Μηνυμα Ιερου Κοινοβιου Οσιου Νικοδημου

Με ἀφορμή τήν ἐπικείμενη ἐτήσια ἱερή Πανήγυρη τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου Πενταλόφου Γουμένισσας, Μετοχίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους, ὁ Καθηγούμενος αὐτοῦ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π.Χρυσόστομος ἀνέφερε μεταξύ ἄλλων  τά ἑξῆς:

«Ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάννου ιστ΄, 13).

Οἱ Ἀπόστολοι διά τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων,
Οἱ Θεοφόροι Πατέρες διά τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων,
Οἱ Ἅγιοι διά τῆς διδασκαλίας καί τῆς ζωῆς των,
ἔδωσαν ἀφορμή στόν μεγάλον ἅγιον Νικόδημον τόν Ἁγιορείτην νά συνάξει, νά συντάξει, νά συγγράψει καί νά μᾶς παραδώσει τό Ἱερόν Πηδάλιον, πού εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ἡ πλήρωσις «πάσης τῆς ἀληθείας» τοῦ Θεοῦ.  Τό  Ἅγιον Πνεῦμα, πού φώτισε καί θέωσε τόν ἅγιον Νικόδημον, ἦταν Ἐκεῖνο πού τόν ἐνέπνευσε καί τόν καθοδήγησε νά συγγράψει τό Πηδάλιον καί νά συμπεριλάβει μέσα σέ αὐτό «πᾶσαν τήν ἀλήθειαν», ὥστε νά ὁδηγεῖται ἡ νοητή ναῦς, ἡ Ἐκκλησία, ὁ πιστός λαός  τοῦ Θεοῦ.
Ἱκετεύουμε τόν ἅγιο καί πνευματοφόρο διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας ὅσιο Νικόδημο τόν  Ἁγιορείτη (τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη ἑορτάζεται στίς 13  –παραμονή, σήμερα–  καί στίς 14 Ἰουλίου –ἀνήμερα, αὔριο–) νά μᾶς ἐμπνέει ὥστε νά γίνουμε δέκτες τῆς μοναδικῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας.
Γένοιτο. ¬

Τα Ορθοδοξα Ονομαστηρια

Λίγες απλές και πτωχές, λίγες Αγιολογικές και Υμνολογικές σκέψεις, επί της Εορτής του Μεγάλου Αγίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου, του οποίου αναξίως όντως το όνομα φέρω, προσφέρω σαν ελάχιστο πνευματικό κέρασμα στην αγάπη σας. Πρωτίστως, θα έπρεπε πράγματι, «η να αλλάξω διαγωγή (και να αγιάσω ο ίδιος), η να αλλάξω όνομα», σύμφωνα με την φωτισμένη εντολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου προς κάποιον υποτακτικό του στρατιώτη που έφερε και αυτός το ίδιο όνομά του.

Το όνομα που φέρουμε λοιπόν, αποτελεί μέρος της ταυτότητάς μας, όχι μόνο της πολιτικής, μα κυρίως, της Χριστιανικής Ορθόδοξης Tαυτότητας, διότι είναι (και πρέπει μόνο να είναι) όνομα Ορθοδόξου Αγίου. Τα Ορθόδοξα Ονομαστήρια συνδεόνται άμεσα, όχι μόνο με τον Αγιο του οποίου το όνομα φέρουμε, αλλά με τον Ιδιο το Αγιο Πνεύμα, με την ίδια την Βάπτισή μας κατά την οποία λάβαμε αυτό το όνομά μας, όπου «ντυθήκαμε τον Χριστό, λάβαμε Πνεύμα Αγιο, φωτιστήκαμε, μυρωθήκαμε και αγιαστήκαμε». Η Αγία μας Εκκλησία απαγαρεύει να δίδονται κατά την Βάπτιση, μη Ορθόδοξα ονόματα, για αυτό και καλούνται οι Ιερείς να επιμένουν και να πολεμούν νικώντες σε τέτοιες περιπτώσεις, ασχέτως πιέσεων, απειλών και των γνωστών επακολούθων που καπότε αμαυρίζουν το Μυστήριο.

Εχουμε λοιπόν λάβει όνομα Αγίου, η όνομα από γεγονός της ζωής του Χριστού, όπως την Ανάσταση, την Μεταμόρφωση κλπ. Την συγκεκριμένη ημέρα που γιορτάζει ο Αγιός μας, τελούμε την μνήμη της ημέρας της κοιμήσεως (του θανάτου) αυτού του Αγίου, όχι των γενεθλίων του. Εφ’όσον φέρουμε κάποιο όνομα Αγίου, γιορτάζουμε μόνο την ονομαστική μας εορτή και όχι τα γενέθλιά μας, τα οποία είναι καθαρώς ειδωλολατρική γιορτή και κατά την διάρκεια τέτοιας αμαρτωλής γιορτής και αμαρτωλού χορού αποκεφαλίστηκε ο ίδιος ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Εκτοτε η Ορθόδοξη Εκκλησία μας απαγόρευσε αυστηρώς τους πανηγυρισμούς, τους χορούς και τις διασκεδάσεις εν ονόματι των γενεθλίων μας, χωρίς όμως να αποτελεί αμαρτία μία κάποια απόδοση απλής ευχής η επίδοση προσευχής εκείνη την ημέρα, για τα αγαπητά μας πρόσωπα.

Πρώτον, γιορτάζει ο Αγιός μας και έπειτα μαζί του, τελευταίοι και εμείς. Κοντά στον βασιλικό, ποτίζονται και οι γλάστρες. Και όντως χωματένιες, πύλινες γλάστρες είμαστε που φέρουμε το μυρίπνοο άνθος του Αγίου, από τον Κήπο του Παραδείσου της Εκκλησίας μας, από το μέγα νέφος μαρτύρων, αγίων, πατέρων, οσίων και ομολογητών της Αγίας μας Πίστεως.  Για αυτόν λοιπόν τον λόγο, ο ορθός, Ορθόδοξος τρόπος που θα γιορτάσουμε τον Αγιό μας, θα είναι ως εξής: θα προσπαθήσουμε πάση θυσία, εφ’όρου ζωής και αδιαλείπτου αγώνα να τον μιμηθούμε. «Εορτή Αγίου, μίμησης Αγίου» τρανώτατα ομολογούν οι ίδιοι οι Αγιοι Πατέρες μας.

Η ονομαστική μας Εορτή θα είναι διττή, διπλή και δίμορφη: α. Θεολογική, και   β. Κοινωνική.

Α. Θεολογική, σημαίνει, να ξεκινήσουμε πάντοτε με τον Θεό. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού». Θα πάμε λοιπόν πρωτίστως να δοξάσουμε τον Θεό στην Εκκλησία Του και να Τον δοξολογίσουμε «δι ευχών των Αγίων Του». Θα τον ευχαριστήσουμε που μας χάρισε Αγίους και θα τον παρακαλέσουμε να συνεχίζει να μας χαρίζει Αγίους, μέχρι της Δευτέρας Του Παρουσίας, διότι τους έχουμε πολύ μεγάλη ανάγκη. Οχι μόνο για τις σημαντικότατες, ατελεύτητες πρεσβείες τους, αλλά διότι αυτοί θα προδρομίσουν τον Χριστό, θα τον δείξουν, θα Τον αποκαλύψουν σε μας και θα μας προειδοποιήσουν για τα αναπόφευκτα σημεία των καιρών. Αυτοί επεκτείνουν τον Χριστό, όπως λέγει ο Αγιος Αυγουστίνος, «οι Αγιοι είναι Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας». Κάθε λοιπόν αιώνας, θα έχει και έναν τουλάχιστον (αν όχι και περισσότερους) πολύ μεγάλο Αγιο, η Μεγαλομάρτυρα, η χαρισματούχο Γέροντα, μεγάλο Ασκητή. Υμνολογώντας τον Αγιο, τιμώντας τον Αγιο, τιμούμε τον Χριστό τον Ιδιο, την Πηγή κάθε αγιότητας. Ολοι απολύτως οι Αγιοι, ακόμη και η ‘Παν-αγία’, αντλούν την αγιοσύνη τους από τον Χριστό, «το Φως το Αληθινό, που φωτίζει και αγιάζει πάντας ανθρώπους». Οι Αγιοι είναι καθρέπτες της αγιότητας, αστέρια, φώτα ετερόφωτα, ενώ ο Χριστός είναι Φως, αυτόφωτος Ηλιος, ‘αυτόματο’, αυτοαίτιο Φως και Πηγή Αγιότητος. Χωρίς τον Πατέρα, τον Χριστό και το Αγιο Πνεύμα, δεν υπάρχει Αγιος, και χωρίς την Αγία, Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, δεν υπάρχει, και ούτε πρόκειται να υπάρξει, καμία ‘ανεξάρτητη’ αγιοσύνη. Ως προς την Ορθόδοξη Υμνολογία, όλοι οι Αγιοι και όλες οι Γιορτές αναιξεραίτως, έχουν συγκεκριμένο «Απολυτίκιο» το οποίο καλύπτει συνοπτικά, πτυχές, γεγονότα και κύρια σημεία του Βίου του Αγίου η της Εορτής καθ’εαυτής. Είναι μεγάλη ασέβεια και ντροπή προς τον Αγιό μας, όντως, να μην γνωρίζουμε καν το Απολυτίκιό του, εάν όχι μάλιστα από έξω, τουλάχιστον διαβαστά, σε κάθε περίσταση να το λέμε. Πηγαίνουμε λοιπόν στην Εκκλησία, από τον Εσπερινό ακόμη, που είναι σημαντικότατο μέρος της Θείας Λειτουργίας και που τελείται προς ιδιαίτερη τιμή του Αγίου. Εκκλησιαστικώς, η κάθε επερχόμενη ημέρα ξεκινά από το προηγούμενο απόγευμα της απερχόμενης ημέρας. Μετά από την τέλεση του Πανηγυρικού Εσπερινού, θα τελέσουμε και εμείς «θυσίαν εσπερινήν» και θα θυσιάσουμε από τον χρόνο μας, τον οικογενειακό η τον εργασιακό η τον προσωπικό, και θα διαβάσουμε τον βαρυσήμαντο Βίο του συγκεκριμένου εορταζομένου Αγίου η της Εορτής, με κάθε προσοχή και αφοσίωση. Θα αποκομίσουμε πολλά διδάγματα και θα καταστρώσουμε ιερό και μυστικό σχέδιο εφαρμογής της κατά πάντα βιώσιμης αγιοσύνης, του καθ’ όλα καθαρμού μας και αγιασμού μας. Ολά αυτά όμως χωρίς καμία επίδειξη, αυτοπροβολή και διαφημισμό μας. Δεν θα θεατρίζουμε προς δημιουργία εντυπώσεων και εφάμαρτη αποκόμιση συγχαρητηρίων και επαίνων. Την ίδια ημέρα, ανήμερα της Εορτής, θα πάμε πάση θυσία, (εκτός εάν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος υγείας η άλλος έγκυρος λόγος, μια πράγματι «εύλογη αιτία») στην ειδική αυτή Θεία Λειτουργία. Εάν πάλι δεν γίνεται αυτό, τουλάχιστον θα περάσουμε να ανάψουμε ένα κερί και ένα συγνώμη να αναπέμψουμε στο Θεό για το αναγκαίο, επιβεβλημένο παράπτωμα αυτό. Μπορούμε πάλι να ψάξουμε και να βρούμε την σχετική Ακολουθία του Αγίου μας και να την διαβάσουμε έπειτα κατ’ ιδίαν, συγκαταβατικώς βέβαια. Εκεί λοιπόν στην Θεία Λειτουργία, εάν μπορούμε, μόνο κατόπιν ευλογίας του Πνευματικού μας, έπειτα από το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, θα κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων, του Αγίου Σώματος και του Αγίου Αίματος του Χριστού. Ετσι, θα αφιερώσουμε την ημέρα μας, για την δόξα του Χριστού και την τιμή του Αγίου.

Β. Κοινωνική σημαίνει κυρίως, οικογενειακή, στην «Κατ’ οίκον εκκλησία». Η ίδια η πιστή κοινωνία, αποτελεί μέρος της ευρύτερης οικογενείας και συγγενείας μας. Στην οικία μας, εκτός από την Εικόνα του Χριστού και της Παναγίας μας, οπωσδήποτε θα υπάρχει και η Εικόνα του Αγίου μας, αλλά όχι περιφρονητικά, σε μιαν απόμακρη, απλησίαστη και σκοτεινή γωνιά, αλλά χωρίς ντροπή, σε ξέχωρο, ειδικά αφιερωμένο μέρος. Επίσης, εάν μπορούμε, θα παραθέσουμε χαρμόσυνη τράπεζα για τα αγαπητά μας πρόσωπα και θα κάνουμε ότι μπορούμε, ει δυνατόν, να προσκαλέσουμε και κάποιον πτωχό, άστεγο, θλιμμένο η πονεμένο, να ευλογήσει με την παρουσία του, την τράπεζά μας. Εκεί θα είναι και ο Χριστός, μυστικώς ανάμεσά μας. Τράπεζα βέβαια απλή και ταπεινή. «Ουκ εν τω πολλώ το ευ». Εκεί θα ψάλλουμε αρχικά, με ιδιαίτερη λαμπρότητα και άγια χαρά, το καθορισμένο, προσφιλές Απολυτίκιο. Οπωσδήποτε όμως, δεν θα καταλύσουμε κάποια νηστεία, χάριν της ονομαστικής μας Εορτής, έτω και εάν είμαστε Επισκόποι. Τα διάφορα ύπουλα και πονηρά «δεν πειράζει, γιορτάζει η ενορία, η το Μοναστήρι να ‘νε καλά, η έστω, η αμαρτία πάνω μου» δεν πρέπει ούτε καν να ακούγονται, ούτε να λέγονται για αστείο. Επίσης, δεν θα θυσιάσουμε ποτέ την Θεολογική πλευρά της Εορτής, χάριν της κοινωνικής πλευράς της. Δηλαδή, δεν θα πούμε, «α, κοίτα, δεν θα πάω Εκκλησία γιατί θα έχω κόσμο η πρέπει να προετοιμάσω» διότι αυτό είναι πρόφαση και αστήρικτη δικαιολογία. Αυτά όλα μπορούν να γίνουν ‘από βραδίς’, ενώ εμείς «την αγαθή μερίδα» πρέπει πάντα να διαλέγουμε. Το καλό και θεάρεστο είναι να βάζουμε μία ιεραρχική αξία και σειρά στα πράγματα, δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στο πρωτεύον και μετά στο δευτερεύον. Επίσης, θα κάνουμε ότι μπορούμε, έστω και από το υστέρημά μας, να κάνουμε μια κάποια κρυφή ελεημοσύνη, είτε χρηματική, είτε με άλλο τρόπο, ο Θεός και ο εορταζόμενος Αγιος θα μας φωτίσει, να βρούμε κάτι. Οτι πάντως κάνουμε, θα το κάνουμε αποκλειστικά και μόνο προς δόξαν Θεού, ποτέ για «ανθρωπιστικούς λόγους» διότι αυτό είναι ‘της μόδας’ και είναι ειδωλολατρεία. Η αγάπη μας και η κοινωνική μας μέριμνα, η πρόνοια και η ανθρώπινη αληλεγγύη πρέπει να είναι πάντοτε Χριστοκεντρική, ποτέ όμως Ανθρωποκεντρική. Δεν είναι κακό να λέμε ταπεινά πως ότι κάνουμε για την αγάπη του Θεού το κάνουμε, επειδή μας το ζητά ο Επουράνιος Πατέρας μας, το κάνουμε, για να μην Τον λυπήσουμε. Τέλος, δεν θα τελέσουμε ποτέ Ονομαστήρια με χορούς, διασκεδάσεις και μεθύσια, με μπουζούκια και πιοτά, με τα παρεμφερή και τα παρακατιανά… Βλέπεις μερικούς, το δηλώνουν «σκεπτικιστές η ακόμη και άθεοι» αλλά όταν έρχεται η ονομαστική τους γιορτή γίνεται τότε «ξεφάντωμα τρελλό» άντε και «τα ρίχνουν στο ποτό και τα καίνε όλα» και μετά σου λέει «πιστεύω με τον τρόπο μου». Δεν υπάρχει στην Ορθοδοξία αυτό, ούτε στέκει λογικά κάτι τέτοιο. Δεν είναι ο δικός μου η ο δικός σου τρόπος, αλλ’ ο τρόπος του Θεού, ο τρόπος της Αποκλειστικής, Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, ο Ορθόδοξος Τρόπος. Η δ’ αλλως, «ο τρόπος μας δολιότητος γέμει», παράνομε, κοσμικοποιημένε «χριστιανέ» μου. Ακουε, άνθρωπέ μου, τον Λόγο του Θεού. «Τας εορτάς και τας νουμηνίας, εμίσησεν η ψυχή μου.» (Αμώς 5, 21) Φοβερός ο λόγος… Κλείνοντας θα προσθέσουμε και μία αναγκαία επεξήγηση. Δεν θα κολλάμε σε ένα στείρο, σκέτο, άχαρο και συνηθισμένο «Χρόνια πολλά», η ουσία δεν είναι εκεί. Καλύτερα να είναι λίγα και καλά, με μετάνοια αληθινή, παρά να έιναι πολλά στην αμαρτία βουτηγμένα και απ’ το Θεό μακρυά. Και εάν θέλουμε να ξέρουμε κάτι, (διότι έχει ακουστεί και αυτό σαν πρόχειρο και επιπόλαιο επιχείρημα) όταν η Αγία μας Εκκλησία λέγει και εύχεται στον κάθε «Δεσπότη και Αρχιερέα ημών», και στα Μοναστήρια ακόμη, στις Ιερές Ακολουθίες και τα Πατριαρχικά Τυπικά, αυτό το «Εις έτη πολλά» και «εις πολλά έτη Δέσποτα», δεν το λέμε με κοσμική, μάταιη και επιπόλαιη έννοια, αλλά «φύλαγέ τον πάντα, Θεέ μου, για όσα χρόνια θα ζήσει, να ποιμάνει σωστά την Εκκλησία Σου, φύλαγε το Ποίμνιό του από την πλάνη και την αίρεση!» Και όπως πολύ σωστά ερμηνεύει και υπογραμμίζει ο Αγιος Γέροντας Παϊσιος, αυτό εννοεί, «εις πολλά ακόμα χρόνια μετανοίας, διότι ακόμη και οι Αρχιερείς μας δεν αποκλείονται της μετανοίας, γι’ αυτό να εύχεστε να τους δίνει ο Θεός μετάνοια και να λέτε ‘να παίρνει ο Θεός χρόνια από μένα και να δίνει σε αυτόν η σε κείνον. Οχι πως ο Θεός θα το κάνει και θα μας σμικραίνει την ζωή, αλλά εάν το λέμε με πίστη, τότε θα προσθέτει και άλλα ακόμη έτη και σ’ αυτόν που το λέει, και σε αυτόν που το δέχεται…»

Λοιπόν, να με συχγωράτε, και να παρακαλάτε, να μου δίνει ο Θεός χρόνια πολλά ακόμη, για την μετάνοια μου. Σας εύχομαι εκ βάθους, Χρόνια άγια, πνευματικά, χρόνια πολλά με Χριστό, χρόνια Εκκλησιαστικά, χρόνια μετανιωμένα, χρόνια πραγματικά αξέχαστα, χρόνια αγιασμένα. Χρόνια, όχι αναγκαστικά με υγεία, αλλά χρόνια εν Κυρίω ευπρόσδεκτα, χρόνια σωτηρίας! (Β’ Κορινθ. 6, 2)

Νικόδημος Μοναχός.

_______

MNHMONIO 4 : Τι χανουν δημ. υπαλληλοι & συνταξιουχοι και ολοι οι νεοι φόροι

www.sofokleous10.gr

Το πλήρες κείμενο του μνημονίου 4 δόθηκε χθες στην δημοσιότητα από το υπουργείο Οικονομίας και περιέχει έναν ορυμαγδό νέων μέτρων που ακόμα και εαν περάσουν από την ελληνική κοινωνία είναι αδύνατον να υλοποιηθούν στους χρόνους που πρέπει. Παρά το γεγονός ότι το νέο μνημόνιο θα χρειάζονταν σελίδες επί σελίδων σχολιασμού το S 10 επιλεγεί για ευνόητους λογούς να αφήσει αυτό το ρόλο σε εσάς και παραθέτει αυτούσια τα βασικά σημεία του νέου μνημονίου… Περισσότερα…

ΛΕΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ

ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΟΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ

ΣΧΕΔΙΟ   ΝΟΜΟΥ

«ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΜΕΤΡΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ 2012 – 2015»

_________________________________________________

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄

ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Άρθρο 1

Σύσταση – Σκοπός

Επωνυμία – Έδρα – Διάρκεια

1. Συνιστάται ανώνυμη εταιρεία με την επωνυμία «ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Α.Ε.» (Ταμείο). Το Ταμείο έχει αποκλειστικό σκοπό την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, καθώς και περιουσιακών στοιχείων των δημοσίων επιχειρήσεων των οποίων το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Δημόσιο ή σε Ν.Π.Δ.Δ..Τα περιουσιακά στοιχεία μεταβιβάζονται στο Ταμείο, σύμφωνα με τις επόμενες διατάξεις.

2. Το προϊόν αξιοποίησης χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της χώρας, σύμφωνα με όσα ορίζονται στην παράγραφο 17 του επόμενου άρθρου

3. Το Ταμείο λειτουργεί για την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος, σύμφωνα με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας, δεν υπάγεται στην   κατηγορία των οργανισμών και επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα  και δεν εφαρμόζονται σε αυτό, καθώς και στις εταιρείες των οποίων το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Ταμείο, οι διατάξεις που διέπουν εταιρείες που ανήκουν άμεσα ή έμμεσα στο Δημόσιο, με εξαίρεση όσων ρητά ορίζονται στις διατάξεις του παρόντος Κεφαλαίου

(*) Δηλαδή, ό,τι ξεπουλιέται δηλώνεται ευθύς εξ αρχής ότι πάει κατευθείαν στους τοκογλύφους….

