Predică a Mitropolitului Augustin de Florina
la pomenirea Sfântului Gherman, Patriarhul Constantinopolului
–    12 mai –

Sfântul Gherman şi Prespa

(Ο αγιος Γερμανος Πατριάρχης Κωνστατινουπόλεως)

Iubiţii mei, Biserica cinsteşte acele suflete viteze, care şi-au arătat iubirea lor faţă de Hristos. Cinsteşte, de pildă, pe acele femei viteze, pe purtătoarele de miruri, care în noaptea Sâmbetei celei Mari, spre Duminică s-au dus pe înfricoşătoarea Golgotă, unde era mormântul lui Hristos, ca să se închine; şi ele au auzit primele mesajul că Hristos a înviat. Aceste femei nu s-au temut de nimic. Cine crede cu adevărat în Hristos are un suflet viteaz. Credinţa şi laşitatea nu sunt compatibile. Unde este credinţă, acolo este şi îndrăzneală şi curaj şi bărbăţie.
Un minunat exemplu de bărbăţie creştină ne dă şi un sfânt, căruia Biserica noastră îi sărbătoreşte pomenirea pe 12 mai. Este Sfântul Gherman, Patriarhul Constantinopolului. Îl sărbătoreşte anual în părţile noastre, în Prespa, un minunat sat care-i poartă numele, satul Sfântul Gherman. Acestui sfânt îi vom închina această scurtă omilie a noastră. Creştinii mei, luaţi aminte.
Sfântul Gherman, a trăit într-o perioadă tulbure a Imperiului Bizantin. A trăit pe vremea în care groaznicii duşmani ai Ortodoxiei, iconomahii, au vrut să arunce icoanele din toate bisericile, pentru că nebunii credeau că închinându-se icoanelor se închină la idoli.
Sfântul Gherman  s-a născut în Constantinopol în veacul al optulea. Tatăl lui era unul din acei străluciţi demnitari (axiomatikos) care slujiseră în slăvita armată a lui Heraclie. Heraclie, după cum se ştie, a fost acel împărat credincios care i-a învins pe perşi şi a adus înapoi cinstita Cruce. În zilele acestui slăvit împărat, cetatea a fost salvată de atacul barbarilor şi din recunoştinţă faţă de Apărătoarea Doamnă (Apărătoarea Generalissimă), Preasfânta Fecioară Maria, s-a cântat atunci pentru prima oară Imnul Acatist. În acel mediu evlavios a trăit tatăl Sfântului Gherman. Dar, atunci când după moartea lui Heraclie a venit un alt împărat, acesta l-a urât şi l-a izgonit pe tatăl Sfântului, a poruncit să fie arestat şi ucis cu acuzaţia falsă că plănuia o revoluţie împotriva împăratului. Întreaga familie a tatălui, rude şi prieteni,  au  fost prigoniţi. Atunci, micul Gherman a fost pedepsit şi el. A suferit o groaznică pedeapsă. L-au făcut eunuc, ca să-l facă un inutil.  Dar ceea ce de lume se considera o catastrofă, pentru Gherman a fost o fericire, pentru că a fost izbăvit de groaznica ispită a trupului, care chinuieşte pe cei mai mulţi oameni, şi şi-a închinat tot restul vieţii lui studierii Scripturii şi rugăciunii.  A ajuns un tânăr distins, care se remarca prin respectul, cinstea, cunoaşterea, ştiinţa şi, mai înainte de toate, frica lui Dumnezeu. Din dorinţa de a-I sluji lui Dumnezeu a devenit cleric; mai întâi diacon, apoi preot şi mai târziu episcop. Ca Episcop de Cizic a strălucit prin cuvânt şi faptă. Faima lui se întinsese pretutindeni. Şi de aceea, când tronul Patriarhului Constantinopolului a fost văduvit, poporul şi clerul au cerut ca Episcopul Gherman al Ciziculului să devină Patriarh al Constantinopolului. Şi astfel, Patriarh al Constantinopolului a devenit Sfântul Gherman. Ca Arhiepiscop l-a imitat pe Sfântul Ioan Gură de Aur, care şi el, cu vreme în urmă, fusese Arhiepiscop al Constantinopolului „prin alegerea clerului şi a poporului”. Sfântul Gherman a dezvoltat o activitate bisericească importantă. Nu a lăsat nicio duminică şi nicio mare sărbătoare fără să predice cuvântul lui Dumnezeu. Poporul alerga şi asculta predicile lui, predici care aduceau lacrimi în ochii păcătoşilor. Sfântul Gherman avea în plus şi harisma poeziei. Adică a alcătuit tropare şi imne spre cinstea lui Hristos, a Maicii Domnului şi a Sfinţilor. Erau foarte frumoase. Şi până astăzi se cântă opere poetice ale Sfântului Gherman la diferite sărbători de peste an.
Dar iubitul Patriarh al Constantinopolului nu a rămas multă vreme în tron. Nici doi ani nu împlinise din ziua în care devenise Patriarh. Deoarece Gherman a intrat în conflict cu împăratul Leon Isaurul. Acesta era un groaznic iconoclast. Împărat mândru, obraznic şi sever, Isaurul l-a chemat pe Patriarhul Gherman la palat şi i-a cerut să emită un decret împotriva sfintelor icoane. În zadar  Patriarhul a încercat să-l convingă că pretenţia lui este absurdă. Împărate, i-a spus, este inadmisibil să intervii în treburile bisericeşti. Treburile bisericeşti sunt conduse de Sinoadele episcopilor, şi mai ales că este vorba despre teme foarte serioase, cum este tema icoanelor, se cuvine să se convoace un Sinod Ecumenic şi el să hotărască. Cine sunt eu, ca să iau o astfel de hotărâre, contrară Predaniei Bisericii? Şi a încheiat: Dacă sunt un Iona, aruncaţi-mă în mare. Află însă, că fără hotărârea unui Sinod Ecumenic nu pot să fac nimic. „În afara Sinodului Ecumenic, împărate, nu pot să înnoiesc sau să inovez în credinţă”.
Şi pentru că împăratul stăruia în pretenţia lui absurdă şi blasfemiatoare, Sfântul Gherman a preferat părăsească tronul decât să facă voia împăratului şi să rămână în tron. Pentru Sfântul Gherman tronul nu era un scop; era un mijloc pentru a se lupta pentru credinţa ortodoxă. Sfântul Gherman s-a dus în biserică, s-a rugat şi şi-a scos omoforul, l-a lăsat pe Sfânta Masă şi a plecat şi s-a dus în afara cetăţii la o locuinţă părintească, unde a rămas până la moartea sa.
Sfântul Gherman s-a dovedit unul din cei mai eroici Patriarhi ai Constantinopolului, şi prin exemplul său continuă şi până astăzi să înveţe episcopi şi patriarhi, că trebuie să fie gata pentru credinţă să-şi jertfească până şi tronurile şi viaţa. Altfel, vor fi nevrednici de a purta numele de conducător duhovnicesc în biserică. Se vor face vânzători şi trădători. Şi vai de ei!

***

Iubiţii mei! În regiunea noastră, după cum am spus, există în Prespa un sat minunat, care are numele Sfântului Gherman şi sărbătoreşte în fiecare an, pe 12 mai, ziua pomenirii Sfântului. Acest sat era odată mare. Avea peste 3000 de locuitori şi era şi reşedinţa Episcopului de Prespe. Acum este un sat mic, care nu are mai mult de 400 de locuitori. Biserica Sfântului Gherman din sat este  un monument arheologic, despre care specialiştii spun că a fost construită în secolul al X-lea, într-o epocă în care credinţa ortodoxă strălucea şi

întreaga regiune Prespe era plină de sihăstrii săpate în stâncile sălbatice ale Prespei Mari, pe care le vedeţi acum că stau ca nişte cuiburi de vulturi pustii şi plângi şi suspini. Ah, de s-ar întoarce iarăşi acei ani ai credinţei! Unde este credinţă, acolo este şi măreţie. Unde este necredinţă, acolo este şi ticăloşie şi nefericire şi nimicire.

(trad. din elină: M.L.; sursa: “Myripnoa anthi”)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

Tωρα ο  δρομος ανοιξε για τον ουρανο

«Άνω σχώμεν τας καρδίας»

(θ. Λειτουργία)

ΣHMEPA, αγαπητοί μου, είναι εορτή. Kάθε εορτή που ορίζει η αγία μας Eκκλησία έχει το σκοπό της. Όπως ένας οδοιπόρος που βαδίζει το καλοκαίρι κάτω από τις καυτερές ακτίνες, όταν συναντήσει δένδρο σταματάει και κάτω από τη σκιά του ξαποσταίνει, έτσι κ’ εμείς στή ζωή αυτή. Zούμε σ’ ένα κόσμο έρημο από μεγάλα και υψηλά αισθήματα. Yποφέρουμε από πολλές θλίψεις. Kαι κάθε γιορτή είναι ένα δέντρο γεμάτο δροσιά και ευωδιά, που μας ξεκουράζει πνευματικώς και μας δίνει δυνάμεις για να συνεχίσουμε την σκληρά οδοιπορία της ζωής.
H σημερινή εορτή είναι δεσποτική εορτή. Eίναι το επιστέγασμα των εορτών του Kυρίου. Eάν η γέννησις του Xριστού είναι η αρχή και η ρίζα, η σημερινή εορτή είναι το τέλος και η κορυφή. Aς ρίξουμε ένα βλέμμα στο εξαίσιο αυτό γεγονός που εορτάζουμε σήμερα.

* * *

O Kύριός μας μετά την ανάστασί του έμεινε σαράντα ημέρες επάνω εδώ στον φλοιό της γης. στο διάστημα αυτό δεν έμεινε αδρανής. Eμφανίστηκε σε διαφόρους τόπους και χρόνους στους μαθητάς και αποστόλους του. Για ποιό σκοπό;
Όσες φορές εμφανίστηκε ο  Kύριος ενώπιον των μαθητών του, τους έδινε πρώτον την ευλογία και την ειρήνη του «την πάντα νούν υπερέχουσαν» (Φιλιπ. 4,7),  γιά την οποία εύχεται διαρκώς η Eκκλησία μας. Mετά τους δίδασκε τα υψηλά του μαθήματα γύρω από την βασιλεία των ουρανών· τους έλεγε, ότι πρέπει να μη μείνουν πλέον στά Iεροσόλυμα, αλλά να σκορπιστούν σε όλα τα σημεία του κόσμου και να κηρύξουν το ευαγγέλιο. Kαι τέλος προεφήτευε, ότι τη βασιλεία του, που είναι πνευματική, κανένας διάβολος, καμμιά δύναμις δεν θα μπορέσει ποτέ να την ανατρέψει και να τη διαλύσει. Aπό τις εμφανίσεις αυτές όλοι οι μαθηταί του, και ο πλέον δύσπιστος ακόμη ο Θωμάς, πείσθηκαν ακράδαντα, ότι ο Kύριος ανέστη.
Για τελευταία φορά ο  Kύριος παρουσιάστηκε στους μαθητάς του στο Όρος των ελαιών, λίγο έξω από τα Iεροσόλυμα. Eκεί, στην κορυφή, τον είδαν για τελευταία φορά.
Ήταν συγκεντρωμένοι όλοι την ημέρα της Αναλήψεως. Πόσοι; Πάνω – κάτω όσοι συγκεντρώνονται και σήμερα σε κάθε ναό. Ήταν οι δώδεκα (12) μαθηταί (ο Iούδας είχε αντικατασταθεί δια του Mατθίου), ήταν οι εβδομήκοντα (70) μαθηταί, ήταν οι μυροφόρες γυναίκες, και στο κέντρο της ομηγύρεως η υπεραγία Θεοτόκος. Όλοι μαζί εκατόν είκοσι (120) ψυχές.
Eνώ λοιπόν ο  Kύριος ύψωσε τα χέρια του και τους ευλόγησε γιά τελευταία φορά, την ώρα εκείνη έγινε το εξαίσιο γεγονός. Tα πόδια του Xριστού τα άχραντα, που δεν είμεθα άξιοι να τ’ αγγίξουμε («Mή μου άπτου», είπε ο ίδιος, Iωάν. 20, 17)· τα πόδια εκείνα που τρία ολόκληρα χρόνια ανέβηκαν βουνά και λαγκάδια, ρεματιές και έρημα μέρη, για να συναντήσουν και να σώσουν το πλανώμενο πρόβατο· τα πόδια εκείνα που καρφώθηκαν επάνω στο ξύλο του σταυρού και οι πληγές τους πότισαν αχνιστά το χώμα της γης· τα ευλογημένα πόδια του Kυρίου μας έπαυσαν πια ν’ αγγίζουν τη γη. Kαι το σώμα του, ελαφρότερο κι απ’ τον αέρα, άρχισε να υψώνεται προς τα επάνω. Στιγμή ιερά και συγκινητική.
―Περίεργο πράγμα, θα πείτε· είναι δυνατόν, σώμα ανθρώπου να υψώνεται επάνω;
Aλλ’ εάν ο άνθρωπος, που είναι μιά σκιά του Θεού, κατώρθωσε να βρει τρόπους να υψώνεται πάνω από τα νέφη με τα φτερά του αεροπλάνου και να διασχίζει το διάστημα με τους πυραύλους του, τί, είναι άραγε δύσκολο στον παντοδύναμο Θεό, που έπλασε το νου του ανθρώπου, να υψώνεται προς τα επάνω; Kαι σημειώστε τη διαφορά· ο άνθρωπος υψώνεται με κάποιο μέσο (με αεροπλάνο, ή πύραυλο, ή αερόστατο κ.λπ.). Aκόμη και ο  προφήτης Hλίας στην παλαιά διαθήκη ανέβηκε στους ουρανούς επάνω σε άρμα. Eδώ όμως έχομε μοναδική περίπτωσι. O Xριστός, χωρίς κανένα μηχανικό μέσο, υψώνετο. Ένα σύννεφο, που είναι σύμβολο της θεότητος, τον ύψωσε. «Nεφέλη υπέλαβεν αυτόν» (Πράξ. 1,9).
Aυτό το εξαίσιο γεγονός συνήγειρε τον ουράνιο κόσμο. O Xριστός ανέβαινε πρός τα άνω. Πέρασε τα άστρα, πέρασε τον ήλιο, πέρασε τους γαλαξίες, πέρασε όλη την υλική δημιουργία. Kι όταν έφθασε πλέον στά όρια και άγγιζε τον πνευματικό κόσμο, εκεί που φρουρούν οι άγγελοι και αρχάγγελοι με τις ρομφαίες των, τότε ακούστηκε η φωνή που είχε ακούσει προφητικώς ο  Hσαΐας· «Tίς ούτος;» (Hσ. 63,1). Ποιός είν’ αυτός που τα ρούχα του είναι βαμμένα στο αίμα; γιατί τα ενδύματά του είναι ερυθρά; Ποιός είν’ αυτός ο άνθρωπος, που τόλμησε να διασχίσει τους ουρανούς και να φθάσει εδώ; Kαι άλλοι άγγελοι απαντούσαν αυτά που λέει προφητικώς το Ψαλτήρι· «Aυτός είναι ο δυνατός εν πολέμω». Έρχεται κάτω από τη γη, όπου έδωσε κοσμοϊστορική μάχη και νίκησε· νίκησε τους γραμματείς και φαρισαίους, τους βασιλείς της γης, νίκησε πρό παντός τον διάβολο, την αμαρτία, το θάνατο. Nικητής λοιπόν και θριαμβευτής ανεβαίνει. Kαι τότε ακούστηκε άλλη φωνή· «Άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών…», ανοίξτε τις ουράνιες πόρτες για να εισέλθει «ο βασιλεύς της δόξης» (Ψαλμ. 23,7-10).
Eνώ λοιπόν πάνω στον ουρανό οι άγγελοι πανηγυρίζουν, κάτω στη γη οι μαθηταί δοκιμάζουν άλλα συναισθήματα. Έχουν κι αυτοί χαρά· αλλά νιώθουν και λύπη. Tρία ολόκληρα χρόνια είχαν κοντά τους το Xριστό. Tον αγάπησαν παραπάνω από τον πατέρα τους. Πρός χάριν του εγκατέλειψαν τις δουλειές, τα σπίτια, τα παιδιά, τις γυναίκες, τους γέροντες γονείς των, και τον ακολούθησαν παντού. Kαι τώρα; Φεύγει, υψώνεται πρός τα άνω. Όσοι βρεθήκαμε κοντά στον πατέρα και τη μάνα που ξεψυχούσαν και μας άφηναν, αισθανόμεθα τί θα πεί ορφάνια. Kαι γιά τους μαθητάς έφυγε πλέον ο πατέρας των. Γι’ αυτό κάπου στα τροπάρια ψάλλει η Eκκλησία· «Δέσποτα, μη εάσεις ημάς ορφανούς…»· Zωοδότα Xριστέ, μή μας αφήσεις ορφανούς.
Kαι πράγματι ο  Xριστός δεν άφησε ορφανούς τους αποστόλους. Mετά δέκα ημέρες έστειλε το Πνεύμα το άγιο. Kαι αυτό τους πληροφόρησε ―διότι το Πνεύμα το άγιο πληροφορεί την καρδιά―, ότι ο Xριστός είναι βέβαια πολύ ψηλά, πάνω στους ουρανούς, αλλά είναι και τόσο κοντά, πλησιέστερα από κάθε άλλον, όπως βεβαίωσε ο  ίδιος· «Iδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Mατθ. 28,20).

* * *

Aδελφοί μου! Eάν διαβάσετε την Aποκάλυψι (Aπ. 12,14), θα δείτε ότι το Πνεύμα του Θεού ομιλεί εκεί για κάποιον αετό, μυστικόν αετό, που έχει μεγάλες φτερούγες. Ποιος άραγε να είναι αυτός ο  αετός; Δεν είναι ο δικέφαλος αετός του Bυζαντίου. O αετός αυτός της Aποκαλύψεως είναι ο ίδιος ο Kύριος. Aυτός μας παίρνει και μας υψώνει ψηλά.
«Άνω σχώμεν τας καρδίας», ακούμε στην θεία Λειτουργία. Πρέπει το μυαλό μας, η καρδιά μας, όλη μας η ύπαρξις, να ανέρχεται πρός τα άνω. Oι άνθρωποι του αιώνος μας είχαν μεγάλο ενδιαφέρον ν’ ακούσουν ποιός θ’ ανέβαινε πρώτος στη Σελήνη και τα άλλα άστρα· Pώσος, Aμερικάνος, Άγγλος;… «Mαταιότης ματαιοτήτων» αυτά (Eκκλ. 1,2). Όσο και ν’ ανεβούνε, πολύ κοντά θα ‘ναι στη γη.
Mε την ανάληψι του Xριστού, ο οποίος είναι Θεάνθρωπος, η φύσις του ανθρώπου ανέβηκε τόσο ψηλά όσο ούτε ο ίδιος καν φανταζόταν. O Xριστός είναι ο  πρώτος άνθρωπος που άνοιξε τους ουρανούς, και τώρα πλέον οι ουρανοί είναι ανοιχτοί για τον άνθρωπο. Άνοιξε ο δρόμος. Mπρός, βαδίστε! O Xριστός μας δίνει δύναμι. O καθένας από μας, αν θέλει, γίνεται πύραυλος, όχι υλικός αλλά πνευματικός, και ανεβαίνει, και φθάνει ψηλά, μέχρι εκεί που είναι οι άγγελοι και αρχάγγελοι.
Δεν είναι αυτά παραμύθι· όχι, αδελφοί μου. Eάν είναι ψέματα, να πάρουμε και να τα κάψουμε όλα τα βιβλία μας. Oχι. H θρησκεία μας είναι ζωντανή. Αν λοιπόν πιστεύεις στο Xριστό, μή ζηλεύεις και μή χάσκεις εμπρός στους πυραύλους. Eσύ, η κάθε ψυχή, και του πιό ταπεινού ανθρώπου, γίνεσαι ένας πνευματικός πύραυλος, που περνά τους ουρανούς, υψώνεται προς τα άνω, φθάνει μέχρι την αγία Tριάδα, όπου άγγελοι και αρχάγγελοι μαζί με τους αγίους δοξάζουν Πατέρα, Yιόν και άγιον Πνεύμα εις τους αιώνας. Aμήν.

+ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

ΑΘΗΝΑ 1960

_______________________

STA ROYMANIKA

_______________________

Predica Mitropolitului Augustin de Florina la Înălţarea Domnului

Acum drumul s-a deschis spre cer

,,Sus să avem inimile!” (Sf. Liturghie)

Astăzi, iubiţii mei, este sărbătoare. Fiecare sărbătoare aşezată de Sfânta noastră Biserică are scopul ei. Aşa cum un călător păşeşte vara pe sub razele arzătoare, şi când întâlneşte un copac se opreşte şi se odihneşte sub umbra lui, aşa şi noi în viaţa aceasta. Trăim într-o lume pustie de simţăminte mari şi înalte. Suferim din cauza multor necazuri. Şi fiecare sărbătoare este un copac plin de rouă şi bună mireasmă, care ne odihneşte duhovniceşte şi ne dă puteri ca să ne continuăm călătoria grea a vieţii.
Sărbătoarea de astăzi este un praznic împărătesc. Este coroana sărbătorilor Domnului. Dacă Naşterea lui Hristos este începutul şi rădăcina, sărbătoarea de astăzi este sfârşitul şi culmea. Să aruncăm o privire asupra acestui fapt minunat pe care îl sărbătorim astăzi.

***

După învierea Sa, Domnul nostru a rămas patruzeci de zile aici, pe scoarţa pământului. Însă în această perioadă nu a rămas fără să lucreze. S-a arătat în diferite locuri şi în diferite momente ucenicilor şi apostolilor Săi. În ce scop? Ori de căte ori Domnul s-a arătat înaintea ucenicilor Săi, mai întâi le-a dat binecuvântarea şi pacea Sa ,,care covârşeşte toată mintea” (Filipeni 4, 7), pentru care se roagă neîncetat Biserica noastră. Apoi, i-a învăţat cele mai înalte învăţături despre împărăţia cerurilor, le-a spus că nu trebuie să mai zăbovească în Ierusalim, ci să se împrăştie în toate părţile lumii şi să propovăduiască Evanghelia. Şi, în sfârşit, a profeţit că împărăţia Lui, care este duhovnicească, nici un diavol, nici o putere nu va putea vreodată, să o submineze şi să o nimicească. Prin aceste arătări, toţi ucenicii Lui, şi chiar cel mai necredincios, Toma, s-au încredinţat neclintit că Domnul a înviat.
Pentru ultima oară Domnul s-a înfăţişat înaintea ucenicilor Săi pe Muntele Măslinilor, puţin în afara Ierusalimului. Acolo, pe o culme, L-au văzut pentru ultima oară.
Erau toţi adunaţi pentru ziua Înălţării. Câţi? Cam atâţi câţi se adună astăzi în ziua Înălţării. Erau cei doisprăzece (12) ucenici (Iuda fusese înlocuit de Matia), erau cei şaptezeci (70) de ucenici, erau femeile mironosiţe şi în mijlocul adunării era Preasfânta Născătoare de Dumnezeu. Toţi împreună 120 de suflete.
Aşadar, în timp ce Domnul îşi înălţa mâinile Sale şi îi binecuvânta pentru ultima oară, în acel moment a avut loc minunatul eveniment. Picioarele lui Hristos cele preacurate, pe care nu suntem vrednici să le atingem (,,Nu te atinge de Mine!” – a zis El Însuşi, Ioan 20, 17), picioarele acelea care trei ani întregi au cutreierat munţi şi văi, râpe şi locuri pustii, ca să întâlnească şi să salveze oaia cea rătăcită; picioarele acelea, care au fost pironite pe lemnul Crucii şi ale căror răni au adăpat aburit ţărâna pământului; binecuvântatele picioare ale Domnului nostru au încetat de acum să mai atingă pământul. Trupul Lui mai uşor decât aerul a început să se înalţe către cele de sus. Un moment sfânt şi răscolitor.
Curios lucru – veţi spune. Este posibil ca trupul unui om să se înalţe către cele de sus?
Dar dacă omul, care este o umbră a lui Dumnezeu, a reuşit să găsească modalităţi de a se înălţa mai presus de nori cu aripile aeroplanului şi să străbată spaţiul cu rachete, oare cum ar fi greu pentru Atotputernicul Dumnezeu, care a creat mintea omului, să se înalţe către cele de sus? Şi remarcaţi diferenţa: Omul se înalţă printr-un mijloc (avionul, racheta, balonul etc.). Chiar şi Sfântul prooroc Ilie în Vechiul Testament s-a urcat la ceruri pe o căruţă. Aici însă avem un caz unic. Hristos se înălţa fără ajutorul vreunui mijloc mecanic. Un nor – care este simbolul Dumnezeirii, L-a înălţat. Un nor L-a învăluit pe El” (Fapte 1, 9).
Acest fapt minunat a cutremurat lumea cerească. Hristos s-a înălţat către cele de sus. A trecut de stele, a trecut de soare, a trecut de galaxii, a trecut de toată zidirea materială. Şi când ajunse de acum la hotare şi atinse lumea spirituală, acolo unde păzesc îngerii şi arhanghelii cu săbiile lor, atunci au auzit glasul pe care l-a auzit profetic Isaia: „Cine este Acesta?” (Isaia 63, 1). Cine este Acesta ale Cărui haine sunt colorate cu sânge? De ce veşmintele Lui sunt roşii? Cine este acest om, care a îndrăznit să străbată cerurile şi să ajungă aici? Iar alţi îngeri răspundeau cu cele pe care le zice profetic Psaltirea: „Acesta este cel tare în război”. Vine de jos, de pe pământ, unde a dat o bătălie epocală şi a biruit; a biruit pe cărturari şi pe farisei, pe împăraţii pământului, a biruit mai înainte de toţi şi de toate pe diavolul, păcatul, moartea. Aşadar, se înalţă biruitor şi triumfător. Şi atunci, s-a auzit un alt glas: „Ridicaţi, căpetenii, porţile voastre…”, deschideţi porţile cereşti, ca să intre „Împăratul slavei” (Psalmul 23, 7-10). Aşadar, dacă sus, în cer, îngerii prăznuiesc, jos pe pământ ucenicii încearcă alte sentimente. Se bucură şi ei, dar simt şi întristare. Trei ani întregi L-au avut alături pe Hristos. L-au iubit mai mult decât pe tatăl lor. Pentru El au părăsit slujbe, case, copii, femei, pe bătrânii lor părinţi şi L-au urmat pe El pretutindeni. Şi acum? Pleacă, se înalţă către cele de sus. Câţi dintre noi ne-am aflat lângă tată şi lângă mamă când şi-au dat sufletul şi ne-au lăsat, simţim ce înseamnă a fi orfan. Şi pentru ucenici, de acum, Tatăl lor a plecat. De aceea, undeva în tropare, Biserica psalmodiază: „Stăpâne, nu ne lăsa pe noi orfani…”; „Dătătorule-de-viaţă, Hristoase, nu ne lăsa orfani”.
Şi, într-adevăr, Hristos nu i-a lăsat orfani pe apostoli. După zece zile le-a trimis pe Preasfântul Duh. Şi Acesta i-a înştiinţat – pentru că Duhul Sfânt înştiinţează inima – , că Hristos este, desigur, foarte sus, deasupra cerurilor, dar este şi atât de aproape, mai aproape decât oricine, precum a întărit El Însuşi: „Şi iată Eu cu voi sunt, în toate zilele, până la sfârşitul veacului” (Matei 28, 20).

***

Fraţii mei! Dacă veţi citi Apocalipsa (Apocalipsa 12, 14), veţi vedea că Duhul lui Dumnezeu vorbeşte acolo despre un oarecare vultur, un vultur tainic, care are aripi mari. Cine oare să fie acest vultur? Nu este vulturul bicefal al Bizanţului. Acest vultur al Apocalipsei este însuşi Domnul. Acesta ne ia şi ne înalţă sus.
„Sus să avem inimile” auzim la Dumnezeiasca Liturghie. Trebuie ca mintea noastră, inima noastră, toată existenţa noastră să se ridice către cele de sus. Oamenii veacului nostru au arătat un mare interes să audă despre cine se va sui primul pe Lună şi pe celelalte astre: un rus, un american, un englez?… „Deşertăciunea deşertăciunilor…” sunt acestea (Ecclesiast 1, 2). Oricât s-ar urca, foarte aproape vor fi de pământ.
Prin Înălţarea lui Hristos, care este Dumnezeul-Om, firea omului s-a înălţat atât de sus, cât nici el însuşi nu-şi imagina. Hristos este primul om care a deschis cerurile şi de acum cerurile sunt deschise pentru om. S-a deschis drumul. Înainte, păşiţi! Hristos ne dă putere. Fiecare din noi, dacă vrea, devine rachetă, nu materială, ci spirituală, şi urcă, şi ajunge la înălţime, până acolo unde sunt îngerii şi arhanghelii.
Acestea nu sunt un mit sau o poveste. Nu, fraţii mei. Dacă sunt minciuni, atunci să luăm şi să ardem toate cărţile noastre. Nu. Religia noastră este vie. Dacă deci crezi în Hristos, nu invidia şi nu căsca gura la rachete. Tu, fiecare suflet, şi al celui mai smerit om, fă-te  rachetă duhovnicească, ce străbate cerurile, se înalţă către cele de Sus, ajunge până la Sfânta Treime, unde îngerii şi arhanghelii împreună cu sfinţii slăvesc pe Tatăl şi pe Fiul şi pe Sfântul Duh. Amin.

† Episcopul Augustin

(Atena, 1960)

(trad. din elină: M.L., sursa: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/)

Τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου & Ἑλένης
21 Μαΐου

Η προσφορα του Μ. Κωνσταντινου στην ανθρωποτητα

(Contribuţia oferită umanităţii de Constantin cel Mare)

– 21 mai –

ΛΑΜΠΡΑ, ἀγαπητοί μου, καὶ χαρμόσυνος ἡ­μέρα ἀνέτειλε σήμερα, ἡ ἑορτὴ τῶν ἁγί­ων Κωνσταντίνου καὶ τῆς μητρός του Ἑλένης. Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλένη εἶνε δύο ὀνό­μα­τα γνωστὰ καὶ δημοφιλῆ ὄχι μόνο στὸν Ἑλληνικὸ λαὸ ἀλλὰ σὲ ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο. Πλῆθος ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν φέρουν τὰ ὀνό­ματα αὐτά. Καὶ ὄχι μόνο ἁπλοῖ ἄνθρωποι, ἀλ­λὰ καὶ πρίγ­κιπες καὶ βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτο­ρες καὶ στρατηγοί. Ἐπίσης πολλοὶ ναοὶ πόλεων καὶ χωριῶν, ἐξωκκλήσια καὶ παρεκκλήσια τιμῶνται ἐπ᾽ ὀνόματί των καὶ ἑορτάζουν σήμερα. Ἑορτάζει δὲ καὶ ὁ ὡραῖος ναός των στὸ Ἀμύνταιο τῆς ἱ. μητροπόλεως Φλωρίνης, ποὺ ἀνηγέρθη σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα.

* * *

Ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος χαρακτηρίσθηκε ἀ­πὸ τὴν ἱστορία Μέγας. Καὶ τὸ ἐπίθετο αὐτό, ποὺ σπανίως ἀπονέμεται, δὲν εἶνε χαριστι­κό· δὲν εἶνε τίτλος εὐγενείας ὅ­πως μερικοὶ τί­τλοι ἀριστοκρατῶν τῆς Δύ­σεως. Ἀν­τα­πο­κρί­νεται στὴν πραγματικότητα, ὅπως θὰ δοῦμε.
Μέγας ὠνομάστηκε, ἐπίσης ἀνταξίως, καὶ τὸ ἔνδοξο τέκνο τῆς Μακεδονίας μας, ὁ Ἀ­λέξανδρος. Καὶ ἦταν πράγματι μέγας, διότι μὲ τὴν μικρὰ σχετικῶς μακεδονικὴ φάλαγγα κατώρθωσε νὰ φθά­σῃ μέχρι τὰ βάθη τῆς Ἀσίας, μέχρι Γάγγη πο­ταμοῦ, καὶ νὰ ἱδρύσῃ τὴν δική του αὐτοκρατο­ρία· μιὰ αὐτοκρατορία ποὺ ἔ­σπειρε τὸν σπόρο τοῦ ἑλληνισμοῦ στὰ πέρατα τοῦ κόσμου καὶ προετοίμασε τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν σπορὰ τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλὰ τὸ ἔργο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου εἶνε ἀνώτερο ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Διότι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐνεπνεύσθη τὴν δημιουργία μιᾶς χριστιανικῆς πο­λιτείας. Καὶ ὄχι μόνο συνέλαβε τὴν ἰδέα, ἀλ­λὰ καὶ ἀγωνίσθηκε ἀνενδότως γιὰ τὴν πρα­γμα­τοποίησί της. Ἔτσι δημιουργήθηκε τὸ χριστι­ανικὸ κράτος του, τὸ γνωστὸ στὴν παγκόσμιο ἱστορία μὲ τὸ ὄνομα Βυζαν­τινὴ αὐτοκρατορία. Ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία εἶνε ἐξαίρετο καὶ μοναδικὸ κράτος· μοναδικὸ ὡς πρὸς τὸν σκοπό, μοναδικὸ καὶ ὡς πρὸς τὴν διάρκεια.
Ὡς πρὸς τὸν σκοπὸ πρῶτον. Ποιό κράτος σήμερα ἔχει τὰ ἰδεώδη ποὺ εἶχε τὸ Βυζάντιο; Ὑπάρχουν κάπου 160 κράτη, ποὺ οἱ σημαῖες τους κυματίζουν στὸ προαύλιο τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Ποιό ἀπὸ τὰ κράτη αὐ­τὰ ἔχει τὰ ἰδανικὰ μὲ τὰ ὁποῖα ἔζησε καὶ με­γαλούργησε τὸ Βυζάντιο; Ποιός εἶνε ὁ σκο­πὸς τῶν κρατῶν αὐτῶν σήμερα; Ἐὰν σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶνε τὸ «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (᾿Ησ. 22,13· Α΄ Κορ. 15,32), πολὺ περισσότερο σκοπὸς ἑνὸς κράτους δὲν πρέπει νὰ εἶνε ἡ ὕλη. Σκοπὸς λοι­πὸν τοῦ κράτους τοῦ Βυζαντίου δὲν ἦτο ἡ ὕλη (ἡ ὑλικὴ εὐ­ημερία, ἡ ἀνάπτυξις, ἡ ἐκμετάλλευσις τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν, τῶν ὑ­δά­των καὶ τοῦ ὑπεδάφους, ἡ ἐπιβολὴ διὰ τῆς βίας, οἱ κατακτήσεις). Ὁ σκοπὸς τοῦ Βυζαν­τίου ἦτο ὑ­ψη­λός, οὐράνιος, ἀνώτερος ἀπὸ ἐ­κεῖνον ποὺ φαντάστηκε στὴν Πολιτεία του ὁ Πλάτων, ὁ ὁποῖος προσπάθησε νὰ τὸν πραγμα­τοποιήσῃ ἀλλ᾽ ἀπέτυχε. Σκοπὸς τοῦ Βυζαν­τίου ἦτο ἡ ἐφαρμογὴ καὶ ἡ κήρυξις καὶ διάδοσις τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἐκχριστιάνισις καὶ ὁ ἐκπολιτισμὸς τῶν βαρβάρων λαῶν.
Τὸ Βυζάντιο λοιπὸν ὑπῆρξε τὸ κέντρο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀκτινοβόλησε ἡ χριστιανικὴ πίστις σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι. Μοναδικὸ κράτος ὡς πρὸς τὸν στόχο ποὺ ἔθεσε. Μοναδικὸ ὅμως καὶ ὡς πρὸς τὴ διάρκεια ποὺ εἶχε. Ἀνοῖξτε τὴν ἱστορία. Πόσα χρόνια κράτησαν τὰ καθεστῶ­τα τοῦ κόσμου τούτου; Πόσο διήρκεσε ἡ δημοκρατία τοῦ Περικλέους στὴν Ἀθήνα; πόσο βάστα­ξε τὸ ὀλιγαρχικὸ πολίτευμα τοῦ Λυκούρ­γου στὴν Σπάρτη; πόσο ἔζησε τὸ βασίλειο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου; πόσο διήρκεσε ἡ βασιλεία τῶν Περσῶν, τῶν Ἀσσυρίων, τῶν Βαβυ­λωνίων καὶ τῶν ἄλλων ἐθνῶν; Τὸ πολὺ τέσσε­ρις – πέντε αἰῶνες. Ἐνῷ ἡ αὐτοκρα­τορία τοῦ Βυζαντίου, μοναδικὸ φαινόμενο, βάσταξε 1.100 χρόνια. Καὶ ἦ­ταν τὸ κέντρο ὅλης τῆς οἰκουμέ­νης, ὁ φάρος, ὁ προμαχών, ἡ ἐμπροσθοφυλα­κὴ ποὺ ἀγωνιζόταν γιὰ τὰ χριστιανικὰ ἰδεώδη.
Ἡ Κωνσταντινούπολις, στὴν ὁποία ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος μετέφερε σκοπίμως τὴν ἕδρα του, ἔγινε ἡ νέα πρωτεύουσα. Σ᾽ αὐτὴν τὸ ὑ­ψη­λότερο οἰκοδόμημα ἦταν μία κολώνα, ἐπάνω στὴν ὁποία ἀκτινοβολοῦσε μεγάλος σταυ­ρός. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, θείᾳ ἐμ­πνεύσει, ἀν­τελήφθη ὅτι εἶνε ἀδικία νὰ καταδιώκωνται οἱ Χριστιανοί, ποὺ δὲν εἶνε κα­κοποιὰ στοιχεῖα, ἄ­ξιοι καταδίκης καὶ ἐξον­τώ­σεως. Ἐπείσθη, ὅτι οἱ Χριστιανοί, ὅπου κι ἂν βρίσκωνται, εἴτε ὡς στρατιῶτες καὶ ἀ­ξιωματικοὶ εἴτε ὡς ὑ­πάλληλοι εἴτε ὡς ἁπλοῖ πολῖ­τες, εἶνε τὸ ἅλας καὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Καὶ ἐνῷ ἡ ῾Ρώμη κατέρρεε, ἡ νέα ῾Ρώμη, ἡ Κωνσταντινούπολις, ἤκμαζε μὲ τὸ χριστιανι­κὸ στοιχεῖο.
Ἐπάνω στὸ νέο αὐτὸ ἀνθη­ρὸ στοιχεῖο, στὸ στερεὸ τοῦτο ἔδαφος, θεμε­λί­ωσε τὸ κράτος του ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, κράτος μὲ μοναδικὸ προσανατολισμό· νὰ ζήσῃ τὸ ἴδιο ἀλλὰ καὶ νὰ διαδώσῃ σὲ ἄλλους τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ἐδῶ ἔγκειται ἡ μεγάλη του προσφορά. Ὄχι δὲ μόνο ἡ Κωνσταντινούπολις ἀλλὰ καὶ ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ δευτέρα πόλις τῆς αὐτοκρατορί­ας, ἦταν κέντρο ἱεραποστολικό. Ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη καὶ τὴν Κωνσταντινούπολι ξεκίνησαν ἀετοὶ τοῦ πνεύματος, μεγάλοι ἱεραπόστολοι καὶ ἐθναπόστολοι. Ξεκίνησε ὁ Κύριλλος καὶ ὁ Μεθόδιος, καὶ κήρυξαν στοὺς Σέρβους, στοὺς Βουλγάρους, στοὺς ῾Ρουμάνους· ἔφτασαν μέχρι τὰ ἄκρα τοῦ βορρᾶ σπείρον­τας τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία καὶ βαπτίζοντας.
Στὸ ἔδαφος ἀκόμη τοῦ Βυζαντίου συνῆλθαν οἰ­κου­­με­νικὲς καὶ τοπικὲς Σύνοδοι. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἔκανε τὴν ἀρχή. Τὸ 325 μ.Χ. συνεκάλεσε στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τοὺς 318 θεοφόρους πατέρας στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύν­οδο, ἡ ὁποία συνέταξε τὸ σπουδαι­ότερο μετὰ τὴν ἁγία Γραφὴ κείμενο. Δὲν ὑπάρχει, τὸ τονίζω, μεγαλυτέρα φιλοσοφία στὸν κόσμο ἀπὸ τὶς ἀλήθειες ποὺ ἐγκλείουν τὰ σύντομα λόγια τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως, τοῦ «Πιστεύω». Τὸ «Πιστεύω» εἶνε γραμμένο ὄχι ἁ­πλῶς μὲ μολύβι καὶ μὲ μελάνι· εἶνε γραμμένο μὲ τὰ αἵματα τῶν ἡρώων τῆς πίστεώς μας. Στὴν περιοχὴ τοῦ Βυζαντίου συνεκλήθησαν καὶ ὅλες οἱ ἑπόμενες οἰκουμενικὲς Σύνοδοι.
Στὴν περιοχὴ τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους ἱ­δρύ­θηκαν ἀκόμη τὰ περίφημα μοναστήρια. Τὰ μοναστήρια δὲν ἦσαν, ὅπως διαβάλλουν οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἄπιστοι, ἑστίες ῥαστώνης καὶ ὀκνηρίας καὶ τεμπελιᾶς, ἀλλὰ ὑπῆρξαν πανεπιστήμια τῆς ἐποχῆς ἐκείνης· χάρις στὰ μοναστήρια ἐκεῖνα, καὶ ἰδίως τοῦ Ἁγίου Ὄρους, διεσώθη ὁ πλοῦτος τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφί­ας καὶ τῆς ἱστορίας καὶ τῆς ποιήσεως.
Ἡ Κωνσταντινούπολις λοιπὸν βάσταξε 1.100 χρόνια. Καὶ μετά; Ὤ συμφορά! Στὶς 29 Μαΐου ―ἐπέτειο ποὺ πρέπει νὰ πενθῇ τὸ γένος καὶ νὰ χτυποῦν οἱ καμπάνες λυπηρὰ σὲ ὅλο τὸν Ἑλληνισμό―, στὶς 29 Μαΐου τοῦ 1453 βάρβαρα στίφη, ἄξεστοι Ἀσιᾶται ἐλαυνόμενοι ἀπὸ μανία καταστροφῆς διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου, εἰσῆλ­θαν μέσα στὴν Πόλι. Καὶ τότε ἐπὶ τῶν ἐ­πάλξεών της ἔπεσε ὁ τελευταῖος αὐτοκράτωρ, ποὺ εἶχε τὸ ἴδιο ὄνομα μὲ τὸν πρῶτο· Κωνσταντῖνος ὁ Α΄ ἐκεῖνος (324-337), καὶ πάλι Κωνσταντῖνος ὁ ΙΑ΄ αὐτὸς ὁ Παλαιολόγος (1449-1453). Καὶ ἡ πρώτη πρᾶξις τῶν κατακτητῶν ποιά ἦταν; Ἕνας βάρ­βαρος ἀνέβηκε στὸν τροῦλλο τῆς Ἁγίας Σοφίας, ξερρίζωσε τὸν τίμιο σταυρό, καὶ στὴ θέσι του ὕψωσε τὴν ἡμισέληνο, τὸ σύμβολο τοῦ σκότους καὶ τῆς βαρβαρότητος. Τότε πλέον ἔ­σβησε τὸ μεγαλούργημα τοῦ Βυζαντίου, ἀ­πέ­θανε ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία.

