ΤΟ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΘΗΜΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ·

Το Σάββατο στις 2-10-2010 στην Ιερά Μονή του Αγίου Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος στην Φλώρινα θα τελεσθεί το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του μακαριστού επισκόπου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου.

Την Κυριακή στις 3-10-2010 θα γίνει στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης.

Το βράδυ της Κυριακής στην Ιερά Μονή του Αγίου Αυγουστίνου θα γίνει αγρυπνία, για την γιορτή του αγίου Ιεροθέου.

.

ΕΝΘΡΟΝΗΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Ἐξεφωνήθη ἐν τῶ Μητροπλοτικῶ Ναῶ τῆς Φλωρίνης τὴν16ην Ἰουλίου 1967.

«Χριστιανικὴ Σπίθα» 1967

Σεπτοὶ ἱεράρχαι, τίμιον πρεσβυτέριον, ἀξιότιμοι ἐκπρόσωποι τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, πιστὲ καὶ μαρτυρικὲ λαὲ τῆς Μακεδονίας, τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα τῆς ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως.
Ὁμοφώνω ἀποφάσει τῆς ἀριστίνδην Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ἐπινεύσει τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Ἄνακτος, ἐκ τῆς θέσεως τοῦ ἱεροκήρυκος, ἐν τῆ ὁποῖα ὑπὲρ τριακονταετίαν ὑπηρέτησαἘκκλησίαν καὶ Γένος, ἐκλήθην εἰς τὸ ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα, καὶ ἰδοὺ σήμερον ἐγκαθίσταμαι ἐπισήμως ὡς ποιμενάρχης τῆς ἀκριτικῆς καὶ ἱστορικῆς ταύτης Μητροπόλεως τῆς προσφιλεστάτης μοι Μακεδονίας. Κατὰ τὴν εὔσημον ταύτην στιγμὴν ἐκ βάθους καρδίας εὐχαριστῶ τὸν ἐν Τριάδι Θεὸν, τὸν οὕτω πως τὰ κατʼ ἐμὲ οἰκονομήσαντα, ὥστε ὁ μέχρι χθὲς ἀποδοκιζόμενος καὶ διωκόμενος ὑπὸ τῆς Ἐπισήμου Ἐκκλησίας νὰ τιμᾶται σήμερον τόσον ἐπισήμως καὶ νὰ ἀνέρχεται τὰς βαθμῖδας ἐπιφθόνου ἀρχιερατρικοῦ θρόνου, προκαλῶν τὴν ἀπορίαν καὶ τὴν κατάπληξιν διὰ τὴν τόσο ἀπότομον μεταβολήν. Δόξα τῶ Θεῶ τῶ μεταστρέφοντι βουλὰς ἀρχόντωνˑ «τῶ ἐγείροντι ἀπὸ γῆς πτωχὸν καὶ ἀπὸ κοπρίας ἀνυψοῦντι πένητα, τοῦ καθίσαι αὐτὸν μετὰ ἀρχόντων, μετὰ ἀρχόντων λαοῦ αὐτοῦ». (Ψαλμ. 112, 7-8).
Εὐχαριστῶ τὸν Μακ. Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμον διὰ τὴν ἐπιμονὴν ἥν ἐπιδείξατο ὑπὲρ ἐμοῦ, κατανικῶν πᾶν ἐμπόδιον καὶ διαλύων πᾶσαν κατʼ ἐμοῦ προκατάληψιν. Εὐχαριστῶ τὸν Συνοδικὸν ἐκπρόσωπον Σεβ. Μητροπολίτην Ξάνθης κ. Ἀντώνιον, ὅστις κατʼ ἐπανάληψιν ὕψωσε τὴν φωνήν του ἐν τῆ Ἱ. Συνόδω, ὑπὲρ τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος˙ τὸν Σεβ. Μητροπολ. Καστορίας κ.Δωρόθεον, τοποτηρητὴν τῆς Μητροπόλεως κατὰ τὸ διάστημα τῆς χηρείας της, εἰλικρινῆ ἐπιδείξαντα ἀπέναντί μου ἀγάπην καὶ χαρὰν ἀνυπόκριτον ἐκδηλώσαντα ἐπὶ τῆ ἐκλογῆ τῆς ταπεινότητός μου˙ τὸν Σεβ. Μητρ. Ἐλευθερουπόλεως κ. Ἀμβρόσιον, τοῦ ὀποίου ἡ παρουσία ἰδιατέρως μὲ συγκινεῖ, διότι, μοῦ ὐπενθυμίζει κοινοῦς ἀγῶνας ὑπὲρ ἀνορθόσεως τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ὡς καὶ τὴν ἀτρόμητον φωνήν του ὑπὲρ ἐμοῦ κατὰ τὰς ἡμέρας τῶν σκληρῶν δοκιμασιῶν μου ὡς ἱεροκήρυκος. Ἐπίσης εὐχαριστῶ τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας Δράμας κ. Διονύσιον καὶ Σιδηροκάστρου κ. Ἰωάννην, εἰλικρινεῖς φίλους, οἰ ὀποῖοι διὰ τῆς παρουσίας των λαμπρύνουν τὴν τελετὴν ταύτην. Εὐχαριστῶ δὲ καὶ τὰς πολιτικὰς καὶ τὰς στρατιωτικὰς ἀρχὰς, αἱ ὁποῖαι μὲ ὐποδέχονται ὡς σύμβολον ἀρρήκτων σχέσεωνἘκκλησίας καὶ Ἔθνους, Ἔθνους ἐξ ἀρχαιοτάτων χρόνων θρησκεύοντος, ὡς καὶ τὸν εὐσεβῆ λαόν, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον ἐκ τῆς περιοχῆς ταύτης, ἀλλὰ καὶ ἐκ διαφόρων πόλεων καὶ χωρίων τῆς Μακεδονίας συνέρρευσαν ἐδῶ κατὰ τρόπον συγκινητικὸν διὰ νὰ ἐκδηλώση τὰ αἰσθήματα τῆς ἀγάπης του πρὸς ἐμέ. Ἰδιατέρως δὲ εὐχαριστῶ τοὺς ἐκ μακρᾶς ἀποστάσεως ἐλθόντας, τὰς ἑκατοντάδας τῶν Ἀθηναίων ἀκροατῶν μου, ἐκ τῶν ὁποῖων μετὰ πολλῆς ὀδύνης καὶ δακρύων ἀπεσπάσθην, μετὰ ἀδιάλειπτον πνευματικὴν ἐργασίαν καὶ ἀγῶνας 15 ἐτῶν. Πάντων τούτων μνησθείη Κύριος τοῦ κόπου τῆς ἀγάπης.

* * *

Ἡ συγκίνησις, τὴν ὁποίαν δοκιμάζω, εἶνε μέγιστη. Εἶνε ἐ τῶν συγκινήσεων ἐκείνων, αἱ ὁποῖαι δὲν εἶνε δυνατὸν νὰ ἐκφρασθοῦν διὰ τῆς γλώσσης. Συγκινοῦμαι, διότι περὶ τὰς δυσμὰς τοῦ βίου μου ἔρχομαι νὰ ὑπηρετήσω ἐκ νέου τὸν ἀκριτικὸν τοῦτον λαὸν, τὸν ὁποῖον πρὸ εἰκοσιπενταετίας εἶχον ὑπηρετήσει ὡς ἱεροκῆρυξ, ἐν ἡμέραις ἐθνικοῦ μαρτυρίου. Συγκινοῦμαι, διότι πατῶ τὰ ἅγια χώματα τῆς Μακεδονικῆς γῆς, τὰ ποτισμένα μὲ τὰ αἵματα μυριάδων ἡρώων καὶ μαρτύρων. Συγκινοῦμαι, διότι ἐδῶ, εἰς τὴν εὐγενῆ χώραν τῶν Μακεδόνων, φαίνονται ἀκόμη τὰ ἴχνη τῆς πορείας τοῦ κορυφαίου ἀποστόλου Παύλου, τοῦ ὁποίου ἡ καρδία ἰδιαιτέραν ἔτρεφε ἀγάπην πρὸς τοὺς Μακεδόνας χριστιανούς, ὡς δεικνύουν αἰ τρεῖς ἐπιστολαί του πρὸς πόλεις τῆς Μακεδονίας. Συγκινοῦμαι, διότι ἐδῶ διακρίνονται καὶ τὰ ἴχνη τῆς πορείας νεωτέρου ἀποστόλου τῆς Ἐκκλησίας, μιμητοῦ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὅστις κατʼ ἐπανάληψιν περιώδευσε τὴν περιοχὴν ταύτην, καὶ ἔφθασε μέχρι Σκοπίων, Δυρραχίου καὶ Κρόϊας, κηρύττων τὰ μεγαλεῖα τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς ἐπισκοπὴν ὅπου διέλαμψαν κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας Ἱεράρχαι ἀκτινοβολοῦντες ἀπὸ σοφίαν καὶ ἀρετὴν, τῶν ὁποίων τελευταίος ἧτο ὁ ἀπὸ Πελαγωνείας ἀείμνηστος σοφὸς Ἱεράρχης Χρυσόστομος Καβουρίδης. Κωμόπολις δὲ τῆς περιοχῆς σεμνύνεται διὰ τὴν μνήμην μεγάλου ὁμολογητοῦ τῆς Πίστεώς μας, τοῦ πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γερμανοῦ. Πῶς νὰ μὴ συγκινοῦμαι πατῶν τὴν ἱερὰν αὐτὴν γῆν, πλήρη ἀναμνήσεων παλαιοτέρας καὶ νεωτέρας ἱστορίας; Πῶς νὰ μὴ συγκινοῦμαι γενόμενος ἐπίσκοπος τῆς Φλωρίνης, ἡ ὁποία φυλάσσει τὰς πύλας τῆς Πατρίδος; Πᾶς λίθος εἰς αὐτὸν τὸν τόπον κράζει φωνῆ μεγάλη. Κωφὸς ὅστις δὲν ἀκούει τὴν κραυγὴν καὶ ἀναίσθητος ὅστις δὲν αἰσθάνεται τὸ ἱερὸν ρίγος.

* * *

Ἀλλʼ ἐκ παραλλήλου πρὸς τὸ βαθὺ αἴσθημα τῆς συγκινήσεως, ἡ ψυχή μου δοκιμάζει καὶ κάποιο αἴσθημα τοῦ φόβου. Διότι καλοῦμαι νὰ ἐκτελέσω τὸ καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου εἰς ἐποχὴν ἄκρως τεταραγμένην καὶ ἀνήσυχον. Εἰς ἐποχὴν, καθʼ ἥν ἡ ἀνθρωπότης διέρχεται κρίσιν συνειδήσεως, καὶ κοινωνικοὶ σχηματισμοὶ συντελοῦνται ἐν τῶν κόσμω. Εἰς ἐποχὴν καθʼ ἥν ἔχει ἐφαρμογὴν ἡ προφητεία τοῦ ἀποστόλου Παύλου˙ «Ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί. Ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλάζονες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσποδνοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ἤ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι». (Β΄ Τιμ. 3, 1-5).
«Ἡ ἠμετέρα ἐποχὴ-παρατηρεῖ βαθυστόχαστος σύγχρονος συγγραφεύς-εὐρίσκεται ὑπὸ τὰ σημεῖα μιᾶς φρικώδους αὐξήσεως τοῦ κακοῦ, συνοδευομένης ὑπὸ τῆς ἀρνήσεως τῆς ὑπάρξεως του». Κατακλυσμὸς πλάνης, ἀπιστίας, ἀθεΐας, ἠθικῆς διαφθορᾶς καὶ πνευματικῆς συγχύσεως. Κατακλυσμὸς χειρότερος τοῦ κατακλυσμοῦ τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε. Κατακλυσμὸς ὁ ὁποῖος κινδυνεύει νὰ καλύψη καὶ τὰς ὑψηλοτέρας κορυφὰς τοῦ καλοῦ. «Ὥσπερ αἰ ἡμέραι Νῶε!…». Τὸ κατακλυσμιαῖον δὲ κῦμα τῆς πλάνης καὶ τῆς κακίας ἐκ τῶν μεγάλων ἀστικῶν κέντρων τοῦ δῆθεν πολιτισμένου κόσμου ἔφθασε καὶ μέχρις ἡμῶν καὶ προσβάλλει ἐπικινδύνως τὸν μέχρι χθὲς ἀδιάφορον ἑλληνικὸν χῶρον. Καὶ ἐδῶ κύματα ἐπάλληλα παρατηροῦνται, ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αίσχύνας. Ἡ οἰκογένεια, τὸ βασιλικὸν τοῦτο κύτταρον τοῦ Ἔθνους, κλονίζεται ἐκ θεμελίων. Ὁ γάμος μᾶλλον ὡς ἐμπορικὴ πρᾶξις παρὰ ὡς μυστήριον θεωρεῖται. Ἡ προικοθηρία ὀργιάζει. Πτωχὰ καὶ τίμια κορίτσια τοῦ λαοῦ, ἄξια νὰ γίνουν μητέρες, περιφρονοῦνται. Τὰ διαζύγια αὐξάνονται καταπληκτικῶς. Τὸ ¼ τῶν γάμων ἐν τῆ Πρωτευούση τῆς Ἑλλάδος διαλύονται. Φρίττει τις ἀναλογιζόμενος, ὅτι τὰ πλεῖστα διαζύγια ἐκδίδονται ἐπὶ παραβάσει θεμελιώδους νόμου τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὀλίγον ἀκόμη καὶ θὰ ἐθεσπίζετο ὑπὸ τῆς διαλυθείσης Βουλῆς τὸ αὐτόματον διαζύγιον, ἄν κατʼ αὐτοῦ δὲν ἐξηγείρετο ὁ εὐσεβὴς Ἑλληνικὸς λαὸς. Δεκάδες χιλιάδες παράνομα ζεύγη συζοῦν ἀναισχύντως ὑπὸ τὸν ἑλληνικὸν ἥλιον. Ἡ ἀποφυγὴ γεννήσεως τέκνων λαμβάνει πλέον ἀνησυχητικὰς διὰ τὴν ἐπιβίωσιν τῆς φυλῆς μας διαστάσεις. Ἡ Ἑλλάς, χώρα ἄλλοτε πολυτέκνων καὶ πατριαρχικῶν οἰκογενειῶν, ἔχει κατʼ ἀναλογίαν τὰ ὀλιγότερα τέκνα ἐν συγκρίσει πρὸς ὅλας τὰς χώρας τῶν Βαλκανίων. Γενοκτονία συντελεῖται, ὄχι πλέον ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν τοῦ Γένους, ἀλλʼ ὑπὸ τῶν ἰδίων τῶν Ἑλλήνων ἐν τοῖς οἴκοις αὐτῶν καὶ ἐν τοῖς ἰατρείοις. Διʼ ὀλιγοπαιδίαν – παρτατηρεῖ ὁ ἱστορικὸς Πολύβιος – ὑπετάγη εἰς τοὺς Ρωμαίους κατακτητὰς ἡ ἀρχαία Ἑλλάς. Τὸ ἴδιον κινδυνεύει νὰ πάθη καὶ ἡ νεωτέρα Ἑλλάς, ἐὰν δὲν ληφθοῦν ριζικὰ μέτρα προστασίας τῶν πολυτέκνων. Ἡ νεότης μας σήπεται ἐν τὴ φιληδονία καὶ τῶ πανσεξουαλισμῶ, ἐκπαιδευόμενη εἰς τὰ σύγχρονα σχολεῖα τῆς διαφθορᾶς, ὁποῖα κατήντησαν οἰ κινηματογράφοι. Ὁ σεβασμὸς πρὸς τοὺς μεγαλυτέρους ἐξέλιπεν. Ἡ πράσινη τράπεζα ἔχει μυριάδας ὀπαδῶν, ὄχι μόνον εἰς τὰς πόλεις, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰ χωρία. Τὸ ἀλκοὸλ δηλητηριάζει τὰς ρίζας τῆς νέας γενεᾶς. Ἡ ψευδορκία ἐν τοῖς Δικαστηρίοις ἀνατρέπει τὸ ἔργον τῆς Δικαιοσύνης. Ἡ βλασφημία τῶν θείων στιγματίζει τὴν Πατρίδα. Μίαν Πατρίδα εἰς τὴν ὁποίαν ἄλλοτε οὐδεὶς ἐτόλμα νὰ βλασφημήση. Ἐὰν δὲ καὶ ἐτόλμα τις, κατεδικάζετο εἰς τὴν ἐσχάτην τῶν ποινῶν. Ἡ πρὸς τὸ Θεῖον εὐλαβεια ὁσήμεραι ἐκελίπει. Ἱερὰ θέσμια καὶ ἱεραὶ παραδόσεις περιφρονοῦνται καὶ καταπατοῦνται. Ἡ Κυριακὴ ἠμέρα βεβηλώνεται. Τὸ ποσοστὸν τῶν τακτικῶς ἐκκλησιαζομένων κατῆλθεν εἰς τὸ 2%. Ἑκατοντάδες ναῶν τῶν παραμεθορίων ἐπαρχιῶν ἰδίως δὲ τῆς ἠμετέρας ἐπαρχίας, παραμένουν χωρὶς ἱερεῖς. Ἐχορτάριασαν τὰ προύλια τῶν ναῶν. Ἐπὶ τούτοις δὲ 30 περίπου αἱρέσεις ξενικῆς προελεύσεως ὡς ἀγέλαι λύκων ἔχουν εἰσβάλει καὶ κάμνουν θραύσιν εἰς τὸ Ὀρθόδοξον ποίμνιον. Ἰδίως δὲ ἡ αἵρεσις τῶν Χιλιαστῶν ἤ Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ ὡς ἐπιδημία τοῦ Σατανᾶ ἔχει διαδοθῆ εἰς ὅλα σχεδὸν τὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος.

* * *

Ἱδοὺ ἐν ἀδραῖς γραμμαῖς ἡ ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ κατάστασις τῆς ἐποχῆς μας. Εὔκαιρον εἰπεῖν τὸ τοῦ προφήτου: «Ἀρὰ καὶ ψεῦδος καὶ φόνος καὶ κλοπὴ καὶ μοιχεία κέχυται ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ αἴματα ἐφʼ αἰμασι μίσγουσι. Διὰ τοῦτο πενθήσει ἡ γῆ καὶ σμικρυνθήσεται σὺν πᾶσι τοῖς κατοικοῦσιν αὐτὴν» (Ὡσ 4, 2-3). Ἡ κατάστασις ἀυτὴ πρέπει νὰ μεταβληθῆ. Καὶ ἀλλοίμονον ἐὰν δὲν μεταβληθῆ. Ἀλλὰ πῶς θὰ μεταβληθῆ; Πῶς ἡ οἰκογένεια θὰ ἐπανεύρη τοὸν προορισμόν της; Πῶς ὁ γάμος θὰ παύση νὰ εἴνε ἐμπορικὴ συνναλαγή; Πῶς θὰ σταματήση τὸ ρεύμα τῶν διαζυγίων; Πῶς ἡ νεολαία μας θὰ ἠλεκτρισθῆ καὶ πάλιν ἀπὸ τὰ ἰδεώδη τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος; Πῶς τὰ παγόβουνα τῆς θρησκευτικὴς ἀδιαφορίας θὰ διαλυθοῦν; Πῶς θὰ σιγήσουν τὰ πολυβολεῖα τοῦ Ἅδου, τὰ στόματα, λέγω, τῶν ἀπίστων καὶ τῶν βλασφήμων, τὰ βάλλοντα κατὰ τῆς Θεότητος; Πῶς οἱ λύκοι οἱ λυμαινόμενοι τὸ ποίμνιον τοῦ ἰησοῦ, θὰ διωχθοῦν; Πῶς τὰ κενά τῶν ἐφημεριακῶν θέσεων θὰ συμπληρωθοῦν; Πῶς το 2% τῶν τακτικῶς ἐκκλησιαζομένων θὰ γίνη 10%, 20%, 50%, 80% ; Πῶς θὰ ἐπανέλθη ὁ κόσμος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν; Πῶς θὰ τακτοποιηθῆ τὸ ἐκκλησιαστικὸν χάος, καὶ ἥλιος θρησκευτικῆς καὶ ἠθικῆς ἀναγεννήσεως θὰ ανατείλη εἰς τὸν τόπον μας καὶ θὰ φαιδρύνη τὰ πρόσωπα μας, διὰ νὰ εἴπωμεν ἐν ἀγαλλιάσει τὸ «Δόξα σοι τῶ δείξαντι τὸ φῶς»; Φόβος καὶ ἀγωνία μὲ συνέχει ἀναλογιζόμενον τὰς εὐθύνας μου ἀπέναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ὁ κόσμος ἀναμένει θαύματα ἀπὸ τὸν ἐπῖσκοπον. Ἀλλὰ τίς εἰμι ἐγώ; Αἱ προσωπικαί μου δυνάμεις εἶνε ὀλίγαι καὶ ἀσθενεῖς. Τὶ θὰ δυνηθῶ νὰ πράξω; Ὦ Κύριε! Ποῖον σταυρὸν ἐπωμίζεται ὁ δούλος σου εἰς τὴν πρεσβευτικήν του ἡλικίαν! Πόσον φοβοῦμαι καὶ δειλιῶ! Ἡ ψυχή μου νοσταλγεῖ αὐτὴν τὴν στιγμὴν τὴν ἔρημον διὰ νᾶ κλαύσω ἐκεῖ τὰ ἀμαρτήματα μου καὶ τὰ ἀμαρτήματα τοῦ λαοῦ.

