ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Στην ιερό Μονη του Αγίου Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος στη Φλώρινα έτελέσθη στις 27-8-2011 το ετήσιο μνημόσυνο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου. Πλήθος πιστών παρευρέθη στην ιερά Μονή και προσευχήθηκε υπέρ αναπαύσεως του. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο επίσκοπος με τον πιστό λαό έκανε στον τάφο του Γέροντος επιμνημόσυνη δέηση.
Το μεσημέρι παρετέθη από την ιερά Μονή τράπεζα σε πάνω από 300 πιστούς.

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΕΙΣ ΛΕΥΚΕΣ ΠΑΡΟΥ

Αρχιερατικό μνημόσυνο έγινε την Κυριακή στις 28-8-2011 και στις Λεύκες Πάρου, στην ιδιαιτέρα πατρίδα του Γέροντος. Μίλησε ο αρχιμανδρίτης και πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Σάμου και Ικαρίας Σωτήριος Κοσμόπουλος.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΙ ΕΚ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

_________

_________

Ιερομόναχος εκ Ρουμανίας με συνοδεία πιστών ήρθε στη Φλώρινα. Δώρισε στην ιερά Μονή το βιβλίο του Μητροπολίτου  Φλωρίνης  π. Αυγουστίνου Καντιώτου· το «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ», που περιέχει 92 κηρύγματα  μεταφρασμένα στην Ρουμανική γλώσσα.

Στους παρευρισκομένους, είπε· «Κρίμα που δεν εγνώρισα τον π. Αυγουστίνο λίγα χρόνια νωρίτερα». Ένας Ρουμάνος σεβάσμιος γέροντας, που κάνει μεγάλο πνευματικό και κοινωνικό έργο στην Ρουμανία και έχει πολλά πνευματικά παιδιά ιερείς, του είπε· Τα κηρύγματα του Μητροπολίτου Αυγουστίνου και τα βιβλία του, μεταφρασμένα στα Ρουμανικά, γίνονται ανάρπαστα. «Παπά μου», του είπε· «ξέρεις πως ζητούν και λαχταρούν οι πιστοι τις ομιλίες του Γέροντος Αυγουστίνου; Σαν αυτόν και εγώ θέλω να σκέπτομαι, σαν αυτόν να ομιλώ και θέλω οπωσδήποτε να τον δω», αλλά δεν πρόλαβε.

Παρουσιάζοντας την αγάπη των πιστών της Ρουμανίας που εγνώρισαν τον π. Αυγουστίνο  από τα κηρύγματά του, μεταφρασμένα στην γλώσσα τους, είπε· Όταν ο Γέροντας ήτο εν ζωή έδιναν τ’ όνομά του να μνημονεύεται πρώτο στις παρακλήσεις και στο ευχέλαιο. Τώρα το γράφουν πρώτο στα ονόματα των κεκοιμημένων της οικογένειας των.

Ο ιερομόναχος σε κάθε Θεία λειτουργία μνημονεύει το όνομα του σεβαστού αγωνιστού ορθοδόξου ιεράρχου. «Αυτό που είπε ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς ισχύει και για μας τους Ρουμάνους», είπε.

Τι είπε ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς;

«Εσείς στην Ελλάδα δεν έχετε καμμία ανάγκη. Έχετε έναν επίσκοπο τον Αυγουστίνο Καντιώτη που δείχνει τον σωστό δρόμο που πρέπει να βαδίσετε. Θα θέλαμε και εμείς στην Σερβία να έχουμε ένα τέτοιο επίσκοπο». Αυτό ισχύει και για μας· Θα θέλαμε και εμείς στην Ρουμανία να έχουμε τέτοιο επίσκοπο, που να μιλάει ξεκάθαρα για τα μεγαλεία της πίστεως.

