Ο ΑΧΡΙΔΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ

1. Mε θλίψη διαπιστώσαμε ότι ο συμπαθέστατος επίσκοπος Αχρίδος Ιωάννης δεν είναι αυτός που μέχρι πρότινος νομίζαμε.

Κάποιες φωτογραφίες από την Βιέννη είχαν πέσει στα χέρια μας, πριν 2 μήνες, αλλά δεν είχαμε προσέξει τότε ότι ο Αχρίδος Ιωάννης Vraniskovski συνόδευε τον οικουμενιστή πατριάρχη της Σερβίας Ειρηναίο σε συμπροσευχές με τους παπικούς.

Οι φωτογραφίες είναι μάρτυρες.

2. Πιστεύαμε ότι λόγω της δικής του περιπέτειας με τους Σκοπιανούς θα έβλεπε με συμπάθεια τον διωγμό του επισκόπου Αρτεμίου, αλλά ούτε αυτό έγινε.

Είναι φίλος των οικουμενιστών επισκόπων της Σερβίας και του πατριάρχου Ειρηναίου και πήρε θέση εναντίον του επισκόπου Αρτεμίου.

«Σύμφωνα με πληροφορίες της «Romfea.gr» ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος και Μητροπολίτης Σκοπίων κ. Ιωάννης… αναχωρεί για το Βελιγράδι, για εορτάσει τα Χριστούγεννα στο Πατριαρχείο Σερβίας.

Επίσης… θα επιστρέψει και πάλι στην εξορία του στην Θεσσαλονίκη, όπου είναι και η προσωρινή του έδρα, μέχρι να επιστρέψει και πάλι στο ποίμνιο του…»

Ας προσέξουμε οι ορθόδοξοι· να μην πιστεύουμε σ’ όλους όσους κάνουν τον φιλέλληνα. Δεν γνωρίζουμε ποια σχέδια εξυπηρετούν.

Πρόσωπο που είναι με τους διώκτες του επισκόπου Αρτεμίου και συμπροσεύχεται με τους παπικούς δεν πρέπει να του έχουμε καμία απολύτως εμπιστοσύνη και ούτε να τον ενισχύουμε οικονομικά. Έχει από πίσω του ολόκληρο το κράτος της Σερβίας που τον συμπαραστέκεται. Ενώ ο ίδιος όπως φαίνεται αποβλέπει στην βοήθεια του Πάπα και όχι στην βοήθεια του Θεού.

Доносимо Божићну посланицу Његовог Преосвештенства Епископа рашко-призренског др Артемија.

А  Р  Т  Е  М  И  Ј  Е

ПО МИЛОСТИ БОЖИЈОЈ ПРАВОСЛАВНИ ЕПИСКОП
ЕПАРХИЈЕ РАШКО-ПРИЗРЕНСКЕ И КОСОВСКО-МЕТОХИЈСКЕ
У ЕГЗИЛУ

СВЕМУ СВЕШТЕНСТВУ, МОНАШТВУ И СВИМА ВЕРНИМ
СИНОВИМА И КЋЕРИМА ДУХОВНИМ
БЛАГОДАТ, РАДОСТ И МИР УЗ СВЕРАДОСНИ ПОЗДРАВ

МИР БОЖЈИ! ХРИСТОС СЕ РОДИ!

„Отац благоизволи, Логос тело постаде,
и Дјева роди Бога оваплоћеног.
Звезда објављује, мудраци се клањају,
пастири се чуде, и твар сва се радује“!

Радост је, браћо и сестре, и драга децо, знак Божића, знак Празника Рођења Богомладенца Христа у Витлејему јудејском. Радост беше присутна и оне прве ноћи пре више од две хиљаде година када Бог посла Сина Свога да походи оне које сеђаху у тами и сенци смртној. С оне стране Јордана, у Галилеји незнабожачкој јави се Светлост небеска и обасја васцели свет. Роди се сунце Правде Христос Бог наш од Пречисте Дјеве Богородице. Роди се Син Божји тајно у пећини, али га небо свима објави, пославши звезду као громогласна уста. Та звезда, чудесна звезда витлејемска, приведе Му мудраце источне који му се први са вером поклонише и Богородици даре принесоше.

Гледајући сва та необична збивања духовним очима, црквени песник се обраћа Богомладенцу питањем: „Шта да Ти принесемо, Христе, Теби који си се нас ради на земљи јавио као човек? Јер свака твар, Тобом саздана, благодарност Ти приноси: Анђели – песму; небо – звезду; мудраци – дарове; пастири – дивљење; земља – пећину; пустиња – јасле; а ми – Матер Дјеву“. Кличући на крају: „Превечни Боже, помилуј нас“!

И ми данас, децо Наша духовна, у ову рожденственску ноћ, обасјани том исконском светлошћу богопознања, сабрали смо се овде у овој љуљачкој пустињи, око овог маленога храма, око скромних наложених бадњака, далеко од велеградске буке и метежа, далеко од велелепних храмова и прекрасних немањићских задужбина, да у миру и чистоти срца свога дочекамо и сретнемо Новорођенога. Данас су овде пригодне речи слепог игумана Стефана из Његошевог „Горског вијенца“, који се присећа где је све свечано дочекивао и прослављао Божић, почевши од Витлејема, преко Атонске Горе па до светога Кијева, да би на крају, у ломној Гори Црној, закључио: „Ал’ је ова слава одвојила, са простотом и са веселошћу“.

И ми би се могли запитати: откуд данас овде оволики свет сабран из свих крајева наше отаџбине? Шта нас је покренуло на толики пут, по овом снегу и леду? Која је то звезда која нас је водила и поред многих храмова проводила, да би нас овде довела? Одговори на сва та, и многа друга питања, јасна су за свакога од нас ко се ноћас овде нашао. Љута нас је невоља нагнала, с једне стране, јер је по многим местима, па и по храмовима, поред бљештаве физичке светлости, полијелеја и рефлектора, завладала духовна тама, уместо духовне радости завладала је апатија; уместо еванђелске Истине – јерес екуменизма, уместо духовне топлине – сибирска хладноћа од које се душа људска мрзне и леди. А душа људска је гладна и жедна Бога Живога, и као жедна кошута хита бистрим планинским изворима. У божићним порукама и беседама већине наших Архијереја, нажалост, нема ни једног помена о духовној пошасти и свејереси екуменизма која је поодавно на широка врата ушетала у нашу Светосавску Цркву. Како би, уосталом, они и могли да о томе говоре и да осуде нешто са чим су се поистоветили?

