Εκοιμήθη σήμερα, Παρασκευή 16 Απριλίου σε ηλικία 73 ετών ο Αρχιμανδρίτης Μάρκος Μάνωλης, γνωστός ως «Άγιος των φυλακισμένων».
Ε Κ Ο Ι Μ Η Θ Η
ο πνευματικός πατήρ του «Ορθοδόξου Τύπου».
ο αγωνιστής Πατήρ Μάρκος Μανώλης
Ευχόμεθα ο Θεός να αναπαύση την αγία ψυχή τουκαι να βρεθή ο άξιος αντικαταστάτης του στον καλόν αγώνα της πίστεως
που ο ίδιος διεξήγαγε καθόλη την διάρκεια της ζωής του.
_____________
ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
===================== Σήμερα ο μόνος που δεν κλαίει και δεν θλίβεται για την κοίμησή του είναι ο αείμνηστος π. Μάρκος Μανώλης.
Ολοι συνειδητοποιούν την τεράστια σημασία της προσφοράς και της παρουσίας του στα εκκλησιαστικά μας πράγματα.
Ο Αγιος Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του εν χώρα ζώντων.
Υπήρξε ενάρετος και αγωνιστής κληρικός.
Αγωνίστηκε για δεκαετίες για την πίστη μας, εξομολογούσε χιλιάδες ανθρώπους και επιτελούσε πρωτοφανές σε έκταση και σε επίδραση έργο μεταξύ των φυλακισμένων.
Ηταν για δεκαετίες από τους στυλοβάτες του αγώνα κατά του Οικουμενισμού και ο πνευματικός καθοδηγητής της αγωνιστικής εκκλησιαστικής εφημερίδας “Ορθόδοξος Τύπος”.
Αφήνει πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό, επειδή επιτελούσε πολυσχιδές έργο και επειδή εξισορροπούσε πολλές αντιμαχόμενες τάσεις και καταστάσεις με τη σύνεση, την ταπείνωση, τη μειλιχιότητα και τη μετριοπάθειά του.
Αιωνία αυτού η μνήμη!
___________________________________________
ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΣ ΔΙΑΒΟΗΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΩΝ…
πατήρ Μάρκος Μανώλης. Από τόν «Ορθόδοξο Τύπο» τού οποίου υπήρξε ο «πνευματικός πατέρας» ( μετά τον θάνατο τού Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπου Βασιλόπουλου), σήμερα πνευματικός καί εξομολόγος διαβόητων κακοποιών…
Αθηνα
Η άσπρη γενειάδα του και τα ράσα του μπορεί να μην ταιριάζουν με τα στενά κελιά των φυλακών, εκείνος όμως δεν διστάζει να φτάσει μέχρις εκεί προκειμένου να επιτελέσει το θεάρεστο έργο του σώζοντας ανθρώπινες ψυχές.
Διαβόητοι κακοποιοί τον θεωρούν τον πιο κοντινό τους άνθρωπο, τον εμπιστεύονται, του ανοίγουν την καρδιά τους, του εκμυστηρεύονται τους προβληματισμούς τους και επιζητούν να πάρουν άφεση αμαρτιών.
Ο πατήρ Μάρκος, ο ιερέας που τα τελευταία 25 χρόνια έχει σταθεί στο πλευρό εκατοντάδων ανήλικων εγκλεισμένων και έχει γίνει ο προσωπικός εξομολόγος μερικών από τους ανθρώπους που με τις αποτρόπαιες πράξεις τους συγκλόνισαν το πανελλήνιο, μιλάει στην «Espresso της Κυριακής» για τις συναντήσεις του με τους διαβόητους κακοποιούς……
«…Ηταν το 1985, όταν ο 73χρονος σήμερα ιερέας Μάρκος Μανώλης, που λειτουργεί στον ιερό ναό Αγίου Διονυσίου, ξεκίνησε να επισκέπτεται σωφρονιστικά ιδρύματα και να αναπτύσσει στενή επικοινωνία με έγκλειστους. Η αρχή έγινε από τις στρατιωτικές φυλακές Αυλώνας, όπου ο πατέρας Μάρκος περνούσε ατελείωτες ώρες εξομολογώντας και δίνοντας συμβουλές σε νεαρούς στρατιώτες που είχαν παραστρατήσει.
Εκεί συνάντησε για πρώτη φορά το «θεριό των Βαλκανίων», τον Κώστα Πάσσαρη, με τον οποίο ανέπτυξε μια πιο προσωπική σχέση. Στο πρόσωπο του ιερέα ο νεαρός τότε κακοποιός είδε τον άνθρωπο στον οποίο μπορούσε να εκμυστηρευτεί τα πάντα. Του μίλησε για τα μελλοντικά σχέδιά του, ενώ παράλληλα του ζήτησε τη βοήθειά του. Οι δρόμοι τους χάθηκαν για αρκετά χρόνια, μέχρι τη στιγμή που συναντήθηκαν και πάλι, ύστερα από παράκληση του διαβόητου κακοποιού, αυτήν τη φορά στη φυλακή της Ρουμανίας.
Εκτός από τον Πάσσαρη, έπειτα από περίπου δέκα χρόνια παρουσίας στα σωφρονιστικά καταστήματα της Ελλάδας, ο πατήρ Μάρκος Μανώλης ήρθε τετ α τετ και με δύo ανθρώπους που οι πράξεις τους προκάλεσαν ανατριχίλα στο πανελλήνιο, τα μέλη των σατανιστών της Παλλήνης Ασημάκη Κατσούλα και Μανώλη Δημητροκάλη…
Το «θηριο των Βαλκανιων» στον δρομο του Θεου…
Ο Κώστας Πάσσαρης, το αιματοβαμμένο βιογραφικό του οποίου περιλαμβάνει μεταξύ άλλων στυγνές δολοφονίες, αιματηρές ληστείες, ναρκωτικά και βιασμούς, ήταν ένας από τους έγκλειστους στρατευμένους που είχαν την τύχη να γνωρίσουν και να ανοίξουν την καρδιά τους στον πατέρα Μάρκο.
Το 1995, σε ηλικία μόλις είκοσι ετών, ο Κώστας Πάσσαρης, που εκείνη την περίοδο υπηρετούσε τη θητεία του στην Κομοτηνή, συνελήφθη από άνδρες της Στρατονομίας κατηγορούμενος για τον βιασμό μιας ηλικιωμένης αλλά και για κλοπές. Λίγες ημέρες αργότερα, το «θεριό των Βαλκανίων» πέρασε τις πύλες των στρατιωτικών φυλακών Αυλώνα.
Εκεί σημειώνεται η πρώτη επαφή του αδίστακτου κακοποιού με τον χριστιανισμό, καθώς συναντάει τον πατέρα Μάρκο, ακούει με προσοχή τα χριστιανικά διδάγματα και ουσιαστικά κάνει το πρώτο βήμα που τον οδήγησε στη σημερινή του επιθυμία να απαρνηθεί τα εγκόσμια -όταν και εφόσον αποφυλακιστεί- και να γίνει μοναχός στο Αγιον Ορος.
Ο ιερωμένος θυμάται: «Από τις πρώτες μας επαφές στην Αυλώνα, μου έκανε πολύ αληθινές εξομολογήσεις και δήλωνε μετανιωμένος. Μάλιστα, θυμάμαι που μου είχε πει μία φορά ότι ευχαριστεί τον Θεό που τον βοήθησε και δεν έφτασε στο έγκλημα. Ωστόσο, ύστερα από λίγο καιρό άλλαξαν όλα. Εχει ένα αγγελικό πρόσωπο και δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα έφτανε μέχρις εκεί. Ομως, η αλήθεια είναι πως ο Κώστας μια ζωή έδινε μάχες με τον ίδιο του τον εαυτό».
Εναν χρόνο μετά τον εγκλεισμό του, ο Κώστας Πάσσαρης δραπέτευσε από τις φυλακές Αυλώνα και για μία ακόμη φορά παρασύρθηκε από τους «δαίμονές» του, αυτούς που τον βασάνιζαν από μωρό, καθώς ποτέ δεν έζησε χαρούμενες οικογενειακές στιγμές. Τα χρόνια πέρασαν και οι δρόμοι των δύο ανδρών χώρισαν, αφού από το 2001 μέχρι και σήμερα ο Κώστας Πάσσαρης βρίσκεται έγκλειστος στις περίφημες φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκέρλας στη Ρουμανία καταδικασμένος για τις παράνομες πράξεις του σε δις ισόβια.
Ολα αυτά μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι, όταν ο πατέρας Μάρκος επισκέφτηκε ξανά ύστερα από χρόνια τον διαβόητο κακοποιό στις φυλακές της Ρουμανίας. Η συνάντηση αυτή ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας του Πάσσαρη, που ζήτησε από την Αριστέα Κατσούλη -τη γυναίκα που όλα αυτά τα χρόνια βρίσκεται κοντά του κι έχει σχέση με την ενορία- να μεσολαβήσει προκειμένου να πραγματοποιηθεί.
Ο πατέρας Μάρκος μας εξομολογείται πως ο Πάσσαρης «ήταν πολύ ειλικρινής και ταπεινός. Η αλήθεια είναι πως χάρηκε πολύ που με είδε ξανά. Ο Κώστας είναι χαρισματικό παιδί και αν η ζωή δεν τον είχε οδηγήσει εκεί που είναι τώρα, θα μπορούσε να είναι ακόμη και καθηγητής πανεπιστημίου. Μου ζήταγε πάντα βιβλία και τα ρουφούσε σαν σφουγγάρι».
Το περασμένο Πάσχα, ο διαβόητος εντός και εκτός ελληνικών συνόρων κακοποιός εξέφρασε την επιθυμία του στον αρχιμανδρίτη Γερβάσιο ζητώντας του να μονάσει. Αυτήν τη σκέψη του την εξομολογήθηκε στον πατέρα Μάρκο, κάτι που όπως ο ίδιος δήλωσε στην «Espresso της Κυριακής», τον χαροποίησε ιδιαίτερα.
«Μακάρι ο Θεός να τον αξιώσει και να καταφέρει να πραγματοποιήσει αυτό που επιθυμεί. Θα είναι μία αληθινή μετάνοια. Ετσι και αλλιώς η μόνη του έννοια είναι να ζήσει αληθινά στον δρόμο του Θεού».
Σύμφωνα με όσα δηλώνει ο ιερέας, τα τελευταία χρόνια ο Κώστας Πάσσαρης έχει αλλάξει πολύ. Τον ενοχλούν οι φωνές και αγριεύει όταν οι πάνοπλοι φρουροί των φυλακών Γκέρλας μιλάνε άσχημα στους συγκρατούμενούς του.
Μάλιστα, ο πατέρας Μάρκος μας αποκάλυψε πως ο Πάσσαρης του εξομολογήθηκε ότι δεν είναι ένοχος και δεν έχει σχέση με όλα αυτά για τα οποία τον έχουν κατηγορήσει στη Ρουμανία. «Εγώ τον πιστεύω. Μου είπε ότι δεν ήθελε φασαρίες και πως όταν τον συνέλαβαν τους είπε “φορτώστε τα πάνω μου να τελειώνουμε αλλά να ξέρετε ότι δεν ευθύνομαι για όλα εγώ”».
Οι σατανιστες της Παλληνης…
Παραμονές Πρωτοχρονιάς του 1994 και η Ελλάδα συγκλονίζεται από την αποκάλυψη μίας από τις πιο σκοτεινές υποθέσεις που απασχόλησαν ποτέ τη χώρα, την εξάρθρωση των σατανιστών της Παλλήνης. Τα ονόματα Ασημάκης Κατσούλας, Μανώλης Δημητροκάλης και Δήμητρα Μαργέτη μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στις μνήμες των Ελλήνων και το άκουσμά τους προκαλεί τρόμο και ανατριχίλα.
Τον Αύγουστο του 1992, οι τρεις νέοι ξεκίνησαν την παράνομη δράση τους αποπλανώντας νεαρά κορίτσια, πολλές φορές ακόμη και ανήλικα. Στη συνέχεια, τις παρέσυραν σε ομαδικά σεξουαλικά όργια και τελετές μαύρης μαγείας, ενώ δύο από τις ανυποψίαστες γυναίκες βρήκαν τραγικό θάνατο στα χέρια της σατανικής τριάδας.
Μετά την καταδίκη τους οι δύο άντρες της ομάδας οδηγήθηκαν στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο πατέρας Μάρκος, που τότε τους είχε επισκεφτεί στο σωφρονιστικό κατάστημα για να τους γνωρίσει από κοντά και να μιλήσει μαζί τους, θυμάται:
«Οταν τους πήγαν στις φυλακές, όλοι οι κρατούμενοι ήθελαν να πέσουν να τους φάνε. Πρώτα συνάντησα τον Δημητροκάλη. Ο Μανώλης από μικρός πίστευε πάρα πολύ στον Θεό. Δυστυχώς αργότερα έμπλεξε με κακές παρέες που τον παρασύρανε και άκουγε κι αυτή την πολύ σκληρή και άγρια μουσική, τη heavy metal. Ολα αυτά τον ώθησαν στο να κάνει στροφή 360 μοιρών.
Οταν όμως μπήκε στη φυλακή, όλα άλλαξαν και πάλι μέσα του και θυμήθηκε τον παλιό του εαυτό. Ζήταγε συνεχώς να εξομολογηθεί και μάλιστα παρακινούσε και τους υπόλοιπους κρατουμένους να έρχονται σε μένα».
Ο πατέρας Μάρκος μας οδηγεί και στην κοντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στον Διόνυσο και βγάζει από το Ιερό μία μεγάλη εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. «Αυτή μας της έχει χαρίσει ο Μανώλης. Παίρνει ξύλα και κολλάει πάνω τους εικόνες. Θυμάμαι πως μου ζήταγε συνεχώς θρησκευτικά βιβλία για να διαβάζει».
Οπως μας αποκαλύπτει ο ιερέας, όταν έφτασε η στιγμή να συναντήσει από κοντά τον αρχηγό και τελετάρχη της σατανικής ομάδας των τριών, τον 23χρονο τότε Ασημάκη Κατσούλα, ήταν λίγο διστακτικός.
«Να φανταστείτε πήγα πρώτα από τον ψυχολόγο που τον παρακολουθούσε για να τον ρωτήσω πώς θα έπρεπε να τον αντιμετωπίσω και ο ίδιος ο ψυχολόγος του μου είπε πως όταν πάει στο κελί του Κατσούλα κάνει την προσευχή του πρώτα».
Τελικά, σύμφωνα με όσα μας αποκαλύπτει ο πατέρας Μάρκος, η επικοινωνία τους ήταν άριστη.
«Πρόκειται για ένα πολύ ερευνητικό και έξυπνο παιδί. Οταν μας ζήτησε βιβλία, αποφασίσαμε να του δώσουμε τις εξομολογήσεις του Αγίου Αυγουστίνου που ήταν πιο φιλοσοφικό από άλλα θρησκευτικά βιβλία και τελικά πράξαμε σωστά, γιατί του άρεσε πολύ».
Ο πατέρας Μάρκος έχει ακόμη (έστω και αραιές) επαφές μαζί τους. Υποστηρίζει πως πρόκειται για παιδιά που είχαν παρασυρθεί, αν και σε όλη τους τη ζωή -ακόμα και μετά την αποκάλυψη των φρικιαστικών πράξεών τους- είχαν τη στήριξη και τη συμπαράσταση της οικογένειάς τους.
Κοντα στους νεους…
Τα τελευταία χρόνια, ο πατέρας Μάρκος έρχεται σε επαφή με ανήλικους παραβάτες ηλικίας από 14-15 έως και το πολύ μέχρι 21 ετών, αφού οι φυλακές Αυλώνας μετατράπηκαν από στρατιωτικές σε φυλακές ανηλίκων. Μας εξομολογείται πως τα παιδιά πάντα τον περιμένουν με χαρά και συμπληρώνει:
«Χαίρονται και μόνο που βλέπουν ότι υπάρχει κάποιος που νοιάζεται γι’ αυτούς. Μερικές φορές δεν χρειάζεται ούτε να τους μιλήσουμε. Η παρουσία μας και μόνο τους κάνει καλό».
Οπως μας λέει ο ιερέας, τα παιδιά έχουν ανάγκη επικοινωνίας και είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι μέχρι στιγμής δεν έχει συναντήσει «αγρίμια». «Ολοι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει άσχημες πράξεις, όμως όλα αιτιολογούνται, καθώς τα περισσότερα παιδιά που έχω γνωρίσει προέρχονταν από προβληματικές οικογένειες και έδειχναν την αντίδρασή τους μέσα από την παρανομία».
Τα παιδιά στις φυλακές είναι μόνα τους και χωρίς να τους το επιβάλλει κανείς νηστεύουν τις Αγιες Ημέρες του Πάσχα, ενώ δεν είναι λίγοι οι αλλοδαποί που έχουν βαφτιστεί και ζητάνε θρησκευτικά βιβλία μεταφρασμένα στη γλώσσα τους για να διαβάσουν.
«Προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε και να τους στηρίξουμε γιατί ζητάνε τη μετάνοια. Δεν πρέπει να παραμελούμε τους συνανθρώπους μας και πόσω μάλλον τα νεαρά παιδιά που έχουν ανάγκη τη φροντίδα και την αγάπη περισσότερο απ’ όλους μας» μας λέει ο πατέρας Μάρκος και μας αποχαιρετά ευχόμενός μας «Καλό Πάσχα».
Μπορεί ο 73χρονος ιερέας να έχει συνομιλήσει επί ώρες με κάποιους από τους πιο διάσημους και στυγερούς εγκληματίες της χώρας μας, όμως δεν φάνηκε στιγμή να τους ξεχωρίζει από άλλους έγκλειστους που έχει γνωρίσει τα είκοσι χρόνια που επισκέπτεται τις φυλακές της χώρας.
Πίσω από τα μάτια όλων είδε το ίδιο πράγμα… παιδιά που η ζωή τα έβγαλε σε λάθους δρόμους είτε από ανάγκη είτε επειδή παρασύρθηκαν, είτε επειδή κάποιος τα αμέλησε όταν είχαν την ανάγκη του.
Του Βασίλη Κερμενιώτη, κατοίκου Πτολεμαΐδας,
υπαγ. στην Ιερά Μητρόπολη Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας.
Αποθρασύνθηκε ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου!
Εξέφρασε και νέες αθεολόγητες θέσεις και απαίτησε την άμεση εκδίωξη των Εσφιγμενιτών. Να του απαντήσουν δεόντως οι 19 Μονές του Αγίου Όρους.
Διαβάζοντας την ομιλία του Αρχιγραμματέα του Πατριαρχείου κ. Ελπιδοφόρου στην προχθεσινή Ημερίδα που έγινε στη Θεσσαλονίκη για το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου, κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να μετανοήσουν οι Οικουμενιστές και να εγκαταλείψουν την πλάνη τους: Ο εγωισμός και το θράσος τους είναι απίστευτα και απύθμενα!
ΦΑΡΙΣΑΪΚΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
Όπως αναμενόταν, στην ομιλία του μετέφερε την «ιερήν αγανάκτησιν» της «Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος» γι’ αυτούς τους ξεροκέφαλους «σχισματικούς» που δεν λένε «να μας αδειάσουν τη γωνιά», μια και ο «Καίσαρας», η ελληνική Πολιτεία, ―πέρα από τον αποκλεισμό που επέβαλε στους ταλαίπωρους «καταληψίες», που θυμίζει την πολιορκία του Μεσολογγίου― διστάζει να προχωρήσει στην, με κλωτσιές, εκδίωξή τους από το περιβόλι της Παναγίας (και όχι το τσιφλίκι κανενός Πατριάρχη).
Προσπάθησα, αλλά δυστυχώς δεν το κατόρθωσα, να είμαι κι εγώ εκεί, προχθές, γιατί επιθυμούσα σφόδρα να του θέσω δημόσια τα εξής ερωτήματα: Κύριε Αρχιγραμματέα του Πατριαρχείου, μήπως διυλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλον; (Ματθ. 23:24). Σας ενοχλεί που κάποιοι σχισματικοί μοναχοί ―που όμως πονούν την Πίστη του Χριστού― δεν εγκαταλείπουν το Άγιο Όρος, ενώ δεν σας «καίγεται καρφάκι» που ο Πατριάρχης μας, εδώ και χρόνια, αδιάλειπτα και αδιάντροπα, ποδοπατεί το Ευαγγέλιο, περιφρονεί τις Οικουμενικές Συνόδους και τους Ιερούς Κανόνες και ατιμάζει τους Αγίους της Εκκλησίας μας, παλαιούς και νέους;
● Δεν σας πείραξε που προσέβαλε βάναυσα τον Μέγα Φώτιο και άλλους Πατέρες, αποκαλώντας τους “θύματα του Σατανά” (Κατά τη θρονική εορτή του Πατριαρχείου, το 1998);
● Δεν σας ενοχλεί που προσβάλλει όλους τους Αγίους που καταδίκασαν την παπική πλάνη αναγνωρίζοντας, τόσο τον αμετανόητο Παπισμό, όσο και τις εκατοντάδες κακόδοξες προτεσταντικές ομολογίες, ως «Εκκλησίες του Θεού»;
● Δεν σας θλίβει που ατιμάζει τη μνήμη όλων των Αγίων Νεομαρτύρων ―που υπέστησαν φρικτά μαρτύρια επειδή αρνήθηκαν να αλλαξοπιστήσουν― ισχυριζόμενος ότι και άλλες Θρησκείες λατρεύουν τον ίδιο Θεό μ’ εμάς; Μια ομολογία που καθιστά «ανώφελη» τη Σταυρική θυσία του Κυρίου και στην ουσία ισοδυναμεί με άρνηση του Χριστιανισμού!
Όλ’ αυτά δεν σας δυσαρέστησαν κύριε Αρχιγραμματέα; Δεν τάραξαν καθόλου την ηρεμία σας; Εκτός κι αν συμφωνείτε κι εσείς μ’ αυτές τις φρικτές αιρετικές κακοδοξίες!
Αλλά γιατί να σας πειράξουν, αφού στο χορό της κακοδοξίας μπήκατε κι εσείς. Ενθυμούμαι τα όσα απαράδεκτα δηλώσατε πέρυσι στην Αμερική σχετικά με την… υποχρέωση «αναγνωρίσεως πρωτείου τινός στην Ορθόδοξη Εκκλησία»! Μάλιστα, σχεδόν αποκαλέσατε αιρετικούς όσους δεν θα συμφωνούσαν μ’ αυτές τις αθεολόγητες απόψεις που εκστομίσατε! Ζηλέψατε τη «θεολογία» του Παπισμού κύριε Ελπιδοφόρε; Ωστόσο, έχετε το… ελαφρυντικό ότι δεν είσθε Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεολογίας. Εάν ήσασταν ή εάν επρόκειτο να γίνετε, το ολίσθημά σας θα ήταν πολύ μεγαλύτερο.
Ήταν πολύ εύστοχο το σχετικό ντοκουμέντο που δημοσίευσε η αγωνιστική ιστοσελίδα «Αυγουστίνος Καντιώτης», στο οποίο, στην αριστερή πλευρά, αποτυπώνονταν οι εξωφρενικές θέσεις σας, και στα δεξιά οι θέσεις της Ορθοδοξίας επί του θέματος, τις οποίες διατύπωναν δύο Άγιοι της Εκκλησίας μας και ο Σεβ. μητροπολίτης της περιοχής μου, ο κ. Θεόκλητος.
ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΑ
Διαβάζοντας τα όσα απίθανα και αθεολόγητα είπε, αυτός ο ρασοφόρος, στην ημερίδα, θέλεις να κλάψεις για το πνευματικό κατάντημα του ιστορικού Πατριαρχείου των ορθοδόξων!
Το θέμα της ομιλίας του ήταν: «Εκκλησιαστική – Εκκλησιολογική προσέγγιση: Η θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου».
● Αναφερόμενος στην από δεκαετίες διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη, είπε: «η Εκκλησία εθεώρησε ως ένα βαθμό αναμενομένη και λογική την ύπαρξη αντιδράσεων σε ένα θέμα, το οποίο αποτελούσε ταμπού, τροφοδοτηθέν από χίλια έτη σχίσματος και μισαλλοδοξίας μεταξύ ανατολής και δύσεως».
Εδώ, ο Αρχιγραμματέας, , διαπράττει δύο ολισθήματα: Πρώτον, ταυτί-ζει την «Εκκλησία» με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Εκκλησία, π. Ελπιδοφόρε, είναι και η Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία διαφωνούσε κάθετα με τα φιλοπαπικά ενδοτικά ανοίγματα του Αθηναγόρα. Μάλιστα, υπήρξαν και τρεις Αρχιερείς, αλλά και πολλές Μονές του Αγίου Όρους, που διέκοψαν το μνη-μόσυνό του. Αυτό το θέμα γιατί το αποκρύπτετε;
Δεύτερον, για ποιο «ταμπού» και ποια «μισαλλοδοξία» μιλάει ο κ. Αρχι-γραμματέας; Οι Άγιοί μας που απέκοψαν και διαχρονικά πολέμησαν το Παπισμό, το έπραξαν γιατί ήταν “μισαλλόδοξοι” και είχαν «ταμπού» ή γιατί οι δυτικοί διέστρεψαν το δόγμα εισάγοντας πλήθος αιρετικών κακοδοξιών; Ήταν “μισαλλόδοξος” ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και ο σύγχρονός μας Άγιος Νεκτάριος; Όλοι αυτοί οι πνευματοφόροι Άγιοι ήταν «φανατικοί» και «εμπαθείς» και παρεξήγησαν τους Δυτικούς και έπρεπε να γεννηθούν οι σημερινοί, πλήρεις «σοφίας», «αγάπης» και «κατανοήσεως», λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιερείς και θεολόγοι για «λύσουν» την “παρε-ξήγηση”; Ντροπή!
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Αρχιγραμματέα, θα πρέπει να διακατέχονταν από «ταμπού» και «μισαλλοδοξία» και οι νεώτερες πατριαρχικές Σύνοδοι της Κωνσταντινουπόλεως των ετών 1722, 1727 και 1838, οι οποίες κατα-δίκασαν τον Παπισμό! Αλλά τότε, το Φανάρι ήταν ορθόδοξο και αναμένο, ενώ τώρα αιρετικό και σβησμένο!
