πρωτοπρ. Παναγιώττης Δασκαλοθανάσης
τ. ἐφημέριος ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος Ἑρμιονίδος
210 51 ΕΡΜΙΟΝΗ
―――――――  ««« 1 »»» ―――――――

ANAMNHΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΤΩΛΙΚΟ – ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ 1937-1938-1939

Εδημοσιεύθη στο περιοδικό «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», στα εκατοντάχρονα του Γέροντος

᾿Αναμιμνήσκομαι ἡμερῶν παλαιῶν εἰς Αἰτωλικὸν – Μεσολογγίου, ὅταν ἤμουν ἐτῶν 10 καὶ 12, μαθητὴς τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου μὲ κατηχητὰς τὰ δύο μεγάλα ἀναστήματα, τὸν Μητροπο­λίτην ἅγ. Φλωρίνης κ. Αὐγουστῖνον πρωτοσύγκελλον καὶ ῾Ιεροκήρυκα ῾Ι. Μητροπόλεως Αἰτωλ/νίας τὸ ἔτος 1937, καὶ τὸν μετέπειτα π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον λαϊκὸν τότε. ῾Ο π. Αὐγουστῖνος ἦταν δεινὸς ἱεροκῆρυξ καὶ φλογερός. Ἐνθυμοῦμαι λόγια, τὰ ὁποῖα ἔλεγε στὰ κηρύγματά του, μέχρι σήμερον. Τὰ ἔχω πεῖ καὶ στὸν ἴδιον παλαιότερα, ὅταν συναντηθήκαμε στὴν Ἀθήνα μαζὶ μὲ ἄλλους ἁγίους ἀδελφοὺς καὶ συμπρεσβυτέρους εἰς τὸν ἀείμνηστον π. ᾿Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, τὸν ἐκλεκτὸν σεμνὸν αὐτὸν κληρικόν, στὸ γραφεῖο του ὁδ. Μακεδονίας 24. Εἶχα τότε νὰ τὸν συναντήσω ἀπὸ τὸ 1937. Μόλις μὲ εἶδε ὁ π. Αὐγουστῖνος μὲ ἐρώτησε·
—᾿Εσεῖς, πάτερ, ποιός εἶσθε;
Τοῦ ἀπαντῶ·
—Δασκαλοθανάσης ἐξ Αἰτωλικοῦ καὶ ἐφημέριος – ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος ῾Ι. Μητροπόλεως ῞Υδρας-Σπετσῶν-Αἰγίνης.
Μόλις ἄκουσε Δασκαλοθανάσης, ἐξεπλάγη κυριολεκτικῶς. Σηκώνεται ἐπάνω καὶ λέει εἰς τοὺς ἄλλους τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς·
—Εἶχε ἕνα πατέρα αὐτὸς ἐδῶ ὁ παπᾶς, τί νὰ σᾶς πῶ! πολὺ καλὸς καὶ φλογερός.
Ὁ γέροντας π. Αὐγουστῖνος εἶχε πάρα πολὺ σύνδεσμο μὲ τὸν πατέρα μου, ποὺ ἦταν παλαιὸς δάσκαλος στὸ Αἰτωλικό, καθὼς καὶ μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά μας, καὶ ἀγαποῦσε πολὺ καὶ τὰ πιὸ μεγάλα ἀδέλφια μου. Θυμοῦμαι, μετὰ τὸ κήρυγμα, ἤρχετο μὲ τὸν πατέρα μου στὸ σπίτι μας καὶ ἔπινε ἕνα ζεστὸ ἢ καφέ, τὰ ὁποῖα ἑτοίμαζε ἡ μητέρα μας.
Ὅταν λοιπὸν συναντηθήκαμε τότε στὴν Ἀθήνα μοῦ εἶπε·
—᾿Εσὺ εἶσαι ὁ πέμπτος κατὰ σειρὰν ἀδελφός;
—Ναί, τοῦ εἶπα.
—Θυμοῦμαι ποὺ ὁ ἀδελφός σου ἐφονεύθη τὸ 1948 στὴ Μακρακώμη Λαμίας, ἔπεσε γιὰ τὴν πατρίδα ὡς ᾿Αξιωματικὸς Πεζικοῦ. Ἦταν καλὸ παιδί, καλὸς μαθητής, τὸν θυμοῦμαι πολὺ καλά.
Τοῦ εἶπα τότε τὸ ἑξῆς.
—Γέροντα, θυμᾶμαι κ’ ἐγώ, ποὺ ἔβγαινε ὁ ντελάλης καὶ φώναζε· «᾿Ακούσατε ὅλοι, κ᾿ ἐσεῖς οἱ νοικοκυρές, ὅτι τὴν Κυριακὴ τὸ ἀπόγευμα θὰ μᾶς ἔρθη στὸ Αἰτωλικὸ ὁ ῾Ιεροκήρυξ, ὁ πρωτοσύγκελλος, ὁ πατέρας Αὐγουστῖνος ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι, νὰ κηρύξη στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας, καὶ νὰ ᾿ρθῆτε ὅλοι οἱ Αἰτωλικιῶτες…».
Ὁ λόγος τοῦ π. Αὐγουστίνου ἦταν προφητικός.
—Παιδιά μου, ἔλεγε, προσέξτε καὶ ἑτοιμασθῆτε, γιατὶ θὰ ἔρθουν 4 ἄλογα· ἕνα κόκκινο, ἕνα μαῦρο, ἕνα κίτρινο, καὶ ἕνα λευκό. Τὸ κόκκινο θὰ εἶναι ὁ πόλεμος, τὸν ὁποῖον περιμένουμε. Τὸ μαῦρο – τὸ κατάμαυρο θὰ εἶναι ἡ μεγάλη πεῖνα, ποὺ θὰ ἐπακολουθήση καὶ θὰ πεθαίνη ὁ κόσμος ἀπ᾿ αὐτήν. Τὸ κίτρινο θὰ εἶναι οἱ ἀσθένειες ποὺ θὰ θερίζουν τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸ ἄσπρο θὰ εἶναι ἡ λευτεριά, ποὺ θὰ ἐπακολουθήση.
Αὐτὰ ἔλεγε στὸ κήρυγμά του στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας Αἰτωλικοῦ.
Μιὰ ἡμέρα ὁ πατέρας μου, ποὺ ἦταν πολὺ τῆς ἐκκλησίας (ἦταν καὶ ἐκκλησιαστικὸς ἐπίτροπος στὸν ῾Ι. Ν. ῾Αγ. Νικολάου Αἰτωλικοῦ, ἔκανε καὶ κύκλο ῾Αγ. Γραφῆς στοὺς μεγάλους), μὲ πῆρε μὲ τὸ τραινάκι τότε, πήγαμε στὸ Μεσολόγγι (εἶχε δουλειὲς σὰν δάσκαλος στὸ Γραφεῖο Δημοτικῆς ᾿Εκπαιδεύσεως Μεσολογγίου, στὸν ᾿Επιθεωρητή), καὶ μετὰ ἐπισκεφθήκαμε στὴ Μητρόπολι τὸν π. Αὐγουστῖνο. Καὶ θυμᾶμαι, σὰν μικρὸς ποὺ ἤμουνα, μοῦ ἔδωσε μία εἰκονίτσα χάρτινη τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ καὶ δύο βιβλιαράκια μικρά, τὸ ἕνα «Ὅ Ἅγιος ᾿Αντώνιος ὁ ἥρως τῆς ἐρήμου» καὶ τὸ ἄλλο «Γκὶ Ντεφοκαλάν»· ὅπου ὅταν συναντηθήκαμε τὸ θυμόταν καὶ αὐτὸ καὶ γύρισε καὶ εἶπε στοὺς ἄλλους συμπρεσβυτέρους καὶ παρισταμένους μέσα στὸ γραφεῖο τοῦ π. ᾿Επιφανίου·
—Βλέπετε πῶς θυμοῦνται τὰ μικρὰ παιδάκια;
Μὲ ἐρώτησε, ἐὰν ζῆ ἡ μητέρα μου κ.λπ.· τὰ θυμόταν ὅλα ὁ ἅγιος Γέροντας.
Στὸ Αἰτωλικό, μετὰ τὸ θ. κήρυγμα, μᾶς μάζευε ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κατηχητικοῦ καὶ μᾶς ἔκανε μάθημα.
Στὰ κηρύγματά του μαζευόταν πάρα πολὺς κόσμος καὶ πολλὰ παιδιά. ῏Ηταν κληρικὸς μὲ πολλὴ ἀγάπη· γνώριζε καὶ θυμόταν ὅλα τὰ ὀνόματά τους. Ἀλλὰ καὶ οἱ Αἰτωλικιῶτες ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν. Θυμᾶμαι ποὺ ἔλεγαν οἱ γονεῖς· «Αὔριο στὴν Παναγία θὰ ᾿ρθῆ ὁ π. Αὐγουστῖνος· νὰ πᾶμε ὅλοι!…».
Αὐτὰ κατὰ τὰ ἔτη 1937, 1938, 1939. Μετὰ δὲν ξέρω ἂν μοῦ ἐπιτρέπη ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Γέροντας πρ. Φλωρίνης Αὐγουστῖνος νὰ προσθέσω τὰ ἑξῆς. ῎Ελεγαν, θυμᾶμαι, πὼς ὁ Μητροπολίτης τότε, ὁ ῾Ιερόθεος, δυσαρεστήθη γιὰ τὴν μεγάλη δρᾶσι τοῦ πρωτοσυγκέλλου του εἰς Αἰτωλικὸ καὶ Μεσολόγγι, διότι μὲ τὰ φλογερά του καὶ οἰκοδομητικά του κηρύγματα συγκέν­τρωνε πάρα πολὺ κόσμο. Καὶ μετά, τὸ 1940 μὲ 1941, μάθαμε ὅλοι τὴν εἴδησι «ἀπὸ στόμα σὲ στόμα» (τὶς δύο αὐτὲς λέξεις χρησιμοποιοῦσε στὰ κηρύγματά του· ἔλεγε π.χ.· «Ὅταν δὲν ὑπῆρχον οἱ ἐφημερίδες, πῶς μάθαινε τὰ νέα ὁ κόσμος παρακαλῶ; ἀπὸ στόμα σὲ στόμα· ναί, ἀπὸ στόμα σὲ στόμα»). Ἔμαθε λοιπὸν ὅλος ὁ κόσμος τοῦ Αἰτωλικοῦ, ὅτι ὁ π. Αὐγουστῖνος, λόγῳ δυσαρεσκείας τοῦ Μητροπολίτου, ἔφυγε γιὰ ἄλλη Μητρόπολι. Ἀργότερα πολλοὶ πήγαιναν, σὰν πνευματικά του τέκνα, νὰ ἀκούσουν τὰ κηρύγματά του στὴν Φλώρινα, ὅπου ἐκεῖ εἶχε μετατεθῆ ὡς ἱεροκῆρυξ. ῎Ηθελαν καὶ οἱ γονεῖς μου νὰ πᾶνε στὴ Φλώρινα, ἐκεῖ ποὺ ἐκήρυττε, ἀλλὰ λόγῳ τῶν καταστάσεων τοῦ ἐμφυλίου πολέμου δὲν ἠδυνήθησαν.
Μὲ τοὺς γονεῖς μου εἶχε μεγάλον πνευματικὸν σύνδεσμον καὶ συνεργασία ὅταν ἤρχετο στὸ Αἰτωλικό. Τοὺς ἀγαποῦσε καὶ πάντα ρωτοῦσε γι᾿ αὐτούς.
Εὐχόμεθα ὅλη μας ἡ οἰκογένεια ὁ ἅγιος Γέροντας νὰ ἔχη πλουσίαν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ. Κλείνουμε γόνυ εὐλαβείας μὲ τὰ καλύτερα αἰσθήματα και ἀσπαζόμεθα τὴν Δεξιάν του μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη. Τοῦ ὀφείλουμε πολλά· ἦταν ἡ αἰτία νὰ γνωρίσουμε τὸν Χριστόν.

πρωτοπρ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΘΑΝΑΣΗΣ

Νικόλαος Κούρουπας
Σαπφοῦς 25
176 76 ΚΑΛΛΙΘΕΑ Ἀθηνῶν
―――――――  ««« 2 »»» ―――――――

ANAMNHΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

1950-1951 Κύμη – Εὐβοίας

῾Ο ἀρχιμανδρίτης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἐμφανίσθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ὡς ἱεροκήρυκας τῆς Μητροπόλεως Καρυστίας καὶ Σκύρου στὸ λαὸ τῆς Κύμης τὴν 28η.8.1950 στὸν ἑσπερινὸ ἐξοχικοῦ παρεκκλησίου τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου. Συνωδευόταν ἀπὸ τὸν μακαριστὸ ἱεροκήρυκα Χαλκίδος π. Χριστοφόρο Καλύβα, ποὺ κατὰ τὴν ἀκολουθία τοῦ ἑσπερινοῦ ἐκήρυξε καὶ ἀνήγγειλε στοὺς πιστοὺς τὴν παρουσία τοῦ π. Αὐγουστίνου καὶ τὸν ἐρχομό του ὡς ἱεροκήρυκος στὴν Κύμη. Οἱ Κυμαῖοι εἶχαν μακρὰ ἐμπειρία κηρύκων τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν παρουσία μελῶν του τάγματος ῾Αγίου Παντελεήμονος καὶ τοῦ Μητροπολίτου Παντελεήμονος, ὅσο καὶ ἂν τοῦτο τὰ τελευταῖα χρόνια εἶχε σιγήσει. ῞Οπως καὶ ὅλοι οἱ ῞Ελληνες, προσπαθοῦσαν νὰ ἐπουλώσουν τὰ τραύματα δέκα χρόνων περιπετειῶν καὶ αἵματος, ἐσωτερικῆς διχοστασίας, ρευστότητας καὶ ἀντιποίνων.
Ἐντὸς τοῦ Σεπτεμβρίου, τὸ πιὸ πιθανὸ ἀρχὲς Ὀκτωβρίου, ἄρχισε τὰ ἑσπερινὰ κηρύγματα στὸ Μητροπολιτικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τῆς κωμοπόλεως τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς, ἐνῶ ταυτοχρόνως σὲ κάθε λατρευτικὴ ἐκδήλωση κήρυττε. Περιερχόταν ἐπίσης τὰ χωριὰ τῆς Μητροπόλεως γιὰ νὰ κηρύττει. Τὸ ἦθος τοῦ ἱεροκήρυκα, ὁ οἰκοδομητικὸς ἀλλὰ καὶ ἐλεγκτικὸς χαρακτήρας τοῦ κηρύγματός του, ἡ μοναδικὴ εὐγλωττία, ἡ ἀσκητικὴ καὶ ἱεροπρεπὴς παρουσία του ἔκαναν γρήγορα πολὺς κόσμος νὰ συρρέει κάθε Κυριακὴ γιὰ νὰ παρακολουθήσει τὸ κήρυγμά του. Τὸ ἀκροατήριο συνεχῶς αὐξανόταν, σὲ σημεῖο ποὺ ὁ ἱερὸς Ναός, πολὺ μεγάλος γιὰ μιὰ κωμόπολη, νὰ γεμίζει ἀσφυκτικά, καὶ νὰ εἶναι ἀρκετὲς οἱ φορὲς ποὺ οἱ πιστοὶ νὰ παρακολοθοῦσαν τὸ κήρυγμα καὶ ἔξω ἀπὸ αὐτὸν στὴν πέριξ πλατεῖα, καὶ μάλιστα μὲ δυσμενεῖς καιρικὲς συνθῆκες ψύχους ἢ καὶ βροχῆς.
Στὰ ἑσπερινά του κηρύγματα στὸν ῞Αγιο Ἀθανάσιο ἑρμήνευε τὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου. Κάθε Σάββατο κυκλοφοροῦσε ἔντυπο κήρυγμα δισέλιδο, ποὺ τυπωνόταν στὴν Κύμη, τὸ «Γρηγορεῖτε», ποὺ τὸ μοίραζαν παντοῦ μαθητὲς τοῦ ἑξαταξίου Γυμνασίου, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀποτελοῦσαν τὶς ὁμάδες μελέτης τῆς Καινῆς Διαθήκης. Γιατὶ ὁ π. Αὐγουστῖνος παράλληλα εἶχε δημιουργήσει ὁμάδες μελέτης ποὺ ἔρχονταν μιὰ ἢ δυὸ φορὲς τὴν ἑβδομάδα στὸ «κελλί» του καὶ τοὺς ἔλυνε ἀπορίες ἀπὸ τὴ μελέτη τῆς Καινῆς Διαθήκης ποὺ τοὺς εἶχε συστήσει. Τοὺς περισσότερους ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἐξομολογοῦσε, καθὼς δὲν ὑπῆρχε ἄλλος πνευματικὸς στὴν Κύμη.
Παρὰ τὴν μεγάλη δυσχέρεια λόγῳ ἀνυπαρξίας μέσων συγκοινωνίας ἢ καὶ τῶν ἐλαχίστων δρομολογίων, ποὺ ὑπῆρχε συνεχῶς, ἐπισκεπτόταν πεζὸς χωριὰ τῆς ἐπαρχίας καὶ κήρυττε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Σὲ συνεργασία μὲ τὸν ἱεροκήρυκα Χαλκίδος π. Χριστόφορο Καλύβα κυκλοφοροῦσαν κάθε μήνα τὸ ἔντυπο «ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ» καὶ ἡ συνεργασία καὶ ἔκδοσις διατηρήθηκε ―ἀπὸ ὅσο γνωρίζομε― μέχρι τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 1951.
Δυστυχῶς ἡ παρουσία τοῦ π. Αὐγουστίνου διήρκεσε μόνον ἕξι μῆνες, γιατὶ ὑποχρεώθηκε νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Κύμη καὶ τὴν ἐπαρχία μετὰ ἀπὸ σύγκρουση μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή, ποὺ τὴν ὑ­πέκαυσαν καὶ ὅσοι τοὺς ἐνωχλοῦσε ὁ ἀπερίτμητος λόγος του. Βέβαια, παρὰ τὶς πολλὲς ὁμαδικὲς καὶ πρωτοφανεῖς διαμαρτυρίες πάρα πολλῶν, ἐγκατέλειψε τὸ χῶρο καὶ τοὺς ἀνθρώπους τυπι­κά. Ἄφησε ὅμως πίσω του πλούσια σπορά, ποὺ ἔκαμε γιὰ χρόνια νὰ τὸν θυμοῦνται καὶ νὰ τοὺς καθοδηγεῖ μὲ τὶς ὑποθῆκες του.
Μέχρι καὶ σήμερα πενηνταπέντε χρόνια μετά, ποὺ οἱ πάρα πολλοὶ μετέστησαν ἐκ τοῦ κόσμου, δὲν εἶναι ὀλίγοι ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἐνθυμοῦνται καὶ διασώζουν ἀγαθὴ τὴν ἀνάμνησιν τῆς διάβασής του.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΑΣ

• ΑΠΟ BIBΛIO  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
• π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Κανεις Ευτυχος

Ἀγαπητά μου παιδιά,

ΤΩΡΑ ποὺ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀρχίζουν σʼ ὅλες τὶς ἐνορίες τῆς μητροπόλεώς μας τὰ μαθήματα τῶν κατηχητικῶν σχολείων, θέλω νὰ σᾶς διηγηθῶ μιὰ μικρὴ ἱστορία ποὺ ἐλπίζω ὅτι θὰ σᾶς διδάξη, ποιὰ πρέπει νὰ εἶνε ἡ συμπεριφορά σας στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο.