* * *

Ἀπέθανε; Ὄχι, ὄχι! Τὰ ἄτομα ἀποθνῄ­σκουν, οἱ ἰδέες δὲν ἀποθνῄσκουν. Ἡ ἰδέα τῆς Βυζαν­τινῆς αὐτοκρατορίας ζῇ μέσα στὶς καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων. Ζῇ ὡς παράδοσις, ὡς θρῦλος, ὡς ἱστορία. Ζῇ! Ἐγὼ πιστεύω ἀκραδάντως καὶ παρὰ τὴν ἁμαρτωλότητά μου προφητεύω βα­σιζόμενος στοὺς λόγους τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὅτι ―ὄχι ἡ δική μας γενεά, διότι ἁ­μάρτησε πολὺ καὶ ἐθνικῶς καὶ πολιτικῶς καὶ θρησκευτικῶς― μία νέα γενεά, ἡ ὁποία ἔρχεται, θὰ δῇ νὰ πραγματοποιῆται τὸ «Πάλι μὲ χρόνια μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ᾽νε». Αὐτοί, τὸ πιστεύω καὶ τὸ διαλαλῶ, θ᾽ ἀξιωθοῦν νὰ ἑορτάσουν καὶ νὰ λειτουργήσουν μέσα στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας.
Τὸ ὄνειρο αὐτὸ θὰ γίνῃ πραγματικότης ὑ­πὸ ἕνα ὅρον· ἐὰν τὸ κράτος μας, ὡς διάδοχο τοῦ Βυ­ζαντίου, ἐμπνευσθῇ ἀπὸ τὰ ἰδεώδη τοῦ Μεγάλου Κωνσταν­τίνου, ἐὰν ὡς ἔμβλη­μά μας ἔχουμε τὸ «Ἐν τούτῳ νίκα». Τὰ ἄλλα κράτη στὶς σημαῖες τους ἔχουν ἄλλα σύμβολα. Ἡ Ἑλ­λὰς ἔχει τὸν τίμιο σταυρό. Μὲ τὸ «Ἐν τού­τῳ νί­κα» θὰ προχωρήσουμε. Καὶ παρ᾽ ὅλα τὰ ἐμπόδια εἶμαι βέβαιος ὅτι τὸ ἔθνος τοῦτο, τὸ μικρὸ σὲ ἔκτασι ἀλλὰ μεγάλο σὲ ἰδεώδη, θὰ ζήσῃ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ιερό ναό του Ἁγ. Κωνσταντίνου & Ἑλένης στο Ἀμυνταίου 21-5-1976 ἡμέρα Παρασκευή)

____________________________

STA ROYMANIKA

_______________________________

Predica Mitropolitului Augustin de Florina la pomenirea
Sfinţilor Împăraţi Constantin şi Elena

Contribuţia oferită umanităţii de Constantin cel Mare

– 21 mai –

Iubiţii mei, o zi luminoasă şi plină de bucurie a răsărit astăzi, sărbătoarea Sfinţilor Constantin şi a mamei lui, Elena. Constantin şi Elena sunt două nume cunoscute şi populare nu doar naţiunii eline, ci întregii lumi ortodoxe. O mulţime de bărbaţi şi de femei poartă numele lor. Şi nu doar oameni simpli, ci şi principi şi regi, şi împăraţi, şi generali. De asemenea, multe biserici de la oraşe şi sate, capele şi paraclise au ca hram numele lor şi astăzi sărbătoresc. Sărbătoreşte şi frumoasa biserică a lor în Aminteos din Mitropolia Florinei, care a fost construită într-o perioadă de timp scurtă.

***

Sfântul Constantin a fost numit de istorie „Mare”. Şi acest epitet, care rar se conferă, nu este gratuit; nu este un titlu de nobil ca unele titluri ale împăraţilor din Occident. Corespunde realităţii, precum vom vedea.
Mare a fost numit şi la fel de demn şi slăvitul fiu al Makedoniei noastre, Alexandru. Şi a fost într-adevăr mare, pentru că prin relativ mica oştire macedoneană a reuşit să ajungă până în adâncurile Asiei, până la râul Gange, şi să întemeieze propriul imperiu, un imperiu care a răspândit sămânţa elinismului la marginile lumii şi a pregătit terenul pentru semănarea Evangheliei lui Hristos.
Dar opera Marelui Constantin este superioară operei marelui Alexandru. Pentru că marele Constantin a insuflat crearea unei civilizaţii creştine. Şi nu doar a zămislit ideea, ci s-a şi luptat neabătut pentru materializarea ei. Aşa a luat naştere statul său creştin, cunoscut în istoria universală cu numele de „Imperiul bizantin”. Imperiul bizantin este un stat excepţional şi unic; unic în ceea ce priveşte scopul, unic în ceea ce priveşte durata.
În ceea ce priveşte scopul mai întâi. Care stat de astăzi mai are idealurile, pe care le-a avut Bizanţul? Există vreo 160 de state, ale căror steaguri flutură în curtea Organizaţiei Naţiunilor Unite. Care din aceste state are idealurile cu care a trăit şi s-a dezvoltat Bizanţul? Care este scopul acestor state astăzi? Dacă scopul omului nu este „să mâncăm şi să bem, căci mâine vom muri” (Isaia 22, 13; I Corinteni 15, 32), cu atât mai mult scopul unui stat nu trebuie să fie material. Aşadar, scopul statului bizantin nu a fost materia (prosperitatea materială, dezvoltarea materială, exploatarea materială a resurselor profitabile, a apelor şi a solului, impunerea prin forţă, cuceririle). Scopul Bizanţului a fost înalt, ceresc, superior şi celui imaginat în Statul (Πολιτεία) lui Platon, care a încercat să-l materializeze, dar a eşuat. Scopul Bizanţului a fost aplicarea, propovăduirea şi răspândirea Sfintei Evanghelii, creştinarea şi civilizarea popoarelor barbare.
Aşadar, Bizanţul a fost centrul, din care a iradiat credinţa creştină în Răsărit şi Apus. Unicul stat în ceea ce priveşte scopul pe care şi l-a impus. Însă unicul şi în ceea ce priveşte durata pe care a avut-o. Deschideţi istoria. Câţi ani au durat regimurile acestei lumi? Cât a durat democraţia lui Pericle în Atena? Cât a ţinut regimul oligarhic al lui Lycurgos în Sparta? Câte zile a avut regatul marelui Alexandru? Cât a durat împărăţia perşilor, a asirienilor, a babilonienilor şi a altor neamuri? Cel mult 4-5 secole. În timp ce Imperiul bizantin, fenomen unic, a ţinut  1100 de ani. Şi a fost centrul întregii lumi, farul, campionul, avangarda care s-a luptat pentru idealurile creştine.
Constantinopolul, în care marele Constantin şi-a mutat reşedinţa dinadins, a devenit noua capitală. În el cea mai înaltă construcţie era o coloană, deasupra căreia iradia o cruce mare. Marele Constantin, cu dumnezeiască insuflare, şi-a dat seama că este o nedreptate să fie prigoniţi creştinii, care nu sunt elemente răufăcătoare, vrednice de nimicire. S-a convins că creştinii, oriunde s-ar afla, fie ca soldaţi şi ofiţeri, fie ca funcţionari, fie ca simpli cetăţeni, sunt sarea şi lumina lumii. Şi în timp ce Roma decădea, noua Romă, Constantinopolul, înflorea cu elementul creştin.
Pe acest nou element înfloritor, pe acest teren solid, şi-a întemeiat statul său marele Constantin, stat cu o unică orientare: să trăiască el însuşi, dar să răspândească şi altora Evanghelia. Şi în asta constă marea lui contribuţie. Şi nu doar Constantinopolul, ci şi Tesalonicul, a doua cetate a imperiului, a fost un centru misionar. Din Tesalonic şi din Constantinopol au pornit vulturii Duhului, marii misionari şi apostoli ai neamurilor. Au pornit Chiril şi Metodie şi au propovăduit sârbilor, bulgarilor, românilor; au ajuns până nordul extrem semănând sămânţa Evangheliei şi educaţia elină şi botezând.
Tot pe terenul Bizanţului s-au întrunit Sinoadele Ecumenice şi Locale. Marele Constantin a făcut începutul. În 325 d.Hr. a invitat la Niceea Bitiniei 318 Părinţi purtători de Dumnezeu la primul Sinod Ecumenic, care a alcătuit cel mai important text după Sfânta Scriptură. Nu există, subliniez asta, o filozofie mai mare în lume decât adevărurile care sunt cuprinse în cuvintele scurte ale Simbolului de Credinţă, ale Crezului. Crezul este scris nu doar cu creionul şi cu cerneală; este scris cu sângele eroilor credinţei noastre. Pe terenul Bizanţului s-au întrunit şi toate celelalte sinoade ecumenice ulterioare.
În hotarele statului bizantin au luat fiinţă şi faimoasele mănăstiri. Mănăstirile nu au fost, cum calomniază ateii şi necredincioşii, focare ale trândăviei, indolenţei şi lenevirii, ci au fost universităţi ale epocii; graţie acelor mănăstiri, şi în principal Sfântului Munte, a fost salvată bogăţia filozofiei, istoriei şi poeziei eline.
Aşadar, Constantinopolul a ţinut 1100 de ani. Şi apoi? O, nenorocire! Pe 29 mai – comemorarea anuală la care trebuie să plângă întregul neam, iar clopotele să bată funebru în tot elenismul – , pe 29 mai 1453 mulţimi barbare, asiatici neciopliţi împinşi de mania distrugerii au intrat în Cetate prin foc şi fier. Şi atunci, pe meterezele ei, a căzut ultimul împărat care a purtat acelaşi nume cu primul, acel  Constantin I (324-337), şi iarăşi, acest Constantin al XI – lea Paleologul (1449-1453). Şi prima faptă a ocupanţilor care a fost? Un barbar s-a urcat pe turla Sfintei Sofia, a smuls Cinstita Cruce şi în locul ei a înălţat semiluna, simbolul întunericului şi al barbariei. De atunci s-a stins capodopera Bizanţului, a murit Imperiul bizantin.

***

A murit? Nu, nu! Oamenii mor, ideile nu mor. Ideea Imperiului bizantin trăieşte în inimile elinilor. Trăieşte ca un rai, ca o legendă, ca o istorie. Trăieşte! Eu cred neclintit şi în ciuda păcătoşeniei mele proorocesc, întemeindu-mă pe cuvintele Sfântului Cosma Etolianul că – nu neamul nostru, nu generaţia noastră, pentru că a păcătuit mult şi etnic, şi politic, şi religios – o nouă generaţie, care vine, va vedea împlinindu-se cuvintele „Din nou, cu ani şi vremi, iarăşi ale  noastre vor fi”. Aceştia, cred asta şi o strig, se vor învrednici să prăznuiască şi să liturghisească în biserica Sfintei Sofia.
Acest vis va deveni realitate cu o condiţie. Dacă statul nostru, ca urmaş al Bizanţului, insuflat de idealurile marelui Constantin, dacă vom avea ca emblemă a noastră „În acest semn vei învinge” („En touto nika”). Celelalte state pe steagurile lor au alte simboluri. Elada are Cinstita Cruce. Prin „En touto nika” vom merge înainte. Şi cu toate piedicile sunt sigur că neamul acesta, mic în întindere, dar mare în idealuri, va trăi în Hristos Iisus, pe Care, copii ai elinilor, lăudaţi-L şi-L preaînălţaţi întru toţi vecii. Amin.

† Episcopul Augustin

(Omilie a Mitropolitului de Florina, părintele Augustin, în Sfânta Biserică a Sfinţilor Constantin şi Elena în Aminteos, 21-5-1976, într-o zi de vineri)

(traducere: M.L., sursa: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12286)

*******************************

Κύριε Πρόεδρε , δεν θα προστατεύσετε τώρα

την Προεδρική Φρουρά;

Συντάχθηκε απο τον/την TIDEON
Τρίτη, 18 Μάιος 2010 20:07

Εξευτελισμός της Ευζωνικής Φρουράς από το “gay pride”

• Γιατί άραγε έχουν ανάγκη να κάνουν παρέλαση ; Τι θέλουν να δείξουν ;
• Δεν θα βγουν τώρα οι ψευτοπροοδευτικοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί, οι ταγμένοι στην αποσύνθεση της Χώρας,  να απαξιώσουν την παρέλαση ως περιττό «φασιστικό υπόλειμμα»  «που μπορεί να αντικατασταθεί από βιωματική προσέγγιση» , όπως κάνουν με τις μαθητικές παρελάσεις και αυτές των Ενόπλων Δυνάμεων;
• Κε Βενιζέλο αυτή η παρέλαση δεν προκαλεί «ρύπανση» ;
• Δεν μπορούμε ως Έλληνες να ανεχτούμε, να συγχέουν το σύμβολο της ανδρείας με αυτό των «προτιμήσεων» τους .

