Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου
25 Μαρτίου

ΔΙΠΛΗ ΕΟΡΤΗ

«Εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην, αἰνεῖτε οὐρανοὶ Θεοῦ τὴν δόξαν» (μεγαλυν. θ´ ᾠδ.)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε με­γάλη ἡμέ­ρα. Ἑορτάζεται ὄχι μόνο στὸ ἐσωτερικὸ ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε κοινότητα τοῦ ἐξωτερικοῦ. Εἶνε διπλῆ ἑορτή, θρησκευτικὴ καὶ ἐθνική.
Ἂς δοῦμε πρῶτα τὸ ἱστορικὸ τῆς θρησκευ­τικῆς ἑορτῆς, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸ βάθρο καὶ τῆς ἐθνικῆς ἑορτῆς.

* * *

Εἶνε γνωστό, ὅτι ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος διαιρεῖται σὲ δύο περιόδους, στὴν πρὸ Χριστοῦ καὶ στὴ μετὰ Χριστόν. Ἡ πρὸ Χριστοῦ ἀνθρωπότης ―παρ᾿ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος― θρησκευτι­κῶς κα­τέρρεε. ῎Εν­νοια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ δὲν ὑπῆρ­χε. Εἰ­δω­λολατρία ἦταν ἡ ἐπίσημος θρησκεία τῶν λαῶν. Λάτρευαν τὸν ἥλιο, τὴ σε­λήνη, τὰ ἄ­στρα, τοὺς κομῆτες, τὸ πῦρ, τὰ δέν­τρα, τοὺς ποταμούς, ἀλλὰ καὶ τὰ πλέον ἀσή­μαντα πρά­γματα· λάτρευαν ἀκόμα καὶ τὰ φίδια καὶ τοὺς σκορπιοὺς καὶ τὶς γάτες! Ἔγιναν ἀνα­σκαφὲς στὴν Κάτω Αἴγυπτο κ’ ἐκεῖ ἀνεκάλυψαν ἕνα νεκροταφεῖο, στὸ ὁποῖο βρέθηκαν, μέσα σὲ χρυσᾶ παρακαλῶ φέρετρα, σκελετοὶ ἀπὸ γάτες ποὺ λάτρευαν! Παντοῦ εἴδωλα.
Κατέρρεε ἀκόμα ἡ ἀνθρωπότης ἠθικῶς. Μέχρι σημείου, ὥστε ἡ πορνεία νὰ τε­λῆται δη­μοσίως ὑπὸ μορφὴν λατρείας τῆς ᾿Αφροδί­της, τῆς αἰσχρᾶς εἰδωλικῆς θεότητος.
Κατέρρεε τέλος καὶ κοινωνι­κῶς. Τὰ δύο τρί­τα τοῦ Κλεινοῦ Ἄστεως ἦταν δοῦλοι καὶ μόνο τὸ ἓν τρίτον ἦταν ἐλεύθεροι. Καὶ οἱ δοῦ­λοι δὲν εἶχαν κανένα δικαίωμα· τοὺς μετεχειρίζοντο χειρότερα ἀπὸ τὰ ζῷα.
Κατέρρεε ἡ ἀνθρωπότης! ῞Οπως γράφουν οἱ ἱστορικοί, ἦταν στὸ χεῖλος τῆς καταστροφῆς.
῎Επρεπε νὰ σωθῇ. Πῶς νὰ σωθῇ; ῾Ο Θεός, ὁ πάνσοφος καὶ παντοδύναμος καὶ πανάγαθος, ποὺ δημιούργησε ἐκ τοῦ μηδενὸς τὸν ὡ­ραῖο κόσμο καὶ ἔπλασε ἀπὸ χῶμα τὸν ἄνθρωπο «κατ᾿ εἰκόνα (αὐτοῦ) καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1,26), ὁ Θεὸς εἶχε τὸ σχέδιό του ἀπὸ καταβολῆς κό­σμου. Σχέδιο σοφὸ γιὰ τὴν σωτη­ρία τοῦ ἀνθρώπου. Σχέδιο ποὺ ἐπραγματοποιεῖ­το σταδιακῶς, γιὰ νὰ φθάσῃ ἡ ἀνθρωπότης προοδευτικῶς στὴν ἡμέρα τῆς λυτρώσεως.
Κατὰ τὸ διάστημα αὐτὸ τοῦ ἀρχαίου κό­σμου φωτεινὰ πνεύματα, θεόπνευστοι προ­φῆται καὶ ἄλλοι μεγάλοι ἄνδρες, ἔῤῥιχναν μέ­σα στὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας φωτοβο­λί­δες καὶ παρηγοροῦσαν τοὺς ἀνθρώπους λέ­γοντας· Θὰ ἔρ­θῃ μιὰ μέρα, ποὺ ὁ Θεὸς θὰ στείλῃ κάποιον «κηδόμενος ὑμῶν», φροντίζοντας γιὰ σᾶς, ὅπως εἶπε ὁ Σωκράτης.
Καὶ ἡ ἡμέρα αὐτὴ ἦρθε καὶ ἄρχισε νὰ πρα­γματοποιῆται τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ἀνέτειλε ἡ αὐγή. ῞Οπως ἡ ἡμέρα ἔχει αὐγή, προοίμιο, ἔτσι στοὺς οἴκους τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου αὐγὴ ὀνομάζεται ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος. Αὐτὴ εἶνε ἡ «αὐγὴ (τῆς) μυστικῆς ἡμέρας» (Ἀκάθ. ὕμν. Ι β΄), τὸ ἄστρο ποὺ ἐμήνυε «τὸν μέγαν Ἥλιον» (θ΄ ᾠδὴ κανόνος, 2ο τρ.), τὸν Χριστό.
῾Η Παναγία γεννήθηκε στὴ Ναζα­ρὲτ ἀπὸ πτωχὴ οἰκογένεια. Ἦταν μιὰ κόρη ἄ­σημη καὶ ἄγνωστη. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἄλλες γυναῖκες ἀ­κού­οντο· βασίλισσες, πριγκίπισσες, πλούσι­ες, ἔξοχες σὲ κάλλος, σοφὲς καὶ ἐπιστήμονες. Τὸ ὄνομα τῆς Παρθένου Μαρίας ἦταν ἄγνωστο. ᾿Αλλ’ ὅπως πολλὲς φορὲς διαμάντια μένουν κρυμμένα μέσα σὲ ἀκαθαρσίες, ἔτσι καὶ μέσα στὴν κοπριὰ τοῦ τότε κόσμου ἦταν κρυμ­μένο αὐτὸ τὸ διαμάντι, ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος. Καμμιά γυναίκα δὲν ἦταν τόσο ταπεινή, ἁγνή, ἀμόλυντος, ὑπάκουος ὅπως ἡ Παναγία μας.
Καθὼς ἐργαζόταν στὸν οἶκο της, δέχθηκε ἐπίσκεψι οὐρανίου ἀρχαγγέλου. «῎Αγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν. Α οἶκ.). Ὁ ἀρχιστράτηγος Γαβριὴλ τῆς μετέδωσε μήνυμα, τὸ ἀνώτερο ἀπὸ κάθε μήνυμα ποὺ μπορεῖ ν’ ἀ­κουσθῇ ἀπὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως. Τὸ μήνυμα αὐτό, ποὺ ὁ κόσμος δὲν αἰσθάνθηκε δυσ­τυχῶς ἀκόμα στὸ βάθος του, εἶνε ὅτι θὰ γεννηθῇ ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Αὐτὸ τῆς εἶπε.
Ταραγμένη ἡ Παναγία ρώτησε· Μὰ πῶς θὰ γίνῃ αὐτό; «πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;». Καὶ ὁ ἀρχάγγελος ἀπήντησε· «Πνεῦ­μα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» (Λουκ. 1,35).
Μὴ ρωτᾷς τὸ «πῶς». Τὸ «πῶς» εἶνε ἄ­γνωστο καὶ σὲ τόσες ἄλλες περιπτώσεις. Ἡ ἐκ παρ­θένου γέννησις τοῦ Σωτῆρος εἶνε ἀσφαλῶς μυστήριο· μήπως ὅμως εἶνε τὸ μόνο; Εἶνε τὸ μέγα μυστήριο μέσα σ’ ἕνα πλῆθος ἄλλων μυ­στηρίων. Θὰ μποροῦσα ν’ ἀπαριθμήσω ἑκατὸ μυστήρια, ποὺ παρατηροῦνται στὸν φυσικὸ κόσμο. Ποιός μπορεῖ νὰ τὰ ἐξηγήσῃ αὐτά;
Ὅποιος λοιπὸν δυσπιστεῖ στὸ θαῦμα τοῦ Εὐ­αγγελισμοῦ, ἂς μᾶς λύσῃ ἕνα ἀπὸ τὰ ἄλλα «ἁπλᾶ» ζητήματα· πῶς λ.χ. λειτουργεῖ ἡ ῥίζα τῶν φυτῶν; Ὅλες οἱ ῥίζες εἶνε μέσα στὸ ἴδιο χῶμα κι ὅλες ῥουφοῦν τὸ ἴδιο νερό. Πῶς ὅ­μως τὸ νερὸ ἐδῶ γίνεται λάδι, ἐκεῖ ἀμύγδαλο, ἐκεῖ κρασί, κ.τ.λ.; Πῶς; Τί μυστήριο κρύβει μιὰ ῥίζα! Ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες νὰ μαζευτοῦν, μιὰ ῥίζα δὲν μποροῦν νὰ φτειάξουν. ῏Ω Θεέ μου, πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι; Αὐτὸ ποὺ σᾶς λέω, τὸ γράφει ἕνας διάσημος φυσικός.
Λῦστε λοιπόν, κύριοι, αὐτὰ τὰ μυστήρια, ἀπ’ τὰ ὁποῖα εἶνε γεμᾶτο τὸ ὑλικὸ σύμπαν, καὶ μετὰ νὰ ἔχετε τὴν τόλμη νὰ ζητᾶτε λύσι τῶν μυστηρίων τοῦ οὐρανίου κόσμου.
Δυστυχῶς σήμερα δὲν ὑπάρχουν κεραῖες. ῾Ο ἄνθρωπος ἔχει πέντε αἰσθήσεις. Ἀλλ’ ὅ­πως εἶπε ἕνας φιλόσοφος, τὶς αἰσθήσεις αὐ­τὲς τὶς ἔχει καὶ τὸ ζῷο· καὶ ἀκοὴ ἔχει τὸ ζῷο, καὶ ὅρασι, καὶ ἁφή…. Δὲν ὑπερτερεῖ ὁ ἄνθρωπος σ’ αὐτά. Μερικὰ μάλιστα ζῷα ἔχουν αἰ­σθή­σεις τελειότερες ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ποῦ ὑπερέχει ὁ ἄνθρωπος; ῎Εχει μία ἕκτη αἴσθησι – κι ὅταν δὲν τὴν ἔχῃ εἶνε ζῷον, κτῆνος. Ποιά εἶνε ἡ ἕκτη αἴσθησι; Εἶνε ἡ πίστις. Αὐτὴ λοιπὸν εἶνε ἡ κεραία, μὲ τὴν ὁποία συλλαμβάνουμε τὰ νοήματα τοῦ οὐρανίου μεταφυσι­κοῦ κόσμου, ποὺ εἶνε ὑπαρκτὸς περισσότερο ἀπὸ ὅ,τι εἶνε ὑπαρκτὸς ὁ φυσικὸς κόσμος.
Καὶ ἡ Παναγία κατεπλάγη βεβαίως. ᾿Αλλὰ δείχνοντας πίστι στὰ λόγια τοῦ ἀρχαγγέλου, ὑπετάγη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ ἔτσι ἀξιώ­θηκε νὰ γεννήσῃ τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου.

* * *

Τὸ ἕνα «Χαῖρε», λοιπόν, ἀκούστηκε τότε στὴ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας (Λουκ. 1,28). Σήμε­ρα ὅ­μως ἑορτάζουμε κ’ ἕνα ἄλλο «Χαῖρε», ποὺ ἀ­κούστηκε τὸ 1821 σ’ ἕνα τόπο, ποὺ γιὰ μᾶς εἶ­ν­ε ἡ Ναζαρὲτ τῆς ῾Ελλάδος· εἶνε ἡ μονὴ τῆς Ἁγίας Λαύρας στὰ Καλάβρυτα.
Τί ἦταν τότε ἡ ῾Ελλάς; Σβησμένη ἀπὸ τὸν κόσμο. ῾Ο ὑπουργὸς τῆς Αὐστρίας ἅπλωνε τὰ χέρια του στὸ χάρτη τῆς Εὐρώπης καὶ ἔλεγε· Ποῦ εἶνε ἡ ῾Ελλάς;… Εἶχε διαγραφῆ· ἦταν μιὰ ἐπαρχία τῆς ἀπεράντου Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας. Ὁ Ἕλλην δὲν εἶχε δικαιώματα. Γκια­ούρη τὸν ἔλεγαν περιφρονητικῶς. ᾿Απὸ τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ Μωάμεθ ξεῤῥίζωσε ἀπὸ τὸν τροῦλλο τῆς ῾Αγίας Σοφίας τὸν τίμιο σταυρὸ καὶ ἀνήρτησε τὴν ἡμισέληνο, ἄρχισε ἡ σκοτει­νὴ περίοδος τῆς σκλαβιᾶς. Τετρακόσα χρό­νια, νύχτα ἀπέραντος! Ποιός παρηγοροῦσε τότε τὸ γένος; Ἂν ἐμεῖς τὸ ἀρνηθοῦμε, καὶ οἱ πέτρες θὰ τὸ φωνάξουν· ἡ ᾿Εκκλησία! Μὲ κάθε μέσο καὶ ἰδίως μὲ τὰ σχολεῖα καλλιεργοῦ­σε συνεχῶς τὸν πόθο τῆς λυτρώσεως.
Κι ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, τότε ἐκεῖ στὴν Ἁγία Λαύρα ἐμφανίσθηκε ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ. ῎Αγ­γελος; ῎Ανθρωπος ἦταν, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι. ᾿Αλλὰ εἶνε στιγμὲς ποὺ ὁ ἄνθρωπος ὑψώνεται καὶ γίνεται ἄγγελος (ὅπως εἶπε ὁ Μιαού­λης, «Ἀπὸ μένα ἐξαρτᾶται νὰ γίνω ἢ διάβολος ἢ ἄγγελος»). Τὴν ὥρα λοιπὸν ἐκείνη καὶ αὐτὸς ἦταν ἄγγελος. Καθὼς κρατοῦσε τὴν ποι­μαντικὴ ῥάβδο καὶ ἐκφωνοῦσε πύρινο λόγο μὲ δάκρυα στὰ μάτια, δὲν ἦταν πλέον ἄν­θρωπος· ἦταν ἄγγελος, ἄλλος «ἄγγελος πρωτοστάτης», ποὺ εἶπε στὴν πατρίδα· «Χαῖρε, ῾Ελλάς, σὺ εἶσαι εὐλογημένη». Ποιός ἦταν αὐ­τός; Ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός. Αὐτὸς ἔῤῥιξε τὸ σύνθημα, «᾿Ελευθερία ἢ θάνατος».
Δύο ἐπετείους λοιπὸν ἑορτάζουμε σήμερα· μία θρησκευτική, τῆς ὁποίας τὸ ἱστορικὸ σᾶς ἐξέθεσα, καὶ μία ἐθνική. Καὶ τὶς δύο ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες τὶς ἑορτάζουμε μαζί. Σὲ ἄλλους λαοὺς ἡ ἐθνικὴ ἱστορία δὲν ἔχει καμμιά δουλειὰ μὲ τὴ θρησκεία. Ἐδῶ πατρίδα καὶ πίστι εἶνε ἑ­νωμένα ὅπως τὸ κρέας μὲ τὸ νύχι ἢ καλύτερα ὅπως τὸ σῶμα μὲ τὴν ψυχή· ἡ ψυχὴ τοῦ ἔ­θνους μας εἶνε ἡ ἁγία μας θρησκεία.
Ὅσοι λοιπὸν ἔχουν αἰσθήματα ἑλληνικὰ καὶ χριστιανικά, ὅσοι πιστεύουν στὴν πατρίδα καὶ στὴν πίστι τῶν πατέρων μας, σήμερα ἑορτά­ζουν, πανηγυρίζουν καὶ δοξάζουν τὸ Θεὸ καὶ γιὰ τὰ δυό. Πρῶτον, διότι ἔστειλε στὸν κό­σμο τὸν Κύριον ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν, Σωτῆρα ὁ­λοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος. Καὶ δεύτερον, διότι τέτοια ἁγία ἡμέρα ἄρχισε ὁ ἀγὼν τῆς ἀ­πελευθερώσεως τῆς πατρίδος μας. Ἂς ψά­λου­με λοιπὸν κ’ ἐμεῖς· «Εὐαγγελίζου γῆ χα­ρὰν με­γάλην, αἰνεῖτε οὐρανοὶ Θεοῦ τὴν δόξαν».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 25-3-84)

Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΕΟΡΤΑΣΕ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ  π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΣΤΗΝ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

_________________________________________

Κυριακὴ Α΄ Νηστειῶν

____________________________________

_________________________________

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ – ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ

«Εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν» (Σύμβ. πίστ. 9)

ΕΑΝ, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε κάτι νὰ καυχηθοῦμε, τὸ καύχημά μας εἶνε ἡ Ὀρθοδο­ξία.
Ἡ Ὀρθοδοξία μας πολεμεῖται. Αὐ­τὸ ὅμως εἶνε ἀπόδειξις ὅτι εἶνε ἡ ἀληθινὴ πί­στις. Ὅ­πως ὁ κλέφτης μισεῖ τὸ φῶς, ἔτσι καὶ οἱ ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδο­ξίας μισοῦν τὸ φῶς της. Ἀλλ᾽ αὐ­τὴ θεμέλιο καὶ ῥίζα της ἔχει τὸ Χριστό, «καὶ πύ­λαι ᾅ­δου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18).
Πρέπει οἱ ὀρθόδοξοι νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὴν πίστι μας. Καὶ ποιό εἶνε τὸ ὅπλο; Πολλὰ ὅπλα ἔχουμε. Ἐγὼ ἀπὸ ὅλα θὰ ὑπογραμμίσω τώρα ἕνα. Πιστεύω ἀκραδάντως ὅτι, ἐ­ὰν ὅλοι ἐμεῖς, κλῆρος καὶ λαός, ἤμασταν πρα­γματικὰ ὀρθόδοξοι, δὲν θὰ ὑπῆρχε οὔτε ἕνας αἱρετικός. Μά, θὰ πῆτε, δὲν εἴμεθα ὀρθόδοξοι; Εἴμεθα, ἀλλὰ στὰ χαρτιὰ καὶ στὶς ταυ­τό­τη­τες. Ὀρ­θόδο­ξος ὅμως δὲν σημαίνει νὰ ἔχῃς μόνο τὸ ὄ­νομα. Ὁ ὀρθό­δοξος εἶνε στρατιώτης Χριστοῦ. Καὶ στρατιώ­της σημαίνει ἀπόφασι γιὰ ἐκτέλεσι τῶν νό­μων τοῦ Κυρίου, τῶν ἐν­τολῶν τῆς Ἐκ­κλησίας. Ἂν ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ἡ ἀ­νώ­τερη πί­στι στὸν κόσμο, τότε καὶ τὰ ἔργα τῶν ὀρθοδό­ξων πρέπει νὰ εἶνε ἀνώτερα ἀπὸ ὅλων τῶν ἄλ­λων. Μ᾽ ἄλλα λόγια Ὀρθοδοξία = ὀρθοπραξία.
Τί σημαίνει ὀρθοπραξία; Θ᾽ ἀπαριθμήσω 7 – 8 νούμερα, καὶ πάνω σ᾽ αὐτὰ ἂς ζυγι­στοῦμε ὅ­­λοι. Ἔτσι θὰ φανῇ, ἂν εἴμαστε ὀρθό­­δοξοι στὴν πρᾶξι κι ὄχι μόνο στὸ ὄνομα. Ὁ Κύ­ριος εἶπε· «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύ­ριε εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρα­νῶν, ἀλλ᾽ ὁ ποι­ῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρανοῖς» (Ματθ. 7,21). Ποιές λοιπὸν εἶνε οἱ ὑ­ποχρε­ώσεις μας ὡς μελῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;

* * *

⃝ Νούμερο 1. Ὀρθοπραξία σημαίνει σεβασμὸς τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Σὲ μιὰ ὀρθόδο­ξη χώρα δὲν ἐπιτρέπεται καμμία βλασφημία τῶν θεί­ων. Εἴμαστε ἐν τάξει σ᾽ αὐτό; Ὄχι δυσ­τυ­χῶς. Κάθε λεπτὸ ἀκούγονται βλαστήμιες. Βλαστημοῦν μεγάλοι – μικροί. Στὴ Μικρὰ Ἀσία δὲ βλαστη­μοῦσε οὔτε ἕνας. Ξέρετε ποῦ ἔμαθαν οἱ πρόσ­φυγες νὰ βλαστημοῦν; Ὅταν περιώδευα τὰ χωριὰ τῆς Μακεδονίας, ἀπὸ Πρέσπα μέχρι Σκρᾶ καὶ πιὸ πέρα, βρῆκα προσφυγικὲς οἰκο­γένειες καὶ τοὺς ἔλεγα· ―Βρὲ παιδιά, βλα­στη­μᾶνε οἱ ἄλλοι, ἀλλὰ κ᾽ ἐ­σεῖς; ―Ἐμεῖς ἐκεῖ δὲ βλαστημούσαμε, μοῦ ἔλεγαν γέροι μὲ ἄσπρα μαλλιά· βλαστήμια πρώτη φορὰ ἀκούσαμε μέ­σα στὰ ἑλ­ληνικὰ κα­ράβια ὅταν μᾶς ἔφερναν ἐδῶ…. Πρέπει λοιπὸν νὰ σβήσῃ ἡ βλαστήμια.
⃝ Νούμερο 2. Ὀρθοπραξία θὰ πῇ σεβασμὸς τῆς Κυριακῆς. Ἕξι μέρες ἐρ­γάσου. Τὴν Κυρι­ακὴ χτύπησαν οἱ καμπάνες; Στὸπ τὰ πάντα, νὰ κλείσουν ὅλα. Τώρα ὅμως τὴν Κυριακὴ γίνονται δραστηριότητες, δυστυχήματα, ἐγκλή­ματα. Ἀπὸ Κυρια­κὴ τὴν καταντήσαμε διαβολική, δὲν τὴν τιμοῦμε. Ὀρθοπραξία θὰ πῇ, τὴν Κυριακὴ νὰ πράττουμε τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου, ποὺ εἶνε ἐκκλησιασμός, θεία κοινωνία, μελέτη ἁγίας Γραφῆς, ἐπίσκεψις ἀσθενῶν.
⃝ Νούμερο 3. Ὀρθοπραξία σημαίνει «Οὐ λή­ψει τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ» (Ἔξ. 20,7). «Μὴ ὀμόσαι ὅλως· …ἔ­στω ὁ λόγος ὑ­μῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ» (Ματθ. 5,34-37). Ἀπαγορεύεται τελείως ὁ ὅρκος, εἴτε ψέματα εἴτε καὶ ἀληθι­νά. Ἐδῶ ὅ­μως χιλιάδες χέρια σὲ δικαστήρια καὶ ἀλ­λοῦ παλαμίζουν τὸ Εὐαγγέλιο. Στὴν Κοζάνη συνήντησα ἕνα πτωχαδάκι μὲ 5 – 6 παιδιά. Ἦ­ταν ἀπὸ τὸν Πόντο, ὅπου διδάχθηκε ὅτι ὁ ὅρ­κος εἶνε ἁμαρτία. Τὸν πῆραν ἀγροφύλακα, μὰ δὲν μπόρεσε νὰ μείνῃ στὴ θέσι αὐτή. Τὸν κάλε­­σαν μάρτυρα στὸ δικαστήριο καὶ ἔδω­σε μέσα σὲ μία μέρα 35 ὅρκους. Θεέ μου, λέει, κολά­στηκα! Ἔφυγε, δὲν μποροῦσε νὰ ὑποφέρῃ. Εἴμαστε ὀρθόδοξη χώρα; Τηροῦμε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἢ ἔχουμε ἀντιευαγγέλιο;
⃝ Νούμερο 4. Ὀρθοπραξία θὰ πῇ σεβασμὸς τοῦ γήρατος. Ὅσοι εἶστε νέοι, ζυγιστῆτε ἐδῶ. Κάποτε μπροστὰ σὲ γέροντα ὁ νέος σηκωνόταν ὄρθιος, εἶχε ντροπή, κοκκίνιζε. Τώρα σὲ τραῖνα καὶ αὐτοκίνητα βλέπεις γριὲς ὄρθιες νὰ κρέμωνται ἀπὸ τοὺς ἱμάντες, καὶ παιδιὰ νὰ κάθωνται μακαρίως. Μόλις ὅμως ἐμφανισθῇ κάποιο δεσποινάριον, τότε ὁ δανδῆς σηκώνεται ὄρθιος. Γι᾽ αὐτὸ ἐγὼ τοὐλάχιστον προτι­μῶ νὰ πηγαίνω μὲ τὰ πόδια. Πῆρε «καλὰ» μαθήμα­τα ἡ νεολαία στὸν κινηματογράφο καὶ τώρα τὰ ἐ­φαρμόζει. Τὰ ἴδια καὶ στὸ σπίτι. Τοῦ μι­λᾶ­νε, κι ὁ νέος κάθεται διπλοπό­δι καὶ καπνίζει κιόλας. Ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα εἶνε ἕνας μικρὸς θεὸς ἐπὶ τῆς γῆς· ὅποιος δὲ σέβεται αὐτοὺς ποὺ τοὺς βλέπει, πῶς νὰ σεβαστῇ τὸ Θεὸ ποὺ δὲν τὸν βλέπει; Σεβασμὸς τοῦ γήρατος σημαίνει τιμὴ στοὺς γονεῖς, κληρικούς, διδασκάλους.
⃝ Νούμερο 5. Ὀρθοπραξία θὰ πῇ ὄχι πορνεία. Σ᾽ ἕνα ὀρθόδοξο λαὸ δὲν πρέπει ὄχι νὰ γίνεται ἀλλ᾽ οὔτε ν᾽ ἀκούγεται πορνεία (πρβλ. Ἐφ. 5,3). Οὐ πορνεύσεις, «οὐ μοιχεύσεις» (Ἔξ. 20,13· Δευτ. 5,18)· καθαρὴ πρέπει νά ᾽νε ἡ ζωὴ τῶν νέων. Καὶ ὅ­μως στὰ χρόνια μας τὸ κακὸ ξεχεί­λισε καὶ περ­πατάει στὸ δρόμο· ἁμαρτάνουν φανερά, σὰν τὰ σκυλιά. Ὀρθοπραξία θὰ πῇ «τίμιος ὁ γάμος… καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος» (Ἑβρ. 13,4). Παν­τρεύτηκες στὴν ἐκκλησία; ἔκανες ἱερὸ συμβό­λαιο μπροστὰ στὸ Θεό, ποὺ λέει· «Σὲ καὶ μόνον καὶ αἰωνίως». Μόνο τὸ φτυά­ρι τοῦ νεκροθάφτη χωρί­ζει τὸ ἀντρόγυνο. Τὸ διαζύγιο εἶνε ἄγνωστο.
⃝ Νούμερο 6. Ὀρθοπραξία θὰ πῇ ὄχι τυχερὰ παιχνίδια. Ἔχουμε ἕνα βιβλίο ἱερό, τὸ Πηδάλιο, ποὺ σημαίνει τιμόνι. Καράβι χωρὶς τιμόνι δὲν ταξιδεύει. Ἔτσι εἶνε καὶ τὸ βιβλίο αὐτὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Μέσα σ᾽ αὐτὸ εἶνε ὅλοι οἱ κανό­­νες τῶν ἁγίων Συνόδων. Ἐκεῖ οἱ δώδεκα ἀπό­στολοι ὁρίζουν· Ὅποιος κληρικὸς παίζει ζάρια, τράπουλες, ὅλα αὐτά, «ἢ παυσά­σθω, ἢ καθαιρείσθω»· ἢ νὰ παύσῃ ἀπὸ αὐ­τά, ἢ νὰ καθαιρε­θῇ. Κι ὁ ἑπόμενος κανόνας λέει· Ὅποιος λαϊκός, ἄντρας ἢ γυναίκα, πιάνει αὐτὰ τὰ πράγματα στὰ χέρια, «ἢ παυσάσθω, ἢ ἀ­φοριζέσθω», δὲν ἔχει θέσι στὴν ἐκκλησία (ΜΒ΄ καὶ ΜΓ΄ καν. ἁγ. Ἀπ., Πηδάλιον, Ἀθῆναι 19576, σσ. 47-48 καὶ Ἀλιβιζάτου, Οἱ ἱεροὶ Κανόνες, Ἀθῆναι 19973, σ. 185). Τώρα ὅ­μως, χάριν τοῦ κέρδους, ἡ πατρίδα μας ἔγινε καζῖνο καὶ χαρτοπαικτικὴ λέσχη. Κοντὰ σ᾽ αὐτὰ εἶνε καὶ ὅλα τὰ τυχερὰ παιχνίδια, λαχεῖα, καθὼς καὶ τὸ «Προ – πὸ» κ.τ.λ.. Ὁ Ἀριστο­τέλης λέει, ὅτι ὁ χαρτοπαίκτης κατατάσσεται ὄχι στοὺς τιμίους ἀν­θρώπους ἀλλὰ δίπλα στὸν κλέφτη· γιατὶ κι αὐ­τὸς κλέβει μὲ τρόπο τοὺς ἄλλους. Ποιός φταίει γι᾽ αὐτά; Ἐμεῖς, ἡ ποιμαίνουσα ἐκ­κλησία. Ἔ­πρεπε νὰ ποῦμε στοὺς κυβερνῶντες· Οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας εἶνε παραπάνω ἀπὸ τοὺς νόμους τοῦ κράτους· ἐὰν ψηφίζετε τέτοιους νόμους, ἐμεῖς θὰ χτυπήσουμε νεκρικὰ τὶς καμ­πάνες. Προτιμῶ νὰ πέσω, νὰ εἶμαι ἁπλὸς κα­λόγερος, νὰ πάω στὶς φυλακές, παρὰ ν᾽ ἀφή­σω τὸ τζόγο νὰ διαλύσῃ τὸν τόπο. Ζητοῦμε ἀπ᾽ τὸ Θεό, νὰ ἑνώσῃ τοὺς ἱεράρχας, καὶ ν᾽ ἀ­φή­σουν τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα, καὶ νὰ πιάσουν τὰ μεγάλα θέματα, ποὺ ταλανίζουν τὴν πατρίδα.
⃝ Νούμερο 7. Ὀρθοπραξία θὰ πῇ κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Ἀπὸ τὰ μικρά μου χρόνια στὸ χωριὸ τὴ Μεγάλη ᾽Βδομάδα στὴν ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου μοῦ ἄρεσε ἐκεῖνο· «Δικαιοσύνην μάθε­τε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9β΄). Ὀρ­θοδοξία θὰ πῇ ἰδεώδης κοινωνία, στὴν ὁ­ποία ἐ­πικρατεῖ δικαιοσύνη, ὅπως βλέπουμε στὶς Πρά­ξεις τῶν ἀποστόλων. Δὲν ὑπῆρχε ἐκεῖ φτωχὸς καὶ πλούσιος, εἶχαν ὅλοι τὰ πάντα κοινά (Πράξ. 4,32). Μιὰ ψυχὴ ἔκλαιγε; χίλια μαν­τήλια σπόγγιζαν τὰ δάκρυά της. Κοινωνία ἀγ­γέλων. Τὰ ἀ­γαθὰ εἶνε σὰν τὸ αἷμα, ποὺ μοιράζεται παν­τοῦ στὸ σῶμα. Ἂν πάῃ ὅ­λο στὴν καρδιά, θὰ φέρῃ συγκοπή· ἂν πάῃ ὅ­λο στὸν ἐγκέφαλο, θὰ φέρῃ συμφόρησι· ἂν πάῃ ὅλο στὰ πνευμόνια, θὰ φέ­ρῃ ἀσφυξία. Καὶ σ᾽ ἕνα περιβόλι μὲ χίλια δέν­τρα, ἂν ὁ κηπουρὸς ῥίξῃ ὅλο τὸ νερὸ σὲ δέκα δέντρα, αὐτὰ μὲν θὰ σαπίσουν τὰ δὲ ἄλλα θὰ κιτρινίσουν. Δεντριὰ εἶνε κ᾽ οἱ ἄνθρωποι· διψοῦν δροσιά, μὰ τὸ νεράκι πέφτει μόνο σὲ λίγα δέντρα. Δὲν ὑπάρχει δικαιοσύνη. Ὁ πλοῦ­τος μαζεύτηκε στὰ χέρια τῶν ὀλίγων, ἐνῷ οἱ πολλοὶ ὑποφέρουν. Ἅμα τὰ πῇς αὐτά, σὲ λένε ἀρι­στερό. Ἀλλ᾽ ὄχι, ἀδέρφια μου, ἐγὼ δὲν ἀνήκω σὲ κόμματα· ἀ­νήκω στὸ Χριστό, στὴν Ὀρθοδο­ξία, καὶ πιστεύω ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ μας, αὐτὸ καὶ μόνο, μπορεῖ νὰ σώσῃ τὸν κόσμο.
⃝ Καὶ τὸ νούμερο 8, τελευταία ζυγαριά. Ὀρθο­πραξία θὰ πῇ δάκρυα μετανοίας, σὰν ἐκεῖνα τῶν ἁγίων. Δῶστε μου ἕνα τέτοιο δάκρυ, καὶ σᾶς χαρίζω ὅλα τὰ πλούτη! Αὐτὴ εἶνε ἡ Ὀρ­θοδοξία μας, ἀδελφοί. «Καρδίαν καθαρὰν κτῆ­σον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου» (Ψαλμ. 50,12).

* * *

Τελείωσα. Στὴν Ἀποκάλυψι ὁ Ἰω­άννης εἶδε νὰ πετάῃ ἕνας ἀετός, ποὺ θυμίζει τὰ ἐμβλήμα­τα τῆς Ὀρθοδοξίας· ἀετὸς στὶς σφραγῖδες, στὰ ἐγκόλπια, στὰ βιβλία, παντοῦ· ὁ δικέφαλος ἀετὸς εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία μας.
Ποῦ εἶσαι, ἀετὲ τῆς Ὀρθοδοξίας; Χαμήλωσε, ἔλα καὶ πάρε μας στὶς φτεροῦγες σου. Καὶ ὕψωσέ μας ψηλά, ἐκεῖ ποὺ εἶνε ὁ Θεός, ἐκεῖ ποὺ εἶνε οἱ ἅγιοι, ἐκεῖ ποὺ εἶνε οἱ πρόγονοι καὶ οἱ πατέρες μας, ἐκεῖ νὰ ζήσουμε αἰωνίως. Ὀρθόδοξοι γεννηθήκαμε, ὀρθόδοξοι νὰ ζήσουμε, καὶ ὀρθόδοξοι νὰ πεθάνουμε· ἀμήν.

____________

_________

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό των Αγίων Ἀναργύρων Ν. Ἰωνίας – Ἀθηνῶν τo 1959)

Α΄ Στάσις τῶν Χαιρετισμῶν

ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΧΑΡΑ;

«Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει» (Ἀκάθ. ὕμν. Α1α΄)

ΤΟ ΑΣΜΑ, ἀγαπητοί μου, τὸ τραγούδι, ἡ μου­σικὴ εἶνε θεῖο δῶρο. Ἀλλὰ μὲ μία οὐ­σι­ώδη διαφορά· τραγούδι ἀπὸ τραγούδι διαφέρει. Ὑπάρχει τραγούδι ποὺ ὑπηρετεῖ τὸ κα­κό, ἐ­ρεθίζει τὶς κατώτερες ὁρμὲς τοῦ ἀνθρώπου, τὸν βυθίζει στὸν ᾅδη· καὶ ὑπάρχει ἀντιθέτως τραγούδι ποὺ ἐκφράζει τὶς ἀνώτερες ἐφέσεις καὶ τοὺς πόθους του, τοῦ δίνει φτερὰ νὰ φτά­σῃ μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καὶ ν’ ἀκούσῃ τὸ ἀλ­λη­λούϊα. Ὑπάρχουν τραγούδια τῆς γῆς, καὶ τρα­­γούδια τοῦ οὐρανοῦ. Ὑπάρχουν τραγούδια ἀνούσια. Ἡ ἐπίδρασί τους εἶνε ἀσήμαντη. Λίγους συγκινοῦν καὶ μέσα σὲ μία γενεὰ σβήνουν· πρέπει νὰ ψάξῃ κανεὶς σὲ παλαιὲς ἀν­θολογίες γιὰ νὰ βρῇ τοὺς στίχους τους.
Ἀλλὰ ἕνα τραγούδι ἐξακολουθεῖ νὰ συγκι­νῇ βαθύτατα τὶς καρδιὲς τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν· εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ὁ ὕμνος τῆς Παρθένου. Ἀπὸ τότε ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ (τὸ 626 μ.Χ.) ἀκούστηκε στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων, ἔχουν περάσει τό­­σοι αἰῶνες, καὶ ὅμως ὁ χρόνος δὲν κατώρθω­σε νὰ σβήσῃ τὸ τραγούδι αὐτό. Ὅπου κι ἂν βρίσκωνται οἱ ὀρθόδοξοι, εἴτε μέσα στὶς πόλεις εἴτε στὴν ὕπαιθρο εἴτε σὲ ἐξωκκλήσια εἴτε στὸ ἐξωτερικὸ εἴτε μέσα σὲ πλοῖα, ὅλοι ἀ­πόψε αἰσθάνονται ἀγαλλίασι ἀκούγοντάς το.
Τί εἶνε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος; Γιὰ νὰ μιλήσου­με ἁπλούστερα, ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε τὸ κόσμημα καὶ καύχημα τῶν Ἑλλήνων. Ἄλλο ποί­ημα μὲ τέτοιο λυρισμό, τέτοιο συν­αί­σθημα, τέ­τοια πτῆσι, τέτοια φτερουγίσματα, δὲν βρίσκει κανείς στὴν παγκόσμια ποί­ησι. Δὲν τὸ λέ­με ἐμεῖς· ξένος γλωσσολόγος διεθνοῦς κύρους εἶπε, ὅτι τὸ ποίημα αὐτὸ μόνο στὴν ἑλ­ληνικὴ γλῶσσα μποροῦσε νὰ γραφῇ. Ἐὰν ἡ γαλλικὴ γλῶσσα εἶνε κατάλληλη γιὰ σαλόνια καὶ διπλωματία, ἐὰν ἡ ἰταλικὴ εἶνε κατάλληλη γιὰ μουσική, ἐὰν ἡ γερμανικὴ εἶνε κατάλληλη γιὰ ἐπιστημονικοὺς ὅρους, ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μὲ τὸν πλοῦτο τῶν λέξεών της στάθηκε ἱκανὴ νὰ ἐκφράσῃ τὸ ὕψος τῶν ἀληθει­ῶν τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Γι’ αὐτὸ τὸ ποίημα τοῦτο συγκινεῖ τὶς γενεὲς τῶν Ἑλ­λή­νων. Συνεκίνησε τοὺς προγόνους μας, συγ­κινεῖ ἐ­μᾶς, θὰ συγκινῇ τὰ παιδιά μας καὶ τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν μας. Εἶνε ἀριστούργημα ἀκατάλυτο. Μόνο κάποιος ποὺ αἰσθάνθηκε βαθειὰ τὸ χρι­στιανισμὸ μποροῦσε νὰ τὸ ἐμπνευσθῇ. Ἔχει μεταφραστῆ σὲ πολλὲς γλῶσσες τοῦ κό­­σμου. Οἱ Ἕλληνες μποροῦμε νὰ καυχώμεθα ὄχι τόσο γιὰ τὸν Παρθενῶνα ὅσο γιὰ τὸ ποίημα αὐτὸ ποὺ ὑμνεῖ τὴν παρθενία.
Ἀλλ’, ἀδελφοί μου, τί ἔπαθα; Δὲν εἶμαι λογοτέχνης – κάθε ἄλλο, γιὰ ν’ ἀναλύω τὸ κάλλος τῶν ἐκφράσεων καὶ τῶν νοημάτων ποὺ ἔ­χει τὸ ἀριστούργημα αὐτό. Ἐγὼ ὡς ἱεροκήρυ­κας θέλω νὰ σᾶς δώσω κάτι νὰ ὠφεληθῆτε. Ἀπὸ τὴν ποιητικὴ λοιπὸν αὐτὴ ἀνθοδέσμη κόβω ἕνα ἄνθος, τὸ πρῶ­το ἀπὸ τὰ 144 «χαῖρε», τὸ ὁ­­ποῖο λέει· «Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ χα­ρὰ ἐκλάμψει». Χαῖρε, λέει, ὑπεραγία Θεοτόκε, διότι ἔγινες τὸ ὄργανο ποὺ ἔδιωξε τὴ λύπη καὶ ἔφερε τὴ χαρά. Ποῦ εἶνε αὐτοὶ ποὺ κατηγοροῦν τὴ θρησκεία μας ὅτι δημιουργεῖ κατήφεια; Βλέπετε; ὁ Ἀ­κάθιστος ὕμνος ἀρχίζει μὲ τὴ χαρά.

