Η ΕΝΔΟΞΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ;

Στην ενημέρωση που έκανε την Τετάρτη στην Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας τns Βουλής ο υπουργός Άμυνας ανακοίνωσε ότι το Στρατηγείο Λάρισας υποβαθμίζεται σε Αρχηγείο. Και μαζί με αυτό υποβαθμίζεται και ο στρατηγικός ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή της νότιο-ανατολικής Ευρώπης. Βέβαια ο Βενιζέλος θέλοντας να περάσει απαλά το θέμα ανέφερε ότι ο Διοικητής του Αρχηγείου θα είναι μόνιμα Έλληνας.

Ωστόσο μας απόκρυψαν ότι ο ανώτατος διοικητής των Αεροπορικών Δυνάμεων της νότιας πτέρυγας στου ΝΑΤΟ, με έδρα τη Σμύρνη της Τουρκίας, εξέδωσε την προηγούμενη εβδομάδα ένα απαράδεκτο σήμα, με το οποίο παραχωρούσε το μισό Αιγαίο στο 6ο υποστρατηγείο του Εσκί Σεχίρ, ως περιοχή της ευθύνης του για αεροπορική αστυνόμευση.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου Άμυνας, υπήρξε ελληνική αντίδραση, με αποτέλεσμα να αποσυρθεί το σήμα αυτό. Όμως η αντίδραση αυτή θεράπευσε μόνο την αφορμή και όχι τα αίτια, βάσει των οποίων εκδόθηκε το απαράδεκτο σήμα, με συνέπεια να υπάρχει ανά πάσα στιγμή ο κίνδυνος για τα χειρότερα.
Τον Ιούνιο του 2003, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, αποφασίστηκε η μετεγκατάσταση του ΝΑΤΟϊκού αεροπορικού στρατηγείου από τη Νάπολη της Ιταλίας στη Σμύρνη, με Αμερικανό διοικητή και Τούρκο υποδιοικητή. Στην απόφαση αυτή υπήρχε ο απαράδεκτος όρος να καταργηθεί και το έκτο υποστρατηγείο του Εσκί Σεχίρ, και να αναβαθμιστεί το έβδομο της Λάρισας, το οποίο με τις ελληνικές αεροπορικές δυνάμεις που έχει παραχωρήσει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, θα αναλάμβανε την αεροπορική αστυνόμευση ολόκληρης της νοτιανατολικής περιοχής του ΝΑΤΟ.

Όμως, λόγω της αδράνειας του Ελληνικού Υπουργείου Άμυνας το έκτο υποστρατηγείο του Εσκί Σεχίρ όχι μόνο δεν καταργήθηκε αλλά σήμερα, το 2010, ανατέθηκαν σ’ αυτό, από το ΝΑΤΟϊκό διοικητή, αρμοδιότητες αεροπορικού ελέγχου και αστυνόμευσης σε περιοχή που εκτείνεται μέχρι τη μέση του Αιγαίου.

Εξαιρούν από ασκήσεις στο Αιγαίο τις περιοχές

που η Άγκυρα θεωρεί αποστρατικοποιημένες

Η Ελλάδα με μία πρωτοφανή απόφαση, εμφανίζεται με ΝΟΤΑΜ που εξέδωσε σήμερα η ΥΠΑ, να δέχεται de facto τις τουρκικές θέσεις για αποστρατικοποίηση σειράς νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και εξαιρεί από τις προσεχείς αεροναυτικές ασκήσεις, τρεις περιοχές τις οποίες η Τουρκία θεωρεί αποστρατικοποιημένες, όπως αναφέρουν αποκλειστικές πληροφορίες από το ΓΕΕΘΑ.

Η εξέλιξη αυτή σηματοδοτεί de facto υποχώρηση της κυβέρνησης έναντι των απαιτήσεων της Άγκυρας και σίγουρα δεν έρχεται τυχαία, λίγες ημέρες μετά το ταξίδι Δρούτσα στην Άγκυρα.
Σίγουρα η όλη ενέργεια έχει και τον χαρακτήρα της «σφυγμομέτρησης αντιδράσεων» εν όψει άλλων πολύ σημαντικότερων και πιο μόνιμων ρυθμίσεων στο Αιγαίο, δηλαδή εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στο όνομα κάποιου «μερίσματος ειρήνης».

Πηγή
http://kostasxan.blogspot.com/2010/04/blog-post_5603.html

• Σκοπός της κυβέρνησης όπως φαινεται είναι να γεμίσει τη Θράκη και την Μακεδονία με Τούρκους και Σκοπιανούς χτίζοντας έτσι τα θεμέλια για σοβαρές μελλοντικές καταστάσεις…

Τελικά, η κυβέρνηση αυτή κρύβει καθημερινές εκπλήξεις στον οικονομικό τομέα και στις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει για να καταρρακώσει την ελληνική οικονομία, αλλά δεν ξεχνά και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της στην αποδόμηση ή στην δημιουργία επικίνδυνων ζητημάτων για την εθνική ασφάλεια της χώρας.

Έτσι, πληροφορούμαστε πως σε ερώτηση που κατέθεσε ο βουλευτής Επικρατείας του ΛΑΟΣ κ. Ιωάννης Κοραντής ζητά να ενημερωθεί για τους σχεδιασμούς μίας επικείμενης αναγνώρισης όλων εκείνων που απώλεσαν την ελληνική ιθαγένειά τους μετά τον εμφύλιο πόλεμο.

Και η αγωνία του κυρίου Κοραντή φυσικά δεν προσανατολίζεται προς εκείνους που αδικήθηκαν και έχασαν το δικαίωμα να είναι έλληνες, αλλά για εκείνους που χαρακτηρίστηκαν επικίνδυνοι για την εσωτερική εθνική ασφάλεια και που οικειοθελώς διέφυγαν από την Ελλάδα προκειμένου να γλιτώσουν από την τιμωρία του νόμου, για εγκλήματα που είχαν διαπράξει ή για ενέργειές τους οι οποίες αποσκοπούσαν στην δημιουργία σοβαρών προβλημάτων.

Η ερώτηση του κυρίου Κοραντή

ΚΟΡΑΝΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Βουλευτής Επικρατείας
ΕΡΩΤΗΣΗ: 9237/23-4-2010 και 9238/23-4-2010
Προς: Υπουργό Εξωτερικών κ. Γιώργο Παπανδρέου
Προς: Υπουργό Εσωτερικών Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Κ. Γιάννη Ραγκούση
Θέμα: Η Κυβέρνηση σχεδιάζει εκ νέου χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε όλους όσους την στερήθηκαν μετά τον εμφύλιο

Η Υφυπουργός Ε.Α.&ΗΔ κα Θεοδώρα Τζάκρη, με επιστολή της από 13/4/2010 προς τον κ. Thomas Hammamberg, Επίτροπο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Συμβούλιο της Ευρώπης, υπογραμμίζει ότι «το άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας έχει παύσει να ισχύει. Στη βάση της νέας νομοθεσίας περί του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας, άτομα που έχασαν την ιθαγένειά τους δικαιούνται να υποβάλλουν εκ νέου αίτηση για να την ανακτήσουν. Τη στιγμή αυτή η Ελληνική Κυβέρνηση εξετάζει έναν αριθμό αιτήσεων ατόμων, που στη βάση του παλαιού άρθρου 19 είχαν χάσει την ελληνική τους ιθαγένεια. Ως εκ τούτου η Ελληνική Κυβέρνηση εργάζεται με στόχο την διευκόλυνση της διαδικασίας για τα άτομα που επιθυμούν να αποκτήσουν εκ νέου την ιθαγένειά τους».

Η επιστολή είναι εκπληκτική. Σε λίγες φράσεις, αποκαλύπτει ότι η Κυβέρνηση, με οργανωμένο σχέδιο, προτίθεται να αποδώσει την Ελληνική Ιθαγένεια σε όσους την απώλεσαν βάσει του άρθρου 19 ΚΕΙ. Πρόκειται ως γνωστόν για όσους διέφυγαν κατά και μετά τον εμφύλιο στα Σκόπια κατά κύριο λόγο, όπου και κατοικούν, ως και για μουσουλμάνους Έλληνες που κατά χιλιάδες έφυγαν από την Ελλάδα χωρίς την πρόθεση να επανέλθουν. Ουδεμία Ελληνική Κυβέρνηση στο παρελθόν διανοήθηκε να προχωρήσει σε μία τέτοια ρύθμιση, που ανοίγει εκ νέου πληγές του παρελθόντος και είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε μείζονα κοινωνικοοικονομική αναταραχή, εάν τεθεί επί τάπητος από τους ενδιαφερομένους το μεγάλο θέμα της διεκδίκησης περιουσιών.
Είναι σαφές συνεπώς ότι ο προσφάτως ψηφισθείς Νόμος περί Ιθαγενείας βαίνει πολύ πέραν του τυπικού περιεχομένου του και έχει ανυπολόγιστες, τη στιγμή αυτή, συνέπειες, όχι μόνο για την εσωτερική έννομη τάξη, αλλά και για τις σχέσεις της Ελλάδος με γειτονικές χώρες.

Ερωτάται ο κ. Υπουργός :
1. Ήταν εν γνώσει του η ενέργεια της Υφυπουργού κας Τζάκρη;
2. Είχε ζητηθεί η γνώμη του Υπουργείου Εξωτερικών;
3. Είναι σύμφωνα όλα τα μέλη της Κυβερνήσεως με την ενέργεια αυτή;
4. Είχε η Κυβέρνηση την πρόθεση, διαμέσου του Νόμου περί απόδοσης ιθαγενείας στους αλλοδαπούς κλπ, να χορηγήσει εκ νέου την ελληνική ιθαγένεια, σε όσους την στερήθηκαν βάσει του καταργηθέντος άρθρου 19 ΚΕΙ; Μήπως αυτό συνδέεται με προεκλογική δήλωση σημερινού κυβερνητικού παράγοντα περί επαναπατρισμού όλων των πολιτικών προσφύγων από τα Σκόπια;
5. Έχει εκτιμήσει η Κυβέρνηση τις συνέπειες που θα είχε για την Πολιτεία η διεκδίκηση περιουσιών εκ μέρους όσων θα αποκτήσουν εκ νέου την ελληνική ιθαγένεια;

Ο ερωτών
Ιωάννης Κοραντής

• Τελικά ήταν γιορτή ή επίσημη συγκέντρωση των τουρκολάγνων της Θράκης;
• Ο «φερετζές» των γιορτών γίνεται αφορμή επίσημων «επιθέσεων» εκτουρκισμού ολόκληρων χωριών
• Μία φυσιολογική γιορτή «θρησκευτικής ενηλικίωσης» μετατράπηκε σε πολιτικό πανηγύρι αφιερωμένο στο τουρκικό προξενείο Κομοτηνής
• Ο μόνος που έλειπε, ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου με τους συμβούλους του…
  

Πριν από λίγες μέρες, σας δείξαμε στιγμιότυπα από το προπέρσινο Χάτιμ της ψευτομουφτείας Ξάνθης, με τον τουρκομουφτή Μέτε να αποθεώνει τα ιδεώδη και την.υψηλή παιδαγωγική σημασία του Τουρκισμού και τα παιδάκια να απαγγέλουν στιχάκια, που τα επινόησαν εθνικιστικά παραληρούντες εγκέφαλοι υπέρ της Μητέρας Τουρκίας και κατά των αντιφρονούντων (στην προξενική γραμμή) μουσουλμάνων. Για να μη νομίσετε όμως ότι επρόκειτο για μεμονωμένο συμβάν, εμείς σας ενημερώνουμε ότι όλα αυτά τα (φερόμενα ως) «Μαθήματα Κορανίου» των τουρκομουφτειών και όλες οι αντίστοιχες τελετές λήξης τους κάθε χρόνο (δηλαδή τα Χάτιμ) στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο κινούνται. Και σας παραθέτουμε αμέσως άλλη μια απόδειξη.

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, στις 17 Απριλίου 2010, στο τζαμί του χωριού Λυκείου (περιοχή Σαππών Ροδόπης) οργανώθηκε από την ομάδα μαθημάτων Κορανίου, το ετήσιο παραδοσιακό χάτιμ. Στο χάτιμ που μετείχαν 12 παιδιά, συμμετείχαν ακόμη ποιοι νομίζετε; Ακούστε!

Ο Τούρκος πρόξενος στην Κομοτηνή Μουσταφά Σάρνιτς, ο τουρκομουφτής Κομοτηνής Ιμπραίμ Σερήφ, ο δήμαρχος Αρριανών Χαλίτ Μεχμέτ, ο πρόεδρος του «Συλλόγου Αλληλεγγύης Τούρκων Δ. Θράκης» Φερούχ Οζκάν, ο τέως πρόεδρος της «Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής» Αντνάν Σελίμ, ο δημοτικός σύμβουλος του δήμου Κοτζάελι Ζιγιά Μπαικαρά, ο πρόεδρος των αποφοίτων της ΕΠΑΘ Μεχμέτ Ντερντιμάν, ο πρόεδρος του συνεταιρισμού καπνοπαραγωγών Ροδόπης-Έβρου Εσάτ Χουσείν και ακόμη αρκετοί ντόπιοι μουσουλμάνοι από τα γύρω χωριά.

Όπως διαβάζουμε μάλιστα στον ιστότοπο tourkikanea.wordpress.com (μετάφραση από δημοσίευμα «Υπέροχο Χάτιμ στο Λύκειο» στη δημοσιογραφική ιστοσελίδα

www.burasibatitrakya.com)

«τα παιδιά που μετείχαν στο Χάτιμ διάβασαν προσευχές, το Κοράνι, καθώς και ποιήματα εθνικού περιεχομένου» (σ.σ. μαντέψτε τώρα βέβαια εσείς σχετικά με ποιο.έθνος). Και συνεχίζει το ίδιο δημοσίευμα:

«Ο Μουσταφά Σάρνιτς πρόξενος της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή, εξέφρασε για την ευτυχία του για την παρουσία του εκεί μαζί με τον λαό του Λυκείου. Στο τέλος της ομιλίας του δήλωσε: «Ζείτε βαθιά τον πολιτισμό σας και την κουλτούρα σας. Σε αυτό το σημείο όσο και να εκφράσουμε τον θαυμασμό μας, λίγο είναι. Η περιοχή αυτή στον τομέα της κουλτούρας και της οικονομίας είναι πολύ παραγωγική».

Ο βουλευτής Χατζηοσμάν ευχαρίστησε ιδιαίτερα τις γυναίκες και συνέχισε ως εξής: Ζώντας σε αυτά τα χώματα, είναι ανάγκη τα παιδιά μας να στηρίζουν τις εθνικές και πνευματικές μας αξίες και να εφοδιάζονται με αυτές. Στα σχολεία μας, τα γνωστά. Είναι κρίμα αλλά στον 21ο αιώνα τα παιδιά μας δεν λαμβάνουν την εκπαίδευση που είναι αναγκαία. Χρόνια πριν στα σχολεία μας υπήρχαν μαθήματα Κορανίου και θρησκευτικών. Όμως κόψε-κόψε εξαφανίστηκαν και εκείνα. Μόνο χάρη στους δασκάλους μας στα χωριά, αυτές οι αξίες παραμένουν σταθερές. Εάν επιθυμούμε η Τουρκομουσουλμανική μειονότητα εδώ να παραμείνει όρθια, πρέπει να στηρίζουμε τις εθνικές και πνευματικές μας αξίες και να τα εφοδιάζουμε με αυτές».

Τι παρατηρούμε;
1) Πολύ περισσότεροι ήταν οι. επίσημοι προσκεκλημένοι απ’ ό,τι τα ίδια τα παιδιά του Χάτιμ!

2) Παρευρέθη όλος σχεδόν ο.καλός κόσμος, ακόμη και.original Τούρκοι (εκ Τουρκίας δηλαδή).

3) Η παρουσία του Τούρκου πρόξενου ήταν και πάλι ηγετική (παρότι φυσικά το να κάνει βόλτες στα χωριά έχει τόση σχέση με τον ρόλο και τα δικαιώματά του βάσει του Διπλωματικού Δικαίου, όση και ένας μπακάλης με την κβαντομηχανική ή η Θάλεια Δραγώνα με τον Μακρυγιάννη).

4) Πέραν αυτού όμως, ακόμη και το τι γυρεύει ο εκπρόσωπος ενός κοσμικού κράτους σε μια ισλαμική τελετή θα έπρεπε (υπό άλλες συνθήκες) να τυγχάνει αντικείμενο επιστημονικής έρευνας.

5) Ο προκλητικός Χατζηοσμάν (βουλευτής Ροδόπης με το ΠΑΣΟΚ, υπενθυμίζουμε) επέμεινε για μια ακόμη φορά στον γνωστό του πεμπτοφαλαγγίτικο ρόλο υπέρ της Μητέρας Πατρίδας του, την οποία άλλωστε ουσιαστικά εκπροσωπεί συνεχώς και στην ίδια την Ελληνική Βουλή (εννοείται βέβαια ότι και πάλι δεν θα ιδρώσει το αυτί κανενός)!

http://kostasxan.blogspot.com/2010/04/blog-post_2746.html

______________________________________

________________

О књизи «Истина о случају владике Артемија»

«Η αλήθεια για την υπόθεση του επισκόπου Artemije»

Tuesday, 20 April 2010

О КЊИЗИ „ИСТИНА О СЛУЧАЈУ ВЛАДИКЕ АРТЕМИЈА“

Недавно се у Крагујевцу, као издање приређивача, појавила књига „Истина о случају владике Артемија“, која обухвата најзначајније текстове о овом великом проблему насталом у Српској Цркви крајем прве деценије 21. века. На једном месту, нашли су се текстови угледних српских свештеника (проте Матеје Матејића, проте Душана Колунџућа), угледних српских интелектуалаца (од Вељка Ђорђевића, преко Косаре Гавриловић, Драгише Бојовића, Бранка Радуна до Слободана Антонића), наших сарадника (г. Владимира Димитријевића, г. Жељка Которанина). Ту су и обраћања и апели, реакције иностране јавности, саопштења владике Атанасија Јевтића, итд. Оглашава се и гоњено монаштво Епархије рашко-призренске. Једном речју: књига је за све оне који желе да се озбиљно суоче с проблемом.

Како сазнајемо, издање се дели бесплатно, а пошто је први тираж већ разграбљен, очекује се ново издање.

Иначе, књигу су приредили мр Зоран Чворовић и мр Соња Спасојевић.

(http://borbazaveru.info/conte

Πρόσφατα, στο Κραγκούγιεβατς, εμφανίστηκε το βιβλίο «Η αλήθεια για την υπόθεση του επισκόπου Artemije, η οποία περιλαμβάνει τα πιο σημαντικά κείμενα γι’ αυτό το μεγάλο προβλήμα που προέκυψε  στην Σερβική Εκκλησία, στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Συγκεντρώθηκαν τα κείμενα επιφανών Σέρβων ιερέων (проте Матеје Матејића, проте Душана Колунџућа), εξεχόντων διανοουμένων Σέρβων, απο (Βέλικο Djordjevic, μέσω Kosara Gavrilovic Dragiše Bojovića, Μπράνκο Radun να Σλόμπονταν Antonic), τους συνεργάτες μας (κ. Vladimir Dimitrijevic , κ. Zeljka Kotor). Εδώ είναι, συλλογή υπογραφών, προσφυγές, αντιδράσεις των ξένων, δημόσιες δηλώσεις του Επισκόπου Αθανασίου Jevtic, και ούτω καθεξής. Είναι η διαμαρτυρία των διωκομένων μοναχών της Επισκοπής Raska και Πρίζρεν. Με μια λέξη: το βιβλίο είναι για όλους εκείνους που θέλουν να αντιμετωπίσουν σοβαρά το πρόβλημα.

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου εξαντλήθηκε και αναμένεται β΄ έκδοση

Συντάχθηκε από τον κ. Zoran Čvorović και MA Sonja Spasojevic.

To βιβλίο είναι χρήσιμο για κάθε  ορθόδοξο Σέρβο, αλλά και για κάθε ορθόδοξο χριστιανό που γνωρίζει Σερβικά.

«Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΑΘΕΪΑ»

_______________________________________

___________________________________________________

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΣΤΟΝ κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

====================

Είναι απορίας άξιον πώς τόλμησε ο Μητροπολίτης Πειραιώς να διοργανώσει συνέδριο με θέμα το διάλογο με τους Παπικούς χωρίς να ζητήσει γραπτή άδεια από τον κ. Παναγιώτη Ανδριόπουλο και το σχολιαστή του ιστολογίου του κ. Αριμαθαίο!  Γι’ αυτό συγχαίρω θερμά τον κ. Ανδριόπουλο που βγήκε με άρθρο στο εκκλησιαστικό πρακτορείο ειδήσεων “ΑΜΗΝ” και στο ιστολόγιό του “Ιδιωτική οδός” και επανέφερε στην τάξη το Σεβασμιότατο Πειραιώς και τους άλλους ηγέτες του αντιοικουμενιστικού αγώνα.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

___________

Μα δεν ντρέπεται ο Αγιος Πειραιώς; Επίσκοπος άνθρωπος και να παίρνει σοβαρά το ρόλο του ως φρουρός της Εκκλησίας;

Δεν μπορεί άραγε να γυρίζει, όπως τόσοι άλλοι δεσποτάδες χρυσοστόλιστος στις πανηγύρεις για να του ψάλλουν τη φήμη με δικητοτρίκηρα; Ακούς εκεί! Να έχει το θράσος να ασχολείται με την παναίρεση του Οικουμενισμού και μάλιστα χωρίς την άδεια του κ. Ανδριόπουλου!!! O tempora! O mores! Ο αυθαδέστατος! Και να σκεφτείτε ότι ο ανάγωγος Μητροπολίτης Πειραιώς που ασχολείται με τις αιρέσεις, αντί με τις πανηγύρεις, δεν παρέστη στις φιέστες του Ζακύνθου! Μα δεν ντρέπεται!;

Ο “ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ”

___________

Οσο για τον “Κοσμά Φλαμιάτο” τι φω και τι λαλήσω; Το Θεό τους δεν έχουν οι χριστιανοί! Μα είναι δυνατόν; Δηλαδή δεν υπέβαλαν αίτηση γονυπετώς τε και γονυκλινώς στο κ. Ανδριόπουλο για να τους δώσει άδεια να εκδώσουν περιοδικό; Μήπως, όμως, εξασφάλισαν ευλογία από το Μεσσηνίας Σαββάτο; Οχι;! Μη στεναχωριέσαι, κ. Ανδριόπουλε. Αυτούς θα τους αναλάβω προσωπικά. Υπόσχομαι να επικοινωνήσω μαζί τους και θα τους σύρω τα εξ αμάξης. Ούτε που θα επαναληφθεί τέτοιο έγκλημα κατά της ελευθερίας του λόγου και της Ορθοδοξίας!

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΤΕ ΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ;

________________

Να σου πώ ένα μυστικό, κ. Ανδριόπουλε; Σε παρακαλώ όμως θερμά! Δεν κάνει να διαρρεύσει. Οχι μόνον υπάρχουν άνθρωποι που διοργανώνουν συνέδρια εναντίον του Οικουμενισμού αλλά υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται το Θεό και αγωνιούν για τη σωτηρία τους, θεωρούν την Ορθοδοξία ως τη μόνη αληθινή Εκκλησία και το Χριστό ως το μόνον αληθινό Θεό. Για δεν γράφεις κανένα άρθρο να τους βάλεις και αυτούς στη θέση τους!

ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΑΘΟΔΟΓΗΤΗ

ΤΟΥ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ”;

_______________

Και για να μη μένουμε στα ημίμετρα: Τώρα με την εκδημία του π. Μάρκου νομίζω ότι παρέχεται λαμπρή ευκαιρία για να αξιοποιηθούν στο έπακρον τα πολλαπλά τάλαντα και η θεολογική σου εμβρίθεια. Πώς σου φαίνεται η ιδέα  να αναλάβεις την πνευματική καθοδήγηση του “Ορθοδόξου Τύπου” και να κατευθύνεις τη ναυαρχίδα του αντιοικουμενιστικού αγώνα ως δεξιός οιακοστρόφος στον εύδιο λιμένα του συγκρητισμού; Και αν τα πολλαπλά σου καθήκοντα δεν σου επιτρέπουν την πλήρη ανάληψη της ευθύνης της έκδοσης του “Ορθοδόξου Τύπου” για δεν ρωτάς τον φιλαράκο σου τον Κώστα Μπέη να σου δίνει ένα χεράκι εκεί που χρειάζεται; Ο άνθρωπος έχει αποδείξει έμπρακτα το ορθόδοξο του φρόνημα. Και στο Τόκυο και στη Σύρο και στο Καίμπριτζ και στη Μαβίλη και στην Κορφούλα και στις στήλες της “Ελευθεροτυπίας”.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΑΣΤΕΙΑ…

__________

Ακούω κ. Ανδριόπουλε ότι έχεις πολύ ωραία φωνή και ότι είσαι και καλός τενόρος και καλός ψάλτης. Αντε να χαρείς, παλικάρι μου! Τραγούδα και ψάλλε και άσε τα θεολογικά κατά μέρος. Αντε, λεβέντη μου, επειδή αν εσύ είσαι αργόσχολος εμείς έχουμε δουλειές!

_____________________________________

ΓIATI OI MOYΣOYΛMANΟΙ TIMOYN ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ;

____________

Χιλιάδες μουσουλμάνοι συρρέουν από χθες το απόγευμα στα μοναστήρια της Μέσης Ανατολής για να τιμήσουν τον Αγιο Γεώργιο του οποίου τη μνήμη γιορτάζει σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία. Το παράδοξο φαινόμενο του προσκυνήματός του από τους μουσουλμάνους χάνεται στο διάβα των αιώνων.

Οπως επισημαίνει στο «Βήμα» ο Εξαρχος του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα Αρχιμανδρίτης κ. Δαμιανός, τρεις είναι οι λόγοι που οι μουσουλμάνοι λατρεύουν τον Αγιο Γεώργιο: Το πράσινο χρώμα της στολής του, που για εκείνους σημαίνει τη ζωή, και γι΄ αυτό τον ονομάζουν «ο Πράσινος», δεύτερον, είναι επειδή πολλοί μουσουλμάνοι δήλωναν ότι βίωναν τα θαύματά του και, τρίτον, επειδή ως τροπαιοφόρος με το ξίφος και τη στολή, τους προκαλούσε φόβο και σεβασμό. Αυτός ο σεβασμός των μουσουλμάνων φαίνεται και από το γεγονός ότι όλα τα μοναστήρια του Αγίου Γεωργίου που βρίσκονται στη Μέση Ανατολή διασώθηκαν και δεν γκρεμίστηκαν, όπως άλλωστε και οι ναοί που είναι αφιερωμένοι στην Παναγία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Αγιος Γεώργιοςέζησε στα τέλη του 3ου αιώνα και στις αρχές του 4ου. Ηταν αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού και διακρίθηκε για τον ηρωισμό του.

ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ
Το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στη Λύδδα: Πρόκειται για το κενοτάφιο του αγίου, καθώς το λείψανο εκλάπη από τους σταυροφόρους και έχει απομείνει μόνο ένα μικρό κομμάτι του. Με το παλαιό ημερολόγιο που τηρεί για λόγους παράδοσης το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, το μεγάλο πανηγύρι θα τελεστεί στις αρχές Μαΐου αλλά ήδη οι μουσουλμάνοι έχουν αρχίσει να αγοράζουν τα αρνιά που θα θυσιάσουν για να τιμήσουν τον άγιο. Ο Αγιος Γεώργιος στο Κάιρο: Πρόκειται για παλιό φρούριο του ρωμαϊκού στρατού όπου κατά την παράδοση έζησε φυλακισμένος ο άγιος. Καθημερινά συρρέουν εκεί μουσουλμάνοι προσκυνητές.

Το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Κουδουνά στην Πρίγκιπο: Επί ώρες περιμένουν για να επισκεφθούν το ιστορικό μοναστήρι. Μάλιστα ξεσπούν και φασαρίες με τους ορθόδοξους κληρικούς όταν το Πάσχα, που εορτάζεται με βάση τη Σελήνη και την ισημερία, πέφτει μετά τη γιορτή του αγίου, οπότε και αυτή μετατίθεται, όπως και το πανηγύρι του μοναστηριού.

__________________________________________

ΘΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣIΣ

______________

Ζούμε στην εποχή του μεγαλύτερου ολοκληρωτισμού, όπως ορθά και συχνά άλλωστε αναφέρουν οι συντάκτες του Ρεσάλτο. Εγώ θα το διατυπώσω λίγο πιο ωμά και άκομψα για τους αμύητους: ζούμε στην εποχή του Αντιχρίστου!

Τα γεγονότα τρέχουν, και όποιος δεν αντιλαμβάνεται τί συμβαίνει γύρω του, ακόμα κι αν αυτοαποκαλείται πολέμιος της παγκοσμιοποίησης, είναι δυνατόν να πλανηθεί και μάλιστα πολύ άσχημα.

Καταρχάς, να σημειώσουμε πως η παγκοσμιοποίηση –«το καλλιτεχνικό όνομα του μυστηρίου της ανομίας», όπως εύστοχα αναφέρει ο δάσκαλος κ. Νατσιός- είναι ένα συμπαγές και άρρηκτο τρίπτυχο που οδηγεί σε: παγκόσμια κυβέρνηση, παγκόσμια οικονομία και παγκόσμια θρησκεία.

Γιʼ αυτό και ομιλούμε για τον μεγαλύτερο ολοκληρωτισμό όλων των εποχών.

Και ετούτος ο ολοκληρωτισμός έχει την εξής σημαντική –κατά την ταπεινή μου άποψη- παράμετρο: εάν δεν αντιληφθείς πως η μετωπική επίθεση αφορά και τα τρία προαναφερόμενα πεδία, τότε αυτομάτως –επαναλαμβάνω- έστω και αν εξακολουθείς να δηλώνεις πολέμιος της παγκοσμιοποίησης, ενσωματώνεσαι στο νεοταξικό μηχανισμό στήριξης του συστήματος, ακριβώς διότι αποκτάς –έστω και εξ αγνοίας- ειδικό ρόλο.
Τί θέλω να πω; Με λίγα λόγια, δεν γίνεται να καταγγέλεις την παγκοσμιοποίηση σε θέματα πολιτικής και οικονομίας, και να αφήνεις απʼ έξω την θρησκευτική ομογενοποίηση των λαών.
Όπως μερικοί, όντως πλανεμένοι συνάνθρωποί μας και συμπατριώτες μας, που «το παίζουν» αντι-παγκοσμιοποιητές, και ταυτόχρονα πολεμούν με λύσσα την Ορθοδοξία. Στην οποία, ναί μεν πολλά πρόσωπα με την εκκοσμίκευσή τους και τον αντι-πατερικό τους βίο, όντως δίνουν δικαιώματα στους εκκλησιομάχους, αλλά να μην ξεχνούμε ότι αυτός ακριβώς ήταν εξ αρχής ο σκοπός της Νέας Τάξης.

Όπως σχολίαζε εύστοχα ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος:

«Σκοπός της παγκοσμιοποίησεως δεν είναι να αδειάσουν οι εκκλησίες, αλλά να αλλοιωθεί το Ορθόδοξο φρόνημα». Επομένως, οι «αντι-παγκοσμιοποιητές» εκείνοι, συμβάλλουν προς έναν αποφασιστικό στόχο της Νέας Τάξης, όπως είναι η καθυπόταξη της Ορθοδοξίας.

Σε προηγούμενη και πρόσφατη δημοσίευση που έγινε στη φιλόξενη ιστοσελίδα του Ρεσάλτο, ο αρθρογράφος έθεσε έναν πολύ σημαντικό προβληματισμό, εάν πιστεύουμε οι λαοί (των διαφορετικών δογμάτων και θρησκειών) στον ίδιο Θεό.

Είναι ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα που οι περισσότεροι στις μέρες μας δεν δύνανται να το αποκωδικοποιήσουν επαρκώς, απλούστατα διότι κατʼ ουσίαν οι Έλληνες έχουμε απορθοδοξοποιηθεί, και άρα δυτικοποιηθεί, όμως επιμένω είναι ένα από τα πλέον κρίσιμα ερωτήματα.

Γιατί, εάν δεν απαντήσουμε σε αυτό το φαινομενικά απλό ερώτημα, δεν δυνάμεθα να κατανοήσουμε για ποιο λόγο το Σύστημα λυσσάει έναντι της Ορθοδοξίας (νομίζω πως είναι ολοφάνερο αυτό) και κόπτεται τόσο πολύ για την θρησκευτική ένωση των λαών, που ικανοποιεί το τρίτο σκέλος του τρίπτυχου της παγκοσμιοποίησεως.

Η απάντηση –έτσι ξερά και χωρίς πολλά-πολλά- είναι πως οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όχι μόνο δεν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό με τους ετερόθρησκους, όπως οι Μουσουλμάνοι κ.α., αλλά δεν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό ούτε με τους Χριστιανούς της Δύσεως, έπειτα από την επικράτηση στο ευρωπαϊκό χώρο, των Φράγκων που διέστρεψαν ολοκληρωτικά το Χριστιανισμό και από ζωντανή Πίστη, τον μετέτραψαν σε νεκρή ιδεολογία, με στοιχεία έντονου εξαναγκασμού, βασανισμού και τελικά δεσμεύσεως του ανθρωπίνου αυτεξουσίου.

Αυτή ακριβώς η διαστροφική «χριστιανική» ιδεολογία τροφοδοτεί σήμερα και τη Νέα Τάξη των Πραγμάτων, μια ιδεολογία πέρα για πέρα ξένη προς την ανόθευτη και πατροπαράδοτη Ορθοδοξία. Και επειδή η Ορθοδοξία δεν καθυποτάχτηκε από τους –ανά τους αιώνες- σταυρο-δολοφόνους του Βατικανού, η αταλάντευτη πολιτική της Δύσεως αναπροσαρμόστηκε και παρουσιάζει πλέον τον εαυτό της ως φίλο και όψιμο εραστή της Ορθόδοξης Ανατολής. Καθότι το Νεοταξικό δόγμα της πονηρίας συνίσταται σε τούτο: σου βίασα τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, σου έκαψα το σπίτι, αλλά τώρα ας τα ξεχάσουμε όλα (=γενοκτονία της μνήμης), διότι οι καιροί άλλαξαν και πρέπει να φανούμε πολιτισμένοι.

Το δυστύχημα είναι πως η Ορθόδοξη Ανατολή αποδέχεται τούτα τα σαλιαρίσματα ψευτο-αγάπης και ψευτο-ειρήνης, που όμως την οδηγούν στην εθελούσια υποταγή της.

Οι Ορθόδοξοι καλοθελητές πολλαπλασιάζονται και η δυτική απολυταρχία αρχίζει και κάνει την εμφάνισή της και στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Όποιος δεν υποτάσσεται στο νεοταξικό σχεδιασμό, που οδηγεί στην «ένωση των εκκλησιών» αρχικά, και μετέπειτα στην Πανθρησκεία, δυσφημείται, λοιδορείται ή και διώκειται. Ετούτες τις ημέρες, έχουμε γίνει μάρτυρες ενός τέτοιου διωγμού με γκανγκστερικές προεκτάσεις, και αναφερόμαστε φυσικά στο πογκρόμ που εξαπολύθηκε στο Κοσσυφοπέδιο, στον αληθινά Άγιο Επίσκοπο Ράσκας κα Πριζρένης, Αρτέμιο, τον ήρωα του Κοσσόβου, ο οποίος ήταν μια προσωπικότητα που προεβάλε σθεναρή αντίσταση στην περιοχή, κόντρα στις ΝΑΤΟϊκές βλέψεις.

Η παράνομη εκθρόνισή του υπήρξε προϊόν χαφιεδικής προδοσίας, από –τί ειρωνεία!- τα ίδια του τα πνευματικά αδέλφια, και συνεπισκόπους του, Ειρηναίο Μπούλοβιτς, Αθανάσιο Γέφτιτς και Αμφιλόχιο Ράντοβιτς. Όλοι τους συνήργησαν και αποδέχθησαν το «μεσσιανικό» όραμα της, από καιρό υποταγμένης, Σερβικής Κυβέρνησης, για ένταξη στο τυρρανικό καθεστώς της Ε.Ε. .

Όμως ο Αρτέμιος ήταν ανυπότακτος και στα περί του Οικουμενισμού. Υπήρξε ο μόνος από τους μαθητές του σύγχρονου Οσίου της Σερβικής Εκκλησίας, π. Ιουστίνου Πόποβιτς, ο οποίος τήρησε και τηρεί απαρέγκλιτα Ορθόδοξη στάση αντίστασης στα Νεοεποχίτικα κελεύσματα, κάτι που ήταν ρητή εντολή του Αγίου γέροντά του. Αυτή την άκαμπτη στάση του δεν του τη συγχώρεσαν με τίποτα οι Παπόφιλοι και Οικουμενιστές της Σερβικής Εκκλησίας. Και μόνο πάντως που ο τοποτηρητής του θρόνου, Αθανάσιος Γέφτιτς, συνεργάστηκε για την απομάκρυνση του Αρτεμίου, με δυνάμεις της KFOR, αλλά και της «αστυνομίας του Κοσσόβου», φανερώνει πως το τρισάθλιο έργο που παίχτηκε έλαβε διαστάσεις «εθνικής προδοσίας».
Φυσικά σε τούτη τη πολλαπλή προδοσία τα καθεστωτικά ΜΜΕ της Σερβίας, πολύ δέ περισσότερο των υπολοίπων χωρών, τήρησαν σιγή ασυρμάτου. Αλλά και οι πληροφορίες που δίδονταν, ήταν προς μια κατεύθυνση, με σκοπό την παραπληροφόρηση του κοινού και την προσπάθεια να πειστεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να αρχίσει να αμφιβάλλει για τον Αρτέμιο.

Ήδη κατασκευάστηκε ένα σκάνδαλο σε βάρος στενού συνεργάτη του, με στόχο να πληγεί ο ίδιος ως ανίκανος για να διοικεί. Επίσης ότι είναι ανυπάκουος και μη συνεργάσιμος με την Σύνοδο της Εκκλησίας της Σερβίας. Εννοείται στα οικουμενιστικά ανοίγματα της τελευταίας.

Όμως ο Επίσκοπος Αρτέμιος δεν κάνει κάτι διαφορετικό από το να μη συντάσσεται με την Παναίρεση του Οικουμενισμού, όπως έπρατταν όλοι οι Άγιοι Πατέρες σε όλες τις περιόδους που η Εκκλησία αντιμετώπιζε αιρέσεις. Όπως εκείνοι διώχθησαν απο τους καθεστωτικούς μηχανισμούς της εποχής τους, έτσι κι ο Αρτέμιος. Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός το είχε προαναγγείλει στους Μαθητές Του: «εί εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν…» (Ιω. ιε΄ 20).

Το σημαντικότερο όμως και ίσως το μοναδικό ευχάριστο στην όλη υπόθεση είναι πως ο κατατρεγμένος και χιλιοβασανισμένος Σέρβικος πληθυσμός του Κοσσόβου, συμπαρίσταται με όλες του τις δυνάμεις, σε έναν άνθρωπο που όπως αποδείχτηκε, ήταν ο μόνος που δεν τους πρόδωσε.

Σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου που έδωσε στο Βελιγράδι (18.3.10) μια αντιπροσωπεία Σέρβων από το Κοσσυφοπέδιο, έπειτα από συνάντηση που είχαν για το θέμα αυτό με το νέο Πατριάρχη Σερβίας, Ειρηναίο, και συγκεκριμένα το μέλος της αντιπροσωπείας, Ίγκορ Βογίνοβιτς, δήλωσε μεταξύ πολλών άλλων συγκλονιστικών και αφοπλιστικών αληθειών ότι: «Το Λαϊκό Κίνημα της Πατρίδας από την πρώτη μέρα είναι με το πλευρό του Επισκόπου Αρτεμίου επειδή με το πλευρό του είναι ο Θεός και η αλήθεια, επειδή ο ίδιος είναι ένα καλό παράδειγμα πως πρέπει να ενεργεί ένας επίσκοπος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Αγιαντωνίτης
από resaltomag

http://elladacom.blogspot.com/2010/04/blog-post_4537.html

___________________________________________________________

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΩΝ 104 ΕΤΩΝ

ΟΜΙΛΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟ ΛΑΟ

________________________________

« …Μας ζήτησαν Ορθόδοξοι Ρουμάνοι από την Ιρλαδία να βάλουμε την ομιλία του γέροντος επισκόπου π. Αυγουστίνου Καντιώτου στα Ρουμανικά πιο πριν από την Παρασκευή, για να μπορέσουν να την βγάλουν φυλλάδιο και να την μοιράσουν τις Κυριακές στους πιστούς… Μπορείτε να μας βοηθήσετε να έχουμε χρόνο για μετάφραση; Δηλαδή: Για να μεταφράσουμε την ομιλία της ερχόμενης Κυριακής ή εορτής να την έχουμε στην αρχή της εβδομάδος…

Και πάλι σας ευχαριστούμε. Την μετάνοιά μας στον Γέροντα επίσκοπο και στους πατέρες…» (Εστάλη από Ρουμάνο κληρικό).

______________________________________

ΛΑΒΑΜΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΥΜΑΝΙΚΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ. ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ  ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ  π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

_______________________________

____________________________________________________________________

25 Aπριλίου

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ

Σήμερα, αγαπητοί μου, εορτάζει ο ευαγγελιστής Mάρκος. Tί γνωρίζουμε γι’ αυτόν; Aς ανοίξουμε τα συναξάρια, γιά να μάθουμε τα σχετικά με το βίο του.

* * *

Διδάσκαλος καί πνευματικός πατήρ του ευαγγελιστού Mάρκου ήταν ο απόστολος Πέτρος. Mε όσα άκουσε από το στόμα του έγραψε το Eυαγγέλιο, το κατά Mάρκον ευαγγέλιο.

O άγιος Mάρκος εκήρυξε το ευαγγέλιο επί Tιβερίου Kαίσαρος, που βασίλευσε από το 14 έως το 37 μ.X.. Kήρυξε σε όλη την Aίγυπτο, στή Λιβύη, τή Bαρβαρική καί την Πεντάπολι.

Yπήρξε ο πρώτος επίσκοπος Aλεξανδρείας τα έτη 42 ως 62 μ.X.. Eκεί έμεινε κ’ εκεί μαρτύρησε γιά την αγάπη του στό Xριστό.

