ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΑΝΑΞΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΤΗΝ ΣΕΡΒΙΑ

Την Κυριακή, 26 Δεκεμβρίου 2010, έγινε η ενθρόνιση του μοιχεπιβάτου Επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Θεοδοσίου.

Ο φιλόδοξος κληρικός Θεοδόσιος, βοηθός του επισκόπου Αρτεμίου χρησιμοποιήθηκε από τους οικουμενιστάς  της Σερβίας και από τις Κατοχικές δυνάμεις των Ευρωπαίων, που βομβάρδισαν την Σερβία ως  το καταλληλότερο πρόσωπο για να αντικαταστήσει τον κανονικού επισκόπου της Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου!!!

Ο λαός δεν τον αποδέχεται, γι’ αυτό στην ενθρόνηση χρησιμοποιήθηκαν καθ΄ όλη την διάρκεια της λειτουργίας αστυνομικές δυνάμεις και χωροφυλακή της Ιταλίας και της Γερμανίας για να φυλάγουν τον χώρο γύρω από την εκκλησία!

Στην περιοχή είχαν αναρτηθεί αφίσες που έλεγαν ότι είναι μοιχεπιβάτης και ότι αναλαμβάνει με τη βοήθεια βίας και τρομοκρατίας εκ μέρους της Αλβανικής αστυνομίας και του μισθοφορικού στρατού καθόσον είναι ζων ο κανονικός Μητροπολίτης Αρτέμιος.

ΑΞΙΟΙ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ Ι. ΚΑΝΟΝΕΣ, Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΣΥΝΑΓΩΓΕΣ.

_______________________

Iεροι Κανονες

● «Ὅποιος ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ γενικὰ κληρικὸς, νηστεύει μέ τοὺς  Ἰουδαίους ἢ ἐορτάζει μαζί τους ἢ δέχεται ἀπ’ αὐτούς τὰ δώρα τῆς ἑορτῆς τους, ὅπως ἄζυμα ἢ κάτι τέτοιο, νά καθαιρεῖται»

● «Ὅποιος χριστιανὸς προσφέρει λὰδι σὲ ναὸ εἰδωλολατρῶν ἢ σὲ Συναγωγὴ Ἰουδαίων κατά τίς ἑορτές τους ἢ ἀνάβει λυχνίες, νά ἀφορίζεται»

(Κανόνες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, 70^ος καὶ 71^ος ἀντίστοιχα, σὲ μετάφραση).

Αγιος Ιωαννης ο Χρυσοστομος:

(«Λόγοι Κατά Ἰουδαίων» – μετάφραση)

◊ «Ἐκεῖνοι πότε νήστεψαν τὸ [χριστιανικό] Πάσχα; Πότε ἑώρτασαν μαζί μ’ ἐμᾶς τοὺς μάρτυρές μας; Πότε ἑώρτασαν μαζί μας τὴ μέρα τῶν Θεοφανείων; Ἐκεῖνοι δὲν ἔρχονται πρὸς τὴν ἀλήθεια, καὶ σεῖς τρέχετε πρὸς τὴν παρανομία;» [Λόγος Δ΄:3]

◊ «Κυρίως, μισῶ τὴν Συναγωγή ἐπειδὴ ἔχει τὸ Νόμο καὶ τοὺς προφῆτες, παρὰ ἂν δὲν εἶχε τίποτε ἀπ’ αὐτά. Γιατί τὴ μισῶ; Γιατί ἐδῶ βρίσκεται ὁ μεγάλος δελεασμὸς καὶ ὁ κίνδυνος νὰ ἐξαπατηθοῦν οἱ πιὸ ἀφελεῖς» [Λόγος ΣΤ΄:6]

◊ «Ἂν κάποιος δεῖ ἐσένα, ποὺ ξέρεις τί σημαίνει Συναγωγὴ, νὰ μπαίνεις σ’ αὐτὴν καὶ νὰ παρακολουθεῖς τὶς ἐορτὲς, δὲν θὰ ξεθαρρέψει ἡ συνείδησή του, ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατος στὴν πίστη, στὸ νὰ θαυμάζει τὰ ἰουδαϊκὰ πράγματα; Ὅποιος ἁμαρτάνει δὲν τιμωρεῖται μόνο γιὰ τὴν πτώση του, ἄλλα καὶ γιὰ τὸ ὅτι κάνει καὶ ἄλλους νὰ πέσουν» [Λόγος Α΄:5]

◊ «Σκότωσαν τὸν Υἱὸ τοῦ Κυρίου σου, καὶ σὺ τολμᾶς νὰ πηγαίνεις μαζί τους στὸ ἴδιο μέρος; Καὶ βέβαια, Ἐκεῖνος ποὺ φονεύθηκε σὲ τίμησε τόσο πολύ, ὥστε σὲ ἔκανε ἀδελφό καὶ συγκληρονόμο Του, ἐνῶ ἐσὺ τὸν ἀτιμάζεις, ἀφοῦ τιμᾶς τοὺς “σταυρωτές” Του συμμετέχοντας στὶς ἴδιες ἑορτές καὶ πηγαίνοντας στοὺς βέβηλους ναούς τους»  [Λόγος Α΄:7]

◊ «[Μετὰ τὴν καταφυγή σου στὴ Συναγωγὴ] πῶς θὰ ἀπολογηθεῖς στὸ Χριστό; Πῶς θὰ Τὸν ἐπικαλεσθεῖς στὶς προσευχές σου; Μὲ τί συνείδηση πλέον θὰ μπεῖς στὴν ἐκκλησία; Μὲ τί χέρια θὰ ἀγγίξεις τὴν ἁγία τράπεζα;» [Λόγος Η΄:6]

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

ΠΑΝΕ ΠΡΟΣ ΕΝΩΣΗ ΠΟΤΗΡΙΟΥ

Δεν ξέρουμε τί μπορεί να συμβεί, διότι εγώ γέρος άνθρωπος είμαι, όσο μπόρεσα κράτησα.
Ένας θεολόγος που ξέρει πολλές γλώσσες πήγε στο εξωτερικό, είδε τον Πάπα, αυτόν που πέθανε και ο Πάπας τον ρωτούσε· «Εκεί πέρα στην Ελλάδα είναι ένας δεσπότης, ο δεσπότης Φλωρίνης· Αυγουστίνο τον λένε. Αυτός μας κάνει μεγάλη ζημιά… Τι είναι αυτός; Ποιος είναι»;
Ζητούσε πληροφορίες ο Πάπας…

Αλλά η κίνησις μας, παρ’ όλη την αμαρτωλότητα των μελών της είναι ορθόδοξος.
Ορθοδόξως σκεπτόμεθα, ορθοδόξως προσπαθούμε να ζήσουμε, και κρατούμε  αυτή την Ορθοδοξία και προτιμούμε να αποθάνομε, παρά να προδώσομε την Πίστι μας. Ορθοδοξία ή θάνατος.
Δεν ξέρουμε τώρα τι θα γίνει. Δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθούνε τα πράγματα. Διότι αυτοί πάνε προς ένωσιν. Ένωση ποτηρίου. Όχι απλώς να πούμε καλημέρα και καλησπέρα με τον καθολικό και με τον φράγκο… Αλλά να ενωθούμε πλέον μυστηριακώς και να πίνουμε εκ του αυτού ποτηρίου και να τρώγωμεν εκ του ιδίου άρτου. Αυτό είναι μεγάλη προδοσία της Ορθοδόξου πίστεως και τότε πλέον υπάρχει 100% λόγος «να μισῶ μια τέτοια εκκλησία πονηρευομένων». Τώρα όμως πρέπει να προσέξουμε, να ανήκουμε εις την Ορθόδοξο Εκκλησία και να έχουμε  σεβασμό εις τους ορθόδοξους λειτουργούς της.

(Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης
Σε ιεραποστολική συγκέντρωση γυναικών, στην «Αγάπη» Φλωρίνης 1978)

____________________

ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ;

ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΥΣ

ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΟΥ;

ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ (ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΙΝΕΣ)

ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ

ή

ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΑΓΩΓΕΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ;

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΡHMENOIΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΠΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ

ΕΞΑΓΟΡΑΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ!

Αντιφωνον ε΄.

«Ο μαθητής του Διδασκάλου συνεφώνει την τιμήν και τριάκοντα αργυρίους πέπρακε τον Κύριον, φιλήματι δολίω παραδούς αυτόν τοις ανόμοις εις θάνατον».

Η θηριωδία του Ηρώδη επαναλαμβάνεται

ΑΝΑΒΙΩΝΟΥΝ οι ΔΙΩΓΜΟΙ του Ι. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

και ΤΟΥ Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

απο την ΣΥΝΟΔΟ της ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Όταν ουν τι παράνομον γένηται, μηδείς έστω νωθής (νωθρός), αλλά πυρός θερμότερος, και των αδικουμένων μη έλαττον αλγείτω, και ούτω τα πλείονα στήσεται των κακών» γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Πόσο μάλλον, όταν το αδικούμενον είναι η πίστις.

Είναι κοινός τόπος στην Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ότι η διατύπωση των Δογμάτων και οι διοικητικές αποφάσεις αποτελούν καθήκον και προνόμιο των Επισκόπων και της Συνόδου.

Είναι όμως, επίσης γνωστό, ότι οι αποφάσεις μιας εκκλησιαστικής Συνόδου δεν είναι «δεσμευτικές για τους Χριστιανούς», με τον ίδιο τρόπο που είναι «οι διαταγές ενός στρατιωτικού στους υφισταμένους του», γιατί απλούστατα, μπορεί οι αποφάσεις αυτές να είναι και λανθασμένες. Η Σύνοδος δεν έχει το αλάθητο του Πάπα. Αντίθετα, ο Λαός (δηλαδή οι κληρικοί, οι μοναχοί και οι λαϊκοί που δεν συμμετέχουν στη Σύνοδο) έχει καθήκον να μη αποδεχθεί τις αποφάσεις αυτές, όταν συγκρούονται με την διαχρονική Πίστη και διδασκαλία της Εκκλησίας. Μόνο όταν, οι αποφάσεις μιας Συνόδου, αναγνωριστούν από την Εκκλησία ως αναντίρρητα ορθόδοξες, τότε βέβαια, είναι υποχρεωτικές για όποιον θέλει να ανήκει στο Σώμα του Χριστού.

Οι συνοδικές, λοιπόν, αποφάσεις ελέγχονται από το Λαό, ο οποίος και έχει καθήκον να συμμετέχει στον έλεγχο και τη ζύμωση αυτή, που αφορά τη ζωή του, την νυν και την μέλλουσα. Ο έλεγχος ασφαλώς γίνεται και από μεμονωμένα μέλη του σώματος του Χριστού, τα οποία έχουν καθήκον (ή απλώς δικαίωμα) να αρνούνται πράξεις της εκκλησιαστικής διοικήσεως που αφορά λίγα ή και ένα μέλος της Εκκλησίας, όταν αυτές έρχονται σε αντίθεση με την Παράδοση και κυρίως όταν, η αποδοχή κάποιας απόφασης, είναι δυνατόν να αποτελέσει κακό προηγούμενο και να αλλοιώσει την εκκλησιαστική Παράδοση.

Παραδείγματα από την εκκλησιαστική ιστορία έχουμε πολλά.

Υπήρξαν (κατά τον Π. Τρεμπέλα) «Σύνοδοι παραβιάζουσαι είτε λόγω εξωτερικών πιέσεων, είτε εξ άλλων ιδιοτελών και εγωκεντρικών ελατηρίων τα όρια της δικαιοδοσίας αυτών» και «εκπίπτουσι της αποστολής των… Η ίδια η μακραίων ιστορία της Εκκλησίας μαρτυρεί αδιαμφισβήτητα, ότι δεν εγγυάται και κάθε σύνοδος επισκόπων για την αλήθεια ή είναι απαλλαγμένη κάθε πλάνης. Το γεγονός, ότι άγιοι και μεγάλοι άνδρες της Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος, ο θείος Χρυσόστομος», ο άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς κ.ά. «καθαιρέθηκαν από επισκοπικές συνόδους, δικαιολογεί πληρέστατα το παράπονο Γρηγορίου του Θεολόγου: «πάντα σύλλογον φεύγειν επισκόπων, ότι μηδεμιάς συνόδου τέλος είδον χρηστόν… Αεί γαρ φιλονεικίαι και φιλαρχίαι…» ( Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Δογματική, τ. Β΄, σελ. 403-404).

Βέβαια, είναι δύσκολο στον απλό λαό να διαγνώσει την ορθότητα μιας συνοδικής αποφάσεως, αφού οι πράξεις της εκάστοτε Συνόδου δικαιολογούνται και στηρίζονται σε Ιερούς Κανόνες (τους οποίους οι συνοδικοί επίσκοποι) άλλοτε ερμηνεύουν ορθώς και άλλοτε διαστροφικά). Οι επίσκοποι, επίσης, που απαρτίζουν την Σύνοδο είναι κατά τεκμήριον ορθόδοξοι: «όταν συγκαλούνταν αυτές οι Σύνοδοι, δεν χαρακτηρίζονταν ως “αιρετικές” ούτε υπήρχε κάποια άλλη επίσημη ένδειξη για την ετεροδοξία τους, αλλά οι περισσότερες από  αυτές ήταν διοργανωμένες από την “επίσημη Εκκλησία” της πολιτείας, και …με το πρόσχημα της επιδιώξεως της εκκλησιαστικής και κοινωνικής ειρήνης» («Είναι όλες οι Εκκλησιαστικές Σύνοδοι έγκυρες;» www.impantokratoros.gr/2A3CCD56.el.aspx).

Μετά από αυτά τα εισαγωγικά, να έρθουμε στο θέμα μας.

Αυτή ακριβώς η συνοδική «απάτη» σε διοικητικές, κυρίως, Συνοδικές αποφάσεις, εφαρμόζεται τις τελευταίες δεκαετίες σε Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ακολουθείται κι εδώ η επιτυχής μέθοδος του Μιθριδάτη, που εφαρμόστηκε στην καταστρατήγηση των Ι. Κανόνων σχετικά με τις συμπροσευχές. Οι συμπροσευχές εξ αρχής προκάλεσαν αντιδράσεις όχι μόνο του λαού, αλλά και των περισσοτέρων Επισκόπων. Σιγά-σιγά όμως, επεβλήθηκαν από τους οικουμενιστές ως αναγκαίες. Έτσι και οι Επίσκοποι «προσαρμόστηκαν», με αποτέλεσμα σήμερα οι θεομίσητες συμπροσευχές να έχουν γίνει καθεστώς, να πραγματοποιούνται από τους αιρετίζοντες οικουμενιστές ξεδιάντροπα και να μη εγείρουν την αντίδραση των «ευσεβών» Επισκόπων και συνακόλουθα του λαού, που λόγω της σιωπής τους έχασε το ορθόδοξο αισθητήριο.

