ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΕΒΡΑΙΟΙ ΑΝΑΓΓΕΛΟΥΝ

ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ ΤΟΥΣ  KAI ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΣ ΧΡΗΜΑΤΑ!

Kαλύτερη ενημέρωση για τα θέματα αυτά στην ιστοσελίδα: http://salpisma.blogspot.com/2010/10/217-8.html

____________

_________________

______________
Επίσκεψη στο Δυτικό Τείχος του Ναού του Σολομώντα.
Τούνελ κατά μήκος του Δυτικού Τείχους του Ναού του Σολομώντα, σκαμμένο χρόνια τώρα, πλέον επισκέψιμο. Μέσω αυτού του Τούνελ υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης μέσω κάθετης οδού, η πύλη της οποίας είναι κλειστή (τσιμενταρισμένη) σε μουσουλμανικό χώρο και πιο συγκεκριμένα κάτω από το τέμενος του Ομάρ !!!!

_________________________

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης για την απόφαση της ΔΙΣ

σχετικά με τις εκκλησιολογικές απόψεις του Μητροπολίτη Μεσσηνίας

Στο δεύτερο μέρος της ομιλίας του στο «αρχονταρίκι» του ιερού ναού Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης την Κυριακή 17/10/2010 ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης έκανε έναν εκτενή σχολιασμό της εκκλησιαστικής επικαιρότητας. Στο επίκεντρο, όπως ήταν αναμενόμενο, η απόφαση της ΔΙΣ να κλείσει άμεσα το ζήτημα των εκκλησιολογικών απόψεων του Μητροπολίτη Μεσσηνίας.

Διαβάστε περισσότερα

_______________________

Νέo βιβλίo του Ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗ

Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ

Μία οὐσιαστικὴ ἀνατομία τῆς συγχρόνου αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κάνει ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς στὸ καινούργιο βιβλίο του. Μιᾶς αἱρέσεως, μὲ τὴν ὁποία συμβιώνουμε χωρὶς νὰ τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει καὶ ἀσφαλῶς, χωρὶς νὰ ἔχουμε συνειδητοποιήσει τὴν φθοροποιὸ δράση της. Χωρίς νὰ μασάει τὰ λόγια του ὁ π. Εὐθύμιος παρουσιάζει ἀναλυτικὰ τὴν σύγχυση στὴν ζωὴ καὶ τὴν σκέψη τῶν χριστιανῶν, ποὺ ἡ γαγγραινώδης αὐτὴ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει «ἀνεπαισθήτως» δημιουργήσει.
Μὲ ἁπλὸ καὶ ἀνεπιτήδευτο λόγο καὶ χρησιμοποιώντας ὡς μέτρο ὄχι δικά του μεθοδολογικὰ ἐργαλεῖα καὶ σκέψεις, ἀλλὰ τὰ συγγράμματα ἑνὸς ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου (στὴν σκέψη τοῦ ὁποίου ἔχει ἐντρυφήσει πάνω ἀπὸ μιὰ δεκαπενταετία καὶ τὴν ἀκολουθεῖ μὲ θρησκευτικὴ εὐλάβεια), μᾶς βοηθᾶ νὰ ἀντιληφθοῦμε, καὶ καθὼς τὸ ἀντιλαμβανόμεθα νὰ μένουμε ἔκπληκτοι, γιὰ τὸ πόσο μακριὰ εἴμαστε ἀπὸ τὴν ὀρθοδοξία καὶ ὀρθοπραξία τῶν Ἁγίων μας καὶ γενικὰ τὸν εὐαγγελικὸ τρόπο ζωῆς ποὺ ἐκεῖνοι ἐβίωσαν καὶ ἐδίδαξαν.
Βέβαια παρόμοιες ἀναλύσεις ἔχουν τελευταῖα γίνει καὶ ἀπὸ ἄλλους ἀξιόλογους πνευματικούς μας πατέρες. Το ἰδιαίτερο ποὺ ἔχει τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου εἶναι, ὅτι δὲν ἀναλύει μόνο «θεολογικὰ» κάποιες ἔννοιες, δὲν καταγράφει μόνο τὶς ὑποχωρήσεις σὲ θέματα πίστεως τῶν αρχιερέων, επισκόπων καὶ λαϊκῶν θεολόγων, ποὺ συντελοῦν στὴν περαιτέρω ἀνάπτυξη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ προχωρεῖ λίγο παραπέρα, στὸ διὰ ταῦτα.
Ἀκολουθώντας, λοιπόν, κατὰ πόδας τὸν Ἅγιο Θεόδωρο, μᾶς παρουσιάζει μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα καὶ τὶς ἐπιστολές του ὄχι μόνο τὶς διὰ λόγων διαμαρτυρίες, ἀλλὰ καὶ τὶς πράξεις, τὶς κακοπάθειες, τὶς ἐξορίες ποὺ ὑπέστη (ὁ ἴδιος καὶ οἱ συναγωνιστές του ἐπίσκοποι, ἡγούμενοι, μοναχοὶ καὶ τὰ πνευματικά του τέκνα) στὴν προσπάθειά τους νὰ ἀνατραποῦν οἱ δύο αἱρέσεις τῆς ἐποχῆς του· δηλαδή, ἡ αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, ἀλλὰ καὶ ἡ μοιχειανικὴ αἵρεση.
Καὶ ἡ στάση τοῦ Ἁγίου ἦταν θυσιαστικὴ ρήξη μὲ ὅλους ὅσους παράβαιναν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἱεροὺς ἐκκλησιαστικοὺς Κανόνες. Δὲν δίστασε ὁ Ἅγιος Θεόδωρος νὰ διακόψει τὸ μνημόσυνο δύο ἄλλων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἁγίου Ταρασίου (προέδρου τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου) καὶ τοῦ πατριάρχου Κων/πόλεως Ἁγίου Νικηφόρου, οἱ ὁποῖοι ἐφέρθησαν μὲ ἐπιείκεια πρὸς τοὺς αἱρετικούς, κάνοντας χρήση τῆς Οἰκονομίας. Τελικά, ἐπειδὴ ἐπρόκειτο γιὰ ἁγίους, ἀντελήφθησαν ποιος εἶχε δίκιο καὶ ἔτσι τὸ θέμα ἐλύθη, ἀφοῦ ἀπεδέχθησαν τὶς θέσεις τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου.
Ἡ στάση τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου ἐναντίον τῶν αἱρέσεων τῆς ἐποχῆς του, ξεκίνησε μὲ διαμαρτυρία, συνεχίστηκε μὲ μερικὴ διακοπὴ τῆς κοινωνίας καὶ κατέληξε στὴν διακοπὴ μνημοσύνου καὶ ἀποτείχιση ἀπὸ ὅσους πατριάρχες καὶ ἐπισκόπους συμμετεῖχαν στὴν αἵρεση ἢ ἀνέχονταν τοὺς αἱρετικούς.
Τότε, ἐπισημαίνει ὁ π. Εὐθύμιος, ἀκόμα καὶ εὐσεβεῖς ἡγούμενοι καὶ πιστοὶ δὲν ἀκολουθοῦσαν τὴν πατερικὴ γραμμὴ ποὺ ὑπεδείκνυε ὁ Ἅγιος Θεόδωρος, ἐπειδὴ ἐσκέπτοντο τὶς συνέπειες: κοινωνικές, οἰκονομικές, ἀκόμα καὶ πνευματικές. Ἔτσι (κατὰ τὸν Ἅγιο) ἀπὸ ὑπολογισμοὺς ἢ δειλία, ὁδηγήθηκαν σὲ συμβιβασμό. Καὶ ναὶ μέν, πίστευαν ὀρθόδοξα, ἀλλὰ δὲν ἔπρατταν ὀρθόδοξα.
Γράφει συγκεκριμένα ὁ Ἅγιος Θεόδωρος: «Ἐγώ», λέγει, «δέν δύναμαι νά ἐπαινέσω αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἔκαναν μέν τήν ὁμολογία, χωρίς ὅμως νά χάσουν καί τήν φροντίδα καί ἐπιμέλεια τῶν μοναστηριῶν των. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο λοιπόν παρουσιάζονται ὡς διπρόσωποι, δηλαδή νά συντάσσωνται καί μέ ἐμᾶς καί μέ τούς εἰκονομάχους. Μαζί μας παρουσιάζονται ὡς πρός τήν ὁμολογία καί μέ τούς εἰκονομάχους ὡς πρός τήν κατοχή τῶν μοναστηριῶν των… Αὐτό δέ, ὅπως φαίνεται, εἶναι παγίδα τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος θέλει νά ἐξευτελίση τήν ὁμολογία, νά ὑποτιμήση τόν διωγμό καί νά μολύνη διά τῆς κοινωνίας μέ τήν αἵρεσι ἅπαντας». («Ἐγώ δέ οὐδέ ἐκείνους ἐπαινεῖν ἔχω, οἵ τήν μέν ὁμολογίαν διεσώσαντο, τῶν δέ οἰκείων μοναστηρίων φροντίζειν οὐκ ἀπέσχοντο, καί εἰσί πως ἀμφοτεροπρόσωποι, καί μεθ’ ἡμῶν καί μετά τῶν ἑτεροδόξων», Ἁγ. Θεόδ. Στουδίτου, Μικρά Κατήχησις 92).
Ἀντίθετα ὁ Ἅγιος προτίμησε νὰ «καεῖ» τὸ μοναστήρι του, νὰ διωχθοῦν καὶ ἐξοριστοῦν οἱ μοναχοί του στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος, νὰ ἀφήσει «ὀρφανοὺς» τοὺς ὑπ’ αὐτῶν καθοδηγουμένους πνευματικὰ μοναχοὺς καὶ λαϊκούς –ἀναθέτωντάς τους ἔτσι στὸν Θεό–, παρὰ νὰ κάνει «οἰκονομίες» γιὰ θέματα πίστεως, νὰ ὑποστείλει τὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς αἱρέσεως. Γιατὶ ἡ αἵρεση, εἶχε ἤδη μολύνει τὶς καρδιὲς καὶ τὴ ζωὴ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, διακινδύνευε τὴν σωτηρία τους καί, ἐξελισσομένη, θὰ κατέτρωγε τὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας καὶ θὰ παγιωνόταν ὡς καθεστώς.
Ἂν λοιπὸν τότε, διέκοψε τὸ μνημόσυνο τῶν Ἐπισκόπων ὁ Ἅγιος, εἴτε γιὰ τὴν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, εἴτε ἀμέσως μετὰ τὴν παράβαση μιᾶς μόνο Εὐαγγελικῆς Ἐντολῆς, τί θὰ ἔκανε σήμερα ἂν εὑρίσκετο ἐνώπιον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μιᾶς παναιρέσεως ποὺ ἀριθμεῖ ὄχι λίγους μῆνες ἢ χρόνια, μὰ κάποιες δεκαετίες καὶ ποὺ –φανερὰ καὶ ψηλαφήσιμα– ἔχει νοθεύσει τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα ἐπισκόπων καὶ πιστῶν, ἔχει μολύνει τὴν ἐκκλησιαστική τους συνείδηση καὶ παραβαίνει ἀσύστολα Εὐαγγελικὲς Ἐντολὲς καὶ Ἱεροὺς Κανόνες;
* * *
Ἐδῶ νὰ σταθοῦμε ἰδιαίτερα σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς προσφορὲς τοῦ βιβλίου, ποὺ εἶναι ἡ γνωστοποίηση καὶ ἡ ἀνάλυση μιᾶς κρίσιμης καὶ ἐπίκαιρης ἔννοιας: τοῦ τί θεωρεῖται «καιρὸς αἱρέσεως» στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδωρος, μᾶς ἔχουν διδάξει τὴν ἔννοια αὐτή, καὶ μὲ τὶς πράξεις τους μᾶς ἔδειξαν ἀκριβῶς τὸ πῶς πρέπει νὰ συμπεριφερόμαστε στὸν «καιρὸ τῆς αἱρέσεως», δηλαδὴ στὴν περίοδο κατὰ τὴν ὁποία ἐμφανίζεται καὶ ἀρχίζει νὰ διαδίδεται μιὰ αἵρεση.
Εἶναι εὐνόητη ἡ ἀξία αὐτῆς τῆς παρουσιάσεως, γιατί, ἐνῶ βρισκόμαστε σὲ καιρὸ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, φερόμαστε σὰν νὰ ζοῦμε μιὰ εἰρηνικὴ περίοδο τῆς Ἐκκλησίας (ἀφοῦ ἔτσι καθοδηγούμαστε ἀπὸ τοὺς Ποιμένες μας), οἱ ὁποῖοι οὐδεμία πρόνοια λαμβάνουν γιὰ νὰ μᾶς προφυλάξουν ἀπὸ τὴν αἵρεση, καὶ ἐπὶ πλέον ἀρνοῦνται νὰ κατονομάσουν συνοδικά, ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι, παρότι παρεκλήθηκαν πολλάκις πρὸς τοῦτο.
Κατὰ τὸν π. Εὐθύμιο, «καιρὸς αἱρέσεως ἐννοεῖται κάθε περίοδος χρονικὴ κατὰ τὴν ὁποία ἀναφύεται μία αἵρεσις, μέχρις ὅτου καταδικασθῆ τελεσιδίκως ἀπὸ ὀρθόδοξο Σύνοδο». Γιὰ τὴν ἐποχὴ «τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, καιρὸς αἱρέσεως» ἦταν «ἡ περίοδος κατὰ τὴν ὁποία ἐθεσμοθετήθη ὁ παράνομος γάμος τοῦ αὐτοκράτορος» καὶ «ἡ περίοδος ἀπὸ τὴν δεύτερη ἔναρξι τῆς Εἰκονομαχίας» μέχρι τὴν τελικὴ καταδίκη τους. Καὶ «διὰ τὴν σημερινὴ ἐποχὴ …ἡ περίοδος τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἄρχισε ἀπὸ τὸ 1920 μὲ τὴν βλάσφημο αἱρετικὴ ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενισκοῦ Πατριαρχείου» διὰ τῆς ὁποίας θεωροῦνται Ἐκκλησίες οἱ αἱρετικὲς κοινότητες τῆς Δύσεως. Καὶ αὐτὴ «ἡ αἵρεσις μέχρι σήμερα ὄχι μόνον δὲν κατεδικάσθη, ἀλλὰ διαρκῶς ὡς λοιμικὴ νόσος ἐπεκτείνεται καὶ τείνει διὰ τῶν Ἐπισκόπων καὶ μέσῳ τοῦ ἱερατείου νὰ ἐπικρατήση καὶ στὸν λαό».
* * *
Εἶναι εὐλογία ποὺ σ’ αὐτὴν τὴν κρίσιμη στιγμὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς, ἐκδόθηκε αὐτὸ τὸ βιβλίο, ποὺ μᾶς φανερώνει τὴν πατερική πρακτικὴ ἀπέναντι στὴν αἵρεση, ὅπως τὴν διασώζει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Γιατὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν συνειδητοποιήσει τὴν κατάσταση, συμφωνοῦν μὲ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου, καθὼς ὑπάρχει καὶ τὸ προηγούμενο τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ἀπὸ τρεῖς Ἐπισκόπους καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος τὴ δεκαετία τοῦ 1960· μιᾶς διακοπῆς μνημοσύνου ποὺ πραγματοποιήθηκε ὅταν τὰ σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν ἄρχισαν νὰ ἀποκαλύπτονται καθαρά, ἂν καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς εὑρίσκετο ἀκόμα σ’ ἕνα νηπιῶδες στάδιο καὶ ρυθμὸ ἀναπτύξεως. Παρόλο, λοιπόν, ποὺ ἡ διακοπὴ μνημοσύνου εἶναι μιὰ πράξη προβλεπόμενη ἀπὸ τοὺς Πατέρες καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, παρόλο ποὺ πραγματοποιήθηκε τότε, στὰ ἀρχικὰ στάδια τῆς ἀνάπτυξης τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παρόλο ποὺ σήμερα «ὡρίμασε» ἡ αἵρεση, καὶ καλπάζει ἀσυγκράτητη, οἱ χριστιανοὶ καὶ οἱ ἐπίσκοποι δείχνουν συγκρατημένοι καὶ διαστακτικοὶ στὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως.
Κι αὐτὸ συμβαίνει, γιατὶ οἱ οἰκουμενιστὲς ἀρχιερεῖς –ποὺ ἐν τῷ μεταξὺ προωθήθηκαν– καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο –ποὺ πρωτοστατεῖ στὴν αἵρεση διὰ τῆς θεολογίας τοῦ Ζηζιούλα– κατάφεραν νὰ περάσουν στοὺς πιστοὺς τὴν ἀποψη, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι τὸ πᾶν στὴν Ἐκκλησία καὶ χωρὶς αὐτὸν δὲν μπορεῖ νὰ γίνει τίποτα, ὅτι τοῦ ὀφείλουμε ὑπακοὴ ἀπεριόριστη καὶ ἄρα, οὔτε συζήτηση γιὰ διακοπὴ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν αἱρετιζόντων Ἐπισκόπων, ἰδίως ἐκείνων ποὺ κατέχουν Πατριαρχικὲς καὶ ἄλλες ἡγετικὲς θέσεις.
Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ ἔρχεται τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου, καὶ μᾶς βοηθᾶ νὰ δοῦμε τὸ θέμα τῆς Ἀποτείχισης, ὄχι μὲ τὴ ματιὰ κάποιου σύγχρονου μελετητή, τοῦ ὁποίου ἡ γνώμη θὰ μποροῦσε νὰ ἀμφισβητηθεῖ, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν διδασκαλία ἑνὸς Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας καὶ μᾶς μεταδίδει τὴν Παράδοση τῶν πρὸ αὐτοῦ Ἁγίων. Οἱ δὲ δισταγμοὶ γιὰ τὸν κατάλληλο χρόνο ἀντιδράσεως ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, λύνεται κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο: μὲ τὴν παράθεση τῆς σχετικῆς διδασκαλίας ἀπὸ τὸν Ἅγιο Θεόδωρο.
Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ μελετήσουμε τὸ βιβλίο καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ποὺ ἀποτελεῖ συγκεφαλαίωση-σύνοψη ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ προσφορά τοῦ βιβλίου, ἤδη ἔχει ἀρχίσει νὰ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀναγνῶστες του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ κάποιοι Γέροντες, οἱ ὁποῖοι ἐξαίρουν τὴν σημασία τοῦ βιβλίου καὶ θεωροῦν ὅτι μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὡς ἕνα βοήθημα στὴν ἐποχὴ τῆς συγχύσεως ποὺ διερχόμεθα, ἀφοῦ ὑποδεικνύει δρόμους ἐξόδου καὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Τέλος, πρέπει νὰ σημειώσουμε, τὴν ταπεινὴ παράκλησηποὺ διατυπώνει ὁ συγγραφεύς στὸ βιβλίο: ἐπειδὴ θεωρεῖ πὼς τὸ θέμα ποὺ διαπραγματεύεται εἶναι κρίσιμο καὶ ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας, παρακαλεῖ τοὺς θεολόγους καὶ Πατέρες ποὺ ἔχουν μελετήσει τὸ θέμα, μὲ θεολογικὸ-πατερικὸ λόγο, νὰ ἐπισημάνουν τυχὸν θέσεις τοῦ βιβλίου, ποὺ χρήζουν βελτιώσεως ἢ διορθώσεως.
Σημάτης Παναγιώτης
__________________________________
Κεντρικὴ διάθεση τοῦ βιβλίου: Βιβλιοπωλεῖο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ», 23ης Ὀκτωβρίου 11, Τ.Κ. 41221 Λάρισα ΤΗΛΕΦ. καὶ ΦΑΞ 2431-284449.