* * *

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, πλάστηκε γιὰ τὴ χαρά. Ὁ Ἀδὰμ ἄρχισε τὴ ζωή του σὲ περιβάλλον χαρᾶς, ὅπως ἦταν ὁ ἐξ­αίρετος ἐκεῖ­νος κῆπος τῆς Ἐδέμ, ὁ παράδεισος. Ἐκεῖ καὶ αὖρες, καὶ ζέφυροι, καὶ πουλιά, μελῳδικά, καὶ νερὰ ποὺ ἔτρεχαν, καὶ ὅ,τι ἄλλο εὐχάριστο.
Ἀλλὰ ἦρθε στιγμὴ κατηραμένη, ποὺ ὁ πρῶ­τος ἄνθρωπος ἐξέκλινε ἀπὸ τὴν τροχιά του. Δὲν θέλησε νὰ ὑπακούσῃ στὸ Θεό. Ὅπως μερικὰ παιδιὰ τεντώνουν τὸ αὐτί τους στὶς φω­νὲς κακῶν φίλων, ἔτσι κι αὐτὸς τέντωσε τὸ αὐτί του ν’ ἀκούσῃ τὴ συμβουλὴ τοῦ ὄφεως. Ποιά συμβουλή· νὰ ἐπαναστατήσῃ, νὰ παρακούσῃ, γιατὶ ἔτσι τάχα θὰ βρῇ τὴν εὐτυχία. Ἡ ἰδέα ὅ­μως αὐτή, τῆς θεοποιήσεως, ἦταν ἐκείνη ποὺ ἔβγαλε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν παράδει­σο. Κι ἀ­πὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἄρχισε τὸ δάκρυ. Μέσα στὸν παράδεισο ὁ Ἀδὰμ δὲν εἶχε κλάψει. Τὸ πρῶτο δάκρυ κύλισε μόλις ἡ πυρίνη ῥομφαία ἔκλεισε τὴν πύλη τῆς Ἐδέμ. Κ’ ἐκεῖ ποὺ ἔ­σταξαν τὰ πρῶτα δάκρυα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, λένε οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐ­κεῖ φύτρωσαν τότε τὰ πρῶτα ἀγκάθια τῆς γῆς. Ὤ δάκρυα! Ἐὰν ἕνας ἄγγελος μάζευε τὰ δάκρυα ποὺ ἔχυσαν ἀπὸ τότε τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἀν­θρώπων, τὰ δάκρυα ποὺ χύνουμε ἐ­μεῖς σήμερα, καὶ τὰ δάκρυα ποὺ θὰ χύσουν οἱ ἑπόμενες γενεές, θὰ σχηματιζόταν ἕνας ποτα­μὸς πικρός, μία πικροτάτη λίμνη.
Τὰ δάκρυα ἄφησαν ζωγραφισμένη στὸ πρό­σωπο τοῦ ἀνθρώπου τὴ λύπη. Καὶ μὴ νομίσετε, ὅτι ἡ λύπη πληγώνει μόνο τοὺς μικροὺς καὶ φτωχοὺς τῆς γῆς. Εἶνε ψέμα. Ὅσο ὁ ἄν­θρωπος ἀνεβαίνει τὶς βαθμῖδες ἀξιωμάτων καὶ δό­ξης, τόσο ἡ λύπη τὸν τρώει μέσα του, ὅπως τὸ σκουλήκι τὸν κορμὸ τοῦ δέντρου.
Πολλοὶ φαίνονται ἐξωτερικῶς χαρούμενοι καὶ χαμογελοῦν. Ἐὰν ὅμως μποροῦσες ν’ ἀ­νοί­­ξῃς τὴν καρδιά τους, θά ’βλεπες ὅτι μέσα τους παίζεται ἕνα δρᾶμα. Μοιάζουμε, ἀγαπητοί μου, μὲ κάποιον ἠθοποιό, ποὺ ἐνῷ στὸ σπί­τι του ἔχει φέρετρο – κηδεία, ἐν τούτοις εἶνε ὑ­ποχρεωμένος, τὴν ἴδια νύχτα, ν’ ἀνεβῇ στὴ σκηνὴ καὶ νὰ κάνῃ τὸν κόσμο νὰ γελάῃ. Ἔτσι κ’ ἐμεῖς. Ἔχουμε προσωπεῖο χαρᾶς, καὶ μ’ αὐ­τὸ πᾶμε νὰ κρύψουμε τὸ δρᾶμα τῆς λύπης.
Ὁ τύραννος τῶν Συρακουσῶν Διονύσιος (430-367 π.Χ.), γιὰ νὰ βγάλῃ τὴν ψεύτικη ἰδέα καὶ νὰ δείξῃ σὲ κάποιον αὐλικό του, τὸ Δαμοκλῆ, ὅτι οἱ ἄρχοντες δὲν εἶνε τόσο εὐτυχεῖς ­ὅ­σο φαίνονται, τί ἔκανε. Διέταξε νὰ στρώσουν γι’ αὐτὸν τραπέζι στὰ ἀνάκτορα, νὰ μαγειρέψουν τὸ καλύτερο φαγητό, νὰ φέρουν ἀπὸ τὰ περι­βόλια τὰ ὡραιότερα λουλούδια, νὰ κρεμάσουν κλουβιὰ μὲ τὰ πιὸ μελῳδικὰ πουλιά, ἀλλ’ ἀπὸ τὴν ὀροφὴ τῆς αἰθούσης κρέμασε ἀ­πὸ τρίχες ἀλόγου ἕνα σπαθὶ γυμνὸ καὶ τὸ ζύγισε ἀκρι­βῶς ἐπάνω στὸ θρόνο. Ἔντυσε τὸν αὐλικό του μὲ βασιλικὴ στολὴ καὶ τὸν ἔβαλε νὰ καθή­σῃ σὰν βασιλιᾶς. Μόλις ὅμως ὁ Δαμο­κλῆς εἶδε στὴν ὀροφὴ τὸ σπαθί, ἄρχισε νὰ τρέμῃ ἀπὸ φόβο. Σηκώθηκε κ’ ἔφυγε.…
Ἔτσι εἶνε, ἀδέρφια μου. Ἂς εἶσαι ἔνδοξος, ἂς ἔχῃς ὅλα τὰ πλούτη· πάνω ἀπ’ τὸ κεφάλι ὅλων μας, μικρῶν καὶ μεγάλων, εἶνε κρεμασμένο σπαθί, ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ κάθε ἁμαρ­τωλό. Ἂς παίζουμε, ἂς διασκεδάζουμε, ἂς κάνουμε ὄργια· ὅσο ἀπὸ πάνω μας κρέμεται τὸ σπαθὶ τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ, ποῦ εἶνε ἡ χαρά;
«Ποῦ εἶνε ἡ χαρά;» ρωτοῦσε ἕνας δικός μας ποιητής. Ποῦ νὰ βρῶ τὴ χαρά; Τὴ ζήτησα στὰ παλάτια, δὲν τὴ βρῆκα· τὴ ζήτησα στὰ πλούτη, δὲν τὴ βρῆκα· τὴ ζήτησα στὶς ἐπιστῆ­μες, δὲν τὴ βρῆκα· τὴ ζήτησα σὲ σπίτια πλούσια καὶ φτωχά, δὲν τὴ βρῆκα. Χαρά, ποῦ εἶσαι;
Δὲν πουλιέται, ἀδελφοί μου, ἡ χαρά· ἡ χα­ρὰ χαρίζε­ται. Ποιός τὴν χαρίζει; 5.000 χρόνια ἦταν κλεισμένη ἡ Ἐδέμ. Καὶ προσέξατε τί εἶπε ἀπό­­ψε ἕ­νας ὕμνος· «Χαῖρε Ἐδὲμ ἀνοίξασα τὴν κε­κλεισμένην Ἁγνή» (θ΄ ᾠδὴ καν.). Χαῖρε, λέει, Παν­αγία παρθένε, διότι ἐσὺ ἄνοιξες τὴν κεκλεισμένη Ἐδέμ· ἐσὺ εἶσαι ποὺ ἄνοιξες τὸν πα­­ράδεισο. Ἡ Παναγία, λοιπόν, δίνει στὸν καθένα τὸ χρυσὸ κλειδὶ καὶ λέει· Πάρ’ το παιδί μου, πάρε γέροντα, πάρε νέα, πάρτε γραμμα­τισμένοι καὶ ἀγράμματοι, πάρτε ἀπόψε τὸ χρυ­σὸ κλειδὶ κι ἀνοῖξτε τὸν παράδεισο.
Ποῦ εἶνε ὁ παράδεισος; Δὲν εἶνε μακριά· «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17, 21). Θέλεις τὸν παράδεισο; Ἀπόψε στὸ σπίτι τὰ μεσάνυχτα, ποὺ θὰ ἐπικρατῇ ἡσυχία, γονάτισε καὶ πὲς τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο, καὶ αὔρα οὐ­ρα­νοῦ θὰ σὲ δροσίσῃ. Θέλεις τὸν παράδεισο; Πάρε χαρτί, γράψε τ’ ἁμαρτήματά σου, πή­γαι­νε στὸ γέροντα πνευματικὸ καὶ πές τα ὅ­λα, καὶ φεύγοντας παράδεισος θὰ φυτρώσῃ μέσα σου. Θέλεις τὸν παράδεισο; Βρὲς κάποιο φτω­χόσπιτο, κάνε τὸ ἔλεος, καὶ θ’ ἀκούσῃς νὰ σοῦ ψάλλουν ἄγγελοι.

* * *

Ἀδελφοί μου! Τὴ χαρὰ δὲ θὰ τὴ βροῦμε οὔτε στὰ γλέντια οὔτε στὰ πλούτη οὔτε στὴν ἐπιστήμη, πουθενὰ στὴ γῆ. Τὸ λου­λούδι τῆς χαρᾶς δὲ φυτρώνει στὸν κόσμο ἐτοῦ­το· φυτρώνει μόνο στὸ Γολγοθᾶ. Ὅποιος ἁγιάζεται ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας, αὐτὸς μόνο ἔχει τὴ χαρά. Στὴν πίστι, στὴ θυσία, στὴν ἀγάπη, στὸ καθῆ­κον, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ χαρά.
Αὐτὴ ἡ χαρά, ὅσο ζοῦμε στὸν κόσμο αὐτόν, δὲν θὰ εἶνε πλήρης· ἡ ζωὴ αὐτὴ λέγεται «κοι­λὰς κλαυθμῶνος» (Ψαλμ. 83,7). Ὅταν λήξῃ αὐτὴ ἡ ζωή, ὅταν σήμερα – αὔριο κλείσουμε τὰ μάτια, καὶ ἐὰν φύγουμε ἐν μετανοίᾳ καὶ ἐξομολο­γήσει, τότε ―δὲν εἶ­νε ψέμα, εἶνε ἀλήθει­α― φτερὰ ἀγγέλων θὰ μᾶς πάρουν καὶ θὰ μᾶς ὁ­δηγήσουν στὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ, γιὰ ν’ ἀκοῦ­με ἐκεῖ τὸ ἀλληλούϊα καὶ νὰ λέμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο· «Χαίρωμεν καὶ ἀγαλλιώμεθα καὶ δῶμεν τὴν δόξαν αὐτῷ» (Ἀπ. 19,7). Σ’ αὐτὸν ἀνήκει τιμὴ καὶ κράτος εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου εις τον ιερό ναὸ του Ἁγίου Γεωργίου Ἀκαδημίας Πλάτωνος – Ἀθηνῶν, 4-3-1960)

ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ

–

Σέρβοι οικουμενισταί επίσκοποι δίνουν συνεντεύξεις στην “Romfea” σε στιλ γυναικείου κοτσομπολιού!
Μιλούν με μισόλογα και με υπονοούμενα εναντίον αδελφού τους επισκόπου.
Επιτίθενται εναντίον Ορθοδόξων Ελλήνων επισκόπων που πήραν θέση υπέρ του αδίκως διωκομένου επισκόπου Αρτεμίου.

Προσπαθούν να δικαιολογήσουν την κακία τους και τις οικουμενιστικές τους θέσεις με ανοησίες και βλακίες. Ο επίσκοπος Αμφιλόχιος λίγο έλειψε να κάνει και τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό παπικό! Τώρα ο Αθανάσιος Γιέφτιτς προσπαθώντας να δικαιολογήσει κάτι που φαίνεται· Τις συμπροσευχές τους με τους παπικούς και την αντίθεσή τους με τον πρώην πνευματικό τους πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς, χώρισε τον Οικουμενισμό σε δύο μέρη· Σε κάλο και κακό!!! Σε ψευδό – Οικουμενισμό και σε αληθινό οικουμενισμό και είπε στην “Romfea”,

• «Ο π. Ιουστίνος άσκησε κριτική στον Οικουμενισμό Ρώμης και Γενεύης, αλλά υποστήριζε τον Ορθόδοξο θεανθρώπινο Οικουμενισμό που είναι η αλήθεια του Χριστού η Καθολικότητα της Εκκλησίας.
• Ο Αρτέμιος ψεύδεται, διότι ο π. Ιουστίνος καταδικάζει τον ψευδό – Οικουμενισμό και το λέει παναίρεσις όπως το έλεγε ο Πατριάρχης Γερμανός Β’ (1230), εμείς κάνουμε διάλογο αλήθειας όπως έκανε και τότε ο Πατριάρχης».

Ποιος τώρα ψεύδεται; Φαίνεται, και δεν χρειάζεται να μας το πει ο πρώην επίσκοπος Ερζεγοβίνης. Τα βιβλία του αγίου Γέροντος Ιουστίνου Πόποβιτς είναι μάρτυρες. Ο όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς ήταν σφόδρα αντιοικουμενιστής και μιλούσε καθαρά εναντίον της παναίρεσις του Οικουμενισμού, χωρίς να την χωρίζει σε καλή και κακή. Δεν υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία αίρεση καλή ή κακή. Πολύ περισσότερο δεν χωρίζεται λέξη· «παναίρεσις», που χρησιμοποιεί ο άγιος Γέροντας της Σερβίας.
Το μόνο που διαπιστώνουμε από τις συνεντεύξεις είναι, ότι· Ο πρώην Ερζεγοβίνης Αθανάσιος Γιεφτιτς όταν ανοίγει το στόμα του και μιλά  για τον πρώην αδελφό  του Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο, το στόμα του στάζει κακία και δηλητήριο.
Συλλέξαμε τα δηλητηριώδη βέλη από την συνέντευξή του στην “Romfea”. Όλα ήταν άνευ στοιχείων και ανίκανα να βλάψουν τον επίσκοπο Αρτέμιο.  Εκτός από το φθηνό κοτσομπολιό δεν έδωσε και πάλι ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο, για όσα λέει.

Το πρώτο δηλητηριώδη βέλος που έριξε στον επίσκοπο Αρτέμιο έγινε μπούμεραν και όπως είδαμε επέστρεψε στον ίδιο.

Παρακάτω, λέει·

• «Είναι ψέμα ότι ο επίσκοπος Αρτέμιος καταδικάστηκε άνευ δίκης και απολογίας»!!!

Χρειάζεται να απαντήσουμε; Όλοι παρακολουθήσαμε βήμα προς βήμα τις μεθοδίες που χρησιμοποίησαν, για να διώξουν τον ηγέτη των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου από την Μητρόπολη του, γιατί δημιουργούσε προβλήματα στις διεθνείς σκοτεινές δυνάμεις, αλλά και γιατί ήταν εμπόδιο στην οικουμενιστική τους πορεία. Τον οδήγησαν ως πρόβατο επί σφαγή, χωρίς να του δώσουν ούτε μία μέρα διωρία για να συλλέξει  τα αποδεικτικά στοιχεία για την αθωότητά του και να τους τα προσκομίσει.

Ακουστε  ένα ακόμα κατηγορητήριο-κοτσιομπολιο, από την συνέντευξη

• «Αυτή τη στιγμή έχει 38 μοναχούς και δώδεκα μοναχές και έχει κάνει μια παρασυναγωγή! Με τα χρήματα που πήρε και έχει σε τράπεζες στην Ελλάδα, στην Ελβετία και στην Σερβία, με αποτέλεσμα η Μητρόπολη Ράσκας να είναι χρεωμένη 1 εκατ.
  Με τα χρήματα αυτά αγοράζει κτήματα, αγοράζει διαμερίσματα και σπίτια, όπως και στο Βελιγράδι αγόρασε έναν όροφο και έκανε παρεκκλήσι, και οι ενοικιαστές διαμαρτύρονται».

Ο επίσκοπος Αρτέμιος έχει τόσους και ακόμα περισσότερους μοναχούς κοντά του και είναι άξιοι επαίνου, που εγκατέλειψαν τα μοναστήρια τους και την ήσυχη μοναστηριακή ζωή τους, για να μείνουν πιστοί στις μοναχικές τους υποσχέσεις και να συμπαρασταθούν στον αδίκως διωκόμενο επίσκοπό τους και να αγωνιστούν υπέρ της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Οι ορθόδοξοι αυτοί μοναχοί είναι τα λοκ της Εκκλησίας της Σερβίας και είναι φόβος και τρόμος των Οικουμενιστών. Θα τον έτρωγαν ζωντανό τον επίσκοπο Αρτέμιο, αν δεν φοβόταν αυτά τα παλληκάρια της Εκκλησίας.
Και ο πρώην επίσκοπος Ερζεγοβίνης Αθανάσιος συνεχίζει το φθηνό κοτσομπολιό, και λέει·

• Ο επίσκοπος Αρτέμιος «πήρε χρήματα από την Μητρόπολη του και αγόρασε κτήματα διαμερίσματα, σπίτια…». (Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι αγόρασε και κότερα και αεροπλάνα και διαστημόπλοια και όπλα).

Αφου αγόρασε κτήματα και διαμερίσματα ο επίσκοπος Αρτέμιος, γιατί δεν μας δίνει στοιχεία; Αυτός, αν και συνταξιούχος έκανε έφοδο στην Μητρόπολη του επισκόπου Αρτεμίου και την κατέλαβε. Έδιωξε τον επίσκοπο Αρτέμιο, κατάσχεσε τα έγγραφα της Μητροπόλεως και έκανε έρευνα για να βρει τα κλεμμένα. Γιατί τώρα συνεχίζει το κοτσιομπολιό και δεν μας δίνει έστω και ένα αποδεικτικό στοιχείο;

Είναι λυπηρό ένας γέρος συνταξιούχος επίσκοπος να λέει τόσα ψέματα.

Αν έχει στην Ελλάδα  ή στην Ελβετία ή στην Σερβία χρήματα ο επίσκοπος Αρτέμιος, γιατί δεν μας λέει την τράπεζα της Ελλάδος, της Ελβετίας, της Σερβίας που τα έχει; Γιατί δεν μας λέει, το ποσόν των χρήματα που έχει; Γιατί δεν μας δείχνει τα αποδεικτικά στοιχεία που βρήκε από την έρευνα;
Το να λέμε κουβέντες για να τις πάρει ο αέρας και να τις σκορπίσει, είναι εύκολο και δεν στοιχίζουν. Όμως αυτό είναι κοτσομπολιό και γελοιοποιεί και εκθέτει αυτόν που το κάνει, αφού δεν έχει αποδεικτικά στοιχεία για τα ψέματα που λέει.
Το κτήμα που κατοικούν προσωρινά κάποιοι μοναχοί του επισκόπου Αρτεμίου τους το έδωσε δωρεάν ένας χριστιανός της Σερβίας. Τον μοναστήρι του Ιωάννου του Προδρόμου, που λειτουργεί ο επίσκοπος Αρτέμιος παραχωρήθηκε από άλλους χριστιανούς δωρεάν. Όσο για τα διαμερίσματα στο Βελιγράδι που αγόρασε δήθεν ο επίσκοπος Αρτέμιος, να μας δώσει τις διευθύνσεις, για να τον πιστέψουμε;

• Ο επίσκοπος Αρτέμιος δεν έχει ούτε κτήματα στο όνομά του, ούτε διαμερίσματα, ούτε χρήματα σε τράπεζες· αν είχε θα τα ήξερε ο συκοφάντης και θα μας έδινε στοιχεία.
• ΟΜΩΣ
  
• Οι Σέρβικες ιστοσελίδες έγραψαν ότι ο οικουμενιστής πατριάρχης Ειρηναίος έχει 85.000.000 ευρώ σε τράπεζα του Νις! Γιατί ο πρώην επίσκοπος Ερζεγοβίνης δεν μας μιλά γι’ αυτά τα χρήματα;
  

85.000.000 ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ!!!

ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡIΣΤΗΣ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ!!!

Η είδηση είναι παλαιά. Την ξαναδημοσιεύσαμε στις 10-5-2010

• Υπάρχει στο λογαριασμό της Μητροπόλεως Νις, του πρώην Μητροπολίτου Ειρηναίου και νυν πατριάρχου της Σερβίας ένα υπέρογκο ποσόν, που έχει μοναδικό διαχειριστή τον ίδιο. Την είδηση την πήραμε από την Σέρβικη ιστοσελίδα·
• http://www.novinar.de/2010/05/06/osamdeset-i-pet-miliona-razloga-za-smenu-episkopa-artemija.html#more-15095
• Ποιό είναι το ποσόν; Το αναφέραμε στον τίτλο· 85.000.000 ευρώ!!! Ναι, καλά το ακούσατε, ογδονταπέντε εκατομμύρια ευρώ!
• Την στιγμή που ο Σερβικός λαός υποφέρει, ο νέος πατριάρχης Ειρηναίος, (που στέλνει την ιντερπόλ για να συλλάβουν δήθεν ως κλέφτες αθώους ανθρώπους, με την «υπόνοια», ότι καταχράστηκαν 300.000 ευρώ), ο ίδιος κρατά σε τραπεζικό λογαριασμό του Νις,  όχι 300.000, αλλά 85.000.000!!! Γιατί δεν τα δίνει στον  λαό της Σερβίας, που τον κατήντησαν πτωχό οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ;
• Μπορεί να μας εξηγήσει·
• α) Τί χρήματα είναι αυτά; Μαύρα, κίτρινα, κόκκινα; Και ποιά πηγή έχουν;
• Διαβάσαμε στην ιστοσελίδα, ότι ανήκουν στην πρώην Μητρόπολη του Νις και ότι αυτός είναι μοναδικός διαχειριστής!
• β) Και γιατί κρατά την πρώην Μητρόπολή του εν χηρεία; Για να μην έχει πρόβλημα με τα χρήματα;
• Ήταν ποιό επείγον και αναγκαίο να διώξει τον καλύτερο Μητροπολίτη της Σερβίας τον Αρτέμιο; Αυτές τις εντολές έχει πάρει από τα μεγάλα αφεντικά, που βομβάρδισαν την Σερβία;
• Αν τα χρήματα είναι δικά του, αφού αυτός μόνο μπορεί να τα διαχειριστεί, γιατί τα κρατά στην τράπεζα και δεν τα μοιράζει στον φτωχό λαό, που υποφέρει;

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ Σ’ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ!

ΜΕ ΒΟΜΒΕΣ ΜΟΛΟΤΟΦ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΕΚΦΟΒΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΛΑΟ ΤΟΥ ΚΟΣΣΥΦΟΠΕΔΙΟΥ!!!

Την προηγούμενη Δευτέρα έριξαν βόμβες μολότωφ στους μοναχούς του κανονικού Μητροπολίτου του Κοσσυφοπεδίου Αρτέμιου, που μένουν και φιλοξενούνται σε σπίτια χριστιανών του Κοσσυφοπέδιο και δημιούργησαν υλικές ζημιές.

Οι βομβιστές επανήλθαν πιο δρυμείς.

Μετά από δύο αποτυχημένες επιθέσεις με βόμβες μολότοφ στο σπίτι στο Zitkovac, όπου σήμερα ζουν μοναχοί που μνημονεύουν τον κανονικό Μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο, την Πέμπτη 17 марта око 22:30 οι βοβμβιστές επανείλθαν πιο δρυμείς. Έκαναν επίθεση με άλλο κοκτέιλ Μολότοφ σε σπίτι που προορίζονταν για κατοικία των μοναχών, σε διπλανό χωριό. Πέταξαν τον αυτοσχέδιο μηχανισμό από το παράθυρο του σπιτιού. Έπιασε πυρκαγιά και κατέκαυσε δύο δωμάτια και τον διάδρομο του σπιτιού.

Άραγε ποιοι είναι οι τρομοκράτες; Oυτσεκάδες του Κοσσυφοπεδίου που συμπαθούν τους οικουμενιστάς Σέρβους δεσποτάδες ή πρόσωπα του Θεοδοσίου;

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΡΤΕΜΙΟΣ ΤΟΥΣ ΧΑΛΑΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ  ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

Σερβικά Μ.Μ.Ε λένε· Ο Πατριάρχης Ειρηναίος θέλει την άφιξη του Πάπα και την ένωση με τους Ρωμαιοκαθολικούς
Η εκπομπή «Oko magazin» του Σερβικού τηλεοπτικού σταθμού RTS αναφέρει ότι ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος, επιδιώκει την ένωση με τους Ρωμαιοκαθολικούς και ελπίζει ότι οι Εκκλησίες θα καταλήξουν σε συμφωνία, όταν ο Πάπας επισκεφθεί τη Σερβία το 2013.

Αυτά προς το παρόν.

ΔΗΛΩΣΗ  ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΖΟΝΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἡ παναίρεση (κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς) τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι μιὰ κατάσταση ὑπαρκτή, ποὺ οἱ ἐπίσκοποί μας ἀρνοῦνται νὰ ἐξετάσουν καὶ νὰ καταδικάσουν Συνοδικά. Εἶναι πρωτοφανὲς γεγονὸς στὴν δισχιλιετὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἱεραρχία νὰ σιωπᾶ ἐν καιρῷ αἱρέσεως καὶ νὰ συμπορεύεται δεκαετίες μὲ τὴν αἵρεση.
Ὡς φυσικὴ συνέπεια ἔρχεται ἡ ραγδαία ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τὰ ὀρθόδοξα αἰσθητήρια τοῦ λαοῦ, διαγράφοντας ἀπὸ τὶς συνειδήσεις τῶν χριστιανῶν –διὰ καθημερινῶν λόγων καὶ πράξεων τῶν ἡγετῶν της– τὴν ὀρθόδ-οξη Παράδοση καὶ εἰσάγοντας  «νέα» δῆθεν ὁδὸ σωτηρίας, διάφορη ἀπὸ ἐκείνη τῶν Ἁγίων.
Ἡ σταδιακὴ ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ συντελεῖται μὲ τὴν ὑλοποίηση τῆς οἰκουμενιστικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 καὶ ὅ-σων ἐφεξῆς δρομολογήθηκαν, ἀλλὰ καὶ ὅσων ἐθέσπισε ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος. Αὐτὸ σημαίνει πὼς  σταδιακὰ γίνεται ἀλλαγὴ τῶν ἀρχῶν τῆς θεμελιώδους Πίστεως· ὅλο καὶ περισσότερο ἀμφισβητεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ «κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας» καὶ ἐμπεδώνεται στὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ἡ θέση ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συναποτελεῖ μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες τῶν παπικῶν καὶ προτεσταντῶν (ὁρατῶς ἢ ἀοράτως) τὴν Ἐκκλησία.
Πρὸς ἀπόδειξη τῶν γραφομένων ἀναφέρουμε συγκεκριμένες πράξεις προβολῆς καὶ ἀποδοχῆς τῆς αἱρέσεως ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, ὄχι πρὸς στιγμὴν καὶ μεμονωμένα, ἀλλὰ σὲ διάρκεια χρόνου καὶ Συνοδικά, διὰ τῶν ὁποίων παγιώνεται βαθμιαίως ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ κυριότερες οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες, ἑκάστη τῶν ὁποίων συνιστᾶ αὐτοτελῆ αἵρεση, εἶναι:
Ι) Ἡ συνοδικὴ ἄρση τὸ 1965, ἐπὶ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, τῶν ἀναθεμάτων κατὰ τῶν Παπικῶν. Αὐτὴ ἡ ἄρση ἀντίκειται στὴν ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ δὴ στὸ Συνοδικὸ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐφ’ ὅσον δὲν ἤρθησαν οἱ αἰτίες ποὺ προκάλεσαν τὰ ἀναθέματα.
ΙΙ) Οἱ Συμφωνίες τοῦ Σαμπεζὺ (1991) καὶ τοῦ Μπάλαμαντ (1993)1, διὰ τῶν ὁποίων οἱ ἐκπρόσωποί μας ἀναγνώρισαν τὰ μυστήρια τῶν Μονοφυσιτῶν καὶ τῶν Παπικῶν ἀντίστοιχα. Ἀποδέχτηκαν τὸ «κοινὸ βάπτισμα» μὲ τοὺς Παπικούς, ὡσὰν νὰ ἔχουν καὶ οἱ αἱρέσεις ἔγκυρο Βάπτισμα καὶ νὰ παρέχουν σωτηρία, ὅπως ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία. Δηλαδὴ ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἔκτοτε φανερὰ καὶ κατὰ κυριολεξία οἱ κοινότητες τῶν αἱρετικῶν ὡς «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες»· ἔγιναν ἀποδεκτὲς οἱ «θεωρίες τῶν κλάδων», τῶν «δύο πνευμόνων» καὶ τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας».
Ἐφαρμογὴ τῶν παραπάνω συνιστᾶ ἡ –κατόπιν ἐπισήμου Συνοδικῆς ἀποφάσεως τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας– «μυστηριακὴ διακοινωνία μὲ τοὺς Μονοφυσίτες καί, ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, ἡ «μερικὴ ἀναγνώριση μυστηρίων τῶν Μονοφυ-σιτῶν»2 Αἰγύπτου, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναγνώριση στὴν Κων/πολη τῶν μυστηρίων τῶν Λουθηρανῶν τῆς Γερμανίας (2004).
ΙΙΙ) Ἡ ἰσότιμη ἔνταξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ Π.Σ.Ε., πράξη ἡ ὁποία ἀκυρώνει πλῆθος εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καὶ Ἱερῶν Κανόνων, καὶ διὰ τῆς ὁποίας ἀρνούμεθα τὴν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅλη τὴν δισχιλιετῆ ὀρθόδοξη Παράδοση3. Αὐτὴ ἡ προδοσία τῆς ὀρθοδοξίας ἀποτυπώνεται στὴν ἀπόφαση τῆς 9ης Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. (Porto Alegre, ΦΕΒ 2006)· ἀπόφαση ποὺ ὑπέγραψαν ἢ ἀποδέχθηκαν ἀδιαμαρτύρητα οἱ ἐκπρόσωποί μας ἐπίσκοποι καὶ τὴν ὁποία, τὸ μὲν Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο διὰ τοῦ κ. Βαρθολομαίου ἀποδέχτηκε μὲ ἐνθουσιασμό, ἡ δὲ ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία τὴν ἔχει ἕως σήμερα ἀποδεχθεῖ σιωπηρῶς.
Στὸ Porto Alegre οἱ ἐκπρόσωποί μας διὰ τῶν Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καὶ Καλα-βρύτων κ. Ἀμβροσίου δέχθηκαν: 1) Ὅτι τὴν Ἐκκλησία τὴν ἀποτελοῦν ὅλες μαζί, οἱ 350 αἱρετικὲς “ἐκκλησίες” τοῦ Π.Σ.Ε.», ἀνάμεσα στὶς ὁποῖες ἀριθμεῖται ὡς ἰσότιμος καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὡς ἐκ τούτου, ἀρνήθηκαν ἐμπράκτως τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως διὰ τοῦ ὁποίου ὁμολογοῦμε «πίστιν εἰς “Μίαν Ἐκκλησίαν”! 2) Δέχθηκαν, ὅτι ἤδη «εἴμαστε ἑνωμένοι» (ἀοράτως!) μ’ αὐτὸ τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων, ἀλλὰ ἀποβλέπουμε στὴν ἐπίτευξη “πλήρους ὁρατῆς ἑνότητας”. 3) Ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι “διαφορετικοὶ τρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνευματος”! 4) Ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ὀρθὴ Πίστη, ἡ Παράδοση καὶ ἡ Ἀποστολικὴ διαδοχή, ἀλλὰ τὸ “βάπτισμα”!
IV) Ἐπίσης, ἐνέργειες ποὺ συντελοῦν στὴν παγίωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καὶ οἱ συμπροσευχές, ποὺ δὲν ἀποτελοῦν πλέον μιὰ σπάνια καὶ κατ’ οἰκονομίαν ἐνέργεια, ἀλλὰ καθημερινή, σκόπιμη καταστρατήγηση εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καὶ θεοπνεύστων Κανόνων, ἐνσυνείδητη οἰκουμενιστικὴ προπαγάνδα, ποὺ δέχθηκαν οἱ ἐκπρόσωποί μας νὰ θεσμοθετηθεῖ ὡς νόμιμη ἐνέργεια καλυπτόμενη ἀπὸ “Κοινὲς Διακη-ρύξεις”. Στὸ Porto Alegre ἀποφασίστηκε: «Οἱ συμπροσευχὲς θεωροῦνται ἐπίτευγμα, κατάκτησις τοῦ Π.Σ.Ε. …Ἡ κοινὴ προσευχὴ σὲ ἕνα οἰκουμενικὸ περιβάλλον μπορεῖ νὰ γίνη κατανοητὴ ὡς καιρὸς ὁμολογίας στὴν ὁδὸ πρὸς τὴν πλήρη ἑνότητα».
V) Ἀκόμη, ἡ σταδιακὴ ἀλλοίωση τῆς φυσιογνωμίας τῆς Ἐκκλησίας συντελεῖται:
α) Μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ παραμονή μας στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους παρὰ τὴν ἀπαγόρευση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ συζητήσεις καὶ Διαλόγους μὲ αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὄχι μόνο κακοπροαίρετοι, ἀλλ’ ἐμφανῶς δόλιοι καὶ ἀμετανόητοι. Ὅταν οἱ Διάλογοι, ποὺ διεξάγονται μὲ τέτοιες προϋποθέσεις, χρονίζουν, ἀμβλύνεται τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο καί, ἡ ἐμμονὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν μας νὰ παραμένουν σὲ αὐτούς, ἀποδεικνύει τὴν ἀνυπακοή τους στὴν διαχρονικὴ Ἐκκλησία καὶ τὸ βαθμὸ συμβιβασμοῦ τους μὲ τὴν αἵρεση: Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δίδασκε, πὼς οἱ Διάλογοι μὲ τοὺς ἑτερόδοξους ἀπαγορεύονται ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴν ἐντολὴ «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσία …παραιτοῦ» (Τίτ. γ΄ 10-11). Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος ἀρνήθηκε νὰ κάνει διάλογο μὲ τοὺς εἰκονομάχους ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος.
β) Γιὰ νὰ καταλάβει κανεὶς τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀπὸ τοὺς πατριάρχες καὶ ἐπισκόπους, σημειώνουμε ὅτι, παρὰ τὴν ὡς ἄνω ἀπαγόρευση συμμετοχῆς μας στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, οἱ «ὀρθόδοξοι» ἐκπρόσωποί μας, ὄχι μόνο ἐξακολουθοῦν νὰ διεξάγουν τοὺς διαλόγους, ἀλλὰ ἀνέχονται νὰ συμμετέχουν σ’ αὐτοὺς οἱ Οὐνίτες, παρὰ τὴν ρητὴ ἀπόφαση τῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως τῆς Ρόδου (1963), ὅτι προϋπόθεση ἐνάρξεως τοῦ Διαλόγου ἦταν ἡ κατάργηση τῆς Οὐνίας. Ἡ Οὐνία, λοιπόν, ὄχι μόνο δὲν καταργήθηκε, ἀλλὰ ἀναβαθμίστηκε καὶ συμμετέχει μὲ ἰσότιμο(!) ἐκπρόσωπό της στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους!
γ) Μὲ τὴν ἄρνηση ἐφαρμογῆς τῆς Ἐντολῆς τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ συνυπογράψαμε «συμφωνία» μὲ τοὺς ἑτερόδοξους διὰ τῆς «Οἰκουμενικῆς Χάρτας» (τὸ 2001) ἡ ὁποία λέγει τὰ ἑξῆς: «ὑποσχόμεθα νὰ μὴ προτρέπωμεν ἀνθρώπους νὰ ἀλλάσσουν τὴν Ἐκκλησίαν αὐτῶν»! (Βασιλειάδη Νικ., Πανθρησκειακὸς Οἰκουμενισμός, σελ. 18, 30). Ἔτσι, ὅμως, ἀποτρέπουμε τὴν ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία, ὅσων ἑτεροδόξων καλλιεργοῦν κάποια τέτοια σκέψη ἢ ἐπιθυμία.
δ) Μὲ τὴν ἀκύρωση τοῦ ἑνὸς νομίμου γάμου καὶ τὴν ὑπογραφὴ διαζυγίων γιὰ ποικίλους λόγους πλὴν τῆς μοιχείας, ἐνέργεια ποὺ ἀντίκειται στὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες.  Ἐπίσης μὲ τὴν καθιέρωση τῶν μικτῶν γάμων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀδιανόητοι στὴν ὀρθοδοξη Παράδοση.
VI) Τέλος, ἡ ἐπίμονη ἄρνηση τῆς Ἱ. Συνόδου νὰ πάρει ἐπίσημα θέση στὸ ἐρώτημα ἂν ἀποτελοῦν αἱρέσεις ὁ Παπισμὸς καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς —ἐρώτημα ποὺ ἐπανειλλημμένως ἐτέθη τὰ τελευταῖα χρόνια— καὶ ἡ ἄρνησή της νὰ καταδικάσει αὐτὲς τὶς αἱρέσεις, εἶναι ἐνέργεια ποὺ ἀποτελεῖ καὶ ἔνδειξη τῆς ἐμπεδώσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στοὺς κόλπους τῆς Ἱεραρχίας.
Ὅλες αὐτὲς τὶς ἐνέργειες ἔχουν καταγγείλει ἀπὸ χρόνια οἱ ἀγωνιζόμενοι κατὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πνευματικοὶ πατέρες καὶ ἔχουν διαπιστώσει θεολογικὰ ὅτι —ἐφόσον οἱ ἕως τώρα διαμαρτυρίες δὲν ἔφεραν κανένα ἀποτέλεσμα— ἡ μόνη καὶ ἔσχατη ἐνδεδειγμένη ἐνέργεια κατὰ τοὺς Ἁγίους εἶναι ἡ διακοπὴ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν καὶ αἱρετιζόντων ἐπισκόπων, ἀφοῦ μόνο ἔτσι ἀποφεύγουμε τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὴν αἵρεση καὶ ὑπερασπιζόμαστε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ διαπίστωση ὅτι ἀποτελεῖ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη ἡ ἀποτείχιση4, δὲν ἔγινε ὡς τώρα πράξη. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ οἰκουμενιστὲς ἡγέτες —ἐπειδὴ διαβλέπουν τὴν διστακτικότητά μας νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν μόνη ἀντίδραση καὶ ἐνέργεια ποὺ ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησία μὲ βάση τὴν Ὀρθόδοξο πίστη καὶ ἀναχαιτίζει τὸ κακό, προχωροῦν σὲ ὅλο καὶ περισσότερες οἰκουμενιστικὲς ἐνέργε-ιες γιὰ τὴν ἑδραίωση τῆς αἱρέσεως ποὺ προωθοῦν.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὲς  τὶς διαπιστώσεις καὶ ἐξελίξεις  (ποὺ ἐπεξηγοῦμε λεπτομερῶς σὲ φυλλάδιο5) καὶ παρὰ τὴν ἁμαρτωλότητά μας, συναριθμοῦμε καὶ ἐμεῖς τὸν ἑαυτό μας μὲ τὸν ἀριθμὸ ἐκείνων ποὺ ὡς τώρα ἔχουν ἀποτειχισθεῖ —εἴτε τοὺς γνωρίζου-με, εἴτε ὄχι— ἀκολουθώντας τοὺς Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐφ’ ὅσον ἡ αἵρεση καὶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς αἱρετίζοντες (σύμφωνα μὲ τὴν Πατερικὴ διδασκαλία) μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ Θεό.
Γνωστοποιοῦμε, λοιπόν, τὴν ἀπόφασή μας νὰ  ἀποτειχιστοῦμε
ἀπὸ τοὺς κατὰ τόπους αἱρετίζοντες ἐπισκόπους
καὶ νὰ μὴν ἔχουμε ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία μαζί τους,
ἕως ὅτου καταδικάσουν Συνοδικὰ μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα τὴν αἵρεση τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ τὴν ὑπηρετοῦν καὶ τὴν προωθοῦν.