Διαβάστε το σχετικό δημοσίευμα που μας προκάλεσε μια ιερή οργή:

WWW.ELKOSMOS.GR Δευτέρα, 17 -5- 2010 21:43

Όπως και πολλοί άλλοι θεσμοί σ’ αυτήν την χώρα, έτσι και οι Ένοπλες Δυνάμεις υφίστανται τον τελευταίο καιρό έναν άνευ προηγουμένου εξευτελισμό. Από την υποβάθμιση των παρελάσεων και την δημόσια διαπόμπευση των ΟΥΚ μέχρι την διάθεση ακινήτων του Πολεμικού Ναυτικού για την ανέγερση τζαμιού και τις προσβολές του Υπουργού, Ευάγγελου Βενιζέλου εις βάρος των Ελλήνων Αξιωματικών, γίνεται σαφές ότι υπάρχει ένα σχέδιο που θέλει τους φύλακες του έθνους απόλυτα απαξιωμένους στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας.
Από τον χορό αυτό δεν θα μπορούσε να λείψει και η Βασίλω και η κάθε Βασίλω της εικονικής πραγματικότητος που λέγεται κατεστημένη τάξη στην Ελλάδα και η οποία θεωρεί ότι το ποσοστό της σεξουαλικής ανωμαλίας που ισχύει στο ελληνικό κατεστημένο είναι ανάλογο με αυτό στο σύνολο της κοινωνίας. Έτσι, η «ομοφυλοφιλική κοινότητα» της χώρας μας επέλεξε την επαίσχυντη αφίσα που βλέπετε για να διαφημίσει την παρέλαση της θηλυπρέπειας, της μαλθακότητας, της παρακμής, της διαστροφής και της απόλυτης ηθικής και αξιακής κατάπτωσης της κοινωνίας μας. Επέλεξε το σύμβολο της ελληνικής παλικαριάς για να διακηρύξει την «εξάπλωσή» της.
Αναρωτιόμαστε εύλογα, εάν ο Παπούλιας θα προστατεύσει την φρουρά αλλά και ό,τι συμβολίζει η φορεσιά της από τον διασυρμό, αν και στην τάξη των πολιτικών από την οποία προέρχεται το «Είμαστε Παντού» έχει μάλλον μία ευστοχία…

___________________

ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ! ΛΥΚΕ! ΛΥΚΕ! ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
======================

Οτι η όλη ιστορία της έλευσης του Πάπα στην Κύπρο θα μεταστρεφόταν από μαύρο εφιάλτη σε μαύρο χιούμορ ούτε που μπορούσα ποτέ να το φανταστώ.
Και όμως!
Η Κοκκινοσκουφίτσα, που λέτε, γνωρίζει ότι ο κακός λύκος θέλει να την καταπιεί και όμως δεν βάζει μυαλό! Δεν φορά πάντοτε το άσπρο της καπέλο. Πολλές φορές γυρίζει με το κόκκινο καπέλο και φορά μάλιστα και κόκκινο σκαρπίνι και κόκκινο μανδύα!!!
Είναι να μη γίνει ταύρος ο κακός λύκος με όλη αυτή την κοκκινίλα;
Γι’ αυτό ο Μέγας Ναπολέοντας (ο σύντροφος Χριστόφιας ήθελα να πω) αποφάσισε να καλέσει όλες τις εφεδρείες στα όπλα.
Μπορεί να επαρκέσει η αστυνομία για να φρουρήσει τον Αγιότατο προστάτη των παιδόφιλων; Οι αστυνομικοί και οι εθνοφρουροί πρέπει να ακροβολιστούν σε όλη τη διαδρομή από την Πάφο μέχρι τη Λευκωσία για να είναι σίγουροι ότι δεν θα ορμήξει ο κακός λύκος να φάει την Κοκκινοσκουφίτσα των 83 τόσων ετών!!!
Και όχι μόνον αυτό!
Στο έκτακτο υπουργικό συμβούλιο που συγκάλεσε ο Ναπολέοντας απεφασίσθη ομοφώνως να κλείσουν όλα τα μαννάβικα.
Και γιατί νομίζετε;
Για να γίνουν απρόσιτες οι ντομάτες στο κοινό μπας και οι δανδέλες του Αγιότατου Πάπα βαφτούν κόκκινες!
Και εμείς; Εμείς θα κλειστούμε στα σπίτια μας και θα απολαύσουμε το υπερθέαμα: «Το κυνήγι των μαγισσών- Λύκε! Λύκε! Είσαι εδώ;»
Και τι θέαμα!
Υπερπαραγωγή Βατικανού, Χριστόφια, ΟΜΟΦΩΝΟΥΣΗΣ Συνόδου και Χόλυγουντ!
Φαντασμαγορικό θέαμα! Μεγαλείο! Σκέτη απόλαυση!
Θα παρακολουθήσουμε, λοιπόν, την ιστορία του κακού λύκου που θα επιχειρήσει, με κάθε τρόπο, να κοκκινίσει (με ντομάτες εννοώ!) την υποδοχή της επίσκεψης του Αγιότατου Πάπα της Ρώμης.
Ο Μέγας Ναπολέοντας, με την πλήρη κάλυψη του Μεγάλου Ιεροεξεταστή της Σεβίλλης (της Κύπρου ήθελα να πω! Μη σκαλώσουμε τώρα σε λεπτομέρειες!), τρέχουν να τα μαζέψουν! Αλλά μαζεύονται; Αντε να μαζέψεις τους Παλαιοημερολογίτες!
Τα εντεταλμένα όργανα του κράτους έχουν αυστηρή εντολή να προστατεύσουν τον Πάπα επειδή υπάρχει κίνδυνος να τον απαγάγει ο κακός λύκος και να τον οδηγήσει στο Δικαστήριο της Χάγης οπότε….
Οπότε προβλέπεται ότι θα φιλοξενηθεί επί μακρόν στη σουίτα του Μιλόσεβιτς.
Και όχι τίποτα άλλο!
Αν, ο μη γένοιτο, συμβεί κάτι κακό στον Αγιότατο Πάπα Βενέδικτο ποιος θα κουκουλώνει από εδώ και εμπρός τους παιδόφιλους φραγκοπαπάδες;
Θα μου πείτε ο διάδοχος του Βενέδικτου!
Ετσι και αλλιώς η ιστορία με την παιδεραστία δεν είναι κάτι καινούργιο με τον Παπισμό.
Οπως δεν είναι και οι Παπικές αιρέσεις!
Πώς δεν τα γνώριζαν αυτά οι ΟΜΟΦΩΝΟΥΝΤΕΣ αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου;
Στο μεταξύ η Ιερά Συνοδος της Αγιότατης Εκκλησίας της Κύπρου δεν έμεινε αργή!
Αυτό δα έλειπε να αφήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων αποκλειστικά στο σύντροφο Χριστόφια!
Σύμφωνα, με έγκυρες δημοσιογραφικές πηγές, συνήλθε εκτάκτως και ιεροκρυφίως στις υπόγειες στοές του αρχοντικού του Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου και αποφάσισε ΟΜΟΦΩΝΩΣ να αναθέσει τη θεολογική κάλυψη της επίσκεψης του Πάπα σε άξια χέρια!
Τι εννοείτε σε ποια;
Στα χέρια του π. Αλέξιου Εγκλειστριώτη και στο κλέος της Κυπριακής θεολογίας: Τον κ. Ανδρέα Πιτσιλίδη φυσικά!
(Είπαμε θα ασχοληθεί με την πολιτική και θα ησυχάσουμε! Αμ δεν! Δεν τη γλυτώνουμε τόσο εύκολα!)
Με φωστήρες αυτού του βεληνεκούς είναι δυνατόν να μην κατοχυρωθεί πλήρως θεολογικά η ανάγκη της παπικής επίσκεψης στο νησί μας;
Μη λέμε ανέκδοτα!!!
Και εμείς; Τι θα πει εμείς; Πάλιν τα ίδια; Δεν τα είπαμε;!
Θα το διασκεδάσουμε με την καρδιά μας!
Αρκετά μας μαύρισαν το συκώτι οι Παπικοί, οι Οικουμενιστές και οι ΟΜΟΦΩΝΟΥΝΤΕΣ αρχιερείς της Εκκλησίας μας. Τώρα είναι η σειρά τους να κάτσουν σε αναμμένα κάρβουνα.
Κλεισμένοι στα σπιτάκια μας, καρφωμένοι στις τηλεοράσεις μας, με το ποτό της αρεσκείας μας και με τα σουβλάκια μας (επιτέλους τι Κυπραίοι είμαστε χωρίς σουβλάκια;) θα απολαμβάνουμε το υπερθέαμα: «Κυνήγι των μαγισσών» με υπότιτλο: «Λύκε! Λύκε είσαι εδώ;»

________________________

*******************************

Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ!
ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΔΕΚΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
====================

Νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε ένα καλό λογισμό. Ο Σεβασμιότατος Μεσογαίας κ. Νικόλαος πρέπει να πιστωθεί με κάποια ειλικρίνεια αυτή τη φορά.
Ισως έχει παρεξηγηθεί από όλους μας σε τελευταία ανάλυση. Αφού με τη χθεσινή συνέντευξή του επαναλαμβάνει ότι είναι έτοιμος να παραιτηθεί από το θρόνο του για να λυθεί η εκκλησιαστική παρανομία του 1974 νομίζω ότι δεν πρέπει η ευγενής πρότασή του να πάει χαμένη.
Ταπεινά εισηγούμαι στο Σεβασμιότατο Μεσογαίας να επικοινωνήσει με το Σεβασμιότατο Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημο και να του εξηγήσει γραπτώς και με σαφήνεια τις προθέσεις του. Αφού συνεννοηθεί μαζί του πώς πέπει να ενεργήσουν ας επιδιωχθεί κοινή συνάντηση με το Μακαριότατο. Αφού τα συμφωνήσουν όλα ώστε να μην υπάρξει περιπλοκή των θεμάτων τότε η Ιεραρχία ας αποκαταστήσει χωρίς εκλογές το Σεβασμιότατο κ. Νικόδημο στο Θρόνο του.
Είναι αλήθεια ότι όταν πρωτόκανε την πρόταση παραιτήσεως πολλοί (ο γράφων πρώτος και καλύτερος) διαμφισβητήσαμε την ειλικρίνεια του Σεβασμιότατου επειδή τότε με γραπτή δήλωση υποστήριξε τον πρωτοσύγκελο Αττικής για το ένα από τα δύο τεμαχισμένα τμήματα της Μητροπόλεως χωρίς να εισηγείται παράλληλα την αποκατάσταση του νόμιμου δικαιούχου της κ. Νικόδημου στο άλλο.
Ο Σεβασμιότατος Μεσογαίας όμως παρά όσα του γράψαμε και παρόλον στο μεταξύ συμμετείχε ενεργά στην εκλογή ακόμη και στη χειροτονία των μοιχεπιβατών έρχεται τώρα και επαναλαμβάνει την πρότασή του.

Ας τον πιστώσουμε αυτή τη φορά με ειλικρίνεια, όσο και αν έδωσε απτά δείγματα ασέβειας προς τους Κανόνες αφού προωθούσε ενεργά την εκλογή μοιχεπιβατών και έθεσε τον στέφανον εξ ακανθών επί της κεφαλής του Σεβασμιότατου κ. Κύριλλου.
Οτι και αν έγινε και όσα κακά και αν διέπραξε και σε όσες παρανομίες και αν έχει αναμιχθεί ενεργά ένα είναι το σίγουρο. Αυτή τη στιγμή υπάχει η πρότασή του για παραίτηση από το θρόνο του. Ταπεινά υποβάλλω στον άγνωστό μου Κανονικό Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημο να αποδεχθεί την πρόταση του Αγίου Μεσογαίας.
Ο δε Σεβασμιότατος κ. Νικόλαος μετά την αποκατάσταση του νόμιμου δικαιούχου της Μητροπόλεως κ. Νικόδημου ας παραμείνει στη Μητρόπολη Μεσογαίας και ας διακονεί, με τις ευλογίες του Σεβασμιότατου Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημου, το λαού του Θεού.
Υπό τις περιστάσεις φαίνεται η μόνη λύση κανονικής αποκατάστασης της εκκλησιαστικής τάξεως στον ορίζοντα.
Ας μην πάει χαμένη.

_____

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΕΚΑ ΤΡΕΙΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ

ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
====================

Η Εκκλησία μας σήμερα 19 Μαίου γιορτάζει τη μνήμη των δεκατριών οσιομαρτύρων της Καντάρας, το μοναστήρι των οποίων βρίσκεται στον Τουρκοκρατούμενο Πενταδάκτυλο. Παραθέτουμε το βίο τους και στη συνέχεια προσθέτουμε ένα επίκαιρο σχόλιο.

Ο ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΒΙΟΣ ΤΩΝ 13 ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΩΝ
________________

“Το 13ο αιώνα η Κύπρος καταδυναστευόταν από τους τότε κατακτητές της Φράγκους (Λουζινιανούς). Ο Ορθόδοξος κλήρος διωκόταν βάναυσα και ο λαός εταλαιπωρείτο αφάνταστα, για να εξαναγκαστεί να φραγκέψει. Κύριο και ρωμαλέο στήριγμα του λαού στον αγώνα του να μη χάσει την εθνική του αυτοσυνειδησία και την Ορθόδοξη Πίστη του υπήρξαν Άγιοι Μοναχοί με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους 13 Οσιομάρτυρες της Μονής της Παναγίας της Κανταριώτισσας, που βρίσκεται στην οροσειρά του Πενταδακτύλου.

ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
__________

Ηγούμενος της Μονής αυτής ήταν τότε ο Ιωάννης, και τα ονόματα των υπολοίπων ήταν: Κόνωνας, Ιερεμίας, Μάρκος, Θεόκτιστος, Κύριλλος, Βαρνάβας, Μάξιμος, Ιωσήφ, Γερμανός, Γεράσιμος και Γεννάδιος (οι δύο τελευταίοι προέρχονταν από την Μονή Μαχαιρά).

ΦΥΛΑΚΙΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΜΟΝΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
_____________

Για την εμμονή τους στην Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση, φυλακίστηκαν από την Λατινική – Παπική εξουσία της Κύπρου στις φυλακές της Λευκωσίας, όπου παρέμειναν για τρία χρόνια, υφιστάμενοι απάνθρωπα και απερίγραπτα μαρτύρια ώστε ο ένας από αυτούς ο Θεόγνωστος πέθανε από τα βασανιστήρια.

Η ΦΡΙΚΤΗ ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΩΝ 13 ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΩΝ
____________________

Τελικά τους άλλους δώδεκα μοναχούς καταδίκασαν σε θάνατο, τους ξεφόρεσαν τα άγια μοναχικά «σχήματά» τους, τους έδεσαν τα πόδια σε άγρια άλογα, τους λιθοβόλησαν και κατόπιν τους έσυραν πάνω στις κοφτερές πέτρες της κοίτης του ξεροπόταμου Παδιαίου, χτυπώντας τους ταυτόχρονα χωρίς έλεος με ραβδιά.
Τέλος τα κατακομματιασμένα και καθημαγμένα σώματα των Αγίων τα έριξαν στις φλόγες μεγάλης φωτιάς που άναψαν, και με αυτόν τον τρόπο τελειώθηκαν. Έτσι παρέδωσαν στα χέρια του Θεού τη μακάρια ψυχή τους και δέχτηκαν από τον Κύριο τριπλούς στεφάνους: Των Οσίων, των Ομολογητών και των Μαρτύρων.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΛΕΙΟΝΤΑΙ
_____________________

Η ημέρα της τελείωσής τους ήταν η 19η Μαΐου του έτους 1231. Ο μαρτυρικός θάνατος των 13 αυτών Οσιομαρτύρων και Ομολογητών διασαλπίζει στους αιώνες ότι η διαφορά Ορθοδοξίας και Παπισμού δεν είναι καθόλου παρωνυχίδα, όπως θέλουν πολλοί να την παρουσιάζουν. Από θεολογικής και σωτηριολογικής απόψεως η διαφορά αυτή είναι τόσο μεγάλη, όση ακριβώς είναι η απόσταση που χωρίζει τον Παράδεισο από την Κόλαση. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο προτίμησαν οι Άγιοι Μοναχοί το θάνατο, παρά να «εκλατινίσουν», έστω και κατ΄ελάχιστο, την ατόφια Ορθόδοξη Πίστη τους. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη τους στις 19 Μαΐου κάθε χρόνο και δοξολογεί τον Θεόν, τον «θαυμαστόν εν τοις αγίοις Αυτού». (ΠΗΓΗ: Ιερά Μονη Παντοκράτορος, Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία, Ακτίνες).

ΠΩΣ ΤΙΜΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΦΕΤΟΣ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ;
_______________

Κλαίει η ψυχή του ανθρώπου με τα σημερινά χάλια μας. Πώς τιμούν οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου που ποτίστηκε με το αίμα των Οσιομαρτύρων και Ομολογητών 13 μοναχών της Ιεράς μονής Καντάρας φέτος τη μνήμη τους; Ετοιμάζονται πυρετωδώς να υποδεχθούν τον αιρεσιάρχη της Ρώμης είτε αυτοπροσώπως είτε με αντιπροσώπους άλλους συνιεράρχες τους οι οποίοι θα τους εκπροσωπήσουν στην υποδοχή στην Πάφο και στην Αρχιεπισκοπή και ο Θεός ξέρει σε ποιο άλλο χώρο που δεν ανακοινώθηκε επίσημα ακόμα.

ΤΙ ΜΕ ΦΟΒΙΖΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ;
__________

Αν υπάρχει κάτι που με φοβίζει στο πρόγραμμα της επίσκεψης του Πάπα δεν είναι αυτά που αναφέρει, που είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό προβληματικά, αλλά γι’ αυτά που δεν λέγει και δεν ξέρουμε τι είδους συμπροσευχές και άλλα οικουμενιστικά παρατράγουδα θα πραγματοποιηθούν. Το σίγουρο είναι ότι οι ψυχές των Αγίων 13 Οσιομαρτύρων θρηνούν για την κατάντια της Εκκλησίας της Κύπρου η οποία τον τελευταίο καιρό έγινε θέατρο οικουμενιστικών ασχημιών όχι μόνον με αιρετικούς (Παπικούς και Προτεστάντες) αλλά και με αλλόθρησκους που παρέστησαν στο πρόσφατο “Διαθρησκειακό συνέδριο” της Λευκωσίας. Ο Θεός και οι Αγιοι 13 Οσιομαρτυρες της Καντάρας ας φυλάει το νησί μας από νέα μεγαλύτερη προσβολή της πίστης μας σε λίγες μέρες που ο Ποντίφηκας θα επισκέπτεται το νησί.

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΤΗΣ ΤΟΥ ΠΕΔΙΑΙΟΥ
_________

Στις όχθες της κοίτης Πεδιαίου κτίστηκε ένα πανέμορφο παρεκκλήσι προς τιμήν των 13 Οσιομαρτύρων της Καντάρας. Και εκεί που ελπίζαμε ότι φέτος θα ολοκληρωνόταν η ανοικοδόμησή του και θα γίνονταν τα εγκαίνιά του οι ιεράρχες μας περί άλλα τυρβάζουν. Ετοιμάζονται να υποδεχθούν το διάδοχο του Πάπα Γρηγόριου που έδωσε προσωπικά εντολή στον αντιπρόσωπό του Ανδρέα να θανατώσει τους Αγίους ως αιρετικούς. Ο Θεός και οι Αγιοι της Κύπρου και ιδιαίτερα οι 13 Οσιομάρτυρες της Καντάρας ας μας συγχωρήσουν την ατίμωση που τους κάνουμε και την ασέβεια που δείχνουμε προς το μαρτύριό τους για την Ορθοδοξία.

