† ΕΣΤΙΑ † Αριθ. φυλλ. 21

• ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
• π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ 1945
  

ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΝ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ!

Επί τη συνθηκολογήσει της Ιαπωνίας ο κόσμος πανηγυρίζει την ειρήνην. Εις τας πρωτευούσας των ηνωμένων Εθνών γίνονται τελεταί της νίκης. Στρατεύματα παρελαύνουν υπερήφανα· σημαίαι κυματίζουν· σάλπιγγες διαλαλούν την νίκην· λόγοι επισήμων εκφωνούνται· εφημερίδες γράφουν ενθουσιώδη άρθρα· ραδιοφωνικοί σταθμοί μεταδίδουν τα χαρμόσυνα μηνύματα. Ο πόλεμος έληξε . Νέα εποχή ροδίζει εις τον ορίζοντα της ανθρωπότητος.

Εις την μεγάλην αυτήν χαράν συμμετέχει και η Πατρίς μας η Ελλάς. Και δικαίως. Διότι υπήρξεν ο πρωτοπόρος εις την νίκην. Το πρώτον νικηφόρον κτύπημα το έδωκεν αυτή. Τα Αλβανικά βουνά αντιλαλούν την δόξαν της. Τι θα ήτο ο κόσμος σήμερον χωρίς την Ελλάδα; Μία άβυσσος, εις την οποίαν θα εκυλίον το επι αιώνας, μίαν Χιτλερικήν Χιλιετηρίδα, τα έθνη χωρίς κανένα άστρον ελευθερίας να φωτίζη την ζωήν των. Ας πανηγυρίσωμεν λοιπόν οι Πανέλληνες.

Ας ευχαριστήσωμεν ιδιαιτέρως τον Θεόν, ο οποίος κατά τας ανεξερευνήτους βουλάς Του εξέλεξε την μικράν μας Πατρίδα ως όργανον, ως το υπομόχλιον, δια του οποίου ο μοχλός της Ιστορίας εστράφη προς φωτεινοτέρους ορίζοντας.

Αλλά η νίκη αυτή ας μη μεθύση με την υπερβολικήν χαράν της τα πνεύματά μας. Ας μη νομίσωμεν οτι το παν τώρα ετακτοποιήθη και οτι βαθεία ειρήνη θα βασιλεύση εις την γην. Διότι το κακόν, του οποίου αποκορύφωσις υπήρξεν ο τελευταίος ούτος πόλεμος δεν απέθανε, έχει ακόμη ρίζας βαθείας. Και αι ρίζαι αυταί του κακού δεν ευρίσκονται, όπως νομίζουν πολλοί επιπολαίως κρίνοντες την ανθρωπίνην ζωήν, εις τους Νόμους, εις τα πολιτεύματα και συστήματα με τα οποία κυβερνώνται οι λαοί, αλλά Κυρίως εις την καρδίαν των ανθρώπων. Εκεί εις την καρδίαν του ανθρώπου εμφωλεύει το κακόν. Η διεστραμμένη θέλησις που δεν θέλει να υποταχθή εις την λογικήν, την συνείδησιν, την φωνήν του Θεού, αλλά σύρεται ως σκλάβος σιδηροδέσμιος από τα πάθη, αυτή η πονηρά βούλησις δημιουργεί την τραγωδίαν της ανθρωπίνης ζωής. Το είπεν ο Χριστός και μύρια παραδείγματα φωνάζουν ότι οι λόγοι του είναι αληθινοί! Εκ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημιαι; ( Ματθ. 15.19).

Εφ’ όσον η καρδία δεν αλλάξη, το κακόν θα είναι ηφαίστειον εν ενεργεία το οποίον θα φαίνεται μεν οτι ησυχάζει, αλλά θα έλθη ώρα που θα εκσφενδονίση πάλιν το πυρ και την καταστροφήν. Το δε ηφαίστειον δεν καταργείται, εάν εις τον κρατήρα του ρίψωμεν όγκους από χώμα και λίθους· ίσως να φραχθή, αλλά κανένα πώμα δεν δύναται να συγκρατήση την ορμήν που κοχλάζει εις τα σπλάχνα του. Πρέπει να σβεσθή το πυρ που ευρίσκεται εις την καρδίαν της γης. Αλλά κάτι παρόμοιον συμβαίνει και με την ταλαίπωρον ανθρωπότητα. Βλέπει το κακόν να ξεχειλίζη και να πλημμυρή τον κόσμον. Χίλοι Βεζούβιοι εν ενεργεία δεν θα εδημιουργούν τόσην καταστροφήν όσην καταστροφήν εδημιούργησεν ο σημερινός πόλεμος, το τέκνον τούτο, το τέρας που εγέννησε και εγαλούχησε και εξέθρεψε η κακία των ανθρώπων. Και τώρα που οι άνθρωποι έχουν εμπρός των τα ερείπια, αρχίζουν να σκέπτωνται κάπως ψυχραιμότερα, συνέρχονται εις συνέδρια, συζητούν το αιώνιον θέμα της ειρηνοποιήσεως του κόσμου, καταρτίζουν σχέδια εκριζώσεως του πολέμου, δημοσιεύουν ανακοινωθέντα, εξαγγέλουν μεγάλας υποσχέσεις…….. Ξέρετε πως ομοιάζουν οι άνθρωποι αυτοί; Με εκείνους που θα ήθελον να εξασφαλίσουν την γην από τας εκρήξεις των εν ενεργεία ηφαιστείων με τα χώματα των πεδιάδων. Ανόητοι θνητοί! Το πυρ της καταστροφής βόσκει μέσα εις την καρδίαν μας. Αυτή πρέπει να διορθωθή να μεταβληθή, να ανακαινισθή, να παύση να σκέπτεται τον κακόν, να μηχανεύεται τον όλεθρον.

Αλλά ποια δύναμις είναι η ικανή να μεταβάλη την καρδίαν του ανθρώπου; Οι Νόμοι; Τα πολιτεύματα; Αι βόμβαι του ατόμου; Το θηρίον δύνασαι να το δεσμεύσης με αλύσεις κατασκευασμένας από οιονδήποτε μέταλλον της αρεσκείας σου, αλλά εάν το θηρίον θραύση τας αλύσεις, τότε θα παρουσιασθή εν όλη τη αγρία μεγαλοπρέπεια του. Το θηρίον πρέπει να ημερωθή, ο λύκος να μεταβληθή εις αρνίον, ο ιερέας εις περιστεράν. Πως θα γίνη η μεταμόρφωσις αυτή; Ποίον το μέσον;

ΕΝ! ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ! Αυτό θα σώση τον κόσμον. Αυτό θα ημερώση κάθε άνθρωπον, θα μεταβάλη την γρανιτώδη καρδίαν εις καρδίαν παλλομένην από θείους παλμούς, θα εξαφανίση την εστίαν του κακού, θα εγκαθιδρύση εις κάθε ψυχήν την εσωτερικήν ειρήνην, της οποίας γλυκύς καρπός θα είναι και η εξωτερική ειρήνη της ανθρωπότητας.

Ταλαίπωρος Ανθρωπότης! Ζητείς την ειρήνην, αλλά φεύγεις από την ειρήνην, η δε ειρήνη του κόσμου είναι ο Χριστός. Τα παθήματα δύο παγκοσμίων πολέμων δεν σε συνέτισαν; Αλλοίμονον! Εάν εξακολουθήσης να πορεύεσαι μακράν του Χριστού, θα νομίζης ότι ειρηνεύεις, αλλά κάτω από το έδαφος σου ένα ηφαίστειον θα εργάζεται συνεχώς: η πονηρά των ανθρώπων καρδία! Αυτήν ένας και μόνον δύναται να μεταβάλη, ο Χριστός, εις το θέλημα του οποίου πάντες πρέπει να πειθαρχήσωμεν.

Γρεβενά 27 Αυγούστου 1945

Γ΄ Κυριακὴ Νηστειῶν-Σταυροπροσκυνήσεως

Σταυρος, το συμβολο του Ελληνικου γενους

ΣΗΜΕΡΑ, Γ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, προσ­κυνοῦμε τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μιλήσαμε ἄλλοτε γιὰ τὸ μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο σταυρὸ ποὺ σήκωσε καὶ ὑπέμεινε ὁ Κύριος, τὴ μόνη παρηγορία καὶ τὸ σωσίβιο τῆς ἀνθρωπότητος, τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλη φορὰ μιλήσαμε γιὰ τὸ σταυρὸ τοῦ πιστοῦ, τὸ σταυρὸ δηλαδὴ ποὺ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς πρέπει νὰ σηκώσῃ. Τώρα θὰ μοῦ ἐπιτρέ­ψετε νὰ προχωρήσω λίγο ἀκόμη καὶ νὰ πῶ, ὅ­τι ὁ τίμιος σταυρός, εἰδικῶς καὶ ἐξαιρετικῶς γιὰ μᾶς τοὺς ῞Ελληνες, σημαίνει καὶ κάτι ἄλ­λο· εἶνε καὶ τὸ ἐθνικό μας σύμβολο.

* * *

῍Αν πᾶτε στὰ ῾Ηνωμένα ῎Εθνη, ἐκεῖ θὰ δῆτε στὸ προαύλιο τοῦ μεγάρου τῶν ῾Ηνωμένων ᾿Ε­θνῶν νὰ εἶνε στημένα κοντάρια σημαιῶν. Πό­σες σημαῖες; 155 σημαῖες κυματίζουν. Σε­βόμεθα κάθε σημαία, καὶ τοῦ μικροτέρου ἀ­κό­μη ἔθνους. ῍Αν παρατηρήσετε τὶς σημαῖ­ες μία πρὸς μία, θὰ δῆτε ὅτι ἔχουν ἐπάνω τους ἀ­ποτυπωμένα διάφορα σύμβολα, τὰ ὁποῖα χαρακτηρίζουν τὸ λαὸ κάθε κράτους. Στὴ μιὰ ση­­­μαία θὰ δῆτε τὸ λιοντάρι, σύμβολο τῆς δυ­νάμεως ποὺ εἶχε τὸ ἔθνος αὐτὸ τὸ ἰσχυρό. Σὲ ἄλλη σημαία θὰ δῆτε μία δέσμη ἀπὸ βέργες, ὡς σύμβολο τῆς ἑνότητος τοῦ ἔθνους. Σὲ ἄλ­λη σημαία θὰ δῆτε ἕνα μισοφέγγαρο, τὸ ἄθλιο μισοφέγγαρο ποὺ στάζει αἷμα ἀπὸ τὰ ἐγ­κλή­ματα· εἶνε ἡ σημαία τῶν Τούρκων. Σὲ ἄλλη ση­μαία μεγάλης δυνάμεως, ὑπερδυνάμεως, θὰ δῆτε τὰ ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ. Καὶ σὲ ἄλλη σημαία, ἄλλου μεγάλου κράτους ὅπου ἐπικρα­τοῦσε ἡ ἀθεΐα, θὰ δῆτε τὸ σφυροδρέπανο. Καὶ σὲ ἄλλες σημαῖες θὰ δῆτε ἄλλα σύμβολα. Στὴ δική μας σημαία; οὔτε λιοντάρια, οὔτε ἀστέρια, οὔτε σφυροδρέπανα, οὔτε κάποιο ἄλλο ἐπίγειο σύμ­βολο. Στὴν ἑλληνικὴ σημαία θὰ δῆτε τὸν τίμιο σταυρό.
Μάλιστα. ᾿Ανέκαθεν τὸ ῾Ελληνικὸ ἔθνος ἐ­θρήσκευε. Καὶ ὅταν διὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου γνώρισε τὸν ἀληθινὸ Θεό, ἄφησε τὶς ψευ­δεῖς θεότητες τῶν εἰδώλων καὶ ἐγκολπώθηκε τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὁ ὁ­ποῖος στὸν Τίβερι ποταμό, παρὰ τὴν Μουλβία γέφυρα, κατενίκησε τὸν Μαξέντιο, κατήργησε τὶς εἰδωλολατρικὲς σημαῖες καὶ ὕψωσε ση­μαία χριστιανική, τὸ λάβαρο μὲ τὸ «ἐν τού­τῳ νίκᾳ». Ἔτσι ὁ σταυρὸς ἔγινε σημαία τῶν στρα­τευμάτων τοῦ Μεγάλου Κωνσταν­τίνου.
Ἔγινε ἔπειτα στὸ Βυζάντιο σύμβολο στὴν κορυφὴ τοῦ τρούλ­λου τῆς ῾Αγια-Σοφιᾶς, ὅπου ἔλαμπε τὴ νύχτα καὶ φώτιζε τὴν βασιλίδα τῶν πόλεων, τὴν πόλι τῶν ὀνείρων μας (ὅπως λάμπει καὶ ὁ ἄλλος σταυρὸς ποὺ ὑψώσαμε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ ἐ­μεῖς ἐπάνω στὸ ῞Υψωμα 1020 τῆς Φλωρίνης καὶ φωτίζει τὴν πόλι). Ὁ σταυ­ρὸς ἦταν σημαία τῶν στρατευμάτων καὶ τοῦ ῾Η­ρακλείου καὶ τῶν ἄλλων μεγάλων βασιλέων καὶ αὐτοκρατόρων, ποὺ ἠγωνί­ζοντο κατὰ τῶν βαρβάρων ψάλλοντας «Τῇ ὑ­περμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Ὁ σταυ­ρὸς σκέπαζε καὶ τὰ σχολεῖα· τὰ παιδιὰ ἄρχιζαν τὰ μαθήμα­τα λέγοντας «Σταυρὲ τοῦ Κυ­ρί­ου, βοή­θει μας». Στὸ ἑξῆς ὁ σταυρὸς θὰ εἶνε πάντοτε τὸ σύμβολο τοῦ ἔθνους μας.
Κι ὅταν, μετὰ ἀπὸ τεσσάρων αἰώνων σκλα­βιὰ στοὺς Τούρκους, μὲ τὴ συμβολὴ τῆς ἁγί­ας μας ᾿Εκκλησί­ας τὸ γένος ἀφυπνίσθηκε ἀπὸ τὸ λήθαργο καὶ κήρυ­ξε τὴν ἐπανάστασι, ὁ Ἀ­λέξανδρος ῾Υψη­λάν­της ὕψωσε στὸ ᾿Ι­άσιο τῆς Μολδαβί­ας τὸν τίμιο σταυ­ρὸ καὶ κάτω ἀ­πὸ τὴ σκιά του ὥρκισε τὸν ῾Ι­ερὸ Λόχο λέγον­τας «᾿Εν τούτῳ τῷ σημεί­ῳ νι­κῶ­μεν», μ᾿ αὐτὸ τὸ ὅπλο θὰ νική­σουμε. Σταυρὸς ὑπῆρχε στὶς σημαῖες τῶν πρώ­των στρατιωτῶν τῆς ῾Ελλά­δος, σταυ­ρὸς στὴν περικεφαλαία τοῦ Κολοκοτρώνη, σταυρὸς στὴ ναυαρχίδα τοῦ Μιαούλη ποὺ κατεναυμάχησε πολλὲς φορὲς τὸν στόλο τῶν Τούρκων. «Σταυρέ, βοήθει μοι», ἔλεγε κάθε στρατιώτης στὸ Μοριᾶ καὶ κάθε ἄλλο μέρος τῆς πατρίδος. «Σταυρὲ τοῦ Κυρίου, βοήθει μας», ἔλεγαν καὶ τὰ παιδιὰ στὰ κρυφὰ σχολειά, ὅπου διάβαζαν τὰ ἱερὰ βιβλία, τὸ Ψαλτήρι καὶ τ’ ᾿Ο­χτωήχι, κ᾿ ἦταν εὐλογημένα.
Ὁ σταυρὸς ἐξακολουθεῖ καὶ σήμερα νὰ δεσπόζῃ παντοῦ στὴ ζωή μας. Σταυρὸς στὰ στή­θη τῶν παρθένων μας· σταυρὸς στὴν κορυφὴ τῶν ἐκ­κλησιῶν μας· σταυρὸς στὶς γαλανόλευκες σημαῖες μας· σταυ­ρὸς στὰ πηλή­κια τῶν ἀξιωματικῶν καὶ τὰ καπέλλα τῶν στρατι­ωτῶν μας· σταυρὸς καὶ στὰ μνήματά μας· ὅταν πεθάνουμε, ἕνας σταυρὸς θὰ δείχνῃ ὅτι κάποτε περάσαμε ἀπὸ τὸ μάταιο τοῦτο κόσμο.

* * *

Παρ’ ὅλα αὐτά, τί λέτε, τὸν ἀγαποῦν ὅλοι τὸ σταυ­ρό; ῎Οχι δυστυχῶς. ῞Οταν ἤμουν ἱεροκή­ρυκας —σᾶς ὁμιλῶ μὲ παραδείγματα ποὺ ἀν­τλῶ ἀπὸ μία ἱστορία πενήντα ἐτῶν, μισοῦ αἰῶ­νος—, ἔφθασα σ᾿ ἕνα χωριὸ τῶν Γρεβε­νῶν. Βρίσκω τὸν ἱερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμέ­νο. —Τί ἔχεις; —Τὸ χωριό μου δὲν πιστεύει πιὰ στὸ Χριστό. —Μὴν ἀπογοητεύεσαι, λέω, ἔχε θάρρος· κάτω ἀπὸ τὴ στάχτη ὑπάρχει ἡ σπίθα κρυμμένη. —Θέλεις νὰ δῇς; μοῦ λέει· ἔλα. Μὲ πάει στὸ νεκροταφεῖο. Ἐκεῖ τὰ παιδιὰ τοῦ Μὰρξ καὶ τοῦ Λένιν, ποὺ κυριαρχοῦσαν τό­­τε, εἶχαν ξερριζώσει ὅλους τοὺς σταυροὺς ἀπὸ τοὺς τάφους καὶ στὴ θέσι τους εἶχαν βά­λει σφυροδρέπανα καὶ γροθιές! Μισοῦσαν τὸ σταυρό. Καὶ μόνο σὲ μιὰ περίπτωσι τὸν «θυμή­θηκαν». Ἐνῷ ἡ σταύρω­σις ὡς τρόπος θανα­τικῆς καταδίκης ἔχει πρὸ πολλοῦ καταργηθῆ, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας τὴν ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν ἄνθρωπο! ῏Η­ταν ἕνας ἱερεὺς τοῦ ῾Υψίστου εὐλαβής, πιστὸς καὶ πο­λύ­τεκνος, ὁ π. Γεώργιος Σκρέκας ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ Μεγάρχη – Τρικάλων. Ἄθεοι καὶ ἄπιστοι τὸν ἅρπαξαν ἀπὸ τὴν ἁγία τράπεζα ποὺ ἱ­ερουργοῦσε, τὸν ὡδήγησαν σὰν ἄκακο ἀρνίο ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό, κ᾿ ἐκεῖ τὸν σταύρωσαν πά­νω σ᾿ ἕνα δέντρο· καὶ ἦταν Μεγάλη Παρασκευή, τοῦ ἔτους 1947!…
Μῖσος κατὰ τοῦ σταυροῦ παρατηρήθηκε τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ στὴ γειτονική μας Ἀλ­βανία. Ζητοῦσαν νὰ ξερριζώσουν τὸ σταυρὸ ὄ­χι μόνο ἀπὸ τὰ μνήματα ἀλλ’ ἀπὸ παν­τοῦ.
Νὰ προφητεύσω; ἁμαρτωλὸς εἶμαι ὅπως κ᾿ ἐσεῖς καὶ «δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ φιλήσω τὰ πόδια των σας», ὅπως ἔλεγε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Ἀλλὰ πιστεύω στὴ Γραφή, στὸ Εὐαγγέλιο, στὴν ᾿Αποκάλυψι, καὶ λέω· θὰ δοῦμε πολλὰ ἄ­σχημα πράγματα. Μπῆκε στὸ ἔθνος μας καὶ ἰ­διαιτέρως στὰ παιδιά μας τὸ μικρόβιο τῆς ἀπιστίας καὶ ἀθεΐας. Ἀπὸ μικρὰ τὰ ποτίζουν μὲ τὸ ἀφιόνι αὐτό. Ὅταν δοῦν κανένα παιδὶ νὰ ψάλ­λῃ στὸ Χριστὸ «῾Ωσαννά» (Ματθ. 21,15), ἐξ­οργίζονται καὶ θέλουν εἰ δυνατὸν νὰ τὸ πνίξουν· γιατὶ ὑπάρχουν ἀκόμα νέοι καὶ νέες ποὺ τολμοῦν καὶ ὑπερασπίζουν τὴν πίστι καὶ τὰ δί­καια τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας.

* * *

Μαῦρες ἡμέρες ἔρχονται, ἀδελφοί μου. Ποτέ ἄλλοτε δὲν ἦταν τὰ πρά­γματα τόσο σοβαρά. Ἔζησα ἡμέρες δύσκολες καὶ πέρασα πολλὲς περιπέτειες, ἀλλὰ ποτέ ἄλλοτε δὲν ἀνησύχησα τόσο πολὺ ὅσο ἀνησυχῶ τώρα. ῎Ερχεται «θλῖψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ᾿ ἀρχῆς κόσμου» (Ματθ. 24,21).
Νὰ εἴμεθα ἕτοιμοι ὅλοι μας, μικροὶ καὶ με­γάλοι, νὰ ποῦμε ἕνα νέο ἱστορικὸ «ὄχι». Τὸ πρῶτο «ὄχι» τὸ εἴπαμε πάνω στὰ ψηλὰ βουνὰ τῆς Πίνδου· τὸ δεύτερο ἱστορικὸ «ὄχι» νὰ βγῇ μέσα ἀπ᾿ τὴν καρδιὰ τῆς ῾Ελλάδος μας· νὰ μὴν ἀφήσουμε νὰ προχωρήσουν οἱ ἄθεοι καὶ ἄπιστοι. ῎Εξω ἀπὸ κόμματα καὶ κομματικὲς τοποθετήσεις! Δὲν εἴμεθα ὄργανα οὐδενὸς κόμματος· εἴμεθα ὄργανα μόνο τῆς ῾Ελλάδος καὶ τοῦ Χριστοῦ μας· καὶ αὐτὰ τὰ δύο κηρύττουμε καὶ διασαλπίζουμε παντοῦ ὅπου βρεθήκαμε ἐπὶ πενήντα τώρα χρόνια, τελευταίως δέ, γέρων πλέον ἐπίσκοπος, ἐδῶ στὴν ἱερὰ μητρόπολι Φλωρίνης.
᾿Εδῶ σ’ αὐτὴ τὴν ἀκρόπολι, σ’ αὐτὸ τὸ μετε­ρί­ζι θὰ σταθοῦμε καὶ πάλι, ἀγαπητοί μου. ῞Ολοι, γύρω ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο, νὰ δώσουμε τὴ μάχη χέρι μὲ χέρι, στῆθος μὲ στῆθος. Μεί­νετε πιστοί. Θὰ δώσουμε πνευματικὴ μά­χη· ὄχι μὲ ὅπλα πυρηνικὰ οὔτε μὲ βόμβες νετρο­νίου· θὰ δώσουμε τὴ μάχη μὲ ὅπλο τὸν τίμιο σταυρό. Δὲν θὰ μπορέσουν ποτέ νὰ ξερριζώ­σουν ἀπ᾿ τὶς καρδιές μας τὸν τίμιο σταυ­ρό. Θὰ τὸν κρατήσουμε τὸ σταυρὸ ὡς κειμή­λιο, ὡς θη­σαυρό, ὡς ὄασι, ὡς σύμβολο ἀθα­νάτων ἰ­δεῶν. Ἔτσι θὰ προχω­ρήσουμε πρὸς τὰ ἐμ­πρός. Καί, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων τῆς κολά­σεως, θὰ σταθοῦμε καὶ ὡς πρόσωπα καὶ ὡς οἰ­κογένειες καὶ ὡς ἔθνος καὶ ὡς κοινωνία. Τότε θὰ αἰσθανθοῦμε τὴ δύναμι ποὺ ἔχει τὸ «ἐν τούτῳ νίκᾳ» καὶ θὰ ψάλουμε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας· «Τὸν σταυρόν σου προσκυνοῦ­μεν, Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν σου ἀνάστασιν δοξάζομεν».
Καὶ πέντε νὰ μείνετε, καὶ ἕνας νὰ μείνῃς, μὴ ὑποστείλῃς τὴ σημαία τῆς πίστεως. Παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ σᾶς προστατεύῃ ἀπὸ παντὸς κακοῦ, ἐσᾶς καὶ τὶς οἰκογένειές σας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης ἑσπέρας 21-3-1982)

ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

5 Απρ 2011

«Ακτίνες»

Ο Πατριάρχης Ρουμανίας Δανιήλ σε ακόμα μια συμπροσευχή κατά την Εβδομάδα Προσευχής για τη Χριστιανική Ενότητα

Ιάσιο, 18 με 25 Ιανουαρίου 2008 κατά την Εβδομάδα Προσευχής για τη Χριστιανική Ενότητα στο Ρωμαιοκαθολικό καθεδρικό ναό. Στη φωτογραφία ο Πατριάρχης της Ρουμανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Δανιήλ συμπροσεύχεται με τον Παπικό “Επίσκοπο”, Peter Gherghel.

ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΚΑΙ ΒΑΖΟΥΝ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΥΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ!!!

Κυριακή 3 Απριλίου 2011, Αγ. Ιωάννου της Κλίμακος

Αρχιεπίσκοπέ μου Στυλιανέ

Είσαι πραγματικά ο «ελέω Θεού» Αρχιεπίσκοπός μου, ασχέτως εάν σε κάποια θέματα διαφωνώ μαζί σου, θέματα μάλιστα, όχι προσωπικά η ηθικά, άπαγε, αλλά θέματα Θεολογικά, Ορθόδοξα και πνευματικά.