Αυτή, λοιπόν, η «συνταγή» ακολουθείται και σε Διοικητικά θέματα. Γνωστές οι αντικανονικές διοικητικές αποφάσεις, αλλά με Συνοδική κάλυψη, από το Πατριαρχείο Κων/πόλεως. Γνωστά επίσης και επώδυνα τα γεγονότα στην Εκκλησία της Ελλάδος, με κορυφαίο το «έγκλημα» που διέπραξε ο χουντοπρόβλητος Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, με την κάλυψη της έμφοβης τότε Ιεραρχίας, την απομάκρυνση, δηλαδή, από τις θέσεις τους –παρανόμως– των 12 Μητροπολιτών, δημιουργώντας νομοκανονικό προηγούμενο. Το τραγικό δε είναι πως, παρά την αναγνώριση από τους μετέπειτα Αρχιεπισκόπους και άλλους Αρχιερείς της γενομένης αδικίας, επιμένουν οι επίσκοποι –οι θα έπρεπε να είναι κήρυκες της ειρήνης και της δικαιοσύνης– να διαιωνίζουν το κακούργημα εκείνο, στο πρόσωπο του εναπομείναντος Μητροπολίτου Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου.

Μια παρόμοια αδικία και εκτροπή από την νομοκανονική παράδοση της Εκκλησίας –κατ’ απομίμηση των προηγηθέντων, αλλά με άλλους πρωταγωνιστές– συμβαίνει σήμερα στην Εκκλησία της Σερβίας. Με απροσχημάτιστα αντικανονικές, παράνομες και κατάφορα άδικες αποφάσεις (που ούτε προς στιγμήν δεν αντέχουν στον έλεγχο) καθαίρεσαν τον Μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο, λίγο μετά τον θάνατο του πρώην Πατριάρχου Παύλου και την ανάληψη της εξουσίας (Πατριαρχίας) από τον καυχώμενο για τους οικουμενιστικούς προσανατολισμούς του Πατριάρχη Ειρηναίο. Για την καθαίρεση του Μητροπολίτη Ράσκας κατασκεύασαν κατηγορίες αναπόδεικτες για τον ίδιο και για δύο εκ των συνεργατών του και κατόπιν ισχυρίστηκαν ότι είναι συνυπεύθυνος, εφόσον τους κάλυπτε.

Όμως, οι κατηγορίες αυτές κατέπεσαν στα πολιτικά δικαστήρια της Ελλάδος και της Σερβίας και έτσι αποδείχθηκε περίτρανα (και τραγικά) η «απάτη» και η παρανομία των ηγετικών κύκλων της Εκκλησίας αυτής. Συνέβη, δηλαδή, άλλη μια φορά το οξύμωρο και ταπεινωτικό για την Εκκλησία, οι κοσμικοί δικαστές να εφαρμόζουν το Δίκαιο, που οι ηγέτες της Εκκλησίας καταπατούν. Και παρόλο που κάποιοι δικαστές επηρεάζονται από τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες, οι συγκεκριμένοι όρθωσαν το ανάστημά τους και έβγαλαν αποφάσεις, οι οποίες αποτελούν κόλαφο στα πρόσωπα του Πατριάρχη της Σερβίας και των υποστηριχτών του (μάλλον καθοδηγητών του), τα μέλη δηλαδή της γνωστής τρόϊκας της Εκκλησίας της Σερβίας.

Πρώτος κόλαφος: η έμμεση αθώωση του  ιερομόναχου π. Συμεών Βιλόφσκυ από το ανώτατο δικαστήριο της Ελλάδος, τον Άρειο Πάγο, και η κατάρρευση των κατηγοριών εναντίον του από τους Σέρβους Επίσκοπους. Δεύτερος κόλαφος: από την Σερβική δικαιοσύνη, η οποία, παρά την αντίθετη θέση (και προσπάθεια) του Εισαγγελέα, αποφάσισε την αποφυλάκιση του Predrag Suboticki ετέρου κατηγορουμένου από την Σερβική Εκκλησία,.

Το πρόβλημα καθίσταται οξύτερο, γιατί ο πατριάρχης Ειρηναίος, αντί να σιωπήσει ως ένοχος –αφού γνώριζε τα πραγματικά γεγονότα– προσποιήθηκε ότι ξαφνιάστηκε από την αθώωση του π. Συμεών Βιλόφσκυ και καταφέρθηκε, κατά του ανωτάτου δικαστηρίου άλλης χώρας (της Ελλάδος) με υποτιμητικές εκφράσεις, επειδή δεν υιοθετήθηκαν οι αστήρικτες κατηγορίες τους.

Αυτή είναι η δικαιοσύνη των «αξιοσέβαστων» Αρχιερέων της Σερβικής Εκκλησίας· χρησιμοποίησαν αναπόδεικτες κατηγορίες εναντίον συνεργατών του κανονικού Μητροπολίτη Ράσκας Αρτέμιου, γιατί δεν μπορούσαν με άλλο τρόπο να βγάλουν τον ίδιο από τη μέση και στη συνέχεια τον καθαίρεσαν, επειδή δεν «υπάκουσε» στις εσκεμμένα παράνομες διαταγές τους: α) τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει χωρίς λόγο το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε «κανονικά» ο Θεός και όχι αυτοί· αντίθετα, αυτοί βαρύνονται γιατί αντιστρατεύθηκαν στο θέλημα του Θεού και τον απομάκρυναν αντικανονικώς από το ποίμνιό του. β) τον κατασυκοφαντούν συστηματικά στα μάτια των μελών της Σερβικής Εκκλησίας, γ) ανακήρυξαν –ζώντος του κανονικού Μητροπολίτου Ράσκας Αρτέμιου– άλλον Μητροπολίτη στη θέση του, πράξη απαγορευμένη ρητώς από τους Ι. Κανόνες, αφού ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος δεν εκλήθη σε δίκη και δεν απολογήθηκε ενώπιον της Συνόδου, όπως κελεύουν οι Ι. Κανόνες. Χθες, μάλιστα (26 Δεκεμβρίου 2010) τον ενθρόνισαν πανηγυρικά, παρά τις ενστάσεις.

Αν είναι σωστή αυτή η κριτική μας παρέμβαση, διερωτώμεθα γιατί ως τώρα, κάποιος ελλαδικός εκκλησιαστικός φορέας, δεν έχει εκφράσει κάποιο λόγο συμπαθείας προς τον Μητροπολίτη Ράσκας;

Γιατί, π.χ. η Ιερά Σύνοδο δεν ασχολήθηκε με το θέμα φιλαδέλφως, αντί να εξαντλείται με τόσα άλλα δευτερεύοντα θέματα; Αλλά και τώρα, μπορεί να πράξει το καθήκον της.

Γιατί, επίσης το Άγιον Όρος, δεν έχει πάρει θέση, είτε επίσημη, είτε «διπλωματική»; Δυστυχώς, όχι μόνο δεν έκανε καμιά αναφορά στο πρόσωπό του, αλλά αντίθετα, αγιορείτης προ-ηγούμενος της Ι. Μ. Ιβήρων και σημαντικό πρόσωπο της Αθωνικής πολιτείας, ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, επισκέφτηκε την Σερβική Εκκλησία και ετίμησε τον Πατριάρχη Ειρηναίο και τον Μπάτσκας κ. Ειρηναίο Μπούλοβιτς. Συνιερούργησε με τους διώκτες του Αρτεμίου, γνωστούς πλέον οικουμενιστές. Δεν εμπόδισε τον π. Βασίλειο να «υποστηρίξει» τους οικουμενιστές επισκόπους της Σερβίας, ούτε η προ δεκαημέρου θλιβερή συμμετοχή του Πατριάρχη και του επισκόπου Μπάτσκας Ειρηναίου, σε θρησκευτική τελετή των Εβραίων, κατά την οποία –παρά την ρητή απαγόρευση από τους Ιερούς Κανόνες– τόλμησαν να ανάψουν την επτάφωτη εβραϊκή λυχνία μετά του ραβίνου του Βελιγραδίου!

Υπ’ όψιν, ότι ο κ. Μπούλοβιτς, υπογράφει την παράνομη καταδίκη του Σεβ/του Αρτεμίου (αν θέλετε την αμφισβητούμενη), επικαλούμενος τους Ιερούς Κανόνες: «Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας στην τακτική της Συνεδρίαση του Μαΐου 2010 βάσει των ρητώς και γραπτώς καταλογιζομένων ενεργειών και παραβάσεων των Ιερών Κανόνων εκ μέρους του επισκόπου Αρτεμίου προέβη στην λήψη αποφάσεως… + Επ. Μπάτσκας κ. Ειρηναίος Μπούλοβιτς»!!!

Γιατί όμως, προκειμένου για τον Σεβ/το Αρτέμιο ενθυμείται και εφαρμόζει τους Ι. Κανόνες, για τον εαυτόν του, όμως, τους ξεχνά; Η ορθόδοξη πνευματικότητα διδάσκει το αντίθετο: πρώτα και κατ’ εξοχήν να εξαντλούν οι ποιμένες την αυστηρότητά τους προς τον εαυτό τους και έπειτα στους άλλους. Όταν μάλιστα, στην περίπτωσή του επισκόπου Μπάτσκας, οι Ιεροί κανόνες είναι ξεκάθαροι, καθόσον η πράξη του (της συμπροσευχής με παπικούς και της συμμετοχής σε ιουδαϊκή τελετή) δεν είναι αμφισβητούμενη, αλλά αποτυπωμένη σε Video και απαγορευμένη με ευκρίνεια από τους Ι. Κανόνες;

Ας μας επιτρέψει κι οι Σέρβοι Αρχιερείς, κι ο αγιορείτης ηγούμενος να θυμίσουμε τί επιτάσσει, όχι ένας, αλλά περισσότεροι Ι. Κανόνες για τέτοιες παραβάσεις επισκόπων:

Ο Κανών ΟΑ’ των Αγίων Αποστόλων: «Ει τις χριστιανός έλαιον απενέγκοι εις ιερόν εθνών ή εις συναγωγήν Ιουδαίων εν ταις εορταίς αυτών, ή λύχνους άπτοι, αφοριζέσθω»

Ο Κανών ΞΕ΄ των Αγίων Αποστόλων: «Ει τις κληρικός, η λαϊκός, εισέλθῃ εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών προσεύξασθαι, καθαιρείσθω και αφοριζέσθω».

Και ο Κανών Ο΄ των Αγίων Αποστόλων: «Ει τις επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, ή όλως του καταλόγου των κληρικών νηστεύοι μετά Ιουδαίων, ή εορτάζοι μετ’ αυτών, … ή τι τοιούτον, καθαιρείσθω».

Επαναλαμβάνουμε τα λόγια του θρησκευτικού ιστολογίου Τhriskeftika: «Μπροστά στο βίαιο αυτό ξέσπασμα του σερβικού οικουμενισμού οφείλουμε όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Αν αδιαφορήσουμε ενώπιον του άδικου και αντικανονικού διωγμού του επισκόπου Αρτεμίου τότε σύντομα θα δούμε τους οικουμενιστές να αποθρασύνονται και να ακολουθούν παρόμοιες τακτικές εξουδετέρωσης των παραδοσιακών ορθοδόξων κληρικών και μοναχών και σε άλλες περιοχές».

Θα κλείσουμε το παρόν, με κάποιες φράσεις του Αγίου Αθανασίου του Παρίου:

«Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δεν είναι αείποτε σεπτόν και τίμιον το της συνόδου όνομα, καθώς ουδέ το της εκκλησίας, καθότι έστι Εκκλησία αγίων και Εκκλησία οσίων, αλλά έστι κατά τον ψαλμωδόν και “εκκλησία πονηρευομένων”».

Και πάλι λεγει :

«…δεν είναι πάντοτε σεπτόν και τίμιον το της Συνόδου όνομα. Αλλ’ εκείνη είναι σεπτή και τιμία και αγία Σύνοδος, η στοιχούσα τοις τε εγγράφοις και αγράφοις παραδεδομένοις, υπό των αγίων Αποστόλων και της Καθολικής Εκκλησίας. Και της τοιαύτης Συνόδου τας αποφάσεις δεχόμεθα και φυλάττομεν, των δε αλλοτρίων την φωνήν ούτε γινώσκομεν, ούτε πειθόμεθα αυτή. Δυνάμεθα ενταύθα ν’ απαριθμήσωμεν τοιαύτας κακοδόξους συνόδους». Θα αναφέρουμε μόνο τις παρακάτω «οικουμενικάς πολυαρίθμους» Συνόδους, «οία η εν Εφέσω το δεύτερον, η συμφρονήσασα τω μονοφυσίτη Ευτυχεί, και τον ευσεβέστατον και αγιώτατον Φλαβιανόν τον Κων/λεως αποκτείνασα. Μετά ταύτην η επί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, η φρυάξασα κατά των αγίων Εικόνων, ομοίως και η επί Βασιλείου του Μακεδόνος οικουμενική ονομασθείσα, παρανομωτάτη δε αναφανείσα, ως καθελούσα και αναθεματίσασα τον αγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δε είναι ν’ αναφέρω το εν Φλωρεντία οικουμενικόν μεν, ληστρικώτατον δε συνέδριον».

Θεσσαλονίκη, 27 Δεκεμβρίου 2010

Για την «Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσµάς Φλαµιάτος”»

Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ο Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

TITΛO TIMHΣ H ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ

TOY ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης

«…∆υστυχῶς δέν ὑπάρχει σήµερα Χρυσόστοµος, δέν ὑπάρχει σήµερα Βασίλειος, δέν ὑπάρχει Γρηγόριος ὁ Ναζιανζηνός.  ∆υστυχῶς οἱ ὀλίγοι καλοί ἐπίσκοποι πού ὑπάρχουν εἶνε δειλοί, δέν ἔχουν σθένος νά ἀγωνισθοῦν! Τρέµουν τούς κακούς, φοβοῦνται νά µή καθαιρεθοῦν· καί εἶνε εἰς θέσιν νά τούς καθαιρέσουν. Καί ξεχνοῦν οἱ καλοί ἐπίσκοποι, ὅτι µία καθαίρεσις εἶνε τίτλος τιµῆς, δι’ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος καθαιρεῖται!  [λόγῳ προσηλώσεως στήν Πίστη].  Καθηρῃµένος ἀπέθανε ὁ Χρυσόστοµος, ἀλλά ἡ δόξα του εἶνε αἰωνία µέσα στήν Ἐκκλησία!   Χίλιες φορές νά καθαιρεθῶ, ἀπό τοιούτους ἐπισκόπους, καί νά πάω στήν ἔρηµον νά κλαίω τ’ ἁµαρτήµατά µου, παρά να ζω μέσα εδώ στην πόλη και να φιλώ την κακοήθεια και την διαφθορά» !

«…Ἠγωνίσθησαν, λοιπόν, ὅλοι αὐτοί οἱ ἅγιοι Πατέρες.  Σήµερα ἀγών δέν γίνεται.  Κληρικοί δέν ἀγωνίζονται.  ∆έν ὑπάρχει ἀγωνιστικό πνεῦµα.  Τί µέλει γενέσθαι;  Ὁ ἀγώνας πέφτει στόν λαό. Ὅπως, δυστυχῶς, ὅλα τά βάρη, τά οἰκονοµικά, οἱ φόροι, ἡ στράτευσις, τά αἵµατα, τά µαρτύρια, τά πάντα πέφτουν στό λαό µας, ἔτσι καί τό βάρος αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνος, τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ, πέφτει στόν λαό […]

SERBIKA

На жалост не постоји данас Златоуст, не постоји данас Василије Велики, не постоји Григорије Богослов.
На жалост, и ово мало добрих епископа што је остало – плашљиво је, немају храбрости да се боре! Боје се злих, боје се да их не рашчине, јер су у могућности да их рашчине.
А заборављају, добри Eпископи, да је једно такво рашчињење част, за онога кога рашчине (ради привржености Вери).
Златоуст је умро рашчињен, али његова слава у Цркви је вечна!
Било би ми драже да  ме рашчине такви епископи, и да одем у пустињу да плачем  ради својих греха, него да живим овде у граду и да гледам неваљалство и разврат!
Сви свети Оци су се борили. Данас међутим нема борбе. Свештеници се не боре. Не постоји борбени дух.
Шта нас чека? Борба пада на народ. Као што, нажалост, све обавезе – финансијске, порези, војни рок, проливање крви, мучеништво, и све остало пада на наш народ, тако и терет ове црквене борбе, пада на народ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΝΔΥΜΑ ΠΡΟΒΑΤΟΥ

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» δημοσιεύει την Κυριακή, 19 Δεκεμβρίου 2010 από τα Σερβικά, το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Σερβικής Εκκλησίας, σχετικά με την υπόθεση του Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου.

