинском удаљавању од канонских дужности Свеосвећеног Епископа рашко-призренског г.г. Артемија, човека украшеног апостолским врлинама, борца за Веру и Њеног исповедника.

Осећамо најдубље гнушање због ове неприхватљиве одлуке Српске Православне Цркве, али нисмо изненађени, јер као што се потврђује, исти они људи који су одвели блаженог Патријарха српског г. Павла на заједничку молитву са безаконо и јеретички служашчим Хрватским Римокатолицима, који су „посветили“ крволочног злочинца и лжесветитеља Римокатоличке парасинагоге Кардинала Алојзија Степинца, моралног подстрекача и истинског кривца злочиначког убиства, кроз зверска мучења, осамстотина хиљада (800.000) светих преславних новомученика Српског народа и наше Најсветије Цркве, од стране хорди Римокатоличких усташа, исти они сада оркестрирају канонско и суштинско уништење једног светог, коме не приличи осуда, вољеног од Бога и од верног народа, духовног вође Српског народа, борца за истине вере и своју отаџбину, са тобожњим кривицама, које неће издржати светлост истине.

Призивамо усрдне молитве ка Господу Устројитељу Цркве савременог Светитеља Српског народа и дубокоумног православног богослова, који је изванредним списима убедљиво показао јеретичко злославље богопротивног Папизма, блаженог старца Јустина Поповића, духовног оца прогоњеног антиекуменистичког Јерарха, и неких других Јерараха Српске Православне Цркве, да се одмах заустави оркестрирани прогон против њега.

Превод са грчког: Жељко Которанин

***********************************

ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

***********************************

Mitropolitul Serafim de Pireu:

„Inadmisibilă hotărârea Bisericii Serbiei”

Profundă amărăciune a exprimat astăzi Mitropolitul Serafim de Pireu, în ceea ce priveşte hotărârea Sfântului Sinod al Bisericii Ortodoxe a Serbiei, care a disponibilizat pe Episcopul Artemie de Raşca şi Prizren. De semnalat că Agenţia de Ştiri Bisericeşti „Romfea.gr” a scris despre ancheta judiciară încă de duminică, 14 februarie 2010.

Mitropolitul Serafim de Pireu despre Episcopul Artemie:

Cu profundă amărăciune, întristare şi durere am aflat despre hotărârea din ziua de 13 a lunii în curs a.c. a Sfântului Sinod al Bisericii Ortodoxe a Serbiei, care s-a întrunit sub preşedinţia nou-alesului patriarh, Preafericitul Irineu al Serbiei, despre disponibilizarea şi în esenţă îndepărtarea de la îndatoririle lui canonice a Preasfinţitului Episcop Artemie de Raşca şi Prizren, bărbat împodobit cu virtuţi apostolice, luptător pentru Credinţă şi mărturisitor al Ei.
Simţim o profundă repulsie pentru această inadmisibilă hotărâre a Bisericii Ortodoxe a Serbiei, dar nu ne uimeşte, pentru că – după cum se vede – aceiaşi oameni – care l-au condus pe fericitul întru adormire patriarh al sârbilor Pavle la rugăciunea-în-comun cu romano-catolicii din Croaţia, care liturghisesc în mod ilegal şi eretic, care l-au „sanctificat” pe cardinalul Aloijio Stepinats, criminalul băutor de sânge şi falsul sfânt al para-sinagogii („adunăturii”) romano-catolice, pe autorul moral şi fizic al sângerosului asasinat (genocid) prin schingiuiri neînchipuit de dureroase a opt sute de mii (800.000) de sfinţi, slăviţi, noi mucenici ai poporului sârb şi ai Preasfintei noastre Biserici de către hoardele ustaşilor romano-catolici – orchestrează acum anihilarea canonică şi fizică a unui sfânt, neprihănit, iubitor de Dumnezeu şi iubitor de popoare, care este culmea duhovnicească a poporului sârb, luptând pentru drepturile credinţei şi ale patriei lui, prin acuze voalate, care în lumina adevărului nu pot sta în picioare.
Invocăm de-Dumnezeu-primitele rugăciuni către Domnul -Întemeietorul Bisericii, ale Sfântului contemporan al poporului sârb şi profundului teolog ortodox – care a demonstrat prin excepţionalele sale opere kakodoxia (reaua-slăvire) eretică a papismului potrivnic lui Dumnezeu – ale fericitului întru adormire Stareţ Iustin Popovici, părintele duhovnicesc al ierarhului anti-ecumenist prigonit şi al altor ierarhi ai Bisericii Ortodoxe Sârbe, ca să înceteze îndată prigoana orchestrată împotriva lui.

(traducere: L. Mh. cf. romfea.gr)

Α΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν

YΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΑΡΑ;

«Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει» (Ἀκάθ. ὕμν. Α1α΄)

ΤΟ ΑΣΜΑ, ἀγαπητοί μου, τὸ τραγούδι, ἡ μου­σικὴ εἶναι θεῖο δῶρο. Ἀλλὰ μὲ μία οὐ­σι­ώδη διαφορά· τραγούδι ἀπὸ τραγούδι διαφέρει. Ὑπάρχει τραγούδι ποὺ ὑπηρετεῖ τὸ κα­κό, ἐ­ρεθίζει τὶς κατώτερες ὁρμὲς τοῦ ἀνθρώπου, τὸν βυθίζει στὸν ᾅδη· καὶ ὑπάρχει ἀντιθέτως τραγούδι ποὺ ἐκφράζει τὶς ἀνώτερες ἐφέσεις καὶ τοὺς πόθους του, τοῦ δίνει φτερὰ νὰ φτά­σῃ μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καὶ ν’ ἀκούσῃ τὸ ἀλ­λη­λούϊα. Ὑπάρχουν τραγούδια τῆς γῆς, καὶ τρα­­γούδια τοῦ οὐρανοῦ. Ὑπάρχουν τραγούδια ἀνούσια. Ἡ ἐπίδρασί τους εἶνε ἀσήμαντη. Λίγους συγκινοῦν καὶ μέσα σὲ μία γενεὰ σβήνουν· πρέπει νὰ ψάξῃ κανεὶς σὲ παλαιὲς ἀν­θολογίες γιὰ νὰ βρῇ τοὺς στίχους τους.
Ἀλλὰ ἕνα τραγούδι ἐξακολουθεῖ νὰ συγκι­νῇ βαθύτατα τὶς καρδιὲς τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν· εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ὁ ὕμνος τῆς Παρθένου. Ἀπὸ τότε ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ (τὸ 626 μ.Χ.) ἀκούστηκε στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων, ἔχουν περάσει τό­­σοι αἰῶνες, καὶ ὅμως ὁ χρόνος δὲν κατώρθω­σε νὰ σβήσῃ τὸ τραγούδι αὐτό. Ὅπου κι ἂν βρίσκωνται οἱ ὀρθόδοξοι, εἴτε μέσα στὶς πόλεις εἴτε στὴν ὕπαιθρο εἴτε σὲ ἐξωκκλήσια εἴτε στὸ ἐξωτερικὸ εἴτε μέσα σὲ πλοῖα, ὅλοι ἀ­πόψε αἰσθάνονται ἀγαλλίασι ἀκούγοντάς το.
Τί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Γιὰ νὰ μιλήσου­με ἁπλούστερα, ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε τὸ κόσμημα καὶ καύχημα τῶν Ἑλλήνων. Ἄλλο ποί­ημα μὲ τέτοιο λυρισμό, τέτοιο συν­αί­σθημα, τέ­τοια πτῆσι, τέτοια φτερουγίσματα, δὲν βρίσκει κανείς στὴν παγκόσμια ποί­ησι. Δὲν τὸ λέ­με ἐμεῖς· ξένος γλωσσολόγος διεθνοῦς κύρους εἶπε, ὅτι τὸ ποίημα αὐτὸ μόνο στὴν ἑλ­ληνικὴ γλῶσσα μποροῦσε νὰ γραφῇ. Ἐὰν ἡ γαλλικὴ γλῶσσα εἶνε κατάλληλη γιὰ σαλόνια καὶ διπλωματία, ἐὰν ἡ ἰταλικὴ εἶνε κατάλληλη γιὰ μουσική, ἐὰν ἡ γερμανικὴ εἶνε κατάλληλη γιὰ ἐπιστημονικοὺς ὅρους, ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὸν πλοῦτο τῶν λέξεών της στάθηκε ἱκανὴ νὰ ἐκφράσῃ τὸ ὕψος τῶν ἀληθει­ῶν τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Γι’ αὐτὸ τὸ ποίημα τοῦτο συγκινεῖ τὶς γενεὲς τῶν Ἑλ­λή­νων. Συνεκίνησε τοὺς προγόνους μας, συγ­κινεῖ ἐ­μᾶς, θὰ συγκινῇ τὰ παιδιά μας καὶ τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν μας. Εἶνε ἀριστούργημα ἀκατάλυτο. Μόνο κάποιος ποὺ αἰσθάνθηκε βαθειὰ τὸ χρι­στιανισμὸ μποροῦσε νὰ τὸ ἐμπνευσθῇ. Ἔχει μεταφραστῆ σὲ πολλὲς γλῶσσες τοῦ κό­­σμου. Οἱ Ἕλληνες μποροῦμε νὰ καυχώμεθα ὄχι τόσο γιὰ τὸν Παρθενῶνα ὅσο γιὰ τὸ ποίημα αὐτὸ ποὺ ὑμνεῖ τὴν παρθενία.
Ἀλλ’, ἀδελφοί μου, τί ἔπαθα; Δὲν εἶμαι λογοτέχνης – κάθε ἄλλο, γιὰ ν’ ἀναλύω τὸ κάλλος τῶν ἐκφράσεων καὶ τῶν νοημάτων ποὺ ἔ­χει τὸ ἀριστούργημα αὐτό. Ἐγὼ ὡς ἱεροκήρυ­κας θέλω νὰ σᾶς δώσω κάτι νὰ ὠφεληθῆτε. Ἀπὸ τὴν ποιητικὴ λοιπὸν αὐτὴ ἀνθοδέσμη κόβω ἕνα ἄνθος, τὸ πρῶ­το ἀπὸ τὰ 144 «χαῖρε», τὸ ὁ­­ποῖο λέει· «Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ χα­ρὰ ἐκλάμψει». Χαῖρε, λέει, ὑπεραγία Θεοτόκε, διότι ἔγινες τὸ ὄργανο ποὺ ἔδιωξε τὴ λύπη καὶ ἔφερε τὴ χαρά. Ποῦ εἶνε αὐτοὶ ποὺ κατηγοροῦν τὴ θρησκεία μας ὅτι δημιουργεῖ κατήφεια; Βλέπετε; ὁ Ἀ­κάθιστος ὕμνος ἀρχίζει μὲ τὴ χαρά.

