ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΗΛΘΕ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ ΣΩΣΑΙ

____

__________

_________

________

________

ΣΕΡΒΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ

ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΙ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

–

–

–

–

–

–

–

–

ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

(ΠΟΥ ΕΠΙΚΥΡΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤ΄ ΚΑΙ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ)

◊  «Δέν ἐπιτρέπεται νά συμπροσευχόμαστε μέ αἱρετικούς ἤ σχισματικούς»

[Κανών ΛΓ΄ τῆς Συνόδου τῆς Λαοδικείας, μτφρ]

◊ «Ἐπίσκοπος ἢ Πρεσβύτερος ἢ Διάκονος καί μόνο ἄν συμπροσευχηθεῖ μέ αἱρετικούς, νά ἀφορίζεται».

[Κανών ΜΕ΄ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, μτφρ]

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ:

«Ὁ Ἱερός Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων δὲν προσδιορίζει ποία ἀκριβῶς προσευχή ἤ ἀκολουθία ἀπαγορεύεται, ἀλλά ἀπαγορεύει κάθε κοινήν μεθ’ αἱρετικῶν προσευχήν, ἔστω καί κατ’ ἰδίαν. Εἰς τάς οἰκουμενιστικάς κοινάς προσευχάς μήπως δέν γίνονται καί ἁδρότερα καί εὐρύτερα τούτων;»

[«Ὀρθοδοξία καί “Οἰκουμενισμός”. Μία Ὀρθόδοξος γνωμάτευσις καί μαρτυρία», στό «Κοινωνία», 18,2 (1975), σ. 98]

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ κ. ΠΑΥΛΟΣ  (ΚΥΠΡΟΣ):

«Οἱ Ἱεροί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στήν ἐξάσκηση τῆς φιλανθρώπου ποιμαντικῆς διακονίας τους δέν δίσταζαν, προκειμένου νά περιφρουρήσουν τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, νά θεσπίσουν, μέ φιλαδέλφο αὐστηρότητα, ἱερούς Κανόνες. Ἀνάμεσα σ’ αὐτούς ὑπάρχουν καί ἀρκετοί, οἱ ὁποῖοι ρητῶς ἀπαγορεύουν τή συμπροσευχή τῶν Ὀρθοδόξων μετά τῶν αἱρετικῶν ὄχι μόνο γιά νά μή μολυνθοῦν οἱ πιστοί καί ἀμβλυνθεῖ τό Ὀρθόδοξο αἰσθητήριό τους, ἀλλά καί γιά να καλλιεργηθεῖ ἡ μετάνοια στούς αἱρετικούς, ἴσως καί ἐπιστρέψουν στήν κανονική μάνδρα τοῦ Χριστοῦ, ἥτις εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τόσο τό γράμμα ὅσον καί τό πνεῦμα τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀπαγορεύουν ρητῶς τίς συμπροσευχές. Σύγχρονοι θεολογοῦντες Ὀρθόδοξοι κληρικοί ἐνθαρρύνουν τίς μετά τῶν ἑτεροδόξων συμπροσευχές, ἄνευ τῆς ἀπαραιτήτου προηγηθείσης ἑνότητος τῆς Πίστεως καί τῆς Κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»       [ Ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», φ. 31/7/2009]

________________

STA SERBIKA

___________________

СРПСКИ АРХИЈЕРЕЈИ ГАЗЕ СВЕШТЕНЕ КАНОНЕ МОЛЕЋИ СЕ ЗАЈЕДНО СА ЈЕРЕТИЦИМА

.

.

.

.

.

.

.

.

СВЕШТЕНИ КАНОНИ

(КОЈИ СУ ПОТВРЂЕНИ ОД СТРАНЕ ШЕСТОГ И СЕДМОГ ВАСЕЉЕНСКОГ САБОРА)

◊  «Са јеретицима и расколницима не смије се заједно молити”

(33. Канон Лаодикијског Сабора)

◊ ”Епископ или Презвитер или Ђакон, који се буде са јеретиком само и молио, нека се одлучи”

(45. Канон Светих Апостола)

ВЕЛИКИ ДОГМАТИЧАР ПРАВОСЛАВЉА,

СВЕТИ ЈУСТИН ПОПОВИЋ:

”Свештени Канон Светих Апостола не утврђује која се тачно молитва или богослужење забрањује, него забрањује сваку молитву заједно са јеретицима, чак и насамо. У екуменистичким заједничким молитвама зар се не врше и грубљи и већи преступи?”

(”Православље и Екуменизам”, часопис Кинонија 18, 2, 1975, стр. 98)

МИТРОПОЛИТ КИРИНИЈСКИ ПАВЛЕ (КИПАР)

“Свети Оци Цркве у вршењу свога човекољубивог пастирског служења нису оклевали да установе, са братољубивом строгошћу, свештене Каноне, како би заштитили Тело Цркве. Међу њима постоји значајан број оних који строго забрањују молитве Православних са јеретицима, не само због тога да се не би оскврнили верни и да не би отупело њихово Православно чуло, него и да би се побудило покајање код јеретика, еда би се

вратили под канонско окриље Христа, које је Православна Црква. Како слово тако и дух свештених Канона строго забрањују заједничке молитве. Савремени Православни клирици који богословствују подстичу молитве са инославнима, без неопходно претходно постигнутог јединства Вере и Заједнице Светога Духа”

(Часопис ”Православна Штампа”, Грчка, од 31. јула 2009)

Σε ποιό Ευαγγέλιο άραγε πιστεύει;

Αναφορά στο ΗΘΟΣ και το ΥΦΟΣ του ΜΗΤΡ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ

του Θεολογου κ. Παν. Σηματη

• Σε πρόσφατη επιστολή του ο Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος, αποτυπώνει το ήθος και το ύφος των επισκόπων, που αντί να υπηρετούν τον Θεό και τους πιστούς, διαβάλλουν την Εκκλησία.
• Θυμίζω, πως απέστειλα στον κ. Αμβρ. βιβλίο, στο οποίο αναλύονταν οι λόγοι που η ίδια η Εκκλησία θεσπίζει την Αποτείχιση, δηλ. την απομάκρυνση των πιστών από τον επίσκοπο που σκανδαλίζει, αιρετίζει και αδιαφορεί για την αλλοίωση της Πίστεως.
• 1. Όποιος δεν έχει επιχειρήματα,
• επιστρατεύει παραπληροφόρηση και ύβρεις.
• Μη δυνάμενος να απαντήσει στις αιτιάσεις, αποδέχτηκε την Αποτείχισή μου και την κοινοποίησε ο ίδιος στους Αιγιώτες, μόνο και μόνο για να πληροφορήσει ότι ο αποτειχισμένος δεν έχει πλέον …λόγο στα της μητροπόλεως! Δεν έδειξε καμιά διάθεση προσεγγίσεως και απέφυγε επιμελώς να εξηγήσει στους πιστούς που προβληματίστηκαν, αν ευσταθούν οι λόγοι που οδήγησαν στην Αποτείχιση, καταθέτοντας τις θεολογικές του θέσεις. Γιατί φαίνεται, πως κριτήριό του δεν είναι η αναζήτηση της αλήθειας υπό το φως των Πατέρων, αλλά το πώς θα διασώσει το προφίλ του.
• Αυτό φάνηκε, όταν απάντησα στο άρθρο του. Δεν άντεξε στην κριτική και χωρίς να δώσει ουσιαστική απάντηση, εκτράπηκε με οργή σε ύβρεις, όπως: Ο Π. Σημάτης (Π.Σ.) «έχει καρδιά που έχει στεγνώσει από αγάπη, είναι αδέσποτο πρόβατο, έχει μισαλλοδοξία, το μικρόβιο της μισανθρωπίας, αρτηριοσκλήρυνσιν, μίσος …φωλιάζει στην ψυχή του, αυτομαστιγώνεται, είναι “αναρχικός” του εκκλησιαστικού χώρου, ζει εκτός τόπου και χρόνου, …με πετροβολάει, “ας κάθεται στα αυγά του”, ας περιπλανάται μέσα εις τους λαβυρίνθους της ιδεοληψίας του, “ας τρώγεται με τα ρούχα του”, [αφού αποτειχίστηκε] έρριξε «μαύρη πέτρα» πίσω του»· ο Π.Σ. «δια την ι. μητρόπολιν τυγχάνει ανύπαρκτον πρόσωπον!». Αυτό είναι το «ευγενικό» ύφος πνευματικού πατρός, ήθος δεσποτικής «αγάπης»!
• 2. Είναι ιδιοκτησία του Δεσπότη η Εκκλησία;
• Ένας πιστός είναι υπαρκτό πρόσωπο για τον Χριστό και την Εκκλησία και ανύπαρκτο για τον κ. Αμβρόσιο;
• Ο κ. Αμβρ. νομίζει ότι είναι ιδιοκτησία του η Εκκλησία. Δεν θέλει να καταλάβει ότι ο αποτειχισμός, δεν είναι απομάκρυνση από την Εκκλησία, αλλά από τον παρανομούντα επίσκοπο που αδιαφορεί για την ακεραιότητα της Πίστεως, που καλύπτει πρόσωπα διαβεβλημένα, που φέρεται εξουσιαστικά (π.χ. παράνομοι αφορισμοί) κ.ά. Φαίνεται ότι δεν σκέφτηκε ποτέ του, πως μπορεί ο ίδιος να έχει απομακρυνθεί από την Αλήθεια της Εκκλησίας, έστω κι αν τυπικά εμφανίζεται ως ο εκφραστής της· ότι οι πρακτικές του θυμίζουν «μισθωτό» ποιμένα που αδιαφορεί για τους πιστούς. Η φράση πως ο Π.Σ. «δια την Ι. Μητρόπολιν τυγχάνει ανύπαρκτος», είναι ένας εύσχημος τρόπος για να «καθησυχάσει» την συνείδησή του! Αναλυόμενη ψυχολογικά, ποιες άραγε συνειδησιακές διεργασίες και μύχιους …πόθους του θα αποκάλυπτε;
• Ένα μικρό παράδειγμα, που δείχνει με ποιόν τρόπο συμπεριφέρονται οι πραγματικοί ποιμένες: Ο άγ. Ιωάννης, όταν έμαθε ότι ένας μαθητής του είχε γίνει λήσταρχος, ανέβηκε στο βουνό για να τον αναζητήσει με κίνδυνο της ζωής του, κάτι που συγκίνησε βαθύτατα τον λήσταρχο, γι’ αυτό μετανόησε και ακολούθησε τον Άγιο στην πόλη! Ο κ. Αμβρ. αντίθετα, αρνήθηκε τον δια του Τύπου ουσιαστικό θεολογικό διάλογο–συμφιλίωση, κατά πάγια τακτική του· αρκέστηκε στις ύβρεις και την παρερμηνεία των Αγίων Γραφών και, επειδή δεν ήταν δυνατόν να αρνηθεί την ύπαρξη εκκλησιαστικού Κανόνα που νομοθετεί την Αποτείχιση, χαρακτήρισε ως «ανύπαρκτον» εκείνον που τον εφαρμόζει! Βέβαια έτσι, εμφανίζεται συνεπής με την παποκεντρικής προελεύσεως θεωρία του, ότι ο επίσκοπος είναι υπεράνω κριτικής.
• 3. Δεν είναι υπεράνω κριτικής ο επίσκοπος.
• Εκτός αν ταυτίζεται με τον Πάπα.
• Ο κ. Αμβρ., λοιπόν, βλέπει τον εαυτόν του ως διοικητή και όχι ως πατέρα και ισχυρίζεται αθεολόγητα ότι είναι υπεράνω ανθρωπίνης κριτικής. Γράφει: Ο κ. Π.Σ. «ούτε συνδιοικητής εις τα της Μητροπόλεως είναι, ούτε κριτής του Επισκόπου του. Το δικαίωμα αυτό δεν το έχει». Και σε άλλη ευκαιρία έλεγε: «ο κάθε επίσκοπος λογοδοτεί εις τον Θεόν. Είναι υπεύθυνος στη συνείδησή του και στον Θεό». Ιδού η εφαρμογή του παπικού Πρωτείου, από ένα κατά φαντασίαν πολέμιό του.
• Η Παράδοση της Εκκλησίας, όμως, τα εντελώς αντίθετα διδάσκει. α) Ο ι. Χρυσόστομος γράφει: Οι ποιμένες ας μη «παρορώμεν τους τα δέοντα συμβουλεύοντας» ακόμα κι αν εκείνος που συμβουλεύει είναι ελάχιστος· ούτε όσα ως ποιμένες προτείνουμε, να επιμένουμε «ταύτα πάντως κρατείν». β) Είναι ασφαλώς Εντολή του Χριστού το να μη κατακρίνουμε. Εδώ όμως δεν πρόκειται περί κατακρίσεως. Πρόκειται για αιρετικές ενέργειες «ορθοδόξων» επισκόπων! Και επειδή γνώριζαν οι Άγιοι ότι θα συνέβαινε αυτό, μας προτρέπουν να εξετάζουμε πρώτα, αν οι επίσκοποι εφαρμόζουν τις Εντολές του Θεού σε θέματα Πίστεως, Δικαιοσύνης και Ήθους και μόνο τότε να τους υπακούμε (1Κορ. 5, 11· Εβρ. 13, 7), διαφορετικά καθιστάμεθα συνυπεύθυνοι.
• Παραδείγματα: οι πρώτοι χριστιανοί ήλεγξαν ακόμα και τον απ. Πέτρο. Κι αυτός δεν τους περιφρόνησε, δεν ισχυρίστηκε ότι λογοδοτεί μόνο στον Θεό, ούτε τους ύβρισε (όπως ο κ. Αμβρ.), αλλά έδωσε πειστικές εξηγήσεις (Πράξ. 11, 3). Ο Μ. Αθανάσιος επικροτούσε συγκεκριμένη πρακτική χριστιανών, οι οποίοι έφευγαν από το Ναό, όταν εμφανιζόταν ο επίσκοπος που είχαν κρίνει ως ανάξιο! Και αλλού λέγει πως, αν οι επίσκοποι «κακώς αναστρέφωνται και σκανδαλίζωσι τον λαόν», πρέπει να τους απομακρύνουμε. Ο Μ. Βασίλειος δίδασκε πως επιβάλλεται να κρίνουν οι πιστοί, αν τα λεγόμενα των ποιμένων είναι σύμφωνα με τις Γραφές. Ο π. Γ. Φλορόφσκυ έγραφε: «όταν ο επίσκοπος ξεφεύγη» από το ορθόδοξο «πρότυπο, ο λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήση». Ο καθ. Φαράντος γράφει πως ο επίσκοπος «αγιοποιείται, αλλά και δαιμονοποιείται, αναλόγως των πράξεών του, δια τούτο και υπόκειται εις έλεγχον και εις καθαίρεσιν».
• Άρα ο κ. Αμβρ. είναι ορθόδοξος επίσκοπος, θεωρών εαυτόν υπεράνω κριτικής και μη υπακούων στην Ορθόδοξη Παράδοση;
• 4. Η «υπέρβαση» του κ. Αμβρ.,
• δεν είναι αρετή, αλλά αιρετική οικουμενιστική πρακτική.
• Επισημάνθηκε στον κ. Αμβρ. ότι παραβαίνει τους Ι. Κανόνες και αποδεικνύεται ανακόλουθος, όταν φέρνει στο Αίγιο τους Μητροπολίτες Ζακύνθου και Βρεσθένης (πρ. Θεσσαλιώτιδος) και συλλειτουργεί μαζί τους, αν και εναντίον τους είχε εκτοξεύσει βαριές κατηγορίες. Ο κ. Αμβρ. επιμένει ότι καλά έκανε και συμφιλιώθηκε μαζί τους και με δικολαβίστικες αναφορές στις Γραφές αποφαίνεται ότι όποιοι τον κατηγορούν για τη συμφιλίωση αυτή με τους ανωτέρω, είναι μισαλλόδοξοι: «Εάν δεν έχεις την αρετήν να χαίρεσαι», όταν συμφιλιώνονται δύο πρόσωπα, «τα οποία πρότερον είχον …διενέξεις, τότε δεν είσαι χριστιανός!».
• Ας δούμε νηφάλια τα γεγονότα και τα αγιογραφικά κείμενα, για να καταλάβει και ο τελευταίος πιστός, ότι ο κ. Αμβρ. διαστρέφει το Ευαγγέλιο, κάνει το μαύρο άσπρο και την κακία ονομάζει αρετή!
• α) Για τον κ. Θεόκλητο Κουμαριανό (Θ.Κ.) είχε πει μετά λόγου γνώσεως ο κ. Αμβρ., ότι είναι ακατάλληλος για να γίνει επίσκοπος. Η «πρόβλεψή» αυτή περί ακαταλληλότητος επιβεβαιώθηκε, αφού το όνομά του Θ.Κ. ενεπλάκη στο παραδικαστικό κύκλωμα και σε άλλες «αταξίες» που επιφέρουν καθαίρεση. Μάλιστα αποτρέποντας ο κ. Θεόκλητος την διεξαγωγή εκκλησιαστικής δίκης που θα τον καθαιρούσε (με την στήριξη του τότε αρχιεπ. Χριστόδουλου), υπέβαλε «αυτοβούλως» την παραίτησή του! Αφού πέρασαν, όμως, έξι χρόνια, αιφνιδίως ο κ. Αμβρ. άλλαξε γνώμη για την καταλληλότητα του Θ.Κ. Και μετερχόμενος τακτικές πολιτικών συμβιβασμών, τώρα, όχι μόνο θεωρεί τον Θ.Κ. κατάλληλο ως επίσκοπο, αλλά τον προορίζει για …διάδοχό του! Και για να επηρεάσει το αγνοούντα λαό, πλέκει εγκώμιο στο Θ.Κ., για πράξεις που μας κατασκανδάλισαν, παρουσιάζοντάς τον με φωτοστέφανο μάρτυρος και δηλώνει: «τον τιμώ υπερβαλλόντως», γιατί «θυσιάστηκε» για τον Αρχιεπ. Χριστόδουλο! Ω, της υποκρισίας!
• Δηλαδή, όταν ένα «ακατάλληλο» πρόσωπο κατηγορηθεί επιπλέον και για διάπραξη παραπτωμάτων, καθίσταται κατάλληλο για βοηθός του κ. Αμβρόσιου!!! Αυτό το ήθος μας διδάσκει, που αποδέχονται αδιαμαρτύρητα οι συνεπίσκοποί του!
• Να θυμήσω πάλι ότι, επειδή οι κατηγορίες για τον Θ.Κ. είναι απαγορευτικές της αρχιερωσύνης, όταν προτάθηκε για επίσκοπος Καλαμάτας και Κορίνθου, οι κάτοικοι απαίτησαν να μη γίνει επίσκοπός τους, αφού δεν έγινε εκκλησιαστική δίκη για την διερεύνηση των κατηγοριών εναντίον του. Τι κρύβεται πίσω από την επίμονη προσπάθεια του κ. Αμβρόσιου να τον επιβάλλει ως επίσκοπο στην πόλη μας;
• β) Επίσης, ενώ ο κ. Αμβρ. κατηγόρησε τον Ζακύνθου Χρυσόστομο για ετεροδιδασκαλία σε θέματα ηθικής, κατόπιν έβαλε, για κάποιον λόγο, νερό στο κρασί του και συμφιλιώθηκε μαζί του, χωρίς ο Ζακύνθου να διορθώσει τις κακοδοξίες του δημόσια!
• Ας δούμε τί είχε πει το 1995 ο κ. Αμβρ., παρουσιαζόμενος ως υπέρμαχος της Ορθοδοξίας: Ο Ζακύνθου «υπέπεσε στο αδίκημα της “ετεροδιδασκαλίας” [=αίρεσης]. Όσα εγγράφως διετύπωσε …είναι αντίθετα προς τον ευαγγελικό Νόμο». Και γι’ αυτή την αίρεση ο Ζακύνθου δικάστηκε, αλλά η υπόθεσή του «κουκουλώθηκε». Αυτό εξόργισε σφόδρα τον κ. Αμβρ. γι’ αυτό κατηγόρησε τους δικαστές επισκόπους ως άδικους δικαστάς! Για τον Ζακύνθου δε, που όταν «εξήλθε της αιθούσης εδήλωσε, ότι αισθάνεται δικαιωμένος…», σχολίαζε πικρόχολα ο κ. Αμβρ.: «Βλέπετε ό,τι έχει κανείς, αυτό και πωλεί! Οι άγιοι μεταδίδουν την αγιότητά τους…, οι φιλήδονοι [όπως ο Ζακύνθου] την φιληδονία τους διαφημίζουν!». Αλλά και οι Αιγιώτες ιερείς ονόμασαν τον Ζακύνθου «αναθεματισμένον»!
• Λοιπόν, με αυτόν που οι ιερείς χαρακτήρισαν ως “αναθεματισμένον”, που «μεταδίδει και διαφημίζει την φιληδονία του» και που ποτέ δεν ανακάλεσε την κακοδοξία του, συμφιλιώθηκε ο κ. Αμβρ. και μας τον έφερε στο Αίγιο, για να παραδειγματιστούμε από το «φιλήδονο» ήθος του και να δεχθούμε τις ευλογίες του!!!
• Αλλά και η υποκρισία έχει όρια. Πώς θεωρεί, ο κ. Αμβρ., ευαγγελική αρετή την καρικατούρα συμφιλίωσής του με τον Ζακύνθου και μας ζητάει να χαρούμε γι’ αυτό; Μάλλον να κλάψουμε πρέπει, γιατί συμφιλιώθηκε με τον αμετανόητο στις ιδέες του Ζακύνθου, ο οποίος κατηγόρησε με επιστολή τον κ. Αμβρ. με αήθη γλώσσα. Και ο κ. Αμβρ. ανταπάντησε: «…Αν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να μας αγγίξει είναι (η κατηγορία) ότι “παράγουμε” …κληρικούς με ”ειδική συμπεριφορά”». Και αφήνοντας έκπληκτο το χριστεπώνυμο πλήρωμα δήλωνε: «Μέχρι τώρα είχαμε την υποψία ότι η αλητεία έχει εισέλθει και στον ι. χώρο της Εκκλησίας… Τώρα όμως υπάρχει η απόδειξις. Η επιστολή του κ. Χρυσοστόμου είναι υπόδειγμα και οδηγός αλητείας»! («Ελ. Τύπος» 27.8.95 και «Ορθ. Τύπος» 1-9-95).
• Εξοικειωμένος, λοιπόν, ο κ. Αμβρ., με τις νεοεποχίτικες άθεες ιδέες της «ανοχής», της συνύπαρξης αλήθειας και ψεύδους (που προπαγανδίζει ο οικουμενισμός), μας καλεί να χαρούμε για τη «συμφιλίωση» αυτή, διαφορετικά «δεν είμαστε χριστιανοί», αλλά άνθρωποι «κυριαρχούμενοι υπό μισαλλοδοξίας, (γιατί) δεν κατανοούμε την υπέρβασιν των ανθρωπίνων αδυναμιών»!
• Άρα κι εδώ, με φτηνό ταχυδακτυλουργικό τρόπο διαστρεβλώνει την αλήθεια, αφού εξισώνει δύο διαφορετικά πράγματα: Ι) την «υπέρβαση των ανθρωπίνων διαφορών» δια της συμφιλιώσεως (γεγονός που ασφαλώς φέρνει χαρά), ΙΙ) με την υπέρβαση-συμφιλίωση εκείνων που διαφώνησαν για θέματα αληθείας και αιρέσεως και οι οποίοι –παραδόξως– στη συνέχεια συμφιλιώθηκαν, χωρίς να αρνηθεί ο ένοχος το λάθος του! Αυτού του είδους η «συμφιλίωση» και η «υπέρβαση» του κ. Αμβρ. είναι κάλπικη, είναι η «αγάπη» του Οικουμενισμού· στην πράξη δε, πρόκειται για «λυκοφιλία» των συμφιλιωθέντων!
• Τι μας συμβουλεύουν, όμως, οι Άγιοι; Τα αντίθετα από όσα διδάσκει ο κ. Αμβρ.: όχι μόνο να μη συμφιλιωνόμαστε με τους «ατάκτως περιπατούντας» και τους αιρετίζοντας, αλλά «μηδέ χαίρειν αυτοίς λέγειν», δηλ. να μη έχουμε επικοινωνία, χαιρετισμό εκκλησιαστικό μαζί τους, όσο επιμένουν στις κακοδοξίες τους. Αυτή ήταν ανέκαθεν η στάση της Εκκλησίας, που ενδιαφέρεται για την σωτηρία του ανθρώπου κι όχι για την επίδειξη μιας επικοινωνιακού και επιδερμικού τύπου αγάπης.
• Προκαλεί, πράγματι, πολλές απορίες η άνεση με την οποία ο κ. Αμβρ. προχωρεί από την μία διαστρέβλωση στην άλλη. Σε άλλο σημείο του άρθρου του, φέρνει ως παράδειγμα –για να στηρίξει τις αντι-ευαγγελικές θέσεις του περί «συμφιλιώσεως» – τον απ. Παύλο, που είχε «εντονωτάτην διαφωνίαν… με τον Απ. Πέτρον, τον οποίον μάλιστα δημοσίως αποκαλεί “αξιοκατάκριτον”!». Επειδή, όμως, –συνεχίζει– «οι άνθρωποι του Θεού συνηθίζουν να υπερβαίνουν τα λάθη της ζωής των» οι δύο απόστολοι συμφιλιώθηκαν. Πράγματι, οι δύο Απόστολοι διαφώνησαν και μετά συμφιλιώθηκαν. Όμως, πότε επήλθε η συμφιλίωση; Όταν ο απ. Πέτρος αντελήφθη το λάθος του, μετανόησε και το διόρθωσε δημόσια.
• Ποιά σύγκριση μπορεί να υπάρξει, άραγε, μεταξύ αυτής της συμφιλίωσης των Αποστόλων και εκείνης του κ. Αμβρ. με τους δύο μητροπολίτες; Ουδεμία. Γιατί στην δεύτερη δεν υπάρχει μετάνοια. Και όμως, τολμά να συγκρίνει ο κ. Αμβρ. την κατά Θεό συμφιλίωση των Αγίων Αποστόλων, με τη δική τους καταχρηστική συμφιλίωση!
• Άλλη μία διαστροφή του Ευαγγελίου από τον κ. Αμβρ., στην προσπάθειά του να ντύσει με ένδυμα αγιογραφικό την συμφιλίωση. Γράφει: «Στην Εκκλησία μαθαίνουμε… την «υπέρβαση»! …[Ο Χριστός είπε:] «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου»…».
• Η παραπάνω διαδικασία συνδιαλλαγής ισχύει για τα προσωπικά αμαρτήματα («εις σε») και όχι για αιρετικές θέσεις που εκφέρονται από επισκόπους δημοσίως και επιμόνως. Γι’ αυτές ισχύει το: όσα δημοσίως λέγονται, πρέπει δημοσίως και να διορθώνονται.
• Αλήθεια, ποιό ήθος ακολουθεί ο κ. Αμβρ.; Σε ποιό άραγε Ευαγγέλιο πιστεύει; Πώς είπαν με τον «ετεροδοξούντα» Ζακύνθου το «εν ομονοία ομολογήσωμεν» χωρίς να έχουν την ίδια «ομολογία»; Έχει ξεπεράσει, άραγε, ο κ. Αμβρ. σε αγάπη και συγχωρητικότητα τον Χριστό και τους Αγίους, που άλλα διδάσκουν; Είναι παραπάνω από την Εκκλησία;
• Ας αναρωτηθούμε οι Αιγιώτες: έχουμε δώσει την εντύπωση στον κ. Αμβρόσιο ότι απευθύνεται σε εκκλησιαστικά αναλφάβητους;

Φῶς καὶ τὰ μικρὰ παιδιά!

Κυρ. Πατ. Δ΄ Οἰκ. Συνόδου (Ματθ. 5,14-19)

«ΥΜΕΙΣ ΕΣΤΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

(Ματθ. 5,14)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο. Τί μᾶς λέει; Ὁμιλεῖ στὴν ἀρχὴ γιὰ φῶς. Σεῖς, λέει, οἱ μαθηταί μου εἶστε τὸ φῶς τοῦ κό­σμου (Ματθ. 5,14). Τί φῶς ἐννοεῖ; Ὑπάρχει φῶς ὑλικὸ – φυσικὸ καὶ φῶς πνευματικό – ὑπερφυσικό.
Τὸ ὑλικὸ φῶς εἶνε τὸ γνωστὸ φῶς. Ἀστείρευτη πηγή του εἶνε ὁ ἥλιος. Κι ἂν δὲν ὑπῆρ­χε τίπο­τε ἄλλο, ἔφτανε καὶ μόνο ὁ ἥλιος ν᾽ ἀ­ποδεί­ξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Θὰ εἶνε παρά­φρων ὅποιος πῇ ὅτι εἶνε δημιούργημα τύχης. Δισεκατομμύρια κιλοβὰτ σκορπάει σὲ κάθε γωνία τῆς γῆς, καὶ μάλιστα δωρεάν. Γι᾽ αὐτὸ κάθε ψυ­­χή, πρωὶ σὰν βγαί­νῃ ὁ ἥλιος, μ᾽ εὐγνωμοσύ­νη ἂς λέῃ· «Δόξα σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς…».
Ἀλλ᾽ ἐκτὸς τοῦ φυσικοῦ ἡλίου καὶ τοῦ φυσι­κοῦ φωτὸς ὑπάρχει τὸ ἄλλο φῶς, τὸ φῶς τὸ νοερό, ποὺ φωτίζει ὄχι πλέον τὰ σώματα ἀλ­λὰ τὰ πνεύματα. Ποιό εἶνε τὸ φῶς αὐτό;
Τὰ γράμματα, ἀκοῦμε συχνά, οἱ τέχνες, οἱ ἐ­πι­στῆ­μες. Κι ὅταν μιὰ ἐποχὴ παρουσιάζῃ σ᾽ αὐ­τὰ ἀ­κμή, τὴ λένε «ἐποχὴ τῶν φώτων». Ἔ­τσι λέγε­ται καὶ ἡ δική μας ἐποχή. Ποτέ ἄλλοτε δὲν ὑ­πῆρξαν τόσες ἐφευρέσεις, τόσα σχολεῖα καὶ πανεπιστήμια. Ἐποχὴ φωτός.
Ἀλλὰ τὸ φῶς αὐτό, ὅσο κι ἂν προκαλῇ θαυμασμό, ἀποδεικνύεται πενιχρό, φῶς πυγολαμπίδος, ὅταν καλῆται νὰ φω­τίσῃ – νὰ δώσῃ ἀ­παντήσεις στὰ μεγάλα προ­βλήματα ποὺ βασα­νίζουν κάθε ἄνθρωπο· Τί εἶνε Θεός; Τί εἶνε κόσμος; Τί εἶνε ἄν­θρωπος; Τί εἶνε σύμπαν; Τί εἶνε ψυχή; Τί εἶνε συνείδησις; Τί εἶνε ἠθικὸς νόμος; Τί ὑπάρχει πέραν τοῦ τάφου;… Σ᾽ αὐ­τὰ τί ἔχουν ν᾽ ἀπαν­τήσουν οἱ τέχνες, οἱ ἐ­πι­στῆ­μες, οἱ φιλοσοφίες; Ἂς μοῦ ἐπιτρα­πῇ νὰ πῶ τὴ λατινικὴ φράσι ποὺ εἶπε ἕνας μεγάλος ἐ­πιστήμων· «Ignoramus et ignorabimus», δη­λα­δὴ ἀγνοοῦμε καὶ θὰ ἀγνοοῦμε. Καὶ ἕνας ἄλ­λος μεγάλος ποιητὴς τῆς Γερμανίας, ὁ Γκαῖτε, στὸ τέλος τῆς ζωῆς του εἶπε· Ἰδού ἐγώ, μὲ τό­σα φῶτα, τυφλός· τυφλός, ὅπως καὶ πρῶτα.

