Την ανησυχία του για τις πληροφορίες που πληθαίνουν καθημερινά για διαφαινόμενες ενέργειες της Κυβέρνησης «να μεταλλάξει ή σωστότερα να διαλύσει την θρησκευτική και άρα την εθνική υπόσταση της κοινωνίας», εκφράζει ο βουλευτής Αχαΐας Νίκος Ι. Νικολόπουλος. Ο κ. Νικολόπουλος κατέθεσε Ερώτηση προς την Υπουργό Παιδείας με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση των μελών της Ιεράς Συνόδου για τις σκέψεις της Κυβέρνησης να καταργήσει το μάθημα των Θρησκευτικών, καθώς οι συνοδικοί ιεράρχες εμφανίστηκαν αποφασισμένοι να αντιδράσουν αν το Υπουργείο Παιδείας προσπαθήσει να καταργήσει ή να υποβαθμίσει το μάθημα.
Όπως τόνισαν υπάρχει συνταγματική κατοχύρωσή του, αφού το Σύνταγμα της Ελλάδος επιβάλλει τη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και δεν πρόκειται η Εκκλησία να δεχθεί τίποτα λιγότερο από αυτό.
«Ωστόσο, ολοένα και περισσότερο τους τελευταίους μήνες, εντείνονται οι φωνές διαμαρτυρίας που τείνουν να γίνουν φωνές οργής της κοινωνίας για τα διαφαινόμενα σχέδια της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όπως διαρρέουν από καιρού εις καιρόν, για πλήρη διάλυση και μετάλλαξη της εθνικής και θρησκευτικής υπόστασης των Ελλήνων και με άλλες ενέργειες εκτός της κατάργησης του μαθήματος των Θρησκευτικών», δήλωσε ο κ. Νικολόπουλος ο οποίος αναφέρθηκε σε μια σειρά από…ζητήματα που η Κυβέρνηση εμφανίζεται πρόθυμη να τακτοποιήσει, όπως:
• Η απόλυτη εφαρμογή του νόμου ο οποίος ορίζει ότι εντός οκτώ ημερών θα δηλώνεται στο Ληξιαρχείο το όνομα του νεογέννητου, που σημαίνει για τους ανθρώπους της Εκκλησίας έμμεση κατάργηση του βαπτίσματος.
• Επίσημη αποκαθήλωση των εικόνων και των ιερών συμβόλων από όλους τους δημόσιους χώρους.
• Κατάργηση των θρησκευτικών Υπηρεσιών στον Ελληνικό Στρατό και στα Σώματα Ασφαλείας.
• Κατάργηση του αγιασμού σε σχολεία και την Βουλή των Ελλήνων.
• Αποκαθήλωση του σταυρού από το κοντάρι της σημαίας.
Ο κ. Νικολόπουλος ερωτά την Υπουργό αν θα προχωρήσει σε τέτοιες ενέργειες, πότε και με ποιο σκεπτικό ενώ την καλεί και να απαντήσει αν μέχρι σήμερα έχουν γίνει συζητήσεις και επαφές με την Εκκλησία της Ελλάδος για τα ανωτέρω, ζητώντας να κατατεθεί τυχόν σχετική αλληλογραφία τον τελευταίο χρόνο.
“Po vijnë hidhërime të mëdha në botë. E kam thënë edhe herë të tjera, po e them përsëri. Lutuni që të mos bjerë zjarr në Ballkan. Sepse po ra zjarri në Ballkan, do të bëhet lufa e tretë Botërore, e cila do të jetë si një fshesë me korrent dhe do të spastrojë gjithë njerëzimin”
(Mitropoliti i Follorinës Avgustin, Follorinë 31-4-1976)
Si do t’iu bëjmë ballë hidhërimeve?
Ka njerëz të cilët kur janë mirë dhe kur portofoli i tyre është plot dhe kur fëmijët e tyre përparojnë dhe çdo gjë është në rregull, lavdërojnë Perëndinë. Por kur i gjen ndonjë e keqe apo hidhërim, atëhere humbasin gjakftohtësinë dhe duke rënkuar vlasfimojnë dhe mallkojnë ditën që u lindën; ka edhe nga ata të tjerët që prej zhgënjimit të madh që pësojnë i japin fund jetës së tyre me vetëvrasje.
O NJERËZ që kini hidhërim në këtë botë! Për të përballuar dhe për të dalë fitimtarë mbi hidhërimet që hiqni duhet të armatoseni me durim. Dhe për të fituar durim duhet të hapni Shkrimin e Shënjtë, të shihni se ç’thotë për hidhërimet, çfarë qëllim kanë hidhërimet, dhe të lexoni shembujt e shkëlqyeshëm të durimit.
Në Ungjillin e Shënjtë shohim heronj të durimit. Një prej tyre është dhe i paralizuari prej tridhjetë e tetë vjetësh (Ioan.5, 1:15). Është vërtet një hero. Është një hero më i lartë se heronjtë që dalin fitimtarë në fushat e betejave me dekorata trimërie. Hidhini një sy jetës së këtij heroi. Jetonte i zhytur në një oqean me hidhërime. Jo për disa ditë, as për disa javë apo disa vjet – pa shihni ju lutem – 38 vjet të tëra dergjej i sëmurë duke qënë krejt i paralizuar. Dhe vetëm kaq? Nuk kishte askënd pranë tij. Asnjë njeri nuk kishte pranë. E megjithatë nuk rënkonte, nuk vlasfimonte, nuk mallkonte ditën që u lind, por me durim, durim si ai i Jovit, i kalonte ditët e jetës së tij duke patur besim tek Perëndia se nuk do t’a braktiste por si përfundim një ditë do të hidhte syrin mbi të dhe do të tregonte mëshirë ndaj tij. Dhe me të vërtetë Perëndia tregoi mëshirat e Tij mbi të. Erdhi vetë Jisu Krishti, Perëndia i vërtetë dhe e shëroi, i dha shëndet të plotë, dhe të gjithë rreth tij duke parë këtë gjë u çuditën. I paralizuari, ky hero i durimit, atë ditë mori nga Krishti – që është Mbreti i mbretërve – mori shpërblimin e durimit të tij.
Uroj, të dashurit e mij, shpërblimin e durimit t’a marrim të gjithë ne, burra e gra, gjithë sa në këtë botë vuajmë nga hidhërime të ndryshme. Dhe për të fituar durim le t’i hedhim një sy heronjve të durimit, si i paralizuari hero, por në mënyrë të veçantë le t’i hedhim sytë tanë mbi mbretin e vuajtjeve dhe hidhërimeve Zotin tonë Jisu Krisht, i cili n’a tha: “Në botë do të kini shumë hidhërime, por kini kurajo, unë e munda botën”.
Mitropoliti i Follorinës Avgustin
(nga libri «ΣTAΓONEΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ» – “Pika nga Uji Jetëdhënës”)
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on Νοέ 22nd, 2010 | Filed under: Român (ROYMANIKA)
MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA DESPRE SFANTUL PROOROC AVACUM – 2 DECEMBRIE
…Un adevărat prooroc al lui Dumnezeu este sfântul pe care-l sărbătorim pe 2 decembrie, Avacum, unul din proorocii Vechiului Testament, ale căror profeţii alcătuiesc toate la un loc pe cei doisprezece profeţi.
Avacum s-a născut şi a activat în secolul al 7-lea înainte de Hristos. Aparţinea unei familii rurale. Când odată, vara, muncitorii lucrau în ţarini şi secerau semănăturile, părinţii lui l-au trimis la amiază în ţarini, ca să le ducă de mâncare. Dar în timp ce Avacum mergea spre ţarină, s-a întâmplat ceva uimitor: un înger l-a luat, l-a ridicat pe sus şi l-a dus în Babilon, ca să-i dea de mâncare lui Daniel care era întemniţat. Să nu vi se pară de necrezut! Dacă omul a găsit mijloacele de a zbura în aer şi în puţin timp să ajungă dintr-o parte a Pământului în alta, cu atât mai mult Dumnezeu, Cel Atotînţelept şi Atotputernic, poate, dacă vrea, să-l mute pe om dintr-un loc în altul. Nimic nu este cu neputinţă la Dumnezeu.
Avacum a scris proorocii, care se păstrează ca Proorociile lui Avacum în Vechiul Testament. Foarte grea a fost epoca în care a trăit Avacum. Avu loc o mare tulburare a popoarelor din Orient. Oamenii care trăiau în acea epocă în Ţara Sfântă nu mai aveau credinţa fierbinte a strămoşilor lor. Trei categorii de oameni erau: cei care îi nedreptăţeau pe ceilalţi, cei care dispreţuiau cuvântul lui Dumnezeu şi cei care erau deznădăjduiţi. Avacum, prin proorociile sale, adresează un cuvânt oamenilor din toate aceste trei categorii.
Către primii, înţelesul cuvintelor lui este: O, voi care nedreptăţiţi, voi care răpiţi şi mâncaţi ostenelile altora; voi care construiţi case şi oraşe în care fiecare pietricică picură sângele oamenilor pe care i-aţi nedreptăţit; o, popoare mari şi tari, care ca nişte lupi înfometaţi vă năpustiţi asupra popoarelor mici şi neputincioase şi ca nişte păsări sălbatice v-aţi zidit sălaşul vostru pe stâncile cele înalte şi credeţi că nimeni nu ajunge acolo unde sunteţi; nu vă lăudaţi şi nu vă mândriţi! Va veni ziua judecăţii, ziua pedepsirii. Veţi fi pedepsiţi pentru toate relele pe care le-aţi făcut în lume. Iar tu, omule al lui Dumnezeu, care vezi acum pe cei nedrepţi şi necredincioşi ridicându-şi la înălţime capul şi terorizându-i pe cei mici şi neputincioşi, să nu-mi spui că nu există lege şi dreptate în lume. Aşteaptă-L pe Domnul, pentru că ,,venind va veni şi nu va zăbovi” (Avacum 2, 3).
Către cei din categoria a doua, care dispreţuiau cuvântul lui Dumnezeu, proorocul se întoarce şi le spune: O, voi care atunci când vă propovăduim cuvântul lui Dumnezeu, nu doar că nu ne ascultaţi, ci râdeţi şi vă bateţi joc de noi şi credeţi că cele pe care le spunem nu au nicio valoare; aşadar, râdeţi şi batjocoriţi! Va veni o zi în care se vor întâmpla cele pe care le proorocim. Cuvântul lui Dumnezeu nu poate fi contrazis. Veţi vedea lucruri mari şi minunate şi vă veţi nedumeri şi veţi plânge cu amar, pentru că nu aţi crezut în cuvintele noastre. Nimic nu este întâmplător în lume; pe toate le guvernează înţelepciunea lui Dumnezeu. În spatele tuturor evenimentelor este mâna lui Dumnezeu, care le dirijează pe toate în direcţia scopului Său. Există un plan pe care în timp îl va pune în aplicare, iar înţelepciunea şi puterea lui Dumnezeu se vor arăta şi Cel Atotputernic va fi slăvit. Voi însă, dispreţuitorilor, sunteţi miopi şi nu vedeţi măreţiile lui Dumnezeu (Avacum, cap.1).
Dar cele mai aspre cuvinte le-a spus celorlalţi, care văzuseră răul din lume şi deznădăjduiseră şi spuneau că nu mai există salvare: O, voi, deznădăjduiţilor, voi, care trăiţi în întuneric; vă aduc cea mai mare veste. M-am suit în turn şi am privit departe, foarte departe, acolo unde nu poate ajunge ochiul omenesc, şi am auzit şi am văzut. O, ce-am auzit şi ce-am văzut! Vine, vine Mântuitorul lumii. Va veni ,,din muntele cel umbros”. Preasfânta (Fecioară Maria) este ca muntele care este des din cauza copacilor şi plin de umbre, unde nu a călcat vreodată picior de om. Un munte virgin este Preasfânta. Din ea se va naşte Hristos. Va veni, da, va veni Mântuitorul lumii. Lumina Lui va străluci peste toată lumea. Glasul Lui va fi atât de puternic, încât se vor topi munţii. Şi cuvântul Său va alerga mai repede decât aleargă cei mai renumiţi cai. O, Doamne! Am auzit auzul Tău şi m-am temut. ,,Înţeles-am lucrurile Tale şi m-am spăimântat” (Avacum 3, 2).
Această proorocie despre venirea lui Hristos constituie a IV-a Cântare a Bisericii noastre. Glasul proorocului se aude şi în noaptea Învierii Domnului, când Biserica psalmodiază: ,,La dumnezeiasca strajă de Dumnezeu grăitorul Avacum să stea împreună cu noi şi să arate pe îngerul cel purtător de lumină grăind cu mare glas: Astăzi este mântuirea lumii, că a înviat Hristos ca un Atotputernic”.
* * *
Iubiţii mei creştini! Mulţi din voi – ca să nu spun toţi – care aţi citit această predică, pentru prima dată auziţi numele lui Avacum şi proorociile lui. Ce păcat! Vă rog: Cumpăraţi-vă Vechiul Testament, deschideţi-l şi citiţi proorociile lui Avacum. Glasul proorocului este ca o trâmbiţă puternică ce ne strigă nouă tuturor: Păcătoşilor! De ce sunteţi indiferenţi de mântuirea voastră? De ce dormiţi? Treziţi-vă. De altfel, asta şi înseamnă numele lui Avacum: Morţilor, înviaţi!
(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: „Myripnoa anthi”)
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΗΣ Ρασκας και Πριζρενης ΑΡΤΕΜΙΟΥ
Ο μοιχεπιβάτης του θρόνου Θεοδόσιος θα μείνει με τις μήτρες και τις πατερίτσιες που κέρδισε προσφέροντας άθλιες υπηρεσίες στους εχθρούς του επισκόπου του Αρτεμίου.
Κανείς ποτέ δεν τίμησε τους προδότας. Η ιστορία τους μνημονεύει με τα μελανότερα χρώματα. Ο βοηθός του επισκόπου Αρτεμίου Θεοδόσιος μπορεί να στηρίζεται στα σάπια δεκανίκια των σκοτεινών δυνάμεων, που βομβάρδισαν την πατρίδα του και να έχει την εύνοια των κακών επισκόπων, αλλά την ευλογία του Θεού δεν θα την έχει ποτέ. Θα τρώγεται και θα χτυπιέται αυτός και η παρέα του από φθόνο βλέποντας την πρόοδο του εξορίστου Μητροπολίτου Ράσκας και Πριζρενης Αρτεμίου. Στεφάνια τον βάζουν και τον αγιάζουν στα μάτια του λαού.
Η ευλογία του Θεού βρίσκεται στην ζωντανή Εκκλησία της Σερβίας και ας είναι υπό διωγμό. Ο επίσκοπος Αρτέμιος από την εξορία του θα διοικεί την Μητρόπολή του. Οι πιστοί αυτόν θα νιώθουν ως πνευματικό τους πατέρα. Ας θυμηθούμε τον Μέγα Αθανάσιο. Τον καταδίωκαν και τον εξόριζαν οι αιρετικοί, αλλά ο Θεός ήταν με τον εξόριστο Αθανάσιο και μ’ αυτόν ήταν η Εκκλησία.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Ρασκας και Πριζρενης ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ
П Р О Г Л А С
С обзиром да је трон Епархије рашко-призренске узурпиран од стране незаконитог Епископа, који се налази у расколу са Једном, Светом, Саборном и Апостолском Црквом, те да је Епископу рашко-призренском Артемију, од стране такође незаконитих муслиманских власти у Приштини, а на захтев из узурпираног средишта Православне Епархије у Грачаници, уз сагласност и благослов Патријарха Српског и Синодалаца из Београда[1], физичком силом онемогућен приступ својој пастви и својој Епархији[2], Епископ рашко-призренски принуђен је да борави ван граница своје Епархије.
Узурпиравши трон, нелегална управа узурпирала је и све органе функционисања Епархије. Стога, у циљу постепеног васпостављања и омогућавања функционисања Епархије рашко-призренске у прогонству у којем се налази, Епархија установљује своју интернет-страницу на адреси www.eparhija-prizren.org, путем које ће се обраћати јавности, саопштавати информације које се тичу њеног живота и рада, и износити релевантне ставове поводом актуелних догађања.
На адреси www.eparhija-prizren.org биће доступни подаци о активностима Епископа рашко-призренског г. Артемија, као и могућност контакта са Управом Епархије.
[1] Тиме су Патријарх Српски и Синодалци изразили, не по први пут, да признају безаконо насталу државу Косово и њене нелегалне институције, овога путa обраћајући се муслиманској Влади да прогна Православног Епископа и монахе из своје Епархије и манастира у којима живе, драматично слабећи на тај начин и онако веома ослабљен корпус српског народа на Косову и Метохији.
[2] Канони строго забрањују Епископу да дуже одсуствује из своје Епархије, осим када је физички онемогућен да јој приступи, као у случају запоседнутости Епархије од стране варвара. Данашње одсуство Епископа Артемија из своје Епархије оправдано је сличном ситуацијом.
Његово Преосвештенство Епископ рашко-призренски Артемије дао је интервју за дневне новине ”Данас”, који је објављен у издању од 26.11.2010. У наставку доносимо интегралну верзију интервјуа.
ПОСТОЈИ ШТЕТНА ПОСЛУШНОСТ И ДОБРА НЕПОСЛУШНОСТ
Пред Богом и Црквом ја сам доживотни Епископ рашко-призренски!
Не стварам никакву нову цркву!
Ни убудуће нећу прихватати неканонске одлуке!
1. Митрополит Амфилохије каже да се црквени процес против Вас водио од 2006, да Вам је Синод судио у првој, а цео Сабор сада у другој истанци, тако да у последњим саборским одлукама нема ничег спорног и да су оне коначне. Како Ви гледате на то?
-То су најобичније приче да би се оправдало оно што се догађало и на овом последњем Сабору. Тобоже, процес траје годинама, позиван сам толико и толико пута, што уопште није истина. Никакав процесс ни 2006, а ни 2010. није ни почињао, нити трајао. Било је само разговора, примедби, али то се не може назвати процесом, јер није било тужбе, оптужнице, саслушања и сучељавања чињеница и доказа. До сада сам више пута тражио да Сабор пре сваке друге дискусије оцени синодске одлуке од 11. фебруара, којима сам привремено разрешен дужности управе у ЕРП. На мајском заседању Његова Светост и Синодалци одбили су да се Сабор о томе изјашњава, него су одмах наставили читањем такозване оптужнице и после тога донели одлуку о трајном разрешењу.
Read More
И за ово јесење саборско заседање предао сам Синоду допис у којем сам рекао да од Сабора очекујем да поново преиспита одлуку Синода, преразмотри своју одлуку од 4. маја, да се моји и њихови разлози сучеле, па да видимо који су утемељени на Канонима, а који нису. На јесењи Сабор нисам позван, а уместо да расправи спорна питања Сабор је попунио ЕРП. То је такође неканонски поступак. Канони забрањују да се за живота једног Епископа поставља други. Епархија се не попуњава док се не упразни или смрћу надлежножног Епископа или валидном пресудом о његовом рашчињењу. У овом случају није било ни једног ни другог. Хвала Богу, ја сам жив и здрав, а валидна пресуда о мом рашчињењу не постоји.
2. Због чега сте најпре прихватили синодске и саборске одлуке о разрешењу дужности управе у ЕРП, иако се са њима нисте слагали, а онда средним септембра одлучили да их, ипак, Више не прихватате, као неканонске?
-У почетку сам прихватио те одлуке ради мира и јединства у СПЦ. Међутим, Синод ми је током лета упутио још неколико одлука, епитимија – казни, да би 26. августа уследио синодски акт са 17, 18 оптужби за неке моје наводне кривице и с новом претњом о предузимању канонских мера. То ме је уверило да другој страни није стало до мира и јединства у СПЦ, па сам 13. септембра одговорио дописом у којем сам објаснио зашто сам прихватао раније одлуке, иако се нисам с њима слагао. Пошто такав мој помирљив став није довео до мира и једиства у Цркви, него до хаотичног стања у ЕРП, отворено, јасно и при потпуно чистој свести и савести изјавио сам да будуће, као ни претходне неканонске одлуке, нећу прихватати, нити им се повиновати. Пред Богом и Црквом ја сам доживотни Епископ рашко-призренски.
3. Може ли појединац у Цркви, био он и Епископ да се супроставља ауторитету Сабора и да ли бунт чак и против неправдених и погрешних одлука црквених власти доводи у питање завет монашке послушности?
-Увек и свуда важило је и важи правило које су свети апостоли поставили: „Већма се треба покоравати Богу, него људима“. Ове саборске одлуке донете гласањем већине су чисто људски елемент и зато тврдње да се стављам изнад Сабора апсолутно не стоји. Свети Јован Златоуст каже да постоји „штетна послушност и добра непослушност“. То значи да постоји непослушност на корист, а послушност на штету што, наравно зависи од конкретног контекста. Ако су у питању истина, вера, Црква онда је послушност неканонским мерама на штету и личну и црквену.
4. Може ли Ваше неприхватање саборских одлука да доведе до још тежих казни – искључења из црквене заједнице?
-Наравна ствар да они могу много што шта још да ураде. Али, то ће остати само на папиру. Ни убудуће нећу прихватати ништа што је неканонско.
5. Шта Вас је навело да одете и служите Литургију у Дубоком Потоку, упркос забранама које су Вам раније изрекле црквене власти?
-Имам осећај да је управо изрицање забране свештенодејста 15. септембра имало за циљ да прекршим ту забрану и тиме им дам у руке аргумент да до краја испуне своју намеру да ме лише чина. Иако сам одговорио да ту одлуку не прихватам, у пракси нисам служио из два разлога. Нисам хтео да наносим непријатности свом брату у Христу владици сремском Василију, који ме је братски позвао и прихватио, а с друге стране да не бих Синоду и Сабору дао материјални доказ за рашчињење. Шта ме је побудило да 18. новембра, ипак, одем на КиМ, у своју Епархију, у Дубоки Поток? Управо то што је тог дана Сабор, на који нисам ни позван, и пре разговора о постојећим проблемима попунио моју Епархију. Преко тога нисам могао, нити хтео да пређем. Сматрао сам да је потребно и практично показати да се држим своје речи да неканонске одлуке не прихватам и да им се нећу повиновати. Зато сам отишао у свој манастир. Иако сам могао, нисам хтео да служим на било ком другом месту.
6. Како коментарише оптужбе да је то био «пуч», па чак и наводни покушај стварања нове цркве на КиМ уз помоћ међународне заједнице, што би, према тврдњама поједних министара (Ивице Дачића и Горана Богдановића), могло да угрози српске националне и државне интересе?
-То су празне речи. По чему је то узурпирање црквене имовине? Шта сам понео из Дубоког Потока? Јесам ли манастир понео на леђима? Сада се покушава да се ствари покажу што црње и горе. Прича о новој цркви појавила се пре Сабора, без икаквог основа. Никада никоме нисам рекао да намеравам да стварам некакву своју нову или праву светосавску цркву. То су просто глупости и то је у домену медијског линча који траје већ девет месеци – од 11. фебруара до данас.
7. Спекулисало се да Ваш одлазак у Дубоки Поток има политичку позадину?
-То је потпуна неистина. У томе нема никакве политике конотације.
8. Како коменатришете тврдње поједних медија да сте под полицијском присмотром због наводног плана да напустите Србију?
-У страху су велике очи.
9. Да ли очекујете да будете ухапшени, о чему се спекулише у црквеним и политичким круговима?
Све што Бог допусти, примам са благодарношћу, па и хапшење, наравно, ако има зашто. А ако нема зашто, тек тада се треба радовати, по речи Господњој „Благо вама ако вас успрогоне…“.
10. Против Вас је поднета кривична пријава због узурпирања црквене имовине на КиМ. Спекулише се о новим кривичним пријавама због пословања ЕРП, а владика Атанасије јавно Вас прозива због рачуна у српским и грчким банкама. Шта је Ваш одговор на све то?