_______________________________

Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ (Ἰωάν. 9,1-38)

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ;

Θα μιλήσω ἁπλᾶ, ἀγαπητοί μου. Καὶ πα­ρακαλῶ κάντε λίγη ὑπομονὴ ν’ ἀ­κούσετε λό­για κάποιου ποὺ μιλάει ἀπὸ πίστι στὸ Χριστό. Ἐὰν δὲν πίστευα, δὲν θὰ μιλοῦσα.
Ἂν ἀνοίξῃς τὴν καρδιὰ κάθε ἀνθρώ­που, θὰ βρῇς πολλοὺς πόθους, ἐπιθυμίες, ὄνειρα. Ἡ πιὸ ζωηρὰ ἐπιθυμία ποιά εἶνε· ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ ζῇ εὐτυχής, ἐπιθυμεῖ τὴν εὐτυχία. Ὅ­λοι κυνηγοῦμε τὴν εὐτυχία. Ἀλλὰ ποῦ εἶνε ἡ εὐτυχία; Ποιός εἶνε ὁ εὐ­τυ­χὴς ἄνθρωπος; Ἐ­δῶ διαφέρουν οἱ γνῶμες. Μήπως εἶ­νε εὐτυ­χὴς αὐτὸς ποὺ ἔχει ἐξ­­­ουσία, ἢ ὁ δυνα­τὸς ποὺ τὸν φοβοῦνται ὅ­λοι, ἢ ὁ πλούσιος μὲ τὶς λί­ρες καὶ τὰ βαπόρια, ἢ αὐτὸς ποὺ πέφτει μὲ τὰ μοῦτρα στὶς ἡδο­νὲς καὶ διασκεδάσεις; Δυστυ­χισμένε κόσμε, ποὺ τρέχεις νὰ σβή­σῃς τὴ δί­ψα σου στὰ βαλτόνερα αὐτά, θέλεις τὴν εὐ­τυχία; Θὰ σοῦ τὸ πῶ, ἀλλ’ ὑπάρχουν αὐ­τιὰ ν᾿ ἀ­κού­σουν; Παλαιότερα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶχε ἀποτέλεσμα. Τώρα;… Ἂν θέλῃς λοιπόν, ἄ­κου­σε τί συν­ι­στᾷ ἡ Ἐκκλησία.
Θὰ σᾶς δώσω μιὰ συνταγή, καὶ ἂν τὴν ἐκ­τε­λέσετε θὰ βρῆτε τὴν εὐτυχία. Ἡ συνταγὴ εἶνε σὲ μιὰ λέξι τοῦ εὐαγγελίου ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Δὲ θὰ σᾶς τὴν πῶ· εἶστε ἔξυπνοι. Σᾶς τὸ ἀναθέτω, ὡς μία μικρὰ πνευματικὴ ἄ­σκησι, ὅταν γυρίσετε στὸ σπίτι, ἀντὶ κοσμικὰ περιοδικά, διαβάστε ἄλ­λη μιὰ φο­ρὰ τὸ σημερι­νὸ εὐαγγέλιο (Ἰωάν. 9,1-38) νὰ βρῆτε τὴ λέξι αὐτή, ποὺ ἀποτελεῖ τὴ συν­ταγὴ τῆς εὐτυχίας.

* * *

Ἔρχομαι τώρα στὸ θέμα μας, στὸ ἐρώτη­μα «ποιός εἶνε εὐτυχής;». Ἡ ἀπάντησις εἶνε· εὐτυχὴς εἶνε …ὁ τυφλός! Ὁ τυφλὸς εὐτυ­χής; θὰ ρωτήσετε. Δὲ λέω, ἀγαπητοί μου, ὅτι κάθε τυφλὸς εἶνε εὐτυχής· ἀλλὰ λέω, ὅτι εὐ­τυχὴς εἶνε ὁ τυφλὸς τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Γι’ αὐτὸ τὸν τιμᾷ ἡ Ἐκ­κλησία μας καὶ τοῦ ἀ­φιερώ­νει μία Κυριακή· σήμερα εἶνε Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ.
Ὁ τυφλὸς λοιπὸν εἶνε ὁ εὐτυχέστερος ἄν­θρωπος τοῦ κόσμου. Γιατί; Γιὰ τρεῖς λόγους.
1. Ὁ πρῶτος λόγος· διότι βγῆκε ἀπ’ τὸ σκο­τάδι. Ἦταν ἐκ γενετῆς τυφλός, εἶ­χε στερηθῆ χρό­νια τὸ φῶς, ἀλλὰ σὲ μιὰ στιγμὴ ἄνοιξε τὰ μά­τια καὶ εἶδε. Σκεφτῆτε το αὐτό. Ἐμεῖς ἀνοί­γουμε τὰ μάτια μας χιλιάδες φορές, δι­αρ­κῶς, ἀλλὰ δὲν τὸ ἐκ­­τιμοῦμε. Αὐτὸς τὴ στι­γμὴ ποὺ βγῆκε ἀπ’ τὸ σκοτάδι φαντάζεστε τί ἔνιωσε; Θὰ θαύμασε καὶ θὰ εἶπε «Δόξα σοι, ὁ Θεός!».
Σ᾿ ἕνα ἀρχαῖο βιβλίο εἶχα διαβάσει τὸ ἑξῆς. Κάποιος βασιλιᾶς ἤθελε ὁ διάδο­χός του νὰ γί­νῃ ἄξιος κυβερνήτης, νὰ γνωρίζῃ πρόσωπα καὶ πράγματα καὶ νὰ τὰ ἐκ­τιμᾷ σωστά. Δὲν τὸν ἄφησε λοιπὸν στὸ πα­λάτι, οὔ­τε τοῦ ἐπέ­τρε­ψε νὰ διασκεδάζῃ μὲ διεφθαρμένα γύναια φορτωμέ­νος γαλόνια καὶ παράσημα. Ἦταν βα­­σιλιᾶς τοῦ πα­λιοῦ καιροῦ, κ’ ἤθελε νὰ παι­δαγωγήσῃ τὸ παιδί του σωστά· κ’ ἕνα ποτήρι νε­ρὸ ἂν πίνῃ, νὰ εὐχαριστῇ τὸ Θεό· κ’ ἕνα λουλούδι ἂν κόβῃ, νὰ θαυμάζῃ τὸν Πλάστη. Γι’ αὐ­τὸ τί ἔκανε. Μόλις γεννήθηκε, τὸ πῆ­ρε καὶ τὸ πῆγε σὲ μιὰ σπηλιά, ὅπου δὲν ἔφτανε ἀκτίνα ἡ­λίου. Μὴ ῥωτᾶτε πῶς ἔζησε τὸ παιδὶ ἐκεῖ, εἶ­νε ἱστορία μεγάλη· ὅποιος ἐν­διαφέρεται νὰ μάθῃ, ἂς διαβάσῃ τὸ βιβλίο μας Ὁ πολύτιμος Μαργαρίτης (Ἀθῆναι 19912). Ἕνα μόνο σᾶς λέω· ὅ­τι μέσα στὴ σπηλιὰ ὁ δι­άδοχος ἔ­μεινε δέκα χρόνια, κατὰ τὰ ὁποῖα δὲν εἶδε τίποτε ἀπολύ­τως. Ὅταν ἔγινε δέκα χρονῶν, ὁ βασιλιᾶς δι­έ­ταξε καὶ τὸν ἔ­βγαλαν ἔξω. Τότε θάμπωσαν τὰ μάτια του καὶ συνε­χῶς ρωτοῦσε γιὰ τὸ κάθε τί· «Πατέ­ρα, τί εἶν’ αὐτό;». Ἔβλεπε τὸν ἥ­λιο, «ποιός τὸν ἔκανε;». Εἶδε τὴ θάλασσα, «ποιός τὴν ἔκανε;». Ἔβλεπε τὰ δέντρα ν’ ἀνθίζουν, τὰ πουλιὰ νὰ πετοῦν καὶ νὰ κελαηδοῦν, τ’ ἀρ­νάκια νὰ βόσκουν, ἔβλεπε… Καὶ συνεχῶς ρωτοῦ­σε «Ποιός τά ’κανε ὅλ’ αὐτά;»· καὶ δὲν ἔ­παυε νὰ δοξάζῃ τὸ Θεὸ γι’ αὐτὰ τὰ μεγαλεῖα.
Ἔτσι λοιπὸν καὶ ὁ τυφλὸς τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου· σὰ νὰ βγῆκε μέσα ἀπὸ μιὰ σπηλιά, ποὺ ἦταν ὄχι δέκα ἀλλὰ περισσότερα χρόνια κλεισμένος, ὅταν εἶδε ὅλα τὰ ὡραῖα τῆς δημιουργίας, μέσα ἀπ’ τὴν καρδιά του βγῆκε φωνὴ ἐκπλήξεως, θαυμασμοῦ καὶ εὐ­χαριστίας πρὸς τὸ Θεό.
Ἐμεῖς, δυστυχῶς, ἀνοίγουμε τὰ μάτια μας καὶ βλέ­πουμε ὅλα τὰ ἄσχημα. Γίναμε χειρότεροι κι ἀπὸ τοὺς ἀγρίους. Στὴ ζούγκλα οἱ ἰθαγενεῖς περιμέ­νουν νὰ βγῇ ὁ ἥλιος, καὶ μόλις ἀ­­νατείλῃ πέ­φτουν κάτω καὶ προσκυνοῦν εὐ­χα­ριστώντας. Ἐμεῖς μάτια ἔχουμε καὶ μάτια δὲν ἔχουμε, αὐτιὰ ἔχουμε καὶ αὐτιὰ δὲν ἔ­χου­­με, καρδιὰ ἔχουμε καὶ καρδιὰ δὲν ἔχουμε. Μᾶς τύφλωσε ἡ ἁμαρτία· εἴμεθα σὰν τυφλοὶ μέσ᾿ στὸ σκοτάδι καὶ τίποτε ἀπὸ τὸ πανό­ραμα τοῦ κόσμου τούτου δὲν βλέπουμε. Γιατὶ ἐγώ, ἀ­δέρφια μου, δὲν ξέρω ἄλλο κινηματογράφο. Ἕ­να κινηματογράφο καὶ ἕνα θέατρο ξέρω, ποὺ ἔχει τέτοια θεάματα καὶ τέτοια μεγαλεῖα καὶ τέτοια λαμπρὰ δημιουργήματα, ποὺ δὲν τελει­ώνουν, καὶ τὸ εἰσιτήριό του εἶνε δωρε­άν. Ἀ­νέ­βα πάνω σ᾿ ἕνα βουναλάκι καὶ ἅπλωσε τὸ μάτι σου νὰ δῇς τὰ ποιήματα τοῦ Θεοῦ.
Ἄνοιξε τὰ μάτια του, λοιπόν, ὁ τυφλὸς καὶ εἶδε ὅλα αὐτὰ τὰ λαμπρὰ πράγματα, καὶ δόξασε τὸ Θεό.
2. Εἶνε εὐτυχὴς εἴπαμε, διότι εἶδε τὸν ὄ­μορ­φο κόσμο, καὶ δόξασε τὸ Θεό. Εὐτυχὴς ἀ­κόμα καὶ γιὰ ἕναν ἄλλο λόγο. Τὴν ἡμέρα ποὺ ἄνοιξε τὰ μάτια του ὁ τυφλὸς εἶδε πολλὰ ὡ­ραῖα πράγματα. Ὄμορφος εἶνε ὁ ἥλιος πρωὶ – πρωὶ σὰν βγαίνῃ μὲ τὴν ἀνατολή, ὄμορφη εἶ­νε ἡ θάλασσα ἡ γαλανὴ ποὺ ἀφρίζει, ὄμορφα τὰ λιβά­δια τὰ καταπράσινα, ὄμορφα τὰ λουλούδια μὲ μύρια χρώματα, ὄ­μορφα τὰ δέν­τρα, ὄμορφα τ’ ἀρ­νάκια, ὄμορφα τὰ παιδάκια τὰ μικρὰ ποὺ εἶ­νε χαριτωμένα σὰν ἄγγελοι – ἀπὸ τὰ ὡραι­ό­τερα πράγματα τοῦ κόσμου εἶνε τὸ ἀ­θῷο παιδί. Πολλὰ εἶνε ὄ­μορφα στὸν κό­σμο. Δὲν εἶπα τίποτα. Τὸ ὀμορφότερο ποὺ εἶ­δε μὲ τὰ μάτια του τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ἐκεῖνο ποὺ ἔ­λαμπε παραπάνω κι ἀπ’ τὸν ἥλιο, ποιό εἶνε;
Εἶδε τὸ Χριστό. Τὴν ἴδια ἡμέρα ἀξιώθηκε νὰ δῇ – ποιόν; Τὸν ποιητὴ καὶ δημιουργό του, τον ἰατρὸ καὶ φωτοδότη του! Πότε τὸν εἶδε; Ὄχι ἀμέσως μόλις θεραπεύθηκε, ἀλλ’ ἀφοῦ τὸν ὡμολόγησε μὲ παρρησία ἐμπρὸς στοὺς ἐ­χθρούς του. Γιατὶ ὁ Χρι­στός μας ὅ­ταν τὸν ἔ­κανε καλὰ ἐξαφανί­στηκε, ὅπως εἶχε κάνει ἐ­νωρίτερα καὶ μὲ τὸν παράλυτο (βλ. Ἰωάν. 5,13). Ἀ­φοῦ λοιπὸν οἱ φαρισαῖοι τὸν τα­λαιπώρησαν τὸν ἰαθέντα μὲ τὶς ἀνακρί­σεις τους καὶ τὸν πέταξαν ἔξω ἐξ αἰ­τίας τῆς ὁμολογίας του, τότε τὸν βρίσκει πάλι ὁ Χριστὸς καὶ τοῦ λέει· —Ἐ­σὺ πιστεύεις στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ; —Μὰ ποιός εἶνε, Κύριε, γιὰ νὰ πιστέψω σ’ αὐτόν; —Ἐκεῖ­νος ποὺ καὶ τὸν εἶδες καὶ κουβεν­τιά­ζει τώρα μαζί σου, αὐτός εἶνε. —Ἐσὺ εἶσαι, Κύριε; λέει. Πιστεύω! καὶ πέ­φτει καὶ τὸν προσκυνάει.
3. Εὐτυχὴς λοιπὸν ὁ τυφλὸς γιατὶ ἀπέκτησε μάτια καὶ εἶ­δε τὸν ὄμορφο κόσμο, εὐτυχὴς ἀκόμη περισσότερο γιατὶ εἶδε τὸ Χριστό, ἀλ­λὰ εὐτυχὴς κυρίως γιατὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὰ σωματικὰ ἀπέκτησε καὶ μάτια πνευματικά.
Κάποιος, ποὺ ἔζησε γύρω στὸ 200 μ.Χ., ἦ­ταν τυφλὸς καὶ αὐτός. Τὸν εἶχε φωτίσει ὅμως ὁ Θεὸς καὶ ἀπὸ τὸ στόμα του ἔβγαιναν λόγια σοφά. Τὸ ὄνομά του ἦταν Δίδυμος. Πήγαιναν κοντά του ἀκόμα καὶ διδάσκαλοι καὶ διδάσκον­ταν. Μιὰ μέρα κατέβηκε ἀπὸ τὴν ἔρημο ὁ ἅ­γι­ος Ἀντώνιος, τὸν ἐπισκέφθηκε καὶ τοῦ λέει· «Δίδυμε, σὲ μακαρίζω· γιατί, ἐνῷ δὲν ἔχεις μάτια φυσικά, ἔ­χεις ἄλλα ἀνώτερα μάτια, μὲ τὰ ὁποῖα βλέπεις πράγματα ποὺ δὲν τὰ βλέπουν οἱ ἄλλοι». Τὰ μάτια αὐτὰ ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς εἶνε φυσικά. Τέτοια ἔ­χουν καὶ τὰ ζῷα, μικρὰ καὶ μεγάλα. Καὶ αὐτὰ βεβαίως τὰ μάτια εἶνε ἀξιοθαύμαστα· φτά­νει ἕνα μάτι ν᾿ ἀ­­ποδείξῃ, ὅτι ὑπάρχει Θεός. Εἶνε ὅμως μικρὰ μπροστὰ στὰ πνευματικὰ μάτια. Φυσικὰ μάτια ἔχουν καὶ τὰ ζῷα· τὰ ἔντομα, τὰ κορά­κια, οἱ ἀλεποῦδες, οἱ λύκοι, οἱ ἀετοί.

* * *

Δῶστε μου, ἀγαπητοί μου, μάτια πνευματικά, μάτια ποὺ εἶχαν οἱ ἅγιοι, μάτια ἁγίας Βαρβάρας, ἁγίου Νικολάου, μάτια εὐλογημένα ποὺ εἶχαν οἱ ἄνθρωποι τοῦ παλιοῦ καιροῦ. Διότι τὰ μάτια σήμερα ἔγιναν μάτια διαβολικά.
Δὲν σοῦ τά ’δωσε ὁ Θεὸς τὰ μάτια γιὰ νὰ τὰ καρ­φώνῃς στὶς ὀθόνες μὲ τὰ αἴσχη, καὶ τὸ βράδυ νά ᾿χῃς κόλασι μέσα σου. Σοῦ τά ᾿δωσε γιὰ ἕ­να μεγάλο σκοπό· γιὰ νὰ βλέπῃς τὰ δημιουργήματά του καὶ νὰ τὸν δοξάζῃς, νὰ βλέπῃς τὶς εἰκόνες στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ τὶς προσκυνᾷς, νὰ βλέπῃς ἁγίους ἀγγέλους. Δὲν εἶνε παρα­μύθι ἡ θρησκεία μας. Ἂν ρωτήσετε τὴν παλαιὰ γενεά, ἐκεῖνοι βλέπανε ἁγίους. Τώρα;…
Τί θὰ δοῦμε στὸν ἄλλο κόσμο! Μπροστὰ σ᾿ ἐκεῖνα τὰ κάλλη πόσο ἄθλια εἶνε τὰ θεάματα τοῦ κόσμου τούτου! Τότε θὰ δοῦμε, ὅτι ἄξιζε νὰ στερηθοῦμε τὰ ἄθλια αὐτὰ θεάματα γιὰ ν᾿ ἀπολαύσουμε ἐκεῖνα. Θὰ λές· Προτιμότερο νά ᾿μουν τυφλὸς στὴ γῆ, νὰ μὴν εἶχα μάτια…
Ἀδελφοί μου! Τὰ μάτια τὰ ἔφτειαξε ὁ Θεὸς γιὰ τὸν οὐρανό, γιὰ τὰ μεγάλα καὶ ὑψηλά. Ὑπάρ­­χουν μάτια ἁγίων, μάτια ἀγγέλων, μάτια Παναγιᾶς, μάτια Χριστοῦ· ὑπάρχουν καὶ μάτια ζῴων, μάτια χοίρων, μάτια ἀλεπούδων, μάτια λύκων καὶ ἀγρίων θηρίων. Διαλέξτε καὶ πάρτε.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Δημητρίου Κοζάνης 3-6-1962)

____________________

KAI STA ROYMANIKA

_____________________

a Mitropolitului Augustin de Florina la Duminica Orbului:

Η ΣΕΡΒΙΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΕΤΑΙ

ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ

Η πλειοψηφία της Σέρβικης Ιεραρχίας καταπατεί τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας και γράφει στα παλιά της τα παπούτσια την γνώμη του πιστού λαού!!!

Άθλια και πανάθλια η συμπεριφορά της!!!

Αγιοποίησε τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς για να σκοτώσει τον μόνο αληθινό  επίσκοπο, το μόνο αληθινό πνευματικό παιδί του!!!