Eίχε ζήλο γιά την Eκκλησία καί γιά το κήρυγμα του ευαγγελίου. Eκήρυττε στό λαό. Xειροτόνησε εκλεκτούς κληρικούς καί τους μετέδωσε την ιερά φλόγα της πίστεως.

Πάντοτε η Eκκλησία έχει ανάγκη από φλογερούς καί ζηλωτάς ιερείς. Xρειάζονται παπάδες όπως ήταν τότε, στούς πρώτους αιώνας του χριστιανισμού. Nά είναι αγνοί άνθρωποι, ταπεινοί, οικογενειάρχαι. Aυτοί αξίζουν, καί όχι οι άλλοι που έχουν τα σβέρκα καί τα γένεια τους κουρεμένα καί γυρίζουν σαν καραγκιόζηδες καί κοντεύουν να φύγουν από την Oρθοδοξία καί να προσκυνήσουν τους φράγκους καί τους προτεστάντες. Xρειάζονται παπάδες όπως ήταν ο άγιος Mάρκος, ο πρώτος επίσκοπος Aλεξανδρείας.

Eκεί λοιπόν έμεινε ο άγιος Mάρκος καί με το κήρυγμά του έπιασε πολλά «ψάρια». Όπως άλλοτε ο διδάσκαλός του ο Πέτρος έρριχνε τα δίχτυα στή Γεννησαρέτ κ’ έπιανε ψάρια, έτσι κι αυτός έρριξε εδώ τα πνευματικά του δίχτυα καί έπιασε πολλούς Xριστιανούς.

Λύσσαξαν οι ειδωλολάτρες. Aν μείνει, είπαν, αυτός εδώ, όλους θα τους κάνει Xριστιανούς… Γιατί όπου ακούγεται το ευαγγέλιο, σείεται ο διάβολος. Θέλετε να δήτε πού γίνεται εργασία; Mπορεί ένας παπάς ή ένας δεσπότης να καθήσει χρόνια σε μιά θέσι κι όλοι να λένε· Kαλός, καλός!… δεν πειράζει το διάβολο. Mόλις όμως βάλει χέρι να ενοχλήσει το διάβολο, μόλις πάρει πριόνι να κόψει την ουρά του, τότε όλοι οι διαβόλοι θά σηκωθούνε γιά να τον γκρεμίσουν.

Eίπαν λοιπόν οι ειδωλολάτρες· Aν καθήσει αυτός εδώ, θά μας διαλύσει· κανένας δε’ θά μείνει μ’ εμάς… Kαι πράγματι, καθώς ο ευαγγελιστής Mάρκος συναναστρεφόταν με τους ανθρώπους καί τους δίδασκε, η πίστι του Xριστού συνεχώς προώδευε. Γι’ αυτό, εκεί που δίδασκε, έρχονται οι ειδωλολάτρες καί τον πιάνουν. Tον δέσανε με σχοινιά κι άρχισαν να τον σέρνουν κατά γης πάνω σε σκληρές πέτρες. Tο κορμί του μάτωσε, το αίμα του έβαφε τη γη, τα μέλη του τραυματίστηκαν. Kατακομματιάστηκε. Έτσι τον έρριξαν στη φυλακή.

Eκεί μέσα έκανε την προσευχή του. Kαι τή νύχτα είδε το Xριστό να του δείχνει τή μέλλουσα δόξα καί να του λέη· Mάρκε, ειρήνη σοι!

Έμεινε ο ευαγγελιστής μέσα στη φυλακή, μέσα στούς σκορπιούς καί τα φίδια. Έπειτα τον βγάλανε, τον δέσανε πάλι καί τον έσερναν στή γή, ενώ όλοι οι ειδωλολάτρες, καί τα μικρά τους παιδιά ακόμα, φωνάζανε· Θάνατος!

Eτσι, με κατασπαραγμένα τα μέλη του, άφησε την τελευταία του πνοή μαρτυρικώς. Yστερα πήραν το άψυχο σώμα του καί το έρριξαν σ’ ένα μέρος στή θάλασσα της Aλεξανδρείας που το έλεγαν «τού Bουκόλου». Ήταν ένας απότομος βράχος με μεγάλο βάθος. Aπό την κορυφή του βράχου αυτού με μιά σπρωξιά το έρριξαν κάτω στό χάος. Έτσι με το αίμα του υπέγραψε την πίστι του στο Xριστό.

Γυναίκες μάζεψαν τα άγια λείψανά του με μαντήλια καί σεντόνια καθαρά. Kαι τα είχαμε στην Kωσταντινούπολι τα λείψανα του αγίου Mάρκου ―Αχ Eλλάδα πονεμένη καί μαρτυρική!―, μά ήρθαν οι φράγκοι και μας τα κλέψανε τα κατηραμένα χρόνια των σταυροφοριών. Mας πήραν τα λείψανα του αγίου Mάρκου, μαζί με πάρα πολλά άλλα λείψανα αγίων, και τα πήγαν στη Pώμη. Tώρα τα λείψανα του αγίου Mάρκου βρίσκονται σε μιά μεγάλη πόλι της Iταλίας, τη Bενετία. Aλλά θά έρθουν μιά μέρα πάλι στην Eλλάδα, από όπου τα πήραν…

* * *

Σήμερα που εορτάζει ο άγιος Mάρκος καί σας βλέπει στην εκκλησία συγκεντρωμένους, ευχαριστείται. Aλλά έχει κ’ ένα παράπονο. Kαι θα σας παρακαλέσω, του χρόνου τέτοιο καιρό να προσπαθήσουμε να μην έχει αυτό το παράπονο ο άγιος Mάρκος. Ποιό είναι το παράπονό του; Θα σας μιλήσω παραβολικώς.

Yποθέσατε ότι έχετε ένα συγγενή στην Aμερική ή στον Kαναδά ή στην Aυστραλία, όπου όλοι εκεί οι ξενιτεμένοι τρώνε πικρό ψωμί. Nαί, πικρό ψωμί τρώνε στα ξένα. Eδώ είναι παράδεισος. Περνάς μέσα από τα δάση κι ακούς τ’ αηδόνια να κελαϊδάνε, βλέπεις τα ποταμάκια να τρέχουν, βλέπεις τή μάνα σου καί τον πατέρα σου!… Yπάρχουν άλλα καλύτερα πράγματα απ’ αυτά; Tί να τα κάνης τα λεφτά καί να κολυμπάς μέσ’ στα δολλάρια; Όσο αξίζει να κάθεσαι στό σπιτάκι σου, να βλέπης τη γυναίκα που σ’ αγαπάει καί τα παιδάκια σου σαν αγγελούδια, δεν αξίζουν όλα τα πλούτη του κόσμου.

Bλέπω ανθρώπους από αυτούς που πήγαν γιά λεφτά στα ξένα· οι περισσότεροι κατεστράφησαν. Xάσανε τις γυναίκες τους καί τα παιδιά τους. Πλήθος διαζύγια παρουσιάζονται. Kι άμα χάσης τη γυναίκα σου, χόρτασε καί φάε μάρκα, φάε δολλάρια, φάε χρυσάφι. Tί να τα κάνης αυτά; O άνθρωπος δεν είναι μονάχα στομάχι και κοιλιά και δε’ χορταίνει με τέτοια. Λίγο χώμα από την άγια γη μας, ένα λουλουδάκι της, λίγα δάκρυα της μάνας, ένα χαμόγελο του παιδιού μας, αυτά αξίζουν. Όσο αξίζει μιά πέτρα της πατρίδος μας, δεν αξίζει όλη η Nέα Yόρκη.

Eπανέρχομαι λοιπόν καί λέγω· Aν έχετε ένα φίλο στή Nέα Yόρκη και σας στείλει μιά επιστολή, τί θα κάνετε; Θα τη βάλετε στο εικονοστάσι, ή θά την αφήσετε κλειστή; Όχι βέβαια. Aμα έρθει επιστολή από την Aμέρικα, τα χέρια της μάνας τρέμουνε καί την ανοίγει αμέσως μόλις την πάρει απ’ τα χέρια του ταχυδρόμου. Aν είναι κανένα άλλο γράμμα, μπορεί να τ’ αφήσει πάνω στό τραπέζι καί να τ’ ανοίξει ύστερα κι από μιά ‘βδομάδα. Aν είναι όμως από την Aμέρικα κ’ έχει απ’ έξω αμερικάνικη σημαία κ’ έχει μέσα κανένα τσέκ, τρέμουν τα χέρια της.

Γιατί τα λέω αυτά; Όπως τρέμουν τα χέρια σου όταν παίρνης επιστολή από τον πατέρα σου, από τή μάνα σου, από τον άντρα σου, από τα παιδιά σου που βρίσκονται στό εξωτερικό, καί τη διαβάζεις μιά καί δυό καί πολλές φορές, κι αν δεν ξέρης γράμματα τρέχεις στή γειτονιά γιά να σου την διαβάσουν, καί τη βάζεις κάτω από το προσκέφαλό σου καί τη φυλάς, έτσι πρέπει να κάνουμε καί με το Eυαγγέλιο του Xριστού.

Tα γράμματα του πατέρα σου καί των παιδιών σου τα διαβάζεις καί κλαίς. Λοιπόν έχει αφήσει καί ο άγιος Mάρκος μιά επιστολή, γραμμένη όχι με μολύβι αλλά με δάκρυ καί με αίμα. Tο γράμμα του αυτό, που μας ανεβάζει ψηλά καί από θηρία μάς κάνει ανθρώπους, είναι το άγιό του Eυαγγέλιο.

Mερικοί έχουν στην τσέπη τους τή λεγομένη αγία επιστολή. Aλλά τί είναι η επιστολή αυτή μπροστά στό κατά Mάρκον Eυαγγέλιο;

Λοιπόν θά σάς δώσω ένα κανόνα. Θά τον κάνετε; Δε’ θά σας πω να σηκώσετε το βουνό καί τα βράχια, δε’ θα σας πω να σταματήσετε τα ποτάμια ή να κατεβάσετε τα άστρα από τον ουρανό. Θα σας βάλω ένα μικρό κανόνα. Λοιπόν σας λέγω· Mέχρι της Aναλήψεως να διαβάσετε όλοι την επιστολή αυτή του αγίου Mάρκου, δηλαδή το κατά Mάρκον Eυαγγέλιο. Eίναι το δεύτερο Eυαγγέλιο καί είναι το μικρότερο από τα τέσσερα. Nά το διαβάσετε καί να φωτισθήτε. Mή διαβάζετε άλλα ελεεινά, βρωμερά καί ακάθαρτα έντυπα, που είναι η κοπριά του διαβόλου. Mέχρι της Aναλήψεως να διαβάσετε το γράμμα του Mάρκου, που είναι γράμμα του Θεού. Aν δεν το διαβάσετε, θά έχει παράπονο ο άγιος Mάρκος, ότι την επιστολή που σας άφησε την περιφρονήσατε.

Aγιε Mάρκε, που εορτάζεις σήμερα προστάτευσέ μας τους αμαρτωλούς, τον επίσκοπο τον καταδιωκόμενο, τους Xριστιανούς όλους, το λαό μας, τα βουνά καί τα λαγκάδια μας, τα παιδιά μας, την πατρίδα μας, όλους τους πιστούς. Nά έχουμε την ευλογία σου καί την ευχή σου. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του π. Αυγουστίνου στον Αγιο Mάρκο Πρώτης -Φλωρίνης 25-4-1968)

O ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Σήμερα είναι η εορτή ενός εκ των μεγαλυτέρων μαρτύρων της πίστεώς μας, του αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου. H εορτή αυτή συμπίπτει με την πιό ωραία εποχή. Kαί, όπως ψάλλει η Eκκλησία μας σήμερα, ας τρέξουμε στα χωράφια να κόψουμε λουλούδια να φτειάξουμε στεφάνια να στεφανώσουμε τον ήρωα της χριστιανικής μας πίστεως.

Aλλά το να κόψουμε λουλούδια είναι το πιό εύκολο πράγμα. Kάτι άλλο σήμερα πρέπει να κάνουμε, κάτι υψηλότερο καί μεγαλύτερο. Tί είναι αυτό; Πρέπει να γνωρίσουμε, ποιός είναι ο άγιος Γεώργιος. Kαι σ’ αυτό θά προσπαθήσω να σάς δώσω μία σύντομο απάντησι.

* * *

Πατρίδα του αγίου Γεωργίου είναι η Mικρά Aσία. Γεννήθηκε στα μέρη της Kαισαρείας καί είναι συμπατριώτης του Mεγάλου Bασιλείου. Oι γονείς του ήταν πλούσιοι καί ευγενείς. O πατέρας του μαρτύρησε γιά το Xριστό, όταν ο άγιος Γεώργιος ήταν μικρός μέσα στην κούνια. H μητέρα του, μόλις είκοσι ετών τότε, ήτανε από τις μάνες εκείνες που πιστεύουν στό Θεό. Γι’ αυτό δεν ήρθε σε δεύτερο γάμο, όπως κάνουν σήμερα πολλές, που ακόμη δεν έχει σαπίσει το κορμί του αντρός τους στον τάφο κι αυτές ζητούν νέο άντρα. Όχι! Στή Mικρά Aσία ένας γάμος υπήρχε, ένας καί μόνο. Όπως τα τρυγόνια, που αν σκοτωθεί το ένα, το ταίρι του δε’ ζευγαρώνει με άλλο, παρά μένει μέχρι τέλους καί κλαίει στα κλαδιά. Έτσι καί τότε. Δε’ λέω ότι αυτοί που έρχονται σε δεύτερο γάμο αμαρτάνουν, αλλά ο κυρίως γάμος είναι ο ένας που ευλογεί ο Θεός, η αγία Tριάς, το πανάγιο Πνεύμα.

Λοιπόν η μητέρα του τόσο νέα έμεινε χήρα. Aκούτε σείς οι γυναίκες, ακούτε σείς οι άντρες; Δεν έγιναν οι γιορτές αυτές, γιά να τρώμε καί να διασκεδάζουμε. Έγιναν, γιά να ζήσουμε κ’ εμείς σαν τους αγίους. Tότε ο άγιος Γεώργιος μας ευλογεί καί είναι μαζί μας.

H νεαρά χήρα είχε τον Γεώργιο μικρό. Kαι μαζί με το γάλα της τον ζύμωσε καί τον έπλασε. Eυλογημένη λοιπόν η μάνα. Πίσω από κάθε άγιο είναι μιά μάνα. Kαι πίσω από τον άγιο Γεώργιο είναι η μάνα, που τον πήρε στό στήθος της καί μαζί με το γάλα της τον εβύζαξε την πίστι, την πίστι στό Xριστό.

O Γεώργιος, το μονάκριβο παιδί της χήρας του μάρτυρος, μεγάλωνε καί διεκρίνετο γιά τα προτερήματά του. Nωρίς εξεδήλωσε την κλίσι να γίνει στρατιωτικός. Kατετάγη λοιπόν στό στρατό. Διέπρεψε ως στρατιώτης καί ως αξιωματικός. Ήτο πρώτος στις μάχες. Eίχε καρδιά λιονταριού. Έτσι έφτασε ως το βαθμό του στρατηγού καί πιό πάνω, έγινε κόμης.

Aλλά ο άγιος Γεώργιος παραπάνω από τα γαλόνια είχε το Θεό. Γιατί παραπάνω απ’ όλα είναι ο Θεός· έπειτα έρχονται όλα τα άλλα. Kαι άμα κινδυνεύει η πίστι στό Θεό, πρέπει να είσαι έτοιμος καί γαλόνια καί αξιώματα καί θρόνους καί πατερίτσες καί μίτρες καί τα πάντα να θυσιάσεις. Xίλιες φορές να πεθάνης καλόγερος στό Aγιο Όρος, παρά προδότης της Oρθοδοξίας· χίλιες φορές στρατιώτης τίμιος, παρά στρατηγός που δεν πιστεύει· χίλιες φορές χωριάτης που έχει μέσα του το Θεό, παρά επιστήμων άθεος· χίλιες φορές ένας σκαφτιάς ή τσοπάνης που έχει μέσα του Θεό, παρά τα πλούτη του κόσμου. Aυτή είναι η αγία μας θρησκεία. H Eκκλησία μας δεν εξαρτάται από τους μεγάλους καί ισχυρούς της ημέρας· στηρίζεται στην πίστι των ταπεινών καί καταφρονεμένων.

Hρθε λοιπόν καί η ώρα της δοκιμασίας του αγίου Γεωργίου. Hταν η εποχή του τελευταίου διωγμού των πρώτων αιώνων. Στό θρόνο της Pώμης ήτο ένα από τα αγριώτερα θηρία, ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός (284-304). Aυτός αισθάνετο μίσος άγριο γιά τους Xριστιανούς. Γι’ αυτό διέταξε· Όσοι είναι Xριστιανοί, χάνουν τα αξιώματά τους· καί αν εμμένουν στην πίστι, θά θανατώνωνται.

Όταν έφτασε η διαταγή, ήρθε πλέον η ωρα καί γιά τον Γεώργιο. Eνώπιον όλων ομολόγησε καί είπε· Eιμαι Xριστιανός, καί παραπάνω από τον αυτοκράτορα έχω το Xριστό!

O Διοκλητιανός διατάζει καί τον συλλαμβάνουν. Tου ξηλώνουν τα γαλόνια, του παίρνουν την πανοπλία, τον ρίχνουν δεμένο στή φυλακή. Aπό το ύψος στό βάθος! Aλλ’ εκείνος είχε χαρά καί αγαλλίασι.

Nα διηγηθώ τώρα τα μαρτύριά του; Eίναι πολλά. Όσοι θέλετε, διαβάστε το συναξάριο να τα δήτε. Συντόμως σας λέγω. Tού τρύπησαν την κοιλιά με σιδερένιο δόρυ. Mετά τον βάλανε σε ένα τροχό σιδερένιο, που γύρω – γύρω στό στεφάνι είχε αιχμηρά νύχια, άφησαν τον τροχό να κυλίσει σε μέρος κατηφορικό, καί το κορμί του αγίου κατεκόπη· εξεσχίζοντο οι σάρκες καί μάτωσε το έδαφος. Mετά του φόρεσαν παπούτσια σιδερένια με καρφιά, καί τον υποχρέωσαν να βαδίση. Mετά τον ρίξανε σ’ ένα λάκκο με ασβέστη, γιά να καλεί καί να λειώσει. Aλλά καί τον ασβέστη ενίκησε, καί τα σίδερα ενίκησε, καί τα πάντα. Δεν είναι παράξενο αυτό. Tο είπε ο Xριστός· Mή φοβάστε· θά πατήσετε πάνω σε σκορπιούς καί φίδια, κι ούτε μιά τρίχα απ’ το κεφάλι σας δεν θά πέσει, εαν δεν θέλει ο Θεός (βλ. Λουκ. 10,19· 21,18· Mατθ. 10,29).

Mετά από αυτά, έξω από την Kαισάρεια υπήρχε ένας ειδωλολατρικός ναός γεμάτος αγάλματα. Παίρνουν λοιπόν τον άγιο Γεώργιο καί τον πάνε εκεί, γιά να θυσιάση. Eκείνος ατένιζε με πρόσωπο αγγελικό. Kοιτάζει τα είδωλα καί λέει με φωνή μεγάλη· Εν ονόματι Iησού του Nαζωραίου σας ερωτώ, αγάλματα καί είδωλα, τί είστε; K’ εκείνα απήντησαν· δεν είμαστε θεοί, είμαστε δαίμονες! Tότε ο άγιος έκανε την προσευχή του, κι αμέσως σεισμός τράνταξε όλο το ναό, έπεσαν κάτω τα αγάλματα κ’ έγιναν κομμάτια καί σκόνη.

Kαι μόνο αυτό; Kαι το άλλο θαύμα του αγίου Γεωργίου είναι αξιοθαύμαστο. Έξω από την Kαισάρεια σε μιά ρεματιά υπήρχε μιά βρύση με ωραίο νερό, αλλά κανείς δεν τολμούσε να το πλησιάση. Γιατί δίπλα ήτο μιά σπηλιά, κ’ εκεί μέσα ειχε φωλιάσει ένας δράκοντας μεγάλος, ένας όφις πελώριος, που έβγαινε κ’ έτρωγε ανθρώπους καί ζώα. O άγιος Γεώργιος πλησίασε με το κοντάρι του στην πηγή. Tο θηρίο μούγκρισε, βγήκε με ορμή καί άνοιξε πελώριο το στόμα του, γιά να τον καταπιεί. Aλλά ο άγιος Γεώργιος ―ας μην πιστεύουν οι άπιστοι, εμείς πιστεύουμε― τί κάνει; Pίχνει με πίστι ένα σταυρουδάκι ξύλινο στό ανοιχτό στόμα του πελωρίου φιδιού. Tο ρίχνει μέσα στα σπλάχνα του, καί το θηρίο εσπάραξε καί έσκασε. Γι’ αυτό βλέπετε σε εικόνες να ζωγραφίζεται καβαλλάρης ο άγιος Γεώργιος καί με το κοντάρι του, που έχει στό άκρο το σταυρό του Kυρίου, να φονεύει το δράκοντα.