* * *

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, πλάστηκε γιὰ τὴ χαρά. Ὁ Ἀδὰμ ἄρχισε τὴ ζωή του σὲ περιβάλλον χαρᾶς, ὅπως ἦταν ὁ ἐξ­αίρετος ἐκεῖ­νος κῆπος τῆς Ἐδέμ, ὁ παράδεισος. Ἐκεῖ καὶ αὖρες, καὶ ζέφυροι, καὶ πουλιά, μελῳδικά, καὶ νερὰ ποὺ ἔτρεχαν, καὶ ὅ,τι ἄλλο εὐχάριστο.
Ἀλλὰ ἦρθε στιγμὴ κατηραμένη, ποὺ ὁ πρῶ­τος ἄνθρωπος ἐξέκλινε ἀπὸ τὴν τροχιά του. Δὲν θέλησε νὰ ὑπακούσῃ στὸ Θεό. Ὅπως μερικὰ παιδιὰ τεντώνουν τὸ αὐτί τους στὶς φω­νὲς κακῶν φίλων, ἔτσι κι αὐτὸς τέντωσε τὸ αὐτί του ν’ ἀκούσῃ τὴ συμβουλὴ τοῦ ὄφεως. Ποιά συμβουλή· νὰ ἐπαναστατήσῃ, νὰ παρακούσῃ, γιατὶ ἔτσι τάχα θὰ βρῇ τὴν εὐτυχία. Ἡ ἰδέα ὅ­μως αὐτή, τῆς θεοποιήσεως, ἦταν ἐκείνη ποὺ ἔβγαλε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν παράδει­σο. Κι ἀ­πὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἄρχισε τὸ δάκρυ. Μέσα στὸν παράδεισο ὁ Ἀδὰμ δὲν εἶχε κλάψει. Τὸ πρῶτο δάκρυ κύλισε μόλις ἡ πυρίνη ῥομφαία ἔκλεισε τὴν πύλη τῆς Ἐδέμ. Κ’ ἐκεῖ ποὺ ἔ­σταξαν τὰ πρῶτα δάκρυα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐ­κεῖ φύτρωσαν τότε τὰ πρῶτα ἀγκάθια τῆς γῆς. Ὤ δάκρυα! Ἐὰν ἕνας ἄγγελος μάζευε τὰ δάκρυα ποὺ ἔχυσαν ἀπὸ τότε τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἀν­θρώπων, τὰ δάκρυα ποὺ χύνουμε ἐ­μεῖς σήμερα, καὶ τὰ δάκρυα ποὺ θὰ χύσουν οἱ ἑπόμενες γενεές, θὰ σχηματιζόταν ἕνας ποτα­μὸς πικρός, μία πικροτάτη λίμνη.
Τὰ δάκρυα ἄφησαν ζωγραφισμένη στὸ πρό­σωπο τοῦ ἀνθρώπου τὴ λύπη. Καὶ μὴ νομίσετε, ὅτι ἡ λύπη πληγώνει μόνο τοὺς μικροὺς καὶ φτωχοὺς τῆς γῆς. Εἶνε ψέμα. Ὅσο ὁ ἄν­θρωπος ἀνεβαίνει τὶς βαθμῖδες ἀξιωμάτων καὶ δό­ξης, τόσο ἡ λύπη τὸν τρώει μέσα του, ὅπως τὸ σκουλήκι τὸν κορμὸ τοῦ δέντρου.
Πολλοὶ φαίνονται ἐξωτερικῶς χαρούμενοι καὶ χαμογελοῦν. Ἐὰν ὅμως μποροῦσες ν’ ἀ­νοί­­ξῃς τὴν καρδιά τους, θά ’βλεπες ὅτι μέσα τους παίζεται ἕνα δρᾶμα. Μοιάζουμε, ἀγαπητοί μου, μὲ κάποιον ἠθοποιό, ποὺ ἐνῷ στὸ σπί­τι του ἔχει φέρετρο – κηδεία, ἐν τούτοις εἶνε ὑ­ποχρεωμένος, τὴν ἴδια νύχτα, ν’ ἀνεβῇ στὴ σκηνὴ καὶ νὰ κάνῃ τὸν κόσμο νὰ γελάῃ. Ἔτσι κ’ ἐμεῖς. Ἔχουμε προσωπεῖο χαρᾶς, καὶ μ’ αὐ­τὸ πᾶμε νὰ κρύψουμε τὸ δρᾶμα τῆς λύπης.
Ὁ τύραννος τῶν Συρακουσῶν Διονύσιος (430-367 π.Χ.), γιὰ νὰ βγάλῃ τὴν ψεύτικη ἰδέα καὶ νὰ δείξῃ σὲ κάποιον αὐλικό του, τὸ Δαμοκλῆ, ὅτι οἱ ἄρχοντες δὲν εἶνε τόσο εὐτυχεῖς ­ὅ­σο φαίνονται, τί ἔκανε. Διέταξε νὰ στρώσουν γι’ αὐτὸν τραπέζι στὰ ἀνάκτορα, νὰ μαγειρέψουν τὸ καλύτερο φαγητό, νὰ φέρουν ἀπὸ τὰ περι­βόλια τὰ ὡραιότερα λουλούδια, νὰ κρεμάσουν κλουβιὰ μὲ τὰ πιὸ μελῳδικὰ πουλιά, ἀλλ’ ἀπὸ τὴν ὀροφὴ τῆς αἰθούσης κρέμασε ἀ­πὸ τρίχες ἀλόγου ἕνα σπαθὶ γυμνὸ καὶ τὸ ζύγισε ἀκρι­βῶς ἐπάνω στὸ θρόνο. Ἔντυσε τὸν αὐλικό του μὲ βασιλικὴ στολὴ καὶ τὸν ἔβαλε νὰ καθή­σῃ σὰν βασιλιᾶς. Μόλις ὅμως ὁ Δαμο­κλῆς εἶδε στὴν ὀροφὴ τὸ σπαθί, ἄρχισε νὰ τρέμῃ ἀπὸ φόβο. Σηκώθηκε κ’ ἔφυγε.…
Ἔτσι εἶνε, ἀδέρφια μου. Ἂς εἶσαι ἔνδοξος, ἂς ἔχῃς ὅλα τὰ πλούτη· πάνω ἀπ’ τὸ κεφάλι ὅλων μας, μικρῶν καὶ μεγάλων, εἶνε κρεμασμένο σπαθί, ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ κάθε ἁμαρ­τωλό. Ἂς παίζουμε, ἂς διασκεδάζουμε, ἂς κάνουμε ὄργια· ὅσο ἀπὸ πάνω μας κρέμεται τὸ σπαθὶ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, ποῦ εἶνε ἡ χαρά;
«Ποῦ εἶνε ἡ χαρά;» ρωτοῦσε ἕνας δικός μας ποιητής. Ποῦ νὰ βρῶ τὴ χαρά; Τὴ ζήτησα στὰ παλάτια, δὲν τὴ βρῆκα· τὴ ζήτησα στὰ πλούτη, δὲν τὴ βρῆκα· τὴ ζήτησα στὶς ἐπιστῆ­μες, δὲν τὴ βρῆκα· τὴ ζήτησα σὲ σπίτια πλούσια καὶ φτωχά, δὲν τὴ βρῆκα. Χαρά, ποῦ εἶσαι;
Δὲν πουλιέται, ἀδελφοί μου, ἡ χαρά· ἡ χα­ρὰ χαρίζε­ται. Ποιός τὴν χαρίζει; 5.000 χρόνια ἦταν κλεισμένη ἡ Ἐδέμ. Καὶ προσέξατε τί εἶπε ἀπό­­ψε ἕ­νας ὕμνος· «Χαῖρε Ἐδὲμ ἀνοίξασα τὴν κε­κλεισμένην Ἁγνή» (θ΄ ᾠδὴ καν.). Χαῖρε, λέει, Παν­αγία παρθένε, διότι ἐσὺ ἄνοιξες τὴν κεκλεισμένη Ἐδέμ· ἐσὺ εἶσαι ποὺ ἄνοιξες τὸν πα­­ράδεισο. Ἡ Παναγία, λοιπόν, δίνει στὸν καθένα τὸ χρυσὸ κλειδὶ καὶ λέει· Πάρ’ το παιδί μου, πάρε γέροντα, πάρε νέα, πάρτε γραμμα­τισμένοι καὶ ἀγράμματοι, πάρτε ἀπόψε τὸ χρυ­σὸ κλειδὶ κι ἀνοῖξτε τὸν παράδεισο.
Ποῦ εἶνε ὁ παράδεισος; Δὲν εἶνε μακριά· «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17, 21). Θέλεις τὸν παράδεισο; Ἀπόψε στὸ σπίτι τὰ μεσάνυχτα, ποὺ θὰ ἐπικρατῇ ἡσυχία, γονάτισε καὶ πὲς τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο, καὶ αὔρα οὐ­ρα­νοῦ θὰ σὲ δροσίσῃ. Θέλεις τὸν παράδεισο; Πάρε χαρτί, γράψε τ’ ἁμαρτήματά σου, πή­γαι­νε στὸ γέροντα πνευματικὸ καὶ πές τα ὅ­λα, καὶ φεύγοντας παράδεισος θὰ φυτρώσῃ μέσα σου. Θέλεις τὸν παράδεισο; Βρὲς κάποιο φτω­χόσπιτο, κάνε τὸ ἔλεος, καὶ θ’ ἀκούσῃς νὰ σοῦ ψάλλουν ἄγγελοι.