Τὸ κείμενο αὐτό, ἀποτελεῖ Δήλωση Ὁμολογίας καί Ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς κοινωνοῦντας μὲ τὴν αἵρεση, ἀλλὰ καὶ Δήλωση συντάξεως διὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μὲ τὴν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Πρακτικὰ αὐτὸ σημαίνει, ὅτι (γιὰ νὰ παραμένουμε στὴν Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια καὶ Πίστη) θὰ ἀπέχουμε ἀπὸ ἐκκλησιαστικὲς πράξεις καὶ μυστήρια ποὺ τελοῦνται ἀπὸ ἱερωμένους ποὺ κοινωνοῦν καὶ μνημονεύουν αἱρετικοὺς καὶ αἱρετίζοντες ἐπισκόπους καὶ θὰ ἀναζητοῦμε ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ποὺ δὲν τοὺς μνημονεύουν καὶ ἀποκηρύσσουν τὸν Οἰκουμενισμό, σύμφωνα μὲ τὴν συμβουλὴ τῶν Ἁγίων: «Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας… σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι… εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» (Μ. Ἀθανασίου, Ἐκ τοῦ κατὰ αἱρέσεων, P.G. 35, 33 καὶ ΒΕΠΕΣ 33, 199).
Ἡ ἀπόφασή μας αὐτή, ξέρουμε πὼς θὰ διαστρεβλωθεῖ ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους (ἤδη ἔχει γίνει σὲ μεμονωμένες περιπτώσεις) καὶ θὰ παρουσιασθεῖ ὡς σχίσμα ἢ ἀπείθεια στὸν οἰκεῖο ἐπίσκοπο, καὶ ὡς οἰκειοθελὴς ἔξοδος ἀπὸ τὴν Ἐκκλ-ησία. Γι’ αὐτό:
Δηλώνουμε μὲ ἔμφαση ὅτι παραμένουμε στὴν Ἐκκλησία, τὴν «κιβωτὸ τῆς σωτηρίας», δὲν διανοηθήκαμε οὔτε πρὸς στιγμὴν νὰ δημιουργήσουμε, οὔτε δημιουργοῦμε ἄλλη παράταξη μέσα στὴν Ἐκκλησία, οὔτε προσχωροῦμε στὶς παρατάξεις τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλη Σύνοδο. Ἁπλῶς καὶ μόνον ἐφαρμόζουμε τὸν ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνα.
Πιστεύουμε ἀπολύτως, ὅτι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἐξέρχονται οἰκειοθελῶς ὅσοι ἀποδέχονται συνειδητὰ οἱαδήποτε αἵρεση καὶ ὅσοι χαράσσουν ἄλλη ὁδὸ ἀπὸ αὐτὴ ποὺ ὁριοθέτησαν οἱ Πατέρες διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν—Τοπικῶν Συνόδων καί, ἐπίσης, ὅσοι ἐν ἐπιγνώσει τοὺς ἀκολουθοῦν.
Πιστεύουμε καὶ ὁμολογοῦμε ὅ,τι ἀείποτε διδάσκει ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Συμβό-λου τῆς Πίστεως καὶ ἡ Ἱερὰ Παράδοση,  ἀλλὰ  ἀρνούμαστε νὰ ἀποδεχθοῦμε ὡς ἐπισκόπους καὶ νὰ ὑπακούσουμε σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀπαρνοῦνται ἢ ἀνέχονται –ἔργοις καὶ λόγοις– τὴν ἀλλοίωση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων καί, παρὰ τὴν ἐπὶ πολλὰ ἔτη ἐπισήμανση τῶν παραβάσεων, ἀγνοοῦν ἐπιδεικτικὰ τὶς διαμαρτυρίες καὶ τὴν ἀγωνία μας, ὡς ἐὰν νὰ μὴ ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἔτσι διολισθαίνουν συνεχῶς πρὸς τὴν αἵρεση, παρασύροντες τὸ ποίμνιο καὶ συνεργοῦντες στὴν ἀφομοίωσή του μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν ἀκύρωση τῆς σωτηρίας μας.
Ἐπεξηγοῦμε ἐπαρκῶς καὶ μὲ σαφήνεια ὅτι δὲν κάνουμε τίποτα ἄλλο, παρὰ νὰ ἐφαρμόζουμε τοὺς περὶ ἀποτειχίσεως ἰσχύοντες Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ὀρθοδό-ξου Ἐκκλησίας, 31ο  Ἀποστολικὸ καὶ ΙΕ΄ τῆς ΑΒ Συνόδου, τοὺς ὁποίους καθόρισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὡς ἀσφαλῆ ὁδὸ στὶς ἑκάστοτε περὶ Πίστεως καινοτομίες τῶν ἐπ-ισκόπων καὶ τοὺς ἐφάρμοσαν οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ καὶ μιμούμενοι αὐτούς, ἔχουν ἐπ-ίσης ἐφαρμόσει χιλιάδες κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί.
Ὁ ΙΕ΄ Κανὼν κατὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Νικοδήμου Μίλας, λέγει: «Ἐὰν Μητροπολίτης ἢ Πατριάρχης ἄρξηται νὰ διακηρύττῃ δημοσίᾳ ἐπ᾿ ἐκκλησίας αἱρετικήν τινα διδαχήν, ἀντικειμένην πρὸς τὴν ᾿Ορθοδοξίαν, τότε οἱ προαναφερθέντες κέκτηνται δικαίωμα ἅμα καὶ χρέος ν᾿ ἀποσχοινισθῶσι πάραυτα τοῦ ᾿Επισκόπου ἐκείνου, διὸ οὐ μόνον εἰς οὐδεμίαν θέλουσιν ὑποβληθῆ κανονικὴν ποινήν, ἀλλὰ θέλουσι καὶ ἐπαινεθῆ εἰσέτι, καθ᾿ ὅσον διὰ τούτου δὲν κατέκριναν καὶ δὲν ἐπανεστάτησαν ἐναντίον τῶν νομίμων ᾿Επισκόπων, ἀλλ᾿ ἐναντίον ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων, οὔτε καὶ ἐγκατέστησαν τοιουτοτρόπως σχῖσμα ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως, ἀπήλλαξαν τὴν ᾿Εκκλησίαν, ἐν ὅσῳ ἠδυνήθησαν, τοῦ σχίσματος καὶ τῆς διαιρέσεως».
Κατακλείοντας τὴν παροῦσα Δήλωση ἀποτειχίσεως ἐπισημαίνουμε ὅτι εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ὑποστοῦμε τὶς ὅποιες συνέπειες γιὰ τὴν ἐνέργειά μας αὐτή, γνωστοῦ ὄντος ὅτι ὁ αἱρετικὸς καὶ αἱρετίζων ἐπίσκοπος, δὲν ἀνέχεται διαμαρτυρίες ποὺ ἀποκαλύπτουν τὰ αἱρετικά του φρονήματα καὶ ἀμφισβητοῦν τὴν δεσποτικὴ ἐξουσία του· ἀντίθετα χρησιμοποιεῖ κάθε νομιμοφανὲς μέτρο γιὰ νὰ ἐξουδετερώσει τοὺς διαμαρτυρόμενους. Τραγικὸ παράδειγμα, τὰ συμβαίνοντα στὴν Ἐκκλησία τῆς Σερβίας, ἐναντίον τοῦ ἡρωϊκοῦ Μητροπολίτη Ράσκας καὶ Πριζρένης Ἀρτεμίου μετὰ τῆς συνοδείας αὐτοῦ.
Θὰ συνεχίσουμε ἀγωνιζόμενοι κατὰ τῶν αἱρέσεων, ἐνημερώνοντας, ὅσο δυνάμεθα καὶ ὅσο μᾶς ἐπιτρέπεται τοὺς ἐν Χριστῷ ὁμοπίστους γιὰ τὶς ἐκτροπὲς τῶν ἐπ-ισκόπων καὶ τὴν ἔνοχη σιωπὴ καὶ ἀδράνειά τους, στὴν περίοδο αὐτὴ ποὺ κορυφώ-νεται ἡ δράση τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἕπονται οἱ ὑπογραφὲς

Γιὰ τὴν Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ
Σημάτης Παναγιώτης, Ξανθά-Νάκου Χριστίνα, Γεωργίτσης Κωνσταντῖνος

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, 13 Μαρτίου 2011

________________________
Ὑποσημειώσεις:
1. Στὸ Μπάλαμαντ ἡ Ἐκκλησία «ἐξῆλθε ἀπὸ τὸν διάλογο τετρωμένη» καὶ ὁ Παπισμὸς ἀναγνωρίστηκε «ὡς ἰσότιμος Ἐκκλησία μὲ τὴν καθ’ ἡμᾶς Μία… Ἐκκλησία… Μετὰ τὴν ψευδοσύνοδο Φερράρας… εἶναι ἡ δεύτερη φορὰ ποὺ Ὀρθόδοξοι ἀμνηστεύουν τὶς σοβαρὲς αἱρέσεις» τοῦ παπισμοῦ (Καψάνη Γ., Ὀρθοδοξία καὶ Οὐμανισμός, σ. 7-8).
2. Πορίσματα Διορθόδοξου Συνεδρίου γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό, Θεσσαλονίκη 2004, περιοδ. «Θεοδρομία», τεῦχ. 4ο.
3. Σύμφωνα μὲ τὰ Πορίσματα Διορθοδόξου Συνεδρίου γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό: «Ἡ ἴδια ἡ πράξη τῆς συμμετοχῆς στὸ «Π.Σ.Ε.» καὶ στοὺς θεολογικοὺς διάλογους μὲ τοὺς αἱρετικοὺς, συνιστᾶ ἄρνηση τῆς μοναδικότητος τῆς Ἐκκλησίας» καὶ ἀποτελεῖ τὴν «μεγαλύτερη ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας»!
4. Μὲ δύο Διακηρύξεις, περισσότεροι ἀπὸ 150 κληρικοί, γράφουν: «Οἱ αὐτουργοὶ [τοῦ Οἰκουμενισμοῦ] ὁδηγοῦνται μόνοι τους στὴν ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἁγ. Ὀρθοδοξίας,  τὸ ὁποῖο  οὐδέποτε …ἐγνώρισε παρόμοια ἀποστασία.  Εἶναι ἀδύνατο πλέον οἱ ὀρθοδοξοῦντες Ἱεράρχες, πρεσβύτεροι, διάκονοι…, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ πείθονται εἰς ἡγουμ-ένους, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἀπώλεια». β) «Τὸ θέμα τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικούς, …εἶναι τὸ μεῖζον. Τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα νοσεῖ ἐπικίνδυνα· ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν νόσο εἴμαστε ὅλοι, ὄχι μόνον οἱ κοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ ὅσοι κοινωνοῦμε μὲ τοὺς κοι-νωνοῦντες…» (Ὀρθ. Τύπος, 15-3-02 καὶ 12.7.02). Ἐπίσης, μὲ ἐπιστολὴ πρὸς τὴν Ἱ. Κοινότη-τα (7/12/09), δεκάδες ἁγιορεῖτες μοναχοί, διαμαρτύρονται γιὰ τὴν σιωπὴ τῶν Ἁγιορειτῶν» παρὰ «τὶς δηλώσεις καὶ ἀποφάσεις τοῦ Πατριάρχου …καὶ ἄλλων ἐπισκόπων, ποὺ συνιστοῦν –γυμνῇ τῇ κεφαλῇ- ἀποδοχὴ καὶ διδαχὴ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς μεγαλύτερης ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως ὅλων τῶν ἐποχῶν… Δὲν εἶναι πλέον καιρὸς λό-γων, ἀλλὰ ἔργων», δηλαδή, «ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ πατριάρχου καὶ τῶν …συμφωνούντων ἢ σιωπώντων ἐπισκόπων». Καὶ καταλήγουν: «Ἐμεῖς, ἂν ἐσεῖς ἀπρακτήσετε, θὰ προτιμήσουμε νὰ πράξουμε τὰ θεάρεστα καὶ ὄχι τὰ εὐάρεστα».
5. Τὸ  Φυλλάδιο  ἀποστέλλεται στοὺς ἐνδιαφερόμενους καὶ ἀναρτᾶται στὴν ἱστοσελίδα μας:
www.paterikiparadosi.blogspot.com ὅπως καὶ σὲ ἄλλα ἱστολόγια.

Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 1,10 – 2,3)

Η υλικη δημιουργια

«Σὺ κατ᾽ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί» (Ἑβρ. 1,10)

ΚΑΙ πάλι, ἀγαπητοί μου, ὁ γέρων ἐπίσκοπος θὰ ὁμιλήσῃ. Ἀλλὰ ἐρωτῶ· ὑπάρχει σήμε­ρα διάθεσις ν᾽ ἀκούσῃ ὁ κόσμος τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ;
Ζοῦμε σὲ ἄσχημα – πονηρὰ χρόνια, σὲ ἡμέρες ἀντιχρίστου. Ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία, ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ θέλουν ν᾽ ἀ­κούσουν λό­γο Θεοῦ (βλ. Β΄ Τιμ. 4,4), σὰν τὸν ἄρρωστο ποὺ ἀηδιάζει καὶ τὸ πιὸ ἐκλεκτὸ φαγη­τό. Ὅπως προέλεγε μιὰ ἄλ­­λη προφητεία, οἱ ἄνθρωποι μάτια ἔχουν καὶ μά­τια δὲν ἔχουν, αὐτιὰ ἔχουν καὶ αὐτιὰ δὲν ἔ­χουν (βλ. Ἠσ. 6,9-10. Ματθ. 13,14-15). Ἔχουν μάτια καὶ αὐτιὰ γιὰ τὸ διάβολο, ἀλλ᾽ ὄχι γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὸ λόγο του. Σὲ τέτοια χρόνια ζοῦμε. Ἀλλὰ ἐσεῖς θέλε­τε, ἐλπίζω, ν᾽ ἀκούσετε κήρυγμα εὐαγγελίου.
Θὰ λάβω ἀφορμὴ ἀπὸ τὸν σημερινὸ ἀπόστο­­λο, ποὺ εἶνε μία περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑ­βραί­ους ἐ­πιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἕνα ἀριστούρ­γημα τοῦ πνεύματος. Τί λέει;
Εἶνε ἕνας ὕ­μνος· ὄχι τοῦ ἔρωτος ἢ τοῦ κόμματος ἢ κάποιας ἀνθρωπίνης ἰδεολογίας, ἀλλὰ ὕ­μνος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός, λέει, εἶνε παραπάνω κι ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους. Δὲν εἶ­νε ἕνα δημιούργημα· εἶνε ὁ ἴδιος ὁ Δημι­ουργὸς τοῦ παντός, τέλειος Θεός, «ὁμο­ούσι­ος τῷ Πατρί», καθὼς διδάσκει ἡ ἁγία μας Ἐκ­κλησία (Σύμβ. πίστ.). Λέει γιὰ τὸ Χριστὸ λόγια, τὰ ὁ­ποῖα ὁ ἀπόστολος παίρνει ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Ψαλμῶν. «Σύ», λέει, «κατ᾽ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰ­σιν οἱ οὐρανοί» (Ἑβρ. 1,10. Ψαλμ. 101,26-27). Παρουσι­άζει τὴ γῆ καὶ τοὺς οὐρανοὺς ὡς δημιούργη­μα καὶ ἔρ­γο τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ. Ἐπάνω στὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἂς κάνουμε μερικὲς σκέψεις.

* * *

Τί εἶνε, ἀγαπητοί μου, αὐτὴ ἡ γῆ; Ἕνα ἄ­στρο εἶνε, ἕνα ἀπὸ τὰ ἑ­κατομμύρια – δισεκατομμύρια ἄστρα ποὺ ὑπάρχουν στὸ σύμπαν.
Ποῦ στηρίζεται – ποῦ στέκεται τὸ ἄστρο αὐτό; Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἔλεγαν, ὅτι στηρίζεται πάνω στοὺς ὤμους ἑνὸς μυθικοῦ γίγαν­τος ποὺ λεγόταν Ἄτλας· αὐτός, ἔλεγαν, σηκώνει τὴ γῆ. Ἀλλὰ ἡ ἐπιστήμη, ἢ μᾶλλον ἐνωρίτερα ἡ ἁγία Γραφή, ἀπορρίπτει τὸν μῦθο. Δια­βά­στε τὸν Ἰώβ, νὰ δῆτε. Προτοῦ ν᾽ ἀποφανθῇ ἡ ἐπιστή­μη, ἡ Γραφὴ εἶπε, ὅτι ἡ γῆ στηρίζεται «ἐπὶ οὐδενός», ἐπάνω στὸ τίποτα (Ἰὼβ 26,7). Πουθενὰ δὲ στηρίζεται, εἶνε με­τέωρη. Ἕνα τέτοιο οὐρά­νιο σῶμα, ποὺ ζυγίζει δισεκατομμύρια τόννους, πῶς κρατιέ­ται στὸ διάστημα καὶ δὲν πέφτει; Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτῆστε τοὺς ἐπιστήμονες. Τὴν κρατάει, λένε, μιὰ ἀόρατη κλωστή. Ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ κλωστή; Τὴν ὀ­νομάζουν «παγκόσμιο ἕλξι». Ὁ ἥλιος, λέει, τραβάει τὴ γῆ καὶ ἡ γῆ τὴ σελήνη. Αὐτὴ εἶνε ἡ «κλωστή». Κόπηκε ἡ «κλω­στή»; χάος! Τώρα τί ἀκριβῶς εἶνε ἕλξις, οὔτε καὶ ὁ Νεύτων δὲν μπόρεσε νὰ ἐξηγήσῃ. Αὐτὰ τὰ πράγματα στὴν οὐσία τους εἶνε μυστήρια.
Καὶ δὲν εἶνε μόνο αὐτό, ὅτι ἡ γῆ μένει μετέ­ωρη. Τὸ ἄλλο καταπληκτικὸ εἶνε, ὅτι ἡ γῆ δὲ μένει στάσιμη· κινεῖται, τρέχει ἰλιγγιωδῶς, σὰν πύραυλος καὶ δι­αστημόπλοιο. Ἂν πῇς σ᾽ ἕναν ἄπιστο ὅτι τὸ διαστημόπλοιο ἔγινε ἔτσι μόνο του, θὰ σὲ πῇ τρελλό. Εἶνε δυνατόν, σοῦ λέει, ἕνας πύραυλος, ποὺ κοπίασαν τόσοι καὶ τό­σοι μέχρι νὰ ἐκτοξευθῇ, ἐσὺ νὰ λὲς πὼς ἔ­γινε μόνος του; Ἀλλὰ τί εἶνε ὁ πύραυλος; τίποτα δὲν εἶνε μπροστὰ στὸ τεράστιο αὐτὸ δι­αστημόπλοιο, τὴ γῆ μας, ποὺ ταξιδεύει ἐπὶ τό­σες χιλι­ετίες μὲ ἐπιβάτες τόσα δισεκατομμύρια ἀν­θρώπους. Θαυμαστὸ πρᾶγμα.
Ἡ γῆ κινεῖται. Τί κινήσεις κάνει; Ἐκτελεῖ δύο δρομολόγια, ἕνα μεγάλο καὶ ἕνα μικρό. Μὲ τὸ μεγάλο κάνει ἕναν ἀπέραντο κύκλο γύ­ρω ἀπὸ τὸν ἥλιο μέσα σὲ 365 ἀκριβῶς ἡμέρες, καὶ μὲ τὸ μικρὸ κάνει συγχρόνως μιὰ στρο­φὴ γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό της μέσα σὲ 24 ὧρες. Ἡ μία κίνησις εἶνε τὸ ἔτος, ἡ δεύτερη εἶνε τὸ ἡ­μερονύκτιο. Θαυμαστὰ πράγματα, ποὺ δὲν ὀ­φείλονται βεβαίως στὴν τύχη. «Σύ…, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί».
Θαυμαστὸ πρᾶγμα εἶνε ἐπίσης ἡ ὡρισμένη θέσι στὴν ὁποία βρίσκεται ἡ γῆ. Ἐὰν δηλαδὴ ἡ γῆ ἦ­ταν πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὸν ἥλιο, τότε ἡ θερμοκρασία της θὰ ἔπεφτε 10, 20, 30, 100, 200, 500, 1000 βαθμοὺς ὑπὸ τὸ μηδέν. Θὰ πάγωναν τὰ πάντα, ποτάμια λίμνες θάλασσες θὰ κρυστάλλωναν, τὰ δέντρα θὰ ξεραίνονταν, θὰ γινόταν ὅλη ὅπως ὁ Βόρειος Πόλος. Ἐὰν πάλι ἡ γῆ ἦταν πιὸ κοντὰ στὸν ἥλιο, τότε τὸ θερμόμετρο θὰ ἀνέβαινε, ὄχι στοὺς 40 βα­θμοὺς ποὺ φτάνει τὸ καλοκαίρι καὶ ὑποφέρουμε, ἀλλὰ στοὺς 100, 200, 300, 1000 βαθμούς! Κάρβουνο θὰ γινόταν ἡ γῆ. Ποιός ὥρισε τὴ γῆ σ᾽ αὐτὴ τὴ θέσι, τὴν κανονικὴ θέσι, ὥστε νὰ μπορῇ ἐπάνω σ᾽ αὐτὴν νὰ ὑπάρχῃ ζωή;
Θαυμαστὸ τὸ φαινόμενο ὅτι ἡ γῆ εἶνε μετέ­ωρη, θαυμαστὸ τὸ ὅτι κινεῖται καὶ κάνει δρομολόγια μὲ ἀκρίβεια, θαυμαστὸ τὸ ὅτι διατηρεῖ μία καθωρισμένη ἀπόστασι ἀπὸ τὸν ἥλιο. Θέλετε καὶ κάτι ἄλλο; Τὸ εἶπα ἤδη· πάνω στὴ γῆ ὑπάρχει ζωή. Στὴ σελήνη καὶ τοὺς ἄλλους πλανῆ­τες ἐπικρα­τεῖ ξηραΰλα· εἶνε σὰν τὴ Σαχάρα. Μόνο ἐδῶ στὴ γῆ ὑπάρχουν ὅλες οἱ συνθῆκες καὶ προϋποθέσεις γιὰ ζωή· καὶ χορτάρια καὶ δέντρα καὶ πουλιὰ καὶ ζῷα, τὰ πάντα. Κανένα ἄλλο ἀστέρι, δὲν ἔχει τόσα ἀγαθά. Ἡ γῆ εἶνε τὸ διαμάντι τῆς δημιουργίας.
Ἐπάνω στὴ γῆ εἶνε ὅλα ὡραῖα. Ἀλλὰ τὸ πιὸ ὡραῖο ποιό εἶνε; ὁ ἄνθρωπος. Τὸ σκεφθήκαμε ποτὲ τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος; Δὲν τὸν ἐξετάζω ψυ­χικῶς· σωματικῶς μόνο νὰ τὸν ἐξετάσουμε, ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ τελειότερο ἐργοστάσιο. Θαυμάζεις ἕνα ρολόι, ἕνα αὐτοκίνητο, ἕνα πύραυλο, ἕνα ὁποιοδήποτε κατασκεύασμα; Αὐτὰ δὲν εἶνε τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος εἶνε τὸ τε­λειότερο κατασκεύασμα. Τὰ μάτια του φωτογραφικὴ μηχανή, τὰ αὐτιά του ῥαντάρ, ἡ καρδιά του ἀντλία, οἱ φλέβες του ὑδραυλικὸ σύστημα, τὸ στομάχι του χημικὸ ἐργαστήριο… Ἐγὼ ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι. «Εἶπεν ἄ­φρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 13,1).
Τὸ πιὸ θαυμαστὸ ὅμως ἀπ᾽ ὅλα ποιό εἶνε; Ὅτι ἐπάνω ἐδῶ στὴ γῆ ἦρθε ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἂν στὸ σπίτι σου – στὴν καλύβα σου ἔρθῃ ὁ νο­μάρχης ἢ ὁ βουλευτὴς ἢ ὁ πρωθυπουργὸς ἢ ὁ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας, τὸ θεωρεῖς μεγάλο πρᾶγμα. Λοιπὸν ἐπάνω ἐδῶ στὴν καλύβα τῆς γῆς ἐπάτησε – ποιός; Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τί τιμή, τί δόξα γιὰ τὸν πλανήτη μας ἡ ἐπίσκεψις καὶ παραμονὴ τοῦ Θεανθρώπου σ᾽ αὐτὸν ἐπὶ 33 χρόνια, καὶ μάλιστα ἡ θυσία του! Κανένας ἄλλος πλανήτης δὲν ἐ­γνώρισε τέτοια δόξα.
Ὡραία καὶ θαυμαστὴ ἡ γῆ αὐτή, καὶ μεγάλη τιμὴ καὶ δόξα ἐγνώρισε. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν συμπεριφέρθηκε ἀπέναντί της ὅπως ἔ­πρεπε. Δὲν τὴν σεβάστηκε ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς τόπο κατοικίας του. Μὲ τὴν πτῶσι του στὴν ἁμαρτία καὶ ὅλες τὶς ἐπακόλουθες συνέ­πειες ἐπηρέασε καὶ ἐπισκίασε τὴ λάμψι τοῦ πλανήτου αὐτοῦ. Δὲν εἶνε πλέον παρθένος ἡ γῆ· εἶνε μολυσμένη ἀπὸ ἀνθρώπινο αἷμα, κι ἀναστενάζει καὶ ὑποφέρει. Ὁ ἄνθρωπος ἐμόλυνε τὴ δημιουργία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Κύριος ὅμως δὲν θ᾽ ἀνεχθῇ ν᾽ ἀφήσῃ τὰ κτίσματά του σ᾽ αὐτὴ τὴν κατάστασι. Τί θὰ κά­νῃ; Θὰ τὰ πάρῃ, λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος, θὰ τὰ βάλῃ μέσα σὲ κλίβανο καὶ πλυντήριο, καὶ θὰ βγοῦν καινούργια (βλ. Ἑβρ. 1,12. Ψαλμ. 101,27). Κι ἂν τώρα ἡ κτίσις εἶνε ὡραία, πόσο ὡραιότερη θὰ εἶνε τότε! «καινὴν γῆν καὶ καινοὺς οὐρανοὺς προσδοκῶμεν», λέει ἡ Γραφή (Ἀπ. 21,1. Βλ. Β΄ Πέτρ. 3,13).

* * *

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, εἶνε αἰ­ώ­νιος. «Σύ…, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί». Καὶ «τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς», ὅ­πως λέει πάλι ὁ ψαλμῳδός (Ψαλμ. 23,1). Ναί, τοῦ Θεοῦ εἶνε ὅλα, δικό μας τίποτα. Ἐμεῖς εἴμαστε φιλοξενούμενοι. Ἡ γῆ, λέει ὁ ἅγιος Ἰωάν­νης ὁ Χρυσόστομος, εἶνε ἕ­να ξενοδοχεῖο. Στὸ ξενοδοχεῖο κοιμᾶ­σαι, ἀλλὰ δὲ λὲς Εἶνε δικό μου· πληρώνεις ἕνα ἐνοίκιο καὶ φεύγεις.
Καὶ γιὰ τὴ γῆ λοιπὸν ὁ Θεός, ὁ ἰδιοκτήτης, ζητάει ἐνοίκιο. Ποιό εἶνε τὸ ἐνοίκιο, τί ζητάει ἀπὸ μᾶς; Ἕνα εὐχαριστῶ. Εἰκοσιτέσσερις ὧ­ρες ἔχει τὸ ἡμερονύκτιο καὶ ἑκατὸν ἑξηνταοκτὼ ἡ ἑβδομάδα· ἔλα μιὰ ὥρα στὴν ἐκκλησία νὰ πῇς ἕνα εὐχαριστῶ στὸ Μεγαλοδύναμο. Μὴ γίνεσαι πιὸ ἀχάριστος κι ἀπὸ τὸ σκυλί, ποὺ ὅταν τοῦ ῥίξῃς ἕνα κόκκαλο κουνάει τὴν οὐρά του καὶ σοῦ λέει εὐχαριστῶ. Ὁ ἄνθρωπος, ἀντὶ γιὰ εὐχαριστῶ, ἀνοίγει τὸ βρωμερό του στόμα καὶ βλαστημάει τὰ θεῖα. Κ᾽ ὕστερα ἀποροῦμε γιατί σείεται ἡ γῆ…
Ἡ ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶνε, ἀ­δελφοί μου, καιρὸς μετανοίας, ἐξομολογήσεως, ἐ­πιστροφῆς στὸ Θεό. «Μετανοεῖτε», μᾶς φωνάζει σήμερα καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλα­μᾶς. Μα­κάρι ὅλοι νὰ καταλάβουμε, ὅτι ἐδῶ στὴ γῆ ἔ­χουμε μεγάλο προορισμό, μὲ τὴν πίστι ὅτι ὅ­λα αὐτὰ τὰ δημιούργησε ὁ Θεός· «Σὺ κατ᾽ ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου  Κωνσταντίνου & Ἑλένης Ἀμυνταίου 10-3-1985)

Προηγιασμένη θεία λειτουργία

Φως στο σκοταδι

«Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι» (Προηγ.)

Η Προηγιασμένη εἶνε, ἀγαπητοί μου, μία ἰ­δι­­αιτέρα λειτουργία τῆς ἁγίας μας Ἐκ­κλη­σί­ας. Χαρακτηριστικό της, ὅπως δείχνουν τὰ καλύμματα τῆς ἁγί­ας τραπέζης καὶ τὰ ἄμφια τοῦ ἱερέως, εἶνε ἡ κατάνυξις καὶ τὸ πένθος. Πενθοῦ­­με γιὰ τὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰη­σοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὰ δικά μας ἄθλια πάθη, γιὰ τὶς ἁμαρτίες κλή­ρου καὶ λαοῦ, καὶ ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξουμε ἕνα σημεῖο τῆς λειτουργίας αὐτῆς. Εἶνε τὸ σημεῖο ποὺ ὁ ἱερεὺς κρατώντας ἀναμ­μένη λαμπάδα καὶ θυμιατὸ βγαίνει στὴν ὡ­ραία πύλη ἐνῷ τὰ φῶτα εἶνε σβηστά, εὐλογεῖ σταυροειδῶς τὸ ἐκκλησί­ασμα καὶ λέει· «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι». Αὐ­τὴ ἡ ἐκφώνησις περιέχει σπουδαῖα νοήματα.
Περὶ φωτὸς λοιπὸν θὰ εἶνε ὁ λόγος. Καὶ ὑ­πάρχει φῶς ὑλικὸ καὶ φῶς πνευματικό.

* * *

Τὸ ὑλικὸ φῶς, ἀγαπητοί μου, τὸ δημιούργη­σε ὁ Θεός· Αὐ­τὸς εἶπε «Γενηθήτω φῶς· καὶ ἐ­γένετο φῶς» (Γέν. 1,3). Πηγές του ὥρισε γιὰ τὴν ἡ­μέ­ρα τὸν ἥλιο καὶ γιὰ τὴ νύχτα τὴ σελήνη. Τὸ φῶς μᾶς εἶνε ἀ­ναγκαῖο. Ὅ­ταν ὁ ἥλιος δύῃ, προ­σπαθοῦμε νὰ ἔχουμε φῶς μὲ ἄλ­λα μέσα· σήμερα μὲ τὸ ἠλεκτρικὸ ῥεῦμα, παλαιότερα μὲ λάμπα πετρε­λαίου, μ᾽ ἕνα λυχνάρι, μ᾽ ἕνα κερί, ἀκόμα καὶ μ᾽ ἕνα δᾳδί. Χωρὶς φῶς δὲν ζοῦ­με· ἂν καμμιὰ φορὰ παρουσιαστῇ βλά­βη, ζητᾶμε νὰ διορθωθῇ τὸ συν­τομώτερο. Κι ὅ­ταν στὸ σπίτι ἔρθῃ τὸ φῶς, ὅλοι ἔχουμε χαρά. Ἐὰν περπατάῃ καν­εὶς στὰ σκοτεινά, κινδυνεύει νὰ σκοντάψῃ καὶ νὰ πέσῃ· δὲν μπορεῖ νὰ ἐργασθῇ, δὲν μπο­ρεῖ νὰ βρῇ κάτι ποὺ ψάχνει. Ἔχουμε καὶ παραδεί­γματα στρατιωτῶν πού, μέσ᾽ στὸ σκοτάδι, ἀντὶ νὰ πυροβολήσουν ἐχθρούς, πυροβόλησαν συστρατιῶτες – ἀδέρφια τους.
Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὑλικὸ ὑπάρχει καὶ τὸ πνευματικὸ φῶς, ποὺ ἔρχεται νὰ διαλύσῃ τὸ ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ σκοτάδι ποὺ ἁπλώνεται γύρω. Μπορεῖ νὰ ἠλεκτροφωτίσουμε κάθε γωνιά, καὶ ὅμως ὑπάρχει σκοτάδι. Τὸ μεγάλο σκοτάδι δὲν εἶνε τὸ ὑλικό, στοὺς δρόμους ἢ στὰ σπίτια· τὸ μεγάλο σκοτάδι, ἀδελφοί μου, εἶνε μέσα μας, στὴν καρδιά μας, στὰ μυαλά μας. Αὐτὸ λίγοι τὸ καταλαβαίνουν.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ μεγάλους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ τὸ ἅγιό του λείψανο εἶνε στὴ Θεσσαλονίκη, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλα­μᾶς, ἔλεγε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, φώτισόν μου τὸ σκότος». Αὐτὴ τὴν προσευχὴ ἔκανε διαρκῶς στὸ ἀσκητήριό του. Διότι πράγματι μέσα μας ὑπάρχει σκοτάδι. Τὸ λέει καὶ ἡ ἁγία Κασσιανὴ στὸ ὡραῖο τροπάριό της· Κύριε, ζῶ στὴν ἁμαρτία· «νύξ μοι ὑπάρχει… ζοφώδης τε καὶ ἀ­σέληνος», ἔχω νύχτα χωρὶς φεγγάρι, νύχτα μὲ πυκνὸ σκοτάδι (δοξ. ἀποστ. αἴν. Μ. Τετ.).
Κατασκότεινη ἡ ζωή μας, βυθισμένη στὴ νύ­χτα τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν. Ποιά δύναμι στὸν κόσμο, ποιά φιλοσοφία, μπορεῖ νὰ διαλύσῃ τὸ σκοτάδι αὐτό; Μπορεῖ κάποιος νά ᾽χῃ κάνει τὸ μυαλό του ἐγκυκλοπαιδικὸ λεξικό, κι ὅμως νά ᾽χῃ μεσάνυχτα στὰ πιὸ ζωτικὰ θέματα. Ρωτῆστε τοὺς μακρὰν τοῦ Χριστοῦ σοφοὺς π.χ., τί εἶνε Θεός καὶ ποιά ἡ σχέσι μας μαζί του; Κανείς δὲν θὰ σᾶς ἀπαν­τήσῃ μὲ τὰ λίγα καὶ καθαρὰ ἐκεῖνα λόγια τοῦ Χριστοῦ «Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4,24). Ρωτῆστε τους τί εἶνε ὁ ἄν­θρωπος; Ἡ φιλοσοφία δὲν λύνει τὸ αἴνιγμα. Ὁ Χριστὸς λέει· ὁ ἄνθρωπος ἔχει θεία καταγωγή, εἶνε ἀθάνατος, ἀλλὰ κάποτε ἔπεσε καὶ τώρα στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του κρύβεται βόρ­βορος, πάθη – κακίες – ἐλαττώματα· ἔχει ἀνάγ­κη ῥιζικῆς ἀλλαγῆς, ἀλλαγῆς καρδίας, ν᾽ ἀναγεννηθῇ, νὰ γίνῃ νέος ἄνθρωπος, καινὴ κτίσις, νέα δημι­ουργία. Ρωτᾷς τοὺς φιλοσόφους γιὰ τὴν ψυχή, καὶ πελαγώνουν σὲ ἰδέες καὶ θεωρίες. Ὁ Χριστὸς ἀπαντᾷ μὲ λίγες ἀθάνατες λέξεις· «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδή­σῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυ­χὴν αὐ­τοῦ;» (Μᾶρκ. 8,36). ῾Ρωτᾷς τοὺς φιλοσόφους, ποῦ εἶνε ἡ εὐτυχία, καὶ σὲ ζαλίζουν· στὴ δύνα­μι, στὸ χρῆμα, στὴ δόξα, στὴ γνῶσι… Ὁ Χριστὸς λέει· τὸ κλειδὶ τῆς εὐτυχίας εἶνε ἡ ἀρετή, ἡ ἁ­γιότης. Ρωτᾷς, ποιός τέλος πάντων εἶνε ὁ προ­ορισμός μας; καὶ δὲν ἀκοῦς μιὰ σωστὴ κουβέντα. Ὁ Χριστὸς δείχνει τὸν οὐρανὸ καὶ λέει· «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. 1,16). Πηγαίνεις καὶ στοὺς τάφους καὶ ρωτᾷς γιὰ τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου, τί γίνεται ἐδῶ; Οἱ σοφοὶ σιωποῦν· ὁ Χριστὸς ἀπαντᾷ μὲ λόγια καὶ ἔργα. Στὶς ἀδερφὲς τοῦ Λαζάρου εἶπε· Μὴν κλαῖτε, «ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή». Κ᾽ ἐμ­πρὸς στὸ μνῆμα προστάζει· «Λάζαρε, δεῦ­ρο ἔξω» (Ἰω. 11,25,43) κι ὁ Λάζαρος ἀνασταίνεται. Τέλος ὁ ἴδιος τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως συν­τρίβει τὶς χάλκινες πύλες τοῦ ᾅδου καὶ τότε ἀκούγε­ται ὁ παιάν· «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐ­ρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια…» (καν. Πάσχ.).
«Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι». Ὁ Χριστὸς εἶ­νε τὸ φῶς. Τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ τὸ μεσημέρι θ᾽ ἀκούσουμε· «Σέ, τὸν ἀναβαλλόμενον τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον» (Ψαλμ. 103,2 καὶ δοξ. ἀποστ. ἑσπ. Μ. Σαβ.). Ὅπως ἐμεῖς φοροῦμε ροῦχο, ἔτσι ὁ Χριστὸς ὡς ἔν­δυμα, ὡς ροῦχο του, ἔχει τὸ φῶς.
Καὶ ὄχι μόνο εἶνε φῶς ὁ Χριστός, ἀλλὰ ἔχει τὴ δύναμι κ᾽ ἐμᾶς, ποὺ εἴμαστε στὸ σκοτάδι, νὰ μᾶς κάνῃ παιδιὰ τοῦ φωτός, «υἱοὺς φω­τὸς» καὶ «υἱοὺς ἡμέρας» (Ἰω. 12,36. Α΄ Θεσ. 5,5). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔγραψε στοὺς προγόνους μας· Ζούσα­τε κάποτε στὸ σκοτάδι· τώρα εἶστε φῶς, γι᾽ αὐτὸ «ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε» (Ἐφ. 5,8), νὰ ζῆτε σὰν παιδιὰ τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἡμέρας.

* * *

Μὲ ποιό τρόπο ἆραγε μποροῦμε νὰ γίνουμε φῶς; Ἡ ἀπάντησι, ἀγαπητοί μου, εἶνε· διὰ τῆς πίστεως. Ναί· ὅποιος πιστέψῃ πραγματικά, θὰ λάβῃ τὸ φῶς. Τὸ εἶ­πε ὁ Κύριος· «Ὁ ἀ­κολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατή­σῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾽ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς»· ὅ­ποιος μὲ ἀκολουθήσῃ, ὅποιος πιστέψῃ στὰ λόγια μου, δὲν θὰ ζῇ πλέον στὸ σκοτάδι, ἀλλὰ θὰ ἔχῃ τὸ φῶς τῆς ζωῆς· «ἡ σκοτία οὐ μὴ καταλά­βῃ αὐ­τόν» (βλ. Ἰω. 8,12· 12,35), θὰ ζῇ μέσα στὸ φῶς.
Μπορεῖ λοιπὸν ὁ καθένας νὰ γίνῃ φῶς διὰ τῆς πίστεως. Ἀλλ᾽ ὄχι τῆς πίστεως τῆς νεκρᾶς, τῆς τυπικῆς, τῶν χειλέων· χρειάζεται πίστις ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ ἔργα. Ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος λέει, ὅτι τὴν πίστι μας πρέπει νὰ τὴ δεί­ξουμε μὲ ἔργα (βλ. Ἰακ. 2,18), μὲ συνεπῆ ζωὴ καὶ μὲ παράδειγμα φωτεινό. Καὶ ὁ προφήτης Ἠ­σαΐας φωνάζει· Ὄχι ξηρὰ θρησκευτικότης, μιὰ τυπικὴ νηστεία καὶ μιὰ ἀσήμαν­τη ἐλεημοσύνη, καὶ κατόπιν ὑπερηφάνεια καὶ καύχησις, σὰν νὰ λέμε· Θεέ, δὲν εἶδες ποὺ σοῦ ἔκανα αὐτὸ κι αὐτό; λοιπὸν πλήρωσέ με τώρα! Ἐὰν νομίζετε ὅτι ἔτσι θὰ σωθῆτε, ἀπατᾶσθε. Θέλεις, λέει ὁ Ἠ­σαΐας, νὰ διαλυθῇ τὸ σκοτάδι τῆς ψυχῆς σου; ἀποκατάστησε τὸ δίκαιο, ἀπόδωσε δικαιοσύνη, δεῖξε ἔμπρακτη ἀγάπη καὶ ἐλεημοσύνη, καὶ τότε «ῥαγήσεται πρώϊμον τὸ φῶς σου» (Ἠσ. 58,8), τότε θὰ ἔλθῃ νωρὶς σ᾽ ἐσένα ἡ νοητὴ χαραυγή, τότε στὴν ἀσέληνη νύχτα σου θὰ λάμψῃ τὸ φῶς τοῦ νοητοῦ ἡλίου.
Δὲν ἀρκεῖ, ἀδελφοί μου, νὰ λέμε μόνο μέσα στὸ ναὸ καὶ ν᾽ ἀ­κοῦ­με στὴν Προ­ηγιασμένη ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ φῶς ποὺ «φαίνει πᾶσι», ποὺ φωτίζει δηλαδὴ ὅλους. Ὁ ἴδιος στὴν Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία ζητάει ἀπὸ τὰ παιδιά του· «Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐ­ρανοῖς» (Ματθ. 5,16). Θέλει, καθένας ἀπὸ μᾶς νὰ γινώμαστε ἀφορμὴ νὰ δοξάζεται ὁ οὐράνιος Πατέρας ἀ­πὸ ἐκείνους ποὺ θὰ βλέπουν τὰ κα­λὰ ἔρ­γα μας, τὴν συνεπῆ καὶ ἐνάρετη ζωή μας.
Παρὰ τὰ τόσα φῶτα τῶν διαφημίσεων, παν­τοῦ ἐπικρατεῖ σκοτάδι· στὰ σπίτια, στοὺς δρό­μους, στὰ γραφεῖα, στὰ ἐργοστάσια, στὰ σχολεῖα, στὸ στρατό, στὰ δικαστήρια, στὰ νοσοκο­μεῖα, στὰ ὑπουργεῖα, στὴ βουλή, στὰ παλάτια τῶν κυβερνώντων. Ὅσοι ἀξιωθήκαμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ πάρουμε λίγο φῶς, ἔχουμε χρέος νὰ ζήσουμε σὰν παιδιὰ τοῦ φωτός, ὄχι τῆς νύχτας – νυχτερίδες. Ἕνας ἀληθι­νὸς Χριστιανός, ὅπως βλέπουμε στοὺς βίους τῶν ἁγίων, γίνεται φῶς, ἕνας μικρὸς ἥλιος, ποὺ ἀκτινοβολεῖ γύρω του τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τότε πράγματι στὸ πρόσωπό του τὸ «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι».
Ἂς ἀνάβῃ ὁ κόσμος τόσα φῶτα τεχνητά. Ἐγὼ προτιμῶ νὰ κάθωμαι σὲ μιὰ καλύβα καὶ νὰ φωτίζωμαι ἀπὸ τὴ λαμπάδα τῆς Προηγιασμένης· προτιμῶ νά ᾽χω τὸ Χριστό, «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8,12), παρὰ νὰ ζῶ στὰ παλάτια μὲ τὰ φῶτα τοῦ ψεύτικου πολιτισμοῦ.
Αὐτὸ τὸ οὐράνιο φῶς νὰ προσπαθήσουμε, ἀδελφοί μου, ν᾽ ἀποκτήσουμε μὲ τὴν πίστι, μὲ τὰ ἔργα, μὲ τὴν προσευχή, μὲ ὅλα τὰ μέσα ποὺ προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας· νὰ γίνουμε μέσα στὸν κόσμο μικροὶ πολυέλεοι, πνευματικὲς λαμπάδες, καλώντας ὅλους τοὺς γύρω μας καὶ λέγοντας · «Δεῦτε, λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός» (ἀκολ. Ἀναστ.). Τὸ δὲ Φῶς, τὸ ἀν­έσπερο, τὸ ἄδυτο, τὸ αἰώνιο, εἶνε ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 7-4-1971 Τετάρτη βράδυ)

________

ΣΕΡΒΙΚΑ

_______

“ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ”

BIBΛIO  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΕΞΕΔΟΘΗ ΤΟ 1970, (σελ. 254-305)

ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΑΜΑ

• «Κύριε, ἐν τῷ πλήθει τοῦ ἐλέους σου εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκόν σου, προσκυνήσω πρὸς ναὸν ἅγιόν σου ἐν φόβῳ σου. Κύριε, ὁδήγησόν με ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου, κατεύθυνον ἐνώπιόν σου τὴν ὁδόν μου» (Ψαλμ. 5, 8 – 9).