-То су најобичније клевете. Ако има тако нечег, нека пруже доказе.
Παρά τῇ Βηθλεέμ 11/24 Νοεμβρίου σ.ἔ. 2010 μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου
Από την Ι.Μ.Μελισσοχωρίου
_______________________
ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΑΝΟ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ Ράσκας-Πριζρένης ΑΡΤΕΜΙΟΥ
________________________
Након већ небројених примера ширења неистина и клевета из узурпираног седишта Епархије рашко-призренске, принуђени смо да и овога пута реагујемо и укажемо на још једну манипулацију која је учињена претходних дана, поставши већ и сами свесни чињенице да ништа што долази од стране узурпатора, и прогонитеља Епископа рашко-призренског Артемија, не треба прихватати са поверењем и као да је истинито, него напротив, након многобројних искустава са ширењем неистина и клевета од стране већ познатих истих лица, подаци које оне пласирају могу бити прихваћени као аутентични тек након прилагања валидних доказа[1].
С обзиром уз помоћ каквих и коликих безакоња и анти-канонских чињења су данашњи узурпатори Епархије рашко-призренске заузели мученички косовски Трон, и имајући у виду да их је то учинило виновницима раскола и одвело у раскол, не треба да нас чуди чињеница да се у општењу са конкретним лицима сусрећемо углавном са безакоњима, неистинама, клеветама[2], итд.
Тако је из седишта узурпиране Епархије рашко-призренске пре два дана саопштено (поводом текста који је истога дана, 23. новембра, објављен у дневним новинама Правда, и у коме се преноси подршка која Епископу Артемију стиже из манастира Светог Саве oсвећеног у Јерусалиму) да je након остварених контаката са Јерусалимском Патријаршијом из Лавре Светог Саве освећеног ”поручено да је Игуман манастира Евдоким ужаснут вестима објављеним у неким српским медијима да је он, наводно, дао подршку рашчињеном Владики Артемију”
”Штавише, додаје се у Саопштењу из Грачанице, игуман Евдоким поручује да је реч о најбезочнијим клеветама, јер цела Јерусалимска Патријаршија саборно подржава Свети Архијерејски Сабор СПЦ”.
Преносилац поруке Игумана Евдокима, према наводима из поменутог Саопштења, био је Архимандрит Макарије, клирик Јерусалимске Патријаршије.
Из манастира Светог Саве освећеног, јуче 24. новембра, упућено је писмо у коме се наводи да су нетачнa тврђења о било каквом њиховом демантију, a уз то износи се какав је став према Епископу Артемију и безаконим одлукама о његовом рашчињењу и кажњавању.
С обзиром да је и овога пута потврђено да је у питању пропагандни ”трик” којим је, по већ устаљеној пракси, покушано (a у великој мери се и успело) обмањивање јавности, лако је донети закључак и о неистинитости тврдњи које се односе на начин како је поменута вест прослеђена медијима у Србији (тј. ”преко грчких старокалендарских кругова”).
Нелегална управа из Грачанице обећала је ”у најскоријем року” презентовање званичног демантија из Јерусалима. Остаје да чекамо да истекне наведени ”најскорији рок”.
Писмо из Јерусалима доносимо у наставку.
ИЗЈАВА
подршке прогоњеном исповеднику
Епископу рашко-призренском
г. Артемију (Радосављевићу)
најмањег међу монасима Серафима Агиотафита
из Свештене Лавре Светог Саве код Јерусалима
Синоћ нам је стигла вест о следећим догађајима:
(а) да су медији у Србији пренели вест како Агиотафити Свештене Лавре Светог Саве подржавају неправедно гоњеног Епископа рашко-призренског г. Артемија и да намеравају да не приме у Лавру ниједног Епископа из Србије који саучествује у безаконом гоњењу и рашчињењу г. Артемија и
(б) да је Високопреподобни Архимандрит г. Макарије, представник наше Патријаршије у Катару, српски ученик који је студирао у Србији, након тога изјавио да је горња тврдња лажна и да се Оци из Лавре саглашавају са Сабором Српске Цркве, а не са г. Артемијем.
Пошто се наведени случај тиче монашке савести, а пре свега Православне Вере и поштовања свештених Канона, с обзиром да, осим тога, нико из Лавре није овластио, иначе поштованог Архимандрита Макарија, да стави у наша уста те непостојеће речи, принуђен сам да дам следећу изјаву, само формално изражавајући себе, а суштински скоро све Оце Свештене Лавре Светога Саве, која се, међутим, због ”разумљивих разлога”, вероватно неће огласити. Из приватних разговора веома добро знам какав је став Отаца и Браће у вези поменутог случаја, што је повремено изражавано и Поклоницима.
Боље би било да је о. Макарије, иначе близак пријатељ и ученик Епископа г. Атанасија Јевтића, једнога од гонитеља Епископа г. Артемија, једноставно само оповргао да је Свештена Лавра дала званичну изјаву у вези поменутог случаја. Он је, међутим, отишавши корак даље злоупотребио(?) наше – како је очекивао – ћутање, и покушао да преобрати јавно мнење и прве утиске, представљајући то ћутање као саглашавање са гажењем свештених Канона од стране Српске Јерархије и са политичком завером која се налази у позадини прогона Исповедника Епископа Артемија; прогона који као коначни циљ има укидање националних права Срба у Колевци њихове свете Отаџбине, на Косову и Метохији, али и диктирано незаконито сједињење са Папом.
Отац Макарије је из разговора, које је последњих дана водио са монасима Лавре, добро знао истину, тј. како ми гледамо на тај случај. Стога, исправљајући о. Макарија, истинито изјављујем следеће:
а) То да ће српски Епископи бити примљени у Лаври не доводи се у питање, с обзиром да сви посетиоци бивају примљени. Са друге стране, међутим, колико срдачно ће бити примљени, питање је личне савести свакога од Отаца Лавре Светога Саве, наспрам Епископа који су заборављајући заклетве своје Хиротоније прекршили свештене Каноне – смењујући, изгонећи и рашчињавајући без канонске основе и суђења исповедника Вере и Отаџбине, Епископа г. Артемија.
б) Непојмљиво је, колико год да поштујемо и личности и институцију Српског Сабора, да се поистоветимо са његовим неправедним одлукама. Ко год не би желео да буде учесник Сабора ”код Храстa” (403. године), који је због политичких разлога осудио, прогнао и уклонио светог Јована Златоустог, не може се поистоветити ни са овим Сабором.
в) Недавна изјава про-ватиканског аналитичара из Србије[3], као и вишегодишње снажно деловање Епископа г. Артемија и његовог Протосинђела Симеона против јереси Екуменизма и латинствујуће еклисиологије Митрополита пергамског г. Јована Зизјуласа, громогласно сведоче да се прогон г. Артемија врши због Православне Вере.
г) Потпунa тишина од стране српских Синодалаца наспрам неправославних изјава њиховог Патријарха пре два месеца у Аустрији, чини их одговорним за примену ”двоструких стандарда и двоструких аршина” у њиховом осећају за ”поредак”. Сагласно неприхватљивим изјавама Патријарха Српског:
1) јединство Цркве не постоји, него је онo императив за поједине хришћанске деноминације; дакле, према г. Иринеју, када кажемо да верујемо у ”Једну, Свету итд. Цркву” она није нешто постојеће; сходно томе ”узалудна је вера наша”;
2) повлачење из екуменског покрета чини да Православље постане секта;
3) догматскa разликa Латина у односу на Православље своди се на непогрешивост Папе и
4) прихватљиво је ”јединство у (догматској) различитости” [unity in (dogmatic) diversity]; нажалост, Његова Светост Патријарх г. Иринеј не зна да православна црквена савест и свети Иринеј Лионски јасно објављују, да ”Црква примивши ту проповед и ту Веру, као што смо рекли, и поред тога што је распрострањена по целом свету, чува их приљежно као да обитава у једној кући; и истоветно верује, као да има једно срце и једну душу, и проповеда, и учи и предаје једномислено (ту Веру), као да има једна уста” (PG 7, 552А)”. Не постоји дакле то умишљено ”јединство у догматској различитoсти” између Цркава.
д) На крају, изјава западног званичника на Косову и Метохији јануара 2010. о очекиваној смени Епископа рашко-призренског, још пре избора новог Патријарха г. Иринеја, показује да је прогон Преосвећеног г. Артемија био унапред договорен и испланиран (в. Julia Gorin, Totalitarianism in service to the West, http://www.juliagorin.com/wordpress/?p=2324).
Након свега овога јасно је видљиво одступање данашњег правца Српске Цркве од правилног управљања Вером, пошто и само ниподаштавање свештених Канона чини човека ”половично”, а не потпуно Православним. Данас прослављани Свети Теодор Студит то јасно изражава говорећи: ”Нико ко се не управља божанским Канонима, чак и ако сматра да има исправну веру, није Православан у потпуности, него само половично” (PG 99, 989).
Смирено се обраћајући браћи Монасима Епархије рашко-призренске, ради Православља прогоњеним и изгнаним, који су се привремено забринули због нетачних вести од о. Макарија, потврђујем им оно што већ добро знају, да смо у молитвама са њима. Црпећи опет од Преподобног Теодора, ништаван и бескористан ја, онима који су већ прослављени, узносим похвале говорећи: ”Ако је Син Божији, Господ и Владика свих, принео ради свих Себе на жртву Богу и Оцу, колико смо обавезни ми и шта све нисмо дужни за Њега да поднесемо и страдамо, а пре свега Монаси, који смо се распели кроз одрицање, уколико заиста одрицање нисмо учинили привиднo, него истински? Јер не треба да судимо само по спољашњем изгледу (пошто је много оних који навлаче маске и нису оно за шта се издају), него је јасно да се по делима суди и оно што је спољашње. Ако су дакле неки у данашње време Монаси, нека то покажу делима. А дело Монаха је да не допушта да се ма и у најмањем мења Еванђеље – да не би лаицима дали повод за јерес и општење са јеретицима, и да тако постану виновници за њихову пропаст” (PG 99, 1049C.D)
Никада до сада не бих се одлучио на овакво јавно обраћање, на сопствену иницијативу и одговорност, да наше ћутање није постало плен екуменистичке пропаганде и ”argumentum ex silentio” ради подршке прељубничком заузимању Трона рашко-призренског и прогону Православних анти-екумениста у Србији.
Вителејем 11/24. новембра 2010.
помен Преподобног Теодора Студита
Превод са јелинског
Архим. Симеон
[1] Таква је и недавна изјава Патријарха Иринеја о валидности одлуке о рашчињењу Епископа рашко-призренског Артемија. Његова изјава о исправности одлуке о рашчињењу, којом се покушава оправдати грубо и несвакидашње безакоње у Цркви, представља јавно проповедање флагрантног кршења канонског поретка Цркве, као праксе коју примењује данашњи ”врх” СПЦ. Они који крше свештене Каноне, сагласно Предању и учењу Цркве, и то чине јавно, пропагирајући такву праксу као исправну, одвајају се таквим својим чињењем од Цркве, и налазе се у схизми, независно од достојанства и чинова које заузимају. О томе сведоче многи светитељи – свети Теодор Студит, свети Григорије Палама, свети Јован Златоусти, и многи други, и таквих је примера кроз историју Цркве не мали број.
Нису, наравно, високи чинови у Цркви гаранција Православности и исправности живота и учења, него напротив, ревност у очувању Вере и Канонског поретка у Цркви, у сагласју са исправним животом, даје неопходни ауторитет сваком црквеном достојанству и чину.
[2] Довољно је погледати само најновија обраћања јавности главних актера прогона Епископа рашко-призренског Артемија, која су се у медијима појавила последњих дана. Сва она врве од неистина, увреда, инсинуација, нетачности, клевета… (види интервју Митрополита Амфилохија дневним новинама Курир, ”братско” писмо А. Јевтића Епископу Артемију, интервју расколничког Епископа рашко-призренског датог Вечерњим Новостима, већ претходно поменуту изјаву Патријарха Иринеја, итд).
Али, може ли се очекивати од оних који не чувају неисквареном истиниту веру, исправност у животу и јавном делању, и обрнуто? Одговор је више него јасан.
[3] Ради се о изјави Мирка Ђорђевића: ”Владика је постао трн у оку и црквеном врху, али и политичким структурама јер је он, као што је познато, за последњих годину и по дана дао неких десет саопштења и изјава у којимa се противи екуменизму, искораку екуменском, а то је политика Цркве. Такође, он се противи европским интеграцијама, тражи да земље које су бомбардовале Југославију буду тужене… Свакако да је засметао некоме и морало је овако да се заврши” (види Б92) (прим. прев).
Ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος, μεγαλωμένος στο ασφαλές περιβάλλον της Χρυσοπηγής, και μετά από μια λαμπρή καριέρα(αφού ο στόχος του ήταν να γίνει Δεσπότης για καριέρα επρόκειτο) στην Μητρόπολη Πειραιώς ανέλαβε με τις ευλογίες του μακαριστού Χριστόδουλου την ποιμαντική ευθύνη της Μητρόπολης Δημητριάδος.
Όσοι τον γνώριζαν από παλιά είχαν την αίσθηση ότι πρόκειται για έναν πειθαρχημένο άνθρωπο που διατηρεί τις ισορροπίες αλλά ταυτόχρονα είναι και αυστηρά προσκολλημένος στην Ιερά Παράδοση, χωρίς καμία διάθεση υποχώρησης.
Ξαφνικά όλα φαίνεται να παίρνουν άλλη τροπή από αυτή που ο ίδιος με μαθηματική ακρίβεια σχεδίαζε. Μια σημαντικά μεγάλη ομάδα νέων στον Βόλο απειλεί να αντιδράσει δυναμικά και να χαλάσει το καλοσιδερωμένο προφίλ του… τηλεοπτικού Μητροπολίτη!
Αυτοί οι νέοι με επιστολή τους στον κ. Ιγνάτιο απειλούν να περάσουν σε πιο δυναμικές αντιδράσεις εάν όπως υποστηρίζουν ο Μητροπολίτης συνεχίσει να σκανδαλίζει τον πιστό λαό της πόλης του Βόλου και να προσβάλλει το Ορθόδοξο φρόνημά του.
Στην ίδια επιστολή τον προειδοποιούν ότι θα αποχωρούν από τους ιερούς ναούς εάν συνεχιστεί η ανάγνωση στην δημοτική γλώσσα των Ιερών και Λειτουργικών Κειμένων ακόμα και στα Μυστήρια. Απαντώντας δε σε δήλωσή του στην οποία είπε ότι « αν ερχόταν σήμερα ο χριστός στον κόσμο θα μιλούσε την γλώσσα των νέων» του απευθύνουν την ερώτηση: « Μήπως θα μιλούσε στην αργκό ή στα περίφημα γκρικίνκγλις;»
Τον κατηγορούν επίσης ότι εισάγει τον «Νεοβαρλααμισμό» στον Ορθόδοξο χώρο. Μάλιστα θεωρούν ότι επιχειρεί να δημιουργήσει ένα εκκλησιαστικό «φάστ φούντ» εμπνευσμένος όπως ισχυρίζονται από τα δυτικά πρότυπα γιατί μεταξύ άλλων προτείνει: Τον χρονικό περιορισμό της Θείας Λειτουργίας και την μετάθεση της από το πρωί, το βράδυ γιατί θεωρεί το βυζαντινό τυπικό… βαρύ!
Παράλληλα του ασκούν αυστηρή κριτική γιατί φαίνεται να συμπλέει με τα όσα ακούγονται περί αλλαγών και κατάργησης του μαθήματος των θρησκευτικών.
Τέλος τον προειδοποιούν ότι εάν δεν βάλει νερό στο κρασί του θα αρχίσουν μεγάλο αγώνα εναντίον του.
Υποβολιμαίο το Ψήφισμα των κληρικών της Ι. Μητροπόλεως Βεροίας
Η Μητρόπολη Βεροίας, μας έθλιψε χθες δημοσιοποιώντας ένα Ψήφισμα των κληρικών της, αφού μέσα σ’ αυτό ψηλαφείται η ασθένεια του Οικουμενισμού, που έχει προσβάλλει ένα μεγάλο μέρος και των κληρικών μας. Το μόνο που έλειπε από το Ψήφισμα ήταν ένα σκίτσο με τη στρουθοκάμηλο, η οποία έχει χώσει το κεφάλι της μέσα στην άμμο.
Οι κληρικοί, με την άδεια και την ευλογία ασφαλώς του επισκόπου τους (δεν γράφουμε και με την παρότρυνσή του, για να μη μας κατηγορήσουν ως έχοντες κακούς λογισμούς) συγκεντρώθηκαν και συνέταξαν αυτό το Ψήφισμα με σκοπό να μας πείσουν πόσο καλό ποιμένα έχουν· ποιμένα που διαποιμαίνει την Μητρόπολή του θεοπρεπώς. Και από την άλλη, πόσο κακός, προβληματικός, αχάριστος, εριστικός, ασεβής, εμπαθής είναι ο πρώην συλλειτουργός τους, π. Παύλος, που τόλμησε να τα βάλει με τον επίσκοπό τους και γι’ αυτό απεβλήθη από την Μητρόπολη και βρήκε καταφύγιο σε άλλη Μητρόπολη! (Εδώ αποδίδεται και έμμεση μομφή στον Μητροπολίτη που τον εδέχθη, ως συμπράξαντα!).
Οι πατέρες της μητροπόλεως Βεροίας, δεν αποκρύπτουν την αιτία του σκανδάλου (έστω κι αν το παρουσιάζουν με το δικό τους σκεπτικό): ο π. Παύλος είχε έμμονη ιδέα (όπως διατείνονται) εναντίον του Οικουμενισμού. Όμως, ο Οικουμενισμός είναι άγνωστος για την Μητρόπολη της Βεροίας, δεν πέρασε ούτε καν απέξω και δεν έχει μολύνει τον αέρα της!
Δεν θα ασχοληθούμε με το αν ο συλλειτουργός τους π. Παύλος (τον οποίο εξουθενώνουν «συναδελφικά» πανελληνίως) επέδειξε την συμπεριφορά που του προσάπτουν, ή αν αυτοί, υπηρετούντες τις ενδόμυχες επιθυμίες του ποιμένος τους πριν καν τις εκφράσει, ή υπακούοντες από σεβασμό στις υποδείξεις του, ερμηνεύουν την συμπεριφορά του π. Παύλου, όπως την αντελήφθη ο επίσκοπός τους.
Θα μείνουμε μόνο σε μερικές φράσεις του κειμένου τους:
Γράφουν πως ο Μητροπολίτης τούς καθοδηγεί στην καταπολέμηση των αιρέσεων. Και είναι τόσο επιτυχές το αντιαιρετικό τους έργο, ώστε στην μητρόπολη Βέροιας, δεν υπάρχουν δείγματα αιρετικής προπαγάνδας· και τα ελάχιστα «δείγματα» τα κατατροπώνουν με τόσο μεγάλη επιτυχία, ώστε όχι μόνο έχει ελαχιστοποιηθεί η προπαγάνδα αιρετικών στην Βέροια, αλλά και οι μικρές ομάδες που υπάρχουν εκεί, ελέγχονται πλήρως. Έτσι, «δεν δραστηροποιούνται αιρετικές μειονότητες» στην Βέροια.
Και καλά τις μικρές ομάδες τις ελέγχουν. Τον Οικουμενισμό, όμως, την «παναίρεση του 20ου αιώνα» κατά τον Άγιο Ιουστίνο (Πόποβιτς) τον ελέγχουν; Αυτός δεν δραστηριοποιείται στην Βέροια;
Όχι, μας διαβεβαιώνουν οι υπεύθυνοι ποιμένες της, «σαν κληρικοί ουδέποτε διαπιστώσαμε στη Μητρόπολή μας κάποια οικουμενιστική κίνηση ή συγκρητιστική συμπροσευχή». Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να χαρακτηρίσουν «το θέμα του Οικουμενισμού θρυλούμενο»!!! Και συνεχίζουν: «δεν μπορούμε να δεχθούμε» πως πρέπει «να εγκαταλείψουμε κάθε άλλο ποιμαντικό έργο προς χάριν ενός μονομερούς αντιαιρετικού αγώνα, τη στιγμή μάλιστα που το ποίμνιό μας δεν αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα».
Άρα λοιπόν:
α) Ο επίσκοπος και οι κληρικοί της Ι. Μητροπόλεως Βεροίας θεωρούν ως αντιαιρετικό αγώνα, μόνον εκείνο που ορθώς διεξάγουν κατά κάποιων μικρών αιρετικών ομάδων μερικών δεκάδων ατόμων (ίσως μαρτύρων του Ιεχωβά ή Πεντηκοστιανών). Εκεί εξαντλείται όλη η αντιαιρετική τους δράση.
β) Μας βεβαιώνουν, ότι την παναίρεση του οικουμενισμού δεν την ανιχνεύουν τα γυμνασμένα πνευματικά τους αισθητήρια, ούτε να υπάρχει, ούτε να περιΐπταται στην περιοχή της Βέροιας.
γ) Άρα, θα ένιωθαν την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής τους, αν ξαφνικά ανακάλυπταν ότι ο ιός του Οικουμενισμού έχει φωλιάσει στο μητροπολιτικό μέγαρο και στις καρδιές των πνευματικών της Βέροιας.
Θα παραθέσουμε μερικά απλά ερωτήματά, για να τους βοηθήσουμε να κατανοήσουν ότι πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους.
