Ποιους συμφέρουν οι φλυαρίες για αυτονόμηση της Κρήτης ;

Το ζήτημα έλαβε για πρώτη φορά ευρεία δημοσιότητα με τις δηλώσεις του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ τον Ιούνιο 2009, που δημοσίευσε ο Ορθόδοξος Τύπος:

http://www.tideon.org/index.php?option=com_content&view=article&id=714:2009-10-20-16-56-15&catid=1:ethnikimnimi&Itemid=480 .

Μεγάλη έκπληξη και οργή των Ελλήνων προκάλεσε η διαφήμηση της Vodafon, που παρουσίαζε τη σημαία της Κρήτης , που είχε πριν την ένωσή της με την υπόλοιπη Ελλάδα το 1913. Είναι άλλωστε γνωστή η μέθοδος των υποσυνειδήτων μηνυμάτων στη διαφήμηση …

Έτσι κάπως, με υπονοούμενα που αρχικά μας φάνηκαν ανόητα αστεία, ξεκίνησε και η προπαγάνδα για την απόδοση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια, προπαγάνδα που σήμερα εξελίχθηκε σε μείζον διπλωματικό και εθνικό ζήτημα.

Έτσι κάπως, με ψιθύρους στην αρχή, ξεκίνησε ο διαμελισμός σε αδύναμα κρατίδια των Βαλκανίων και άλλων περιοχών, μέσω έντεχνης διόγκωσης τοπικιστικών εθνικιστικών τάσεων κατά το δόγμα «διαίρει καί βασίλευε».

Έτσι κάπως, θα  αρχίσουν να «ξεφυτρώνουν» διάφορα ρεπορτάζ και … αποκαλύψεις με  πρωταγωνιστές «ιδιόρυθμους», που θέλουν αυτονομία της Κρήτης, μέχρι να γίνει πλύση εγκεφάλου στον πληθυσμό της Χώρας, όπως συνήθως…

Περιμένουμε την δίκαια αντίδραση όλων των Κρητικών Συλλόγων ανά την υφήλιο και τις κυρώσεις από το ΕΣΡ και τη Δικαιοσύνη σε όσους συνετέλεσαν σε αυτό το εθνικό ανοσιούργημα.

Γι΄ αυτό ως ενωμένοι Έλληνες δηλώνουμε:

• Είμαστε περήφανοι για τους αδελφούς μας Κρητικούς,
• για την προσφορά των κατοίκων της Μεγαλονήσου μας στον παγκόσμιο πολιτισμό,
• για την αποφασιστική συμβολή τους στους Έθνικούς Αγώνες
• από τα χρόνια του Μεγ. Αλεξάνδρου έως τον Μακεδονικό Αγώνα ,
• τους Βαλκανικούς Πολέμους, το έπος του 1940,
• τη Μάχη της Κρήτης 1941, αλλά και αν χρειαστεί στο μέλλον.

Στην Κρήτη χτυπά η καρδιά της Ελλάδας !

Παραθέτουμε τις  αναλυτικές ενέργειες και ενημέρωση που έκανε το ιστολόγιο http://anti-ntp.blogspot.com

Προπαγάνδα Vodafone υπέρ Ανεξαρτησίας Κρήτης:   τι συνέβη…

Η ανιστόρητη Ιστορία του 1821

Submitted by antibaro on Tue, 01/02/2011 – 20:37

• Ιστορία: 1821-Επανάσταση
• ΣΚΑΙ-1821
• Κωνσταντίνος Χολέβας

Εν αρχή ην η κ. Ρεπούση που προσπαθούσε να πείσει τα ελληνόπουλα ότι η Τουρκοκρατία ήταν μία ιδανική περίοδος για τους προγόνους μας. Στη συνέχεια ήλθε η τετράτομη ιστορία των Βαλκανίων που χρηματοδοτήθηκε από τον γνωστό χρηματιστή Τζορτζ Σόρος και κινείται στη ίδια γραμμή υπέρ των Οθωμανών. Μετά ήλθε στην επικαιρότητα η άποψη ότι πριν από το 1821 δεν υπήρχε συγκροτημένη ελληνική εθνική συνείδηση, αλλά οι Ευρωπαίοι Διαφωτιστές μάς έμαθαν να λέμε ότι είμαστε Έλληνες. Όλα αυτά τα ιδεολογήματα συγκεντρώνονται σήμερα στη νέα τηλεοπτική σειρά του ΣΚΑΪ για το 1821. Δεν προσχωρώ σε συνωμοσιολογίες, αλλά πολλοί συμπατριώτες μας ευλόγως διερωτώνται αν υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα πίσω από την εργώδη αυτή προσπάθεια να ξαναγραφεί ή μάλλον να σβηστεί οριστικά η Ελληνική Ιστορία. Αφήνω την απάντηση στον κάθε νουνεχή αναγνώστη και θα ασχοληθώ με την αμιγώς ιστορική πλευρά της υποθέσεως.Ερώτημα πρώτον. Έχει δίκιο η άποψη που προβάλλεται στη σειρά του ΣΚΑΪ ότι η εθνική συνείδηση των Νεοελλήνων διαμορφώθηκε μόλις λίγα χρόνια πριν από το 1821; Φυσικά όχι. Εκατοντάδες μαρτυρίες Ελλήνων και ξένων, κληρικών και λαϊκών, περισσότερο ή λιγότερο μορφωμένων διαψεύδουν τους συντελεστές της σειράς. Ελληνικό έθνος με συνείδηση ενότητος υπάρχει από την Αρχαιότητα. Ήδη τον 5ο αιώνα π.Χ. ο Ηρόδοτος καταγράφει τα συνδετικά στοιχεία που ένωναν τις ελληνικές πόλεις κράτη: Η κοινή καταγωγή, η γλώσσα, η θρησκεία, τα ομότροπα ήθη. Συνεχίζεται αυτή η συνείδηση στην ελληνιστική και βυζαντινή περίοδο, με αποκορύφωμα την απάντηση του Αυτοκράτορα της Νικαίας Ιωάννη Βατάτζη προς τον Πάπα Νικόλαο Θ΄ το 1250: Είμαστε το αρχαίο γένος των Ελλήνων, από το οποίο άνθισε η σοφία για όλον τον κόσμο. Συνεχίζεται με την τελευταία ομιλία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου όταν ονομάζει την Κωνσταντινούπολη «ελπίδα και χαρά πάντων των Ελλήνων».

Γύρω στο 1700 ο φλογερός ιεροκήρυκας Ηλίας Μηνιάτης παρακαλεί την Παναγία ως εξής: «Έως πότε το τρισάθλιον γένος των Ελλήνων έχει να ευρίσκεται εις τα δεσμά μιας ανυποφέρτου δουλείας;». Οι όροι Ρωμηός, Γραικός και Έλλην χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα και με παρεμφερή σημασία. Χαρακτηριστικό είναι το ποίημα του Ματθαίου Επισκόπου Μυρέων, ο οποίος το 1619 θρηνεί για την Άλωση χρησιμοποιώντας για το έθνος μας και τα τρία αυτά ονόματα. Από το 1529 έως το 1821 το δημοφιλέστερο ανάγνωσμα του λαού μας ήταν η «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου» που θύμιζε την δόξα των αρχαίων προγόνων. Το 1708 ο Νικόλαος Μαυροκορδάτος στο έργο του «Φιλοθέου Πάρεργα» γράφει ότι είμαστε το γένος των «άγαν Ελλήνων», δηλαδή καθαρόαιμοι Έλληνες. Και οι καραβοκύρηδες επί Τουρκοκρατίας τοποθετούσαν στα πλοία τους ως ακρόπρωρα τις μορφές των Αρχαίων Ελλήνων. Λαός, λοιπόν, και διανοούμενοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι υπάρχει συνέχεια του Ελληνισμού.

Ερώτημα δεύτερο: Περνούσαν καλά οι Έλληνες επί Τουρκοκρατίας, με δικαιώματα και ελευθερίες, όπως ακούσαμε από τον ΣΚΑΪ στις 25.1.2011; Ας αφήσουμε τις μαρτυρίες της εποχής εκείνης να απαντήσουν:

Στα μέσα του 17ου αιώνος ο Γάλλος Ιησουίτης Ρισάρ καταγράφει τις εντυπώσεις του από την υπόδουλη Ελλάδα: «Να σκεφθεί κανείς ότι ουδέποτε από την εποχή του Νέρωνος, του Δομητιανού και του Διοκλητιανού έχει υποστεί ο Χριστιανισμός διωγμούς σκληρότερους από αυτούς που αντιμετωπίζει σήμερα η ανατολική Εκκλησία…». Τον 17ο αιώνα ο Μουσουλμάνος περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή περιγράφει βιαίους εξισλαμισμούς και παιδομάζωμα στη Βέροια, στην Έδεσα και σε άλλες πόλεις. Το δημοτικό μας τραγούδι έχει καταγράψει τον θρήνο των μανάδων για τα παιδιά τους ως εξής: «Ανάθεμά σε Βασιλιά (σ.σ. Σουλτάνε) και τρισανάθεμά σε…. να μάσεις παιδομάζωμα , να κάνεις Γενιτσάρους… πέρσυ πήραν τον γιόκα μου φέτος τον αδελφό μου»! Περί το 1760 ο Ιωάννης Πρίγκος από το Πήλιο γράφει: «Τέτοιος βάρβαρος άδικος είναι ο Τούρκος». Στα τέλη του 18ου αιώνος ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης καταγράφει 87 από τα αναρίθμητα μαρτύρια Νεομαρτύρων, δηλαδή Χριστιανών που βασανίσθηκαν και θανατώθηκαν λόγω της Χριστιανικής τους πίστης. Ο Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, υπασπιστής του Θ. Κολοκοτρώνη, στα Απομνημονεύματά του μάς δίνει μαρτυρία κρυφού σχολειού που οργάνωναν οι ιερείς φοβούμενοι τους Τούρκους.

Ερώτημα τρίτο: Οι κλέφτες ήσαν εθνικοί αγωνιστές ή φυγόδικοι εγκληματίες, όπως ακούσαμε από τον ΣΚΑΪ; Αν κάποιος Έλληνας έβλεπε τον Τούρκο να βιάζει την αδελφή του και επετέθη στον βιαστή, τότε ναι, ίσως κάποιοι από τους κλέφτες των βουνών να ήσαν φυγόδικοι. Αλλά από το άδικο δικαστήριο του κατακτητή. Σημαντική λεπτομέρεια, η οποία αποσιωπήθηκε. Όσο δε για την συνείδηση των ίδιων των κλεφτών, την εξηγεί ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο οποίος ανδρώθηκε μέσα στην κλεφτουριά. Λέγει, λοιπόν, στον Άγγλο Ναύαρχο Χάμιλτον ότι οι κλέφτες και οι αρματολοί στα βουνά είναι η φρουρά του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, η οποία συνεχίζει ακόμη να πολεμά.

Ερώτημα τέταρτο: Ήσαν μόνο οικονομικά τα αίτια της Ελληνικής Επαναστάσεως; Αυτή τη μονομερή ερμηνεία την καθιέρωσαν κάποτε οι Έλληνες μαρξιστές, αλλά οι ίδιοι την απέσυραν στο συνέδριο του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών το 1981. Όμως αξία έχει η άποψη των ίδιων των αγωνιστών: Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, διεκήρυξε ο Αλ. Υψηλάντης τον Φεβρουάριο του 1821. Αγωνιζόμαστε για τον Χριστό και τον Λεωνίδα, έγραφε η προκήρυξη του Αθανασίου Διάκου που δημοσιεύθηκε σε ιταλική εφημερίδα της Τεργέστης. Αυτά προς το παρόν.

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Κ.Χ. 1.2.2011

______

Πατριωτικό Μέτωπο

• Νίκης 33, 10557, Σύνταγμα, Αθήνα
• Τηλ. 2103311642, Φαξ: 2103311652
• Τηλ.Εκπροσώπου: 6980292626

www.pamet.gr, pametopo@gmail.com

Αθήνα, 1 Φεβρουαρίου 2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Όχι στην νεοταξίτικη κάρτα του πολίτη. Συμμετέχουμε όλοι στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, την Κυριακή 6 Φεβρουαρίου, στις 12 το μεσημέρι.

Τα μέλη τους φίλους του, αλλά και ολάκερο τον ελληνικό λαό καλεί το Πατριωτικό Μέτωπο, να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο κατά της νεοταξίτικης κάρτας του πολίτη, την οποία με φασιστικό τρόπο, προσπαθεί να επιβάλλει η συμμαχία των τοκογλύφων-νεοταξιτών, που κυβερνάει τον τόπο.

Στο συλλαλητήριο που θα γίνει την Κυριακή 6 Φεβρουαρίου, στις 12 το μεσημέρι στο Σύνταγμα, όλοι οι Έλληνες, ανεξάρτητα από τον ιδεολογικοπολιτικό τους προσανατολισμό και τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, πρέπει να πούμε όχι στο  νέο αυτό μέτρο κονιορτοποίησης της προσωπικότητας του Έλληνα πολίτη.

Το τερατώδες ψέμα του ΓΑΠ και των συνεργατών του, πως με την χρήση της κάρτας αυτής, «θα παταχθεί η εγκληματικότητα» και παράλληλα θα διευκολυνθούμε στις συναλλαγές μας, είναι φυσικά ένα καθαρό προπαγανδιστικό τέχνασμα, το οποίο μόνο γκαιμπελικού τύπου μυαλά θα μπορούσαν να κατασκευάσουν. Και αυτό γιατί με πρόφαση το «νοικοκύρεμα και την καταπολέμηση της εγκληματικότητας», συγκεντρώνονται στοιχεία των πολιτών (data) σε όλο και μεγαλύτερες βάσεις δεδομένων και υπόκεινται σε αυθαίρετη επεξεργασία από άδηλα και σκοτεινά κέντρα, στα οποία με διάφορες προφάσεις διαβιβάζονται.

Στην περίπτωση της «κάρτας του πολίτη», όλοι μπορούν να θεωρηθούν ύποπτοι, ενώ με αυτήν διασυνδέονται όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, ενσωματώνεται ο ΑΦΜ, ο ΑΜΚΑ, ο αριθμός διαβατηρίου, το δίπλωμα οδήγησης, η φορολογική ενημερότητα, οι τραπεζικές συναλλαγές και γενικότερα οτιδήποτε αφορά στην όποια ασχολία ή δράση του πολίτη. Ακόμη, όλα τα στοιχεία αυτά, είναι στη διάθεση των όποιων κακοπροαίρετων κέντρων, των διορισμένων τεχνοκρατών της ΕΕ στις Βρυξέλες η ακόμη παραπέρα στην Ουάσιγκτον.

Ήδη η χώρα μας με τη συνθήκη Shcengen και το νόμο 2472/97 «περί προστασίας προσωπικών δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα» άρχισε μια άνευ προηγουμένου συλλογή στοιχείων που συνοδεύονται από την αριθμοποίηση του ανθρωπίνου προσώπου. Ακόμη με το νόμο 3655/2008, καθιερώθηκε ο ΑΜΚΑ ως ο δια βίου αριθμός, χωρίς τον οποίο ο πολίτης είναι αποκλεισμένος από το δημόσιο σύστημα υγείας. Μια σαφής παραβίαση της συνταγματικής επιταγής η οποία προβλέπει πως το κράτος πρέπει να εγγυάται ελεύθερη και δωρεάν νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους πολίτες του.

Ο κ. Παπανδρέου, ως γνήσιος εκφραστής της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», παραδίδει μετά από την Πατρίδα μας, τώρα και τον Λαό μας, ως «παραβατικό και μονίμως ύποπτο υποκείμενο», σε κέντρα εξουσίας, πέραν της λαϊκής εντολής την οποία πολύ κακώς του δώσαμε ως ελληνικός λαός.

Το Πατριωτικό Μέτωπο, είναι αποφασισμένο να αντισταθεί με κάθε νόμιμο μέσο, στη νέα αυτή περιπέτεια που μας σπρώχνουν οι νεοταξίτες και τα φασισταριά. Καλεί λοιπόν τα μέλη και τους φίλους του και όλον τον ελληνικό λαό, να δείξει την αποφασιστικότητά τους, στο συλλαλητήριο της ερχόμενης Κυριακής, 6 Φεβρουαρίου, στις 12 το μεσημέρι στο Σύνταγμα.

Υπενθυμίζουμε τις βασικές αρχές που διέπουν τη συμμετοχή μας σε κινητοποιήσεις, δεδομένου ότι, το σύστημα έχει αποδείξει πως είναι καλά εκπαιδευμένο σε προβοκάτσιες:

– Κρατάμε την ελληνική και μόνον την ελληνική σημαία. Αν δεν έχουμε μαζί μας ελληνική σημαία, εντασσόμαστε στο μπλοκ εκείνο που κρατούν ελληνικές σημαίες. Το Πατριωτικό Μέτωπο, ξεκαθαρίζει στα μέλη και στους φίλους του, πως δεν πρέπει να κρατούν κανένα σύμβολο, ούτε του Πατριωτικού Μετώπου (ΠΑΜ).

– Ζητάμε –πάντα χωρίς ανώφελες συγκρούσεις και έντονες διαφωνίες – από όσους κρατούν σημαία με σύμβολα της οργάνωσης που εκπροσωπούν, να κρατήσουν την ελληνική σημαία. Σε αυτήν την δύσκολη φάση που βρίσκονται η Πατρίδα και ο Λαός μας, δεν χρειαζόμαστε κανενός είδους «μανιφέστο» απέναντι στους νεοταξίτες. Η σκέψη και μόνο της προάσπισης της αξιοπρέπειας μας ως λαού και ως έθνους, είναι αρκετή. Να μην ξεχνάμε, πως τα μεγαλοκάναλα και οι ξένοι τηλεοπτικοί σταθμοί, αυτό επιθυμούν διακαώς να δείξουν: Κελτικά σύμβολα, σφυροδρέπανα, κόκκινες σημαίες, μονοθεματικές οργανώσεις, εξαγριωμένους χριστιανούς κλπ. Και αυτό για να πουν στην κοινή γνώμη, «να αυτοί είναι που δεν θέλουν την κάρτα του πολίτη, για την οποία αγωνίζεται ο κ. Παπανδρέου. Κομμουνιστές, αναρχικοί, ακροδεξιοί, φανατικοί χριστιανοί κλπ». Αν θέλουμε να βοηθήσουμε την Πατρίδα και τον Λαό μας, πρέπει να μην έχουν άλλη εικόνα να βάλουν στα δελτία τους, πέρα από τους χιλιάδες διαδηλωτές που κρατούν την ελληνική σημαία.

– Να επεμβαίνουμε άμεσα όταν βλέπουμε κουκουλοφόρους. Κανένας κοινωνικός αγώνας σε αυτόν τον τόπο, αλλά και διαχρονικά στην ιστορία των αγώνων των λαών για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη,  δεν έγινε με κουκούλα. Κουκούλα φόρεσαν ιστορικά, μόνο οι προδότες των Ναζί.

– Να απομονώνουμε αμέσως όσους επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν μολότοφ.

– Να μην επιτρέπουμε σε καμία περίπτωση σε κανέναν να σπάσει καταστήματα.

– Να επεμβαίνουμε αμέσως σε περιπτώσεις εγκληματικών στοιχείων που επιχειρούν να κάνουν πλιάτσικο.

– Να μην ξεχνάμε πως ο εχθρός μας είναι, τόσο η σοσιαλνεοφιλελεύθερη νεοταξίτικη μαφία που επιχειρεί να ξεπουλήσει ότι απέμεινε στον τόπο, όσο και το στημένο παρακράτος.

– Τέλος, να φροντίζουμε να γνωριζόμαστε μέσα στο πλήθος της κινητοποίησης μεταξύ μας. Είναι σημαντικότατο, τώρα που το Πατριωτικό Μέτωπο, το Κίνημα που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και έχει βάλει σαν στόχο να συνενώσει όλους του Έλληνες Πατριώτες απέναντι στον κοινό εχθρό, να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Να μην ξεχνάμε πως το κίνημα βασίζεται στην αυτοοργάνωση.

Να προσθέσουμε εδώ, πως το Πατριωτικό Μέτωπο με τις παραπάνω φιλικές παροτρύνσεις, σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί την προσβολή της όποιας διαφορετικότητας εκφρασθεί στην κινητοποίηση της Κυριακής. Απλώς εκτιμούμε πως με πολύ υπομονή και επιμονή, θα πεισθούν όλοι τελικά, πως η σωτηρία της πατρίδας και του Λαού μας από την εξαπλωνόμενη νεοταξίτικη γάγκραινα, επαφίεται στον Πατριωτισμό, όλων των Ελλήνων.

Δεν αποδεχόμαστε «μανιφέστα», αρχηγούς, καθοδηγητές, μεσσίες. Έτσι τα κατάφερε εξάλλου ο λαός της Αργεντινής. Μόνο στη δεύτερη και τρίτη φάση των κινητοποιήσεων του αργεντίνικου λαού, όταν δηλαδή πέταξαν τις διαφόρων χρωμάτων και ομάδων σημαίες, και κατέβηκαν στους δρόμους όλοι με την σημαία της χώρας τους, κατόρθωσαν να ξηλώσουν το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό τους κατεστημένο, που αποτελούνταν από όλο το φάσμα των επαγγελματιών πολιτικών και των υποτιθέμενων ιδεολογικοπολιτικών διαφοροποιήσεών τους. Ας διδαχθούμε από τους αγώνες των Αργεντινών και τα παθήματά τους, ας γίνουν επιτέλους μαθήματα. Η φασιστικής έμπνευσης κάρτα του πολίτη, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ.

Δευτέρα, 7 Φεβρουαρίου 2011

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ! (1ον)

1. Από τη μία πλευρά ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών καί πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος εφαρμόζει σταθερά και απαρέγκλητα ένα μοντέλο ηπίων τόνων στις σχέσεις Εκκλησίας καί Πολιτείας. Σοβαρά και μεγάλα θέματα, τα οποία αναφύονται, όπως π.χ. τό θέμα της Κάρτας του Πολίτη, τα παραπέμπει σε΄Επιτροπές για μελέτη, αλλά με τόν τρόπο αυτό προσφέρει, άθελά Του ίσως,  τον απαιτούμενο χρόνο στην Κυβέρνηση, ώστε ανενόχλητη να προωθεί τα σχέδιά της. Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι αυτό γίνεται συνειδητά, συντελείται όμως!
2. Από την άλλη πλευρά ο Εξοχώτατος Πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Γεώργ. Παπανδρέου δείχνει μια τιμή πρός τόν Αρχιεπίσκοπο και άρα πρός τήν Εκκλησία ως θεσμό. Παρίσταται συχνά σε εκκλησιαστικές εκδηλώσεις, εξωτερικεύει δε καί εκφράζει ένα σεβασμό πρός τόν «φίλο»  Αρχιεπίσκοπο, όπως λέγει ο ίδιος. Παρά ταύτα ο κ. Πρωθυπουργός δεν έχει αποκαλύψει τις πραγματικές του διαθέσεις έναντι της Εκκλησίας, Στα μεγάλα ζητήματα, τα οποία έχουν τεθή επί τάπητος σήμερα, ο Πρωθυπουργός δεν εκφράζεται. Ή εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της (16ης Ιανουαρίου) έγραφε: «ΞΕ-ΚΛΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ» Στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα λοιπόν κυριαρχεί μια καχυποψία, ότι Πρωθυπουργός και Αρχιεπίσκοπος έχουν εγκαινιάσει μια μυστική επικοινωνία και σχέση μεταξύ τους. Ο καιρός θα δείξει, εάν η σχέση αυτή τελικά αποβαίνει επ’ ωφελεία της Εκκλησίας ή του ίδιου Αρχιεπισκόπου, ως προσώπου.

Omilie a Mitropolitului Augustin Kantiotis la pomenirea

Sfântului Fotie, Patriarhul Constantinopolului

6 februarie

Altarul Sfântului Fotie, Oraşul “Sfântul Augustin”, Florida, SUA

ORTODOXIA, COMOARA NOASTRĂ!