Ασπάζομαι το θρόνο σου και προσκυνώ την Αρχιερατική σου εξουσία. Εμπιστεύομαι την καλοσύνη σου. Και πιστεύω ότι διαθέτεις, όχι πνεύμα καισαρο-παπικό, ούτε πάλι πνεύμα αυταρχικό και δεσποτοκρατικό, αλλά «πνεύμα δε σωφροσύνης, υπομονής και αγάπης». Κάμε αγάπη. Δείξε κρητικό παληκαρισμό και άσε με να διαφωνώ μαζί σου. Δεν έισαι Νέρωνας, ούτε Ηγέτης Χούντας. Κανονικός Αρχιεπίσκοπός μας είσαι. Και έαν διαφώνησα με τον Πατριάρχη μας, που ασπάζεται και συλλειτουργεί με τον αιρεσιάρχη Πάπα και συνεργάζεται παρασκηνιακά με τα Αμερικανο-εβραϊακά τα λόμπυ, και εάν διαφώνησα μαζί σου, ως προς την ανεπίτρεπτη αρέσκειά σου με τον αντίχριστο Καζαντζάκη και τις εν «ποιητική αδεία» του βλαστήμιες, και εάν διαφώνησα με τις Χριστουγεννιάτικες δηλώσεις σου περί αναμαρτησίας του κατά πάντα αναμαρτήτου Χριστού μας, η πάλι με τις «Μπαλαμάντειες οικουμενιστικές υπογραφές σου» για αδερφίζουσες δήθεν «εκκλησίες», τι μ’ αυτό, τι έχουν να κάνουν όλα αυτά με την υπεροχή του Θείου Λόγου; Γνωρίζεις κάλιστα πως «ο λόγος του Θεού ου δέδεται…» Γιατί λοιπόν με δένεις; Γιατί φιμώνεις «βουν αλοώντα»; Τον Ιδιο Χριστό δεν υπηρετούμε;   Προς τον Ιδιο Κριτή δεν θα απέλθουμε;

Εφ’ όσον «Χριστόν κηρύττω και μάλιστα εσταυρωμένον», δεν είναι ολίγον ανέντιμο να διατάσσεις, μέσω υπέργηρος ιερέως, να με διώξουν «τραμπουκίστηκα» έξω από την Εκκκλησία, την Ενορία δηλαδή του Κυρίλλου και Μεθoδίου Preston στις 12 Σεπτεμβρίου 2010; (πράγμα που τελικώς αποφεύχθηκε) Τι είμαι, Σεβασμιώτατε, αιρετικός η εγκληματίας; Ετσι λειτουργούν οι Λειτουργοί του Υψίστου; Ετσι φέρονται σε μία Οικογένεια του Χριστού, σε «μέλη εκ μέρους»; Δεν είναι λυπηρό να προέρχεται ο πόλεμος «εκ των έσω» και όχι από τους εχθρούς της Εκκλησίας μας; Γιατί δεν είχες την παρρησία προσωπικώς να με καλέσεις; Τι προσωπικό σου έκανα; Που σε αδίκησα; Μήπως επειδή δεν είμαι ένας από τους «αυλοκόλακές» σου; Μήπως επειδή έμαθα την Ορθοδοξία μας από έναν αγιασμένο, δυναμικό και ένδοξο πια αποδημήσαντα Μητροπολίτη, τον Ορθοδοξο-Ελληνόψυχο πατέρα Αυγουστίνο Καντιώτη; (η ιστορία και ο Θεός θα τον κρίνει, όπως όλους μας…) Μήπως επειδή έτυχα ανάξιος μαθητής του καταξιωμένου και αναγνωρισμένου ανά τον κόσμο δεινοτάτου Θεολόγου, τον Νικόλαο Σωτηρόπουλο; Μήπως σε ενοχλεί τόσο πολύ που τον αγαπώ ιδιαίτερα και ασπάζομαι το μέγα χάρισμα της Θεολογίας, της Αγιο-Γραφικής Γνώσεως και το σπανιότατο τάλαντο του σφοδρού, αντιαιρετικού του αγώνα; Μήπως θα έπρεπε να τα έβλεπα όλα αυτά και σε σένα;

Αλλά, δε πειράζει, χαλάλι, εσύ δεν είσαι «ζηλιάρης», έχεις και εσύ πολλά από το Θεό χαρίσματα και πάμπολες, πολυδιάστατες, τιτάνιες μάλιστα γνώσεις… Σε αγαπώ πραγματικά, και το εννοώ κυριολεκτικά, μακάρι εγώ να κολαστώ για σένα. Μακάρι να αφαιρεί χρόνια από μένα ο Θεός και να προσθέτει σε σένα. Μονο, άφησέ με, στην αυλή σου, στην όντως Ιερά Αρχιεπισκοπή σου, τα μεγαλέια του Θεού και της Ορθοδοξίας μας να κηρύττω. Για κάποιο πολύ περίεργο λόγο ο Θεός, ενώ είμαι συνειδητά ανάξιος και πολύ αμαρτωλός, μου χάρισε αυτό το τάλαντο του λόγου… Μή σταθείς αιτία να το θάψω. Βοήθησέ με να το πολλαπλασιάσω και να το προσφέρω πίσω προς δόξαν του κοινού Θεού που λατρεύουμε και προς καταρτισμόν των πιστών και του Εκκλησιαστικού πληρώματος που ηγείσαι. Θυμάμαι, φίλτατέ μου Αρχιεπίσκοπέ Στυλιανέ, θυμάμαι όταν έλαβα το της Ποιμαντικής Επιστήμης Πτυχίο, προς το φως της Επισκοπής Μελβούρνης προσήλθα, αγαλλομένω ποδί, και ζήτησα παρά του Θεοφιλεστάτου Ιεζεκιήλ την άδεια να διακονώ τον άμβωνα και την Νεολαία, καταθέτοντας το Πτυχίο μου της Θεολογίας προς υπηρεσίαν και μόνο της Τοπικής Εκκλησίας. «Ού προσήλθα Θεώ αλοτρίω». Γιατί με χτυπάς; Γιατί με πετάς στο περιθώριο και με συγκαταλέγεις στους «αντικανονικούς»; Γιατί με παύεις με αδικαολόγητη αργία και στερείς την νεολαία σου από έναν αγαπητό τους που βγήκε ανάμεσά τους και ζητούν να επανέλθει;

Ντρέπομαι πραγματικά που τα λέγω όλα αυτά, δεν επιχειρώ την αυτοπροβολή μου. Δεν έχω άλλα κίνητρα προσωπικά, ιδιοτελή και κατακριτέα. Παραθέτω αυτή την επιστολή δημόσια, επειδή και η απαγόρευση δημοσίως έλαβε χώρα, αποκλειστικώς λόγω της Ανοικτής μου Επιστολής προς τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη.

Αναμένω και διατελώ, με αγάπη άδολη και απέραντο σεβασμό

Ο ελάχιστός υιός σου

Νικόλαος Πανταζής

Τηλ. 0061411122317

Email: pathtruthlife@gmail.com

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΚΑΙ ΙΕΡΕΙΣ

ΠΟΥ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΑ

ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

________

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ

ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΜΕ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΜΑΣ ΑΣΥΣΤΟΛΩΣ ΠΛΕΟΝ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ
ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΔΥΣΠΙΣΤΟΥΣ
ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΕΚΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ήδη εφαρμόζεται το 3ο στάδιο του σχεδίου

Όταν ο πάπας ήλθε στην Ελλάδα, παίζοντας κρυφτούλι και κρυπτόμενοι πίσω από το δάχτυλό τους, οι σταδιακώς, μεθοδικώς και καλώς εφαρμόζοντες τα οικουμενιστικά σχέδια επίσκοποί μας, προσπαθούσαν να διαψεύσουν ότι έγιναν συμπροσευχές με τον Πάπα. Εμφανιζόταν, τότε, τόσο ευαίσθητη και υψηλή η ορθόδοξη αυτοσυνειδησία τους, ώστε διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ορκιζόμενοι ότι δεν έγινε καμία συμπροσευχή, ούτε φανερά, ούτε κρυφά. Έτσι σήμερα, προστέθηκε στους συμπροσευχόμενους με αιρετικούς και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, στην Θ. Λειτουργία στο Φανάρι. Συμπροσευχόμενοι εκπρόσωποι της «Ρωμαιοκαθολικής, της Συροϊακωβιτικής,  της Αρμενικής Εκκλησίας», αλλά και εκπρόσωποι Ι. Μονών του Αγίου όρους: Μεγίστης Λαύρας, Βατοπαιδίου, Διονυσίου, Παντοκράτορος, Αγίου Παύλου, Ξενοφώντος και Γρηγορίου» (20 Μάρτιος 2011).
Πώς άλλαξαν, όμως, τα πράγματα σε μερικά χρόνια! Πώς αποδείχτηκε ότι, όλες εκείνες οι αγωνιώδεις προσπάθειες αποκρύψεως των συμπροσευχών τους, ήταν ένα θέατρο και πως ο απώτερος σκοπός τους ήταν να αποκρύψουν από τον λαό, κάτι που ακόμα οι ορθόδοξες συνειδήσεις δεν άντεχαν: την υποταγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον πάπα; Και τώρα που κατά τους υπολογισμούς τους «προσαρμόστηκε» ο κόσμος —σύμφωνα με τα σχέδιά τους— και δεν αντιδρά σθεναρά, προχωρούν ακάθεκτοι στην επόμενη φάση, δημοσιεύοντας τις φωτογραφίες των συμπροσευχών τους, που πριν μερικά χρόνια μετά βδελυγμίας εξόρκιζαν.
Ας παραθέσουμε, όμως, κάποια στοιχεία από τα σχέδιά τους για την εκποίηση της Ορθοδοξίας, ώστε να μη νομίζουν κάποιοι ότι όλα αυτά είναι φαντασίες δικές μας.
Ο μητροπολίτης Αχαΐας Αθανάσιος, εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση –απολογούμενος μάλιστα στο Βατικανό, επειδή καθυστερούμε να δηλώσουμε υποταγή(!)– είπε τα εξής εξωφρενικά:
«Στην Ελλάδα βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ λεπτή κατάσταση, γιατί, ενώ ο αρχιεπίσκοπος (σ.σ. Χριστόδουλος) και οι μητροπολίτες επιθυμούν να έχουν μια σημαντική συνεργασία με την Καθολική Εκκλησία, (σ.σ. ουδεμία αναφορά για επιστροφής τους στην Ευαγγελική Αλήθεια και αποκήρυξη την αιρέσεων) αυτοί έχουν και ευθύνες προς τον κόσμο, τους πιστούς, πολλοί από τους οποίους δεν είναι προετοιμασμένοι στην προοπτική του διαλόγου, ενώ άλλοι έχουν μια άποψη πιο φονταμενταλιστική για την Εκκλησία. Αυτό για μας είναι η μεγάλη πρόκληση να προετοιμάσουμε τον κόσμο, να τον διαπαιδαγωγήσουμε, για να μη αντιδράσει επηρεασμένος από τις προκαταλήψεις και πληροφορίες, που δεν ανταποκρίνονται στα γεγονότα… Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι έχουμε ανάγκη χρόνου, ελπίζω όχι υπερβολικού,  για να  σχηματίσουμε τη συνείδηση  του  κόσμου»!!!
Αυτές οι δηλώσεις του Αχαΐας Αθανασίου έχουν ιστορία, και η πρόσφατη αφετηρία τους βρίσκεται στις αποφάσεις της Β΄ Συνόδου του Βατικανού(!!!), οι οποίες έγιναν αποδεκτές από τον οικουμενιστή πατριάρχη Αθηναγόρα και όσους τον ακολουθούν. Την αποκάλυψη, όσων προαποφασίστηκαν από τα οικουμενιστικά κέντρα και προοδευτικά πραγματοποιοῦνται ἐρήμην τοῦ λαοῦ και με την ανοχή των «ορθοδοξούντων» επισκόπων, μας δίνει ήδη από το 1967 ο τότε αρχιμανδρίτης και νυν Μητροπολίτης Τυρολόης Παντελεήμων Ροδόπουλος, παρατηρητὴς της Β΄ Συνόδου του Βατικανού. Έγραφε: «Διετυπώθη υπό τινων ΡΚαθολικῶν συνέδρων μία παράδοξος θεωρία περί επιτεύξεως της ενώσεως μεταξύ της ΡΚαθολικής Εκκλησίας και της Ορθοδόξου». Η Ένωση θα «επιτευχθή σταδιακώς και ουχί διά διαπραγματεύσεων εκκλησιαστικο-θεολογικών» σὲ  τρία στάδια:
«α) Φιλία και ψυχολογική προπαρασκευή,
β) μερική  μυστηριακή  κοινωνία και
γ) πλήρης μυστηριακὴ κοινωνία» .
Τα γεγονότα αποδεικνύουν πως ήδη βρισκόμαστε στην έναρξη του 3ου σταδίου.
Αυτό επιβεβαιώνουν και άλλοι μελετητές και ιερωμένοι· και ασφαλώς έχει σημασία, ότι τα κείμενα αυτά έχουν γραφεί πριν δεκαετίες. Γράφει, π.χ. ο καθηγούμενος της Ι. Μ. Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης: «Σύμφωνα με όλες τις [τότε] ενδείξεις (το Βατικανό) …προετοιμάζει μια “ένωση” ουνιτικού τύπου. Στην αρχή θα συμφωνηθή να διατηρήση κάθε εκκλησία τις ιδικές της παραδόσεις (το πρωτείο και το αλάθητο να ισχύει για τη δύσι), οι δε άλλες δογματικές διαφορές να θεωρηθούν ως θεολογούμενα ζητήματα. Σιγά-σιγά όμως το Βατικανό θα αποκτά την αυξανόμενη επιβολή της Ρωμαϊκής κυριαρχίας στην Ανατολή, μέχρι τελείας επικρατήσεώς της» .
Επίσης, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Μ. Βρετανίας Μεθόδιος, που μετείχε επί χρόνια στους διαλόγους, διερωτάτο: «Ποιά είναι τα σχέδια της Ρώμης έναντι της Ανατολής;». Και απαντούσε: «Εφ’  όσον δεν καταργείται η Ουνία, η Ανατολική Εκκλησία θα ευρίσκεται μέσα εις τα σχέδια της απορροφήσεώς της από τη Ρωμαϊκή… Αυτό που γράφουν  πως η Ουνιτική Εκκλησία  θα καταργηθεί όταν γίνη η ένωσις των Εκκλησιών»  είναι αλήθεια, αλλά με την εξής έννοια: θα καταργηθεί με τη σημερινή μορφή της, «εφ’ όσον η Ορθόδοξος Εκκλησία θα μεταβληθή σε Ουνιτική…  Αυτό είναι φυσικό, γιατί τότε οι Ουνίτες θα έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους»!
Ποια ήταν ανέκαθεν η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τις συμπροσευχές; Παραθέτουμε ενδεικτικά δύο μαρτυρίες, όχι από τους δεκάδες σχετικούς Ι. Κανόνες, αλλά από πρόσφατες αποφάσεις μόνο της Εκκλησίας της Ελλάδος: «Μας ερωτούν —γράφει το όργανο της Ιεράς Συνόδου περιοδικό ‘‘Εκκλησία’’ (1956)— εάν κανονικώς επιτρέπονται συλλειτουργίαι και συμπροσευχή» μετά ετεροδόξων «ως τούτο φέρεται επισυμβαίνον εν Αμερική. Απαντώμεν καθηκόντως, ότι τούτο και άηθες είναι και αντικανονικόν, …και συντελούμενον ασκεί ολεθρίαν επίδρασιν…» . Την ίδια θέση βρίσκουμε και σε ανακοίνωση της Ι. Συνόδου της 27η Απριλίου 2001.
Για να δούμε τώρα οι μητροπολίτες που επικοινωνούν με τον αρχιεπίσκοπο και τον πατριάρχη και τον υποδέχτηκαν μετά τιμών στις διάφορες Μητρόπολεις που επισκέφθηκε, θα βγούν να καταγγείλουν το γεγονός;

Θεσσαλονίκη, 20 Μαρτίου 2011
Για την «Φιλορθόδοξο Ένωσι “Κοσµάς Φλαµιάτος”»
Ο Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο    Ο Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

___________

«Ορθόδοξος Τύπος», 1444, 1/2/2002.
Μπιλάλη Σπ., αρχιμ., Ορθοδοξία και Παπισμός, τ. Β΄, σ. 413.
Περιοδ. «Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ», περίοδος Β΄, 1981, αριθμ. 6, Εκδ. Ι. Μ. Οσ. Γρηγορίου Αγ. Όρους. —Στο ίδιο συμπέρασμα έχει καταλήξει και ο Φαράντος:  «Αυτό  θα είναι το μοντέλο ‘‘ενώσεως’’ των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών: το  Ουνιτικόν.  Η  Ορθοδοξία θα παραμείνει αλώβητη και ως έχει, όπως οι Ουνιτικές Εκκλησίες, αλλά θα προσαρμοσθεί στα δυτικά δεδομένα, δηλ. θα οικειοποιηθεί το ‘‘χριστιανικό’’ φρόνημα των  ‘‘πολιτισμένων’’ δυτικών Εκκλησιών… που συνοδοιπορούν στην νοοτροπία και στην πολιτική της δυνάμεως και της βίας των Δυτικο-Ευρωπαίων»  (Αντί-φωνα,  σ. 27).
Μεθοδίου Φούγια., Μητρ. Πισιδίας,  Έλληνες και Λατίνοι, 1994, σ. 438.

Β΄ Στάσις Χαιρετισμῶν

Προγαμιαιες σχεσεις

«Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου…» (Ἀκάθ.

ΔΙΣΤΑΖΩ, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω. Διστά­ζω γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, διότι ἀμφιβάλ­λω ἂν ὑπάρχουν αὐτιὰ ν᾽ ἀκούσουν ἁ­γνὸ τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ δεύτερον, διότι τὸ θέμα ποὺ θὰ θίξω εἶνε θέμα καυτό.
Τὸ κακό, ποὺ ἔχει αὐξηθῆ, εἶνε ἀνάγκη νὰ ἐ­λεγχθῇ. Ἐν τούτοις ὁ κόσμος, ἐνῷ διαπράττει μεγάλα ἐγκλήματα, δείχνει εὐγένεια γλώσ­σης. Τὸ κακὸ τὸ κάνει, ἀλλὰ τὰ πράγματα ντρέπεται νὰ τὰ πῇ· προσπαθεῖ νὰ τὰ δικαιολογήσῃ, νὰ παρου­σιάσῃ τὸ κακὸ ὡς καλό. Εἶ­νε ἐποχή, ὅπως εἶπε κάποιος, ποὺ ἐπικρα­­τεῖ τὸ «κόμμα τῶν εὐφημιστῶν». Προσπα­θοῦν νὰ καλύψουν αἴσχη μὲ ἀραχνοΰφαντο ὕ­φασμα καλῶν λέξεων. Λένε τὸ ξίδι γλυκάδι, τὸ φαρμάκι σιρόπι, καὶ ―μὲ συγχωρεῖτε― τὴν πόρνη φιλενάδα. Ὤ ὑποκρισία! Ἀφήνουν ἔτσι τὸ κακὸ καὶ διαδίδεται ἀκόμα περισσότερο.
Ἀλλ᾽ ἐμεῖς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ποῦ­με «τὰ σῦκα σῦκα καὶ τὴ σκάφη σκάφη», τὸ σκότος σκότος, τὸ φῶς φῶς. Ἔτσι θὰ ὀνομάσω κ᾽ ἐγὼ τὰ πράγματα, καὶ ἀδιαφορῶ γιὰ τὴν κριτι­κή. Θ᾽ ἀ­ναγκασθῶ ἀπόψε νὰ μεταχει­ρισθῶ γλῶσσα σκλη­ρή. Δὲν ζητῶ νὰ μὲ πῆτε εὐγενῆ – πέ­στε με ὅπως θέλετε. Ἔχω χρέος νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ βασιλεὺς τοῦ κηρύγματος, λέει σὲ κάποια ὁμιλία του· «Θὰ λερώσω τὴ γλῶσσα μου». Ὅπως ὁ γιατρὸς ποὺ κάνει ἐγχείρησι λερώνει τὰ χέρια καὶ τὴ μπλού­ζα του μὲ αἵματα, ἔτσι κ᾽ ἐγώ. Ἀ­πόψε κάνω ἐγχείρησι πνευματική, κ᾽ εἶμαι ἀ­ναγκασμένος νὰ λερώσω τὴ γλῶσ­σα μου, κι ἂς σκανδαλισθοῦν οἱ εὐφημισταὶ καὶ εὐγενεῖς. Πνευματικὸς ἰατρὸς εἶμαι, καὶ πρέπει νὰ βυθίσω τὴν μάχαιρα τοῦ λόγου βαθειά.
Ἀφορμὴ μᾶς δίνει ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, τὸ ἐγκώμιο αὐτὸ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ κλείνει μὲ τὰ ἔξοχα ἐκεῖνα λόγια·
«Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου
καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου…».
Ἐδῶ ὑμνεῖται ἡ παρθενία τῆς Παναγίας.

* * *

Ἀλλὰ τί εἶνε παρθενία; Ἡ παρθενία εἶνε λέξι μὲ βαθὺ περιεχόμενο, σημαίνει κάτι ποὺ δὲν τὸ ἄγγιξε κανείς. Θέλεις εἰκόνες τῆς παρθενί­ας; Ἀνέβα στὴν κορυ­φὴ τοῦ Ὀλύμ­που. Τὸ χιόνι ποὺ τὴν καλύπτει δὲν τὸ πάτησε πόδι ἀν­θρώπου, εἶνε παρθέ­νο. Παρθένες εἶνε οἱ ἀπά­τητες κορυφὲς τῶν ὀ­ρέ­ων. Παρθένο λέγεται τὸ δάσος ποὺ λόγῳ τῆς πυκνῆς βλαστήσεως δὲν εἰσεχώρησε ποτέ μέσα ἄν­θρωπος καὶ μόνο πουλιὰ κελαϊδοῦν στὰ φυλλώματά του.
Εἶνε βεβαιωμένο ψυχολογικῶς· ὁ ἄν­θρω­πος ἐκ φύσεως θέλει τὸ καθα­ρό. Εἶνε μία ῥοπὴ ἔμ­φυτη, τὴν ἔβαλε μέσα του ὁ Θεός. Τὰ θέλει ὅλα καθαρά· θέλει ἀπὸ τὸ ποτήρι ποὺ πίνει νὰ μὴν ἔχῃ πιεῖ ἄλλος, θέλει τὸ πιάτο του νὰ εἶνε ἀ­χρησιμοποίητο, θέλει τὰ παπούτσια του νὰ μὴν τὰ ἔχῃ φορέσει ἄλλος· ἀποφεύγει τὰ παλιὰ καὶ μεταχειρισμένα. Ἔ­τσι λοιπὸν θέλει καὶ τὴν κόρη καὶ τὴ γυναῖκα· νὰ εἶνε ἀνέγγιχτη ἀπὸ χέρι ἀνθρώπου μέχρι τὴν ἡμέρα τοῦ γάμου.
Εἶνε παρατηρημένο ἱστορικῶς ὅτι ἡ παρθε­νία ἐτιμᾶτο ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, κατ᾽ ἐξο­χὴν μάλιστα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες. Ἀπόδειξις ὁ Παρ­θενών, ὁ περίφημος γιὰ τὴν ἀρχιτεκτονική του ναὸς τῆς Παρθένου Ἀθηνᾶς στὴν Ἀ­κρόπολι τῶν Ἀθηνῶν, ἀριστούργημα τῶν αἰώνων. Ἀλ­λὰ καὶ οἱ ῾Ρωμαῖοι τιμοῦσαν τὴν παρθενία. Ἀ­πόδειξις ὅτι στὴ ῾Ρώμη, στὸ ναὸ τῆς Ἑστίας, διετηρεῖτο ἄσβεστο πῦρ, ποὺ τὸ φύλασσαν κορίτσια ἁγνὰ καὶ ἀμόλυντα, οἱ Ἑστιάδες.
Ἀργότερα ὅμως ἦρθαν χρόνοι παρακμῆς καὶ τὸ φρόνημα κατέπεσε. Διεφθάρησαν καὶ οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς σοφιστὰς καὶ ὑλιστάς, καὶ τότε ἡ παρθενία δὲν ἐτιμᾶτο. Ἡ λατρεία ἄλλαξε· οἱ ναοί, ἀντὶ νὰ ὑπηρετοῦν ἐκεῖ παρθένοι Ἑ­στιάδες, κατήντησαν πλέον οἶκοι ἀκο­λασίας. Τέτοιος ναός, διάσημο πορνεῖο, ἦταν ὁ ναὸς τῆς Ἀφροδίτης στὴν Κόρινθο, ποὺ συν­τηροῦσε χίλιες πόρνες, οἱ ὁποῖ­ες μὲ τὸ ἀκάθαρτο μίσθωμά τους ἐξασφά­λιζαν μεγάλα ἔσο­δα. Ἀντὶ τῆς παρθενίας ἐτιμᾶτο πλέον ἡ πορνεία ἐπισήμως, στὸ πρόσωπο θεῶν καὶ θεαινῶν.
Μόνο ὅταν ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο ὕ­ψωσε τὸν ἄνθρωπο. Πῆρε τὴ γυναῖκα, ποὺ εἶχε γίνει ἕνα κουρέλι γιὰ νὰ σκουπίζεται ὁ κάθε ἀ­λήτης, καὶ τὴν ὕψωσε. Κανείς ἄλλος δὲν τίμησε τὴ γυναῖκα ὅπως ὁ Χριστός. Τὴν ὕψωσε πολύ, πάνω ἀπὸ τοὺς γαλαξίες, στὸν κόσμο τῶν πνευμάτων. Τὴν ὕψωσε στὸ πρόσωπο τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία ὀνομάζεται ὄχι ἁ­πλῶς παρθένος, ἀλλὰ «ἀειπάρθενος». Τὸ «ἀει–» σημαίνει «πάντοτε». «Ἀειπάρθενος» θὰ πῇ «πάντοτε παρθένος»· παρθένος πρὸ τοῦ τόκου, παρθένος κατὰ τὸν τόκον, παρθένος μετὰ τὸν τόκον. Χαῖρε, ἀειπάρθενε Μαρία!
Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ἀνέκαθεν τιμᾷ τὴν παρθενία. Εἶνε ὅρος τοῦ γάμου. Ὅταν ἑ­νωθοῦν παρθένος νέος καὶ παρθένα νέα, δημι­ουργοῦν τὸν ἰδεώδη γάμο.