Тражиће и ове године Праведни заручник Јосиф са Дјевом Маријом „погодно место“ за преноћиште. Колико ли ће они, међутим, саборних православних храмова проћи, у којима неће бити добро дошли, јер ће у њима бити само вербализам љубави и екуменистичка „истина“. На крају ће се зауставити опет, после 2010. година, у некој пећини, у неким јаслама. Сиротињске јасле некога храма, попут овога нашега овде у Љуљацима, без позлаћених полијелеја, можда и без украса, без златотканих одежди и дијамантима украшених митри, без бучних оркестара и заносних мелодија, биће за Небеског Госта место мира и покоја.

Зауставиће се свети путници и заноћити у неким јаслама, у којима ће наићи на душе сродне витлејемским пастирима, у којима ће заједно са духовном припремом, са покајањем и очекивањем Емануила, бити удружени и исповедање Једне недељиве и не подељене Цркве, ради које се и оваплотио „Великаго Совјета Ангел“. „Црква“, пак, екумениста, са два или многим плућним крилима, и оних који је прихватају и заједно са њом путешествују, нема никакав додир са Његовом Црквом, са Његовом Љубављу, са Његовом Истином. Јер, Екуменизам сачињава пророковану „церков лукавнујушчих“, која нема ништа заједничко са Црквом Символа Вере у коме православно исповедамо веру само „у Једну, Свету, Саборну и Апостолску Цркву“. У тој вери и у тој Цркви живели су и спасавали се сви наши Свети Преци, од Светога Саве и пре Светога Саве, па све до Светог Владике Николаја и Преподобног Јустина Ћелијског. Ту веру и ту Цркву они нам оставише у аманет да је чувамо и сачувамо, и да је као једину сигурну лађу спасења оставимо нашим потомцима, нашој деци и омладини.

На приложеној адреси можете прочитати остатак Божићне посланице и погледати видео снимак читања исте:

http://www.eparhija-prizren.org/sr/episkop/4-besede/121-episkop-artemije-bozicna-poslanica.html

Ο ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΔΥΝΑΜΙΚΑ

Ο ΜΟΙΧΕΠΙΒΑΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ

ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧH

Δείτε τις φωτογραφίες και μετρήστε τα άτομα που ήταν στην υποδοχή του.

_________________________________

Εμείς τα μετρήσαμε, μετρήστε τα και εσείς, μήπως ξεχάσαμε κάποιον.

Όπως φαίνεται με τη μίτρα και την πατερίτσα που πήρε ο Θεοδόσιος από τους οικουμενιστάς επισκόπους της Σερβίας, για τις υπηρεσίες που προσέφερε στους Αμερικάνους και τις κατοχικές δυνάμεις της Σερβίας θα ποιμάνει τα στασίδια των ναών του Κοσσυφοπεδίου, τις 11 μοναχές που η μία εξ αυτών, αν δεν απατώμαι είναι η μητέρα του, τους 1 με 2 μοναχούς, που ήταν στην υποδοχή, τους 10 άνδρες και τις 2 γυναίκες!!!

27-12-2010
κ. Διευθυντά,
Διάβασα τη συνέντευξη που παραχώρησε ο αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Μπαρδάκας, πρωτοσύγκελλος της ιεράς μητροπόλεως Φλωρίνης, στη δημοσιογράφο Αυγή Κύρκου («Ηχώ»,22-12-2010). Τα ερωτήματα της δημοσιογράφου ομολογώ ότι δεν στερούνται θεολογικής γεύσεως.
Αυτά η δημοσιογράφος. Τώρα ο π. Ιουστίνος. Έδωσε γενικά καλές απαντήσεις  έστω και με πλουραλιστικό και εξουσιαστικό λόγο. Ελπίζω όσοι διάβασαν τα λεχθέντα του να αποκόμισαν κάποια ωφέλεια. Δεν μπορούμε όμως ν’ αποσιωπήσουμε και κάποιες ανακρίβειες, αδυναμίες, επαναλήψεις, αμετροέπειες, γενικότητες, λαϊκότητες, και υπεκφυγές.  Επειδή αυτά αλλοιώνουν τις  διατυπούμενες αλήθειες και προξενούν θολή εικόνα στους αναγνώστες, για ζητήματα πίστεως, κυρίως, ας μου επιτραπεί ν’ αναφερθώ σε 3-4 σημεία του λόγου του.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Δεν μπορούσε να υπάρξει άλλος τρόπος σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους; (σ.σ. εκτός της ενανθρωπήσεως;).

Απάντηση π. Ιουστίνου: Όχι, δεν υπήρχε. Αν έκανε την απλή σκέψη ότι για το Θεό δεν υπάρχει αδύνατο πράγμα, δεν θα ήταν τόσο ρητός. Αν μόνο το Χρυσόστομο είχε υπόψη του, που λέει ότι ο Θεός μπορούσε και με άλλους τρόπους να σώσει τον άνθρωπο, αλλά με τον τρόπο που διάλεξε έδειξε πιο καθαρά τη δύναμη και τη σοφία του, διότι είναι πιο θαυμαστό και πιο σοφό το ότι έσωσε τον άνθρωπο με την αδυναμία του παρά με την παντοδυναμία του (Ομ. Ι΄στην Α΄Κορ.), θα ήταν επιφυλακτικότερος.
Ερώτηση Δημοσιογράφου: Ο Χριστός γεννήθηκε για να σώσει τον άνθρωπο από το κακό, την αμαρτία. Από πού ήρθε το κακό; Δεν προϋπήρχε;…

Απάντηση π. Ιουστίνου: Το κακό, η αμαρτία δεν προϋπήρχε… Το κακό είναι συνέπεια της ελεύθερης επιλογής του ανθρώπου.
Ή δεν αντιλήφθηκε ότι η δημοσιογράφος δίνει φιλοσοφική και πλατωνική χροιά στο κακό μιλώντας περί αϊδίου και αγεννήτου αρχής του κακού, που έχει υπόσταση και ουσία, ή υπεκφεύγει. Γι’ αυτό και δεν δίνει σαφώς τη χριστιανική θεώρηση περί του κακού, που αντίκειται στις φιλοσοφικές θεωρίες. Αρκείται να πει μόνο ότι το κακό έχει την αιτία του στην αυτεξουσιότητα του ανθρώπου, δίδοντας έτσι μισή απάντηση. Οι ειδωλολάτρες έδιναν υπόσταση στο κακό και το παρουσίαζαν αντιμαχόμενο με το θεό του καλού. Χριστιανικώς το κακό δεν είναι υπόσταση, αλλά συνέπεια της αμαρτίας. Το κακό  αρχίζει από το σατανά, που έπεσε στην αλαζονεία, και παρέσυρε εν χρόνω αγγέλους και ανθρώπους.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Γιατί γεννήθηκε Εβραίος; (σ.σ. ο Χριστός;).