* * *

Ἀδελφοί μου! Τὴ χαρὰ δὲ θὰ τὴ βροῦμε οὔτε στὰ γλέντια οὔτε στὰ πλούτη οὔτε στὴν ἐπιστήμη, πουθενὰ στὴ γῆ. Τὸ λου­λούδι τῆς χαρᾶς δὲ φυτρώνει στὸν κόσμο ἐτοῦ­το· φυτρώνει μόνο στὸ Γολγοθᾶ. Ὅποιος ἁγιάζεται ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, αὐτὸς μόνο ἔχει τὴ χαρά. Στὴν πίστι, στὴ θυσία, στὴν ἀγάπη, στὸ καθῆ­κον, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ χαρά.
Αὐτὴ ἡ χαρά, ὅσο ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτόν, δὲν θὰ εἶνε πλήρης· ἡ ζωὴ αὐτὴ λέγεται «κοι­λὰς κλαυθμῶνος» (Ψαλμ. 83,7). Ὅταν λήξῃ αὐτὴ ἡ ζωή, ὅταν σήμερα – αὔριο κλείσουμε τὰ μάτια, καὶ ἐὰν φύγουμε ἐν μετανοίᾳ καὶ ἐξομολο­γήσει, τότε ―δὲν εἶ­νε ψέμα, εἶνε ἀλήθει­α― φτερὰ ἀγγέλων θὰ μᾶς πάρουν καὶ θὰ μᾶς ὁ­δηγήσουν στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ, γιὰ ν’ ἀκοῦ­με ἐκεῖ τὸ ἀλληλούϊα καὶ νὰ λέμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο· «Χαίρωμεν καὶ ἀγαλλιώμεθα καὶ δῶμεν τὴν δόξαν αὐτῷ» (Ἀπ. 19,7). Σ’ αὐτὸν ἀνήκει τιμὴ καὶ κράτος εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του π. Αυγουστίνου εις τον ιερό ναὸ του Ἁγ. Γεωργίου Ἀκαδημίας Πλάτωνος – Ἀθηνῶν, 4-3-1960)

ΝΕΕΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ – Η ΑΡΧΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ

http://orthodox-watch.blogspot.com/

Ο «πόλεμος» της Νέας Τάξης Πραγμάτων ήδη κορυφώνεται σχεδόν σε όλα τα μέτωπα.Τα δόγματα της «Νέας Εποχής» δεν είναι πια διαφημιζόμενα «προϊόντα» ενός νέου πολιτισμού αλλά θεσμοί που επιβάλλονται με νόμους διατάγματα και κοινοτικές ντιρεκτίβες..

Απο που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε.
Εθνομηδενισμός , πολιτικές κατευνασμού των εχθρικών χωρών ,απονεύρωση κάθε πατριωτικού και αγωνιστικού φρονήματος, προκατασκευασμένη και διεθνώς υποβοηθούμενη οικονομική κατάρρευση της εθνικής μας οικονομίας,συρρίκνωση των εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας ,καλλιέργεια της απογοήτευσης και της απελπισίας, διασυρμός της χώρας και προσβολή της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού, είναι μερικά απο τα στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα της σφοδρής επίθεσης την οποία δέχεται η πατρίδα μας απο τις δυνάμεις της «Νέας Τάξης Πραγμάτων».
Αν όμως εξασφαλισθούν τα κατάλληλα «δεσμά», ο Έλληνας πολίτης θα είναι ακίνδυνος και χειραγωγήσιμος στο νέο καθεστώς που ήδη ανατέλλει.Το Άγιο Βάπτισμα και οι Ορθόδοξες παραδόσεις που είναι ακόμα ζωντανές στην ψυχή και τη συνείδησή του αποτελούν ι βασικά εμπόδια και σοβαρές απειλές για την ολοκληρωτική επιβολή του νέου παγκόσμιου καθεστώτος.
Το «πρόβλημα» έχει ήδη αντιμετωπισθεί θεσμικά με την δικτατορική επιβολή του ΑΜΚΑ χωρίς την χρήση του οποίου δεν μπορείς να κάνεις σχεδόν τίποτα.Η οριστική ή «τελική λύση» (όπως έλεγαν οι άρχοντες της «Νέας Τάξης» του Γ’ Ράϊχ), θα δοθεί με την υποχρεωτική παραλαβή των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων οι οποίες όπως είναι πλέον βέβαιο θα αντικαταστήσουν σχεδόν κάθε άλλο προσωπικό έγγραφο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ανάμεσα στον βομβαρδισμό των ειδήσεων απο το μέτωπο της οικονομικής τρομοκρατίας,αναγγέλθηκε σαν «ειδησούλα» στο «Βήμα»,ότι εντός των επομένων δύο ετών θα εκδοθούν και θα διανεμηθούν οι νέες ταυτότητες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφουμε για αυτό το θέμα και ασφαλώς δεν θα είναι η τελευταία,όσο βεβαίως μας αφήνουν να διατυπώνουμε ελεύθερα μέσω του διαδικτύου τη γνώμη μας.
Σήμερα όμως δεν θα αναφερθούμε στο δημοσίευμα του «Βήματος» αλλά στην Prova Generale που θα γίνει πρώτα στο χώρο της Ελληνικής Αστυνομίας.