* * *

Καὶ στὴν Ἑλλάδα ὑπῆρχαν αὐστηρὰ ἤθη. Μέχρι πρὶν ἀπὸ ἑκατὸ – διακόσα χρόνια, ὅταν ἡ νύφη δὲν βρισκόταν παρθένος, ἐδιώχνετο ἀ­­­πὸ τὸ σπίτι τὸ ἴδιο βράδυ τοῦ γάμου· ἡ κοινω­νία δὲν τὸ ἀ­νεχόταν. Ἔτσι ἦταν τότε σπάνιο νὰ βρεθῇ κόρη χωρὶς παρθενία. Ὕστερα ἦρ­θαν καινὰ δαιμόνια, νέα ῥεύματα, ἀπὸ τὴ διεφθαρ­μένη Δύσι, ποὺ ἄρ­χισαν νὰ περιπαίζουν καὶ νὰ κλονίζουν τὴν προσήλωσι στὴν παρθενία.
Τὸ 1944 ἤμουν στὴν Κοζάνη. Ἐκεῖνες τὶς μέ­ρες κατέβηκαν ἀπ᾽ τὰ βουνὰ οἱ ἀντάρτισσες, καμμιὰ τριακοσαριά, κ᾽ ἔκαναν παρέλασι συν­τεταγμένες, μὲ τὴ σημαία μπροστά. Δὲν τὶς κατηγορῶ. Τὸ ἔκαναν ὡς Ἑλληνίδες, πιστεύοντας ὅτι ὑπερασπίζον­ται κι αὐ­τὲς τὴν ἐ­λευ­θερία τῆς πατρίδος. Δὲν ἐξετάζω λοιπὸν τὸ θέμα πολιτικῶς· τὸ θέτω ἀπὸ ἄλλης πλευ­ρᾶς. Ποιό ἦταν τὸ ἀπαράδεκτο· ὅτι εἶχαν καὶ μιὰ ταμ­πέλλα ποὺ ἔγραφε «Κάτω ἡ παρθενία» καὶ φώναζαν «Κάτω ἡ παρθενία»! Δὲν σᾶς λέω κάτι φανταστικό· τὰ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ τ᾽ ἄκουσα μὲ τ᾽ αὐτιά μου. Ποῦ ἔφθασαν αὐ­τὲς οἱ Ἑλληνίδες! Αὐτὸ οὔτε οἱ πόρνες τῶν Παρισίων δὲ τολμοῦν νὰ τὸ ποῦν. Χλεύασαν τὴν παρθενία ὡς δεισιδαιμονία καὶ πρόληψι.
Πρόληψις; Θὰ σᾶς πῶ λοιπὸν κάτι καὶ παρακαλῶ συγχωρέστε με ποὺ θὰ λερώσω τὴ γλῶσσα μου. Δὲν τὸ ἤξερα κ᾽ ἐγώ, μοῦ τὸ εἶ­πε καθηγητὴς πανεπιστημίου τῶν Ἀθηνῶν. Ἔρευ­νες, λέει, ἔδειξαν ὅτι, ὅταν σμίγῃ κάποιος μὲ γυναῖκα ποὺ προηγουμένως εἶχε σχέσι μὲ κάποιον ἄλλο ἐραστή, τὴν ὥρα ποὺ αὐτὴ ἀγκαλιάζει τὸν σύζυγό της, τὸ μυαλό της πηγαίνει σ᾽ ἐκεῖνον, κάνει σύγκρισι, καὶ ξέρετε τί θὰ συμβῇ; Ἀφοῦ ἡ ψυχή της εἶνε προσκολλημένη σ᾽ ἐκεῖνον, τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννηθῇ θὰ μοιάσῃ ὄχι στὸ νόμιμο σύζυγο ἀλλὰ σ᾽ ἐκεῖνον!
Ὦ Ἐκκλησία γλυκειά μας μάνα, πόσο σωστὰ διδάσκεις ὅτι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις εἶνε ἁμαρτία, κ᾽ ἐμεῖς φεύγουμε ἀπ᾽ τὰ λόγια σου!
Δὲν εἶνε πολὺς καιρὸς ποὺ ἦρθε στὴ μητρό­πολι μιὰ κοπέλλα. Ἔκλαιγε καὶ ὕβριζε τὸ νέο ποὺ τὴν ἄφησε 7 μηνῶν ἔγκυο καὶ πέταξε στὴν Αὐστραλία· εἶχαν σμίξει μόλις ἀρραβιωνιάστη­καν, μὲ τὴν ὤθησι τῶν γονέων! Βρῆκα δυστυ­χῶς καὶ στὴν περιφέρειά μου τὸ κάκιστο αὐτὸ ἔθιμο, μόλις ἀρραβωνιάζονται νὰ σμίγουν. Δὲν σταμάτησα νὰ διδάσκω καὶ νὰ τὸ καταπο­λε­μῶ· καὶ περιωρίστηκε, ἀλλὰ δὲν ξερριζώθηκε.
Ἂς δοξάσουμε ὅμως τὸ Θεό, ἀδελφοί, για­τὶ στὸν αἰῶνα αὐτὸ τῆς διαφθορᾶς, ποὺ τὸ φθη­νότερο κρέας κατήντησε τὸ γυναικεῖο ὅπως ἔλεγε ἕνας ναυτικός, ἡ παρθενία δὲν ἐξέλιπε τελείως. Διατηρεῖται σὰν σπάνιο ἄνθος.
Εἶνε πρὸς τιμὴν τῶν τσιγγάνων ὅτι δὲν σμίγουν παρὰ μόνο μετὰ τὸ γάμο. Καὶ εἶνε κρίμα οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ παίρνουμε διδάγματα ἀπὸ λαοὺς ἀλλοθρήσκους, ὅπως ἡ Λιβύη τοῦ Καντάφη, ὅπου μὲ νόμο, ὅποιος τολμήσῃ νὰ ἀτιμάσῃ κορίτσι, τὸν κρεμοῦν σὲ τηλεγραφόξυλο γιὰ μιὰ ᾽βδομάδα.

* * *

Ἄλλαξαν, ἀγαπητοί μου, τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ μπῆκαν τὰ γράμματα τοῦ σατα­νᾶ. Ἀπόψε ἐδῶ ψάλλουμε «Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου…», κι ὁ κόσμος τραγουδάει τὴν ὡ­ραιότητα τοῦ φλέρτ, τῆς πορνείας καὶ μοιχείας, τὴν ὡραιότητα τῆς διαφθορᾶς.
Κορίτσια, μὴν ἀκοῦτε τὸν κόσμο. Ἀκοῦ­στε τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία. Μείνετε μέχρι τὸ γάμο ἀνέγγιχτες. Πάρτε ξύλο καὶ σιδερένιο ῥαβδὶ καὶ θραῦστε τὰ κεφάλια τῶν κτηναρί­ων ποὺ σᾶς παρενοχλοῦν, γιὰ νὰ μὴ θρηνήσετε.
Σᾶς ὑπογράφω συμβόλαιο. Ὁ ἄντρας διψᾷ γιὰ γυναῖκα. Ἐὰν ἐσεῖς κρατηθῆτε ἁγνές, δὲν θὰ μείνῃ γυναίκα ἀνύπαντρη· καὶ ἡ πιὸ ἄσχημη θὰ παντρευτῇ. Ἐνῷ τώρα καὶ οἱ πιὸ ὡραῖες μένουν ἀζήτητες, στὸ ῥάφι. Νά ἡ ἀνυπακοή.
Ὅταν σὲ λίγο ἀκουστῇ ὁ ὕμνος τῆς παρθε­νίας τῆς Παναγίας, παρακαλῶ συναισθαν­θῆτε τὸ ἁμάρτημα τῶν προγαμιαίων σχέσεων καὶ μὲ μετάνοια ἐπιστρέψτε στὶς αἰώνιες ῥίζες μας. Ὄχι ὑποκριτικὰ ἀλλὰ μὲ συναίσθησι ἂς ψάλλουμε· «Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου…»· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης Παρασκευὴ βράδυ 8-3-1985)

_________________

STA SERBIKA

__________________

H ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

«Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως» (Ἀκάθ. ὕμν. Τ2α΄)

Απόψε, ἀγαπητοί μου, σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας ψάλλεται ἡ τετάρτη καὶ τελευταία στάσις τοῦ Ἀ καθίστου ὕμνου, ποὺ εἶνε τὸ ἀριστούργημα ἑνὸς ἀγνώστου ποιητοῦ τοῦ Βυζαντίου. Τὸ ποίημα αὐτὸ εἶνε ἔκφρασις τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ γένους μας πρὸς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, τὴν ὑπέρμαχο Στρατηγότου.
Ὅσοι ζήσαμε τὸ ἔπος τοῦ ἀλβανικοῦ πολέμουκαὶ εἴδαμε στρατιῶτες καὶ ἀξιωματι κούς μας νὰ ὑψώνουν στὶς κορυφὲς τὴν ἑλληνικὴ σημαία, μᾶς κατελάμβανε συγκίνησι. Δὲν ἄκουσα ποτέ ἄλλοτε τόσο θερμὰ καὶ μὲ δάκρυα νὰ ψάλλεται τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια… Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε».
Στὸν Ἀκάθιστο ὕμνο ἐπαναλαμβάνεται 144 φορὲς τὸ «χαῖρε»ἐκεῖνο, ποὺ εἶπε στὴν Παναγία ὁ ἀρχάγγε λος Γαβριήλ(Λουκ. 1,28). Ἀπόψε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ ἑρμηνεύσουμε τὸν στίχο «Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως».
Εἶνε κρίμα ὅτι σήμερα τὰ παιδιὰ δὲν καταλαβαίνουν τὴ γλῶσσα αὐτή. Εἶνε εὐφυῆ, ἀλλὰ ἡ παιδεία μας τὰ ὡδήγησε σὲ λεξιπενία, πτωχεία γλώσσης, ὅπως εἶπε καὶ κάποιος ὑπουργός. Γι᾿ αὐτὸ ὡρισμένοι θεολόγοι φρονοῦν, ὅτι τὰ κείμενα αὐτὰ πρέπει νὰ μεταφρασθοῦν, γιὰ νὰ τὰ καταλάβουν οἱ νεοέλληνες. Ἀλλὰ σὲ ποιά γλῶσσα; Δὲ μεταφράζονται. Ἐγώ, ποὺ μεταχειρίζομαι καὶ τὶς δύο γλῶσσες, δὲν τὸ βλέπω ἐφικτό. Εἶνε σὰ νὰ θέλουμε νὰ τετραγωνίσουμε τὸν κύκλο. Εἶνε δυνατόν; Δὲ μεταφράζεται τὸ ἄφθαστο αὐτὸ κάλλος. Ξέρετε πῶς θέλουν ν᾽ ἀποδώσουν οἱ δημοτικισταὶ λ.χ. τὸ «Τὰς κεφαλὰς ὑμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνατε»(τῆς θ. Λειτ.); Μὴ γελάσετε· «Σκύψτε τὶς κοῦτρες σας στὸν Ἀφέντη»! Αὐτὸ εἶνε ἐκχυδαϊσμός.

* * *

«Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως». Ἐδῶ ἔχουμε δύο νοήματα· πλάσις καὶ ἀνάπλασις. Ποιό εἶνε ἀνώτερο, θὰ τὸ δοῦμε ἐν συνεχείᾳ. Θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω τὴν ἑρμηνεία μὲ δύο εἰκόνες, μία στὴν ἀρχὴ καὶ μία στὸ τέλος.
⃝ Ὑποθέστε ὅτι ἕνας γλύπτης φτειάχνει ἕνα ἄγαλμαἀπὸ ὀρείχαλκο, μπροῦντζο, λ.χ. τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Παίρνει τὸ μέταλλο, τὸ λειώνει στὸ καμίνι καὶ τὸ χύνει στὸ καλούπι.
Μετὰ τὸ κατεργάζεται στὸ ἐργαστήριό του, τέλος τὸ βγάζει ἔξω, τὸ στήνει σὲ βάθρο, γίνονται τὰ ἀποκαλυπτήρια καὶ ὅλοι θαυμάζουν.
Ἀλλὰ τὸ ἄγαλμα, ποὺ τώρα λάμπει κάτω ἀπὸ τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου, σὺν τῷ χρόνῳ φθείρεται ἀπὸ διάφορες αἰτίες –μαθαίνω, ὅτι καὶ γιὰ τὸν Παρθενῶνα στὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν λαμβάνουν μέτρα, διότι κινδυνεύει ἀπὸ τὰ καυσαέρια. Καὶ τὸ ἄγαλμα λοιπὸν ποὺ κατασκεύασε ὁ γλύπτης αὐτὸς φθείρεται, σκουριάζει ἀπὸ τὴν πολυκαιρία, καταντᾷ ἀγνώριστο. Τί γίνεται τώρα; Ὁ γλύπτης τὸ παίρνει, τὸ ῥίχνει στὸ καμίνι, τὸ λειώ νει, χύνει τὸ μέταλλο πάλι στὸ καλούπι καὶ βγαίνει ἕνα νέο ἄγαλμα, πιὸ ὡραῖο.
Μὲ ἐννοήσατε; Ποιό εἶνε τὸ ἄγαλμα; Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ ἄγαλμα, τὸ θαυμαστὸ δημιούργημα, ὅπως λέει ὁ ἰατροφιλόσοφος Καρρὲλ στὸ βιβλίο του «Ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸς ὁ ἄγνωστος» ποὺ συνιστῶ νὰ διαβάσουν ἰδίως οἱ διανοούμενοι.
Τολμάει κανεὶς νὰ πῇ γιὰ ἕνα ἄ γαλμα ὅτι ἔτσι φύτρωσε, ἔτσι βγῆκε ἀπὸ τὰ σπλάχνα τοῦ λατομείου; Ἐὰν τὸ πῇ, ποιός θὰ τὸν πιστέψῃ; κι ἂν ἐπιμένῃ, θὰ καλέσουν τὸ «100» νὰ τὸν κλείσῃ στὸ φρενοκομεῖο. Ὥστε ἕνα ἄγαλμα ἔχει κατασκευαστή, γλύπτη, κι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει; Εἶνε θεῖο δημιούργημα. Πλάστηκε ἀ πὸ χῶμα, ἀλλὰ «κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁ μοίωσιν»τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνεφύσησε σ᾿ αὐτὸ «πνοὴν ζω ῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν»(Γέν. 1,26· 2,7).
Καὶ ἐδῶ, ἄνθρωπε ἄπιστε καὶ τυφλέ, δὲν ἔχουμε ἕνα ἄγαλμα ἄψυχο καὶ νεκρό· ἔχουμε ἄγαλμα ἔμψυχο καὶ ζωντανό, ποὺ εἶνε θαῦμα ἀπὸ ὅπου κι ἂν τὸ ἐξετάσῃς. Ἀπὸ πλευρᾶς σωματικῆς; Μοῦ ἔλεγε πανεπιστημιακὸς καθηγητής· Θαυμάζω τὸ Δημιουργό· τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ἀποτελεῖται ἀπὸ ἑκατομμύρια κύτταρα, ποὺ τὸ καθένα εἶνε ἕνα ἐρ γοστάσιο, μπροστὰ στὸ ὁποῖο μηδὲν εἶνε τὰ ἐργοστά σιά μας.
Θαυμαστὰ τὰ ὄργανα τοῦ σώματος· τί νὰ ποῦ με γιὰ τὴν καρδιά, τοὺς πνεύμονες, τὰ νεφρά;… Καὶ ἂν εἶνε θαυμαστὸ τὸ σῶμα, τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν ψυχή; Ἐδῶ πλέον εἶνε τὰ μυστήρια τῶν μυστηρίων. Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴ συνείδησι, τὴ σκέψι, τὴ μνήμη, τὴν κρίσι, τὴ φαντασία, τὶς ἐξάρσεις, τὰ ὁράματα, τὶς μετα φυσικὲς πτήσεις, τῆς ἀποφάσεις τῆς βουλήσεως; Φοβερὰ πράγματα. Νὰ βλέπῃς π.χ. ἕνα ταπεινὸ ἄνθρωπο, πάνω ἐκεῖ στὸ ἀλβανικὸ μέ τωπο, ν᾽ ἀναδεικνύεται ἥρωας. Πῶς νὰ τὸ ἐξη γήσουμε; Ἕνας ἀνταποκριτὴς τῶν «Τάιμς»(Times) ἔγραψε· Αὐτὰ τὰ φτωχὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος δὲν ἦταν πλέον ἄνθρωποι· ἀετοὶ ἦταν! Ποιός ἐμπνέει τέτοια αἰσθήμα τα; Θαυμαστὸ «ἄγαλμα» λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος· ἐγὼ ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι.
Ἀλλ᾽ ὅπως τὰ ἀγάλματα φθείρονται ἀπὸ τὴν πολυκαιρία καὶ τὰ καυσαέρια, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐφθάρη ἀπὸ ἄλλου εἴδους «καυσαέρια», ἀπὸ ἕναν ἄλλο «κονιορτό», μιὰ ἄλλη «σκουριά»· αὐτὴ εἶνε ἡ ἁ μαρτία, τὸ προπα τορι κὸ ἁ μάρτημα. Δὲν ἐπεκτείνομαι ἐδῶ ὡς πρὸς τὴ φθορὰ ποὺ ὑπέστη σωματικὰ καὶ ψυχικά· ἕνα τονίζω, ὅτι ἀπὸ τὸ φθόνο τοῦ «διαβό λου θάνατοςεἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον»(Σ. Σολ. 2,24). Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε φθαρτὸς καὶ θνητός, ὁδηγεῖται στὸν τάφο. Ἐφθά-ρη καὶ κάθησε πάνω του ἡ «σκουριά», ὅ πως στὰ χάλκινα ἀγάλματα. Πολλὴ «σκουριὰ» καὶ πολλὴ «λάσπη» ἔχουμε. Ὤ ἂν ὑπῆρχε τρόπος νὰ ξύσουμε τὸ ἀκάθαρτο αὐτὸ ἐπίχρισμα καὶ νὰ βρῇ ὁ ἄνθρωπος πάλι τὸ μεγαλεῖο του!
Ἔ λοιπόν, αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴν ἐνανθρώπησι τοῦ Λόγου ἀπὸ τὴν Παναγία. Ἕνα χέρι Γλύπτου, ὄχι μικροῦ καὶ ἀσημάντου, ἀλλ᾽ Ἐκείνου ποὺ ἐμπνέει τοὺς γλύπτες νὰ κατασκευάζουν ἀριστουργήματα, ἕνας τέτοιος Νοῦς, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ―δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια, τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς τῆς ἱστορίας, κι ἂν ἐμεῖς σιωπήσουμε καὶ οἱ πέτρες θὰ τὸ φωνάξουν― κατέβηκε ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς στὴ γῆ, πῆρε τὸν ἄνθρωπο, τὸ σκουριασμένο ἔμψυχο ἄγαλμα, καὶ τὸ ἔρριξε στὸ καμίνι.
Ποιό εἶνε τὸ καμίνι; Τὸ βάπτισμα. Ἂν πιστεύῃς νὰ βαπτισθῇς, ἂν δὲν πιστεύῃς μὴ βαπτισθῇς. Ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πέσαμε στὸ καμίνι αὐτό. Εὐλογημένοι οἱ γονεῖς μας, ποὺ μᾶς πῆγαν βρέφη στὴν Ἐκκλησία, καὶ εὐλογημένος ὁ ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου, ποὺ μᾶς βάπτισε μέσ᾿ στὴν ἱερὰ κολυμβήθρα, στὰ ἁγιασμένα νερά, καὶ βγήκαμε νέο πλάσμα, «καινὴ κτίσις» (Β΄ Κορ. 5,17. Γαλ. 6,15). Δὲν ἔχουμε πλέον τὴ σκουριὰ τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ἂν μετὰ τὸ βάπτισμα ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνῃ καὶ νέα σκουριὰ προσ κολλᾶται πάνω του, δὲν ἀπελπίζεται· τώρα ὑπάρχει κ᾽ ἕνα ἄλλο καμίνι ποὺ τὸν καθαρίζει, ἡ μετάνοια.
Αὐτὰ ἐννοεῖ ὁ ποιητὴς ὅταν λέει· Χαῖρε, Παναγία, ποὺ γέννησες τὸ Χριστό· ἐσὺ ἔγινες τὸ πρῶτο πλάσμα ποὺ εἰσ ῆλθε στὴν «καινὴ κτίσι» καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἀναδημιουργίας τῶν πάντων (βλ. ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος μετὰ ἑρμηνείας, Ἀθῆναι 1974, σσ. 129, 182).

* * *

Σᾶς ἔδειξα, ἀγαπητοί μου, τὴν πλάσι καὶ τὴν ἀνάπλασι. Καὶ τώρα σᾶς ἐρωτῶ· ποιό ἀπὸ τὰ δύο εἶνε τὸ θαυμαστότερο; Ἡ ἀνάπλασις. Οἱ πρόγονοί μας ἔλεγαν· «Φύσιν πονηρὰν μεταβαλεῖν οὐ ῥᾴδιον», πολὺ δύσκολο, σχεδὸν ἀδύνατο, εἶνε νὰ μεταβάλῃ κανεὶς τὴν κακὴ φύσι (Μένανδρος, Γνωμικά). Ἕνας Ἀλέξανδρος, ποὺ νίκησε ὅλο τὸν κόσμο, νικήθηκε ἀπὸ τὸ πάθος τῆς οἰ νοποσίας καὶ σκότωσε τὸ φίλο του τὸν Κλεῖτο. Καὶ ἡ εὐγενεστέρα ὕπαρξις νικᾶται ἀπὸ τὰ πάθη. Ὁ Χριστὸς ὅμως πῆρε τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δημιούργησε, καὶ τὸν ἀναδημιούργησε. Σ᾿ εὐχαριστοῦμε, Κύριε, ποὺ μιὰ φορὰ μᾶς ἔπλασες, ἀλλὰ σ᾿ εὐχαριστοῦμε καὶ διότι δεύτερη φορὰ μᾶς ἀνέπλασες, ἀφοῦ μᾶς ἔρριξες στὸ καμίνι τοῦ βαπτίσματος καὶ τῆς μετανοίας. Καὶ ἂν αὐτὰ φαίνωνται θεωρητικά, νά δύο παραδείγματα ἀναδημιουργίας· ὁ ἕνας εἶνε ὁ λῃστὴς στὸ Γολγοθᾶ, καὶ ἡ ἄλλη ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία.
⃝ Ἄρχισα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀγάλματος· τελειώνω μὲ μία ἄλλη εἰκόνα. Ἡ ἔμφυτη τάσις τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰδίως τῶν γυναικῶν νὰ θέλουν νὰ εἶνε ὡραῖοι ―δὲν τὴν κατηγορῶ― δημιούργησε τὰ λεγόμενα ἰνστιτοῦ τα καλλονῆς. Ἐκεῖ μὲ ὀδυνηρὲς πλαστικὲς ἐγχειρήσεις προσπαθοῦν νὰ βελτιώσουν ἐλαττώματα ποὺ ὀφείλονται εἴτε στὸ γῆρας εἴτε σὲ δυστυχήματα. Ἀλλὰ ματαία ἡ προσπάθεια· σὲ λίγο ἔρχεται ὁ χάρος καὶ μεταβάλλει καὶ τὸν πιὸ ὡραῖο ἄνθρωπο σὲ «γυμνὰ ὀστέα»(Νεκρ. ἀκολ.). Θέλω λοιπὸν τώρα νὰ σᾶς συστήσω ἕνα ἰνστιτοῦτο καλλονῆς, ψυχικῆς καλλονῆς· εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Πλησιάστε. Ὅλοι εἴμαστε δύσμορφοι. Ὅπως εἶπε ὁ Καρρέλ, μέσα σὲ χίλιους ἀνθρώπους ἕναν θὰ βρῇς ψυχικῶς ὡραῖο. Τὸ ψυχικὸ κάλλος ἔχει τὴν ἀξία· αὐτὸ ἂς ἐπιδιώξουμε. Θὰ τὸ βροῦμε στὸν μόνο ἀναμορφωτὴ καὶ ἀναδημιουργό, τὸν Χριστό.
Πολλοὶ ὑπόσχονται ἀλλαγὴ – ἀναμόρφωσι ―τὸ ἀκοῦμε συχνά―, νὰ δημιουργήσουν νέο κόσμο. Νέος κόσμος δὲν δημιουργεῖται οὔτε μὲ τὸ Μὰρξ οὔτε μὲ τὸ Νίτσε, οὔτε μὲ ὁποιο- δήποτε κόμμα. Ἀναμόρφωσιθὰ γίνῃ μόνο διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 7-4-1989

Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν
3 Ἀπριλίου 2011 βράδυ

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ

Μία πόλις στὴν ἀρχαιότητα, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ποὺ ἡ κάθε πόλις ἀποτελοῦσε καὶ ἕνα κράτος, εἶχε φθάσει, ἀγαπητοί μου, στὰ πρόθυρα τῆς καταστροφῆς. Τὸ ὄνομά της εἶνε Σπάρτη. Οἱ κάτοικοί της, ἀντὶ νὰ παρουσιάζουν ἑνιαῖο σύνολο συνεργαζόμενο ἁρμονικὰ γιὰ τὴ γενικὴ εὐημερία, εἶχαν διαιρεθῆ σὲ διάφορες φατρίες καὶ ἀλληλοσυμπλέκονταν.
Ἡ πόλις εἶχε βυθιστῆ στὴ φρίκη τοῦ ἐμφυλίου σπαραγμοῦ καὶ τὸ αἷμα ἔτρεχε ἄφθονο στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Καὶ οἱ ἐχθροί, βλέποντας τὴν ἀδυναμία στὴν ὁποία εἶχε περιέλθει λόγῳ τῆς ἐσωτερικῆς αἱμορραγίας, ἦταν ἕτοιμοι νὰ ἐπιδράμουν καὶ νὰ τὴν ὑποδουλώσουν.
Ἀξιολύπητη ἦταν ἡ κατάστασι τῆς Σπάρτης. Ἀλλὰ ἡ μικρὴ αὐτὴ ἑλληνικὴ πόλις, ποὺ εἶνε χτισμένη στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Εὐρώτα, ἐνῷ εἶχε φθάσει στὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου καὶ ἐπρόκειτο νὰ καταστραφῇ καὶ νὰ σβήσῃ ἄδοξα ἀπὸ τὸ χάρτη τῆς Ἑλλάδος, ξαφνικὰ σώθηκε. Καὶ ὄχι ἁπλῶς σώθηκε, ἀλλὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ μεγαλούργησε· ἔπαιξε ῥόλο πρωταγωνιστικὸ στὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους, ἔλαμψε σὰν ἄστρο πρώτου μεγέθους στὸν οὐρανὸ τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ κάτοικοί της ἐπὶ ἕξι αἰῶνες ἦταν θαυμαστοὶ γιὰ τὶς ἀρετές τους, οἱ ὁποῖες ἔφθασαν στὸ ἀποκορύφωμά τους –ποῦ; στὴ θυσία τῶν 300 ἡρώων τοῦ Λεωνίδα στὰ στενὰ τῶν Θερμοπυλῶν, ὅπου ἔπεσαν ἐνδόξως ἀγωνιζόμενοι ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῆς Ἑλλάδος κατὰ τῶν Περσῶν. Ἡ Σπάρτη ἐγνώρισε ἕνα μεγαλεῖο ἀξιοζήλευτο.
Ἀλλὰ ποιός ἀνέσυρε τὴν πόλι αὐτὴ ἀπὸ τὸ βάραθρο τῆς καταστροφῆς καὶ τὴν ἀνέδειξε σὲ μία ἀπὸ τὶς πρῶτες πόλεις τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος; Ἕνας ἄνθρωπος. Ναί. Ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ σώσῃ ἕνα λαὸ ὁλόκληρο, ὅταν στὴν καρδιά του καίῃ τὸ ἱερὸ πῦρ τῆς φιλοπατρίας, ἡ φλογερὰ δηλαδὴ καὶ ἀνιδιοτελὴς ἐπιθυμία νὰ ὑπηρετήσῃ τὸν τόπο του. Εὐτυχισμένα τὰ χωριά, οἱ πόλεις, τὰ ἔθνη καὶ οἱ κοινωνίες, ποὺ ἔχουν ἄνδρες ποὺ θυσιάζουν τὰ ἀτομικά τους συμφέροντα ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸν ἑαυτό τους ὑπὲρ τοῦ συνόλου. Τέτοιος ὑπέροχος ἄνδρας γιὰ τὴ Σπάρτη ἀναδείχθηκε ὁ Λυκοῦργος.
Ὁ Λυκοῦργος! Αὐτὸς ἔσωσε τὴν πόλι. Πῶς; Μὲ νόμους; Καλοὶ καὶ ἀναγκαῖοι εἶνε βεβαίως οἱ νόμοι· ἀλλὰ γιὰ μία πολιτεία περισσότερο ἀπὸ μυρίους νόμους σοφῶν νομοθετῶν ἀξίζει ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἄνθρωπος ποὺ καλεῖται νὰ ἐφαρμόσῃ τοὺς νόμους. Πρὸς τὸν ἄνθρωπο λοιπὸν ἔ στρεψε κυρίως τὸ ἐνδιαφέρον του ὁ Λυκοῦργος. Εἶχε συλλάβει τὴν ἀλήθεια ὅτι, ἂν οἱ πολῖτες δὲν δεχθοῦν κατάλληλη ἀγωγὴ―ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπὸ τὴν κούνια―, ἡ Σπάρτη δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ καὶ νὰ εὐημερήσῃ.
Καὶ εἶχε ἀπόλυτο δίκιο. Ἐκδῶστε τοὺς τελειότερους πολιτικοὺς νόμους, ψηφίστε τὰ ὡραιότερα συντάγματα· ὅλα αὐτὰ γίνονται συντρίμμια κάτω ἀπὸ τὰ πόδια ἑνὸς λαοῦ, γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ ἄρχοντες δὲν ἔλαβαν τὴν πρόνοια νὰ διαπαιδαγωγηθῇ σωστά. Καὶ γεννᾶται τὸ θλιβερὸ ἐρώτημα· πόσοι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κυβερνοῦν τοὺς λαοὺς ἔχουν κατανοήσει τὴ θεμελιώδη αὐτὴ ἀλήθεια;

* * *

Ἂς δοῦμε ὅμως τώρα ποιές ἦταν οἱ ἀπόψεις τοῦ Λυκούργου γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν. Ὁ σοφὸς αὐτὸς νομοθέτης, γιὰ νὰ διδάξῃ στοὺς συμπολῖτες του τὸ πρῶτο αὐτὸ καὶ ἀναγκαῖο μάθημα συγκροτήσεως μιᾶς ὑγιοῦς κοινωνίας, κάλεσε μιὰ μέρα στὴν πλατεῖα ὅλη τὴν πόλι γιὰ νὰ τοὺς μιλήσῃ. Ἀλλ᾿ ἀντὶ γιὰ ὁμιλία ὁ λαὸς εἶδε ἔκπληκτος τὸ Λυκοῦργο νὰ φέρνῃ μπροστά τους δύο σκυλάκια. Ἐν συνεχείᾳ ἀφήνει στὸ ἔδαφος ἕνα πιάτο γεμᾶτο ἀχνιστὸ φαγητὸ καὶ ταυτοχρόνως ἐλευθερώνει ἕνα λαγό. Τί ἔγινε τότε· τὸ ἕνα σκυλάκι πετάγεται σὰν βέλος καὶ τρέχει νὰ πιάσῃ τὸ λαγό, ἐνῷ τὸ ἄλλο βυθίζει μὲ λαιμαργία τὸ ῥύγχος του στὸ πιάτο. Ὁ λαὸς παρατηρεῖ τὴν περίεργη αὐτὴ παράστασι, καὶ τέλος ὁ Λυκοῦργος δίνει τὴν ἐξήγησι·
Ἀγαπητοί μου συμπολῖτες! Βλέπετε τὰ δύο αὐτὰ σκυλάκια; Ἡ ἴδια μάνα τὰ γέννησε, ἀλλὰ ἀνατράφηκαν μὲ διαφορετικὸ τρόπο. Τὸ ἕνα τὸ εἶχα πάντα στὴν αὐλή μου οἰκόσιτο καὶ εὕρισκε τὸ φαγητό του ἕτοιμο, ἐνῷ τὸ ἄλλο τὸ ἐκπαίδευσα στὸ κυνήγι. Καὶ ἰδοὺ τώρα μπροστὰ στὰ μάτια σας τὸ ἀποτέλεσμα. Αὐτὸ τὸ παράδειγμα ἂς μᾶς διδάξῃ τὴν τεραστία σημασία ποὺ ἔχει γιὰ τὸ μέλλον τῆς πόλεώς μας ἡ ἀνατροφὴ τῶν νέων. Θέλετε ἡ Σπάρτη νὰ γίνῃ πόλις ἔνδοξη; βοηθῆστε τότε νὰ δώσουμε στὰ παιδιά μας κατάλληλη ἀνατροφή, καὶ αὐτὰ θὰ δοξάσουν τὴν πόλι μας…
Οἱ Σπαρτιᾶτες ἄκουσαν τὶς συμβουλὲς αὐτὲς καὶ ὁ Λυκοῦργος ἔλαβε ὡς νομοθέτης ἐξαιρετικὰ μέτρα γιὰ τὴν διαπαιδαγώγησι τῆς νεολαίας. Ἀπὸ τὴν αὐστηρὴ ἐκείνη ἀνατροφὴ ποὺ ἐφάρμοσε ―ἡ ὁποία βέβαια ὡς ἔργο ἀνθρώπινο εἶχε καὶ τὶς ἀτέλειές της―, βγῆκε γεμάτη σφρῖγος ἡ νέα Σπάρτη, οἱ θαυμαστοὶ ἐκεῖνοι ἄνδρες, ποὺ δὲν εἶχαν ἀνάγκη ν᾿ ἀλλάζουν τοὺς νόμους κάθε εἰκοσιτετράωρο, ἀλλὰ τηροῦσαν μὲ σιδηρᾶ πειθαρχία ἐπὶ αἰῶνες τοὺς λίγους καὶ καλοὺς νόμους τῆς πολιτείας τους, καὶ ἔτσι μορφώθηκαν πολῖτες ποὺ τοὺς θαύμασε τὸ πανελλήνιο. Οἱ Σπαρτιᾶτες ἦταν ἐγκρατεῖς, λιτοδίαιτοι, ἀτρόμητοι στοὺς πολέμους, φιλαλήθεις, σύντομοι στὰ λόγια, σταθεροὶ στὰ ἔργα, εὐλαβεῖς πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους, εὐπειθεῖς πρὸς τὶς ἀρχές. Κάθε Σπαρτιάτης ἦταν καὶ ἕνα ἀπόρθητο φρούριο τῆς πατρίδος.
Πόση δὲ ἀξία ἀπέδιδαν οἱ Σπαρτιᾶτες στὸ ζήτημα τῆς διαπαιδαγωγήσεως τῆς νεολαίας, ἀποδεικνύει καὶ τὸ ἑξῆς γεγονός. Ὅταν ὁ Μακεδὼν Ἀντίπατρος ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἆγι τὸν βασιλέα τῆς Σπάρτης 50 παιδιὰ ὡς ὁμήρους, ὁ Ἆγις ἀπήντησε· Ἡ Σπάρτη εἶνε πρόθυμη νὰ δώσῃ ὡς ὁμήρους διπλάσιους γέροντες ἢ γυναῖκες, ἀλλὰ παιδὶ κανένα. Διότι τὰ παιδιὰ ποὺ θ᾽ ἀπομακρύνονταν ἀπὸ τὴν πατρίδα τους θὰ στεροῦνταν τὴν πατροπαράδοτη ἀγωγὴ κι ὅταν θὰ ἐπέστρεφαν θὰ ἦταν πολῖτες ἄχρηστοι. Καὶ ἐπειδὴ ὁ ἐχθρὸς ἐπέμενε στὴν παράδοσι τῶν 50 παιδιῶν, οἱ Σπαρτιᾶτες, ἀφοῦ ἔκαναν σύσκεψι, ἀπήντησαν ὁμοφώνως, ὅτι προτιμοῦν τὸ θάνατο παρὰ νὰ παραδώσουν στὸν ἐχθρὸ καὶ ἕνα ἀκόμη παιδὶ τῆς Σπάρτης!

* * *

Νεώτεροι Ἕλληνες, προσέξτε τὸ παιδί! φωνάζει ἡ ἐθνική μας ἱστορία μὲ τὸ στόμα τοῦ Λυκούργου, ὁ ὁποῖος ὡς σοφὸς κοινωνιολόγος βρῆκε ὅτι τὸ κλειδὶ τῆς ἀνακαινίσεως μιᾶς πολιτείας βρίσκεται στὴν ἀγωγὴ τῆς νεότητος ἐπὶ ὑγιῶν βάσεων. Ἔχει μεγάλη σπουδαιότητα ἡ ἀνατροφή.
Προσέξτε τὸ παιδί! φωνάζει καὶ μία ἄλλη φωνή, ἀπείρως πιὸ ἐπίσημη, φωνὴ ποὺ δὲν ἔρχεται ἀπὸ τὸν Εὐρώτα, ἀλλὰ διαυγὴς καὶ κρυσταλλίνη ἔρχεται ἀπὸ τὰ βουνὰ καὶ τὶς πεδιάδες τῆς Γαλιλαίας, ὅπου ἀκούστηκαν τὰ ὑψηλότερα μαθήματα γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Εἶνε ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί εἶπε ὁ Κύριος γιὰ τὸ παιδί; Τὸ πόση σημασία ἔδωσε ὁ Χριστὸς στὸ παιδὶ καὶ στὴν ἀνατροφή του, φανερώνουν ἐκτὸς τῶν ἄλλων τὰ θεῖα ἐκεῖνα λόγια του «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καὶ μὴ κωλύετε αὐτά»(Μᾶρκ. 10,14).

* * *

Πολλά, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὰ προβλήματα ποὺ ἀπὸ τὴ λύσι τους θὰ ἐξαρτηθῇ ἂν ὁ τόπος μας θὰ σταθῇ ὄρθιος ἐν μέσῳ τῶν ἄλλων λαῶν. Ποιός ὅμως μπορεῖ ν᾽ ἀρνηθῇ ὅτι τὸ σπουδαιότερο, τὸ πρῶτο πρόβλημα, γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴν πρόοδο τοῦ λαοῦ μας εἶνε ἡ παιδεία; Τὸ λύσαμε ὀρθά; Ἐὰν ναί, τότε ἐξασφαλίσαμε ὄχι ἁπλῶς τὴν ἐπιβίωσι ἀλλὰ τὴν πρόοδο καὶ τὴ δόξα του· διαφορετικά, τὸ μέλλον θὰ εἶνε σκοτεινό.
Οἱ Σπαρτιᾶτες ἐξέλεξαν τὸ Λυκοῦργο ὡς νομοθέτη. Ἐμεῖς, δίχως τὸν παραμικρὸ δισταγμό, ἂς ἐκλέξουμε τὸ Χριστό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶνε ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος ποὺ μπορεῖ καὶ νὰ πέσῃ σὲ πλάνη, ἀλλ᾿ εἶνε αὐτὸς ὁ Θεός, καὶ ὡς Θεὸς ἔχει τὴ δύναμι νὰ σώσῃ τὸν τόπο μας. Μὲ τὴ δύναμί του, ποὺ ἀστράφτει ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ σταυροῦ, θὰ σταθῇ ἀνάμεσά μας καὶ θὰ πῇ πρὸς τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις· Πονηρὰ καὶ ἀκάθαρτα πνεύματα, ποὺ ταράζετε καὶ αἱματοκυλίετε τὸν τόπο αὐτόν, ἀπ᾿ ὁποιοδήποτε μέρος κι ἂν ἤρθατε, «ἐγὼ σᾶς ἐπιτάσσω», ἐξέλθετε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα «καὶ μηκέτι εἰσέλθετε εἰς αὐτήν»(ἔ.ἀ. 9,25). Ἐξέλθετε καὶ πορευθῆτε στὴν ἄβυσσο. Ἡ Ἑλλάδα εἶνε βασίλειο δικό μου!…
Ἡ Ἑλλὰς εἶνε βασίλειο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ θὰ ἐξέλθουν τὰ δαιμόνια. Καὶ ἡ χώρα μας θὰ γαληνεύσῃ, καὶ τὰ πλανημένα παιδιά της δὲν θὰ εἶνε πλέον νέοι ποὺ ἀφρίζουν καὶ σπάζουν μὲ ῥόπαλα τὰ κεφάλια τῶν δυστυχῶν γονέων τους, ἀλλὰ θὰ γίνουν πολῖτες ἐκλεκτοὶ τῆς ἐπιγείου καὶ τῆς ἐπουρανίου βασιλείας. Διότι παντοῦ στὴ γῆ μας θὰ βασιλεύῃ Χριστός, ὁ νικητὴς τῶν δαιμόνων, ὁ μέγας εἰρηνοποιός.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Α΄ μέρος γραπτῆς ὁμιλίας· μετεδόθη ὡς ἐκπομπὴ ἀπὸ τὸ ῾Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ Λαρίσσης τὴν 3-4-1949 μὲ ἄλλο τίτλο. Διαίρεσις, μικρὴ προσθήκη, μεταγλώττισις 3-4-2011.

ΥΠΟ ΨΗΦΙΣΗ ΚΑΝΙΒΑΛΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

Μόνο όσοι έχουν εκφράσει την αντίθεση τους, όσο είναι ζωντανοί, δεν θα μπορούν να γίνονται δότες οργάνων για μεταμόσχευση, μετά θάνατον όπως προβλέπει το προσχέδιο νόμου για τις μεταμοσχεύσεις που παρουσιάστηκε στο υπουργικό.
Για να μην είναι κάποιος, εν δυνάμει δότης, θα πρέπει όσο ζει να κάνει δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, που θα εκφράζει την αντίθεση του. Όπως αναφέρει το προσχέδιο νόμου «η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο, θανών πρόσωπο, πραγματοποιείται εφόσον δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του (εικαζόμενη συναίνεση)». Η δήλωση θα γίνεται από ενήλικες και θα συνοδεύεται από γνήσιο της υπογραφής. Στο προσχέδιο νόμου περιλαμβάνεται ρύθμιση που ανοίγει παράθυρο για κατά περίπτωση μεταμοσχεύσεις και από ιδιωτικά νοσοκομεία.
Όσον αφορά στις μεταμοσχεύσεις από ζωντανούς δότες, θα επιτρέπονται μόνο σε συζύγους, σε όσους έχουν σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, σε συγγενή μέχρι και 4ο βαθμό εξ αίματος και 2ο βαθμό εξ αγχιστείας και σε πρόσωπο που υπάρχει άμεση προσωπική και συναισθηματική σχέση. Για την τελευταία περίπτωση θα απαιτείται ειδική δικαστική απόφαση.
Οι ποινές που προβλέπονται για όσους δίνουν όργανά τους προς μεταμόσχευση περιλαμβάνουν κάθειρξη δέκα ετών και πρόστιμο 290.000 ευρώ.

β) που η ψυχή; και γ) πότε βγαίνει η ψυχή από τον άνθρωπο;

Αφ’ ότου επετεύχθη η καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση -η οποία ούτε καν συνεζητείτο μέχρι το 1953- άρχισε να αμφισβη­τείται η καρδιά ως το «κέντρο της ζωής». Αφ’ ετέρου, λόγω των τότε αναπτυσσομένων μεταμοσχεύσεων, άρχισε να συζητείται εάν θα μπορούσαν να ληφθούν προς μεταμόσχευση όργανα από άτομα με βαρείες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, νέα κατά την ηλικία και κατά τεκμήριον υγιή, τα οποία περιήρχοντο σε κα­τάσταση εγκεφαλικού κώματος χωρίς επι­στροφή. Το τέτοιο κώμα χαρακτηρίσθηκε ως Coma Depasse (κατάσταση πέρα από το κώμα). Τα κριτήρια όμως για τη διαπίστωση του τέτοιου κώματος ήσαν ανεπαρκή. Αργότε­ρα και σε εποχή κατά την οποία με «ανοσοκαταστολή» υπερνικήθηκαν οι κίνδυνοι απορρί­ψεως των μοσχευμάτων, συγκροτήθηκε η Επιτροπή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ στη Βοστώνη των Η.Π.Α. και το 1968 καθόρισε τα «κριτήρια του μη αναταξίμου εγκεφαλικού κώματος», γνω­στά έκτοτε ως «Κριτήρια Χάρβαρντ». Χαρα­κτηρίσθηκαν δε ως «κριτήρια του εγκεφαλι­κού θανάτου», ενώ επρόκειτο για κριτήρια διαγνώσεως «του θανάτου του εγκεφαλικού στελέχους». Έτσι όμως άρχισε να διαμορφώ­νεται και η αντίληψη ότι ο εγκέφαλος είναι το «κέντρο της ζωής».

Πότε ένας άνθρωπος είναι νεκρός;

«Ένα άτομο το οποίο υπέστη είτε 1) μη αναστρέψιμη παύση της κυκλοφορικής και αναπνευστικής λειτουργίας, ή 2) μη αναστρέ­ψιμη παύση όλων των λειτουργιών ολοκλήρου του εγκεφάλου συμπεριλαμβανομένου και του εγκεφαλικού στελέχους, είναι νεκρό. Ο ορι­σμός του θανάτου πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τους παραδεδεγμένους ιατρικούς κανόνες».

Ο όρος «κλινικός θάνατος»

Λόγω άγνοιας προφανώς του τι σημαίνει, ο όρος αυτός χρησιμοποιείται, από πολλούς, χω­ρίς να γνωρίζουν ότι δεν είναι ταυτόσημος ούτε με την «φυτική κατάσταση», ούτε με τον «εγκεφαλικό θάνατο», ούτε με την «κωματώδη κατάσταση». Και επιχειρηματολογούν, πολ­λές δε φορές και με σφοδρότητα, υπέρ λανθα­σμένων θέσεών τους. Χρειάζεται επομένως ένα ξεκαθάρισμα.

Ως «κλινικός θάνατος» ορίζεται το στάδιο της πορείας προς τον οριστικό ή βιολογικό θά­νατο, κατά το οποίο είναι δυνατή η αντιστρο­φή της πορείας προς την ανάκτηση της ζωής. Τέτοιος είναι ο «καρδιακός κλινικός θάνα­τος», τα όρια του οποίου είναι από 4-5 λεπτά της ώρας τα οποία μπορούν τώρα πλέον να παρατείνονται και επί μακρόν, ώστε πολύ περισ­σότεροι άνθρωποι να επαναφέρονται στη ζωή, υστέρα από την παύση της καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας τους· κάτι που σήμερα γί­νεται με ρυθμούς «ρουτίνας» και πολλοί έτσι «νοσήσαντες» αποδίδονται στην κοινωνία διάγοντες φυσιολογική ζωή, όση η υπόλοιπη κατάσταση της υγείας τους το επιτρέπει.

ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΟΠΩΣ:

Είναι η «νέκρωση του εγκεφαλικού στελέχους» και εγκεφαλικός θάνατος;

Σε αδρές γραμμές, το εγκεφαλικό στέλεχος είναι μια ευρύτατη περιοχή στη βάση του εγκεφάλου, μεταξύ των ημισφαιρίων και της παρεγκεφαλίδας. Αποτελείται από σκέλη, την γέφυρα και τον προμήκη μυελό. Από αυτό εκφύονται τα περισσότερα εγκεφαλικά νεύρα, περνούν οι φυγόκεντρες και κεντρομόλες νευ­ρικές οδοί και σ’ αυτό ευρίσκονται οι «πυρήνες», δηλαδή σχηματισμοί οι οποίοι συμμετέχουν στη ρύθμιση των λειτουργιών των εγκεφαλικών ημισφαιρίων και του φλοιού του εγκεφάλου, για τη διατήρηση της εν­συνειδήτου καταστάσεως, της γνωστικής και συναισθηματικής ζωής· ο δικτυωτός σχηματι­σμός επίσης, ο οποίος είναι το κέντρο για πολλές από τις ακούσιες ή αυτόματες λειτουργίες, μεταξύ των οποίων η αναπνευστική και η καρ­διακή. Απεδείχθη δε ότι η νέκρωση του στελέ­χους δεν είναι καθολική ή ολοσχερής πάντοτε, αλλά κατά εστίες ή περιοχές ώστε επί βλάβης του να διατηρούνται κάποιες λειτουργίες του, ακόμη και μετά τη διάγνωση… του «θανάτου» του. Μπορεί δηλαδή να σταματά η λειτουργία της αναπνοής και της κυκλοφορίας, αλλά δεν νεκρώνονται «πάραυτα», ή «άμεσα» (δηλαδή αμέσως) και όλες οι λειτουργίες του εγκεφά­λου, ούτε και συγχρόνως. Διότι μεσολα­βεί κάποιος χρόνος, τουλάχιστον όσος ύστερα από καρδιακή ανακοπή. Και αυτό έχει τερά­στια σημασία. Θα μπορούσε μάλιστα ο χρόνος αυτός να χαρακτηρισθεί και χρόνος του «εγκεφαλικού κλινικού θανάτου», αντίστοιχος εκεί­νου του «καρδιακού κλινικού θανάτου».

Είναι λανθασμένη επομένως, αν μη και ψευδεπίγραφη, η αντίληψη ότι η διάγνωση του θανάτου του εγκεφαλικού στελέχους «προσυπογράφει τον εγκεφαλικό θάνατο». Ή ότι ο «θάνατος του στελέχους του εγκεφά­λου είναι ταυτόσημος με τον εγκεφαλικό θάνα­το και σημαίνει θάνατο».

Η παραδοχή του «θανάτου» του εγκεφα­λικού στελέχους ως του τέλους της ζωής

Υπάρχουν επιστήμονες με κύρος και γνώ­ση, οι οποίοι αρνούνται να δεχθούν τη διάγνω­ση του θανάτου του εγκεφαλικού στελέχους ως του τέρματος της ζωής. Επιστήμονες επίσης οι οποίοι, βάσει επιστημονικών δεδομένων, αρνούνται να δεχθούν ότι η παύση της αυτόματης αναπνοής και της κυκλοφορίας συ­νιστούν στοιχεία νεκρώσεως του στελέχους του εγκεφάλου, επειδή δεν υπάρχει πάντοτε και η «απαραίτητη» ιστολογική επιβεβαίωση. Γι’ αυτό άλλωστε και τα κριτήρια διαγνώσεώς του εκτιμώνται ως αυθαίρετα, αποδεικνύον­τας -βάσει δεδομένων- και ως εσφαλμένο τον όρο «νέκρωση του εγκεφαλικού στελέ­χους». Ο καθηγητής της Παιδιατρικής μά­λιστα R. Truog στο Πανεπιστήμιο Harvard και αυτός, όπως και ο αναισθησιολόγος Beecher των «Κριτηρίων Harvard» και Διευθυντής επί­σης της Μ.Ε.Θ. του Νοσοκομείου Βοστώνης και καθηγητής της Ιατρικής Ηθικής, έγραψε ότι «είναι προτιμώτερο να εγκαταλειφθεί η έννοια του εγκεφαλικού θανάτου».