Aπίστευτα φαίνονται αυτά σήμερα. Παραμύθια τα θεωρούν οι άνθρωποι του κόσμου. Aλλ’ εμείς γνωρίζουμε, ότι όχι μόνο αυτά που έκανε ο άγιος Γεώργιος, χίλιες φορές ανώτερα γίνονται. Eίναι γεμάτη η ιστορία από θαύματα, που έκαναν οι άγιοι της πίστεώς μας με τή δύναμι του Xριστού. Έχουμε μιά θρησκεία ζωντανή, ολοζώντανη, καί πρέπει να την αγαπούμε καί να ανήκουμε εξ ολοκλήρου σ’ αυτήν.

Iδού λοιπόν, αγαπητοί μου, δι’ ολίγων ο βίος του αγίου. Γι’ αυτό ο άγιος Γεώργιος είναι ένας από τους πλέον δημοφιλείς αγίους.

* * *

Kάτι ακόμα θά σάς πώ καί τελειώνω. Eίδαμε τον πελώριο δράκοντα, που ήταν στην πηγή καί δεν άφηνε κανένα να δροσιστεί. Aλλ’ εκτός από το δράκοντα αυτόν, που τον εσκότωσε με το κοντάρι καί το σταυρό του ο άγιος Γεώργιος, στις ημέρες μας επέπρωτο να παρουσιασθή ένας άλλος δράκων, χειρότερος, πολύ χειρότερος από το δράκοντα που εφόνευσε ο άγιος Γεώργος. Kαι ο δράκων ο χειρότερος, που πνίγει ολόκληρη την ανθρωπότητα καί απειλεί με μεγαλυτέρα καταστροφή, είναι η αθεΐα, ο άθεος υλισμός. M’ αυτόν τον δράκοντα η μικρά μας πατρίς ηγωνίσθη ηρωϊκώς, γιά να μην πέσει στό στόμα του.

Γι’ αυτό, αν άλλοι προδώσανε την πίστι καί τα ιδανικά, εσείς τα φτωχαδάκια, τα ηρωϊκά παιδιά της Eκκλησίας καί της πατρίδος, μείνετε πιστοί στό Θεό, καί αγωνισθήτε με λεβεντιά, στήθος με στήθος, γιά ό,τι ιερώτερο έχει ο τόπος μας.

Mε τή βοήθεια του αγίου Γεωργίου θά προχωρήσουμε, θά νικήσουμε τα εμπόδια.

Eύχομαι, να μείνετε πάντοτε εδραίοι καί αμετακίνητοι στην πίστι, διά πρεσβειών του αγίου Γεωργίου καί πάντων των αγίων. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Aγίου Γεωργίου Λακκιάς, 23-4-1968)

_____________________________________________________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

__________________________________

__________________________________-

Omilie a Mitropolitului Augustin de Florina la

(23 aprilie)

pomenirea Sfântului Mare Mucenic Gheorghe (I)

Mucenicii, dovada Învierii lui Hristos

Pe 23 aprilie, iubiţii mei creştini, Biserica noastră cinsteşte pomenirea Sfântului Marelui Mucenic Gheorghe, purtătorul de biruinţă. Despre el vom vorbi aici. Dar înainte de a vorbi despre Sfântul Gheorghe vom spune câteva cuvinte despre Paşti, pentru că sărbătoarea Sfântului Gheorghe cade de obicei aproape de Paşti şi are o legătură cu marea sărbătoare a Învierii Domnului nostru.

Paştele, sărbătoare a sărbătorilor şi praznic al praznicelor. Se bucură îngerii şi arhanghelii, Preasfânta Născătoare de Dumnezeu, drepţii de Învierea Domnului. Dar ne bucurăm şi noi, pentru că din mormânt a zburat viaţa cea nemuritoare, iertarea păcatelor noastre, biruinţa şi triumful împotriva păcatului, a morţii şi a lui Lucifer. Precum spune minunat Ioan Gură-de-Aur în cuvântul său catehetic, pe care îl aud toţi cei care rămân până la sfârşitul Dumnezeieştii Liturghii pascale, „Să nu se plângă nimeni de lipsă, că s-a arătat Împărăţia cea de obşte. Nimeni să nu se tânguiască pentru păcate, că din mormânt iertare a răsărit. Nimeni să nu se teamă de moarte, căci ne-a izbăvit pe noi moartea Mântuitorului”. Adică: Toţi cei care sunteţi săraci, nu vă întristaţi, căci bogăţie este Hristos. Toţi cei care sunteţi păcătoşi, ştergeţi-vă lacrimile, căci Hristos vă iartă păcatele. Toţi cei care vă temeţi de moarte, prindeţi curaj, căci Hristos a biruit moartea.

Învierea împrăştie pretutindeni, ca un soare, bucuria şi veselia. Se bucură chiar şi natura moartă, care primăvara înviază şi ea şi poartă cele de sărbătoare ale ei, iar florile de primăvară strigă şi ele în felul lor: Hristos a înviat!

Bucuria lui Dumnezeu! Şi numai satana se tânguieşte şi este îndurerat şi împreună cu el şi toţi aceia care nu vor să creadă în Hristos şi continuă să trăiască în necredinţă şi în stricăciune. Necredincioşii, chiar şi în ziua Învierii, nu simt nimic sfânt şi duhovnicesc, ci trăiesc ca dobitoacele, fără Dumnezeu, fără Hristos, şi, din păcate, doar numele de creştin le-a mai rămas.

Paştele Domnului! Dar bucuria creştinilor continuă. Alături de Învierea lui Hristos sărbătorim şi pomenirea marelui mucenic Gheorghe.

Pomenirea lui este pe 23 aprilie. Dar atunci când 23 aprilie cade înainte de Paşti, în perioada de pocăinţă, atunci s-a hotărât ca sărbătoarea Sfântului Gheorghe să se prăznuiască în a doua zi de Paşti. Şi aceasta este o dovadă că Biserica noastră are dreptul să schimbe zilele sărbătorilor. Lucrul la care este atentă nu este atât când vom sărbători, ci cum vom sărbători. Dacă e vorba ca în zilele sfinte creştinii să cadă cu mutrele în chefuri, în beţii, în desfrânări şi în adultere şi în orice necurăţie şi crimă, mai bine ar fi fost să fi muncit. Aceşti creştini nu cinstesc, ci-l necinstesc pe sfântul; înjosesc numele de creştin şi dau dreptul necredincioşilor să critice credinţa noastră.

Dar să spunem acum câteva cuvinte şi despre sărbătoarea Sfântului Gheorghe.

Sfântul Gheorghe este iubit nu doar în patria noastră, ci şi în alte ţări creştine. Milioane de bărbaţi îi poartă numele: împăraţi, principi, generali, oameni de ştiinţă, bogaţi, săraci, muncitori, plugari poartă numele Gheorghe şi îşi sărbătoresc ziua onomastică. Până şi femeile au numele de Gheorghia (la noi Georgiana, Georgeta –n.tr.). Nu există casă în Elada să nu aibă vreo rudă cu numele Sfântului Gheorghe. Dar de ce atâta cinste faţă de Sfântul Gheorghe?

***

Sfântul Gheorghe a fost unul din cei mai mari eroi ai creştinismului. S-a născut şi a fost martirizat în anii unei groaznice persecuţii, pe care a declanşat-o împotriva creştinismului un sinistru şi sângeros împărat, Diocleţian. Patria natală a lui Gheorghe a fost Capadocia, o eparhie din Asia Mică, care a dat naştere la atâţia sfinţi şi mucenici. Tatăl lui, când Gheorghe era încă mic copil, a fost arestat, a mărturisit pe Hristos şi a fost martirizat. Gheorghe a fost un copil de mucenic. Mama lui văduvă, femeie evlavioasă, îl lua pe micul Gheorghe şi-l ducea deseori la mormântul tatălui său mucenic. Şi acolo, deasupra mormântului, îngenunchiaţi amândoi, se rugau lui Dumnezeu. Gheorghe, din frageda lui vârstă, ardea de sfântul dor de a urma exemplul tatălui său şi de a deveni şi el mucenic al lui Hristos. Când a crescut, a slujit în armată. Era un soldat strălucit, ascultător, plin de bărbăţie, fără teamă în lupte. Îşi iubea patria, îi izgonea pe barbarii care atacau şi ardeau casele şi junghiau copiii şi femeile. Sfântul Gheorghe a fost un apărător al celor neputincioşi. Pentru bărbăţia lui a avansat repede şi a ajuns la cele mai înalte funcţii din armată; a devenit general.

Dar când s-a declanşat persecuţia împotriva creştinilor şi toţi ofiţerii au fost obligaţi să declare că nu sunt creştini şi că cred în idoli, atunci Gheorghe nu a ezitat deloc să facă ceea ce se cuvenea. Nu s-a lepădat de Hristos ca ceilalţi, ci a declarat că este creştin şi că nicio putere din lume nu va putea să-i schimbe credinţa. Împăratul, când a auzit această declaraţie, s-a întristat mult, pentru că cel mai viteaz general al său era creştin. La început a încercat să-l convingă cu binele, i-a promis până şi cele mai mari onoruri şi funcţii. Dar Gheorghe a respins toate propunerile şi a rămas statornic şi neclintit. Atunci, a început mucenicia lui; o mucenicie din cele mai groaznice. La început l-au aruncat într-o temniţă întunecoasă. L-au pus apoi pe roată, care era o unealtă de schingiuire; prin cuiele ei ascuţite, roata făcea să se sfâşie carnea, să curgă sânge şi omul să moară, dar Hristos prin harul Său l-a ajutat pe mucenic şi acesta a învins toate durerile. Şi nu doar aceasta, ci a făcut şi minuni: a înviat din mormânt un mort. A ucis o fiară mare care mânca oameni, s-a dus în templul idolilor şi prin rugăciunea sa a făcut de s-au dărâmat toţi idolii şi a făcut pe demoni să strige şi să spună că unul este adevăratul Dumnezeu, Dumnezeul lui Gheorghe. Acestea par multor oameni de necrezut, dar Hristos a spus că oricine crede în El va face minuni, va călca peste scorpii şi peste şerpi şi va birui toată puterea vrăjmaşului (Luca 10, 19).

***

Tot ce a făcut Sfântul Gheorghe nu a făcut cu puterea sa, a făcut-o prin puterea lui Hristos, Care a biruit păcatul şi moartea şi a înviat din morţi şi dăruieşte putere oricărui credincios să-i biruiască şi el pe vrăjmaşii lui. În felul acesta, fiecare sfânt este o nouă dovadă că Hristos este adevăratul Dumnezeu. Viaţa, chinurile muceniceşti şi minunile sfinţilor nu pot să aibă o altă explicaţie decât una singură: că Hristos a înviat, trăieşte şi împărăţeşte şi că El este Cel care dăruieşte puterea şi harul Său ca oamenii neputincioşi şi păcătoşi să devină eroi şi martiri.

Mii de oameni, care au urmărit mucenicia şi minunile sfântului, au crezut şi s-au botezat în numele lui Hristos.

Creştinii mei, nu ajunge să sărbătorim praznicul Sfântului Gheorghe. Trebuie să-l imităm şi noi pe sfânt în virtuţile pe care le-a avut şi mai ales în bărbăţia pe care a arătat-o de-a lungul întregii sale vieţi. A omorât sfântul fiara, aşa cum se vede în icoana lui? Avem şi noi fiara noastră, adică patimile şi răutăţile noastre. Cine este liber de acestea? Înainte! Să ridicăm război împotriva acestor fiare lăuntrice! Cine se războieşte, acela îşi şi învinge cu ajutorul lui Hristos patimile, acela se face un vrednic următor al Sfântului Gheorghe. Acest creştin este o dovadă că Hristos care a înviat şi în zilele noastre trăieşte, biruieşte şi triumfă.

Hristos a înviat, fraţilor! Lui Hristos Celui răstignit şi înviat cinste şi slavă în vecii vecilor.

(traducere: M.L., sursa: „Miripnoa anthi”, Atena, 2007)

______________________________

_______________________________

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Ελληνικό Στρατό και το Πεζικό μας, που μας εμπνέουν να διατηρούμε ακόμη ελπίδα !

Συντάχθηκε απο τον/την www.army.gr ΓΕΣ
Παρασκευή, 23 Απρίλιος 2010 01:03

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στον Ελληνικό Στρατό και το Πεζικό μας,
που με την καθημερινή τους θυσία μας εμπνέουν
να διατηρούμε ακόμη ελπίδα !
Χρόνια πολλά σ΄αυτούς που παρελαύνουν με ψηλά το κεφάλι
στα ελληνικά χώματα.

Χρόνια πολλά σ΄ αυτούς, που προσπαθούν να τους πληγώσουν οι άγευστοι ελληνικής ανδρείας στα «τηλε-παράθυρά» τους, αλλά δεν πληγώνονται.

Χρόνια πολλά σ΄ αυτούς πού προτιμούν την λάσπη του στίβου μάχης παρά της διπλωματίας…
Ο Άγιος Γεώργιος να σας σκεπάζει με τη χάρη του !

Διαβάστε τη ζωή και το μαρτύριο του Αγίου Γεωργίου (όπως την επιμελήθηκε το ΓΕΣ)  στην ιστοσελιδα·

http://www.tideon.org/index.php?option=com_content&view=article&id=1675:2010-04-22-23-03-26&catid=203:2009-12-06-23-17-48&Itemid=492

_______________________________________

________________________________________

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΤΗΝ 12-4-1971

ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Απο μεταφραστή· «…Μέ βαθιά αγάπη τής καρδιάς μου καί πνευματική ευγνωμοσύνη τής ψυχής μου, το αφιερώνω στόν σεβαστό Γέροντα, στόν ανίκητο καί παραδειγματικό μαχητή της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, στόν φωτισμένο ιεράρχη της του Χριστού Εκκλησίας, στόν φλογερό καί ακούραστο ιεροκήρυκα του Λόγου του Θεού, Επίσκοπου Φλωρίνης, πατέρα Αυγουστίνο…

ΧΡΙΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ!»

Dritë në errësirë

“Drita e Krishtit u ndrit të gjithëve”

(Nga Mesha e Dhuratave të Parashenjtëruara)

Mesha e Dhuratave të Parashenjtëruara, të dashurit e mij, është një liturgji e veçantë.  Karakteristike e saj është, ashtu siç tregojnë edhe mbulesat e altarit të shënjtë dhe veshja meshtare e priftit, pendimi për mëkatat dhe vajtimi apo zia.  Vajtojmë pësimet e Zotit tonë Jisu Krisht, për shkak të mëkatave tona, për shkak të mëkatave të klerit dhe popullit, dhe kërkojmë mëshirë nga Perëndia.
Do t’ju lutesha t’i kushtojmë vëmendje të plotë një pike të kësaj liturgjie.  Është momenti kur prifti duke mbajtur një qiri të ndezur në dorë dhe temjanicë del tek Porta qëndrore e ikonostasit, me dritat e fikura, dhe bekon në shënjë kryqi besimtarët e mbledhur në mistagogjinë e shënjtë duke thënë: “Drita e Krishtit u ndrit të gjithëve”. Kjo thirrje ka një kuptim tepër të veçantë. Do të flasim për dritën sot. Ekziston drita materiale dhe drita shpirtërore.

***

Drita materiale, të dashurit e mij, u krijua prej Zotit Perëndi.  Ai tha “Le të bëhet dritë” dhe u bë dritë (Të Bërët 1:3).  Burim të kësaj drite caktoi diellin gjatë ditës dhe hënën gjatë natës.  Kjo lloj drite është e nevojshme për ne si njerëz.  Kur perëndon dielli përpiqemi të marrim dritë nëpërmjet mjetesh të tjera: sot përdorim rrymën elektrike, kohë më parë përdornin qirinjtë, me një fener, me një qiri, apo me një pishtar bënin dritë në epokat e kaluara.  Pa dritë pra nuk mund të rrojmë.  Nëse ndonjëherë ndërpritet drita menjëherë kërkojmë të ndreqet problemi dhe të vijë përsëri drita.  Dhe kur vjen drita në shtëpi të gjithë gëzohemi.  Nëse dikush ec në errësirë ka rrezik të pengohet e të bjerë.  Pa dritë njeriu nuk punon dot, nuk gjen dot asgjë.  Kemi edhe shembuj të tillë kur ushtarët, në errësirë, në vënd që të qëllonin armikun shtinë mbi vëllezërit e tyre ushtarë.

Përveç dritës materiale ekziston edhe drita shpirtërore, e cila largon errësirën morale dhe shpirtërore e cila n’a rrethon nga të katër anët. Ekziston errësirë e madhe edhe pse mund të kemi arritur që të ndriçojmë çdo qoshe të botës.  Kjo errësirë nuk është errësirë materiale, nëpër rrugë apo shtëpi; errësira e madhe, të dashur vëllezër, ekziston brenda nesh, brenda zemrave tona, brenda mendjeve tona.  Të paktë janë ata që e kuptojnë këtë gjë.

Një nga Shënjtorët e Kishës sonë, lipsani i të cilit ndodhet në qytetin e Selanikut, Shën Grigor Pallamai, thoshte: “O Zot Jisu Krisht, ndriçomë në errësirën time”.  Këtë lutje e bënte vazhdimisht dhe pa ndërprerje në qelinë e tij.  Sepse me të vërtetë që brenda nesh kemi errësirë.  E thotë edhe Kasjania në troparin e saj: O Zot, jetoj në mëkatë – mesnatë e errët dhe pa hënë ekziston brenda meje.
E errët pra është jeta jonë, e zhytur në natën e mëkatave dhe paudhësive.  Cila fuqi në këtë botë, cila filosofi mund t’a shpërbëjë këtë errësirë?  Dikush mund të ketë fituar dije të mëdha duke e kthyer trurin në libër enciklopedik dhe nga ana tjetër të mos ketë asnjë dije (të jetë në errësirë shpirtërisht) përsa i përket çështjeve thelbësore të jetës.  Pyesni filosofët që ndodhen larg Krishtit se çfarë është Perëndia dhe cila është marrëdhënia jonë me Perëndinë.  Askush prej tyre nuk do të mund të përgjigjet me pak fjalë rreth kësaj teme ashtu siç u përgjigj Krishti “Perëndia është shpirt dhe ata që i falen duhet të falen me shpirt e me të vërtetë” (Ioan 4:24).
Pyetini ata se çfarë është njeriu.  Filosofia nuk i zgjidh dot enigmat.  Ndërsa Krishti n’a thotë: njeriu ka një prejardhje, është i pavdekshëm, dikur ra nga lavdia e tij në mëkatë dhe tani është i zhytur në llucë, në paudhësi, ligësi, të meta e gabime.  Ka nevojë për ndryshim rrënjësor, ka nevojë për ndryshim rrënjësor të zemrës, që kështu të rilindet, të bëhet njeri i ri, krijesë e ripërtërirë, krijesë e re.
I pyet filosofët për shpirtin dhe të mbytin me idera dhe teorira.  Ndërsa Krishti përgjigjet me pak fjalë, por fjalë të pavdekshme: “Ç’dobi mund të ketë njeriu në fitoftë gjithë botën, dhe të dëmtojë shpirtin e tij?”… (Mark8:36).
I pyet filosofët ku gjendet lumturia, dhe të merren mëndtë nga përgjigjet e tyre: në fuqia, në paraja, në lavdia, në njohuritë… Ndërsa Krishti thotë: kyçi i lumturisë është virtyti, shënjtërimi.
I pyet se kush është destinacioni ynë, dhe nuk dëgjon asnjë përgjigje të saktë dhe bindëse.  Ndërsa Krishti tregon qiellin dhe thotë “Të shënjtë bëhuni sepse dhe unë i shënjtë jam (A.Petr.1:16).
Shkon edhe në varrezat dhe bën pyetje rreth misterit të vdekjes “ç’bëhet këtu në varr?”.  Të urtët e kësaj botë heshtin, ndërsa Krishti përgjigjet me fjalë dhe me vepra.  Iu tha motrave të Llazarit: “unë jam ngjallja dhe jeta”.  Dhe urdhëron duke thirrur “Llazar, dil përjashta varrit” (Joan11:25-43), dhe Llazari ngjallet.  Dhe më në fund natën e Ngjalljes Ai, vetë Krishti, i shkatërron dyert e ferrit dhe atëhere dëgjohet … “Sot me dritë bota po shkëlqen, qielli i tërë me dhenë, dhe i nëndheshmi Ferr…” (Kanoni i Pashkës).

“Drita e Krishtit u ndrit të gjithëve”. Krishti është drita e botës. Të Premten e Madhe dëgjojmë “Ti o Zot që mbështillesh me dritë si me rrobë” (Psallm.103:2).  Ashtu si ne vishemi me rroba, kështu edhe Krishti si veshje të tij ka dritën.  Dhe jo vetëm që është dritë Krishti, por ka edhe fuqi që neve që ndodhemi në errësirë të n’a bëjë “bij drite” dhe “bij dite” (Pas Joanit 12:36 dhe Let.I.Pavlit Thesalonik.5:5).  Apostoll Pavli iu shkrojti paraardhësve tanë “dikur jetonit në errësirë, por tani jeni dritë, ndaj si bij drite ecni në jetë” (Efes.5:8)” të jetoni pra si bij drite dhe dite.