4 . …………………………………

ΠΑΤΗΣΤΕ κατω στα σχόλια «επι του εφαρμοστικού νόμου» για περισσότερα

________________

ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

RICHARD WOLFF

ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ ΠΟΥ ΔΕΧΘΗΚΑΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

___________

__________

ΣΕΡΒΙΚΑ

СВЕТИ КАНОНИ СУ ВЕОМА СТРОГИ ПРЕМА

ХРИШЋАНИМА КОЈИ ОДАЈУ ПОШТУ УМРЛИМ ЈЕРЕТИЦИМА

Свети Јустин Поповић:

(Црква га прославља 14. јуна)

”Ниједна јерес није се толико радикално и толико тоталитарно побунила против Богочовека Христа и Његове Цркве, као што је то учинио Папизам…”

(Свети Јустин Поповић, ”Човек и Богочовек”, издање Астир, Атина 1993, 6. издање, стр. 159. Превео на грчки о. Атанасије Јевтић)

____

Свети Никодим Светогорац

(Тумачи 9. и 34. Канон Лаодикијског Сабора):

◊ (Канон 9): ”…Сви који припадају Цркви, тј. православни верници, не треба да иду на гробља јеретика, где су сахрањени поједини познати јеретици, или на места где су сахрањени њихови мученици; (…) Не треба да иду к њима, православни Хришћани, нити да се моле, нити да траже исцелење, тј. да им одају пошту или да ишту излечење својих болести. А који би то учинили, одређује овај Канон да се одлуче привремено, док се не покају и исповеде да су сагрешили. Погледај и 45. Канон Светих Апостола (тај Канон наређује одлучење клирика који се заједно моле са јеретицима)”
◊  (Канон 34): ”…9. Канон (претходно наведен) само одлучује оне одлазе на гробове лажних мученика јеретика, … док овај (34-ти) анатемише оне који тамо иду, јер су пренебрегли истинске Мученике Христове, оделивши се тако од Бога, и отишли су лажним мученицима, са свим својим срцем и расположењем душе…”

(Свети Никодим Светогорац, Пидалион (Крмчија) умног Брода, Једне Свете Католичанске и Апостолске Цркве Православних, Солун 2033, стр. 424, 424 и 433)

________

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

________

ΑΥΣΤΗΡΟΙ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΙΜΟΥΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Ἅγιος  Ἰουστίνος Πόποβιτς: (Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τή μνήμη του στίς 14 Ἰουνίου)

«Καμμία αἵρεσις δέν ἐξηγέρθῃ τόσον ριζοσπαστικῶς καί τόσον ὁλοκληρωτικῶς κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς ἔπραξε τοῦτο ὁ Παπισμός…»

[ Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος», ἐκδόσεις «Ἀστήρ», Ἀθήνα 1993, ἔκδοση στ΄, σελ. 159 ]

______

Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης [ Ἑρμηνεύει τούς Θ΄ καί ΛΔ΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Συνόδου τῆς Λαοδικείας: ◊  [Κανών Θ΄]:

«…Ὅσοι ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία, δηλαδή οἱ  λαϊκοί ὀρθόδοξοι πιστοί, δέν πρέπει νά πηγαίνουν στά κοιμητήρια τῶν αἱρετικῶν, ὅπου ἐνταφιάστηκαν ὁρισμένοι ἐπιφανεῖς αἱρετικοί, ἤ στούς χώρους ὅπου ἐτάφησαν μάρτυρές τους˙  […]

Ἀλλά οὔτε πρέπει νά πηγαίνουν σ’ αὐτούς, οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, εἴτε γιά νά προσευχηθοῦν, εἴτε γιά θεραπεία, δηλαδή γιά νά τούς τιμήσουν ἤ γιά νά ζητήσουν γιατρειά ἀπ’ αὐτούς γιά τίς ἀσθένειές τους. Καί ὅσοι τό κάνουν αὐτό, ὁρίζει ὁ παρών Κανόνας νά ἀφορίζωνται προσωρινά, ἕως ὅτου μετανοήσουν καί ἐξομολογηθοῦν ὅτι ἔσφαλαν. Κοίτα καί τόν ΜΕ΄ Ἀποστολικό [Κανόνα, πού διατάζει τόν ἀφορισμό τῶν κληρικῶν πού συμπροσευχήθηκαν μέ αἱρετικούς]»

◊  [Κανών ΛΔ΄:] «…Ὁ μέν Θ΄ Κανόνας ἀφορίζει μόνο, αὐτούς πού πηγαίνουν στά μνήματα τῶν ψευδομαρτύρων τῶν αἱρετικῶν, … ὁ δέ παρών [ὁ ΛΔ΄] ἀναθεματίζει αὐτούς πού πηγαίνουν σ’ αὐτά, ἐπειδή  ἄφησαν τούς ἀληθινούς Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, χωριζόμενοι ἀπό τόν Θεό, καί πῆγαν στούς ψευδομάρτυρες αὐτούς μέ ὅλη τους τήν καρδιά καί τή διάθεση …».

[Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς Νηός, τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 423, 424 καί 433, μέ ἀπόδοση στή δημοτική γλώσσα].

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Εκπoμπή του Σταύρου Καπλάνογλου, στο κανάλι της Κοζάνης FLASH.TV, στις 27-5-2011

________________

_________

_________

_________

__________

Τῶν ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου

ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ τῶν κορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου καὶ αὔριο ἡ σύναξις τῶν Δώδεκα ἀποστόλων.
Οἱ ἀπόστολοι εἶνε ἀστέρια τοῦ πνευματικοῦ σύμπαντος, ποταμοὶ τοῦ Πνεύματος, στῦ­­λοι τῆς Ἐκκλησίας ποὺ γι᾽ αὐτὸ ὀνομάζεται ἀ­ποστολική. Νὰ τοὺς ἐπαινέσουμε; Δὲν εἴ­μαστε ἄξιοι. Δὲν ἔχουν ἄλ­λωστε ἀνάγκη τοὺς ἐ­παίνους μας. Εἶχαν ἐξαιρετικὲς εὐλογίες καὶ ἔλαβαν μεγάλες δυνάμεις γιὰ τὸ ἔργο τους.
Εἶνε θαυμαστὸ ὅτι, ἂν καὶ κατήγονταν ἀπὸ δι­άφορες πατρίδες καὶ εἶχαν καθένας τους δι­αφορετικὸ χαρακτῆρα, ἐν τούτοις ἦταν ἑνωμένοι. Ἡ Ἐκκλησία τοὺς ἐγκωμιάζει ὡς «διῃ­ρη­­μένους τοῖς σώμασι, καὶ ἡνωμένους τῷ Πνεύ­ματι» (στιχ. ἑσπ. 29ης Ἰουν.). Δώδεκα σώματα, ἀλλὰ μία ψυχή· μὲ μία πνοή, μία σκέψι, ἕνα αἴσθημα.
Ποιό ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τοὺς ἕνωνε; Τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ πίστι στὸ Χριστό. Πίστευαν ἀκραδάντως. Λέμε κ᾽ ἐμεῖς πὼς πιστεύουμε, ἀλλὰ ἡ πίστι μας δὲν συγκρίνεται μὲ τὴν πίστι τῶν ἀποστόλων.
Γι᾽ αὐτὴ τὴν πίστι τῶν ἀποστόλων θὰ μοῦ ἐ­πιτρέψετε, ἀγαπητοί μου, νὰ πῶ λίγες λέξεις. Περὶ πίστεως ὁμιλεῖ τὸ εὐαγγέλιο σήμερα.

* * *

Ὁ Κύριος, λέει, μὲ τοὺς δώδεκα μαθητὰς ἔ­­φυγε ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα. Στὶς μεγάλες πόλεις συχνὰ συγκεντρώνεται ὅ,τι κακό. Καὶ στὰ Ἰεροσόλυμα ἦταν ἡ φωλιὰ τοῦ Ἄννα, τοῦ Κα­ϊάφα, τοῦ Πιλάτου. Ἀπομακρύνθηκε λοιπὸν καὶ βάδιζε πρὸς τὰ ἐρημικώτερα μέρη, στὰ μέρη «Καισαρείας τῆς Φιλίππου» (Ματθ. 16,13). Μακριὰ ἀπὸ τὸ θόρυβο τῶν πόλεων, κοντὰ στὴ φύσι, ποὺ φέρνει καὶ κοντὰ στὸ Θεό, ἐκεῖ ποὺ ἀκούγεται μόνο τὸ θρόισμα τῶν φύλλων, τὸ ἀηδόνι καὶ τὸ ῥυάκι, μέσα στὴν ἀμόλυντη πλάσι, στὴν ἔρημο, ἐκεῖ τὸ πνεῦμα ἠρεμεῖ.
Ἐκεῖ λοιπὸν καὶ ὁ Χριστός, βαδίζοντας, ἔ­θεσε καθ᾽ ὁδὸν στοὺς μαθητάς του ἕνα ἐρώτημα. Εἶνε τὸ δυσκολώτερο ἀπὸ ὅλα τὰ προβλήματα, ἀπὸ τὴ λύσι τοῦ ὁποίου ἐξαρτᾶται ἡ εὐτυχία ἢ ἡ δυστυχία τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔ­θεσε ἕνα ἐρώτημα, στὸ ὁποῖο δὲν μποροῦ­με νὰ μείνουμε ἀδιάφοροι. Ἀπήντησαν σ᾽ αὐ­τὸ οἱ προηγούμενες γενεὲς μετὰ ἀπὸ πεισματώδεις ἀγῶνες, θ᾽ ἀπαν­τήσουν καὶ οἱ μέλλουσες. Καλεῖται ν᾽ ἀπαντήσῃ καὶ ἡ δική μας γενεά. Καλεῖσαι κ᾽ ἐσύ, Χριστιανέ, σήμερα ν᾽ ἀπαντήσῃς· καὶ ἀπὸ τὴν ἀπάντησί σου θὰ σὲ ζυγίσω, θὰ κρίνω ἂν εἶσαι Χριστιανός.
Ποιό εἶνε λοιπὸν τὸ ἐρώτημα τοῦ Ἰησοῦ στοὺς ἀποστόλους· «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄν­θρωποι εἶναι;», ποία ἰδέα ἔχουν γιὰ μένα οἱ ἄνθρωποι; (ἔ.ἀ.). Κι αὐτοὶ τί ἀπήντησαν; Ἦταν παιδιὰ τοῦ λαοῦ. Ψαρᾶδες καὶ τεχνῖτες καὶ μι­κροεπαγγελματίες, εἶχαν τὸ αὐτί τους κοντὰ στὸ λαό· ἄκουγαν τὸν ἀντίκτυπο, τὰ σχόλια καὶ τὶς ἐντυπώσεις ποὺ δημιουργοῦσε ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. Διότι κάθε δημόσιο πρόσωπο δέ­χεται κριτική· εἶνε ἀδύνατον ν᾽ ἀποφύγῃ τὰ σχόλια. Καὶ ἀπήντησαν.
Διδάσκαλε, λένε, ὁ λαὸς δὲν σὲ θεωρεῖ τυχαῖο πρόσωπο· σὲ θεωροῦν ἕνα ἄνδρα μεγάλο. Ἄλλοι λένε, ὅτι εἶσαι ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, ποὺ συνετάραξε τὸν Ἰορδάνη· ἄλλοι, ὅτι εἶσαι ὁ προφήτης Ἠλίας, ποὺ ἔκλεινε καὶ ἄ­νοιγε τοὺς οὐρανούς· ἄλλοι ὁ Ἰερεμίας, ὁ φλογερὸς κήρυκας τῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ, ἢ κάποιος ἀπὸ τοὺς μεγάλους προφήτας.
Δὲν ἱκανοποιήθηκε ὁ Χριστός, καὶ κάνει τώρα τὸ κυριώτερο ἐρώτημά του· Σεῖς οἱ μαθη­ταί μου τί μὲ θεωρεῖτε; Καλὰ ὁ κόσμος, τέτοια ἰδέα ἔχει γιὰ μένα, μὲ θεωρεῖ ἕνα μεγάλο ἄν­θρωπο· ἐσεῖς τί μὲ θεωρεῖτε; (ἔ.ἀ. 16,15). Ἄκρα σιγὴ τώρα μέσα στὸ δάσος. Καὶ ἐκεῖ, κάτω ἀ­πὸ τὰ ἄστρα, ἐδόθη ἡ ἀπάντησις.
Οἱ μαθηταὶ ῥιγοῦν, συγκλονίζονται. Ἀπαν­τοῦν ὄχι ὅλοι μαζί. Δὲν εἶνε ἀναρχούμενη μᾶ­ζα οἱ ἀπόστολοι· εἶνε πειθαρχημέ­νη ἀδελφότης. Ἀπαντᾷ λοιπὸν ἐκ μέρους ὅ­λων ὁ πρωτο­κορυφαῖος Πέτρος· γίνεται τὸ στό­μα τῶν ἀποστόλων. Ἐμεῖς, Κύριε, λέει, δὲν σὲ θεω­ροῦ­με ἁπλῶς ἕνα μεγάλο ἄνδρα· ἐμεῖς σὲ θεωροῦ­με ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἄνδρες τῆς πα­λαιᾶς διαθήκης· πιστεύουμε ὅτι εἶσαι «ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (ἔ.ἀ. 16,16).
Τότε ὁ Χριστὸς «ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι», ἐπῄνεσε τὴν ἀπάντησι. Εἶ­σαι μακάριος, Πέτρο, σὺ ὁ ψαρᾶς· δὲ διάβασες βιβλία καὶ φιλοσοφί­ες, βρῆκες ὅμως τὸ κλειδὶ τῆς ἀληθείας, ποὺ εἶνε ἡ πίστι στὸ Χριστό. Εἶσαι μακάριος, διότι αὐτὸ ποὺ εἶπες δὲν εἶνε προϊὸν ἀνθρωπίνης σκέψεως· εἶνε ὁ βρά­χος πάνω στὸν ὁποῖο θὰ στηριχθῇ τὸ οἰκοδόμη­μα τῆς Ἐκκλησίας μου· αὐτὸ δὲν εἶνε ἀν­θρώπινη ἐπινόησις, εἶνε ἔλ­λαμψις τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀποκάλυψις τοῦ οὐρανίου Πατρός μου. «Μακάριος εἶ, Σίμων Βα­ριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾽ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (ἔ.ἀ. 16,17). Τί λόγια! Ὅποιος διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ δὲ δακρύζει, δὲν ἀξίζει νὰ λέγεται ἄνθρωπος.

* * *

Καὶ μετὰ τί τοῦ λέει· «Σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησί­αν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐ­τῆς» (ἔ.ἀ. 16,18). Πλοῦτος νοημάτων συνωστίζον­ται μέσα στὶς λίγες αὐτὲς λέξεις.
Ἡ ἀξία μιᾶς οἰκοδομῆς δὲν εἶνε τόσο στοὺς τοίχους καὶ τὴ στέγη ὅσο στὰ θεμέλια. Ὅποιο σπίτι ἔχει γερὰ θεμέλια, δὲ φοβᾶται ποταμούς, θύελλες, σεισμούς. Ὅπως λοιπὸν κάθε σπίτι ἔ­χει θεμέλιο, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ἡ Ἐκ­κλησία εἶνε οἰκοδομή, ποὺ ἔχτισε ὁ Θεός, καὶ θεμέλιό της εἶνε ὁ Χριστός. Αὐτὸς εἶνε «τὸ Ἄ(λ­φα) καὶ τὸ Ὠ(μέγα), ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος» (Ἀπ. 22,13). Εἶνε ὄχι ἁπλῶς τέλειος ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ τέλειος Θεός, Θεάνθρωπος. Αὐ­τὸ εἶπε ὁ Πέτρος· Εἶσαι «ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Καὶ πάνω στὴν «πέτρα», στὴν ἄσειστη αὐτὴ ἀ­λήθεια, εἶνε θεμελιωμένη ἡ Ἐκκλησία.
Οἱ φράγκοι διαστρεβλώνουν τὸ νόημα τοῦ χωρίου καὶ λένε, ὅτι «πέτρα» εἶνε ὁ Πέτρος. Λάθος. «Πέτρα» εἶνε ἡ πίστι ποὺ διεκήρυξε ὁ Πέτρος, ἡ πίστι στὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Παρερμηνεύουν παπικοὶ τὸ χωρίο, θέλοντας νὰ στηρίξουν σ᾽ αὐτὸ τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα. Τὴν ὀρθὴ ἑρμηνεία ἔδωσαν οἱ πατέρες τῆς Ἐκ­κλη­σίας· «Σὺ εἶσαι Πέτρος, καὶ αὐτὴ ἡ πίστι σου εἶνε ἡ πέτρα πάνω στὴν ὁποία θὰ οἰκοδο­μήσω τὴν Ἐκκλησία μου, καὶ θὰ μείνῃ ἀνίκητη ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ ᾅδου καὶ ἀκατάλυτη».
Καὶ ποιά εἶνε ἡ Ἐκκλησία; Ἐκκλησία λέμε συχνὰ καὶ τὸ κτήριο τοῦ ναοῦ. Ἕνα κτήριο ὅ­μως καταλύεται· ὁ χρόνος ἢ ἕνας σεισμὸς ἢ κάποια δολιοφθορὰ τῶν ἀθέων μπορεῖ νὰ τὸ φθείρῃ, νὰ τὸ γκρεμίσῃ καὶ νὰ γίνῃ ἐρείπιο. Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κι ἂν ἀκόμα γκρεμιστοῦν ὅλοι οἱ ναοί, μένει ἀκατάλυτη. Ἐκκλησία δὲν εἶνε τὸ κτήριο, τὰ ντουβάρια. Ξέρεις ποιά εἶνε ἡ Ἐκκλησία; Βλέπεις ἐκείνη τὴ μάνα μὲ τὸ μικρό της στὴν ἀγκάλη ποὺ ψελλίζει τὶς λέξεις «Χριστὸς» καὶ «Κύριε, ἐλέησον»; Βλέπεις ἐκεῖνο τὸ παιδὶ κ᾽ ἐκεῖνο τὸ νέο, ποὺ ἀντιστέκονται; Βλέπεις ἐ­κεῖνο τὸ γέ­ροντα ποὺ ἔρχεται μὲ τρεμάμενα γόνατα νὰ μεταλάβῃ; Βλέπεις ἐκεῖνο τὸν ἐρ­γάτη, ἐκεῖνο τὸν ἀγρότη, ἐκεῖνο τὸν ἐπιστήμονα, ἐκεῖνο τὸν καθηγητή, ἐκεῖνο τὸν ἀξιωματικό, ἐκεῖνο τὸν ἄρχοντα, ποὺ κρατοῦν τὸ Εὐαγγέλιο, ἀ­κοῦνε τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, κάνουν σταυ­ρό, γονατίζουν στὸ πετραχήλι; Αὐτοὶ εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Ὅποιος βαπτίστηκε στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος, πιστεύει στὸ Χριστὸ καὶ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, εἶνε Ἐκκλησία.
Ἡ Ἐκκλησία εἶνε μέσ᾽ στὶς καρδιές. Ἐκεῖ ἔ­χει ῥίξει ῥίζες, καὶ δὲ φοβᾶται θύελλες καὶ δι­ωγμούς. Κι ἂν ἀκόμα ἀνοίξῃ ἡ κόλασι καὶ βγοῦν ὅλοι οἱ δαίμονες νὰ τὴν πολεμήσουν, ἡ Ἐκκλησία θὰ παραμείνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.

* * *

Σήμερα ἐκεῖνο ποὺ σπανίζει δὲν εἶνε ὁ χρυ­σός· τὸ πολὺ σπάνιο σήμερα εἶνε ἡ πίστι. Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ἂν ξανάρθω στὴ γῆ, θὰ βρῶ ἆραγε τὴν πίστι;» (βλ. Λουκ. 18,8). Μέσ᾽ στοὺς ἑκα­τὸ ζήτημα ἂν ἕνας πιστεύῃ. Ἄλλα «πιστεύω» ἀπατηλὰ ἐπικρατοῦν. Ἀνάμεσα σ᾽ αὐτὰ σὰν φάρος οὐράνιος ὑψώνεται τὸ «Πιστεύω» τῆς Ἐκκλησίας, τὸ «πιστεύω» τοῦ Πέτρου, τοῦ Παύλου, τῶν ἁλιέων, τῶν ἁπλοϊκῶν ψυχῶν. Λένε γιὰ τὸ μεγάλο Γάλλο μαθηματικὸ Πασκάλ, ὅ­τι θαύμασε σὲ χωριὸ τῆς Βρετάνης ἕνα χωρικὸ τὴν ὥρα ποὺ προσευχόταν, καὶ εἶπε· Δὲ θέλω τὴν ἐπιστήμη, δὲ θέλω τὴ φιλοσοφία· θέλω τὴν πίστι τῶν χωρικῶν τῆς Βρετάνης!
Χριστέ ―ἂς ποῦμε ἐμεῖς―, δὲ θέλουμε τὰ ψεύτικα φῶτα, τὴ ματαιότητα, τὰ πλούτη τοῦ κόσμου· δῶσ᾽ μας τὴν πίστι τῶν ἀποστόλων, τὴν πίστι τῶν μαρτύρων, τῶν ἁγίων πατέρων καὶ τῶν προγόνων μας. Χριστέ, «πρόσθες ἡ­μῖν πίστιν» (Λουκ. 17,5). Χωρὶς αὐτὴ δὲ ζοῦμε.
Ἀνοῖξτε, ἀγαπητοί μου, τὸ Εὐαγγέλιο, τὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων, τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου. Καὶ στὸ θεμελιῶδες ἐρώτημα «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;», ποὺ ἀπευθύ­νει καὶ σ᾽ ἐμᾶς ὁ Χριστός, κάθε ψυχή, κ᾽ ἐγὼ ὁ ἐπίσκοπος κ᾽ ἐσεῖς, ν᾽ ἀπαντήσουμε ὅπως ὁ Πέτρος· Ναί, Κύριε, πιστεύω ὅτι σὺ εἶσαι «ὁ Χριστός, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 29-6-1969 Κυριακὴ πρωί)

________________

ΣΕΡΒΙΚΑ

___________________

Свети апостоли Петар и Павле

КРИЗНО ПИТАЊЕ

Данас је драги моји  празник врховних апостола Петра и Павла, а сутра  је Сабор светих  дванаест апостола.
Апостоли су звезде на духовном небу, реке Духа, стубови Цркве која се зато и назива апостолска. Да ли да их похвалимо? Нисмо достојни. А  њима нису ни потребне похвале. Они су имали посебне благослове и примили су посебне дарове  за своје дело.
Заиста је задивљујуће да су они потицали из различитих домовина и да је свако од њих имао различит карактер, а ипак су били уједињени. Црква их опева као „раздвојени телесно а  уједињени у Духу“ (стих. веч. 11 јул). Дванаест тела али једна душа, један дух, једна мисао, један осећај.
Шта је то што их је уједињавало? Лице нашег Господа Исуса Христа, вера у Христа. Веровали су неклонуло. И ми кажемо како верујемо али наша вера се не може упоредити са вером апостола.
О тој апостолској вери, дозволите ми, драги моји да кажем неколико речи. О вери нам говори данашње Јеванђеље.