Για την ιατρική πάντως, πολλά είναι τα ορθούμενα προβλήματα ηθικής τάξεως, ια­τρικής δεοντολογίας, εφαρμογής νόμων, ενστάσεων συνειδήσεως εκ θρησκευτικών πε­ποιθήσεων -που είναι ή πρέπει να θεω­ρούνται απαραβίαστες- όταν ένας διαγιγνωσκόμενος «θάνατος του στελέχους του εγκεφά­λου» κατατάσσει έναν άρρωστο στους εγκεφαλικώς νεκρούς. Οι ενστάσεις προκύπτουν και από σωρεία γεγονότων: Πώς, επί παραδείγματι, να κλείσει τον ανα­πνευστήρα ο γιατρός επί διαγνώσεως του «θα­νάτου του στελέχους του εγκεφάλου», όταν «εγκεφαλικώς νεκροί» σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ) διατηρούν τη λειτουργία της κυκλοφορίας του αίματος και σε σημαντι­κό ποσοστό είναι αιμοδυναμικώς σταθεροί, ή μπορεί να αφομοιώνουν τροφές, να επουλώ­νουν τραύματα, να διατηρούν διούρηση, ή όταν έγκυες γυναίκες γεννούν -με καισαρική τομή- βιώσιμα νεογνά; Έστω κι αν πρόκειται για μεμονωμένες τέτοιες περιπτώσεις. Ήδη δε ο Κων. Καρακατσάνης ανέφερε… δε­κατρείς τέτοιες περιπτώσεις εγκύων γυναικών⁵. Από τέτοια όμως γεγονότα ο «εγκεφαλικός θάνατος» χαρακτηρίσθηκε και ως «χρησιμοθηρικό κατασκεύασμα»⁸. Δεν δι­καιούται δε, διότι και δεν μπορεί, να εξισώνε­ται, ούτε με τον θάνατο «ολοκλήρου του εγκε­φάλου», ούτε με τον εγκεφαλικώς νεκρό, ούτε πολύ περισσότερο με τον θάνατο του ανθρώπου ως προσώπου.

Τι λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας

«Η καρδία ηγεμονεύει όλου του οργά­νου (του σώματος)… βασιλεύει όλων των λογι­σμών και των μελών εκεί γαρ εστίν ο νους και πάντες οι λογισμοί της ψυχής» (Μακάριος ο Αιγύπτιος). Ερμηνεύοντας δε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, γράφει: «εκεί τοίνυν δει σκοπείν… και οι λογισμοί πάντες της ψυχής… εν τη καρδία ευρίσκονται».

τα παραπάνω είναι από κείμενο του κ. Αθανασίου Β. Αβραμίδη, καρδιολόγου, Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών και θα το βρείτε ΕΔΩ

Είναι σωστό και δίκαιο λοιπόν πριν να ανοίγεται το στόμα σας προς παραπληροφόρηση να έχετε ψάξει το θέμα πιο σφαιρικά και να μην εκφέρεται απλώς την γνώμη σας και όποιον πάρει ο χάρος!!!!!!!!!!!!!!

Σας αποστέλλω λοιπόν συγκεκριμένα άρθρα προς μελέτη

ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ; (Κ. Καρακατσάνη, αναπληρωτής καθηγητής και διευθυντής του Εργαστηρίου Πυρηνικής Ιατρικής, του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)

Επιστημονική Θεώρηση του εγκεφαλικού θανάτου (Σεραφείμ Νανά, Επίκ. Καθηγητού Ενταντικής Θεραπείας, Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών)

Ο ‘εγκεφαλικός θάνατος’ δεν είναι θάνατος (Διακήρυξη Επιστημόνων)

Εκκλησία και μεταμοσχεύσεις. Κύριος της ζωής και του θανάτου ο Θεός (Εκτενές απόσπασμα άρθρου του πρωτοπρ. Θεοδώρου Ζήση, Καθηγ. Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

The Nasty Side of Organ Transplanting (Norm Barber)

Δωρεά Οργάνων. Μύθοι και Πραγματικότητα (π. Κων/νος Στρατηγόπουλος)

Δωρεά οργάνων από «εγκεφαλικά νεκρούς»: θεάρεστη πράξη αγάπης ή πλάνη της «Νέας Εποχής»; (Ελένη Ανδρουλάκη

Μεταμοσχεύσεις – «Εγκεφαλικά Νεκροί» δότες. Οι θέσεις των συγχρόνων αγίων γερόντων: Παϊσίου – Πορφυρίου – Σωφρονίου (Αγιορείτη Μοναχού Ησαΐα)

Αντισταση στο ολοκληρωτικο σχεδιο

υποταγης και ελεγχου του χρηματος!

Ειδικά όταν  θα κλείσουν οι περισσότερες Τράπεζες και θα συγχωνευθούν σε λίγες ξένων κυρίως συμφερόντων στην Ελλάδα, θα θέλουν να ελέγχουν όλο το χρήμα της Ελληνικής αγοράς, και θα πιέσουν να ψηφισθούν οι σχετικοί νόμοι, χωρίς να έχουν καμμία τέτοια άδεια από το Σύνταγμα !

(Ήδη αυτό επιτυχγάνεται σε ένα βαθμό από την απαγόρευση της συναλλαγής σε μετρητά πέρα από 1500 Ε).

Σας το στέλνω όπως μου το έστειλαν, γιατί τρόμαξα!!!

Το πρωί βρέθηκα στην εμπορική τράπεζα για την κατάθεση των μισθών δύο υπαλλήλων μου και αφού τελείωσα και πήγα να φύγω, με φωνάζει ο υπεύθυνος καταθέσεων και παρουσία άλλων δύο άρχισε να μου λέει…για μια ενημέρωση που πρέπει να μου γίνει όσον αφορά τους νέους όρους που θα διέπουν την διαχείριση των καταθέσεων των πελατών όλων των τραπεζών. Όταν είπα ότι θα ήθελα να τους διαβάσω και εάν έχω χρόνο να υπογράψω, μου είπε ότι είτε τους αποδεχθώ είτε όχι θα μπουν σε ισχύ από την αρχή του χρόνου. Πριν προλάβω να συνέλθω από αυτά που άκουσα, άρχισε να μου λέει τα εξής:

• – Ξέρετε, θα πρέπει η πληρωμή μισθοδοσίας να γίνεται πλέον μέσω τράπεζας.
• – Ναι, το ξέρω. Οι δύο υπάλληλοί μου έχουν λογαριασμούς και πηγαίνω και τους τα καταθέτω στο λογαριασμό τους. Τον άλλο τον πληρώνω με μετρητά.
• – Όχι. Δεν πρέπει να γίνεται έτσι. Πρέπει τα χρήματα που αφορούν πληρωμή μισθοδοσίας, να βρίσκονται σε μία τράπεζα και από εκεί με εντολή δική σας να πληρώνονται οι υπάλληλοί σας.
• – Μα σπάνια χρησιμοποιώ το λογαριασμό μου. Τα έσοδά μου είναι σχεδόν μία η άλλη με τα έξοδά μου, οπότε δεν υπάρχει λόγος να τρέχω συνεχώς στις τράπεζες. Είμαι μικρή επιχείρηση με τρεις υπαλλήλους και τον έναν μάλιστα τον πληρώνω κατευθείαν.
• – Δεν έχει σημασία. Πρέπει τα λεφτά που του δίνετε να τα καταθέτετε στην τράπεζά μας σε λογαριασμό σας, να εκδίδετε μία εντολή με το ποσό που πληρώνεται ο υπάλληλος, να την στέλνεται σε εμάς και κατόπιν να βάζουμε το ποσόν στο λογαριασμό του υπαλλήλου που θα μας έχετε δώσει.
• – Μα τι μου λέτε; Τι είναι αυτά τα πράγματα; Για να πληρώσω δηλαδή τον υπάλληλό μου πρέπει να βάλω εσάς μεσάζοντα;
• – Πρέπει όλα να ελέγχονται. Πρέπει πλέον να σταματήσει το μαύρο χρήμα.
• – Ποιο μαύρο χρήμα ρε παιδιά; Μαύρο χρήμα είναι ο μισθός του υπαλλήλου μου που του έχω κάνει τις κρατήσεις για το ΙΚΑ, την παρακράτηση και απόδοση του ΦΜΥ και κάθε χρόνο δηλώνονται τα πάντα στην εφορία;
• – Εσείς μπορεί να το κάνετε έτσι, οι άλλοι όμως;
• – Δηλαδή για να καταλάβω, όλοι οι Έλληνες ξαφνικά απόκτησαν μία στάμπα που λέει «ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ»; Όλοι μας καλούμαστε να αποδείξουμε στις τράπεζες ότι δεν είμαστε απατεώνες καταθέτοντας τα χρήματα των υπαλλήλων μας σε εσάς; Γιατί δηλαδή να παίρνετε εσείς χρήματα που δεν θα βλέπατε ποτέ;
• – Είπαμε, για να είναι όλα τακτοποιημένα πρέπει όλα να περνούν από την τράπεζα. Εάν δεν το κάνετε θα έχετε πρόστιμο!
• – Γιατί; Ποιος ο λόγος; Δηλαδή η τράπεζα ανέλαβε καθήκοντα ελεγκτού του υπουργείου οικονομικών; Και γιατί τα χρήματά μου θα πρέπει να έρχονται σε σας;
• – Εσείς γιατί δεν το θέλετε; (Ήταν βρε παιδιά σα να μου έλεγε ότι δεν το θέλω γιατί είμαι απατεώνας και θέλω να κρύψω κάτι)
• – Γιατί μου μιλάτε με αυτό τον τόνο; Δηλαδή ξαφνικά για εσάς έγινα απατεώνας;
• – Όχι, όχι. Απλά εφόσον είστε νομοταγής τι έχετε να φοβηθείτε;
• – Από εσάς και το σκεπτικό σας πολλά! Δηλαδή τα χρήματα των εργοδοτών προς τους μισθωτούς, θα πρέπει να βρίσκονται όλα σε εσάς, σωστά; Και για να τα πάρει ο μισθωτός θα πρέπει να έχει και την κάρτα του πολίτη, σωστά;
• – Ε βέβαια. Αυτό θα μπει σύντομα σε ισχύ.
• – Και εάν ο μισθωτός δεν θέλει να πάρει την κάρτα;
• – Γιατί να μην θέλει να την πάρει; Τι είναι φακελωμένος στην αστυνομία ή καταζητούμενος;
• – Δηλαδή εάν κάποιος αρνηθεί να πάρει την κάρτα, κατευθείαν εντάσσεται στα ύποπτα στοιχεία;;!!
• – Μα γιατί άλλο να μην τη θέλει; Με την κάρτα του πολίτη όλα μπαίνουν σε τάξη. Θα μπορεί να έχει αφορολόγητο αφού όλες οι αποδείξεις θα καταγράφονται αυτόματα στην εφορία και δεν θα έχει ο φορολογούμενος όλο εκείνο το φόρτο καταγραφής τους. Για σκεφτείτε τους μεγάλους ανθρώπους πόσο θα διευκολυνθούν!
• – Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι γίνεται επειδή σκέφτηκαν και πόνεσαν τους ηλικιωμένους !!!
• – Και όχι μόνον αυτό. Σκέφτεστε ότι μέσα σε μία οικογένεια χωρίς την ατομική κάρτα, θα ανταλλάζουν αποδείξεις μέχρι να τακτοποιηθεί το αφορολόγητο όλων των μελών;
• – Δηλαδή;
• – Είδατε που δεν τα έχετε σκεφτεί όλα; Δηλαδή, εάν ο σύζυγος είχε μαζέψει τις απαιτούμενες αποδείξεις, το πλεόνασμα θα το έδινε στην σύζυγο. Οπότε άδικα η σύζυγος θα αποκτούσε αφορολόγητο. Ενώ με την κάρτα η απόδειξη από την εκάστοτε αγορά αφορά τον κάτοχο και μόνο!
• – Και το βρίσκεται αυτό άδικο; Μία οικογένεια είναι. Οικογενειακό εισόδημα δηλώνουν. Οι αγορές γίνονται για το σπιτικό τους, για τα παιδιά τους . Μα τι μου λέτε τώρα, τι είναι αυτά που μου λέτε; Και τα θεωρείται και δίκαια; Όσο περνάει από το χέρι μου δεν θα βγάλω ούτε κάρτα, ούτε και θα πληρώνω μέσω τράπεζας τον υπάλληλό μου.
• – Να δούμε τότε πως θα δικαιολογεί τα χρήματά του !! Διότι όταν θα ισχύσουν οι νόμοι αυτοί, δεν θα μπορεί να εμφανίσει κάποιος χρήματα που δεν έχουν περάσει από τράπεζα. Θα χτυπάει σε κάθε αγορά που θα ξεπερνάει το ποσόν που έκανε ανάληψη  !!!
• Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα πνίξιμο. Κατάλαβα ότι θα πάθαινα εγκεφαλικό. Σηκώθηκα βιαστικά κι έφυγα μην αντέχοντας να ακούω άλλο. Ήθελα αέρα, πνιγόμουν. Βγήκα έξω και όλοι μου φαινόντουσαν εχθροί. Ήθελα να βάλω τα κλάματα. Με έπνιγε ένα αόρατο χέρι. Αισθανόμουν τόσο δούλος και τόσο υποταγής όσο δεν είχα αισθανθεί έτσι σε όλα μου τα χρόνια. Καταλάβαινα ότι ο έλεγχος επάνω μου σε λίγο καιρό θα είναι καθολικός. Θα είναι δουλικός. Δεν θα έχω αξιοπρέπεια σαν άνθρωπος, σαν οικογενειάρχης, σαν αυτοδύναμος μικροεπιχειρηματίας. Και παρεμπιπτόντως όταν τα συζήτησα με έναν γνωστό στην ALPHA μου είπε ότι όλα τα δάνεια θα πληρώνονται αυτόματα από τους λογαριασμούς, χωρίς να ερωτηθούμε και ότι θα μένει μέσα το ποσόν των 600,00? το οποίο έχουν κρίνει οτι με αυτό καλύπτουμε τις απαιτούμενες ανάγκες διαβίωσης του μήνα. Εάν νομίζετε ότι λέω ψέματα πηγαίνετε και ρωτήστε σε μία τράπεζα.

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ. Εάν όμως είναι έτσι και δεν γίνει κάτι να αλλάξουν αυτά που έχουν δρομολογηθεί, πέστε αντίο στην αξιοπρέπεια του Έλληνα. Πέστε αντίο στην ευμάρεια της οικογένειάς σας και κλείστε καλά πίσω σας την πόρτα που γράφει «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Θα είναι μία λέξη που θα την διαβάζουμε στα παιδιά μας και θα λέμε ότι κάποτε κάποιοι παππούδες μας την είχαν γιατί θα ντρεπόμαστε να τους πούμε ότι την είχαμε εμείς και τη χάσαμε.

IΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ
ΗΘΙΚΩΝ & ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ
Ἕδρα: Ἀπόλλωνος 23Β 10557 Ἀθήνα
Ἀλληλογραφία : ΜΟΥΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝ
τηλ. 210 3254321-2 fax. 210 3236978
e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr
Α.Φ.Μ. 090050859 * Ε´ Δ.Ο.Υ. ΑΘΗΝΩΝ

Ἐπιστολὴ 270/1.4.2011

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ «ΗΡΑΚΛΕΙΔΕΣ» ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΟΠΤΟΥΝ ΚΕΦΑΛΙΑ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΥΔΡΑΣ ΑΝΙΚΑΝΟΥ, ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΚΑΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΚΑΙ «ΙΟΛΑΟΙ» ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΥΤΗΡΙΑΖΟΥΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΩΝΤΑΙ.

Δὲν εἶναι πρωταπριλιάτινο ψέμα (καλὸ μῆνα), ἀλλὰ δυστυχῶς τραγικὴ πραγματικότητα.

Μόνον ἔτσι, ἴσως, μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου, ποὺ μᾶς κατήντησαν διεφθαρμένοι πολιτικοί, ψευδοδιανοούμενοι καὶ ἀδρανεῖς ἡγέτες τῆς πνευματικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἡγεσίας.

Ἀναρτίουμε εἰς τὴν ἱστοσελίδα μας www.fotgrammi.gr τὸ νέο τεῦχος τῆς «Φωτεινῆς Γραμμῆς» ὑπ᾿ ἀριθμ. 46, ποὺ μόλις ἐκυκλοφορήσαμε ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΕΥΧΟΣ 46.doc.

Εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν διάδοσιν.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

____________

________________

• Ένα μικρό οδοιπορικό στην Όρθοδοξη Ρουμανία και πως βιώνουν την πίστη άνθρωποι απλοί.Οι συνεντεύξεις των μοναχών είναι από τους:
  Γέροντας IIie Cleopa (1912 – †1998)
  π. Ioanichie Bălan ( 1930 – †2007)
  Ερημίτης Όρος Tarcău Μολδαβία

  Χωρίς την καθαρότητα, κανείς δεν μπορεί να φτάσει την αγιότητα!
  Τιπότα δε θα σε φέρει κοντά στο Θεό εκτός από την προσευχή!

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΟΥ

______________
_______________

______

___________


_________________

Η ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΜΑΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἔργα τέχνης ποὺ θαυμάζουν οἱ αἰῶνες, ὅπως εἶνε π.χ. ὁ Παρθενὼν στὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν. Ὅ­σον ἀφορᾷ ὅμως στὴ θρησκεία τῶν πατέρων μας, στὴν πίστι μας, ἔργο τέχνης ἄφθαστο εἶ­νε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Εἶνε ἀνώτερος ἀπὸ τὸ καλλιτέχνημα τοῦ Παρθενῶνος. Διότι ἐκεῖ­νος μέν, παρ’ ὅλες τὶς προσπάθειες τῶν εἰδι­κῶν, ὑφίσταται φθορά, ἐνῷ ὁ Ἀκάθιστος ὕ­μνος, ὡς πνευματικὸ δημιούργημα, παραμένει ἀθάνατος.
Ψάλλεται ἀπόψε καὶ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὸ Βελιγράδι, καὶ στὴ Σόφια, καὶ στὸ Βουκουρέστι, καὶ στὸ Στάλινγκραντ, καὶ στὴ Μόσχα, ὁπουδήποτε ὑπάρχουν Χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι. Καὶ ἐφ’ ὅσον θὰ ὑπάρχῃ ἥλιος καὶ θ’ ἀνατέλλουν τ’ ἀστέρια καὶ θὰ θάλλουν τὰ δέντρα καὶ θὰ ῥέουν οἱ ποταμοί, ὁ ὕμνος αὐτὸς δὲν θὰ παύσῃ νὰ συγκινῇ τὶς ψυχὲς τῶν ὀρθοδόξων. Ἀριστούργημα εἶνε, Παρθενὼν τοῦ πνεύματος.
Διαιρεῖται σὲ τέσσερις στάσεις, περιέχει εἰ­κοσιτέσσερις οἴκους ἢ στροφές, καὶ ἔχει ἑ­κατὸν σαραντατέσσερα «χαῖρε». Σήμερα θὰ ποῦμε λίγες λέξεις ἐπάνω στὸ ἱστορικὸ τοῦ ὕ­μνου αὐτοῦ. Διότι καὶ ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει.
Σᾶς καλῶ λοιπὸν νὰ κάνουμε ἕνα ταξίδι. Τί ταξίδι; Ποῦ νὰ πᾶμε; στὴ Νέα Ὑόρκη, στὴν Αὐ­στραλία, στοὺς Ἐσκιμώους; Καὶ πῶς νὰ ταξιδέ­ψουμε; μὲ πλοῖο, μὲ ἀεροπλάνο, μὲ πύραυ­λο, μὲ διαστημόπλοιο; Δύσκολα ταξίδια αὐτά. Ὑπάρχει ἕνα ἄλλο μέσο ἀκόμη ταχύτερο, ἰλιγ­γιῶδες· κανένα ἄλλο δὲν τρέχει τόσο γρήγορα. Ποιό εἶν’ αὐτό; Ἡ σκέψις τοῦ ἀνθρώ­που. Θαυμαστὸ δημιούργημα. Βρίσκεσαι ἐδῶ, καὶ αὐτοστιγμεὶ φθάνεις στὰ ἄκρα τῆς γῆς καὶ στὰ βάθη τοῦ χρόνου. Ἕτοιμοι λοιπόν;

* * *

Γυρίζουμε πίσω, διασχίζουμε αἰῶνες, καὶ φθάνουμε στὸ ἔτος 626. Ποῦ, σὲ ποιό μέρος; Σὲ μιὰ πόλι ποὺ μᾶς προκαλεῖ δάκρυα. Ὅσοι ἔχουμε μέσα μας ἔνστικτο πατρίδος καὶ ἐν­δι­αφερόμεθα γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους μας, τὸ ὄνομα τῆς πόλεως αὐτῆς μᾶς συγκινεῖ βαθύτατα‧ εἶνε ἡ Κωνσταντινούπολις. Εὑρισκόμεθα λοιπὸν ἐκεῖ νοερῶς. Τί μεγαλεῖο! δρόμοι, πλατεῖες, ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας…, ὅλα ὡ­ραῖα. Ἀλλὰ τὸ ὡραιότερο εἶνε οἱ ἄνθρωποι. Πι­στοὶ Χριστιανοί, ὀρθόδοξοι ἀφωσιωμένοι στὸ δόγμα τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Οὔτε ἕ­νας ἄπιστος, οὔτε ἕνας Τοῦρκος, οὔτε ἕνας Ἑβραῖος. Εὐλογημένη ἐποχή.
Οἱ Χριστιανοὶ ὅμως τοῦ 626 στὴν Πόλι εἶ­χαν κάποια ἀγωνία. Ποιά ἀγωνία; Τὸ Βυζάντιο βρισκόταν σὲ ἐμπόλεμο κατάστασι. Βάρβαρος λαός, οἱ Πέρσες, ὑπὸ τὸν Χοσρόη τὸν βασιλέα τους, ἔκαναν ἐπιδρομή. Ἔφτασαν μέχρι τὰ Ἰεροσόλυμα, βεβήλωσαν τοὺς ἁγίους Τό­πους, καὶ ἅρπαξαν τὸν Τίμιο Σταυρό. Τότε ὁ αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος συνήγειρε τὸ στρα­τό του, προσευχήθηκε στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας, καὶ ξεκίνησε. Πέρασε σὰν ἀετὸς τὸν Ἑλ­λήσπον­το, τὸ Σκαμάνδριο πεδίο, τὸ Σαγγάριο ποταμό, τὴν Ἄγκυρα, καὶ εἰσώρμησε στὴ χώρα τῶν Περσῶν. Συγκρούσθηκε μαζί τους, τοὺς νίκησε μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ, καὶ πῆρε τὸν Τίμιο Σταυρό.
Ἀλλ’ ἐνῷ ὁ Ἡράκλειος, ἀκολουθῶν τὰ ἴχνη τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου βρισκόταν νικη­τὴς καὶ θριαμβευτὴς στὰ βάθη τῆς Ἀσίας, ὅ­που κατετρόπωσε τὸν Χοσρόη, ἡ Κωνσταντινούπολι κινδύνευσε ἀπὸ τὸ Βορρᾶ, ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους, βάρβαρο λαό. Βρῆκαν τὴν εὐκαιρία, κατέβηκαν καὶ πολιόρκησαν τὴν Κωνσταντινούπολι ἀπὸ ξηρᾶς καὶ θαλάσσης. Ἡ φρουρὰ ἦταν πολὺ μικρή, λίγοι στρατιῶτες. Εἶχαν ὅμως ψυχή, ἔκλειναν στὰ στήθη τους τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πίστι καὶ τὴν πατρίδα, καὶ βρέθηκαν κάτω ἀπὸ καλὴ ἡγεσία. Πρωθυπουργὸς ἦταν ὁ πατρίκιος Βῶνος καὶ πατρι­άρχης ὁ Σέργιος.
Ὁ χαγᾶνος (δηλαδὴ ἀρχηγός) τῶν Ἀβάρων ἦταν βέβαιος ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ ὅτι ἡ Πόλις θὰ πέσῃ στὰ χέρια του. Οἱ Βυζαντινοὶ περιῆλθαν σὲ μεγάλη ἀγωνία καὶ ἔστειλαν πρεσβεία γιὰ νὰ βρεθῇ κάποιος συμβιβασμός. Τοὺς δέχθηκε ἀγέρωχος καὶ ἀπέρριψε μὲ ἰταμότη­τα τὶς προτάσεις τους λέγοντας· Ἐντὸς εἰκοσιτεσσάρων ὡρῶν θὰ παραδοθῆτε ὅλοι· ὅ,τι ἔχετε θὰ τὸ ἀφήσετε μέσα στὴν πόλι, γυμνοὶ θὰ βγῆ­τε, τίποτε δὲ θὰ πάρετε μαζί σας! Τέτοιον ὅρο οἱ πρόγονοί μας δὲν μποροῦ­σαν νὰ δεχθοῦν, καὶ τότε ἐκεῖνος τοὺς ἀπείλησε· Δὲ γλυτώνετε μὲ τίποτα· μόνο ἂν γίνετε ψάρια καὶ κολυμπήσετε ἢ πουλιὰ καὶ πετάξετε, θὰ διασωθῆτε. Ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν ἀπελπισμένοι. Δὲν ἀπογοητεύθηκαν ὅμως. Συνέχισαν νὰ ἀγωνίζωνται. Καὶ ἐνῷ οἱ στρατιῶτες φρουροῦσαν στὶς ἐπάλξεις, ὁ λαός, οἱ γέροντες καὶ τὰ γυναικόπαιδα, συγκεντρώθηκαν στοὺς ναοὺς καὶ παρακαλοῦσαν τὸ Θεὸ νὰ τοὺς σώ­σῃ βάζοντας μεσίτη τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.
Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε! Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς, τὸ λέει ἡ ἱστορία. Ἐνῷ γινόταν ὁλονυχτία, τὶς πρωινὲς ὧρες φύσηξε ἄνεμος σφοδρός. Ἡ θάλασσα τοῦ Βοσπόρου ταράχθη, ἀγρίεψε, σήκωσε κύματα πελώρια, καὶ μέσα σὲ λίγη ὥρα τὰ ἀμέτρητα πλοιάρια τῶν ἐπιδρομέων συνετρίβησαν. Τὸ πρωὶ μόνο σανίδια ἐπέπλεαν. Ἔντρομοι οἱ Ἄβαροι ἔλυσαν τὴν πολιορκία κ’ ἔφυγαν. Ἔτσι ἡ Πόλις σώθηκε. Καὶ τότε ὅλοι μαζί, μιὰ ψυχὴ – ἕνας λαός, μαζεύτηκαν πάλι στὸ ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, ἔ­μειναν ἐκεῖ ὅλη τὴ νύχτα, καὶ ὄρθιοι ἔ­ψαλαν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρα­τηγῷ τὰ νικητήρια…» καὶ τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.
Αὐτὸ εἶνε τὸ ἱστορικὸ τοῦ ὕμνου αὐτοῦ.