● «Χαρακτηρίσαντες [οι Εσφιγμενίτες] αιρετικούς και τον Οικουμενικό Πατριάρχη και πάντας τους Πατριάρχας και αρχηγούς των Ορθοδόξων Εκκλησιών μετά των Ιεραρχών αυτών, έπαυσαν να μνημονεύουν του κανονικού ονόματος του οικείου αυτών επισκόπου, του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, με αποτέλεσμα να αποκοπούν από το σώμα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Και οι πρωτοετείς φοιτητές της θεολογίας γνωρίζουν ότι οι Ιεροί Κανόνες (ΛΑ’ Αποστολικός και ΙΕ’ Κανόνας της Πρωτοδευτέρας Συνόδου) δίδουν το δικαίωμα διακοπής μνημοσύνου, όταν κηρύσσεται απροκάλυπτα αίρεση. Και αν οι Εσφιγμενίτες το έπραξαν άκαιρα, σήμερα που η παναίρεση του Οικουμενισμού έχει αποθρασυνθεί εντελώς, διακοπή μνημοσύνου μπορεί να γίνει. Μάλιστα, οι Κανόνες αυτοί λένε ότι μια τέτοια ενέργεια όχι μόνο δεν εγκυμονεί κίνδυνο σχίσματος, αλλά αντίθετα προλαμβάνει το σχίσμα. Επί λέξει ο ΙΕ’ Κανόνας λέει: «Ουκ Επισκόπων, αλλά ψευδεπισκόπων και ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι». Συνεπώς, π. Ελπιδοφόρε, αυτοί που πρέπει να «αποκοπούν από το σώμα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι ομοϊδεάτες του Οικουμενιστές.
● «…υποκύψαντες [οι Εσφιγμενίτες] εις τον εκ δεξιών πειρασμόν ότι έφθασαν εις τοιούτον ύψος αρετής, ώστε να είναι άξιοι να κρίνουν το ορθόδοξον ή μη του φρονήματος ουχί μόνον του οικείου αυτών επισκόπου, αλλά συμπάσης της Ορθοδόξου ανά τον κόσμον Ιεραρχίας».
Στη θεολογική Σχολή που σπουδάσατε, π. Ελπιδοφόρε, δεν μάθατε ότι όταν κινδυνεύει η πίστη έχουν υποχρέωση ακόμη και οι «πέτρες» να σηκωθούν και να διαμαρτυρηθούν; Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: «Είναι εντολή Κυρίου να µή σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη, διότι λέγει “εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται” [Λουκ. 19, 40]. Ώστε όταν πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς “Εγώ ποιός είµαι;» (Επιστολή προς Παντολέοντι Λογοθέτη, PG 99, 1321Α.Β, μετάφρα-ση).
● «Ο “προεστώς” της ευχαριστιακής συνάξεως, ως “κατέχων τον Θρόνον του Θεού” στο ιερό Θυσιαστήριο, ανεδείχθη στη συνείδηση της Εκκλησίας ως καθήμενος εις “τόπον Θεού”, όπως έχει αποδείξει με τη διδακτορική του διατριβή ο επιφανής Ιεράρχης του Θρόνου και κορυφαίος θεολόγος της Ορθοδοξίας Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας. Και καταλήγει: “Δια του τρόπου τούτου η ενότης της Εκκλησίας εν τη Ευχαριστία καθίσταται αυτομάτως και ενότης εν τω επισκόπω”».
Κύριε Αρχιγραμματέα, το Άγιο Πνεύμα το οποίο φωτίζει την Εκκλησία οδηγώντας την εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. 16: 13) δεν περίμενε να γεννηθεί ο Ζηζιούλας για να «αποδείξει με τη διδακτορική του διατριβή…» οτιδήποτε. Η θεολογία δεν είναι μηχανολογία ή μαθηματικά για να «αποδείξουμε» κάποιο θεώρημα, αλλά μέθεξη του Θείου, την οποία μόνο οι Άγιοι αξιώθηκαν. Η ζαλισμένη «θεολογία» του Ζηζιούλα τείνει να καταλήξει στο ότι κέντρο «της ευχαριστιακής συνάξεως» είναι, μάλλον, ο επίσκοπος και όχι ο Χριστός! (κι εδώ οσμή Παπισμού!)
Όσον αφορά τον επίσκοπο που είναι «εις “τόπον Θεού”», θα πρέπει να ξέρει ο Άγιος Αρχιγραμματεύς, ότι αυτό παρέχει μεν κάποια δικαιώματα (απαίτηση σεβασμού, υπακοής, κ.λ.π.), αλλά, κυρίως, έχει τεράστιες υποχρεώσεις. Συνεπάγεται σταυρική και μαρτυρική πορεία, παρόμοια με εκείνη που ακολούθησε ο Μέγας Αρχιερεύς, ο Χριστός:
◊ Ο Κύριος νήστευσε 40 ημέρες. Οι σημερινοί επίσκοποι νηστεύουν;
◊ Ο Χριστός συνέχεια αγρυπνούσε και προσευχόταν γονατιστός με δάκρυα για το ποίμνιό του. Οι τωρινοί Αρχιερείς και Πατριάρχες ενδιαφέρονται όσο πρέπει για το ποίμνιο που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός ή το παρακολουθούν αδιάφοροι να το κατασπαράζουν οι ποικιλώνυμοι προβατόσχημοι λύκοι, οι αιρετικοί;
◊ Ο Χριστός είχε φτωχική και ταπεινή εμφάνιση, παρ’ όλο που είναι Θεός. Οι πλείστοι σημερινοί Αρχιερείς κυκλοφορούν με λιμουζίνες και αεροπλάνα και φορούν πανάκριβα άμφια, τα οποία επιδεικνύουν σαν τις φιλάρεσκες γυναίκες! Επίσης, αρέσκονται στις κολακείες και στα αλληλολιβανίσματα. Έτσι ήταν ο Χριστός;
◊ Ο Μέγας Αρχιερεύς οδηγήθηκε στο Γολγοθά και προειδοποίησε τους μαθητές Του ότι κι αυτοί θα μισηθούν και θα υποστούν διώξεις. Ερωτούμε: οι σημερινοί επίσκοποι και Πατριάρχες διώκονται, υποφέρουν υπερασπιζόμενοι την Πίστη του Χριστού ή αδιαφορούν γι’ αυτήν, γι’ αυτό και καλοπερνούν, αφού τα έχουν καλά με όλους τους «ισχυρούς της ημέρας», θρησκευτικούς και κοσμικούς;
◊ Επίσης, όταν είσαι «εις τόπον Θεού» δεν προσφέρεις Κοράνια. Δεν αποκαλείς «ιερό» και «άγιο» το βιβλίο που αρνείται τη Θεότητα του Χριστού και παρακινεί σε πόλεμο κατά των χριστιανών, τους οποίους κατηγορεί ότι νόθευσαν το Ευαγγέλιο!
◊ Τέλος, π. Ελπιδοφόρε, όταν είσαι «εις τόπον Θεού», την Κυριακή της Ορθοδοξίας καταφέρεσαι κατά των αιρετικών και των εχθρών της Εκκλησίας και όχι εναντίων των ορθοδόξων χριστιανών!
Όντως, ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι «εις “τόπον Θεού”». Έχετε υπ’ όψιν, όμως, ότι και ο προκάτοχός του, ο Νεστόριος, ήταν κι αυτός «εις “τόπον Θεού”». Και βέβαια, «εις “τόπον Θεού”» θα καθίσει και ο Αντίχριστος (Β’ Θεσ. 2:4).
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ
Επίσης, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, επικαλέσθηκε τον «δ’ και η’ κανόνα της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου», καθώς και τους «κανόνες λδ’ της Πενθέκτης εν Τρούλλω Οικουμενικής Συνόδου και α’ της εν Κων/πόλει Πρωτοδευτέρας Συνόδου» βάσει των οποίων οι μοναχοί οφείλουν υπακοή στον επίσκοπό τους (εν προκειμένω, για τους αγιορείτες, στον Πατριάρχη). Σύμφωνοι, π. Ελπιδοφόρε, αλλά με την αυτονόητη προϋπόθεση ότι αυτός «ορθοτομεί τον λόγον της αληθείας». Όταν όμως, κηρύττει ρήματα διεστραμμένα, τότε οι μοναχοί έχουν υποχρέωση να κάνουν ανυπακοή, κατά το «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Πραξ. 5:29). Ο Απόστολος Παύλος καλεί τους Γαλάτες να διώξουν και να αναθεματίσουν ακόμη και τον ίδιο, στην υ-ποθετική περίπτωση που όταν ξαναερχόταν τους κήρυττε διαφορετικά πράγματα, απ’ όσα αρχικά, τους είχε ευαγγελίσει! (Γαλ. 1:8)
Έχετε πτυχίο θεολογίας κ. Αρχιγραμματέα. Δεν μάθατε από την εκκλησιαστική ιστορία, ότι υπήρξαν και εποχές, όπως η σημερινή, όπου ήταν κακή η υπακοή και αγία η ανυπακοή; Λόγου χάρη, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ήταν απλοί μοναχοί. Κι όμως δεν έκαναν «υπακοή». Ο μεν πρώτος κατατρόπωσε τους εικονομάχους Πατριάρχες και Αρχιερείς, ο δε δεύτερος, αγωνίσθηκε με σθένος κατά της επικρατούσας, τότε, αίρεσης του μονοθελητισμού!
Και γιατί χρησιμοποιείτε τους Ιερούς Κανόνες «κατά το δοκούν»; Τους Κανόνες ΞΕ’ των Αγίων Αποστόλων και Θ’, ΛΓ’ της Συνόδου της Λαοδικείας, που απαγορεύουν ρητώς τις συμπροσευχές με ετερόδοξους, επισείοντας την ποινή της καθαίρεσης για τους παραβάτες, τους έχετε «καταργήσει»; Γιατί; Επειδή δεν σας συμφέρουν και επειδή, βάσει αυτών, θα πρέπει να καθαιρεθεί ο Πατριάρχης και οι ομοϊδεάτες του Οικουμενιστές; Και δεν είναι μόνο αυτοί οι Ιεροί Κανόνες που αθετούν οι Οικουμενιστές. Υπάρχουν και άλλοι που απαγορεύουν την είσοδο αιρετικών κληρικών σε ορθόδοξο Ναό… κ.λ.π.
ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΠΥΡΓΟΣ ΟΙ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
Αυτή η ομιλία που εκφώνησε ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, απο-τελεί, για μένα, απόδειξη ότι η «αγάπη» που φαίνεται να ξεχειλίζει από τις καρδιές των Οικουμενιστών είναι μια “σαπουνόφουσκα”. Το είπε και ο Γέρων Παίσιος: «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει»(«Παρακαταθήκη» τεύχος 52 του 2007). Οι φουκαράδες σχισματικοί μοναχοί της Εσφιγμένου, τραβούν τα πάνδεινα, λόγω της, αδιάκριτης έστω, υπερευαισθησίας τους στα θέματα των ορθόδοξων παραδόσεων. Ερωτώ: Από τους ωκεανούς αγάπης του κ. Βαρθολομαίου προς τον παναιρετικό Πάπα, δεν περισσεύει καμμιά σταγόνα και γι’ αυτούς τους ταλαί-πωρους αδελφούς μας;
Είπε ο Αρχιγραμματέας:
□ «Ομοιάζουν [οι Εσφιγμενίτες] με όσους χαρακτηρίζει ο Κύριος ως κλέπτας της ποίμνης, λυμαινομένους αυτήν και μη εισερχομένους δια της θύρας, αλλά νύκτωρ, εν κρυπτώ και παραβύστω»
Πατέρα Ελπιδοφόρε, με «κλέπτας της ποίμνης, λυμαινομένους αυτήν και μη εισερχομένους δια της θύρας» ομοιάζουν οι φίλοι σας οι Οικουμενιστές. Αν εισέρχονταν δια της «θύρας», που είναι ο Χριστός (Ιω. 10:7), θα αγαπούσαν τα πρόβατα και δεν θα τα παρέδιδαν στους νοητούς «λύκους» του Παπισμού και του Π.Σ.Ε.
Όσον αφορά το «εν κρυπτώ και παραβύστω», αυτή η τακτική είναι ιδί-ωμα του Οικουμενιστών (και του πονηρού πνεύματος που τους υποκινεί) που ενώ είναι ισχνή μειοψηφία μέσα στην Εκκλησία, επειδή βρίσκονται σε υψηλές θέσεις, περνούν τα δικά τους θελήματα, καταλύοντας το σύστημα της Συνοδικότητας. Την ουσιαστική κατάλυση της συνοδικότητας κατείγγειλε και ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός.
□ «Πολλήν έκαμε υπομονή τόσο το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως Μήτηρ Εκκλησία, όσο και η Ιερά Κοινότης, ως εν Χριστώ αδελφότης μεριμνώσα για τη σωτηρία και την ανάνιψή τους εκ της πλάνης».
Πράγματι, κ. Αρχιγραμματέα, «πολλήν υπομονή έκαμε» τόσο το Άγιο Όρος όσο και οι Ελλαδίτες Αρχιερείς με τον αθεόφοβο προϊστάμενό σας. Καλά θα είναι να εγκαταλείψουν την τακτική του στρουθοκαμηλισμού και να υπερασπίσουν την ατιμαζόμενη απ’ αυτόν, Εκκλησία του Χριστού. Έτσι, υπάρχει ελπίδα, λόγω του «ραπίσματος» που θα δεχθούν οι Οικουμενιστές, να συνέλθουν και να «ανανήψουν εκ της πλάνης».
□ «Δεν αρκέσθησαν στην ιδία πλάνη, αλλά εξήσκησαν καθ’ όλα αυτά τα χρόνια συστηματική προσπάθεια να παρασύρουν στην εκτός της Εκκλησίας πνευματική απώλεια και άλλους πιστούς και κληρικούς, διαδίδοντες με κάθε τρόπο τις δοξασίες τους»
Αυτή η κατηγορία «ταιριάζει-γάντι» για τους Οικουμενιστές που, τον τελευταίο καιρό, επιδίδονται σε μια πρωτοφανή προπαγάνδα των κακοδοξιών τους, μέσω νεοεκδοθέντων εντύπων, ημερίδων, του διαδικτύου, κ.λ.π.
Πάντως, αν με τα λόγια αυτά εννοεί, ο κ. Αρχιγραμματέας, ότι οι Εσφιγμενίτες ενημερώνουν τον κόσμο για την αίρεση του Οικουμενισμού, θα σημείωνα ότι καλά θα κάνουν να τους μιμηθούν και οι υπόλοιπες Μονές του Αγίου Όρους, καθώς και οι δεσποτάδες μας, οι οποίοι κρατούν τον πιστό λαό στο σκοτάδι.
□ «Δεν είναι πρώτη φορά που η Εκκλησία αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις» [σαν αυτό της Μονής Εσφιγμένου].
Θα έλεγα στον π. Ελπιδοφόρο ότι «δεν είναι πρώτη η φορά που η Εκκλησία» βρίσκεται υπό την κυριαρχία μιας αίρεσης, όπως αυτής του Οικουμενι-σμού. Ας θυμηθούμε την εποχή του Αρειανισμού.
ΚΟΛΑΚΕΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ
Εν συνεχεία, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, πλέκει το εγκώμιο των δύο κορυφαίων Οικουμενιστών σε τέτοιο βαθμό, ώστε αναρωτήθηκα “γιατί το κάνει αυτό; Επιδιώκει τίποτα; Εν τέλει, σε ποιους απευθύνεται; Στους παριστάμενους της Ημερίδας ή στον Πατριάρχη και στον Περγάμου;” Ακούστε τι είπε γι’ αυτούς: «…ο επιφανής Ιεράρχης του Θρόνου και κορυφαίος θεολόγος της Ορθοδοξίας Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας»! Και για τον Παναγιώτατο: «ο νυν ευκλεώς Πατριαρχεύων Αυθέντης και Δεσπότης ημών Παναγιώτατος κ. κ. Βαρθολομαίος»!
Κύριε Λαμπρυνιάδη, «Αυθέντης ημών» με κεφαλαίο άλφα και «Δε-σπότης ημών» με κεφαλαίο δέλτα, καλείται μόνον ο Θεός! Επίσης, αν και αυτό καταχρηστικά χρησιμοποιείται για τους μητροπολίτες, και τα «κ.κ.» είναι τα αρχικά των λέξεων «Κύριος Κύριος» με τις οποίες κλήθηκε μόνο ο Θεός (Ιεζ. 12:10, Αμώς 5:3, Κριταί 2:1, κ.ά.) Όσον αφορά το «ευκλεώς Πα-
τριαρχεύων»… καλύτερα να μην το σχολιάσουμε!
Πάντως, ας μου επιτρέψει ο π. Ελπιδοφόρος –δια παν ενδεχόμενον– να του πω ότι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να γίνει ένας άσημος μοναχός του Αγίου Όρους, έστω και της σχισματικής Μονής Εσφιγμένου, παρά να γίνει Πατριάρχης και να κινδυνεύσει η σωτηρία της αθάνατης ψυχής του (τι γαρ ωφελείται ανθρωπος εαν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; Ματθ. 16:26)
ΝΑ ΕΚΔΙΩΧΘΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΟΙ «ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ»
ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΟΙ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ
Προς το τέλος της ομιλίας του, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, αγανακτισμένος είπε: «Η Εκκλησία έδωσε τη λύση. Η Μονή Εσφιγμένου έχει την αδελφότητά της [εννοεί την νέα συνοδεία που μένει στις Καρυές]. Διάλογος πλέον με τους κατέχοντες το κτιριακό συγκρότημα της Μονής δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με προοπτική είτε την εν μετανοία ένταξή τους στην κανονικότητα και στην υπό τον Ηγούμενο αδελφότητα, είτε τον τρόπο και το χρονοδιάγραμμα της οριστικής αποχωρήσεώς τους από τον Ιερό τόπο. Γένοιτο!»
Κύριε Λαμπρυνιάδη, ποιο είναι το μείζον: η αίρεση ή το σχίσμα; Προφανώς το πρώτο. Επειδή λοιπόν ο Θεός μας, είναι Θεός δικαιοσύνης, πιστεύω ότι το δικαιότερο θα ήταν το να εκδιωχθούν πρώτα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο οι Οικουμενιστές και έπειτα οι Εσφιγμενίτες από το Άγιο Όρος. Προσευχόμαστε στο Θεό να μας χαρίσει ένα νέο «Μάρκο Ευγενικό» που θα πάρει το «φραγγέλιο» και θα εκβάλει όχι από τον περίβολο (Ιω. 2:15), αλλά μέσα από το Ναό του Θεού αυτούς που προσέβαλλαν και μαγάρισαν με τις κακοδοξίες τους τον ιερό και ιστορικό Πατριαρχικό Θρόνο. Πιστεύω ότι αν συμβεί αυτό, τότε θα λυθεί αυτόματα και το ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου, διότι μη ούσης της αίρεσης του Οικουμενισμού, οι αδελφοί δεν θα έχουν κανένα πλέον λόγο να μην ενσωματωθούν στην Εκκλησία του Χριστού. Γένοιτο!
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on Απρ 16th, 2010 | Filed under: Român (ROYMANIKA)
Omilie a Mitropolitului Augustin de Florina
la pomenirea Sfântului Apostol Natanael
MĂRTURISIRE STATORNICĂ
Pe 22 aprilie este sărbătoarea Sfântului Natanael, unul din cei 12 apostoli ai Domnului. Sărbătorii acestui apostol vom închina această omilie a noastră.
Natanael este un nume evreiesc şi înseamnă „darul lui Dumnezeu”. Omul care îşi îndeplineşte scopul şi păşeşte pe drumul lui Dumnezeu este o binecuvântare, un dar al lui Dumnezeu. Dimpotrivă omul rău nu este o binecuvântare, ci un blestem. Iată doi apostoli, care au trăit lângă Hristos: unul Natanael, altul Iuda. Primul s-a arătat a fi o binecuvântare, al doilea un blestem.
Natanael! A fost o fiinţă nobilă. Îl iubea pe Dumnezeu. Cerceta Legea şi Profeţii. Din sfintele cărţi înţelegea că într-o zi va veni Mesia, Cel care va mântui omenirea. Natanael legase o strânsă prietenie cu un alt compatriot al său, cu Filip. Prietenia lor nu provenea din calcule comerciale şi economice; adică ceea ce-i împrietenea nu erau banii. Îi lega altceva incomparabil mai important: îi lega dorinţa de a veni în chinuita lor patrie şi în lumea întreagă zile mai bune. Şi potrivit profeţiilor aceste zile mai bune ar fi venit odată cu venirea lui Hristos. Hristos era singurul care ar fi putut să spargă legăturile sclaviei, să-l elibereze pe om, să-l facă să trăiască bucuros şi fericit.
Cei doi prieteni, Filip şi Natanael, trăiau cu dorinţa venirii lui Hristos. Şi Hristos venise şi străbătea cetăţile şi satele patriei lor şi propovăduia adevărul şi făcea minuni. Şi Hristos, care ştia dorinţa inimii celor doi prieteni, nu a lăsat neîmplinită dorinţa inimii lor. Mai întâi îl întâlneşte pe Filip şi-l cheamă să-L urmeze. Şi Filip Îl urmează. Bucuria lui era de nedescris. Găsise tot ceea ce-şi dorise. Lângă Hristos era fericit. Dar Filip nu era dintre acei oameni care dacă găsesc ceva bun îl ţin doar pentru ei şi nu vor să-l transmită şi altora. Cine sapă şi găseşte zăcăminte de aur trebuie să arate şi altora. Nu doar el să devină bogat, ci şi alţii să devină bogaţi. Cine găseşte apă şi bea şi se răcoreşte, trebuie să le arate şi altora izvorul şi să nu-l ţină doar pentru el. Şi cine cunoaşte un medic de seamă, care vindecă de boli grele, trebuie să-l recomande pe acest medic şi altor rude şi prieteni. Hristos este comoara, inepuizabila comoară. Hristos este izvorul, care curge şi răcoreşte pe oameni şi niciodată nu seacă. Hristos este medicul, care vindecă toate bolile şi dăruieşte gratuit medicamentele lui taumaturgice. Lângă El, săracul devine bogat duhovniceşte, cel însetat îşi potoleşte setea, cel bolnav îşi află vindecare de boala păcatului. Lângă Hristos, omul, viermele care se târăşte în noroi, se preschimbă, capătă aripi de vultur şi zboară în înălţimea cerului şi aude şi vede câte lucruri frumoase există în afară de murdăria pe care până ieri doar pe ea o cunoscuse. Lângă Hristos, omul care nu a învăţat carte şi nu ştie să semneze devine înţelept care biruieşte toate falsele filozofii ale lumii.
Filip, care ştia dorul lui Natanael, a alergat să-i aducă la cunoştinţă şi cu bucurie de nedescris să-i spună: Natanaele, L-am găsit pe Mesia! Este din Nazaret.
Din Nazaret? întreabă Natanael cu nedumerire. Pentru că Nazaret era un sat, ai cărui locuitori nu aveau un renume bun pentru simţămintele lor nobile; era un sat plin de spini, plin de răutăţi şi metehne. Cum, acum, din acest spiniş era posibil să răsară un trandafir? Natanael întâmpina greutăţi în a crede lucrul acesta. Şi Filip, care nu putea să exprime în cuvinte tot ceea ce simţise lângă Hristos, în loc de orice alt argument îi spune: „Vino şi vezi”. Filip era sigur că întâlnirea personală cu Hristos va fi suficientă pentru a dezlega orice îndoială a lui Natanael referitoare la persoana lui Hristos. Natanael a venit, L-a văzut şi L-a ascultat pe Hristos. Strălucirea lui Hristos era atât de puternică, încât câteva minute de convorbire cu Hristos au fost suficiente pentru a-l convinge pe Natanael, că partenerul lui de dialog nu era unul din renumiţii dascăli şi înţelepţi, ci era Fiul lui Dumnezeu.
Natanael nu-L ştia pe Hristos. Dar Hristos îl ştia pe Natanael. Îl ştia chiar mai bine decât Filip, cu care de atâţia ani se întreţinea; îl ştia mai bine chiar şi decât părinţii lui; îl ştia mai bine decât tot ceea ce el însuşi ştia despre sine! Iată – a spus Hristos, un adevărat israelit, care nu are vicleşug înăuntrul său. – Doamne, a răspuns Natanael, Tu pentru prima oară mă vezi. De unde mă cunoşti? – Te-am văzut sub smochin, a spus Hristos. Sub ce smochin? Dar acest copac are frunze dese, iar când cineva este sub smochin nu poate fi văzut de nimeni. Dar ochiul – o, ochiul lui Hristos! – trece şi prin cele mai dese frunzişuri; trece prin toate stăvilarele şi zidurile şi ajunge până în adâncul pământului şi al mării – ce zic? – , ajunge până în adâncul inimii, decât care nu există vreun alt lucru mai adânc. Nu doar locul în care era ascuns Natanael îl ştia Hristos, ci până şi adâncul inimii lui, şi a confirmat faptul că Natanael era un om sincer.
Natanael, după toate câte auzise din gura lui Hristos, s-a încredinţat că într-adevăr Hristos este Fiul lui Dumnezeu. Şi ceea ce a crezut a şi mărturisit: „Rabbi, Tu eşti Fiul lui Dumnezeu, Tu eşti Împăratul lui Israel”; a mărturisit în acel moment înaintea lui Hristos şi a lui Filip; şi după Învierea lui Hristos, acest Natanael, care atunci a crezut lucrul acesta şi mai mult şi mai profund, s-a dus şi a propovăduit în diferite ţări şi oamenii au crezut predicii lui şi au devenit ucenici ai lui Hristos; şi, în sfârşit, ceea ce de mii de ori propovăduise şi mărturisise, a confirmat cu sângele său, pentru că a avut un sfârşit mucenicesc. Natanael a fost răstignit ca şi Hristos.
***
Iubiţii mei! Citind Evanghelia, vedem la un moment dat că milioane de oameni, poporul iudaic, Îl primeşte pe Hristos cu stâlpări şi Îi strigă zicând: „Osana, binecuvântat este Cel ce vine întru numele Domnului, Împăratul lui Israel” (Ioan 12, 13). Dar aceste „Osana”-le, „Trăiască Hristos”, n-au ţinut nici măcar o săptămână. În Marea Vineri toate aceste „Osana”-le s-au stins şi în locul „osana”-lelor aceiaşi oameni au strigat „Răstigneşte-L! Răstigneşte-L!”.
Dar noi, iubiţilor, să nu ne asemănăm iudeilor, care astăzi strigă „Osana!”, iar mâine: „Să se răstignească!”; nu. Să-l imităm pe Natanael, pe credinciosul ucenic şi apostol al lui Hristos. Mărturia noastră pentru Hristos să fie statornică şi pe viaţă, şi astăzi şi mâine şi până la cea din urmă clipă a vieţii noastre, în faţa prietenilor şi vrăjmaşilor lui Hristos, pretutindeni şi întotdeauna să mărturisim credinţa noastră, devotamentul nostru faţă de Hristos: „Tu eşti Fiul lui Dumnezeu, Tu eşti Împăratul lui Israel” (Ioan 1, 50).
(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Χριστοφόρου κοιν. Ἁγ. Χριστοφόρου – Ἑορδαίας 9-5-1976)
**********************************
KAI ΣTA ΡOYMANIKA
*************************************
Omilie a Mitropolitului Augustin de Florina
la Duminica Mironosiţelor
(Marcu 15, 43 – 16, 8)
HRISTOS ÎN CENTRUL UMANITĂŢII
Iubiţii mei, religia noastră nu este o poveste, o minciună. Este unicul adevăr în lume. Nu o zicem noi; o demonstrează faptele, istoria celor douăzeci de veacuri. Este arborele pe care nu l-a sădit omul, ci Dumnezeu. Şi tot arborele pe care îl va sădi Dumnezeu, toţi dracii nu vor putea să-l dezrădăcineze. Îşi vor rupe securile de el, dar rădăcina lui rămâne nedezrădăcinată.