* * *

Ποιό λοιπὸν εἶνε τὸ φῶς; Ἐὰν δώσω τὴν ἀ­πάντησι ἀμέσως, μερικοὶ θὰ μειδιάσουν. Ἀλλ᾽ ἐμεῖς δὲν μειδιοῦμε· μιλοῦμε σοβαρά. Στὸ ἐ­ρώτημα, ποιός εἶνε ὁ ἥλιος ποὺ φωτίζει τὸν κό­σμο, τὰ πάντα φωνάζουν· ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰ­ησοῦς Χριστός. Φῶς εἶνε ἡ διδασκαλία του· «…διότι φῶς τὰ προστάγμα­τά σου ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9). Φῶς ἡ ἁγία του ζωή, ἡ ἀκηλίδωτη. «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» εἶπε (Ἰωάν. 8,46), καὶ τὸ ἐρώτημά του μένει ἀναπάντητο. Φῶς τὰ σεπτά του πάθη· «Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ…» (κάθ.). Φῶς ἡ σταύρωσι, φῶς ἡ ἀνάστασι, φῶς ἡ ἀνάληψι, φῶς ὁλόκληρος ὁ βίος του. Καὶ ὅπως ὁ ἥλιος δὲν κρατεῖ τὸ φῶς γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ τὸ σκορπάει, κατὰ πα­­ρό­μοιο τρόπο καὶ ὁ Χριστὸς σκορπάει τὸ φῶς του σὲ ὅλες τὶς ψυχὲς καὶ προσκαλεῖ· «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός». Καὶ ὄχι μόνο αὐτό· ἀλλ᾽ ἔχει τὴ δύναμι ―ἐδῶ εἶνε τὸ μεγαλεῖο― καὶ τὸ πλέον σκοτεινὸ σῶμα νὰ τὸ κάνῃ φωτεινό. Ὅπως οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου ὅταν πέσουν σὲ καθρέφτη τὸν κάνουν νὰ γίνεται καὶ αὐτὸς ἥλιος, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὅταν πέσῃ σὲ εὐγενεῖς ψυχές, τὶς κάνει νὰ ἀκτινοβολοῦν καὶ γίνονται κι αὐτὲς ἥλιοι στὸν κόσμο.
Δὲν εἶν᾽ αὐτὰ θεωρία, λογοτεχνία, οὐτοπία, λόγια ἀπ᾽ τὰ ὁποῖα μπούχτισε ὁ κόσμος. Ὄχι. Ἡ γλῶσσα μας εἶνε πτωχὴ γιὰ νὰ περιγράψῃ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶπε· «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. 8,12). Ὅτι αὐτὰ δὲν εἶνε λόγια, ἀπόδειξις τὸ ὅτι, ὄχι ἕ­νας ἢ δύο ἢ τρεῖς, ἀλλὰ πολλοὶ δέχθηκαν αὐτὸ τὸ φῶς καὶ ἔγιναν ἀστέρες πνευματικοί.
Σήμερα ―γιὰ μετρῆστε― στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας μας λάμπουν 630 ἀστέρες. Εἶνε οἱ πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁ­ποῖοι τὸ 451 συνῆλθαν στὴ Χαλκηδόνα καὶ δι­εκήρυξαν, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα πνεύματα, ἕνας φιλόσοφος ὅπως ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Πλάτων, ἀλλὰ εἶνε πολὺ παραπάνω. Ἐὰν δὲν τὸ ὁμολογήσουμε, δὲν εἴμαστε Χριστιανοί· εἶνε τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος! Αὐτὸ διεκήρυξε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ διέλυσε τὰ σκότη τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως.
Φῶς οἱ 630 πατέρες. Ἀλλὰ φῶς καὶ ὁ κάθε ἅγιος ποὺ ἡ μνήμη του ἀνατέλλει καθημερι­νῶς στὸν ὁρίζοντα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως λ.χ. ὁ ἅ­γιος Κήρυκος καὶ τὴν ἁγία Ἰουλίττα ποὺ ἑορτάζουν στὶς 15 Ἰουλίου, ἡ ἁγία Μαρίνα ποὺ ἑορτάζει στὶς 17 Ἰουλίου, καὶ τόσοι ἄλλοι.

* * *

Δὲν εἶνε λοιπὸν οὐτοπία ὁ λόγος τοῦ σημε­ρι­νοῦ εὐαγγελίου «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κό­σμου». Καὶ δὲν ἰσχύει ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ γιὰ ἕνα μικρὸ χρονικὸ διάστημα καὶ γιὰ ἕ­­να μικρὸ κύκλο μαθητῶν καὶ ἀποστόλων. Εἶ­νε λόγος – ἐντολὴ αἰωνίου κύρους. Ἰσχύει γιὰ κά­θε πιστό, μέχρι συν­τελείας τῶν αἰώνων.
Φῶς πρέπει νὰ εἶνε οἱ ἐπίσκοποι, καὶ ἀλλοίμονο ἂν δὲν εἶνε. Φῶς πρέπει νὰ εἶνε οἱ ἱερεῖς μας, καὶ ἀλλοίμονο ἂν δὲν εἶνε. Φῶς οἱ διδάσκαλοί μας· ἀλλοίμονο ἐὰν οἱ δάσκαλοι ἀντὶ νὰ εἶνε φῶς εἶνε σκοτάδι. Φῶς πρέπει νὰ εἶνε οἱ γονεῖς καὶ κηδεμόνες. Φῶς οἱ ἐγγράμματοι καὶ σπουδασμένοι. Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε ὅμως νὰ στρέψω τώρα τὸν λόγο εἰδικῶς πρὸς τὰ παιδιὰ καὶ νὰ τοὺς πῶ· Κ᾽ ἐσεῖς, ἀ­γαπητά μου παιδιά, πρέπει νὰ γίνετε φῶς.
―Μὰ ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἐπίσκοποι ἢ ἱερεῖς, δὲν ἔχουμε ἀξιώματα, δὲν εἴμαστε στρατιωτι­κοὶ ἢ δικαστικοὶ ἢ πολιτικοί· εἴμαστε παιδιά. Ἅμα γίνουμε κ᾽ ἐμεῖς μεγάλοι, τότε θὰ γίνου­με φῶς στὸν κόσμο. Τώρα ἀκόμη εἴμαστε μικροί… Ὄχι, παιδιά μου. Κι ἀπὸ τώρα μπορεῖτε.
⃝ Ξέρω ἕνα παιδί, ποὺ εἶχε πατέρα βλάστημο· ἀπ᾽ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ βλαστημοῦσε τὰ θεῖα. Αὐτὸν λοιπόν, ποὺ δὲ μπόρεσε νὰ τὸν δι­­ορθώσῃ οὔτε παπᾶς οὔτε ἱεροκήρυκας οὔτε ἐπίσκοπος, τὸ παιδὶ αὐτὸ κατώρθωσε νὰ τὸν κάνῃ νὰ κόψῃ τὴ βλαστήμια. ―Πατέρα, εἶπε, δὲν τρώω… Κήρυξε ἀπεργία πείνης, ἁγία ἀ­περγία. Νήστεψε, ἕως ὅτου ὁ πατέρας, βλέποντας ὅτι τὸ παιδὶ κινδυνεύει νὰ πεθάνῃ, ἀ­ναγκάστηκε μὲ κλάματα νὰ πῇ· ―Γιῶρ­γο, δὲ θὰ ξαναβλαστημήσω. Νά πῶς ὁ μικρὸς αὐτὸς ἔγινε φῶς μέσα στὸ σκοτάδι.
⃝ Ξέρω ἕνα νέο, ποὺ κατώρθωσε γιαγιά, παπποῦ, πατέρα, ὅλη τὴν οἰκογένειά του, ποὺ δὲν πατοῦσαν στὴν ἐκκλησία, νὰ τοὺς κάνῃ νὰ ἐκ­κλησιάζωνται καὶ νὰ ἐξομολογοῦνται. Αὐ­τὸς ὁ νέος ἔγινε φῶς στὸ σπίτι του.
⃝ Ἔγραψα στὴ «Σπίθα» «Κλεῖστε τὶς τηλεορά­σεις» καὶ πολλοὶ μοῦ εἶπαν· Μὴ γράφεις, καν­είς δὲν ἀκούει… Καὶ ὅμως· πόση χαρὰ αἰ­σθάνομαι ποὺ ἀπ᾽ ὅλα τὰ σημεῖα παίρνω γράμ­ματα, ἀκόμα καὶ μικρῶν παιδιῶν, ποὺ μοῦ λένε· ―Πάλεψα μὲ τὸν πατέρα καὶ τὴ μάνα δυὸ μέρες, ἐπὶ τέλους τοὺς ἔπεισα, καὶ προχθὲς τὸ βράδυ κλείσαμε τὴν τηλεόρασι εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Τέτοια παιδιὰ εἶνε φῶς.
⃝ Βγῆκε πρὸ ἐτῶν στὸ Παρίσι ἕνα μικρὸ βιβλίο μὲ τίτλο «Τὸ φῶς τοῦ βουνοῦ». Εἶνε διήγημα – ἀντιγραφὴ μιᾶς πραγματικότητος. Ἕ­νας μαθητὴς λυκείου μὲ 400 παιδιά, ὅπου οἱ πάντες μικροὶ καὶ μεγάλοι ἦταν ἄθεοι, κατώρ­θωσε μὲ τὴν ὑπέροχη διαγωγή του σιγὰ – σιγὰ νὰ λειώσῃ τὸ παγόβουνο τῆς ἀπιστίας, καὶ ὁ­λόκληρο τὸ λύκειο νὰ πιστέψῃ στὸ Χριστό.
῾Ρίξτε, ἀγαπητά μου παιδιά, ἕνα βλέμμα γύρω σας. Παρ᾽ ὅλα τὰ φῶτα τῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν τεχνῶν, σκοτάδι βασιλεύει, σκοτάδι πνευ­ματικὸ καὶ ἠθικό, σκοτάδι πλάνης καὶ ἀνηθικό­τητος· ἀπιστία, ἀθεΐα, αἱρέ­σεις, διαφθορά. Με­σάνυχτα ἔχει ὁ κόσμος, κολυμπάει στὸ σκοτάδι, σὰν τὴ Μεγάλη Πα­ρασκευή. Τότε σταύρωσαν τὸ Χριστὸ οἱ Ἑβραῖοι· τώρα τὸν ξανασταυρώνουν οἱ λεγόμενοι Χριστιανοί. Σκοτάδι στὰ σπίτια, στὰ δικαστήρια, στοὺς στρατῶ­νες, στὰ σχολεῖα, στὰ πανεπιστήμια· κάποιος φιλόσοφος τῆς νεωτέρας πατρίδος ὠνόμασε τὸ πανεπιστήμιο παν-σκοτιστήριον.
Ν᾽ ἀπογοητευθοῦμε λοιπόν; Ὄχι. Δὲ θὰ νικήσουν τὰ παιδιὰ τοῦ σκότους, ποὺ σὰν τὶς νυ­­χτερίδες κινοῦται στὸ σκοτάδι. Θὰ νικήσῃ τὸ φῶς, ὁ Χριστὸς καὶ τὰ παιδιά του.
Μιὰ ξένη παροιμία λέει· «ἀν­τὶ νὰ κατηγο­ρῇς τὸ σκοτάδι, ἄναψε ἕνα κε­ρί». Καὶ τὸ ἕνα κερὶ θὰ γίνῃ δύο, τρία, πολλά. Δὲν κάνει ν᾽ ἀ­νάβουμε κεράκια μπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ εἴμεθα σκοτάδι. Ἄλλου εἴ­δους κεράκια ζητάει ὁ Χριστός. Καθένας ἀπὸ σᾶς, ποὺ αὔριο θὰ εἶστε ἄντρες, νὰ γίνῃ φῶς. Καὶ τὸ φῶς αὐτὸ νὰ διαλύσῃ τὸ σκοτάδι· νὰ φύγουν οἱ αἱρέσεις, ἡ ἀθεΐα, ἡ πλάνη, ἡ κακία, ἡ διαφθορά.
Ἐμεῖς εἴμεθα ἡ δύσις, σεῖς εἶστε ἡ ἀνατολὴ – τὸ πιστεύω ἀκραδάντως. Ἐσεῖς θὰ κάνετε τὴν Ἑλ­λάδα νὰ γίνῃ πάλι ὁ φάρος ποὺ θὰ φωτίζῃ σὲ ἀνατολὴ καὶ δύσι.
Παιδιά, μὴ λησμονεῖτε τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ μας· «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγ. Γεωργίου Πρώτης – Φλωρίνης 17-7-1977)

ΑΝΟΙΞΑΝ ΟΙ «ΑΣΚΟΙ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ»

ΓΙΑ «ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΚΑΜΙΚΑΖΙ»

• ΕΠΕΙΔΗ ΕΦΘΑΣΕ Ο «ΚΟΜΠΟΣ ΣΤΟ ΧΤΕΝΙ» ΚΑΙ ΟΙ ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ ΠΑΣΧΙΖΟΥΝ «ΑΡΟΝ-ΑΡΟΝ» ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ, ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ, ΟΠΩΣ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΘΩΜΕ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΚΟ ΖΥΓΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΕΧΟΥΝ ΟΔΟΜΑΧΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ «ΚΑΜΙΚΑΖΙ».

ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

1. Ὅπως ἐπανειλημμένως ἔχομε ἀναφέρει διεξοδικώτατα, ἀδυνατοῦντες οἱ ξένοι νὰ ἐφαρμόσουν τὰ καταχθόνια σχέδιά τους, ποὺ εἶναι ὁ ἀφελληνισμὸς καὶ ἡ ἀποχριστιανοποίησι τῶν Ἑλλήνων, πασχίζουν νὰ εὑρίσκουν ντόπιους ἰδιοτελεῖς «ἀετονύχηδες», οἱ ὁποῖοι νὰ ἔχουν λίαν εὔκαμπτη «τὴν σπονδυλικὴ στήλη» τῆς ἠθικῆς, τῆς εὐπρέπειας, τοῦ χαρακτῆρος, τῆς ἐντιμότητος καὶ τῆς εὐποιΐας, τοὺς ὁποίους προβάλλουν καὶ ἐπιβάλλουν.

2. Αὐτὰ τὰ δοτὰ ἀνθρωπάκια ἔχουν «ὁμόσει γῆ καὶ ὕδωρ» καὶ εἶναι ὑποχρεωμένα νὰ ἐξοφλοῦν τὰ γραμμάτια, ποὺ ἔχουν ὑπογράψει μὲ τὰ ἀφεντικά τους καὶ τεχνηέντως καὶ συστηματικὰ ἐκτελοῦν τὶς ἐντολές τους πιστότατα καὶ μὲ φανατισμό, βάζοντες δυναμίτη στὶς αἰώνιες ἀξίες τῆς φυλῆς μας, Θρησκεία, Πατρίδα καὶ Οἰκογένεια. Καὶ αὐτὲς οἱ βραδυφλεγεῖς βόμβες θὰ ὁλοκληρώσουν τὸ ἰσοπέδωμα τῶν ἀνεκτιμήτων ἀρχῶν μας.

3. Ἐπειδὴ γενικὰ ἡ Ὀρθοδοξία ὑπῆρξε τὸ μέγιστο ἐμπόδιο τῶν σιωνιστῶν, πρὸς τοῦτο ἵδρυσαν τὸν λεγόμενο κομμουνισμὸ καὶ τὸν ἐξήπλωσαν, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον στὶς ὀρθόδοξες χῶρες, Ρωσία, Οὐκρανία, Μολδαβία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, διαστρεβλώνοντας τὴν γνήσια διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ἔκαναν τὴν «διδασκαλία» τοῦ κομμουνισμοῦ, ὡς π.χ. : «ὁ μὴ ἐργαζόμενος μηδὲ ἐσθιέτω», ἐνῷ τὸ σωστὸ χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι: «Εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδέ ἐσθιέτω» (Β’ Θεσ. 3,10).

4. Ἐπειδὴ ἡ ὀρθόδοξος πίστι ἦταν βαθιὰ ριζωμένη καὶ στὶς ὡς ἄνω χῶρες καὶ δὲν ἠδύναντο οἱ κομμουνιστὲς νὰ τὴν ξερριζώσουν εὔκολα, προωθοῦσαν ἀκόμη καὶ φαῦλα ὑποκείμενα στὸν κλῆρο, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἀπομακρύνουν τοὺς εὐλαβεῖς ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ μὲ αἰσχρὰ παραδείγματα φαύλων κληρικῶν…

5. Τὸν λεγόμενο κομμουνισμὸ ἢ σύστημα κρατικῆς ἐκμεταλλεύσεως τὸ διετήρησαν οἱ σιωνιστές, ὅσο καιρὸ τοὺς ἐξυπηρετοῦσε. Ὁ ρόλος τῶν σιωνιστῶν Ἑβραίων ἀκόμη και στὸ καθεστὼς τῆς τότε Ρωσίας ἢ Σοβιετικῆς Ἑνώσεως εἶναι γνωστός.

6. Ὁ πρῶτος Πρωθυπουργὸς τοῦ Ἰσραὴλ ὁ φανατικὸς σιωνιστὴς David Ben-Gurion ἔλεγε τὸ 1962 : «ὁ κομμουνισμὸς θὰ διατηρηθῇ ἀκόμη 25 χρόνια».

7. Ὄντως, 1962 + 25 = 1987, ὁπότε ἄρχισε νὰ «σείεται τὸ ἔδαφος» στὴ Πολωνία μὲ τὸν Λεχ Βαλέσα, στὴν Πράγα, στὸ Βουκουρέστι καὶ μετὰ σ΄ αὐτὴ τὴ «μητρόπολι» τοῦ κομμουνισμοῦ, τὴ Μόσχα.

ΤΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΦΡΙΚΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ

1.Ἡ Ἑλλάδα μας ὑπέστη μὲν τὰ πάνδεινα μὲ τὸν ἐμφύλιο πόλεμο (ἴδατε στὴν ἱστοσελίδα μας στὸ κεφάλαιο ἀπὸ 1.7.2011 «ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΚΟΛΟΦΩΝΕΣ ΔΟΞΗΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΗΜΑΣΤΑΝ, ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΑΛΑΜΙΟΥ»), πλὴν ὅμως δὲν ἐκομμουνιστικοποιήθη.

2. Προπαντὸς δὲ μὲ τὸν ἐμφύλιο σπαραγμό, ἀφυπνίσθη ἡ συνείδησις τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὶς αἰώνιες ἠθικὲς καὶ πνευματικὲς ἀξίες τῆς Οἰκογένειας, τῆς Θρησκείας καὶ τῆς Πατρίδας. Ὅμως αὐτὸ δὲν ἄρεσε καθόλου στὶς σκοτεινὲς δυνάμεις καὶ ἐνέτειναν τὶς προσπάθειές τους γιὰ τὴν ἄμβλυνσι τῆς συνειδήσεως γιὰ τὴν Οἰκογένεια, τὴν Θρησκεία καὶ τὴν Πατρίδα, μέσῳ τῆς ὑπερ-καταναλωτικῆς κοινωνίας, τῆς ἠθικῆς ἐξαθλιώσεως, μέσῳ τῶν ΜΜΕ, τῆς νωθρότητος καὶ τῆς ἀβελτηρίας.

3. Στὸ «κηφηνεῖο ἡ Ἑλλάς» οἱ περισσότεροι τῶν Ἑλλήνων ἐπάσχιζαν νὰ βολευθοῦν στὶς κρατικὲς ὑπηρεσίες, νὰ ἔχουν ἐξασφαλίσει τὸ μέλλον τους καὶ τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν τους καὶ νὰ «λουφάρουν».

4. Γιὰ αὐτὰ τὰ παράσιτα ἐσπαταλῶντο ὄχι μόνο οἱ ἐθνικοὶ πόροι, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀμύθητα ποσὰ τῆς ΕΟΚ καὶ τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης καὶ ἐπιπλέον συνήπτοντο καὶ τεράστια θαλασσοδάνεια, τὰ ὁποῖα διατίθεντο ὄχι γιὰ παραγωγικοὺς σκοπούς, ἀλλὰ γιὰ ἑκατοντάδες χιλιάδες παρασίτων ἀπασχολουμένων σὲ κρατικὲς ὑπηρεσίες καὶ γιὰ τοὺς παντοιοτρόπως πρόωρα συνταξιοδοτούμενους.

5. Τοιουτοτρόπως ἐδημιουργήθηκαν ἄπειρες ἐλλείψεις ἐργατῶν γιὰ χειρωνακτικὲς ἐργασίες. Μὲ τὸ ἐγκληματικὸ ἄνοιγμα τῶν συνόρων καὶ τὴν ἀνεξέλεγκτη εἰσβολὴ ἀλλοφύλων ἦλθαν μὲν πολλὰ ἐργατικὰ χέρια, ἀλλὰ καὶ χιλιάδες ἐγκληματικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα «συνεταιρίσθησαν» μὲ τὰ ντόπια καὶ κατέστησαν μάστιγα γιὰ ὅλη τὴν Ἑλλάδα.

6. Ἄφρονες ἰθύνοντες, ὄργανα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων ὄχι μόνον δὲν ἔλαβαν δραστικὰ μέτρα, ἀλλ’ ἀπεναντίας ἀμέσως ἤ ἐμμέσως διευκόλυναν ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀλλόφυλους εἰσβολεῖς, παρέχοντας σὲ αὐτοὺς δωρεὰν παιδεία, δωρεὰν νοσηλεία, δωρεὰν σιτισμὸ καὶ φύλαξι τῶν παιδιῶν τους σὲ νηπιακοὺς σταθμούς (ἀντίθετα γιὰ τὰ ἑλληνόπουλα πρέπει νὰ πληρώνουν οἱ πτωχοί γονεῖς τους ἑκατοντάδες εὐρὼ μηνιαίως στὰ νηπιαγωγεῖα) καὶ λοιπὲς ἐκδουλεύσεις μὲ τεράστιες οἰκονομικὲς αἱμορραγίες γιὰ τὴν Ἑλλάδα.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Κατωτέρω ἀναφέρομε μερικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα κατὰ καιροὺς ἔχουν δημοσιευθῆ σὲ περιοδικά, ἐφημερίδες καὶ ἔχουν ἀναφερθῆ ἀπὸ Μ.Μ.Ε. ὡς π.χ.:

Α. Τὴν 21η Ἰουνίου 2011 διετέθησαν ἤδη 2 δισεκατομμύρια εὐρὼ γιὰ ἐπιδόματα ἀνεργίας σὲ ἀλλοδαπούς, οἱ ὁποῖοι μὲ ἕνα (1) χρόνο ἀσφάλισι λαμβάνουν 736 € μηνιαία σύνταξι.

Β. 5,5 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἐμβάζονται ἐπισήμως ἐτησίως στὴν Ἀλβανία, δηλαδὴ 15 ἑκατομμύρια εὐρὼ ἡμερησίως τὰ τελευταῖα 7 χρόνια καὶ ἀνεπισήμως ἐξάγονται πολλαπλάσια.

Γ. «Σκηνίτες» καὶ «δενδρίτες» ἐλάμβαναν οἰκογενειακὰ ἐπιδόματα πολλῶν ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων εὐρώ ἐτησίως.

Δ. Ὅπως ἀνέγραψε τὴν 23ην Ἰουνίου 2011 ἡ «ΑΥΡΙΑΝΗ» 250.000 ἀλλοδαποὶ λαμβάνουν παράνομες συντάξεις 700€ μηνιαίως, δηλαδὴ 2 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως.

Ε. Ὅπως ἀνέγραψε τὴν 3ην Ἰουνίου 2011 ἡ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ὁ κύκλος ἐργασιῶν ἀπὸ τὸ παρεμπόρειο τῶν ἀλλοδαπῶν ἀνέρχεται σὲ 20 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως, ἐνῷ τὸ ΕΒΕΑ τὴν ἀνεβάζει σὲ 25 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως, ὅπως ἀνέγραψε ἡ PRESS TIME (τίμιοι Ἕλληνες ἔμποροι πωλοῦν τὰ ἴδια προϊόντα στὸ 1/5 τῆς τιμῆς, ἐνῷ οἱ ἀλλόφυλοι ἐπιδρομεῖς εἰσπράττουν πενταπλάσια καὶ μάλιστα ἀφορολόγητα καὶ τελείως ἀνέξοδα. Οἱ δὲ ἑκατοντάδες ἀστυνομικοὶ τοῦ κ. Καμίνη, ἀλλὰ καὶ τῆς πολιτείας «παίζουν τὸ κρυφτούλι» μὲ τοὺς ἀλλοδαπούς).

ΣΤ. Τὸ ΕΣΥ ἐπιβαρύνεται μὲ 150 ἑκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως μὲ τὴν δωρεὰν νοσηλεία ἀλλοδαπῶν.

Ζ. Ὁ Ὑπουργὸς Ὑγείας κ. Ἀνδρ. Λοβέρδος ἀνέφερε στὸ ΣΚΑΙ ὅτι τὸ κράτος ἐπιδοτεῖ μὲ 75% ἐπιδότησι, ἐὰν ἀπασχολῆς ἀλλοδαποὺς ἐργάτες. Δηλαδὴ, ἐὰν κατὰ μέσο ὅρο οἱ ἀλλοδαποὶ ἐργάτες λαμβάνουν 1.000€ μηνιαίως, τὰ 750 τὰ ἐπιδοτεῖ τὸ κράτος καὶ τὰ 250 τὰ πληρώνει ὁ ἐργοδότης. Μὲ 1.150.000 ἀλλοδαπούς, ποὺ εἶναι οἱ ἀσφαλισμένοι στὸ ΙΚΑ, σημαίνει ὅτι 12 δισεκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως τὰ καταβάλλει τὸ κράτος μόνο γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό.

Η. Τὸ περιοδικὸ «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τὴν 19.5.2011 εἶχε δημοσιεύσει ὅτι 350 ἑκατομμύρια εὐρὼ ἐπιστρέφονται ἀπὸ τὴν ἐφορία στοὺς ἀλλοδαπούς, καὶ

Θ. Ὅτι 4,5 ἑκατομμύρια εὐρὼ ἐτησίως διατίθενται στὰ κέντρα ὑποδοχῆς λαθρομεταναστῶν.

Κατὰ συνέπεια οἱ ἐτήσιες κρατικὲς δαπάνες γιὰ τοὺς ἀλλοδαποὺς ἀνέρχονται σὲ περίπου 15 δισεκατομμύρια εὐρὼ

Ι. Συνολικῶς ἐτησίως ἐξάγονται ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς ἀλλοδαπούς πολλὰ δισεκατομμύρια εὐρὼ.

ΙΑ. Ἐὰν ὑπολογίσῃ κανένας καὶ τὶς παχυλὲς χορηγίες τοῦ κράτους σὲ ἀετονύχηδες ΜΚΟ γιὰ τὴν ὑποστήριξι τῶν λαθρομεταναστῶν, εἶναι μία σκέτη οἰκονομικὴ αἱμορραγία καὶ ἐὰν ὑπῆρχαν πολιτικοὶ μὲ ἐθνικὴ συνείδησι, θὰ ἐπωφελοῦντο τῆς εὐκαιρίας καὶ θὰ ἔδιωχναν τοὺς λαθρομετανάστες, ὅπως πράττουν καὶ ἄλλες χῶρες τῆς Ἡνωμένης Εύρώπης ὡς π.χ. ἡ Δανία.

ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΝΟΙΚΟΚΥΡΟΣΥΝΗ

1. Ἄν εἴχαμε ἔντιμους, ἱκανοὺς καὶ εὐσυνείδητους πολιτικούς, δὲν θὰ παρίστατο ἀνάγκη νὰ ἐκβιαζώμεθα ἀπὸ τοὺς «φίλους μας» μὲ «τὸ πιστόλι στὸ κρόταφο» καὶ τὸ «μαχαίρι στὸ λαιμό» νὰ ξεπουλᾶμε τὰ πάντα «ἅρπα-κόλλα» ἔναντι πικακίου φακῆς (τὸ φρόνιμο εἶναι νὰ πουλάῃ κανένας, ὅταν εἶναι πολὺ ὑψηλὲς οἱ τιμὲς καὶ νὰ ἀγοράζῃ, ὅταν εἶναι πολὺ χαμηλὲς οἱ τιμές).