* * *

―Αὐτά, θὰ πῇ κάποιος, ἦταν «τῷ και­ρῷ ἐ­κείνῳ». Τώρα ὁ κόσμος ἄλλαξε. Νέες ἰδέες, νέα συστήματα ἐπικρατοῦν. Ἀφῆστε τα αὐτά. Μὲ ἱστορίες τοῦ καιροῦ ἐκείνου δὲ ζοῦμε…
Τί εἶπες, «τῷ και­ρῷ ἐ­κείνῳ»; Λοιπὸν ὁ­ρί­στε· ἂς κάνουμε ἕνα ἄλλο ταξίδι, πιὸ κον­τι­νό. Φεύγουμε ἀπὸ τὸ 626 καὶ τὴν Πόλι, καὶ φτά­νουμε – ποῦ; Στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἔτος 1821. Βλέπουμε νὰ ζωντανεύῃ μπροστά μας διὰ τῆς φαντασίας ἕνας ἀπὸ τοὺς ἥρωας τῆς Ἐπαναστάσεως· ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Γέρος τοῦ Μοριά. Κάτι λέει. Τὸν ἀκούω, σεῖς δὲν τὸν ἀκοῦτε; Μόνο κουφοὶ δὲν ἀκοῦνε. Ἄλ­λος χαγᾶνος καὶ ἄλλος Χοσρόης εἶχαν παρουσιαστῆ τότε, στίφη καὶ τάγματα Αἰγυπτίων καὶ Ἀράβων ποὺ ἐρήμωναν τὴ γῆ τῆς Πελοποννήσου. Φόβος καὶ τρόμος εἶχε πέσει στοὺς Ἕλληνες, καὶ ὁ Κολοκοτρώνης ἔμεινε μόνος. Καὶ τί ἔκανε· μπῆκε ξυπόλητος σ᾽ ἕνα ξωκκλήσι τῆς Παναγιᾶς· γονάτισε, προσ­ευ­χή­θηκε κ’ ἔτρεχαν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια του. Ὅταν βγῆκε, ἦταν ἄλλος ἄνθρωπος! Καὶ εἶπε λόγια, ποὺ δὲν ὑπάρχει πλάστιγγα νὰ τὰ ζυγίσουμε. ―Τί λές, καπετάνιε; τὸν ρώτησαν· οἱ ἀγαρηνοὶ μᾶς ρήμαξαν, ὑπάρχει ἐλπίδα; Τί ἀπήντησε· ―Ἡ Παναγία ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος, καὶ δὲν παίρνει πίσω τὴν ὑπογραφή της! Λόγια ἀθάνατα.
Ὁρίστε λοιπόν· δὲν θέλεις τὸ 626; σοῦ λέω τὸ 1821. Δὲν θέλεις τὸ 1821; προχωρῶ κ’ ἔρ­χο­­μαι ἀκόμη πιὸ κοντά, γιὰ νὰ δῇς ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8). Αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ τώ­ρα τὸ ἐνθυμοῦνται οἱ μεγαλύτεροι, ποὺ ζοῦν ἴσως ἀκόμη. Εἶνε τὸ νεώτερο θαῦμα τοῦ 1940-41. Πᾶμε μὲ τὴ φαντασία στὸ μέτωπο τῆς Ἀλ­βανίας. Ἐκεῖ ἕνας νέος χαγᾶνος καὶ νέος Χοσ­ρόης, ὑπερήφανος κ’ ἐγωιστής, ὁ Μουσσολίνι, ἀπειλοῦσε τότε τὴν Ἑλλάδα. Ἑλ­λάς, θὰ πα­ραδοθῇς! εἶπε. Καὶ ἡ Ἑλλὰς παραδόθηκε; Τὰ παιδιά της μὲ θάρρος καὶ αὐταπάρνησι εἶ­παν τὸ ἱστορικὸ «ὄχι». Καὶ νίκησαν! Ἐπάνω στὶς κορυφές, στὰ ψηλὰ βουνά, τοὺς ἄκουγες κλαίοντας νὰ δοξάζουν τὸ Θεὸ καὶ νὰ ψάλλουν «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».
Δὲν θέλεις λοιπὸν τὸ 626; πάρε τὸ 1821. Δὲν θέλεις τὸ 1821; πάρε τὸ 1940. Ἂν κι αὐτὸ δὲν σοῦ φτάνῃ, ἀκόμη πιὸ κοντά μας εἶνε ὁ Γράμμος καὶ τὸ Βίτσι τὸ 1949. Πάλι τότε ἡ Ἑλ­λὰς κινδύνευσε νὰ σβήσῃ ἀπὸ ξένη ἐπιβου­λή. Δὲν κατηγορῶ κανένα, ἀλλὰ ἡ ἱστορία εἶ­νε ἱστορία. Κινδύνευσε ἡ Ἑλλὰς νὰ πέσῃ σὲ ὑλιστικὸ καὶ ἄ­θεο καθεστώς. Καὶ τότε τὰ παιδιά της πάλι νίκησαν στὰ ψηλὰ βουνά, καὶ πάλι ἔ­στησαν τὴν ἑλληνικὴ σημαία, σημαία ἐλευ­θερίας καὶ δικαιοσύνης, καὶ πάλι ἐκεῖ ἔψαλαν «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».

* * *

Νά λοιπόν· τὸ 626 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατη­γῷ…»‧ τὸ 1821 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…»‧ τὸ 1940 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…»‧ τὸ 1945-46-47-48-49 πάλι «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…». Ὁλοζώντανη εἶνε ἡ θρησκεία μας. Δὲν εἶνε μῦ­θος, δὲν εἶνε παραμύθι· εἶνε μιὰ πραγματικότητα. Αὐτὴ ἡ θρησκεία, αὐτὴ ἡ πίστι, μᾶς σῴζει μέχρι σήμερα. Καὶ θὰ μᾶς σώζῃ πάντα, ἀδελφοί μου. Καὶ εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀπίστων καὶ ὅλων τῶν ἐχθρῶν τῆς πατρί­δος ἡ Ἑλλὰς θὰ ψάλλῃ‧ «Τῇ ὑπερμά­χῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη  στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 22-3-1985)

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ДЕЦА ПОСТА

(TA ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ)

Драга моја децо, уз помоћ Божију ушли смо у Четрдесетницу. На црквеном језику тако се назива света и велика Четрдесетница.

Света и велика Четрдесетница заједно са Великом седмицом која следи је период који траје отприлике 50 дана. Тај период почиње на Чисти понедељак и завршава у Велику суботу. Почиње са “Господе сила” и завршава са “Васкрсни Боже, суди земљи”. У целом том раздобљу хришћани који воле и верују у Христа и сећају се свега што је Христос поднео за свет, посте од многих јела. Уздржавају се од меса, млека, сира, јаја, рибе и других јела. Само на Благовести ако падну пре Велике седмице, дозвољено је хришћанима да једу рибу. У све друге дане сви они који су здрави посте, исповедају се и припремају се духовно за причешће светим тајнама.

***

Посте велики. Упитаћете ме, да ли треба да постимо и ми деца и омладина, који се налазимо у развоју и потребна нам је окрепљујућа храна?

На то питање, да ли деца треба да посте, одговорићу вам у овој посланици. Желим да обратите пажњу на све оно што ћу рећи. Зато све што вам будем сада рекао није моје учење, већ је учење наше свете Цркве, која све што одређује, то чини са љубављу и бригом. Црква не жели зло човеку, но увек добро. Пост који је одредила наша Црква није на нашу штету веће је на нашу корист.

Да бих вас уверио нећу вам овде представити лекарске и научне списе , који хвале пост као нешто корисно за човеково здравље. Овде ће нам бити довољно да отворимо Свето писмо, ту бесмртну књигу, и из ње ћу вам навести један историјски пример. Дођите дакле, децо, са вашом маштом да отпутујемо у старо време.

Стали смо на 600 година пре доласка Христова на свет. У то време постојало је једно јако царство, које је владало на истоку. Престолница тог царства је био Вавилон. Цар је био Навуходоносор. Он се борио против Израиљске државе, нападајући престолницу, Јерусалим, победио је Израиљце, и узео је их Соломоновог храма златне сасуде. Заједно са златом узео је и заробљенике. Много света – мушкараца, жена и деце је било превезено у његову престолницу Вавилон.

Један дан је Навуходоносор рекао нареднику царске авлије:

– Од  израиљске деце коју смо заробили и довели овде у Вавилон желим да изабереш неколико деце, која потичу из добрих породица и која се истичу својом лепотом и телесном снагом, као и љувабљу према словима. Децу коју ћеш изабрати узећу на свој двор, јешће и пиће са моје трпезе, касније ћу их школовати да постану високи службеници у мојој држави. Зато молим те припази приликом избора…

Наредник је послушао царево наређење, и после је изабрао четворо деце. Имена њихова су била Данил, Ананија, Азарија и Мисаил. То четворо деце је одведено пред цара и цар је одобрио да живе на његовом двору и да се школују како је он одредио.

Четворо деце је било у двору. Када је дошло подне, слуге су поставиле трпезу и позвале децу да једу. Трпеза је била пуна изабраних јела. Међутим ово четворо деце није дотакнуло храну. Сетили су се своје религије, која је имала своје постове приликом којих нису јели одређену врсту хране. Нису хтели да преступе одредбе своје религије. Зато су позвали наредника царске авлије да га замоле да их не сили да једу од те хране, него да им дозволи да једу поврће и житарице које су навикли да једу у својој домовини.

– Не могу то дозволити, одговорио им је наредник. Добио сам строго наређење од цара и не могу га преступити. Ако заменим ову одабрану храну са скромном храном коју желите, постоји могућност да ћете ви ослабити и разболети се, а шта ћу онда рећи цару?….

Четворо деце је било одлучно. Да би умирили наредника уверавали су га да ће они, једући поврће и житарице и имајући благодат Божију на себи, бити здравији од остале деце која ће јести сваки дан изабрана царска јела. Наредник је попустио овој деци те им је сваки дан доносио посну храну коју су затражили.

Да ли су деца ослабила? Не само да нису ослабила, већ су била јача од остале деце која су јела месо и пила изабрана вина. Лица њихова су сијала од здравља. Њихов ум је био чистији и са великом лакоћом су упијали знање. Та деца која су постила и јела житарице и пила воду, знала су десет пута више од онога што су знала друга деца, деца изобиља.

***

Драга моја децо! Прича о четворо деце у Вавилону, коју можете пронаћи ако отворите Стари завет и прочитате 1-о поглавље књиге пророка Данила,  нас поучава колико је користан пост, па чак и за децу.

У старо време деца у нашој домовини су живела скромно. Храна им је била веома оскудна. Месо су ретко јели. Хлеб им је био од јечма или од кукуруза. Јело су им били лук и маслине, поврће и житарице…

Не желимо ми данас када постоји изобиље хране да се деца изгладњују. Нека се хране боље. Нека пију своје млеко. Нека једу јаја, сир и месо у дане у које то Црква дозвољава. Не кажемо не. Међутим, припазимо да из једне крајности не одемо у другу. Јер на жалост постоје деца која су лоше научена, деца која желе сваки дан да једу месо и изабрана јела. Деца која се тако хране, уместо да постану јака деца, постају малаксала деца, дакле слаба и болешљива, коју лако погађају разне болести и постају неспособна да се касније суоче са оскудицама и потешкоћама у животу.

Ви, драга моја децо, немојте се угледати на ову мазну децу. Угледајте се на ова четири детета из Вавилона, на Данила, Ананију, Азарију и Мисаила. Сада када смо ушли у велику Четрдесетницу постите и ви. Будите сигурни да ћете тако навикнути од малена да сте уздржљиви у јелу и у пићу, и имаћете чврсто тело и чист ум. Пост, као што каже Велики Василије “ умножава куће, рађа здравље, васпитава младе”.

С надом да ће сва деца, ученици и ученице вероучитељских школа, послушати глас Цркве, желим вам да прођете  велику Четрдесетницу заједно са својим родитељима и својим учитељима у здрављу и да се удостојите да славите са радошћу васкрсење Христово.

С пуно љубави

ваш духовни отац

ΟΙ ΟΛΙΓΟΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

Το μικρό ποίμνιο του Χριστού δεν κατασπαράσεται από τα δόντια των οικουμενιστών και των υπολοίπων σκοτεινών δυνάμεων που ορίωνται και ζητούν να το καταπιούν.

Κηρύττουν διωγμό. Ρίχνουν βόμβες μολότοφ στις κατοικίες των μοναχών του επισκόπου Αρτεμίου. Υβρίζουν, συκοφαντούν και κάνουν ότι μπορούν για να κατασπαράξουν τον ορθόδοξο επίσκοπο Αρτέμιο αλλά το μικρό ποίμνιο του Χριστού μένει όρθιο στην Σερβία.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

O θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ράσκας-Πριζρένης, του Κόσοβο-Μετοχίων στην εξορία Αρτέμιος γιόρτασε με κατάνυξη και μεγαλοπρέπεια την Κυριακή της Ορθοδοξίας (13 Μαρτίου) στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στο Ljuljacima με συλλείτουργο 12 κληρικών. Στη Θεία Λειτουργία παρευρέθη πλήθος μοναχών της επισκοπής στην εξορία και περίπου 300 πιστοί από όλη τη Σερβία. Οι πιστοί οδηγούνται στον επίσκοπο Αρτέμιο από την αγάπη στην Ορθοδοξία.

Ο επίσκοπος Αρτέμιος μίλησε για τη νίκη και τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας κατά των αιρέσεων. Η παναίρεση του Οικουμενισμού είπε είναι το άθροισμα όλων των αιρέσεων που η Εκκλησία έχει καταδικάσει στο παρελθόν.

Περισσότερα στην ιστοσελίδα: www.eparhija-prizren.org

ΣΕ ΠΟΙΟ θΕΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ Ο ΣΕΡΒΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ;

Τον είδαμε στην συναγωγή των Εβραίων να συμμετέχει στο τελετουργικό, ανάβοντας με τον Μπούλοβιτς τις λυχνίες. Τον είδαμε να ακολουθεί μεγάλη πομπή καρδιναλίων με λάβαρα και προσευχές. Τον βλέπουμε τώρα να φωτογραφίζεται με τους μουσουλμάνους! Και ερωτούμε: Σε ποιο θεό πιστεύει;

Μάλλον το φέσι του ταιριάζει και όχι ο καλογερικός σκούφος. Είναι όργανο της παγκοσμιοποίησης και των σκοτεινών δυνάμεων που θέλουν να ενώσουν όλες τις θρηκείες και τις αιρέσεις, για να σχηματίσουν την παγκόσμια κυβέρνηση του Αντιχρίστου!

“ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ” (4)

BIBΛIO  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΕΞΕΔΟΘΗ ΤΟ 1970, (σελ. 233-253)

Το πρώτο μέρος του βιβλίου (από σελίδα 1-232) βρίσκεται σε παλαιότερη ανάρτηση, στην δεξιά στήλη της ιστοσελίδος μας, στις κατηγορίες: “ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ”

_____

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

«Κλείσε μέσα στην καρδιά σου την Ελλάδα,
για να αισθανθείς κάθε είδους μεγαλείο».
(Διονύσιος Σολωμός)

Εμείς οι Χριστιανοί Έλληνες δεν είμαστε σοβινιστές, φανατικοί δηλαδή εθνικιστές, οι οποίοι παίρνουν την ιδέα του έθνους και την κάνουν είδωλο λατρείας, την ανυψώνουν σε θεότητα και χάρη της θεότητας αυτής είναι έτοιμοι να διαπράξουν και τα απαισιότερα εγκλήματα, όπως οι Ναζιστές, Γερμανοί και Ιάπωνες. Δε λέμε ότι μόνο η Ελλάδα αξίζει να ζήσει και τα άλλα έθνη ας πεθάνουν, ας αυτοκτονήσουν. Δεν υιοθετούμε το αντιχριστιανικό εκείνο δόγμα, το οποίο μόνο ως σύνθημα θηρίων της ζούγκλας μπορεί να νοηθεί «Ο θάνατός σου ζωή μου». Ως χριστιανοί αγαπούμε μεν την Ελλάδα ως την ιδιαίτερη μας πατρίδα, στην οποία γεννηθήκαμε, ζούμε και αναπνέουμε τον αέρα της ελευθερίας αλλά η αγάπη μας προς την Ελλάδα δε δημιουργεί μίσος κατά άλλων εθνών. Μέσα στην καρδιά μας, την οποία ο Χριστός με την αγάπη του κατέστησε απεριόριστα ευρύχωρη, έχουν θέση όλα τα έθνη, και αυτά ακόμη τα οποία είτε από παρεξήγηση είτε από συμφέρον είτε από φθόνο και κακία σήμερα μισούν και πολεμούν την Ελλάδα. Η χριστιανική μας αγάπη επεκτείνεται και μέχρι τα έθνη εκείνα, τα οποία τελείως αναίτια επιτέθηκαν κατά της χώρας μας και υπέβαλαν τους κατοίκους της σε μύρια μαρτύρια. Η Ελλάδα, η μαρτυρική πατρίδα μας, από το ύψος του Σταυρού, ακολουθώντας τα θεία διδάγματα του Ναζωραίου, είναι έτοιμη να συγχωρήσει και τους σταυρωτές της, αρκεί τα έθνη, τα οποία τη σταύρωσαν, εμπράκτως να αποδείξουν ότι ειλικρινά μετανοούν για όσα απαίσια εγκλήματα διέπραξαν κατά ενός αθώου λαού, του οποίου το μόνο έγκλημα ήταν ότι ήθελε να ζήσει βίο ελεύθερο και ανεξάρτητο υπό τον ήλιον.
Ως χριστιανοί, λοιπόν, αγαπώντας ιδιαίτερα την πατρίδα μας δε μισούμε τα άλλα έθνη ούτε ποθούμε την εξόντωση και την εξαφάνισή τους από τον πολιτικό χάρτη της γης. Το αντίθετο, εμπνεόμενοι από την υπέροχή διδασκαλία του Θεανθρώπου και πιστεύοντας ότι κάθε έθνος έχει θεόθεν δική του αποστολή επί της γης, ευχόμαστε ολόψυχα όλα τα έθνη να ζουν ελεύθερα και ευτυχισμένα κάτω από τον ήλιο της ελευθερίας. Η ψυχή μας ως χριστιανών φλέγεται από το χριστιανικό όραμα, κατά την προφητεία του Χριστού, η ανθρωπότητα ολόκληρη να γίνει μία ποίμνη με ένα ποιμένα, το Χριστό, τα διάφορα έθνη, όχι με τη βία αλλά με την αγάπη, τη βαθιά αλληλοεκτίμηση και το σεβασμό των δικαιωμάτων τους, να ενωθούν ως αδελφά έθνη και να αποτελέσουν μια μεγάλη οικογένεια εθνών, μέσα στην οποία καθένα απ’ αυτά, χωρίς να απορροφηθεί από άλλα πλουσιότερα και ισχυρότερα, να διατηρεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματά του και να συμβάλλει στην κοινή ευημερία της ανθρωπότητας. Και όπως η ιδέα της οικογένειας δεν καταργεί την ιδέα της προσωπικότητας κάθε μέλους της οικογένειας, έτσι και η ιδέα μιας πανανθρώπινης κοινωνίας κάτω από το λάβαρο της αγάπης του Ιησού δεν καταργεί την προσωπικότητα κάθε έθνους με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ψυχοσυνθέσεώς του, των ηθών, των παραδόσεων, των ιστορικών του αναμνήσεων και της ιδιαίτερης αποστολής του στον κόσμο.
Μέσα μάλιστα στη διαμορφωμένη στις ημέρες μας οικογένεια των εθνών έχει τη θέση της και η Ελλάδα. Η θέση της, παρόλο τον ολιγάριθμο πληθυσμό της, την πενιχρότητα και τη γυμνότητα του εδάφους της, πρέπει να είναι τιμητική και μεγάλη. Διότι το μικρό αυτό έθνος, από τότε που εμφανίστηκε στον ορίζοντα της ανθρωπότητας, εδώ και περισσότερα από τρεις χιλιάδες έτη, προσέφερε εξαιρετικές υπηρεσίες στο σύνολο της ανθρωπότητας. Και για να σχηματίσετε μια γενική εικόνα των ανεκτίμητων υπηρεσιών της Ελλάδας υπέρ της κοινής ευημερίας και προόδου της ανθρωπότητας, κάνετε μια υπόθεση. Φανταστείτε προς στιγμή τον κόσμο χωρίς την Ελλάδα. Ω! Εάν έλειπε η Ελλάδα, πόσες πολύτιμες, ανεκτίμητες, μοναδικές ευεργεσίες θα εστερείτο το σύνολο της ανθρωπότητας!
Διότι η Ελλάδα – δεν το λέμε εμείς, το βροντοφωνεί η αδέκαστη Ιστορία – είναι εκείνη, η οποία κατά τους μαύρους προ Χριστού αιώνες, αιώνες αμάθειας και βαρβαρότητας, κράτησε τη δάδα του πολιτισμού. Εδώ στην Ελλάδα γεννήθηκαν και έδρασαν οι θεμελιωτές των επιστημών και έσπειραν τους σπόρους, από τους οποίους αναπτύχθηκαν όλα τα δένδρα των διαφόρων επιστημών. Εάν π.χ. ρωτήσετε τους γιατρούς όλου του κόσμου ποιος είναι ο πατέρας της ιατρικής επιστήμης, θα σας απαντήσουν ότι είναι ο Έλληνας Ιπποκράτης, που γεννήθηκε στο νησί Κω των Δωδεκανήσων. Εάν ρωτήσετε τους φιλοσόφους ποιος είναι ο πατέρας της φιλοσοφίας, θα σας δείξουν τον Αθηναίο Πλάτωνα, το μαθητή του Σωκράτη. Εάν ρωτήσετε τους μηχανικούς ποιος είναι ο πατέρας της μηχανικής, θα λάβετε την απάντηση ότι θεμελιωτής της μηχανικής είναι ο Έλληνας Αρχιμήδης, όπως της Γεωμετρίας ο Ευκλείδης, επίσης Έλληνας. Εάν ρωτήσετε τους ποιητές ποιος είναι ο πατέρας της ποιήσης, θα ακούσετε φωνή μεγάλη προερχόμενη από τα στόματα όλων των ποιητών, οι οποίοι ως πατέρα της ποίησης αναγνωρίζουν τον Όμηρο. Και εάν οι ποιητές στεφανώνουν τον Έλληνα Όμηρο ως πρώτο ποιητή, οι ρήτορες στεφανώνουν ως πρώτο ρήτορα τον Έλληνα Δημοσθένη, οι ιστορικοί τους Έλληνες Ηρόδοτο και Θουκυδίδη, οι ζωγράφοι τον  Έλληνα Απελλή, οι γλύπτες τον Έλληνα Φειδία κ.ο.κ. Γενικά, κάθε επιστήμης ή τέχνης τα πρώτα σπέρματα βρίσκονται στον εύφορο αγρό της ελληνικής διανόησης.
Η Ελλάδα πρώτη στη διανόηση  αλλά και πρώτη σε αγώνες και θυσίες υπέρ των ευγενέστερων ιδανικών της ανθρώπινης προσωπικότητας. Εάν έλειπε η Ελλάδα, δε θα υπήρχαν τα ένδοξα ονόματα Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Πλαταιές, οι κυματοθραύστες δηλαδή εκείνοι, επάνω στους οποίους έθραυσε το κύμα της βαρβαρότητας, που ερχόταν με μανία και αγριότητα από τα τα βάθη της Ασίας για να υποδουλώσει την Ευρώπη. Σώθηκε τότε ο πολιτισμός με την ανδρεία των Ελλήνων. Και ήλθε ύστερα η μεγαλοφυία του ένδοξου τέκνου της Μακεδονίας, του Μ. Αλεξάνδρου, για να αξιοποιήσει τη νίκη εκείνη του Ελληνισμού κατά της βαρβαρότητας. Διότι ο Μ. Αλέξανδρος έλαβε το σπόρο αυτο του ελληνικού πνεύματος και τον έσπειρε με τη θριαμβευτική του πορεία μέχρι τις Ινδίες και την Αφρική, μέχρι το Γάγγη και το Νείλο. Διέδωσε παντού την ελληνική γλώσσα και την κατέστησε κοινό όργανο συνεννόησης των διαφορετικών λαών που βρίσκονταν κάτω από το σκήπτρο του. Και έτσι εργάστηκε εκπολιτιστικά, προετοίμασε, σύμφωνα με τις μυστηριώδεις βουλές της θείας πρόνοιας, το έδαφος για τη διάδοση του Χριστιανισμού.
Πρόδρομος του Χριστιανισμού αλλά και υπηρέτης πιστός και αφοσιωμένος μέχρι θανάτου αναδείχθηκε ο Ελληνισμός. Διότι με την εμφάνιση του Χριστιανισμού, η Ελλάδα από τους πρώτους άκουσε το προσκλητήριο σάλπισμα της νέας Θρησκείας και στρατεύτηκε κάτω από τη σημαία του Σταυρού και έκτοτε και για 19 αιώνες εξακολουθεί να στρατεύεται ενδόξως υπέρ των ιδανικών εκείνων, τα οποία κήρυξε ο Θεάνθρωπος. Να μετρήσουμε τώρα τις νέας αυτές υπηρεσίες της;
Η Ελλάδα από όλα τα έθνη έδωσε τους περισσότερους μάρτυρες, τα ιερά σφάγια, τα οποία θυσιάστηκαν για να ριζοβολήσει η Χριστιανική πίστη. Στη Μικρά Ασία, στη Μακεδονία, στην Ήπειρο και στη Θράκη και σε κάθε γωνιά του Ελληνισμού αναπαύονται τα τίμια λείψανα των Ελλήνων μαρτύρων.
Η Ελλάδα έδωσε στο Χριστιανισμό διδασκάλους και πατέρες, οι οποίοι ως αστέρες πρώτου μεγέθους σελάγισαν στο στερέωμα της Εκκλησίας. Από την Ελλάδα οι Βασίλειοι, οι Γρηγόριοι και Χρυσόστομοι. Από την Ελλάδα τα χριστιανικά φώτα μεταδίδονταν στις πέριξ γειτονικές χώρες. Η Ελλάδα, αφού εκριστιανίστηκε, ίδρυσε το πρώτο Χριστιανικό κράτος, τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, η οποία επί χίλια έτη ως φάρος φώτιζε την οικουμένη. Η Ελλάδα, πιστή στην αποστολή της, εκπαίδευσε και εκχριστιάνισε τα βάρβαρα έθνη. Έστειλε τους ιεραποστόλους της μέχρι το Βόλγα και το Δούναβη.
Και όταν υπό τα πλήγματα της νέας βαρβαρότητας του Μωάμεθ κάμφθηκε και έπεσε, πάλι δεν έπαυσε η Ελλάδα να ευεργετεί τον κόσμο. Η πτώση της υπήρξε η ανάσταστη της Δύσης, διότι οι εκατοντάδες των λογίων, οι οποίοι ως πρόσφυγες κατέφυγαν στη Δύση, διεσκόρπισαν τα φώτα και διήνοιξαν τους οφθαλμούς των τυφλών.
Όλοι οι αιώνες της τρισχιλιετούς ιστορίας βλέπουν την Ελλάδα πάντοτε πρωτοπόρο, ακατάπαυστα στρατευμένη και αγωνιζομένη υπέρ των ιδανικών της ανθρωπότητας. Η Ελλάδα ποτέ δεν αρνήθηκε τις υπηρεσίες της εκεί που κινδύνευαν τα τιμαλφέστερα συμφέροντα του ανθρώπου. Υπήρξε πάντοτε παρούσα εκεί όπου διεξάγονταν οι αγώνες του φωτός κατά του σκότους. Αυτό μαρτυρεί η Ιστορία. Γι’ αυτό ο μεν Μ. Πέτρος, ο ιδρυτής της Ρωσικής αυτοκρατορίας, συντάσσοντας τη διαθήκη του προς το ρωσικό λαό, έγραφε το 1771.

