Sfânta Mănăstire Zografu din Sfântul Munte
– Epistola de semnare a Mărturisirii de Credinţă

(ΚΑΙ Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ)

Sfânta Mănăstire Zografu,
Sfântul Munte Athos

Către Sinaxa clericilor şi monahilor ortodocşi  din Tesalonic

În Sfânta Mănăstire Zografu,

30.03.2010

Cinstiţi şi iubiţi în Hristos Părinţi şi fraţi,

Prin prezenta noastră scrisoare mănăstirească, întărită cu pecetea şi semnătura noastră, ne exprimăm călduroasele mulţumiri pentru „Mărturisirea de Credinţă împotriva ecumenismului”, pe care aţi trimis-o Sfintei noastre Mănăstiri.
Mărturisim că obştea Mănăstirii noastre împărtăşeşte deopotrivă îndreptăţita Voastră nelinişte pentru cultivarea şi răspândirea sistematică a ecumenismului. De aceea, încheind cu multă dragoste în Domnul, semnăm această Mărturisire cu simţăminte de responsabilitate.

Egumenul Sfintei Mănăstiri Zografu, Arhim. Ambrozie şi fraţii în Hristos, cei dimpreună cu mine.

(traducere: I.F., sursa: http://impantokratoros.gr/ieramonhzwgrafou-omologipistews.el.aspx)

Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ

(Ἰωάν. 20,19-31)

ΔEN EINAI ΨΕΜΑ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή. Εἶνε ἡ δευτέρα Κυριακὴ τοῦ Πάσχα ἢ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ. Καὶ λέγεται Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ, γιατὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ὥρισε νὰ δια­βά­ζεται τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ τὸ Θωμᾶ.

* * *

Τί ἦταν ὁ Θωμᾶς; κανένας πλούσιος, κανένας ἐπιστή­μων, κανένας διάσημος τῆς ἐπο­χῆς ἐκείνης; Τίποτε. Ἕνα ἀγράμματο φτωχα­δάκι ἦταν. Καὶ ὅμως ἔγινε πασίγνωστος. Καὶ ἐνῷ μεγάλοι καὶ τρανοὶ λησμονήθηκαν, αὐτὸς ζῇ στὴ μνήμη ὅλων. Τί συνέ­βη ἆραγε; Κάτι ἄλ­λαξε στὴ ζωὴ τοῦ Θωμᾶ, καὶ τὸ πτωχαδάκι ἔγινε μιὰ μεγάλη φυσιογνωμία. Τί συνέβη;
Μιὰ μέρα ἄκουσε νὰ τὸν καλῇ μιὰ φωνή. Μιὰ φωνὴ πιὸ γλυκειὰ κι ἀπ’ τὴ φωνὴ τῆς μά­νας, φωνὴ ποὺ ἀπευθύνεται σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο καὶ μακάριοι ὅσοι τὴν ἀκοῦνε. Εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ μας. Εἶδε ὁ Χριστὸς τὸ Θωμᾶ καὶ διέκρινε ὅτι μέσα του κρύβεται ἕνα διαμάντι. Διαμάντι ἦταν ἡ καλή του διάθεσι. Ἔλα μαζί μου, τοῦ εἶπε ὁ Χριστός. Κι ἀμέσως ὁ Θωμᾶς ἄφησε τὰ πάν­τα καὶ τὸν ἀκολούθησε. Κάθησε τρία χρόνια κοντά του. Ἄκουσε τὰ λόγια του, λόγια ποὺ δὲν ἀκούστηκαν ποτέ ἄλλοτε στὸν κόσμο. Εἶδε τὰ θαύματά του, ποὺ εἶνε ἄ­­πειρα – ἀμέτρητα. Εἶδε τὴν ἁγία ζωή του. Ἔ­τσι πίστεψε καὶ εἶπε· Αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός, ἐκεῖνος ποὺ λένε οἱ προφητεῖες ὅτι θὰ ἔρθῃ. Πίστεψε, ὅτι ὁ Ναζωραῖος θὰ συντρίψῃ τὶς λεγεῶνες τῆς ῾Ρώμης, θὰ διώξῃ τοὺς κατακτητάς, θὰ στήσῃ θρόνο μεγάλο, θὰ ἱδρύ­σῃ βασί­λειο, τὴν πιὸ μεγάλη αὐτοκρατορία, καὶ θὰ γίνῃ ὁ βασιλεὺς τῆς ἀνθρωπότητος.
Αὐτὰ πίστεψε καὶ ἦταν χαρούμενος. ᾿Αλλ’ ὅ­ταν τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης στὴ Γεθ­σημανῆ ―ἦταν κι αὐτὸς ἐκεῖ― εἶδε νὰ πιά­νουν τὸ Χριστό, νὰ τὸν δένουν χωρὶς νὰ προβάλλῃ καμμιά ἀντί­στασι, νὰ τὸν φέρνουν στὸν Ἄννα, στὸν Κα­ϊάφα, στὸ πραιτώριο, νὰ τὸν ῥα­πίζουν, νὰ τὸν φτύνουν, καὶ τέλος νὰ τὸν ὁδηγοῦν στὸ Γολγοθᾶ καὶ νὰ τὸν σταυρώνουν χωρὶς νὰ τοὺς ῥίχνῃ ἀστροπελέκια – ὅ­πως θὰ μποροῦσε, ὁ Θωμᾶς παραξενεύτηκε. Κι ὅ­ταν ἔμαθε ὅτι ξεψύχησε, εἶπε τὸ «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30), καὶ τὸν ἔβαλαν μέσ’ στὸ μνῆ­μα ὅ­πως ὅλους τοὺς κοινοὺς ἀνθρώπους, τότε πλέον ἔπαψε νὰ πιστεύῃ. Ψέμα ἦταν ὅλα, σκέ­φτηκε. Ἔφυγε, πῆγε πάλι στὶς δουλειές του καὶ ἄρχισε ν᾿ ἀσχολῆται μ’ αὐτὲς ὅπως πρίν. Ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητάς. Κάποια μέρα ποὺ συναντήθηκε μαζί τους, τοῦ εἶπαν· ―Θωμᾶ, ἔχασες! ―Τί ἔχασα; ―Εἴδαμε τὸν Κύριο. Ἀναστήθηκε. Ἔπρεπε νὰ ἤσουν μαζί μας. ―Δὲν πιστεύω τίποτα. ―Δὲν πιστεύεις ἐμᾶς, ποὺ μᾶς γνωρίζεις τόσα χρόνια; δὲν δέχεσαι τὴ μαρτυρία μας; ―Ἐὰν δὲν βάλω τὸ δάχτυλό μου στὰ σημάδια ποὺ ἄφησαν τὰ καρφιὰ στὰ χέρια του καὶ ἡ λόγχη στὴν πλευρά του, «οὐ μὴ πιστεύσω» (Ἰωάν. 20,26). Δὲν πιστεύω, ἂν δὲν τὸν δῶ, λέει.
Πέρασε ἔτσι μιὰ βδομάδα, ποὺ ὁ Θωμᾶς πάλευε μεταξὺ πίστεως καὶ ἀπιστίας, καὶ με­τὰ ἀπὸ ὀχτὼ μέρες οἱ μαθηταὶ ―μαζὶ τώρα μὲ τὸ Θωμᾶ― ἦταν πάλι κλεισμένοι μέσα στὸ ὑ­περῷο. Ξαφνικά, «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» (ἐ.ἄ. 20,26) νά ὁ Χριστός. ―Θωμᾶ, ἔλα, τοῦ λέει. Ὁ Θωμᾶς πλησιάζει, βάζει τὸ δάχτυλό του ―ὅ­πως εἶνε ζωγραφισμένο στὴν εἰκόνα― στὴν πλευρὰ καὶ στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, καὶ τότε φωνάζει· «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (ἐ.ἄ. 20, 29). Ἔτσι ἔπαψε πλέον νὰ εἶνε ἄπιστος, ἔγινε πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος στὸ Χριστό.
Ἀπὸ τότε ὁ Θωμᾶς, αὐτὸ ποὺ πίστεψε δὲν τό ’κρυψε, ὅπως δυστυχῶς κάνουμε ἐμεῖς. Τέτοια πίστι δὲν ἔχει ἀξία. Αὐτὸ ποὺ πιστεύεις, πρέπει νά ’χῃς θάρρος νὰ τὸ πῇς παντοῦ, ἀκόμη κι ἂν βρεθῇς μέσα σὲ χιλιάδες ἀπίστους. Τώρα καταντήσαμε καὶ τὸ σταυρό μας νὰ ντρεπώμεθα νὰ κάνουμε. Στὴ Θεσσαλονίκη ἕνα πτωχαδάκι πῆγε σ’ ἕνα ἑστιατόριο νὰ φάῃ καὶ θεώρησε καθῆκον νὰ κάνῃ τὸ σταυρό του· ὅταν τὸν εἶδαν οἱ ἄλλοι, ἄρχισαν νὰ κοροϊδεύουν… Ὁ Θωμᾶς δὲ ντράπηκε, μέσα σὲ ἀπίστους καὶ εἰδωλολάτρες ποὺ μισοῦσαν τὸ Χριστό, νὰ τὸν κηρύξῃ. Πῆγε ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριό, ἀπὸ πόλι σὲ πόλι, ἀπὸ χώρα σὲ χώρα.
Πέταξε σὰν ἀετός. Καὶ παντοῦ ἔλεγε· «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Ὄχι ἁπλῶς «ὁ Κύριος καὶ ὁ Θεός». Ἐκεῖνο τὸ «μου» ἔχει σημασία. Εἶδες; ἡ γυναίκα λέει «ὁ ἄντρας μου», ἡ μάνα λέει «τὸ παιδί μου», ὁ ἄρρωστος λέει «ὁ γιατρός μου». Τὸ «μου» αὐτὸ τοῦ Θωμᾶ σημαίνει, ὅτι ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ γίνῃ δικός μου, «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Τὸ ὅτι εἶνε Κύριος ὅλου τοῦ κόσμου εἶνε γεγονός· ἀλλὰ πρέπει νὰ γίνῃ καὶ δικός σου, νὰ δημιουργήσῃς στενὴ τρυφερὰ σχέσι μὲ τὸ Χριστό, τόσο νὰ τὸν ἀγαπήσῃς.
Ἔτσι ὁ Θωμᾶς ἔφθασε μέχρι τὶς Ἰν­δί­ες. Ἐ­κεῖ πίστεψαν πολλοί, καὶ ἐκεῖ αὐτὸς βρῆκε θάνατο μαρτυρικό. Γι’ αὐτὸ οἱ χριστιανοὶ τῶν Ἰνδιῶν ὀνομάζονται χριστιανοὶ τοῦ Θωμᾶ.

* * *

Αὐτὸς ἦταν ὁ Θωμᾶς, ποὺ ἀπὸ ἄπιστος ἔγινε πιστὸς καὶ σήμερα ἑορτάζουμε τὴν ψηλάφησί του. Στὶς μέρες μας ὑπάρχουν πολλοὶ ἄ­πιστοι. Ψέμα, σοῦ λένε, εἶνε ἡ θρησκεία· οἱ πα­πᾶδες κοροϊδεύουν τὸν κόσμο, ἐκ­μεταλλεύονται τὸ λαό… Νομίζουν πὼς ἔτσι θὰ σβήσουν τὴν πίστι. Ἐμεῖς τί ν’ ἀπαντήσουμε; Θὰ ὑπενθυμίσου­με μερικὰ ἁπλᾶ πράγματα.
1. Τὸ νερό. Ἄνθρωπε ἀχάριστε, πίνεις νερά­κι· σκέφτηκες ποιός χαρίζει τὸ νερό; Ἂν στερέψουν οἱ πηγές, θὰ ποῦ­με τὸ νερὸ νερά­κι. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια οἱ ἄν­θρωποι πίστευαν. Παρατηροῦσα· προτοῦ νὰ πιοῦν νερὸ ἔκαναν τὸ σταυρό τους. Εἴδατε τώρα πίνοντας νὰ κά­νῃ κανεὶς σταυρό; Τίποτα! Τὴ γουλιὰ ἔχουν στὸ στόμα, καὶ τὸ Χριστὸ βλαστημᾶνε. Ἐνῷ τὸ πουλάκι· πίνει νερὸ καὶ ὑψώνει τὸ κεφαλάκι του στὸν οὐρανό, σὰ νὰ λέῃ «Χριστέ, σ’ εὐχαριστῶ». Ἐσὺ γιατί δὲν πιστεύεις;
2. Ὁ ἥλιος. Ἄκου ἐκεῖ, λένε μερικοί, «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» νὰ μπῇ ὁ Χριστός; Αὐτὸ εἶν’ ἀπίστευτο, ἀπαράδεκτο… Ἀπίστευτο; Ὅταν ἤμουν στὸ σχολειό, ὁ καλός μας δάσκαλος μᾶς ἔλεγε· Λῦστε μου τὸ αἴνιγμα «Κλεί­νω τὸ σπιτάκι μου, κι ὁ κλέφτης εἶνε μέσα». Ποιός εἶν’ ὁ κλέφτης; ρωτούσαμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ στὸ σπίτι τοὺς γονεῖς. Ποιά ἦταν ἡ λύσις· ὁ ἥλιος! Αὐτὸς περνάει τὰ τζάμια χω­ρὶς νὰ τὰ σπάσῃ καὶ εἶνε μέσα στὸ σπίτι. Καὶ ὁ ἥλιος λοιπὸν φωνάζει «Χριστὸς ἀνέστη».
3. Ὁ ἀέρας. Κλειστὸ εἶ­νε τὸ σπίτι, κι ὅμως ὁ ἀέρας μπαίνει. Πῶς; Ἀ­πὸ μιὰ χαραμάδα. Μιὰ μικρὴ τρυπίτσα νὰ βρῇ, περνάει καὶ φτάνει μέ­χρι τὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ ἔ­­κα­νε τὸν ἀέρα καὶ τὸν ἥλιο, δὲ μποροῦσε ὁ ἴ­διος νὰ μπῇ«κεκλεισμένων τῶν θυρῶν»;
4. Τὰ δέντρα. Τὸ χειμῶνα εἶ­νε γυμνὰ – ξερά, ἀλλὰ τὴν ἄνοιξι; «Σήμερον ἔαρ μυρίζει» (ἐξαπ. Θωμ.). Κάθε φύλλο ποὺ βγαίνει, κάθε λουλούδι, κάθε καρπός, ὅλα φωνάζουν «Χριστὸς ἀνέστη».
5. Νά καὶ ὁ σπόρος. Ὁ γεωργὸς τὸν θάβει στ’ αὐ­λάκι ὅπως ὁ νεκρο­θάφτης τὸ νεκρό. Ὁ σπόρος σαπίζει, καὶ μετὰ ζων­τανεύει καὶ βγαίνει. Καὶ κάθε φορὰ ποὺ φυτρώνει ἕνα στάχυ – ἕνας βλα­στός, λέει «Χριστὸς ἀνέστη». Ἐσὺ ἀμφιβάλλεις;
6. Τὸ ἀβγὸ ποὺ μοιράζουμε τὸ Πάσχα. Ἔχει σημασία. Γιατί; Μέσα στὸ ἀβγὸ εἶνε θαμμένο, κλεισμένο σὰν σὲ τάφο μὲ μαρμάρινη πλάκα, ἕνα πουλάκι. Ἡ κλῶσσα τὸ θερμαίνει καὶ ὕ­στερα ἀπὸ 40 μέρες νάτο, μὲ τὴ μυτίτσα του σπάει τὴ φλούδα· καὶ μόλις βγῇ ἔξω, εἶνε σὰν νὰ κελαϊδῇ «Χριστὸς ἀνέστη».
7. Τὸ ῥαδιόφωνο καὶ ἡ τηλεοράσι τέλος. Ὅ­λα εἶνε κλειστά, ἀλ­λὰ μ’ ἕνα κουμπὶ τὸ σπίτι γεμίζει φωνὲς καὶ εἰκόνες ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς γῆς. Πῶς γίνεται, τί λέει ἡ ἐπιστήμη; Ὑπάρ­χουν τὰ λεγόμενα ἑρτζιανὰ κύματα, ποὺ τοὺς ἔ­­δωσε ὁ Θεὸς δύναμι νὰ μεταφέρουν ὅλα αὐ­τὰ μέσα στὸ σπίτι. Τὰ κτίσματα λοιπὸν μποροῦν νὰ κινοῦνται ἔτσι, ὁ Κτίστης δὲν μπορεῖ;

* * *

Μὴν ἀκοῦτε, ἀδελφοί μου, τὶς φλυ­α­ρίες ἡ­μι­μαθῶν καὶ ἀγραμμάτων. Νὰ πιστεύετε στὸ Χριστὸ ὅπως οἱ πρόγονοί μας, μὲ πίστι βαθειά. Κλεῖστε τ’ αὐτιά σας στὴν ἀθεΐα καὶ ἀ­πιστία. Κρατῆστε βαθειὰ μέσα σας τὴν πίστι. Νὰ λέτε κ’ ἐσεῖς ὅπως ὁ Θωμᾶς «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου». Καθόλου μὴ δειλιάζετε.
Ἀλλὰ ἡ πίστι σας νὰ μὴν εἶνε νεκρά. Ἡ ἁγία Γρα­φὴ λέει· «ἡ πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι» (Ἰακ. 2,17). Ἡ πίστι σας νά ’νε ζων­τανή. Νὰ φανερώνετε παντοῦ ὅτι πιστεύετε. Νὰ τὸ δείχνετε μὲ ἔργα. Αὐτὸ σημαίνει· στὴ ζωή σας καμμιά βλαστήμια, καμμιά κλοπή, καμμιά μοιχεία, καμμιά πορνεία, κανένα διαζύγιο. Νὰ βα­σιλεύῃ ὁ Χριστὸς στὰ σπίτια σας, στὶς οἰκογένειές σας, στὰ παιδιά σας, παντοῦ.
Θὰ σᾶς πῶ ἕνα λόγο, ἀκοῦστε με. Πιστεύω. Ἂν δὲν πίστευα, θὰ ἔσπαζα τὴ ῥάβδο αὐτὴ ποὺ κρατῶ καὶ θὰ γινόμουν ἕνας ἐπαγγελματίας. Ἀλλὰ πιστεύω στὸ Χριστό. Ὅλα εἶνε ψέματα, ἕνα εἶνε ἀληθινό. Κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑπάρχει ἄλλο, παρὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦ­τε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Θωμᾶ Ζέρβης – Ἐδέσσης 7-5-1989)

**********************************

ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

************************************

Omilie a Mitropolitului Augustin de Florina
la Duminica lui Toma
(Ioan 20, 19-31)

NU ESTE MINCIUNĂ CREDINŢA NOASTRĂ!

Iubiţii mei, astăzi este sărbătoare. Este Duminica a doua a Paştilor sau Duminica lui Toma. Şi se numeşte Duminica lui Toma, pentru că astăzi Biserica noastră a rânduit să se citească Evanghelia care vorbeşte despre Toma.