Iubiţii mei, suntem creştini ortodocşi. Adică aparţinem Bisericii care păstrează credinţa adevărată care este Ortodoxia. În Ortodoxie nu există minciună. Toată este adevăr. Este ca aurul care a trecut prin multe cuptoare şi este curat 100%. Lucrul acesta îl acceptă şi străinii, care nu aparţin Bisericii noastre. Biserica Ortodoxă are o măreţie. Îl emoţionează şi îl atrage pe acel om care are dispoziţie bună şi vrea să cunoască adevărul. De aceea se cuvine să-I mulţumim lui Dumnezeu că ne-am născut ortodocşi şi să-L rugăm să rămânem fii credincioşi şi afierosiţi Ortodoxiei.

Dar pentru a ajunge până la noi Ortodoxia, a trebuit să aibă loc lupte şi să se verse sângele aleşilor ei copii. Mari Dascăli şi Părinţi au întărit credinţa ortodoxă prin învăţătura lor înţeleaptă şi prin luptele lor. Între marii Părinţi şi Dascăli ai Bisericii, care s-au luptat pentru întărirea Ortodoxiei, se disting doi: unul este Atanasie cel Mare, pe care îl sărbătorim pe 18 ianuarie, iar altul este Sfântul Fotie, pe care îl sărbătorim pe 6 februarie. Sfântului Fotie îi vom dedica această omilie a noastră.

***

Sfântul Fotie s-a născut în veacul al IX – lea d.Hr. în Constantinopol din părinţi bogaţi şi slăviţi. Rudele lor aveau poziţii înalte în stat şi în Biserică. Un unchi al tatălui său fusese patriarh şi se sfinţise: Sfântul Tarasie. Tatăl lui Fotie a fost un înalt funcţionar la palatul imperial.

De mic, Fotie a arătat vocaţie pentru studiu. Studia zi şi noapte. A fost educat ca nici un alt tânăr din vremea sa. Împăratul preţuia harismele lui şi l-a luat în slujba sa, unde foarte curând a ocupat o poziţie importantă. Serviciile imperiale i-au încredinţat cele mai dificile misiuni. Toţi se minunau de marea înţelepciune şi de capacităţile lui Fotie. Dar Fotie nu era făcut pentru afacerile politice. Dumnezeu îi rânduise ca într-o bună zi să devină unul din cei mai mari Părinţi şi Dascăli ai Bisericii. Fotie, suflet smerit, niciodată nu şi-a închipuit că avea să urce în marile funcţii bisericeşti. Nu vâna măreţii şi slave. Dorea să rămână laic şi astfel să-şi ofere serviciile Bisericii. Pentru că şi un laic poate – fără rasă şi camilafcă – să slujească lui Dumnezeu şi să devină sfânt şi martir. Câţi mireni credincioşi nu au folosit Biserica mai mult decât preoţii şi episcopii, care din indiferenţă şi necredinţă au îngropat în pământ, au netrebnicit nepreţuiţii talanţi ai preoţiei! Sfântul Fotie era laic sau mirean. Mirean care era iubit şi preţuit de tot poporul; mirean credincios şi dedicat Bisericii; mirean, dar înflăcărat predicator al Evangheliei. Dar n-a rămas pentru totdeauna mirean. Împotriva voinţei lui, iubirea poporului şi preţuirea mai marilor l-au răpit şi l-au făcut patriarh. În câteva zile a devenit monah, ipodiacon, diacon, preot, iar în ziua de Crăciun în 857 a fost hirotonit episcop şi a luat asupra sa slujirea patriarhală.

Fotie patriarhul. S-a aprins atunci invidia celor care nu puteau să privească slava lui. Aceştia luptau împotriva lui şi îl bârfeau pretutindeni. Spuneau că este un lucru nemaiauzit ca un mirean să devină patriarh în câteva zile şi altele. Dar un sinod mare care a avut loc şi la care au participat şi reprezentanţii papei, a examinat învinuirile duşmanilor săi şi i-a dat dreptate. Fotie a rămas în tron. Învăţa şi catehiza poporul şi se îngrijea să răspândească Ortodoxia şi la alte popoare, care trăiau în idololatrie şi în rătăcire. Şi astfel de popoare au fost cele slave: sârbii, bulgarii, croaţii şi ruşii. Propovăduirea a avut succes în Bulgaria. Acolo au propovăduit doi mari misionari, Chiril şi Metodiu, pe care i-a trimis Sfântul Fotie. Regele bulgarilor Boris s-a botezat primul şi a primit un nou nume, numele de Mihail. Au trecut o mie de ani de când a avut loc minunea aceasta, un popor întreg din idolatru să devină ortodox.

Dar satana a invidiat această slavă a Bisericii. A venit alt împărat şi l-a izgonit cu forţa din tron pe Fotie şi l-a trimis în exil. Un sinod nelegiuit l-a condamnat. Mult a suferit în exil. Dar s-a întors din nou în tron. Poporul, când l-a văzut din nou pe Fotie în tron, s-a bucurat, iar Fotie cu un nou avânt şi cu un nou entuziasm a început iarăşi să propovăduiască Ortodoxia. Şi pentru că în Bulgaria intraseră oamenii papei pentru a atrage poporul de la Ortodoxie şi a-l face să se închine papei, Sfântul Fotie a luat măsuri: i-a invitat pe catolici să plece din Bulgaria şi să lase poporul în pace. Dar ei nu plecau şi continuau să semene în sufletul poporului zâzaniile, adică învăţăturile lor eretice. Atunci, Fotie a convocat un mare sinod, a condamnat învăţăturile eretice şi l-a afurisit pe papa.

De atunci a început schisma Bisericilor. Papa s-a despărţit de Ortodoxie şi continuă până astăzi să rămână despărţit. Şi cu toate că au trecut de atunci aproape 1100 de ani [acum sunt mai mulţi], papa nu şi-a recunoscut greşelile, ci rămâne nepocăit şi încearcă prin diferite acţiuni perfide să îi atragă pe ortodocşi de partea sa. Şi din nefericire există ortodocşi, clerici şi laici, episcopi şi chiar patriarhi, care nu vor să înţeleagă că Ortodoxia este în pericol din partea acţiunilor satanice ale papei.

Dar să revenim la Fotie. Duşmanii lui şi după această biruinţă împotriva papei nu s-au liniştit. L-au coborât pentru a doua oară din tron şi l-au trimis în exil. Patru ani a trăit în exil. Studia şi se ruga. În cele din urmă, pe 6 februarie 891 a murit.

***

Ce-am spus? „A murit?” Nu! Fotie nu a murit. Trăieşte împreună cu toţi martirii şi mărturisitorii şi aşteaptă a doua venire a Domnului ca să ia cununa. Dar Sfântul Fotie trăieşte şi în Biserica Ortodoxă. Pentru că tot ceea ce Sfântul Fotie a propovăduit şi noi astăzi propovăduim şi învăţăm. Şi precum Sfântul Fotie l-a condamnat pe papa ca eretic, aşa şi noi îl condamnăm pe papa nu doar pentru învăţăturile lui eretice mai vechi, ci şi pentru cele mai noi şi rămânem credincioşi Ortodoxiei. Ortodoxia, aceasta este nepreţuita noastră comoară.

Ortodoxia – comoara noastră, iubiţilor! Dar precum ne învaţă Evanghelia, această comoară nu trebuie să o ascundem, precum slujitorul cel viclean a ascuns talantul său în pământ. Nu! Să lucrăm. Să cultivăm talantul. Să ducem în lume această monedă autentică, care se numeşte Ortodoxia. Este bogăţie şi comoară. Este păcat să o ascundem şi să o îngropăm. Imitatori ai Sfântului Fotie, să propovăduim Ortodoxia la Răsărit şi la Apus şi să fim gata pentru păzirea şi răspândirea ei să suferim orice osteneală, necaz şi jertfă. Astfel, fiecare din noi se va învrednici să audă din gura lui Hristos: „Bine, slugă bună şi credincioasă! Peste puţine ai fost credincioasă, peste multe te voi pune. Intră întru bucuria Domnului tău” (Matei 25, 21)

Sursa:   Cartea “Ne vorbeşte Părintele Augustin, Mitropolitul de 103 ani” (Vol. I)

Omilie a mitropolitului Augustin Kantiotis la pomenirea

Sfântului Fotie, Patriarhul Constantinopolului

6 februarie

“O turmă, un păstor!” (Ioan 10, 9-16)

Iubiţii mei, ciobanul îşi iubeşte oile, se interesează de ele. Le conduce la păşuni şi la izvoare. Le paşte, le adapă, iar seara le aduce înapoi. Le numără şi le păzeşte în staul. Dacă lipseşte vreo oaie, ciobanul cel bun nu poate fi liniştit. Se întoarce înapoi şi aleargă până o găseşte. Şi când o găseşte, o pune pe umărul său şi o aduce în staul. În nopţile de iarnă, când în munţi este zăpadă şi coboară lupii, ciobanul este neliniştit. Şi păzeşte staulul cu câinii ciobăneşti. Aceştia latră şi nu-i lasă pe lupi să se apropie. Şi când o oaie se îmbolnăveşte, atunci se îngrijeşte de ea în mod deosebit.

Dar există un cioban care îşi iubeşte mai mult decât oricine oile. Şi acest cioban îndurător, ciobanul cel bun, este Domnul nostru Iisus Hristos. Oile lui suntem toţi oamenii. Oi cuvântătoare sau raţionale conduce Hristos. Între ciobanul pe care-l cunoaştem şi Domnul nostru Iisus Hristos ca păstor al sufletelor există asemănări.

Precum ciobanul îşi ia oile şi le duce la păşuni şi la izvoarele cele răcoroase, aşa şi Hristos pe oile sale, pe creştini, îi conduce la păşuni. Care sunt aceste păşuni? Sunt sfintele cărţi, este predica Evangheliei, este Sfânta Scriptură. Aici pasc oile cele cuvântătoare.

Şi precum ciobanul a construit un staul şi acolo îşi adăposteşte şi îşi păzeşte oile, aşa şi Hristos a zidit Sfânta lui Biserică, care este staul şi acolo îşi adăposteşte şi îşi ocroteşte oile Sale cuvântătoare, pe creştini.

Şi precum ciobanul are câini ciobăneşti care latră, aşa şi Hristos în Biserica Lui are – şi vai dacă nu ar avea! – câini ciobăneşti. Şi câinii ciobăneşti, care latră şi nu îi lasă pe lupi să se apropie, sunt propovăduitorii Evangheliei.

Şi precum ciobanul, când îşi pierde o oaie, nu se linişteşte până nu o găseşte, aşa şi Hristos nu s-a liniştit, ci a coborât din cele cereşti aici pe pământ, ca să afle oaia cea pierdută şi s-o conducă spre mântuire.

Şi ceva mai presus a adăugat Hristos. Nici un cioban nu-şi jertfeşte viaţa pentru oi; profită de pe urma oilor. Dar Hristos nu profită de pe urm:a oilor lui, nu le exploatează. N-are niciun folos de la creştini, dar El însuşi s-a jertfit pentru mântuirea omenirii.

Aşadar, Hristos este Păstorul cel Bun, precum zice în Evanghelie: “Eu sunt păstorul cel bun” (Ioan 10, 14). Şi noi suntem oile Lui. Hristos se îngrijeşte de Biserica Lui. Şi acum, când este în ceruri, continuă să se intereseze de oile Lui.

Odată, când erau ciobani cu mii de oi, nu puteau să le pască singuri. De aceea aveau şi ajutoare. Păstorul care avea turma cea mare se numea marele baci, şi acesta avea ajutoare, pe baci, care îl ajutau. Aşadar, aşa se numeşte şi Hristos în Scriptură; nu este o denumire inventată de mine. Este să spunem marele baci, “arhipăstorul” (I Petru 5, 4), care are mii şi milioane de oi. Şi aici jos, pe pământ, are ajutoare, păstori cărora le-a încredinţat turma. Aceştia sunt preoţii, arhiereii, patriarhii, şi în general toţi clericii. Şi Biserica noastră, ca să-şi îngrijească mai bine oile, s-a împărţit în episcopii şi enorii, în mici şi mari.

***

Un astfel de bun păstor, din cei aşezaţi de Hristos peste oile Lui, este Patriarhul Fotie, care este sărbătorit astăzi.

Nu voi istorisi viaţa lui. Doar vă spun că s-a născut în veacul al IX – lea. S-a născut în Constantinopol, din părinţi evlavioşi şi aleşi. A studiat, s-a educat, a dobândit o mare înţelepciune, a devenit unul din cei mai învăţaţi oameni ai epocii lui. Atunci a apărut un mare pericol pentru Biserică. S-a arătat lupul sau, mai degrabă, ceva mai rău decât lupul, deoarece nu s-a arătat ca un lup, ci, ca să înşele oile şi să intre în staul şi să facă un rău mare, era îmbrăcat în piele de oaie. Era un lup cu chip de oaie. Şi acesta era papa de la Roma. Deci pe acest lup l-a izgonit Sfântul Fotie. Şi până astăzi suntem despărţiţi de papa.

***

– Dar de ce despărţiţi? Vor spune toţi cei care îi compătimesc pe franci (catolici). Există diferenţe între noi? Da, există diferenţe. Pentru că papa şi francii învaţă lucruri care nu sunt conforme cu Biserica noastră.

– Care sunt acestea? Care sunt diferenţele noastre cu catolicii? Trebuie să ştim diferenţele. Se duc ortodocşii în Europa şi nu ştiu diferenţele dintre noi şi apuseni, şi aceştia râd de ei şi îi fac de-ai lor.

1. Noi, ortodocşii, ne-am botezat în cristelniţă “în numele Tatălui şi al Fiului şi al Sfântului Duh”. Tot trupul trebuie să fie acoperit cu apă. Cristelniţa este râul Iordan. Francii (catolicii) însă nu au cristelniţă. Au stropirea. Precum preotul îi stropeşte cu agheazmă pe creştini, aşa fac ei când botează. În realitate ei nu au Taina Sfântului Botez.
2. Noi, toţi ortodocşii, ne împărtăşim cu Trupul şi Sângele lui Hristos. A zis Hristos: “Luaţi, mâncaţi, acesta este Trupul Meu… Beţi dintru acesta toţi; căci acesta este Sângele Meu…” (Matei 26, 26-27). Francii nu împărtăşesc Sângele lui Hristos, ci doar Trupul (ceea ce li se pare lor a fi Trupul lui Hristos – n. tr.).
3. Noi, Simbolul de credinţă, Crezul, nu l-am schimbat. Ei l-au schimbat. Acolo unde noi spunem “şi întru Duhul Sfânt…, care de la Tatăl purcede”, ei au adăugat că purcede “şi de la Fiul”.
4. Catolicii în biserici nu au icoane, ci statui ca vechii idolatri.

Şi multe alte diferenţe avem, pe care nu putem să le spunem aici şi acum. Aşadar de aceea suntem despărţiţi.

Papa a făcut tot ce a putut ca să îi convingă şi să-i rătăcească, să-i atragă de partea sa pe răsăriteni. Dar Sfântul Fotie a opus rezistenţă şi a spus “nu”. Precum noi în munţii Albaniei am spus italienilor “nu” şi ne-am păstrat libertatea noastră, aşa şi Fotie a spus “nu” papei şi a păstrat această ţară ortodoxă. Şi toţi Balcanii. Dacă astăzi noi suntem ortodocşi, dacă sunt ortodocşi sârbii, bulgarii, românii, ruşii, o datorăm acelui “nu”, pe care l-a spus atunci Sfântul Fotie papei, care voia să-şi supună întregul Răsărit.
Pe acest sfânt bărbat îl sărbătoreşte astăzi Biserica noastră.

***

– Dar, îmi veţi spune, este lucru bun despărţirea? Nu, este un lucru ruşinos. Precum ruşinos este ca o familie să se fi despărţit, aşa şi aici. Suntem fragmente-fragmente, unii sunt franci (catolici), alţii protestanţi, unii penticostali, alţii de diferite alte erezii.

– Şi va exista întotdeauna această despărţire? Nu, nu va exista. Dacă veţi merge la Naţiunile Unite, veţi vedea 157 de steaguri. Dar, precum zice Apocalipsa, va veni o zi în care toate neamurile, care acum sunt despărţite sub diferite steaguri, se vor uni. Da, toate aceste turme se vor uni, şi un singur steag, da, un singur steag va exista în lume. Şi acest steag este cinstita Cruce! Conducător al întregii lumi va fi Domnul nostru Iisus Hristos. Aceasta o zice Evanghelia pe care aţi auzit-o: “…şi va fi o turmă şi un păstor” (Ioan 10, 16).

Asta se va întâmpla numaidecât. Dar acum vom trece prin multe încercări, prin multe războaie, se va vărsa mult sânge, foarte mult sânge. Şi apoi umanitatea se va pocăi şi va cădea închinându-se lui Hristos. Şi atunci toate gurile şi toate inimile, şi munţii şi văile, şi stâncile şi râurile şi stelele cerului şi toţi vor spune: “Unul Sfânt, unul Domn Iisus Hristos întru slava lui Dumnezeu Tatăl. Amin!”.

Episcopul Augustin

(Omilia Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kantiotis în Sfânta Biserică a Sfântului Fotie, în Pentavriso, Eordeea,
06 februarie 1974)

Sursa: Cartea “Ne vorbeşte Părintele Augustin, Mitropolitul de 103 ani”

Τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν 30 Ἰανουαρίου

ANEΠΗΡΕΑΣΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή, σχολικὴ ἑορτή. Ἑορτάζουν οἱ διδάσκαλοι.
Δὲν ἐννοῶ τοὺς δασκάλους καὶ καθηγητὰς τῶν ἐκπαιδευτηρίων μας. Αὐτοὶ διδάσκουν μία γενεά. Ὕστερα ἀπὸ μερικὰ χρόνια φεύγουν πλέον ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία, ἔρχονται ἄλλοι, καὶ αὐτοὶ θὰ βρίσκωνται στὰ νεκροταφεῖα ἢ θὰ εἶνε συνταξιοῦχοι. Ἐρωτῶ· μπορεῖτε νὰ μοῦ πῆτε ποιός ἦταν ὁ γυμνασιάρχης τῆς Φλωρίνης πρὸ 50 ἐτῶν; ποιοί ἦταν τότε οἱ διδάσκαλοι καὶ καθηγηταί; Πᾶνε, βυθίστηκαν στὸν ὠ­κεανὸ τῆς λήθης.
Οἱ διδάσκαλοι ὅμως ποὺ ἑορτάζουμε σήμε­ρα, εἶνε διδάσκαλοι ὄχι μιᾶς ἀλλὰ πολλῶν γε­νεῶν, ἀπεράντων αἰώνων, χιλιετηρίδων ὁ­λο­κλήρων. Εἶνε οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι· ὁ Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος καὶ ὁ Χρυσόστομος. Αὐτοὶ δὲν εἶνε δάσκαλοι μιᾶς γενεᾶς. Νίκησαν τὸ χρόνο· καὶ ἐφ’ ὅσον θ’ ἀνατέλλῃ ἥλιος, θὰ λάμ­πουν ἄστρα καὶ θὰ πνέουν αὖρες καὶ ζέφυροι στὴν πατρίδα μας, ἡ μνήμη τους θὰ εἶνε αἰωνία. Γι’ αὐτό, πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τοὺς δασκά­λους ποὺ ἔρχονται καὶ παρέρχονται, αὐτοὶ στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζονται οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, διδάσκαλοι ὁλοκλήρου τῆς οἰκουμένης. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶνε λόγος κενός· εἶνε γεγονός. Ὁπουδήποτε κι ἂν πᾶμε, σὲ ὅλα τὰ πλάτη καὶ τὰ μήκη τοῦ πλανήτου μας, στὰ ξένα πανεπιστήμια, διδάσκονται ὁ Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος, ὁ Χρυσόστομος.
Καὶ δὲν λέγονται ἁπλῶς οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι. Κοντὰ στὸν τίτλο αὐτὸν ἔχουν κ’ ἕ­ναν ἄλλο τίτλο· λέγονται καὶ εἶνε πατέρες. Ὅ­πως ὁ πατέρας ἀγαπάει τὰ παιδιά του, καὶ αὐτοὶ ἀγάπησαν τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους μὲ ὅλη τὴ φλόγα τῆς καρδιᾶς των.
Προτοῦ ὅμως νὰ γίνουν διδάσκαλοι, οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, ἐξέχουσες καὶ μοναδικὲς φυσι­ογνωμίες μέσα στὸν κόσμο τῶν ἐκπαιδευ­τι­κῶν, προτοῦ νὰ γίνουν διδάσκαλοι ὑπῆρξαν μαθηταί. Κι ὅπως εἶνε ὑποδείγματα διδασκάλων, ἔτσι εἶνε καὶ ὑποδείγματα μαθητῶν. Ἐὰν εἶχα κινηματογράφο ―θέλω ν’ ἀποκτήσω κινη­ματογράφο, τοῦ Θεοῦ, ὄχι τοῦ διαβόλου―, ἐὰν εἶχα κινηματογράφο, θὰ ἔφτειαχνα μιὰ ταινία μὲ τίτλο «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ὡς μαθηταί». Ὤωω! Τὸν στήνω λοι­πὸν τὸν κινηματογράφο αὐτὸν νερῶς καὶ ἐνώπι­όν σας πα­ρουσιάζονται τώρα οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ὡς μαθηταί, στὴν ἡλικία τῶν δέκα – δεκαπέντε – εἴκοσι ἐτῶν. Διότι κάθησαν χρόνια στὰ θρανία, ἕ­ως ὅτου ἀναδειχθοῦν διδάσκαλοι – πρῶτα μαθηταί, καὶ μετὰ διδάσκαλοι.
Τί λέει λοιπὸν ἡ ζωή τους, ὁ βίος τους;