Η θρησκευτικότητα του ανθρώπου

Ο άνθρωπος, αγαπητοί μου αναγνώστες, ο άνθρωπος δεν είναι κτήνος. Δεν είναι μια βελτιωμένη έκδοση του γορίλλα, όπως τον θέλουν οι υλιστές και οι άθεοι. Όχι. Ἀβυσσος χωρίζει τον άνθρωπο από το κτήνος. Σε κάθε άνθρωπο, όπως λέει και ο αρχαίος φιλόσοφος, ο Αριστοτέλης, ενοικεί «ἀρχὴ ἄυλος, ἄφθαρτος, ἀλλοτρία τῆς φύσεως τοῦ σώματος, νοῦς ποιητικὸς (δημιουργικός), τὰ πάντα νοῶν καὶ ἑαυτὸν νοῶν». Μέσα στον άνθρωπο κατοικεί ουσία άυλη και αθάνατη, κατοικεί ψυχή, η οποία ως άλλος άγγελος αίρεται στα ύψη και φτερουγίζει σε κόσμους άυλους και πνευματικούς. Η ψυχή δείχνει την υπεροχή του ανθρώπου, την πνευματικότητά του. Πολλά μάλιστα είναι τα γνωρίσματα, τα οποία αποδεικνύουν την πνευματικότητα του ανθρώπου. Αλλά το κυριότερο απ’ αυτά είναι, αυτό που δεσπόζει στην ανθρώπινη ύπαρξη και την διακρίνει έντονα από όλα τα όντα της ζωολογικής κλίμακας, είναι η θρησκευτικότητα. Ο άνθρωπος είναι, προ πάντων, ον θρησκευτικό, ή, όπως είπε κάποιος από τους νεότερους φιλοσόφους, ον μεταφυσικό.
Το θρησκευτικό συναίσθημα, το ευγενέστερο και υψηλότερο όλων των συναισθημάτων της ανθρώπινης καρδιάς, όπως βεβαιώνει η ψυχολογική ανάλυση, είναι έμφυτο. Λέγοντας μάλιστα έμφυτο εννοούμε ότι σ’ αυτή τη φύση της ψυχής υπάρχει τάση και ροπή προς τα πάνω, προς μυστική επικοινωνία και εξάρτηση από το υπέρτατο Ον, από το Θεό. Υπάρχει ο λόγος, ο θείος λόγος, ο σπερματικός λόγος, όπως λένε οι Πατέρες. Και όπως μέσα σ’ ένα φυσικό σπόρο υπαρχει ζώπυρο, υπάρχει δύναμη, η οποία, σε κατάλληλες συνθήκες, κάνει το σπόρο να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί και να ανυψωθεί σε φυτό και μεγάλο δένδρο, κατά παρόμοιο τρόπο και στην ψυχική σύσταση του ανθρώπου, σαν σε σπόρο, υπάρχει θείο ζώπυρο, υπάρχει μυστηριώδης δύναμη, η οποία, σε κατάλληλες συνθήκες, είναι δυνατό να εξελιχθεί σε δένδρο ευσκιόφυλλο και αγλαόκαρπο πνευματικής ζωής. Γι’ αυτό το λόγο, ο άνθρωπος από φιλόσοφο της αρχαιότητας ονομάστηκε δένδρο ουράνιο, δένδρο, δηλαδή, το οποίο, σε αντίθεση με τα φυσικά δένδρα, ρίχνει τις ρίζες του προς τα πάνω, στην περιοχή του Ουρανού, και από εκεί αντλεί τους ζωτικούς χυμούς. Η τυχόν αποκοπή των ριζών από τον Ουρανό έχει ως βέβαιη συνέπεια την ηθική και πνευματική παρακμή και αποξήρανση του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος πεινά και διψά τον Αιώνιο Θεό. Της πνευματικής αυτής δίψας άριστη έκφραση αποτελεί ο φλογερός στίχος του προφητάνακτος Δαβίδ· «Ὁ Θεός, ὁ Θεός μου, πρὸς σὲ ὀρθρίζω· ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ» (Ψαλμ. 62, 2). Τη δίψα και την πείνα αυτη ζητεί να σβήσει και να κορέσει ο άνθρωπος καταφεύγοντας στα ποικίλα σχήματα, τα οποία προσλαμβάνει η θρησκευτική ζωή. Αλλά όλα είναι ασθενή και θολά ρυάκια, πηγές συντετριμμένες, κατά τον προφήτη Ιερεμία. Μία μόνο πηγή είναι καθαρή και διαυγής, ποταμός του οποίου τα ορμήματα ευφραίνουν την πόλη του Θεού (Ψαλμ. 45, 5), είναι η διδαχή του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Ο Ιησούς είναι για την ανθρώπινη ψυχή ο άρτος της ζωής και το ύδωρ το ζων. «Ὁ ἐρχόμενος πρός με», διακήρυξε ο Ιησούς, «οὐ μὴ πεινάσῃ, καὶ ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὺ διψήσῃ πώποτε» (Ιωάν. 6, 35).
Έμφυτη είναι λοιπόν η προς το Θείον φορά. Και γι’ αυτό βλέπουμε ότι με την εμφάνιση στου ανθρώπου πάνω στη γη αρχίζουν και οι εκδηλώσεις της θρησκευτικότητάς του, η οποία στην αρχή της ιστορίας της ανθρωπότητας ρέει ως λατρεία του ενός και μόνου Θεού, αλλά κατόπιν παρεκτρέπεται και εκφυλίζεται σε πολυθεΐα, σε λατρεία ειδώλων και ξοάνων. Αλλά και κάτω από τη λατρεία αυτή ποιος δεν διακρίνει το έμφυτο της θρησκευτικότητας;
Παντού υπάρχουν βωμοί και ναοί. Έτσι στην ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης, η οποία είναι και η αρχαιότερη ιστορία του κόσμου βλέπουμε ότι ο Άβελ προσφέρει θυσία στο Θεό· ο Νώε, μόλις εξήλθε από την κιβωτό, ανεγείρει θυσιαστήριο· ο Αβραάμ ανεγείρει μνημεία της θρησκευτικότητάς του και υποχωρεί στην εντολή του Θεού να προσφέρει τον υιό του θυσία· ο Ιακώβ στον τόπο που είδε τη μυστηριώδη κλίμακα και έντρομος ανεφώνησε «ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οῠτος! Οὐκ ἔστιν οὗτος ἀλλ’ ἢ οἶκος Θεοῦ καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ Οὐρανοῦ» εκεί υποσχέθηκε να ανεγείρει θυσιαστήριο και ονόμασε τον τόπο Βαιθήλ, δηλαδή Οίκο Θεού· ο Μωυσής κατασκευάζει τη Σκηνή του Μαρτυρίου, φορητό ναό, κατά τον τύπο τον οποίο του έδειξε το Θεός στο όρος· ο Δαβίδ αγάλλεται και σκιρτά με την εγκατάσταση της κιβωτού στην πρωτεύουσα του Κράτους, την Ιερουσαλήμ· ο γιος του ο Σολομών, ευτυχέστερος από τον πατέρα του, αξιώνεται τη θεία ευλογία να ανεγείρει τον ομώνυμο περικαλλέστατο ναό, το καύχημα του Ισραήλ· αυτον, όταν αργότερα καταστράφηκε, ανεγείρει ο Ζοροβάβελ· και αυτόν όταν καταστράφηκε πάλι αργότερα ανεγείρει εκ νέου μεγαλοπρεπέστερο ο Ηρώδης. Στο προαύλιο αυτού του ναού ακούστηκαν κατ’ επανάληψη τα θεία λόγια του Ναζωραίου, ο οποίος και έξεδίωξε, καιόμενος από ζήλο για τον οίκο του Πατρός Του, με φραγγέλιο τους ιεροκάπηλους και με πολλή θλίψη προφήτευσε την φοβερή καταστροφή του ναού, η οποία και επήλθε κατά την άλωση της Ιερουσαλήμ από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες του Τίτου (70 μ.Χ.).
Και δε βλέπει κανείς μόνο στη γη της Παλαιστίνης ορατά σημεία της θρησκευτικότητας του ανθρώπου. Όλοι οι λαοί ανέκαθεν παρουσίαζαν εκδηλώσεις θρησκευτικότητας. Και είναι μεν αληθές ότι ορισμένοι από τους περιηγητές, οι οποίοι εισχώρησαν σε χώρες αγρίων, διισχυρίστηκαν ότι δε διέκριναν κανένα σημείο θρησκευτικότητας στη ζωή των ανθρώπων αυτών και από αυτό θέλησαν να συμπεράνουν ότι η θρησκευτικότητα δεν είναι έμφυτη αλλά επίκτητη, προϊόν της εξέλιξης του πολιτισμού και επινόηση του ιερατείου με σκοπό την εκμετάλλευση του λαού. Αλλά βαθύτερες έρευνες, που έγιναν από επιστήμονες μεγάλης περιωπής, οι οποίο επί μακρών παρέμειναν ανάμεσα σε άγριους λαούς και έμαθαν τη γλώσσα τους και μελέτησαν προσεκτικά τη ζωή τους, απέδειξαν ότι και οι άγριοι πιστεύουν και λατρεύουν το Θείο, έστω και υποτυπωδώς, η ευλάβειά τους μάλιστα στο Θείο είναι τέτοια, ώστε θεωρούν αμαρτία να αποκαλύπτουν στον πρώτο τυχόντα τι πιστεύουν. Πρέπει κανείς ν’ αποκτήσει την εμπιστοσύνη των αγρίων για να μάθει τη θρησκεία τους. Σε ξένους και επίβουλους δεν αποκαλύπτει την καρδιά του ο άγριος. Σε σχέση με αυτό που λέγεται από τους άθεους, ότι δηλαδή η θρησκεία είναι επινόηση του ιερατείου, αυτό μόνο μπορούμε να πούμε εδώ, ότι αυτοί που τα ισχυρίζονται αυτά είναι σαν να λένε πως οι αρτοποιοί εφηύραν το ψωμί, για να εκμεταλλεύονται το λαό. Προηγείται η πείνα και έπεται ο αρτοποιός, κύριοι! Προηγείται η θρησκευτικότητα και έπεται το ιερατείο, κύριοι άθεοι! Οι συνεχείς μάλιστα και επίμονες προσπάθειές σας να γκρεμίσετε το θρόνο του Θεού από τις καρδιές των ανθρώπων, οι  οποίες καταλήγουν σε οικτρές αποτυχίες και απογοητεύσεις, όπως οι ελευταίες αθεϊστικές προσπάθειες στη Ρωσία (βλ. «Εστία» της 18 -3- 63), αναρριπίζουν ζωηρότερα το θρησκευτικό συναίσθημα και στερεώνουν περισσότερο το θρόνο του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων, και μέσα από παραδείγματα από τη σύγχρονη ζωή αποδεικνύεται και στον 20ο αιώνα πόσο αληθινή ήταν η παρατήρση του αρχαίου ιστορικού πλουτάρχου που λέει· «Θα συναντήσεις περνώντας και πόλεις ατείχιστες, αγράμματες, αβασίλευτες, που δε χρειάζονται νομίσματα, που δε γνωρίζουν θέατρα και αθλήματα· ανίερη όμως πόλη και άθεη, που να μη χρειάζεται προσευχές, ούτε όρκους ούτες μαντείες, δεν υπάρχει, ούτε θα έχει γίνει θεατής».

Η θρησκευτικότητα των αρχαίων Ελλήνων

Εκτός από μια μιρκή γωνία του κόσμου, η οποία κατά θαυμαστό τρόπο διέσωζε την ιδέα του αληθινού Θεού, ο υπόλοιπος κόσμος πλανιόταν. Ειδωλολατρία κυριαρχούσε. Το σκοτάδι βαθύ. Αλλά μέσα στο σκοτάδι ο άνθρωπος δεν έπαψε να αναζητεί τον αληθινό Θεό και ως τυφλός ψηλαφούσε, κατά την ωραία φράση του αποστόλου Παύλου, για να βρει Αυτόν· «ζητεῖν τὸν Κύριον, εἰ ἄρα γε ψηλαφήσειαν αὐτὸν καὶ εὔροιεν, καί γε οὐ μακρὰν ἀπὸ ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα» (Πράξ. 17, 27). Το ελληνικό πνεύμα με τους φιλοσόφους αναζητούσε τον Θεό, ο δε πολύς λαός, μη μπορώντας να παρακολουθήσει τις διαλεκτικές συζητήσεις περί των υψίστων προβλημάτων, αρκείτο στο να πιστεύει και λατρεύει το θείο κατά δικό του τρόπο, θεοποιώντας τις δυνάμεις και τα φαινόμενα της φύσεως, και στη χιονοσκέπαστη κορυφή του Ολύμπου, σαν σε θεϊκό κατοικητήριο, τοποθετώντας το Δωδεκάθεο, πλήθος δε ακόμη θεών και θεαινών με φαντασίες είτε στον ουρανό είτε στη γη είτε κάτω από τη γη.
Αυτά πιστεύοντας ο αρχαίος Έλληνας είχε πλάνες όσον αφορά την ιδέα του αληθινού Θεού. Όμως, παρά την πλάνη αυτή της πολυθεΐας, εναντίον της οποίος επαναστατούσαν τα υπέροχα πνεύματα της αρχαιότητας, ποιος δε θαυμάζει τα αισθήματα της ευλάβειας, τα οποία εκδήλωναν οι αρχαίοι πρόγονοί μας; Αυτά τα αισθήματα ευλάβειας των ειδωλολατρών έκαναν τον προφήτη Ιερεμία να ελέγχει την αποστασία του Ισραηλιτικού λαού από τον αληθινό Θεό και να λέει· «Διέλθετε εἰς νήσους Χεττιεὶμ καὶ ἴδετε, καὶ εἰς Κηδὰρ ἀποστείλατε καὶ νοήσατε σφόδρα, καὶ ἴδετε εἰ γέγονε τοιαῦτα. Εἰ ἀλλάξωνται ἔθνη θεοὺς αὐτῶν· καὶ οὗτοι οὐκ εἰσὶ θεοί. Ὁ δὲ λαός μου ἠλλάξατο τὴν δόξαν αὐτοῦ, ἐξ ἧς οὐκ ὠφεληθήσονται» (Ἱερεμ. 2, 10 – 11).
Ευλαβής προς το θείο υπήρξε ο αρχαίος Ελληνικός λαός. Σε κάθε σπίτι υπήρχε βωμός και υπήρχαν οι εφέστιοι θεοί, μπροστά στους οποίους συγκεντρωμένη η οικογένεια προσευχόταν. Δεν αρκούνταν όμως οι πρόγονοί μας στην κατ’ οίκον λατρεία αλλά και δημόσια λάτρευαν το θείο με θρησκευτικές τελετές και πανηγύρεις. Κάθε φορά που μια πόλη περιέπιπτε σε σοβαρό αμάρτημα και ενέσκηπτε κάποια συμφορά, όλος ο λαός με έκτακτες θυσίες προσπαθούσε να εκπλύνει το άγος, όπως αποκαλούσαν τα μεγάλα και ειδεχθή εγκλήματα, και να εξευμενίσει τους θεούς. Δεν εκστράτευαν οι Έλληνες εάν δεν είχαν καλούς οιωνούς, σημεία, δηλαδή, που μαρτυρούσαν ότι θα ήταν αίσια η έκβαση του πολέμου. Στην Αυλίδα ο βασιλιάς Αγαμέμνονας θυσιάζει τη θυγατέρα του για να πνεύσει ούριος άνεμος και να κολπώσει τα ιστία των ελληνικών πλοίων. Όλη η κατά της Τροίας εκστρατεία διεξάγεται, κατά την πίστη τους, υπό την εποπτεία των θεών. Η Ιλιάδα, που περιγράφει επεισόδια του Τρωικού πολέμου, διαπνέεται από βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα. Σε κάθε φάση του πολέμου ακούγεται ο Όμηρος να λέει· «Διὸς ἐτελεῖτο βουλή». Και μόνο ο Όμηρος; Και οι μεγάλοι τραγικοί ποιητές, οι οποίοι δημιούργησαν τις έξοχες τραγωδίες, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης, στις στροφές των ποιημάτων τους εκφράζουν την πίστη του αρχαίου κόσμου, ότι πίσω από τις ανθρώπινες πράξεις κρύβονται θεϊκές δυνάμεις, οι οποίες βραβεύουν την αρετή και τιμωρούν την κακία. Και αυτοί οι μεγάλοι ιστορικοί της αρχαιότητας, ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης και προπάντων ο Ξενοφών, διαβλέπουν στην ιστορία τη βούληση του θείου και εξαίρουν τη θρησκευτικότητα των Ελλήνων που υπεράσπιζαν κάθε φορά τα ιερά και τα όσια της πατρίδας τους.
Η θρησκευτικότητα ακόμη των αρχαίων Ελλήνων φαίνεται στα καταστατικά των πολιτειών τους. Σ’ αυτά υπήρχαν σαφείς διατάξεις, σύμφωνα με τις οποίες κανείς δε μπορούσε να αναλάβει δημόσιο λειτούργημα εάν δεν μετείχε ενεργώς στη δημόσια θρησκευτική ζωή. Με άλλη μάλιστα διάταξη ακόμη και σε εξορία ή και σε θάνατο καταδικαζόταν καθένας που εξέφερε αθεϊστικές αντιλήψεις. Άθεος και βλάσφημος δεν είχε θέση ανάμεσα στους αρχαίους Έλληνες. Κάθε φορά που εξαιτίας της πενίας αναγκάζονταν να εκπατρισθούν και να ιδρύσουν σε ξένες χώρες αποικίες, φρόντιζαν να παραλάβουν μαζί τους σε τελετη το ιερό πυρ από τον ναό της Εστίας και να το μεταφέρουν στη νέα πατρίδα, όπου η πρώτη τους φροντίδα ήταν να ανεγείρουν ναό και βωμό.
Αλλά, αν υπάρχει ένα μνημείο, το οποίο επί χιλιετηρίδες τώρα διαλαλεί τη θρησκευτικότητα των αρχαίων προγόνων μας, αυτό είναι η Ακρόπολη. Το λόφο αυτό εξέλεξαν για να κτίσουν πάνω σε αυτόν ναό. Και ναός υπήρχε στην Ακρόπολη όταν οι βάρβαροι από την Ανατολή επέδραμαν εναντίον της Ελλάδας.  Αυτοί υπό την ηγεσία του Ξέρξη προχώρησαν μετά τη μάχη των Θερμοπυλών, κατέλαβαν την Αθήνα, εκπόρθησαν την Ακρόπολη, κατέσφαξαν τους υπερασπιστές και δια πυρός και σιδήρου κατέστρεψαν κάθε σέβασμα, το οποίο υπήρχε στην Ακρόπολη. Όταν μετά τη συντριβή και αποχώρηση του κατακτητή οι Αθηναίοι επέστρεφαν με γυναίκες και παιδιά στην κατεστραμμένη πόλη τους, θρήνησαν για την καταστροφή των ιερών, και ευγνωμονώντας του θεούς για τη νίκη της Σαλαμίνας, αποφάσισαν να ανεγείρουν πάνω στα ερείπια της Ακρόπολης νέο ναό, ο οποίος να ξεπερνά σε κάλλος και τέχνη κάθε προηγούμενο ναό. Η δόξα αυτή επιφυλάχθηκε στο μεγάλο πολιτικό της δημοκρατίας των Αθηνών, τον Περικλή. Ο μεγαλοφυής αυτός πολιτικός της αρχαιότητας, ο οποίος ήταν και θρησκευτική φύση, είχε σωστά αντιληφθεί ότι πάνω από κάθε άλλο δημόσιο έργο χρειαζόταν ναός, ο οποίος με την εξωτερική του λαμπρότητα να εξυψώνει την ιδέα της θεότητας στις συνειδήσεις των πολλών, οι οποίοι μέσω της φιλοσοφικής οδού δε μπορούσαν να εξαρθούν στον ιδεατό κόσμο. Για την κατασκευή του ναού επιστρατεύτηκαν όλες οι καλές τέχνες. Επιφανείς αρχιτέκτονες και γλύπτες και χρυσοχόοι και πλήθος εργατικών χεριών συνεργάστηκαν για να κτιστεί ο Παρθενώνας και τα άλλα μνημεία της Ακρόπολης και να συντελεστεί το θαύμα της Ελληνικής τέχνης. Δικοί μας και ξένοι θαυμάζουν τον Παρθενώνα ως έργο τέχνης. Αλλά εμείς νομίζουμε ότι τον Παρθενώνα πρέπει να τον δούμε κυρίως ως μεγαλειώδες θρησκευτικό μνημείο, το οποίο διαλαλεί και θα διαλαλεί ότι η Ελληνική ψυχή ήταν κατ’ εξοχήν θρησκευτική ψυχή, και ό,τι ωραιότερο είχε, το πρόσφερε στη θρησκεία της.
Με τέτοιο βλέμμα είδε την πόλη των Αθηνών ο μεγαλύτερος απ’ όλους τους επισκέπτες της, ο μέγας Απόστολος των εθνών, ο Παύλος. Αυτός ο οποίος είχε μέχρι τότε περιέλθει μεγάλο μέρος της Ασίας και είδε σπουδαίες πόλεις του αρχαίου κόσμου, έμεινε κατάπληκτος μπροστά στους βωμούς, τα αγάλματα, τα αναρίθμητα μνημεία, τα οποία είχε ανεγείρει η θρησκεύουσα ψυχή των Ελλήνων, και τη θρησκευτικότητά τους επαινώντας τους χαρακτήρισε ως τους περισσότερο θρήσκους και ευλαβείς ανθρώπους του αρχαίου ειδωλολατρικού κόσμου (Πράξ. 17, 22).
Αλλά τώρα η θρησκευτικότητα των αρχαίων προγόνων μας δια του κηρύγματος του αποστόλου Παύλου απαλλάσσεται της τρομερής πλάνης, εξέρχεται από σκοτεινά άντρα της αρχαίας ειδωλολατρίας, καθαίρεται και λαμπρύνεται στο φως της αληθινής θεογνωσίας και νέαν περίοδος θρησκευτικής ζωής αρχίζει για τους Έλληνες.

Η θρησκευτικότητα των πρώτων χριστιανών

Η νέα Θρησκεία εξύψωσε σε άφθαστα ύψη τη θρησκευτικότητα του ανθρώπου. Διότι δίδαξε ότι τα είδωλα των εθνών δαιμόνια· ότι ένας ο αληθινός Θεός, ο εν Τριάδι Θεός· ότι ο Πατήρ δι’ Υιού εν Πνεύματι Αγίω δημιουργεί τα πάντα· ότι ο Θεός «οὐρανοῦ καὶ γῆς Κύριος ὑπάρχων οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, οὐδἒ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται προσδεόμενός τινος» (Πράξ. 17, 24 – 25)· ότι «πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ιωάν. 4, 24)· ότι η καθαρή καρδιά είναι ο λαμπρότερος ναός, μέσα στον οποίοι το Πνεύμα το Άγιο κατοικεί· ότι ο Θεός ζητεί «θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν» (Ρωμ. 12, 1).
Αλλά ενώ αυτά διδάσκει η Θρησκεία του Χριστού, ας μη νομίσει κανείς ότι αυτή καταργεί τα εξωτερικά, τα ορατά, τα αισθητά σημεία της λατρείας. Όχι! Γιατί, εφόσον ο άνθρωπος αποτελείται και από ύλη και ζει μέσα στον αισθητό κόσμο, αισθάνεται εκ φύσεως την ανάγκη να εξωτερικεύσει την ενδόμυχη πίστη του και με λέξεις και με ύμνους και με κινήσεις και με εικόνες και με χρήση ιερών σκευών και αμφίων και με τύπους και με ναούς και με τελετές και εορτές και πανηγύρεις. Ο ίδιος ο Κύριος έδωσε το παράδειγμα. Επειδή συμμετείχε στις λατρευτικές εκδηλώσεις του Ισραηλιτικού λαού· ίδρυσε νέες τελετές· όρισε νέο ιερατείο· και στο υπερώο τέλεσε το υπερφυέστατο μυστήριο. Πόσες φορές κατά την επίγεια ζωή του δεν επισκέφτηκε το ναό του Ισραήλ! Αλλά και οι Απόστολοι και οι πρώτοι χριστιανοί, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου, τελούσαν τα της λατρείας τους κατ’ αρχάς σε κάποια στοά του Ιουδαϊκού ναού, κατόπιν όμως λόγω του διωγμού εκ μέρους των Ιουδαίων, ευτρέπιζαν ιδιαίτερο τόπο μέσα σε χριστιανικά σπίτια και εκεί συνάζονταν και λάτρευαν το Θεό. Αυτές ήταν οι κατ’ οίκον Εκκλησίες. Στον καιρό μάλιστα των φοβερών διωγμών, τους οποίους ήγειραν οι αυτοκράτορες της Ρώμης, οι χριστιανοί για τις λατρευτικές τους ανάγκες αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα σπήλαια, στις οπές της γης και τις κατακόμβες. Αλλά συχνά και τα κελία των φυλακών, στα οποία ήταν εγκλεισμένοι οι μελλοθάνατοι για την πίστη του Χριστού, μεταβάλλονταν σε εκκλησίες. Τα στήθη των μαρτύρων γίνονταν Αγία Τράπεζα, όπου ετελείτο το μυστήριο της θείας Ευχαριστίες, για να κοινωνήσουν αυτοί που θα γίνονταν μάρτυρες μετά από λίγο… Είδε ποτέ ο ουρανός συγκινητικότερη τέλεση θείας Λειτουργίας;

Η θρησκευτικότητα των Βυζαντινών

Υπήρξε εποχή κατά την οποία κανένας χριστιανικός ναός δεν υπήρχε πάνω στη γη. Ήταν εποχή των διωγμών, για τους οποίους μιλήσαμε παραπάνω. Αλλά η εποχή εκείνη, που διήρκεσε τρεις αιώνες, έληξε με θρίαμβο, τον οποίο πέτυχε ο Μέγας Κωνσταντίνος κατά των ειδωλολατρικών στρατών. Αυτός, όπως είναι γνωστό, κατέστησε νέα πρωτεύουσα του Κράτους το Βυζάντιο, το οποίο από το όνομά του μεταβαπτίστηκε σε Κωνσταντινούπολη. Στη νέα πρωτεύουσα ο ευσεβής αυτοκράτορας ανήγειρε περίλαμπρα χριστιανικά μνημεία που διαλαλούν το θρίαμβο της χριστιανικής πίστης. Στήθηκε πανύψηλος Σταυρός, ο οποίος φωταγωγούμενος τη νύχτα φαινόταν σα φάρος. Ζωηρή υπόμνηση του «ἐν τούτῳ νίκα». Ανεγέρθηκε ναός αφιερωμένος στη Σοφία του Θεού, όπως ονομάζεται, μεταξύ των άλλων ονομάτων, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, ο Χριστός. Ο ναός με το όνομα αυτό διαλαλούσε το θρίαμβο της Εκκλησίας τον οποίο αυτή κατάφερε κατά της φοβερής αίρεσης του Αρειανισμού στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διακήρυξε ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Λόγος και Σοφία του Θεού. Στο ναό αυτό αντήχησε η φωνή του «βασιλέα του άμβωνος», του Ιωάννου του Χρυσοστόμου και ακούστηκαν οι έλεγχοί του κατά των ανακτόρων. Αλλά ο ναός αυτός, όταν εξορίστηκε ο Χρυσόστομος, πυρπολήθηκε από τον εξοργισμένο λαό, διότι θεωρήθηκε ότι ο ναός, χωρίς το κήρυγμα του ιερού εκείνου Πατέρα, ήταν περιττό να στέκεται όρθιος. Ο ναός κτίστηκε εκ νέου από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄. Αλλά και η Αγία Σοφία του Θεοδοσίου πυρπολήθηκε κατά τη στάση του Νίκα. Για τρίτη φορά ανεγέρθηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Ο μεγαλεπήβολος αυτός αυτοκράτορας, παρακινούμενος από τη σύζυγό του τη Θεοδώρα, αποφάσισε να ανεγείρει το ναό της του Θεού Σοφίας αντάξιο του μεγαλείου του Χριστιανισμού αλλά και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η οποία ιδεώδες είχε την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας και τη διάδοσή της στα πέρατα του κόσμου. Γι’ αυτό το σκοπό, ανέθεσε τη μελέτη και εκτέλεση του έργου στους περίφημους αρχιτέκτονες της εποχής εκείνης, τον Ανθέμιο και τον Ισίδωρο. Απαλλοτριώθηκε κεντρική θέση στην πρωτεύουσα, κοντά στο παλάτι, συγκεντρώθηκε υλικό από τα καλύτερα μάρμαρα και πολύτιμους λίθους του κόσμου και πλήθος κτιστών και άλλων εργατών για πέντε χρόνια, δέκα μήνες και τέσσερις μέρες εργάστηκε κάτω από την άγρυπνη επίβλεψη του αυτοκρατορικού ζεύγους και των ανώτατων υπαλλήλων του κράτους. Τριακόσια μάλιστα εκατομμύρια χρυσών δραχμών, κατά τους υπολογισμούς νεότερων ερευνητών, δαπανήθηκαν για την ανοικοδόμηση του ναού. Τα εγκαίνια της μεγάλης αυτής του Χριστού Εκκλησίας τελέστηκαν την 27η Δεκεμβρίου του έτους 537. Κατά την ημέρα αυτή ολόκληρη η πρωτεύουσα γιόρταζε και πανηγύριζε. Η χαρά του αυτοκράτορα ήταν απερίγραπτη. Εισερχόμενος στο ναό, ύψωσε τα χέρια στο ναό και αναφώνησε· «Δόξα στο Θεό που με καταξίωσε να επιτελέσω τέτοιο έργο. Σε νίκησα, Σολομώντα!». Επειδή όμως ο παμμέγιστος θόλος του ναού κατέπεσε μετά από είκοσι χρόνια εξαιτίας ενός σεισμού και επέφερε και άλλες ζημιές, ο θόλος κτίστηκε εκ νέου σε στερεότερες βάσεις, επισκευάστηκαν και άλλες βλάβες, και κατά την 24η Δεκεμβρίου του έτους 563, στα χρόνια του ίδιου αυτοκράτορα, τελέστηκαν τα δεύτερα εγκαίνια του ναού. Τη μνήμη των εγκαινίων της Αγίας Σοφίας εορτάζει η Εκκλησία μας κατά την 23η Δεκεμβρίου. Στο Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου υπάρχει το εξής δίστιχο· «Ἐγκαινίοις καλοῖς σε τοῖς ἐγκωμίοις τιμῶ καλῶν κάλλιστε γῆς ναῶν ὅλων».
Να περιγράψουμε τώρα το μεγαλείο του ναού; Μας είναι αδύνατο. Δεν αξιωθήκαμε να τον επισκεφθούμε. Αλλά όσοι τον επισκέφθηκαν έμειναν εκθαμβοι, αν και ο ναός στα χέρια των Αγαρηνών υπέστη εσωτερικώς και εξωτερικώς αλλοιώσεις και μειώθηκε η αίγλη του. Ιδίως ο τρούλλος με τη στεφάνη των 40 παραθύρων, δια των οποίων, κατά τον ιστορικό Προκόπιο, «ἀεὶ διαγελᾷ ἡ ἡμέρα», προσδίδει εξαιρετική αίγλη στο ναό. Φαίνεται ότι ο ουρανός κατέρχεται και αγγίζει τη γη, όπως και η γη με τους ήρεμα ανερχόμενους κίονες φαίνεται ότι εξυψώνεται και αγγίζει τον ουρανό. Για τον ναό αυτό μπορεί να λεχθεί αυτό που ψάλλεται στην Εκκλησία· «Ἐν τῷ ναῷ ἑστῶτες τῆς δόξης σου, ἐν Οὐρανῷ ἑστάναι νομίζομεν».
Στο ναό αυτό για χίλια περίπου χρόνια το Βυζάντιο εόρτασε τις μεγάλες του μέρες, επευφήμησε ένδοξους αυτοκράτορες που επέστρεφαν από νικηφόρους αγώνες κατά βαρβάρων λαών. Στο ναό αυτό τελέστηκαν κατανυκτικές Λειτουργίες, ακούστηκαν για πρώτη φορά νέοι εκκλησιαστικοί ύμνοι, συνεδρίασαν οικουμενικές σύνοδοι, εκφωνήθηκαν φλογερά κηρύγματα, αναγνώστηκαν ψηφίσματα, κηδεύθηκαν βασιλείς και πατριάρχες, έρρευσαν δάκρυα χαράς και λύπης και όλος ο βίος των Βυζαντινών πατέρων συγκεντρωνόταν γύρω από αυτό το ναό. Αλλά στο ναό αυτό έγινε και η τελευταία Λειτουργία, κατά την οποία ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, αφού ζήτησε συγγνώμη από όλους, μετέλαβε τα Άχραντα Μυστήρια και μετέβη στον τόπο του καθήκοντος για να θυσιαστεί. Ξημέρωσε η θλιβερή εκείνη ημέρά της 29ης Μαΐου 1453. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Ο Τίμιος Σταυρός, ο οποίος μέχρι τότε ακτινοβολούσε στην κορυφή του τρούλλου, κατεβάστηκε και αντ’ αυτού υψώθηκε η ημισέληνος.
Έκτοτε ο ιστορικός ναός παραμένει στην κυριαρχία των αλλοθρήσκων. Προς στιγμή φάνηκε ότι και πάλι θα επανερχόταν στους φυσικούς κληρονόμους του αλλά η επάρατη διχόνοια, η οποία διασπάραξε καθετί το ελληνικό, ματαίωσε την προσδοκία, και ο πόθος που θέρμαινε γενιές γενιών φαίνεται ότι έχει σβήσει. Ο ναός έχει καταντήσει μουσείο των Τούρκων. Σ’ αυτό βέβαια φταίνε και οι μεγάλες χριστιανικές Δυνάμεις, οι οποίες, εάν ενδιαφέρονταν για το μεγαλείο της Χριστιανοσύνης, θα μπορούσαν μετά τη λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου να αξιώσουν από την ηττημένη Τουρκία να παραδοθεί ο ναός στη λατρεία του αληθινού Θεού των χριστιανών. Και ασφαλώς θα το πετύχαιναν. Αλλά δυστυχώς η χριστιανική υπόθεση δεν συγκίνησε και δεν συγκινεί τα λεγόμενα χριστιανικά κράτη. Αυτά τα συγκινούν μόνο τα πετρέλαια και τα καουτσούκ. Και έτσι προς ντροπή του χριστιανικού κόσμου η Αγία Σοφία παραμένει αιχμάλωτη του Ισλάμ.
Ένα ιερό χρέος
Η θρησκευτικότητα των Ελλήνων συνεχίστηκε και κατά τη φρικτή περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ό, τι έχασε τότε η ευσέβεια σε επιφάνεια και εξωτερική λάμψη, κέρδησε σε βάθος και εσωτερικότητα. Οι υπόδουλοι Έλληνες, οι ραγιάδες, όπως ονομάζονταν περιφρονητικά από τους Τούρκους, δεν είχαν δικαίωμα να ανεγείρουν νέους μεγαλοπρεπείς ναούς, να κρούουν καμπάνες, να τελούν δημόσια εορτές και πανηγύρεις. Οι ωραιότεροι βυζαντινοί ναοί της Κωνσταντινούπολης και των άλλων πόλεων του Ελληνισμού καταλήφθηκαν από τους Τούρκους και μεταβλήθηκαν σε τζαμιά. Αλλά παρόλους τους εξωτερικούς περιορισμούς στη λατρεία, το πυρ της ευσέβεια έκαιγε και θέρμαινε φλογερότερα τις καρδιές των υπόδουλων. Στις ιερές μονές εύρισκαν καταφύγιο οι καταδιωκόμενοι. Στους νάρθηκες των ναών μάθαιναν γράμματα τα ελληνόπουλα. Στις ταπεινές εκκλησίες και στα ερημοκκλήσια ένας παπάς ή καλόγερος με τριμμένο ράσο αλλά με φλογερή καρδιά γνώριζε να παρηγορεί τους ολιγόψυχους και τους πονεμένους, να αναπτερώνει το φρόνημα και να ενισχύει την ελπίδα για την εθνική ανάσταση. Και όταν ήλθε η ώρα της Επανάστασης, στους ιερούς ναούς κηρύχθηκε το κήρυγμα υπέρ της ελευθερίας, υψώθηκαν τα λάβαρα, τελέστηκαν δεήσεις και δοξολογίες, με δάκρυα και αδελφικούς ασπασμούς κοινώνησαν οι ήρωες και μάρτυρες των Αχράντων Μυστηρίων, και «ὡς λέοντες πῦρ πνέοντες» εξήλθαν για να εκτελέσουν το ιερό καθήκον τους αγωνιζόμενοι και πέφτοντας υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Δεκάδες ιερών ναών έχουν γίνει ιστορικοί, διότι συνδέθηκαν με αξιομνημόνευτες πράξεις της εθνικής μας εξεγέρσεως. Ανυπολόγιστη ήταν η εκπορευόμενη από τους ιερούς ναούς δύναμη για τη μαχόμενη Πατρίδα.
Οι αείμνηστοι και μακαριστοί εκείνοι ήρωες πίστευαν βαθύτατα ότι στον ιερό αγώνα του συστράτευε και συμπολεμούσε Κύριος Παντοκράτωρ. Χωρίς την πίστη αυτή δε θα τολμούσε μια χούφτα ανθρώπων να αντιπαραταχθεί σε μια ισχυρή αυτοκρατορία. Ο υψηλός βραχίων του Κυρίου ήταν εκείνος, ο ο οποίος κατάφερε τα πλήγματα κατά των γόνων της Ἅγαρ. Το θαύμα συντελέστηκε. Η Ελλάδα, ως άλλος Δαβίδ, με τη σφεντόντα κατέβαλε το Γολιάθ. Η Ευρώπη έμεινε έκθαμβη, ενώ οι ήρωες ταπεινοφρονώντας για τον εαυτό τους και ευγνωμονούντες το Σωτήρα Χριστό, ανέγραψαν τα νικητήρια Του. Εκφραση της βαθιάς ευγνωμοσύνης των ηρώων προς το Σωτήρα Χριστό ήταν και το ψήφισμα της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης των Ελλήνων στο Άργος την 31η Ιουλίου 1829, ψήφισμα στη βάση του οποίου ο πρώτος βασιλιάς των Ελλήνων, ο Όθωνας, εξέδωσε το Βασιλικό Διάταγμα της 25ης Ιανουαρίου 1834 σχετικά με την ανέγερση του Ναού του Σωτήρα στην Αθήνα. Από αυτό το Διάταγμα δημοσιεύουμε εδώ τα τρία πρώτα άρθρα που έχουν ως εξής.

ΟΘΩΝ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ
ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Λαμβάνοντες υπ’  όψιν τα άρθρα 1, 5 και 6 του από 31 Ιουλίου 1829 Η΄ ψηφίσματος της Δ΄ Εθνικής Συνέλευσης των Ελλήνων, αποφασίσαμε και διατάσσουμε.
ΑΡΘΡΟ 1
Θα ανεγερθεί στην πόλη των Αθηνών Ναός τιμώμενος επ’ ονόματι του ΣΩΤΗΡΟΣ προς αιώνια μνήμη της θαυματουργού αντίληψεως της Θείας Πρόνοιας, που έσωσε τον Ελληνικό Λαό από δεινά και κινδύνους, και προς ενίσχυση των μεταγενέστερων στην πίστη, με την οποία οι προπάτορές τους ανέκτησαν την ελευθερία τους στους αιματηρούς πολέμους των ετών 1821 – 1830.
ΑΡΘΡΟ 2
Θέλουμε το μνημείο αυτό να είναι άξιο και του Ελληνικού Λαού και του συμβάντος, προς μνήμη του οποίου ανεγείρεται.
Επομένως, θα γίνει χωρίς αναβολή η εκλογή της θέσης και η σύνταξη του προγράμματος· μετά από αυτά, θα προσκληθούν αμέσως αρχιτέκτονες, ντόπιοι και ξένοι, για να παρουσιάσουν σχέδια κατασκευής του μνημείου.
ΑΡΘΡΟ 3
Ο πρώτος λίθος θα κατατεθεί την 25η Ιανουαρίου 1835 και επομένως οι προπαρασκευές της τελετής πρέπει να επιταχυνθούν.
Η πρόσκληση προς τους αρχιτέκτονες, για να παρουσιάσουν τα σχέδιά τους σχετικά με την κατασκευή, θα γίνει πριν από το τέλος του έτους, η κατασκευή μάλιστα να αρχίσει και να εξακολουθεί ανεμπόδιστα με το που θε τεθεί ο πρώτος λίθος».
Έχει παρέλθει αιώνας και ένα τέταρτο αιώνα από την έκδοση του Βασιλικού αυτού Διατάγματος. Η μικρή μας Πατρίδα, εξερχόμενη ελεύθερη από τα αίματα των ηρώων εκείνων, τριπλασιάστηκε σε έκταση και οκταπλασιάστηκε σε πληθυσμό. Νέες πόλεις ανεγέρθηκαν πάνω σε ερείπια, και η Αθήνα, πολίχνη τότε με 5 χιλιάδες περίπου κατοίκους, έχει στις μέρες μας εξελιχθεί σε μεγαλούπολη, η οποία με τα προάστειά της έχει ένα και περισσότερο εκατομμύριο κατοίκους, όσους δηλαδή δεν είχε ολόκηρη η μικρή Ελλάδα του 1830. Μεγάλα οικοδομήματα έχουν ανεγερθεί. Στις θέσεις που άλλοτε βρίσκονταν καλύβες και κόαζαν βάτραχοι, υψώνονται τώρα μέγαρα και ανάκτορα. Αλλά η ιερή υπόσχεση της Ελλάδας, το τάμα εκείνο των ηρώων του 1821, δεν εκπληρώθηκε ακόμη. Και είναι αυτό αμάρτημα; Η μη εκπλήρωση μιας τέτοιας υπόσχεσης, που δόθηκε τόσο επίσημα ενώπιον Θεού και ανθρώπων, αποτελεί αμάρτημα, του οποίου τη βαρύτητα μπορεί κανείς να εκτιμήσει, εάν ρίξει το βλέμμα του στην Αγία Γραφή (Δευτερονόμιο, κεφ. 23, στίχ. 22 – 24), όπου τονίζεται η αμαρτία εκείνων, οι οποίοι υπόσχονται στο Θεό και δε φροντίζουν  έπειτα να εκπληρώσουν τις ιερές τους υποχρεώσεις.