Недеља 11 по Матеју

(Мат. 18, 23-35)

Тешка је врлина опраштање

Живот драги моји, је једно путовање. Исправан пут који треба сви да следимо да бисмо стигли до краја, на небо је један· пут који је зацртао Христос са својом крвљу· пут којим је ишао и сам као и милиони мученика и исповедника наше вере. Сам Христос је рекао· « Ја сам пут, истина и живот» (Јован 14,6). Истина је да је тај пут врлине тежак, стрм, то је једна Голгота. «Уска су врата и тесан је пут што води у живот… » (Мат. 7,14). Супротно, пут зла, нечистоће и неверја је лаган, силазан. « Јер су широка врата и широк пут што воде у пропаст….» (Мат. 7,13),Један пут је Христов, а други пут је сатанин· један пут је рајски а други је паклени . Изаберите· слободан је човек да следи пут који жели.

Тешка је врлина. Ако питате од свих врлина, која је најтежа, среброљубац ће рећи милостиња, сладокусац ће рећи пост, страстољубац ће рећи девичанство, љубитељ живота ће рећи мучеништво за Христа. Но, ја сматрам да је најтеже од свега – шта? Оно што нам данас говори еванђеље· да један опрашта другом. То је један каменчић који тражи Христос да подигнемо, а ђавол га чини непомеривом планином. А да је то најтежа врлина показаћу вам са 3-4 примера· молим пазите·

Један пример је из животописа светих. Ако отворите животопис, видећете да 22/ 9 Фебруара слави један светитељ који се зове Никифор. Чујте како је мучен. У своје време Никифор је био у свађи са једним свештеником који се звао Саприкиje. За свађу је био крив Саприкије, а не Никифор. Настао је прогон, и први кога су ухватили је био свештеник, Саприкије. Осудили су га и донели су одлуку да му одсеку главу. Повели су га војници раним јутром пре изласка сунца ван града да га убију. Када је то чуо Никифор да Саприкије неће више бити у животу, почео је да плаче. Трчи на путу , сустиже војну пратњу, и пада на његове ноге. – Брате Саприкије, опрости ми. Али Саприкије ништа не одговара. – Не опраштам ти! До последњег часа мучења Никифор је падао и молио Саприкија да му опрости. Немогуће. Шта се онда догодило· чим је војник подигао мач да му одсече главу, Саприкије је рекао· – Зашто ми одсецате главу? – Зато што си Хришћанин. – А зато дакле; онда ја поричем Христа… И док су му анђели спремали венац, Саприкије који није опростио Никифору, оцењен је као недостојан мучења· напустила га је Божија благодат и порекао је Христа. Уместо њега, ко је мучен? Никифор који је имао добро срце и љубав. Исповедио је да је Хришћанин и био је мучен. Тако да тога 9 Фебруара уместо да славимо мученика Саприкија ми прослављамо Никифора мученика. Ово је страшан пример· показује нам да је узвишенији и од мучеништва да опрашташ, да даш опроштај из дубине свога срца. Али да ли је то лако? Рекао сам вам, то је један каменчић, то је једна реч·  али постаје тежа и од самог Олимпа и Виција и Грамма ( планине).

⃝ Не опраштају људи. Желите ли новије примере ? Није прошло пуно времена како је у једном селу умро један веома стар човек од 90 година. Долази му у кућу свештеник, веома добар свештеник. ― Старче, како си? ― Немоћно. ― Желиш ли да се причестиш? ― Желим. ― Уреду, причестићу те али ако позовемо онога човека са којим ниси годинама говорио. ― Кога? Њега? А, не опраштам му. Реци ми попо мој, учинићу било шта друго, упалићу свеће, саградићу цркву, чинићу милостињу, постићу али њему не опраштам. ― Te oво –  те оно,  рекао му је свештеник кроз сузе. Ништа. Испуштао је душу, предавао је своју душу ђаволу, али опет није хтео да опрости.

⃝ Народи се мрзе. То ће уништити човечанство. Немци не опраштају Русима, Руси не опраштају Немцима. Постоји злопамћење. Када би постојало опраштање, овај свет био као рај. Најлепша реч у еванђељу је опроштај.

⃝ Не опрашта човек. Желите ли неки други пример. Није прошло ни десет дана како сам чуо да се у једном селу један брачни пар свађа. Позвао сам их. ― Шта вам је? Жена, која је била кротка, просветио је Бог и рекла је· ― Ја сам крива·  пуно пута сам била неправедна према своме супругу, псујем га, оговарам, говорим ружно о њему· молим га да ми опрости – чак је пала и поклонила му се. Ретка ствар да жена прихвати да је погрешила. Ја сам остао толико ганут, да сам и заплакао. Да видиш једну младу и лепу жену, да клечи пред једним мушкарцем – који је преварио- и да каже, тражим ти опроштај за све шта сам рекла. И анђели и звезде остају ганути. А он?  Не опраштам ти!… Шта све није учинила за њега! Ипак јој није опростио.

* * *

Такав је свет. Нажалост постоје породице које гаје међусобну нетрпељивост и годинама не опраштају. Покушава свештеник или митрополија да их помире али мржња се прености и на децу и унучад. Човек који не опрашта није Хришћанин. Он је животиња, звер. Кажу, ако неко дете дира камилу, она не заборавља. Могу проћи године, али ако ли га сретне негде на путу, напасће га, не заборавља. Зато и « овај човек је сличан камили, не опрашта· дубоко у себи држи освету ». Супротно од њега, човек који опрашта из дубине свога срца сличи – коме? Богу. Богу? Наравно.

То нам говори данашње еванђеље. Зато и Бог шта чини, опрашта·  непрестално опрашта. А шта ми радимо? Нама је крив наш комшија, јер нам је нешто ружно рекао, јер је његова животиња ушла у нашу башчу…., за мале и неважне ствари. Али оно што смо ми скривили Богу је много веће. Криви смо, грешимо непрестално. Грешимо са нашим очима, са нашим ушима, са нашим рукама, са нашим телом· грешимо дан и ноћ, у разниим ноћним клубовима, на путу, на њиви, чак грешимо и у цркви. Ко може да изброји човекове грехове? Бескрај, «десет хиљада таланата» о којима данас говори еванђеље (Мат. 18,24), неизбројни су наши греси, то би био неки астрономски број. И шта чини Бог? Кажњава ли нас? Када би нас кажњавао, када би за сваки грех који учинимо, за сваку псовку која се чује, падао по један астероид, сви бисмо давно изгорели. Опрашта нам, непрестално нам опрашта наше грехове. Зато и ми опраштајмо. То се тражи од нас. Као што Oн опрашта наше грехове, велике и неизбројне, тако и ми опраштајмо· снахе нек опраштају свекрвама а свекрве нек опраштају снахама, мужеви својим женама нека опраштају, отац својој деци, сељани једног села сељанима другог села. Дајте ми, дајте ми једно село где постоји опраштање, милост, љубав·  тамо је рај. Дајте ми једно друго село, где не постоји опроштај ни милост·  тамо је пакао. Пакао је постала земља, јер смо заборавили речи нашег Христа, несувишне и вечне речи «Љубите једни друге» (Јован. 13,34).

* * *

Драги моји, нека Бог искорени из нашег срца трње које се зове злопамћење, и нека посади небеско цвеће, љубав нешега Христа. Тако ћемо само бити следбеници онога, који је са крста опростио својим разапињачима. Тада ћемо моћи да се помолимо и кажемо ону страшну реч· «И опрости нам дугове наше, као што и ми опраштамо дужницима  својим » (Мат. 6,12). Иначе, бићемо лажљивци  сви и свештенство и народ.

Ово обећање је услов за опраштање. Опрашташ ли? Биће ти опроштено· не опрашташ? Хиљаде свештеника да ти поје помене, хиљаде владика и патријарха да дођу на твој гроб, неће ти бити опроштено. Опрости дакле, да би ти било опроштено.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Говор Митрополита Флорине о. Августина Кандиота у светом храму Рођења Пресвете Богородице Като Клинон- 14-8-1977)



ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Αστυνομικός με 19 χρόνια προϋπηρεσία, με συνέπεια στα καθήκοντά του και πίστη στην υπηρεσία του με λευκό μητρώο, αποτάθηκε από την υπηρεσία του κατ’όπιν απόφασης της πειθαρχικής επιτροπής.
Στην επιτροπή αυτή συμμετέχουν 5 αστυνομικοί εκ των οποίων 4 υψηλόβαθμοι.

Στην απολογία του σε αυτή την επιτροπή ισχυρίστηκε οτι δεν παραλαμβάνει την «κάρτα του πολίτη» για καθαρά θρησκευτικούς λόγους.
Αυτό ήταν το φοβερό παράπτωμα για το οποίο τον απέταξαν απο την υπηρεσία του. Ο αστυνομικός είναι έγγαμος με δυο παιδιά, δεν πήρε καμιά αποζημείωση και δεν υπάρχει πρόβλεψη ούτε για ασφαλιστική κάλυψη.
Τα προαναφερθέντα ανακοινώθηκαν στην εκπομπή του κ. Χατζάρα στο κανάλι «Bluesky» απο τον δικηγόρο του αστυνομικού.
Σύμφωνα με τον δικηγόρο, η υπόθεση θα φτάσει μέχρι το ευρωπαϊκό δικαστήριο, διότι η νομοθεσία βάση της οποίας απετάχθει ο αστυνομικός παραβαίνει θεμελιώδη άρθρα του συντάγματος όπως είναι η θρησκευτική ελευθερία.
Ζούμε στην αποκαλούμενη «Χούντα του ΠΑΣΟΚ» στην οποία όλοι έχουν δικαιώματα εκτός απο τους Ελληνες και τους Χριστιανούς.
Καλούμε όλους τους Ελληνες και τους Χριστιανούς να μην παραλάβουν την κάρτα του πολίτη και να συμπαρασταθούν στον εν λόγω αστυνομικό.
Να προσθέσουμε ακόμα οτι η κυβέρνηση δια του κ. Ραγκούση μας διέταξε οτι όλοι οι Ελληνες πολίτες μέχρι το τέλος του 2011 θα πρέπει υποχρεωτικά να παραλάβουν την κάρτα του πολίτη.
Πρώτοι απο όλους θα πρέπει να πάρουν την κάρτα τα σώματα ασφαλείας, ενω αν δεν την πάρουν απειλούνται με απόλυση.
Κατα τη διάρκεια της συζήτησης στο «Bluesky» ειπώθηκε και το εξής περίεργο.
Η κάρτα θα περιέχει μέσα απόρρητα στοιχεία για το άτομό του στα οποία δεν θα έχει πρόσβαση ο κάτοχος της κάρτας. Αν δεν είναι αυτό φασισμός και δικτατορία τότε τι είναι;
______

____

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ, TO 1956,

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ, ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ

ΣΤΗΝ «ΣΠΙΘΑ»

ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΛΕΓΕΙ ΤΙΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ

ETOΣ ΙΒ ΚΟΖΑΝΗ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 186
«ΣΠΙΘΑ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΚΟΝΚΟΡΔΑΤΟΝ;

«Αδελφοί, τιμής ηγοράσθητε·
μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων»

Η μικρά, αγαπητοί, η μικρά μας χώρα δύναται να ονομασθεί χώρα των πλέον παραδόξων και ετεροκλήτων συμβάσεων. Πτωχή, αδύνατος, υλικώς κατεστραμμένη, διελθούσα δια πυρός και σιδήρου, η Ελλάς στρέφεται προς τους έξω και κράζει· Βοηθήσατέ μοι… Και αμέσως σπεύδουν εξ Ανατολής και Δύσεως οι καλοί της φίλοι!

ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

ΠΡΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Αλλά δυστυχώς εις τα μάτια των περισσοτέρων, για να μη είπωμε όλων, η δυστυχία της Ελλάδος παρουσιάζεται γι’ αυτούς ως θαυμασία ευκαιρία προς ποικίλη καταπίεση και εκμετάλλευση. Ένα δίδουν, δέκα, εκατό, χίλια, θέλουν να εισπράξουν. Προς εξασφάλιση των κεφαλαίων των θέλουν να δέσουν την Ελλάδα με ισχυρά δεσμά, τας λεγομένας συμβάσεις, που δεν θα ειμπορεί κανείς να μεταβάλει, να κλονίσει, διότι δια πάσαν αθέτηση και της ελαχίστης λεπτομερείας η μικρά μας χώρα, όπως ένα ζωηρό και άτακτο παιδί, θα συλληφθεί από το αυτί και θα οδηγηθεί κατηγορουμένη εις τα διεθνή δικαστήρια!

Οι ξένοι θέλουν να έχουν την Ελλάδα προσδεδεμένην εις τον πάσαλον των πλέον ευτελών συμφερόντων των, θέλουν να έχουν την Ελλάδα ως αγελάδα, που να την αρμέγουν αυτοί, τα παιδιά των, τα εγγόνια, τα δισεγγόνια των επί πολλάς δεκαετηρίδας, επί αιώνας!

Μηχανή αρμέγματος αι μετοχαί. Και εις πολλάς περιπτώσεις οι ξένοι έχουν επιτύχει εν τη χώρα μας τους καταχθονίους σκοπούς των. Το μαρτυρεί η ιστορία 130 ετών «ελευθέρου» βίου της νεωτέρας Ελλάδος.

Δυστυχισμένη πατρίς! Ελευθέρα επλάσθης από τον Δημιουργόν σου. Η ελευθερία είναι το γλυκύτερον σου άσμα. Υπέρ ελευθερίας, όσον ουδείς άλλος λαός, από αρχαιοτάτων χρόνων γενναίως ηγωνίσθης. Εις άπειρα πεδία μαχών ποταμούς αιμάτων έχυσαν τα εκλεκτά σου τέκνα, πάλαι τε και νύν. Ελεύθερον κράτος ονομάζεσαι. Αλλά δυστυχώς είσαι δούλη, υποχείριος ανωνύμων εταιριών, οικονομικών μεγαθηρίων, που δια μυρίων μέσων απομυζούν και την ελαχίστην ικμάδα. Πως να ζήσεις; Πως να προοδεύσεις; Ύδρευσις, φωτισμός, συγκοινωνίαι επίγειοι και εναέριοι, ανθρακωρυχεία, μεταλλεία, παν ό,τι έχεις πολύτιμον και δι’ έλλειψιν χρημάτων δεν δύνασαι να αξιοποιήσεις, το έν κατόπιν του άλλου περιέρχεται εις την εξουσίαν ξένων εταιρειών. Εκατοντάκις έχεις πωληθεί. Ολίγον ακόμη και θα κληθείς να δίδεις φόρον και δια τον αέρα που αναπνέεις. Μη αμφιβάλλεις ποσώς, ότι εάν ήτο δυνατόν να δεσμεύσουν τον αέρα τον οποίον αναπνέεις, θα τον εδέσμευον και το κοινόν τούτο αγαθόν του Πλάστου θα το ημπορεύοντο δι’ ιδίον λογαριασμόν ως ανώνυμος εταιρεία ελληνικής ατμοσφαίρας!

ΥΠΟΠΤΟΣ ΣΥΜΒΑΣΗ

Η Ελλάς χώρα των πλέον παραδόξων και ετεροκλήτων συμβάσεων. Αλλ’ απ’ όλας τας μετά των ξένων πολιτικάς και οικονομικάς συμβάσεις που σύναψεν η Ελλάς, η χειροτέρα θα ήτο εκείνη, η οποία εις τα κρανία ορισμένων Ελλήνων επί μήνας εμελετάτο και εσχεδιάζετο και επί τέλους δειλά – δειλά έκανε την εμφάνισήν της εις τον εξωτερικόν κόσμον και εις τα χείλη των πολλών εφέρετο με το λατινικόν όνομα concordatum.

Τι δε εστί concordatum; Συμφωνία, σύμβασις εκκλησιαστική μεταξύ πάπα και Ελλάδος. Σύμβασις, η οποία όχι πλέον υλικά αγαθά (το ύδωρ, το φως, τα πολύτιμα μέταλλα) εσκόπευε να αφαιρέσει από την εξουσίαν των Ελλήνων και να θέσει αυτά υπό τον έλεγχο ξένων εταιρειών, αλλά κατά τρόπον έμμεσον ήρχετο να πλήξει τους Έλληνας εις τα ιερώτερα των συναισθημάτων των, ήρχετο να μειώσει την αίγλη, να εξουθενώσει, να εκμηδενίσει το πάντων των αγαθών πολυτιμότερον αγαθόν, την ορθόδοξον πίστιν, δια της οποίας ζει και αναπνέει και έχει λόγον υπάρξεως εν τω κόσμω το έθνος ημών.
Concordatum! Και, ίνα επί το απλούστερον και λαϊκώτερον ομιλήσωμεν, η μεταξύ πάπα και Ελλάδος σύμβασις, συμφώνως με τας περί κονκορδάτου θεωρίας του Βατικανού, θα ελάμβανε την εξής μορφήν διαλόγου.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ  ΠΑΠΑ-ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΑΠΑΣ· Ελλάς σ’ αγαπώ! Θέλω και εμπράκτως να εκδηλώσω την αγάπην μου. Βλέπω, ότι ένα ιερόν δίκαιον, ως είναι το δίκαιον της απελευθερώσεως της μεγαλονήσου Κύπρου από τα δεσμά ξενικής δουλείας, δεν αναγνωρίζεται, αλλά περιφρονείται, υβρίζεται και προπηλακίζεται, διότι είσαι μία μικρά και αδύνατος χώρα, οι δε εχθροί σου μεγάλοι και ισχυροί. Ελλάς, ακούω τους αναστεναγμούς σου, τας προς πάσαν κατεύθυνσιν εκκλήσεις και σπεύδω να σε βοηθήσω. Η δύναμις μου, η υλική και πνευματική, είναι τεραστία. Εκατομμύρια, εκατοντάδες εκατομμύρια πιστοί εξαρτώνται πνευματικώς από εμέ. Ένα νεύμα μου αρκεί. Ως ρομπότ φυλαί και γλώσσαι θα κινηθούν υπέρ της ιεράς υποθέσεως της Κύπρου. Βλέπεις τους αντιπροσώπους πολλών εθνών, που εις την αίθουσαν των συνεδριάσεων του Ο.Η.Ε. αδιάφοροι και χασμώμενοι ακούουν την λέξι Κύπρος; Αυτούς τους νεκρούς θα κινήσω εγώ. Με τα μέσα που έχω εις την διάθεσίν μου θα τους ηλεκτρίσω, θα τους κάνω να λύσουν τον γλωσσοδέτην, ν’ ανοίξουν τα στόματά των, να ρητορεύσουν, να δώσουν την ψήφον των υπέρ της Κύπρου και ούτως η Κύπρος θα λυθεί εκ των δεσμών της και ελευθέρα θα έλθει εις την αγκάλην σου. Θα έλθει δι’ εμού του πανισχύρου πάπα. Αλλά, δια να κινήσω όλον τον μηχανισμόν της απεράντου αυτοκρατορίας μου, ένα ζητώ από σε, το ελάχιστον. Όπως και τόσα έθνη, θέλω ν’ αναγνωρίσεις και συ το κράτος μου, να διορίσεις αντιπρόσωπον, να έλθεις εις το Βατικανόν και να προσκυνήσεις την παντόφλαν μου που μεταδίδει πλούτον ευλογιών εις τους προσκυνητάς. Αυτό το ελάχιστον ζητώ από σε. Εάν το κάνεις, πάσα κατά σου δυσμένειά μου των παρελθόντων αιώνων θα εξαλειφθεί, προσφιλής μου θυγάτηρ θα ονομάζεσαι και θα έχεις ό,τι ζητήσεις. Θα σε συστήσω θερμώς εις όλα τα ιδικά μου έθνη. Και ως πρώτον δώρον μου θα έχεις την ελευθερίαν της Κύπρου…

ΕΛΛΑΣ εκπροσωπουμένη υπό των πολιτικών της (Δυστυχώς, σήμερα το 2010 εκπροσωπείται και απο Πατριάρχας και αρχιεπισκόπους!!!)· Αγιώτατε πάτερ, ήκουσα την γλυκυτάτην λαλιάν σου και συνεκινήθην. Ω, πόσον καλός είσαι! Όλος αγάπη, όλος στοργή. Διαφορετικόν σε παρουσιάζουν οι φανατικοί καλόγηροι και θεολόγοι της Εκκλησίας μου. Αλλά τώρα υπό νέαν ελκυστικήν μορφήν παρουσιάζεσαι ενώπιόν μου. Ως αρνίον άκακον! Πως να μη σε αγαπήσω; Πως να μη συνάψω στενάς σχέσεις με σε; Εδώ διατηρώ σχέσεις με τίγρεις και λέοντας και άρκτους, με κράτη δηλαδή αρπακτικά, αιμοβόρα, εκδικητικά, υλιστικά και άθεα, και με σε, τον γλυκύτατον πατέρα της χριστιανοσύνης, να μην έχω σχέσεις; Και μόνον το γεγονός ότι προθυμοποιείσαι να με βοηθήσεις εις το φλέγον θέμα της απελευθερώσεως της Κύπρου αρκεί δι’ εμέ. Υπεράνω όλων η Ελλάς, τα εθνικά αυτής ζητήματα. Θρησκείαι και εκκλησίαι είναι απλώς δι’ εμέ τα μέσα προς πραγματοποίησιν των εθνικών μου σκοπών. Ευτυχώς νέαι αντιλήψεις επικρατούν μεταξύ των πολιτικών ανδρών, είς εκ των οποίων κατά τας τελευταίας εκλογάς εδήλωσεν ότι και με τον διάβολον ακόμη είναι πρόθυμος να συνεργασθεί προκειμένου να επιτύχει του σκοπού του. Άλλως τε εκ Ρώμης εξήλθε το σύνθημα· «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Συνεπώς την φοράν αυτήν θα κλείσω τα αυτιά μου προς πάσαν καλογηρικήν συμβουλήν και θα έλθω προς σε και θ’ ασπασθώ το άκρον του υποδήματός σου. Αγιώτατε πάτερ, ευλόγησον ημάς!