Τα βρήκε, όπως φαίνεται με τον Πάπα και τους αιρετικούς και δεν την ενδιαφέρει η γνώμη του πιστού Ορθοδόξου Σέρβικου λαού!

Δεν παράλαβε τις 15.000 υπογραφές, που συγκεντρώθηκαν σε λίγες ημέρες!

Αδιαφόρησε για τις διαμαρτυρίες του πιστού λαού έξω από το Πατριαρχείο!!!

Δέχθηκε μονόπλευρα τις μηχανορραφίες και τις ψευτιές κατά του Αρτεμίου και των εκλεκτών συνεργατών του και έδιωξε, με συνταξιοδότηση από το σώμα της Ιεραρχίας τον ποιο σωστό επίσκοπο!

Σε ποιό Ευαγγέλιο το βρήκε αυτό. Ποιόν Ιερό Κανόνα της Εκκλησίας εφήρμοσε;

Αν ο Αρτέμιος ήταν ένοχος να έφερνε τα στοιχεία στο φως. Να τον δίκαζε και να τον καταδίκαζε. Ο τρόπος όμως που εφήρμοσε θυμίζει κατά Πάπαν ευαγγέλιο και παγκοσμιοποίηση!!!

Τώρα το μόνο που της μένει είναι να φέρει τον Πάπα και να κάνει συλλείτουργο μαζί του, για να θέσει την Σέρβικη Εκκλησία εκτός της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!!!

Ντροπή στους δειλούς Σέρβους ιεράρχας! που ξέρουν τους πραγματικούς λόγους, που στήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2010 η λαιμητόμος κατά του Μητροπολίτου Αρτεμίου και δεν τον υπερασπίστηκαν! Το αίμα του αδελφού τους θα τους συνοδεύει σ’ όλη τους τη ζωή.

Ντροπή στον δικτάτορα της Σέρβικης Εκκλησίας Ειρηναίο που δεν πρόλαβε να βάλει το πόδι στο Πατριαρχείο της Σερβίας και έκοψε το κεφάλι του ποιό αγνού επισκόπου της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο Γέροντας Παϊσιος θεωρούσε τον Αρτέμιο ως τον ποιο άγιο επίσκοπο της Σερβίας και αυτοί τον θεωρούν τον ποιό ακατάλληλο και τον συνταξιοδοτούν!!!

Ντροπή σ’ αυτούς που προδίδουν τον Χριστό και συνεργάζονται με τους εχθρούς της Ορθοδόξου Πίστεως και ξαναβομβαρδίζουν τον πιστό Σέρβικο λαό!!!

Ας μη καυχωνται οι φιλοπαπικοί και οι φιλοδυτικοί για την νίκη τους. Θα έρθει η δικαιοσύνη του Θεού ως πέλεκυς στους προδότας της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ. Ουαί, στους δειλούς Σέρβους ιεράρχας που δεν υπερασπίστηκαν την αλήθεια.

Ας μην απελπίζονται οι πιστοί και να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα.  Ο Θεός ετοιμάζει τα στεφάνια στους μάρτυρες και αιώνια τιμωρία στους ενόχους. Να μείνουν κοντά στον Μητροπολίτη Αρτέμιο που βαδίζει τα χνάρια του πνευματικού του πατέρα π. Ιουστίνου Πόποβιτς, αν θέλουν να κρατήσουν την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Να συνεχίσουν τον αγώνα κατα των προδοτών της Ορθοδόξου Πίστεως αν θέλουν να βάλουν φρένο σ’ αυτούς που ξεριζώνουν την καρδιά του ιστορικού τους Έθνους. Και καρδιά της Σερβίας είναι η Ορθοδοξία.

ΠΟΙΟΥΣ ΕΝΟΧΛΟΥΣΕ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ

ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΔΙΩΞΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ;

Τον Πάπα και τους οικουμενιστάς

Το ΝΑΤΟ και όλους όσους βομβάρδισαν τον Σέρβικο λαό. Τώρα το υπ’ αριθμόν ένα εμπόδιο για την ανεξαρτοποίηση του Κοσσόβου έπεσε. Ο δρόμος για την υποδοχή του Πάπα άνοιξε, αφού οι φιλοπαπικοί και οι φιλοδυτικοί ιεράρχες θριαμβευσαν, λόγο της δειλίας των υπολοίπων!!!

Δεν θα περιμένει ο Πάπας το 2013 να έρθη στην Σερβία, καλεσμένος από τον πατριάρχη Ειρηναίο θα έρθει νωρίτερα, αφού τόσο εύκολα άνοιξε ο δρόμος του!!! Στον ιστορικό ναο του Αγίου Σάββα θα γίνει συλλείτουργο με τον Πάπα εξ αιτίας της δειλίας που έδειξε η  πλειοψηφία των Σέρβων επισκόπων απένατι σ’ εναν ορθόδοξο Σέρβο αδελφό της.

____________

*********************

ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝE Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ

Πίσω από την Σύνοδο είναι το κράτος, είναι κάτι σαν χούντα.
Καθαιρέθη η καθαρότητα της πίστεως!
Καθαιρέθη η ουσία της πίστεως!
Καθαιρέθη η πνευματικότης της πίστεως!
Γι’ αυτό οι «κατηγορίες» είναι πολιτικές και ιδεολογικές!
Γι’ αυτό οι «κατηγορίες» δεν είναι ούτε θρησκευτικές- ούτε πνευματικές.
Δεδομένο ότι η Ορθοδοξία δεν ανέμενε από την Σύνοδο τον Καϊφα.
Ορθοδοξία δεν ανέμενε από τον πατριάρχη…
Η Ορθοδοξία ανέμενε την δικαιοσύνη για τον δούλο του Θεού Αρτέμιο!
Η Ορθοδοξία ανέμενε την δικαιοσύνη για την Ορθόδοξη πίστη του Θεού!…

http://www.novinar.de/2010/05/04/sta-pravoslavlje-ocekuje-od-sabora.html

____________________

*******************

Tuesday, 04 May 2010

Συνταξιουχος Artemije Bishop

Κατά την σύναξη των επισκόπων της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, εγκρίθηκε με απόφαση της πλειοψηφίας η συνταξιοδότησης του Επισκόπου Raska και Prizren Artemije Αυτό ανέφερει η ραδιοτηλεόραση της Σερβίας, το κανάλι RTS.

___

Επίσκοπος Artemije (Radosavljevic) γεννήθηκε στις 15 Ιανουάριος 1935η Lelic στο χωριό του Βάλιεβο.

Έγινε μοναχός το 1960.

Μετά την ολοκλήρωση της Θεολογικής Σχολής εκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αθήνα, όπου υπερασπίστηκε με επιτυχία το διδακτορικό του με θέμα· «Το μυστικό του Αγίου Μαξίμου Ομολογητού».
Στη συνέχεια αποσύρθηκε σε μοναστήρι όπου πέρασε Black River 13

http://www.rts.rs/
Τελευταία Ενημέρωση (Τρίτη, 4, Μαΐου 2010)

————-

*****

ΕΚΕΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΣΕΡΒΙΑ

ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ

ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΝΤΩΝ

AΡΧΙΕΡΕΩΝ

ΤΥΠΟΥ ΑΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΪΑΦΑ

Άνθρωποι τριών οβολών,

χωρίς δίκη, χωρίς κατηγορία, χωρίς μάρτυρες, χωρίς απολογία,

ΣΦΑΓΙΑΣAN ΑΓΡΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΤΟΥ ΚΟΣΣΟΒΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΝ

Μήτε τον Θεόν φοβούμενοι, μήτε τα όσια και ιερά σεβόμενοι, μήτε τους Ιερούς Κανόνας και τους Αγίους Πατέρας αιδούμενοι, μήτε τους ανθρώπους εντρεπόμενοι.

Επιτάσσει ο 87^ος Ιερός Κανών της εν Καρθαγένη Συνόδου

«Κάν υπό κατηγορίαν και αφορισμόν γενή τινας Επίσκοπος, δεν εξωθείται από την Επισκοπήν του, ούτε καθαίρεται έως ου λάβη πέρας το περί αυτού δικαστήριον».

apotixisi.blogspot.com

____________________

KAI ΣTA ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

_____________________

SERBIA ESTE BOMBARDATĂ PENTRU A DOUA OARĂ!

Majoritatea Ierarhiei sârbeşti calcă în picioare Sfintele Canoane ale Bisericii şi aruncă la coşul de gunoi părerea poporului credincios

Ticălos şi cu totul ticălos comportamentul ei!!!
L-a canonizat pe părintele Iustin Popovici, ca să-l ucidă pe unicul episcop adevărat, pe unicul fiu duhovnicesc adevărat al acestuia!!!
S-a pus bine, după cum se vede, cu papa şi cu ereticii şi nu o interesează părerea credinciosului popor ortodox sârb!
Nu a primit cele 15.000 de semnături, care au fost strânse în câteva zile! A fost indiferentă la protestele poporului credincios din afara Patriarhiei!!!
A acceptat unilateral uneltirile şi minciunile împotriva lui Artemie şi a distinşilor lui colaboratori şi a izgonit din trupul Bisericii prin scoatere la pensie pe cel mai sfânt episcop!
În ce Evanghelia a găsit asta? Care Sfânt Canon al Bisericii l-a aplicat?
Dacă Artemie a fost vinovat, să scoată datele la lumină. Să-l judece şi să-l condamne. Însă modalitatea aplicată aminteşte de evanghelia după papa şi de globalizare!!!
Acum, singurul lucru care îi rămâne este să-l aducă pe papa şi să liturghisească împreună cu el, ca să aşeze Biserica Sârbă în afara Ortodoxiei!!!
Ruşine fricoşilor ierarhi sârbi, care ştiu adevăratele motive, ce pe 13 februarie 2010 au montat ghilotina împotriva Mitropolitului Artemie şi nu l-au apărat! Sângele fratelui lor îi va însoţi toată viaţa.
Ruşine lui Irineu, dictatorul Bisericii Sârbe, care nu şi-a pus bine piciorul în Patriarhia Serbiei şi a tăiat capul celui mai curat episcop al Bisericii Ortodoxe Sârbe.
Bătrânul Paisie (Aghioritul) îl considera pe Artemie ca pe cel mai sfânt episcop al Serbiei şi ei îl consideră cel mai nepotrivit şi inoportun şi îl pensionează!!!
Ruşine celor care Îl trădează pe Hristos şi colaborează cu vrăjmaşii Credinţei Ortodoxe şi bombardează din nou credinciosul popor sârb!!!
Filocatolicii şi filo-occidentalii să nu se laude pentru biruinţa lor. Va veni dreptatea lui Dumnezeu ca o secure peste trădătorii CREDINŢEI ORTODOXE. Vai de fricoşii ierarhi sârbi care nu au apărat adevărul!
Credincioşii să nu deznădăjduiască şi să nu părăsească lupta. Dumnezeu pregăteşte cununi martirilor şi pedeapsă veşnică celor vinovaţi. Să rămână alături de Mitropolitul Artemie care păşeşte pe urmele părintelui său duhovnicesc, Iustin Popovici, dacă vor să păstreze ORTODOXIA. Să continue lupta împotriva trădătorilor Credinţei Ortodoxe, dacă vor să pună frână celor care dezrădăcinează inima neamului lor istoric. Inima Serbiei este Ortodoxia.

PE CINE A DERANJAT EPISCOPUL ARTEMIE
DE L-AU IZGONIT DIN MITROPOLIE?

Pe papa şi pe ecumenişti.
Pe NATO şi pe toţi care au bombardat poporul sârb. Acum încă un obstacol în faţa independenţei Kosovo a căzut. Drumul pentru primirea papei s-a deschis, de vreme ce ierarhii filocatolici şi filo-occidentali au triumfat, din cauza laşităţii celorlalţi!!!
Papa nu va aştepta anul 2013 ca să vină în Serbia; invitat de Patriarhul Irineu, va veni mai repede, dacă atât de uşor i s-a deschis drumul!!! În biserica istorică a Sfântului Sava va avea loc liturghisire cu papa din pricina laşităţii, de care a dat dovadă majoritatea episcopilor sârbi vizavi de un frate ortodox sârb al lor.

CE A AŞTEPTAT ORTODOXIA DE LA SINOD?

În spatele Sinodului se află statul, este ceva ca o dictatură.
A fost desfiinţată puritatea credinţei!
A fost desfiinţată esenţa credinţei!
A fost desfiinţată viaţa duhovnicească a credinţei!
De aceea, „învinuirile” sunt politice şi idiologice!
De aceea, „învinuirile” nu sunt    nici religioase, nici duhovniceşti.
Se ştie că Ortodoxia n-a aşteptat de la Sinod pe Caiafa.
Ortodoxia nu a aşteptat de la Patriarh…
Ortodoxia a aşteptat dreptatea pentru robul lui Dumnezeu, Artemie!
Ortodoxia a aşteptat dreptatea pentru Credinţa Ortodoxă a lui Dumnezeu!…

http://www.novinar.de/2010/05/04/sta-pravoslavlje-ocekuje-od-sabora.html

Marţi, 4 mai 2010

EPISCOPUL ARTEMIE LA PENSIE

În timpul Sinodului episcopilor Bisericii Ortodoxe Sârbe, s-a aprobat cu hotărârea majorităţii pensionarea Episcopului Artemie de Raşka şi Prizren. Aceasta o relatează canalul Radioteleviziunii din Serbia RTS.
___

Episcopul Artemie (Radosavljevic) s-a născut pe 15 ianuarie 1935 la Lelic, un sat din Valievo. A devenit monah în 1960. După terminarea Facultăţii de Teologie şi-a făcut studiile postuniversitare la Atena, unde a susţinut cu succes teza sa de doctorat cu tema: „Mistica Sfântului Maxim Mărturisitorul”. În continuare s-a retras la o mănăstire pe unde trece Râul Negru.
http://www.rts.rs/

___

ACOLO SUS ÎN ÎNDURERATA SERBIE
CONSPIRAŢIE CRIMINALĂ A UNOR ARHIEREI NELEGIUIŢI
DE TIPUL ANA ŞI KAIAFA
Oameni de doi bani,
fără dreptate, fără proces, fără martori, fără apărare,
L-AU EXTERMINAT SĂLBATIC PE OMUL LUI DUMNEZEU
PE EPISCOPUL ARTEMIE DE KOSOVO

Netemându-se nici de Dumnezeu şi nerespectând nici cele cuvioase şi sfinte, dispreţuind Sfintele Canoane şi pe Sfinţii Părinţi şi neruşinându-se de oameni.
Se impune Sfântul Canon al 87 – lea de la Sinodul din Cartagina „Orice episcop ar fi sub vreo acuzaţie sau afurisire nu se scoate din Episcopia sa, nici nu se cateriseşte până nu se va încheia procesul său”.
apotixisi.blogspot.com

(traducere I.F., http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12045)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΤΕΣ ΚΑΙ AΠOΔEΣMEYΣH

AΠΟ TO KOΣMOEIΔΩΛO THΣ AΓPOTIKHΣ KOINΩNIAΣ

Επιχειρουν να καμψουν το φρονημα, οσων αρνουνται

τον εξουνιτισμο της Αγιας Ορθοδοξιας μας

Με εξουσιαστικό πνευματικό και ψυχικό πειθαναγκασμό
ο Κύπρου Χρυσόστομος επιβάλλει αιδήμονα σιωπή
στην συνείδηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ ΜΕ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΤΟ 2001, ΤΩΡΑ ΣΥΜΦΩΝΕΙ

Αντι-παπική και αντι-οικουμενιστική Ημερίδα στην Πάφο

Με Εγκύκλιο της Εκκλησίας της Κύπρου, που σήμερα είδε το φως της δημοσιότητος, καλείται ο λαός να μην διαμαρτυρηθεί για την επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο. Στην Εγκύκλιο μεταξύ άλλων διαβάσαμε και τα εξής:

«Εγκύκλιος της Α.Μ. του Αρχιεπισκόπου Κύπρου που αφορά στην επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο

† ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ, Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου, καί οἱ σύν ἐμοί ἀδελφοί,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,……. Ο Πάπας έρχεται ως προσκεκλημένος του Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και με τη δική μας συγκατάθεση, πρωτίστως για να επισκεφθεί και να προσκυνήσει στο χώρο του κηρύγματος των Αποστόλων Βαρνάβα και Παύλου, στην Πάφο…

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Πάπα στην Κύπρο, θα συναντηθούμε μαζί του και θα θέσουμε ενώπιόν του το θέμα της σύλησης των ναών μας και της απαγόρευσης από τις κατοχικές αρχές της συντήρησης και λειτουργίας τους. Η επιρροή του Ποντίφηκα στους ισχυρούς της γης είναι γνωστή και αναμένουμε, μέσω των πρέσβεων του Βατικανού σε όλο τον κόσμο, ώθηση στις δίκαιες επιδιώξεις μας.

†Ο ΚΥΠΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ †Ο ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ †Ο ΠΑΦΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ †Ο ΚΑΡΠΑΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ †Ο ΚΙΤΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ †Ο ΑΡΣΙΝΟΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ †Ο ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ ΠΑΥΛΟΣ †Ο ΑΜΑΘΟΥΝΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ †Ο ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ †Ο ΛΗΔΡΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ † Ο ΜΟΡΦΟΥ ΝΕΟΦΥΤΟΣ † Ο ΧΥΤΡΩΝ ΛΕΟΝΤΙΟΣ † Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ † Ο ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ † Ο ΚΥΚΚΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ † Ο ΜΕΣΑΟΡΙΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ † Ο ΤΑΜΑΣΟΥ ΗΣΑΪΑΣ».

Απάντηση στην παραπάνω Εγκύκλιο της Εκκλησίας της Κύπρου, η οποία είναι αντίθετη με την Παράδοση της Εκκλησίας και δια της οποίας ισοπεδώνωνται οι σχετικοί Ιεροί Κανόνες και οι Αποστολικές Διαταγές ως προς τις σχέσεις μας με τους αιρετικούς, θα είναι η αντι-παπική και αντι-οικουμενιστική Ημερίδα που οργανώνουμε στις 22 Μαΐου 2010 στην Πάφο με θέμα «Θεολογικές και ηθικές διαστροφές της παναιρέσεως του παπισμού».

Στη συνέχεια, χωρίς κανένα άλλο σχόλιο, παραθέτουμε Επιστολή «προς τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο» του Μητροπολίτη Κυρηνείας κ. Παύλου. Η Επιστολή αποτελεί αποστομωτική απάντηση και στο παραπάνω απόσπασμα της Εγκυκλίου, αλλά και κόλαφο τόσο για τον ίδιο τον επιστολογράφο, όσο και για τον Λεμεσού, οι οποίοι, παρά τον λάβρο αντι-παπικό και αντι-οικουμενιστικό λόγο τους, προσυπογράφουν την ανωτέρω Εγκύκλιο!…

Αλίμονο, εν Χριστώ και δια τον Κύριο πρέπει ν’ αντέξουμε και ν’ αντεπεξέλθουμε την πνευματική και ποιμαντική ορφάνια μας!…

(Οι υπογραμμίσεις στην παρακάτω Επιστολή του Κυρηνείας κ. Παύλου είναι δικές μας):

«Μακαριώτατε,

Η χθεσινή είδηση από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επροσκάλεσε τον Πάπα Ρώμης να επισκεφθή τη μαρτυρική Κύπρο, αφού πήρε τη συγκατάθεση της Υμετέρας Μακαριότητος δια του Υπουργού των Εξωτερικών της Δημοκρατίας κατά την πρόσφατη εις Υμάς επίσκεψή του, επλήγωσε βαθύτατα την ψυχή μας και επλήρωσε λύπης και στενοχωρίας την καρδιά μας. Η Υμετέρα συγκατάθεση, εν αγνοία των μελών της Ιεράς Συνόδου, τραυματίζει την ενότητα της Εκκλησίας, αποτελεί αιτία ταραχής των ψυχών των ευσεβών πιστών, και δημιουργεί νέους κινδύνους διχασμού και άμβλυνσης του Ορθόδοξου αισθητηρίου του ευσεβούς πληρώματος Αυτής.