Πολύ σύντομα, ίσως και εντός των επομένων τεσσάρων μηνών ,όλοι οι αστυνομικοί υπάλληλοι θα πρέπει να εφοδιασούν με τις νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες.

Αυτός είναι και ο λόγος που εδώ και εβδομάδες έχει κυκλοφορήσει εντός της ΕΛΑΣ μια πολυσέλιδη έντυπη «φόρμα» την οποία καλούνται να συμπληρώσουν και να καταθέσουν ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ οι αστυνομικοί υπάλληλοι.
Όσο και να διαβάσεις αυτό το πολυσέλιδο ερωτηματολόγιο δεν πρόκειται να βρείς επαρκείς πληροφορίες για τη μορφή και την λειτουργική «ανατομία» αυτής της νέας ταυτότητας. Αυτό που όλοι γνωρίζουν είναι ότι θα έχει τη μορφή μιας πιστωτικής κάρτας και φυσικά θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως διαβατήριο.
Δεν είναι μια συνηθισμένη ταυτότητα αλλά εκείνη για την οποία εδώ και πολύ καιρό «φωνάζουμε» στον πιστό κόσμο και που θα μοιραστεί σταδιακά στους υπόλοιπους πολίτες , εφ΄όσον δουν ότι η Prova Generale στην Αστυνομία «πήγε καλά».
Ας ευχηθούμε αυτή την ύστατη στιγμή που το ποίμνιο της Εκκλησίας βρίσκεται μισό σκαλί προ του θυσιαστηρίου της «Νέας Τάξης Πραγμάτων» και εν μέσω σκληρών δοκιμασιών, η Ιερά Σύνοδος να σταθεί στο πλευρό του όπως αρμόζει σε ποιμενάρχες.Είθε να τους φωτίσει ο Πανάγαθος Θεός και μαζί με εκείνους που έως τώρα «εφησύχαζαν» τους καλώς ανησυχούντες πιστούς να καθοδηγήσουν το σώμα της Αγίας μας Εκκλησίας στο δρόμο που μας χάραξε ο Υιός του Ανθρώπου και όχι σε εκείνον που σχεδίασε ο υιός της απωλείας.

«Ου δε το Πνεύμα Κυρίου εκεί ελευθερία»

«Θεός απέθανε. Αίμα Θεού χύθηκε πάνω στο Σταυρό. Τι πολυτιμώτερο θα μπορούσε να υπάρξη απο το θάνατο αυτό; Τι φρικωδέστερο; «αναρωτάται ο ιερός Καβάσιλας. Πράγματι ήταν τόσο μεγάλο το τραύμα του ανθρώπου απο την αμαρτία, για να χρειασθή ένα τόσο δυνατό φάρμακο.Έτσι το λύτρο δόθηκε και με το Άγιο Βάπτισμα απλώς ελευθερωνόμεθα. Ο Θεός με τη σοφία και την αγαθότητά Του βρήκε τρόπο, ώστε και τον άνθρωπο να λυτρώση απο το θάνατο και το αυτεξούσιο του ανθρώπου να διατηρήση…
«Νυνί δε ελευθερωθέντες απο της αμαρτίας δουλωθέντες δε τω Θεώ έχετε τον καρπόν υμών εις αγιασμόν, το δε τέλος ζωήν αιώνιον» (Ρωμ 6,22). Αλλά τώρα που ελευθερωθήκατε απο την αμαρτία και υποδουλωθήκατε στον Θεό, -λέγει συμπερασματικά ο Απόστολος- έχετε το κέρδος σας σε αγιασμό, και το τέλος ζωή αιώνια. Ο Χριστός μας εξαγόρασε με το Αίμα Του και μας έκαμε ιδικούς Του. Μετά το σωτηριώδες έργο του Χριστού η λογική και το αυτεξούσιο του ανθρώπου υποτάσσονται εκουσίως απο αγάπη και ευγνωμοσύνη στον ελευθερωτή Χριστό, ο Οποίος με το σταυρικό θάνατό Του κέρδισε την ψυχή και αιχμαλώτισε τη θέλησι του ανθρώπου, την οποία κατέστησε αγαθή, Όταν λοιπόν οι εξαγορασμένοι απο τον χριστό χρησιμοποιούν τη θέλησί τους για τον ίδιο τον εαυτό τους και όχι για τον Χριστό διαπράττουν αδικία σε βάρος του Χριστού, αφού και η θέλησι των πιστών αποτελεί κτήμα του Χριστού.
Όταν δε οι άνθρωποι προσφέρουν τη θέλησί τους στον Χριστό ενούμενοι ολοκληρωτικά μ΄Αυτόν, δεν σημαίνει τούτο ότι στερούνται την ελευθερία τους. Αντιθέτως μάλιστα, οικειώνονται το Πνεύμα του Χριστού. Αυτό το Πνεύμα που παίρνουν οι άνθρωποι μέσα στην Εκκλησία δεν είναι «πνεύμα δουλείας» αλλά «Πνεύμα υιοθεσίας»,»Πνεύμα ελευθερίας, ταυτόν δ΄ειπείν (δηλαδή) το Πνεύμα το Άγιον» κατά τον θείο Παλαμά.
Αυτό ακριβώς βροντοφωνεί ο μέγας Παύλος στους Ρωμαίους: «Ου γαρ ελάβετε πνεύμα δουλείας πάλιν εις φόβον, αλλ΄ελάβετε Πνεύμα υιοθεσίας, εν ω κράζομεν αββά ο πατήρ» (Ρωμ.8,15),διακηρύσσει δε περίτρανα και στους Κορινθίους: «Ου δε το Πνεύμα Κυρίου, εκεί ελευθερία» (Κορ.3,17). Όπου δε είναι το Πνεύμα του Κυρίου ,εκεί είναι ελευθερία.Ο δε Καβάσιλας εκφράζει με μεγάλη σαφήνεια και υπογραμμίζει ότι τόσον η απελευθέρωσι του ανθρώπου, όσο και αυτή καθ΄εαυτή η ελευθερία που οικειώνεται ο άνθρωπος έχουν τριαδοκεντρικό χαρακτήρα. Ο Θεός Πατήρ μας ελευθέρωσε,ο Υιός ήταν το λύτρο, με το οποίο απελευθερωθήκαμε,ενώ το Άγιον Πνεύμα είναι η ελευθερία που μας δόθηκε. Γι αυτό ακριβώς η χαρισματική παρουσία του Αγίου Πνεύματος αποτελεί και παρουσία της ακτίστου ελευθερίας.

(Απο το βιβλίο «Η ευθύνη της επιλογής μας – Βιομετρικά διαβατήρια ,ηλεκτρονικές ταυτότητες,666, bar code,RFID,smart cards, εμφυτευόμενα μικροτσίπς» σελ 220-222 του Ιερού Κελλίου Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη Αγίου Όρους .Το βιβλίο προλογίζει ο Π. Σαράντης Σαράντος. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα http://www.enromiosini.gr/)

MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA:

21 februarie:

Omilie la pomenirea Sfântului Evstatie,

„Adevărul va străluci”

Iubiţii mei, cei care merg regulat la biserică şi urmăresc Dumnezeiasca Liturghie aud Crezul. În vremurile de demult Crezul nu-l spunea doar cântăreţul, ci îl spunea toată Biserica, iar în Biserica Rusă până astăzi, când spun Crezul, toţi îngenunchează. Este unul din cele mai sfinte momente ale Dumnezeieştii Liturghii. Este ca şi cum s-ar înălţa în clipa aceea steagul Bisericii. Şi steagul ei este Crezul. Prin Crez mărturisim credinţa noastră în Treimea-Dumnezeu: Tatăl, Fiul şi Sfântul Duh, şi ne delimităm de toate celelalte religii, dar şi de biserica papistaşă (romano-catolică), care a adăugat în Crez cuvinte care nu existau în original. Crezul acesta se aude de veacuri în Biserica Ortodoxă şi se va auzi până la sfârşitul veacurilor. Crezul are o istorie. S-a scris în anul 325 d.Hr. S-a scris de către Sfinţii Părinţi şi Dascăli ai Bisericii, care s-au adunat la cel dintâi Sobor Ecumenic de la Niceea, în Asia Mică, şi au condamnat pe Arie. Acest eretic nega dumnezeirea lui Hristos şi negându-l pe Hristos, nega şi Sfânta Treime, iar învăţătura lui sfârşea în idolatrie.
Crezul l-au scris 318 Sfinţi Părinţi. Între ei erau şi Sfântul Nicolae, Sfântul Spiridon, Sfântul Atanasie şi alţi Sfinţi Părinţi, care în anii prigoanelor fuseseră întemniţaţi pentru Hristos şi suferiseră înfricoşătoare chinuri din partea prigonitorilor credinţei. Între Sfinţii Părinţi care au semnat Crezul a fost şi Sfântul Evstatie, care este sărbătorit pe 21 februarie. Sfântului Evstatie deci îi vom închina această predică.