Είναι αυτή η γνησία φωνή της Ελλάδος; Όχι. Είναι η φωνή των φραγκολεβαντίνων, των ψευστών, των καιροσκόπων εκείνων πολιτικών και διπλωματών που δεν πιστεύουν τίποτε παρά μόνον εις ένα άκαρπον εθνικισμόν. Και αυτοί δυστυχώς, εν αγνοία του λαού, πολλάκις ομιλούν και αποφασίζουν.
Η Ελλάς ολόκληρος σύρεται, πίπτει και προσκυνεί τον πάπαν. Και ο πάπας ευλογεί…

Αλλ’, ορθόδοξοι Έλληνες, αναπνεύσατε! Η ιδέα του διαλόγου δεν έλαβε σάρκα και οστά. Η συμφορά δεν συνετελέσθει. Η προσκύνησις δεν έγινε. Concordatum δεν υπεγράφει.

Διότι ο νέος αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Δωρόθεος εγκαίρως διησθάνθει τον κίνδυνο, εκάλεσεν επειγόντως την ορθόδοξον Ιεραρχίαν, η Ιεραρχία απεφάνθη εναντίον οιασδήποτε μορφής διπλωματικών σχέσεων της Ελλάδος μετά του πάπα, η κυβέρνησις υπεχώρησε, το θέμα εγκατελείφθει, και οι εδώ παπικοί και παπολάτραι κλαίουν και θρηνούν, διότι δεν είχον την ευτυχίαν να ίδουν νουντσίους, ν’ ασπασθούν τα κράσπεδα των καρδιναλίων, που θα ήρχοντω να χαιρετίσουν εν επισήμω τελετή την Ελλάδα ως προσκυνήτριαν του πάπα.

Ο κίνδυνος, χάρις εις την αντίστασι της Εκκλησίας, παρήλθε. Παρήλθεν; Όχι. Το έδαφος δεν εστερεώθη ακόμη. Υπόκωφοι κρότοι ακούονται. Οι παπολάτραι ετοιμάζονται διά νέαν εξόρμησιν.

Ως ανέγραψε σοβαρά εφημερίς των Αθηνών, εάν κονκορδάτον εγκατελείφθει, δεν εγκατελείφθη όμως και η επιθυμία ορισμένων πολιτικών παραγόντων, ίνα δια «εθνικούς» σκοπούς επιδιώξουν εν καιρώ ευθέτω την σύναψιν διπλωματικών σχέσεων μετά του πάπα. Οι κύριοι αυτοί θα παρουσιάσουν το θέμα ως καθαρώς πολιτικόν, εις το οποίον ουδεμίαν ανάμιξιν θα επιτρέψουν να έχει η επίσημος Εκκλησία της Ελλάδος. Τι λέγετε, κύριοι παπολάτραι; Η επίσημος Εκκλησία να μη έχει ανάμειξιν εις τόσον σοβαρόν θέμα; Αλλά πρέπει προηγουμένος το κράτος μας να διαλύσει την μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας επίσημον σύμβασιν, να καταργήσει τα δύο πρώτα άρθρα του ελληνικού Συντάγματος, ν’ αποχρωματισθεί ως ορθόδοξον Βασίλειον, και ο βασιλεύς μας, δεχόμενος εν τοις ανακτόροις τους απεσταλμένους του πάπα, να παύσει να μνημονεύεται εν τοις ναοίς μας ως ευσεβέστατος, ως υπερασπιστής της ορθοδόξου πίστεως, και τότε μόνον, κύριοι, εν αγνοία της Ιεραρχίας δύνασθε να συζητείτε το «πολιτικόν» τούτο θέμα.

Ο εχθρός πανούργος ελλοχεύει. Καραδοκεί την ευκαιρίαν ίνα επιτύχει το ποθούμενον. Διά τούτο αι ορθόδοξοι δυνάμεις του έθνους πρέπει να ευρίσκονται εν ιερά επιφυλακή. Δια τούτο και ημείς εκδίδομεν το παρόν και εν τω μέτρω των δυνάμεών μας διαφωτίζομεν και προετοιμάζομεν τον ευσεβή λαόν διά ν’ αντιμετωπίσει τον εκ Ρώμης κίνδυνον του παπισμού.

Αλλά τι εστι παπισμός;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ

ΑΠΕΡΙΦΡΑΣΤΟΣ λέγομεν ότι ο παπισμός είναι ανατροπή θεμελιωδών νόμων της Εκκλησίας, του γνησίου χριστιανισμού. Και ιδού διατί.

Κατά τας Γραφάς ρίζα, κεφαλή, θεμέλιον, επί του οποίου στηρίζεται ολόκληρον το χριστιανικόν οικοδόμημα, είναι ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής, o Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι το Α και το Ω της πίστεως ημών, της ελπίδος και της αγάπης. Αυτός είναι ο Αρχηγός. Η εξ ουρανού εν Ιορδάνη και εν όρει Θαβώρ δις ακουσθείσα φωνή του Πατρός αυτόν εν τη Εκκλησία ως αρχηγόν αιώνιον εγκαθίδρυεν· «Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (Ματθ. 3,17· 17,5). Η εις Χριστόν πίστις, η ενεργός πίστις, η εκδηλουμένη δι’ απολύτου υπακοής εις τας εντολάς του, και τας ελαχίστας ακόμη, είναι νόμος θεμελιώδης της Εκκλησίας. Άνευ της πίστεως ταύτης δεν νοείται Εκκλησία.

Επίσης νόμος θεμελιώδης εν τη Εκκλησία, την οποίαν ίδρυσεν ο Θεάνθρωπος Κύριος, είναι· οσάκις μεταξύ των πιστών παρουσιάζονται σοβαραί διαφωνίαι περί τα πιστευτέα, τα πρακτέα και τα λατρευτέα, αι διαφωνίαι αύται δεν θα λύωνται υφ’ ενός μόνον μέλους της Εκκλησίας, οσονδήποτε επίσημον θέσιν, αγιότητα και σοφίαν και εάν κατέχει, αλλά υπό του συνόλου, υπό της Εκκλησίας, συνερχομένης και συσκεπτομένης εν Πνεύματι αγίω (Ματθ. 18,17). Κατ’ αυτόν τον τρόπον η την πρώτην, την αποστολικήν Εκκλησίαν συνταράξασα εκείνη περί περιτομής έρις ελύθη εν Συνόδω, καθ’ ην και ο Πέτρος και ο Παύλος και οι λοιποί απόστολοι και μαθηταί ομίλησαν και ανέπτυξαν τας απόψεις των επί του θέματος, αλλ’ όταν ελήφθη η απόφασις, οι πάντες υπετάγησαν εις την φωνήν της Εκκλησίας (Πραξ. 15,6-29). Ουδείς εξ αυτών έθεσε το ιδικόν του κύρος υπεράνω του κύρους της Εκκλησίας.

Αλάνθαστον κριτήριον εν τη Εκκλησία, και ότε ακόμη έζων οι κορυφαίοι των αποστόλων, ήτο η Σύνοδος.

Αλλ’ αμφοτέρους τους θεμελιώδεις αυτούς νόμους, οι οποίοι αφορούν εις την διοίκησιν της Εκκλησίας, ανέτρεψεν ο παπισμός. Εν τη Εκκλησία αρχηγός ο πάπας. Εν τη Εκκλησία το αλάνθαστον έχει ο πάπας.

Εν τη Εκκλησία ο πάπας το παν. Υπό του δαιμονίου εωσφορικής υπερηφανείας ελαυνόμενος ο πάπας εσφετερίσθει όλας τας εξουσίας, έστησε τον θρόνον του υπεράνω των νεφελών, ήνοιξε το στόμα του και, ως άλλος Ναβουχοδονόρ, είπεν· Έθνη και λαοί, με βλέπετε; Πέσατε και προσκυνήσατέ με. Υπεράνω λαϊκών, μοναχών, διακόνων, ιερέων, επισκόπων, μητροπολιτών, αρχιεπισκόπων, πατριαρχών, τοπικών και αυτών ακόμη των οικουμενικών Συνόδων, «θείω δικαίω» είμαι εγώ. Όταν ευρίσκομαι επί της καθέδρας μου κι ομιλώ, ομιλώ εν Πνεύματι αγίω και αι αποφάσεις μου είναι αλάνθαστοι. Είμαι ο μοναδικός τοποτηρητής του Χριστού επί της γης. Οι πιστοί εις εμέ στρατιώται κηρύττουν εις όλον τον κόσμον το σύνθημα·

«Όπως υπάρχει είς Θεός, είς ήλιος την ημέραν, μία σελήνη την νύκτα, τοιουτοτρόπως ο Θεός έδωκεν εις την Εκκλησίαν μόνον έναν άρχοντα, τον πάπαν».

Αλλ’ εις εμέ όχι μόνον οι εκκλησιαστικοί, αλλά και οι πολιτικοί άρχοντες οφείλουν να υπακούουν εν πάσι. Αι τω Ευαγγελίω (Λουκ. 22,38) δύο μάχαιραι συμβολίζουν την πνευματικήν και την κοσμικήν εξουσίαν και τας δύο αυτάς μαχαίρας πρέπει να κρατώ  και να διαχειρίζομαι εγώ. Εξ εμού πάσα εξουσία. Ουαί δε εις τον αντιτασσόμενον εις τας θελήσεις μου…

Ο πάπας, υπό τοιούτων εμφορούμενος ιδεών, εγκατέστησεν εν τω κόσμω τυραννίδα, τυραννίδα εν ονόματι του Εσταυρωμένου, τον οποίον έλεγεν ότι αυτός και μόνον αντεπροσώπευεν επί της γης. Και η τυραννίς αυτή κατέστη αφόρητος, όταν ιδίως  επί του παπικού θρόνου εκάθισαν άτομα που ουδεμίαν εσωτερικήν σχέσιν είχον με την χριστιανικήν πίστιν και ζωήν. Πάπαι κλέπται και λησταί, κάνοντες ασύδοτον χρήσιν της δυνάμεως, επέφερον τεραστίαν φθοράν εις τα ποίμνια της Δύσεως. Εγόγγυζον οι λαοί. Ανεστέναζον οι ευσεβείς. Θαρραλέοι κήρυκες του θείου λόγου, οι οποίοι ετόλμησαν να διαμαρτυρηθούν διά την αντίχριστον ζωήν και πολιτείαν των παπών, συνελήφθησαν και εκάησαν ζώντες, ως ο περιώνυμος Ιερώνυμος Σαβοναρόλα (1452 – 1498), του οποίου το άγαλμα στολίζει σήμερον μίαν από τας πλατείας της Φλωρεντίας. Η Ρώμη, με τους διεφθαρμένους και απίστους πάπας που κατέλυον πάσαν ευαγγελικήν αρετήν, εφαίνετο πλέον εις τα όμματα των λαών της Δύσεως ως πόρνη των θαλασσών, ως η νέα Βαβυλών.

Επί τέλους το ηφαίστειον της οργής των λαών εξερράγη. Το 1520 εκηρύχθη επανάστασις και ήρχισε σφοδρός αγών κατά των παπικών. Επί κεφαλής του αγώνος ο Μαρτίνος Λούθηρος, περί του οποίου ο ιστορικός Θωμάς Κάρλαϋλ γράφει, ότι ο Λούθηρος έλαβε τον πέλεκυν της αληθείας και με ορμήν ήρωος επετέθει και συνέτριψε το είδωλον του παπισμού. Ο αγών διήρκεσε πολλάς δεκαετηρίδας. Ο εμφύλιος πόλεμος εμαίνετο. Ανθούσαι πόλεις μετεβλήθησαν εις καπνίζοντα ερείπια. Το αίμα έρρευσε ποταμηδόν. Και η αιτία, η σοβαρωτάτη όλων, της μεγάλης εκείνης συμφοράς, η οποία έπληξε την Ευρώπην, υπήρξεν η μωρά, η αντιχριστιανική αξίωσις του πάπα, ίνα οι πάντες πέσουν και ασπασθούν το άκρον του ποδός του και αναγνωρίσουν αυτόν ως τον μόνον επί της γης αρχηγόν της Εκκλησίας.

Οι πάπαι, εάν είχον ένα και μόνον κόκκον πραγματικής ευσεβείας, θα έπρεπε να εντρέπονται προβάλλοντες τοιαύτας μωράς και αντιχριστιανικάς αξιώσεις, και – το χείριστον- αγωνιζόμενοι δια την επιβολήν αυτών επί του συνόλου της χριστιανοσύνης. Ο μελετών την ιστορίαν της περιόδου αυτής, πλειστάκις ενθυμείται τον ι. Χρυσόστομον, όστις θρηνών δια τα δεινά των εκκλησιαστικών διαιρέσεων εκήρυττεν ότι η κυριωτέρα αυτών αιτία είναι η φιλαρχία.

«Ουδέν ούτως Εκκλησίαν δυνήσεται διαιρείν, ως φιλαρχία, ουδέν ούτω παροξύνει τον Θεόν ως το Εκκλησίαν διαιρεθήναι» (Βλ. 11ην ομιλίαν εις την προς Εφεσίους επιστολήν· P.G. 62,85).

Ενσάρκωσις της φιλαρχίας είναι ο επάρατος παπισμός, κατά τον οποίον όχι η ενεργός πίστις, αλλ’ η τυφλή υπακοή εις τον πάπαν, και εάν ακόμη ούτος διατάσσει αντίθετα προς το γνήσιον πνεύμα του Ευαγγελίου, ως ηρμήνευσαν αυτό οι αθάνατοι πατέρες της καθολικής Εκκλησίας, συνιστάται ως το ιδεώδες, ως η υψίστη αρετή.

Ο πάπας είδωλον, ο πάπας Θεός! Λαοί και έθνη «αυτού και μόνον ακούετε». Και όχι μόνον η αξίωσις να υποταχθεί σύμπας ο χριστιανικός κόσμος εις ένα και μόνον άνθρωπον, περιβεβλημένον με απολυταρχικήν επί των ψυχών και των σωμάτων εξουσίαν, είναι αξίωσις αντιχριστιανική, αλλά και τα μέσα, τα οποία μεταχειρίζεται ανέκαθεν ο παπισμός προς επικράτησιν του εν τω κόσμω, είναι και αυτά αντιχριστιανικά.

Πρόχειρον απόδειξιν έχομεν ημείς εν Ελλάδι την ουνίαν. Τι δε εστι ουνία; Δούρειος ίππος, σατανικόν μηχάνημα του παπισμού, προς εκπόρθησιν της ψυχής των ορθοδόξων.

Οι ουνίται επίσκοποι και ιερείς, ενώ ψυχή τε και σώματι ανήκουν εις τον πάπαν και ως εκ τούτου θα έπρεπε και εξωτερικώς προς διάκρισιν να εμφανίζονται με στολήν παπικού κληρικού, εν τούτοις εν μέσαις Αθήναις αναισχύντως και ασυστόλως κυκλοφορούν με στολήν ορθοδόξου κληρικού και με ποικίλα μέσα, που άφθονα διαθέτουν, προπαγανδίζουν την ιδέαν της υποταγής της Ελλάδος εις τον πάπαν και απατούν τας ψυχάς των ακάκων οι προβατόσχημοι αυτοί λύκοι και ουδέν αστυνομικόν όργανον της πατρίδος κινείται ουδέ συλλαμβάνει τους ψεύστας αυτούς και απατεώνας, δια να ξυρίσει τας γενειάδας των και να αφαιρέσει απ’ αυτών τα τίμια εμβλήματα του ορθοδόξου κληρικού· και μόνον εναντίον κληρικών αδελφών ημών, ορθοδόξων παλαιοημερολογιτών, εστράφη κατ’ επανάληψιν η καταδικαστική μανία του ορθοδόξου κράτους! Οι ουνίται δρουν ανενόχλητοι και μεγαλοπρεπώς εορτάζουν την πεντηκονταετηρίδα του αρχιψεύστου, του αρχηγού αυτών Χαλβατζή.

Ταύτα οι ορθόδοξοι ακούοντες και βλέποτες ενεργούμενα υπό του παπισμού αναμιμνησκόμεθα της Αποκαλύψεως του Ιωάννου· «και είδον άλλο θηρίον αναβαίνων εκ της γης, και είχε κέρατα δύο όμοια αρνίω, και ελάλει ως δράκων» (Αποκ. 13,11). Και ο παπισμός ως αρνίον φαίνεται, αλλ’ είναι θηρίον δικέρατον.

ΠΟΤΕ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΑΣ αναγνώσται! Εναντίον της μοναρχικής ταύτης, της απολυταρχικής εξουσίας, της αντιχριστιανικής αξιώσεως του πάπα, εξανίσταται η ορθόδοξος συνείδησις. Εναντίον των υπερφιάλων σχεδίων της Ρώμης ηγωνίσθησαν οι αείμνηστοι Φώτιος, Κηρουλάριος, Ιωσήφ Βρυέννιος, Μάρκος Ευγενικός, Γεώργιος Σχολάριος και διέσωσαν την ανεξαρτησίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας , η οποία υπήρξε το πάμφωτον πλοίον, η αληθής κιβωτός του ευσεβούς ημών έθνους, κατά τας ζοφερωτέρας ημέρας της ιστορίας του. Εν τη Εκκλησία αυτή υπάρχει το γνήσιον, το ακίβδηλον, το ακριβές, το απαραχάρακτον, η ανωτέρα αντίληψις, η εναργεστέρα σύλληψις και εκφορά των αθανάτων ιδεών του χριστιανισμού.