2. Δηλαδὴ ἐὰν οἱ ἰθύνοντες ἦταν ἔντιμοι πατριῶτες καὶ εἶχαν «νοικοκυρεύσει» τὰ οἰκονομικά, θὰ ἔπρεπε τὸ κράτος νὰ διαθέτῃ τὰ διαθέσιμα, ἀκόμη καὶ νὰ δανείζεται, γιὰ νὰ ἐξαγοράζῃ στρατηγικῆς σημασίας ἐπιχειρήσεις καὶ τομεῖς τῆς οἰκονομίας τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ σὲ τιμὴ εὐκαιρίας, ποὺ νὰ τὰ ἐξυγιαίνῃ καὶ νὰ τὰ ἀξιοποιῇ καὶ νὰ τὰ πωλῇ, ὅταν ἀποκτοῦν τεράστια ὑπεραξία. Καὶ ὄχι νὰ κατασπαταλᾶ ἀφρόνως τοὺς ἐθνικοὺς πόρους καὶ νὰ καταχρεώνωνται οἱ Ἕλληνες πολίτες μὲ ἄκρως ἀσύμφορα θαλασσοδάνεια, γιὰ νὰ μισθοδοτοῦν καὶ συνταξιοδοτοῦν οἱ ἰθύνοντες τὸν «ἡμέτερον» συρφετὸ χάριν ἄγρας ψήφων. Μάλιστα προσφέρουν σὲ αὐτὰ τὰ παράσιτα τοῦ δημοσίου καὶ «τρελὰ» ἐπιδόματα σὲ ὅσους «κοπρίτες» τὸ «ἔπαιζαν» μεγάλοι ἀφισοκολλητὲς καὶ «τσέλιγκες», ἐπηρεάζοντες πολλοὺς ψηφοφόρους καὶ γιὰ νὰ διορίζουν τὸν συρφετὸ τῶν κλαδικῶν καὶ ἀνέντιμων Ἑλλήνων, ποὺ ἐκβιάζουν τὶς ἑκάστοτε κυβερνῶσες παρατάξεις ἐπιδεικνύοντες τὴν κομματική τους ταυτότητα.

3. Π.χ. ἐσπαταλοῦσαν τὰ θαλασσοδάνεια σὲ:

• · 420 ἄτομα τοῦ ΟΤΕ μὲ ἐπίδομα 690 € τὸ μῆνα, ὡς ἐπίδομα προθερμάνσεως αὐτοκινήτου.
• · 657 ἄτομα τῆς ΔΕΗ μὲ 870 € ὡς μηνιαῖο ἐπίδομα φαξ.
• · 329 ἄτομα τοῦ ΗΣΑΠ μὲ 1.120 € τὸ μῆνα ὡς ἐπίδομα κεραίας.
• · 653 ἄτομα τοῦ Λιμενικοῦ μὲ 840 € μηνιαίως, ὡς ἐπίδομα προπέλας.
• · 1.987 ἄτομα τοῦ ΟΣΕ μὲ 420 € τὸ μῆνα ὡς ἐπίδομα πλυσίματος.
• · 6.800 ἄτομα τοῦ δημοσίου μὲ 290 € μηνιαίως ὡς ἐπίδομα μεταφορᾶς φακέλλων.
• · 1.100 ἄτομα τῆς ΕΘΕΛ μὲ 450 € μηνιαίως ὡς ἐπίδομα παραλαβῆς-παραδόσεως λεωφορείων, καὶ
• · 1.790 ἄτομα τῆς ΕΘΕΛ μὲ 310 € μηνιαίως ὡς ἐπίδομα ἔγκαιρης προσελεύσεως…
• · Πληθώρα ὑπαλλήλων τοῦ Ὑπ. Δικαιοσύνης μὲ 595 € μηνιαίως ὡς ἐπίδομα ἀποτελεσματικότερης διεκπεραιώσεως ὑποθέσεων…

4. Σὰν νὰ μὴ ἔφθαναν οἱ ὑψηλοὶ μισθοί, ποὺ λαμβάνουν οἱ εἰς τὸ δημόσιο ἀπασχολούμενοι (ὄχι ἐργαζόμενοι, ἀλλὰ περιεργαζόμενοι) ἐν συγκρίσει μὲ τοὺς εἰς τὴν ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία μοχθοῦντες, ποὺ λαμβάνουν ἐλάχιστα, δίδουν στοὺς «περιεργαζομένους» στὸ δημόσιο ἐκτὸς ἀπὸ τὰ παχυλὰ ἐπιδόματα, ὡς ἀνωτέρω, καὶ τεράστια ποσά, ὡς «ἐφ΄ἅπαξ».

5. Ἀντιθέτως οἱ πραγματικὰ μοχθοῦντες στὴν ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία «καρδιοχτυποῦν» καθ᾿ ὅλη τὴν σταδιοδρομία τους, μήπως ἔλθει ὁ πέλεκυς τῆς ἀπολύσεως-ἀνεργίας εἰσπράττοντες ἀντὶ γιὰ ἐπιδόματα καὶ γιὰ «ἐφ΄ἅπαξ». τὸ παράσημο τῆς «ἀνοικτῆς παλάμης». Οἱ ταλαίπωροι τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας ἔχουν ἀπὸ τὸν ὑπερβολικὸ κάματο καὶ τὶς κακουχίες τὸσο πολὺ ἐξουθενωθῆ, πού «λίγα εἶναι τὰ ψωμιά τους» καὶ δὲν χρειάζονται καὶ «ἐφ΄ἅπαξ», διότι δὲν προλαμβάνουν πολλὲς φορὲς νὰ συνταξιοδοτηθοῦν καὶ τρῶμε κόλλυβα γιὰ αὐτούς.

6. Ἀπεναντίας οἱ «μανδαρίνοι» γραφειοκράτες, οἱ ὁποῖοι, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ὑποφέρουν ἀπὸ ἀνιαρότητα καὶ κοινωνικὴ ἀναλγησία, παίρνουν καὶ «ἐφ΄ἅπαξ», γιὰ νὰ ἐνισχύσουν τὶς ἀποταμιεύσεις τους, γιὰ νὰ δυνηθοῦν νὰ ζήσουν διπλάσια χρόνια καὶ ὡς συνταξιοῦχοι…

7. Ἄν ὑπῆρχε νοικοκυροσύνη, θὰ ἠδύνατο ἡ Ἑλλάδα μας ὄχι μόνον νὰ ἰσοσκελίζῃ τὸν ἐλλειπέστατο προϋπολογισμό, ὄχι μόνο νὰ ἐξοφλῇ τὰ θαλλασοδάνεια, ἀλλὰ νὰ ἔχῃ καὶ τεράστια ἀποθεματικὰ γιὰ ἐγγειοβελτιωτικὰ ἔργα ὑποδομῆς, τὰ ὁποῖα θὰ συμβάλλουν στὴν παραγωγὴ πλούτου. Ἔτσι, ὄχι μόνο δὲν θὰ εἴχαμε ἀνεργία, ἀλλὰ θὰ εἴχαμε πλήρη ἀπασχόλησι καὶ θὰ δημιουργούσαμε ὑποδομές.

8. Σὲ περιπτώσεις δὲ ποὺ θὰ χρειαζώμεθα πρόσθετο ἐργατικὸ δυναμικὸ γιὰ ἐποχιακὲς ἐργασίες, θὰ ἠμπορούσαμε νὰ προγραμματίζωμε συνθῆκες ἀνθρώπινης διαβιώσεως γιὰ ἐποχιακοὺς ἐργάτες, οἱ ὁποῖοι νὰ ἐπιστρέφουν μὲ τὶς οἰκονομίες τους στὶς πατρίδες τους καὶ νὰ μένουν στὶς πατρίδες τους, ὅπως ἐκτενῶς ἔχομε ἀναπτύξει καὶ εἰς τὸ περιοδικό μας «Φωτεινή Γραμμή» τεῦχος 42, σελ. 1-13.

Οἱ ἐν λόγῳ ἐποχιακοὶ ἐργάτες θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιλέγωνται ἀπὸ ἀδέκαστη ἐπιτροπή, ἀπὸ Ὀρθόδοξες χῶρες, ὡς π.χ. Βοσνία, Σερβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Οὐκρανία, Ρωσία, Γεωργία, Μολδαβία καὶ ὄχι νὰ ἔχωμε ἑκατομμύρια μωαμεθανῶν στὴν Ἑλλάδα μας, τοὺς ὁποίους ὄχι μόνο δὲν προσπαθοῦν νὰ διώξουν, ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσεως, ἀλλά, ἐκτελοῦντες οἱ ἰθύνοντες Ἕλληνες τὰ καταχθόνια σχέδια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τοὺς δημιουργοῦν καὶ μωαμεθανικὰ τεμένη, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ὅπου ἔχουν μαζευθῆ 1.150.000 φανατικοὶ μουσουλμάνοι.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΘΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η ΕΥΚΑΙΡΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ

1. Οἱ σχέσεις Ἑλλάδος-Τουρκίας εἶχαν ρυθμισθῆ μὲ τὴν Συνθήκη τῶν Σεβρῶν.

2. Εἶναι γνωστὸ ποῖοι ἐστράφησαν ἐναντίον καὶ πῶς ἐφθάσαμε στὴ Μικρασιατικὴ καταστροφή.

3. Ἠκολούθησε ἡ Συνθήκη τῆς Λωζάνης, ἡ ὁποία ὅλοι γνωρίζουν καὶ πάλι δὲν ὑλοποιήθηκε ὀρθῶς καὶ μὲ ἀμοιβαῖο ὄφελος. Θυμηθεῖτε ! (Κων/πολι 1955, Ἴμβρος, Τένεδος κ.λπ.).

4. ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ

Ἡ θέσι τῆς Ἑλλάδος πρέπει νὰ εἶναι ΟΧΙ. Ἄλλο τὸ δικαίωμα τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης καὶ ἄλλο ὅλα τὰ ἄλλα.

Γιὰ νὰ δώσουμε πρέπει νὰ πάρουμε. Ἄς ξεκινήσουν νέες διαπραγματεύσεις γιὰ νέα συνθήκη ὑπὸ τὸ πνεῦμα καὶ τὸ γράμμα τῆς Συνθήκης τῶν Σεβρῶν, ἀφοῦ διασφαλισθῆ ἀπὸ τὸν ΟΗΕ πλήρως ἡ Εἰρήνη καὶ τὰ σύνορα, μὲ δαπάνες Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καὶ ἐφ᾿ ὅσον δώσουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐπαναλειτουργεῖ ἡ Ἁγία Σοφία καὶ ἡ Σχολὴ τῆς Χάλκης καὶ ἀποδοθοῦν ὅλα τὰ δικαιώματα τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Πόλης καὶ τοῦ Πόντου, τότε ἄς μελετηθῆ κατ᾿ ἐξαίρεσι τί δίδομε καὶ ποῦ, ἄλλὰ ὄχι ἐπάνω σὲ ἐκκλησίες, σὲ σχολεῖα, σὲ χώρους τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, οὔτε ἐπάνω στὰ Ἱερὰ καὶ τὰ Ὅσια τῆς φυλῆς.

Τὸ θέμα δὲν μπορεῖ νὰ τὸ χειρίζεται ὁ ὅποιος ἁρμόδιος τοῦ ὅποιου Ὑπουργείου. Ἄς συζητηθῆ στὴ Βουλὴ κι ἄς ἀναζητηθῆ στρατηγικὴ ἀπὸ τὰ 2/3 ἤ τὰ 3/4 τῶν βουλευτῶν.

Ὡς τότε δὲν πρέπει νὰ προχωρήσουμε, οὔτε κατ᾿ ἐξαίρεσι, τίποτα.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

1. Κατόπιν πιέσεως τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας, ἡ ὁποία δὲν ἐπιτρέπει στοὺς Χριστιανοὺς ἀκόμη καὶ τὸ σταυρό τους νὰ κάνουν δημοσίως καὶ τῆς Τουρκίας, ἡ ὁποία ἔχει βεβηλώσει τὴν Ἁγία Σοφία καὶ ἄλλους Ἱεροὺς Ναοὺς μὲ τὸ νὰ κάνῃ ἐκεῖ καλλιστεῖα, ἄσεμνες ἐκθέσεις κ.λπ., κ.λπ., ἐδέχθη τὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν ἐπὶ ὑπουργίας κ. Ντόρας Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου τὴν οἰκοδόμησι μωαμεθανικοῦ τεμένους στὴν Ἀθήνα χωρὶς τὴν παραμικρὰ ἀμοιβαιότητα νὰ ζητήσουν οἱ Ἕλληνες ἰθύνοντες.

2. Ἔτσι εἶχε δεσμευθῆ ὁ λοφίσκος Χούσμουζα στὴν Παιανία ὕψους 65 μέτρων ἐπὶ 350 στρεμάτων γιὰ νὰ ἱδρυθῇ τὸ πρῶτο μωαμεθανικὸ τέμενος…

3. Κατόπιν σθεναρᾶς ἀντιστάσεως τῶν κατοίκων τῆς Παιανίας, ἰδίως τοῦ Συλλόγου «Φίλων Ἁγίου Ὄρους Ἀθηνῶν Ὁ Ἅγ. Ἰωάννης Θεολόγος», τοῦ ὁποίου προΐσταται ὁ μαχητὴς ἰατρὸς κ. Ἀθανάσιος Παπαγεωργίου, ἐματαιώθη ἡ ἐγκατάστασις τοῦ μωαμεθανικοῦ τεμένους στὴν Παιανία, πρᾶγμα, ποὺ δυστυχῶς εἶχε δεχθῆ καὶ ἡ τότε Ἱερὰ Σύνοδος.

4. Κατόπιν τούτων ἐδέχθη ἡ Ἐκκλησία νὰ παραχωρήσῃ ἐκκλησιαστικὸν χῶρον ἄνωθεν τοῦ κοιμητηρίου στὸ Σχιστό, διὰ τὴν οἰκοδόμησι μωαμεθανικοῦ τεμένους. Ὅμως ἡ θέσι αὐτὴ δὲν ἄρεσε στοὺς Μωαμεθανοὺς καὶ ἀπαιτοῦσαν ἄλλες θέσεις.

5. Ἔτσι βάσει τοῦ Νόμου 3512 ΦΕΚ Α  264/5.12.2006, τὸν ὁποῖο ὑπέγραψαν ὁ λαλίστατος κ. Π. Παυλόπουλος, ὁ τότε «τσάρος» τῆς οἰκονομίας κ. Γ. Ἀλογοσκούφης, ὁ κουτοπόνηρος Σαρακατσάνος Γ. Σουφλιάς, ἡ νεοεποχίτισσα τότε Ὑπουργὸς Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων Μ. Γιαννάκου καὶ ὁ Ὑπουργὸς Δικαιοσύνης Α. Παπαληγούρας, καὶ  προσυπέγραψε καὶ ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, στὸν ὁποῖο εἶχαν τονίσει τὰ ἐκτελεστικὰ ὄργανα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ὅτι ἐπὶ τῆς θητείας του «τὰ ἐθνικὰ σύνορα καὶ ἕν μέρος  τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας θὰ περιορισθοῦν χάριν τῆς εἰρήνης καὶ τῆς εὐημερίας καὶ τῆς ἀσφάλειας στὴ διευρυμένη Εὐρώπη», θὰ ἱδρύετο στὶς βάσεις τοῦ Ναυτικοῦ στὸ Βοτανικὸ μωαμεθανικὸ τέμενος μὲ ἔξοδα οἰκοδομήσεως, συντηρήσεως καὶ λειτουργίας ἀπὸ τὸν κρατικὸ προϋπολογισμό.

6. Εὐτυχῶς, τότε δὲν εὐδοκίμησε ἡ ἐν λόγῳ προσπάθεια, διότι τότε ἡ ἡγεσία τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ ἐμφορεῖτο ἀπὸ τὶς αἰώνιες ἠθικὲς ἀξίες τῆς φυλῆς μας Θρησκεία, Πατρίδα καὶ Οἰκογένεια καὶ δὲν ἐδέχθηκαν τὴν παραχώρησιν τῆς ἐν λόγῳ ἐκτάσεως.

7. Ὅμως τὸ Ὑπουργικὸ Συμβούλιο τῆς 28.4.2010 μὲ τὸ Π.Δ. 95/2010 ἐπαναχαρακτήρισε τὰ ὅρια τοῦ ἐναπομείναντος τμήματος τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ στὸν Βοτανικό, γιὰ νὰ προχωρήσουν οἱ διαδικασίες γιὰ τὴν ἀνέγερσι τοῦ ἰσλαμικοῦ τεμένους, ἐπικαλούμενον τὸν Νόμο 3512/2006.

Μὲ τὸ Π.Δ. 95 ΦΕΚ Α 169/27.9.2010 γιὰ τὴν τροποποίησι τοῦ Π.Δ. 212/2002 (Α’ 202) διευκολύνεται τὸ μωαμεθανικὸ τέμενος στὸ Βοτανικό.

8. Μὲ ἀπόφασι τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Ἀμύνης ἀπὸ 5.5.2011 καθορίσθη τελικῶς ἡ ἔκτασις, ποὺ λαμβάνεται ἀπὸ τὸ Πολεμικὸ Ναυτικὸ στὸ Βοτανικὸ σὲ 16 στρέμματα, γιὰ τὴ δημιουργία τεμένους καὶ βοηθητικῶν χώρων, ὡς βιβλιοθήκης , χώρων ὑγιεινῆς, γραφείων κ.λπ.

9. Στὸ ΦΕΚ τεῦχος ἀναγκαστικῶν ἀπαλλοτριώσεων καὶ πολεοδομικῶν θεμάτων ὑπ᾿ ἀριθμ. 83/6.5.2011 δημοσιεύεται ἡ ἀπόφασι ὑπ᾿ ἀριθ. 20069 τοῦ Ἀναπληρωτοῦ Ὑπουργοῦ Περιβάλλοντος, Ἐνεργείας καὶ Κλιματικῆς Ἀλλαγῆς κ. Σηφουνάκη ὅπου ἀναφέρει γιὰ «στάχτη στὰ μάτια» τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ὅτι τὸ Μωαμεθανικὸ αὐτὸ τέμενος θὰ εἶναι δῆθεν προσωρινό. Ὅμως οἱ Ἕλληνες ἔχουν ξυπνήσει καὶ συνειδητοποιήσει ὅτι «οὐδὲν μονιμώτερο τοῦ προσωρινοῦ» καὶ δὲν «χάφτουν» τέτοιες μεθοδίες. Μακάρι νὰ συνειδητοποιήσουν καὶ οἱ ἰθύνοντες ὅτι «οὐδὲν προσωρινότερο τοῦ μονίμου».

10. Στὴν πραγματικότητα θὰ εἶναι διαθέσιμες προσωρινὰ ἀπὸ ἀμέσως καὶ οἱ ἐγκαταλειπόμενες ἐγκαταστάσεις τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ γιὰ τὶς θρησκευτικὲς ἀνάγκες τῶν Μωαμεθανῶν.

11. Στὸν Βοτανικὸ θὰ δημιουργηθοῦν κοντὰ στὸ μωαμεθανικὸ τέμενος καὶ χῶροι σταθμεύσεων, γιὰ νὰ πηγαίνουν οἱ «ἀδελφοί» μουσουλμάνοι νὰ φανατίζωνται καὶ νὰ γίνωνται «καμικάζι»…

12. Συνεπῶς στὸν κοινόχρηστο αὐτὸ χῶρο, οἰκοδομικὸ τετράγωνο ὑπ’ἀριθμ. 25 τῆς περιοχῆς Βοτανικοῦ, εἶναι πλέον τετελεσμένο νὰ ἱδρυθῇ τὸ πρῶτο μωαμεθανικὸ τέμενος στὴν Ἀθήνα, διότι οἱ ἰθύνοντες τῆς Ἑλλάδος ἔχουν ἐντολὴ ἀπὸ τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ ἐφαρμόζουν τό : «δὲν διεκδικοῦμε τίποτε, διαπραγματευόμεθα τὰ πάντα» …

13. Καὶ τοῦτο, διότι δὲν ὑπάρχει οὐδεμία οὐσιαστικὴ σθεναρὰ ἀντίδρασι, ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς πολιτικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴ πνευματικὴ καὶ τὴ θρησκευτικὴ ἡγεσία, πλὴν ἐνίων…

Ὄχι μόνο δὲν ἀνθίστανται στὴν ἀθρόα εἰσβολὴ ἀλλοφύλων, ἀλλ᾿ ἀπεναντίας τοὺς νομιμοποιοῦν, τοὺς ἑλληνοποιοῦν καὶ φροντίζουν νὰ τοὺς παγιώσουν ἱδρύοντάς τους καὶ μωαμεθανικὰ τεμένη = βιομηχανίες καμικάζι, γιὰ νὰ ἀλλοιώσουν τὸ ὅμαιμο, τὸ ὁμόδοξο, τὸ ὁμόγλωσσο, τὸ ὁμότροπο καὶ τὸ ὁμόθρησκο καὶ νὰ μᾶς δημιουργήσουν μία πολυεθνικὴ κοινωνία μὲ καθημερινὰ ἀπερίγραπτα προβλήματα, μέχρι καὶ ὁδομαχίες τῶν «ἀδελφῶν» Μουσουλμάνων μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ὅπως γίνεται καὶ στὴν Αἴγυπτο καὶ σὲ ἄλλες χῶρες.

Ὁ Θεὸς νὰ βάλῃ τὸ χέρι του, διότι διαφορετικὰ «ζήτω, ποὺ καήκαμε» …

ΕΝΔΟΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΙΘΥΝΟΝΤΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

1. Οἱ δοτοὶ πολιτικοὶ τῆς Ἑλλάδος ἔφθασαν μέχρι τοιούτου σημείου, ποὺ δὲν τολμοῦν ἀκόμη νὰ ἐφαρμόσουν καὶ τὰ διεθνῆ δίκαια, ὡς π.χ. τῶν 12 μιλίων τῆς θαλάσσης καὶ τῆς Α.Ο.Ζ. κ.λπ., κ.λπ.

2. Ἡ τουρκάλα δημοσιογράφος Zeyno Baran ἔγραψε τὴν 14.3.2007 στὸ ἀμερικανικὸ περιοδικὸ «Νational Review» ἄρθρο γιὰ νὰ συγκινήσῃ καὶ προτρέψη τὸν τότε ἐραστή της καὶ μετέπειτα σύζυγό της ἀμερικανὸ βοηθὸ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν κ. Μatthew Βryza νὰ ἀποτρέψῃ τὸν τότε Πρωθυπουργὸ τῆς Ἑλλάδος κ. Κων/νο Καραμανλὴ νὰ ὑπογράψῃ συμφωνία τὴν 16.6.2007 μὲ τὸν Πούτιν γιὰ τὸν πετρελαιαγωγὸ Μπουργκάς-Ἀλεξανδρούπολι. Ἐπειδὴ ὁ Ἕλληνας Πρωθυπουργὸς δὲν ὑπάκουσε καὶ ὑπέγραψε τὴν συμφωνία, ἔβαζαν, ὡς ἐνθυμούμεθα ὅλοι, τὸ καλοκαίρι τοῦ 2007, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ταυτοχρόνως ἑκατοντάδες πυρκαϊὲς ἡμερησίως, προφανῶς μὲ λέιζερ, διὰ νὰ μὴ δύνανται τὰ πενιχρὰ μέσα πυροσβέσεως νὰ σβήνουν τὶς σκόρπιες πυρκαϊὲς. Ἔτσι κάηκε τὸ θέρος τοῦ 2007 σχεδὸν ἡ μισὴ Ἑλλάδα…

3. Μήπως ἡ κ. Κλίντον ἦρθε στὴν Ἑλλάδα τὴν 17/18.7.2011 νὰ πῇ στοὺς ἰθύνοντες νὰ εἶναι καλὰ παιδιὰ καὶ νὰ συνεχίσουν νὰ μὴ διεκδικοῦν ἀπολύτως τίποτε, ἀλλὰ νὰ διαπραγματεύωνται τὰ πάντα;

4. Τόσο δοτοὶ εἶναι οἱ πολιτικοί μας, ἰδίως τῶν δύο κομμάτων ἐξουσίας, ποὺ ἐνῷ ἔχομε ἤδη 1.000 χωριὰ τῆς ἑλληνικῆς ἐπικρατείας χωρὶς ὀρθοδόξους κληρικούς, ποὺ θέσπισαν καὶ διατάξεις νὰ χειροτονοῦνται ἕνας (1) στοὺς πέντε (5) κληρικούς, συνταξιοδοτοῦνται ἤ ἀποθνήσκουν. Δηλαδή, ἐὰν ἀποθάνουν ἤ συνταξιοδοτηθοῦν 1.000 κληρικοὶ τὸ 2011, νὰ χειροτονηθοῦν μόνον 200 νέοι, δηλαδὴ νὰ μείνουν ἄλλα 800 χωριὰ χωρὶς ἱερεῖς καὶ ἄλλα 800 χωριὰ τὸ 2012, δηλαδὴ συνολικῶς 2.400 χωριὰ χωρὶς ἱερεῖς. Διότι οἱ πατρωνές τους σιωνιστὲς γνωρίζουν ὅτι, ἐὰν τὰ χωριά μας μείνουν χωρὶς δάσκαλο καὶ παπά, τότε τὰ χωριὰ ἀγριεύουν καὶ ὁ ἀφελληνισμὸς καὶ ἡ ἀποχριστιανοποίησις τῶν Ἑλλήνων καθίστανται δυνατά.

5. Ἀντιθέτως γιὰ νὰ διορίζουν ἑκατοντάδες ἱεροδιδασκάλους μωαμεθανοὺς ἔχουν χρῆμα. Ὅπως λέγει ὁ Γ.Α. Παπανδρέου «χρήματα ὑπάρχουν», ἀλλὰ γιὰ μωαμεθανικὰ τεμένη, ἱεροδιδασκάλους μωαμεθανούς, eurovision, special Olympics κ.λπ. ξετσίπωτα προγράμματα τῆς κρατικῆς τηλεοράσεως, ἀλλὰ καὶ τῶν ἰδιωτικῶν «χαζοκουτιῶν», γιὰ νὰ ἐκμαυλίζωνται ἰδίως οἱ νέοι.

6. Οἱ δοτοὶ πολιτικοὶ τῆς Ἑλλάδος ἔφθασαν μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἀπομακρύνουν κάδρο μὲ τὸν θρυλικὸ Γέρο τοῦ Μοριᾶ, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ἀπὸ τὸ ξενοδοχεῖο «Μεγάλη Βρετανία» καὶ ἀποκαθήλωσαν καὶ πάλι τὸν περίφημο ἱστορικὸ πίνακα τοῦ Ντε Λα Κρουά «ἡ σφαγὴ τῆς Χίου» ἀπὸ τὸ Δημαρχεῖο τῆς πόλεως Χίου καὶ τὸν καταχθόνιασαν σὲ κλειστὴ ἀποθήκη μαζὶ μὲ ἄλλα ἀζήτητα, γιὰ νὰ μὴ στενοχωροῦνται οἱ  «φίλοι» μας οἱ Τοῦρκοι.

7. Ὁ δὲ ἀνεκδιήγητος Δήμαρχος Ἀθηναίων κ. Καμίνης, ποὺ ἐψηφίσθη μὲ τὸ 12% τῶν δημοτῶν, διέταξε τὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ τοῦ Δήμου Ἀθηναίων νὰ μὴ ποῦν τὸ Χριστὸς Ἀνέστη, γιὰ νὰ μὴ στενοχωροῦνται «οἱ ἀδελφοί» μουσουλμάνοι.

8. Τὰ ὀστᾶ τῶν 124.000 σφαγιασθέντων Ἑλλήνων τῆς Χίου, τοῦ θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ καὶ τῶν ἄλλων ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας θὰ «τρίζουν» καὶ θὰ λέν ἑκατομμύρια φορὲς ἀνάθεμα στοὺς ἀπογόνους μας, ποὺ ἐπανέφεραν πολλαπλάσιους μωαμεθανοὺς ἀπ᾿ ὅ,τι ἐμεῖς ἐδιώξαμε κάνοντες τὸ κορμί μας «κόσκινο» καὶ νὰ συμπεριφέρωνται οἱ ἀπόγονοί μας τόσον δουλικῶς πρὸς τοὺς μωαμεθανούς!

9. Ἡ ἀναισχυντία τῶν ψευδοδιανοουμένων ἔφθασε στὸ κατακόρυφο, νὰ δημοσιεύῃ ἡ φυλλάδα τοῦ κ. Ἀλαφούζου τὶς βλάσφημες ἀπόψεις μερικῶν ψευδοδιανοουμένων γιὰ τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ «χύνουν δηλητήριο» ἀκόμη καὶ τὴν λαμπροτέρα ἡμέρα τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν Ἀνάστασι τοῦ Θεανθρώπου.

10. Ἄπειρα ἄλλα «ἀνδραγαθήματα» τῶν ὀργάνων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων θὰ ἠδυνάμεθα νὰ ἀναφέρωμε, πλὴν ὅμως δὲν θέλομε νὰ κουράζωμε περαιτέρω τοὺς ἀναγνῶστες μας.

11.Ἤδη οἱ ὑγιῶς σκεπτόμενοι Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες ἔχουν βεβαιωθῆ ὅτι ἔχομε νὰ κάνωμε μὲ ψευδοδιανουμένους σοσιαλ-ληστὲς τῆς δεξιᾶς καὶ τῆς ἀριστερᾶς, οἱ ὁποῖοι ἀδιαντρόπως παραβαίνουν καὶ τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος ἄρθρο 28, παράγραφος 2, ποὺ προβλέπει, ὅτι οἱ ἐπικυρώσεις ἀποφάσεων τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης καὶ ἄλλων διεθνῶν συμβάσεων, ποὺ εἶναι μείζονος ἰσχύος τῶν Ἑλληνικῶν Νόμων, προϋποθέτουν πλειοψηφία 3/5 τοῦ συνόλου τῶν Βουλευτῶν, ὅπως τὸ Σύνταγμα ρητῶς ὁρίζει καὶ ὄχι μία ἰσχνὴ πλειοψηφία διὰ πειθαναγκασμοῦ ὑπὸ τῆς ἑκάστοτε κυβερνώσης κλίκας. Ὀρθὸ θὰ ἦταν, ἐὰν οἱ ψηφοφορίες στὴ Βουλή, τουλάχιστον διὰ μείζονος σημασίας θέματα, γίνωνται διὰ ὀνομαστικῆς ψηφοφορίας μὲ κρυφὸ ψηφοδέλτιο. Ὀρθότερο δε θὰ ἦταν, ἐὰν γιὰ σπουδαιοτάτης μορφῆς θέματα, ὅπως γιὰ τὸ μνημόνιο 1, μνημόνιο 2 (τὸ ἐπονομαζόμενο μεσοπρόθεσμο) καὶ οἱ σχετικοὶ νόμοι ἐφαρμογῆς τους νὰ μὴ ἀποφασίζουν οἱ Βουλευτὲς σὰν τὰ «γαλιά», ἀλλὰ νὰ λαμβάνωνται ἀπφάσεις μὲ ξεκάθαρα λαϊκὰ ἀντικειμενικὰ δημοψηφίσματα, ὅπως προβλέπει τὸ Σύνταγμα καὶ δυστυχῶς οἱ πολιτικοί μας ἀποφεύγουν τὰ ἀνεπηρέαστα δημοψηφίσματα, ὅπως «ὁ διάολος τὸ λιβάνι»…

Καὶ ἔχουν οἱ ἐθνοπατέρες μας τὴν ἀναισχυντία νὰ διαμαρτύρωνται, ὅταν ὁ λαὸς τοὺς γιουχάρει…

«ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ»…

γιὰ μωαμεθανικὸ τέμενος καὶ γιὰ ἀφιονισμὸ καὶ ἐκμαυλισμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. . .