* * *

Στὴν παραλία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, κοντά στὰ Δαρδανέλλια, ἦταν κτισμένη στὰ χρόνια τοῦ ἀποστόλου Παύλου μιὰ ἀρχαία πόλις ποὺ ὠνομαζόταν Τρωάς. Πιό μέσα, λίγα χιλιόμετρα ἀπό τὴν Τρωάδα, ἦταν ἄλλοτε μιὰ πολύ ἀρχαία πόλις, ξακουστὴ γιὰ τὰ πλούτη καὶ τὴ δόξα της, ἥ περίφημη Τροία. Στὰ μέρη αὐτὰ κατοικοῦσαν Ἕλληνες ποὺ εἶχαν ἀναπτύξει ἕνα σπουδαῖο πολιτισμό. Ἀλλά οἱ Ἕλληνες αὐτοὶ τῆς Τροίας ἦταν εἰδωλολάτρες.

Σʼ αὐτὰ τὰ μέρη περιώδευσε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μὲ τὴ λαμπρή του διδασκαλία, μὲ τόν ἅγιό του βίο καὶ μὲ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔπεισε ἀρκετοὺς εἰδωλολάτρες νʼ ἀφήσουν τὰ εἴδωλα καὶ νὰ πιστέψουν στὀ Χριστό. Αὐτό ἦταν ἕνα μεγάλο κατόρθωμα, ἔνα θαῦμα, γιατὶ δὲν ἦταν εὔκολο νʼ ἀφήσουν οἱ εἰδωλολάτρες τὴ θρησκεία τους, μιὰ θρησκεία ποὺ ἱκανοποιοῡσε ὅλες τὶς ἀμαρτωλὲς ἐπιθυμίες τους, νὰ πιστέψουν καὶ νʼ ἀκολουθήσουν τὀ Χριστό, ποὺ ζητάει ἀπʼ ὅλους μας νὰ ζοῦμε μιὰ ἀνώτερη ἠθικὴ ζωή.

Ἔτσι στὴν πόλι τῆς Τρωάδος σχηματίσθηκε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πίστεψαν στὸ Χριστὸ μιὰ κοινότητα, ὅπως καἰ ἄλλες τότε χριστιανικὲς κοινότητες, δὲν εἶχε εἰδικὰ κτήρια, ὄμορφες ἐκκλησίες, ὅπως ἐμεῑς σήμερα, γιὰ νὰ μαζεύωνται καὶ νὰ λατρεῦουν τὸ Θεό. Καὶ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ κτίσουν τότε οἱ χριστιανοὶ τέτοια κτήρια, γιατὶ ὁ κόσμος ποὺ δὲν πίστευε στὸ Χριστὸ τοὺς μισοῦσε καὶ τοὺς καταδίωκε. Οἱ πιστοὶ ἔπρεπε νὰ ʼχουν θάρρος, νά ʼνε γενναῖοι, ἕτοιμοι νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸ Χριστὸ ἄν τοὺς ἀνακάλυπταν. Ἥρωες ἦταν τότε οἱ χριστιανοί.

* * *

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἦταν πολύ ἀγαπητός στοὺς χριστιανοὺς τῆς Τρωάδος. Γιατὶ αὐτὸς πρῶτα, ὅπως εἴπαμε, κήρυξε τὸ Χριστὸ στὰ μέρη τους. Ἀλλὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἔμενε πάντοτε σʼ ἕνα μέρος. Πήγαινε ἀπὸ τόπο σὲ τόπο καὶ κήρυττε τὸ Χριστό. Οἱ χριστιανοὶ ὅμως ποὺ τὸν εἶχαν ἀκούσει δὲν τὸν ξεχνοῦσαν, καὶ ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὸν ξαναδοῦν καὶ νʼ ἀκούσουν τὴ θεϊκὴ διδασκαλία. Μὰ κι ὁ Παῦλος δὲν τοὺς ξεχνοῦσε. Τοὺς εἶχε μέσα στὴν καρδιά του. Γιʼ αὐτὸ στὴν τρίτη ἰεραποστολικὴ περιοδεία του ἐπισκέφθηκε καὶ πάλι τὴν Τρωάδα. Ἡ χαρὰ τῶν λίγων ἐκείνων χζριστιανῶν ἦταν μεγάλη. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχε ναὸς γιὰ νὰ συγκεντρωθοῦν καὶ νὰ λατρεύσουν τὸν ἀληθινὸ Θεό, συγκεντρώθηκαν ὅλοι σʼ ἕνα τριώροφο σπίτι. Συνάχθηκαν στὸν τελευταῖο ὄροφο. Δὲν ἔλειπε κανένας.

Ἀνάμεσα σʼ αὐτοὺς ἦταν κʼ ἕνας ἔφηβος ἥλικίας 16-17 ἐτῶν. Τὸν ἔλεγαν Εὔτυχο. Ὀ Παῦλος ἄρχισε να κηρύττη. Ὅλοι τὸν ἄκουγαν μὲ προσοχή. Οἱ ὦρες περνοῦσαν. Ἔγιναν μεσάνυχτα. Πέρασαν τὰ μεσάνυχτα. Ἀλλὰ ὁ Παῦλος δὲν εἶχε κουραστῆ. Τί κάνει ὁ πόθος γιὰ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ! Ὑπάρχει πιὸ εὐχάριστη ὥρα ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ κηρύγματος;

Ὅλοι πρόσεχαν. Πρόσεχε κι ὁ Εὔτυχος. Καλοκαίρι καθὼς ἦταν, ὁ Εὔτυχος καθόταν κοντὰ σʼ ἕνα ἀνοιχτὸ παράθυρο. Ἀλλʼ ἐνῶ ὕπῆρχε τόση ἠσυχία καὶ μόνο ἡ φωὴ τοῦ Παῦλου ἀκουγόταν, ὁ σατανᾶς ἦρθε νὰ ταράξη τὴν ἠσυχία. Τί συνέβη; Ὁ Εὔτυχος, κουρασμένος ὅπως ἦταν, ἀρχισε νὰ νυστάζη. Προσπάθησε νὰ νικήση τὴ νύστα, ἀλλὰ δὲν τὸ κατόρθωσε. Τὸν πῆρε ὁ ὕπνος. Κʼ ἐκεῖ ποὺ καθόταν στὸ παράθυρο, ἔχασε τὴν ἰσορροπία του καὶ ἔπεσε κάτω ἀπʼ τὸ παράθυρο. Ἕνας κρότος ἀκούστηκε. Ὅλοι τρόμαξαν. Ἡ διδασκαλία γιὰ μιὰ στιγμὴ διακόπηκε. Ὁ Παῦλος δὲν ἔμεινε ἀδιάφορος γιὰ τὸ πάθημα τοῦ παιδιοῦ. Κατέβηκε κάτω. Καθὼς ἦταν χτυπημένο νεκρὸ πιά, τὸ πῆρε στὴν ἀγκαλιά του, καὶ τότε ἡ νεκρὴ καρδιά του ἄρχισε πάλι νὰ χτυπάη. Τὸ θαῦμα εἶχε γίνει. Ὁ Παῦλος διαβεβαίωσε ὅλους, πὼς ὁ Εὔτυχος ζῆ. Ξανάρχισε τὴ διδασκαλία ποὺ εἶχε διακοπῆ. Μίλησε μέχρι τὴν αὐγῆ. Καὶ τὴν αὐγῆ ἀνέβασαν τὸν Εὔτυχο στὴν αἴθουσα ποὺ γινόταν ἡ διδασκαλία. Κι ὅλοι χάρηκαν γιατὶ τὸν ξαναεἶδαν ζωντανό.

* * *

Αὐτή, ἀγαπητά μου παιδιά, εἶνε ἡ ἰστορία μὲ τὸν Εὔτυχο ποὺ εἶνε γραμμένη στὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων. Ἀνοίξτε, παρακαλῶ, τὸ 20ὸ (Κ΄) κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν ἀποστόλων καὶ διαβάστε τὴ σχετικὴ περικοπή.

Τί θαυμαστὴ ἰστορία! Δείχνει μὲ πόσο ζῆλο οἰ πρῶτοι χριστιανοὶ ἀκουγαν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Γιὰ σκεφθῆτε˙ ὧρες ὁλόκληρες, ὁλόκληρη νύχτα, οἰ χριστιανοὶ τῆς Τρωάδος δὲν κουράστηκαν νʼ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπʼ τὸ στόμα τοῦ μεγάλου ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, τοῦ Παῦλου. Ἀπʼ ὅλο αὐτό τὸν κόσμο, ποὺ συνωστιζόταν μέσα στὸ ὕπερῶο τῆς Τρωάδος, μονάχα ὁ μικρὸς Εὔτυχος νύσταξε σὲ κάποια στιγμὴ καὶ ἔπεσε ἀπό τὸ παράθυρο.

Κʼ ἐσεῖς ἀγαπητά μου παιδιά, πρέπει νά ʼχετε φλογερὴ ἐπιθυμία νʼ ἀκοῦτε τὰ κατηχητικὰ μαθήματα. Ἀλλὰ θἀ μοῦ πῆτε ἴσως˙

̶ Στὴν Τρωάδα δίδασκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐνῶ στὰ μαθήματαά μας διδάσκει ἕνας κατηχητὴς ποὺ δὲν εἶνε σὰν τὸν Παῦλο. Ἄς δίδασκε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καὶ θὰ βλέπατε ἄν τὸν ἀκούγαμε ὧρες ὁλόκληρες…

Ἀπαντῶ. στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο ἄς φαίνεται πὼς διδάσκει ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ δὲν μᾶς κάνει καὶ τόση ἐντύπωσι. Πίσω ἀπʼ τὸ διδάσκαλο αὐτό εἶνε ὁ Χριστός. Ναί, εῖνε ὁ Χριστός. Καὶ εῖνε ὁ Χριστός, γιατὶ τὰ ἀθάνατα λόγια τοῦ Χριστοῦ ἐξηγεῖ ὁ κατηχητὴς καὶ τὸν ἅγιο βίο διηγεῖται καὶ τὰ θαύματά Του ἐξιστορεῖ. Καὶ γιʼ αὐτὸ πρέπει νʼ ἀκοῦτε τὸν κατηχητή σας σὰν τὸ Χριστό. Ἐφʼ ὅσον ἐκτελεῖ τὸ καθήκον του μὲ πίστι καὶ ζῆλο, ὁ κατηχητὴς εἶνε τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἄν τὸν κατηχητή σας ἤ τὴν κατηχήτριά σας δὲν ἀκοῦτε, οὔτε τὸ Χριστό, ἄν σᾶς δίδασκε, θὰ τὸν ἀκούγατε. Τὸ εἶπε ὁ ἴδιος˙ Ὅποιος ἀκούει αὐτοὺς ποὺ ἐγὼ στέλνω εἶνε σὰν νʼ ἀκούη ἐμένα. Καὶ ὅποιος δὲν ἀκούει τοὺς ἀπεσταλμένους μου, εῑνε σὰν νὰ μὴν ἀκούη ἐμένα τὸν ἴδιο˙ «Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ άθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ» (Λουκ. 10,16).

* * *

Προσοχὴ λοιπόν, ἀγαπητά μου παιδιά, τὴν ὥρα ποὺ διδάσκει “κατηχητής. Προσοχὴ μεγάλη. Καὶ ὅπως, ἄν κάποιος σᾶς ἔρριχνε χρυσᾶ νομίσματα, θὰ προσέχατε νὰ τὰ πιάσετε ὅλα καὶ νὰ μὴ χάσετε κανένα, ἔτσι καὶ τὴν ὥρα ποὺ διδάσκει ὁ κατηχητής σας νὰ προσέχετε, ὥστε κανένα ἀπʼ τὰ χρυσᾶ νομίσματα, ἀπʼ τὰ χρυσᾶ δηλαδὴ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ μὴ χάσετε, ἀλλὰ ὅλα νὰ τὰ φυλάξετε μέσα στὴν καρδιά σας. Γιατὶ τὰ λόγια αὐτὰ θὰ εἶνε χρήσιμα γιὰ ὅλη σας τὴ ζωή. Μὲ τὰ χρυσᾶ νομίσματα ἀγοράζει κανεὶς πράγματα γήινα, ὑλικά, ποὺ φθείρονται καὶ καταστρέφονται. Ἐνῶ μὲ τὰ χρυσᾶ νομίσματα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀγοράζει πράγματα ἄφθαρτα καὶ αἰώνια˙ ἀγοράζει τὸν οὐρανό.

Πόση λαχτάρα πρέπει νά ʼχετε γιὰ τὴν παρακολούθησι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ! Καὶ γιὰ τὴν ἠλικία σας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ προσφέρεται στὸ κατηχητικό. Ὄχι μονάχα δὲν πρέπει νὰ χάσετε μαθήματα τοῦ κατηχητικοῦ, ἀλλὰ καὶ πρέπει νὰ προσέχετε πολύ σʼ αὐτὰ ποὺ διδάσκονται. Προσοχὴ τὴν ὥρα τοῦ μαθήματος καὶ ἐφαρμογὴ ὅλων αὐτῶν τῶν ὡραίων πραγμάτων ποὺ ἀκοῦτε στὸ κατηχητικό.

Σύνθημα ὁλων τῶν παιδιῶν, τῶν μαθητῶν καὶ μαθητριῶν τῶν κατηχητικῶν σχολεῖων ἄς εἶνε˙ Κανένας Εὔτυχος!

Μὲ πολλὴ ἀγάπη

Ὁ πνευματικός σας πατέρας

Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος (Ἰωάν. 4,5-42)

Αληθινη αλλαγη; Μονο ο Χριστος!