Η Ιερά Σύνοδος στην ανακοίνωση της μεταξύ άλλων τόνιζει: «η Ιερά Σύνοδος των Ιεραρχών με πλήρη υπευθυνότητα θέλει να επιστήσει την προσοχή της Εκκλησίας μας, της Εκκλησίας του Αγίου Σάββα, του κλήρου, των μοναζόντων και του πιστού λαού, ότι η τέλεση της «Λειτουργίας» από τον πρώην επίσκοπο και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι άπαντες είναι καθηρημένοι κληρικοί, όπως και ο ίδιος, δεν είναι Θεία Λειτουργία, η «Κοινωνία» τους δεν είναι Θεία Κοινωνία, τα «Μυστήρια» τους δεν είναι Ι. Μυστήρια της Εκκλησίας του Θεού, ό,τι και αν πράττουν συμβάλλει στην πνευματική καταστροφή, τόσο των ιδίων όσο και των ακολουθούντων και μετεχόντων στις ακολουθίες και τις συνάξεις τους.»

Εκ του Γραφείου της Ιεράς Συνόδου

Ο + Επ. Μπάτσκας κ.Ειρηναίος Μπούλοβιτς

Tην ανακοίνωση την υπογράφη. Ποιός άλλος;

Αυτοί που δημιούργησαν τον πρόβλημα στην  Σερβία με τα Οικουμενιστικά σχεδιά τους

Οι Εβραιοι αγοραζουν τον πλανητη

______________________

Οι Εβραιοι ζητουν να εκδιωχθει ο Μητροπολιτης Πειραιως

Ενοχλήθηκαν από τις αλήθειες που είπε

______________________

____

________________

Πέμπτη, 23 Δεκέμβριος 2010

Ωμή παρέμβαση εβραϊκών παραγόντων στην χώρα μας

«Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει τους νόμους εναντίον τέτοιου είδους λόγων – μίσους και τους ηγέτες της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας να απομακρύνουν άμεσα αυτό το πρόσωπο από την θέση του». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον πρόεδρο του «Ευρωπαϊκού Εβραικού Κογκρέσσου», Moshe Kantor και αφορούν τον μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος από ότι φαίνεται βρέθηκε στο επίκεντρο του διεθνούς εβραϊσμού, για τις δηλώσεις του, σε τηλεοπτικό σταθμό, σχετικά με την οικονομική κρίση, αλλά και τις απόψεις του για την προσπάθεια που γίνεται για την καταστροφή της οικογένειας και ως εκ τούτου των εθνικών κρατών…

Περισσότερα ΠΗΓΗ http://www.elkosmos.gr/index.php?option … Itemid=277

Τετάρτη, 22 Δεκεμβρίου 2010

ΚΙΝΗΘΗΚΕ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΓΙΑ ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣΑΠΌ ΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΕΦΕΤΩΝ

Ο Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών κίνησε ποινική δίωξη για Εσχάτη Προδοσία (ΠΚ 134) κατά της Κυβέρνησης και των «Βουλευτών» που ψήφισαν το Μνημόνιο, μετά από την απόA 27-05-2010 μήνυσή μου.
Οι προδότες έχουν ήδη κληθεί να καταθέσουν με την κατηγορία της ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ. Αυτή είναι η Εκδίκηση του Λαού. Εγώ καταθέτω την 11-01-2011 στην Χαλκίδα. Αυτή είναι η νέα μας Εθνική Εορτή. Η πολιτική κηδεία των Προδοτών άρχισε. Σύντομα και ο Ενταφιασμός των.
Συμπατριώτες: Η Ελλάδα «κυβερνάται» από «ανθρωποειδή υπό κατηγορία για εσχάτη προδοσία». Αυτός είναι ο «τίτλος» των παρασιτοβιούντων στην Βουλή κι όσων τους ακολουθούν.
Αυτός είναι ο πάτος της παρακμής και του εκφυλισμού της φυλής μας. Γι αυτό το μόνο που μας αναμένει είναι η Αναγέννηση στα χέρια σας.
Διαδώστε το, για να ικανοποιηθεί, χαρεί και αναθαρρήσει ο Λαός.
Δημ. Αντωνίου   http://troktiko-blog.blogspot.com/2010/12/blog-post_5680.html

ΚΛΗΘΗΚΕ ΩΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε το ξυπνήστε ρε με τον κ. Αντωνίου Δημήτριο μας επιβεβαίωσε την είδηση ….. «Με κάλεσαν να καταθέσω όπως και τους άλλους που συμμετείχαν σε αυτή την κίνηση …και να καταθέσουμε ότι νέα στοιχεία έχουμε για την υπόθεση …Μετά από εμάς έχουνε κληθεί όλοι οι κατηγορούμενοι βουλευτές και ο πρωθυπουργός να καταθέσουμε με την ιδιότητα του……
κατηγορουμένου .
Ναι είναι γεγονός ..είναι μια ιστορική στιγμή για όλους μας την μήνυση την κατέθεσα εξ ονόματος όλου του Ελληνικού λαου και ανήκει σε όλους μας …
Αυτή είναι η εκδίκηση του Έλληνα άγνωστου στρατιώτη που έχει θυσιαστεί για 3.000 χρόνια για την Ελευθερία αυτής τις χωρας..
Νιώθω πολύ συγκινημένος από αυτή την εξέλιξη οι οποία θα δώσει κουράγιο και Ελπίδα σε όλους τους Έλληνες …
Ευχαριστώ όλους όσους στήριξαν αυτή την προσπάθεια και τους διαβεβαιώνω ότι θα συνεχίσω να αγωνίζομαι.»
Δ.Αντωνίου

http://troktiko-blog.blogspot.com/2010/12/blog-post_4295.html

http://rodosblog-xrisostomos.blogspot.c … 2/134.html

Ο Ιερεας της Σπιναλογκα

( 16.12.10 )

Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για το νησί της Σπιναλόγκα, με αφορμή το βιβλίο με τίτλο «Το νησί», της αγγλίδας Victoria Hislop, το οποίο έγινε σήριαλ στην ελληνική τηλεόραση.

Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία. Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή.

Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.

– Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι τόσο παντοδύναμος, εσύ μετά θα κάμεις την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς τη λέπρα μου.

Ο ιερέας έγνευσε συγκαταβατικά. Στα κοντινά κελιά ακούστηκε η κουβέντα κι άρχισαν να μαζεύονται διάφοροι στο πλάι του ναού, εκεί που ήταν ένα μικρό χάλασμα, με λιγοστή θέα στο ιερό. Παραμόνευσαν οι χανσενικοί στο τέλος της Λειτουργίας κι είδαν τον παπά δακρυσμένο και γονατιστό στην Ιερή Πρόθεση να κάνει την κατάλυση.

Πέρασε μήνας. Οι χανσενικοί τον περίμεναν. Πίστευαν πως θα ’ρθει τούτη τη φορά ως ασθενής κι όχι ως ιερέας. Όμως ο παπάς επέστρεψε υγιής και ροδαλός κι άρχισε με ηθικό αναπτερωμένο να χτυπά την καμπάνα του παλιού ναΐσκου.

Έκτοτε και για δέκα τουλάχιστον χρόνια η Σπιναλόγκα είχε τον ιερέα της. Οι χανσενικοί αναστύλωσαν μόνοι τους της εκκλησία και συνάμα αναστύλωσαν και την πίστη τους. Κοινωνούσαν τακτικά και πάντα κρυφοκοίταζαν τον παπά τους την ώρα της κατάλυσης, για να βεβαιωθούν πως το «θαύμα της Σπιναλόγκα» συνέβαινε ξανά και ξανά.

To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών και την ίαση των λεπρών, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς μέχρι 5 χρόνια μετά το θάνατό τους.

Ιδού, λοιπόν, ένας σύγχρονος αθόρυβος ήρωας, που δεν τιμήθηκε για το έργο του από κανέναν, και που -αν προσέξατε- δεν παραθέσαμε το όνομά του γιατί απλά δεν το γνωρίζουμε! Όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να το βρω. Το γνωρίζει όμως -σίγουρα- ο Θεός! Κι αυτό μας αρκεί!

Πηγή: http://anastasiosds.blogspot.com/2010/12/blog-post_05.html

Τετάρτη, 22 Δεκεμβρίου 2010

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ & ΚΑΛΑΝΔΑ

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΑΔΕΛΦΟΙ,
ΦΙΛΟΙ,
ΤΕΚΝΑ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΑΓΑΠΗΤΑ,
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ
ΧΑΙΡΕΤΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΤΕΧΘΕΝΤΙ!

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ, ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΦΤΩΧΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ» ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΗΔΗ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ!

ΣΑΣ ΔΙΑΒΙΒΑΖΩ ΕΝΑ ΠΙΝΑΚΑ ΤΩΝ ΑΠΟΔΟΧΩΝ ΤΩΝ Μ ΕΛΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ.

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΠΟΣΟ …….ΦΤΩΧΙΚΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ! ΣΧΕΔΟΝ ΔΕΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΥΡΩ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ! ΤΟΣΟ ΛΙΓΑ!

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΕ ΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ!

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΚΩΠΤΙΚΟ pps, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΤΕ ΤΟ «dwro.pps» ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΤΕ! ΓΕΛΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ. ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ! ΙΣΩΣ ΕΝΑ ΠΙΚΡΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ! ΑΛΛΑ ΑΣ ΜΗ ΤΟ ΧΑΣΟΥΜΕ ΚΙ ΑΥΤΟ!
www.im-ka.gr/blog/dwro.pps

ΕΦ ΟΣΟΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΩΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΙΟ ΝΟΜΟ, ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΖΟΥΓΚΛΑ.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
ΕΝΑΣ ΤΑΠΕΙΝΟΣ, ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΑΝΗΣΥΧΟΣ, ΙΕΡΑΡΧΗΣ

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, Τετάρτη  22 Δεκεμβρίου 2010

____________

Ποιος χτυπησε το Πενταγωνο;

Αποκαλυπτικό βίντεο

Original Message —–
Subject: FW: Δειτε το πριν το κλείσουν

http://www.pentagonstrike.co.uk/pentagon_gr.htm#Main

Η ΜΕΓΑΛΗ EΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Δικηγορικος Συλλογος

________________________________________________

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ

Tο πρώτο 10ημερον του Δεκεμβρίου 1996, έγιναν συγκέντρωσεις διαμαρτυρίας των συλλόγων των πολυτέκνων Δυτικής Mακεδονίας (1-12-1996) και Aθηνών (7-12-1996), ο σεβ. Mητροπολίτης Φλωρίνης π. Aυγουστίνος έστειλε την ακόλουθη προσφώνηση.

___________

____________

KATΩ TA XEPIA AΠO TOYΣ ΠOΛYTEKNOYΣ!

Aγαπητοί πολύτεκνοι!
Λόγω γήρατος αδυνατώ να παραβρεθώ εις την συγκέντρωσιν διαμαρτυρίας των συλλόγων σας.
Oι πολύτεκνες οικογένειες αποτελούν ιδιαιτέραν ευλογίαν δια την πατρίδα μας την Eλλάδα. Eίναι οι αιμοδόται αυτής. H πατρίδα μας κινδυνεύει από την υπογεννητικότητα. Oι Έλληνες έχομεν τα ολιγότερα παιδιά εις τα Bαλκάνια. Eθνικός κίνδυνος είναι η αποοφυγή της τεκνογονίας και οι εκτρώσεις.
Eάν θέλωμεν να ζήσει η πατρίδα μας, πρέπει να δοθούν κίνητρα εις τας πολυτέκνους οικογενείας. Tα επιδόματα και η ισόβιος σύνταξις της ηρωΐδος πολύτεκνης μάνας ήταν μία ελπίδα, μία παρηγοριά ότι η πατρίδα τους σκέπτεται.
Tα μέτρα όμως, τα οποία εξήγγειλε τελευταίως η κυβέρνηση, είναι εγκληματικά, καθήν στιγμήν επιδοοτεί να λειτουργήσει καζίνο τα οποία θα είναι βόμβα εις τα θεμέλια της κοινωνίας μας.
H κυβέρνησις πρέπει όχι μόνον να διατηρήσει τα χορηγούμενα βοηθήματα, αλλά και να τ’ αυξήσει περικόπτοντας άλλας περιττάς δαπάνας.
Tασσόμεθα εις το πλευρόν των πολυτέκνων και με την γεροντικήν μας φωνήν φωνάζομεν· μέχρι τα άστρα του ουρανού· Kάτω τα χέρια από τας πολυτέκνους οικογενείας!
Aγαπητοί πολύτεκνοι·

Eίμεθα εις το πλευρόν σας και θ’ αγωνισθούμε παντοιοτρόπως δια να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματά σας. Θαρσείτε, μη φοβείσθε. Έχετε  τον Θεόν μαζί σας.

Mετ’ εγκαρδίων ευχών
+O Φλωρίνης, Πρεσπών και Eορδαίας Aυγουστίνος

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΡΗΜΕΝΟΣ;

ΜΑΣ ΤΟ ΛΕΝΕ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

Ας δούμε για τα κεριά που άναψε με τον πατριάρχη Σερβίας Ειρηναιος στην συναγωγή των εβραίων, ποια τιμωρία προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες·

Κανών ΟΑ’ των Αγίων Αποστόλων

Правило 64
Ако који клирик, или световњак пође у синагогу јудејску, да се моли, нека буде и свргнут и одлучен.
(Ап 7,45,70,71; Трул 11; Антиох 1; Лаод 6,29,33,37,38)

Правило 70
Ако који Eпископ, или презвитер, или ђакон, или други из именика клирика, буде постио заједно са Јудејима, или светковао с њима празнике, или примао од њих њихове празничне дарове, као пресне хљебове или шта сличнога, нека буде свргнут; а ако то учини световњак, нека се одлучи.
(Ап 7,64,71; Трул 11; Антиох 1; Лаодик 29,37,38; Картаг 51,73,106)

Правило 71
Ако који Хришћанин принесе уље у светилиште незнабожачко, или у јудејску синагогу, или свеће пали кад су њихови празници, нека се одлучи.
(Ап 7,64,70; Трул 11,94; Анкир 7,24; Антиох 1; Лаодик 29,37,38,39; Картаг 21)

Дал она више не важе у СПЦ?

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΑ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ!!!