* * *

Ἦταν παιδιὰ ἐκλεκτά, μὲ χαρίσματα, παιδιὰ εὐσεβῶν οἰκογενειῶν. Εἶχαν μεγάλη ὄρεξι μα­θήσεως. Γι’ αὐτὸ ἔφυγαν ἀπὸ τὰ χωριὰ καὶ τὶς πόλεις τους, ταξίδεψαν μακριά. Καὶ ποῦ πῆ­γαν, στὸ Παρίσι, στὸ Λονδῖνο; Δὲν ὑπῆρχαν τότε αὐ­τὰ τὰ κέντρα. Ἐκεῖ ποὺ σήμερα ὑψώνονται οὐρανοξύσται τοῦ ψεύτικου πολιτισμοῦ, ἐκεῖ ἦ­ταν δάση ποὺ κατοικοῦ­σαν ἄ­γρια θηρία. Πῆ­γαν στὴν Ἀθήνα, τὸ ἔνδοξον «πτολίεθρον», ποὺ φημιζόταν ὡς πόλις τῶν τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν. Ἐκεῖ πῆγαν γιὰ νὰ συμπληρώσουν τὶς γνώσεις τους.
Ἀλλ’ ἐὰν οἱ Ἀθηναῖοι ἐξ ἐπόψεως τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν εὑρίσκοντο στὸν κολοφῶνα τῆς δόξης, ἠθικῶς ὅμως καὶ θρησκευτικῶς ἦταν σὲ μεγάλη κατάπτωσι, ὅπως ἀναφέρουν οἱ ἱστορικοὶ τῆς ἐποχῆς. Εἶχαν περάσει τρεῖς αἰῶνες ἀπὸ τότε ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος κήρυξε στὸν Ἄρειο Πάγο τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ· ἐν τούτοις οἱ ῥίζες τῆς εἰ­δω­­λολατρίας τῶν προγόνων μας ἦταν ἀκόμη ἰσχυ­ρές. Ἡ Ἀθήνα ἦταν κατὰ πλειονοψηφία πόλις εἰδωλολατρική. Μέσα στοὺς ἑκατὸ κατοίκους ἕνας ἦταν Χριστιανός, καὶ μόνο μία μικρὴ ἐκκλησία ὑπῆρχε ὅπου ἐκκλησιάζοντο οἱ Χριστιανοί. Οἱ ὑπόλοιποι ἦταν εἰδωλολάτρες. Ἔβλεπες εἴ­δωλα τερά­στια, τῆς Ἀθηνᾶς, τοῦ Βάκχου, τῆς Ἀρτέμι­δος καὶ ἄλλων θεῶν. Καὶ οἱ νέοι; Σὲ ἐκ­φυλισμὸ μεγάλο. Εἶχαν καταπέσει τελείως.
Μέσα λοιπὸν σ’ αὐτὴ τὴ διεφθαρμένη κοινωνία τῶν Ἀθηνῶν, ἐκεῖ ἔζησαν οἱ δύο φίλοι, ὁ Βασίλειος καὶ ὁ Γρηγόριος. Πῶς ἔζησαν, δὲν τοὺς ἐπηρέασε τὸ περιβάλλον; Τὸ περιβάλλον ἀσκεῖ τεραστία ἐπίδρασι. Ἂν ῥίξουμε μιὰ σταγόνα γλυκοῦ νεροῦ μέσα στὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό, εἶνε δυνατὸν νὰ διατηρήσῃ τὴ γλυκύ­τητά της; Θ’ ἀφομοιωθῇ. Ἔ­τσι καὶ μέσα στὸ πε­ριβάλλον ἐκεῖνο οἱ δύο νέοι ἦταν δύσκολο νὰ μεί­νουν καθαροί. Καὶ ὅμως δὲν ἐπηρεάστη­καν.
Πῶς σώθηκαν; Ἦταν ἐπιμελεῖς μαθηταί, ἀ­γαποῦσαν τὰ γράμματα, μελετοῦσαν τὸν Ὅ­μη­ρο, τὸ Θουκυδίδη, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστο­­τέλη, ὅλες τὶς ἐπιστῆμες. Ὅπως ἡ μέλισσα πετάει ἀπὸ ἄνθος σὲ ἄνθος γιὰ νὰ συλλέ­ξῃ τὴ γῦρι, ἔτσι αὐτοὶ πέταξαν στὸν λει­μῶ­να τῆς ἀρχαίας σοφίας. Μελέτησαν νύχτα μέρα πολλὰ βιβλία· ἀλλὰ παραπάνω ἀπ’ ὅλα μελέτησαν ἕνα βιβλίο, τὸ ἀθάνατο βιβλίο, τὴν ἁγία Γραφή. Τὴν ἤξεραν ὅλη ἀπὸ στήθους, ὅ­λα τὰ βιβλία της ἀπ’ ἔξω. Νά πῶς σώθηκαν· μὲ τὴ μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς. Νά πῶς σώθηκαν· μὲ τὴν ἄρρηκτη φιλία. Ἦταν, ὅπως λένε, «μία ψυχὴ σὲ δύο σώματα». Αὐτὸ θὰ πῇ ψυχι­κὴ ἑ­νότης· νὰ ὑπάρχουν τὰ ἴδια φρονήματα, τὰ ἴ­δια αἰσθήματα, οἱ ἴδιες ἐπιθυμίες, οἱ ἴδιοι πόθοι. Σπάνιο παράδειγμα φιλίας. Πῶς σώθηκαν; Τὸ λένε οἱ ἴδιοι. Ἡ Ἀθήνα εἶ­χε πολλοὺς δρόμους, ποὺ ὡδηγοῦ­σαν στὰ θέατρα, στὰ γυμνα­στήρια, σὲ τόπους διασκεδάσεως. Ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ὁ Βασίλειος καὶ ὁ Γρηγόριος δύο δρόμους μόνο ἤξεραν· ὁ ἕνας ἦταν αὐτὸς ποὺ πή­γαινε στὴν ἐκκλησία, κι ὁ ἄλλος αὐτὸς ποὺ πή­γαινε στὴ σχολή τους. Ἄλλο δρόμο δὲν ἤξεραν.
Αὐτὰ γιὰ τοὺς δύο αὐτούς. Γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο; Πῆγε κι αὐτὸς σὲ σχολεῖο. Εἰδωλολάτρες ἦταν οἱ συμμαθηταί του. Εἰδωλολάτρης ἦταν ὁ διδάσκαλός του, ὁ περι­βόητος Λιβάνιος, ποὺ ὅταν γέρασε καὶ τὸν ρώ­τησαν «Διδάσκαλε ποιόν ἀφήνεις διάδοχο στὴ σχολὴ τῆς ῥητορικῆς;», ἀπήντησε· «Τὸν Ἰωάννη, ἂν δὲν μοῦ τὸν κέρδιζαν οἱ Χριστιανοί».
Δὲν ἐπηρεάστηκαν λοιπὸν μέσα στὸ περιβάλλον ἐκεῖνο. Ὁ Βασίλειος μάλιστα καὶ ὁ Γρηγόριος εἶχαν συμμαθητή τους ἕναν φανατικὸ εἰδωλολάτρη, ὁ ὁποῖος ὅμως κρυβόταν κάτω ἀπὸ τὴ μάσκα τοῦ ψευτοχριστιανοῦ. Προσποιεῖτο ὅτι εἶνε μαζί τους, πήγαινε μ’ αὐ­τοὺς στὴν ἐκκλησία, διάβαζε τὴ Γραφή, ἀλλ’ αὐ­τὰ ὑποκριτικά. Ἦταν ὁ Ἰουλιανός, ποὺ ὕ­στερα ἀπὸ λίγα χρόνια ἔγινε αὐτοκράτωρ καὶ μὲ λύσσα πολέμησε τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ προσπάθησε νὰ τὴν ξερριζώσῃ. Ὑπάρχουν θαυμάσιοι λόγοι τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ πρὸς τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη.

* * *

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ θέλω ν’ ἀπευθυνθῶ τώρα στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους γιὰ νὰ τοὺς πῶ·
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι εἶνε ὑπόδειγμα διδασκά­λων, ἀλλὰ προηγουμένως ἔγιναν ὑπόδειγμα μαθητῶν. Κ’ ἐσεῖς, ἀγαπητά μου παιδιά, ζῆτε μέσα σ’ ἕνα περιβάλλον ἀπὸ τὰ πιὸ διεφθαρμένα ―τ’ ὁμολογῶ― καὶ κινδυνεύετε νὰ παρασυρθῆτε.
Κινδυνεύετε ἀπὸ τὶς κακὲς συναναστρο­φές. Ἦρθε στὸ γραφεῖο μου μιὰ μάνα καὶ ἔ­κλαιγε. Ἔχασα τὸ παιδί μου, ἔλεγε· ἔμπλεξε μὲ κακὲς παρέες· ἐνῷ ἄλλοτε διάβαζε, τώρα γυρίζει μετὰ τὰ μεσάνυχτα σὲ ἐλεεινὴ κατάστασι… Σοβαρὴ ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν ἔ­γρα­ψε, ὅτι μέσα σὲ ἕνα χρόνο ἐξαφανίστηκαν 400 κορίτσια καὶ 300 ἀγόρια! ἀλλόφρονες οἱ γονεῖς τ’ ἀναζητοῦν. Κινδυνεύετε ἀκόμη ἀπὸ τὰ θεάματα τῆς ὀθόνης, ἡ ὁποία προβάλλει ἀ­κατονόμαστα ἔργα. Κινδυνεύετε ἀπὸ τὰ ἔν­τυπα, ἀθεϊστικὰ βιβλία καὶ περιοδικά, σπορὰ δαιμόνων, καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν ἀποδείξεις διδά­σκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπὸ τὸν πίθηκο. Κινδυνεύετε ἀκόμη ἀπὸ τὰ ναρκωτικά· σοβαρὴ ἐφημερίδα τῆς Θεσσαλονίκης ἔ­γραψε, ὅτι τὰ ναρκωτικὰ μπῆκαν καὶ στὰ δημοτικὰ σχολεῖα! Κινδυνεύετε ὅμως καὶ ἀπὸ κάποιο ἄλλο ναρκωτικό, ὄχι τοῦ σώματος ἀλλὰ τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶνε χειρότερο· εἶνε ἡ τηλεόρασι, τὸ «ναρκωτικὸ μὲ τὴν πρίζα» ὅ­πως εἶ­παν. Ἄθεος, ποὺ κατέλαβε πρὸ ἐτῶν τὴν τη­λεόρασι τῆς Ἑλλάδος, εἶπε· «Μὲ ἕνα κουμπὶ θὰ ἀλλάξω τὰ μυαλὰ τῶν Ἑλλήνων».
Κινδυνεύετε ἀπὸ ὅλα αὐτά, παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν καλῶν διδασκάλων καὶ καθηγη­τῶν, τῶν γονέων καὶ τῆς ἐκκλησίας. Τί τὸ ὄ­φε­λος ὁ ἕνας νὰ χτίζῃ καὶ ὁ ἄλλος νὰ γκρεμίζῃ; Ὅ,τι χτίζει ἡ οἰκογένεια, τὸ σχολεῖο, ἡ ἐκκλησία, μέσα σὲ μιὰ νύχτα γκρεμίζεται…
Πονῶ τὴ νεότητα, γι’ αὐτὸ μιλῶ ἔτσι. Ἀλλὰ πιστεύω, ὅτι μπορεῖτε ν’ ἀντισταθῆτε στὸ ῥεῦ­μα. Μείνετε σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι. Ἀγαπῆ­στε τὴν πατρίδα μας, τὴν ὡραιοτέρα πατρίδα. Ἀγαπῆστε πρὸ παντὸς τὴ θρησκεία μας. Κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα καὶ πάνω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑ­πάρχει ἄλλο ὄνομα, δὲν ὑπάρχει τίποτα μεγα­λύτερο καὶ ὑψηλότερο ἀπὸ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του  Ἁγου  Παντελεήμονος Φλωρίνης 30-1-1987, ἡμέρα Παρασκευή)

TΟΥΣ ΠΗΡΕ ΓΙΑ ΚΑΛΑ Η ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ

ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑ ΜΕ ΚΑΘΟΛΙΚΟ

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΚΑΛΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΟΤΖΙΑ

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΩΚΤΑΙ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ;

ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ  ΕΝ  ΤΗ  ΕΡΗΜΩ

ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«…Τοίς ωσίν αυτών βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν» (Ησ. στ΄ 1-10).

Σερβία (28 Ιαν. 2011) Συμπροσευχές για την εορτή του Αγίου Σάββα.
Όλοι μαζί, ορθόδοξοι και αιρετικοί, στην ευλογία άρτου: ο Πατριάρχης Ειρηναίος, ο Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς, ο Παπικός Αρχιεπ. Stanislav Hocevar και ο Νούντσιος. Ασφαλώς από την παρασυναγωγή αυτή, απουσιάζει ο Χριστός και οι Άγιοι, δια των οποίων καταδικάστηκε αυστηρότατα η αίρεση και η εκκλησιαστική σχέση με τους αιρετικούς! (ΦΩΤΟ: από aktines.blogspot.com/2011/01/blog-post_3220.html)

Το ξαναγράψαμε, αλλά πλέον κανείς από τους αρμόδιους δεν ακούει… Σας ικανοποιεί, Σεβασμιώτατοι, η εικόνα της Εκκλησίας που δημιουργείται; Μιας Εκκλησίας που φαίνεται να έχει δώσει «γη και ύδωρ» στους κυβερνώντες για την υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών, για την μετατροπή των ναών σε κέντρα μουσικής, για την οικονομική και πνευματική εξαθλίωση του λαού της Ελλάδος, στον χώρο της οποίας υπηρετείτε; Μιας Εκκλησίας που κατέστη ουραγός στον αγώνα εναντίον των ελευθεριών του προσώπου, απών και φυγάς (ως «Ιερά» Σύνοδος) στον αγώνα κατά της Κάρτας του Πολίτη;
Σας εκφράζει η Εκκλησία των πανάθλιων συμπροσευχών με τους αιρετικούς; Η Εκκλησία που αποκαλεί «αδελφή εκκλησία» την αιρετική παπική παρασυναγωγή ή το κράτος του Βατικανού; Η Εκκλησία που συμβιώνει επί δεκαετίες με την παναίρεση του Οικουμενισμού και ανέχεται ως καθοδηγητές της τους Οικουμενιστές Πατριάρχες κ.κ. Βαρθολομαίο, Ειρηναίο, Θεόφιλο, Θεόδωρο και… και; Η Εκκλησία που αρνείται την ηθική που δίδαξε ο Χριστός, και συναγελάζεται, συμποσιάζεται, φωτογραφείται περιχαρής –στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου, και όχι μόνο– με τους ηγέτες των προτεσταντικών ομάδων, που αποδέχονται ομοφυλόφιλους ιερείς και λεσβίες ιέρειες; Η Εκκλησία των Μητροπολιτών Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, με την αιρετική θεωρία του περί «διηρημένης Εκκλησίας» και του Δημητριάδος Ιγνάτιου, που ετσιθελικά και φασιστικά (παρά την αντίθετη γνώμη της δικής σας Συνόδου και του Αρχιεπισκόπου σας, αλλά και του πιστού λαού), αλλοιώνει τα λειτουργικά κείμενα και εισάγει την μεταπατερική θεολογία;
Και επειδή η κατάσταση δεν δημιουργείται μόνη της, αλλά κάποιοι την δημιουργούν, ή (ως έχουν καθήκον) δεν αποτρέπουν την δημιουργία της, να σας ρωτήσουμε για ακόμα μια φορά:
Αισθάνεστε την ευθύνη που έχετε για την Εκκλησία ή όχι; Σας ενδιαφέρει η Εκκλησία να είναι συνέχεια της Εκκλησίας που ίδρυσε ο Χριστός ή αδιαφορείτε παντελώς και την αφήνετε να ταυτίζεται με τους «εχθρούς του Θεού», όπως ονομάζουν ΑΠΑΝΤΕΣ οι Πατέρες της Εκκλησίας τους αιρετικούς; Ποιά Εκκλησία έχετε στο μυαλό σας, Σεβασμιώτατοι; Την Εκκλησία του Χριστού ή την Εκκλησία του αλάθητου Πάπα, τον οποίον αποκαλείτε και Αγιώτατο επίσκοπο της Εκκλησίας της Ρώμης; Είσαστε σε θέση να αφουγκραστείτε  την αγωνία και τον πόνο των συνειδητών πιστών και να νοιώσετε την απογοήτευσή τους;
Αν ακολουθείτε την Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων, πώς ανέχεστε όλες αυτές τις κακοδοξίες και τις ασέβειες που διαπράττονται εντός του ελλαδικού χώρου, αλλά και μακράν αυτού;
Δυστυχώς, φαίνεται πως την Εκκλησία πια, δεν την θέλετε ή δεν μπορείτε να την διατηρήσετε, όπως σας την παρέδωσε ο Χριστός (ως νύμφη άσπιλη και αμόλυντη), όπως υποσχεθήκατε δι’ όρκου να την κρατήσετε. Κρίμα! Την μεταλλάξατε. Την κάνατε «κατ’ εικόνα και ομοίωσή» σας! Και «καθ’ ομοίωση», ασφαλώς ημών, που σας ανεχόμαστε.
Σημάτης Παναγιώτης

Από paterikiparadosi@gmail.com

ΕΤΣΙ ΤΙΜΑ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΛΑΟΣ

Σε άδειο ναό λειτούργησε την Κυριακή και γιόρτασε την πρώτη επέτειο από την εκλογή του στον πατριαρχικό θρόνο της Σερβίας ο πατριάρχης Ειρηναίος!

Τις φωτογραφίες μπορείτε να τις δείτε καλύτερα στην ιστοσελίδα του Σέρβικου πατριαρχείου.

http://www.spc.rs/eng/first_year_election_serbian_patriarch_irinej_celebrated_liturgical_gathering

http://www.spc.rs/sr/liturgijskim_sabranjem_proslavljena_prva_godina_od_izbora_patrijarha_srpskog_g_irineja

Χωρίς ποίμνιο, λειτούργησε την Κυριακή στο καθεδρικό ναό του Βελιγραδίου ο πατριάρχης Ειρηναίος. Αυτός είναι ο απολογισμός του πρώτου έτους της πατριαρχίας του!!! Μόνο επίσκοποι και παπάδες τον περιστοίχιζαν!!! Ο πιστός λαός γνωρίζει τους ποιμένας του «και τα πρόβατα αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού· αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ’ αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν». (Ιωαν. 10, 4-5). Το είπε ο Χριστός και τα λόγια του είναι αιώνια. Ο πιστός λαός γνωρίζει τους αληθινούς ποιμένας και τα κριτήρια του λειτουργούν ορθά. Γι’ αυτό φύλαξ της Ορθοδόξου πίστεως, όταν οι επίσκοποι αδρανούν ή συμμαχούν με τους εχθρούς της Εκκλησίας είναι ο πιστός ορθόδοξος λαός.

________

Ποια σχέση έχουν αυτοί οι ιεράρχες με τον Κύριό μας και με τους άγιους Πατέρας μας;

Μη νομίσει κανείς ότι ο πατριάρχης Ειρηναίος έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι. Το χρυσάφι που έχει η μίτρα λαμποκοπά με τους προβολείς Το πρόσωπό του και τα έργα του εκπέμπουν μάλλον σκοτάδι και όχι το φως του Χριστού. Αυτό θα το αποδείξουμε στην συνέχεια.

Εθεώρησαν μάλλον επιτυχημένη την φωτογραφία στο πατριαρχείο, γι’ αυτό την έβαλαν στην ιστοσελίδα τους. Ο πιστός, όμως λαός, δεν βλέπει την λάμψη της μίτρας, αλλά κοιτά τι υπάρχει στο εσωτερικό της κεφαλής του πατριάρχου. Αναζητά εσωτερική λάμψη. Και τέτοια δεν υπάρχει στους φιλοπαπικούς, μασώνους και οικουμενιστάς ιεράρχας.

__________________

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΑΡΝΗΤΙΚΗΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑΣ

Έργα και ημέραι από την άνοδο του πατριάρχη Ειρηναίου στον πατριαρχικό θρόνο της Σερβίας

Απολογισμός του 1ου έτους (2010)

της πατριαρχίας του Ειρηναίου

ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΧΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ

Ελάχιστες ημέρες από την άνοδό του στον Πατριαρχικό θρόνο της Σερβίας δημιουργεί πληγή στο Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Συνεργάζεται με ασυνείδητους δεσποτάδες της Σερβίας, πρώην πνευματικά παιδιά του σεβαστού γέροντος της Σερβίας Ιουστίνου Πόποβιτς, για να διώξουν τον καλύτερο επίσκοπο της Σερβικής Ορθοδόξης Εκκλησίας!!!

1ος Δηλητηριώδης καρπός της πατριαρχίας του Ειρηναίου

Παίρνει εντολή από τις διεθνείς δυνάμεις να απομακρύνει τον ηγέτη των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιο, από τον μητροπολιτικό θρόνο, γιατί δεν συνεργαζόταν μαζί τους. Ηδη στα μέσα Ιανουαρίου του 2010 αξιωματούχος της Κ.F.Ο.R. δήλωσε επίσημα· Ότι θα γίνουν αλλαγές στην εκκλησιαστική ηγεσία του Κοσσυφοπεδίου. Πού το ήξερε;

Ο 80χρονος Μητροπολίτης της Νις Ειρηναίος, με ένα ποσόν πολλών εκατομμυρίων ευρώ στην τράπεζα του Νις γίνεται πατριάρχης της Σερβίας στα τέλη του Ιανουαρίου του 2010, και 13 ημέρες μετά, μαζί με κάποιους αλητήριους ποιμένας, «αλλοτρίους» κατά το Ευαγγέλιο, ληστάς κατά τον ιερό Χρυσόστομο σχημάτισαν ληστρική Σύνοδο, και στο άψε σβήσε, με προκατασκευασμένες και ανύπαρκτες κατηγορίες, άνευ δίκης, άνευ απολογίας και με παπικές μεθόδους του μεσαίωνα κατέλαβαν σαν ληστές την Μητρόπολη του Κοσσυφοπέδιο. Τα έκαναν όλα γυαλιά καρφιά στην Μητρόπολη και έδιωξαν τον λαοπρόβλητο και θεοπρόβλητο Μητροπολίτη Αρτέμιο!!! Ένας συνταξιούχος δεσπότης ο Αθανάσιος Γιέφτιτς, που κάποτε είχε καλό όνομα στην Ελλάδα, κατέλαβε την Μητρόπολη του Αρτεμίου τον έδιωξε και συμπεριφέρθηκε σαν δικτάτορας! Φρίττει κανείς από τα ψέματα και την κακία που εξέπεμπε!!! Αν ήτο ικανός και μπορούσε να κρατήσει μητρόπολη, γιατί παραιτήθηκε από την δική του και συνταξιοδοτήθηκε;

Δεν θα επαναλάβουμε τώρα αυτά που κατά καιρούς φέραμε στη δημοσιότητα, τούτο μόνο θα πούμε· Οι κατηγορίες ήταν ψεύτικες γελοίες και ξευτέλιζαν και γελοιοποιούσαν αυτούς που τις κατασκεύασαν. Οι συκοφάντες μέχρι σήμερα δεν μπόρεσαν να βρουν ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο γι’ αυτά που πριν ένα χρόνο έλεγαν. Γι’ αυτό με την μέθοδο της ιεράς εξετάσεως, αλλά και με τις Σταλινικές και Χιτλερικές μεθόδους που γνώριζαν πέταξαν από το Σώμα της Σέρβικης Ορθόδοξης Εκκλησίας τον καλύτερο επίσκοπο της Σερβίας!

Λάθος, αυτοί πετάχτηκαν, γιατί έχουν στενές σχέσεις με τους αιρετικούς και καθοδηγούνται απ’ αυτούς. Ο επίσκοπος Αρτέμιος και τα πνευματικά του παιδιά κρατούν ψηλά το λάβαρο της Ορθοδοξίας στην Σερβία. Ακολουθούν πιστά τα βήματα των αγίων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και διώκονται.

Οι κατηγορίες έγιναν σκόνη και διαλύθηκαν όταν έφτασαν στην δικαιοσύνη. Τούτο μόνο θυμίζουμε. Το διεθνές ένταλμα συλλήψεως που έβγαλαν εις βάρος του πρωτοσυγκέλλου του επισκόπου Αρτεμίου για καταχρήσεις μεγάλου ποσού χρημάτων και κρατείτο 4 μήνες σε φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Θεσσαλονίκη, όταν έφτασε στον Άρειο Πάγο το διεθνές ένταλμα πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Θεωρήθηκαν αστήρικτες οι κατηγορίες, αφού ήταν άνευ αποδεικτικών στοιχείων και η σύλληψη του π. Συμεών αποδείχθη ότι έγινε για θρησκευτικούς και πολιτικούς λόγους. Ο π. Συμεών αφέθηκε ελεύθερος στην Ελλάδα και δεν εκδόθηκε στην Σερβία, γιατί θα κινδύνευε η ζωή του.

ΓΙΑΤΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΑΝΥ ΤΗΣ Κ.F.Ο.R

• Δεν συνεργάζονταν μαζί τους. Κατέθεσε μήνυση στο Στρασβούργο στο Διεθνές δικαστήριο ανθρώπινων δικαιωμάτων εναντίον τεσσάρων χωρών της Γερμανίας, Ιταλίας, Γαλλίας, Αγγλίας γιατί μπροστά στα μάτια τους οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδιού πυρπολούσαν τους ιστορικούς ναούς και τα μοναστήρια του Κοσσυφοπεδίου και αυτοί έμεναν απαθείς θεαταί. Ο Μητροπολίτης Αρτέμιος δεν δέχονταν τα χρήματα των ξένων δυνάμεων για την αναστήλωση των καταστρεμμένων και πυρπολημένων ναών με τους όρους που του έθεταν. Ζητούσαν στην αναστήλωση των ναών  να προσλάβουν εργάτες και μηχανικούς μουσουλμάνους Αλβανούς, όπως θα προσλάμβαναν και τους χριστιανούς. Δηλαδή οι αλβανοί που με τόση κακία τα πυρπόλησαν έπρεπε να δουλεψουν και να πληρωθούν για την αναστήλωσή των!!!Η αντίσταση του ηρωϊκού ιεράρχου Αρτεμίου δημιουργούσε προβλήματα στους μασόνους της παγκοσμιοποίησης. Δεν τολμούσαν όμως αυτοί να κινήσουν διωγμό εναντίον του και βρήκαν κάποιους ασυνείδητους δεσποτάδες της Σερβίας. Ο γέρος πατριάρχης Ειρηναίος που ανέβηκε στον θρόνο ήταν ο καταλληλότερος, όπως αποδείχθηκε, για να βγάλει εις πέρας την αποστολή τους.