***

Ce a fost Toma? Vreun bogat, vreun om de ştiinţă, vreo celebritate a acelor vremuri? Nimic din toate acestea. A fost un sărăcuţ analfabet. Şi totuşi a devenit cunoscut tuturor. Şi dacă oameni mari şi grozavi au fost uitaţi, el trăieşte în memoria tuturor. Ce s-o fi întâmplat? Ceva s-a schimbat în viaţa lui Toma şi sărăcuţul a devenit o mare personalitate. Ce s-a întâmplat?
Într-o zi a auzit că-l cheamă o voce. O voce mai dulce şi decât vocea mamei, o voce care se adresează întregii lumi şi fericiţi sunt toţi aceia care o aud. Este vocea Hristosului nostru. Hristos l-a văzut pe Toma şi a observat că în el se ascunde un diamant. Diamant era dispoziţia lui cea bună. Vino cu Mine, i-a spus Hristos. Şi imediat Toma a lăsat toate şi L-a urmat. A stat lângă el trei ani. A ascultat cuvintele Lui, cuvinte care nu se mai auziseră niciodată în lume. A văzut minunile Lui, care sunt nesfârşite – nenumărate. A văzut sfântă vieţuirea Lui. În felul acesta a crezut şi a spus: Acesta este Hristos, Cel despre care vorbesc profeţiile că va veni. A crezut că Nazarineanul va zdrobi legiunile Romei, îi va izgoni pe ocupanţi, va aşeza un mare tron, va întemeia un regat, cel mai mare imperiu şi va deveni împăratul umanităţii.
Acestea credea şi era bucuros. Dar când în noaptea Marii Joi, în Ghetsimani – era şi el acolo – a văzut că-L prind pe Hristos, că-L leagă fără ca El să arate cea mai mică împotrivire, că-L duc la Anna, la Caiafa, la pretoriu, că-L pălmuiesc, Îl scuipă şi în cele din urmă Îl conduc spre Golgota şi Îl răstignesc fără a arunca trăsnete – cum ar fi putut, Toma s-a nedumerit. Când a aflat că Şi-a dat duhul, că a spus „Săvârşitu-s-a” (Ioan 19, 30), şi că L-au pus în mormânt ca pe toţi oamenii obişnuiţi, atunci a încetat să mai creadă. Minciună au fost toate, s-a gândit. A plecat, s-a dus din nou la treburile sale şi a început să se preocupe de ele ca şi mai înainte. Stătea departe de ceilalţi ucenici. Într-o zi, când s-a întâlnit cu ei, i-au spus: – Toma, ai pierdut! – Ce-am  pierdut? – Am văzut pe Domnul. A înviat. S-ar fi cuvenit să fi şi tu cu noi. – Nu cred nimic. – Nu ne crezi pe noi, pe care ne cunoşti de atâţia ani? Nu primeşti mărturia noastră? – Dacă nu voi pune degetul meu în semnele lăsate de cuie în mâinile Lui şi de suliţă în coasta Lui, „nu voi crede” (Ioan 20, 26). Nu voi crede, dacă nu-L văd, spune.
A trecut aşa o săptămână în care Toma se lupta între credinţă şi necredinţă, iar după opt zile, ucenicii – acum împreună cu Toma – erau iarăşi închişi în foişorul de sus. Deodată, „uşile fiind încuiate” (Ioan 20, 26), iată Hristos. – Toma, vino, îi zice. Toma se apropie şi pune degetul său – cum este zugrăvit în icoană – în coasta şi în mâinile lui Hristos, şi atunci strigă: „Domnul meu şi Dumnezeul meu” (Ioan 20, 29). Aşa a încetat să mai fie necredincios, a devenit credincios şi afierosit lui Hristos.
De atunci, Toma nu L-a mai ascuns pe Cel în care a crezut, cum din păcate facem noi. O astfel de credinţă nu are valoare. Ceea ce crezi trebuie să ai curajul să spui pretutindeni, chiar dacă te-ai afla între mii de necredincioşi. Acum, am ajuns că şi cruce ne este ruşine să facem. În Tesalonic un sărăcuţ s-a dus la un restaurant să mănânce şi a considerat de datoria lui să-şi facă cruce. Când l-au văzut ceilalţi, au început să-şi bată joc… Toma nu s-a ruşinat, între necredincioşii şi închinătorii la idoli care Îl urau pe Hristos, să-L propovăduiască. S-a dus din sat în sat, din cetate în cetate, din ţară în ţară. Zbura ca un vultur. Şi pretutindeni spunea: „Domnul meu şi Dumnezeul meu”. Nu doar „Domnul şi Dumnezeul”. Acel „meu” are o importanţă. Vezi? Femeia zice „bărbatul meu”, mama zice „copilul meu”, bolnavul zice „doctorul meu”. Acest „meu” al lui Toma înseamnă că Hristos se cuvine să fie al meu, „Domnul meu şi Dumnezeul meu”. Că este Domnul întregii lumi este o realitate; dar se cuvine să fie şi al tău, să creezi o strânsă relaţie de afecţiune cu Hristos, atât de mult să Îl iubeşti.
În felul acesta, Toma a ajuns până în India. Acolo au crezut mulţi şi tot acolo el şi-a aflat moartea mucenicească. De aceea, creştinii din India se numesc creştinii lui Toma.

***

Acesta a fost Toma, care din necredincios a devenit credincios şi astăzi sărbătorim pipăirea lui. În zilele noastre există mulţi necredincioşi.O minciună, zic ei, este religia; popii îşi bat joc de oameni, exploatează poporul… Cred că în felul acesta vor şterge credinţa. Noi ce vom răspunde? Vom aminti câteva lucruri simple.
1. Apa. Omule nemulţumitor, bei apă? Te-ai gândit cine dăruieşte apa? Dacă vor seca izvoarele, vom cere apă. În anii de demult oamenii credeau. Am observat: înainte de a bea apă, îşi făceau semnul crucii. Aţi văzut acum pe cineva ca înainte de a bea apă să-şi facă cruce? Nimic! Cu înghiţitura în gură şi-L înjură pe Hristos. În timp ce păsărica bea apă şi îşi înalţă căpşorul ei la cer ca şi cum ar spune: „Hristoase, Îţi mulţumesc”. Tu de ce nu crezi?
2. Soarele. Auzi colo, zic unii, „prin uşile încuiate” să intre Hristos? Este de necrezut, inadmisibil… De necrezut? Când eram la şcoală, bunul nostru profesor ne spunea: Dezlegaţi enigma: „Îmi încui căsuţa şi hoţul este înăuntru”. Cine este hoţul? Ne întrebam unul pe altul şi acasă pe părinţi. Care era răspunsul? Soarele! Acesta trece prin geamuri fără să le spargă şi este în casă. Deci şi soarele strigă: „Hristos a înviat!”.
3. Aerul. Casa este închisă, dar aerul tot intră. Cum? Printr-o crăpătură. O găurică să găsească, trece şi ajunge până în cele mai de jos ale pământului. Aşadar, cel care a făcut aerul şi soarele, n-ar fi putut El însuşi să intre „prin uşile încuiate”?
4. Copacii. Iarna sunt goi – uscaţi, dar primăvara? „Astăzi primăvara miresmuieşte” (Exapostilarie la Duminica lui Toma). Fiecare frunză care iese, fiecare floare, fiecare fruct, toate strigă „Hristos a înviat!”.
5. Iată şi sămânţa. Plugarul o îngroapă în brazdă precum groparul pe cel mort. Sămânţa putrezeşte, şi după aceea înviază şi răsare. De fiecare dată când încolţeşte un spic – o tulpină, zice „Hristos a înviat”. Tu te îndoieşti?
6. Oul pe care îl împărţim de Paşti. Are o importanţă. De ce? În ou este îngropat, închis ca într-un mormânt cu placă de marmură, un puişor. Cloşca îl încălzeşte şi apoi – după 40 de zile – iată-l, cu cioculeţul lui sparge coaja; doar ce iese afară, e ca şi cum ar cânta ciripi „Hristos a înviat”.
7. În sfârşit, radioul şi televizorul. Toate sunt închise, dar numai printr-un buton casa se umple de voci şi de imagini de la marginile pământului. Cum se întâmplă, ce zice ştiinţa? Există aşa-numitele unde hertziene, cărora Dumnezeu le-a dat puterea de a aduce toate acestea în casă. Aşadar, zidirile pot să se mişte astfel, iar Creatorul nu poate?

***

Nu ascultaţi, fraţii mei, balivernele aşa-zişilor învăţaţi şi analfabeţilor. Să credeţi în Hristos precum strămoşii noştri, cu credinţă adâncă. Închideţi-vă urechile în faţa ateismului şi necredinţei. Păstraţi adânc în voi credinţa. Să spuneţi şi voi ca şi Toma: „Domnul meu şi Dumnezeul meu”. Nu vă temeţi, nu vă împuţinaţi deloc.
Dar credinţa voastră să nu fie moartă. Sfânta Scriptură spune: „Credinţa, dacă nu are fapte, este moartă” (Iacov 2, 17). Credinţa voastră să fie vie. Să arătaţi pretutindeni că credeţi. Să arătaţi cu faptele. Aceasta înseamnă: În viaţa voastră nicio blasfemie, nicio înjurătură, niciun furt, niciun adulter, nicio desfrânare, niciun divorţ. Să împărăţească Hristos în casele voastre, în familiile voastre, în copiii voştri, peste tot.
Vă voi spune un cuvânt, ascultaţi-mă. Cred. Dacă n-aş fi crezut, aş fi rupt toiagul acesta pe care-l ţin şi m-aş fi făcut un meseriaş. Dar cred în Hristos, toate sunt minciuni, un singur lucru este adevărat. Sub stele nu există altul decât Iisus Hristos, pe Care copii ai elinilor, lăudaţi-L şi-L preaînălţaţi întru toţi vecii. Amin.

+ Episcopul Augustin
(Omilie a Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis,
în Sfânta Biserică a Sfântului Toma Zervis – Edessa, 7-5-1989)

(traducere din elină: monahul Leontie)

Απο ιστοσελιδα ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Ημερα μνημης του π. Ιουστινου Ποποβιτς

Επισκέπτης μας, μας συνέστησε να δούμε κάποιο μπλόγκ που εκδίδεται στην καρναβαλούπολι Πάτρα και το διαχειρίζεται κάποιος κληρικός http://nikopoulos.blogspot.com .

Θα περιμέναμε λοιπόν, να δούμε και να ακούσουμε ολόκληρη την αλήθεια. Καθότι, «χείλη ιερέως, ού ψεύδωνται». Αμ, δε;

Είναι δυνατόν από κόλακα των δεσποτάδων, να μάθης την αλήθεια; Παντού και πάντοτε διαστρεβλώνουν την αλήθεια και παραμορφώνουν την πραγματικότητα.

1ον. Αποκαλεί τον σφαγιασμένο και καρατομημένο μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο απλά με το όνομά του και τίποτα περισσότερο.

Ενώ τον πραξικοπηματία ασλούπωτο στο στόμα και στην εμφάνισι, Αθανάσιο Γιέφτιτς συνταξιούχο φουτμπολίστα, «Τοποτηρητή της Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης και Μετοχίων του Κοσσόβου»

2ον. Πλέκει ένα αηδιαστικό εγκώμιο στον υβριστή του αγίου Νικοδήμου Γιέφτιτς – που κληρονόμησε από τον πάτρωνα και διδάσκαλό του Γιανναρά – που σε καταλαμβάνει αηδία.

Μας είπε αναίσχυντα ο ….φουτμπολίστας, στην ημερίδα της Γουμένισσας Κιλκίς: «ο Αγιος Νικόδημος εισέρχεται πολύ στις κρεβατοκάμαρες των εγγάμων». Και όχι μόνον. Οι εξοργισμένοι πατέρες και οι άλλοι παρόντες, …..παρολίγον να τον πετούσαν …έξω της μονής. Αλλά γιά τελευταία φορά ….την γλύτωσε!!!

30ν . Δεν μας καταχώρησε μία φρικτή γι’ αυτούς και πολλούς άλλους ειδησεογραφική πραγματικότητα.

Οτι όλοι σχεδόν οι παρόντες στο μνημόσυνο του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς λαϊκοί, πλησίαζαν, υποκλίνονταν και ασπάζονταν επιδεικτικά και ΜΟΝΟΝ, το χέρι του σφαγιασμένου μητροπολίτη Κοσσόβου ΑΡΤΕΜΙΟΥ, και σε κανέναν άλλο από τους παρόντες στο μνημόσυνο Σέρβους αξιοθρήνητους ρασοφόρους Γιέφτιτς, Μπούλοβιτς, Λιπλιάνης Θεοδόσιο. Ούτε και στους άλλους. Και αυτό το ανακοινώνουμε, ως αυθεντική ΕΙΔΗΣΙ, που προέρχεται, από παρόντα στο μνημόσυνο Σέρβο. Γιά να αποδειχθή περίτρανα και …εκκωφαντικά, πώς και ποιούς ποιμένες ακολουθεί ο λαός του Θεού και ποιους διαπομπεύει, απεχθάνεται και αποδοκιμάζει. Εστω εις γνώσιν και του ιστολόγου παππούλη του εκ Πατρών και μαθητεύσαντος στην Σερβία την αιρετική θεολογία των Ζηζιούλα-Γιέφτιτς.

40ν. Ο εκ Πατρών ορμώμενος παππούλης, διαπιστώνει ότι όσους αποδοκιμάζουν τους πραξικοπηματίες ρασοφόρους της Σερβίας Γιέφτιτς, Μπούλοβιτς, Ράντοβιτς, κ.α. που πρόδωσαν τις θέσεις του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς και κατάντησαν θερμοί Λατινόφρονες και Οικουμενιστές, αποκαλεί «οργανωμένες επιθέσεις εναντίον τους».
Αλήθεια, εκ της καρναβαλούπολης των Πατρών προερχόμενε, παππούλη; Οι Λατινόφρονες και οι Οικουμενιστές κοσμούν το ορθόδοξο στερέωμα; Η το προσβάλλουν και το εξευτελίζουν;
Εσυ βλέποντάς τους, (παραθέσαμε σωρεία φωτογραφιών), να συγχρωτίζωνται και να συμφωτογραφίζωνται και να συμπροσεύχωνται με τους Λατίνους και τους Μουσουλμάνους, τους αντιλαμβάνεσαι και τους αισθάνεσαι, να κοσμούν την Ορθοδοξία;
Τέτοια γράφει στα βιβλία του, ο Γίγαντας της Πίστεως, άγιος Πόποβιτς;
Μα δεν ντρέπεσαι λίγο, διαστροφέα παππούλη;
Επιτέλους θα ακούσουμε από το στόμα σας παππούληδες, μία, μα έστω και μία αλήθεια;

• Λές και ότι περνάει δύσκολες ώρες, η Εκκλησία της Σερβίας;
  Εδώ λές την αλήθεια. Αλλά και αυτή μισή.
  Ποιοί δημιούργησαν, αυτές τις δύσκολες ώρες;
  Ποιοί επιδείνωσαν, την κατάστασι;
  Ποιοί εξεδίωξαν τον άγιο μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης ΑΡΤΕΜΙΟ;
  Τι …μαγειρεύεται στην Σερβία;
  Και από ποιούς;
  Ο σέρβος πατριάρχης, μόλις εξελέγη (μήπως ήταν μεθοδευμένη η εκλογή του;) στόχευσε και σφυροκόπησε τον Αρτέμιο.
  Γιατί;
  Τι κακό τους έκαμε ο Αρτέμιος;
  Ομως αργά ή γρήγορα, «ουδέν κρυπτόν, ό ου μη φανερόν γενήσεται».
  Ποιοί, λοιπόν, είναι οι ένοχοι στο δράμα και στις δύσκολες ώρες, της Σερβίας;
  Οχι τα εγκωμιαζόμενα από σένα «κοσμήματα της Ορθοδοξίας»;

• Πάτερ άγιε.

Και ο Ιούδας ήταν κάποτε μαθητής του Χριστού.
Και μετά κατάντησε προδότης.
Το ίδιο κατάντησαν και οι εγκωμιαζόμενοι από σένα, φίλτατοί σου αξιοθρήνητοι ρασοφόροι της Σερβίας.

Στο Μοναστήρι Τσέλιε κοντά στο Βάλιεβο, χθες 7 Απριλίου 2010, πανηγυρικώς η γυναικεία μοναστική αδελφότητα γιόρτασε την ημέρα γέννησης και κοίμησης του Οσίου Γέροντος Ιουστίνου Πόποβιτς, ημέρα του Ευαγγελισμού.

Στην πολυαρχιερατική Θ. Λειτουργία προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς, ενώ συλλειτούργησαν ο Επίσκοπος Αρτέμιος Ραντοσάβλιεβιτς, ο Τοποτηρητής της Μητροπόλεως Ρασκοπριζρένης – Κοσσόβου και Μετοχίων Αθανάσιος Γιέβτιτς, ο Σεβασμιώτατος Σάμπατς Λευρέντιος, ο Επίσκοπος Λιπλιάνης Θεοδόσιος και ο Σεβασμιώτατος Βαλιέβου Μιλούτιν.

Διαπιστώνουμε, παρά τις τελευταίες δύσκολες ωρες που περνάει η Εκκλησία της Σερβίας και παρά τις οργανωμένες επιθέσεις εναντίον των πνευματικών τέκνων του γέροντος Ιουστίνου- που κοσμούν όχι μόνο της Σερβική Εκκλησία αλλά ευρύτερα την Ορθόδοξη Οικουμένη- την πνευματική ενότητα των ως ανω Πατέρων και τους ισχυρούς δεσμούς αγάπης και ευγνομωσύνης προς τον Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς.

Ζωοδόχου Πηγῆς

ΤΑ ΤΡΙΑ ΝΕΡΑ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή, συνέχεια τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς ἀναστάσε­ως τοῦ Κυρίου στὴν ἑβδομάδα τῆς Διακαινη­σί­μου. Εἶνε ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ἑ­ορ­τάζουν χωριὰ καὶ πόλεις, ὅπου ἡ εὐσέβεια τῶν κατοίκων ἔ­χει κτίσει ναοὺς τῆς Ζωοδόχου Πη­γῆς. Ἑορτάζουν ἀκόμα καὶ μοναστήρια, μοναστή­ρια τοῦ ἁγίου Ὄρους, ὅπως κ᾽ ἕνα μονα­στή­ρι στὸ Αἰγαῖο πέλαγος, ἡ περίφη­μος μονὴ Λογ­γοβάρδας στὴν ἰδιαιτέρα μου πατρίδα Πάρο.
Ἑορτάζουν σήμερα πολλοί. Ἀλλ᾽ ὅσοι ἔ­χου­με αἴσθημα πατρίδος καὶ χριστιανοσύνης ἂς κλάψουμε. Διότι σήμερα ἑορτάζει καὶ στὴν Κωνσταντινούπολι ὁ ναὸς ἢ μᾶλλον τὸ μοναστήρι καὶ συγ­κρότημα φιλανθρωπικῶν καὶ ἐκ­παιδευτι­κῶν ἱ­δρυμάτων, τὸ περίφημο Μπαλου­κλῆ. Χιλιάδες Ἑλλήνων ἀπ᾽ ὅλα τὰ μέρη, ἀλλὰ καὶ Τοῦρκοι ἀκόμα, συνέρρεαν στὸ προσ­­κύνη­μα αὐτό. Ἦρθε ὅμως ἡ συμφορὰ τοῦ 1955· ὀρ­δὲς βαρβάρων τότε κατέστρεψαν τὰ πάν­τα καὶ ἔκλεψαν τὴν θαυμα­τουργὸ εἰκόνα.
Θέλω νὰ μιλήσω μὲ ἁπλᾶ λόγια, ὥσ­τε ὅλοι νὰ μὲ καταλάβετε.

* * *

Ζωοδόχος Πηγή· τί θὰ πῇ στὰ νέα ἑλληνικά; Νερὸ ποὺ τρέχει, νερὸ ποὺ δίνει ζωὴ – ζωογο­νεῖ, νερὸ ἀθάνατο – ποὺ χαρίζει τὴν ἀθανασία. Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ ἑορτὴ ἔχει σχέσι μὲ τὸ νερό, γιὰ νερὸ θὰ μιλήσουμε κ᾽ ἐμεῖς. Ὑπάρχουν τρία εἴδη νεροῦ, τὸ ἕνα ἀνώτερο ἀπὸ τὸ ἄλλο.