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΧΡΥΣΟΣΠΗΛΙΩΤΙΣΣΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

Στις 27.8.2011 ἐτελέσθη τὸ ἐτήσιο μνημόσυνο τοῦ θρυλικοῦ Γέροντος Αὐγουστίνου Καντιώτου στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου (Χρυσοσπηλιωτίσσης) ὁδὸς Αἰόλου 60 ὑπὸ τοῦ εὐλαβοῦς καὶ ταπεινοῦ ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου, Πρωτοπρεσβυτέρου πατρὸς Ἀθανασίου Ἀττάρτ, τοῦ Ἱερομονάχου πατρὸς Σάββα Πετροπούλου καὶ τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου πατρὸς Ἀθανασίου Σταμάτη, πνευματικῶν τέκνων τοῦ ἀνεπανάληπτου ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου Γέροντος Αὐγουστίνου.

_______

• Δυστυχώς ο ομιλητής δεν ήτο ο κατάλληλος για να υμνήσει τον Γέροντα.
  
• Τους ανθρώπους μπορεί να τους κοροϊδεύει, αλλά το Θεό όχι.
• Καλά θα ήτο να μιμηθεί τον επίσκοπο Γόρτυνος Ιερεμία που δημόσια παρουσία του Γέροντος ζήτησε πριν 3 χρόνια συγνώμη, αλλά και την Κυριακή  στις 21-8-2011, στο ετήσιο μνημόσυνο, που ορίσθη ομιλητής στον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης, είπε σε όλο το εκκλησίασμα·

• «Παρά την δυσκολία μου, διότι εγώ δεν υπήρξα πιστό τέκνο του Γέροντος… θα τολμήσω, αδελφοί μου χριστιανοί, να ομιλήσω περί της ιεράς μορφής του πατρός Αυγουστίνου, του νεωτέρου αυτού πατρός και διδασκάλου της Εκκλησίας μας».

• Και έκλεισε την ομιλία του πάλι με το συγνώμη·

• «Αυτός ήταν ο πατήρ Αυγουστίνος, ο σωστός αγωνιστής Ιεράρχης. Ας έχουμε την ευχή Του και προσωπικώς του ζητώ συγγνώμην εις ό,τι τον ελύπησα».

• Γνώμη μας είναι ότι· Εάν ο ομιλητής δεν έχει το σθένος να ζητήσει δημόσια συγνώμη για την αχαριστία του και για την άθλια συμπεριφορά του στον σεβάσμιο Γέροντα, να μη βάζει το όνομα του στο στόμα του.

(Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011)

Αιωνιότης!

«Διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» (Ματθ. 19,16)

Κάποιος, αγαπητοί μου, πλησιάζει το Χριστό. Δεν είνε γέρος, είνε νέος. Φαίνεται συγ­κι­νημένος. Γονατίζει. Τι έχει, τι του συνέ­βη; Ει­νε ασθενής ο ίδιος η κάποιος δι­κος του και ερ­χεται να ζητήση βοήθεια; Ο­χι, δεν έχει προβλήματα υγείας. Ούτε οι­κονομικό ζήτη­μα τον α­πασχολεί· είνε πλούσι­ος και από τους άρχον­τες του τόπου. Και ο­μως αυτά δεν τον αναπαύ­ουν. Ε­χει αλ­λες ανησυχίες. Η καρδιά του νιώθει υπεργή­ινους ε­ρωτες! Ερωτηματικά με­γάλα προβάλ­λουν εμ­προς του και ζητούν λύσι. Μέσα σε τόσα υλι­κα αγαθά, αυτός πεινά και διψά. Τι; Την αιώνιο ζωή! Αυτήν ποθεί και γι  αὐτὴν ε­ρω­τα το Ναζωραίο· «Διδάσκαλε αγαθέ, τι α­γα­θον ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον;» (Ματθ. 19,16).
Αιώνιος ζωή, αιωνιότης! Εκεί ας στρέψουμε κ᾽ εμείς τον λόγο και είθε κάποια ψυχή να υ­­ψωθή από τον κόσμο της ύλης και να αι­σθανθή εκείνο που διεκήρυξε ο απόστολος Παύλος· «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. 13,14).