* * *

Ἀλλὰ τὴν ταραχήν, τὴν ἀγωνίας καὶ τοὺς φόβους, τὰ ὁποῖα δοκιμάζω ἀφʼ ἧς στιγμῆς ἐξελέγην ἐπίσκοπος, ἔρχεται νὰ ἀποβάλη ἐκ τῆς ψυχῆς μου ἡ πρὸς τὸν Ἰησοῦν τοῦ Ναυῆ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: «Ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου, μὴ δειλιάσης, μηδὲ φοβηθῆς, ὅτι μετὰ σοῦ Κύριος ὁ Θεός σου εἰς πάντα, οὖ ἐὰν πορεύη» Ιἰησ. Ναυῆ 1,9). Ἡ φωνὴ αὐτὴ ἀκούεται καὶ σήμερον καὶ παρηγορεῖ καὶ ἐμψυχώνει πάντα μαχητὴν τῆς στρατιᾶς τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος καλεῖται νὰ συνάψη μάχας κατὰ τοῦ ἐν τῶ κόσμω πολυειδοῦς κακοῦ, κατὰ τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, καὶ νὰ κρημνίση τὰ Ἱεριχούντεια τείχη τῆς ἀμαρτίας, νὰ καθαιρέση τὰ ὀχυρώματα τοὺ Σατανᾶ, κατὰ τὴν ἔκφρασιν τοῦ ἀποστόλου Παύλου, τοῦ στρατηγοῦ τούτουτῶν πνευματικῶν μαχῶν, καὶ νὰ ὑψώση ἐν θριάμβω τὴν σημαίαν τοῦ Ἐσταυρωμένου, συντελών οὕτως εἰς τὴν ἐπέκτασιν τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὰ ὅπλα μας εἰς αὐτὸν τὸν πόλεμον, τὸν ὁποῖον διεξάγει ἡ Ἐκκλησία διὰ μέσου τῶν αἰώνων, δὲν εἴνε, κατὰ τὸν αὐτὸν Ἀπόστολον, «σαρκικὰ» (Β΄ Κορ. 10, 4). Δὲν εἴνε ὑλικά. Δὲν εἴνε χάλυψ καὶ σίδηρος. Δὲν εἴνε πυρῖτις καὶ πυρηνικὴ ἐνέργεια. Εἴνε ὅπλα πνευματικά. Ὅπλον πνευματικόν, δεδοκιμασμένον εἰς μυρίας μάχας τοῦ Χριστιανισμοῦ κατὰ ὀρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, ὅπλον ἀήττητον, ὑπεράνω ὅλων τῶν ἄλλων ὅπλων, ὅπλον ὑπερφυσικὴς δυνάμεως, διὰ τοῦ ὁποῖου τελοῦνται τὰ μεγάλα ἐν τῆ Ἱστορία θαύματα, εἶνε ἡ πίστις εἰς τὸν Χριστόν. «Αὐτὴ ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. 5, 4). Ὤ πόσον παρήγορος καὶ ένισχυτικὴ εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ˙ «Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία̇ πιστεύετε εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε!» (Ἰωάν. 14, 1). Μὲ τὴν πίστιν εἰς τὸν Χριστόν οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι ένίκησαν ρήτορας, φιλοσόφους καὶ αὐτοκράτορας, καὶ ύψωσαν τὴν σημαίαν τοῦ Σταυροῦ εἰς τὴν Ἀκρόπολην τῶν Άθηνῶν καὶ εἰς τὸ Καπιτόλιον τῆς Ρώμης. Μὲ τὴν πίστιν αὐτῆν οἱ μάρτυρες τῶν πρώτων αἰώνωνἐθριάμβευσαν κατὰ τῆς εἰδωλολατρίας. Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν οἱ μεγάλοι Πάτέρες καὶ διδάσκαλοι τπης Ἐκκλησίας αντεμετώπισαν τὰς αἰρέσεις καὶ διεξήγαγον ὐπερόχους ἀγῶνας ὑπὲρ τῶν δικαίων τοῦ λαοῦ. Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν οἱ ἀείμνηστοι πατέρες τοῦ 21 ἀνέστησαν τὸ Ἐλληνικὸν Ἔθνος ἐκ τῆς δουλείας 4 αἰώνων. Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν ἡ μικρὰ στρατιὰ τοῦ 12 ἐξώρμησεν ἐκ τῆς Μελούνας καὶ ἐδιπλασίασε τὴν Πατρίδα. Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν ἐγράφη ἡ ἐποποιΐα τοῦ 40 εἰς τὰ ὑψηλὰ βουνὰ τῆς Ἀλβανίας. Μὲ τὴν πίστιν αὐτὴν καὶ ἡ γενεὰ τοῦ 1945 ἠγωνίσθη εἰς τὰ ὑψηλὰ βουνὰ τῆς Μακεδονίας καὶ ἔσωσε διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὴν ἐλευθερίαν. Γενναῖοι πρόμαχοι τῆς Πατρίδος, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι, δὲν ἐφείσθησαν θυσιῶν. «Ἔδωκαν τὸ αἴμα των ἀντὶ ὕδατος, καὶ τὰς σάρκας των ἀντὶ χώματος, καὶ τὰ ὀστᾶ των ἀντὶ λίθων» διὰ νὰ κτισθῆ ἡ ἐλευθέρα Ἑλλάς. Ἀλλʼ ἄν ἡ Ἑλλάς ἐκτίσθη διὰ τοιούτων θυσιῶν, καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐκτίσθη διὰ θυσίας ὑπερβαίνουσης πᾶσαν ἄλλην θυσίαν, διὰ τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

Μὲ τὴν πίστιν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ἀποστολὴν τῆς Ἐκκλησίας πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ συνεχίσωμεν τὴν πορείαν ἐν μέσω τοῦ κόσμου. Τίποτε δὲν πρέπει νὰ μᾶς πτοήση καὶ νὰ μᾶς ἐκτρέψη ἀπὸ τὴν ἱστορικὴν πορείαν, τὴν ¨οποίαν ἐχάραξαν αἱ θυσίαι τῶν προηγουμένων γενεῶν. Ὅσον πυκνὸν καὶ ἄν εἶνε σήμερον τὸ σκότος, τὸ φῶς θὰ νικήση τελικῶς. Πίστις κατὰ τὸν ποιητὴν εἶνε˙ «νὰ περιμένης τὸν ἥλιον τὰ μεσάνυκτα». Θὰ ἔλθη ὁ ἥλιος ἀδελφοί! Μὴ ἀπογοητευώμεθα! Ἀρκεῖ ἕκαστος ἐξ ἠμῶν νὰ ἐκτελέση τὸ καθῆκον του ἀπέναντι τῆς Ἐκκλησίας. Ἄρκεῖ ἕκαστος νὰ γίνη φῶς διὰ τὸν ἑαυτόν του, καὶ διὰ τὸν κύκλον τῶν συνανθρώπων του. Φῶς οἱ γονεῖς διὰ τὰ τέκνα των˙φῶς ὁ διδάσκαλος διὰ τοὺς μαθητά του˙ φῶς ὁ ἀξιωματικὸς διὰ τοὺς στρατιώτες του˙ φῶς ὁ ἐπιστήμων διὰ τοῦς ἀγράμματους καὶ ἀπλοϊκοὺς ἀνθρώπους˙ φῶς οἱ ἐν ἐξουσίαις καὶ ἀρχαῖς διὰ τὸν λαόν˙ φῶς πρὸ παντός, οἱ κληρικοί. Φῶς ἀρετῆς καὶ πίστεως ὅσοι φοροῦν τὸ τίμιον ράσον τοῦ Ὀρθοδόξου Ἕλληνοε κληρικοῦ, τὸ ὁποῖον ἐλάμπρυνε διὰ μαρτυρικῶν αἱμάτων ἀτελεύτητος σειρὰ ἱερομαρτύρων καὶ ἐθνομαρτύρων, ἀπὸ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε΄ μέχρι τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ τῶν τελευταίων κληρικῶν τῆς ἐθνικῆς μας τραγωδίας, οἱ ὁποῖοι προσέφεραν ἑαυτοὺς ἱερὰ σφάγια εἰς τὸν βωμὸν τοῦ ὑπερτάτου καθήκοντος.
Ἡ Ἱ. Μητρόπολις τῆς Φλωρίνης, τῶ παραδείγματι τῶν ἁγίων καὶ τών ἡρώων στοιχοῦσα, πρέπει καὶ πάλιν νὰ γίνη φάρος, ἀκτινοβολῶν τοῖς ἐγγὶς καὶ τοῖς μακράν. Εἰς ἡμᾶς τοὺς κληρικοὺς πρέπει νὰ εὑρίσκη ἐντονώτεραν ἀπήχησιν ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου˙ «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5, 16). Σκοπὸς τῆς ποιμαντικῆς εἶνε, κατὰ Γρηγόριον τὸν Θεολόγον, «πτερῶσαι ψυχὴν, ἁρπάσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῶ, καὶ τὸ κατʼ εἰκόνα ἤ μένον τηρῆσαι, ἤ κινδυνεῦον χειραγωγῆσαι, ἤ διαρρυὲν ἀνασώσασθαι, εἰσοικίσαι τε τὸν Χριστὸν ἐν ταῖς καρδίαις διὰ τπῦ Πνεύματος, καὶ τὸ κεφάλαιον, θεὸν ποιῆσαι καὶ τῆς ἄνω μακαριότητος, τὸν τῆς ἄνω συντάξεως».
Ἄς ἐπιτραπῆ εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο νʼ ἀνοίξω τὴν καρδίαν μου καὶ νὰ σᾶς εἴπω : Δὲν ἦλθον ἐδῶ, ἀδελφοί μου, διὰ σκοποὺς ἰδιοτελεῖς. Δὲν ἦλθον διὰ θησαυρισμὸν καὶ διὰ δόξαν. Ἦλθον μὲ τὴν ἐν Κυρίω ἀπόφασιν διὰ νὰ ὑπηρετήσω τὸν μαρτυρικὸν τοῦτον λαόν, τοῦ ὁποῖου, διὰ νὰ ὁμιλήσω μὲ τὴν γλῶσσαν τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ ιλήσω τὰ πόδια. Ἦλθον νὰ κηρύξω τὸ Εὐαγγέλιον καὶ νʼ ἀναφλέξω τὸν σπινθῆρα τῆς πίστεως, ὁ ὁποῖος ὑπάρχει ἀκόμη εἰς τὰ στήθη τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως ἔζησα ὥς ἱεροκῆρυξ ἐπὶ 30 ἔτη, οὕτω θὰ ζήσω καὶ ὠς ἐπίσκοπος. Ἁπλότης καὶ λιτότης ἧτο καὶ θὰ εἶνε ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μου. Συγγενεῖς κατὰ σάρκα δὲν θὰ ἔχουν θέσιν εἰς τὴν Μητρόπολιν. Ἄν ποτὲ ἔλθη συγγενής μου πρὸς ἐπίσκεψιν, θὰ κοιμηθῆ εἰς τὸ ξενοδοχεῖον. Συγγενεῖς διʼ ἐμὲ θὰ εἴνε οἱ ἀκούοντες καὶ φυλάσσοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ. Εἰς τὴν Μητρόπολιν θὰ ὑπάρχη μικρὸς ἐπιτελεῖον ἐκ θεολόγων καὶ ἄλλων ἱεραποστολικῶν προσώπων, τὰ ὁποῖα θὰ ἐργάζονται πρὸς δόξαν Θεοῦ. Κατὰ τὰ ἀρχαῖα πρότυπα, ἡ Μητρόπολις θᾶ μεταβληθῆ εἰς κοινόβιον. Κατᾶ Παύλειον, «ἔχοντας διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσησόμεθα» (Α΄ Τιμ. 6, 8). Δώρα δὲν θὰ δέχωμαι παρʼ οὐδενὸς ὑφισταμένων μου. Ὅτι θὰ ὑπολείπεται ἐκ τοῦ μισθοῦ, τὸν ὁποῖον μοῦ δίδει ἡ Πατρίς, θὰ διατίθεται ὑπὲρ φιλανθρωπικῶν καὶ ἱεραποστολικῶν σκοπῶν. Εὐαγῆ ἱδρύματα θὰ ὑποστηρίξω ἤ καὶ νέα θὰ ἱδρύσω. Φίλοι μου θὰ εἶνε ὅσοι πιστεύουν εἰς τὸν Θεόν. Οἱ κατὰ κόσμον κτωχοὶ καὶ ταπεινοὶ θὰ προσελκύουν ἱδιαίτερον τὸ ένδιαφέρον μου. Διότι πίστις μου εἶνε, ὅτι ἕκαστος πτωχὸς καὶ ταπεινὸς κρύπτει εἰς τὰ στήθη του μίαν μεγαλειότητα, πρὸ τῆς ὁποίας ὑποκλίνονται οἱ ἄγγελοι. Εἰς γἀμους, κηδείας καὶ μνημόσυνα δὲν θὰ λαμβάνω μέρος. Ἀρκεῖ διᾶ τὴν ἱεροτελεστίαν ὁ ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου. Οὐδὲν ἔχει νὰ προσθέση ὁ ἀρχιερεύς. Μόνον εἰς γάμους ὀρφανῶν, θυμάτων πολέμου καὶ μόνον εἰς κηδείας ἀναπήρων πολέμου, ὡς καὶ εἰς γάμους ἤ κηδείας προσώπων ζώσης θρησκευτικότητος, καὶ διὰ κόγου καὶ ἔργου εὐεργετησάντων τὴν κοινωνίαν, θὰ λαμβάνω μέρος, διὰ νὰ τιμᾶται ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ εὐσέβεια. Ὄχι ὁ ἄδικος πλοῦτος ἤ ἡ μάταια δόξα θᾶ ἔχουν τὸ προβάδισμαεἰς τὰς ἀρχιερατικάς μου προτιμήσεις, ἀλλʼ ἡ χριστιανικὴ ἀξία, ἔστω καὶ ἄν αὐτὴ κατοικῆ εἰς καλύβην ἤ καλύπτεται ἀπὸ τὰ ράκη ἑνὸς ἐπαίτου. Παράνομα ζεύγη δὲν θὰ ἀνεχθῶ εἰς τὴν περιφέρειάν μου. Θὰ φθάσω μέχρις ἀφορισμοῦ. Οὕτω μόνον θὰ ἀσφαλισθῆ ὁ τίμιος γάμος. Τοὺς δημοσίως ἀμαρτάνοντας δημισίως καὶ θὰ ἐλέγχω, κατὰ τὴν ἀποστολικὴν ἐντολὴν (Α΄ Τιμ. 5, 20). Μέτρον δέ, μὲ τὸ ὁποῖον θὰ κρίνωνται οἱ λόγοι καὶ αἱ πράξεις, θὰ εἶνε ὁ αἰώνιος νόμος τοῦ Θεοῦ, τὀ Εὐαγγέλιον. Ὅ, τι συμφωνεῖ μὲ τὸ Εὐαγγέλιον, θὰ ἐπαινῆται˙ ὅ, τι δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸ Εὐαγγέλιον, θὰ ἐλέγχεται καὶ θʼ ἀποδοκιμάζεται. Συμβιβασμοὶ εἰς ζητήματα πίστεως δὲν θὰ εἶνε ἀνεκτοί. Διότι εἰς τὰ ὦτα μου ἠχεῖ πάντοτε ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου˙ «Καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ ουρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρʼ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1, 8).
Καὶ ἐπειδὴ εἶμαι ἐπίσκοπος ὄχι μόνον τῆς πόλεως Φλωρίνης καὶ δύο ἤ τριῶν ἄλλων ἀστικῶν κέντρων τῆς περιφερείας, ἀλλʼ εἶμαι ἐπίσκοπος καὶ 100 καὶ πλέον χωρίων, τὰς περισσοτέρας Κυριακὰς καὶ ἐορτὰς θὰ εὑρίσκωμαι ἐν μέσω τοῦ λαοῦ τῆς ὑπαίθρου τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος καὶ αἰσθάνεται περισσότερον τὴν ἀνάγκην τὴς παρουσίας τοῦ Ἱεράρχου. Νεώτερος περιώδευσα τὰ χωρία τῆς Φλωρίνης πεζῆ ἀπὸ Πρέσπας μέχρι Σκρᾶ, ἀλλὰ τώρα ταπεινὸν ὄχημα θʼ ἀντικαταστήση τὸ ὀνάριον τοῦ ἰησοῦ ἐν τῆ μηχανοκινήτω ἐποχῆ μας. Κατὰ τὰς περιοδείας οὐδὲν θὰ λαμβάνω ἐκ τῶν ναῶν. Ἀδάπανον θὰ κηρύξω τὸ Εὐαγγέλιον. Ἐν τῆ διοικήσει θὰ εἶμαι ὄχι δεσπότης, ἀλλὰ πατὴρ φιλόστοργος καὶ ἀδελφὸς τῶν ἐκτελούντων πιστῶς καὶ εὐσυνειδήτως τὰ ἱερατικά των καθήκοντα. Διὰ τοὺς παρεκκλίνοντας ὅμως ἐκ τῆς εὐθείας ὁδοῦ καὶ σκανδαλίζοντας τὸν λαὸν θὰ εἶμαι αὐστηρ[ος τιμωρός. Μεσάζοντας δὲν θὰ δέχωμαι. Ὁ ἔχων δίκαιον θὰ τὸ λαμβάνη ἀπʼ εὐθείας. Τὰ ἡνία τῆς διοικήσεως θὰ κρατῶ ὁ ἴδιος. Ἤ μᾶλλον πρέπει νὰ τὰ κρατῆ ὁ Ἀρχιποίμην Χριστός. Ὦ Χριστέ! Σὺ γενοῦ ὁ καλὸς ἡνίοχος τῆς ἐπισκοπῆς. Σὺ ὁδήγει ποιμαινομένους καὶ ποιμαίνοντα εἰς νομὰς σωτηρίους. Σὺ ἀσφάλιζε τὴν ποίμνην σου ἐκ λύκων λυμαινομένων αὐτήν.

* * *

Οὕτω πως σκέπτομαι νὰ βιώσω καὶ νὰ πολιτευθῶ ἐν μέσω ὑμῶν, ἀδελφοί μου. Δὲν εἶμαι προφήτης διὰ νὰ γνωρίζω ὁποίας θυέλλας θὰ ἐγείρη κατʼ ἐμοῦ ὁ Σατανᾶς ἐν τῆ ἐφαρμογῆ τοῦ προγράμματός μου, τὸ ὁποῖον εἶνε πρόγραμμα ὄχι ἰδικῆς μου ἐφευρέσεως, ἀλλὰ πρόγραμμα ἀπορρέον ἐκ τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου, πρόγραμμα τὸ ὁποῖον τόσον ἐπιτυχῶς ἐφήρμοσαν οἱ ἀείμνηστοι Πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπιθυμούμεν νὰ ἀποδείξωμεν, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιον δύναται νὰ έφαρμοσθῆ καὶ ἐν τῆ παρούση γενεᾶ, εἰς ὅλας τὰς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς. Θέλομεν νὰ αἰσθανθοῦν οἱ ἄνθρωποι, ὅτι τὸ Εὐαγγέλιον «δύναμις Θεοῦ ἐστὶν εἰς σωτηρίαν παντὶ τῶ πιστεύοντι» (Ρωμ. 1, 16), καὶ ὅτι ὑπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑπάρχει ἄλλο ὄνομα ἱκανὸν νὰ σώση τὀν κόσμον, εἰμὴ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θέλομεν νὰ ἀποδειχθῆ διʼ ἔργων χριστιανικῆς ζωῆς, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἀπέθανεν, ἀλλὰ ζῆ καὶ βασιλεύει εἰς τοῦς αἰῶνας.
Αὐτοὶ εἶνε οἱ πόθοι μου οἱ ὁποῖοι κατακαίουν τὴν καρδίαν μου. Θὰ ἐπιτύχωμεν; Ἡ ἀγωνία ἐπανέρχεται εἰς τὴν ψυχήν μου. Ἀλλʼ ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν τριακονταετῆ μέχρι τώρα περιπετειώδη διακονίαν μου δὲν μὲ ἄφησε νὰ καταισχυνθῶ, ἐλπίζω ὅτι καὶ εἰς τὸ ὑπόλοιπον τῆς διακονίας μου θὰ μὲ βοηθήση νὰ μὴ καταισχυνθῶ. Σκοπός μου δὲν εἶνε ὁ θρόνος, ἀλλʼ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος γινώσκει. Ἄν παραστῆ ἀνάγκη, ὡς ἐδήλωσα καὶ εἰς τὸ μικρόν μου μήνυμα ἐνώπιον τῆς ἀριστίνδην Συνόδου, θὰ θυσιάσω τὸν θρόνον χάριν τῶν ἀρχῶν, τὰς ὁποίας διεκήρυξα ἐπὶ τριακονταετίαν ἐνώπιον τοῦ ἐλληνικοῦ λαοῦ, καὶ δὲν θὰ θυσιάσω τὰς ἀρχὰς χάριν τοῦ θρόνου. Ζητῶ τὴν ἠθικὴν συμπαράστασιν καὶ τὰς προσευχὰς ὅλων σας διὰ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ ἔργου.
Τελευτῶν δὲ ὑψώνω ἱκέτιδας χεῖρας πρὸς τὸν Οὐρανόν, καὶ παρακαλῶ καὶ δέομαι, ὅπως Κύριος ὁ Θεὸς φυλάττη ὑπὸ τὰς πτέρυγας τῆς ἀύλου δόξη Του τὴν προσφιλῆ πόλιν καὶ κώμην τῆς ἐπαρχίας ταύτης ἐκ πάσης βαρβαρικῆς ἐπιδρομῆς, προστατεύη τὰς οἰκογενείας σας, εὐλογῆ τὰ τίμια .εργα τῶν χειρῶν σας, παρηγορῆ τοὺς τεθλιμμένους, καὶ εἰς πάντας χαρίζη τὰ ἐγκόσμια καὶ ὑπερκόσμια ἀγαθά Του. «Ἡ δὲ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἀγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν. Ἀμήν».

* * *

Καὶ τώρα ἀγαπητοί, παρακαλῶ μὴ διαλυθῆτε. Ἀλλʼ ὅπως εἴμεθα ὅλοι ἐδῶ συγκεντρωμένοι, νὰ μεταβῶμεν εἰς τὴν ἄλλην Φλώριναν, τὴν Φλώριναν ἡ ὁποῖα κοιμᾶται εἰς τοῦς τάφους ἐπʼ έλπίδι ζωῆς ἐξ ἀναστάσεως. Μᾶς φωνάζουν οἱ τάφοι. Ἐκεῖ, εἰς σιγηλοὺς κευθμῶνας, ἀναπαύονται τὸν μακάριον ὕπνον οἱ ἀείμνηστοι ἡρωες, οἱ ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος ἀγωνισθέντες καὶ πεσόντες. Στρατιωτικὸς ἐγὼ ἱερεὺς κατὰ τὰς τραγικὰς ἡμέρας τοῦ Ἔθνους, ἐγνώρισα ἀρκετοὺς στρατιώτας καὶ ἀξιωματικούς, οἱ ὁποῖοι ἀναπαύνονται τώρα εἰς τὰ μνήματα. Μετʼ ἐμοῦ παρίταται αὐτὴν τὴν ὥραν καὶ ὁ τέως στρατιωτικὸς ἱερεὺς Αρχιμ. Γερμανὸς Δημητρόπουλος. Ἄς πορευθῶμεν λοιπὸν ἐκεῖ καὶ ἄς ψάλωμεν Τρισάγιον. Διότι οἱ νεκροὶ μᾶς κυβερνοῦν. Καὶ τὰ πνεύματά των ὑπερίπτανται αὐτὴν τὴν ὥραν ὑπεράνω ἡμῶν καὶ περιχαρῆ μᾶς ὑποδέχονται, διότι βλέπουν, ὅτι μὲ τὴν θυσίαν των μᾶς ἄφησαν πατρίδα ἐλευθέραν.

……………………………………………………………………………………………………………………..