Religia noastră este adevărată, pentru că Cel care a întemeiat-o nu este doar un om mare, ca atâţia alţii. Este adevăratul Dumnezeu. Că este Dumnezeu o demonstrează şi o strigă nesfârşitele Lui minuni, sfânta Lui vieţuire, învăţătura Lui neîntrecută şi, în sfârşit, faptul că într-adevăr a înviat din mormânt. Pe Charos (personificare a morţii) nimeni n-a putut să-l învingă, nici bogatul, nici omul de ştiinţă, nici generalul, nici împăratul. Cu Charos s-a luptat şi l-a biruit numai Hristos. El este adevăratul Dumnezeu.
Dar dacă este adevăratul Dumnezeu, veţi întreba, de ce nu cred toţi în El? N-ar trebui să existe niciun necredincios. Cu toate acestea, de când S-a născut şi a ieşit în viaţa publică până când a fost răstignit şi a înviat, lumea s-a împărţit în privinţa Lui.
***
Într-adevăr, oamenii s-au despărţit în două tabere. Unii Îl urăsc pe Hristos ca pe nimic altceva, iar alţii Îl adoră. Unii sunt de partea Lui, iar alţii împotriva Lui.
Cina L-a urât? L-a urât Irod. Doar ce S-a născut Hristos în paiele staulului, acesta s-a tulburat şi şi-a ascuţit săbiile ca să-L ucidă. L-au invidiat apoi fariseii şi cărturarii. Ana şi Caiafa – arhiereii. În cele din urmă, Pilat L-a nedreptăţit, iar soldaţii romani L-au răstignit. Toţi aceştia L-au urât.
Şi cine L-a iubit? Cei smeriţi ai pământului. Ciobanii, care îşi păzeau noaptea în Bethleem oile şi ascultau preadulcea cântare a îngerilor: „Slavă întru cei de sus lui Dumnezeu şi pe pământ pace, între oameni bunăvoire” (Luca 2, 14). Şi până astăzi astfel de oameni Îl iubesc. Pe munţii înalţi din Pind am cunoscut ciobani, care nu puteau să meargă la biserică, dar îndată ce auzeau bătând clopotul de departe, îi vedeam îngenunchind în paraclise şi udând pământul cu lacrimi.
L-au iubit şi oamenii trudei, oamenii muncitori, care se ostenesc şi lucrează pământul. L-au iubit mai ales pescarii Galileii, care îşi aruncau noaptea mrejele, ca să prindă peşte şi să-şi întreţină familiile. Aceştia au crezut în El şi L-au urmat. Şi până astăzi, mai mult decât păstorii şi plugarii, cred în El cei care lucrează pe mare, navigatorii care plutesc pe mările sălbatice. Rar vei găsi un navigator necredincios şi ateu. În faţa valurilor uriaşe, acolo în Oceanul Atlantic, când furtuna se înteţeşte, ateismul dispare. Toţi zic: „Preasfântă Stăpână…”, „Doamne Iisuse Hristoase…”; toţi au pe navele lor icoana Sfântului Nicolae, icoana Maicii Domnului, icoana lui Hristos.
Aşadar, L-au iubit păstorii şi oamenii muncitori. L-au iubit încă, mai mult decât aceştia, – cine? Copiii. O, nevinovaţii copii! Cum Îl vedeau şi Îl auzeau pe Hristos, alergau după El precum mieluşeii după oaie. Hristos îi lua în braţele Lui şi îi binecuvânta. Copiii erau întotdeauna lângă El. Desigur, în ziua Stâlpărilor (Floriilor), copiii au luat ramuri în mâini şi au cântat şi L-au lăudat pe Hristos. Lucrul acesta a provocat răutatea căpeteniilor. Văzând copiii şi lumea aclamându-L, au spus lui Hristos: Spune-le să tacă. Şi atunci El le-a răspuns: Dacă aceştia vor tăcea, pietrele vor striga (Luca 19, 40).
Repet, L-au iubit ciobanii, oamenii muncitori, corăbierii, copiii nevinovaţi. L-au iubit – o treaptă mai sus – cine? Strigă Evanghelia de astăzi – ce să facem, acesta este adevărul. Mai presus chiar decât cei doisprezece ucenici L-au iubit pe Hristos femeile. Care femei? Nu femeile la modă, care dansau în palatele lui Irod îmbrăcate în mătase, în lux şi în fast. Nu liliecii diavolului cum sunt cele care acum îşi fac cuib în cluburile de distracţie. Nu acestea, alte femei. Slavă lui Dumnezeu, există întotdeauna. Sunt gospodinele, mamele care au născut şi au crescut copii şi ştiu ce înseamnă viaţa.
Pe Hristos L-au iubit în principal femeile, care – zice Evanghelia de astăzi – se numeau mironosiţe. Acestea, pe când încă era noapte şi nimeni nu îndrăznea să iasă afară din casă, în timp ce mormântul lui Hristos era păzit de soldaţii Romei, nu s-au temut nici de întunecimile nopţii, nici de soldaţii romani, nici de cărturari şi farisei. Ca şi cum aveau aripi la picioare – ele nu mai erau femei de acum, erau îngeri şi arhangheli – , au ajuns acolo unde era îngropat Hristos şi au adus preţioasele lor daruri, mirurile. Şi până astăzi religia – să spunem şi asta – se întemeiază pe inima femeii. Mergeţi în orice biserică, la sate şi la oraşe. Veţi vedea că cea mai mare parte a adunării bisericeşti e alcătuită din femei. Ele merg la biserică, postesc, se spovedesc, se împărtăşesc. Bărbaţii sunt aspri ca Irod. Ca Ana şi Caiafa. Nicio femeie nu vedem în Evanghelie să-L fi trădat pe Hristos, niciuna nu L-a răstignit, niciuna nu L-a hulit. Bărbaţii au făcut toate acestea. Bărbat a fost vânzătorul, bărbat cel care s-a lepădat de El, bărbaţi cei care L-au pironit. Femeile au fost întotdeauna lângă Hristos. Şi vor rămâne până la sfârşit. Dacă lumea s-ar schimba şi L-ar părăsi toţi pe Hristos, lângă El va rămâne pururea mămica Lui, femeia, sfânta femeie. Aceasta este religia noastră, iubiţilor.
V-am spus categorii de oameni care L-au iubit pe Hristos: sunt ciobanii, oamenii muncitori, care lucrează pe pământ şi pe mare, copiii, femeile purtătoare de miruri. Şi doar aceştia? L-au iubit până şi sălbaticii. Oameni neciopliţi, care nu au urmat şcoli şi universităţi, nu au învăţat carte, care au trăit în asperitate şi au fost învăţaţi cu crima şi omorul. Un exemplu grăitor este Sfântul Hristofor, care este sărbătorit pe 9 mai. Era ca un copac sălbatic, pe care Hristos l-a altoit şi l-a făcut copac de livadă. Aparţinea unei familii de antropofagi. Era un gigant, înalt de doi metri şi jumătate, cu braţe şi pumni viguroşi. Un împărat îl luase în garda sa de corp. Într-o zi însă a văzut pe împărat tremurând în faţa unui vrăjitor, care lucra cu diavolul. Aşadar, îl lasă pe împărat şi se duce să-l slujească pe vrăjitor, pe care îl considera mai puternic. Însă mai târziu, trecând printr-o biserică, l-a văzut şi pe vrăjitor paralizând în faţa puterii lui Hristos. Atunci l-a lăsat şi pe vrăjitor şi a căutat să-I slujească lui Hristos. A crezut, s-a pocăit, s-a mărturisit, s-a botezat, a devenit creştin şi a primit numele de Hristofor. A trăit o viaţă îmbunătăţită, virtuoasă, a făcut minuni, iar în cele din urmă a devenit martir pentru Hristos.
***
Poate că cineva va spune că acestea s-au întâmplat în alte timpuri, „în vremea aceea”. Greşit. Şi astăzi, iubiţii mei, vedem că cred în Hristos băştinaşii din Africa şi din Asia. Sălbatici, care mănâncă oameni, primesc predica şi se botează în numele lui Hristos. Misionari aleşi, copii luminaţi, ajung acolo mişcaţi nu de bani, ci de dragostea de a lumina pe cei din întuneric. Se expun la pericole, în condiţii nefavorabile, şi mulţi se sacrifică. Propovăduiesc Evanghelia, iar atunci când sălbaticii aud de Hristos, de multe ori plâng. Se fac creştini mai buni decât noi. Şi există teama ca Ortodoxia să plece de la noi „civilizaţii” şi să se ducă la sălbatici. Slavă Ţie, Hristoase, acum şi pururea şi în vecii vecilor! Stelele vor cădea, soarele se va întuneca, lumea se va întoarce cu susul în jos, dar Hristos va rămâne. Toate strigă: Acesta este adevăratul Dumnezeu.
Copii care mă ascultaţi, iubiţi-L pe Hristos mai mult decât pe părinţii voştri. Femei care mă ascultaţi, iubiţi-L pe Hristos mai mult decât pe bărbaţii voştri. Bărbaţi care mă ascultaţi, iubiţi-L pe Hristos mai mult decât pe femeile voastre. Toţi să iubim pe Hristos mai presus de toate. Pentru că Hristos nu a murit. Trăieşte şi împărăţeşte în veci. Lui fie slava şi stăpânirea în vecii vecilor. Amin.
+ Episcopul Augustin
(Omilie a Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis,
în Sfânta Biserică a Sfântului Hristofor – Eordeea, 9-5-1976)
(traducere din elină: monahul Leontie)
Његовој Светости Патријарху српском Господину Иринеју
и свему Свештеном Сабору Архијереја СПЦ
ОТВОРЕНО ПИСМО
Ваша Светости, Високопреосвећени и Преосвећени Оци,
Као деца Цркве удовице – епископа нам браћом ућуткана, као чеда Оца љубљенога – домашњима оклеветанога и распињанога, као овце слепи без пастира поузданога – браћом му „пастирима“ у јаму баченога… све плачући за Јосифом нам драгим, као Праоца нам Светога Јакова – молимо Вас и преклињемо: да антиканонску, тј. антицрквену и цркворазарајуће-окупациону експедицију ниспослату нам у лику бившег епископа зах.-херц. Атанасија и „викара“ (!?! – појам крајње неразумљив; ваљда хорепископа) дечанског Теодосија ПОВУЧЕТЕ како би сви скупа превазишли догађаје минулих смутњи изазване, верујемо несвесно, још на самом почетку поста, брзоплетим, нецрквеним, чисто световним, грубо-извршним, распудним дејством светога Синода на овце паше рашкопризренског нам узорно-правоверног Архипастира Г.Г. Артемија.
Придружујемо се овом апелу и ми, остали православни који, иако комарачке, а ипак неспаљене савести желимо да свој глас подигнемо против неправде изазване антиканонским дејством Светог Синода, осећајући, попут блажене успомене оца Јустина Ћелијског, да „нисмо рођени да душе наше буду прљаве потковице на копити галопирајућег коња ничијих амбиција и интрига“.
Да се у овом случају ради, не само о атаку на епископа Артемија, већ суштински о уклањању главног, са својим бројним монаштвом, противника новоконкордатском, проекуменистичком расправослављивању и (вешто прикриваном) унијаћењу Србије римокатолицизмом – помпезно најављиваним за 2013.г. али, такође и покушају потирања најчојскијег вишегодишњег готово усамљеног „косовског ратника“ за очување огњишта Србиновог на земљи му заветној, крвљу мученика омеђеној, са 1300 студенаца исцелитељних који православљем извиру и правоживљем напајају душе српске вековима, јасно је ово свима побожнима, али је потребно посведочити све ово нарочито и ради свих крштених уопште, као и свих опредељених на тврдоглаву и тврдоврату непобожност, јер је и једнима и другима Истина једина и неопходна храна као разумних бића душа људских.
Комунисти су деценијама покушавали да разним неделима и махинацијама остваре свој утицај на Српску Православну Цркву. Кроз њих, као и кроз сваку наредну власт лако је видљив утицај државе на деловање појединих црквених старешина, нарочито кроз форсирање утицаја институције Светога Синода који, из године у годину, све више и више, узурпира врховну власт Светог Сабора свих епископа СПЦ, што се нажалост најјасније уочава кроз синодално, несаборско антиправославно увлачење и прљање православне вере и њено дављење у екуменистичким белосветским баруштинама васколике лажи, и то увек готово истим синодалним делегацијама које у име српског „православља“ потписују разне јеретичке ствари; уводе реформе у свесвету Литургију, самовољно их цркворазарајуће, појединачно и антисаборски по Србији спроводећи (реформе иначе не због вајног „поправљања“ Литургије свете, јер како поправити оно што нам неискварено оставише Свети Оци, већ једино услед усличавања Њеног духу овога света, ради планиране будуће јеретичке уније, тј. новог екуменистичког конкордата).
У Равени Св. Синодом овлаштени српски епископи потписују екуменистичку декларацију којом, између осталог признају римског папу за првозваног епископа Цркве, иако он ван Цркве пребива већ готово хиљаду година, штампају са православног гледишта готово неупотребљиве уџбенике веронауке; пропагирају евроокупаторске и издајничке србосрамотне ставове државе по питању Косова и Метохије и признавања тренутно постојећег злорођеног јајета црночиних орлова на црвеној српском крвљу натопљеној позадини; а исти ти људи који се још увек и православним епископима називају, у својој умишљеној свемоћи рекламно изјављују како су се 2006. г. три дана молили заједно са разноразним јеретицима (како ли им се тај заједнички „бог“ зове и чему их учи – нису нам објаснили, јер се ни на Сабору не могаде поставити питање њихове издаје правоверја, пошто иста господа и дневни ред Саборски једини одређују).
Ко ће још постићи поменути све дрскости, неверја и издаје исте мале духовне олигархије, од неверовања у бесмртност душе све до избацивања Светог Аве Јустина и његове свеправославне догматике са Богословског факултета СПЦ-а, а кога сада тиме осрамоћеног смерају канонизовати; – административно канонизовати а у упракси презирати и ниподаштавати ?!?
Трезвено ишчекујући Ваш миротворно – дејствени благослов који ће, знамо, надуго обновити и очврснути наду и веру у чистоту православља и правоживља српског, колико могући трудећи се у правоживљу, верни Православљу и Вама остајемо синовски одани. Стога, целивајући свету десницу предлажемо клечећи, подножју ногу светости Ваших ову многобројну брижну молитву нашу – Бога небом погледајући а земљом благодат Његову кроз Вас с поверењем ишчекујући Вашим делатним повратком негдашњег предањског мира древне побожности српске. Амин.
Додатна појашњења потенцијалним потписницима
Ово отворено писмо које је за узрок имало пре свега напад како на православље, тако и на Косово и Метохију, шto ради довлачења у Србију зловерног и у непокајању традиционално беспримерног римског папе 2013г. унијатско-јеретичких тежњи ради, то и ради верификације институција псеудодржаве Косова (синодском најавом постављања савршено, готово безлично – попустљивог еп. дечанског Теодосија на место психофизички живог и здравог еп. Артемија), али и коначно растурање, у СПЦ најбројнијег, православно-правоживећег монаштва окупљеног око неупоредиво најпредањскијег духовника нам владике Артемија.
Почетни потписници овога отвореног писма су монаси појединих рашко–призренских манастира који су, већином једномислено уз Свети Сабор, Устав Цркве српске и владику Артемија, као и поједини храбри појединци из манастира где игумани нису сложни са њим. Али, ако се узме у обзир да управа неколиких великих нам манастира није дозволила ни да обавестимо њихову братију или сестринства о овом, милости искатељном писму Светом Сабору епископа СПЦ, тада број ових сада храбрих потписника још више добија на значају, те се лако свакоме може схватити да би тај број у мирнијим околностима био далеко, далеко већи. Ми почетни потписници смо се истурили у претходницу ове групе која сведочи да желимо поштовање Устава и предања Цркве позивајући на повратак све преступнике, ма како се они називали, како би коначно завладао мир свима, а ако би, нажалост уследило супротно, ево нас спремне именом и презименом за следна дејства нове небивале православне инквизиције, што им, ипак, не дао Господ Бог да икада постану.
Стога, пре свега у Господа се уздајући, искрено позивамо у припомоћ и верни народ српски истине и вере нам нападане ради – трубно му најављујући, ми доле потписани, а од еп. Атанасија и Теодосија (овог, личним немиром, развеслалог „двојца без кормилара“ по досад мирним свештеним водама епархије рашко-призренске) ипак неустрашени монаси епархије рашко-призренске, трубно најављујући да ће се
ПО СВИМ ВЕЋИМ ГРАДОВИМА СРБИЈЕ (контакт телефон око организације потписивања 063/8851078), ПОЧЕВ ОД СВЕТЛОГ ЧЕТВРТКА 8. АПРИЛА 2010г. ПРИКУПЉАЋЕ СЕ ПОТПИСИ НАРОДА СРПСКОГ ПОВОДОМ ОВОГ ИСТОГ ОТВОРЕНОГ ПИСМА КОЈЕ, УСЛОВЉЕНИ НЕБИВАЛИМ ДУХОВНИМ ТЕРОРОМ, САДА ВЕЋ ЗАПОЧИЊУ НАЈХРАБРИЈИ (тј. претњама неустрашени) МОНАСИ ЕПАРХИЈЕ РАШКО ПРИЗРЕНСКЕ, А КОЈИ ЋЕ СЕ (тј. потписи) СКУПА НА РУКЕ ПРЕДАТИ ДАНА 25.04.2010 ГОДИНЕ СВЕШТЕНОМ САБОРУ ЕПИСКОПА СПЦ. ПРЕЦИЗНИЈЕ, ПОТПИСИ ПОДРШКЕ ЋЕ СЕ ПРИКУПЉТИ И ПРЕДАТИ ЕПИСКОПИМА СВЕ ДО ПОЧЕТКА ПРВОГ ДАНА РЕДОВНОГ ЗАСЕДАЊА СВЕТОГ САБОРА, МА КАДА ОН ПОЧЕО.
ТАКОЂЕ ВАС ОБАВЕШТАВАМО ДА СЕ ОВО ПИСМО СВЕТОМ САБОРУ ЕПИСКОПА СПЦ МОЖЕ ПОТПИСАТИ И НА ИНТЕРНЕТУ, ОВДЕ – И ТО СВЕ ДО ПОЧЕТКА САБОРСКОГ ЗАСЕДАЊА.
Иначе, идеју скупљања потписа изнедрио нам је сам еп.Атанасије, пре свега, приморавањем сестара манастира Кончула да му „под ноге“ донесу све своје потписе (у недељу 07.03.2010г.) са пропратним текстом да га, иако савршено Цркво-неУставног, безусловно признају за наводног администратора епархије; а где је ту још обијање грачаничких келија; отимање документације; онда, смена легалног секретара епархије, као и непрестане претње сменом свима – Цркви и Уставу Њеном – послушних игумана, те константном претњом прогоном њиме (читај: Атанасијем) оклеветаних монаха; укидање државне помоћи свим непокорним њему а не Светом Сабору СПЦ манастирима и монасима; претећи актови Црној Реци, Архангелима и осталима од нелегалног узурпаторског двојца епископа инспирисаног једино, што ретко виђеном личном прелешћу – то и духом и руковођењем „свудаприсутног“ увек савременог и (милом или силом) ауторитативног епископа бачког Г. Иринеја; итд… укратко – узурпација им је заједничка, нова псеудоправославна идеологија је из бачке, спровођење на делу новаторстава (новаторства то су стога што нам се не нуди слобода у ситним разликама богослужења већ многе наводне ситнице спаковане у један пакет који се каткад нуди, каткад приморава на примену свима побожнима) нам сада долази олујно из херцеговине од узнемиреног господина „свезнајућег“, а жеља за славом и влашћу експлодирала је из Дечана као древног темеља епархије рашко призренске урушавајући нам исту правоверну, духовну кућу свима.
Библијска благовест, нарочито важећа у најсмутнијим временима када пастири залутају а овце се у збегу окрену једино и вечно Верним Небесима, је да је ГЛАС ПОБОЖНОГ НАРОДА – ГЛАС БОЖИЈИ, а то се на живом садашњем примеру најјасније и види – општим непосећивањем богослужења (виртуелног) администратора и његовог привидног наследника од стране верног народа иако га на то нико и никада није позвао. Иако су исти епископи, све до пресуде Светог Сабора епископа СПЦ савршено НЕЛЕГАЛНИ, ипак, све ово нека би, пре свега, у истима такло извор смирења и покајања великопосног, а никако и никада узрастање немира, гњева и двоједушности, којима су, на велику нам свима жалост, сада безглаво неки похрлили.
Гоподе Христосе помилуј и благослови Истином и Миром Љубави Њене свету Цркву Своју и васкрсни нам свима ослабелу светоотачку, предањску побожност Благодати Твоје. Амин.
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on Απρ 11th, 2010 | Filed under: English
«Είς τήν Θείαν Λειτουργίαν, Πρακτικαι Ομιλίαι»!
Ομιλία 7 – Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Η μετάφρασι ολόκληρου τού βιβλίου (δύο τόμους) στά Αγγλλικά έγινε από τόν ακούραστο εργάτη καί αγωνιστή της Ορθοδοξίας, πνευματικόν τέκνον του πατρός Αυγουστίνου, πατέρα Αστέριο Γεροστέργιο. Προσφέρεται ταπεινά καί μέ τήν έν Χριστώ αγάπη είς ψυχικήν ωφέλειαν Ορθοδόξων Χριστιανών απνανταχού τής γής καί επισκεπτών της ιστοσελίδας τού σεβαστού Γέροντος Αυγουστίνου
πρός δόξαν του Τριαδικού μας Θεού.
THE SON OF GOD
(Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ)
In our last homily, we saw what the names, LORD, Jesus, and Christ mean. In addition to these three names, the second article of the Symbol of Faith adds yet another name when it speaks about Christ. The name is SON OF GOD.
Christ is the Son of God. About this we will now speak. The subject is very difficult, but very necessary for our salvation. Let us invoke the Holy Spirit to enlighten us to sense and understand the truth contained in these few words.
Once, when Christ was alone with His disciples in a desolate place, He asked them a question: “Who do men say that I, the Son of man, am?” (Matt.16:13). That is to say, when people hear my teaching and see my miracles, what is their opinion of me? The disciples answered: Some say you are John the Baptist; others that you are Elijah the Prophet; others, that you are Jeremiah; and still others, that you are one of the prophets of the Old Testament returned from the dead.
As we can see from the disciples answers expressing the impression Christ gave to those who saw Him, everybody except His bitter enemies admired Him and considered Him an excellent person, a great personality, who, by what He said and did, was able to emulate historic persons of the Old Testament. But they thought no further. And this is still happening today. People of our times, like the ancient Jews, admire Christ as a great man in world history, but they stop there.
After this answer, Christ asked a second question: “Who do you say that I am?” (Matt.16:16). That is, people who hear me have this notion about me, thinking that I am one of the prophets, but you, who live with me, what do you think about me?
Peter, who was the most ardent of the disciples, answered the question: “Thou art Christ, the Son of the living God”. Upon hearing Peter’s confession, Christ said: Blessed are thou, Simon Bar-jona: for flesh and blood hath not revealed it unto thee, but my Father which is in heaven.” He enlightened your mind and you said it. This is a truth. And on this truth, like on a firm, unshakable rock, I will build a Church, and no power of satan will ever be able to destroy it.
What Peter confessed in that desolate place the Church is still preaching and will continue to preach until the end of time.
O my Christ! Your are the Son of God, living and reigning forever.
When Christ was arrested and brought before the Jewish Court and the High Priest asked Him, “Art thou the Son of the living God?” if Christ answered “no” to this question, the accusations would have been dissolved and Christ would not have been condemned to death; but Christ answered with a firm and unshakable “yes”, because his answer “Thou hast said” means “Yes”. The High Priest understood it to mean “yes” and that is why, when he heard he was horrified, tore his clothes, and said that Christ had blasphemed because He made himself out to be the Son of God, adding “We do not have further need of witnesses” (Matt 22:63-65).
Now the question is put to us: What did Christ mean when He said He was the Son of the living God, for even we are called sons of God and raise our eye to heaven and call God “Father”. We are children of God, but Christ’s name of Son of God differs greatly from our being called sons of God. Christ is not the Son of God by calling, but by nature. He is of the same essence, consubstantial. He is not a creation, like us. We are of a different essence, a different substance.
Are the things we discuss too difficult? Let’s try to simplify them.
Our existence in this world is limited. There was a time when we did not exist. We were born and came into the world at a certain point in time. We live in the world for a few year until the time comes to die, and we end our bodily life. Our soul does not die, it’s immortal; however, we are speaking about bodily existence. While we live but a short time, Christ, as Son of the living God, was born in a way beyond our understanding, before all ages, before Abraham and Noah, before Adam, before the creation of the angles and archangels. There was not a moment in all of time when Christ did not exist, and to use theological language, we say, “As the Father exists, so exists the Son and the Holy Spirit: O Holy Trinity, glory to Thee!”
It is in this sense, which we in some way explained, that the Holy Scriptures refer to Christ as the Son of God, and this is declared as a truth of the Faith in the Symbol of the Faith.
Unfortunately, a man named Arius did not accept this fundamental truth of our Church. He admired Christ as a man, preached His grandeur, confessed His miracles but did not accept Him as God. He maintained that Christ is the first creation, superior to the angels and archangels, but lower than God. He preached that there was a time when Christ did not exist. This is the horrible heresy of Arius, and it is this heresy that the Jehovah’s witnesses teach today, and they blaspheme St.Athanasios the Great while honoring the arch-heretic Arius.
The heresy that Christ is not True God, but a creation of God, was condemned by the First Ecumenical Synod. The Synod declared Christ to be consubstantial with (of the same essence as) the Father. The followers of Arius fiercely fought against this “consubstantial”. At one point they wanted to add one letter to the Greek word for consubstantial, “homo-ousios”, “i”, iota, in order to call Christ Homoi-ousios (of similar essence) instead of homo-ousios (of the same essence).
The Church did not want to add this iota and struggled greatly, and the Symbol of the Faith remained unchanged. Together with the Saints and Confessors, let every one of us proclaim: “I believe in one Lord Jesus Christ, the only-begotten Son of God, begotten of the Father before all ages. Light of Light, True God of True God, begotten, not created, of one essence with the Father, through Whom all things were made”.
This chapter was taken from the book “ON THE DEVINE LITURGY – VOL.2” by Bishop Augoustinos N. Kantiotes.
Translation by
Rev. Fr. Asterios Gerostergios
e-mail: ibmgs3@verizon.net
www.orthodoxinfo.com/ibmgs
Απόσπασμα από τό βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης πατρός Αυγουστίνου Καντιώτου «Είς τήν Θείαν Λειτουργίαν, Πρακτικαι Ομιλίαι»!