* * *

Τι υπάρχει πέρα απ᾽ τον τάφο; Ιδού, αγαπη­τοι μου, ερώτημα που τίθεται σε κάθε αν­θρωπο. Γιατί ο θάνατος είνε διαρκώς μπροστά μας! Κοιμάσαι και μεσάνυχτα σε ξυπνάει μια σειρήνα· κάποιος στη γειτονιά πέθανε. Σηκώνεσαι το πρωί, αγοράζεις ε­φημερίδα και διαβάζεις αγγελτήρια κηδειών. Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις νεκροφόρες που μεταφέρουν σω­ματα για να καταλάβουν κάπου εκεί μια στενή λουρίδα γης· σώμα­τα ποιών; εκείνων που ο­ταν ζούσαν αγόραζαν τετράγωνα οικοπέδων και ε­χτιζαν πολυκα­τοι­κίες. Βγαίνεις στην ύπαιθρο κι ακούς πένθιμο σήμαν­τρο από εξωκκλήσι που μεταδίδει στα βουνά και τα λαγκάδια την είδησι του θανάτου ενός αθώου βοσκού. Ταξιδεύεις με υπερωκεάνιο κ᾽ οι ναυ­τες ρίχνουν στη θάλασσα πτώμα ε­­πιβάτου, που ο θάνατος διέκοψε το ταξίδι για τις νέες χω­ρες για να του δώση εισιτήριο για τον άλλο κόσμο. Μπαίνεις σε αεροπλάνο κι ο­ταν προσ­γειώνεται κι ανοίγει η πόρτα κατε­βάζουν νεκρό κάποιον που πέθανε την ώρα της πτήσεως…
Στην ξηρά, στη θάλασσα, στον αέρα, παν­του παραμονεύει ο θάνατος. Παντού μνήματα, α­πο δυστυχήματα η εγκλήματα η πολέμους, και πάνω στους τάφους κλαίνε χήρες και ορ­φα­να. Και τότε κι ο πιο σκληρός άνθρωπος δι­ε­ρω­τάται· Λοιπόν τι υπάρχει πέρα απ᾽ τον τάφο;
–Μηδέν! φωνάζει ο υλιστής. Δίκαιος και α­δικος, ευσεβής και ασεβής, όλοι καταλήγουν στο μηδέν. Προς τι επομένως οι ιδρώτες, οι κο­ποι και μόχθοι για την α­ρετή; «Φάγωμεν και πι­ωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν»… (Ησ. 22,13. Α  Κορ. 15,32).
Ιδού το σύνθημα, η σημαία που υψώνει ο υ­λισμός. Άλλη όμως είνε η σώφρων απάντησις. Το μηδέν είνε απαράδεκτο, ο θάνατος δεν ει­νε εκμηδένισις του ανθρώπου. Ώστε μη­δεν ο άνθρωπος; Όχι! α­κούγον­ται σοβα­ρες φωνές.
⃝ Όχι! φωνάζει η λογική. Ποιός τεχνίτης κατα­σκευάζει πολύπλοκη μηχανή και τοποθετεί ε­στω και ένα μικρό τροχό, αν αυτός δεν έχη προορισμό; Και αν τέτοιο σφάλμα δεν κάνη ο άνθρωπος, θα το κάνη ο Δημιουργός, ο πάνσο­φος τεχνίτης του παντός; Ερωτώ α­κόμη· Αν ο άνθρωπος καταλήγη στο μηδέν, τότε γιατί να προικιστή με θαυμαστό νου, με ελευθερία, με τη φωνή της συνειδήσεως προ παντός; Ω η συνείδησις! Διέπραξε κάποιος ένα έγκλημα και δεν τον είδε κανείς, εξ­αφάνισε όλα τα ίχνη. Αλ­λα ξαφνικά η συνείδη­σι του φωνάζει· Εγ­κλημα­τία Κάϊν, «που είνε ο αδελφός σου;» (Γεν. 4,9). Αυ­τη η φωνή είνε ο τάφος του υλισμού.
⃝ Όχι δεν τελειώνει στον τάφο ο άνθρωπος, φωνάζει η λογική. Όχι όμως φωνάζει και η ψυ­χολογία των λαών, που ερευνά και ανακαλύπτει, ότι στην καρδιά και του πιο αγρίου της Α­­φρικής υπάρχει η πεποίθησις «Είμαι αθάνα­τος· κι αν καώ, κι αν με φάνε τα όρνεα, κι αν απ᾽ το σώμα μου δε μείνη ούτε μόριο, εγώ υ­πάρχω, εξακολουθώ να ζω ως πνεύμα αθάνατο σε άλλο κόσμο». Ενώ όλα πεθαίνουν γύρω, εκείνος που δεν τον μόλυνε η απιστία α­κούει μέσα σου τη μυστηριώδη φωνή· Αν­θρωπε, πλάστηκες για την αιωνιότητα!…