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

• (Κατὰ τὴν ἐνθρόνισιν τοῦ Συντάκτου τῆς «Σπίθας» εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν θρόνον τῆς Φλωρίνης διενεμήθη ἀναμνηστικὸν φυλλάδιον. Ἐνταῦθα ἀναδημοσιεύομεν τὴν εἰς τὴν 4ην σελ. τοῦ φυλλαδίου δημοσιευομένην Προσευχήν).
  Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστέ, Σὺ εἶσαι ὁ ἐπίσκοπος καὶ ὁ ποιμὴν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Σὺ ἠγάπησας τὸν ἄνθρωπον ὅσον οὐδεὶς ἄλλος. Σὺ ἔκλινας οὐρανοὺς καὶ κατέβης, καὶ μετὰ τῶν ταπεινῶν καὶ περιφρονημένων τῆς γῆς συνανεστράφης. Σὺ ἐδίδαξας τὴν ούράνιον διδασκαλίαν. Σὺ ἐποίησας τὰ θαύματα. Σὺ άνέβης ἐπὶ τῦ Σταυροῦ καὶ ἥπλωσας τὰς παναχράντους χεῖρας Σου καὶ ὑπὲρ τῶν σταυρωτῶν Σου προσευχήθης. Τὸ τίμιόν Σου αἶμα ἐγένετο τὸ λύτρον τῆς ἀνθρωπότητος. Οὔτε ἄνθρωπος οὔτε ἄγγελος οὔτε ἀρχάγελλος, ἀλλὰ Σὺ, Κύριε, ἔσωσας ἡμᾶς, Σὺ εἶσαι ὁ Εὐεργέτης ἡμῶν.
  Ἡ εὐεργεσία Σου, Κύριε, συνεχίζεται ἐν τῶ κόσμω. Συνεχίζεται διὰ μέσου τῆς Ἐκκλησίας, τῆς μιᾶς ἀγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Σου. Αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία εἶνε ἱερὰ μάνδρα. Εἰς αὐτὴν εὐρίσκουν ἀσφάλειαν τὰ λογικὰ πρόβατα. Πρόβατον, τὸ ὁποῖον ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν μάνδραν, τὸ τρώγει ὁ λύκος. Καὶ χριστιανὸς ὁ ὁποῖος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καὶ τὰ μυστήρια, τὸν τρώγει ὁ νοητὸς λύκος, ὁ Σατανᾶς. Ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας Σου, Κύριε, δὲν ὑπάρχει σωτηρία.
  Ὦ Κύριε, πόσον, ὀλίγοι ἀπέμειναν ἐν τῆ Ἐκκλησία Σου! Οἱ πολλοὶ περιπλανῶνται εἰς τὰς χαράδρας καὶ τὰ πυκνὰ δάση τῆς ἀμαρτίας. Ἐκ τῶν 100 προβάτων τὰ 2 ἔμειναν πλησίον Σου. Καὶ αὐτὰ πόσον ἀδύνατα καὶ ἐξασθενημένα!
  Ὦ Ἐσταυρωμένε Κύριε! Ὦ μεγάλε Ποιμὴν τῶν προβάτων! Φώτισον τοὺς μικροὺς ποιμένας, τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας Σου, ἐνδυνάμωσον αὐτοὺς διὰ νὰ μιμηθοῦν τὸ ἄγιόν Σου παράδειγμα, διὰ νὰ κάμουν τὸ πᾶν ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν ὅλα τὰ πρόβατα εἰς τὴν ἱερὰν Σου ποίμνην καὶ νὰ γεμίσουν πάλιν οἱ ναοί Σου ἀπὸ πιστοὺς, καὶ μαζὶ μὲ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους νὰ ὑμνὼμεν καὶ νὰ δοξάζωμεν τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸν καὶ τὸ Ἄγιον Πνεῦμα, τὸν ἕνα ἐν Τριάδι Θεόν. Ἀμήν.

_______

Αποκαλυπτικη ομιλια του Δημητρη Αντωνιου

του γιατρού που μήνυσε μαζί με άλλους τον πρωθυπουργό για εσχάτη προδοσία

____________________________________

Ανεξάρτητο Τουρκικό κράτος της Θράκης – Σχολικά φανελάκια για όλα τα παιδάκια!

http://helleniclegion.blogspot.com/2010/10/blog-post_547.html

Όλα τα παιδάκια φόρεσαν τα φανελάκια της προπαγάνδας που είχαν τυπώσει οι οραματιστές του ανεξάρτητου Τουρκικού κράτους της Θράκης. Για όσους δεν κατάλαβαν γιατί τονίζουμε οτι το θέμα με την Χαρά Νικοπούλου είναι σοβαρό και ο πόλεμος που έχει υποστεί δεν είναι καθόλου τυχαίος, αντιθέτως φανερώνει τα πολλά ύποπτα σημεία της σημερινής κυβέρνησης.

Το πρόβλημα της Θράκης, έχει της ρίζες του στη βαθιά αδιαφορία που έχει επιδείξει εδώ και χρόνια το ανεύθυνο Αθηνοκεντρικό κράτος που δυστυχώς αντιμετωπίζει τη Θράκη μόνο ψηφοθηρικά αδιαφορώντας για τα πραγματικά προβλήματα εκεί σαν να επρόκειτο για μακρινή αποικία σε κάποιο νησί του Ατλαντικού.

Απ’την άλλη πλευρά το βρώμικο σύστημα μέσα απο τα ΜΜΕ φρόντισε να αρρωστήσει την Ελληνική κοινωνία με το «μικρόβιο» του Μιθριδατισμού για να αποδομήσει τα πάντα χωρίς να υπάρχουν κοινωνικές αντιδράσεις. Έτσι η Ελληνική κοινωνία πάσχει σήμερα απο αυτή την «ασθένεια» και… πνέει πλέον τα λοίσθια, αφού το δηλητήριο έχει χτυπήσει όλα τα ζωτικά όργανα…

«Μιθριδατισμός», για όσους το έχουν ξεχάσει, λέγεται η πρακτική της απόκτησης ανοσίας απέναντι σε κάποιο δηλητήριο, μέσω της βαθμιαίας χορήγησής του σε μικρές και μη θανατηφόρες δόσεις. Ο όρος προέρχεται από τον βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη, ο οποίος και εφάρμοσε τη μέθοδο, φοβούμενος μη τυχόν τον δηλητηριάσουν άλλοι.

Σιωπή λοιπόν…. η πατρίδα κοιμάται…

ΥΓ.: Ο δικος μας τρεχει να λυσει αλλονων προβληματα, το μαυρο χαλι δεν το κοιτταει ο τυρανοκρατωρας.

ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΤΩΡΑ και προωθείστε: Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ

Αποστολέας Press TIDEON

Παγκόσμια διαμαρτυρία και κατακραυγή:

ΥΠΟΓΡΑΨΤΕ ΤΩΡΑ ΕΔΩ
http://www.macedoniaontheweb.eu/el/petition-gr

MacedoniaOnTheWeb.Eu

Τώρα, την ύστατη στιγμή, συμμετέχουμε στην παγκόσμια ελληνική φωνή:

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗ

ΑΠΟ ΡΩΣΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ· http://apologet.spb.ru/sob(…)op-avgustin-kotsitis.html

28 августа 2010г.

Сегодня скончался выдающийся иерарх Элладской

Православной Церкви,

старец епископ Августин Коцитис

Την ημέρα που κοιμήθηκε ο Ιερός Αυγουστίνος εκοιμήθη και ο Επίσκοπος πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης

В знаменательный день скончался Старец Августин Кационис, ибо в этот день на святой Горе (как и в России, Грузии, Сербии и Иерусалиме) празднуется по старому календарю Успение Богоматери.

(http://aktines.blogspot.com/)

Другая статья в этом же блоге озаглавлена: «Ушел в вечность иерарх-борец епископ Флоринский о. Августин»

«Давайте не будем, мы верующие, — говорится в статье — сожалеть о том, что старец Августин ушел от нас, потому что Христос живёт и люди Божии никогда не умрут. Старец иерарх-борец из торжествующей Церкви будет иметь великое дерзновение к Богу и он теперь находится подле христиан подвижников и будет молиться о них и подвизаться за них. «Я уйду. Куда я пойду?  Куда же я пойду, если я увижу, что Православие находится в опасности, то я тогда восстану для того, чтобы бить тревогу. Я не оставлю Церковь Христа ни для атеистов, ни для масонов, ни для экуменистов…», — говорил старец».

Будет очень хорошо, если некоторые владыки-экуменисты  проявят уважение к Старцу и не прибудут на чествование почившего во Флорину. Иерарх-борец и подвижник не захочет, чтобы на его чествовании во время похорон присутствовали еретические архиереи.

Не будем печалиться, верные, но да не возрадуются неверующие, потому что голос Старца не умолкнет. Имеется так много материала, который находится во всякое время повсюду и подвиг Старца пребывает после них. (http://aktines.blogspot.com/)

Невинные глаза дитя видят

ΤΑ ΑΘΩΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΤΙΑ ΒΛΕΠΟΥΝ

Двое братьев-близнецов в возрасте 5-6 лет, поцеловали руку отца Августина и, выходя от него,  один из них сказал своей матери: мама, почему он выглядит таким молодым? И о. Иерофей, который все слышал, ответил, что он очень молод — ему 106 лет!

Мальчик остался у двери и смотрел на него и повторял: «Да, но он не старый, но очень молодой». И еще один брат, который сидел рядом, добавил: «Он очень красивый!»

Что увидели невинные глаза детей, мы не знаем, однако святость его личности, иерарха-подвижника не была сокрыта.

Хирург д-р Evgeneios Bairamidis в полночь, глядя на спокойное лицо Старца, который вовсе не было изменено по причине острой легочной недостаточности, которую Старец испытывал в течение последних 24 лет, с удивлением сказал: Посмотрите на лицо Старца, оно розово-красного цвета! Если же это не чудо, то, что же это? (http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=14869)

Перевод «Православного Апологета».

От редакции «Православного Апологета»:

Мы молитвенно присоединяемся к нашим собратьям из Элладской Православной Церкви, и скорбим об уходе из жизни этого пламенного борца за Православие, за сохранение Православной Церкви. Некоторые статьи этого иерарха мы публиковали на нашем сайте. Одна из последних работ Старца-митрополита — «Предатели Церкви». В этом труде на основании фактов и интересных материалов Старец со слезами на глазах показывает и доказывает, как высшая церковная иерархия идёт на серьезные канонические преступления, внося великий соблазн и подготавливая почву для страшного отступления от Православия, святоотеческого спасительного и богодухновенного предания. До сих пор мы не решались публиковать этот труд по разным церковным причинам, пытаясь сохранить как-то церковный мир, дать место Божественному просвещению и совести иерархов. В России ситуация хотя и ухудшилась, но она всё же иная: в русских людях отсутствует в основном церковное сознание. И это касается и иерархии. Вера чаще превращается в некий быт, фольклор. Такие важные слова апостола Павла, как «вам дано не только веровать во Христа, но и страдать за Него», понимаются мало кем. Соборность в Русской Церкви очень пошатнулась, и церковное устройство всё более и более приобретает чисто административный характер, что самым негативным образом влияет на творческое развитие личности в вере. Тем не менее, каждый, кто знает греческий язык, может посетить сайт Старца Августина и познакомиться с его трудами. Если кто-то будет высылать нам переводы его трудов, мы с радостью их опубликуем. Мы надеемся, что его святыми молитвами, Господь укрепит и нас в вере и благочестивой ревностной жизни.

+EΣTIA+

Χριστιανικόν φυλλάδιον– Κοζάνη, τη 24 Σεπτεμβρίου1944 – αριθμός 16

ΣYΣΣITIOY XPIΣTIANIKHΣ MOPΦΩTIKHΣ ΣXOΛHΣ EPΓAZOMENΩN NEΩN KOZANHΣ

Διευθυντής του φυλλαδίου Aρχιμ. Aυγουστίνος N. Kαντιώτης ιεροκήρυξ

Μια Μεραρχία δυστυχούντων!

8.150 ΠΙΑΤΑ ΚΑΘ’ ΗΜΕΡΑΝ

Εις τας 2 Φεβρουαρίου 1944 η Εστία ήρχισε με 50 πιάτα. Σήμερον έφθασε τα 8.150 πιάτα – μερίδες. Έχει διοργανώσει τα εξής συσσίτια.

1. Συσσίτιον ασθενικών παιδιών ώρα 7,30 π. μ. αριθ. συσσιτούντων 70

2. Συσσίτιον μεσημβρινόν ώραν 11,30 π. μ. Παιδικόν αριθ. συσσιτούντων 1.330

3. Συσσίτιον μεσημβρινόν ώραν 11,30 π. μ. Γερόντων – ασθενών  750

4. Συσσίτιον μεσημβρινόν ώραν 1 μ. μ. Προσφύγων συσσιτούντων  2.700

5. Συσσίτιον απογευματινόν ώραν 4,30 μ. μ. παιδικόν συσσιτούντων  500

6. Συσσίτιον απογευματινόν ώραν 4,30 μ. μ. Προσφύγων συσσιτούντων  2.700

7. Φυλακισμένων (μεσημβρινόν και απογευματινόν) 100

Σύνολον συσσιτούντων 8.150

___________________

Η μεγαλυτέρα προς την Εστίαν δωρεά

ΤΟ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ 1 ΑΚΑΡΠΟΝ ΔΕΝΔΡΟΝ ΤΗΣ ΚΟΖΑΝΗΣ

ΞΕΡΡΙΖΩΘΗΚΕ!

______________________________________

«Πάν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ιησούς Χριστός). Ξύλα! Καυσόξυλα! Δεν υπάρχουν εις την αγορά. Κάθε ξυλαράκι έγινε ράβδος χρυσού. Και αυτά τα τρόφιμα του Ερυθρού Σταυρού γίνονται δώρον άδωρον, εφ’ όσον δια να αγοράσει η πτωχή οικογένεια δύο οκάδες καυσόξυλα πρέπει να πωλήσει μια οκά ρεβίθια που επήρεν από τον Ε.Σ. Τα ξύλα, λοιπόν, έγιναν και αυτά εις την πλήρη δυσχερειών ζωήν μας πρόβλημα, πρόβλημα δια τας πτωχάς οικογενείας, πρόβλημα κυρίως όμως δια την Εστίαν μας, εις την οποίαν βράζουν καθημερινώς 12 καζάνια των 600-800 μερίδων. Τα πεινασμένα στομάχια θέλουν τρόφιμα. Αλλά και τα 12 καζάνια θέλουν ξύλα. Θέλουν κάθε ημέραν 500-600 οκ. ξύλα, ένα μήνα 12.000 οκάδες, δηλαδή χρειαζόμεθα ένα δάσος, από το οποίον με ένα αυτοκίνητον τοννάζ 3 τόννων να μεταφέρωμεν κάθε τρεις ημέρας ξύλα. Η ανάγκη των ξύλων είναι μεγίστη, το δε πρόβλημα των ξύλων προς στιγμήν εφαίνετο άλυτον και το κλείσιμον της Εστίας βέβαιον, εάν ο καλός Θεός δεν μας ελυπείτο, δεν ελυπείτο τους πτωχούς μας. Αφ’ ενός ένας έρανος εις ξύλα, που εις τας 15 Σεπτεμβρίου έγινε εις όλην την πόλιν της Κοζάνης κατόπιν σχετικής ομιλίας του ιεροκήρυκος, απέδωκε περί τας 5 χιλιάδες καυσόξυλα, αφ’ ετέρου δε μια δωρεά, η μεγαλυτέρα προς την Εστίαν δωρεά, που ισοδυναμεί 10 χρυσά «κοκκοράκια», έρχεται να ανακουφίσει την Εστίαν και να λύσει δια ένα τουλάχιστον εικοσαήμερον το πρόβλημα των ξύλων. Ποία η δωρεά;  Άς την γράψωμεν, με την ελπίδα ότι και άλλοι θα ευρεθούν μιμηταί: Οι ιδιοκτήται του παρά το γήπεδον της πόλεως γηραιού πλατάνου παρουσιάσθησαν εις την Εστίαν και εδήλωσαν, ότι προσφέρουν δωρεά όλον το δένδρον, δια να γίνει καυσόξυλα του φτωχοκόσμου. Αυτή είναι η μεγαλυτέρα προς την Εστίαν δωρεάν, η οποία έγινε μέχρι σήμερον. Εύγε εις τους ευγενείς δωρητάς. Με την δωρεάν θα ανάψουν τεράστιον πολυέλαιον εις την εικόνα του Εσταυρωμένου, του μοναδικού φίλου των πτωχών. Έτσι το υπ’ αριθ. 1 άκαρπον δένδρον ξερριζώθηκε. Ύστερον από ζωήν 200 και πλέον ετών απέθανε – σκληρός ο θάνατος, ας κλαίει δι’ αυτόν η μούσα του Παπασχάλη. Απέθανε όμως, δια να ζήσουν οι πτωχοί. Όσοι έχουν τέτοια παρόμοια άκαρπα δένδρα, ας δηλώσουν εις την Εστίαν, δια να τα έχωμεν υπ’ όψιν, όσοι δε δεν έχουν δένδρα, αλλά έχουν εις τα σεντούκια των θαμμένα χρυσά «κοκκοράκια», με τα οποία ημπορούμε να αγοράσωμεν πλατάνια ολόκληρα, ας τα δώσουν εις την ελεημοσύνην, έστω και την τελευταίαν ώραν, διότι άλλως, εάν συνεχίσουν την ίδιαν σκληρότητα απέναντι των συνανθρώπων των, τότε σύμφωνα όχι με τα ιδικά μου λόγια, αλλά με τα λόγια του Θεανθρώπου, θα ομοιάσουν με τα άκαρπα δένδρα. Περί δε των τοιούτων είπεν ο Κύριος: «Παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πύρ βάλλεται».  Δια το πρωϊνόν συσσίτιον των ασθενικών παιδιών.

ΜΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ

Ένας μικρός ηλικίας 10 ετών, είχε ένα αρνάκι. Το αγαπούσε πολύ. Το βοσκούσε κάθε μέρα. Αλλά κάποτε, ένα πρωΐ, επεσκέφθη την Εστίαν την ώραν που 70 χλωμά ασθενικά παιδάκια έπαιρναν το πρωϊνόν συσσίτιον (ένα ρόφημα, μια φέτα ψωμί με βούτυρον και μέλι). Ήκουσε τον ιεροκήρυκα που έλεγεν εις τα παιδιά, ότι ο καλός Θεός θα μας στείλει και ένα αρνάκι, δια να φάνε και τα πτωχά παιδιά κρέας. Ο μικρός συγκινήθηκε, επήγε εις το σπίτι, παρακάλεσε τους γονείς δια να προσφέρει το αρνάκι εις την Εστίαν, και την περασμένην Τρίτην τα παιδιά εκάθησαν εις ένα πασχαλινό τραπέζι. Είχαν κρέας με πατάτες και σταφύλλια. Ο μικρός που προσέφερε το αρνάκι ονομάζεται Αριστομένης Τσοπουρίδης, μαθητής Ε΄ τάξεως Δημοτικού Σχολείου. Επίσης, υπέρ του συσσιτίου των παιδιών προσέφερον 1) Ο κ. Δημ. Τζάκας 70 οκάδες φακές, 2) Δις Καίτη Χατζημανώλη 20 εκ. 3) Ανώνυμος 60 εκ. 4) Ανώνυμος 20 εκ. 5) κ. Παρασκευάς Βαλταδώρος 10 οκ. σταφύλια 6) κ. Μάρκος Ζάβαλης 10 οκάδες και 7) κ. Γ. Παφίλης 20 οκάδες σταφύλια. Ο δε Χαρίσιος Γκατζόφλιας εδήλωσεν, ότι θα προσφέρει ένα αρνάκι, ο δε κ. Νομάρχης Χαρίσιος Γκοβεδάρος θα προσφέρει ένα βόδι.

ΔΩΡΕΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Υπέρ της Εστίας εις είδος προσέφερον: 1) Χρήστος Βαλταδώρος 50 οκάδες φακές, 2) Ιωάννης Σιάπαντας 15,5 οκάδες αλάτι, 3) Αναστασία Χατζηδημητρίου 5 οκάδες σιτάρι, 4) Ανώνυμος 50 οκάδες σίτου, και 5) Αθ. Χασάπης 30 οκ. αλεύρι. Επίσης οι κ. κ. Κ. Γκατζόφλιας και Τάσιος Γάθης προσέφερον από ένα καζάνι.

ΔΙΑ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

Δημοσιεύομεν τα τελευταία ονόματα εκείνων, οι οποίοι μιαν φοράν την εβδομάδα προσφέρουν το γάλα υπέρ των ασθενών. Τσαμπούρης Χαρίσιος, Ζήγρας Δημήτριος, Ιορδανίδης, Δραγατσίκας Αθανάσιος, Χαλβατζής Νικόλαος, Μάνος Εμμανουήλ, Αγραφιώτης Ηλίας, Κατσέλας Παναγιώτης, Νταλίπης, Πάτσιος Δημήτριος, Δαραβάζος Λάζαρος, Τριανταφύλλου Χαρίσιος, Καραγκούλας Νικόλαος, Βαμβακάς Ηλίας, Τζιάτζιος Κων/τίνος, Γεωργάκας Δημήτριος, Μήλιος Δημήτριος, Ματιάκης Πάνος, Κατσέλας Ρούσσης, Πλακοπίτης Ζήσης, Μιχαηλίδης Κων/τίνος, Τσιώρας Νικόλαος, Αλεξανδρης Μηνάς, Κουρσάνος.  Μια πτωχή χήρα της Κοζάνης έχασεν ένα χρυσό δακτυλίδι: Όποιος το εύρε, παρακαλείται να το παραδώσει εις την Εστίαν. Η χήρα εδήλωσεν, ότι εάν ευρεθή, θα το προσφέρει δωρεά εις την Εστίαν.

(Απόσπασμα βιβλίου «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

σελ. 130-133, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΟΛΑ ΤΑ ΦΥΛΛΑΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ·

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1

ΘΑ TO ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΣΤΗΛΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΟΣ ΜΑΣ, ΣΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ: ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA:

„UN SFÂNT CROITOR” – NOUL MUCENIC MACARIE

– 6 octombrie –

Acum, iubiţii mei, vom vorbi despre un alt meseriaş, despre un croitor, care s-a învrednicit să devină sfânt şi să fie cuprins în Martirologiul Bisericii Ortodoxe şi să-i fie sărbătorită pomenirea pe 6 octombrie. Este Sfântul Macarie Noul Mucenic.
Înainte de a vorbi despre sfânt, să spunem câteva cuvinte despre meseria pe care o avea sfântul. ***
Primul om trăia într-o lume materială, pe care nu o întinase păcatul. Era gol şi nu simţea nevoia de îmbrăcăminte. Gol şi el, goală şi femeia lui, Eva. Aşa cum nevinovaţii copilaşi se joacă goi şi nu se ruşinează unul de altul, aşa şi primul om. Când omul a păcătuit, atunci şi-a simţit goliciunea trupului şi a alergat să-şi acopere goliciunea cu frunze late de smochin.
Dar nu numai simţământul ruşinii l-a făcut pe om să-şi acopere trupul gol, ci şi schimbarea climei. Şi la început se îmbrăca cu piei de oi şi alte piei de animale pe care le ucidea. Mai apoi a confecţionat fire de aţă din bumbac şi lână, a descoperit războiul de ţesut şi a început să confecţioneze stofe, cu care făcea haine frumoase. Chiar şi din viermele de mătase a reuşit să scoată firul de mătase şi cu aceste fire se făceau veşminte foarte scumpe pentru domnitori şi împăraţi. În felul acesta îmbrăcămintea, care trebuia să amintească de căderea şi de păcătoşenia omului şi să-i acopere goliciunea şi să-l păzească de schimbările vremii, a deviat de la destinaţia ei iniţială şi în loc să fie un fel de strict necesar, pentru mulţi şi pentru multe a devenit un mijloc de paradă.
Dar dacă vom ignora ciudăţeniile modei, croitoria ca meşteşug corespunde unei nevoi de bază a omului, nevoia de îmbrăcăminte. Şi croitorii, care confecţionează haine şi slujesc societatea, sunt bine-primiţi în creştinism şi pot să devină membri aleşi ai Bisericii, să se afirme, să se sfinţească şi să devină mucenici pentru Hristos. Şi o dovadă este Sfântul Macarie – Noul Mucenic.