καὶ «ΟΥΤΕ ΣΑΛΙΟ» γιὰ τοὺς δεινοπαθοῦντες Ἕλληνες…

Πρὸς τοῦτο ἐπιβάλλουν ἀκόμη καὶ Φ.Π.Α. γιὰ τὰ πρὸς λῆξι τρόφιμα, γιὰ νὰ καλύψουν τὰ ἄφθονα καὶ ἀντεθνικὰ θαλασσοδάνεια… Βαβαὶ τῆς μεγίστης κοινωνικῆς ἀναλγησίας τῶν ἰθυνόντων…

Ἔτσι μᾶς κατήντησαν μία δραματικὴ Ἑλλάδα σὲ μία ἀξιοθρήνητη Εὐρώπη.

Κυριακὴ Δ΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,5-13)

ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ

«Κύριε, …μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. 8,8)

ΘΑ τολμήσω, ἀγαπητοί μου, νὰ πῶ λίγες λέξεις μὲ ἀφορμὴ τὸ εὐαγγέ­λιο. Διηγεῖ­ται ἕνα θαῦμα, ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα θαύματα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.
Ἦταν ἕνας ἑκατόνταρχος, ἀξιωματικὸς τῆς ῾Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας (ὁ βαθμός του ἀν­τι­στοιχεῖ μὲ τὸ σημερινὸ βαθμὸ τοῦ λοχαγοῦ). Ὁ ἑκατόνταρχος εἶχε ἕνα δοῦλο ἄρ­­ρωστο. Ὁ  δοῦλος τότε δὲν ἐθεωρεῖτο ἄν­θρωπος μὲ δικαιώματα· ἐθεωρεῖτο ζῷο καὶ κά­τω τοῦ ζῴ­ου. Ἐθεωρεῖτο ἕνα ρές (res), ἕνα πρᾶ­γμα, ποὺ ὁ ἀ­φέντης του τὸ κάνει ὅ,τι θέλει· μποροῦσε καὶ νὰ τὸν σκοτώσῃ ἀκόμη, τέτοια σκληρότης ἐπι­κρατοῦσε. Ἐν τούτοις ὁ ἑκατόν­ταρχος αὐτός, μο­λονότι εἰ­δω­λολάτρης, ἦτο σπλαχνι­κός, εἶχε ἀγάπη. Ὅ­ταν ὁ ὑπηρέ­της του ἀῤῥώστη­σε, ἐν­διαφέρθηκε γι’ αὐτόν. Θὰ κάλεσε ἀ­σφα­­λῶς γιατρούς, θὰ τοῦ ἔδωσε φάρμακα. Ἀλλὰ ὁ ἀ­σθενὴς ἔμενε ἀθεράπευτος.
Τότε κατέφυγε στὸ μοναδικὸ ἰατρὸ ψυχῶν καὶ σωμάτων, τὸν Κύριον ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ ζήτησε τὴ θεραπεία τοῦ δούλου. Ὁ Χριστὸς τοῦ λέει· «Θὰ ἔρθω ἐγὼ στὸ σπίτι σου νὰ τὸν θεραπεύσω». Ὁ ἑκατόνταρχος ὅ­μως ἀπαντᾷ· «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξι­ος νὰ εἰσ­έλ­θῃς στὸ σπίτι μου· πὲς μόνο ἕνα λόγο, ἀπὸ μακριά, καὶ φτάνει». Ὁ Χριστὸς θαύμασε τὴν πί­στι του, ἔδωσε ἀπὸ μακριὰ διαταγή, κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ὁ δοῦλος θεραπεύθηκε.
Αὐτὸ εἶνε τὸ εὐαγγέλιο. Ἀπὸ ὅλα ὅσα διδάσκει ἕνα μόνο θέλω νὰ πῶ στὴν ἀγάπη σας.

* * *

Ὁ ἑκατόνταρχος, γιὰ νὰ πείσῃ τὸ Χριστό, ἀ­­νέ­φερε τὸ δικό του παράδειγμα. «Ἐγώ», εἶ­πε, «ἔχω ὑπὸ τὴν ἐξ­ουσία μου στρατιῶτες· καὶ λέω στὸν ἕνα, ἔλα, καὶ ἔρχεται· λέω στὸν ἄλ­λο, πήγαινε ἐκεῖ, καὶ πηγαίνει· λέω καὶ στὸ δοῦλο μου, κάνε αὐτό, καὶ τὸ κάνει». Ὑπάρ­χει ἐξου­σία λοιπόν, δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀρ­νηθοῦμε· δὲν κυβερνᾶται ὁ κό­σμος χωρὶς ἐξουσία. Καὶ οἱ ἐξουσίες εἶνε πολλὲς καὶ ποικίλες. Δὲν ἐξ­ετάζω, ἐὰν καὶ κατὰ πόσον ἀ­σκοῦν τὸ ἔργο τους νομίμως καὶ κανονικῶς· θέλω μόνο νὰ το­νίσω, ὅτι οἱ ἐξουσίες τῆς γῆς εἶνε μικρές. Ἡ ἐξουσία λ.χ. ἑνὸς στρατηγοῦ, ἑνὸς ναυ­άρ­χου, ἑνὸς ἀρχηγοῦ κόμματος, ἑνὸς πρω­θυπουργοῦ, ἑνὸς προέδρου δημοκρατί­ας, ἑνὸς βασιλέως, ἔχει κάποιο τέλος. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅλους. Καὶ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ Ναπολέων καὶ μονοκράτωρ νὰ εἶσαι, καὶ ὑπερ­δύναμις νὰ γίνῃς ὅπως λένε τώρα, ἡ ἐξουσία αὐτὴ εἶ­νε σκιὰ ἐξουσίας, μπροστὰ στὴν ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ἑκατὸ χρόνια, σᾶς ἐ­ρω­τῶ, ποιός θὰ τοὺς θυμᾶται αὐτούς; Κανείς. Θὰ ψά­χνουν σὲ λεξικὰ νὰ βροῦν τ’ ὄνομά τους.
Λέει λοιπὸν ὁ ἑκατόνταρχος· «Ἐὰν ἐγὼ ἐ­ξουσιάζω τοὺς στρατιῶτες κι αὐτοὶ πειθαρχοῦν στὶς διαταγές μου κ’ εἶ­νε ἕτοιμοι νὰ ῥιχτοῦν καὶ σὲ μάχες, πολὺ περισσότερο ἐσύ, Κύριε, ποὺ δὲν ἔχεις μιὰ μικρὰ ἐξουσία, ἀλλὰ ἡ ἐξουσία σου εἶνε ἀπέραντη, μπορεῖς νὰ δι­ατάζῃς καὶ νὰ ἐκτελοῦνται τὰ πάντα». Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ὁ ἑκατόνταρχος πί­στευε, ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ ταπεινὸ σχῆμα τοῦ ᾿Ιη­σοῦ τοῦ Ναζωραίου κρύβεται ἡ Θεότης, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ παντοδύναμος Θεὸς ποὺ δημιούργησε καὶ κυβερνᾷ τὸ σύμπαν. Πῶς τὸ κυβερνᾷ; Μὲ τὴ θεία πρόνοιά του, μὲ τὶς δυ­νάμεις καὶ τοὺς φυσικοὺς νόμους ποὺ ἔθεσε.
Ἕνας λ.χ. θεμελιώδης φυσικὸς νόμος εἶνε ἡ παγκόσμιος ἕλξις. Ὅλα τὰ οὐράνια σώματα, τὰ δισεκατομμύρια ἄστρα ποὺ ζυγίζουν τόν­νους ἀμέτρητους, στέκονται στὸν ἀέρα! Πῶς; Εἶνε δεμένα μεταξύ τους μὲ μία ἀ­όρατη «κλωστή», ποὺ ἡ ἐπιστήμη τὴν ὠνόμασε ἕλξι· τραβάει, δηλαδή, τὸ ἕνα τὸ ἄλλο. Ἀλλ’ ἐὰν ρω­τήσης καὶ τὸν ἐπιστήμονα καθηγητὴ τί εἶνε ἕλξις, δὲν ξέρει νὰ σοῦ πῇ. Ἡ ἐπιστήμη περιγράφει, δὲν ἐξηγεῖ. Τὰ βαθύτερα αἴτια παρα­μέ­νουν ἀσύλληπτα, ἀκατάληπτα, ἀπερινόητα. Καὶ μόνο αὐτό; Τὰ δισεκατομμύρια ἄστρα δὲν αἰωροῦνται ἁπλῶς στὸ διάστημα· κινοῦνται μὲ ἀκρίβεια καὶ μὲ ταχύτητα ἀστραπιαία. Καὶ ὅμως δὲν συγκρούονται. Σκεφθῆτε· στὴν Ἑλλάδα κινοῦνται πάνω στοὺς δρόμους μερικὲς χιλιάδες αὐτοκίνητα, καὶ κάθε μέρα ἔ­χουμε ἀτυχήματα καὶ δυστυχήματα, παρὰ τὰ μέτρα καὶ τοὺς τροχονόμους· αὐτὰ τὰ ἄ­στρα, πού ᾿νε δισεκατομμύρια ὀγκώδη «ὀχήματα» καὶ τρέχουν αἰωρούμενα στὸ διάστημα, ἐ­ρωτῶ, ποιός τροχονόμος ῥυθμίζει τὴν κίνησί τους καὶ δὲν συμβαίνει καμμία σύγκρουσις;
Ὅλα τὰ κυβερνᾷ ἡ ἄπειρος δύναμις ποὺ λέγεται Θεός. «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡ­μῶν;…» (Ψαλμ. 76,14). Σὲ μιὰ ὡραία εὐχὴ τῶν Θεοφανείων ὁ Σωφρόνιος πατριάρχης ᾿Ιεροσο­λύμων ἀναφωνεῖ· «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυ­μαστὰ τὰ ἔργα σου καὶ οὐδείς λόγος ἐξαρκέ­σει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου… Σὲ ὑ­μνεῖ ἥ­λιος, σὲ δοξάζει σελήνη, σοὶ ἐντυγχά­νει τὰ ἄ­στρα, σοὶ ὑπακούει τὸ φῶς, σὲ φρίτ­τουσιν ἄ­βυσσοι…». Ὑπακούουν τὰ ἄστρα, τὰ δέντρα, τὰ φυτά, τὰ ζῷα…· ὅλα ὑπακούουν στὸ Θεό. Καὶ χάρι στὴν ὑπακοὴ ζοῦν καὶ συντηροῦνται. Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὑπακοῆς εἶνε ἡ ἁρμονία. Ὅλα στὴ θέσι τους, ὅλα ὑπακούουν· αὐτὸ τὸ νόημα ἔχει ὁ λόγος τοῦ ἑκατοντάρχου, ὅτι Ἐ­γὼ διατάζω τοὺς στρατιῶτες, ἐσὺ διατάζεις τὶς φυσικὲς δυνάμεις, τὴ ζωὴ καὶ τὸ θάνατο· στὰ χέρια σου εἶνε τὰ πάντα, «μόνον εἰπὲ λό­γῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. 8,8).
Ἐὰν γιὰ τὰ ὑλικὰ ὄντα ὁ Θεὸς ἔθεσε φυσικοὺς νόμους, γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἔθεσε καὶ κάποιους ἄλλους νόμους. Οἱ νόμοι αὐτοὶ δὲν εἶνε πλέον φυσικοί· εἶνε νόμοι ἠθικοί. Ἂν ὁ φυ­σικὸς νόμος ἔχῃ ἀξία, πολὺ μεγαλυτέρα ἀ­ξία ἔχει ὁ ἠθικὸς νόμος, ἡ φωνὴ τῆς συνειδή­σεως, ποὺ ἐφύτευσε ὁ Δημιουργὸς μέσα στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καὶ τῶν ἀγρίων. Ἕνας φιλόσοφος εἶπε· «Δύο πρά­γματα μὲ κάνουν νὰ πιστεύω στὸ Θεό· τὸ ἕ­να εἶ­νε ὁ οὐρανὸς μὲ τ’ ἀστέρια του καὶ τὸ ἄλ­λο ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως». Ποιός τὴν φύτευσε μέσα μας; Ὁ ἴδιος ἐκεῖνος ποὺ ἔστησε καὶ τὰ ἄστρα στὸν οὐρανό. Καὶ πρέπει νὰ ὑπακούουμε σ’ αὐτὴν ὅπως ὅλα τὰ ὄντα ὑπακού­ουν στοὺς φυσικοὺς νόμους. Ἂν ὑπακούουμε, θὰ ὑπάρχῃ ἁρμονία καὶ στὴ ζωή μας. Ἄλ­λωστε οἱ ἠθικοὶ νόμοι εἶνε αἰώνιοι. Τὰ ἄστρα καὶ ὁ ἥλιος κάποτε θὰ σβήσουν (αὐτὸ λέει καὶ ἡ ἐπιστήμη), ἀλλ᾿ ὁ θεῖος νόμος θὰ μείνῃ αἰωνίως ἀκατάλυτος. Τὸ εἶπε ὁ Χριστός· «Ὁ οὐ­ρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35).
Ἀλλ’ ἐνῷ τὰ σύμπαντα ὑπακούουν, ὁ ἄν­θρωπος γίνεται ὁ μόνος ἀντάρτης καὶ λέει στὸ Θεό· Δὲν ὑπακούω! Ὅταν ὅμως λείψῃ ἡ ὑπακοὴ στὸ Θεό, τότε ἔρχεται ἡ συμφορά. Δι­ό­τι ἡ ὑπακοὴ εἶνε ἀναγκαία παντοῦ. Ὄχι στὸν τομέα τῆς θρησκείας μόνο· σὲ κάθε τομέα, ἅ­μα ἀφαιρέσῃς τὴν ὑπακοή, δὲν μένει τίποτε. Στὸ ἀντρόγυνο, στὴν οἰκογένεια, στὸ σχολεῖο, στὸ στρατό, παντοῦ ζητεῖται ὑπακοή.

* * *

Ἡ ὑπακοὴ βέβαια στοὺς ἄλλους τομεῖς εἶ­νε, ἀγαπητοί μου, σχετική, ὄχι ἀπόλυτος. Θὰ ὑ­πα­κούῃ ἡ γυναίκα στὸν ἄντρα, τὰ παιδιὰ στὸν πα­­τέρα, οἱ μαθηταὶ στὸ δάσκαλο, οἱ στρατιῶ­ται στὸν ἀξιωματικό, οἱ πολῖται στοὺς ἄρχον­τας· διαφορετικά, πέφτουμε στὴν ἀναρχία. Θὰ ὑπακούουμε σ’ αὐτούς, ἀλλ᾿ ὑπὸ ἕνα ὅ­ρον· νὰ μὴν πᾶνε κι αὐτοὶ κόντρα μὲ τὸν ἠθι­κὸ νό­μο. Ἐὰν διατάξουν κάτι ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέ­λιο, τότε δὲν θὰ ὑπακούσουμε. Διότι «πειθαρ­χεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις» (Πράξ. 5,29). Τὸ ἴδιο λέει καὶ ὁ Σοφοκλῆς στὴν «Ἀντιγόνη».
Σήμερα οἱ ἄνθρωποι δυστυχῶς δὲν ὑπακούουν στὸ Θεό. Ποῦ ὑπακούουν; Λέει ἕνας σοφός· Ὅποιος δὲν ὑπακούει στὸ Θεό, θὰ ὑπακούσῃ στὸν διάβολο. Καὶ σήμερα ὑπακού­ουν στὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου, σὲ παγκόσμιο κλίμακα. Καὶ αὔριο θὰ ὑπακούσουν στὸν ἀντί­χριστο, ποὺ ἔρχεται.
Ἀλλὰ θέλω νὰ πιστεύω ὅτι, ἂν ἄλλοι ὑπο­κύψουν στὸν ἀντίχριστο καὶ δηλώσουν ὑποταγὴ σ’ αὐτόν, ἡ πατρίδα μας θὰ πῇ «ὄχι» καὶ θὰ μείνῃ ἀκρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας. Πολλὰ «ὄχι» εἶπε ἡ Ἑλλάς· αὐτὸ θὰ εἶνε τὸ «ὄχι» μὲ τὴν πιὸ μεγάλη ἀξία. Ὅταν δοῦμε ὅτι μᾶς ζητοῦν πράγματα ἀντίθετα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο —ὅποιοι κι ἂν εἶνε αὐτοί—, τότε ἐμεῖς δὲν θὰ ὑ­πακούσουμε πλέον· θ’ ἀντιταχθοῦμε μέχρι ἐσχάτων, γιὰ νὰ κρατήσουμε τὴν ᾿Ορθοδοξία μας, ποὺ εἶνε τὸ φῶς καὶ ἡ ζωή. Τὸ ἔθνος μας δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς τὴν ᾿Ορθοδοξία.
Δὲν ἀνήκω σὲ κόμματα, πενήντα χρόνια τὸ ἀπέδειξα· ἀνήκω στὴν πατρίδα μου καὶ παρα­πάνω ἀπὸ τὴν πατρίδα ἀνήκω στὸ Χριστό, ποὺ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. Σᾶς συνιστῶ τοῦ Χριστοῦ νὰ εἶστε πάντοτε. Ὑπακοὴ στὸ Χριστό, ἄρνησι στὸν ἀντίχριστο.
Μ’ αὐτὰ ποὺ λέμε δὲν χωρίζουμε τὸ λαό. Ἡ Ἐκκλησία εἶνε κλῶσσα καὶ ἀγαπάει ὅλα τὰ παιδιά της, ὅ,τι χρῶμα κι ἂν ἔχουν. Τὰ κόμματα χωρίζουν, ὁ Χριστὸς ἑνώνει. Ὅν, παῖδες Ἑλ­λήνων, ὑ­μνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάν­τας τοὺς αἰ­ῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγ. Νικολάου Κοζάνης 26-6-1988)

Κυριακὴ ΣΤ΄ Ματθαίου (Ματθ. 9,1-8)

Ψυχικως παραλυτοι

Ο Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶνε Θεός! Τὸ φωνάζει ἡ ὑπέροχη δι­δασκαλία του, τὸ φωνάζει ἡ ἁγία ζωή του, τὸ φωνάζουν πρὸ παντὸς τὰ ἀμέτρητα θαύματά του, ποὺ ἔκανε κάνει καὶ θὰ κάνῃ μέχρι συν­τελείας τῶν αἰώνων. Ἕνα ἀπὸ τὰ θαύματα αὐτὰ διηγεῖται τὸ σημερινὸ εὐ­αγ­γέλιο. Ἀ­κούσατε τί λέει;

* * *

Σὲ μιὰ πόλι τῆς ἁγίας γῆς, στὴν Καπερναούμ, ζοῦσε ἕνας νέος. Ἦταν καλά. Μὲ γερὰ χέ­ρια καὶ πόδια, ἐργαζόταν, ἔτρεχε, ἔ­νιω­θε δυνατὸς καὶ χαρούμενος. Ἀλλὰ ὁ νέος αὐτὸς ἔ­κανε κάποια ἁμαρτία ―δὲ μᾶς τὴ λέει τὸ εὐ­αγγέλιο―, κρυφὴ ἁμαρτία. Ὅπως καὶ ὅλοι μας ἔ­χουμε ἁμαρτίες κρυφές. Λίγες εἶνε φανερές· οἱ πιὸ πολλὲς ἁμαρτίες ποὺ κάνει ὁ ἄνθρωπος εἶνε κρυφές. Καὶ νομίζει βέβαια ὅτι δὲν τὶς ξέρει κανένας. Ὑπάρχει ὅμως ἕνα αὐτὶ ποὺ τ᾽ ἀ­κούει ὅλα, ὑπάρχει ἕνα μάτι ποὺ τὰ βλέπει ὅ­λα, καὶ ὑπάρχει ἕνα χέρι ποὺ τὰ γράφει ὅλα· εἶνε ὁ Θεός.
Ὁ Χριστός, ὡς Θεὸς ποὺ ἦταν, ἤξερε τὴν ἁ­μαρτία ποὺ εἶχε κάνει ὁ νέος αὐτὸς καὶ ἡ ὁ­ποία ὡς ἀποτέλεσμα ἔφερε τὴν ἀσθένεια. Γιατὶ πρέπει νὰ ξέρουμε, ὅτι ἡ ἁμαρτία προκαλεῖ τὴν ἀσθένεια. Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἁ­μάρτανε, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἀσθένεια καὶ ἀσθενεῖς οὔτε θάνατος· μιὰ ζωὴ παραδείσου θὰ ὑ­­πῆρχε κάτω ἐδῶ στὴ γῆ. Ἀλλ᾽ ἁμάρτησε, καὶ ἔτσι ἦρθε ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ θάνατος.
Καὶ ὁ νέος αὐτὸς ἁμάρτησε, ὅπως εἴπαμε, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀσθένησε. Τί ἔπαθε. Μιὰ μέρα, ἐ­κεῖ ποὺ πῆγε νὰ κουνήσῃ τὸ χέρι του, ἔνιωσε δυσκολία. Πάει νὰ κουνήσῃ τὸ πόδι του, οὔτε αὐ­τὸ πειθαρχοῦσε. Καὶ σὲ λίγο ἔγινε παράλυ­τος. Τὸ κορμί του ἔμεινε ἀκίνητο στὸ κρεβάτι. Φαντάζεστε τὴν κατάστασί του;
Ὅλα ὅσα ἔχουν ζωὴ στὸν κόσμο, κινοῦνται. Τὸ σκουλήκι σαλεύει, τὸ μυρμήγκι τρέχει, ἡ μέ­λισσα βομβεῖ, τὰ πουλιὰ πετοῦν, τὰ ψάρια κολυμποῦν· κι αὐτὰ ἀκόμη τὰ ἄστρα ταξιδεύουν στὸ διάστημα μὲ ἰλιγγιώδεις ταχύτητες. Ὅλα κινοῦνται. Καὶ ἐνῷ ἡ ζωὴ εἶνε κίνησις, ἕ­νας μόνο, αὐτός, ἔμενε ἀκίνητος πάνω στὸ κρε­βάτι, μολύβι, πέτρα, νεκρὸς ἄταφος, χρόνια καὶ χρόνια. Γιατροὶ τὸν εἶδαν, φάρμακα πῆρε, ὅλα τὰ μέσα μεταχειρίστηκε, μὰ δὲν μπόρεσε νὰ γίνῃ καλά. Μεγάλη ἡ δυστυχία του.
Μιὰ μέρα ὅμως ἄκουσε, ὅτι παρουσιάστηκε ἕνας γιατρὸς μοναδικός· γιατρὸς ποὺ θερα­πεύει κάθε ἀσθένεια, καὶ τὴν πλέον ἀνίατη, καὶ μάλιστα χωρὶς χρήματα, δωρεάν. Καὶ τὸ ὄνομα τοῦ γιατροῦ; Δὲν ὑπάρχει ἄλλο ὄ­νο­μα πιὸ σεβαστὸ στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ καὶ κάτω ἀπὸ τὴ γῆ· ὄνομα ποὺ ἀνάβει φωτιὰ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου· ὄνομα πιὸ ἀγαπη­­τὸ κι ἀπὸ τὸ ὄνομα τῆς μάνας καὶ τοῦ πατέ­ρα μας καὶ ὅλων τῶν εὐεργετῶν μας· «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9). Τὸ ὄνομα αὐ­τοῦ τοῦ ἰατροῦ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων εἶ­νε Κύριος Ἰησοῦς Χριστός.
Μόλις ἄκουσε ὁ παράλυτος, ὅτι ὁ Χριστὸς θεραπεύει κάθε ἀσθένεια, εἶπε μέσα του· Αὐ­τὸς θὰ μὲ κάνῃ καλά!… Κι ἀμέσως ἄναψε μέσα του μεγάλη ἐπιθυμία νὰ πάῃ στὸ Χριστό. Ἀλλὰ πῶς νὰ πάῃ; Πόδια εἶχε καὶ πόδια δὲν εἶχε. Βρέθηκαν τέσσερις πιστοὶ ἄνθρωποι. Τὸν λυπήθηκαν, τὸν πῆραν στὰ χέρια ὅπως ἕ­να νεκρό, διέσχισαν τοὺς δρόμους, καὶ τέλος ἔφθασαν στὸ μέρος ποὺ ἦταν ὁ Χριστὸς καὶ τὸν ἔβαλαν μπροστά του.
Ὅλοι περίμεναν ὁ Χριστὸς ν᾽ ἁπλώσῃ πάνω του τὸ ἅγιό του χέρι καὶ νὰ τὸν κάνῃ καλά, ὅ­πως ἔκανε σὲ τόσους ἄλλους. Ἐκεῖνος ὅ­μως καθυ­στερεῖ. Κάνει προηγουμένως κάτι ἄλλο, πιὸ σπουδαῖο καὶ ἀναγκαῖο. Ὁ παράλυτος εἶ­χε ἁμαρ­τήσει· ἔπρεπε λοιπὸν ἡ ἁμαρτία νὰ συχωρε­θῇ. Γι᾽ αὐτὸ τοῦ λέει· «Θάρσει, τέκνον· ἀ­φέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. 9,2). Σὰ νὰ τοῦ ἔλεγε· Κατήντησες παράλυτος, σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀθλιότη­τα, διότι ἔκανες ἁμαρτίες· τώρα λοιπόν, ποὺ ἔρχεσαι σ᾽ ἐμένα μετανοημένος καὶ συναισθάνεσαι τὶς ἁμαρτίες σου, σοῦ τὶς συγχωρῶ.
Ἄκουσαν οἱ γραμματεῖς ὅτι τοῦ συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες καὶ σκέφτηκαν· Αὐτὸ εἶνε βλασφημία· ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ποὺ συγχωρεῖ ἁμαρτίες;… Καὶ πράγματι κανείς, οὔτε ἄγγελος οὔ­­τε ἀρχάγγελος, μπορεῖ νὰ συγχωρήσῃ ἁμαρτίες· μόνο ὁ Θεός. Σκανδαλίσθηκαν λοιπόν.
Τότε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ τοὺς δείξῃ ὅτι πρά­γματι εἶνε Θεὸς ποὺ δίνει συγχώρησι στοὺς ἀνθρώπους, λέει στὸν κατάκοιτο· Σήκω ἐπάνω!… Καὶ μόλις ἄκουσε τὴ φωνὴ ὁ παράλυτος, τινάχτηκε ὅπως ἡ ἀκρίδα στὸ χωράφι· ση­κώθη­κε ἀμέσως ὄρθιος σὰν κυπαρίσσι. Καὶ ὄ­χι μόνο σηκώθηκε ὑγιής, ἀλλὰ καὶ κράτησε στὸν ὦ­μο τὸ κρεβάτι του καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. Ποιός; αὐτὸς ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ κρατήσῃ οὔτε τὸ κουτάλι, ἀλλὰ τὸν τάϊζαν ἄλλοι. Ὅλος ὁ κόσμος ποὺ τὸν εἶδε ἔλεγαν· Δόξα σοι ὁ Θεός! Διότι τέτοια ἐξουσία μόνο ὁ Θεὸς ἔχει.