***

Sfântul Evstatie s-a născut în Asia Mică în 260 d.Hr. A fost hirotonit preot şi a slujit Ortodoxia în Halepi din Siria ca preot şi episcop. Mai târziu a fost ales episcop şi în marea cetate a Răsăritului, în Antiohia. Se distingea prin virtutea şi credinţa sa. Ca episcop a luat parte la primul Sinod Ecumenic şi a susţinut cu putere dogma Sfintei Treimi, contribuind la condamnarea lui Arie. De aceea, partizanii lui Arie, clerici şi laici, îl urau mult şi hotărâseră să-l răstoarne din tron. Aşadar l-au învinuit că este duşman al statului, că o denigrează pe mama împăratului, iar cel mai grav că a căzut în păcatul desfrânării. Duşmanii lui siniştri au găsit o femeie stricată, i-au dat bani mulţi şi i-au spus să se înfăţişeze înaintea sinodului, să ţină în braţe un copil şi să strige că acest copil l-a născut cu Evstatie. Neruşinata femeie s-a dus la sinodul care-l judeca pe sfânt. La sinod cei mai mulţi episcopi erau prieteni ai lui Arie şi duşmani de moarte ai Sfântului Evstatie. Fără să cerceteze au primit învinuirea ca adevărată şi l-au caterisit. L-au convins şi pe împărat că Evstatie este duşman al statului, iar împăratul l-a trimis în exil în Tracia, lângă râul Evros. Acolo, a rămas exilat mulţi ani şi acolo a murit departe de turma sa, pe care atât de mult a iubit-o şi care atât de mult îl preţuia. Atât de mult îl iubeau creştinii din Antiohia, încât când s-a dus alt episcop să-i succeadă, creştinii nu l-au recunoscut ca episcop canonic, ci au rămas credincioşi episcopului lor eroic. Noi, spuneau, episcop îl avem pe Evstatie, pe nimeni altul nu recunoaştem.
Sfântul Evstatie, precum am văzut, a fost clevetit şi condamnat ca desfrânat, dar Dumnezeu, care urăşte minciuna şi clevetirea, nu l-a lăsat pe sfânt neocrotit. În timp ce sfântul era în exil şi fiii lui duhovniceşti se tânguiau pentru părintele lor duhovnicesc, Dumnezeu a făcut minunea: femeia, care îl clevetise pe sfânt şi îndrăznise să se prezinte la tribunalul bisericesc şi să strige că sfântul a făcut păcat cu ea şi ea a născut un copil, această femeie neruşinată a căzut într-o grea boală. O durea îngrozitor. Înainte de moarte a conştientizat marele ei păcat şi a făcut spovedanie publică. Să audă asta toţi câţi păcătuiesc – şi cine nu păcătuieşte? – şi nu se duc la duhovnic să-şi spună păcatele! Să audă ce-a făcut o femeie păcătoasă: nu şi-a spus păcatul doar unuia, preotului, ci l-a spus în faţa multor oameni şi şi-a cerut iertare de la Dumnezeu. S-a spovedit public. A spus: am făcut un mare păcat, am luat bani de la cei ce-l urau pe Evstatie, m-am dus la tribunalul bisericesc (în consistoriu) şi m-am jurat minţind. Evstatie este nevinovat, n-are nicio legătură cu păcatul. O, ce-am păţit! Pe drept mă pedepseşte acum Dumnezeu… Ascultaţi acum toţi câţi mergeţi la tribunale şi vă juraţi şi spuneţi minciuni şi clevetiţi oameni nevinovaţi. Aţi văzut ce-a păţit femeia care s-a jurat spunând minciuni la tribunal? Sfârşitul oamenilor care depun mărturie mincinoasă sau sunt martori mincinoşi nu va fi unul bun. Fără doar şi poate vor fi pedepsiţi. Dar chiar dacă nu sunt pedepsiţi în această lume, vor fi pedepsiţi în cealaltă, pe care o aşteptăm potrivit cu ceea ce spunem în Crez: „Aştept învierea morţilor şi viaţa veacului ce va să fie”.
După spovedania publică, pe care a făcut-o femeia, toţi s-au convins de nevinovăţia Sfântului Evstatie şi toţi i-au osândit pe ticăloşii lui clevetitori, care pentru a-l distruge pe sfântul episcop s-au folosit de cea mai necinstită armă care există: calomnia sau clevetirea. Dar ce-au dobândit? Iată ce au dobândit: sfântul să fie slăvit, iar ei să fie necinstiţi veşnic. Adevărul este ca soarele, minciunile şi clevetirile sunt ca norii negri care acoperă soarele, dar soarele învinge norii şi apare iarăşi cu totul strălucitor pe tăria cerului. Aceasta s-a întâmplat şi cu Sfântul Evstatie, eroul şi apărătorul Ortodoxiei. Nori negri au fost clevetirile şi bârfirile vrăjmaşilor săi. Dar a venit clipa în care toate s-au dezlegat şi sfântul, ca un soare strălucitor al virtuţii şi al credinţei, a strălucit şi străluceşte în Biserica lui Hristos.
De când a murit exilat într-o cetate din Tracia au trecut 117 ani. Dar creştinii din Antiohia nu l-au uitat. S-au dus şi i-au deschis mormântul, au luat sfintele lui moaşte şi le-au adus în Antiohia. Ce s-a întâmplat în acea zi e de nedescris. Tot poporul a ieşit afară să  întâmpine sfintele moaşte ale sfântului, au aprins lumânări, au ars tămâie, au presărat flori ca să treacă moaştele episcopului lor, pe care vrăjmaşii l-au osândit şi l-au clevetit atât de mult.

***

Iubiţii mei, arienii, vrăjmaşii Sfântului Evstatie, prin cele pe care le ziceau şi le făceau, cu banii de care dispuneau, cu minciunile şi cu clevetirile lor, credeau că se vor impune şi pentru o clipă s-a părut că se vor impune. Dar le-a venit pedeapsa, puterea li s-a zdrobit, mândria le-a fost pedepsită, pentru că mergeau contra Adevărului, luptau împotriva lui Hristos şi a sfinţilor. Ce egoism, ce mândrie! Sfârşitul lor nu putea să fie altul decât sfârşitul pe care îl prooroceşte cuvântul Scripturii: „Dumnezeu celor mândri le stă împotrivă, iar celor smeriţi le dă har” (Iacov 4, 6). Acesta a fost şi sfârşitul fariseului din cunoscuta parabolă şi acesta va fi sfârşitul tuturor mândrilor şi egoiştilor care nu se smeresc înaintea lui Dumnezeu, ci urăsc, dispreţuiesc, necinstesc pe semenii lor; pentru că a spus Hristos: „Tot cel ce se înalţă pe sine se va smeri, iar cel ce se smereşte pe sine se va înălţa” (Luca 18, 14).

(traducere din elină: monahul Leontie)

(ΑΠΟ «MYRIPNOA ANΘΗ»)

**************************

Arhimandritul Ioil Konstantaros:

Cuvânt la Duminica Ortodoxiei

Una dintre cele mai mari sărbători care vibrează în inimile credincioşilor şi evlavioşilor creştini-ortodocşi, este şi sărbătoarea Ortodoxiei noastre. A fost stabilită de Biserica noastră pentru a sărbători Înălţarea Sfintelor Icoane după groaznica furtună a iconomahiei care o anticipase. Fără îndoială că fiecare credincios ar trebui să studieze şi să cunoască acest capitol important al Istoriei noastre Bisericeşti pentru a vedea  prin ce ispite şi pericole a trecut corabia Bisericii noastre, dar şi pentru ca în acelaşi timp să conştientizeze că  această corabie nu a cunoscut şi nici nu va cunoaşte vreodată naufragiul. Însă într-o percepţie mai generală s-a impus ca în prima Duminică din Postul Mare să se prăznuiască biruinţa Credinţei noastre Ortodoxe împotriva eresurilor. Dar ce va spune cineva despre Ortodoxie şi cum va lăuda nevoinţele şi luptele «norului» Sfinţilor noştri, care şi-au dat viaţa tocmai pentru această credinţă, într-o epocă atât de superficială ca şi a noastră? Cum va lăuda cineva după vrednicie toate aceste suflete, care pentru dragostea lui Hristos şi pentru slava Sfintei noastre Biserici, au dispreţuit lumea şi cele ale lumii şi s-au ciocnit cu sinistrul diavol şi cu nenorociţii lui slujitori? Totuşi, laudele acestor chipuri nemuritoare, există! Există învistierite şi scrise în imnologia noastră, în istoria şi în diamantele textelor patristice pe care le deţinem şi pe care astăzi unii vor atât de mult să le facă dispărute de pe faţa pământului sau să le răstălmăcească.
Dar în punctul acesta, iubiţii mei, ni se înfăţişează întrebarea inevitabilă. Ne străduim astăzi să păstrăm în esenţă această credinţă vie pe care am primit-o sau ne limităm doar la anumite cuvântări de laudă?
Experiem Ortodoxia ca Ortopraxie sau ne mulţumim doar cu procesiunea sfintelor icoane, care, în lipsa unei lupte conştiente, sfârşesc într-un folclor care-L mânie pe Dumnezeu?
Am conştientizat ce este Ortodoxia sau gândim că Biserica noastră este şi Ea una dintre multele «biserici» care există în lume?
Există în inima noastră capitolul cel mai de bază al învăţăturii dogmatice, că „în afara Bisericii (Ortodoxiei) nu există mântuire” sau taifunul blestematului ecumenism a distrus centrele sensibile ale credinţei, cu consecinţa de a se auzi voci rău-slăvitoare (kakodoxe) că «un plâmân al Bisericii este Biserica Ortodoxă, iar altul este Occidentul, cu Papa în frunte».
Din nefericire, fraţii mei – şi să acceptăm asta, desigur nu ca să deznădăjduim, ci ca să ne trezim – din nefericire, a venit timpul în care, nu doar nevoinţele şi luptele Sfinţilor noştri Părinţi sunt necunoscute, ci – vai! – aceste chipuri sunt calomniate şi bârfite, cum că chipurile «au divizat Biserica şi acum se află la judecata lui Dumnezeu!” (aşa s-a exprimat cu ani în urmă actualul Patriarh ecumenic – n.tr.). Doamne, miluieşte!…
Trăim în epoca în care unii se ruşinează să mărturisească unicitatea Credinţei noastre, ca să nu displacă ereziarhului papă şi întregii gloate a kakodoxiei şi a perversităţii protestantismului. Şi am ajuns ca în cadrul sărbătorilor oficiale (la marile hramuri) să-l vedem pe Papa înveşmântat, dându-şi «bine-cuvântarea» («ευλογία»), mai bine zis, ne-cuvântarea (αλογία), într-o biserică ortodoxă creştinilor ortodocşi (?) şi pe sărmanii psalţi cântându-i imnul şi polihroniul… (aşa s-a întâmplat la vizita papei în Fanar –n.tr.) Slavă îndelung răbdării Tale, Doamne! Slavă Ţie!
Cu siguranţă, faptul că acestea nu constituie Dogma şi Morala Ortodoxă, faptul că toate acestea sunt  un teatru al absurdului, mai degrabă al diavolului, şi nu au nici măcar o legătură cu curata noastră Ortodoxie, nu e nevoie ca cineva să dispună de deosebite harisme pentru a înţelege. Când însă, ajungem în punctul de a vedea monahismul «mutant (preschimbat)», care târăşte în tribunale pe mirenii evlavioşi şi bine-credincioşi şi condamnându-i, deoarece aceştia se opun teatrului ecumenist, atunci, fraţii mei, înţelegem clar că am ajuns din nou în timpurile când Credinţa noastră scumpă ne va costa. Ne va costa de acum înainte poziţii, reputaţie, libertate… şi chiar însăşi viaţa noastră!
Deci, aşa! O ştim. Să o afle clar „copiliţele Papei”, după expresia Sfântului Marcu Evghenicul. O ştim şi suntem pregătiţi.
«Să orăcăie broaştele» ecumenismului şi „să se agite ca nebunii cocoşeii» sincretismului religios. Să pregătească „în ascuns şi în taină» înţelegeri secrete care nesocotesc Sfânta Predanie a Credinţei noastre.
Noi, ca nişte copii adevăraţi ai Ortodoxiei noastre, în ciuda lipsurilor noastre, prin harul lui Dumnezeu ne vom lupta să rămânem întăriţi şi neclintiţi pe crenelurile Credinţei noastre.
Faruri veghetoare, cler, monahism şi poporul credincios al Domnului, chiar dacă în aparenţă puţini, vom înălţa steagurile Ortodoxiei noastre şi când în cadrul întâlnirilor obscure se «va întinge condeiul hotărârii”, noi, cu glas puternic, «într-un singur trup şi cu o singură gură», vom cânta şi vom mărturisi victoriosul imn al Credinţei noastre: „Nu ne vom lepăda de tine, iubită Ortodoxie! Nu vom minţi ţie, Cinstire, de-Părinţi-predanisită. Întru tine ne-am născut, întru tine trăim şi întru tine vom şi adormi! Şi dacă vremea o va cere, şi de mii de ori vom muri pentru tine!
Fie, fraţilor! Amin.

(tradus din greacă: ierom. Fotie)

ΙΔΟΥ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ «ΚΑΛΟΙ ΚΑΡΠΟΙ»

ΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ ΤΟΥ ΠAΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΙΣΛΑΜ!

2002. Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΙΡΑΝ

«ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Σε εγκάρδια ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε την Κυριακή, 13η Ιανουαρίου [του 2002], στην Τεχεράνη, η συνάντηση της Α.Θ. Παναγιότητος, του Πατριάρχου, με τον Πρόεδρο της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν Mohamend Khatami. Οι δυο άνδρες συζήτησαν για την ανάγκη διαλόγου ανάμεσα στις θρησκείες αλλά και ανάμεσα στους πολιτισμούς. Ο Πρόεδρος του Ιράν εξέφρασε την έντονη ανησυχία του για την υλιστική αντίληψη, η οποία επικρατεί σήμερα στον κόσμο. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης συνεχάρη τον Ιρανό ηγέτη για τα ανοίγματα που κάνει προς τον διάλογο των θρησκειών και των πολιτισμών  […] Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατέληξε λέγοντας: «Σας αγαπώμεν άνευ υπεροψίας ως αδελφούς και ελπίζομεν ειλικρινώς ότι, ευδοκία του Υψίστου Θεού, ο μεταξύ ημών διάλογος θα φέρη πολλούς και καλούς καρπούς».

Περιοδ. «Επίσκεψις» του Πατριαρχείου, αρ. 606 – 28/2/2002

Θα εκτελεστουν αν δεν αλλαξοπιστησουν!

Παρασκευή, 4 Σεπτεμβρίου 2009

Την έντονη αντίδραση και την ταυτόχρονη αγανάκτηση των ανθρωπιστικών οργανώσεων έχει προκαλέσει η ιστορία δύο γυναικών στο Ιράν, οι οποίες καταδικάστηκαν σε θάνατο, επειδή άλλαξαν θρήσκευμα και από μουσουλμάνες έγιναν χριστιανές, σύμφωνα με δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Bild.  Πρόκειται για την 27χρονη Meriem Rostambur και την 30χρονη Marziech Amirizadeh, οι οποίες συνελήφθησαν στις 5 Μαρτίου, ύστερα από έφοδο που έγινε στο σπίτι τους, όπου οι Αρχές βρήκαν αντίτυπο της Καινής Διαθήκης.
Από τότε, οι δύο γυναίκες ζουν ένα πραγματικό μαρτύριο. Κρατούνται στη φυλακή Evin της Τεχεράνης και μαστιγώνονται πέντε φορές κάθε μέρα, όποτε ο τοπικός ιμάμης καλεί για προσευχή τους πιστούς μουσουλμάνους. Μάλιστα, σύμφωνα με τα όσα έφερε στο «φως» η υπερασπιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας, Sabatina James, οι δύο γυναίκες βρίσκονται σε απομόνωση και εκτός από το μαστίγωμα, κάθε φορά που δεν «μετανοούν», στερούνται ολοένα και περισσότερο το νερό και το φαγητό.
Οι δύο γυναίκες πέρασαν από δίκη στις 9 Αυγούστου, όταν και τους ζητήθηκε από τον δημόσιο κατήγορο να απαρνηθούν την πίστη τους γραπτά και προφορικά.  Η άρνησή τους στο αίτημα αυτό και η δήλωσή τους περί πίστης στον χριστιανισμό αποδείχτηκε καταδικαστική, αφού το δικαστήριο αποφάσισε να θανατωθούν, αν δεν αλλαξοπιστήσουν.
Η σύλληψη και η καταδίκη των δύο γυναικών έρχεται σε μια περίοδο που οι ανθρωπιστικές οργανώσεις πιέζουν τις Αρχές του Ιράν, σχετικά με τη συμπεριφορά τους απέναντι στους χριστιανούς. Σύμφωνα με την οργάνωση Compass Direct, που παρακολουθεί τέτοια θέματα, τουλάχιστον 30 χριστιανοί, οι οποίοι αλλαξοπίστησαν από μουσουλμάνοι, συνελήφθησαν μέσα σε περίοδο δύο εβδομάδων στα τέλη Ιουλίου.»     www.zougla.gr