Por si mund të bëhemi dritë?  Përgjigjia e kësaj pyetje është: nëpërmjet besimit.  Po pra, ai që beson me të vërtetë do të bëhet dritë.  E tha Zoti Krisht “Ai që vjen pas meje nuk do të ecë në errësirë por do të ketë dritën e jetës” – ai pra që vjen pas meje, ai që iu beson fjalëve të mia, nuk do të jetojë më në errësirë por do të ketë dritën e jetës, dhe “ai që ka dritë nuk e zë errësira” por do të jetojë në dritë (Joan 8:12 dhe 12:35).
Secili prej nesh pra mund të bëhet dritë duke patur besim.  Por jo besim të vdekur apo formal dhe vetëm me fjalë – është i nevojshëm besimi që pasohet me vepra.  Apostoll Jakovi thotë që “besimin tonë duhet t’a tregojmë me vepra” (Iakov.2:18), me jetë të rregullt dhe me shembuj ndriçues.  Dhe Profeti Isaia thërret: “jo besim të thatë, jo kreshmë formale dhe lëmoshë të parëndësishme dhe më pas krenari dhe mburrje duke thënë – o Zot a nuk i pe gjithë ato që bëra? Tani shpërblemë!”  Nëse mendoni që kështu do të shpëtoni e kini shumë gabim.  Doni të shpërbëhet errësira e shpritit tuaj? – n’a thotë Isaia.  Bëni punët e drejta, mbani drejtësinë, tregoni me vepra dashurinë dhe bëni lëmoshë me gjithë zemër dhe atëherë në natën e pahënë të shpirtit tuaj do të shkëlqejë drita e diellit shpirtëror.
Nuk mjafton, të dashur, vetëm t’i themi dhe t’i dëgjojmë në Kishë këto fjalë “Drita e Krishtit u ndrit të gjithëve”. Vetë Krishi, në predikimin e tij mbi mal kërkon nga bijtë e tij “Kështu le të ndriçojë drita juaj përpara njerëzve, që të shohin punët tuaja të mira, e të lavdërojnë Atin tuaj që është në qiejt” (Matth.5:16).  Kërkon pra që secili prej nesh të bëhet shkak që të lavdërohet Ati qiellor prej atyre që do të shohin punët tona të mira, jetën tonë të rregullt dhe të virtytshme më Krishtin.

Edhe pse dritat e reklamimit janë të panumurta, kudo mbizotëron errësira: në shtëpitë, në rrugët, në zyrat, në fabrikat, në shkollat, në ushtëri, në sallat e gjyqeve, në spitalet, në ministritë, në parlamentet, në pallatet e qeveritarëve.  Të gjithë sa u vlerësuam të marrin pakëz dritë, kemi për detyrë të jetojmë si bij të dritës dhe jo si bij të natës, jo si lakuriqë të natës.  Një i Krishterë i vërtetë, ashtu siç e shohim edhe në jetët e Shënjtorëve, bëhet dritë, bëhet një diell i vogël, që rrezaton rreth tij dritën e Krishtit.  Dhe atëhere në fytyrën e tij “Drita e Krishtit u ndrit të gjithëve”.

Le të ndezë bota drita elektrike sa të dojë.  Personalisht preferoj të banoj në një kolibe (qeli asketi) dhe të ndriçohem nga drita e qiririt të Meshës së Parashënjtëruar – preferoj të kem Krishtin, “dritën e botës” (Joan 8:12), sesa të banoj në pallate të ndritura nga dritat e qytetërimit të gënjeshtërt.  Pikërisht atë dritë qiellore duhet të përpiqemi të fitojmë nëpërmjet besimit të patundur, besimit të shprehur me vepra, me lutje, nëpërmjet të gjitha mënyrave që ofron Kisha jonë e Shënjtë; të bëhemi poliele të vegjël në këtë botë, lambadhe shpirtërore duke thërritur të gjithë rreth nesh dhe duke thënë “Ejani merrni dritë prej Dritës që nuk perëndon” (shërbesa e Ngjalljes).  Dhe kjo Dritë që nuk perëndon kurrë, Drita e përjetëshme është Zoti ynë Jisu Krisht të cilin himnojeni bekoheni dhe pëmbilartësoheni në jetë të jetëve. Amin.

† Episkop Avgustini

Predikimi u mbajt më 12 Prill, 1971 në Kishën e Shënjtë të Shën Pandelimonit, Follorinë

Përktheu nga Greqishtja
Aleksandër P. Filip
Prill, 2010

Këtë përkthim të vogël ia përkushtoj me dashuri të thellë zemre dhe mirënjohje shpirtërore Gjerondit të nderuar, luftëtarit të paeupur dhe shëmbëlltor të Orthodhoksisë, ierarhut të ndriçuar të Kishës së Shënjtë të Krishtit, predikuesit të flaktë dhe të palodhur të fjalës së Zotit, Mitropolitit të Follorinës, Prespës dhe Ordheas, vetë autorit të këtij predikimi (dhe shumë veprave të tjerave) at AVGUSTIN KANTIOTIT.

Paçim të gjithë bekimet dhe uratat e tua Hirësi!

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΑΠΟΨΕΙΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΕΑ!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Με τον εύγλωττο τίτλο “Θαυμάστε απόψεις ορθόδοξου ιερέα!” το ιστολόγιο “Επαλήθευση” παραθέτει το πιο κάτω άθλιο προτεσταντικό και Βαρλααμικό κείμενο του παπα-Κώστα Μπέη του καθαιρετέου ο οποίος ποτέ δεν θα έπρεπε να έχει χειροτονηθεί.

Θα επανέλθω, συν Θεώ, να σχολιάσω εν εκτάσει τις προτεσταντικές αθλιότητες του Μπέη αλλά δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω σε όλους τους τόνους ότι αν θέλουμε να χαλιναγωγηθεί ο Νεοβαρλααμισμός ο άνθρωπος αυτός πρέπει να καθαιρεθεί! Ανυπερθέτως!

Να σημειώσω επίσης ότι το συγκεκριμένο άρθρο αποδεικνύει περίτρανα ότι ψεύδονται ασύστολα οι θιασώτες της λεγόμενης “λειτουργικής αναγέννησης” όταν ισχυρίζονται ότι δήθεν επιδιώκουν μόνον τη μεταγλώττιση της θείας λατρείας. Ορίστε που ο αχαρακτήριστος Μπέης έχει την προπέτεια να δημοσιεύει άρθρο για την ιερωσύνη των γυναικών λες και απευθύνεται σε Επισκοπελιανούς ή Μεθοδιστές και όχι σε Ορθόδοξους και χωρίς να αναφέρει στο άρθρο του ότι είναι κληρικός!!! Τόση περιφρόνηση πια προς την ιερωσύνη;

Θα δώσει λόγο στο Θεό ο Σεβασμιότατος Νικοπόλεως όχι μόνον επειδή τον χειροτόνησε αλλά και επειδή του κάνει υπακοή και τον ακολουθεί τυφλά στη Νεοβαρλααμική αίρεση που προωθεί.

Παρακαλούμε θερμά το Σεβασμιότατο να επανεύρει το παλιό καλό του εαυτό αυτόν που όλοι θαυμάζαμε και τιμούσαμε υπέρμετρα και να οδηγήσει αμέσως σε καθαίρεση ένα άνθρωπο που ποτέ δεν θα έπρεπε να έχει χειροτονηθεί έτσι και αλλιώς.

“Θαυμάστε”, λοιπόν, πιο κάτω καλοί αναγνώστες τις αθλιότητες που εκπορεύει η εκπροτεστανισμένη συνείδηση και το Νεοβαρλααμικό φρόνημα του καθαιρετέου αυτού κληρικού.

*****

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Του Κώστα Μπέη

“Αργά τη νύχτα της Κυριακής των Βαΐων παρακολούθησα κάποια συνέντευξη για εκκλησιαστικά ζητήματα, στο πλαίσιο της οποίας τέθηκε και το ερώτημα «πότε οι Ορθόδοξες Εκκλησίες θα δεχθούν στους κόλπους τους γυναίκες ιερείς».

Η απάντηση ήταν μονολεκτική και κοφτή: «ποτέ»! Αναμενόμενο, κατά τις παρακαταθήκες του Παύλου ότι «ουκ εκτίσθη ανήρ διά την γυναίκα, αλλά γυνή διά τον άνδρα» (Α’ Κορινθ ια’ 9), έτσι που «αι γυναίκες υμών εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν. Ου γαρ επιτέτραπται αυταίς λαλείν, αλλ’ υποτάσσεσθαι, καθώς και ο νόμος λέγει. Ει δε τι μαθείν θέλουσιν, εν οίκω τους ιδίους άνδρας επερωτάτωσαν» (Α’ Κορινθ ιδ’ 34). Αυτές οι ακραίες αντιλήψεις διαπότισαν το βυζαντινό οικογενειακό δίκαιο, με κάποια δειλά ανοίγματα του ελληνικού εθιμικού δικαίου, ώς το 1983. Ετσι θυμήθηκα τη μακαρίτισσα τη μητέρα μου. Ηταν άριστη μαθήτρια και ήθελε να σπουδάσει στο Αρσάκειο της εποχής της για να γίνει δασκάλα. Ομως ο συντηρητικός οικογενειακός και κοινωνικός περίγυρός της δεν της το επέτρεψε. Παντρεύτηκε, δόθηκε προίκα στον άντρα της (ακίνητα και μετρητά) για τη διαχείριση της οποίας εκείνη ποτέ δεν ρωτήθηκε. Πολλά χρόνια αργότερα, λίγο πριν από τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές (1946) παροτρύνθηκε από νεότερη αδελφή της να συνυπογράψει δημόσια έκκληση για να δοθεί ψήφος στις γυναίκες, εκείνη επιφυλάχθηκε να ρωτήσει σχετικώς τον άντρα της, ο οποίος, δίχως ιδιαίτερες εξηγήσεις, της απάντησε αρνητικά. Ημουν ήδη πανεπιστημιακός δάσκαλος και ήμουν υποχρεωμένος ν’ αναφέρομαι στις ρυθμίσεις του Αστικού Κώδικα, που διακήρυσσαν ότι «ο ανήρ είναι η κεφαλή της οικογενείας και αποφασίζει περί παντός»σχετικά μ’ αυτήν. Μετά την πτώση της απριλιανής δικτατορίας, την είσοδο της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ και την άνοδο των αριστερών δυνάμεων στην εξουσία γκρεμίστηκαν τα νομοθετικά τείχη τής έως τότε αδιαφιλονίκητης αντροκρατίας.

Οπωσδήποτε, στο εύλογο ερώτημα «πότε οι Ορθόδοξες Εκκλησίες θα δεχθούν στους κόλπους τους γυναίκες ιερείς» και η δική μου πιθανολογική απάντηση θα ήταν η ίδια: «ποτέ»! Και ναι μεν δεν αποκλείεται, στο μέλλον, να ξεσηκωθούν κάποιες γυναικείες οργανώσεις να ιδρύσουν Εκκλησίες, πιστές μεν στα ορθόδοξα δόγματα, αλλά με σεβασμό της συνταγματικής αρχής της ισότητας των δύο φύλων, ιδίως δε του σεβασμού της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου και του δικαιώματός του σε προηγούμενη ακρόαση, προτού να τον ξεφορτωθούν σκαιώς οι «ολίγιστοι», σύμφωνα με τον εύστοχο δημόσιο καημό του Χρήστου Γιανναρά. Οπωσδήποτε, οι Ελληνίδες, που διεκδικούν δυναμικά τα δικαιώματά τους, ενθαρρύνονται από την πρακτική των γερμανικών Ευαγγελικών Εκκλησιών, οι οποίες από πολλών ετών δέχθηκαν στους κόλπους των γυναίκες ιερείς, και αρχιερείς, όπως την κυρία δ/ρα Μάργκοτ Καίζμαν, την οποία είχαν εκλέξει ως πρόεδρο του Ανωτάτου Συμβουλίου των -μια θέση που, διοικητικώς, είναι περίπου αντίστοιχη του Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Είναι αλήθεια ότι αυτή η πρώτη πρόεδρος των γερμανικών Ευαγγελικών Εκκλησιών δεν ευδοκίμησε. Ομως, αξίζει να προσεχθεί η περίπτωσή της, δηλαδή ότι οικειοθελώς παραιτήθηκε, τόσο από τη θέση του προέδρου της Εκκλησίας της όσο και από τη θέση του αρχιερέα της, όταν ήρθε στη δημοσιότητα μια παρεκτροπή της, πολύ πιο ήπια από τα κακουργήματα Ορθοδόξων αρχιερέων, που καταδικάστηκαν μεν από τα αρμόδια κρατικά δικαστήρια σε πολυετή ειρκτή, όμως αν και έγκλειστοι στον Κορυδαλλό, κατά πλειοψηφία, και δίχως ειδική αιτιολογία, απαλλάχθηκαν από τα αντίστοιχα εκκλησιαστικά όργανα, μολονότι ο ανακριτής αρχιερέας είχε υποβάλει όζοντα φάκελο με ανεπίδεκτο δικανικής αντίρρησης παραπεμπτικό πόρισμα.

Η Γερμανίδα πρόεδρος των Ευαγγελικών Εκκλησιών, λοιπόν, αυθορμήτως και εκουσίως υπέβαλε την παραίτησή της, ακόμη και από το διακόνημα του επισκόπου, όταν αποκαλύφθηκε ότι, σε βραδινό αστυνομικό έλεγχο διερχομένων οδηγών αυτοκινήτων, είχε βρεθεί θετική στο τεστ αλκοόλ. Υποθέτω ότι, όχι μόνο για τις δικές μου ευαισθησίες, αλλά και για την κοινή φρόνηση των αναγνωστών της στήλης, ξαφνιάζει η πληροφορία ότι η αρχηγός πολλών εκατομμυρίων Γερμανών πιστών των Ευαγγελικών Εκκλησιών δεν κυκλοφορούσε με κρατικό πολυτελές αυτοκίνητο, με σοφέρ και συνοδευτική αστυνομική φρουρά, αλλά οδηγούσε η ίδια το προσωπικό αμαξάκι της. Ακόμη ότι η οπωσδήποτε σεβαστή ιδιότητά της δεν εμπόδισε τους αστυνομικούς να της ζητήσουν να υποβληθεί σε τεστ αλκοόλ. Και, τέλος, ο αυτοσεβασμός της, που της απαγόρευε να εκθέσει περαιτέρω την ιερότητα του λειτουργήματός της, παραμένοντας στην υψηλή θέση της, παρά τον δημόσιο διασυρμό της. Αλλοι λαοί – άλλο ήθος ευαισθησιών… Και μάλιστα από «αιρετικούς», όπως τους αντιπαρέρχονται οι πιστές στην παράδοση της «αντροκρατίας» μεγάλες Εκκλησίες της Ορθοδοξίας και του Βατικανού, αν και το τελευταίο δέχεται ήδη στη Γερμανία γυναίκες διακόνισσες. Οπωσδήποτε, στις ΗΠΑ, αυτές οι δύο προαναφερόμενες Εκκλησίες αναγκάστηκαν να πουλήσουν μεγάλα και πολλά ακίνητα για να ικανοποιήσουν τις αξιώσεις αποζημιώσεων των χιλιάδων πιστών που, ως ανήλικοι, είχαν κακοποιηθεί από στυλοβάτες της ιουδαϊκής παράδοσης.

Φυσικά, η φρόνηση πειθαναγκάζει στην απορία, ποια ουσιώδη συνάφεια μπορεί τάχα να έχει αυτή η, κάθε άλλο παρά ασκίαστη, αντροκρατούμενη παράδοση, με εκείνην την ειδυλλιακή σκηνή της συνάντησης και της αποκαλυπτικής συζήτησης του Ιησού με τη Σαμαρείτιδα, δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ. Στην παρατήρηση της γυναίκας ότι, κατά την ιερή παράδοση της δική της φυλής, οι πατέρες της είχαν προσκυνήσει τον θεό πάνω σ’ εκείνο το βουνό της Συχάρ, κατ’ αντίθεση προς την ιουδαϊκή νομική υποχρέωση της προσκύνησης του θεού αποκλειστικώς μέσα στον μοναδικό ναό της Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς την είχε διαβεβαιώσει ότι «έρχεται ώρα, ότε ούτε εν τω όρει τούτω, ούτε εν Ιεροσολύμοις προσκυνήσετε τω πατρί» (Ιω δ’ 21). Και τούτο, γιατί είναι «πνεύμα ο θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν» (Ιω δ’ 24), κάτι όμως που δεν φαίνεται να αποδέχθηκαν οι Εκκλησίες. Ετσι, είκοσι αιώνες αργότερα, ο ευσεβής δάσκαλός μου στη Νομική, Αλέξανδρος Τσιριντάνης, είχε απαριθμήσει τα ιστορικά σφάλματα, εξαιτίας των οποίων η Εκκλησία απέτυχε στην ιερή αποστολή της (βλ. σχετικώς Τσιριντάνη, Για μια πορεία με επίγνωση, σελ. 117 επ.), με ειδικότερη αναφορά στις δογματικές διαμάχες, την ανόητη προσέγγιση των σχέσεων των δύο φύλων ως προβλήματος αμαρτίας, το τυφλό πολεμικό πάθος εναντίον των αιρέσεων, που με την πάροδο των χρόνων εκφυλίστηκε σε άγονο φανατισμό και τελικώς κατέληξε σε άσβεστο μίσος που διψάει για εγκλήματα σε βάρος των αιρετικών, μεταλλάσσοντας τη θρησκεία της αγάπης σε θρησκεία του μίσους, τη θλιβερή μετεξέλιξη των λατρευτικών τύπων σε τυφλή τυποκρατία και την απάθεια της Εκκλησίας απέναντι στην κοινωνική και οικονομική ανισότητα, ιδίως δε την ανισότητα των δύο φύλων στους κόλπους της Εκκλησίας”.

_______________________________________

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΙΟΥ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Από το γραφείο τύπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακοινώθηκε πώς διεξήχθη η γιορτή του Ιερού Φωτίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, προστάτου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η όλη δε περιγραφή μαρτυρεί ότι και φέτος διεξήχθη με λαμπρότητα. Μετά τη θεία λειτουργία στο διορθόδοξο κέντρο της εκκλησίας της Ελλάδος που βρίσκεται στο χώρο της ιεράς μονής Πεντέλης πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη σύσκεψη των μελών της Ιεράς Συνόδου με τους καθηγητάς των θεολογικών σχολών. Το θέμα της φετινής συσκέψεως ήταν «Ο Ιερός Φώτιος και το πρωτείον του επισκόπου Ρώμης», εισηγητής δε ο καθηγητής επίσκοπος Αβύδου κ. Κύριλλος Κατερέλος.

Ο εισηγητής καλώς μνημόνευσε την σύνοδο (879-880) η οποία, όπως τόνισε, «μετά από μια πολυτάραχη και οδυνηρή για την Ανατολή εκκλησιαστική περίοδο, αναγνώρισε το Φώτιο ως οικουμενικό πατριάρχη, απηγόρευσε οποιαδήποτε προσθήκη στο Σύμβολο της πίστεως και μεταξύ των άλλων όρισε ότι έκαστος θρόνος μπορεί να διατηρεί τα αρχαία έθη και τις παραδόσεις του… Ο πατριάρχης Φώτιος και ο πάπας Νικόλαος, ακόμα και μέσα στην περίοδο της κοινής παραδόσεως της α΄ χιλιετίας, εμφανίζονται να εκπροσωπούν διαφορετικές μεταξύ τους εκκλησιολογίες… Απέναντι σ’ αυτές τις εκκλησιολογικές θεωρήσεις ίστανται στη Δύση πολιτικές και πολιτιστικές εξελίξεις κατά τον 9^ο αιώνα, που δεν αφήνουν αδιάφορη τη θεολογική σκέψη και την εκκλησιαστική ζωή, που ήδη είχε αρχίσει να πορεύεται το δικό της δρόμο».

Τέλος ο θεοφιλέστατος ομλητής συμπλήρωσε: «Η ρωμαλέα και γεραρά στάση του Ι. Φωτίου απέναντι στους πάπες Νικόλαο Ανδριανό και Ιωάννη καταδεικνύει ότι η ποικιλομορφία γίνεται δεκτή σε δευτερευούσης σημασίας θέματα, ποτέ όμως σε θέματα πού εγγίζουν και αφορούν τη δογματική διδασκαλία του filioque, ενώ η όλη πολιτεία του Ι. Φωτίου καταδεικνύει επίσης ότι ο 34 Αποστολικός κανών (σ.σ. ο οποίος κατά τον Νικόδημο Αγιορείτη διορίζει ότι «Καθώς οι επίσκοποι δεν πρέπει να πράττωσι κανένα πράγμα κοινόν χωρίς την γνώμην του Μητροπολίτου, έτσι παρομοίως και ο Μητροπολίτης δεν πρέπει να κάμνει κανένα τοιούτον κοινόν πράγμα μόνος του καθ’ εαυτόν, χωρίς την γνώμην όλων των επισκόπων») ίσχυσε κατά την α΄ χιλιετία όχι μόνο στο επαρχιακό επίπεδο αλλά και στο παγκόσμιο. Το πρωτείο σε οποιοδήποτε επίπεδο δεν νοείται και δεν ασκείται έξω από τη συνοδικότητα. Η θέση του επισκόπου Ρώμης δεν μπορεί να νοηθεί έξω ή υπεράνω της Πενταρχίας των Πατριαρχών, έξω και υπεράνω της οικουμενικής συνόδου».

