By the Metropolitan of Florina, Fr. Augustinos

Our beloved children,

As I direct my word to you, I feel very moved. Three feelings dominate in my soul. The one is joy, the second is sorrow, and the third is worry.

I rejoice, because it is no small thing in the contemporary world, in this epoch of atheism and unbelief, to see hundreds of children, boy and girl students of junior high and high school, like thirsty dear running to the well, to the teaching of our Lord Jesus Christ, in the catechetical schools. This consoles us and enthuses us a great deal. That’s why I feel joy and glorify God.

However, I also feel sorrow, because as bishop I ought to have been your catechist (religious instructor), the catechist of all the children of my diocese and even of little children too, because that is the most important work of the bishop. So I ought to have taken on the job of teaching of children, of teaching in all the classes of religious instruction in the schools of the Metropolis.

I remember the unforgettable years, when as a preacher I went to different cities of Hellas and didn’t have the heavy weights of the episcopal office; I had many classes of religious instruction and my joy and gladness was to shepherd the lambs of Christ. Unfortunately now I must confess, that I am found far from the youth of the fatherland. And this, because in my old age I have taken on a heavy cross, the burden of my Episcopal duties.

But on fact minimizes this sorrow of mine: that I have entrusted the catechism of children not to professionals, but to noteworthy missionary persons, clergy and laity, men and women and even girls, who work unselfishly in the Lord’s farm. These people were at other times students of the catechetical school and they know very well the incalculable value that catechism or religious instruction has, in the formation of the Christian character.

So they speak from experience and from their sense of duty. To these persons, who worked with zeal, our Church expresses her pleasant satisfaction. The catechetical school is the only school that doesn’t pay. The religious instructor doesn’t receive even a penny. And yet, it is the only school the world hates mortally.

Here beside us in Albania, no Sunday school was allowed to function. The priest was not allowed to approach and catechize the children.

***

So the one feeling I sense is joy, the other sorrow, and the third worry.

I, the old bishop, worry a lot. I heard you with joy and gladness, children, singing and chanting. You seemed to be nightingales that sing in the forest. But the question arises: After three years, after five years, ten years, when you grow up, when you go to university and receive your diplomas, when join the army, when…, when…you get married, will you continue to have this fervent feeling, which you have at this moment?

I doubt it and worry. Because I know that this shameful society of the 20^th century – not only in Hellas but everywhere – , which unfortunately has the name that it is Christian; 95% of it is antichristian. Within this society that children live, they meet many obstacles, which don’t allow them to form a stable Christian character. Everything pushes them to atheism; the radio, the television, books, teaching, the whole climate of society is contrary to the Christian faith and morality. And it is heroism in these years of ours for a young man to believe in Christ. For this reason those who believe are few, a minority in this world. But as few as they are, in our days the saying is realized: “Out of the mouths of infants and sucklings I shall create praise” (Psalm 8:3; Matt. 21:16).

These children are few. But as few as they might be, they have within them an indefatigable militancy for the supporting of the Orthodox faith. To these heroic children, the children in whose veins flows the blood of heroes and martyrs, we must remind the saying: “Resist the devil, and he shall flee from you” (James 4:7). Resist the devil and he will distance himself from you.

Few are these children in relation to the majority of youth, in relation to the world of atheism and unbelief. To these children, who with so much yearning go to catechetical school (religious instruction), I would like to say the following.

My children, as few as might be, have no fear. Only be careful not to be led astray by the current of evil. For this reason I will remind you of the following myth of Aesop.

At one time a fox was captured in a trap and her tail was cut off. She remained crippled. How can she now return without a tail with the other foxes? She couldn’t; she didn’t feel well. Then she thought to make the other foxes cut off their tails. So she went and called all the foxes from the forest and made a speech, being careful all along, however, for them not to see that she didn’t have a tail.

My beloved sisters, she says! God did many good things for us. They made us the smartest animals in the world. We live well. We have brains, intelligence and cunningness. We go to the chicken pens, grab the chickens, eat them, and we get along wonderfully. We have everything. But we have one fault. God gave us something that we don’t need.

–         What? said the other foxes.

–         Why here, he gave us a tail. And it gets all caught up, and it doesn’t allow us to move comfortably. For this reason I propose here at our convention, to cut our tails, so we can become more mobile, more free, but also more beautiful.

–         You speak correctly, said the foxes. Let’s cut our tails.

Then an old female fox gets up and says:

–         Let’s see, does she have a tail?

When they saw her ugliness, they all disapproved her. Because she didn’t have a tail, she would recommend to the others, too, to cut off their tails. In this way they comprehended her cunningness and didn’t cut off their tails.

The myth indicates. If a girl loses her honor, she immediately calls her friends and tries to lead them astray, to make them like her. For them to lose their honor. Because she was corrupted, she wants all the girls to be corrupted. This is a mania, a form of envy, of evil, and a catastrophe.

Thus also does the person with tuberculosis; he who suffers from tuberculosis. In earlier times, those who had tuberculosis would spit in oranges, in order to transmit their illness to others, too. Because they had tuberculosis, they wanted to make others have tuberculosis. That’s what girls that have been corrupted do; they want to transmit their corruption to as many other girls as possible. So stand as far away from such corrupted girls and boys. They’re foxes without tails.

And let the boys and girls steer clear from children who smoke. A boy of 12 years old, who began to smoke, tries to make all his other friends smoke.

So, far from such persons. The children of Hellas, the Christian children, must offer resistance, must resist against evil, which is found around them.

***

I said at another time too, and I repeat it here now, and I won’t stop repeating it. When I was a preacher, up on the high mountains of Grevena, there where the wells of Aliacmona are, I saw one thing: I saw the waters of the river, that as many fish that were dead, the water took them, and went down to Thessalonica. As many fish that were alive, these would go against the current.

My children! Be live fish of the great fisherman, of our Lord Jesus Christ. Go against the faithless and corrupt society. Against your father and mother, when they are faithless and push you towards atheism. Go against the teachers and professors, if they deviate from their destiny and preach unbelief and atheism to you. Go against faithless and perverse society. Go against that global current of corruption. Against all the demons. We shall resist as Hellenes, as Christians. And you can be sure, that as few as you might happen to be, the atheists and faithless shall not conquer; the faithful shall conquer. Because really Christ did not die, but lives and reigns unto the ages of ages.

Now an old bishop, who am found at the end of my earthly life, after living a life of hardships and difficult adventures of so many decades in the fatherland, I recommend to you the following:

If, children, a time comes, not in a theater but in reality we too hear “Persection!”, and priests and bishops grow faint-hearted and the churches are led astray so that they dissolve the Gospel, offer resistance. Whatever happens in Albania and whatever in other far off countries, will happen in Hellas too; I prophecy. But know one thing very well; the atheists won’t be victorious, the faithful will conquer. You, my children, as few of you as might remain with Christ, have no fear; you shall conquer. And even if, my children, child of the catechetical, religious school, a child of Hellas, of Macedonia, of Asia Minor, and of Pontus, and even if your mother and your father denies you and you remain alone in your city or your town, and if all society kneels before the devil, you don’t kneel. Fight him. And you the one shall conquer.

I said it before and I stress it again. Other lands may bow down. But Hellas, which is painted with the blood of saints, shall not kneel down. In your veins, of the small and great, flows the blood of martyrs. Our land shall remain a fortress of Christ. We shall prove yet another time, to the utter dismay of demons, that Christ didn’t die, but lives unto the ages of ages.

Your spiritual father

(This was a homily delivered to boy and girl students of catechetical, religious schools during a celebrative function in the city of Ptolemaida, in 1978).

Predica Mitropolitului Augustin de Florina
la pomenirea Sfinţilor Mucenici Manuil, Savel şi Ismail

– 17 iunie –

MUCENICII AMBASADORI

Iubiţilor, sfinţenia este o floare a cerului, care nu răsare doar într-un anume loc sau doar într-o anume epocă. Este o floare, care răsare în Răsărit şi în Apus, la Miazănoapte şi la Miazăzi, şi în orice epocă, în toate timpurile. Sfinţi pot să devină şi cei mai sălbatici oameni, chiar şi canibalii. Oriunde cade sămânţa Evangheliei şi găseşte o inimă care primeşte cuvântul lui Dumnezeu, acolo sămânţa cea cerească răsare, înfloreşte şi rodeşte. În felul acesta, avem sfinţi din toate locurile şi din toate timpurile.

∗∗∗

Acum vom vorbi despre trei sfinţi, a căror patrie a fost Persia. Au trăit în veacul al IV – lea, iar pomenirea lor este sărbătorită de Biserică pe 17 iunie.

Persia este o ţară cunoscută nouă, elinilor. În anii de demult, înainte de Hristos, perşii – un popor barbar, au făcut incursiuni în Elada, iar elinii, ca să-i izgonească, au purtat lupte eroice de neuitat. Acum, recent, Persia, care se numeşte Iran, a devenit cunoscută în întreaga lume prin revoluţia pe care au făcut-o liderii religioşi, detronându-l pe şahul Persiei şi proclamând democraţia islamică. Mult sânge s-a vărsat în Persia.
Aşadar, cei trei martiri au fost perşi. Numele lor? Manuil, Savel, Ismail. Aceşti trei tineri au fost fraţi. Se distingeau prin excelenta lor educaţie şi fuseseră atraşi la palat, în slujba regelui Persiei, care era închinător la idoli. Erau un fel de funcţionari diplomatici, ambasadori, care erau trimişi în diferite ţări ca reprezentanţi ai regelui, ca să semneze acorduri. Aceşti trei tineri au fost trimişi ca ambasadori la împăratul Iulian, ca să încheie un acord de pace.
Iulian este acel împărat al Bizanţului, care a părăsit credinţa creştină şi s-a făcut închinător la idoli şi folosea toate mijloacele, ba chiar şi violenţa, ca să readucă popoarele la idolatrie. De aceea s-a numit „apostatul”. A dezvoltat o activitate demonică, ca să-şi atingă scopurile. Dar nu a reuşit. A împărăţit puţin timp, pentru că şi-a aflat o moarte tragică în războiul cu perşii.
Cei trei tineri, ca ambasadori ai regelui Persiei, având bune intenţii pentru pace, au venit în Constantinopol, ca să intre la Iulian şi să discute pentru pace. Iulian, ascunzându-şi simţămintele cele mai profunde, îi primeşte cu bucurie şi cu veselie. Însă nu au trecut multe zile şi adevăratele simţăminte, pe care Iulian le ascundea în inima sa, s-au descoperit. Iulian a organizat o sărbătoare idolatră într-un loc anume din Bitinia, care era plantat peste tot cu arbori, şi a chemat pe toţi câţi erau de acord cu el, pe înalţii funcţionari ai statului şi pe alţi renegaţi ai lui Hristos, să se ducă acolo şi să participe la sărbătoarea închinată idolilor. Au fost sacrificate mii de animale, oi şi boi, iar fumul cărnurilor care ardeau acoperea cerul. A fost o groaznică manifestare de adorare demonică. Şi o numim demonică, pentru că în idolii pe care-i adorau erau ascunşi demonii.
Cei trei tineri, ambasadorii regelui Persiei, au fost chemaţi şi ei să se ducă la ceremonie, dar ei nu-şi închipuiau că sărbătoarea se va desfăşura în acest fel. Când au venit şi au văzut ce se întâmplă acolo, când au văzut necuratele jertfe, s-au îngrozit. Şi când au fost chemaţi de către un slujbaş al împăratului Iulian să se apropie şi ei şi să jertfească idolilor, au refuzat şi au spus: – Noi nu am plecat din îndepărtata noastră ţară pentru a veni aici să jertfim demonilor. Nici nu suntem atât de proşti ca să aducem jertfe idolilor neînsufleţiţi. Noi am venit aici pentru alt scop. Am venit ca trimişi ai regelui Persiei ca să ajutăm cele două regate, care poartă războaie între ele, să se împace, iar oamenii acestor regate să trăiască paşnic. Pentru pace am venit, care este un lucru dumnezeiesc. Dar să ne lepădăm de credinţa noastră, niciodată nu vom face aşa ceva. Să audă acestea şi împăratul vostru…
Când a aflat acestea, Iulian s-a tulburat. Dar pentru că nu voia ca în această perioadă de sărbătoare să facă tulburare, şi-a ascuns simţămintele, i-a lăsat în pace pe cei trei ambasadori, iar el a continuat să sărbătorească şi să prăznuiască. Însă mai apoi a dat dispoziţie ca aceşti trei tineri să fie aruncaţi în închisoare.
În timp ce erau conduşi spre închisoare, cei trei tineri cântau imne de bucurie şi veselie. „Veniţi să ne bucurăm de Domnul şi să strigăm Dumnezeului, Mântuitorului nostru; să întâmpinăm faţa Lui întru mărturisire şi în psalmi să-I strigăm Lui. Cine este Dumnezeu mare ca Dumnezeul nostru, Care face cu noi lucruri slăvite şi minunate! Noi suntem poporul Lui şi lucrul mâinilor Lui şi pe El Îl chemăm în toată vremea”.
În cealaltă dimineaţă i-au scos pe cei trei tineri din închisoare şi i-au dus înaintea lui Iulian. Iulian a încercat cu cuvinte linguşitoare să-i atragă în rătăcire. – Împăratul vostru, le-a spus, v-a trimis aici ca pe nişte prieteni ai noştri de acelaşi cuget cu noi. După cum noi, aşa şi perşii adoră pe aceiaşi dumnezei, soarele, luna şi stelele. Una este credinţa ambelor neamuri. Voi de ce nu credeţi în acestea, în care amândouă popoarele cred? De ce vă delimitaţi?…
La întrebarea împăratului, cei trei tineri au răspuns: – Noi, împărate, suntem creştini. Ştim că strămoşii noştri au adorat idoli şi au trăit în întunericul de nepătruns al păcatului şi al rătăcirii. Dar slavă adevăratului Dumnezeu! El a rânduit lucrurile în aşa fel, încât ne-am întâlnit cu o persoană demnă de cinste, care ne-a învăţat credinţa în Hristos ca pe cel mai nepreţuit lucru existent. Ştim că majoritatea poporului din Persia nu crede în Hristos. Nici măcar tatăl nostru nu crede în Hristos şi ne îndeamnă să ne lepădăm de credinţa noastră şi să ne întoarcem la idoli. Asta faci şi tu astăzi. Dar aşa cum acolo, în patria noastră, am spus „nu”, aşa şi aici spunem „nu”. Însă tu, împărate, n-ar trebui să pui în discuţie credinţa. Pentru că noi n-am venit aici să discutăm despre religii, ci despre pace. De ce ai părăsit scopul pentru care am venit şi vrei să ne sileşti să ne lepădăm de credinţa noastră? Nu acceptăm asta…
Iulian a încercat cu multe cuvinte, cu felurite argumente  ale înţelepciunii omeneşti să clatine credinţa lor în Hristos. Dar cei trei tineri au rămas neclintiţi. Şi prin cuvinte simple, prin adevărată înţelepciune, au mustrat rătăcirea lui Iulian. Iulian i-a supus la înfricoşătoare chinuri, pe care le descrie sinaxarul. În cele din urmă a poruncit să-i decapiteze. Ziua muceniciei lor este 17 iunie 362.

∗∗∗

Ambasadorii, care slujesc în diferite ambasade ale lumii, au şi ei pe sfinţii lor. Chiar şi un ambasador, dacă vrea, poate să trăiască şi să moară ca un creştin, slujind credinţa şi virtutea, şi să fie gata să-şi jertfească şi poziţia, şi viaţa pentru Adevăr. Iar Adevărul este Hristos.