***

Sfântul s-a născut în secolul al XVI-lea într-o mică cetate din Asia Mică, în Chio, care până în 1922 era un oraş elin şi creştin. Numele pe care l-a primit când a fost botezat a fost Emanuel. Când copilul a crescut, părinţii lui l-au trims la un croitor evlavios, ca să înveţe meşteşugul croitoricesc şi să trăiască. Dar când Emanuel era de 18 ani s-a întâmplat o nenorocire în familia lui. Tatăl lui… a murit. A murit? Nu. Ceva mai rău decât moartea i s-a întâmplat. Tatăl lui şi-a schimbat credinţa, s-a făcut turc. A plecat din Chio şi s-a dus în capitala acelei regiuni, s-a dus în Prussa şi acolo trăia bucurându-se de bunăvoinţa şi apărarea turcilor. Dar Emanuel a rămas fidel credinţei creştine.
Într-o zi, Emanuel s-a dus în Prussa, ca să cumpere stofe şi alte lucruri utile meseriei lui. Acolo, în piaţă, s-a întâlnit cu necredinciosul său tată, care doar ce-l văzu, îl prinse cu forţa, îl duse la tribunal şi zicea că şi acesta împreună cu el promisese să se facă turc. Tânărul a negat spunând că niciodată n-a făcut o astfel de promisiune. Dar judecătorii insistau şi l-au tăiat împrejur cu forţa. Fără voia lui s-a făcut turc. După puţină vreme, nesuferind nenorocirea ce-a păţit-o, a plecat din patria lui şi rătăcea ici şi colo, plângând şi suspinând.
Ca să găsească mângâiere, s-a dus în Sfântul Munte şi a găsit acolo un cinstit părinte duhovnicesc, s-a spovedit şi s-a făcut călugăr. Cu o exactitate de invidiat îşi îndeplinea toate îndatoririle. Postea, se ruga, priveghea şi făcea cele mai aspre nevoinţe, dar cu toate acestea conştiinţa nu-i dădea pace. Înlăuntrul lui ardea un cărbune aprins. Un glas lăuntric îi spunea că trebuie să plece din Sfântul Munte, să se ducă în Prussa, în locul în care s-a lepădat de Hristos şi acolo înaintea tuturor să-L mărturisească pe Hristos. A spus aceasta părintelui său duhovnicesc, dar acela nu a aprobat planul lui. L-a împiedicat, zicându-i că pocăinţa are puterea de a şterge toate păcatele. Este un al doilea botez. Şi apoi, dacă Macarie se pocăise – aşa a fost numit Emanuel când a devenit călugăr –, nu trebuie să se neliniştească, ci trebuie să-şi pună încrederea în mila lui Dumnezeu. Dar Macarie, la aceste cuvinte mângâietoare ale duhovnicului său, răspundea:
– Cum mă voi înfăţişa, cinstite părinte, în acea zi groaznică a judecăţii, având în mine însumi semnul lepădării? Mă tem ca nu cumva să aud glasul Dreptului Judecător, Care zice: „De oricine se va lepăda de Mine înaintea oamenilor, şi eu Mă voi lepăda de el înaintea Tatălui Meu care este în ceruri”. Cum pot eu, care am asupra mea pecetea lui Antihrist, să fiu de partea acelor membri aleşi ai Domnului, care nu s-au lepădat de Hristos, ci L-au mărturisit? De aceea, cred că nu există alt mod de mântuire, decât să merg înapoi în lume şi acolo să-mi mărturisesc credinţa şi să-mi vărs sângele. Numai aşa se va linişti conştiinţa mea.
Macarie credea că trebuie să se întoarcă în lume, să se ducă în Prussa şi acolo să dea marea luptă. Satana trebuia biruit la locul lepădării. În inima lui se aprinsese un foc dumnezeiesc, care nu-l lăsa liniştit şi în consecinţă îl mişca spre mucenicie.
Văzând monahii părerea lui neclintită, i-au dat binecuvântarea. Şi Macarie, plin de bucurie şi de veselie, ca o pasăre a zburat şi a ajuns în Prussa. S-a dus în piaţă şi-L propovăduia pe Hristos. Doar ce l-au văzut turcii îşi spuneau între ei:
– Nu este acesta care s-a lepădat de credinţa lui şi a crezut în a noastră? Cum s-a întors la credinţa lui cea dintâi?
S-au apropiat de el şi l-au întrebat:
– Tu eşti?
Şi el le-a răspuns fără frică:
– Eu sunt. Pentru că mi-am dat seama că credinţa voastră este mincinoasă şi spurcată, de aceea am lăsat-o şi am venit din nou la a noastră, cea creştină, şi vă sfătuiesc ca şi voi să vă lepădaţi de necurata voastră religie, să credeţi în Hristos, să vă botezaţi, să vă izbăviţi de iadul cel veşnic şi să trăiţi viaţa cea veşnică!… Aceste cuvinte le-a spus Macarie. Dar când le-au auzit turcii, s-au năpustit asupra lui să-l sfâşie. L-au bătut şi l-au dus la tribunal, zicând că acest om care odată a îmbrăţişat credinţa noastră, acum iarăşi se leapădă de ea, îl huleşte pe Mahomed şi laudă religia lui Hristos că este superioară celei a noastre. Judecătorul turc a încercat să-l convingă, să se lepede definitiv de Hristos. A avut loc un dialog între cei doi, dar în zadar s-a ostenit. Macarie a rămas neclintit ca o stâncă. După multe chinuri, încât s-au îngrozit turcii de bărbăţia lui, chinuitorii l-au dus la un râu şi acolo l-au ucis cu pietre şi i-au tăiat capul. O lumină dumnezeiască a strălucit pe locul muceniciei. Moaştele noului mucenic făceau minuni. A fost martirizat în Prussa în anul 1590.
Un croitor – sfânt şi mucenic.

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: „Ap ola ta epanggelmata”)

ΣΕΡΒΙΚΑ

(Део говора епископа Августина Кандиота, Птолемаида 15-11-1992)

А КО ЈЕ  БЛИЖЊИ МОЈ?

„А ко је ближњи мој?“ (Лука. 10,29)

Бог је драги моји створио човека као друштвено биће, побринуо се да живи са другим људима. Због тога се човек забрине када остане сам, осећа се усамљено. Ближњи треба да су му његови родитељи, браћа, рођаци и пријатељи. Пре свега код  брачних парова  треба да је  супруг ближњи својој супрузи, а супрузи да је ближњи њен супруг, јер су спојени  светом тајном брака са нераскидивим спонама и нису више два већ су једно тело.

На жалост данас те споне нису јаке. Чак ни спона брака. Од сто бракова, око двадесет и пет се разведу а остали немају савршену хармонију. Велика  љубав и повезаност је некада постојала код старијих брачних парова, када се дешавало да ујутру умре супруг  увече би умрла од туге за њим и његова супруга. Где је данас таква љубав! Долазе тренутци када човек остаје сам.: „далеко стоје ближњи моји“ (псалм. 38,11).

Веома ћеш се преварити ако мислиш да је твој ближњи, твоје дете које ће остати поред тебе да се брине о теби у старости твојој. Колико ли само деце није напустило своје старе родитеље или су их послали у старачке домове! Наш ближњи треба да су наша мајка, супруг или супруга, наша деца, наши рођаци, наши пријатељи и  земљаци. На жалост пуно пута они то нису и стоје далеко од нас.

Једини који остаје заиста наш ближњи  је Господ наш Исус Христос. Самарићанином су га називали његови непријатељи, тако су га називали презриво фарисеји. Али он је сишао са неба, пронашао  човека којег је напао разбојник и излечио га је. Разбојници су лукаве помисли, страсти, лоши људи, разбојник је пре свега сатана.

Крвари данашњи човек и тражи ближњег. Христос помаже  повређеном човеку, брине се о њему и води га у преноћиште, које је Црква са њеним светим тајнама. Христос је идеалан ближњи…

Христос је ближњи сваком човеку… И ако те сви напусте, ти кажи: „Ако на свету не будем имао где да се ослоним или прибегнем, тамо високо је мој  Бог, како могу да очајавам?“ (Г. Веритис).

(Αποσπάσματα ομιλίας επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτου, Πτολεμαϊδα 15-11-1992)

(Део говора епископа Августина Кандиота, Птолемаида 15-11-1992)

MAΘΗΤΑΙ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ

Χιλιάδες παιδιά και νέοι γεύτηκαν την πατρική αγάπη του γέροντος Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου.
Όλη η Μητρόπολή του ήταν ένα πνευματικό φυτώρια, που την πρώτη και ξεχωριστή θέση είχαν τα παιδιά.
Γι’ αυτά λειτουργούσαν κατηχητικά όλων των ηλικιών. Γι’ αυτά έγιναν οικοτροφεία, εκκλησιαστικό Γυμνάσιο και Λύκειο.
Γι’ αυτά έγιναν οι Εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις στην Πρώτη Φλωρίνης. Χιλιάδες παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα κατέφθαναν κάθε χρόνο στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεώς του.
Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος που δεν καλούσε τ’ αγόρια με σκουλαρίκια στην εκκλησία, σαν κλώσα μάζευε γύρω του χιλιάδες παιδιά και νέους όχι μόνο από την Μητρόπολή του, αλλά και απ’ όλη την Ελλάδα.
Τα παιδιά θέλουν πρότυπα για ν’ ακολουθήσουν. Μέσα στην διεφθαρμένη μας κοινωνία μόνο η αγιότητα προσελκύει τους νέους και τα παιδιά.
Ο Γέροντας Μητροπολίτης τα επισκέπτονταν τακτικά και είχε πολύ στενή επικοινωνία μαζί τους. Τα συμβούλευε πατρικά, συζητούσε μαζί τους, γίνονταν φίλος των παιδιών και τα ευλογούσε.
Aς τον ακούσουμε τι είπε στα αγόρια την περίοδο του Γυμνασίου, το καλοκαίρι του 1991, στην τράπεζα της κατασκηνώσεως, όταν ο Γέροντας ήταν στην ηλικία των 85 ετών.

Ὁ χρυσος κανονας

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6, 31-36)

ΣΤΗΝ ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου, γίνεται κήρυγμα, χωλαίνουμε ὅμως στὴν ἐφαρμογή. Ἐὰν ἀπὸ τὰ χίλια λόγια ποὺ ἀκοῦμε, ἐφαρμόζαμε ἕνα, θὰ ἤμασταν εὐτυχεῖς. Μὲ τὴν ἐλπίδα λοιπὸν ὅτι τὰ λόγια μου θὰ βροῦν κάποια ἀπήχησι, παρακαλῶ νὰ προσέξετε.

* * *

Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, εἶνε θυσι­α­στή­ριο – κέντρο λατρείας, ἀλλὰ εἶνε καὶ σχο­λεῖο. Καὶ ὅπως ἕνα σχολεῖο ἔχει δάσκαλο, μαθητάς, ἕδρα, βιβλία, διδαχή, ἔτσι καὶ ἐδῶ.
Στὸ οὐράνιο σχολεῖο τῆς Ἐκκλησίας δάσκα­λος δὲν εἶνε ἕνας φιλόσοφος ὅπως ὁ Πλάτων, ὁ Ἀριστοτέλης ἢ κάποιος ἄλλος ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ γέννη­σε ἡ γῆ· δάσκαλος εἶνε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅ­γιο, ποὺ φώτισε τοὺς ἁλιεῖς τῆς Γαλιλαίας, καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ποὺ εἶπε· Σεῖς νὰ μὴ ὀνομασθῆτε διδάσκαλοι καὶ καθηγηταί· ἕνας εἶνε ὁ διδάσκαλος καὶ ὁ καθηγητής σας, ὁ Χριστός (βλ. Ματθ. 23,8-10).
Στὸ σχολεῖο τῆς Ἐκκλησίας μαθηταὶ εἶνε ὅ­λοι· καὶ τὸ μικρὸ παιδὶ κι ὁ ἀσπρομάλλης γέρος, καὶ ὁ ἄντρας καὶ ἡ γυναίκα, κι ὁ ἀ­γράμμα­τος κι ὁ ἐπιστήμων. Κανείς δὲν ἀποκλείεται· ὅ­λοι ὅσοι πιστεύουν ἐγγράφονται στὰ μητρῷα.
Τὸ σχολεῖο αὐτὸ ἔχει ἕδρα. Ἕδρα ὑψωμένη πάνω ἀπὸ τὴ γῆ, ὅπου ἀνέβηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, εἶνε ὁ σταυρός. Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ θεῖος Διδάσκαλος δίδαξε τὰ πιὸ μεγάλα μαθήματα.
Στὸ σχολεῖο τῆς Ἐκκλησίας βιβλίο εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ ἁγία Γραφή. Ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσον­­ται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35· Λουκ. 21,33). Ὅλα μπορεῖ ν᾽ ἀλλάξουν καὶ νὰ γίνουν ἄνω – κάτω· ἕνα θὰ μείνῃ – νὰ εἶστε βέ­βαιοι, τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ – τὸ Εὐαγγέ­λιο. Αὐ­τὸ πάνω ἀπὸ τὰ ἐρείπια τοῦ κόσμου σὰν φάρος αἰώνιος θὰ φω­τίζῃ μὲ τὰ διδάγματά του.
Ἀπ᾽ ὅλα τὰ διδάγματα τοῦ Χριστοῦ, τὸ πιὸ με­γάλο, ἐκεῖνο ποὺ παίρνει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κάνει ὅ­μοιο μὲ τὸ Θεό, εἶνε αὐτὸ ποὺ ἀ­κού­σαμε σήμερα. Ποιό; Ἀγαπᾶτε τὴ γυναῖκα σας, τὰ παιδιά σας, τοὺς συγγενεῖς, τοὺς φίλους, τοὺς συμπατριῶτες, τὸ δάσκαλο, τὸν ἱερέα, τὰ λουλούδια, τὰ ἄστρα. Μὴ σταματᾶτε ὅμως ἐ­κεῖ. Αὐτὰ εἶνε εὔκολα. Προχωρῆστε πιὸ πέρα· «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Λουκ. 6,35). Ὤ λόγια οὐράνια, ποὺ ὅταν τὰ αἰσθανθῇ ὁ κόσμος ἡ γῆ αὐτὴ θὰ γίνῃ παράδεισος!
Ἀλλ᾽ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶνε «ἄλ­γεβρα». Ὅπως εἶνε δύσκολο σ᾽ ἕνα μαθητὴ τοῦ δημοτικοῦ νὰ καταλάβῃ ἄλγεβρα καὶ τριγωνομετρία, ἔτσι εἶνε σήμερα δύσκολο στὴ γενεά μας, τὴν ποτισμένη μὲ μῖσος, νὰ δεχθῇ τὸ μεγάλο τοῦτο δίδαγμα. Γι᾽ αὐτὸ ἀφήνω τὴν «ἄλ­γεβρα» καὶ ἔρχομαι στὸ «ἀλφαβητάριο». Ὅ­πως ὁ δάσκαλος παίρνει τὸ χεράκι τοῦ μικροῦ παιδιοῦ καὶ τὸ μαθαίνει νὰ γράψῃ τὸ ἄλφα, ἔτσι κ᾽ ἐγὼ θὰ εἶμαι εὐτυχὴς ἂν σᾶς διδάξω τὸ «ἄλφα». Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ «ἀλφα­βητά­ριο». Γιὰ τὴν ὥρα λοιπὸν ἀφῆστε τὸ «ἀ­γαπᾶ­τε τοὺς ἐ­χθροὺς ὑμῶν» νὰ τὸ ἐφαρμόσουν ἅ­γιοι, κ᾽ ἐ­μεῖς ἐδῶ ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὸ «ἄλφα».
Ποιό εἶνε τὸ «ἄλφα»; Τὸ ἀκούσατε. Εἶνε λίγα λόγια, σὰν μιὰ συνταγή. Ἂν μάθουμε τὸ «ἄλ­φα», μετὰ θὰ προχωρήσουμε στὸ «βῆτα», στὸ «γάμμα»…, θὰ φθάσουμε καὶ στὸ «ὠμέγα», σ᾽ Ἐ­­κεῖνον ποὺ εἶνε τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα, ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψις (1,8· 21,6· 22,13). Ποιό εἶνε λοι­πὸν τὸ ἄλφα; Ἀ­κοῦστε το· «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄν­­θρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐ­τοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31). Εἶνε ἕνας φυσικὸς νόμος, χαραγμένος στὰ βάθη τῆς ἀν­θρώ­πι­νης καρδιᾶς. Τί σημαίνει; Ἂς τὸ ἀναλύσουμε.

* * *

Ὅλοι, ἀγαπητοί μου, κάτι ἔχουν δικό τους. Μὴν πῇ κανεὶς ὅ­τι δὲν ἔχει τίποτα. Ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ φτωχὸς κατέχει ὡρισμένα ἀ­γαθά, ἔ­χει δὲ τὴν ἀξίωσι αὐτὰ νὰ τὰ σέβεται ὁ ἄλλος. Τρία εἶνε τὰ σπουδαιότερα ἀγαθά μας.
⃝ Τὸ πρῶτο, τὸ μικρότερο, εἶνε ἡ περιουσία. Ὅ­ταν λέω περιουσία δὲν ἐννοῶ αὐτὰ ποὺ ἔ­χουν φτειάξει οἱ μεγαλοκαρχαρίες. Μὲ τὸ Εὐ­αγγέλιο μεγάλη περιουσία δὲν κάνεις. Ἂν πιστεύῃς καὶ ἐφαρμόζῃς τὸ Εὐαγγέλιο, ὁ Κύρι­ος θὰ σοῦ δώσῃ «τὸν ἄρτον τὸν ἐπιούσιον» (Ματθ. 6,11). Ὅταν λέω περιουσία, ἐννοῶ ἐκεῖνα ποὺ δημιουργεῖ κανεὶς μὲ τὸν τίμιο ἱδρῶτα του. Τὸ εὐαγγέλιο λοιπὸν λέει νὰ ρωτήσῃς τὸν ἑ­αυτό σου· Αὐτὸ ποὺ σκέπτεσαι νὰ κάνῃς στὸν ἄλλο, θέλεις νὰ σοῦ τὸ κάνῃ κ᾽ ἐκεῖνος; Θέλεις ὁ ἄλλος νὰ σοῦ πάρῃ τὸ πορτοφόλι, νὰ μὴ σοῦ πληρώνῃ τὸ μεροδούλι σου, νὰ σὲ ἀδι­κῇ; Θέλεις στὸ ἑστιατόριο νὰ σοῦ βάλουν χαλασμένο φαγητό, στὸ φαρμακεῖο καὶ σοῦ δώσουν νοθευμένο φάρμακο; Θέλεις ὁ ἄλλος νὰ βάλῃ φωτιὰ νὰ κάψῃ τὸ μαγαζί σου ἢ τὸ σπίτι σου, νὰ πάῃ στὸ κτῆμα σου καὶ νὰ ξερρι­ζώσῃ τὰ δέντρα, νὰ πάῃ στὸ κοπάδι σου καὶ νὰ τυφλώσῃ τὰ πρόβατα, νὰ σοῦ κάνῃ ζημιά; Δὲν θέλεις. Ἔ, ὅπως ἐσὺ δὲν θέλεις νὰ σὲ ζημιώ­σῃ ὁ ἄλλος ὑλικῶς, ἔτσι κ᾽ ἐσὺ δὲν πρέπει νὰ τὸν ζημιώσῃς. «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
⃝ Παραπάνω ὅμως ἀπὸ τὸ χρῆμα εἶνε ἡ ζωὴ καὶ ἡ ὑγεία. Εἶνε τὰ μάτια ποὺ βλέπεις, τὰ αὐ­τιὰ ποὺ ἀκοῦς, ἡ καρδιὰ ποὺ χτυπάει. Τί μεγά­λο πρᾶγμα ἡ ζωὴ καὶ ἡ ὑγεία σου! Γι᾽ αὐτὸ ἔχεις τὴν ἀξίωσι οἱ ἄλλοι νὰ τὴ σέβωνται. Ὅ­πως λοιπὸν δὲν θέλεις ὁ ἄλλος νὰ σὲ βλάψῃ σ᾽ αὐτά (νὰ πάρῃ μαχαίρι νὰ σὲ πληγώσῃ, νὰ σ᾽ ἀ­φήσῃ ἀνάπηρο, ἢ νὰ ῥίξῃ φαρμάκι στὸ φαγη­τό σου, ἢ νὰ σοῦ μεταδώσῃ τὴν ἀσθένειά του κ.λπ.), ἔτσι κ᾽ ἐσὺ νὰ σεβαστῇς τὴ ζωὴ καὶ τὴν ὑγεία τῶν ἄλλων· «καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
⃝ Ἀλλὰ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες ποὺ κατοικοῦ­με στὰ βράχια αὐτὰ ―δὲν ξέρω γιὰ τὰ ἄλλα ἔ­θνη― πάνω κι ἀπὸ τὴν περιουσία, πάνω κι ἀπὸ τὴ ζωὴ καὶ τὴν ὑγεία, παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα, εἶνε ἡ τιμή, ἡ ὑπόληψις. Ὅταν ἤμουν ἱεροκήρυκας περιώδευα κάποτε στὰ βουνὰ τῆς Πίνδου. Εἶχαν ἐκεῖ πανηγύρι τοῦ ἁγίου Γεωρ­γίου. Βρέθηκα λοιπὸν σὲ μιὰ καλύβα τσοπάνηδων καὶ κάθησα μαζί τους στὸ τραπέζι. Καὶ τί λέτε ὅτι εὔχονταν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, «χρόνια πολλά»; Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι· δὲν ἔλεγαν οὔτε «χρόνια πολλά» οὔτε «νὰ πληθύνουν τὰ ζῷα – τὰ πρόβατα», ἀλλὰ «Νὰ χαίρεσαι τὴν τιμὴ – τὴν ὑ­­πόληψί σου»! Αὐτὸ εἶνε πράγματι τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό. Θέλεις ἡ ὑπόληψί σου, ἡ τιμὴ τοῦ σπιτιοῦ σου νὰ εἶνε ὑψηλά. Λοιπὸν σὲ ρωτῶ· θέλεις ὁ ἄλλος νὰ πηγαίνῃ ἀπὸ σπίτι σὲ σπίτι καὶ νὰ σὲ κατηγορῇ; Θέλεις στὸ δικαστήριο νὰ πα­λαμίσῃ τὸ Εὐαγγέλιο καί, ἐνῷ εἶσαι ἀθῷος, νὰ πῇ ὅτι εἶσαι ἔνοχος; Θέλεις, τὴν ὥρα ποὺ λείπεις, νὰ τρυπώσῃ στὸ σπίτι σου καὶ νὰ ἀτιμά­­σῃ τὴ γυναῖκα σου, τὴν ἀδελφή σου, τὸ κορί­τσι σου; Ὄχι, ὄχι. Ὅπως λοιπὸν ἐσὺ δὲν τὰ θέλεις αὐτά, ἔτσι κ᾽ ἐσὺ νὰ σέβεσαι τὴν τιμὴ τοῦ ἄλλου. «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄν­θρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως».
Ἀλλά, ἀδελφοί μου, δὲν ἔχει μόνο ἀρνητι­κὴ πλευρὰ ὁ φυσικὸς αὐτὸς νόμος· ἔχει καὶ θετική, σὰν νόμισμα μὲ δυὸ ὄψεις. Δὲν θέλεις ὁ ἄλλος νὰ σοῦ κάνῃ τὸ κακό, θέλεις νὰ σοῦ κάνῃ τὸ καλό. Πεινᾷς; θέλεις νὰ σοῦ δώσῃ ψω­μί. Διψᾷς; θέλεις νὰ σοῦ δώσῃ νερό. Ἄρρωστος εἶσαι; θέλεις νὰ σὲ ἐπισκεφθῇ. Πέθανε ὁ πατέρας σου; θέλεις νὰ ἔρθῃ νὰ σὲ παρηγο­ρήσῃ. Δὲν ἔχεις δουλειά; θέλεις νὰ σὲ βοηθή­σῃ νὰ βρῇς. Σὲ ἀδικοῦν; θέλεις νὰ σὲ ὑπερασπισθῇ. Ἔσφαλες; θέλεις νὰ σὲ συχωρέσῃ. Τὸ ἴδιο λοιπὸν κάνε κ᾽ ἐσὺ σ᾽ αὐτόν.