Ας επιτραπεί να πούμε ότι καλώς έθεσε το θέμα της θέσεως του επισκόπου Ρώμης στην α΄ χιλιετία ο εισηγητής, αλλά ίσως θα μπορούσε να είναι το ύφος των λεγομένων του περισσότερο εύτονο και τα στοιχεία του λεπτομερέστερα, πράγμα που αδίκησε τη σύνοδο του 879-880 και τον Ι. Φώτιο που τη συνεκάλεσε. Κατά τη γνώμη μας ήταν σοβαρή παράλειψη το ότι ο εισηγητής δεν την ονόμασε Η΄ οικουμενική σύνοδο, ενώ ο Φώτιος την ονομάζει και την ταξινομεί ως τέτοια, αφού με αυτήν αναγνωρίζει ως προηγουμένη την Ζ΄, που συνήλθε μόλις 93-94 χρόνια πριν. Τόνισε βέβαια ο ομιλητής ότι «είναι εντυπωσιακό και ενδιαφέρον ότι γίνεται η αναγωγή σε μια σύνοδο (εννοεί την Κωνσταντινουπόλεως του 879-880) που συνιστά την τελευταία συναγωγή Ανατολής και Δύσης πριν από την οριστική τους ρήξη το 1054», αλλ’ ήταν υποβαθμισμένη και υποτονική η παρουσίαση του κύρους της συνόδου, μιας συνόδου οικουμενικής, που υπήρξε καταπέλτης των τάσεων του παπισμού, αφού καταδικάζει το filioque και κάθε προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως καθώς και το πρωτείο και το έκκλητο του πάπα Ρώμης και τις εγκόσμιες και ιμπεριαλιστικές βλέψεις του στη Βαλκανική (Βουλγαρία). Σημειωτέον ότι, για όσους δεν γνωρίζουν, «έκκλητο» είναι η απαίτηση του πάπα να αναγνωριστεί το πρωτείο του και το δικαίωμα να προσφεύγει σ’ αυτόν όλη η εκκλησία της οικουμένης τόσο για τα πνευματικά όσο και για τα διοικητικά θέματα σαν σε ανώτατη και μοναδική πάνω στη γη και από το Χριστό και το μέγα Κωνσταντίνο χορηγημένη αρχή και εξουσία!

Προκειμένου να εξαρθούν οι κυριαρχικές τάσεις του πάπα Ιωάννου, ο οποίος δεν έλαβε μεν μέρος αυτοπροσώπως στη σύνοδο του 879-880, αλλ’ έστειλε αντιπροσώπους του με συγκεκριμένες γραπτές θέσεις του, τις επιστολές του προς τον αυτοκράτορα Βασίλειο και τον πρόεδρο της συνόδου Φώτιο, θα έπρεπε ο ομιλητής να αναφερθεί σε χαρακτηριστικές λεπτομέρειες της διεξαγωγής των εργασιών της Η΄ οικουμενικής συνόδου, όπου φαίνονται σαφώς οι διαμορφωμένες επεκτατικές και ιμπεριαλιστικές και εξουσιαστικές τάσεις του παπισμού, φαίνονται οι τάσεις του για πρωτείο, δεδομένου ότι σώζονται και κυκλοφορούν τα πρακτικά της συνόδου αυτής. Στις επιστολές του αυτές ο πάπας εμφανίζει σαφείς τάσεις να θέλει να διαφευντεύσει στην Ανατολή και να μιλάει σαν κυρίαρχος και εξουσιαστής. Θα μπορούσαν να προσφερθούν στους ακροατάς της συσκέψεως αποσπάσματα από τις επιστολές του, στις οποίες εμφανίζεται να χρησιμοποιεί σε πρώτο πρόσωπο τα ρήματα «κελεύω», «ακυρώνω», «αναθεματίζω», ενώ υποτίθεται ότι τα ζητήματα αυτά αποφάσισε η εν Ρώμη προπαρασκευαστική σύνοδος. Σε κάποιο μνημόνιο επιστολής του ο πάπας δίνει μεταξύ άλλων και την εξής οδηγία σ’ αυτούς που θα τον εκπροσωπήσουν στη σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως· «Αναστάντες είπατε αυτώ (σ.σ. τω Φωτίω. Απαξιοί ν’ αναφέρει το όνομά του)· Κελεύει ο Κύριος ημών, ο αγιώτατος πάπας ίνα πάντες… γένωνται εν μεθ’ ημών». Ιδού το εξουσιαστικό και κυριαρχικό και άκρως αυταρχικό και απεχθές ύφος του πάπα. Φτάνει στο σημείο να ονομάζει ο ίδιος τον εαυτό του «αγιότατο» και «κύριο των ανθρώπων»!, ενώ στην αρχή της επιστολής ο υποκριτής αυτοαποκαλείται «Ιωάννης δούλος των δούλων του Θεού»!

΄Ηταν απαραίτητη μια τουλάχιστον τέτοια αναφορά από τις πολλές στο ύφος του πάπα, για να φανεί πόσο και με τι τρόπο επιδίωκε ο πάπας την αναγνώριση του πρωτείου του 174 χρόνια πριν από το 1054, ότι δηλαδή οι δογματικές και διοικητικές διαφορές εκ μέρους των παπών δεν εμφανίστηκαν το 1054, αλλά πολύ νωρίτερα.

Τέτοιο είναι το ύφος και του σημερινού πάπα, όπως αυτό το έχει εκδηλώσει σε κάποιες αμετροεπείς και ακριτόμυθες εκφράσεις του, όπως: Είναι δύσκολο να επιτευχθεί ενότητα με τους Ορθοδόξους, διότι υπάρχει ισχυρή μερίδα που δεν αναγνωρίζει το παπικό πρωτείο. Επίσης «Ο διάλογος δεν μπορεί να είναι μία αφορμή για να προσαρμόσει ή να μαλακώσει (το Βατικανό) αυτό που πιστεύει ότι είναι».

Η Ιερά Σύνοδος, η οποία έχει για προστάτη της τον Ι. Φώτιο, οφείλει τα πορίσματα της εισηγήσεως του επισκόπου Κυρίλλου να τα αναγνωρίσει και ενισχύσει συνοδικώς, ώστε να μπορεί να έχει εκπεφρασμένη άποψη για το ρόλο του πάπα στην πρώτη χιλιετία, ένα θέμα που θα συζητηθεί από τα μέλη του διαλόγου προσεχώς.

Ας ακολουθήσει τη στάση του προστάτου της Φωτίου. Δεν είναι τυχαίο ότι Ιερά Σύνοδος του παρελθόντος επέλεξε το Φώτιο ως προστάτη της.

Η θέση που πήρε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος πρόσφατα πάνω στο θέμα της ομολογίας πίστεως, αλλά και το θέμα της ομιλίας κατά την γιορτή του Φωτίου, που είναι μια καλή προεργασία, ενθαρρύνουν το λογικό ποίμνιο της ελλαδικής εκκλησίας ότι θα ασκεί ανασχετικό ρόλο στις ελαφρότητες και υπερζηλωτικές τάσεις κάποιων που εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες της Ορθοδοξίας, και δη του κ. Βαρθολομαίου και του κ. Ζηζιούλια.

Aπό το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ 1ης Απριλίου 2010

___________________________________________________________________________

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

ΓΙΑ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΩΤΕΙΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

_______________________________________

Ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθιμος δημοσίευσε αξιοπρόσεκτο άρθρο πριν λίγο καιρό για τη διαμάχη για τα πρεσβεία τιμής των Ορθοδόξων Εκκλησιών και την αναβίωση του λεγόμενου “πανρωσισμού”, δηλαδή του Ρωσικού εκκλησιαστικού ιμπεριαλισμού. Ο σχολιασμός του άρθρου εξακολουθεί να είναι επίκαιρος επειδή το θέμα της σύγκλησης της πανορθοδόξου Συνόδου συζητείται στις μέρες μας επίμονα και θα γίνει ακόμη πιο επίκαιρο μετά την επικείμενη επίσκεψη του Παναγιότατου στο Πατριαρχείο Ρωσίας.

Παραθέτουμε αποσπάσματα του άρθρου και σχολιάζουμε στη συνέχεια ορισμένες από τις θέσεις του επειδή καταγράφει με γλαφυρό τρόπο πολλές αλήθειες. Δυστυχώς, όμως, αποσιωπά πολλά και είναι ανακόλουθος σε άλλα.

ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ “ΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ”

________________

“Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθεί να αποσείσει επάνω από την Ορθόδοξη Εκκλησία την μομφή της εθνικιστικής και εγωϊστικής ασυνεννοησίας, συντονίζοντας την σύγκληση πανορθοδόξου Συνόδου, προκειμένου η Ορθοδοξία να αρθρώσει λόγο που θα αντικαταστήσει το σημερινό της ψέλλισμα. Και ξαφνικά, η ρωσική Εκκλησία προτάσσει το θέμα των πρεσβείων των Πατριαρχείων. Αφού παλλινόρθωσε και επιχρύσωσε τους δικεφάλους, ανασύρει τώρα από τα τσαρικά σεντούκια τα οράματα που καλλιέργησε ο φεουδαρχικός 18ος αιώνας της. Ξέρουμε ότι, η γενική ιστορία ένα πράγμα μόνο διδάσκει: ότι δεν διδάσκει τίποτε! Αλλά και η εκκλησιαστική το ίδιο; Κατά τη διάρκεια των 80 χρόνων της κομμουνιστικής απάτης, ξεχάσαμε τους ρώσσους αξιωματικούς που ως ρασοφόροι, πριν και μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, έκρυβαν κάτω από τα ράσα τους τα διπλωματικά έγγραφα με τα οποία αλώνιζαν στο Άγιο Όρος, στα Βαλκάνια και στη Μικρά Ασία. Και προσκυνήσαμε τους στάρετς της Σιβηρίας και τις Λαύρες του Βορρά. Αγαπήσαμε τον Σεραφείμ του Σάρωφ, τον Ιωάννη τον Ρώσσο, τον Ιωάννη της Κροστάνδης και εκατοντάδες ακόμα αγίους της ρωσσικής γης. Μια συζήτηση για τα Πρεσβεία των Θρόνων, ακούγεται τόσο ανεδαφική και γελοία στην εποχή μας. Είναι θεματολογία αυτή που θα αγγίξει τον σύγχρονο άνθρωπο και τα προβλήματά του; Εγκληματική για το σώμα της Εκκλησίας μαχαιριά. Απαρχή κυοφόρησης καινούργιων σχισμάτων. Εκκλησιαστικός μεγαλοϊδεατισμός. Αλλά κυρίως, εωσφορική περιφρόνηση των παιδιών μας, που ενώ μας ζητούν ψωμί, εμείς ετοιμαζόμαστε να τους δώσουμε πέτρες! Στην κομψή και ύπουλη αθεΐα, στην παγερή μεταφυσική αδιαφορία, στην επιστροφή στον παγανισμό και στην ειδωλολατρία, στην οικονομική ανέχεια, στην χαλάρωση της οικογένειας, στον εκτροχιασμό των ηθών, στην ανεργία, στις αυτοκτονίες, στις αθρόες μεταναστεύσεις, στους βιοηθικούς ακροβατισμούς, στην επιστημονική προσπάθεια υποκατάστασης του Δημιουργού, στην παγκοσμιοποιημένη πολιτική τακτική για θρησκευτικό συγκρητισμό, εμείς θα προτάξουμε «επιχειρήματα» για την πρωτοκαθεδρία των θρόνων μας;”

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

______________________________

Σωστές βέβαια οι παρατηρήσεις του Σεβασμιότατου αναφορικά με την επέλαση και το αντορθόδοξο ήθος του “πανρωσισμού”. Ο “πανρωσισμός” (παρακλάδι του “Πανσλαβισμού”) είναι εθνοφυλετισμός. Ο εθνοφυλετισμός είναι αίρεση που καταδικάστηκε από τη σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 1872. Εξίσου ορθές είναι οι παρατηρήσεις του για την ανάγκη η Εκκλησία να αρθρώσει λόγο για τα ουσιώδη, έστω και αν αποτυγχάνει ο Σεβασμιότατος να διαγνώσει τα ουσιώδη για τα οποία πρέπει να μιλήσει η Εκκλησία.

ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

______________

Γιατί, όμως, αποσιωπά ότι το Πατριαρχείο δεν αντιλαμβάνεται την τραγική κρισιμότητα των καιρών; Πώς εξηγεί το σημερινό οικουμενιστικό παραλήρημα της πρωτόθρονης Εκκλησίας για το οποίο ο Σεβασμιότατος τηρεί ένοχη σιωπή; Ο “Πανρωσισμός” επέρχεται μετά ακανθών και τριβόλων και ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι υπόλοιποι Οικουμενιστές παίζουν παιγνίδια πολιτικά, διπλωματικά και οικουμενιστικά που δεν πείθουν για τις κατά Θεόν προθέσεις τους. Το αντίθετο! Δημιουργείται η ορθή εντύπωση ότι ενδιαφέρονται μόνον να κρατήσουν τα αρχαία πρωτεία όχι ως πρωτεία θυσίας και διακονίας αλλά ως κληρονομικώ δικαίω ράβδον δυνάμεως ενός ένδοξου παρελθόντος. Με άλλα λόγια: Προσφέρουν “ζεστή πατάτα” στο πιάτο του “πανρωσισμού”. Εχω κατ’ επανάληψη γράψει πάλαι τε και επ’ εσχάτων και επαναλαμβάνω και τώρα ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ο αρχαιότερος και ενδοξότερος θεσμός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Ελληνικού Γένους. Αλίμονον αν υπάρχουν Ελληνες χριστιανοί Ορθόδοξοι που υποσκάπτουν το κύρος και την ύπαρξή του. Οσων τα δακτυλικά αποτυπώματα θα βρεθούν στο λαιμό του Πατραρχείου θα καταστούν εσαεί δοσίλογοι στη συνείδηση του ευλογημένου μας Γένους και της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΟΧΙ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ

_________________

Αλλά δυστυχώς ο Σεβασμιότατος παραλείπει να αναφέρει ότι αντί να εμπνέει το Πατριαρχείο τους πιστούς ως Εκκλησία μαρτυρίου τους απογοητεύει με τους οικουμενιστικούς τους ακροβατισμούς, τις πλωτές οικολογικές ανησυχίες του και το αφόρητα προκλητικό κοσμικό πνεύμα του. Ορθά ο Σεβασμιότατος σημειώνει ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για πρωτεία και εξουσίες και ότι η Εκκλησία διαδραματίζει ρόλο σε κοινωνικά θέματα επειδή δεν υπάρχει ακόμη η δέουσα κρατική κοινωνική μέριμνα. Ακολούθως, όμως, εντελώς ανακόλουθα, σημειώνει ότι η μέλλουσα να συνέλθει Πανορθόδοξος Σύνοδος πρέπει να ασχοληθεί με θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους ανθρώπους όπως η ανεργία, τα ναρκωτικά και οι οικονομικοί μετανάστες, λες και οι Οικουμενικές και τοπικές σύνοδοι συνέρχονται για να υποκαταστήσουν την κοινωνική μέριμνα του κράτους!!!

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ

_______________

Καταρχήν πώς μπορεί να επηρεάσει η Εκκλησία τη διακίνηση των οικονομικών μεταναστών ή των ναρκωτικών ή να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας; Το πολύ που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργήσει κέντρα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά και να αγκαλιάσει, όπως είναι χρέος της, με στοργή τους οικονομικούς μετανάστες και να τους μεταλαμπαδεύσει την αλήθεια της πίστης μας. Γίνονται τόσες προσπάθειες για να ευαγγελίσουμε τον κόσμο σε όλες τις ηπείρους με ιεραποστολικά κλιμάκια που χρηματοδοτούμε από το υστέρημά μας. Είναι δυνατόν να αδιαφορούμε για τους αλλόθρησκους που ήρθαν στην αυλή μας να φάνε ψωμί; Αλλά χρειάζεται Πανορθόδοξος σύνοδος για να υπάρξει ποιμαντική μέριμνα γι’ αυτά τα θέματα;

ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ (ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ) ΣΥΝΟΔΟΙ;

__________________

Οι Οικουμενικές (Πανορθόδοξες) Σύνοδοι συνέρχονται για να θεολογήσουν την αλήθεια της Εκκλησίας και υπάρχουν, δυστυχώς, πολλές αιρέσεις σήμερα για τις οποίες χρειάζεται η σύγκληση Οικουμενικής (Πανορθοδόξου) Συνόδου. Αναφέρω ορισμένες: Οικουμενισμός, εθνοφυλετισμός και μάλιστα ο “πανρωσισμός”, σχισματικοί, Νεοβαρλααμισμός, αιρέσεις, παραθρησκείες, κτλ.. Μια Πανορθόδοξη Σύνοδος πρέπει να μελωδήσει εναρμόνιο μέλος θεολογίας για όλα αυτά και πολλά άλλα θέματα. Χρειάζεται, επίσης, να νομολογήσει νέους κανόνες που να στοιχούνται ΑΠΟΛΥΤΑ στο πνεύμα όσων υπάρχουν και αφορούν τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους, το μεταθετό των επισκόπων και για πολλά άλλα θέματα, που σχετίζονται με τη βιοηθική, την εκκλησιαστική δικαιοδοσία στη διασπορά, κτλ..

ΑΝΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑ ΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΩΝ

___________________

Ας δούμε, όμως, πόσο αξιόπιστος είναι ο λόγος του Σεβασμιότατου Αλεξανδρουπόλεως. Ως γνωστόν ο Γέροντάς του, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, έγινε “μοιχεπιβάτης”, δηλαδή κατέλαβε παράνομα Μητρόπολη που δεν κενώθηκε κανονικά. Επιπλέον εγκατέλειψε την Μητρόπολή του για να μετατεθεί στην πολύφερνη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Διέπραξε, επομένως, διπλή πνευματική μοιχεία. Η “μοιχεπιβασία” και το “μεταθετόν” δεν είναι μάχη για πρεσβεία και πρωτεία; Αρθρωσε λόγο ο Σεβασμιότατος γι’ αυτές τις αντικανονικές ενέργειες; Γιατί συντάχθηκε με τον εκκλησιαστικό μεγαλοιδεατισμό του Χριστόδουλου που προσπάθησε να στραγγαλίσει το Πατριαρχείο προσαρτώντας τις “Νέες Χώρες” στην Ελλαδική Εκκλησία; Η ανίερη αυτή προσπάθεια δεν ήταν μάχη για τα πρωτεία; Αλλωστε υπάρχει καιρός που η διαμάχη για τα πρωτεία είναι θεμιτή; Μόνον σήμερα είναι ανεπίτρεπτες αυτές οι διαμάχες;

ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ…

____________________________

Αντί σύγκληση Συνόδου για να ασχοληθεί με τις σύγχρονες αιρέσεις παρατηρούμε την εισαγωγή του κοσμικού θεσμού των “προσυνόδων” (που στηλίτευσε ο μακαριστός Ιουστίνος Πόποβιτς), οι οποίες συζητούν ατέρμονα, για δεκαετίες, θέματα μηδαμινής ή ανύπαρκτης σημασίας, όπως είναι τα πρεσβεία των Θρόνων. Πότε μίλησε για την καταγέλαστη και αντορθόδοξη αυτή πρακτική ο Σεβασμιότατος; Δεν είναι, λοιπόν, πειστική η προσέγγισή του στο αιρετικό εθνοφυλετικό παραλήρημα της Μόσχας. Τον ευχαριστούμε, βέβαια, ολόθυμα για το γλαφυρό του άρθρο και για όσες ορθές θέσεις καταθέτει σε αυτό, αλλά όταν υπάρχει τόσο κραυγαλέα αναντιστοιχία λόγων και πρακτικής η επιχειρηματολογία του αυτοπαγιδεύεται. Οι “άκρω δακτύλω αψάμενοι” των εκκλησιαστικών θεμάτων επιδοκιμάζουν τις ορθές θέσεις του Σεβασμιότατου. Ταυτόχρονα, όμως, κινούν περίλυπα το κεφάλι και μονολογούν: “Δάσκαλε που δίδασκες”!…

__________________________________________________________

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ,

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

______________________________________________

Μια σύντομη αναφορά σχετικά με τη στάση των πολιτικών ηγεσιών τριών Ορθόδοξων κρατών μας βοηθά να αντιληφθούμε πόσο μακρυά βρίσκονται από τη χριστιανική μας πίστη και τις ρίζες μας οι πολιτικοί του Ελλαδικού και του Κυπριακού κράτους.

ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ
_________

Ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας κ. Ντιμίτρι Μεντβέντεφ εξέπληξε τους πάντες, όταν στο Αμερικάνικο Τηλεοπτικό δίκτυο (ABC) δήλωσε, ότι η ζωή του άλλαξε ριζικά αφότου ασπάσθηκε την Ορθοδοξία.
«Πιστεύω είναι καλό για μένα, γιατί από τότε η ζωή μου, έχει αλλάξει! Δεν μιλάς ποτέ δυνατά για κάτι τέτοιο, γιατί τα θρησκευτικά αισθήματα πρέπει να παραμένουν κάπου βαθειά μέσα σου. Όταν κάποιος επιδεικνύεται γι’ αυτό δεν είναι ειλικρινής, το κάνει για δημόσιες σχέσεις και αυτοπροβολή».
Ερωτηθείς ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ γιατί μπήκε μέσα στην Εκκλησία, μεταξύ άλλων τόνισε: «Ένιωσα ότι το έχω ανάγκη, ένιωσα εσωτερικά την επιθυμία να το κάνω».
Επίσης, σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Ρωσίας κ. Μεντβέντεφ, στην ερώτηση γιατί οι άνθρωποι πηγαίνουν στην Εκκλησία; απάντησε «επειδή αισθάνονται μια εσωτερική ανάγκη».
Τέλος, ο ισχυρός άνδρας της Ρωσίας, τόνισε: «Εγώ στα 23 μου αισθάνθηκα ότι το είχα ανάγκη».