* * *

Господ је, каже Јеванђеље са дванаест ученика отишао у престолницу. У великим се градовима скупља све лоше. И у Јерусалиму је било гнездо Анино, Кајафино и Пилатово. Одаљио се дакле и ишао је према пустињским крајевима „Кесарије Филипове“  (Мат. 16,13). Далеко од буке градова, близу природе, која човека приближава Богу, тамо где се само чује шушкање лишћа, песма  славуја  и течење реке, у незагађеној творевини, у пустињи, тамо се дух умирује.
Тамо је и Христос ходајући, поставио ученицима једно питање. То је најтеже питање од чијег одговора зависи срећа или несрећа човечанства. Поставио је једно питање, које нас не оставља равнодушним. Одговориле су на то питање претходне генерације након упорних борби, одговориће на то питање и будућа поколења. На то питање је позвано  да одговори и наше поколење. И ти си данас позван хришћанине, данас одговори а после твога одговора ћу те извагати, проценићу да ли си хришћанин.
Које је то питање поставио Исус, апостолима: „Шта о мени говоре људи?“,“ Шта мисле о мени људи?“. Како  су апостоли одговорили на то питање? Они су били народна деца, рибари, занатлије  и мали трговци, живели су  међу народом, слушали су одјек, коментаре и утиске које је стварала реч Христова. Зато што свака јавна личност прима критику , немогуће је да избегне коментаре. И одговорили су.
Учитељу, рекли су, народ те не сматра неким обичним човеком,  кажу да си  велики човек. Неки говоре да си Јован Претеча, који је узбуркао Јордан, други говоре да си пророк Илија, који је затворио небеса, трећи говоре да си Јеремија, ватрени проповедник истине Божије, или неки од великих пророка.
Христос није био задовољан одговором, и сада поставља главно- кризно питање: „А ви моји ученици,  шта ви кажете ко сам ја?“. Добро тако мисли свет, такву представу свет има о мени, сматрају ме великим човеком али ви шта кажете ко сам ја? (Мат. 16,15). Потпуна тишина је испунила шуму. И тамо испод звезда небеских  дат је и одговор.
Ученици су дирнути, клонули. Одговарају сви заједно. Нису апостоли тамо нека маса они су уједињено братство. Одговара у име свих врховни апостол Петар, он постаје уста свих апостола. Ми, Господе, каже те не сматрамо само великим човеком ми те сматрамо вишим од великих људи Старог завета, верујемо да  „Ти си Син Бога живога“ (Мат. 16,16).
Тада  се Христос „обрадова духом“, похвали одговор. Благо теби  Петре, ти који си рибар и који ниси читао књиге филозофске , пронашао си кључ истине, која је вера у Христа. Ти си блажени јер је то што си рекао исход људских мисли, то је стена на коју ће се ослонити моја Црква, то није људска измишљотина, то је осветљење Светога духа, откровење мога небеског Оца. „Благо теби, Симоне, сине Јонин! Јер тело и крв не открише ти то, него Отац мој који је на небесима“. (Мат.16,17). Какве речи! Ко чита Јеванђеље  и не плаче, није достојан да се назове човеком.

* * *

После тога шта му говори: „А и ја теби кажем да си ти Петар, и на томе камену сазидаћу Цркву своју, и врата пакла неће је надвладати. „ (Мат. 16,18). Мноштво порука је било у то мало речи.
Вредност неке грађевине није толико у зидовима и у крову колико у темељу. Кућа која има чврст темељ, не боји се река, олуја и земљотреса. Као дакле свака кућа што има темељ, исто тако на сличан начин и Црква је грађевина, коју је саградио Бог, а њен темељ  је Христос. Он је „Алфа“ и „Омега“ значи први и последњи“ (От. 22,13). Он није само савршен човек, Он је и савршен Бог, Богочовек. То је рекао Петар: „Ти си Син Бога живога“. И на „камену“ , на тој чврстој истини је утемељена Црква.
Латини изопачују смисао овога дела и говоре да је „камен“ сам Петар. То је погрешно учење. „Петра-камен“ је вера коју је проповедао Петар, вера у божанство Христово. Погрешно тумаче паписти овај део, желећи да на њему подупру папино првенство. Исправно тумачење су дали очеви Цркве. „Ти си Петар а твоја вера је камен на коме ћу саградити моју Цркву, која ће остати непобедива и неуништива од сила ада“.
Која је то Црква? Црквом често називамо и грађевину храма. Грађевина  може пропасти временом од неког земљотреса или напада безбожника, а може се срушити и претворити у рушевине. Међутим Црква Христова,и  када би се срушили сви храмови остаје неуништива. Црква није зграда или  зидови. Знаш ли шта је Црква? Видиш ли мајку са малим дететом у наручју, да изговара „Христос“ и „Господе помилуј“? Видиш ли оно дете и оног младог човека како се супротстављају?Видиш ли онога старца који се долази причестити са коленима која клецају? Видиш ли онога радника, земљорадника, научника, професора, официра, владара који држе Јеванђеље, слушају глас савести, крсте се, клече пред петрахиљем? То је Црква. Ко се крстио у име Свете тројице, верује у Христа и држи заповести Господње, то је Црква. Црква је у срцима. Тамо је бацила своје корење, и не боји се никакве олује ни прогона. И ако се отвори пакао и изађу сви демони да се боре, Црква ће остати у векове, векова.

* * *

Данас оно што је права реткост није злато него вера. То је рекао Христос: „ Али Син Човечји када дође, хоће ли наћи веру на земљи?“ (Лука 18,8). Од стотину људи питање је да ли један верује.  Друга лажна „верујем“ преовлађују. Међу њима као небески светионик уздиже се Црквино „Верујем“ , и „верујем“ Петрово, Павлово, рибара и  једноставних душа. Кажу за великог француског математичара Паскала, да се дивио у једном британском селу једном мештанину док се молио и да је рекао: „ Не желим науку, не желим филозофију, желим веру британских сељака!
Христе – кажимо и ми- , не желимо лажна светла, пролазност,  светско благо , дај нам веру апостолску, веру мученика, светих отаца и наших предака. Христе, „Дометни нам вере!“ (Лука. 17,5). Без ње не можемо живети.
Отворите драги моји Јеванђеље, Дела апостола, посланице Павлове, читајте. На основно питање: . „Шта о мени говоре људи?“, које Христос поставља свакој души, и ја као епископ и ви, да одговоримо као Петар: Да, Господе, верујем   „Ти си Син Бога живога“. Амин.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Беседа Митрополита Флорине о. Августина Кандиота у светом храму Светог Пантелејмона,Флорина, 29-6-1969 недеља ујутру)

The Holy Scriptural Orthodox Tradition of “Sarandismos”

The Apostolic Orthodox Tradition of “Sarandismos” (The Service of 40th Day Blessing of birth givers) is a special 40 Day period of a new mother’s self-enclosure in her home after child-birth. This is an Ancient Liturgical Act of our Holy Orthodox Church and traces back to Mosaic Law, practiced in imitation and special honour of the Holy Mother of God, the Most Holy Theotokos and Ever-Virgin Mary. Even she herself, after giving birth to Christ, remained enclosed for 40 Days and only after that period was completed, she brought the Divine Infant to the Holy Temple and placed Him at the Hands of the Holy Priest St Symeon. This event was rightfully elevated to a Great Theomitoric Feast of the “Ypapandi” = The Annunciation of Christ, which in all accuracy consists of the True Orthodox ‘Mother’s Day’. It portrays the perfect example of a Sacred Image of the Most Holy Mother which brings her Child to the Temple and dedicates it to God in all gratefulness that children are not really ours but God’s. Thus, the Tradition of Sarandismos is an exceptional tribute to Motherhood. The ancient medical term for Sarandismos is “loheia” and a woman during medical confinement of her bed is called “lehona”. In the science of medicine ‘Loheia’ is the 40 day period during which the female organism attempts to reinstate itself to the condition that it was prior to pregnancy.

The very first thing that we must point out is that these Orthodox Traditions are not «man-made» or «human teachings» as heretics accuse us. Holy Scripture commands us to «stand fast, and hold the traditions which you have been taught, whether by word or letter.» (2Thess. 2, 15) These are sacred traditions initially practiced by very sacred people under divine inspiration. «Holy men of God spoke just as they were moved by the Holy Spirit.» (2 Peter 1, 21) It is God the Holy Spirit that guides the Church to all Truth (John 16, 13) These sanctified persons found great favour by God, received holy information and confirmed that it is in fact pleasing to God.

It is therefore a very daring and anti-Christian stance to oppose these traditions, to attack believers and degrade their faith and adherence. It is far better, fairer and safer for someone to say: «Since it is recorded in the history of the First Apostolic Church, I do accept it, but I myself cannot practice this» or «I don’t have the strength, the capacity, the ability or the intention to follow such thing» instead of cunningly devising evil excuses saying that it is supposedly «not Scriptural or not important for God or man-made». The truth is that Holy Scripture abundantly denotes the importance of motherhood, childbirth (and the sacred traditions surrounding it) are heavily important not only for her spiritual growth, but her very salvation: “A woman will be saved through bearing children, if she continues in faith and love and holiness, with modesty”. (1 Tim. 2, 15) Sarandismos is a gracious part and extension of these saving virtues.

During the 40 day period of Sarandismos, the mother remains enclosed in her home with special dedication and focus on her child as well as on God Who gifted her that child. No visiting by family, relatives or friends is allowed and the mother is not blessed to exit her home at all, unless there is a serious medical issue or a life-threatening need. All other contemporary forms of communication are not forbidden, such as telephone calls, emails etc, as long as they are done within the need of human support and comfort, not chit-chatting, gossiping and trivial spreading of rumours, scandals and slander.

The mother devotes to prayer and chants joyful Orthodox Psalms with her infant in her arms and tries to follow the fasting, (on the normal fasting days Wednesdays & Fridays) only with the blessing of her spiritual father, as she must be assured that fasting does not affect breast-feeding in any way as there are many non-dairy foods which highly assist in breast-feeding (the mother is very highly recommended if possible to keep breast-feeding for as long as she can –even if it is for one year- and not rush to replace it with formula milk if there is no need). She also takes the chance to read various spiritual books (especially Christian Orthodox material) on how to raise children with the fear of God and how both parents can come closer to Christ & His Church. There is no such thing as Half Sarandismos, (20 days) but only the full 40 day period.

Sarandismos is entirely an issue of Faith and forms a special aspect of Spiritual Life. Although it is evidently God’s will, our Mother Church does not strictly or forcefully impose this. Our Holy Orthodox Church leaves this to the good will, the level of faith and strength of determination of each individual mother. Rest assured that any woman who willingly and gladly follows this, has immense special blessings to gain for herself, her infant and her husband too. Therefore our criteria of wanting to follow such practice are critically important as there should be no trivial or just customary purposes behind this very important implementation. Also, there should be no intentions of wanting «to show off our spirituality» or promote one’s self as a “good Christian” or keeper of traditions. A spirit of humbleness and a pure love for God are the only blessed, praiseworthy and exemplary motives.

The Actual Service of the “First Church Attendance”= “Protos Ecclisiasmos” in the “Efholoyion” (Book of Priest’s Prayers & Services) states that the Mother (always accompanied by her husband of course) attends Church for the first time “to be cleansed from every sin and every defilement of the servant of God” (Leviticus 15, 22-33) where she brings the infant to Church for the first time and dedicates it to the Holy Temple of God for the glory of God, as a sacrifice that is pleasing to God. It is important and proper that both parents specifically attend this service and not just the mother alone, as wrongly practiced today. There, the mother obtains the blessing to receive Holy Communion once again, but only her, not the child yet. The infant can only receive Holy Communion once it is Baptised and Baptism is strongly urged by our Holy Fathers to take place, no longer than 6 months, but as soon as possible immediately after the Baptism (we do not “Christen”, the term “Christening” is a Western Papal erroneous term. We Orthodox exclusively use the term “Baptism” which is an Early Christian Scriptural term maintained by Christ and The Apostles, from the Greek verb “vaptizo” which means “to fully immerse someone in water”)

The very first question, in all good intention, that may naturally arise, is “why and how can the woman be considered “unclean” since the menstrual flow and childbirth are a natural process by God’s will”?

Although the question is logical and the mindset valid, it is deeply sad to hear this when it sometimes unfortunately comes from some ‘academic’ theologians, uneducated priests or Ecumenist Modern Bishops or Archbishops, especially when they make unacceptable inaccuracies by public statements that “any prayers and references to a woman being ‘unclean’ should be totally removed from our Church books and services” and other disturbing statements such as “our Liturgical Texts and Sacraments should be “corrected”… How profoundly deplorable…

We must clarify and underline in advance that we are not promoting any disrespect to our highly respectful Clergy and consciously avoid falling in to the cursed sin of “ierokatigoria” = speaking against priests. The above references to Bishops are only made because these statements were made in public, at very large scale. It is imperative that we must be very discerning in what we sometimes hear and always get an opinion from an experienced Holy Elder, just as the “Yerontikon” sternly recommends us. Leaders themselves must be very cautious when making such public statements, because the scandal could be so great that it becomes extremely difficult to restore and re-gather those confused souls that are later “snatched” by heretical wolves at the first given chance. Our responsibility is immense with devastating consequences. Orthodoxy is not a system of false, fabricated traditions nor is our Faith subject to the pseudo-piety and barren ethics of any (rare) Ecclesiastical Leaders.

Now to the answer:

This “uncleanness” or “contamination” is not of an ethical or sinful nature. God and His Church are not considering the woman sinful or shameful, therefore she should feel no guilt about it at all. Saint John Chrysostom precisely exclaims: “There is nothing unclean within any natural process!” In his Hermeneutic Commentaries on Leviticus, he strongly opposes the notion of ethical uncleanness in a very apologetic way and not only underlines the preventing aspects of infections but also implies and condemns the defilement of adultery which was often committed under the pretext of men supposedly wanting to refrain from any contagiousness and cunningly resorting to sin.

Our Holy Orthodox Faith is a living revelation of Truth and Exposition of Sacred Tradition that is feasible and fair. According to the Old Testament (Gen. 3, 16,  Leviticus 15, 22-33) which was not cancelled but completed and is still the Word of God and valid Part of Holy Scripture, and according to the All-Wise Holy Fathers, God allowed the menstrual flow as well as the birth-pains to take place after the fall of man, as a consequence of their disobedience towards their Creator, along with many other serious distortions of nature that tragically eventuated as a spiritual chastisement. After childbirth, the woman’s body experiences some unpleasant changes, human nature undergoes some form of corruption, defilement and distortion, especially with all the excessive blood flow, internal and external, liquids, infections, chemicals and pharmaceuticals used etc.. Her mental and psychological state also endures some radical changes and both parents, both “Syzigi” (an ancient Greek Biblical Greek term which means “co-bearers” of the same load and “Syzigia” to carry a burden together) share the load of these life-changing occurrences as well as the load of various other good and bad experiences during and after birth. Not only the Holy Fathers, but even doctors themselves globally testify that a woman is not yet clean straight after child-birth, that is why they even suggest that the couple refrains from coming together at least for a couple of weeks in order for genital sterilisation to be completed.

The Pioneering Book called “The Holy Rudder” = “To Ieron Pedalion” (a Complete Collection of all Decisions by All Ecumenical and Local Councils) is of paramount importance and vast validity for the Orthodox Church. There, Saint Nicodemus of Holy Mountain mentions these truths, and in rhetoric form asks the same question himself: “Why does God call a woman in her monthly, ‘unclean’? It seems that the blood flow itself, being a natural procedure, is not really a sin or (ethical) uncleanness”. It is an educational, biological and physical uncleanness to avoid contamination and prevent any possible infection. Saint Isidoros Pilusiotis makes special interpretation of these spiritual measures and restrictions, and clearly defines them as “educational measures of catharsis and sanctification”. Also in a very Early Christian Book of the 1st Century, “The Apostolic Orders” we find: “Not even the lawful marital relationships or the Wed-Bed nor the ‘flowing of blood’ can defile human nature and separate man from the Holy Spirit apart from evil, sin, impiety and ungodliness”. Yet, no Saint, Holy Father or Ecclesiastical Write ever opposed the order of Sarandismos, but they all firmly urged the faithful to safe keep it and thus it has been preserved till today. Other Great Saints such as St Dionysios Archbishop of Alexandria-the Confessor (Canon B’ 260AD), St John the Nisteftis, St Timotheos Archbishop of Alexandria, even the recent great Saints such as Saint Kosmas the Aitolean, St Nektarios, the Holy Elders St Porphyrios, St Paisios, along with all the Great Ascetic Women Saints of our times, all gave the same non-conflicting, harmonious sacred guidelines to women that sought their valuable advice and most valuable blessing.

I was very moved and taken by awe to personally witness a lady who once asked the former Holy Bishop of Florina, Augoustinos Kantiotis, if she was allowed to enter the Church whilst on her monthly, and he replied in his characteristic loving austerity: “My child, you are not even allowed to kiss my hand, not that I am anything special, we are unworthy servants but it’s the Priesthood that we have, you understand? Not only you cannot light a candle, kiss an icon or receive the ‘Antidoron”, but strictly speaking, you are not allowed to even come to the temple. We don’t say these things to degrade you women or throw you in despair, this ‘uncleanness’ is of a legal, educational nature, not ethical, you understand?”

The whole 40 day process of Sarandismos is an extended “askisis”= an extremely beneficial spiritual exercise of ascetic silence and rejuvenating stillness, a good form of experiencing “monastic” isolation, a very blessed chance of remoteness, a trial of patience, a test of ego and an assessment of obedience. It is not an easy thing, but not impossible. For those who truly believe, “with God’s help everything is possible” (Mark 10, 27). Sarandismos is a pure test of faith. We eagerly submit and happily obey God’s will in order to oppose and “correct” the former disobedience by Eve. We accept this “penance” without evil objection or worldly suspicion, trusting in God’s wisdom and with steadfast hope in His great mercy. After the 40 day period of preparation, the mother re-enters the Church and restores that distortion, approaching the Sacramental Communion of the Church of God in all blessing and readiness.

Our very own Orthodox grandmothers and ancestors (which some modern theologians are very sarcastic of) have never had any issue with observing these matters and would never take any offense to these “prohibitions”. Although they were illiterate and had no theological knowledge, yet, throughout the ages, they would very humbly, remarkably and impressively express that “we really like to keep our sacred traditions, we just love to do the right thing by God! We have never thought or imagined or even intended to ever change the Gospel of Christ! That’s why we see no insult to be excluded from priesthood. We are already ‘priestesses’ and ‘Deaconesses’ in act, in sacrifice, within our blessed Home-Church, the ‘Kat’ Oikon Ecclesia!”

I think this is a very good powerful lesson for all of us, including males, monks, priests and Bishops. Rejoice. Hairete.

Monk Nicodemus

Τῶν ἁγίων Ἀναργύρων
1 Ἰουλίου

NEAΡΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΡΓΑΤΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ο ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, αὐ­τὸς δηλαδὴ ποὺ δὲν συναισθάνεται τὶς ἁμαρτίες του καὶ δὲν μετανοεῖ ―γιατὶ ὅ­λοι εἴμεθα ἁμαρτωλοί, ἀλλὰ ἄλλος μετανοεῖ καὶ ἄλλος δὲν μετανοεῖ―, ὁ ἁμαρτωλὸς λοι­πὸν ποὺ δὲν μετανοεῖ κατὰ τὴν ἁγία Γραφὴ μοιάζει μὲ ἕνα χωράφι χέρσο καὶ ἀκαλλιέργητο, ποὺ εἶνε γεμᾶτο ἄγρια χόρτα, ἀγκάθια καὶ φίδια. Εἶνε γῆ «ἐγγὺς κατάρας», ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. 6,8). Ἀντιθέτως ὁ ἅγιος εἶνε σὰν τὸ καλλιεργημένο χωράφι, σὰν τὴν «καλὴ γῆ» ποὺ λέει ἡ παραβολὴ τοῦ σπορέως, ὅπου ὁ σπόρος ἀποδίδει ἀλλοῦ τρι­άν­τα, ἀλλοῦ ἑξήντα, κι ἀλλοῦ ἑκατὸ φορές (Ματθ. 13,8· Μᾶρκ. 4, 8). Ὁ ἅγιος εἶνε ἕνας ἐκ­λεκτὸς κῆ­πος τοῦ Θεοῦ. Κι ὅσο εὐχάριστο εἶνε νὰ περπατάῃ κανεὶς μέσα σ᾽ ἕνα περιβόλι, τόσο εὐ­χά­ριστο εἶνε νὰ διαβάζῃ τοὺς βίους τῶν ἁ­γίων· εἶνε περιβόλια πνευματικά.
Ἕνα περιβόλι πνευματικὸ εἶνε σήμερα καὶ οἱ ἅγιοι ποὺ ἑορτάζουμε, οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός. Καὶ ὅπως ὅταν πηγαίνουμε σὲ περιβόλι διαλέγουμε λουλούδια καὶ φτειάχνουμε ἕνα ὡραῖο μπουκέτο, ἔτσι καὶ σήμερα, περιδιαβάζοντας στὸν βίο τῶν δύο αὐτῶν ἁγίων, θὰ κόψουμε μερικὰ πνευματικὰ ἄνθη γιὰ νὰ σχηματίσουμε μιὰ ἀνθοδέσμη.