Ο Παπισμός “παρέφθειρε την καθαρότητα της διδασκαλίας της αρχαίας οικουμενικής Ορθοδοξίας δια των νεοεισαχθέντων δογμάτων περί του filioque, της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου” και ιδίως της παντελώς αντιχριστιανικής διδασκαλίας περί του πρωτείου του Πάπα εν τη Εκκλησία και του αλαθήτου αυτού. Η όλη ιστορία του Παπισμού, με όλα τα καινοφανή ρωμαϊκά δόγματα καταδεικνύει ότι οι Παπιστές μετέτρεψαν την Εκκλησία του ζώντος Θεού “εις μίαν γήϊνην πολιτικήν οργάνωσιν” με έδρα το Βατικανό.

Ταπεινά φρονούμε ότι η Εκκλησία της Κύπρου δεν πρέπει να έχη καμία συμμετοχή στην επίσκεψη ενός κοσμικού άρχοντα στους τόπους οι οποίοι καθαγιάσθκαν με το τίμιο αίμα των δεκατριών μοναχών της Καντάρας και τόσων άλλων Αγίων, οι οποίοι υπέμειναν φρικτά βασανιστήρια από τους Παπικούς, διότι εν τοιαύτη περιπτώσει αναγνωρίζεται ο Πάπας υπό τη διπλή ιδιότητά του ως αρχηγού Κράτους και Εκκλησίας.

Η τοιαύτη επίσκεψη του Πάπα, η οποία επενδύεται με το μανδύα του προσκυνήματος, μόνο ταπείνωση, καταισχύνη και συμφορά θα προξενήσει στον τόπο μας. Οι εναγκαλισμοί με τον Πάπα δεν θα φέρουν την ποθητή, ως ελπίζετε, βοήθειά του στο εθνικό θέμα, αλλά την οργή του Θεού επάνω στις κεφαλές μας, ως μαρτυρεί η ιστορία του μαρτυρικού ημών Γένους. Λόγω της σοβαρότητος του θέματος, παρακαλούμε όπως συγκαλέσετε εκτάκτως την Ιεράν Σύνοδο» (Ορθόδοξος Τύπος, 30/3/2001, σελ. 6η).

Θεσσαλονίκη, 13 Μαΐου 2010

Για την «Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσµάς Φλαµιάτος”»

Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ο Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

_______________

ΠΑΠΑΣ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ: ΤΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ

ΠΡΟΗΛΘΑΝ “ΑΠΟ ΑΜΑΡΤΙΕΣ” ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
==============

Από την Πορτογαλία όπου πραγματοποεί “Αποστολική” επίσκεψη ο Πάπας Βενέδικτος δήλωσε τα εξής ακατανόητα: “Τα σκάνδαλα παιδεραστίας από καθολικούς ιερείς αντιπροσωπεύουν «τη μεγαλύτερη δίωξη της Εκκλησίας» και προέκυψαν από αμαρτίες εντός της Εκκλησίας, όχι εκτός».

“Σε μερικές από τις πιο σκληρές του δηλώσεις από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο, ο Πάπας ζήτησε «κάθαρση και μετάνοια» εντός της καθολικής κοινότητας, ενώ ζήτησε συγγνώμη και κάλεσε να υπάρξει δικαιοσύνη” αναφέρουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία.

Ω ΒΑΘΟΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ!

_______________

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τις δηλώσεις του Πάπα; Τον εμπαιγμό των λόγων του; Την υποκρισία; Τον κυνισμό του; Ή την πλήρη καταρράκωση του κύρους του που τον οδηγεί να κάνει δηλώσεις που προκαλούν θυμηδία; Ωστε ο Παπισμός πρέπει να αναγνωρίσει ότι η απειλή εναντίον του ιδίου προέρχεται από τους κόλπους του; Αυτό και αν είναι είδηση. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄μπορεί να το έχει για καμάρι αλλά ο υπόλοιπος κόσμος το έχει για τύμπανο εδώ και αιώνες. Καταρχήν με την απομάκρυνση από την αληθινή πίστη και την υιοθέτηση πληθώρας αιρέσεων. Και ύστερα με μια ατέλειωτη και μακάβρια σειρά δεινών που επέφερε εναντίον της ανθρωπότητας. Σταυροφορίες, Ιερά Εξέταση, Εκκοσμίκευση, Παποκαισαρισμός, “Ιεροί” πόλεμοι, συνέργεια στα εγκλήματα της αποικιοκρατίας, ουνία, δίωξη των επιστημόνων επειδή δεν υιοθετούσαν το κοσμοείδωλο του σχολαστικισμού, αγιοποίηση ανθρώπων που ευθύνονται για γενοκτονίες και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός αλλά και προώθηση της παιδεραστίας.

ΤΩΡΑ; ΤΩΡΑ ΕΚΑΝΕ Ο ΠΑΠΑΣ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ;

________________

Και ο Πάπας; Τώρα ανακάλυψε ότι το πρόβλημα του Παπισμού προέρχεται από τους κόλπους του! Πάλιν καλά που το ανακάλυψε έστω και τώρα! Επειδή οι ΟΜΟΦΩΝΟΥΝΤΕΣ αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου ούτε είδαν, ούτε άκουσαν, ούτε κατάλαβαν τίποτα. Ούτε καν έχουν πάρει χαμπάρι ότι έχει ξεσηκωθεί η υφήλιος με τη συνεχή αποκάλυψη σκανδάλων παιδεραστίας στα οποία ο ίδιος ο Πάπας Βενέδικτος προέβαινε.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΣΕΙΕΙ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥ;
___________________

Ο Πάπας, όμως, μόλις τώρα ανακάλυψε το πρόβλημα! Θαυμάσια! Και τι κάνει; Μιλά για το θέμα λες και δεν είναι ο αρχηγός του κράτους του Βατικανού; Πρέπει να υπάρξει δικαιοσύνη, ισχυρίζεται. Ποιος θα την αποδώσει; Ο ίδιος δεν είναι ο Πάπας; Δεν παραδέχεται δημόσια ότι οι φραγκοπαπάδες του διέπρατταν τα εγκλήματα της παιδεραστίας; Για να υπάρξει δικαιοσύνη πρέπει να επισημανθούν όλοι οι παιδεραστές φραγκοπαπάδες και να καθαιρεθούν. Να αναγνωριστούν τα θύματα της κακομεταχείρισης και να τους δοθεί όχι απλά χρηματική αποζημίωση αλλά ηθική στήριξη που επειγόντως χρειάζονται. Το να ανακοινώνει ο Πάπας ότι ζητά αποκατάσταση της δικαιοσύνης ενώ είναι ο ΜΟΝΟΣ αρμόδιος να την πραγματοποιήσει είναι σκέτη κοροιδία. Θυμίζει εκείνους τους τζάμπα μάγκες που τρέμουν τον αντίπαλο τους και φωνάζουν: “Κρατήστε με να μην τον σπάσω στο ξύλο!” ενώ κανείς δεν κουνά το δακτυλάκι του για να τους συγκρατήσει.

ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ;
_______________________

Αλλά επιτέλους! Γιατί θυμήθηκε κατά την επίσκεψη που πραγματοποιεί στην Πορτογαλία να ζητήσει συγγνώμη (τι συγγνώμη; Σκέτη κοροιδία!!!); Πού ήταν τόσο καιρό; Πού βρισκόταν για τόσες δεκαετίες; Ως Αρχιεπίσκοπος Μονάχου δεν κάλυπτε τους φραγκοπαπάδες; Δεν τους μετέθετε από ενορία σε ενορία για να συνεχίσουν το ανόσιο έργο τους; Υστερα ως υπεύθυνος καρδινάλιος για την προάσπιση της “ορθότητας της πίστης” δεν έκανε το ίδιο; Δεν έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να αφήνεται αχαλίνωτο το αρρωστημένο πάθος της παιδεραστίας των φραγκοπαπάδων του; Δεν βούλωνε με το ένα χέρι τις φωνούλες των αθώων παιδιών – ακόμη και παιδιών με σωματικές αναπηρίες – που βίαζαν οι φραγκοπάπαδες; Και δεν υπέγραφε με το άλλο τη μετάθεση των παιδεραστών φραγκοπαπάδων από ενορία σε ενορία για να συνεχίσουν ανενόχλητοι το “θεάρεστο” έργο τους; Και τώρα; Τώρα ζητά να αποδοθεί δικαιοσύνη;

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ;
_____________

Αν στα λόγια του υπήρχε ένα εκατομμυριοστό της αλήθειας θα υπέβαλλε παραίτηση και θα δρομολογούσε αμέσως συνοπτικές διαδικασίες για την καθαίρεση όλων ανεξαίρετα των παιδεραστών φραγκοπαπάδων. Τώρα όταν μιλά για απόδοση δικαοσύνης όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι μειδιούν με πικρία και φέρνουν στο νου την παροιμία “φωνάζει ο κλέφτης”.

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΟΝ ΑΝΑΜΕΝΟΥΝ ΜΕΤΑ ΒΑΙΩΝ ΚΑΙ ΚΛΑΔΩΝ!!!
__________________

Και οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου; ΟΜΟΦΩΝΑ τον αναμένουν μετά βαίων και κλάδων! Γιατί; Για να ευλογήσει τα παιδιά μας; Ή για να ζητήσει απόδοση δικαιοσύνης για την Κύπρο; Και ποιο κύρος έχει ο προστάτης των παιδεραστών να ζητήσει δικαιοσύνη για οτιδήποτε; Ποιος τον ακούει πια όταν μιλά για δικαιοσύνη; Προβληματίζει άραγε αυτό το ερώτημα τους ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου; Δυστυχώς όχι! Η μόνη τους έγνοια είναι να βρουν τρόπο να σιγήσουν όποια φωνή εξεγείρεται εναντίον της επίσκεψης του αιρεσιάρχη της Ρώμης στην Κύπρο!

______________

*********************

Κίνηση για πανελλήνια ολονύχτια Παράκληση στην Θεοτόκο για την οικονομική κρίση!
</2010/05/kinhsh-gia-panellhnia-olonyhtia-paraklhsh-sthn-theotoko-gia-thn-.html>

Μιά ιδέα που ξεκίνησε από φίλους του Αγίου Όρους, μια πρόταση που
μας βρίσκει απολύτως σύμφωνους. Ως »Ορθόδοξος Κόσμος»την στηρίζουμε
με όλες μας τις δυνάμεις.Προτείνουμε δε σε όλους τους φίλους μας να
κυκλοφορήσουν το νέο και να υπάρξει συντονισμός μεταξύ όλων όσων
ενδιαφέρονται και κυρίως να γίνει η προσπάθεια κεντρικά,δηλαδή σε
κάθε Μητρόπολη να υπάρχει ένας ή περισσότεροι ναοί που θα είναι
ανοιχτοί εκείνο το βράδυ,με αγρυπνία και παράκληση στην
Παναγία,άλλωστε εκτός απο οικονομική,η κρίση είναι και πνευματική
και Εθνική. Περιμένουμε νεώτερα…

πηγή:http://agioritis.pblogs.gr

Στα χρονια των πατερων μας, οχι πολυ μακρια απο εμας, οταν επεφτε ενα γενικο η τοπικο κακο, κατα το κοσμικο φρονημα εστω κακο, (ασχετα εαν ηταν καλο πνευματικα σε βαθος χρονου, ομως ανθρωποι ειμαστε, και πρεπει να ενεργουμε, και να παρακαλουμε τον Θεον, να μεταβαλλει), ολοι οι Χριστιανοι, μαζι με τους Ιερεις και τον Επισκοπο τους, απευθυνανε Παρακληση, ολονυχτια, στην Υπεραγια Θεοτοκο, ζητωντας την μεσιτεια της, προς τον Δεσποτη και Κυριο, να κανει Ελεος και να βοηθησει τον ευσεβη λαο Του, να περασει τις δοκιμασιες.

Σας παρακαλω λοιπον, σαν ιδεα, το θετω, οσο γραφικο η ουτοπικο και εαν ακουστει απο πολλους, για εμας δεν ειναι φυσικα, να θεσουμε θεμα παντου, απο τον Πνευματικο μας, μεχρι σε οποιον μπορουμε να επηρεασουμε, ακομα και Επισκοπο εαν εχουμε προσβαση, για να μπει σε κινηση η αιτηση για Πανελληνια Ολονυχτια Παρακληση στην Υπεραγια Θεοτοκο, να μας βοηθησει.

Απο τον Εβρο ψηλα στα συνορα εως την Κρητη νοτια, και απο την Κερκυρα εως την Κυπρο εαν ειναι δυνατον, να τελεστει συσσωμη παλλαϊκη σε ολους τους Ναους, ολονυχτια, μια καθορισμενη νυχτα, και να ενωθουν οι δεησεις προς την Χαρη Της.

Μιλήστε, στείλτε επιστολές, κάντε δημοσιεύσεις, τηλεφωνα,ότι μπορειτε. Σας παρακαλώ.

Δειτε το, σαν αναγκη, και πειτε μου την γνωμη σας, εγω ξεκιναω ηδη ενεργειες, για να θεσω θεμα, το οποιο δεν σας κρυβω οτι συζητιεται απο πολλους, δεν ξερω, τι ακουτε εσεις.

Λάβετε τον κόπο.

Λέγει ο Κυριος: «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν· ζητείτε, και ευρήσετε· κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν. πάς γάρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει»

Λοιπόν τι καθομαστε, και τι εχουμε να χάσουμε εαν δοκιμασουμε;

Απο http://www.agiooros.net/forum/viewtopic.php?f=1&t=12819 <http://www.agiooros.net/forum/viewtopic.php?f=1&t=12819>

_______________

___________________

************************

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

9 Mαΐου

O AΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

Kάθε μέρα η Eκκλησία μας εορτάζει αγίους, οσίους καί μάρτυρας. Σήμερα εορτάζει ο άγιος μάρτυς Xριστοφόρος. Aλλά ποιός ήτο ο άγιος Xριστοφόρος;

* * *

Έζησε την εποχή του Δεκίου (249-251 μ.X.). Kατήγετο από μέρος βαρβαρικό. Oι γονείς και οι πρόγονοί του ήταν ανθρωποφάγοι, καί αυτός ήτο βάρβαρος κατά τους τρόπους. Ήταν, όπως τον περιγράφουν, γίγας στο σώμα, με δύναμη τεραστία, αλλά στη μορφή δύσμορφος, πάρα πολύ άσχημος. Γι’ αυτό σε εικόνες τον ζωγραφίζουν με κεφάλι σκύλου, σα’ να ήταν σκύλος. Aυτό δεν είναι ορθό. Διότι δεν είχε κεφάλι σκύλου· το κάνανε οι αγιογράφοι, γιά να δείξουν πόσο άσχημος ήτο.
Γύρω από τον βίο του υπάρχουν δύο παραδόσεις, η ανατολική καί η δυτική. Σύμφωνα με την ανατολική παράδοση, σε κάποιο πόλεμο ο άγιος Xριστοφόρος συνελήφθη αιχμάλωτος, καί oμολόγησε ότι πιστεύει στό Xριστό. Toν έστειλαν τότε στην Aντιόχεια με συνοδεία διακοσίων στρατιωτών. Eκεί όλοι αυτοί βαπτίσθηκαν από τον άγιο ιερομάρτυρα Bαβύλα. Έπειτα τον έφεραν εμπρός στo βασιλιά. Eκείνος εξεπλάγη από την ασχημία του προσώπου του καί σκεπτόταν, με ποιό τρόπο να τον πάρει στην ειδωλολατρία. Έβαλε λοιπόν δύο αμαρτωλές γυναίκες, δύο πόρνες, την Kαλλινίκη καί την Aκυλίνα, να τον προσελκύσουν. Aλλ’ αντί να παρασυρθεί από αυτές, προσείλκυσε αυτός εκείνες με τη διδασκαλία του στην πίστι του Xριστού. Mάλιστα οι δύο αυτές γυναίκες μαρτύρησαν, τις σούβλισαν γιά τον Kύριο, καί εορτάζουν μαζί του την ίδια ημέρα. Mετά απ’ αυτά ωργισμένος ο βασιλιάς διέταξε να κλείσουν τον άγιο Xριστοφόρο μέσα σ’ ένα χάλκινο σκεύος καί ν’ ανάψουν από κάτω φωτιά. Aλλ’ αυτός έμεινε αβλαβής. Έπειτα τον έρριξαν μέσα σ’ ένα πηγάδι. Tέλος τον απεκεφάλισαν, καί έτσι έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου.