2ος Δηλητηριώδης καρπός·

• Τον Σεπτέμβριο του 2000 ο πατριάρχης Ειρηναίος πήγε στην Βέννη και έκανε πρωτάκουστες δήλωσεις. Είπε· Αν η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν κάνει διάλογο με τους προτεστάντες, με τους καθολικούς και τ’ όλα τα θρησκεύματα και τις αιρέσεις δεν μπορεί να σταθεί!!!

Για τόσο μικρή και αδύνατη θεωρεί την Ορθόδοξη Εκκλησία, που εμφανίζεται ως εκπρόσωπός της; Αλλά προφήτευσε ο άγιος Κοσμάς για τους κακούς ποιμένας των εσχάτων καιρών και αυτός είναι μιά φωτογραφία τους. Μας το είπε και ο αγωνιστής επίσκοπος Φλωρίνης·

«Ὁ Χριστόφορος ὁ Καλύβας, ἕνας ἐπιστήθιος φίλος µου, σπουδαία φυσιογνωµία, µοῦ ἔλεγε πρό ἐτῶν πού συζητούσαµε: “Ρέ Αὐγουστῖνε, δέν κατάλαβες τί θά γίνῃ; Ὁ σατανᾶς µετεχειρίσθη ὅλα τά µέσα γιά νά διάλυση τήν Ἐκκλησία.  Θά µεταχειριστῇ εἰς τούς ἔσχατους καιρούς καί ἕνα τελευταῖο ὅπλο:  Θά ντύσῃ παπᾶδες καί δεσποτάδες πρόσωπα τῆς ἐξουσίας του· θά τούς φορέσῃ ἐγκόλπια καί θά τούς δώσῃ πατερίτσες!  Καί διά µέσου αὐτῶν τῶν ἀρχιερέων θά διάλυσῃ τήν Ἐκκλησία”»

ΣΕΡΒΙΚΑ

«Hristofor Kaliva, moj prisni prijatelj, veliki covek, pre nekoliko godina rekao mi je tokom razgovora sledeće: “Bre Avgustine, zar ne vidis šta će biti? Satana je iskoristio sva sredstva da razori Crkvu. U poslednja vremena upotrebice poslednje oruzje: Obuci ce u svestenike I Episkope ljude koji su u njegovoj vlasti; ukrasice ih panagijama I dace im paterice! I kroz te Arhijereje unistice Crkvu”».

3ος Δηλητηριώδης καρπός

• γ) Πήγε στην συναγωγή των Εβραίων και συμμετείχε στο τελετουργικό της Συναγωγής. Άναψε μιά λυχνία στην συναγωγή αυτός, την άλλη ο διώκτης του επισκόπου Αρτεμίου Μπούλοβιτς.

4ος Δηλητηριώδης καρπός

• δ) Κάλεσε τον Πάπα το 2013 να επισκεφθεί την Ορθόδοξη Σερβία.

Μ’ αυτούς και άλλους πολλούς αιρετικούς καρπούς γέμισε τα χέρια του ο πατριάρχης της Σερβίας Ειρηναίος τον πρώτο χρόνο της πατριαρχίας του στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία και ανεδείχθη αιρετικός και ανάξιος.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ

αποσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

——-

Τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν
30 Ἰανουαρίου

ANΕΠΗΡΕΑΣΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτή, σχολικὴ ἑορτή. Ἑορτάζουν οἱ διδάσκαλοι.
Δὲν ἐννοῶ τοὺς δασκάλους καὶ καθηγητὰς τῶν ἐκπαιδευτηρίων μας. Αὐτοὶ διδάσκουν μία γενεά. Ὕστερα ἀπὸ μερικὰ χρόνια φεύγουν πλέον ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία, ἔρχονται ἄλλοι, καὶ αὐτοὶ θὰ βρίσκωνται στὰ νεκροταφεῖα ἢ θὰ εἶνε συνταξιοῦχοι. Ἐρωτῶ· μπορεῖτε νὰ μοῦ πῆτε ποιός ἦταν ὁ γυμνασιάρχης τῆς Φλωρίνης πρὸ 50 ἐτῶν; ποιοί ἦταν τότε οἱ διδάσκαλοι καὶ καθηγηταί; Πᾶνε, βυθίστηκαν στὸν ὠ­κεανὸ τῆς λήθης.
Οἱ διδάσκαλοι ὅμως ποὺ ἑορτάζουμε σήμε­ρα, εἶνε διδάσκαλοι ὄχι μιᾶς ἀλλὰ πολλῶν γε­νεῶν, ἀπεράντων αἰώνων, χιλιετηρίδων ὁ­λο­κλήρων. Εἶνε οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι· ὁ Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος καὶ ὁ Χρυσόστομος. Αὐτοὶ δὲν εἶνε δάσκαλοι μιᾶς γενεᾶς. Νίκησαν τὸ χρόνο· καὶ ἐφ’ ὅσον θ’ ἀνατέλλῃ ἥλιος, θὰ λάμ­πουν ἄστρα καὶ θὰ πνέουν αὖρες καὶ ζέφυροι στὴν πατρίδα μας, ἡ μνήμη τους θὰ εἶνε αἰωνία. Γι’ αὐτό, πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τοὺς δασκά­λους ποὺ ἔρχονται καὶ παρέρχονται, αὐτοὶ στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας ὀνομάζονται οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, διδάσκαλοι ὁλοκλήρου τῆς οἰκουμένης. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶνε λόγος κενός· εἶνε γεγονός. Ὁπουδήποτε κι ἂν πᾶμε, σὲ ὅλα τὰ πλάτη καὶ τὰ μήκη τοῦ πλανήτου μας, στὰ ξένα πανεπιστήμια, διδάσκονται ὁ Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος, ὁ Χρυσόστομος.
Καὶ δὲν λέγονται ἁπλῶς οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι. Κοντὰ στὸν τίτλο αὐτὸν ἔχουν κ’ ἕ­ναν ἄλλο τίτλο· λέγονται καὶ εἶνε πατέρες. Ὅ­πως ὁ πατέρας ἀγαπάει τὰ παιδιά του, καὶ αὐτοὶ ἀγάπησαν τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους μὲ ὅλη τὴ φλόγα τῆς καρδιᾶς των.
Προτοῦ ὅμως νὰ γίνουν διδάσκαλοι, οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, ἐξέχουσες καὶ μοναδικὲς φυσι­ογνωμίες μέσα στὸν κόσμο τῶν ἐκπαιδευ­τι­κῶν, προτοῦ νὰ γίνουν διδάσκαλοι ὑπῆρξαν μαθηταί. Κι ὅπως εἶνε ὑποδείγματα διδασκάλων, ἔτσι εἶνε καὶ ὑποδείγματα μαθητῶν. Ἐὰν εἶχα κινηματογράφο ―θέλω ν’ ἀποκτήσω κινη­ματογράφο, τοῦ Θεοῦ, ὄχι τοῦ διαβόλου―, ἐὰν εἶχα κινηματογράφο, θὰ ἔφτειαχνα μιὰ ταινία μὲ τίτλο «Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ὡς μαθηταί». Ὤωω! Τὸν στήνω λοι­πὸν τὸν κινηματογράφο αὐτὸν νερῶς καὶ ἐνώπι­όν σας πα­ρουσιάζονται τώρα οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι ὡς μαθηταί, στὴν ἡλικία τῶν δέκα – δεκαπέντε – εἴκοσι ἐτῶν. Διότι κάθησαν χρόνια στὰ θρανία, ἕ­ως ὅτου ἀναδειχθοῦν διδάσκαλοι – πρῶτα μαθηταί, καὶ μετὰ διδάσκαλοι.
Τί λέει λοιπὸν ἡ ζωή τους, ὁ βίος τους;

* * *

Ἦταν παιδιὰ ἐκλεκτά, μὲ χαρίσματα, παιδιὰ εὐσεβῶν οἰκογενειῶν. Εἶχαν μεγάλη ὄρεξι μα­θήσεως. Γι’ αὐτὸ ἔφυγαν ἀπὸ τὰ χωριὰ καὶ τὶς πόλεις τους, ταξίδεψαν μακριά. Καὶ ποῦ πῆ­γαν, στὸ Παρίσι, στὸ Λονδῖνο; Δὲν ὑπῆρχαν τότε αὐ­τὰ τὰ κέντρα. Ἐκεῖ ποὺ σήμερα ὑψώνονται οὐρανοξύσται τοῦ ψεύτικου πολιτισμοῦ, ἐκεῖ ἦ­ταν δάση ποὺ κατοικοῦ­σαν ἄ­γρια θηρία. Πῆ­γαν στὴν Ἀθήνα, τὸ ἔνδοξον «πτολίεθρον», ποὺ φημιζόταν ὡς πόλις τῶν τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν. Ἐκεῖ πῆγαν γιὰ νὰ συμπληρώσουν τὶς γνώσεις τους.
Ἀλλ’ ἐὰν οἱ Ἀθηναῖοι ἐξ ἐπόψεως τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν εὑρίσκοντο στὸν κολοφῶνα τῆς δόξης, ἠθικῶς ὅμως καὶ θρησκευτικῶς ἦταν σὲ μεγάλη κατάπτωσι, ὅπως ἀναφέρουν οἱ ἱστορικοὶ τῆς ἐποχῆς. Εἶχαν περάσει τρεῖς αἰῶνες ἀπὸ τότε ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος κήρυξε στὸν Ἄρειο Πάγο τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ· ἐν τούτοις οἱ ῥίζες τῆς εἰ­δω­­λολατρίας τῶν προγόνων μας ἦταν ἀκόμη ἰσχυ­ρές. Ἡ Ἀθήνα ἦταν κατὰ πλειονοψηφία πόλις εἰδωλολατρική. Μέσα στοὺς ἑκατὸ κατοίκους ἕνας ἦταν Χριστιανός, καὶ μόνο μία μικρὴ ἐκκλησία ὑπῆρχε ὅπου ἐκκλησιάζοντο οἱ Χριστιανοί. Οἱ ὑπόλοιποι ἦταν εἰδωλολάτρες. Ἔβλεπες εἴ­δωλα τερά­στια, τῆς Ἀθηνᾶς, τοῦ Βάκχου, τῆς Ἀρτέμι­δος καὶ ἄλλων θεῶν. Καὶ οἱ νέοι; Σὲ ἐκ­φυλισμὸ μεγάλο. Εἶχαν καταπέσει τελείως.
Μέσα λοιπὸν σ’ αὐτὴ τὴ διεφθαρμένη κοινωνία τῶν Ἀθηνῶν, ἐκεῖ ἔζησαν οἱ δύο φίλοι, ὁ Βασίλειος καὶ ὁ Γρηγόριος. Πῶς ἔζησαν, δὲν τοὺς ἐπηρέασε τὸ περιβάλλον; Τὸ περιβάλλον ἀσκεῖ τεραστία ἐπίδρασι. Ἂν ῥίξουμε μιὰ σταγόνα γλυκοῦ νεροῦ μέσα στὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό, εἶνε δυνατὸν νὰ διατηρήσῃ τὴ γλυκύ­τητά της; Θ’ ἀφομοιωθῇ. Ἔ­τσι καὶ μέσα στὸ πε­ριβάλλον ἐκεῖνο οἱ δύο νέοι ἦταν δύσκολο νὰ μεί­νουν καθαροί. Καὶ ὅμως δὲν ἐπηρεάστη­καν.
Πῶς σώθηκαν; Ἦταν ἐπιμελεῖς μαθηταί, ἀ­γαποῦσαν τὰ γράμματα, μελετοῦσαν τὸν Ὅ­μη­ρο, τὸ Θουκυδίδη, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστο­­τέλη, ὅλες τὶς ἐπιστῆμες. Ὅπως ἡ μέλισσα πετάει ἀπὸ ἄνθος σὲ ἄνθος γιὰ νὰ συλλέ­ξῃ τὴ γῦρι, ἔτσι αὐτοὶ πέταξαν στὸν λει­μῶ­να τῆς ἀρχαίας σοφίας. Μελέτησαν νύχτα μέρα πολλὰ βιβλία· ἀλλὰ παραπάνω ἀπ’ ὅλα μελέτησαν ἕνα βιβλίο, τὸ ἀθάνατο βιβλίο, τὴν ἁγία Γραφή. Τὴν ἤξεραν ὅλη ἀπὸ στήθους, ὅ­λα τὰ βιβλία της ἀπ’ ἔξω. Νά πῶς σώθηκαν· μὲ τὴ μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς. Νά πῶς σώθηκαν· μὲ τὴν ἄρρηκτη φιλία. Ἦταν, ὅπως λένε, «μία ψυχὴ σὲ δύο σώματα». Αὐτὸ θὰ πῇ ψυχι­κὴ ἑ­νότης· νὰ ὑπάρχουν τὰ ἴδια φρονήματα, τὰ ἴ­δια αἰσθήματα, οἱ ἴδιες ἐπιθυμίες, οἱ ἴδιοι πόθοι. Σπάνιο παράδειγμα φιλίας. Πῶς σώθηκαν; Τὸ λένε οἱ ἴδιοι. Ἡ Ἀθήνα εἶ­χε πολλοὺς δρόμους, ποὺ ὡδηγοῦ­σαν στὰ θέατρα, στὰ γυμνα­στήρια, σὲ τόπους διασκεδάσεως. Ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ὁ Βασίλειος καὶ ὁ Γρηγόριος δύο δρόμους μόνο ἤξεραν· ὁ ἕνας ἦταν αὐτὸς ποὺ πή­γαινε στὴν ἐκκλησία, κι ὁ ἄλλος αὐτὸς ποὺ πή­γαινε στὴ σχολή τους. Ἄλλο δρόμο δὲν ἤξεραν.
Αὐτὰ γιὰ τοὺς δύο αὐτούς. Γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο; Πῆγε κι αὐτὸς σὲ σχολεῖο. Εἰδωλολάτρες ἦταν οἱ συμμαθηταί του. Εἰδωλολάτρης ἦταν ὁ διδάσκαλός του, ὁ περι­βόητος Λιβάνιος, ποὺ ὅταν γέρασε καὶ τὸν ρώ­τησαν «Διδάσκαλε ποιόν ἀφήνεις διάδοχο στὴ σχολὴ τῆς ῥητορικῆς;», ἀπήντησε· «Τὸν Ἰωάννη, ἂν δὲν μοῦ τὸν κέρδιζαν οἱ Χριστιανοί».
Δὲν ἐπηρεάστηκαν λοιπὸν μέσα στὸ περιβάλλον ἐκεῖνο. Ὁ Βασίλειος μάλιστα καὶ ὁ Γρηγόριος εἶχαν συμμαθητή τους ἕναν φανατικὸ εἰδωλολάτρη, ὁ ὁποῖος ὅμως κρυβόταν κάτω ἀπὸ τὴ μάσκα τοῦ ψευτοχριστιανοῦ. Προσποιεῖτο ὅτι εἶνε μαζί τους, πήγαινε μ’ αὐ­τοὺς στὴν ἐκκλησία, διάβαζε τὴ Γραφή, ἀλλ’ αὐ­τὰ ὑποκριτικά. Ἦταν ὁ Ἰουλιανός, ποὺ ὕ­στερα ἀπὸ λίγα χρόνια ἔγινε αὐτοκράτωρ καὶ μὲ λύσσα πολέμησε τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ προσπάθησε νὰ τὴν ξερριζώσῃ. Ὑπάρχουν θαυμάσιοι λόγοι τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ πρὸς τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη.

* * *

Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ θέλω ν’ ἀπευθυνθῶ τώρα στὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους γιὰ νὰ τοὺς πῶ·
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι εἶνε ὑπόδειγμα διδασκά­λων, ἀλλὰ προηγουμένως ἔγιναν ὑπόδειγμα μαθητῶν. Κ’ ἐσεῖς, ἀγαπητά μου παιδιά, ζῆτε μέσα σ’ ἕνα περιβάλλον ἀπὸ τὰ πιὸ διεφθαρμένα ―τ’ ὁμολογῶ― καὶ κινδυνεύετε νὰ παρασυρθῆτε.
Κινδυνεύετε ἀπὸ τὶς κακὲς συναναστρο­φές. Ἦρθε στὸ γραφεῖο μου μιὰ μάνα καὶ ἔ­κλαιγε. Ἔχασα τὸ παιδί μου, ἔλεγε· ἔμπλεξε μὲ κακὲς παρέες· ἐνῷ ἄλλοτε διάβαζε, τώρα γυρίζει μετὰ τὰ μεσάνυχτα σὲ ἐλεεινὴ κατάστασι… Σοβαρὴ ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν ἔ­γρα­ψε, ὅτι μέσα σὲ ἕνα χρόνο ἐξαφανίστηκαν 400 κορίτσια καὶ 300 ἀγόρια! ἀλλόφρονες οἱ γονεῖς τ’ ἀναζητοῦν. Κινδυνεύετε ἀκόμη ἀπὸ τὰ θεάματα τῆς ὀθόνης, ἡ ὁποία προβάλλει ἀ­κατονόμαστα ἔργα. Κινδυνεύετε ἀπὸ τὰ ἔν­τυπα, ἀθεϊστικὰ βιβλία καὶ περιοδικά, σπορὰ δαιμόνων, καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν ἀποδείξεις διδά­σκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπὸ τὸν πίθηκο. Κινδυνεύετε ἀκόμη ἀπὸ τὰ ναρκωτικά· σοβαρὴ ἐφημερίδα τῆς Θεσσαλονίκης ἔ­γραψε, ὅτι τὰ ναρκωτικὰ μπῆκαν καὶ στὰ δημοτικὰ σχολεῖα! Κινδυνεύετε ὅμως καὶ ἀπὸ κάποιο ἄλλο ναρκωτικό, ὄχι τοῦ σώματος ἀλλὰ τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶνε χειρότερο· εἶνε ἡ τηλεόρασι, τὸ «ναρκωτικὸ μὲ τὴν πρίζα» ὅ­πως εἶ­παν. Ἄθεος, ποὺ κατέλαβε πρὸ ἐτῶν τὴν τη­λεόρασι τῆς Ἑλλάδος, εἶπε· «Μὲ ἕνα κουμπὶ θὰ ἀλλάξω τὰ μυαλὰ τῶν Ἑλλήνων».
Κινδυνεύετε ἀπὸ ὅλα αὐτά, παρὰ τὶς προσπάθειες τῶν καλῶν διδασκάλων καὶ καθηγη­τῶν, τῶν γονέων καὶ τῆς ἐκκλησίας. Τί τὸ ὄ­φε­λος ὁ ἕνας νὰ χτίζῃ καὶ ὁ ἄλλος νὰ γκρεμίζῃ; Ὅ,τι χτίζει ἡ οἰκογένεια, τὸ σχολεῖο, ἡ ἐκκλησία, μέσα σὲ μιὰ νύχτα γκρεμίζεται…
Πονῶ τὴ νεότητα, γι’ αὐτὸ μιλῶ ἔτσι. Ἀλλὰ πιστεύω, ὅτι μπορεῖτε ν’ ἀντισταθῆτε στὸ ῥεῦ­μα. Μείνετε σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι. Ἀγαπῆ­στε τὴν πατρίδα μας, τὴν ὡραιοτέρα πατρίδα. Ἀγαπῆστε πρὸ παντὸς τὴ θρησκεία μας. Κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα καὶ πάνω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑ­πάρχει ἄλλο ὄνομα, δὲν ὑπάρχει τίποτα μεγα­λύτερο καὶ ὑψηλότερο ἀπὸ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 30-1-1987)

Трула јабука…

(Το σάπιο μήλο)

Драга моја децо, желим да вам дам један савет. Верујем да га нећете презрети. Верујем да ћете га послушати пажљиво и да ћете дати све од себе да га испуните. А, испуњавајући овај савет, уверићете се колико сам у праву.

Ви треба да ме послушате. Не само зато што сам ваш епископ и што имам свету дужност да поучавам и саветујем све, без изузетка, од најмањег до највећег по старости, већ и стога што сам старији и што носим на својим леђима толике године: много сам проживео, много сам искушења и невоља прошао, видео сам и чуо доста тога. Немојте, дакле, презрети, савет једног старог епископа.

Када сам био ваших година и ја сам ишао у гимназију и пуно сам читао. Читајући, умом ми је пролазила помисао да знам много више од тамо неког неписменог старца из мога села. Међутим, када сам за празнике отишао у моје село и говорио о свему што сам прочитао у књигама, један старац, који ме је слушао, увидео је моју горду помисао те ми рече:

– Дете моје, драго ми је што видим да читаш књиге и напредујеш у школи. Твој напредак нам причињава велику радост. Али припази да се не погордиш. Јер, ма колико ти научио у школама и на факултетима, то је веома мало и небитно пред узвишеним знањем. Кажеш да читаш књиге и можда себе сматраш великим зналцем и поносиш се тиме. Но једну књигу, по свој прилици, још ниси отворио. Ниси прочитао ни њену прву страну. Ако почнеш да читаш ту књигу, много ћеш се поучити, много ће ти користити…

На моје питање, која је то књига коју још нисам прочитао, тај старац ми је рекао:

– То је, дете моје, књига живота. Живот који смо проживели ми старци, са свим оним што смо видели и чули, јесте књига која учи. Зато послушај и нас старце у ономе што те саветујемо…

О, књиго живота! У њој је похрањено искуство, које своје поуке дубоко у срце усађује.

***

А сада, пре него што вам дам драгоцени савет, испричаћу вам једну анегдоту, која је повезана са њим.

… Било једном једно паметно дете. Ишла су му слова. Био је први у свему. Његов отац, сиромашни сељак, видећи напредак свога детета, одлучио је да дете, чим заврши основну школу, пошаље у гимназију. У то време било је веома мало гимназија, а она у коју би послао своје дете била је веома далеко, у престоници округа. Дете се уписало у гимназију и у првој години је био најбољи у свему па и у владању. Био је радост наставника и очев понос.

Међутим, у другој години дете је кренуло странпутицом. Његове оцене су почеле да падају. Од најбољег, умало да спадне на последњег и изгуби целу годину. Шта се догодило?

Дете се у граду, у којем је живело, уплело у лоше друштво. Деца која нису волела школу и која су бежала са наставе и шетала тамо-амо, те се скупљала на осамљеним местима, пушећи и чинићи друге гадости, таква деца су му се приближила. У почетку им се супротставио. Међутим, ускоро је клонуо и постао члан дружине. Где је сад школа? Где су сад предмети? Где је сад учење? Дете је лутало ноћима са другом децом, па ујутро није могло, као пре, да се пробуди и учи. Тако неначитан, ишао је у школу, и као што је било за очекивати, када га је наставник прозивао, није ништа знао. Први је постао последњи!

Дететов отац је сазнао за све то и ожалостио се. Одлучио је да га поучи на следећи начин. У дворишту њихове куће била је посађена јабука. Када је воћка сазрела, отац је узео једну корпу, напунио је најлепшим плодовима и послао је своме чеду. Дете је дошло на станицу и радосно преузело корпу са јабукама. Међутим, отворивши је, изненадио се видећи да су све јабуке труле. Писао је оцу, пожаливши се. Отац му је одговорио:

– Дете моје, примио сам твоје писмо. Жалиш се што су све јабуке труле. Знај, да сам ја са воћке узбрао најбоље плодове и ставио их у корпу. Ниједна јабука није била оштећена. Све су биле здраве. Али пре него што сам затворио корпу, ставио сам у средину једну трулу јабуку. То сам учинио намерно. Знао сам, док јабуке стигну на своје одредиште, да ће трула јабука покварити и све остале воћке. То се и догодило. И сада ми се жалиш. То ће се и теби догодити, ако наставиш да се дружиш са лошом децом. Преузећеш њихове мане и пакост. И ти ћеш иструлити, као и јабуке, и постати не само бескористан човек, већ и штетан. Дете моје, послушај мој савет: удаљи се од лошег друштва, пре него пропаднеш!

***

Тај савет, који је дао отац своме сину, дајем и ја свим ученицима и ученицама веронауке.

Децо моја, припазите добро! Немојте се дружити са децом која не воле Христа, никада не иду у цркву, говоре ружне речи и раде ружне ствари. Далеко да сте од такве деце! Једно такво лоше и изопачено дете јесте трула јабука. Може пренети злоћу и покварити у многочему и осталу децу.