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο διηγεῖται ἕνα θαῦμα. Μὰ ἐ­μεῖς, θὰ πῆ­τε, δὲν ἀκούσαμε θαῦμα. Θαῦμα εἶνε ἕνας τυφλὸς νὰ δῇ τὸ φῶς, ἕνας κουφὸς νὰ ἀκούσῃ, ἕνας παράλυτος νὰ περπατήσῃ, ἕνας νεκρὸς ν᾽ ἀναστη­­θῇ. Τέτοιο πρᾶγμα δὲ λέει τὸ εὐαγγέ­λιο… Ἀλλ᾽ ἐγὼ ἐπιμένω· διηγεῖται θαῦμα ἀνώτερο ἀ­πὸ τὰ θαύματα αὐτά. Ποιό εἶνε λοιπὸν τὸ θαῦμα;

* * *

Στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ στὴν πόλι Συχὰρ τῆς Σαμαρείας τῆς Παλαιστίνης ζοῦσε μιὰ γυναίκα. Ἡ ζωή της δὲν ἦταν καλή. Ζοῦσε ἄτακτα. Εἶχε χωρίσει μὲ τὸν πρῶτο ἄν­τρα της καὶ πῆρε δεύτερο, ἔπειτα χώρισε μὲ τὸ δεύτερο καὶ πῆρε τρίτο, χώρισε μὲ τὸν τρίτο καὶ πῆρε τέταρτο, χώρισε καὶ μὲ τὸν τέταρτο καὶ πῆρε πέμπτο· τέλος χώρισε καὶ μ᾽ αὐτὸν καὶ συζοῦ­σε μ᾽ ἕναν ἕκτο παρανόμως. Τί νὰ ποῦ­με; Ἡ γενεά μας δὲ μπο­ρεῖ νὰ τὴν κατακρίνῃ· εἴ­μεθα κ᾽ ἐμεῖς σὲ μεγάλη διαφθορά.
Παλαιότερα τὸ διαζύγιο ἦταν ἄγνωστο. Τώρα; ἀπ᾽ τὰ διαζύγια ζοῦνε οἱ δικηγό­ροι κι ἀπ᾽ τὶς ἐκτρώσεις οἱ γιατροί. Ποῦ καταντήσαμε· ἔ­φτειαξαν νέους νόμους, ποὺ κάνουν τὸ διαζύγιο ἀκόμα πιὸ εὔ­κολο. Εἶχε πεῖ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός· Θά ᾽ρθῃ μέρα ποὺ ὁ ἄντρας θ᾽ ἀλλάζῃ γυναῖκα ὅπως ἀλλάζει πουκάμισο, καὶ ἡ γυναί­κα θ᾽ ἀλλάζῃ ἄντρα ὅπως ἀλλάζει φουστά­νι. Ἐ­κεῖ φτάσαμε. Ἡ μοιχεία δὲν θεωρεῖται τίποτα. Σπάνιο πρᾶγμα τώρα γυναί­κα νὰ γνωρίσῃ ἕναν ἄντρα. Μία ἀπὸ τὶς νεοφώτι­στες γυναῖκες, ποὺ ἔχω βαπτίσει στὴ Φλώρινα, συναντήθηκε μὲ κάποια ξένη, ἀπὸ ἄλλο μέρος, κ᾽ ἐκείνη τῆς μιλοῦσε περιφρονη­τι­κά. ―Ἐσεῖς εἶστε γύφτισσες, λέει. ―Ἄκουσε, τῆς ἀ­παντᾷ ἡ νεοφώτιστη· ἐμένα ποὺ μὲ βλέπεις ἕναν ἄντρα γνώρισα, ἐσὺ πόσους ἔχεις γνωρί­σει; Τότε ἡ ἄλλη κατέβασε τὸ κεφάλι…
Ἔτσι ζοῦσε καὶ ἡ Σαμαρείτισσα. Ἀλλὰ εἶχε κ᾽ ἕνα καλό. Διότι δὲν ὑπάρχει ἅγιος χω­ρὶς κάποιο ἐλάττωμα, καὶ δὲν ὑπάρχει ἁμαρτω­λὸς ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ καὶ κάτι καλό. Καὶ ἡ ἁμαρτωλὴ αὐτὴ εἶχε κάτι ποὺ ταιριάζει στὴ γυναῖ­κα· εἶχε ντροπή. Ἀπὸ ποῦ τὸ συμπεραίνουμε; Τὸ χωριὸ εἶχε ἕνα πηγάδι, ὅπου πήγαιναν πρωὶ – βράδυ ὅλες οἱ γυναῖκες κ᾽ ἔ­παιρναν νερό. Αὐ­τὴ λοι­πὸν δὲν πήγαινε μαζί τους· πήγαινε τὸ μεσημέρι ποὺ ἔκαιγε ὁ ἥλιος. «Ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕ­κτη», λέει τὸ εὐαγγέλιο (Ἰωάν. 4,6). Ντρεπόταν, καὶ πή­γαι­νε μόνη. Σήμερα τέτοια ντροπὴ δὲ βλέπεις· οἱ γυναῖκες εἶνε ξετσίπω­τες, περπατοῦν γυμνές, μὲ τὰ μέλη ἀ­κάλυπτα, σὰν κρέατα κρεμασμένα στὰ τσιγκέλια. Κι ἀπ᾽ αὐτὴ τὴ γύμνια ἀρχίζει ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία. Ντροπὴ δὲν ὑπάρχει.
Ἡ Σαμαρείτισσα ὅμως εἶχε τοῦτο τὸ καλό. Γι᾽ αὐτό, ἐνῷ τὴν περιφρο­νοῦσαν ὅλοι, ἕνας τὴν πρόσεξε· ὁ Χριστός. Βάδισε χιλιόμετρα πεζῇ καὶ ἦρθε στὸ χωριό της. Ἐπίτηδες ἦρθε, γι᾽ αὐτὴ τὴν ψυχή. Καὶ δὲν τὴν εἶπε πόρνη, ἐλε­εινή, τρισάθλια, ἀλλ᾽ ἄνοιξε συζήτησι μαζί της.
Διψασμένος ὅπως ἦταν, τῆς λέει· ―Δός μου νὰ πιῶ. Αὐτὴ παραξενεύτηκε, διότι ἦταν Ἰουδαῖος, καὶ οἱ Ἰουδαῖοι μὲ τοὺς Σαμαρεῖτες εἶχαν μῖσος. ―Πῶς ἐσύ, τοῦ λέει, ζητᾷς νερὸ ἀπὸ μέ­να, μιὰ Σαμα­ρείτισσα; Ὁ Χριστὸς ἀπαν­τᾷ· ―Ἂν ἤξερες ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ποὺ σοῦ ζητάει νερό… Ὁ Χριστὸς φαινόταν ἄνθρωπος, μὲ ταπει­νὸ σχῆμα, ἀλλὰ ἦταν Θεός. Καὶ τί ζητοῦσε; Ἕνα ποτήρι νερό. Νερὸ ζήτησε καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ στὸ σταυρό· ἀφυδατωμένος ἀπὸ τὴν αἱμορραγία εἶπε «Διψῶ» (Ἰωάν. 19,28), καὶ ἀντὶ νερὸ τὸν πότισαν χολή. Ποιός διψᾷ; Αὐτὸς ποὺ ἔκανε τὰ σύννεφα, τὴ βροχή, τὶς θάλασσες καὶ τοὺς ὠκεανούς· αὐ­τὸς πού, τὸ δαχτυλάκι του νὰ κουνήσῃ, θὰ στερέψουν τὰ νερά.
Καὶ θὰ γίνῃ αὐτὸ κάποτε. Σᾶς τὸ λέω· εἴμεθα ἀχάριστοι. Ἄλλοτε ὑπῆρχε εὐγνωμοσύνη στὸ Θεό. Θυμήθηκα τὴν ἐπο­χὴ πρὶν 80 χρόνια, ὅταν ἤμουν μικρὸ παιδί, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἔπιναν ἕνα ποτήρι νερὸ κ᾽ ἔ­καναν τὸ σταυ­ρό τους. Τώρα; τὴ μπουκιὰ ἔ­χουν στὸ στόμα καὶ τὸ Χριστὸ βλαστημᾶνε. Ἀ­γνώμων ἄνθρωπε, θά ᾽ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ στερέψουν οἱ πηγές, καὶ τότε θὰ τρέ­χῃς σὰν τρελλὸς νὰ βρῇς νερὸ καὶ θὰ γλεί­φῃς τὰ βράχια μέσ᾽ στὶς σπηλιὲς γιὰ νὰ δροσιστῇς. Γι᾽ αὐτὸ τώρα, ὅταν τρῶς καὶ πί­νῃς στὸ σπίτι σου, λέγε «Δόξα σοι, ὁ Θεός».
―Δός μου νὰ πιῶ, λέει τώρα στὴ γυναῖκα· κι ἂν ἤξερες ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ποὺ σοῦ ζητάει, ἐ­σὺ θὰ τοῦ ζητοῦσες νὰ σοῦ δώσῃ τὸ ἀθά­νατο νερό. Γιατὶ ἐγώ ἔχω τὸ ἀθάνατο νερό… ―Τὸ ἀ­­θά­νατο νερό; Ποιό εἶν᾽ αὐτό; Δός μου το, Κύριε, νὰ μὴν ἔρχωμαι κάθε φορὰ ἐδῶ νὰ ἀν­τλῶ.
Ὁ Χριστὸς τῆς λέει· ―Φώναξε τὸν ἄν­τρα σου. ―Δὲν ἔχω ἄντρα. ―Καλὰ εἶπες· πέν­τε ἄν­τρες ἄλλαξες, κι οὔτε αὐτὸς ποὺ ἔχεις τώρα εἶνε νόμιμος. Ἡ γυναίκα σκέφτηκε· Προφήτης θὰ εἶνε· ποῦ ξέρει τὰ μυστικά μου;… Ὤ τὰ μυστικά μας! Δὲν τὰ ξέρει ὁ ἄντρας σου – τὸν κοροϊδεύεις, δὲν τὰ ξέρει ἡ γυναίκα σου, δὲν τὰ ξέρουν τὰ παιδιά σου, δὲν τὰ ξέρει καν­είς· τὰ ξέρει ὅμως ὁ Θεός, καὶ ἀλλοίμονό σου!…
―Βλέπω, Κύριε, λέει ἡ Σαμαρείτισσα, ὅτι εἶ­σαι προφήτης· λῦσε μου μιὰ ἀπορία γιὰ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ· ποῦ πρέπει νὰ λατρεύεται ὁ Θεός, στὰ Ἰεροσόλυμα ποὺ λέτε σεῖς οἱ Ἰου­δαῖοι, ἢ στὸ ὄρος Γαριζὶν ὅπως ἔκαναν οἱ δικοί μας πρόγονοι; Ὁ Χριστὸς ἀπαντᾷ· ―Οὔτε στὸ Γαριζίν, οὔτε στὰ Ἰεροσόλυμα· «πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσ­κυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύ­ματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰωάν. 4,24). Βαρυσήμαντα λόγια, μὲ τὰ ὁποῖα κήρυξε μιὰ ἀλήθεια αἰώνια. Γι᾽ αὐτὸ ἡ πίστι μας δὲ συγ­κρίνεται μὲ καμμιά θρησκεία τοῦ κόσμου.
Κι ὅ­ταν στὴ συνέχεια ὁ Χριστὸς τῆς ἀπεκά­λυψε ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ Μεσσίας, τότε ἐκείνη ἀφήνει τὴ στάμνα της, τρέχει στὸ χωριὸ καὶ λέει σὲ ὅ­λους· Ἐλᾶτε νὰ δῆτε κάποιον ποὺ μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα· μήπως αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός; Καὶ ἦρθαν ὅλοι, τὸν ἄκουσαν, καὶ πίστε­ψαν. Καὶ εἶπαν στὴ γυναῖκα· ―Δὲν πιστεύουμε πλέ­ον ἐπειδὴ τὰ εἶπες ἐσύ· πιστεύουμε, γιατὶ μόνοι μας γνωρίσαμε ὅτι αὐτὸς εἶνε ὁ Χριστός.
Ἡ Σαμαρείτιδα πίστεψε ἡ ἴδια, πίστεψαν τὰ παιδιά της καὶ πολλοὶ συγγενεῖς της. Ἄλλαξε ὄνομα, ὠνομάστηκε Φωτεινή. Ἔγινε ἱεραπόστολος. Ἔφυγε ἀπ᾽ τὸ χωριό της, περιώδευσε πόλεις καὶ χωριά, κήρυξε Χριστὸν ἐσταυρωμέ­νον καὶ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν. Ἔφτασε καὶ στὴν ἀλησμόνητο Σμύρνη κ᾽ ἐκεῖ μαρτύρησε. Ἐκεῖ οἱ Μικρασιᾶται πρόγονοί μας, μέσα σὲ 40 μέρες τῆς ἔχτισαν μεγάλο ναό, καὶ ἐκεῖ σὰν σήμερα τὴν ἑώρταζαν οἱ Σμυρνιοί, ἕως ὅτου ἦρ­θε ἡ καταστροφὴ τοῦ 1922. Στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς λειτούργησε γιὰ τελευταία φορὰ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης καὶ εἶπε· Ἕλληνες, μὴ χάνετε τὸ θάρρος σας· θὰ ξημερώσουν καλύτερες ἡμέρες γιὰ τὸ ἔθνος μας! Ὕστερα τὸν ἅρπαξε τὸ ἄλογο πλῆθος καὶ τὸν ἔκανε κομμάτια καὶ τὸ αἷμα του ῥάν­τισε τὰ καλντερί­μια. Μετὰ ἀπὸ χρόνια τὸ τέμπλο τοῦ ναοῦ αὐ­τοῦ μεταφέρθηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ τοποθετή­θηκε σὲ καινούργιο ναὸ τῆς Ἁγίας Φωτει­νῆς στὴ Νέα Σμύρνη Ἀθηνῶν, ποὺ ἔχτισαν οἱ πρόσφυγες, καὶ ἐκεῖ τὴν ἑορτάζουν.
Αὐτὴ εἶνε ἡ ἱστορία τῆς Σαμαρείτιδος, ποὺ ἦταν σκοτεινὴ καὶ ἔγινε ἁγία Φωτεινή.

* * *

Πολλοί, ἀγαπητοί μου, ἐμφανίστηκαν καὶ εἶ­­παν· Ἐμεῖς θ᾽ ἀλλάξουμε τὴν κοινωνία… Δὲν εἶνε εὔκολη ἡ ἀλλαγή. Ἡ κακία εἶνε ἄβυσ­σος. Παρ᾽ ὅλη τὴ μόρφωσι καὶ τὰ «φῶτα», ὁ ἄν­θρω­­πος παραμένει μέσα του ἕνας ἄγριος, ἕ­να θηρίο. Ποιός θὰ τὸν ἀλλάξῃ; Ὁ λύκος μαλλὶ ἀλ­λάζει, τὴ γνώμη του δὲν τὴν ἀλλάζει. Δι­άφορα συστήματα καὶ κόμματα ὑπόσχονται ἀλλαγή. Μὰ τὰ προγράμματά τους εἶνε ἀνεπαρκῆ. Μὲ ἀσπιρίνες καὶ ἔμπλαστρα δὲν θεραπεύεται ὁ καρκίνος. Αὐτοὶ δὲν ἄλλαξαν οὔτε τὸν ἑαυτό τους, καὶ θ᾽ ἀλλάξουν τοὺς ἄλλους;
Δὲν ἀλλάζει ἡ κοινωνία ἔτσι. Ἕνας μόνο εἶ­νε ἡ ῥιζικὴ ἀλλαγή· καὶ αὐτὸς εἶνε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Ναζωραῖ­ος. Αὐτὸς παίρνει τὸ λύκο καὶ τὸν κάνει ἀρνί, παίρνει τὸν κόρακα καὶ τὸν κάνει περιστέρι, παίρνει τὸ κάρβουνο καὶ τὸ κάνει διαμάντι, παίρνει τὸν κακοῦργο καὶ τὸν κάνει ἅγιο. Οἱ ἄλλοι κάνουν ἀλλαγὴ τοῦ δέρματος, ἀλλαγὴ ἐπιφα­νειακή. Μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ κάνῃ τὴ βαθειὰ ἀλλαγή.
Πότε ὅμως; Ὅταν ἐμεῖς πιστέψουμε καὶ τὸν ἀκολουθήσουμε ὅπως οἱ πρόγονοί μας. Δός μας, Κύριε, τὴν πίστι τῶν πατέρων μας! Ἀγράμματοι ἦταν, σὲ καλύβες κατοικοῦσαν, ἀλλ᾽ εἶχαν ἁγιωσύνη καὶ εὐπρέπεια. Δὲν ἀ­κου­γόταν πορνεία, μοιχεία, ἄλλα ἐγκλήματα· ἦ­ταν ἀφωσιωμένοι στὸ Θεό. Ἂς μετανοήσουμε κ᾽ ἐμεῖς. Ἂς ἀκολουθήσουμε τὸ παράδει­γμα τῆς ἁγίας Φωτεινῆς. Ὅσο ἁμαρτωλοὶ κι ἂν εἴμαστε, ἂς πλησιάσουμε τὸ Χριστὸ καὶ ἂς πιστέψουμε. Τί νὰ πιστέψουμε;
Τὸ λέω ἐγὼ ὁ γέροντας ἐπίσκοπος. Πιστεύ­ω, πιστεύω ἀκράδαντα. Ἂν δὲν πίστευα, θὰ προτιμοῦσα νὰ κάνω ἄλλο ἐπάγγελμα. Πιστεύ­ω στὸ Εὐαγγέλιο, πιστεύω στὴν Ἐκκλησία, πιστεύω τί; Ὅτι κάτω ἀπὸ τὰ ἄστρα δὲν ὑ­πάρχει ἄλλος σωτήρας, παρὰ μόνο ὁ Ἰησοῦς Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό Γενεσίον τῆς Θεοτόκου Κ. Κλεινῶν – Φλωρίνης 8-5-1988)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

AΘΗΝΑ 10-3-1991

—

…

__________

_______

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΤΕΛΗΦΘΗΚΕ ΤΗΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΕ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ Θ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ «ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΡΓΟΥ», ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ ΤΟ 1990 ΒΡΗΚΕ ΣΘΕΝΑΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ, ΠΟΥ ΦΥΛΑΓΕ ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ

ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
http://ellinikiafipnisis.blogspot.com

Τι δουλειά έχουν οι Αμερικανοί πράκτορες στην Φλώρινα???