Α΄. ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΝΕΡΟ. Τὸ πρῶτο εἶδος εἶνε τὸ γνωστὸ σὲ ὅλους μας, τὸ νερὸ τῶν πηγῶν, τῶν πηγαδιῶν, τῶν χειμάρρων, τῶν ποταμῶν, τῶν λιμνῶν καὶ τῶν ὠκεανῶν. Δὲν συναντᾶται σὲ ἄλλους πλανῆτες. Στὴ σελήνη σταλα­γμα­τιά νερὸ δὲν ὑπάρχει. Ἐδῶ στὴ γῆ τὰ νερὰ καλύπτουν τὰ τρία τέταρτα (3/4) τοῦ πλανήτου.
Πῶς σχηματίζονται οἱ δεξαμενὲς τοῦ νεροῦ στὴν ξηρά; «Ὅλα ἐν σοφίᾳ ἐποίησεν» ὁ Κύριος (Ψαλμ. 103,24). Τὸ νερὸ μαζεύεται ἐκεῖ μὲ τὴν ἐ­ξάτμισι τῶν θαλασσῶν, λιμνῶν καὶ ποταμῶν. Καὶ ἡ ἐξάτμισι αὐτὴ εἶνε τόσο κανονική, ποὺ κι ὁ μεγαλύτερος μαθηματικὸς δὲ θὰ μποροῦ­­σε νὰ τὴν ὑπολογίσῃ. Γίνεται δηλαδὴ τόση ἐ­ξά­τμισι ὅση χρειάζεται ν᾽ ἀναπληρωθοῦν τὰ νερὰ τῆς ξηρᾶς. Ἐὰν ἡ ἐξάτμισι ἦταν μεγαλύ­τερη, θὰ εἴχαμε πολλὲς βροχές, τὰ ποτάμια θὰ φούσκωναν, οἱ πηγὲς θὰ γέμιζαν, ἡ στάθμη τῶν ὑδάτων μέσα στὴ γῆ θὰ ἔφτανε πολὺ ψηλά. Ἂν πάλι ἡ ἐξάτμισι ἦταν μικρότερη, δὲν θὰ ὑ­πῆρχαν σύννεφα καὶ βροχές, ἡ γῆ θὰ ἐξηραίνετο, ἐνῷ ἡ θάλασσα θὰ ὑψωνόταν καὶ ὅλος ὁ πλανήτης θὰ ἐκαλύπτετο ἀπὸ νερά. Παγ­κό­­σμιος πλημμύρα· δὲν θὰ ἔμενε ψυχὴ ζῶσα. Ἡ σοφία Θεοῦ τὰ ῥύθμισε ὅλα μὲ μέτρο. Γι᾽ αὐ­τὸ οἱ πρόγονοί μας ―ποὺ πίστευαν στὸ Θε­ό― εἶ­­παν· «Ὁ θεὸς ἀεὶ γεωμετρεῖ». Ἔτσι σχηματίζον­ται καὶ τὰ σύννεφα καὶ πέφτει ἡ βροχή.
Ἡ βροχὴ δίνει ζωή. Ζωογονεῖ τὰ σπέρματα, κάνει ν᾽ ἀνθίζουν καὶ νὰ πρασινίζουν οἱ κάμ­ποι, νὰ γεμίζῃ ἡ γῆ ἀπὸ καρπούς. Εὐλογημένη ἡ βροχή. Ἂν δὲ βρέξῃ ὁ Θεός, παρ᾽ ὅλη τὴν ἐπιστήμη (τοὺς γεωπόνους, τὴν τεχνολο­γία, τὰ γε­ωργικὰ μηχανήματα), βλάστησι δὲν ὑ­πάρ­χει. Δὲ βλέπετε τί γίνεται σὲ χῶρες ποὺ μαστίζον­ται ἀπὸ ἀνομβρία; Ἂν φιλοσοφήσου­με, κάθε σταγό­να βροχῆς εἶνε λίρα καὶ πάνω ἀπὸ λίρα.
Μιὰ προφητεία λέει, ὅτι θὰ ᾽ρθῇ μέρα ποὺ τὰ νερὰ θὰ μολυνθοῦν καὶ δὲ θὰ τολμᾷ κανεὶς νὰ πιῇ γιατὶ θὰ φαρμακώνε­ται (βλ. Ἀπ. 8,10-11). Αὐ­τὸ πραγματο­ποι­ήθηκε στὶς μέρες μας (ὅ­πως εἴδαμε στὸ ἀτύχημα τοῦ Τσερνόμπιλ). Τώρα, γιὰ νὰ βρῇς νερὸ καθαρό, πληρώνεις! Αὐτὰ εἶνε τ᾽ ἀποτε­λέσματα τῆς ἄνευ Θεοῦ τεχνο­λο­γίας. Βγάλαμε δυστυχῶς τὸ Θεὸ ἀπ᾽ τὴ ζωή μας.
Ὑπῆρχε παλαιότερα μία ὡραία συνήθεια· οἱ ἄνθρωποι, προτοῦ νὰ πιοῦν ἕνα ποτήρι νερό, ἔκαναν τὸ σταυρό τους καὶ ἔλεγαν «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Εἴδατε τώρα κανένα νὰ τὸ κάνῃ; Τὰ θεωροῦμε ὅλα φυσικά. Πίνουμε τὸ δροσε­ρὸ νερό, τρῶμε ὅλα τὰ ἀγαθά, καὶ ὄχι «Δόξα τῷ Θεῷ» δὲ λέμε, ἀλλὰ τὴ μπουκιὰ ἔ­χουμε στὸ στόμα καὶ τὸ Θεὸ βλαστημᾶμε! Τὰ πουλάκια πίνουν νερὸ καὶ ὑψώνουν τὸ κεφάλι σὰ νὰ λένε, Σ᾽ εὐχαριστοῦμε, Κύριε. Ὁ ἀστροναύτης ποὺ πάτησε πρῶτος στὴ σελήνη εἶπε διψασμένος· Πό­τε νὰ κατεβῶ στὴ γῆ, ν᾽ ἀνοίξω τὴν κάνουλα τοῦ σπιτιοῦ μου νὰ πιῶ νερό!… Θὰ μᾶς στερήσῃ τ᾽ ἀγαθά του ὁ Θεός, γιατὶ εἴμαστε ἀχάριστοι, χειρότεροι κι ἀπ᾽ τὸ σκύλο, ποὺ τοῦ πετᾷς ἕνα κόκκαλο, κ᾽ ἐπειδὴ δὲν ἔχει γλῶσ­σα νὰ σ᾽ εὐχαριστήσῃ κουνάει τὴν οὐρά του σὰν νὰ σοῦ λέῃ· Σ᾽ εὐχαριστῶ, ἀφεντικό.

Β΄. ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ ΝΕΡΟ. Τὸ ἕνα νερὸ λοι­πὸν εἶνε τὸ φυσικό, ἡ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἄλ­­λο ποιό εἶνε; Εἶ­νε ἀνώτερο ἀπὸ τὸ φυσικό. Εἶ­νε τὸ ἁγιασμένο νερό, ὁ ἁγιασμὸς τῶν Θεοφανείων. Δὲν εἶ­νε μῦθος, εἶνε ἀλήθεια· τὸ νε­ρὸ ἐκεῖνο, ποὺ ἁγιάζει ὁ ἱερεὺς τὴν ἡμέρα τῶν Φώτων, οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ τὸ κρατοῦ­σαν ἐπὶ δεκαετίες, καὶ δὲ σάπιζε – δὲ χαλοῦσε.
Ἀλλ᾽ ὑπάρχει κ᾽ ἕνα ἄλλο ἁγιασμένο νερό. Εἶνε τὸ νερὸ τῆς ἱερᾶς κολυμβήθρας, ὅπου βα­­πτισθήκαμε ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος» (βάπτ.). Τὸ βάπτισμα ὅμως προϋποθέτει πίστι. Τὸ νερὸ τοῦ βαπτίσματος δὲν εἶ­νε κοινὸ νερό. Εἶνε ἀνώτερο ἀπ᾽ τὸν Ἰ­ορ­δά­­νη. Μέσα στὰ νε­ρὰ τῆς κολυμβή­θρας ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶ­ται. Γι᾽ αὐτὸ εἶπα ὅτι χρειάζεται συνειδη­τὴ πίστι. Καὶ παρ᾽ ὅλο ὅτι ὁ νηπιοβαπτισμὸς εἶνε σή­μερα ἀναμφιβόλως ἔγκυρος θεσμὸς τῆς ἐκκλη­σί­ας, ἀπὸ πλευρᾶς συ­νειδητῆς συμμετο­χῆς θὰ συνέφερε νὰ μὴ βαπτίζωνται τὰ παιδιὰ μικρά, ἀλλὰ νὰ μεγαλώνουν, νὰ γίνωνται λ.χ. 18 χρο­νῶν, καὶ τότε νὰ ἀποδέ­χωνται τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ βαπτίζων­ται· διαφορετικά, ἂς διαλέγουν ὅποια θρησκεία θέλουν. Ἐγὼ θὰ προτιμοῦσα, μέσα στοὺς ἑκα­τό, νὰ ξέρω ὅτι πιστεύει ἕνας, ἀλλ᾽ ὁ ἕνας αὐ­τὸς νὰ πιστεύῃ πρα­γματικά. Δὲν ἔ­χει ἀνάγκη ὁ Χριστὸς ἀπὸ πλήθη.
Ἡ σημερι­νὴ κατάστασι στοὺς ναοὺς εἶνε ἀ­παράδε­κτη. Νονός, μάνα, πατέρας ἀσεβοῦν· γίναμε θεομπαῖ­χτες. Τὸ βάπτισμα εἶνε μέγα μυ­στήριο· ὁ ἄνθρωπος μπαίνει στὸ νερὸ μαῦρος σὰν τὸν κόρακα, καὶ βγαίνει λευκὸς σὰν τὸ πε­ριστέρι. Αὐτὴ εἶνε ἡ πίστι μας. «Ὁμολο­γῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» (Σύμβ. πίστ. 10). Καὶ γι᾽ αὐ­τό, ὅταν ἕνα βρέφος κινδυνεύ­ῃ νὰ πεθά­νῃ ἀ­βάπτιστο, ἡ Ἐκκλησία μας ἐπιτρέπει τὸ ἀ­ερο­βάπτισμα, νὰ ὑψώσῃ δηλα­δὴ κάποιος τὸ παιδὶ τρεῖς φορὲς στὸν ἀέρα καὶ νὰ πῇ «Βαπτί­ζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ (τάδε) εἰς τὸ ὄ­νομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», καὶ τὸ παιδὶ εἶνε βαπτισμένο.

Γ΄. ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ. Σᾶς ἔδειξα τὸ φυσι­κὸ νερό, καὶ τὸ ἁγιασμένο νερὸ τῶν Θε­οφανείων καὶ τοῦ βαπτίσματος. Καὶ τώρα τὸ τρίτο νε­ρό. Ἀλλὰ ἐδῶ δυσκολεύομαι. Μὲ τί γλῶσσα, μὲ τί παραδείγματα, μὲ τί εἰκόνες νὰ μιλήσω;
Ἂν ὑποθέσουμε ὅτι κάποιος μᾶς λέει, Στὸ Βόρειο Πόλο ἢ στὸ Νότιο ἢ στὸν Ἰσημερινὸ ἢ σὲ κάποια νῆσο τῶν Ἀντιλλῶν βρέθηκε μιὰ πη­γὴ – βρύση θαυματουργὸς καὶ ὅποιος πιῆ ἀ­πὸ αὐ­τὴν βλέπει θαύματα (ὁ τυφλὸς βρίσκει τὸ φῶς του, ὁ κουτσὸς περπατᾷ κ.τ.λ.), τότε πλή­θη θὰ ἔτρεχαν ἐκεῖ νὰ πιοῦν. Καταλαβαίνετε ποιό νερὸ εἶνε τὸ ἀνώτερο ἀπ᾽ ὅλα; Εἶνε τὸ ἀ­θάνατο νερό, αὐτὸ ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα.
Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτῆστε μιὰ γυναίκα ἁμαρτωλή, ἕνα κουρέλι τοῦ δρόμου, μία πόρνη, τὴ Σαμαρείτιδα, ποὺ συνάν­τησε ὁ Χριστὸς στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Στὸν ὑ­πέροχο διάλογο μαζί της ὁ Κύριος τῆς μίλησε γιὰ ἕνα νερό, ποὺ ὅποιος πίνει ἀπ᾽ αὐτὸ δὲν δι­ψᾷ πλέον. Δός μου, Κύριε, τὸ νερὸ αὐτό, λέει ἡ γυναίκα. Καὶ ἐν συνεχείᾳ, ὅταν τοῦ εἶπε ὅτι περιμένουν τὸ Μεσσία ποὺ θ᾽ ἀπαντήσῃ σὲ κάθε ἀνάγκη μας, ὁ Χριστὸς τῆς εἶπε· Ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσσί­ας, ἐγὼ ἔχω τὸ νερὸ ποὺ ξεδιψᾷ τὶς ψυχές. Ἔτσι πίστεψε ἐκείνη, ἔγινε ἀπόστολος, ὠνομάστηκε Φωτεινὴ καὶ μαρτύρησε γιὰ τὸ Χριστό.

* * *

Τὸ συμπέρασμα, ἀγαπητοί μου. Ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ ἀθάνατο νερό, ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ Ζωοδό­χος Πηγή. Δικά του εἶνε οἱ πηγές, τὰ ποτάμια, οἱ θάλασσες, οἱ ὠκεανοί· δική του ἡ ἱερὰ κολυμβήθρα καὶ τὰ ἁγιασμένα νερά. Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ ἴδιος ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. Βρύση τὰ ἀθάνατα λόγια του καὶ τὸ μυστήριο τῆς θείας κοινωνίας. Ἕνας δικός μας ποιητής, ὁ Ἀχιλλεὺς Παράσχος, ἔγραψε·

• «Χριστέ, σὲ τοῦτα τ᾽ ἄπιστα καταραμένα χρόνια,
• ποὺ δὲν πιστεύουν τίποτα οὔτε ἀγαποῦν κανένα,
• ἐγὼ πιστεύω κι ἀγαπῶ ὁλόψυχα ἐσένα.
• Πιστεύω σὰν τὴ μάνα μου, πιστεύω σὰν παιδάκι.
• Πίνω τὸ ἀθάνατο νερὸ κι ἀφήνω τὸ φαρμάκι».

Ἀδελφοί μου, δοκιμάστε. Σᾶς μιλῶ μὲ πίστι, ποὺ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια μου γίνεται ἀκρά­δαν­τη. Δὲν ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα ἄλλη ἀ­λήθεια μεγαλύτερη ἀπὸ αὐτή. Ὁ Χριστὸς εἶ­νε ἡ Ζωοδόχος Πηγή. Κι ὅπως δὲν περνάει μέ­ρα ποὺ νὰ μὴν πιῆτε ἕνα ποτήρι νερό, ἔτσι ―σᾶς βάζω κανόνα― νὰ μὴν περνάῃ μέρα χω­ρὶς ν᾽ ἀνοίξετε τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ ἔχει τὸ ἀθάνατο νερό. Καὶ πίνετε, πίνετε, πίνετε! Ἐκεῖ θὰ βρῆτε χα­ρὰ καὶ ἀγαλλίασι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦ­τε εἰς πάν­τας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στο ιερό ναὸ της Κοιμήσεως Θεοτόκου Σκοπιᾶς – Φλωρίνης 9-5-1986)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ

Μετά από κάποια διαμαρτυρία των φοιτητών, είπαν στον π. Αυγουστίνο:
-Πάτερ, να δείτε ένα βρωμερό στόμα, που είχαν οι φοιτητές. Υπόνομος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ: Μα, πώς να μην έχουν τέτοιο στόμα; Εδώ εμείς με Ευαγγέλιο, με Θεία Κοινωνία, με προσευχή, με χριστιανική συναναστροφή και μόλις και μετά βίας σωζόμαστε. Το επαναλαμβάνω, μόλις και μετά βίας σωζόμαστε, λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Τι να πουν αυτά τα παιδιά, τα οποία από μικρή ηλικία μεγάλωσαν έτσι;
Φταίνε οι γονείς. Φταίει ο δάσκαλος, ο παπάς, η Εκκλησία. Φταίνε όλοι. Είναι να τα κλαίμε αυτά τα παιδιά. Να μισούμε μεν το κακό, να μισούμε την αμαρτία και την αθεΐα, αλλά αυτά (τα παιδιά) να τα αγαπούμε. Το Ευαγγέλιο είναι άγνωστο γι’ αυτά, είναι κεκαλυμμένο. Δεν έφτασε ακόμα ο Χριστός σ’ αυτά. Αυτό, όμως, είναι άλλη υπόθεση, που πρέπει να την περιλάβει ο Ντούτκο στο βιβλίο του, «Η Ελπίδα».

Προσεύχεσθε!

Πτολεμαΐδα, 12-11-1983

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

MH KOYPAΣTEITE NA KANETE TO KAΛO

«Yμείς δε, αδελφοί μου, μη εκκακήσητε καλοποιούντες».
(B΄. Θεσσαλονικείς γ΄ 13)

Mη κουραστείτε να κάνετε το καλό.
Πολλοί αρχίσαν να κάνουν το καλό, αλλά σταματήσαν γιατί ο κόσμος είναι κακός.
Έχω πολλά παραδείγματα.
Πήγε ένας καλός παπάς σ’ ένα χωριό και πήγαν να τον πεταλώσουν. Tέτοιος είναι ο κόσμος. Δεν θέλει συμβουλές, δεν θέλει έλεγχο,  θέλει τους ανθρώπους σύμφωνα με τα ρεύματά του.
Πήγες σύμφωνα με τα ρεύματά του και τις συνήθειές του, καπνίζεις, παίζεις, χοροπηδάς, κάνεις ότι αρέσει σ’ αυτόν; Eίσαι καλός. Aν όμως πας κόντρα με τις επιθυμίες τους και θέλεις να ζήσεις μια ζωή διαφορετική απ’ ότι ζει αυτός ο κόσμος, τότε στρέφεται εναντίον σου.
Aλλά εσείς μη κουραστείτε σ’ αυτόν τον κόσμο να κάνετε το καλό έστω και αν ακόμα η γη κατοικείται από δαίμονας. Γι’ αυτό υπάρχει μια παροιμία κάτω στην Πελοπόννησο· Στου διαβόλου το χωριό μη κάνεις ποτέ καλό. Γιατί θα σε σταυρώσουν. Mπορώ να κατέλθω σε πολλά παραδείγματα, αλλά δεν θέλω.
Λοιπόν, κουράζεται ένας όταν κάνει το καλό, αλλά αντί να εισπράξει ευγνωμοσύνη, εισπράττει αχαριστία.
Θυμάμαι στην Aθήνα είχα ένα λαμπρό παιδί, ένα καλό παιδί, αγνό, καθαρό. Mου λέει, μια μέρα, εγώ θα γίνω ιεροκήρυκας του Eυαγγελίου. Mη βιάζεσαι παιδάκι μου, τόσο πολύ, του λέω. Πήγαινε πρώτα σ’ ένα μοναστήρι, να διαβάσεις και να ετοιμαστείς και ύστερα. Όχι, λέει, θέλω να εργαστώ για τον Xριστό. Πράγματι τον έστειλα κοντά σ’ έναν δεσπότη και του είπα, να τον πάρει, γιατί είναι καλό παιδί και αριστούχος μαθητής.
Tον πήρε κοντά του και του έστελνε στα χωριά για να κηρύξει. Aυτός νόμιζε ότι αν πήγαινε στα χωριά και τους μιλούσε για τον Xριστό ότι θα τον χειροκροτούσαν όλοι.
Σου λέει· καλό πράγμα κάνω, κηρύττω, διδάσκω, να εισπράττω χειροκροτήματα. Πήγε, λοιπόν, σε ένα χωριό και δεν είδε τέτοια πράγματα. Πάει σ’ άλλο τίποτε. Πάει στο τρίτο χωριό, και ενώ εκήρυττε. E ει, τον φωνάζει κάποιος από κάτω,  συντόμευε. Έχω να ποτίσω την γίδα μου.
Aπογοητεύτηκε τόσο πολύ, γιατί δεν περίμενε τέτοια συμπεριφορά. Nόμιζε ότι αφού κηρύττει πρέπει να τον περιβάλλουν με αγάπη, με σεβασμό, με εκτίμηση κ.τ.λ.
Tόσο πολύ απογοητεύθηκε που κόντεψε να γίνει άπιστος και άθεος.
Eν μέσω κακοποιών, μοχθηρών, αχαρίστων ανθρώπων ζούμε και κινούμεθα και κρυώνουν οι ψυχές. Nα, τι κακό κάνουν οι κακοί.
Πρέπει να είσαι ήρωας για να κάνεις το καλό, όταν σε βρίζουν, σε κακολογούν στους δρόμους στα καφενεία, στις ταβέρνες και συ να δίνεις το είναι σου. Kαι ο άλλος να είναι κλέφτης, λωποδύτης, να αρπάζει, να τσεπώνει, να γυρίζει στις ταβέρνες και να πίνει. Nα πηγαίνει στα κέντρα και να χορεύει. N’ ατιμάζει τις γυναίκες των άλλων, να γυρίζει από δω και από κει και να λένε: A! καλός και σπουδαίος άνθρωπος είναι αυτός. Kαι συ να ζεις έναν βίο ασκητικό, φρόνιμο, ήσυχο και να σε κατηγορούν, γιατί τους ελέγχεις και τους παρατηρείς.
Kρυώνουν λοιπόν οι ψυχές και άλλοι απογοητεύονται και κλείνονται στον εαυτό τους και άλλοι φεύγουν εις την έρημο και στα μοναστήρια και έτσι το καλό δεν γίνεται στον κόσμο.
Eγώ, λέω τους παπάδες μου, ετοιμαστείτε για μαρτύριο. Kαι την Φλώρινα θα την διοικήσουν λωποδύτες και απατεώνες, που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Kαι ο κόσμος θα μαζεύεται στην πλατεία και θα τους ζητοκραυγάζει. Eκεί θα πέσει η κοινωνία και μετά θα χτυπήσει καμπανάκι. Όχι για λειτουργία, αλλά για αγγαρίες. Aυτά θα γίνουν οπωσδήποτε, γιατί η κοινωνία είναι τέτοια και δεν εκτιμά τα πρέποντα, τα άξια λόγου. Kαι είναι μέσα σ’ αυτήν, ένας σατανισμός και εποχή του αντιχρίστου.
Σεις λοιπόν, λέει ο Aπόστολος Παύλος, στον κόσμο όπου ζείτε, μη στεναχωριέστε. Kάντε το καλό.
Kάντε το καλό και εν μέσω αχαρίστου κόσμου. Eίναι αυτό, που λέγαν οι πρόγονοί μας, οι απλοϊκοί. Kάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό.
Mη κουραστείτε, μην αποκάμετε. Kάνετε το καλό, όσο μπορείτε. Γι’ αυτό είστε προορισμένοι.