* * *

❀ Τὸ πρῶτο λουλούδι – πρῶτο δίδαγμα ποὺ παίρνουμε ἀπὸ τὸν βίο τῶν ἁγίων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ, εἶνε ἡ ἀγάπη, ὅπως τὴν περιέγραψε ὁ ἀπόστολος Παῦλος σήμερα στὴν ἀ­ποστο­λικὴ περικοπή (Α΄ Κορ. 12,27–13,8· βλ. 13,1-8). Εἶ­χαν μεταξύ τους ἀγάπη. Ἦταν ἀδέρφια, ἀπὸ μιὰ μάνα κ’ ἕνα πατέρα. Φτάνει ὅμως αὐτό;
Ἡ ἀγάπη τοῦ αἵματος δὲν εἶνε σταθερά. Ἔ­χου­με πολλὰ παραδείγματα· ἀδέρφια, ποὺ γεν­νή­­θηκαν ἀπὸ τὴν ἴδια μάνα καὶ βύζαξαν τὸ ἴδιο γάλα καὶ ἀνετράφησαν μέσα στὸ ἴδιο σπίτι, πῆ­γε κατόπιν ὁ ἕνας νὰ βγάλῃ τὸ μάτι τοῦ ἄλ­λου. Μᾶς λέει καὶ ἡ ἁγία Γραφή, ὅτι ὁ Κάιν καὶ ὁ Ἄβελ ἦταν ἀδέρφια· ἀλλὰ ὁ Κάιν φθόνησε τὸν Ἄβελ καὶ τὸν σκότωσε. Ἀπὸ τότε ἀ­δελφοὶ μισοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Χθὲς στὴ Φλώ­ρινα ἕνας ἀδελφὸς ἔκανε ἔ­ξωσι, πέταξε ἀπὸ τὸ πατρικὸ σπίτι στὸ δρόμο τὸν ἀδελφό του μὲ πέντε παιδιά. Προχθὲς πά­λι ἦρθε στὴ μητρόπολι κάποιος ἄλλος ποὺ ἔ­λεγε ὡραῖα λόγια. Κόντεψα νὰ πιστέψω ὅτι εἶνε καλὸς ἄνθρωπος. Μοῦ λέει μετὰ ὁ ἄλ­λος· «Δὲν τὸν ρωτᾷς, πόσο καιρὸ ἔχει νὰ μιλή­σῃ μὲ τὸν ἀ­δερφό του; Στὸ ἴδιο χωριὸ κάθον­ται, κοντὰ εἶνε τὰ σπίτια τους, Χριστούγεννα ἔρχονται – Μεγάλη Παρασκευὴ ἔρχεται – Λαμ­πρὴ ἔρ­χεται, μεγάλες ἡμέρες, καλημέρα δὲν τοῦ λέει». Λέω· ―Εἶνε ἀλήθεια αὐ­τό; ἐσὺ φαί­νεσαι Χριστιανός· μὲ τὸν ἀδερφό σου δὲ μι­λᾷς; ―Ἄ, λέει, μ᾽ ὅλο τὸν κόσμο μιλάω, μὲ τὸν ἀ­δερφό μου ὄχι. ―Μὰ γιατί; ―Δὲν τοῦ μιλάω, ὅ,τι καὶ νὰ μοῦ πῇς. Προσπάθησα νὰ τοὺς συμφιλιώσω, στάθηκε ἀδύνατον.
Οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι ἦταν ἀδέρφια, ἀλλὰ ἐ­κεῖνο ποὺ τοὺς ἕνωνε δὲν ἦταν τὸ αἷμα, οὔτε τὸ χρῆμα, οὔτε τίποτε ἄλλο ὑλικό. Ἐκεῖνος ποὺ τοὺς ἕνωνε ἦταν ὁ Χριστός. Ὁ σατανᾶς χωρίζει, ὁ Χριστὸς ἑνώνει. Καὶ ὁ Χριστὸς πῆ­ρε τὰ δυὸ αὐ­τὰ ἀδέρφια καὶ τὰ ἔκανε μιὰ ψυ­χὴ καὶ μιὰ καρδιά. Ἀγαπημένοι στὴ ζωή, ἀγαπημένοι καὶ στὸ θάνατο, στὸ μαρτύριο καὶ στὴν πέρα τοῦ τάφου ζωὴ τῆς αἰωνιότητος. Εἶχαν ἀ­γάπη· ὄχι τόσο τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὴ σαρκικὴ συγ­γένεια καὶ τὸ αἷμα, ὅσο τὴν ἀγάπη ἀπὸ τὴν πνευματι­κὴ συγγένεια καὶ τὴν κοινὴ πίστι.
❀ Τὸ ἕνα λουλούδι λοιπὸν ἀπὸ τὸ ὄμορφο πε­ριβόλι τῶν ἁγίων εἶνε ἡ ἀγάπη. Τὸ ἄλλο ποιό εἶνε; Τί ἡλικία εἶχαν οἱ δύο ἅγιοι; Ἦταν γέρον­τες ἀσπρομάλληδες 80 – 90 χρονῶν; Ὄχι, ἦ­ταν νέοι, πάνω στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας τους. Ὑπάρχει ἡ ἰδέα, ὅτι ἡ θρησκεία εἶνε γιὰ τοὺς γέρους καὶ τὶς γριές, γι’ αὐτοὺς ποὺ ἑτοιμάζονται νὰ πεθάνουν. Αὐτὸ εἶνε λάθος. Ἡ θρησκεία μας εἶνε γιὰ ὅλους. Εἶνε καὶ γιὰ τὰ παιδιά, καὶ γιὰ τὶς γυναῖκες, καὶ γιὰ τοὺς ἄντρες, καὶ γιὰ τοὺς γέροντες· ἀλλὰ εἶνε καὶ γιὰ τοὺς νέους, καὶ πρὸ παντὸς γιὰ τοὺς νέους. Ἂν ἐ­πιτρέπεται ἡ ἔκφρασις, ὁ Χριστὸς εἶνε χρήσιμος γιὰ ὅλους. Ὅπως ὁ ἥλιος εἶνε χρήσιμος γιὰ ὅλους, καὶ γιὰ τὸ μικρὸ παιδὶ καὶ γιὰ τὸν μεγάλο, ἔτσι καὶ ὁ Χριστός. Δὲν ὑπάρχει καν­εὶς ποὺ μπορεῖ νὰ πῇ στὸν ἥλιο, Δὲν σὲ χρειάζομαι. Τὸν ἥλιο τὸν χρειάζονται καὶ ὁ βασιλιᾶς καὶ ὁ φτωχός, καὶ ἡ γυναίκα καὶ ὁ ἄν­τρας, καὶ ὁ μαῦρος καὶ ὁ λευκός, ὅλοι. Ἔτσι καὶ ἡ θρησκεία· εἶνε χρήσιμη γιὰ ὅλους, ἀλλ’ ἰδιαιτέρως γιὰ τοὺς νέους. Ὁ γέρος μοιάζει μὲ καράβι ποὺ ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα πλησιάζει νὰ ῥίξῃ τὴν ἄγκυρά του στὸ λιμάνι, στὴν αἰωνιότητα, ἐνῷ ὁ νέος τώρα βγαίνει ἀπὸ τὸ λιμάνι καὶ πρόκειται ν’ ἀντιμετωπίσῃ κύματα μεγάλα, τρικυμίες καὶ θύελλες, καὶ πρέπει τὸ καράβι του νὰ εἶνε ἐξωπλισμένο μὲ τὴν ἐλπίδα, τὴν πίστι καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀπόδειξις οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι· οἱ δύο αὐτοὶ ἀδελφοὶ ἀπὸ μικροὶ πίστευαν στὸ Χριστὸ καὶ ἔζησαν μὲ ἁ­γνότητα. Τὸ παράδειγμά τους μᾶς δείχνει, ὅτι καὶ οἱ νέοι ἔχουν ἀνάγκη τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ.
❀ Ἀγάπη λοιπὸν καὶ πίστι. Καὶ τέλος τὸ τρίτο λουλούδι ἀπὸ τὸ ὄμορφο περιβόλι τῶν ἁγίων. Τί ἦταν οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι, ἐγγράμματοι ἢ ἀ­γράμματοι; Δὲν ἦταν ἀγράμματοι. Ὑπάρχουν καὶ ἅγιοι ἀγράμματοι. Ἀλλ’ αὐτοὶ οἱ δύο ἦταν ἐπιστήμονες. Ἦταν γιατροί. Καὶ τί γιατροί, οἱ καλύτεροι στὴν ἐποχή τους. Ἄρρωστοι, ποὺ δὲ μποροῦσαν νὰ τοὺς θεραπεύσουν οἱ ἄλ­λοι γιατροί, ἔτρεχαν στὸν Κοσμᾶ καὶ στὸ Δαμιανὸ καὶ τοὺς ἔκαναν καλά. Πῶς; μὲ τὰ φάρμακα; Καὶ μὲ τὰ φάρμακα· ἔψαχναν στὰ βουνὰ καὶ στὰ λαγκάδια καὶ ἔβρισκαν θεραπευτικὰ βότανα. Παραπάνω ὅμως ἀπ’ ὅλα τὰ ἄλλα φάρμακα εἶχαν ἐκεῖνο ποὺ λέγεται θαυματουργὸς προσευχή. Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου θεράπευαν κά­θε ἀρ­ρώστια. Τί δείχνει αὐτό; Ὅτι ἡ θρησκεία δὲν εἶνε μόνο γιὰ τοὺς ἀγραμμάτους, ὅπως νομίζουν πολλοί. Αὐτὸ εἶνε λάθος. Ἐκ­θειάζουν τὴν ἐπιστήμη καὶ λένε, ὅτι οἱ ἐπιστήμονες δὲν πιστεύουν στὸ Θεό. Ψέμα εἶνε αὐτό. Γιατί; ποιούς θεωροῦν ἐπιστήμονες; Ὅ­σοι παίρνουν ἕνα δίπλωμα καὶ κατόπιν κλεί­νουν τὰ βιβλία καὶ παίζουν τάβλι, καὶ κατόπιν βγαίνουν καὶ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, δὲν εἶνε ἐπιστήμονες. Ἐπιστήμονες εἶνε αὐτοὶ ποὺ κάθονται μέρα – νύχτα καὶ διαβάζουν. Αὐτοὶ λοιπόν, οἱ ἀληθινοὶ ἐπιστήμονες, πιστεύουν στὸ Θεό. Καὶ ἔχουμε τέτοιους ἐπιστήμονες, ἀστρονόμους, φυσικούς, μαθηματικούς καὶ ἄλλους, ποὺ πιστεύουν στὸ Θεὸ ὅπως ἕνας χωρικὸς κ’ ἕνας τσοπάνος.
Θέλετε ἕνα παράδειγμα; Στὶς ἡμέρες μας ἔγινε ἡ μεγάλη κατάκτησις, ὁ ἄνθρωπος πῆγε στὸ φεγγάρι. Πῶς πῆγε; Μὲ πύραυλο, ποὺ προωθοῦσε τὸ διαστημόπλοιο. Τὸν πύραυλο ποιός τὸν ἐφεῦρε; Ἕνας ἐπιστήμονας. Πῶς λέγεται; Ἂς ποῦμε τὸ ὄνομά του, μολονότι στὴν ἐκκλησία δὲν κάνει νὰ λέμε ὀνόματα ξένων ἀνθρώπων ἀλλὰ μόνο τὰ ὀνόματα τῶν ἀ­ποστόλων καὶ τῶν ἁγίων. Μπράουν λέγεται καὶ εἶνε Γερμανός. Ἔ λοιπόν, αὐτὸς πιστεύει! Πέρσι – πρόπερσι ἦρθε καὶ στὴν Ἑλλάδα. Πῆγε σ’ ἕνα νησάκι στὸ Αἰγαῖο πέλαγος, στὴ Μύκονο, ὅπου μαζεύονται καὶ χαίρονται τὴ θάλασσα χιλιάδες τουρίστες. Τὴν Κυριακή, ὅ­ταν χτύπησε ἡ καμπάνα, κανείς ἀπὸ αὐτοὺς δὲν πῆγε στὴν ἐκκλησία· πῆγαν στὴ θάλασσα. Αὐτὸς πῆγε καὶ σὰν μικρὸ παιδὶ ἄκουγε τὴ θεία λειτουργία. Κατόπιν τὸν ρώτησαν· ―Μὰ πιστεύεις ἐσύ; ―Μάλιστα, εἶπε· μετὰ τὶς ἀνακαλύψεις αὐτὲς πιστεύω στὸ Θεὸ ἀκόμη περισσότερο… Καὶ δὲν εἶνε μόνο αὐτός, εἶνε καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἐπιστήμονες ποὺ πιστεύουν.
Καὶ στὴν πατρίδα μας ὑπάρχουν ἐπιστήμονες καὶ φοιτηταὶ πιστοὶ στὸ Χριστό (μαθηματικοί, γιατροί, φιλόλογοι κ.λπ.). Ἐργάζονται καὶ σπουδάζουν μέσα σὲ μεγαλουπόλεις, ποὺ εἶνε μιὰ κόλασις, Σόδομα καὶ Γόμορρα, καὶ ὅ­μως πιστεύουν βαθειὰ στὸ Θεό.

* * *

Τρία πράγματα λοιπόν, ἀγαπητοί μου, διδά­σκουν σήμερα οἱ ἅγιοι Ἀνάργυροι. Τὸ πρῶ­το, νὰ ἔχουμε ἀγάπη, διότι ὅλοι εἴμεθα ἀδέρφια. Τὸ δεύτερο, νὰ ἔχουμε, οἱ νέοι πρὸ παν­τός, ἁγνότητα καὶ καθαρότητα. Καὶ τὸ τρίτο, ὅ­τι τὰ γράμματα δὲν ἀπομακρύνουν τὸν ἄν­θρω­­πο ἀπὸ τὸ Θεό, ἀλλὰ τὸν φέρνουν πιὸ κοντά του.
Ἡ πίστις καὶ ἡ ἁγιότης δὲν ἦταν μόνο «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ». Καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ μέχρι συντελείας τοῦ κόσμου δὲν θὰ ἐκλείψουν. Μπορεῖ πολλὰ νὰ συμβοῦν, καὶ τὰ ἄστρα νὰ πέ­σουν, καὶ τὰ ποτάμια νὰ ξεραθοῦν, καὶ τὰ βουνὰ νὰ λειώσουν, καὶ τὰ πάντα ν’ ἀνατραποῦν, ἀλλὰ ποτέ ποτέ δὲν θά ’ρθῃ ἡμέρα ποὺ νὰ μὴν ὑπάρχουν Χριστιανοί. Πάντοτε θὰ ὑ­πάρ­χουν ἄνθρωποι ποὺ θὰ πιστεύουν στὸ Χρι­σ­τὸ καὶ θά ’νε ἕτοιμοι νὰ παίξουν καὶ τὴ ζωή τους κορώνα – γράμματα, ὅπως ἔκαναν οἱ ἅ­γιοι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός, τῶν ὁ­ποίων οἱ πρε­σβεῖες εἴθε νὰ εἶνε μαζί μας πάν­το­τε, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(«Ομιλία του Μητροπολίττου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό των Ἁγίων Ἀναργύρων Περάσματος – Φλωρίνης Δευτέρα 1-7-74)

______________

ΣΕΡΒΙΚΑ

________________

Свети Бесребреници – Козма и Дамјан
14/1 Јул

МЛАДИ НАУЧНИЦИ КАО ЈЕВАНЂЕЉСКИ МИСИОНАРИ

Грешни човек, драги моји, тај дакле који не осећа своја сагрешења и не каје се – зато што смо сви грешници, али неко се од нас каје а неко не каје, грешник дакле који се не каје по Светом писму сличи њиви трновитој и необрадивој, која је пуна дивљих трава, трња и змија. То је земља која  „није далеко од проклетства“, као што каже апостол Павле (Јевр. 6,8). Супротно од тога светитељ је као обрадива земља, као „добра земља“, како нам каже прича о сејачу и семену, где семе негде даје род од по  тридесет, негде шездесет, а негде сто (Матеј. 13,8 и Марко. 4,8). Светитељ је један изабрани врт Божији. Колико је угодно да неко хода кроз неки леп врт, толико је угодно и да неко чита животописе светитеља  који су духовни вртови.
Један духовни расадник данас су и светитељи које прослављамо данас, свети Бесребреници Козма и Дамјан. Као када идемо у расадник  и бирамо  лепо цвеће и правимо један леп букет, тако и данас, читајући животопис ова два светитеља, убраћемо неке духовне цветове од којих ћемо начинити један букет.

Први цвет – прву поуку коју узимамо из живота ова два светитеља Козме и Дамјана је љубав, као што је описао апостол Павле данас у апостолској причи (А. Корић. 12,27-13,8 и 13, 1-8). Имали су љубав међу собом. Били су браћа, од једног оца и једне мајке. Да ли је то довољно?
Љубав по крви није стабилна. Имамо пуно примера, браћа, која су рођена од исте мајке и која су дојена истим млеком и отхрањена у истој кући, на крају су један другом око ископали. Говори нам Свето писмо, да су Каин и Авељ били браћа, да је Каин био љубоморан на Авеља и да га је убио. Од тада браћа мрзе један другог. Јуче у Флорини један брат је починио злочин, бацио је са балкона родитељске куће свога брата са петоро деце. Прекјуче опет је  дошао у нашу митрополију један слаткоречиви човек. Скоро смо поверовали да је добар човек. Касније ми неко рече: „ Да ли си га питао, колико дуго није причао са својим братом?“ У истом селу су живели, близу су им куће, долази Божић, долази Велики Петак, долази Пасха, велики дани, добар дан он брату своме не пожели. Кажем: – Да ли је то истина, питам га, ти ми изгледаш као хришћанин, говориш ли са својим братом? – А, одговара ми, са свим светом причам али са својим братом не. – Али зашто питам га? – Нећу са њим говорити шта и да ми кажеш. Покушао сам га помирити са братом, али је то било немогуће.
Свети бесребреници су били браћа, оно што их је спајало није била крв, ни новац, ни нешто друго материјално. Оно што их је уједињавало је био Христос. Док сатана раздваја, Христос уједињује. И Христос је узео два брата и од њих начинио једну душу и једно срце. Били су у љубави за живота а и након смрти, у мучењу  и у животу вечном. Имали су љубав међу собом, не толико телесну љубав, рођачку и крвну, колико више  духовно сродство и заједничку веру.
Један цвет из лепог расадника ових светитеља је љубав. Који је други цвет? Колико година им је било? Да ли су били седи старци од 80 и 90 година? Не, били су млади, у цвету своје младости. Постоји неко веровање да је религија за старце и старице, за оне који се спремају за смрт. То је погрешно. Наша религија је за све. Она је и за децу, и за жене, и за мушкарце и за старце, али је и за омладину, пре свега је за омладину. Ако ми дозволите израз, Христос је користан свима. Као што је сунце корисно свима, и за малу децу и за одрасле, тако  и Христос. Не постоји нико на овоме свету ко може рећи сунцу: „ниси ми потребно“. Сунце је потребно и цару и сиромаху, и женама и мушкарцима, и црнима и белима, свима. Тако је и религија  корисна свима, посебно младима. Стари човек сличи броду који ће  из часа у час бацити своје сидро у неку луку, у вечност, док млад човек сада излази на море и треба да сусретне велике валове, олује и непогоде, и треба његов брод да је наоружан надом, вером и љубављу Божијом. Доказ за то су свети Бесребреници, ова два брата, од малена су веровали у Христа и живели су чедно. Њихов пример нам показује, да је и младима потребна вера у Христа.
Дакле љубав и вера. И на крају трећи цвет из овог лепог светитељског расадника. Шта су били свети Бесребреници, неписмени или писмени? Нису били неписмени. Постоје и  писмени светитељи. Њих двојица су били научници. Били су лекари, какви лекари, најбољи у њихово време. Болесници, које нису могли излечити други лекари, трчали су Козми и Дамјану и они су их лечили. Како? С лековима? Са каквим лековима? Тражили су по брдима и долинама и проналазили су исцелитељске траве. Изнад свих других лекова имали су оно што се зове чудотворна молитва. У име Исуса Христа Назарећанина исцељивали су сваку болест. Шта нам то казује? Да религија није само за неписмене, као што многи мисле. То је погрешно. Они обезбожују  науку и говоре да научници не верују у Бога. То је лаж. Зашто? Кога они сматрају научницима? Оне који узимају диплому и после затварају књиге и играју тавлу а  касније излазе и говоре да не постоји Бог, то нису  научници. Научници су они који сваки дан, дан-ноћ читају. Они су дакле  истински научници, верују у Бога. Имамо такве научнике, астрономе, физичаре, математичаре и друге, који верују у Бога као један сељак или један чобанин.
Желите ли један пример? Наши дани су постали дани великих открића, човек је стигао до месеца. Како је отишао тамо? Са ракетом, која је претходила свемирском броду. Ко је измислио ракету? Један научник. Како се звао? Навешћемо његово име, мада у цркви није ред да наводимо имена страних људи, али само имена апостола и светитеља. Звао се Браун( Wernher von Braun), и био је Немац. Е дакле, тај човек је веровао! Преклани је чак био у Грчкој. Ишао је на један оток у Свети пелаг, на Миконос, где се сакупља и радује мору на хиљаде туриста. Недељом, када се звоно огласи, нико од њих не иде у цркву, иду на море. Он је ишао као мало дете и слушао литургију. Неко га је упитао: – Ти верујеш? – Наравно, одговорио је, после свих ових открића, верујем у Бога још више…. Није само он једини научник који верује, постоје и други научници који верују.
И у нашој домовини постоје научници и студенти који верују у Христа, (математичари, лекари, филолози итд.). Раде и студирају у велеградима, који су један пакао, Содома и Гомора али ипак дубоко верују у Бога.
Драги моји, три ствари нас данас уче свети Бесребреници. Прва је да имамо љубав, јер смо сви браћа. Друга је да имамо , пре свега млади, чедност и чистоту. А трећа је, да знање не одаљава човека од Бога, али га доводи ближе Богу.
Вера и светост нису постојале само „у оно време“. И данас и сутра и све до краја свете ће их бити. Може се свашта догодити, и звезде могу пасти са неба, и реке могу пресушити, и брда се могу изменити, и све се може изменити, али никада неће доћи дан када неће постојати хришћани. Увек ће постојати људи који ће веровати у Христа и који ће бити спремни да жртвују свој живот за Христа као што су то учинили свети Козма и Дамјан, чији благослов нек је у све векове векова са нама. Амин.

† епископ Августин

(Беседа Митрополита Флорине о. Августина Кандиота у светом храму Светих Бесребреника Козме и Дамјана ,Перама – Флорина, понедељак, 1-7-74)

KATANTIA MHΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

Φιλά το χέρι του πάπα ο «ορθόδοξος» μητροπολίτης της Γαλλίας Εμμανουήλ, ως επικεφαλής της αντιπροσωπείας που απέστειλε στο Βατικανό ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος!

__________

____________

Τὸ Μεσοπρόθεσμο πλήττει οἰκονομικά τους πάντες

εκτος απο τους Εβραιους της Ελλαδας

Τὸ μεσοπρόθεσμο ποὺ ψηφίστηκε ἀπὸ 155 Ἕλληνες βουλευτὲς ἀποτελεῖται ἀπὸ 80 περίπου σελίδες. Κι ὅμως! 