Ο παπισμός ως διοίκησις είναι καρκίνωμα. Ως ιδέα είναι ένα ψεύδος, ένας μύθος που έπλασεν η αμάθεια και αρχομανία των εκκλησιαστικών αρχόντων της Ρώμης. Και τοιαύτα ψεύδη και είδωλα η ορθόδοξος Ελλάς δεν θα προσκυνήσει ποτέ. Διότι ακούει την σάλπιγγα του αποστόλου Παύλου· «Ηγοράσθητε τιμής· μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων» (Α΄ Κορ. 7,23).

Οι εδώ παπολάτραι κακώς εκτιμούν την κατάστασιν και νοίζουν ότι επέστη η στιγμή… Επιμένοντες δε τυχόν θα ευρεθούν προ εκπλήξεων. Το πνεύμα της αντιστάσεως των αειμνήστων πατέρων ημών κατά των σχιματικών και αιρετικών θ’ αναζωπυρωθεί. Εδώ εν Ελλάδι ο παπισμός θα εύρει τας Θερμοπύλας και θα συντριβεί. Η Ορθοδοξία τελικώς θα νικήσει, θα θριαμβεύσει και υπό τας πτέρυγας αυτής δόξα και ανάπαυσις πολύ.

Αλλά το περί παπισμού θέμα δεν εξηντλήθει. Θα συνεχισθεί προς πληρέστερον διαφωτισμόν του ορθοδόξου λαού μας.

Κυριακὴ ΣΤ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,26-39)

Το ονομα του δαιμονιζομενου «λεγεων»

(Λουκ. 8,30)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο. Περιγράφει ἕνα θαῦμα· ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρί­θμητα θαύματα ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κά­νῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Μπορεῖς νὰ μετρήσῃς τὰ ἄ­στρα τ᾽ οὐρανοῦ, ἀλλὰ δὲν μπορεῖς νὰ μετρή­σῃς τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου μας.

Ποιό εἶνε τὸ θαῦμα. Σ᾽ ἕνα χωριὸ ποὺ λεγό­ταν Γάδαρα, στὰ ἄκρα τοῦ Ἰουδαϊκοῦ κράτους, στὰ σύνορα, ζοῦσε ἕνας ἄνθρωπος φιλό­τιμος, ἐργατικός, εἰρηνικός. Δὲν πείραζε κανένα. Ἀλ­λὰ ξα­φνι­κὰ ἄλλαξε τελείως. Τὸ πρόσωπό του ἀγρί­εψε, τὰ μάτια του πετοῦ­σαν σπίθες, τὸ στό­μα του ἔ­βγαζε ἀφρούς. Ἔ­σχιζε τὰ ροῦχα του καὶ παρουσιαζόταν γυμνός, ὅπως τὸν γέννησε ἡ μά­να του, χωρὶς νὰ ντρέπεται. Ἔτρεχε ἔξω στὰ χωράφια. Πήγαιναν καὶ τὸν ἔπιαναν οἱ συγγε­νεῖς του, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες, κι αὐτὸς ἔ­­σπαζε τὶς ἁλυσίδες σὰ νὰ ἦταν κλωστές· τέτοια δύναμι εἶχε. Δὲν τολμοῦσε νὰ πε­ράσῃ καν­είς ἀπὸ τὸ δρόμο του. Καὶ τὴ νύχτα δὲν πήγαινε νὰ κοιμηθῇ στὸ σπίτι· πήγαινε στὰ μνήματα καὶ κοιμόταν ἐκεῖ, μὲ τὰ κόκκαλα τὰ ξερά. Φρικτὸ θέαμα.

Τί ἦταν, τρελλός; Μακάρι νὰ ἦταν τρελλός. Ὑπάρχει κάτι ἄλλο χειρότερο ἀπὸ τὴν τρέλλα· κι αὐτὸ εἶνε ὁ δαιμονισμός. Ὅποιος δὲν πιστεύει, ἂς πάῃ στὴν Κεφα­λονιὰ νὰ δῇ ὅτι ὑ­πάρ­χουν δαιμονιζόμενοι. Κι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν δαιμονιζόμενος. Εἶχε μπῆ μέσα του δαιμόνιο· γι᾽ αὐτὸ ἦταν ὁ φόβος – τρόμος ὅλων.

Τώρα ὅμως βλέπουμε αὐτὸν τὸν δαιμονιζόμενο νὰ τρέμῃ σὰν τὸ φύλλο. Γιατί; Διότι μπροστά του παρουσιάστηκε ὁ Παντοδύναμος, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Οἱ δαίμονες κα­τάλαβαν, ὅτι ἔφτασε ἡ ὥρα τῆς τιμωρίας, καὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ μὴν τοὺς τιμωρή­σῃ.

Ὁ Χριστὸς ρώτησε τὸν δαιμονιζόμενο· Ποιό εἶνε τ᾽ ὄνομά σου, ἡ ταυτότητά σου; Κ᾽ ἐκεῖ­νος τί ἀπήντησε· «λεγεών» (Λουκ. 8,30). Τί θὰ πῇ «λεγεών»; Εἶνε λέξις ῥωμαϊκή, καὶ σημαίνει στρατός, στρατιά. Ὄχι λόχος ἢ τάγμα ἢ μεραρχία, ἀλλὰ σῶμα ὁλόκληρο. Ὅπως εἶνε σήμερα τὸ σῶμα στρατοῦ, ἔτσι ἦταν τότε ἡ ῥωμα­ϊκὴ λεγεών· ἕνα στρατιωτικὸ σῶμα ποὺ ἀ­ριθμοῦσε 6.000 στρατιῶτες. Μὲ ἄλλα λόγια, πλῆθος δαιμόνια εἶχαν μπῆ μέσα στὸν ἄν­θρω­πο αὐτὸν καὶ τὸν τυραννοῦσαν·«λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν» (ἔ.ἀ.).

* * *

Τὸ ὄνομα αὐτό, ἀγαπητοί μου, τὸ ὄνομα «λε­γεών», ἁρμόζει καὶ σήμερα σὲ πολλὲς περιπτώσεις. Ἁρμόζει σὲ μεγάλους – σὲ μικρούς, σὲ ἄντρες – σὲ γυναῖκες, σὲ γέρους – σὲ νέους, σὲ διαβασμένους – σὲ ἄξεστους…

―Μὰ τί εἶν᾽ αὐτὰ ποὺ μᾶς λές; θὰ πῆτε. Ἐ­μεῖς ἔχουμε ὀνόματα χριστιανικά· Δημήτριος, Κωνσταν­τῖνος, Μιχαήλ, Βασίλειος, Νικόλαος…· ὀνόματα ποὺ τὰ πήραμε στὸ βάπτισμά μας.

Ποιό τὸ ὄφελος ὅμως; Μόνο τὸ ὄνομα ἔ­μει­νε· τὸ τσῶφλι ἔμεινε, ὁ καρπὸς λείπει. Πήρα­με τὰ ὀνόματα αὐτά, γιὰ νὰ ζοῦμε ζωὴ χριστι­ανι­κή· αὐτὸς ποὺ λέγεται Δημήτριος νὰ ζῇ ὅ­πως ὁ ἅγιος Δημήτριος, αὐτὸς ποὺ λέγεται Γεώργιος νὰ ζῇ ὅπως ὁ ἅγιος Γεώργιος, αὐ­τὸς ποὺ λέγεται Νικόλαος νὰ ζῇ ὅπως ὁ ἅγιος Νικόλα­ος, ὅλοι γενικῶς νὰ ζοῦμε ὅπως οἱ ἅγιοί μας. Ζοῦμε ὅμως; Κάθε ἄλλο. Δὲν ζοῦμε ὅ­πως θέλει ὁ Χριστός, δὲν ἐκτελοῦμε τὶς ἐντο­λές του· ζοῦμε μιὰ ἄλλη ζωή. Συνεπῶς καὶ σ᾽ ἐμᾶς ἁρμόζει ἡ λέξις «λεγεών». Πειραζόμεθα κ᾽ ἐμεῖς ἀπὸ πολλὰ δαιμόνια.

Ποιά δαιμόνια; Ἀναρίθμητα εἶνε. Ὁ ἕ­νας ἔ­χει τὸ δαιμόνιο τοῦ μίσους· μισεῖ, ἀνάβει, κοκ­κινίζει ὅταν δῇ τὸν ἀντίπαλό του, καλη­μέρα δὲ λένε μεταξύ τους. Ὁ ἄλλος ἔχει τὸ δαιμόνιο τοῦ φθόνου· φθονεῖ, κιτρινίζει, χάνει τὸ χρῶ­μα του ἂν δῇ καλὸ στὸν ἄλλο, ἂν παντρεύτηκε τὸ κορίτσι του ἢ πῆρε δίπλωμα ὁ γυιός του ἢ πῆγαν καλὰ οἱ δουλειές του ἢ γέννησαν τὰ ζῷα του ἢ καρποφόρησαν τὰ δέν­τρα του· λυ­πᾶται γιὰ τὸ καλό του, εὐχαριστεῖ­ται γιὰ τὸ κα­κό του. Ὁ ἄλλος ἔχει τὸ δαιμόνιο τῆς ὀρ­γῆς· ὀργίζεται, θυμώνει μὲ τὸ τίποτα, τὰ κάνει ὅλα γυαλιά – καρφιά. Ὁ ἄλλος ἔχει τὸ δαιμόνιο τῆς φιλαργυρίας, ἀγαπᾷ τὸ χρῆ­μα, τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα. Ὁ ἄλ­λος ἔχει τὸ δαιμόνιο τῆς φιληδονίας, λατρεύ­ει τὴ σάρκα καὶ τὰ πάθη της. Ὁ ἄλλος ἔχει τὸ δαιμόνιο τῆς ψευδορ­κίας· ἁπλώνει τὸ χέρι στὰ δικαστήρια καὶ παίρ­νει ψεύτικο ὅρκο. Ὁ ἄλλος ἔ­χει τὸ δαιμόνιο τῆς βλαστήμιας. «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε» (Μ. Παρ. ὄρθρ.) ποὺ ἀνέχεσαι. Ἐὰν κάθε φορὰ ποὺ βλαστημάει κάποιος γινόταν κ᾽ ἕ­νας σεισμός, δὲν θὰ ἔμενε τίποτα ὄρθιο.

Δαιμόνιο μπῆκε ἀνάμεσα στοὺς συζύγους καὶ βλέπεις νὰ χωρίζῃ ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα ἢ ὁ ἄντρας τὴ γυναῖκα. Δαιμόνιο μπῆ­κε στὰ παιδιὰ καὶ δὲν ὑπακούουν σὲ καν­­έ­να. Δαιμόνιο στοὺς νέους, ποὺ σὰν τὸν ἄνθρωπο τῆς περι­κοπῆς δὲ μένουν στὸ σπίτι, ἀλλὰ ξενυχτοῦν στὰ κέν­τρα, ὅπου τόσα δαιμόνια δροῦν. Δαιμόνια παντοῦ· δαιμόνια στὰ σχολεῖα, ὅπου δάσκαλοι διδάσκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπὸ τὸν πίθηκο κι ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός· δαιμόνια στὴν ἀγορά, ὅπου ἐπικρατεῖ τὸ δό­γμα «ἅρπαξε νὰ φᾷς καὶ κλέψε νά ᾽χῃς»· δαιμόνια στὰ δικαστήρια ὅπου παλαμίζουν χωρὶς φόβο τὸ Εὐαγγέλιο…. Κοινωνία δαιμονισμένων. Εἶ­χε δίκιο ὁ ῾Ρῶ­σος Ντοστογιέφσκυ ποὺ ἔγραψε τὸ ἔργο «Οἱ δαιμονισμένοι». Τὰ δαιμόνια ταράζουν τὴ ζωὴ καὶ τὴν κάνουν δυστυχισμένη. Ποιό εἶνε τὸ ὄνομά σου, κοινωνία; «λεγεών». Τὸ ὄνομα τοῦ σπιτιοῦ; «λεγεών». Τὸ ὄνομα τοῦ σχολείου; «λεγεών». Τὸ ὄνομα τοῦ στρα­τοῦ; «λεγεών». Καὶ ἡ καρδιά μας; «λεγεὼν» κι αὐτή· δὲν κατοικεῖ μέσα της ὁ Χριστός.

Ζοῦμε σὲ ἐποχὴ σατανική· σατανοκρατούμεθα. Δυστυχῶς σήμερα, κατὰ μέγα μέρος, δὲν κυβερνάει ὁ Χριστός· κυβερνάει ὁ σατα­νᾶς καὶ οἱ δαίμονες. Οἱ ἄνθρωποι τοὺς ἀνέδειξαν «κοσμοκράτορας» (Ἐφ. 6,12). Ἔχουν πα­ραδοθῆ σ᾽ αὐτοὺς ―μὲ τὴ θέλησι ἑνὸς ἑκάστου― καρδιές, οἰκογένειες, σπίτια, ὑπουργεῖα, κυβερνή­σεις, κοινοβούλια, ὀργανισμοί…. Καὶ ὁ διάβολος καλὸ δὲν ξέρει νὰ κάνῃ. Γι᾽ αὐ­τὸ ἐπικρατεῖ παραλογισμὸς καὶ διάλυσις.

Ἀπιστία μεγάλη κυριαρχεῖ. Κ᾽ ἐμεῖς ποὺ λέμε ὅτι πιστεύουμε δὲν πιστεύουμε. Ἔχουμε ἐ­πηρεασθῆ. Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ οἱ πρόγο­νοί μας δὲν εἶχαν σχολειά, πανεπιστήμια, ἀ­καδημίες, δὲν εἶχαν χρῆμα καὶ πλούτη, δὲν εἶ­χαν σπίτια καὶ αὐτοκίνητα πολυτελῆ. Ἀλλὰ ἡ κοινωνία ἦταν ἁγιασμένη. Βλαστήμια δὲν ἀκουγό­ταν. Ἑ­κα­τὸ χρόνια περνοῦσαν στὴ Μακεδο­­νία καὶ δι­αζύγιο δὲν ἔβγαινε· τὸ διαζύγιο ἦταν ἄγνωστο. Τώρα; Ποιό εἶνε τὸ ὄνομά σου Ἑλλάς; «λεγεών»! Τότε εἶχαν φτωχὲς καλύβες, ἀλλὰ στὶς καλύβες κατοικοῦ­σαν ἅγιοι ἄν­θρωποι, ἄγγελοι. Τώρα μέσ᾽ στὰ μεγάλα σπίτια μὲ ὅλα τὰ κομφὸρ κατοικοῦν δαίμονες.

* * *

Τί θὰ γίνῃ λοιπόν, ἀδελφοί μου; ἔτσι θὰ μεί­νουν τὰ πρά­γματα; δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα; Ἂν δὲν ἐρχόταν στὸν κόσμο ὁ Χριστός, ἡ κατάστασι θὰ ἦταν ἀπελπιστική. Ἀλλὰ ἦρθε ὁ Χριστὸς καὶ νίκησε τὸ διάβολο.

Μιὰ μέρα στὴ μητρόπολι μὲ ζήτησε μιὰ γυναίκα. Ἔτρεμε ὁλόκληρη ἀπὸ φόβο.

―Ἔχω νὰ κοιμηθῶ δυὸ νύχτες, λέει.

―Γιατί; τί σοῦ συμβαίνει;

―Σηκώθηκα προχθὲς τὸ πρωὶ καὶ βρῆκα στὴν αὐλή μου μαγικά· κόκκαλα, τρίχες, κέρα­τα. Θὰ μοῦ κάνουν κακὸ στὸ σπίτι.

―Πιστεύεις στὸ Χριστό; τὴ ρωτάω.

―Πιστεύω, λέει.

―Ἔ τότε ποιός εἶνε πιὸ δυνατός, ὁ Χριστὸς ἢ ὁ σατανᾶς;

―Ὁ Χριστός.

―Ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶνε πιὸ δυνατός, αὐτὸς νικάει ὅλα τὰ δαιμόνια. Μὴ φοβᾶσαι.

Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ νικητὴς τῶν δαιμόνων. Κι ὄχι μόνο ὁ ἴδιος τοὺς νίκησε, ἀλλὰ δίνει δύναμι καὶ στὸν κάθε πιστὸ Χριστιανὸ νὰ νικᾷ τὰ δαιμόνια, ὅσο ἰσχυρὰ καὶ νὰ εἶνε. Ὅτι ὁ «Ἰησοῦς Χριστὸς νικᾷ» ἀπόδειξις ποιά εἶνε; Ὁ ἄν­­θρωπος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Ὁ σατανᾶς τὸν εἶχε κάνει ἄγριο λύκο, κοντὰ στὸ Χριστὸ ὅμως ὁ λύκος ἔγινε ἀρνί.

Ὦ Χριστέ, πόσο μεγάλη εἶνε ἡ δύναμί σου! Ὅπου εἶνε ὁ Χριστὸς εἶνε ἐλευθερία, ὅπου λείπει ὁ Χριστὸς εἶνε σκλαβιά. Ὅπου εἶνε ὁ Χριστὸς εἶνε δικαιοσύνη, ὅπου λείπει ὁ Χριστὸς εἶνε ἀδικία. Ὅπου εἶνε ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ ἀγάπη, ὅπου λείπει ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ μῖσος. Ὅπου εἶνε ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ παράδεισος, ὅ­που λείπει ὁ Χριστὸς εἶνε ἡ κόλασις. Καὶ κόλα­σις ἔγινε πράγματι ὁ κόσμος. Δὲν τολμᾷς νὰ βγαίνῃς ἀπὸ τὸ σπίτι σου, ἀφοῦ τώρα ἐμ­φανίζον­ται τρομοκράται· ὅπως τότε ὁ δαιμονιζόμενος τρομοκρατοῦσε ὅλους, ἔτσι κι αὐ­τοὶ σήμερα. Γίναμε Σικάγο.

Τί νὰ κάνουμε λοιπόν, ἀδελφοί μου; Νὰ μετανοήσουμε, νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ Θεὸ καὶ νὰ ἔρθῃ νὰ μᾶς κυβερνήσῃ πάλι ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰ­ῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό Ἁγίου  Κων/νου & Ἑλένης στην Νίκη – Φλωρίνης 25-10-1987)

«Κάρτα του πολίτη -Παραπληρόφορηση ή υπεύθυνη πληροφόρηση;» – Ο π. Ιωάννης Φωτόπουλος απαντά στην απαξιωτική δήλωση του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ.κ Ιγνατίου

http://orthodox-watch.blogspot.com/2010/10/blog-post_16.html#more

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

5-10-2010 μ.Χ.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ

«ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ» ΜΕ ΤΣΙΠ ΚΑΤΑΔΟΤΗ

Η «ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ» ΚΑΙ Η «ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΡΤΑ» ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΚΑΡΤΕΣ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ-ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ

ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΣΒΑΛΟΥΝ ΣΤΗ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΑΣ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ
ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΝΕΑ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ e-ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

«ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ» Ηλεκτρονική Ταυτότητα με τσιπ

Η περιλάλητη ηλεκτρονική κάρτα με τσιπ, που ονομάστηκε «ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ» για να δώσει την ψευδαίσθηση της οικειότητας και της φιλικότητα προς τον χρήστη-θύμα, τα στοιχεία, αλλά και τη ζωή του οποίου με τα προσωπικά του μυστικά θα αποθηκεύει, όχι μόνο σε τσιπ, αλλά και σε βάσεις δεδομένων, μπορεί να εξελιχθεί σε έναν άνευ προηγουμένου εφιάλτη για το λαό μας, που έχει δώσει μέσα στους αιώνες τιτάνιους και επικούς αγώνες για την Ελευθερία!