⃝ Αλλά και η φιλοσοφία με τους μεγαλυτέρους εκπροσώπους της έρχεται να μαρτυρήση, ότι πέρα του τάφου δεν απλώνεται Σαχάρα ανυπαρξίας. Ο Κικέρων έλεγε· «Η φύσις δε μας ε­βαλε σε τούτο τον κόσμο για να τον κατοικού­με παντοτινά αλλά παροδικά. Τι ωραία η­μέρα θα είνε όταν θ᾽ αποδημήσω προς την ου­ράνια ε­κείνη ομήγυρι, το θείο ε­κείνο συμβού­λιο των ψυχών, και θ᾽ απομακρυνθώ από την τύρβη και το βόρβορο της γης!». Ο δε Σωκράτης, λίγες στιγμές πριν το θάνατό του, φιλοσοφεί. «Πηγαίνω», λέει, «προς την αιωνιότη­τα. Εκεί θα συναντήσω ανωτέρους δικαστάς, τον Μίνω, τον Ραδάμανθυ, τον Αιακό. Αυτοί θα με κρι­­νουν και θα μου α­ποδώσουν το δίκαιό μου».
Ω αιωνιότης! για σένα μαρτυρούν η λογική, η ψυχολογία, η φιλοσοφία, η ιστορία, μύρι­ες φωνές. Πάνω απ᾽ όλα όμως ακούγεται η φω­νη ενός! Ο ένας αυτός είνε «ο εκ του ουρανού καταβάς» (Ιω. 6,41. Εφ. 4,10), ο Ιησούς Χριστός. Μίλησε για την ύπαρξι άλλου κόσμου με τόση βεβαιότητα με όση μιλούμε ημείς για την ιδιαίτερη πατρίδα μας όπου είδαμε το πρώτο φως. Κι αν δεν πιστέψουμε στο Χριστό, σε ποιόν να πιστέψουμε; στις αισθήσεις που πολλές φο­ρες μας απατούν, η στην επιστήμη που κάθε τόσο αναιρεί τον εαυτό της; Δεν υπάρχει πιο εγ­κυρη μαρτυρία από τη μαρτυρία του Χριστού· αυτή είνε η βεβαίωσις του Αψευδούς.
Ω Ιησού! συ, που απ᾽ το στόμα σου η αλήθεια βγήκε σαν διαυγής ποταμός, συ απάν­τησε στο φλέγον ερώτημά μας· Υπάρχει η δεν υ­πάρχει πέρα του τάφου ζωή; υπάρχει αιωνι­ότης, ναι η όχι; «ΝΑΙ», απαντά το αψευδές στο­μα του Κυρίου. Υπάρχει αιωνιότης! Ανοίξτε την Καινή Διαθήκη σας και θα δήτε, ότι η αιώνιος ζωή, η βασιλεία των ουρανών, είνε το θέμα όλης της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτή η­ταν στη σκέψι του, αυτή ζούσε στην καρδιά του, αυτή χρωμάτιζε τα λόγια του, αυτή ήρθε στα χείλη του και τις τελευταίες στιγμές της επιγείου ζωής του. Στον μετανοημένο ληστή ει­πε· «Α­μην λέγω σοι, σήμερον μετ  ἐμοῦ έση εν τω πα­ραδείσω» (Λουκ. 23,43)· σε βεβαιώνω δηλαδή, ότι σήμερα, πριν ακόμη δύση ο ήλιος της ημέρας αυτής, θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο.
Και τι είνε ο παράδεισος; Ας αφήσουμε τα ψευδο – ευαγγέλια των χιλιαστών και τα Κορά­νια να φλυαρούν περί υλικών αγαθών. Ο πα­ρα­δεισος του Χριστού δεν είνε ο παράδεισος του Μωάμεθ. Ο Χριστός μας είπε, ότι όλα μαζί τα αγαθά του κόσμου τούτου δεν αντισταθμίζουν ούτε μια σταγόνα της μακαρίας εκείνης ζωής· αλλά δεν μας την περιγράφει. Διότι, απλούστατα, ξεπερνά κάθε περιγραφή. Ανεξιχνίαστοι οι θησαυροί της, α­κατάληπτη η δόξα της. Δεν υπάρχει στη γη κάτι όμοιο για να χρησιμεύ­ση ως ακριβής ει­κόνα του κόσμου εκείνου.
Ο απόστολος Παύλος, που για την αγιότητά του «ηρπάγη» από το άγιο Πνεύμα κι αξι­ω­θηκε για λίγο να βρεθή στον παράδεισο, α­δυνατεί, ο εύγλωττος αυτός κήρυξ του ευαγγελίου, να μας δώση περιγραφή· άναυδος εμ­προς στο μεγαλείο της αιωνιότητος, λέει μόνο, ότι τα αγαθά εκείνα, που ετοίμασε ο Θεός γι᾽ αυτούς που τον αγαπούν, μάτι δεν τα είδε, αυτί δεν τα άκουσε και γλώσσα ρήτορος δεν μπορεί να τα περιγράψη. «Ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι» (Β  Κορ. 12,4).
Ω αιωνιότης! Όλοι αιωρούμεθα πάνω από σένα, κρεμώμαστε από μια λεπτή κλωστή· και η κλωστή αυτή είνε η παρούσα ζωή! Ήρθε ο θάνατος, κόπηκε η κλωστή; αμέσως βρεθήκαμε στην αιωνιότητα, σε θέσι που ο καθένας μας προετοίμασε εδώ με τα έργα του.