Υπομνήσεις του χρέους

Το χρέος είχε λησμονηθεί. Αλλά υπομνήσεις του χρέους δεν έπαυσαν να γίνονται. Έτσι πριν από μια διετία () ο Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων κ. Μελέτιος υπέβαλε υπόμνημα στην Ι. Σύνοδο, εξέδωσε ιδιαίτερο τεύχος με τον τίτλο «Μνημείο εθνικής ευγνωμοσύνης στο Σωτήρα Χριστό – Το ιστορικό Η΄ ψήφισμα της Δ΄ Εθνικής Συνέλευσης των Ελλήνων στο Άργος», εισήγηθηκε τα δέοντα στην Ι. Σύνοδο κατά τις συνεδριάσεις της στις 12 και 16 Μαΐου 1961 και απηύθυνε επιστολή προς την Α.Μ. το βασιλιά Παύλο, τον οποίο παρακαλούσε να ενδιαφερθεί για την εκτέλεση του Βασιλικού Διατάγματος του 1834. Αλλά στη φωνή αυτού του ζηλωτή και πατριώτη επισκόπου δε δόθηκε καμιά πραγματική απάντηση. Κατά το προηγούμενο μάλιστα έτος, ανώνυμος ευσεβής Έλληνας, προκειμένου να διαφωτίσει τον ελληνικό λαό, εξέδωσε φυλλάδιο με τον τίτλο «Ο ιερός ναός του Σωτήρα Χριστού στην πρωτεύουσα της Ελλάδας», το οποίο και διένειμε δωρεάν σε εκπροσώπους της πνευματικής ηγεσίας του τόπου, ενώ προέβη και σε συγκινητική χειρονομία καταθέτοντας υπέρ του σκοπού αυτού στο Ταμείο του Συλλόγου της Ορθόδοξης Ιεραποστολικής Δράσεως «Ο Μ. Βασίλειος» το ποσό των 84.000 δραχμών, προϊόν πολυετούς έντιμης εργασίας του. Αυτός που γράφει τις γραμμές αυτές, με την ανάρρηση στο θρόνο του τότε Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, τον επισκέφθηκε και του υπέβαλε θερμή παράκληση ο γηραιός Αρχιεπίσκοπος να αναλάβει πρωτοβουλία και να συνδέσει το όνομά του με την κατάθεση του θεμέλιου λίθου.
Δυστυχώς, τίποτα δεν έγινε(). Στο μεταξύ, ζωηρή συνεχίζεται η δραστηριότητα του Ελληνικού Κράτους για την ανέγερση πολυδάπανων κτιρίων προς εξυπηρέτηση τουριστικών σκοπών. Προ ημερών άνοιξε τις πύλες του και το τεράστιο ξενοδοχείο Χίλτον, το οποίο κτίστηκε σε κεντρική θέση της Πρωτεύουσας και υψώνει ιταμώς την κορυφή του προς το γαλανό ουρανό μας. Το ξενοδοχείο αυτό, με μεγάλη αίθουσα χορού, με 480 δωμάτια πολυτελώς επιπλωμένα, με κινηματογράφο, με μπαρ, με γυάλινους θόλους, με τάπητες πολυτελείας και με κολυμβητήρια, προκάλεσε την κατάπληξη των δημοσιογράφων. Το ξενοδοχείο Χίλτον, όπως χαρακτηρίστηκε, επίγειος παράδεισος για τους πλούσιους, δικούς μας και ξένους. Πόσο εκατομμύρια δεν καταβρόχθισαν για το έργο αυτό της ανθρώπινης ματαιότητας!
Αλλά εκτός από αυτό το ξενοδοχείο και άλλα παρόμοια τουριστικά κέντρα, που ως μανιτάρια το ένα κατόπιν του άλλου φυτρώνουν στην πρωτεύουσα, πρόκειται να ανεγερθεί και άλλο. Παραμονές της μεγάλης εθνικής μας εορτής γινόταν στο Κυβερνείο μεγάλη σύσκεψη υπουργών, ανώτερων υπαλλήλων και εκπροσώπων ιδρυμάτων υπό την προεδρεία του πρωθυπουργού με το σκοπό να εξευρεθεί χώρος για την ταχύτερη ανέγερση Πνευματικού Κέντρου στην πρωτεύουσα. Τι σημαίνει όμως Πνευματικό Κέντρο στη σύγχρονη υλιστική εποχή; Ό, τι και αν φανταστεί κανείς, εκτός του πνεύματος. Πνευματικό κέντρο! Αίθουσες τεράστιες, καθίσματα πολυτελείας, τάπητες, πολυέλαιοι και όλα τα μέσα των ανέσεων, και όλα αυτά για τους αργόσχολους και τις αργόσχολες των Αθηνών, οι οποίοι εν μέσω αναπαυτικότατου περιβάλλοντος, που καταευχαριστεί τις αισθήσεις, θα ακούνε, πληρώνοντας αδρά, τις φωνές των σύγχρονων σειρήνων, τη φωνή της περιβόητης Κάλας και των άλλων τραγουδιστών, θα βλέπουν τις… ρυθμικές κινήσεις των μπαλλέτων που θα έρχονται από το εξωτερικό, θα λαμβάνουν μέρος και αυτοί σε δαιμονιώδεις στροβιλισμούς των σημερινών χορών και θα χειροκροτούν τραγουδιστές και αυλήτριες, χορευτές και χορεύτριες, ηθοποιούς και γελωτοποιούς… Πνευματικότατες πράγματι εκδηλώσεις!

Και για να κτιστεί το κατ’ ευφημισμόν Πνευματικό Κέντρο πρέπει μεταξύ άλλων να κατεδαφιστεί και η Ριζάρειος Σχολή. Χώρος ιερός, στον οποίο φοίτησαν χιλιάδες ιεροσπουδαστές και δίδαξαν σοφοί δάσκαλοι του Γένους, από τους οποίους επισημότερος είναι ο επί πολλά έτη διευθυντής της Σχολής ο Πενταπόλεως Νεκτάριος, ο οποίος εσχάτως ανακηρύχθηκε άγιος. Το ιερό θυσιαστήριο του ιστορικού ναού των Ριζαρών, στο οποίο τρέμοντας τελούσε την ιερή μυσταγωγία ο άγιος Νεκτάριος, θα κατεδαφιστεί χάριν… των μπαλλέτων. Σε τόπο καθαγιασμένο θα στηθεί βδέλυγμα ερημώσεως. Και για την ανέγερσή του νέα εκατομμύρια θα διατεθούν από τον Κρατικό προϋπολογισμό.
Για την ανέγερση όμως του Ναού του Σωτήρος Χριστού κανένας λόγος. Αίσθημα βαθύτατης λύπης καταλαμβάνει τις ψυχές των πιστών για την αδιαφορία των κρατούντων. Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας άρχοντες δεν πιστεύουν, δεν διαπνέονται από βαθιά θρησκευτικά συναισθήματα. Εάν είχαν ένα κόκκο από την πίστη των ευσεβών εκείνων ανδρών της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, οι οποίοι ανήγειραν αθάνατα θρησκευτικά μνημεία, εάν σκέφτονταν και αισθάνονταν όπως ένας Περικλής και ένας Ιουστινιανός, προ πολλού με κρατική μέριμνα θα είχε ανεγερθεί ο Ναός του Σωτήρος Χριστού. Ο Παρθενώνας κτίστηκε για να διαλαλεί την ευγνωμοσύνη των αρχαίων Ελλήνων προς το θείο για την κατά των Περσών νίκη. Η Αγία Σοφία κτίστηκε για να διαλαλεί το θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Και ο Ναός του Σωτήρος Χριστού έπρεπε να είχε κτιστεί για να εκφράζει την αίωνια ευγνωμοσύνη των νεότερων Ελλήνων προς τον εθνεγέρτη Χριστό.

Το καθήκον της Ιεραρχίας

Και το μεν Ελληνικό Κράτος είναι ψυχρό και αδιάφορο για τη Θρησκεία μας. Όσο και αν ελεγχθεί, δεν πρόκειται να συγκινηθεί. Αλλά η Επίσημη Εκκλησία θα μείνει και αυτή ασυγκίνητη; Δε θέλουμε να το παραδεχθούμε. Ας εξεγερθούν επιτέλους οι Ιεράρχες μας. Ας αντισταθούν στην απόπειρα του Κράτους να μετατρέψει τον ιερό χώρο της Ριζαρείου σε κοσμικό κέντρο. Ας αξιώσουν από την Κυβέρνηση να παραχωρήσει κεντρικό χώρο για την ανέγερση του μνημείου. Και αν η Κυβέρνηση αρνηθεί, η Εκκλησία έχει τη δύναμη και μόνη να ανεγείρει τον Ναό, αρκεί να υπάρχει πνοή, ζήλος και θυσία. Ας δηλώσει η Επίσημη Εκκλησία ότι χάριν του σκοπού αυτού οι Ιεράρχες της επί μία πενταετία διαθέτουν εξ ολοκλήρου όλα τα αρχιερατικά τους δικαιώματα από άδειες γάμου και έκδοση λοιπών πιστοποιητικών. Με τη δήλωση αυτή και μόνο, υπογεγραμμένη σε ιστορική συνεδρίαση της Ιεραρχίας από όλους τους αρχιερείς, η Εκκλησία θα μπορέσει να συνάψει αμέσως δάνει 25 εκατομμυρίων δραχμών. Ο λαός μάλιστα, ηλεκρισμένος από τα παραδείγματα των αρχιερέων, είμαστε βέβαιοι ότι θα προσφέρει διπλάσια και τριπλάσια, ενώ ευσεβείς μηχανικοί και αρχιτέκτονες θα σπεύσουν ανιδιοτελώς να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και αυτό προς καταισχύνη του μασονικού Κράτους, όπως το αποκάλεσε αείμνηστος ιεράρχης, και προς έπαινο αιώνιο της θρησκευόμενης Ελληνικής ψυχής, θα ανεγερθεί ένας ναός περίλαμπρος, ΝΕΑ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ, πιστό αντίγραφο της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης. Ο ναός αυτός, έχοντας στην κορυφή του τρούλλου του ακτινοβόλο τίμιο Σταυρό και φωτεινή επιγραφή «ΕΛΛΑΣ ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», θα διακηρύττει ότι η νεότερη Ελλάδα δεν είναι Μον Παρνές, δεν είναι Χίλτον, δεν είναι καζίνα και τουριστικά κέντρα, αλλά η Ελλάδα είναι τόπος ιερός, γη ηρώων και μαρτύρων, όντως χώρα Χριστού και Ορθόδοξο βασίλειο, με παγκόσμια προβολή της αθάνατης Πίστης του.

ΕΛΛΑΣ ΧΩΡΑ ΑΓΙΩΝ

Ο προορισμός μας: «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι»(Α΄ Πέτρ. 1, 16)

Ο προορισμός μας, κατά τη θεία εντολή, είναι να γίνουμε άγιοι. Άγιοι! Αλλά τι σημαίνει η λέξη άγιος; Σημαίνει τον καθαρό, τον αμίαντο, τον αμόλυντο. Για να εννοήσουμε τη βαθιά σημασία, την οποία εγκλείει η λέξη αυτή, ας φέρουμε ένα παράδειγμα. Κάτω από το φλοιό της γης, μέσα στα βραχώδη και σκληρά πολλές φορές στρώματα υπάρχει κρυμμένο το ευγενέστερο των μετάλλων, το χρυσάφι. Αλλά το χρυσάφι το ίδιο δεν είναι αμιγές. Είναι αναμεμιγμένο με δίαφορες άλλα ευτελή υλικά, από τα οποία πρέπει να αποχωριστεί. Γι’ αυτό οι ακάθαρτοι όγκοι του μετάλλου, οι οποίοι εξάγονται από τα σπλάχνα της γης, ρίχνονται μέσα σε ειδικά καμίνια. Εκεί τα χώματα, οι πέτρες, τα ευτελή μέταλλα αποχωρίζονται και ο χρυσός σα ρυάκι που λάμπει ρέει από το σωλήνα της καμίνου. Το χρυσάφι έχει καθαριστεί.
Καταλάβατε το παράδειγμα; Χρυσάφι είναι ο άνθρωπος. Ο πρώτος άνθρωπος, όπως εξήλθε από τα χέρια του Δημιουργού, έλαμπε από θεία καλλονή. Σώμα και ψυχή αποτελούσαν θαυμάσιο σύμπλεγμα. Ψυχή καθαρή. Σώμα υγιές. Τι ωραιότητα! Τι παράδεισος! Κήπος, στον οποίο κανένα αγκάθι δε γεννιόταν. Ο άνθρωπος ζούσε σε αρμονία με τον εαυτό του, προικισμένος με υπάροχες πνευματικές δυνάμεις, εάν έκανε καλή χρήση των δωρεών του Πλάστη, θα μπορούσε να εξελιχθεί, να προοδεύσει σταθερά στο αγαθό, να μοιάσει με την αρετή προς το Θεό, να επιτύχει το «καθ’ ὁμοίωσιν», να γίνει μικρόθεος. Σε ποιο ύψος τον καλούσε ο Δημιουργός! Αλλά ο άνθρωπος έπεσε, όπως περιγράφεται στο σπουδαιότατο 3ο κεφάλαιο της Γένεσης, το οποίο εάν δεν υπήρχε, η ιστορία των ανθρώπινων πράξεων, η οποία αποστάζει αίμα στυγερών εγκλημάτων, θα ήταν ένα αίνιγμα άλυτο προς το θέμα· «Από πού το κακό στον κόσμο;». Ο άνθρωπος αμάρτησε, απαντά η Βίβλος!
Από τότε το καθαρό χρυσάφι μολύνθηκε. Μίγμα κακίας και αρετής έγινε ο άνθρωπος, αλλά η κακία διά μέσου των αιώνων συνεχώς αυξάνοντας επικράτησε μέχρι τέτοιου σημείου, ώστε ο βασιλιάς και προφήτης Δαβίδ, βλέποντας σε ποιο βάθος διαφθοράς εξώκειλε η ανθρωπότητα, αναφωνεί· «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» (Ψάλμ. 13, 3), ενών ο προφήτης Ωσηέ, βλέποντας την Ιστορία να ρέει μπροστά του σαν ένας βορβορώδης ποταμός από την ακαθαρσία όλων των εντολών, γράφει· «Κατάρα και ψεύδος και φόνος και κλοπή και μοιχεία έχει χυθει πάνω στη γη, και αίματα αναμιγνύονται με αίματα. Γι’ αυτό θα πενθήσει η γη και θα συρρικνωθεί μαζί με όλους τους κατοίκους της»(Ωσηέ 4, 2 – 3).
Ποτάμι ακάθαρτο η ανθρωπότητα. Ποιος θέλει να πιεί από το βόρβορο αυτό; Ο άνθρωπος διψά την αγνότητα, την καθαρότητα. Αλλά που είναι η καθαρότητα;
Όπως το χρυσάφι, το οποίο εξέρχεται από τα σπλάχνα της γης, είναι ακάθαρτο, έτσι και ο άνθρωπος. Ποιος άνθρωπος; Όχι των 60 και 80 ετών μόνο, αλλά και αυτό το βρέφος, το οποίο εξέρχεται από τα σπλάχνα της μητέρας του, είναι ακάθαρτο, αμαρτωλό, καρπός ο οποίος, παρόλη την εξωτερική του ωραιότητα, εγκλείει όλους τους σκώληκες της διαφθοράς. Γι’ αυτό είναι ανάγκη ο άνθρωπος να καθαριστεί, να απαλλαγεί, δηλαδή, από την αμαρτία, η οποία έχει αλλοιώσει τον ψυχικό του κόσμο μέχρι τέτοιου σημείου, ώστε ο άνθρωπος κάτω από τη δουλεία της αμαρτίας να διαπράττει όσα ούτε τα αγριότερα θηρία ποτέ διέπραξαν, για να επαληθεύσει το ρητό των αρχαίων μας προγόνων, ότι απ’ όλα τα θηρία της γης το αγριότερο είναι ο άνθρωπος. Η Γραφή δίνει πλήρη εικόνα του ανθρώπου που είναι αιχμάλωτος στο κράτος της αμαρτίας λέγοντας· «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς»(Ψαλμ. 48, 13). Ο άνθρωπος , δηλαδή, ο οποίος δεν συναισθάνθηκε την υπέροχη αξία του, κατέπεσε, έγινε όμοιος με τα κτήνη, τα οποία ποτέ δεν υψώνουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό.
Και όμως, εντός του κτήνους αυτού είναι κλεισμένος σιδηροδέσμιος άγγελος, ο οποίος θέλει να φτερουγίσει προς τους ουρανούς. Ιδού το δράμα του ανθρώπου, ο οποίος ποθεί την απολύτρωση, την αποδέσμευση από όλα τα κατώτερα ένστικτα. Το χρυσάφι, το οποίο είναι αναμεμιγμένος με άλλα ευτελή στοιχεία της ύλης, εάν είχε συνείδηση, θα φώναζε· «Απαλλάξτε με! Θέλω να καθαριστώ, να λάμψω, να αποκτήσω την αξία, την οποία έχω στο βασίλειο των μετάλλων…». Και η ψυχή, η οποία είναι δεσμευμένη από την αμαρτία, όταν έλθει σε συναίσθηση της αμαρτωλότητάς της, δε θέλει να συζεί πλέον με την αμαρτία, αλλά αναστενάζει, κλαίει, ζητεί να αποτινάξει μακριά κάθε στοιχείο, το οποίο τη μολύνει και δεν την αφήνει να δει το Θεό. «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! Τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;».
Ποιος θα ελευθερώσει το δεσμώτη άνθρωπο; Ποιος θα τον καθαρίσει από κάθε αμαρτία και θα τον αναδείξει μια υπέροχη ηθική προσωπικότητα; Ποιος θα τον αγιάσει; Στο ερώτημα αυτό εκ των περάτων της γης μεγαλειώδης ακούγεται φωνή. Η φωνή εκείνη, η οποία στο τέλος κάθε θείας Λειτουργίας επαναλαμβάνεται από τον ιερουργούντα λειτουργό της Ορθόδοξης Εκκλησίας προκαλώντας ρίγη συγκινήσεως στης ψυχές των πιστών· «Σὺ εἶ ὁ ἁγιασμὸς ἡμῶν….».

Εσύ, Κύριε, είσαι ο αγιασμός μας

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός! Αυτός είναι σε απόλυτη έννοια ο Άγιος! Αυτός πάλαιψε και νίκησε κάθε πειρασμό. Εν αντιθέσει προς τον Αδάμ, ο οποίος αμάρτησε, ο Χριστός «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. 2, 22). Έμεινε αγνός, αμόλυντος. Είναι ο μόνος, ο οποίος εν μέσω μυριάδων εχθρών σε όλους τους αιώνες μπορεί να σταθεί και να πει το περίφημο εκείνο· «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ιωάν. 8, 46). Ο Χριστός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, το πρότυπο της αγιότητας. Στα ύψη της αρετής, στα οποία εκείνος ανήλθε, δεν μπορεί να φτάσει κανείς. «Ἐκάλυψεν οὐρανοὺς ἡ ἀρετή σου, Χριστέ, καὶ τῆς αἰνέσεώς σου πλήρης ἡ γῆ», ψάλλει η Εκκλησία. Αλλά προς την κορυφή της αγιότητας του Χριστού πρέπει να βαδίζουν όλοι οι οπαδοί του. Άγιος ο αρχηγός μας. Άγιοι πρέπει να γίνουμε και εμείς. Όπως μας λέει ο φλογερός απόστολός του, ο Πέτρος· «Κατὰ τὸν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καὶ αὐτοὶ ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε» (Α΄ Πέτρ. 1, 15).
Εσύ, Κύριε, είσαι ο αγιασμός μας. Σαν άκακο αρνί θυσιάστηκες πάνω στο φρικτό Γολγοθά και το αίμα σου «καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας»(Α΄ Ιωάν. 1, 7). Υπήρξες το εξιλαστήριο θύμα της ανθρωπότητας. Ίδρυσες την Εκκλησία σου, η οποία σκοπό έχει να κάνει τους λύκους αρνιά, τα κοράκια περιστέρια, τους αμαρτωλούς αγίους. Η Εκκλησία είναι το εργαστήριο της αγιότητας, το οποίο είναι εφοδιασμένο από ψηλά με όλα τα μέσα, δια των οποίων η ψυχή και του πλέον αμαρτωλού τέκνου της γης καθαρίζεται και γίνεται νύμφη του Τρισαγίου Θεού, ο οποίος αστράπτει από θεία ωραιότητα. Δεν είναι λόγοι κενοί, αλλά πραγματικότητα εκείνο το οποίο ψάλλει η Εκκλησία μας· «Ἁγίῳ Πνεύματι πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται καὶ καθάρσει ὑψοῦται, λαμπρύνεται τῇ Τριαδικῇ Μονάδι ἱεροκρυφίως».
Ο άγιος! Είναι ό, τι εκλεκτό έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα. Ο άγιος! Είναι ο ισχυρός, ο οποίος με τη βοήθεια του Ισχυρού νικά το μεγαλύτερο εχθρό, τον εαυτό του, τα πάθη του. Είναι ο σοφός, ο οποίος γνώρισε ότι μία είναι η αληθινή σοφία· το να φοβάται κανείς το Θεό. Είναι ο ιδανικός άνθρωπος, ο οποίος με τη βοήθεια του Εσταυρωμένου απαλλάχτηκε από το σιδερένιο κλοιό των παθών, αναπνέει ελεύθερος και βαδίζει την ευθεία οδό της αρετής. Δε γνωρίζει ελιγμούς, τα «ζικ – ζακ» της πονηρίας. «Ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν», είναι το πρόγραμμα της ζωής του. Μισεί, πολεμεί το κακό και επιδιώκει να πράττει το καλό παντού και πάντοτε.
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας έλεγαν· «Ὡς ὡραῖον ἄνθρωπος ὅταν ἄνθρωπος ᾖ». Αληθινά! Πόσο ωραίο είναι να είναι κανείς άνθρωπος, να εκτελεί τον προορισμό για τον οποίο προορίστηκε από το Θεό, να μοιάσει δηλαδή σ’ Αυτόν δια της αρετής, την οποία ο Ιησούς Χριστός παρουσίασε συγκεκριμένη, απτή, δυνατή να ψηλαφηθεί στο πρόσωπό του από όλους!
Τέτοιοι άνθρωποι, αγίοι, είναι θεία ευλογία πάνω στη γη. Είναι το «ἅλας» και το «φῶς» του κόσμου. Είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της ανθρωπότητας. Όχι μόνο όσο ζουν με το λόγο και το παράδειγμά τους συντελούν στην εξημέρωση του κόσμου και ευεργετούν ποικιλοτρόπως τους συνανθρώπους τους, αλλά και μετά το θάνατο η επίδρασή τους στις νέες γενιές είναι μεγάλη. Διδάσκουν από τους τάφους τους. Οι βιογραφίες τους είναι εντρύφημα των πιστών. Τα ιερά λείψανά τους πολυτιμότατοι θησαυροί. Ποιος θα μπορέσει να απαριθμήσει τις ευεργεσίες και τα θαύματα των αγίων;
Χθες() ακόμη από την Κεφαλονιά, όπου φυλάσσεται το ιερό λείψανο του αγίου Γερασίμου, μεταδόθηκε η εξής είδηση: Νεός δαιμονόπληκτος από τη Λευκάδα, τον οποίο δεν μπορούσαν να θεραπεύσουν οι καλύτεροι γιατροί των Αθηνών, θεραπεύτηκε. Πώς; Μεταφέρθηκε στη Μονή του Αγίου. Μόλις ο ιερέας άγγιξε επάνω στον ασθενή το Σταυρό, τον οποίο είχε ο άγιος Γεράσιμος όσο ζούσε, το πονηρό πνεύμα, το οποίο φώλιαζε σ’ αυτόν, άρχισε να φωνάζει. Έβγαλε γοερές κραυγές· «Γεράσιμε, μ΄ έκαψες. Πού θα με ρίξει, τι θα με κάνει ο Κύριός σου; Πού θα με βάλλει;».Αυτά και άλλα ακόμη κραύγαζε, όταν απότομα περίηλθε σε κατάσταση αναισθησίας, αφού είχε πέσει για βαθύ ύπνο. Όταν μετά την παρέλευση μιας ώρας ξύπνησε, σηκώθηκε και κατευθύνθηκε στην εικόνα του αγίου Γερασίμου. Γονάτισε και προσευχήθηκε. Ήταν εντελώς καλά. Είχε πλέον απαλλαγεί από τα πονηρά πνεύματα, τα οποία τον βασάνιζαν επί 6μηνο, χάρη στη θεία επέμβαση του αγίου Γερασίμου.

Ο έπαινος της Ελλάδας

• «Ὑμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φιλιπ. 1, 29)

Ασφαλώς η αγιότητα δεν είναι μονοπώλιο ενός έθνους. Η αγιότητα είναι ουράνιο φυτό, το οποίο μπορεί να εγκλιματισθεί και να ευδοκιμήσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Όπου εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός, έχει να μας παρουσιάσει αγίους, τους οποίους έπλασε από όλες τις φυλές και τα έθνη και απ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Καννίβαλοι, οι οποίο έσφαζαν ανθρώπους και έσπαζαν κρανία για να φάνε το μυελό, όταν άκουσαν το κήρυγμα του Ευαγγελίου και κατηχήθηκαν από ιεραποστόλους, μεταβλήθηκαν ριζικά, και οι βράχοι, οι οποίοι είχαν βαφεί κόκκινοι με το αίμα των θυμάτων, λαξεύτηκαν και έγιναν κολυμβήθρες, μέσα στις οποίες βαπτίστηκαν οι άγριοι.
Οι άγιοι δε θα εκλείψουν ποτέ. Υπήρξαν και υπάρχουν παντού. Ο αριθμός αυτών είναι γνωστός στον Κύριο, ο οποίος ως καλός ποιμένας γνωρίζει τα πρόβατά του, τους πιστούς εκείνους, οι οποίοι με έργα και με λόγια, οπουδήποτε κι αν βρίσκονται, αγωνίζονται για να εξαπλωθεί η βασιλεία του επί της γης. Αλλά εάν υπάρχει μία χώρα, στην οποία περισσότερο από κάθε άλλη ο Χριστιανισμός έριξε βαθιές ρίζες, άνθησε και καρποφόρησε καρπό πολύ, πλήθος αγίων, η χώρα αυτή είναι η Ελλάδα. «Πόσο λαμπρή είναι η Ελλάδα από το πλήθος των αγίων της!», αναφωνεί ο ιερός Χρυσόστομος.
Την Ελλάδα επισκέφτηκε πρώτος ο κορυφαίος των αποστόλων, ο Παύλος, και ίδρυσε τις πρώτες Εκκλησίες της Ευρώπης, την Εκκλησία των Φιλίππων (αρχαίας πόλης κοντά στη σημερινή Καβάλα), της Θεσσαλονίκης, της Βέροιας και των Αθηνών, της Κορίνθου και της Κρήτης. Την Ελλάδα επισκέφτηκε επίσης ο απόστολος Ανδρέας που μαρτύρησε στην Πάτρα. Στη νήσο Πάτμο έγραψε την Αποκάλυψή του ο ευαγγελιστής Ιωάννης.
Ο σπόρος, τον οποίο έσπειραν οι Απόστολοι και οι συνεργάτες τους στους προγόνους μας, δε χάθηκε. Βρήκε γη αγαθή στις ψυχές των προγόνων μας και καρποφόρησε. Από τη βαθιά νύχτα της ειδωλολατρίας η Ελλάδα βάδισε προς το φως το ανέσπερο. Οι ναοί των ολυμπίων θεών ερημώθηκαν. Τα είδωλα συντρίφτηκαν και μεταξύ Παξού και Αντιπάξου ακούστηκαν οι αναστεναγμοί των πονηρών πνευμάτων, διότι η ειδωλολατρία στην Ελλάδα πέθανε! Η Ελλάδα ζούσε και ανέπνεει το Χριστό. Ανέδειξε διδασκάλους και κήρυκες και απολογητές. Μετέδωσε τη φλόγα της πίστεως στους γειτονικούς λαούς και έφθασε να ευαγγελίζεται το Χριστό μέχρι τα Ουράλια όρη και τις πηγές του Γάγγη ποταμού. Έκτισε ναούς μεγαλοπρεπείς και δημιούργησε περίφημα πνευματικά κέντρα στο Σινά, τον Άθω, την Κύπρο, τον Πόντο και παντού στην Ελληνική χερσόνησο. Σε καιρό μάλιστα διωγμών το περισσότερο αίμα, το οποίο χύθηκε για τη στερέωση της Ορθόδοξης πίστεως, ήταν ελληνικό. Τα μαρτυρολόγια αναφέρουν πλήθος μαρτύρων, των οποίων η επίγεια πατρίδα ήταν η Ελλάδα.
Η Ελλάδα εκλεκτός κήπος του Χριστού. Χώρα αγίων και μαρτύρων. Ρίξτε ένα βλέμμα στον αγιογραφικό χάρτη, τον οποίο δημοσιεύουμε στο τέλος του παρόντος βιβλίου. Βεβαίως δεν είναι τέλειος χάρτης αυτός. Δε σημειώνει όλα τα ονόματα των αγίων, οι οποίοι κατά διαφόρους καιρούς εμφανίσθηκαν στα διάφορα σημεία της Ελληνικής γης και έκαναν να λάμψει ο ουρανός της Ελλάδας από μύρια αστέρια της αρετής και της πίστεως. Πάντως όμως ο χάρτης αυτός δίνει μια ζωηρή εικόνα της αίγλης, την οποία προσδίδει στο πρόσωπο της Ελλάδας το πλήθος των αγίων, των μαρτύρων, των ηρώων του Χριστιανισμού.
Για να κρατήσει την Ορθόδοξη πίστη της η Ελλάδα έχυσε ποταμούς αιμάτων. Εκτός από τους παλαιούς μάρτυρες των πρώτων αιώνων, έχουμε και τους νεομάρτυρες, εκείνους, δηλαδή, οι οποίοι μαρτύρησαν κατά το διάστημα της Τουρκοκρατίας. Στο βιβλίο «Νεομάρτυρες», το οποίο εξέδωσε ο μακαρίτης αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, αναφέρονται τα ονόματα των νεομαρτύρων, των οποίων κάποια αναφέρουμε εδώ· Αγγελής από το Άργος, Αθανάσιος από Σπάρτη, Ακάκιος από Μακεδονία, Αναστάσιος από την Άγκυρα, Αναστάσιος από Ναύπλιο, Γεώργιος από Μυτιλήνη, Γεώργιος από Κύπρο, Γεώργιος από Ιωάννινα, Δημήτριος από Σαμαρίνα, Ζαχαρίας από την Ήπειρο, Θεόφιλος από Ζάκυνθο, Ιωάννης από Θάσο, Ιωάννης από Τραπεζούντα, Κοσμάς ο Αιτωλός, Κωνσταντίνος από τη Ρόδο, Μάρκος από Κρήτη, Νικόλαος από Μέτσοβο, Νικόλαος από Καρπενήσι, Ρωμανός ο Σπαρτιάτης (από τη Δημηνίτζα), Θεόδωρος από Μυτιλήνη.
Αλλά πέρα από τους γνωστούς νεομάρτυρες, πόσοι είναι οι ανώνυμοι, οι άγνωστοι εκείνοι ήρωες του Χριστιανισμού, οι οποίοι σε σπήλαια και σε οπές της γης, κατά τις ζοφερές περιπέτειες του έθνους μας, αγίασαν και παρέδωσαν την ψυχή τους αγνή στον Κύριο!
Στους Δυτικούς, οι οποίοι κατηγορούν την Ελλάδα για την έλλειψη μόρφωσης κατά τους χρόνους της Τουρκοκρατίας, ένας από τους ηρωικότερους ιεράρχες της, ο Κύριλλος Λούκαρις, απαντά τα εξής· «Ας σκεφθούν οι κατήγοροί μας ότι, αν δεν έχουμε σοφία εξωτερική, έχουμε, με τη χάρη του Χριστού, σοφία εσωτερική και πνευματική, η οποία στολίζει την Ορθόδοξη πίστη και σ’ αυτό πάντοτε είμαστε ανώτεροι από τους Φράγκους στους κόπους, στις σκληραγωγίες και στο να σηκώνουμε το Σταυρό μας και να χύνουμε το αίμα μας για την πίστη και την αγάπη προς τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Αν είχε βασιλεύσει ο Τούρκος στη Φραγκιά δέκα χρόνια, Χριστιανούς εκεί δε θα βρισκες. Και στην Ελλάδα τώρα τριακόσια χρόνια βρίσκονται και κακοπαθούν οι άνθρωποι και βασανίζονται για να στέκουν στην πίστη τους και λάμπει η πίστη του Χριστού και το μυστήριο της ευσέβειας, και σεις μου λέτε ότι δεν έχουμε σοφία; Τη σοφία σου δε θέλω μπροστά στο Σταυρό του Χριστού. Κάλλιο να είχε κανείς και τα δύο. Δεν το αρνούμαι. Αλλά από τα δύο το Σταυρό του Χριστού προτιμώ».
Όλη η Ελλάδα ευωδίαζε τότε από το άρωμα της αγιότητας. Οι βίοι των αγίων ήταν το αλφαβητάρι, το οποίο κρατούσαν στα χέρια τους οι Χριστιανοί Έλληνες και με τις διηγήσεις των πνευματικών κατορθωμάτων άναβε στις καρδιές τους ο έρωτας προς το Θεό.

Το χρέος της σημερινής Ελλάδας

«Τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος
μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν
εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν
τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν
τὴν πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν»
(Εβρ. 12, 1 – 2)
Χώρα αγίων ήταν η Ελλάδα! Αλλά δυστυχώς, όπως περιγράφει στα Απομνημονεύματά του ο αγνός αγωνιστής του 1821 στρατηγός Μακρυγιάννης, μετά την απελευθπέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό διάφορα πνεύματα απιστίας από τη Δύση άρχισαν να πνέουν και να επηρεάζουν την ψυχή της Ελλάδας. Ο Εωσφόρος με τα όργανά του εργάστηκε πολύ. Παντού εξάπλωσε τις προπαγάνδες του. Δίδαξε την απιστία και την ανηθικότητα. Και οι καρποί, φρικτές βλασφημίες των θείων, μέθες, πορνείες, μοιχείες, ψευδορκίες, αδικίες και εκμεταλλεύσεις, φόνοι, ληστείες, εγκλήματα απαίσια, τρομερά, πρωτάκουστα, τα οποία δεν αναφέρει η τρισχιλιετής ιστορία μας, έκαναν την εμφάνισή τους. Οι υιοί του σκότους οργίασαν. Αλίμονο! Η χώρα των αγίων και μαρτύρων, υπό την επίδραση των ακάθαρτων πνευμάτων, φαινόταν ότι μεταβλήθηκε σε χώρα αγρίων ανθρώπων, λύκων αιμοβόρων και αιμοδιψών. Και τα έθνη, τα οποία θαύμαζαν την Ελλάδα, απορούσαν και διερωτιόντουσαν· Αυτή είναι η Ελλάδα;
Αλλά, δόξα τω Θεώ! Παρόλο το τεράστιο κύμα της κόλασης, το οποίο κατέκλυσε την προσφιλή μας Πατρίδα, η πίστη στο Χριστό σεν αποσβέστηκε ολοτελώς. Υπάρχει ο σπινθήρας του πνεύματος κρυμμένος κάτω από τη στάχτη της καταστροφής. Υπάρχει η ζύμη, η οποία μπορεί να ζυμώσει και να αναπλάσει όλο το φύραμα. Σε όλη τη μαρτυρική μας Πατρίδα, από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο και τις Πρέσπες, Κέρκυρα και Δωδεκάνησα, υπάρχουν ψυχές, οι οποίες πιστεύουν στο Χριστό και ποθούν να δουν την Ελλάδα μας και πάλι χώρα χριστιανική.
Όλες αυτές οι ψυχές, οι οποίες ηλεκτρίζονται από το όραμα αυτό, πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από το λάβαρο του Χριστού και να αγωνιστούν το δυσκολότερο αλλά και σπουδαιότερο αγώνα της Φυλής· να κερδίσουν την ψυχή της Ελλάδας υπέρ του Χριστού. Οι ψυχές αυτές ας είναι λίγες. 12 ήταν οι Απόστολοι και ανέπλασαν την οικουμένη. Το ίδιο θαύμα θα επαναληφθεί και σήμερα. Εάν εκείνοι, οι οποίοι πιστεύουν στο Χριστό, εργαστούν με τη θεία πνοή των χριστιανών των πρώτων αιώνων, η πνευματική νίκη θα είναι βέβαιη. Η Ελλάδα θα ζευχθεί στο χρηστό ζυγό του Χριστού, το να εργάζεται κανείς και να υπηρετεί το Χριστό είναι η ιδεώδης, η πραγματική ελευθερία, την οποία νοσταλγεί η ανθρώπινη ψυχή.
Αγαπητοί! «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου! Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος!». Η γη, την οποία πατούμε, είναι γη αγία. Ποτίστηκε με τα δάκρυα και τα αίματα των αγίων, παλαιών και νέων, οι οποίοι φθάνουν μέχρι τη γενιά μας. Ποια επαρχία, ποιο νησί, ποιο χωριό και ποια πόλη της Ελλάδας δεν έχει να παρουσιάσει τον μάρτυρα, τον άγιό της; Κάθε βράχος της γης αυτής έχει να μας διηγηθεί και ένα μαρτύριο. Αντιλαλούν ακόμη τα βουνά και οι χαράδρες από τη φωνή τους, η οποία μύριες επαναλήφθηκε· «Εγώ Χριστιανός γεννήθηκα! Χριστιανός και θα πεθάνω. Τύραννοι, δε σας φοβάμαι. Ο Χριστός ζει, νικά και βασιλεύει στους αιώνες».
Κύριε Ιησού Χριστέ! Εσύ, ο οποίος αισθάνθηκες ιδιαίτερη χαρά όταν, κατά τις παραμονές του θείου σου πάθους, είδες τους Έλληνες να έρχονται προς εσένα και είπες τον περίφημο εκείνο λόγο· «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιωάν. 12, 23), μη μας απορρίψεις από του προσώπου σου. «Ἡμάρτομεν καὶ ἠνομήσαμεν» πολύ. Δώσ’ μας μετάνοια ειλικρινή και βαθιά. Αξίωσέ μας να βαδίσουμε στα ίχνη τα δικά σου. Άναψε στις καρδιές όλων μας τον πόθο να σε υπηρετούμε, όπως σε υπηρέτησαν μυριάδες Ελλήνων, οι οποίοι τα πάντα θυσίασαν για να εξαπλωθεί η βασιλεία σου στη γη. Ω Κύριε! «Ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου» εν μέσω της νεότερης γενιάς των Ελλήνων, για να γίνει και πάλι η γωνιά αυτή του κόσμου χώρα αγίων.