Η ηλεκτρονική Κάρτα-Ταυτότητα, θα μπορεί να έχει αποθηκευμένα όλα τα στοιχεία μας, την οικογενειακή μας κατάσταση, τις διευθύνσεις κατοικίας μας, όλες κατά σειρά ετών, τον ΑΜΚΑ, αλλά και δακτυλικά αποτυπώματα, ψηφιακές σαρώσεις του προσώπου μας, αλλά και ψηφιακές σαρώσεις της ίριδας του ματιού μας μελλοντικά, το φάκελο με το ιστορικό της υγείας μας καθώς και πλήθος άλλων στοιχείων, άλλων ορατών και άλλων πιθανών «κρυφών», τα δεύτερα εκ των οποίων θα μπορούν να αναγνωσθούν μελλοντικά μόνο με ειδικό λογισμικό… για λόγους δήθεν …κρατικής ή διακρατικής ασφαλείας…

Οι Ηλεκτρονικές Κάρτες-Ταυτότητες θα διαθέτουν τσιπς αποθήκευσης δεδομένων, τα οποία θα μπορούν να διαβάζονται από έναν card reader συνδεδεμένο σε Η/Υ… (περισσότερα:
http://www.noiazomai.net/ukkartapoliti.html)

Ταυτοχρόνως και επειδή τα στοιχεία μας θα αποθηκεύονται και σε Βάσεις Δεδομένων του «Κράτους», είναι ευνόητο, πως θα κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να χρησιμοποιηθούν από την εκάστοτε εξουσία, ή τους διαχειριστές τους συστήματος, ενώ είναι δυνατόν τα δεδομένα αυτά να περιέλθουν και σε τρίτους ή ξένα κέντρα, ιδιώτες ή οργανώσεις, ή Διεθνείς «Οργανισμούς», βάση συμβάσεων ή διακρατικών συμφωνιών, με αποτέλεσμα τα προσωπικά μας στοιχεία να είναι δυνατόν να βρεθούν π.χ. σε βάσεις δεδομένων των ΗΠΑ ή της Γερμανίας και από εκεί ποιος ξέρει ακόμη πού και σε ποιους! Πρόκειται για εφιάλτη! Για διεθνές «σκλαβοπάζαρο»!

Име бесомученика «легион»

(Лука. 8, 26-39)

Чули сте, драги моји, еванђеље. Описује једно чудо· једно од безбројних чуда које је учинио, и која ће чинити до краја векова Господ наш Исус Христос.  Можеш  да избројиш звезде небеске, али не можеш да избројиш чуда нашег Господа.

Које је чудо? У једном селу које се звало Гадара, на крају Јудејске државе, на граници, живео је један човек, дружељубив, вредан и миран. Никога није дирао. Али изненада се скроз променио. Његово лице је попримило дивљи израз, из његових очију су излазиле варнице, његова уста су пуштала пену. Цепао је своју одећу и појављивао се наг, као од мајке рођен, без да се срами. Трчао је по пољима. Често су га хватали његови рођаци и везивали са ланцима, а он је ломио ланце као да су конци· имао је такву снагу. Нико се није усуђивао да  прође испред њега. А ноћу није ишао да спава у кућу· већ је ишао по гробовима и тамо спавао, са сувим костима. Грозан призор.

Шта је био, луд? Добро би било да је био луд. Постоји нешто још горе од лудости· а то је бесомучност(опседнутост демоном). Ако неко не верује нека иде у Кефалонију  да види да постоје бесомучни људи. Тај човек из Гадаре је био бесомучан. У њега је ушао демон· зато је био страх и  трепет за све остале становнике Гадаре.

Али сада видимо тога бесомучника да дрхти као лист на ветру. Зашто? Пред њим се појавио Свемогући, Господ Исус Христос. Демони су предосетили да је дошао час њиховог кажњавања, и молили су га да их не казни.

Христос је питао бесомучника· Које је твоје име, како се зовеш? А он је одговорио· «легион» (Лука. 8,30). Шта значи «легион»? То је римска реч и значи војска, легија. Не одред или јединица или вод, него цео корпус. Оно што је данас корпус војске,  онда је била римска легија· једна војна снага која је бројала око 6.000  војника. Са другим речима, мноштво демона је ушло у тога човека из Гадаре и непрестално су га мучили.

* * *

Име његово , драги моји, име «легион », и данас одговара/пристаје у многим случајевима. Пристаје великим али и малим, мушкарцима- женама, старима и младима, начитаним и неначитаним људима…
― Шта је то што нам сада говориш? Рећи ћете ми. Ми имамо хришћанска имена· Димитрије, Констандин, Михаил, Василије, Никола… · имена која смо добили приликом нашег крштења.
Али, која корист од имена? Само је име остало· љуска је остала а плода нема. Добили смо та имена, да бисмо живели хришћански· ко  се зове Димитрије нека живи као што је живео свети Димитрије, ко се зове Георгије нека живи као што је живео свети Георгије, ко се зове Никола нека живи као што је живео свети Никола, сви уопштено треба да живимо као и наши светитељи. Да ли живимо тако? Не, живимо потпуно другачије. Не живимо како жели Христос, не извршавамо његове заповести· живимо једним другим животом. Последично и нама пристаје реч «легион». И ми смо ометани/ искушавани од многих демона.
Од којих демона? Безброј их је. Један од нас има демона мржње· мрзи, бесни и црвени када види свога противника, ни добар дан си не говоре. Други опет има демона зависти· завиди, жути, губи своју боју ако види добро код другог, ако се удала његова кћерка или је његов син дипломирао или његови послови напредују добро или му се окотила нека животиња или су му воћке добро родиле· зависник жали због његовог напредка, а радује се његовом злу. Трећи има демона срджбе,срди се, бесни од ничега, прави од  стакла- ексере. Четврти има демона среброљубља, воли новце, тридесет сребреника Јудиних. Пети има демона сластољубља, обожава своје тело и његове страсти. Шести има демона лажног заклињања· пружа своју руку на суду и даје лажно сведочење. Седми има демона хуле. «Слава твоме дуготрпљењу, Господе» (В. Пет. јутрење ) што нас подносиш. Када би сваки пут када неко оспује божанско био један земљотрес, ништа не би остало усправно.
Демони су дошли и међу супружнике и видиш да се разводи жена од мужа и муж од жене. Демони су ушли и у децу и не слушају никога. Демони у омладини, која као човек из ове приче не остају кући него проводе ноћи у разним центрима, где толико демона ради. Демони су свуда· демони у школама, где учитељи уче децу да је човек постао од мајмуна и да не постоји Бог· демони на пијаци, где влада догма « граби да једеш и укради да имаш»· демони на судовима где без страха Божијег стављају руку на Еванђеље и дају заклетву… Друштво бесомучника. Био је у праву Рус Достојевски који је написао дело «Демони». Демони узбуркавају живот и чине га несрећним. Које је твоје име, друштво; «легион». Име куће; «легион». Име школе; «легион». Име војске; «легион». А наше срце; «легион» и оно· не станује више у њему Христос.
Живимо у сатанско време· сатанократија. Нажалост данас, у великој већини, не влада Христос· већ владају сатана и демони. Људи су их назвали «светодршци» (Ефес. 6,12). Предали су њима са својом вољом, своја срца, породице, куће, министарства, владе, скупштине, организације…. А ђавол не зна да чини добро. Зато влада противречност и раздор.
Влада велико неверје. И  ми који кажемо да верујемо, не верујемо. И ми смо поводљиви. Било је некада време када наши преци нису имали школе, факултете, академије, нису имали новац и богатство, нису имали скупе куће и аутомобиле. Али друштво је било освећено. Није се чула псовка. Сто година је пролазило у Македонији а да се нико не разведе· развод је био непознаница. А сада? Које је твоје име Грчка; «легион»! Онда су имали сиромашне колибе, али у тим колибама су живели свети људи, анђели. А сада у великим кућама са свим комфором, живе демони.

* * *

Шта нам је чинити, браћо моја, да ли све треба тако да остане? Не постоји више наде? Да није дошао у свет Христос, стање би било безнадно. Али дошао је Христос и победио је ђавола.

Један дан у митрополији ме тражила једна жена. Сва је дрхтала од страха.
― Нисам спавала две ноћи, рече ми та жена.
― Зашто? Шта ти се догодило?
― Јуче ујутру када сам се пробудила пронашла сам у моме дворишту враджбине· неке кости, длаке, рогове. Да ли ће  то нашкодити мојој кући?
― Верујеш ли у Христа; питам је.
― Верујем, каже ми.
― Е, онда ко је снажнији, Христос или сатана?
― Христос.
― Ако је Христос много јачи, он побеђује демоне. Немој се бојати.
Христос је победитељ демона. И не само да их је исти победио, већ је дао и снагу сваком верном Хришћанину да побеђује демоне, колико и да су јаки. Да «Исус Христос побеђује » који је доказ? Доказ је човек из данашњег еванђеља. Сатана је од њега створио дивљег вука, а поред Христа је од вука постао јагње.
О, Христе, колико је велика твоја сила! Где је Христос, тамо је слобода, где недостаје Христос, тамо је ропство. Где је Христос тамо је правда, где Христос недостаје тамо је неправда. Где је Христос тамо је љубав, где Христос недостаје тамо је мржња. Где је Христос тамо је рај, где нема Христа тамо је пакао. А свет је заиста постао пакао. Не усуђујеш се да изађеш из своје куће јер сада се појављују разни застрашивачи· као тада што је бесомучник застрашивао све, тако и они данас. Постали смо Чикаго.
Шта нам је чинити, браћо моја? Да се покајемо, да се вратимо Богу и доћи ће опет да нам влада Христос· кога деца Грка нек славе и хвале у све векове векова· амин.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Беседа Митрополита Флорине о. Августина Кандиота у светом храму Светих Констандина и Јелене у Никију- 25-10-1987)

MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA DESPRE SFÂNTUL MAXIM MĂRTURISITORUL – “Vai, dacă cei care trebuie să vorbească şi să susţină Ortodoxia tac!”

“Vai, dacă cei care trebuie să vorbească şi să susţină Ortodoxia tac!”

Sfântul Maxim a trăit în veacul al VII-lea d.Hr. S-a născut în Constantinopol. A iubit cartea de mic. A studiat filosofia şi teologia şi era renumit pentru educaţia sa. Datorită calităţilor sale a fost luat funcţionar superior la Curtea Împăratului şi imediat a devenit mare secretar. O mare cinste. Împărat era atunci Heraclie, cel care i-a biruit pe perşi şi a adus înapoi Cinstita Cruce pe care o răpiseră barbarii. În zilele lui, Cetatea a fost salvată de asediu avarilor, iar locuitorii au cântat pentru prima oară Imnul Acatist. Heraclie a fost un împărat credincios şi evlavios. Dar asupra unei teme serioase, asupra temei ereticilor, a arătat o oarecare cedare, care nu a plăcut deloc lui Maxim. Maxim îi considera pe eretici foarte periculoşi şi voia ca Biserica şi statul să păstreze faţă de ei o poziţie strictă. Ereticii erau atât de obraznici, încât dacă erau lăsaţi liberi exista teama ca o mare parte din mulţime să cadă în erezie. Iar în acea vreme erezia ce era în mare acţiune era monotelismul.
Să spunem în două cuvinte ce înseamnă monotelism. Hristos, Începătorul credinţei noastre şi Întemeitorul sfintei noastre religii, este Dumnezeu şi Om, este Dumnezeu-Om. Are două voinţe. Ca om are o voinţă, însă curată de întinăciunea păcatului. Ca Dumnezeu are o voinţă sfântă şi atotputernică. Aceste două voinţe se unesc în Hristos. Voinţa omenească se supune voinţei lui Dumnezeu şi există o armonie a voinţelor în persoana lui Hristos. Nu se întâmplă nicio ciocnire în Hristos între voinţa dumnezeiască şi cea omenească. Însă cum are loc unirea celor două firi şi armonia celor două voinţe, aceasta este o taină. Părinţii Bisericii ne spun că aşa cum fierul când îl băgăm în foc se încălzeşte şi devine roşu, adică se uneşte cu focul fără să-şi piardă nimic din firea lui, aşa şi Hristos ca Om s-a unit cu Dumnezeiasca Fire şi, fără ca firea omenească să piardă ceva, a primit strălucirea Dumnezeirii, a iradiat şi a devenit şi ea slăvită şi a urcat şi ea în ceruri. Şi la această mare înălţime, pe care nu poate limba omenească să o descrie, este chemat omul să ajungă. Şi ajunge prin credinţa care îl face pe omul neputincios să se unească împreună cu Hristos şi să devină şi el într-un fel oarecare dumnezeu-om următor al Dumnezeului-Om.
Aceste lucruri le învaţă dascălii ortodocşi despre cele două firi şi despre cele două voinţe ale lui Hristos. Dar ereticii monoteliţi credeau că dacă spunem că Hristos are două voinţe, dumnezeiască şi omenească, Îl subestimăm. Şi de aceea spuneau că doar o singură voinţă există în Hristos, voinţa lui Dumnezeu , care a absorbit voinţa omenească.
Poate că par grele cele pe care le spunem aici. Dar această învăţătură eretică a tulburat mult lumea creştină, iar monoteliţii prin îngăduinţa şi chiar şi cu sprijinul împăraţilor s-au întins mult. Heraclie nu era monotelit, dar încerca să reconcilieze lucrurile şi să aducă o oarecare pace între adversari. Dar în chestiunile credinţei nu e nevoie de diplomaţie; în chestiunile credinţei e valabil ori „da”, ori „nu”; cale de mijloc nu există. Şi pentru că Maxim nu era de acord cu linia pe care o urma Heraclie în această chestiune, a considerat că se cuvine să renunţe la responsabilităţile sale faţă de împărat şi să înceteze să-i ofere serviciile de mare secretar. Pentru credinţă şi-a sacrificat poziţia strălucită, bani şi salarii şi s-a retras într-un loc pustiu, la o oarecare mănăstire. Purta rasa de monah, începuse să se înăsprească faţă de sine, să se roage, să studieze şi să se pregătească pentru lupte dure pentru Ortodoxie.
Pentru Maxim ar fi fost plăcut să rămână întotdeauna în mănăstire. Dar cu cât auzea că ereticii, lupi groaznici, năvăleau în sfântul staul al Bisericii şi răpeau oile lui Hristos, nu a putut să se liniştească. A hotărât să-şi părăsească viaţa monahală liniştită şi să se arunce în marile lupte pentru Ortodoxie. A fost în epoca sa un al doilea Atanasie cel Mare. S-a luptat cu toată puterea sufletului său. Armele sale au fost cunoştinţele şi înţelepciunea lui şi mai ales viaţa lui ascetică şi sfântă. Pretutindeni a alergat. Nu doar în Constantinopol, ci şi în Alexandria şi în alte părţi ale Africii şi până în Italia şi la Roma, ca să ajute şi să întărească pe episcopii ortodocşi în lupta împotriva ereticilor. A contribuit mult pentru condamnarea ereziei monoteliţilor.
Împăratul Constas, susţinător al ereticilor, s-a mâniat pe Maxim pentru lupta lui curajoasă şi i-a poruncit să înceteze să vorbească şi să tulbure liniştea imperiului său. Dar tăcerea lui ar fi însemnat trădarea Ortodoxiei. Vai!, dacă cei care trebuie să vorbească şi să susţină Ortodoxia tac. Ereticii, pentru că nu întâlnesc împotriviri, vor merge mai departe şi vor cuceri teren. Sfântul Maxim nu s-a supus poruncii împăratului; acum, cu mai mare putere propovăduia măreţiile Ortodoxiei. Duşmanii Ortodoxiei l-au persecutat, l-au depus şi l-au exilat în diferite părţi ale imperiului. Dar oriunde îl trimiteau, Sfântul Maxim nu înceta să predice cuvântul Ortodoxiei. În sfârşit, l-au adus în Constantinopol ca să-l judece din nou. Au încercat să-l descurajeze, dar a fost imposibil. Împăratul s-a sălbăticit şi s-a făcut ca o fiară şi a poruncit să i se taie limba şi mâna dreaptă a Sfântului Maxim; să i se taie limba, ca să nu mai poată să vorbească şi să propovăduiască Ortodoxia, şi să i se taie şi mâna, ca să nu mai poată scrie. Şi aspra şi inumana poruncă a fost executată. I s-a tăiat limba şi mâna dreaptă. Sfântul Maxim nu mai putea să vorbească şi să scrie. Dar aşa cum era, nu înceta să fie un protest viu împotriva ereticilor. În cele din urmă, l-au exilat în Lazikia Pontului şi acolo, în anul 662, Sfântul Maxim şi-a dat duhul său Domnului.

***

Iubiţii mei! Evanghelia zice că atunci când, odată, de departe, zece oameni leproşi L-au văzut pe Hristos, au început să strige: „Iisuse, Învăţătorule, miluieşte-ne!” (Luca 17, 13). Şi Domnul i-a vindecat. Dar nici noi, câţi credem în Hristos, nu trebuie să ne ascundem sentimentele şi credinţa noastră, ci să ne înălţăm glasul nostru şi să-L mărturisim pe Hristos; nicio putere să nu poată să ne închidă gura; pretutindeni şi întotdeauna să propovăduim şi să-L mărturisim pe Hristos şi Credinţa Ortodoxă. Aşa se va vindeca lumea de lepra păcatului şi de rătăcire. Cuvântul lui Hristos este un medic atotputernic. Acest cuvânt a lui Hristos l-a propovăduit şi Sfântul Maxim cu un curaj neabătut. A fost unul din cei mai curajoşi propovăduitori şi mărturisitori ai Ortodoxiei. Pe el să-l imităm şi noi în aceşti ani grei în care trăim.

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: „Myripnoa anthi”)

PREDICĂ A MITROPOLITULUI AUGUSTIN DE FLORINA LA
DUMINICA A V-A A LUI LUCA
(Luca 16, 19-31)

LAZĂRII
„Era un sărac pe nume Lazăr…” (Luca 16, 20)

Iubiţii mei, este cunoscută pilda pe care am auzit-o în Evanghelia din Duminica de astăzi…
Să explicăm toată Evanghelia de astăzi? Ne-ar trebui mult timp. De aceea, din toate imaginile pe care le prezintă pilda, vom explica doar una. Vom vedea, cum trăia săracul Lazăr în această lume de aici.