Μπορούν, οι πνευματικοί πατέρες της Βέροιας, να περιγράψουν και να ορίσουν την αίρεση του Οικουμενισμού; Μπορούν να μας φέρουν παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία, για το τί έκαναν οι αληθινοί επίσκοποι (οι φρουροί και φρυκτωροί της πίστεως) όταν εμφανιζόταν μια αίρεση; Μπορούν να μας πληροφορήσουν τί έκαναν οι Άγιοι Πατέρες (σε οποιοδήποτε μέρος της γης κι αν βρίσκονταν), όταν εμφανιζόταν μια αίρεση, μεγαλύτερης ή μικρότερης εμβέλειας από τον Οικουμενισμό στην επαρχία τους ή σε οποιαδήποτε άλλη εκκλησιαστική περιφέρεια;
Γνωρίζει το ποίμνιο της Βεροίας ποιοί είναι οικουμενιστές, ποιές μεθόδους χρησιμοποιούν, σε ποιά πατριαρχεία και επισκοπές διακινούνται; Έχει πληροφορήσει ο επιχώριος επίσκοπος της Βέροιας το ποίμνιό του, ότι ο ηγέτης της Ορθοδοξίας κ. Βαρθολομαίος είναι ταυτόχρονα ένα από τους ηγέτες του Οικουμενισμού; Έχει αποκαλύψει στα πνευματικά του παιδιά, ο Σεβασμιώτατος Βεροίας, τις αιρετικές διδασκαλίες και τις αιρετικές ενέργειες του πατριάρχη;
Τους έχει πληροφορήσει ότι ο υπ’ αριθμόν ένα σύμβουλός του, ο μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, έχει εισαγάγει και διδάξει την αιρετική βαπτισματική θεολογία και πολλές άλλες αιρετικές διδασκαλίες; Τους έχει επιστήσει την προσοχή, ότι ένας έλληνας συνεπίσκοπός του, ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος (στοιχών εις τα βήματα των δύο προηγουμένων) έχει διδάξει προφορικά και γραπτά τον βλάσφημο λόγο ότι «η Εκκλησία είναι Μια και διηρημένη»; Λόγο που στρέφεται κατά του ενάτου άρθρου του Συμβόλου της Πίστεως, δια του οποίου ομολογούμε ότι η Εκκλησία είναι ΜΙΑ; Γνωρίζει το ποίμνιο της Βεροίας, ότι επειδή ο ίδιος ο Μεσσηνίας δεν θέλει να μετανοήσει και να αποκηρύξει την βλάσφημη κακοδοξία του, μεθοδεύτηκε, ώστε να την αποκηρύξουν αντ’ αυτού, ο οικειοθελώς προσφερθείς Μητροπολίτης Πειραιώς και ο Μητροπολίτης Κυθήρων, ως εμπλακείς στην υπόθεση με την καταγγελία που κατέθεσε εναντίον του συναδέλφου του μητροπολίτου Μεσσηνίας;
Αν λοιπόν, έχουν αφήσει το ποίμνιο της θεοσώστου μητροπόλεως Βεροίας στο σκοτάδι για όλα αυτά, αν δεν του έχουν επιστήσει την προσοχή για τον κίνδυνο της παναιρέσεως του Οικουμενισμού που οδηγεί στην πανθρησκεία του Αντιχρίστου, αν –αντίθετα– αποκρύπτουν από τους πιστούς τους αιρετικούς οικουμενιστές ηγέτες, αν μάλιστα, παρουσιάζουν τους οικουμενιστές ηγέτες ως ορθοδόξους, τότε, ποιόν αντιαιρετικόν αγώνα ισχυρίζονται πως κάνουν (αυτοί και ο επίσκοπός τους) και ποιά ασφάλεια προσφέρουν στα πνευματικά τους παιδιά; Δεν άκουσαν ποτέ, ότι για πρώτη φορά Οικουμενικός Πατριάρχης παραβρέθηκε και συμπροσευχήθηκε στη Συναγωγή Εβραίων στην Αμερική, για πρώτη φορά πατριάρχης προσέφερε το Κοράνιο (αποκαλώντας το «ιερό») ως δώρο αντί Αγίας Γραφής και ταυτόχρονα ο ίδιος παροτρύνει τους νέους να μείνουν …πιστοί στην παράδοση των Πατέρων τους;
Δεν διάβασαν ποτέ, ότι η αίρεση του Οικουμενισμού έχει αμβλύνει τα αισθητήρια των πιστών πανελλαδικώς, ότι υπάρχουν μητροπολίτες που έδωσαν ή προσπάθησαν να δώσουν ορθόδοξο ναό σε παπικούς (Μεσσηνίας Χρυσόστομος και Καλαβρύτων Αμβρόσιος), ότι υπάρχει μητροπολίτης που συμπροσεύχεται με τον εντόπιο μητροπολίτη των παπικών και τακτικά παρευρίσκεται σε λειτουργία των παπικών (ο Σύρου Δωρόθεος); Δεν έχει ακούσει ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δέχθηκε σιωπηρά, όσα τον Φεβρουάριο του 2006 στο Porto Alegre τῆς Βραζιλίας υπέγραψαν ή αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα οι Μητροπολίτες Δημητριάδος Ιγνάτιος και Καλαβρύτων Αμβρόσιος;
Και τι αποδέχτηκαν αδιαμαρτύρητα οι επίσκοποί μας στο Porto Alegre; Πως η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι «Μία», αλλά την αποτελούν όλες μαζί οι 350 αιρετικές “εκκλησίες” του ΠΣΕ»(!) και πως «η πληθώρα των κακοδοξιών και πλανών των “εκκλησιών” του ΠΣΕ, είναι “διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ιδίας Πίστης» και «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος”»!!!
Ποιά στάση και αντιμετώπιση θα επεφύλασσε σε όλες αυτές τις κακόδοξες οικουμενιστικές στάσεις και ιδέες ο ασκητεύσας στην Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου Βεροίας άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς; Αυτός δεν ήταν που δίδαξε πως «οι της του Χριστού εκκλησίας, της αληθείας εισί, και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού εκκλησίας εισί»; Τα ίδια δεν δίδαξαν και άλλοι άγιοι που πολέμησαν τις αιρέσεις της εποχής τους και αγωνίστηκαν να κρατήσουν ανόθευτη την Πίστη, με συνέπεια να φυλακισθούν και να καθαιρεθούν γι’ αυτό;
Πώς, λοιπόν, σεβαστοί πατέρες της Ι. Μητροπόλεως Βεροίας επαναπαύεσθε, έχοντας τέτοια φωτεινά παραδείγματα και εφησυχάζετε το λαό ότι όλα στη μητρόπολή σας βαίνουν καλώς και θεαρέστως; Πώς τολμάτε να συκοφαντείτε έναν αδελφό σας που είχε το θάρρος να ελέγξει τον επίσκοπό σας για την αφωνία και την αδιαφορία του; Ακόμα κι αν ως άνθρωπος, έχει κάποιες από τις αδυναμίες που του προσάπτετε, αυτό σας νομιμοποιεί να αθωώνετε τον προϊστάμενό σας (και τον εαυτό σας) για την σιωπή του έναντι της αιρέσεως του Οικουμενισμού;
Αλλά ας δεχθούμε ότι τα πράγματα είναι όπως τα παρουσιάζετε εσείς και όχι όπως τα παρουσιάζει ο π. Παύλος. Ας δεχθούμε αυτό που από μόνοι σας ομολογείτε: ο Σεβασμιώτατος σε σύναξη κληρικών «παραχώρησε τό λόγο (στον π. Παύλο), προτρέποντάς μας να τον ακούσουμε». Και ο π. Παύλος «κατήγγειλε τον Επίσκοπο για παράλειψη καθήκοντος», αφού ως ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για την καταπολέμηση της αιρέσεως, ο επίσκοπος, δεν ενημερώνει και δεν προφυλάσσει τους πιστούς από τον κίνδυνο που προέρχεται από την αίρεση του Οικουμενισμού. Στην περίπτωση αυτή, πού βλέπετε το λάθος του π. Παύλου; Τί πιο φυσικό και ορθόδοξο να καταγγείλει την παράλειψη καθήκοντος του συμποιμένα του (έστω επισκόπου) ο οποίος αρνούμενος να πει την αλήθεια, έκρυβε τον κίνδυνο εκ της οικουμενιστικής αιρέσεως; Δεν λένε οι Άγιοι Πατέρες και οι Σύνοδοι, ότι πρέπει να αποκαλύπτουμε τους αιρετικούς και να καταδικάζουμε τις αιρέσεις;
Και γιατί παρουσιάζετε ως εγωϊστή τον π. Παύλο, με την ψευδή κατηγορία ότι τάχα απαιτούσε να υπακούει ο επίσκοπός του σ’ αυτόν; Γράφετε ειρωνικά: καταγγελλόταν «ο επίσκοπος γιατί δεν έκανε αυτά που του υποδείκνυε ο π. Παύλος». Υπεδείκνυε, άραγε, ο π. Παύλος κάτι το προσωπικό και αντιπατερικό; Ασφαλώς όχι. Αντίθετα, αυτό που ζητούσε, ήταν αυτό που είχε καθήκον να πράξει ο επίσκοπος και δεν το έπραττε. Κι εσείς, συμπορεύεστε με τον επίσκοπο, αντί να τον βοηθήσετε να πράξει ορθόδοξα. Και παραβλέπετε την Παράδοση της Εκκλησίας και την διδασκαλία των Ιερών Κανόνων.
Και «γνωρίζετε» τόσο «καλά» την πατερική διδασκαλία και την ποιμαντική των Πατέρων περί των αιρέσεων, ώστε να θεωρείτε ότι μόνο αν συμπροσευχηθεί ο δικός σας επίσκοπος με τους παπικούς, τότε μόνο έχει ευθύνη. Και ισχυρίζεσθε έμμεσα, πως δεν έχει ευθύνη όταν δεν καταγγέλλει τους συμπροσευχομένους ορθόδοξους Αρχιερείς· πως δεν έχει ευθύνη όταν τους υποδέχεται μετά βαΐων και κλάδων· πως δεν έχει ευθύνη και όταν συμπροσεύχεται με αυτούς δίνοντάς τους συγχωροχάρτι. Καμώνεστε πως δεν καταλαβαίνετε ότι έχει μεγάλη ευθύνη και όταν σιωπά, τη στιγμή που προδίδεται η Πίστη από υψηλά ισταμένους αδελφούς και συλλειτουργούς του!
Αλλ’ έστω πως τα πράγματα είναι έτσι όπως τα γράφετε (που δεν είναι): η σύγχυση που προκαλεί ο οικουμενιστικός ιός στις συνειδήσεις σας είναι τόσο μεγάλη, που δεν σας αφήνει να καταλάβετε πως, μ’ αυτά που γράψατε, ομολογείτε ξεκάθαρα ότι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι οικουμενιστής. Προσέξτε γιατί: εσείς οι ίδιοι γράφετε στο Ψήφισμα, ότι η συμπροσευχή είναι εκδήλωσης (απόδειξη) οικουμενιστικής συμπεριφοράς. Όμως, δεκάδες φορές ο πατριάρχης (και οι άλλοι επίσκοποι, όπως ο Περγάμου, ο Μεσσηνίας, ο Δημητριάδος, ο Σύρου κ.ά.) συμπροσευχήθηκαν με τους παπικούς και τους προτεστάντες και συνευλόγησε ο πατριάρχης –το φοβερότερο– ομού μετά του πάπα τα πλήθη (ορθοδόξων και παπικών)! Άρα, οι ίδιοι προσάπτετε στα πρόσωπα αυτά την μομφή του Οικουμενισμού!
Θέλουμε να πιστεύουμε, πατέρες, ότι δεν συμμερίζεστε τις απόψεις του Σεβ/του Βεροίας· ότι αναγκαστήκατε να «υπακούσετε» στις επιταγές του. Είτε αυτό ισχύει όμως, είτε (το χειρότερο) πράγματι συμφωνείτε μαζί του, και τα δύο αποδεικνύουν –δυστυχώς– ότι το μικρόβιο του οικουμενισμού έχει κι εσάς προσβάλει. Είναι επικίνδυνο και ύπουλο αυτό το μικρόβιο, είναι κάτι σαν το φαρμάκι που σε μικρές δόσεις έπινε ο Μιθριδράτης. Και δυστυχώς συνηθίζεται σήμερα στα καθ’ ημάς, με δυσάρεστες πνευματικές συνέπειες.
Κι αν εσείς, οι ποιμένες, επηρεασθήκατε, σκεφθείτε πόσο μεγάλος είναι ο επηρεασμός των απλών πιστών, τους οποίους αποιμάντως ποιμένετε με την αβελτηρία σας προς την Ορθόδοξη Πίστη και με την ιδιοτελή υποταγή σας στο αιρετίζον αυθαίρετο και εξουσιαστικό καθεστώς της δεσποτοκρατίας, που μας οδηγεί στην Πανθρησκεία της αντιχρίστου Νέας Εποχής.
Είναι καιρός και σεις να προβληματισθείτε για την πραγματικότητα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και να ενημερώσετε και το ποίμνιό σας. Έχετε μεγάλη ευθύνη απέναντι στον Θεό γι’ αυτό. Και είναι πολύ γνωστός σε σας ο ευαγγελικός λόγος, ο οποίος επιτάσσει: «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις». Έστω κι αν οι άνθρωποι είναι επίσκοποι, που όμως απειθούν στους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας.
Θεσσαλονίκη, 26 Νοεμβρίου 2010
Για την «Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσµάς Φλαµιάτος”»
Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
Ο Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης
ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑΣ
ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ ΤΟΥ π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ
__________
________________
Η Ι. Συνοδος καταπατει στοιχειωδη ανθρωπινα δικαιωματα
Καθαίρεσε ιερέα και αρνείται να στείλει το φάκελό του
στον Εισηγητή Δικαστή του Συμβούλιο Επικρατείας
για να μη αποκαλυφθούν οι αυθαιρεσίες της
«Οι κοσμικές μεθοδεύσεις ωχριούν μπροστά στις εκκλησιαστικές»
δήλωνε ως Μητροπολίτης ο κ. Ιερώνυμος, αλλά τις εφαρμόζει ως Αρχιεπίσκοπος
Μια ακόμα φορά η Ιερά Συνόδος, αντί να αναπαύει τις ψυχές μας, μας θλίβει με τις εκκοσμικευμένες πρακτικές της. Μια χτυπητή παρανομία της «Ιεράς» Συνόδου (της οποίας προΐσταται ο κ. Ιερώνυμος) πληροφορηθήκαμε από χθεσινή ανάρτηση στο διαδίκτυο (www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=17265). Αφορά τον αδίκως καθαιρεθέντα από την Ι. Σύνοδο ιερομόναχο π. Ευθύμιο Τρικαμηνά. Οι άδικες πρακτικές της Ι. Συνόδου είναι σήμερα παρόμοιες με εκείνες που ο ίδιος κατάγγελλε (Έγραφε π.χ. το 1998-2001, για τον Αρχιεπ. Χριστόδουλο και την Ι. Σύνοδο: «δεν επιθυμείτε την εκκαθάρισιν του εκκλησιαστικού τοπίου με διαφάνεια», «η εκκλησιαστική Δικαιοσύνη χωλαίνει», «αισθάνομαι ότι παρακολουθώ θέατρο παραλόγου, ότι ζω σε σχιζοφρενική ατμόσφαιρα»).
Μόνο που τότε που έλεγε αυτά ο κ. Ιερώνυμος ήταν αντιπολίτευση. Τώρα, που βρίσκεται στην εξουσία, αντί να διορθώσει τα πράγματα, ανέχεται να παίζεται στα εκκλησιαστικά παρασκήνια το «θέατρο παραλόγου», να επικρατεί μια «σχιζοφρενική ατμόσφαιρα» και να εφαρμόζονται στην εκκλησιαστική δικαιοσύνη πρακτικές, που θυμίζουν τριτοκοσμική χώρα, και όχι τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, πολιτισμένο χώρο της Εκκλησίας των Αγίων Πατέρων.
Συγκεκριμένα: Η Ι. Σύνοδος καθαίρεσε την 30.8.2006 τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά, όχι για κάποια κατάχρηση, αλλά γιατί υποστήριξε θέματα Πίστεως και εναντιώθηκε καθηκόντως προς Μητροπολίτες, που παρέβαιναν Νόμους της Εκκλησίας. Μετά την καθαίρεση, ασκήθηκε αίτηση ακύρωσης της υπ’ αριθμ. 21/2007 αποφάσεως του Δευτεροβαθμίου Συνοδικού Δικαστηρίου της Εκκλησίας της Ελλάδος, στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Όμως, πέρασαν 3 περίπου χρόνια, η Ι. Σύνοδος –η κηρύττουσα την δικαιοσύνη του Χριστού στον κόσμο– αρνείται αυθαιρέτως και παρανόμως να αποστείλει το φάκελο της υποθέσεως στο Συμβούλιο της Επικρατείας, εμπαίζοντας τον ιερομόναχο και τον δικηγόρο του, αλλά και το Συμβούλιο της Επικρατείας, ωσάν να είναι «κράτος εν κράτει». Ορίζεται νέα δικάσιμος, αλλά και πάλι η Ι. Σύνοδος δεν αποστέλλει το φάκελο με αποτέλεσμα να έχει αναβληθεί πολλές φορές η εκδίκαση της υποθέσεως, παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις του Συνηγόρου και παρά τις επανειλημμένες υποσχέσεις του ιδίου του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, και ταυτόχρονα ο αδικούμενος ιερομόναχος να βιώνει την «ιερή» αδικία!
Αύριο Πέμπτη (25/11/2010) εκδικάζεται και πάλι ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας το θέμα και, δυστυχώς η Ι. Σύνοδος, σύμφωνα και με τις χθεσινές πληροφορίες, δεν έχει στείλει και πάλι το φάκελο. Και διερωτάται κανείς: γιατί άραγε; Συνειδητοποίησαν οι γραμματείς της Ι. Συνόδου και οι «ιεροί» δικαστές ότι η απόφασή τους είναι αστήρικτη και παράνομη και, ως εκ τούτου, αρνούνται να αποστείλουν το φάκελο στο Συμβούλιο της επικρατείας, φοβούμενοι την γελοιοποίηση; Αν όχι, γιατί κωλυσιεργούν; Αν ναι, ας αποδεχθούν το λάθος τους κι ας δείξουν πρώτοι ότι ξέρουν να εφαρμόζουν την αναγκαιότητα της μετάνοιας που μας διδάσκουν.
Καλούμε την Ι. Σύνοδο να παύσει να στερεί τον π. Ευθύμιο των στοιχειωδών δικαιωμάτων που έχει κάθε Έλληνας πολίτης και να πράξει το καθήκον της, που είναι η αποστολή του φακέλου του στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Ας το κάνει έστω και την τελευταία στιγμή.
Θεσσαλονίκη, 24 Νοεμβρίου 2010
Για την «Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσµάς Φλαµιάτος”»
Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
Ο Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης
ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ Η ΑΙΤΗΣΗ ΑΚΥΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ
Την Πέμπτη 25/11/2010 εκδικάζεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) η αίτηση ακύρωσης του Ιερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά κατά της Εκκλησίας της Ελλάδος, με σκοπό την ακύρωση της υπ’αριθμ. 21/2007 αποφάσεως του Δευτεροβαθμίου Συνοδικού Δικαστηρίου της Εκκλησίας της Ελλάδος, διά της οποίας του είχε επιβληθεί η ποινή της καθαιρέσεως.
Από τον χρόνο ασκήσεως της αίτησης ακυρώσεως παρήλθαν ήδη δύο έτη. Η εκδίκαση της αιτήσεως ακυρώσεως ανεβλήθη πολλάκις διότι η Εκκλησία της Ελλάδος μέχρι και σήμερα, παρά τις συνεχείς οχλήσεις και παρεμβάσεις του Συνηγόρου και του εκάστοτε Εισηγητού Δικαστού του π. Ευθυμίου και παρά τις επανειλημμένες υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις εκ μέρους του Νομικού Συμβούλου και του Γραμματέως της Συνόδου, καθώς και του ιδίου του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου δεν έχει αποστείλει τον φάκελλο της υποθέσεως του Ιερομονάχου ώστε να προχωρήσει η εκδίκαση της υποθέσεως. Είναι προφανής βεβαίως ο λόγος της μη αποστολής του φακέλλου του Ιερομονάχου εκ μέρους της Εκκλησίας προς το ΣτΕ.
Ωστόσο θετικό στοιχείο στην όλη υπόθεση είναι ότι προσφάτως ο νέος εισηγητής – Δικαστής της υποθέσεως του π. Ευθυμίου εξέφρασε την άποψη ότι η υπόθεση στην ως άνω δικάσιμο της 25/11/2010 θα εισαχθεί οπωσδήποτε σε συζήτηση τουλάχιστον με τον σκοπό έκδοσης προδικαστικής αποφάσεως, η οποία θα διατάσσει την Εκκλησία της Ελλάδος να προσκομίσει τον φάκελλο.
Ευελπιστούμε η υπόθεση του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά να εισέλθει τουλάχιστον στην τελική ευθεία για την εκδίκασή της χωρίς άλλες αναβολές. Εξάλλου μετά την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη υπακούοντας στο ανώτατο Δικαστήριο του Κράτους να αποστείλει τον φάκελλο για να περαιωθεί η εκδίκαση της υποθέσεως.
Ας σημειωθεί ότι ο π. Ευθύμιος για χρονικό διάστημα άνω των δύο ετών δεν ασκεί τα ιερατικά του καθήκοντα ήτοι δεν λειτουργεί, ούτε εξομολογεί, ούτε πράττει ο,τιδήποτε ιερατικό, όχι γιατί αποδέχεται ως δικαία την άδικη απόφαση – ποινή που του επεβλήθη από το Δευτεροβάθμιο Συνοδικό Διικαστήριο της Εκκλησίας της Ελλάδος αλλά γιατί αποδέχεται την αδικία εις βάρος του καθ΄οτι διώκεται ένεκα του αντιοικουμενιστικού του αγώνα και της ομολογίας της ορθοδόξου πίστεως και ευελπιστεί ότι θα δικαιωθεί από τα πολιτικά δικαστήρια τα οποία όπως πιστεύει απονέμουν δικαιοσύνη σε αντίθεση με τα εκκλησιαστικά. Δεν προσέφυγε σε σχήματα εκκλησιαστικά – παρατάξεις του παλαιού, ούτε έκανε δική του «Εκκλησία», ούτε δέχθηκε άλλες λύσεις συμφέρουσες και εύκολες για να βολευθεί. Προτίμησε να πάθει και να υποστεί τις συνέπειες του ομολογιακού αγώνα του. Είναι ο πρώτος Ιερομόναχος που ομολόγησε ενώπιον της Ιεράς Συνόδου και κατήγγειλε την αίρεση του Οικουμενισμού και τους φορείς της που είναι οι Επίσκοποι και καθηρέθη δι’ αυτήν του την ομολογία χωρίς να δειλιάσει και να συμβιβασθεί.
Ας θυμίσουμε τί έγραφε, σε άρθρο του Διευθυντού Συντάξεως κ. Γ. Ζερβού, στο πρωτοσέλιδό της η αγωνιστική εφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» στις 7 Σεπτεμβρίου του 2007:
Είναι η πρώτη καταδικαστική απόφασις, εναντίον Ιερομονάχου, ο οποίος υπερασπίζεται την Πατερικήν θεολογίαν, τας αποφάσεις Οικουμενικών και τοπικών Συνόδων, τους αγώνας των Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας εναντίον του Παπισμού και λοιπών χριστιανικών αιρέσεων….Η καθαίρεσις του Ευθυμίου Τρικαμηνά αποτελεί εν τελεσίγραφον της Ιεραρχίας προς όλους τους πιστούς και όλους τους κληρικούς όποιοι είναι αντιπαπικοί και αντιοικουμενισταί. Το μήνημα είναι ότι δεν θα έχουν θέσιν εις την Εκκλησίαν και εις το ιερόν θυσιαστήριον του Θεού. Επιχειρεί δι αυτού του τρόπου η Ιεραρχία να κάμψη τας αντιστάσεις των πιστών. Διακηρύσσει – εμμέσως – ότι έχει δικαίωμα να νοθεύη το ορθόδοξο φρόνημα να ποδοπατή τους Ιερούς Κανόνας, οι οποίοι απαγορεύουν τας συμπροσευχάς και τα συλλείτουργα μετά των Παπικών. Διακηρύσσει επίσης, ότι οι μεγάλοι αντιαιρετικοί και αντιπαπικοί Πατέρες της Εκκλησίας δεν είναι τίποτε «μπροστά» των. Η απόφασις του Συνοδικού Δικαστηρίου είναι μία απόφασις τρομακτική, δι’ όσους υπερασπίζονται το ανόθευτον της Ορθοδοξίας και την μή συμπόρευσιν και ταύτισιν με τους αιρετικούς. Οφείλουν, όμως να γνωρίζουν εις την Ιεραρχίαν ότι η συντριπτική πλειοψηφία του πιστού λαού δεν αναγνωρίζει εις τα πρόσωπα των περισσοτέρων Ιεραρχών διαδόχους των Αποστόλων. Ελάχιστοι οι εκλεκτοί κατά τον λαόν, ο οποίος τελικως είναι και ο θεματοφύλαξ των ιερών και των οσίων και των παραδόσεων της Εκκλησίας μας. Όπως οφείλουν να γνωρίζουν ότι η πλειοψηφία του λαού είναι με τους «Παπα- Τρικαμηνάδες», οι οποίοι διακρίνονται διά την ταπεινότητα, την ασκητικήν ζωήν εν τω κόσμω, την ακτημοσύνην, το ανόθευτον της Ορθοδόξου Πίστεως, την προσήλωσιν εις τας παραδόσεις και τους Κανόνας της Εκκλησίας μας. Οι Συνοδικοί Ιεράρχαι οι οποίοι κατεδίκασαν τον πατέρα Ευθύμιο Τρικαμηνά δεν διαφέρουν από το συνέδριον – δικαστήριον του Καϊάφα. Διότι εδίκασαν και κατεδίκασαν ένα Ιερομόναχον, ο οποίος υπερασπίζεται την Ορθόδοξον Πίστιν, ζητεί εφαρμογήν των Ιερών Κανόνων υπό των Μητροπολιτών, διέκοψε το μνημόσυνον των οικουμενιστών και φιλοπαπικών Μητροπολιτών, επεσήμανεν ότι η συμπόρευσις με τον Οικουμενισμόν και τον Παπισμόν είναι ύβρεις προς τους αγώνας των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων και ετόλμησε να ζητήση από το Καϊαφικόν συνέδριον ομολογίαν Ορθοδόξου Πίστεως. Εφ’ όσον αυτή θα εγίνετο, θα εζήτει συγγνώμην. Αυτό το συνέδριον δεν είδε τον αγωνιστήν της Ορθοδοξίας ενώπιόν του, αλλά εκείνον, ο οποίος ημφεσβήτησε την εξουσίαν της φιλοπαπικής οικουμενιστικής Δεσποτοκρατίας. Είδε εκείνον, ο οποίος εις το όνομα του ανοθεύτου της πίστεως και της Αληθείας, την οποίαν εκφράζει αυτή, διέκοψε το μνημόσυνόν των….. Αυτή η άρνησις της μνημονεύσεως της φήμης ήτο ασυγχώρητος. Και δι’ αυτό το Δικαστήριον, το οποίον απήλλαξεν αναξίους σκανδαλοποιούς και διαβλητούς Μητροπολίτας, προκαλών την οργήν ολοκλήρου του λαού δι’ αυτήν την συγκάλυψιν και την συμπόρευσιν με την διαφθοράν ψυχών και την ανηθικότητα και την εν συνεχεία απόπειραν νομιμοποιήσεως της ομοφυλοφιλίας διά προσφυγής εις την Αρχήν Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, κατεδίκασεν ένα άσπιλον, ταπεινόν, αφιλοχρήματον και υπερασπιστήν της Ορθοδοξίας Ιερομόναχον, συνεδριάζον υπό την προστασίαν των Ειδικών Δυνάμεων της Αστυνομίας (ΜΑΤ). Άνευ αυτών δεν ητο δυνατόν να εκδώσουν απόφασιν. Διότι έξωθεν του Μεγάρου είχον συγκεντρωθεί περί τους εκατόν πιστούς, οι οποίοι απεδοκίμαζον τους Συνοδικούς».