Ομιλία 8
Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
THE SON OF MAN
“Who for us and for our salvation came down from Heaven,
and was incarnated by the Holy Spirit and of the Virgin Mary…”
Our Lord is a sign that has been contradicted. People have made war over his name. This began on the day of His birth and continues to this day, and will go on until the end of the world. No other person in history was fought over so much as Christ. Unbelievers and atheists reject Him; heretics teach ideas which are contrary to the Holy Scriptures and our Sacred Tradition. Heretics, egotists that they are, interpret the Holy Scripture as they wish and think they have discovered something new. Some of them dispute the divinity of Christ, others question the humanity of Christ. Who are they?
They are the heretics who, on one hand accept that Christ is God, but on the other, do not admit that Christ became a man like us. They reject Christ’s human nature. They maintain that the body with which Christ appeared on earth was not real, but an imaginary one. They think they are elevating Christ in this way, saying He did not have any relationship with human flesh. They consider it degrading to say that Christ took on human flesh and became a real human being.
The heretics who rejected Christ’s divinity were the Arians, the ones who rejected Christ’s humanity were called Docetists. The Church however fought both Docetism and Arianism. St. John the Evangelist says, concerning those who reject the truth that Christ took on human flesh, that they have the spirit of Antichrist (II John 7).
Christ, who called Himself the Son of God, also referred to Himself as the Son of Man. Eighty times in the New Testament, Christ is called the Son of Man; and He is called so to emphasize that, besides having a Divine Nature, Christ also has Human Nature, which came with His birth from the Virgin Mary. He was made flesh and dwelt among us (John 1:14).
Christ is perfect God, but perfect man as well. The Gospels, which describe the details of His earthly life, show that He was a true man, similar to us, and not a ghost or a phantom like those seen in dreams. As we can see in the sacred texts, Christ became hungry and thirsty, felt pain, cried and felt the need of rest and sleep – He slept on the deck of a ship and under the shade of trees; His immaculate hands and feet were pierced by nails, His side by a soldier’s lance, and blood and water came out (John 19:34).
These things were written by eye-witnesses, the Evangelists. They are not fantasies, but real events. Over and over again, Christ, speaking about the time of His suffering, refers to Himself as “Son of Man”. When asked where He lived, that he might be visited, Christ answered that even the wild beasts have their nests, but the Son of Man hath not where to put His head (Matt.8:20). Christ lived like the very poor, and tasted the sorrows and sufferings of human nature. He did not live outside the world, but in the midst of it with its suffering people, felt their pains and sorrows, and the “Son of Man” cried with them.
Christ is perfect man and perfect God. This is the teaching of our Church, a teaching which is not arbitrary but based on the Holy Scriptures. And whoever questions the divinity or humanity of Christ is outside both the letter and spirit of the word of God.
But unbelieving heretics, upon hearing this teaching about Christ, are scandalized and ask: “How is it possible to unite the divine and human natures?” We reply that the union of the divine and human nature in the Person of Christ is truly a great mystery. As Apostle Paul says “And without controversy great is the mystery of godliness: God was manifested in the flesh, justified in the Spirit, seen of angles, preached unto the Gentiles, believed on in the world, received up into glory” (I Tim.3:16).
An example will give us some faint image of this mystery. We say that the two natures were united in Christ “unconfused, unaltered, unchanged, and indivisible”, but let us briefly look into every man and we will see the union of two dissimilar things. One is the body, the other is the soul. The first is perishable, the second imperishable; one is visible and the other invisible; one natural the other supernatural; one is material, the other immaterial. In spite of this, however, these are united in man. How? It is a mystery! Therefore, as these are united I man, in a similar manner the two natures, divine and human were united in Christ.
Yes, Christ is a perfect man. But how? Wasn’t there a perfect man before Christ? Our answer: the first man, Adam, was created without sin. He was created with wonderful psychic powers, which, when used rightly would have given him continuous progress towards perfection and he would have become like God. But as we all know, the first man, Adam, did not remain in the state in which God placed him. He sinned. He made bad use of his divine gifts, and instead of being elevated, he fell. All men, who came from Adam, became corrupt, and their wickedness and bad habits, their crimes, impiety and unbelief began to conceal that beautiful image in man. They cried and moaned for their corruption and felt the need of someone from heaven to restore the image, to save mankind.
The one for whom men and nations were waiting appeared. He is Christ. He is the New Man, the New Adam, the Son of Man. Christ, with His virtues, appeared in the world, becoming the image – and not just an image, but the original image, namely the unique, excellent example of virtue, for people to look to and imitate.
With Christ as a prototype, people again become truly human, with all the depth and breadth the word contains, while outside of Christ, man is dehumanized, losing every element of nobility, exhibiting not the image of Christ but that of Antichrist.
This chapter was taken from the book “ON THE DEVINE LITURGY – VOL.2” by Bishop Augoustinos N. Kantiotes.
Translation by
Rev. Fr. Asterios Gerostergios
e-mail: ibmgs3@verizon.net
www.orthodoxinfo.com/ibmgs
Απόσπασμα από τό βιβλίο του πατρός Αυγουστίνου
«Είς τήν Θείαν Λειτουργίαν, Πρακτικαι Ομιλίαι»!
Ομιλία 9
THE ALL HOLY VIRGIN
Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ
“An was incarnated by the Holy Spirit and of the Virgin Mary and became man”
Dear friends, humanity is the summit of earthly creation, and if God created nothing else, mankind would be enough to testify that there is a God, an all-wise God, omnipotent and benevolent. What an excellent creation man is! We see a beautiful statue and admire it, and no one dares to say the statue created itself without the sculptor. But, when compared to a human, what is a statue, even the most perfect one kept in a museum and considered a treasure of infinitive value? The statue is dead, inanimate, idle. It has eyes but does not see, ears but does not hear, feet but cannot walk. Man, however, is alive, with soul, and active and creative statue, which when studied more and more gains more and more admiration. Common sense says that, just as every statue was made by an artist, man was created by God.
Man is a marvelous creation of God, a little bit less than the angels, and is divided into man and woman. Man and woman are equal. They have the basic characteristics of human personality, reason, conscience, will and the rest. They do possess differences, but the differences between man and woman does not reduce, but rather enhance the admiration due to humanity. They add beauty and charm, making human life a pleasant thing. Since the first man until now, billions of people have been born. Of these billions of people, men and women, there have been some who have tried to destroy the grandeur of humanity by their criminal acts, they tried to degrade the human personality and put the human race to shame. Mankind fell from the lofty height of honor and dignity into the slime of dishonorable passions, and became like the wild beasts. Reading history and seeing contemporary reality, one shudders and is ashamed of mankind’s horrible crimes and shameful acts. Among billions of people, however, there are still some who, by their acts and virtues, have honored and continue to honor humanity, demonstrating that we were created for a higher purpose, making us aspire for heaven, for the blessed life which man lived in Paradise before the Fall.
If someone should ask which human being of all the billions of human beings who have lived on earth reached the highest point of moral grandeur, in other words, who is the greatest of all Saints, we would answer not on our own authority, but would give the answer to the Church, which is the pillar and ground of the truth (II Tim.3:15). Our Church, having the Holy Scriptures as a foundation, answers that, after Christ, who is not a mere man, but the God-Man and a Saint in the absolute sense, comes a woman. She is the All-Holy Virgin Mary.
The Virgin Mary, by God’s grace and through her virtues, came to such a high state of holiness that she surpassed not only every human being, but even the angels and the archangels. The spiritual height and depth of the Virgin, to use the word of the Akathist Hymn, are unattainable: “Hail Height insurmountable for the human mind; Hail Depth inexplorable to angelic eye.”
The Virgin, as our Church praises her, is ‘more honorable than the Cherubim and incomparably more glorious than the Seraphim’. If mankind is a miracle of divine creation then the Virgin Mary is the most exceptional miracle of divine grace.
From the moment when the first woman, Eve, sinned and carried mankind along with her into the abyss of calamity, centuries and millennia had passed. In the midst of this terrible darkness, one hope warmed souls, namely, that the situation would one day be radically different. The ancient prophecy, the first prophecy after the Fall of the First Man and First Woman, the First Gospel as it was called, spoke about a woman, a woman whose son would fight and defeat satan, and would give the world new life. From careful study of this prophecy, it is apparent that this woman would not give birth in the usual way women give birth. This woman would give birth without knowing man. She would bear as a virgin. This prophecy about the virgin is repeated more precisely and with different symbols in the Old Testament. The Book of Isaiah gives the clearest prophecy: “Behold, a virgin shall conceive in the womb, and shall bring forth a son, and his name shall be called Emmanuel” (Isaiah 7:14). Eight hundred years before the star of Bethlehem shone, Isaiah saw the Virgin and her son Emmanuel.
The Virgin gave birth to her only-begotten son, our Lord Jesus Christ. But how did the Virgin give birth? Unbelievers of every century have argued against this and will continue to do so. What do we answer? We say: “which is a greater miracle – a Virgin to give birth or the world to be created from nothing?” Certainly, the greater is the creation of the universe from nothing, and if this greater one took place, why not a lesser miracle, the Virgin Birth?
The all-holy Mother of God was a virgin before giving birth, during birth, and remained a virgin after giving birth. Our holy Lady is ever-virgin. Our Church preaches this as a revealed truth, and we proclaim this truth each time we recite the Symbol of Faith, saying: “and was incarnated by the Holy Spirit and of the Virgin Mary, and became man.”
We Orthodox do not deify the Virgin, as some heretics like Protestants and Jehovah’s Witnesses accuse us. We do not believe that the Virgin is a Goddess, but we say that the Virgin is superior to the angels, and that is why we call her Most Holy – that God selected the Most holy Mother in order to take flesh and be born. For this reason we call her Theotokos, God-birthgiver. Because of her exceptional virtues she is the perfect example of Woman.
But while the Holy Scripture and the Church in its teaching elevate the Virgin to ineffable heights, and angels and archangels bow before her, we have in our own country many nominal Christians who open their foul mouths and blaspheme her worse than heretics and unbelievers!
Dear Christians, let us all fight to stop this blasphemy and save ourselves from God’s wrath.
This chapter was taken from the book “ON THE DEVINE LITURGY – VOL.2” by Bishop Augoustinos N. Kantiotes.
Translation by
Rev. Fr. Asterios Gerostergios
e-mail: ibmgs3@verizon.net
www.orthodoxinfo.com/ibmgs
Не сматрам вас слушаоцима, већ саборцима… Имате у себи религиозно интересовање, а то је данас реткост, осећате у себи једну бол због разних црквених догађања. Због тога вам желим најавити нешто веома важно. Као војници Христови, као верна деца Цркве, не треба да смо равнодушни за црквене теме, али да показујемо велико интересовање за Цркву Христову.
Хришћани треба да буду борци. А када кажемо борци, не мислимо да узму ашове, крампове, мотике или оружје. Не. Далеко то било од нас. Потребно нам је оружје духовно. А наше духовно оружје је реч Божија, то је наш протест, то су наши гласови, то је узвик «срамота», сва та атмосфера коју можемо створити против шибања Исуса Христа, коју морамо уздићи протествујући због корумпираног стања данашњег друштва. У житијама светих остајемо изненађени гледајући храброст Хришћана. Појављују се пред аутократорима и тиранима вичући гласно, срамота, стидите се, ви сте нечовечни и окрутни !… Протестовали су против њихове свирепости. И њих су на крају хватали и мучили. Такви живи су били они хришћани. Имају свој систем незнабошци да униште Цркву Христову. Зато треба да смо спремни да заштитимо свето и преподобно. Да се не одмарамо у « има Бога» и у «врата ада неће њу уништити». Наравно неће се угасити Црква али може се угасити у Грчкој као што се угасила у Малој Азији. Где је Црква Мале Азије? Где је њених педесет митрополија? Где су њени храмови? Где су њени манастири? Где су њена поклоништа (ходочашћа)? Где су њене мошти? Где?… Где? Уколико сте расположени да се борите, постоји нада да победимо, ако нисте расположени, угушиће нас вал неверја и непобожности и свих других јереси. Ја данас-сутра одлазим са овога света, стар сам човек. Али вас обавештавам и говорим вам, видећете многе недаће у нашој домовини, страшније него до сада што смо ми старији видели и доживели. Али шта и да се деси, и звезде са неба да падну и реке да пресуше, једно ће остати Исус Назарећанин, кога децо прослављајте у векове, векова. Амин.
Хришћани, именом и у стварности
Наш назив, што се називамо Хришћанима, није довољан. Назив који смо примили приликом нашег крштења, треба да одговара и стварности. Као што на једној новчаници није довољно да се одштампа нека сума, већ да та сума која је одштампана на новачници заиста и одговара одговарајућој залихи злата. Дакле, у часу када треба да идемо у банку, да може банка да нам да сто златних франака, уколико је одштампано сто или хиљаду, уколико је одштампано хиљаду. Иначе ће то бити само један обичан папир. На исти начин није довољан наш назив, да нас називају Хришћанима да би оправдали наше постојање на овоме свету. Назив ствара обавезе, попраћен је обавезама и дужностима. То важи за сваки позив. Ако ти је позив инжењер, називаш се инжењером. Треба да си у стању да градиш чврсте и јаке куће. Ако се називаш учитељем, треба да си у стању да учиш децу словима. Ако си лекар, није само то довољно, треба да си у стању да даш неку дијагнозу, да пронађеш одговарајуће лекове, да одредиш одговарајућу дијету, тада ћеш бити лекар, није довољно само име и назив “ја сам лекар”. Називаш се капетаном брода, није довољно само име већ и да си командант на броду и на океану. Називаш се војником и официрем, нису довољни дугмићи и манжетне, нису довољне униформе, параде, трубе и гимназија, потребно је нешто више од тога. Шта је потребно? Храброст, одлучност у нужди да жртвујеш не један живот, већ хиљаде живота за домовину, то чини војника. Као што назив војника, лекара, учитеља или било којег другог стручњака на овом свету, ствара обавезу, још већу обавезу ствара назив Хришћанин. Од свих позива који постоје у овоме свету, од краљева, принчева, војсковођа и мудрих, ја не налазим ни један други узвишенији позив, који је достојан да испуни нашу унутрашњост и наше срце и да нас понесе до небеса, ни један други позив већи на овоме свету од имена « ја сам Хришћанин».
Квалификације Хришћанина сагласно са Блаженствима
Као што ученик има квалификације, војник исто тако, свако има квалификације и не прима се нико у службу ако нема одређене квалификације, тако исто постоје и квалификације Хришћанина. Које су то квалификације? Квалификације Хришћанина су: прва – прво корен врлина. Хришћанин је један скуп, један повез од врлина. Прва врлина, који је њен корен? Као што дрво има корен, тако и дрво врлине, које полива са сузама и крвљу наша вера, то дрво врлине које постоји вечно, има корен, драги моји. И што дубљи је тај корен, толико је стабилнији Хришћанизам, и толико лепши и достојанственији и идеалнији на овоме свету. Корен тога дрвета, драги моји је понизност. Хришћанин треба да је понизан. Дал’ мудар, дал’ филозоф, дал’ песник, дал’ путник, треба да је понизан. Сећате се шта појемо на погребној служби: «Ја сам земља и пепео..». Шта си ти човече, где и да стигнеш? Једна шака земље и пепела. Понизан дакле. Понизност треба да издваја Хришћанина. Али осим понизности Хришћанин треба да има и нешто друго. Сузу покајну. Ако греши – а греши Хришћанин, јер не може да буде безгрешан нико на овој земљи – ако он греши, ако греши његова жена, ако греши његово дете, ако греши друштво, он треба да плаче и жали. « Блажени су који плачу, јер ће се утешити».
Хришћанин још треба да је кротак и миран. Али под једним условом кротак и миран, када њега неко напада и када њему неко чини неправду. Али када види у своме насељу, у фабрици, у канцеларији, у друштву, неправду, треба да се претвори у лава. Ниси Хришћанин, ако се не бориш да у свету завлада правда. « Блажени гладни и жедни правде, јер ће се наситити». То је оно што нама недостаје. Немамо жеђ за «правдом». Када се напада наша личност, постајемо звери, када се чини неправда некој удовици, сирочету, свет сиромашан и напуштен који нема адвокате и заштитнике да га заштите, ми смо равнодушни. Хришћанин треба да је кротак за себе, али треба да је борац и да има жеђ за правдом. Хришћанизам треба да је миротворан, да поставља мостове и да спаја провалије. Као када стигнемо на неко непрелазно место, постављамо мост и прелазимо, тако и у овоме свету, који раздвајају идеологије, интереси и мржња, треба Хришћанин да је ујединитељ раздвојених, истока и запада, треба да је мост који ће спојити супротне светове. «Блажени су миротворци, јер ће се синови Божји назвати». Хришћанин треба да има још нешто. Да си као снег. Као снег на врху Олимпа где не газе ноге људске, већ је пречист, тако и срце Хришћанина треба да је чисто. «Блажени чисти срцем, јер ће Бога видети». Хришћанин треба да има и једну другу квалификацију. Да је стрпљив. Стена. Као што стена у пелагу се не боји мора, већ је истурена у пелагу и остаје изнад запењених валова, тако и Хришћанин у патњама треба да је храбар и одважан. На крају Хршћанин треба да је спреман на жртву. Спреман да умре не у своме кревету, али на пољу части, да жртвује свој живот за славу Христову.
То су квалификације, на огрлици која треба да украшава сваку хришћанску душу.
Светло и со
Имамо ли то? Ако имамо све то, нама се обраћа рећ Божја: «Ви сте со земљи… Ви сте светлост свету…». Видите драги моји, какве симболе има свето Писмо? Ако послушамо те речи еванђеља, чине нам се изненадним. Али ако их повежемо са претходним текстом, тада оне добивају потпуни смисао. «Ви сте со земљи… Ви сте светлост свету…». Хришћани моји, налазим се још на почетку еванђеља и преда мном се налази пелаг идеја које могу прећи са мојим малим чуном. Али немам времена, немам часа, да се удубим у тај смисао, у пелаг, у океан тих узвишених идеја. Немојте ми говорити о другим књигама. Ако узмете свето Еванђеље у своје руке, није ништа друго потребно. Запалите остале књиге, романе, часописе, ганстерске филмове, све што нађете у кући. Узмите у своје руке свето Еванђеље, нек се посветите, нек омирише цео ваш душевни свет. Еванђеље нашег Христа каже: «Ви сте со земљи… Ви сте светлост .свету…». Остављам друго и узимам прво. «Ви сте со земљи», ви сте со.
Хришћанин је со света
Сваки Хришћанин треба да је со. Да ли постоји нешто корисније од соли? Со је на тањиру сиромашног човека као и на краљевом . Со је нешто неопходно. Она је неопходан састојак у животу човека. Једна мала количина соли чини јело укуснијим. Со има још својство да одржава или чува, да предухитри кварење и распадање хране. Такав баш треба да је и Хришћанин у друштву, треба да је духовна со. – А, на који начин да постаје Хришћанин со друштва? а) са речима својим, које треба да су биране. Псалтир говори: «Постави, Господе, стражу код језика мога, чувај врата уста мојих» (Псал. 141,3). Све куће имају врата. Ми смо без «врата», немамо дакле, никакву пажњу на речи које изговарамо лево и десно. Али даћемо велики одговор за то, за сваку реч неумесну, која нема богоугодан мирис и благодат, за сваку реч лукавства и злобе. Испунио се свет лажима и ласкањима. Нико своме комшији не говори више истину већ настоји са меденим речима, лепим и бајним приказима да га завара не приказујући му стварност. Али Хришћанин је истинољубив. Он је ученик Онога који је пред Пилатом рекао: « Ја сам за то рођен и за то сам дошао на свет да сведочим истину. А сваки који је од истине слуша глас мој» . (Јов. 18, 37). А истина у овоме свету је горка. Ако имате неку рану и поспете је уљем, осетићете угодност. Али ако поспете – а потребно је да проспете- со – онда ће вас пећи. Таква је и истина, истина пророка и свештеника. Реч њихова није угодна. Истина боли, горка је али она спасава. Замислите пророка Илију. У држави је било 8.000 хиљада «попова». Они су клечали пред краљем и краљицом. Али св. Илија се усудио и успео се на двор и рекао им: «остало вам је још мало дана, јер је ваше краљевство безаконо и преступно, цео двор се разгневио од тих речи…. » .Један се нашао (свештеник) да тако прича, и од онога часа тражили су начин да га ухвате, а он је отишао у пећине, као орао, да се избави од краљеве потере, коме је ласкало цело злогласно свештенство. Замислите само Јована Претечу, који је исто дошао на двор и пронашао безакони пар крвомешанаца који су живели у прељуби и рекао је Ироду: « Не можеш ти имати за жену, жену свога брата». Не дозвољава ти се краљу да живиш незаконито. Размислите о апостолу Павлу, о великим пророцима. Размислите о истом Христу, који је увек говорио истину и који је био разапет због истине. Истина је реч жустра, она је со која пада на ране и човеку наноси бол. Али та бол коју човек осећа од истине, је бол спасоносна и блажена, онај човек који осећа у дубини своје душе ово спасоносно деловање оно долази да га ослободи од сваког зла и греха.
Хришћанин није ласкавац. Не. Он ће рећи истину. Где ће је говорити? Свуда ће је говорити. Ономе којег види да се ваља у блату ће рећи: «Није ти дозвољено», није ти дозвољено да се ваљаш као звер у нечистоћи. Ономе који је празнославан и горд и мисли да ће стићи небеса и звезде, рећи ће: «Господ се противи гордима, а понизнима даје благодат». Другом, који обожава не Христа али злато, који је новац учинио богом и обожава га, немајући свето и преподобно, ће рећи: “Ти си идолопоклоник, похлепа је “идолопоклонство”. Трећег, који има разне мане, неће оклевати Хришћанин да подсети на истину. Тако са својим речима строгим али животворним, са речима Писма, ће постати со у друштву.
б) Са примером. Али Хришћанин није со духовна само са својим речима. Он је со и са својим примером. Начин на који живи и како се понаша у својој кући, у својој канцеларији или фабрици, тај начин је светао. И тај начин чини друге да размисле, да изнад овога пролазнога живота, живота осећаја и уживања, постоји један други узвишенији свет, у који их позива кроз реч и свој пример.
Потребна је со!
Међутим то су само теорије, желите да видите стварност, шта је духовна со? Налазите се у оној кући где је отац духовна со. Постоје у трулежи друштва такви људи и тако се још одржава друштво. Постоје такви родитељи, који пазе и погледе и речи и на своје понашање, они су пример живота. Нек је над њима благослов светих анђела и арханђела и свих наших отаца. Остају ти очеви и мајке на висини . Деца их гледају као божанске иконе, као небеске иконе.Пред њима девојчица или дечак не могу да причају или да се понашају ружно. Светле као светлеће звезде. Ето вам духовне соли, која не дозвољава друштву да се распадне у потпуности. Желите да видите духовну со? Отиђите у једну парохију на Пинду, у Алиакмон, или доле на Мориу и на Крит. Да одете у једну парохију где служи један побожни свештеник. Нека и не зна слова, нека и није завршио факултете и теолошке школе, али он верује. Верује у Христа, у Богородицу, у светитеље и када врши литургију дирнут је до суза. Хајде да пронађеш једно село са једним таквим попом. И видећеш да сви сељани не псују, не гневе се, не дешавају се тамо ни убиства. Зато што у томе селу постоји со. А со села је свештеник, побожан свештеник, који није студирао, који нема велика звања и плаће, али у своме срцу има Христа.
Stari Episkop o. Avgustinos Kandiotis u Vaskršnjoj noći 19-4-2009, u dobi od 103 godine i sa govorom na kraju iz 1995 godine
________________________________________________
Успон и силазак Хришћанина
Хришћанин се не успиње, већ и силази. Успон је да се затвориш у једну собу и да се успињеш, успињеш, да се молиш и наћи ћеш се високо на небу. Да одеш у један манастир, да отвориш псалме, да се молиш, да се непрестално бориш и да устајеш ноћу и бдиш молитвено, да се посвећујеш, да живиш наТавору. Леп је Тавор, леп је успон. Али потребан је и силазак. Хришћанин је успон и силазак. Постоји успон јер постоји силазак. Који је силазак? Да силазиш и силазиш као што је Христос сишао у ад. Потребан је и силазак. Какав је силазак? Силазак у бол. Да одемо тамо где постоји бол у болнице, у куће сиромашних, у затворе, у куће удовица, сирочића, грешних. Да посетимо социјални ад. Наравно, човек се јежи пред погледом на људски бол. Али не треба да га заборавимо. Један светитељ нам говори: «ако претпоставимо да се налазиш у успону и молиш се , живиш на Тавору и чујеш један повик да неко зове у помоћ, остави Тавор, прекинућеш своју молитву и потрчаћеш да се сусретнеш са болним човеком. Немој рећи ја се молим сада не могу. Не. Оставићеш своју молитву за касније и потрчаћеш. Два пола да имамо. Један да је успон, тешко нама ако немамо успон. Ако немамо успон, неће нам успети ни силазак. Уколико имамо успон, ако живимо кроз молитву на Тавору, тада ћемо и ми моћи да силазимо, сигуран силазак, у овом свету, у социјални Ад».
Истинити Хришћани у Солуну
У Солуну је бацио своје мреже апостол Павле. Море је пуно риба, али не улови их све рибар. Само једну малу количину улови. Тако је и апостол Павле уловио једну малу мањину. Колико их је било? Сто – двеста, није их било више. Дај Боже да су живи данас они Хришћани, и нека жале над ових 500 милиона. Цела гомила, са именом хришћанским, али некорисна. Боље је да имаш један дијамант у својим рукама него једно брдо камења. Данашњи људи бацају дијаманте, одбацују Христа, и задржавају каменчиће, задржавају своје грехове. Безумни човече, шта радиш? Каменчићи које држиш, немају вредност, а дијамант има вредност. Дијамант су онда били Хришћани, данас су само некорисни каменчићи. Вапију анђели, а само они лажни хришћани не вапију и мисле да су најбољи Хришћани. Једног празничног дана сам био принуђен да кажем великашима: «Ићи ћете у пакао, господо, ићи ћете у пакао!… ».Појављују се само на велике празнике. Као да нам говоре: «Захвалите нам јер вас поштујемо». Као да је Црква један салон, и треба да им захвалимо што су дошли. Нек не мисле да ако су дошли приносе славу Богу. Велики су често грешнији од малих, је злоупотребљавају власт. Онај што има власт, пуно пута греши више. Другачије сам грешио као монах а другачије сада као епископ. Другачије греши један обични сељанин, а другачије један учитељ. А када погледате високу господу са каквом гордошћу долазе у храм и наравно у последњи час? Пролазе без да обраћају пажњу на било кога и заузимају прва места за званичнике. Ићи ће у пакао ако се не промене. Шта да радимо са таквим хришћанима са којима се испунио свет? Разлог је нипиоваптисмос(крштење одојчади).Али доћи ће прогон као у Русији и ствари ће се разјаснити. «У сваком прогону».