Δὲν βρέθηκε χῶρος σὲ 80 σελίδες νὰ καταργηθοῦν τὰ φορολογικὰ προνόμια τοῦ Κεντρικοῦ Ἰσραηλιτικοῦ Συμβουλίου καὶ τῶν Ἑβραίων τῆς Ἑλλάδας.
Σημειωτέον ὅτι εδώ και τρεις δεκαετίες οι Εβραίοι:
• Μὲ νόμο τοῦ κράτους ἀπαλλάσσονται τὴς καταβολῆς κάθε φόρου στὸ ἑλληνικὸ δημόσιο
• Γνωστὲς τεράστιες βιομηχανίες ποῦ λειτουργοῦν στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἑβραϊκῶν συμφερόντων καὶ δὲν πληρώνουν κανέναν φόρο!!!
Μὲ βάση τὸ ὑπ’ ἀριθμὸν 182 Προεδρικὸ Διάταγμα (22-3-1978), βάσει τοῦ ὁποίου τὸ Κεντρικὸ Ἰσραηλιτικὸ Συμβούλιο, ὄντας Νομικὸ Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου(!) ἔχει (καὶ ἀσκεῖ) δικαιώματα, τὰ ὁποῖα μόνο τὸ Κράτος κατέχει.

Εἰδικότερα, μὲ αὐτὸ τὸ Π.Δ: 

«Τὸ Κεντρικὸ Ἰσραηλιτικὸ Συμβούλιο (Ἑλλάδος) δικαιοῦται νὰ εἰσπράττει φόρους, γιὰ δική του χρήση, ἀπὸ τοὺς ἑβραίους ποῦ διαμένουν στὴν Ἑλλάδα, ἀντὶ τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους»!!! 

Μὲ ἁπλὰ λόγια, κανένας ἑβραῖος δὲν πληρώνει φόρο στὸ ἑλληνικὸ δημόσιο, ἀλλὰ μόνο στὸ Κ.Ι.Σ.!!! Ἐπειδὴ ὅμως ὁ νόμος «ἐπεκτάθηκε», ἀργότερα, ἀποφασίσθηκε πῶς καὶ οἱ χριστιανοὶ ποῦ μετέχουν στὸ Κ.Ι.Σ. ἀπαλλάσσονται τῆς καταβολῆς φόρων στὸ ἑλληνικὸ δημόσιο!!!
Ἐὰν μάλιστα ἀναλογισθοῦμε ὅτι τὸ Κ.Ι.Σ. ἔχει αὐθαίρετα ἀπαγορεύσει ΜΕ…

ΑΛΥΣΙΔΕΣ τὴ διέλευση τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν ὁδὸ Μελιδόνη στὸν Κεραμεικό, ὅπου στεγάζεται ἡ Συναγωγὴ καὶ ἄλλα ἑβραϊκὰ διοικητικὰ κτίρια, σὲ ἕναν χῶρο ὅπου βρίσκονται ἐρείπια τοῦ ἀρχαίου νεκροταφείου τοῦ Κεραμεικοῦ, δημιουργοῦνται πολλὰ εὔλογα ἐρωτηματικά, ἀναφορικὰ μὲ τὴ ταυτότητα αὐτῶν ποῦ κατέχουν πραγματικὰ τὰ ἡνία τῆς ἐξουσίας στὴν Ἑλλάδα…
Τὸ Κ.Ι.Σ. πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι μπορεῖ νὰ δέχεται περιουσίες ἑβραίων καὶ νὰ φορολογεῖ αὐτούς, ὑποκαθιστώντας τὸ ἑλλαδικὸ κράτος, γεγονὸς πρωτοφανές, εἶναι παράλληλα ἀπαλλαγμένο καὶ τὸ ἴδιο ἀπὸ τὴν καταβολὴ φόρων, ὅσον ἀφορᾶ τὴ διαχείριση τῶν πόρων του.

Ἐπιπλέον τὸ Κ.Ι.Σ. δὲν καταβάλλει κανέναν φόρο στὸ ἑλλαδικὸ κράτος γιὰ τὴν ἀπόκτηση, δωρεά, ἀγορά, ὁποιασδήποτε κινητῆς ἢ ἀκίνητης περιουσίας, ἐνῶ παράλληλα δικαιοῦται νὰ εἰσάγει ἀδασμολόγητα προϊόντα πρὸς ἑβραϊκὴ χρήση.
Κατ’ ἐπέκταση, τὸ Κ.Ι.Σ. ἔχει συγκροτήσει ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸν ἐσωτερικό του κανονισμό, ἕναν αὐτάρκη καὶ αὐτοδιοικούμενο ὀργανισμὸ ποῦ ἐπεκτείνεται σὲ ὅλους τους νομοθετικούς, ἀστυνομικούς, δικαστικούς, διοικητικούς, θρησκευτικούς, ἐκπαιδευτικούς, οἰκονομικούς, κ.α. τομεῖς, ὑποδομὴ ἡ ὁποία ἀπαιτεῖται γιὰ τὴ λειτουργία ἑνὸς ἀνεξάρτητου κράτους.

Τὰ προνόμια τὰ ὁποία ἔχουν παραχωρηθεῖ ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κράτος στὸ Κ.Ι.Σ. εἶναι παράνομα καὶ ἀντισυνταγματικά, ἀφοῦ μὲ τὸν συγκεκριμένο κανονισμὸ τοῦ Κ.Ι.Σ., αὐτοβούλως ἔχει δημιουργηθεῖ ἕνα «κράτος ἐν κράτει» ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἑβραϊκὴ κοινότητα. Καὶ μάλιστα, αὐτὸ τὸ «κράτος» δὲν μετέχει σὲ καμμία ὑποχρέωση ἔναντί του ἑλληνικοῦ κράτους καὶ ἁπλὰ εἰσπράττει χωρὶς ποτὲ νὰ ἀποδίδει τίποτε πρὸς τὸ ἑλληνικὸ δημόσιο…!

Μετὰ ἀπὸ αὐτά, δικαίως ἀναρωτιέται ὁ γράφων, ἀλλὰ καὶ ὁ κάθε ἕλληνας πολίτης: 

Καὶ γιατί κύριε Παπανδρέου, κύριε Βενιζέλο καὶ κύριοι βουλευτές, νὰ πληρώνουν οἱ ἁπλοὶ ἕλληνες πολίτες τὴ στιγμὴ ποῦ ἄλλοι ἕλληνες πολίτες (ἑβραῖοι στὸ θρήσκευμα) δὲν συμπαρατάσσονται στὴν στήριξη τῆς οἰκονομίας αὐτῆς τῆς χώρας, ἀλλὰ καὶ δὲν συνδράμουν γιὰ τὴν οἰκονομική της σωτηρία;
Γιατί, ἄραγε, θὰ πρέπει εἰς ἕκαστος μισθωτός, συνταξιοῦχος ἢ δημόσιος ὑπάλληλος, νὰ ἀνεχθεῖ τὴν φορολογικὴ ἐπιδρομὴ τῆς κυβέρνησης Παπανδρέου, ὅταν κάποιοι ἄλλοι (ἑβραῖοι) πολίτες ἀπολαμβάνουν εἰδικῆς μέριμνας, προστασίας καὶ οὐσιαστικῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὶς εἰσφορὲς φόρων;
Ἂν ἀναλογιστοῦμε μάλιστα πῶς μεγάλες (ἕως τεράστιες) βιομηχανίες ποῦ λειτουργοῦν στὴ χώρα δὲν δίνουν δεκάρα τσακιστὴ ὡς φόρο καὶ χάνονται πάρα πολλὰ δισεκατομμύρια ἐτησίως, λόγω εἰδικοῦ νόμου, μὲ ποιὰ σοβαρότητα ἔρχεται σήμερα τὸ κράτος νὰ κυνηγήσει τὸν μικροεπιχειρηματία ποῦ «φοροδιαφεύγει»;

Κύριε πρωθυπουργέ, ἡ χώρα ἐπτώχευσε ἐπειδὴ ἐσεῖς οἱ πολιτικοὶ ἀγνοήσατε ἠθελημένα (ἢ δὲν γνωρίζατε) βασικοὺς κανόνες τῆς οἰκονομίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἠθικῆς…
Ἐσεῖς λοιπὸν ὀφείλετε νὰ βρεῖτε τὴν λύση καὶ σταματῆστε αὐτὴ τὴν φορολογικὴ ἐπιδρομὴ ἐναντίον τῶν ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι οὔτε «ἔφαγαν», οὔτε ἔκρυψαν, ἀλλὰ καὶ οὔτε κέρδισαν τίποτε περισσότερο ἀπὸ τὸ μεροκάματο ποῦ βγάζουν μὲ κόπο…

Ζητεῖστε-ἀπαιτεῖστε λοιπὸν τὰ χρεωστούμενα ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἑβραϊκὴ κοινότητα καὶ τὸ καθοδηγητικό της ὄργανο (Κεντρικὸ Ἰσραηλιτικὸ Συμβούλιο), καὶ νὰ εἶστε βέβαιος πῶς ὅλα τὰ οἰκονομικὰ προβλήματα τῆς χώρας θὰ λυθοῦν ὡς διὰ μαγείας… (μὴν σᾶς πῶ καὶ πῶς οἱ τοκογλύφοι θὰ σκεφτοῦν πολὺ σοβαρὰ νὰ μᾶς δανείσουν καὶ χωρὶς τόκο…)!!!

Aπο το Ρωμεϊκο Οδοιπορικο

ΣΠΕΙΡΑΤΕ ΑΝΕΜΟΥΣ, ΘΑ ΘΕΡΙΣΕΤΕ ΘΥΕΛΕΣ

Δεν υπάρχει, λέει ο κ. Μόσιαλος, εκπρόσωπος της κυβέρνησης πλέον, καλή και κακή βία, προοδευτική και συντηρητική”… Και βέβαια πρώτοι απ’όλους οι κυβερνώντες μας καταδικάζουν την βία που ασκείται προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ από αγανακτισμένους πολίτες που βλέπουν ότι με την ψήφο των λαϊκών “ εκπροσώπων” τους γίνονται πιο φτωχοί και καταδικάζονται στην ανεργία και στην ανέχεια, γιατί λέει θυμίζουν άλλες εποχές, άλλα καθεστώτα…

Μόνο που ξεχνάει ο κύριος αυτός, όπως και όλη στην κυβέρνηση να καταδικάσει την ωμή βία της προηγούμενης Τετάρτης εναντίον άοπλων διαδηλωτών από τους πραίτορες ΜΑΤατζήδες, τα δακρυγόνα που έριχναν μέσα στον σταθμό του Μεετρό και τις απειλές εναντίον των γιατρών και των φαρμακοποιών που πήγαν εκεί για να βοηθήσουν τους ανυπεράσπιστους πολίτες…

Αυτή η βία κύριε εκπρόσωπε της κυβέρνησης, δεν θυμίζει άλλες εποχές, άλλα καθεστώτα; Αν οι αστυνομία έπραξε παρά την θέλησή σας πρέπει να “ καρατομήσετε” όλη την ηγεσία της. Δεν το κάνατε όμως μέχρι τώρα. Αντιθέτως, τους καλύψατε… Αν ενεργούσε κατόπιν εντολών σας είστε το χειρότερο φασιστικό καθεστώς που έχει περάσει από την χώρα, καθώς αναλάβατε την εξουσία λέγοντας ψέματα, και συνεχίζετε να κυβερνάτε με εμετικά, εκβιαστικά διλήμματα.

“ Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα”, “ Μνημόνιο ή χρεοκοπία”, “ Μνημόνιο 2 ή 5η δόση”, “ Μεσοπρόθεσμο ή τανς”!

Ο πρωθυπουργός της χώρας, ένθερμος υποστηρικτής της παγκόσμιας διακυβέρνησης και της κατάργησης των κρατών-εθνών, έχει χρησιμοποιήσει στους λόγους του την λέξη πατρίδα, πατριωτισμός και πατριωτικό καθήκον, όπως και ο συνταγματάρχης συνονόματος του. Μπορεί εγώ να μην ζούσα τότε, αλλά όσοι ζούσαν αυτό υποστηρίζουν…

Με την πρώτη δανειακή σύμβαση παραχωρήθηκε η εθνική κυριαρχία. Το επιβεβαίωσε εχθές ο Γιούνκερ περίτρανα λέγοντας ότι οι Έλληνες δεν έχουν πια την εθνική τους κυριαρχία.

ΜΑΣ ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΤΕ ΔΗΛΑΔΗ ΠΛΗΡΩΣ!!!

Βάλ’τε όσους συνταγματολόγους και γλείφτες σας θέλετε να μας λένε το αντίθετο, αλλά αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη για την κατάλυση του ελληνικού συντάγματος. Πουθενά στο Σύνταγμα που κάνατε κουρελόχαρτο δεν προβλέπεται εκχὠρηση εθνικής κυριαρχίας σε άλλους εκτός από τον ελληνικό λαό.

Οι Έλληνες λοιπόν που σας φτύνουν και σας προπηλακίζουν κάνουν όντως το πατριωτικό τους καθήκον κύριε Μόσιαλε και πιστοί στο Σϋνταγμα αντιδρούν, όπως μπορούν, όχι μόνο στον εξευτελισμό της ζωής τους, αλλά και στην κατάλυση του Συντάγματος και της κυριαρχίας του λαού σύμφωνα με του άρθρο 120, αυτού που η δική σας κυβέρνηση έκανε κουρελόχαρτο με την ένοχη σιωπή του πολύ λίγου “ θεματοφύλακα και προασπιστή” του Συντάγματος Προέδρου της ελληνικής Δημοκρατίας…

Πρώτη η κυβέρνηση βίασε και εκβίασε τον λαό. Πρώτη του στέρησε να απαραίτητα να ζει, πρώτη άσκησε ψυχολογική βία και πρόσφατα σωματική.
Σας πείραξε τώρα που οι πολίτες δεν κάθονται σαν τις κότες τους βουλευτές σας να ανέχονται τον βιασμό και τον εξευτελισμό τους;
Για κάθε δράση υπάρχει και η αντίδραση και όσο πιο μεγάλη η δράση βρίσκει και την ανάλογη αντίδραση.

Σπείρατε ανέμους και θερίζετε θύελλες!

αἰέν άριστεύειν

http://thalamofilakas.blogspot.com/
Διαβάστε περισσότερα http://news.kozaninet.gr/?p=21107#ixzz1RGW2PM7R

_____

——-

Απο το κυριαρχο εθνος, στους κυριαρχους δανειστες

www.sofokleous10.gr

Λίγες ώρες μετά την έγκριση (με χίλια ζόρια…) της εκταμίευσης της περιβόητης πέμπτης δόσης του δανείου των 110 δισ. ευρώ, ο προεδρεύων του Eurogroup, Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, άφησε κατά μέρος τις διπλωματικές ευγένειες και ανήγγειλε το τέλος της εθνικής κυριαρχίας στην Ελλάδα!

Μερικές φορές η επιβεβαίωση των πληροφοριών ενός δημοσιογραφικού ρεπορτάζ είναι μια δυσάρεστη εμπειρία: από την 1η Ιουνίου γράφαμε στο “S10” (http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-05-31-23-48-34-2011053137443/) για το επερχόμενο «Τέλος του ελληνικού κράτους», καθώς από την εθνική κυριαρχία περνάμε σε εποχή κυριαρχίας των πιστωτών.

Γράφοντας τότε για την επικείμενη συμφωνία για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης, που θα κρατούσε την Ελλάδα σε μικρή απόσταση από το χείλος της χρεοκοπίας, τονίζαμε ότι «το ”νέο κράτος” που αναδύεται μέσα από τη νέα συμφωνία με την τρόικα είναι φανερό ότι θα πάψει να λειτουργεί, έστω και υποτυπωδώς, ως “ελληνικό”: σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί να λειτουργήσει ως αρχή ανεξάρτητη (και ανεξέλεγκτη…) το νέο Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας, που θα αναλάβει μια αποστολή πρωτοφανή τουλάχιστον στη μεταπολεμική ιστορία της Ευρώπης: να μεταβιβάσει σε ιδιώτες ένα μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας ερήμην της βούλησης των πολιτών του κράτους και των εκπροσώπων τους».

«Κάθε κράτος», τονίζαμε, «που δεν μπορεί να ασκήσει φορολογική πολιτική και να διαχειρισθεί την περιουσία του σύμφωνα με τη βούληση των υπηκόων του παύει, ως γνωστόν, να θεωρείται κυρίαρχο κράτος. Με το δεύτερο μνημόνιο, οι επίσημοι πιστωτές της χώρας κάνουν ένα αποφασιστικό βήμα προς την αφαίρεση και των τελευταίων στοιχείων εθνικής κυριαρχίας: ουσιαστικά, μόνο η εθνική ασφάλεια και άμυνα παραμένουν στη σφαίρα των λειτουργιών του «νέου» νεοελληνικού κράτους που αναδύεται μέσα από τις συμφωνίες με τους πιστωτές -και μάλιστα, ακόμη και αυτές οι λειτουργίες, τελούν υπό δημοσιονομικούς περιορισμούς που θέτει η τρόικα».

Σε μια σπάνια έκλαμψη ειλικρίνειας, ο κ. Γιούνκερ, που λίγο καιρό πριν είχε παραδεχθεί δημόσια ότι λέει ψέματα όταν χρειάζεται, για να κρατήσει «ήρεμες» τις αγορές, δήλωσε στο γερμανικό περιοδικό “Focus” ότι «η κυριαρχία των Ελλήνων θα περιορισθεί δραστικά». Και εξήγησε ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να προετοιμαστεί για τη συνεργασία με ειδικούς από την ευρωζώνη που θα τη βοηθήσουν να αποφασίσει πώς θα υλοποιήσει το μαζικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων.

Εξηγώντας πώς θα συντελεσθεί ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας, ο Γιούνκερ είπε στο “Focus”: «Για παράδειγμα, για να καταφέρουν να χειριστούν το επικείμενο κύμα αποκρατικοποιήσεων, θα χρειαστούν έναν θεσμό ανάλογο με τη γερμανική «Treuhand», ένα καταπίστευμα που ιδρύθηκε το 1990 για να επιβλέψει την ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων μετά την κατάρρευση της κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας». «Το ελληνικό ξεπούλημα απειλεί την εθνική κυριαρχία», ήταν ο τίτλος της βρετανικής “Guardian”, με τον οποίο εύστοχα παρουσίασε το περιεχόμενο των δηλώσεων Γιούνκερ.

Η ελληνική εκδοχή της “Treuhand” δεν είναι άλλη από το Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας, η ίδρυση του οποίου προβλέπεται από τον εφαρμοστικό νόμο του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Όπως έγραψε το “S10” την περασμένη Παρασκευή, η κυβέρνηση μερίμνησε για να αποξενώσει ακόμη περισσότερο τους θεσμούς του κράτους από το Ταμείο που θα γίνει το όχημα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, απαλείφοντας διάταξη του νομοσχεδίου που έδινε τη δυνατότητα ελέγχου των συμβάσεων ιδιωτικοποίησης από το Κοινοβούλιο.

Στο νέο Ταμείο, που θα λειτουργεί εντελώς ανεξάρτητα από την κυβέρνηση και τη Βουλή, θα μετέχουν ως παρατηρητές και δύο εκπρόσωποι της Κομισιόν και των κρατών της ευρωζώνης, επισφραγίζοντας με τον τρόπο αυτό την απόλυτη κυριαρχία των πιστωτών επί της διαδικασίας εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.

Για να γίνει αντιληπτό τι ακριβώς οραματίζονται οι πιστωτές της χώρας, μνημονεύοντας την “Treuhand”, αξίζει να αναφέρουμε ότι η διαβόητη ανατολικογερμανική υπηρεσία ιδιωτικοποιήσεων «κατάφερε» να ξεπουλήσει από το 1990 έως το 1994 περί τις 14.000 επιχειρήσεις της πρώην Αν. Γερμανίας και πλήθος κρατικών ακινήτων, χωρίς να καταφέρει να φέρει το παραμικρό κέρδος από αυτές τις συναλλαγές. Αντίθετα, έκλεισε τα βιβλία της με έλλειμμα, ενώ στο μεταξύ είχαν χαθεί χιλιάδες θέσεις εργασίας και είχαν περάσει στη δυτικογερμανική ελίτ έναντι πινακίου φακής όλα τα περιουσιακά στοιχεία της Αν. Γερμανίας. Δεκάδες υποθέσεις ιδιωτικοποιήσεων στιγματίσθηκαν από ποινικές έρευνες για διαφθορά, ενώ ένας πρόεδρος της “Treuhand” δολοφονήθηκε υπό μυστηριώδης συνθήκες (αναφέρθηκε τότε ότι επρόκειτο για τρομοκρατική ενέργεια, αλλά πιθανολογείται ότι ήταν ένα μαφιόζικο «συμβόλαιο θανάτου» που συνδεόταν με κάποιες από τις συναλλαγές της “Treuhand”).

Ίσως όλα αυτά έχει κατά νου ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, όταν λέει (σε συνέντευξη που δημοσιεύει σήμερα το “Spiegel”) ότι το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας προσφέρει μεγάλες ευκαιρίες για τη γερμανική οικονομία. Αν επαναληφθεί το «πλιάτσικο» που έγινε στις ημέρες δόξας της “Treuhand”, σε μια χώρα απείρως πλουσιότερη από την Αν. Γερμανία, προφανές είναι ότι τα γερμανικά κεφάλαια θα βρουν «χρυσές» ευκαιρίες στην -τέως εθνικά κυρίαρχη- Ελλάδα…

ΠΩΣ ΟΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ

Τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων

30 Ἰουνίου

AΠΟΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

ΧΘΕΣ, ἀγαπητοί μου, ἦταν ἡ ἑορτὴ τῶν 2 κορυφαίων ἀποστόλων, Πέτρου καὶ Παύλου. Σήμερα ἡ ἑορτὴ συνεχίζεται· εἶνε ἡ ἑορτὴ ὅλων μαζὶ τῶν 12 ἀποστόλων.
Οἱ 12 ἀπόστολοι! Εἶνε οἱ 12 θεμέλιοι λίθοι τῆς Ἐκκλησίας μὲ ἀκρογωνιαῖο λίθο τὸ Χριστό· εἶνε οἱ 12 σάλπιγγες, ποὺ ἡ φωνή τους ἀ­κούστηκε στὰ πέρατα τοῦ κόσμου· εἶνε τὰ 12 ἀστέρια, ποὺ φωτίζουν τὸν πνευματικὸ οὐ­­ρανὸ τῆς Ἐκκλησίας.
Νὰ τοὺς ἐπαινέσουμε; νὰ περιγράψουμε τὴ ζωή τους; νὰ διηγηθοῦμε τὸν βίο καὶ τὰ θαύματά τους; Θὰ ἔπρεπε γιὰ τὸν καθένα ἀ­πόστολο νὰ κάνουμε κι ἀπὸ ἕνα ἰδιαίτερο κήρυγμα, μία ξεχωριστὴ ὁμιλία· θὰ ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ κάνουμε 12 κηρύγματα. Ἀλλὰ ποῦ τέ­τοια ὄρεξι! Δὲν ὑπάρχει. Ἄλλα ἀστέρια τώρα μεσουρανοῦν. Ἐκεῖνα ποὺ προβάλλει κάθε βράδυ ὁ διάβολος καὶ τὰ παιδιὰ κρατοῦν τὶς φωτογραφίες τους. Ἂν ρωτήσῃς τοὺς νέους μας, δὲν ξέρουν νὰ σοῦ ποῦν οὔτε τὰ ὀ­νόματα τῶν 12 ἀποστόλων· ξέρουν ὅμως τὰ ἀ­στέρια τοῦ Χόλλυγουντ.
Δὲν τιμῶνται οἱ ἀπόστολοι. Μιὰ φορὰ τὸ χρόνο γιορτάζουν ὅλοι μαζὶ οἱ 12 αὐτοὶ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ὅμως ἐλάχιστοι ἐκκλησιάζονται στοὺς ναοὺς γιὰ νὰ τοὺς τιμήσουν.
Δὲν θὰ ἐκτυλίξω τὴν πνευματικὴ ταινία τοῦ βίου τῶν ἁγίων ἀποστόλων· θὰ ἀρκεσθῶ μόνο σὲ μία γενικὴ θεώρησι καὶ παρατήρησι.