Немојте презрети овај мој савет. Многа деца и омладинци су уништени, јер нису пазили на своје друштво и пријатеље. Када сам био ученик гимназије, догодио се један немио догађај, који ми је остао у сећању. Један одличан ђак, скупоцено дете добре породице, нестао је. Узалуд су несрећни родитељи претраживали сва острва и све луке. Нису га пронашли. Шта се догодило? Пао је у лоше друштво, које га је уништило.

Лоша друштва могу да униште и најбоље карактере. То што су говорили наши стари преци, преносећи нам из искуства, у то нас уверава и реч Божија. Отворите Нови завет и у Првој посланици Корићанима, глава 15, стих 33. пронађите ту изреку.

***

Драга моја децо, пазите се добро у дружењу са другом децом. Као што се уклањате од особе која је погођена заразном болешћу, бојећи се да се и сами не разболите, тако избегавајте и ону децу, која су скренула са пута Божијег и ходају стазом непомјаника, говорећи и чинећи ствари недоличне за једног хришћанина. Даље од такве деце! Тражите пријатеље у хришћанским круговима. Послушајте мој очински савет и нећете се никада покајати.

Са пуно љубави

ваш духовни отац

Γράμμα που έστειλε ο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης σε μαθητάς του κατηχητικού σχολείου, μεταφρασμένο στα Σέρβικα. (“Βόσκε τα αρνία μου”, σελ. 28)

Γρηγορίου του Θεολόγου
25 Iανουαρίου

_____________________________________________

_______________________________________________

ΣTO KAMINI THΣ ΘΛΙΨΕΩΣ

(Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)

Εὑρισκόμεθα ἀγαπητοί στὸν πρῶτο μῆνα τοῦ ἔτους. Ὁ μήνας αὐτός, ὁ Ἰανουάριος, ὀνομάζεται μήνας τῶν πατέρων. Γιατί ἆραγε ὀνομάζεται ἔτσι;
Ὀνομάζεται μήνας τῶν πατέρων, γιατὶ στὸ μῆνα αὐτὸν ἑορτάζουν πολλοὶ πατέρες.
Μὰ ποιοί εἶνε αὐτοὶ οἱ πατέρες; Ὅταν ὁ κόσμος λέει πατέρες, ἐννοεῖ τοὺς ἄνδρες ἐκείνους ποὺ ἔρχονται σὲ νόμιμο γάμο, δημιουργοῦν οἰκογένεια, καὶ γεννοῦν παιδιά· ἐκτελοῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ εἶνε ἄξιοι παντὸς σεβασμοῦ. Καὶ ἱερὸ καθῆκον τῶν παιδιῶν εἶνε, νὰ σέβωνται τοὺς γονεῖς. Εἶνε ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται, καὶ ἵνα μακροχρόνιος ἔσῃ ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἔξ. 20,12· Ἐφ. 6,2-3). Ἀλλοίμονο δὲ στὰ παιδιὰ ἐκεῖνα ποὺ δὲν σέβονται πατέρα καὶ μητέρα. Ἄξιοι σεβασμοῦ εἶνε οἱ γονεῖς μας.
Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς φυσικοὺς πατέρες εἶνε καὶ ἄλλοι πατέρες. Εἶνε οἱ δάσκαλοι καὶ καθηγηταί. Εἶνε ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ ἐμπνεύσουν στὴ νεολαία τὰ ὑψηλὰ ἰδανικά. Ὅπως γνωρίζετε ὅλοι, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος εἶχε πατέρα τὸν Φίλιππο. Ἀλλὰ εἶχε διδάσκαλο ὑπέροχο, μοναδικὸ διδάσκαλο, τὸν Ἀριστοτέλη. Ὅταν ρώτησαν τὸν μικρὸ Ἀλέξανδρο, ποιόν ἀγαπάει περισσότερο, ἐκεῖνος ἀπήντησε· Ἀγαπῶ καὶ εὐγνωμονῶ τὸν πατέρα μου, ἀλλὰ περισσότερο ἀγαπῶ καὶ εὐγνωμονῶ τὸν διδάσκαλό μου τὸν Ἀριστοτέλη. Καὶ ὅταν τὸν ρώτησαν, γιατί; Ἀπήντησε· «Εἰς μὲν τὸν φυσικὸ πατέρα μου ὀφείλω τὸ ζῆν, εἰς δὲ τὸν διδάσκαλό μου τὸ εὖ ζῆν»· γιατὶ μὲ ἔμαθε, πῶς νὰ ζῶ καὶ νὰ συμπεριφέρωμαι στὸν κόσμο.
Πατέρες, λοιπόν, εἶνε οἱ ἐμπνευσμένοι διδάσκαλοι καὶ καθηγηταί. Ἀλλὰ στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας πατέρες, ὄχι πλέον μὲ πῖ μικρὸ ἀλλὰ μὲ πῖ κεφαλαῖο, Πατέρες, λέγονται οἱ ἔξοχοι ἐκεῖνοι ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ἁγία των ζωή, μὲ τοὺς ἀγῶνας τοὺς σκληροὺς τοὺς ὁποίους διεξήγαγαν ἐναντίον τῆς πλάνης καὶ τῆς ἁμαρτίας, καὶ μὲ τὰ σοφὰ συγγράμματά των συνετέλεσαν στὴν στερέωσι καὶ στὴν ἐξάπλωσι τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, καὶ ἐξακολουθοῦν μέχρι σήμερον μὲ τὰ σοφὰ συγγράμματά των νὰ εἶνε διδάσκαλοι καὶ πατέρες τῆς οἰκουμένης.
Τὸν μῆνα αὐτὸν ἑορτάζεται ἡ μνήμη τέτοιων πατέρων.
Τὴν 1η Ἰανουαρίου ἑορτάζει ὁ Μέγας Βασίλειος. Στὶς 10 τοῦ μηνὸς ἑορτάζει ὁ ἀδελφός του, ὁ Γρηγόριος ὁ Νύσσης, φιλόσοφος πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας. Στὶς 17 τοῦ μηνὸς ἑορτάζει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὁ διδάσκαλος καὶ καθηγητὴς τῆς ἐρήμου. Στὶς 18 ἑορτάζει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Ἄτλας αὐτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας. Διότι ὅπως ὁ ἀρχαῖος Ἄτλας κατὰ τὴ μυθολογία σήκωνε στοὺς ὤμους του ὁλόκληρη τὴ Γῆ, ἔτσι καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος σήκωσε ἐπάνω στοὺς στερεοὺς ὤμους του ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία· ἕνας ἐναντίον μυρίων. Στὶς 19 τοῦ μηνὸς ἑωρτάσαμε καὶ πανηγυρίσαμε τὴν ἑορτὴ τοῦ Μάρκου Ἐφέσου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ ἥρωος ἐκείνου ποὺ δὲν προσκύνησε τὸν πάπα, ἀλλὰ ἀντέταξε τὸ ἰσχυρὸ ὄχι ἐναντίον τῶν ἀξιώσεών του. Σήμερα, 25 τοῦ μηνός, ἑορτάζουμε τὴ μνήμη ἑνὸς ἄλλου μεγάλου πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου τοῦ Ναζιανζηνοῦ. Στὶς 28 ἑορτάζομε τὸν Ἐφραὶμ τὸν Σῦρο, τὴν ἀηδόνα αὐτὴν ποὺ ἔψαλε γλυκύτατα τὸ ᾆσμα τοῦ Ἰησοῦ. Τέλος δὲ τοῦ μηνὸς ἑορτάζουν πάλι πατέρες, οἱ Τρεῖς Ἱεράρχαι, οἱ τρεῖς μεγάλοι καὶ πολύφωτοι ἀστέρες τῆς Ἐκκλησίας· ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἰδού λοιπὸν γιατί ὁ μήνας αὐτὸς ὀνομάζεται μήνας τῶν πατέρων.
Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀγαπητοί μου, ἀντὶ νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸ Εὐαγγέλιο ἢ τὸν Ἀπόστολο τῆς ἡμέρας, νὰ σᾶς πῶ λίγες λέξεις, πολλοὶ λίγες λέξεις, γιὰ τὸν ἥρωα τῆς πίστεώς μας τοῦ ὁποίου τὴν ἱερὰ μνήμη ἑορτάζουμε σήμερα, τὸν Γρηγόριο τὸ Ναζιανζηνό.

* * *

Πατρίδα του ποιά εἶνε; Κανείς δὲν γεννήθηκε ἀπὸ βράχο, οὔτε  ἤρθαμε ἀπὸ τὸ φεγγάρι. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ταλαίπωρη γῆ γεννηθήκαμε. Πατρίδα του εἶνε ἡ Μικρὰ Ἀσία. Ἱερὰ γῆ, ἡ ἁγία γῆ ποὺ εἶνε ποτισμένη μὲ τὰ αἵματα μυριάδων μαρτύρων. Χωριό του ἕνα μικρὸ καὶ ἀσήμαντο χωριὸ ἔξω ἀπὸ τὴν Καισάρεια, ἡ λεγομένη Ναζιανζός. Ἐγεννήθη ἀπὸ γονεῖς εὐπατρίδας καὶ ἐξόχους. Ἐξαίρετος δὲ γυναίκα ἦταν ἡ μητέρα του, ἡ πασίγνωστος Νόννα. Σπανία γυναίκα ἐκ τῶν σπανιωτάτων γυναικῶν ποὺ ἐγέννησε τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου.

ΑΓΙΟΣ ΠΟΘΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Ἡ μητέρα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου εἶχε ἕναν εὐγενικὸ πόθο. Τέτοιο πόθο δὲν τὸν βρίσκω σήμερα. Ἂν εἶστε μέσα στὸ ναὸ ἑκατὸ ἢ καὶ διακόσες γυναῖκες, βάζω στοίχημα οὔτε μία ἀπὸ σᾶς δὲν ἔχει τέτοιο μεγάλο καὶ εὐγενικὸ πόθο. Οὔτε ἐσεῖς οὔτε οἱ ἄλλες γυναῖκες, τῶν ὑπουργῶν, τῶν νομαρχῶν, τῶν …, τῶν…, ποὺ ἐγέμισε ὁ κόσμος. Οὐδεμία ἀπὸ αὐτὲς τὶς γυναῖκες τῆς λεγομένης ἀριστοκρατίας, ποὺ διαπρέπουν στοὺς χοροὺς καὶ στὶς διασκεδάσεις καὶ στὰ πάρτυ καὶ στοὺς ἐξαλλοσύνες, δὲν ἔχει αὐτὸ τὸν πόθο. Καὶ ποιός ἦταν ὁ πόθος της; Νὰ τὴν ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ γεννήσῃ ἀγοράκι. Καὶ τὸ ἀγοράκι της τί νὰ γίνῃ; δικηγόρος, μηχανικός, ἄλλος ἐπιστήμων; Τί νὰ γίνῃ; Ἱερεύς, καὶ νὰ τὸν ἀφιερώσῃ στὸν Θεό! Ποιά μητέρα ἔχει τὸν πόθο αὐτό; Ὅλες ἐπιθυμοῦν, τὰ παιδιά τους νὰ γίνουν δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί… Παπᾶς ὄχι. Γιατί ἄλλωστε νὰ γίνῃ σήμερα τὸ παιδὶ παπᾶς; Γιὰ νὰ ἐμπαίζεται ἀπὸ τὰ καθάρματα καὶ τοὺς ντεντυμπόηδες, καὶ νὰ μὴν τολμᾷ νὰ περπατήσῃ στοὺς δρόμους, νὰ μπῇ στὰ αὐτοκίνητα καὶ τοὺς σιδηροδρόμους;
Ὄχι λοιπὸν παπᾶς. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Τὴν ὥρα ποὺ ἐσεῖς ἐδῶ ἑορτάζετε, χίλια χωριά, ναὶ χίλια χωριὰ στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχουν ἱερεῖς· καὶ δὲν χτυποῦν καμπάνες, ἀφοῦ δὲν γίνονται ἱερεῖς. Δικηγόρους ἔχουμε ὅσους θέ᾿ς. Ὅλα τὰ Βαλκάνια δὲν ἔχουν τόσους δικηγόρους ὅσους ἔχει ἡ Ἑλλάδα. Εἰκοσιπέντε ἕως τριάντα χιλιάδες δικηγόροι. Καθηγηταὶ ἄλλες τριάντα χιλιάδες. Γιατροὶ ἄλλες εἰκοσιπέντε χιλιάδες. Ἀπόφοιτοι γυμνασίου ἑκατοντάδες χιλιάδες. Γέμισαν βουνὰ καὶ ραχοῦλες ἀπὸ ἐγγραμμάτους. Παπᾶς ποιός;
Ἡ Νόννα ὅμως, ἡ ἔξοχος αὐτὴ καὶ πλουσία γυναίκα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, εἶχε εὐγενέστατο πόθο μέσα της· νὰ κάνῃ τὸ παιδί της ἱερέα. Καὶ παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα τὸ Θεό, νὰ πραγματοποιηθῇ ὁ πόθος της.
Καὶ ὁ Θεὸς τῆς ἔδωσε ἕνα ἔξοχο ἀγοράκι. Τῆς ἔδωσε τὸν Γρηγόριο, ποὺ γεννήθηκε τὸ 325 μ.Χ.. Γεννήθηκε τὸ ἔτος ἐκεῖνο ποὺ συγκροτήθηκε ἡ Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Καὶ διεκρίνετο ἀπὸ μικρὰ ἡλικία στὰ γράμματα· ἀγαποῦσε τὰ γράμματα. Ὁ πατέρας του εἶχε ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ τὸν μορφώσῃ. Τὸν ἔστειλε στὴν Καισάρεια, ἀπὸ ᾿κεῖ στὴν Ἀλεξάνδρεια, καὶ ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια στὴν Ἀθήνα, στὸ κέντρο τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν τεχνῶν. Ἐκεῖ ἐσπούδασε μαζὶ μὲ τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη, ἀπὸ τὸν ὁποῖο δὲν ἐπηρεάστηκε καθόλου, ἀλλὰ τοὐναντίον τὸν ἤλεγξε δριμύτατα. Εἶχε δὲ φίλο φίλτατο τὸν Βασίλειο, μὲ τὸν ὁποῖο συνεδέθη μὲ ἄρρηκτο δεσμὸ φιλίας, εἰς τρόπον ὥστε ἡ φιλία τοῦ Γρηγορίου καὶ Βασιλείου νὰ εἶνε ὑπόδειγμα φιλίας στὸν κόσμο καὶ νὰ λένε γι᾿ αὐτούς, ὅτι ἦταν μία ψυχὴ σὲ δύο σώματα.
Ἀλλὰ δὲν ἐμορφώθη μόνο κοσμικῶς. Δὲν ἔμαθε μόνο φιλοσοφία καὶ ῥητορικὴ καὶ μαθηματικὰ καὶ ἀστρονομία καὶ τὶς ἄλλες ἐπιστῆμες, ὥστε νὰ γίνῃ ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον μορφωμένους ἄνδρες τῆς ἐποχῆς του. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κατὰ κόσμον παιδεία ἐφρόντισε νὰ μορφωθῇ κατὰ Χριστόν· ἐφρόντισε νὰ γίνῃ πραγματικὸς Χριστιανός. Σ᾿ ὅλα τ᾿ ἄλλα σχολεῖα νὰ πᾷς, ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο μέχρι τὸ πανεπιστήμιο, δὲν μορφώνεσαι. Ἕνα σχολεῖο εἶνε ἀνώτερο. Εἶνε ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. «Ἐπιστήμη ἐστὶ τὸ φοβεῖσθαι τὸν Θεόν». «Ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμ. 110,10· Παρ. 1,7). Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος σπούδασε στὸ σχολεῖο τοῦ Χριστοῦ μας. Σπούδασε σὲ δύο μεγάλα πανεπιστήμια. Δὲν σπουδάζουν σ᾿ αὐτὰ σήμερα οἱ ἄνθρωποι. Ὅποιος ὅμως δὲν σπουδάσῃ σ᾿ αὐτά, δὲν εἶνε Χριστιανός. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος πέρασε ἀπὸ δύο πανεπιστήμια.
Τὸ ἕνα πανεπιστήμιο εἶνε ἡ ἔρημος. Ναί, ἡ ἔρημος. Δὲν ἀκούσατε ποτὲ ἐδῶ στὴν ἐκκλησία, νὰ ψάλλουν, «Τοῖς ἐρημικοῖς ζωὴ μακαρία ἐστί, θεϊκῷ ἔρωτι πτερουμένοις»; (ἀναβαθμοὶ ἤχου πλ. α΄)
Ναί, στὴν ἔρημο, ὅπου ἔζησε ὁ Ἠλίας ὁ Θεσβίτης. Ναί, στὴν ἔρημο, στὴν πέραν τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου ἔζησε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Ναί, στὴν ἔρημο, ὅπου ἔζησαν ἀσκηταὶ καὶ φιλόσοφοι. Ναί, στὴν ἔρημο, ὅπου ἔζησε καὶ ὁ Χριστὸς σαράντα μέρες.
Στὴν ἔρημο ἐσπούδασε, κοντὰ στοὺς ἀσκητὰς καὶ ἀληθεῖς φιλοσόφους. Καὶ ἐκεῖ στὴν ἔρημο ἐμελέτησε τρία βιβλία, ποὺ δὲν τὰ ἀνοίγουμε ἐμεῖς. Τὸ ἕνα δὲν τὸ ἔχουμε ἀνοίξει, οὔτε ἐγὼ ποὺ σᾶς ὁμιλῶ, οὔτε ἐσεῖς ποὺ μὲ ἀκοῦτε. Τὸ πρῶτο βιβλίο εἶνε ὁ ἑαυτός μας. Εἶνε τὸ «γνῶθι σαυτόν». Κανείς δὲν γνωρίζει τὸν ἑαυτό του σὲ βάθος καὶ πλάτος. Ἂν τὸν γνωρίζαμε, θὰ ἐφρίτταμε, ἐμπρὸς στὴν ἄβυσσο ποὺ ἐγκλείει ὁ ἑαυτός μας. Τὸ δεύτερο βιβλίο εἶνε ἡ φύσις, ὁ πάγκαλος κόσμος, ὁ ἔναστρος οὐρανός, τὰ δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, ποὺ φωνάζουν, ὅτι ὁ Θεὸς εἶνε ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου. Τὸ δὲ τρίτο βιβλίο, μικρὸ μὲν ἀλλὰ τὸ ὑψηλότερο ἐξ ὅλων τῶν βιβλίων, εἶνε ἡ ἁγία Γραφή. Τὰ τρία αὐτὰ βιβλία ἐμελέτα. Ἔρριπτε ἕνα βλέμμα μέσα στὸν ἑαυτό του καὶ ἔλεγε· «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13). Ἄλλοτε ἔρριχνε τὸ βλέμμα του στὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἔλεγε· «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ. 18,2). Ἄλλοτε ἔρριχνε ἕνα βλέμμα μέσα στὴν ἁγία Γραφὴ καὶ ἔβλεπε τὸ πάγκαλο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο ἀγαποῦσε ὑπερμέτρως.
Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἔρημο πέρασε κι ἀπὸ ἄλλο πανεπιστήμιο. Ποιό;

ΘΛΙΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Τὸ ἄλλο πανεπιστήμιο, ποὺ ἂν δὲν τὸ περάσῃς δὲν εἶσαι ἄνθρωπος, εἶνε ὁ πόνος, εἶνε ἡ θλῖψις, εἶνε ἡ περιπέτεια τῆς ζωῆς.
Ὅποιος δὲν πόνεσε, ὅποιος δὲν ἔκλαψε, ὅποιος δὲν ἐμούσκεψε τὸ προσκέφαλό του μὲ δάκρυα, δὲν ἐγνώρισε τί θὰ πῇ ζωή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ σημερινὴ νεολαία, ἡ ὁποία ἔχει ὅλα τ’ ἀγαθά, δὲν ξέρει τί θὰ πῇ ζωή. Ἀλλὰ προφητεύω· ὁ ντεντυμπόης ἐκεῖνος, ποὺ πετάει τὸ γεμᾶτο πιάτο γιατὶ δὲν τοῦ ἀρέσει, θὰ πεινάσῃ καὶ θὰ κλάψῃ, καὶ τότε θὰ αἰσθανθῇ τὴ ζωή.
Ἐὰν δὲν πονέσουμε, ἐὰν δὲν κλαύσουμε καὶ ἐὰν δὲν ὑποφέρουμε, δὲν γνωρίσαμε τί θὰ πῇ ζωή. Καὶ ἔκλαυσε πολὺ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.
Ὑπέφερε, διότι ἀπέθανε ἡ ἔξοχος μητέρα του, ἀπέθανε ὁ πατέρας του, ἀπέθανε ἡ ἀδελφή του ἡ Γοργονία. Ἀπέθανε, ἀκόμη περισσότερο, ὁ Μέγας Βασίλειος, τὸν ὁποῖο ἐθρήνησε περισσότερο κι ἀπὸ τὸν πατέρα του. Ἐκινδύνευσε νὰ πνιγῇ ταξιδεύοντας ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ διερχόμενος τὸ πέλαγος τοῦ Αἰγαίου, κοντὰ στὴ Ῥόδο, ἐναυάγησε καὶ ἐκινδύνευσε, καὶ ὑπεσχέθη στὸν Θεὸ νὰ μείνῃ ἀφωσιωμένος σ᾿ αὐτόν.
Ἐκινδύνευσε καὶ ὑπέφερε ἀπὸ τοὺς κακοὺς συμμαθητάς του, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐνέπαιζαν καὶ τὸν κορόϊδευαν· ἀλῆτες. Ὅπως τώρα εἶνε οἱ μακρυμάλληδες, ἔτσι καὶ στὴν ἐποχὴ ἐκείνη παιδιὰ πλουσίων καὶ ἀθλίων ἀνθρώπων περιεφέροντο ὡς ἀγέλες καὶ ὡς κοπάδια μέσα στὴν Ἀθήνα καὶ δημιουργοῦσαν θόρυβο. Ὁ Γρηγόριος μὲ τὸν Μέγα Βασίλειο δύο δρόμους ἐγνώριζε· ἕναν ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἐκκλησία καὶ ἕναν ποὺ πηγαίνει στὴ σχολή τους στὸ πανεπιστήμιο.
Ὑπέφερε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐξελέγη ἐπίσκοπος σὲ μία μικρὰ πόλι, τὰ λεγόμενα Σάσιμα. Οἱ ἄνθρωποί της, ἀγροῖκοι καὶ βάρβαροι, δὲν ἦταν εἰς θέσιν νὰ καταλάβουν τὸ μεγάλο πνεῦμα τοῦ Γρηγορίου.
Ὑπέφερε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Ὑπέφερε ἀπὸ τοὺς ἀρειανούς. Τὴν ὥρα ποὺ ἐκήρυττε ὁ γίγας αὐτός, δυὸ ἀπόπειρες δολοφονίας ἔκαναν ἐναντίον του. Τὴν ὥρα ποὺ ἐκήρυττε ὁ γίγαντας αὐτὸς τοῦ ἄμβωνος, ὁ φιλόσοφος αὐτὸς καὶ ποιητής, ἐχθροί του εἰσῆλθαν στὸ ναὸ καὶ ἄρχισαν νὰ τοῦ πετοῦν πέτρες. Καὶ παρ᾿ ὀλίγον νὰ τὸν ἐφόνευαν ἐντὸς τοῦ ναοῦ.
Ὑπέφερε ἀπὸ τοὺς κακοὺς ἐπισκόπους.
Ὑπέφερε καὶ – ἀπὸ ποῦ; Ὑπέφερε ἀπὸ τὰ πνευματικά του παιδιά. Ὅσο ἔκλαυσε ἀπὸ τὰ πνευματικά του παιδιὰ ὁ ἅγιος Γρηγόριος, δὲν ἔκλαυσε ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες περιπέτειες. Ὅπως ἐσεῖς κλαῖτε καὶ ὑποφέρετε ἀπὸ τὰ παιδιά σας ―καὶ ὁ πόνος τῆς μάνας καὶ τοῦ πατέρα εἶνε μεγάλος―, ἔτσι καὶ ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ὑπέφερε ἀπὸ τὰ πνευματικά του παιδιά. Ἀπὸ ἕναν μάλιστα, τὸν Μάξιμο, τὸν ὁποῖο πῆρε πτωχὸ παιδὶ στὴν αὐλή του, τὸν ἔκανε διάκονο, τὸν ἔκανε πρεσβύτερο, τὸν ἔκανε ἀρχιμανδρίτη. Τὸν ἐτίμησε καὶ ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς του ἀκόμη. Καὶ αὐτὸς τὸν ἐπλήγωσε, πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅλους τοὺς ἐχθρούς. Καὶ ἔκλαιγε καὶ ἀναστέναζε ὁ ἅγιος Γρηγόριος.
Ὑπέφερε. Ἀλλὰ νίκησε, γιατὶ εἶχε μαζί του τὸν πιστὸ λαὸ καὶ τὸ Θεό. Ἐὰν τὸν ἐγκατέλειψαν πνευματικά του τέκνα· ἐὰν πνευματικά του τέκνα φάνηκαν ἀχάριστα καὶ ἀνάγωγα καὶ βάρβαρα προσπαθώντας ποικιλοτρόπως νὰ τὸν μειώσουν μέσα στὸ λαό· ἐὰν οἱ ἀρειανοὶ τὸν ἐπολέμησαν λυσσωδῶς· ἐὰν δολοφόνοι ἐζήτησαν νὰ τοῦ μπήξουν τὸ ἐγχειρίδιο· ἐὰν ὁ πατέρας του καὶ ἡ μητέρα του ἀπέθαναν, αὐτὸς εἶχε Θεό. Εἶχε τὸν Τριαδικὸ Θεό. Ἐπίστευε στὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸν καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ στὶς μεγάλες θλίψεις ἔλεγε· Ἁγία Τριάς, Πατὴρ Υἱὸς καὶ ἅγιο Πνεῦμα, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλό. Καὶ μὲ αὐτὸ τὸ ᾆσμα τῶν ᾀσμάτων ἐτελεύτησε τὴν ζωή του.
Παραιτήθη. Δὲν ὑπέφερε πλέον τὴν κακία, τὶς συκοφαντίες καὶ τὶς διαβολές, καὶ ὑπέβαλε παραίτησι. Ἐγκατέλειψε τὴν Κωνσταντινούπολι καὶ ἐπῆγε μακριά, στὴν ἔρημο, καὶ ἐκεῖ ἔκανε τραγούδια γλυκύτατα. Αὐτὰ τὰ τραγούδια ποὺ ἀκοῦμε ἐδῶ στὴν ἐκκλησία, «Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε…» καὶ τὸ «Ἀναστάσεως ἡμέρα· λαμπρυνθῶμεν, λαοί…», εἶνε τοῦ Γρηγορίου. Αὐτὸς ἐνίκησε τὸν Πίνδαρο καὶ τοὺς ἄλλους ποιητάς.
Τέλος ἐκοιμήθη τὴ ζωή του σὲ ἔρημο τόπο, σὲ ἕνα ἀσκητήριο, μόνος καταμόνος, «ἑαυτῷ καὶ Θεῷ συστρεφόμενος». Τὸ δὲ λείψανό του τὸ ἅγιο ἦταν στὴ Ναζιανζὸ τῆς Καππαδοκίας μέχρι τὸ 1922. Τότε οἱ πρόσφυγές μας, ἀφήνοντας τὰ πάντα ―δὲν πῆραν τίποτε ἄλλο μαζί τους―, πῆραν μόνο τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου καὶ τὸ ἔφεραν στὴν πατρική μας γῆ, στὴν Ἑλλάδα. Ὅσοι θέλουν μποροῦν νὰ τὸ ἐπισκεφθοῦν. Εἶνε ἔξω ἀπὸ τὴν Καβάλα στὴ Νέα Κάρβαλη, καὶ γι᾿ αὐτὸ σήμερα ἑορτάζει ὅλη ἡ Καβάλα καὶ τὰ περίχωρα.
Αὐτὸς ἦταν ὁ μέγας πατήρ, ὁ  ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