Δεν είναι έγκυρα, λένε, τα μυστήρια του ορθοδόξου επισκόπου Αρτεμίου και είναι έγκυρα τα δικά τους επειδή συμπροσεύχονται με τους αιρετικούς, με τους εβραίους, με τους μασόνους, με τους μουσουλμάνους και με όλους τους διαόλους!!!

Άραγε τα πιστεύουν αυτά που λένε στο λαό οι δικτάτορες αρχιερείς της Σερβίας;
Τι πέρασαν την Εκκλησία του Χριστού; Τσιφλίκι του πατέρα  τους;

Ο επίσκοπος Αρτέμιος βαδίζει στα χνάρια των αγίων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και αγιάζεται με τον διωγμό, ενώ αυτοί ξεπέφτουν και ακολουθούν τα βήματα των αιρετικών και καταντούν λυκοποιμένες των Ορθοδόξων.

22/12/10

Αθώωση του Predrag Suboticki, συγκατηγορουμένου του π. Συμεών Βιλόφσκι

КЊИГА ЗА ДЕЦУ

(BIΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ)

Епископ Августинос Кандиотис

Изаберите…

Драга моја децо,

У данашњем писму желим да вам опишем тужан догађај, који се догодио једном малишану ваших година.

Једно дете, без знања својих родитеља, испуњено сновима о животу, упутило се из свога села на далек пут у непознато. Замишљало је да би тамо могло пронаћи своју срећу. Досадили су му његова кућа, школа, настава, књиге и учитељи. Излазећи из села препешачило је много километара. На једном делу се пут разделио; била је то раскрсница. Где  је водио један пут, а где други? Дете то није могло знати, јер нису постојали путокази који би показивали правац, а и оно се први пут сусрело са тим путевима. Након много размишљања и двоумљења, дете је изабрало један од два пута, који му се учинио бољим. Почело је да шета њиме, прошавши поприличан број километара. Али у томе ходању затекла га је ноћ. Дете се обрело у некој шуми. Било је само. Престрашило се. Ускоро су се чули шакали и вукови како заурлавају. Пошто је било само и немоћно, упало је међу чопор вукова, и, као што и сами појмите, вукови су растргли дете. Тек понека кост и крвава одећа остали су иза њега, и по томе су несрећни родитељи разумели да је онај, кога су вукови растргли, био њихов син.
Несрећно дете, несрећни родитељи!
Ово, драга моја децо, што се догодило овом малишану, или још и горе, може да се деси сваком детету које не пази у своме животу. Зато што осим вукова који једу људе, постоје, такође, у друштву људи лоши и искварени, који могу да учине многа зла једном детету и младој особи. Штета коју они проузрокују је неупоредиво већа. Дивље звери прождиру тело, али искварени људи и неверници својим идејама и примерима убијају душевност детета и уништавају све оно лепо у његовом срцу. Зато је потребна пажња, којим путем да дете крене.
Чули сте, децо моја, за хероја старог доба, кога су звали Херакле. Херакле је, као младић, изашао да прошета изван свога места становања, па се обрео на једној раскрсници. Ту је он стајао и размишљао којим путем треба да пође како би се прославио. Док је тако размишљао, дошле су му у сусрет две жене, свака из супротног правца. Како су се само оне разликовале! Једна је била горда и умишљена, обучена у свилу. Друга је била скромно обучена. Прва, чим је угледала замишљеног Херакла, приближила му се и пријатељски га потапшала по леђима, говорећи:
– Херакло, немој се бринути! Уколико желиш да живиш добро и да имаш пуно новца, да те се боје и плаше људи, и да имаш све што пожелиш без рада и умарања, пођи за мном, прати мој пут, и бићеш срећан.
Након ње, приступила му је и друга жена. Смерно се обратила Хераклу, говорећи:
– Дете моје, добро знам твоје родитеље и претке. Потичеш из славне и поштоване породице. Пази, немој је обешчастити! Нећу ти причати лажи и лепе речи да бих те преварила. Све што ћу ти рећи биће истина. Дете моје, све добро што постоји на овоме свету, стиче се трудом и знојем. Уколико желиш да земља има велики принос, треба да је обрађујеш, повадиш камење, искорениш кукољ, изореш, посејеш и тек на крају да жањеш принос. Уколико си чобан и желиш да напредујеш, мораш се будити рано и водити овце на зелене ливаде и свеже изворе, а ноћу да их чуваш од вукова, лопова и дивљих звери. Желиш ли да научиш слова, и ту ћеш се уморити. Желиш ли да те воли твоја породица, треба да чиниш добро целој својој породици. Желиш ли да те воли друштво, треба да чиниш добро целом друштву. Сва добра даје Бог људима који се труде и труде…
Херакле је саслушао обе жене и дубоко се замислио. Пре него што ће оне отићи, упитао их је:
– Како вас зову?
Прва је одговорила:
– Мене моји пријатељи зову Срећа, а моји непријатељи ме зову Несрећа.
Потом је одговорила и друга жена:
– Мене и моји пријатељи и непријатељи зову Врлина.
Херакле, као што знате, није послушао гордељиву жену, већ Врлину. Радио је, уморио се, а својим добродетељима је доброчинствовао целој Грчкој. Тако је постао вољен од свих.
Драга моја децо, и пред вама се налазе два пута. Један пут се чини на почетку лакши и угоднији, али на крају пута сте у опасности да вас ноћ затекне у мрачној шуми и да вам се догоди исто што и детету из прве приче. Уверавам вас, да су се многа деца, која су изгубила пут, преварила, упропастила се, и за њима сада плачу рођаци и пријатељи. Живи су, али плачу за њима као да су мртви. “Више бих волела да је умро наш Георгије, него да је урадио то што је урадио. Ожалостио нас је и осрамотио све…”.
Други пут није лак. Тежак је и стрмовит. Али онај који се упути њиме, ходајући стрпљиво, њега ће пут извести на светлост, на врх, где је све лепо. Знајте, да су она деца, која су следила овај пут, на крају била награђена.
Један је пут – пут греха а други пут је пут врлине.
А уколико желиш, као мали хришћанин, да видиш шта говори о ова два пута наш Христос, отвори Нови завет, Еванђеље по Матеју глава 7, стихови 13-14. Прочитајте ту причу много пута и научите напамет та два стиха. Два пута постоје у животу. Један је пут Христос, Који је рекао: „Уђите на уска врата, јер су широка врата и широк пут што воде у пропаст, и много их има који њиме иду. Јер су уска врата и тесан пут што воде у живот, и мало их је који га налазе”, а други је пут лукавог.
Децо моја, молим Христа да вам помогне да изаберете пут врлине, пут Христов. И будите сигурни да, ходајући по томе путу, насупрот свем труду и зноју, у дубини своје душе ћете осећати радост анђелску, јер ходате оним путем којим је ходао Спаситељ као и милиони мученика и хероја наше вере, који се удостојише победоносног венца.

С љубављу,
ваш духовни отац

Епископ Августинос Кандиотис

Έρχεται θλίψη

(Aπόσπασμα πρωϊνού κηρύγματος).

«Έρχεται μεγάλη θλίψη εις τον κόσμο. Tο είπα και άλλοτε, το επαναλαμβάνω και τώρα. Kάντε την προσευχή σας, για να μην ανάψει φωτιά στα Bαλκάνια. Γιατί αν ανάψει φωτιά στα Bαλκάνια, θα γίνει ο τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος, που θα είναι ηλεκτρική σκούπα και θα σκουπίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα».

(Mητροπολίτης Φλωρίνης Aυγουστίνος, Φλώρινα 31-4-1976)

Πως ν’ αντιμετωπιζουμε τις θλιψεις;

«Yπάρχουν άνθρωποι, που όταν είναι καλά και το πορτοφόλι τους είναι γεμάτο και τα παιδιά τους προοδεύουν και όλα είναι ευχάριστα, δοξάζουν τον Θεό. Όταν όμως έλθει καμία θλίψη, τότε χάνουν την ψυχραιμία τους, γογγύζουν και βλαστημούν και καταριώνται την ημέρα που γεννήθηκαν, υπάρχουν δε και άλλοι που τόσο πολύ απογοητεύονται, ώστε δίνουν τέρμα στη ζωή τους με αυτοκτονία.

Ω ANΘPΩΠOI που θλίβεστε στον κόσμο αυτόν! Για να αντιμετωπίσετε νικηφόρα τις θλίψεις, πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή. Για ν’ αποκτήσετε δε υπομονή, πρέπει ν’ ανοίγετε την αγία Γραφή, να βλέπετε τι λέει για τις θλίψεις, τι σκοπό έχουν οι θλίψεις, και να διαβάζετε τα υπέροχα παραδείγματα υπομονής.

Στην αγία Γραφή βλέπουμε ήρωες υπομονής. Ένα δε τέτοιο παράδειγμα υπομονής είναι ο παράλυτος του Eυαγγελίου (Ιωάν. 5, 1-15). Eίναι ένας ήρωας. Ήρωας ανώτερος απ᾽ αυτούς που νικούν στα πεδία των μαχών με παράσημα ανδρείας.
Pίξετε ένα βλέμμα πάνω στη ζωή του ήρωα αυτού. Zούσε μέσα σε ωκεανό θλίψεως. Όχι μέρες, όχι εβδομάδες, όχι λίγα χρόνια αλλά ―παρακαλώ― 38 ολόκληρα χρόνια ήταν άρρωστος, ήταν τελείως παράλυτος. Kαι μόνο αυτό; Δίπλα του δεν είχε κανένα. Άνθρωπο δεν είχε. Kι όμως δεν γόγγυσε, δεν βλαστήμησε, δεν καταράστηκε την ημέρα που γεννήθηκε, αλλά με υπομονή, που θυμίζει υπομονή Iώβ, περνούσε τις μέρες της θλίψεως πιστεύοντας ότι ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψει αλλά τελικώς θα δείξει το έλεός του. Kαι έδειξε ο Θεός το έλεός του. Ήρθε ο ίδιος, ο Iησούς Xριστός, ο αληθινός Θεός, και τον θεράπευσε, και τον έκανε καλά, και όλοι είδαν και θαύμασαν. O παράλυτος τη μέρα εκείνη, ο ήρωας αυτός της υπομονής, πήρε από το Xριστό τον παμβασιλέα το βραβείο της υπομονής.

Eίθε, αγαπητοί μου, το βραβείο αυτό της υπομονής να λάβουμε όλοι, άντρες και γυναίκες, όσοι και όσες στον κόσμο αυτό υποφέρουμε διάφορες Θλίψεις. Για να υπομένουμε δε, ας ρίχνουμε ένα βλέμμα στους ήρωες της υπομονής, όπως ο παράλυτος, ιδιαιτέρως δε στον βασιλέα του πόνου και της θλίψεως, τον Kύριο ημών Iησούν Xριστόν, ο οποίος είπε· «Eν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον».

Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου
(Από βιβλίο «ΣTAΓONEΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ»

____________________________________________________

ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Μετάφραση Staurou Arvaniti

How to Cope with Grief?

Grief is coming

(Extract from a morning sermon)

“Great sorrow is coming to the world. I have said it before and I repeat it now. Make your prayer, so that a new fire will not be ignited in the Balkans. Because, if a fire is lit in the Balkans, the third World War will commence, and will function as an electric vacuum, wiping out the whole of humanity.”

(Bishop of Florina Augustinos, Florina 31/4/1976)

How to Confront Grief?

There are people, who, when they are healthy and their wallets are full, their children are progressing and everything is pleasant, they praise God. But, when sorrow comes, they lose their temper, they grouch and blaspheme and curse the day they were born; there are also others who get disappointed to such extent, that they give an end to their lives commiting suicide.
Oh people who are in sorrow in this world! In order to confront successfully sorrows, you must arm yourselves with patience. In order to obtain patience, you have to open up the Holy Bible and read what is says about sorrows, what is the purpose of sorrows, and read the wonderful examples of patience.
In the Holy Bible, we can see heroes of patience. Such an example of patience, is the paralyzed person of the Gospel (John. 5, 1-15). He is a hero. A hero superior than those who claim victories in the field of battle, with bravery medals.
Take a look upon the life of this hero. He lived in an ocean of grief. Not for days, neither for weeks, nor for a few years but for 38 whole years he was sick and totally paralyzed. And was it just that? He had no one beside him. He had no person to care for him. And yet, he did not grouch, he did not blaspheme, he did not curse the day he was born, but he showed patience, which reminds of Job’s patience, and lived the days of sorrow believing that God will never abandon him and will eventually show His mercy upon him. And God did show his mercy. He came Himself, Jesus Christ, the true God, and healed him and made him well, and everybody saw that and admired. The paralyzed person, that very day, this hero of patience, took from Christ, the King of all, the prize of patience.
Let, my beloved people, this prize of patience become our prize too, for men and women, for all of us who suffer from sorrows in this world. To survive them, we can take a look on these heroes of patience, like the paralyzed, and especially the king of pain and grief, our Lord Jesus Christ, who said; “In the world you will have tribulation, sorrows and grief; but be of good cheer, I have overcome the world”.

Bishop of Florina Augustin
(Taken from the book “Stagones apo to Idor to Zon”/”Drops from the Living Water”)

________________________________________________

ΣΤΑ ΣEΡBIKA

Долази патња

( Део јутарње проповеди).

«Долази велика патња на свет. Рекао сам то и пре, понављам и сада. Молите се да се не упали ватра на Балкану. Ако се упали ватра на Балкану, биће трећи Светски рат, који ће бити као електрична лопат, која ће почистити цео свет».

(Мотрополит Флорине Августин, Флорина 31-4-1976)

Како су се супротставили патњама?

«Постоје људи, који када су они добро и када је њихов новчаник пун и када су њихова деца напредна и када им је све потаман, славе Бога. Али чим дође нека патња, онда губе своју хладнокрвност, приговарају и хуле и проклињу дан када су рођени, али постоје и други који се много разочарају, да дају и крај своме животу, самоубиством. »

О ЉУДИ, који се жалостите на овоме свету! Да бисте победили патње, треба да се наоружате са стрпљењем. Да бисте задобили стрпљење треба да отварате свето Писмо, да видите шта говори о патњама, какав циљ имају патње, и да прочитате предивне примере стрпљења.

У светом Писму видимо хероје стрпљења. Један такав пример је одузети човек у Еванђељу (Јован. 5, 1-15). Он је један херој. Херој узвишенији од оних који побеђују на пољима борбе и добијају ордење за храброст. Баците један поглед на живот тих хероја. Живео је у океану патње. Не, данима, не седмицама, не мало година – молим – 38 целих година је био болестан, био је потпуно парализован.И само то? Поред себе није имао никога. Није имао човека. Међутим није негодовао, није хулио, није проклињао дан када је рођен, него је са стрпљењем, које подсећа на Јовово стрпљење, проводио дане патње верујући да га Бог неће напустити него ће му указати своју милост. Показао му је Бог своју милост. Дошао је сам, Исус Христос, истинити Бог, и исцелио га, сви су видели и дивили се. Парализовани човек онога дана, тај херој стрпљења узео је од Христа свецара награду стрпљења.

Нека, драги моји, ту награду стрпљења узмемо сви, мушкарци и жене, сви и све на овоме свету трпимо разне патње. Да бисмо истрпили, бацимо поглед на хероје стрпљења, као што је парализовани, посебно на цара бола и патње, Господа нашег Исуса Христа, који је рекао:“ У свету ћете имати невољу, али храбрите се, ја сам победио свет“.