* * *

Ἡ ζωὴ τῶν ἀποστόλων διαιρεῖται σὲ δύο περιόδους· στὴν περίοδο προτοῦ νὰ γνωρίσουν τὸ Χριστό, καὶ στὴν περίοδο ἀφοῦ τὸν γνώρισαν. Διότι ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἔγινε ἡ μεγάλη ἀλλαγὴ στὴ ζωή τους. Ὅποιος γνωρίζει τὸ Χριστὸ καὶ μετανοεῖ, τὸ ἔχει ζήσει αὐ­τό· ἔχει δύο ἐποχὲς στὴ ζωή του, τὴ μαύρη καὶ τὴ λευκή. Ἐσεῖς βλέπετε τὴ ζωή σας νὰ διαι­ρῆται ἔτσι; ἔχετε σημειώσει τέτοια μέρα, ποὺ μὲ τὸ μαχαίρι κόψατε τὴ ζωή σας στὰ δυό;
Οἱ ἀπόστολοι, προτοῦ νὰ γνωρίσουν τὸ Χριστό, ζοῦσαν μιὰ ἥσυχη ζωή. Ἔχετε βρεθῆ σὲ νησιά, ἔχετε δεῖ τοὺς ψαρᾶδες πῶς ζοῦν; Ἔ, ἔτσι περίπου ζοῦσαν καὶ αὐτοί. Ψάρευαν τὴ νύχτα, γύριζαν τὸ πρωί, πουλοῦσαν τὰ ψάρια ποὺ ἔπιαναν, κ᾽ ἔτσι ἔβγαζαν τὸ ψωμί τους. Εἶχαν τὴ χαρὰ τοῦ οἰ­κο­γε­νει­άρ­χου ―οἱ περισ­σότεροι ἦταν παν­τρε­μένοι―, νὰ βλέπουν στὸ τραπέζι τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά τους. Τὸ ὄ­νειρό τους ἦ­ταν, νὰ δοῦν τ᾽ ἀγόρια καὶ τὰ κορίτσια τους νὰ μεγαλώνουν καὶ νὰ παντρεύωνται· κι ὅταν πλέον γεράσουν κι ἀ­σπρίσουν τὰ μαλλιά τους, ν᾽ ἀφήσουν τὶς βάρ­κες καὶ τὰ ψαρέματα, ν᾽ ἀποσυρθοῦν στὸ σπίτι σὲ μιὰ γω­νιά, νὰ χαίρωνται τὰ παιδιά τους, νὰ χαϊδεύ­ουν μὲ τὰ γέρικα χέρια τους τὰ ἐγγονάκια τους, νὰ τοὺς διηγοῦνται κρατώντας τὸ κομπολόι τὶς ὄμορφες θαλασσινὲς ἱστορίες, καὶ κάπως ἔ­τσι νὰ κλείσῃ ἡ ζωή τους. Λοιπὸν ἔτσι ἔγινε;
Ὄχι. Δὲν ἔζησαν ἔτσι· δὲν πέθαναν μέσα στὶς οἰκογένειές τους. Ἔχασαν τὴν ἡσυχία, ἔπεσαν σὲ μεγάλο ἀγῶνα, καὶ τελείωσαν τὴ ζωή τους μέσα στὰ μπουντρούμια τῶν φυλα­κῶν. Γιατί; Πῶς ἄλλαξε ἡ ζωή τους; Πῶς ἄφησαν τὰ σπίτια τους κ᾽ ἔπεσαν στὴν πιὸ μεγάλη περιπέτεια; Τί ἦταν ἐκεῖνο ποὺ τοὺς τράβηξε; Εἶνε εὔκολο ἕνας ἄντρας ν᾽ ἀφήσῃ τὴ γυναῖκα του, τὸ παιδί του, τὸν τόπο του, καὶ νὰ φύγῃ καὶ νὰ περιπλανᾶται μακριά; Τί ἦταν ἐ­κεῖνο ποὺ ἄλλαξε τὰ πράγματα; Τί συν­έβη; Συνέβη κάτι ποὺ γλῶσσα ἀνθρώπου δὲν μπορεῖ νὰ τὸ περιγράψῃ.
Μιὰ μέρα, ἐκεῖ ποὺ ἔρριχναν τὰ δίχτυα, παρουσιάστηκε μπροστά τους, ἐκεῖ στὴν ἀκρογιαλιά, ἕνας ἄγνωστος. Ἐκεῖνος, ποὺ καὶ σήμερα ἐξ­ακολουθεῖ νὰ εἶνε ὁ μεγάλος Ἄγνωστος. Ποιός εἶνε ὁ Ἄγνωστος αὐτός; Ἂς φέρουμε τὸ ὄνομά του, ἂς πηγαίνουμε στὶς ἐκ­κλησίες του κι ἂς τοῦ ἀνάβουμε κεριά· εἶνε ἄ­γνωστος. Εἶνε ὁ Χριστός! Ἀπὸ τοὺς χίλιους ζήτημα ἕνας νὰ γνωρίζῃ τὸ Χριστό. Γιατὶ ἂν ἀ­νοίξῃς τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, θὰ βρῇς τρεῖς ἔρωτες· ἀγαποῦν τὸ χρῆμα, τὴν ἡδονὴ καὶ τὴ δόξα. Ἂν ἀνοίγαμε ὅμως τὶς καρδιὲς τῶν ἀποστόλων, δὲν θὰ βλέπαμε τέτοιους ἔ­ρωτες. Ἄναψε μέσα τους μιὰ πυρκαϊὰ μεγάλη, ἡ φωτιὰ τοῦ οὐρανοῦ ποὺ λέγεται θεία ἀ­γάπη καὶ θεϊκὸς ἔρωτας γιὰ τὸ Χριστό. Τί τοὺς ἔταξε, τί τοὺς εἶπε ὁ Χριστὸς καὶ ἄλλαξαν; «Δεῦ­τε ὀπίσω μου» (Ματ. 4,19). Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη τὸν ἀκολούθησαν κι ἄλλαξε ἡ ζωή τους.
Σὰν νὰ τοὺς βλέπω τοὺς 12 αὐτοὺς ἀνθρώπους, ποὺ δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ φιλήσουμε τὰ πόδια τους. Εἶνε ἕτοιμοι ν᾽ ἀφήσουν τὰ δίχτυα, τὰ σπίτια, τὶς γυναῖκες τους κλαμένες, τὴν πατρίδα τους, τὸν κόσμο. Ἐκεῖ ποὺ ξεκινοῦν, πλησιάζω καὶ τοὺς ρωτῶ· ―Ποιός σᾶς ξεσήκωσε; ποῦ πᾶτε; Καὶ ἀπαντοῦν ὅλοι μ᾽ ἕνα στόμα· ―Πᾶμε νὰ ὑποτάξουμε τὸν κόσμο στὸ Χριστό. ―Καὶ ποιοί εἶστε σεῖς; μὲ ποιά δύναμι; ποῦ εἶνε τὰ χρήματα, οἱ γνώσεις, τὰ ὅπλα σας; ―Δὲν ἔχουμε τίποτα ἀπ᾽ αὐτά· μόνο ὅπλο μας ἡ πίστι στὸ Χριστό… Καὶ ξεκίνησαν. Εὐλογημένη ἡ στιγμή – ὅσοι εἶστε ἄν­τρες, θυμηθῆτε τὴν ὥρα ὅταν σᾶς κάλεσε ἡ πατρίδα καὶ δώσατε τὸ παρών. Εὐλογημένη ἡ στιγμὴ ποὺ ἔπεσαν στὴ μεγάλη περιπέτεια τοῦ εὐαγγελίου. Σὰν τοὺς ἀετοὺς πέταξαν ἀ­πὸ βουνὸ σὲ βουνό, γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ Χριστό.
Γιὰ νὰ καταλάβετε τί δύσκολο ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔκαναν, θὰ φέρω ἕνα παράδειγμα. Φαν­τα­στῆτε νὰ πάρετε 12 πρόβατα καὶ νὰ τὰ ῥίξετε μέσα σ᾽ ἕνα κοπάδι λύκων πεινασμένων. Θὰ μείνῃ τίποτα;… Ἔτσι τοὺς εἶπε ὁ Χριστός· «Ἰ­δοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέ­σῳ λύκων» (Ματθ. 10,16). Λύκοι οἱ φαρισαῖοι, οἱ αὐ­τοκράτορες, οἱ ἀξιωματοῦχοι, οἱ φιλόσοφοι. Καὶ τώρα τί βλέπω τί ἀκούω· τὰ πρόβατα νίκησαν τοὺς λύκους! Καὶ ὄχι μόνο τοὺς νίκη­σαν, ἀλλὰ καὶ ἔκαναν καὶ τοὺς λύκους ἀρνιά! τοὺς ἀγρίους τοὺς ἔκαναν ἁγίους, τοὺς εἰδωλολάτρες τοὺς ἔκαναν Χριστιανούς. Πῶς ἔγινε αὐ­τό; Ἂν διαβάζετε τὴ Γραφή, θὰ ἔχετε δεῖ μιὰ προφητεία ποὺ λέει ὅτι θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ «θὰ βοσκήσῃ λύκος μαζὶ μὲ ἀρνί» (βλ. Ἠσ. 11,6). Αὐτὸ λοιπὸν πραγματοποιήθηκε στοὺς ἁγίους ἀποστόλους· ἔκαναν καὶ τοὺς λύ­κους πρόβατα, τοὺς ἐξημέρωσαν καὶ τοὺς ἔ­καναν κι αὐ­τοὺς ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ.
Στὴν Κωνσταντινού­πολι ἕνας εὐσεβὴς βασιλιᾶς, τιμώντας τὴ μνήμη τους, ἔκτισε τὸν περίφημο ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ διέταξε, ἐπάνω σὲ μάρμαρο νὰ γράψουν τὰ ὀνόματά τους καὶ πῶς πέθανε ὁ καθένας, ὥστε ὅ­λη ἡ Πόλις νὰ τοὺς θυμᾶται καὶ νὰ τοὺς τιμᾷ. Οἱ ἀπόστολοι δὲν πέθαναν στὰ σπίτια τους, κοντὰ στὶς γυναῖκες τους· πέθαναν σκορπισμένοι στὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Πέθαναν γιὰ μᾶς· εἶνε οἱ πιὸ μεγάλοι εὐεργέτες τοῦ κόσμου. Ἔγραφε λοιπὸν στὴ μαρμάρινη ἐκείνη πλάκα τὰ ἑξῆς. 1ος ὁ Πέτρος σφάχτηκε στὴ ῾Ρώμη. 2ος ὁ Ἀνδρέας σταυρώθηκε στὴν Πάτρα ἀνάποδα. 3ος ὁ Ἰωάννης ὁ εὐαγγελιστής, ὁ ἠγαπημένος μαθητής, πέθανε ἐξόριστος στὴν Πάτμο. 4ος ὁ Ἰάκωβος σφάχτηκε σὰν ἀρνὶ στὰ Ἰεροσόλυμα. 5ος ὁ Βαρθολομαῖος μαρτύρησε στοὺς Ἰνδούς, 6ος ὁ Θωμᾶς μαρτύρησε ἐ­πίσης στὶς Ἰνδίες χτυπημένος μὲ λόγχες· ἔτσι καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι, καὶ τέλος 13ος ὁ Παῦλος σφάχτηκε μέσα στὰ μπουντρούμια τῆς ῾Ρώμης. Ποτέ ὁ κόσμος δὲν χρωστοῦσε τόσα πολλὰ σὲ τόσο λίγους.

* * *

Ἀπόστολοι ἦταν, ἀγαπητοί μου, αὐτοί. Κ᾽ ἐ­μεῖς σήμερα τί εἴμαστε; Οἱ παπᾶδες, οἱ δεσπο­τάδες, ὁ ἀρχιεπίσκοπος, ὁ πατριάρχης, ὅ­λοι ἐ­μεῖς οἱ κληρικοί, εἴμαστε τώρα διάδοχοί τους. Ἀλλ᾽ ἔχουμε ἆραγε τὰ γνωρίσματα τῆς ἀποστολικότητος; Ἔχουμε Πνεῦμα ἅγιο, κηρύττουμε, κάνουμε θαύματα, ζοῦμε ἀνιδιοτε­λῶς, ἁγνά, ἀγγελικά;… Δὲν εἶνε τοῦ παρόν­τος νὰ κάνω ἔλεγχο τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ἂν ἔ­χῃ τὴν πίστι, τὴν ἀγάπη, τὴν ἐλπίδα, τὸ ζῆλο, τὴν προθυμία. Ἐδῶ ἀπευθύνομαι στὸ λαὸ καὶ λέω τὰ ἑξῆς, μὲ τὰ ὁποῖα καὶ τελειώνω.
Πόσοι εἶνε σήμερα οἱ ἐκκλησιαζόμενοι κα­τὰ μέσον ὅρον; Ἕνα ἐκκλησίασμα εἶνε πάνω – κάτω 200 Χριστιανοί; Οἱ ἀπόστολοι ἦταν 12, καὶ ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο· 200 Χριστιανοὶ σήμερα τί θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν! Δὲ λέω νὰ κάνουμε ὅ,τι ἔκαναν ἐκεῖνοι, νὰ πᾶμε μακριά, στὴν Ἀφρικὴ καὶ στὴν Ἀσία καὶ στὶς Ἰν­δίες ἢ ἀλλοῦ. Ἂς γίνουμε μικροὶ ἀπόστο­λοι. Ἐ­δῶ, δίπλα μας, κάποιοι περιμένουν. Ὑ­πάρχουν φτωχοὶ ποὺ δὲν ἔχουν ψωμὶ νὰ φᾶ­νε, ἄρ­ρωστοι ποὺ περιμένουν μιὰ ἐπίσκεψι, αἱρετικοὶ ποὺ ταλαιπωροῦνται στὶς πλά­νες, ἁμαρτωλοὶ ποὺ ἐπὶ δεκαετίες δὲν ἔχουν ἐξομολογηθῆ. Τί περιμένουν; Ἐμᾶς! Νὰ τρέξουμε σ᾽ αὐτούς. Εἴμαστε σήμερα ἐδῶ 200. Θέλετε νὰ τιμήσουμε τοὺς ἀποστόλους; Βάζω πετραχήλι καὶ κανόνα· θὰ κολαστῆτε, ἐὰν δὲν ὁδηγήσετε μιὰ ψυχὴ στὸ Χριστό. Ποιά θὰ εἶνε ἡ ψυ­χὴ ποὺ θὰ φέρῃς ἐσὺ κοντά Του; Προσπάθησε τὸ ἔτος αὐτὸ νὰ ἐλευθερώσῃς ἀπὸ τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου μιὰ ψυχή. Χριστιανός, ποὺ δὲν εὐεργετεῖ τὸν ἄλλο καὶ δὲν ἔφερε κάποιον κοντὰ στὸ Χριστό, δὲν εἶνε Χριστιανός.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του ἉγίουἸωάννου Γαργαρέτας – Ἀθῆναι, 30-6-1960

The Re-admittance of the Heterodox

A youth from abroad once asked

“Father, I am not a theologian, but I can very clearly see, I can very easily realise that the baptism of heretics (even Papists) is absolutely void, totally null. Why can’t our priests see this? What is wrong with them?”

Another one told me by email:

“These modern priests are so cunning that they «twist the Truth to their own deception» and try to kid themselves in a faulty subjection to modern teachings of their innovating Arch-priest superiors. Deep within their conscience they know that they are wrong but they constantly attempt to trick themselves by actually believing in their own foolish claims. Then they dare to degrade and underestimate the spiritual mental capacity of the Youth and implement a twisted form of subjection (as in sucking up) to the decisions of modern Pan-pseudo-councils.”

Another young man said to me in accurate, justified disgust: “They don’t have humility at all, therefore God allows them to be deceived as punishment, He “delivers them to Satan that they may learn by torture not to blaspheme” (1 Tim. 1, 20).

This great, sad truth actually hits the nail where it hurts. Some modern ecumenist priests blindly accept the orders of their leaders and refuse to follow the higher orders of the Apostles, of the Fathers and Saints, thus placing the value of their despotic leaders higher than the Saints.

When some heretics want to convert to Orthodoxy, especially Western, Papal, Roman ‘Catholics’, these modern Orthodox Priests Abroad, refuse to perform Full Canonical Baptism and will only anoint them with Holy Myrrh, uttering the usual great blasphemy and heresy that, «they are already baptised», and try to justify their ecumenistic actions while making appeal to the following three cheap excuses:

1.  “A Pan-Orthodox Council of America”

2.  The mere invocation (verbal reference) to the Holy Trinity during the heretical Baptism,  and

3.  The flamboyantly famous, favourite of theirs verse: “Obey your leaders and submit to them; for they are keeping watch over your souls, as men who will have to give account.” (Hebrew 13, 17)

We will humbly reply to these three great deceptions for the safe-keeping of the innocent youth, as well as for the safe-keeping of our Holy Orthodox Faith, which cannot and should not ever be compromised for the sake of any Church Leader or ecclesiastic relationship or throne.

1. What makes any Council accurate, valid and God-pleasing, is not it’s name, theme or its location, if it is “Pan-Orthodox”, “Pan-American” or “Pan-Hellenic” or “Pan-Heretic” or “Super Perfect”…  The term “Pan” should not automatically imply any authority whatsoever, because even the word “Pan-demonic” discloses the term “Pan” = All, while in another meaning, in extent, the word itself, is also an actual name of the Devil, the pseudo-god “Pan”. What therefore constitutes a Council as valid and Orthodox is, if it is recognised, accepted and followed by any truly Sacred Council of Holy Illuminated God-bearing Fathers, and Majority Group of Living Saints and Spirit-bearing Elders, if they themselves approve and declare the decisions by this Council to be in Harmonious Agreement with the Faith of the Apostles, of the First Fathers and Ecumenical Councils.

2.  The fact that the Name of the Holy Trinity was used during any heretical Baptism, this does not automatically make it valid, canonical or more “closer” to the real Baptism. This excuse is so dreadful, absurd, illogical, insane and boldly impudent. Jehovah’s Witnesses also refer to the “Holy Trinity” when they baptise, does this make their sacraments canonical and valid? A lot of crimes and even pornographic scenes in various movies and anti-Christian theaters begin with an invocation and verbal reference to the Holy Trinity, does this make them innocent and acceptable? When the Crusaders attacked our Holy City Constantinople and invaded our Churches and Pareishes, slaughtered priests, raped young and old ladies, and performed every other hideous, barbaric acts, they too, invoked the name of the Holy Trinity! Does this mean that their actions are recognised as valid, God-pleasing and permissible? Ecumenist priests also appeal to the Dogmatic Fact by Ecumenical Councils that «the Sacrament of Baptism cannot be repeated and is only administered once.» Yet, for a baptism to be considered as being repeated for a second time, the first baptism would firstly have to be identified as canonical and valid. The baptism of heretics is NOT valid or recognised, as heretics (including the Papal pseudo ‘church’) have NO Sacramental Validity, NO Canonical Priesthood, and NO Apostolic Succession. Therefore there is NO real first baptism and when the Orthodox Baptism is administered, this is in fact, the First, True, Canonical Baptism, thus no ‘repetition’ takes place. The same Canon Law applies to all ‘sacraments’ of heretics, especially that of Holy Communion. They may call it «Holy Communion» or «Holy Eucharist» but this invocation does not mean that it really is as such, just because the name of the Holy Trinity was used. We have NO Sacramental Unity and NO Recognition or Communion with ANY heretical ‘church’, regardless of what provocative opposite message our Leaders are wrongly giving, thus heavily scandalising the faithful.

3.  The verse from Hebrews, that all tyrannical and oppressing priestly rulers really love to thrive on as a ‘perfect tool for power and authority’, does not demand absolute, indiscreet subjection of the faithful to any Bishop, Archbishop or Patriarch. Yes, Scripture uses strong terms such as “obey” and “submit, in trust” but ONLY when their teachings are in agreement to God and His Scripture, His will. Holy Scripture states this itself: “»We must obey God rather than men!” (Acts 5, 29) Even if these people or entities claim to be God’s Men, His Priests, His Leaders, they are not infallible, they are not sinless. “Do not place your trust in leaders, in a sons of humans, in whom there is no salvation.” (Psalm 146, 3) The criterion of obedience and trust in humans is God Himself, His Word, His Truth, His Will expressed through His True Saints. St Vasilios the Great, expresses this in a very shocking, very alarming translation of Christ’s verse: “If your eye causes you to sin, pluck it out and throw it away! (Math. 18, 9) Saint Vasilios, in his interpretation of the Gospel of Matthew, strictly defines this having two meanings: An ethical and dogmatical. “Eye” can be something, (situation, predicament, condition) or someone close to us that causes us to sin, that we ought to cut off any relations or affiliations with. Also, (the Holy Father declares), “Eye” of the faithful of a Parish is the Bishop. If he preaches contrary to the Gospel of Christ, if he teaches deception and heresy, cut off from him, have no ties with him and do not share in his wickedness as you will go to hell with him!” Such separation from such Bishops is not only compelled by isolated Fathers, but by Apostolic and Ecumenical Councils such as the 31st Apostolic Canon and the 15th Canon of the First-Second Synod.