* * *

Ἀδελφοί μου, τελείωσα. Αὐτὸ ἦταν τὸ «ἄλ­φα». Καὶ τὸ συμπέρασμα; Κάθε φορὰ ποὺ πρό­κειται νὰ κάνουμε κάτι, νὰ ἐρωτοῦμε τὴν καρ­διά μας· Αὐτὸ ποὺ θὰ κάνω στὸν ἄλλο θέλω νὰ μοῦ κάνῃ κι αὐτός; Κι ἂν ἡ καρδιὰ λέῃ ναί, νὰ τὸ κάνουμε· ἂν λέῃ ὄχι, νὰ μὴν τὸ κάνουμε.
Στὸν κόσμο ὅμως βασιλεύει ἀδικία. Τί πρέπει νὰ γίνῃ; Ἕνας βασιλιᾶς ἔβλε­πε ὅτι τὸ κράτος του διαλύεται. Κάλεσε τοὺς σοφούς. Μὲ τόσους νόμους ποὺ ἔχουμε, λέει, βασιλεύει ἡ παρανομία. Τοὺς σβήνω ὅλους, καὶ δῶστε μου ἕνα μό­νο νόμο, ποὺ νὰ μπορῇ νὰ ἐφαρμόζεται παν­τοῦ. Ἔψαξαν τὰ βιβλία, ἔστυψαν τὰ μυαλά τους, δὲν βρῆκαν ἕνα νόμο ποὺ νὰ λύνῃ ὅλα τὰ προβλήματα. Ἐπὶ τέλους ἄνοιξαν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ βρῆκαν· «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁ­μοίως». Διέταξε ἀμέσως καὶ κρέμασαν παν­τοῦ πινακίδες – ταμπέλλες μὲ τὸ ῥητὸ αὐτό.
Εὐτυχισμένο τὸ σπίτι, ἡ κοινωνία, ἡ ἀνθρωπότης ποὺ θέλει νὰ κυβερνηθῇ μὲ τὸ νόμο αὐτό. Ἂν μποροῦσα θὰ πήγαινα ἐκεῖ ποὺ συν­εδριάζουν τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη νὰ τοὺς πῶ· Ἔ­θνη καὶ λαοί· «καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Ἐὰν ὅλοι, δεξιοὶ – ἀριστεροί, ἄσπροι – μαῦροι – κί­τρινοι, ἐφαρμόσουμε τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χρι­στοῦ, τότε θὰ ἔχουμε εἰρήνη· διαφορετικά….
Εὔχομαι, αὐτὸ τὸ ἄλφα τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ ἐ­φαρμόσουμε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Βασιλείου Πειραιῶς 2-10-1960)

______________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ· «ΚΥΡΙΑΚΗ»

________________________________________

PREDICA MITROPOLITULUI AUGUSTIN DE FLORINA
LA DUMINICA A XVIII-A DUPĂ RUSALII
(Luca 6, 31-36)

O LEGE

,,Precum voiţi să vă facă vouă oamenii, faceţi-le şi voi asemenea” (Luca 6, 31).

Iubiţilor, există o lege, care este cea mai veche din toate legile, pe care le-au făcut oamenii, ca să poată să-şi ritmeze armonios legăturile dintre ei şi să trăiască fericiţi. Lege, care nu este crestată pe plăci de marmură sau scrisă pe hârtii şi în ziarele oficiale ale statului. O lege pe care a sădit-o Dumnezeu, care l-a plăsmuit pe om ,,după chipul şi asemănarea Sa” (Facere 1, 26). Şi această lege înnăscută este legea dragostei.
Această lege strigă fiecărui om să iubească. Îi strigă să nu facă niciun rău celuilalt, să nu fure, să nu nedreptăţească, să nu atace onoarea familială a altuia, să nu spună minciuni, să nu defăimeze şi să clevetească, să nu calomnieze pe celălalt, să nu se ducă pe la tribunale şi să facă jurăminte mincinoase, să nu ucidă, să nu ia viaţa altuia. Acestea le strigă legea dragostei. Dar această lege nu se opreşte aici. Înaintează din ce în ce mai mult. Strigă nu numai că trebuie să nu facem răul, ci trebuie să facem şi binele celorlalţi oameni. Flămânzesc? Însetează? Le este frig? Se află într-o situaţie dificilă? Sunt în pericol? Noi nu trebuie să rămânem reci şi indiferenţi. Trebuie să alergăm în ajutorul lor prin toate mijloacele de care dispunem. Şi pâine, şi apă, şi haine, şi cuverturi, şi medicamente, şi orice fel de ajutor, trebuie să-l oferim celorlalţi oameni. Şi aşa cum ne dorim ca ceilalţi oameni nu numai să nu ne nedreptăţească, ci şi să ne ajute, aşa şi noi trebuie să ne comportăm faţă de ceilalţi.
Aceasta este legea înnăscută a dragostei, pe care o exprimă Hristos în Evanghelia de astăzi prin următoarele cuvinte: ,,Precum voiţi să vă facă vouă oamenii, faceţi-le şi voi asemenea” (Luca 6, 31).

***
Dar Hristos, Care a venit în lume ca să împlinească, să desăvârşească, să completeze legea morală, să lărgească hotarele iubirii şi să arate desăvârşirea, nu vrea ca omul să se oprească în drumul iubirii. Vrea ca omul să înainteze. Vrea ca omul să urce pe cele mai înalte trepte. Iubirea, aşa cum învaţă Hristos, nu trebuie să se limiteze la un cerc îngust de oameni. Nu! Pentru că o astfel de iubire, restrânsă la puţinii oameni care ne iubesc, oricine o poate întâlni şi la cei mai păcătoşi oameni, şi la cele mai păcătoase reuniri umane. De pildă: Există oameni mai răi decât tâlharii? Apucă armele, se organizează în bande, fură, răpesc, necinstesc, ucid oameni. Îi urăsc pe oameni. Şi totuşi, tâlharii care îi urăsc pe alţii, între ei au dragoste; se susţin între ei. Ură faţă de alţii, dar iubire faţă de ei înşişi şi faţă de anturajul lor. Dacă va dispare dragostea dintre ei, banda se va risipi. Lucrul acesta arată că iubirea este atât de necesară, că nici cei mai păcătoşi nu pot să trăiască fără iubire.
Dar această iubire, care îi leagă pe păcătoşi între ei, nu este o iubire curată. Este o iubire păcătoasă, iubire care are drept scop deservirea intereselor omeneşti egoiste şi păcătoase. Această iubire, iubirea tâlharilor, are consecinţe dezastruoase. Poate să facă mari catastrofe. Răul, când este singur, face răul, dar într-o măsură mică. Însă atunci când cel rău se uneşte cu alţi răi, iar aceştia iarăşi se unesc cu alţii şi se fac mulţi, mii de mii, milioane multe, o, atunci!…
Dacă aceşti oameni, care au ură în inimă şi au ca lozincă „moartea ta este viaţa mea” şi vor să-i nimicească pe toţi ceilalţi ca să trăiască şi să conducă ei, dacă aceste milioane de oameni răi se vor organiza, se vor înarma cu armele groaznice ale distrugerii şi vor face război împotriva celorlalte popoare mici şi neputincioase, o, ce catastrofă va fi atunci! O astfel de catastrofă groaznică a văzut omenirea în secolul nostru de două ori. A văzut-o în cele două războaie mondiale, dintre care cel de-al doilea a fost şi mai dezastruos decât primul. Milioane de oameni uniţi, având în frunte conducători oameni sălbatici, fiare, ca înfricoşătoarele fiare ale Apocalipsei, s-au năpustit şi au împrăştiat moartea şi catastrofa. Şi aceste milioane de oameni aveau dragoste între ele, dar aveau şi ură împotriva celorlalţi oameni, pe care voiau să-i supună şi să-i nimicească. Iubirea lor era limitată, egoistă. Nemţii îi iubeau cu patos doar pe nemţi. Ruşii pe ruşi. Italienii pe italieni. Japonezii pe japonezi. Englezii pe englezi, etc. Şi marile state, dincolo de aşa-numitele lor interese naţionale n-au văzut nimic altceva. Iar toate câte le spuneau despre dreptate, toate erau o înşelăciune şi o iluzie. Din nefericire, acest lucru l-a demonstrat şi-l demonstrează continuu realitatea.

***

Dar Hristos, Care a sădit în inima oamenilor legea dragostei, nu vrea ca dragostea să fie limitată şi sufocată în limitele înguste ale unui sentiment, care doar are numele de dragoste, dar în realitate este un egoism, o adorare şi o zeificare a ego-ului. Iubirea pe care a propovăduit-o Hristos, aşa cum vedem în Evanghelia de astăzi, sparge limitele înguste, se lărgeşte şi se revarsă ca un râu în toată lumea. Hristos ne învaţă că trebuie să-i iubim nu doar pe părinţi, pe prieteni, pe rude, pe conaţionalii noştri, ci chiar şi pe străini şi pe vrăjmaşii noştri. Cât de clar se aude glasul lui Hristos! „Iubiţi pe vrăjmaşii voştri şi faceţi bine…” (Luca 6, 35). Zice: Faceţi bine chiar şi vrăjmaşilor voştri.
Însă acest lucru este uşor? Nu este uşor. Dar „cele cu neputinţă la oameni sunt cu putinţă la Dumnezeu” (Luca 18, 27). Doar în creştinism se împlineşte această iubire ideală, care îi îmbrăţişează chiar şi pe vrăjmaşi.
Vreţi un exemplu? Aruncaţi o privire la Cel Răstignit. Iubirea pe care Hristos a învăţat-o, El însuşi a împlinit-o. Sus, pe Crucea muceniciei Lui, Şi-a întins Preacuratele Sale Mâini şi i-a îmbrăţişat pe toţi oamenii, chiar şi pe vrăjmaşii Lui. S-a rugat pentru răstignitorii Săi şi a spus acele nemuritoare cuvinte, care frâng inimile şi celor mai învârtoşaţi şi nemiloşi oameni: „Părinte, iartă-le lor, căci nu ştiu ce fac” (Luca 23, 34).

***

Iubiţilor, vă întreb: Suntem creştini? Să-L imităm pe Stăpânul nostru. Să-L urmăm cu fidelitate pe sfântul drum al dragostei, dragoste, pe care trebuie s-o arătăm chiar şi vrăjmaşilor noştri.

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: „Kyriaki”)

MANIA ΓEPONTIΣMOY

(Απόσπασμα αγιογραφικού μαθήματος του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στην προς Γαλάτας επιστολή, στον «Οίκο Χειροτεχνίας», δηλαδή στο σημερινό Μοναστήρι του Αγίου Αυγουστίνου στην Φλωρίνης, στις 11-1-1991)

«Την προς Γαλάτας επιστολή χαρακτηρίζει· το φιλελεύθερο και ελεγκτικό πνεύμα. Την πικρία που αισθάνθηκε ο απόστολος Παύλος από την εγκατάλειψη. Για φανταστείτε να έχει 200-300 χριστιανούς και να φύγουν όλοι!…

Tα ξέρετε τα γεγονότα, να μη τα λέμε. Tώρα τελευταίως υπάρχει η μανία του γεροντισμού. Θα γράψω άρθρο γι’ αυτό. Φοβερό, τρομερό πράγμα! Tο χθεσινό παιδάριον, μόλις το χειροτόνησες να θέλει να κάνει οπαδούς. Nα αποσπά από την Εκκλησία και να μαζεύονται…, να μαζεύονται γύρω του οι χριστιανοί. Διασπώνται έτσι τις δυνάμεις του Χριστιανισμού. Και κάθε πλέον αρχιμανδρίτης έχει μανία γεροντισμού. Mεγάλη νόσος αυτή μέσα στην Eκκλησία του Xριστού.

Eμείς πρέπει να παρηγορούμεθα, αν έμεναν όλοι θα ε­ίχαμε 300-400 ιερείς….

Aλλα πάλι και εγώ υποφέρω στα γηρατειά μου απ᾽ αυτή την αποσκίρτησι, την απολάκτισι, την εγκατάλειψι και παρηγορούμε με την προς Γαλάτας επιστολή. Την διαβάζω συχνά και παρηγορούμε.

Eάν ο Παύλος, που ήταν τόσο μεγάλο υπόδειγμα αιώνιον και αθάνατον, έπαθε αυτά, τί να πούμε εμείς;…

Tί να πούμε για την εγκατάλειψη; Έμειναν μερικά πρόσωπα κοντά μας, όπως είναι και ο π. Iερόθεος, τον οποίον ελέγχουμε παντώς άλλου, εντούτοις παραμένει πιστός και αφοσιωμένος κοντά μας. Έμειναν και ελάχιστα ακόμη πρόσωπα, αλλά δεν αποκλείεται να φύγουν και αυτά και να μείνω μόνος στον κόσμο, και να πω σαν τον απόστολο Παύλο· «Oι πάντες με ἐγκατέλιπον». Ας γίνει και αυτό· Aλλ’ ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών και «Γνώτε έθνη και ηττάσθαι ότι μεθ’ ημών ο Θεός». Aυτό είναι το ουσιώδες…».

ΜΑΝΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΙΣΜΟΥ

• Υπάρχουν σήμερα τέτοια πρόσωπα στη Φλώρινα που έχουν όχι μόνο μανία γεροντισμού αλλά και δεσποτισμού; Υπάρχουν και τα ξέρει ο λαός της Φλώρινας. Δεν είναι πολλά, 1-2 είναι, αλλά εκμεταλλεύονται όλες τις ευκαιρίες για την προβολή τους. Να πιάσουν μίτρα και πατερίτσα και ας προσκυνήσουν και τον Αντίχριστο. Από τέτοιους δεσποτάδες που δεν τους διαλέγει ο πιστός λαός και δεν εξελέγονται με την επιφoίτηση του Αγίου Πνεύματος τι θα περιμένει κανείς;
• Να δούμε πως τους φωτογραφίζει ο σεβάσμιος Ορθόδοξος αγωνιστής ιεράρχης της Φλώρινας π. Αυγουστίνος Καντιώτης·
• ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΝ:
• «Ὁ Χριστόφορος ὁ Καλύβας, ἕνας ἐπιστήθιος φίλος µου, σπουδαία φυσιογνωµία, µοῦ ἔλεγε πρό ἐτῶν πού συζητούσαµε: “Ρέ Αὐγουστῖνε, δέν κατάλαβες τί θά γίνῃ; Ὁ σατανᾶς µετεχειρίσθη ὅλα τά µέσα γιά νά διάλυση τήν Ἐκκλησία.  Θά µεταχειριστῇ εἰς τούς ἔσχατους καιρούς καί ἕνα τελευταῖο ὅπλο:  Θά ντύσῃ παπᾶδες καί δεσποτάδες πρόσωπα τῆς ἐξουσίας του· θά τούς φορέσῃ ἐγκόλπια καί θά τούς δώσῃ πατερίτσες!  Καί διά µέσου αὐτῶν τῶν ἀρχιερέων θά διάλυσῃ τήν Ἐκκλησία”

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ Ο ΝΥΜΦΑΓΩΓΟΣ

Κάποιοι θεολόγοι, αρχιμανδρίτες ακόμη και πνευματικοί πατέρες συγχέουν τον ρόλο τους. Δεν βλέπουν τους εαυτούς τους σαν μικρούς εργάτες του Ευαγγελίου που τάχθηκαν να οδηγήσουν ψυχές στο Χριστό, αλλά αριθμούν οπαδούς και συμπεριφέρονται ως νυμφίοι των ψυχών. Αυτό το αμάρτημα το θεωρούσε πολύ φοβερό ο επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος και δεν επέτρεπε σε κανένα από τα πνευματικά του παιδιά να συγχέει τον ρόλο του.

Θα αναφέρουμε κάτι που έγινε στην Κοζάνη την δεκαετία του 60.

Ο π. Αυγουστίνος που εργάστηκε τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής στην Μακεδονία είχε γίνει φούτ μπολ στα πόδια των αρχιερέων και είχε πολλές δυσμενείς μεταθέσεις, γιατί τους ήλεγχε. Έφτασαν να μη του επιτρέπουν ούτε την διέλευσή του από τις πόλεις που εργάστηκε και έπαιξε κορώνα γράμματα την ζωή του. Ο κόσμος όμως τον αγαπούσε και τον περίμενε. Τον περίμενε και μια μεγάλη ομάδα κοριτσών, ιεραποστολικών προσώπων από Φλώρινα – Κοζάνη – Γρεβενά για να εξομολογηθεί σ’ αυτόν. Τα πρόσωπα αυτά τον  έβλεπαν μόνο μια ή δυο φορές τον χρόνο και για τα προβλήματά τους ενημερώνονταν δια αλληλογραφίας.

Κάποια μέρα, μετά την εξομολόγηση όταν έφυγε έκλαυσαν.

Αυτό το έμαθε ο π. Αυγουστίνος από έναν συνεργάτη του, τον Γεώργιο Παφίλη. Ο π. Αυγουστίνος όμως όχι μόνο δεν κολακεύθηκε από την αγάπη τους, αλλά λυπήθηκε και θεώρησε τα δάκρυα που έχυσαν για την απομάκρυνσή του μεγάλη αμαρτία, και είπε· Δεν είμαι εγώ ο νυμφίος της ψυχής σας, για να κλαίτε όταν φεύγω. Νυμφίος σας είναι ο Χριστός. Αυτόν να αγαπήσετε και κοντά του πάντα να βρίσκεσθε. Εγω είμαι απλώς νυμφαγωγός, αυτό πρέπει καλά να το καταλάβετε. Αν δεν καταλάβετε, δεν θα ξαναδείτε το πρόσωπό μου και δεν θα επικοινωνήσω ούτε δια αλληλογραφίας μαζί σας.

Ο π. Αυγουστίνος μ’ αυτόν τον αυστηρό τρόπο απέκρουε κάθε προσωπολατρία στο πρόσωπό του και δίδασκε τον ρόλο του πνευματικού στην ζωή των πιστών.

____________________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

_____________________

MANIA STĂREŢISMULUI

(fragment din lecţia biblică la Epistola către Galateni a Mitropolitului de Florina, Părintele Augustin, în “Casa lucrului manual”, adică în actuala mănăstire a Sfântului Augustin din Florina, pe 11 ianuarie 1991)

„Epistola către Galateni este caracterizată de un duh liberal şi mustrător, de amărăciunea pe care a simţit-o Apostolul Pavel din cauza părăsirii. Ia închipuiţi-vă să aibă două – trei sute de creştini şi să plece toţi!…
Ştiţi faptele, să nu le mai spunem. Acum, în ultima vreme, există mania stăreţismului. Voi scrie un articol despre asta. Înfricoşător, groaznic lucru! Flăcăul de ieri, pe care doar l-ai hirotonit, vrea să-şi facă adepţi şi admiratori. Să rupă din Biserică şi să strângă…, să se adune creştinii în jurul lui. În felul acesta se risipesc forţele creştinismului. Şi de-acum, fiecare arhimandrit are mania stăreţismului. O mare boală este aceasta în Biserica lui Hristos.
Noi trebuie să ne consolăm; dacă rămâneau toţi am fi avut trei – patru sute de preoţi…
Dar iarăşi, şi eu sufăr la bătrâneţile mele de această abandonare, de acest şut, de această părăsire şi mă consolez cu Epistola către Galateni. O citesc adesea şi mă consolez. Dacă Pavel, care a fost un aşa exemplu, veşnic şi nemuritor, a pătimit acestea, ce să spunem noi?…
Ce să spunem despre părăsire? Au rămas câteva persoane lângă noi, cum este părintele Ierotei, pe care-l mustrăm mai mult decât pe toţi. Cu toate acestea el rămâne credincios şi dedicat alături de noi. Au mai rămas şi foarte puţine persoane, dar nu e exclus să plece şi ele şi să rămân singur în lume şi să spun ca Apostolul Pavel: „Toţi m-au părăsit”. Să se întâmple şi asta, dar „Dacă Dumnezeu este cu noi, nimeni nu este împotriva noastră” şi „Înţelegeţi neamuri şi vă plecaţi, căci cu noi este Dumnezeu”. Asta este esenţial…”.

MANIA STĂREŢISMULUI ŞI A EPISCOPATULUI

Există astăzi astfel de persoane în Florina, care nu au doar mania stăreţismului, ci şi a episcopatului? Există. Şi poporul din Florina le ştie. Nu sunt multe. Sunt una sau două, dar profită de toate prilejurile pentru promovarea şi afirmarea lor. Să pună mâna pe mitră, cârjă şi să se închine chiar şi lui Antihrist. De la astfel de episcopi, pe care nu-i alege poporul credincios şi care nu sunt aleşi prin pogorârea Duhului Sfânt, la ce să te aştepţi?
Să vedem cum îi descrie respectabilul şi luptătorul ierarh ortodox al Florinei, Părintele Augustin Kandiotis:
ASCULTAŢI-L:
„Hristoforos Kalivas, un prieten de suflet, o personalitate importantă, mi-a spus cu ani în urmă în timp ce discutam: „Bre, Augustine, n-ai înţeles ce se va întâmpla? Satana unelteşte toate mijloacele, ca să distrugă Biserica. Va unelti în vremurile din urmă şi o ultimă armă: Va îmbrăca el preoţi şi episcopi, persoane de sub stăpânirea sa; le va pune la gât engolpioane şi le va da în mâini pateriţe! Şi prin aceşti arhierei va distruge Biserica”.