Απάντηση π. Ιουστίνου: …Γιατί ήταν ο μοναδικός μονοθεϊστικός λαός που ανέμενε έναν λυτρωτή.

Φρονώ ότι το ερώτημα μέσα στις 10 απαντητικές λέξεις ουσιαστικά έμεινε αναπάντητο. Αφήνονται δε και περιθώρια δημιουργίας αισθημάτων αντιπαθείας προς τον Ιησού Χριστό, ως Εβραίο, μέσα στο γενικό κλίμα του αντισημιτισμού, που καλλιεργείται ιδιαίτερα στις μέρες μας εμπαθώς από μια νεόκοπη μερίδα σύγχρονων Ελλήνων ειδωλολατρών («Ελληναράδων»), που δεν θέλουν ν΄ακούσουν για Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Ήταν ευκαιρία ο π. Ιουστίνος να παρουσιάσει με λίγες λέξεις το σχέδιο της  θείας οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω ενός λαού, τον οποίο φύλαξε ο Θεός από αιμομιξίες, ειδωλολατρικά όργια, ηθικές εξαλλοσύνες και εκφυλισμούς, με το νόμο του και τους προφήτες, καθώς απέβλεπε στο να γεννηθεί ο Γιός του κατ’ άνθρωπο από γενιά και γυναίκα, που θα κουβαλούσε τις λιγότερες κληρονομικές επιβαρύνσεις.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Υπάρχουν όμως και σε άλλες θρησκείες  αναφορές για την έλευση ενός Μεσσία.

Απάντηση π. Ιουστίνου: Έχω κάνει μελέτες πάνω σ’ αυτό το θέμα. Υπάρχουν ασφαλώς αναφορές και μάλιστα ταυτίζονται οι απόψεις απόλυτα. Είναι φοβερό! Όλες οι θρησκείες περίμεναν τον Μεσσία. Ήταν αυτό που λένε «η απαντοχή των εθνών». Στις θρησκείες των Κινέζων, των Ινδών, των Μάγια, αλλά και σε άλλες αρχαίες θρησκείες υπάρχουν αναφορές  στην ενσάρκωση του λυτρωτή από μια γυναίκα παρθένο. Ακόμα και στον  «Προμηθέα δεσμώτη» αναφέρει ο Αισχύλος δια στόματος Προμηθέα ότι θα τελειώσουν τα βάσανά του, όταν ένας θεός θα γίνει άνθρωπος . Όταν δε πήγε η Ιώ, μία από τις παρθένες των μαντείων, προφητεύει ο Προμηθέας πως «Όταν από το δικό σου σπέρμα θα γεννηθεί θεός… τότε θα λυτρωθώ από το μαρτύριο…».
Δεν ξέρω αν ο π. Ιουστίνος έχει δημοσιεύσει τις  μελέτες του αυτές ή αν πρόκειται να τις δημοσιεύσει. Θα ήταν όμως πιο πειστικός, αν ανέφερε ποια ινδικά και κινεζικά κείμενα γράφουν για το θέμα, και που μπορεί να τα βρει κανείς.  Όσο για τον «Προμηθέα δεσμώτη», ίσως, αγνοεί ότι «πολλά κομμάτια ή και όλο το δράμα έχει ξαναδουλευτεί, και είναι νόθο, και είναι γνωστό ως ανώνυμο δράμα, που βρίσκεται κάτω από την επίδραση της σοφιστικής διδασκαλίας», άσχετα αν σήμερα, εποχή συγχύσεως και αδιαφορίας , «υπερισχύει η άποψη ότι  διαβάζουμε γνήσιο Αισχύλο» (Βλ. A. Lesky, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, (μετάφραση Α. Τσοπανάκη) Θεσσαλονίκη 1968, σ. 368). Θα αγνοεί, φαντάζομαι, ακόμη ο π. Ιουστίνος,  ότι οι λεγόμενοι νεοπλατωνικοί, και μάλιστα ο Επίκτητος (Β΄μ.Χ. αι.), από αίσθημα μειονεξίας , στη προσπάθειά τους να δώσουν και χριστιανική χροιά στη θεοσοφική και θαυματόπληκτη «φιλοσοφία»  τους, έχουν λαφυραγωγήσει την Καινή Διαθήκη. Ακόμη και μυθιστορηματικά πρόσωπα, όπως ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, έχουν κατασκευασθεί. Ο ανιαρός και ατάλαντος Φιλόστρατος (Β΄-Γ΄μ.Χ. αι.), παρουσιάζει σε ειδική μελέτη, γραμμένη σε ακατανόητη αττικίζουσα γλώσσα, το δικό του «Ιησού», τον Απολλώνιο Τυανέα,  σαν ένα σοφό διδάσκαλο και καταπληκτικό θαυματοποιό, για να μη μειονεκτούν οι ειδωλολάτρες. Τελικά το βιβλίο με τις υπερβολές και τη μαϊμουδίστικη μιμητικότητα, αλλά και την αττικίζουσα και ακατανόητη γλώσσα, κατάντησε αναξιόπιστο ακόμη και στους ειδωλολάτρες. Θα αγνοεί, ίσως, ο π. Ιουστίνος ότι το Προς Δημόνικον που έχει αποδοθεί στον Ισοκράτη (435-340 π. Χ.) είναι μεταχριστιανικό κατασκεύασμα του Δ΄αιώνος (Βλ. μνημονευθέν σύγγραμμα, σ. 811). Αρκεί στους πλαστογράφους να εμφανιστεί ως προερχόμενο από τα χρόνια του Ισοκράτη 3,5-4 αιώνες προ Χριστού, και μία χρηστική ηθική υψηλών προδιαγραφών, εφάμιλλη ή και ανώτερη και αυτής της χριστιανικής. Θα προσθέσουμε εδώ ότι οι Χριστιανοί, θα ήταν  ελεεινότεροι όλων, αν δεν αρκούνταν στις  βιβλικές προφητείες και προτυπώσεις για την έλευση του Μεσσία, και στήριζαν το πιστεύω τους σε τέτοια σάπια δεκανίκια. Όλα αυτά τα «δεκανίκια», οι πλαστογράφοι και τα παράγωγά τους, είναι πολύ νεότεροι της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και κλέβουν απ’ αυτές ασύστολα, για να μην έχει τη μοναδικότητα η Αγία Γραφή.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Η ενανθρώπηση του Χριστού ονομάζεται και «κένωσις» και «συγκατάβασις». Τι σημαίνουν οι όροι αυτοί;