* * *

Σύμφωνα με τή δυτική παράδοση, επειδή ήταν πολύ δυνατός, τον έτρεμαν όλοι. Kαι είχε μιά ιδιοτροπία· έλεγε, ότι θέλει να υπηρετήσει τον πιό ισχυρό άνθρωπο του κόσμου.
Kάποτε πέρασε από τα μέρη του ένας βασιλιάς. Eίχε δύναμη και στρατεύματα πολλά. Όταν τον είδε ο Pέπροβος (αυτό ήτο το πρώτο του όνομα, το βαρβαρικό), θάμπωσαν τα μάτια του καί είπε μέσα του· Aυτός είναι ο πιό ισχυρός άνθρωπος του κόσμου, θα μπω στην υπηρεσία του. Έτσι έγινε σωματοφύλακάς του. Όπου ήταν ο βασιλιάς, εκεί κι αυτός.
Mιά μέρα όμως, περνώντας από μιά σπηλιά, έπιασε φόβος το βασιλιά. Έτρεμε σα᾽ μικρό παιδί. O Pέπροβος του λέει·
―Tι έχεις, βασιλιά; Eγώ είμ᾽ εδώ.
Tί είχε συμβεί. Mέσα στη σπηλιά ήταν ένας μάγος που έκανε μάγια. Kαι οι άλλοι, που ήτανε στη συνοδεία, είπαν·
―Bλέπεις; O μάγος είναι πιό δυνατός από το βασιλιά, αφού τον κάνει κι αυτόν να τρέμει.
―A, είπε ο Pέπροβος, ώστε ο μάγος έχει μεγαλύτερη δύναμη από το βασιλιά;
―Bεβαίως, του λένε. O σατανάς κυβερνά τον κόσμο, ανεβάζει καί κατεβάζει βασιλιάδες, είναι κοσμοκράτορας. Όποιος προσκυνά το διάβολο, γίνεται μεγάλος.
―Tί λές, μωρέ! K᾽ εγώ μέχρι τώρα είχα την εντύπωση, ότι ο βασιλιάς είναι ο δυνατώτερος.
Aφήνει λοιπόν το βασιλιά, πηγαίνει στη σπηλιά του μάγου καί του λέει·
―Θα σε υπηρετήσω· είσαι ο πιο δυνατός.
―Πολύ καλά, του απαντά ο μάγος. Έλα μαζί μου και θα σου δείξω όλα τα μυστικά.
Στο εξής  ο Pέπροβος τον ακολουθούσε.
Aλλά μιά μέρα, εκεί που περνούσαν από κάποιο τόπο, βλέπει το μάγο να τρέμει, να πέφτει κάτω, να σφαδάζει καί ν’ αφρίζει.
―Tί έπαθες; του λέει.
Kάποιος, που βρέθηκε εκεί, του απαντά·
―Eδώ είναι μιά εκκλησία, καί στην αυλή της είναι ένα κελλί, καί μέσα στο κελλί είναι ένας ασκητής, που κρατάει το σταυρό. Aμα ο διάβολος δει το σταυρό, πέφτει και χτυπιέται. Γι᾽ αυτό ο μάγος φοβάται το σταυρό του Xριστού. O Xριστός κυβερνάει τον κόσμο.
―Tί λές; λέει ο Pέπροβος. O Xριστός είναι πιό δυνατός από το βασιλιά καί από το μάγο;
Φεύγει κι από το μάγο καί πηγαίνει στον ασκητή. Tου κάνει μιά μετάνοια καί λέει·
―Hρθα να μου διδάξεις τη θρησκεία που πιστεύεις.
O ασκητής κάθησε δίπλα του και του μίλησε γιά το Xριστό.
―Kοντά σου θα μείνω, λέει ο Pέπροβος.
―Δεν κάνεις εσύ για καλόγερος εδώ. Θα βαπτισθείς  να γίνεις Xριστιανός, καί μετά θα σε στείλω να υπηρετείς  το Xριστό στην κοινωνία.
―Kαι τί θά κάνω εκεί που θα πάω;
―Θα νηστεύεις.
―Δεν μπορώ να νηστεύω. Eγώ δε᾽ χορταίνω ούτε με τέσσερα ψωμιά.
―Θα κάνεις μετάνοιες, θα κάνεις προσευχή, θα διαβάζεις Eυαγγέλιο.
―Eγώ δεν ξέρω γράμματα.
Tότε ο ασκητής έδειξε πέρα καί του είπε·
―Tο βλέπεις εκείνο το ποτάμι;
―Nαί, λέει, πολλές φορές το πέρασα.
―Eκεί το χειμώνα πολλά παιδάκια και γέροι πνίγονται. Θα πας λοιπόν εκεί, και όσοι δεν μπορούν να περάσουν θά τους βάζεις στους ώμους σου και θα τους περνάς εσύ.
―Aυτό είναι εύκολο για μένα.
―Θα μείνεις εκεί τρία χρόνια, καί θα βοηθάς αυτούς που κινδυνεύουν.
Πήγε στο ποτάμι, και όλη τη μέρα έκανε το κορμί του γεφύρι και τους περνούσε όλους.
Mιά μέρα στην όχθη είδε ένα παιδάκι.
―Tί θέλεις; το ρωτάει.
―Mπορείς να με περάσεις απέναντι;
Tο παίρνει στους ώμους του. Aλλά καθώς περνούσε το ποτάμι, το παιδί βάραινε πολύ! Σα’ να είχε ένα τόννο επάνω του. Iδρωσε, είδε κ’ έπαθε να περάσει το ποτάμι.
Tότε άκουσε φωνή, που του έλεγε·
―Aυτός που έχεις στους ώμους σου δεν είναι ένα μικρό παιδί· είναι  ο Iησούς Xριστός, που σηκώνει όλο τον κόσμο επάνω του…
Kαι το παιδάκι έγινε άφαντο.
Aπό τότε ο Pέπροβος άλλαξε όνομα. Ωνομάστηκε Xριστο-φόρος. Διότι έφερε, σήκωσε, επάνω στον ώμο του το Xριστό.

* * *

Tί διδάσκει, αγαπητοί μου, αυτή η ιστορία;
– Ότι ο Xριστός δε’ διώχνει κανέναν από κοντά του, ας είναι καί άξεστος καί απολίτιστος. Πήρε αυτό το βάρβαρο καί τον έκανε άγιο.
-Kαι κάτι άλλο μας διδάσκει ο βίος του αγίου Xριστοφόρου. Eίδατε το μάγο; Όταν είδε το σταυρό, έπεσε κάτω από το φόβο του. K’ εσύ, έχεις το Xριστό; μη φοβάσαι τίποτε. Παραπάνω απ’ όλους είναι ο Xριστός.
-Διδασκόμεθα ακόμα, ότι η Eκκλησία μας δε’ μετράει την αξία του ανθρώπου από τα λεφτά. Πόσα παίρνει αυτός; λένε· παίρνει πολλά; ά, είναι σπουδαίος· παίρνει λίγα; δεν είναι τίποτε… «Ποσα-παίρνειδες» είναι σήμερα οι άνθρωποι. Πόσα έπαιρνε ο Pέπροβος; Tίποτε. Xωρίς μισθό υπηρετούσε τους άλλους.
-Γι’ αυτό σήμερα γιορτάζουν όσοι υπηρετούν το κοινό στις μεταφορές, οι οδηγοί, οι σωφέρ, οι οποίοι στα αυτοκίνητα έχουν τον άγιο Xριστοφόρο προστάτη. Όσοι είναι αχθοφόροι, όσοι σηκώνουν στις πλάτες τους βάρη, όσοι είναι οδοκαθαρισταί καί σκουπιδιάρηδες. Δεν θεωρείς τίποτε το σκουπιδιάρη; Aν δεν ήταν όμως αυτός, θα ‘πεφτε χολέρα στην πόλι.
Πιστεύσατέ με, αδέρφια μου, έχω μιά ιδιοτροπία. Όταν έρχωνται μεγάλοι καί τρανοί να με επισκεφθούν, λόγω της θέσεώς μου κάθομαι στο γραφείο. Όταν έρχωνται οι ταπεινοί της γης, χωριάτες – βοσκοί – εργάτες, σηκώνομαι όρθιος, τους βάζω να καθήσουν και κουβεντιάζω μαζί τους. Nαί, τους αγαπώ καί τους τιμώ, γιατί κοπιάζουν. Tα  ροζιασμένα χέρια τους είναι ευλογημένα.
O χριστιανισμός δεν εκτιμά τους ανθρώπους από τα λεφτά καί τ’ αξιώματα. Aλλού βρίσκεται η αξία του ανθρώπου· καί την αξία αυτή του την έδωσε ο Xριστός.
Bλέπετε τί κάνει ο χριστιανισμός; Παίρνει ένα βάρβαρο, παίρνει έναν άγριο, καί τον κάνει άγιο, Xριστιανό, υπηρέτη του Θεού, υπηρέτη του πλησίον. Παίρνει ένα χαλίκι καί το κάνει διαμάντι.
Aυτά είναι τα μεγαλεία του Θεού. Aυτά τα διδάγματα μας δίνει σήμερα ο άγιος Xριστοφόρος.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, 9-5-1970)

_______________________

ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

_____________________

Predică a Mitropolitului Augustin de Florina la
pomenirea Sfântului Hristosfor
– 9 mai –

SFÂNTUL HRISTOFOR

În fiecare zi Biserica noastră sărbătoreşte sfinţi, cuvioşi şi mucenici. Astăzi este sărbătorit Sfântul Mucenic Hristofor. Dar cine a fost Sfântul Hristofor?

***

A trăit în epoca lui Deciu (249-251 d.Hr.). Era originar dintr-un ţinut barbar. Strămoşii lui erau canibali, iar el era barbar cu obiceiurile. Era, cum este descris, gigant la trup, cu o putere uriaşă, iar la înfăţişare schimonosit, foarte urât. De aceea şi în icoane unii îl zugrăvesc cu cap de câine, ca şi cum ar fi fost câine. Asta nu e corect. Pentru că nu a avut cap de câine; pictorii au făcut lucrul acesta, ca să arate cât de urât  şi diform era.
În jurul vieţii lui există două tradiţii: răsăriteană şi apuseană. Conform tradiţiei răsăritene, într-un război, Sfântul Hristosfor a fost arestat şi luat rob, şi a mărturisit că crede în Hristos. L-au trimis atunci în Antiohia cu o gardă de 200 de soldaţi. Acolo, toţi aceştia s-au botezat de către Sfântul Sfinţit Mucenic Vavila. Apoi l-au adus în faţa împăratului. Acesta s-a înspăimântat de urâţenia feţei lui şi se gândea la modul în care ar putea să-l atragă spre închinarea la idoli. Aşadar, a pus două femei păcătoase, două desfrânate, pe Kallinika şi pe Akilina, să-l atragă. Dar în loc să fie atras de ele, el le-a atras pe ele cu învăţătura lui la credinţa lui Hristos. Desigur, aceste două femei au fost martirizate, fiind străpunse cu frigări pentru Domnul, şi sunt sărbătorite împreună cu el în aceeaşi zi. După acestea, împăratul, mânios din cale afară, a poruncit să-l închidă pe Sfântul Hristofor într-un vas de plumb şi să aprindă pe dedesupt un foc. Dar el a rămas nevătămat. Apoi l-au aruncat într-o fântână. La sfârşit, l-au decapitat şi astfel a luat cununa muceniciei.

***

Conform tradiţiei apusene, pentru că era foarte puternic, toţi se temeau de el. Şi avea un capriciu; spunea că vrea să-l slujească pe cel mai puternic om din lume.
Odată, a trecut prin părţile sale un împărat. Avea putere şi oşti multe. Când l-a văzut Reprovos (acesta era primul lui nume, de barbar), a făcut ochii mari şi şi-a spus în sine: Acesta este cel mai puternic om din lume, voi intra în slujba lui. Astfel, a intrat în garda lui de corp. Unde era împăratul, acolo era şi el.
Într-o zi însă, trecând printr-o peşteră, pe împărat l-a cuprins frica. Tremura ca un copil mic. Reprovos îi zice:
– Ce ai, împărate? Eu sunt aici.
Ce se întâmplase?! În peşteră era un vrăjitor care făcea magie. Şi ceilalţi, care erau în gardă, au zis:
– Vezi? Vrăjitorul este mai puternic decât împăratul, dacă îl face şi pe el să tremure.
– A, a zis Reprovos, adică vrăjitorul are o putere mai mare decât împăratul?
– Desigur, îi zic. Satana guvernează lumea, ridică şi coboară pe împăraţi, este domnitorul lumii. Cine se închină la diavol, devine om mare.
– Ce zici, năucule! Şi eu până acum am avut impresia că împăratul este cel mai puternic.
Îl lasă deci pe împărat, se duce în peştera vrăjitorului şi îi zice:
– Te voi sluji pe tine; eşti cel mai puternic.
– Foarte bine, îi răspunde vrăjitorul. Vino cu mine şi îşi voi arăta toate secretele.
Apoi, Reprovos l-a urmat.
Dar într-o zi, în timp ce treceau printr-un loc, îl vede pe vrăjitor că tremură, cade la pământ, se crispează şi face spume.
– Ce-ai păţit? îi zice.
Unul care se afla acolo îi răspunde:
– Aici este o biserică şi în curtea ei este o chilie, iar în chilie este un pustnic, care are cu el o cruce. Dacă diavolul vede crucea, cade şi se loveşte. De aceea, vrăjitorul se teme de crucea lui Hristos. Hristos guvernează lumea.
– Ce spui? – întreabă Reprovos. Hristos este mai puternic decât împăratul şi decât vrăjitorul?
Pleacă de la vrăjitor şi se duce la pustnic. Îi face o metanie şi îi zice:
– Am venit să mă înveţi religia în care crezi.
Pustnicul s-a aşezat lângă el şi i-a vorbit despre Hristos.
– Lângă tine voi rămâne, zice Reprovos.
– Nu eşti tu de călugăr aici. Te vei boteza să devii creştin, iar apoi te voi trimite să-L slujeşti pe Hristos în societate.
– Şi ce voi face acolo unde voi merge?
– Vei posti.
– Nu pot să postesc. Eu nu mă satur nici cu patru pâini.
– Vei face metanii, vei face rugăciune, vei citi Evanghelia.
– Eu nu ştiu carte.
Atunci pustnicul i-a făcut un semn şi i-a spus:
– Vezi acel râu?
– Da, zice, de multe ori l-am trecut.
– Acolo, pe timp de iarnă, mulţi copilaşi şi bătrâni se îneacă. Aşadar, vei merge acolo şi pe toţi care nu pot să treacă îi vei pune pe umerii tăi şi îi vei trece tu.
– Asta e uşor pentru mine.
– Vei rămâne acolo trei ani şi îi vei ajuta pe cei care sunt în primejdie.
S-a dus la râu şi în toate zilele îşi făcea trupul punte şi îi trecea pe toţi.
Într-o zi, a văzut pe mal un copilaş.
– Ce vrei? îl întreabă.
– Poţi să mă treci dincolo?
Îl ia pe umeri. Dar cu cât străbătea râul, copilul se îngreuia mai mult! Ca şi cum avea o tonă pe el. A asudat şi a pătimit ca să treacă râul.
Atunci a auzit un glas, care-i zicea:
– Cel pe care-L ai pe umerii tăi nu este un copil mic; este Iisus Hristos, Care ţine asupra Sa întreaga lume…
Şi Copilaşul s-a făcut nevăzut.
De atunci, Reprovos şi-a schimbat numele, s-a numit Hristofor (adică purtător de Hristos). Deoarece a purtat, a ridicat pe umerii săi pe Hristos.

***

Iubiţii mei, ce ne învaţă această istorie?
– Că Hristos nu izgoneşte pe nimeni de lângă El, chiar dacă este grosolan şi necivilizat. A luat acest barbar şi l-a făcut sfânt.
– Şi altceva ne învaţă viaţa Sfântului Hristofor. L-aţi văzut pe vrăjitor? Când a văzut crucea, a căzut jos de frică. Şi tu Îl ai pe Hristos? Nu te teme de nimic. Mai presus de toţi este Hristos.
– Mai învăţăm că Biserica noastră nu măsoară valoarea omului în bani. Cât primeşte ăsta salariu? Zic: Primeşte mulţi bani? A, e cineva. Primeşte puţini? E un nimic… „Câţi-primelnici” sunt oamenii astăzi. Ce primea Reprovos? Nimic. Gratuit îi slujea pe ceilalţi.
– De aceea, astăzi sărbătoresc toţi câţi slujesc comunitatea în transporturile în comun, şoferii, conducătorii auto, care îl au ocrotitor în maşini pe Sfântul Hristofor. Toţi aceia care sunt hamali, care ridică în spate greutăţi, câţi sunt măturători de stradă şi gunoieri. Îl consideri un nimic pe gunoier? Însă dacă nu era el, ar fi căzut holera peste oraş.
Credeţi-mă, fraţii mei, am un capriciu. Când vin oameni mari şi tari să mă viziteze, din cauza poziţiei mele, eu stau la birou. Când vin cei smeriţi ai pământului, ţărani, ciobani, muncitori, mă ridic drept, îi invit să ia loc şi discut cu ei. Da, îi iubesc şi îi respect, deoarece se ostenesc. Mâinile lor bătătorite sunt binecuvântate.
Creştinismul nu preţuieşte pe oameni după bani şi după funcţii. În altă parte se află valoarea omului şi această valoare i-a dat-o Hristos.
Vedeţi ce face creştinismul? Ia un barbar, ia un sălbatic şi îl face sfânt, creştin, slujitor al lui Dumnezeu, slujitor al aproapelui. Ia o pietricică şi o face diamant.
Acestea sunt măreţiile lui Dumnezeu. Aceste învăţături ni le dă astăzi Sfântul Hristofor.

† Episcopul Augustin
(Omilie a Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis în Sfânta Biserică a Sfântului Pantelimon de Florina, 9-5-1970)

(traducere din elină: M.L., sursa: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12144)

O Μίκης Θεοδωράκης και ο “κοινός νούς” του

…Διαβάζουμε σε κάποια blogs την ακόλουθη επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη. Φαίνεται, η επιστολή να εστάλη από τον Μίκη στο resalto.gr
“Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.
Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.
Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;
Παρʼ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απʼ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.
Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.
Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ʽρθουν.
Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.
Μακάρι να έχω άδικο.

Αθήνα, 27.4.2010

Μίκης Θεοδωράκης

Παρασκευή 30 Απριλίου του 2010

ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΣOE

[ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟ ΝΑ ΠΟΔΟΠΑΤΕΙΤΕ]

Σήκω πανω  ώ δεσποτη και μη φοβάσαι! Έσυ ο επίσκοπος του Χριστού, δεν πρέπει να φοβάσαι το ψέμα.
Ποιες εξουσίες αυτού του κόσμου μπορεί να σε φοβίσουν και να σε αναγκάσουν να συμβιβαστείς με το ψέμα και να κάνεις παραχωρήσεις; Ποιος είναι αυτός που σ απειλεί  για να κάθεσαι σιωπηλός όταν σταυρώνουν άδικα τον αδελφό σου;
Ποιος είναι αυτός που νομίζει οτι σε έχει στο χέρι του;
Διδάξου δεσπότη μου απο τον Αρχιποιμένα μας Χριστό, και από τον αδερφό σου Artemije, ότι όλα να τα θεωρείς σκύβαλα, για να κερδίσεις τον  Χριστό!
Ποιος σε φοβίζει; Ποιος σε κάνει να κάθεσαι σιωπηλός; Ποιος, ω επίσκοπε  άγιε, θέλει να σ’ έχει στο χέρι του; Εσύ να  αντιταχθείς…
Απειλήσέ τον για να απομακρυνθεί απ’ κοντά σου! Με  τις πράξεις σου να  του δείξεις ότι προτιμάς  την αλήθεια από το ψέμα.
Ποιος είναι αυτός  ο επίσκοπος που θα φοβηθεί και δεν θα τολμήσει να καταθέσει  την αλήθεια;

Το ξέρετε εσείς!  Εγω δεν τον  ξέρω!
Σε εκβιάζει! Σε ενοχλεί κάποιος; Αυτός θα συκοφαντήσει και εσένα όταν τελειώσει με τον αδελφό σου! Μετά από λίγο καιρό, θα έρθει και η δική σου σειρά… τότε όμως θα είναι πολύ αργά!
Ο χρόνος είναι περιορισμένος και δεν μπορεί να γυρίσει-πίσω αγαπητέ δεσπότη, όμως εσείς τα γνωρίζετε αυτά ακόμη καλύτερα απο εμένα…
Σήκω, ω δεσπότη, και άφοβα υπερασπίσου την αλήθεια και ας σε διώξουν, ας σε συκοφάντησουν, ας σε εκβιάσουν, ας σε απειλήσουν… Νίκησε τον σήμερα, για να προλάβεις μεθαύριο κάποιο συλλείτουργου με τους αιρετικούς.
Το μήνυμα απευθύνεται σ’ εκείνον τον επίσκοπο που αγαπάει την αλήθεια.
http://www.eparhija-prizren.info/novo/2010/04/istinoljubivom-vladikispc/

____________________________________

********************************************