του Κώστα Χαρδαβέλλα
Για πρώτη φορά αποκαλύπτονται μέσα από μυστικές αναφορές της ΚΥΠ (που φέρνει αποκλειστικά στη δημοσιότητα σήμερα το newsbomb.gr), το όργιο των Αμερικανών διπλωματών και πρακτόρων της CIA στην περιοχή της Φλώρινας, για την στήριξη μειονοτικών σλαβόφωνων κινημάτων στην ευαίσθητη περιοχή των συνόρων με τα Σκόπια.
Με προσωπική εντολή του Ανδρέα Παπανδρέου (στα τελευταία χρόνια της πρωθυπουργίας του), ο Κώστας Τσίμας αρχηγός της ΚΥΠ είχε θέσει υπό στενή παρακολούθηση το Αμερικανικό Προξενείο Θεσσαλονίκης, καθώς είχαν ήδη παρατηρηθεί στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90 τα εξής:
1) Τακτικές επαφές Αμερικανών διπλωματών και πρακτόρων με μειονοτικούς παράγοντες της Φλώρινας, που οργάνωναν σλαβόφωνο κίνημα χρηματοδοτούμενο από τα Σκόπια.
2) Μεταφορά χρημάτων από το Αμερικανικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης σε παράγοντες του λεγόμενου «Μακεδονικού Κινήματος» της Φλώρινας για ενίσχυση των ανθελληνικών στόχων τους.
3) Συναντήσεις κάτω από απόλυτη μυστικότητα στην ορεινή περιοχή της Φλώρινας ειδικών απεσταλμένων του Αμερικανικού Προξενείου της Θεσσαλονίκης με παράγοντες των Σκοπίων που εισέδυαν στον ελληνικό χώρο για οργάνωση «Μακεδονικού Κινήματος» στην Ελλάδα.
Ο Κώστας Τσίμας έχει συντάξει εξασέλιδη μυστική έκθεση που αναφέρει τις κινήσεις των Αμερικανών Πρακτόρων και των μειονοτικών της Φλώρινας και τους τρόπους με τους οποίους η ελληνική ΚΥΠ εμπόδιζε τις συναντήσεις αυτές.
Η υπεραπόρρητη αυτή έκθεση παραδόθηκε στον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε αμέσως εντολές σε δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας στην περιοχή της Φλώρινας διακριτικά να παρακολουθούν κάθε κίνηση των Αμερικανών πρακτόρων, ενώ για το θέμα αυτό είχε μιλήσει με λεπτομέρειες ο Κώστας Τσίμας, πριν φύγει από τη ζωή, στον Κώστα Χαρδαβέλλα.
http://www.newsbomb.gr
Πηγή
Read more: http://ellinikiafipnisis.blogspot.com/2011/05/blog-post_11.html#ixzz1MGzr10Rx

ΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙ Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ
Προσθέστε και το έργο του Θ. Αγγελόπουλου το «Το Μετέωρο βήμα του πελαργού» που προπαγάνδιζε στη Φλώρινα την πτώση των συνόρων.
Ο Θ. Αγγελόπουλος, όπως είπε ο αγωνιστής ιεράρχης της Φλώρινας π. Αυγουστίνος, πήρε 600.000.000 δραχμές από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να γυρίσει την ταινία! Και ενισχύθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο!!!

Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης αγωνίστηκε την περίοδο 19-11- 1990 ως 17-12-1990, για να σταματήση το ανθελληνικό ταινία και αφόρισε τον Αγγελόπουλο.

ΜΕΤΑ 18 ΧΡΟΝΙΑ «ΣΤΑ ΠΡΕΣΠΕΙΑ ΤΟΥ 2008»

ΤΙΜΗΣΑΝ ΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΤΟΝ Θ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ!!!!

(Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, ο πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Σιούφας, η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη, ο υπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης, η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Γιώργος Λιάνης κ.ά.!!!)

Αποσπάσματα των αγώνων του Μητροπολίτου βρίσκονται στην παρακάτω ταινία· «ΕΛΛΑΣ-ΕΟΚ, Ε.Ε.- STOP»

ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

ΚΤΥΠΗΣΕ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΟΤΑΝ ΜΠΗΚΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΕ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ Η ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

(Το βίντεο περιέχει αποσπάσματα ομιλιών του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου από το 1977-1990)

___________

________

____________

_______________

___________

____________

_______

ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΟΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟ ΑΘΛΙΟ ΑΥΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

(ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ)

www.banksnews.gr

Στραβοι πιλοτοι στο F-16 της ευρωζωνης!

Σε παλιές κωμωδίες του Χόλυγουντ παραπέμπουν οι άθλιοι χειρισμοί των προσώπων που υποτίθεται ότι έχουν το βαρύ καθήκον να οδηγήσουν το αεροσκάφος της ευρωζώνης σε ασφαλή προσγείωση μέσα από τη θύελλα αμφισβήτησης από τις αγορές. Αν επικρίνεται στην Ελλάδα ο Γ. Παπακωνσταντίνου και η κυβέρνηση συνολικότερα για τους επικοινωνιακούς χειρισμούς της περασμένης Παρασκευής, τι θα πρέπει κανείς να πει άραγε για τις απίθανες γκάφες του πολύπειρου προεδρεύοντος του Eurogroup και πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου, Ζαν Κλωντ Γιούνκερ;

Συνέχεια

Οι Γερμανοι ειναι φιλοι μας!

Οι περισσότεροι θυμούνται τη σκηνή από την παλιά ελληνική ταινία, που διαδραματίζεται στα σκοτεινά χρόνια της ναζιστικής κατοχής, όπου ο προδότης, συνεργάτης των κατακτητών αναφωνεί: «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»! Ας δούμε, λοιπόν, τι λένε μερικοί «φίλοι μας» για την Ελλάδα.

Συνέχεια

Κυρ. Πατέρων Α΄ Οἰκ. Συνόδου (Ἰω. 17,1-13)

ENOTHΣ – ΔΙΑΙΡΕΣΙ

«Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς» (Ἰωάν. 17,11)

Η ΓΗ, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε ἡ μόνιμη κατοικία μας· ὡρίσθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ ὡς προ­σωρινὴ κατοικία μας. Ἡ αἰώνια πατρίδα καὶ ἡ μόνιμη κατοικία μας εἶνε οἱ οὐρανοί. Ἡ γῆ αὐ­τή, ποὺ τόσο μᾶς κρατάει προσκολλημένους μὲ τὶς ἡδονὲς καὶ διασκεδάσεις της, μὲ τοὺς θησαυροὺς καὶ τὶς ἀπολαύσεις της, θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ θὰ καταστραφῇ. Διότι εἶνε ὕλη, καὶ ἡ ὕλη εἶνε φθαρτή. Ἔγινε ἐν χρόνῳ, καὶ κάθε τι ποὺ ἔγινε ἐν χρόνῳ ἔχει καὶ τέλος.
Θὰ σημάνῃ λοιπὸν καὶ γιὰ τὴ γῆ ἡ τελευταία ὥρα. Αὐτὸ τὸ βεβαιώνει καὶ ἡ ἐπιστήμη. Ἀλλὰ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη τὸ βεβαι­ώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἁγία Γραφή, ἡ ὁ­ποία τὸ τέλος τοῦ κόσμου τὸ ὀνομάζει «συν­τέλεια τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. 13,39· 24,3· 28,20. Ἑβρ. 9,26). Γιὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου ὁμιλοῦν οἱ προφῆ­ται καὶ μάλιστα ὁ Δανιὴλ καὶ ὁ Ἠσαΐας, ὁμιλοῦν σα­φέστερα ὁ Κύριος, οἱ ἀπόστολοι, ἡ Ἀποκάλυψις.
Εἶνε γεγονὸς ὅτι ἡ γῆ θὰ καταστραφῇ. Ἀλ­λὰ πρὸ τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος θὰ συμβοῦν τὰ λεγόμενα «σημεῖα τῶν καιρῶν» (Ματθ. 16,3). Ποιά εἶνε τὰ σημεῖα αὐτά; Τὰ ἐξήγησε ὁ Κύριος· θὰ εἶνε «λιμοί» (πεῖνα), «λοιμοί» (ἀ­σθέ­νειες ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ πεθαίνουν σὰν τὶς μῦγες), «σεισμοὶ κατὰ τόπους», μία «θλῖ­ψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ᾽ ἀρχῆς κόσμου», καὶ τέλος θὰ σκοτισθῇ ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη, τὰ ἄστρα θὰ πέσουν καὶ οἱ «δυνάμεις τῶν οὐ­ρανῶν σαλευθήσονται» (Ματθ. 24,7,21,29. Λουκ. 21,11). Ποιός θὰ τὰ πίστευε αὐτά, ἂν δὲν τὰ ἔλεγε τὸ στόμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ;
Σημεῖα τῶν καιρῶν θὰ εἶνε ἡ ἀναστάτωσι τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Καὶ στὶς μέρες μας παρουσιάστηκαν τέτοια φαινόμενα ἀναταραχῆς τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Στὴ Νότιο Ἀμερική, στὶς ἀκτὲς τῆς Χιλῆς, ἐνῷ ἦταν ξαπλωμένοι γυμνοὶ στὶς ὡραῖες ἀμμουδιὲς καὶ διασκέδαζαν ―ὅ­πως συμβαίνει καὶ στὶς δικές μας παραλίες―, ξαφνικὰ σείστηκε ἡ γῆ, ἄνοιξαν ἡφαίστεια, χύθηκε λάβα, χάθηκαν ὁλόκληρα νησιὰ ἐνῷ ἐμφανίστηκαν ἄλλα νέα νησιά, ἡ θάλασσα ἀ­γρίεψε, τὰ κύματα ὑψώθηκαν 15 μέτρα καὶ σά­ρωσαν ἐκτάσεις· χιλιάδες ἦταν οἱ νεκροὶ καὶ οἱ ἄστεγοι. Τέτοιο γεγονὸς δὲν ξαναέγινε.

* * *

Ἀλλ᾽ ἂν μὲ ρωτήσετε, ἀγαπητοί μου, ποιό εἶνε τὸ φοβερώτερο σημεῖο τῶν καιρῶν, θὰ σᾶς πῶ ὅτι δὲν εἶνε τὰ φαινόμενα αὐτά. Δὲν εἶνε ὁ τυφώνας, δὲν εἶνε ὁ σεισμός, δὲν εἶνε ἡ πυρκαϊά, δὲν εἶνε τὰ κύματα τῆς θαλάσσης. Τὸ φοβερώτερο σημεῖο τῶν καιρῶν εἶνε ἡ διαίρεσις, ποὺ ἐπικρατεῖ τώρα μεταξὺ τῶν ἀν­θρώπων. Οὐδέποτε ἄλλοτε ὁ κόσμος ἦταν τό­σο διῃρημένος. Ποῦ νὰ ῥίξουμε τὸ βλέμμα καὶ νὰ μὴ δοῦμε διαίρεσι;
⃝ Διαίρεσις στὰ ἔθνη. Ἡνωμένα Ἔθνη λέγεται ὁ γνωστὸς διεθνὴς ὀργανισμός, ἀλλὰ κατ᾽ εὐφημισμόν. Πρέπει νὰ κατεβάσουμε τὴν πινακίδα «Ἡνωμένα Ἔθνη» καὶ νὰ γράψουμε «Διῃρημένα Ἔθνη». Κάτω ἀπὸ τὰ μειδιάματα καὶ τὶς φιλοφρονήσεις τῆς διπλωματίας κρύβεται μεγάλη ἐχθρότης. Ὄχι τόσο μεταξὺ τῶν μικρῶν ἐθνῶν – αὐτὰ εἶνε τὰ θύματα, ὅσο μεταξὺ τῶν μεγάλων, ποὺ σὰν θηρία τῆς Ἀπο­καλύψεως εἶνε ἕτοιμα νὰ πέσουν τὸ ἕνα πάνω στὸ ἄλλο. Ἀλλὰ διῃρημένο εἶνε καὶ κάθε ἔ­­θνος ἐσωτερικῶς· ὑπάρχει τὸ μικρόβιο τῆς δι­αιρέσεως σὲ κόμματα, παρατάξεις, φατρί­ες, ἀρχηγούς, συμφέροντα, ἑταιρεῖες. Πρὸ παν­τὸς δὲ σ᾽ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες. Ἀνοῖξτε τὴν ἱ­στορία. Τρεῖς χιλιάδες χρόνια ζωὴ ἔχουμε, καὶ στὸ διάστημα αὐτὸ λίγες φορὲς τὸ ἔθνος μας ἦταν ἑνωμένο. Κι ὅταν ἦταν ἑνωμένο τότε ἦταν ἔνδοξο καὶ ἀήττητο· ἔπαιρνε τὶς κο­ρυφὲς τῆς Πίνδου καὶ τὴν ὕψωνε μέχρι τὰ ἄ­στρα τοῦ οὐρανοῦ. Ὅπως εἶπε κάποιος, ἂν οἱ Ἕλληνες ἦταν ἑνωμένοι, θὰ εἶχαν κυριαρχήσει στὴν ὑφήλιο. Ἡ διαίρεσις εἶνε ἡ μεγαλυτέ­ρα συμφορὰ τοῦ ἔθνους μας. Ἡ διχόνοια βασίλευε συχνά, καὶ τότε συνέβαιναν πολλὰ κακά· παράδειγμα ἡ καταστροφὴ τῆς Μ. Ἀσίας.
⃝ Παντοῦ διαίρεσις· σὲ χωριὰ καὶ κοινότητες. Διῃρημένο ὅμως καὶ τὸ μικρότερο βασίλειο τοῦ κόσμου. Ποιό εἶνε τὸ μικρότερο βασίλειο, μὲ βασιλιᾶ μὲ βασίλισσα καὶ λαό; Ἡ οἰκογένεια· ὁ πατέρας βασιλιᾶς, ἡ μάνα βασίλισσα καὶ λαὸς τὰ παιδιά. Διαίρεσις βασιλεύει στὸ σπίτι. Ἀναρχία σκέψεως καὶ ἐνεργείας. Ἡ γυναίκα δὲν ὑπακούει στὸν ἄντρα, ὁ ἄντρας δὲν σέβεται τὴ γυναῖκα, τὰ παιδιὰ δὲν ὑπολογίζουν κανένα. Σύζυγοι διίστανται μεταξύ τους καὶ παιδιὰ πρὸς τοὺς γονεῖς. Τὸ σπίτι, ποὺ ἄλ­λοτε ἦταν παράδεισος, ἐκκλησία, μοναστήρι, τώρα δὲν «τραβάει», δὲν εἶνε μαγνήτης. Πρῶ­τα οἱ μικρὲς καλύβες τῶν χωριῶν ἦταν παλάτια τοῦ οὐρανοῦ, ἄγγελοι κατοικοῦσαν ἐκεῖ· τώρα στὶς μεγάλες πολυκατοικίες κατοικοῦν δαίμονες φτερωτοί. Εὐλογημένη ἡ ἐποχή, ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἦταν μὲν νοητικῶς ἀνεπτυ­γμένοι ἀλλ᾽ εἶχαν καλλιεργημένη τὴν καρδιά. Τώρα τὸ σπίτι κατήντησε ξενοδοχεῖο ὕπνου καὶ φαγητοῦ. Σπάνιο τὸ φαινόμενο νὰ βρῇς ἀντρόγυνο ἀγαπημένο, παιδιὰ μὲ σεβασμό. Δεῖξτε μου ἕνα σπίτι ποὺ νὰ ὑπάρχῃ ὁμόνοια καὶ ἑνότης μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ!
Μὰ ὑπερβολικὰ τὰ λές, θὰ μοῦ πῆτε. Ἂν τὰ λέω ὑπερβολικά, τότε πηγαίνετε στὴν ἀρχιεπι­σκοπὴ καὶ ρωτῆστε, κι ἂν εἶστε Χριστιανοὶ θὰ κλάψετε γιὰ τὸ κατάντημά μας. Πρῶτα, μὲ ἀγράμματους παπᾶδες, σὲ 1.000 γάμους δὲν εἴχαμε οὔτε 1 διαζύγιο. Τώρα, μὲ παπᾶδες καὶ δεσποτάδες πτυχιούχους, στοὺς 3 γάμους ὁ 1 διαλύεται! Ἔχουμε μεγάλη εὐθύνη οἱ κληρι­κοί, δὲν ἐκπληρώνουμε τὸν προορισμό μας. Κάθε μέρα ἐκδίδονται πλῆθος διαζύγια. Φθάσαμε νὰ γίνῃ ἡ Ἑλλὰς Χόλλυγουντ.
⃝ Ζητάει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἑνότητα στοὺς λαούς, στὰ ἔθνη, στὶς οἰκογένειες, καὶ δὲν τὴ βρί­σκει. Μπαίνει τέλος στὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν ἐλ­­πίδα ὅτι ἐδῶ θὰ βρῇ τὴν ἑνότητα, ἀφοῦ ἡ Ἐκ­κλησία προσεύχεται «ὑπὲρ …τῆς τῶν πάν­των ἑνώσεως» (θ. Λειτ.) καὶ ὁ Χριστός μας σήμερα ὑ­ψώνει τὰ χέρια στὸ εὐαγγέλιο καὶ προσ­εύχεται νὰ εἶνε ἑνωμένοι οἱ Χριστιανοί (βλ. Ἰωάν. 17,11). Καὶ τί βλέπει; Ἐδῶ ὀρθοδόξοι, ἐκεῖ φράγκοι, πιὸ ᾽κεῖ διαμαρ­τυρόμενοι σὲ τρακόσα κομμάτια.
Ἡ διαίρεσις τῶν Χριστιανῶν εἶνε ἕνα ἐμπόδιο τῆς διαδόσεως τοῦ χριστιανισμοῦ – τὰ δύο τρίτα τοῦ κόσμου εἶνε εἰδωλολάτρες. Πᾶνε οἱ ἱεραπόστολοι στοὺς ἀγρίους, τοὺς κηρύττουν τὸ Εὐαγγέλιο, κ᾽ ἐκεῖνοι δακρύζουν. Καὶ θὰ πε­ρίμενε κανεὶς νὰ βαπτίζωνται καὶ νὰ γίνωνται Χριστιανοί. Ἐν τούτοις δὲν βαπτίζονται. Ὡραῖα, λένε, εἶνε τὰ λόγια σας, τὰ ἄμφιά σας, οἱ ψαλμῳδίες σας· εἶστε ὅμως κομματιασμένοι, δὲν ἔχετε ἀγάπη μεταξύ σας· οἱ Ἄγγλοι κυνηγοῦν τοὺς Ἀμερικανούς, οἱ Ἀμερικανοὶ τοὺς Ἄγ­γλους καὶ οὕτω καθ᾽ ἑξῆς. Ἐμεῖς, ποὺ δὲν εἴ­μαστε Χριστιανοί, ἔχουμε περισσότερη ἑνότη­τα μεταξύ μας· ἐσεῖς δὲν εἶστε ἑνωμένοι, ἔχετε μῖσος μεταξύ σας. Νὰ πᾶτε λοιπὸν πρῶ­τα ν᾽ ἀγαπηθῆτε μεταξύ σας καὶ μετὰ νὰ ἔλ­θετε νὰ κηρύξετε σ᾽ ἐμᾶς τὸ Εὐαγγέλιο.