* * *

Αὐτὸ μὲ λίγα λόγια λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο· ὅτι ὁ Χριστὸς ἔκανε καλὰ ἕνα παράλυτο. Καὶ σήμερα ὑπάρχουν παράλυτοι. Στὴν Ἀ­θήνα στὸ Ἄσυλο τῶν Ἀνιάτων θὰ δῆτε παλλη­κάρια 20 – 25 ἐτῶν νὰ εἶνε ἀκίνητα στὸ κρε­βάτι καὶ δίπλα ἡ μάνα νὰ κλαίῃ. Ἔστυβαν ἄλλοτε τὴν πέτρα, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία τοὺς παρέλυσε. Ὅταν γυρίζουν ὅλη νύχτα στὰ κέντρα μέχρι τὶς πρωινὲς ὧρες, ὅταν πίνουν καὶ καπνίζουν καὶ παίρνουν ναρκωτικὰ καὶ κάνουν ὄρ­για, τό­τε τὰ νεῦρα παραλύουν. Μποροῦσαν νὰ δημι­ουργήσουν οἰκογένειες, νὰ φέρουν στὸν κόσμο παιδιά, καὶ τώρα τοὺς ταΐζουν οἱ νοσοκόμες.
Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπ᾽ αὐτοὺς ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι παράλυτοι. Εἶνε οἱ παράλυτοι στὴν ψυ­χή. Ἀ­να­φέρω 4 – 5 παραδείγματα καὶ τελειώνω.
⃝ Ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο πόδια. Για­τί μᾶς τὰ ἔδωσε; Μόλις τὴν Κυριακὴ τὸ πρωὶ βγῇ ὁ ἥλιος καὶ χτυπήσῃ ἡ καμπάνα, νὰ κάνουμε φτερὰ στὰ πόδια καὶ ὅλοι, ἄντρες γυναῖκες παιδιά, νὰ τρέχουμε στὴν ἐκκλησία νὰ προσ­κυνοῦμε τὸ Θεὸ καὶ νὰ λέμε· «Ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά σου, Κύριε τῶν δυνάμεων. ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς αὐ­λὰς τοῦ Κυρίου» (Ψαλμ. 83,2-3). Γι᾽ αὐτὸ μᾶς ἔ­δωσε τὰ πόδια. Κ᾽ ἐμεῖς τί κάνουμε; Μετρῆ­στε πό­σοι ἐκ­κλησιάζονται. Δὲν εἶνε παραπάνω ἀ­πὸ 2 στοὺς 100. Οἱ ἄλλοι; Θὰ τοὺς δῆτε μὲ τὸ τσιγάρο νὰ κάθωνται στὸ καφενεῖο διπλοπόδι ἢ νὰ πηγαίνουν σὲ διάφορες δουλειὲς ἢ δι­ασκεδάσεις. Πόδια γιὰ τὸ διάβολο ἔχουν, πόδια γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἔχουν· εἶνε παράλυτοι.
⃝ Ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο τὰ χέρια, τὸ πιὸ θαυμαστὸ ἐργαλεῖο, γιὰ νὰ ἐρ­γαζώμεθα τὸ καλό, νὰ δημιουργοῦμε, νὰ ἁγιαζώμεθα μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ τὴν ἐλεημοσύνη. Καὶ πῶς τὰ χρησιμοποιοῦμε; Τὰ χέρια κάνουν τὸ κακό· χειρονομοῦν ἀπρεπῶς, χτυποῦν, κλέβουν, χαρτοπαίζουν, παλαμίζουν τὸ Εὐαγγέλιο σὲ δικαστήρια, πιάνουν μαχαίρι καὶ περίστρο­φο καὶ σκοτώνουν… Χέρια γιὰ τὸ διάβολο ἔχουμε, χέρια γιὰ τὸ Θεὸ ὄχι· εἴμαστε παράλυτοι.
⃝ Ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωσε ἀκόμη τὰ μάτια νὰ βλέπουμε τὰ ὡραῖα ποὺ ἔπλασε, τὶς ἅγιες εἰ­κόνες, καὶ νὰ τὸν δοξάζουμε. Κ᾽ ἐμεῖς; Κάνου­με ἀγρυπνίες στὴν τηλεόρασι βλέποντας τὰ ἐ­­παίσχυντα καὶ δαιμονιώδη. Ἔχουμε μάτια γιὰ τὸ δι­άβολο· γιὰ τὸ Θεὸ εἴμαστε σὰν παράλυτοι.
⃝ Τὸ ἴδιο καὶ στὰ αὐτιά. Μᾶς τά ᾽δωσε ὁ Θεός, γιὰ ν᾽ ἀκοῦμε τὰ χρυσᾶ καὶ ἀνεκτίμητα λόγια τοῦ παπᾶ, τοῦ ψάλτη, τοῦ ἱεροκήρυκος. Καὶ ὅ­μως τὰ βουλώνουμε, νὰ μὴν ἀκούσουμε τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ· εἴμαστε σὰν παράλυτοι.
⃝ Μᾶς ἔδωσε καὶ γλῶσσα, γιὰ νὰ λέμε τὸν κα­λὸ λόγο· γιὰ νὰ διδάσκῃ ἡ μάνα τὸ παιδί, ὁ δάσκα­λος τὸ μαθητή, νὰ παρηγοροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλ­λο. Κι ὅμως σ᾽ αὐτὰ ἡ γλῶσσα παραλύει, ἐν­ῷ στὸ κακὸ γίνεται λαλίστατη καὶ συχνὰ πικρή, γλῶσσα φιδιοῦ ποὺ στάζει δηλητήριο. Δὲν εἶνε πολὺς καιρός, ποὺ ἦρθε στὴ μητρόπολι μιὰ κοπέλλα. ―Δὲν μπορῶ πιὰ νὰ ζήσω, λέει. ―Γιατί τὸ λές; ―Ἐνῷ ἀγωνίζομαι νὰ εἶ­μαι καθαρὴ καὶ νὰ ζῶ τίμια, κακὲς γλῶσσες στὸ χωριὸ εἶπαν ὅτι εἶμαι μιὰ διεφθαρμένη, καὶ τώρα θὰ μ᾽ ἀφήσῃ ὁ ἄντρας μου… Ὤ καταραμένες γλῶσσες, γλῶσσες διαβόλου, ποὺ συκοφαντοῦν τὸν συνάνθρωπο καὶ βλαστημοῦν τὸ Θεό! Γλῶσσες γιὰ τὸ διάβολο ἔχουμε, γλῶσσες γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἔχουμε.
Πολ­λοὶ λοιπὸν εἶνε σήμερα οἱ παράλυτοι. Τί νὰ κάνουμε; ν᾽ ἀπελπιστοῦμε; Ὄχι. Νὰ μετανοήσουμε. Ὅπως μετανόησε ὁ παράλυτος τοῦ εὐαγγελίου καὶ πῆγε στὸ Χριστὸ καὶ ἄ­κου­σε ἀπὸ τὰ χείλη του τὸν παρήγορο λόγο «Θάρ­σει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου», ἔ­τσι κ᾽ ἐμεῖς, ποὺ αἰσθανόμεθα ὅτι εἴμεθα ἁ­μαρτωλοί, καὶ ἁμαρτάνουμε μὲ τὰ πόδια, μὲ τὰ χέρια, μὲ τὰ μάτια, μὲ τὰ αὐτιά, μὲ τὴ γλῶσσα, μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξί μας, νὰ μετανοήσουμε.
Ἀπὸ ᾽δῶ κ᾽ ἐμπρὸς καὶ πόδια καὶ χέρια καὶ μάτια καὶ αὐτιὰ καὶ γλῶσσα, ὅλη ἡ σωματικὴ καὶ ψυχική μας ὕπαρξι καὶ ὅλη ἡ ζωή μας, νὰ εἶνε στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Καὶ τότε ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ἐλεήσῃ καὶ θὰ κάνῃ τὸ θαῦμα του καὶ θὰ μᾶς ζωντανέψῃ διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάν­των τῶν ἁγίων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία π. Αυγουστίνου στον ιερό ναό του αγίου  Νικολάου; Κ. Ὑδρούσης – Φλωρίνης 22-7-1979)

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΒΟΛΟΣ

«Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν…» (Ματθ. 8,31)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Μᾶς διηγεῖται ἕνα θαῦμα, ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ θαῦ­μα εἶνε, ὅτι θεράπευσε δυὸ ἀνθρώπους μέσα σ᾽ ἕνα δευτερόλεπτο.
Ἀπὸ τί ἔπασχαν αὐτοί; Κλινικῶς δὲν παρου­σίαζαν τίποτα τὸ παθολογικό· τὸ σῶμα τους ἦ­­ταν ἐν τάξει. Ἔπασχαν ψυχικῶς. Οἱ δὲ ψυχι­κὲς ἀσθένειες εἶνε οἱ φοβερώτερες, καὶ ἀπ᾽ αὐτὲς προέρχονται καὶ οἱ σωματικές. Ῥίζα ὅλων τῶν ἀσθενειῶν εἶνε ἡ κακὴ ψυχικὴ κατάστασις τοῦ ἀν­θρώπου.
Ποιά ἦταν ἡ ἀσθένειά τους; Μία λέξις – μὴ γελάσῃ κανείς, τὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀλλάζει· οἱ ἄρρωστοι αὐτοὶ ἦταν «δαιμονιζόμενοι» (Ματθ. 8,28). Τί θὰ πῇ δαιμονιζόμενοι; Ὅπως τὰ μικρόβια μπαίνουν στὸ αἷμα, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ οἱ δαίμονες μπαίνουν στὴν καρδιά. Ὅπως σὲ κουφάλες δέντρων φωλιάζουν κουκουβάγιες κι ἀλεποῦδες καὶ σὲ σπηλιὲς θηρία, ἔτσι καὶ οἱ δαίμονες μπαίνουν σὲ ἀφύλαχτες καρδιές. Ἔχετε δεῖ σπίτια ἔ­ρημα κ᾽ ἐγκαταλελειμ­μένα; Ἐγώ, ποὺ περιώδευσα σὰν ἱεροκήρυκας, εἶδα στὴ Μακεδονία τέτοια σπίτια. Ὅπως λοι­πὸν σὲ σπίτια ποὺ λείπει ὁ νοικοκύρης ἐγκαθί­στανται κακοποιοί, ἔτσι καὶ σὲ ψυχὲς ποὺ λείπει ὁ νοικοκύρης, δηλαδὴ ὁ Θεὸς – τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο, φωλιάζουν πονηρὰ πνεύματα. Κι ἀ­πὸ τότε τὸ σῶμα καὶ τὸ μυαλὸ καὶ τὴν καρδιὰ τὰ διευθύνει ὁ διάβολος· ὁ ἄνθρωπος τελεῖ ὑ­πὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος.
Μὰ τί ἔπαθες, θὰ μοῦ πῆτε, καὶ μιλᾷς γιὰ διαβόλους; Τὰ πίστευαν αὐτὰ ἄλλοτε γριοῦ­λες καὶ ἀναλφάβητοι. Τώρα ποὺ ἡ ἐπιστήμη πετάει μὲ πυραύλους σὲ ἄλλους πλανῆτες, ἔρ­χεσαι σὺ νὰ μᾶς μιλήσῃς γιὰ διαβόλους;… Μάλιστα, ἀδελφοί μου, γιὰ διαβόλους θὰ σᾶς μιλήσω. Διότι τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμε­ρα. «Παρεκάλουν», λέει, «αὐτόν» (ἔ.ἀ. 8,31), πέσανε μπρούμυτα οἱ δαίμονες μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ τὸν παρακαλοῦσαν. Ὁμολογῶ, ὅτι θὰ ἤθε­λα κ᾽ ἐγὼ νὰ μὴν ὑπάρχουν δαίμονες καὶ κόλασι, γιατὶ κ᾽ ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ φοβοῦ­μαι· ἔλα ὅμως ποὺ ὑπάρχουν; Δὲν θὰ γίνω λοιπὸν ἐγὼ ἀνώτερος ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὑπάρχουν δαίμονες; ἔχουμε ἀποδείξεις; Μὲ συντομία παρουσιάζω μερικὰ ἐπιχειρήματα.

***

Πρῶτα – πρῶτα ὅτι ὑπάρχουν δαίμονες τὸ φωνάζει ἡ λογική, τὸ μυα­λὸ τοῦ ἀνθρώπου.
Καθῆστε καὶ σκεφτῆτε σοβαρά· ῥῖξτε μιὰ ματιὰ στὸν ἑαυτό σας, στὴν οἰκογέ­νειά σας, στοὺς γύρω σας, στὴν κοινωνία. Παντοῦ διαπιστώνουμε, ὅτι φέρουμε μέσα μας ἕνα κακὸ σύν­τροφο, ποὺ δὲ μᾶς ἀφήνει ποτέ. Μιὰ κακία βασιλεύει στὸν κόσμο· ψέμα, συκοφαν­τία, ἀ­δι­κία, κλοπή, πορνεία, μοιχεία, ἀκαθαρσία, δι­­αζύγια, φόνοι, βλαστήμιες… Μία κόλασι εἶ­νε ὅλα. Καὶ τὸ κακὸ συνεχῶς αὐξάνει, κορυ­φώ­­νεται. Λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα, ὅτι οἱ δύο δαιμονιζόμενοι τρομοκρατοῦσαν τότε ὅλους· ἀλ­λὰ μήπως καὶ σήμερα ἡ ἀνθρωπότης δὲ νιώ­θει τρό­μο; Δὲν τρομάζει λ.χ. ἐμπρὸς σὲ μιὰ ἐν­δεχόμενη πυρηνικὴ ἀ­πειλή; Κάποιοι, μόλις λά­βουν διαταγή, εἶνε ἕτοιμοι νὰ πατήσουν κάποια κουμπιά, τὰ κουμπιὰ τοῦ Ἀπολλύ­ον­τος ποὺ λέει ἡ Ἀποκά­λυψις (9,11). Ποιός δίνει τὴν ὀ­λέθρια διαταγή; Κάποιοι ἄν­θρωποι βέβαια. Πίσω ὅμως ἀπὸ τοὺς ἀν­θρώπους ποιός εἶνε;
Ὅ­ταν βλέπω τὸ κακὸ στὴν καρδιά μου, στὰ παιδιά μου, στὴ γειτονιά μου, στὴν κοινωνία, ἐ­ρωτῶ· Ἀπὸ ποῦ βγῆκε αὐτὸ τὸ κακό; Ποιά εἶ­νε ἡ ἀπάν­τησι; Ἀπὸ τὸ Θεό; Ἄπαγε! Δὲν μπορεῖ τὸ κακὸ νὰ προέλθῃ ἀπὸ τὸ Θεό, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶνε ὅλος ἀγαθότης καὶ ἀγάπη. Πόθεν λοιπὸν τὸ κακό; Ἀ­πὸ τὸν ἄνθρωπο; Ναί· ἀλλὰ πῶς ὁ ἄνθρωπος κατρακύλισε στὸ κακό; μόνος του; Ὄχι. Ὑπάρχει κάποιος ἄλλος ποὺ τὸν ἔσπρωξε. Ποιός εἶν᾽ αὐτός; Εἶνε ὁ ἴδιος πού, ὅ­πως ἀ­κούσαμε σήμερα, ἔσπρωξε τὸ κοπάδι τῶν χοί­ρων στὸ γκρεμὸ νὰ πνιγοῦν (βλ. Ματθ. 8,32). Εἶνε ὁ διάβολος. Πίσω ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἐγκλήματα ὑ­πάρ­χει αὐτὴ ἡ σκοτεινὴ καὶ ἀπαισία ὕπαρξις. Κι ὁ ἁπλὸς ἄνθρωπος κι ὁ βαθὺς ψυχολόγος κι ὁ ἐμ­βριθὴς ἱστορικὸς καταλαβαίνουν, ὅτι πίσω ἀπὸ ὅλη τὴν ἁλυσίδα τοῦ κακοῦ ὑπάρχει αὐ­τὴ ἡ ἀόρατη δύναμις, ὁ σατανᾶς.
⃝ Ἀλλ᾽ ὅτι ὑπάρχει σατανᾶς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ λογική, τὸ φωνάζει πρὸ παντὸς ἡ ἁγία Γραφή. Τὴ μελετᾶτε; Δῶστε μου ἄνθρωπο, ἄντρα ἢ γυναῖκα, ποὺ νὰ διαβάζῃ τὴν ἁγία Γραφὴ – τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ νὰ πέσω νὰ τοῦ κάνω μετάνοια νὰ τοῦ φιλήσω τὰ πόδια!
Ἂν λοιπὸν διαβάζετε τὴν ἁγία Γραφή, θὰ εἴ­δατε ὅ­τι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος της, ἀ­πὸ τὴ Γένεσι (στὸ 3ο κεφάλαιο, ποὺ μιλάει γιὰ τὸ πρῶτο θανάσιμο κακὸ ποὺ ἔκανε ὁ ὄ­φις στοὺς πρωτοπλάστους) μέχρι τὴν Ἀποκάλυψι (στὸ 20ὸ κεφάλαιο, στίχο 10, ποὺ βεβαιώνει τὴν τελικὴ καὶ αἰώνια τιμωρία του), ὅλη ἡ ἁγία Γραφὴ φωνάζει, ὅτι ὑπάρχει διάβολος.
Μία ἀπόδειξις εἶνε καὶ ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ποὺ ἱστορεῖ τὴν ἀπαλλαγὴ τῶν δύο δαιμονιζομένων ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Καὶ νὰ εἴμαστε σίγουροι πὼς ὅ,τι βεβαιώνει ἡ ἁγία Γραφὴ εἶνε ἀ­κλόνητο, ἀκριβὲς μέχρι κεραίας. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλ­θωσι», εἶπε ὁ Χριστός (Ματθ. 24,35).
⃝ Τὸ Εὐαγγέλιο λοιπὸν μᾶς λέει σήμερα, ὅτι ὑ­­πάρχουν δαίμονες. Καὶ μόνο τὸ Εὐαγγέλιο; Γιά πιάστε στὰ χέρια σας καὶ φυλλομετρῆστε τὰ ἅγια ἐκ­κλησιαστικὰ βιβλία μὲ τοὺς βίους τῶν ἁγίων. Εἶνε θησαυρός! Ἂν ρωτήσω βέβαια τὰ παιδιὰ γιὰ «ἀστέρες» τοῦ κινη­ματο­γρά­φου, ἀμέσως θὰ μοῦ ποῦν. Ἂν ρωτήσω ὅ­μως γιὰ τοὺς ἁγίους, ποιός γνωρίζει τὴ ζωή τους, τοὺς ἀγῶνες τους, πότε γιορτάζει καθένας;
Στὶς 22 Ἰουλίου λ.χ. ἑορτάζει ἡ ἁγία Μαρκέλλα, ποὺ κατάγεται ἀπὸ τὴ Χίο. Ἤθελα νὰ μποροῦσα νὰ παρουσιάσω σὲ κινηματογραφι­κὴ ταινία τὸν βίο της. Γιατὶ ὑπάρχει κακὸς κινη­ματογράφος, μὲ ἔργα σατανικά, ὑπάρχει καὶ κα­λός. Σήμερα δυστυχῶς λειτουργεῖ ὁ κακὸς κινηματογράφος τοῦ διαβόλου. Ἀλλ᾽ ἐλπίζω ὅτι θά ᾽ρθῃ ἡμέρα, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας θὰ φτειά­ξῃ κινηματογραφικὰ ἔργα μέσα ἀπὸ τὰ ὁποῖα θὰ διδάξῃ τὴν εὐσέβεια, τὴ φιλοπατρία, τὰ εὐ­γε­νῆ καὶ μεγάλα ἰδανικά μας. Ἂν λοιπὸν διαβά­σετε τὸν βίο τῆς ἁγίας Μαρκέλλας, θ᾽ ἀ­νατριχιάσετε. Θὰ δῆτε, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἔσπρω­ξε τὸν πατέρα της νὰ τὴ θανατώσῃ ἦταν ὁ δι­άβολος.
Τὴν ἴδια μέρα γιορτάζει καὶ ἡ ἁγία Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ ἰσαπόστολος. Στὴ ζωή της φαίνεται ἐπίσης ἡ ὕπαρξι τοῦ διαβόλου. Τὴν ταλαιπωροῦσαν ἑπτὰ δαιμόνια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὴν ἐλευθέρωσε ὁ Χριστός, ὅπως λέει τὸ Εὐαγγέ­λιο (Μᾶρκ. 16,9. Λουκ. 8,2). Γι᾽ αὐτό, ὕστερα ἀπὸ τὴν Παναγία, αὐτή ἀγάπησε μὲ φλόγα τὸ Χριστό, ἀπὸ μεγάλη εὐγνωμοσύνη.
Καὶ οἱ δύο λοιπὸν αὐτὲς ἅγιες φωνάζουν, ὅ­τι ὑπάρχει διάβολος, γιατὶ πάλεψαν στῆθος μὲ στῆθος μαζί του. Ἀλλὰ καὶ ποιός ἅγιος δὲν ἀγωνίστηκε ἐναντίον του; Ὅλοι πάλεψαν κα­τὰ τοῦ διαβόλου, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν κόσμο καὶ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ἀποτελοῦν τὸ τριπλὸ μέ­τωπο τῶν μεγάλων ἐχθρῶν τῆς σωτηρίας.
⃝ Λογικὴ λοιπόν, ἁγία Γραφή, βίοι τῶν ἁγίων τὸ ἴδιο πρᾶγμα βεβαιώνουν· ὑπάρχει διάβολος. Ἂν ὅμως, παρ᾽ ὅλα αὐτά, ὑπάρχῃ κανεὶς ποὺ ἐξ­ακολουθεῖ ν᾽ ἀμφιβάλλῃ, τότε ἂς πάῃ στὴν Κεφαλονιά, ἐκεῖ ποὺ γιορτάζει ὁ ἅγιος Γεράσιμος στὶς 16 Αὐγούστου.
Ἐκεῖ νὰ δῆτε καὶ νὰ φρίξετε. Νὰ δῆτε τοὺς δαιμονιζομένους νὰ βγάζουν ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα· νὰ τοὺς δένουν μὲ σχοινιὰ καὶ ἁλυσίδες, καὶ νὰ τὰ σπάζουν σὰν κλωστές. Ποιός τοὺς δί­νει τὴ δύναμι αὐτή; Νὰ βλέπῃς ἕναν ἀγράμματο νὰ μιλάῃ φαρσὶ γαλλικά, ῥώσικα, ἀμερικάνικα, ὅλες τὶς γλῶσσες. Ποῦ τὰ ἔμαθαν, ἀ­φοῦ δὲν πῆγαν σὲ σχολειά; Ν᾽ ἀκοῦς ἄλλους ν᾽ ἀποκαλύπτουν μυ­στικά, νὰ μὴν τολμάῃ νὰ πλησιάσῃ γυναίκα ἢ ἄντρας. Σὲ γνωρίζω, τοὺς φωνάζουν, ἔκανες αὐτὸ κι αὐτό… Καὶ νὰ τοὺς ἔρχεται συγκοπή! Δὲν ὑπολογίζουν μεγάλους καὶ τρανούς, ἐπισήμους ἢ ἀξιωματούχους, κανένα· οὔτε νομάρχη, οὔτε ὑπουργό, οὔτε πρωθυπουργό, οὔ­τε βασιλιᾶ. Τρομεροὶ καὶ φοβεροί. Δὲν τολμάει νὰ περάσῃ κανείς ἀπὸ τὸ μέρος ἐκεῖνο.
Καὶ ὅμως αὐτοὶ οἱ τρομεροὶ δαίμονες βλέπεις καὶ γίνονται ἀρνάκια – ὦ Χριστέ, ὦ ἀθάνατη θρησκεία μας! Τοὺς βλέπεις νὰ τρέμουν – πότε; Ὅταν περνοῦν μπροστά τους τὰ ἅγια λείψανα κι ὅταν ἀγγίζει στὸ κούτελό τους ἕ­νας σταυρός, ὁ σιδερένιος σταυρὸς ποὺ εἶχε ὅταν ζοῦσε ὁ ἅγιος Γεράσιμος. Μόλις ἀγγίξῃ ὁ σταυρός, φρυάττουν καὶ φωνάζουν· «Μᾶς ἔκαψες, καψάλη, μᾶς ἔκαψες!…»· καὶ θεραπεύονται μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ἀδελφοί μου, τέτοια θρησκεία ἔχουμε. Μὴ φοβηθοῦμε. Κοντὰ στὸ Θεό, κοντὰ στὸ Χριστό! Κι ἂν ὁ κόσμος γεμίσῃ ἀπὸ διαβόλους, θὰ νικηθοῦν! Ὁ νικητὴς τῶν δαιμόνων εἶνε ὁ Κύρι­ος Ἰησοῦς Χριστός, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δό­ξα καὶ τὸ κράτος εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Νικολάου Χαλανδρίου Ἀθῆναι 22-7-1962)

_____________

ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

__________

Predica Mitropolitului Augustin de Florina
la Duminica a V-a dupa Rusalii

(Matei 8, 28 – 9, 1)

EXISTĂ DIAVOL

“Iar demonii Îl rugau pe El…”( Matei 8, 31)

Aţi auzit, iubiţii mei,      Sfânta şi Sfinţita Evanghelie. Ne istoriseşte o minune, pe care a făcut-o Domnul nostru Iisus Hristos; minunea prin care a vindecat doi oameni într-o secundă.

De ce pătimeau ei? Din punct de vedere clinic nu aveau nimic patologic. Trupul lor era sănătos. Sufereau psihic. Iar bolile sufleteşti sau psihice sunt mai grave şi din ele provin şi cele trupeşti. Rădăcina tuturor bolilor este starea sufletească rea a omului.

Care era boala lor? Un cuvânt – să nu râdă nimeni, Evanghelia nu se schimbă! Aceşti bolnavi erau “demonizaţi” (Matei 8, 28). Ce înseamnă demonizaţi? Precum microbii intră în sânge, la fel şi demonii intră în inimă. Precum în trunchiuri de copaci îşi fac cuiburi bufniţele şi vulpile, iar în peşteri fiarele, aşa şi demonii intră în inimile nesupravegheate. Aţi văzut case pustiite şi părăsite? Eu, care am cutreierat ca predicator, am văzut în Macedonia astfel de case. Aşadar, precum din casele din care lipseşte proprietarul se instalează răufăcătorii, aşa şi în sufletele din care lipseşte proprietarul, adică Dumnezeu – Duhul Sfânt, îşi fac cuib duhurile viclene. Şi din acel moment trupul, mintea şi inima sunt dirijate de diavol. Omul acţionează sub influenţa duhului rău.

Dar ce-ai păţit, îmi veţi spune, şi ne vorbeşti de diavol? Odată ca niciodată lucrurile astea le-ar fi crezut băbuţele şi analfabeţii. Acum când ştiinţa lansează rachete pe alte planete, tu vii să ne vorbeşti despre diavoli?… Desigur, fraţii mei, despre diavoli vă voi vorbi. Pentru că o spune Evanghelia de astăzi. “Îl rugau pe El” – zice – (Matei 8, 31), demonii au căzut pe burtă înaintea lui Hristos şi Îl rugau. Mărturisesc, că aş fi vrut şi eu să nu existe demoni şi iad, pentru că şi eu sunt păcătos şi mă tem; însă vino să vezi că există. Aşadar, nu voi fi eu mai mare ca Evanghelia. Există demoni? Avem dovezi? Vă voi prezenta câteva argumente pe scurt.

***

Mai întâi de toate că există demoni o strigă logica, mintea omului. Staţi şi vă gândiţi serios; aruncaţi o privire în voi înşivă, în familia voastră, în jurul vostru, în societate. Pretutindeni ne încredinţăm, că purtăm în noi un însoţitor rău, care nu ne slăbeşte niciodată. Numai răutate împărăţeşte în lume: minciună, clevetire, nedreptate, furt, desfrânare, adulter, necurăţie, divorţuri, crime, blasfemii…Un iad sunt toate. Şi răul creşte continuu, ajunge la culme. Spune Evanghelia de astăzi că doi demonizaţi îi terorizau pe toţi în vremea aceea; dar nu cumva şi astăzi omenirea încearcă teroarea? Nu e terorizată de pildă în faţa unei posibile ameninţări nucleare? Unii, doar să primească dispoziţie, că sunt gata să apese pe nişte butoane, butoanele lui Apollion despre care vorbeşte Apocalipsa (9, 11). Cine dă dispoziţia de distrugere? Nişte oameni, desigur. Însă în spatele acestor oameni cine este?

Când văd răul în inima mea, în copiii mei, în vecinii mei, în societate, întreb: De unde a ieşit acest rău? Care este răspunsul? De la Dumnezeu? Fugi de-aici! Nu poate să provină răul de la Dumnezeu, pentru că Dumnezeu este întru totul bunătate şi iubire. De unde deci răul? De la om? Da. Dar cum s-a rostogolit omul în rău? De unul singur? Nu. Există altcineva care l-a împins. Cine este acesta? Este acelaşi care, cum am auzit astăzi, a împins turma de porci în prăpastie să se înece (vezi Matei 8, 32). Este diavolul. În spatele tuturor crimelor se află această întunecată şi sinistră fiinţă. Şi omul simplu şi psihologul profund şi istoricul serios înţeleg că în spatele întregului lanţ al răului există această putere nevăzută, satana.

Dar că există satana, în afară de logică, o strigă înainte de toate Sfânta Scriptură. Ce studiaţi? Daţi-mi un om, bărbat sau femeie, care să citească Sfânta Scriptură – Evanghelia, ca să-i fac metanie şi să-i sărut picioarele!

Dacă aşadar citiţi Sfânta Scriptură, veţi vedea că de la începutul până la sfârşitul ei, de la Facere (capitolul 3, unde se vorbeşte despre primul rău de moarte, pe care l-a făcut şarpele celor întâi zidiţi) până la Apocalipsă (capitolul 20, versetul 10, unde se confirmă pedeapsa lui finală şi veşnică), toată Sfânta Scriptură strigă că există diavol.

O dovadă este şi pericopa evanghelică de astăzi care istoriseşte izbăvirea celor doi demonizaţi de stăpânirea duhurilor celor rele. Să fim siguri că orice întăreşte Sfânta Scriptură este neclintit, exact până la cirtă. “Cerul şi pământul vor trece, dar cuvintele Mele nu vor trece”, a zis Hristos (Matei 24, 35).

Aşadar, Evanghelia ne spune astăzi că există demoni. Şi doar Evanghelia? Ia luaţi în mâinile voastre şi răsfoiţi sfintele cărţi ale Bisericii ce cuprind vieţile sfinţilor. Este o comoară! Desigur, dacă îi voi întreba pe copii despre “starurile” cinematografului, imediat îmi vor spune. Dacă însă îi voi întreba despre sfinţi, cine cunoaşte viaţa lor, luptele lor, când este prăznuit fiecare?

Pe 22 iulie, de pildă, este sărbătorită Sfânta Marcela, care este originară din Hios. Aş fi vrut să pot prezenta într-un film cinematografic viaţa ei. Pentru că există cinematograf rău, cu opere satanice, există şi bun. Astăzi, din păcate, funcţionează cinematograful rău, al diavolului. Dar sper că va veni ziua în care Biserica noastră va produce lucrări cinematografice prin intermediul cărora va învăţa evlavia, bunacredinţă, dragostea de patrie, nobilele şi marile noastre idealuri. Aşadar, dacă citiţi viaţa Sfintei Marcela, vi se face părul măciucă. Veţi vedea că cel care l-a împins pe tatăl ei să o omoare a fost diavolul.

În aceeaşi zi este prăznuită şi Maria-Magdalena, cea întocmai cu Apostolii. Şi în viaţa ei se vede existenţa diavolului. O chinuiseră şapte demoni, de care a eliberat-o Hristos, cum zice Evanghelia (Marcu 16, 9; Luca 8, 2). De aceea, după Maica Domnului, aceasta L-a iubit cu înflăcărare pe Hristos, din mare recunoştinţă.

Aşadar, aceste amândouă sfinte strigă că există diavol, pentru că s-au luptat piept la piept cu el. Dar care sfânt nu s-a luptat împotriva lui? Toţi s-au luptat împotriva diavolului, care împreună cu lumea şi cu omul cel vechi constituie frontul triplu al marilor duşmani ai mântuirii.