(traducere din elină: M.L.; sursa: „Ap`ola ta epanghelmata”)

Predica Mitropolitului Augustin de Florina la Naşterea Sfântului Ioan Botezătorul

– 24 iunie –

IOAN ÎNAINTEMERGĂTORUL

Iubiţii mei, Sfânta noastră Biserică sărbătoreşte zilnic pomenirea sfinţilor. Are însă şi o zi, în care îi sărbătoreşte pe toţi sfinţii laolaltă şi anume Duminica Tuturor Sfinţilor. Cine sunt toţi sfinţii? Cum arată şi expresia sunt toţi aceia care din epoca veche, de la Adam până la Hristos şi de la Hristos până astăzi, au crezut în adevăratul Dumnezeu, au trăit conform cu voia lui Dumnezeu, au împlinit în viaţa lor dumnezeieştile porunci şi atunci când au apărut pericole şi prigoane au preferat să se sacrifice, să se jertfească. Toţi aceşti sfinţi, vechi şi noi, sunt nenumăraţi. Sunt ca stelele cerului. Unii din ei sunt cunoscuţi, iar alţii, cei mai mulţi, sunt necunoscuţi. Au trăit în timpuri diferite. Au provenit din ţări diferite, au vorbit limbi diferite. Au avut vârste diferite, au fost copii, prunci, tineri, bărbaţi şi femei mature, bătrâni în vârstă şi bătrâni cu părul alb.
Pe toţi aceşti sfinţi îi sărbătoreşte Biserica noastră, unul câte unul, separat şi pe toţi împreună. Între ei este şi Sfântul Ioan Înaintemergătorul, a cărui naştere se sărbătoreşte pe 24 iunie. Despre el vom vorbi în această scurtă predică a noastră.

***

Sfântul Ioan Înaintemergătorul este cel mai mare sfânt din Vechiul Testament. Este cea mai strălucitoare stea din lumea veche, de dinaintea venirii lui Hristos. Şi nu spunem noi asta; o spune însuşi Hristos. A spus că altul ca Ioan nu s-a născut între oameni (Matei 11, 11). Şi totuşi, şi acest Ioan înaintea lui Hristos se considera foarte mic şi smerit şi spunea că nu este vrednic să se aplece să dezlege “cureaua încălţămintei”, cu alte cuvinte curelele sandalelor lui Hristos (Ioan1, 27).
Toată viaţa Sfântului Ioan, de la început până la sfârşit, a fost o viaţă neobişnuită. Nu a fost ca viaţa celorlalţi oameni. A fost o viaţă care provoca uimirea tuturor. Ioan a fost într-adevăr mare. Şi doar naşterea lui ajunge să demonstreze că Ioan era mare. Pentru că, după cum zice Evanghelia, a venit la viaţă printr-o minune. Care minune? Ca să vă dau o idee despre minunea, care a avut loc la naşterea lui, voi menţiona o pildă.
Dacă vă voi arăta o marmură şi vă voi spune că pe această marmură voi sădi o floare minunată, cine mă va crede? Florile se sădesc într-un pământ ales. Se sădesc în glastre, de care se ocupă gospodinele. Nu se sădesc pe marmură, care este netedă şi nu are deloc pământ. Ei, bine, ceea ce nu se poate realiza cu marmura s-a realizat în cazul Sfântului Ioan. S-a născut dintr-o femeie – şi nu doar bărbatul ei era foarte înaintat în vârstă, ci şi ea însăşi era stearpă. Nu doar stearpă, ci şi foarte înaintată în vârstă. Ca o marmură era în ceea ce priveşte naşterea de fii. Şi pe marmură, cum v-am spus, nu poţi sădi o floare; şi femeii sterpe şi înaintate în vârstă îi este cu neputinţă naşterea de copii. S-a auzit vreodată ca vreo femeie de 70 de ani, care în tinereţea ei era şi stearpă, să nască prunc? Şi totuşi, femeia stearpă şi înaintată în vărstă, Elisabeta, a născut un copil. L-a născut pe Ioan. Iată minunea!
Tatăl lui, preotul Zaharia, când a auzit de la înger, că femeia lui, Elisabeta, care în tinereţea ei nu născuse, va naşte de-acum la bătrâneţe un copil, nu a vrut să creadă că se va întâmpla un asemenea lucru, şi pentru această necredinţă a lui a fost pedepsit şi a rămas mut. I s-a dezlegat limba şi a vorbit în ziua în care trebuiau  să dea nume copilului. Cum voieşti să-l numim pe copil? – l-au întrebat rudele pe Zaharia. Şi Zaharia a scris pe o tăbliţă numele Ioan. Şi doar ce l-a scris, că şi-a deschis gura şi a vorbit. Şi nu doar că a vorbit, ci a făcut şi un poem, nu ca poemele lumeşti care au frumuseţi şi cuvinte rimate, ci un poem plin de dumnezeiesc înţeles, poem de Dumnezeu insuflat, poem-rugăciune, poem-profeţie. Zaharia a profeţit ce avea să fie copilul (Luca 1, 68-79).
O minune a fost naşterea lui Ioan, dar o minune a fost şi întreaga lui viaţă de după aceea. Ioan, când a venit vremea, a plecat din casă şi s-a dus departe, foarte departe, în pustia care era dincolo de Iordan, şi acolo a rămas ani mulţi şi a trăit o viaţă foarte aspră. Locuinţa lui, peşterile. Băutura lui, apa Iordanului. Hrana lui, lacustele. Haina lui aspră era făcută din păr de cămilă. Însoţitorii lui erau fiarele sălbatice. Cartea pe care o studia era natura, toate cele pe care le-a făcut Dumnezeu. Bucuria lui era rugăciunea. Nădejdea lui, care îi umplea inima, cuvântul că vine Hristos şi că el va trebui să pregătească poporul, ca să-l primească pe Izbăvitorul lumii.
Şi când a venit ceasul, Ioan a început să înveţe poporul. Predica lui era pocăinţa. Cu cuvinte foarte călduroase – cuvinte care ieşeau din inimă şi făceau ca şi cele mai îngheţate inimi să simtă iubirea lui Dumnezeu – îi chema pe oameni să-şi părăsească viaţa lor păcătoasă, să se boteze în apele râului Iordan şi să ia hotărârea să trăiască o altă viaţă, acum, când avea să vină Hristos ca să întemeieze propria lui împărăţie, adică Biserica Sa. O pregătire pentru viaţa creştină era predica lui Ioan. Şi precum un copil mic, înainte de a se duce la şcoală, merge mai întâi la grădiniţă şi învaţă primele litere, aşa şi oamenii, ca să devină ucenici la şcoala lui Hristos, trebuia să treacă mai întâi prin şcoala lui Ioan. Şcoala lui Ioan era ca o grădiniţă. Iar şcoala desăvârşită era învăţătura lui Hristos. De aceea şi toţi ucenicii lui Ioan au devenit mai apoi şi ucenici a lui Hristos.
Minunat a fost Ioan Înaintemergătorul prin naşterea lui. Minunat a fost prin asceza lui. Minunat prin învăţătura lui. Minunat încă, pentru că s-a învrednicit să boteze în apele Iordanului pe Hristos. Minunat sfârşit prin moartea lui mucenicească. Când a aflat că împăratul şi-a lăsat soţia legiuită şi trăia cu o altă femeie, cu femeia fratelui său, Ioan s-a înfăţişat fără teamă la palat şi l-a mustrat în faţă pe împărat. Şi a plătit cu viaţa acea mustrare. Pentru că a fost arestat şi întemniţat, iar în cele din urmă decapitat.

***

Iubiţii mei creştini! Vom spune încă două cuvinte în jurul numelui, care la porunca lui Dumnezeu a fost dat unicului copil a lui Zaharia şi al Elisabetei. S-a numit Ioan. Ioan este un nume evreiesc şi înseamnă Darul lui Dumnezeu. Şi într-adevăr Ioan s-a dovedit un dar a lui Dumnezeu, o mare binefacere pentru omenire. Întreb: Sunt toţi copiii care vin în lume daruri ale lui Dumnezeu? Da, toţi copiii sunt daruri ale lui Dumnezeu. Dumnezeu prin mijlocirea părinţilor îi aduce în lume, ca să facă binele, să mulţumească părinţilor şi să fie un folos pentru omenire. Din nefericire însă mulţi din copii, pentru că nu au părinţi buni, cum au fost părinţii Sfântului Ioan, şi pentru că societatea noastră este foarte stricată şi zilnic dă exemple rele copiilor, de aceea mulţi copii dezertează de pe drumul cel drept pe care l-a trasat Hristos şi se strică, iar prin crimele pe care le fac devin un blestem şi o nenorocire pentru omenire.
Părinţi, mame şi taţi! Luaţi aminte la copii voştri. Creşteţi-i întru „învăţătura şi certarea Domnului”. Sădiţi în ei frica de Dumnezeu. Păziţi-i de  anturajele rele. Şi atunci, copii voştri vor fi şi pentru voi şi pentru societate daruri ale lui Dumnezeu.

(trad. M.L.; sursa: „Myripnoa anthi”)

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΟ «ΟΡΓΑΝΟ» ΘΑ ΣΥΛΛΕΓΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΑΣ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ

«Υπεροπλο» φακελωματος

Αστυνομία και μυστικές υπηρεσίες θα δίνουν στοιχεία ακόμα και για το… ντύσιμο

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συνομωσιολογικές θεωρίες – που έχει βρει αρκετή δημοσιότητα στο διαδίκτυο – σχετικά με τη σημερινή κρίση και τον ρόλο του ΓΑΠ είναι αυτή που παραθέτω πιο κάτω .

Από τον Τάκη Μίχα

O Τάκης Μίχας σπούδασε Εθνολογία και Φιλοσοφία στα πανεπιστήμια του Άρχους (Δανία), Ντουμπρόβνικ (Κροατία) και Σαντα-Κρουζ, (Καλιφορνια). Έχει εργασθεί σε Δανι-κές και Ελληνικές εφημερίδες. Σήμερα εργάζεται στην Ελευθεροτυπία ενώ παράλληλα αρθρογραφεί στην Wall Street Journal (Europe). Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ανίερη Συμμαχία: η Ελλάδα και η Σερβία του Μιλόσεβιτς». Το 2002 τιμήθηκε με το βραβείο δημοσιο-γραφίας του ιδρύματος Μπότση.

Ο Δούρειος Ίππος του Καλλικράτη. Μία διαφορετική ανάλυση της πολιτικο-οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήρθε στην εξουσία με προφανείς εντολές. Να αφελληνίσει και να διαμελίσει το Ελληνικό κράτος σύμφωνα με τις επιταγές της παγκοσμιοποίησης. Οι τρεις τομείς μέσω των οποίων θα γίνει αυτός ο διαμελισμός είναι:

• 1. Ιθαγένεια στους μετανάστες

• 2. Προώθηση της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας

• 3. Υλοποίηση του Καλλικράτη

Και τα τρία αυτά έγιναν με τέτοια προτεραιότητα και τόσο άγρια σπουδή που ακόμα και οι αδαείς καταλαβαίνουν πλέον τους απώτερους σκοπούς που υπηρετούν τα ανδρείκελα.

Ο Καλλικράτης θα είναι η ταφόπλακα, που μόλις τεθεί πάνω στο πτώμα της Ελλάδας, οι Παπανδρεϊκοί θα εγκαταλείψουν τη διακυβέρνηση και ίσως και την Ελλάδα και θα πάνε να ζήσουν ήρεμα και πλούσια στο Μαϊάμι!

Πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα:

Από τις δεκατρείς περιφέρειες του Καλλικράτη, τρεις τουλάχιστον θα αυτονομηθούν από το ελληνικό κράτος και στη συνέχεια θα ενωθούν με τη μορφή συνομοσπονδίας ή κάτι παρόμοιο, η Θράκη με την Τουρκία, η Μακεδονία με τα Σκόπια και η Ήπειρος με την Αλβανία.Αυτό θα γίνει με τις αρμοδιότητες που θα δοθούν στους 13 αιρετούς περιφερειάρχες και τους 7 δοτούς τους ινστρούχτορες από την κυβέρνηση.

Πώς θα γίνει πρακτικά; Με δημοψηφίσματα στα οποία θα ψηφίζουν οι μετανάστες που θα συγκεντρώνονται ανάλογα στην κάθε περιφέρεια.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι η Ελλάδα θα έχει βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και θα έχει προσκολληθεί στο άρμα της Αμερικής που για την ώρα έχει βάλει κάτω από την κηδεμονία της το Κόσσοβο, τη Βοσνία, τα Σκόπια και τελικά τη Μακεδονία με τη συνένωση που επίκειται σύμφωνα με τα σχέδια που απεργάζονται.

Βεβαίως τα σχέδια αυτά για να υλοποιηθούν χρειάζονται κατάλληλες συνθήκες.
Η κυριότερη από αυτές είναι η αποβολή της Ελλάδας από την ΕΕ. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια εσωτερική αναστάτωση, επανάσταση του λαού που θα γίνει είτε αυθόρμητα εφόσον συνεχώς θα πιέζεται οικονομικά ή ακόμα και με προβοκάτσια από τις ορδές του Σόρος ή των άλλων πρακτόρων σχετικών συμφερόντων που έχουν οργανωθεί ήδη μέσα στη χώρα.

Που είναι η ΕΕ; Η Γερμανία μόλις προχθές κατάλαβε το παιχνίδι που παίζεται από τις μυστικές υπηρεσίες της Αμερικής και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των κερδοσκόπων.

Η Αμερική έχει βάλει τα παπαγαλάκια της να φωνάζουν δήθεν υπέρ των Ελλήνων και το τι τραβάνε οι Έλληνες με το ΔΝΤ και τα μέτρα, προτείνοντας όλοι, μα όλοι, με μια φωνή, Έλληνες επαναστατήστε! Εάν η Αμερική καταφέρει να κάνει τον ελληνικό λαό να επαναστατήσει κερδίζει διπλά. Δίνει ένα γερό χτύπημα στο ευρώ και προετοιμάζει την οριστική κατάρρευση της ΟΝΕ και τελικά της ΕΕ.

Δεύτερον, κερδίζει την έξοδό της στο Αιγαίο με τη συνένωση της μακεδονικής περιφέρειας με τα Σκόπια. Όλα αυτά θα γίνουν με τη συνδρομή της Τουρκίας που θα επιτηρεί και θα διαφε-ντεύει τις συνομοσπονδίες των Βαλκανίων.

Σε αυτές τις περιοχές θα γίνουν σημαντικές επενδύσεις από ξένους επιχειρηματίες για να φαίνεται ότι ήταν καλή η συνένωση και σιγά-σιγά ο πλούτος της χώρας-υπέδαφος και πετρέ-λαια που υπάρχουν σε αυτές τις περιοχές-δεν θα ανήκουν πλέον στους Έλληνες.

Αντίθετα μέχρι να γίνει η έκρηξη-εσωτερική επανάσταση δεν θα υπάρξει καμία επένδυση στην Ελλάδα, κανένα πρόγραμμα ανάπτυξης δεν θα κινείται και σε οτιδήποτε προτείνεται σαν ανάπτυξη θα μπαίνουν εμπόδια και καθυστερήσεις.

Ο στόχος θα είναι να οδηγηθεί η Ελλάδα στην πλήρη εξαθλίωση και υποταγή.

Η ΕΕ τελευταία αρχίζει να καταλαβαίνει το παιχνίδι της Αμερικής και σίγουρα θα προσπα-θήσει να αντιδράσει και να λάβει κάποια μέτρα. Εάν όμως οι κυβερνήσεις μας θέλουν τη λύση της Αμερικής-οικονομική εξαθλίωση και βαλκανιοποίηση-δεν θα μπορέσουν να κάνουν απολύτως τίποτα μια και η Ελλάδα θα σπρώχνεται συνεχώς σε όλο και απεχθέστερο δανεισμό έως την τελική στάση πληρωμών και την πτώχευση.

Τι μπορεί να συμβεί τότε με όλους αυτούς τους μετανάστες που κανένας δεν θέλει να μετρήσει και που υπολογίζονται σε τρία τουλάχιστον εκατομμύρια;
Δεν θα σκοτώνουν ο ένας-Έλληνας-τον άλλον-μετανάστη, προκειμένου να επιβιώσουν; Και εάν δεν σκοτώνουν αυθόρμητα θα είναι δύσκολο σε ένα διαλυμένο κράτος να γίνει η μεγάλη προβοκάτσια;  Όπου ένα τζιπ θα περνάει και θα σκοτώνει αδιακρίτως μετανάστες και Έλληνες και αυτή η ενέργεια θα αποδίδεται σε ακραία στοιχεία;

Το παιχνίδι θα παιχτεί σε μια διελκυστίνδα όπου οι δυνάμεις της ΕΕ θα προσπαθούν να συγκρατήσουν την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ ενώ η Αμερική με όλα τα μέσα που διαθέτει θα προσπαθεί να αποσπάσει την Ελλάδα από αυτήν.