Επιτέλους, «Παναγιώτατε», και η ανοχή έχει τα όριά της

Αντί «καταλλαγής», ο Πατριάρχης εκδίδει υβριστική Εγκύκλιο κατά πιστών, μολύνοντας την ιερή ημέρα της Ορθοδοξίας και διαστρεβλώνοντας για άλλη μια φορά την αλήθεια

«»Ταύτα εποίησας, και εσίγησα»… Μη και αεί σιωπήσομαι, και ανέξομαι επί πλείον την δυσφορωτάτην ζημίαν; αλλ’ ουκ αεί η μακροθυμία μένει· «ελέγξω» γαρ  «και παραστήσω κατά πρόσωπον»» τας αστοχίας σου       (Μ. Βασιλείου και Διδύμου Τυφλού)

Την Κυριακή του θριάμβου της Ορθοδοξίας διάλεξε ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος με Εγκύκλιό του, όχι για να τιμήσει, αλλά για να προσβάλει την Ορθοδοξία και να προπαγανδίσει άλλη μια φορά τις αιρετίζουσες καινοτομίες του. Ήδη εδόθησαν απαντήσεις αποστομωτικές στην νέα αυτή ανίερη επίθεση εναντίον όσων, χρόνια τώρα, του αποδεικνύουν την αποκλίνουσα από την ορθόδοξη Πίστη πορεία του∙ για τούτο, με το κείμενο αυτό δεν θα απαντήσουμε παρά σε λίγες μόνο θέσεις της Εγκυκλίου του, στηριζόμενοι στην Πατερική θεολογία που διαστρεβλώνει, για να φανεί που μπορεί να καταλήξει, ακόμα και ένας Πατριάρχης, όταν αρνείται το «Πνεύμα» και τον «νουν» των Πατέρων, όπως ακριβώς συνέβη και με άλλους αιρετίζοντες και αιρετικούς Πατριάρχες στο παρελθόν.

• Γράφει η Πατριαρχική «Εγκύκλιος»: Η Ορθοδοξία «πρέπει να ευρίσκεται εις διαρκή διάλογον με τον κόσμον… Αντιθέτως, εάν η Ορθοδοξία κλεισθή εις τον εαυτόν της … θα μετατραπή από “κατά την οικουμένην” Εκκλησία που είναι, εις μίαν εσωστρεφή και αυτάρεσκον ομάδα, εις ένα “γκέττο” εις το περιθώριον της ιστορίας… Δια τον λόγον αυτόν και οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας ουδέποτε εφοβήθησαν τον διάλογον με τον πνευματικόν περίγυρον της εποχής των, ακόμη και με τους ειδωλολάτρας φιλοσόφους των χρόνων των…».
Πράγματι, Παναγιώτατε. Η Εκκλησία «ευρίσκεται εις διαρκή διάλογον με τον κόσμον», αλλά βάσει των Εντολών του Χριστού και των Ι. Κανόνων και όχι βάσει των Εντολών του Βατικανού, όπως γίνεται στον διάλογο που εσείς δουλικά δεχθήκατε να προάγετε. Μη διαστρέφετε, λοιπόν, την πραγματικότητα προσπαθώντας να δημιουργήσετε φοβικά αντανακλαστικά από την τάχα απομόνωσή μας, εάν δεν συμμετάσχουμε στον Θεολογικό Διάλογο που –με αντιπατερικό τρόπο– επί δεκαετίες διεξάγεται κατ’ επιθυμία του Πάπα από τους γραφειοκράτες υποτακτικούς σας. Ένα Διάλογο, που επειδή δεν έχει την χάρη του Θεού, αποβαίνει ως τώρα όχι μόνο άκαρπος, αλλά και επιζήμιος για την Εκκλησία.