* * *

Αγαπητοί μου! Η πατρίδα μας από την αρ­χαιότητα κήρυττε την αθανασία, πίστευε στην αιωνιότητα, και αυτή φωτίζει τις σελίδες της ιστορίας της. Στη χώρα αυτή η ύλη δεν ήταν σκοπός, αλλά μέσον για τη δόξα του πνεύματος, μαρτυρία αθανασίας και αιωνιότητος.
Πριν από τη μάχη του Κιλκίς, το 1913, όπου εκρίνετο το μέλλον της Ελλάδος στα Βαλκάνια, είχαν συγκεντρωθή νύχτα στη σκηνή του βασιλέως στρατηλάτου όλοι οι ανώτεροι αξιω­ματικοί και έπαιρναν οδηγίες. –Αύριο το Κιλκίς πρέπει να πέση! είπε ο βασιλεύς. Οι αξιωματικοί αμίλητοι είχαν πάρει την απόφασί τους και ένας εκ μέρους όλων απήν­τησε· –Μεγαλειότατε, αφού το διατάσσει η Ελ­λας, το Κιλκίς θα πέση. Καλήν αντάμωσι στην αιωνιότητα!… Την επομένη το Κιλκίς έπεφτε, αλλά οι περισσότεροι από τους άνδρες εκείνους δεν υπήρχαν πλέον στη ζωή.
Ανέφερα το ανέκδοτο αυτό, για να δήτε πόσο ζωηρή ήταν στις καρδιές των ηρώων μας η πίστι στην αιωνιότητα. Γεννάται όμως το ερώτημα· Σήμερα πιστεύ­ουμε στην αιωνιότητα; η αρχίσαμε ν᾽ απεμπο­λούμε αυτή την προγονική μας κληρονομιά;…

(†) επίσκοπος Αυγουστίνος
(ραδιοφωνική ομιλία του έτους 1949. Μεταγλώττισις από την καθαρεύουσα στην απλή δημοτική)

Νύχτα 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου 1955…H καταστροφή του Eλληνισμού της Πόλης

Το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, όλα φαινόταν ήρεμα στήν Πόλη. Μια μικρή ομάδα φοιτητών ήταν συγκεντρωμένοι στην Πλατεία του Ταξίμ, στην κορυφή του Πέρα, διαδηλώνοντας εναντίον της Ελλάδος.