Τι θα κάνει η επόμενη κυβέρνηση που θα έλθει όταν οι Παπανδρεϊκοί θα έχουν ολοκληρώσει το έργο τους; Διότι είναι σίγουρο ότι μόλις ολοκληρώσουν το έργο τους με τον Καλλικράτη δεν θα μπορούν πια να μείνουν στην εξουσία.

Τι θα κάνει τότε ο λαός; Θα ακολουθήσει την Παπαρήγα και τον Τσίπρα για να υλοποιήσουν τα σενάρια made in USA ή θα αναδειχθεί κάποιος νέος ηγέτης μέσα από τα συντρίμμια που άφησαν οι προηγούμενοι ηγέτες;

Οι λεπτομερείς αιτιολογήσεις των παραπάνω συμπερασμάτων

1. Η ιθαγένεια θα αναμείξει τους πληθυσμούς και έτσι θα συρρικνωθεί ο αμιγώς ελληνικός πληθυσμός. Συγχρόνως θα προετοιμάσει τους μελλοντικούς ψηφοφόρους του Καλλικράτη και θα εξηγήσουμε γιατί. Για την απόφαση αυτή προβάλλονται βέβαια διάφορα λογικοφανή επιχειρήματα για να συσκοτισθεί ο πραγματικός στόχος.

2. Στην σκόπιμη και προσχεδιασμένη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας συνηγορούν τα εξής γεγονότα:

Με την προηγούμενη κυβέρνηση μπορούσαμε να δανειστούμε με επιτόκιο κάτω από το 3%. Μόλις έλαβε την εντολή η κυβέρνηση Παπανδρέου διακήρυξε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση εξαπατούσε τους ευρωπαίους συμμάχους μας στην

ΟΝΕ δηλώνοντας μικρότερο χρέος από το πραγματικό. Προκλήθηκε τέτοιος παγκόσμιος σάλος που ούτε να τον ονειρευτούν δεν μπορούσαν τα κοράκια που παραμόνευαν για να ανεβάσουν τα spreads και να κατακρημνίσουν την αξιοπιστία της Ελλάδας. Έγιναν τόσο άγαρμπες κινήσεις από μέρους της κυβέρνησης που μόνο μαθητευόμενοι μάγοι μπορούσαν να τους ξεπεράσουν.

Τα επιτόκια άρχισαν να ανεβαίνουν με τρελούς ρυθμούς και παρ’ όλο που υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις, όπως δανεισμός από την Κίνα με 3%, δανεισμός από Ρωσία με 4,75%, ακόμα και από το ΔΝΤ με 3,5%, εμείς προτιμήσαμε να δανειστούμε από τα κοράκια με 6% και πάνω, διαλαλώντας συγχρόνως ότι μας εκμεταλλεύονται!

Πώς έγινε το μεγάλο κόλπο; Δυστυχώς με τη συνενοχή και τη συνεργασία της Τράπεζας της Ελλάδος, της Κυβέρνησης και της Goldman-Sachs. Η Τράπεζα της Ελλάδος ξαφνικά και στα μουλωχτά ανέβασε τα Τ2 σε Τ10-από δύο ημέρες σε δέκα-και οι λεγόμενοι σορτάτακηδες οργίασαν, άρχισαν να πουλάνε και να αγοράζουν αέρα χωρίς να πληρώνουν επί μέρες, έτσι ώστε να έχουν αρκετό χρόνο να κάνουν παιχνίδι στην αγορά και να κερδίσουν δισεκατομμύρια, με το ανεβοκατέβασμα της τιμής των ομολόγων. Ασύλληπτη κομπίνα που την αποκάλυψε μόνο το blog του Πολίτη-gr.com

Γιατί ο εισαγγελέας δεν έψαξε να βρει ποιοι ωφελήθηκαν από αυτό το κόλπο;
Η ουσία είναι ότι χώρα θα μπορούσε να μην είχε φορτωθεί με τόσο μεγάλο χρέος σε τόσο μικρό διάστημα, κατά το οποίο σχεδόν όλοι τα είχαν χαμένα με τις τόσο ραγδαίες εξελίξεις.

Έπρεπε όμως να κηρύξει πτώχευση η Ελλάδα!

Η κυβέρνηση βιάζεται υπερβολικά, παρ ότι βρίσκεται εν μέσω οικονομικής κρίσης να ξοδέψει 4,5 δις για να περάσει το σχέδιο Καλλικράτης και να εγκαταστήσει ένα σύστημα διακυβέρνησης που όπως διαβεβαιώνουν οι ειδικοί και εμπνευστές του όπως η κ. Τζάκρη, και μάλιστα με περισσή αναίδεια, ότι δεν θα θίξει οικονομικά κανέναν από αυτούς που εργάζονται στις δημοτικές επιχειρήσεις. Εφόσον δεν θα μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων τι θα κερδίσουμε με την εφαρμογή του και μάλιστα μέσα σε τόσο μεγάλη οικονομική κρίση; Δηλαδή όχι μόνο δεν θα εξοικονομηθούν χρήματα αλλά θα αυξηθούν οι δαπάνες και μάλιστα για υψηλόβαθμα στελέχη που θα κοστίσουν ο Θεός μόνο ξέρει πόσα.

Η κυβέρνηση βιάστηκε υπερβολικά να δώσει την ιθαγένεια σε μετανάστες την ώρα που φεύγουν με εμβάσματα προς τις χώρες τους δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο.

Επίσης η κυβέρνηση βιάστηκε να εκθέσει τη χώρα διεθνώς δημοσιοποιώντας τις «λαμογιές» όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων μειώνοντας την αξιοπιστία της χώρας και ανεβάζοντας τα επιτόκια δανεισμού από 3,8 που ήταν πριν τις εκλογές σε 7%, επιβαρύνοντας έτσι τις επόμενες γενιές με ένα δυσβάσταχτο οικονομικό χρέος και με συνέπειες που μπορεί να είναι τραγικές για την Ελλάδα.

Γιατί δεν θέλουν να κάνουν ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ;

Αυτοί οι τρεις άξονες εθνικής σημασίας, που αναφέρθηκαν παραπάνω, σπρώχνονται με απίστευτη ταχύτητα στην τελική τους ευθεία, χωρίς καν συζήτηση για δημοψήφισμα.

Σε αντιπαράθεση με αυτές τις βιαστικές κινήσεις, εξαιρετικά αρνητικές για τους Έλληνες, η κυβέρνηση καθυστερεί να πάρει αποφάσεις για θέματα που θα ανακούφιζαν την οικονομία, καθυστερεί μέτρα ανάπτυξης και επενδύσεων που θα έπρεπε να είναι στην άμεση προτεραιότητα της. Και όχι μόνο δεν προωθούνται οι επενδύσεις άλλα εξακολουθούν να μπλοκάρονται εξαιτίας ενός αναποτελεσματικού και γραφειοκρατικού κράτους που φαίνεται να μην ενδιαφέρεται καθόλου για τέτοιου είδους αποφάσεις.

Από την άλλη δεν βάζουν φρένο στην παροχή εκατομμυρίων ευρώ προς τις μη κυβερνητικές οργανώσεις που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να βάζουν και αυτές τροχοπέδη-ανάλογα με τις επιδιώξεις τους, σε αποφάσεις που θα ανακούφιζαν την οικονομία.

Καθυστερούν να ανοίξουν το πόθεν έσχες των πολιτικών και όλων αυτών των φορέων που διασπάθισαν το κρατικό χρήμα όπως των εφοριακών, των δημοσίων υπαλλήλων για τους οποίους υπάρχουν καταγγελίες και των υπαλλήλων της πολεοδομίας.

ΕΛΕΟΣ κύριοι Κυβερνώντες!

Predica Mitropolitului Augustin de Florina
la pomenirea Sfântului Augustin

15 iunie

O MINUNE A HARULUI

Iubiţii mei, depravarea societăţii a crescut de neînchipuit. Toţi şi toate contribuie ca depravarea secolului nostru să se întindă pretutindeni ca un mare incendiu. Şi lumea este în pericolul de a deveni ca Sodoma şi Gomora.
Toţi oamenii, bărbaţi şi femei, de toate vârstele, au fost atinşi de depravare. Dar în mod deosebit, depravarea se observă la tineri. Tineretul a luat-o razna. Se pare că nimeni nu mai aude. Îşi bat joc de toţi şi de toate. Aleargă ca un cal fugărit şi fără frâu. Mulţi sunt dezamăgiţi. Nu speră ca tineretul să se îndrepte.
Dar toţi cei care cred în Hristos nu trebuie să deznădăjduiască. Vezi, creştinul meu, un tânăr că trăieşte departe de Dumnezeu, că nu calcă în biserică, că are anturaje rele, că se îmbată şi face felurite neorânduieli şi imoralităţi? Unul din lume va spune: S-a dus şi ăsta. S-a distrus. Nu mai există nădejde de îndreptare… Dar tu, creştinul meu, să nu spui un astfel de cuvânt. Să nu deznădăjduieşti niciodată pentru nici un om şi, mai ales, tânăr. Hristos poate să facă minunea Lui. Hristos poate să scoată din noroi şi cea mai păcătoasă fiinţă şi să o facă albă şi sfântă. Nu sunt una sau două pildele de pocăinţă şi de mântuire a fiilor şi a fiicelor risipitoare.
Un astfel de exemplu este şi Sfântul Augustin, pe care Biserica noastră îl sărbătoreşte pe 15 iunie.

∗∗∗

Ce a fost mai înainte Augustin? Un tânăr scrântit în vremea sa. S-a încurcat cu anturaje rele, cu prieteni stricaţi şi femei stricate şi a devenit un mare desfrânat.
Dar deodată Augustin s-a schimbat. Cum s-a schimbat? Trei factori au contribuit la minunata schimbare în inima şi în viaţa lui Augustin.
Primul a fost sfânta lui mamă. Monica se numea. Sfânta Monica a rămas văduvă de tânără. Augustin era unicul ei copil. Copil foarte deştept şi foarte energic. Mama lui îl sfătuia continuu. Dar Augustin a fost târât de patimile lui aprige şi n-a ascultat-o pe mama lui. A luat-o pe drumul păcatului şi al depravării. O depravare inimaginabilă. S-a rostogolit în prăpastie. Dar sfânta lui mamă, Monica, nu a deznădăjduit. Când l-a văzut căzând cu mutra în păcate, şi că sfaturile ei nu aduceau nici un rezultat, Monica a îngenunchiat şi s-a rugat lui Dumnezeu pentru copilul ei. S-a rugat cu credinţă. S-a rugat cu durere. S-a rugat cu lacrimi şi suspine. Hristoase, mântuieşte-l pe copilul meu din stricăciune!…
O astfel de mamă nu putea să nu fie în cele din urmă auzită de Dumnezeu. Sfântul ei exemplu nu l-a lăsat în cele din urmă pe Augustin nemişcat. Când Sfânta Monica a plecat din această lume, Augustin a vărsat lacrimi amare. Şi ori de câtre ori îşi amintea de ea, o emoţie profundă îi cuprindea sufletul. Despre mama lui a scris pagini foarte frumoase în cărţile lui.
În afară de mama lui, la schimbarea lui Augustin a contribuit şi un sfânt şi înţelept episcop. A fost episcopul de Mediolanum, Milano de astăzi din Italia. Se numea Ambrozie. Acest sfânt şi înţelept episcop a avut drept principală lucrare predica. Predica adesea. Propovăduia cu putere. Multă lume se ducea şi-l asculta. Într-o zi, împreună cu alţii, s-a dus la predică şi Augustin. Cuvintele episcopului pe care l-a auzit la predică l-au impresionat mult. A început să se gândească serios.
Ce mare putere are cuvântul lui Dumnezeu şi cât de mult lucrează asupra sufletului tinerilor, când acest cuvânt este propovăduit cu putere din gura sfinţilor şi eroicilor episcopi!
Dar nici lacrimile fierbinţi ale Monicăi, nici predicile puternice ale lui Ambrozie n-ar fi adus minunata urmare a pocăinţei lui Augustin, dacă n-ar fi existat alt factor, harul lui Dumnezeu. O, acest har! Această nesfârşită iubire a lui Dumnezeu faţă de omul păcătos, această putere care iese din rănile Celui Răstignit! El foloseşte toate mijloacele pentru pocăinţa şi mântuirea neamurilor. De multe ori intervine şi pe neprevăzute. Acesta loveşte puternic la poarta păcătosului şi strigă: Trezeşte-te, păcătosule! Ce dormi? Acesta cutremură inima omului care are dispoziţie bună şi vrea să se mântuiască.
Aşadar, acest har a tunat şi a fulgerat în sufletul lui Augustin şi a făcut minunea. Într-o zi, pe când Augustin şedea gânditor în grădină, a auzit un glas tainic: Ia şi citeşte! Lângă el era  Sfânta Scriptură. O ia, o deschide şi citeşte: „Noaptea e pe sfârşite şi s-a apropiat ziua. Să lepădăm deci lucrurile întunericului şi să ne îmbrăcăm cu armele luminii. Să umblăm cuviincios, ca ziua: nu în ospeţe şi în beţii, nu în desfrânări şi în fapte de ruşine, nu în ceartă şi în pizmă; ci îmbrăcaţi-vă în Domnul Iisus Hristos şi grija de trup să nu o faceţi spre pofte” (Romani 13, 12 – 14).
Augustin a înţeles aceste cuvinte ale Apostolului Pavel, ca împlinindu-se în cazul lui şi le-a considerat ca pe o deosebită chemare a lui Dumnezeu adresată lui. S-a pocăit sincer. A plâns ca Petru. A plâns ca femeia păcătoasă. Rar s-a pocăit vreun om ca Augustin. Duhul Sfânt, care i-a luminat pe sfinţii apostoli, în ziua Cincizecimii, l-a luminat şi pe Augustin şi l-a făcut unul din cei mai mari Părinţi şi Dascăli ai Bisericii. A scris multe opere, de care se minunează veacurile.

∗∗∗

Iubiţii mei! Cel care scrie predica aceasta poartă numele Sfântului Augustin şi vă roagă să nu-l uitaţi în rugăciunile voastre. Am nevoie de rugăciunile voastre. Mare este lupta la care m-am angajat acum, la bătrâneţe, în Eparhia mea şi, în general, în Biserică. Fără harul Sfântului Duh ce putem să spunem şi să facem?
Cinstind pomenirea marelui Părinte al Bisericii, Sfântul Augustin, am zidit în orfelinatul bisericesc din Florina o mică biserică cu hramul Sfântului Augustin. În fiecare an, pe 15 iunie este sărbătoare.
Fie ca, prin mijlocirile Sfântului Augustin, Domnul cel mult îndurător să ne miluiască pe noi toţi şi prin pocăinţă să ne învrednicească de cereasca Sa împărăţie.

(traducere din elină: M.L.; sursa: „Myripnoa anthi”)

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ

ΣΤΙΣ 15-6-2010 είναι η εορτή του Αγίου Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος.
Εορτάζει στη Φλώρινα  η Ιερα Μονή του Αγίου Αυγουστίνου και ο Γέροντας αγωνιστής Ιεράρχης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης, που βρίσκεται στην ηλικία των 104 ετών.
Την παραμονή της εορτής την Δευτέρα το απόγευμα, στις 14-6-2010 και ώρα 7 μ.μ., ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ. Θα είναι παρών και ο γέροντας επίσκοπος π. Αυγουστίνος, εάν βέβαια οι σωματικές του δυνάμεις το επιτρέπουν. Θα μοιράσει όπως πάντα εκείνος τον άρτον τον ηγιασμένο και θα δώσει την ευλογία του στους πιστούς.

Στις 9  το βράδυ την Δευτέρα στις  14-6-2010, θα γίνει νυκτερινή Θεία λειτουργία.

Μετά από το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας θα παρατεθεί και υλική τράπεζα στο υπόγειο του ναού. Στην τράπεζα μπορεί ο κάθε πιστός να διηγηθεί κάτι, από την εμπειρία του, που να έχει σχέση με την ζωή και τους αγώνες του γέροντος.