HRISTOS ESTE MIRELE SUFLETULUI.

DUHOVNICUL ESTE DOAR NIMFAGOGUL.
(CEL CARE CONDUCE MIREASA SPRE MIRE)

Unii teologi, chiar şi arhimandriţi şi părinţi duhovniceşti, îşi confundă rolul. Nu se consideră pe ei înşişi mici lucrători ai Evangheliei, care au fost rânduiţi să conducă sufletele la Hristos, ci îşi numără adepţi şi admiratori şi se comportă ca nişte miri ai sufletelor. Episcopul Augustin al Florinei considera acest păcat foarte groaznic şi nu îngăduia nimănui din fiii lui duhovniceşti să-şi confunde rolul.
Vom aminti un fapt, care s-a întâmplat în Kozanis în anii 60.
Părintele Augustin, care a activat în acei grei ani ai ocupaţiei în Macedonia, devenise minge de fotbal în picioarele arhiereilor şi a pătimit foarte multe transferuri defavorabile, tocmai pentru că-i mustra. Ajunseseră să nu-i permită trecerea prin oraşele în care a lucrat, dar el şi-a jucat viaţa la cap şi pajură. Lumea însă îl iubea şi-l aştepta. Îl aştepta şi un mare grup de fete, persoane misionare din Florina – Kozani – Grevena, ca să se spovedească la el. Aceste persoane îl vedeau doar o dată sau de două ori pe an şi pentru problemele lor îl informau prin scrisori.
Într-o zi, după spovedanie, când Stareţul a plecat, ele au început să plângă.
Părintele Augustin a aflat asta de la un colaborator al său, Gheorghios Pafili. Părintele Augustin însă, nu numai că nu s-a simţit adulat sau flatat de dragostea lor, ci s-a întristat şi a considerat lacrimile pe care le-au vărsat la plecarea sa un mare păcat şi a spus: Nu eu sunt mirele sufletului vostru, ca să plângeţi când plec. Mirele vostru este Hristos. Pe El să-L iubiţi şi lângă El să fiţi întotdeauna. Eu sunt doar un nimfagog. Lucrul acesta trebuie să-l înţelegeţi bine. Dacă nu-l înţelegeţi, nu veţi mai vedea faţa mea şi nu voi mai comunica nici prin scrisori cu voi.
Părintele Augustin printr-o astfel de asprime respingea orice cult al personalităţii la adresa sa şi învăţa despre rolul duhovnicului în viaţa credincioşilor.

(trad. Frăţia Ortodoxă Misionară “Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=15330)

_____________________________

SERBIKA

______________________________

ОПСЕСИЈА СТАРАЧЕСТВОМ

(Део снимљеног говора Митрополита Флорине о. Августина на посланицу Галаћанима, у  «Кући Ручних радиности» а сада, Манастир Светог Августина у Флорини,  11-1-1991)

«Посланица Галаћанима је окарактерисана да је слободног и контролног духа. Садржи горчину коју је осетио апостол Павле када су га напустили његови јако блиски сарадници. Замислите 200-300 хришћана и да сви оду!…

Упознати сте са дешавањима, нема потребе да наводим.Сада у последње време постоји нека опсесија да сви буду старци. Написаћу чланак о томе. То је страшна ствар! Јучерашње дете само што си га рукоположио да жели да има своје следбенике. Да се одваја од Цркве и да се сакупљају…, да се сакупљају око њега хришћани. Тако се расипају снаге Хришћанства. И сваки архимандрит има опсесију старачевства. То је једна велика болест у Цркви Христовој.

Ми треба да се утешимо, да су сви остали имали бисмо 300-400 свештеника…

И ја у мојој старости трпим од те зле коби, одвајања и напуштања мојих блиских сарадника, налазим велику утеху у посланици Галаћанима. Често је читам и тешим се.

Ако је Павле, који је био велики пример вечним и бесмртним, трпео то, шта онда ми остали да кажемо?… Шта да кажемо о напуштању? Поред нас је остало веома мало лица, као што је о. Јеротеј, којег непрестално опомињемо, при томе он остаје веран и посвећен нама. Остало је још по неко лице, али није искључено да и они оду од мене и да останем сам на свету, и да кажем као апостол Павле· «Сви су ме напустили».Нека се и то догоди· Ако је Бог са нама ко може против нас «Знајте народи да побеђујете јер је с нама Бог». То је најважније…».

ОПСЕСИЈА СТАРАЧЕСТВОМ И ВЛАДИЧАНСТВОМ

Постоје и данас таква лица у Флорини која имају опсесију старачеством и владичанством. Постоје и то зна народ Флорине. Нема их пуно, 1-2 особе, али искориштавају све прилике за своје приказивање. Само да ухвате митру и патерицу у своје руке, па макар се поклонили и Антихристу. Од таквих владика које не бира верни народ и који се не одабиру са дејством Светог Духа шта да очекује неко?

• Погледајмо како их фотографише поштовани Православни борбени јерарх Флорине о. Августин Кандиот. ·
• ЧУЈТЕ ГА:
• «Христофор Калива, један мој веома драг пријатељ, веома важна личност, рекао ми је пре много година када смо разговарали: “Августине, зар не разумеш шта ће бити? Сатана ће употребити сва средства да разори Цркву. У последња времена употребиће своје последње оружје: Оденуће у свештенике и епископе људе који су у његовој власти; украсиће их панагијама и даће им патерице и кроз те Архијереје ће уништити Цркву.”

ХРИСТОС ЈЕ ЖЕНИК ДУШЕ

ДУХОВНИ НИМФАГОГ-ПРОВОДАЂИЈА

Неки теолози, архимандрити и понеки духовни оци не схватају своју улогу. Не виде себе као мале раднике Еванђеља који су одређени да воде душе Христу, него пребројавају своје следбенике и понашају се као  женици душа. Тај грех је сматрао страшним епископ Флорине Августин и није ником од своје друховне деце дозвољавао да помеша  његову улогу.

Навести ћу нешто што се децило у Козанију пре  60-те:

О. Августин који је радио у тешко време Окупације у Македонији, постао је фудбалска лоптица на ногама архијереја и много пута је био премештан по разним митрополијама јер их је све опомињао. Дошло је дотле да му не дозвољавају пролазак кроз градове у којима је радио и свој живот умало жртвовао за исте. Али људи у тим градовима су га волели и очекивали. Очекивала га је једна повећа група девојака, мисионарских лица из Флорине-Козанија-Гревене да се исповеди. Та лица су га виђала само једном или два пута на годину а о својим проблемима су се дописивале са оцем.

Једног дана по одласку о. Августина , неке су заплакале за њим.

То је сазнао о. Августин од једног свог сарадника г. Георгија Пафилија. Али о. Августин не само да није био занесен њиховом љубављу, али се ожалостио и сматрао је да те сузе што су за њим проливене као велики грех, и рекао је следеће· Нисам ја женик ваше душе, да плачете када одлазим. Женик ваш је Христос. Њега да волите и близу њега да се увек налазите. Ја сам само проводађија женика, то морате веома добро да разумете. Ако то не разумете, нећете више видети моје лице и нећу више са вама контактирати ни преко писама.

О. Августин је на тај строг начин одбацивао свако обожавање његове личности и поучавао је свештенике о улози духовника у животу верника.

Aπόσπασμα παλαιάς ομιλίας του ιεροκήρυκα των Aθηνών π. Aυγουστίνου Kαντιώτη.

• Παιδιά εδώ της Iωνίας θα κηρύξω και πάλι… Δεν ξέρω τι θα γίνει στον κόσμο. Eγώ θέλω η νέα Iωνία να γίνει κάστρο. Kάστρο λευτεριάς, κάστρο της Oρθοδοξίας, αλύγιστο κάστρο, εις αιώνας αιώνων. Kαι αν γονατίσει ο Πειραιάς και αν γονατίσει η Aθήνα και αν γονατίσει η Θεσσαλονίκη, εδώ τα παιδιά της Σμύρνης της Aττάλειας της Mικράς Aσίας  δεν θα γονατίσουν. Tο τελευταίο κάστρο θα είναι το κάστρο της Nέας Iωνίας. Tο πιστεύω…
  O δε Kύριος ημών Iησούς Xριστός δια του πατρός ημών αγίου θεοφιλεστάτου Πατάρων, τον οποίον σέβομαι απολύτως, είθε ο Kύριος να σκέπει και να φυλάτει πάντας ημάς  αγαπητοί αδελφοί, αμήν.

ΠPOΣΦΩNHΣΗ TOY ΣEBAΣMIΩTATOY ΠATAPΩN MEΛETIOY

Eπισκόπου της Mικράς Aσίας. Eξορίσθη από τους Tούρκους το 1921. Ελευθερώθηκε το 1924 και ήρθε ως ανταλάξιμος πρόσφυγας στην Aθήνα και εγκατεστάθηκε με το ποίμνιό του στην Nέα Iωνία.

• Eυχαριστούμε τον άγιον αρχιμανδρίτη Aυγουστίνο ο οποίος εν συνεχεία μας έρχεται εδώ  στην Nέα Iωνία και σε άλλους ιερούς ναούς και κηρύττει τον λόγον του Θεού.
  Oι ιατροί και οι παλιοί και οι νεώτεροι, οσάκις είχον ασθενείς με τραύματα και πληγάς ανειάτους, εμεταχειρίζοντο θερμοκαυστήρας. Πεπυρακτωμένους ήλιους και μαχαίρια και κατέκαιαν και καυτηρίαζαν τας πληγάς και τα τραύματα δια να ιατρευτούν. Έτσι και οι λόγοι του αγίου αρχιμανδρίτου Aυγουστίνου είναι θερμοκαυστήρες, οι οποίοι καυτηριάζουν τας πληγάς και τα τραύματα τα οποία υπέστη εξ ενεργείας του διαβόλου το σώμα εκείνων που αποτελούν την Oρθόδοξο Kαθολική Eκκλησία. Γι’ αυτό ας ευχηθώμεν όλοι μας όπως ο Πανάγαθος Δημιουργός, η Aγία Tριάς, τον διατηρεί εν υγεία, εν ακμεί και του δίδει πάντοτε δύναμη για να εξακολουθήσει να εργάζεται και να αγωνίζεται για την δόξα της Oρθοδόξου ημών Eκκλησίας και δια την σωτηρία των ψυχών.

Yπνωσε Λεων

του αρχιμανδρίτου Νικόδημου Πετρόπουλου

Με λουλούδια και ροδόσταμο ραίνω τον τάφον Σου και με δέος γονυκλινώς και ευγνωμόνως ασπάζομαι την αγίαν σορόν Σου, πάτερ Αυγουστίνε.

Και τώρα, Αγιε, εξ ουρανού και από θρόνου δόξης, ής ηξιώθης, επίβλεψον εφ’ ημάς και πρέσβευε υπέρ του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Πολλά ήκουσα εις την κηδείαν Σου. Όμως με το μέγα κεφάλαιο ΜΙΜΗΣΙΣ, τι ακριβώς συνέβη; Πάντως άπαντες επέστρεψαν «ικανοποιημένοι» εις την α ν ά π α υ σ ί ν των! Πόσοι άραγε να αντελήφθησαν το βουβό μήνυμα που μέσα από το φέρετρο διελάλει αθόρυβα η σορός Σου;

Στόματα πολλά και λαλίστατα, φωναί στεντόρειαι. Και τι δεν είπαν! Καλώς, έστω και τώρα «για του στραβού το δίκαιο». Μα ώτα και κεραίαι και διάθεσις θυσιαστική προς συνέχισιν των όσων ετόνισαν, δεν ξέρω αν υπήρχον.

Ωμοίαζαν μάλλον με πτωχοσυμπεθέρους και πολύξερους φίλους και πτωχοσυγγενείς που εκ περάτων ήλθον και ελάλουν περασμένα μεγαλεία ανδρός αγωνιστού πελωρίων διαστάσεων, απορριπτομένου όμως και διωκομένου πολλάκις μέχρι χθές. Με εξαίρεσι ο λαός πλαγίως επαινών τινά ομιλητήν είπε χαριτολογών: «Πόσες αλήθειες είπε το ζάχαρο!».

Ποτέ εις την ζωήν του δεν είδε εις το πλευρόν του ο μπαρουτοκαπνισμένος τόσους μεγάλους και υψηλούς, όσους περί το φέρετρόν του!!!

Διότι τώρα πιά δεν υπήρχε κίνδυνος και πλησίον του πλέον θα ηδύναντο εκ του πλήθους να γευθούν κάποιαν τιμήν εν αντιθέσει με τον απόστολον Πέτρον, χωρίς να είναι επιβαρυντικό δι’ αυτούς το περί αυτού λεχθέν: «Και ούτος συν αυτώ ήν»(Λουκ.12, 56). Και τώρα ένα τέλος, που ωμοίαζε με τέλος παραμυθιού: Και Εκείνος έζησε καλά, αγωνιζόμενος μέχρι τελευταίας του αναπνοής και εμείς ακόμη καλύτερα, α ν α π α υ ό μ ε ν ο ι ….. Αυγουστίνε, τώρα αναπαύου, προς μείζονα ανάπαυσιν και ησυχίαν ιδικήν μας. Δόξα τω θανάτω τω μεγάλω ευεργέτη τω αναπαύσαντί Σε, αλλά και μεγάλως αναπαύσαντι και ευεργετήσαντι και ημάς…

Αλήθως, για πόσους έφυγεν ένας ΒΡΑΧΝΑΣ!

Αλλά «δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι».

Κατά την παράδοσιν η κομμένη κεφαλή του Τιμίου Προδρόμου επί πινακίου μυστηριωδώς ανεφώνησε και πάλιν εις το παλάτιον βασταζομένη υπό της Ηρωδιάδος, τον έλεγχον «ούκ έξεστί σοι».

Πίστις ακράδαντος, έστω και εάν έκρυψεν αυτόν γής βραχύς τόπος, είναι ότι ο αντιδοξάζων τους δοξάζοντας Αυτόν Κύριος θα χαριτώνη την αγίαν σορόν του μικρού τω δέματι και μεγάλου τω πνεύματι γέροντος και διά σημείων θα αναδείξη τον τάφον Του, ένα ΝΕΟΝ ΤΡΟΠΑΙΟΝ που θα ηλεκτρίζη ευγενείς πιστευούσας ψυχάς εις συνέχισιν αγώνων προς πάταξιν των σκοτεινών δυνάμεων και επικράτησιν του θελήματος του Θεού, ψυχάς κραζούσας το «ούκ εά ημάς καθεύδειν το του Αυγουστίνου τρόπαιον». Αυγουστίνου Αρχιερέως και Νικολάου και Σοφίας των αειμνήστων γονέων αυτού αιωνία η μνήμη.

Γέροντα, την ευχήν σου.

Ο ελάχιστος εν ιερομονάχοις αρχιμανδρίτης Νικόδημος Πετρόπουλος, προϊστάμενος ιερού ναού Αποστόλου Παύλου Πατρών, ο επί μίαν πενταετίαν σπουδάσας εν Αθήναις ως φοιτητής παρά τους πόδας Σου (Ζωοδόχου Πηγής 44) τη αυστηρά υποδείξει του αειμνήστου πνευματικού μου πατρός Γερβασίου Παρασκευοπούλου.

Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης ΑΡΤΕΜΙΟΣ:

Ειμαι ο Κανονικος  μητροπολιτης Ρασκας  και Πριζρενη

Διά τῆς ἀπό 13-9-2010 μακροσκελοῦς ἐπιστολῆς του τήν ὁποία ἐνεχείρισε πρός τήν ΔΙΣ τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ Σεβασμιώτατος Ἐπίσκοπος κ.κ.Ἀρτέμιος ζητᾶ νά ἐπανέλθει ἡ κανονική τάξη καί εἰρήνη στή Σερβική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία.

Μάλιστα δέ, γράφει μέσα στήν ἐπιστολή του ὁ Σεβασμιώτατος, ὅτι οἱ φόβοι του καί οἱ ἐνστάσεις του γιά τίς ἐξελίξεις τῶν ἐκκλησιαστικῶν καί ἐθνικῶν πραγμάτων στή Σερβία κορυφώθηκαν ὕστερα ἀπό τίς σφόδρα φιλοπαπικές καί οἰκουμενιστικές δηλώσεις ἐκ μέρους τοῦ Σέρβου Πατριάρχου κ.κ.Εἰρηναίου στή Βιέννη.

Ἡ ὅλη ἔκρυθμη καί παρανόμως ἐπιβληθεῖσα ἀντικανονική κατάσταση πού ἐνέσκηψε στό Κόσοβο ἀνάγκασε τούς 100 καί πλέον μοναχούς νά ἐγκαταλείψουν τούς τόπους τῆς μετανοίας τους ὡς ἔνδειξη διαμαρτυρίας.

Ἔφερε δέ σέ ἀπόγνωση τό ποίμνιο (ἱερεῖς, λοιποί μοναχοί καί λαϊκοί), τό ὁποῖο ἐκφράζεται μέ τά μελανότερα χρώματα γιά τήν ἀποσύνθεση τῆς καθημερινῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

Καταλήγει ὁ Σεβασμιώτατος στήν ἐπιστολή του ὅτι ἡ κανονική τάξη καί εἰρήνη μπορεῖ νά ἀποκατασταθεῖ μόνον μέ τήν ἐπιστροφή τοῦ ἰδίου στήν ἀντικανονικῶς καί παρανόμως ἀρπαγεῖσα Ἐπαρχία του, τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης.

«Ἀντίθετα μέ τήν ἕως τώρα κατάσταση ἀνακοινώνουμε ὅτι ἀπό τοῦδε καί στό ἑξής ἀπαλλασσόμεθα ἀπό τήν προσωπική εὐθύνη πού αἰσθανόμεθα ἕνεκα τῆς ὑποταγῆς πού ἐπεδείξαμε ἕως τώρα, διότι ἡμεῖς ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας καί ἐνώπιον τοῦ Θεού εἴμεθα ἰσόβιος κανονικός Ἀρχιποιμένας τῆς Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης», ἔγραψε μεταξύ ἄλλων ὁ Ἐπίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης κ.κ. Ἀρτέμιος.

Σύμφωνα μέ τίς πληροφορίες μας ἡ συνεδρίαση τῆς ΔΙΣ θά γίνει σήμερα, 15-9-2010.

Πηγή:http://www.mancr.org (ἰστοσελίδα μοναστηριοῦ CRNA REKA στήν ἐξορία)

_____________________

ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ

Πηγή:http://www.mancr.org/2009-03-17-15-07-24/novosti-razne/157-2010-09-15-09-36-04.html

АРТЕМИЈЕ – доживотни Епископ рашко-призренски

Њeгово Преосвештенство Епископ г. Артемије обратио се 13. септембра о.г. Светом архијерејском Синоду СПЦ подужим писмом, којим захтева враћање отетог му трона Епархије рашко-призренске, чиме ће се и у СПЦ вратити канонски поредак и мир.

”У противном овим обзнањујемо да се од сада па убудуће ослобађамо осећаја сопствене кривице због ранијих повиновања, јер смо Ми у Цркви и пред Богом доживотни канонски Архипастир Епархије рашко-призренске”, поручио је, између осталог, Епископ рашко-призренски  г. Артемије.

Према нашим сазнањима седница Синода биће одржана данас, 15. септембра 2010. године.

______________________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

____________________

ARTEMIE DE KOSOVO:

SUNT EPISCOPUL CANONIC DE RAŞKA-PRIZREN!

Într-o scrisoare, Preasfinţitul Episcop Artemie semnalează grave evoluţii  în Biserica Ortodoxă Sârbă

Într-o amplă scrisoare din 13.09.2010, pe care a trimis-o Sfântului Sinod Permanent al Bisericii Ortodoxe Sârbe, Preasfinţitul Episcop kir Artemie cere să revină ordinea canonică şi pacea în Biserica Ortodoxă Sârbă. Preasfinţitul scrie în epistola sa că temerile şi contestaţiile sale pentru evoluţia lucrurilor bisericeşti şi naţionale în Serbia au atins punctul culminant în urma declaraţiilor vehement filo-papistaşe şi ecumeniste din partea Patriarhului Sârb kir Irineu la Viena.
Toată situaţia anormală, anticanonică şi ilegal impusă, care a apărut în Kosovo a obligat pe cei peste 100 de monahi să-şi părăsească mănăstirile lor de metanie în semn de protest. A adus la deznădejde turma (preoţi, şi ceilalţi monahi şi laici), care se exprimă în cele mai negre culori pentru alterarea vieţii bisericeşti zilnice. Preasfinţitul îşi încheie scrisoarea, spunând că ordinea canonică şi pacea pot fi restabilite doar prin întoarcerea sa în Eparhia, ce i-a fost răpită anticanonic şi ilegal, Sfânta Episcopie de Raşca şi Prizren.
„Contrar situaţiei de până acum, vă aducem la cunoştinţă că de acum înainte ne dezicem de orice responsabilitate personală, pe care o simţim pentru supunerea de care am dat dovadă până acum, pentru că noi, înaintea Bisericii şi înaintea lui Dumnezeu, suntem Arhipăstor canonic pe viaţă al Episcopiei de Raşca şi Prizren”, a scris printre altele Episcopul de Raşca şi Prizren, kir Artemie.
Conform informaţiilor noastre întrunirea Sfântului Sinod Permanent va avea loc astăzi, 15.09.2010.

(Traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”; Sursa: http://www.mancr.org/2009-03-17-15-07-24/novosti-razne/157-2010-09-15-09-36-04.html
(Site-ul Mănăstirii CRNA REKA în surghiun) via http://thriskeftika.blogspot.com/2010/09/blog-post_1116.html)

Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Крстовдан – Воздвижење Часног Крста – 27 Септембар

Крст, «лудост» и «сила»

Браћо, «јер је реч о крсту лудост онима који гину,а сила Божија нама који се спасавамо» (Α΄ Κορ. 1,18)

Данас је драги моји Крстовдан. Данас славимо тај историјски догађај када је света Јелена пронашла у Јерусалиму часни крст, и као данас крст су узвисили, а хиљаде људи се молило са: «Господе, помилуј». О крсту нам данас говори Еванђеље. Док нам апостол казује нешто чудно, то би требало да запазимо данас.