+ Ο Μητροπολίτης Aυγουστίνος N. Kαντιώτης
(ΦΛΩPINA 11-2-1975, από τον κύκλο των ανδρών στην Mητρόπολη)

___________________________________________________

Κύπροs: Συναγερμός στην Αστυνομία για τον Πάπα

_________________________________________________________

Ειδικά σχέδια και αυξημένα μέτρα προστασίας επεξεργάζονται οι Αρχές ασφαλείας ενόψει της τριήμερης επίσκεψης του Πάπα Βενέδικτου στις αρχές Ιουνίου. Αρχικά είχε προκύψει πρόβλημα με το αυτοκίνητο το οποίο θα χρησιμοποιούσε ο Πάπας στις μετακινήσεις του, καθώς το κράτος διαθέτει μόλις ένα αλεξίσφαιρο όχημα, αυτό του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Συνήθως στις επισκέψεις του Πάπα, χρησιμοποιείται ειδικά διαμορφωμένο όχημα του Βατικανού, το οποίο όμως αυτή τη φορά δεν θα το φέρουν στην Κύπρο, καθώς ο Ποντίφικας δεν προβλέπεται να διέλθει εν μέσω πλήθους. Τελικά -έπειτα από σύσκεψη στην οποία συμμετείχε και ο διευθυντής του γραφείου ασφαλείας του Βατικανού αποφασίστηκε να επισπευθεί η παραλαβή της νέας προεδρικής λιμουζίνας, ώστε ο Πάπας να διακινηθεί με το υφιστάμενο προεδρικό όχημα. Πέραν τούτου, η Αστυνομία έχει καταστρώσει προκαταρκτικό σχέδιο παροχής υψίστης ασφάλειας για τον Πάπα, ο οποίος θα φθάσει στο αεροδρόμιο Πάφου στις 4 Ιουνίου και θα φύγει από τη Λάρνακα στις 6 Ιουνίου. Οι φόβοι των Αρχών ασφαλείας εστιάζονται κυρίως στις τρεις συγκεντρώσεις που θα παρευρεθεί ο Πάπας: μια στην εκκλησία της Αγίας Κυριακής στην Πάφο και δύο στη Λευκωσία (στο στάδιο «Τάσσος Παπαδόπουλος-Ελευθερία» και στο Μαρωνίτικο σχολείο στην Έγκωμη). Ειδικά στο στάδιο «Ελευθερία» θα πραγματοποιηθεί συλλείτουργο με επισκόπους της περιοχής, στο οποίο αναμένεται ότι θα παρευρεθούν 20.000 πιστοί.

Ο επικεφαλής της ασφάλειας του Πάπα που ήρθε στην Κύπρο αρχές Μαρτίου, επισκέφθηκε όλους τους χώρους όπου θα παρευρεθεί και θα διαμένει ο Ποντίφικας, τον οποίο θα συνοδεύει μόνο η προσωπική φρουρά του. Για την προστασία του έχει πραγματοποιηθεί σύσκεψη με τη συμμετοχή λειτουργών του υπουργείου Εξωτερικών, των νοσοκομείων Πάφου και Λευκωσίας και άλλους, όπου εξετάστηκαν τα μέτρα που θα ληφθούν. Το Γραφείο Επιχειρήσεων της Αστυνομίας έχει ετοιμάσει ειδικά σχέδια, ώστε σε όλους τους χώρους να υπάρχει ομπρέλα προστασίας για τον Πάπα, με αιχμή του δόρατος ειδικά εκπαιδευμένα μέλη της ΜΜΑΔ. Ο Ποντίφικας θα διαμένει στην πρεσβεία του Βατικανού στη Λευκωσία κοντά στην Πύλη Πάφου και έχουν γίνει επαφές με τα Ηνωμένα Έθνη ώστε να ληφθούν πρόσθετα μέτρα ασφάλειας προς την πλευρά της γραμμής αντιπαράταξης.

«Φιλελεύθερος»- 7/04/2010

************************************************

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα πρωῒ

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΣΧΑ

«Ὦ Πάσχα τὸ μέγα καὶ ἱερώτατον, Χριστέ, ὦ Σοφία καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ καὶ Δύναμις· δίδου ἡ­μῖν ἐκτυπώτερον σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου» (θ΄ ᾠδ. καν. Πάσχα)

ΕΟΡΤΗ ἑορτῶν καὶ πανήγυρις πανηγύρε­ων εἶνε ἡ σημερινὴ λαμπρὰ ἡμέρα. Τὸ κυρι­ώτερο ὄνομά της ἀπὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς εἶνε πάσχα. «Κάνουμε πάσχα» «ἑορτάζουμε πά­σχα», λέμε. Τί σημαίνει πάσχα; Ἔχον­τας ὑπ᾽ ὄ­ψιν τὴν παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ διδα­σκαλία τῶν πατέρων διακρίνουμε τρία πάσχα.

* * *

Τὸ πρῶτο καὶ ἀρ­χαιότερο εἶνε τὸ ἰουδαϊκὸ πάσχα. Ἡ λέξι πάσχα εἶνε ἑβραϊκὴ καὶ σημαί­νει «διάβασις» ἢ «διαβατήριο». Ὅπως γιὰ νὰ κι­­νηθῇ κανεὶς ἀπὸ μία χώρα σὲ ἄλλη ἔχει ἀ­νάγκη ἀπὸ διαβατήριο, κάτι τέτοιο συνέβη καὶ στὴν ἀρχαία ἐποχή· ὁ Θεὸς ἔδωσε διαβατήριο, ἐπέτρεψε σ᾽ ἕνα λαὸ νὰ διαβῇ. Ποιός εἶνε ὁ λαός; καὶ ποῦ τοῦ ἐπέτρεψε νὰ διαβῇ;
Δύο λαοὶ στὸν κόσμο ἔχουν μεγάλη ἱστορία καὶ ἦταν περιούσιοι λαοὶ τοῦ Θεοῦ· ὁ Ἰσ­ραὴλ καὶ ἡ Ἑλλάς. Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς· τὸ λέει ἡ ἱστορία. Ὅπως ἐμεῖς τετρακόσα χρόνια ἤ­μεθα σκλαβωμένοι στοὺς Τούρκους, ἔτσι κι ὁ Ἰσραὴλ τετρακόσα χρόνια ἦταν σκλαβωμένος στοὺς Αἰγυπτίους – ἱστορικὸ γεγονὸς αὐ­τό. Δούλευαν μέρα – νύχτα, κατασκεύαζαν τὶς με­γάλες πυραμίδες, ποὺ μέχρι σήμερα σῴζον­ται κ᾽ εἶνε μνημεῖα ὄχι τόσο καλλιτεχνίας ὅσο δουλείας. Ἔζησαν ὑπὸ σκληρὰν δουλείαν στοὺς φαραώ, τοὺς βασιλεῖς τῆς Αἰγύπτου.
Ἀλλὰ ὁ Θεὸς τοὺς ἔδωσε τὴν ἐλευθερία. Ἔ­στειλε τιμωρίες στὴν Αἴγυπτο, τὶς 10 πλη­γές, καὶ τέλος ἄγγελος Κυρίου ἐφόνευσε ὅ­λα τὰ πρωτότοκα παιδιὰ τῶν Αἰγυπτίων μόνο, ἀφήνοντας τὰ παιδιὰ τῶν Ἰσραηλιτῶν. Πῶς σώθη­καν; Τὴν τελευταία νύκτα ἔλαβαν ἐντολή·
Ἀπόψε θὰ κοιμηθῆτε σκλάβοι καὶ θὰ ξημερώσετε ἐλεύθεροι. Νὰ σφάξετε ἕνα «πρόβατον ἑνιαύσιον», ἀρνὶ ἑνὸς ἔτους (Ἔξ. 12,5), ποὺ νὰ μὴ παρουσιάζῃ κανένα ἀπολύτως ἐ­λάττω­μα. Μὲ τὸ αἷμα του νὰ βάψετε τὸ ἀνώφλιο καὶ τοὺς παραστάτες τῶν θυρῶν σας. Θὰ τὸ ψήσε­τε, ἀλλὰ νὰ προσέξετε νὰ μὴ σπάσετε οὔτε ἕ­να ἀπὸ τὰ κόκκαλά του (βλ. ἔ.ἀ. 12,10). Θὰ τὸ φᾶτε μαζὶ μὲ ἄζυμο ἄρτο, ψωμὶ χωρὶς προζύμι, καὶ πικρὰ χόρτα (σύμβο­λο τῆς πικρίας τῆς δουλεί­ας ―δὲν ὑπάρχει πικρότερο πρᾶγμα ἀπὸ τὴ δουλεία―), καὶ νὰ εἶστε ἕτοιμοι γιὰ νὰ φύγετε.
Αὐτὴ ἦταν ἡ ἐντολή, καὶ πράγματι ἔτσι ἔγι­νε. Ὁ φαραὼ ἀναγκάστηκε νὰ ὑπογράψῃ τὴν ἐ­λευθερία τους καὶ οἱ Ἰσραηλῖτες ἔφυγαν. Δι­έβησαν – πέρασαν, ἔκαναν πάσχα ἀπὸ τὴ δου­λεία στὴν ἐ­λευθερία.
Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὸ ἑορτάζουν μέχρι σήμερα μὲ θρησκευτικὴ κατά­νυξι τὴ νύχτα μετὰ τὴ δύσι τοῦ ἡλίου τῆς 14ης τοῦ μηνὸς Νισάν, ποὺ ἀν­τιστοιχεῖ μὲ τὸ δικό μας μῆνα Ἀπρίλιο. Σφάζουν τὸν ἀμνὸ καὶ τρῶνε πι­κρὰ χόρτα μὲ ἄζυ­μο ψωμί. Ἀλλὰ προηγουμένως ―τί ἔλεγχος γιὰ μᾶς!― δὲν τρῶνε – δὲν ἀγγίζουν τίπο­τα, ἂν δὲν κάνουν κάτι ἄλλο· ὁ ἀρχηγὸς τῆς οἰ­­κο­γε­νείας διαβάζει ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὰ ἱστορικὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπὸ τὴν Ἔ­ξο­δο, ὅπου περιγράφεται λεπτομερῶς τὸ πρῶ­το ἐ­κεῖνο πάσχα, ἡ πρώτη διάβασι. Μετὰ τρῶ­νε, ὑψώνουν διαδοχικῶς τέσσερα ποτήρια, ποὺ ἔ­χουν σημασία γι᾽ αὐ­τούς ―σπουδαι­ότερο εἶ­νε τὸ τρίτο―, καὶ ψάλλουν μερι­κοὺς ψαλμοὺς τοῦ Δαυῒδ ὅλοι μαζί. Ἔτσι κάνουν τὸ πάσχα, ποὺ εἶνε ἡ μεγαλυτέρα ἑορτή τους.
⃝ Πρῶτο λοιπὸν πάσχα τὸ ἰουδαϊκό. Δεύτερο εἶνε τὸ χριστιανικὸ Πάσχα. Διαφέρουν; Πολύ. Τὸ ἰουδαϊκὸ εἶνε σκιά, τὸ χριστιανικὸ ἡ πρα­γματικότης. Ὅσο διαφέρει ἕνα σῶ­μα ἀπ᾽ τὴ σκιά του, τόσο τὸ ἕνα πάσχα ἀπὸ τὸ ἄλλο.
Τί ὁμοιότητες ἔχουν; Σφάζουν ἐκεῖ ἀμνό, ἀλλὰ κ᾽ ἐμεῖς ἔχουμε ἀμνό. Ποιός εἶνε ὁ δι­κός μας ἀμνός; Δὲν εἶνε ἕνα ζῷο. Εἶνε ὁ Ἀ­μνός, ποὺ ἀξίζει νὰ γράφεται μὲ ἄλφα κεφαλαῖο, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸς εἶ­νε «ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτί­αν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 1,29). Αὐτὸς προσφέρεται θυ­σία καὶ τὸ αἷμα του λυτρώνει τὴν ἀνθρωπό­τη­­τα. Ἄλλη σπουδαία ὁμοιότης· στὸ πρῶτο πά­σχα ὁ Θεὸς εἶπε, νὰ μὴ σπάσουν κόκκαλο. Καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ στὸ Γολγοθᾶ οἱ στρατι­ῶτες, ἐνῷ ἔσπασαν τὰ κόκκαλα τῶν δύο λῃ­στῶν γιὰ νὰ πεθάνουν συντομώτερα, ὅταν πλη­σίασαν στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ «οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη» (Ἰωάν. 19,33), δὲν πείραξαν καν­ένα ἀπὸ τὰ ὀστᾶ· μόνο μὲ τὴ λόγχη ἐκεν­τή­θη στὴν πλευρὰ ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Ἦταν προφητευμένο· «Ἐγένετο ταῦτα, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ, ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐ­τοῦ» (ἔ.ἀ. 19,36· Ἔξ. 12,10). Αὐτὸ εἶνε τὸ χριστιανικὸ Πάσχα, τὸ ὁποῖο εἶνε πολὺ ἀνώτερο.
⃝ Ἕνα πάσχα λοιπὸν τὸ ἰουδαϊκό, δεύτερο τὸ χριστιανικό, καὶ τὸ τρίτο πάσχα; Εἶνε τὸ οὐράνιο ΠΑΣΧΑ, τὸ σπουδαιότερο ἀπ᾽ ὅλα. Δὲν θὰ τὸ ἑορτάσουμε ἐδῶ στὴ γῆ· θὰ τὸ ἑορτάσου­με στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Αὐτὸ λέει τὸ τροπά­­ριο· «Ὦ Πά­σχα τὸ μέγα καὶ ἱερώτατον, Χριστέ, ὦ Σοφία καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ καὶ Δύναμις· δίδου ἡ­μῖν ἐκτυπώτερον σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου» (θ΄ ᾠδ. καν. Πάσχα).
Στὸν οὐρανό! Ἀλλὰ ποιός πιστεύει σήμερα σὲ οὐρανό, ὅτι ὑπάρχει οὐρανός; Χρειάζεται κεραία πίστεως. Ἂν δὲν ὑπάρ­χῃ αὐτή, δὲν διδασκόμεθα τοὐλάχιστον ἀπὸ τὸν Σωκράτη; Ἔζησε πρὸ Χριστοῦ. Κι ὅμως τί εἶπε ὅταν τὸν κατε­δίκασαν εἰς θάνατον· Φεύγω, ἡ ψυχή μου πηγαίνει σ᾽ ἕναν ἄλλο κόσμο· ἐκεῖ θὰ συναν­τήσω δικαστὰς ἀμερολήπτους, τὸν Μίνωα, τὸν ῾Ραδάμανθυ, τὸν Αἰακό, καὶ αὐτοὶ πλέον θὰ δικάσουν τὴν ὑπόθεσί μου…
Ὣς ἐκεῖ ἔφθανε ἡ ἐμβέλεια τῆς κεραίας τοῦ Σωκράτους. Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸ τροπάριο αὐτὸ μᾶς βεβαιώνει, ὅτι πέρα τοῦ Πά­σχα τούτου ὑπάρχει καὶ Πάσχα σ᾽ ἕναν ἄλλο τέλειο κό­σμο. Ἀξίω­σέ μας, Χριστέ, νὰ μετάσχουμε σ᾽ αὐτὸ «ἐκτυπώτερον», ζωηρότερα, νὰ σὲ ἀπολαύσουμε στὴ βασιλεία τῶν οὐρα­νῶν. Αὐτὸ εἶνε τὸ αἰώνιο ΠΑΣΧΑ.
Ὑπάρχει σήμερα πίστι σ᾽ ἐ­κεῖνο τὸν κόσμο; Μετὰ λύπης ἔμαθα γιὰ τὴ στάσι μιᾶς δασκάλας. Τὴν ἡ­μέρα ποὺ διεκόπτοντο τὰ μαθήμα­τα γιὰ τὸ Πά­σχα, εἶπε στὰ παιδιά· ―Τελειώνου­με σήμε­ρα, κλείνει τὸ σχολεῖο· θ᾽ ἀνοίξῃ ὕ­στε­ρα ἀπὸ 15 μέρες. ―Γιατί, κυρία, κλείνουμε; ―Δὲν ἔ­χω νὰ σᾶς πῶ τίποτε, νὰ πᾶτε στὰ σπίτια σας!… Ἀπηξίωσε ἡ δεσποινὶς νὰ πῇ στὰ παιδιά, ὅτι οἱ διακοπὲς γίνονται γιὰ νὰ τιμήσουμε τὸν ἐ­σταυρωμένο Νικητὴ τοῦ θανάτου.
Ὅσο εἶνε βέβαιο, ἀγαπητοί μου, ὅτι σήμε­ρα ἐδῶ στὴ γῆ εἶ­νε Πάσχα, τόσο βέβαιο εἶνε ὅτι ὑπάρ­χει καὶ ἄλλος κόσμος καὶ ἄλλο πάσχα. Τὸ πιστεύεις; εἶσαι Χριστιανός· δὲν τὸ πιστεύεις; λυποῦμαι. Τὸ ἂν ἔρχεσαι στὴν ἐκκλησία καὶ ἑ­ορτάζῃς μπορεῖ νὰ εἶνε ἀπὸ μιὰ συνήθεια.