Τον συντονισμό των ομιλιών έχει, όπως πάντα ο πνευματικός πατέρας της Μονής, ο αρχιμανδρίτης π. Ιερόθεος Κοκονός. Ο π. Ιερόθεος βρίσκεται δίπλα στον Γέροντα από το 1951. Είναι επί 40 έτη πνευματικός πατέρας στην Φλώρινα και μένει πιστός κοντά του μέχρι σήμερα.

• Η φωτογραφία είναι λίγων ημερών. Ο π. Αυγουστίνος κρατά ένα βιβλίο, με απομαγνητοφωνημένα κηρύγματά του. Είναι στην Ρουμανική γλώσσα και φέρει τον τίτλο· “ΣΑΣ ΟΜΙΛΕΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΩΝ 103 ΕΤΩΝ”. Το εξέδωσε ο Ρουμάνος μοναχός π. Λεόντιος.
  

  Ο Γέροντας στην ηλικία των 104 ετών, είναι όπως βλέπετε με μικρές μεν σωματικές δυνάμεις, αλλά με την χάρη του Θεού εκκλησιάζεται κάθε Κυριακή στην Ιερά Μονή του Αγίου Αυγουστίνου, κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων, μοιράζει αντίδωρο και δίνει την ευλογία του στους πιστούς.

• Η ζωή του Γέροντος είναι ένα θαύμα. Έφτασε στην ηλικία των 104 έτων επειδή το ήθελε ο Θεός. Πολλές φορές στην μακροχρόνια περιπετειώδη ζωή του έφτασε στα πρόθυρα του θανάτου.
  

• Εδιώχθηκε από Ιταλούς στα Γιάννενα το 1941, από Γερμανούς στην Μακεδονία, από αθέους παντώς χρώματος και πάσης αποχρώσεως. Εδιώχθηκε όμως και από αρχιερείς. Είχε γίνει όπως έλεγε ο ίδιος· “φουτ μπόλ στα πόδια των αρχιερέων”.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ

• Πολλά πικρά ποτήρια ήπιε, όχι από αθέους, γιατί τους διωγμούς, τις ύβρεις και τις περιπέτειες εκείνων τις θεωρούσε παράσημα. Τα πιο πικρά ποτήρια τα ήπιε, δυστυχώς, απ’ αυτούς που ευεργέτησε και σπούδασε.

• Νόμισαν ότι ο γέροντας ξόφλησε και δεν είχε τίποτε άλλο να τους προσφέρει. Ξέχασαν όμως την ευλογία του.  Ο Γέροντας σήκωσε τον σταυρό της αχαριστίας με υπομονή, χωρίς να μιλά, σηκώνει τώρα και τον σταυρό των γηρατειών του.

• Όταν ήταν νέος και έδινε μάχες αψηφούσε τους κινδύνους και έλεγε· Καλύτερα να πέσω ως αετός ιπτάμενος, παρά να μείνω με τα τσάγια και χαμομήλια. Και όμως δεν έπεσε. Ο Θεός  τον φύλαξε από αμέτρητους κινδύνους και τον κρατά στην ηλικία των 104 ετών, για να δίνει την ευλογία του.

_____________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΕ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ

___________________________

sâmbătă, 12 iunie 2010

Sărbătoarea Sfântului Augustin în Florina

Sărbătoarea Sfântului Augustin în Florina

Pe 15 iunie 2010 este sărbătoarea Sfântului Augustin, episcopul Hyponei.

În Florina sărbătoreşte Sfânta Mănăstire a Sfântului Augustin şi Bătrânul nevoitor şi ierarh al Florinei, părintele Augustin Kandiotis, care se află la vârsta de 104 ani.

În ajunul sărbătorii, luni după-amiaza, pe 14 iulie 2010, la orele 7 seara, va avea loc Vecernia Mare Arhierească.

Va fi prezent şi Bătrânul Episcop, părintele Augustin, dacă, desigur, puterile lui trupeşti îi vor permite. Ca întotdeauna va împărţi el însuşi pâinea sfinţită (litia) şi va da binecuvântare credincioşilor.

La orele 9 seara, pe 14 iulie 2010, va avea loc Dumnezeiasca Liturghie de noapte.

După Taina Dumnezeieştii Euharistii, se va oferi şi o agapă în subsolul bisericii. În trapeză, fiecare credincios va avea posibilitatea să istorisească ceva care să aibă legătură cu viaţa sau cu nevoinţele Bătrânului.

De coordonarea luărilor de cuvânt se va ocupa ca întotdeauna părintele duhovnicesc al Mânăstirii, Arhimandritul Ierotei Kokonos. Părintele Ierotei se află lângă Bătrân din 1951. De 40 de ani este părintele duhovnicesc al Florinei şi i-a rămas credincios Bătrânului până astăzi.

Fotografia de mai sus s-a făcut cu puţine zile în urmă. Părintele Augustin ţine o carte, care conţine predicile sale transcrise după înregistrări. Cartea este în limba română şi poartă titlul: „Ne vorbeşte Părintele Augustin, Mitropolitul de 103 ani”. A editat-o un monah român… (Textul original: Το εξέδωσε ο Ρουμάνος μοναχός π. Λεόντιος – n.a)

Bătrânul, la vârsta de 104 ani, este, după cum vedeţi, cu mici puteri trupeşti, dar prin Harul lui Dumnezeu frecventează biserica, în fiecare duminică, în Sfânta Mănăstire a Sfântului Augustin, se împărtăşeşte cu Preacuratele Taine, împarte anaforă şi dă binecuvântare credincioşilor.

Viaţa Stareţului este o minune. A ajuns la vârsta de 104 ani, pentru că Dumnezeu a vrut aşa. De multe ori, în îndelungata sa viaţa zbuciumată a ajuns până în pragul morţii. A fost izgonit de italieni în Ghiannina în 1941, de către nemţi în Macedonia, de către ateii de toate culorile şi de orice nuanţă. A fost izgonit însă şi de către arhierei. A fost – precum el însuşi zicea – „ca o minge de fotbal în picioarele arhiereilor”.

ŞI TOTUŞI DUMNEZEU ÎL ŢINE ÎN VIAŢĂ!

A băut multe pahare amare – nu de la atei, pentru că prigoanele, jignirile şi necazurile din partea acelora le considera medalii. Cele mai amare pahare le-a băut, din nefericire, din partea acelora cărora le-a fost binefăcător şi pe care i-a ajutat să studieze.

Au crezut că Stareţul e terminat şi că nu mai are ce să le ofere. Au uitat însă binecuvântarea sa. Stareţul şi-a ridicat crucea nerecunoştinţei cu răbdare, fără să vorbească, iar acum ridică şi crucea bătrâneţilor sale.

Când era tânăr şi dădea lupte sfida primejdiile şi spunea: „Mai bine să cad ca un vultur în zbor, decât să stau la ceaiuri de muşeţel”.
Şi totuşi nu a căzut. Dumnezeu l-a păzit de nenumărate primejdii şi îl ţine la vârsta celor 104 ani, ca să ofere binecuvântarea sa.

(trad. M.L., sursa: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=13031)

Publicat de dolce anima la 23:20

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ κ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

ΕΠΙΚΡΙΝΕΙ ΤΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΥΣ ΑΣΠΑΣΜΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΜΕ ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΣ.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ κ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

Ἐπὶ 20ετία ἐπικεφαλῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ «θεολογικὸ διάλογο» μὲ τοὺς Παπικούς.

«Πολλοί, ἀτυχῶς, ἱεράρχες… σπεύδουν νὰ ἀσπασθοῦν ἀλλήλους στὴν ἱερώτερη στιγμὴ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅταν λέμε “ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους…”. Αὐτὴ εἶναι ἡ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ἐκφράζουμε τὴν ὑψίστη καὶ βαθυτάτη ἑνότητα μόνον τῶν συλλειτουργούντων. Οἱ λειτουργοὶ δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἀσπασθοῦν μήτε τοὺς ὁμοδόξους ἱεράρχες καὶ λοιποὺς κληρικοὺς ποὺ βρίσκονται στὸ ἱερὸ Βῆμα. Καὶ ὅμως ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι ἱεράρχες –δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε ὀνόματα– οἱ ὁποῖοι καλοπροαίρετα, χωρὶς ὅμως νὰ ἔχουν συνείδηση τοῦ πόσο βαριὰ θεολογικὴ εὐθύνη φέρουν τὴν στιγμὴ ἐκείνη, ἀσπάζονται τοὺς ἑτεροδόξους κληρικούς, ἐνῶ δὲν ὑπάρχει ἀντίκρισμα, εἶναι ἀνανταπόδοτο, γιατί δὲν θὰ κοινωνήσουν ἀπὸ τὸ κοινὸ ποτήριο. Γιατί, λοιπόν, τοὺς ἀσπάζονται;»

(Στυλιανοῦ, Ἀρχιεπ. Αὐστραλίας, «Ὁ μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν Θεολογικὸς Διάλογος, Προβλήματα καὶ προοπτικές», Ἐπιστημονικὴ Ἐπετηρίδα Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, 29 (1986-1989), σέλ. 22-24.)

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ

ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Το σημερινό άρθρο του ο κ. Πέτρος Βασιλειάδης, στο εκκλησιαστικό πρακτορείο ειδήσεων “ΑΜΗΝ”, “Η ορθόδοξη κατανόηση της λατρείας της Εκκλησίας και του ορθόδοξου Μυστηρίου” δείχνει περίτρανα ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μετωπική σύγκρουση Ορθόδοξης και προτεσταντικής θεολογικής σκέψης.

Η ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΚΗ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ
_______________

Ο Νεοβαρλααμισμός εισήλασε δυναμικά στη Θεία Λειτουργία τα Αγια των Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας τα τελευταία δεκαπέντε περίπου χρόνια με τη λεγόμενη “λειτουργική αναγέννηση” του μακαριστού Χριστόδουλου.

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ Ο ΠΡΕΒΕΖΗΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ
_______________

Σήμερα συνεχίζεται με πρωταγωνιστή τον Σεβασμιότατο Πρεβέζης κ. Μέλετιο. Ο Σεβασμιότατος κ. Μελέτιος υπήρξε, ως Αρχιμανδρίτης και αργότερα ως επίσκοπος, ένας βαθύτατα παραδοσιακός κληρικός ο οποίος δεν χάριζε ιώτα εν ή κεραία μία στους νεωτεριστές. Σήμερα, δυστυχώς, το εμπερίστατο της υγείας και της ηλικίας του έγινε αντικείμενο ανίερης εκμετάλλευσης από ανθρώπους χωρίς εκκλησιαστικό φρόνημα, οι οποίοι τον περιήγαγαν στη δεινή θέση που βρίσκεται.

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΥ
_________________

Η Νεοβαρλααμική (του π. Θεόδωρου Ζήση και του π. Σαράντη ο όρος) “λειτουργική αναγέννηση” έλκει την καταγωγή της από τη θεολογία της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου και τις εξωφρενικές λειτουργικές καινοτομίες του λεγόμενου “φιλελεύθερου Προτεσταντισμού” της δεκαετίας του εξήντα που ελεεινολογούν σήμερα ακόμη και οι ίδιοι οι Προτεστάντες!

ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΥ
____________

Σε πρώτη φάση η κακοδοξία των Νεοβαρλααμιτών εκπροσωπήθηκε από τους π. Βασίλειο Θερμό (που μιλά για τσιμέντωμα της λατρείας και Βυζαντινολιγούρηδες και διορθώνει τους Αγίους), τον π. Αντώνιο Πινακούλα (που ζητά στην επιστροφή του τυπικού πριν την Εικονομαχία), τον π. Γεώργιο Μπασιούδη (που ομολογεί κυνικά ότι δεν υπάρχουν ποιμαντικοί λόγοι για τη μεταγλώττιση!), του συγκρητιτή παπα-Κώστα Μπέη (ο οποίος δεν άφησε τίποτα που να μη μαγαρίσει στη Θεία λατρεία), τον κ. Θανάση Παπαθασίου (ο οποίος ζητά αντικατάσταση των υλικών που τελείται η Θεία Κοινωνία), τον π. Δανιήλ Αεράκη (ο οποίος συγχύζει τη διδασκαλία των Νεοπλατωνικών με την ορθόδοξη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά), τον π. Θεοδόσιο Μαρτζούχο (ο οποίος ζητά την αντικατάστση των ψαλμών του Δαβίδ με άλλους που να μιλούν στην καρδιά του σύγχρονου ανθρώπου) και ορισμένους άλλους οι οποίοι προκαλούν τη ορθόδοξη συνείδηση “με το συνεχή πολυβολισμό της ορθόδοξης λατρείας” (κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του π. Σαράντου Σαράντη).

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ
_____________

Τελικά και κατόπιν συστηματικής αναίρεσης της πλάνης τους ως επιστέγασμα ήλθε η καταδίκη του Νεοβαρλααμισμού από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ευτυχώς η συνοδική καταδίκη “χτύπησε κέντρο” κατά λαική έκφραση. Οχι μόνον καταδίκασε το κίνημα ως αυθαίρετη ενέργεια η οποία υιοθετήθηκε, χωρίς την έγκριση της Ιεράς Συνόδου, όχι μόνο αποδοκίμασε τη μεταγλώττιση επειδή βρίθει δογματικών και γλωσσικών λαθών, αλλά και την απεκήρυξε ως κακοδοξία η οποία πλήττει την αλήθεια της Εκκλησίας.

Η ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΚΟΨΕ Τ ΑΦΤΡΑ
______________

Η στρατηγική της συνοδικής καταδίκης έκοψε κυριολεκτικά τα φτερά των Νεοβαρλααμιτών. Δέχτηκαν κατάστηθα το βέλος επειδή αν το πρόβλημα της μεταγλώττισης αφορούσε τη μη έγκριση της προσπάθειας από τη σύνοδο αυτό ήταν κάτι που θα μπορούσε να εξασφαλιστεί έστω και εκ των υστέρων. Αν από την άλλη υπάρχει (αν υπάρχει λέγει!) πρόβλημα με την ποιότητα τη μεταγλώττισης θα μπορούσε να διορθωθούν τα λάθη ή να γίνει εξ υπαρχής κάποια καινούργια.

“Η ΑΞΙΝΗ ΕΠΙ ΤΗΝ ΡΙΖΑΝ ΚΕΙΤΑΙ”
_____________

Τώρα, όμως. η συνοδική απόφαση “έθεσε την αξίνη επί τη ρίζα του δέντρου”. Δακτυλόδειξε προς το αιρετικό φρόνημα των μεταγλωττιστών και τους έκοψε τη φόρα. Οσο και αν ακόμη υλακτούν, όσο και αν ο Μητροπολίτης Πρεβέζης διαμηνύει ότι θα γράψει στα κατύμματα των υποδημάτων του τη συνοδική απόφαση, όσο και αν ο π. Βασίλειος Θερμός ζητά να εγκρίνει τις μεταγλωττίσεις για να θεωρηθούν έγκυρες!!!, οι Νεοβαρλααμίτες γνωρίζουν ότι δεν έχουν πολλά περιθώρια ελιγμών. Ο λόγος; Οχι απλά επειδή υπάρχει συνοδική απόφαση εναντίον τους αλλά επειδή υπάρχει η συγκεκριμμένη συνοδική απόφαση εναντίον τους η οποία έχει ατράνταχτη θεολογική βάση και πιάνει τον ταύρο του Νεοβαρλααμισμού από τα κέρατα.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ
_____________

Οι Νεοβαρλααμίτες αισθάνονται και δικαίως ότι πίσω από την ιστορική αυτή απόφαση της Ιεράς Συνόδου υπάρχει ένας μεγάλος θεολογικός νους: Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος.

Γι’ αυτό την πάσαν ελπίδα τους, εν τη μαύρη απελπισία τους, έχουν αναθέσει στο σχολάρχη του εν Ελλάδι θεολογικού φιλελευθερισμού Καθηγητή κ. Πέτρο Βασιλειάδη.

Αυτό τελικά είναι ευτύχημα επειδή η σύγκρουση Ορθοδοξίας και Νεοβαρλααμισμού θα διαξάγεται τώρα μεταξύ δύο κορυφαίων εκπροσώπων της θεολογίας: Του μέχρι μυελού οστέων εκπροτεσταντισμένου Καθηγητή κ. Βασιλειάδη και του όντως παραδοσιακού Ιεράρχη και κορυφαίου σύγχρονου ορθόδοξου θεολόγου Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου.

ΑΘΕΜΕΛΙΩΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ
____________________

Τα επιχειρήματα κ. Βασιλειάδη εναντίον του Αγίου Ναυπάκτου είναι προπαγανδιστικά και αθεολόγητα. Τελείως ξένα προς την ορθόδοξη θεολογική σκέψη! Κατηγορεί το Σεβασμιότατο για “σακραμενταλισμό” (όρο δανεισμένο από τη δυτική θεολογική σκέψη)! Αλλά δεν μένει μέχρις εδώ! Του προσάπτει τη συκοφαντία ότι είναι επηρεαμένος από την παπική θεολογία και μάλιστα την προ της Β΄Βατικάνειας Συνόδου και του καταλογίζει ότι έχει επηρεασθεί από την προτεσταντική θεολογία που ανθούσε πριν την οικουμενική κίνηση!!!

ΤΥΜΜΑ ΤΥΜΜΑΤΙ ΤΕΙΣΑΙ!
______________

Οι κατηγορίες είναι βαρύτατες και η απάντηση του Σεβασμιότατου Ναυπάκτου προβλέπεται καταπελτώδης. Είμαι βέβαιος για την έκβαση της αναμέτρησης, όχι μόνο επειδή γνωρίζω τη βαθύτητα της θεολογικής σκέψης του Σεβασμιότατου Ναυπάκτου, αλλά και επειδή διαπιστώνω τη σαθρότητα των επιχειρημάτων του κ. Βασιλειάδη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Καθηγητής δεν παραπέμπει ΠΟΤΕ σε Πατέρα της Εκκλησίας. Θεολογεί με την Αγουρίδεια ερμηνευτική της Αγίας Γραφής και προσπαθεί να σπιλώσει τη θεολογική σκέψη του Σεβασμιότατου με χαρακτηρισμούς που δανείζεται από τη Προτεσταντική θεολογία.

ΖΗΛΩΣΕ ΔΟΞΑΝ ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΥ
______________

Η σύγκρουση που θα επακολουθήσει παραπέμπει στη σύγκριση του Ευριπίδη με τον Αισχύλο που παρουσιάζει ο Αριστοφάνης στους “Βατράχους” του. ΄Η για να μιλήσουμε με βιβλική γλώσσα: “Τι τον άχυρο προς τον σίτον;”
Από μια άποψη είμαστε ευγνώμονες στον κ. Βασιλειάδη, ο οποίος ζήλωσε δόξαν Ηρόστρατου! Με όσα έγραψε, στο σημερινό άρθρο του, δίδει στο Σεβασμιότατο Ναυπάκτου την ευκαιρία ή μάλλον την αδήριτη υποχρέωση να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

____________

Ο Αρχιγραμματεας, το Πατριαρχειο και οι συμπροσευχες

Ω, της υποκρισιας!

«Θα ΄ρθει εποχή που οι άνθρωποι θα τρελαθούν και θα βλέπουν ένα γνωστικό και θα λένε, να ένας τρελός» (Μ. Αντώνιος)
Βλέπω, καθημερινώς σχεδόν, σε διάφορες ιστοσελίδες να προβάλλονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, ως αποδεκτό γεγονός, πλέον, οι συμπροσευχές αιρετικών «Επισκόπων» με «Ορθοδόξους» Επισκόπους.
Μα, υπάρχουν ι. Κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές, λέγουν όσοι υπεραμύνονται ακόμα της ι. Παραδόσεως της Εκκλησίας.
Αυτοί, τότε, γελούν συγκαταβατικά για την οπισθοδρομικότητα των «φονταμενταλιστών» πιστών και  με κάθε φυσικότητα και συγκατάβαση δικαιολογούν τις συμπροσευχές ως αίτημα των καιρών και περίπου ισχυρίζονται τα εξής: Δεν μπορούμε, σήμερα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία και ενώ κάνουμε Διαλόγους για την ενότητα όλων, σύμφωνα με το πρόσταγμα του Κυρίου «ίνα πάντες έν ώσι», να προσβάλλουμε τους άλλους χριστιανούς, αποκλείοντάς τους από την προσευχή.
Αλλοίμονο, όμως. Πίσω από αυτή και παρόμοιες δικαιολογίες, φανερώνεται μια φαρισαϊκή υποκρισία, ένα ψέμα πελωρίων διαστάσεων. Οι «Φαναριώτες» δηλαδή, κόβουν και ράβουν τους ι. Κανόνες της Εκκλησίας στα μέτρα τους. Δηλαδή, τηρούν τους ι. Κανόνες που έχουν σχέση με τα «δικαιώματά» τους και τις διοικητικές διεκδικήσεις τους, παραβαίνουν, όμως, ασυστόλως τους άλλους ι. Κανόνες, που απαγορεύουν τις συμπροσευχές, παρόλο που η τήρηση των πρώτων έχει ασφαλώς μικρότερη βαρύτητα από την τήρηση ι. Κανόνων με αναφορά στην Πίστη και τις Ευαγγελικές Εντολές.
Και να, ένα πρόσφατο παράδειγμα: Διαβάσαμε σήμερα την ομιλία (στην Θεολογική Σχολή Αγ. Βλαδιμήρου Νέας Υόρκης, 12/6/2010) του Αρχιμ. Ελπιδοφόρου Λαμπρυνιάδου, Αρχιγραμματέως της Ι. Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος υπεραμυνόμενος των διοικητικών δικαιωμάτων του Πατριαρχείου στην Αμερική λέγει:
«Συνοψίζοντας την περί της αποδόσεως “αυτοκεφάλου” καθεστώτος ταπεινή μου γνώμη, επιτρέψτε μου να πω ότι εκ των πραγμάτων φάνηκε ότι στην Εκκλησία όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις, η παραβίαση των ιερών κανόνων σε καμία περίπτωση δεν επιφέρουν θετικά αποτελέσματα».
Α, ώστε έτσι. Ομολογείτε επισήμως ότι «η παραβίαση των ιερών κανόνων σε καμία περίπτωση δεν επιφέρουν θετικά αποτελέσματα». Τότε, γιατί ο προϊστάμενός σας Πατριάρχης α) επιτρέπει να παραβιάζονται καθημερινώς σε όλες τις Εκκλησίες (του κλίματος του Οικουμ. Πατριαρχείου) οι ι. Κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές; β) Γιατί ο ίδιος συμπροσεύχεται με αιρετικούς, τη στιγμή μάλιστα που το 1999 έστειλε επιστολή στους Αγιορείτες πατέρες και τους διαβεβαίωνε πως απαγορεύονται οι συμπροσευχές από τους ι. Κανόνες;
Τι από τα δύο, λοιπόν, συμβαίνει: δεν ανήκει πλέον στην κατηγορία των γνωστικών, εκείνος που ακολουθεί την διδασκαλία των Πατέρων και θέλει την εφαρμογή όλων των ι. Κανόνων, ή μήπως, ο Αρχιγραμματεύς και ο προϊστάμενός του Πατριάρχης ανήκει στην κατηγορία εκείνων για τους οποίους ο Άγιος Αντώνιος προφήτεψε πως: θα ΄ρθει εποχή που οι άνθρωποι θα καταληφθούν από την πνευματική εκείνη «τρέλα», η οποία θα τους κάνει να αποκαλούν «τρελό» κάθε γνωστικό (ορθόδοξο πιστό);
Λεόντιος Διονυσίου

________________________

ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΔΡΑΣ

KATA THN EΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΣΤ΄ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
================

Μια συγκλονιστική είδηση είδε το φως της δημοσιότητας αναφορικά με την επίσκεψη του Πάπα στην Κύπρο.Ο κόσμος αισθάνεται το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του! Αφωνοι οι απανταχού της γης Ελληνες και Ορθόδοξοι, και μάλιστα οι εκ Κύπρου καταγόμενοι, παρακολουθούμε το ανεκδιήγητο δράμα του Αρχηγού του Βατικανού ο οποίος παρότι υπεβλήθη στην τεράστια θυσία να εκτελέσει το Αποστολικό του οδοιπορικό ταξίδι στην Κύπρο οι ανάγωγοι χωριάτες οι Κύπριοι δεν εξετίμησαν δεόντως το μέγεθος της θυσίας Του!!! Ω! της αναιδείας τους το μέγεθος! Παραβίασαν οι άξεστοι το πρωτόκολλο της Αγίας Έδρας! Ω! Συμφορά! Ω! Δυστυχία! Ω! Προσβολή! O tempora! O mores! Πρέπει εξάπαντος να εξευρεθεί τρόπος να αποκατασταθεί η μεγάλη προσβολή που πλήττει καίρια το κύρος της Πολιτείας και της Εκκλησίας και του ήθους του λαού μας!

Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΑΦΟΥ
___________

Αν είναι ποτέ δυνατόν! Να προσφέρει ο δήμαρχος Πάφου δώρο στον Αρχηγό του Βατικανού! Α! Τον ανάγωγο! Για ποιο πέρασε τον εαυτό του; Δεν αντελήφθη ότι καλωσόριζε τον επί γης αντιπρόσωπο του Θεού; Εδώ αγαπητέ, κ. Δήμαρχε, σας έκανε την υψίστη τιμή να σας επισκεφθεί ο Vicarius Christi! Και εσείς είχατε τη θρασύτητα να περιβληθείτε τον πορφυρούν χιτώνα της ματαιοδοξίας και να σταθείτε απέναντί του ως ίσος; Ανυψώσατε, ανεκδιήγητε δήμαρχε, τον εαυτό σας σε τέτοιο βαθμό αυθάδειας ώστε να του προσφέρετε δώρο; Τι νομίσατε δηλαδή; Οτι επειδή είστε δήμαρχος της Πάφου ότι έχετε και το ανάστημα να προσφέρετε δώρο στον Αρχηγό της Αγίας Εδρας; Μήπως είστε αρχηγός κράτους; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι έτσι προσβάλατε σκαιώς τον Αγιο Πατέρα;

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ!
___________

Και καλά ο δήμαρχος! Αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος! Και συ τέκνον Βρούτε; Σαν δεν ντρέπεσαι; Ακου να ασπασθείς δις τον Αγιότατο Πάπα της Ρώμης! Δεν μπορούσες να υποκλιθείς μπροστά του; Δεν έπρεπε γονυπετής τε και γονυκλινής να ζητήσεις την ευχή του “διάδοχου του Αποστόλου Πέτρου” φιλώντας το δακτυλίδι του “επισκόπου της πρεσβυτέρας Ρώμης”; Δεν βαριέστε Αγιότατε! Τι περιμένετε από τους Παφίτες;! Απολίτιστοι άνθρωποι. Αναμένατε να γνωρίζουν οι άξεστοι το πρωτόκολλο της Αγίας Εδρας!;

ΟΥΤΕ ΟΙ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ;
___________________________

Και αυτή η ασεβής εμφάνιση των θυγατέρων του “σύντροφου” Χριστόφια. Σαν δεν ντρέπονται τα παλιοκόριτσα! Ακούς εκεί να εμφανιστούν με φορέματα που αφήνουν εκτεθειμένους ώμους και πλάτες! Και όχι μόνον αυτό αλλά στάθηκαν δίπλα στον Αγιότατο για να φωτογραφηθούν! Χάθηκε ένα παπιγιονάκι για τον εγγονό του προέδρου και εμφανίστηκε στο προερδικό με εκείνη την casual φανελίστσα! Μα τι αγωγή τέλος πάντων δίνει στο παιδί της η κόρη του Προέδρου μας; Μα την αλήθεια! Τι ανάγωγα κορίτσια έχει τέλος πάντων το προεδρικό ζεύγος της Κύπρου! Μην το πάρετε κατάκαρδα, Αγιότατε! Οι “σύντροφοι” δεν πολυχαμπαρίζουν από πρωτόκολλα! Είναι “παιδιά του λαού”!

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
______________

Το άλλο! Να μη γωρίζει ούτε ο υπουργός εξωτερικών της Κύπρου το πρωτόκολλο της Αγίας Έδρας! Ακούς εκεί να σκύψει να του φιλήσει το χέρι! Δεν γνωρίζει ο αμαθέστατος ότι οι μη Παπικοί δεν έχουν δικαίωμα να φιλούν τη χείρα του Πάπα; Απλά κάνουν χειραψία και υποκλίνονται μπροστά του. Το προνόμιο να φιλήσει κάποιος το δακτυλίδι – όχι το χέρι του Πάπα – και μάλιστα γονατιστός ανήκει μόνον στους Παπικούς! Μήπως φράγκεψε ο υπουργός των εξωτερικών μας και δεν το πήραμε χαμπάρι; Καλά ούτε στο υπουργείο Εξωτερικών δεν ξέρουν από πρωτόκολλλα; Τι καθυστερημένοι άνθρωποι είμαστε εμείς οι Κυπραίοι!

Η ΚΥΡΙΑ ΕΡΣΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ ΠΡΟΣΒΑΛΕ ΒΑΝΑΥΣΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟΤΑΤΟ
___________________

Η πιο μεγάλη προσβολή εναντίον του Αγιότατου προήλθε, αγαπητοί μου, από την κυρία Ερση Χριστόφια. Α! την παλιοχωριάτα! Τώρα αν πήγαινε να υποδεχθεί τον Πάπα, με ένα κόκκινο φόρεμα – για να δηλώσει και τα πολιτικά της φρονήματα-, δεν θα υπήρχε ασφαλώς πρόβλημα! Αλλά να παρουσιαστεί για να καλωσορίσει τον Αγιο Πατέρα με άσπρο φόρεμα! Πού εκ του αιώνος ηκούσθη ποτέ τέτοια ξεδιαντροπιά;! Είναι δυνατόν η πρώτη κυρία της Κύπρου να αγνοεί το πρωτόκολλο που επιτάσσει ότι ο Πάπας ΜΟΝΟ φορά το άσπρο ράσο για να δηλώνει την αγνότητα του ήθους του και την παρθενία του κλήρου του Βατικανού; Πώς μπόρεσε να προσβάλει τον Αγιότατο με τόσο ανάρμοστο και χυδαίο τρόπο; Δεν το περίμενα, κυρία Έρση μας, να διαπράξετε τέτοιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας! Ντροπή σας!

ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ!
______________

Μάλιστα αγαπητοί μου! Ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αντελήφθη το μέγεθος του εγκλήματος που διέπραξε! Ξέρετε τι έκανε ο Δικωμίτης; Νόμισε ότι φιλοξενούσε τον Εζεκία στον καφενέ του χωριού του και για να του δείξει πόσο φιλικός και αυθόρμητος είναι – “παιδί του λαού” με τα όλα του – “τακκουρούσε”, κατά την Κυπριακή διάλεκτο, δηλαδή κτυπούσε φιλικά στην πλάτη τον Πάπα ο “πελλοχώρκατος”! Ακου ο δικός σου! Κοτζάμ μου Πρόεδρος και να συμπεριφέρεται αντίθετα με το πρωτόκολλο της Αγίας Εδρας! Για ποιον πέρασες τον Αγιο Πατέρα, εξοχότατε; Για βετεράνο του κόμματος;

ΑΝΗΚΟΥΣΤΗ ΑΣΕΒΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ
_______________

Αν πεις για τα σανδάλια και τα κοντά παντελόνια που το κοινό φορούσε για να υποδεχθεί τον Πάπα! Αυτό πια δεν τρώγεται με τίποτα! Ευτυχώς που οι σανδαλοφόροι, οι κοντοπαντελονοφόροι και οι μινοφορούσες ήταν Παπικοί! Γιατί αν ήταν Ορθόδοξοι οι πνευματικοί τους θα τους κανόνιζαν με σαρανταήμερη νηστεία ξηροφαγίας και με τριακόσιες μετάνοιες καθ’ εκάστην για να αποπλύνουν το έγκλημα των εγκλημάτων! Το άγος της Ιστορίας της Κύπρου! Δεν μπορούσαν άραγε να φορούν όλοι κόκκινο σκαρπίνι όπως αυτό που φορούσε ο Αγιότατος; Πήγαν με τα σανδάλια και τα κοντά παντελόνια να υποδεχθούν και να ευλογηθούν από τον Πάπα; Α! Τους χαμένους!

ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΠΑΕΙ ΠΑΠΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
_____________

Ξέρετε τι φοβάμαι; Οτι ο Αγιότατος θα έχει προσβληθεί τόσο πολύ από την αήθη συμπεριφορά των Κυπρίων ώστε αποκλείεται να ξαναεπισκεφθεί την Κύπρο Αρχηγός του Βατικανού! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Να παραβιαστεί το πρωτόκολλο της Αγίας Εδρας και από την Πολιτεία και από την οικογένεια του Προέδρου και και από τον ίδιο τον Πρόεδρο και από τον υπουργό των εξωτερικών και από την Εκκλησία και από το Δήμαρχο Πάφου και από το κοινό και μάλιστα από τους Μαρωνίτες, τους Λατίνους και τους κάθε λογής Παπικούς. Και τώρα; Τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους (με συγχωρείτε χωρίς πρωτόκολλο εννοώ);

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ!!!
_____________

Ιδού, λοιπόν, πώς εξηγείται το μυστήριο γιατί ο Πάπας δεν πρόσφερε καμιά βοήθεια προς την Κύπρο! Ούτε καν φραστική! Αυτό είναι το μυστικό! Παραβιάστηκε το πρωτόκολλο της Αγίας Εδρας! Και μετά οι Κύπριοι έχουν παράπονα για τη στάση του Πάπα! Να μάθουν τρόπους πρώτα οι ανάγωγοι και μετά να απευθύνουν πρόσκληση προς τον Πάπα! Ειλικρινά φοβάμαι ότι η Κύπρος δεν πρόκειται να ξαναδεί Αγιότατο ποτέ πια στην ιστορία της. Τέτοια προσβολή! Να τον ασπασθεί ο Αρχιεπίσκοπος και να του προσφέρει δώρο ο Δήμαρχος! Να του φιλήσει το χέρι ο υπουργός εξωτερικών και να φορά η κυρία Ερση Χριστόφια άσπρο φόρεμα! Ανήκουστα πράγματα! Μα δεν ντρέπονται καθόλου;

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΦΟΥ
___________

Απόλαυσα με την καρδιά μου την απόπειρα του Πανιερότατου Πάφου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Μα δεν είναι μόνον οι Κύπριοι που παραβίασαν το πρωτόκολλο της Αγίας Εδρας, είπε ο Σεβασμιότατος. Και ο ίδιος ο Πάπας παραβίασε το πρωτόκολλο επειδή ησπάσθη σταυροειδώς και μετά τρούλλου τους Κύπριους Ιεράρχες. Τι να κάνει ο δόλιος; (Ο Αγιος Πάφου εννοώ!). Το φιλί του Ιούδα που τους έδωσε ο Αγιότατος προσπαθεί να το παρουσιάσει ως καταδεκτικότητα και θέρμη καρδίας. Εμπλεξε με τους άξεστους Κυπραίους, Σεβασμιότατε, ο Πάπας και είπεν προς εαυτόν: Μιας και αυτοί οι αγροίκοι οι Κυπραίοι δεν χαμπαρίζουν από πρωτόκολλο κάτσε να το παραβιάσω και εγώ για να φαίνεται καρπός αυθορμητισμού η συμπεριφορά τους! Οχι που θα μας άφηνε στο χάλι της ασχετωσύνης και των άξεστων τρόπων μας ο Γερμαναράς!

ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ ΘΕΡΜΑ
___________

Αγιότατε! Απολογούμαι εκ βάθους καρδίας για την ανάγωγη συμπεριφορά των συμπατριωτών μου!
Ετσι για να επανορθώσω την τρισμέγιστη αδικία που έγινε προς το σεπτό Σας πρόσωπο θα σας δώσω εκ βάθους καρδίας μια ειλικρινή ευχή!
Εύχομαι να πραγματοποιήσετε σύντομα ταξίδι σε τόπο που έχει τη δυνατότητα να σας υποδεχθεί αντάξια! Οχι! Οχι! Δεν εννοώ εν τόπω χλοερώ ένθα απέδρα πάσα λύπη, θλίψη ή στεναγμός. Αλλωστε τι δουλειά έχετε αιρεσιάρχης άνθρωπος στην ατελεύτητη ζωή;

Ελπίζω διακαώς να βρεθείτε σύντομα στη Χάγη και να φιλοξενηθείτε όπου σας αρμόζει! Στη σουίτα του Μιλόσεβιτς εννοώ! Και να διέλθετε το επίλοιπον του βίου σας εκεί σύμφωνα με το πρωτόκολλο της Αγίας Εδρας! Χωρίς ασπασμούς, δώρα, σανδάλια, μίνι φούστες, χειροφιλήματα, λευκά φορέματα, εξώπλατες εμφανίσεις και κοντά παντελόνια. Με τη σεμνότητα και την ευπρέπεια που επιβάλλει το πρωτόκολλο του Βατικανού!

ΤΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΟΝ ΜΑΡΑΝΑΝ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΩΝ!
__________________
Για δεκαετίες κάλυπτες εκατοντάδες παιδεραστές φραγκοπαπάδες για να μολύνουν ανενόχλητοι αθώα παιδάκια πολλές φορές με αναπηρίες!
Κατά τα άλλα η σεμνότητα και τα πρωτόκολλα σε μάραναν Αγιότατε!

______________________

ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΕΛΙΚΑ Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΠΕΙΔΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
==============

Θυμάστε τα ρεζιλίκια τον προηγούμενο Οκτώβρη, Μακαριότατε και Αγιε Πάφου, όταν εξευτελίσατε την πίστη και την Εκκλησία μας urbi et orbi;
Ας θυμηθούμε τι έγινε τότε. Ελάχιστες δεκάδες κληρικοί, μοναχοί και λαικοί κρατούσαν πανώ έξω από το συνεδριακό κέντρο που γινόταν η συνάντηση της μικτής επιτροπής Ορθοδόξων και Παπικών στην Πάφο. Κουβέντιαζαν μεταξύ τους ήσυχα και ειρηνικά, χωρίς να ενοχλούν κανένα, χωρίς να βρίζουν κανένα και χωρίς να προκαλούν κανένα.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΔΙΑ
______________________
Ολα κυλούσαν ομαλά. Οι πιο πολλοί αντιμετώπιζαν τους διαμαρτυρόμενους ως γραφικούς μάλλον παρά ως οτιδήποτε άλλο. Ξαφνικά, όμως, στη σκηνή κατέφθασε βλοσυρός και αυταρχικός ο νεφεληγερέτης Ζευς! Ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος. Αμέσως άρχισε να διαπληκτίζεται με τους ελάχιστους πιστούς. Αλλά δεν περιορίστηκε μέχρις εδώ ο αυταρχισμός του. Τηλεφώνησε του Αγίου Τριμυθούντος και του έδωσε εντολές (ούτε υπάλληλος της Αρχιεπισκοπής να ήταν!) να ασκήσει την όποια επιρροή του ώστε ο Γέροντας του Σταυροβουνιού να δώσει εντολή να αποσυρθούν οι μοναχοί και οι δύο κληρικοί της Μητροπολέως Τριμυθούντος που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία.!!!

ΠΟΙΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΩΝ
_________________
Και όντως και οι ιερείς και οι πλείστοι μοναχοί απεσύρθησαν. Αλλά δεν περιορίστηκε μόνον σε αυτές τις ασχημίες. Επέβαλε την ποινή στέρησης του μισθού για ένα μήνα σε πολύτεκνους ιερείς που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία και στέρηση της της Θείας Κοινωνίας σε ιερείς και μοναχούς που δεν ανήκαν στην δική του δικαιοδοσία!!! Τέτοιος σεβασμός προς τους Κανόνες και τους θεσμούς!

ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΔΙΩΧΘΟΥΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
______________
Επιπλέον! Επειδή κάποιοι μοναχοί και λαικοί αδελφοί, Ελλαδίτες και Κύπριοι, προσεύχονταν σε παρακείμενο παρεκκλήσι ο Μακαριότατος θεώρησε καλό, όπως και ο Αγιος Πάφου, να ξεσηκώσουν την αστυνομία να τους εκδιώξει επειδή έκαναν το έγκλημα των εγκλημάτων να προσεύχονται!!! Και ποιος ηγήθηκε των τραμπουκισμών που διέσυραν την Εκκλησία μας διεθνώς; Ο Σεβασμιότατος Πάφου κ. Γεώργιος ο οποίος ως μονιός άγριος εισήλθε στο παρεκκλήσι και συμπεριφέρθηκε κυριολεκτικά ως ταύρος εν υαλοπωλείω. Και τι έγινε μετά; Η αστυνομία τραβούσε από τα γένια και τα μαλλιά τους μοναχούς για να τους απομακρύνει από την εκκλησία μπροστά στα έκπληκτα μάτια της υφηλίου, επειδή οι ασχημίες μεταδίδονταν από τα τηλεοπτικά κανάλια. Τέτοιο διασυρμό της Εκκλησίας, της Πολιτείας και της αστυνομίας μας δεν θα τον κατόρθωναν ούτε οι Τούρκοι.

Και όντως! Η επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας πέτυχε το δημοκρατικό και συνταγματικό στόχο της. Οι προσευχόμενοι χριστιανοί απεμακρύνθησαν βίαια.

ΟΙ ΕΠΤΑ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΦΟΥ
____________
Ας έλθουμε τώρα στις φετινές διαμαρτυρίες. Πήγαν επτά όλοι και όλοι άνθρωποι στην Πάφο δυο χιλιόμετρα μακρυά από την Αγία Κυριακή και έστησαν πανώ εναντίον της επίσκεψης του Πάπα. Και έπεσαν απάνω τους ελικόπτερα και ουλαμός καταστολής εγκλημάτων και κατόρθωσαν (ω! της ανδρείας τους το μέγεθος!) να σπάσουν τα πανώ που κρατούσαν ένας ηλικιωμένος, δυο γυναίκες και ορισμένοι νεώτεροι.

Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΑ “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ
____________________
Τελικά στο στάδιο “Ελευθέρια” όπου λειτούργησε ο Πάπας ελάχιστες δεκάδες πιστοί ανάρτησαν πανώ έξω από στάδιο, σε περιφραγμένο χώρο, από την αστυνομία, χωρίς και πάλιν να ενοχλούν κανένα, χωρίς να βρίζουν κανένα και χωρίς να απαντούν καν στις ύβρεις που ορισμένοι εκτόξευαν εναντίον τους.

ΕΓΙΝΕ Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
___________
Λοιπόν, Μακαριότατε! Λοιπόν, Αγιε Πάφου! Εγινε η συντέλεια του κόσμου με την εκδήλωση; Κινδύνευσε η αξιοπρέπεια της Κυπριακής Δημοκρατίας; Υπεσκάφθη το κύρος της Εκκλησίας με την ειρηνική διαμαρτυρία των πιστών; Τίποτε απολύτως από αυτά δεν έγινε. Απλά ορισμένες δεκάδες άνθρωποι πήγαν με τον πιο κόσμιο τρόπο και άσκησαν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης που είναι αναπόσπαστο και αυτονόητο στοιχείο κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος. Ποιος ζημιώθηκε από τη διαμαρτυρία; ΚΑΝΕΝΑΣ!

ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ
___________
Εστω και τώρα έχουν το σθένος να αντιληφθούν το κακό που προξενήσαν στην Εκκλησία και στην πατρίδα μας ο Μακαριότατος και ο Αγιος Πάφου με την απαράδεκτη και αχαρακτήριστη συμπεριφορά τους τον περασμένο Οκτώβριο; Συνειδητοποιούν άραγε ότι παρήλθε ανεπιστρεπτί η εποχή που η έκφραση αντίθετης άποψης στις αποφάσεις των πολιτικών και εκκλησιαστικών αρχόντων εθεωρείτο έγκλημα καθοσιώσεως και υπόσκαψη των θεσμών; Η ελευθερία της έκφρασης είναι άσκηση βασικού ανθρωπίνου δικαιώματος. Δεν υπάρχει ούτε μία χώρα στον κόσμο, από τις δεκάδες που επεσκέφθησαν ο σημερινός Πάπας και ο προκάτοχός του, που να μην υπήρξαν ομάδες ανθρώπων οι οποίοι να διαμαρτύρονταν εναντίον του Παπισμού για διάφορους λόγους. Γιατί ειδικά η Κύπρος θα κινδύνευε από την έκφραση της ελευθερίας του λόγου;

“Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!”
____________
Δεν σχολιάζω φυσικά το αντιχριστιανικό ήθος της συμπεριφοράς του Μακαριότατου και του Αγίου Πάφου επειδή εκεί ισχύει το ρητόν “πόθεν άρξομαι θρηνείν”. Είπε χαρακτηριστικά ο Μακαριότατος: «΄Η υπάρχει Εκκλησία ή δεν υπάρχει!» και εννοούσε. «Αφού εγώ που είμαι η Εκκλησία αποφάσισα ότι δεν θα υπάρξουν διαμαρτυρίες, διαμαρτυρίες δεν θα υπάρξουν». Διάδοχος του Αποστόλου Βαρνάβα είναι άραγε ο Μακαριότατος ή του Λουδοβίκου του ΙΔ΄.

ΜΑΚΑΡΙΟΤΑΤΕ! ΑΓΙΕ ΠΑΦΟΥ!
_____________
Για ρίξετε σας παρακαλώ μια ματιά στις φωτογραφίες που προτάσσονται του κειμένου. Πέστε μας την αλήθεια: Πόσο απειλητικές σας φαίνονται; Τι κακό δείχνουν να έκαναν στην πατρίδα ή στην Εκκλησία μας; Για κάνετε σύγκριση με τις μαγνησκοπημένες ταινίες των ασχημιών σε βάρος μοναχών και απλών πιστών που πρωτοστατήσατε να γίνουν τον περασμένο Οκτώβρη και πέστε μας: Η συμπεριφορά ποιων έβλαψε τον τόπο μας; Των ειρηνικών διαδηλωτών ή η δική σας;

Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ PORCHE AΝΔΡΕΑΣ ΠΙΤΣΙΛΛΙΔΗΣ
__________________
Ο οδηγός της Porche στην πρώτη φωτογραφία που οδεύει για να «λειτουργηθεί» στο στάδιο «Ελευθέρια» για να πάρει τις ευλογίες του Πάπα είναι ο κορυφαίος Κύπριος Θεολόγος κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης. Οπως στον Ελλαδικό χώρο έχετε πολύεδρους αδάμαντες του νοητού στερεώματος (Θερμός, Καλαιντζίδης, Γιαγκάζογλου, Μπέης, Μεσσηνίας, Σύρου, Δημητριάδος, Παύλος Κουμαριανός, Πέτρος Βασιλειάδης, Κούκκουρα, Παπαθανασίου, Φιλόθεος Φάρος, Σωτήρης Γουνελάς, κτλ) έτσι και η Κύπρος γέννησε αντάξιο των πιο πάνω τέκνον το οποίο αντί να διαμαρτυρηθεί για την Παπική επίσκεψη σπεύδει να ευλογηθεί από τον Πάπα.
Ακούσατε το Μακαριότατο, τον Αγιο Πάφου, τον Αγιου Κύκκου, τον Αγιο Ταμασού, την ΠΕΕΘ, τους υπόλοιπους ιεράρχες μας να διαμαρτυρηθούν για όσα αντιχριστιανικά, αθεολόγητα και αντορθόδοξα κηρύττει καθημερινά από τα κανάλια, και όχι μόνον, ο κ. Πιτσιλλίδης;
Εμείς ποτέ! Για τους παραδοσιακούς πιστούς όμως και το Σταυροβούνι είναι λαλίστατοι.

ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
===============

Μεταδίδει το Αθηναικό Πρακτορείο ΕΙδήσεων ότι “ο Πάπας Βενέδικτος ζήτησε σήμερα συγγνώμη από τον Θεό και τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από ιερείς και υποσχέθηκε ότι η Καθολική Εκκλησία θα κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει πως κάτι τέτοιο δεν θα επαναληφθεί.
Ο Ποντίφικας προέβη στο σχόλιο αυτό στη διάρκεια του κηρύγματός του στην πλατεία του Αγίου Πέτρου.
Αφορμή ήταν η λήξη του εορτασμού του «Έτους των Ιερέων» της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας”.