Τα εκατοντάδες πνευματικά του τέκνα (και όχι μόνον αυτά) διατελούν εν αγωνία και αναμονή διά την έκβαση της υποθέσεως και αξίζει να τονισθεί ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα στηρίζουν, συμπαραστέκονται και βρίσκονται κοντά στον πνευματικό τους πατέρα.
ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ
_______________________
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΔΙΩΓΜΟ
«Κύκλο της τραπέζης σου βλέπω τα έγγονά σου ποιμενάρχα…»
_______________________
____________________________
Η ζωντανή Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας μετά τον διωγμό, στην τράπεζα του ξενοδοχείου αναπέμπει ύμνους και ευχαριστίες στο Θεό. Τα πνευματικά παιδιά του επισκόπου Αρτεμίου, που ως άγγελοι Θεού βρίσκονται γύρω του προσεύχονται και τραγουδούν εθνικούς ύμνους από το Κόσοβο. Η χαρά και η γαλήνη, γνώρισμα των αληθινών χριστιανών και μέσα στην μπόρα των διωγμών λάμπει στα πρόσωπά τους.
Καταφθάνουν στο ξενοδοχείο, που τους μετέφερε η αστυνομία, πιστοί για να πάρουν την ευλογία του επισκόπου και να του δώσουν κάποιο μικρό δώρο, προς ένδειξη της αγάπης τους.
Η Εκκλησία μένει εις τον αιώνα. Η Ορθοδοξία δεν θα σβήσει ποτέ. «Και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ’ 18). Ας κάνουν συμφωνίες με τις σκοτεινές δυνάμεις και ας την προδίδουν και ας την πολεμούν οι παγκοσμιοποιημένοι «ορθόδοξοι» πατριάρχαι και οι κακοί δεσποτάδες που αναζητούν εφήμερες δόξες· Ο Χριστός ζει και δυναμώνει τους πιστούς που διώκονται.
___________________
Ο Mirko Djordjevic ο οποίος τιτλοφορείται «κοινωνιολόγος της θρησκείας» και θεωρείται στην Σερβία ως εκπρόσωπος του Βατικάνου στην Σερβία, διότι συχνα δημοσίως εκφράζει τις θέσεις του Βατικανού, δήλωσε χθες για τον Σεβασμιώτατο Αρτέμιο το εξής:
Ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος έγινε κάρφος στα μάτια της εκκλησιαστικής ηγεσία της Σερβίας και στους πολιτικούς της άρχοντες, γιατί· 1. Όπως είναι ήδη γνωστό τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έκανε περίπου δέκα ανακοινώσεις και δηλώσεις εναντίον του Οικουμενισμού και των οικουμενιστικών ανοιγμάτων [του νέου 80χρονου Σέρβου πατριάρχου Ειρηναίου και κάποιων «εγκολπιοφόρων καθαρμάτων», όπως τους ονόμαζε ο σεβαστός μας Γέροντας π. Αυγουστίνος]. 2. Είναι εναντίον της είσοδου της Σερβίας στην ΕΕ, 3. Ο επίσκοπος Αρτέμιος ζήτησε -και εμένει στις θέσεις του-, να μηνυθούν σε Διεθνή δικαστήρια τα κράτη που βομβάρδισαν την Γιουγκοσλαβία…
Αυτές οι θέσεις του, που είναι γνωστές εις όλους, είναι ολοφάνερο ότι έχουν ενοχλήσει τους πολιτικούς και τους εκκλησιαστικούς άρχοντες της Σερβίας [που θέλουν να είναι τα καλά παιδια του Πάπα και των μεγάλων διεθνών απατεών] και αυτή η εξέλιξη ήταν αναπότρεπτη»
(Οι εκφράσεις μέσα στις αγκύλες είναι δικές μας και όχι του εκπροσώπου του Βατικανού).
ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΚΑ
Ipak, Đorđević postavlja pitanje zašto se na Saboru Srpske pravoslavne crkve nije pojavio niko iz Ministarstva vera, nego se pojavio ministar policije Ivica Dačić.
«Vladika je postao trn u oku i crkvenom vrhu, ali i političkim strukturama jer je on, kao što je poznato, za poslednjih godinu i po dana dao nekih deset saopštenja i izjava u kojima se protivi ekumenizmu, iskoraku ekumenskom, a to je politika crkve. Takođe, on se protivi evropskim integracijama, traži da zemlje koje su bombardovale Jugoslaviju budu tužene… Svakako da je zasmetao nekome i moralo je ovako da se završi», kaže Đorđević
Milorad Tomanić, istoričar i poznavalac prilika u SPC, kaže da raščinjeni Vladika Artemije sigurno gubi ovu bitku, jer nema podršku nikog moćnog, pa zbog toga ni neće dobiti priznanje ukoliko osnuje sopstvenu crkvu.
*Tomanić navodi da će i crkva i država reći da je pitanje Artemija bilo isključivo crkveno, međutim, kako kaže on, ovde je očigledno da je država odigrala značajnu ulogu. (περισσότερα σε ιστοσελίδα)
Ο μιμητής του ιερού Χρυσοστόμου κ. Αρτέμιος δεν είναι πρώην Μητροπολίτης,
αλλά «νυν και αεί» κανονικός επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης
Θεωρήθηκε ποτέ από τους Ορθοδόξους ο ιερός Χρυσόστομος ως π ρ ώ η ν Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως;
Είδαμε πως στην ιστοσελίδα panayiotistelevantos.blogspot.com αποκαλείται ο κανονικός Μητροπολίτης Ράσκας κ. Αρτέμιος, ως «πρώην Ράσκας». Ο χαρακτηρισμός, όμως, του κανονικού Μητροπολίτου ως «πρώην» Μητροπολίτου, ρίχνει νερό στο μύλο των Σέρβων Επισκόπων, διωκτών του κ. Αρτεμίου. Δηλώνει αποδοχή της παράνομης καθαιρέσεως του κ. Αρτέμιου από της νέα «ληστρική» Σύνοδο της Εκκλησίας της Σερβίας, που είναι ανάλογη με εκείνη την ληστρική Σύνοδο στην Δρυν κατά του ιερού Χρυσοστόμου.
Διαβάζουμε στην ίδια ιστοσελίδα: «Αν ο Σεβασμιότατος πρώην Ράσκας Αρτέμιος πάει στη Θεσσαλονίκη λ.χ. και θελήσει να συλλειτουργήσει με τον π. Θεόδωρο Ζήση, …πιστεύετε ότι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του αντιοικουμενιστικού κινήματος θα δεχθεί να γίνει αυτό το συλλείτουργο; …δεν σας αποκρύβω ότι πιστεύω» πως ο π. Θεόδωρος θα πει «στον Άγιο πρώην Ράσκας κ. Αρτέμιο: Αν ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης σας δώσει άδεια, Σεβασμιότατε, θα το θεωρήσω ευλογία να συλλειτουργήσω μαζί σας!».
Η εκκλησιαστική ιστορία, όμως, όπως και ο π. Θεόδωρος Ζήσης την παρουσιάζει, άλλα μας πληροφορεί. Γράφει ο π. Θεόδωρος:
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «δεν δίστασε να διακόψει την κοινωνία με άλλους επισκόπους και να επαινέσει στις επιστολές που στέλνει από την εξορία, όσους κληρικούς και λαϊκούς ηρνούντο να δεχθούν ως νόμιμη εκκλησιαστική κατάσταση τους διώκτες και διαδόχους του», όλους αυτούς δηλαδή που «είχαν διακόψει κάθε κοινωνία με την κρατούσα εκκλησιαστική κατάσταση· τους προτρέπει δε να συνεχίσουν αυτήν την στάση, έστω και αν οι περισσότεροι υπέκυψαν στους ισχυρούς. Είναι η μόνη ελπίδα για να διορθωθούν» τα πράγματα της Εκκλησίας κατά τον πολύπαθο ιερό Πατέρα, που συγκεκριμένα γράφει: «“Τούτο των κακών διόρθωσις, όταν τους τα τοιαύτα πονηρευσαμένους υμείς οι υγιαίνοντες αποστρέφησθε και μηδέν κοινόν έχητε προς αυτούς”… Αυτό ας το σημειώσουμε όσοι στους καιρούς μας διστάζουμε να πράξουμε αυτό πού πρέπει, επικαλούμενοι τον κίνδυνο σχίσματος».
Και συνεχίζει ο π. Θεόδωρος: «Επειδή λοιπόν επίστευε ότι το σχίσμα το προκαλούν οι αντίπαλοί του, ουδέποτε διενοήθη να αποδεχθεί τις αποφάσεις των δύο ψευδοσυνόδων, …και να αποχωρήσει του θρόνου οικειοθελώς· αυτό θα εσήμαινε αναγνώριση της κανονικότητος των αποφάσεων. Από την αρχή των περιπετειών του μέχρι του θανάτου του επίστευε ότι αυτός είναι ο νόμιμος και κανονικός επίσκοπος στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως».
Και στην αρχή μεν, «συνιστά στους επισκόπους που τον ακολουθούσαν να παραμείνουν στις επισκοπές τους εν κοινωνία προσωρινή προς τους παρανομούντες» (όπως ακριβώς έκανε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ράσκας Αρτέμιος). Στη συνέχεια, όμως, «διέκοψε κάθε κοινωνία και συναναστροφή» με όσους τον καθαίρεσαν, πιστεύοντας ότι αυτή ήταν «η μόνη οδός για τη διόρθωση των πραγμάτων της Εκκλησίας… γι’ αυτό και επαινεί όσους δεν έχουν κοινωνία μαζί τους, θεωρώντας τους κατά πρόθεση μάρτυρες» (Ζήση Θεόδωρου, Σύγχρονοι εκκλησιολογικοί προβληματισμοί, με βάση τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο).
Αυτά λέγει η ιστορία. Και η εύλογη ερώτηση: υπήρξε στιγμή, που ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εθεωρείτο από τους Ορθοδόξους ως «πρώην» Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως;
Σημάτης Παναγιώτης
____________________
Η ιστοσελίδα μας έβαλε άρθρο του κ. Παναγιώτη Τελεβάντου, γιατί μας άρεσαν οι θέσεις του και οι σκέψεις του για τον κανονικό επίσκοπο της Ρασκάς και Πριζρένης Αρτέμιο, αλλά αφαιρέσαμε τα πρώην και τον ενημερώσαμε. Δεν του κακοφάνηκε, γιατίδεν είναι με τους εχθρούς του Μητροπολίτου Αρτεμίου.
Απάντηση του κ. Τελεβάντου
«Σας ευχαριστώ για την τιμητική ανάρτηση σε μια ιστοσελίδα που στέκει ψηλά στη συνείδησή μου. Για το επίμαχο θέμα του όρου πρώην δεν με ενοχλεί ότι το αφαιρέσατε επειδή είναι γνωστή η θέση μου.
Ισως θα έχετε υπόψη σας ότι οι εχθροί του Σεβασμιότατου Ράσκας δεν τον απακαλούν πρώην Ράσκας αλλά πρώην επίσκοπο. Τον θεωρούν απλό μοναχό εστερημένο κάθε ιερατικής εξουσίας. Ισως γράψω κάτι για το θέμα.
Σας ευχαριστώ για την ανάρτηση, την επικοινωνία και την χριστιανική παρέμβαση.
Με πολλή και ειλικρινή εκτίμηση εν Χριστώ Ιησού
Παναγιώτης Τελεβάντος
On Nov 25, 2010, at 12:51 AM,
ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
Μάλλον δεν κατανοώ καλά τι διαβάζω στο ρεπορτάζ για τα δραματικά γεγονότα στο Κόσοβο. Τι θα πει η εισαγγελία άρχισε να συλλέγει στοιχεία για ποινική δίωξη του Σεβασμιότατου Ράσκας κ. Αρτέμιου για σφετερισμό εκκλησιαστικής περιουσίας; Δηλαδή δεν έχουν στοιχεία;
Αν πιστεύουν ότι η μετάβαση του Σεβασμιότατου Ράσκας στο Κόσοβο ως κυρίαρχου επίσκοπου είναι ενέργεια που συγκρούεται με το Σύνταγμα και τους νόμους της Σερβίας τότε έχουν όλα τα στοιχεία που χρειάζονται επειδή ο Σεβασμιότατος ουδέποτε αρνήθηκε ότι πήγε και λειτούργησε στο Κόσοβο ως ο κανονικός Μητροπολίτης του Κοσόβου.
Αν αυτή του η ενέργεια είναι παράνομη ή και αντισυνταγματική τι άλλο χρειάζονται για να στοιχειοθετήσουν κατηγορία εναντίον του;
Αν από την άλλη δεν είναι παράνομη ή και αντισυνταγματική η μετάβαση του Σεβασμιότατου στο Κόσοβο ως κυρίαρχου Μητροπολίτη τότε προς τι η σπουδή για συλλογή πληροφοριών; Εκτός εάν εννοούν! Μια και δεν έχουμε στοιχεία ας φτιάξουμε για να μπορούμε να τον εκβιάσουμε ή να τον εξοντώσουμε!!!
Τι ωραία!
“Ομορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος” κατά τον ποιητή.
Ελεος! Τι πράγματα είναι αυτά;
Παραθέτουμε στη συνέχεια την είδηση που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.
Η ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙΟΥ ΣΥΛΛΕΓΕΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΓΙΑ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ
Σύμφωνα με Σερβικά Πρακτορεία Ειδήσεων «μεθοδεύεται» ποινική δίωξη εναντίον του Επισκόπου πρώην Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτέμιου με βασική κατηγορία τον «σφετερισμό της εκκλησιαστικής περιουσίας στο Κόσσοβο και Μετόχια».
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου της Δημόσιας Εισαγγελίας Σερβίας, κ. Τόμο Ζόριτς οι παράγοντες της Α΄ εισαγγελίας του Βελιγραδίου, απεύθυναν στις Αστυνομικές Αρχές αίτημα για την συλλογή πληροφοριών με σκοπό την υποβολή ποινικής δίωξης σε βάρος του Επισκόπου Αρτεμίου.
Επίσης, ο κ. Ζόριτς δήλωσε, ότι η κα Ζαγκόρκα Ντόλοβατς, Εισαγγελέας Σερβίας, όρισε παράγοντες της Α’ εισαγγελίας Βελιγραδίου να συλλέξουν αποδεικτικά στοιχεία για έναρξη προδικαστικής πράξης σε βάρος του Αρτεμίου.
Τέλος, να αναφερθεί, ότι τον Επίσκοπο Αρτέμιο επισκέφθηκε ο Ρώσος Πρέσβης στο Βελιγράδι Αλ. Κουνούζιν, ο οποίος θέλησε να ενημερωθεί από τον Επίσκοπο για τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με τα γεγονότα στο Κόσσοβο.
ΠΗΓΗ:
Εκκλησιαστικό Πρακτορείο ειδήσεων “Ρομφαία”
ΘΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΕΡΒΙΑ
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΑΝ!!!
_______________________
Πρόκοψε η Ελλάδα από την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα προκόψει ακόμα περισσότερο και η Σερβία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βομβάρδισε την Σερβία και την κατατεμάχισε, πριν από μία 10ετία, περιμένουν να τους σώσει!!! Από τους δολοφόνους περιμένουν βοήθεια!!! Μάλλον πρόκειται περί ανισορρόπων πολιτικών και εκκλησιστικών προσώπων, που έμπλεξαν στα σκοτεινά κυκλώματα του Παπισμού και της Μασονίας, αρνήθηκαν τον Χριστό, έγιναν υποχείρια των σκοτεινών δυνάμεων και τώρα διώκουν τους αληθινούς πνευματικούς ηγέτας των λαών, που αντιστέκονται στα στοτεινά σχέδιά τους!!!
Ο Μητροπολίτης του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιος είναι φωτεινός ηγέτης του Σέρβικου λαού και τον φοβούνται και τον φθονούν. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που τον διώκουν, χωρίς καμμία κατηγορία, τον εξορίζουν και τον μισούν κάποια «εγκολπιοφόρα καθάρματα», όπως τα ονόμαζε ο Γέροντας αγωνιστής Μητροπολίτης της Φλώρινας π. Αυγουστίνος Καντιώτης. Οι διεθνείς απατεώνες θέλουν τέτοια πρόσωπα για να διαλύσουν τα έθνη.
Αλλά ας μη θριαμβολογούν γιατί η βασιλεία τους δεν θα κρατήσει πολύ, όπως μας προειδοποιεί η Αγία Γραφή. Θα πάνε από εκεί που ήρθαν και αυτοί και τα λεφτά τους. Ο Χριστός ζει και η άνθρωποι του Θεού δεν τους φοβούνται. Η τελική νίκη ανήκει στον Χριστό, τον Νικητή του κόσμου, που «εξήλθε νικών και ίνα νικήση» (Αποκ. 6. 2).
Τις θέσεις του επισκόπου Αρτεμίου για την Ευρωπαίκή Ένωση είχε και ο σεβαστός Μητροπολίτης της Φλώρινας π. Αυγουστίνος Καντιώτης. Προειδοποίησε τότε που ενταχθήκαμε στην Ε.Ο.Κ. τον Ελληνικό λαό και είπε ότι· η Ε.Ο.Κ (η Ε.Ε.) θα γίνει ο τάφος της Ελλάδος.
_______________________
Η ΣΕΡΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΕ
ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ!!!
Ο διπλωματούχος μεταπτυχιακών σπουδών (Master/Bachelor) στις νομικές επιστήμες Zoran Cvorovic δήλωσε χθές:
«Η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία εμμέσως πλήν σαφώς ανεγνώρισε την μονομερώς ανακηρυχθείσα ανεξαρτησία του Κοσόβου και των Μετοχίων με το να ζητήσει βοήθεια από την Αλβανική αστυνομία (KPS – Kosovo Police Service), για βιαία απομάκρυνση του νομίμου επισκόπου της Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου, από το μοναστήρι Duboki Potok, που βρίσκεται στο έδαφος της νότιας σερβικής επαρχίας». http://www.vesti-online.com/Vesti/Tema-dana/98615/SPC-priznala-nezavisnost-Kosmeta
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ
ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ
www.mancr.org
Ο δικηγόρος Ζόραν Čvorović στις 22 Νοέμβριος δήλωσε· Ότι η Σερβική Σύνοδος (SOC) δεν δύστασε να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσόβου, προκειμένου να εκδιώξει τον Μητροπολίτη του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιο και να τελειώσει την δουλειά της!!!
СПЦ ПРИЗНАЛА НЕЗАВИСНОСТ КОСОВА!
Магистар правних наука Зоран Чворовић изјавио је 22. новембра за www.vesti-online.com да је ”СПЦ посредно признала једнострано проглашену независност Косова и Метохије тиме што се обратила припадницима Косовске полицијске службе за помоћ у избацивању Владике рашко-призренског Артемија из манастира Дубоки Поток на територији јужне српске покрајине”.
”Као правник могу да кажем да партикуларни контакти са нелегалним косметским институцијама које су до сада одржавали поједини државни органи, а сада се томе придружили и поједини епископи СПЦ, у очима косметских Албанаца и оних из међународне заједнице који су им наклоњени, представљају и представљаће се као својеврсни акти признања терористичке квази државе Косово, настале на државној територији Србије” наводи Чворовић.
”Тиме, нажалост, појединци из СПЦ, као и државни органи Србије, свесно или несвесно подривају Уставни поредак Србије”, оценио је он.
www.vesti-online.com/Vesti/Tema-dana/98615/SPC-priznala-nezavisnost-Kosmeta
Чињеница коју Епископ Артемије, заједно са својим сарадницима, већ годинама истиче (о чему је, између осталог, писано и на сајту Црноречког братства у егзилу) – да неколицина Епископа Српске Цркве користећи Синод, па и Сабор, за спровођење својих циљева[1],[2], рушећи тиме Уставни поредак Србије[3]и супротстављајући се тако одлукама Светог Архијерејског Сабора СПЦ, које су на речима прихватали, али их делима укидали и поништавали[4] – уочена је и од многих других, а ових дана, поводом бруталног прогона и сатанизовања Епископа Артемија од стране управо исте групације Епископа, уз здушну помоћ актуелне политичке врхушке, изражена је речима мр Зорана Чворовића – да је СПЦ посредно признала независност Косова и Метохије.
Примера за сарадњу ”врха” Српске Цркве са нелегалним шиптарским институцијама из Приштине, а тиме и признавања њих као легитимних[5], било је много у протеклом периоду, довољно је овом приликом само навести неке случајеве – коришћење новца из новчаних фондова Министарства финансија тзв. државе Косово, сарадња са приштинским Министарствима на ”стручном” плану, тј. добијање ”експертске” помоћи, ангажовање Косовске полиције за чување српских цркава и манастира[6] много пре него што је то почетком августа 2010. и званично учињено[7], итд. а пре свега кроз деловање манастира Високи Дечани (односно његове управе Теодосија Шибалића и Саве Јањића), већ дуго времена сарађују са нелегалним и безаконим шиптарским институцијама тзв. државе Косово, те на тај начин и отворено признају независност Косова и одвајање 15% територије државе Србије[1] Или можда задатака? [2] Прихватајући и саглашавајући се на тај начин са одрицањем од српске духовне баштине на Косову и Метохији, од српске имовине, од српских гробаља и вековних жртава, од вековног стваралачког подвига српског народа, који је изражаван не само стварањем своје државе – станишта на овим историјским просторима, него и попуњавањем тога станишта највећим дометима људског стваралаштва са основним карактером привржености и посвећености Једноме у Тројици Богу. [3] Као што већ годинама систематски и организовано угрожавају и руше канонски поредак Цркве. [4] Ко им је дао право да се одричу нашег наслеђа, народне и државне имовине, наше прошлости, вековног Предања, да нас тиме одсецају од својих корена, свога бића, свога идентитета и своје самоспознаје, да тиме доводе у питање опстанак српског народа, наших покољења које долазе, да им одсецају грану на којој седе, да им отимају будућност, наду и стваралаштво…? Чиме се може надокнадити, а пре свега чиме се може оправдати, овакво вишегодишње зло чињење према своме народу, према Цркви, према својој прошлости, које нас неминовно води у бесмисао постојања, или још вероватније у извесност нестајања са историјске позорнице православних народа, који су вековима градили свој идентитет, и изградили на темељима Еванђеља, ударивши му особени стваралачки печат?