* * *

Ἀδελφοί μου! Ἂς διδαχθοῦμε ἀπὸ τοὺς Ἑ­βραίους. Αὐτοὶ τιμοῦν τὴ θρησκεία τους. Γι᾽ αὐ­­τὸ βλέπετε, μιὰ φούχτα εἶνε καὶ ἐπιβάλ­λον­ται. Δὲν εἶ­μαι ὑ­πὲρ αὐ­τῶν, δὲ συμπαθῶ τὶς βλέ­ψεις τους, τὸ ἰμπέρι­ουμ ποὺ θέλουν νὰ στήσουν, τὰ σιωνιστικὰ σχέδια, ὄχι· ἀλλ᾽ ὀ­φείλω νὰ ὁμο­λογή­σω, ὅτι κυριαρχοῦν στὴ Με­σόγειο καὶ παγ­κοσμί­ως. Ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦν τὴ δύναμι; Ἂν πᾶ­τε σὲ σπίτι Ἑβραίων, ὁ ἀρχη­γὸς τῆς οἰκογενεί­ας ἐξηγεῖ τὴ Γραφὴ καὶ οἱ ἄλλοι ἀκοῦνε. Δείξατέ μου, δείξατέ μου ἕνα σπίτι χρι­στιανι­κό, ποὺ ὁ πατέρας σήμερα θὰ πῇ κά­τι γιὰ τὴν ἀνάστα­σι τοῦ Κυρίου! Ὅλοι σχεδὸν εἶ­νε σὰν τὴ δασκά­λα ποὺ εἴπαμε. Ἂς σηκωθῇ λοιπὸν ὁ πατέρας, ἂς πά­ρῃ τὸ Εὐ­­αγγέλιο στὰ χέρια καὶ ἂς πῇ· Παιδιά, σταθῆτε· τί ἑορτάζου­με σήμερα; ποιά εἶνε ἡ ἑ­ορτὴ αὐ­τή; Εἶνε ψέμα ἢ ἀλήθεια; Ἂν εἶνε ψέ­μα, νὰ πᾶ­με κ᾽ ἐ­μεῖς μὲ τοὺς ὑλιστὰς καὶ ἀθέους, νὰ τὸ γκρεμίσουμε, διότι δὲν πρέ­πει νὰ ζοῦμε μὲ τὸ ψέμα. Ἂν ὅ­μως εἶνε ἀλήθεια ―καὶ εἶνε ἀλήθεια―, τότε «δεῦτε προσ­κυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν» τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου!… Ἂν τὸ κά­νῃς αὐτό, πατέρα, εἶσαι Χριστιανός. Μιὰ μέρα θὰ πεθά­νῃς, μὰ τὰ παιδιὰ δὲ θὰ σὲ ξεχάσουν.
Νὰ μὴν εἶνε λοιπὸν ἡ ἑορτὴ αὐτὴ γαστρονο­μική· νὰ εἶνε πνευματική. Ὅσοι Χριστιανοί, «ὅσοι πιστοί», μὴ ἑορτάσετε μόνο ὑλικῶς, μὴ πέσετε στὸ φαγητὸ σὰν γύπες καὶ κόρακες. Νὰ ἑορτάσετε χριστιανικῶς. Μὴ φανοῦμε κατώτεροι τῶν Ἑβραίων. Ἀνοῖξτε τὰ ἱερὰ κείμε­να, διαβάστε κάτι, μιλῆστε, ἐμβαθύνετε, καλλιεργῆστε τὴν πίστι τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔτσι ὑπάρχει ἐλπίδα μιὰ μέρα ν᾽ ἀξιωθοῦμε νὰ γίνῃ καὶ σ᾽ ἐμᾶς αὐτὸ ποὺ λέει τὸ ἔξοχο αὐτὸ τροπάριο· «Ὦ Πάσχα τὸ μέγα καὶ ἱερώτατον, Χρι­στέ, ὦ Σοφία καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ καὶ Δύνα­μις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον σοῦ μετασχεῖν ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου».
Σᾶς βάζω κανόνα μὲ πετραχήλι· προτοῦ ν᾽ ἀρχίσετε νὰ τρῶτε, ν᾽ ἀνοίξετε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου, νὰ διαβάσετε τὸ 20ὸ (Κ΄) κεφάλαιο, καὶ μετὰ ὡς Χριστιανοὶ νὰ καθίσετε στὴν τράπεζα, τὴν ὁποία εἴθε νὰ εὐλογήσῃ ὁ Κύριος.
Ταῦτα. Ὁ Χριστὸς μαζί μας, ὁ Χριστὸς μὲ τὶς οἰκογένειές σας, ὁ Χριστὸς μὲ τὴν πόλι, ὁ Χριστὸς μὲ ὅλο τὸ λαό μας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 8-5-1983)

**********************

ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

**********************

ΤRI PASHE

«О Pasha velika i najsvetija Hriste! O mudrosti i Logose Božji i Silo, daruj da se Tobom pričešćujemo u nezalaznom Danu Carstva Tvoga” Praznik nad praznicima i slavlje nad slavljima je današnji dan. Glavno ime od starog doba je pasha. “Pravimo pashu”, “slavimo pashu”, govorimo. Šta znači reč pasha? Imajući u vidu predanje Crkve i učenje očeva raspoznajemo tri pashe.

* * *

Prva i najstarija je judejska pasha. Reč pasha je jevrejska i znači “prelazak” ili “prelaznica”. Kada neko želi da pređe iz jedne zemlje u drugu  potreban mu je pasoš(prelaznica), isto je bilo  i u staro doba. Bog je dao prelaznicu, dopustio je jednom narodu da pređe. Dva naroda na svetu imaju veliku istoriju i bili su izabrani narodi Božji. Izrailj i Ellas (Grčka). To ne govorimo mi Grci već nam to govori istorija. Kao što smo mi Grci bili 400 godina zarobljeni od Turaka, tako je i Izrailj četristo godina bio zarobljen od Egipćana – to je istorijska činjenica. Radili su dan-noć, gradili su velike piramide, koje su do danas sačuvane kao spomenici ne toliko graditeljstva koliko ropstva. Živeli su pod teškim ropstvom faraona, kraljeva Egipta. Ali Bog im je dao slobodu. Poslao je rane na Egipat, čuli ste za deset rana, i na kraju je anđel Gospodnji ubio svu prvorođenu decu, samo Egipćana, ostavljajući u životu decu Izrailjaca. Kako su bili spašeni? Poslednje noći su dobili zapovest.Večeras ćete zaspati kao robovi a osvanućete  slobodni. Da zakolju jedno “jagnje”, ovcu od jedne godine (Izl. 12,5), koja da nema ni jednu manu. Sa njenom krvlju da premažete oba dovratka i gornji prag  vrata. Ispeći ćete je, ali pazite da neslomite ni jednu njenu kost (vidi Izla. 12,10), poješćete je sa beskvasnim hlebom, i gorkom travom (simbol gorkog ropstva) i budite spremni da krenete. Ova zapovest je zaista i izvršena tako. Faraon je bio prinuđen da potpiše njihovu slobodu i Izrailjci su otišli. Prešli su, napravili su pashu iz ropstva u slobodu. Ovaj događaj slave i do danas sa religioznom skrušenošću, u noći posle zalaska sunca 14-tog u mesecu Nisan, koji se poklapa sa našim mesecom Aprilom. Kolju jagnje i jedu gorku travu i beskvasni hleb. Ali prethodno – kakva opomena za nas! – ne jedu- ne dodiruju ništa, ako ne učine nešto drugo, glava porodice čita jedan deo iz istorijskih knjiga Starog Zaveta, iz Izlaska, gde se opisuje pojedinačno ona prva pasha, prvi prelazak. Posle toga jedu, uzdižu naizmenično četiri čaše, koje imaju značenje za njih – najvažnija je treća,  poju nekoliko Davidovih psalmova svi zajedno. Tako prave pashu, koja je najveći praznik za njih.

Prva je dakle pasha judejska. Druga je hrišćanska Pasha. Razlikuju li se? Veoma. Judejska je senka a hrišćanska je stvarnost. Koliko se razlikuje telo od svoje senke toliko se ove dve pashe razlikuju jedna od druge. Koju sličnost imaju? Kolju oni jagnje, ali i mi imamo jagnje. Koje je naše jagnje? Nije životinja. Jagnje jeste , koje je dostojno da se piše sa velikih slovima, naš Gospod Isus Hristos.On je “jagnje Božje koje uzima na sebe grehe sveta! (Jovan 1,29).On se prinosi kao žrtva i njegova krv izbavlja čovečanstvo. Druga važna sličnost ove dve pashe je što je Bog rekao, da se ne lome kosti.  Veliki Petak na Golgoti, vojnici, iako su slomili kosti dvojice razbojnika da umru brže, kada su se približili telu Hristovom “ ne prebiše mu goleni” (Jovan 19,33), samo su mu proboli rebra kopljem. Bilo je prorečeno: “jer se ovo dogodi da se ispuni Pismo: “kost njegova neće se prelomiti” (Jovan, 19,33 i Izlaz. 12,10). To je hrišćanska Pasha, koja je puno uzvišenija. Jedna je pasha dakle judejska, druga je hrišćanska, a treća pasha? To je nebeska PASHA, najvažnija od svih. Ovo nam govori tropar: “О Pasha velika i najsvetija Hriste! O mudrosti i Logose Božji i Silo, daruj da se Tobom pričešćujemo u nezalaznom Danu Carstva Tvoga”.Na nebu! Ali ko veruje danas u nebo, da postoji nebo? Potrebna je istrajna vera. Ako ona ne postoji, poučimo se bar od Sokrata. On je živeo pre Hrista.  Šta je on rekao kada su ga osudili na smrt? Odlazim, moja duša ide  u drugi svet, tamo ću sresti  sudije neporočne, Minoa, Radamanthi, Aiako,  oni će na kraju prosuditi o mome slučaju… Do tamo je stizao signal  Sokratovog predajnika. Ali crkva nas sa ovim troparom  uverava, da izvan ove Pashe postoji  i Pasha koja postoji u jednom drugom savršenom svetu. Udostoj nas Hriste, da učestvujemo u tome “nezalaznom”, životvornom, da se pričestimo u carstvu nebeskom. Ta Pasha je večna. Da li danas postoji vera u onaj svet? Sa tugom sam saznao o gledištu jedne učiteljice.  Jednog dana kada se prekida nastava za Pashu, rekla je deci sledeće : “Završavamo danas, zatvara se škola, otvoriće se posle petnaest dana”. – Zašto, gospođo zatvaramo školu? – Nemam ništa da vam odgovorim na to pitanje, idite vašim kućama!… Ispod časti je bilo gospođi da deci kaže, da je raspust da bi se setili raspetog Pobednika smrti. Koliko je sigurno dragi moji da je danas ovde Pasha, toliko je sigurno da postoji drugi svet i druga nebeska Pasha. Veruješ li to? Vernik si. Ne veruješ u to, žao mi je. Možda u crkvu na taj praznik dolaziš samo iz navike.

Braćo moja! Poučimo se od Jevreja. Oni poštuju svoju religiju. Zato i vidimo, iako su jedna šačića, nameću se. Ne podržavam ih, ne simpatišem njihove poglede, imperiju koju žele da postave, sionističke planove, ne, ali dužan sam da priznam, da vladaju u Mesogiju, i u celom svetu. Odakle crpe snagu? Ako odete kod Jevreja kući, glava porodice objašnjava Pismo a drugi slušaju. Pokažite mi, pokažite mi jednu hršćansku kuću, gde će otac danas nešto reći o Hristovom vaskrsenju! Svi su uglavnom kao učiteljica koju smo naveli. Nek ustane otac, nek uzme Evanđelje u ruke i neka kaže: Deco, stanite, šta danas slavimo? Koji je danas praznik? Da li je to istina ili laž? – istina je-, “poklonimo se i približimo se” Pobedniku smrti i ada!… Ako to učiniš, oče, hrišćanin si. Jedan dan ćeš umreti, ali te deca neće zaboraviti. Ovaj praznik da ne bude gastronomski već da bude duhovni praznik. Svi hrišćani “svi verni”, nemojte slaviti samo materijalno, nemojte navaliti na hranu kao guske i lešinari. Slavite hrišćanski. Nemojmo se prikazati nižim od Jevreja. Otvorite svete tekstove, pročitajte nešto, pričajte, udubite se, utvrdite veru u našu Crkvu. Tako će postojati nada da jednog dana budemo udostojeni da se i nama dogodi to što čujemo u ovom predivnom troparu: «О Pasha velika i najsvetija Hriste! O mudrosti i Logose Božji i Silo, daruj da se Tobom pričešćujemo u nezalaznom Danu Carstva Tvoga” .Dajem vam kanon sa petrahiljem, pre nego što počnete ručati, otvorite Evanđelje po Jovanu i da pročitate 20-to poglavlje i posle kao hrišćani uz oče naš i vaskršnji tropar da sednete za stol, koji nek blagoslovi Gospod. To je sve. Hristos sa vama. Hristos sa vašim porodicama, Hristos sa vašim gradom, Hristos sa našim narodom. Amin.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Govor Mitropolita Florine o. Avgustina Kandiota u svetom hramu Sv. Pantelejmona u Florini 8-5-19)

***************************

KAI STA ROYMANIKA

***************************

CELE TREI PAŞTI

„O, Paştile cele mari şi preasfinţite, Hristoase, o, Înţelepciunea şi Cuvântul lui Dumnezeu şi Puterea, dă-ne nouă mai adevărat să ne împărtăşim cu Tine în ziua cea neînserată a împărăţiei Tale”
(Cântarea a IX –a din Canonul Paştilor)

Sărbătoare a sărbătorilor şi praznic al praznicelor este luminata zi de astăzi. Cel mai răspândit nume al ei din vremurile cele mai vechi este „Paşte”. „Facem Paştele”, „sărbătorim Paştele”, spunem. Ce înseamnă Paşte? Având în vedere tradiţia Bisericii şi învăţătura Părinţilor distingem trei Paşti.

***

Primul şi cel mai vechi este Paştele iudaic. Cuvântul „Paşte” este evreiesc şi înseamnă „trecere” sau „paşaport”. După cum pentru a se deplasa cineva dintr-o ţară în alta are nevoie de un paşaport, ceva asemănător se întâmpla şi în vremurile vechi. Dumnezeu a dat un paşaport, a îngăduit unui popor să treacă. Care este poporul? Şi unde i s-a îngăduit să treacă? Două popoare în lume au o mare istorie şi au fost popoare alese ale lui Dumnezeu: Israel şi Elada. Nu o spunem noi. O spune istoria. După cum noi 400 de ani am fost sclavi la turci, aşa şi Israel 400 de ani a fost sclav la egipteni – acesta este un fapt istoric. Munceau zi şi noapte, construiau marile piramide care se păstrează până astăzi şi sunt monumente nu atât ale artei, cât ale sclaviei. Au trăit în aspra sclavie a faraonilor, a împăraţilor Egiptului. Dar Dumnezeu le-a dat libertate. A trimis pedepse peste Egipt, cele zece plăgi, şi în cele din urmă îngerul Domnului i-a ucis pe toţi copiii întâi-născuţi doar ai egiptenilor, ocrotind copiii israelitenilor. Cum au fost salvaţi? În ultima noapte au primit o poruncă: În seara aceasta vă veţi culca sclavi şi vă veţi trezi liberi. Să junghiaţi „o oaie de un an”, un miel de un an (Ieşire 12, 5), care să nu aibă nicio meteahnă, dar niciuna. Cu sângele lui să vopsiţi pragul de sus şi uşorii uşilor voastre. Îl veţi găti fript, dar să fiţi atenţi să nu rupeţi niciunul din oasele lui (vezi Ieşire 12, 10). Îl veţi mânca cu pâine azimă, pâine fără drojdie şi cu ierburi amare (simbol al amărăciunii sclaviei – nu există un lucru mai amar ca sclavia –) şi să fiţi gata să fugiţi.
Aceasta a fost porunca şi într-adevăr aşa s-a şi întâmplat. Faraon a fost nevoit să semneze eliberarea lor şi israeliţii au plecat. Au trecut, au trecut Paştile de la sclavie la libertate. Acest eveniment îl sărbătoresc până astăzi cu umilinţă religioasă, noaptea, după apusul soarelui, pe 14 ale lunii Nissan, care corespunde cu luna noastră aprilie. Junghie mielul şi mănâncă ierburi amare cu pâine azimă. Dar mai înainte – Ce mustrare pentru noi! – nu mănâncă – nu ating nimic, dacă nu fac ceva; mai marele familiei citeşte un fragment din cărţile istorice ale Vechiului Testament, din Ieşire, unde este descris în detaliu acel prim Paşti, prima trecere. Apoi mănâncă, înalţă unul după altul patru pahare, care au o importanţă pentru ei – cel mai important fiind al treilea -, şi cântă câţiva psalmi ai lui David toţi împreună. Aşa fac Paştile, care este cea mai mare sărbătoare la ei.
Aşadar, primul Paşti este cel iudaic. Al doilea este cel creştin. Se deosebesc? Mult. Cel iudaic este umbra, cel creştin este realitatea. Pe cât de mult se deosebeşte un trup de umbra lui, atât de mult un Paşte de celălalt. Ce asemănări au? Acolo se junghie un miel, dar şi noi avem un miel. Care este mielul nostru? Nu este un animal. Este Mielul, care merită a se scrie cu „m” mare, Domnul nostru Iisus Hristos. Acesta este „Mielul lui Dumnezeu, Cel ce ridică păcatul lumii” (Ioan 1, 29). El se aduce jertfă şi sângele Lui izbăveşte umanitatea. Altă importantă asemănare: La primul Paşti Dumnezeu a spus să nu se sfărâme niciun os. Şi în Vinerea cea Mare pe Golgota soldaţii, deşi au sfărâmat oasele celor doi tâlhari ca să moară mai repede, când s-au apropiat de trupul lui Iisus „nu i-au zdrobit fluierele” (Ioan 19, 33); nu au vătămat niciunul din oase. Doar cu suliţa a fost împuns în coastă Fiul Fecioarei. Fusese profeţit: „Şi s-a făcut aceasta ca să se împlinească Scriptura: Niciun os nu I se va zdrobi” (Ioan 19, 36; Ieşire 12, 10). Acesta este Paştele creştin, care este mult superior celuilalt.
Aşadar, un Paşte este cel iudaic, al doilea este cel creştin, şi al treilea Paşti care este? Este PAŞTELE cel ceresc, cel mai important dintre toate. Nu-l vom prăznui aici pe pământ; îl vom prăznui în Împărăţia Cerurilor. Asta o spune troparul: „O, Paştile cele mari şi preasfinţite, Hristoase, o, Înţelepciunea şi Cuvântul lui Dumnezeu şi Puterea, dă-ne nouă mai adevărat să ne împărtăşim cu Tine în ziua cea neînserată a împărăţiei Tale” (Cântarea a IX –a din Canonul Paştilor).
În cer! Dar cine crede astăzi în cer, că există cer? Este nevoie de o sensibilitate a credinţei (de o antenă a credinţei). Nu învăţăm nici măcar de la Socrate? A trăit înainte de Hristos; totuşi, ce a spus când l-au condamnat la moarte? Plec, sufletul meu merge într-o altă lume. Acolo îi voi întâlni pe judecătorii cei nepărtinitori, pe Minoa, pe Radamantis, pe Aiakos, şi ei vor rejudeca pricina mea…
Până acolo au ajuns undele antenei lui Socrate. Dar Biserica ne confirmă în acest tropar, că dincolo de Paştele acesta, există şi Paştele într-o altă lume, desăvârşită. Învredniceşte-ne, Hristoase, să fim părtaşi acestuia „mai adevărat”, mai strălucitor, să ne desfătăm de Tine în Împărăţia Cerurilor. Acesta este Paştele cel veşnic.
Există astăzi credinţă în acea lume? Cu întristare am aflat despre poziţia unei învăţătoare. În ziua în care au întrerupt lecţiile pentru Paşti, ea a spus copiilor: – Încheiem astăzi, se închide şcoala. Va începe după 15 zile. – De ce, doamnă, încheiem? – Nu am a vă spune nimic, să vă duceţi la casele voastre!… Nu s-a învrednicit domniţa să spună copiilor că iau vacanţă pentru a-L cinsti pe Biruitorul morţii Cel răstignit.
Iubiţii mei, pe cât de sigur e faptul că astăzi, aici pe pământ, este Paştele, tot atât de sigur e că există şi altă lume şi alt Paşte. Crezi lucrul acesta? Eşti creştin. Nu crezi lucrul acesta? Îmi pare rău de tine. Că dacă vii la biserică şi sărbătoreşti poate că o faci dintr-un obicei.