ΤΩΡΑ ΖΗΤΗΣΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ;
______________

Ετσι ε; Ωστε ζήτησε συγγνώμη από το Θεό; Καλά τώρα θυμήθηκε; Το σκάνδαλο έχει ξεσπάσει στα ΜΜΕ εδώ και μια δεκαετία και τώρα αποφάσισε να ζητήσει συγγνώμη από το Θεό ο Αγιότατος;
Αλλωστε πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο στα ΜΜΕ ο Αγιότατος ως Αρχιεπίσκοπος Μονάχου γνώριζε εδώ και πενήντα χρόνια το σκάνδαλο. Και όχι μόνον το γνώριζε αλλά και κάλυπτε συστηματικά τους παιδεραστές φραγκοπαπάδες να συνεχίζουν ανενόχλητοι το έργο τους. Επομένως γιατί τώρα ζήτησε συγγνώμη; Ζήτησε συγγνώμη από το Θεό άραγε και για τη δική του συμμετοχή στη συγκάλυψη των σκανδάλων όταν κάλυπτε τους φραγκοπαπάδες για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους ή δεν το θεώρησε απαραίτητο;

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
_______________

Αλλά ας έλθουμε στα δικά μας. Πήγε στην Κύπρο και την ευλόγησε ο Αγιότατος. Δεν ακούσαμε ούτε λέξη συγγνώμης θεατρικής και υποκριτικής έστω συγγνώμης από τον Πάπα επειδή, κατά τη Λατινοκρατία, οι Ορθόδοξοι της Κύπρου υπέστησαν όλων των ειδών τα δεινά στο νησί. Περιόρισαν τις 14 επισκοπές της νήσου σε τεσσερις. Εξόρισαν τους Ορθόδοξους επισκόπους από τις έδρες τους στα χωριά. Προσπάθησαν να χύσουν μύρο για να κάνουν με το ζόρι Παπικούς τους Ορθόδοξους επσκόπους του νησιού, αφού τους έκλεισαν με δόλο στην Αγία Σοφία! Και θα το πετύχαιναν αν δεν έτρεχε ο κόσμος να τους σώσει. Εκαψαν ζωντανούς τους 13 Οσιομάρτυρες της Μονής Καντάρας, αφού τους έσυραν στην κοίτη του ποταμού Πεδιαίου πίσω από τις ουρές των αλόγων. Διέλυσαν πολλά μοναστήρια. Κατέστησαν φόρου υποτελή την Εκκλησία της Κύπρου. Εξανάγκαζαν τους ορθόδοξους επισκόπους να δηλώσουν υποταγή στον Πάπα, κτλ.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΛΟΓΗΘΗΚΕ Ο ΠΑΠΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ;
_____________________

Ακούσατε έστω και μια λέξη συγγνώμης από τον Πάπα για τα εκλήματα των Λατίνων σε βάρος των Ορθοδόξων της Κύπρου; Οι Αρχιερείς μας οι οποίοι αγωνιούσαν και απειλούσαν κλήρο και λαό να μην παρουσιαστεί σε ειρηνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον του Πάπα και απειλούσαν ακόμη και συνεπισκόπους τους ότι θα υποστούν συνέπειες για τη μη συμμετοχή στις εκδηλώσεις υποδοχής του Πάπα δεν ζήτησαν από τον Αγιότατο να ζητήσει συγγνώμη για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Παπικοί στο νησί; Γιατί άραγε;

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου
(Ματθ. 6,22-33)

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΜΩΝΑ

________________________

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τί μᾶς λέει; Λέει, ὅτι δὲν πρέπει νὰ γίνουμε σκλάβοι, σκλάβοι τοῦ «μαμω­νᾶ» (Ματθ. 6,24). Μὰ ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ὁ «μαμω­νᾶς»;

* * *

Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ὡς πρὸς τὴν πίστι δι­ακρίνονται σὲ δυὸ κατηγορίες. Ἡ μιὰ κατηγορία εἶνε οἱ ἄπιστοι, αὐτοὶ ποὺ λένε ὅ­τι δὲν ὑ­πάρχει Θεός. Μὴ νομίσετε ὅτι εἶνε τίποτα ἐπιστήμο­νες. Οἱ πραγματικοὶ ἐπιστήμονες, ποὺ ἔ­­καναν ἀνα­καλύψεις, πιστεύουν στὸ Θεό. Αὐ­τοὶ ἐδῶ, ποὺ πιπιλίζουν τὸ ψέμα ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, εἶνε κά­τι νεαροὶ φοιτηταὶ ποὺ μὲ χίλια βάσανα πῆ­ραν ἕνα χαρτὶ κι ἀπὸ τότε ἔ­κλει­σαν τὰ βιβλία, κάθονται στὰ καφενεῖα μὲ τό ᾽να πόδι πάνω στ᾽ ἄλλο, παίζουν χαρτιά, καπνί­ζουν, ἀργολο­γοῦν κ᾽ αἰσχρολογοῦν. Αὐτοί λένε πὼς δὲν ὑ­πάρχει Θεός, καὶ προσπαθοῦν νὰ ξερριζώσουν μέσ᾽ ἀπ᾽ τὴν καρδιὰ καὶ ἄλλων τὸ εὐγενέστε­ρο ἄνθος, τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ μας. Σ᾽ ἕνα χωριὸ μιὰ γριὰ 80 χρονῶν κινδύνευε νὰ πεθάνῃ. Τό ᾽μαθε ὁ παπᾶς, κα­λὸς ποιμένας, καὶ πῆγε νὰ τὴν ἑτοιμάσῃ. ―Γιαγιά, λέει, ἦρθα νὰ ἐξομολογη­θῇς. ―Ἄ, ἐγὼ δὲν πιστεύω· δὲν ὑπάρχει Θεός. ―Μά, γριὰ γυναίκα ἐσύ, ἀ­πὸ ὥρα σὲ ὥρα φεύγεις, καὶ λὲς δὲν πιστεύω; Γιατί; Ποιός σοῦ εἶ­πε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός; ―Ἔχω ἐγ­γο­νὸ ποὺ σπουδάζει στὸ πανεπιστή­μιο καὶ μοῦ εἶ­πε πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός… Ἄ­κουσε λοιπὸν ἡ γιαγιὰ τὸν ἄ­θεο ἐγγονό!

Ἂν συναντήσετε κανένα τέτοιο καὶ σᾶς πῇ ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, νὰ τοῦ πῆτε ἕνα λόγο· Ἐὰν μὲ πείσῃς ὅτι τὸ σπίτι ποὺ κάθεσαι χτίστη­κε μόνο του, τότε θὰ παραδεχτῶ ὅτι καὶ τὸ μεγάλο αὐτὸ σπίτι ποὺ λέγεται γῆ καὶ σύμ­παν ἔ­­γινε μόνο του. Ἡ λογικὴ λέει, ὅτι «πᾶς οἶ­κος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάν­τα κατα­­σκευ­άσας Θεός»· κάθε σπίτι χτίζεται ἀπὸ κά­ποιον, κι αὐτὸς ποὺ κατασκεύασε τὸ σύμπαν εἶ­νε ὁ Θεός (Ἑβρ. 3,4). Τὰ ὑπόλοιπα εἶνε ἀφροσύνη, παραλογισμός. «Εἶπεν ἄ­φρων ἐν καρδίᾳ αὐ­τοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 13,1).

Ἡ μιὰ κατηγορία λοιπὸν εἶνε οἱ ἄ­πιστοι. Ἡ ἄλλη; Ἡ ἄλλη δὲν εἶνε ἄπιστοι. Αὐτοὶ Χριστού­γεννα – Πάσχα ἀνάβουν κερὶ στὴν ἐκκλησιὰ καὶ κάνουν καμ­μιὰ προσευχή. Λένε ὅτι πιστεύουν στὸ Θεό. Ἀλλὰ δὲν πιστεύουν, ψέματα λένε. Πιστεύουν σ᾽ ἕναν ἄλλο θεό. Ποιός εἶνε ὁ θεός τους; Ὁ «μαμωνᾶς», δηλαδὴ τὸ χρῆμα, τὰ λεπτά. Αὐτὸς εἶνε ὁ θεὸς τοῦ κόσμου σήμερα.

Αὐτοὶ ποὺ λατρεύουν τὸ χρῆμα δουλεύουν σκληρά. Ὄχι γιὰ νὰ ζήσουν, γιὰ νὰ βγάλουν τὸ ψωμί τους· ἡ ἐργασία αὐτὴ εἶνε εὐλογημένη. Αὐτοὶ καταπονοῦνται, ὄχι γιατὶ δὲν ἔ­χουν, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ κάνουν αὐτὰ ποὺ ἔχουν περισσότε­ρα. Ἔχουν 100 χιλιάδες; νὰ τὶς κά­νουν 200· ἔ­χουν 200; νὰ τὶς κάνουν 400… Εἶνε ἀχόρταγοι. Ἡ θάλασσα μπορεῖ νὰ πῇ στὰ ποτάμια «Φτάνει, δὲ θέλω τὰ νερά σας», τὸ νεκροταφεῖο μπορεῖ νὰ πῇ «Δὲν θέλω ἄλλους νεκρούς», μὰ οἱ πλεονέκτες ποὺ λα­τρεύουν τὸ μαμωνᾶ, δὲ λένε ποτέ «Μοῦ φτάνουν αὐτὰ ποὺ ἔχω, δόξα τῷ Θεῷ». Δουλεύουν καὶ τὴν Κυριακὴ τὴν ὥ­ρα ποὺ χτυποῦν οἱ καμπάνες, δουλεύουν καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευή, δουλεύουν συνεχῶς.

Καὶ μόνο δουλεύουν; Ἐπὶ πλέον ξενιτεύον­­ται, φεύγουν ἀπὸ τὴν πατρίδα. Δὲν ἐννοῶ αὐ­­τοὺς ποὺ δὲν ἔχουν κτήματα· αὐτοὶ ἀναγ­κά­ζονται νὰ φύγουν. Ἐννοῶ ἐκείνους ποὺ μποροῦν νὰ ζήσουν ἐδῶ, ἀλλὰ σκορπίζονται στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος γιὰ νὰ θησαυρίσουν, νὰ γίνουν ἑκατομμυριοῦχοι, καὶ μετὰ ἀ­­διαφοροῦν γιὰ τοὺς δικούς τους ἐδῶ. Ἦρθε μιὰ γριὰ στὴ Φλώρινα καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη. ―Ἔχεις παιδιά; τῆς λέω. ―Ἔχω. ―Πόσα; ―Τέσσερα. ―Ποῦ εἶνε; ―Τὸ ἕνα στὴν Αὐ­στρα­λία, τὸ ἄλλο στὸ Τορόντο, τὸ ἄλλο στὴ Νέα Ὑ­όρκη, τὸ ἄλλο… ―Γράμματα παίρνεις; ―Τίπο­τα. Αὐτὸς ποὺ ἔχει κατάστημα στὸ Σίδνεϋ χόρ­τασε δολλάρια, μὰ στὴ μάνα του δὲ στέλνει!…

Ἄσπλαχνοι ἄνθρωποι, δὲ δίνουν νε­ρὸ οὔτε στὸν ἄγγελό τους. Ἂν λέγωνται αὐ­τοὶ ἄνθρωποι! Αὐτοὶ ποὺ λατρεύουν τὸ μαμωνᾶ γίνον­ται σκληροί· ἡ καρδιά τους εἶνε σὰν τὴν πέτρα. Δὲν ἔχουν αἰσθήματα. Εἶνε σὰν τὸν Ἰούδα· ὅ­πως αὐτὸς πούλησε τὸ Χριστὸ γιὰ τριάκον­τα ἀργύρια, ἔτσι κι αὐτοὶ γιὰ λίγο χρῆμα εἶνε ἕ­τοιμοι νὰ πουλήσουν τὰ πάντα. Εἶνε παραδόπιστοι. Αὐτοί εἶνε οἱ λάτρες τοῦ χρήματος.

Θεός τους ὁ μαμωνᾶς· ὅ,τι τοὺς πεῖ αὐ­τός, αὐτὸ κάνουν. Τοὺς λέει ὁ μαμωνᾶς κλέψ­τε; θὰ κλέψουν. Τοὺς λέει νὰ πᾶνε στὸ δικαστή­­ριο νὰ ὁρκιστοῦν; παλαμίζουν τὸ Εὐαγγέλιο. Τοὺς λέει νὰ ἀδικήσουν χήρα καὶ ὀρφανό; ἀδικοῦν. Τοὺς λέει νὰ κάνουν πόλεμο; κάνουν (αὐ­τοὶ οἱ δυὸ παγκόσμι­οι πόλεμοι, ὁ πρῶτος καὶ ὁ δεύτερος, δὲν ἔγιναν γιὰ εὐγενῆ καὶ ὑψηλὰ ἰ­δανι­κά· ἔγιναν γιὰ τὰ κάρβουνα καὶ τὰ πετρέ­λαια, γιὰ τὸ χρῆμα). Τοὺς λέει ν᾽ ἁρπάξουν τὸ ψωμὶ ἀπ᾽ τὸ στόμα τοῦ φτωχοῦ; τὸ κάνουν. Ὅ­ταν ἐ­πρόκειτο ν᾽ ἀ­νοίξῃ στὰ τότε ἑλληνοσερβικὰ σύνορα ἕνα μεγάλο σουπερ-μάρκετ, χίλιοι φτωχοὶ ἄνθρωποι, ποὺ εἶχαν μικρὰ μαγαζάκια μέσα στὴ Φλώρινα, κόντεψαν νὰ βρεθοῦν στὸ δρόμο. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ μαμωνᾶ ἔ­καναν συμμορία, ποὺ λέγεται ἀνώνυμος ἑταιρεία, κι αὐτοὶ οἱ 20 – 25 ἤθελαν ν᾽ ἀρ­μέξουν ὅ­λο τὸν πλοῦτο, κι ἂς πει­νάσουν ὅλοι οἱ ἄλ­λοι. Δὲ λο­γαριάζουν τίποτα, δὲν τοὺς ἐνδιαφέ­ρει ἂν θὰ βρεθοῦν στὸ δρόμο τὰ φτωχαδάκια. Ἀ­νώνυμες πολυεθνικὲς ἑταιρεῖ­ες δὲν εἶνε τίπο­τε ἄλλο παρὰ συμμορίες τοῦ μαμωνᾶ.

Ὁ μαμωνᾶς βασιλεύει σήμερα καὶ σ᾽ αὐτὸν ἔ­χουν τὴν ἐλπίδα τους οἱ πολλοί. Λεφτά! σοῦ λένε. Ἀλλὰ μπορεῖ τὸ χρῆμα νὰ εἶνε ἡ ἐλπίδα μας; Ἤξερα δυὸ ἀνθρώπους. Ἦταν ἔμποροι, εἶχαν καταστήματα καὶ οἱ δυό, δούλευαν καὶ πήγαιναν καλά. Ἀλλὰ ἦρθε κρίσι στὸ ἐμπόριο, χρεωκόπησαν καὶ οἱ δυό, καὶ δὲν εἶχαν δραχμὴ οὔτε ὁ ἕνας οὔτε ὁ ἄλλος. Ὁ ἕνας, ποὺ δὲν πί­στευε στὸ Θεό, νόμισε ὅτι πέθανε ὁ θεός του – τὸ χρῆμα, ἀπελπίστηκε, πῆγε κ᾽ ἔπεσε στὸ ποτάμι καὶ πνίγηκε. Ὁ ἄλλος ὅμως, ποὺ πί­στευε στὸ Θεό, ἀπένταρος πλέον, χωρὶς κατάστημα, χωρὶς πελάτες, χωρὶς τίποτα – καὶ νὰ τὸν κυνηγοῦν οἱ τράπεζες νὰ τὸν πιάσουν, ἔκανε τὸ σταυρό του κι ἄρχισε πάλι δουλειά· καὶ ζῇ τώρα εὐτυχισμένα μὲ τὴν οἰκογένειά του.