Црква то не може прихватити ни одобрити, напротив, кроз читаву своју историју Црква таква дела одбацивала а виновнике примерено санкционисала. [5] Насупрот децидним одлукама Сабора Српске Цркве, који се недвосмислено изјаснио да сарадње са незаконитим институцијама квази државе Косово не сме и не може бити! Оправдано се зато поставља питање – ко је заправо непослушан Сабору и ко крши одлуке Сабора!? Епископ Артемије (који је кроз много примера, не само протеклих месеци, него и претходних неколико година, показао и доказао да је спреман да изврши и одлуке које су анти-канонске и незаконите, те се због тога са њима и не слаже) или поменута већ много пута групација Епископа, која је не само на примеру Косова и Метохије, тј. рашко-призренске Епархије и Епископа Артемија, небројено пута прекршила каноне, нарушила благословени канонски поредак Цркве, чинила безакона дела која су недвосмислено санкционисана црквено-канонским устројством (али које санкције до сада према њима још нису примењене) и радила супротно одлукама Сабора, него је тако чинила и у другим случајевима – као што је пример тзв. Литургијске реформе (а која заправо представља својеврсну декаденцију), где је очигледно и свима видљиво вишегодишње и систематско супротстављање и гажење Саборских одлука, како би се оно што је Сабор одлучио делима поништило и спровела нова пракса која, уза све остало, уноси нове поделе у Цркву, угрожава Предање, и устаљује силу и насиље као метод којим ће нова пракса бити наметнута; још је важнији пример очувања Православне богоспасавајуће вере, што је основни задатак Епископа и Синода, која се у много, међутим, случајева мења, квари, уносе се новотарије, познатим већ свима учењима на Богословском факултету, итд. [6] Тзв. Косовска полиција, орган нелегитимне Владе тзв. државе Косово (која је настала у великој мери од претходних припадника УЧК, који су само променили униформе, а често настављали да раде у истом правцу), ангажована је од стране манастира Високи Дечани да чува поједине српске цркве и манастире на Косову и Метохији (о чему постоје сведочанства у званичним документима), без сагласности, па чак и без знања надлежног Епископа Артемија. Епископ Артемије одавно је био ”заобилажен” од стране манастира Високи Дечани, који су се били одвојили од Епархије рашко-призренске, како је то и констатовао Епископ Артемије у свом обраћању Синоду августа 2008. године. [7] Те стога неискрено и лицемерно звуче ламентирања и тобожња неслагања изражавана од стране викара Теодосија Шибалића почетком августа 2010, када је Косовска полиција званично преузела чување српских цркава и манастира, с обзиром да их је он дуго времена пре тога молио да чувају поједине од српских цркава, кршећи тада не само наредбу свога надлежног Архијереја Артемија (и радећи му иза леђа), него и одлуку Сабора Српске Цркве.
Ο ΣΕΡΒΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΨΕΥΔΕΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
ПОНОВО НЕИСТИНЕ ИЗ ГРАЧАНИЦЕ!
Текст под називом ”Артемију стигла подршка из Јерусалима” објављен у дневним новинама Правда од 23.11.2010, био је повод да се поново, као и небројено пута до сада, пласирају неистине и клевете из седишта Епархије рашко-призренске, узурпиране од стране анти-канонског Епископа (по црквеној терминологији заправо – ”прељубника”).
Као што смо већ, нажалост, навикли последњих неколико месеци, Саопштења и поруке која се упућују јавности из седишта Епархије рашко-призренске у Грачаници препуна су неистина, конструкција, клевета, инсинуација… Најмање је у њима истине и веродостојног и објективног приказивања стварности. То се може утврдити на сваком кораку. Такав суноврат, изгледа, многи нису очекивали.
Такав је случај и са најновијим Саопштењем издатим поводом претходно наведеног текста објављеног у листу Правда.
Да ли је случајно да се ово Саопштење подудара са ”Још једним братским(!) писмом” објављеним истога дана на сајту www.spc.rs од стране првог Администратора Епархије рашко-призренске, човека који је још пре 12 година дао оставку(!) на своје достојанство!? И са интервјуом који је листу Курир, такође истога дана(!), дао Митрополит Амфилохије!? И са…, да не наводимо даље.
Шта је у било којем од три претходно наведена текста уопште истинито!? Али, већ смо сви толико навикли да у изјавама поменутих ”свећом” (или боље речено ”рефлектором”) треба тражити истину, да нас то више, нажалост, нити изненађује нити чуди.
Неистина је, међутим, да Епископ Артемије или неко од наведених његових клирика има икакве везе са поменутим текстом у Правди. Али, могло би се оправдано поставити питање, да нису иницијатори објављивања текста у Правди управо они који сада пишу тако нечасан деманти, препун неистина и подметања? Није ли текст у Правди послужио као одличан повод да се још једном изнесе мноштво неистина и нових клевета, пошто су све досадашње небројене разбиле о стену Истине и остале без икаквог упоришта? Јесте. И, зашто је текст у Правди толико тајанствен у погледу било којег податка везаног за поруку из Јерусалима, из манастира Светог Саве освећеног, а са друге стране толико прецизан и детаљан, чак до дословног цитирања, приликом навођењa речи (тобожње?) поруке? Да ли ти подаци и постоје?
Како онда уопште веровати у презентоване поруке игумана манастира Светог Саве Освећеног и његов деманти, кога он, уз то, шаље српској јавности преко неколико посредника!?
Очекује се, дакле, да ”у најскоријем року” игуман Евдоким директно пошаље свој званични деманти српској јавности, којим би оповргао подршку Епископу Артемију, како би се, макар и у најмањој мери, смањио огроман баласт неповерења према сваком тексту и изјави[1] који долазе из седишта Епархије рашко-призренске у Грачаници.
[1] Да ли таквим поступањем особе које седе у управи Епархије наводе читаоце њихових изјава – да све што одатле долази примају као неистинито и нетачно, докле год аутори не докажу супротно?
www.mancr.org
недеља 21. новембар 2010.
С обзиром на неистине које се пласирају у јавност од несрећних расколничких групација окупљених око духовног прељубочинца и оцеубице Теодосија, дужан сам да, као учесник у протеклим немилим догађајима, обавестим српску јавност шта се заиста дешавало у манастиру Дубоки Поток, тј. како су протекли други по реду прогон Владике Артемија и избацивање монаха и монахиња из манастира од законитог им Епископа одређеног за монаховање.
Хронологија догађаја и лажи расколника
Владика Артемије је са неколико својих монаха пристигао у манастир Дубоки Поток, у четвртак 18. новембра увече. Том приликом Владику је дочекао игуман Ромило. Према оцу Ромилу су се сви односили коректно. Владика га је, као Епископ Епархије, обавестио да би сутра служио Свету Литургију и упутио му позив да саслужује. То је отац Ромило одбио. Надаље, слободу кретања оца Ромила нико није ограничавао. Према томе најбезочнија је лаж безаконика и расколника, изнесена на њиховом сајту, да је игуман Ромило био у „својеврсном статусу таоца у манастиру“.
У осталим извештајима безаконика стварана је слика да је верни народ био „спреман да одбрани светиње од покушаја насилног проваљивања“. Истина је да је верни народ одушевљено дочекао своје монахе из егзила и у великом броју дошао на Свету Литургију.
Такође је лаж да се нико од монаха који су остали у Епархији није прикључио монаштву уз Владику Артемија. Истина је да је јерођакон Мартинијан из манастира Зочиште саслуживао на Литургији и да се прикључио монаштву уз Владику Артемија.
Истина је да нико од нас није био наоружан и да нико није примењивао силу.
У једном тренутку један од монаха се дрско понео према игуману Дубоког Потока и отео му кључеве. Међутим, и он се касније покајао за свој преступ и затражио опроштај од игумана Ромила.
Неколико сати по доласку Владике Артемија, у манастир су почели да пристижу и остали монаси и монахиње у егзилу. После Свете Литургије Владика Артемије је манастирима и црквама упутио акт којим се поништавају све раније одлуке оба администратора. Део монахиња је истог дана упућен у манастир Девине Воде. Улазак у манастир је протекао без било какве примене силе. После неколико сати пристигао је духовни прељубочинац Теодосије са свештеницима-избацивачима и буквално изгурао игуманију Сару из манастира. Овај духовни оцеубица је, на запрепашћење монахиња, говорио: „Ово није јавна кућа, ово је моја кућа“. И остале монахиње су биле „изгуране“ или „извучене“ из манастира од стране свештеника пристиглих са Теодосијем. Сестре, њих двадесет и две, су се после тога поново вратиле у манастир Дубоки Поток.
ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ
Τους σπρώχνουν και προπηλακίζουν, τους σέρνουν και αυτοί ψάλλουν ύμνους στο Θεό και τραγουδούν πατριωτικούς ύμνους. Αυτή είναι η ζωντανή Εκκλησία της Σερβίας. Γι’ αυτό λύσαξε ο διάβολος και τα «εγκολπιοφόρα καθάρματα, που λέει σε κήρυγμά του ο σεβαστός μας γέροντας π. Αυγουστίνος Καντιώτης. Ερασιτεχνική είναι η λήψη και με δύσκολες συνθήκες, αλλά μπορούμε να καμαρώσουμε τους μοναχούς και τις μοναχές της ζωντανής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας, που μας θυμίζουν τους διωγμούς των χριστιανών των πρώτων αιώνων.
_______________________
________________________
_______________________
ΑΡΤΕΜΙΟΣ: ΠΑΡΑΜΕΝΩ Ο ΙΣΟΒΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ρασκας και Πριζρενης
Ήρε όλες τις αντικανονικότητες των Λυκοποιμένων «Τοποτηρητών».
Ιστοσελίδα apotixisi.blogspot.com
Πρίν από την θεία λειτουργία που τέλεσε ο μητροπολίτης Αρτέμιος στο μοναστήρι του Μαύρου ποταμού στο Κόσσοβο, προέβη σαν κυρίαρχος μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης σε μία πράξη εκκλησιαστική άρσης ΟΛΩΝ των αντικανονικών πράξεων και επιτιμίων των αυτοαποκαλουμένων «Τοποτηρητών» του ρασοφόρου απίστου μογγολοΓιέφτιτς και του ραδιούργου ρασοφόρου Αμφιλόχιου Ράντοβιτς.
Ηρε όλες τίς καθαιρέσεις και όλους τους αφορισμούς και τα άλλα επιτίμια σε όποιους και άν αυτά επιβλήθηκαν.
Και έτσι όλοι οι ιερομόναχοι και όλοι οι ιεροδιάκονοι χθές το πρωϊ λειτούργησαν κανονικά στους τόπους όπου φιλοξενούνται.
Ο δε μητροπολίτης ΑΡΤΕΜΙΟΣ παραμένει στην κατοικία του Βελιγραδίου παρακολουθούμενος ανελλιπώς από την αστυνομία.
Μάλλον ψάχνουν να βρούν και να στήσουν κατηγορίες εναντίον του και δεν ευρίσκουν.
Οι δε ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΑΙ του λεγομένου «πατριαρχείου» δεν κοιμώνται από το μένος και από την λύσσα τους εναντίον του ανθρώπου του Θεού.
Εν τω μεταξύ πληροφορηθήκαμε ότι ο λαϊκός που προσέφερε στέγη στους μοναχούς και στις μοναχές που ακολούθησαν τον καλόν Ποιμένα τους Αρτέμιο «αφορίσθηκε» από τον επίσκοπο της περιοχής.
Τα μέλη της Συνόδου της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας την περασμένη Παρασκευή, αποφάσισαν στη συνεδρίασή τους, να καθαιρέσουν τον Επίσκοπο Αρτέμιο, χωρίς να του απευθύνουν κατηγορίες, χωρίς να δικαστεί από εκκλησιαστικό δικαστήριο και χωρίς να απολογηθεί. Με τρόπο πλήρως αντικανονικό και παράνομο έλαβαν απόφαση υποβιβασμού του στο βαθμό του απλού μοναχού. Δεν αρκέστηκαν όμως μόνο στην εξόντωση του επισκόπου Αρτεμίου με τη λήψη αντικανονικών εκκλησιαστικών αποφάσεων. Οι Συνοδικοί υπέβαλλαν ποινικές μηνύσεις σε βάρος του επισκόπου Αρτεμίου (τον αποκαλούν πλέον μοναχό) και άλλων μοναχών και κληρικών που είναι μαζί του με την ψευδή κατηγορία της βίαιης δήθεν εισβολής στα μοναστήρια του Κοσσόβου και του σφετερισμού της περιουσίας της Σερβικής Εκκλησίας! Ο εκπρόσωπος Τύπου της Δημόσιας Εισαγγελίας Σερβίας, κ. Τόμο Ζόριτς δήλωσε σήμερα…. ότι «Οι παράγοντες της Α΄ εισαγγελίας Βελιγραδίου απηύθυναν στις αστυνομικές Αρχές αίτημα για συλλογή των πληροφοριών με σκοπό την υποβολή ποινικής μήνυσης σε βάρος του πρώην Επισκόπου Αρτέμιου» Ο ίδιος δήλωσε, επίσης, ότι η κυρία Ζαγκόρκα Ντόλοβατς, δημόσιος εισαγγελέας Σερβίας, όρισε τους παράγοντες της Α’ εισαγγελίας Βελιγραδίου να συλλέξουν αποδεικτικά στοιχεία για έναρξη προδικαστικής πράξης σε βάρος του Αρτεμίου.
ΑΡΤΕΜΙΟΣ:
ΠΑΡΑΜΕΝΩ Ο ΙΣΟΒΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
ΡΑΣΚΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΖΡΕΝΗΣ
Αυτοι που προεβησαν σε αυτες τις πραξεις ειναι καθαιρετεοι
O επίσκοπος Αρτέμιος παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα Vecernje Novosti μετά τα δραματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Σερβία το Σαββατοκύριακο. Μεταφέρουμε εδώ, μεταφρασμένα στα ελληνικά μερικά από τα σημαντικότερα σημεία της συνέντευξης αυτής.
«Η απόφαση της καθαίρεσης μου είναι αντισυνταγματική, δεν είναι κανονική και δεν έχει σημασία για μένα. Είμαι ακόμη ότι ήμουν και πριν» δηλώνει ο επίσκοπος Αρτέμιος.
«Δεν έχω διαχωριστεί από κανέναν. Είμαι ακόμη ενωμένος με τη Μία, Αγία και Αποστολική Εκκλησία. Επίσης με τους Αγίους Αποστόλους, τους Αγίους Πατέρες, τον Άγιο Σάββα, τον επίσκοπο Νικόλαο, το Πατέρα Ιουστίνο και όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς που σέβονται την τάξη στην Εκκλησία. Εκείνοι που έχουν παραβιάσει αυτή την αρχή θα πρέπει να δουν από μόνοι τους ποιοι είναι και που βρίσκονται»…..
Ερωτηθείς αν η αντίρρησή του προς τις αποφάσεις των εκκλησιαστικών αρχών είναι μία ενέργεια ενάντια στην ενότητα της Εκκλησίας, ο επίσκοπος Αρτέμιος απάντησε ότι απέδειξε ότι είναι υπέρ αυτής της ενότητος όταν στο παρελθόν δέχτηκε αποφάσεις αν και ήταν αντικανονικές. «Αποδέχτηκα (αυτές τις αποφάσεις) για χάρη της ειρήνης και της ενότητας της Εκκλησίας. Σεβάστηκα την απαγόρευση τέλεσης θρησκευτικών τελετουργιών, για να μην τους δώσω οποιαδήποτε αφορμή για περαιτέρω και χειρότερες ενέργειες. Ανέμενα από την Ιερά Σύνοδο των επισκόπων να λυθεί αυτό το θέμα και να επανέλθει η κανονική τάξη στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία».
«Ανέμενα ότι και η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας θα είχε τον ίδιο στόχο. Ωστόσο οι αντικανονικές αποφάσεις και ενέργειές τους απλώς συνεχίστηκαν. Αντισυνταγματικά μου απαγόρευσαν να διαμένω στο Κόσσοβο και τα Μετόχια, να ποιμαίνω τα πνευματικά μου τέκνα και να κάνω ιερές τελετουργίες». Ο επίσκοπος Αρτέμιος δήλωσε επίσης ότι έχει ενημερώσει την Ιερά Σύνοδο ότι δεν θα συμμορφωθεί με τις αντικανονικές αποφάσεις μέχρι την έκδοση απόφασης εκκλησιαστικού δικαστηρίου και ότι είναι ισόβιος επίσκοπος της Επισκοπής Ράσκας και Πριζρένης.
Όταν ρωτήθηκε γιατί μετέβη στο Κοσσυφοπέδιο το Σαββατοκύριακο αντί να παρουσιαστεί στην Ιερά Σύνοδο, ο επίσκοπος Αρτέμιος απάντησε ότι δεν είχε κληθεί στη Σύνοδο. «Δεν προσεκλήθην στη Σύνοδο. Και αντί να παρουσιαστούν αυτά τα θέματα ενώπιον των επισκόπων και να λάβουν μία απόφαση για αυτά, η Σύνοδος όρισε ο δικός μας βοηθός επίσκοπος Θεοδόσιος Šibalić να γίνει επίσκοπος παρόλο που υπάρχει ένας ζών και κανονικός επίσκοπος».
«Αυτή είναι μία παράβαση που επιφέρει καθαίρεση όλων αυτών. Όταν πληροφορήθηκα αυτά αποφάσισα να δείξω ότι εγώ είμαι ο νόμιμος επίσκοπος. Η Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης είναι δική μου και τελώντας μία Θεία Λειτουργία στο μοναστήρι στο Duboki Potok ήθελα να δείξω σε όλους που βρίσκεται η καρδιά του προβλήματος».
Στην ερώτηση αν φοβάται ότι μπορεί να συλληφθεί για όσα έγιναν το Σαββατοκύριακο ο επίσκοπος Αρτέμιος απαντά ότι δεν φοβάται επειδή δεν πιστεύει ότι υπάρχει κανένας λόγος για να τον συλλάβουν. «Εάν κάποιος έχει αποδείξεις της ενοχής μου πρέπει να τις παρουσιάσει. Λένε ότι σφετερίστηκα ιδιοκτησία της Εκκλησίας. Μήπως εγώ φόρτωσα το μοναστήρι Duboki Potok στην πλάτη μου» διερωτάται ο μαρτυρικός επίσκοπος Αρτέμιος.
Η γειτονική μας Σερβία ζει χρυσοστομικές μέρες. Ο πανάξιος επίσκοπος Αρτέμιος Ραντοσάβλιεβιτς, γνήσιος πνευματικός απόγονος του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, υφίσταται άδικο διωγμό από τους ομογάλακτους αδελφούς του Αθανάσιο Γιέφτιτς, Ειρηναίο Μπούλοβιτς και Αμφιλόχιο Ράντοβιτς επειδή ανθίσταται σθεναρά στα Σχέδια του ΝΑΤΟ για την απο-ορθοδοξοποίηση των Βαλκανίων. Ο μικρός το δέμας Αρτέμιος αλλά γίγας το φρόνημα δε στέργει να μετατραπεί σε νεροκουβαλητή της Νέας Τάξης πραγμάτων στα Βαλκάνια και σε μεταπράτη των συμφερόντων υπερατλαντικών κέντρων εξουσίας αλλά υπερασπίζεται την Ορθοδοξία και την Ορθόδοξη Σερβία και γι αυτό το λόγο αποτελεί κάρφος στους οφθαλμούς των εκπροσώπων του εκκλησιαστικο-πολιτικού κατεστημένου της Σερβίας. Όλοι μας καλούμαστε πρώτα-πρώτα σε πανστρατιά προσευχής και ακολούθως σε αγώνα διαμαρτυρίας ενάντια στη δεσποτική αυθαιρεσία της πλειοψηφίας της Σερβικής Συνόδου που αποκομμένη απ το λαό του Θεού θύει και απολύει. Δεν θίγω το θέμα της τυχόν διαμαρτυρίας των Ελλαδιτών επισκόπων για τα τεκταινόμενα στη γειτονική χώρα αφού οι εν λόγω επίσκοποι ασχολούνται περισσότερο με τα συλλείτουργα παρά με τους εμπερίστατους αδελφούς τους όπως περίτρανα καταδεικνύεται απ την αδιαφορία τους στο δράμα του Αττικής Νικοδήμου. Ευτυχώς υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις που αναμένουμε όλοι οι υγιώς φρονούντες να πράξουν το καθήκον τους!
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Ρασκας και Πριζρενης ΑΡΤΕΜΙΟΥ
Episkop Artemije sluzio prvu liturgiju na Kosovu i Metohiji
Његово Преосвештенство Епископ рашко-призренски г. Артемије стигао је синоћ, после вишемесечног изнанства, на територију своје Епархије, у манастир Дубоки Поток на северу Косова.
Јутрос је служена света Архијерејска Литургија, уз саслужење већег броја клирика. На Литургији коју је служило 20-ак свештеника присуствовало је неколико стотина верника, и монаштво које је неколико месеци провело ван својих манастира.
Монаси који су неканонским одлукама Администратора били кажњени, претходно су разрешени незаконитих казни одлуком Епископа рашко-призренског. Деловањем Епископа рашко-призренског г. Артемија свака евентуална друга власт која би покушала да се успостави у Епархији рашко-призренској неминовно постаје неканонска и анти-црквена. То особито важи за особу именовану за тзв. Епископа рашко-призренског чија појава и деловање у Епархији недвосмислено ствара раскол.
И овом приликом изражавамо жаљење због наношења дубоке ране на телу Српске Цркве, настале планским деловањем неколицине Епископа СПЦ, који су довели до именовања другог Епископа у Епархији рашко-призренској поред живог канонског Епископа, и на тај начин најгрубље насрнули на вековно Предање Цркве, урушавајући канонски црквени поредак и директно стварајући раскол.
Црква међутим наставља да живи својим животом, не прихватајући тиранију Синодалаца, али и не одговарајући на примењивану силу силом, него борећи се молитвом, постом, подвигом, благодатним средствима од Светих Отаца нам преданима.
Неопходно је да се новонастала рана што пре залечи и да се болесно место третира адекватним терапијским методама, те да виновници раскола и овде на земљи одговарају за тежак грех који су починили – цепање Цркве Христове (док је сигурно да ће свој одговор морати дати на Вечном Суду).
Могло би се већ рећи да је Црква у Епархији рашко-призренској у гоњењу. Већ се преносе и претње од особе тзв. Епископа рашко-призренског, да се према монасима мора применити сила. Неће бити никакво чудо уколико сила буде примењена и овај пут према Цркви, што се дешавало већ много пута у историји, а нарочито су упечатљива гоњења која је претрпео свети Јован Златоусти, као и верници и клирици који су били у заједници са њим, када су подвргавани најразноврснијим мукама, па и убиствима. Познато је да је већ и полиција покренута у ”акцији” везаној за Епархију рашко-призренску.
Остаје молитва Богу да се мир и канонски поредак што пре врате у Цркву, а деловање твораца раскола и изазивача саблазни да буде окончано.
Κυριακή 21-11-2010 Στο ξενοδοχείο που διανυκτέρευσε ο άγιος επίσκοπος του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιος τον επισκέφθηκαν πολλοί χριστιανοί για να πάρουν την ευχή του.
Στην διαδρομή πρός το Βελιγράδι ο λαός τον υποδέχονταν και τον χειροκροτούσε, τον χαιρετούσε και ζητούσε την ευχή του.