Στην απάντησή του ο π. Ιουστίνος  αναφέρει ένα μύθο, που τον άκουσε, λέει, από έναν καθηγητή του. Έχει σχέση με τον κόσμο των σκουληκιών…  Δεν νομίζω ότι ένας θεολόγος κληρικός θα έπρεπε ν’ απαντήσει με παραμύθι, για να δώσει τις έννοιες των παραπάνω όρων. Ακόμη και η δημοσιογράφος  παραξενεύτηκε, και πρόβαλε διακριτική ένσταση· «Συγχωρείστε με, αλλά είναι λίγο τραβηγμένος ο παραλληλισμός του καθηγητή σας…».
Ερώτηση δημοσιογράφου: Οι δικές μας φωτιές είναι ένα έθιμο που οι ρίζες του χάνονται στο χρόνο και που κάποτε η Εκκλησία τους πολέμησε. Απάντηση π. Ιουστίνου: Η Εκκλησία δεν πρέπει να απορρίπτει ούτε να πολεμάει αυτό που ήταν μέσα στη ζωή των ανθρώπων. Θα ήταν πολύ βάρβαρο, απάνθρωπο και πολύ αψυχολόγητο, κάτι τέτοιο. Τι έκανε όμως; Τους  έδωσε άλλο νόημα. Άλλο περιεχόμενο. Αυτό που εξυπηρετούσε παλιότερα το μύθο, τώρα εξυπηρετεί την αλήθεια. Ο ίδιος ο λαός έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Ο λαός έχει τεράστιες δυνάμεις μέσα του και βρίσκει τις λύσεις.  Εδώ στη Φλώρινα, τώρα πια, κανείς δε λέει ότι τα Χριστούγεννα  οι φωτιές ανάβουν για να τιμήσουν το θεό ήλιο. Αντιθέτως λένε ότι ανάβουν τις φωτιές  για να ζεστάνουν το Χριστό. Και είναι μία πράξη ευλαβείας. Η εκκλησία έχει την υποχρέωση να μην ξερριζώνει  απότομα και να δημιουργεί πληγές, αλλά να μπολιάζει…
Μέσα στη ζωή των ανθρώπων ήταν και η πορνεία και η μοιχεία και ο κιναιδισμός και ο φόνος  και η κλοπή και πολλά άλλα. Κατά τη γνώμη σας, δεν θα έπρεπε να τα πολεμήσει το χριστιανικό κήρυγμα,  η Εκκλησία; Και έπειτα, πως φαίνεται σήμερα και εδώ στη Φλώρινα ότι άλλαξε το νόημα; Τα λόγια ότι τις ανάβουν «για να ζεστάνουν το Χριστό» είναι «μία πράξη ευλαβείας»; Πιο απλά λέτε ότι τα λόγια είναι πράξη; Κι αν τα λόγια είναι «μία πράξη ευλαβείας», φυσικά εννοείτε λεκτικής ευλαβείας, δηλαδή υποκρισίας. Και πως ζεσταίνεται ο Χριστός; Με το κρασί που καταναλίσκεται όλη τη νύχτα και τη μέθη και την κραιπάλη και την κατανάλωση των κρεάτων ημέρα αυστηρής νηστείας, ή με τη σπατάλη της κρατικής χρηματοδοτήσεως, σε περίοδο οικονομικής κρίσεως; Ένας ιεροκήρυκας, αν δεν έχει το σθένος του Αυγουστίνου, σιωπαίνει. Ταπεινό πράγμα η δημοκοπία. Ο ιερωμένος δεν ευλογεί τον παγανισμό, και μάλιστα σε μια εποχή που έχει σηκώσει το κεφάλι του κι έχει αφηνιάσει. Κι ένας κληρικός, που συγκινήθηκε μέχρι λυγμών κατά την επικήδεια προσφώνηση, δεν αφήνει υπαινιγμούς ότι ο γέροντας προέβη σε ενέργειες βάρβαρες και απάνθρωπες και αψυχολόγητες.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Βιώνουμε περίοδο κρίσης (σ.σ. εννοεί οικονομικής)… Πως στέκεται η εκκλησία απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο;