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
_____________

Aυτά στην ομόδοξη Ρωσία. Και στην Κύπρο; Ο μεν πρόεδρος Χριστόφιας είναι – και το ομολογεί – συνειδητός Μαρξιστής. Αρνείται να τηρήσει ακόμη και τα προσχήματα.
Δεν βάζει σταυρό και δεν προσκυνά εικόνες. Οταν ρωτήθηκε αν πιστεύει απάντησε ότι πιστεύει “η μάνα του η Αννού”.
Ο υπουργός παιδείας κ. Δημητρίου έκανε πρώτο μέλημά του αφότου εγκαταστάσθηκε στον υπουργικό θώκο να αποχριστιανοποιήσει και να αφελληνίσει την παιδεία της Κύπρου. Η καθολική αντίδραση που βρήκαν στα σχέδιά τους εξανάγκασε τους άθεους κυβερνώντες να βάλουν νερό στο κρασί τους. Οχι επειδή άλλαξαν απόψεις αλλά επειδή ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριών από την Εκκλησία, τους συνδέσμους γονέων, τους πνευματικούς ομίλους, τις συντεχνίες, τις οργανώσεις του απελευθερωτικού αγώνα κτλ.

Δυστυχώς εργάζονται πυρετωδώς υπόγεια με τη συγγραφή νέων σχολικών εγχειριδίων για τα θρησκευτικά με τα οποία προωθείται η αποχριστιανοποίηση του μαθήματος και η μετατροπή του σε προαιρετικό, πολιτιστικό και θρησκειολογικό σε πρώτο στάδιο και σε μεταγενέστερο η πλήρης κατάργησή του όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ.
Οσο για το εθνικό μας θέμα ο πρόεδρος Χριστόφιας επιδιώκει συμφωνία τύπου Ανάν με τους Τούρκους με την οποία οι Τούρκοι θα γίνουν κυρίαρχοι στο Βορρά και συγκυρίαρχοι στο νότο. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα σε πρώτο στάδιο η Κύπρος να μετατραπεί ουσιαστικά σε προτεκτοράτο της Αγκυρας και σε μεταγενέστερο να καταστεί επαρχία της Τουρκίας.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
_____________

Και στην Ελλάδα; Η κατάσταση δεν είναι δυστυχώς καλύτερη από την Κύπρο. Η υπουργός διά βίου μάθησης και παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου εισηγήθηκε τα Αγγλικά να διδάσκονται σε ισότιμο επίπεδο με τα Ελληνικά. Η υφυπουργός παιδείας κα. Χριστοφιλοπούλου είναι αλλόθρησκη. Η ειδική γραμματεύς του υπουργείου κα Δραγώνα – ένα έντονα διαμφισβητούμενο πρόσωπο – αρνείται την εθνική καταγωγή των Ελλήνων. Επομένως πώς μπορούμε να ελπίσουμε ότι οι κύριες αυτές μπορούν να προωθήσουν οτιδήποτε εθνικό και θρησκευτικό στην παιδεία μας τοσούτον μάλλον εφόσον ο κ. Γιαγκάζογλου σύμβουλος των θρησκευτικών στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου γίνεται το εφαλτήριο των σχεδίων των κυβερνώντων; Οι απειλές της κυρίας Δραγώνα εναντίον της εξαίρετης και ηρωικής δασκάλας Χαράς Νικοπούλου είναι χαρακτηριστικές των προθέσεων των άθεων κυβερνώντων.
Οσο για το σημερινό πρωθυπουργό υπενθυμίζω ότι προωθεί τον πλήρη χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, την κατάργηση των εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων και πλήθος άλλων αντιχριστιανικών και αντιεκκλησιαστικών νόμων. Ταυτόχρονα εκφράζει προωθημένα ενδοτικές θέσεις για όλα τα εθνικά μας θέματα τις οποίες υλοποιεί ο κ. Δρούτσας.

ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
___________

Πώς ξεφτιλιστήκαμε τόσο πολλοί ως Ελληνες;
Γιατί στην ομόδοξη Ρωσία οι ηγέτες της τιμούν την Εκκλησία και τη θεωρούν συνεκτική δύναμη του έθνους τους ενώ στην Ελλάδα και στην Κύπρο οι πολιτικοί άρχοντες την αντιμετωπίζουν ως εχθρό και προσπαθούν με κάθε τρόπο να την περιθωριοποιήσουν;
Γιατί οι ηγεσίες της Ελλάδας και της Κύπρου ναρκοθετούν τα εθνικά μας θέματα με την προβολή ενδοτικών θέσεων; Ποια είναι η ευθύνη όλων μας για την πολιτική που ακολουθείται για τις σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας; Γιατί υπάρχει τόσο υποτονική αντίδραση για την προσπάθεια αφελληνισμού της παιδείας μας και αποχριστιανοποίησης του μαθήματος των θρησκευτικών και της Ιστορίας; Πως δεν συνειδητοποιούμε ποιες συμφορές θα πλήξουν την πατρίδα μας αν οι σημερινές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου αφεθούν ανενόχλητες να διαπραγματεύονται τα εθνικά μας θέματα;

________________________________________________________________

Ο π. ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗΣ, Ο ΧΑΤΖΑΒΑΤΗΣ,

Η ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
============

Στο πρόσφατο τεύχος του περιοδικού “Ιωάννης ο Βαπτιστής” ο π. Δανιήλ Αεράκης παραθέτει κείμενο που επιγράφει “Αναγκαίες διευκρινήσεις”, στο οποίο διαμαρτύρεται επειδή ο “Ορθόδοξος Τύπος” τον απεκάλεσε αθεολόγητο (που είναι!), αποστάτη της ορθοδόξου πίστεως (που είναι!) και Νεοβαρλααμίτη (που είναι!).

ΣΧΙΖΕΙ ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΩΣ ΚΑΙΑΦΑΣ
_______________
Ο π. Δανιήλ σχίζει τα ιμάτιά του ως άλλος Καιάφας και προσποιείται ότι δεν έγραψε τίποτα κακόδοξο στις χιλιάδες σελίδες που εξέδωσε ή τις χίλιες ομιλίες που έκανε! Πρόκειται για αφέλεια ή για κουτοπονηρία; Δηλαδή – απλά υπέγραψε – δεν διάβασε την επιστολή που μου έστειλε στην οποία συγχύζει την ορθόδοξη ησυχαστική θεολογία με τον αποφατισμό των Νεοπλατωνικών και των σούφι; Σε κάθε περίπτωση υπέγραψε και δημοσίευσε την κακόδοξη επιστολή. Είναι επομένως απολύτως υπεύθυνος για το κακόδοξό της περιεχόμενο. Ας σταματήσει, λοιπόν, να “ποιεί την νήσσαν” επειδή ουδείς πείθεται με τους κλαυθμηρισμούς του.

ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΗΝ “ΑΠΟΦΑΤΙΚΗ” ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ!
______________________
Και συμπληρώνει: “Για τον Βαρλααμισμό – την εποχή του Γρηγορίου Παλαμά- έγραψα εκτενώς στο τεύχος του Ιωάννη του Βαπτιστή του Οκτωβρίου του 2009). (Και επειδή, δηλαδή, έγραψε κάτι έγινε! Ούτε που συνειδητοποιεί ότι αυτά που έγραψε είναι που τον καθιστούν Νεοβαρλααμίτη!). “Αν”, συνεχίζει, “δύο πρόσωπα στην Ελλάδα” (δύο πρόσωπα λες και μιλά για “κάποιο Τελεβάντο” και για “κάποιο Παπαδόπουλο” και όχι για τους κορυφαίους ορθόδοξους θεολόγους π. Θεόδωρο Ζήση και π. Σαράντη Σαράντο) έγιναν “αιρεσιοπλάστες” (και γλωσσοπλάστης ο παππούλης!) και κατασκεύασαν τον όρο Νεοβαρλααμισμός αυτό είναι πλέον θέμα της Συνοδικής Επιτροπής επί των αιρέσεων”!!! (“promise or a threat?”). Σε κάθε περίπτωση η Σύνοδος – και όχι απλά Συνοδική επιτροπή – πήρε ήδη σαφή απόφαση την οποία ο Νικοπόλεως και οι άλλοι Νεοβαρλααμίτες έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και έτσι κατέστησαν εαυτούς διπλά αναπολόγητους: Και για το “Νεοβαρλααμισμό” και για την ανυπακοή στις αποφάσεις της Συνόδου.

ΠΕΡΙ ΕΛΕΦΑΝΤΩΝ
_____________
Και προχωρεί απτόητος: “Το να καλούμαι από τη θρησκευτική εφημερίδα (εννοεί τον “Ορθόδοξο Τύπο”) να αποδείξω εμπράκτως ότι δεν είμαι κακόδοξος είναι σαν να καλούμαι να αποδείξω ότι δεν είμαι.. ελέφαντας”. Δεν γνωρίζω την άποψη του “Ορθόδοξου Τύπου” επί του θέματος αλλά εγώ θα παρακαλούσα θερμά τον Πανοσιολογιότατο να αντιληφθεί ότι πρέπει να ενεργήσει ακριβώς όπως οι ελέφαντες. Και εξηγούμαι: Οι ελέφαντες όταν αντιληφθούν ότι το τέλος τους πλησιάζει οδηγούν τα βήματά τους στο “νεκροταφείο” των ελεφάντων. Ο π. Δανιήλ παρακαλείται θερμά να πράξει το ίδιο. Τώρα που αντελήφθη ότι η θεολογική του επάρκεια έχει καταρρακωθεί είναι καιρός να οδηγήσει τα βήματά του στο νεκροταφείο των αιρέσεων για να αποτινάξει στον Καιάδα της κακοδοξίας το Νεοβαρλααμικό φρόνημα που ενστερνίστηκε και να επιστρέψει μετανοημένος στην ορθή πίστη και να αφήσει κατά μέρος τους θεολογικούς λεονταρισμούς του Χατζαβάτη για αξιολόγηση του Νεοβαρλααμισμού από τη συνοδική επιτροπή.

ΘΛΙΨΗ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑ ΩΣ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ!!!
______________
Στο ίδιο κείμενο ο π. Δανιήλ εκφράζει τη λύπη του επειδή ανάγκασα “την Αυτοκέφαλο Εκκλησία της Κύπρου να με καταγγείλη και να με καταδικάση (10 Μαρτίου 2010) και για άλλες ενέργειές μου”. Καταρχήν πόσο λυπήθηκε γι’ αυτό; Ενα από τα δέκα; Δύο από τα δέκα; Εννιά από τα δέκα ή έντεκα από τα δέκα; Εχει και η υποκρισία τα όριά της, παππούλη μου!. Αν οι υποκρισίες σας ηδονίζουν εμένα μου προκαλούν εμετική αηδία. Εγώ πάντως δεν λυπήθηκα καθόλου επειδή η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος καταδίκασε τους Νεοβαρλααμίτες και έδωσε σαφείς εντολές να σταματήσουν το ανόσιο έργο τους. “Χάρηκα χαράν μεγάλη” επειδή καταδικάστηκε ο Νεοβαρλααμισμός και αναμένω με μεγάλη ανυπομονησία πότε θα τον καταδικάσει και η Σύνοδος της Ιεραρχίας. Αυτό δα έλειπε! Να λυπάμαι επειδή καταδικάζονται οι αιρετικοί και οι κακοδοξίες τους!

ΚΑΤΑΓΓΕΛΘΗΚΑ ΔΙΟΤΙ ΠΟΛΕΜΩ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ!
ΟΧΙ ΤΟΝ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟ!
_______________
Προπαντός! Προσποιείται ο π. Δανιήλ ότι δεν αντελήφθηκε ότι η καταγγελία της Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου αφορά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ τις θέσεις που εκφράζω για τον Οικουμενισμό. Οχι το Νεοβαρλααμισμό! Ούτε ως άνθρωπο, ούτε ως θεολόγο, ούτε ως κληρικό τον τιμά η διατύπωση τόσο απροκάλυπων ψευδών.

“ΛΕΥΚΑΝΘΗΚΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”
_____________
Διαμαρτύρεται ακόμη επειδή λευκάνθηκε στην υπηρεσία της Εκκλησίας και δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο όταν διατυπώνει κακοδοξίες!!! Πρωτοφανούς πρωτοτυπίας θεωρία! Αντί ένας πρεσβύτης κληρικός να σκεφτεί ότι “το τέλος εγγύς” και αντί να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να κολλήσει σαν στρείδι στο βράχο της Ορθοδόξου Πίστεως έχει την προπέτεια να επικαλείται το προβεβηκώς της ηλικίας του για να δικαιολογήσει τις κακοδοξίες του!!!

ΣΙΓΑ… ΤΟΝ ΑΒΒΑ ΑΓΑΘΩΝΑ!
___________
Και συμπληρώνει το εξής πανθαύμαστο: “για όλα κατηγορείστε με μόνον αιρετικό μη με πείτε.!” Γέροντα μου! Ουδείς διαμφισβήτησε την ανιδιοτέλεια, το ήθος την ιεραποστολική σας δράση και τον όγκο του συγγραφικού και κηρυκτικού σας έργου! Για ένα ΜΟΝΟΝ είστε δοσίλογος: Επειδή διατυπώνετε κακόδοξη “αποφατική” θεολογία με την οποία συγχύζετε τη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά με τις κακοδοξίες των Νεοπλατωνικών και διότι υπερασπίζεστε ανθρώπους οι οποίοι θέλουν η Εκκλησία να επιστρέψει στην προ της εικονομαχίας περίοδο, εκφράζουν την πλάνη ότι οι ψαλμοί του Δαβίδ δεν μιλούν στην καρδιά του σύγχρονου ανθρώπου και πρέπει να αντικατασταθούν, πηγαίνουν στα λειτουργικά συνέδρια και διορθώνουν τους Αγίους, συγχύζουν την πνευματική ψυχοθεραπεία των αγίων Πατέρων με την ψυχανάλυση, θέλουν να αντικαταστήσουν τα υλικά που τελείται η Θεία Ευχαριστία, κοκ.

ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ
___________
Αντί να κολοκυνθίζετε και να παριστάνετε τον ανήξερο εισηγούμαι να μετανοήσετε δημόσια για τις κακοδοξίες που εξεμέσατε, να διαχωρίσετε και να καταδικάσετε ρητά, ονομαστικά και κατηγορηματικά τους Νεοβαρλααμίτες, τους βλάσφημους και τους νεωτεριστές και να αφήσετε κατά μέρος τα καμώματα της Μαρίας Αντουανέττας. Οποτε δέχεστε κριτική για τις κακοδοξίες σας βγάζετε τα μεταξωτά μαντηλάκια σας και τα καταβρέχετε με τα ποταμηδόν ρέοντα σας δάκρυα για την κριτική που σας ασκείται. Δυοίν θάτερον: ΄Η θα αποστείτε του Νεοβαρλααμικού φρονήματος και θα καταδικάσετε τους νεωτεριστές και τους βλάσφημους ή θα δέχεστε κριτική. Και το περισσόν εκ του πονηρού.

____________________________________

12/04/2010

Aπο ιστολόγιο Ειρήνης Βούλγαρη

EKEINOI ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΑΝ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 28 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ (2001/8) ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΧΩΡΑ.

‘Αρθρο 28 – (Κανόνες του διεθνούς δικαίου και διεθνείς οργανισμοί)

1. Oι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. H εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.

2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

3. H Eλλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.

** Ερμηνευτική δήλωση: Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Μέσω της ψήφισης της ανωτέρω προδοτικής κερκόπορτας στις αναθεωρήσεις του Συντάγματος του 2001 και του 2008, κάθε φορά που η Ελλάδα υπογράφει μια Ευρωπαϊκή ή Διεθνή Συνθήκη, οι νόμοι και οι διατάξεις της Συνθήκης αυτής υπερισχύουν των αντιστοίχων του Ελληνικού Συντάγματος, και στην περίπτωση που δεν υπάρχουν καθόλου αντίστοιχοι ελληνικοί νόμοι, υιοθετούνται οι Ευρωπαϊκοί ή Διεθνείς χωρίς να περάσουν από διαδικασία επικύρωσής τους στην Ελληνική Βουλή. Δηλαδή καταργείται στην ουσία η ελευθερία των Ελλήνων να ρυθμίζουν μόνοι τους, ανεξάρτητα, τα της εδαφικής τους ακεραιότητας, νομοθεσίας, υγείας, πολιτικής, παιδείας, οικονομίας, κλπ, κλπ.

Οι Βρετανοί  έχουν το περίφημο «supremacy clause» στο Συντάγμά τους. Δηλαδή το Σύνταγμα της Βρετανίας έχει άρθρο, μη επιδεχόμενο αναθεώρηση, που λέει ρητά ότι πάντα το Σύνταγμα της Βρετανίας και οι διατάξεις του υπερισχύει όλων των Ευρωπαϊκών ή Διεθνών Συνθηκών που υπογράφει η Βρετανία.

Η πράξη των προδοτών βουλευτών, υπουργών, υφυπουργών και λοιπών πολιτικών που ψήφισαν το 2001 και το 2008 το ανωτέρω άρθρο 28 του Συντάγματος, έκαναν αυτό που οι Βρετανοί συνάδελφοί τους θα αποκαλούσαν «κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας», κατάργηση του «supremacy clause».
Γιατί αυτό έκανε το άρθρο 28.
ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕΒΕΤΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΤ’ ΕΥΦΗΜΙΣΜΟΝ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ «ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ»;

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΔΩ:
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=972146&publDate=

H ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΕΔΩ:
http://www.evenizelos.gr/constitutionalreview2008/220-2009-03-25-21-53-15

ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΚΑΙ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗΣ

Δεδομένης της δεινής επιτήρησης στην οποία ευρίσκεται η χώρα μας από την κερκόπορτα που άνοιξαν οι ανωτέρω, και δεδομένης της πρωτοφανούς σε κρισιμότητα για τις ατομικές ελευθερίες κατάστασης που βρίσκεται σε εξέλιξη στις ΗΠΑ, και την οποία σκιαγραφώ στις αναρτήσεις μου για το νομοσχέδιο για την υγεία που ψήφισαν οι Αμερικάνοι, και δεδομένων των τάσεων για μεταφορά και επιβολή ανάλογου νομοσχεδίου και στην Ελλάδα, επιβάλλεται βάσει των άρθρων 1 και 120 του Ελληνικού Συντάγματος, να κινητοποιηθούν άμεσα πρωτίστως όσοι δικαστές,  βουλευτές, πολιτικοί και ευρωβουλευτές έχουν μείνει άνθρωποι με συνείδηση και καρδιά σε αυτήν την χώρα  και, εάν αυτοί δεν το κάνουν, τότε όλοι οι ευσυνείδητοι πολίτες αυτής της χώρας, και να πάρουν όποια μέτρα χρειάζεται και να κάνουν ό,τι ενέργειες απαιτούνται για να επαναφέρουν την ανεξαρτησία στην Ελλάδα.

Και κατ’ αρχήν, να καταργήσουν το άρθρο 28 έτσι ώστε να δώσουν πάλι στον Ελληνικό λαό την συνταγματική δυνατότητα που είχε σε όλη την μακραίωνη ιστορία του να αποφασίζει ο ίδιος για την Ελλάδα.
Αν δεν το κάνουν τώρα, ίσως αύριο να είναι πια πολύ αργά.

Επίσης προτείνω να προστεθεί στην παράγραφο 4 του άρθρου 120 του Συντάγματος και η φράση «ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο», έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνεται και ο μη βίαιος μεν, αλλά ύπουλος τρόπος τορπίλλισης του Συντάγματος που διεξάγεται εντός και εκτός της Βουλής των Ελλήνων, και ο οποίος έχει γίνει παγιωμένη πολιτική πρακτική της τελευταίας 15ετίας τουλάχιστον.

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Άρθρο 1
2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.
3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Άρθρο 120
2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
3. Ο σφετερισμός, με οποιαδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε και αρχίζει η παραγραφή του εγκλήματος.