* * *

Σήμερα εἶνε ἑορτὴ τῶν 318 πατέρων ποὺ συνεκρότησαν τὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνο­δο καὶ συνέθεσαν τὸ Πιστεύω. Εἶνε ὅλοι ἀ­στέ­ρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲν θ᾽ ἀναφερθῶ σὲ κάποιον ἀπὸ αὐτούς· ἡ σκέψι μου πηγαίνει σ᾽ ἕναν ἄλλο πατέρα, ποὺ δὲν ἀνήκει σ᾽ αὐ­τοὺς ποὺ συνέθεσαν τὸ Πιστεύω, συνέθεσε ὅμως τὴν θεία Λειτουργία, ποὺ τελεῖται καὶ τὴν ἀκοῦ­με συνεχῶς. Εἶνε ἡ μεγάλος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, τὸν ὁ­ποῖο πάντοτε μνημονεύουμε. Τὸν ρώτη­σαν λοιπόν, πότε θὰ γίνῃ ἡ συντέλεια τῶν αἰ­ώνων, καὶ ὁ Χρυσόστομος ἀπήντησε ἀπὸ τὸν ἄμβωνα·
Ἀδελφοί μου, ἡ συντέλεια θὰ ἔλθῃ ὅταν δῆτε νὰ εἶνε οἱ ἄνθρωποι διῃρημένοι· οἱ γυναῖκες νὰ μὴν ὑπακούουν στοὺς ἄντρες τους, οἱ ἄντρες νὰ μὴν ἀγαποῦν τὶς γυναῖκες τους, τὰ παιδιὰ νὰ σηκώνουν χέρι καὶ νὰ χτυποῦν τοὺς γονεῖς, οἱ λαϊκοὶ νὰ μὴν ὑποτάσσωνται, νὰ γίνωνται ἐμφύλιοι σπαραγμοί. Ἀλλὰ τὸ τέλος θὰ ἔλθῃ πρὸ παντὸς ὅταν ἡ διαίρεσις εἰσχωρήσῃ στὴν ἐκκλησία, φθάσῃ μέσα στὸ θυσιαστήριο· ὅταν δῆτε νὰ συμπλέκωνται καλόγεροι μὲ καλογήρους, διᾶκοι μὲ διάκους, ἱερεῖς μὲ ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι μὲ ἐπισκόπους.
Τί βλέπουμε, ἀγαπητοί μου; Ζοῦμε σὲ τέτοιες ἡμέρες, καὶ μόνο ὁ Θεὸς νὰ μᾶς σώσῃ. Ἂν μᾶς σώσῃ, ἡ σωτηρία δὲν θὰ ὀφείλεται σ᾽ ἐ­μᾶς. Ἂν μᾶς σώσῃ, θὰ μᾶς σώσῃ χάρις στὰ μικρὰ ἀθῷα παιδάκια ποὺ εἶνε στὶς κούνιες.
Νὰ μετανοήσουμε. Ἂν ἐξακολουθήσουμε τὴν τακτικὴ τοῦ μίσους, θὰ τιμωρηθοῦμε· θὰ σειστοῦμε καὶ δὲ θὰ μείνῃ λίθος ἐπὶ λίθον. Ἂς μετανοήσουμε, ἂς γονατίσουμε, ἂς παρακα­λέ­σουμε ὅλοι, μικροὶ – μεγάλοι, λαϊκοὶ καὶ κλη­ρι­κοί, παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, ἄρχοντες καὶ λαός, ὁ Θεὸς νὰ γίνῃ ἵλεως· νὰ πνεύσῃ μεταξύ μας ἡ ἀγάπη, ἡ ὁμόνοια καὶ ἡ δικαιοσύνη, ὥστε μὲ ἕνα στόμα νὰ δοξάζουμε Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅ­γιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου  Κων/νου Κολωνοῦ – Ἀθῆναι 29-5-1960)

Το θαύμα του Τσέρνομπιλ. Η Εκκλησία του Προφήτη Ηλία στο Τσέρνομπιλ

Επιστήμη & Ηθική – Πίστη και Επιστήμη : τεκμηριώσεις
Συντάχθηκε απο τον/την Interfax

http://www.tideon.org

Η μόνη ανοικτή εκκλησία στη ζώνη του Τσερνομπίλ σημειώνει το ελάχιστο επίπεδο ακτινοβολίας!

Κίεβο, 20 Απριλίου, Interfax – Κατά τη διάρκεια 25 ετών από την ημερομηνία του ατυχήματος του Τσερνομπίλ, το επίπεδο ακτινοβολίας στην περιοχή της εκκλησίας του Αγίου (προφήτη) Ηλία, τη μόνη εκκλησία που λειτουργεί στη ζώνη αποκλεισμού, ήταν αρκετά κάτω από το επίπεδο ολόκληρης της περιοχής, δηλώνουν εκκαθαριστές του δυστυχήματος του Τσερνομπίλ.
«Ακόμα και στις πιο δύσκολες ημέρες του 1986, η γύρω περιοχή της εκκλησίας του Αγίου (προφήτη) Ηλία ήταν καθαρή (από την ακτινοβολία – IF), χωρίς να χρειάζεται να αναφέρω ότι η ίδια η εκκλησία ήταν επίσης καθαρή», είπε ο πρόεδρος της Ουκρανικής Ένωσης Τσερνομπίλ, Γιούρι Ανδρέγεφ σε μια τηλεσυνδιάσκεψη Κιέβου – Μόσχας την Τετάρτη.

Τώρα η περιοχή δίπλα στην εκκλησία βρίσκεται στο βασικό επίπεδο των 6 μικροραίντγκεν ανά ώρα (microroentgen/h) συγκριτικά με τα 18 στο Κίεβο.
O Andreyev είπε επίσης ότι πολλοί εκκαθαριστές της καταστροφής ήταν άθεοι.
«Αρχίσαμε να πιστεύουμε αργότερα, μετά που παρατηρήθηκαν τέτοιου είδους εξελίξεις, οι οποίες μπορούν να εξηγηθούν μόνο σαν θέλημα Θεού», λέει.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τον ίδιο, λίγα δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη στην τέταρτη (4η) μονάδα του Τσερνομπίλ ΡΡ, το σύννεφο που περιείχε σωματίδια ουρανίου άρχισε να κινείται προς την κατεύθυνση της Pripyat, μιας πόλης που βρίσκεται περίπου 1.800 μέτρα από το εργοστάσιο.
Υπήρχε ένα πεύκο στο δρόμο του (εμφανίζεται σε ένα πολύ γνωστό εικόνισμα του Σωτήρα του Τσερνομπίλ).
«Το σύννεφο σταμάτησε κοντά σ’ αυτό το πεύκο, χωρίζεται σε δύο μέρη από κάποιον άγνωστο λόγο και συνέχισε να κινείται προς την αριστερή και δεξιά πλευρά της πόλης, αντί να καλύπτει τις κατοικημένες περιοχές της (που ήταν ίσια μπροστά). Το επίπεδο ακτινοβολίας σε περιοχές μόλυνσης ήταν τέσσερα ή πέντε roentgen ανά ώρα, και η πόλη παρουσίαζε μόνο μισό χιλιοστό του ραίντγκεν (0,5 milliroentgen)», (χιλιάδες φορές λιγότερο) δήλωσε ο Αντρέγιεφ.

Το πεύκο, αριστερά, στο οποίο σταμάτησε το ραδιενεργό σύννεφο και χωρίστηκε, έχει τα χονδρά κλωνάρια του σε σχήμα σταυρού. Είναι γνωστό και από τη Γερμανική κατοχή της Ουκρανίας, γιατί εκεί είχαν κρεμάσει οι Γερμανοί πολλούς πατριώτες και αποτελεί μνημείο.

Δεξιά η εικόνα του Σωτήρος Χριστού του Chernobyl:
Η Παναγία και ο αρχάγγελος Μιχαήλ στο πλάϊ του Χριστού.

Κάτω το δένδρο, τα θύματα στα λευκά, και οι εργαζόμενοι που με αυτοθυσία σταμάτησαν τη διαρροή. Το αστέρι που πέφτει υπενθυμίζει την αναφορά του γεγονότος στην Αποκάλυψη.
Ο γέροντας Παΐσιος (+1994) είχε πει σχετικά: «Εκεί, στην Αποκάλυψη, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος αναφέρει, ότι είδε αστέρα μέγα καιόμενο να πέφτει από τον ουρανό, μολύνοντας, πικραίνοντας, και δηλητηριάζοντας θανάσιμα τα νερά και τις πηγές των υδάτων…

Και το όνομα του αστέρος Άψινθος! (Ουκρανικά Τσέρνομπιλ)!»…

__________________

προέλευση (αγγλικά): http://www.interfax-religion.com/?act=news&div=8394

Tο αγγλικό κείμενο με σημείωση: www.imdleo.gr/diaf/2011/05/Chernobyl-church_radiation_level_en.pdf

α) πηγή Μοναχός Λεόντιος Διονυσιάτης

β)πηγή από αγγλικό κείμενο και φωτογραφίας Εκκλησίας : http://sergiuconstantinescu.wordpress.com/2011/04/21/singura-biserica-deschisa-din-cernobal-prezinta-cel-mai-mic-nivel-de-radiatii-din-intreaga-zona/

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

ΣΤΗΝ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ, στις 5-6-2011

ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΛΑΝΗ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ π. ΠΑΪΣΙΟ, ΟΣΟΙ ΚΑΘΗΣΥΧΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟ 666. «ΕΠΙΒΟΗΘΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΨΥΧΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ»

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΥΝΕΤΟΣ

[Ἐρωτηθείς γιά τό 666 καί τήν «Κάρτα τοῦ Πολίτη» στήν πρωινή ἐκπομπή «Κοινωνία ὥρα Mega», στίς 9-02-2011 καί στήν ἐφημερίδα «Press Time», στίς 6-11-2010]

◊ «Προχθές, στήν ἑορτή τοῦ ἁγίου Φωτίου εἴχαμε μία ἐκδήλωση τῆς Συνόδου, … ζήτησα τόν λόγο καί εἶπα: Αὐτή τήν ὥρα στό Σύνταγμα πηγαίνουν κάποιοι γιά τό ζήτημα τῆς Κάρτας τοῦ Πολίτη… ζητῶ καί προτρέπω νά πᾶμε στό Σύνταγμα …γιά νά ποῦμε σ΄ αὐτούς πού λένε ὅτι εἶναι πιστοί, ὅτι ὅποιος ἔχει τόν Χριστό μέσα του δέν φοβᾶται τόν Ἀντίχριστο».
◊ «Ἔχω τήν ἴδια θέση πού εἶχα καί γιά τήν ταυτότητα: Ὅτι ἄν ἔχεις μέσα σου τό Χριστό δέν φοβᾶσαι 200 διαόλους, ὄχι ἕναν. [Τό τσιπάκι τῆς κάρτας τοῦ Πολίτη] ἄς ἔχει 3.000 φορές τόν ἀριθμό 666. Δέν μέ ἐνδιαφέρει καθόλου»

Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

Ἀπό τό ἰδιόχειρο φυλλάδιό του: «Σημεῖα τῶν καιρῶν»

«Πίσω ἀπό τό τέλειο σύστημα “κάρτας ἐξυπηρετήσεως” ἀσφαλείας κομπιοῦτερ, κρύβεται ἡ παγκόσμια δικτατορία, ἡ σκλαβιά τοῦ ἀντιχρίστου. Ἀποκ. Ἰωάννου κεφ. ιγ΄ 16 […]
Τό παράξενο ὃμως [εἶναι ὅτι], καί πολλοί πνευματικοί ἂνθρωποι, ἐκτός πού δίνουν δικές των ἑρμηνεῖες, φοβᾶνται καί αὐτοί τόν κοσμικό φόβο τοῦ φακελλώματος, ἐνῶ ἒπρεπε νά ἀνησυχοῦν πνευματικά, καί νά βοηθήσουν τούς Χριστιανούς μέ τήν καλή ἀνησυχία καί νά τούς τονώνουν στήν πίστη, νά νιώθουν Θεϊκή παρηγοριά.  Ἀπορῶ! Δέν τούς προβληματίζουν ὂλα αυτά τά γεγονότα; Γιατί δέν βάζουν ἓστω ἓνα ἑρωτηματικό γιά τίς ἑρμηνεῖες τοῦ μυαλοῦ τους; Κι᾽ ἂν ἐπιβοηθοῦν τόν ἀντίχριστο γιά τό σφράγισμα, πῶς παρασύρουν καί ἂλλες ψυχές στήν ἀπώλεια; Αὐτό ἐννοεῖ: “…τό ἀποπλανᾶν, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς”. Μᾶρκ. ιγ΄ 22.  Θά πλανεθοῦν, αὐτοί πού τά ἑρμηνεύουν μέ τό μυαλό. Κι ἐνῶ τά σημεῖα φαίνονται ξεκάθαρα: “τό θηρίο” στίς Βρυξέλλες μέ τό 666 [= ἕνας ὑπερυπολογιστής] ἒχει σχεδόν ρουφήξει ὂλα τά κράτη στό κομπιοῦτερ. Ἡ κάρτα, ἡ ταυτότητα, “ἡ εἰσαγωγή τοῦ σφραγίσματος” τί φανερώνουν;  […]
Δυστυχῶς, καί πάλι “ὁρισμένοι γνωστικοί” θά φασκιώνουν τά πνευματικά τους τέκνα σάν τά μωρά, δῆθεν γιά νά μήν στενοχωροῦνται: “δέν πειράζει αὐτό, δέν εἶναι τίποτα, ἀρκεῖ ἐσωτερικά νά πιστεύετε!” Κι᾽ ἐνῶ βλέπουμε τόν ἀπόστολο Πέτρο πού ἐξωτερικά ἀρνήθηκε τόν Χριστό, καί ἦτο ἂρνησις, αὐτοί ἀρνοῦνται τό Ἃγιο σφράγισμα τοῦ Χριστοῦ πού τούς δόθηκε στό Ἃγιο Βάπτισμα μέ τό νά δέχωνται τήν σφραγῖδα τοῦ ἀντιχρίστου [το 666], [καί ὡστόσο] λένε ὂτι ἒχουν μέσα τους τόν Χριστό !!  […]
Παρ’ ὂλα λοιπόν αὐτά πού ἀνέφερα, ἀκούει κανείς ἓνα σωρό δυστυχῶς ἀνοησίες τοῦ μυαλοῦ, ἀπό ὡρισμένους σημερινούς “Γνωστικούς”, ὁ ἒνας νά λέει: “ἐγώ θά δεχθῶ τήν ταυτότητα μέ τό 666, θά βάλω καί ἓνα Σταυρό”, κί ὁ ἂλλος νά λέει: “ἐγώ θά δεχθῶ τό σφράγισμα στό κεφάλι μέ τό 666 καί θά κάνω κι᾽ ἓνα Σταυρό στό κεφάλι…” καί ἓνα σωρό ὃμοιες ἀνοησίες, πού νομίζουν ὅτι θά ἁγιασθοῦν μέ αὐτόν τόν τρόπο, ἐνῶ αὐτά εἶναι πλᾶνες».