Απάντηση π. Ιουστίνου: … Στη μητρόπολη φλωρίνης-εμείς… κάθε χρόνο δίνουμε, για να απαλείψουμε τον πόνο των αδελφών μας, γύρω στις 400 με 500 χιλιάδες ευρώ. Για μια ακριτική μητρόπολη νομίζω είναι μεγάλο ποσόν.  Εφέτος ο σεβασμιότατος θέλει να αυξήσουμε  το ποσόν, γιατί οι ανάγκες λόγω κρίσης είναι πάρα πολύ μεγάλες. Με αυτά τα χρήματα, δυστυχέστατα, δεν μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες μια μεγάλης χρεωκοπίας. Αλλά άμεσες τρέχουσες ανάγκες, όπως είναι η θέρμανση, το φαγητό, ανάγκες σε φάρμακα, σε αποστολές ασθενών στο εξωτερικό, στην ανακούφιση των χρόνιων παθήσεων, και πολλές άλλες… Ο σεβασμιότατος δεν θέλει να βγαίνει η φιλανθρωπία στη δημοσιότητα, γιατί θέλει να είναι φιλανθρωπία με αξιοπρέπεια. Αυτός που καταφεύγει στη Εκκλησία για βοήθεια, βοηθιέται με τρόπο τόσο διακριτικό, που το γνωρίζει μόνο το στενό επιτελείο του μητροπολίτη. Ο π. Δημοσθένης κι εγώ.
Αφού «δεν θέλει ο σεβασμιότατος», τότε γιατί ο τόσο κοντά στο σεβασμιότατο αθετεί το θέλημά του και σε δημόσια συνέντευξη διασαλπίζει τη φιλανθρωπία της μητροπόλεως; Έπειτα, πως ερμηνεύεται το γεγονός, ότι ο ίδιος προλαμβάνει τον αναγνώστη της συνεντεύξεώς του σχολιάζοντας ευμενώς το ποσόν, και την πράξη της μητροπόλεως, που, κατά το λόγο του, την αποτελούν αυτός και δύο άλλα πρόσωπα; Είναι χριστιανικό να λέει «Στη μητρόπολη Φλωρίνης- εμείς» και «δίνουμε… απαλείψουμε… αυξήσουμε…» και «Ο π. … κι εγώ»; Και από τα δικά του λεφτά να έδινε, δεν θα έπρεπε να μιλάει έτσι. Θα ήταν, εξάλλου, πειστικότερος, αν δεν περιοριζόταν σε γενικό λόγο, αλλά παρουσίαζε ένα είδος απολογισμού, στον οποίο να φαίνονται τα έσοδα και τα έξοδα των ταμείων της μητροπόλεως, (χωρίς να φαίνονται τα ονόματα των βοηθουμένων) δεδομένου ότι η μητρόπολη δεν είναι ιδιωτικό πρόσωπο, για να κάνει κρυφά τα καλά έργα, αλλά δημόσιο, που διαχειρίζεται το κεράκι του πιστού λαού, υπόλογο στο Κράτος και στο λαό.
Ερώτηση δημοσιογράφου: Ο Χριστός γεννήθηκε φτωχός για να διδάξει την ταπεινότητα. Η Εκκλησία ανέκαθεν είχε «ερωτική σχέση» με το χρήμα. Το διαχειρίζεται δε με προκλητικό και σκανδαλιστικό, ενίοτε, τρόπο.

Απάντηση π. Ιουστίνου: Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Εγώ δεν είμαι από αυτούς που το κάνουν (σ.σ. πάλι το εγώ. Ο ίδιος και κρινόμενος και κριτής). Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Υπάρχουν και υπήρξαν, ιστορικά, ιερείς, αρχιερείς, μητροπολίτες, μοναχοί, που έκαναν περιουσίες μέσα στο χώρο της εκκλησίας. Μην ξεχνάμε όμως και το άλλο, ότι υπήρξαν και υπάρχουν και πένητες ιερείς και επίσκοποι και μοναχοί. Να σας πω ένα παράδειγμα; Ο μητροπολίτης μας. Δεν έχει φράγκο. Δεκάρα τσακιστή. Παίρνει το μισθό του και τον μοιράζει  αμέσως. Όταν πεθάνει, δεν ξέρω, αν θα του βρουν 50-100 ευρώ πάνω του… Και οι ιερείς είναι άνθρωποι και έχουν κι αυτοί δικαίωμα στο λάθος.
Το ερώτημα της δημοσιογράφου θα ήταν καλύτερα να διατυπωθεί: Κάποια εκκλησιαστικά πρόσωπα έχουν ερωτική σχέση με το χρήμα, κι όχι η Εκκλησία. Διότι εκκλησία είναι ο Χριστός. Και ο πιστός λαός, που στην πλειονότητά του, και μάλιστα τον τελευταίο καιρό, αν δεν υποφέρει οικονομικώς, πάντως είναι φτωχός και ανώνυμος.
Μπερδεμένα πράγματα λέει εδώ ο π. Ιουστίνος. Ομολογεί ότι γίνεται κατάχρηση εκκλησιαστικού χρήματος από άλλους, όχι από τον ίδιο, αλλά και δικαιολογεί την κατάχρηση ως ανθρώπινο πάθος, χωρίς να λέει και αν πρέπει ή δεν πρέπει να τιμωρείται, και πως, η κατάχρηση και η κατασπατάληση του εκκλησιαστικού χρήματος. Όσον αφορά στο μητροπολίτη, κι αν ακόμη είναι έτσι, (ο Θεός το ξέρει αυτό), δεν αντισταθμίζει ο ένας τους πολλούς. Και αν ένας μητροπολίτης έχει ή δεν έχει λεφτά, αυτό δεν αποδεικνύεται από τι θα του βρουν στις τσέπες, όταν πεθάνει, αλλ’ αν έχει καταθέσεις ή άλλες επενδύσεις. Εξάλλου, επειδή ο π. Ιουστίνος είναι πολύ κοντά  στο μητροπολίτη, θα έπρεπε να βρει κανένα άλλο πρόσωπο να το προβάλλει ως καλό παράδειγμα εκουσίας πτωχείας, για να αποφύγει τον εύλογο εσωτερικό σχολιασμό των αναγνωστών της συνεντεύξεως του, λόγω και της προχειρότητος και της σπουδής με την οποία βρήκε το παράδειγμα.
Θα τελειώσω με ένα σοβαρό δογματικό ατόπημα, στο οποίο περιέπεσε στην κουβέντα του ο π. Ιουστίνος. Μιλώντας για τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, τον Πατέρα τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, είπε τα εξής ακριβώς· «Στην Αγία Τριάδα υπάρχει το «κοινόν» που είναι η ουσία, η θεότητα. Υπάρχουν όμως και οι ρόλοι, οι υποστάσεις… Κάθε πρόσωπο έχει ένα ρόλο. Ο Πατέρας είναι η αρχή της Αγίας Τριάδος. Από αυτόν ξεκινούν τα πάντα. Ο Υιός δημιουργήθηκε πριν τη δημιουργία του κόσμου, για να εκπληρώσει αυτήν την αποστολή. Το Άγιο Πνεύμα παίζει έναν άλλο ρόλο…». Η γλώσσα του θεολόγου, όταν μιλάει για υψηλά δογματικά ζητήματα, θα πρέπει να είναι ακριβής, θεολογική, δογματική, κι όχι λαϊκίστικη. Εδώ ο π. Ιουστίνος ταυτίζει τη λέξη «ρόλος» με τον όρο «υπόσταση». Η υπόσταση δεν είναι ρόλος.  Είναι πρόσωπο, θείο πρόσωπο, και ως τέτοιο ασκεί κάποιο ρόλο, για να χρησιμοποιήσω τη λαϊκίστικη φράση του. Το πιο σοβαρό, όμως, σφάλμα είναι ότι ο π. Ιουστίνος μιλάει για δημιουργία του Υιού από τον Πατέρα. Λυπάμαι, αλλά το ίδιο πρέσβευε και ο Άρειος, που έλεγε τον Υιό κτίσμα του Πατρός. Το ίδιο πρεσβεύουν σήμερα και οι έκγονοι του Αρείου, οι αυτοαποκαλούμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά.  Απορίας άξιο πως ο π. Ιουστίνος δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη τη διαστολή μεταξύ γεννήσεως και δημιουργίας. Ο επιπλοποιός λ.χ. ως πατέρας γεννά τα παιδιά του. Ως επιπλοποιός κατασκευάζει τα έπιπλα. Ο Θεός Πατέρας γεννά προαιωνίως τον Υιό και Θεό. Ως δημιουργός δημιουργεί τους αγγέλους, τον άνθρωπο, τη φύση.