We are not asking anyone to cut off from our Priests or our Church, and make a new, schismatic “Church” by no means, God forbid… We are humbly asking priests and Bishops to please re-consider their compromise to the Faith. We do not want their leniency, we want their austerity. We do not want them to conform to the world, to be taken over by modernization and secular improvement. We want them to sanctify the world with their bold, courageous, unbiased, incorrupt testimony, by the full grace of the Full Holy Orthodox Baptism.

We do not want them to be obsessed by the deceiving fear of losing us. They should rather lose us than lose their own Faith, and lose salvation. The ones that cannot see the clear truth, the ones that are not willing to embrace the truth but expect the Church to change her ways for their own sinful sake, they were never meant to be and were never seriously interested in the Orthodox Faith. They obviously had other underlying intentions and sought personal gain.

We do not desire any priests to trespass their conscience, and try to please us or diplomatically accept us under any condition, in any way, at any cost, but never at the cost of sacrificing the Truth for the sake of a trivial kind of “love”. We want them to love us with truth, in Truth for the sake of Truth. Just “hit us” with the truth. “Serve us” with proper worship. In return we will give you our trust and will entrust our souls in your heavily responsible hands. We will allow you to “tie us” to the eternal knots of your sacred “Petrachilion”.

Please, our beloved Orthodox priests throughout the world, do not be deceived. Do not fall victims of dictating Despots who rule over you, high officials who exercise oppressive authority over you.” (Math. 20, 25)  They will come to pass, Orthodoxy will remain to the ages, till the Kingdom of Heaven. Please, dear priests listen to the youth, who are the future leaders of the Church of tomorrow. Please listen to your children who have a very troubled heart, a life of pain within a very troubled, diverse and multi-cultural (multi-heretical) society.

“Let the children come to you” in Truth (Luke 18, 16). When a young heterodox person comes to you requesting the normal, proper way, the Early Christian Way, the Apostolic Way, the Orthodox Way, asking for full canonical Baptism, do not refuse it and then make appeal to any “Pan-American Council”. Give it whole-heartedly. Give it Whole, not partially. Make appeal to your conscience. Invoke the Name of the Holy Trinity and He will guide you to the Truth.

Please listen, to the Great Holy Saints of our Church, the recent, glorious Holy Elders who all systematically, unanimously claimed and bravely professed: “The only proper, Orthodox, Dogmatical, canonical, Ecclesiastical way for the (re)acceptance of any heterodox/heretics is FULL CANONICAL baptism, not just the application of Holy Myrrh!” And when our Holy Fathers say full baptism, they also mean full immersion, even with infants, not just sporadic sprinkling on the face…

The only case where we should apply the Holy Myrrh and not Full Baptism is, whenever a canonical Orthodox Baptism pre-existed, such as:

* when a heretic, who was previously Orthodox and had once received a Holy Orthodox Baptism, denounced his Baptism, embraced another heretical one, but then repents and wants to return to the True Faith, (which he used to be part of)

* when a fanatical old calenderist, who was formerly Orthodox, but denounced the new Calendar Churches as “heretical” and embraced a Zealot Group that denounces all Patriarchates that also follow the new Calendar as “heretical», but repents and comes back to the Mother Church,

*  when any former Orthodox believer who once received a canonical Baptism denounced his Faith, disowned Christ, blasphemed God and followed any form of witchcraft, Satanism or the Satanic cults.

Finally, dear beloved Priests, please obey, above all, to God the Father, the Greatest ‘Arch-priest’ of All! He, at the Baptism of Christ, revealed Himself and asked us Himself to obey His Son, «OBEY HIM!» (Math. 17, 5)

Please, STOMEN KALOS!!! (stand very cautiously)

Monk Nicodemus

“ΤΑ ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΤΑ»

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

________

__________

___________

________

________

Αγρίνιο, Κυριακή 3 Ιουλίου 2011 (ώρα 19.30)

– ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ –

Όλοι στην συγκέντρωση – εκδήλωση της Ιεράς Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας

ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

τηλ. 210 3254321-2 fax. 210 3236978

e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr

ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΚΟΛΟΦΩΝΕΣ ΔΟΞΗΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΗΜΑΣΤΑΝ,

ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΑΛΑΜΙΟΥ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ὅπως ἐπανειλημμένως ἔχομε γραπτῶς καὶ προφορικῶς ἀναπτύξει, οἱ ἰθύνοντες τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ἀδυνατοῦντες νὰ ἐπιτύχουν νὰ ἀφελληνίσουν καὶ ἀποχριστιανίσουν τὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ μὴ εἶναι ἐμπόδιο στὰ καταχθόνια σχέδιά τους, πασχίζουν νὰ εὕρουν ἀνδρείκελα, δοτούς, ἐξωμότες καὶ γενίτσαρους τοῦ πνεύματος Ἕλληνες γιὰ νὰ τοὺς κάνουν καλλίτερη τὴν δουλειά, ἀπ᾿ ὅτι οἱ ξένοι ἐχθροὶ τῆς Ἑλλάδος, ὅπως τὰ πρωτόκολλα τῶν σοφῶν τῆς Σιὼν ὁρίζουν.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΤΙ ΕΠΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΙ

ΣΥΝΕΧΙΣΙ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

ΜΕ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΦΙΛΙΑ

1. Μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μᾶς ἐδημιούργησαν τὸν ἐμφύλιο πόλεμο. Ἔτσι ἐνῷ ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοὶ μὲ πρωτοπόρο τὴν ἰσοπεδωμένη Γερμανία ἀρχιζαν νὰ ἐργάζωνται πυρετωδῶς γιὰ τὴν ἐπανοικοδόμησι καὶ τὴν ἀνόρθωσι τῆς οἰκονομίας τους, στὴν Ἑλλάδα μᾶς ἐδημιούργησαν οἱ «φίλοι» μας τὸν ἐμφύλιο σπαραγμὸ καὶ τὴν ἀστυφιλία. Ἐπὶ 6ετία ὁλόκληρη συνεχίζετο ἡ καταστροφὴ καὶ ἡ συμφορὰ τῆς ὑπαίθρου καὶ οἱ σφαγὲς τῶν Ἑλλήνων μὲ ἀπώλειες δεκάδες χιλιάδων νεκρῶν καὶ τραυματιῶν. Ὑπολογίζεται ὅτι τὸ 1/16 τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ ἐδολοφονήθη, ἐτραυματίσθη ἤ ἀπήχθη εἰς τὸ σιδηροῦν παραπέτασμα ἤ ἐχάθηκε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα μὲ τὶς υἱοθεσίες ὑπὸ ἀμερικανικῶν οἰκογενειῶν, ποὺ διευκόλυνε ἡ «βασιλικὴ πρόνοια»…

2. Τὸ σχέδιο Μάρσαλ ἀξιοποιήθη καταλλήλως ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς ἰθύνοντες, ποὺ εἶχαν πατριωτικὴ συνείδησι, ἦθος, χαρακτῆρα καὶ ἐντιμότητα. Μάλιστα ἐπέτυχε ἡ Γερμανία τὸ οἰκονομικὸ θαῦμα, μὲχρι ποὺ ἔφθασε νὰ ἐπιβάλῃ ἡ Γερμανία φόρους ὄχι στὶς εἰσαγωγὲς ξένων προϊόντων, ἀλλὰ στὶς ἐξαγωγὲς γερμανικῶν προϊόντων, γιὰ νὰ μὴ αὐξάνῃ ἐπικινδύνως τὸ πλεόνασμα τῶν ἐξαγωγῶν ἔναντι τῶν εἰσαγωγῶν…

3. Ἀντιθέτως στὴν Ἑλλάδα τὴν μερίδα τοῦ λέοντος τοῦ σχεδίου Μάρσαλ τὴν ἰδιοποιήθησαν οἱ ἰθύνοντες ἐνισχύοντες καὶ τὸ συρφετό τους.

4. Ἐρημωνουμένης καθημερινῶς τῆς ὑπαίθρου, ἠναγκάζοντο οἱ πληθυσμοὶ νὰ καταφεύγουν στὰ ἀστικὰ κέντρα ἐκλιπαροῦντες τοὺς πολιτικοὺς νὰ τοὺς «βολεύουν» σὲ δημόσιες ὑπηρεσίες, δημιουργοῦντες οἱ ἰθύνοντες πρὸς τοῦτο πολλαπλάσιες ὀργανικὲς θέσεις ἀπ᾿ ὅ,τι ἐχρειάζετο τὸ Κράτος.

Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

1. Τοιουτοτρόπως ἐδημιουργήθησαν στρατιὲς ὁλόκληρες ἀπὸ ὑπηρετοῦντες στὸ δημόσιο, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦταν ἐργαζόμενοι, ἀλλὰ «περιεργαζόμενοι» καὶ ἀντὶ νὰ ὑπηρετοῦν τὰ «ὑποζύγια», δηλαδὴ τοὺς βαρύτατα φορογουμένους μοχθοῦντες Ἕλληνες, γιὰ νὰ πληρώνωνται αὐτὰ τὰ «παράσιτα» -κατὰ τὸν Ἀντιπρόεδρο τῆς Κυβερνήσεως κ. Θ. Πάγκαλον «κοπρίτες»- μετατρέποντο αὐτὰ τὰ παράσιτα σὲ τυράννους καὶ σαδιστές κατατυραννοῦντες τοὺς πολίτες, διαιωνίζοντάς τους τὶς ὑποθέσεις. Ἔτσι ἠναγκάζοντο οἱ βιοπαλαιστές, γιὰ νὰ ἐπιλύουν τὰ προβλήματά τους καὶ νὰ ἐξυπηρετοῦνται, νὰ ὑποκύπτουν στοὺς ἐκβιαστὲς δημοσίους ὑπαλλήλους μὲ «χαράτσια»: τὰ λεγόμενα «καφεδάκια», «λαδώματα», «μίζες», «γρηγορόσημμο» κ.λπ.

2. Ἕνα τέτοιο παράδειγμα ἔζησε ὁ γράφων αὐτὲς τὶς πικρότατες ἀλήθειες μοχθὼν εἰς τὸ ἐξωτερικὸ γιὰ τὴν προώθησι ἑλληνικῶν προϊόντων. Ἀπευθύνθη στὸν Ὀργανισμὸ Προωθήσεως Ἐξαγωγῶν ζητώντας μία κατάστασι ἑλληνικῶν βιοτεχνιῶν, ποὺ ἐνδιαφέροντο γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ ὑποκαμίσων, ἐσωρούχων καὶ λοιπῶν εἰδῶν κλωστοϋφαντουργίας. Ὁ ἁρμόδιος ὑπάλληλος τοῦ Ὀργανισμοῦ Προωθήσεως Ἐξαγωγῶν, ποὺ ἐπληρώνετο ἀδρῶς, γιὰ νὰ καταχωρῇ καταστάσεις τῶν βιοτεχνιῶν, θρασύτατος καὶ ἀδίστακτος ὤν, τοῦ ἐζήτησε τὸ 50% τῆς προμηθείας του, γιὰ νὰ τοῦ δώσῃ αὐτὲς τὶς καταστάσεις.

3. Αὐτὴ ἡ πολὺ θλιβερὴ ἀνήθικη συμπεριφορὰ τῶν παρασίτων αὐτῶν γενικεύθηκε τόσο πολύ, ὥστε σχεδὸν ἀπολύτως τίποτε δὲν προχωροῦσε χωρὶς μίζες, λαδώματα καὶ τὰ τοιαῦτα.

4. Ἀετονύχηδες καὶ «πατριάρχες» τῆς διαπλοκῆς κατώρθωναν «ἕρποντας, γλείφοντας καὶ μὲ τὰ κερατάκια τους» νὰ ἀναρριχῶνται σὲ καίριες θέσεις – κλειδιά, ποὺ τά «ἔπαιρναν χοντρά».

Γιὰ νὰ λάβῃ κανένας δάνεια ἀπὸ τὶς διάφορες τράπεζες, ἰδίως δὲ ἀπὸ τὴν ΕΤΒΑ, ἔπρεπε νὰ δίνῃ στοὺς «κομπιναδόρους» καὶ ἀετονύχηδες τοῦ κυκλώματος ἀπὸ τὸ 1/5 μέχρι καὶ τὰ 2/5 τῶν διαφόρων ποσῶν. Τοιουτοτρόπως ἀνεδεικνύοντο ἐπιχειρήσεις καὶ βιομηχανίες ἐπὶ σαθρῶν βάσεων.

Π.χ. εἰσήγαγον μεταχειρισμένα μηχανήματα ὡς καινούρια ὑπερτιμολογοῦντες αὐτά, ἔκτιζαν σαθρὰ οἰκοδομήματα μὲ ὑπερτιμολογήσεις τοῦ κόστους γιὰ νὰ βγαίνουν τὰ μαῦρα χρήματα πρὸς τοὺς «λαδιάρηδες», ὑποτιμολογοῦσαν τὰ ἐξαγώγιμα προϊόντα γιὰ νὰ γλυτώνουν φόρους παρουσιάζοντας μικρὰ ἔσοδα καὶ μεγάλα ἔξοδα καὶ ὑπερτιμολογοῦσαν τὰ εἰσαγώμενα, γιὰ νὰ μὴ πληρώνουν φόρους. Μὲ τὴν ἀπειλὴ τῶν ἀπολύσεων κατώρθωναν οἱ «μπαταξῆδες» βιομήχανοι νὰ ἐκβιάζουν τὶς κυβερνήσεις νὰ τοὺς διαγράφουν τὰ ἀσφάλιστρα καὶ τὰ θαλασσοδάνεια, γιὰ νὰ κτίζωνται πολυτελέστατες βίλες στὸ ἐσωτερικὸ καὶ τὸ ἐξωτερικό, νὰ ἀγοράζωνται κότερα καὶ νὰ διάγουν αὐτοὶ σπάταλη ζωή. Τοιουτοτρόπως ἦταν ἀναπόφευκτο τὸ κλείσιμο τῶν ἐν λόγῳ βιομηχανιῶν καὶ βιοτεχνιῶν, ποὺ δὲν εἶχαν σωστὲς οἰκονομοτεχνικὲς βιώσιμες μελέτες καὶ δὲν ἀσκοῦσαν  χρηστὴ διοίκησι.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΕΞΑΙΡΕΣΙ

Ἀντιθέτως δραστήριοι, φιλότιμοι, ἱκανοὶ βιομήχανοι, ὡς π.χ. οἱ ἀδελφοὶ Σοφιανόπουλοι, ἰδιοκτῆτες τῆς σπουδαίας ἐπιχειρήσεως «ΧΡΩΠΕΙ», ποὺ ἤθελαν νὰ δραστηριοποιηθοῦν καὶ στὴν ἐξόρυξι-δραστηριοποίησι πετρελαίων καὶ τὴ βιομηχανία ὅπλων, ἐπειδὴ δὲν ἐνέδοσαν προφανῶς στὶς πιέσεις γιὰ λαδώματα κ.λπ., ὄχι μόνον δὲν τοὺς ἐπέτρεψαν τὴν ἐξόρυξι καὶ τὴν ἐπεξεργασία πετρελαιοειδῶν καὶ τὴν ἀνάπτυξι τῆς πολεμικῆς βιομηχανίας, ἀλλ᾿ ἀπεναντίας τοὺς ἔκλεισαν τὴν «στρόφιγγα» τῶν πιστώσεων καὶ ἔπεσαν σὲ ὑπερημέριες μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κλείσῃ ἀκόμη καὶ τὸ σπουδαῖο ἐργοστάσιο «ΧΡΩΠΕΙ».

ΜΟΜΑ

1. Ἡ μόνη κρατικὴ ὑπηρεσία, ποὺ ἐργαζόταν λίαν ἀποδοτικά, ἦταν ἡ ΜΟΜΑ (Μεικτὲς Ὁμάδες Μηχανημάτων Ἀνασυγκροτήσεως), ποὺ κατεσκεύαζε ἄριστα ἔργα ὑποδομῆς (δρόμους, γέφυρες, λιμάνια, δίκτυα ὑδροδοτήσεως κ.λπ., κ.λπ.) πολὺ σωστὰ καὶ πολὺ εὐνοϊκά.

2. Ἔμβλημά της ἦταν ὁ κριός, ποὺ συμβολίζει τὴν πολιορκητικὴ καὶ ἐπιθετικὴ μηχανὴ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ ἐπάνω ἀπὸ τὸν κριὸ ἀνεγράφετο τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ ρητό: «Ἀμ’ ἔπος, ἀμ’ ἔργον», δηλαδὴ ἄμεση ἐκτέλεσι τῶν ἔργων ἀμέσως μετὰ τὴν ὁλοκλήρωσι τῶν σχεδιασμῶν. Ἡ ΜΟΜΑ ἀνῆκε στὴ ΣΥΚΕΑ (=Στρατιωτικὴ Ὑπηρεσία Ἔργων Ἀνασυγκροτήσεως), ποὺ δὲν ἀνελάμβανε μόνο τὴν κατασκευὴ στρατιωτικῶν ἔργων, τὴν ναρκοθέτησι καὶ ἀποναρκοθέτησι, ἀλλὰ κυρίως δημιουργοῦσε τὶς προϋποθέσεις μὲ τὰ ἔργα ὑποδομῆς γιὰ τὴν ἀνασυγκρότησι τῆς χώρας καὶ τὴν ἀνάπτυξι τῆς καθόλου ἑλληνικῆς οἰκονομίας. Ἡ ΜΟΜΑ καὶ ἡ ΣΥΚΕΑ ἦταν διάδοχος τῆς ΣΤΕΑΜΧ (Σχολεῖο Τεχνικῆς Ἐκπαίδευσης Ἀξιωματικῶν), ποὺ ἱδρύθηκε τὸ 1925 καὶ τὸ 1926 ὑπήχθη στὴ Σχολὴ Ἐφαρμογῆς Μηχανικοῦ γιὰ τεχνικὰ ἔργα, ἠλεκτρολογίας καὶ μηχανολογίας καὶ λειτούργησε ἀπὸ 4.2.1926 μέχρι ποὺ καταργήθηκε μὲ τὸ νόμο 2125/1939. Μὲ τὸ νομοθετικὸ διάταγμα 1204/1949 ἐπανιδρύθη μὲ τὴν ἐπωνυμία Σχολὴ Τεχνικῆς Ἐκπαίδευσης Ἀξιωματικῶν Μηχανικοῦ (ΣΤΕΑΜΧ).

3. Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1957 ἀνασυγκροτήθηκε ἡ «Στρατιωτικὴ Ὑπηρεσία Κατασκευῶν Ἔργων Ἀνασυγκροτήσεως» καὶ συνέβαλε ἀφαντάστως στὴν ἀνόρθωσι τῆς Ἑλλάδος.

4. Τοῦτο τὸ ἐπέτυχαν αὐτὲς οἱ ὑπηρεσίες, διότι δὲν διοικοῦντο καὶ δὲν τὶς διαχειρίζοντο μανδαρίνοι, ὄργανα τῶν κλαδικῶν τῶν ἑκάστοτε κυβερνώντων, ἀλλὰ στρατιωτικοί, οἱ ὁποῖοι τότε, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, εἶχαν ἦθος ἐργασίας, ἦταν ἔντιμοι, ἠθικοὶ καὶ ἐνάρετοι καὶ δὲν εἶχαν διαφθαρῆ, ὅπως σήμερα.

Εἷναι καιρὸς ἡ ΜΟΜΑ νὰ ἐπανασυσταθῇ μὲ τὸ ἴδιο ὄνομα, μὲ τὸ ἴδιο ἔμβλημα καὶ νὰ ἀνήκῃ στὴ ΚΕΔΚΕ καὶ στὸ ΕΜΠ.

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΙ ΤΗΣ ΜΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΟΛΕΥΜΑ ΤΩΝ «ΗΜΕΤΕΡΩΝ»

ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΕΚΟ ΚΑΙ Η ΕΚΠΟΙΗΣΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΠΙΝΑΚΙΟ ΦΑΚΗΣ

1. Οἱ «πατριάρχες» τῆς διαπλοκῆς καὶ οἱ ἀετονύχηδες κατώρθωσαν νὰ τὶς καταργήσουν μέσῳ τῶν ἀνθρώπων τους, ποὺ ἀνέβαζαν καὶ κατέβαζαν στὶς κυβερνήσεις, γιὰ νὰ δύνανται νὰ θησαυρίζουν καὶ σὲ αὐτὸ τὸ τομέα.

2. Ἔτσι ἡ κυβέρνησι Μητσοτάκη τὸ 1992 κατήργησε ὄχι μόνο πληθώρα ἄλλων ἀντιπαραγωγικῶν ὀργανισμῶν καὶ δημοσίων ἐπιχειρήσεων, στὶς ὁποῖες εἶχαν βολέψει πολλαπλάσιους ἀπασχολούμενους ἀπὸ ὅτι ἐχρειάζοντο, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ τὴν ΜΟΜΑ.

3. Π.χ. κατήργησαν καὶ τὴν Ὀλυμπιακή μας, ἡ ὁποία ἐπὶ Ὠνάση εἶχε τὸ 1/10 τῶν ὑπάλλήλων καὶ ὅλα λειτουργοῦσαν ρολόι. Τὴν ἐκρατικοποίησαν γιὰ νὰ βολεύσουν δεκάδες χιλιάδων ἀργόσχολων καὶ ἀφοῦ τὴν «βούλιαξαν», τὴν ἰδιωτικοποίησαν πάλι, ἔναντι πινακίου φακῆς, διορίζοντας δεκάδες χιλιάδες παρασίτων.

4. Ἐπίσης ὁ ΟΤΕ ἀνέθετε στὸν «ἐθνικὸ προμηθευτή» διὰ ἀπευθείας ἀναθέσεως τὴν προμήθεια τῶν διαφόρων ὑλικῶν μὲ πολλαπλάσια χρέωσι καὶ ἔτσι ὁ «ἐθνικὸς προμηθευτής» «ξεκοκκαλιάζοντας» ὅλη τὴν Ἑλλάδα δὲν ἠναγκάσθη νὰ διέλθῃ οὔτε τὸ κατώφλι ἑνὸς εἰσαγγελέως ἤ ἑνὸς ἀστυνομικοῦ τμήματος καὶ ἠδύνατο ἀκωλύτως ἀκόμη νὰ κατασκοπεύῃ καὶ τὸν Πρωθυπουργὸ τῆς Ἑλλάδος…

Τώρα ποὺ ὁ ΟΤΕ ἰδιωτικοποιήθη καὶ δημιουργήθηκαν πολλὲς ἑταιρεῖες ἐπικοινωνιῶν μὲ μέγιστο ἀνταγωνισμό, ἔχουν ὅλοι καὶ τεράστια κέρδη.