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

_____________________________________________________________

Tο πιο ακριβό οικόπεδο … η Μακεδονία …

ΤΟ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ….Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ…

Τον Φεβρουάριο του 1998 έφτασε στην δημοσιότητα έρευνα που αφορούσε την μεγαλύτερη συγκέντρωση ραδονίου στον Ελληνικό χώρο και συγκεκριμένα στο χωριό Νεράιδα Θεσπρωτίας. Η μέτρηση ήταν 9550 Μπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο και με όριο επιφυλακής τα 150 !
Παρόμοιες υψηλές μετρήσεις είχαμε και στις περιοχές Σερρών, Θεσσαλονίκης, Μύκονου, Καβάλας, Ικαρίας, Λέσβου, Φθιώτιδα, Λουτράκι, Νιγρίτα, Σουρωτή (1), κλπ.
Το ραδόνιο είναι φυσικό ραδιενεργό στοιχείο και για όσους γνωρίζουν, αποτελεί ένδειξη για την ύπαρξη στο υπέδαφος των άνω τουλάχιστον περιοχών ΟΥΡΑΝΙΟΥ.
Στο όρος Παγγαίο στην Καβάλα επίσης υπάρχει ήδη έντονο ενδιαφέρον από ξένο επενδυτή για την εξόρυξη των τεράστιων κοιτασμάτων χρυσού.
Στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής ήδη έχει ξεκινήσει η εκμετάλλευση του εκεί υπεδάφους από την TVX Gold του George Soros, η οποία περιέχει αρκετό χρυσό, αλλά και ουράνιο !!!.
Εμείς ερωτάμε…. ΠΟΙΟΣ  ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ;
Μία απόρρητη έκθεση που ήρθε στο φως με δημοσίευμα της εφημερίδας «Επενδυτής» στις 23/2/96, αναφέρει για τα αποτελέσματα των μετρήσεων του ΙΓΜΕ. Γύρω στο ποσό των 100 τρισεκατομμυρίων δραχμών εκτιμάται η αξία των κοιτασμάτων ουρανίου και άλλων σπανίων μετάλλων για δορυφόρους και πυραύλους.
Το κείμενο της έρευνας υπογράφεται από επτά διακεκριμένους Έλληνες επιστήμονες και κάνει λόγο για κοίτασμα ουρανίου που περιέχει 300 εκατομμύρια τόνους με συμπύκνωμα ουρανίου 16%, καθώς και σπάνια άλλα ορυκτά όπως ρουτίλιο, λουτέσιο και λανθάνιο, που έχουν εξαιρετικά ειδικές χρήσεις στην κατασκευή πυραυλικών συστημάτων.
Αναφέρεται ΜΟΝΟΝ για την περιοχή του όρους Σύμβολο του νομού Καβάλας. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ουρανίου ΔΙΕΘΝΩΣ. Η αξία του εμπλουτισμένου ουρανίου 235 στην διεθνή αγορά (το 1998) ήταν 20.000 δολάρια το γραμμάριο !.
Βάσει των παραπάνω, με κάθε επιφύλαξη και σύμφωνα με υπολογισμούς από τα παραπάνω, εμπεριέχονται 48 εκατ τόνοι ουρανίου προς 20δις δολάρια ο τόνος δηλ. συνολικά $ 960.000.000.000.000.000 (τα μηδενικά είναι σωστά και είναι : 960 τετράκις εκατομμύρια δολάρια !!!!
ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΝ $ 96.000.000.000Διαβάστε το δυνατά (96 δισεκατομμύρια δολάρια) !!!!

ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΙΟ …  ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ….

Να γιατί θέλουν λοιπόν τη Μακεδονία….

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΚΛΕΦΤΕΣ ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ;

Δ Ι Α Δ Ω Σ Τ Ε  Τ Ο ……..

ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ

ΤΟΝ ΠΙΟ ΥΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΑΓΡΙΟ ΕΧΘΡΟ

_________________________________

800 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΤΟ 1204

Στο όνομα του Πάπα

Oχτακόσια χρόνια ακριβώς το (2004) από εκείνη την 13η Απριλίου του 1204, όταν οι Φράγκοι και Φλαμανδοί στην πλειονότητά τους, αλλά και Γερμανοί, Λομβαρδοί, Τοσκάνοι και φυσικά Βενετοί, που αποτελούσαν το σώμα της Δ΄ Σταυροφορίας, κατελάμβαναν και λεηλατούσαν την Κωνσταντινούπολη, στο όνομα του Πάπα Ιννοκεντίου Γ΄ και σε παρέκκλιση της πορείας προς τους Αγίους Τόπους, επωφελούμενοι από τις εσωτερικές διαμάχες και τις δυναστικές έριδες στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Δ΄ Σταυροφορία υπήρξε καταλυτική για την μετέπειτα εξέλιξη της ιστορίας αλλά πέρα από τις πολιτικές συνέπειές της, που θα μετρούνται για αιώνες, οι πολιτιστικές εξακολουθούν να υφίστανται μέχρι και σήμερα, εδραιωμένες προ πολλού από το δίκαιο του κατακτητή. «Η Κωνσταντινούπολη άδειασε από κάθε πλούτο δημόσιο, ιδιωτικό και εκκλησιαστικό».

«…Έβλεπε κανείς όχι μόνο τις ιερές εικόνες του Χριστού να θραύονται με αξίνες και να ρίχνονται στη φωτιά, αλλά και τα σεπτά και πανάγια σκεύη να αρπάζονται με θράσος από τους ναούς, να ρίχνονται στη φωτιά και να παρέχονται στα εχθρικά στρατεύματα ως απλούς άργυρος και χρυσός».

Αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της λεηλασίας της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204 ο Νικήτας Χωνιάτης, ιστορικός της αλώσεως της Πόλης, περιγράφει με λεπτομέρεια τις δραματικές σκηνές της απογύμνωσης της Βασιλεύουσας από τους θησαυρούς της. Μιλάει για όσα χάθηκαν δια παντός, αλλά και για εκείνα που όδευσαν προς τη Δύση. Για τα χρυσά «βαρυτάλαντα» έπιπλα και τις αργυρές λυχνίες της Αγίας Σοφίας, που μετατράπηκαν σε άμορφη μάζα από τη φωτιά μαζί με την ολόχρυση και στολισμένη με πολύτιμες πέτρες Αγία Τράπεζα, που τεμαχίστηκε και διανεμήθηκε στους λαφυραγωγούς. Αλλά και για εκείνα -ιερά λείψανα και θρησκευτικοί θησαυροί, καθώς και έργα τέχνης- τα οποία μετά την διανομή της λείας έφθασαν στην Βενετία, στη Γαλλία, στη Γερμανία.

Στη συνέχεια, άρχισε η λεηλασία της πόλης. Το αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο και ναύσταθμος τέθηκαν υπό φρούρηση, αλλά με εξαίρεση αυτά τα δύο, οι στρατιώτες και οι ναύτες είχαν το δικαίωμα να λαφυραγωγήσουν ότι ήθελαν χωρίς διάκριση. Ποτέ στην Ευρώπη δεν είχε πραγματοποιηθεί μια τόσο συστηματική και ανελέητη λεηλασία. Ποτέ ο στρατός ενός χριστιανικού κράτους δεν είχε λεηλατήσει μια πόλη με τόσο βάρβαρο τρόπο, όσο εκείνος με τον οποίο λεηλάτησαν την Πόλη· εκείνοι οι στρατιώτες του Χριστού, που είχαν ορκιστεί να παραμείνουν αγνοί, είχαν υποσχεθεί ενώπιον του Θεού να μη χύσουν χριστιανικό αίμα και έφεραν πάνω τους το έμβλημα του Πρίγκιπα της Ειρήνης. Περιγράφοντας τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Σταυροφόροι, ο Χωνιάτης γράφει με οργή. «Πήρατε το σταυρό και ορκιστήκατε πάνω σ’ αυτόν και στα ιερά ευαγγέλια, ότι θα περνούσατε από την επικράτεια των χριστιανών χωρίς να χύσετε αίμα και χωρίς να στραφείτε προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Μας είπατε ότι είχατε πάρει τα όπλα μόνο εναντίον των Σαρακηνών και θα πνίγατε μόνο εκείνους στο αίμα τους. Υποσχεθήκατε να παραμείνετε αγνοί ενόσω φέρατε το σταυρό, όπως άρμοζε σε στρατιώτες που υπηρετούν τη σημαία του Χριστού. Αντί να υπερασπιστείτε τον τάφο του, βιαιοπραγήσατε σε βάρος των πιστών που είναι μέλη του. Φερθήκατε στους χριστιανούς χειρότερα απ’ ότι οι Άραβες φέρονται στους Λατίνους, γιατί οι τελευταίοι σέβονται τουλάχιστον τις γυναίκες».

Η λαγνεία των στρατιωτών δεν φείσθηκε ούτε των κοριτσιών ούτε των αφιερωμένων στο Θεό παρθένων. Η βία και η ακολασία ήταν παρούσες παντού. Οι κραυγές, οι θρήνοι και τα βογκητά των θυμάτων αντηχούσαν σε ολόκληρη την πόλη και παντού η λεηλασία ήταν απεριόριστη και η λαγνεία αχαλίνωτη. Αυτοί οι ευσεβείς ληστές, όπως τους αποκαλεί προσφυώς ο Γκούντερ, ενεργούσαν σαν να είχαν άδεια να διαπράξουν οποιοδήποτε έγκλημα. Κράδαιναν τα ξίφη τους και λεηλατούσαν κατοικίες κι εκκλησίες. Η θρησκεία των ηττημένων υφίστατο κάθε είδους προσβολή. Οι μοναχοί και οι ιερωμένοι υπέστησαν προσβλητική μεταχείριση. Οι Σταυροφόροι τοποθετούσαν τα άμφια των ιερέων στις ράχες των αλόγων τους. Οι εικόνες αποσπώνταν ανελέητα από τα πλαίσιά τους ή θρυμματίζονταν. Οι στρατιώτες βεβήλωσα το μέγιστο ναό της Χριστιανοσύνης. Μια πόρνη κάθισε στην πατριαρχική καθέδρα και χόρευε και τραγουδούσε ένα άσεμνο τραγούδι προς τέρψη των στρατιωτών.

Η λεηλασία του ίδιου ναού το 1453 εκ μέρους του Μωάμεθ Β΄, δεν ήταν τόσο εκτεταμένη όσο εκείνη εκ μέρους των Σταυροφόρων του Πάπα το 1204. Αυτούς τους ευσεβείς ληστές -νέο Σταυροφόρους- τους γνωρίσαμε πρόσφατα στην Σερβία και τώρα στη μαρτυρική Κύπρο μας, σαν Σχέδιο Ανάν!..

(Ελληνοκαναδική Ορθόδοξη Ιεραποστολική Αδελφότητα «Ορθόδοξη Φωνή»).
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» 30-04-2004
Αναδήμοσίευση: http://www.pmeletios.com/ar_meletios/ethnikes_eortes/h_alosh_ths_konstantinoypoleos.html

ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΕΜΝΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΣΟΒΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Ένας ο χοντρός με τα γένια και τα παντελόνια, που παίζει ποδόσφαιρο είναι ο πρώην Ερτζεγοβίνης Αθανάσιος Γιέφτιτς, ο συνταξιούχος δεσπότης που έδιωξε τον κανονικό επίσκοπο Αρτέμιο και ανέλαβε αυτός την Μητρόπολη του Κοσσόβου. Ο δεύτερος ο νεώτερος με την γενιάδα και τα παντελόνια είναι ο νύν Ερτζεγοβίνης Γρηγόριος. Η καλόγρια που παίζει ποδόσφαιρο είναι η μοναχή Rebeka από το μοναστήρι τους!

______________________________

_________________________

Απο ιστοσελίδα ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΡΒΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Εάν υπερισχύσουν οι Οικουμενιστές, ο Ειρηναίος Μπούλοβιτς και ο Ιγνάτιος Μίντιτς (Μπρανίτσεβο), εμείς θα πάμε στα βουνά
——————————————–

Ο μοναχός Αντώνιος βρίσκεται στο Βελιγράδι και προσπαθεί να συντάξη Διαμαρτυρία η οποία θα καλεί τα μέλη της Ιεραρχίας να διαφυλάξουν την ενότητα της Εκκλησίας.

Η συλλογή αρχίσε από την Πέμπτη της Διακαινησίμου 9 Απριλίου και θα κρατήση εως ότου κρατήση η συνεδρίασι της Ιεραρχίας 25 μεχρι τέλη Απριλίου.
Και έτσι σε δημόσιους χώρους στις πόλεις θα γίνη συλλογή υπογραφών.
Καλεί τους επισκόπους να διαφυλάξουν την Πίστι, και να επιτρέψουν στον Αρτέμιο να γυρίση στην έδρα του.
Καλεί τις Κρατικές αρχές να μην πιέζουν την Ιερά Σύνοδο με τις αιτήσεις τους.

Ο επίσκοπος Αρτέμιος εχει την υποστήριξι της πλειοψηφίας των μοναχων όλης της Σερβίας.
Οσο ο Αρτέμιος ενοχλούσε με τις αντιοικουμενιστικές θέσεις του, τοσο ενοχλούμε και εμείς οι ίδιοι οι μοναχοί που βρισκόμαστε σε ομοφωνία μαζί του.

Αυτή η εξέλιξι της υπόθεσης προέρχεται από το Κράτος και από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο και από την μονή Ντέτσανι και μάλιστα από τον επίσκοπο Θεοδόσιο Λίπλαν.

Αυτή η υπόθεσι είχε προγραμματισθεί από χρόνια.
Το σωστό θα ήταν να πούμε ότι η απομάκρυνσι του Αρτέμιου συνιστά την κατάκτησι μιας μητροπόλεως η οποία δεν συμμορφώθηκε στο Οικουμενιστικό μέλλον της Εκκλησίας.
Αυτή η υπόθεσι είναι Κρατικοσυνοδική υπόθεσι και μέσω του Κράτους μπαίνει μετά στο λαό η Παγκοσμιοποίησι.
Ενώ μέσω της Εκκλησίας μπαίνει μέσα ο Οικουμενισμός.
Ο π. Συμεών που καταδικάστηκε εκ των προτέρων ως ένοχος, ήταν μία πρόφασι γιά να αρχίσουν την απομάκρυνσι του Αρτεμίου και του μοναχισμού του.
Εάν δεν κατηγορούσαν τον Συμεών, θα εύρισκαν οτιδήποτε άλλο.
Ο επίσκοπος Αρτέμιος εδώ και χρόνια είναι εμπόδιο γιά τις αιρετικές τάσεις μέσα στην Σερβία. Ενώ πολλοί άλλοι επίσκοποι είναι ήδη Οικουμενιστές. Και αυτή είναι η αιτία της απομάκρυνσης από την μητρόπολί του.
Η πιό σωστή αιτία ειναι, να έλθη ο Πάπας στη Σερβία.
Ο μακαριστός Παύλος όταν κατάλαβε οτι κοντεύει να πεθάνη αντιστάθηκε στις πιέσεις στις οποίες κάποιες φορές παλαιότερα υπέκυπτε.
Τελευταία όμως αντιστάθηκε στις πιέσεις, οι οποίες προέρχονταν από την μητρόπολι Νόβισαντ (Ειρηναίο Μπούλοβιτς), με σκοπό τον ερχομό του Πάπα.
Μόλις αντιστάθηκε δημοσίως ο Παύλος, τον έστειλαν στο νοσοκομείο.

Ερώτημα μεγάλο εδώ.
Αυτό κυκλοφορούσε όταν ακόμη ήταν επί δύο χρόνια στο νοσοκομείο.
Απλά ηταν γέρος και όχι άρρωστος.
Εγώ υποψιάζομαι γιά την μακροχρόνια κράτησί του στο νοσοκομείο και αμφιβάλλω και για την κοίμησί του.
Ναι, εχω ιδιαίτερες αμφιβολίες.
Και όλα αυτά διότι βιάζονται να έλθουν στην αγκαλιά του Πάπα και στους Μασώνους.
Για τον Γιέφτιτς: Ο λαός της Ράσκας καταλαβαίνει ότι δεν είναι σωστός, και για να καταλάβουν πόσο ο λαός δέχτηκε τον τοποτηρητή πρέπει να κοιτάξουμε τις Κυριακές.
Ο κόσμος που έως τώρα πήγαινε στις εκκλησίες, τώρα δεν πηγαίνει.
Ενώ αυτοί που πηγαίνουν τώρα, έρχονται με τις εντολές του Γιέφτιτς.
Διατάζει τους δασκάλους της περιοχής να φέρουν τα παιδιά και κόσμο στην εκκλησία.

Η μετάφραση στα Αγγλλικά έγινε από τον ακούραστο εργάτη και αγωνιστή της Ορθοδοξίας πνευματικόν τέκνον του π. Αυγουστίνου, τον π. Αστέριο Γεροστέργιο.
Προσφέρεται ταπεινά καί μέ την έν Χριστώ αγάπη είς ψυχικήν ωφέλειαν Ορθοδόξων Χριστιανών απανταχού της γης καί επισκεπτών της ιστοσελίδας τού σεβαστού Γέροντος Αυγουστίνου, πρός δόξαν του Τριαδικού μας Θεού.

SUNDAY OF THE MYRRH-BEARING WOMEN

Mark 15:43-16:8

WOMEN

And when the Sabbath was past, Mary Magdalene and Mary the mother of James, and Salome, had bought sweet spices so that they might come and anoint him.

Today’s Sunday is called the Sunday of the Myrrh-Bearing Women.  The Myrrh-Bearers are those women who, in spite of the fear spread by the enemies of Christ, dared to go to Golgotha before Sunday’s dawning, to anoint Christ’s body with myrrh.  Because of their ardent love and faith, they were the first to hear the glad news of Christ’s resurrection and to become the evangelists to the disciples who were terrified and hiding at a friend’s house.  The disciples were timid!  The myrrh-bearing women were brave.  In that situation, the women proved to be incomparably greater than the men.

God, as we all know, created Adam as the first human being.  He created him “according to His image and likeness” and put him in paradise.  But the all-wise and all-kind God didn’t want to leave Adam that way.  When he slept, God took one of his ribs and fashioned the first woman, Eve.  When Adam awoke, he was amazed.  Of all creation Eve appeared in Adam’s eyes to be the most beautiful.
God fashioned man and woman in such a way that the one fulfilled what was lacking in the other.  That which man had, the woman did not have; that which the woman had, the man did not have.  A man has certain abilities and talents, and a woman has others.  With their union, the one complete the other, and a human being is brought to perfection.

There is a story that when a certain young man married, he was filled with such joy and happiness that he wrote to his teacher, the famous Koraes, and told him: “Teacher, I am no longer alone.  I married and became two”.  Koraes supposedly answered him: “No, my boy, you didn’t become two, you became whole”.

A man and a woman are like two half people who, when they are joined, form a whole person; they are like two hemispheres which, when joined, make a whole sphere.  Man is more mind and woman is more heart, and in that holy union of marriage they complement each other.
It is impossible for a viable community made up only of men to exist, just as it is impossible for a community made up of only women.  The attraction God planted in the hearts of men and women is what brings the two races close to each other; it joins them, and from that joining, the new generation results.  Only in exceptional cases can men or women who are overwhelmed by divine love conquer, by the grace of God, the natural attraction of man toward woman and woman toward man;  only a few can succeed in living a kind of angelic life in a human body and present an image of that heavenly life we anticipate in which the genders will cease and all will live like angels in the Kingdom of Heaven.  For these people, the hymn might be said: “To the hermits life is blessed, because it is possessed by divine love”.

Man and woman.  Both are exceptional creations of God, with abilities and gifts to fulfill the high mission given to them by God – that is, to continue life by child-bearing.  God elevates man and woman and makes them co-workers in the making of new people.
Man and woman.  Equal members in the human community.  What does this mean?  Let’s remember St. Cosmas Aitolos who, speaking on the subject said: “Look and see how God created woman.  He didn’t take a piece from the head of the man because He didn’t want her to be superior to him.  But He didn’t take a piece from man’s foot, because He didn’t want her to be a slave to him.  He took one of man’s ribs, which is over his heart, to show that woman is dear to him – equal and beloved.”

God created one man and one woman.  This means that God is against polygamy of man and woman.  If God wanted them to have many wives, as the Koran teaches and the flesh-worshipers of our age practice – even though they are called Christians – God would have had to fashion one man and many women.  If God wanted woman to have many husbands, then He would have made few women and many men.
Christianity is against polygamy.  One man for one woman is proper, and one woman for one man.  One marriage is blessed, and only after special dispensation does the Church allow a second and a third marriage.  Even then, there are penances for those who marry a second and a third time.
Unfortunately, though Holy Writ orders these rules on marriage, the opposite takes place in societies that are governed by the Spirit of God.  At one time man became woman’s tyrant, and woman found herself in a miserable condition; she was treated like an animal and even worse than an animal.  At other times, the woman was the tyrant, and under her tyranny, men became degenerated beings, slaves and pack animals, led around by these corrupted women.

The Bible condemns both extremes.  The Bible wants man to be an affectionate husband and father, who behaves with love and courtesy toward his wife and children, not as a dictator.  The Bible also wants the woman to be at the height of her mission, a precious companion to her husband, a loving mother, the queen of her house who is dedicated to bringing up her children.  The Bible wants the woman to be a myrrh-bearer, like the myrrh-bearers of today’s scripture reading.  A woman like that can offer a great service to the world.  Such a woman surpasses man in heroic achievements of faith and virtue.  A woman like that appears to the world like an angel who spread the myrrh of love.

Myrrh-bearing women!  How few of them there are in this contemporary society of ours, which is rotted by unbelief and corruption.  If only those few and pious women who hear or read this homily could be all women.

This chapter was taken from the book
“DROPS FROM THE LIVING WATER”
by Bishop Augoustinos N. Kantiotes.

_______________

Translation by
Rev. Fr. Asterios Gerostergios
e-mail: ibmgs3@verizon.net
www.orthodoxinfo.com/ibmgs