* * *

Μεγάλο πρᾶγμα νὰ πιστεύῃ κανεὶς στὸ Θεό! Γιατὶ ὁ Θε­ὸς εἶνε Πατέρας, ὅπως λέει τὸ εὐαγ­γέλιο (βλ. Ματθ. 3,26)· κι ὅπως ὁ πατέρας φρον­τί­ζει γιὰ τὸ παιδί, ἔτσι καὶ ὁ οὐράνιος Πατέ­ρας φρον­τίζει γιὰ ὅλα τὰ παιδιά του, μικροὺς καὶ μεγάλους. Ἔτσι ζοῦμε. Ἀλλὰ εἴμαστε ἀχάριστοι. Ὦ ψεύτη ντουνιᾶ! Ἕνα κόκκαλο δίνεις στὸ σκύλο, καὶ σοῦ κουνάει τὴν οὐρά· ὁ ἄνθρω­πος τὴ μπουκιὰ ἔχει στὸ στόμα καὶ βλαστημάει τὸ Θεό. Ἀχάριστοι ἄνθρωποι! ἐὰν δὲ βρέξῃ ὁ οὐρανός, ἐὰν δὲ βγῇ ὁ ἥλιος νὰ στείλῃ τὶς ἀ­κτῖνες του, ἐὰν δὲ φυσήξῃ ἀέρας ζωογόνος, θὰ ξεραθοῦν τὰ σπαρτά, θὰ ψοφήσουν τὰ ζῷα, θὰ πεθάνετε. Τί λέω; Βγάλτε τὸ ρολόι σας· 5 λεπτὰ νὰ λείψῃ ὁ ἀέρας, δὲ ζῇ ἄνθρωπος, ἀ­σφυξία θὰ πάθουμε. Ἔπρεπε νά ᾽χουμε ἕνα πύραυλο καὶ αὐτὸ τὸν ἄπιστο, ποὺ λέει πὼς δὲν ὑ­πάρχει Θεός, νὰ τὸν βάλουμε μέσα νὰ τὸν στείλουμε στὸ φεγγάρι. Ἐκεῖ οὔτε ἀχλάδι, οὔ­τε μῆλο, οὔτε νερό, οὔτε ἀέρας ὑπάρχει· ἐ­δῶ ὅλα τὰ δίνει ὁ Θεός, κι ὅμως μένουμε ἀχάριστοι. Θά ᾽ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ τὰ στερηθοῦμε…

Ζοῦμε, γιατὶ θέλει ὁ Θεός. Τὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο· ἕνα πουλάκι δὲν πέφτει στὴ γῆ χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μιὰ τρίχα δὲ φεύγει χω­ρὶς τὸ θέλημά του (βλ. Ματθ. 10, 29-30). Ὅλα ζοῦν γιατὶ τὰ συντηρεῖ ἐκεῖνος, καὶ πολὺ περισ­σό­τερο τὸν ἄνθρωπο. Εἶνε σπουδαῖο νὰ πιστεύῃ κανεὶς στὸ Θεὸ καὶ ὄχι στὰ λεφτὰ τὰ ἄτιμα.

Αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν στὸ χρῆμα, ἅμα λείψῃ αὐτὸ – ὁ θεός τους, αὐτοκτονοῦν· δὲν ἔχουν ἄλλο θεό. Ὅσοι πιστεύουν στὸ ζωντανὸ Θεό, δὲν ἀπελπίζονται. Πᾶνε πολλὰ χρόνια ποὺ περ­πατώντας στὴ Θεσσαλονίκη εἶδα πρωὶ – πρωὶ ἕνα γεροντάκο νὰ πουλάῃ λάχανα καὶ στὸ κα­ρότσι ἐπάνω μὲ κόκκινα γράμ­ματα εἶχε μιὰ ἐπιγραφή· «Ἔχει ὁ Θεός». Μοῦ ᾽κανε ἐντύπω­σι καὶ τὸν πλησίασα· ―Γιατί πάνω στὸ καρότσι σου ἔγραψες «Ἔχει ὁ Θεός»; ―Εἶμαι πρόσ­φυγας, λέει. Στὸν Πόντο ζούσαμε καλά, ἤμασταν πλούσιοι. Ἔγινε ὅμως ἡ καταστρο­φὴ καὶ ἤρθαμε γυμνοὶ στὴν Ἑλλάδα. Πῆγα στὴν ἐκ­κλη­σιά, γονάτισα καὶ εἶπα· Θεέ μου, ἐσὺ ποὺ τρέ­φεις τὰ πουλιὰ καὶ τὰ κοράκια, μὴ μᾶς ἀ­φήσῃς. Κι ἄρχισα νὰ δουλεύω. Ἔχω γυναῖκα καὶ 5 παιδιά. Κάνω τὸ σταυρό μου, βγαίνω καὶ πουλῶ, καὶ ἔτσι ζῶ. Δόξα νά ᾽χῃ ὁ Θεός!…

Μὴν ἀπελπίζεσαι. Κι ἂν σ᾽ ἀφήσουν ὅλοι, κι ἂν γίνῃ ὁ κόσμος ἄνω – κάτω, ὑπάρχει ὁ Θεός!

• «Κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου
  ποῦ ν᾽ ἀκουμπήσω, νὰ σταθῶ,
  ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾽ ὁ Θεός μου·
  πῶς ἠμπορῶ ν᾽ ἀπελπισθῶ;».

Αὐτὰ μᾶς λέει τὸ εὐαγγέλιο. Ἂς τὰ κρατήσουμε σφιχτά. Νὰ πιστεύουμε. Νὰ βουλώσου­με τ᾽ αὐτιά μας νὰ μὴν ἀκοῦμε τί λένε τὰ κορά­κια τῆς ἀπιστίας, ἀλλὰ νὰ ζήσουμε ὅπως θέλει ὁ Χριστός, ὁ εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου εις τον ιερό ναὸ Ἁγίου Γεωργίου Βεύης – Φλωρίνης 19-6-1977)

________________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

___________________

Predica Mitropolitului Augustin de Florina
la Duminica a III-a a lui Matei

ADORAREA MAMONEI

(Matei 6, 22-33)

Aţi ascultat, iubiţii mei, Sfânta şi Sfinţita Evanghelie. Ce ne spune? Ne spune că nu trebuie să devenim sclavi, sclavi ai “mamonei” (Matei 6, 24). Dar cine este acest ”mamona”?

***

Oamenii de astăzi se împart după credinţă în două categorii. O categorie sunt necredincioşii, cei care zic că nu există Dumnezeu. Să nu credeţi că oamenii de ştiinţă sunt cine ştie ce. Adevăraţii oameni de ştiinţă care au făcut descoperiri, cred în Dumnezeu. Cei de aici, care sug minciuna că nu există Dumnezeu, sunt nişte tineri studenţi care prin mii de chinuri au luat o hârtie şi de atunci au închis cărţile, stau la cafenele picior peste picior, joacă cărţi, fumează, vorbesc în deşert, ruşinos şi porcos. Aceştia zic că nu există Dumnezeu şi încearcă să dezrădăcineze şi din inima altora cea mai nobilă floare, credinţa în Hristosul nostru. Într-un sat, o bătrână de 80 de ani se primejduia să moară. De asta a aflat preotul – păstor bun –  şi s-a dus să o grijească.

–    Bunică, zice, am venit să te spovedeşti.
–    A, eu nu cred; nu există Dumnezeu.
–    Dar, tu, femeie bătrână, care într-o clipă te duci, şi spui nu cred? De ce? Cine ţi-a spus că nu există Dumnezeu?

–    Am un nepot care studiază la universitate şi mi-a spus că nu există Dumnezeu… Auzi, deci, bunica a ascultat pe nepotul ateu!
Dacă veţi întâlni vreun astfel de om şi vă va spune că nu există Dumnezeu, să-i spuneţi un cuvânt:  Dacă mă vei convinge că a ta casă, în care locuieşti, s-a zidit singură, atunci voi accepta că şi această mare casă, care se numeşte Pământ şi Universul a apărut de unul singur. Logica spune că “orice casă e zidită de cineva, iar Dumnezeu este Cel ce zideşte toate”; fiecare casă este construită de către cineva, iar cel care zideşte Lumea este Dumnezeu (Evrei 3,4). Celelalte sunt nebunie, absurditate. “Zis-a cel nebun întru inima sa: Nu este Dumnezeu!” (Psalmul 13:1).
Aşadar o categorie sunt necredincioşii. Cealaltă? Cealaltă nu sunt necredincioşi. Aceştia la Crăciun şi la Paşti aprind lumânări în biserică şi fac şi câte o rugăciune. Spun că ei cred în Dumnezeu, dar nu cred, spun minciuni. Cred într-un alt Dumnezeu. Cine este Dumnezeul lor? “Mamona”, adică banul, gologanii. Acesta este dumnezeul lumii de astăzi.
Cei care adoră banul lucrează aspru. Nu ca să trăiască şi să-şi câştige pâinea; această muncă este binecuvântată. Aceştia se extenuează, nu pentru că nu au, ci ca să le înmulţească pe cele pe care le au. Au o sută de mii? Să le facă două sute. Au două sute? Să le facă patru sute… Sunt nesătui. Marea poate să spună râurilor: “Ajunge! Nu mai vreau apele voastre!; cimitirul poate să spună: “Nu mai vreau alţi morţi!”, dar lacomii, care îl adoră pe mamona, nu vor spune nicodată: “Îmi ajung cele pe care le am; slavă lui Dumnezeu!”. Lucrează şi duminica, şi în ceasul în care bat clopotele, lucrează şi în Sfânta şi Marea Vineri, lucrează continuu.
Şi doar lucrează? În plus, emigrează, pleacă din patrie. Nu mă refer la cei care nu au terenuri; aceştia sunt obligaţi să plece. Mă refer la cei care pot să trăiască aici, dar se risipesc în cele patru puncte ale orizontului, ca să adune avere, să devină milionari; şi apoi nu le mai pasă de cei de-ai lor de aici. A venit o bătrână în Florina şi cerea milostenie.
– Ai copii?- întreb.
– Am.
– Câţi?
– Patru.
– Unde sunt?
– Unul este în Australia, altul în Toronto, altul în New York, altul…
– Primeşti scrisori?
– Nimic. Cel care are un magazin în Sydney s-a săturat de dolari, dar mamei lui nu-i trimite!…
Oameni neîndurători! Nu dau apă nici îngerului lor. Dacă se mai numesc unii ca aceştia oameni! Cei care adoră pe mamona devin răi; inima lor este ca de piatră. Nu au simţăminte. Sunt ca Iuda; cum acesta L-a vândut pe Hristos pentru treizeci de arginţi, aşa şi aceştia pentru câţiva bani sunt gata să le vândă pe toate. Sunt lacomi de bani. Aceştia sunt adoratorii banului.
Dumnezeul lor este Mamona; tot ce le spune acesta, asta fac. Le spune mamona “furaţi!”? Vor fura. Le zice să se ducă la tribunal să se jure? Pun mâna pe Evanghelie. Le spune să nedreptăţească pe văduvă şi pe orfan? Nedreptăţesc. Le spune să facă război? Fac. (Aceste două războaie mondiale, primul şi al doilea, nu s-au făcut din idealuri nobile şi înalte; s-au făcut pentru cărbuni şi petrol, pentru bani). Le zice să smulgă pâinea de la gura săracului? O fac. Când avea să se deschidă la graniţa elino-sârbă
de atunci un mare supermarket, mii de oameni săraci, care aveau mici magazine în Florina, erau în pericol de a rămâne în drum. Oamenii lui mamona au alcătuit o bandă, care s-a numit societate anonimă, şi aceşti 20 – 25  voiau să mulgă toată bogăţia şi-i lăsau pe toţi ceilalţi să flămânzească. Nu luau în calcul nimic, nu-i interesa dacă sărăcuţii vor rămâne pe drumuri. Societăţile multi-naţionale anonime nu sunt nimic altceva decât nişte bande ale mamonei.
Mamona împărăţeşte astăzi şi mulţi şi-au pus nădejdea în el. Bani! – îţi zic. Dar banul poate fi nădejdea noastră? Am cunoscut doi oameni. Erau negustori, aveau magazine amândoi, lucrau şi o duceau bine. Dar a venit criza în comerţ. S-au îndatorat amândoi şi nu aveau nicio drahmă, nici unul, nici altul. Unul, care nu credea în Dumnezeu, a crezut  că i-a murit dumnezeul – banul, s-a deznădăjduit, s-a dus şi s-a aruncat în râu şi s-a înecat. Celălalt însă, care credea în Dumnezeu, văzându-se rupt de acum, fără magazin, fără clienţi, fără nimic, şi că băncile îl urmăresc ca să-l prindă, şi-a făcut cruce şi a început din nou lucrul, iar acum trăieşte fericit cu familia lui.

***

Mare lucru este să creadă cineva în Dumnezeu! Pentru că Dumnezeu este Tată, cum zice Evanghelia (vezi Matei 3, 26); şi precum un tată se îngrijeşte de copil, aşa şi Părintele ceresc se îngrijeşte de toţi copii lui, mici şi mari. Aşa trăim. Dar suntem nemulţumitori. O, falsă societate! Îi dai câinelui un os şi-ţi dă din coadă; omul abia are o buchie în gură, abia ştie să vorbească, şi-L înjură pe Dumnezeu. Nemulţumitori oameni! Dacă cerul nu va ploua, dacă soarele nu va răsări ca să-şi trimită razele, dacă nu va sufla aerul răcoritor, culturile se vor usca, animalele vor muri, veţi deceda. Ce zic? Scoateţi-vă ceasul! Cinci minute fără aer, omul nu trăieşte, vom păţi asfixiere. Ar trebui să avem o rachetă şi pe cel necredincios, care zice că nu există Dumnezeu, să-l băgăm în ea şi să-l trimitem pe Lună. Acolo, nicio pară, niciun măr, nici apă, nici aer nu există; aici Dumnezeu ne dă de toate, şi cu toate acestea rămânem nemulţumitori, nerecunoscători. Va veni ceasul când le vom duce lipsa…
Trăim, pentru că o vrea Dumnezeu. O zice Evanghelia: O pasăre nu cade pe pământ fără voia lui Dumnezeu, un fir de păr nu cade fără voia Lui (vezi Matei 10, 29-30). Toate trăiesc pentru că le conservă El şi cu atât mai mult pe om. Este foarte important ca cineva să creadă în Dumnezeu şi nu în banii necinstiţi.
Cei care cred în ban, şi deci îl au pe acesta drept dumnezeu al lor, se sinucid; nu au alt dumnezeu. Toţi cei care cred în Dumnezeul cel viu nu deznădăjduiesc. Au trecut mulţi ani de când plimbându-mă prin Tesalonic am văzut într-o zi foarte de dimineaţă un bătrânel vânzând zarzavaturi şi pe căruţ cu litere roşii avea o inscripţie: “Are grijă Dumnezeu!”. M-a impresionat şi m-am apropiat de el:
– De ce ai scris pe căruţ “Are grijă Dumnezeu!”?
– Sunt refugiat, zice. În Pont am trăit bine, eram bogaţi. S-a întâmplat însă catastrofa şi am venit goi în Elada. M-am dus la biserică, am îngenunchiat şi am spus: Dumnezeul meu, Tu care hrăneşti păsările şi corbii, nu ne lăsa. Şi am început să muncesc. Am femeie şi cinci copii. Îmi fac cruce, ies şi vând şi astfel trăiesc. Slavă lui Dumnezeu!…
Nu deznădăjdui! Şi chiar dacă te-ar lăsa toţi şi lumea s-ar întoarce pe dos, există Dumnezeu!

“ Şi dacă nu rămâne în lume
Ceva de care să mă sprijin, să stau,
Acolo în înălţime este Dumnezeul meu;
Cum aş putea deci să deznădăjduiesc?”.

Aceste lucruri ni le spune Evanghelia. Să le ţinem strâns. Să credem. Să ne astupăm urechile şi să nu ascultăm ce zic ciorile necredinţei, ci să trăim precum vrea Hristos, cel ce este binecuvântat în veci.

† Episcopul Augustin

(Omilia Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis, în Sfânta Biserică a Sfântului Gheorghe Vevis – Florina, 19.06.1977)

(trad. din elină: M.L.; sursa: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12952)