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ – ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Τὴν 12ην Ἰανουαρίου 2011, ἡμέρα Τετάρτη καὶ ὥρα 18.00 εἰς τὸ Ἀμφιθέατρον τοῦ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ (*) θὰ γίνῃ ἡ τελετὴ κοπῆς τῆς Βασιλόπιττας, καθὼς καὶ σπουδαία ἐκπολιτιστικὴ ἐκδήλωσις τῶν:
α) Διορθοδόξου Συνδέσμου «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ»
β) Ἱδρύματος Προασπίσεως Ἠθικῶν & Πνευματικῶν Ἀξιῶν
γ) Σωματείου «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»
καθὼς καὶ δ) περιοδικοῦ μας «ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ».

Ἐφέτος θὰ βραβεύσωμε:

1) Τὸν ἀείμνηστον Πρόεδρον τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας Τάσσον Παπαδόπουλον, ποὺ εἶχε τὸ σθένος νὰ μὴ ὑποκύψῃ εἰς τὶς παντοειδεῖς πιέσεις καὶ ἐβροντοφώνησε τὸ σωτήριον ΟΧΙ ἐναντίον τοῦ ἰταμοῦ ἀνθελληνικοῦ σχεδίου ΑΝΑΝ.
2) Τὴν ἡρωίδα ἑλληνίδα δασκάλα Ἑλένην Φωκᾶ, πού, ἐγκλωβισμένη ἐπὶ 23 ὁλόκληρα ἔτη εἰς τὰ κατεχόμενα τῆς Κύπρου, ἐξακουλουθοῦσε νὰ διδάσκῃ τὰ ἑλληνόπουλα.
3) Τὴν ἐπίτιμον Γενικὴ Γραμματέα τοῦ Καλλιτεχνικοῦ Ἐπιμελητηρίου τῆς Ἑλλάδος, ἐκπαιδευτικὸν τέχνης, κυρία Ρένα Ἠλία-Ἀνούση.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

Τὸ πρόγραμμα θὰ περιλαμβάνῃ :
1) Σύντομον προσευχή, ἀπολυτίκια τῶν προστατῶν ἁγίων τῶν ὀργανώσεών μας καὶ βυζαντινοὺς ὕμνους τοῦ Δωδεκαημέρου.
2) Περιληπτικὴν ἐνημερωτικὴν ἀναφορὰ ἐπὶ τῶν πεπραγμένων μας.
3) Παραδοσιακὰ δημοτικὰ τραγούδια μὲ τὸ ὀργανικὸν συγκρότημα τοῦ κ. Γεωργίου Δαλιάνη «Πανελλήνιος σύλλογος φίλων γνήσιου δημοτικοῦ τραγουδιοῦ, τοῦ χοροῦ καὶ τῆς παραδόσεως Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ» μὲ τὴν συνοδεία τοῦ συγκροτήματος «Αὐλός».
Συμμετέχει τιμητικῶς ὁ Πρωτοπρεσβύτερος πατὴρ Χρῖστος Κυριακόπουλος.
4) Ἡ σύγχρονος «Μπουμπουλίνα», ἡ ἡρωικὴ δασκάλα τῶν Πομακοχωρίων τῆς Θράκης μας, κυρία Χαρὰ Νικοπούλου, γνωστὴ ἡρωίδα εἰς τοὺς λάτρεις τῶν αἰωνίων ἀρχῶν τῆς φυλῆς μας, Θρησκεία, Πατρίς, Οἰκογένεια, θὰ μᾶς ἐμψυχώσῃ μὲ θερμὴν ἐπίκαιρη ὁμιλία της καὶ θὰ μᾶς κατασυγκινήσῃ μὲ τὸ ἀκορντεόν της καὶ τὰ τραγούδια της.
5) Βραβεύσεις ἡρώων ἤθους, ἀρετῆς, ἀκεραίου χαρακτῆρος, εὐσυνειδησίας, συνεπείας, εὐπρεπείας καὶ εὐποιΐας, ὡς ἔχομε ἀπὸ ἐτῶν καθιερώσει, γιὰ νὰ μὴ ἐπιπλέουν καὶ βασιλεύουν μόνον «φελλοί», «παλλακίδες», «ἀνώμαλοι», «ἀετονύχηδες» καὶ «πατριάρχες τῆς διαπλοκῆς».

Θὰ ἦτο ἀνέκφραστος χαρὰ γιὰ τὶς πολλὲς χιλιάδες μελῶν, συνεργατῶν, φίλων καὶ θαυμαστῶν τῶν φορέων μας, ἐὰν εἴχαμε τὴν τιμὴ νὰ ἀνταποκριθῆτε εἰς τὴν πρόσκλησίν μας καὶ νὰ παρευρεθῆτε εἰς τὴν ποικίλη καὶ μεστὴ πνευματικῆς ἀνατάσεως ἐκπολιτιστικὴ βραδιά.
Ἡ ἠθικὴ κρίσις, ποὺ μᾶς καλλιεργοῦν συστηματικῶς ἰθύνοντες τὴν τελευταία 50ετίαν, ἐπέφερε τὴν οἰκονομικὴ κρίσιν καὶ οἱ παντοειδεῖς ἐν γένει κρίσεις μᾶς ἔφεραν εἰς τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου…
Ἐλᾶτε νὰ συμπνευματισθῶμεν καὶ νὰ συμπτύξωμεν ἕνα ἀδιάρρηκτον πυρῆνα ἐναντίον τοῦ πολυωνύμου ὠργανωμένου κακοῦ, γιὰ νὰ ἀναγεννηθῶμε πνευματικά, νὰ ἀνορθωθῶμε ἐθνικὰ καὶ οἰκονομικὰ καὶ νὰ ἐπανέλθωμε εἰς τὶς ρίζες μας.