Η Εκκλησία δεν γίνεται “γκέττο” και δεν απομονώνεται, όταν διαλέγεται υπακούοντας στον Αρχηγό της Ιησού Χριστό και τους Ι. Κανόνες. Αντίθετα γελοιοποιούνται και γίνονται ανυπόληπτα, εκείνα τα μέλη της, που παραβαίνουν τους Ι. Κανόνες της. Η Εκκλησία διέπρεψε και διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο, βγήκε δηλαδή στο προσκήνιο της ιστορίας, ακριβώς όταν ήταν αυστηρά προσηλωμένη στις Εντολές και «απομονωμένη» από το κοσμικό πνεύμα, κι όχι όταν άτομα σαν και εσάς, ασεβούντες στην Παράδοση, γράφουν επιστημονικές διατριβές (όπως εσείς), στις οποίες καταφέρονται κατά των Ι. Κανόνων, ως να εκτελούν παπικές εντολές.
Σε εκείνη την διατριβή που συντάξατε πριν αρκετά χρόνια, γράφατε σαν κάποιον που προσπαθεί να παρακάμψει η να αχρηστεύσει τους νόμους, που στέκονται εμπόδιο στα παράνομα μελλοντικά σχέδιά του. Υποστηρίζατε, δηλαδή, πως «δεν δύναται η Εκκλησία να έχη διατάξεις απαγορευούσας την είσοδον εις τους ναούς των ετεροδόξων και την μετ’ αυτών συμπροσευχήν». Και συνεχίζατε, αποφαινόμενος σπουδαιοφανώς: «Είναι απαραίτητον και επιβεβλημένον να εγκριθή και επικυρωθή υπό Οικουμενικής Συνόδου ο Κώδιξ της Ορθοδόξου Εκκλησίας» ο οποίος «θα τροποποιήση (σ.σ. δηλ. θα παραποιήσει) και  θα καταργήση αναποφεύκτως κανόνας των Οικουμενικών Συνόδων»!
Αυτή την ανίερη και ασεβή πρόταση προβάλατε στην διατριβή σας, που εξυπηρετούσε μακροπρόθεσμα σχέδια: κατάργηση Ι. Κανόνων και ειδικά εκείνων που απαγόρευαν αυστηρώς τις συμπροσευχές. Και αφού καταλάβατε πολύ καλά ότι οι Ορθόδοξοι δεν θα σας έκαναν αυτή την χάρη (συγκαλούντες, μάλιστα, προς τούτο Οικουμενική Σύνοδο), όταν γίνατε Πατριάρχης, αρχίσατε την πραγματοποίηση εκείνου του σχεδίου συμπροσευχόμενος παρανόμως με ετερόδοξους, χωρίς να περιμένετε να αποφασίσει την άρση αυτής της απαγορεύσεως Οικουμενική Σύνοδος, όπως ο ίδιος νομιμοφανώς είχατε προτείνει. Δεν θεωρήσατε πλέον την σύγκληση μιας Συνόδου αναγκαία, ίσως γιατί νομίσατε, ότι είστε μόνος σας μια Οικουμ. Σύνοδος, μιμούμενος τον «αλάθητο» μονοκράτορα Πάπα και εφαρμόζοντας εμμέσως το Πρωτείο του!
• Σε ένα άλλο σημείο της Εγκυκλίου γράφετε: «Οφείλομεν πρώτον να συνομιλήσωμεν οι χριστιανοί μεταξύ μας και να λύσωμεν τας διαφοράς μας, δια να είναι αξιόπιστος η μαρτυρία μας προς τον έξω κόσμον. …Δεν είναι δυνατόν ο Κύριος να αγωνιά δια την ενότητα των χριστιανών και ημείς να μένωμεν αδιάφοροι… Τους διαλόγους αυτούς …πολεμούν σήμερον, δυστυχώς, και μάλιστα με φανατισμόν απαράδεκτον δια το Ορθοδόξον ήθος, ωρισμένοι κύκλοι που διεκδικούν δια τον εαυτόν των αποκλειστικώς τον τίτλον του ζηλωτού και υπερασπιστού της Ορθοδοξίας. Ωσάν να μη ήσαν Ορθόδοξοι όλοι οι Πατριάρχαι… οι οποίοι ομοφώνως απεφάσισαν και στηρίζουν αυτούς τους διαλόγους, (σ.σ. οι ζηλωτές) υψώνουν τους εαυτούς των υπεράνω των Επισκοπικών Συνόδων της Εκκλησίας».
Σ’ αυτά έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής. Δεν απέστειλε ο Χριστός τους μαθητές του, Παναγιώτατε, για να «λύνουν διαφορές», αλλά να κηρύττουν τη βασιλεία του Θεού, να γνωστοποιούν την αδιαπραγμάτευτη Πίστη, να συζητούν με τους αιρετικούς, βοηθώντας τους να αντιληφθούν την πλάνη τους, να έρθουν σε συναίσθηση του τρομερού λάθους τους. Και αν αυτοί αρνούνταν να αποδεχθούν την διδασκαλία και να προσέλθουν εν μετανοία στην Εκκλησία –από την οποία αποσκίρτησαν–, δεν επιχειρούσαν συμβιβασμούς, δεν εφεύρισκαν κακοδοξίες (ως εκείνη των «δύο πνευμόνων» που υιοθετείτε), αλλά τους εγκατέλειπαν προς καιρόν, εφαρμόζοντες την καθοδηγητική Εντολή του Χριστού: «Ο δεχόμενος υμάς, εμέ δέχεται… Και ος εάν μη δέξηται υμάς, μηδέ ακούση τους λόγους υμών, εξερχόμενοι της οικίας εκείνης ή της πόλεως, εκτινάξατε τον κονιορτόν των ποδών υμών». Και ο Μ. Βασίλειος ερμηνεύει: «ο κήρυκας του θείου λόγου (εφ’ όσον δεν γίνει δεκτός) να υποχωρεί και να μη παραμένει ανοίγοντας διάλογο και φιλονικώντας με αυτόν που αρνείται τον θείον λόγον». Εφάρμοζαν, επίσης, οι Ορθόδοξοι Πατέρες μας και την καθοδηγητική –υποχρεωτική– συμβουλή του μιμητή του Χριστού, του απ. Παύλου. Δίδασκε ο  απόστολος με απόλυτη σαφήνεια: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού».
Αυτήν την Εντολή εφάρμοσαν όλοι ανεξαιρέτως οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ώσπου ήρθατε εσείς να την ανατρέψετε, τοποθετώντας τον εαυτόν σας πάνω από Πατέρες και Οικουμενικές Συνόδους. Και, παρόλο που γράφτηκαν τελευταία τόσα άρθρα, αλλά και ολόκληρο βιβλίο που σας αποδεικνύει το λάθος σας ως προς το σημείο αυτό, τα αγνοήσατε παντελώς.
Όχι, λοιπόν, Παναγιώτατε, δεν υψώνουμε τον εαυτό μας υπεράνω, αλλά τον βάζουμε υποκάτω των Πατέρων και αυτούς ακολουθούμε. Αντίθετα, εσείς θέσατε τον εαυτό σας υπεράνω των Πατέρων, αφού καταπατείτε ασυστόλως τις Εντολές του Χριστού και των Ι. Κανόνων, και ταυτόχρονα κάνατε άνω-κάτω την Εκκλησία μας, παρεμβαίνοντας στα εσωτερικά της και ζητώντας επίμονα να παραβεί τον επί 150 χρόνια εφαρμοζόμενο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον οποίον το Πατριαρχείο –ως τη στιγμή που ήρθατε εσείς– απεδέχετο.
Παραβαίνετε, λοιπόν, κάτι πολύ μεγάλο, τους Ι. Κανόνες που έχουν σχέση με την Πίστη, και από την άλλη μεριά επιμένετε σε κάτι πολύ μικρό: την αυστηρή εφαρμογή κάποιων διοικητικών νόμων, όχι για θέματα Πίστεως, αλλά για την επέκταση της δικής σας εξουσίας και προνομίων σας, που ασφαλώς πρέπει να εφαρμόζονται, όταν όμως είναι δίκαια. Εδώ, όμως, δεν είναι καν δίκαια και νομότυπα, όπως με προχθεσινά κείμενα –ισχυρώς κατοχυρωμένα από νομικής πλευράς– απέδειξαν οι Μητροπολίτες Πειραιώς Σεραφείμ και Καλαβρύτων Αμβρόσιος.
• Επιτίθεσθε, ακόμα, δια της Εγκυκλίου εναντίον εκείνων, που με στοιχεία ατράνταχτα σας φέρνουν σε αντιπαράθεση, όχι με δικές τους ιδέες, αλλά με τους Πατέρες της Εκκλησίας και ισχυρίζεσθε πως «οι επικρίνοντες… κατηγορούν όσους διεξάγουν τους διαλόγους ως δήθεν “αιρετικούς” και “προδότας” της Ορθοδοξίας, απλώς και μόνον διότι διαλέγονται με τους ετεροδόξους…» και μάλιστα «μας εξωεκκλησιάζουν» (το τελευταίο σε άλλο κείμενο). Επίσης σημειώνετε: «ομιλούν απαξιωτικά δια κάθε προσπάθειαν συνδιαλλαγής μεταξύ των διηρημένων χριστιανών και αποκαταστάσεως της ενότητός των ως δήθεν “παναίρεσιν του οικουμενισμού” χωρίς να παρέχουν καμμίαν απόδειξιν ότι κατά τας επαφάς της με τους μη Ορθοδόξους η Ορθόδοξος Εκκλησία εγκατέλειψε η αρνήθηκε τα δόγματα των Οικουμενικών Συνόδων και των πατέρων της Εκκλησίας μας».
Εδώ, ασφαλώς, «Παναγιώτατε», διαστρέφετε εντελώς την αλήθεια. Διότι ασφαλώς και σας κατηγορούν πολλοί για αιρετικές αποκλίσεις, όχι με κάποια «τσιτάτα» και απομονωμένα από το πνεύμα των Πατερικών κειμένων χωρία, αλλά με πλήθος κειμένων για πραγματικές παρεκκλίσεις σας από την θεολογία της Εκκλησίας μας∙ τόσο καλά μάλιστα κατοχυρωμένα, ώστε δεν διανοηθήκατε να δοκιμάσετε να τα ανατρέψετε. Δεν προσπαθήσατε να διαλεχθείτε θεολογικά με τους επικριτές σας, να τους πείσετε για το λάθος τους, αλλ’ εσείς, ο υπέρμαχος του Διαλόγου, διαλέγεσθαι μόνο με τους ετερόδοξους. Τους πιστούς τους αγνοείτε, έρχονται δεύτεροι στην προτίμησή σας και μόνο απειλές και ύβρεις εκτοξεύετε εναντίον τους!
Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, όμως, συνομιλώντας με τον εικονομάχο αυτοκράτορα Λέοντα τον Αρμένιο, του λέγει ότι πρέπει να ακολουθεί τους Αγίους και όχι να θέλει να επιβάλει τη δική του άποψη. Και του απαντά ο αυτοκράτορας: Σύμφωνα μ’ αυτά που λες «εσύ με βγάζεις έξω από την Εκκλησία»;
Και ο άγιος ανταπαντά: «Ουκ εγώ, αλλ’ ο θείος Απόστολος, μάλλον δε και τούτον συ προλαβών, αυτός εαυτόν οις ειργάσω εξήγαγες. Ει δε βούλει εντός πάλιν γενέσθαι αυτής, στήθι μεθ’ ημών των την αλήθειαν πρεσβευόντων…». Δηλαδή, δεν σε βγάζω εγώ, αλλά ο απ. Παύλος. Μάλλον όμως, ούτε αυτός, διότι και αυτόν τον πρόλαβες και εξήλθες της Εκκλησίας με αυτά τα οποία λες και κάνεις. Εάν όμως,  θέλεις πάλι να εισέλθεις στην Εκκλησία, στάσου μαζί τους, διότι αυτοί ομολογούν την αλήθεια.
Προτιμούμε, «Παναγιώτατε» να ακολουθούμε τους Πατέρες που «ομολογούν την αλήθεια», παρά εσάς που την συσκοτίζετε. Προτιμούμε να ομιλούμε και να μη σιωπούμε ένοχα, ανεχόμενοι τους κακόδοξους λόγους και πρακτικές σας.

Για την «Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσµάς Φλαµιάτος”»
Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
Ο Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

Πέμπτη, 18 Φεβρουαρίου 2010

Μακαριώτατε και Άγιοι Συνοδικοί, Μη!…..

+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Πέμπτη, 18 Φεβρουαρίου 2010