Aşadar logica, Sfânta Scriptură, vieţile sfinţilor confirmă acelaşi lucru: există diavol. Dacă însă, cu toate acestea, există vreunul care continuă să se îndoiască, atunci să se ducă în Kefalonia, atunci când este sărbătorit Sfântul Gherasim pe 16 august.

Acolo să vedeţi şi să vă îngroziţi. Să vedeţi pe demonizaţi scoţând spume din gură; legaţi cu funii şi cu lanţuri şi rupându-le ca pe nişte aţe. Cine le dă această putere? Să vezi un analfabet vorbind fluent franceză, rusă, americană, toate limbile. Unde le-au învăţat, dacă nu s-au dus la şcoli? Să-i auzi pe alţii descoperind secrete, şi nu îndrăzneşte să se apropie femeie sau bărbat. Te cunosc – le strigă – ai făcut asta şi asta… Şi să le vină să leşine! Nu i-au în calcul pe cei mari şi tari, oficiali sau funcţionari, pe nimeni; nici primar, nici ministru, nici priministru, nici împărat. Groaznici şi înfricoşători. Nu îndrăzneşte să treacă cineva prin locul acela. Şi, totuşi, aceşti groaznici demoni iată că se fac mieluşei – o, Hristoase, o nemuritoare credinţă a noastră! Îi vezi că tremură! – Când? –   Atunci când trec prin faţa lor sfintele moaşte şi când se atinge de fruntea lor o cruce, crucea de fier pe care o purta Sfântul Gherasim când trăia. Doar ce se atinge crucea, că şi strigă de mânie: “Ne-ai ars, kapsali, ne-ai ars!…”; şi se vindecă prin puterea lui Hristos.

***

Fraţii mei, o astfel de credinţă avem. Să nu ne temem. Lângă Dumnezeu, lângă Hristos! Şi dacă lumea se va umple de diavoli, vor fi biruiţi! Biruitorul demonilor este Domnul Iisus Hristos, Căruia fie slava şi stăpânirea în vecii vecilor. Amin.

† Episcopul Augustin

(Omilia Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis în sfânta biserică a Sfântului Nicolae Halandrios, Atena 22.07.1962)

ΙΕΡΑ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ
ΑΓΙΟΥ  ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ  ΤΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

ΣΤΟ  ΙΕΡΟ  ΚΟΙΝΟΒΙΟ  ΟΣΙΟΥ  ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

ΠΕΝΤΑΛΟΦΟΥ  ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑΣ

Χιλιάδες ἦταν οἱ προσκυνητές οἱ ὁποῖοι κατέκλυσαν εὐλαβικά τούς χώρους τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου,  τό διήμερο Τετάρτη 13 καί Πέμπτη 14 Ἰουλίου 2011. Τό Ἱερό Κοινόβιο ἀποτελεῖ Μετόχι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σίμωνος Πέτρας Ἁγίου Ὄρους καί βρίσκεται στούς πρόποδες τοῦ ὄρους Πάϊκο τῆς Περιφερειακῆς Ἑνότητας Κιλκίς. Φέτος ὁ ἑορτασμός τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου συνέπεσε μέ τή συμπλήρωση 30 ἐτῶν ἀπό τήν ἵδρυση τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου.
Παρά τόν καύσωνα, προσκυνητές ἀπό ὅλη τήν Ἑλλάδα, μέ λεωφορεῖα καί ΙΧ, ἀψήφισαν τήν ὑψηλή θερμοκρασία τοῦ Ἰουλίου καί προσέτρεξαν νά ἀναψυχθοῦν πνευματικά στό Ἱερό Κοινόβιο, ὅπου βρίσκονται ἀποθησαυρισμένα ἀποτμήματα ἐκ τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς κάρας τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Εἶναι γεγονός ὅτι ὁ Ἅγιος, τά τελευταῖα κυρίως χρόνια, καθίσταται ὁλοένα καί περισσότερο γνωστός ἀνάμεσα στά μέλη του χριστεπωνύμου πληρώματος (πραγματοποίηση ἐπιστημονικῶν Συνεδρίων –ἕνα ἀπό αὐτά ἦταν καί τό συγκληθέν τό 2009 Β΄ Ἐπιστημονικό Συνέδριο, μέ τό ὁποῖο τό Ἱερό Κοινόβιο τίμησε τόν Ὅσιο μέ ἀφορμή τα 200 χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του–, θεμελίωση ἱερῶν Ναῶν, ἀνατύπωση συγγραμμάτων τοῦ Ὁσίου καί ἔκδοση νέων βιβλίων ἀναφορικά μέ τόν Ὅσιο, ἵδρυση ὁμωνύμων Συλλόγων, ἐξαιρέτως δέ καί μέ τό θαῦμα πού συνέβη πέρυσι στό Ἱερό Κοινόβιο…).
Τήν παραμονή, Τετάρτη 13 Ἰουλίου, ἐτελέσθη Μέγας Πανηγυρικός Ἑσπερινός, χοροστατοῦντος τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π.Χρυσοστόμου, Καθηγουμένου καί Κτίτορος τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου. Τῆς χορείας τῶν ἱερέων προεξῆρχε ὁ Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαγκαδᾶ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π.Εὐσέβιος Σπουργίτης. Τήν ἱερή Πανήγυρη ἐφέτος ἐλάμπρυνε μέ τήν σεμνή ἀλλά ἐντυπωσιακή παρουσία της ἡ χορωδία Ἱεροψαλτῶν «Ἀπόστολος Παῦλος» προερχόμενη ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Λαγκαδᾶ, τόσο στόν Μέγα Ἑσπερινό ὅσο καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς. Ἐκτός ἀπό τούς συναθροισθέντες πολυπληθεῖς πιστούς, τή μνήμη τοῦ Ἁγίου τίμησαν μέ τήν παρουσία τους ὁ Εἰσαγγελέας Ἐφετῶν Λαρίσης κ.Δημήτριος Παπαγεωργίου, ὁ Ἀντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ.Χρῆστος Γκουντενούδης, ὁ Ἀντιδήμαρχος Δήμου Παιονίας κ.Κωνσταντῖνος Σιωνίδης, ὁ Δημοτικός Σύμβουλος Παιονίας κ.Χρῆστος Τσανασίδης, ὁ Διοικητής τοῦ Νοσοκομείου Γουμένισσας κ.Μιχαήλ Ἀρκούδας καί ὁ Ἀστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ.Νικόλαος Μαντουβάκης. Μετά τόν Μέγα Πανηγυρικό Ἑσπερινό ὅλοι οἱ προσκυνητές δέχθηκαν τήν ἁπλόχερη φιλοξενία τῶν Πατέρων τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου.
Τήν ἑπομένη, Πέμπτη 14 Ἰουλίου, ἀνήμερα τῆς Ἱερᾶς Πανηγύρεως, μετά τόν Ὄρθρο ἐτελέσθη Πανηγυρικό ἱερατικό Συλλείτουργο, μέ προεξάρχοντα τόν Πανοσιολογιώτατο Πρωτοσύγκελλο π.Εὐσέβιο. Συλλειτούργησαν ἐπίσης πολλοί εὐλαβεῖς ἱερομόναχοι καί ἱερεῖς. Μεταξύ τῶν πολλῶν πιστῶν πού ἦλθαν νά λάβουν τήν εὐλογία τοῦ Ἁγίου ξεχώρισε ἡ παρουσία τοῦ Δημάρχου Παιονίας κ.Ἀθανασίου Λαπόρδα καί τοῦ Ἀντιπρύτανη τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης κ.Ἀλέξανδρου Κορτσάρη. Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας ὅλοι οἱ προσκυνητές γεύθηκαν τήν παραδοσιακή ἀβραμιαία ἁγιορείτικη φιλοξενία, πού ἑτοιμάστηκε μέ πολλή ἀγάπη καί προσευχή ἀπό τού Πατέρες, τούς ὁποίους συνέδραμαν σημαντικά οἱ Φίλοι τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου.
Τό ἑσπέρας τῆς 14ης Ἰουλίου, τελέσθηκαν ἡ Παράκληση στόν ἅγιο Νικόδημο, τό Ἱερό Εὐχέλαιο, ὁ Μέγας Ἑσπερινός (ἐκτός ἀπό τά ἱερά λείψανα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου, οἱ προσκυνητές εἶχαν τήν ἰδιαίτερη εὐλογία νά προσκυνήσουν καί τό ἄφθορο δεξί χέρι τοῦ τριετοῦς ἁγίου Μάρτυρος Κηρύκου). Ἡ ἱερή Πανήγυρη περατώθηκε μέ τό Κτιτορικό Μνημόσυνο, στό ὁποῖο μνημονεύθηκαν τά ὀνόματα τῶν κεκοιμημένων δωρητῶν–εὐεργετῶν τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου.
Στούς λόγους πού ἀπηύθυναν πρός τούς πιστούς, τόσο ὁ σεβαστός Καθηγούμενος τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου π.Χρυσόστομος ὅσο καί ὁ ἅγιος Πρωτοσύγκελλος Μητροπόλεως Λαγκαδᾶ π.Εὐσέβιος, ἐξῆραν τήν προσωπικότητα, τό ἔργο καί τήν ἁγιότητα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου. Ὁ Ἅγιος ὑπῆρξε ἕνας ἀπό τούς –σκωπτικά ἐπονομασθέντες– «Κολλυβάδες» Πατέρες, οἱ ὁποῖοι παρέμειναν σταθερά προσηλωμένοι στίς θεόσδοτες παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, τούς ὁποίους ὁ Θεός καί ἡ Ἱστορία δικαίωσαν, ὅπως μαρτυρεῖ πλῆθος ἱερῶν λειψάνων.  Ὁ ἅγιος Νικόδημος ἀξιοποίησε τά ἔκτακτα διανοητικά χαρίσματα μέ τά ὁποῖα τόν προίκισε ὁ Θεός, συνθέτοντας ἕνα τεράστιο συγγραφικό ἔργο, μέ τό ὁποῖο –ἐκ παραλλήλου μέ τό κήρυγμα τοῦ Πατροκοσμᾶ– ἀφύπνισε καί φώτισε τό ὑπόδουλο Γένος, ἀνδρώνοντας καί προετοιμάζοντάς το πνευματικά γιά τήν ἀνάστασή του. Θεωρεῖται μάλιστα ὁ μεγαλύτερος Θεολόγος μετά τήν Ἅλωση. Ἰδιαίτερα σήμερα ἔχουμε ἀνάγκη ἁγίων μορφῶν, ὅπως αὐτήν τοῦ ὁσίου Πατρός, διότι τό Γένος μας βρίσκεται δυστυχῶς καί πάλι αἱχμάλωτο μέ δεσμά πού τοῦ ἐπεβλήθησαν ἔξωθεν. Καί αὐτό συνέβη ἐπειδή ἀπομακρύνθηκε ἀπό τήν ὀρθόδοξη Πίστη, τήν Πίστη τῶν Πατέρων του.
Εἴθε ὅλοι μας νά ἔχουμε τήν εὐχή τοῦ ἁγίου Νικοδήμου

ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ

Διώξαμε τον Θεό από την ζωή μας και μας πήρε η κατηφόρα.

Βγάλαμε πολιτικούς μασόνους για να μας κυβερνήσουν και ως ήτο επόμενο οι προδότες και οι ανθέλληνες συμμάχισαν με τους εχθρούς και παρέδωσαν την πατρίδα μας στα μεγάλα τους αφεντικά!!! Στα σκοτεινά κυκλώματα και στους μεγάλους τοκογλύφους!

Ο Ελληνικός λαός βρίσκεται υπό κατοχή και βοήθεια δεν βλέπει να έρχεται από πουθενά. Θ’ αφήσει ο Θεός την Ελλάδα στα χέρια των καθαρμάτων;  Μιά χώρα που γέννησε ήρωες και μάρτυρες θα σβήσει έτσι άδοξα;

Όχι όχι. Απ’ αυτήν την χαώδη και απελπιστική κατάσταση μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει.

Ο Θεός πολλές φορές έσωσε την Ελλάδα δια θαυμάτων και θα την σώσει για μια ακόμη φορά αν μετανοήσουμε και ζητήσουμε το έλεός του.

Όλοι αυτοί οι διεθνείς εγκληματίες που θα τους προλάβει ο θάνατους και θα τ’ αφήσουν όλα τα κλοπιμαία τους στη γη, θα πληρώσουν με τόκο και επιτόκιο τα εγκλήματά τους. Ας μη ξεχνούμε το· «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δε εκζητούντες τον Κύριο ουκ ελαττωθήσονται παντώς αγαθού».

ΜΑΣΟΝΙΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

____________________________________________

Η ΕΛΛΑΣ ΠΩΛΕΙΤΑΙ

ΣΕ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥΣ!!!

Έντονο ενδιαφέρον για την αγορά ελληνικών νησίδων έχει επιδείξει ο ζάπλουτος Τούρκος επιχειρηματίας, Φικρέτ Ινάν, πρόεδρος μιας από τις μεγαλύτερες τουρκικές εταιρείες κατασκευών, της FIYAPI A.S.

Συγκεκριμένα, ενδιαφέρεται για τις νησίδες Λυχνάρι, Καλτσονήσι, Μικρή Αμοργός, Καρδιότισσα, Ναυσικά και Βουβαλώ η έκταση των οποίων είναι από 10.000 τ.μ. ως 2 εκατ. τ.μ. Κατά τις εκτιμήσεις του, το κόστος τους κυμαίνεται μεταξύ 3 εκατ. και 20 εκατ. ευρώ. Δήλωσε επίσης ότι έχει ήδη εξασφαλίσει κεφαλαίο 20 εκατ. ευρώ και έχει την πρόθεση να επενδύσει περί τα 80 εκατ. ευρώ.

Ο κ. Ινάν δεν αποκλείει να υπάρξουν «κάποιες αντιδράσεις στην Ελλάδα» όπως έγινε πέρυσι με άλλους ενδιαφερόμενους αγοραστές. Δήλωσε όμως ότι τον «διαβεβαιώνουν ότι είναι αδύνατον να αντιδράσουν αρνητικά οι ελληνικές Αρχές» στην πρόταση του

Μετά τους Τούρκους, που θέλουν να αγοράσουν νησιά… πλάκωσαν και οι Σκοπιανοί για την Χαλκιδική!

από ΗΠΕΙΡΟΣ – ΕΛΛΑΣ

Μετά τους Τούρκους που θέλουν να αγοράσουν ελληνικές νησίδες σε Ιόνιο και Αιγαίο, το ενδιαφέρον τους για την Χαλκιδική εκδήλωσαν οι … Σκοπιανοί.
Με προκλητικό τίτλο :

«Οι «Μακεδόνες» θα γίνουν ιδιοκτήτες της Χαλκιδικής» πρωτοσέλιδο της σκοπιανής εφημερίδας «Ντβένικ» αναφέρεται στην πρόθεση κατοίκων της χώρας να αγοράσουν ακίνητα στο δημοφιλές θέρετρο της βόρειας Ελλάδας, όχι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, αλλά λόγω της πρόσφατης αλλαγής του νόμου που έθετε εμπόδια σε αγορά γης από πολίτες χωρών που δεν ανήκουν στην Ε.Ε. «Στην Ελλάδα έχει αλλάξει ο νόμος που απαγόρευε την αγορά ακινήτων, από ….
πολίτες χωρών μη μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης .

Αυτό σημαίνει πως οι «Μακεδόνες» πολίτες μπορούν πλέον ελεύθερα να αποκτήσουν για λογαριασμό τους, περιουσία στο τμήμα της Μακεδονίας του Αιγαίου και κυρίως στη Χαλκιδική, αλλά και στη Θεσσαλονίκη» αναφέρει συγκεκριμένα το δημοσίευμα, που αποκαλεί προκλητικά την ελληνική Μακεδονία, «Μακεδονία του Αιγαίου».

Μέχρι πρότινος, για λόγους εθνικής ασφαλείας υπήρχαν περιορισμοί στην αγορά γης σε παραμεθόριες περιοχές στην βόρεια Ελλάδα και στα νησιά του Αιγαίου. Ο περιορισμός αυτός πλέον ισχύει σε συγκεκριμένες περιοχές της χώρας και όχι στο νομό Χαλκιδικής και στην Θεσσαλονίκη.

Στο πρώην προξενείο της πρώην Γιουγκοσλαβίας!
Ιδιόκτητο ακίνητο που θα στεγάσει το Γραφείο Συνδέσμου στην Αθήνα, ουσιαστικά την πρεσβεία τους, απέκτησαν τα Σκόπια. Πρόκειται για το οίκημα που στέγαζε παλαιότερα το Προξενικό Γραφείο της πρώην Γιουγκοσλαβίας στην περιοχή των Αμπελοκήπων, δίπλα ακριβώς από την σημερινή πρεσβεία της Σερβίας. Το κτίριο δόθηκε στα Σκόπια, μετά από συμφωνία μεταξύ των χωρών που προέκυψαν από τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, για τη διανομή των περιουσιακών στοιχείων στο εξωτερικό.

protothema.gr

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

http://orthodox-watch.blogspot.com/

ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ :Είναι αλήθεια ότι οι Κάρτες Του Πολίτη είναι έτοιμες;

Η πληροφορία  που  μας ήλθε είναι ότι οι  Κάρτες του Πολίτη είναι έτοιμες , τα  microchips έχουν ενσωματωθεί και το μόνο που  απομένει είναι να τυπωθούν  πάνω τους  οι φωτογραφίεςκαι όλα  τα  φανερά στοιχεία   του κατόχου.

Αν  αυτή η πληροφορία  που έφτασε  προ όλίγου  σε μας, είναι  ακριβής τότε μάλλον  μέσα στο καλοκαίρι εκτός απο  το πογκρόμ  με τις απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα  και την   λαοκτόνα  φοροκαταιγίδα , θα επιβληθεί  και η Κάρτα του Πολίτη.
«Στρατηγικά» είναι  η καταλληλότερη  στιγμή  για να ρίξουν και αυτήν  την  «βόμβα» εναντίον του Ελληνικού λαού.

Καλούμε λοιπόν  την διοικούσα Εκκλησία και τον πιστό λαό σε  εγρήγορση μιας και όπως όλα δείχνουν  η τελική  «έφοδος»  των  επιτελείων  της Νέας Εποχής  θα γίνει  σύντομα.

Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ στις 3:39 μ.μ. 0 σχόλια
Ετικέτες ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ – ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ – ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2011

Και με την άδεια της κυβέρνησης ιδιώτες θα αλωνίζουν στα προσωπικά μας δεδομένα!

Χθές  ο υπερυπουργός και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Βενιζέλος μετά απο την πολυπληθή  και πολύωρη σύσκεψη που είχε  με στελέχη  του Υπουργείου Οικονομικών, αποφάσισε ότι  στα πλαίσια της εφαρμογής ενός προγράμματος  «εξυγείανσης» του φοροεισπρακτικού μηχανισμού  του κράτους, θα ανατεθεί   η διαχείριση  αυτού  σε  ιδιώτες  «συμβούλους»  οι οποίοι θα αναλάβουν  την «βρώμικη  δουλειά» του  εκτελεστή – φοροεισπράκτορα.

Το πως ενεργούν αυτές  οι  «ιδιωτικές εταιρείες είσπραξης»   το ξέρουν ακόμα και οι «πέτρες».
Δεν  έχει περάσει  καιρός  απο τότε που  τα ΜΜΕ  δημοσίευαν τις απεγνωσμένες φωνές  συμπολιτών  μας  οι οποίοι   για λίγα ευρώ χρέη προς τις τράπεζες,  δέχονταν την βίαιη  επίθεση  αυτών  των ιδιωτικών εταιρειών  είσπραξης, με την μορφή χυδαίων απειλών  και εκβιασμών   (και για να μην παρεξηγηθούμε , ως «βίαιη» συμπεριφορά  δεν  χαρακτηρίζεται μόνο  αυτή που στρέφεται απ΄ευθείας στο σώμα του  υποκειμένου,  αλλά και οι απειλές , οι εκβιασμοί , οι ύβρεις, το  δημόσιο ξεφτίλισμα , οι  συνεχείς  καθημερινές ενοχλήσεις κλπ που  έχουν ως στόχο  την προσβολή της ψυχικής του ισορροπίας και υγείας).

Οι ιδιωτικές  εταιρείες  που για χάρη των τραπεζών  λειτούργησαν  ως «εκτελεστές συμβολαίων», είναι εκείνες  που  έχοντας  πρόσβαση σε απόρρητα  προσωπικά δεδομένα  τα οποία διέθεταν οι τράπεζες , έπαιρναν  δεκάδες φορές την ημέρα  τηλέφωνο τους  «κακοπληρωτές»  και ασχέτως αν είχαν  να κάνουν  με ανθρώπους που  βρίσκονταν  σε απελπιστική κατάσταση  όχι απο τις επιλογές τους αλλά απο τραγικές  συγκυρίες (θάνατοι, ασθένειες, απολύσεις κλπ), χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο ,ακόμα και  τα  προσωπικά τους δεδομένα,  για να τους εκβιάσουν , να τους απειλήσουν , να τους  προσβάλλουν και τελικά να τους φέρουν  βίαια, είτε στην αποπληρωμή , είτε στην απόγνωση και στον θάνατο.

«Λαμπρό το παράδειγμα των τραπεζών»   και γι΄αυτό ο κ. Βενιζέλος  θα  το ακολουθήσει εφαρμόζοντας  προφανώς τίς ίδιες τακτικές εξόντωσης.
Η διαφορά είναι πως  για να χρυσώσει το χάπι και να ανατροφοδοτήσει  το γνωστό απο παλιά  βρώμικο παιχνίδι του κοινωνικού αυτοματισμού, μίλησε για  κάποιες χιλιάδες  μεγαλοοφειλετών .

Για άλλη μια φορά μέσα σε λίγες ημέρες ο ελληνικός λαός  ακούει να του  πετούν κατάμουτρα τα χειρότερα ψέματα  πασαλειμένα με  ένα λεπτό βερνίκι αλήθειας.

Για να διαφημίσουν λοιπόν  την  απ΄ευθείας ανάθεση  αυτής της φοροεισπρακτικής  εργολαβίας, προέβαλλαν  μια αλήθεια, ότι  δηλαδή ελάχιστοι  χρωστούν τα περισσότερα στην εφορία και αμέσως μετά ένα τεράστιο ψέμα ,ότι δήθεν αυτοί θα είναι που θα μπουν πρώτοι στο «στόχαστρο».Προσδοκώντας ίσως,  πως ο κακομοίρης έλληνας πολίτης που χρωστά  200- 300 ευρώ στην εφορία, ή  ο απολυμένος  που δεν έχει να πληρώσει τα 10 – 20 χιλιάρικα  του φόρου κληρονομιάς  απο το σπιτάκι που του άφησε πεθαίνοντας ο γονιός του , θα πεί «δόξα τω Θεώ επιτέλους θα κυνηγήσουν αυτούς που πρέπει και όχι  τους φουκαράδες».

Δυστυχώς η πραγματικότητα κρύβει  δύο  φρικτές αλήθειες:

1) Οι μεγαλοκαρχαρίες   για τους οποίους δήθεν  γίνεται όλος αυτός ο «ντόρος»,  έχουν απο νωρίς  σχεδιάσει την  «έξοδο κινδύνου» και έχουν  καλύψει επαρκώς τα νώτα τους , είτε με εικονικές πτωχεύσεις , είτε  βγάζοντας τον πλούτο τους στο εξωτερικό, είτε  με χίλιους άλλους  δόλιους και σκοτεινούς τρόπους  τους οποίους  γνωρίζουν  πολυ καλά οι  οικονομικοί τους σύμβουλοί  που  αύριο  θα γίνουν δήθεν οι διώκτες τους.Συνεπώς  αύριο  ο στόχος δεν θα είναι αυτοί  που χρωστούν  το 90%  αλλά εμείς  που  διαμορφώνουμε  μόλις  το 10%  των 41 δις  απλήρωτων χρεων  προς την εφορία. Και για  να μην μας πουν ότι  όλα αυτά είναι προσωπικές εκτιμήσεις θα αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα μεγαλοοφειλέτη  που όχι μόνο δεν δίνει δεκάρα  στο ελληνικό κράτος αλλά που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια  ακόμα  και δικαστικές αποφάσεις  εναντίον του.Μιλάμε για την γερμανική Χόχτιφ  αυτήν δηλαδή που  «νοίκιασε»  με τις γνωστές διαδικασίες  την διαχείριση του  αεροδρομίου  Ελ. Βενιζέλος  και η οποία  χρωστά  κατι  δισεκατομμυριάκια  στο Ελληνικό κράτος.Αυτήν την  εταιρεία ποιός λογιστάκος   ιδιωτικής εταιρείας  θα τολμήσει να την ενοχλήσει;

2)Το σημαντικώτερο και αυτό που δυστυχώς έχει «ξεφύγει» απο τους περισσότερους   πολιτικούς σχολιαστές , είναι η παράδοση  της διαχείρισης  χιλιάδων προσωπικών μας δεδομένων, τα οποία  «φυλάσσονται»  στα αρχεία   αφ΄ενός του συστήματος  TAXIS  και αφ΄ετέρου  στις βάσεις δεδομένων των τραπεζών , στα χερια  κάποιων ιδιωτών  (ντόπιων ή ξένων ) οι οποίοι θα τα διαχειριστούν  όπως θέλουν  αρκεί να φέρουν  λεφτά στα ταμεία  του κράτους και φυσικά στα δικά τους  πορτοφόλια.
Όταν με το κακό, διεκπεραιώσουν αυτήν την βρώμικη δουλειά,  θα τους έχει μείνει ασφαλώς μια πολύτιμη προίκα  γεμάτη με στοιχεία  για τον κάθε Έλληνα πολίτη  την οποία  ασφαλώς θα χρησιμοποιήσουν για να βγάλουν ακόμα περισσότερα λεφτά.

Όμως , όσο και αν  σας φαίνεται περίεργο, αυτό είναι το λιγότερο.

Το χειρότερο είναι ότι με την απόφαση  αυτη του κ. Βενιζέλου  «ξεκλειδώθηκε» επι της ουσίας η «πίσω πόρτα» της ασφάλειας  των προσωπικών μας δεδομένων ,από την  οποία θα μπαινοβγαίνουν όποτε  θέλουν  περίεργοι  ιδιώτες  και κάθε είδους  μυστικές ή φανερές εταιρείες.

Αν λοιπόν τώρα  με υπουργική απόφαση  εκχωρούνται  κάποια προσωπικά μας δεδομένα  σε  ιδιωτικές  εταιρείες, με ότι κι αν σημαίνει αυτό, φαντασθείτε τι  νεοταξικό «πανηγύρι»  θα γίνει μεθαύριο,  που θα υλοποιηθεί  πλήρως και με  ολοκληρωτικό τρόπο ,μέσω της Κάρτας του Πολίτη , η  «ηλεκτρονική διακυβέρνηση».

Τότε δηλαδή  που  δεν θα  υπάρχει τίποτα κρυφό απο το μάτι του «Μεγάλου Αδελφού».
Τότε  που για τον κάθε ένα μας  θα υπάρχει ένας γιγάντιος  ηλεκτρονικός φάκελος στον οποίο  θα είναι  καταχωρημένα τα πάντα και στον οποίο   θα κυριαρχεί το πλήρες προφίλ μας , που   θα διαμορφώνεται διαρκώς απο την επεξεργασία  της  συνεχούς ροής εκατοντάδων χιλιάδων προσωπικών  δεδομένων .
Δεν είναι  τυχαίο λοιπόν  ότι  λίγες ημέρες πρίν το Συμβούλιο Της Επικρατείας  αποφάνθηκε ότι   τυχόν   αντιρρήσεις θρησκευτικής συνείδησης  δεν δικαιολογούν την μη συμμόρφωση  με τους  νόμους κράτους  και δεν στοιχειοθετούν  νομική  βάση σε  προσφυγή  παρά μόνο σε νόμους ή διατάξεις  που αναφέρονται αυστηρά στην άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων.

Η αράχνη της  Νέας Εποχής είναι  φανερό  ότι  πλέκει  τα δίχτυα της  και τυλίγει με  κάθε τρόπο και μέσο  την Ελάδα και τους Έλληνες.
Ωστόσο  έχουν λογαριάσει χωρίς τον  «Ξενοδόχο»  που για μάς τους  Έλληνες δεν είναι ούτε  ο Παπανδρέου , ούτε η Τρόϊκα , ούτε  το ΔΝΤ , αλλά ο  Ιησούς Χριστός.

Και όπως  λέει  ο  λαός : «Βιάστηκαν   να πουλήσουν  το τομάρι  πρίν ακόμα πεθάνει το ζώο».
Μόνο  που  εμείς δεν είμαστε ζώα , αλλά ανθρώπινα  πρόσωπα  πλασμένα κατ΄εικόνα του Θεού  και με «προίκα» το Θεόσδοτο δώρο της ελευθερίας  που καμία ιδωτική  ή δημόσια «εταιρεία» δεν μπορεί να μας το πάρει με το ζόρι και θα αγωνιζόμαστε   για αυτήν  ώστε να μην πεθάνουμε  πνευματικά.
Παραθέτουμε την είδηση  πιο κάτω όπως την διαβάσαμε στον «Αγγελιαφόρο»

Ιδιώτες για εισπράξεις και ελέγχους!

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΩΤΙΟΥ
Ιδιώτες προσλαμβάνει το υπουργείο Οικονομικών, προκειμένου να κυνηγήσουν τους μεγάλους χρεοφειλέτες του Δημοσίου, ενώ παράλληλα από ιδιωτικά ελεγκτικά και λογιστικά γραφεία θα πραγματοποιείται ο φορολογικός έλεγχος επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών.
Στις τολμηρές αυτές αποφάσεις κατέληξε χτες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και …
Διαβάστε περισσότερα »
Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ στις 3:11 μ.μ. 0 σχόλια
Ετικέτες ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ – ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΞΗ – ΙΔΙΩΤΕΣ – ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Περι Δικαιωματων και Συνταγματων

«Ο οπαδός ορισμένου θρησκεύματος δεν έχει τη δυνατότητα «επικαλούμενος της θρησκευτικές του πεποιθήσεις να αρνηθεί την εκπλήρωση των φορολογικών του υποχρεώσεων προς το κράτος» ούτε και να αρνηθεί «την συμμόρφωσή του προς τους νόμους γενικής εφαρμογής, ειδικά δε με εκείνους που δεν αφορούν θέματα σχετικά με την άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων».