Митрополит Флорине Августин

(Из књиге  «Капљице са извора живог»

_______________________________________________

ΣTA AΛBANIKA

Vijnë Hidhërime

(Fragment nga predikim mëgjesor)

“Po vijnë hidhërime të mëdha në botë.  E kam thënë edhe herë të tjera, po e them përsëri.  Lutuni që të mos bjerë zjarr në Ballkan.  Sepse po ra zjarri në Ballkan, do të bëhet lufa e tretë Botërore, e cila do të jetë si një fshesë me korrent dhe do të spastrojë gjithë njerëzimin”

(Mitropoliti i Follorinës Avgustin, Follorinë 31-4-1976)

Si do t’iu bëjmë ballë hidhërimeve?

Ka njerëz të cilët kur janë mirë dhe kur portofoli i tyre është plot dhe kur fëmijët e tyre përparojnë dhe çdo gjë është në rregull, lavdërojnë Perëndinë.  Por kur i gjen ndonjë e keqe apo hidhërim, atëhere humbasin gjakftohtësinë dhe duke rënkuar vlasfimojnë dhe mallkojnë ditën që u lindën; ka edhe nga ata të tjerët që prej zhgënjimit të madh që pësojnë i japin fund jetës së tyre me vetëvrasje.

O NJERËZ që kini hidhërim në këtë botë!  Për të përballuar dhe për të dalë fitimtarë mbi hidhërimet që hiqni duhet të armatoseni me durim.  Dhe për të fituar durim duhet të hapni Shkrimin e Shënjtë, të shihni se ç’thotë për hidhërimet, çfarë qëllim kanë hidhërimet, dhe të lexoni shembujt e shkëlqyeshëm të durimit.

Në Ungjillin e Shënjtë shohim heronj të durimit.  Një prej tyre është dhe i paralizuari prej tridhjetë e tetë vjetësh (Ioan.5, 1:15).  Është vërtet një hero.  Është një hero më i lartë se heronjtë që dalin fitimtarë në fushat e betejave me dekorata trimërie.  Hidhini një sy jetës së këtij heroi.  Jetonte i zhytur në një oqean me hidhërime.  Jo për  disa ditë, as për disa javë apo disa vjet – pa shihni ju lutem – 38 vjet të tëra dergjej i sëmurë duke qënë krejt i paralizuar.  Dhe vetëm kaq?  Nuk kishte askënd pranë tij.  Asnjë njeri nuk kishte pranë.  E megjithatë nuk rënkonte, nuk vlasfimonte, nuk mallkonte ditën që u lind, por me durim, durim si ai i Jovit, i kalonte ditët e jetës së tij duke patur besim tek Perëndia se nuk do t’a braktiste por si përfundim një ditë do të hidhte syrin mbi të dhe do të tregonte mëshirë ndaj tij.  Dhe me të vërtetë Perëndia tregoi mëshirat e Tij mbi të.  Erdhi vetë Jisu Krishti, Perëndia i vërtetë dhe e shëroi, i dha shëndet të plotë, dhe të gjithë rreth tij duke parë këtë gjë u çuditën.  I paralizuari, ky hero i durimit, atë ditë mori nga Krishti – që është Mbreti i mbretërve – mori shpërblimin e durimit të tij.

Uroj, të dashurit e mij, shpërblimin e durimit t’a marrim të gjithë ne, burra e gra, gjithë sa në këtë botë vuajmë nga hidhërime të ndryshme.  Dhe për të fituar  durim le t’i hedhim një sy heronjve të durimit, si i paralizuari hero, por në mënyrë të veçantë le t’i hedhim sytë tanë mbi mbretin e vuajtjeve dhe hidhërimeve Zotin tonë Jisu Krisht, i cili n’a tha: “Në botë do të kini shumë hidhërime, por kini kurajo, unë e munda botën”.

Mitropoliti i Follorinës Avgustin

(nga libri  «ΣTAΓONEΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ» – “Pika nga Uji Jetëdhënës”)

Përktheu nga Greqishtja

Aleksandër P. Filip

САВЕТ МИТРОПОЛИТА ФЛОРИНЕ

Августина Кандиота верницима

«Увек да сте тамо где се чује православна проповед, где постоје борци који се прогоне, ово вам наглашавам.Онај кога не прогоне није веродостојан, он је као лажни новчић. Тамо где се прогони епископ, архимандрит, игуман или проповедник Еванђеља, будите уз њега, а од осталих да сте што даље. Нису права деца Православља или им мањка одважности која се прва тражи у таквим кризним тренутцима».

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ TOY ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?cat=10&paged=2

Συμπαρίσταται στους Οικουμενιστές της Σερβικής Εκκλησίας

και ο προ-ηγούμενος της Ιβήρων π. Βασίλειος Γοντικάκης;

Ο αγιορείτης π. Βασίλειος Γοντικάκης, ελειτούργησε και συμμετείχε εις μίαν εκδήλωσιν που πραγματοποιήθηκε χθές από την Εκκλησίας της Σερβίας. Έδωσε διάλεξιν στη Θ.Σ. Βελιγραδίου.
Στις φωτογραφίες διακρίνονται ο Αρχιραββίνος Βελιγραδίου, ο Νούντσιος, ο Καρδινάλιος Βελιγραδίου, ο Μουφτής Σερβίας, και η διαβόητη Τριανδρία.
Ήταν παρόντες και ο Ιουστίνος Τιμοκίου, Πορφύριος βοηθός του Μπούλοβιτς, Τούζλας Βασίλειος…
Αυτοί οι αγιορείτες, άραγε, δεν γνωρίζουν τα συμβαίνοντα εις την Σερβίαν; Δεν γνωρίζουν δια τον διωγμόν του Μητροπολίτου Ράσκας; Και αν τα γνωρίζουν καλώς, αδιαφορούν ή ταυτίζονται με τους διώκτες του π. Αρτεμίου;
Θα επικαλεσθούν κι εδώ, άραγε, την στάση των σιωπώντων Ελλήνων Επισκόπων, των Αδελφοτήτων και πολλών πνευματικών, που με τη σιωπή των συμπράττουν με τη γραμμή των Οικουμενιστών, με τη γνωστή αντιπαραδοσιακή θέση: «Εμείς δεν ανακατευόμεθα στα εσωτερικά της Σερβικής Εκκλησίας;».
Φαίνεται πως οι συχνές επισκέψεις της Τριανδρίας στο Άγιον Όρος είχε αποτελέσματα: πήραν με το μέρος των τουλάχιστον κάποια μεγάλα μοναστήρια.
Και μετά, οι μεγαλόσχημοι Αγιορείται ενοχλούνται, τάχα, από τις επαφές (επικοινωνία) των «ορθοδόξων» Οικουμενιστών με Παπικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνους!
Μήπως, τα γεγονότα τους διαψεύδουν και μαζί τις ελπίδες εις το Άγιον Όρος των εγγύς αυτού και των μακράν;

Λεόντιος Διονυσίου

http://www.spc.rs/eng/significant_jubilees_serbian_orthodox_church
http://www.spc.rs/sr/znacajni_jubileji_srpske_pravoslavne_crkve

O π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΟΝΤΙΚΑΚΗΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΌ

ΤΩΝ ΔΙΩΚΤΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Δεν προξενεί λύπη μόνο η άδικη, αντικανονική και παράνομη δίωξη του επισκόπου Ράσκας και Πριζρένης Αρτεμίου από τους γνωστούς οικουμενιστές επισκόπους της Σερβικής Εκκλησίας, τους μέχρι πρότινος νομιζόμενους νηπτικούς παραδοσιακούς θεολόγους.

Εξίσου μεγάλη λύπη προκαλεί η υπό τινών Αγιορειτών παρεχόμενη στήριξη όχι προς τον διωκόμενο επίσκοπο Αρτέμιο αλλά προς τους διώκτες του.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, σημειώνουμε ότι πλήθος Αγιορειτών Πατέρων έχει ταχθεί στο πλευρό του Αρτεμίου και ηγούμενοι του Αγίου Όρους με τις συνοδείες τους αλλά και άλλοι απλοί μοναχοί έχουν συνυπογράψει μαζί με τον επίσκοπο Αρτέμιο την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού».

Η δυσάρεστη έκπληξη ήρθε όμως από τον Προηγούμενο της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους και λόγιο συγγραφέα πατερικών κειμένων, Αρχιμανδρίτη Βασίλειο Γοντικάκη.

Τις μέρες αυτές επισκέφθηκε τη Θεολογική Σχολή Βελιγραδίου. Συμμετείχε επίσης σε εκδήλωση όπου παραβρέθηκαν και ο Αρχιραβίνος του Βελιγραδίου, ο Νούντσιος, ο Καρδινάλιος Βελιγραδίου, ο Μουφτής Σερβίας, και οι γνωστοί επίσκοποι που διώκουν τον Αρτέμιο…..
Δυστυχώς αντί στήριξης στον διωκόμενο Αρτέμιο με τέτοιες ενέργειες ο π. Βασίλειος και κάποιοι άλλοι Αγιορείτες τάσσονται με το μέρος των οικουμενιστών της Σερβίας.

ιστοσελ. ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ιεραρχια ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Η παρούσα κρίση είναι κατασκευασμένη, που αποβλέπει στο παγκόσμιο έλεγχο»

Ηχηρό ράπισμα στα άνομα σχέδια όσων ευθύνονται για το κατάντημα της Ελλάδος, απευθύνουν μέσα από το ενημερωτικό φυλλάδιο της Ιεράς Συνόδου «Προς το Λαό» τα Μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Καταγγέλλοντας του ηγέτες της χώρας επισημαίνουν, ότι αυτοί είναι οι υπεύθυνοι διότι υποθήκευσαν το μέλλον της χώρας στους κυρίαρχους δανειστές μας, αλλά και ότι προστάτευσαν τα συμφέροντα του λαού.
Επίσης τα μέλη της Ιεραρχίας δεν παραλείπουν να καταγγείλουν τους εκθεμελιωτές εντολοδόχους, ως κατεδαφιστές της σχέσεως λαού και ποιμαίνουσας Εκκλησίας.
Ακόμη, στέλνουν μήνυμα προς όλους τονίζοντας, ότι
«η Εκκλησία δεν φοβάται να αμυνθεί στ πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου, έστω και εάν η αντίσταση σημαίνει διωγμό η και μαρτύριο».
Αξίζει να αναφερθεί, ότι η Ιεραρχία εκφράζει και τον προβληματισμό της όσον αφορά την… Παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα.
Η Εκκλησία απέναντι στη κρίση
«Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε από την ποιμαίνουσα Εκκλησία να μιλήσει και τοποθετηθεί πάνω στα γεγονότα που παρακολουθούμε», αναφέρουν μεταξύ άλλων.
Επίσης υπογραμμίζουν, ότι «είναι αλήθεια ότι αυτό που συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινωνική και οικονομική κρίση συμβαδίζει και η πάσης φύσεως ανατροπή. Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα οποία ως τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας».
«Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας.
Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή
εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων – δανειστών μας», συνεχίζουν τα μέλη της Ιεραρχίας της Ιεράς Συνόδου».
Σε άλλο σημείο, τονίζουν: «Όλες αυτές τις παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας που σήμερα επιχειρούμε με βίαιο τρόπο να αλλάξουμε, γιατί δεν τις αλλάξαμε στην ώρα τους; Γιατί έπρεπε να φθάσουμε ως εδώ; Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ και δεκαετίες, τα ίδια.»
«Πως τότε υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι οδηγούν τη χώρα τη καταστροφή και σήμερα αισθάνονται ασφαλείς, γιατί ενεργούν ως εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές ανατροπές για τις οποίες άλλοτε θα αναστατωνόταν όλη η Ελλάδα και σήμερα επιβάλλονται χωρίς σχεδόν αντιδράσεις», προσθέτουν χαρακτηριστικά.
Επίσης, υπογραμμίζουν, πως
«η οικονομική κρίση, η οποία ταλαιπωρεί και δυναστεύει τη χώρα μας είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι συνέπεια και καρπός μιας άλλης κρίσης, της πνευματικής».
Αναφερόμενοι στην ηγεσία της χώρας, τονίζουν, ότι
«Μια ηγεσία που δεν μπόρεσε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στο λαό, που δεν μπόρεσε η δεν ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, που πρόβαλε λαθεμένα πρότυπα, που καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί είχε ως στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας.»
«Μια ηγεσία που στην πράξη αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού. Και από την άλλη πλευρά, ένας λαός, εμείς που λειτουργήσαμε ανεύθυνα. Παραδοθήκαμε στην ευμάρεια, στον εύκολο πλουτισμό, και στην καλοπέραση, επιδοθήκαμε στο εύκολο κέρδος και στην εξαπάτηση. Δεν προβληματιστήκαμε για την αλήθεια των πραγμάτων», συνεχίζουν τα μέλη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Ακόμη υπογραμμίζουν, ότι «το ερώτημα – δίλημμα του Ντοστογιέφκσι
«ελευθερία η ευτυχία;»
το ζούμε πλέον σε όλη την τραγικότητα.
Διαλέξαμε μια πλαστή ευμάρεια και χάσαμε την ελευθερία του προσώπου μας, χάσαμε την ελευθερία της χώρας μας.»

Αυτοκριτική

Σε άλλο σημείο οι Ιεράρχες τονίζουν: «Στην Σύνοδο της Ιεραρχίας εμείς, οι πνευματικοί σας πατέρες, κάναμε την αυτοκριτική μας, θελήσαμε να αναμετρηθούμε με τις ευθύνες μας και να αναζητήσουμε με τόλμη το μερίδιο της ενδεχόμενης δική μας υπαιτιότητας στην παρούσα κρίση. Ξέρουμε ότι κάποιες φορές σας πικράναμε, σας σκανδαλίσαμε ίσως. Δεν αντιδράσαμε άμεσα και καίρια σε συμπεριφορές που σας πλήγωσαν».
«Οι έμποροι της κατεδάφισης της σχέσης του λαού με την ποιμαίνουσα Εκκλησία του εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο και πραγματικά η κατασκευασμένα σκάνδαλα και προσπάθησαν να διαρρήξουν την εμπιστοσύνη σας στην Εκκλησία», προσθέτουν χαρακτηριστικά οι Αρχιερείς.

Αγωνία για την Παιδεία

Όσον αφορά την Παιδεία τα Μέλη της Συνόδου της Ιεραρχίας, υπογραμμίζουν ότι «μας προβληματίζει η κατάσταση της Παιδείας μας, γιατί το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα αντιμετωπίζει το μαθητή όχι ως πρόσωπο αλλά σαν ηλεκτρονικό υπολογιστή και το μόνο που κάνει είναι να «τον φορτώνει» με ύλη αδιαφορώντας για την όλη του προσωπικότητα και γι’ αυτό τα παιδιά μας δικαιολογημένα αντιδρούν. Γι’ αυτό αγωνιούμε για το νέο Λύκειο που ετοιμάζεται».