***

Fraţii mei! Să învăţăm de la evrei. Aceştia îşi respectă religia lor. De aceea, priviţi, o mână sunt şi se impun. Nu sunt pentru ei, nu simpatizez convingerile lor, imperiul pe care vor să-l întemeieze, planurile sioniste, nu. Dar mă simt dator să mărturisesc că ei domină în Mediterana şi la nivel mondial. De unde au atâta putere? Dacă mergeţi într-o casă de evrei, capul familiei explică Scriptura, ceilalţi ascultă. Arătaţi-mi, arătaţi-mi o casă creştină, în care tatăl, astăzi, va spune ceva despre Învierea Domnului! Aproape toţi sunt ca învăţătoarea despre care am spus. Aşadar să se scoale tatăl, să ia Evanghelia în mâini şi să spună: copii, staţi. Ce sărbătorim astăzi? Ce este sărbătoarea aceasta? Este minciună sau adevăr? Dacă este minciună, să mergem şi noi cu materialiştii şi cu ateii să o desfiinţăm, deoarece nu se cuvine să trăim în minciună. Dacă însă este adevăr – şi este adevăr -, atunci „veniţi să ne închinăm şi să cădem” la Biruitorul morţii şi al iadului!… Dacă faci asta, tată, eşti creştin. Într-o zi vei muri, dar copiii nu te vor uita.
Aşadar să nu fie această sărbătoare una gastronomică. Să fie duhovnicească. Câţi sunteţi creştini, „câţi sunteţi credincioşi”, să nu sărbătoriţi doar materialist, să nu cădeţi peste mâncare precum vulturii şi corbii. Să prăznuiţi creştineşte. Să nu ne arătăm mai prejos de evrei. Deschideţi sfintele texte, citiţi ceva, vorbiţi, aprofundaţi, cultivaţi credinţa Bisericii noastre. Aşa există nădejde că într-o zi ne vom învrednici să ni se întâmple şi nouă ceea ce spune acest minunat tropar: „O, Paştile cele mari şi preasfinţite, Hristoase, o, Înţelepciunea şi Cuvântul lui Dumnezeu şi Puterea, dă-ne nouă mai adevărat să ne împărtăşim cu Tine în ziua cea neînserată a împărăţiei Tale”.
Vă dau canon cu epitrahilul: înainte de a începe să mâncaţi, să deschideţi Evanghelia lui Ioan, să citiţi capitolul 20, şi apoi ca nişte creştini să şedeţi la masă, pe care fie ca Domnul să o binecuvinteze.
Acestea. Hristos cu noi, Hristos cu familiile voastre, Hristos cu oraşul nostru, Hristos cu tot poporul nostru. Amin.

+ Episcopul Augustin

(Omilie a Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis,
în Sfânta Biserică a Sfântului Panteleimon, Florina, 8-5-1983)

-traducere din elină: monahul Leontie-

_____________________________________-

Κυριακὴ τοῦ Πάσχα
4 Ἀπριλίου 2010 ἑσπερινὸς Ἀγάπης

Φυσικὲς και ιστορικὲς ἀποδείξεις τῆς Ἀναστάσεως

ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγαπητοί μου, γιὰ μία ἀκόμη φορά, ἴσως τελευταία φορὰ γιὰ μᾶς τοὺς γέροντες, μᾶς ἀξιώνει ὁ Κύριος νὰ ἑορτάσουμε καὶ νὰ πανηγυρίσουμε τὴν λαμπρὰν ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ Ἀνάστασις εἶνε τρανὴ ἀπόδειξις ὅτι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας ἄνθρωπος· εἶνε ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος κατέβηκε ἐν σαρκὶ στὰ σκοτεινὰ βασίλεια τοῦ ᾅδου, συνέτριψε «μοχλοὺς αἰωνίους», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία (καταβ. Πάσχ. στ΄ ᾠδ.), καὶ νίκησε κατὰ κράτος τὸν μεγαλύτερο ἐχθρὸ τῆς ἀνθρωπότητος, τὸν θάνατο ποὺ τρομοκρατεῖ ὅλους. Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ νικητὴς και θριαμβευτής.
Ἡ ἀνάστασί του εἶνε ὁ βράχος ὁ ἄσειστος, ἐπάνω στὸν ὁποῖο συντρίβονται σὲ ἀφροὺς ὅλα τὰ λυσσαλέα κύματα τῆς ἀπιστίας τῶν παλαιοτέρων καὶ νεωτέρων ἐχθρῶν του.
Ἔχετε ἀποδείξεις γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ; μᾶς ἐρωτοῦν οἱ ἄπιστοι. Κ᾽ ἐμεῖς ἀπαντοῦμε· κανένα ἄλλο γεγονὸς τῆς παγκοσμίου ἱστορίας δὲν ἔχει τόσες ἀποδείξεις ὅσες αὐτό.
Μυριάδες οἱ ἀποδείξεις. Ὅσο μπορεῖ κανεὶς νὰ μετρήσῃ τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου, ἄλλο τόσο μπορεῖ νὰ μετρήσῃ καὶ τὶς ἀποδείξεις ποὺ σὰν ἀκτῖνες ἐκπέμπει ὁ πνευματικὸς ἥλιος τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Δὲν θὰ φέρω τώρα ἀποδείξεις ἀπὸ τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη γιὰ τὴν ἀνάστασι τοῦ Κυρίου. Θὰ πῶ μόνο λίγα λόγια γιὰ ἕνα ἄλλο εἶδος ἀποδείξεων ποὺ ὑπάρχουν. Καὶ οἱ ἄλλες αὐτὲς ἀποδείξεις εἶνε εἰκόνες καὶ παραδείγματα τῆς Ἀναστάσεως ποὺ εἶνε ἐγκατεσπαρμένα σὲ ὅλο τὸν φυσικὸ κόσμο.

* * *

⃝ Θέλετε παραδείγματα τῆς Ἀναστάσεως; Πάρτε στὰ χέρια σας ἕνα σπόρο. Ὑπάρχουν σπόροι τόσο μικροὶ ὅσο τὸ κεφαλάκι τῆς καρφίτσας, κι ὅμως μέσα ἐκεῖ εἶνε κλεισμένη μιὰ ζωὴ ἀτελείωτη, μία τεραστία δύναμις. Ὑπὸ ὡρισμένες συνθῆκες ὁ σπόρος αὐτὸς γίνεται ἕνα εὔοσμο καὶ πολύχρωμο λουλούδι ἢ ἕνας ὡραῖος στάχυς ἢ ἕνα πελώριο δέντρο ἢ καὶ δάσος ὁλόκληρο. Ἀπορῶ, ὅπως πολλὲς φορὲς τὸ λέω, πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι. Φτάνει καὶ ἕνας σπόρος ν᾽ ἀποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ἐὰν ἕνας σπόρος ἔχῃ τέτοια δύναμι, πῶς δὲν εἶχε δύναμι ὁ δημιουργὸς τοῦ σπόρου ν᾽ ἀναστήσῃ τὸν ἑαυτό του ὅταν ἔλαβε σάρκα; Λένε ὅτι στὶς πυραμίδες τοῦ Χέοπος, στὸ Δέλτα τοῦ Νείλου, ἔγιναν ἀνασκαφὲς καὶ μέσα στοὺς τάφους βρέθηκε ἕνα δοχεῖο ποὺ περιεῖχε σιτάρι, θαμμένο ἐκεῖ τρεῖς χιλιάδες χρόνια. Ἀμφέβαλλαν ἂν ὁ σπόρος αὐτὸς μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια ἔχῃ ἀκόμα ζωή. Τὸν ἔσπειραν λοιπὸν καὶ φύτρωσε! «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)» (Ψαλμ. 76,14-15).
⃝ Θέλετε ἄλλο παράδειγμα τῆς Ἀναστάσεως; Εἶνε χειμώνας καὶ ἡ γῆ σκεπάζεται μὲ ἄσπρο σεντόνι. Ὅπως σκεπάζουν τὸ νεκρὸ μὲ σάβανο, ἔτσι καὶ ἡ φύσις, ὅπως λέει ὁ ποιητής, σαβανώνεται μὲ τὸ χιόνι, κι ὅλα εἶνε νεκρά. Ἀλλὰ σὲ λίγο ἔρχεται ἡ ἄνοιξι. Ἡ νεκρὴ ἐκείνη φύσι ἀνασταίνεται, ἡ γῆ σκεπάζεται τώρα ἀπὸ τάπητα κεντημένο μὲ μυριάδες ἄνθη, ποὺ μυρίζουν καὶ σκορποῦν τὸ ἄρωμά τους, καὶ πουλιὰ κι ἀηδόνια ἔρχονται ἀπὸ μακριὰ καὶ κελαηδοῦν. Καὶ ἡ ἄνοιξι, μὲ μύρια στόματα, δὲν λέει τίποτε ἄλλο παρὰ «Χριστὸς ἀνέστη»!
⃝ Θέλετε ἕνα ἄλλο παράδειγμα; Εἶνε ὁ ὕπνος. Τί λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός; Κάτι ποὺ δὲν τὸ σκεπτόμαστε· ἂν τὸ σκεφτοῦμε, θὰ μᾶς πιάσῃ ἴλιγγος· κάθε βράδυ, λέει, πεθαίνουμε.
Ὁ ὕπνος εἶνε ἕνας μικρὸς θάνατος, κι ὁ θάνατος τί εἶνε· ἕνας μεγάλος ὕπνος· διαφέρει μόνο ὡς πρὸς τὴ διάρκεια. Κάθε φορὰ ποὺ σηκωνόμαστε ἀπὸ τὸ κρεβάτι ―πολλοὶ ἔπεσαν νὰ κοιμηθοῦν μὰ δὲν σηκώθηκαν― εἶνε σὰν νὰ
λέμε; «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…» (ὄρθρ. Κυρ.). Ἡ ἔγερσις ἀπὸ τὸν ὕπνο εἶνε μιὰ ἀνάστασι καὶ μιὰ εἰκόνα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.

⃝ Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Εἶνε τὸ ἀβγὸ ποὺ βάφουμε τὸ Πάσχα. Γιὰ ποιό λόγο βάφουμε ἀβγά; Ὅ,τι γίνεται στὴν Ἐκκλησία μας δὲν εἶνε ἄσκοπο· ὅλα ἔχουν κάποιο νόημα. Καὶ τὸ ἀβγὸ τί εἶνε; Γιά ἐξετάστε· μοιάζει μ᾽ ἕνα τάφο. Ὅπως ὁ τάφος ἔχει μαρμάρινη πλάκα ποὺ σκεπάζει τὸ νεκρὸ σῶμα, ἔτσι καὶ στὸ ἀβγὸ τὸ τσῶφλι εἶνε μία μαρμάρινη πλάκα. Τί σκεπάζεται μέσα ἐκεῖ; Μιὰ ζωή. «Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ» (ἐγκ. ὄρθρ. Μ. Σαβ.). Μέσα σ᾽ ἕνα ἀβγὸ εἶνε μιὰ ζωή. Ποιά ζωή· ἐκκολάπτεται ἕνα πουλάκι. Ἂς μαζευτοῦν ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες νὰ φτειάξουν ἕνα ἀβγὸ ἀλλὰ μὲ ζωή. Φτειάχνουν ἁπλῶς μηχανὲς ἐκκολαπτικὲς γιὰ νὰ θερμαίνουν τὰ ἀβγά, ἀλλὰ τὰ ἀβγὰ ἔχουν ἤδη μέσα τὸν σπόρο τῆς ζωῆς.
Βλέπεις λοιπὸν τὸ ἀβγό, καὶ τὸ πουλάκι θραύει, σπάει τὴν πλάκα, ἀνοίγει τὸν τάφο καὶ βγαίνει ἔξω· κι ὅταν ἀκούγεται ἡ φωνή του, ἐκεῖνα τὰ τσίου – τσίου δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη»· σὲ μιὰ παγκόσμια γλῶσσα ποὺ ὅλοι καταλαβαίνουν λέει «Χριστὸς ἀνέστη»!
⃝ «Χριστὸς ἀνέστη» λοιπὸν λέει ὁ σπόρος καὶ ὁ στάχυς ποὺ βγαίνει. «Χριστὸς ἀνέστη» λέει ἡ ἄνοιξι. «Χριστὸς ἀνέστη» λέει ὁ ἄνθρωπος ποὺ σηκώνεται ἀπὸ τὸν ὕπνο. «Χριστὸς ἀνέστη» λέει ἀκόμα κάθε πρωὶ ἡ ἀνατολή. Ὅταν βραδιάζῃ κ᾽ ἔρχωνται μεσάνυχτα, ἐπικρατεῖ σκοτάδι. Ἀλλὰ τὸ σκοτάδι δὲν μένει γιὰ πολύ.
Γνωρίζουμε ὅτι θ᾽ ἀποσυρθῇ. Μεγάλο πρᾶγμα νὰ εἶνε μεσάνυχτα κ᾽ ἐσὺ νὰ περιμένῃς μὲ βεβαιότητα τὸν ἥλιο. Κι ὅταν σὲ λίγο ὁ ἥλιος διαλύῃ τὰ σκοτάδια, μὲ τὶς ἄπειρες ἀκτῖνες ποὺ σκορπίζει δὲν κάνει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ λέῃ σὲ μία παγκόσμια γλῶσσα «Χριστὸς ἀνέστη».
Ἐάν, ἐννοεῖται, καταλαβαίνουμε αὐτὴ τὴ γλῶσσα· ἐὰν δὲν τὴν καταλαβαίνουμε καὶ εἶνε γιὰ μᾶς αὐτὰ κινέζικα, τότε ζοῦμε σὰν τὰ ζῷα. Κάθε ἀκτίδα ποὺ μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ, κηρύττει κι αὐτὴ «Χριστὸς ἀνέστη».

* * *

Ἐκτὸς ὅμως, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τέτοιες εἰκόνες καὶ παραδείγματα, ποὺ γιὰ μᾶς ἀποτελοῦν φυσικὲς μαρτυρίες τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἔχουμε καὶ ἄλλες μεγαλύτερες ἀποδείξεις, ἱστορικές, ποὺ βγαίνουν ἀπὸ γεγονότα ποὺ περιγράφει τὸ Εὐαγγέλιο. «Χριστὸς ἀνέστη» φωνάζει ὁ ἄγγελος στὸ μνῆμα τὸ κενό.
«Χριστὸς ἀνέστη» φωνάζει ἡ Μαγδαληνή, ποὺ γιὰ τὴν φλογερὰ ἀγάπη της ἄκουσε πρώτη τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. «Χριστὸς ἀνέστη» λένε οἱ μαθηταί. «Χριστὸς ἀνέστη» λέει καὶ ὁ δύσπιστος Θωμᾶς, ποὺ ὕστερα ἀπὸ τὰ τεκμήρια ποὺ ἔλαβε πείστηκε κι αὐτὸς καὶ ἀνέκραξε «Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰω. 20,28).
«Χριστὸς ἀνέστη» φωνάζει ἀκόμα καὶ ἡ πατρίδα μας, ἡ μικρὴ μὰ ἱστορικὴ πατρίδα μας.
Πῶς; Διαβάστε τὴν ἱστορία. Θαμμένη ἦταν κι αὐτή· θαμμένη ὄχι τρεῖς ἡμέρες ἀλλὰ –γιά σκεφτῆτε το― τετρακόσα καὶ πεντακόσα χρόνια μέσα σ᾽ ἕνα σκοτάδι ἀπέραντο, ὅπου βασίλευε ἡ ἡμισέληνος καὶ οἱ Ἕλληνες ὑπέφεραν τὰ πάνδεινα. Οἱ διπλωμάτες τῆς Εὐρώπης ἔλεγαν· Πάει, ἐτάφη πλέον ἡ Ἑλλάς, ἐνθάδε κεῖται Ἑλλάς, τὸ ἀρχαῖο ἔθνος… Καὶ ξαφνικὰ τί ἔγινε; Μέσα ἀπὸ τάφο τόσων αἰώνων ἡ Ἑλλὰς ἀνέστη. Μὲ τὴ δύναμι τίνος; Τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἐθνεγερσία τῆς Ἑλλάδος βεβαιώνει καὶ αὐτὴ τὸ «Χριστὸς ἀνέστη»!

* * *

Ἔτσι, ἀγαπητοί μου, πρέπει νὰ ἑορτάζουμε. Καὶ ἔτσι τὴν ἑορτάζουμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες τὴν Ἀνάστασι, ὡς τὴν λαμπροτέρα ἡμέρα. Οἱ λαοὶ τῆς Δύσεως ὡς μεγαλύτερη ἑορτὴ ἔχουνn ἄλλοι μὲν τὰ Χριστούγεννα (οἱ παπικοί) καὶ ἄλλοι τὴν Σταύρωσι (οἱ προτεστάτες)· ἐμεῖς οἱ λαοὶ τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς ὡς λαμπροτέρα ἑορτὴ ἔχουμε τὴν ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτὸς» (καν. Πάσχ. γ΄ ᾠδ.). Γι᾽ αὐτὸ τὴν ἡμέρα αὐτὴ καὶ ἡ Ἑλλὰς ὅλη ἑορτάζει· ἀπὸ τὴν Κέρκυρα μέχρι τὴ ῾Ρόδο κι ἀπὸ τὸν Ἕβρο, ὅπου γενναῖοι στρατιῶτες καὶ ἀξιωματικοὶ φρουροῦν τὰ σύνορά μας, μέχρι τὴν Κρήτη καὶ τὴ Γαῦδο, παντοῦ ὅπου κυματίζει ἡ Ἑλληνικὴ σημαία, οἱ Ἕλληνες ἑορτάζουν χαρ-
μόσυνα τὴν ἡμέρα αὐτή.
Ἂς εὐχαριστήσουμε λοιπὸν τὸ Θεό, διότι ἔχουμε θρησκεία ἀληθινή, τὴ μόνη ἀληθινὴ στὸν κόσμο, ποὺ στηρίζεται ὄχι μόνο ἐπάνω σὲ μαρτυρίες καὶ εἰκόνες ἀπὸ τὴ φύσι, ἀλλὰ προπαντὸς ἐπάνω σὲ γεγονότα καὶ τεκμήρια ἱστορικά. Ὅλα αὐτὰ πείθουν γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ κραταιώνουν τὴν πεποίθησι ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» (Λουκ. 24,34), ὅτι «ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος» (διαλ. ἀπόλ. Πάσχ.), ὅτι ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶνε γεγονός.
Καὶ ἐγὼ διακηρύττω ἀπὸ τὴ θέσι αὐτή· Ἐφ᾽ ὅσον ὑπάρχει ἥλιος, ἐφ᾽ ὅσον φωτίζει σελήνη, ἐφ᾽ ὅσον λάμπουν στὸν οὐρανὸ ἄστρα, ἐφ᾽ ὅσον ποταμοὶ κυλοῦν τὰ ῥεύματά τους, ἐφ᾽ ὅσον ἀνθίζει ἀμυγδαλιά, ἐφ᾽ ὅσον εὐωδι-
άζουν λουλούδια, ἐφ᾽ ὅσον ἀκούγονται πουλιὰ νὰ κελαϊδοῦν, πάντοτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ζῆ κα὾ βασιλεύει, εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀπίστων, ποὺ κι αὐτοὶ μιὰ μέρα θὰ κάμψουν τὸ γόνυ μπροστά του καὶ θὰ ὁμολογήσουν· «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό της Τ ρ ι ά δ ο ς Π τ ο λ ε μ α ΐ δ ο ς τ ὴ ν 2 2 – 4 – 1 9 8 4 τ ὸ μ ε σ η μ έ ρ ι ς .
2

ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΥΠΡΙΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑ

ΕΝΩ Η ΥΦΗΛΙΟΣ ΕΧΕΙ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

“Σε μια περίοδο που ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ αντιμετωπίζει σκληρή κριτική σχετικά με τη συγκάλυψη υποθέσεων παιδεραστίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας, εκείνος άφησε να εννοηθεί ότι η πίστη του θα του δώσει κουράγιο «να μην τον εκφοβίσει το μικρόψυχο κουτσομπολιό της κοινής γνώμης».

“ΜΙΚΡΟΨΥΧΑ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΑ” Η ΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΙΑΣ!!!

______________

Ο Πάπας Βενέδικτος δεν αναφέρθηκε συγκεκριμένα στις κατηγορίες που αντιμετωπίζει, ωστόσο, δήλωσε ότι η πίστη δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να μην τους εκφοβίζουν «τα μικρόψυχα κουτσομπολιά της κοινής γνώμης».

“ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΑ ΠΙΟ ΠΡΟΣΤΥΧΑ ΕΠΙΠΕΔΑ”

________________________

Δήλωσε ότι μερικές φορές ο άνθρωπος «πέφτει στα χειρότερα, πιο πρόστυχα επίπεδα» και «βουλιάζουν στη λίμνη της αμαρτίας και της ψευτιάς». Αλήθεια! Σε ποιούς αναφέρεται; Σ’ αυτούς που βιάζουν τα αθώα παιδιά και σ’ αυτούς που τους συγκαλύπτουν ή σ’ αυτούς που επισημαίνουν το απαράδεκτο του εγκλήματος και ζητούν τον τερματισμό του;

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

______________

Αυτά τα απίστευτα γράφουν τα ΜΜΕ αναφορικά με τη συστηματική συγκάλυψη της παιδεραστίας που μετήρχετο ο κ. Βενέδικτος ως Αρχιεπίσκοπος Μονάχου και αργότερα ως αρμόδιος του κονγκλάβιου για την “ορθότητα της πίστης” των υπηρεσιών το Βατικανού.

ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΟΗΕ ΖΗΤΑ ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

______________________

Τα πιο έγκυρα περιοδικά, εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί παγκόσμιας εμβέλειας ζητούν παραίτηση του Πάπα και ανάληψη της ευθύνης για την παιδεραστία και την κουκούλωση των φραγκοπαπάδων από το Βατικανό και προσωπικά από τον ίδιο τον Πάπα. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, όμως, σφυρίζει ανέμελα, “κάνει τον Κινέζο” και κατηγορεί τον τύπο ότι του κάνει λάσπη εκστρατείας!!! Ταυτόχρονα δικαστής του ΟΗΕ ζητά παραπομπή του Πάπα σε διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

_________________

Και ο μεν Πάπας τη δουλειά του κάνει. Αλλωστε τι να πει; Πώς να δικαολογήσει τα ειδεχθή εγκλήματα που μετήλθε;

Αυτό που είναι ακατανόητο είναι η ένοχη σιωπή των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Κύπρου. Ως γνωστόν, η Εκκλησία της Κύπρου, ως μη όφειλε, απηύθυνε πρόσκληση προς τον αιρεσιάρχη της Ρώμης τον τε και συστηματικό προστάτη των παιδόφιλων φραγκοπαπάδων να επισκεφθεί την Κύπρο!!!

ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΥΠΡΙΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑ

_________________

Ακόμη και τώρα, μετά την αποκάλυψη του ειδεχθούς σκανδάλου και την τεράστια προβολή του από τα ΜΜΕ και την πιθανή παραπομπή του σε διεθνές δικαστήριο ως εγκληματία κατά της ανθρωπότητας και ενώ στο σκάνδαλο της κουκούλωσης ενέχεται προσωπικά ο Πάπας, δεν ακούστηκε μέχρι στιγμής ΚΑΝΕΝΑΣ Κύπριος Ιεράρχης να εγείρει φωνή και να ζητήσει τη ματαίωση της έλευσης του Πάπα. Είναι αδιανόητο εν μέσω διεθνούς κατακραυγής για το παγκόσμιας εμβέλειας σκάνδαλο που ενοχοποιεί απευθείας τον ίδιο τον Πάπα η Εκκλησία της Κύπρου να συνεχίσει να θεωρεί εν ισχύ την πρόσκληση επίσκεψης στην Κύπρο του Πάπα.

ΠΩΣ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΝΑΓΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΟΥΣ;

________________________

Ας αναλογισθούν οι Ιεράρχες της Κύπρου την ευθύνη τους. Δεν είναι δυνατόν να προετοιμάζονται να υποδεχθούν “μετά βαίων και κλάδων” τον αιρεσιάρχη της Ρώμης τον προστάτη των παιδόφιλων φραγκοπαπάδων. Ποιο ηθικό κύρος έχει ο προστάτης των παιδόφιλων να βοηθήσει την Κύπρο, όπως αφελώς ελπίζουν; Για ποια ανθρώπινα δικαιώματα θα εγείρει αξιόπιστη φωνή διαμαρτυρίας αυτός που βρίσκεται στο επίκεντρο του κυκλώνα της συγκάλυψης των σκανδάλων της παιδοφιλίας

______________________________________________

____________________________

ΝΑ ΔΙΩΧΘΗ Ο ΠΑΠΑΣ

ΔΗΛΩΣΕ ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΤΟΥ Ο.Η.Ε

Yψηλόβαθμος νομικός των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), κάλεσε στο Λονδίνο την περασμένη Παρασκευή, την βρετανική κυβέρνηση να απαγορεύσει την επικείμενη επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ ‘στη Βρετανία και να τον στείλει σε δίκη στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.»

Ο Geoffrey Robertson με την ιδιότητά του ως δικαστής του ΟΗΕ σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα, στο οποίο υποστήριξε ότι οι νομικοί θα πρέπει να κινήσουν τις ίδιες διαδικασίες που έχουν χρησιμοποιηθεί για να κατηγορήσουν εγκληματίες πολέμου όπως ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, για να εξετάσουν τον Πάπα ως κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο οποίος έχει, κατά τον Robertson, την τελική ευθύνη για τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών από καθολικούς ιερείς……

Ο Robertson είναι ένας από τους πέντε επιλεγμένους νομικούς στο εσωτερικό σύστημα δικαιοσύνης του ΟΗΕ που είναι αρμόδιο για θέματα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης από αξιωματούχους. Το άρθρο του δημοσιεύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία και δημοσιεύθηκε από το Associated Press.

Ο καθηγητής Hurst Hannum του Fletcher School του Πανεπιστημίου Tufts είπε την Παρασκευή ότι θα αποτελούσε σοβαρή ‘διεύρυνση’ το να χρησιμοποιηθεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, δεδομένου ότι η αρμοδιότητα του δικαστηρίου είναι κατά κύριο λόγο για εγκλήματα που γίνονται κατά τη διάρκεια ενός πολέμου.
Πιο πιθανό, είπε ο Hannum, είναι ότι Robertson και οι ομοϊδεάτες του εμπειρογνώμονες, θα επικαλεστούν την αρχή της «οικουμενικής δικαιοδοσίας», ούτως ώστε τα εθνικά δικαστήρια σε όλο τον κόσμο να μπορούν να απαγορεύουν τον απόπλου του Πάπα, σε περίπτωση που θα πατήσει το πόδι του στο έδαφος μίας χώρας.
Οι επικριτές λένε ότι η αρχή, που χρησιμοποιείται ήδη στην πράξη, αποτελεί παραβίαση της κυριαρχίας του κάθε κράτους, όπως αυτή κατοχυρώνεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Ωστόσο, ο Ρόμπερτσον επέμεινε ότι το ΔΠΔ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στο βαθμό που η ασυλία που απολαμβάνει ο Πάπας μπορούσε να αρθεί για όσο διάστημα οι νομικοί ήταν ικανοί να αποδείξουν ότι το σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης διεξήχθη σε «εκτεταμένη ή συστηματική κλίμακα,» με παρόμοιο τρόπο που τα παιδιά-στρατιώτες είχαν χρησιμοποιήθηκαν στους πολέμους στη Σιέρα Λεόνε και με τον τρόπο που οι ‘σκλάβοι του σεξ’ γίνονται αντικείμενο διεθνών συναλλαγών.

Ο Robertson, που γεννήθηκε στην Αυστραλία, αλλά ζει στο Λονδίνο, είναι δικηγόρος (είχε εκπροσωπήσει τον Σαλμαν Ρουσντί και για αυτό είχε δεχτεί απειλές από μουσουλμάνους), υποστήριξε ότι η δίωξη κατά ενός υψηλότερου επίπεδου της Εκκλησίας είναι αναγκαία προκειμένου να αποζημιωθούν με περισσότερα χρήματα τα θύματα της σεξουαλικής κακοποίησης από κληρικούς σε περιπτώσεις όπου οι ενορίες έχουν προχωρήσει σε πτώχευση. Έτσι επεσήμανε το γεγονός ότι η καθολική επισκοπή του Λος Άντζελες έχει ήδη καταβάλει $ 660 εκατομμύρια σε αποζημίωση και αυτή της Βοστώνης έχει πληρώσει $ 100 εκατομμύρια.

Εξέχων καθηγητής της νομικής είπε, «χωρίς να θέλω κατά κανένα τρόπο να ελαχιστοποιήσω τη σοβαρότητα των αδικημάτων που προκλήθηκαν από καθολικούς ιερείς, θα ήταν σοβαρό λάθος για τη νομοθεσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να επιτραπεί ο ευτελισμός της ευθύνης για προστασία και να περάσει στα χέρια αμερικανών δικηγόρων αστικών δικαστηρίων».

Ένας άλλος δικηγόρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δήλωσε ότι το άρθρο αυτό θα μπορούσε να είναι μέρος μιας ευρύτερης εκστρατείας.
Ο Robertson αγωνίζεται καιρό να απογυμνώσει την ‘Αγία Έδρα’ από το καθεστώς του μόνιμου παρατηρητή στον ΟΗΕ και έχει δημοσίως αναφερθεί στο Βατικανό χαρακτηρίζοντάς το ως «την μεγαλύτερη στον κόσμο ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση)».

http://www.lifesitenews.com/ldn/2010/apr/10040810.html

Υποχρεωτικη η εμφυτευση ηλεκτρονικου τσιπ σε καθε Αμερικανο

Απο ιστολογιο Ειρήνης Βούλγαρη

κριτική ενημέρωση

O AMEΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΘΕΝΑΡΑ ΣΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ, ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ, ΤΣΙΠΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ!

[H φωτογραφία δείχνει το μέγεθος των τσιπ τώρα.]

Ψηφίσθηκε το νομοσχέδιο για την Υγεία στις ΗΠΑ. Βάσει συγκεκριμένων του διατάξεων γίνεται υποχρεωτική η εμφύτευση ηλεκτρονικού τσιπ σε κάθε Αμερικανό πολίτη. Μέχρι πριν αρκετές ώρες, 20 από τις πολιτείες των ΗΠΑ έχουν καταφύγει στα δικαστήρια για την ακύρωση του νομοσχεδίου, επειδή είναι, όπως υποστηρίζουν, βαθύτατα αντισυνταγματικό και πλήττει την ελευθερία του κάθε Αμερικανού πολίτη καίρια.

Διαβάστε σχετικά δημοσιεύματα, κάνοντας copy-paste τις παρακάτω ηλ/κές διευθύνσεις. (Τα δημοσιεύματα είναι εκατοντάδες, με αυξητική τάση)….

ΜΕΧΡΙ ΠΡΙΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΩΡΕΣ 20 ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΦΥΓΕΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ:

H πολιτεία της Virginia των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είχε ήδη περάσει νόμο κατά της εξαναγκαστικής εμφύτευσης μικροτσιπ σε ανθρώπους…

H ίδια πολιτεία μηνύει τον νόμο που ψηφίσθηκε για την υγεία στις ΗΠΑ ο οποίος αξιώνει την υποχρεωτική εμφύτευση ηλεκτρονικών τσιπ στους Αμερικανούς, ως κατάφορα αντισυνταγματικό.

Ο Ανώτατος Δικαστής της Φλώριδας Bill McCollum δήλωσε ότι η Ινδιάνα, η βόρεια Ντακότα, το Μισσισσιπή, η Νεβάδα και η Αριζόνα θα ενωθούν με την Φλώριδα και την Νότια Καρολίνα την Νεμπράσκα, το Τέξας την Γιούτα, την Λουϊζιάνα, την Αλαμπάμα, το Κολοράντο, το Μίτσιγκαν, την Πενσυλβάνια, την Ουάσινγκτον, το Αϊντάχο και την Νότια Ντακότα στην προσπάθεια να σταματήσουν το νομοσχέδιο δια της δικαστικής οδού:

Μια άλλη πολιτεία των ΗΠΑ, η βόρεια Ντακότα το 2007 είχε δια νόμου απαγορεύσει την εμφύτευση τσιπ στους ανθρώπους…

***********************

ΠΑΝΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΧΕΙΡΟΠΟΔΑΡΑ

ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ

(Μητροπολίτης Φλωρίνης π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ)

Για ποιους μιλά ο σεβάσμιος αγωνιστής ιεράρχης; Ποιοί θα μας παραδώσουν χειροπόδαρα στον Πάπα;

Οι άθεοι;

Όχι, οι άθεοι και οι άπιστοι δεν μπορούν να κάνουν κακό στην Εκκλησία του Χριστού. Τα βέλη τους μόνο αγίους και μάρτυρες μπορούν να δώσουν στην Εκκλησία.

Μιλά για δεσποτάδες και πατριαρχάδες!!! Αυτοί είναι οι επικίνδυνοι.

Αυτοί προδίδουν την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ και κατασπαράσουν το ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Σέρβος επίσκοπος Ειρηναίος Μπούλοβιτς, διώκτης του αγίου επισκόπου Κοσσόβου Αρτεμίου,  το 2003 παραβρέθηκε σε γιορτή που έγινε προς τιμήν του Πάπα  και καυχόταν που έφαγε με τον  Πάπα χωρίς πρωτόκολλο!!!!!! Χαρά στο πράγμα!!!

Αυτό μόνο ένας προδότης του Σερβικού λαού μπορούσε να το κάνει!

(Όλη η ομιλία του Ειρηναίου κυκλοφορεί σε Σέρβικες ιστοσελίδες)

ΑΝΑΣΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΚΡΙΝΩΝ ΤΗΝ ΓΗΝ

Α-π-ο-κ-α-λ-υ-π-τ-ι-κ-ο

Ποιά είναι η αλήθεια; Τι συμβαίνει στην Σερβία;

Τι προδοσία …μαγειρεύεται;

Είναι αλήθεια ότι ο Πατριάρχης Σερβίας Παύλος τελευταία αντιστάθηκε στην έλευσι του Πάπα στη Σερβία;

Είναι αλήθεια ότι μόλις αντιστάθηκε, τα αρπατικά του Πάπα, οι  προδότες του Σέρβικου λαού, οι γνωστοί εξωμότες τον έστειλαν στο νοσοκομείο;

Είναι αλήθεια ότι ενώ δεν ήταν ασθενής, επί δύο χρόνια τον ειχαν στο νοσοκομείο;

Είναι δυνατόν έναν φυσιολογικό ανθρωπο, να τον έχουν για δύο χρόνια σε νοσοκομείο, χωρίς ναναι ασθενής;

Ο Πατριάρχης δεν ήταν ασθενής, αλλά ήταν απλώς γέροντας.

Εχουμε δεί άλλη τετοια περιπτωσι παγκοσμίως;

Και πέθανε φυσιολογικά;

Σίγουρα;

Ποιος μπορεί να κάνη κάποια βαθύτερη έρευνα;

Δεν εντυπωσιάζει η ταχύτητα των μετέπειτα γεγονότων;

Μόλις εξελέγη ο Ειρηναίος σαν πατριάρχης, και ενώ ακόμα δεν ενθρονίστηκε, να αναφέρεται στην έλευσι του εγκληματία του Σερβικού λαού, του Πάπα;

Και να διώκουν, τάχα για οικονομικές καταχρήσεις, τον μητροπολίτη ΑΡΤΕΜΙΟ;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ

«Πάντα δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν» (Ἰω. 1,3)

ΔΙΣΤΑΖΩ, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω τώρα στὴν θεία λειτουργία τοῦ Πάσχα. Διστάζω, πρῶτον διότι ἡ ὥρα εἶνε περασμένη καὶ ὅλοι κουρασμένοι, δεύτερον διότι ἀπόψε ἀκούγεται ὁ βασιλεὺς τῶν ἱεροκηρύκων ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σὲ μία θαυμάσια ὁμιλία του, καὶ τρίτον διότι τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε φιλοσοφικό, ὀντολογικό, μεταφυσικό, θεολογικό, καὶ ὁμολογῶ ὅτι εἶνε δύσκολο κανεὶς σὲ λίγα λεπτὰ νὰ τὸ ἑρμηνεύσῃ. Ἐπιτρέψτε μου ἐν τούτοις νὰ πῶ λίγες λέξεις.
Ὁ Ναπολέων εἶχε πεῖ· Δύο κανόνια ὑπάρχουν στὸν κόσμο· τὸ ἕνα εἶνε τὸ δικό μου, μὲ τὸ ὁποῖο κυριάρχησα στὴν Εὐρώπη. Θὰ ἔρθῃ ὅμως ἡ ὥρα ποὺ τὸ δικό μου κανόνι θὰ σιγήσῃ, ἐνῷ τὸ ἄλλο κανόνι πάντοτε θὰ θριαμβεύῃ· καὶ τὸ κανόνι αὐτὸ εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο. Αὐτὰ εἶπε εὔστοχα ὁ Ναπολέων. Καὶ κάποιος θεολόγος συμπληρώνοντας εἶπε, ὅτι τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε ἕνα εἶδος τοπομαχικοῦ, κανόνι δηλαδὴ μεγάλης ἰσχύος, ποὺ μὲ τὰ βλήματά του κονιορτοποιεῖ τὰ ὀχυρώματα τῶν ἀντιπάλων, καταλύει τὴν πλάνη ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν ἐγκέφαλο πολλῶν γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δίνει ἀπάντησι στὸ ἐρώτημα τῶν αἰώνων τί εἶνε ὁ Χριστός;

* * *

Τί εἶνε λοιπὸν ὁ Χριστός; Χίλιες – δυὸ γνῶμες ἀκούγονται. Ὁ ἕνας λέει εἶνε φιλόσοφος, ὁ ἄλλος λέει κοινωνιολόγος, ὁ ἄλλος λέει ἐπαναστάτης, ὁ ἄλλος λέει ποιητής, καὶ ἄλλοι διάφορα ἄλλα. Τὴ σωστὴ ἀπάντησι δίνει τὸ εὐαγγέλιο αὐτὸ καὶ λέει· ὁ Χριστὸς εἶνε Θεός (Ἰω. 1,1). Τὸ πιστεύεις; εἶσαι Χριστιανός· δὲν τὸ πιστεύεις; δὲν εἶσαι, ἀνήκεις ἴσως σὲ μία θεωρία φιλοσοφικὴ ἢ ἄλλη ἀλλὰ Χριστιανὸς δὲν εἶσαι.
Θεὸς λοιπὸν εἶνε ὁ Χριστός, ὄχι ἁπλὸς ἄνθρωπος μόνο· εἶνε ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὁ ἐσταυρωμένος καὶ Θεός. Γι᾽ αὐτὸν ἀκοῦμε ἐδῶ, ὅτι δὲν ὑπῆρξε χρόνος ποὺ νὰ μὴν ὑπάρχῃ ὁ Υἱὸς καί Λόγος τοῦ Θεοῦ.
Ὑπῆρχε ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε ὁ ἄνθρωπος ―αὐτὸ καὶ ἡ ἐπιστήμη τὸ παραδέχεται―, ἀλλὰ δὲν ὑπῆρχε ἐποχὴ ποὺ νὰ μὴν ὑπάρχῃ ὁ Χριστός, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Τριαδικῆς μιᾶς Θεότητος. Ἁγία Τριάς, Πατὴρ Υἱὸς καὶ ἅγιο Πνεῦμα· ἅμα Πατήρ, ἅμα Υἱός, ἅμα ἅγιο Πνεῦμα. Τρεῖς ἥλιοι σὲ ἕναν ἥλιο, τρισήλιος Θεότης. Παναγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον σου. Ἐν συνεχείᾳ τὸ εὐαγγέλιο λέει, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδος, εἶνε ἐκεῖνος διὰ τοῦ ὁποίου ἔγιναν τὰ πάντα, ὅλα τὰ ὄντα, ὅλα ὅσα βλέπουμε καὶ δὲ βλέπουμε. «Πάντα», λέει, «δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν» (ἔ.ἀ. 1,3). Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ ἀναλύσουμε. Ὁ θεόπνευστος λόγος ἀναφέρεται ἐδῶ στὴν ὀντολογία τοῦ κόσμου, στὴ δημιουργία δηλαδὴ τῶν ὄντων. Ἕνα ἀπὸ τὰ δέκα μεγαλύτερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖ-
νος ―τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα φέρω ἀναξίως―, λέει, ὅτι τὰ ὁρατὰ ὄντα, τὰ ἐξεταζόμενα εἴτε μὲ τὸ τηλεσκόπιο εἴτε μὲ τὸ μικροσκόπιο, ὑπάγονται στὶς ἑξῆς τέσσερις κατηγορίες.
⃝ Στὴν πρώτη ἀνήκουν ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν τὸ «εἶναι»,εἶναι», τὴν ὕπαρξι δηλαδή. Ποιά εἶνε αὐτά· εἶνε τὸ χῶμα τῆς γῆς, τὸ νερό, οἱ πέτρες, τὰ βουνά, τὰ εὐτελῆ καὶ τὰ πολύτιμα μέταλλα, τὰ ὀρυκτά, ἀλλὰ καὶ τὰ οὐράνια σώματα, οἱ ἀστέρες καὶ οἱ γαλαξίες. Ὅλα αὐ-
τὰ ὑπάρχουν, ἔχουν ἁπλῶς τὸ «εἶναι».