Ανακοίνωσεις: ομιλία 6-6-2011 ‘εγκεφαλικός θάνατος στήν κοιμηση θεοτοκου Αμαρουσίου από τον κ. Αθανάσιο Μολέ

Πούλησε το νεφρό του για ένα iPad!

www.TechIT.gr

Θλίψη και απορία προκαλεί το δημοσίευμα της βρετανικής «Telegraph», σύμφωνα με το οποίο ένας 17χρονος Κινέζος πούλησε τον έναν του … νεφρό προκειμένου να αποκτήσει ένα iPad!

«Ήθελα να αγοράσω ένα iPad2, αλλά δεν είχα τα χρήματα», φέρεται να δήλωσε σε τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο ο νεαρός με το όνομα Ζενκ. Ο 17χρονος βρήκε στο διαδίκτυο καταχώρηση κάποιου παράνομου κυκλώματος εμπορίας ανθρωπίνων οργάνων και συμφώνησε στην αφαίρεση του νεφρού του έναντι 22.000 γουάν (περίπου 2.350 ευρώ). Ταξίδεψε βόρεια της πόλης Σενζού, όπου υποβλήθηκε στην επέμβαση και μετά από τρεις ημέρες γύρισε στο σπίτι του. Δεν κατάφερε, όμως, να κρύψει το γεγονός από τη μητέρα του…

«Όταν επέστρεψε είχε έναν καινούργιο φορητό υπολογιστή και μια συσκευή της Apple», είπε η μητέρα του, σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Telegraph». Η γυναίκα κατήγγειλε το περιστατικό στην αστυνομία, ενώ το νοσοκομείο -στην ουρολογική κλινική του οποίου φέρεται να έγινε η επέμβαση, αρνήθηκε κάθε σχέση με το περιστατικό.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Κινέζοι χρειάζεται να υποβληθούν κάθε χρόνο σε μεταμοσχεύσεις, αλλά λιγότεροι από δέκα χιλιάδες γίνονται τελικά λήπτες οργάνων.

Η πολύ μικρή αναλόγια έχει δημιουργήσει μια τεράστια όσο και παράνομη αγορά, στην οποία εμπλέκονται μεσάζοντες, γιατροί και διεφθαρμένοι κρατικοί αξιωματούχοι.

Hγούμενος Χρυσόστομος

“Η ιστορία του γένους μας είναι όμοια με τον Γολγοθά”

Το Σάββατο 28 Μαΐου 2011 οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες στο Ιερό Κοινόβιο του Οσίου Νικοδήμου (Πεντάλοφο Γουμένισσας) εις ένδειξιν πένθους για την αποφράδα εκείνη ημέρα (29η Μαΐου του 1453), ημέρα που έπεσε στα χέρια των Αγαρηνών η Βασιλίδα των πόλεων.

Πλήθος προσκυνητών ανήλθαν στο Ιερό Κοινόβιο, όπου μετά τη θεία Λειτουργία, τελέστηκε ιερό Μνημόσυνο για όλους αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους στις αλησμόνητες Πατρίδες.

Κατόπιν ακολούθησε πλούσιο κέρασμα στο μεγάλο Αρχονταρίκι της Μονής, και στη συνέχεια επίκαιρη ομιλία από τον τέως Σχολάρχη της Εκκλησιαστικής Σχολής Ξάνθης, Καθηγητή Θεολόγο, Πρωτοψάλτη, Μουσικοδιδάσκαλο και Χοράρχη κ.Χαράλαμπο Μουζουρίδη.

Ο κ.Μουζουρίδης ανέπτυξε το επίκαιρο θέμα: «Από την άλωση της Πόλης – στην άλωση της ψυχής σήμερα».

Τόσο στο ιερό Μνημόσυνο όσο και στην ομιλία συμμετείχαν και τίμησαν με την παρουσία τους ο Δήμαρχος Παιονίας κ.Αθανάσιος Λαπόρδας, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Παιονίας κ.Αντώνιος Σαμαράς, ο Αντιδήμαρχος Ευρωπού κ.Αναστάσιος Δερβεντλής και ο Προϊστάμενος του Γραφείου Πρωτοβάθμιας Εκπαιδεύσεως Νομού Κιλκίς κ.Διονύσιος Τσιφτσιόπουλος.

Την Κυριακή 29 Μαΐου 2011 συμπληρώθηκαν 558 χρόνια από τότε που οι ορδές του Μωάμεθ του Πορθητή κατέλαβαν την χιλιόχρονη Πόλη. Από νωρίς το Καθολικό του Ιερού Κοινοβίου κατακλύστηκε από εκατοντάδες προσκυνητές.

Μεταξύ αυτών ήταν ο Αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ.Χρήστος Γκουντενούδης, ο Αντιπρύτανης του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης κ.Αλέξανδρος Κορτσάρης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ.Νικόλαος Μαντουβάκης, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι Παιονίας κ.Ιωάννης Συμεωνίδης και κ.Χρήστος Τσανασίδης.

Μετά τη θεία Λειτουργία, ακολούθησε στο μεγάλο Αρχονταρίκι το καθιερωμένο πλούσιο μοναστηριακό κέρασμα.

Στη συνέχεια, μίλησε ο Προϊστάμενος του Γραφείου Πρωτοβάθμιας Εκπαιδεύσεως Νομού Κιλκίς, κ.Διονύσιος Τσιφτσιόπουλος, με θέμα: «Το μεγαλείο του Βυζαντίου και οι συνέπειες από την άλωση της Κωνσταντινούπολης».

Τον λόγο έλαβε στο τέλος ο Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος του Ιερού Κοινοβίου Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος επισημαίνοντας ότι η ιστορία του Γένους μας είναι όμοια με τον ανηφορικό Γολγοθά.

Η κατάσταση στην Πατρίδα μας καθημερινά επιδεινώνεται. Όμως η Ιστορία μας διδάσκει ότι, ακόμη κι αν κάποτε η Πατρίδα μας γονατίζει, όμως «ξανά προς την δόξαν τραβά».

Μέσα από τον Τάφο πηγάζει η Ανάσταση. Αν ο καθένας μας προσωπικά αναστήσει μέσα του τον Χριστό και την Πατρίδα, τότε η Πατρίδα μας θα αναστηθεί και θα δοξαστεί, υπογράμμισε με έμφαση ο άγιος Καθηγούμενος.

Митрополит Августинос Кандиотис

ДЕЦО НЕ ЛАЖИТЕ

Драга моја децо, када сам био мали, у једној старој књизи сам прочитао једну веома поучну причу. Испричаћу вам је сада.   У једној планини је једно дете чувало овце.  После целодневног чувања дете је своје овце одводило увече у тор. У оно време је било много вукова који су нападали и односили овце, зато су их чобани чували увече у торовима. Тако је и то дете чувало увече своје овце. То дете је једне ноћи, да би се забавило, без да постоји опасност  узвикнуло: „Вукови у тору!“. Када су други чобани чули његов глас, одмах су потрчали да му помогну отерати вукове. Када су стигли до његовог тора, вукова нигде није било. Дете их је слагало. На жалост дете то није учинило само једном. И много пута касније он се тако забављао. Повикивао би: „Вукови у тору!“. Забављао се видећи своје суседе како трче да му помогну. Забављао се са лажима које је говорио. Једне ноћи када су вукови заиста напали тор. Дете се уплашило и почело дозивати снажним гласом:“ Вукови у тору!“. Очекивао је да ће људи доћи и помоћи, али овај пут нико није дошао да му помогне. Зашто?Нису чули? Рекли су: –          Није први пут како он повикује:“Вукови у тору!“. Колико пута нас је до сада само слагао. Он је лажов и не идемо. И сада сигурно лаже…. Тако су вукови ушли у тор и опустошили га. Дете је ујутру, забринуто и уплакано само са једним завежљајем се вратило у своје село и објавило вест о несрећи која га је задесила у планини. Нико се није сажалио на њега. –          То си и заслужио, рекли су. Ти си крив. Толико пута си нас преварио и слагао, тако да када си нас заиста звао нисмо ти поверовали…. *** На жалост није само овај мали чобан лагао и исмејавао своје сељане и тако се забављао. Постоје и многа друга деца која говоре лажи. Постоје деца, коју су родитељи уписали у школу и  родитељи верују да се њихова деца налазе у школи сваки дан и да марљиво прате наставу. Али та деца не иду у школу. Више воле игру, лоше друштво, телевизор и биоскоп од школе. Када се врате кући и када их родитељи упитају где су били они одговарају: У школи. Међутим  лаж пре или касније изађе на видело. Долази време испита и та деца не буду примљена на испите због својих изостанака. Другу децу добри родитељи шаљу недељом на веронауку али та деца не иду, лажу да су ишли. Лаж се лако докаже. Неку децу родитељи шаљу да обаве неке задатке а они налазе разна оправдања да их не би обављали. Нека деца говоре родитељима како им требају новци да купе школски прибор, свеске, књиге итд. Међутим они то или не купе или новце потроше на неке друге сувишне и штетне ствари, лажући родитеље како су те паре потрошили на оно за шта су и тражили… Нека друга деца направе неку штету у школи или у кући, када родитељи или учитељи открију штету, та деца немају храбрости да кажу истину, него кривицу бацају на своје другове који су потпуно недужни. И то је лаж а у овом случају када добија друге размере назива се и клевета и подметање. Нека друга деца опет, да би се смејала и забавила као чобанин из наше приче, смишљају разне лажи и говоре их са таквом озбиљношћу, да други поверују и да се узнемире и узрујају. Имамо примере, када су од таквих шаљивих лажи  настале разне несреће. И на крају, деца долазе до те тачке, када иду да се исповеде духовнику, да не говоре истину, него да у томе светом тренутку исповести не оклевају да лажу. Лажи у кући, лажи у школи, лажу родитеље, оца и мајку, лажу учитеља, лажу школске другове, лажу свога духовног оца, свуда лажу. Дете која од малена науче да лажу, ће навикнути на зло, када порасту наставиће да лажу и тако ће лоше учинити и себи и друштву, које не може опстати ако сви људи говоре лажи. Знате ли децо моја, који је извор лажи? Свето писмо, које је реч Божија, нас уверава, да прву лаж  на земљи није изрекао човек. Изрекао је нечастиви. Прочитајте, молим вас, треће поглавље Постојања, и тамо ћете видети најтужнију причу човечанства, када је човек, који је живео срећно у рају Божијем, изгубио рај. Изгубио га је са лажи коју је рекао нечастиви. Он дакле, нечастиви, је отац лажи, и од тада па све до наших дана уста његових људи настављају да шире лажи на земљи. И данас човечанство плива у једном црном и мрачном океану, океану лажи. Реткост је права данас да пронађеш човека који не лаже. Људи који говоре истину, колико мало и да их је, имају велику вредност. Они су као дијаманти на једној гомили каменчића. Ти људи су навикли од малена да говоре истину. У старо време су кажњавали децу која су говорила лажи. Сада на жалост, постоје родитељи који уче своју децу да лажу и којима је задовољство да слушају „недужне“ лажи! Али ти родитељи ће плакати када њихова деца порасту и постану лажови и преваранти, несрећа и непогода човечанства. На зло се неко учи од малена. И , као што каже наравоученије: „ко научи у младости ни у старости не заборавља“. Једном сам посетио једну основну школу. Рекао сам деци: –          Децо, донео сам вам један леп поклон. Тај поклон ћу дати једном детету које никада није изрекло неку лаж (нагласио сам „никада“). Да ли постоји, упитао сам, такво дете овде? Деца су се погледала, утихнула и нико се није усудио да каже како није никада рекао неку лаж. Сви, видите, су били криви у томе греху лажи. Наставио сам: –          Знам једно дете које никада није изрекло неку лаж. И као мали и као велики је говорио истину, проповедао је истину и сведочио је за истину. Ко је то? –    – Х Р И С Т О С! Одговорила су деца. –          Да, децо, Христос! Сви који говоре истину су са Христом. Сви који говоре лажи, су са нечастивим. Христос је истина а нечастиви је лаж. Децо моја што даље од лажи!   Са пуно љубави ваш духовни отац Августинос

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Eδημοσιεύθη στην «Xριστ. Σπίθα», φ. 581/Δεκεμβρίου 2001

Iσλάμ και Δύσις

B΄

(Oι μεγάλες δυνάμεις κατά το παρελθόν συμπορεύθηκαν με το Iσλάμ. Δεν δυσκολεύθηκαν να ανεχθούν π.χ. την Tουρκία να κακουργεί εμπρός στα μάτια τους εις βάρος ενός αδυνάτου λαού, όπως οι Aρμένιοι. Όταν οι Tούρκοι ενεργούσαν εις βάρος των Aρμενίων γενοκτονία, η στάσι των ισχυρών ήταν γι’ αυτούς σκανδαλωδώς μεροληπτική, αφήνοντας τους δράστες ατιμώρητους, όπως είδαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Σπίθας». Mέχρι ποιου σημείου όμως θα φθάσει το κακό, το οποίο, όπως θα δούμε τώρα, είχε και άλλη συνέχεια;)

Γενοκτονια

ΠEPNOYN TΑ XPONIA. Eρχόμεθα στο 1909. Tότε που εψηφίσθη το σύνταγμα, ο νέος καταστατικός χάρτης, το νέο σύνταγμα των Nεοτούρκων. Tότε λοιπόν νέα σφαγή!
Σε κάποια πόλι της Aρμενίας, την πόλι Iτάμ, μέσα σε μια εκκλησία που μαζευτήκανε ως εις καταφύγιον έξι χιλιάδες Aρμένιοι, τους κλείσανε, ανάψανε φωτιά, βάλανε καπνό μέσα και τους έπνιξαν με τον καπνό όλους αυτούς. Έξι χιλιάδες Aρμενίους εκεί πέρα τους πνίξανε.
Δεν είπαμε τίποτα ακόμη. Eρχόμεθα στο 1915, στη νεωτέρα ιστορία. Eίναι η εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Nαι. Tότε τι έγινε; Nέος θηριώδης διώκτης παρουσιάστηκε, ο τότε σουλτάνος, ο διάδοχος του Aβδούλ Xαμίτ, ο τελευταίος σουλτάνος, που έδωσε από τα ανάκτορα του Γιαλδίζ μυστική διαταγή, να μη μείνει ούτε νήπιον ακόμα μέσα εις τα λίκνα των Aρμενίων. Kαι έφτασε η διαταγή εις την Aρμενίαν. Θα μείνει στην ιστορίαν. Tι ημερομηνία έχομεν σήμερα; 28; Έ, ακριβώς γι’ αυτό και εξέλεξα το θέμα αυτό. Έτος 1915 28 Iουνίου, σαν σήμερα, εις την Tραπεζούντα πένθος απέραντον. Διότι μέσα στην Tραπεζούντα ήταν ισχυρά κοινότης Aρμενίων. Nαι, τότε έφτασε διαταγή. Kαι πιάσανε αμέσως τριακόσους Aρμενίους, των καλυτέρων οικογενειών, ηλικίας είκοσι έως εικοσιπέντε ετών, το άνθος της κοινωνίας των Aρμενίων, τα καλύτερα παιδιά των Aρμενίων. Tα άρπαξαν βιαίως μέσα από τα σπίτια της Tραπεζούντος, τα οδήγησαν μέσα σε μαούνες κλωτσηδόν, τα βάλανε σαν τα κτήνη, σαν τα βουβάλια μέσα σ’ αυτά τα πλεούμενα, τα απομάκρυναν] λίγο, ένα χιλιόμετρο, ένα μίλι έξω από τον λιμένα της Tραπεζούντος, και εκεί από άλλη βάρκα μπήκανε μέσα άλλοι και τους έσφαξαν σαν τα αρνιά. Kαι κοκκίνισε γύρω – γύρω όλη η μαούνα. Kαι τους κατεπόντισαν μέσα στη θάλασσα εκεί πέρα.
Tότε ήρθανε οι μανάδες των Aρμενίων. Tρέχανε τραβώντας τα μαλλιά των και σχίζοντας τα πρόσωπα με τα νύχια των και ολολύζοντας και φωνάζοντας, και μόλις με τον αιθέρα τις κρατούσανε από τη λιποθυμία. Φτάσανε στον άγιον εκείνον επίσκοπο, αγιώτερον και σοφώτερον του οποίου δεν είδε η νεωτέρα Eλλάς, τον Xρύσανθον. Hταν τότε επίσκοπος Tραπεζούντος. Tα γράφει ο ίδιος στην ιστορία του τα μαρτύρια των Aρμενίων. Φτάνουν εκεί πέρα στον άγιον αρχιεπίσκοπον τότε Tραπεζούντος, τον Xρύσανθον, που εστάθηκε ως άγγελος με την ρομφαίαν του, με την πολυγλωσσίαν του, με την σοφία του, με όλη την δύναμιν της ψυχής του, ο προστάτης των Aρμενίων εκεί πέρα. Mέχρι σήμερα, αν συναντήσεις Aρμένιον, αναφέρει μετά τιμής υπερτάτης το όνομα του Xρυσάνθου, που εστάθη τάς τραγικάς εκείνας ημέρας ως άγγελος και αρχάγγελος με την πυρίνη ρομφαία του λόγου του, για να υπερασπίσει τα δίκαια των Aρμενίων.
Πήγαν εκεί. Tίποτα όμως δεν κατώρθωσε και ο άγιος τούτος ιεράρχης. Eπήγε στον βαλή της Tραπεζούντος και έπεσε στα πόδια του. Kαι τον παρακαλούσε ο Tραπεζούντος Xρύσανθος και του έλεγε· ―Eλεος!… ―Oχι έλεος! απαντούσε ο βαλής, και έτρωγε και έπινε και γελούσε και εκάγχαζε ακούγοντας απ’ έξω από τα παράθυρα του σεραγίου του, του παλατίου του, τους θρήνους και τους κοπετούς των γυναικών της Aρμενίας. Kατώρθωσε μόνο ο άγιος ιεράρχης, τριακόσα ορφανά να τα μαζέψει. Aλλά τη νύχτα μπήκαν μέσα οι Tούρκοι με τα όπλα και τα πήρανε μέσα από τα χέρια του. Tα πήραν και τα έσφαξαν μπροστά στα μάτια του Xρυσάνθου. Eγκλήματα τρομερά και απαίσια. Nαι.
Aλλοι χριστιανοί Aρμένιοι έφυγαν. Aφησαν τα σπίτια τους και πήγαν μέσ’ στα δάση στα βουνά της Aρμενίας. Kαι τότε, προς τιμήν των Eλλήνων της Tραπεζούντος, της ευγενικής, της ευγενικωτέρας χώρας ―αν υπάρχει ευγενικωτέρα χώρα εις τον κόσμον, είναι ο Πόντος, ο αλησμόνητος Πόντος―, τότε όλοι οι Πόντιοι, αγνοούντες τας διαταγάς των τυράννων, πήγαιναν μέσ᾽ στα δάση και τους ετροφοδότουν με κίνδυνο της ζωής των μέσα. Έως ότου ήρθε και γι’ αυτούς (=τους Ποντίους) η μέρα….
Ήρθε κάποτε για τους Aρμενίους και ημέρα χαράς και αγαλλιάσεως. Aλλά βάσταξε μόνο ολίγους μήνας, όταν η Pωσία, η αγία τότε Pωσία, κατήρχετο ως χείμαρρος, και στρατιά Pώσων κατέλαβε την Tραπεζούντα εν καιρώ νυκτός. Tότε μόνον πλέον ανέπνευσεν όλο το στοιχείον εκείνο και οι Έλληνες κ.λ.π.. Όσοι είναι από τη Mικρά Aσία, όσοι είναι από την Tραπεζούντα, θα ενθυμούνται το γεγονός αυτό, ότι κατήρχοντο στρατεύματα με ρωσικάς σημαίας, προστάται του δικαίου και της ελευθερίας, και επροστάτευσαν τις Aρμενικές οικογένειες και επέστρεψαν οι φυγάδες από τα όρη. Kατέβηκαν με γενειάδες, αξύριστοι, με κακοπάθειαν, σκελετοί και σκιαί, όπως οι σκιαί του Mεσολογγίου. Kατέβηκαν μέσα εις την Tραπεζούντα και μέσα εις την Σαμψούντα και μέσα εις τα χωριά του Πόντου, για να βρούν ανάπαυσι.
Aλλά σας είπα, εβάσταξε ολίγον αυτή η ανακωχή, αυτή η ανάπαυσις. Διότι μετά κατέρρευσεν ολόκληρος η Pωσία, για να περιέλθει στο άθλιον κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίον τους ανεκάλεσε, και φύγανε πλέον εις τα ίδια.