Η Εκκλησία δεν φοβάται

Τα μέλη της Συνόδου της Ιεραρχίας, αισθανόμενοι ότι ο λαός ζητά από τους Ποιμένες μια Εκκλησία με ηρωισμό, με νεύρο και προφητικό λόγο, μια Εκκλησία που δεν φοβάται να αμυνθεί στο πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου, έστω και αν η αντίσταση σημαίνει διωγμό και μαρτύριο
«Η Εκκλησία είναι ο μόνος οργανισμός που μπορεί να σταθεί άμεσα δίπλα στον άνθρωπο και να τον στηρίξει. Η Εκκλησία όμως είμαστε όλοι μας αι αυτή είναι η δύναμη μας και η δύναμη της», υπογραμμίζουν χαρακτηριστικά.
Κλείνοντας η Ιεραρχία της Εκκλησία της Ελλάδος, τονίζει: «Η Εκκλησία δεν αντιμάχεται την Πολιτεία, αλλά εκείνους που εκμεταλλευόμενοι την Πολιτεία και κρυμμένοι πίσω από την εξουσία επιχειρούν να σας στερήσουν την ελπίδα.»«Να θυμάστε για πολλούς οικονομολόγους η παρούσα κρίση είναι κατασκευασμένη, είναι μια κρίση – εργαλείο που αποβλέπει στο παγκόσμιο έλεγχο από δυνάμεις που δεν είναι φιλάνθρωπες», προσθέτουν επίσης.
Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ http://orthodox-watch.blogspot.com/2010 … _8407.html

ΠΗΓΗ http://www.romfea.gr/index.php?option=c … q&catid=13

Τα μαγαζιά και οι πελάτες της Α.Ε. ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ αυξάνονται

Τα εγκαίνια της αιρέσεως του Οικουμενισμού

και η Πρωτοχρονιάτικη Πίτα

Λίγες μέρες έμειναν για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Πανάρχαια η συνήθεια της Πρωτοχρονιάτικης πίτας. Κάθε χρονιά με την είσοδο του Νέου Έτους, οι διάφοροι σύλλογοι, μετά κάποιο χρονικό διάστημα ημερών ή και εβδομάδων, κόβουν την βασιλόπιτα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και όταν ένα νέο κατάστημα ανοίγει:  συνηθίζεται  να  κάνει  εγκαίνια,  είτε την ίδια μέρα, είτε κάποια στιγμή μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εν τω μεταξύ ο Νέος χρόνος κυλάει, το νέο κατάστημα πουλάει, πιθανόν να έχει κάνει και μεγάλο τζίρο.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει –μεταφορικά– και με την παναίρεση του Οικουμενισμού. Καταστήματα και υποκαταστήματα του έχουν ανοίξει εδώ και δεκαετίες. Το ένα είναι κεντρικό και μεγαλόπρεπο, τα άλλα γωνιακά και ευήλια. Τα υποκαταστήματα πολλά και με πελατεία που ολοένα αυξάνει. Και οι πελάτες στους οποίους στοχεύουν οι Διευθυντές των καταστημάτων, είναι κυρίως τα μέλη της ανά την οικουμένη Ορθόδοξης Εκκλησίας, τα οποία δειλά στην αρχή, πιο θαρρετά στη συνέχεια, «ψωνίζουν» την αίρεση.

Κάποιοι ορθόδοξοι διαμαρτύρονται ότι πουλά «μολυσμένες» διδασκαλίες.

Αλλά η «ορθόδοξη» αστυνομία και αγορανομία αδρανούν, γιατί τα διευθυντικά στελέχη τους είναι πελάτες του Καταστήματος και ισχυρίζονται, ότι η αίρεση δεν έχει ακόμα νομική υπόσταση.

-Περιμένετε, δικαιολογούνται, πρώτα να γίνουν τα ΕΓΚΑΙΝΙΑ, να επισημοποιηθεί η αίρεση και μετά θα πάρουμε μέτρα.

Εν τω μεταξύ η αίρεση του Οικουμενισμού υπάρχει και λειτουργεί, αλλά τα Εγκαίνια σκοπίμως αναβάλλονται. Τα «μαγαζιά» διαφημίζουν τα προϊόντα τους Ιντερνετικά και εμπεδώνουν τη φιλοσοφία τους. Και οι αγοραστές αφομοιώνουν προοδευτικά και έμπρακτα τις κακόδοξες ιδέες. Στις προθήκες καταστημάτων και παραρτημάτων της Α.Ε. Οικουμενισμός υπάρχουν οι πληροφορίες με τα προϊόντα της αιρέσεως:

• Πάνω απ’ όλα η αγάπη. Η Αλήθεια μπορεί να περιμένει. Παπικοί και ορθόδοξοι είμαστε Μία Εκκλησία, αλλά διηρημένη, ή «αδελφές εκκλησίες». Αποτελούμε και οι δυό ένα διπνεύμονο τέρας, είμαστε η Εκκλησία των «δύο πνευμόνων».
• Μας ενώνει με τους παπικούς και προτεστάντες το κοινό βάπτισμα.
• Συμπροσευχόμαστε για να γίνει ευρύτερα αποδεκτή η μοιχική ένωσή μας. Ο καθένας θα έχει τα έθιμά του και τις ιδέες του, αλλά θα αποτελούμε κοινή «επιχείρηση». Δηλαδή, μιλάμε ειλικρινά, ξεκάθαρα και παγκοσμιοποιητικά: αναβιώνουμε ένα σύγχρονο πολυπολιτισμικό θρησκευτικό συγκρητισμό.
• Για να μην κακοκαρδίσουμε τους ανταγωνιστές μας των άλλων θρησκειών, δεν θα τους καλούμε στην Αλήθεια του Χριστού, αλλά θα τους παραμυθιάζουμε, ότι και αυτοί έχουν τον ίδιο Θεό με μας, μόνο που τον νιώθουν διαφορετικά. Γι’ αυτό πηγαίνουμε στις Συναγωγές τους ή στα Ραμαζάνια και τα  δείπνα τους, ανάβουμε αδελφικά μαζί τους την «επτάφωτη λυχνία», συμψάλλουμε τους «χαρούμενους» ύμνους τους και δωρίζουμε το «Ιερό» Κοράνιο με πατριαρχική «αρχοντιά».

Όσο για τα ΕΓΚΑΙΝΙΑ και το κόψιμο της πίτας δεν βιαζόμαστε. Όταν αυξηθεί η πελατεία μας και τα περιθώρια αντίδρασης στην κυριαρχία μας θα ελαχιστοποιηθούν, τότε θα τους βάλουμε να ασχολούνται με τα οικονομικά, το χάραγμα ή άλλα ζωτικά, βιοτικής σημασίας θέματα. Και όταν έλθει το «πλήρωμα του χρόνου» θα κάνουμε μεγαλόπρεπα τα εγκαίνια, απομονώνοντας κάποιους φανατικούς φονταμενταλιστές, που πάντα στην ιστορία υπήρχαν!

Το στίγμα το δίνει ο αρχηγέτης της παναιρέσεως του Οικουμενισμού,  Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος (5/12/2010):

«Ως προς τον διαθρησκειακό διάλογο, είναι το πιστεύω μας, …το Πατριαρχείο μας, πέραν των διαλόγων που έχει με τις άλλες χριστιανικές Εκκλησίες» κάνει και τον «διάλογο και με το Ισλάμ και με τον Ιουδαϊσμό. Εμένα με επικρίνουν γιατί έχω σχέσεις με τον Πάπα, ότι έχω σχέσεις με το Ισλάμ… Δεν με επηρεάζει αυτό. Εγώ συνεχίζω το έργο μου κατά συνείδηση και ας επικρίνουν οι ακραίοι…» ή οι «καυχώμενοι συμπλεγματικοί», κατά τον Μέγα Αρχιδιάκονό του κ. Μάξιμο.

Τα πρόσφατα αυτά λόγια του κ. Βαρθολομαίου, φωτίζονται καλύτερα με όσα αποκαλύπτονται από παλαιότερες δηλώσεις του:

Δεν έχει σημασία σε ποιο Θεό πιστεύουμε. Όλοι λατρεύουμε τον ίδιο Θεό. Η κάθε θρησκεία είναι διαφορετικός δρόμος για τον ίδιο Θεό.

Κατά σύμπτωση, το ίδιο διακηρύσσει και η Μασονία. Οικουμενισμός και Μασονία συναντιόνται στον πόλεμο κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, κατά της Μίας Αλήθειας που έφερε ο Χριστός με τη Γέννησή Του.

* * *

Σε δυο μέρες θα γιορτάσουμε και πάλι την Γέννηση του Χριστού. Στα Χριστουγεννιάτικα Μηνύματα των Επισκόπων ουδεμία αναφορά στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Πώς, άλλωστε, θα μπορούσαν να κατηγορήσουν κάτι, με το οποίο έχουν ταυτισθεί;

Θα ψάχνει κι εφέτος ο μνήστωρ Ιωσήφ με την Παρθένο Μαρία για κατάλυμα. Πόσους, όμως, κεντρικούς ορθόδοξους Ναούς θα προσπεράσουν, γιατί μέσα σ’ αυτούς θα υπάρχει βερμπαλισμός αγάπης και οικουμενιστική «αλήθεια»; Θα καταλήξουν, βέβαια και πάλι, μετά από 2010 χρόνια, σε κάποια φάτνη. Τη φτωχική φάτνη ενός ναού, χωρίς πολυέλαιους, ίσως, και διάκοσμο, χωρίς χρυσοστόλιστα άμφια και διαμαντοστόλιστες μίτρες, χωρίς μερσεντές και μετοχές σε τράπεζες, χωρίς συμφωνικές ορχήστρες και νταλάριες μελωδίες.

Θα καταλήξουν σε κάποιες φάτνες, στις οποίες, μαζί με την ψυχική προετοιμασία, την μετάνοια και την προσδοκία του Εμμανουήλ, θα συμπορεύεται και η ομολογία στην ΜΙΑ Αδιαίρετη Εκκλησία για την οποία ένανθρώπησε ο «μεγάλης βουλής άγγελος». Η διπνεύμονη ή πολυπνεύμονη «εκκλησία» των Οικουμενιστών και όσων ενόχως την ανέχονται η συμπορεύονται μαζί της, δεν έχει σχέση με την δική Του Εκκλησία, την δική Του Αγάπη και τη δική Του Αλήθεια.

Η Α.Ε. Οικουμενισμός συγκροτεί την προφητευθείσα «εκκλησία πονηρευομένων». Ας μας φωτίσει «ο εν Σπηλαίω γεννηθείς και εν Φάτνη ανακλιθείς» Ιησούς Χριστός να το εννοήσουμε.

Σημάτης Παναγιώτης

• «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΕ ΜΙΑ. Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΕ ΦΟΒΕΡΗ ΑΙΡΕΣΗ.
• Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΕΙΝAI ΣΕ ΠΛΑΝΗ.
  
• ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΛΕΓΩΝΤΑΙ “ΕΚΚΛΗΣΙΑ”» (Ο ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ)

_____________________________

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ, ΣΤΙΣ 30/11/2010

«Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Kurt Koch, μετά τῆς τιμίας ὑμῶν συνοδείας, οἱ ἐκπροσωποῦντες τήν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τόν Ἐπίσκοπον τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης καί ἀγαπητόν ἡμῖν ἐν Κυρίῳ ἀδελφόν Πάπαν κύριον Βενέδικτον καί τήν ἧς οὗτος προΐσταται Ἐκκλησία,

Μετὰ πολλῆς χαρᾶς χαιρετίζομεν τήν παρουσίαν ὑμῶν κατά τήν Θρονικήν Ἑορτήν τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καί ἐν εὐγνωμοσύνῃ εὐχαριστοῦμεν τόν ἀποστείλαντα ὑμᾶς ἀδελφόν ἐν Κυρίῳ Πάπαν Βενέδικτον ΙϚ’ διά τήν εὐγενῆ ἀδελφικήν χειρονομίαν αὐτοῦ ὅπως συμμετάσχῃ δι᾿ ὑμῶν εἰς τήν ἑόρτιον πανήγυριν τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς ἐν Βυζαντίῳ Ἐκκλησίας Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. Ἀπὸ πολλῶν ἤδη ἐτῶν ἔχει καθιερωθῆ ὅπως ἀνταλλάσσωνται ἐπισκέψεις ἐπισήμων ἀντιπροσωπειῶν κατά τάς θρονικάς ἑορτάς ἑκατέρας τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἰς ἔνδειξιν τῶν μεταξύ αὐτῶν ἀδελφικῶν δεσμῶν ἀγάπης καί τιμῆς, χαίρομεν δέ διότι καί ἐφέτος τηρεῖται ἡ ὡραία αὕτη παράδοσις. […] Τῷ δέ Θεῷ καί Πατρί ἡμῶν ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΕΟΡΔΑΙΑΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ:
(Ἀπό τήν Ἐγκύκλιο τῆς Κυριακής τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2008)

«Ἡ Ἐκκλησία εἶνε µία καὶ µοναδική, διότι εἶνε τὸ σῶµα τοῦ ἑνὸς καὶ µοναδικοῦ Χριστοῦ. Οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισµατικοὶ ἔπαυσαν νὰ εἶνε µέλη τῆς Ἐκκλησίας· εἶνε σὲ πλάνη καὶ δὲν ἐνεργεῖ ἐν αὐτοῖς τὸ Πνεῦµα τὸ ἅγιον. Ἡ αἵρεσις καὶ τὸ σχίσµα δὲν ἐπιτρέπεται νὰ λέγωνται Ἐκκλησία, ἀλλὰ αἱρετικὲς καὶ σχισµατικὲς συνάξεις καὶ παραφυάδες ἢ ὁµολογίες.

Ὁ παπισµὸς εἶνε φοβερὴ αἵρεσι. […] Ὀφείλει ὁ παπισµὸς νὰ ἀποκηρύξῃ τὴν πλάνη τοῦ πρωτείου καὶ τοῦ ἀλαθήτου καὶ νὰ καταργήσῃ τὴν ἐπάρατη Οὐνία.   […]

Μείνετε σταθεροὶ καὶ «κρατεῖτε τὰς παραδόσεις» (Β΄ Θεσ. 2,15). Μὴ δελεάζεσθε ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ποὺ ὑπόσχονται οἱ αἱρετικοί. Ὁ Κύριος εἶπε· «Ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς µου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν µε» (Ἰωάν. 14,21). Ὅποιος, λοιπὸν, παραβαίνει τὶς θεῖες ἐντολές, ἐκεῖνος µισεῖ τὸν Χριστό· καὶ ὅποιος µισεῖ τὸν Χριστό, εἶνε διώκτης τῆς Ὀρθοδοξίας».

ΟΤΑΝ ΦΥΓΕΙ Η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΡΜΑΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΣΟΝΩΝ

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΪΩΝ

______

O ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΑΝΑΒΕΙ ΚΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΒΡΑΪΩΝ!!!

_____________________________________________________

Κανών ΟΑ’ των Αγίων Αποστόλων

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ «ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ» ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ, ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΣΤΟΝ «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ» ΤΩΝ ΑΓΓΛΙΚΑΝΩΝ κ. R. WILLIAMS

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ

«ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ» ΤΩΝ ΑΓΓΛΙΚΑΝΩΝ

κ. ROWAN WILLIAMS.

(ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ, 25-11-2010)

«Στὸ πρόσωπό σας διακρίνουμε τὸν διάδοχο τοῦ  Ἕλληνα τὸ γένος, Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Ταρσέως ποὺ ἔγινε Ἀρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας καὶ μεταλαμπάδευσε στὶς Βρετανικὲς νήσους τὴ θρησκευτικὴ καὶ θύραθεν παιδεία τῶν Ἑλλήνων. (Δημοσιεύθηκε ἀπὸ τὸ «Πρακτορεῖο Ἐκκλησιαστικῶν Εἰδήσεων Ρομφαία»:

www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6402:2010-11-25-12-02-01&catid=13 )

Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης

«Οἱ Λουθηρανοὶ ἀπεκόπησαν [ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία] καὶ παρέμειναν χωρὶς τὴν Κεφαλὴ [τὸ Χριστό], οἱ Ἀγγλικανοὶ ἐπίσης. Δὲν ἔχουν τὴν Ἐκκλησία καὶ ὁ Βελίαλ [= ὁ Διάβολος] τοὺς πολεμᾶ μὲ τὴν δύναμη καὶ τὶς μηχανορραφίες του καὶ τοὺς κρατᾶ στὴν πλάνη του καὶ τὴν ἀπώλεια».

(Ἀπὸ τὸ ρωσικὸ περιοδικὸ «Τσερκόβναγια Ζΐζν» , τεῦχ. 1, σελ. 52, 1994. Ἀναδημοσιεύθηκε στὸ τευχίδιο: «Ὑπερασπισταὶ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη.)

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

«Ἡ ταυτότητα πίστεως εἶναι καὶ ταυτότητα θρόνου, ἐνῶ ἡ διαφορὰ πίστεως εἶναι καὶ διαφορὰ θρόνου. Καὶ ἡ μὲν [= ἡ διαδοχὴ στὸ θρόνο] ἔχει τὸ ὄνομα τῆς διαδοχῆς, ἀλλὰ ἡ δὲ [= ἡ διαδοχὴ καὶ στὸ θρόνο καὶ στὴν ὀρθὴ Πίστη] ἔχει τὴν ἀλήθεια τῆς διαδοχῆς. Διότι δὲν εἶναι διάδοχος αὐτὸς ποὺ ἔχει ἀντίθετη δόξα [πίστη], ἀλλ’ αὐτὸς ποὺ ἔχει τὴν ἴδια πίστη. Ἂν κάποιος δὲν παραδέχεται διάδοχο μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, τότε [εἶναι] σὰν νὰ λέγει τὴν νόσο διάδοχο τῆς ὑγείας, καὶ τὴν τρέλλα [διάδοχο] τῆς συνέσεως».

(Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΚΑ΄, Εἰς τὸν Μ. Ἀθανάσιον ἐπίσκ. Ἀλεξανδρείας 8, PG 35, 1089Β. Ἀπόδοση στὴ νέα ἐλληνικὴ).

_____________________________________________________

Κυριακὴ πρὸ Χρ. Γεννήσεως

(Ματθ. 1,1-25)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ. ΑΠΟ ΤΙ;

«…καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Ματθ. 1,21)

ΠΟΣΟ, ἀγαπητοί μου, πόσο γρήγορα φεύγει ὁ χρόνος! Σὲ λίγο θὰ ἑορτάσουμε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Κυριακὴ αὐτὴ ὀνομάζε­ται Κυριακὴ πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως.

* * *

Ἡ ἁ­γία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται σήμερα ὡς εὐ­αγγέλιο ἡ ἀρχή, τὸ 1ο κεφάλαιο, τοῦ πρώτου εὐ­αγγελίου, τοῦ κατὰ Ματθαῖον. Εἶνε ἕνας κα­τάλογος τῶν προγόνων τοῦ Χριστοῦ. ―Μὰ εἶχε προγόνους ὁ Χριστός;… Ὡς ἄναρχος Θεός, δὲν εἶχε· πατέρα ἔχει τὸν οὐ­ράνιο Πατέρα. Ἀλλ’ ἀφ᾽ ὅτου παρουσιάστηκε ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς ἄνθρωπος τέλει­ος πλὴν τῆς ἁ­μαρτίας, φόρεσε σάρκα ἀπὸ τὰ ἁγνὰ αἵματα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Καὶ γεννήθηκε κα­τὰ ὑπερφυσικὸ τρόπο· πατέρα ἐπίγειο δὲν ἔ­χει, μητέρα μόνο ἔχει. Μητέρα του εἶνε ἡ Παν­αγία μας. Γονεῖς πάλι τῆς Παναγίας εἶ­­νε ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα, γονεῖς δὲ τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννης εἶνε ἄλλοι, καὶ οὕτω καθεξῆς. Ἔ­τσι σχηματίζεται μεγάλη ἁλυσίδα προγόνων.
Ὁ πρῶτος κρίκος τῆς ἁλυσίδας τῶν προγό­νων τοῦ Χριστοῦ εἶνε μία μεγάλη ἱ­στορικὴ φυ­σιογνωμία, ὁ Ἀβραάμ. Στὸν Ἀβραάμ, ὅπως ἀκούσαμε στὸν ἀπόστολο, δόθηκε ἡ μεγάλη ὑ­πόσχεσι, ὅτι ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους του, ἀπ’ τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα, θὰ γεννηθῇ ὁ Λυτρωτής.
Σύμφωνα μὲ τὸν κατάλογο αὐτόν, ἀπὸ τὸν Ἀ­βραὰμ μέχρι τὸ Δαυῒδ εἶνε 14 γενεές, ἀπ’ τὸ Δαυῒδ μέχρι τὴ μετοικεσία στὴ Βαβυλῶνα 14 γενεές, κι ἀπὸ τὴ μετοικεσία στὴ Βαβυλῶνα μέχρι τὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ πάλι 14 γενεές (Ματθ. 1,17). Πενήντα περίπου ὀνόματα, τὰ ὁποῖα σ’ ἐμᾶς δὲν κάνουν ἐντύπωσι. Εἶνε ἑβραϊκὰ καὶ φαίνεται κουραστικὸ ν᾽ ἀκοῦμε «ἐγέννησε…», «ἐγέννησε…», «ἐγέννησε…», ὥσπου κατεβαίνοντας τὴν κλίμακα τῶν προγόνων νὰ φτάσῃ στὴν Παρθένο Μαρία, ἀπὸ τὴν ὁ­ποία γεννήθηκε ὁ Χριστός.
Τὰ ὀνόματα ὅμως αὐτά, ποὺ ἐμεῖς τώρα τ’ ἀ­­­κοῦμε ἀδιάφορα, στὴν ἐποχή τους δημιουργοῦσαν μεγάλη ἐντύπωσι. Ἀ­π’ αὐτοὺς ἄλλοι ἦ­ταν στρατηγοί, ἄλλοι κυβερ­νῆτες, ἄλλοι προ­φῆ­τες, ἄλλοι πατριάρχες, ἄλ­λοι βασιλεῖς, ἄλ­λοι πλούσιοι, ἄλλοι σοφοί, ὅ­πως ὁ Σολομῶν, ὁ Δαυῒδ κ.ἄ.. Τώρα δὲν κάνουν ἐντύπωσι. Τί διδάσκει αὐτό; Ὅπως αὐτὰ τὰ ὀνόματα λησμονήθηκαν, ἔτσι καὶ ὅσοι σήμερα ἐντυπω­σιάζουν καὶ ἀκούγονται καὶ προβάλλον­ται, ὕστερα ἀπὸ 50 – 100 χρόνια ποιός θὰ τοὺς θυμᾶται; Κάπου σὲ κάποια σελίδα τῆς Ἱστορί­ας, μὲ ψι­λὰ γράμμα­τα, θά ’νε γραμμένο ὅτι πέρασαν ἀπ’ τὴ γῆ. Σβήνουν ὅπως τὰ πυροτεχνήμα­τα καὶ οἱ πυγο­λαμπίδες. Τὸ συμπέρασμα· «Μα­ταιότης μαται­­οτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. 1,2). Μη­δὲν τὰ πλούτη, τ᾽ ἀξιώματα, μηδὲν ὅλα. Ἕνα μόνο μένει· νὰ ἐκτελῇ κανεὶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλ’ ἐνῷ τὰ ὀνόματα τῆς ἰσρα­ηλιτικῆς καὶ τῆς παγκοσμίου ἱστορίας καὶ τῆς συγχρόνου ζωῆς βυθίζονται στὴν ἄβυσσο τοῦ χρόνου, ἕ­να ὄνομα μένει πάντοτε στὴν ἐπικαιρότητα, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων. Ποιό; Εἶνε ἐκεῖνο ποὺ δόθηκε στὸ Θεῖο βρέφος. Ἄγγελος κατ᾽ ἐντολὴν τοῦ Κυρίου εἶπε στὸν Ἰωσὴφ τὸν προ­στάτη τῆς Παναγίας· «Καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν» (Ματθ. 1,21). Τί σημαίνει τὸ ὄ­νο­μα Ἰησοῦς; Δὲν εἶνε ἑλληνικό, εἶνε ἑβραϊκό, καὶ μεταφραζόμενο στὰ ἑλληνικὰ σημαίνει «Σωτήρ». Τὸ παιδὶ δηλαδὴ ποὺ θὰ γεννηθῇ εἶνε ὁ Σωτήρ. Σᾶς παρακαλῶ νὰ προσέξουμε τὸ ὄνομα αὐτό, «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9). Γιατί ὠνομάστηκε ὁ Χριστὸς «Σωτήρ»; Πρέπει νὰ δώσουμε μία ἐξήγησι.

* * *

Ἐδῶ στὴ γῆ, ποὺ ζοῦμε ἀφ᾽ ὅτου ὁ ἄν­θρωπος διώχθηκε ἀπὸ τὸν παράδεισο, σὲ ὁποιοδήποτε μέρος, ὁ ἄνθρωπος μαστίζεται ἀπὸ ποικιλία δυστυχι­ῶν, ποὺ εἶνε συνέπειες τοῦ ἁ­μαρτωλοῦ του βί­ου. Πεῖνα, δίψα, ἔλλειψι ἐν­δύματος καὶ στέγης, ἀσθένειες… Αὐτὰ εἶνε δεινά, τὰ κακά, ποὺ προσπαθεῖ νὰ ἐξαλείψῃ. Ἀλλ’ ὑπάρχουν κι ἄλλα. Εἶνε τὰ φυσικὰ κακά. Τέτοια κακὰ εἶνε ὁ σεισμός, ἡ ἀνομβρία, ἡ πλημμύρα, ἡ πυρκαϊά, οἱ ἐπιδημίες, οἱ ἀθερά­πευτες ἀσθένειες ὅπως ὁ καρκίνος, καὶ τέλος ὁ θάνατος. Ὅλα αὐτὰ εἶνε φοβερὰ κακά.
Μὰ δὲ σᾶς εἶπα ἀκόμα τίποτα. Ὑπάρχει κάτι σοβαρώτερο – ὁ Θεὸς ἂς φωτίσῃ νὰ τὸ καταλάβουμε. Τὸ ὑπ᾽ ἀριθμὸν ἕνα κακό, ποὺ ἀ­ποτελεῖ τὴ ῥίζα ὅλου τοῦ κακοῦ, ὅλης τῆς ἀ­θλιότητός μας ―καὶ δυστυχῶς δὲν τοῦ δίνου­με τὴ σημασία ποὺ πρέπει―, στὴ γλῶσσα τῆς ἁ­­γίας Γραφῆς λέγεται ἁμαρτία. Ἀπὸ ᾽κεῖ προ­έρχονται ὅλα τὰ κακά· αἰτία εἶνε ἡ ἁμαρτία. Φρίττουμε ὅταν ἀκοῦμε καρκίνο· ἡ ἁμαρτία ὅ­­­­μως δὲ μᾶς προκαλεῖ φρίκη. Παίζουμε μαζί της, ὅπως τὰ παιδιὰ τὴν πρωτοχρονιὰ μὲ τὰ ἁ­γιοβασιλειάτικα παιχνίδια. Δὲν τὴ θεωροῦμε τί­ποτα, ἐν τούτοις αὐτὴ μαστίζει τὴν ἀνθρωπό­­τητα. Εἴτε ὡς μοιχεία καὶ πορνεία καὶ ἀσέλγεια, εἴτε ὡς λαιμαργία καὶ γαστριμαργία, εἴτε ὡς ζή­λεια καὶ φθόνος, εἴτε ὡς θυμὸς καὶ ὀρ­γὴ καὶ ἀ­γανάκτησις, εἴτε ὡς κακία καὶ μῖσος καὶ ἐκδίκη­σις καὶ φόνος, ἡ ἁμαρτία, αὐτή εἶνε ἡ πηγὴ ὅ­­λης τῆς ἀθλιότητος. Ἂν μποροῦσε μ’ ἕνα θαῦ­­μα νὰ ξερριζωθῇ, ἡ γῆ θὰ γινόταν παράδεισος.
Ποιός θὰ μᾶς σώσῃ; Κι ἂν ἐμεῖς σιωπήσουμε, καὶ οἱ πέτρες θὰ φωνάξουν· Ἕνας μόνο σῴ­ζει! Ἀνοίγοντας βέβαια τὴν ἱστορία μπορεῖ κάποιος νὰ μετρή­σῃ 155 πρόσωπα, ποὺ οἱ λαοί, γιὰ μικρὲς ὑπηρεσίες ποὺ αὐτοὶ προσέφεραν, τοὺς ὠνόμασαν «σωτῆρες». Μικροὶ σωτῆ­ρες αὐτοί. Σωτήρας εἶνε ἕνας· ὁ Χριστός.