Αυτό αναφέρει σε απόφασή του το Συμβούλιο της Επικρατείας, με την οποία απορρίπτει προσφυγή που είχε καταθέσει αντιρρησίας συνείδησης ζητώντας να εξαιρεθεί από το σύστημα ΤΑΧΙS και να μην φορολογείται μέσω του Αριθμού Φορολογικού Μητρώου (ΑΦΜ).

Το ΣτΕ απέρριψε την προσφυγή κρίνοντας ότι…
Διαβάστε περισσότερα »
Αναρτήθηκε από ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ στις 12:42 π.μ. 0 σχόλια
Ετικέτες Σ.Τ.Ε – ΑΠΟΦΑΣΗ – ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ – ΝΟΜΟΙ – ΑΦΜ
Παρασκευή, 8 Ιουλίου 2011

Μια απόφαση του Συμβουλίου Της Επικρατείας (Σ.Τ.Ε) που υπονομεύει τις μελλοντικές νομικές κινήσεις των Αντιρρησιών Ορθόδοξης Συνείδησης

Το  Συμβούλιο Της Επικρατείας  εξέτασε την προσφυγή   κάποιου  συμπολίτη μας,  ο οποίος  για λόγους  Ορθόδοξης συνείδησης  κατήγγειλε την αριθμοποίηση  του ανθρωπίνου προσώπου  ως πράξη ασυμβίβαστη  με την  Ορθοδοξία  και  για αυτό  ζητούσε μέσω αυτής,  να  φορολογείται με βάση την  προσωπική του  ταυτοποίηση  και όχι μέσω του  ΑΦΜ (Αριθμού  Φορολογικού Μητρώου) και της διαχείρισης  των  φορολογικών του δεδομένων απο  το  γνωστό ηλεκτρονικό σύστημα  TAXIS.
Δεν γνωριζουμε   το ακριβές περιεχόμενο  της προσφυγής  του συμπολίτη μας (τον όποιο δεν γνωρίζουμε)  ως εκ τούτου  δεν είμαστε  σε θέση  να την  σχολιάσουμε.
Ωστόσο  έχουμε κάθε δικαίωμα  να σχολιάσουμε  την σχετική  απόφαση  του  Σ.Τ.Ε  όπως την διαβάσαμε στον τύπο  και η οποία μεταξύ των  άλλων  τονίζει ότι:

«….Ο οπαδός ορισμένου θρησκεύματος δεν έχει τη δυνατότητα «επικαλούμενος της θρησκευτικές του πεποιθήσεις να αρνηθεί την εκπλήρωση των φορολογικών του υποχρεώσεων προς το κράτος» ούτε και να αρνηθεί «την συμμόρφωσή του προς τους νόμους γενικής εφαρμογής, ειδικά δε με εκείνους που δεν αφορούν θέματα σχετικά με την άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων»…»

Είναι  λοιπόν προφανές ότι  όποιος  στο μέλλον   δηλώσει  «Αντιρρησίας Ορθόδοξης συνείδησης»  και εξ  αυτού αρνηθεί να  υπακούσει σε νόμο, που  κατά την  Ορθόδοξη επιχειρηματολογία του  θίγει την  «θρησκευτική  του συνείδηση», θα  βρεθεί αντιμέτωπος με κάποιον  δικαστή που  θα του  επιδεικνύει  την  παραπάνω απόφαση  λίγο πρίν τον καταδικάσει.

Αυτή λοιπόν η  απόφαση του  ΣΤΕ , δεν περιορίζεται  μόνο στο  θέμα του ΑΦΜ  ,όπως  προεβλήθη απο τα δημοσιογραφικά portals , αλλά  παράγει  ένα σοβαρώτατο  «δικαστικό προηγούμενο» , περιορίζοντας δραστικά  το πεδίο  των  μελλοντικών  προσφυγών   απο όποιον  Ορθόδοξο κρίνει  πως θίγεται η θρησκευτική του  συνείδηση  απο κάποιον νόμο του κράτους.

Με απλά λόγια, αύριο  που  η κυβέρνηση  θα επιβάλλει  την Κάρτα του Πολίτη , δεν θα αναγνωρίζεται   ως  νομικά βάσιμη  η  όποια  προσφυγή μας σε δικαστήρια  αφού  στον   σχετικό νόμο  δεν  θα  υπάρχει κάποιο άρθρο  που θα αναφέρεται π.χ στην άσκηση   των θρησκευτικών  μας  δικαιωμάτων.

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό  και  ίσως  θα πρέπει να  εγείρουμε  τις ενστάσεις μας ως προς την διατύπωση  συγκεκριμένων σημείων  της προαναφερθείσης  απόφασης,  μιας και  δεν αφορούν μόνο στην αποκοπή   των  αντιρρήσεων θρησκευτικής  συνείδησης απο  το  ισχύον φορολογικό σύστημα , αλλά και απο  «…νόμους γενικής εφαρμογής, ειδικά δε με εκείνους που δεν αφορούν θέματα σχετικά με την άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων  …».

Είναι πάντως λυπηρή αυτή η «ειδική δικαστική μεταχείριση» των  Ορθοδόξων αντιρρησιών  σε σχέση με άλλους  «αντιρρησίες»  των οποίων  οι  αιτιάσεις   όσο και να  φαίνονταν παράλογες  έτυχαν  τελικά της  «κατανόησης» των δικαστηρίων.

Εμείς  ως  ΠΡ.Α.Ο.Σ δεν πρόκειται   να  «καταθέσουμε τα όπλα» και  θα πολεμήσουμε (όσο  ακόμα μας το επιτρέπουν)  εναντίον όλων αυτών  των νόμων και των διατάξεων  που  προσβάλλουν   παντοιοτρόπως  την  θρησκευτική μας συνείδηση  και  την ελευθερία .

Παραθετουμε πιο κάτω την είδηση  όπως την διαβάσαμε  στο  «Πρώτο Θέμα»
και το «Ρομφαία»

Απόφαση ΣτΕ: «Δεν προσβάλλει την θρησκευτική ελευθερία ο ΑΦΜ»
Ο οπαδός ορισμένου θρησκεύματος δεν έχει τη δυνατότητα «επικαλούμενος της …

ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΘΥΜΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ!

ISKRA: ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ, Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ Ε.Ε. ΚΑΙ Η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ!

Οι μάσκες έχουν πέσει, σχεδόν, και στους πλέον δύσπιστους, πλην Λακεδαιμονίων …!

Οι μύθοι, οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν καταρρεύσει!

Η Ε.Ε. επιβεβαιώνεται πλέον ως οδοστρωτήρας εθνών και λαών, πρώτα απ’ όλα των εργατικών τάξεων και της ευρωπεριφέρειας και όχι μόνο!

Ειδικότερα, η Ευρωζώνη αναδεικνύεται έμπρακτα ως μια Γερμανική νομισματική φυλακή εξουθένωσης των περιφερειακών οικονομιών, που φτάνει τα όρια της παραγωγικής ερήμωσής τους και της εργασιακής εξαθλίωσης!

Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι μια χώρα σαν την Ελλάδα, σε μακροχρόνια και βαθιά ύφεση, υφίσταται ερήμην της, για να εξυπηρετηθούν Γερμανικές «αντιπληθωριστικές» προτεραιότητες, αύξηση των επιτοκίων, όπως έκανε αυτές τις μέρες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, συνιστά πράξη οικονομικής εκτέλεσής της!

Το ενιαίο νόμισμα, αποτελεί δολοφονικό όπλο στα χέρια, πρώτα και κύρια, του Γερμανικού ιμπεριαλισμού για την δορυφοροποίηση και ερήμωση των υπολοίπων xωρών και ιδιαίτερα των ασθενέστερων!

Ακόμα χειρότερα, η Ε.Ε. αποδεικνύεται ως ο κατάλληλος υπερεθνικός οργανισμός των πιο ισχυρών μερίδων του πολυεθνικού και των εθνικών κεφαλαίων για την παράκαμψη και διάλυση ακόμα και αυτής της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και την επιβολή ενός νέου τύπου πρωτοφανούς ολοκληρωτισμού του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και των κεφαλαιακών ελίτ!

Ουδέποτε η δημοκρατία είχε καταστεί κουρελόχαρτο και κενό γράμμα όσο στις σημερινές περιστάσεις και μάλιστα με τόσο «κομψό» και χωρίς αντιστάσεις τρόπο, στο όνομα ενός ευρωπαϊκού οράματος το οποίο για τις εργαζόμενες τάξεις έχει μετατραπεί σε εφιάλτη!

Επιπροσθέτως, σήμερα προβάλλει εναργέστερα ότι αυτό το υπερεθνικό μόρφωμα, που αποκαλείται Ε.Ε., υπακούει μόνο σε ένα «σύνταγμα», τη στυγνή δικτατορία των κεφαλαιαγορών και η υπερεθνική ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ δεν είναι τίποτα άλλον παρά μια υποταγμένη υπαλληλία αυτής της «δικατορίας»! Ένα πολιτικό προσωπικό υποταγμένο στην απληστία και την κερδοσκοπία των αγορών!………

Δευτέρα, 11 Ιουλίου 2011

Στην Ελβετια «εκοψαν» τα τζαμια, στην Ελλαδα δινουν 15 εκατ. για τζαμι!

http://ellinonea.blogspot.com/2011/07/15-16.html
greeknation.blogspot.
defencenet

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Παπανδρέου σε καιρούς που οι χριστιανοί κάτοικοι κυριολεκτικά «δεν έχουν μαντίλι για να κλάψουν», δίνει 15 εκατ. ευρώ και 16 στρέμματα του Πολεμικού Ναυτικού που αγωνίστηκε για να ελευθερώσει τη χώρα από τον μουσουλμανικό ζυγό προκειμένου να ανεγερθεί άμεσα μουσουλμανικό τέμενος στην καρδιά της Αθήνας. Την ώρα, η Ελβετία, η οποία ουδόλως απειλείται από πληθυσμιακή αλλοίωση λόγω της μαζικής λαθρομετανάστευσης, έκλεισε οριστικά τη πόρτα ακόμα και στις πιέσεις πανίσχυρων οικονομικά χωρών όπως η Σαουδική Αραβία και απέρριψε οριστικά την ανέγερση τζαμιών.

Έτσι με απόφαση του αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Νίκου Σηφουνάκη, οροθετήθηκε και χαρακτηρίστηκε επίσημα ως «χώρος συνάθροισης κοινού» ή έκταση όπου πρόκειται το επόμενο διάστημα να ξεκινήσουν οι εργασίες ανέγερσης του πρώτου μουσουλμανικού τεμένους στην ελληνική πρωτεύουσα.
Με απόφαση του αναπληρωτή υπουργού με ημερομηνία 5/5/2011, καθορίζεται η έκταση 16 στρεμμάτων στην βάση του Πολεμικού Ναυτικού στον Βοτανικό, όπου πρόκειται να ανεγερθούν το μουσουλμανικό τέμενος, η βιβλιοθήκη, οι χώροι υγιεινής τα γραφεία κ.ά.
Μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες για την ανέγερση του νέου τεμένους, υφιστάμενα υπόστεγα του πρώην ναυτικού οχυρού θα διαμορφωθούν ώστε να χρησιμοποιηθούν για τις λατρευτικές ανάγκες των μουσουλμάνων.
Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», η προσωρινή χρήση των πρώην εγκαταστάσεων ήταν πρόταση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος έχει και τον συντονισμό για την υλοποίηση του έργου.
Η συγκεκριμένη έκταση μέχρι πρότινος ανήκε στο Πολεμικό Ναυτικό και με απόφαση του υπουργείου Εθνικής Άμυνας παραχωρήθηκε ήδη στην κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (ΚΕΔ), περιουσιακά στοιχεία της οποίας θα είναι το τέμενος και οι λοιπές βοηθητικές εγκαταστάσεις. Θα ανεγερθούν με αποκλειστικές δαπάνες του Ελληνικού Δημοσίου και σύμφωνα με τον αρχικό υπολογισμό θα δαπανηθούν 15 εκατ. ευρώ!
Την ίδια στιγμή στην Ελβετία ως «απαράδεκτες» χαρακτήρισε το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τις προσφυγές μουσουλμανικών οργανώσεων, που υποστήριζαν ότι, η απαγόρευση ανέγερσης μιναρέδων στην Ελβετία, είναι αντίθετη με την Σύμβαση προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το Δικαστήριο απέρριψε και κήρυξε απαράδεκτες τις προσφυγές των μουσουλμανικών οργανώσεων, με το αιτιολογικό ότι τα μέλη τους δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι υπήρξαν, άμεσα ή έμμεσα «θύματα» της σχετικής απόφασης των Ελβετικών αρχών καθώς και ότι, η απαγόρευση για ανέγερση μιναρέδων, δεν συνιστά παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας και των διακρίσεων εξαιτίας της θρησκείας. Παρέλαβαν Ελλάδα με πλήρη εθνική κυριαρχία και θα παραδώσουν ένα πολυεθνικό μόρφωμα, τουλάχιστον στην Αθήνα…

Σημαντική λεπτομέρεια: Όταν το ΔΝΤ πήγε στην Αργεντινή, ψηφίστηκε αμέσως ο ίδιος νόμος!
Με το γνωστό αναμάσημα περί της »ψήφου εμπιστοσύνης» από τον λαό, η διεφθαρμένη μειοψηφία επιβάλλεται στην ανήμπορη πλειοψηφία και το νέο οργουελικό νομοσχέδιο που ετοιμάζονται να περάσουν, θα υποχρεώνει (άκουσον άκουσον) όλους τους Έλληνες πολίτες να δωρίζουν τα όργανά τους μετά από το θάνατό τους, όπως ακριβώς έγινε στην Αργεντινή μετά την έλευση και….
την κατοχή της από το ΔΝΤ!!!.
Αν διαφωνούμε, θα πρέπει…
να σπεύσουμε από τώρα να το δηλώσουμε. Οι δικτάτορες που ορίζουν τις τύχες του ελληνικού λαού, έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο δήμευσης της ελευθερίας μας που αποφάσισαν να μας στερήσουν ακόμα και αυτό το υπέρτατο και θεμελιώδες δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός μας! Φυσικά, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι η δήλωση άρνησης είναι μια »αστεία» διαδικασία η οποία ελάχιστη ισχύ θα έχει σε πραγματικά δύσκολες καταστάσεις, όπου κανείς δεν θα την υπολογίζει.
Το ερώτημα είναι ποιός νομιμοποίησε αυτούς τους Εφιάλτες της ζωής και της πολιτικής να μας αναγκάσουν να συναινέσουμε σε «αυτόματη» θετική χρήση του σωματός μας ,δίχως την έγκρισή μας?
Το σώμα μας το ορίζουμε και το διαθέτουμε μόνοι μας .Ειναι η ύψιστη ιδιοκτησία μας, η οποία προστατεύεται και από τους νόμους του κράτους. Συνεπώς,η δωρεά οργανων – που ειναι θέμα σωματικής αυτοδιάθεσης, δεν μπορεί να γίνει υποχρεωτική.
Οι διάφορες ηθικοπλαστικές αηδίες που θα αρχίσουν να εκτοξεύονται δεξιά και αριστερά προσπαθώντας να μας δημιουργήσουν ενοχές του τύπου »μαζί τα φάγαμε και τώρα κοπρίτες δεν δίνετε τα όργανά σας στο κοινωνικό σύνολο» οι οποίες θα προέρχονται από τα ίδια κερδοσκοπικά κέντρα που φρόντισαν να μας διαλύσουν ως κράτος και ως κοινωνία, δεν θα πρέπει να μας επηρεάσουν στο παραμικρό γιατί ο μοναδικός τους στόχος είναι η κάμψη της αντίστασής μας και η ολοκληρωτική παράδοση άνευ όρων.
H Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών (ΠΟΣΕΑ), εκπροσωπώντας 20 και πλέον συλλόγους δωρητών οργάνων σε όλη τη χώρα και ως εκ τούτου χιλιάδες δωρητές οργάνων, δημοσιοποίησε άμεσα την εντονότατη αντίθεσή της για το επικείμενο νομοσχέδιο της υποχρεωτικής δωρεάς οργάνων που πρόσφατα ανακοίνωσε το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, εκτιμώντας ότι »ο πρωτοφανής και αδιανόητος καταναγκασμός, προσκρούει στις αρχές της δεοντολογίας, αφαιρώντας κάθε κατοχυρωμένη έκφραση της ελευθερίας της βούλησης και του αυτεξούσιου του σώματος». Όταν λοιπόν, οι ίδιοι οι εθελοντές ιστών και οργάνων, αυτοί οι τόσο ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι εκλιπαρούν την πολιτεία να σταματήσει αυτό το απάνθρωπο νομοσχέδιο που θα χρησιμοποιεί τους ανθρώπους για ανταλλακτικά και θα θέτει σε ενδεχόμενο κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα πολλών συνανθρώπων μας, ο μέσος Έλληνας τι περισσότερο μπορεί να προσθέσει?
Ζούμε εφιαλτικές στιγμές και πρέπει να είμαστε πάντα σε ετοιμότητα γιατί δεν ξέρουμε τι μας ετοιμάζουν κάθε μέρα που ξημερώνει.

Η Παγιδα της Δωρεας οργανων

Κάνουν ολική νάρκωση πριν τεμαχίσουν τον δότη γιατί φοβούνται μήπως ξυπνήση!!!

ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΩΡΕΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ

Κανείς δέν μπορεί να ειπεί μετά βεβαιότητος πότε είναι νεκρός κλινικά ο άνθρωπος, καί πότε ο δότης είναι αληθινό καί άψυχο πτώμα…

» Για τους ανθρώπους μεγάλη δόξα στη ζωή είναι η γνώση, αλλά και κακό για όσους την χρησιμοποιούν άσχημα (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος) «

Ήταν καλοκαίρι του 1998 (πριν από οκτώ χρόνια δηλαδή), όταν αποφάσισα να γίνω δωρητής ιστών και οργάνων, με σκοπό να βοηθήσω ορισμένους συνανθρώπους μου μετά το θάνατό μου, από τη στιγμή που θα είχαν ανάγκη κάποιο από τα (άχρηστα πλέον για εμένα) όργανά μου.

Έτσι και έγινε και για αρκετό καιρό, παρέμενα ήσυχος (όσο όμως και αδιάφορος για να ερευνήσω πιο προσεκτικά το θέμα), πως έκανα το καθήκον μου σαν άνθρωπος όπως θα το ήθελε ο Θεός .

Εκείνος όμως που ορίζει αλλά και διαχωρίζει ποιο πραγματικά είναι το καλό, δεν με άφησε για πολύ καιρό στην ηρεμία της πλάνης μου, παρέχοντάς μου τα ερεθίσματα εκείνα έτσι ώστε να αρχίζω να προβληματίζομαι .

Στην αρχή, εντύπωση μου προκάλεσαν κάποιες συζητήσεις που είχα με δύο φιλικά μου πρόσωπα (γιατροί και οι δύο αλλά με διαφορετική ειδικότητα ο καθένας), σχετικά με ορισμένα «ύποπτα περιστατικά» που συνέβησαν στην Ελλάδα και σε άτομα που ήταν δωρητές ιστών και οργάνων, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους σε διάφορα νοσοκομεία! Μου ανέφεραν ενδεικτικά κάποιες «λανθασμένες» κινήσεις ορισμένων (οι οποίοι θέλουν να ονομάζονται γιατροί αλλά στην ουσία μόνο το συμφέρον της υγείας των δωρητών ιστών και οργάνων δεν υπηρετούν), που στάθηκαν αρκετές για να μετατρέψουν κάποιους ανύποπτους ασθενείς-δωρητές (των οποίων η κατάσταση της υγείας εξελισσόταν απόλυτα ομαλά) σε «αποθήκες ανταλλακτικών»!

Αφού τα κράτησα όλα αυτά σε κάποια άκρη του μυαλού μου, ύστερα από ένα μικρό χρονικό διάστημα άρχισε να διαφαίνεται ο δρόμος, που έμελλε να με οδηγήσει στην πηγή της αλήθειας .

Πιο συγκεκριμένα , καθώς ξεφύλλιζα μία εφημερίδα συνάντησα ένα άρθρο κάποιου Μητροπολίτη, το οποίο είχε ως θέμα τη δωρεά ιστών και οργάνων. Εκεί ο Σεβασμιότατος ανέφερε χαρακτηριστικά , πως «η πολυδιαφημισμένη αυτή πράξη είναι στην ουσία ένας φόνος, αφού για να είναι χρήσιμα τα όργανα που θα αφαιρεθούν πρέπει ο δότης να είναι ζωντανός!!! Ο άνθρωπος όμως σαν δισυπόστατο ον που είναι, αποτελείται από σώμα και ψυχή και κατά συνέπεια δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ποιες μυστικές ενέργειες μπορεί να πραγματοποιεί με την αθάνατη ψυχή του (αν και κλινικά ή εγκεφαλικά «νεκρός»), εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αν δηλαδή έχει στραφεί προς τον Θεό για να ζητήσει συγχώρηση για τις αμαρτίες του, κατανοώντας τη ματαιότητα αυτού του κόσμου (πράγμα πολύ πιθανό αν αναλογιστούμε την τραγική σωματική του κατάσταση, την οποία ψυχικά αντιλαμβάνεται και βιώνει), αν εμείς διακόπτουμε βίαια κάτι τέτοιο, κάτι που για εκείνον αποτελεί την τελευταία προσπάθεια αποκατάστασης της Σχέσης του με τον Θεό, όπως επίσης και αν αιτείται μία ακόμα ευκαιρία Σωτηρίας, για να αξιωθεί να μετανοήσει πραγματικά όπως ο Κύριος ορίζει και προτρέπει, για να συγχωρήσει, να εξομολογηθεί, να μεταλάβει, να κάνει δηλαδή τις Πράξεις εκείνες οι οποίες είναι ικανές να τον οδηγήσουν στη Βασιλεία του Δημιουργού του. Ας σκεφτούμε πως αυτά τα αιτήματα δικαιούται να τα ζητήσει, αφού είναι ακόμα ζωντανός!».

Έπειτα από όλα αυτά, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο πιθανό είναι να εισακούσει ο Θεός τα αιτήματα ενός τέτοιου ανθρώπου και να του επιτρέψει να επανακτήσει την υγεία του, έτσι ώστε να μπορέσει αυτοθελήτως να προετοιμαστεί κατάλληλα για το «Μεγάλο Ταξίδι».

Αξίζει επίσης να τονιστεί πως αυτή είναι μία μόνο από τις αιτίες, που ο Θεός μπορεί να καταστήσει υγιή και πάλι κάποιον που θεωρείται κλινικά ή εγκεφαλικά «νεκρός», αφού δεν είναι δυνατό να εξερευνήσουμε την Πνευματικότητα του Κυρίου, η Οποία παραμένει ακατανόητη αλλά και ασύλληπτη.

Έχοντας λάβει υπόψη μου όλα εκείνα που διάβασα στο συγκεκριμένο άρθρο, έκρινα πως θα ήταν αναγκαίο να ακούσω και την άποψη της ιατρικής και για το λόγο αυτό επισκέφθηκα ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας , το νοσοκομείο στο οποίο είχα γίνει δωρητής ιστών και οργάνων.

Εισερχόμενος εκεί κατευθύνθηκα προς την αρμόδια Υπηρεσία (Εξωνεφρικής Κάθαρσης και Μεταμοσχεύσεων), ζητώντας κάποιον υπεύθυνο για να συζητήσω λίγο μαζί του. Χωρίς να το επιδιώξω με παρέπεμψαν στον Διευθυντή της Υπηρεσίας, ο οποίος έδειξε πρόθυμος να με ακούσει.

Ξεκινώντας τη συζήτηση τον ρώτησα εάν ο δότης είναι ζωντανός κατά τη διάρκεια της αφαίρεσης των οργάνων του, καθώς και με ποιο τρόπο γίνεται η όλη διαδικασία .

Η απάντησή του ήταν απόλυτα διαφωτιστική: «Για να έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τα όργανα ενός δότη, πρέπει οπωσδήποτε να του τα αφαιρέσουμε ενώ αυτός είναι ακόμα ζωντανός!!! Και για να είμαστε απόλυτα σίγουροι πως δεν πρόκειται να ξυπνήσει, ο αναισθησιολόγος τον υποβάλλει σε ολική νάρκωση(!), με σκοπό να διασφαλιστεί έτσι η ομαλή εξέλιξη της επέμβασης»!!!

Προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου και εκτιμώντας παράλληλα την ειλικρίνειά του, τον ρώτησα όσο πιο ήπια μπορούσα αν κατά την άποψη της επιστήμης, υπάρχουν πραγματικά πιθανότητες να ξυπνήσει ένας τέτοιος ασθενής, αφού με τη μεγάλη πρόοδο που παρουσιάζει η ιατρική, ανθρώπους που σήμερα τους θεωρεί κλινικά ή εγκεφαλικά «νεκρούς», σε λίγα χρόνια μπορεί να τους δίνει ελπίδες επαναφοράς.

Και αυτή του η απάντηση όμως ήταν το ίδιο ειλικρινής αλλά και το ίδιο εξοργιστική με την προηγούμενη: «Για να τον υποβάλλουμε σε ολική νάρκωση ασφαλώς και υπάρχουν πιθανότητες να ξυπνήσει!!! Και όπως σωστά παρατήρησες, η ιατρική καθώς και γενικότερα η επιστήμη, λόγω της εξέλιξης είναι συχνά υποχρεωμένη να αναθεωρεί τις απόψεις της».

«Άρα πρόκειται για φόνο!» συμπέρανα και χωρίς να συνεχίσω άλλο τη συζήτηση, ζήτησα τη διαγραφή μου από τους καταλόγους των δωρητών ιστών και οργάνων του νοσοκομείου, για να πάρω τη διαβεβαίωση πως ύστερα από κάποιες ημέρες, θα λάμβανα το χαρτί της διαγραφής στο σπίτι μου (όπως και έγινε).

Το μέγεθος της αμαρτίας αυτής όμως, είναι πολύ μεγαλύτερο και δεν περιορίζεται μόνο στο φόνο της ιατρικής, αλλά προεκτείνεται και στον ίδιο το δότη με τη μορφή της αυτοκτονίας, αφού ο καθένας που αποφασίζει να δώσει τη συγκατάθεσή του για κάτι τέτοιο, στην πραγματικότητα εξουσιοδοτεί με τον πιο επίσημο τρόπο κάποιους που θέλουν να λέγονται γιατροί, κάποιους που γνωρίζουν ότι έχει πιθανότητες να ξυπνήσει και για το λόγο αυτό λαμβάνουν τα μέτρα τους για να μην ξυπνήσει, όχι να τον γιατρέψουν, αλλά να τον τεμαχίσουν ζωντανό! Και όπως μας προειδοποιούν οι Άγιοι με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, εκείνον που αυτοκτονεί δεν επιτρέπεται να τον κηδεύει η Εκκλησία, διότι ο Θεός τον κατατάσσει χωρίς Κρίση στους κολασμένους, σε εκείνους δηλαδή που θα οδηγηθούν οριστικά στην κόλαση κατά την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.

Ας σταματήσουν λοιπόν τα παιχνίδια με τις ανθρώπινες ζωές κάποιοι «επιστήμονες», διότι είτε βρίσκονται στον κλάδο της Γενετικής (όπου και εκεί τα ίδια κάνουν με τα έμβρυα , τα οποία δεν τα θεωρούν ανθρώπους!), είτε βρίσκονται στις Μεταμοσχεύσεις, το ψέμα που χρησιμοποιούν ως άλλοθι είναι το ίδιο:

«Όλα γίνονται για το καλό των ανθρώπων»!

Και ας φροντίσουμε να ενημερωνόμαστε περισσότερο και εμείς, προτού λάβουμε κάποια τόσο επικίνδυνη απόφαση, αλλά και να ενημερώνουμε παράλληλα και όσους δεν γνωρίζουν, διότι η αδιαφορία για ορθή και αντικειμενική ενημέρωση σε τόσο σοβαρά θέματα (θέματα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου), μπορεί να αποδειχθεί η αιώνια Καταδίκη μας .

Τέλος, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθώ ως κατηχητής, σε μία ακόμη λανθασμένη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία αποφάσισε να γίνουν τα μέλη της (τα οποία σέβομαι και τιμώ απόλυτα ως Ιερείς) δωρητές οργάνων!

Από το 1998, χρονιά κατά την οποία ανέλαβε τα καθήκοντα του Προέδρου της Ιεράς Συνόδου, ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κύριος Χριστόδουλος , η Ιερά Σύνοδος έχει λάβει (εκτός από την συγκεκριμένη) και άλλες τραγικές αποφάσεις, παντελώς αντίθετες με τους Αγίους και Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας, όπως για παράδειγμα: α) Να υποδεχθεί τον Πάπα ως αρχηγό Εκκλησίας (!), από τη στιγμή που όλοι οι Άγιοι της Πίστεώς μας αποκαλούν τον Πάπα αρχιαιρεσιάρχη (αφού από αυτόν προήλθε το Σχίσμα της Εκκλησίας, αλλά και οι μεγαλύτερες αιρέσεις που υπάρχουν σήμερα στον πλανήτη) και μας προτρέπουν να τον αποφεύγουμε (για το ρόλο που διαδραματίζει με το αξίωμά του τόσους αιώνες μέσα στο Χριστιανισμό, αλλά και για τα δεινά που του προκάλεσε και συνεχίζει να του προκαλεί, παραμένοντας αμετακίνητος στις αιρετικές απόψεις του και διατηρώντας έτσι διασπασμένο το Ποίμνιο του Χριστού), όπως κάποιος αποφεύγει το φίδι. β) Να καταργήσει τους Ιερούς Εξορκισμούς(!), που οι ίδιοι οι Άγιοι έχουν γράψει και παραδώσει στην Εκκλησία, με σκοπό την καταπολέμηση των δαιμονικών πνευμάτων, τα οποία κατακυριεύουν ορισμένους συνανθρώπους μας. γ) Να αποφεύγει τόσον καιρό να καταδικάσει τις πράξεις ορισμένων Ιερέων, όπως επίσης και να επιβάλλει σε εκείνους τις ποινές που προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας (ενώ είχε τα στοιχεία για κάτι τέτοιο), με αποτέλεσμα να σκανδαλιστούν εκατομμύρια πιστών, από τη στιγμή που οι εχθροί (και μη) του Χριστού, έφεραν στο φως της δημοσιότητας τα σκάνδαλα .