Λεπτομέρειες δύνασθε νὰ δῆτε καὶ εἰς τὴν δυναμικὴ ἱστοσελίδα μας: www.fotgrammi.gr.

Μὲ τὶς θερμότερες τῶν εὐχῶν μας γιὰ εὐλογήμενα, χαρούμενα καὶ εἰρηνικὰ Χριστούγεννα, ὑγείαν, εὐτυχίαν, πνευματικὰ καρποφόρον τὸ νέον ἔτος καὶ ὁ Θεὸς νὰ βάλῃ τὸ χέρι του νὰ λυτρωθῶμεν ἀπὸ τὴν παντοειδῆ κρίσιν, ποὺ μᾶς ἐδημιούργησαν οἱ καταχθόνιες σκοτεινὲς δυνάμεις.

Φιλικώτατα
Τὰ Διοικητικὰ Συμβούλια

ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ «Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ»
ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΜΑΣ «ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ».

Μουσῶν 14, 15452 Ψυχικὸν τηλ. 210-3254321-2, fax   210-3236978,
e-mail: fot_gram@otenet.gr,
ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr

(*)ΔΙΕΥΘΥΝΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ:
ὁδὸς Ριζάρη 2, 10675 ΑΘΗΝΑ τηλ. 210-7215023,
μὲ metro-γραμμὴ 3 καὶ λεωφορεῖα: ΣΤΑΣΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ.

Χρόνος και αιωνιότητα

Για το μεσοδιάστημα μεταξύ της οριστικής φυγής της παλιάς χρονιάς και του ερχομού του νέου χρόνου επέλεξα να αναρτήσω ενα κείμενο που βασίζεται σε απομαγνητοφωνημένη ομιλία του τεως Μητροπολίτου Φλωρίνης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ που έγινε στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης στις 31-12-1974 κατα την αλλαγή του έτους το μεσονύκτιο


Το κείμενο το είχα αναρτήσει και πέρυσι τέτοια ωρα,. Το αναδημοσιεύω θεωρώντας το σαν έναν απo τους καλύτερους λόγους που έχει εκφωνήσει ρασοφόρος της ελληνικης εκκλησίας
Χωρίς να κρύβω την Χριστιανική μου πίστη αλλά και χωρίς να διστάζω να ασκήσω αυστηρή κριτική στους ρασοφόρους θεωρητικά υπηρέτες της και πρεσβευτές της (λέω θεωρητικά διότι η περισσότεροι έχουν «ξεφύγει» ξεφτιλίζοντας εαυτούς και θρησκεία) θέλω να διευκρινήσω πως η παρούσα ανάρτηση έχει ως στόχο ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ και σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ την κατήχηση, γι αυτό και έχω συμπεριλάβει μόνο τα κομμάτια της ομιλίας που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περισσότερο φιλοσοφικά παρά καθαρά θεολογικά, πλην του «κλεισίματος» το οποίο είναι μόνο δύο γραμμές

Πιστεύω οτι θα την βρούν ενδιαφέρουσα και θα προβληματιστουν ΟΛΟΙ όσοι την διαβάσουν.

_____________________________________________

__________________________________

_________________________

STA ΣΕΡΒΙΚΑ

______________

Време и вечност

НОВА ГОДИНА долази на хоризонт човечанства

Шта је једна година у поређењу са годинама које су прошле и са годинама које ће проћи? Она је као једна кап воде у океану.

Један мудри писац, да би упоредио време са вечношћу, употребио је следећи приказ. Замислите, каже, један бесконачни океан а изнад њега лети једна птица. Птица, када облети неколико кругова, силази, узима са својим кљуном једну кап са површине океана, а потом одлази са хоризонта. Када прође хиљаду година, птица опет долази, да узме опет само једну кап из океана. Замислите дакле да се то дешава стално, једном у хиљаду година да птица узима по једну кап воде из океана, питам вас: „колико хиљада – шта кажем? – колико милиона – шта кажем? – колико милијарди година, колики бесконачни број година треба да прође, док птица не узме и последњу кап из океана?

То вам се чини немогућим? Не, није немогуће. Ако упитате математичара, рећи ће вам, ако океан остане стабилан и ако се не буде снабдевао и обнављао са новом водом (кишом, снегом, рекама), сигурно је да ће до тога тренутка доћи, када ће птица узети последњу кап воде из океана. Океан може да се исцрпи, али вечност не може да се исцрпи никада. О, вечности!

* * *

Супротно томе време се исцрпљује, иако нам се време чини као један бескрајни океан. Колико је времена прошло од када је створен свет? Зато што је научно доказано, да свет једном није постојао, не постоји ни један научник који сумња у то. Материја није вечна. Једном ће нестати. Једном су се појавиле звезде, једном се појавио човек, једном се појавио сав овај предивни свет.

Од тада када је свет створен па све до данас (1974), колико је времена прошло? По Светом писму прошло је око 7.500 година (5.500 до рођења Христовог + 2.000 до данас). Христос је својим рођењем поделио свет на време «пре Христа»  и  «после Христа».