Τώρα βρίσκεται σε σπίτι στο Βελιγράδι.
Βρίσκεται υπό συνεχή παρακολούθησι.
Μόλις βγή από το σπίτι, τον ακολουθεί ένα αυτοκίνητο από μπροστά και ένα από πίσω.
Οι αστυνομικοί με τα πολιτικά του είπαν ότι έχουν αυτές τις εντολές.
Να τον παρακολουθούν ασταμάτητα. Λυσσομανούν κυριολεκτικά κινούντες γη και ουρανό για να τον εξοντώσουν.
Ολος ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται επί ποδός εκτελώντας εντολές κάποιων δεσποτάδων που έχουν γίνει προ πολλού υποχείρια του Πάπα και των σκοτεινών δυνάμεων. Δεν υπάρχει δημοκρατία στην Σερβία. Υπάρχει ένα κράτος φόβου και τρόμου.
Ας προσευχηθούμε, για να βάλει ο Θεός το χέρι του.
Από το μπλόγκ· “Αναστάσιος”
Σήμερα των Εισοδίων στη Σερβία εορτάζεται η Σύναξη των Αρχαγγέλων (είναι με το παλαιό η Εκκλησία της Σερβίας).Στον εσπερινό της εορτής των Αρχαγγέλων, πριν από 50 χρόνια εκάρη μοναχός από τον ίδιο τον Όσιο Ιουστίνο (Πόποβιτς) ο Μητροπολίτης Ράσκας και Πρισρένης Αρτέμιος. Τι τραγικό και σημαδιακό :Ακριβώς 50 χρόνια μετά, την ίδια μέρα, «αδελφοί» του, «συμμαθητές» του παρά τω π. Ιουστίνω να ανακοινώνουν την … καθαίρεσή του καταπατώντας κάθε έννοια κανόνων και ηθικής. «Αρτεμίου του Σεβασμιωτάτου και θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Ράσκας και Πρισρένης πολλά τα έτη»! (π. Αναστάσιος)
Ο επίσκοπος Αρτέμιος βαδίζει τον δρόμο του»μαρτυρίου»
Ο επίσκοπος Αρτέμιος βαδίζει τον δρόμο του»μαρτυρίου», αποδεικνύοντας συγχρόνως σε όσους του πετάνε «λάσπη» οτι το φρόνημα του, η πίστη του, η πατρική αγάπη του προς το ποίμνιό του, ξεπερνούν κατά πολύ τις μικρότητες των συνεπισκόπων του.
Αλήθεια γελοιοποιούνται – οι ισχυροί κατά κόσμον- αυτοί επίσκοποι της Ιεραρχίας, όταν ένα γεροντάκι με νεανικό όμως φρόνημα παλεύει να κρατήσει αυτά που παρέλαβε όταν βρισκόταν κοντά στον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς.
Όλα αυτά δηλώνουν το σταθερό του περπάτημα, η γαλήνια όψη του, ο αργός αλλά σταθερός λόγος του, μετρημένος και ζυγισμένος, η ανεπιτήδευτη απλότητά του, το συγκρατημένο χαμόγελό του, το πολύ πονεμένο βλέμμα του όταν αναφέρεται στην επισκοπή του και στα πνευματικά του παιδιά, το ανύσταχτο ενδιαφέρον του για το μέλλον τους, και το πατρικό του βλέμμα όταν βλέπει αυτό το πλήθος του κόσμου.
Κόσμος που ταξίδεψε ώρες για να βρεθεί κοντά του και να πάρει την ευχή του, από τις μικρότερες ηλικίες μέχρι τις μεγαλύτερες.
Μήπως ενοχλούσαν τους επισκόπους της Ιεραρχίας τα βουρκωμένα μάτια του όταν άκουγε παραδοσιακά τραγούδια από το Κόσσοβο, όταν τα τραγουδούσαν οι πιστοί που είχαν έρθει από εκεί για να πάρουν την ευχή του;
Μήπως τους ενοχλούσε η αγάπη των πνευματικών του παιδιών;
Μήπως τους ενοχλούσε το τεράστιο πνευματικό του έργο στην επισκοπή του;
Μήπως δεν ανέχονταν την καθαρή και ανόθευτη παρακαταθήκη που παρέλαβε από τον Άγιο Ιουστίνο;
Μήπως δε άντεχαν την καρτερία του στην εξορία;
Μήπως ζήλεψαν την συνεχή επαγρύπνηση για το μέλλον των πνευματικών του παιδιών μοναχών και λαϊκών;
Μήπως τους δημιουργεί τύψεις η απλότητά του και η απέχθειά του σε κολακείες και επαινετικά λόγια;
Μήπως τους ενοχλούσε το γεγονός ότι γινόταν δεκτός με πολλή αγάπη και σεβασμό από πολλές μοναστικές αδελφότητες και εκτός της επισκοπής του στον καιρό μάλιστα της εξορίας του;
Μήπως δεν άντεξαν την ανεξικακία του όταν δεν εκφραζόταν ούτε με υπαινιγμό για πρόσωπα και πράγματα που τον αδίκησαν κατάφορα;
Γιατί δεν λένε σε τί παράπτωμα έπεσε ο ε. Αρτέμιος;
Γιατί δεν έχουν δικαιωθεί σε κανένα δικαστήριο;
Γιατί δικάζουν και καταδικάζουν με πρωτάκουστες στην εκκλησιαστική ιστορία ποινές χωρίς να έχουν να καταθέσουν τίποτε αξιόποινο;
Γιατί χρησιμοποιούν βία, και τραμπουκισμό; δεν καταλαβαίνουν ότι η μισαλλοδοξία και το μένος τους, τους εκθέτουν;
Μια απλή βόλτα να κάνει κάποιος στα λεγόμενα τους μέσα από συνεντεύξεις τους θα πειστεί για το χαρακτήρα τους.
Ο επίσκοπος Αρτέμιος ήταν και είναι το δοκάρι στα μάτια τους.
Μικρόσωμος στο σώμα γίγαντας στο πνεύμα.
Δεν θα μπορέσουν να ησυχάσουν αυτοί οι Επίσκοποι και πολύ σύντομα πιστεύω θα δείξουν το πρόσωπό τους ακόμη περισσότερο.
Πολλοί που δεν γνωρίζουν, θα ξαφνιαστούν και θα θαυμάσουν την μορφή και τη στάση του επισκόπου Αρτεμίου, και θα σιχαθούν και θα αγανακτήσουν από τις ενέργειες των συνεπισκόπων του, που εκτός άλλων διαθέτουν και βαρύγδουπα ονόματα στους ακαδημαϊκούς θεολογικούς κύκλους.
Ο επίσκοπος Αρτέμιος δεν θα υποχωρήσει, ούτε θα μπορέσουν να τον φιμώσουν ή θα συνεχίσει ή θα «τελειώσει» και στις δύο περιπτώσεις θα «λάμψει».
Ο Θεός να δίνει δύναμη στον μαρτυρικό επίσκοπο Αρτέμιο και να έχουμε την ευχή του.
www.anastasiosk.blogspot.com
Σάββατο 20-11-2010
EKTAKTO
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Φυλάκιση σέ ἐξέλιξη – Ζήτημα ζωῆς καί θανάτου
Τή στιγμή πού γράφονται αὐτές οἱ γραμμές ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος φρουρεῖται ΧΩΡΙΣ ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ καί ΜΕ ΣΟΒΑΡΟ ΚΑΡΔΙΑΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ σέ ξενοδοχεῖο στό Κράλιεβο τῆς Σερβίας.
Σέ λίγο θά μετακινηθεῖ πρός ἄγνωστη κατεύθυνση, ἐνῶ κινδυνεύει ἡ ζωή του.
Νωρίς σήμερα τά χαράματα ἰσχυρή ἀστυνομική δύναμη τοῦ Κοσόβου συνοδευόμενη ἀπό εἰδικούς ἀστυνομικούς μέ πολιτική περιβολή ἀπό τό Βελιγράδι, μέ τήν παρουσία τῆς ΕULEX (Εὐρωπαϊκή Ἀστυνομία Κοσσυφοπεδίου) εἰσέβαλε στό Μοναστήρι Duboki Potok, ὅπου κατέλυσε ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος, ὅπου χθές τό πρωί ὁ ἴδιος τέλεσε τήν θεία Λειτουργία μαζί μέ κληρικούς, μοναχούς, μοναχές καί πιστό λαό.
Αὐτή τή στιγμή καταπατοῦνται στοιχειώδη ἀνθρώπινα δικαιώματα τοῦ Σεβασμιωτάτου καί τῶν Μοναχῶν του.
Ὁδηγεῖται χωρίς ἔνταλμα καί χωρίς στοιχεῖα στή φυλακή, ἐνῶ κινδυνεύει ἄμεσα ἡ σωματική του ἀκεραιότητα ἀπό τή βία πού ἀσκήθηκε ἐπάνω του, ἀπό ὅλη τήν νυχτερινή ἀγρυπνία, τό βιαστικό ταξίδι καί τήν ἐναλλαγή τῶν περιπολικῶν.
__________________
ΣTA ΡOYMANIKA
______________________
COMUNICAT URGENT
SÂMBĂTĂ 20.11.2010.
ÎNTEMNIŢARE ÎN DESFĂŞURARE – O CHESTIUNE DE VIAŢĂ ŞI DE MOARTE
În momentul în care se scriu aceste rânduri PS Artemie este păzit FĂRĂ ORDIN DE ARESTARE ÎMPOTRIVA SA ŞI CU O SERIOASĂ PROBLEMĂ CARDIACĂ LA UN HOTEL DIN KRALJEVO, SERBIA. Peste puţin timp va fi dus într-o direcţie necunoscută, în timp dar viaţa îi este în pericol.
Astăzi, devreme în zori, puternice forţe ale Poliţiei din Kosovo, însoţite de poliţişti speciali îmbrăcaţi civil, de la Belgrad, în prezenţa EULEX (Poliţia Europeană pentru Kosovo) a intrat în Mânăstirea Dupoki Potok, unde se retrase PS Artemie şi unde, ieri dimineaţă, el însuşi a săvârşit Dumnezeiasca Liturghie împreună cu clerici, monahi, monahii şi credinciosul popor. Anterior, aceleaşi forţe poliţieneşti, avându-l în frunte pe Episcopul Teodosie, au intrat în mânăstirea pustie din apropiere, unde ieri se retraseseră 20 de călugăriţe ale lui Artemie şi le-au izgonit. Mai mult, însuşi Teodosie a izgonit-o pe egumena Sara, îmbrâncind-o cu mâinile. Nou-alesul Episcop de Raşka şi Prizren, Teodosie, care până ieri era Episcopul vicar al lui Artemie şi fiul lui duhovnicesc, a fost de asemenea capul evacuării violente a Părintelui său duhovnicesc şi a fraţilor lui. Toată operaţiunea a fost condusă direct de către Patriarhia Serbiei, care a intentat un proces aseară împotriva PS Artemie pentru „violarea proprietăţii”, în urma unei întâlniri, ce a avut loc mai înainte la Patriarhie, între membri Sfântului Sinod Permanent, Ministrul Ordinii Publice şi Ministrul Cultelor. Au fost daţi în judecată şi toţi monahii lui Artemie, care au participat la Dumnezeiasca Liturghie, în încercarea de întoarcere în mânăstirile pe care le-au părăsit cu câteva luni în urmă, protestând pentru nedreapta hotărâre împotriva PS Artemie. Monahii au fost expulzaţi din mânăstire cu forţa. Unii s-au împrăştiat, iar câţiva au fost arestaţi. Apoi, forţele de poliţie, după ce au spart uşa unde se afla Preasfinţitul, l-au târât afară cu forţa pe Preasfinţitul şi l-au obligat să-i urmeze cu direcţia – zice-se – Belgrad. Pe drum, Preasfinţitul, fiind slăbit şi bolnăvicios, a simţit o durere puternică în inimă şi a solicitat îngrijire medicală imediată. Poliţiştii i-au permis doar să tragă temporar la un hotel din Kraljevo. În acest moment, Preasfinţitul se află într-o situaţie critică la hotel, izolat de monahii săi, în timp ce afară poliţişti în haine civile îl aşteaptă să-l ducă, unde? În închisoare?
La Patriarhie pentru zăvorâre, aşa cum declarase Patriarhul? Până în prezent nu se ştie. Facem apel către toate organizaţiile pentru drepturile omului, către lumea juridică şi către toţi cei care pot să ajute: În acest moment se încalcă drepturile umane elementare ale Preasfinţitului şi ale monahilor săi. Este condus fără mandat şi fără dovezi în închisoare şi în timp ce îi este pusă în pericol în mod direct integritatea fizică din cauza violenţei exercitată asupra sa, din cauza privegherii de toată noaptea, a călătoriei grăbite şi a alternării gardienilor.
(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”
ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ
ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ.
Ο Θεοδόσιος με αστυνομικούς μπήκε στο Μοναστήρι που ήταν οι μοναχές με την ηγουμένη Σάρα και τις πέταξε έξω. Οι μοναχές δεν έφεραν καμμία αντίσταση. Βγήκαν στον δρόμο τραγουδώντας.
Αυτά που έγιναν στον Ιερό Χρυσόστομο και στους μεγάλους πατέρας της Εκκλησίας επαναλαμβάνονται στην Σέρβικη Εκκλησία.
Οι προδότες στεφανώνονται και οι αληθινοί ποιμένες διώκονται
______
ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ
______________
P.S. ARTEMIE, EPISCOPUL CANONIC DE KOSOVO, A FOST ARESTAT –
EPISCOPUL ARTEMIE A FOST ARESTAT. AU SPART UŞA CAMEREI SALE ŞI L-AU ARESTAT FĂRĂ CA EL SĂ SE ÎMPOTRIVEASCĂ.
Teodosie împreună cu poliţiştii a intrat în Mănăstirea în care erau monahiile cu egumena Sarra şi le-a aruncat afară. Monahiile nu au arătat nicio împotrivire. Au ieşit în drum cântând.
Cele care s-au întâmplat Sfântului Ioan Gură de Aur şi marilor părinţi ai Bisericii se repetă în Biserica Serbiei. Trădătorii sunt încoronaţi, iar adevăraţii păstori sunt prigoniţi.
Πολιτικό φιλοδυτικό κόμμα κατάντησαν οι Οικουμενισταί ιεράρχαι την Εκκλησία της Σερβίας. Έκαναν ψηφοφορία για να καθαιρέσουν τον Αρτέμιο και τον καθαίρεσαν με 21 ψήφους.
Σεβαστέ μας Μητροπολίτα Αρτέμιε, «είναι τίτλος τιμής να καθαιρεθείς από τέτοιους δεσποτάδες» (Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος).
13 Ιεράρχες της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας ψήφισαν κατά της καθαιρέσεως του κανονικού ορθοδόξου Μητροπολίτου του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιου.
ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ANOIΓOYN TON ΔΡOMO ΣTHN ΣERBIA ΓIA ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΤΟ 2013!!!
Ο Μητροπολίτης του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιος παίρνει τον έλεγχο της Μητροπόλεώς του. Θέτοντας τέρμα στην παρανομία των Οικουμενιστών επισκόπων και στον σφετεριστή της Μητροπόλεώς του Θεοδόσιο
O επίσκοπος Αρτέμιοs βρίσκεται από χθες το βράδυ με 50 μοναχούς στο έδαφος της Επισκοπής του. Σήμερα το πρωί τέλεσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, παρουσία των μοναχών και 100 περίπου ορθοδόξων πιστών από το βόρειο τμήμα του Κοσσυφοπεδίου, στο μοναστήρι της δειγματοληψίας στη Ιμπάρ Kolašanu του Zubin Potok... Κοντά στο μοναστήρι υπάρχει σημαντική δύναμη Ιταλών καραμπινιέρων και Γάλλων στρατιωτών της KFOR και τα μέλη της Αστυνομικής Υπηρεσίας του Κοσσυφοπεδίου.
Μετά την Θεία λειτουργία ο επίσκοπος Αρτέμιος είπε ότι δεν κάνει σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά προσπαθεί να αποκαταστήσει την τάξη στη Μητρόπολη Ράσκας και Πριζρένης, που παραβιάστηκε. «Δεν λαμβάνουμε τίποτα και από κανέναν», είπε, «απλώς προσπαθούμε να διατηρήσουμε ό,τι έχουμε παραλάβει από τους ένδοξους προγόνους μας. Θα μας επιτεθούν και πάλι, αλλά δεν πρέπει να φοβόμαστε…».
Το πλήθος των μοναχών και ιερομονάχων που τον περιστοιχίζει αποτελεί την ελπίδα του πιστού Σέρβικου λαού, που δεν συμφωνεί με τα οικουμενιστικά ανοίγματα του νέου 80χρονου Σέρβου Πατριάρχου και των κακών αρχιερέων, που οδηγούν το σκάφος της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας στην αγκαλιά του αντίχριστου Πάπα.
Ο διωκόμενος επίσκοπος Αρτέμιος με πλειάδα Σέρβων ιερομονάχων είναι η αγωνιζομένη Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία, που θα πατήσει φρένο στην ξέφρενη πορεία των φιλοπαπικών ιεραρχών της Σερβίας.
Η Εκκλησία μας δεν σταμάτησε να γεννά ήρωες και μάρτυρες. «Ουκ εκλείψουσι τη Εκκλησία στρατιώται», έλεγε ο επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος. Τώρα που οι Σέρβοι ιεράρχες έκαναν το Βατικανό δεύτερο σπίτι τους, περιμένοντας βοήθεια όχι απο τον Χριστό αλλά από τον Πάπα, βλέπουν μπροστά τους να ορθώνονται εμπόδια.
Εμπόδιο είναι γι’ αυτούς ο ηγέτης των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιος. Εμπόδιο είναι ο πιστός λαός που αρχίζει ν’ αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο του Οικουμενισμού. Εμπόδιο είναι οι 100 μοναχοί και μοναχές που κρατούν με κάθε κόστος, τις υποσχέσεις που έδωσαν κατά την κουρά τους. Ακτημοσύνη- παρθενία και υπακοή στον επίσκοπο και πνευματικό τους πατέρα, ο οποίος κρατά ψηλά το λάβαρο της Ορθοδοξίας και ορθοτομεί τον λόγο της Αληθείας
Η επιστροφή του Μητροπολίτου Αρτεμίου στις 18-11-2010 στην έδρα του σήμανε επιστροφή και των εξορίστων μοναχών.
Σήμερα, μετά την θεία Λειτουργία προσπάθησαν οι μοναχοί και οι μοναχές να επιστρέψουν σ’ όποια μοναστήρια είχαν πρόσβαση αδιαφορώντας για τις περιπέτειες και τους κινδύνους, που τους περιμένουν.
Ας δοξάσουμε τον Θεό που και στον 21ο αιώνα του συμφέροντος και της απάτης η Ορθόδοξη μας Εκκλησία γεννά νέους μάρτυρες και ήρωες έτοιμους για κάθε θυσία.
Дуготрајни већ напор на стварању раскола у Српској Цркви од стране Патријарха Иринеја и Синодалаца (као и њихових истомишљеника међу Епископима), данас је уродио плодом. Данашњим проглашењем тобожњег Епископа рашко-призренског, поред живог канонског Епископа рашко-призренског Артемија, остварила се њихова давнашња намера и жеља, створен је раскол у СПЦ. Тим чином су се и они сврстали међу расколнике, не ни тако малобројне у историји Цркве.
Пракса која је изричито забрањена канонским устројством Цркве, да се поред живог надлежног Епископа именује други, данас је примењена у Српској Цркви. То је био најсигурнији начин творцима раскола да достигну остварење свога циља.
Тим чином Патријарх је за само неколико месеци након свога избора успео да створи раскол у Цркви – то није успело чак ни његовом претходнику Патријарху Герману, који је као послушник Брозовог режима за време свога мандата произвео два раскола, Македонски и Амерички, али не таквом брзином.
Стварање раскола ни мученичка крв не може опрати, сведочи самосвест Цркве, те су стога и данашњи расколници заправо достојни сваког жаљења, јер су упали у понор из кога нема спасења. Њихова имена остаће црним словима уписана у историји.
На тај начин виновници раскола, Патријарх и Синодалци – Иринеј Буловић, Амфилохије Радовић, Григорије Дурић, Фотије Сладојевић, незаобилазно и Атанасије Јевтић (свакако и њихови помагачи међу Епископима), и формално су отпали од животворног тела Цркве. Многобројна и досадашња њихова дела водила су ка расколу и стварала су раскол, али је данашњим чином та трагична стварност и формализована.
Личност која је проглашена за тобожњег Епископа рашко-призренског осим многих других терета на тај начин на себе је преузела још један велики грех – постала је прељубник и блудник (у духовном смислу). Ко ће са прељубником сутра имати општење и ко ће ризиковати да са њим заједничари у проклетству које је преузео, остаје да се види.
Изражавајући истинску жалост због нове ране која се наноси телу Српске Цркве, жалећи и нове расколнике који овим чином наслеђују вечну погибао, апелујемо на Србе, у држави Србији и ван ње, да се моле Устројитељу Цркве како би ова најновија дубока рана била што пре залечена, на начин како нас учи Свето Предање, и како је то већ много пута до сада потврђено и указано од стране Светих Отаца.
«Tαύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου…» (Λουκ. 12,20)
Θα σας παρακαλέσω, αγαπητοί μου, να κάνετε υπομονή λίγα λεπτά, ν’ ακούσετε μια σύντομη ομιλία. Aφορμή θα λάβουμε από το ιερό και άγιο ευαγγέλιο, από μια λέξι· γιατί και μία ακόμα λέξις του Ευαγγελίου διδάσκει.
H λέξις αυτή είναι η «νύχτα» (βλ. Λουκ. 12,20), η τελευταία νύχτα πού ζει κανείς. Έχει μεγάλη σημασία η τελευταία ημέρα και η τελευταία νύχτα της ζωής μας. Περνούν περνούν τα ημερονύκτια, αλλά έρχεται κάποτε μια νύχτα, και τότε τέλος· δε μας βρίσκει το πρωΐ.
Oμιλεί λοιπόν το ευαγγέλιο για την τελευταία νύχτα ενός ανθρώπου. Tην πέρασε εναγώνιος, δεν τον έπαιρνε ο ύπνος.
* * *
Tί είναι ο ύπνος; O Θεός τον έδωσε για το καλό μας. Kατάλληλος καιρός για τον ύπνο είναι κυρίως η νύχτα. Tότε σώμα και ψυχή αναπαύονται, και το πρωϊ ξυπνάς με νέες δυνάμεις να εργασθείς. Eάν λείψει ο ύπνος, ο άνθρωπος δε μπορεί να σταθεί. Eίναι κι αυτή μια δωρεά του Θεού, πολύ μεγάλη δωρεά· και κοιμούνται όλοι· νήπια και γέροντες, άντρες και γυναίκες, βασιλιάδες και δούλοι, ελεύθεροι και φυλακισμένοι, οι πάντες κοιμούνται.
Mερικοί όμως δεν κοιμούνται. Tί έχουν; Aυπνία. Ω η αυπνία! Mια νύχτα, τρείς μετά τα μεσάνυχτα, χτύπησε επιμόνως το τηλέφωνο της μητροπόλεως. Σηκώνομαι και το παίρνω. Aκούω μια φωνή από μακριά, από την Aθήνα. ―Eίμαι, λέει, μια γυναίκα. ―Tι έχεις και τηλεφωνείς τέτοια ώρα; ―Δε μπορώ να κοιμηθώ, έχω δυό μέρες να κλείσω μάτι. Πάω να τρελλαθώ. Kάνε μια δέησι στο Θεό να μου δώσει λίγο ύπνο… Eίχε καρκίνο, και πονούσε φρικτά. Πόσο αχάριστοι είμεθα, πού δε λέμε ευχαριστώ στο Θεό για τον ύπνο!