* * *

«Реч о крсту», казује нам дакле о крсту,за једне је «лудост» а за друге је « мудрост и сила» (Α΄ Κορ. 1,18). Заиста чудне речи. Да ли може бити истог укуса слатко и кисело? Како то бива? Реч о крсту или ће бити лудост а не мудрост, или ће бити мудрост а не лудост, или ће бити слабост а не немоћ. Међутим те две супротности се сједињавају код крста Господњег. Који би требао бити разлог ових супротности? Да бих вам представио те супротности које се примећују код крста, навешћу вам један пример. А то је сунце. Излази сунце, његови здраци падају на свећу и она се топи, али ако падну на блато оно се стврдњава, постаје као дрво. Да ли је сунце криво за то? Не. Свећа има способност када дође у додир са сунцем да се омекшава а блато има својство у додиру са сунцем да се стврдњава. Све зависи од материје и од њених својстава. Исто тако и крст, исти, као и сунце које осветљава свет, за једне је лудост, а за друге је снага и мудрост. «Лудост» је крст, нешто несхватљиво. Ко је то говорио? За кога је био «лудост»? За Јудеје. Јудеји нису могли замислити никада, да би један Бог могао доспети до тако велике немоћи и постати предмет исмејавања и ироније. А са друге стране Грци, који су замишљали своје богове да бацају муње и град са врха Олимпа, нису могли да усагласе божанску силу са немоћи једног разапетог. Зато је код њих проповед о Разапетом сматрана као «лудост», нешто несхватљиво.
И до данас је за неке, проповед о крсту лудост. Постоје људи који ако виде једног дечака или девојчицу, или једног човека уопштено, да често иде Богу у Цркву, да се исповеда, да се причешћује, да отвара Еванђење и чита, говоре о њему иронично: „Готово је са њим, полудео је, скренуо је, окренуло му се, луд је, безуман је…“, то је оно шта нам говори апостол данас. За њих је проповед о крсту једно безумље, једна лудост, као и за Јудеје. Та иста проповед је за њих лудост, за друге је мудрост и «сила Божија». «Сила Божија»! Како је  « сила Божија »? Посматрајте и видите.

У старо време је било тако пуно учитеља – нећемо наводити њихова имена. Настојали су да спасу свет. Шта су успели? Ништа, потпуно ништа. Нису могли да исправе своју супругу, своју децу, свога комшију а ни себе саме. Били су немоћни. Погледајте сада, од часа када се воздигао часни крст Господњи, какву промену уочавате! Десно од њега је један разбојник утопљен у крви својих злочина које је починио. Ништа му није помогло да се поправи, ни савети мајке и оца, нити страх од државних органа, нити затвори и окови, нити претње вешалима и смртном казном, ништа. Али чим су на његово срце пале божанске здраке Разапетог, променио се, сунце – Христос- је омекшао његово окрутно срце- јер је у дубини  своје душе имао добро расположење- и њега сада видиш да се каје и постаје светац. Да снага крста га је променила.

Он није једини пример покајања. Од времена када је подигнут крст, пуно таквих чуда је било, моралних и духовних, забележени су у историји. Људи који су били гневни и насилни су постали кротки, људи који су били среброљупци су постали милостиви, људи егоистични и горди су постали понизни, људи изјелице и прождрљивци су постали уздржљиви и умерени. Такве је промене донео часни крст, који је центар великих промена и „сила Божија“.

Да бисмо некако разумели те апостолове непроценљиве речи, које се до данас испуњавају, да је за једне проповед о крсту лудост а за друге мудрост и сила, све зависи од човековог расположења, да бисмо разумели која је снага крста, наводим један пример који се догодио у Енглеској. Тамо, близу мора, била је једна велика стена, која је требало да буде премештена. Пуно се људи сакупило и покушали су да је откотрљају, али нису успели. Тада су довезли један багер. Багер је ухватио стену и са притиском на једно дугме стена се одвојила и подигла високо као да је била каменчић. Сви присутни су се дивили, како је багер подигао стену, коју није могло ни стотину људи да помери. У томе часу један од њих се одважио, обратио се осталима који су још били задивљени чудноватим призором ( први пут  је тада багер употребљен) и рекао им је: „Дивите ли се овој ствари? Дивите се, како је ова машина, багер, који је узео стену и подигао је високо као да је била један мали каменчић? Али ја имам да вам кажем данас за још једно вече чудо. – За које чудо? Послушајте ме. Сви ме познајете јако добро. Знате, да сам до скора био један пијанац, ишао сам ноћу у кафане, излазио из њих касно, одлазио сам кући, тукао сам моју супругу, тиранисао сам моју децу, живео сам једним неморалним и погрешним животом, некада сам одлазио у затвор а некада се окретао лево и десно без циља. Сада већ неко време како сам отворио Еванђеље и како сам поверовао у Христа, сам се променио. Био сам стена а багер је био крст Господњи!…

Лепо је то објаснио. Крст Христов је силни багер. Као што багер подиже и спушта терет, колико и да је тежак и подиже га високо са лакоћом, исто чини и крст. Иако је неки човек отежао од грехова, сила Божија, и да је човеков грех тежак као цела стена или планина може да га подигне са багером крста Господњег. Са тим Христос привлачи грешнике и узноси их до неба. Зато у химнама вечерње службе чујемо: „Радуј се крсте, кроз кога смо се узвисили са земље на небо….“.

* * *

Драги моји, надам се да Ви прихватате проповед о крсту и да дубоко поштујете тајну крста. Нисте од оних који исмејавају тајну. Супротно, ви сте верни и побожни Хришћани. Верујете у Христа, кајете се за своје грехове, исповедате се духовном оцу, причешћујете се са светим телом и часном крвљу његовом. Свет, гоничи провода и модерни фантоми ноћних центара и картања, можда вас сматрају лудим. Не ви нисте луди. Ви сте паметни, ви сте људи који су схватили смисао живота. Луди и безумни и безумни су они који су се упутили ка вечном губилишту сви они који не верују у Христа. Последично, ако било ко, да ли то био супружник или рођак или комшија или комшиница вам каже, зашто не учествујете у животу овога света већ губите прилику да се радујете и пролазите ваше време бесциљно верујући у Христа, ви то немојте схватати озбиљно. Да сте поносни на такве карактеризме. Зато што видите још од времена апостола Павла да је реч о крсту за једне лудост а за друге мудрост и сила. Нек нас ојача часни крст, да бисмо непрестално напредовали из подвига у подвиг, из врлине у врлину, све док не завршимо у царству Божијем којег нек будемо сви удостојени кроз избавитељску жртву и кроз васкрсење Господа нашег Исуса Христа.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτῆρος στο Ὑψώματος 1020, 14-9-1974)

(Говор Митрополита Флорине о. Августина Кандиота  у светом храму Преображења Спаситељевог на узвишењу од 1020м, Флорина 14 -9-1974)

1. ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΕΡΜΕΝΙΩΤΗ

ΑΛΛΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΤΙ ΕΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΦΟΒΕΡΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ

ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΤΑΦΗΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 4Ε

Όταν χιλιάδες πιστοί βρίσκονταν έξω από την Ιερά Μονή του Αγίου Αυγουστίνου και μέσα γινόταν η ταφή, κάποιοι έκαναν κάτι φοβερό. Ενημερώσαμε τον Μητροπολίτη Θεόκλητο και περιμένουμε.

Αν χρειασθεί θα δώσουμε σε δημοσιότητα φωτογραφικό υλικό και βίντεο, για να δει ο πιστός λαός της Φλώρινας, μέχρι ποιο σημείο ασεβείας φθάνουν κάποιοι, που όψιμα θυμήθηκαν να δείξουν την αγάπη τους στον Γέροντα ιεράρχη.

2. ΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΠΑΡΑΞΗΓΗΣΗ

Με το όνομα του κ. Νικολαου Σωτηρόπουλου, μέλος της Αδελφότητος Σταυρός κυκλοφόρησε μια επιστολή, αρκετές ημέρες πριν από την κοίμηση του Γέροντος και δημοσιεύθηκε σε εφημερίδα της Φλώρινας. Στην επιστολή ζητούν  να γίνει η ταφή του Γέροντος επισκόπου π. Αυγουστίνου στο ύψωμα 1020, πιθανόν για να έχουν καλύτερη πρόσβαση οι Σκοπιανοί και να πραγματοποιήσουν ανενόχλητοι τις απειλές που εκτοξεύουν από ιστοσελίδες του ιντερνέτ εναντίον του Γέροντος!

Ο κ. Νικόλαος Σωτηρόπουλος που υποτίθεται ότι έγραψε την επιστολή ήτο άρρωστος στην Πάτρα και δεν είχε ιδέα για την επιστολή, εμείς τον ενημερώσαμε. Δεν γνώριζαν για την επιστολή αυτή και άλλα μέλη της Αδελφότητος «ΣΤΑΥΡΟΣ» στην Αθήνα, που εμείς επικοινωνήσαμε.

Γράφουμε την σχετική ενημέρωση που κάναμε στις 13-8-2010 από την ιστοσελίδα μας, όταν ανακαλύψαμε τον πλαστογράφο της επιστολής.

KAΠOIOI BIAZONTAI, ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ!

Και δημιουργούν θόρυβο για τον τάφο!!!

• Εστάλη επιστολή στις εφημερίδες της Φλώρινας, στο Δημοτικό Συμβούλιο Φλωρίνης, στην Ιερά Μητρόπολη Φλωρίνης, στον Άγιο Νικόλαο Φλωρίνης, στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και ορίζουν που να γίνει η ταφή του Γέροντος Μητροπολίτου  π. Αυγουστίνου. Η επιστολή φέρει το όνομα του γνωστού θεολόγου Νικόλαου Σωτηρόπουλου, που είναι πνευματικό παιδί του Γέροντος. Ο κ. Σωτηρόπουλος που αναρρώνει από κάποια σοβαρή ιατρική επέβαση στην Πάτρα, δεν γνώριζε τίποτε για αυτήν την επιστολή  και ζήτησε να την διαβάσουμε από το τηλέφωνο.

• «Δεν είναι δική μου», είπε, «η επιστολή και δεν γνωρίζω τίποτε γι’ αυτήν». Αν νεώτερη επιθυμία  του Γέροντος είναι· Ότι· όταν τον καλέσει ο Κύριος, να τον θάψουν στο Μοναστήρι του Αγίου Αυγουστίνου στην Φλώρινα και εγώ το ίδιο θέλω.

• Η επιστολή λοιπόν που κυκλοφόρησε στην Φλώρινα δεν είναι του κ. Σωτηρόπουλου, αλλά κάποιου άλλου που πριν από μιά 10ετία έστειλνε επιστολές στον γέροντα επίσκοπο π. Αυγουστίνο με ψευδώνυμα και του έλεγε· Παραιτήσου γιατί δεν σε θέλει ο λαός της Φλώρινας. Τις επιστολές εκείνες τις ταχυδρομούσε από Θεσσαλονίκη με ψευδώνυμα· έφεραν δήθεν ονόματα φοιτητών της Φλώρινας και είχαν ψεύτικες διευθύνσεις.

• Απομαγνητοφωνημένη συνομιλία της Ανδρονίκης Καπλάνογλου
  με τον σκοτεινό συντάκτη των επιστολών που θέλει να ορίσει και που θα γίνει ο τάφος του γέροντος, πριν ακόμα κοιμηθεί!
  Ανδρονίκη· -Ποιος συνέταξε την επιστολή;
  Συντάκτης· -Ρώτα τον Σωτηρόπουλο.
  Ανδρονίκη· -Ρώτησα τον Σωτηρόπουλο και δεν γνωρίζει τίποτε γι’ αυτή.
  Συντάκτης· -Θα τον πάρω εγώ τωρα.
  Ανδρονίκη· -Είναι πολύ αργά για να τον ενημερώσετε, γιατί ενημερώθηκε από εμένα.
  Γιατί δεν έχετε το θάρρος να βάζετε το όνομά σας σ’ αυτά που γράφετε και βάζετε ξένα ονόματα ή ψευδώνυμα; Αλλά είστε μαθημένος να κάνετε αυτή την δουλειά γιατί την κάνατε και προ της παραιτήσεως του Γέροντος. Ντροπή σας.

Παρακολούθησα, στο μητροπολιτικό Ναό της Φλώρινας, την εξόδιο ακολουθία του πατρός Αυγουστίνου Καντιώτη. Πικράθηκα, σκανδαλίστηκα και συγχύστηκα μ’ αυτά που είδα και άκουσα. Ένιωσα, ότι κάποιοι μετέτρεψαν την ιερή αυτή στιγμή σε μια εκκοσμικευμένη παράσταση, ομοιάζουσα με τις γνωστές φιέστες των δεσποτάδων ―στα «ονομαστήρια», «πολυαρχιερατικά συλλείτουργα» κ.λ.π.― όπου αντί να τιμηθούν οι εορτάζοντες Άγιοι, προβάλλονται και αλληλολιβανίζονται οι ίδιοι.

ΑΠΟΣΙΩΠΗΘΗΚΕ

Η ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

ΤΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

• Η εξόδιος ακολουθία διήρκησε τρεις ώρες, από τις οποίες οι δύο (2), περίπου, ήταν οι επικήδειοι λόγοι! Με εξαίρεση την ομιλία του ηγουμένου της μονής Δοχειαρίου του Αγίου Όρους, κανείς άλλος επικήδειος δεν με άγγιξε.

• Οι ομιλήσαντες αναφέρθηκαν στην πολύπλευρη δράση αυτού του μεγάλου εκκλησιαστικού άνδρα: Την πλούσια φιλανθρωπική του δραστηριότητα, τη δημιουργία πλήθους αγαθοεργών ιδρυμάτων, αλλά και τους θαρραλέους ελεγκτικούς του λόγους απέναντι σε όλους τους ισχυρούς: από τους Ιταλούς κατακτητές, μέχρι Βασιλείς και πρωθυπουργούς! Επίσης, μνημόνευσαν τους αγώνες του για την Εκκλησία την οποία ήθελε «ζώσα και ελευθέρα», αλλά και για την πατρίδα, την οποία υπεραγαπούσε. Όλα αυτά, για τα οποία ο π. Αυγουστίνος αγωνίστηκε με απαράμιλλο πάθος, ήταν αρκετά για να τον κάνουν να ξεχωρίσει από κάθε άλλο επίσκοπο της Εκκλησίας μας.

• Ωστόσο, το διακριτικό γνώρισμα του του πατρός Αυγουστίνου Καντιώτη, το χαρακτηριστικό που τον ανέδειξε σύγχρονο σύμβολο της Ορθοδοξίας, ήταν οι σκληροί αγώνες του για τη διαφύλαξη του ανόθευτου της Ορθοδόξου Πίστεως∙ οι αγώνες του ενάντια στις αιρέσεις, και ιδιαίτερα ενάντια στις αιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού! Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για να το τεκμηριώσει αυτό. Το αποδεικνύουν οι ομιλίες και τα κείμενά του.
  Το ομολογούν και τα δύο πολυσέλιδα βιβλία που έγραψε εναντίον των δυό αυτών αιρέσεων : «Η Ορθοδοξία έναντι του Οικουμενισμού» και το «Αντιπαπικά» (εκδ. «Ο Σταυρός»). Κανένας επίσκοπος της ελλαδικής Εκκλησίας δεν έγραψε ποτέ βιβλία για τον Οικουμενισμό και τον Παπισμό. Μόνο ο π. Αυγουστίνος!¹ Αυτοί οι αγώνες του Γέροντα ήταν που τον έκαναν γνωστό στα πέρατα της γης. Σε όλο τον κόσμο ήταν, για χρόνια, δεδομένο ότι «ο φάρος της Ορθοδοξίας» ήταν το Άγιον Όρος και το «κάστρο της Ορθοδοξίας» η Φλώρινα. Αυτοί οι αγώνες ήταν που ανάγκασαν τον προηγούμενο Πάπα να ομολογήσει σε ομάδα Ελλήνων που τον επισκέφθηκαν στο Βατικανό ότι: «Δυστυχώς, την υπόθεση της Ένωσης τη δυσκολεύει ένας επίσκοπος από τη χώρα σας, ονόματι “Καντιώτης”»!²

• Εν τούτοις, κανείς ―ούτε ο εντεταλμένος της μητρόπολης Φλωρίνης!― δεν μίλησε για τη δράση του κατά του Οικουμενισμού. Μακρόσυρτοι επικήδειοι συνολικής διάρκειας, σχεδόν, δύο ωρών και ούτε μια κουβέντα για το θέμα αυτό! Φυσικά, αυτό δεν αποτελεί …μυστήριο. Έχει την εξήγησή του, για την οποία θα μιλήσουμε λίγο αργότερα.

ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ

ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΙΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ!

Επικήδειο λόγο για τον κεκοιμημένο εκφώνησε και ένας γραμματέας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Ωστόσο, εντύπωση προκάλεσε το ότι για τον π. Αυγουστίνο απέστειλε μήνυμα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Κατ’ εμέ, αυτή η κίνηση του επικεφαλής της παναιρέσεως του Οικουμενισμού ήταν υποκριτική και προκλητική. Η μεγαλύτερη, όμως, πρόκληση ήταν η φυσική παρουσία δύο Οικουμενιστών Αρχιερέων στην εξόδιο του Γέροντα. Πρόκειται για τους μητροπολίτες Δημητριάδος και Σύρου.

Εκτός των άλλων αντορθόδοξων ενεργειών του, ο μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος ήταν ο Αρχιερεύς που το 2006 στο Porto Alegre της Βραζιλίας, στην τελευταία Συνέλευση του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.), ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος, αποδέχθηκε το πιο αντίχριστο «εκκλησιολογικό» κείμενο-συμφωνία που γράφτηκε ποτέ. Αποδεχόμενος το επαίσχυντο αυτό κείμενο, ο μητροπολίτης Δημητριάδος «ισοπέδωσε» την ορθόδοξη εκκλησιολογία εξισώνοντας την Ορθοδοξία με τις 340 αιρετικές προτεσταντικές παραφυάδες! Δέχτηκε ότι αυτό που οριοθετεί την Εκκλησία είναι το κάθε είδους «βάπτισμα» και όχι η κοινή ορθή Πίστη, η Παράδοση και η Αποστολική διαδοχή! Επίσης, δέχτηκε ότι η Εκκλησία μας είναι υποχρεωμένη να βρίσκεται σε κοινωνία με όλες τις αιρέσεις του Π.Σ.Ε., προκειμένου να εκπληρώσει την Καθολικότητά της! Είναι ανήκουστες και φρικτές οι βλασφημίες κατά του Αγίου Πνεύματος που συνομολόγησε ο εν λόγῳ Ιεράρχης, όπως λόγου χάριν το ότι, με αυτή τη συμφωνία, οι κακοδοξίες και τις πλάνες των αιρετικών ψευδοεκκλησιών του Π.Σ.Ε. ονομάστηκαν «διαφορετικές διατυπώσεις της ίδιας πίστης» και «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»!³

Και μόνο γι’ αυτή του την πράξη θα έπρεπε, ο Δημητριάδος, να καθαιρεθεί∙ τουλάχιστον, έπρεπε να του γίνει αυστηρή επίπληξη. Για να συμβεί αυτό, όμως, θα έπρεπε κάποιος να φέρει το θέμα στη Σύνοδο. Δεν διαμαρτυρήθηκε κανένας! Ούτε και ο διάδοχος του π. Αυγουστίνου! Άραγε, αυτά τα γνωρίζει ο πιστός λαός της Φλώρινας;

Είναι γνωστό ότι ο μητροπολίτης Σύρου κ. Δωρόθεος είναι λατινόφρων. Στην επαρχία του, στην οποία ζει πολυπληθής ρωμαιοκαθολική κοινότητα, συμπεριφέρεται σαν να είναι μια εκκλησία ο Παπισμός και η Ορθοδοξία, αμβλύνοντας το ορθόδοξο αισθητήριο των πιστών! Μάλιστα, μέχρι πρόσφατα, εξέδιδε κάθε χρόνο από κοινού με τον Παπικό «επίσκοπο» της Σύρου ποιμαντορική εγκύκλιο για το νέο έτος! Σταμάτησε μόνο όταν ένας χριστιανικός σύλλογος ζήτησε, εγγράφως, από την Ιερά Σύνοδο την καθαίρεσή του σε περίπτωση που θα επαναλάμβανε το εν λόγῳ ατόπημα.⁴ Σημειωτέoν, ότι δεν άκουσα να διαμαρτύρεται ποτέ η μητρόπολη Φλωρίνης απέναντι στις αντορθόδοξες ενέργειες τόσο του μητροπολίτη Σύρου, όσο και του άλλου μεγάλου και προκλητικού λατινόφρονα της ελλαδικής Εκκλησίας, του μητροπολίτη Μεσσηνίας.

Ο Άγιος Μάρκος, επίσκοπος Εφέσου, ο Ευγενικός, ο οποίος, στη ψευδοσύνοδο Φεράρρας–Φλωρεντίας, έζησε στο «πετσί» του την υποτέλεια και την προδοτική στάση των λατινοφρόνων «ορθόδοξων» συνεπισκόπων του, όρισε στη διαθήκη του να μην επιτραπεί σε κανέναν απ’ αυτούς να έρθει στην κηδεία του!⁵ Τόση αποστροφή ένιωθε για τους «ορθόδοξους» λατινόφρονες! Είμαι βέβαιος ότι και ο π. Αυγουστίνος θα έφριττε αν γνώριζε ότι στην κηδεία του θα παρίσταντο μεγαλόσχημοι αποστάτες της Ορθοδοξίας. Δεν προέβλεψε, όμως, κάτι σχετικό στη διαθήκη του διότι, απλούστατα, …δεν περίμενε ποτέ ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο! Ερωτάται η μητρόπολη: Ποιός κάλεσε αυτούς τους αιρετικούς να παραστούν στην κηδεία του Γέροντα;

ΑΣΕΒΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΑ:

ΔΕΝ ΕΠΕΤΡΑΠΗ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ (*)

ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΟΥ ΙΔΡΥΣΕ

Ο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!

Κατά τη διάρκεια της εκφώνησης των επικηδείων, στον αυλόγυρο του Ναού, συνάντησα ένα νεαρό μέλος της αδελφότητας του “Σταυρού”, ονόματι Αντώνη, τον οποίο γνώριζα από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αθήνα. Τον είδα πολύ λυπημένο. Τον ρώτησα και μου είπε ότι ο πρωτοσύγκελλος της μητρόπολης, π. Ιουστίνος Μπαρδάκας, δεν επέτρεψε να διαβαστεί ο σύντομος λόγος του αντιπροέδρου της αδελφότητας, κ. Νίκου Σωτηρόπουλου, ο οποίος δεν μπόρεσε να παραστεί λόγῳ ασθενείας.

Θα πω κάτι που θα ξενίσει κάποιους, αλλά δεν θα φανεί περίεργο σ’ εκείνους που γνώριζαν καλά τον π. Αυγουστίνο: Ο Γέροντας αγαπούσε την Αδελφότητα του “Σταυρού” εξ’ ίσου με τη μητρόπολη! Έλεγε συχνά: «Είμαι στη Φλώρινα αλλά η καρδιά μου βρίσκεται στην Αθήνα»! Αυτή, λοιπόν, η πράξη του πρωτοσυγκέλλου ήταν μια ασέβεια όχι μόνο απέναντι στην αδελφότητα, αλλά και απέναντι στον ίδιο τον π. Αυγουστίνο. Είναι εξοργιστικό: Ο πιστός λαός κουράστηκε ακούγοντας, επί δύο ώρες, επικήδειους από άτομα που ελάχιστη σχέση είχαν με τον π. Αυγουστίνο –μεταξύ αυτών και από δύο δημάρχους και δύο Νομάρχες!– αλλά δεν υπήρχε χρόνος για να ειπωθούν δυό λόγια από πνευματικά τέκνα του Γέροντα! Ωστόσο, η αντιμετώπιση αυτή έχει και …μια «λογική»: μπροστά στους εκπροσώπους του αρχιοικουμενιστή Πατριάρχη και του φιλοοικουμενιστή Αρχιεπισκόπου, η παρουσία της αδελφότητας που ασκεί δριμεία κριτική στον Οικουμενισμό θα ήταν …μια παραφωνία!