Од времена када је дошао Христос па све до данас прошло је 2.000 година отприлике. А колико ли је  још година остало до краја света? Да ли сте икада о томе размишљали? Можда се и вечерас деси крај света! Како? Непознат је час Божији. Чак и демонска наука човекова прети да нам доведе крај. Када би те силне бомбе које су скупили Американци и остали експлодирале истовремено, само Бог зна шта може бити. И на други начин је свет у опасности. Зато што земља, као што знамо, у својој утроби има цео вулкан. Ако се тај вулкан  излије, шта ће остати на земљи? Нестаће и Партенон и сви дворови и све цивилизације заједно.
Када ће дакле доћи крај света? Непознато нам је. Међутим то је за очекивати. То – опет научно речено – се да предвидети. Зато што све има почетак и крај, тако да ће једног дана доћи до краја света. «Како;» по Писмима је јасно, а по науци је нејасно. У сваком случају крај ће једном доћи, а онда ће почети нови период, вечност. Први период је пре Христа. А други период је после Христа. Затим, по Писму, «нова пак небеса и земљу нову по обећању његову чекамо, где правда обитава» (B΄ Петр. 3,13).
-Тада, драги моји вечност ће се поделити на два велика дела. Један ће се звати вечни пакао а други рај, вечни живот.
– Шта, бајке причаш, неко ће рећи.
Али то нису бајке као оне које смо слушали од бака на троношцу поред ватре. Ово је стварност.
Када бар, каже Хрисостом, не би постојао пакао, јер сам и ја грешник и бојим се пакла. Али, колико је јасно да постоји дан и ноћ, и да сунце излази и залази, толико је јасно и да је вечност једна окрутна стварности. Зато што се дели са једне стране на бесконачну ноћ, која се назива вечни пакао а са друге стране на светли и осветљени дан, који се назива вечни живот и блаженство.
Ко нас у то уверава? Онај који никада није изрекао лаж. Сви лажу, али један не, прошло је двадесет векова и нико  га никада није разоткрио у лажи. Он је Господ наш Исус Христос. Он то потврђује.
Идите својим кућама и узмите у руке Еванђеље и прочитајте Еванђеље јер је оно узвишена истина. Године 1942 сам био у Флорини и имао сам групу од око стотину деце, које сам поучавао речи Божијој. Сви они су радили часно у граду, док су падале бомбе, они су повикивали «Живела Грчка». Тада је једно од те деце, једно часно дете, написало на својој капи следећи израз: «Еванђеље је узвишена филозофија живота». Приближио сам му се и рекао ми је: Неписмен сам, али када сам у своје руке узео Еванђеље и прочитао га, не верујем више да постоји на свету и једна слична књига.
Прочитај и ти Еванђеље. Отвори по Јовану Еванђеље и прочитај у 5-тој глави стихове 25 до 29 и тамо ћеш наћи те страшне речи Христове.
То су речи које чујемо у цркви када је сахрана нама драгих особа, али ко их слуша? Те речи ће се чути и када  нас буду сахрањивали. Шта тамо говори Христос? « Амин, амин, вам кажем …». Шта значи: «амин, амин»? То је јеврејски израз. Са тим речима Христос потврђује јасно «Не чудите се томе, јер долази час у који ће сви који су у гробовима чути глас Сина Божјега, и изаћи ће они који су чинили добро у васкрсење живота, а они који су чинили зло у васкрсење суда» (Јован. 5, 28-29). Тамо идемо, драги моји. Као што реке теку и изливају се у море, тако и живот сваког од нас ће се излити у широко море које се назива вечност. То потврђује Христос.
Желиш ли други доказ? Ево, ту је и глас савести. Када чиниш добро шта осећаш? Радост и весеље, иако једеш лук и маслине. Имаш рај у својој души, постајеш краљ. Оно што те чини радосним је један глас раја. А када чиниш неко зло осећаш жалост, имаш пакао, иако си цар и аутократор. Читајте Шекспира, видећете тамо некога ко је учинио зло, и у след победоносног скупа одузеле су му се руке и испала му је виљушка, зато што је његов живот узнемирила сенка убиства. Чиниш зло, осећаш у себи тугу. Шта је то? Пакао. И сада, у овом живота, човек има предукус раја или пакла.

* * *

Према вечности идемо, браћо. И ево, једна година је прошла. Нову годину поздрављамо. Шта ће нам донети? Непознато нам је.

Кратковиди смо ми, не знамо да ли ћемо живети сутра. Увек треба да очекујемо наш полазак, посебно ми старци који смо стигли на запад свог живота. Али и млади, не знамо « шта ће бити». Нагодину у овај дан колико ће нас бити живо? У новој години какве  очекују наш народ? И шта ће бити на Балкану и Месогију и у свету?…. А ти сниваш снове и замишљаш живот бесконачан, али вечност се приближава, велики час долази.

Шта да пожелимо, драги моји?Богатство? Славу? Новац? Ужитке? Задовољства?…  Ништавно је све. «Таштина над таштинама, све је таштина» (Књи. Пропов. 1,2). Једно остаје. Д верујеш у Христа. Не постоји друго име које може да нам подари радост и наду у овој години. Само име Исуса Христа, кога децо, хвалите и преузносите  све векове. Амин.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Говор Митрополита Флорине, у свтом храму Светог Пантелејмона у Флорини 31-12-1974 при промене године поноћно бдење)

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

__________________________

PREDICĂ LA ANUL NOU

A MITROPOLITULUI AUGUSTIN DE FLORINA:

TIMPUL ŞI VEŞNICIA

Μετάφραση από ιστοσελίδα http://acvila30.wordpress.com

Un nou an răsare la orizontul umanităţii. Ce este un an în comparaţie cu anul care a trecut şi cu anii care vor trece? Este o picătură din ocean.

Un scriitor înţelept, ca să creeze o idee despre timp în comparaţie cu veşnicia, a plăsmuit următoarea imagine. Imaginaţi-vă, zice, un ocean infinit şi deasupra apelor lui zburând o pasăre. Pasărea, după ce descrie cercuri, coboară, ia în pliscul ei o picătură din suprafaţa oceanului, iar apoi fuge şi dispare. După ce trec o mie de ani, pasărea apare din nou, pentru a lua iarăşi doar o picătură din ocean. Imaginaţi-vă, aşadar, realizându-se aceasta continuu; adică, o singură dată la o mie de ani pasărea să ia câte o picătură. Vă întreb: Câte mii – ce zic? -, câte milioane – ce zic? -, câte zeci de milioane de ani, ce ameţitor număr de ani va trebui să treacă până când pasărea va lua până şi ultima picătură din ocean? Pare imposibil lucrul acesta? Nu, nu este. Dacă îi veţi întreba pe matematicieni, vă vor spune că, dacă oceanul rămâne stabil şi nu mai este alimentat cu noi ape (din ploaie, torente, fluvii), cu siguranţă că va veni o clipă, în care pasărea va lua şi ultima picătură a lui. Deci numai oceanul poate fi epuizat, veşnicia însă nu se sfârşeşte niciodată. O, veşnicie!

***

+ Episcopul Augustin

(Omilie a Mitropolitului Augustin de Florina în Sfânta Biserică a Sfântului Pantelimon, Florina, 31.12.1974, la trecerea în noul an, în miez de noapte)