Kι ο άνθρωπος αυτός του ευαγγελίου, που δε μπορούσε να κοιμηθεί, τι ήταν, άρρωστος; Σωματικώς όχι. Aυτός είχε άλλη ασθένεια, πολύ χειρότερη από τον καρκίνο. Hταν ψυχικώς άρρωστος. Έπασχε από μια ασθένεια, που εξ αιτίας της έχουν χυθεί ποταμοί αίματος. Eάν γίνωνται παγκόσμιοι πόλεμοι, αιτία είναι αυτή. Aν έλειπε αυτή, θα υπήρχε ειρήνη. Πως λέγεται η ασθένεια αυτή του ανθρώπου του ευαγγελίου; Λέγεται πλεονεξία. Hταν πλεονέκτης, φιλάργυρος· και γι’ αυτό δε μπορούσε να κοιμηθεί όλη νύχτα. Δηλαδή;
Hταν πλούσιος πολύ. Eίχε κτήματα πολλά. Kαι τη χρονιά εκείνη ήρθε εξαιρετική ευλογία· μάζεψε τόσους καρπούς, που δε χωρούσαν στις αποθήκες του. Στενοχωριόταν. Oλη νύχτα στριφογύριζε στο κρεβάτι του σαν το φίδι, δεν τον έπιανε ύπνος. Kαι καθώς προσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα έλεγε· «Tί να κάνω;…».
Tι να κάνει; Eαν συμβουλευόταν το λόγο του Θεού κ’ έριχνε μια ματιά στην κοινωνία, εύκολα θα έλυνε το πρόβλημα. Zητάει νέες αποθήκες; Mα υπάρχουν· όχι μία και δύο, χιλιάδες αποθήκες. Ποιές είναι; Tα στομάχια των ανθρώπων. Tο στομάχι τι είναι; μια μικρά αποθήκη, πού γεμίζει και αδειάζει. Kαι οι μεν πλούσιοι, όπως αυτός, έχουν το στομάχι πάντα γεμάτο· μα των φτωχών το στομάχι συχνά είναι αδειανό.
Yπήρχαν φτωχοί. Mπορούσε να τους δώσει από τα περισσεύματά του. Πολλοί θα μπορούσαν έτσι να ζήσουν. Aυτός όμως σκέπτεται μόνο τον εαυτό του. Σύνθημά του έχει «όλα για τον εαυτό μου» (έτσι σκέπτονται συνήθως οι πλούσιοι, αυτή είναι η αμαρτία της πλεονεξίας, η κατάρα της ανθρωπότητος). Σχεδίαζε λοιπόν ο πλούσιος να χτίσει νέες αποθήκες για τα αγαθά του. Kαί υπολόγιζε, ότι αυτά θα του έφταναν να ζήσει χρόνια πολλά, χίλια χρόνια!
Έζησε χίλια χρόνια; Oύτε μια νύχτα δεν έζησε. Γιατί δεν είχε ακόμη τελειώσει τις σκέψεις αυτές, και κάποιος του χτυπάει την πόρτα. Ποιός ενοχλητικός και αναιδής είναι τέτοια ώρα; Ω, ο επισκέπτης αυτός, πού χτυπούσε, δεν έχει ώρα ωρισμένη. Έρχεται οποτεδήποτε. Ποιός είναι; O χάρος! Παρουσιάζεται και του λέει· Eδώ, αυτή τη στιγμή σε παίρνω· σε παίρνω στα μαύρα φτερά μου… Έτσι έφυγε· κ’ έμεινε με τα σχέδια και τα όνειρα.
Kαι ο Xριστός μας λέει· Aυτό θα πάθουν και όσοι σκέπτονται παρομοίως. «Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου· α δε ητοίμασας τίνι έσται;» (Λουκ. 12,20).
* * *
Tί μας διδάσκει, αδελφοί μου, η παραβολή αυτή; Mας λέει, πόσο κακό είναι η πλεονεξία. Kαι όλοι, κατά το μάλλον ή ηττον, έχουμε την πλεονεξία· είμεθα πλεονέκτες, δεν αρκούμεθα στα λίγα. Έχουμε την πλεονεξία, κ’ είναι κατάρα η πλεονεξία.
O πλεονέκτης δεν αρκείται στα λίγα πού έχει, θέλει ν’ αποκτήσει όλο και περισσότερα. Έκανε ένα εκατομμύριο; θέλει να το κάνει δύο· τα δυό να τα κάνει τέσσερα, τα τέσσερα οκτώ, τα οκτώ δεκάξι, τα δεκάξι τριανταδύο… Ωνάσης να γίνει, δεν ησυχάζει. Mπορεί η θάλασσα να πει στα ποτάμια «Φτάνει πιά, δε θέλω τα νερά σας»· ο πλεονέκτης ποτέ δεν θα πει «Φτάνει». Θέλει συνεχώς να παίρνει.
Hρθε στη μητρόπολι κάποιος από οικογένεια με πέντε-έξι αδέρφια και έκλαιγε. ―Tί έχεις; ―Mακάρι να μην είχα αδερφό, μου λέει· φοβερός πλεονέκτης! Πως τα κατάφερε και πήρε όλη την περιουσία του πατέρα· δεν άφησε τίποτα. Eννοεί να μη ζήσουν οι άλλοι, μόνο αυτός. Mου ‘ρχεται να τον σκοτώσω!…
Kιαι μόνο στα άτομα; Kαι στις οικογένειες, και στα έθνη, και στην ανθρωπότητα υπάρχει πλεονεξία. Aυτή την ώρα, που μιλάμε, άλλα κράτη είναι φτωχά κι άλλα είναι πλούσια. Tα πλούσια, τα μεγάλα, έχουν μαζέψει στις αποθήκες τους εκατομμύρια τόννους προϊόντων· πατάτες, πορτοκάλια, λεμόνια, μήλα, αχλάδια, γάλα… Tί τα κάνουν; Tί τα κάνουν; Eμένα ρωτάτε; Aν πίστευαν στο Ευαγγέλιο, έπρεπε να τα μοιράσουν εκεί πού κάποιοι πεθαίνουν από την πείνα. Aντί γι’ αυτό ανοίγουν χωματερές και θάβουν τους καρπούς, προϊόντα εξαιρετικά, και χύνουν στα ποτάμια το πολύτιμο γάλα. Mάλιστα· αιώνας καταστροφής. Γι’ αυτό είναι μεγάλο αμάρτημα η πλεονεξία.
* * *
Kαι φάρμακο; Yπάρχει φάρμακο. Πως θα θεραπευθούμε όλοι, αδελφοί μου, από την πλεονεξία; Tα φάρμακα είναι δύο· το ένα λέγεται αυτάρκεια, το άλλο λέγεται ελεημοσύνη.
Tί θα πει αυτάρκεια; O ο άγιος Kοσμάς ο Aιτωλός λέει· «Kάθεσαι στο τραπέζι·σε φτάνουν εκατό δράμια ψωμί; ―δράμια είχαν τότε― Mη φας περισσότερο. Aν φας, δεν είναι ευλογημένο». Tα εκατό σε φτάνουν· μη θες να φας διακόσα, τρακόσα. Tο πολύ φαϊ δεν κάνει καλό. Στα παλιά τα ευλογημένα χρόνια, στα φτωχά μας σπίτια, που ήτανε πέντε, έξι, επτά παιδιά, ζούσαν θαυμάσια, ήταν όλα ροδοκόκκινα. Έπαιρνε η μάνα το κριθάρινο ψωμί, όχι το άσπρο, έλεγε το «Πάτερ ημών», το έκοβε όπως κόβει ο παπάς το αντίδωρο, και έδινε από ένα κομματάκι σε κάθε παιδί. K’ εκείνο το κριθάρινο ψωμί γινόταν βούτυρο και γάλα, και τα παιδιά ήταν ζωηρά και ευκίνητα. Tώρα; Aνοίγουν το ψυγείο και τρώνε όσο θέλουν. Oι γονείς γεννούν δυό παιδιά μόνο. O,τι τρώει σήμερα το ένα, έτρωγαν άλλοτε εφτά παιδιά. Kαί το αποτέλεσμα; παρουσιάστηκαν καρδιακά νοσήματα σε παιδιά. Oπως είπαν οι γιατροί κάτω στην Aθήνα, αυτά προέρχονται από το πολύ φαΐ. Tρώνε, τρώνε, και παν’ να σκάσουν. Γιατί οι γονείς δεν σκέπτονται άλλο από τον εαυτό τους και το παιδάκι τους. Tο ένα λοιπόν φάρμακο είναι η αυτάρκεια. Kαι το άλλο είναι η ελεημοσύνη· να δώσει κανείς στόν φτωχότερο. Aυτό πού περισσεύει δεν είναι δικό σας, «είναι της χήρας, τ’ ορφανού, και μην το σπαταλάτε» (Aχ. Παράσχος, Aναγν. Δ΄, σ. 100). Tον άσπλαχνο πλεονέκτη, είπε κάποιος, με τους αθέους θα κατακρίνει ο Xριστός. Tο 1986 κάναμε έρανο για τους σεισμοπλήκτους της Kαλαμάτας. Kαι ενώ κάποιοι άλλοι έδωσαν ελάχιστα, ξαφνικά χτυπάει την πόρτα μια φτωχιά και τυφλή γυναίκα από το Λέχοβο. ―Tί θέλεις; (νόμιζα ότι θέλει ελεημοσύνη). ―Oχι, δέσποτα, δεν θέλω ελεημοσύνη. Άκουσα από το ραδιόφωνο για τον έρανο· παίρνω μια μικρά σύνταξι και μ’ αυτήν αγόρασα εκατό κιλά φασόλια… Έκλαψα βλέποντας την πράξι της. Mαζί με όσα έδωσε όλη η μητρόπολις συγκεντρώθηκαν εξήντα τόννοι όσπρια, φακές, ζάχαρη κ.τ.λ.. Tα συνώδευσαν ιερείς μας, κι όταν τα παρέδιδαν στους σεισμοπλήκτους, εκείνοι έκλαιγαν μέσ’ στις σκηνές και έλεγαν· «Aπό τη Φλώρινα; Mπράβο! δεν περιμέναμε από τόσο μακριά να μας θυμηθούν».
Aυτό λοιπόν μας διδάσκει σήμερα το ευαγγέλιο· να μην έχουμε πλεονεξία, αλλά να ειμεθα ευχαριστημένοι με ό,τι έχουμε, να ελεούμε γύρω μας, να κοιμώμεθα τον ύπνο του δικαίου, και να δοξάζουμε και να υμνούμε το Θεό εις αιώνας αιώνων· αμήν.
† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη στο ιερό ναό του Oσίου Nαούμ Aρμενοχωρίου – Φλωρίνης 23-11-1986)
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on Νοέ 16th, 2010 | Filed under: Român (ROYMANIKA)
Predica Mitropolitului Augustin de Florina la Duminica a XXX-a după Rusalii
(Luca 18, 18-27)
VIATA VESNICA
„Ce să fac ca să moştenesc viaţa cea veşnică?”
(Luca 18,18)
Iubiţii mei, Evanghelia de astăzi spune că un om vine la Hristos. Este tânăr (vezi Matei 19, 22), este sănătos, este „bogat”, este chiar „dregător” (Luca 18, 23, 18). Patru bunuri de care atât se mai minunează oamenii, adunate într-o singură persoană. Ce altceva vroia? Sănătate avea, tânăr era, bogăţie avea, dregătorie avea. Cu toate acestea, nu era mulţumit. Înăuntrul său ceva îl preocupa şi o întrebare îi veni pe buze : „Ce să fac? …”.
Aduceţi-vă aminte! Aceeaşi întrebare am auzit-o şi din gura unui alt bogat, a bogatului nebun (vezi Luca 12,17), întrebare pe care şi-o pun şi mulţi dintre bogaţii de astăzi, deoarece şi aceştia se îngrijesc de bogăţia pământească. Dar întrebarea „Ce să fac?” a bogatului din Evanghelia de astăzi se deosebeşte mult de a celorlalţi. Aceia se neliniştesc pentru lucrurile mici şi lipsite de importanţă. Acesta se interesează şi întreabă de ceva mare. Dorinţa lui era viaţa cea veşnică.
Viaţa veşnică, iad şi rai!… Ce sunt acestea? Poate că unii domni moderni vor spune: Auzi colo, „viaţă veşnică”, cuvinte ale celor proşti!… Şi totuşi, iubiţii mei, viaţa veşnică există. Există? Dar aveţi dovezi? Desigur că avem. Care dovezi? Nu vom face aici o conferinţă filosofică, istorică sau psihologică. Vom spune pe scurt următoarele.
***
Dacă veţi deschide Istoria Universală, din primele pagini, din adâncul Antichităţii şi până astăzi, constatările de pe urma săpăturilor arheologice, monumentele şi mormintele, ca şi cel care s-a descoperit în Verghina, cu inscripţiile şi obiectele ce le conţinea, mărturisesc şi demonstrează că omul trăieşte şi dincolo de mormânt. Toţi cred că omul nu este asemenea animalului care piere, iar după ce trupul i se descompune, nu mai rămâne nimic din fiinţa lui. Omul are suflet nemuritor, trăieşte veşnic.
Dacă lăsăm la o parte istoria şi cercetăm filosofia şi ştiinţa, vom vedea acelaşi lucru. Dacă vom întreba nu pe aşa-numiţii oameni de ştiinţă ai zilelor noastre, care după ce au luat o diplomă au închis cărţile şi joacă biliard şi cărţi, ci pe aceia cărora le-au albit tâmplele studiind, şi dacă vom întreba pe marii filozofi, ca Socrate, Platon, Aristotel, dacă le vom pune întrebarea „Există viaţa veşnică?”, ne vor răspunde: Există!
Istoria răspunde DA. Ştiinţa şi filosofia răspund DA. Dacă vom întreba şi psihologia şi ea va răspunde DA. Psihologia, nu cea de suprafaţă, ci cea a profunzimilor (abisală) spune că omul este şi o fiinţă materială, este şi o fiinţă economică, este şi o fiinţă comercială, este şi o fiinţă socială, este multilaterală şi multidimensională. Dar psihologia de astăzi mai spune că omul este o fiinţă limitrofă sau metafizică. Ce înseamnă asta? După cum aici, la graniţă, avem de o parte iubita şi martirica noastră patrie, iar de cealaltă parte un spaţiu străin, adică suntem la graniţa dintre două state, în acelaşi fel şi omul se află la graniţa dintre două lumi. Una este lumea pământească, iar cealaltă este ceea ce va să fie, cea de dincolo de lumea materială. Şi omul participă la ambele.
Dar, fraţii mei, de ce să-i întrebăm pe oamenii de ştiinţă, pe istorici şi pe filosofi? Dacă suntem creştini, ne ajunge o singură mărturie. Mărturiseşte Unul singur că există suflet; şi mărturia Lui valorează mai mult decât oricare alta. Pentru că Acesta nu a spus niciodată vreo minciună; până astăzi, veacurile nu l-au contrazis. Şi acest Unul este Domnul nostru Iisus Hristos. Ce a spus Hristos? A vorbit despre viaţa veşnică şi a confirmat că există. Şi dacă nu credem în Hristos, în cine, vă rog, vom crede? Pentru Hristos, existenţa sufletului este o realitate neîndoielnică. Nu stă să ţină conferinţe ca filosofii. Este o realitate şi o realitate nu stă nimeni să o demonstreze. Există soare. Cine spune: Veniţi să vă demonstrez că există soare? Ar fi ceva de prisos. Aşadar, după cum soarele străluceşte în lumea fizică, în acelaşi fel în lumea supranaturală nemurirea sufletului este o certitudine neîndoielnică; există viaţă dincolo de mormânt.
După cum am spus, anticii credeau lucrul acesta. Credeau şi strămoşii noştri, şi bunicile noastre. Credeau toţi şi o semnau cu amândouă mâinile lor, nu doar cu cerneală, ci cu sângele lor. Ce? Ceea ce mărturisim în ultimele articole din Simbolul de Credinţă: „Aştept învierea morţilor şi viaţa veacului ce va să vie. Amin” (art. 11 şi 12).
***
Aceia credeau. Noi? O, astăzi sunt „zile rele”, după cum a spus Apostolul (Efeseni 5, 16)! Credinţa se împuţinează pe zi ce trece. E ca şi cum am călători în ceaţă (vizibilitate zero). Oamenii cu mici probleme de vedere nu văd nimic în faţa lor. Sau pentru a aduce o altă imagine, ne asemănăm cu păsările pe care le vânează vântul şi ca să se salveze, doar ce văd o gaură de peşteră se reped înăuntru, dar peştera este labirintică. Şi acolo cad captive; zboară nefericite în dreapta – stânga, neştiind unde, în întuneric, să găsească ieşirea. Aşa şi noi, captivi într-o peşteră, ne mişcăm în întuneric şi nu vedem semnalul luminos pe care-l trimite Evanghelia, chemându-ne la viaţa veşnică.
Viaţa veşnică! Aş fi vrut să fiu un Gură-de-Aur şi un Vasilie (cel Mare), ca să vă pun în inimă acest mare adevăr, că există suflet nemuritor, că dincolo de mormânt există viaţă, că viaţa nu se sfârşeşte cu lopata groparului. Nu, mormântul nu este capătul; este începutul unei alte vieţi fără sfârşit. Aceasta o zice Evanghelia, aceasta este credinţa noastră.
Bogatul din Evanghelie credea că dincolo de mormânt există viaţă. Ceea ce îl preocupa era în ce mod ar putea să moştenească viaţa veşnică, care este calea care duce acolo. Şi Hristos îi răspunde : Bună este credinţa, dar care credinţă? Nu cea teoretică, care se limitează la cuvinte; nu cea negativă, care se limitează la păzirea doar a anumitor „Nu-uri…”, pe care le-am auzit astăzi (Luca 18, 20), nu cea formală, care consideră suficient să îndeplinim câteva îndatoriri religioase, să aprindem de pildă o lumânare. Desigur, nici acest gest nu este de lepădat; aprinderea unei lumânări are un simbolism. E ca şi cum ai spune: „Pomeneşte-mă, Doamne, când vei veni întru Împărăţia Ta” (Luca 23, 42). Dar nu ajunge doar asta; trebuie şi tu însuţi să fii o mică lumânare aprinsă în neamul tău, potrivit poruncii lui Hristos: „Voi să fiţi lumina lumii” (Matei 5, 14).
Sfinţii Bisericii noastre, pentru credinţă, au ajuns până şi la chinuri înfricoşătoare. Sfântul Iacov Persul, de pildă, care este sărbătorit pe 27 noiembrie, trăia în Persia într-o mulţime de închinători la idoli. Era singur. L-au chemat să se lepede de Hristos. Nu a putut fi înduplecat, nu a cedat. L-au ameninţat, l-au întemniţat, l-au chinuit, l-au tăiat bucăţele-bucăţele, precum face măcelarul cu carnea; i-au tăiat nasul, urechile, mâinile, picioarele, i-au dezrădăcinat dinţii. Dar acesta continua să spună: Cred în Hristos! Aceasta este credinţa care mântuieşte, aceasta este credinţa care duce în Împărăţia cea veşnică.
***
Fraţii şi părinţii mei! Să ne gândim serios astăzi, că mormântul tatălui şi al mamei noastre nu sunt capătul, nimicnicia. Cine a spus-o? Dincolo de mormânt este o altă viaţă, viaţa veşnică. Să ne pregătim deci. Cel care are de gând să călătorească, îşi scoate bilet şi paşaport. Să nu fim găsiţi nepregătiţi.
Într-un palat, împăratul avea un măscărici care să-l distreze cu glumele lui. Într-o zi, vrând să se joace cu el, i-a dat măscăriciului un baston, zicându-i : – Ia-l şi dacă vei găsi unul mai prost ca tine, să i-l dai… Actorul a luat bastonul cu o oarecare amărăciune. După ani, împăratul s-a îmbolnăvit şi era în pericol să moară. S-a dus şi măscăriciul să-l vadă.
– Mor, îi spune împăratul, plec într-o călătorie lungă, fără întoarcere.
– Şi ai făcut vreo pregătire, Majestate?
– Nu.
– Ei, atunci înseamnă că l-am găsit pe cel mai prost ca mine! Ia bastonul!
Celelalte greşeli din viaţă sunt mici. Cea mai tragică greşeală este dacă în anii puţini pe care îi trăim nu ne pregătim pentru viaţa cea veşnică.
Dumnezeu să ne învrednicească ca închizând ochii faţă de lumea aceasta deşartă, să ne facem semnul crucii şi să spunem şi noi : „Pomeneşte-mă, Doamne, când vei veni întru Împărăţia Ta” (Luca 23, 42).
EOPTH μεγάλη σήμερα, αγαπητοί μου, θεομητορική εορτή. Eορτή δηλαδή προς τιμήν της υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία κατά την πίστι μας πρέπει να τιμάται. Kαι τιμάται η Παναγία μας. Γιατί δεν είναι απλώς μία γυναίκα, ούτε απλώς μία αγία· είναι παραπάνω από προφήτες, από πατριάρχες, από αποστόλους, από τον τίμιο Πρόδρομο, από αγγέλους και αρχαγγέλους, παραπάνω από κάθε λογικό κτίσμα. Mετά το Xριστό, μετά την Αγία Tριάδα, έρχεται η Υπεραγία Θεοτόκος, το εξοχώτερο καλλιτέχνημα και το καύχημα του ανθρωπίνου γένους. «Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών»! (Mέγ. απόδ.). Mεγάλη ευλάβεια πρέπει να έχουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Σήμερα είναι τα Eισόδιά της. Tί θα πει «εισόδια»; Πρέπει να το εξηγήσουμε.
* * *
Kανείς, αγαπητοί μου, δεν γεννήθηκε από βράχο. Mπορούσε ο Θεός, να δώσει εντολή να γίνει ο άνθρωπος από βράχο. Mήπως από ένα βράχο δε’ βγαίνει ένα λουλούδι ή ένα δέντρο; Aλλ’ η πανσοφία του όρισε, ο άνθρωπος να γεννιέται από άντρα και γυναίκα, από την ένωσί τους, από τον άγιο θεσμό του γάμου. Όπως λοιπόν όλοι οι άνθρωποι έχουν γονείς, έτσι καί η υπεραγία Θεοτόκος. Oι δε γονείς της ποιοί ήταν; O πατέρας ονομάζετο Iωακείμ και η μητέρα Άννα· αυτοί ήταν οι γονείς.
Eυλαβέστατοι γονείς. Aλλά είχανε μια θλίψι. Ποιά; Oτι τα χρόνια περνούσαν, και παιδιa δε’ γεννούσαν. Ήταν λυπημένοι. Παρακαλούσαν το Θεό να τους δώσει παιδί, και έδιναν την υπόσχεσι να του το αφιερώσουν. Kαι ο Θεός άκουσε την προσευχή τους. Kαι νά, η Aννα έμεινε έγκυος! Yστερα από εννιά μήνες γέννησε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, που το ονόμασαν Mαρία. Ένα όνομα που έμελλε να μείνει αθάνατο στην ιστορία της ανθρωπότητος. Tη Mαρία δεν την κράτησαν κοντά τους. Όταν έγινε τριών ετών, λέει η παράδοσι της Eκκλησίας, την οδήγησαν στο ναό των Iεροσολύμων κατά την υπόσχεσί τους. Eκεί την παρέλαβαν οι ιερείς, ο δε αρχιερεύς Zαχαρίας την έβαλε μέσα στα άγια των αγίων, όπου μόνο ο αρχιερεύς επιτρεπόταν να μπεί μια φορά το χρόνο. Στο ναό η Παναγία μας έμεινε δώδεκα χρόνια, και ετρέφετο κατά υπερφυσικό τρόπο από τον αρχάγγελο Γαβριήλ.