5. Παρ᾿ ὅλον ὅτι οἱ κυβερνήσαντες τὰ τελευταῖα 30 ἔτη ἐλαβαν ποσὰ ἀπὸ τὴν ΕΟΚ καὶ τὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη, ἐν τούτοις ἐξανέμισαν καὶ αὐτὰ τὰ ἀμύθητα ποσὰ διασπαθίζοντες τὸν παχτωλὸ χρημάτων εἰς τὰ συγγενολόγια τους καὶ τοὺς «ἡμετέρους» τῶν κλαδικῶν τους καὶ τῶν συνδικαλιστῶν τους, γιὰ νὰ πληρώνεται αὐτὸς ὁ συρφετὸς τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων καὶ συνταξιούχων. Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ ἦταν, γιὰ νὰ δύνανται νὰ μισθοδοτήσουν καὶ συνταξιοδοτήσουν καὶ τὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες παρασίτων, ποὺ εἶχαν διορίσει στὸ δημόσιο (γιὰ νὰ δύνανται νὰ δημιουργοῦν περαιτέρω κενὲς θέσεις διευκόλυναν παντοιοτρόπως νὰ συνταξιοδοτοῦν ἀκόμη καὶ ἀνθρώπους, ποὺ δὲν εἶχαν ὑπηρετήσει οὔτε μία δεκαετία στὸ δημόσιο) νὰ πάρουν καὶ πληθώρα θαλασσοδανείων. Καὶ ἰδοὺ ποῦ μᾶς κατήντησαν.

Βάσει τῶν στοιχείων τῆς Παγκόσμιας Τράπεζας (Ντουμπάι 2003), περιοχὲς καὶ χῶρες, ποὺ δὲν ὑποστηρίζονται ἀπὸ ἀξιόπιστες ὑπηρεσίες, ὅπως παιδεία, ὑγεία, ταχυδρομεῖα, ἐπικοινωνία καὶ ἐλευθεροτυπία, δὲν μποροῦν νὰ ἀναπτυχθοῦν.

Η ΗΘΙΚΗ ΚΡΙΣΙ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑ

1. Ἐπὶ δεκαετίες ὁλοκλήρους μᾶς καλλιεργοῦσαν τὴν ἠθικὴ κρίσι θέτοντες δυναμίτες στὶς αἰώνιες ἠθικὲς καὶ πνευματικὲς ἰδέες καὶ ἀρχὲς τῆς φυλῆς μας καὶ τώρα μᾶς «ἔδεσαν χειροπόδαρα» μὲ τὰ θαλασσοδάνεια…

2. Οἱ φίλοι μας-δανειστές μας χαϊδεύουν καὶ μᾶς προσφέρουν περαιτέρω θαλασσοδάνεια ἀπαιτώντας τὴν ὑποθήκευσι τῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας καὶ τὴν ἐκποίησι καὶ τῶν τελευταίων ὑγιῶν μονάδων στρατηγικῆς ὑποδομῆς κ.λπ., ἔναντι πινακίου φακῆς, ὅπως τὸ εἶχε προαναγγείλει ἡ τότε πρόεδρος τῆς Βουλῆς κ. Ἄννα Ψαρούδα Μπενάκη στὸ νῦν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια:

http://www.youtube.com/watch?v=ZAUPAdKMQg0&feature=related

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΕΥΧΟΣ 47

Ἐπειδὴ ὅλοι μας στὴ σημερινὴ ἐποχὴ δὲν ἔχουμε χρόνο νὰ ἀναπτύσσωνται ἐκτενῶς καὶ νὰ διαβάζωνται τέτοια ἐπίκαιρα καὶ λίαν καυτὰ θέματα, παρακαλοῦμε, διαβάστε τὴν «Φωτεινὴ Γραμμή» τεῦχος 47, τὸ ὁποῖο ἐκυκλοφορήσαμε αὐτὲς τὶς ἡμέρες.

Ἐμεῖς συνιστοῦμε κυρίως :

Α) τὸ λίαν ρεαλιστικὸ ἐξώφυλλο, ποὺ ἐπιγραμματικῶς ἀναφέρεται στὴν ἱστορία καὶ στὴν ἀποστολή τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ποὺ δὲν ἀρέσουν στὶς σκοτεινὲς δυνάμεις καὶ παντοιοτρόπως θέλουν νὰ τὶς ἀλλοιώσουν παρουσιάζοντάς τες, ὅπως τὶς βολεύει, ἐπιδοτώντας παντοιοτρόπως τοὺς ἰδιοτελεῖς γενίτσαρους τοῦ πνεύματος νὰ τὴν ἀμαυρώνουν τὴν ἱστορία, τολμοῦντες οἱ χυδαῖοι αὐτοὶ ἀνθέλληνες νὰ παρουσιάζουν ἀκόμη καὶ τὸν θρυλικὸ γέρο τοῦ Μοριᾶ σὰν τά «μοῦτρα τους».

Ἄς γίνῃ δόγμα μας καὶ βίωμά μας: «ὅσα δὲν λύονται, κόπτονται ! ».

—

Κυριακὴ Β΄ Ματθαίου (Ματθ. 4,18-23)

H θαλασσα και «αλιεις ανθρωπων»

«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ὁ Ἰησοῦς περιπατῶν παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας…» (Ματθ. 4,18)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο; Ἐ­ρωτῶ, γιατὶ πολλοὶ ἔχουν αὐτιά, μὰ τὸ Εὐ­αγγέλιο ὄχι μόνο δὲν θέλουν νὰ τὸ ἀκούσουν ἀλλὰ καὶ τὸ κοροϊδεύουν. Τὸ Εὐαγγέλιο πάλιωσε, λένε· σήμερα δὲν ἰσχύει…
Αὐτὰ λένε οἱ λεγόμενοι κουλτουριάρηδες. Ἔμαθαν μερικὰ γράμματα, πῆ­ραν ἕνα χαρτί, καὶ φαντάζονται ὅτι ἔλυσαν ὅ­λα τὰ προβλήμα­τα καὶ δὲν ἔχουν πλέον ἀνάγ­κη τὸ Θεό. Καὶ στὶς μέρες μας αὐτοὶ πλήθυναν. Τὸ Εὐαγγέλιο ἦταν γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκεί­νῳ», λένε εἰρωνικά. Τί ἔχουμε νὰ τοὺς ἀπαντήσουμε;
Κάποτε ποὺ ἤμουν στὴ Θεσσαλονίκη, περπατώντας στὸ δρόμο εἶδα ξαφνικὰ κάποιον νὰ τρέχῃ, νὰ σκαρφαλώνῃ σὰν τὸ γάτο σ᾽ ἕνα τηλεγραφόξυλο, κι ἀπὸ ᾽κεῖ νὰ φτύνῃ συνε­χῶς. ―Τί κάνεις ἐκεῖ; τοῦ φώναζαν. ―Θὰ σβή­σω τὸν ἥλιο! ἔλεγε. Δὲν ἦταν στὰ λογικά του. Ἐ­ὰν λοιπὸν εἶνε τρελλὸς ὅ­ποιος νομίζει ὅτι μὲ τὸ σάλιο του θὰ σβήσῃ αὐτὸ τὸν ἥλιο ―ποὺ κάποτε βέβαια θὰ σβή­σῃ ἀπὸ μόνος του ὅ­πως τὸ καντήλι―, ἀσυγκρίτως περισσότερο τρελλοὶ εἶ­νε αὐτοὶ ποὺ νομίζουν πὼς μὲ τὰ λόγια τους θὰ μπορέσουν νὰ σβήσουν τὸ Εὐ­αγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶνε ὁ ἄδυτος ἥλιος.
Γιὰ τὸν Κύ­ριο ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν λέμε «νῦν καὶ ἀ­εὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶ­νας τῶν αἰώνων· ἀμήν». Καὶ πράγματι· πέρασαν τόσοι αἰῶνες, ἀλλὰ τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς ἰσχύουν, ἔ­χουν δύναμι, ἀφοροῦν καὶ ἐμᾶς, ἔχουν ἐφαρμο­γὴ γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους.

* * *

Στὴν Παλαιστίνη, στοὺς Ἁγίους Τόπους, ὑ­πάρχει μιὰ λίμνη, ποὺ λέγεται λίμνη τῆς Γαλιλαίας ἢ τῆς Τιβεριάδος ἤ, ἐπει­δὴ εἶνε μεγάλη, τὴ λένε καὶ θάλασσα. Ψηλὰ ἀ­π᾽ τὸ ἀερο­πλά­νο νομίζεις ὅτι ἔχει σχῆμα ἅρ­πας – κιθάρας· ὅσοι ἔχουν πάει στοὺς Ἁγίους Τόπους τὴν ἔ­χουν δεῖ. Τὰ νερά της εἶνε πεντακά­θα­ρα· προέρχονται ἀπὸ πηγὲς σὲ ψη­λὰ βουνὰ χιονισμέ­να. Ἀπὸ ᾽κεῖ κατεβαίνουν ῥυ­άκια καὶ πο­ταμάκια καὶ φθάνουν σ᾽ αὐτήν. Ἐ­κεῖ ἔρχεται καὶ ὁ Ἰορδάνης ποταμός. Τὰ νερά του πέφτουν στὴ λίμνη, κι ὅσα περισσεύουν φεύγουν ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος της καὶ συνεχίζουν. Εὐλογημένος ποταμός, εὐλογημένη λίμνη.
Εἶνε ὡραῖες οἱ λίμνες. Γιά φανταστῆτε, ἡ γῆ νὰ ἦταν ὅλη ξηρά, χωρὶς καθόλου νερό, ὅ­πως εἶνε τὸ φεγγάρι. Φανταστῆτε αὐτὴ τὴν ξεραΰλα, σὰν τὴ Σαχάρα. ῾Ρυάκια, ποταμάκια, λίμνες, θάλασσες, δίνουν ὀμορφιὰ καὶ χάρι στὸν πλανήτη μας, τὸν μοναδικὸ στὸ σύμπαν. Θὰ ἔλθῃ ὅμως μιὰ μέρα ―τὸ λέει ἡ Ἀποκάλυψις―, ποὺ τί θὰ γίνῃ· τὰ καθαρὰ νερά, μέσα στὰ ὁποῖα ζοῦν ψάρια ποὺ ἔπλασε ὁ Θεὸς χάριν τοῦ ἀνθρώπου, θὰ πικραθοῦν, καὶ ἀπὸ τὰ πικρὰ νερὰ θὰ πεθάνουν πολλοὶ ἄνθρωποι (βλ. Ἀπ. 8,11). Κι αὐτὸ τὸ βλέπουμε ἤδη.
Ἡ μητρόπολις Φλωρίνης ἔχει ἀρκετὲς λίμνες. Ἐγὼ τὴν ὀνομάζω μητρόπολι τῶν 5 λιμνῶν. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶνε ἡ Βεγορίτις ἢ λίμνη τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Πῆγα λοι­πὸν ἐκεῖ καὶ εἶδα τοὺς ψαρᾶδες λυπημένους. ―Δὲν ὑπάρ­χουν ψάρια, μοῦ εἶπαν. ―Γιατί; ―Γιατὶ πικρά­θηκαν τὰ νερά.… Πῶς πικράθηκαν; ―Ἀπὸ τὰ λύματα τῶν ἐργοστασίων ποὺ χύνονται ἐδῶ. Πᾶνε τὰ ψάρια! Μοῦ ᾽λεγε γέρος ψαρᾶς στὴ Βεγορίτιδα, ὅτι ὁ παπποῦς του ἔπιασε παλαιότερα ἐκεῖ ἕνα ψάρι ποὺ λέγεται γουλιανός. Ἦταν 40 κιλά, καὶ ἔτρωγαν μιὰ βδομάδα στὸ σπίτι ἀπ᾽ αὐτό! Τώρα…
Κι ὄχι μόνο στὶς μικρὲς λίμνες. Μιὰ μεγάλη λίμνη εἶνε καὶ ἡ Μεσόγειος θάλασσα, λίμνη μεγάλων κρατῶν· Ἱσπανία, Γαλλία, Ἰταλία, Ἑλ­λάδα, Τουρκία, Κύπρος, Αἴγυπτος, Λιβύη, Μαρόκο, ὅλα μέσα σ᾽ αὐτὴν βλέπουν. Στὴ μεγάλη αὐτὴ λεκάνη πέφτουν οἱ ἀκαθαρσίες ὑ­πονόμων 70 περίπου μεγάλων πόλεων. Καὶ ἤ­δη οἱ ἐπιστήμονες κρούουν τὸν κώδωνα γιὰ τὴ μόλυνσι· σὲ λίγο δὲν θὰ ὑπάρχῃ ψαράκι.
Ἀλλὰ τί ἔπαθα καὶ μιλῶ γιὰ λίμνες καὶ θάλασσες; Τὸ εὐαγγέλιο μοῦ ἔδωσε τὴν ἀφορμή. Ἀκούσαμε σήμερα νὰ λέῃ, ὅτι ὁ Χριστὸς περπα­τοῦσε «πα­ρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ. 4,18). Ἐ­κεῖ πῆγε ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖ­ος ἀγαπᾷ τὰ ὡ­ραῖα, τὰ δημιουργήματα ποὺ ὁ ἴδιος ἔ­φτειαξε. Περπατοῦσε κοντὰ στὴ χαριτωμένη λίμνη. Για­τί πῆγε ἐκεῖ; μήπως γιὰ ν᾽ ἀναπνεύ­σῃ καθαρὸ ἀ­έρα; Πῆγε γιὰ κάποιον ἄλλο ἀνώτερο σκοπό. Πῆγε, γιὰ νὰ ἐκλέξῃ τοὺς μαθητάς του, τὸ ἐ­πι­τελεῖο του μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀνακαίνιζε τὸν κόσμο. Δὲν πῆγε οὔτε στὴ ῾Ρώμη, οὔτε στὴν Ἀ­θή­να, οὔτε σὲ ἄλλο ἀπὸ τὰ ἀστι­κὰ κέντρα· πῆγε στὴ θάλασσα, κοντὰ στοὺς ψαρᾶδες.
Εἶδε ἐκεῖ δυὸ βάρκες. Στὴ μία δυὸ ἀδέρφια, ὁ Πέτρος κι ὁ Ἀνδρέας, ἔρριχναν τὸ δίχτυ γιὰ ψάρεμα. Στὴν ἄλλη ἄλλα δυὸ ἀδέρφια, ὁ Ἰωάννης καὶ ὁ Ἰάκωβος μαζὶ μὲ τὸν πατέρα τους τὸ Ζεβεδαῖο διώρθωναν καὶ τακτοποιοῦ­σαν τὰ δί­χτυα τους. Καὶ τοὺς κάλεσε. Ἀφῆστε, λέει, αὐτὰ τὰ δίχτυα, ἀκολουθῆστε με, κ᾽ ἐγὼ θὰ σᾶς δώσω χάρι· θὰ σᾶς κάνω «ἁλιεῖς ἀνθρώπων», θὰ ψα­ρεύετε ψυχές. Κι αὐτοί; «Εὐθέως» τὸν ἀκολού­θησαν (ἔ.ἀ. 4,19-22). Αὐτὴ ἡ λέξι, «εὐθέως», ζυγίζει πολύ. Τί θὰ πῇ «εὐθέως»; «Ἀμέσως», χωρὶς δι­σταγμό. Δὲν εἶπαν Αὔριο, μεθαύριο, ὕστερα ἀπὸ ἕνα μῆνα, ὕστερα ἀπὸ ἕνα χρόνο. Ἀ­μέσως ἔδωσαν τὸ «παρών», ὅπως ὁ στρατιώτης στὸν ἀξιωματικό. Ἄφησαν βάρκες, δίχτυα, συγγενεῖς, καὶ ἦρθαν κοντὰ στὸ Χριστό.

* * *

Ἄν, ἀγαπητοί μου, ἐρχόταν σήμερα ὁ Χριστὸς καὶ ἔλεγε «Ἐλᾶτε μαζί μου, ἀφῆστε τα ὅλα κι ἀκολουθῆστε με», ποιός θὰ τὸν ἀκολουθοῦσε; Κάποιος θὰ ἔλεγε· Τί λὲς τώρα, τρελλὸς εἶμαι νὰ τ᾽ ἀφήσω ὅλα;… Ἄλλος θά ᾽λεγε· Πόσα θὰ μοῦ δίνῃς;… Θέλουν χρήματα. Ἂν ὁ Χριστὸς ἔταζε κέρδη, πολλοὶ θὰ δέχονταν· τώρα, οὔτε ἕνας.
Ἀπὸ ἄλλα ἔθνη (Ἰτάλια, Γαλλία, Γερμανία κ.λπ.), ξεκινοῦν ἱεραπόστολοι γιὰ τὴν Ἀφρικὴ καὶ τὴν Ἀσία, καὶ ἐργάζονται συχνὰ μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους. Ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα; Τρία ἑκατομμύρια ἔχουν φύγει στὸ ἐξωτερικό· ὄχι ὅ­μως γιὰ ἱεραποστολή, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐργασθοῦν καὶ νὰ βγάλουν χρήματα. Κάποτε ἔφευγαν κι ἀπ᾽ ἐδῶ καὶ πήγαιναν ἀλλοῦ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο. Ἂν λ.χ. στὴ ᾽Ρωσία, στὴ Βουλγαρία, στὴ Σερβία εἶνε σήμερα ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι ὑπέροχοι νέοι ἔ­φυγαν ἀπ᾽ τὴν Κωνσταντινούπολι καὶ τὴ Θεσ­σαλονίκη καὶ πῆγαν ἐκεῖ καὶ τοὺς ἔκαναν χριστιανούς. Τώρα σπανίως παρουσιάζεται κάποιος ἱεραπόστολος. Τέτοιος ἦταν ὁ ἀείμνηστος Ἰωάννης Ἀσλανίδης, ἕνα χαριτωμένο θαυμάσιο παιδί, ἔξυπνος, τετραπέρατος, πολυτάλαντος. Αὐτὸς μὲ βοήθησε καὶ ὕψωσα στὸ ὕψωμα 1020 τῆς Φλωρίνης τὸ μεγάλο σταυρὸ ὕψους 30 μέτρων, ἕνα ἔργο ποὺ ἄλλος δὲν τὸ ἀνελάμβανε. Τοῦ ἔλεγαν τότε ὡρισμένοι· Πόσα λεφτὰ σοῦ δίνει ὁ δεσπότης; Κι ὅταν ἔμαθαν ὅτι δὲν πληρώνεται, τοῦ ἔλεγαν· Ἀνόητος εἶσαι; ἀφοῦ δὲν παίρνεις λεφτά, τί κάθεσαι κοντὰ στὸ δεσπότη;… Τοὺς σιχάθηκε γιὰ τὴ νοοτροπία τους καὶ ἔφυγε. Πῆγε κάτω στὴν Ἀφρική, ἔγινε ἱεραπόστολος μὲ τὸ ὄνομα Κοσμᾶς (πῆρε τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ), καὶ ἔφερε πολλοὺς στὸ Χριστό.
Σπανίζουν στὴν ἐποχή μας τέτοιοι ἄνθρωποι. Καλεῖ ἡ Ἐκκλησία στὴν ἱεραποστολή, καὶ οἱ «χριστιανοὶ τοῦ γλυκοῦ νεροῦ» λένε· Ἐγὼ δὲ γίνομαι ἱεραπόστολος, εἶνε δύσκολο πρᾶ­γμα. Καλεῖ στὴν ἱερωσύνη, ἀλλὰ οἱ γονεῖς δὲν δίνουν οὔ­τε ἕνα παιδί τους νὰ ὑπηρετήσῃ τὴν Ἐκκλησία ὡς κληρικός. Ἕνα καλὸ παιδὶ εἶπε στὸν πατέρα του ὅτι θέλει νὰ γίνῃ πα­πᾶς, κι αὐτὸς πῆγε νὰ τὸ σκοτώσῃ!
Λοιπόν, ἱεραπόστολος δὲ γίνεσαι, παπᾶς δὲ γίνεσαι. Ἔ, τότε σοῦ ζητῶ κάτι ἄλλο, τὸ πιὸ εὔκολο. Δὲ σοῦ λέω νὰ σηκώσῃς ἕνα βουνό· σοῦ δίνω νὰ σηκώσῃς ἕνα χαλικάκι. Ποιό εἶνε τὸ χαλικάκι; Ὁ ἐκκλησιασμός. Ἀκοῦς τὴν καμπάνα ποὺ χτυπάει; Σὲ καλεῖ ὁ Χριστός. Πήγαινε νὰ ἐκκλησιασθῇς. Πήγαινε νὰ προσ­κυ­νή­σῃς καὶ νὰ λατρεύσῃς τὸ Θεό, νὰ τοῦ πῇς ἕνα εὐχαριστῶ. Τὸ εἶπα κι ἄλλοτε· 168 ὧρες ἔχει ἡ ἑβδομάδα, 1 ὥρα μᾶς ζητάει ὁ Θεός, τόσο βαστάει ἡ θεία Λειτουργία ἀπὸ τὸ «Εὐ­λογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός…» μέχρι τὸ «Δι᾽ εὐχῶν…». Μπὲς στὴν ἐκκλησία, θυμήσου ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος, πὲς ἕνα «Δόξα σοι, ὁ Θεός», ἕνα «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτω­λῷ», ἕνα «Μνήσθητί μου, Κύριε».
Διαφορετικά; Τὸ ἕνα δὲν κάνουμε, τὸ ἄλλο δὲν κάνουμε, στὸ τέλος θὰ μᾶς τιμωρήσῃ ὁ Θεὸς. Καὶ ἔρχονται πονηρὲς ἡμέρες….

* * *

Βλέπετε, ἀγαπητοί μου, τί ἀφορμὲς καὶ τί θέ­ματα δίνει τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ κάποιοι νομίζουν ὅτι πάλιωσε; Καὶ δὲν προχωρήσαμε στὴν ἑρ­μηνεία· μόλις ἀγγίξαμε τὸ στίχο ποὺ λέει ὅτι ὁ Ἰησοῦς περπατοῦσε «παρὰ τὴν θάλασσαν».
Εἴθε τὰ πτωχὰ αὐτὰ λόγια νὰ τὰ ἐφαρμό­ζουμε καὶ νὰ ζοῦμε κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων, νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Γερμανοῦ Πρεσπῶν 21-6-1987)