Главна спознаја хришћана је прогон
Тамо идемо. Поново ћемо се вратити у апостолске године. То ће бити или унутар Цркве или изван са спољњим прогоном. Као у Русији што је било неколико милиона лажних хришћана. После су сви дошли на велику цедиљку и сви су просејани Хришћани. Сада их има мало, али су стварни Хришћани. Питање је данас у Москви која има око 8 милиона становника, да ли има 100-200 Хришћана. Али они у себи имају снагу. То показује њихов животни пример и самопожртвовање. А ми смо овде сви слатководни хришћани. Да смо веровали у Христа напустили би сваку земаљску окупацију. Шта да радиш са осталим, Еванђеље ко испуњава? У Солуну су тада били прави хришћани. Доказ је што нису поклекли од прогона. Они сиромашци су се борили са свим властима и владама, које су биле непријатељске. То мало Хришћана је било занемарено, није их нико рачунао али они су дошли у сукоб са свим властима у Солуну и поднели су пуно прогона.
Али увек се сиромашци протерују и остају уз Христа. А други који имају звања и разне чинове се углавном боре против Христа. Биће прогона. Видећете то ви који ћете још живети, ја сам стари човек. Видећете прогоне и видећете све учитељчиће да се клањају црвеној звери. Тридесет хиљада учитеља имамо, питање је да ли ће сто остати да каже, драже би нам било да будемо лустери на централном тргу, него да проповедамо непобожност. Сви други, са колико лакоће су аплаудирали Пападопулу, са колико лакоће су аплаудирали Караманлију, са истом лакоћом ће аплаудирати и антихристу. Видећете то. Корист и само корист су данас људи, ништа више. Такви су и учитељи и наставници а и војни званичници(официри…), зашто не и попови и владике, не правим никакву разлику. Није још дошао час антихристов, када дође видећемо. Говори нам у наставку апостол о часу антихристовом. Дијаманти несаломиви су прави Хришћани. У Америци су се трудили много да пресеку један дијамант да би га поделили на два. Не ломи се лако дијамант. Ломи се чекић који га ломи али се дијамант не поломи лако. Такав је и прави Хришћанин. «У свим прогонима ». Не само да издржимо један прогон или два али све прогоне. Трпили су Хришћани Солуна, били су прави хероји. Дај Боже да будемо као ти Хришћани. Да имамо мало Хришћана али живих. Зашто се занимамо са свима? Неће такав Хришћанин палити ватру и скакати по њој. Неће постати масон или ротар. Нећемо се онда бавити са њима. Сада се принудно бавимо са свима. Претпоставимо, да се ствари кристалишу, и да у граду остане 200 или 300 Хришћана, који ће рећи: «Желимо да живимо хришћански», не постоји већа радост од те. Остали нека чине шта им је воља. Нека граде синагоге и джамије, ми нећемо имати никакву одговорност за то. Не видиш ли како празнике проводи премијер земље а и остали званичници? На разним састанцима, а не у Цркви!…
Мало је, дакле било Солунских Хришћана, али су били живи. Има вредност не квантитет већ квалитет. Када ће наша Црква имати такве живе Хришћане. Такви су били први Хришћани. Трпили су од разних прогона али нису поклекли. Зато их и хвали апостол Павле.
«Христос продужен кроз векове»
Претпоставимо да је Христос остао на овоме свету и наставио своје учење, не би се људи понашали ни мало љубазније од Јудејаца. Оно што су Јудејци учинили Христу, исто би учинили и сви други у било које доба да су живели. То шта би пропатио да је Христос наставио телесно да живи на свету, са њим би пропатили и Хришћани. Зато и говори апостол Павле: « допуњавамо страсти Христове ». Сваки Хришћанин је један мали Христос. И баш зато што је мали Христос, зато се и прогања. За уснуле светитеље се не интересују прогонитељи, али тамо где се појави један живи Хришћанин, почиње рат. Зато је и рекао један незнабожац у Паризу: « са Црквом смо завршили али шта да радимо сада са Хришћанима?… ». Светитељ је једна стварност на земљи. Мучења првих векова и мучења за време турске владавине су била страшна. У поређењу са новијим прогонима су доста мања. Данас средства која користе прогонитељи, су научна а надгледање је страшно. Шпијунска мрежа је страшна. Све се истражује и испитује.
„Украли сте од народа…“
Размислите само, данас имамо пуно хришћанских центара(икотрогфија- хришћански домови), које други смртно мрзе и размишљају о њиховом уништењу. Као што је у Албанији Хођа уништио сва хришћанска удружења, све покрете, све парохије, није искључено и овде да ће бити тако. Нити пророкујем нити сам прогнозер зла, већ гледам ствари, пратим развој догађаја. Није искључено да ће те установе данас- сутра, где се данас налазимо,и које су саграђене са пуно труда и зноја,присвојити( држава). Питају се неверници и незнабошци како су успели хришћани да саграде такве дворце, такве палате, те палате хришћанске љубави. Питају се среброљупци и материјалисти, који троше милијарде у својим центрима свако вече, како су Хришћани то стекли, одакле су украли новце за градњу.
Чињеница је, да те установе (које нису саграђене за годину или две већ су зидане више година), су саграђене са трудом и напором неколицине мисионарских лица, који су највише допринели од свога прихода и пожртвовања.Ништа од тога не прихватају прогонитељи. „То је украдено, покрали сте народ…“ говоре прогонитељи. Као онда у првим вековима, тако и данас, само су се оптужбе промениле. Тада су говорили за Хришћане да се клањају овновској глави, да праве крваве вечере, да кољу своју децу, да чине разне гадости итд.Сада су променили начин и говоре друге ствари. „Крадљивци сте, украли сте од народа, будући да сте то ви украли од народа, сада то вратите народу“. А када кажу „ народу“ знате ли на шта мисле? Мисле на оно што се догодило у Козанију 1954 године, што сам имао прилику да видим. Открили су под главним тргом у Козанију једну велику количину лира, и рекли су:“Ове новце ћемо дати народу, јер су народне…“.Тако су дакле, извадили скривене лире из подземних подрума, катакомби, нечастиви је створио своју катакомбу, јер новац влада, а све су то открили кроз издају, изнели су лире на површину и рекли су:“Оне су од народа, оне су народне“.
Да ли су заиста и отишле народу те лире?Не. После два-три дана они су се почерупали око тих лира у општини, тако је уграбио свако за себе што више је могао и поделили су на тај начин лире. Разумете ли?Они су се завадили и они су поделили лире.
Заузеће установе и отераће вас…(*)
Они, дакле, материјалисти и среброљупци, неправедни, који не знају ни за давање а ни за жртвовање, за ништа, имају толико велику мржњу према хришћанским установама. Тако да није искључено да дођу овде и свуда у Грчкој где постоје хришћанске установе у неки час једног јутра , лупајући на врата да вам саопште:
– Ми смо представници власти.
– Које власти?
– До вечери ћете напустити установу. Потребна нам је да отворимо центар младости.
– Али… ма…
– Никакво али. До увече ћете отићи. Као што сте дошли тако ћете и отићи. Оно што је унутра је наше нећете ништа понети са собом.
– Тако да више, шта да радиш?Не можеш остати унутра јер је твој живот у опасности, убиће те.
А то ће се дешавати по целој Грчкој. Испразниће се сви ти центри. Трудови, напори, духовни рад, духовни центри, где су се чули псалмопеви и химне упућени Богу , места која су била центри обожавања итд. Сви они ће бити угашени од једном. Угасио се хришћанизам;
____________
(*) – Ове речи су изречене 10-05-1983. Двадесет година касније 04-12-2003 ученички дом „Четрдесет Мученика“ у Козанију, који је заштитио стотине сиромашне деце и помогао им да се школују и студирају, затворен је насилно, са брзом интервенцијом државних органа власти. Ученице и надстојница су избачене на улицу. Град Козани је преузео њихову установу. Стари оснивач Удружења „Четрдесет Мученика“ о. Августинос Кандиотис је остао као подршка до последњег тренутка за надстојницу и ученице, и усмерио их је шта им је чинити ( види књигу „Бацам моју кофу дубоко…“ епископа Августиноса Н. Кандиотиса , издав. Андроники П. Капланоглоу, Козани, 2004).
Спремимо се за цркву катакомби
И ми се полако удаљавамо од тога периода Цркве, када смо уживали у одређеним предностима и повлашћењима, у одређеним епохама црквене слободе. Одлазимо из тога периода и долазимо у период катакомби.
Тада ћемо се не само тропски али и местом раздвојити. Црква ће бити протерана, храмови ће бити затворени, као што су затворене у Албанији и у другим местима.
Прогон. Све то изгледа невероватно, али сви догађаји нам говоре да тамо идемо. И ми треба себе да припремимо за Цркву катакомби. Ствара се питање. Имамо ли ми такво расположење?Шта кажете? Можда се догоди оно што је Христос рекао Петру: „ Симоне, Симоне, ево вас заиска сатана да вас веје као пшеницу. А ја се молих за тебе да вера твоја не престане…“ (Лук. 22, 31-32). Господ је знао Петрову слабост, да је имао искрену жељу да остане поред Христа, али је његов дух био болешљив. Петар је одговорио: „Ја ћу Господе, са тобом бити“. И ви сте сада овде са мном. Али да ли ћете увек бити? Проћи ћете кроз сито. Не желим да вас разочарам. Лепо вам је сада овде. Нико вас овде не узнемирава, нико вас не прогања. Имате слободну школску веронауку, слободно се сабирете, све је слободно. Живите на једној гори Тавор. „Добро нам је овде бити…“ (Мат. 17,4). Имате овде своје друштво, своју храну, своје центре разоноде, свој сан, све погодности. Све је то добро и угодно. Али након тога ће нам Господ дати један ударац, као што нам говори Хотзнер, и бациће нас са горе Тавор, бациће нас доле, у окрутну долину, у тај период.
Рађа се питање, да ли смо ми спремни за тај прогон? Имамо ли ми храброст и самопоодрицање оних првих хришћана, који када би приметили да долази мрмљање лавова би рекли: „Ево, чује се труба, труба која ме позива“. Имамо ли ми такво самоодрицање и пожртвовање? Ми материјални, приземљени људи можемо ли стићи тамо где су стигли сви ти хероји? Имамо ли самоодрицање као Маријам, једна понизна служавка, која је успела да придобије за Христа, Фабијолу?
Нек наш живот говори о Христу
Немојте мислити да су Хришћани у време прогона, непрестално говорили о Христу. Нису непрестално говорили о Христу, али, „говорили су“ стално о Христу. Док ми сада стално говоримо о Христу а „не говоримо“ о Христу. Није ли вам ово чудно? Хришћани у Фабијолино време уопште нису говорили о Христу у идолопоклоничким круговима. Али иако нису уопште причали са устима о Христу, на други начин су проповедали Христа. Зато што су идолопоклоници били дивљи и неукортиви духови, они су били тигрови и лавови на земљи. Хришћани су служили код њих као услужно особље, у разним радовима, као куварице, као болничарке, свуда их је било. И нису уопште причали о тим стварима пред њима, по речи: „Не дајте светиње псима; нити бацајте бисера својих пред свиње, да их не погазе ногама својим, и окренувши се не растргну вас“ (Мат. 7,6). Ипак задобили су идолопоклонике без речи, без проповеди, без поучења. Где је то записано? Ви који сте овде и читате Еванђеље, реците ми где је то записано, „Онда….. добрим понашањем и без речи буду придобијени“ . Где је то записано? У Првој Петровој посланици 3,1.
То је оно што се догађа и данас у неким кућама. Имамо једну жену која се религиозно говори, говори, говори и ње се одвраћа њен супруг јер увиђа да она ништа не испуњава од онога што говори. Док постоје неке друге жене које у кући не говоре о Христу, већ њихов живот говори, њихов свети живот и на тај начин доводе и мужеве ближе Христу. Хришћани,који су били прогањани су живели са светим животом и велике жртве су подносили, и на тај начин су придобили идолопоклонике. Остала је одушевљена Фабијола и сва та аристократска лица пред самоодрицањем, мудрости и пожртвованости , пред тим врлинама Хришћана.
Колико ће их остати?
Ствара се питање: „Да ли смо ми спремни за једну такву Цркву?“. Када падне сито прогона, као у Албанији и другим земљама, колико ће нас остати?Један врх Тавора се сада овде налази, али нестаће тај врх. Сада вас је много. Када почне прогон, од осамдесет – сто колико вас је сада овде, да вам се не учини чудно, питање да ли ће вас остати десет или пет. Отићи ће многи, отићи ће, отићи ће. Видећете то. Ја више нећу живети да видим те трагичне догађаје.
Проживео сам те догађаје (у рату), знају они који овде седе. Изаћи ће једна књига, која ће писати о догађајима пре четрдесет година- не у моју славу- али да одамо почаст оним догађајима. Дошао је дан , када сам поред себе имао око педесет- шездесет људи и сви су ме напустили осим једног Георгија Пафилија. Само он ме није напустио, остао је поуздан и неклонуо. Сви други су ме напустили.
Дакле, немојте мислити да ћете на Тавору провести цео свој живот. Доћи ће напуштање и прогон. Гладни и боси ћемо бити, све ћемо поднети за Христа. Да ли ћемо ми имати ту храброст оних хришћанских хероја? Тада ће се јавити и нови новомученици. Такви мученици се пројављују у Русији и у Албанији. Све шта се дешава у тим земљама је непознато.Ми смо сада били у цркви, обавили смо литургију, читали Еванђеље, причестили се, слушали слободну проповед и вратили се под слободним сунцем нашим домовима, осим што имамо непосредан прогон против Еванђелских идеала. После ће почети и посредни прогон. Сваки Хришћанин ће бити прогањан још и ако се крсти јавно. Не говорим вам овакве ствари да бих сејао разочарење. Ово вам говорим, јер је то огледало, у којем се огледамо, да бисмо и ми стигли до висина светитељских, али и зато што треба да знате истину.
Много смо речи рекли, веома много речи,а суштина је једна. Нису они говорили о Христу али њихово владање је било чисто хришћанско. „Без речи придобијени“. То је. Сустигла је једна хладноћа хришћане, њихов начин живота је постао замрзнут. Ко је видео вољу Божију. Ко је видео кроз то мртвило које данас влада у Грчкој шта ће изнедрити Бог?
Означени сте
Сви ви сте изабрани, сви сте означени, имате печат јагњета. Тамо где се налазе живи Хришћани знају их сви појединачно. Могу једне ноћи да их ухвате све.
Не говоре ли овде у нашем граду екуменисти и марксисти: „Шта да радимо?Ми јако добро познајемо Хришћане, немојте нам говорити о њима. Они су стрвинари. Уколико успемо да отерамо Кандиотиса, завршили смо случај. Цела Флорина је наша“. Тако ће и учинити. Удариће нас по сред главе.
Такве планове имају. Боре се на све начине против веронауке, против свих покрета, против јерарха који још стоје, имају на свом челу једног архиепископа који им чини све по вољи.
После свега тога свако својој кући, својој породици и ништа више. Не интересује их ништа више. Постали су људи саможиви. Тридесет Јудиних сребреника влада, а саможивост и корист царују.
Јутрос су дошли да ми се пожале на једног свештеника. Веома сам се разбеснео и разљутио. Крађа, крађа,и само крађа! Дају људи новце за цркву а свештеник граби све те новце за себе и цркви не оставља ништа. Нове Јуде. Осим њихове попадије и њихове деце ништа друго свето и преподобно их не занима. Ретки су побожни и спремни на жртве свештеници.
Небрижни Грци и Гркиње пробудите се!
Браћо „последњи је час“ (А. Јов. 2,18). Од горе где се одмарају хероји и мученици нашег рода чује се глас: „Небрижни Грци и Гркиње зашто спавате? Зашто живите равнодушно и неосећајно?Ако се запали ваша кућа не остајете равнодушни, већ трчите да спасете шта се спасити може од вашег материјалног имања. Ево сада једног неупоредиво већег пожара од материјалног, који сваког дана узима све више маха и све се више шири и распростире, прети морално и религиозно све да сагори. Нек је благословена та духовна кућа која се назива православна Грчка, вечна настојања, су у опасности да изгоре потпуно.
Пред тим окрутним призором ћете остати равнодушни?Не треба да останете равнодушни. Време је да се пробудите из духовног сањарења, да устанете и да се борите са законитим средством које има наша слободољубива и демократска домовина, са вашим гласом. Са вером неклонулом се борите, борите се упорно и систематично. А тада будите уверени, да ће демони паклени, коју боју и да имају, нестати а Грчка ће остати земља Православна.
Последње оруђе сатанино
Христофор Калива, мој срдачни пријатељ, веома важна историјска личост, једном приликом ми је рекао: „Вре, Августине, не схваташ ли шта ће бити? Сатана ће употребити сва средства да уништи Цркву. У последња времена ће употребити и једно последње оруђе. Оденуће свештенике и владике, лица у његовој власти, даће им панагије и патерице. Кроз те архијереје ће уништити Цркву“. Сатана ће се појавити са ризом, одеждом, са патерицама и пастирским штаповима!
Шта ће видети наше очи?
Марко Ефески се борио са великом звери, са папом, који толико година мучи свет. И сада у наше време – шта ће наше очи видети…, боље да нас узме Бог са овога света него да видимо лоше дане који долазе – имамо лоше предзнаке. Нека се проводе и веселе појединци, нека ваде своје очи, сустиже нас гнев Божји. Гори од онога који смо преживели 1940 године. Сећате се глади, сећате се несреће, сећате се ропства? Сећате се само шта смо преживели онда сви ми који смо остали верни Цркви и домовини? Поново долазе такви дани.
Теолози, свештеници, владике, архијереји, патријарси нам говоре да идемо и поклонимо се папи. Падамо са трона, али папи се не клањамо. Само три митрополије (Елеутхерополија, Флорине и Парамитхије) су због тога захтева престале да помињу име патријарха Атинагоре. Зашто? Хоће на силу да нас учини францима(латинима). Нећемо бити франци. Писаћемо лично Атинагори да смо спремни и трон и живот да изгубимо, али папи се нећемо поклонити. Долазе такви лоши дани, сви желе да идемо код папе на поклоњење.
Ја, мислим да треба да останемо Православци. Православци као наши очеви, православци као поколења, поколења као што узвикује цела историја. Ми смо деца првобораца Православних, Марка Ефеског, Великог Атанасија, ми смо деца светог Николе, ми смо деца светог Димитрија, ми смо деца Православља и нико од нас уз помоћ Божију то неће порећи.
Помолимо се Богу да нас све одржи уједињене, верне нашем светом Православљу чија лепота је неометана а слава неописива.
Спознаје православног клирика(свештеника)
Драги моји, треба да исповедимо једну горку истину. Верници који се боре да одрже Православље су у мањини. Велики део је оних, који полако али сигурно се удаљавају од православне вере.
Рећи ћу нешто што никада није нико рекао. Можда ћете помислити да је егоистично то што имам рећи, али дајем вам једну вагу да изважете све свештенике, владике, сав клир и све теологе. А та вага која је? Која је спознаја свештеника? Да прикупља прилоге; Да одржава лепе службе; Да изговара радосне и христолошке речи са амвона тако да засузе очи појединих госпођица од тих његових речи; Која је спознаја у ова тешка времена свештеника или владике?
Спознаја владике и свештеника је борбеност, одважност. То је оно шта је рекао апостол Павле: „А и сви који хоће да живе побожно у Христу Исусу биће гоњени“ (Б. Тим. 3,12). Ако видите свештеника, ако видите теолога, ако видите митрополита или архиепископа који се не прогони, него ужива у љубави и поштовању свих, тада се испуњава реч Христова: „Тешко вама када стану сви људи добро говорити о вама, јер су тако чинили лажним пророцима оцеви њихови“ (Лук. 6,26), знајте да један такав не иде добрим путем. И ако се зове православац а не жели да се суочи са струјом, са том мећавом која жели да уништи свет. Православни свештеник иде узводно. Велики Атанасије је био сам али је на својим плећима као Атлас, понео цело Православље. Марко Ефески је био исто сам, али је задржао у својим рукама цело Православље. Свети Фотије исто тако. Мало их је било, али нико не побеђује са бројевима но, побеђује са вером. Јер колико вреди један побожан свештеник, колико вреди један побожан епископ, колико вреди један побожан архиепископ, колико вреди неки верни лаик и нека верна жена, не вреди цео свет. Тако да се не заваравамо, јер је наступила издаја вере и лево и десно од нас.
Једно вам препоручујем, немојте ми рећи он је добар, он је уважен теолог, он тако полемише, он је отворио Платонову академију и ако га само чујеш остаћеш одушевљен…! Измери да ли има једну варницу од Марка Ефеског, да ли има једну варницу светог Фотија, има ли коју варницу од Кируларија и Папулака (овај неписмени човек се супротставио целом свету).
Говорим вам све ово имајући дубок осећај мога положаја као Грка и као епископа са великом одговорношћу. Спреман сам све да жртвујем. Усуђујем се, можда последњи пут са овога амвона, да кажем :“Сви ви који волите Христа, сви ви који волите Цркву, на нашој је страни Богородица и сви они који су се борили и боре за нашу православну веру. Они који су са нечастивим, нек’ седну доле, нек’ затворе своја уста. Зато што је нечастиви њихово страшило, он је њихова устрашивост, он је њихово настојање да покушају да замрзну једну шачицу оних који се муче, тиранишу и прогоне због вере у нашег Христа.
А ми имамо као лозинку речи младих Атињана. Младићи старе Грчке су на Акропољу присезали и говорили: „Сам или са другима ћу штитити преподобно и свето“. И ја као мали војник одважно изјављујем:“Сам или са другима ћу штитити преподобно и свето наше вере са последњом капи своје крви“. А ви уместо аплауза узалудног, који ништа осим хвале не говоре, молите се пуно. Зато што је остало мало Православаца а борба се шири и да се не нађемо пред новим догађањима. Не, само у нашој малој земљи, већ и по свим дужинама и ширинама земаљским, нечастиви је мобилисао и подивљао да искорени православну веру из груди људских. Не знам шта ће бити. Не знам какав прогон ћемо поднети ми епископи који смо престали да спомињемо Атинагору, као и други свештеници који су око нас. Не знам на коју Свету Гору ћемо прибећи. Једно знам, шта и да се деси, и звезде да падну, и реке да пресуше, а свет да је горе-доле, једно знам и верујем неклонуло – да ће на крају победити Православље.
Када дође час прогона Православаца, тада и ми имамо свој план, као и сваки верник. Сви ви овде- сте 3.000; ово што сам вам рекао да разгласите свуда. Једа да постане два, два да постану четири, четири да постану осам…. Нека се створи велики морски вал, да саперемо нашу домовину, тако да Грчка постане звезда на небу, православно место, рај Православља. Амин.
Последња времена
Крај света ће бити говори нам Христос: „као у дане Нојеве“ (Мат. 24,27). А наши дани су као дани Нојеви. Зато што смо скренули са правог пута и треба да чекамо Нојев крај. Ово вам не говорим ја, епископ Флорине, тобож строг, то нам говоре друга уста, савременици, политичари и научници, људи поштовани у Америци и Русији, они предвиђају да смо близу олује.
Само што овај пут се неће отворити небески водопади и неће пасти вода на главе грешних људи, већ ће као што говори свети Козма Етолски, приказаће се на небу „црне птице“, а то су авиони. Авијатичари ће са висине од хиљаде метара, притиснути електричне дугмиће и бациће атомске бомбе и уништена ће бити земља. Више неће постојати градови, неће више постојати света, биће пропаст без преседана. То ће бити Армагедон из Откровења Јовановог (16,16), последњи рат, до којег ће доћи засигурно због наших грехова.
Мир света се клати на једном концу. Свете, проводи се, уживај, оргијај, чини прељубу, кради, граби, сакупљај богатство… Над нашим главама се клати мач Демоклеусов. За једну нит се држи мир света а ако се она прекине тешко свету. Пресвета Тројице спаси свој свет, Господе Исусе Христе, помилуј нас.
Живимо у једном грешном и трагичном времену, у време одвајања од Бога, у време велике неморалности и неверја. Никада човечанство није псовало и чинило више убистава него у ово наше време. Никада тако мали и велики нису лагали као данашњи лажови. Никада свет није скренуо са моралног пута као данас. Наши дани су онакви како их је пророковао Христос. Читајте Еванђеље да видите шта нам говори, последњи дани ће бити као „дани Нојеви“.
Боже мој, Боже мој какво испуњење пророштва!
Настаје раздор
Христос је „знак против кога ће се говорити“ (Лук. 2,34). Не можемо знати шта се дешава у кућама људским. Постоји лукави дух. Христос и цесар се боре у нашем веку. Зато је неопходно, да опонашате примере светитеља. Изабрале сте вољно а не невољно овај пут, јер да смо употребили друга средства и начин, требало би да вас је 500,600, 700 итд. Но само вас је овде 70 душа, а исти сте као Петар, ви имате вољу али не познајемо слабост коју имамо у својим грудима. Овде видимо „Фабијолу“ коју препоручујем да поново прочитате, да вам буде пример, пробајте да је проживите.
Васкрснимо Фабијолу, васкрснимо све оне херојске примере мученика, да и ми можемо рећи да Христос није само живео у Фабијолино време и у време оних мученика , већ да царује у векове . Амин.
Васкрснимо примере светитеља
Да ли ћемо ми у наше време успети да обновимо жртве мученика. „Фабијола“ је добра, дивиш јој се, читаш и уживаш, плачеш итд. Знам душе које плачу. То није довољно. Треба и ми да васкрснемо те примере. Да не сличимо са оним „хришћанима“ који воле свету Екатарину, свету Варвару, али не желе нову свету Екатарину на свету. Новa Екатаринa, ни случајно да се појави. Каква лажурија, каква превара, каква хришћанска комедија! Да постоји само једна света Варвара а друга да се не појављује. Желе је као једну врсту табуa, дотле је стигла таква наша пресвета религија, а жива је.
Дакле, Фабијола постоји, али је требамо оживити. Као и сва та света лица која се наводе, треба да оживимо. Да постанемо мученичка лица, мученичка Црква, катакомбна Црква. Да ли ћемо успети да остваримо тако нешто? Веома је угодно оно што читамо написано je са књижевним стилом. Фабијола је јако интересантан лик. Јединствена је. Питање је да ли ћемо ми успети да поновимо њен пример. Био сам у првим годинама у Месолонгу протосинђел, и сваки пут када се званично славио излазак Месолонга, у Цветну Недељу су долазили разни званичници.
Tај излазак је био један херојски чин, и сви су га поштовали, они хероји су пре изабрали да буду убијени него да живе поробљени. Долазили су у оне дане разни говорници и говорили, говорили, и говорили. Речи и само речи, чисти вербализам, непресталан. Једног раног јутра пре 1940′ тачније 1939 је дошао Метаксас, и рекао нешто мало речи. Да ли је био пророк? Стао је пажљиво на споменик где су биле расуте кости хероја и рекао следеће: „Грци важан је Месолонг, уколико се укаже нова прилика треба да поновимо оно што се догодило у Месолонгу“. Он више ништа друго није рекао. Заиста следеће године је Грчка поновила Месолонг.
Да не желимо само да постоји „Фабијола“ . „Фабијола“ постоји и вредна је да нас дирне, уколико се нама пружи прилика, повод треба и ми да поновимо ове дивне примере наведене у Фабијоли. Било би веома интересантно да данас у наше време као филм видимо Фабијолу и њене ликове. Да видимо све њих, Панкратија, Касијана, Тарсиза, да видимо Себастијана са стрелама у свом телу. Да видимо и издајнике, да видимо Тоаркуата, сва та лица, то је једна нова драма. Наставља се распињање нашег Христа.