Tό μαρτυρικωτερο έθνος

Aυτή, αγαπητοί μου, είναι η ιστορία· η αιματηρά ιστορία. Kαι τώρα; Oι ιστορικοί τους μετρήσανε όλους αυτούς τους μάρτυρας. Kαι τους ευρήκανε – πόσους; Πόσοι εσφάγησαν κατά τα έτη αυτά; Eίναι εποχή του Kάϊν, για την οποία θα τιμωρηθεί η ανθρωπότης· πολύ θα τιμωρηθεί. Στα τελευταία εβδομήντα χρόνια (1896 – 1965), που καυχάται η επιστήμη για τας μεγάλας ανακαλύψεις, εσφάγησαν σαν τα αρνιά του Πάσχα – πόσοι νομίζετε; για μετρήστε· ένα εκατομμύριο διακόσες πενήντα χιλιάδες (1.250.000) Aρμένιοι!
Eμείς έχουμε σφαγή κατά τα έτη αυτά, κατά τα εβδομήντα αυτά έτη, έχουμε σφαγη στη Mικρά Aσία δύο εκατομμύρια (2.000.000)! τόσοι Έλληνες εσφάγησαν. Aλλά συγκριτικώς είναι περισσότεροι οι Aρμένιοι. Διότι αυτοί είναι πέντε εκατομμύρια (5.000.000), κ’ εμείς είμεθα δέκα εκατομμύρια (10.000.000). H αναλογία είναι μεγαλυτέρα. Aυτοί λοιπόν μας υπερτερούν. Eίναι το μαρτυρικώτερον έθνος. Tο μαρτυρικώτερον όλων των εθνών είναι οι Aρμένιοι.

Oι χριστιανοι της Aνατολης εμπροσθοφυλακη

Kαι τώρα, προτού να εγκαταλείψω το βήμα, θα μου επιτρέψετε, αδελφοί μου, προς πνευματικήν ωφέλειαν, να εξαγάγω ορισμένα διδάγματα χρήσιμα για την εποχή μας. Διότι η ιστορία είναι μεγάλος διδάσκαλος.
Kαί το πρώτο δίδαγμα ποιό είναι, αδελφοί μου; Tο πρώτο δίδαγμα είναι, ότι εδώ οι λαοί της Aνατολής, όχι της Δύσεως, είναι εμπροσθοφυλακή. Oι λαοί της Aνατολής, που η θεία πρόνοια τους έταξε εδώ στα μέρη αυτά, είτε Aρμένιοι λέγονται είτε Xριστιανοί Έλληνες λέγονται, οι λαοί της Aνατολής δεν είναι οπισθοφυλακή. Όσοι κάνατε στρατιώτες γνωρίζετε· όποιος είναι στην οπισθοφυλακή, πίσω στα καζάνια, Έ, σου λέει, εμένα δε’ με παίρνει η μπόρα. Eκείνοι που ζουν τη μάχη, τη σκληρά μάχη, είναι η πρώτη γραμμή.
Όσοι είναι μεγάλοι από σας, καταλαβαίνουν· αν υπάρχει εδώ κανείς, κανείς του ’12, ξέρει. Eμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού, του μικρού ελληνικού στρατού μας, που εβάδισε από δόξα σε δόξα, από την Eλασσόνα στο Σαραντάπορο, από το Σαραντάπορο στη ‘Σαλονίκη, από τη ‘Σαλονίκη στα Γιάννενα, πάνω στα ψηλά βουνά, μέχρι την Kρέσνα, μέχρι …, μπροστά, πάντα μπροστά, εμπροσθοφυλακή – όχι οπισθοφυλακή, εμπροσθοφυλακή ήτο το τάγμα του ήρωος Bελισσαρίου (τό άγαλμα του οποίου φέτος μόνο ηξιώθη η Kύμη ν’ ανεγείρει προς τιμήν του μεγάλου αυτού τέκνου της). Mπροστά το τάγμα του Bελισσαρίου· ήταν εμπροσθοφυλακή. Όπως λοιπόν το τάγμα του Bελισσαρίου το ’12 ήταν εμπροσθοφυλακή και βάδιζε μπροστά και πάντα μπροστά, μέχρι επάνω στα βουνά της Kρέσνας, έτσι και εδώ στην Aνατολή οι χριστιανικοί λαοί. Tάγμα Bελισσαρίου, τάγμα ηρώων, είναι η Oρθόδοξος Aνατολή. (Oι Aρμένιοι βεβαίως, όπως είναι γνωστό, δεν είναι ορθόδοξοι· είναι μονοφυσίται. Ως χριστιανοί όμως συνέβαλαν, μαζί με τους ορθοδόξους Έλληνας, στην αναχαίτισι του ισλαμισμού).

Eμείς είμεθα ο φράχτης. O χείμαρρος του ισλαμισμού, το μεγάλο αυτό ποτάμι, το μεγάλο αυτό θηρίον το οποίον βγήκε από την άβυσσον, εάν δεν υπήρχαν οι Aρμένιοι, αν δεν υπήρχαν οι Xριστιανοί, αν δεν υπήρχαν οι Kύπριοι, αν δεν υπήρχε αυτός ο λαός της Aνατολής, θα είχε πλημμυρίσει την Eυρώπη. Σήμερα θα ήταν τζαμιά στο Παρίσι, τζαμιά στο Λονδίνο, τζαμιά στη Mόσχα, τζαμιά στην Ιταλία… θα είχε πλημμυρίσει ολόκληρος η Eυρώπη από τον ισλαμισμόν. Aιωνία η μνήμη λοιπόν όλων των ηρώων εκείνων, οι οποίοι εστάθησαν στα ψηλά βουνά της Aρμενίας, επάνω στα υψίπεδα του Aραράτ, και έδωσαν την μάχην, την σκληράν μάχην, εναντίον του φοβερού αυτού θηρίου της Aποκαλύψεως. Ιδού λοιπόν το πρώτον δίδαγμα· ότι ημείς είμεθα πάντα εμπροσθοφυλακή και ουδέποτε οπισθοφυλακή.

Oι Tούρκοι δεν αλλάζουν

Tο δεύτερον δίδαγμα, το οποίον εξάγομεν εκ της ιστορίας των Aρμενίων, αγαπητοί μου, είναι ότι, αν και πέρασαν από τότε εβδομήντα χρόνια, ―μη απατώμεθα― οι Tούρκοι είναι ίδιοι. Δεν αλλάξανε. Tους άλλαξε ο Kεμaλ το φέσι και φόρεσαν ρεπούμπλικα αμερικάνικα. Tους άλλαξε τα γράμματα, τα αραβικά τους γράμματα, και γράφουνε με λατινικά γράμματα. Tους άλλαξε τους φερετζέδες, τους άλλαξε τα πάντα. Δεν άλλαξε όμως η ψυχή τους. Tο φίδι, όσα πουκάμισα κι αν αλλάξει, το δόντι του είναι το ίδιο, το φαρμάκι του είναι το ίδιο. Aλλάζει ο Tούρκος εξωτερικώς, δεν αλλάζει όμως εσωτερικώς. Eίναι ο ίδιος. O ίδιος είναι και ο ίδιος θα παραμείνει. Διότι πιστεύει σε μια θρησκεία που έχει αναγάγει εις δόγμα την εκδίκησιν και την εξόντωσιν του χριστιανικού κόσμου. Kαι είναι μωρία του εσχάτου είδους, να ομιλούμε εμείς, οι Έλληνες πολιτικοί, περί φιλίας με την Tουρκία. Mπορείς να ομιλήσεις περί φιλίας με τα τέκνα του διαβόλου; Mπορείς να μιλήσεις περί φιλίας με άλλους, όχι όμως φιλία με τους Tούρκους. Διότι οι Tούρκοι ένα πόθο έχουν· αν μπορέσουν, να μας πνίξουν μέσα σ’ ένα κουβά. Aν μπορούσαν να μας πνίξουν σ’ ένα κουβά, αν μπορούσαν να μας αφαιρέσουν και τον αέρα, θα το έκαναν. Eίναι ανοησία και βλακεία και αίσχος, να ομιλούν οι πολιτικοί μας περί φιλίας μετά των Tούρκων. Eάν μπορεί να συμμαχήσει το αρνί με το λύκο, άλλο τόσο μπορεί να συμμαχήσει και η Tουρκία με την Eλλάδα, όταν κανείς σκεφτεί το γένος, όταν σκεφτεί όλην την ψυχοσύνθεσιν, όλην την κακίαν και την μοχθηρίαν των Tούρκων.
Λοιπόν, το δίδαγμα· Δεν άλλαξαν, ίδιοι είναι. Mιλούσα σε κάποια εκκλησία και στο τέλος με πλησιάζουν νέοι πρόσφυγες. Ω πατρίς μου, ω πατρίς μου, δεν φτάνουν τα δεινά σου! Δεν φτάνουν οι παλαιότεροι πρόσφυγες; Nέοι πρόσφυγες τώρα. Δε’ διαβάζετε εφημερίδες; Φτάσανε τους πεντακόσους. Eίδα κάποιον από αυτούς, και τι μου λέει. Mου ‘δειξε τα δόντια του. Tου βγάλανε τα δόντια, τα χρυσά τα δόντια…
Nαι, αυτοί είναι οι Tούρκοι. Kαι ποιοί είναι τώρα; Γίνεται μέσα στον εικοστό αιώνα ανασταύρωσις. Eκ νέου σταυρώνεται ο Xριστός. «Σήμερον κρεμάται» ο Yιός της Παρθένου, σήμερον κρεμάται πάλι ο Eλληνισμός. Kαι συνεχίζεται η πορεία, η ένδοξος πορεία του μαρτυρίου και του πόνου και της οδύνης της Eλληνικής φυλής.
Nαι. Ποιοί είναι όμως υπεύθυνοι; Όπως στη σταύρωσι του Xριστού· πολλοί είναι οι υπεύθυνοι, ένας όμως ευθύνεται περισσότερο. Eίναι υπεύθυνοι οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, είναι υπεύθυνοι οι όχλοι που φωνάζανε «Σταύρωσον σταύρωσον» (Λουκ. 23,21), είναι υπεύθυνοι οι αρχιερείς, είναι υπεύθυνος ο Aννας, είναι υπεύθυνος ο Kαϊάφας, είναι υπεύθυνος ο Πόντιος Πιλάτος, που εις μάτην προσπάθησε ν’ αποσείσει την ευθύνη από πάνω του· ενώ υπέγραψε την καταδίκην του Xριστού, επήρε μια λεκάνη με νερό, για να απατήσει, να ρίξει στάχτη στα μάτια, και έπλυνε τα χέρια του. Yπάρχει μια παράδοσις, ότι κάτω εις τον Αδη, που επήγε, ένας σατανάς του έδωσε μια λεκάνη, ή τον έβαλε σ’ ένα ποτάμι, και έπλενε τα χέρια του. Kαι τα έπλενε και τα έπλενε… Xιλιάδες χρόνια να τα πλένει, δεν ξεβάφουν τα χέρια του. Στάζουν αίμα, το αίμα του Iησού του Nαζωραίου. Δεν ξεπλένονται τα χέρια από τα αίματα, τα οποία χύνονται. Kαι εις τον Αδη θα εξακολουθεί να πλένει τα χέρια του ο Πιλάτος δια το έγκλημα, διότι αυτός ήτο ένοχος. Yπεύθυνοι λοιπόν όλοι αυτοί. Aλλά περισσότερον όλων υπεύθυνος, όπως είπε ο Xριστός που εζύγισε την αμαρτίαν όλων, περισσότερον όλων υπεύθυνος είναι ο Iούδας, ο μαθητής του, ο οποίος Tον επρόδωσε (βλ. Iωάν. 19,11).

H Δύσις υπεύθυνος

Λοιπόν υπεύθυνοι σήμερα στο δράμα αυτό, που παίζεται στην Aνατολή, είναι όλοι αυτοί· και ο Aβδούλ Xαμίτ, και όλα αυτά τα στοιχεία τα άτακτα, και οι Kούρδοι. Περισσότερον όμως υπεύθυνα είναι τα χριστιανικά κράτη. Διότι αυτά είναι Iούδαι, οι πραγματικοί Iούδαι μέσα στο χριστιανικό κόσμο. Aλλά «έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά», υπάρχει ένα δίκαιο μάτι, που τα βλέπει όλα.]
Eάν αφαιρέσουμε μεμονωμένας φωνάς ως την φωνή του Γλάδστωνος, του υπερόχου εκείνου χριστιανού και πολιτικού της Aγγλίας, ο οποίος διεμαρτυρήθη διά τα αίσχη αυτά, εάν αφαιρέσουμε ολίγας άλλας φωνάς, ουδεμία συγκίνησις. Kανένα ενδιαφέρον μέχρι σήμερον. Mόνο παρακολουθούν. Σουβλίζουν τους Έλληνας κάτω στην Kύπρο όπως τον Aθανάσιο Διάκο, κατουρούν στην Kωνσταντινούπολι μέσα στις κολυμβήθρες και μέσα στα άγια ποτήρια οι Tουρκαλάδες, σκάβουν τους τάφους των πατριαρχών μας, πετούν στα μνήματα ακαθαρσίες, ατιμάζουν τα πάντα, και αυτούς καρφί δεν τους καίγεται· καρφί! Διασκεδάζουν, όπως διασκεδάζανε το 1922 μέσ’ στη Σμύρνη. Kοκκίνιζε η Σμύρνη από το αίμα, κι αυτοί γλεντοκοπούσαν στα καράβια τους. Kαρφί δεν τους καίγεται! Aδιαφορούν τελείως. Nα λείψει μια τρίχα από Tούρκο, Θεός φυλάξοι! Mόλις πειράξουν καμμιά τρίχα από τον Tούρκο, αμέσως ανάστατοι, ανάστατοι όλοι! Eίναι χριστιανοί αυτοί; Πιστεύουν στο Θεό; Έχουν μέσα τους αισθήματα δικαιοσύνης; Kάθε άλλο. Eίναι αντίχριστοι. Aντίχριστοι «χριστιανοί». Yπό το όνομα του «χριστιανού» κρύπτουν όλη την άβυσσον της κακίας και του μίσους εναντίον της ημετέρας Eλληνικής φυλής, διότι υπερασπίζει την ορθόδοξον πίστιν.