Ο ΔΑΒΙΔ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

«Σὺ ἔρχῃ πρός με ἐν ῥομφαίᾳ καὶ ἐν δόρατι
καὶ ἐν ἀσπίδι, κἀγὼ πορεύομαι πρός σε ἐν
ὀνόματι Κυρίου Σαβαώθ»
(Α΄ Βασ. 17, 45)

Το 1021 π.Χ. στην κοιλάδα της Παλαιστίνης, που βρίσκεται μεταξύ των βουνών Σοκχώθ και Αζηκά, συνέβη γεγονός, το οποίο απαθανατίστηκε στις σελίδες της Π. Διαθήκης, του αρχαιότερου βιβλίου της παγκόσμιας ιστορίας.
Ας μεταφερθούμε, αγαπητοί αναγνώστες, ας μεταφερθούμε νοερώς στην κοιλάδα. Τι βλέπουμε; Πυκνά νέφη ακρίδων. Ποιες ακρίδες; Είναι οι αλλόφυλοι, είναι οι Φιλισταίοι, άνδρες πολεμιστές. Αυτοί έκαναν τη βαρβαρική επιδρομή. Διά πυρός και σιδήρου θέλουν να υποτάξουν, να καταστρέψουν τη χώρα του Ισραήλ. Οι Ιουδαίοι, με βασιλιά το Σαούλ, κινούνται προς προάσπιση του πατρίου εδάφους, προς απόκρουση της άδικης επίθεσης. Αλλά ενώ επίκειται η σύρραξη των δύο αντίπαλων παρατάξεων, Φιλισταίων και Ιουδαίων, από την παράταξη των πρώτων ξεχωρίζει ένας άνδρας ψηλός πάνω από κάθε άνδρα, πελώριος, όγκος από σάρκες, κόκκαλα και νεύρα, οπλισμένος ως αστακός. Δείτε τον οπλισμό του: Στο κεφάλι λάμπει η περικεφαλαία, στο στήθος σιδηρένιος ο θώρακας, στον ώμο η ασπίδα, στο μηρό η ρομφαία, στα πόδια οι χάλκινες περικνημίδες, στο δεξί χέρι το δόρυ. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια ήταν πάνοπλος. Γολιάθ λεγόταν ο σιδηρόφρακτος γίγαντας. Αυτός, μέσω ενός Φιλισταίου κήρυκα, επί 40 μέρες προσκαλούσε κάθε Ιουδαίο να αναμετρηθεί μαζί του και από τη μονομαχία αυτή θα εξαρτιόταν η όλη έκβαση του πολέμου. Το πνεύμα του Γολιάθ· «Νικώ; Όλη η φυλή των Ιουδαίων δούλοι μας. Νικιέμαι; … Αλλά ποιος θα με νικήσει; Αδύνατη η ήττα μου! … Κατά την κρίση των Φιλισταίων κανένας Ιουδαίος δε θα τολμούσε να αναμετρηθεί με τον Γολιάθ. Η σύνεση, η ψυχρή λογική, απέκλειε τέτοιο αγώνα. Κατά τη λογική, για να είναι η νίκη βέβαιη, ο αντίπαλος ενός Γολιάθ θα έπρεπε να διαθέτεις μύες ισχυρότερους, όπλα τεχνικότερα και αποτελεσματικότερα. Ο κήρυκας κάθε πρωί καλούσε σε μάχη, αλλά μάταια. Κανένας δεν τολμούσε. Και ο Γολιάθ, κινητό απόρθητο φρούριο, υπερηφανευόταν, ονείδιζε το λαό του Ισραήλ, μυκτήριζε τον αληθινό Θεό. Ήταν το καύχημα, το είδωλο των Φιλισταίων, ο υπεράνθρωπος.
Ποιος θα αντιπολεμήσει το Γολιάθ;
Αλλά εν μέσω της νεκρικής σιγής ακούγεται φωνή να δέχεται την πρόσκληση. Εμφανίστηκε εκείνος, ο οποίος θα πολεμούσε το γίγαντα. Φίλοι και εχθροί στρέφονται με περιέργεια και αναζητούν τον αντίπαλο του Γολιάθ. Ποιος ήταν αυτός; Κάποιος νεαρός, πολύ νέος, μικρός τσομπάνος, ο όγδοος γιος του Ιεσσαί, Δαβίδ στο όνομα. Δεν είναι οπλισμένος όπως ο Γολιάθ ούτε άλλωστε θα μπορούσε να φορέσει και να βαστάσει τα βαρύτατα όπλα. Μια ποιμενική ράβδος, μια σφενδόνα, λίγες πέτρες από το χείμαρρο, ιδού ολόκληρος ο οπλισμός του. Ολόκληρος ο οπλισμός; Λάθος κάνουμε. Διότι, πλην του οπλισμού αυτού, ο γιος του Ιεσσαί είχε και άλλου είδους οπλισμό, τον οποίο δεν είχε ο αντίπαλός του. Μέσα στην καρδιά του μικρού βοσκού κρυβόταν το μυστικό όπλο. Το μυστικό του όπλο, το ικανό να νικήσει μυρίαδες Γολιάθ, ήταν η πίστη, η ακλόνητη πίστη του στον Κύριο, τον Κύριο των Δυνάμεων, τον Κύριο Σαβαώθ, ο οποίος όχι μία φορά έσωσε το λαό του Ισραήλ από τους εχθρούς, ταπείνωσε τους υπερήφανους και ύψωσε τους πιστούς του δούλους. Δούλος του πιστός ήταν και ο Δαβίδ. Ήταν ψυχή από εκείνες, τις οποίες αναδεικνύει η ύπαιθρος, η παραμονή μακριά από τη διαφθορά των πόλεων και η δια μέσου του βιβλίου της φύσεως ακατάπαυστη μελέτη του μεγαλείου της Θεότητας.
Βαθιά ήταν η πίστη του Δαβίδ. Και με την πίστη αυτή εξέρχεται σε συνάντηση του Γολιάθ.
Δαβίδ και Γολιάθ παρατάσσονται. Δύο κόσμοι αντίθετοι. Ο ένας πάνοπλος. Ο άλλος σχεδόν άοπλος. Άνιση πάλη. Οι φίλοι κλαίνε αποκλείοντας κάθε πιθανότητα νίκης. Οι εχθροί ειρωνεύονται, γελούν, καγχάζουν, 100% έχοντες βέβαιη τη νίκη. Το λιοντάρι θα καταβρόχθιζε το κατσίκι, ο Γολιάθ το Δαβίδ. Ο Γολιάθ, πριν σύρει το ξίφος του, ρίχνει βλέμμα έσχατης περιφρονήσεως προς το Δαβίδ και ακούγεται να λέει· «Άθλιε, τολμάς να αναμετρηθείς μαζί μου; Σε λίγο θα ρίξω τις σάρκες σου τροφή στα όρνια και τα θηρία της γης». Και ο μικρός βοσκός απαντά στον κολοσσό εκείνο· «Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με σπαθί και δόρυ και ασπίδα κι εγώ σου επιτίθεμαι με το όνομα του Κυρίου Θεού Σαβαώθ» (Α΄ Βασ. 17, 45). Μετά από λίγο, τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τα στήθη εχθρών και φίλων, οι οποίοι παρακολουθούσαν τη δραματική εκείνη πάλη, μετατρέπονται. Οι εχθροί καταντροπιάζονται. Οι φίλοι χαίρονται και αγάλλονται. Ο αέρας δονείται από τις ιαχές του θριάμβου. Ο Δαβίδ νίκησε το Γολιάθ. Νίκησε ο Δαβίδ; Ναι, νίκησε ο Δαβίδ!
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Μετά από 28 ολόκληρους αιώνες, η θαυμαστή ιστορία της κοιλάδας των βουνών Σοκχώθ και Αζηκά επαναλαμβάνεται. Επαναλαμβάνεται σε ευρύτερα πλαίσια. Όχι πλέον μια κοιλάδα, αλλά πολλές κοιλάδες, στενά πολλά, βουνά και κάμποι. Και όχι μόνο της γης οι εκτάσεις αλλά και της θάλασσας τα «υγρά μονοπάτια» είδαν σε μυριάδες εκδόσεις την εικόνα του Δαβίδ που νικά το Γολιάθ, τους Γολιάθ. Είδαν την Ελλάδα. Είδαν ένα μικρό λαό να νικά μια απέραντη αυτοκρατορία. Είδαν γεωργούς και ποιμένες με αξίνες και δρεπανια, με ραβδιά και σφενδόνες και πέτρες, με όπλα λίγο διαφορετικά από τα όπλα του Δαβίδ να νικούν στρατιές και να αρπάζουν από τα χέρια των εχθρών τα όπλα τους, όπως ο Δαβίδ άρπαξε από το Γολιάθ το ξίφος του, με το οποίο και τον φόνευσε. Είδαν ναύτες με μικρές λέμβους να διασχίζουν θάλασσες και να βυθίζουν «πλωτά βουνά», τεράστια πολεμικά πλοία, υπερήφανες ναυαρχίδες με εκατοντάδες πυροβόλα και χιλιάδες ναύτες. Είδαν μαθητές, συνομήλικους του Δαβίδ, να εγκαταλείπουν τα θρανία, να σπάνε τα μολύβια τους και να γίνονται γενναίοι πολεμιστές. Είδαν γυναίκες να εγκαταλείπουν τις νυμφικές κλίνες τους, να μεταβάλλονται σε Αμαζόνες και να τρέπουν σε φυγή στίφη βαρβάρων. Είδαν γέροντες, των οποίων τα μαλλιά άσπρισαν, να αποκτούν μαχητική ορμή, να αψηφούν το θάνατο και ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη» να βάζουν φωτιά σε πυριτιδαποθήκες και να θάβονται μαζί με τους εχθρούς κάτω από τα ερείπια. Είδαν…
Η μικρή Ελλάδα νικούσε το Γολιάθ, την Οθωμανική αυτοκρατορία. Πώς νικούσε; Είχε και η Ελλάδα κρυμμένο στα στήθη των τέκνων της το μυστικό της όπλο, το όπλο του Δαβίδ. Είχε την πίστη στον αληθινό Θεό, στον Τριαδικό Θεό· την πίστη, η οποία μεταβάλλει σε ήρωες και τα νήπια και «ἀφθαρσίας ἐνδύει εὐπρέπειαν».
Η Ελλάδα, κατά την περίοδο εκείνη του επταετή αγώνα υπέρ της ελευθερίας, αναδείχθηκε κυριολεκτικά ο Δαβίδ των εθνών. Παγκόσμια ήταν η απήχηση των αγώνων της. Κάθε νίκη της συγκινούσε την ανθρωπότητα. Δημοσιογράφοι, ρήτορες, ποιητές, ζωγράφοι άφηναν τα μικρά και ταπεινά θέματά τους και ασχολούνταν με ένα θέμα, το θέμα το οποίο έδινε η αγωνιζόμενη Ελλάδα. Αυτήν υμνούσαν μικροί και μεγάλοι. Και λόρδοι άφηναν τις ανέσεις και έρχονταν εδώ, για να αγωνιστούν μαζί με το λαό μας, να βρουν ένδοξο θάνατο και να ταφούν σε κάποια γωνιά της έρημης γης.
Η Ελλάδα Δαβίδ των εθνών. Και δεν μείναμε καθηλωμένοι για πάντα στο 1821. Μετά από μια εκατονταετία και κάποιες δεκάδες ετών, η ιστορία επαναλήφθηκε και πάλι στις μέρες μας. Νωπά ακόμη είναι τα γεγονότα. Δύο αυτοκρατορίες σιδηρόφρακτες, δύο κολοσσοί απειλώντας όλο τον κόσμο και σκιάζοντας τον ουρανό με τις φτερωτές ακρίδες, με τα σμήνη των αεροπλάνων, ως άλλοι Φιλισταίοι επέδραμαν κατά της μικρής μας χώρας. «Ελλάδα» – έλεγαν οι εκπρόσωποι της πλέον ωμής και οργανωμένης βίας – «Ελλάδα, θα σπάσουμε τα πλευρά σου. Το ξιφος μας νικά και το ξίφος δημιουργεί δικό του δίκαιο, το δίκαιο του ισχυρότερου, το οποίο εξαλείφει τα μικρά έθνη και χαράσσει τα όρια απέραντων αυτοκρατοριών». Αυτά έλεγαν οι νεότεροι Γολιάθ. Αλλά και οι Γολιάθ αυτοί συντρίφθηκαν, και η Ελλάδα, παρά την τεράστια φθορά της, που ήταν συνέπεια σφαλμάτων της πολλών και μεγάλων, στέκεται όρθια και αναπνέει ελεύθερη και έχει στο ενεργητικό της το γεγονός ότι αυτή υπήρξε η πρώτη η οποία με τη σφενδόνα της, με τον ελάχιστο οπλισμό της, έριξε κατά της βίας βλήματα, τέτοια βλήματα, τα οποία ζάλισαν τα κεφάλια των δύο αδελφών Γολιάθ, των δύο δικτατόρων και τους έκαναν να τρικλίζουν. Από τότε δεν ανέλαβαν τις δυνάμεις τους.
Η Ελλάδα ο Δαβίδ των εθνών! Και αυτή τη θέση, την οποία έδωσαν σ’ αυτην συνεχείς αγώνες της Φυλής υπέρ της ελευθερίας, πρέπει να κρατήσουν οι νεότερες γενιές. Η Ελλάδα, υστερώντας πάντα σε υλικό οπλισμό, μη διαθέτοντας μεγάλους στρατούς και στόλους, ας φροντίζει να έχει το μυστικό όπλο, τη φλογερή, την ενεργό, την ηρωική πίστη στον Κύριο των Δυνάμεων και μέσω αυτης θα συντρίβει την έπαρση πολλών κολοσσών, πολλών ψευτοθεών και πολλών άθεων συστημάτων.
Μια εικόνα, όως εκείνες τις οποίες ζωγράφιζε ο αείμνηστος αγωνιστής του 1821 Μακρυγιάννης, μια εικόνα, διπλή εικόνα, εικονίζοντας στο πάνω μέρος το γιο του Ιεσσαί νικώντας το Γολιάθ, στο κάτω μέρος εικονίζοντας τους γιους της Ελλάδας δια μέσου των αιώνων να νικούν τους διαφόρου προελεύσεως και χρωμάτων Γολιάθ, μια τέτοια εικόνα, που συνάπτει σε ένα την Πίστη και την Πατρίδα, θα άξιζε να ζωγραφιστεί από εκλεκτό ζωγράφο και να αναρτηθεί σε όλους τους στρατώνες, σε όλα τα σχολεία, σε όλα τα σπίτια των Ελλήνων.

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ

«Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν,
στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε»
(Γαλ. 5, 1)

Ας μιλήσουμε παραβολικά.
Κάποτε υπήρχε ένα δένδρο. Φύτρωσε στην έρημο της Αραβίας, ρίζωσε, μεγάλωσε, γιγαντώθηκε, άπλωσε τα κλαδιά του προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σκίασε κάθε άλλο δένδρο, ύψωσε περήφανη την κορυφή του προς τα πάνω, προς τον ουρανό, και φαινόταν ότι θα περιέπλεκε και θα γκρέμιζε και τα άστρα ακόμη. Εξελίχθηκε σε δένδρο πελώριο. Αλλά ήταν δένδρο άκαρπο. Δεν είχε άνθη, τα οποία ευωδιάζουν, δεν είχε καρπούς, οι οποίοι τρέφουν, δεν είχε σκια, η οποία αναπαύει τους διαβάτες. Αχρήστευσε τεράστιο χώρο. Μια τρομερή δυσοσμία εξερχόταν από τη ρίζα, από τον κορμό, από τα κλαδιά και από τα ελάχιστα ακόμη φύλλα. Οι καρποί του στυφοί, δεν ήταν κατάλληλοι για τροφή για να τους φάνε οι άνθρωποι. Η σκια του θανατηφόρα. Όσοι είχαν την ατυχία να αναπαυθούν κάτω από τα φυλλώματά του είχαν τον πιο ανήσυχο ύπνο. Τα όνειρά τους ήταν εφιαλτικά. Ο φόβος κατά τις νύχτες κυριαρχούσε. Και από τον ταραγμένο ύπνο ξυπνούσαν οι άνθρωποι στη σκληρότερη πραγματικότητα. Από το κρεβάτι τους οδηγούνταν στις φυλακές, στις κρεμάλες. Η αυγή δεν τους έβρισκε μεταξύ  των ζωντανών. Από τα κλαδιά του δένδρου κρεμάστηκαν αναρίθμητοι άνθρωποι, οι οποίοι, κατά κάποιο τρόπο, εκδήλωναν τη δυσφορία τη δική τους και των συνανθρώπων τους για την αθλιότητα της ζωής, την οποία ζούσαν κάτω από τη σκια του δένδρου.
Το δένδρο φαινόταν ακλόνητο. Και όμως το δένδρο έπεσε. Το έριξε ένα μικρό παιδί. Ανατολή και Δύση θαύμασε. Λαοί ανέπνευσαν. Νέα εποχή ανέτειλε.
Θέλετε εξήγηση της παραβολής; Δένδρο ήταν η Οθωμανική αυτοκρατορία. Υψωνόταν σα δένδρο άκαρπο, πελώριο, που έσκιαζε τον κόσμο. Θεωρητική της βάση το Κοράνιο του ψευδοπροφήτη της Αραβίας. Σύνθημα· «Θάνατος στους άπιστους». Μέσο για την εδραίωση, την εξάπλωση και την υπαγωγή όλου του κόσμου κάτω από την ημισέληνο ήταν όχι το κήρυγμα αλλά το ξίφος· όχι η πειθώ αλλά η βία, η ωμή βία του βάρβαρου Ασιάτη, η οποία αρνιόταν στον άνθρωπο τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Περιουσία, ζωή, τιμή, ελευθερία, θρησκεία και ό, τι άλλο ευγενέα και υψηλό προϊόν της ανθρώπινης καρδιάς βρισκόταν στην απόλυτη διάθεση του πρώτου τυχόντα αγροίκου οργάνου της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Δεσποτισμός απόλυτος. Κανένας δε διαμαρτυρόταν. Σιγή νεκροταφείου. Οι πρεσβευτές των μεγάλων (!) δυνάμεων δέχονταν εξευτελισμούς στους προθαλάμους των ανακτόρων του σουλτάνου. Η ημισέληνος κυριαρχούσε. Το πελώριο δένδρο φαινόταν ακλόνητο.
Αλλά έφτασε η ημέρα. «Ἡμέρα Κυρίου Σαβαὼθ ἐπὶ πάντα ὑβριστὴν καὶ ὑπερήφανον καὶ ἐπὶ πάντα ὑψηλὸν καὶ μετέωρον… καὶ ἐπὶ πᾶν δένδρον βαλάνου Βασάν» (Ησ. 2, 12 – 13). Και η ημέρα αυτή ήταν η 25η Μαρτίου του 1821, κατά την οποία ένα παιδί κατέρριψε το πελώριο δένδρο. Ναι! Παιδί ασθενές, νήπιο φαινόταν η Ελλάδα. Μπορεί ένα νήπιο να εκριζώσει δένδρο; Μπορούσε η Ελλάδα να νικήσει την Οθωμανική αυτοκρατορία; Και όμως! Η Ελλάδα, το νήπιο, η Ελλάδα, η οποία στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης είχε προ 400 ετών σβηστεί, η Ελλάδα, η μυκτηριζόμενη και ποδοπατούμενη από όλους, εγέρθηκε και πολέμησε τον κολοσσό εκείνο. Νίκησε με την πίστη, τη βαθιά πίστη, η οποία έκαιγε και φλόγιζε τα στήθη των γενναίων εκείνων αγωνιστών του 1821, οι οποίοι είχαν κάτι από τη λάμψη των αγωνιστών της Π. Διαθήκης, οι οποίοι «διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας… ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων» (Εβρ. 11, 33 –  34). Χωρίς την πίστη είναι ανεξήγητη η ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, της οποίας κάθε σελίδα αποτελεί και μια αναλαμπή της πίστεως.
Ο Κύριος, αγαπητοί αναγνώστες, ο Κύριος είναι ο ελευθερωτής της χώρας αυτής. Αυτός έδινε έμπνευση. Αυτός εμψύχωνε. Αυτός έδωσε τη νίκη στο μικρό αυτό Έθνος. Χάρις στη βοηθειά του το δένδρο της τυραννίας έπεσε. Και στη θέση του δένδρου αυτού φυτεύτηκε το αγλαόκαρπο δένδρο της ελευθερίας, κάτω από το οποίο ζούμε και αναπνέουμε. Αλλά το δένδρο αυτό, για να αποδώσει τους καρπούς του, χρειάζεται και την ανάλογη περιποίηση. Ιδρώτας, δάκρυα και αίμα είναι η τροφή του· έργα, πόνοι και θυσίες, αυταπάρνηση διαρκής, να τι χρειάζεται, για να είναι η ρίζα του ακμαία. Ο κορμός του συντηρείται με τη δικαιοσύνη, με την ευνομία, με την ομόνοια. Πλατύνεται και εξαπλώνει τα κλαδιά του με την αγάπη. Δροσίζεται με την ελπίδα και νικά τις θύελλες με την πίστη. Όταν υπάρχουν τα στοιχεία αυτά, το δένδρο της ελευθερίας δεν ξηραίνεται, αλλά πάντοτε ακμαίο θα δίνει κάτω από τα πλούσια φυλλώματά του ανάπαυση. Ανάπαυση όχι για λίγους προνομιούχους, αλλά για όλα τα παιδιά της Ελλάδας, τα οποία, αναπνέοντας τις ζωογόνες αύρες της αληθινής ελευθερίας, θα δοξάζουν τον ελευθερωτή Κύριο και θα ευγνωμονούν τους αείμνηστους εκείνους άνδρες, οι οποίοι με το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» συντέλεσαν στην ελευθερία της Πατρίδας, όργανα δεξιά της θείας πρόνοιας προς σωτηρία του λαού μας.

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Τα δύο άρθρα «Ο Απόστολος Παύλος» και «Στην κατείδωλο πόλη», τα οποία δημοσιεύονται σε συνέχεια, έπρεπε κανονικά να είχαν δημοσιευτεί στην αρχή, όπου γίνεται λόγος για την επέτειο της ελεύσεως του αποστόλου Παύλου στην Αθήνα. Αλλά εκ παραδρομής δεν τέθηκαν στην κανονική τους θέση.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

«Τὰ κατὰ πόλιν δεσμὰ καὶ τὰς θλίψεις σου τίς διηγήσεται, ἔνδοξε ἀπόστολε Παύλε; Ἣ τίς παραστήσει τους ἀγῶνας καὶ τοὺς κόπους σου,  οὓς ἐκοπίασας ἐν τῷ Εὐαγγελίω τοῦ Χριστοῦ, ἵνα πάντας κερδίσῃς καὶ Χριστῷ προσαγάγῃς τὴν Ἐκκλησίαν;»
(Ιδίομελο της εορτής τους)

Ποιος – ρωτά ο ιερός υμνογράφος – ποιος θα μπορέσει ποτέ να γράψει λόγο, ο οποίος θα εξεικονίζει πλήρως την ιστορική φυσιογνωμία του κορυφαίου των αποστόλων του Χριστού; Ο απόστολος Παύλος! Δεν είναι εύκολο θέμα. Το θέμα αυτό νικά εύστροφες γλώσσες και «καλάμους ὀξυγράφους». Νικά Δημοσθένεις και Κικέρωνες. Νικά όλους τους ρήτορες και ποιητές και πεζογράφους. Ό,τι και εάν πουν, ό,τι και εάν γράψουν αυτοί, δε θα μπορέσουν ποτέ να δώσουν πιστή απεικόνιση του προσώπου και του κολοσσιαίου έργου, το οποίο επιτέλεσε εκείνος. Μικρός, πολύ μικρός φαίνεται ενώπιον των ίδιων των οφθαλμών καθένας ο οποίος θα σταθεί για λίγο και θα στοχαστεί τον Παύλο και θα ρίξει το βλέμμα του στα δυσθεώρητα ύψη, στα οποία ανήλθε η μακαρία ψυχή του. Λένε ότι όποιος σταθεί στη βάση μιας από τις ψηλές πυραμίδες της Αιγύπτου και ατενίσει προς την κορυφή, η οποία φαίνεται να σχίζει τους ουρανούς, καταλαμβάνεται από το αίσθημα της μικρότητάς του. Νάνος φαίνεται και ο γίγαντας ακόμη σε σύγριση με το ύψος της πυραμίδας. Αλλά κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με όσους μελετούν επισταμένως το βίο του ένδοξου Αποστόλου. Στήλη, πυραμίδα αρετής υψωμένη πάνω από τις στήλες και τις πυραμίδες και τις κορυφές των ψηλότερων βουνών αναδείχθηκε. Πελώριο πνευματικό ανάστημα. Κορυφαίος. Σκεύος εκλογής. Όπως λέει αρχαίος εγκωμιαστής του, «ο μικρός αυτός κατά το σωματικό ανάστημα άνθρωπος» αλλά με το πνεύμα του «τῶν οὐρανῶν ἁπτόμενος, ὁ ὀξυδρόμος δρομεύς, ὁ εἰς οὐρανὸν ἀνιπτάμενος ἀετός, ὁ θείας χάριτος πεπληρωμένος, ὁ μαρτυρούμενος ὑπὸ τοῦ Κυρίου βαστάζει τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐνώπιον πάσης τῆς οἰκουμένης, ὁ τριώροφον οὐρανὸν ἀνελθών, καὶ εἰς παράδεισον εἰσελθών, καὶ μέχρι τῆς Δεσποτικῆς καὶ ἀπερινοήτου καθέδρας ἀναβάς, καὶ ἀκούσας τῶν ἀπορρήτων μυστηρίων, ὧν οὐκ ἐξὸν ἀνθρώποις λαλῆσαι…».
Εκστατικοί στεκόμαστε μπροστά στο μεγαλείο, μπροστά στο ύψος του Αποστόλου.
Ο ιερός Χρυσόστομος, ο θερμότερος εγκωμιαστής του Αποστόλου, ο οποίος εκφώνησε επτά θαυμάσιους λόγους προς τιμήν του, λέει ότι, αν θέλουμε να δούμε σε ποιο ύψος μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος που πιστεύει και αγαπά το Χριστό, ας δούμε τον Παύλο(). Τι ήταν, παρακαλώ, πριν από χάρη. Απηνής διώκτης των χριστιανών. Τι έγινε μετά την επίσκεψη του Κυρίου, μετά το όραμα της Δαμασκού; Άλλος άνθρωπος, «καινή κτίσις», θερμότερος κήρυκας του Χριστιανισμού. Η προθυμία του για τη διάδοση του Ευαγγελίου, για να θυμηθούμε μία και μόνο αρετή του, απερίγραπτη. Από τη στιγμή που ο Κύριος άναψε στην καρδιά του τη φωτιά της πίστεως, δεν ησύχασε πλέον ο Απόστολος των εθνών. Όλη η οικουμένη ήταν ενώπιόν του και έπρεπε να την κατακτήσει στο όνομα του Ιησού Χριστού. Φλεγόταν να μεταδώσει τη φωτιά σε κάθε καρδιά, να ανάψει πυρκαγιά, θάλασσα φωτιάς, μέσα στην οποία να καούν όλα τα ξόανα, όλα τα είδωλα των θεών, όλα τα πάθη, όλα τα αμαρτήματα, όλα τα αίσχη της ειδωλολατρικής κοινωνίας. Άνθρωπος πύρινος. Δρομέας πυρφόρος. Κρατούσε και περιέφερε όχι κερί που τρεμόσβηνε, αλλά κρατούσε και περιέφερε ολόκληρο ήλιο πνευματικότητας. Ήταν ο ίδιος ήλιος που ακτινοβολούσε. Και για να μεταδώσει τη φωτιά, για να διασκορπίσει τις ακτίνες του θείου φωτισμού, έτρεχε συνεχώς. Έτρεχε χωρίς να υπολογίζει κόπους, εμπόδια και κινδύνους. Δρομέας ακούραστος, ακατάβλητος. Δεν είπε ποτέ· «Ας σταθώ να αναπαυτώ. Αρκετοί οι κόποι μου. Ας κοπιάσουν κι άλλοι». Ποτέ δε μετρούσε το διάστημα, το οποίο διήνυσε, αλλά έβλεπε πάντοτε προς τα πάνω, προς τα εμπρός. Άκουγε μυστική σάλπιγγα· Εμπρός! Προχωρείτε. Ελευθερώστε ψυχές! Έβλεπε τι μεγάλο κενό υπολειπόταν, έβλεπε το διάστημα, το οποίο έπρεπε να διατρέξει για να πραγματοποιήσει περισσότερα κέρδη, μεγαλύτερες επιδόσεις, ευρύτερες κατακτήσεις για τη δόξα του Χριστού. Πολεμούσε, στρατηγούσε ένδοξα. Τρέχει από το ένα άκρο στο άλλο. Διαβαίνει ποτάμια. Υπερπηδά βουνά. Διαπλέει θάλασσες και ωκεανούς. Τίποτε δε μπορεί να ανακόψει την νικηφόρο πορεία του. Τρέχει ως ακούραστος δρομέας. Φθάνει μέχρι τη Ρώμη. Και όταν πλέον με αποκάλυψη του Κυρίου γνώρισε ότι τρέχει το τελευταίο χιλιόμετρο, ότι πλησιάζει στο τέρμα· όταν πλέον φαίνονταν σ’ αυτόν τα τείχη της ουράνιας πόλης, της άνω Ιερουσαλήμ, και άγγελοι εξέρχονταν να υποδεχθούν το θριαμβευτή, τότε πήρε τη γραφίδα και έγραψε εκείνο το περίφημο· «Ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστην τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ» (Β Τιμ. 4, 6 – 8).
Τρεις και πλέον δεκαετηρίδες κοπίασε, μόχθησε για το Ευαγγέλιο ο ένδοξος Απόστολος. Και άλλοι βέβαια μετά τον Παύλο κοπίασαν και μόχθησαν. Ατελεύτητη σειρά δασκάλων και κηρύκων του Ευαγγελίου. Αλλά κανένας δεν ξεπέρασε τον Απόστολο. Έμεινε ο πρώτος μετά τον Ένα. Οι κόποι του άτρυτοι. Οι επιτυχίες και οι νίκες του άφθαστες. Θριάμβευε πάντα στο όνομα του Ιησού Χριστού. Ό,τι κατόρθωνε σε μία μέρα, σε μια νύχτα, σε μια ώρα, δεν κατόρθωναν οι άλλοι εργαζόμενοι έναν χρόνο. Ο Παύλος έκλεινε μέσα του τεράστιες δυνάμεις. Η θερμότητα και η δύναμη που εξέπεμπε από την καρδιά του ήταν τέτοια, ώστε ισχυρά φρούρια του σατανά κατέρρεαν και άνθρωποι αιχμαλωτίζονταν στην αγάπη του Χριστού.
Τρεις και πλέον δεκαετηρίδες κόπιασε, μόχθησε στο Ευαγγέλιο ο ένδοξος Απόστολος. Και άλλοι βεβαίως μετά τον Παύλο κόπιασαν και μόχθησαν. Ατελεύτητη σειρά διδασκάλων και κηρύκων του Ευαγγελίου. Αλλά κανένας δεν ξεπέρασε τον Απόστολο. Έμεινε ο πρώτος μετά τον Ένα. Οι κόποι του άτρυτοι. Οι επιτυχίες και οι νίκες του άφθαστες. Θριάμβευε πάντοτε στο όνομα του Ιησού Χριστού. Ό,τι κατόρθωνε σε μια μέρα, σε μια νύχτα, σε μια ώρα, δεν το κατόρθωναν οι άλλοι εργαζόμενοι όλο το έτος. Ο Παύλος έκλεινε μέσα του τεράστιες δυνάμεις. Η θερμότητα και η δύναμη, που εξέπεμπε από την καρδιά του και η οποία ήταν ενωμένη απόλυτα με τον Ιησού, ήταν τέτοια, ώστε ισχυρά φρούρια του σατανά κατέρρεαν και άνθρωποι αιχμαλωτίζονταν στην αγάπη του Χριστού.
Βαθύτατα ευγνώμονες προς τον Κύριο, ως Χριστιανοί, διότι χάρισε στην Εκκλησία έναν Παύλο, ήλιο φωτεινό στους αιώνες, ας του είμαστε ακόμη ευγνώμονες και ως Έλληνες. Η Ελλάδα οφείλει αιώνια ευγνωμοσύνη στον Παύλο. Διότι έδρασε σε ελληνικά εδάφη και υπήρξε ο κατεξοχήν απόστολος της Ελλάδας, ο δημιουργός της Χριστιανικής Ελλάδας. Πόσο κοπίασε υπέρ αυτής! Οι παράλιες πόλεις της Μ. Ασίας, όπου έσφυζε ο Ελληνισμός, όπως και η Κύπρος, οι Φίλιπποι, η Θεσσαλονίκη, η Βέροια, η Αθήνα, η Κόρινθος, η Νικόπολη είδαν και άκουσαν τον κορυφαίο Απόστολο των εθνών. Από τις 14 Επιστολές του, για τις οποίες ένας μεγάλος πατέρας και διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο Ιερώνυμος, έλεγε ότι, όταν διαβάζω τον Παύλο, μου φαίνεται ότι ακούω όχι λόγια αλλά βροντές, από τις 14, λέμε, Επιστολές οι 5 (2 προς Κορινθίους, 2 προς Θεσσαλονικείς, 1 προς Φιλιππησίους) στάλθηκαν σε πόλεις της Ελλάδας και περισσότερο μ’ αυτές τις Επιστολές παρά με τα μνημεία της Ακρόπολης το όνομα της Πατρίδας μας έγινε γνωστό σε όλο το Χριστιανικό κόσμο. Και ο μαθητής Κατηχητικού Σχολείου στη χώρα των Εσκιμώων, διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη, αναζητεί το χάρτη για να δει που είναι η Ελλάδα, που είναι οι Ελληνικές πόλεις, από τις οποίες διήλθε ο φτερωτός Απόστολος.
Ελλάδα! Πόσο δοξάστηκες από το πέρασμα του Παύλου!
Ας τιμήσουμε λοιπόν πρεπόντως οι Χριστιανοί Έλληνες τον Παύλο. Αλλά «τιμή μάρτυρος μίμησις μάρτυρος» κηρύττει ο απόστολος Παύλος, απευθύνεται προς όλους τους χριστιανούς της σύγχρονης Ελλάδας και σαλπίζει προς εμάς ό,τι έντονα προς τους προγόνους μας παρήγγειλε· «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ (Α΄ Κορ. 11, 1). Έλληνες αδελφοί! Η θαυμάσια εικόνα των αρετών του Παύλου είναι ενώπιόν μας. Μας καλεί σε μίμηση, σε αντιγραφή. Ας μη γίνουμε κακοί ζωγράφοι. Αλλά ατενίζοντας προς την εικόνα, την οποία φιλοτέχνησε μετά δακρύων ο θείος Απόστολος, μελετώντας τις Επιστολές του, τα αθάνατα μνημεία του Παναγίου Πνεύματος, ακούγοντας τη φωνή του, εμπνεόμενοι από το ηρωικό του παράδειγμα, ας τον μιμηθούμε. Ας γίνουμε μικροί Παύλοι στον κύκλο της δράσεώς μας, ας μεταλαμπαδεύσουμε και σε άλλες ψυχές το φως του Χριστού, ας ζωγραφίσουμε προπαντός στις καρδιές μας την αρχέτυπη εικόνα, την εικόνα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ας τη ζωγραφίσουμε με τα ανεξίτηλα χρώματα της αρετής, εις τρόπον ώστε, μέσω της ακράδαντης πίστης και της φλογερής αγάπης και της βέβαιης ελπίδας, αφού γίνουμε ένα με το Χριστό, ζώντας και αναπνεόντας γι’ αυτόν και πεθαίνοντας γι’ αυτόν, όπως ο μακάριος Παύλος, να μπορέσουμε κι εμείς, ο καθένας από εμάς, να πούμε έστω ασθενικά ό,τι μεγαλόφωνα εκείνος διασάλπισε με αλήθεια· «Δε ζω πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός» (Γαλ. 2, 20).
Χριστοκεντρισμός, Χριστοκρατία! Ιδού του Παύλου, του Αποστόλου των Εθνών, η ζωή και το πρόγραμμα. Θα γίνει και δικό μας;

ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΙΔΩΛΟ ΠΟΛΗ

Το 50 μ.Χ. επίσκέφτηκε την Αθήνα ένας ξένος. Ποιος ο ξένος; Νέος, ο οποίος επιθυμώντας τη φιλοσοφική μόρφωση εγκατέλειψε τη γενέτειρά του, διέσχισε πελάγη και ωκεανούς και ήλθε στην Αθήνα για να μαθητεύσει σε μία από τις περίφημες φιλοσοφικές σχολές της πόλης; Περιηγητής, ο οποίος ερχόταν για να θαυμάσει το αρχαίο κάλλος, όπως αυτό λαμπρά και έξοχα αποτυπωνόταν στα έργα τέχνης; Έμπορος, ο οποίος από τις χώρες της Ασίας, Αφρικής και Ιταλίας μετέφερε προς πώληση τα εμπορεύματά του;… Ούτε έμπορος, ούτε περιηγητής, ούτε σπουδαστής φιλοσοφίας ήταν ο ξένος. Κανένα από τα ελατήρια εκείνα, τα οποία ωθούν τους ανθρώπους να αναλαμβάνουν μακρινά ταξίδια και να επισκέπτονται ξένες και άγνωστες χώρες, ενέπνεε τον ξένο μας. Ξένος του κόσμου, αστερισμό – τι λέω; – ουρανό ολόκληρο κλείνοντας μέσα στην καρδιά του, ερχόταν στην Αθήνα, την πρωτεύουσα του Ελληνισμού, το κέντρο του αρχαίου κόσμου, την εστία των γραμμάτων και των επιστημών. Ερχόταν με μία μοναδική αποστολή·  να εκριζώσει την ειδωλολατρία και να φυτεύσει μέσα στην Αθήνα το ευσκιόφυλλο και αγλαόκαρπο δένδρο της Χριστιανικής πίστεως και ηθικής· το αθάνατο δένδρο, υπό τη σκια του οποίου θα αναπαυόταν μια μέρα όλη η Ελλάδα.
Παύλος ήταν το όνομα του επισκέπτη της Αθήνας.
Ήταν εύκολο το έργο; Ένα και μόνο βλέμμα στην πόλη αρκούσε να πείσει τον οξυδερκή Απόστολο για το πόσο δύσκολο ήταν το έργο του. Βρισκόταν όχι στην περιφέρεια, αλλά στο κέντρο, στην καρδιά του ειδωλολατρικού κόσμου. Όπου και αν στρεφόταν, παντού είδωλα. Στις αυλές των σπιτιών, των δημοσίων κτηρίων, στις οδούς, τις ρύμες και τις πλατείες άπειρο πλήθος βωμών, επί των οποίων προσέφεραν τις καθιερωμένες θυσίες οι κάτοικοι. Εκεί ψηλά στην Ακρόπολη κυμάτιζε η σημαία της ειδωλολατρίας, δέσποζε πανύψηλο άγαλμα της Αθηνάς με το κράνος, με την ασπίδα και το χρυσό εκείνο δόρυ, το οποίο έλαμπε κάτω από τις ακτίνες του αττικού ήλιου και φαινόταν από το Φαληρικό κόλπο. Στον Άρειο Πάγο ετηρείτο κατάλογος αναγνωρισμένων θεοτήτων, στον οποίο κατόπιν αποφάσεως εγγράφονταν ως κάτοικοι της Αθήνας και οι νέοι θεοί Ανατολής και Δύσης. Οι θεοί καθημερινά ηύξαναν. Και ήταν τόσοι οι θεοί, τόσα τα είδωλα, ώστε, σύμφωνα με μαρτυτία αρχαίου συγγραφέα, στην Αθήνα ευκολότερο ήταν να συναντήσεις θεό παρά άνθρωπο.

«Κατείδωλος» ήταν η πόλη. Ειδωλολατρία απ’ άκρου εις άκρον. Μία θάλασσα στην οποία το βλέμμα σου δε συναντά ξηρά. Πού να σταθείς;
Το κήρυγμα του Ναζωραίου ήταν τελείως άγνωστο στην περιλάληλη πόλη. Αν και είχαν παρέλθει περίπου 20 χρόνια από την εμφάνιση της νέας πίστης, η Αθήνα αγνοούσε το υψηλό κήρυγμα. Προσπαθούσαν να τραφούν με τους μύθους, με τα κεράτια μιας ψευδούς φιλοσοφίας. Ποιος θα τους αφύπνιζε; Κοιμόντουσαν βαθύτατα. Χρειαζόταν να έλθει κήρυκας αποστολικός, φέροντας τα στίγματα του Ιησού, κήρυκας με υπέροχες πνευματικές δυνάμεις, για να ευαγγελιστεί στην πόλη των ρητόρων και των φιλοσόφων το κήρυγμα της εν Χριστώ σωτηρίας. Και ως τέτοιος ήλθε ο κορυφαίος, ο απόστολος Παύλος. Αυτός κήρυξε πρώτα στην Αθήνα και η ομιλία του προς τους Αθηναίους, αριστούργημα και αθάνατο μνημείο του πνεύματος, βρίσκεται περιληπτικά καταχωρισμένη στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων. Στον τόνο του ομιλητή κρυβόταν κάποια υπερφυσική δύναμη, απείρως ανώτερη της δύναμης η οποία υπήρχε στους επιτηδευμένους λόγους του Δημοσθένη και του Περικλή και τους φιλοσοφικούς διαλόγους του Πλάτωνα.
Ο Παύλος, ο ξένος, μιλούσε στον Άρειο Πάγο. Οι ακροατές του όλοι ειδωλολάτρες. Και μετά από 20 αιώνες οι σοφοί θαυμάζουν τον ομιλητή. Άλλοι για την τέχνη, με την οποία άπλωσε τα αποστολικά του δίχτυα ο επιδέξιος αλιέας των ψυχών, άλλοι για την τάξη, τη διάρθρωση, τον ειρμό της ομιλίας, η οποία εκτυλίσσει με απλό μεν αλλά και μεγαλοπρεπή τρόπο τις ιδέες και δείχνει τέλος την κορυφή, το τέρμα των ελπίδων και των προσδοκιών του κόσμου, άλλοι πάλι κάτι άλλο θεωρούν άξιο θαυμασμού. Αλλά εμείς θαυμάζουμε το θάρρος του Παύλου. Φανταστείτε! Εν μέσω ρητόρων, διαλεκτικών και φιλοσόφων, εν μέσω ειδωλολατρικού λαού, ο οποίος πριν από μερικούς αιώνες καταδίκασε σε θάνατο το μέγιστο των φιλοσόφων με την υπόνοια ότι δεν πιστεύει στους θεούς της πόλης και ότι εισάγει καινά δαιμόνια, κάτω από τη σκια του αγάλματος της Αθηνάς και των υπόλοιπων θεών, ο Παύλος στέκεται, δείχνει τα αγάλματα και λέει με άτρομη φωνή· Οι θεοί σας είναι σκιες, ψευδείς θεοί. Ο αληθινός Θεός δεν περιορίζεται τοπικά και χρονικά, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, δεν υπηρετείται από ανθρώπινα χέρια, δεν έχει ανάγκη κανέναν, αλλά είναι Θεός πανταχού παρών, καθιστώντας ναό την καθαρή καρδιά, ανοίγοντας τα χέρια και γεμίζοντας χρηστότητα τα σύμπαντα, τρέφοντας και μεριμνώντας πατρικά για άτομα και έθνη, άγρυπνος φρουρός της ηθικής τάξης και δίκαιος κριτής των ανθρώπινων πράξεων… Ιδού οι ιδέες, οι οποίες συνωστίζονται στη θαυμάσια ομιλία του. Ιδέες – κεραυνοί, οι οποίες έρχονταν να γκρεμίσουν από τις καρδιές των ακροατών το παμπάλαιο συγκρότημα των ειδωλολατρικών προλήψεων και δεισιδαιμονιών.
Σπάνια στην ιστορία της διαδόσεως του Χριστιανισμού συναντάται τολμηρότερη πράξη όμοια προς εκείνη την οποία αποτόλμησε ο κορυφαίος Απόστολος, όταν στάθηκε στο επισημότερο βήμα του αρχαίου κόσμου και κήρυξε τον «άγνωστο Θεό».
Ένας κατά πάντων· και νίκησε. Τι θρίαμβος! Και άφησε σε μας πολύτιμο δίδαγμα ότι σε εποχή, όπως η δική μας, κατά την οποία η ανθρωπότητα λησμονώντας το Θεό οπισθοχωρεί και χάνεται στο σκοτάδι και κυλιέται σε αισθησιακές ηδονές και απολαύσεις και στήνει τα είδωλά της, σε εποχή «κατείδωλο», ο πιστός χριστιανός ας μη δειλιάζει. Ας κρατεί με φλογερή αγάπη το όνομα, το υπέρ παν όνομα, το όνομα του Ιησού και, σε περίπτωση που δοθεί ευκαιρία, ας έχει το θάρρος να ανοίγει το στόμα του, να κινεί τη γλώσσα του και να λέει προς τη σύγχρονη άπιστη, ειδωλολατρική γενιά· Αυτά τα οποία θεωρείτε σπουδαία, μεγάλα και υψηλά είναι πολύ μικρά, είναι σκύβαλα, είναι σκιες. Και αυτές τις σκιες λατρεύετε ως θεούς. Είδωλα έγιναν και αυτοί οι ψευδείς αστέρες του κινηματογράφου σε πορνοπόλεις Χόλλυγουντ. Ειδωλοποιήσατε όλη την εγκόσμια ζωή. Κατείδωλος είναι η ζωή σας… Και ύστερα από 20 αιώνες ο Χριστός παραμένει στο πλείστο της ανθρωπότητας ο άγνωστος Θεός, τον οποίο ο Παύλος μας καταγγέλλει.
Αδελφοί! Στην κατείδωλο εποχή μας ας προσέξουμε πολύ. Όχι προσκυνητές ειδώλων αλλά καταλύτες ειδώλων. Ιδού η υψηλή αποστολή μας. Την εκπληρώνουμε; Ιδού το ερώτημα. Η συνείδηση του καθένα μας ας απαντήσει.

“ΕΘΝΙΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ”, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ. ΤΕΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ (σελ. 254-305)

Tών αγίων 40 Mαρτύρων
9 Mαρτίου 2001

ΟΙ ΑΓΙΟΙ 40 ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Για τους 40 Mαρτύρες, που εορτάζουν, θα μιλήσουμε σήμερα. Θα προσπαθήσω να προσφέρω λίγα άνθη στη μνήμη τους.

* * *

Ποιοί ήταν αυτοί οι άγιοι; Ήταν στρατιωτικοί. Ήταν στο άνθος της ηλικίας τους. Ήταν επίλεκτο σώμα του ρωμαϊκού στρατεύματος. Eίχαν ανάστημα, είχαν εμφάνιση, ήταν εμπειροπόλεμοι. Eίχανε και ανδρεία Eίχαν ακόμη πειθαρχία, απόλυτη υπακοή στους ανωτέρους. Ήταν υποδείγματα στρατιωτικά.
Mία φορά όμως οι 40 Mάρτυρες επαναστάτησαν. Γιατί επαναστάτησαν; Eπαναστάτησαν εναντίον του αυτοκράτορος Λικινίου, ο οποίος εδίωκε απεινώς τους Xριστιανούς. H διαταγή έλεγε· Όποιος πιαστεί να μιλάει για το Xριστό, θα συλλαμβάνεται και θα υφίσταται τιμωρίες μεγάλες, μέχρι καί θάνατο.
Oι 40 Mάρτυρες δεν φοβήθηκαν, δεν κλείσανε το στόμα· όταν αγαπάς το Xριστό, δεν μπορείς να κλείσεις το στόμα σου. Tους συνέλαβαν αμέσως και τους οδήγησαν μπροστά στο διοικητή της πόλεως, στον Aγρικόλαο. Kι αυτός τους λέει·
―Δεν ακούσατε τη διαταγή που απαγορεύει να μιλάνε για το Xριστό;
―Aκούσαμε τη διαταγή του αυτοκράτορος. Aλλά κάποια άλλη διαταγή, ανώτερη, διαταγή του Xριστού, μας λέει, να ομολογούμε το όνομά του το άγιο παντού.
O Aγρικόλαος διατάζει να τους ρίξουν στη φυλακή, στρατιωτική φυλακή, μέχρι το πρωΐ.
Tο πρωϊ τους βγάζουν. Tους ρωτούν, αν άλλαξαν γνώμη. H απάντησι ήταν αρνητική.
―Kρίμα σ’ εσάς, τους λέει ο διοικητής.
―Δεν αλλάζουμε γνώμη. Eίναι η μόνη φορά που δεν υπακούουμε σε διαταγή.
―Δεν υπακούετε;
Nευρίασε ο διοικητής. Σκεπτόταν, πως να τους βασανίσει περισσότερο. Kάποια στιγμή βλέπει έξω. Όλα ήταν παγωμένα. Tο βρήκα, λέει· απόψε, που το κρύο είναι δυνατό, ρίξτε τους γυμνούς στην παγωμένη λίμνη, και θα δούμε μετά αν θα ομολογούν το Xριστό.
Tους ξεγύμνωσαν, όπως τους γέννησε η μάνα τους. Παιδιά 20 έως 27 ετών. Tους ρίξανε πάνω στην παγωμένη λίμνη. Tο μαρτύριο λόγω ψύχους είναι φοβερό. δεν είμαι γιατρός, για να σας περιγράψω πως επέρχεται ο θάνατος από το ψύχος. Όπως τα παιδιά της Eλλάδος επάνω στα ψηλά βουνά υπέστησαν κρυοπαγήματα, έτσι και οι 40 Mάρτυρες.
Δεν φοβήθηκαν, δεν δείλιασαν· χαρά είχαν. Nαί ―ας μην πιστεύουν οι άπιστοι―, γλέντι είχαν. Kαι λέγανε ο ένας στον άλλο· Kουράγιο, αδέρφια! Mια φορά περνάμε από τη ζωή. Mετά από λίγο όλα τελειώνουν καί θα βρισκώμεθα κοντά στο Θεό. H νύχτα αυτή είναι ιστορική για ‘μας. Kουράγιο, αδέρφια! «Δριμύς ο χειμών (=σκληρό το κρύο), αλλά γλυκύς ο παράδεισος». Έτσι έλεγαν και έκαναν την προσευχή τους· Xριστέ, δος μας δύναμη. Σαράντα μπήκαμε στη λίμνη, σαράντα να βγούμε· να μη γίνει ούτε ένας προδότης!
Tότε εκεί στην παγωμένη λίμνη συνέβησαν τρία θαύματα, το ένα μεγαλύτερο από το άλλο. Tο πρώτο. Eνας φύλακας, που τους φρουρούσε, ακούει από τον ουρανό ολόγλυκα τραγούδια. Έμεινε εκστατικός βλέποντας τις ουράνιες δυνάμεις, που κρατούσαν στέφανα και πλησίαζαν τους μάρτυρες. Aλλά σ’ ένα μάρτυρα ο άγγελος δεν έβαλε στεφάνι. Tί συνέβη; Aυτός δείλιασε, κάμφθηκε. Aποφάσισε να βγει από την παγωμένη λίμνη καί να πάει κοντά στη φωτιά, γιά να ζεσταθεί. Όταν ο δήμιος είδε το στεφάνι να αιωρήται και ο μάρτυρας να λιποτακτεί, άφησε τους άλλους συστρατιώτες του στο φυλάκιο, ξεντύθηκε, και έπεσε μέσα στη λίμνη την παγωμένη λέγοντας· K’ εγώ είμαι Xριστιανός!
Tο δεύτερο θαύμα. Tο πρωί πλέον είχανε ξεψυχήσει όλοι. Kρυστάλλιασαν τα κορμάκια τους. Eνας μόνο δεν ξεψυχούσε. K’ εκείνη την ώρα μια γυναίκα τρέχει κοντά του. Ήταν η μάνα του. Tα κάρρα είχαν έρθει και τους βάζανε επάνω σαν σφαχτά, για να τους πάνε να τους κάψουν. H μάνα τον πήρε στην αγκαλιά της και είπε· Παιδί μου, μη χωρίσεις από τους συστρατιώτες σου· μη λείψεις κ’ εσύ από τους συντρόφους σου. Kαι τον σήκωσε στα χέρια καί τον πήγε – πού; επάνω στο κάρρο! Ω μάνα που είχες τέτοιον ηρωϊσμό!
Tους κάψανε όλους. Kαι για να μη μείνουν υπολείμματα και τα πάρουν οι Xριστιανοί, ρίξανε τα λείψανά τους στο ποτάμι. Tότε έγινε και τρίτο θαύμα. Oι Xριστιανοί είδαν φως. Άστραψε το ποτάμι, σαν να πέσανε διαμάντια καί σάπφειροι επάνω στα νερά. Eπέπλεαν τα αποκαΐδια των μαρτύρων! Oι Xριστιανοί μαζέψανε τα άγια λείψανα, που είναι τιμιώτερα χρυσίου καί αργυρίου.
Eτσι καί οι 40 Mάρτυρες μπορούσαν να πουν μαζί με τον άγιο Kοσμά τον Aιτωλό· «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» (Ψαλμ. 65,12).
Δεν σας είπα, ποιά ήταν η πατρίδα των 40 Mαρτύρων. Eίναι η Mικρά Aσία. H πατρίδα τους υπάρχει μέχρι σήμερα, αλλά δεν έχει επάνω στις εκκλησίες της σταυρό… Yπάρχει ακόμα η λίμνη της Σεβαστείας. Kάτοικοι της Σεβαστείας ήταν οι 40 Mάρτυρες.

* * *

Συγκρίνετε τώρα, αγαπητοί μου, τη ζωή των 40 Mαρτύρων με τη δική μας ζωή, ιδίως στην ομολογία της πίστεως. Tί θα πει ομολογία πίστεως; δεν στοιχίζει τίποτα ο χριστιανισμός σήμερα. Δεν σημειώνουν το όνομά σου ούτε σε απολύουν από τη θέση σου γιατί εκκλησιάζεσαι. Erστε ελεύθεροι να πάτε στην εκκλησία. Γιά φανταστήτε να βγFή μία διαταγή που να λέει· Όποιος πάει στην εκκλησία θα συλλαμβάνεται… Aλλ’ έρχονται οι ημέρες αυτές. Θά παύσει ο εύκολος χριστιανισμός, καί θά ‘ρθεί ο χριστιανισμός του αίματος. Διάλειμμα είναι αυτό. Mη γλεντοκοπάτε, μη διασκεδάζετε. Nα προετοιμάζεσθε.
Tους 40 Mάρτυρες τους βάλανε στη γραμμή και τους ρωτούσαν· Tί είστε; Aπαντούσαν με δύο λέξεις· «Eίμαι Xριστιανός». Aυτό ακούστηκε σαράντα φορές· σαράντα κανονιές εναντίον του διαβόλου. Kαι τις δυό αυτές λέξεις τις πληρώσανε με το κεφάλι τους.
Tώρα πού είναι η ομολογία της πίστεώς μας; Mας έχει βάλει ο διάβολος λουκέττο στο στόμα και δεν ομολογούμε το Xριστό. Γι’ αυτό λέει ο Mέγας Bασίλειος· «Ω μακάριαι γλώσσαι! Mόνο γι’ αυτές τις δύο λέξεις, “Eίμαι Xριστιανός”, πήγατε στον παράδεισο».
Tην ώρα που οι μάρτυρες είπαν «Eιμαι Xριστιανός», γίνανε τέσσερα πράγματα. Tο πρώτο· πάνω στα ουράνια, κάθε φορά που ακουγόταν το «Eίμαι Xριστιανός», η μουσική των αγγέλων έπαιζε το εμβατήριο· Δόξα σοι, Xριστέ, που γεννάς τέτοια παιδιά ηρωϊκά! Tο δεύτερο· έσκουζε, για να μιλήσω πιό απλά, έσκουζε ο διάβολος. Ήθελε να τους πιάσει στο δίχτυ του φόβου, αλλά δεν μπόρεσε. Tο τρίτο· ένας άγγελος έγραφε τα ονόματά τους στο βιβλίο των ομολογητών της πίστεως, που απ’ έξω γράφει· «Πας όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Mατθ. 10,32). Kαι το τελευταίο· μόλις είπανε «Eίμαι Xριστιανός», καθάρισε ο αέρας. Tί θα πει αυτό; Ότι με τα πόδια μας βρωμίζουμε τη γη, με τα χέρια μας κάνουμε τα αίσχη, κ.τ.λ.· όταν λοιπόν η γλώσσα πει «Eίμαι Xριστιανός», με την ομολογία γίνεται κάθαρσις.
Όλοι πρέπει να υποστούμε την κάθαρση. Όλοι πρέπει να περάσουμε από τον Iορδάνη της μετανοίας.
Στους έσχατους καιρούς λίγοι δυστυχώς θα μετανοούν. Θα γίνει σπάνιο πράγμα τότε ο πιστός. Πιο εύκολο πράγμα θα είναι να βρεις  διαμάντια παρά να βρεις  πιστό Xριστιανό. Nαί, το είπε ο Xριστός· «Aν έρθω», λέει, «άλλη μιά φορά, άραγε θα βρω την πίστι επί της γης ;» (βλ. Λουκ. 18,8).
Πότε θα έρθει ο Xριστός; Δεν ξέρουμε πότε. Ξαφνικά σάλπιγγα ουράνιος θα σείσει τα πάντα. Θα λάμψει ο τίμιος σταυρός. Θα παρουσιασθεί ο Eσταυρωμένος για να δικάσει τη γη. Nά δικάσει τους βασιλείς, τους δικαστάς, τους γιατρούς, τους ιερείς, τους επισκόπους, τους πάντας. Θα έρθει ο Kύριος όχι πλέον ως νήπιο, όχι ως εσταυρωμένος. Kαι τότε ενώπιόν του «παν γόνυ κάμψει» (Φιλιπ. 2,10). Kάθε γόνατο θα γονατίσει, και κάθε καρδιά θα κλάψει, και κάθε γλώσσα θα ψάλει και θα πει· «Eίς άγιος, εις» «Kύριος Iησούς Xριστός εις δόξαν Θεού πατρός» (ε.α. 2,11). Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(αίθουσα συλλόγου «40 Mάρτυρες» Kοζάνης, οδός τότε Πέλλης τώρα Πλακοπίττη 11, παραμονή της εορτής  8-3-1964)

*********************************

Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ “40 ΜΑΡΤΥΡΩΝ”,  ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΟΜΙΛΙΑ,  ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΚΟΖΑΝΗΣ, ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΕ ΚΑΠΗ

ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΕΚΔΙΩΧΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΤΩΧΕΣ

ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΧΕΙΜΩΝΟΣ.

ΔΕΣΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΩΣΤΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΤΕΛΑΒΕ

****

”

*******************************************************

ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ  ΚΗΡΥΓΜΑ

******************************************************

Sfinţii 40 de Mucenici

Despre cei 40 de Mucenici pe care-i prăznuim vom vorbi astăzi. Voi încerca să ofer pomenirii lor câteva flori.

***

Cine au fost aceşti sfinţi? Au fost soldaţi. Erau în floarea vârstei. Erau corpul cel mai ales al Armatei Romane. Aveau înălţime, prezenţă, aveau experienţă în război. Aveau şi bărbăţie, aveau şi supunere, desăvârşită ascultare faţă de superiorii lor. Erau exemple militare.
Odată, însă, cei 40 de mucenici s-au răsculat. De ce? S-au răsculat împotriva împăratului Liciniu, care îi prigonea pe creştini. Dispoziţia spunea: Cine va fi prins că vorbeşte despre Hristos va fi arestat şi va fi supus la pedepse mari şi va fi condamnat până şi la moarte.
Cei 40 de Mucenici nu s-au temut, nu şi-au închis gura. Când Îl iubeşti pe Hristos, nu poţi să taci. I-au arestat imediat şi i-au dus în faţa guvernatorului cetăţii, pe nume Agricolaos. Şi acesta le zice:
– Nu aţi auzit de porunca ce interzice să se vorbească despre Hristos?
– Am auzit de porunca împăratului. Dar o altă poruncă, net superioară, porunca lui Hristos ne spune să mărturisim numele Lui cel sfânt  pretutindeni.
Agricolaos porunceşte să fie aruncaţi în temniţa militară până dimineaţă.
Dimineaţă îi scot. Îi întreabă dacă şi-au schimbat părerea. Răspunsul a fost negativ.
– Păcat de voi, le spune guvernatorul.
– Nu ne schimbăm părerea. Este singura dată când nu ne supunem poruncii.
– Nu daţi ascultare?
Guvernatorul s-a mâniat. Se gândea cum să-i chinuiască mai mult. La un moment dat, priveşte afară. Toate erau îngheţate.
– Am găsit! Aaaa… – spune – Diseară, când frigul va fi puternic, aruncaţi-i goi în lacul îngheţat şi o să vedem dacă după aceea Îl mai mărturisesc pe Hristos.
I-au dezbrăcat de tot. Cum i-a născut mama lor. Copii între 20 şi 27 de ani. Într-o clipă i-a aruncat în lacul îngheţat. Mucenicia din cauza frigului este groaznică. Nu sunt medic ca să vă descriu cum vine moartea din cauza frigului. Precum copiii Eladei au suferit îngheţuri în munţii înalţi, aşa şi aceşti 40 de mucenici.
Nu s-au temut. Nu s-au înfricoşat. Erau bucuroşi. Da! – n-au decât să nu creadă necredincioşii – Dădeau petrecere. Şi spuneau unul către altul: Curaj, fraţilor! O dată trecem din viaţă! După puţin, toate se sfârşesc şi ne vom afla în faţa lui Dumnezeu. Noaptea aceasta este istorică pentru noi. Curaj, fraţilor! „Aspră este iarna, dar dulce este raiul!» Aşa spuneau şi-şi făceau rugăciunea: Hristoase, dă-ne putere! Patruzeci am intrat în lac, patruzeci să ieşim! Să nu fie niciun trădător!
Atunci – acolo, în lacul îngheţat – s-au întâmplat trei minuni, una mai mare decât alta. Prima: un străjer care-i păzea aude din cer cântări foarte melodioase. A rămas extaziat văzând puterile cereşti care ţineau cununi şi se apropiau de mucenici. Dar unui mucenic îngerul nu i-a pus cunună. Ce s-a întâmplat? Acesta s-a temut, s-a îndoit. S-a hotărât să iasă din lacul îngheţat şi să meargă aproape de foc, ca să se încălzească. Când străjerul a vazut cununa rotindu-se prin aer, iar pe mucenic lepădându-se, i-a lăsat pe ceilalţi camarazi ai săi în postul de pază, s-a dezbrăcat şi s-a aruncat în lacul îngheţat, spunând: «Şi eu sunt creştin!»
A doua minune: Dimineaţă, aproape că muriseră toţi. Trupuşoarele lor erau cristalizate. Doar unul nu-şi dăduse sufletul. Şi, în aceeaşi clipă, o femeie alergă lângă el. Era mama lui. Veniseră cu carele şi-i puneau unul peste altul, ca pe nişte vite tăiate, pentru a-i duce să-i ardă. Mama l-a luat în braţe şi i-a spus: Copilul meu, nu te despărţi de camarazii tăi. Nu te lipsi de tovarăşii tăi. Şi l-a ridicat pe braţe şi l-a dus. Unde? În car! O, mamă care ai avut atâta eroism!
I-au ars pe toţi. Şi ca să nu rămână ceva şi să ia creştinii, au aruncat moaştele lor în râu. Atunci s-a întâmplat şi a treia minune. Creştinii au văzut o lumină. Strălucea râul, ca şi cum ar fi căzut diamante şi safire în ape. Pe deasupra pluteau rămăşiţele arse ale martirilor! Creştinii au adunat sfintele moaşte, care sunt mai preţioase decât aurul şi argintul.
În felul acesta şi aceşti 40 de Mucenici puteau să spună, împreună cu Sfântul Cosma Etolianul : „Trecut-am prin foc şi prin apă, dar ne-ai scos la odihnă!»(Ps. 65, 12).
Nu v-am spus care a fost patria celor 40 de mucenici? Este Asia-Mică. Patria lor există până astăzi, dar nu mai are pe bisericile ei cruce. Există încă lacul Sevastia. Locuitori ai Sevastiei erau cei 40 de Mucenici.

***

Comparaţi acum, iubiţii mei, viaţa celor 40 de Mucenici cu viaţa noastră, şi mai ales în ceea ce priveşte mărtirisirea credinţei. Ce înseamnă mărturisirea credinţei? Creştinismul nu te mai costă azi nimic. Nu-ţi consemnează numele, nici nu te dă afară din funcţie dacă mergi la biserică. Sunteţi liberi să mergeţi la biserică. Ia, imaginaţi-vă să iasă un decret care să spună: Cine merge la biserică, va fi arestat!… Dar vin zilele acestea! Va înceta creştinismul uşor şi comod şi va veni creştinismul sângelui. Aceasta este o pauză. Nu petreceţi, nu vă distraţi! Pregătiţi-vă mai dinainte!
Pe cei 40 de Mucenici i-au pus în linie şi i-au întrebat: Ce sunteţi?
Răspundeau în două cuvinte: „Sunt creştin!». Asta s-a auzit de 40 de ori. Patruzeci de canoane împotriva diavolului. Şi aceste două cuvinte le-au plătit cu capul lor.
Acum, unde este mărturisirea credinţei noastre? Ne-a pus diavolul lacăt la gură şi nu-L mărturisim pe Hristos. De aceea zice marele Vasilie: «O, fericite limbi, doar pentru aceste două cuvinte – «Sunt creştin!» – v-aţi dus în rai!»
În clipa în care mucenicii au spus  «Sunt creştin!», s-au întâmplat patru lucruri: În ceruri, de fiecare dată când se auzeau cuvintele «Sunt creştin!», muzica îngerilor se auzea cântând în cor: Slavă Ţie, Hristoase, Care naşti astfel de copii-eroi. Al doilea: A urlat diavolul, ca să vorbesc pe scurt!  Vroia să-i prindă în mreaja fricii, dar nu a putut! Al treilea: Un înger scria numele lor în cartea mărturisitorilor credinţei, pe ale cărei coperţi scrie: «Oricine va mărturisi pentru Mine înaintea oamenilor, şi Eu voi mărturisi pentru el înaintea Tatălui Meu care este în ceruri!» (Matei 10, 32). Şi ultimul: Doar ce au spus: «Sunt creştin!» şi s-a curăţit aerul! Ce înseamnă asta? Că noi, cu picioarele noastre, murdărim pământul. Cu mâinile noastre facem cele ruşinoase şi celelalte; aşadar, atunci când limba noastră va zice «Sunt creştin!», prin mărturisire se face curăţirea.
Toţi trebuie să ne supunem curăţirii! Toţi trebuie să trecem prin Iordanul pocăinţei.
Din păcate, în vremurile din urmă puţini se vor pocăi. Atunci, un om credincios va fi o raritate. Mai uşor va fi atunci să găseşti diamante decât să găseşti un creştin credincios. Da, a spus-o Hristos: «Când voi veni», zice  „oare voi mai găsi credinţă pe pământ?» (Luca 18, 8).
Când va veni Hristos? Nu ştim când. Deodată, trâmbiţa cerească va suna şi va cutremura toate. Va străluci cinstita Cruce. Se va arăta Cel răstignit ca să judece pământul. Să-i judece pe împăraţi, pe judecători, pe medici, pe preoţi, pe episcopi, pe toţi. Va veni Domnul! Dar nu ca un Prunc, nici ca Răstignit. Şi atunci, înaintea Lui, „tot  genunchiul se va pleca» (Filipeni 2, 10). Tot genunchiul va îngenunchea şi fiecare inimă va plânge şi fiecare limbă va cânta şi va zice: «Unul Sfânt, Unul Domn Iisus Hristos, întru slava lui Dumnezeu Tatăl» (Filipeni 2, 11). Amin.

† Episcopul Augustin
(Kozani, 8.03.1964)

–    Traducere din elină: monahul Leontie –

Ο «θριαμβος» του Οικουμενισμου!

• Προχθές Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Γερμανία οι δεσποτάδες γιόρτασαν με τους παπικούς!!!

• v Εξευτελισμός κάθε έννοιας Ορθοδοξίας
• v Εμπαιγμός του λαού του Θεού
• v Γελοιοποίηση της θυσίας των Αγίων

Παντού καρδινάλιοι και ετερόδοξοι

Μετά την από κοινού αρτοκλασία Ορθοδόξων και Παπικών στην Σερβία, ο μεθοδικά προελαύνων Οικουμενισμός προέβη σε ένα ανατριχιαστικό πραγματικά ανοσιούργημα στην Γερμανία.

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, που διαβάζονται τα «αναθέματα» της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου κατά των αιρετικών, οι «ορθόδοξοι» επίσκοποι υποχρέωσαν το λαό, να συνεορτάσει με έναν καρδινάλιο, που μάλιστα κρατούσε εικόνα ως ορθόδοξος(!) για τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας.

• Κυριολεκτικά εδώ μιλάμε για τον Θρίαμβο του Οικουμενισμού.
• Τι κι αν ο καρδινάλιος, όπως και κάθε αιρετικός καταδικάζονται από τα Συνοδικό κείμενο;
• Τι και αν οι Ιεροί Κανόνες απαγορεύουν τις συμπροσευχές;
• Γι’ αυτούς οι Ιεροί Κανόνες δεν είναι τίποτα άλλο παρά «σκωληκόβρωτα κιτάπια».
• Και οι επίσκοποί μας και ο λαός του Θεού τους ανέχεται.
• Να δούμε, όμως, ως πότε θα μας ανέχεται ο Θεός.

Θεσσαλονίκη, 17 Μαρτίου 2011

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

• Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο
• Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

ΟΥΝΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ!!!

Δεν έφταναν οι προδόται αρχιερείς, που ερωτοτροπούν με τον αντίχριστο Πάπα, άρχισαν και ιδιωτικές ιστοσελίδες να τον διαφημίζουν!!! Η ιστοσελίδα «Ιδιωτική οδός» που μέχρι τώρα πρόβαλε τον πατριάρχη Βαρθολομαίο από τις στήλες της, τώρα έγινε ουνίτικη και άρχισε να βάζει μηνύματα του Πάπα!!!

Φιλοδοξούν οι παπόφιλοι να πείσουν τον Ελληνικό λαό ότι ο Πάπας δεν είναι το τέρας που ξέρουμε, αλλά είναι  ένας αγιος πατέρας της Εκκλησίας!!!

Ο Πάπας γνωρίζει, ότι δεν μπορεί να αλλάξει την γνώμη του Ελληνικού λαού, γιατί δεν βρίσκει με τα λεφτά του πρόθυμους Έλληνας αρχιερείς να τους εξαγοράσει, πλην ελαχίστων, γι’ αυτό άρχισε την προπαγάνδα του δια άλλης οδού.

Η πρώτη ελληνική ιστοσελίδα που χρησιμοποιείται σαν βήμα του Πάπα, δεν τον παρουσιάζει ως λύκο αιρετικό που πρέπει  οι Ορθόδοξοι να φυλάγονται, δεν τον παρουσιάζει ως φίλο και προστάτη των παιδεραστών, ούτε ως εγκληματία των Ορθοδόξων λαών. Δεν παρουσιάζει την σκοτεινή δράση του και τα αντίχριστα σχέδιά του. Δεν τον ονομάζει αντίχριστο, όπως τον έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Τον παρουσιάζει σαν μεγάλο πατέρα της Εκκλησίας και βάζει το μήνυμά του στα Ελληνικά, για να συμβουλέψει τους Ορθοδόξους την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής!!!!!!!

Κύριοι της “Ιδιωτικής Οδού” να χαίρεστε τον Πάπα σας. Κρατήστε τις συμβουλές του για τον εαυτό σας. Ο Ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από τα μηνύματα του Πάπα που μεταφράζετε· έχει άγίους Πατέρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας για να τον συμβουλέψουν.

Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την διαδρομή του Πάπα και τα σκοτεινά έργα του, και δεν αλλάζουν γνώμη. Όσοι θέλουν να τα οικονομίσουν από την επιχείρηση της προπαγάνδας, μόνο αυτούς μπορεί να εξαγοράσει.

Τετάρτη, 2 Μαρτίου 2011

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2011/03/blog-post_3506.html

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

«ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ»!

Δε φταίνε οι Εβραίοι για το θάνατο του Ιησού αποφάνθηκε ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ και την άποψή του αυτή την έκανε βιβλίο.
«Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», όπως τιτλοφορείται το βιβλίο του Ποντίφηκα, κυκλοφορεί μέσα στην επόμενη εβδομάδα και στο δεύτερο κεφάλαιό του, ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας διατυπώνει τη θεωρεία του, απαλλάσσοντας τους Εβραίους από μια κατηγορία που στοιχειώνει επί αιώνες τις σχέσεις τους με τους Χριστιανούς.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επίσημα έχει απαλλάξει τους Εβραίους από τη «συλλογική ενοχή» για τη θανάτωση του Ιησού Χριστού, με σημαντική απόφασή της κατά τη Δεύτερη Σύνοδό της εν Βατικανώ στη διάρκεια του 1965.
Για πρώτη φορά, ένας Πάπας τόσο λεπτομερειακά και εξαντλητικά συγκρίνει και τεκμηριώνει με βάση τις υπάρχουσες αφηγήσεις στην Καινή Διαθήκη για τη θανάτωση του Ιησού Χριστού, μετά την απόφαση που έλαβε σχετικά ο Ρωμαίος Πόντιος Πιλάτος.
«Πρέπει να διερωτηθούμε τώρα: ποιοι ακριβώς ήταν οι κατήγοροι του Ιησού Χριστού;», γράφει ο Πάπας, σε αντίστιξη με τους ισχυρισμούς στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο πως «ήταν οι Εβραίοι».
«Το ότι ο Ιωάννης χρησιμοποιεί την έκφρασή αυτή ουδόλως και κατά καμία έννοια σημαίνει, όπως θα μπορούσε να υποθέσει ο σύγχρονος αναγνώστης, ότι «ο λαός του Ισραήλ, γενικώς, είναι ρατσιστής στο χαρακτήρα του»».
«Τελικά, ο Ιωάννης ήταν Εβραίος, όπως κι ο Ιησούς Χριστός κι οι υποστηρικτές του. Όλη η πρώιμη χριστιανική κοινότητα αποτελείτο από Εβραίους», γράφει ο Πάπας.
Ο Ιωάννης αντιδιαστέλλει με την «Αριστοκρατία στο Ναό», που ήθελε να θανατωθεί ο Ιησούς Χριστός επειδή δήλωνε: «είμαι ο βασιλιάς των Εβραίων», παραβιάζοντας τον θρησκευτικό τους Νόμο. «Η Αριστοκρατία του Ναού ήταν η πραγματική ομάδα κατηγόρων του Ιησού Χριστού, όχι οι Εβραίοι της εποχής του», συμπεραίνει ο Πάπας.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΩΜΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΙΦΙΚΑ,ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΡΕΣΤΟΣ ΣΤΟ ΕΒΡΑΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ,Ο ΠΑΠΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΜΕ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ «ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ ΟΡΘΟΣ»,ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ!!!

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ, ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ,ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:

15 Κατὰ δὲ ἑορτὴν εἰώθει ὁ ἡγεμὼν ἀπολύειν ἕνα τῷ ὄχλῳ δέσμιον, ὃν ἤθελον.
16 εἶχον δὲ τότε δέσμιον ἐπίσημον λεγόμενον Βαραββᾶν.
17 συνηγμένων οὖν αὐτῶν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τίνα θέλετε ἀπολύσω ὑμῖν; Βαραββᾶν ἢ ᾿Ιησοῦν τὸν λεγόμενον Χριστόν;
18 ᾔδει γὰρ ὅτι διὰ φθόνον παρέδωκαν αὐτόν.
19 Καθημένου δὲ αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ βήματος ἀπέστειλε πρὸς αὐτὸν ἡ γυνὴ αὐτοῦ λέγουσα· μηδὲν σοὶ καὶ τῷ δικαίῳ ἐκείνῳ· πολλὰ γὰρ ἔπαθον σήμερον κατ᾿ ὄναρ δι᾿ αὐτόν.
20 Οἱ δὲ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι ἔπεισαν τοὺς ὄχλους ἵνα αἰτήσωνται τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ ᾿Ιησοῦν ἀπολέσωσιν.
21 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἡγεμὼν εἶπεν αὐτοῖς· τίνα θέλετε ἀπὸ τῶν δύο ἀπολύσω ὑμῖν; οἱ δὲ εἶπον· Βαραββᾶν.
22 λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τί οὖν ποιήσω ᾿Ιησοῦν τὸν λεγόμενον Χριστόν; λέγουσιν αὐτῷ πάντες· σταυρωθήτω.
23 ὁ δὲ ἡγεμὼν ἔφη· τί γὰρ κακὸν ἐποίησεν; οἱ δὲ περισσῶς ἔκραζον λέγοντες· σταυρωθήτω.
24 ἰδὼν δὲ ὁ Πιλᾶτος ὅτι οὐδὲν ὠφελεῖ, ἀλλὰ μᾶλλον θόρυβος γίνεται, λαβὼν ὕδωρ ἀπενίψατο τὰς χεῖρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου λέγων· ἀθῷός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε.
25 καὶ ἀποκριθεὶς πᾶς ὁ λαὸς εἶπε· τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν.
26 τότε ἀπέλυσεν αὐτοῖς τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ ᾿Ιησοῦν φραγελλώσας παρέδωκεν ἵνα σταυρωθῇ.

ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,ΑΛΛΑ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΟΥΝ,ΕΝΩ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ!
ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ:ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΑΣΤΗΚΑΝ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ,ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ!

Κι έχει το θράσος ο Πάπας να τους βγάζει…αθώους!

ΞΑΝΑΛΕΜΕ:ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ!

Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»

ΑΞΙΑ ΩΝ ΕΠΡΑΞΑΜΕΝ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ

Πολλοί είνε οι αντίχριστοι.  Αλλά ο καθαυτό αντίχριστος δέν ήρθε ακόμα.  ΄Οπου να’ νε εμφανίζεται.  Αυτή είναι η γνώμη μου.  Όλα αυτά τα προμηνύματα (διαφθορά, αναρχία, εκφυλισμός) δέν είνε καλά…

Η αναρχία ξαπλώνεται παντού.  Όταν θα επικρατήση, θα έρθη ο αντίχριστος και θα πει: Εγώ είμαι το κράτος, εγώ είμαι Θεός· δεν σου χρειάζεται, δεν έχεις ανάγκη από άλλο Θεό…

«Μή πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ούκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145,3).  Μή στηρίζετε τις ελπίδες σας σε ανθρώπους ατελείς, αμαρτωλούς, γεμάτους ελαττώματα.  Ελπίζετε μονάχα στον Κύριο.

Θά εκλέξουμε λοιπόν εμείς, η ανθρωπότης, Ιησούν τόν Ναζαραίον; Άν τον εκλέξουμε, χαρά και ευτυχία.  Δεν τον εκλέγουμε; «ΑΞΙΑ ΩΝ ΕΠΡΑΞΑΜΕΝ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ» (ΛΟΥΚ. 23,41). Και η μεγαλύτερή μας τιμωρία θα είνε ο αντίχριστος, ο οποίος έρχεται και θα τους ταπεινώση όλους.

(«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»,  του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, Β΄ έκδοση, σελ. 86)

_______

Προς τιμωρία της ανθρωπότητος θα έλθει ο Αντίχριστος

«Θα πέσουν τα καθεστώτα και θα δημιουργηθεί μια αναρχία παγκόσμια. Θα γίνει αυτό που επιδιώκουν οι σκοτεινές δυνάμεις. Και μέσα στο κλίμα αυτό της αναρχίας θα εκπηδήσει ο αντίχριστος. Αυτός θα είνε ο παγκόσμιος δικτάτωρ…»

Τι θα είναι ο αντίχριστος;

«Λένε οι πατέρες, ο αντίχριστος θα προσπαθεί να μιμηθεί το Θεό. Τί σημαίνει αυτό; Όπως ο Θεός έστειλε το Χριστό, τον μονογενή του Υιό, και έγινε άνθρωπος, για να δείξει το δρόμο της σωτηρίας, έτσι και ο διάβολος θα βρει έναν άνθρωπο και θα βάλει τη δύναμή του μέσα σ’ αυτόν. Μέχρι τώρα μετρήσανε καμμιά εικοσιπενταριά τέτοιους αντιχρίστους, νομίζοντας ότι κάποιος απ’ αυτούς είνε ο τελικός. Αλλά πέσανε έξω. Θα στείλει και ο διάβολος στο τέλος τον «υιόν» του. Θα βρεί, δηλαδή, έναν άνθρωπο αντάξιό του. Και θα του δώσει τεράστια δύναμι και εξουσία, ώστε αυτός να γίνει τρόπον τινά ενσάρκωσις και ενανθρώπησις του διαβόλου. Θα παρουσιαστεί σε συγκεκριμένο πρόσωπο. Και θα είνε αντίπαλος του Χριστού….»

(«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»,  του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, Β΄ έκδοση, σελ. 81)

Ο π. Δανιήλ Αεράκης έχει αντίθετη γνώμη

• Ο π. Δανιήλ Αεράκης μίλησε στον Άγιο Παντελεήμονα Φλωρίνης την Κυριακή στις 6-3-2011, προσκεκλημένος από τον εκεί μητροπολίτη Θεόκλητο και είπε· Ο αντίχριστος δεν θα είναι κανένας άνθρωπος, αντίχριστος είναι ο ίδιος ο διάβολος…
  

Ας προσέξουμε, να μη δίνουμε βάση στα λόγια του καθ’ ενός, που κάνει τον μεγάλο ιεροκήρυκα και λέει δικά του λόγια.  Το λέει ξεκάθαρα ο ιερός Χρυσόστομος· Ο αντίχριστος θα είναι άνθρωπος, που θα πάρει επάνω του όλη τη δύναμη του διαβόλου. Και ο σεβάσμιος Γέροντας Μητροπολίτης της Φλώρινας π. Αυγουστίνος το 1976, που ερμήνευσε σε κύκλο ανδρών την Β΄ Θεσσαλονικής επιστολή, την ερμήνευσε στηριζόμενος στα θεόπνευστα λόγια της Αγίας Γραφής και έχοντας υπ’ όψιν του τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου και των αγίων πατέρων της Εκκλησίας.

Η φωνή των Πατέρων

Ο ἀν­τίχριστος, «ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας…, ὁ ἄνομος» (βλ. Β΄ Θεσ. 2,1-2). Αὐτὸς θὰ ἔρθῃ. Θὰ εἶνε πρόσωπο ποὺ θὰ συγκεντρώσῃ στὰ χέρια του ὄχι μόνο τὴν πολιτικὴ ἀλλὰ καὶ τὴ θρησκευτικὴ ἐξουσία. Θὰ κυριαρχήσῃ σὲ ὅ­λο τὸν κόσμο καὶ θὰ πιέζῃ τοὺς ἀνθρώπους. Πολὺς λόγος γίνεται γιὰ τὸ 666 (βλ. Ἀπ. 13,18), ποὺ κι αὐτὸ εἶνε σημάδι ὅτι ἔρχεται ἡ ἡμέρα τοῦ ἀν­τιχρίστου. Μερικοὶ λένε ὅτι γεννήθηκε ἤδη. Δὲν γνωρίζω· ἕνα γνωρίζω, ὅτι θὰ ἔρθῃ. Ὁ ἅγι­ος Κύριλλος Ἰ­εροσολύμων σὲ μία σπουδαία ὁμι­λία του λέει, ὅτι αὐτοὶ ποὺ θὰ μαρτυρήσουν στὴν ἐποχὴ τοῦ ἀντιχρίστου θὰ εἶνε ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς μάρτυρας τῶν προηγουμένων αἰώνων.
⃝ Ἀλλὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τοῦ ἀντιχρίστου ὁ Θεὸς δὲ θ᾽ ἀφήσῃ ἀβοήθητους τοὺς δούλους του. Θὰ ἔρθουν στὴ γῆ, γιὰ νὰ ἐνισχύσουν τὴν παράταξι τῶν ὀλίγων πιστῶν τέκνων του, δύο ἔξοχοι ἄνδρες, ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας (πρβλ. ἔ.ἀ. 11,3-12)…

(Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον Ιερό Ναό της Αγία Τριάδα Πτολεμαϊδος 22-2-1987

ΠΡΩΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ

Βλέποντας ο πιστός Σέρβικος ορθόδοξος λαός τα οικουμενιστικά ανοίγματα των Σέρβων ιεραρχών καταφεύγει στον εξόριστο Ορθόδοξο επίσκοπο Αρτέμιο. Θέλει να διαφυλάξει την Ορθόδοξη πίστη του και δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στον πατριάρχη Ειρηναίο, που άναψε τις λυχνίες στην συναγωγή των Εβραίων και συμπροσευχήθηκε και μία, και πολλές φορές με τους παπικούς.

Εαν οι Σέρβοι ιεράρχες ξέχασαν ότι ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εάν ξέχασαν τους 700.000 Ορθοδόξους Σέρβους που έσφαξε το μαχαίρι του Πάπα το 1945 γιατί δεν αλλαξοπιστούσαν, εάν ξέχασε και τους πρόσφατους βομβαρδισμούς στην Σερβία, ο πιστός ορθόδοξος λαός της Σερβίας, δεν θέλει να έχει καμία επικοινωνία μαζί τους και ούτε θέλει να τους μνημονεύει ως ορθοδόξους.

Γι’ αυτό·

Μετά από παρακλήσεις των πιστών, οι οποίοι δεν μπορούν να πάνε στο χωριό Ljuljaci, στην κεντρική Σερβία όπου λειτουργεί ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος ενοικιάσθηκε ισόγειος χώρος μιας οικοδομής στο Βελιγράδι και μετατράπηκε σε παρεκκλήσι του οσίου Ιουστίνου -Πόποβιτς. Την Κυριακή της Τυρινής λειτούργησε για πρώτη φορά. Ήταν παρόντες περίπου 300 άτομα, δεν χωρούσε περισσότερα. Λειτούργησαν ο αρχιμανδρίτης Νικόλαος και ο Ιερομόναχος Ναούμ.

Αυτόν τον τρόπο εκκλησιασμού τον προέβλεψε και για μας στην Ελλάδα ο Γέροντας επίσκοπος π. Αυγουστίνος. Θα επιστρέψουμε, είπε, στις κατακόμβες, γιατί τους μεγαλοπρεπείς ναούς θα τους έχουν άθεοι.

Μπορείτε να δείτε ένα απόσπασμα της πρώτης Θείας λειτουργίας στο Βελιγράδι.

Στην αρχή του βίντεο (πρώτα 2 λεπτά) η ψαλμωδία που ακούγεται είναι την ώρα του κοινωνικού· Ο λαός ψάλλει έναν ύμνο πρός τιμήν του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, αντι-οικουμενιστικού περιεχομένου. Το ίδιο επαναλαμβάνεται προς το τέλος του βίντεο, στο 23:00 λεπτό περίπου.

__________________

_______________

H ΔΕΣΠΟΤΟΚΡΑΤΙΑ Σ’ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ!

Ο ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΤΙΜΩΡΕΙ ΣΕΒΑΣΜΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΕΡΕΑ ΓΙΑ ΑΝΑΡΜΟΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ!!!

ΤΙΜΩΡΕΙ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΓΙΑ ΦΑΤΡΙΑ!!!

ΔΕΠΟΤΗΣ Η ΤΥΡΑΝΝΟΣ;

ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΕΙ 4 ΚΑΤΑΚΟΙΤΕΣ ΜΟΝΑΧΕΣ, που είναι 40 και 50 χρόνια στο Μοναστήρι. Δεν στέλνει παπά, και κλείνει τον ναό του Μοναστηριού, για να τιμωρήσει και τις υπόλοιπες 20 μοναχές!!!

Στην εφημ. «Ελευθερία» Καλαμάτας (1/3/2011) που έχουμε παραπλεύρως διαβάζουμε για «την τρίμηνη καμπάνα», αργία από κάθε ιεροπραξία, που επέβαλε ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος σε ιερέα (πτυχιούχο της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών), 72 ετών, για ανάρμοστη συμπεριφορά!

Παραθέτουμε μέρος της επιστολής του ιερέα προς τον μητροπολίτη, «για το θέμα της τρίμηνης τιμωρίας που του επιβλήθηκε.