* * *

Τί διδασκόμεθα, ἀδελφοί;

Πρῶτον, πρέπει νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό, ποὺ μέσα στὴν Ἐκκλησία τὶς δύσκολες στιγμὲς ἔστελνε τοὺς καταλλήλους ἀνθρώπους (Ὅπως καὶ μέσα στὸ ἔθνος, ὅταν αὐτὸ ἐκινδύνευε, νά καὶ ἐγεννᾶτο ἕνας μεγάλος ἄνθρωπος, ποὺ ἔπαιρνε τὸ ἔθνος καὶ τὸ ὕψωνε μέχρι τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ. Ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας εἶνε σειρὰ ἡρώων. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε σειρὰ ἡρώων). Ὀφείλουμε νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό, διότι ἀνέδειξε μέσα στὴν Ἐκκλησία του ἄλλοτε μὲν τὸν Μέγα Βασίλειο, ἄλλοτε τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, ἄλλοτε τὸν Μᾶρκο Εὐγενικό, ἄλλοτε τὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, ἄλλοτε τὸν Μέγα Ἀντώνιο. Σειρὰ ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι κράτησαν ὑψηλὰ τὸ λάβαρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ τοὺς πατέρας.
Δεύτερον, νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὶς θλίψεις τοῦ ἁγίου Γρηγορίου. Ὁ μέγας Γρηγόριος πέρασε ἀπὸ καμίνι. Ὅπως τὸ χρυσάφι περνᾷ ἀπὸ τὸ καμίνι καὶ καθαρίζει, ἔτσι καὶ ὁ Γρηγόριος πέρασε ἀπὸ καμίνι. «Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν» αὐτόν (Σ. Σολ. 3,6).
Τί διδασκόμεθα, ἀγαπητοί μου; Εἶσαι Χριστιανός; Θέλεις νὰ ζήσῃς χριστιανικὴ ζωή; Κρατᾷς τὴν πίστι σου; Πές μου, τί σοῦ στοιχίζει ὁ χριστιανισμός; Νομίζεις ὅτι εἶσαι Χριστιανός, ἐπειδὴ ἔρχεσαι ἐδῶ, ἀνάβεις κερί, κάνεις μιὰ μετάνοια καὶ χασμουριέσαι τὴν ὥρα ποὺ περνᾷ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὰ Ἅγια τῶν ἁγίων; Γι᾿ αὐτὰ τὰ τυπικὰ ποὺ κάνεις θὰ σὲ πῶ Χριστιανό; Πές μου, τί σοῦ στοιχίζει ὁ χριστιανισμός; Τί σοῦ στοιχίζει;
Στὸν μέγα Γρηγόριο ἐστοίχισε πολύ. Ἐπέρασε ἀπὸ διωγμούς, καταδιωγμοὺς καὶ κινδύνους, δοκιμάστηκε «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ».

Λοιπὸν κ᾿ ἐσύ· εἶσαι πιστός; Θὰ διωχθῇς. Εἶσαι Χριστιανὸς ἀληθινός; Θὰ διωχθῆς. Εἶσαι μάνα φιλόστοργος, εἶσαι πατέρας καλός, εἶσαι ὑπάλληλος τίμιος, ἄνθρωπος τοῦ καθήκοντος, καὶ δὲν εἶσαι μασόνος καὶ ροταριανὸς καὶ κόλαξ, ἀλλ᾿ εἶσαι ἄνθρωπος μὲ συνείδησι ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ; Θὰ ὑποφέρῃς. «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,22). Λέγει ἀκόμη τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον· «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν… διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12).

Μακάρι λοιπὸν νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ διωχθοῦμε, ὅπως οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἐγώ, ὅταν κινδυνεύω ―καὶ ἔχω πολλὲς περιπέτειες εἰς τὸν βίον μου, γι᾿ αὐτὸ ὁ βίος τῶν πατέρων μὲ συγκινεῖ βαθύτατα―, ὅταν βλέπω νὰ μένωνται οἱ ἐχθροί μου, δοξάζω τὸν Θεὸ καὶ λέγω· Αὐγουστῖνε, κάτι πράττεις στὸν κόσμο. Σὲ πολεμοῦν, ὅταν ἀγωνίζεσαι. Τοὺς νεκροὺς δὲν τοὺς πολεμοῦν, γιατὶ εἶνε θαμμένοι στὰ νεκροταφεῖα.

Ὄχι λοιπὸν νεκροί, ἀλλὰ ζωντανοὶ Χριστιανοί, πιστοὶ καὶ ἀφωσιωμένοι, παιδιὰ τοῦ Γρηγορίου, παιδιὰ τοῦ Βασιλείου, παιδιὰ τῶν μεγάλων πατέρων. Νὰ συνεχίσουμε τὴν πορεία μας, ὥστε ἡ γῆ αὐτὴ τῶν πατέρων μας νὰ εἶνε γῆ ἁγία, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
Αὐγουστῖνος

ἱ. Ναὸς Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 25-1-1976

_________________

ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

__________________

PREDICA MITROPOLITULUI AUGUSTIN DE FLORINA LA POMENIREA

SFÂNTULUI GRIGORIE TEOLOGUL
– 25 ianuarie –

“…Cealaltă universitate, prin care, dacă nu treci, nu eşti om, este durerea, este necazul, este aventura vieţii. Cel pe care nu l-a durut, cel care nu a plâns, cel care nu şi-a udat perna cu lacrimi, nu a cunoscut ce înseamnă viaţa. De aceea, şi tineretul de astăzi, care are toate bunătăţile, nu ştie ce înseamnă viaţă. Dar proorocesc: Acel dandy, taddy-boy, care aruncă farfuria plină, pentru că nu-i place, va flămânzi şi va plânge şi atunci va simţi viaţa…“

“…Eşti creştin adevărat? Vei fi prigonit. Eşti mamă iubitoare, eşti tată bun, eşti funcţionar cinstit, om al datoriei şi nu eşti mason şi rotarian şi linguşitor, ci eşti om cu conştiinţă în lumea aceasta? Vei suferi. „Prin multe necazuri ni se cuvine nouă a intra în Împărăţia lui Dumnezeu” (Fapte 14, 22)…”

“…Aşadar, nu morţi, ci creştini vii, credincioşi şi dedicaţi, copii ai lui Grigorie, copii ai lui Vasilie, copii ai marilor Părinţi, să continuăm pe drumul nostru, ca acest pământ al Părinţilor noştri să fie un pământ sfânt, prin mijlocirile Sfântului Grigorie Teologul…”

ÎN CUPTORUL NECAZULUI
(Sfântul Grigorie Telologul)

(fragment)

Ne aflăm, iubiţilor, în prima lună a anului. Luna aceasta, ianuarie, se numeşte „Luna Părinţilor”. Oare de ce se numeşte aşa? Se numeşte „Luna Părinţilor”, pentru că în această lună sunt sărbătoriţi mulţi Părinţi.
[…]
Îmi veţi îngădui, iubiţii mei, ca în loc să explicăm Evanghelia sau Apostolul zilei, să vă spun câteva cuvinte, foarte puţine cuvinte, despre eroul credinţei noastre, a cărui sfântă pomenire o sărbătorim astăzi, despre Grigorie de Nazianz.

***

Patria lui care este? Nimeni nu s-a născut din stâncă, nici n-am venit de pe lună. Din acest sărman pământ ne-am născut. Patria lui a fost Asia Mică. Pământ sfinţit, pământ sfânt care este adăpat cu sângiurile a zeci de mii de martiri. Satul său – un mic şi neînsemnat sat în afara Cezareei, numit Nazianz. S-a născut din părinţi buni, nobili şi minunaţi. Iar o femeie deosebită era mama lui, vestita Nonna. O femeie rară, din cele mai rare femei, pe care le-a născut duhul Evangheliei. Read more »

Κυριακὴ ΙΕ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 19,1-10)

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ

ΠΟΣΟ γρήγορα, ἀγαπητοί μου, φεύγει ὁ χρόνος! Πότε ἦταν Χριστούγεννα; πότε πρωτοχρονιά; πότε Θεοφάνεια; Εὐτυχεῖς ἐκεῖ­νοι ποὺ ἐκμεταλλεύονται καὶ τὸ τελευταῖο λε­­πτὸ καὶ ἐργάζονται τὰ ἔργα τοῦ Χριστοῦ. Πλησιάζει τώρα ν’ ἀνοίξῃ τὸ Τριῴδιο, ἡ πιὸ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ ἔτους.

* * *

Σήμερα, ΙΕ΄ Κυριακὴ τοῦ Λουκᾶ, ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει ἕνα ἔξοχο παράδει­γμα μετανοίας. Εἶνε ὁ Ζακχαῖος. Τὸ ἐπάγγελμά του τελώνης. Ὄχι ἁπλῶς τελώνης, «ἀρχιτελώ­νης» (Λουκ. 19,2)· προϊστάμενος δηλαδὴ μιᾶς φορολογικῆς ὑπηρεσίας, ἢ μᾶλλον ἀρχηγὸς μιᾶς σπείρας λωποδυτῶν ποὺ κατέκλεβε τὸ λαό. Κλέφτες ὄχι ὅπως αὐτοὶ πού ’νε στὰ βου­νά, ἀλλὰ κλέφτες ποὺ δροῦν νομίμως μέσα στὴν κοινωνία. Διότι ὑπάρχει λῃστεία ποὺ γίνεται παρὰ τὸ νόμο, καὶ λῃστεία μὲ τὸ νόμο καὶ τὴ σφραγῖδα τοῦ κράτους. Ὁ Ζακχαῖος ἦ­ταν μιὰ ἀράχνη ποὺ ἅ­πλωνε τὰ δίχτυα της καὶ ἀπομυζοῦσε τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ. Ἅρπαγας, πλε­ονέκτης, μισητὸς ἀπὸ ὅλους, λύκος.
Καὶ ὅμως αὐτὸς ὁ λύκος ἔγινε ἀρνί! Εἶνε δυνατόν; Καὶ ὅμως. Ἦταν ἕνα θαῦμα ἠ­θικό, ὄ­χι φυσικό, ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἄλλο. Ἡ μετα­βολὴ ἑνὸς ἀνθρώπου ἀπὸ πλεονέκτη σὲ ἐλεήμονα καὶ δίκαιο εἶνε τὸ πιὸ μεγάλο θαῦμα.
Πῶς ἔγινε; Πίστεψε στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, μετανόησε, κι ἀπὸ τότε ἀκολού­θησε τὰ ἴχνη του. Εἶνε ὑπόδειγμα μετανοί­ας. Μακάρι, ἀγαπητοί μου, νὰ ἔχουμε κ’ ἐ­μεῖς τὴ μετάνοια τοῦ Ζακχαίου. Διότι κι ἂν δὲν εἴ­μεθα ἔνοχοι γιὰ ἁμαρτήματα σὰν αὐτὰ ποὺ ἔ­κανε αὐτός, εἴμεθα ὅμως ἔνοχοι σὲ ἄλ­λα· συνεπῶς εἴμεθα κ’ ἐμεῖς ἁμαρτωλοί. Ἂς ἀ­κολουθήσουμε λοιπὸν τὸ παράδειγμά του.
Θὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή μας σὲ τρία σημεῖα τῆς μετανοίας τοῦ Ζακχαίου.
1. Τὸ πρῶτο ποὺ πρέπει νὰ τὸν μιμηθοῦμε γιὰ νὰ ἔχουμε πραγματικὴ μετάνοια, εἶνε τοῦ­το· ὁ Ζακχαῖος εἶχε ἐπιθυμία «ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν» (ἔ.ἀ. 19,3), ἐπιθυμία νὰ γνω­ρίσῃ τὸ Χριστό. Κλεισμένος στὸ τελωνεῖο, ἐ­κεῖ ποὺ μετροῦσε τὰ τριάκοντα ἀργύρια, μὲ τὰ βιβλία καὶ τὰ κατά­στιχα, ἄκουσε τὸ ὄ­νομα τοῦ Χριστοῦ· ὅτι παρουσιάστη­κε ἕνας πάμπτωχος δι­­δάσκαλος ἀνώ­τερος ὅμως ἀπ’ ὅλους, ὅ­τι τὸν ἀκολου­θοῦν παιδιά, γυναῖ­κες, ἀ­γρότες, ψα­ρᾶ­δες, ὅτι ὁ λόγος του ἑλκύει σὰν μαγνή­της, ὅτι κάνει θαύματα καὶ μόνο ἀγγίζον­τας τοὺς ἀρρώστους. Ἄκουγε ὅλ’ αὐ­τά, καὶ ἀποροῦσε· Πῶς αὐτὸς ὁ Ναζωραῖος χωρὶς δραχμὴ στὴν τσέ­πη κατορθώνει νὰ εἶνε τόσο ἰσχυρός; πῶς ὁ ἀπέν­ταρος καὶ ἀκτήμων ἔχει στὰ χέρια του τέτοια ἐξ­ουσία; Θαύμαζε κ’ ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸν δῇ.
Ἐμεῖς, ἐρωτῶ, ἔχουμε τέτοια ἐπιθυμία; Πρέ­πει νὰ ἔχουμε. Καὶ ὁ μὲν Ζακχαῖος τὸν γνώρισε προσωπικῶς, ἐμεῖς μποροῦμε ἆ­ραγε νὰ τὸν γνωρίσουμε; Μποροῦμε. Διότι ποῦ εἶνε ὁ Χριστός; Στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν ἁ­γία Γραφή· ἐκεῖ θὰ βλέπῃς τὸ γλυκύτατο πρόσωπό του καὶ θὰ δημιουργῇς πνευματικὴ σχέσι μαζί του.
2. Τὸ ἕνα λοιπόν, νὰ ἔχουμε ἐπιθυμία νὰ δοῦμε τὸν Ἰησοῦν. Τὸ δεύτερο σημεῖο· ὅταν ὁ Ζακχαῖος ἄκουσε ὅτι περνάει ὁ Χριστός, ἀ­μέσως ἔκλεισε τὰ κατάστιχα καὶ τοὺς λογαρι­ασμούς, καὶ πετάχτηκε ἔξω. Στοὺς δρόμους γινόταν συλλαλητήριο αὐθόρμητο, πλημμύρα. Αὐτός, κοντὸς στὸ ἀνάστημα, χανόταν μέσα στὸ πλῆθος· πῶς νὰ δῇ τὸ Χριστό; Ἀλλὰ τί κάνει ὁ πόθος! Προϊστάμενος τόσων ὑπαλλήλων, ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἀξι­ο­πρέπειά του. Εἶδε στὸ δρόμο μιὰ συκομουριά, καὶ σὰν γατὶ σκαρφάλωσε στὸ δέντρο. Τὸ ἔκανε σκοπιὰ καὶ παρατηρητήριο, κι ἀπὸ ’κεῖ, μέσ’ ἀπ’ τὰ φυλλώματα, παρατηροῦσε μὲ λαχτάρα νὰ δῇ τὸ Χριστό.
Ὅπως λοιπὸν ἐκεῖνος, ἔτσι κ’ ἐμεῖς ν’ ἀνεβοῦμε στὸ δέντρο. Παραβολικῶς ὁμιλῶ. Ποιό εἶνε τὸ δέντρο, ποὺ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀ­νεβαί­νει σ’ αὐτὸ δὲν πατάει πλέον τὴ γῆ ἀλ­λὰ ὑ­ψώνεται μέχρι τὸν οὐρανὸ καὶ γίνεται χερουβὶμ καὶ ἄγγελος; Πνευματικὸ δένδρο εἶνε ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Ὅποιος μπαίνει στὴν ἐκ­κλησία μὲ φόβο καὶ συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του, ἰδιαιτέρως ἐν ὥρᾳ θείας λειτουργίας, αἰσθάνεται τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τὸν βλέπει καὶ συνομιλεῖ μαζί του.
3. Τὸ πρῶτο λοιπόν, νὰ γνωρίσουμε τὸν Ἰησοῦν· τὸ δεύτερο, νὰ ἐκκλησιαζώμεθα συχνὰ καὶ νὰ ἁγιαζώμεθα. Καὶ τὸ τρίτο, τὸ σπουδαιότερο, ποιό εἶνε; Ὁ Ζακχαῖος δὲν ἀρκέσθηκε μόνο σ’ αὐτά. Ἔκανε κάτι ἄλλο, ἕνα δύσκολο ἔργο· ἄνοιξε τὸ βαλάντιό του. Ὁ Χριστὸς τὸν εἶ­δε καὶ τοῦ λέει· «Ζακχαῖε…» (ἔ.ἀ. 19,5). Πρώτη φορὰ τὸν ἔβλεπε, καὶ τὸν φώναξε μὲ τὸ ὄ­νομά του. (Ὁ Χριστὸς γνωρίζει τὰ ὀνόματά μας. Ὅ­σο ταπεινὸς καὶ ἄσημος κι ἂν εἶσαι, τὸ ὄνομά σου εἶνε γνωστὸ στὸ Θεό). Ζακχαῖε παιδί μου, λέει, «κατέβα κάτω». Ἐκεῖνος ἀμέσως κατ­έ­βη­­κε καὶ τὸν ἀκολουθοῦσε νὰ πᾶνε στὸ σπίτι του. Θὰ πήγαινε λοιπὸν ὁ Χριστὸς στὸ σπίτι τοῦ ἁ­μαρτωλοῦ; δὲν ὑπῆρχαν ἄλλα σπίτια, ἱερέων καὶ φαρισαίων; Ὁ Χριστὸς θέλησε νὰ πάῃ στὸ σπίτι αὐτό, τὸ πιὸ ἁμαρτωλὸ σπίτι! Ὁ Ζακχαῖος, ἔμεινε ἔκπληκτος. Καθὼς πλησίαζαν στὸ σπίτι, συναισθανόταν ὅτι δὲν εἶνε ἄξι­ος νὰ φιλοξενήσῃ τὸ Χριστό. Θὰ ἄνοιγαν οἱ πόρ­τες ἑνὸς σπιτιοῦ ποὺ κάθε πέτρα του ἔ­σταζε αἷμα, νὰ περάσῃ μέσα ὁ Χριστός; (Ἂν κατέβαινε κ’ ἐδῶ ἕνας ἄγγελος κ’ ἔπαιρνε τὰ σπίτια ὅλα, πολυκατοικίες καὶ μέγα­ρα, καὶ τὰ ἔ­σφιγγε, θὰ ἔσταζαν αἷμα! Λίγα σπίτια ἔχουν χτιστῆ μὲ τὸν τίμιο ἱδρῶτα. Τὰ μεγάλα σπίτια δὲν χτίζονται μὲ τὸ Εὐαγγέλιο· μὲ τὸ διάβολο χτίζονται, μὲ τὰ τριάκοντα ἀργύρια, μὲ κλοπές, κομπίνες, ἀπάτες καὶ πλαστογραφίες).
Τὴν ὥρα ἐκείνη λοιπὸν ὁ Ζακχαῖος εἶδε τὸ σπίτι του δι­αφορετικά, μὲ ἄλλα μάτια. Εἶδε, ὅτι τὸ σπίτι αὐτὸ τό ’χτισαν ἡ πλεονεξία καὶ ἡ ἀ­δικία, καὶ τί ἔκανε; Στάθηκε στὴν πόρτα. «Σὲ παρακαλῶ, Κύριε, στάσου μιὰ στιγμή», εἶπε. Καὶ προτοῦ νὰ μπῇ μέσα ὁ Χριστός, πῆ­ρε δυὸ μεγάλες ἀποφάσεις, ποὺ δείχνουν ὅτι ἡ μετά­νοιά του ἦταν εἰλικρινής. Ἐὰν ἔπαιρναν ὅλοι τέτοιες ἀποφάσεις, ὁ κόσμος θὰ ἦταν πολὺ διαφορετικός. Ἡ μία ἀπόφασις· «Τὰ μισά», λέει, «ἀπὸ τὰ ὑ­πάρχοντά μου τὰ δίνω στοὺς φτω­χούς». Δὲν ἔδωσε ὅμως μόνο τὰ μισά· ὅλη τὴν περιουσία του τὴν ἔδωσε. Γιατὶ κατόπιν, μὲ τὴν ἄλλη ἀ­πόφασι ποὺ πῆρε, εἶπε· «Καὶ ἂν κάποιον τὸν ἀ­δίκησα σὲ κάτι, εἶμαι πρόθυμος νὰ τοῦ δώσω τετραπλάσια». Ἕνα ἔκλεψα; τέσ­σερα θὰ δώσω. Δέκα ἔκλεψα; σαράντα θὰ δώσω. Ἑκατὸ ἔ­κλεψα; τετρακόσια θὰ δώσω. Ἕ­να ἀρνὶ ἔ­κλεψα; τέσσερα ἀρνιὰ θὰ δώσω. Αὐτὴ ἦταν ἡ μεγάλη ἀπόφασι. Τί τοῦ ἔμεινε ὕστερα ἀπὸ αὐτά; Τίποτα. Ἔμεινε κι αὐτὸς ὁ Ζακχαῖος φτωχὸς ὅ­πως ὁ Ναζωραῖος.
Συγ­κλονιστικὴ ἡ μετάνοια τοῦ Ζακχαίου. Τὴν χαρακτηρίζουν τὰ δύο μεγάλα αἰτήματα τῆς χριστιανικῆς πίστεως· πρῶτον ἡ δικαιο­σύνη («Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐ­πὶ τῆς γῆς» Ἠσ. 26,9), καὶ δεύτερον τὸ ἔλεος. Πρῶτα δικαιοσύνη καὶ ἔπειτα ἔλεος. Ἀποζημί­ωσε ὅσους ἀδίκησε. Δὲν πῆρε τὰ κλεμμένα νὰ κάνῃ μ’ αὐτὰ ἐλεημοσύνη, ὅπως κάνουν τώ­ρα μερικοὶ ἐφοπλισταί, ποὺ πήκτωσαν τὴ θάλασσα μὲ τὰ καράβια τους – εἶνε βέβαια αὐτὸ μία ἀπόδειξις τῆς δραστηριότητος καὶ τῆς εὐ­φυΐας τους, ὄχι ὅμως καὶ τῆς χριστιανοσύνης τους. Αὐτοί, ἀπὸ τὰ μεγάλα κέρδη ποὺ πραγμα­τοποιοῦν, κάνουν καὶ μερικὲς ἐλεημοσύνες.
Δικαιοσύνη καὶ ἔλεος. Καὶ δίκαιος καὶ ἐλεήμων ἀπεδείχθη ὁ Ζακχαῖος. Καὶ τότε ὁ Χριστὸς ὕψωσε τὰ χέρια καὶ εἶπε· «Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο» (Λουκ. 19,9). Τὸ σπίτι αὐτὸ ἦταν ἕτοιμο νὰ καταστραφῇ· δὲν εἶ­χε σωτηρία. Διότι οἱ ἀδικίες εἶνε δυναμίτης. Ὅποιος δη­μιουργεῖ περιουσίες ἀπὸ χρήματα ἄδικα, τινάζει στὸν ἀέρα τὴν οἰκογένειά του.