Помолимо се, да нам помогне Бог да не издамо Христа. Долазе веома окрутни дани. Веома окрути дани, треба да смо спремни.
Тавор полако завршава. Тавор је овде (у хр. кампу) . Ви, девојчице које овде живите сте на Тавору. Треба да признамо у поређењу са другим девојчицама, ви имате мањи терет. Ово вам говорим, не осуђујемо друге девојчице. Неке од њих су сада створиле породице, и имају мужеве захтевне, страшне и одбојне, имају децу, имају лоше и изопачене свекрве, оне се налазе на једном мучењу. Оне се разапињу. Док ви живите на Тавору, ви сте у изабраним, међу лицима која проживљавају један духовни мир. Не оптужујем вас због тога већ вас хвалим и изузимам. Међутим завршава полако Таворовање и стижемо до катакомби.
Порука пастиру
Чују се застрашујуће трубе Откровења. Спремићеш се не за уживања и провод али за мучење. Бићеш срећан и блажен ако будеш мучен за Онога који је пролио своју крв за тебе. Са таквим светим осећањима те данас рукополажем у чин ђакона, и желим да верујем да нећеш изневерити наду коју је у тебе положио наш народ и паства.
Никада немој заборавити да си рукоположен у ђакона на дан светог Козме Етолског, и да сам ти онда даровао једну књигу да би му наликовао.
Вежба спремности једног дечака „ (2)“ разреда основне школе.
Кажи ми малецки: Ако те неко ухвати и каже ти :Дођи овамо да опсујеш Христа уколико желиш да живиш, а уколико ме не послушаш одсећи ћу ти главу, овако цап“. Има један нож да ти одсече главу, шта ћеш ти учинити? Псоваћеш Христа? Шта ћеш учинити? Не говориш? Ништа не кажеш? Држи у својој руци нож и говори ти: ако опсујеш Христа нећемо ти ништа али ако нас не послушаш отиће ти глава, цап. Шта ћеш ти учинити? Све то што си нам читао и појао све ово време, шта је то било? Парада? Шта ћеш учинити? Зашто тако стојиш? Волиш ли свој живот? Желиш ли да будеш старац од сто година? Кажи ми шта ћеш учинити? Бојиш ли се? (Одговор малишана) – То је ствар о којој треба размислити. –Ма шта нам кажеш, да треба размислити, овде је једино срце битно. Није ли тако? Кажи нам зашто треба размишљати? Одговорићеш са да или са не? (Дечаков одговор) – Не, нећу псовати! Да, али си ту реч „не“ изрекао са толико агоније, двоумљења и борбе. Бојиш ли се? Треба да кажеш „Ја ћу се помолити Богу да ми да снагу“ . Ако ти Бог не да снагу, ништа нећеш учинити сам. Да ли деца твоје доби нису била мучена? Кажи нам.Које дете је било твојих година онда ? Гласно нам кажи. Тај дечак се звао Тарсизије. Свети Тарсизије. –Тарсизије и многа друга деца твоје доби су била мученици. Чуј „размислити“, то немој више рећи. Срце каже „не“ а ум каже „да“. Срце каже „не“ нећу похулити на Христа. Ум каже „да“ опсуј га. Разумеш ли то? Видећемо шта ћеш учинити када порастеш….
Да ли ћемо остати у вери?
Сада говоримо да верујемо, да смо хришћани али ако се појави прогон као што се појавио у време свете Филотеје и других мученика, шта ћемо учинити?
Сада имамо неку слободу, али ако се деси и код нас оно што се десило у Албанији, да се не смемо ни прекрстити, да ли ћемо се одржати чврсти и неклонули у нашој вери? То ћемо испитати и истражити.
Да испитамо себе, ако нас позову као што су позвали мученике, и затраже сведочење наше вере, да ли ћемо је посведочити или ћемо је порећи, и постати дезертери.
Историја наводи лица мученика, али не наводи лица дезертера, којих је много више. Као у овој причи једна жена је била мученица а остале жене су порекле Христа. Треба на то да се навикнемо. Треба да испитамо и истражимо себе, да ли ћемо издржати један прогон? Можемо ли ми поднети мучења која је поднела света Филотеја? Имамо ли вољу?
Треба да спремимо себе за мучење. Да смо приправни. Да спремимо себе за један тако тежак дан који долази. Ако дође таква непобожна власт, биће забрањено и овде да се сакупљамо. Доћи ће полицајац те непобожне власти, да нас забележи. Нећемо моћи да правимо скупове као сада, нећемо моћи правити хришћанска камповања, нећемо моћи живети у хришћанским домовима, нећемо моћи ићи у цркву на Божанствену литургију, ништа од тога нећемо моћи. Тада ћемо ићи у цркву катакомби, вратићемо се у време турске владавине, када су Свете тајне морале тајно да се врше. У такво време долазимо. Бог да стави десницу своју и да нам буде „избављење посла народу своме“ (Псал. 111,9).
Како да постанемо живи хришћани?
Треба да припремимо себе. Од Бога је одређено и записано да све то треба да се догоди јер смо сви запали у малодушје. Прешли смо у једно млако стање, ми смо млаки хришћани. Нисмо ватрени и живи хришћани. Говоримо,говоримо и говоримо али немамо дела, немамо врлине које су имали светитељи. Право је речено да је хришћанизам дрво које је посадио Бог, које је посадила Пресвета Тројица, а свако дрво које Бог засади не искорењује се. Наравно, настојаће то дрво да искорени безбожност (атеизам), уложиће велике напоре, али узалуд, јер то дрво неће успети да искорени. Ми, хришћани који припадамо том дрву, пројављујемо једну сушност, велику сушу, имамо много сувих грана, треба нам орезивање свакако, и поднећемо га. Као што сам и пре наводио данас дрво хришћанизма се појављује као увело, и потребно му је оживљавање. Природно дрво да би се оживело, има потребу од воде и орезивања. Дрву хришћанизма да се оживи, да му крену пупољци, листови и плодови потребне су му две ствари, сузе покајника, свих покајника и крв мученика.
Сузе покајника и крв мученика
Ако није воља Божија да нам тражи крв мученика, и суза је уосталом крв. Уколико смо на том дрвету, бар да будемо у могућности да имамо сузе покајне. Тада ће то дрво оживети, тада ће то братство оживети.
Тако проводимо наш живот, „ у узалудности“, као што каже молитва. Није довољно да се овде скупљамо, да овде појемо. Нећемо тако проћи са тралала, тралала, потребно је да створимо једно ново стање, један нови хришћанизам, а то ћемо успети кроз сузе покајне и кроз крв мученичку. Треба да обратимо пажњу на те две ствари да бисмо стигли до Господа.
Ви жене
Да живите и ви као света Филотеја. Нека дође тај светли дан. Зато што у нашем народу има пуно девојака које воле Господа.
Ви жене ако пратите унутрашњи живот, у неком манастиру или сте мисионарска лица, као учитељице, наставнице, вероучитељице, као болничарке, много вас је више неко мушких представника. Примећујем, овде под јарболом овог братства, негде вас је око стотињак женских лица, а мушких лица нема ни двадесетак , и непрестално се умањују бројчано. Док се ви бројчано увећавате, мушкарци се умањују, и долази до кризе у Грчком мисионарству и постоји опасност да се мисионарске куће затворе. Док се ви умножавате, растете, мушки мисионари су у великом опадању.
Проћи ћемо кроз велику олују
Ово мало речи сам вам рекао, и молим Бога да ојачате. Зато што ћемо проћи кроз велику олују. Проћи ће кроз велику олују наша домовина. Ово говоримо и не осећамо, не сећамо се мученика у Албанији и у другим непобожним местима, шта све трпе. Ми овде у Грчкој смо сретни,ми смо једина земља на Балкану која ужива у слободи. Ми немамо тај притисак који други осећају, уживамо у добрима једног демократског живота. Да ли ћемо увек све то имати?…
Нек нас Бог удостоји и мучеништва. Да ли сте чули шта је рекао свети Козма Етолски: „Христе мој“ говорио је „као што си ти пролио своју крв за мене, удостој и мене да пролијем своју крв за тебе“. Тај дух нек имамо.
Одсецање своје воље
Није само то мучење. Када кажемо мучење наш ум одмах помисли на мучење крвљу. Постоје и друга мучења која се не виде, која немају славу коју има мучење крвљу али и она имају своју вредност, и то су мучења. Ако га спроведемо овде већина од вас ће отићи. Може неко бити спреман за мучење…. а да није спреман за мучење. Није ли чудан овај израз? Шта нам говоре оци? Где је то мучење о којем су говорили старијим мисионарским покретима а вреди више?
Одсецање своје воље! Одсецање своје воље се сматра мучењем? Сада када бих све вас ухватили овде, иако сте одлучиле да се посветите мисионарском животу, свака од вас има нешто лоше у себи, неки порив грешан, неки порок, неку слабост, која је за њу њен вољени „Исак“. Претпоставимо да долази један строг духовни отац, који вас добро познаје и каже вам:“пресеците а или б порив… итд., тада од 80-100, колико вас је овде, не би вас остало ни десет. Одсецање своје воље тражи труд и бол. То је тешка ствар коју треба да имамо а веома је ретка.
Мучи се неко распиње и трпи, када? Када одсеца своју властиту вољу. То је она воља на коју требамо пазити, да бисмо постигли такво владање. Дај Боже да се у нашем народу, појаве нове Филотеје…. Дај Боже, дај Боже…
Тренутачно мучење
Мучење крвљу је тренутачно. У онај час даје Бог своју благодат, и мученик добија снагу. Зато што се не објашњава другачије радост, храброст и издржљивост мученика у мукама.Чује неко од вас за мучење и јежи се. Данас зуб треба да вадиш- иако је сада са ињекцијама безболно- мислиш на то данима, осећаш некакав страх. Овде у мучењима, су зубе вадили, носеве и зубе су секли,одсецали су људске удове, палили, мазали сољу или са запаљивим материјама. Ово није фантастика већ се десило у стварности. Благодат Божија им је давала огромну снагу. То мучење је кратко и тренутачно.
Мучење Јовово
Живот једног православног хришћанина је једно непрестално мучење. Осим тренутачног мучења постоји и једно друго. Свети Хрисостом говори: „хришћани се стално прогоне“. Прогоне се непрестално, још и у време мира и благостања. Шта он мисли? Боље је да неко буде прогоњен од једног спољњег тиранина, него од унутрашњих прогонитеља, који ти не дају мира ни дању ни ноћу. А унутрашњи прогонитељи су наше страсти. Рат тела је једно мучење дугогодишње.
И ми се боримо против невидљивих непријатеља. Истрпимо то мучење. Мучење има степене. Крећемо од првог степена а завршавамо са хиљадитим степеном. Припазимо да се одржи расположење за мучење, да оживи дрво Цркве, које у наше дане се суши. То дрво се чини осушеним, али његов корен се одржава живим, крвљу мученика и сузама покајника.
Замолимо Бога да нам да сузу да оплакујемо своје грехове, и вољу за мучењем , а уколико се укаже прилика унутрашњег мучења, будимо спремни, пошто смо се претходно, припремили изнутра, да живимо и тренутачно мучење и мучење крвљу које је крајње(најузвишеније.
Понашање официра у битци
Једном приликом ми је причао о психологији војника у битци један војник који је учествовао у многим биткама, одликован је са више ордена. – Чудна ствар, каже када смо тамо у битци и боримо се, у тим кризним часовима, иако се сви ми људи на неки начин бојимо смрти – а ко је се не боји? Даје нам Бог, нешто, неки ентузијазам и полет да заборављамо живот. У тај час заборављамо своје супруге, заборављамо своју децу, све заборављамо и све жртвујемо. Док у биткама постајемо хероји али чим се вратимо из борбе у долину , опет постајемо плашљивци и највеће кукавице . Тамо смо хероји а овде смо највеће кукавице ….
Тамо је оно тренутачно. Има велику вредност тренутачно. Треба да будемо доживотни мученици, борећи се непрестално са унутрашњим страстима, и да смо спремни да поднесемо мучење за Господа нашег Исуса Христа.
Жеља за мучеништвом
Ми који волимо Христа и који му појемо разне тропаре треба да имамо жељу за мучењем, као што је имао св. Козма Етолски. Да и ми желимо да пролијемо своју крв за Христа као што је и он своју пролио за нас, да поднесемо сваку невољу.
Бар ових дана ја се радујем. Многи ми пишу и издражавају своје жаљење зато што ће ми судити јер ја не желим да потпишем аутоматски развод верницима. Ја се ипак радујем. Не знам како размишљају ти велики, зашто имају велику манију гоњења против мене, и желе на сваки начин да ми суде и да ме осуде. Не знам шта ће учинити. Драго ће ми бити да идем на суђење и да ме не осуде за блуд, прељубу, крађу, грабљивост и лакомост већ да ми суде и да ме осуде јер подржавам хришћанску породицу, која је темељ домовине , јер подржавам праве вредности, свете каноне и веру наших отаца. Осећаћу велику радост ако ме за то осуде. Али ја сам грешан и нисам достојан једне такве привилегије. Да мој крај буде у затвору, као крај св. Хрисостома и других великих очева Цркве, не постоји узвишенија ствар. Такву вољу за мучењем да имамо и да је одржавамо.
Сећам се времена када сам био свештенопроповедник, и када сам имао поред себе помоћника. Помоћника који је у младој доби постао епископ- не наводим његово име . Поклонио сам му једну моју књигу која је тек изашла и замолио ме да му напишем неку посвету , написао сам му следеће: „Драгом …….. да се својом крвљу жртвује за веру и домовину“. Чим је угледао посвету, крап, одмах је бацио. – Вре, оче такву ми посвету дајеш? – Постоји ли – одговарам му- дете моје – оче мој, брате мој нека узвишенија посвета од те? Постоји ли нешто узвишеније него да неко пролије своју крв за Христа?
Видите ли сада како су се ствари промениле. Желимо све олако. Желимо да имамо свој положај, своју плаћу, своју пензију, своје дворове, своје митрополије, своје уживања и комфор, а када нам се догоде неке непријатне ствари узнемиравамо се. Ако упоредимо себе са очевима Цркве – ми смо једна нула.
Спремите се за мучење
Ово мало речи сам имао да вам кажем, добро пазите и спремите се за мучење. Свака од вас да је спремна да подигне крст мучеништва. Да не будемо плашљиви.
Помолите се и св. Филотеји. „много је моћна усрдна молитва праведника“ (Јак. 5,16). Молите се и тражите помоћ светитеља. Постоје богољубиве душе које причају са светитељима. То није лаж. Разговарају и расправљају са њима.
Сећам се, када сам оних светих година путовао као свештенопроповедник, оних незаборавних дана- а са собом нисам имао бриге, нисам имао братства, нисам имао ништа осим једног джака и униформе и тако сам ишао из села у село, и нисам имао обавезе и бриге које данас имам, онда сам сусрео такве људе.
Спремите се за мучења, спремите се за цркву катакомби. Превише смо навикли на лепе столице и столове, на лепа јела и лепо друштво. Овде доле је Тавор. Отићи ћемо са Тавора. Једног обичног дана ће доћи овде и речи нам: – Да до сутра испразните ово место, треба нам. Рећи ћеш ….али. Остаћеш без стола, столица, кревета, без хране, без ичега. Шта ће онда бити? Све из почетка ћеш стварати.
Ми смо то проживели, нису то само речи. Проживели смо и били смо у таквим околностима, када нисмо имали у своме джепу ни новчића, ни драхме а ни хране нисмо имали. И шта се догодило: „као они који ништа немају а све поседују“( Б Кор. 6,10).
Доказ је књига о Козанију. Данас то читају неке новије генерације које не знају шта значи Грчка, шта значи жртва, шта значи труд, који сматрају да су то бајке. Једна мајка је ту књигу дала својој кћерки која је читала ту књигу целу ноћ и ујутру је упитала мајку: „Да ли су то бајке или се то стварно догодило? Делују као бајке“.
Даће Бог и нама снаге да се супротставимо. Ми нисмо достојни јер смо немоћни. Жеља за овдашњим животом је јака. „ И не уведи нас у искушење…“ (Мат. 6,13).
Да ли сам или са другима ћу заштитити свето и преподобно
Убедио сам себе или ћу сам или са другима заштитити свето и преподобно. Угодно је да се бориш са другима, добијаш радост и усхићење. „Павле је (од браће) добио храброст. (Дел. 28,15). Павле који је отишао у Рим, када је видео Хришћане охрабрио се. Један Павле се охрабрио, а колико нама треба? Да се бориш са другима је лепа ствар. Протестни скупови у Солуну, у Патри, у Атини….Иако сада опада и умањује се интересовање народа, због подмуклости владара. Зато сам убедио себе да се борим или сам или са другима. И ви очекујте тај прогон, није тако далеко тај дан.
Међу шкорпионима смо
Јуче сам читао књигу Језекиљину да га је послао Бог „ међу шкорпије“ (Јез. 2,6).
Данас наше друштво има страшне „шкорпије“ који те пробадају, са клеветама и увредама. Страшне и одурне намере имају да растуже твоју душу. „Међу шкорпијама смо“. И онај који те данас слуша тобож, и уколико не испуниш његову вољу сутра ће се олако претворити у шкорпију и пробадати те.
Јуче у митрополији једном адвокату нисам дозволио развод. Са каквим погрдним речима је отишао са степеница митрополије, не можете ни замислити. Газимо по „шкорпијама“ и „змијама“ у овоме друштву у којем живимо. Горак је пут којим иду неки од нас, зато је потребно бити јако пажљив у овоме свету. Има једно старо пророчанство, на њега ме је подсетио један монах Светогорац када сам постао епископ : „Постао си епископ у време када ће пастири, епископи, економи, свештеници и сав клир, постати вукови и растргнуће паству, а овце ће исто постати вукови и растргнуће пастире.“ У томе се времену налазимо. У целој Грчкој сведоци смо тога феномена. Једног лошег епископа, који је потпуно равнодушан за духовни живот своје пастве, који не проповеда, не саветује, не поучава, њега не дирају, он је њихов пријатељ. У свом програму су зацртали да униште добре епископе, који су борбени, оне који се некако покрећу, нешто раде, наравно не у висини великих отаца Цркве, али једноставно види се да нешто раде, да ли је то проповед, да ли су то школе веронауке, или на било који други начин. Сви остали значи имају за свој циљ да униште Црвку. Нападају, свим силама добре епископе. Међу осталим оружјем које користе, су клевете и увреде без преседана. Најгоре је што међу мисионарским круговима постоје такви клеветници и шаптачи. Ако се данас униште таква мисионарска удружења, неће бити уништена од спољњих непријатеља – не, сетите се ових мојих речи које са сузама говорим – разориће се од људи који су поред тебе десет, двадесет и више година. Узео си их као малу децу, поучио их вери, напојио млеком, трудио си се и намучио за њих, итд, а они сада постају „шкорпије“. Пролазимо кроз велику кризу. „Удариће пастира, и овце стада разбећи ће се“ (види. Зах. 13,7 и Мат. 26,31). И ово „ Доћи ће време када ће људи сами себе водити“. (Јуд. 12).
Шаптачи
Пожелео сам да одем на Свету гору, да си пронаћем тамо једну собицу, да останем тамо, да престанем да се сећам. Пресело ми је. Молим Бога да не постанем „човекомрзац“ као што каже св. Василије Велики. Видиш неко своје такорећи духовно дете да те оптужује непрестално. Тобож, твоје духовно дете; Духовно дете које си волео и подржавао све време. Где је оно свето време очева Цркве, када су очеви говорили најокрутније речи, а њихова духовна деца су им била послушна и тада? Сада су оци нико и ништа.
Шаптачи, огроман вал шаптача, само чујеш шу, шу, шу…. Да те оптужују, да те вређају, да те клевећу, да не можеш разумети одакле долазе ране и поготци. „Секу тестером дрво на којем седе“. Али онај дан Господњи ће открити многе ствари.
Али чему да се чудимо и устајемо. И Христос је међу 12 ученика имао једног издајника, Јуду. И ми морамо проћи кроз то искушење патњи и перипетија….
Ако бих вам прочитао очеве Цркве , видели бисте да су највеће отрове попили од своје тобож духовне деце.
Тобожња духовна деца, најгори непријатељи
Ако прочитате животопис св. Златоуста, остаћете згрожени. Они који су ако је дозвољено тако рећи, извадили очи Златоустом, – које нису извађена јер су вечне – била су његова духовна деца која су била поред њега. Јели су заједно, пили заједно са њим, и они су постали тужитељи Златоустог. Отишли су на суд и ставили длан на Еванђеље и изрекли незамисливе лажи против Златоустог. Против Златоустог, молим! Они су појели Златоустог, они су га отерали са трона, његова тобожња духовна деца! Тобожња! Лицемери и фарисеји, који су се појављивали поред њега и после му копали јаму, да би себе прославили. Страшна и окрутна ствар. У томе ја проналазим утеху. Страшне, окрутне и невероватне ствари, које ће бити откривене у онај дан. Зато када су ухватили Златоустог и протерали, није га протерала ни царица Евдоксија ни било ко други, већ та лица су га протерала која су била поред њега и чију вољу, жеље и прохтеве није хтео извршити, да би се они зато окомили као шкорпије против свога духовнога оца. После је отишао у прогонство, те ноћи је био земљотрес , уплашила се царица Евдоксија и вратили су га назад. После тога страшног искушења при повратку назад изашао је сав верни народ да дочека свог духовног оца, који су претходно затровале и узјогуниле шкорпије његове митрополије. А када се вратио из прогонства- погледајте како суди верни народ- знате ли шта је повикивао верни народ, то је забележено и сачувано у историји: „Напоље клир, нови клир, напоље клир, нови клир“. Значи, узми лопату и побацај их све напоље, и доведи нови клир.
Најстрашнији и најгори отрови које пијем долазе од клирика. Шу, шу, шу, и тако. „Добар је отац, али знаш…..“, ево шкорпије. Не наводим имена, јер су догађаји познати и немојмо се више сакривати иза наших прстију. И ми се налазимо у томе искушењу.
Неопходна је контрола
Ако имамо то стање данас у цркви, то је јер недостаје контрола. Контрола је неопходна да се спроводи сагласно са канонима Цркве. Када видиш неки недостатак код свога брата, реци му: „Ако ли те не послуша“ каже нам Христос, „узми са собом још једнога или двојицу да на устима два или три сведока остане свака реч. Ако ли њих не послуша, кажи Цркви, а ако ли не послуша ни Цркву, нека ти буде као незнабожац и цариник“. (Мат. 18, 15-17).
Контрола је неопходна и клиру
Данас се подржавају епископи педофили и епископи блудни – ако желите да се тако изразим. Они су већ основали своју странку а добро чине Хришћани што протествују против тога. Наша црква је постала деспотократска док је наша држава демократска и слободна. У Цркви се створила једна болесна навика.
Сећам се једног дана када је дошла једна жена из једног села у мојој епархији и жалила се на пропуст једног свештеника. Одмах сам наредио испитивање. Када је она то сазнала, дошла је поново и рекла ми : „Није у реду да је контролишем, одмах ћу повући моје сведочење…“, толико је плакала да се цела митрополија потресла. То је болестан поглед на ствари. Исправан став је контрола. Али то морамо испуњавати како налажу канони о контроли, да не допустимо да црква стигне ту где је данас стигла… То су страшне ствари. Бог нек помилује своју Цркву. „Сети се Господе своје свете Цркве“ (Лит. Св.Василија).
Трембела је говорио: „Ако ми кажемо да волимо Цркву, слагаћемо, један је само волео Цркву, Господ наше Исус Христос, и он ће наћи начин да води брод Цркве, „ који се напада али се не потапа“.
Бог нека је са нама. Немојте ми замерити што говорим мало строжије, али то ми налаже мој положај а и целокупно стање у цркви. А данас повикују и пишу новине, Двеста кандиотика, они повикују и чују се , нико други… Да ли то није у реду? Створила се једна црквена струја у целој Грчкој и у дијаспори, и боримо се за то, иако смо прозивани и клеветани. Треба да се интересујемо за цркву.
Жена близу Христа
Радујем се што су на овом нашем скупу и многе жене. Жене нас много пута побеђују. Сећам се блаженопочившег Трембеле који ми је говорио: „Августине немој се супротстављати женама, пусти их оне имају своје мане и недостатке, али на срећу и оне постоје, да њих није , ми бисмо разорили цркву“. Отиђите у било који храм и видећете да су оне у множини. Желим употребити тешке речи за мушкарца. Ако дође до прогона – сетите се овога – жена ће остати поред Христа, као што је остала испод крста Христовог. Мушкарац га је порекао, мушкарац га је напустио, мушкарац га је издао. Попови и владике ће издати Христа, али жена ће остати. И у Русији жена је одржала хришћанство.
“Λίαν ηύφρανεν τους Ορθοδόξους και κατήσχυνεν τους κακοδόξους” η απόφαση της σημερινής συνόδου της Διαρκούς Ιερά Συνόδου.
Ζει Κύριος ο Θεός!
Εκεί που φαίνονταν όλα μαύρα έρχεται ο Αγιος Θεός και δίνει λύσεις σε όλα τα θέματα και μας αποδεικνύει ότι η Εκκλησία βρίσκεται στα χέρια Του.
Το ίδιο συνέβηκε με τη συνάντηση της μικτής επιτροπής Ορθοδόξων και Παπικών στην Πάφο όταν η Σύνοδος της Ιεραρχίας πήρε την ιστορική της απόφαση που ανέτρεψε τους οικουμενιστικούς σχεδιασμούς για ουνιτικού τύπου ένωση με τους Παπικούς.
Η ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ
_________
Παραθέτουμε την ανταπόκριση του Εκκλησιαστικού Πρακτορείου Ειδήσεων “Ρομφαία” και τη σχολιάζουμε στη συνέχεια.
“Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, ύστερα από διάφορα κείμενα που κατατέθηκαν στην Ιερά Σύνοδο για την μετάφραση των λειτουργικών κειμένων, άκουσε την εισήγηση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Ανδρέα, που του είχε ανατεθεί από προηγούμενη Συνεδρία, και εν συνεχεία δέχθηκε διευκρινήσεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελετίου για το θέμα αυτό από την πρακτική που γίνεται στην Ιερά Μητρόπολή του.
Ακολούθως έγινε ευρύτατη συζήτηση, κατά την οποία, λόγω της σοβαρότητος του θέματος, τοποθετήθηκαν όλοι οι Αρχιερείς, οι οποίοι εξέφρασαν τις απόψεις τους μέσα από την θεολογική τους γνώση και την ποιμαντική τους αγωνία.
Το θέμα αποδεσμεύθηκε από την πρακτική που τηρείται στην Ιερά Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης και αντιμετωπίσθηκε γενικά, από πλευράς θεολογικής, λειτουργικής και ποιμαντικής.
Κοινό σημείο των συζητήσεων ήταν ότι η Ορθόδοξη Λατρεία και δη η θεία Λειτουργία είναι ένας μεγάλος λειτουργικός πλούτος, τον οποίο μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες και όλη η διαχρονική παράδοση, όπως θαυμάζεται από τους ετεροδόξους, σε συνδυασμό με την ποιμαντική προσπάθεια μυήσεως των πιστών στα γινόμενα και τελούμενα της Θείας Λατρείας.
ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟ
_____________________
Μετά την ολοκλήρωση των συζητήσεων η Διαρκής Ιερά Σύνοδος κατέληξε στα εξής:
1. Η Λατρεία της Εκκλησίας και μάλιστα η θεία Λειτουργία, αποτελούν το κέντρο της Εκκλησιαστικής ζωής, την καρδιά της Εκκλησίας, γι’ αυτό και κάθε προσέγγιση σε αυτήν πρέπει να γίνεται με βαθύτατο σεβασμό. Δεν πρόκειται μόνο για μία λογική κατανόηση, αλλά για μύηση στο «πνεύμα» της, για ένωση των Χριστιανών με τον Χριστό. Γι’ αυτό η Διαρκής Ιερά Σύνοδος εμμένει στην παράδοση του γλωσσικού ιδιώματος του παραδεδομένου τρόπου τελέσεως της θείας Λειτουργίας και των Ιερών Μυστηρίων. Οιαδήποτε μετάφραση λειτουργικών κειμένων μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στην ενότητα της Εκκλησίας.
2. Επειδή στην Εκκλησία όλα πρέπει να γίνονται «ευσχημόνως και κατά τάξιν» και τον αρμόδιο λόγο έχει η Ιερά Σύνοδος, γι’ αυτό ο Αρχιερεύς που ενδεχομένως έχει έναν ειδικό λόγο αναγνώσεως κάποιων κειμένων σε μετάφραση, θα πρέπει να λαμβάνει άδεια από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο.
Το θέμα όμως αυτό θα συνεχισθεί να συζητείται στις αρμόδιες Συνοδικές Επιτροπές, σε Συνέδρια που θα διοργανωθούν για τον σκοπό αυτόν, σε συνεργασία με τις Θεολογικές Σχολές και όταν ωριμάσει η συζήτηση, και κριθεί αναγκαίο, θα εισαχθεί στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία είναι το ανώτατο όργανο διοικήσεως της Εκκλησίας, προκειμένου να αντιμετωπισθεί Συνοδικώς.”
ΚΕΡΔΗΘΗΚΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
______________________
Δόξα σοι ο Θεός!
Κερδήθηκαν όλοι οι στόχοι που προσδοκούσαμε για την αίρεση του Νεοβαρλααμισμού με τη σημερινή απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Οχι μόνον εδόθη εντολή να τερματιστούν οι απαισιότατες ασχημίες στη Μητρόπολη Πρεβέζης και αλλού, όχι μόνο ετέθη θέμα ανάγκης έγκρισης από τη Σύνοδο οποιασδήποτε μετάφρασης θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον, όχι μόνο τονίστηκε ότι οι μεταφράσεις απειλούν ακόμη και την ενότητα της Εκκλησίας αλλά προπαντός το θέμα αντιμετωπίστηκε στο ορθό δογματικό του περίγραμμα. Δεν πρόκειται, απεφάνθη η Σύνοδος, απλά για θέμα μεταγλώττισης της Θείας Λειτουργίας που γίνεται αναρμοδίως και χωρίς την έγκριση της Εκκλησίας αλλά για δογματικό ζήτημα που άπτεται της ουσίας της θεολογίας της Εκκλησίας. Καταδικάστηκε, δηλαδή, ως Νεοβαρλααμισμός. Ως προσπάθεια επιβολής νοησιαρχίας στην Εκκλησία που ναρκοθετέι το μυσταγωγικό χαρακτήρα της ορθοδόξου λατρείας.
Επιπλέον η Διαρκής Ιερά Σύνοδος απεφάσισε να συνεχίσει τη μελέτη του θέματος σε επιτροπές και να παρουσιάσει το θέμα για λήψη απόφασης από τη σύνοδο της Ιεραρχίας.
Με άλλα λόγια έγινε πλήρης κάλυψη του θέματος από κάθε πλευρά. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ήρθη στο ύψος της ευθύνης της και των καλύτερων προσδοκιών μας.
Ευχαριστούμε τον Αγιο Θεό γι’ αυτό.
ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ
_________________
Συγχαίρουμε τους Αγίους συνοδικούς για τη θετικότατη απόφαση που πήραν που κάλυψε όλες μας τις προσδοκίες και ελπίζουμε σε επαγρύπνηση για την εφαρμογή των οδηγιών της. Αν τολμήσουν κάποιοι να παραβούν τις εντολές της αμείλικτη και παραδειγματική πρέπει να είναι η τιμωρία τους. Ο πρώτος παραβάτης που θα ξεμυτίσει πρέπει να τιμωρηθεί χωρίς δισταγμό με καθαίρεση για παραδειγματισμό και των υπόλοιπων.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥΣ
________________________
Συγχαίρουμε τον εισηγητή του θέματος Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως κ. Ανδρέα ο οποίος πάντοτε κάνει σύμφωνες με την αλήθεια της Ορθοδοξίας εισηγήσεις στη Σύνοδο καθώς και σε όλους τους συνοδικούς οι οποίοι σοφότατα ποιώντας δεν δέχθηκαν τον εμπαιγμό της συζήτησης του ως ειδικού προβλήματος που αφορούσε αποκλειστικά τις αήθειες που πραγματοποιούνται στη Μητρόπολη Πρεβέζης αλλά επεξετάθη στη γενική θεολογική και δογματική αντιμετώπιση του θέματος.
Πληροφορούμαι ότι πολλοί αρχιερείς κινήθηκαν προς την ορθή κατεύθυνση για το θέμα μεταξύ των οποίων ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος ο οποίος, όπως και για το θέμα των οδηγιών προς τους αντιπροσώπους της Εκκλησίας της Ελλάδος στο διάλογο με τους Παπικούς, διαδραμάτισε ουσιαστικό θετικό ρόλο. Ευχαριστούμε θερμά Αγιε Ναυπάκτου!
Δοξάξουμε τον Αγιο Θεό για την ιστορική απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου και ελπίζουμε στην πλήρη οριοθέτηση της Νεοβαρλααμικής αίρεσης και επίσημης καταδίκης της από τη Σύνοδο της Ιεραρχίας.
Δόξα σοι ο Θέος! Ακόμη μια φορά έγινε το θέλημά Του επί της γής ως εν Ουρανώ.
ΠΟΥ ΕΙΣΙΝ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ;
_______________
Πού εισίν οι πολεμούντες την Εκκλησία: Μπέης, Θερμός, Δανιήλ Αεράκης, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Θεοδόσιος Μαρτζούχος, Θανάσης Παπαθασίου, Δημητριάδος Ιγνάτιος, Πουρτσουκλής, π. Αντώνιος Πινακούλας, π. Γεώργιος Μπασούδης και οι άλλοι που υποστήριζαν το Νεοβαρλααμισμό; Αράχνη ήσαν και διεσπάσθηκαν, πομφόλυγες ήσαν και διερράγησαν, καπνός ήσαν και διαλύθηκαν. Ετσι γίνεται πάντα. Οι αιρέσεις φαίνεται να επικρατούν. Πολλοί πιστοί φτάνουν στην απελπισία και σκέφτονται ορισμένες φορές μη κατά Θεόν λύσεις στα εκκλησιαστικά θέματα. Και εκεί που είναι όλα μαύρα από ανθρωπίνης πλευράς ο Θεός απλώνει το Αγιο Του χέρι και προστατεύει την Εκκλησία Του για την οποία έχυσε το πάναγιο Αίμα Του και δίνει κατά Θεόν λύση στα προβλήματα.
Δόξα σοι ο Θεός! Δόξα σοι ο Θεός! Δόξα σοι ο Θεός! Πάντων ένεκεν
(Εκφωνήθηκε στην Πλατεία Ηρώων της Πόλης, στον επίσημο εορτασμό της 25ης Μαρτίου του 1821)
«Ελληνίδες, Έλληνες,
Ασπροπυργιώτισσες κι Ασπροπυργιώτες,
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, σε τούτη την Πλατεία, που αφιερώσαμε στους ήρωες του Ελληνισμού, για να τιμήσουμε τη μνήμη, να παραδειγματιστούμε από τη θυσία, όλων εκείνων των προγόνων μας, που αγωνίστηκαν για να ελευθερωθεί, τούτος ο Τόπος, από ζυγό δουλείας, που διήρκεσε τέσσερις αιώνες!
Εκατόν ογδόντα εννιά χρόνια, από εκείνη την Άνοιξη, του 1821, στέκομαι απέναντί σας, με γνώμονα τα λόγια του εθνικού μας ποιητή: «Το έθνος, πρέπει να μάθει, να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθινό»!
Κι έχουμε υποχρέωση, αφού η κατεστημένη Πολιτεία, αφού η πνευματική μας ηγεσία, κρατούν αποστάσεις απ´ την αλήθεια, που ελευθερώνει, να την ψηλαφίσουμε μόνοι μας!
Για να μας χρησιμεύσει, ως οδηγός, ως άσβεστος φάρος, στην τρικυμία που ζούμε. Ως φάρμακο, για να αντιμετωπίσουμε την εθνική κατάθλιψη, που μας κατέλαβε, όλους τους Έλληνες!
Έλληνες του Ασπρόπυργου,
Πήρα την απόφαση, να σταθώ -σήμερα- μπροστά σας, όχι για να επαναλάβω, κάποια γνωστά λόγια, για το θαύμα του 1821!
Αλλά, για να σας προτρέψω, με απαρχή, τούτες τις κρίσιμες ώρες, που διέρχεται η Πατρίδα μας, να ξεκινήσουμε μια σταυροφορία, να προετοιμάσουμε, να εργαστούμε για την Έγερση, που έχει ανάγκη η Ελλάδα!
Γιατί είναι η ώρα, ο Τόπος μας, να εξορίσει διαπαντός, από τη συλλογική μας μνήμη, απ´ τη δημόσια ζωή, τις μισές αλήθειες, που είναι χειρότερες, και από τα μεγαλύτερα ψεύδη! Πρωτίστως, έχουμε υποχρέωση, να απαιτήσουμε και να επιβάλλουμε, τον πλήρη, τον απόλυτο σεβασμό, σε όλους εκείνους, τους αληθινούς ήρωες, που έταξαν την ψυχή τους,
στα ιδανικά της Πατρίδας και της Λευτεριάς, για να μην ζούμε -σήμερα- εμείς, υπόδουλοι στους Τούρκους!
Ας αναλογιστούμε, λοιπόν: Πώς έφτασαν, οι πρόγονοί μας, στον ξεσηκωμό του 1821; Ποιές ήταν οι αφετηρίες τους; Για ποιά πράγματα αγωνίστηκαν; και τί κέρδισαν; Ποιοί υπονόμευσαν, και πώς, όσα κατέκτησαν με αίμα και θυσίες;Είχαν, εθνική συνείδηση; Ή μήπως την απέκτησαν εκ των υστέρων, κατασκευασμένη σε «εργαστήρια Ιστορίας», όπως προπαγανδίζουν κάποιοι, που πληρώνονται από τον ιδρώτα,
από το αίμα του ελληνικού Λαού;
Απαντά, στα ερωτήματα αυτά, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, από το Ιάσιο, στις 24 Φεβρουαρίου του 1821, με τούτα τα λόγια:
«…Ας καλέσουμε, ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερία, στη γη της Ελλάδος! Ας πολεμήσουμε, στους τάφους των πατέρων μας, οι οποίοι, για να μας αφήσουν ελευθέρους, πολέμησαν και πέθαναν εκεί. …Το αίμα των τυράννων, δεν είναι δεκτό, στη σκιά του Θηβαίου Επαμεινώνδα, του Αθηναίου Θρασύβουλου… Στα όπλα, λοιπόν, η Πατρίδα, μας προσκαλεί!»
Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, πού βρίσκουν το θράσος, όλοι αυτοί που αγωνίζονται να μας πείσουν, πως γίναμε εκ των υστέρων Έλληνες; Κι αφού υπηρετούν αλλότριους στόχους, εμείς, γιατί τους ανεχόμαστε; Γιατί τους επιτρέπουμε, να προσπαθούν, να διδάξουν στα παιδιά μας «ανάπηρη ιστορία»;
Γιατί αφήνουμε αναπάντητες, τις προκλήσεις κάποιων, που επιχειρούν να καπηλευτούν ήρωες του 1821; Να τους παρουσιάζουν, ως μη Έλληνες, ως πολέμαρχους άλλων Εθνών;
Στις 28 Ιουνίου, του 1821, ο Μάρκος Μπότσαρης κι ο Κίτσος Τζαβέλας, σε προκήρυξη τους, προς τους κατοίκους της Πάργας, διακηρύσσουν:
«Είμεθα Έλληνες, πιστοί στον όρκο μας, σταθεροί στην απόφαση μας, και με το Σταυρό μπροστά, και τα όπλα στα χέρια, προτιμάμε να κατεβούμε στους τάφους, χριστιανοί και ελεύθεροι, παρά να ζήσουμε σκλάβοι, χωρίς θρησκεία, χωρίς πατρίδα, χωρίς τιμή»!
Πώς τολμούν, λοιπόν, όχι μόνο ξένοι προπαγανδιστές, αλλά και κάποιοι ελληνόφωνοι, δήθεν επιστήμονες, να αμφισβητούν την ελληνικότητα, των συγκεκριμένων, και άλλων πολλών καπεταναίων, που ήταν Αρβανίτες, σαν κι εμάς, τους ιδρυτές αυτής της Πόλης;
Πώς τολμά, το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, να συνεχίζει το ίδιο, μονότονο, προκλητικό τροπάριο, περί Εθνικής Μειονότητας Αρβανιτών στην Ελλάδα; Πού βασίζεται ο διαρκής πόλεμος, σε βάρος της χώρας μας;
Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες,
περιμένουμε χρόνια, από τους ταγούς μας, πολιτικούς και πνευματικούς, κοντά δύο αιώνες, να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας, να δώσουν, σ’ αυτό το Λαό, τη δυνατότητα να αντιληφθεί, σε τί οφείλονται τα δεινά κι οι εθνικές καταστροφές, που βιώνει αυτός ο Τόπος.
Για να σηκωθούμε, επιτέλους! Να δικαιώσουμε, τους πόθους και τα οράματά μας!
Άκρα του Τάφου σιωπή!
Ε, λοιπόν, 189 χρόνια μετά, την ώρα που κορυφώνεται η αγωνία μας, για το μέλλον της Ελλάδας, υπερχρεωμένης και περίγελο όλης της οικουμένης, ας γίνουμε εμείς οι σταυροφόροι της αλήθειας!
Ας πούμε, ας αντιληφθούμε επιτέλους, ότι όσα διέσωσαν οι προγονοί μας, επί τέσσερις αιώνες, όσα θυσίασαν, οι Έλληνες Επαναστάτες, με απαρχή την άνοιξη του 1821, υποθηκεύτηκαν στο βωμό των δανειστών μας! Δύο δάνεια, του 1824 και του 1825, ύψους δύο εκατομμυρίων, οκτακοσίων χιλιάδων λιρών, ήταν αυτά που υποκίνησαν την εμφύλια διαμάχη, αυτή, που έθεσε σε κίνδυνο, την έκβαση της Επανάστασης του 1821.
«Όταν μιλάει ο χρυσός, τα πάντα είναι άχρηστα», έλεγε ο Γκούρας, που από θαρραλέος καπετάνιος, έγινε συνώνυμος της ψυχικής φθοράς που προκλήθηκε, με τα αργύρια των δανείων.
«Νόμος και ισχύς οι λίρες των δανείων»! Μ´ αυτές εξαγοράζονταν οι πάντες! Μ´ αυτές, οι δανειστές μας, διέφθειραν διαχρονικά, τον κοινοβουλευτισμό και τη διοίκηση! Και το 1825, κηρύχτηκε η πρώτη πτώχευση!
Όταν ανέλαβε η Κυβέρνηση Ζαΐμη, στο ταμείο του αγώνα, βρήκε μόνο 16 γρόσια, δηλαδή, ούτε μια ακέραια λίρα! Χρωστούσαμε ήδη, 2,8 εκατομμύρια λίρες, από τις οποίες, «στο χέρι», οι Επαναστάτες είχαν πάρει μόνο τις 800 χιλιάδες!
Τα άλλα ήταν «έξοδα», «κρατήσεις», για το «κοινωνικό έργο» των Τραπεζιτών, αδελφών Ρικάρντο, από την Αγγλία, και Ρότσιλντ, από τη Γαλλία. Κι έκτοτε, η Ελλάδα πορεύεται, με εκείνη τη θηλιά στο λαιμό του έθνους!
Κρίμα στις θυσίες, των ανώνυμων και επώνυμων αγωνιστών, των άγνωστων ηρώων και των γνωστών καπεταναίων! Η λευτεριά μας, κατάντησε κλοτσοσκούφι των δανειστών μας! Τα οράματά μας, παιχνίδι στα χέρια των διεθνών τοκογλύφων!
Δεύτερη χρεωκοπία, το 1843. Τρίτη χρεωκοπία , το 1893. Το 1898, η Ελλάδα, υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Από το 1824, ως σήμερα, πορευτήκαμε, με πάνω από 100, εξωτερικά δάνεια κάθε μορφής. Με ληστρική φορολογία στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα! Έρμαιο των δανειστών μας, που έγιναν οι κρυφοί, και καμιά φορά, οι φανεροί εξουσιαστές, αυτού του Τόπου, την ώρα που όλοι εμείς παριστάναμε, πως διαφεντεύουμε την Πατρίδα μας!
Σε ποια βαθμίδα της Εκπαίδευσης, τα διδάσκονται αυτά οι νέοι μας; Σε ποια συζήτηση, στα Μέσα Ενημέρωσης ή στο Ναό της Δημοκρατίας μας, αναλύθηκε ποτέ, αυτή, η γάγγραινα του έθνους μας;
Σε ποια επέτειο, οι ταγοί μας, μας μίλησαν ξεκάθαρα, για τους λόγους που διαιωνίζουν την ξενοδουλεία και την εξάρτηση; Πότε ξεκίνησε, μια σοβαρή προσπάθεια, να βγούμε από το βούρκο;
Ελληνίδες και Έλληνες,
Ασπροπυργιώτισσες και Ασπροπυργιώτες,
Αν δεν βάλουμε τέλος, στο φαύλο κύκλο, των θυσιών χωρίς ελπίδα, δε δικαιούμαστε να παριστάνουμε, πως τιμούμε την εξέγερση του 1821. Αυτή, θα παραμείνει αιώνιο σύμβολο, το οποίο θα διδάσκει, στους λαούς όλου του κόσμου, τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο Έλληνας, αλλά και την εγκληματική μαεστρία, με την οποία, το διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο, μας κρατά, φόρου και αίματος υποτελείς, για 189 Χρόνια!
Αν θέλουμε, λοιπόν, να λέμε, πως τιμούμε τους ήρωες, που δεν προσκύνησαν τον Τούρκο κατακτητή, για πάνω από τέσσερις αιώνες, έχουμε υποχρέωση να αντιληφθούμε, στις πραγματικές τους διαστάσεις, και το 1821, αλλά και όσα ακολούθησαν!
Σήμερα, που πολλαπλασιάζονται οι φόβοι μας για το μέλλον, επιβάλλεται να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους! Να προχωρήσουμε ενωμένοι, με σχέδιο και όραμα!
Τιμή στο 1821, σημαίνει πρώτα από όλα, απόφαση να εγερθούμε! Να αποθέσουμε, στο κατώφλι των δύσκολων χρόνων, που έρχονται, όλα τα ελαττώματα, που μας βοήθησαν να αποκτήσουμε!
Να εγερθούμε, όποιο κι αν είναι το κόστος! Να αντιμετωπίσουμε την οικονομική τρομοκρατία, που χτυπά την Ελλάδα και τους Έλληνες, που είναι χειρότερη κι από τη δεσποτεία του Σουλτάνου!
Η τιμή στου Ήρωες του 1821, επιβάλλει να πούμε «ΟΧΙ»! στην πτώχευση του Λαού μας! «Όχι»! στην εξαθλίωση, των πολλών νεόπτωχων, και στην προκλητική καλοπέραση των νεόπλουτων!
Τιμή στους Ήρωες, της εξέγερσης του ´21, σημαίνει επιτέλους, να διαφεντέψουμε τον Τόπο μας! Αλλά, για να εγερθούμε, θα πρέπει πρώτα, να απαιτήσουμε, να γίνουν ευρύτατα γνωστά, συνείδηση όλων, όσα μας κρατούν στο χείλος του γκρεμού! Για να μας παραδειγματίσουν όλους, και κυρίως , τα παιδιά μας!
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει να εξοστρακίσουμε τους τοποτηρητές, τους εγγυητές των συμφερόντων, αυτών που ρουφούν, κάθε ικμάδα της Ελλάδας, και το αίμα του Ελληνικού Λαού! Αυτούς, που καλλιεργούν την πνευματική σύγχυση, που μας αποκόπτουν μεθοδικά από τις ρίζες μας, τους εθνομηδενιστές, τους υπαλλήλους της «νέας τάξης»!
Αδέλφια Ασπροπυργιώτες,
Έλληνες και Ελληνίδες,
Τούτη, τη μέρα της εθνεγερσίας, ας είναι η απαρχή, για να πάψουμε να αναλωνόμαστε, σε ζήτω και γεια μας! Αν τιμούμε, αυτούς που προετοίμασαν τον Εθνικό ξεσηκωμό, έχουμε υποχρέωση, να απαιτήσουμε μιαν άλλη Παιδεία!Να χτίσουμε μιαν άλλη Πολιτεία! Με θεμέλιο την αλήθεια, την ιστορική και πολιτιστική μας κληρονομιά! Να προασπισθούμε τις λαϊκές κατακτήσεις! Να υποχρεώσουμε, σε αναλογική συμμετοχή στις θυσίες, όλους αυτούς που θησαύρισαν, σε βάρος του απλού, του εργαζόμενου Έλληνα, ξεπουλώντας την ψυχή τους στο διάβολο, κι υπονομεύοντας την υπόσταση της Χώρας μας !
Τιμή στο ορόσημο 1821, σημαίνει επίσης: Να αποδοκιμάσουμε, κάθε σχέδιο εξόντωσης του κοινοτισμού μας, κάθε προσπάθεια υπονόμευσης της τοπικής Δημοκρατίας, κάθε προσπάθεια μετατροπής της, σε κακέκτυπο του σκληρού, του απάνθρωπου και απόμακρου κράτους μας! Να πολεμήσουμε, κάθε ψεύτικο άλλοθι, που επιχειρεί να δικαιολογήσει, να ρίξει αλλού τις ευθύνες, για το θάνατο της διοικητικής λειτουργίας της χώρας!
Να σταθούμε, μαχητικά, με αποφασιστικότητα και ορμή,
απέναντι στους αποδομητές της Δημοκρατίας και της Κοινωνίας μας! Στους «πλασιέ της υποτέλειας»! Τους διαμορφωτές της παρακμής αυτού του τόπου, τους βιαστές της ψυχής του Λαού μας!
Χρόνια μας ποτίζουν δηλητήριο! Χρόνια εργάζονται, από το χώρο της Παιδείας, για να μην υπάρξει περίπτωση έγερσης, δικής μας ή των παιδιών μας! 189 χρόνια, ας αναλογιστούμε πού μας κατάντησαν, αυτοί που μας οδηγούν, κι εμείς που τους χειροκροτούμε: Οι κόποι κι οι θυσίες του Λαού μας, όχι μόνο δεν πιάνουν τόπο, αλλά κάθε μέρα που περνά, οι οφειλές της Πατρίδας μας, γιγαντώνονται!
Αν πράγματι, λοιπόν, τα ινδάλματα μας είναι, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, ο Τζαβέλας, ο δικός μας, ο Καπεταν-Μελέτης Βασιλείου, ο Μακρυγιάννης, ο Μπότσαρης, ας κάνουμε πράξη τις επιταγές τους! Ας διδαχτούμε, και από τα κατορθώματά τους, αλλά και από τα λάθη τους!
Την ώρα που οι δανειστές μας, μαζί με κάποιους ελληνώνυμους συνεργάτες τους, οραματίζονται την αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, με την Ελλάδα, φόρου υποτελή και επαρχία της, την ώρα που ουδείς ταράζεται, ούτε στη θέα των τουρκικών πολεμικών πλοίων, που εδώ και πολλούς μήνες, έφτασαν να «κόβουν βόλτες» έξω από το Σούνιο, εμείς, έχουμε υποχρέωση, να θυμηθούμε το «Γέρο του Μωριά», και να βροντοφωνάξουμε, να κάνουμε πράξη, το: «φωτιά και τσεκούρι, στους προσκυνημένους»!
Μακάρι, αδέλφια Συμπατριώτες, να βρούμε τη δύναμη, μέσα από το διάλογο με τους Ήρωές μας, κι από σήμερα, να επαναλαμβάνουμε διαρκώς, να κάνουμε πράξη τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή, του Γιάννη Ρίτσου, δείχνοντας το στήθος μας:«Σε τούτα εδώ, τα μάρμαρα, κακιά σκουριά δεν πιάνει! Μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στ´ αγεριού το πόδι»!
Το χρωστάμε στο γένος μας, στους αγωνιστές της Τουρκοκρατίας, στους Λευτερωτές μας, του ´21, σε όλους όσους έπεσαν μαχόμενοι, στους αγώνες της Πατρίδας, και κυρίως, το χρωστάμε στα παιδιά μας!
Εμπρός, λοιπόν, Συμπατριώτες, ασυμβίβαστα, συνειδητά, με πάθος, εμπρός, για της γενιάς μας το´21!»
Πού καταντήσαμε, αδέλφια μου, στους εσχάτους τούτους καιρούς· να μας κυβερνούν από μεν την εκκλησία αρνησίθρησκοι από δε την πολιτεία απάτριδες και ανθέλληνες, δηλαδή γενίτσαροι! Και εξηγούμαι.