***

Lazăr era un om nefericit. Asupra lui se abătuseră multe nenorociri. Priviţi-le. Lazăr era mai întâi de toate sărac. Nu avea nici moşii, nici bani, nici casă.
Şi alţii sunt săraci. Dar aceştia sunt sănătoşi. Se duc unde vor, lucrează, îşi primesc plata sau salariul şi trăiesc. Desigur că nu trăiesc ca bogaţii. Dar trăiesc acceptabil. De ce nu şi fericiţi? Când cineva e sănătos, atunci o bucată de pâine, câteva măsline şi o ceapă le mănâncă cu poftă. Când însă este bolnav, atunci şi cele mai bune mâncăruri i se par lipsite de gust. Aşadar, Lazăr pe lângă sărăcie avea şi boala.
Desigur că şi alţii sunt săraci şi bolnavi. Dar au rude şi prieteni, oameni care se interesează de ei şi nu-i lasă fără îngrijire, hrană şi medicamente. Dar Lazăr nu era doar sărac şi bolnav. Era şi cu totul singur. N-avea pe nimeni care să-i arate atenţie.
Dar iarăşi va spune cineva: Şi alţii sunt săraci, bolnavi şi singuri pe lume. Da. Dar ei trăiesc în cartierele sărace, într-o mulţime de oameni nefericiţi. Şi văzând că nenorocirea îi îmbrăţişează pe toţi aceşti oameni, simt o oarecare mângâiere în nenorocirea comună. Săracii au o compătimire unul faţă de celălalt şi o solidaritate. Dar Lazăr nu se afla printre săraci. Era în apropierea unui palat. Acolo trăia un bogat. Trăia şi se desfăta de toate bunătăţile vieţii. Cele mai alese mâncăruri, cele mai alese băuturi, cele mai scumpe haine, cele mai luxoase mobiliere, cele mai talentate cântăreţe şi dansatoare… Nimic nu-i lipsea. Cu orice dorea se desfăta. Ca să-şi facă chefurile, cheltuia fără milă. Din cele pe care le cheltuia ar fi putut să facă o cantină şi să hrănească zilnic un întreg cartier de săraci. Ar fi putut să zidească un spital, să-i adune pe săracii bolnavi şi să-i vindece. Ar fi putut să facă multe lucruri bune. Dar el nu a făcut niciunul. Era neîndurător, aspru, lipsit de omenie. Lazăr era ca un lepădat la poarta palatului bogatului. Bogatul intra şi ieşea din palat, îl vedea pe Lazăr într-o stare mizerabilă, pe câini lingându-i rănile, topindu-se zilnic ca ceara, de durere şi de nenorocire, şi bogatul nicio privire de compătimire nu i-a aruncat niciodată. Nu-i păsa de nenorocirea lui Lazăr. Cu siguranţă s-o fi bucurat când Lazăr a murit. Pentru că i s-a curăţat curtea de neplăcutul fenomen…
Ştiţi cu cine s-a asemănat Lazăr în faţa palatului bogatului nemilostiv? Situaţia lui Lazăr era cea a unui înfometat în faţa unei mese pline de toate mâncărurile. Cel înfometat priveşte mâncărurile, dar i se interzice să le atingă. Una este să moară cineva de foame într-un loc pustiu, unde nu există nimic, şi alta să moară într-un loc plin de bunătăţi. Una este să moară cineva de sete într-un pământ pustiu şi fără de apă, unde nu există picătură de apă, şi altceva să moară lângă un izvor cu apă îmbelşugată, pentru că un om rău stă deasupra izvorului şi-l păzeşte şi nu-i permite omului însetat să bea puţină apă şi să-şi stingă flacăra setei, care-i arde cele dinlăuntru. Într-o astfel de situaţie se afla Lazăr.
Sărac, bolnav, singur, abandonat, Lazăr stătea înaintea palatului unui bogat, care nu-i dădea nicio bucată de pâine, nici un pahar cu apă. Iată de ce bogatul a fost aruncat în iad. Şi dacă n-ar fi existat iad, pentru astfel de bogaţi ar trebui să se facă un iad, zice Sfântul Ioan Gură-de-Aur, a cărui Liturghie o ascultăm în fiecare duminică.

***

De atunci, iubiţii mei, de când Hristos a zis această pildă, au trecut douăzeci de secole. Dar Lazării continuă să existe şi astăzi în această lume a nedreptăţii şi a nemilostivirii. Câţi nu mor zilnic în toată lumea de foame! Câţi bolnavi rămân pe dinafara spitalelor, fără medici şi medicamente! Câţi n-au fost aruncaţi afară din casele lor şi câţi n-au fost părăsiţi de copiii nemilostivi! Voi aminti doar un exemplu. Într-un sat, nu foarte departe de Florina, era un bătrân nefericit. Copiii îl părăsiseră, se duseseră în străinătate şi nu-i trimiteau nicio scrisoare. Bătrânul nu mai putea să mai lucreze. Căzuse la pat. Nimeni nu căuta la el. Nimeni nu-şi întorcea capul să vadă dacă trăieşte sau dacă a murit. Un om milos, care observase că trecură zile de când nu mai ieşise din casă, s-a dus, a intrat înăuntru, dar nu a putut să înainteze. Toată casa era murdară. Bătrânul era căzut la pat, acoperit. Abia mai respira… şi asta cu greu. Omul milos a deschis ferestrele, ca să iasă afară duhoarea, l-a ridicat, l-a curăţat, l-a luat şi l-a dus la azilul din Florina. Şi să fi fost numai acest bătrân… Iată un Lazăr, iată mulţi nenumăraţi Lazări.
Ah! Voi care aveţi bani şi-i aruncaţi ici şi colo şi trăiţi ca bogatul cel nemilostiv din Evanghelie, opriţi-vă puţin din chefurile voastre şi gândiţi-vă la Lazări. Înduraţi-vă de ei şi ajutaţi-i. Înfricoşaţi-vă de iadul cel veşnic. Nu uitaţi, că „pe cel neîndurat Hristos îl va osândi cu ateii”.

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: A.K.)

MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA,
PREDICĂ LA VINDECAREA DEMONIZATULUI DIN GADARA

ŢINUTUL GADARENILOR
„Şi s-a dus Iisus în ţinutul gadarenilor” (Luca 8:26)

S-a dus, zice Evanghelia, s-a dus Hristos în ţinutul gadarenilor. Care era acest ţinut? Se afla la graniţele Israelului, aproape de închinătorii la idoli, pe malul răsăritean al Ghenizaretului.
Ce erau gadarenii? Iudei erau. Dar deşi credeau în Dumnezeu, nu încercau să împlinească poruncile Lui. Aveau religie, dar o religie formală. Religia spunea că evreul nu trebuie să mănânce carne de porc. Gadarenii însă aveau turme de porci. Făceau comerţ, un comerţ nelegiuit, interzis de legea mozaică. Căutau doar la jalnicele lor interese şi nimic mai sus.
În ţinutul gadarenilor nu împărăţea Dumnezeu; împărăţea satana. Şi dovezi sunt demonizaţii. Ţinutul lor avea mulţi demonizaţi. Unul dintre ei era fiară sălbatică. Îşi sfâşia hainele, rupea obezile cu care era legat, alerga prin munţi, intra prin peşteri, locuia în morminte în compania oaselor celor morţi, arunca cu pietre. Nu îndrăznea nimeni să treacă pe acolo. Era o frică şi o groază în acel ţinut.

Şi totuşi, acest om sălbatic deodată s-a schimbat. Aşa ne spune Evanghelia astăzi. Cum s-a întâmplat asta? Cel care l-a schimbat a fost Hristos. Hristos a dezrădăcinat din inima sa demonul şi acel om sălbatic s-a îmblânzit şi a devenit cel mai liniştit om.
Hristos un astfel de bine i-a făcut. I-a făcut un bine şi familiei lui, a făcut un bine şi satului său. După asta ce-ar fi trebuit să facă gadarenii? Ar fi trebuit să iasă satul întreg şi să-I spună lui Hristos: îţi mulţumim. Dar ei au făcut contrarul. Au ieşit toţi afară şi i-au zis lui Hristos: Fugi, să nu te mai vedem! Şi Hristos a plecat.
Aceştia au fost gadarenii despre care vorbeşte astăzi Evanghelia. Iubitori de argint, avari, individualişti, nerecunoscători, vrednici de milă şi de trei ori ticăloşi, oameni demonizaţi.

* * *

Astăzi există demonizaţi? Există gadareni? Fericiţi am fi să nu existe demoni şi demonizaţi. Şi totuşi există. Dacă cineva se îndoieşte, să-l trimitem în Kefalonia. Acolo se adună toţi demonizaţii. Nu sunt nebuni, există o diferenţă: altceva este nebunul, altceva demonizatul şi altceva cel ce suferă cu nervii. Pe aceşti demonizaţi îi leagă cu lanţuri şi le rup ca pe nişte aţe.

În clipa în care se scot sfintele moaşte (ale cuviosului Gherasim din Kefalonia, tocmai prăznuit pe 20 octombrie n.tr.) urlă ca lupii. Când apropie crucea de fier a Sfântului Gherasim, demonizaţii strigă: Ne-ai ars!… Demonul se zvârcoleşte şi spumegă. Mulţi din  demonizaţi se vindecă acolo.
Există aşadar demonizaţi. Dar în afară de demonizatul din Evanghelie, în afară de demonizaţii din Kefalonia, există şi alţi demonizaţi, într-adevăr demonizaţi. Şi aceştia sunt cei mai mulţi. Ca să-i vezi pe aceşti demonizaţi citeşte cartea unui scriitor rus – Dostoievski, carte care se numeşte „Demonii”.
Fiţi atenţi şi judecaţi. Demonizatul din Evanghelie nu se duce noaptea acasă. Dar nu cumva şi astăzi există mulţi care nu se duc noaptea la casele lor? Odată am fost nevoit să trec cu maşina, noaptea târziu, printr-un sat şi văd deodată patru oameni că duceau pe un altul. Am crezut că este mort. Cobor şi văd o tânără de 25 de ani plângând.
– E mort? – am întrebat.
– Aaa, îmi zice, nu este mort. Este beat. Nu vine acasă. Merge la crâşmă şi după miezul nopţii se întoarce astfel, într-o stare jalnică.
Iată demonizatul! Aşadar unul are demonul beţiei. Vreţi să vedeţi şi altul? Îl vezi pe altul?! S-a înroşit, deoarece a văzut în ziar că odrasla altuia a intrat primul la facultate. O vezi pe alta? Nu vorbeşte, îi vine să moară, deoarece vecina s-a măritat şi a luat un soţ bun.     Unul din cei mai mari demoni este demonul urii, al invidiei.
Îl vezi pe altul care se află continuu în tribunale şi pune palma pe Evanghelie şi face jurământ mincinos?! Acesta are demonul răzbunării, demonul tribunalului.
Îl vezi pe altul care se scoală şi-şi numără lirele? Trec văduve şi orfani şi nu dă nimic! Nici apă nu dă îngerului său. Acesta are demonul iubirii de arginţi şi al avariţiei.
Îl vezi pe altul care îşi deschide gura şi scoate şerpi şi scorpii? Este cel care huleşte şi înjură pe Maica Domnului, pe Hristos, candelele, candelabrele, toate.
Iată deci că există demonizaţi. Aceştia sunt demonizaţii societăţii umane. Trebuie să înţelegem că trăim nişte vremuri rele. Astăzi nu împărăţeşte Hristos şi nici Sfânta Lui Evanghelie! Astăzi împărăţeşte satana. Astăzi societatea noastră este condusă de satana de la o margine la alta. Satana în şcoli, satana în familie, satana în tribunale, satana pe drumuri, satana la teatre, satana pretutindeni. Stăpâneşte în lume. Acesta este stăpânitorul lumii, înaintea căruia cad şi se închină toţi. Într-o sută de creştini caută să găseşti unul şi care să împlineacă voia lui Dumnezeu. Astăzi oamenii sunt ca şi gadarenii şi mai răi. După cum aceia L-au izgonit pe Hristos, tot aşa Îl izgonim şi noi şi îl chemăm pe satana.
Unde este desfrânare şi adulter, acolo este satana. Unde este lăcomie şi iubirea de argint, acolo este satana. Unde este ură şi invidie, acolo este satana. Unde sunt divorţuri şi paza de a nu face copii, acolo este satana. Acolo unde se înjură, acolo este satana. Acolo unde este jurământul mincinos, acolo este satana. Acolo unde este ateismul, acolo este satana. Unde este nemulţumirea, acolo este satana şi toate acestea există acum în lume. Prin urmare împărăţia iadului stăpâneşte.

***

– Satana pretutindeni! Dar va zice cineva: Dar aşa, cum le zici, lucrurile sunt fără întoarcere, pline de deznădejde. Nu! Nu deznădăjduim. Hristos a venit să şteargă cuvântul ”deznădejde” şi să scrie „nădejde”. Pentru că cine este puternic să schimbe omenirea? După cum pe demonizat nu l-a schimbat decât numai Hristos, astfel şi lumea doar Hristos poate s-o schimbe.
Într-un sătuleţ aproape de graniţă erau treisprezece alcoolici. S-a dus medicul, le-a ţinut o predică minunată. Nu l-au ascultat. S-a dus poliţia, nu au ascultat. S-a dus primarul; nu l-au ascultat. Astăzi din treisprezece alcoolici au mai rămas doar trei. Cum s-a întâmplat minunea? Am trimis un preot. (Există două categorii de preoţi: preoţi-Iude şi preoţi care Îl iubesc pe Hristos). Am trimis acolo un preoţel neînvăţat. S-a dus în casele alcooliştilor. Şi s-a pocăit cu dânşii şi din treisprezece, zece şi-au spart paharele; nu mai beau. Adică unde există grijă şi lucrare duhovnicească, unde există predică şi cateheză, acolo lumea se îndreaptă.
Exact acest scop îl are Biserica noastră. Biserica se numeşte liman, Casă a lui Dumnezeu, izgonitoarea demonilor. Da, nu este minciună; cine intră în Biserică cu lacrimi, cu durere, cu credinţă, acela vede minunea. Intră negru, dar iese alb ca zăpada. Intră păcătos, dar iese sfânt. Intră tâlhar şi devine mărturisitor al credinţei. Aceste minuni le face Sfânta noastră Biserică.
Şi concluzia noastră care este? Că singura cale de a ne mântui este să credem cu sinceritate în Domnul nostru Iisus Hristos, Căruia I se închină toate, îngerii şi toţi sfinţii. Amin.

† Augustin, Mitropolit de Florina, Prespes şi Eordea
Komanos, 20.10.1974

Κυκλοφόρησε το 2^ο και 3^ο τεύχος του περιοδικού

ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ

Με θέματα:
1. Θεολογικές και Ηθικές διαστροφές της Παναιρέσεως του Παπισμού
2. Αιρετικές αποκλίσεις και απρέπειες του Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου

Το 2ο τεύχος (εκτός από τα επίκαιρα σχόλια) παρουσιάζει τα Πρακτικάς της αντι-οικουμενιστικής Ημερίδας που πραγματοποιήθηκε στην Πάφο της Κύπρου στις 22 Μαΐου 2010, λίγες μέρες πριν την επίσκεψη στην Κύπρο του Πάπα Βενέδικτου, όπως επίσης και άρθρα και σχόλια για την στάση των Κυπρίων Ιεραρχών και του Αρχιεπισκόπου Κύπρου.
Το θέμα της Ημερίδας ήταν:

Θεολογικές και Ηθικές διαστροφές της Παναιρέσεως του Παπισμού

Οι φοβερές αλήθειες που αποκρύπτουν ο Αρχιεπίσκοπος
και η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Κύπρου.

Δημοσιεύονται οι χαιρετισμοί και οι εισηγήσεις των: π. Γεώργιου Μεταλληνού, καθηγητή Ιωάννη Κορναράκη, Νικολάου Σωτηρόπουλου, Χρήστου Λιβανού, Κωνσταντίνου Κουρτελλάρη, Λαυρέντιου Ντετζιόρτζιο, Κωνσταντίνου Σιαμάκη, Ευαγγελίας Πουλλά-Μακαρούνα κ.ά.

Το 3^ο τεύχος, εκτός άλλων επικαίρων άρθρων και σχολίων, ασχολείται με τις καταγγελίες και τα κείμενα που έχουν κατατεθεί στην Ιερά Σύνοδο για τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο από τον Μητροπολίτη Κυθήρων π. Σεραφείμ, τον πανεπιστημιακό καθηγητή Δογματικής κ. Δημ. Τσελλεγίδη και την ΦΕΚΦ. Κείμενα τα οποία η Ιερά Σύνοδος με απαράδεκτες και παράνομες μεθοδεύσεις εξαφάνισε και δεν εξέτασε. Με τα κείμενα αυτά αποδεικνύονται οι αιρετικές τοποθετήσεις του Μεσσηνίας και καταγγέλλεται το οικουμενιστικών προδιαγραφών παιχνίδι των συγκαλύψεων που απετόλμησε η Ιερά Σύνοδος και ο Αρχιεπίσκοπος, όπως επίσης και ο ρόλος του Ποντίου Πιλάτου των Ιεραρχών της διοικούσης Εκκλησίας, οι οποίοι με την σιωπή, την αδράνεια και αδιαφορία αμνήστευσαν την αίρεση και επωμίσθηκαν τις ευθύνες της συγκάλυψης.

Μερικά από τα άρθρα:

Η Ιερά Σύνοδος υιοθετεί πάσαν αίρεση και κακοδοξία, Ντετζιόρτζιο Λαυρέντιου
Η Οικουμενιστική Ιεραρχία της Σερβίας διώκει την Ορθοδοξία στο Κόσσοβο, «Γιατί διώκομαι», Ιερομ. Συμεών Βιλόφσκι.
«Ειπέ τη Εκκλησία», Αρχιμ. Παύλου Δημητρακόπουλου.
Το δράμα της Φλωρεντίας, β) Η ψευδής Ένωσις, † Αρχιμ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη.
Η θέσις του οσ. Θεοδώρου Στουδίτου δια τα αιρετικά μυστήρια, Ιερομ. Ευθύμιος Τρικαμηνάς.
Αιρετικές αποκλίσεις και απρέπειες του Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, Η Ιερά Σύνοδος αιδημόνως σιωπά και αδρανεί, Σημάτη Παναγιώτη.
Ο Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος δεν ορθοτομεί τον λόγον της Αληθείας, Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ.
Ο επί αιρέσει ελεγχόμενος και καταγγελλόμενος Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος δεν αποπτύει την αίρεση, αλλά απαντά με ύβρεις και ψευδολογίες, Φιλορθοδόξου Ενώσεως «Κοσμάς Φλαμιάτος».
Δεν ισχύει πλέον το Σύμβολον της Πίστεως των Οικουμενικών Συνόδων, αλλά το αιρετικό κείμενο της Ραβέννας, κατά την εκκλησιολογίαν του Μεσσηνίας, καθηγητή Δογματικής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Τσελεγγίδη Δημητρίου.
Το Σύμβολον της Πίστεως και το κείμενο της Ραβέννας έχουν διαφορετικές ιστορικές και μεθοδολογικές προϋποθέσεις, Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου.
Κατάθεση Μηνυτηρίου Αναφοράς προς την Ιερά Σύνοδο για τις αντορθόδοξες ενέργειες του Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, Φιλορθοδόξου Ενώσεως «Κοσμάς Φλαμιάτος».

Από τη Συντακτική Επιτροπή του περιοδικού

______________________________

Τα 2 τεύχη μπορείτε να τα παραγγείλετε στην Διεύθυνση:
Κοσμάς Φλαμιάτος, Δροσερό Τρικάλων:
Τηλ. κιν. 6972176314
Τηλ. σταθ. 24310 29897 (και 26910 25143).
Τιμή τεύχους: 2,50 ευρώ (+ταχυδρ.).

Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,4-15)

YΛΙΚΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

«Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια…» (Λουκ. 8,10)

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ποὺ ἀκούσαμε, ἀ­γαπητοί μου, εἶνε μία παραβολὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ παρμένη ἀπ᾽ τὴν ἀγροτικὴ ζωή.
Ὁ γεωργὸς πῆρε τὸ δισάκι μὲ σπόρο, βγῆ­κε στὸ χωρά­φι καὶ ἔσπειρε παντοῦ. Τὸ ἀ­ποτέλεσμα· ἕνα μέ­ρος τοῦ σπόρου ἔπεσε στὸ δρόμο, ποὺ περνοῦν ἁμάξια καὶ δια­βάτες, ἦρθαν τὰ πουλιὰ καὶ τὸν πῆραν. Τὸ δεύτε­ρο μέρος ἔ­πεσε σὲ χωράφι μὲ πέτρες καὶ δὲν μπόρεσε νὰ καρποφορήσῃ. Τὸ τρίτο μέρος ἔπεσε σὲ ἀγ­κάθια, ποὺ φύτρωσαν καὶ τό ᾽πνιξαν. Καὶ τὸ τέ­ταρτο μέρος ἔπεσε σὲ χωράφι καθαρὸ καὶ γόνιμο, ἔπιασε καὶ τὸ ἕνα σπυρὶ ἔγινε ἑκατό.
Αὐτὴ ἦταν ἡ παραβολή. Τὴν ἄκουσαν ὅλοι. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; δὲν τοὺς ἔκανε ἐντύπωσι, δὲν τοὺς γέννησε περιέργεια. Μόνο οἱ δώδε­κα μαθηταί, ὅταν τελείωσε ἡ διδασκαλία, πλη­σίασαν τὸ Χριστὸ καὶ τὸν ρωτοῦν· Τί σημαί­νει αὐτὴ ἡ παραβολή; Κ᾽ ἐκεῖνος τότε εἶπε· «Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς» (Λουκ. 8,10).
Θὰ πάρω ἀφορμὴ μόνο ἀπὸ αὐ­τὸ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ· «Ὑμῖν δέδοται γνῶ­ναι τὰ μυστήρια…». Τί σημαίνει αὐτό· Σ᾽ ἐσᾶς τοὺς μαθητάς μου, ὄχι σὲ ἄλλους, δόθηκε τὸ προνόμιο, ἡ χάρις, νὰ γνωρίσετε τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ.
Περὶ μυστηρίων λοιπὸν ὁ λόγος.

* * *

Τὰ μυστήρια εἶνε δύο εἰδῶν· μυστήρια τῆς ὕλης, καὶ μυστήρια τοῦ πνεύματος. Ἂς ἀρχίσουμε ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς ὕλης.
⃝ Τί εἶνε ἡ ὕλη, τὸ χῶμα ποὺ πατοῦμε; Μὴ ζοῦ­με σὰν ζῷα. Μερικοί, ὅπως λέει τὸ Εὐαγγέλιο, μάτια ἔ­χουν καὶ δὲ βλέπουν, αὐτιὰ ἔχουν καὶ δὲν ἀκοῦνε (πρβλ. Μᾶρκ. 8,18), ἔτσι ζοῦν. Πάρτε μιὰ χού­φτα χῶμα. Κάποτε δὲν ὑπῆρχε. Πῶς ἔ­γινε; Μὲ ὅση εὐκο­λία ὁ ἀρτο­ποιὸς παίρνει τὸ ἀ­λεύρι καὶ φτειάχνει διάφορα σκευάσματα (φρατζό­λες, κου­λου­ράκια κ.λπ.), ἔτσι κάποιο χέρι ἀόρατο πῆ­ρε τὴν ὕλη καὶ τί ἔ­κανε· φεγγάρια, ἀ­στέρια, πλανῆτες, σφαῖρες μικρὲς – με­γά­λες, ποὺ εἶ­νε ὄγκοι τε­ράστιοι. Ἐ­ρωτῶ τοὺς ἐπιστήμονες· τί εἶνε ἡ ὕλη; Στύβουν τὰ κεφάλια τους· καμμία οὐσιαστικὴ ἀ­πάντησι δὲν δίνουν. Μυστήριο.
⃝ Καὶ μόνο αὐτό; Οἱ σφαῖρες αὐτὲς πῶς στέκονται; Μία δύναμις, λένε, ἡ παγ­κό­σμιος ἕλξις, κάνει τὸ ἕνα ἀ­στέρι νὰ τραβάῃ τὸ ἄλλο. Ἂν ῥω­τήσῃς ὅμως τί εἶνε ἡ παγκόσμιος ἕλξις; δὲν παίρνεις πλήρη ἀπάντησι. Μυστήριο κι αὐτό.
⃝ Θέλεις ἄλλο; Κρατᾷς ἕνα μαγνήτη. Τὸν πλη­σιάζεις σὲ βελόνες, καρφίτσες, καρφιά, καὶ τὰ ἕλκει· φεύγουν ἀ­πὸ τὴ θέσι τους καὶ τρέχουν νὰ κολλήσουν πάνω του. Τί εἶνε ὁ μαγνητισμός; Καμμία οὐσιαστικὴ ἀπάντησι· μυστήριο.
⃝ Θέλεις ἄλλο; Ὁ ἠλεκτρισμός· στρίβεις ἕνα διακόπτη κι ἀνάβουν φῶτα. Τί εἶνε ἠλεκτρισμός; Οὐδεμία ἀπάντησις· μυστήριο κι αὐτό.
⃝ Θέλεις ἄλλο; Βρῆκαν μιὰ νέα ἐ­νέργεια ἰσχυ­ρότερη, τὴν πυρηνικὴ ἢ ἀτομικὴ ἐνέργεια. Τί εἶ­νε ἡ πυρηνι­κὴ ἐνέργεια; Μυστήριο κι αὐτό.
⃝ Μὴν πᾶμε μακριά· πᾶμε στὴ σημερινὴ παρα­βολή. Τί λέει; Μιλάει γιὰ σπόρο, ποὺ ἔσπειρε ὁ γεωργός. Τί εἶνε ὁ σπόρος; Ἕνα μικρούτσι­κο πρα­γματάκι. Τὸ ῥίχνεις μέσ᾽ στὸ χῶμα καὶ βγαί­­νει ἕνα ὡραῖο λουλούδι, ἕνα πελώριο δέν­τρο. Πῶς; τί ὑπάρχει μέσ᾽ στὸ σπόρο; Φτειάξε λοι­πὸν ἕνα σπόρο! Ὅλοι οἱ ἐπιστή­μο­νες νὰ μαζευ­τοῦν, ἕνα σπόρο δὲν μποροῦν νὰ φτειάξουν. Φτάνει ἕ­νας σπόρος ν᾽ ἀποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός.

Ὅλα λοιπὸν τ᾽ ἀναρίθμητα ὑλικὰ πρά­γματα κρύβουν μυστήρια. Ἡ ἐπιστήμη προσπα­θεῖ νὰ τὰ λύσῃ. Ἀλλὰ μόλις λύνει ἕνα, βρίσκει πίσω του ἄλλο, ἄλλο, ἄλλο. Ἀπέραντη ἁλυσίδα, ἕνας ὠ­κεανὸς μυστηρίων ὑπάρχει. Ἀπὸ τὰ χίλια οὔ­τε τὸ ἕνα δὲ μπόρεσε νὰ ἐξιχνιάσῃ ἡ ἐπιστήμη.

* * *

Καὶ ὅμως ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὑπερήφανος καὶ ἰ­ταμός, ἐνῷ δὲν μπορεῖ νὰ λύσῃ τὰ μυστήρια τοῦ φυσικοῦ κόσμου, ζητάει νὰ λύσῃ τὰ μυστή­ρια τοῦ πνευματικοῦ κόσμου. Διότι ὅπως ὑ­πάρχουν μυστήρια τῆς ὕλης, ὑπάρχουν καὶ μυ­­στήρια τοῦ πνεύματος, δηλαδὴ μυστήρια τῆς πίστεώς μας. Νά μερικὰ ἀπὸ αὐτά.
⃝ Ἀκοῦς καὶ λένε· Πῶς μπορεῖ μία παρθέ­νος νὰ γεννήσῃ; Δυσπιστεῖς; Κ᾽ ἐγὼ σὲ ρω­τῶ· πῶς γεν­νήθηκε ἡ ὕλη; Ἐκεῖνος ποὺ ἐκ τοῦ μηδε­νὸς ἔ­φτειαξε τὴν ὕλη, αὐτὸς εἶπε νὰ γεν­νηθῇ ἐκ Παρθένου ὁ Υἱός. Ποιό εἶνε δυσκολώτερο, νὰ βγῇ ὕλη ἐκ τοῦ μηδενὸς ἢ νὰ βγῇ παιδὶ ἀπὸ μία παρθένο; Ὁ τοκετὸς αὐτὸς εἶνε μυστήριο.
⃝ Ἄλλο σχετικό. Πῶς ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος; Ἀσύλληπτο μυστήριο. Ἐκεῖνος ποὺ κάνει ἕνα τὴ φωτιὰ καὶ τὸ πυρωμένο σίδερο, ὁ ἴδιος ἕνω­σε τὶς δύο φύσεις στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
⃝ Πῶς τὸ νερὸ ἔγινε κρασὶ στὴν Κανᾶ; Μυστή­ριο. Ζητᾷς ἐξήγησι; Κ᾽ ἐγὼ σοῦ λέω κάτι ἄλλο. Περπατοῦσα κάποτε σ᾽ ἕ­να χωριὸ καὶ βρῆκα ἕ­­ναν ὑπερήφανο γεωπόνο, ποὺ δὲν τὰ πίστευε αὐτά. Καθὼς προ­χωρούσαμε, μπήκαμε σ᾽ ἕνα περιβόλι μὲ διάφορα δέντρα. ―Ὅλ᾽ αὐτά, τοῦ λέω, ἔχουν ῥίζα, κι ὅλες αὐτὲς οἱ ῥίζες ῥουφᾶ­­νε τὸ ἴδιο νερό. Πῶς τὸ νερὸ γίνε­ται στὴ λεμο­νιὰ λεμόνι, στὴν πορτοκαλιὰ πορτο­κάλι, στὴ μη­λιὰ μῆλο, στὴν ἐλιὰ λάδι;… ―Δὲν ξέρω, λέει. ―Μὴν ἀμ­φισβητεῖς λοιπὸν τὸ Εὐαγγέλιο.
⃝ Ἄλλο μυστήριο τῆς πίστεως. Ἂν δὲν τὸ πιστεύῃς, μὴν πηγαίνεις στὴν ἐκκλησία. Ἐκεῖ, πάνω στὴν ἁγία τράπεζα, στὴ θεία λειτουργία τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ γίνονται σῶμα καὶ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἂν ἀμφισβη­τῇς αὐτό, σὲ ρωτῶ· δὲ βλέπεις τόσες ἄλ­λες μεταβολὲς ποὺ γίνον­ται στὸν ὑλι­κὸ κόσμο; Πῶς π.χ. τὸ χορτάρι καὶ τὸ νε­ρὸ στὸ πρό­βατο γίνονται γάλα; Αὐτὰ ποὺ εἶ­νε μπροστά σου δὲ μπορεῖς νὰ ἐξη­γή­σῃς, καὶ ζητᾷς νὰ ἐξηγήσῃς τὰ ἄλλα τὰ μεγάλα;
⃝ Τί νὰ ποῦμε τώρα γιὰ τὸ ἄλλο, τὸ ὕψιστο μυ­στήριο τῆς πίστεώς μας; Ποιό εἶνε; Τὸ Τριαδικὸ δό­γμα, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε ἕνας ἀλλὰ τρία πρόσωπα· Πατήρ, Υἱὸς καὶ ἅγιο Πνεῦμα – ἁγία Τριάς, σῶσον τὸν κόσμον! Αὐτὸ πλέον εἶνε τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων. Ἔρχεται ὁ ἄνθρωπος καὶ ῥωτάει πῶς τὸ ἕνα εἶνε τρία καὶ πῶς τὰ τρία εἶνε ἕνα; Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὡς βοηθητικὸ παράδειγμα φέρνει τὸν ἥλιο· «Ὁ ἥλιος εἶνε ἕνας, μὰ εἶνε καὶ τρία μαζί· ἔχει ἀκτῖνας, ὁποὺ ἔρχονται εἰς τὰ ὄμματά μας ὡσὰν γραμμαί, ὡσὰν κλωσταί· ἔχει καὶ φῶς, ὁποὺ ἐξαπλώνεται εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Μὲ τὸν ἥλιον ὁμοιάζομεν τὸν ἄναρχον Πατέρα, μὲ τὰς ἀκτῖνας τὸν συνάναρχον Υἱόν, καὶ μὲ τὸ φῶς τὸ ὁμοούσιον Πνεῦμα» (ἡμ. ἔργ. σ. 107). Ἔλα νὰ μοῦ ἐξηγήσῃς τὰ μυστήρια ποὺ ἔχει ὁ ἥλιος, καὶ μετὰ νὰ ζητᾷς νὰ σοῦ ἐξηγήσω τὸ μυστήριο τῆς ἁγίας Τριάδος. Θυμᾶμαι, ὅταν ἤ­μουν μικρὸ παιδί, ἕνας φοι­τητὴς τῆς ἰατρι­κῆς ἦρθε στὸ χωριὸ καὶ κορό­ϊδευε τὴν πίστι. ―Ποιός εἶδε τὸ Θεό; ἔλεγε. Τότε ἕνας παπᾶς ἀγράμματος, ὁ παπα-Νικόλας, τοῦ λέει· ―Ἔλα ᾽δῶ, Γιῶργο παιδί μου, ποὺ σὲ εἶχα μικρὸ στὴν ἐκκλησιὰ καὶ κρατοῦσες τὴ λαμ­πάδα. Ποιός σοῦ ξερρίζωσε τὴν πίστι; Τὸ Θεὸ θέ’ς νὰ δῇς; Πολὺ καλά (ἦταν Ἰούλιος μήνας, μεσημέρι κι ὁ ἥλιος ἔκαιγε). Ἀνέβα ἐδῶ. (Τὸν ἀνεβάζει πάνω σὲ μιὰ πεζούλα). Δὲς τὸν ἥλιο. ―Δὲ μπο­ρῶ, λέει, θὰ στραβωθῶ. ―Ἔ, κακομοίρη· τὸν ἥλιο δὲ μπορεῖς νὰ τὸ δῇς, τὸ Θεὸ θέ᾽ς νὰ δῇς;

* * *

Ὅ­­πως εἶνε ἀλήθεια, ἀγαπητοί μου, τὰ ὑλικὰ μυστήρια, ἔτσι εἶνε ἀλήθεια καὶ τὰ ἀσύλληπτα μυστήρια τῆς πίστεως. Αὐτὰ ὅμως τὰ ἀπρόσιτα γίνον­ται προσιτὰ – σὲ ποιούς· σ᾽ ἐκείνους πιστεύουν καὶ δείχνουν ζῆλο. «Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια», λέει ὁ Χριστός· σεῖς ἔχε­τε τὸ προνόμιο νὰ γνωρίσετε τὰ μυστήρια.
Πῆγα σ᾽ ἕνα μικρὸ χωριὸ κοντὰ στὸ Βίτσι. Μοῦ ἀρέσει νὰ κουβεντιάζω μὲ τοὺς ταπεινοὺς καὶ μίλησα μ᾽ ἕνα τσοπανάκο. ―Ἦρθε, μοῦ εἶπε, στὴν καλύβα μου ἕνας φοιτητὴς ἀπ᾽ τὴ Θεσσαλονίκη. Τοῦ ᾽βαλα νὰ φάῃ ψωμὶ – τυρί, ἀλλ᾽ ὅταν ἔκανα τὸ σταυρό μου μὲ κορόϊδευε. Ἤξερε μερικὰ χωρία ἀπ᾽ τὴ Γραφὴ ―ἐ­γὼ δὲν τά ᾽ξερα― καὶ μοῦ ᾽κανε τὸν ἔξυπνο. Ἄ, λέω, πρέπει νὰ μάθω κ᾽ ἐγώ. Κατεβαίνω στὸ Ἀμύνταιο, ἀγοράζω μιὰ ἁ­γία Γραφή, καὶ ἄρχισα νὰ τὴ διαβάζω μία, δύο, τρεῖς, τέσσερις φορές. Τώρα κατάλαβα! Ἂς ἔρθῃ τώρα ὅποιος ἄπιστος θέλει νὰ κουβεντιάσουμε… Νά λοι­πόν· ἕνας ταπεινὸς διαβάζει Γραφὴ καὶ καταλαβαίνει, διαβάζει ὁ ἄλλος ὁ ὑπερήφανος καὶ δὲν καταλαβαίνει. Πῶς νὰ τὸ παραστήσω;
Πέρασα ἀπ᾽ τὸν Ἁλιάκμονα δύο φορές, χει­μῶνα καὶ καλοκαίρι. Τὸ χειμῶνα πολλὰ τὰ νερά, ἀλλὰ θολά, δὲ βλέπεις τίποτα· τὸ καλοκαίρι τὰ βλέπεις κάτω ὅλα, τὸν πυθμένα, τὶς πέτρες ἄσπρες – μαῦρες – κόκκινες, τὰ ψαράκια. Καὶ τὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων σήμε­ρα εἶνε θολά, δὲ βλέ­πουν τίποτα. Δῶστε μου καθαρὲς καρδιές. Ἐ­κεῖ φανερώνεται ὁ Θεός. «Ὑμῖν δέδοται γνῶ­ναι τὰ μυστήρια». Οἱ ἄλλοι; ἂς ξέρουν γράμμα­τα, ἂς πῆγαν στὸ ἐξωτερικό, ἀπὸ Ἐκκλησία δὲν καταλαβαίνουν γρῦ, κινέζικα τοὺς φαίνονται.
Συμπέρασμα. Πιστεύεις στὸ Θεό; νὰ προσ­εύχεσαι, νὰ μελετᾷς, νὰ ἐκκλησιάζεσαι, νὰ κοι­νωνῇς. Τότε θ᾽ ἀνοίξουν τὰ οὐρά­νια, θὰ γίνῃς ἀστροναύτης, θὰ πε­τά­ξῃς ὣς τὰ ἄστρα καὶ θὰ ψάλλῃς·«Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Ἀνδρέου Ἄνω Πατησίων – Ἀθηνῶν 11-10-1970)

_____________________________

ΣΕΡBIKA

_______________________

Недеља Δ΄ Лука (Лука. 8, 4-15)

МАТЕРИЈАЛНЕ И ДУХОВНЕ ТАЈНЕ

«Вама је дано да знате тајне…» (Λουκ. 8,10)

Еванђеље које смо чули, драги моји, је једна прича Господа нашег Исуса Христа преузета из земљорадничког живота. Земљорадник је узео посуду са семеном, изашао је на њиву и сејао је свуда. Резултат· један део семена је пао на пут, где су пролазила кола и пешаци, дошле су птице и позобале семе. Други део семена је пао на камениту земљу и није могао да донесе род. Трећи део семена је пао усред трња, које је узрасло и угушило га. А четврти део је пао на земљу чисту и плодну, и изникавши донесе стоструки род. То је прича. Сви сте је чули. Али шта са тим? То им се није чинило као нешто важно, није код њих пробудило радозналост. Само дванаест ученика, када је завршено поучавање се приближило Христу и упитали су га· Шта значи та прича? А он им тада рече· «Вама је дано да знате тајне Царства Божијега; а осталима бива у причама, да гледајући не виде, и чујући не разумију» (Лука. 8,10).
Узећу само ове Христове речи· «Вама је дано да знате тајне…».Шта то значи· Вама мојим ученицима, не другима,дата је привилегија, благодат, да знате тајне Божије. О тајнама је дакле реч.

* * *

Тајне се деле у две врсте· тајне материје, и тајне духовне.Почнимо са тајнама материје.

⃝ Шта је материја, земља којом ходамо? Немојмо живети као животиље. Неки, као што нам говори Еванђеље, имају очи и не виде, имају уши и не чују (види. Марко. 8,18), тако живе. Узмите у шаку мало земље. Некада није постојала. Како је настала? Са каквом лакоћом пекар узима у руке брашно и прави разне производе (кроасане, кифлице, итд., тако и нека невидљива рука је од материје направила· месец, звезде, планете мале и велике, који су  каои огромни кругови. Питаш научнике· шта је материја? Окрећу своје главе· нико не зна одговор. Тајна.
⃝ И само то? Како стоје те планете? Једна сила, кажу, светирске привлачности, чини да једна звезда привлачи другу. Ако ли упиташ шта је светирска привлачност? Нећеш добити потпун одговор. И то је тајна
⃝ Желите ли још неки пример? Држиш један магнет. Приближиш ли га игли, боцкалици или ексеру магнет их  привлачи · померају се са свога места и журе да се залепе за магнет. Шта је магнетизам? Никакав важан одговор. Тајна. Желите ли још? Електрицитет· притиснеш дугме и упале се светла. Шта је електрицитет?Никакав опет одговор· и то је тајна.
⃝ Желиш још?  Пронашли су неку нову енергију, јачу, нуклеарну или атомску енергију. Шта је атомска енергија?И то је тајна.
⃝ Немојмо ићи далеко· идемо на данашњу причу. Шта нам говори? Говори нам о семену, које је сејао земљорадник. Шта је семе? Једна мала стварчица. Убациш је у земљу и изникне од њега један леп цвет или једно огромно дрво. Како? Шта постоји у семену? Направи ти једно семе!Сви научници да се скупе, једно зрно семена не могу да направе. Довољно је једно зрно семена да докаже да Бог постоји.