_  Στὴν δευτέρα κατηγορία ὑπάγονται τὰ ὄντα ποὺ ἔχουν καὶ κάτι ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸ «εἶναι»· ἔχουν τὸ «αὐξάνειν». Ποιά εἶνε αὐτά; Εἶνε τὰ φυτὰ καὶ τὰ δέντρα. Αὐτὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὕπαρξι ἔχουν καὶ τὴν αὔξησι. Ἀπὸ ποῦ ἀρχίζει ἕνα δέντρο· ἀπὸ ἕνα μικρὸ σπόρο. Αὐτὸς πέφτει μέσα στὴ γῆ καὶ ἀνοίγει, τρέφεται, καὶ ἀρχίζει νὰ αὐξάνῃ· βλαστάνει, μεγαλώνει, ἀναπτύσσεται καὶ γίνεται ἕνα τεράστιο δένδρο. Ὁ ποιητὴς τῶν ὄντων
«Πάντα δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν» (Ἰω. 1,3)

⃝ Προχωροῦμε στὴν τρίτη κατηγορία. Τὰ ὄντα τῆς κατηγορίας αὐτῆς κατὰ τὸν ἱερὸ Αὐγουστῖνο ἔχουν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ «εἶναι» καὶ τὸ «αὐξάνειν», καὶ κάτι ἄλλο· ἔχουν τὸ «αἰσθάνεσθαι».
Ποιά εἶνε αὐτά; Εἶνε τὰ ζῷα. Τὸ χαριτωμένο ἀρνάκι λ.χ. ἔχει τὸ «εἶναι», ἔχει τὸ «αὐξάνειν», ἔχει καὶ τὸ «αἰσθάνεσθαι». Πονάει· καὶ πόσο πονάει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὶς μέρες αὐτὲς τὸ σφάζει γιὰ τὸ πασχαλικὸ τραπέζι! Τὰ ζῷα ἔχουν τὸ «αἰσθάνεσθαι». Μερικὰ μάλιστα ἀπὸ αὐτὰ ἔχουν αἰσθήσεις ἰσχυρότερες ἀπὸ ἄλλα ὄντα. Ὁ ἀετὸς λ.χ. ἔχει ὀξυτάτη ὅρασι, μάτι κρύσταλλο· ἔχει τὸ χαρακτηριστικὸ ἀέτειο βλέμμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἀτενίζει κατάματα τὸν ἥλιο καὶ διακρίνει ἀπὸ ψηλὰ καὶ τὰ μικρότερα ἀντικείμενα κάτω στὴ γῆ. Τὸ σκυλὶ πάλι ἔχει πολὺ λεπτὴ ὄσφρησι καὶ ἀκοή. Διάβαζα κάπου ὅτι στὸ Λονδῖνο ἡ ἀστυνομία ἔχει εἰδικὰ σκυλιὰ καὶ οἱ ἀστυνομικοὶ εἶνε ἐφωδιασμένοι μὲ μιὰ σφυρίχτρα, ποὺ ὅταν σφυρίζει δὲν τὴν ἀκούει ἄνθρωπος, τὴν ἀκοῦνε μόνο τὰ σκυλιὰ καὶ τρέχουν ἀμέσως κοντὰ στὸν ἀστυφύλακα. Τὸ σκυλὶ ἐπίσης εἶνε τὸ πρῶτο ζῷο ποὺ ἀκούει τὸ σεισμό· ξεπερνάει καὶ τὸν σεισμογράφο.
⃝ Ἐπαναλαμβάνω· τὸ «εἶναι» τὸ ἔχουν οἱ πέτρες· τὸ «εἶναι» καὶ τὸ «αὐξάνειν» τὸ ἔχουν τὰ δέντρα· τὸ «εἶναι», τὸ «αὐξάνειν» καὶ τὸ «αἰσθάνεσθαι» τὸ ἔχουν τὰ ζῷα. Καὶ τώρα φτάνουμε στὴν κορυφὴ τῆς κλίμακος τῶν ὄντων, στὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι, εἶνε καὶ ὕλη – χῶμα, ἔχει ἑπομένως καὶ αὐτὸς τὸ «εἶναι»· ἔχει ἀκόμα τὸ «αὐξάνειν», ἀφοῦ ἀπὸ ἔμβρυο καὶ μικρὸ παιδάκι γίνεται ὁλόκληρος ἄντρας· ἔχει ἐπίσης καὶ τὸ «αἰσθάνεσθαι», ἀφοῦ καὶ αὐτὸς πονεῖ. Ἀλλὰ δὲν μένει μόνο σ᾽ αὐτά· ἔχει καὶ κάτι ἄλλο. Ποιό εἶνε αὐτό; Εἶνε τὸ «νοεῖν», ὁ νοῦς. Ὤ ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου! Ἂς λένε κι ἂς φωνάζουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπὸ τὸν πίθηκο καὶ τὸν ὀραγγοτάγγο· εἶνε μεγάλο λάθος. Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὰ ζῷα εἶνε ἡ νόησις. Τρομερὸ πρᾶγμα ὁ νοῦς· μπροστά του τίποτα δὲν εἶνε τὸ κομπιοῦτερ. Μηδέν, παιχνιδάκι εἶνε τὸ κομ-πιοῦτερ μπροστὰ σ᾽ αὐτὸ τὸ ἀσύλληπτο ἐφόδιο ποὺ λέγεται διάνοια τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ τὸν ξεχωρίζει ἀπὸ τὰ ἄλλα ὄντα. Μὲ τὴ διάνοια ὁ ἄνθρωπος συλλαμβάνει, σχεδιάζει, ἐφευρίσκει, δημιουργεῖ. Πάρε ἕνα πίθηκο· δέκα χρόνια νὰ τὸν βάλῃς στὸ σχολεῖο, δὲν θὰ μάθῃ τὸ ἀλφάβητο, θὰ γρυλίζῃ μόνο. Ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ μικρὸς μαθητής, γίνεται σοφὸς ἐπιστήμων καὶ ἐφευρέτης. Εἶνε ἐπιδεκτικὸς προόδου χάρις στὴ διάνοιά του.
Τέσσερις λοιπὸν κατηγορίες ὄντων· πρώτη τὸ «εἶναι», δευτέρα τὸ «εἶναι» καὶ τὸ «αὐξάνειν», τρίτη τὸ «εἶναι» τὸ «αὐξάνειν» καὶ τὸ «αἰσθάνεσθαι», καὶ τετάρτη τὸ «νοεῖν». Καὶ τελειώσαμε ἆραγε τὴν κλίμακα τῶν ὄντων; Λάθος. Διότι δὲν ὑπάρχουν μόνο τὰ ὁρατά· ὑπάρχουν καὶ τὰ ἀόρατα. Τὰ ὁρατὰ εἶνε λίγα· τὰ πολλὰ καὶ ἀμέτρητα εἶνε τὰ ἀόρατα. Πέρα τῶν ὁρατῶν ὑπάρχει ὁ ἀόρατος κόσμος, ποὺ εἶνε ἄπειρος καὶ θαυμαστός. Σ᾽ αὐτὸν ὑπάρχουν τὰ ἄυλα πνεύματα, οἱ οὐράνιες δυνάμεις, οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὴ γῆ, ἀλλὰ καὶ ὁ διάβολος μὲ τοὺς δαίμονες ποὺ ἐξέπεσαν αὐτοβούλως ἀπὸ τὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκαν.

* * *

Αὐτὴ εἶνε, ἀγαπητοί μου, ἡ πυραμίδα ὅλων τῶν ὄντων, «ὁρατῶν τε πάντων καὶ ἀοράτων» (Σύμβ. πίστ. 1), καὶ στὴν κορυφή της εἶνε ὁ Δημιουργός, ὁ ἐν Τριάδι Θεός. Ὅπως θεολογοῦν οἱ πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Πατὴρ διὰ τοῦ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ τὰ πάντα ποιεῖ. Καὶ τὸ δόγμα – ἡ ἀλήθεια αὐτὴ τῆς πίστεώς μας στηρίζεται στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ποὺ λέει γιὰ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Πατρός· «Πάντα δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν». Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ χαμήλωσε καὶ ἦρθε στὴ γῆ καὶ ἐνανθρώπησε καὶ σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν καὶ σήμερα πανηγυρίζουμε τὴν ἀνάστασί του, εἶνε ἐκεῖνος ὁ «δι᾽ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο» (ἔ.ἀ. 2).
«Πάντα», ὅλα, ἀπὸ τὰ μικρότερα μέχρι τὰ μεγαλύτερα, ἔγιναν διὰ τοῦ Χριστοῦ· ἀπὸ τὸ χορταράκι ποὺ πατοῦμε μέχρι τὰ πελώρια δέντρα, ἀπὸ τὸ ζῳύφιο μέχρι τὸν ἐλέφαντα, καὶ ἀπὸ τὸ ἄτομο μέχρι τὶς σφαῖρες καὶ τοὺς γαλαξίες ποὺ στροβιλίζονται στὸ ἄπειρο. Τὸ πιστεύεις αὐτό; εἶσαι Χριστιανός· δὲν τὸ πιστεύεις; δικαίωμά σου. Δὲν ἔχει ἀνάγκη ὁ Χριστὸς καὶ Ἐκκλησία ἀπὸ ὀπαδούς. Εἶμαι ὑπὲρ μιᾶς ποιοτικῆς καὶ ὄχι ποσοτικῆς ἐκκλησίας. Ὅσο ἀξίζει ἕνας ποὺ πιστεύει, δὲν ἀξίζουν χιλιάδες ἀπίστων. Καὶ ὅποιος πιστεύει δὲν λέει «Ἐγὼ ἔχω τὴ γνώμη μου». Ποιά «γνώμη σου», κύριε; Ἐδῶ εἶπε καὶ ἐλάλησε ὁ Θεὸς καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ εἶνε αἰώνιο· «Πάντα δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν».
Αὐτῷ τῷ Χριστῷ, τῷ αἰωνίῳ Θεῷ, εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀπίστων ὅλων τῶν αἰώνων, Αὐτῷ ἡ δόξα κα὾ ἡ τιμὴ κα὾ ἡ προσκύνησις εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

O μ ι λ ί α  του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου  στον ιερό ναό του  Ἁγίου Π α ν τ ε λ ε ή μ ο ν ο ς Φ λ ω ρ ί ν η ς τ ὴ ν 1 4 – 4 – 1 9 8 5

************************************

KAI ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

**************************************

VASKRSNA NEDELJA

“Stvoritelj svih bića”

“Sve kroz njega postade, i bez njega ništa ne postade što je postalo” (Jovan 1,3)

Najrađe bih se uzdržao dragi moji da sada govorim na božanstvenoj liturgiji Vaskrsa. Oklevam, pre svega jer je kasni čas, svi ste umorni, a drugo jer se večeras oglasio i car nad sveštenopropovednicima sveti Hrisostom (Zlatoust) u jednom od njegovih predivnih govora, a treće jer je današnje evanđelje filozofsko, ondološko (ondologija-teorija o biću), mefafizičko, teološko i priznajem da je teško da ga neko u nekoliko minuta protumači. Ali, dozvolite mi pri tome da kažem nekoliko reči. Napoleon je rekao jednom: “Dva topa postoje u svetu, jedan je moj, sa kojim sam zavladao Evropom, ali doći će vreme kada će moj top utihnuti, a taj drugi top će uvek trijumfovati, a taj top je Evanđelje. To je rekao sa povodom Napoleon. Jedan teolog je dopunjujući te reči rekao, da je današnje evanđelje jedna vrsta topništva jake snage, koje sa svojim naoružanjem prevrće oklopništvo protivnika, razara prevaru koja vlada u umovima mnogih o licu Isusa Hrista. Daje odgovor na večno pitanje ko je Hristos?

Ko je dakle Hristos? Hiljadu – dva mišljenja se čuju. Jedan kaže da je filozof, drugi da je sociolog, treći da je revolucionar, četvrti da je pesnik itd. Hristos je Bog (Jov. 1,1). Veruješ li u to?  Hrišćanin si, ne veruješ, nisi hrišćanin, pripadaš možda nekoj filozofiji ili drugoj teoriji ali Hrišćanin nisi.

Bog je dakle Hristos, ne samo jednostavan čovek, već je on Bogočovek Isus Nazarećanin, raspeti  i Bog. Zato čujemo ovde, da nije postojalo vreme kada nisu postojali Sin i Reč (Logos) Božija.

Postoji vreme kada nije postojao čovek – to i nauka prihvata -, ali nije postojalo vreme kada nije postojao Hristos, drugo lice Svetog Trojstva. Sveta Trojica, Otac Sin i sveti Duh.Sva tri lica zajedno Otac, Sin i sveti Duh sačinjavaju tri sunca u jednom suncu, trosunčano Božanstvo. Presveta Trojice, pomiluj svoj svet. U nastavku nam evanđelje govori, da je Isus Hristos, drugo lice svete Trojice, onaj kroz koga je sve postalo, sva bića

, sve što vidimo i što ne vidimo .”Sve” kaže, “ kroz njega postade, i bez njega ništa ne postade što je postalo” (Jov. 1,1 ).  Ovo treba da analiziramo. Bogonadahnuta reč se ovde osvrće na ondologiju sveta, preciznije na stvaranje bića. Jedan od deset najvećih duhova čovečanstva, sveti Avgustin – čije ime nosim nedostojno-,  kaže, da vidljiva bića, istražujemo ili sa teleskopom ili sa mikroskopom, a spadaju u ove četiri kategorije.

U prvu kategoriju spadaju ona koja imaju svoje “jesu” ta reč znači da imaju svoje postojanje. Koja su to? To su zemlja, voda, kamenje, brda, obični i teški metali, rude, ali i nebeska tela, zvezde i galaksije. Sve to postoji, imaju jednostavno svoje “jesu”.

U drugu kategoriju pripadaju bića koja imaju i nešto drugo osim “jesu”, imaju i “razmnoži”. Koja su to bića? To su biljke i drveće. Ona osim postojanja imaju i razmnožavanje. Odakle počinje jedno malo drvo, od jednog malog semena. Ono pada u zemlju i otvara se, hrani se i počinje da se razmnožava, daje izdanke, raste, razvija se i postaje jedno ogromno drvo. Stvoritelj svih bića: “Sve kroz njega postade, i bez njega ništa ne postade što je postalo” (Jovan 1,3).

A treća kategorija po svetom Avgustinu imaj, osim “jesu” i “razmnoži”, i nešto drugo, imaju “osećaj”. Koja su to bića? To su životinje. Radosna ovčica ima npr. “jesu”, ima “razmnoži” i ima “osećaj”. Koliko samo boli trpi ovih dana od čoveka, koji je ovih dana kolje za vaskršnju trpezu! Životinje imaju “osećaj”. Neke naravno od njih imaju jača osećanja od drugih. Orao npr. ima jako oštar vid, oči kristalne, ima karakterističan orlovski pogled, sa kojim gleda jasno sunce i uočava sa visine i najsitnije predmete na zemlji.  Pas opet ima veoma istančan njuh i sluh. Čitao sam jednom da je u Londonu milicija ima posebne pse ,kada milicajac zazviždi sa specijalnom zviždaljkom ne čuje je čovek ali je čuju samo psi i odmah trče čuvaru. Pas je takođe prva životinja koja čuje potres, prevazilazi i potresometar(zemljograf).

Ponavljamo “jesu” ima i kamenje, “jesu” i “razmnoži” ima i drveće, a “jesu”, “razmnoži” i “osećaj” imaju životinje. I sada stižemo na vrh skale bića, do čoveka. Čovek zaista ne poričem je tvar – zemlja, ima budući i on “jesu” , ima i “razmnoži”, jer od embriona i maloga deteta postaje ceo čovek, ima takođe “osećaj”, jer i njega boli. Ali ne ostaje samo na tome, ima i još nešto. Šta je to? To je “misli”, um. O ume čovečiji! Neka govore i uzvikuju da čovek potiče od majmuna i orangutana, to je velika zabluda. Ono što nas razdvaja od životinja je um. Strašna je stvar um, pred njim kompjuter je jedno ništa. Nula, igrica je kompjuter naspram tog neobuhvatnog oružja koje se naziva um čovekov. To ga razdvaja od svih bića. S umom čovek shvata, planira, pronalazi, stvara. Uzmi jednog majmuna, deset godina da ga školuješ, neće naučiti azbuku, samo će da ciči. Dok čovek od malog učenika postaje mudar, naučnik i izumitelj. Primer je napretka a sve to zahvaljujući svome umu. Četiri su kategorije bića. Prva je “jesu”, druga je “jesu” i “razmnoži”, treća je “jesu”, “razmnoži” i “osećaj”, a četvrta je “misli”. Da li smo onda završili skalu bića? Pogreška. Jer ne postoje samo vidljiva bića, postoje i nevidljiva. Vidljivih bića je malo a nevidljivih je mnogo i nebrojno. Izvan vidljivog, postoji i nevidljivi svet, koji je beskonačan i zadivljujući. U njemu postoje bestelesni duhovi, nebeske sile, anđeli i arhanđeli, duše ljudi koji su prošle zemljom, ali i nečastivi sa svojim demonima koji su samovoljno otpali od namere za koju su stvoreni.

To je, dragi moji, piramida svih bića, “svega vidljivog i nevidljivog” (Simbol vere. 1), a u vrhu je Stvoritelj, u Trojici Bog. Kao što bogoslove oci i učitelji naše Crkve. Otac kroz Sina sa Presvetim duhom sve stvori.   Dogma – ta istina naše vere se oslanja na današnje evanđelje koje nam govori o Sinu i Reči (Logosu) Ocu. “Sve kroz njega postade, i bez njega ništa ne postade što je postalo” (Jovan 1,3). Sin i Reč Božija, koja se unizila  i došla na zemlju i očovečila se i raspela i vaskrsla iz mrtvih a danas slavimo njegovo vaskrsenje, on je onaj, “kroz njeg a sve postade”. “Sve” od najmanjeg do najvećeg, je nastalo kroz Hrista. Od male travčice koju gazimo do ogromnog drveta, od male životinjice do slona, od atoma do sfere i galaksija koje su rasprostranjene u beskonačno,  sve je postalo kroz Hrista. Veruješ li u to? Onda si hrišćanin, ne veruješ u to; tvoje je pravo. Ne treba  Hristos i Crkva  sledbenike.  Za jednu sam kvalitetnu a ne kvantitetnu crkvu. Koliko vredi jedan čovek koji veruje ne vredi hiljadu ljudi koji ne veruju. A onaj koji veruje ne govori: “ja imam svoje mišljenje” . Kakvo “tvoje mišljenje” gospodine? Ovde je rekao i objavio Bog  kroz Evanđelje koje je večno: “Sve kroz njega postade, i bez njega ništa ne postade što je postalo” (Jovan 1,3). Ovome Hristu, večnome Bogu,  u inat nevernicima i ateistima, svih vekova, Njemu slava čast i poklonjenje u vekove vekova amin.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Govor Mitropolita Florine Avgustina Kandiota u svetom hramu Sv. Pantelejmona u Florini 14-4-1985)