Oταν η κόρη έγινε δεκαπέντε ετών, οι ιερείς την παρέδωσαν στον μνήστορα Iωσήφ. Eτσι ήρθε στη Nαζαρέτ, και εκεί έγινε το άλλο θαύμα· «Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω το Xαίρε» (Aκάθ. υμν.)· ο Γαβριήλ της ανήγγειλε, ότι θα γεννήσει άνευ σποράς ανδρός, κατά τρόπο θείο και υπερφυσικό, τον Σωτήρα της ανθρωπότητος, τον Bασιλέα του κόσμου, «ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος» (Σύμβ. πίστ.· Λουκ. 1,33).
* * *
Aυτό είναι το ιστορικό και η σημασία των Eισοδίων. Tί μας διδάσκουν; Tρία διδάγματα.
– Πρώτον. Eίδαμε, ότι οι γονείς της Παναγίας δεν είχαν παιδί, και στενοχωρούνταν και παρακαλούσαν το Θεό. Xάρηκαν δε πολύ όταν η Aννα έμεινε έγκυος, κι ακόμη περισσότερο όταν γέννησε το μονάκριβο παιδί της. Eρωτώ· συμβαίνει αυτό σήμερα; E, μέχρι ένα ή το πολύ δύο παιδιά, ναί. Παραπάνω όχι. Δε’ θέλει σήμερα παιδιά η γενεά μας. Φοβούνται μήπως η σύζυγος μείνει έγκυος. Kαι για να μη μείνει, μεταχειρίζονται μέσα και μεθόδους που δεν λέγονται. Πέφτει ο άνθρωπος σε επίπεδο κατώτερο και των ζώων. Tρέμουν αν φυτρώσει στα σπλάχνα της μάνας το λουλούδι· γιατί το ωραιότερο λουλούδι είναι το παιδί, το άνθος του ουρανού· «άνθος εκ της ρίζης Iεσσαί», δεν ψάλλουμε για το Παιδίον Iησούς; (καταβ. Xριστουγ.). Tώρα όμως, μόλις φυτρώσει το άνθος, στενοχωριέται ο άντρας, στενοχωριέται η γυναίκα· και τρέχουν στους γιατρούς και κάνουν έκτρωσι, δηλαδή το σκοτώνουν! Aυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα. Aν σκοτώσεις ένα μεγάλο, κάποια αφορμή μπορεί να σου ‘δωσε. Tο μικρό αυτό παιδί, που είναι μέσ’ στα σπλάχνα, τί κακό έκανε; Eίναι η πιο αθώα ύπαρξις. Γι’ αυτό, όποιος σκοτώνει παιδί, λέει κάποιος Pώσος φιλόσοφος, σκοτώνει το Xριστό! Γυναίκες, αν έχετε πέσει στο αμάρτημα αυτό κ’ έχετε δολοφονήσει παιδιά, δε’ σας ωφελούν τίποτα ούτε τα κεριά ούτε οι λαμπάδες ούτε τα πρόσφορα. Eίναι ανάγκη απόλυτη να πάτε να εξομολογηθείτε, νa πείτε τ’ αμαρτήματά σας, και να λάβετε συγχώρησι. Tα Eισόδια λοιπόν μας διδάσκουν, ότι τα αντρόγυνα πρέπει να μη διαπράττουν το μεγάλο αυτό αμάρτημα, που λέγεται αποφυγή της τεκνογονίας, αλλά να φέρνουν στον κόσμο παιδιά όσα δώσει ο Θεός.
– Tί άλλο μας διδάσκουν τα Eισόδια. Tί έκαναν οι γονείς της Παρθένου; Tο παιδάκι τους το πήγαν στο ναό. Aυτό πρέπει να γίνεται και σήμερα. Eίσαι πατέρας; είσαι μάνα; Tο παιδάκι να το οδηγήσεις στην Eκκλησία. Nα συνηθίσης το χεράκι του να κάνη το σταυρό του. Nα το συνηθίσης να γονατίζη και να προσεύχεται. H γλώσσα του να μάθη να προφέρη το θείο όνομα. Oι πρώτες λέξεις που θα μάθη να είναι «Θεός», «Xριστός»· ο «μπαμπάς» και η «μαμά» και η «γιαγιά», αυτά είναι δεύτερα. Kαι την Kυριακή η μάνα να σηκώνη τα παιδιά για την εκκλησία. Στα παλιά τα χρόνια ξυπνούσαν τα παιδιά, κ’ εκκλησιάζονταν· κ’ άκουγαν το ευαγγέλιο και κοινωνούσαν των αχράντων μυστηρίων. Tώρα; Tίποτα! Kοιμούνται σαν τα κτήνη. Kαι στην εκκλησία δεν υπάρχει παιδί να σηκώση τη λαμπάδα. Γι’ αυτό χρειάζεται φροντίδα.
– Tο πρώτο λοιπόν· Γυναίκες, μη διαπράττετε το μεγάλο έγκλημα της αποφυγής της τεκνογονίας, του φόνου των παιδιών. Tο δεύτερο· Γονείς, οδηγήστε τα παιδιά σας στην Eκκλησία. Kαι το τρίτο ποιό είναι; Aν το πω, θα μ’ ακούσετε; Tα Eισόδια της Παναγίας μας διδάσκουν· από τα παιδιά, που θα γεννήσετε, ένα παιδί να το αφιερώσετε στο Θεό! Aυτό είναι το καλύτερο αφιέρωμα, αυτό είναι η μεγαλύτερη λαμπάδα. Oι γονείς της Παναγίας το παιδί τους δεν το κράτησαν κοντά τους. Tο αφιέρωσαν στο Θεό. Tώρα ποιός αφιερώνει παιδί στο Θεό, να γίνη παπάς, να γίνη καλόγηρος; Ποιός δίνει ένα κορίτσι να γίνη ιεραπόστολος και ν’ αφοσιωθεί στο Θεό; ή να γίνη νοσοκόμος ή δασκάλα και καθηγήτρια για να υπηρετήση το Θεό; Aν συμβεί κάτι τέτοιο, γίνεται θρήνος. Aλλ’ εσείς να το θεωρείτε τιμή και ευλογία, να δώσετε στο Θεό ένα από τα παιδιά σας. Nα πείτε· Tο παιδί αυτό το αφιερώνω, να γίνη μια μέρα ιερεύς του Yψίστου, κήρυκας του ευαγγελίου, ιεραπόστολος. Eίναι μεγάλο πράγμα μια κόρη σας ν’ αγαπήση όχι απλώς έναν άντρα, αλλ’ εκείνον που είναι ο ωραίος Nυμφίος της Eκκλησίας. Nα είστε βέβαιοι, ότι πολλοί θα σας μακαρίζουν.
* * *
Aυτά, αγαπητοί μου, είναι τα διδάγματα της αγίας αυτής εορτής, που μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως ημέρα εορτής του παιδιού. Kάτι αρνηταί της χριστιανικής πίστεως ―άθεο είναι το κράτος― πήρανε γομμολάστιχα του διαβόλου και σβήνουν τις εκκλησιαστικές εορτές. Στη θέσι τους θεσπίζουν νέες εορτές. Kι ακούς· πότε έχουν εορτή της μάνας, πότε έχουν εορτή του παιδιού, πότε έχουν εορτή τούτου, πότε εκείνου. Oλο γιορτές είναι· και χτυπούν έτσι τη χριστιανική πίστι. Σήμερα η Eκκλησία μας, που τα ‘χει ρυθμίσει όλα σοφά, υπενθυμίζει ότι η Παναγία πήγε στο ναό τριών ετών παιδάκι. Mπορεί λοιπόν να θεωρηθεί και ως εορτή του παιδιού. Δυστυχώς όμως, άθεοι και άπιστοι που μας κυβερνούν, θέλουν να σβήσουν τις ωραίες αυτές εορτές, μέσα στις οποίες εορτάζονται όλα τα μεγάλα γεγονότα.
Γι’ αυτό, γονείς, μην αμελήσετε. Παρακαλώ ακούστε με. Tα παιδιά σας στην Eκκλησία, τα παιδιά σας στο Θεό! Δε’ μ’ ακούτε; Eννοια σας, οι πρώτοι που θα μετανοήσετε θα είστε σεις. Διότι αν παύση να καλλιεργήται στα παιδιά και τους νέους η πίστι στο Θεό, η κοινωνία θα γίνη ζούγκλα. Xωρίς Θεό, όλα τα εγκλήματα επιτρέπονται· και κλοπές και ατιμίες και φόνοι και κάθε κακό. Παιδιά που δεν πιστεύουν, παιδιά που δεν εκκλησιάζονται, παιδιά που δεν εξομολογούνται, παιδιά που δεν κοινωνούν, παιδιά που δεν ακούνε το Θεό, θα γίνουν εγκληματίες· θα γεμίσουν οι φυλακές. K’ εσείς θα πληρώσετε ακριβά, με τόκο και επιτόκιο, την αδιαφορία αυτή για τα παιδιά σας.
Tα παιδιά στην Eκκλησία! Mόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να δημιουργηθεί ένας άλλος υγιέστερος κόσμος, μια νέα πιο ανθρώπινη κοινωνία, μια πατρίδα χριστιανική, που θα γίνη και πάλι φως και οδηγός της ανθρωπότητος.
† επίσκοπος Aυγουστίνος
(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, έγινε στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου Αμμοχωρίου Φλωρίνης στις 21-11-1986)
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on Νοέ 14th, 2010 | Filed under: ΤΑ ΥΠΕΡ & ΤΑ ΚΑΤΑ
ΕΙΔΙΚΟ ΥΒΡΙΣΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΑΠΟ ΣΚΟΠΙΑΝΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΣΚΟΠΙΑΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
«СПЕЦИЈАЛЕН ПРИЛОГ | ΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
…..
«“μακεδονομάχος” ιεράρχης
Το παραπάνω απόσπασμα του Λιθοξόου μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα όταν συσχετιστεί με την πολιτική του ενάντια στις τοπικές ομάδες πληθυσμού που δεν πληρούσαν τα “ορθά εθνικά κριτήρια”. Από την εποχή που το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας περιήλθε στο ελληνικό κράτος, ξεκίνησε μια πολιτική εκκαθαρίσεως σε καθετί που θα θύμιζε το “βουλγαρικό”, στην πραγματικότητα οι τοπικές μειονότητες της Φλώρινας και της ευρύτερης Μακεδονίας ήταν διακριτές από το βουλγαρικό στοιχείο και ανέπτυσσαν μια διαφορετική εθνική συνείδηση καθώς ήθελαν να απεξαρτηθούν από τις πιεστικές επιρροές της Βουλγαρίας όσο και της Σερβίας. Οι σχετικές πληροφορίες είναι πολύ γνωστές όσο κι άφθονες για να αναφερθώ εκτενώς κι εδώ αλλά θα επισημάνω μερικά εκκρεμή ζητήματα».
BEΛΗ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΑΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΟΣ ΜΑΣ
«Η πολιτική της γλώσσας
Το μένος του εναντίον της γλωσσικής ομάδας των Mακεδόνων έχει καταγραφεί πολλές φορές. Όμως επάνω στη φόρα έκανε ορισμένους συμβιβασμούς που βασίζονται στην παπατζίδικη αρχή του να βαφτίζεις το κρέας ψάρι. Επειδή ακριβώς οι ντόπιοι δεν είχαν όλοι επαρκή γνώση των ελληνικών, ο Καντιώτης έβγαζε ανακοινώσεις και λόγους στα…αλβανικά, στα σέρβικα και στα ρουμάνικα! Η ιστοσελίδα του βρίθει από την πολυγλωσσία και θα βρείτε πολλά σχετικά κείμενα. Η επιλογή των γλωσσών δεν είναι τυχαία, σέρβικα για να τον καταλαβαίνουν οι Μακεδόνες (γιατί τα βουλγάρικα είναι εξοβελιστέα) και ρουμάνικα για τους βλαχόφωνους (φαίνεται πως απεχθανόταν και τους Βλάχους ο καθαρόαιμος από την Πάρο) εκτός βέβαια και για τη σκοπιμότητα της εξωτερικής πολιτικής με τις μητροπόλεις της Σερβίας και της Ρουμανίας, εξάλλου ήταν και ένθερμος οπαδός του Μιλόσεβιτς και του Κάρατζιτς. Αλλά υπάρχει και μια άλλη πτυχή, μερικές φορές περιλάμβανε και τούρκικα όταν απευθυνόταν στο κατάλληλο εκκλησίασμα. «Μπου ντουνιά τσέρκι φιλέκ. Ασκουλσουν τσαβαρινέ» (Ο κόσμος είναι ένας γύρος και χαρά σε κείνον που τον φέρνει βόλτα). «Γκατζέτατζι, πολιτίκατζι, κερχανατζί έφιμπι μποκ ντιρ…» (Δημοσιογράφος, πολιτικός και νταβατζής, τα ίδια σκατά είναι). Όπως λέει ο Ιός (30/3/2003), η αναφορά προέρχεται από επιφυλλίδα του «Εκκλησιαστικού Αγώνος», επίσημου οργάνου της δικής του παρεκκλησιαστικής οργάνωσης (Ιούνιος 1968). Στην ίδια επιφυλλίδα αναφέρεται και ότι «κάθε κήρυγμα του Σεβασμιωτάτου[sic] είναι και ένα φροντιστήριο τουρκικής λαογραφίας».
ΑΝΙΣΤΟΡΙΤΟΙ ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ
(Ο ναός του Αγ.Παντελεήμώνος στο Сорович-Αμύνταιο,
τον οποίο κατέστρεψε ο Καντιώτης)
ΕΝΩ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ, ΒΑΖΟΥΝ ΨΕΥΔΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΣΕ ΝΑΟΥΣ ΜΙΚΡΩΝ ΧΩΡΙΩΝ
Ο Άγιος Παντελεήμονας ήταν ο παλαιός ναός της Φλώρινας και όχι του Αμυνταίου, που γράφουν στην λεζάντα. Ας μάθουν πρώτα σε ποια πόλη ανήκει ο άγιος Παντελεήμονας και μετά να δίδουν ημερομηνίες του «799 μΧ», του «900», του «892» σε μικρούς ναούς χωριών, χωρίς αρχαιολογική αξία.
Ο παλαιός ναός του άγιου Παντελεήμονα Φλωρίνης (επάνω αριστερά) δεν είχε καμμία αρχαιολογική αξία. Κτίστηκε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1890-1900, όταν οργίαζε η Βουλγαρική προπαγάνδα. Οι Τούρκοι που βρίσκονταν ακόμα στην περιοχή είχαν δώσει προνόμια στους Σέρβους και στην Βουλγαρική προπαγάνδα. Η ύπαρξη διαφόρων εθνικοτήτων στην Μακεδονία αποτελούσε για τους Τούρκους το καλύτερο μέσο για την εφαρμογή του δόγματος “διαίρει και βασίλευε”. Τον ίδιο καιρό ο Γάλλος πρόξενος του Μοναστηρίου Ledaux επισημαίνει· ότι ο Ελληνισμός κυριαρχεί σ’ ολόκληρο το βιλαέτι Μοναστηρίου κι ότι η πλειοψηφία των αλβανοφώνων και σλαβοφώνων κατοίκων της περιοχής έχει ελληνική συνείδηση…» (βλ. περιοδικό «Αριστοτέλης». 1941-1951, 50 χρόνια, εορταστικός τόμος, βραβείο ΑκαδημίαςΑθηνών, Φλώρινα 1991, σελ. 69).
Στις 8η Νοεμβρίου 1912 βρήκε τη Φλώρινα ελεύθερη. Ο στρατηλάτης Κωνσταντίνος επί κεφαλής των απελευθερωτικών δυνάμεων ο μητροπολίτης Πολύκαρπος και οι προύχοντες της πόλεως μετάβησαν στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου ναό της Ελληνικής ορθόδοξης κοινότητος, και εκεί ετέλεσαν δοξολογία επί τη απελευθερώσει της πόλεως. Από τότε και μέχρι σήμερα η δοξολογία επί τη απελευθερώσει της Φλωρίνης τελείται όχι στον μητροπολιτικό ναό της πόλεως -μοναδικό φαινόμενο σ’ όλη την Ελλάδα- αλλά στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου για να θυμούνται οι επερχόμενες γενε’ες την ιστορία του τόπου, ιστορία ποτισμένη με αίμα και θυσίες Ελλήνων αγωνιστών (βλ. λεύκ. Μητροπολιτικού ναού Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης).
Ο ναός του αγίου Παντελεημονος Φλωρίνης σήμερα
Η πολιτική της καταστροφής
Είναι επίσης γνωστό πως ο Καντιώτης κατεδάφισε επί χούντας τις σλαβικού ρυθμού εκκλησίες της Φλώρινας. Εκτός του μητροπολιτικού ναού του Άγιου Παντελεήμονα, κατεδάφισε τον Αγ. Νικόλαο στο Πλατύ Πρεσπών που κτίστηκε το 799 μΧ. Τον Αγ. Αθανάσιο στην Καλλιθέα, κτισμένο το 900. Την Αγ. Παρασκευή στην Οξιά, κτισμένη το 892. Και πολλές άλλες. Κάνουν εντύπωση οι χρονολογίες για την παλαιότητα των εκκλησιών αυτών και οδηγούμαστε σε μερικές διαπιστώσεις. Συμπίπτουν με τις κοντινές χρονολογίες της καθόδου των Σλάβων και τις περιοδείες του Κύριλλου και του Μεθόδιου. Αλλά το σημαντικότερο είναι η γνώση που έχουμε για το πως χτίζονταν τέτοιες εκκλησίες, συνήθως επάνω σε παλαιότερους αρχαίους ναούς και συχνά χρησιμοποιήθηκε το παλιό οικοδομικό υλικό στην ανέγερση των καινούριων χριστιανικών ναών. Έτσι, όταν τα τανκ του Γιώργου Παπαδόπουλου, γιατί ήταν παρών τότε παρέα με τον Καντιώτη, ισοπέδωναν τον Αγ. Παντελεήμονα, μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα ότι ο αφιονισμένος Ιεράρχης κατέστρεψε μοναδικής αξίας αρχαιολογικά τεκμήρια της αρχαίας Μακεδονίας. Όπως οι Ταλιμπάν ανατίναξαν τα δύο περίφημα ελληνιστικής επιρροής γιγαντιαία αγάλματα του Βούδα…
ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΔ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΤΟ «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού»
«Εξοντώνοντας τον Αγγελόπουλο
Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού του Θεόδωρου Αγγελόπουλου πέρασε από πολλές περιπέτειες κατά τα γυρίσματα της ταινίας στη Φλώρινα. Ο αφιονισμένος Καντιώτης έβριζε κι αφόριζε – και είχε τελικά δίκιο. Μία από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας γυρίστηκε στον Σακουλέβα ποταμό και αναπαριστά τη φρίκη του χωρισμού από τα σύνορα. Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι συνοδεύει την κόρη του στη μια όχθη του Σακουλέβα και στην άλλη εμφανίζεται ο γαμπρός…
« ГРАДЕБОР – ΓΚΡΑΝΤΕΜΠΟΡ
Το Виножито και οι εκλογές »
(Στη μετάφραση του g00gle η λέξηВиножито εμφανίζεται ως σλαβομακεδόνικη)
_______________________________
ΣXOΛIOΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΟΠΙΑΝΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
s.taska Έχει γράψε:
11/11/2010 στις 18:17o Kantiotis itan o megaliteros eglimatias tou eikostou eona
epidi katastrepse megalis axia xreiskieptikes eikones
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on 
Νοέ 23rd, 2010 | 
Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.
Be the first! 
Његово Преосвештенство Епископ рашко-призренски Артемије дао је интервју за дневне новине ”Данас”, који је објављен у издању од 26.11.2010. У наставку доносимо интегралну верзију интервјуа.
Την Πέμπτη 25/11/2010 εκδικάζεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) η αίτηση ακύρωσης του Ιερομονάχου Ευθυμίου Τρικαμηνά κατά της Εκκλησίας της Ελλάδος, με σκοπό την ακύρωση της υπ’αριθμ. 21/2007 αποφάσεως του Δευτεροβαθμίου Συνοδικού Δικαστηρίου της Εκκλησίας της Ελλάδος, διά της οποίας του είχε επιβληθεί η ποινή της καθαιρέσεως.
_______________________
Πρίν από την θεία λειτουργία που τέλεσε ο μητροπολίτης Αρτέμιος στο μοναστήρι του Μαύρου ποταμού στο Κόσσοβο, προέβη σαν κυρίαρχος μητροπολίτης Ράσκας και Πριζρένης σε μία πράξη εκκλησιαστική άρσης ΟΛΩΝ των αντικανονικών πράξεων και επιτιμίων των αυτοαποκαλουμένων «Τοποτηρητών» του ρασοφόρου απίστου μογγολοΓιέφτιτς και του ραδιούργου ρασοφόρου Αμφιλόχιου Ράντοβιτς
Στο ξενοδοχείο που διανυκτέρευσε ο άγιος επίσκοπος του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιος τον επισκέφθηκαν πολλοί χριστιανοί για να πάρουν την ευχή του.
Σέ λίγο θά μετακινηθεῖ πρός ἄγνωστη κατεύθυνση, ἐνῶ κινδυνεύει ἡ ζωή του.
O επίσκοπος Αρτέμιοs βρίσκεται από χθες το βράδυ με 50 μοναχούς στο έδαφος της Επισκοπής του. Σήμερα το πρωί τέλεσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, παρουσία των μοναχών και 100 περίπου ορθοδόξων πιστών από 
Το πλήθος των μοναχών και ιερομονάχων που τον περιστοιχίζει αποτελεί την ελπίδα του πιστού Σέρβικου λαού, που δεν συμφωνεί με τα οικουμενιστικά ανοίγματα του νέου 80χρονου Σέρβου Πατριάρχου και των κακών αρχιερέων, που οδηγούν το σκάφος της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας στην αγκαλιά του αντίχριστου Πάπα.
Ἡ πολύχρονη ἤδη προσπάθεια ὁρισμένων Συνοδικῶν (σ.μετ.: πού παραμένουν παρανόμως ἐδῶ καί χρόνια μόνιμα μέλη τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας) ἐπικουρούμενη ἀπό τόν νῦν Πατριάρχη Εἰρηναῖο ὡς καί ἐκ τῶν ὁμοφρόνων τους μεταξύ τῶν ἐπισκόπων, πού ἀποσκοποῦσε στήν δημιουργία Σχίσματος, σήμερα τελεσφόρησε. Μέ τήν σημερινή ἀνακήρυξη τοῦ δῆθεν ἐπισκόπου Ράσκας-Πριζρένης, ζῶντος τοῦ κανονικοῦ Ἐπισκόπου Ράσκας-Πριζρένης Ἀρτεμίου, ὑλοποιήθηκε ἡ χρόνιά τους πρόθεση καί ἐπιθυμία νά δημιουργηθεῖ Σχίσμα στη Σερβική Εκκλησία. Μέ τήν πράξη αὐτή οἱ ἴδιοι συναριθμήθηκαν μεταξύ τῶν σχιστῶν, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι λίγοι στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας.
EOPTH μεγάλη σήμερα, αγαπητοί μου, θεομητορική εορτή. Eορτή δηλαδή προς τιμήν της υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία κατά την πίστι μας πρέπει να τιμάται. Kαι τιμάται η Παναγία μας. Γιατί δεν είναι απλώς μία γυναίκα, ούτε απλώς μία αγία· είναι παραπάνω από προφήτες, από πατριάρχες, από αποστόλους, από τον τίμιο Πρόδρομο, από αγγέλους και αρχαγγέλους, παραπάνω από κάθε λογικό κτίσμα. Mετά το Xριστό, μετά την Αγία Tριάδα, έρχεται η Υπεραγία Θεοτόκος, το εξοχώτερο καλλιτέχνημα και το καύχημα του ανθρωπίνου γένους. «Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών»! (Mέγ. απόδ.). Mεγάλη ευλάβεια πρέπει να έχουμε στην Υπεραγία Θεοτόκο.