• «Οι Έλληνες είναι ο μεγαλύτερος λαός που είδε πότε η υφήλιος. Σ’ αυτούς οφείλουμε τα πάντα. Αν δεν ήταν αυτοί, ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν τυφλός. Δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήνουμε σήμερα του απογόνους του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Μ. Αλεξάνδρου, τους πρώτους των χριστιανών, στα νύχια της μαύρης δουλείας. Δεν μπορώ να βλέπω περισσότερο τα βάσανα των Ελλήνων. Καταραμένος να είναι εκείνος ο Ρώσος, ο οποίος θα αδικήσει ποτέ έναν Έλληνα».

Ο μεγάλος μάλιστα ποιητής Σίλλερ έγραφε· «Η Ελλάδα ενέπνευσε ορμές και τάσεις, οι οποίες θα διαμείνουν αιώνιες και αφορούν στον εξευγενισμό και την έξαρση με σκοπό την τελειοποίηση του ανθρώπινου γένους». Ένας άλλος σοφός ανέκραξε· «Έλληνες είμαστε όλοι και οι νόμοι μας και τα γράμματα και οι τέχνες έχουν τις ρίζες τους στην Ελλάδα».

***

Αλλά γιατί να ανοίξουμε την Ιστορία και να ανατρέξουμε στο παρελθόν, παρελθόν ενδοξότερο του οποίου κανένα άλλο έθνος δεν έχει, για να διαπιστώσουμε την ανωτέρω αλήθεια; Εμείς οι σύγχρονοι, που ζήσαμε το νεότερο θαύμα της Ελληνικής ιστορίας, δεν έχουμε τόση ανάγκη να ανατρέξουμε στο παρελθόν. Ενώπιόν μας λάμπει περισσότερο από τον ήλιο ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο δεν μπορεί να αμαυρώσει και ο πιο κακόπιστος και διεστραμμένος ερευνητής της Ιστορίας. Και το γεγονός αυτό είναι η 28η Οκτωβρίου του 1940. Αυτή είναι η ημέρα, κατά την οποία το άστρο της Πατρίδας έλαμψε τόσο, όσο ίσως ουδέποτε άλλοτε κατά τη μακρά πλήρη περιπετειών αλλά και θριάμβων ιστορία της. Την ημέρα αυτή μέσα σ’ έναν κόσμο πλήρως φοβισμένο, απελπισμένο, έτοιμο να παραδοθεί σε πάνοπλη βία, η Ελλάδα στάθηκε όρθια και σάλπισε το ιστορικό ΟΧΙ. Από τη στιγμή εκείνη η Ελλάδα έγινε αντικείμενο παγκόσμιου θαυμασμού. Όλοι όσοι ποθούσαν την ελευθερία, με δακρυσμένα μάτια παρακολουθούσαν την τιτανική μάχη, την οποία επί 6 μήνες έδινε στα Βορειοηπειρωτικά βουνά. Γιατί η μάχη εκείνη δεν ήταν απλώς μια μάχη υπέρ της Ελλάδας αλλά ήταν μάχη υπέρ της ανθρωπότητας. Εκεί γράφτηκε το προοίμιο της πτώσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Εκεί σημειώθηκε η πρώτη ρωγμή στο μέτωπο των δύο ενωμένων τυράννων. Εκεί μειδίασε για πρώτη φορά ο άγγελος της νίκης.
Και χωρίς την ημερομηνία αυτή, την 28η Οκτωβρίου 1940, εμείς οι Έλληνες, έχοντας ενώπιόν μας το ένδοξο παρελθόν της Φυλής μας, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε· Τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς την Ελλάδα; Αλλά τώρα, μετά την ημερομηνία της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ατενίζοντας με πολύ μεγαλύτερη παρρησία εχθρούς και φίλους της Ελλάδας, προβάλλουμε τους νεότερους τίτλους μας, τίτλους αφάνταστων θυσιών και αγώνων, και ρωτούμε· Τι θα ήταν σήμερα ο κόσμος χωρίς την Ελλάδα, χωρίς την 28η Οκτωβρίου 1940; Εάν ήταν δυνατό να ερωτηθεί ο Χίτλερ και να δώσει απάντηση από τον τάφο του, θα απαντούσε· «Κύριοι! Εσείς, οι οποίοι ετοιμάζεστε να αδικήσετε την Ελλάδα, κάτω τα χέρια σας! Διότι, εάν η Ελλάδα δεν προβαλλόταν ως εμπόδιο στον εξωφρενικό μου δρόμο, αλίμονο στην ανθρωπότητα. Σήμερα θα ήταν υπόδουλα όλα τα έθνη. Ο αγκυλωτός σταυρός μου θα κυμάτιζε παντού. Χίλια έτη θα κυβερνούσα τον κόσμο…». Ναι! Εξαιτίας της Ελλάδας, η οποία προσφέρθηκε ολοκαύτωμα υπέρ της νίκης των ηνωμένων εθνών, ο Χίτλερ έχασε το λεωφορείο της νίκης!

***

Αυτά τα αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα έχοντας υπ’ όψιν εμείς οι νεότεροι Έλληνες διπλό έχουμε καθήκον απέναντι στην τιμημένη Πατρίδα μας.

• Πρώτον· Να είμαστε βαθύτατα ευγνώμονες προς το Θεό, διότι με το άπειρο έλεός του εξέλέξε την Πατρίδα μας ως «σκεύος εκλογής», ως το υπομόχλιο εκείνο, δια του οποίου ο μοχλός της παγκόσμιας ιστορίας στράφηκε και στρέφεται πάντοτε προς νέόυς ορίζοντες ζωής.
• Δεύτερον· Να έχουμε βαθιά συναίσθηση της εκπολιστικής αποστολής, την οποία το έθνος μας έχει στον κόσμο. Ας μη λησμονούμε ότι στους ώμους κάθε Χριστιανού Έλληνα υπάρχει βαρύτατη κληρονομιά. Και καθήκον όλων μας είναι να μη αποδειχθούμε ανάξιοι απόγονοι ένδοξων προγόνων, απλώς αχθοφόροι ενός μεγάλου ιστορικού ονόματος της τιμημένης μας Πατρίδας αλλά συνεχιστές του ένδοξου παρελθόντος της, έτοιμοι να εκπληρώσουμε αντί κάθε θυσίας την αποστολή μας ως Χριστιανών Ελλήνων, και να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας προς ανοικοδόμηση ενός νέου κόσμου, έχοντας ως βάση τις παραδόσεις της αθάνατης Χριστιανικής Ελλάδας.

ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ

«Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ… Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. Καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε»
(Ιωάν. 15, 1 -2, 4)

ΕΝΔΟΞΟΣ ΧΩΡΑ

«Νικούσες; και τους κόσμους ελευθέρωνες!
Μιλούσες; και τους άγριους ημέρωνες!
Τραγουδούσες; μάγευες και τις Σειρήνες!
Φιλοσοφούσες; και το νου στους ουρανούς φτέρωνες!»
(Γ. Στρατήγης)

Η Πατρίδα μας, αγαπητοί αναγνώστες, δεν είναι χθεσινή. Αριθμεί ιστορία 3000 ετών. Από τη στιγμή που παρουσιάστηκε στη σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας η Ελλάδα έπαιξε ρόλο πρωταγωνιστικό. Προς την Ελλάδα είχαν στραμμένα τα βλέμματα όλοι. Από την Ελλάδα έπαιρναν φως. Το όνομα «Έλληνας» ήταν το πλέον τιμημένο όνομα. Η ακτινοβολία της Ελλάδας, της οποίας η δύναμη δεν υπήρξε η ύλη, αλλά το πνεύμα, το αθάνατο Ελληνικό πνεύμα, έφθανε μέχρι των πηγών του Νείλου, των Ηρακλείων στηλών, του Ευφράτη, του Γάγγη. Παντού είναι σπαρμένα μύρια μνημεία, τα οποία φωνάζουν ότι από εδώ πέρασε όχι η βάναυση βία αλλά η Ελληνική ιδέα, η οποία θαυματούργησε. Ω Ελλάδα, ποιος θα ψάλει τη δόξα σου;
Αλλά ήλθε η ημερομηνία της 29ης Μαΐου 1453. Τα ασιατική στίφη κατέλυσαν τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Η βία φαινόταν ότι νίκησε το πνεύμα. Επακολούθησε η δουλεία 4 αιώνων, κατά τους οποίους οποιοδήποτε άλλο έθνος δε θα ζούσε. Θα εξαφανιζόταν, όπως εξαφανίστηκαν τόσα άλλα έθνη, όταν κατακτήθηκαν. Αλλά η Πατρίδα μας όχι. Από το βαρύ εκείνο χειμώνα έπεσαν τα άνθη, καταστράφηκαν τα κλαδιά, γυμνώθηκε το δένδρο αλλά κάτω από τη γη, την οποία πατούσε ο τύραννος, ζούσε η ρίζα. Πού είναι η Ελλάδα; ρωτούσαν με ειρωνεία οι εχθροί της λίγα χρόνια πριν την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αλλά ιδού το θαύμα· η 25η Μαρτίου 1821! Άγγελος Κυρίου λέει στην Παρθένο· «Χαίρε!». Αλλά και άγγελος Κυρίου λέει προς την Ελλάδα, η οποία είχει πιει το πικρότερο ποτήρι της δουλείας· «Ελλάδα, χαίρε, ανάστα!». Και η Ελλάδα εκτινάχθηκε όρθια.
Αλλά, αγαπητοί, θα ήμασταν ανάξιοι απόγονοι ένδοξων προγόνων, εάν είχαμε να παρουσιάσουμε μόνο διπλώματα ευγενείας των προγόνων μας. Όχι! Δόξα τω Θεώ! Στις μέρες μας είδαμε το άστρο της Ελλάδας να μεσουρανεί όσο ποτέ άλλοτε κατά την τρισχιλιετή ιστορία της Πατρίδας μας. «Στῶμεν εὐλαβῶς». Ας δακρύσουμε από χαρά, από ρίγος. Κατά την 28η Οκτωβρίου 1940 επαναλήφθηκε το Ελληνικό θαύμα. Ένα μυριόστομο ΟΧΙ ακούστηκε από τα χείλη όλων των Ελλήνων. Και η ανθρωπότητα είδε και θαύμασε. Διότι εκεί στα Ηπειρωτικά βουνά δεν συντρίφθηκε απλώς ο φασισμός, αλλά εκεί η Ελλάδα έδωσε τη μάχη της ανθρωπότητας, της οποίας η σημασία δεν έχει κατανοηθεί ακόμη πλήρως.
Αδελφοί! «Στῶμεν εὐλαβῶς» μπροστά στο πολυάνδριο των μυριάδων νεκρών της φιλτάτης Πατρίδας, των παλαιών και των νέων, οι οποίοι ξεψύχησαν τραγουδώντας· «Χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά». Εορτάζοντας φέτος() εν μέσω ερειπίων την εθνική μας εορτή, ένα έχουμε καθήκον, να ομονοήσουμε. Ας ακουστούν οι στροφές του εθνικού μας ποιητή·
«Από στόμα, όπου φθονάει,
παλληκάρια, ας μην  ‘πωθεί,
πως το χέρι σας χτυπάει
του αδελφού την κεφαλή.

Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους,
δεν τους πρέπει ελευθεριά
……………………………………………
Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε
για πατρίδα, για θρησκεία,
σας ορκίζω, αγκαλιασθείτε.
σαν αδέλφια γκαρδιακά.

Πόσο λείπει, στοχασθείτε,
πόσο ακόμη να παρθεί·
πάντα η νίκη, αν ενωθείτε,
πάντα εσάς θ’ ακολουθεί».

Αδελφοί Έλληνες, κάτοικοι της πολυπαθούς και μαρτυρικής αυτής χώρας. Ας δοξάσουμε το Θεό των πατέρων μας για τη σημερινή ημέρα. Αλλά ας ενισχύουμε, ας αυξάνουμε καθημερινά μέσα στα στήθη μας το αίσθημα της ευθύνης όλων μας απέναντι στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της φίλτατης Πατρίδας μας. Ας γραφεί στην καρδιά μας· «Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ’ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι». Μη λησμονούμε ότι, όπως ορθά γράφτηκε, αυτή τη στιγμή έχουμε στα χέρια μας ένα ένταλμα πληρωμής και το ένταλμα αυτό λέγεται νίκη. Χίλιοι άνθρωποι ζητούν να το πάρουν από τα χέρια μας. Χίλια ξένα συμφέροντα προσπαθούν να το ακυρώσουν. Και δυστυχώς τους βοηθούμε εμείς οι Έλληνες. Πώς; Με τα μίση μας.
Σύνθημά μας· «Ας πεθάνουν τα μίση για να ζήσει η Ελλάδα». Αλλά τα μίση δεν θα πεθάνουν παρά μόνο όταν ολόκληρη η ζωή του έθνους θεμελιωθεί επάνω στο Χριστό. Και εκείνος, ο οποίος το δόξασε στο παρελθόν, θα το δοξάσει και στο μέλλον.

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η Ιστορία μαρτυρεί ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε από τα αρχαιότερα έθνη της Ευρώπης και θα έπρεπε ως εκ τούτου να έχουμε αυξηθεί δια μέσου των αιώνων και να είμαστε σήμερα ένα από τα πολυπληθέστερα έθνη της γης. Πώς λοιπόν συμβαίνει ώστε όλα τα έθνη, τα οποία μετά από χιλιετηρίδες ολόκληρες έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας ως ολιγάριθμες ορδές ασύντακτων και βαρβάρων, σήμερα να αριθμούν πληθυσμό 50, 80, 100, 130 εκατομμυρίων και να κατέχουν εκτεταμένες επιφάνειες της γης, ενώ το αρχαιότερο έθνος των Ελλήνων να αριθμεί πληθυσμό μόλις 8 εώς 9 εκατομμυρίων, όσοι υπολογίζεται ότι είναι οι εντός και οι εκτός της Ελλάδας κατοικούντες Έλληνες; Πού οφείλεται αυτό το ολιγάριθμο της Φυλής μας; Αυτή είναι η απορία, η οποία γεννάται όταν κανείς ρίξει το βλέμμα του στο παρελθόν και παρακολουθήσει την κίνηση των λαών.
Αλλά η Ιστορία, η οποία θέτει το πρόβλημα αυτό, δίνει και τη λύση. Αποδεικνύει με αδιάσειστα «ντοκουμέντα ότι, ενώ οι άλλοι λαοί από την πρώτη μέρα της ιστορικής τους εμφάνισης επιδόθηκαν σε ληστρικές επιδρομές και ως αγέλες λύκων διεσπάρησαν σε όλη την Ευρώπη και την Ασία για να «θύσουν καὶ ἀπολέσουν», η Ελλάδα έταξε άλλη αποστολή στον εαυτό της· όχι να αρπάξει, όχι να ληστεύσει και να εκμεταλλευτεί την ανθρωπότητα, αλλά να εκπολιτίσει, να την υπηρετήσει ποικιλοτρόπως, να γίνει ο διδάσκαλος και ο φρουρός του πολιτισμού. Για τα μεγάλα αυτά ιδανικά εργάστηκε το γένος των Ελλήνων και πρόσφερε τις εκατόμβες των μαρτύρων του. Ποιος θα μετρήσει τα ηρωικά του θύματα; Όταν το κύμα της Ασιατικής βαρβαρότητας κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα κατέκλυζε την Ευρώπη, μόνο η Ελλάδα ήταν εκείνη η οποία αντιστάθηκε στους βάρβαρους της Ασίας, αγωνίστηκε ηρωικώς και στο Μαραθώνα, τις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα και τις Πλαταιές έπεσαν πολυάριθμα τέκνα της για να σωθεί η ελευθερία.
Και όταν ύστερα από 5 αιώνες, εν μέσω της απερίγραπτης ηθικής κατάπτωσης των λαών, παρουσιάστηκε η Θρησκεία του Ναζωραίου, η Ελλάδα από όλα τα άλλα έθνη ήταν η πρώτη η οποία ασπάστηκε το Σταυρό, τέθηκε στην υπηρεσία του χριστιανικού πολιτισμού και πρόσφερε τις υπηρεσίες της, υπηρεσίες πνεύματος και αίματος. Αναρίθμητοι είναι οι Χριστιανοί Έλληνες, οι οποίοι έπεσαν κατά τους πρώτους αιώνες των φρικτών διωγμών της νέας Θρησκείας. Και όταν έληξαν οι διωγμοί, η Ελλάδα πάλι ήταν εκείνη η οποία με το Μ. Κωνσταντίνο ήλθε και έστησε τη σημαία του Εσταυρωμένου στο Βυζάντιο και ίδρυσε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Και η Βυζαντινή αυτή αυτοκρατορία ως προμαχώνας του Χριστιανισμού επί χίλια έτη αγωνίστηκε με απαράμιλλο ηρωισμό εναντίον αναρίθμητων στιφών βαρβάρων, οι οποίοι απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα εξορμούσαν για να εξοντώσουν το μοναδικό αυτό φρούριο της Χριστιανοσύνης. Και ενώ η Ρώμη υπέκυψε στους βαρβάρους το 467 μ.Χ., το Βυζάντιο χάρη στους ηρωισμούς των τέκνων του παρέμεινε ελεύθερο και ανεξάρτητο μέχρι το 1453, όταν μετά από χιλιετή αιμορραγία μυρίων κατά των βαρβάρων πολέμων, υπέκυψε στους Τούρκους. Μυριάδες τότε Ελλήνων εσφάγησαν κατά τη μεγάλη εκείνη πτώση της Βασιλίδος των πόλεων. Άλλες ακολούθως μυριάδες Ελλήνων εσφάγησαν ως πρόβατα κατά τη μακρά δουλεία των 4 αιώνων.
Αλλά, ω Ελλάδα, μαρτυρική μας Πατρίδα, ποιος θα μετρήσει τα θαύματα της νεότερης ιστορίας σου, η οποία άνοιξε με την ημερομηνία της 25ης Μάρτίου του 1821, όταν ακούστηκε το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος»; Από τότε μέχρι τον Οκτώβριο του 1944 η Ελλάδα προσέφερε 5 εκατομμύρια νεκρούς και τον ιστορικό μας καθηγητή Άμαντο, δηλαδή· 1) Δύο περίπου εκατομμύρια Ελλήνων πέθαναν από τα δεινά του πολέμου του 1821 ή εσφάγησαν από τους Τούρκους στα διάφορα μέρη της Τουρκίας, διότι παντού έγιναν ομαδικές σφαγές Ελλήνων. 2) Δύο άλλα εκατομμύρια Ελλήνων κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1914 -18) και τη Μικρασιατική καταστροφή χάθηκαν εξ αφορμής των σφαγών και των διωγμών της Τουρκίας, και 3) Άλλο ένα εκατομμύριο Ελλήνων κατά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο (1940 -44) απολέσθηκε μαρτυρικώς. Μόνο μέσα σε έναν αιώνα 5 εκατομμύρια νεκροί! Και ρωτάμε και περιμένουμε απάντηση· Ποιο άλλο έθνος στην Ευρώπη έχυσε τόσο αίμα, θυσίασε τόσους ανθρώπους για τον αγώνα της ελευθερίας;
Ιδού, λοιπόν, ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα δεν έχει να παρουσιάσει σήμερα πληθυσμό πολλών εκατομμυρίων. Εάν ήταν δυνατό να αναστηθούν για ένα εικοσιτετράωρο όλοι εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των ημερών μας προσέφεραν τη ζωή τους ολοκαυτωμα για τα μεγάλα ιδανικά του ανθρώπου, τότε έκπληκτη η ανθρωπότητα θα έβλεπε να τετραπλασιάζεται και να πενταπλασιάζεται η φυλή των Ελλήνων και όλοι αυτοί οι νεκροί, οι οποίοι θα ζωντάνευαν, θα σάλπιζαν στα πέρατα του κόσμου, ιδιαιτέρως δε στη διάσκεψη της ειρήνης() των Ηνωμένων Εθνών· Αποδώστε δικαιοσύνη στη μαρτυρική Ελλάδα.
Εάν η αξία ενός έθνους δε μετριέται από τη γεωγραφική του έκταση ούτε από τα υλικά αγαθά, τα οποία κατέχει, ούτε από τους στρατούς, τους οποίους παρατάσσει, αλλά κυρίως από τις υπηρεσίες και τις θυσίες, τις οποίες προσέφερε στο σύνολο της ανθρωπότητας, τότε η Ελλάδα ανήκει στα έθνη τα μεγάλα, και η αξία της είναι άπειρη.
Ω Χριστιανοί Έλληνες! Η γη, επί της οποίας ζούμε, είναι αγία. Κάθε πτυχή του εδάφους, κάθε πέτρα της έχει να μας διηγηθεί και μια ηρωική πράξη των παιδιών της. Ας μη λησμονούμε την ιστορία του τόπου αυτού, και μέσα από τα λαγκάδια και τα βουνά και τα ακρογιάλια της Ελλάδας, ας ακούμε τη φωνή των μυριάδων ηρώων της, η οποία μας επιτάσσει· Έλληνες! Φανείτε άξια παιδιά της Ελλάδας, η οποία πάντοτε στάθηκε πρωτοπόρος στους ευγενέστερους αγώνες της ανθρωπότητας και προσέφερε τα περισσότερα θύματα στο βωμό των αιωνίων ιδανικών της ανθρωπότητας.