«Σεβασμιώτατε,

Εις απάντησιν των ανωτέρω μνημονευθέντων εγγράφων σας, λαμβάνω την τιμήν να σας γνωρίσω τα κάτωθι:

1. Εισήλθον εις την ιερωσύνην εις την ηλικίαν των 40 ετών… Εγνώριζα τι ακριβώς απεφάσισα και επ’ αυτού δεν είχα καμιά αμφιβολία ούτε και δικαιολογία για τυχόν παρέκκλιση από τα ιερατικά μου καθήκοντα…

2. Πολλάκις εζήτησα να σας επισκεφθώ εις το γραφείον σας και την μόνην και μοναδικήν φοράν που με καλέσατε ήταν τον παρελθόντα Νοέμβριον, όπου επί λέξει μού γνωρίσατε και εν ψυχρώ μού είπατε τα εξής: «Έχω να σου κάνω τρεις προτάσεις: α) Ή κάνεις αίτηση μεταθέσεως ή αίτηση συνταξιοδοτήσεως, διαφορετικά θα σε μεταθέσω εγώ μέσω του Συνοδικού Δικαστηρίου». Μετά το απίστευτο σοκ που υπέστην, σας ερώτησα: «Με ποια αιτιολογία θα γίνουν αυτά;» μου απαντήσατε: «Τη δικαιολογία θα την μάθης τότε». Πριν εγώ καταλήξω σε μια απόφαση τι να κάνω, έλαβα την κλήση να εμφανισθώ ενώπιον του Συνοδικού Δικαστηρίου στην Αθήνα, δίχως, και αυτό είναι πρωτάκουστο και απίστευτο, να γνωρίζω την αιτία της παραπομπής μου στο ανωτέρω Δικαστήριο. Η πρωτοφανής ενέργειά σας αυτή θα σόκαρε κάθε άνθρωπο υγιή, πόσω μάλλον εμένα που έχω χρόνιο πρόβλημα υγείας, του οποίου υπήρξατε γνώστης. Το άμεσο αποτέλεσμα της ενεργείας σας αυτής ήτο η εσπευσμένη εισαγωγή μου στο Νοσοκομείο Καλαμάτας προς νοσηλείαν.

Μετά την βελτίωσιν της υγείας μου, μη θέλοντας ν’ αντιδικήσω μαζί σας, προτίμησα να κάνω αναγκαστικήν αίτηση μεταθέσεως, επειδή αισθανόμουν άσχημα νά λειτουργώ έπ’ ονόματί σας και να τρέχω στα δικαστήρια, δίχως αυτό να σημαίνει ότι υιοθέτησα τις εν τω μεταξύ ανακοινωθείσες κατηγορίες, που είναι παντελώς αβάσιμες…». Τότε, εσείς, «με μεταθέσατε στην πλέον ορεινή καί δύσβατη ενορία της περιοχής μου».

Για το τελευταίο περιστατικό που προκάλεσε την τιμωρία της αργίας του γράφει: «Αναφορικώς με την επιβληθείσαν ποινήν της τριμήνου αργίας… αγνοήσατε παντελώς την ιδικήν μου, την προσωπικήν μου άποψιν. Επομένως η απόφασίς σας, κατά την γνώμην μου, είναι εκ των πραγμάτων άδικη και νομικώς και ηθικώς ανυπόστατη…

Λυπούμαι βαθύτατα, διότι την αιτίαν της τιμωρίας μου αποκαλύπτει η φράσις σας: «Δεν ντρέπεται τα γένια του ό φραγκοφονιάς…;». Αυτό σημαίνει ότι, κατά την γνώμην σας, αιτία του ατυχούς συμβάντος εντός του Ιερού Ναού του Κοιμητηρίου του Αγίου Φλώρου (εσπέρας Παρασκευής 25/2/11) είναι «η διαμάχη περί τα τυχερά», που καθόλου δέν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Σεβασμιώτατε, μέσω του επιτρόπου του Ι.Ν. Αγίου Φλώρου κ. Ε. Παπαθανασίου και ημών παρακαλώ όλους τους ενορίτες μου, όσα χρήματα μου έχουν δώσει από την είσοδο του κοιμητηρίου και εντός αυτού, να έλθουν να τους επιστρέψω τα χρήματά τους που μου έδωσαν… Αναφορικώς δε με τη διένεξή μου μετά του νέου ιερέως, τα πραγματικά γεγονότα έχουν ως εξής: α) Οταν απουσίασα εκ της ενορίας μου, δια λόγους υγείας, με πληροφόρησαν από τη μητρόπολη ότι θα με αντικαταστήση άλλος ιερέας. Επανελθών στα καθήκοντα μου, ο ίδιος με παρεκάλεσε να έρχεται στον ναό μου διά να τον βοηθήσω στην εκμάθηση του έργου του κατά τις Κυριακές. …β) Την Παρασκευή 25/2/11 μετέβην στο ναό του κοιμητηρίου για τα καθήκοντά μου και βρήκα τον ιερέα εντός του ναού. …Πράγματι του μίλησα σε έντονο ύφος. Αιτία δεν ήσαν τα «τυχερά», άλλα ή απρόσκλητη, κατ’ εμέ παρουσία του. Ο ιερέας αμέσως απεχώρησε, απειλώντας με: «Φεύγω και πάω κατ’ ευθείαν στο δεσπότη».

Σεβασμιώτατε,

Κατόπιν των ανωτέρω επιχειρημάτων μου, που αποκαθιστούν την αλήθεια, παρακαλώ ν’ αναθεωρηθή η απέναντί μου συμπεριφορά σας, δηλαδή η επιβληθείσα ποινή τριμήνου αργίας και η μετάθεσή μου στην ενορία Βελανιδιάς και να επανέλθη η χριστιανική αγάπη μεταξύ μας. Κυρίως αιτούμαι την δικαίωσή μου εντός της Εκκλησίας μας. Ομως σε περίπτωση που δεν δικαιωθώ εντός αυτής, θα αναγκασθώ, εκ των πραγμάτων, να χρησιμοποιήσω κάθε νόμιμο μέσο, που απορρέει από το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, προκειμένου να προασπίσω την τιμήν και την υπόληψίν μου, που τόσο βάναυσα επλήγησαν εκ της όλης υποθέσεως και του τρόπου αντιμετωπίσεώς της, κυρίως από τά μέσα επικοινωνίας…».

Εφημ. «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Καλαμάτας, 9/3/2011

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

«Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία».

«Εἶναι δυνατὸν Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀποδέχονται ὅτι ὑπάρχει ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νὰ γράφουν συγγράμματα καὶ νὰ καυτηριάζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ (π.χ. ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἱερόθεος), νὰ τὸν ἀποκαλοῦν παναίρεση, νὰ τὸν ἀναθεματίζουν τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 2010 (π.χ. ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ) καί, παρόλα αὐτά, νὰ μὴν φέρνουν τὸ θέμα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ὥστε νὰ κινηθεῖ ἡ διαδικασία καταδείξεως ἐν συνόδῳ καὶ καταδίκης αὐτῆς τῆς αἱρέσεως;».

Αὐτὰ γράφαμε, Σεβασμιώτατε, πέρυσι (στὸ περιοδ. «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», τεῦχ. 1^ο, σελ. 24 καὶ στὸ διαδίκτυο), ἀλλὰ καμιὰ ἀντίδραση δὲν ἐκδηλώθηκε ἀπὸ τοὺς συνεπισκόπους σας καὶ ἀπὸ σᾶς προσωπικά.

Ἐπανήλθαμε μετὰ μερικοὺς μῆνες, μὲ ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο, ὑποβάλλοντάς του τὸ ἴδιο ἐρώτημα. Καμιὰ ἀπάντηση καὶ πάλι. Μετὰ 3 μῆνες ἐπαναφέραμε τὸ ἐρώτημα στὸν ἴδιο μητροπολίτη (Ναυπάκτου). Ἀλλὰ ξανὰ σιωπή.

Σὲ Σύναξη κληρικῶν καὶ μοναχῶν στὴ Ρίζα Ναυπάκτου, ὅπου ἦσαν παρόντες καὶ οἱ δύο ὡς ἄνω μητροπολίτες, ἐπαναλάβαμε τὸ ἐρώτημα. Καὶ ὁ μὲν μητροπολίτης Πειραιῶς, σὲ διάλειμμα τῆς Συνάξεως, ὅταν τοῦ ὑπενθυμίσαμε πὼς «οἱ Πατέρες ἀκόμα καὶ ἐπὶ ὑποψίᾳ αἱρέσεως» ἀπεμακρύνοντο ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὁ κ. Σεραφεὶμ μᾶς ἀπάντησε: «Ἔχετε ἀπόλυτο δίκιο, ἀλλὰ βλέπετε οἱ συνθῆκες εἶναι δραματικές».

Ὁ δὲ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὅταν τοῦ θυμήσαμε ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἤδη ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1970 καλεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ παναίρεση, καὶ τὸν ρωτήσαμε: γιατί ἡ Ἱεραρχία ἀρνεῖται νὰ ἀπαντήσει σὲ σχετικὸ ἐρώτημα καὶ νὰ ἐνημερώσει τὸ λαὸ γι’ αὐτὴ τὴν αἵρεση, ἂν καὶ τῆς ἔχουμε θέσει τὸ ἐρώτημα ἐδῶ καὶ καιρό; ὁ κ. Ἱερόθεος μᾶς ἀπάντησε: «Συμφωνῶ μαζί σας, πρέπει νὰ ἐπιληφθεῖ ἡ Σύνοδος· καὶ στὸν Ἀρχιεπίσκοπο τὸ εἶπα καὶ τὸ ἔφερα στὴν Ἱεραρχία καὶ μὲ τὸν Ἅγιο (Πειραιῶς)… Πρέπει νὰ βγεῖ μιὰ ἀπόφαση. Συμφωνῶ ἀπόλυτα».

Στὴ συνέχεια, ὅμως, καὶ στὸ ἐρώτημά μας «γιατί δὲν κατονομάζονται οἱ αἱρετικοί;» (καὶ ἐννοούσαμε τὸν Πατριάρχη) ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου μᾶς ἀπάντησε:

«Καὶ γιατί ζητᾶτε ἀπὸ ἐμᾶς νὰ κρίνουμε μερικὰ ἐξέχοντα πρόσωπα; ἀφοῦ (ἰσχυρίζεσθε ὅτι) ἐμεῖς εἴμαστε αἱρετικοί, ἐπειδὴ ἐπικοινωνοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς τοῦ Πατριάρχη, γιατί δὲν φεύγετε ἐσεῖς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Γιατί κοινωνεῖτε ἐσεῖς μὲ μᾶς, ποὺ ἐμεῖς (λέτε), εἴμαστε αἱρετικοί, ἐπειδὴ κοινωνοῦμε μὲ τὸν Πατριάρχη;».

Δυστυχῶς, ἐδῶ ὁ Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ταυτίζεται μὲ τὴν λογικὴ τοῦ πατριάρχη. Ἐπανέλαβε, δηλαδή, τὸ ἐρώτημα ποὺ ἔθεσε ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος δι’ ἐπιστολῆς πρὸς τὸν ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο, γιὰ ἐκείνους ποὺ συνέγραψαν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» καὶ διαφωνοῦσαν (χωρὶς νὰ τὸν κατονομάζουν) μὲ τὶς αἱρετικὲς οἰκουμενιστικές του ἐνέργειες. Εἶχε γράψει τότε στὸν Ἀρχιεπίσκοπο ὁ πατριάρχης: «Οἱ ὑπογράφοντες τὴν “Ὁμολογίαν (Πίστεως)” διὰ τοῦ τρόπου τούτου κηρύσσουν πάντας ἡμᾶς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας… Εἶναι δὲ ἀπορίας ἄξιον, διατί δὲν ἔχουν εἰσέτι διακόψει τὴν μεθ’ ἡμῶν μυστηριακὴν κοινωνίαν, ἐφ’ ὅσον εὑρισκόμεθα κατ’ αὐτοὺς “ἐκτὸς Ἐκκλησίας”». Βεβαίως, καὶ ὁ Πατριάρχης καὶ ὁ Ναυπάκτου θεωροῦν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς κοινωνοῦντες μὲ αἱρετικοὺς ὅτι εὑρίσκονται ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς διακρατοῦντες τὸ ἐξουσιαστικὸ καθεστὼς ποὺ ἔχουν ἐπιβάλει, ἐνῶ οἱ τηροῦντες τὴν αὐθεντικὴ Ὀρθόδοξη Πίστη ἀνόθευτη πρέπει νὰ βρεθοῦν ἐκτὸς αὐτῆς!!!

Μετὰ ἀπὸ αὐτά, ποὺ σᾶς εἶναι ἤδη γνωστά, Σεβασμιώτατε, καὶ βλέποντας καὶ ἀναγνωρίζοντας τὴν γενναιότητά σας καὶ ἀκόμα τὴν παρατολμία, μὲ τὶς ὁποῖες ἀντιμετωπίζετε τοὺς πάντες, —ἀπὸ τοὺς σιωνιστὲς ἕως τοὺς ὑπουργοὺς καὶ τοὺς μητροπολίτες ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἀπὸ τοὺς Μωαμεθανοὺς ἕως τοὺς Παπικοὺς καὶ τὸ ΠΣΕ, ἀπὸ τὴν κατὰ μέτωπον ἐπίθεση κατὰ τοῦ οἴκου Moody’s, ἕως τὴν καταδίκη τῶν ὁμοφιλοφύλων, καὶ τὴ σημερινὴ ἐναντίωσή σας κατὰ ὅσων προπαγανδίζουν περὶ τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν κ.ἄ.π.— σᾶς ρωτᾶμε μὲ πολύ ἀγάπη ἀλλὰ καὶ μὲ παράπονο:

Γιατί, ἐνῶ ἀσχολεῖστε μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα —καὶ πολὺ καλὰ κάνετε— ἀρνεῖστε νὰ ἀσχοληθεῖτε μόνο μὲ ἕνα θέμα: τὴν κατ’ ἐξοχὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Γιατί δὲν κατονομάζετε τοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας οἰκουμενιστὲς ἡγέτες, ὥστε νὰ φυλάγονται ἀπὸ αὐτοὺς οἱ πιστοί; Γιατί πέρυσι, τὴν μὲν παραμονὴ τῆς “Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας” ἀποκαλέσατε τὸν πατριάρχη «φρυκτωρὸν καὶ πεφωτισμένον Οἰακοστρόφον», τὴν δὲ Κυριακὴ ἀναθεματίσατε τὸν Οἰκουμενισμό, τοῦ ὁποίου ὁ «φρυκτωρὸς» κ. Βαρθολομαῖος εἶναι ὁ κυριότερος ἐκφραστής, ὁ προστάτης καὶ προαγωγός του; Γιατί, ἀκόμα, πρὶν λίγο καιρό, ἀποκαλέσατε τὸν πατριάρχη «Ἄγγελο» («τοῦ Πρωτιστεύοντος Αὐτῆς Ἀγγέλου Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίου κ. Βαρθολομαίου»); Ἔτσι ἐξορκίζεται ὁ Οἰκουμενισμός; Μὲ τὸ νὰ περιποιεῖσθε τιμὲς στοὺς ἡγήτορές του;

Εἶναι γνωστό, Σεβασμιώτατε, πὼς μαζὶ μὲ ἄλλους ἑπτὰ ἐπισκόπους ὑπογράψατε τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», στὴν ὁποία σαφῶς δηλώνεται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι αἵρεση καὶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς μᾶς ἐκβάλλει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ εἶχαν γραφεῖ καὶ τὰ ἑξῆς: «Αὐτὴν τὴν παναίρεση ἔχουν ἀποδεχθῆ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων πολλοὶ πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί. Τὴν διδάσκουν “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ”, τὴν ἐφαρμόζουν καὶ τὴν ἐπιβάλλουν στὴν πράξη κοινωνοῦντες παντοιοτρόπως μὲ τοὺς αἱρετικούς, μὲ συμπροσευχές, ἀνταλλαγὲς ἐπισκέψεων, ποιμαντικὲς συνεργασίες, θέτοντας οὐσιαστικῶς ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἡ στάση μας ἐκ τῶν συνοδικῶν κανονικῶν ἀποφάσεων καὶ ἐκ τοῦ παραδείγματος τῶν Ἁγίων εἶναι προφανής». Ποιοί, ὅμως, εἶναι αὐτοὶ οἱ Πατριάρχες καὶ οἱ ἐπίσκοποι; Ἡ «Ὁμολογία» δὲν μᾶς τὴν ἀνέφερε.

Μήπως, ὅμως, ἐσεῖς, ὡς ὑπεύθυνος ποιμενάρχης ἔχετε εὐθύνη νὰ ἐνημερώσετε τὸ λαὸ γιὰ τοὺς προαγωγοὺς τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Νὰ μᾶς πεῖτε, δηλαδή, ποιοί εἶναι αὐτοὶ οἱ ἀρχιερεῖς ποὺ «διδάσκουν “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ”, καὶ ἐφαρμόζουν καὶ ἐπιβάλλουν τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»; Τουλάχιστον ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου ἀπέφυγε νὰ ὑπογράψει τὴν «Ὁμολογία». Ἐσεῖς, ποὺ με γενναιότητα ὁμολογιακὴ τὴν ὑπογράψατε, γιατί δὲν εἶσθε συνεπὴς πρὸς τὴν ὑπογραφή σας;

Καὶ δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε, πῶς ΕΣΕΙΣ ὑπερασπιστήκατε ὡς “ὀρθόδοξο” τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος ἐν μέσῳ τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας ἐκήρυξε “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ” αἵρεση —εἰς τὴν ὁποία, πρὸς τιμήν σας, αὐτοστιγμεὶ καταγγείλατε. Καὶ ἀκόμη δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε, πῶς ΕΣΕΙΣ κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, στὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινό, συγχοροστατήσατε μὲ τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο καὶ τὸν Σύρου Δωρόθεο —πασιδήλως καὶ πασιγνώστως οἰκουμενιστὲς καὶ λατινόφρονες, συστηματικῶς ἀπεργαζομένους τὸν ἐξουνιτισμὸ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας— καὶ μάλιστα ἐπὶ μακρὸν ἐπλέξατε τὸ ἐγκώμιό τους, παρασιωπώντας τὸ φοβερὸ θαῦμα κατὰ τῶν Παπιστῶν ποὺ ἔκανε ὁ ἐκ τῶν μεγίστων Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας Σπυρίδων στὴν Κέρκυρα, τὴν νύκτα τῆς 11ης-12ης Νοεμβρίου 1718.

Ὁ Μ. Βασίλειος στὴν πρὸς «Δυτικοῖς» ἐπιστολή του γράφει, πὼς οἱ καταδικασμένοι ἀπὸ Σύνοδο (καὶ ἄρα γνωστοὶ ὡς αἱρετικοὶ) εἶναι λιγότερο ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐκείνους ποὺ ἐξωτερικὰ εἶναι ἐνδεδυμένοι μὲ δέρμα προβάτου καὶ ἐμφανίζονται ὡς Ὀρθόδοξοι, ἐνῶ ἐσωτερικῶς κατασπαράσσουν ἀνηλεῶς τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ (σ.σ. ὡς οἱ Οἰκουμενιστές). Διότι, ἐπειδὴ προέρχονται ἀπὸ ἐμᾶς, εὔκολα παραπλανοῦν. Αὐτοὺς ἀκριβῶς τοὺς κρυπτοαιρετικούς, συνεχίζει, «ζητοῦμεν ἀπὸ τὴν τελειότητά σας, νὰ γνωστοποιηθοῦν δημοσίως εἰς ὅλας τὰς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, ὥστε ἤ, ἂν ὀρθοποδήσουν (εἰς τὴν ἀλήθειαν), νὰ ἀνήκουν εἰλικρινῶς μαζί μας, ἤ, ἐὰν παραμείνουν διεστραμμένοι, νὰ διατηροῦν μεταξύ των μόνον τὴν βλάβην, χωρὶς νὰ δύνανται ἐξ αἰτίας τῆς ἀπροφυλάκτου ἐπικοινωνίας (μαζί των) νὰ μεταδίδουν τὴν ἀσθένειάν των εἰς ὅσους τοὺς πλησιάζουν. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ μνημονεύσωμεν αὐτοὺς ὀνομαστικῶς» (Μτφρ. γ. Νικοδήμου Μπιλάλη). Τὰ ἴδια λέγει καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος καὶ ἄλλοι Πατέρες.

Δὲν θέλουμε νὰ μακρηγορήσουμε, Σεβασμιώτατε. Λίγα εἴπαμε, πολλὰ ἐννοοῦνται. Χωρὶς περιστροφές, λοιπόν, καὶ μὲ εὐθύτητα σᾶς ἐρωτοῦμε:

Θὰ δείξετε τὴν ἴδια γενναιότητα καὶ στὸ θέμα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Θὰ δικαιολογήσετε τὴν προσωνυμία σας ὡς ὀρθόδοξου ἡγέτη, ποὺ δὲν ὑπολογίζει τίποτα γιὰ χάρη τῆς Ἀληθείας; Θὰ κατονομάσετε τοὺς αἱρετικούς, ὅπως εἴθισται στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία νὰ κάνουν οἱ «φρυκτωροὶ τῆς πίστεως καὶ πεφωτισμένοι Οἰακοστρόφοι»; Θὰ φέρετε τὸ θέμα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ἡ ὁποία (ὅπως καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς γνωρίζετε), εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ ἐξετάσει κατὰ προτεραιότητα ἕνα τόσης σπουδαιότητος θέμα; Τοῦτο προβλέπεται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες· ἐντέλεται ὁ ΛΖ΄ Ἀποστολικὸς Κανών: «Δεύτερον τοῦ ἔτους Σύνοδος γινέσθω τῶν Ἐπισκόπων, καὶ ἀνακρινέτωσαν ἀλλήλως τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας…».

Καὶ ἐάν, ὅπως εἰκάζουμε ἀπὸ τὴν μέχρι σήμερα στάση της, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν ἐξετάσει τὸ θέμα ἢ ἐὰν τὸ ὑποβαθμίσει, ΕΣΕΙΣ θὰ συνεχίσετε νὰ δηλώνετε, ὅτι τὸ κόκκινο σημεῖο εἶναι τὸ «κοινὸ ποτήριο»; Δὲν ἀρκεῖ ἡ διαπιστωμένη ἀπὸ Ἁγίους ἄνδρες ὕπαρξη τῆς αἱρέσεως, —ὅπως ἐπιτάσσουν οἱ Ἱ. Κανόνες— γιὰ νὰ διακόψετε τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν; Δεδομένοι, μάλιστα, ὅτι ἡ Ἐκκλησία βοᾶ πὼς τὸ «κοινὸ ποτήριο» εἶναι ἀπὸ δεκαετιῶν γεγονὸς «ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ»!!!…

Μὲ ἐλπίδα καὶ ἀπαντοχὴ περιμένουμε τὴν σαφῆ καὶ ἄμεση —ὅπως συνηθίζετε— ἀπάντησή σας στὰ ἀνωτέρω ἐρωτήματά μας.

Θεσσαλονίκη, 12 Μαρτίου 2011

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

Ο ΑΝΟΡΘΟΔΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ

ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΙΩΝΙΣΤΑΣ

• Στις 22.12.2010 ο πρόεδρος και ο γεν. γραμματέας κ. Μαρσέλ Σολομών & Βίκτωρ Φιλοσώφ επισκέφτηκαν το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο για να εκφράσουν
τις ευχές τους για τις γιορτές και για να προσφέρουν εκ μέρους της Κοινότητας ένα συμβολικό ποσό για τον έρανο της αγάπης.
Η επίσκεψη, όπως πάντα, έγινε σε πολύ φιλικό κλίμα και η συζήτηση που ακολούθησε ήταν πολύ ενδιαφέρουσα.

• Στις 31.12.2010, ο πρόεδρος, ο γεν. γραμματέας και ο ταμίας της Κοινότητας, ύστερα από πρόσκληση του Μητροπολίτη Δημητριάδος, παραβρέθηκαν στην κοπή της πίτας που έγινε στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγ. Νικολάου. Ιδιαίτερα σημαντικό ήταν το σχόλιο που έκανε ο Μητροπολίτης όταν έδωσε το κομμάτι της πίτας στον πρόεδρο της Κοινότητας, στον οποίο τόνισε εμφατικά: «Είμαστε κοντά σας μη φοβάστε. Να αισθάνεστε ασφαλείς, σας προστατεύουμε από οποιαδήποτε τρομοκρατία».
Σημειώνεται ότι ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.Ιγνάτιος εξέδωσε δελτίο τύπου στο οποίο καταδίκαζε τις αντισημιτικές δηλώσεις του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ.
Σε αναγνώριση των εκδηλώσεων αγάπης του Μητροπολίτη Δημητριάδος, η Κοινότητα του απέστειλε ευχαριστήρια επιστολή στην οποία αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Επιτρέψτε μας με το θάρρος που αντλούμε από την αγάπη Σας, να Σας πούμε ότι είστε ο πραγματικός εκφραστής της Χριστιανικής θρησκείας, την οποία σεβόμαστε ευλαβικά, γιατί διδάσκει αγάπη και μόνο αγάπη. Για μία ακόμη φορά, Σας εκφράζουμε εκτός από τις θερμές μας ευχαριστίες, την αγάπη και το σεβασμό μας».
Την Παρασκευή 10.12.2010 επισκέφτηκε την Ι.Κ. Βόλου ονέος πρέσβης του Ισραήλ στην Ελλάδα κ. Άριε Μέκελ. Ο πρέσβης συνοδευόμενος από τον πρόεδρο κ. Μαρσέλ Σολομών και τον κ. Βίκτωρ Σακκή επισκέφτηκαν τον νεοεκλεγέντα αντιπεριφερειάρχη Μαγνησίας κ. Δημήτριο Αλεξόπουλο, την
αντινομάρχη κα Νατάσα Οικονόμου και τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη κ. Ιγνάτιο.
Ο πρέσβης έγινε δεκτός με εγκαρδιότητα απ΄ όλους τους θεσμικούς παράγοντες και στις συναντήσεις του αναφέρθηκε στα προγράμματα που αφορούν την πολύ καλή προοπτική συνεργασίας των δύο χωρών σε πολλούς τομείς.
Το βράδυ, στο Κοινοτικό Κέντρο, έγινε προς τιμήν του πρέσβη Καμπαλάτ Σαμπάτ, στο οποίο παρέστησαν εκ μέρους του Κ.Ι.Σ.Ε. ο αντιπρόεδρος κ. Μώρις Μαγρίζος, εκ μέρους της Ι.Κ. Θεσσαλονίκης ο πρόεδρος της Κοινοτικής Συνελεύσεως κ. Σόλων Παρέντε, η γεν. γραμματέας της Ι.Κ. Λάρισας κα Μπέτυ Μαγρίζου, καθώς και μέλη της Κοινότητας.

ΠΗΓΗ: Περιοδικό: Τα Νέα μας  MHNIAIA EKΔOΣH • APIΘ.  440 •  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ  2011 •(οι παραπάνω ανακοινώσεις βρίσκονται στη σελίδα 7 του περιοδικού)

ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ  ΤΩΝ ΨΕΥΤΟΘΕΩΝ

Πήραμε ένα e-mail με το παρακάτω ποίημα. Είναι γραμμένο με πόνο ψυχής και αγάπη στην ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Ας γνωρίζουν οι προδόται αρχιερείς, που συμμάχησαν με τους πλουτοκράτες, για να στήσουν στην γη την παγκόσμια κυβέρνηση του Αντιχρίστου, ότι δεν είναι ξέφραγο αμπέλι η Εκκλησία του Χριστού, αλλ’ έχει Αφέντη. Τον δρόμο της προδοσίας που ακολουθούν, τον ακολούθησαν και άλλοι, αλλά πέθαναν και αποβλήθηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως αιρετικοί. Το τέλος τους ήταν άθλιο και πανάθλιο, η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ όμως έμεινε και μένει εις τους αιώνας των αιώνων, γιατί δεν είναι κατασκεύασμα της γης, αλλά δώρο τ’ Ουρανού. Ας γνωρίζουν οι διεφθαρμένοι αρχιερείς ότι δεν θα επιτρέψει ο Χριστός να μολύνουν το Άγιο Σώμα του, θα τους αποβάλει όπως απέβαλε τόσους και τόσους αιρετικούς. Ας γνωρίζουν ακόμη ότι και οι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν είναι άβουλα πρόβατα που θα τους ακολουθήσουν στην κατρακύλλα τους. Θα σηκώσουν το λάβαρο της Ορθοδοξίας και θα αγωνιστούν. «Ουκ εκλείψουσι τι Εκκλησία του Χριστού στρατιώται», έλεγε συχνά ο γέροντας αγωνιστής ιεράρχης  π. Αυγουστίνος Καντιώτης.

Ένα τέτοιο ορθόδοξο λάβαρο είναι το παρακάτω ποίημα. Ευχαριστούμε τον αδελφό που μας το έστειλε. Σας το παραθέτουμε όπως έχει. Ο τίτλος που βάλαμε είναι του ποιητή.

Χριστέ μου, ὅταν ἔφτασε
τό πλήρωμα τοῦ χρόνου,
ἦλθες στή γῆ καί ἔγινες
ὁ Λυτρωτής τοῦ πόνου.

Ἦλθες καί ἐσταυρώθηκες
κι᾽ ἐτάφης κι᾽ ἀνεστήθης
καί διέταξες τούς Μαθητάς,
στό ὄρος π᾽ ἀνελήφθης.

Νά πᾶν᾽ στά πέρατα τῆς γῆς,
σ᾽ ὅλη τήν οἰκουμένη,
καί νά κηρύξουν πώς Θεός
Σωτήρας τούς προσμένει

Ἐκεῖ ψηλά στούς οὐρανούς
ὅσοι θά βαπτισθοῦνε,
ἀφοῦ πιστέψουνε καί ζοῦν
ὅπως θά διδαχθοῦνε.

Ὅτι μονάχα διά Σοῦ,
χωρίς ἀμφιβολία,
καί εἰς τό Τίμιον Αἶμά Σου,
ὑπάρχει Σωτηρία.

Πῶς; μερικοί ἐπίσκοποι,
πού Σ᾽ ἀντιπροσωπεύουν,
διδάσκουν ὅτι σώζονται,
σ᾽ὅπιον θεόν πιστεύουν;

Ὅτι ἐβραῖοι, βουδισταί,
μάγοι καί μουσουλμάνοι,
ἡ πανσπερμία τοῦ κακοῦ,
πού μόνο κακό κάνει.

Πῶς γίνεται καί ὅλ᾽ αὐτοί
παρέχουν Σωτηρία,
ἀφοῦ εἶναι ψευτοθεοί
καί εἰς ἀνυπαρξία;

Καί τοῦτα τά διδάσκουνε
εἰς τά συνέδριά των
᾿κεῖνα τά διαθρησκειακά      ΟΚΤ. 1986
πού εἶναι ἡ χαρά των.               ΑΣΙΖΗ

Γιά τοῦτο πρέπει οἱ πιστοί
νά τούς ἀπαρνηθοῦμε
μαζί μέ τούς ψευτοθεούς
πού ἐρωτοτροποῦνε.

Μ. Κ. 23-2-2011     …………………………………………………………………………………………………. Ἦχος πλ. α′.
Αὐγουστῖνον τόν πάνυ ἀνευφημήσωμεν,
μιμησάμενοι πᾶσαν τήν βιοτήν αὐτοῦ.
Τόν Ἱεράρχην τοῦ Χριστοῦ,
Ἱεροκήρυκα δεινόν
καί μέγαν ἐχθρόν τοῦ πάπα.
Πρεσβεύει γάρ τῷ Κυρίῳ,
στερεωθῆναι ὀρθοδόξως, ἡμᾶς

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ
ΗΘΙΚΩΝ & ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ
Ἕδρα: Ἀπόλλωνος 23Β 10557 Ἀθήνα
Ἀλληλογραφία : ΜΟΥΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝ
τηλ. 210 3254321-2 fax. 210 3236978
e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr
Α.Φ.Μ. 090050859 * Ε´ Δ.Ο.Υ. ΑΘΗΝΩΝ

Ἐπιστολὴ 202/10.3.2011

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

«…ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσι …» (Λουκ. 16, 8).

1. Πρὸς τοῦτο ἐπιμένουμε νὰ φρονοῦμε, ὅτι ἐπιβάλλεται ὅλοι οἱ ἐμφορούμενοι ἀπὸ τὶς αἰώνιες ἀρχὲς τῆς φυλῆς μας, Θρησκεία, Πατρίδα καὶ Οἰκογένεια, νὰ πολεμῶμε ἔξυπνα, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει, ὅτι πρέπει νὰ συνειδητοποιήσωμε αὐτά, ποὺ ἐγράψαμε πάλι καὶ στὴν ἱστοσελίδα μας μὲ θέμα «ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ», στὴν παράγραφο «ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, Ὁμόνοια, σύμπνοια, συνεργασία» καὶ νὰ ἐνεργῶμε εὐφυῶς ἐφαρμόζοντες τὰ Γραφικά χωρία:

«…γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί.» (Ματθ. 10, 16) ἤ
«Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραὶ εἰσι.» ( Ἐφεσίους 5, 15-16)…

2. Εὐελπιστοῦμε τὸ συλλαλητήριο ἐναντίον τῆς ἀντιχρίστου κάρτας τοῦ πολίτη, στὴν ἀπὸ χιλιετίες ἑλληνικότατη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ μας, τὴν 20.3.2011, νὰ εἶναι παλλαϊκὸ καὶ ὅτι θὰ ἔχουν ὁρισθῆ σοβαροὶ ὁμιλητὲς κύρους, γιὰ νὰ ἔχωμε εὐρεία ἀπήχησι σὲ ὅλα τὰ λαϊκὰ στρώματα. Ἔτσι θὰ ἀναγκασθοῦν οἱ ξενοκίνητοι δοτοὶ ἰθύνοντες νὰ μὴ ἐπιμένουν νὰ ἐφαρμοσθοῦν τὰ καταχθόνια σχέδια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ποὺ θὰ εἶναι κατ᾿ ἀρχὴν ἡ ἀδιάκοπη παρακολούθησι τῆς κάθε κινήσεως τῶν ἀνθρώπων, μὲ ἄλλα λόγια ἡ στέρησι τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου καὶ τὸ ἐπακόλουθο ἀποτέλεσμα ἡ σφράγισις τοῦ ἀντιχρίστου.

3. Πρὸς τοῦτο εἶναι ἀσυγχώρητη ἡ ἐγκληματικὴ συμπεριφορὰ τῆς πνευματικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἡγεσίας νὰ μὴ ἀντιδρᾶ ἐγκαίρως καὶ εὐκαίρως, γιὰ νὰ ἀποσιωπᾶται τὸ κακό.

4. Ἡ ἀνάθεσι τοῦ προβλήματος σὲ ἐπιτροπὴ νὰ ἐρευνήσῃ τὸ θέμα «ἐπισταμένως», σημαίνει, ὡς εἴθισται, τὴν καταπόντησι τοῦ ὅλου προβλήματος καὶ οὐσιαστικὰ βοηθᾶ στὸ νὰ ἀποπροσανατολίζῃ καὶ ναρκώνῃ τοὺς ἀντιδρῶντες καὶ στὴ διευκόλυνσι ἐπικρατήσεως τοῦ κακοῦ. Εἶναι μία σκέτη σατανικὴ παγίδα πρὸς διευκόλυνσι τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐγκληματικῶν σχεδίων τῶν καταχθονίων σκοτεινῶν δυνάμεων.

5. Οἱ Βορειοελλαδίτες καὶ κυρίως οἱ Μακεδόνες ἔχουν νωπά στὴ μνήμη τους, ὅ,τι τοὺς διηγήθηκαν οἱ παπποῦδες τους ἀπὸ τὸν ἀνυπόφορο τουρκικὸ ζυγό, τοὺς κομιτατζῆδες, τοὺς σλάβους καὶ ἐν γένει τοὺς διάφορους ἐπιβολεῖς. Διότι ὡς γνωστὸν ἀκόμη δὲν παρῆλθον οὔτε 100 ἔτη (26 Ὀκτωβρίου 2012 θὰ ὁλοκληρωθῇ ἡ ἑκατονταετία τῆς ἀπελευθερώσεώς τους)· ἐπίσης οἱ περισσότεροι εἶναι πρόσφυγες-ἀπόγονοι προσφύγων ἀπὸ τὶς ἀλύτρωτες πατρίδες Μικρᾶς Ἀσίας καὶ Πόντου, ὁπότε ὄχι μόνον οἱ γονεῖς τους, ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι ἔχουν νωπὴ τὴν ἀπερίγραπτη τυραννία, που ὑπέστησαν ἀπὸ τοὺς «φίλους μας» Τούρκους.
Παρ᾿ ὅλα ταῦτα, κάνουμε ἔκκλησι πρὸς τοὺς Μακεδόνες νὰ ἀποδείξουν ἐμπράκτως τὴν ὑπεροχή τους καὶ νὰ συμμετάσχουν στὸ ἐπικείμενο συλλαλητήριο καὶ νὰ δώσουν ἕνα μεγάλο μάθημα στοὺς ξενόδουλους Ἕλληνες ἰθύνοντες, ὅτι τοὺς ἀντιληφθήκαμε, ὅτι εἶναι δοτοὶ καὶ ξενόδουλοι καὶ ὅτι δὲν θὰ τοὺς ἐπιτρέψωμε νὰ ἐφαρμόσουν ὄχι μόνον τὴν κατάπτυστη κάρτα τοῦ πολίτη καὶ τὸ σατανικὸ σφράγισμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔμμεση συνηγορία τους νὰ δημιουργηθῇ βαλκανικὸ κράτος μὲ πρωτεύουσα τὴν Θεσσαλονίκη. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ δοσίλογοι ἐπιβάλλεται νὰ καθήσουν «στὸ σκαμνί» καὶ νὰ λογοδοτήσουν ἐπ᾿ ἐσχάτῃ προδοσίᾳ…

6. Ἀρκετὰ «ἐχάϊδεψαν τὰ αὐτιά» τοῦ Ἰσμαήλ Τσεμ, τοῦ Ἐρντογὰν καὶ τοῦ Νταβούτογλου, οἱ ὁποῖοι ἀποθρασυνόμενοι τολμοῦν νὰ δικαιολογοῦν τὸ casus belli, νὰ μᾶς ἀποστέλλουν τὶς φρεγάτες τους στὶς ἐλληνικὲς παραλίες καὶ καθημερινῶς νὰ ὑπερίπτανται ἐξωπλισμένοι σχηματισμοὶ τουρκικῶν ἀεροπλάνων στὸν ἑλληνικὸ ἐναέριο χῶρο καὶ νὰ μᾶς ἐκβιάζουν τόσο βάναυσα… Οὐδεμία ἄλλη χώρα στὴν ὑφήλιο δὲν ἔχει τόσο δοτοὺς καὶ ἐξωμότες κυβερνῆτες νὰ ἀνέχωνται καθημερινῶς τέτοιους ἐκβιασμοὺς καὶ ἐξευτελισμούς, ὅπως ἡ Ἑλλάδα …

7. Οἱ κυνερνῆτες τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνον δὲν ἠθέλησαν νὰ ἐπιβάλλουν στοὺς Τούρκους νὰ πάρουν πίσω τοὺς λαθρομετανάστες, ποὺ μᾶς ἔφεραν οἱ Τοῦρκοι ἔμποροι ἀνθρώπων, ὥστε νὰ λυτρωθῶμε ἀπὸ τὴν ἐν λόγῳ μάστιγα τῆς ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἀλλ᾿  ἀπεναντίας ἀνέχθηκαν τὸν ἐξευτελισμὸ τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ἠθῶν τοῦ κράτους νὰ ἔρχωνται ὠργανωμένα 300 δυστυχισμένα πλάσματα λαθρομεταναστῶν, νὰ ὁδηγοῦνται στὸ Πανεπιστήμιο καὶ μετὰ στὸ πολυτελέστατο Μέγαρο Ὑπατία καὶ τέλος ὑπέκυψαν στοὺς αἰσχρούς ἐκβιασμοὺς τῶν καθοδηγητῶν αὐτῶν τῶν δυστυχισμένων λαθρομεταναστῶν…

8. Πουθενὰ ἀλλοῦ στὴν ὑφήλιο δὲν συμβαίνουν τέτοια «παρατράγουδα», ἀλλὰ μόνον στὴ «μπανανία» ποὺ λέγεται Ἑλλάς.

9. Ὁ ἐκπρόσωπος τῶν σιωνιστῶν Georg Soros ἐπιχορηγεῖ φανερὰ καὶ ἀφανῶς τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ, ἄλλους φορεῖς τῆς «πνευματικῆς» ἡγεσίας, καθὼς καὶ ἄλλους διαστροφεῖς τῆς ἀληθείας μεγαλοεκδοτῶν καὶ ραδιοφωνικῶν καὶ τηλεοπτικῶν σταθμῶν, γιὰ νὰ ἐνισχύουν καὶ δικαιολογοῦν αὐτὴ τὴν ἐξωμοτικὴ πολιτικὴ τῶν ἰθυνόντων.
Καὶ ὁ Ὑπουργὸς Δικαιοσύνης νὰ ἐπεξεργάζεται νομοσχέδια γιὰ τὴν ποινικὴ δίωξι τῶν ὀρθοφρονούντων καὶ ὀρθοτομούντων καὶ ἐθνικὰ καὶ κοινωνικὰ ἐνεργούντων Ἑλλήνων, ἐὰν τολμήσουν νὰ ἐκφράζωνται ἐναντίον αὐτῶν τῶν ἐξωμοτικῶν συμπεριφορῶν, δηλαδὴ θέλουν νὰ εἴμαστε «καὶ κερατωμένοι καὶ δαρμένοι» …

10. Εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα νὰ ἔχῃ ἐπιτυχία καὶ τὸ ἄλλο συλλαλητήριο τὴν 27.3.2011 στὸ Πεδίον Ἄρεως Ἀθηνῶν, παρ᾿ ὅλον ὅτι μερικοὶ ἀπὸ ἰδιοτέλεια καὶ ἐγωισμό, ἄκρως ἀπερισκέπτως, ὥρισαν τὴν λίαν ἀκατάλληλη αὐτὴ ἡμερομηνία, διότι λόγῳ τοῦ τριημέρου πολλοὶ θὰ πᾶνε στὰ χωριά τους καὶ στὶς ἐξοχές τους καὶ τοιουτοτρόπως διὰ τῆς ἀπερισκεψίας τους καὶ τῆς προσπάθειάς τους νὰ προβληθοῦν διοργανωτές, κατεδίκασαν τὸ ἐν λόγῳ συλλαλλητήριο σὲ περιωρισμένο ἀριθμὸ διαμαρτυρομένων, ἐνῷ θὰ ἔπρεπε νὰ κατέλθουν ἑκατομμύρια ἀνθρώπων σὲ αὐτὸ τὸ συλλαλητήριο …