* * *

Τὸ μεσημέρι στὸ σπίτι ἔχετε τὸ φαγητό σας. Σκεφθῆτε, ἀδέρφια μου, ὅτι ἑκατομμύρια ἄν­θρωποι πάνω στὴ γῆ δὲν ἔχουν ψωμὶ νὰ φᾶνε καὶ πεθαίνουν σὰν τὶς μῦγες ἀπὸ τὴν πεῖνα.
Μπρός, Ζακχαῖοι τῶν ὀρέων καὶ τῶν πόλεων, Ζακχαῖοι μικροὶ καὶ μεγάλοι! Δύο τὰ αἰτήματα· δικαιοσύνη καὶ ἔλεος. Ὅταν τὰ δύο αὐ­τὰ πραγματοποιηθοῦν, τότε ὁ Χριστός, ὅπως στὸ Ζακχαῖο εἶπε «Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τού­τῳ», τὰ ἴδια λόγια θὰ ἐπαναλάβῃ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Πάνω ἀπ’ τὸ σταυρὸ θὰ ὑψώσῃ τὰ ἄ­χραντά του χέρια σ’ ἀνατολὴ καὶ δύσι, βορᾶ καὶ νότο, καὶ θὰ πῇ· «Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ».
Ὁ Ζακχαῖος εἶνε ὑπόδειγμα μετανοίας. Ὅ­πως τὸν ἔχουμε μιμηθῆ στὸν βίο τῆς ἁμαρτί­ας, νὰ τὸν μιμηθοῦμε καὶ στὸν βίο τῆς μετανοίας. Μία γνωριμία ἀξίζει· νὰ γνωρίσουμε τὸ Χριστό. Ἂς ἀνεβαίνουμε στὸ δέντρο τῆς ἁγί­ας του Ἐκ­κλησίας. Ἂς μετέχουμε στὴν θεία λειτουργία. Ἂς ἐκκλησιαζώμεθα τακτικά, ἂς ἀνοί­γουμε τὴν καρδιά μας, ἂς τὴν κάνουμε σαλόνι ὅπου θὰ ὑ­ποδεχώμεθα τὸ Χριστό. Καὶ τότε Ἐκεῖνος θὰ εὐλογήσῃ ἐμᾶς, τὰ ἔργα μας, τὶς οἰ­κογένειές μας, τὰ παιδιά μας, τὴ μαρτυρική μας πατρίδα, καὶ θὰ πῇ· «Σήμερον σωτηρία τῷ κόσμῳ γέγονε», διότι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου «ἦλ­θε ζη­τῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός» (ἔ.ἀ. 19,10).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου εις τον ιερό ναὸ του Ἁγίου Ἀθανασίου Ἄνω Κυψέλης – Ἀθηνῶν 23-1-1977)

___________________________

ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

___________________________

EVANGHELIA DIN DUMINICA A 32-A DUPĂ RUSALII  (LUCA 19: 1-10)

• 1.      Şi intrând, trecea prin Ierihon.
• 2.      Şi iată un bărbat, cu numele Zaheu, şi acesta era mai-marele vameşilor şi era bogat.
• 3.      Şi căuta să vadă cine este Iisus, dar nu putea de mulţime, pentru că era mic de statură.
• 4.      Şi alergând el înainte, s-a suit într-un sicomor, ca să-L vadă, căci pe acolo avea să treacă.
• 5.      Şi când a sosit la locul acela, Iisus, privind în sus, a zis către el: Zahee, coboară-te degrabă, căci astăzi în casa ta trebuie să rămân.
• 6.      Şi a coborât degrabă şi L-a primit, bucurându-se.
• 7.      Şi văzând, toţi murmurau, zicând că a intrat să găzduiască la un om păcătos.
• 8.      Iar Zaheu, stând, a zis către Domnul: Iată, jumătate din averea mea, Doamne, o dau săracilor şi, dacă am năpăstuit pe cineva cu ceva, întorc împătrit.
• 9.      Şi a zis către el Iisus: Astăzi s-a făcut mântuire casei acesteia, căci şi acesta este fiu al lui Avraam.
• 10.    Căci Fiul Omului a venit să caute şi să mântuiască pe cel pierdut.

PREDICA MITROPOLITULUI AUGUSTIN DE FLORINA

LA DUMINICA A 32-A DUPĂ RUSALII

– Luca 19, 1-10 –

SOARTĂ?

„Şi când a sosit la locul acela, Iisus, ridicându-şi ochii, l-a văzut” (Luca 19, 5)

[…]

Un om, care nu are nicio idee despre cuvântul lui Dumnezeu şi judecă lucrurile lumeşte, când aude că Hristos S-a oprit pe cale, Şi-a înălţat ochii şi l-a văzut pe Zaheu în copac, va spune că aşa a fost sortit. Dar oare acest fapt a fost sortit? Şi, în genere, se pune întrebarea: Există soartă?

***

Strămoşii noştri antici, care adorau idolii, aveau printre alte zeităţi şi pe zeiţa Τihi sau Soarta. Confecţionau statui, care o prezentau pe Tihi (Soarta), ca pe o femeie care deţine comori şi le împrăştie unde vrea. Toate le atribuiau Sorţii; şi cele plăcute şi cele neplăcute. – Aşa a vrut soarta, destinul!…

Hristos a nimicit idolii. Şi totuşi există oameni, care pe de o parte se numesc creştini, însă gândesc şi vorbesc ca nişte închinători la idoli. – Soarta, zic. A fost sortit!… Unul e norocos, altul e ghinionist… Şi este atât de înrădăcinată în inimile lor ideea  de soartă, încât aceşti oameni L-au anulat pe Dumnezeu; toate le subordonează sorţii. Dar mai există şi unele femei, care profită de ignoranţa oamenilor şi zic – chipurile, că din câteva semne prevăd viitorul. – Să-ţi spun soarta!… Şi şterpelesc portofelele celor neghiobi.

Dar soartă şi destin  nu există. Acestea sunt fantezii. Să luam de pildă ceea ce s-a întâmplat în Ierihon. Întrebăm: Întâmplarea aceasta a fost sortită? Nu. Pentru că înainte ca Hristos să privească, a premers un şir de acţiuni.

Zaheu era mai-marele vameşilor. Dar când a auzit că a venit Hristos în cetate, i s-a născut dorinţa de a-L cunoaşte pe Hristos. A ieşit în drum, dar pentru că era mic de statură, nu putea să-L vadă. De aceea, a alergat înainte ca un copilaş, s-a căţărat într-un copac şi de acolo aştepta să treacă Hristos, ca să-L vadă. Această dorinţă puternică a lui Zaheu a văzut-o Hristos, Care cunoaşte inimile oamenilor, şi a hotărât să-i îndeplinească dorinţa puternică şi să-i răsplătească bunăvoinţa. Dacă Zaheu n-ar fi avut această râvnă, Hristos nu Şi-ar fi ridicat privirea spre el. Aşadar, evenimentul n-a fost sortit. Zaheu a meritat interesul lui Hristos. Atâţi alţi oameni, care erau în jurul Lui, nu s-au învrednicit de onoarea de care a fost învrednicit Zaheu.

Dar la fel ca în cazul lui Zaheu, aşa şi în alte episoade şi întâmplări din viaţă nu există soartă. Fiecare om este creatorul sorţii lui. Pentru că Dumnezeu a dat omului şi minte şi inimă şi conştiinţă şi libertate, ca să se gândească, să judece şi să ia hotărâri care să fie spre folosul lui şi spre propăşirea lui. Îşi foloseşte bine darurile dumnezeieşti? Va avea o soartă bună, va trăi fericit. Foloseşte rău aceste daruri? Va avea o soartă rea, va trăi mizerabil. Cine e de vină?

Unul se duce şi doarme pe gura unei fântâni. Noaptea, în timp ce doarme, se întoarce pe-o parte, cade în fântână şi se îneacă. Întrebăm: Cauza este inexistenta soartă? Sau el însuşi, care ar fi trebuit să se gândească la asta înainte de a se întâmpla? Din nefericire, acelaşi lucru îl fac mulţi, iar după aceea îşi blesteamă soarta. Vreţi şi alte exemple? Unul se îmbată. În pofida sfatului medicului, în pofida îndemnurilor şi lacrimilor femeii şi copiilor lui, prietenilor şi rudelor lui, acesta continuă să bea. Se îmbolnăveşte. Devine alcoolic. Cele dinăuntru ale lui ard. Moare. Cine e de vină? Soarta inexistentă sau patima băuturii? Altul este jucător la cărţi şi joacă tot timpul. În sfârşit, falimentează şi ajunge la închisoare. Cine e de vină? Soarta sau patima lui? Bine zice poporul: „Cum îţi aşterni aşa vei dormi”. Astfel, prin aceste exemple se demonstrează că omul este creatorul viitorului său, al sorţii lui.

Dar trebuie să mărturisim că există şi lucruri care nu depind de acţiunile omului. Astfel de lucruri sunt de pildă cutremurul, inundaţia, neplouarea, seceta, epidemiile şi alte rele care se întâmplă în viaţa umană. […]

***

Concluzia noastră este că nu există soartă. Omul prin faptele lui bune sau rele este creatorul viitorului său. Dar deasupra tuturor stă Dumnezeu, Care, fără să anuleze voinţa omului, se îngrijeşte cu nesfârşită dragoste de întreaga Lui creaţie, iar mai înainte de toate de om. Aşadar, nu sorţii, nu destinului şi norocului, ci „Pe noi înşine şi unii pe alţii şi toată viaţa noastră lui Hristos Dumnezeu să o dăm” (Dumnezeiasca Liturghie).

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”)

Сабор Светог Јована Крститеља
(7/20 Јануар)

БОЖАНСТВО ХРИСТОВО ПОСВЕДОЧЕНО ОД ЈОВАНА

«И ја сам видео и засведочио да је он Син Божији» (Јова. 1,34

Данас је, драги моји, празник светог Јована  Претече и Крститеља. Са овим празником, затворен је циклус који се назива Дванаестодневница, улазимо поново у нормалан ток.

* * *

Ко је био Јован Претеча? Није био обичан човек, као сви ми. Он је био посебна личност, један посебан пољски цвет, веома редак. Био је посвећен «још у утроби матере своје» (Лука. 1,15). Рођен је чудом из неродне утробе Јелисаветине. Није познао свет. Још у малој доби отишао је у пустињу недалеко од Јордана и тамо је остао. Живео је потпуно посвећен подвигу, тешком, као пример свима нама данашњим Хришћанима, који живимо толико далеко од онога што прописује Еванђеље. Одело његово била је једна хаљина од камиље длаке. Храна његова су били «дивљи мед » и «скакавци» (Мат. 3,4). Други говоре да су «скакавци» врхови дивљих трава, признато тумачење је да се ради о познатим инсектима у тим крајевима, које до данас бедуини суше, као ми што сушимо паприке, и тако једемо. Кревет његов је био од трски из реке. Пиће његово није било вино или неко друго алкохолно пиће, него вода Јордана. Кров му је било небо. Друштво су му биле дивље звери. За рад је имао молитву. А књига коју је изучавао је била природа распрострањена пред њим, Јордан, пустиња, звезде…

Тридесет и више година је тамо проживео Јован. Затим је добио заповест да напусти пустињу и да постави амвон на обали Јордана. Тамо је започео ватрену проповед, која је сатворена у једној речи, речи, коју када би човечанство осетило, променило би заиста свој живот. Сви траже промену. Промена, промена! кажу. Та промена о којој говоре дипломате, политичари, мали и велики, је нозбиљна и површна. Истинску промену, промену коју прижељкујемо у свим човечанским стварима – то је жеља свечовечанска-, то је оно што препоручује Јован Претеча у Еванђељу. То је промена из корена и издражава се са једном речју «Покајте се» (Мат. 3,2). Покајање, дакле, из корена, из дубине нашег срца да се промени наш ум, да учинимо преокрет од 180 степени, да се вратимо основи, нашем корену, Богу. «Покајте се» каже Јован, јер се приближило Царство небеско. «Покајте се», јер се повећава гнев Божији, спреман је и «свако дрво које не рађа добра рода, сијече се и у огањ баца» (Мат. 3,2,10). Јован је био светао, будан. Реч његова, живот његов, његов подвижнички лик су као магнет привлачили мноштво и Јордан се испунио људима. Долазили су му млади мушкарци и жене, војници, цариници,књижевници и фарисеји. Мали и велики су се окупљали око њега. Јован их је поучавао. Они који су примали његове речи, покајали су се заиста и улазили су у воду и тамо, као што је било, исповедали су се. Тако су добијали крштење Јованово.

* * *

У том мноштву што је тамо долазило, дошао је и један човек без круне на глави, без обележја, као један од многих. Међутим није био један од многих, то је био један и јединствен , то је био Христос. Нико га није познао чак ни Јован (види Јов. 1,31). Иако су били први братанци, нису се никада пре сусрели. Један је живео од малена у пустињи а други у свету. Кренули су на два супротна пута, један пут осаме а други пут суживота. Један је био подвижник а други друштвено биће. Пример да се не спашавају само подвижници већ и људи који живе у свету. Сада се сусрећу на обали Јордана као странци. Јован када је видео натприродне појаве, схватио је да је то Христос.
Када му је Исус затражио да га крсти, он је осетио нелагодност и изразио је негирање. Исус му рече: «Остави сада, јер тако нам треба испунити сваку правду.» (Мат. 3,15), неопходно је да ме крстиш. Подрхтавајући онда је Јован крстио Христа. И говори нам Јован у данашњем еванђељу: «И ја га не знадох, али Онај који ме посла да крштавам водом он ми рече: На кога видиш да силази Дух и остаје на њему то је онај који крштава Духом Светим. И ја сам видео и засведочио да је он Син Божији» (Јов. 1,33-34).

Осим тога натприродног дела Јован је приметио и нешто друго, када је крстио Исуса, «изађе одмах из воде» (Мат. 3,16).То има своје значење драги моји. Зато јер они који су на тај начин крштавани нису одмах излазили из воде. Остајали су у води, по десет, двадесет минута а некад и по пола сата, зависно од њихових грехова, и тамо, док су били у води, исповедали су своје грехове, њихова исповест је трајала колико и њихово крштење. Али Христос је изашао «одмах», значи само што је ушао у воду, из воде је и изашао. Зато што није имао грехова да каже , био је безгрешан. Међутим зашто се онда крстио? Крстио се да се објави тајна свете Тројице. Отац, Син и свети Дух. «Во Иордање крешчајушчусја Тебје Господи…(троп. Богој.) Света Тројице спаси и помилуј свет. У наставку Јован је наставио још снажнију проповед. Позивао је људе на покајање. Једном је отишао даље од Јордана у престолницу, у срце Јудаизма, у центар. Када је Јован чуо да је Ирод отерао своју закониту супругу и да сада живи незаконито са једном конкубином, са женом брата свога, одмах је дошао на двор и као муња је рекао оне чувене речи: «Не можеш ти имати жену брата својега» (Марк. 6,18). Ту своју искреност је платио својим животом – својом главом, био је заклан, одсечена му је глава од Ирода. То је у кратким цртама био његов свети живот. Уколико други људи са својим страстима и пороцима постају оваплоћени демони, Јован је постао «оваплоћени анђел».зато се и фрескопише са крилима, јер је летео небесима. Ходао је земљом, али су његов ум, дух, срце и осећања били на небесима. И унаточ томе није се погордио. Док се народ запитао није ли можда он Месија, Јован је порицао и говорио: «Ја нисам Христос» (Јов. 1,20)· ја само оглашавам долазак Христа у свет.

* * *

То је Јованово сведочанство. «И ја сам видео и засведочио да је Он Син Божији» (Јов. 1,34). Има вредност његово сведочанство. На суду се може појавити сто сведока, али паметан судац не запажа сведочења многих, он запажа само сведочење оних који дају јемство(потврду) истине. И између мноштва сведока за Исуса издваја се Јованово сведочење. Није био случајно лице. Ако не поверујемо Јовану, коме ћемо поверовати? На светском суду човечанства он се појављује и сведочи, а његово сведочанство каже:“ И ја сам видео и засведочио “ да је Исус „син Божији“ није само један обични човек, социолог или речити говорник, него је и више од тога, он је Бог! Христос је Бог. „Дођимо и поклонимо му се“. Истина је основа, темељ, наш корен. И баш зато што је Бог, Црква коју је основао је неуништива. Бог! то узвикује спиља. Бог! то узвикују мудраци. Бог! то узвикују чобани Витлејма. Бог! то повикује звезда. Бог! то узвикује Јордан. Бог! то узвикују звезде. А ако ми утихнемо, и ако ми постанемо неверни и изопачени, и камење које газимо ће узвикивати: „ Један је свет, један је Господ, Исус Христос, у славу Бога Оца. Амин.“ (Фил. 2,11 и Св. Лит.).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Говор Митрополита Флорине о. Августина Кандиота у св. Храму Св. Јована у Птолемаиди 7-1-1979)

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑΤΑ

ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 2012

ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ

Πλημμύρα συμπροσευχῶν μετά τῶν αιρετικῶν ενέσκυψεν με την ανατολήν τοῦ 2011, ως ηφαιστιακή έκκρηξις προερχομένη και κατευθυνομένη εκ τοῦ εσβεσμένου από την Ορθοδοξία Οικουμενικοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως. «Σε καταιγισμό οι δαιμονικές δυνάμεις τοῦ Οικουμενισμοῦ, και σε μεγάλη κινητικότητα αι ουράνιαι δυνάμεις αντιστοίχως ευρίσκονται προς σωτηρίαν τῆς Ορθοδοξίας» (Αγιορείτης Γέροντας).

Άρα γε τί συνέβη; Αφοῦ ο πάπας δεν προσχωρεĩ εις την Ορθοδοξίαν, μήπως ο Πατριάρχης Κων/λεως προσεχώρησεν εις τον Παπισμόν; Εἶναι επίσκοπος Κων/λεως ή διπλωμάτης; Δογματικῆς και κανονικῆς ακριβείας γλῶσσαν δέν ομιλεĩ αλλά ευέλικτον διπλωματικήν υποκρισίαν.

Εἶναι προτιμότερον να εκριζωθή ο ιστορικός τῆς Κωνσταντίνου-πόλεως θρόνος, όπως οι εκκλησίες τῆς Αποκαλύψεως και τῆς αιρετικῆς Ρώμης, ακόμη δε και να καταποντισθῆ εις τά βάθη τοῦ Βοσπόρου, παρά να επιχειρηθῆ έστω και η ελαχίστη παρέκκλισις από τῆς χρυσῆς τῶν πατέρων γραμμῆς («ού χωρεĩ συγκατάβασις εις τά τῆς πίστεως»).

Παρουσιάζω κατωτέρω αποδείξεις.

Νικόλαος Γ. Σαββόπουλος
Θεολόγος

ΕΡΩΤΩΜΕΝ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Τοῦ κ. Ν. Σωτηροπούλου, θεολόγου – φιλολόγου

Τὴν Κυριακὴν πρὸ τῶν Χριστουγέννων ὁ Μέγας ᾿Αρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἢ μᾶλλον Οἰκουμενιστικοῦ Πατριαρχείου κ.Μάξιμος ὡμίλησε παρουσίᾳ τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρὸς τὸν λαὸν μὲ θέμα «Περὶ πλουτισμοῦ Θεολογίας· καὶ περὶ καυχωμένων ἢ συμπλεγματικῶν;».

Τὴν ὁμιλίαν του ὁ Μέγας ᾿Αρχιδιάκονος ἤρχισε μὲ τὴν φράσιν ὕμνου τῶν Χριστουγέννων, «Διό Σοι προσφέρομεν καὶ ἡμεῖς ὑπὲρ τὴν χρηματικὴν φορολογίαν ᾿Ορθοδόξου πλουτισμὸν Θεολογίας».῾Υπεστήριξε δὲ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς του καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας του τοὺς οἰκουμενιστικοὺς διαλόγους, οἱ ὁποῖοι, κατ᾿ αὐτόν, πλουτίζουν τὴν ᾿Ορθόδοξον Θεολογίαν, ἐνῷ χωρὶς αὐτοὺς τοὺς διαλόγους ἡ ᾿Ορθόδοξος Θεολογία καθίσταται«γυμνὴ καὶ πτωχή».

Γυμνὸς καὶ πτωχὸς θεολογικῶς εἶσθε σεῖς, Μεγάλε ᾿Αρχιδιάκονε, διότι στερεῖσθε σοβαρῶν ἐπιχειρημάτων ὑπὲρ τῶν οἰκουμενιστι κῶν θέσεών σας. ῾Η ᾿Ορθοδοξία δὲν εἶνε ἐλλειμματικὴ ᾿Εκκλησία, ὅπως εἶπεν ὁ σημερινὸς Πάπας, ὁ τόσον προσφιλὴς εἰς τοὺς οἰκουμενιστάς, ἀλλ᾿ εἶνε «ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ ᾿Εκκλη σία», ὅπως ὁμολογοῦμεν εἰς τὸΣύμβολον τῆς Πίστεως. Τί σημαίνει αὐτὴ ἡ ὁμολογία; Δὲν σημαίνει πληρότητα; Δὲν σημαίνει ὁλόκληρον τὴν ἀναγκαίαν διὰ τὴν σωτηρίαν μας ἀλήθειαν; Δὲν σημαίνει θεολογικὸν πλοῦτον;

Κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ διὰ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος ὁ μέγας Παῦλος ἐκήρυξε καὶ διεκήρυξε· «Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀν θρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν· ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς, καὶ ἐστέ ἐν αὐτῷ πεπληρωμένοι» (Κολ. β´ 8–10). Μεταφράζουμε· «Προσέχετε μήπως σᾶς ἐξαπατήσῃ καὶ σᾶς παρασύρῃ κανεὶς μὲ τὴ φιλοσοφία καὶ καθαρὴ ἀπάτη, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοσι τῶν ἀνθρώπων, σύμφωνα μὲ τὰ πτωχὰ στοιχεῖα τοῦ πλανωμένου κόσμου καὶ ὄχι σύμφωνα μὲ τὸ Χριστό. Διότι μέσα σ᾿ αὐτὸν κατοικεῖ ὅλος ὁ πλοῦτος τῆς θεό τητος οὐσιωδῶς, καὶ ἔτσι δι᾿ αὐτοῦ εἶσθε πάμπλουτοι». Συμφώνως πρὸς τὸν θεόπνευστον τοῦτον λόγον ἡ φιλοσοφία εἶνε «σκέτη» ἀπάτη, καὶ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμουεἶνε πτωχά.