* * *

Ἂν κάποιος σοῦ κάνῃ ἕνα καλό, τὸ θυμᾶ­σαι, τὸν θεωρεῖς εὐ­εργέτη. Στὸ γιατρὸ λ.χ. ποὺ σὲ θεράπευσε ἐκ­φράζεις εὐ­γνωμοσύνη. Παραπάνω ὅμως ἀπ᾽ ὅλους τοὺς εὐεργέτες εἶνε ὁ Χριστός, διότι μᾶς σῴ­ζει ἀπ’ τὸ χειρότερο κακό, τὴν ἁμαρτία. Σῴζει μὲ τὴν Ἐκκλησία του.
Εἶνε ὁ ἀληθινὸς Σωτήρας. Τὸ αἰ­σθανόμεθα; Μόνο ὅποιος νιώθει τὴν ἁμαρτωλό­τητά του καὶ λέει ὅπως ὁ τελώνης «Ὁ Θεός, ἱ­λάσθητί μοι τῷ ἁμαρτω­λῷ» (Λουκ. 18,13), ἢ ὅπως ὁ ἄσωτος «Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώ­πιόν σου» (ἔ.ἀ. 15,18), ἢ ὅ­πως ὁ λῃστὴς «Μνήσθητί μου, Κύ­ριε, ὅταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (ἔ.ἀ. 23,42), αὐτὸς καταλαβαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Σωτήρας.
Καὶ δὲν ἀρκεῖ βέβαια νὰ πῇς μόνο, ὅτι εἶνε Σωτήρας τῶν ἀνθρώπων γενικῶς· πρέπει νὰ νιώσῃς ὅτι εἶνε καὶ προσωπικῶς δικός σου σω­τ­ήρας. Αὐτὸ θὰ σὲ ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ τὸ αἰ­σθαν­θῇς, ἂν σκύψῃς ἐν μετανοίᾳ καὶ πῇς τὰ ἁ­μαρτήματά σου στὸν πνευματικὸ πατέρα, ἂν ἐξομολογηθῇς. Τότε θὰ νιώσῃς, ὅτι φεύγει ἀ­πὸ πάνω του ἕνα βουνὸ καὶ θὰ αἰσθανθῇς γιὰ τὸ Χριστὸ βαθειὰ εὐγνωμοσύνη.
Αὐτὸ αἰσθάνθηκε ὁ λῃστὴς στὸ σταυρό, αὐ­τὸ αἰσθάνθηκαν οἱ ἀπόστολοι, οἱ μάρτυρες, ὅ­­­λοι οἱ ἅγιοι, ὅπως π.χ. ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας. Ὅταν τὸν ὡ­δη­γοῦσαν στὴ ῾Ρώμη γιὰ τὸν ῥίξουν στὰ θηρία, ἔγραφε γιὰ τὸ Χριστό· «Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται», ὁ Χριστὸς δηλαδὴ εἶνε ὁ ἔρως τῆς καρ­διᾶς μου». Μικροὶ ἔρωτες συγκινοῦν σήμερα τὴν σαρκικὴ γενεά μας· μόνο τὸ σέξ. Δὲν τὸ κα­τηγορῶ, ὁ Θεὸς τὸ ἐμφύτευσε· ἀλλ’ ὄχι γιὰ νὰ σβήσῃ ὅλους τοὺς ἄλλους ἔρωτες. Ἡ γενεά μας, γενεὰ Σοδόμων καὶ Γομόρρων, δὲν γνωρί­ζει ἄλλους ἔρωτες. Ὀρθῶς εἶπε ἕ­νας φιλόσοφος, ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶνε ἀνέραστος. Ἂν δὲν ἀγαπήσῃς τὸ Χριστό, τίποτα δὲν κατάλαβες, ματαίως ἦρθες στὴ γῆ. Ὡραῖοι ἔρωτες εἶ­νε ὁ ἔρως τῆς ἐπιστήμης, ὁ ἔρως τῆς πατρί­δος, μὰ ὑπεράνω ὅλων ὁ ἔρως τοῦ Χριστοῦ.
Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἦταν τὸ γλυκύτερο πρᾶγμα. Ἔπαιρνε στὰ γόνα­τά της τὸ μικρὸ παιδάκι ἡ γιαγιά, τὸ μάθαινε νὰ κάνῃ σταυρό του, καὶ ἡ πρώτη λέξι ποὺ μάθαι­νε νὰ λέῃ ἦταν ἡ λέξι Χριστός. Εἶδα τέτοια πα­ραδείγματα. Τώρα δυστυχῶς ὁ θεῖος ἔρως ὄ­χι μόνο ἔχει σβήσει ἀλλὰ μερικὲς φο­ρὲς ἀν­τι­­στρέφεται τελείως σὲ μῖσος σατανικό.
Ὅ­ταν ἤμουν ἱεροκήρυκας στὰ Γρεβενὰ καὶ περι­ώδευα πάνω στὰ ψηλὰ βουνά, ἐκεῖ ποὺ περπατοῦσα, ἀκούω ξαφνικὰ μιὰ βλαστήμια. Πρώτη φορὰ ἄκουγα τέτοια βλαστήμια. Πώ πώ! λέω, τί εἶν’ ἐδῶ; δαίμονες κατοικοῦν ἐδῶ πέρα; Πλησίασα λοιπὸν καὶ εἶδα· πίσω ἀπὸ ἕ­να δέντρο καθόταν ἕνας πατέρας, εἶχε στὰ γόνατά του ἕνα ἀγοράκι καὶ τὸ μάθαινε νὰ βλαστημάῃ τὸ Χριστό! Θεέ μου, ἀκόμα δὲν ἔ­γιναν τὰ ἄστρα κεραυνοὶ νὰ πέσουν στὰ κεφάλια μας; Ποῦ εἶνε ἡ ἀγάπη στὸ Χριστό;
Ἂς ὑβρίζεται ὅμως καὶ ἂς ἀτιμάζεται ὁ Χριστός· τὸ ὄνομά του θὰ μείνῃ αἰώνιο. Ὅπως τὰ μαῦρα σύννεφα δὲν μποροῦν νὰ σβήσουν τὸν ἥλιο, ἔτσι καὶ οἱ βλαστήμιες δὲν μποροῦν νὰ σβήσουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Θὰ μείνῃ εἰς αἰῶνας αἰώνων, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων.
Εὔχομαι στὸν τόπο μας, νὰ μὴν ἀκούγεται οὔτε μία βλαστήμια, ἀλλὰ μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ὅλοι ἀνεξαιρέτως νὰ λέμε· Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ δοξασμένο τὸ ὄνομά του· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερ­υψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου εις τον ιερό ναὸ του Ἁγίου Κωνσταντίνου & Ἑλένης Ἀμυνταίου 20-12-1987)

____________

ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

_______________

OMILIE A INALTPREASFINTITULUI MITROPOLIT AUGUSTIN DE FLORINA LA

DUMINICA DINAINTEA NAŞTERII LUI HRISTOS

(MATEI 1, 1-25)

„…şi vei chema numele Lui Iisus” (Matei 1, 21)

Iubiţii mei, cât de repede trece timpul! Peste puţin timp vom sărbători pentru încă o dată marea sărbătoare a Naşterii lui Hristos. De aceea, duminica aceasta se numeşte Duminica dinaintea Naşterii lui Hristos.

***

Sfânta noastră Biserică a hotărât să se citească astăzi ca Evanghelie începutul sau primul capitol din prima Evanghelie, cea după Matei. Este un catalog al strămoşilor lui Hristos.

– Dar a avut strămoşi Hristos?…

Ca Dumnezeu fără început, nu a avut. Drept tată îl are pe Tatăl cel Ceresc. Dar odată ce s-a arătat pe pământ, ca om desăvârşit în afară de păcat, înseamnă că a purtat trup din curatele sângiuri ale Preasfintei Născătoare de Dumnezeu. Şi s-a născut într-un mod supranatural. Tată pământesc nu are, ci doar mamă. Mama Sa este Preasfânta (Panaghia) noastră. Iarăşi, părinţi ai Preasfintei sunt Ioachim şi Ana, iar părinţii lui Ioachim şi ai Anei sunt alţii şi aşa mai departe. În felul acesta se formează un mare lanţ de strămoşi.

Primul inel al lanţului strămoşilor lui Hristos este o mare personalitate istorică, Avraam. Lui Avraam, după cum am auzit la Apostol, i s-a făcut o mare făgăduinţă şi anume că din urmaşii săi, din seminţia lui Iuda, se va naşte Izbăvitorul.

Conform acestui catalog, de la Avraam până la David sunt paisprezece neamuri, de la David până la strămutarea în Babilon sunt paisprezece neamuri şi de la strămutarea în Babilon până la naşterea lui Hristos sunt iarăşi paisprezece neamuri (Matei 1, 17). Aproape cincizeci de nume, care nu ne impresionează. Sunt evreieşti şi ni se pare obositor să auzim „a născut…”, „a născut…”, „a născut…”, până ce coboară scara strămoşilor să ajungă la Fecioara Maria, din care s-a născut Hristos.

Însă aceste nume, pe care noi acum le ascultăm cu indiferenţă, în acele vremuri creau o mare impresie. Dintre ei unii erau generali, alţii erau conducători, alţii profeţi, alţii patriarhi, alţii împăraţi, alţii bogaţi, alţii înţelepţi precum Solomon, David şi alţii. Acum nu mai impresionează. Ce înseamnă asta? După cum aceste nume au fost uitate, aşa şi toate câte astăzi impresionează şi se aud şi se promovează, după 50-100 de ani cine îşi va mai aminti de ele? Undeva, pe vreo pagină a istoriei, cu litere mici, se va scrie că au trecut pe pământ. Se sting ca focurile de artificii şi ca licuricii. Concluzia? „Deşertăciunea deşertăciunilor, toate sunt deşertăciune” (Ecclesiast 1, 2). Zero bogăţiile, funcţiile, zero toate. Un singur lucru rămâne: împlinirea voii lui Dumnezeu.

Dar dacă numele istoriei israelite şi universale şi ale vieţii contemporane se afundă în adâncul timpului, un singur nume rămânea pururea în actualitate, spre pizma demonilor – care? Este acela care a fost dat Dumnezeiescului Prunc. Îngerul, la porunca Domnului, a spus lui Iosif, ocrotitorului Preasfintei: „Şi vei chema numele Lui Iisus” (Matei 1, 21). Ce înseamnă numele „Iisus”? Nu este elin, este evreiesc şi tradus în elină înseamnă „Mântuitor”. Adică acel copil care se va naşte este Mântuitorul. Vă rog să fim atenţi la numele acesta, „cel mai presus de orice nume” (Filipeni 2, 9). De ce s-a numit Hristos „Mântuitor”? Trebuie să dăm o explicaţie.

***

Aici pe pământ, unde trăim de când omul a fost izgonit din Rai, în orice parte, omul este biciuit de diversitatea nereuşitelor şi nenorocirilor, care sunt consecinţele vieţii lui păcătoase. Foamete, sete, lipsă de îmbrăcăminte şi de acoperiş, boli… Acestea sunt nenorocirile, relele, pe care încearcă să le şteargă. Dar există şi altele. Mai există relele naturale. Astfel de rele sunt cutremurul, seceta, inundaţia, incendiul, epidemiile, bolile incurabile precum cancerul şi în cele din urmă moartea. Toate acestea sunt rele groaznice.

Dar nu v-am spus încă nimic. Există ceva mai grav – Dumnezeu să ne lumineze să înţelegem lucrul acesta. Singurul rău care constituie rădăcina a tot răul, a întregii noastre ticăloşii – şi, din nefericire, nu-i dăm importanţa care i se cuvine – în limba Sfintei Scripturi se numeşte păcat. De acolo provin toate relele; cauza este păcatul. Ne îngrozim când auzim de cancer, însă păcatul nu ne provoacă frică. Ne jucăm cu el, precum copiii se joacă de Anul Nou cu jucăriile ce le primesc în dar de Sfântul Vasile. Nu îl luăm în considerare deloc, şi cu toate acestea el biciuieşte umanitatea. Fie ca adulter, şi desfrânare, şi destrăbălare, fie ca îndrăcire a gâtlejului şi îndrăcire a pântecelui, fie ca gelozie şi invidie, fie ca mânie şi supărare şi înverşunare, fie ca răutate şi ură şi răzbunare şi crimă, păcatul, acesta este izvorul a toată ticăloşia. Dacă s-ar putea printr-o minune să se dezrădăcineze acesta, pământul s-ar transforma în rai.

Cine ne va mântui? Şi dacă noi vom tăcea, până şi pietrele vor striga: Unul singur mântuieşte! Desigur, deschizând istoria, oricine va putea să numere vreo 155 de persoane, pe care popoarele, pentru mici servicii pe care aceştia le-au adus, îi numeşte „mântuitori” sau “salvatori”. Aceştia sunt salvatori mici. Salvatorul sau Mântuitorul (prin excelenţă) este Unul singur: Hristos.

***

Dacă cineva îţi face un bine, îl ţii minte, îl consideri binefăcător. Faţă de medic, de pildă, care te-a vindecat, îţi exprimi recunoştinţa. Însă superior tuturor binefăcătorilor este Hristos, deoarece ne mântuieşte de cel mai mare rău, de păcat. Mântuieşte prin Biserica Sa. Este adevăratul Mântuitor – o simţim? Doar cine-şi simte păcătoşenia sa şi spune ca şi vameşul „Dumnezeule, milostiv fii mie, păcătosului” (Luca 18, 13), sau precum fiul cel risipitor „Greşit-am la cer şi înaintea Ta” (Luca 15, 18), sau precum tâlharul, „Pomeneşte-mă, Doamne, când vei veni întru Împărăţia Ta” (Luca 23, 42), acela înţelege că Hristos este Mântuitorul.

Şi sigur că nu este suficient doar să spui că este Mântuitorul oamenilor, în general. Trebuie să simţi că este şi Mântuitorul tău personal. Şi Dumnezeu te va învrednici să simţi acest lucru, dacă te vei pleca întru pocăinţă şi vei spune păcatele tale părintelui tău duhovnicesc, dacă te vei mărturisi. Atunci vei simţi că pleacă deasupra ta un munte şi vei simţi faţă de Hristos o adâncă recunoştinţă.

Aceasta a simţit-o tâlharul pe cruce, aceasta au simţit-o apostolii, martirii, toţi sfinţii, ca de pildă, Sfântul Ignatie Teoforul, episcopul Antiohiei. Când îl duceau la Roma ca să-l arunce la fiare, scria despre Hristos: „Iubirea mea se răstigneşte, adică Hristos este iubirea inimii mele”. Mici iubiri mai mişcă astăzi neamul nostru trupesc; doar sexul. Nu-l condamn, Dumnezeu l-a sădit; dar nu ca să stingă toate celelalte iubiri. Neamul nostru, neamul sodomiţilor şi al gomorenilor, nu cunoaşte alte iubiri. Pe drept cuvânt a spus un filosof, că epoca noastră este fără iubire, crudă. Dacă nu-L iubeşti pe Hristos, n-ai înţeles nimic, degeaba ai venit pe pământ. Iubirile frumoase sunt iubirea faţă de ştiinţă, iubirea faţă de patrie, dar mai presus de toate este iubirea faţă de Hristos. În anii de demult, numele lui Hristos era cel mai dulce lucru. Bunica îl lua pe genunchii ei pe micul copilaş, îl învăţa să-şi facă semnul crucii, iar primul cuvânt pe care-l învăţau să zică era Hristos. Am văzut astfel de exemple. Acum, din nefericire, iubirea dumnezeiască nu numai că s-a stins, dar uneori se preface cu desăvârşire în ură satanică.

Când eram predicator în Krevena şi cutreieram pe munţi înalţi, acolo pe unde treceam, aud deodată o înjurătură; pentru prima oară auzeam o astfel de înjurătură. Măi, măi! – zic: Ce este aici? Dracii locuiesc pe-aici? Deci m-am apropiat şi am privit: în spatele unui copac şedea un tată, avea pe genunchii săi un băieţel şi-l învăţa să-L înjure pe Hristos! Dumnezeul meu, încă nu s-au transformat stelele în fulgere ca să cadă în capetele noastre? Unde este iubirea faţă de Hristos?

Însă chiar dacă Hristos este înjurat şi necinstit, numele Său va rămâne veşnic. După cum norii negri nu pot să şteargă soarele, aşa înjurăturile nu pot să şteargă numele lui Hristos. Va rămâne în veacul veacurilor, în ciuda demonilor. Doresc ca în ţara noastră să nu se audă nicio înjurătură, ci mici şi mari, bărbaţi şi femei, toţi fără excepţie să spunem: Binecuvântat este Dumnezeu şi preaslăvit este numele Lui; pe Care, copii ai elinilor lăudaţi-L şi-L preaînălţaţi întru toţi vecii. Amin.

+ Episcopul Augustin

(Sfânta Biserică a Sfinţilor Constantin şi Elena din Amintaios, 20.12.1987)

Sursa: http://www.razbointrucuvant.ro

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

_________

Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ..!

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.
Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή.
Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.
Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο.
Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση.
Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.
Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθησε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».
Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.
Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.
Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.
Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι
χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».
Στην επόμενη στάση ένα παληκάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παληκάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.
Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».