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο κ. Μπαρδάκας φέρθηκε άσχημα στα πνευματικά παιδιά του Καντιώτη. Στον «Χαριστήριο Τόμο» που εξέδωσε η μητρόπολη για τον π. Αυγουστίνο, και του οποίου την επιμέλεια είχε ο ίδιος, είναι υποτυπώδης η αναφορά στην αδελφότητα που με κόπο ίδρυσε ο Γέροντας και η οποία εξέδωσε τα 82 βιβλία του!

Όλ’ αυτά, όμως, δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που έκανε ο πρωτοσύγκελλος πριν από τρία χρόνια. Όπως είναι γνωστό, κάποια στιγμή, αρκετά μέλη της αδελφότητας πήγαν στην Πάρο και επάνδρωσαν την εκεί ιστορική Μονή της Λογγοβάρδας, η οποία και συνέχισε την έκδοση του μαχητικού φυλλαδίου που εξέδιδε ο π. Αυγουστίνος, της «Χριστιανικής Σπίθας». Το Μάιο του 2007, λοιπόν, η «Σπίθα» κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο ένα άρθρο με τίτλο: «Ζητείται Επίσκοπος». Το κεντρικό νόημα του άρθρου ήταν ότι μετά την βδελυρή επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι και τα όσα απαράδεκτα έγιναν εκεί, ζητείται Επίσκοπος που θα υψώσει, επιτέλους, φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στον οικουμενιστικό κατήφορο του Πατριάρχη. Εξεπλάγην όταν, στον Ι. Ναό Αγίας Τριάδος Πτολεμαΐδος, άκουσα τον πρωτοσύγκελλο της μητρόπολης να καταφέρεται με μένος κατά της «Σπίθας» και να λέει ότι οι συντάξαντες το άρθρο «κινήθηκαν από το Διάβολο»!

Κατ’ αρχάς, αρμόδιοι να απαντήσουν στο δημοσίευμα ήταν αυτοί που «θίγονταν», δηλαδή οι μητροπολίτες της Εκκλησίας μας. Τη στιγμή, λοιπόν, που αυτοί λούφαξαν και δεν τόλμησαν να απαντήσουν (και τί να πουν;), ποιά δουλειά είχε ο π. Ιουστίνος να εμφανιστεί «βασιλικότερος του Βασιλέως» και αυτόκλητος «συνήγορος» υπεράσπισης των δεσποτάδων;

Με την ενέργειά του αυτή ο πρωτοσύγκελλος εκτέθηκε. Έδειξε πόσο ανίδεος και άσχετος είναι με τον π. Αυγουστίνο. Αν τον παρακολουθούσε λιγάκι, θα καταλάβαινε ότι η εναγώνια έκκληση «ζητείται Επίσκοπος» ήταν ένα από τα βασικά και χρόνια αιτούμενα του πατρός. Θα αναφέρω απομαγνητοφωνημένα απόσπάσματα από ομιλίες του Γέροντα: «Αλωνίζουν εδώ στην Ελλάδα οι αιρετικοί, αλωνίζουν οι άθεοι, αλωνίζουν οι πάντες, διότι δεν έχουμε επισκόπους που να ζούνε και να πεθαίνουν για την Πίστη μας∙ δεν υπάρχουν! […]

Δυστυχώς, δεν υπάρχει σήμερα Χρυσόστομος, δεν υπάρχει σήμερα Βασίλειος. Δυστυχώς, οι ολίγοι καλοί επίσκοποι που υπάρχουν είναι δειλοί, δεν έχουν σθένος να αγωνισθούν! Τρέμουν, φοβούνται να μη καθαιρεθούν!»⁶ Μήπως και ο πατήρ «κινούνταν από το Διάβολο» εκφραζόμενος έτσι; Άπαγε της βλασφημίας! Την ίδια άποψη με τον π. Αυγουστίνο είχε και ο Γέρων Παΐσιος, ο οποίος γράφει: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές»! ⁷

Από τα παραπάνω, καταλαβαίνουμε ότι ο προσβλητικός λόγος που εξεστόμισε ο πρωτοσύγκελλος δεν στρεφόταν μόνο κατά των πνευματικών παιδιών, αλλά, στην ουσία, και κατά του προσώπου του ιδίου του π. Αυγουστίνου. Αντί, λοιπόν, να απολογηθεί ο π. Ιουστίνος που η μητρόπολη «δεν έβγαλε άχνα» για τα όσα φοβερά διαδραματίστηκαν, τότε, στην Κωνσταντινούπολη, που ατίμασαν και εξευτέλισαν την Ορθοδοξία, είχε το θράσος να καθυβρίσει αυτούς που αγωνιούν για την Πίστη και ενδιαφέρονται να ενημερωθεί ο κόσμος! Το ότι το Ευαγγέλιο αποτρέπει τους χριστιανούς από το να τρέχουν σε κοσμικά δικαστήρια και να καταφέρονται κατ’ αλλήλων⁸, δεν πρέπει να το εκμεταλλεύονται κάποιοι, υβρίζοντας και συκοφαντώντας συνανθρώπους τους.

Ας μου επιτρέψει ο πρωτοσύγκελλος να του πω ότι «κινούμενοι από το Διάβολο» είναι οι Οικουμενιστές, με τους οποίους φαίνεται να έχει καλές σχέσεις, καθώς και οι επισκοπομανείς αρχιμανδρίτες, οι οποίοι ξεπουλάνε τα πάντα προκειμένου να φορέσουν μίτρα! Κατά τον πατέρα Αυγουστίνο, αυτοί οι αθεόφοβοι ρασοφόροι που κολακεύουν και κάνουν “τεμενάδες” στους μητροπολίτες για να αποκτήσουν την εύνοιά τους, είναι η αιτία της κακοδαιμονίας στην Εκκλησία σήμερα. Λέγει ο Γέροντας:

«Εκείνοι που έχουνε μέσα τους μια μικρά ευλάβεια, που πιστεύουν στο Θεό, ακούνε επισκοπικό αξίωμα και τρέμει η ψυχή τους! [Γι’ αυτό] και τους άρπαζε δια της βίας ο λαός και τους έκανε επισκόπους! Άρπαξε τον Μέγα Βασίλειο δια της βίας, άρπαξε τον Χρυσόστομο δια της βίας, άρπαξε τον Αθανάσιο δια της βίας…Τώρα αρπάζουν αυτοί δια της βίας το επισκοπικό αξίωμα! Ιδού η μεγάλη διαφορά. Και σας ερωτώ: Από τέτοιους δεσποτάδες, που μπήκαν όχι από την πόρτα αλλά από τα παράθυρα κι από τα κεραμίδια, μπορείς να περιμένεις κάτι καλό; Διότι για να γίνει κανείς δεσπότης πρέπει να είναι ή θεόκλητος ή δημόκλητος. Αυτούς ούτε ο Θεός τους κάλεσε, ούτε ο λαός τους διάλεξε! Και εν γένει σήμερα τους δεσποτάδες στην Εκκλησία μας ούτε ο Θεός τους καλεί, ούτε ο λαός τους διαλέγει»!⁹

ΑΤΥΧΗΣ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΣΥΓΚΕΛΛΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ,

ΩΣ ΟΜΙΛΗΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΛΙΠΟΝΤΑ ΠΑΤΕΡΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ

Ο π. Αυγουστίνος ήταν σημείο αντιλεγόμενο ακόμη και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας! Άλλοι τον θεωρούσαν εφάμιλλο των Πατέρων της Εκκλησίας και άλλοι ―ακόμη και επίσκοποι― τρελό, ακραίο και φανατικό. Αυτό που μετράει, όμως, δεν είναι η γνώμη η δική μας, αλλά η γνώμη του Θεού. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο μίλησαν με θερμά λόγια σύγχρονοι πνευματοφόροι Άγιοι: Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης και ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Αυτά έχουν καταγραφεί σε βιβλία¹⁰. Επίσης, ο γνωστός χαρισματούχος γέροντας Πορφύριος ο καυσοκαλυβίτης, είχε πει, κάποτε, σε γνωστό μου πρόσωπο, επί λέξει, τα εξής: «Τον π. Αυγουστίνο τον έχω μέσα στην καρδιά μου∙ ομοιάζει με τους Πατέρες της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου»!

Δεν υπάρχει, λοιπόν, αμφιβολία ότι ο π. Αυγουστίνος ήταν μια αγιασμένη μορφή της Εκκλησίας μας. Όμως, ο Γέρων Παΐσιος έλεγε ότι «για τους Αγίους δικαιούνται να μιλήσουν μόνο οι Άγιοι». Στην συγκεκριμένη περίσταση, κατ’ οικονομίαν, ελλείψει αγίων, πιστεύω ότι θα έπρεπε να μιλήσουν άνθρωποι που, επί χρόνια, έδωσαν κοινούς αγώνες με το Γέροντα, όπως, λόγου χάρη, ο π. Νικηφόρος Μανάδης ή ένα εκ των γηραιοτέρων μελών της αδελφότητας που ίδρυσε ο Γέροντας στην Αθήνα. Αντ’ αυτών, όμως, μίλησε ο νεαρός πρωτοσύγκελλος της μητρόπολης, π. Ιουστίνος Μπαρδάκας! Και ερωτώ: Ποιες εμπειρίες έχει και ποιους αγώνες έδωσε με τον Γέροντα ο εν λόγῳ κληρικός που έχει, σχεδόν, το ένα τρίτο της ηλικίας του; Κατ’ αρχάς, είναι ασέβεια το να μιλούν οι νέοι και οι άσχετοι και να παρακολουθούν, άφωνοι, οι γέροντες, οι «μπαρουτοκαπνισμένοι» από τις μάχες που έδωσαν από κοινού με τον π. Αυγουστίνο. Εγώ ξέρω ότι η τάξη στην Εκκλησία μας είναι να ομιλούν οι γέροντες και να ακούν με σεβασμό οι νεότεροι, και όχι το αντίθετο.

Ο νεαρός πρωτοσύγκελλος μίλησε όχι εκ μέρους του μητροπολίτη, αλλά «ως εκπρόσωπος του κλήρου και του μοναχισμού της μητροπόλεως». Άραγε, πότε οι ιερείς και οι μοναχοί/ές της Φλωρίνης και της Εορδαίας συνεννοήθηκαν και αποφάσισαν να εξουσιοδοτήσουν τον π. Ιουστίνο να μιλήσει εκ μέρους τους; Εξ’ άλλου, στην εκφώνηση των επικήδειων για τον εκλιπόντα, την παρουσίαση των ομιλητών την έκανε ο ίδιος ο πρωτοσύγκελλος. Είναι αδόκιμο και πρωτοφανές ο παρουσιαστής να είναι, ταυτόχρονα, και ομιλητής!

Στην ομιλία του ―μπροστά στις κάμερες και τους προβολείς του τηλεοπτικού σταθμού 4Ε, που μετέδιδε απευθείας την ακολουθία στην Ελλάδα και το εξωτερικό― με ύφος υιού που έχασε τον πολυαγαπημένο του πατέρα και με φωνή που έδειχνε κατάφορτη από συγκίνηση, ο π. Ιουστίνος σκιαγράφησε τον εκλιπόντα. Να με συμπαθά ο νεαρός αρχιμανδρίτης, αλλά δεν με έπεισε. Δεν πείστηκα ότι αυτά που έλεγε τα πίστευε.

Αυτό, λοιπόν, που, κατά τη γνώμη μου, κατέστησε ατυχή και ακατάλληλη την επιλογή του πρωτοσύγκελλου της μητρόπολης, ως ομιλητή για την εξόδιο του πατρός Αυγουστίνου, δεν ήταν τόσο το νεαρό της ηλικίας του, ούτε το γεγονός ότι ήταν αμέτοχος στους αγώνες που ο Γέροντας έδωσε, αλλά κάποια άλλα δεδομένα πολύ πιο σοβαρά. Και το σοβαρότερο απ’ όλα είναι το γεγονός ότι επί των ημερών του, η μητρόπολη Φλωρίνης άλλαξε γραμμή πλεύσης, κάνοντας στροφή 180 μοιρών, εγκαταλείποντας την πνευματική παρακαταθήκη του π. Αυγουστίνου Καντιώτη. Όσο ήταν εκείνος επίσκοπος και πρωτοσύγκελλος ο π. Θεόκλητος Πασσαλής, η μητρόπολη ήταν το άπαρτο «φρούριο της Ορθοδοξίας». Πρωτοστατούσε σε όλους τους αγώνες της Εκκλησίας και ήταν ο φόβος και ο τρόμος των αιρετικών και ιδιαίτερα των λατινοφρόνων και των Οικουμενιστών «ορθόδοξων» Αρχιερέων. Μετά την (εξαναγκασμένη) παραίτηση του Γέροντα, την μετακίνηση του κ. Θεοκλήτου στο θρόνο του και την τοποθέτηση του κ. Ιουστίνου στη θέση του πρωτοσυγκέλλου, η μητρόπολη εσιώπησε. Η αγωνιστική διάθεση εκμηδενίστηκε και ακολουθήθηκε η βολική και «ασφαλής» τακτική του στρουθοκαμηλισμού απέναντι στην επελαύνουσα και οργιάζουσα αίρεση του Οικουμενισμού, η οποία άνοιξε μέτωπο και στην Ελλάδα μετά την αναρρίχηση του μακαριστού Χριστοδούλου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Την τελευταία δεκαετία ο πιστός λαός της Φλώρινας και της Πτολεμαΐδας βρίσκεται σε βαθύ σκοτάδι, στο οποίο, σκόπιμα, τον κρατά η μητρόπολη.

Η αλλαγή πορείας της μητρόπολης αποτυπώνεται και στο επίσημο περιοδικό της, την «Σάλπιγγα Ορθοδοξίας», διευθυντής σύνταξης της οποίας είναι ο πρωτοσύγκελλος. Το άλλοτε αγωνιστικό περιοδικό, αποκρύπτει από τους συνδρομητές του την αποθρασυμένη οικουμενιστική λαίλαπα και τα εμφανίζει όλα «ρόδινα» μέσα στην Εκκλησία! Για τους υπεύθυνους της «Σάλπιγγας», ο κακόδοξος μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος που, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλαδικής Εκκλησίας, αναγνώρισε εκκλησιαστική υπόσταση σε Παπισμό και Προτεσταντισμό, ήταν «μεγάλος» ιεράρχης και το κενό που μας άφησε …δυσαναπλήρωτο! Συχνά, στις πρώτες σελίδες του περιοδικού, ο αιρεσιάρχης Πατριάρχης Βαρθολομαίος φοράει το ορθόδοξο προσωπείο του και στέλνει μηνύματα στους χριστιανούς, με τη φωτογραφία του να πλασάρεται δίπλα σε φωτογραφία του π. Αυγουστίνου!

Στο έντυπο που διευθύνει ο π. Ιουστίνος, δεν θα πληροφορηθείς για τις προδοτικές συμφωνίες που υπογράφονται σε βάρος της Ορθοδοξίας∙ δεν πρόκειται να μάθεις για τις διαχριστιανικές και πανθρησκειακές κακοδοξίες του «Πατριάρχη του Γένους» (…των δαιμονίων), για τις επισκέψεις του στις εβραϊκές Συναγωγές και για τα Κοράνια που (αντί Ευαγγελίου) δωρίζει εδώ κι εκεί! Πρόσφατα, ένας δημοσιογράφος από θεσσαλονίκη πρότεινε στον πρωτοσύγκελλο της Φλώρινας να μετονομάσει το περιοδικό από «Σάλπιγγα Ορθοδοξίας» σε «Λήθαργο Ορθοδοξίας»!

Όπως ήταν φυσικό και επόμενο, αυτή η απομάκρυνση της μητρόπολης από το δρόμο που χάραξε ο π. Αυγουστίνος, προκάλεσε έντονο κραδασμό και πνευματική διαίρεση και διχασμό σε κλήρο και λαό. Πάντως, στον επικήδειο λόγο του ο πρωτοσύγκελλος είπε: «Πατέρα Αυγουστίνε… σου ζητούμε συγνώμη γιατί πάμπολες φορές σε πικράναμε, σε συκοφαντήσαμε, σε αδικήσαμε, σου φερθήκαμε αχάριστα∙ δεν σε κατανοήσαμε∙ διαρρήξαμε την ενότητα και συνεχίζουμε να παραμένουμε διηρημένοι». Το αν αυτή η συγνώμη είναι ειλικρινής, θα φανεί στο άμεσο μέλλον.

Δεν έχω κάτι προσωπικό με τον πρωτοσύγκελλο, ούτε στο κείμενο αυτό θέτω προσωπικά μου ζητήματα. Άνθρωποι είμαστε και κάνουμε λάθη. Αν έγραψα κάποια ανακρίβεια, αν δεν κατάλαβα κάτι καλά και το απέδωσα εσφαλμένα, αν έκανα μια λάθος εκτίμηση, τον παρακαλώ να με διορθώσει.

Ομολογώ ότι ο εν λόγῳ νεαρός κληρικός έχει πολλά τάλαντα και είναι ικανότατος. Πιστεύω, όμως, ότι τοποθετήθηκε σε θέση που δεν του ταίριαζε. Θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε κάποιο άλλο διακόνημα. Μάλιστα, τον τελευταίο χρόνο τον βλέπω συχνότατα στο εκκλησιαστικό τηλεοπτικό κανάλι 4Ε σε ρόλο δημοσιογράφου του σταθμού. Τη μία βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα, την άλλη στην Αντιόχεια της Συρίας, την άλλη στα πιο απίθανα μέρη της Ελλάδας. Αν η εκκλησιαστική δημοσιογραφία τον θέλγει τόσο πολύ, τότε ας του δώσει ο Σεβασμιώτατος απολυτήριο προς μια μητρόπολη της κεντρικής Μακεδονίας ―για εξοικονόμηση χρόνου και χρημάτων― και ας βάλει στη θέση του έναν άνθρωπο που θα αφοσιωθεί απερίσπαστα στα της μητρόπολης.

ΕΚΚΛΗΣΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Η προς Κύριον εκδημία του πατρός Αυγουστίνου, μάς συγκλόνισε όλους. Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι της μητρόπολης έπαιζαν «κρυφτούλι» με τον Γέροντα, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, λόγῳ του γήρατος. Αποκορύφωμα της ασέβειας προς το πρόσωπό του ήταν η θριαμβευτική υποδοχή, το 2005, των δύο κεφαλών της αίρεσης του Οικουμενισμού, του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, στην Φλώρινα και την Πτολεμαΐδα.

Τώρα, όμως, «τα ψέματα τελείωσαν». Ο Λέοντας της Ορθοδοξίας ελευθερώθηκε από το ασθενικό, κουβαριασμένο κορμάκι στο οποίο ήταν φυλακισμένος και μας βλέπει όλους. Κανείς δεν μπορεί, πλέον, να του κρυφτεί.

Κάνω, λοιπόν, θερμή, ικετευτική έκκληση στο μητροπολίτη μας, τον κ. Θεόκλητο, να αφήσει τους εγωισμούς, να αναγνωρίσει το μεγάλο σφάλμα που διέπραξε και να ακολουθήσει τα άγια χνάρια του προκατόχου του. Δεν θέλω, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο άνθρωπος που, επί τόσες δεκαετίες, ήταν στο πλευρό του πατρός Αυγουστίνου, δεν πήρε ούτε μια σπίθα από την φλόγα του. Πιστεύω ότι, όλ’ αυτά τα χρόνια, κάποια πρόσωπα ―καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα, δεν έχει σημασία― επηρέασαν και αποπροσανατόλησαν τον Σεβασμιώτατο.

Όμως, «οι καιροί ου μενετοί»! Η οικουμενιστική αιρετική πυρκαγιά σαρώνει και κατακαίει τα πάντα. Υπάρχει άμεση ανάγκη ανάληψης δράσης από τους ευλαβείς επισκόπους της Εκκλησίας μας. Δόξα τῳ Θεῴ, υπάρχουν ακόμη αγωνιστές Αρχιερείς, όπως οι Δρυϊνουπόλεως, Κυθήρων, Αιτωλοακαρνανίας και Πειραιώς, που βάζουν το Χριστό πάνω από το θρόνο τους, με τους οποίους μπορεί να έλθει σε συνεννόηση ο π. Θεόκλητος. Το ευχόμαστε και προσευχόμαστε γι’ αυτό, ώστε να αξιωθούμε να δοξολογήσουμε τον Θεό λέγοντας: «Τοιούτος ημίν έπρεπεν Αρχιερεύς, άξιος διάδοχος του, εν Αγίοις, Πατρός ημών Αυγουστίνου!». Αμήν. Γένοιτο!

Πτολεμαΐδα, 14/9/2010

Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού

Βασίλης Π. Κερμενιώτης

Kermeniotis_b@yahoo.gr

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

• 1. Εσχάτως, ο μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ έγραψε ένα βιβλίο για τις αιρέσεις του Παπισμού.
• 2. Μέσα στην ομάδα των Ελλήνων που επισκέφθηκαν στο Βατικανό και συνάντησαν τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ, ήταν και κάποιο πρόσωπο που, πρόσφατα, διετέλεσε αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης, το όνομα του οποίου είναι στη διάθεση όποιου το ζητήσει.
• 3. «Κείμενο επί της Εκκλησιολογίας της Θ’ Συνελεύσεως του “Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών”(ΠΣΕ)»: http://orthodoxia-agiapisti.blogspot.com/2008/01/porto-alegre-2006.html
• 4. Την ανοιχτή επιστολή της «Φιλορθοδόξου Ενώσεως “Κοσμάς Φλαμιάτος”» προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, μπορείτε να τη διαβάσετε από την ιστοσελίδα:
• http://orthodoxia-agiapisti.blogspot.com/2008/01/2008.html
• 5. Βλ. Migne 160, σελ. 536,537.
• 6. Αποσπάσματα από απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του π. Αυγουστίνου. Από το βιβλίο: «Προδοσία της Ορθοδόξου Πίστεως», εκδ. Α. Καπλάνογλου, Φλώρινα 2007, σελ. 32, 33 και 55. (Διάθεση: βιβλιοπωλείο «Έλαφος», Φλώρινα).
• 7. Επιστολή που ο Γέρων Παΐσιος έστειλε στις 23/1/1969 στον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο. Δημοσιεύτηκε από το περιοδικό «Παρακαταθήκη», τεύχος 52 του 2007.
• 8. Βλ. Α´Κορ. 6: 1 – 7 και σε συνάφεια με τα Ματθ. 18:15-17, Α´ Κορ. 4:12.
• 9. Απόσπασμα ομιλίας του πατρός από το βιβλίο της παραπομπής 6 και στις σελ. 33 και 35.
• 10. Από το βιβλίο «Ο Μακάριος Γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης (1901-1959)», Μωϋσέως Μοναχού Αγιορείτου, Έκδοσις Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχαι Δράμας 2002, Δ’ Έκδοσις», σελ. 127 και από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση», Γέροντος Παϊσίου αγιορείτου λόγοι Β΄, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», 1999, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 40.