Και αντί να ακούσωμε κεραυνούς και αστραπές κατά των επωνύμων και ανωνύμων εχθρών της αγίας μας Εκκλησίας, δηλαδή αναθεματισμούς κατά των παλαιών και νέων αιρέσεων και ιδίως κατά του Παπισμού και του Οικουμενισμού, σύμφωνα με το τυπικό της ημέρας, ακούσαμε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να εξαπολύη διά της εγκυκλίου του κεραυνούς και αστραπές εναντίον των ορθοδόξων των υπογραψάντων την Ομολογία πίστεως κατά του Οικουμενισμού. Και ευτυχώς πού λησμόνησε να εξαπόλυση τα αναθέματα κατά των ορθοδόξων Χριστια-νών… Ποιός ο τούτο πράξας; Ο πρώτος τη τάξει στην Ορθοδοξία! Και μη χειρότερα…
Αλλά μήπως από εθνικής πλευράς τα πράγματα είναι καλύτερα; Δυστυχώς, το μόνο πού ενδιαφέρει τους Νεοέλληνες είναι να μην ελαττωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Όσο για την πίστι και την πατρίδα, «άλλα λόγια ν’ αγαπιώμαστε». Αξιωθήκαμε να δούμε να καταργούνται τα υπουργεία Αιγαίου και Μακεδονίας, η ονομασία του αεροδρομίου της Θεσσαλονίκης, ο όρος «εθνικής» από τα υπουργεία Παιδείας και Αμύνης, και ακόμα οι παρελάσεις στις εθνικές μας εορτές. Φθάσαμε στο σημείο να εξαφανίσωμε από το Μουσείο τής Χίου τον πίνακα του Ντελακρουά «Η σφαγή τής Χίου», για να μη στενοχωρήσουμε τους «φίλους» μας τους Τούρκους… Και μη νομίση κανένας ότι οι Τούρκοι άλλαξαν. Αν κάτι τέτοιο πιστεύη, ας κάνη ένα ταξιδάκι μέχρι την Κύπρο και θα άλλάξη αμέσως γνώμη.Και ποιος ξέρει τι μάς επιφυλάσσει το μέλλον;… Αλλά ποιος Ιερεμίας θα κλάψη τον εθνικό και θρησκευτικό θάνατο τής φιλτάτης μας πατρίδος; Και λέγω τής πατρίδος, γιατί για την πίστι μας έχομε την διαβεβαί-ωσι αυτού τούτου τού Θείου Ιδρυτού της ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Για την πατρίδα μας όμως ποιος θα μας δι-αβεβαίωση ότι, έτσι πού πάμε, δεν έτοιμάζομε τον θάνατο της;
Αδέλφια μου Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όσοι στους εσχάτους τούτους καιρούς τής προδοσίας και τής αποστασίας έχετε ακόμα μία σπίθα αγάπης στο Χριστό και στην Ελλάδα, «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου». Ας αφήσωμε την θανατηφόρο αδιαφορία και ευδαιμονία, και ας αναλάβωμε ιερόν αγώνα «υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» προτού να είναι αργά. «Μη φοβού, το μικρόν ποίμνιον ότι ο πατήρ υμών ευδόκησε δούναι υμίν την βασιλείαν» (Λουκ. 12:32). Από την διοικούσα εκκλησία ας μη περιμένωμε τίποτε το καλό, αφού ανέχεται ή μάλλον συμβαδίζει με τον καίσαρα, για να μη χάση τα δισεκατομμύρια ευρώ τής Ε.Ο.Κ.. Επομένως το βάρος τού αγώνος τούτου πίπτει στους τού πιστού λαού, που είναι ο φύλαξ τής Πίστεως και τής Πατρίδος. «ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ».
Ή Ελλάδα ποτέ δεν πτωχεύει,
δεν τής λείπουν ποτέ τα λεφτά·
κι αν αμέσως σχεδόν τα …ξοδεύη,
ξανά πάλι για δάνεια τραβά.
Νέα χρέη και πάλι μάς βάζουν,
για ν’ αρπάξουν οι …ειδικοί·
κι ο ραγιάς, που τους βλέπει ν’ αρπάζουν,
δεν μιλά, κι ας τά χρεωθη!
Και στην Πίστι το ίδιο συμβαίνει
μάς τ’ αρπάζουν, κανείς δεν μιλά…
Ως κι ο Πάπας συχνά μπαινοβγαίνει και σε λίγο θα μάς κυβερνά.
Λες κι η Πίστι μας είναι τσιφλίκι
κι ο Πατριάρχης μας ο τσιφλικάς
για κανένα δεκάρα δε δίνει
κι όσο θέλει μάς ξεπουλά…
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on Απρ 10th, 2010 | Filed under: English
Μετάφραση στα Αγγλλικά – Απόσπασμα από τό βιβλίο «ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ» του Μητροπολίτου π.Αυγουστίνου
PREACHING WILL NOT STOP
Go stand and speak in the temple to the people all the words of this life
-Acts 5:20
Who should expect it, beloved! People who were uneducated and who didn’t attend schools and universities – people to whom the world paid no attention – how does it happen that these people, poor and powerless, the Apostles, who hid in fear on Holy Friday and didn’t dare come out to visit the tomb of Christ, now appeared in public and preached Christ with power? How did the timid become brave and fearless? How these illiterate people become orators and wise men? How did this change take place? It cannot be explained unless we accept the fact that two great happenings affected their lives. One was the resurrection of Christ, the other was the descent of the Holy Spirit. The Apostles saw Christ, Who arose from the grave, with their own eyes. They believed in Christ absolutely. There was no doubt whatsoever in their souls. Then, in fulfillment of Christ’s promise, they received “power from on high”, or the Holy Spirit, and the rabbits became lions. “Such is the change at the right hand of God”.
We see today in the excerpt that was read how successfully the Apostles preached the Gospel of Christ. The Gospel has never had as much success as it had during the days of the Apostles. Don’t you see? Those base and unbelieving people – the people who hated Christ and who got together on Holy Friday and shouted: “Crucify, crucify him” – they heard the Apostles who were preaching, they repented and were baptized by the hundreds and thousands.
The growth of the first Church is another miraculous event. To what, we wonder, is the astonishing growth of the first Church attributed? It is attributed to the preaching of the Apostles, the preaching that came out of their mouths like fire, illuminating and warming frozen hearts. Those who heard them understood that the Apostles believed what they preached and were ready to shed their last drop of blood for Christ. Without the Apostle’s preaching, would the Church have grown? Preaching is the life of the Church – not just any kind of preaching but the kind of preaching that the true preachers of Gospel, people who believe and are ready to make every sacrifice, do.
So now we know that the major reason that the first Church was able to progress and grow was the preaching of the Apostles. But something else contributed to the growth and progress of the Church, and that was the miracles of the Apostles. As today’s Epistle lesson says “By the hands of the Apostles were many signs and wonders wrought among the people”. (Acts 5:12). What miracles? Wherever the Apostles happened to pass in Jerusalem, the people brought the sick in their beds and waited in the streets and squares of the city. They waited for the Apostles to pass. The Apostles had so much power to cure the sick that it was only enough for Peter’s shadow to fall on them and they became well. Even the sick who came from the neighboring cities and villages, and even those possessed by demons, were cured by the miraculous power of the Apostles. Thus the preaching of the Apostles, in combination with the miracles they performed, took on an unprecedented brilliance and made the people believe and repent. Oh, if only today’s preachers had the power to perform miracles!
The progress of the Gospel and the rapid expansion of the Church did cause considerable anxiety. The Jewish authorities certainly were not pleased. They had killed Christ, thinking that by doing so the troublesome preaching would stop. But after Christ’s death, the preaching did not stop, but rather continued with great success. The Jewish authorities did not expect this, and they became enraged. They arrested the Apostles and threw them in jail. They thought this action would silence the name of Christ. But again they were mistaken. A new miracle took place: God intervened. An angel unlocked the door of the jail at night and told the Apostles: “Go, stand and speak in the temple to the people all the words of this life”. That is to say, the angel told them: “Go and stand there where you preached. Stand fearlessly and courageously and preach the words that bring life to dead souls. Preach to the people.” Yes, to the people, the angel emphasizes, which means that, if the leaders who have the power and are full of egotism and pride don’t want to hear the preaching, don’t be influenced by their denial or be afraid of their persecutions. Talk to the people, women and men, young and old people. There are people out there who are not egotistical and who want to hear the preaching. The preaching of Christ, which the greatest of all the preaching of the world, can’t help but motivate people who are tired of hearing the dull preaching of the scribes, Pharisees, and Sadducees.
“Go, stand and speak in the temple to the people all the words of this life”. This voice of the angel crosses the centuries and reaches us. It is also directed to today’s preachers and apostles of Christ because preaching can never stop. No one can stop it, just as no one can stop the rushing waters of a river with fences. The river will knock down the fences and continue on its way. The purpose of the river is to run. The word of God also has its purpose to run. Yes, the word of God will run; it will be preached in all times and in all centuries. It will bring divine blessings everywhere, and it will perform the greatest of miracles. Spiritually uncultivated and waterless places will change into exceptional gardens of God’s grace.
Oh bishops, priests, theologians, and preachers of Orthodoxy: listen to the voice of the angel and with heroic conviction preach the Gospel to our people.
This chapter was taken from the book “SPARKS FROM THE APOSTLES” by Bishop Augoustinos N. Kantiotes.
Translation by Asterios Gerostergios
e-mail: ibmgs3@verizon.net
www.orthodoxinfo.com/ibmgs
Δημοσιεύουμε επιστολή του Μητροπολίτου Κοσσόβου Αρτεμίου, η οποία εστάλη στις αρχές Φεβρουαρίου του 2010, πρίν την παράνομη και αντικανονική απομάκρυνσή του από τη Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης.
Η τοποθέτηση του Θεοδοσίου Λιπλιάν ως «βοηθό» του επισκόπου Αρτεμίου σε μοναστήρι του Κοσσόβου, έγινε εσκεμμένα.
Μπορούμε τώρα να καταλάβουμε ποια πρόσωπα κρύβονται πίσω απ’ αυτόν τον σκοτεινό άνθρωπο, που αντί να λογοδοτήσει για τις παράνομες πράξεις του, εκδιώκει αυτός τον Μητροπολίτη του!!!
Φυσικά δεν είναι μόνος, από πίσω του κρύβονται οι σκοτεινές δυνάμεις του Άδου.
Οι σκευωρίες εναντίον του αγνού, Ορθοδόξου και πατριώτου Μητροπολίτου Αρτεμίου και του πρωτοσυγκέλου του π. Συμεών που συνελήφθη από την ιντερπόλ στην Θεσσαλονίκη, χωρίς να δικαστεί και με αναπόδεικτες και ψευδείς κατηγορίες είναι κατασκευασμένες απ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Είναι να λυπάται κανείς για την κατάντια κάποιων παπάδων του ανωτέρου κλήρου, κάποιων δεσποτάδων και πατριαρχάδων που χρησιμοποιούν οι σκοτεινές δυνάμεις για να χρίσουν τον Αντίχριστο που θα έρθει, μέγα αρχιερέα πασών των θρησκειών!!!
Σεβασμιότατε,
Σεβόμενοι την δική Σας όπως είπατε «προσωπική εξομολόγηση» την οποία Μας γνωστοποιήσατε στην πρόσφατη επιστολή (αρ. πρωτ. 8, 28 Ιανουαρίου 2010), και εδώ και καιρό συνηγορώντας υπέρ της εκρίζωσης από τη Μητρόπολή Μας, όπως ειπάτε Εσείς, των απαράδεκτων συμπεριφορών, σας ανακοινώνουμε το εξής.
Βαθιά πεπεισμένοι ότι ο καθένας θα δώσει την καλύτερη συνεισφορά ακριβώς με την προσωπική του πράξη, στα συμφραζόμενα της σταλμένης επιστολής προς Εμάς, αναμένουμε από Εσάς απαντήσεις και όχι συμβουλές……
Δηλαδή, Εσείς δεν είστε στην θέση να μας Μας δίνετε συμβουλές αλλά πριν από όλα έχετε την υποχρέωση να Μας προσφέρετε απαντήσεις. Απαντήσεις στις ερωτήσεις που τέθηκαν πολλές φορές, Σεβασμιότατε, είναι εκείνο που θα αποτελεί τη μεγαλύτερη συμβολή Σας στην ειρήνη και αγάπη στην σταυρωμένη μας Μητρόπολη. Δίνοντας τις απαντήσεις αυτές είναι αναμφισβήτητο ότι θα δείξετε υιϊκή αφοσίωση, με την οποία ξεκινάτε την επιστολή, ανακουφίζοντας και την ανυσυχία και τον πόνο σας, τον οποίο, όπως είπατε, αισθάνεστε, διότι μόνο σεβόμενος τον αρμόδιο Αρχιέρεα σας θα αξίζετε και τον σεβασμό των άλλων προς εσάς.
Παραδείγματος χάρη, ζητήσαμε να Μας διαβιβάσετε για εξέταση όλη την τεκμηρίωση σχετικά με τα λαμβανόμενα από οποιονδήποτε κονδύλια και την κατανάλωση τους το 2008, το αργότερο μέχρι 31 Ιανουαρίου 2009 (αρ. πρωτ. 1161 από 20.12.2008) και Σας θυμίσαμε με τη δεύτερη επιστολή (αρ. πρωτ. 134 από 4.3.2009), αλλά καμία απάντηση δεν ήρθε ποτέ.
Όμως, υπάρχουν πολλές βεβαιώσεις ότι κάνετε συμφωνίες για μεγάλες επενδυτικές εργασίες στη μονή Ντέτσανη, άσχετα από την προειδοποίησή Μας ότι αυτό δεν μπορείτε να το κάνετε χωρίς την ευλογία Μας, πράγμα για το οποίο ζητήσαμε αιτιολογία από Εσάς (αρ. πρωτ. 134 από 4.3.2009), και για το οποίο καμία απάντηση δεν ήρθε ποτέ.
Ή, όπως ζητήσαμε να επιβάλλετε επιτίμιο, με στόχο την πνευματική αποκατάσταση και θεραπεία, στο μοναχό της μονής όπου διοριστήκατε για ηγούμενος, ο οποίος ενώ ήταν στα γραφεία της Μητροπόλεως ως βοηθός, κρυφά αντέγραφε και μετέφερε έγγραφα από το προσωπικό Μας Αρχείο, παραδίδοντάς τα σε Σας (αρ. πρωτ. 61 από 30.1.2009), καθώς και να μας ενημερώσετε για το επιβαλλόμενο επιτίμιο επισήμως, καμία απάντηση δεν ήρθε ποτέ.
Ή το γεγονός ότι στο μοναστήρι του οποίου είστε ηγούμενος, σωματικά κακοποιήθηκε από τρεις μοναχούς, ενώ ήσαστε παρών, και όλα δείχνουν και με την ευλογία Σας, ο αδελφός Σας και αξιοσέβαστος συνεργάτης Μας αρχιμανδρίτης Συμεών, (είδε την επίσημη Σημείωσή μας «Εξέγερση στην Ιερά Μονή Βίσοκι Ντέτσανη», Αύγουστος 2008), κι ότι ποτέ για κάτι τέτοιο δεν ζητήθηκε συγχώρεση, παρά τις πολλές προσπάθειές Μας να Σας παρακινήσουμε σε μετάνοια.
Να αναφέρουμε εξάλλου την ψυχρότητα, την υποκρισία και την προσποίηση στη συμπεριφορά Σας κατά τον εορτή του Αγίου Στεφάνου στη μονή Βίσοκι Ντέτσανη το 2008, παρά το γεγονός ότι Εμείς κάναμε εκείνο το πρώτο βήμα άφιξης για συλλείτουργο με στόχο το ξεπέρασμα των ανωμαλιών τις οποίες δημιουργήσατε στις σχέσεις μεταξύ της μονής Ντέτσανη με Εμάς ως αρμόδιο Αρχιερέα της Μητρόπολης.
Ειδική ευθύνη αποτελεί το γεγονός ότι παραβιάζετε την απόφαση της Συνόδου της Ιεραρχίας σχετικά με την αναστήλωση κατεστραμμένων εκκλησιών σύμφωνα με το Υπόμνημα (Memorandum), κατά την οποία είστε υποχρεωμένοι να μας ενημερώνετε για όλα εγκαίρως και πλήρως, και ξέρετε κι Εσείς ότι δεν το πράττετε, στερώντας πληροφορίες από Εμάς με τη θέλησή σας.
Θα ήταν εκτενές να αναφέρουμε όλες τις παραβιάσεις των ευλογιών Μας τις οποίες κάνετε, εξ άλλου, οι ίδιες είναι μόνιμα καταχωρημένες στο Αρχείο της Μητροπόλεως, αλλά και από αυτές τις ολίγες αναφορές φαίνεται ο βαθμός της υιικής Σας αφοσίωσης και της μοναχικής σας υπακοής.
Ακατανόητο είναι ότι με την δήθεν φροντίδα απευθύνεστε στον πνευματικό σας πατέρα, στον οποίο ήδη έχετε αρνηθεί υπακοή (Σύναξη με την αδελφότητα στο Ντέτσανη 22.12.2008). Όταν μπορέσετε να φθάσετε στο ελάχιστο επίπεδο της μετάνοιας για τις πραττόμενες παραβιάσεις, καθώς και να Μας σέβεστε ως πνευματικό πατέρα και αρμόδιο Αρχιερέα, μόνο τότε θα μπορέσετε να τολμήσετε να σχολιάσετε τη σχέση των άλλων κληρικών προς Εμάς.
Προσευχόμενος για την πνευματική σας αποκατάσταση,
Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης και Κοσόβου-Μετοχίων
+ АРТЕΜΙΟΣ
Στα καρναβάλια όχι μόνων οι δήμοι αύξησαν τα κονδύλια και σπατάλησαν χιλιάδες ευρώ, αλλά και το Ελληνικό Δημόσιο δεν σκέφτηκε την κρίση και ενίσχυσε τους καρναβαλιστάς Δήμους!!!
Για την εικόνα της Παναγίας λυπήθηκε τα καυσιμα των 10 ευρώ!!!
Γελοιοποιούνται με τις βλακώδεις δικαιολογίες τους.
Η Πολιτική Παράταξή μας «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο τον εμπαιγμό του Ελληνικού λαού με πρόφαση το, τάχα, οικονομικό πρόβλημα της Πατρίδος μας και κηρύσσει ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ προσκαλώντας όλους εκείνους πού ΔΕΝ ΕΧΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ΣΕ ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΜΕ ΘΕΜΑ:
«ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ
ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ»
και με ομιλητές τον Πρόεδρο της Παρατάξεως Εμμανουήλ Β. Βολουδάκη και τον υπεύθυνο του οικονομικού σχεδιασμού της Παρατάξεώς μας, Δρ. Κωνσταντίνον Γ. Πολυχρονίου, καθηγητή της Διεθνούς Οικονομολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σινσιννάτι του Οχάϊο των Ην. Πολιτειών.
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on 
Απρ 16th, 2010 | 
Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.
Σήμερα ο μόνος που δεν κλαίει και δεν θλίβεται για την κοίμησή του είναι ο αείμνηστος π. Μάρκος Μανώλης.
Be the first! 
Διαβάζοντας τα όσα απίθανα και αθεολόγητα είπε, αυτός ο ρασοφόρος, στην ημερίδα, θέλεις να κλάψεις για το πνευματικό κατάντημα του ιστορικού Πατριαρχείου των ορθοδόξων!
Αυτή η ομιλία που εκφώνησε ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, απο-τελεί, για μένα, απόδειξη ότι η «αγάπη» που φαίνεται να ξεχειλίζει από τις καρδιές των Οικουμενιστών είναι μια “σαπουνόφουσκα”. Το είπε και ο Γέρων Παίσιος: «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει»(«Παρακαταθήκη» τεύχος 52 του 2007). Οι φουκαράδες σχισματικοί μοναχοί της Εσφιγμένου, τραβούν τα πάνδεινα, λόγω της, αδιάκριτης έστω, υπερευαισθησίας τους στα θέματα των ορθόδοξων παραδόσεων. Ερωτώ: Από τους ωκεανούς αγάπης του κ. Βαρθολομαίου προς τον παναιρετικό Πάπα, δεν περισσεύει καμμιά σταγόνα και γι’ αυτούς τους ταλαί-πωρους αδελφούς μας;
Εν συνεχεία, ο Αρχιγραμματέας του Πατριαρχείου, πλέκει το εγκώμιο των δύο κορυφαίων Οικουμενιστών σε τέτοιο βαθμό, ώστε αναρωτήθηκα “γιατί το κάνει αυτό; Επιδιώκει τίποτα; Εν τέλει, σε ποιους απευθύνεται; Στους παριστάμενους της Ημερίδας ή στον Πατριάρχη και στον Περγάμου;” Ακούστε τι είπε γι’ αυτούς: «…ο επιφανής Ιεράρχης του Θρόνου και κορυφαίος θεολόγος της Ορθοδοξίας Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας»! Και για τον Παναγιώτατο: «ο νυν ευκλεώς Πατριαρχεύων Αυθέντης και Δεσπότης ημών Παναγιώτατος κ. κ. Βαρθολομαίος»!
Η θρησκεία μας, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε ἕνα παραμύθι, ἕνα ψέμα. Εἶνε ἡ μόνη ἀληθινὴ στὸν κόσμο. Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς· τὸ ἀποδεικνύουν τὰ πράγματα, ἡ ἱστορία εἴκοσι αἰώνων. Εἶνε δέντρο ποὺ δὲν τὸ φύτεψε ἄνθρωπος ἀλλὰ ὁ Θεός. Κι ὅ,τι φυτεύει ὁ Θεός, ὅλοι οἱ δαίμονες δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὸ ξερριζώσουν. Θὰ σπάσουν τὰ τσεκούρια τους ἐπάνω του, μὰ ἡ ῥίζα του μένει ἀνεκρίζωτος.
Као деца Цркве удовице – епископа нам браћом ућуткана, као чеда Оца љубљенога – домашњима оклеветанога и распињанога, као овце слепи без пастира поузданога – браћом му „пастирима“ у јаму баченога… све плачући за Јосифом нам драгим, као Праоца нам Светога Јакова – молимо Вас и преклињемо: да антиканонску, тј. антицрквену и цркворазарајуће-окупациону експедицију ниспослату нам у лику бившег епископа зах.-херц. Атанасија и „викара“ (!?! – појам крајње неразумљив; ваљда хорепископа) дечанског Теодосија ПОВУЧЕТЕ како би сви скупа превазишли догађаје минулих смутњи изазване, верујемо несвесно, још на самом почетку поста, брзоплетим, нецрквеним, чисто световним, грубо-извршним, распудним дејством светога Синода на овце паше рашкопризренског нам узорно-правоверног Архипастира Г.Г. Артемија.
Ово отворено писмо које је за узрок имало пре свега напад како на православље, тако и на Косово и Метохију, шto ради довлачења у Србију зловерног и у непокајању традиционално беспримерног римског папе 2013г. унијатско-јеретичких тежњи ради, то и ради верификације институција псеудодржаве Косова (синодском најавом постављања савршено, готово безлично – попустљивог еп. дечанског Теодосија на место психофизички живог и здравог еп. Артемија), али и коначно растурање, у СПЦ најбројнијег, православно-правоживећег монаштва окупљеног око неупоредиво најпредањскијег духовника нам владике Артемија.
In our last homily, we saw what the names, LORD, Jesus, and Christ mean. In addition to these three names, the second article of the Symbol of Faith adds yet another name when it speaks about Christ. The name is SON OF GOD.
Our Lord is a sign that has been contradicted. People have made war over his name. This began on the day of His birth and continues to this day, and will go on until the end of the world. No other person in history was fought over so much as Christ. Unbelievers and atheists reject Him; heretics teach ideas which are contrary to the Holy Scriptures and our Sacred Tradition. Heretics, egotists that they are, interpret the Holy Scripture as they wish and think they have discovered something new. Some of them dispute the divinity of Christ, others question the humanity of Christ. Who are they?
Dear friends, humanity is the summit of earthly creation, and if God created nothing else, mankind would be enough to testify that there is a God, an all-wise God, omnipotent and benevolent. What an excellent creation man is! We see a beautiful statue and admire it, and no one dares to say the statue created itself without the sculptor. But, when compared to a human, what is a statue, even the most perfect one kept in a museum and considered a treasure of infinitive value? The statue is dead, inanimate, idle. It has eyes but does not see, ears but does not hear, feet but cannot walk. Man, however, is alive, with soul, and active and creative statue, which when studied more and more gains more and more admiration. Common sense says that, just as every statue was made by an artist, man was created by God.
Не сматрам вас слушаоцима, већ саборцима…
Наш назив, што се називамо Хришћанима, није довољан. Назив који смо примили приликом нашег крштења, треба да одговара и стварности. Као што на једној новчаници није довољно да се одштампа нека сума, већ да та сума која је одштампана на новачници заиста и одговара одговарајућој залихи злата. Дакле, у часу када треба да идемо у банку, да може банка да нам да сто златних франака, уколико је одштампано сто или хиљаду, уколико је одштампано хиљаду. Иначе ће то бити само један обичан папир. На исти начин није довољан наш назив, да нас називају Хришћанима да би оправдали наше постојање на овоме свету. Назив ствара обавезе, попраћен је обавезама и дужностима. То важи за сваки позив. Ако ти је позив инжењер, називаш се инжењером. Треба да си у стању да градиш чврсте и јаке куће. Ако се називаш учитељем, треба да си у стању да учиш децу словима. Ако си лекар, није само то довољно, треба да си у стању да даш неку дијагнозу, да пронађеш одговарајуће лекове, да одредиш одговарајућу дијету, тада ћеш бити лекар, није довољно само име и назив “ја сам лекар”. Називаш се капетаном брода, није довољно само име већ и да си командант на броду и на океану. Називаш се војником и официрем, нису довољни дугмићи и манжетне, нису довољне униформе, параде, трубе и гимназија, потребно је нешто више од тога. Шта је потребно? Храброст, одлучност у нужди да жртвујеш не један живот, већ хиљаде живота за домовину, то чини војника. Као што назив војника, лекара, учитеља или било којег другог стручњака на овом свету, ствара обавезу, још већу обавезу ствара назив Хришћанин. Од свих позива који постоје у овоме свету, од краљева, принчева, војсковођа и мудрих, ја не налазим ни један други узвишенији позив, који је достојан да испуни нашу унутрашњост и наше срце и да нас понесе до небеса, ни један други позив већи на овоме свету од имена « ја сам Хришћанин».
Христофор Калива, мој срдачни пријатељ, веома важна историјска личост, једном приликом ми је рекао: „Вре, Августине, не схваташ ли шта ће бити? Сатана ће употребити сва средства да уништи Цркву. У последња времена ће употребити и једно последње оруђе. Оденуће свештенике и владике, лица у његовој власти, даће им панагије и патерице. Кроз те архијереје ће уништити Цркву“. Сатана ће се појавити са ризом, одеждом, са патерицама и пастирским штаповима!
Πού καταντήσαμε, αδέλφια μου, στους εσχάτους τούτους καιρούς· να μας κυβερνούν από μεν την εκκλησία αρνησίθρησκοι από δε την πολιτεία απάτριδες και ανθέλληνες, δηλαδή γενίτσαροι! Και εξηγούμαι.
Α
Αλλά ποιος Ιερεμίας θα κλάψη τον εθνικό και θρησκευτικό θάνατο τής φιλτάτης μας πατρίδος; Και λέγω τής πατρίδος, γιατί για την πίστι μας έχομε την διαβεβαί-ωσι αυτού τούτου τού Θείου Ιδρυτού της ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Για την πατρίδα μας όμως ποιος θα μας δι-αβεβαίωση ότι, έτσι πού πάμε, δεν έτοιμάζομε τον θάνατο της;
Ή Ελλάδα ποτέ δεν πτωχεύει,
και σε λίγο θα μάς κυβερνά.
Δημοσιεύουμε επιστολή του Μητροπολίτου Κοσσόβου Αρτεμίου, η οποία εστάλη στις αρχές Φεβρουαρίου του 2010, πρίν την παράνομη και αντικανονική απομάκρυνσή του από τη Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης. 
Ορθόδοξος Μητροπολίτης