Καὶ πῶς λοιπὸν ἰσχυρίζονται οἱ οἰκουμενισταί, ὅτι ὁ διάλογος μὲ τὰς διαφόρους φιλοσοφίας καὶ τοὺς διαφόρους πολιτισμοὺς τοῦ κόσμου εἶνε δημιουργικὸς καὶ πλουτίζει τὴν ᾿Ορθόδοξον Θεολογίαν; ῾Ο Χριστιανισμὸς εἰς τὴν γνησίαν καὶ αὐθεντικὴν μορφήν του οὐσιαστικῶς δὲν ὑστερεῖ εἰς τίποτε, ὥστε νὰ ἔχῃ ἀνάγκην συμπληρώσεως. ῾Ο Χριστιανισμὸς εἶνε ὁ ἀληθὴς καὶ τέλειος πολιτισμός.

Ἀπὸ τὸν ῾Ελληνισμὸν ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἔλαβε τίποτε τὸ οὐσιαστικόν, ἔλαβε μόνον τὴν γλῶσσαν.Η σχέσις Χριστιανισμοῦ καὶ ῾Ελληνισμοῦ δὲν εἶνε ἰδεολογική, ἀλλ᾿ εἰδολογικὴ λόγῳ τῆς ἑλληνικῆς γλωσσικῆς ἐπενδύσεως τῶν οὐρα νίων ἀληθειῶν. Συμφώνως πρὸς τὸ παρατεθὲν ἀποστολικὸν χωρίον ἐντὸς τοῦ Χριστοῦ «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς». Τὸ «πλήρωμα» ἐδῶ σημαίνει «πλοῦτος». ᾿Εντὸς τοῦ Χριστοῦ κατοικεῖ ὅλος ὁ πλοῦτος τῆς θεότητος οὐσιωδῶς. Καὶ διὰ τοῦτο, ὅσοι πιστεύουν εἰς τὸν Χριστὸν ὀρθῶς, ᾿Ορθοδόξως, εἶνε «πεπληρωμένοι», δηλαδὴ «πεπλουτισμένοι, πάμπλουτοι».

Οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας ἡρμήνευσαν καὶ ἀνέπτυξαν ὀρθῶς,᾿Ορθοδόξως, τὰς ἀληθείας τῆς Πίστεως, καὶ διὰ τοῦτο εἰς τὸν ὕμνον τῶν Χριστουγέννων γίνεται ἀναφορὰ εἰς τὸν πλουτισμὸν τῆς Ορθοδόξου Θεολογίας. ᾿Ερωτῶμεν τώρα τὸν Μέγαν Ἀρχιδιάκονον τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Πατριαρχείου· ἀπὸ τοὺς διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, οἱ ὁποῖοι εἰς τὰς ἡμέρας μας ἔγιναν ἐπὶ δεκαετίας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰς προσεγγίσεις εἰς τὰς ἄλλας Θρησκείας, τὰς ὁποίας ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐχαρακτήρισε «σεβαστὰς» καὶ «σεβασμίας», ποῖον ὄφελος προέκυψε διὰ τὴν ᾿Ορθόδοξον Θεολογίαν; Προσετέθη τίποτε εἰς τὸν πλοῦτον της;

Νὰ μὴ ὁμιλῇ γενικῶς καὶ ἀορίστως ὁ Μέγας Ἀρχιδιάκονος, ἀλλὰ νὰ ἀναφέρῃ συγκεκριμένα στοιχεῖα ἀπὸ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους, μὲ τὰ ὁποῖα ἐπλουτίσθη ἡ ᾿Ορθόδοξος Θεολογία. Ἀναμένομεν. ῍Η μᾶλλον δὲν ἀναμένομεν. Διότι τοιαῦτα στοιχεῖα δὲν ὑπάρχουν. ῾Ο Μέγας Ἀρχιδιάκονος ὡμίλησεν ὅπως ὡμίλησε, διὰ νὰ εὐπροσωπήσῃ καὶ νὰ εὐαρεστήσῃ εἰς τὸν ἀρχιοικουμενιστὴν αὐθέντην καὶ δεσπότην του.

Δι᾿ ἡμᾶς τοὺς παραδοσιακοὺς καὶ συντηρητικοὺς καὶ ἀντιοικουμενιστὰς ἔθεσε τὸ ἐρώτημα ὁ Ἀρχιδιάκονος· «Διατί προσκολλώμεθα εἰς τὸ παρελθόν;». Καὶ εἰς τὸ ἐρώτημα ἀπήντησε· «Μία κατὰ γράμμα προσκόλλησις “ἀποκτείνει” τὸ πνεῦμα καὶ τὴν οὐσίαν τῆς ᾿Ορθοδόξου πίστεως». Λανθάνετε, κ. Μάξιμε. Ἀδικεῖτε τοὺς συνειδητοὺς Ορθοδόξους. Οἱ συνειδητοὶ ᾿Ορθόδοξοι καὶ εἰς τὸ γράμμα προσκολλῶνται καὶ εἰς τὸ πνεῦμα προσκολλῶνται ἀναλόγως τῶν περιπτώσεων. Τὸ «ἀποκτείνει», τὸ ὁποῖον εἴπατε, δὲν ἰσχύει διὰ τοὺς συνειδητοὺς ᾿Ορθοδόξους, ἀλλὰ διὰ σᾶς ἐν τῇ ἐννοίᾳ, ὅτι ἡ μὴ προσκόλλησίς σας εἰς τὰς νεωτεριστικὰς ἀντιλήψεις τοῦ Πατρι άρχου «ἀποκτείνει» τὴν ἐλπίδα σας νὰ ἐπισκοποποιηθῆτε, νὰ γίνετε καὶ σεῖς αὐθέντης καὶ δεσπότης.

῾Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τοὺς ἀντιοικουμενιστὰς ᾿Ορθοδόξους ἔχει ἀποκαλέσει «ἀκραίους» καὶ «φονταμενταλιστάς». Καὶ ὁ Ἀρχιδιάκονός του ἀπεκάλεσε «καθυστερημένους» καὶ «συμπλεγματικούς», κομπλεξικούς. Καὶ μὲ ἄλλους ὁμοίους χαρακτηρισμοὺς στολίζονται οἱ πιστοὶ ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστάς, ὅπως «φανατικοί» καὶ «ταλιμπάν». Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Νέας Εποχῆς ἐγέμισαν τὰ στήθη τῶν πιστῶν μὲ πλῆθος παράσημα. Καὶ διὰ νὰ ἐπανέλθωμεν εἰς τὸν Ἀρχιδιάκονον, ἐνῷ αὐτὸς τοὺς ἀντιοικουμενιστὰς ᾿Ορθοδόξους ὑβρίζει, διὰ τὸν Πατριάρχην του, καίτοι προέβη εἰς πολλὰς ἀντορθοδόξους δηλώσεις καὶ ἐνεργείας καὶ προσέφερεν ὡς δῶρον «τὸ ἅγιον Κοράνιον», δὲν εὑρίσκει οὔτε μίαν ἐλεγκτικὴν λέξιν, ἀλλ᾿ ἐκφράζεται λίαν ἐπαινετικῶς. Λέγει εἰς αὐτόν· «Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ὑπὸ τὴν ἐμπνευσμένην ἡγεσίαν τῆς Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος…». Λίαν ἐπαινετικῶς ἐκφράζεται ὁ Ἀρχιδιάκονος —ἢ μᾶλλον τὸ Πατριαρχεῖον διὰ τοῦ Ἀρχιδιακόνου— καὶ διὰ τὸ παν άθλιον καὶ κατάπτυστον Συνέδριον, τὸ ὁποῖον ἔγινεν εἰς τὸν Βόλον τῇ πρωτοβουλίᾳ τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος ᾿Ιγνατίου, ἐπιδόξου Ἀρχιεπισκόπου καὶ πιστοῦ ἀντιγράφου τοῦ κ. Βαρθολομαίου, εἰς τὸ πλαίσιον τῆς περιβοήτου Ἀκαδημίας του Θεολογικῶν Σπουδῶν μὲ θέμα «Νεοπατερικὴ Σύνθεση ἢ Μεταπατερικὴ Θεολογία». Τὸ φερέφωνον τοῦ Πατριαρχείου ἐθεώρησεν εὐτύχημα αὐτὸ τὸ Συνέδριον, τὸ ὁποῖον ἐκήρυξεν ἀπηρχαιωμένην, ἀνε πίκαιρον, ἐξωφλημένην τὴν Θεολογίαν τῶν Πατέρων. Οἱ Βασίλειοι, οἱ Γρηγόριοι, ὁ Χρυσόστομοι, οἱ Φώτιοι, οἱ Γρηγόριοι Παλαμᾶδες, οἱ Κοσμᾶδες οἱ Αἰτωλοὶ καὶ ὅλοι οἱ Πατέρες καὶ διδάσκαλοι τοῦ παρελθόντος δὲν ἔχουν θέσιν εἰς τὴν νέαν ἐποχήν, «πᾶνε περίπατο»!

Νέοι Πατέρες ἔχουν σημασίαν, οἱ οἰκουμενισταί! Λίαν ἐπαινετικῶς ὁ Ἀρχιδιάκονος ἐξεφράσθη καὶ διὰ τὸν Νικολαΐτην αἱρετικὸν Χρῆστον Γιανναρᾶν, ἐκλεκτὸν τοῦ Πατριάρχου. Εἶπε περὶ αὐτοῦ· «῾Ο διακρινόμενος ἐπὶ προφητικῇ ἐγρηγόρσει Ελλογιμότατος καθηγητὴς κ. Χρῆστος Γιανναρᾶς»! ῾Ως σύγχρονον μεγάλην θεολογικὴν μορφὴντὸ φερέφωνον τοῦ Πατριαρχείουπαρουσιάζει καὶ τὸν ΜητροπολίτηνΠεργάμου ᾿Ιωάννην Ζηζιούλαν.

Κύριοι οἰκουμενισταί! ῾Η Πίστις, ἡ ᾿Ορθοδοξία, πολλάκις ἐπολεμήθη, ἢ μᾶλλον συνεχῶς πολεμεῖται, ἐξωτερικῶς καὶ ἐσωτερικῶς τῆς᾿Εκκλησίας, ἐμφανῶς καὶ ἀφανῶς, ὁρατῶς καὶ ἀοράτως. Καὶ πάντοτε εὑρέθησαν προδόται τῆς Πίστεως, τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ᾿Αλλ᾿ οἱ πολέμιοι καὶ οἱ προδόται δὲν κατώρθωσαν νὰ διαλύσουν καὶ ν᾿ ἀφανίσουν τὴν᾿Αλήθειαν. ᾿Αφοῦ ἡ ᾿Εκκλησία κατὰ τὴν θέλησιν καὶ τὸν λόγον τοῦ Δομήτορός της εἶνε ἀκατάλυτη(Ματθ. ιστ´ 18), καὶ ἡ ᾿Αλήθειά της εἶνε αἰωνία. Καὶ συνεπῶς ὅλοι οἱ Βαρθολομαῖοι, ὅλοι οἱ ᾿Ιγνάτιοι μὲ τὴν μεταπατερικὴν Θεολογίαν των, ὅλοι οἱ ᾿Αρχιδιάκονοι Μάξιμοι, ὅλοι οἱ Γιανναρᾶδες, ὅλοι οἱ Ζηζιούληδες καὶ ὅλοι οἱ Βεελζεβούληδες δὲν θὰ κατισχύσουν. Θὰ κατισχύσῃ τὸ μικρὸν ποίμνιον, ὁ πιστὸς καὶ καταφρονούμενος λαός, διότι αὐτὸς εἶνε ὁ φύλαξ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, αὐτὸς εἶνε τὸ κριτήριον τῆς ἀληθείας, αὐτὸς κρίνει καὶ ἐγκρίνει ἢ ἀπορρίπτει τὰς Συνόδους τῶν Επισκόπων. Καὶ ἤδη ὁ πιστὸς λαὸς ἀπορρίπτει τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ τοὺς οἰκουμενιστάς, καὶ εὔχεται δι᾿ αὐτοὺς εἰς τὸν Θεὸν νὰ μετανοήσουν, καί, ἂν δὲν μετανοοῦν, νὰ τοὺς ἀπομακρύνῃ ἀπὸ τὸν Οἶκον του ὡς δύσοσμα καὶ δηλητηριώδη ἀπορρίμματα.

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 21/1/2011

ΟΙ ΒΟΛΙΩΤΕΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΣΤΟΝ ΔΕΣΠΟΤΗ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ ΠΟΥ ΨΕΥΔΕΤΑΙ

Οι πιστοί του Βόλου που διαμαρτυρήθηκαν στον εσπερινό του Αγίου Αντωνίου για την παραποίηση της Ακολουθίας από τον Μητροπολίτη Βόλου κ. Ιγνάτιο, και των οποίων την εντοπιότητα αμφισβήτησε ο Μητροπολίτης, δίνουν την απάντηση:

«είμαστε όλοι Βολιώτες».

Δευτέρα, 24 Ιανουαρίου 2011
paterikiparadosi@gmail.com

Ορθόδοξοι Χριστιανοί του Βόλου μετάσχοντες στα γεγονότα

του Ι. Ν. του Αγ. Αντωνίου (Ι.Μ. Δημητριάδος)

Ποιός τέλος πάντων είναι ο καλός  Χριστιανός κατά τη γνώμη του Σεβ. κ. Ιγνατίου; Αυτός που σκύβει και φιλάει το χέρι του δεσπότη και κάνει  εδαφιαίες μετάνοιες; Το κάνουμε και αυτό, εάν όμως είναι καρπός της συνειδησιακής μας ελευθερίας. Και αν δεν καταλαβαίνει τί σημαίνει αυτό, θα το πούμε με άλλα λόγια. Αυτό που ο Σεβ. κ. Ιγνάτιος ονομάζει αντιδραστικότητα είναι απόλυτα ελληνοπρεπές. Είναι η εκκλησία του δήμου, η άμεση δημοκρατία.
Μήπως είδε κανείς κάποια απάντηση του Σεβ. κ. Ιγνατίου στα δημοσιεύματά μας δημοσίως ή κατ’ιδίαν; Εμείς δεν είδαμε κανένα. Καμμία απόσταση ασφαλείας, καμμία μυστηριώδης υπεροχή, που καλύπτει τη γύμνια του Βασιλιά, κανένα πρόσχημα καθωσπρεπισμού δεν πρόκειται να τον προστατεύσουν στον ολισθηρό δρόμο που έχει πάρει και  να φιμώσει τη φωνή του λαού. Κάποια θέματα ο λαός πρέπει να τα επιλύει ενώπιος ενωπίῳ  ασκώντας το θεμελιωμένο επάνω στην παράδοση και πρακτική αιώνων της Εκκλησίας κυριαρχικό του δικαίωμα. Ναι αυτό ακριβώς Σεβασμιώτατε σημαίνει Παράδοση. Πηγή της εξουσίας του επισκόπου είναι ο λαός· εάν δεν υπήρχε ο λαός δεν υπήρχε λόγος να υπάρχει και επίσκοπος. Κι όσο δεν πρέπει ο λαός να κάνει κάτι άνευ του επισκόπου, άλλο τόσο δεν πρέπει ο επίσκοπος να κάνει κάτι χωρίς το λαό. Και κυρίως, δεν μπορεί να περιφρονεί το λαό.
Κλήρος και λαός δεν συμφωνούν με τις μεταφράσεις των ιερών κειμένων που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν μία προτεσταντικού τύπου εκκλησία, όπου θα πηγαίνουμε να τραγουδάμε μερικά τραγουδάκια και ο καθένας θα θεολογεί κατά το δοκούν (πρακτικές που εφαρμόζονται στις συμπροσευχές που συμμετέχει και ο ίδιος στο ΠΣΕ και στους διαλόγους με τους αιρετικούς), εισάγοντας την μεταπατερική θεολογία και μετακινώντας όρια αμετάθετα, την δογματική δηλαδή διδασκαλία της Εκκλησίας.  Μόνο ο Σεβασμιώτατος διαβάζει τα κείμενα σε μετάφραση και  μπροστά του μερικοί κληρικοί·  εκείνος γνωρίζει με ποιό τρόπο υποτάσσονται.
Δεν μπορούμε την αμάθεια, ημιμάθεια ή έστω μονομερή γνώση να την βαπτίσουμε αβίαστα εξέλιξη της γνώσεως. Δεν μπορούμε την αμάθεια των νέων με προσωπική ή συλλογική ευθύνη να την αναγάγουμε σε κριτήριο και ρυθμιστή της πνευματικής πορείας αυτού του γένους. Εν όψει της εορτής των Τριών Ιεραρχών που ενσάρκωσαν τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, η γνώση και η μάθηση ήταν πάντοτε η αξία, το ιδανικό, ο στόχος και η καταξίωσή μας. Με την αμάθεια αρνηθήκαμε να συμβιβασθούμε ακόμα και εν μέσῳ πικράς δουλείας.
Εάν ο Σεβ. κ. Ιγνάτιος αγαπά τους νέους και δεν καπηλεύεται την αμάθεια και το υπαρξιακό των κενό  θα πρέπει να διαλύσει την αιρετική και ανθελληνική Ακαδημία Θεολογικών σπουδών και να ιδρύσει μία ελληνική Ακαδημία ακαδημαϊκού επιπέδου, όπου θα διδάσκεται η ελληνική γλώσσα από τον Όμηρο μέχρι σήμερα, όπου μαθητές, έφηβοι, νέοι και ενήλικες θα βρίσκουν μία όαση μάθησης, η οποία μόνο ψυχαγωγεί την ανθρώπινη ψυχή και δίνει μία δημιουργική διέξοδο στο πρόβλημα της ανεργίας. Όλα τα άλλα είναι απλώς άλλοθι.
Μία νοησιαρχική προσέγγιση στο θέμα της κατανόησης του λειτουργικού κειμένου είναι λανθασμένη. Δεν κατανοούμε τα νοήματα της λειτουργικής γλώσσας με το μυαλό αλλά με την καρδιά και το βίωμα.
Τέλος αν είχε κάνει ο Σεβασμιώτατος λίγο κόπο να γνωρίσει το λαό του, 10 χρόνια τώρα που ζει στο Βόλο, θα γνώριζε ότι είμαστε όλοι Βολιώτες και θα γνώριζε ασφαλώς και τα πρόσωπά μας.

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση

ΙΓΝΑΤΙΟΣ Ο ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ

Κύριε Διευθυντά,
Δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε πῶς εἶναι δυνατόν σήμερα, στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα τοῦ 21ου αἰῶνα νά ὑπάρχουν «Χριστιανοί», πού ἰσχυρίζονται ὅτι τό νά ὑπεραμύνεσαι τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τῆς πίστεως καί τῆς παραδόσεώς μας ἀποτελεῖ ἀδίκημα, ἐξτρεμισμό καί φονταμενταλισμό!
Ζοῦμε μία κατάφωρη ἀπάτη καί παραπλάνηση στά θέματα τῆς πίστεως στήν Ἱερά Μητρόπολη Δημητριάδος ἀπό  τόν δεσπότη Ἰγνάτιο μέ τή νέα ἐφεύρεσή του  τῆς «μεταπατερικῆς Θεολογίας». Παραποιεῖ τήν ἁγία γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τίς ἀνούσιες, γελοίες καί ἠλίθιες μεταφράσεις τῆς Βιβλικῆς Ἑταιρείας καί ἀντί νά ἀνακαλεῖται αὐτός εἰς τήν τάξη κατηγοροῦνται καί ὑβρίζονται οἱ διαμαρτυρηθέντες γι’ αὐτά τά αἴσχη πιστοί. Ἀληθινό θέατρο τοῦ παραλόγου δηλαδή!
Τή γλῶσσα πού χρησιμοποίησαν οἱ Ἅγ. Ἀπόστολοι, αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τίς προφητεῖες τῆς Π. Διαθήκης ἐκ τῆς μεταφράσεως τῶν Ο΄, τήν περιφρονεῖ καί ἀρνεῖται νά διαβάσει στήν Ἐκκλησία τό  «ἀνθρωπάκι» Ἰγνάτιος, πού ὀνειρεύεται καί ἀρχιεπισκοπικούς θρόνους –τρομάρα του!
Ἑλληνικέ Ὀρθόδοξε λαέ ἐξεγέρσου! Δύο χρόνια βιασμός τῆς γλώσσας, τῆς Παραδόσεως καί τῆς πίστεώς μας στό Βόλο φτάνουν πιά!
Ποιός μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι τά μεταφραστικά τερτίπια τῆς προτεσταντίζουσας «βιβλικῆς ἑταιρείας», (πού πρόεδρός της διετέλεσε καί ὁ ἴδιος ὁ Ἰγνάτιος –τυχαῖο;) εἶναι ὀρθόδοξα;  Ποιές  Σύνοδοι τά κατοχύρωσαν, ποιοί ἅγιοι ἔγραψαν σ’ αὐτό τό ἰδίωμα;
Ὅταν τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος (ἄρθρ.3 &3) ἀπαγορεύει ρητῶς καί κατηγορηματικῶς τήν μετάφραση τῆς Ἁγ. Γραφῆς ἄνευ ἀδείας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ  Ἐκκλησίας τῆς Κων/πόλεως –καί ἄρα ὁ Ἰγνάτιος πρέπει να διωχθεῖ νομικῶς ὡς παραβάτης τοῦ Συντάγματος καί ὡς ἐπίορκος τοῦ ἐπισκοπικοῦ του ὅρκου γιά τήρηση αὐτοῦ τούτου τοῦ Συντάγματος·
Ὅταν ὁ Ἀπ. Παῦλος ἀναθεματίζει πάλιν καί πάλιν αὐτόν πού θα εὐαγγελισθεῖ διαφορετικά, ἀκόμη καί  ἄγγελος  ἐξ’ οὐρανοῦ ἄν εἶναι – καί ἄρα ὁ Ἰγνάτιος μέ τούς νεωτερισμούς του εἶναι δίς ἀναθεματισμένος ἀπό τόν κορυφαῖο τῶν Ἀποστόλων (ἐπιστ. Πρός Γαλατ. κεφ.1 στιχ. 7-9)·
Ὅταν ἡ Ἱεραρχία προσφάτως καί μετά τόν θόρυβο πού δημιουργήθηκε (στίς 14/4/2010) ἀπαγόρευσε τίς μεταφράσεις τῶν ἱερῶν κειμένων στίς ἀκολουθίες -ἄρα ὁ Ἰγνάτιος εἶναι ἀπειθής καί ἀνυπάκουος στό σύνολο τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
Συνεπάγεται κατά τόν Θεῖο καί ἀνθρώπινο νόμο ὅτι ὁ Ἰγνάτιος Βόλου παρανομεῖ καί παραβαίνει αὐτούς, καί μόνον ὡς «παραβάτης»  μπορεῖ να διεκδικήσει μία θέση καί ἕνα ὄνομα στήν Ἱστορία τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
«Ἰγνάτιος ὁ  παραβάτης» λοιπόν, ὅπως ὁ παλαιός ἐκεῖνος ἄφρων Ἰουλιανός ὁ παραβάτης! Ὁ Θεός νά φυλάξει τήν Ἐκκλησία του.

Μετά τιμῆς καί εὐχαριστιῶν
Ορθόδοξοι  Χριστιανοί τοῦ  Βόλου

ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