Η ΖΩΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ένα καταπληκτικό θαύμα παρουσιάζεται μπροστά σ’ εκείνον, ο οποίος με κάποια προσοχή διαβάζει τις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Και το θαύμα αυτό είναι η Ελλάδα. Άλλα έθνη, ασυγκρίτως μεγαλύτερα και ισχυρότερα, τα οποία αγωνίζονταν να δεσπόσουν οικονομικώς, πολιτικώς και πνευματικώς σε ολόκληρη την οικουμένη, εξαφανίστηκαν και τώρα η αρχαιολογική αξίνα αναζητεί κάτω από το έδαφος να ανακαλύψει τα ίχνη της διάβασής τους. Πού είναι η Αίγυπτος με τις πυραμίδες της; Πού είναι η Βαβυλώνα με τους κρεμαστούς κήπους της; Πού είναι η Καρχηδόνα με τον εμπορικό της στόλο; Πού είναι η Φοινίκη με την τόση δύναμή της και την τόση δόξα της; Έσβησαν. Έσβησαν για πάντα! Και «μόνο» – όπως παρατηρεί η φιλοσοφούσα Ιστορία, – «μόνο η Ελλάδα μας, το θαύμα των αιώνων, όρθια και ακούραστη κρατεί τώρα τρεις χιλιάδες χρόνια τη δάδα του πολιτισμού και το φως της το ανέσπερο και άφθαστο καταυγάζει, φωτίζει, ζωογονεί την ανθρωπότητα ολόκληρη, πέρα για πέρα την οικουμένη».
Η Ελλάδα μένει. Σε πείσμα των εχθρών της, παλαιών και νέων. Ποιος δεν το βλέπει; Κατά την τρισχιλιετή ιστορία της υπέστη μύριους διωγμούς. Απερίγραπτα είναι τα μαρτύριά της. Χτυπήθηκε από όλες τις πλευρές. Προσβλήθηκε από όλα τα κύματα. Πολεμήθηκε από όλους τους δαίμονες. Πολλοί, οι οποίοι την έβλεπαν να πολεμεί μόνη εναντίον απειράριθμων εχθρών, έλεγαν· «Χάθηκε κάθε ελπίδα για την Ελλάδα. Τη φορά αυτή δε θα διαφύγει τον αφανισμό. Θα εξαφανιστεί. Θα πεθάνει. Θα εγγραφεί κι αυτή στον κατάλογο των νεκρών εθνών…». Και οι εχθροί της, οι οποίοι με χαιρεκακία έβλεπαν την απεγνωσμένη πάλη της Ελλάδας κατά των πανίσχυρων εχθρών της, πάλη της ιδέας κατά της ωμής βίας, του πνεύματος κατά της ύλης, ετοιμάζονταν ν’ αγοράσουν τα σάβανα της, να κατασκευάσουν το φέρετρό της, να τη θάψουν και επάνω στον τάφος της να χορέψουν, σαν άλλοι δαίμονες της κολάσεως, και κατόπιν να γράψουν μία μαύρη πινακίδα· «Η Ελλάδα πέθαν το…».
Αλλά η Ελλάδα στα μαρτυρικά στήθη των τέκνων της κλείνει τόση μυστηριώδη δύναμη, ώστε και κατορθώνει να ανασταίνεται και από τον τάφος της σκληρής δουλείας και ντυμένη με την κόκκινη χλαμύδα του μαρτυρίου της όρθια να σαλπίζει σε όλο τον κόσμο σάλπισμα, που κάνει και άλλα έθνη, τα οποία κοιμούνται το βαθύ ύπνο της δουλείας, να ξυπνούν, να συντρίβουν τις αλυσίδες τους, ν’ απελευθερώνονται.
Η Ελλάδα έκανε, κάνει και θα κάνει θαύματα, διότι τη φύτευσε όχι άνθρωπος αλλά ο Θεός. Τη φύτευσε στη δεσπόζουσα, τη σπουδαιότατη αυτή γωνιά της Ευρώπης, η οποία βρέχεται από τα κύματα της Μεσογείου. Την φύτευσε όποως ο αμπελουργός φυτεύει το κλήμα, για να φέρει καρπό πολύ. Και εφόσον το κλήμα αυτό, το οποίο φέρει το όνομα Ελλάδα, καρποφορεί, εφόσον δηλαδή οι Έλληνες είναι συνδεδεμένοι με την πηγή των αθάνατων ιδανικών, της αλήθειας, του αγαθού και του ωραίου, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να διατελεί υπό την κραταιά προστασία του ουρανού, υπό την προστασία εκείνου, ο οποίος είναι η ενσάρκωση της αλήθειας, της αγαθότητας και της ωραιότητας, εκείνου, ο οποίος για όλα τα άτομα, τα έθνη και την ανθρωπότητα καθόρισε αυτόν τον παγκόσμιο νόμο προόδου, αναπτύξεως και πραγματικού πολιτισμού· «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. Πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αυτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ… Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. Καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε» (ιωάνν. 15, 1 – 2, 4).
Αυτή η φωνή του Χριστού πρέπει να γίνει αντικείμενο βαθύτατης σκέψης και μελέτης εκ μέρους όλων των Ελλήνων κατά τις ημέρες των εθνικών εορτών και πανηγύρεων. Ο Χριστός, του οποίου η αγία καρδιά σκίρτησε από χαρά όταν για πρώτη φορά αντίκρυσε Έλληνες και είπε τα αθάντα λόγια «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιωάνν. 12, 23), ο ίδιος ο Χριστός και σήμερα, γεμάτος στοργή προς τη μαρτυρική μας Πατρίδα, στρέφεται προς την Ελλάδα και λέει· «Ελλάδα! Εγώ σε φύτεψα στον αμπελώνα μου. Σε φύτεψα για έναν ύψιστο σκοπό, για να γίνει κλήμα καρποφόρο. Και έγινες. Επί αιώνες τώρα δίνει καρπούς σε όλα τα έθνη, καρπούς πνευματικούς και αγίους. Μείνε κοντά μου. Το αληθινό, το καλό και το ωραίο, σαν τρεις ήλιοι, ας φωτίζουν την πορεία σου. Το Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο μου ας είναι ο χρυσός κανόνας του βίου σου. Οι ρίζες σοιυ ας είναι απλωμένες μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και από τα άγια χώματά της ας αντλείς το χυμό σου. Μείνε κοντά μου. Τα έθνη, τα οποία έφυγαν μακριά μου έγιναν δένδρα άκαρπα, τα οποία έκαψε η οργή μου. Ελλάδα! Μείνε για πάντα κλήμα ευλογημένο της αμπέλου του Χριστιανισμού. Η δόξα σου θα είναι αιώνια. Μείνε «ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν σοί».
Έλληνες! Για να μείνει αιώνια η Ελλάδα, πρέπει να μείνει κοντά στο Χριστό. Και τότε η ζωτικότητά της θα είναι ανεξάντλητη. Τότε καμιά δύναμη δε θα μπορέσει να την καταστρέψει. Οι εχθροί της, οσοδήποτε ισχυροί κι αν είναι, δε θα κατορθώσουν να την εξαφανίσουν. Θα μοιάζουν με αδηφάγους τράγους, οι οποίοι ενδέχεται να πηδήσουν το φράκτη, να πλησιάσουν το κλήμα, να φάνε τα φύλλα όλα, να το αφήσουν γυμνό, αλλά το κλήμα θα ζήσει. Ουαί, μάλιστα, στους εχθρούς, οι οποίοι τόλμησαν να πλησιάσουν το κλήμα του Θεού. Αυτοί θα τιμωρηθούν με τη ρομφαία της οργής του δικαιοκρίτη Θεού, το δε κλήμα θα δώσει νέα φύλλα, θα εκβάλει νέους βλαστούς, θα καρποφορήσει και πάλι θα επαναλάβει με Χριστιανικό πια πνεύμα την αρχαία προσφώνηση των προγόνων μας· «Τράγε, ακόμη και αν με φας, όμως θα καρποφορήσω κι άλλο για να επισπεύσω τη θυσία σου».
Η Ελλάδα, συνδεδεμένη άρρηκτα με το Χριστιανικό πολιτισμό, θα ζει αιώνια και θα βλέπει την εξαφάνιση όλων εκείνων, οι οποίοι ως άγρια θηρία ζήτησαν και ζητούν την εξάλειψη από το χάρτη της ιστορικής μας Πατρίδας. Γιατί η Ελλάδα είναι το δένδρο, το οποίο φύτευσε η δεξιά του Υψίστου, και καμία θύελλα δε θα μπορέσει να το ξερριζώσει. Θα ανθίζει αιώνια.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

“ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ”, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ (σελ. 233-253)

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν

Η ΝΕΑ ΚΤΙΣΙΣ

«Νέαν ἔδειξε κτίσιν…» (Ἀκάθ. ὕμν. Ν)

ΑΠΟΨΕ ψάλλεται ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Εἶνε ἕνα τραγούδι. Θὰ προσπαθήσω νὰ μιλήσω γι’ αὐτὸ ἁπλᾶ, ὥστε νὰ μὲ καταλάβετε ὅλοι.
Ὑπάρχουν τραγούδια τοῦ Θεοῦ καὶ τραγού­δια τοῦ διαβόλου. Ποιά εἶνε τὰ τραγούδια τοῦ διαβόλου; Γέμισε ἀπ’ αὐτὰ ὁ κόσμος. Εἶ­νε ἐ­κεῖ­να ποὺ ἀκούγονται στὰ νυκτερινὰ κέν­τρα καὶ ξεμυαλίζουν ὅλους. Ἦρθε στὴ μητρό­πολι μία νεόνυμφη γυναίκα κλαίγοντας. —Θὰ πάρω διαζύγιο, λέει.— Γιατί; —Δὲν τὸν ὑ­ποφέρω· κάθε βράδυ ξενυχτάει στὸ κέν­τρο· γυρίζει μὲ τὰ μηχανάκια του κατὰ τὴ μία – δύο ἡ ὥρα μεθυσμένος, ζαλισμένος, ἀνάστατος ψυ­χικά· σπάει πιάτα, καθρέφτες, τὰ πάντα, καὶ μὲ τυραννάει… Ἔδειχνε τὰ χέρια της γε­μᾶτα πληγὲς καὶ αἵματα. —Γιατί ἐσὺ σὰ δεσπότης δὲ φωνάζεις νὰ κλείσουν αὐτὰ τὰ κέντρα, ποὺ χωρίζουν ἀντρόγυνα καὶ δημιουργοῦν τόση καταστροφή;… Τί νὰ πῶ; Δὲν εἶ­μαι κράτος· ἂν ἤμουν κράτος, σὲ μία νύχτα θὰ τὰ καταργοῦ­σα ὅλα. Εἶμαι ἐκκλησία, ἐπίσκοπος, καὶ φωνάζω πρὸς τὰ ἄνω καὶ πρὸς τὰ κάτω· εἶ­νε ἀπόλυτος ἀνάγκη νὰ κλείσουν αὐτὰ τὰ κατηραμένα κέντρα, στὰ ὁποῖα γίνεται τόση φθορά. Αὐτὰ λοιπὸν τὰ τραγούδια μαθαίνει ὁ κόσμος στὰ κέντρα. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι σταθμοὶ τὰ ἴδια μεταδίδουν. Εἶνε τραγούδια τοῦ διαβόλου. Πές μου τί τραγουδᾷς, νὰ σοῦ πῶ ποιός εἶσαι.
Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ποὺ ψάλλεται τώρα, ἀνήκει στὴν ἄλλη κατηγορία. Εἶνε τραγούδι τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ ὡραιότερα, τραγούδι τῶν ἀγ­γέλων. Γιὰ νὰ μιλήσω ἁπλᾶ, εἶνε μιὰ ὄμορφη πολυκατοικία· ἔχει τέσσερα διαμερίσματα (τὶς τέσσερις στάσεις), εἰκοσιτέσσερα δωμάτια (τοὺς εἰκοσιτέσσερις οἴκους ἢ στροφές), καὶ ἑκατὸν σαραντατέσσερα παράθυρα (τὰ ἑ­κατὸν σαραντατέσσερα «χαῖρε»).
Θὰ προσπαθήσω νὰ ἐξηγήσω τὸν οἶκο ποὺ ἀρχίζει μὲ τὸ ψηφίο Νῦ καὶ ὁ ὁποῖος λέει· «Νέαν ἔ­δειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ’ αὐτοῦ γενομένοις· ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός, καὶ φυλάξας ταύτην ὥσπερ ἦν ἄφθορον, ἵνα τὸ θαῦμα βλέποντες ὑμνήσωμεν αὐτὴν βοῶντες».

* * *

Τὸ γράμμα «Νῦ» ὁμιλεῖ γιὰ κάποιον κτίστη. Ἀλλ’ ἐὰν προσέξετε τὸ «Κτίστης» γράφεται ὄχι μὲ κάππα μικρὸ ἀλλὰ μὲ κάππα κεφαλαῖο. Γιατί ἆραγε;
Ἐὰν σᾶς βάλω νὰ μετρήσετε τὰ σπίτια τῆς πε­ριοχῆς σας, πόσα εἶνε; Πέντε, δέκα, εἴκοσι, ἑκατό, διακόσια…; Μπορεῖτε νὰ μοῦ δείξετε ἀ­πὸ αὐτὰ ἕνα σπίτι, ποὺ νὰ χτίστηκε χωρὶς νὰ κοπιάσῃ κανείς, ἀλλὰ ἔτσι μιὰ μέρα φύτρωσε; μαζευτήκανε τὰ λιθάρια, οἱ πέτρες, τὸ σίδερο, τὸ τσιμέντο, τὰ ξύλα, τὰ καρφιὰ καὶ κτίστη­κε μόνο του; Ὑπάρχει τέτοιο σπίτι; Δὲν ὑ­πάρχει ἀσφαλῶς. Αὐτὸ λέει κι ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος (βλ. Ἑβρ. 3,4)· Κάθε σπίτι κάποιος κτίστης τὸ ἔκτισε. Τὸ ἴδιο σκεπτόμεθα καὶ γιὰ κάθε ἄλ­λο δημιούργημα τοῦ ἀνθρώπου, λ.χ. γιὰ ἕ­να ἐργοστάσιο, ἕνα αὐτοκίνητο, ἕνα πλοῖο, ἕνα ἀεροπλάνο, ἕνα πύραυλο. Ἀλλὰ τί εἶνε αὐ­τὰ μπροστὰ στὴ θεία δημιουργία; Παιχνιδάκια. Ὑπάρχει ἕνα «αὐτοκίνητο», ποὺ χωράει ὄχι πενήντα ἢ ἑβδομήντα ἢ ἑκατὸ ἐπιβάτες, ἀλλὰ δισεκατομμύρια κόσμο· καὶ τρέχει χωρὶς ῥόδες ὄχι μὲ ἑβδομήντα ἢ ἑκατὸ χιλιόμετρα, ἀλλὰ ἀστραπηδὸν καὶ χω­ρὶς νὰ σταματᾷ. Ἐκτελεῖ δρομολόγιο μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Μέσα σ’ αὐτὸ ταξιδεύουμε ὅ­λοι χωρὶς εἰσιτήριο. Εἶνε ἡ γῆ. Καὶ δὲν τρέχει μόνο αὐτὸ τὸ «αὐτοκίνητο» μέσα στὸ σύμ­παν. Τρέχουν καὶ ἄλλα ἀμέτρητα ἀστέρια καὶ πλανῆτες. Ἐγὼ ἀπορῶ γιὰ τὸ ἑξῆς. Πάνω στὴ γῆ κινοῦνται στοὺς δρόμους αὐτοκίνητα καὶ κάθε μέρα συμβαίνουν συγκρούσεις· στὸ  διά­στημα, ποὺ ταξιδεύουν τόσα οὐράνια σώματα, πῶς δὲν συγκρούονται; Τὸ 1910 παρουσιάστη­κε στὸν οὐρανὸ ὁ κομήτης τοῦ Χάλλεϋ καὶ οἱ ἀστρονόμοι ἔλεγαν ὅτι, ἂν ἡ οὐρά του μᾶς ἀγγίξῃ, ἡ γῆ θὰ καῇ. Ἀλλ’ ἐνῷ οἱ ἄνθρωποι ἔ­τρεμαν ἀπὸ ἀγωνία, ὁ κομήτης πέρασε χωρὶς νὰ συγκρουσθῇ μὲ τὴ γῆ. Ἤμουν μικρὸ παιδά­κι τριῶν ἐτῶν καὶ τὸν  εἶδα κ’ ἐγώ. Ἦταν ἕνα φοβερὸ πρᾶγμα· κατέβαινε ἀπὸ τὰ οὐράνια κ’ εἶχε μιὰ μεγάλη οὐρά· σὰν χαρταετὸς ἦταν.
Ποιός τά ᾽φτειαξε ὅλ’ αὐτά, ποιός ἔκανε τὴν κτίσι ποὺ μᾶς περιβάλλει; Κάθε σπίτι τὸ κτίζει κάποιος κτίστης· ἐκεῖνος δὲ ποὺ κατασκεύασε τὸ σύμπαν εἶνε ὁ Θεός, ὅπως λέει ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος (ἔ.ἀ.). Γι’ αὐτὸ ὅλοι οἱ ἄλ­λοι εἶνε μικροὶ δημιουργοί, μικροὶ κτίσται· ἐ­κεῖ­νος εἶ­νε ὁ μέγας δημιουργός, ὁ μέγας «Κτί­στης», καὶ γι᾽ αὐτὸ γράφεται μὲ κάππα κεφαλαῖο.
Ἂς ἀφήσουμε τὰ ἄλλα ἀστέρια κι ἂς μείνου­με στὴ γῆ. Αὐτὴ εἶνε τὸ διαμάντι τῆς δημι­ουργίας, τὰ ἄλλα ἀστέρια εἶνε χαλίκια. Ἐδῶ εἶνε ὅλα τὰ ὡραῖα. Αὐτὸ τὸ λέει ἡ Γραφή, ἀλ­λὰ κ’ ἡ ἐπιστήμη θὰ τὸ ἀποδείξῃ σιγά – σιγά. Ἐ­δῶ ὑπάρχει νερό, ἀέρας, ὀξυγόνο, βλάστησι, ζῷα, ψάρια, πουλιά. Στὸ φεγγάρι, ποὺ πῆ­γαν ἀστροναῦτες, βρῆκαν ξεραΰλα· ἔτσι εἶνε καὶ σ’ ὅλα τ᾽ ἀστέρια. Ἐδῶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε τὰ πάντα καὶ μᾶς ἔβαλε νὰ ζήσουμε. Τί τοῦ ὀ­φείλουμε; Ἕνα εὐχαριστῶ, ἕνα ἀλληλούια.
Ἀλλὰ δὲ σᾶς εἶπα ἀκόμη τίποτα. Ὅλα αὐτὰ εἶνε ἡ μία κτίσις τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλ­λη, ἡ «νέα κτίσις». Ποιό εἶνε τὸ πιὸ μεγάλο ἔρ­­γο τοῦ Θε­οῦ; ὁ ἥλιος, τὸ φεγγάρι, τὰ ἄ­στρα, οἱ πλανῆτες, ἡ γῆ; Ποιό εἶνε τὸ ὑψηλότερο; Ἀλλοίμονο ἂν δὲν τὸ καταλάβουμε. Τὸ θαυμα­στότερο εἶνε αὐτὸ ποὺ ἔγινε πάνω στὴ γῆ. Πόσα χρόνια γυρίζει αὐτὴ ἡ γῆ; Καὶ στὸ διάστημα αὐτὸ πολλὰ ἔγιναν ἐπάνω στὸν  φλοιό της. Τὸ πιὸ σπουδαῖο ὅμως εἶνε, ὅτι μιὰ φορὰ πάνω στὴ γῆ παρουσιάστηκε κάποιος, ποὺ δὲν ἦταν ἁπλὸς ἄνθρωπος σὰν κ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ ἦταν κάτι παραπάνω· ἦταν ὁ Θεός. Εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός! Δὲν ἦταν, ὅπως λένε μερικοί, ἕνας δάσκαλος, ἕνας κοινωνιολόγος, ἕνας φιλόσοφος. Ὁ Χριστὸς εἶ­νε ὁ Θεός. Αὐτὸ φωνάζουν τὰ θαύματά του, ἡ διδασκαλία του, ἡ σταύρωσίς του, ἡ ἀ­νάστασίς του, τὸ Εὐαγγέλιό του.
Σ᾽ εὐχαριστοῦμε, Κύριε, γιὰ ὅλα τὰ ὡραῖα ποὺ ἔκανες στὴ φύσι. Ἀλλὰ παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα σ᾽ εὐχαριστοῦμε, γιατὶ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ χαμήλωσες καὶ κατέβηκες στὴ γῆ. Ἦλθες καὶ σταυ­ρώθηκες, γιὰ νὰ μᾶς σώσῃς. Εἶσαι ὁ Σωτήρας, ὁ Λυτρωτής μας.
Καὶ πῶς ἦρθε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ; «Ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός», λέει ὁ οἶκος ποὺ ἐξηγοῦμε. Γεννήθηκε δηλαδὴ ἀπὸ Παρθένο.
«Ἄσ’ τα, ρὲ παπᾶ, αὐτὰ τὰ παραμύθια!» μοῦ ᾽λεγε κάποιος σ᾽ ἕνα χωριὸ τῆς Μακεδονίας ὅ­ταν τὸ 1941-42 γύριζα βουνὰ καὶ λαγκάδια μὲ τ᾽ ἄρβυλά μου μὲ κίνδυνο θανάτου (ἦταν ἀ­φύ­λαχτος τότε ἡ πατρίδα καὶ μποροῦσαν νὰ σὲ ξαπλώσουν χάμω μὲ τὴν πρώτη ἁψιμαχία). Ἄσε, ρὲ παπᾶ, τὰ παραμύθια σας ἐδῶ πέρα. Πῶς εἶνε δυνατὸν μιὰ παρθένος, ποὺ δὲ γνώρισε ἄντρα, νὰ γεννήσῃ παιδί;… Ἔτσι μοῦ μιλοῦσε. Ἦταν Ἰούλιος μήνας κ’ ἕνας λαμπρὸς ἥλιος φώτιζε τὴ ματωμένη μας Μακεδονικὴ γῆ. Ἐκείνη τὴν ὥρα, καθὼς ἤμουν μόνος – ὁ­λο­μόναχος ἐκεῖ στὸ δωμάτιο κι αὐτὸς γαύγιζε σὰν σκύλος τῆς ἀθεΐας καὶ τοῦ ὑλισμοῦ, μὲ φώτισε ὁ Θεὸς καὶ τοῦ λέω· ―Βλέπω ν’ ἀγγί­ζῃ τὸ κεφάλι σου ὁ ἥλιος. Δὲ μοῦ λές, πῶς μπῆκε μέσ᾽ στὸ σπίτι σου; Γιά κοίταξε, πῶς πέρασε τὸ τζάμι; Τὸ ἔσπασε; Ὄχι. Ὅπως λοιπὸν ὁ ἥλιος περνάει τὸ τζάμι, ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, πέρασε στὴ μήτρα τῆς Παναγίας παρθένου, «φυλάξας ταύτην ὥσ­περ ἦν ἄφθορον», χωρὶς νὰ βλάψῃ τὴν παρθενία της. Ἰδού τὸ θαῦμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἄρχισε ἡ ἀ­να­καίνισις τοῦ κόσμου, ἡ «νέα κτίσις».

* * *

«Τὸ θαῦμα βλέποντες» σὲ ὑμνοῦμε καὶ σ᾽ εὐχαριστοῦμε, Χριστέ· εἶσαι σὺ ποὺ ἔφτειαξες τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ, τὶς πηγὲς καὶ τὴ θάλασσα, τὰ ἄνθη, τὰ ζῷα καὶ τὸν ἄνθρωπο. Πρὸ παντὸς ὅμως σ᾽ εὐχαριστοῦμε, γιατὶ χαμήλωσες καὶ κατέβηκες στὴ γῆ σὰν ἀετός.
Κάποτε, ὅταν ἤμουν στὰ Γρεβενὰ καὶ περι­ώδευα στὴν Πίνδο, βλέπω πάνω ψηλὰ στὸν οὐ­ρανὸ ἕνα μαῦρο σημαδάκι σὰν τελεία. Ἕ­νας τσοπάνος, ποὺ ἦταν κοντά μου, μοῦ λέει· —Τὸ βλέπεις αὐτό; εἶνε χρυσάετος. —Χρυσάετος; εἶπα μὲ θαυμασμό. —Περίμενε, λέει, καὶ θὰ δῇς. Ὁ ἀετὸς πράγματι χαμήλωνε δι­αρκῶς, καὶ τέλος νάτος πῆγε καὶ κά­θησε πάνω σ᾽ ἕνα βράχο. Ἦταν ἕνα θαυμά­σιο θέαμα μὲ συμβολικὴ σημασία· ἀετὸς παρουσιάστηκε τέσσερις – πέντε φορὲς στὰ ψη­λὰ βουνὰ τῆς Πίνδου, σὰν σημεῖο ὅτι πάνω ἐ­κεῖ κάποιοι ἄλλοι ἀετοὶ θ᾽ ἀνέβαιναν νὰ κάνουν τὸ θαῦμα τοῦ σαράντα. Θαύμασα τὸν ἀετό· τὸν εἶδα πρὸ παντός, μὲ τ’ ἀνοιχτὰ φτερά του σὲ σχῆμα σταυροῦ, σὰν σύμβολο τοῦ Χριστοῦ μας.
Νὰ ζοῦμε λοιπόν, ἀδελφοί μου, ὡς «νέα κτί­σις»· μὲ ὅπλο τὸ σταυρό, μὲ ἀγάπη στὴν πα­τρίδα, μὲ πίστι στὸ Θεό, μὲ ὁμόνοια καὶ ἑ­νότητα μεταξύ μας. Τότε ὁ Θεὸς θὰ μᾶς σκεπάσῃ καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσῃ νὰ φθάσουμε καὶ στὴν αἰώνιο πατρίδα μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸν εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγ. Νικολάου Παπαγιάννη – Φλωρίνης 26-3-1976)