Многе материјалне ствари крију тајну. Наука настоји да реши тајне. Али чим реши једну, после ње јавља се још више тајни, један океан тајни постоји. Од хиљаду ни једну није могла наука да објасни.

* * *

И опет човек, горд и непокоран, не може да реши тајне природног света, тражи да реши тајне духовног света. Као што постоје тајне материје тако постоје и духовне тајне, а то су тајне наше вере. Ево неких од њих:

⃝ Чују и говоре· Како може једна девица да роди? Сумњаш? И ја те питам како се родила материја? Онај што је рекао да се од нуле створи материја, он је рекао и да се од Дјеве роди Син. Шта је теже, да материја настане од нуле или да се роди дете од једне девице? То рађање је тајна.

⃝ Нешто слично. Како је Бог постао човек? Несхватљива тајна. Онај који је спојио ватру и ужарено жељезо, Он  је спојио две природе у лицу Христовом.

⃝ Како је вода постала вино у Кани? Тајна. Тражиш објашњење? А ја ти кажем нешто друго. Једном сам шетао кроз неко село и наишао сам на једног гордог земљорадника, који није веровао у то. Док смо напредовали, стигли смо до једног воћњака са разним дрвећем. ― Сви они, кажем му, имају корење, и сви се хране преко корења, и увлаче у себе исту воду. Како вода постаје код дрвете лимуна, лимун, а код дрвета нарандже постаје наранджа, код јабуке, јабука, код маслине, уље?… ―Не знам, одговара ми. ― Немој сумњати у Еванђеље.
⃝ Друга тајна вере. Ако у то не верујеш, немој ићи у цркву. Тамо, на светом столу,на божанственој литургији хлеб и вино постају тело и крв Христова. Ако сумњаш у то, питам те· не видиш ли толико промена које настају у материјалном свету? Како нпр. Трава и вода код овце постају млеко? То што видиш  испред себе не можеш објаснити, а тражиш да објасниш велике ствари.

⃝ Шта да кажемо о другој, најузвишенијој тајни наше вере? Која је то тајна? Тројична догма, да је Бог један али да има три лица· Отац, Син и свети Дух – света Тројице, спаси свет! То је већ тајна над тајнама. Долази човек и пита како је један једнако са три и како је три једнако са  један? Свети Козма Етолски као помоћни пример наводи· « Сунце је једно, али и три заједно· има здраке, које долазе на нас као црте, као конци, има и светло , које се шири по целом свету. Са сунцем поистовећујемо Оца, са здракама Сина и са светлом једносушни Дух». Хајде да ми објасниш тајне које има сунце, а после ми тражи да ти објасним тајну свете Тројице. Сећам се, када сам био мало дете, један студент медицине је дошао у село и исмејавао се вери: ―Ко је видео Бога? Говорио је. Тада је један неписмени свештеник, поп-Никола, му рекао· ― Дођи овамо, Георгије дете моје, који си као мали долазио у цркву и придржавао свећу. Ко ти је искоренио веру? Желиш да видиш Бога? Веома добро (био је месец Јул, подне и сунце је пекло). Попни се овде. (Успео га је на  једну клупу). Погледај у сунце ― Не могу, каже, ослепећу. ― Е, несрећниче, сунце не можеш да погледаш а желиш Бога да видиш?

* * *

Као што су истините, драги моји, материјалне тајне, тако су истините и несхватљиве тајне вере.  Али све што је неприступачно постаје приступачно – али коме? Онима који верују и показују велику ревност.«Вама је дано да знате», каже Христос· ви имате част да знате тајне.Путовао сам до једног села близу Вица. Свиђало ми се да разговарам са скромним људима и разговарао сам са једним чобаном. ― Био је, рече ми, у мојој колиби један студент из Солуна. Дао сам му да једе хлеб и сир, али када сам се ја пре јела прекрстио, подмејавао ми се. Знао је неке делове из Писма- ја не знам- и правио ми се паметан. А тако, треба и ја да научим. Одлазим у градић Аминдео, купујем једно свето Писмо, почео сам и ја да читам, једном, два пута, три пута, четврти пут. Сада разумем! Нека дође сада неки неверник па да разговарамо… Један скромни чобан чита Писмо и разуме, чита други гордељивац и не разуме. Како да то представим.Прошао сам поред Алиакмона два пута, зими и лети.Зими много воде има, али мутне, не видиш ништа, а лети све видиш, сваки каменчић, дно, бело камење- црвено- црно, рибице. И умови људи су данас мутни, ништа не виде. Дајте ми чиста срца. Тамо се Бог појављује. «Вама је дано да знате тајне». Други , нека знају слова, нека студирају у иностранству, од Цркве не разумеју ни Ц, као кинески да је. Закључак: Верујеш ли у Бога? Моли се, читај, иди у цркву, причешћуј се. Тада ће се отворити небеса, постаћеш астронаут, полетећеш до звезда и појати·« Једин Свјат, једин Господ, Исус Христос, во славу Бога Отца. Амин. » (Фил. 2,11 и б. Лит.).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Говор Митрополита Флорине о. Августина Кандиота у светом храму Светог Андрије, Ано Патисиа- Атина 11-10-1970)

Ασύδοτοι, πλέον, οι Οικουμενισταί παγιώνουν την παρανομία

Ούτε τον λαόν εντρέπονται,

ούτε τον Θεόν φοβούνται

Απροκάλυπτα πλέον και μη λαμβάνοντες υπ’ όψιν τίποτε και κανέναν, συμμετέχουν σε κάθε συναντησή των στις απαγορευμένες συμπροσευχές με τους αιρετικούς παπικούς οι Οικουμενιστές εκπρόσωποί μας στους Διαλόγους, μεταβάλλοντες την παρανομία σε νόμιμη «αγιοπνευματική» πράξη(!) και καθιστώντας τις τιμωρούμενες με καθαίρεση συμπροσευχές σε    εκκλησιαστική παράδοση!
Φαίνεται ολοκάθαρα ότι προχωρούν αδίστακτα βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου, ούτε τον λαόν του Θεού εντρεπόμενοι (Επισκόπους, πανεπιστημιακούς καθηγητάς, μοναχούς και λαϊκούς αδελφούς μας, που διαμαρτύρονται διά την ασέβειά των), ούτε τον  Θεόν φοβούμενοι (ο Οποίος δια μέσου των Πατέρων της Εκκλησίας και των Ιερών Κανόνων έχει απαγορεύσει ακόμα και τις απλές προσευχές με αιρετικούς).
Αδελφοί, όλο και περισσότερο, μαζί με τους πολλούς προβληματίζομαι:
Τι δέον γενέσθαι;
Μπορούμε να ανεχόμεθα και άλλο αυτή την ασέβεια;
Μήπως κάποιοι έχουν δίκιο
που προτείνουν ισχυρότερα μέτρα;
Οι αντι-οικουμενιστές Πατέρες (είναι θερμή παράκλησίς μας) να μας καθοδηγήσουν.
Ας εντραπούμε εμείς, τουλάχιστον τον λαόν και ας φοβηθούμε τον Θεόν, διά να μη ευρεθούμε αναπολόγητοι εν ημέρα κρίσεως.
Λεόντιος Διονυσίου

Августинос (Кандиотис)

[править]
Материал из Википедии — свободной энциклопедии
Текущая версияТекущая версия (не проверялась)
Перейти к: навигация, поиск
Митрополит Августинос
Митрополит Флоринский, Пресский и Эордейский 1967 — 2000
Церковь:     Элладская православная церковь
Преемник:     Феоклит

Имя при рождении:     Андреас Кандиотис Ανδρέας Καντιώτης
Рождение:     20 апреля 1907(19070420)
Писо Ливади, Парос, Греция
Смерть:     28 августа 2010 (103 года)
Флорина, Греция
Принятие монашества:     1935
Епископская хиротония:     1967

Митрополит Августинос (в миру Андреас Кандиотис, греч. Αυγουστίνος Ανδρέας Καντιώτης; 20 апреля 1907, Писо Ливади, Парос, Греция — 28 августа 2010, Флорина, Греция) — митрополит Флоринский, Пресский и Эордейский (1967—2000) Элладской православной церкви.
[править] Биография

В 1929 г. окончил богословский факультет Афинского университета.

В 1929—1934 гг. — преподаватель на острове Кикладес.

В 1934 г. назначен митрополитом Этолийским и Акарнанийским Иерофеем его личным секретарем,

одновременно в 1934—1941 гг. — Protosyncellus митрополита Этолийского и Акарнанийского.

В 1935 г. рукоположен во диакона и принял монашеский постриг под именем Августинос.

В 1941 г. переезжает в Ионнину, в 1941—1942 гг. находится в плену у итальянских оккупационных сил.

В 1942 г. митрополит Эдесский и Пелльский Пантелеймон назначает его священником в Яннице.

В 1943—1945 гг. вместе с митрополитом Козани и Сервии Иоакимом скрывался от преследований немецкого гестапо в горах, открыл там кухню и кормил нуждающихся.

В 1945—1947 гг. служил в метрополии Гревены, а в 1947—1950 гг. — священником и проповедником второй бригады греческой армии в Козани.

В 1951 г. архиепископ Спиридон (Блахос) назначает его первым проповедником в Афинской митрополии.

В 1967—2000 гг. — митрополит Флоринский, Пресский и Эордейский.

Являлся автором более 80 книг о духовной жизни, некоторые из которых были переведены на другие Языки. Был сторонником традиционной греческой православной веры, выступал против экуменического движения и отличался консервативными взглядами. В 1952 г. выступил против проведения конкурса «Мисс Греция».
[править] Ссылки

* http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=12105
* http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=168006&cid=4

Связать?
Wiki letter w.svg
На эту статью не ссылаются другие статьи Википедии.
Пожалуйста, воспользуйтесь подсказкой и установите ссылки в соответствии с принятыми рекомендациями.

Источник — «http://ru.wikipedia.org/wiki/Августинос_(Кандиотис)»
Категории: Персоналии по алфавиту | Родившиеся 20 апреля | Родившиеся в 1907 году | Умершие 28 августа | Умершие в 2010 году | Персоналии:Греция | Религиозные деятели Греции | Православные митрополиты | Столетние долгожители
Скрытые категории: Википедия:Статьи о религиозных деятелях без портретов | Википедия:Изолированные статьи/сирота0
Личные инструменты

Β΄ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟ ΝΕΟΥ ΠΡΟΜΑΧΟΥ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ YouTube

Μπορείτε να την ακούσετε, πριν την κατεβάσει για 3η φορά ο Antixristos με την δικαιλογία  ότι είναι υποκλοπή δικής του περιουσίας!!!

Ζητήσαμε από το YouTube τα στοιχεία του χρήστη Antixristos (και αυτών που κρύβονται πίσω από το όνομά του), δεν μας δόθηκαν. Τα δικά μας στοιχεία τα πήρε, όταν κάναμε την διαμαρτυρία, αυτός γιατί κρύβει την ταυτότητά του, τι φοβάται;

Το YouTube αντί στοιχείων του Antixristos, για δεύτερη φορά μας επέστρεψε το μικρό απόσπασμα της ομιλίας του Γέροντος επισκόπου π. Αυγουστίνου, που καίει τους εχθρούς της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Το YouTube γιατί δεν αποκλείει το όνομα αυτό ως απατεώνα και ψεύτη και παίρνει στα σοβαρά τις καταγγελίες του;

Να δούμε πότε θα μας την ξανακατεβάσει.

________________________

_______________________

Μαλλον κάνει δοκιμές το YouTube. Η ομιλία επανήλθε για αρκετές ώρες σήμερα, παρ’ όλο που μας έστειλε μήνυμα ότι· «Αν δεν λαβουμε απάντηση [από Antixristos] το υλικό σας θα αποκατασταθεί μεταξύ 10 και 14 εργάσιμων ημερών από σήμερα». Ας περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει.

___________________________
«Την πίστη αυτή, που ανόσιοι, απάτριδες, ανάξια παιδιά της Ελλάδος ζητούν να την τορπιλίσουν, την πίστη αυτή θα την κρατήσουμε. Είναι το φως μας είναι η παρηγοριά μας, είναι η άγκυρά μας είναι ο φάρος μας είναι το φάρμακό μας είναι ο ιατρός μας, είναι η ζωή μας. Προτιμότερο να αποθάνομε, παρά να σβήσει η πίστη. Η πίστης είναι ο βράχος.
Έχετε δει· -Είμαι από νησί- Κοντά στα βράχια, στα ξερά εκείνα βράχια υπάρχουν στρείδια, άμα καταλάβει το στρείδι ότι πας να το βγάλεις από το βράχο σφίγγει επάνω στο βράχο, που πρέπει να σπάσεις το βράχο, για να βγει το στρείδι από τον βράχο. Βράχος και στρείδι ένα πράγμα. Σαν τα στρείδια να κολλήσουμε στον βράχο, στον βράχο αυτό που λέγετε ΕΛΛΑΣ, στο βράχο αυτό που λέγεται ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Ούτε προτεστάνται ούτε χιλιασταί ούτε άθεοι ούτε άπιστοι ούτε δαίμονες. Θα μείνουμε στην πίστη των Πατέρων μας!
Αύτη η Πίστης των Πατέρων, αύτη η Πίστης το Eθνος έσωσε, στην Πίστη αυτή θα ζήσομε στην Πίστη αυτή θα αποθάνομε και από γενναιάς εις γενναιά μέχρι συντελείας των αιώνων· έως ότου υπάρχουν ποτάμια, έως ότου υπάρχουν άστρα θα ψάλομε το μεγαλείο της Πίστεως μας. Αύτη η νίκη η νικήσασα τον κόσμο η Πίστης ημών!»

(Το απόσπασμα της ομιλίας απομαγνητοφωνημένο).

________________________

ΤΟ YouTube ΚΑΤΑΒΑΖΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ

TOY EΠΙΣΚΟΠΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΤΟ YouTube ΥΠΟΧΩΡΕΙ, ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΕΙ,

ΣΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΗ Antixristos

Στις 30/3/ 2010 ήρθε μήνυμα στην ιστοσελίδα μας από το YouTube· Έγραφε ότι· Έχει καταγγελία από τον χρήστη Antixristos που λέει ότι· η ομιλία του επισκόπου π. Αυγουστίνου Καντιώτου· “ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ” είναι προϊόν υποκλοπής του ιδίου.

ΑΝΤΙΔΡΑΣΑΜΕ ΑΜΕΣΩΣ

Γιατί η κατηγορία ήταν γελοία.

• 1. Το απόσπασμα της ομιλίας ήταν του Γέροντος επισκόπου π. Αυγουστίνου και βρίσκεται εδώ και χρόνια στο προσωπικό μας αρχείο.

  2. Η επένδυση της φωνής έγινε με ένα μεγάλο κάδρο, που ζωγραφίστηκε από την υπεύθυνη της ιστοσελίδος στις 5/2/1991, και εστάλη ως καρποστάλ στην γιορτή Γέροντος επισκόπου π. Αυγουστίνου και βρίσκεται στα χέρια μας. Κάτω δεξιά φέρει την υπογραφή της.

• ΚΑΝΑΜΕ ΟΛΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΕ ΤΟ YouTube. Μετά από τα αποδεικτικά στοιχεία που δώσαμε επανέφερε την ταινία.

Δυστυχώς σήμερα διαπιστώσαμε ότι ο Antixristos επανήλθε. Στο χώρο που ήταν η ταινία βρήκαμε το εξής μήνυμα· Διαβάστε το·

___________________________________________________________________________

«Το βίντεο αυτό δεν είναι πλέον διαθέσιμο λόγω υποβολής αξίωσης πνευματικών δικαιωμάτων από χρήστη Antixristos».

________________________________________________________________________________

Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΠΟΥ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΚΑΔΡΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΗ

Antixristos

________________________________________________

ΠΡΟΪΟΝ ΥΠΟΚΛΟΠΗΣ, ΠΟΙΟ;

• 1. Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ;

• 2. Ή ΤΟ ΚΑΔΡΟ ΠΟΥ ΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

• ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΩΣ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΚΙΒΩΤΟ  ΣΩΤΗΡΙΑΣ;

Η ΤΑΙΝΙΑ ΜΑΣ ΠΡΙΝ ΚΑΤΕΒΕΙ ΑΠΟ ΤΟ YouTube

_______________________________________________

ΤΟ ΚΑΔΡΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΓΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΗ

• α) Φαίνεται ότι οι σκοτεινές δυνάμεις δεν έχουν ακόμη το θάρρος να πολεμήσουν τους Ορθόδοξους χριστιανούς ευθέως και φέρνουν την δικαιολογία της υποκλοπής. Κρατούν, δηλαδή τα προσχήματα, και ας είναι γελοία.

• β) Φαίνεται ακόμη ότι ο χρήστης Antixristos τρέμει και φοβάται έναν κεκοιμημένο αγωνιστή ιεράρχη!!!

• Ας ετοιμαζόμεθα, λοιπόν, και ας μη τους φοβόμεθα. Θα νικήσει ο Χριστός και οι σκοτεινές δυνάμεις  με τον Antixristo τους θα βουλιάξουν στο χάος και στην καταστροφή.

• Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ θα μείνει, γιατί Κυβερνήτης της είναι ο Παντοδύναμος Θεός.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ YouTube

Μετά από την δεύτερη διαμαρτυρία μας, στην οποία ζητούσαμε από το YouTobe να μας δώσει τα στοιχεία του αρχιψεύτη «Antixristos» για να προσφύγουμε στην δικαιοσύνη·

ΠΗΡΑΜΕ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Θέμα     Re: [#701832072] Υποστήριξη YouTube
Αποστολέας     Copyright Service Add contact
Παραλήπτης     akaplanoglou@augoustinos-kantiotis.gr Add contact
Ημ/νία     Σήμερα 06:22

• «Hi there,
• Thank you for your counter-notification. It has been forwarded to the party that sent the takedown notification. If we receive no response, your material will be restored between 10 and 14 business days from today.
• Sincerely,
• The YouTube Team»

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

• «Γεια σου,

• Σας ευχαριστούμε για την αντικοινοποίηση σας. Έχει διαβιβαστεί προς το μέρος που απέστειλε την κοινοποίηση takedown. Αν δεν λαβουμε απάντηση, το υλικό σας θα αποκατασταθεί μεταξύ 10 και 14 εργάσιμων ημερών από σήμερα.

• Φιλικά
  Η ομάδα του YouTube

ANAKOINΩΣΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΟΣ

Δίνουμε την άδεια στους αναγνώστας της ιστοσελίδος μας να κατεβάζουν από την διεύθυνση episkoposa του YouTupe όλες τις βιντεοταινίες με τις ομιλίες του Γέροντος επισκόπου π. Αυγουστίνου Καντιώτου που ανεβάζουμε.  Να τις βάζουν στο προσωπικό τους αρχείο, πριν τις κατεβάσουν οι άθεοι με σαχλές δικαιολογίες .