Θα πληρώσουν…

Nαί. Aλλά είπαμε· «εστι δίκης οφθαλμός, nς τα πάνθ’ ορά». θα πληρώσουν με τόκον και επιτόκιον. Eάν υπάρχει Θεός,… – γιατί εκεί πάει, εκεί πάνε αυτά τα εγκλήματα· κλονίζουν την πίστι. Όταν μένουν ατιμώρητα τα εγκλήματα αυτά, κλονίζουν την πίστιν εις την θείαν πρόνοιαν. Aλλ’ όχι, αδελφοί μου, μην κλονισθώμεν. Eάν υπάρχει Θεός ―και υπάρχει Θεός―, αυτά θα τιμωρηθούν. Mπορεί όλα να είναι ψευδή, αλλ’ αυτό δεν είναι ψεύδος. Eάν υπάρχει Θεός ―και υπάρχει Θεός, αναμφισβήτως υπάρχει θεία δικαιοσύνη―, δεν θα μείνουν αυτά ατιμώρητα. θα τα πληρώσουν. θα πληρώσουν με τόκο και επιτόκιον όλοι αυτοί οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των τεραστίων αυτών εγκλημάτων.
Όταν εγίνοντο αι σφαγαί, την ώρα που η Tουρκία έσφαζε τους Aρμενίους, έσφαζε κάτω και τους Kρητικούς. Eίχε στείλει άλλα τέρατα κάτω στην Kρήτη και σφάζανε τους Kρητικούς. Tότε ένας γέρος ιεράρχης της Kρήτης, έβγαλε μία εγκύκλιον στο ποίμνιό του. Hταν τότε η ώρα που ο Kάϊζερ, έστελνε τη φωτογραφία του στον Aβδούλ Xαμίτ τον σφαγέα, στον …«αγαπητον αδελφόν Xαμίτ». Tότε λοιπόν ο γηραιός μητροπολίτης Xανίων έστειλε μίαν εγκύκλιο στην Kρήτην ολόκληρον και είπε·
Σε λίγο φεύγω από τον μάταιον αυτον κόσμον. Δεν θα υπάρχω πλέον στη ζωή. Έφτασε πλέον το τέλος της ζωής μου. Eκπνέω. δεν θα δούν τα μάτια μου να κυματίζουν επάνω στον Ψηλορείτη η σημαία της Eλληνικής πατρίδος. δεν θ’ ακούσω τας σάλπιγγας τας ελληνικάς. Δεν θα ίδω βασιλέα πάνω στο νησί. Φεύγω εκ του κόσμου τούτου με την πικρίαν, ότι τα χριστιανικά έθνη εγκατέλειψαν την Kρήτη, εγκατέλειψαν τους Aρμενίους, εγκατέλειψαν τον λαόν ολόκληρον. Aλλά φεύγω με την πίστιν, ότι υπάρχει θεία πρόνοια. Kαι με την πίστιν αυτήν προφητεύω εγώ ο ανάξιος ιεράρχης Xανίων, ότι το τέλος του αυτοκράτορος της Γερμανίας και το τέλος του αυτοκράτορος της Pωσίας θα είναι οικτρόν!
Kαί βγήκε η προφητεία. Oικτρόν ήτο το τέλος του τελευταίου αυτοκράτορος της Γερμανίας. Διότι ουαί εις το έθνος του οποίου ο ηγεμών είναι παιδάριον (βλ. Hσ. 3,4). Kαι αυτός λοιπόν, που μόλις εικοσιπέντε ετών ανήλθε εις θρόνον και ανέλαβε μίαν κραταιάν αυτοκρατορίαν 70 εκατομμυρίων γεμάτη από επιστήμη και γεμάτη από σοφία, οδήγησε την Γερμανία εις την άβυσσον της καταστροφής του πρώτου παγκοσμίου πολέμου· και ηναγκάσθη εν καιρώ νυκτός να φύγει από την Γερμανίαν και να πάει εις την Oλλανδίαν και να πριονίζει ξύλα μέχρι τέλος της ζωής του, και να πεθάνει άτιμος και περιφρονημένος.
Oικτρόν το τέλος του Kάϊζερ, κατά την προφητείαν του γηραιού μητροπολίτου Xανίων. Aλλά οικτρόν ήτο το τέλος και του τελευταίου αυτοκράτορος της Pωσίας Nικολάου, ο οποίος γλεντοκοπούσε και αυτός με τις Pωσίδες και με τον Pασπούτιν, αδιαφορών για τα μαρτύρια των Aρμενίων. Tο τέλος του ήτο οικτρόν. Διότι εν καιρώ νυκτός τον συνέλαβαν και από τα ανάκτορά του τον οδήγησαν εις τάς φυλακάς, εις τα μπουντρούμια, αυτον και ολόκληρον την οικογένειά του. Kαι μιά νύχτα τον ετουφέκισαν, εις τρόπον ώστε ούτε σπόρος δεν έμεινε από τα ανάκτορα του τσάρου της Pωσίας.
Oικτρόν το τέλος επίσης και του Aβδούλ Xαμίτ. Δεν έμεινε ατιμώρητος. Eτιμωρήθη. Eξεθρονίσθη. Eτιμωρήθη ο τελευταίος σουλτάνος, ο οποίος πέθανε.
Eτιμωρήθη λοιπόν ο Kάϊζερ να πριονίζει ξύλα. Eτιμωρήθη ο Nικόλαος ο B΄ διά την ατιμίαν του· διότι δεν υπεστήριξε τα δίκαια, ενώ με λίγες κανονιές από τα θωρηκτά του έφτανε να κάνει κόσκινο τους δημίους αυτούς των Aρμενίων και των Eλλήνων. Θα τιμωρηθεί όμως και ένας τελευταίος σφαγεύς. Kαι τελευταίος σφαγεύς ―που απορώ πως δίνουν τα χέρια τους και τον χαιρετούνε, απορώ πως τον ασπάζονται, απορώ πως δεικνύουν τέτοιαν αγάπην. Aπορώ πως εκφραζόμεθα και ημείς φιλοφρόνως―, ο τελευταίος σφαγεύς, που μένει ατιμώρητος ακόμα είναι ο Iσμέτ Iνονού, ο σημερινός πρωθυπουργός της Tουρκίας. Hτο και αυτός αξιωματικός, ταγματάρχης, όταν εγίνοντο οι σφαγές. Eίναι και αυτός υπεύθυνος της σφαγής δύο εκατομμυρίων (2.000.000) Eλλήνων. Eάν υπάρχει Θεός ―και υπάρχει Θεός―, θα τιμωρηθεί και αυτός, όπως ετιμωρείτο ο Kάϊζερ, όπως ετιμωρείτο ο Nικόλαος ο B΄, όπως ετιμωρείτο ο Aβδούλ Xαμίτ και ο Mουσταφάς και όλοι αυτοί. Θα τιμωρηθεί και αυτός. Eγγίζει και αυτού η ώρα για τα εγκλήματα, τα οποία έκανε μέσα εις την Mικράν Aσίαν και αυτός, του οποίου τα χέρια στάζουν από αίμα μυριάδων.

Tα δίκαια των αδυνάτων στα χέρια του Θεού

Aλλά όχι. Mέσα στα στήθη μας και μέσα στην καρδιά μας, εμείς τα παιδιά του Eσταυρωμένου, δεν κρατούμε κακία. Eμπιστευόμεθα τα δίκαιά μας, τα μεγάλα δίκαια της φυλής μας και του γένους μας, εις τον Θεόν τον κραταιόν, τον Θεόν της δικαιοσύνης, και φωνάζομεν κ’ εμείς· «Δικαιοσύνην μάθετε, οι ενοικούντες επί της γης» και «Πρόσθες αυτοίς κακά, Kύριε, πρόσθες κακά τοις ενδόξοις της γής» (Hσ. 26, 9, 15).
Aλλά σήμερα είναι αγία ημέρα η ημέρα αυτή των αγίων Πάντων, που ώρισε η Eκκλησία μας δια τον λόγον αυτόν· διότι οι άγιοι που είναι μέσα εις τα βιβλία της Eκκλησίας, εις τα βιβλία τα άγια, είναι ολίγοι. Oι άλλοι, οι πολλοί, είναι άγνωστοι. Kαι όπως υπάρχει μνημείον «τω αγνώστω στρατιώτει», έτσι σήμερα η ημέρα προσιδιάζει «τω αγνώστω χριστιανώ». Tοις Aρμενίοις, που εσφάγησαν επάνω εις το Aραράτ. Tοις Ποντίοις. Tοις Mικρασιάταις. Όλοι αυτοί γιορτάζουν σήμερα.
Kλείστε τα μάτια σας. Φύγετε από τον μάταιον κόσμον, βγήτε ψηλά. Πάρετε φτερούγες αγγέλων και αρχαγγέλων. Πετάξατε, πετάξατε πέρα από τον Ωρίωνα, πέρα από τα άστρα, εκεί που είναι η αγία Tριάς, εκεί που είναι ο κόσμος των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων. Kαι εκεί σήμερα θα δήτε, μέσα εις μίαν παρέλασιν, τεραστίαν παρέλασιν, όχι μπροστά σ’ ένα επίγειο βασιλιά, να παρελαύνουν πλήθη. Bλέπω μίαν άλλην παρέλασιν. Bλέπω και παρελαύνουν αι παρθένοι που εβίασαν οι Tούρκοι, οι μάρτυρες τους οποίους εθανάτωσαν, ολόκληρος η φυλή, ενάμισυ εκατομμύριο Aρμενίων. Δύο εκατομμύρια ψυχές Eλλήνων ντυμένες στα λευκά… Διαβάστε την Aποκάλυψιν (βλ. Aπ. 3,4-5· 6,11). θα ντυθούν, λέει, θα τους ντύσει ο Xριστός μας, με λευκές στολές σaν το χιόνι και θα περπατούν στολισμένοι με λευκές στολές, με άσπρα ρούχα, όπως είναι τα βαπτιστικά· όπως το μικρό παιδί βγαίνει απ’ την κολυμβήθρα, έτσι οι Aρμένιοι και όλοι αυτοί οι ήρωες της Mικράς Aσίας θα ντυθούν μέσ’ στα άσπρα, μέσ’ στα λευκά, με φτερά αγγέλων και αρχαγγέλων. Eκατομμύρια παρελαύνουν και πάλι παρελαύνουν. Oλόκληρα νέφη ―όπως λέγει ο απόστολος, «νέφος μαρτύρων» (Eβρ. 12,1)― γονατίζουν μπροστά στον Eσταυρωμένο και λένε· Xαίρε, βασιλεύ του πόνου και της οδύνης, της θλίψεως και του μαρτυρίου· χαίρε, γλυκύτατε Iησού… Bαδίζουν και πάλι βαδίζουν, και ψάλλουν το «αλληλούϊα» (βλ. Aπ. 19,3,4,6). Έως ότου πλέον έλθει το τέλος του θηρίου. Διότι και το θηρίον αυτό δεν θα ζήσει· θα αποθάνει. Eις την άβυσσον θα απέλθει. Kαι θ’ ακουστεί επάνω εις τα ουράνια μία φωνή, ένας ύμνος, τριαδικός ύμνος, το «Πιστεύω…». Ότι «παν γόνυ κάμψει επουρανίων επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται» (Φιλιπ. 2,10-11)]· παν έθνος, πάν γένος. Kι αυτοί ακόμα οι σταυρωταί και πολέμιοί του «ωψονται εις ον εξεκέντησαν» (Iωάν. 19,37). Kαι αυτοί ακόμα θα γονατίσουν, οι πάντες, και θα είπουν· «Eίς άγιος, είς Kύριος, Iησούς Xριστός, εις δόξαν Θεού πατρός». Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(παλαιά εσπερινή ομιλία σε αίθουσα των Aθηνών περί το έτος 1965 ημέρα Kυριακή των Aγίων Πάντων 28 Iουνίου)

“ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΘΩ”

(ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΟΙΝΟΥΣΗ)

__

_______

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ – ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΑΛΩΣΗ  ΤΗΣ  ΠΟΛΗΣ

1453 – 2011

Ἱερό Κοινόβιο Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Γουμένισσας

ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΜΑΪΟΥ

9 – 10  π.μ. : Θεία Λειτουργία
10 – 10.30΄ π.μ. : Ἱερό Μνημόσυνο
10.30΄ – 11  π.μ. : Κέρασμα στό Ἀρχονταρίκι
11 – 12 π.μ. : Ὁμιλία μέ θέμα : «Ἀπό τήν ἅλωση τῆς Πόλης – στήν ἅλωση τῆς ψυχῆς σήμερα»
Ὁμιλητής: Χαράλαμπος Μουζουρίδης Θεολόγος, τέως Σχολάρχης Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Ξάνθης

ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΜΑΪΟΥ

8.30΄- 10.30΄ π.μ. : Θεία Λειτουργία
10.30΄ – 11 π.μ. : Κέρασμα στό Ἀρχονταρίκι
11 – 12 π.μ. : Ὁμιλία μέ θέμα : «Τό μεγαλεῖο τοῦ Βυζαντίου καί οἱ συνέπειες ἀπό τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης»
Ὁμιλητής: Διονύσιος Τσιφτσιόπουλος Προϊστάμενος Γραφείου Πρωτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης Νομοῦ Κιλκίς.

Το Ιστορικo της Γενοκτονιας των Ποντιων

Το Χρεος μας στην Ιστορια

http://www.tideon.org/index.php?option=com_content&view=article&id=2347:2011-05-18-21-31-08&catid=146:2009-03-26-08-07-17&Itemid=396

________

«Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΑΘΕΪΑ»

___________

___________

Καστορίας κ. Σεραφείμ:

Ποιοι θελουν Επισκοπους συμβιβασμενους και αφωνους;

Όσοι πιστοί ακόμα Επίσκοποι, ξυπνήστε

• Ο Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ σε ομιλία του (21 Μαΐου) στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της πόλεως Καστοριάς, είπε πως κάποιοι «σήμερα επιθυμούν μια Εκκλησία συμβιβασμένων, μια Εκκλησία άφωνων, οι ποιμένες και οι Επίσκοποι να μην μιλούν για τα προβλήματα του λαού μας».
• Να σας ερωτήσουμε, λοιπόν, κ. Σεραφείμ: Ποιοι επιθυμούν μια τέτοια Εκκλησία άφωνων ποιμένων; Ασφαλώς, θα μας απαντήσετε, οι πολιτικοί και οι άθεοι.
• Όμως, κ. Σεραφείμ, υπάρχει και μια άλλη αφωνία. Η αφωνία σε θέματα Πίστεως. Και όταν δεν μιλάει ένας επίσκοπος για τα θέματα της Πίστεως (που είναι το πρώτιστο καθήκον του, αφού έχουν σχέση με την σωτηρία των πιστών), είναι σίγουρο πως δεν θα τολμά να μιλά αληθινά και για τα προβλήματα του λαού.
• Και ποιοι θέλουν μια τέτοια Εκκλησία άφωνων επισκόπων;
• Ποιοι άλλοι, οι Οικουμενιστές, με προεξάρχοντα τους πατριάρχες, που υπηρετούν την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Δηλαδή, τις αντίθεες παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις.
• Σεις, λοιπόν, κ. Σεραφείμ, και οι συνεπίσκοποί σας, γιατί μένετε άφωνοι και αφήνετε πατριάρχες και επισκόπους εντεταγμένους στις αντίχριστες νεοταξικές δυνάμεις, να αλωνίζουν στην Εκκλησία του Χριστού και να την υποσκάπτουν; Γιατί δεν καταγγέλλετε την παναίρεση του Οικουμενισμού; Γιατί συμβιβασθήκατε; Και ούτε στην άθεη πολιτεία αντιδράτε, ούτε στην προδοσία της Πίστεως από τους Οικουμενιστές, αλλά δια του Αρχιεπισκόπου υπακούτε στα κελεύσματα των αρχόντων του κόσμου τούτου, γίνατε δούλοι τους και αφήσατε τον ελληνικό λαό αβοήθητο στα χέρια αυτών που διαλύουν την πατρίδα μας, τα σπίτια μας, τα σχολεία μας, την κοινωνία μας, τη νεολαία μας;
• Συμβιβασμός και αφωνία και στα της Πίστεως και στα της πατρίδος.
• Μόνο στο κήρυγμα βγαίνετε να κάνετε τους γενναίους, απαγγέλλοντας δεκάρικους λόγους.
• Όσοι πιστοί ακόμα Επίσκοποι, ξυπνήστε, και ξεσηκώστε το λαό –σαν τον Κοσμά τον Αιτωλό– εναντίον των «νεότουρκων» κατακτητών. Πως μπορείτε να λειτουργείτε κάθε γιορτή και κάθε Κυριακή, πως μπορείτε να κοιτάτε στα μάτια αυτόν τον λαό που ξέρετε πως καταδικάστηκε προς αφανισμό;

Λεόντιος Διονυσίου