Βέβαια, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγαλύτερος Προφήτης της Ορθοδοξίας, είχε επισημάνει στα Κηρύγματά του πως θα υπάρξουν σοβαρά παραπτώματα από Ιερείς στο μέλλον. Για τον λόγο αυτό δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την Προτροπή της Αγίας Γραφής, που μας διδάσκει «να πειθαρχούμε στον Θεό, περισσότερο από ό,τι πειθαρχούμε στους ανθρώπους».

Δόξα τω Θεώ που υπάρχουν ακόμη αρκετοί άξιοι Ιερείς στην πατρίδα μας, τους οποίους μπορεί να εμπιστευτεί ο πιστός λαός του Θεού, αφού ακολουθώντας την Αγία Γραφή και γενικότερα τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας, είναι σε θέση να καθοδηγήσουν με υπευθυνότητα και ασφάλεια το πλήρωμά Της.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr

Κυριακὴ Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. 6,22-33)

H ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΜΩΝΑ

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τί μᾶς λέει; Λέει, ὅτι δὲν πρέπει νὰ γίνουμε σκλάβοι, σκλάβοι τοῦ «μαμω­νᾶ» (Ματθ. 6,24). Μὰ ποιός εἶν᾽ αὐτὸς ὁ «μαμω­νᾶς»;

* * *

Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι ὡς πρὸς τὴν πίστι δι­ακρίνονται σὲ δυὸ κατηγορίες. Ἡ μιὰ κατηγορία εἶνε οἱ ἄπιστοι, αὐτοὶ ποὺ λένε ὅ­τι δὲν ὑ­πάρχει Θεός. Μὴ νομίσετε ὅτι εἶνε τίποτα ἐπιστήμο­νες. Οἱ πραγματικοὶ ἐπιστήμονες, ποὺ ἔ­­καναν ἀνα­καλύψεις, πιστεύουν στὸ Θεό. Αὐ­τοὶ ἐδῶ, ποὺ πιπιλίζουν τὸ ψέμα ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, εἶνε κά­τι νεαροὶ φοιτηταὶ ποὺ μὲ χίλια βάσανα πῆ­ραν ἕνα χαρτὶ κι ἀπὸ τότε ἔ­κλει­σαν τὰ βιβλία, κάθονται στὰ καφενεῖα μὲ τό ᾽να πόδι πάνω στ᾽ ἄλλο, παίζουν χαρτιά, καπνί­ζουν, ἀργολο­γοῦν κ᾽ αἰσχρολογοῦν. Αὐτοί λένε πὼς δὲν ὑ­πάρχει Θεός, καὶ προσπαθοῦν νὰ ξερριζώσουν μέσ᾽ ἀπ᾽ τὴν καρδιὰ καὶ ἄλλων τὸ εὐγενέστε­ρο ἄνθος, τὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ μας. Σ᾽ ἕνα χωριὸ μιὰ γριὰ 80 χρονῶν κινδύνευε νὰ πεθάνῃ. Τό ᾽μαθε ὁ παπᾶς, κα­λὸς ποιμένας, καὶ πῆγε νὰ τὴν ἑτοιμάσῃ. ―Γιαγιά, λέει, ἦρθα νὰ ἐξομολογη­θῇς. ―Ἄ, ἐγὼ δὲν πιστεύω· δὲν ὑπάρχει Θεός. ―Μά, γριὰ γυναίκα ἐσύ, ἀ­πὸ ὥρα σὲ ὥρα φεύγεις, καὶ λὲς δὲν πιστεύω; Γιατί; Ποιός σοῦ εἶ­πε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός; ―Ἔχω ἐγ­γο­νὸ ποὺ σπουδάζει στὸ πανεπιστή­μιο καὶ μοῦ εἶ­πε πὼς δὲν ὑπάρχει Θεός… Ἄ­κουσε λοιπὸν ἡ γιαγιὰ τὸν ἄ­θεο ἐγγονό!
Ἂν συναντήσετε κανένα τέτοιο καὶ σᾶς πῇ ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, νὰ τοῦ πῆτε ἕνα λόγο· Ἐὰν μὲ πείσῃς ὅτι τὸ σπίτι ποὺ κάθεσαι χτίστη­κε μόνο του, τότε θὰ παραδεχτῶ ὅτι καὶ τὸ μεγάλο αὐτὸ σπίτι ποὺ λέγεται γῆ καὶ σύμ­παν ἔ­­γινε μόνο του. Ἡ λογικὴ λέει, ὅτι «πᾶς οἶ­κος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάν­τα κατα­­σκευ­άσας Θεός»· κάθε σπίτι χτίζεται ἀπὸ κά­ποιον, κι αὐτὸς ποὺ κατασκεύασε τὸ σύμπαν εἶ­νε ὁ Θεός (Ἑβρ. 3,4). Τὰ ὑπόλοιπα εἶνε ἀφροσύνη, παραλογισμός. «Εἶπεν ἄ­φρων ἐν καρδίᾳ αὐ­τοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 13,1).
Ἡ μιὰ κατηγορία λοιπὸν εἶνε οἱ ἄ­πιστοι. Ἡ ἄλλη; Ἡ ἄλλη δὲν εἶνε ἄπιστοι. Αὐτοὶ Χριστού­γεννα – Πάσχα ἀνάβουν κερὶ στὴν ἐκκλησιὰ καὶ κάνουν καμ­μιὰ προσευχή. Λένε ὅτι πιστεύουν στὸ Θεό. Ἀλλὰ δὲν πιστεύουν, ψέματα λένε. Πιστεύουν σ᾽ ἕναν ἄλλο θεό. Ποιός εἶνε ὁ θεός τους; Ὁ «μαμωνᾶς», δηλαδὴ τὸ χρῆμα, τὰ λεπτά. Αὐτὸς εἶνε ὁ θεὸς τοῦ κόσμου σήμερα.
Αὐτοὶ ποὺ λατρεύουν τὸ χρῆμα δουλεύουν σκληρά. Ὄχι γιὰ νὰ ζήσουν, γιὰ νὰ βγάλουν τὸ ψωμί τους· ἡ ἐργασία αὐτὴ εἶνε εὐλογημένη. Αὐτοὶ καταπονοῦνται, ὄχι γιατὶ δὲν ἔ­χουν, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ κάνουν αὐτὰ ποὺ ἔχουν περισσότε­ρα. Ἔχουν 100 χιλιάδες; νὰ τὶς κά­νουν 200· ἔ­χουν 200; νὰ τὶς κάνουν 400… Εἶνε ἀχόρταγοι. Ἡ θάλασσα μπορεῖ νὰ πῇ στὰ ποτάμια «Φτάνει, δὲ θέλω τὰ νερά σας», τὸ νεκροταφεῖο μπορεῖ νὰ πῇ «Δὲν θέλω ἄλλους νεκρούς», μὰ οἱ πλεονέκτες ποὺ λα­τρεύουν τὸ μαμωνᾶ, δὲ λένε ποτέ «Μοῦ φτάνουν αὐτὰ ποὺ ἔχω, δόξα τῷ Θεῷ». Δουλεύουν καὶ τὴν Κυριακὴ τὴν ὥ­ρα ποὺ χτυποῦν οἱ καμπάνες, δουλεύουν καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευή, δουλεύουν συνεχῶς.
Καὶ μόνο δουλεύουν; Ἐπὶ πλέον ξενιτεύον­­ται, φεύγουν ἀπὸ τὴν πατρίδα. Δὲν ἐννοῶ αὐ­­τοὺς ποὺ δὲν ἔχουν κτήματα· αὐτοὶ ἀναγ­κά­ζονται νὰ φύγουν. Ἐννοῶ ἐκείνους ποὺ μποροῦν νὰ ζήσουν ἐδῶ, ἀλλὰ σκορπίζονται στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος γιὰ νὰ θησαυρίσουν, νὰ γίνουν ἑκατομμυριοῦχοι, καὶ μετὰ ἀ­­διαφοροῦν γιὰ τοὺς δικούς τους ἐδῶ. Ἦρθε μιὰ γριὰ στὴ Φλώρινα καὶ ζητοῦσε ἐλεημοσύνη. ―Ἔχεις παιδιά; τῆς λέω. ―Ἔχω. ―Πόσα; ―Τέσσερα. ―Ποῦ εἶνε; ―Τὸ ἕνα στὴν Αὐ­στρα­λία, τὸ ἄλλο στὸ Τορόντο, τὸ ἄλλο στὴ Νέα Ὑ­όρκη, τὸ ἄλλο… ―Γράμματα παίρνεις; ―Τίπο­τα. Αὐτὸς ποὺ ἔχει κατάστημα στὸ Σίδνεϋ χόρ­τασε δολλάρια, μὰ στὴ μάνα του δὲ στέλνει!…
Ἄσπλαχνοι ἄνθρωποι, δὲ δίνουν νε­ρὸ οὔτε στὸν ἄγγελό τους. Ἂν λέγωνται αὐ­τοὶ ἄνθρωποι! Αὐτοὶ ποὺ λατρεύουν τὸ μαμωνᾶ γίνον­ται σκληροί· ἡ καρδιά τους εἶνε σὰν τὴν πέτρα. Δὲν ἔχουν αἰσθήματα. Εἶνε σὰν τὸν Ἰούδα· ὅ­πως αὐτὸς πούλησε τὸ Χριστὸ γιὰ τριάκον­τα ἀργύρια, ἔτσι κι αὐτοὶ γιὰ λίγο χρῆμα εἶνε ἕ­τοιμοι νὰ πουλήσουν τὰ πάντα. Εἶνε παραδόπιστοι. Αὐτοί εἶνε οἱ λάτρες τοῦ χρήματος.
Θεός τους ὁ μαμωνᾶς· ὅ,τι τοὺς πεῖ αὐ­τός, αὐτὸ κάνουν. Τοὺς λέει ὁ μαμωνᾶς κλέψ­τε; θὰ κλέψουν. Τοὺς λέει νὰ πᾶνε στὸ δικαστή­­ριο νὰ ὁρκιστοῦν; παλαμίζουν τὸ Εὐαγγέλιο. Τοὺς λέει νὰ ἀδικήσουν χήρα καὶ ὀρφανό; ἀδικοῦν. Τοὺς λέει νὰ κάνουν πόλεμο; κάνουν (αὐ­τοὶ οἱ δυὸ παγκόσμι­οι πόλεμοι, ὁ πρῶτος καὶ ὁ δεύτερος, δὲν ἔγιναν γιὰ εὐγενῆ καὶ ὑψηλὰ ἰ­δανι­κά· ἔγιναν γιὰ τὰ κάρβουνα καὶ τὰ πετρέ­λαια, γιὰ τὸ χρῆμα). Τοὺς λέει ν᾽ ἁρπάξουν τὸ ψωμὶ ἀπ᾽ τὸ στόμα τοῦ φτωχοῦ; τὸ κάνουν. Ὅ­ταν ἐ­πρόκειτο ν᾽ ἀ­νοίξῃ στὰ τότε ἑλληνοσερβικὰ σύνορα ἕνα μεγάλο σουπερ-μάρκετ, χίλιοι φτωχοὶ ἄνθρωποι, ποὺ εἶχαν μικρὰ μαγαζάκια μέσα στὴ Φλώρινα, κόντεψαν νὰ βρεθοῦν στὸ δρόμο. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ μαμωνᾶ ἔ­καναν συμμορία, ποὺ λέγεται ἀνώνυμος ἑταιρεία, κι αὐτοὶ οἱ 20 – 25 ἤθελαν ν᾽ ἀρ­μέξουν ὅ­λο τὸν πλοῦτο, κι ἂς πει­νάσουν ὅλοι οἱ ἄλ­λοι. Δὲ λο­γαριάζουν τίποτα, δὲν τοὺς ἐνδιαφέ­ρει ἂν θὰ βρεθοῦν στὸ δρόμο τὰ φτωχαδάκια. Ἀ­νώνυμες πολυεθνικὲς ἑταιρεῖ­ες δὲν εἶνε τίπο­τε ἄλλο παρὰ συμμορίες τοῦ μαμωνᾶ.
Ὁ μαμωνᾶς βασιλεύει σήμερα καὶ σ᾽ αὐτὸν ἔ­χουν τὴν ἐλπίδα τους οἱ πολλοί. Λεφτά! σοῦ λένε. Ἀλλὰ μπορεῖ τὸ χρῆμα νὰ εἶνε ἡ ἐλπίδα μας; Ἤξερα δυὸ ἀνθρώπους. Ἦταν ἔμποροι, εἶχαν καταστήματα καὶ οἱ δυό, δούλευαν καὶ πήγαιναν καλά. Ἀλλὰ ἦρθε κρίσι στὸ ἐμπόριο, χρεωκόπησαν καὶ οἱ δυό, καὶ δὲν εἶχαν δραχμὴ οὔτε ὁ ἕνας οὔτε ὁ ἄλλος. Ὁ ἕνας, ποὺ δὲν πί­στευε στὸ Θεό, νόμισε ὅτι πέθανε ὁ θεός του – τὸ χρῆμα, ἀπελπίστηκε, πῆγε κ᾽ ἔπεσε στὸ ποτάμι καὶ πνίγηκε. Ὁ ἄλλος ὅμως, ποὺ πί­στευε στὸ Θεό, ἀπένταρος πλέον, χωρὶς κατάστημα, χωρὶς πελάτες, χωρὶς τίποτα – καὶ νὰ τὸν κυνηγοῦν οἱ τράπεζες νὰ τὸν πιάσουν, ἔκανε τὸ σταυρό του κι ἄρχισε πάλι δουλειά· καὶ ζῇ τώρα εὐτυχισμένα μὲ τὴν οἰκογένειά του.

* * *

Μεγάλο πρᾶγμα νὰ πιστεύῃ κανεὶς στὸ Θεό! Γιατὶ ὁ Θε­ὸς εἶνε Πατέρας, ὅπως λέει τὸ εὐαγ­γέλιο (βλ. Ματθ. 3,26)· κι ὅπως ὁ πατέρας φρον­τί­ζει γιὰ τὸ παιδί, ἔτσι καὶ ὁ οὐράνιος Πατέ­ρας φρον­τίζει γιὰ ὅλα τὰ παιδιά του, μικροὺς καὶ μεγάλους. Ἔτσι ζοῦμε. Ἀλλὰ εἴμαστε ἀχάριστοι. Ὦ ψεύτη ντουνιᾶ! Ἕνα κόκκαλο δίνεις στὸ σκύλο, καὶ σοῦ κουνάει τὴν οὐρά· ὁ ἄνθρω­πος τὴ μπουκιὰ ἔχει στὸ στόμα καὶ βλαστημάει τὸ Θεό. Ἀχάριστοι ἄνθρωποι! ἐὰν δὲ βρέξῃ ὁ οὐρανός, ἐὰν δὲ βγῇ ὁ ἥλιος νὰ στείλῃ τὶς ἀ­κτῖνες του, ἐὰν δὲ φυσήξῃ ἀέρας ζωογόνος, θὰ ξεραθοῦν τὰ σπαρτά, θὰ ψοφήσουν τὰ ζῷα, θὰ πεθάνετε. Τί λέω; Βγάλτε τὸ ρολόι σας· 5 λεπτὰ νὰ λείψῃ ὁ ἀέρας, δὲ ζῇ ἄνθρωπος, ἀ­σφυξία θὰ πάθουμε. Ἔπρεπε νά ᾽χουμε ἕνα πύραυλο καὶ αὐτὸ τὸν ἄπιστο, ποὺ λέει πὼς δὲν ὑ­πάρχει Θεός, νὰ τὸν βάλουμε μέσα νὰ τὸν στείλουμε στὸ φεγγάρι. Ἐκεῖ οὔτε ἀχλάδι, οὔ­τε μῆλο, οὔτε νερό, οὔτε ἀέρας ὑπάρχει· ἐ­δῶ ὅλα τὰ δίνει ὁ Θεός, κι ὅμως μένουμε ἀχάριστοι. Θά ᾽ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ τὰ στερηθοῦμε…
Ζοῦμε, γιατὶ θέλει ὁ Θεός. Τὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο· ἕνα πουλάκι δὲν πέφτει στὴ γῆ χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μιὰ τρίχα δὲ φεύγει χω­ρὶς τὸ θέλημά του (βλ. Ματθ. 10, 29-30). Ὅλα ζοῦν γιατὶ τὰ συντηρεῖ ἐκεῖνος, καὶ πολὺ περισ­σό­τερο τὸν ἄνθρωπο. Εἶνε σπουδαῖο νὰ πιστεύῃ κανεὶς στὸ Θεὸ καὶ ὄχι στὰ λεφτὰ τὰ ἄτιμα.
Αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν στὸ χρῆμα, ἅμα λείψῃ αὐτὸ – ὁ θεός τους, αὐτοκτονοῦν· δὲν ἔχουν ἄλλο θεό. Ὅσοι πιστεύουν στὸ ζωντανὸ Θεό, δὲν ἀπελπίζονται. Πᾶνε πολλὰ χρόνια ποὺ περ­πατώντας στὴ Θεσσαλονίκη εἶδα πρωὶ – πρωὶ ἕνα γεροντάκο νὰ πουλάῃ λάχανα καὶ στὸ κα­ρότσι ἐπάνω μὲ κόκκινα γράμ­ματα εἶχε μιὰ ἐπιγραφή· «Ἔχει ὁ Θεός». Μοῦ ᾽κανε ἐντύπω­σι καὶ τὸν πλησίασα· ―Γιατί πάνω στὸ καρότσι σου ἔγραψες «Ἔχει ὁ Θεός»; ―Εἶμαι πρόσ­φυγας, λέει. Στὸν Πόντο ζούσαμε καλά, ἤμασταν πλούσιοι. Ἔγινε ὅμως ἡ καταστρο­φὴ καὶ ἤρθαμε γυμνοὶ στὴν Ἑλλάδα. Πῆγα στὴν ἐκ­κλη­σιά, γονάτισα καὶ εἶπα· Θεέ μου, ἐσὺ ποὺ τρέ­φεις τὰ πουλιὰ καὶ τὰ κοράκια, μὴ μᾶς ἀ­φήσῃς. Κι ἄρχισα νὰ δουλεύω. Ἔχω γυναῖκα καὶ 5 παιδιά. Κάνω τὸ σταυρό μου, βγαίνω καὶ πουλῶ, καὶ ἔτσι ζῶ. Δόξα νά ᾽χῃ ὁ Θεός!…
Μὴν ἀπελπίζεσαι. Κι ἂν σ᾽ ἀφήσουν ὅλοι, κι ἂν γίνῃ ὁ κόσμος ἄνω – κάτω, ὑπάρχει ὁ Θεός!
«Κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου
ποῦ ν᾽ ἀκουμπήσω, νὰ σταθῶ,
ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾽ ὁ Θεός μου·
πῶς ἠμπορῶ ν᾽ ἀπελπισθῶ;».
Αὐτὰ μᾶς λέει τὸ εὐαγγέλιο. Ἂς τὰ κρατήσουμε σφιχτά. Νὰ πιστεύουμε. Νὰ βουλώσου­με τ᾽ αὐτιά μας νὰ μὴν ἀκοῦμε τί λένε τὰ κορά­κια τῆς ἀπιστίας, ἀλλὰ νὰ ζήσουμε ὅπως θέλει ὁ Χριστός, ὁ εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Γεωργίου Βεύης – Φλωρίνης 19-6-1977)

____________________

ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

_____________________

Mitropolitului Augustin de Florina
Predică la Duminica a III-a dupa Rusalii

Predica de pe Munte

ADORAREA MAMONEI

“Dumnezeul meu, Tu care hrăneşti păsările şi corbii, nu ne lăsa!”

Aţi ascultat, iubiţii mei, Sfânta şi Sfinţita Evanghelie. Ce ne spune? Ne spune că nu trebuie să devenim sclavi, sclavi ai “mamonei” (Matei 6, 24). Dar cine este acest ”mamona”?

***

Oamenii de astăzi se împart după credinţă în două categorii. O categorie sunt necredincioşii, cei care zic că nu există Dumnezeu. Să nu credeţi că oamenii de ştiinţă sunt cine ştie ce. Adevăraţii oameni de ştiinţă care au făcut descoperiri, cred în Dumnezeu. Cei de aici, care sug minciuna că nu există Dumnezeu, sunt nişte tineri studenţi care prin mii de chinuri au luat o hârtie şi de atunci au închis cărţile, stau la cafenele picior peste picior, joacă cărţi, fumează, vorbesc în deşert, ruşinos şi porcos. Aceştia zic că nu există Dumnezeu şi încearcă să dezrădăcineze şi din inima altora cea mai nobilă floare, credinţa în Hristosul nostru. Într-un sat, o bătrână de 80 de ani se primejduia să moară. De asta a aflat preotul – păstor bun – şi s-a dus să o grijească.

– Bunică, zice, am venit să te spovedeşti.

– A, eu nu cred; nu există Dumnezeu.
– Dar, tu, femeie bătrână, care într-o clipă te duci, şi spui nu cred? De ce? Cine ţi-a spus că nu există Dumnezeu?
– Am un nepot care studiază la universitate şi mi-a spus că nu există Dumnezeu… Auzi, deci, bunica a ascultat pe nepotul ateu!
Dacă veţi întâlni vreun astfel de om şi vă va spune că nu există Dumnezeu, să-i spuneţi un cuvânt: Dacă mă vei convinge că a ta casă, în care locuieşti, s-a zidit singură, atunci voi accepta că şi această mare casă, care se numeşte Pământ şi Universul a apărut de unul singur. Logica spune că “orice casă e zidită de cineva, iar Dumnezeu este Cel ce zideşte toate”; fiecare casă este construită de către cineva, iar cel care zideşte Lumea este Dumnezeu (Evrei 3,4). Celelalte sunt nebunie, absurditate. “Zis-a cel nebun întru inima sa: Nu este Dumnezeu!” (Psalmul 13:1).
Aşadar o categorie sunt necredincioşii. Cealaltă? Cealaltă nu sunt necredincioşi. Aceştia la Crăciun şi la Paşti aprind lumânări în biserică şi fac şi câte o rugăciune. Spun că ei cred în Dumnezeu, dar nu cred, spun minciuni. Cred într-un alt Dumnezeu. Cine este Dumnezeul lor? “Mamona”, adică banul, gologanii. Acesta este dumnezeul lumii de astăzi.
Cei care adoră banul lucrează aspru. Nu ca să trăiască şi să-şi câştige pâinea; această muncă este binecuvântată. Aceştia se extenuează, nu pentru că nu au, ci ca să le înmulţească pe cele pe care le au. Au o sută de mii? Să le facă două sute. Au două sute? Să le facă patru sute… Sunt nesătui. Marea poate să spună râurilor: “Ajunge! Nu mai vreau apele voastre!“; cimitirul poate să spună: “Nu mai vreau alţi morţi!”, dar lacomii, care îl adoră pe mamona, nu vor spune nicodată: “Îmi ajung cele pe care le am; slavă lui Dumnezeu!”. Lucrează şi duminica, şi în ceasul în care bat clopotele, lucrează şi în Sfânta şi Marea Vineri, lucrează continuu.

Şi doar lucrează? În plus, emigrează, pleacă din patrie. Nu mă refer la cei care nu au terenuri; aceştia sunt obligaţi să plece. Mă refer la cei care pot să trăiască aici, dar se risipesc în cele patru puncte ale orizontului, ca să adune avere, să devină milionari; şi apoi nu le mai pasă de cei de-ai lor de aici. A venit o bătrână în Florina şi cerea milostenie.
– Ai copii?- întreb.
– Am.
– Câţi?
– Patru.
– Unde sunt?
– Unul este în Australia, altul în Toronto, altul în New York, altul…
– Primeşti scrisori?
– Nimic. Cel care are un magazin în Sydney s-a săturat de dolari, dar mamei lui nu-i trimite!…

Oameni neîndurători! Nu dau apă nici îngerului lor. Dacă se mai numesc unii ca aceştia oameni! Cei care adoră pe mamona devin răi; inima lor este ca de piatră. Nu au simţăminte. Sunt ca Iuda; cum acesta L-a vândut pe Hristos pentru treizeci de arginţi, aşa şi aceştia pentru câţiva bani sunt gata să le vândă pe toate. Sunt lacomi de bani. Aceştia sunt adoratorii banului.

Dumnezeul lor este Mamona; tot ce le spune acesta, asta fac. Le spune mamona “furaţi!”? Vor fura. Le zice să se ducă la tribunal să se jure? Pun mâna pe Evanghelie. Le spune să nedreptăţească pe văduvă şi pe orfan? Nedreptăţesc. Le spune să facă război? Fac. (Aceste două războaie mondiale, primul şi al doilea, nu s-au făcut din idealuri nobile şi înalte; s-au făcut pentru cărbuni şi petrol, pentru bani). Le zice să smulgă pâinea de la gura săracului? O fac.

Când avea să se deschidă la graniţa elino-sârbă de atunci un mare supermarket, mii de oameni săraci, care aveau mici magazine în Florina, erau în pericol de a rămâne în drum. Oamenii lui mamona au alcătuit o bandă, care s-a numit societate anonimă, şi aceşti 20 – 25 voiau să mulgă toată bogăţia şi-i lăsau pe toţi ceilalţi să flămânzească. Nu luau în calcul nimic, nu-i interesa dacă sărăcuţii vor rămâne pe drumuri. Societăţile multi-naţionale anonime nu sunt nimic altceva decât nişte bande ale mamonei.

Mamona împărăţeşte astăzi şi mulţi şi-au pus nădejdea în el. Bani! – îţi zic. Dar banul poate fi nădejdea noastră? Am cunoscut doi oameni. Erau negustori, aveau magazine amândoi, lucrau şi o duceau bine. Dar a venit criza în comerţ. S-au îndatorat amândoi şi nu aveau nicio drahmă, nici unul, nici altul. Unul, care nu credea în Dumnezeu, a crezut că i-a murit dumnezeul – banul, s-a deznădăjduit, s-a dus şi s-a aruncat în râu şi s-a înecat. Celălalt însă, care credea în Dumnezeu, văzându-se rupt de acum, fără magazin, fără clienţi, fără nimic, şi că băncile îl urmăresc ca să-l prindă, şi-a făcut cruce şi a început din nou lucrul, iar acum trăieşte fericit cu familia lui.

***

Mare lucru este să creadă cineva în Dumnezeu! Pentru că Dumnezeu este Tată, cum zice Evanghelia (vezi Matei 3, 26); şi precum un tată se îngrijeşte de copil, aşa şi Părintele ceresc se îngrijeşte de toţi copii lui, mici şi mari. Aşa trăim. Dar suntem nemulţumitori. O, falsă societate! Îi dai câinelui un os şi-ţi dă din coadă; omul abia are o buchie în gură, abia ştie să vorbească, şi-L înjură pe Dumnezeu. Nemulţumitori oameni! Dacă cerul nu va ploua, dacă soarele nu va răsări ca să-şi trimită razele, dacă nu va sufla aerul răcoritor, culturile se vor usca, animalele vor muri, veţi deceda. Ce zic? Scoateţi-vă ceasul! Cinci minute fără aer, omul nu trăieşte, vom păţi asfixiere. Ar trebui să avem o rachetă şi pe cel necredincios, care zice că nu există Dumnezeu, să-l băgăm în ea şi să-l trimitem pe Lună. Acolo, nicio pară, niciun măr, nici apă, nici aer nu există; aici Dumnezeu ne dă de toate, şi cu toate acestea rămânem nemulţumitori, nerecunoscători. Va veni ceasul când le vom duce lipsa…

Trăim, pentru că o vrea Dumnezeu. O zice Evanghelia: O pasăre nu cade pe pământ fără voia lui Dumnezeu, un fir de păr nu cade fără voia Lui (vezi Matei 10, 29-30). Toate trăiesc pentru că le conservă El şi cu atât mai mult pe om. Este foarte important ca cineva să creadă în Dumnezeu şi nu în banii necinstiţi.

Cei care cred în ban, şi deci îl au pe acesta drept dumnezeu al lor, se sinucid; nu au alt dumnezeu. Toţi cei care cred în Dumnezeul cel viu nu deznădăjduiesc. Au trecut mulţi ani de când plimbându-mă prin Tesalonic am văzut într-o zi foarte de dimineaţă un bătrânel vânzând zarzavaturi şi pe căruţ cu litere roşii avea o inscripţie: “Are grijă Dumnezeu!”. M-a impresionat şi m-am apropiat de el:

– De ce ai scris pe căruţ “Are grijă Dumnezeu!”?

– Sunt refugiat, zice. În Pont am trăit bine, eram bogaţi. S-a întâmplat însă catastrofa şi am venit goi în Elada. M-am dus la biserică, am îngenuncheat şi am spus: Dumnezeul meu, Tu care hrăneşti păsările şi corbii, nu ne lăsa. Şi am început să muncesc. Am femeie şi cinci copii. Îmi fac cruce, ies şi vând şi astfel trăiesc. Slavă lui Dumnezeu!…

Nu deznădăjdui! Şi chiar dacă te-ar lăsa toţi şi lumea s-ar întoarce pe dos, există Dumnezeu!
“Şi dacă nu rămâne în lume
Ceva de care să mă sprijin, să stau,
Acolo în înălţime este Dumnezeul meu;
Cum aş putea deci să deznădăjduiesc?”.

Aceste lucruri ni le spune Evanghelia. Să le ţinem strâns. Să credem. Să ne astupăm urechile şi să nu ascultăm ce zic ciorile necredinţei, ci să trăim precum vrea Hristos, cel ce este binecuvântat în veci.

† Episcopul Augustin

(Omilia Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis, în Sfânta Biserică a Sfântului Gheorghe Vevis – Florina, 19.06.1977)

Sursa: Ne vorbeşte Părintele Augustin