Η Ελλάδα ήταν πάντα ό συντηρούμενος από τις Τουρκικές αρχές στό χος του όχλου.
Οι πέντε μεγάλοι δρόμοι πού οδηγούσαν στην Πλατεία Ταξίμ γέμισαν ξαφνικά με ένα μαινόμενο όχλο οπλισμένο με τσεκούρια, φτυάρια, ρόπαλα, σκεπάρνια, σφυριά και σι δερένιους λοστούς πού φώναζε «Kahrolsun giavourlar!» (Ανάθεμα στους γκιαούρηδες!) και «Yikin, kirin, giavourdur!» (Σπάστε, γκρεμίστε είναι γκιαούρης!).

Οταν μαζεύτηκαν 50.000 περίπου άτομα, αλαλάζοντος όχλου, μπήκε σε εφαρμογή η επόμενη φάση του σχεδίου:Καταστροφή όλων των ελληνικών περιουσιών και βεβήλωση όλων των Ιερών και Όσίων του Ελληνισμού της Πόλης. Οι οδηγίες πού είχαν δοθεί ήταν να μη μείνει τίποτα όρθιο.

Ακολούθησαν ώρες πραγματικής κόλασης. Ενα μέρος του όχλου κινήθηκε στο Istiklal Caddesi, το περίφημο Πέρα, πού στο ένα χιλιόμετρο της διαδρομής του είχε, σαν το πιο φημι σμένο εμπορικό κέντρο της Πόλης, 700 περί που μαγαζιά πού το συντριπτικό τους ποσοστό άνηκε σε Ελληνες.

Χρυσαφικά μεγάλης αξίας λεηλατήθηκαν μέσα σ’ ελάχιστα λεπτά απ’ τους συμπλεκόμενους μεταξύ τους διαδηλωτές.
Οταν ο όχλος έφθασε στην Αγία Τριάδα, ακούστηκαν οι κραυγές«Ανάθεμα στους άπι στους!» και ο όχλος εισέβαλε στην εκκλησία.

Ο,τι κινητό υπήρχε στον ναό καταστράφηκε ή βεβηλώθηκε.Εικόνες, άγια σκεύη, ράσα ήταν ο στόχος του μανιασμένου όχλου.

Το Πέρα μέσα σε λίγες ώρες άρχισε να αλλάζη όψη. Ό δρόμος αποκτούσε ένα περίεργο υπόστρωμα, πού ήταν ένα μίγμα απ’ τα πράγ ματα πού καταστρεφόταν: μηχανήματα, γούνες, ρολόγια, παπούτσια, λάδια, τυριά, υφά σματα, πιατικά, ρούχα, διάφορα άλλα είδη τροφίμων και ένδυσης, ανακατεμένα, κάτω απ’ το βάρος του όχλου πού κινιόταν συνεχώς, δημιούργησαν σιγά-σιγά μια υπερυψωμένη μάζα λασπώδη καί λιγδερή.

Στό μεταξύ το σχέδιο της καταστροφής όλων των ελληνικών περιουσιών της Πόλης βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη:
Εκατό ομάδες εκτελούσαν το φρικιαστικό τους έργο σε μια τεράστια έκταση απ’ τον Βόσπορο ως τη θά λασσα του Μαρμαρά.
Οι επί κεφαλής των διαδηλωτών με καταλό γους σπιτιών και καταστημάτων των Ελλή νων, διεύθυναν τις ομάδες του όχλου.

Ηταν ένας οργανωμένος τυφώνας πού σά ρωνε τα πάντα στο πέρασμα του. Δεκάδες Ελληνες πολίτες και κληρικοί κακοποιήθη καν. Λεηλατήθηκαν ή παραδόθηκαν στις φλό γες 73 ελληνικές εκκλησίες.

Καταστράφηκαν εικόνες, αγιογραφίες και σκεύη ανεκτίμητης ιστορικής και αρχαιολογικής άξιας. Κατα στράφηκαν ολοσχερώς και τα 26 Ελληνικά σχολεία.
Ή Πατριαρχική Σχολή του Φαναρι ού πού ιδρύθηκε το 1453 και ή Θεολογική Σχο λή της Χάλκης υπέστησαν το μένος του όχλου με ιδιαίτερη βαρβαρότητα.

Το Ζάππειο Λύκειο δέχτηκε την επιδρομή του όχλου που κα τρακύλησε απ’ τις μεγάλες μαρμάρινες σκάλες το άγαλμα του ευεργέτου του Σχολείου Κων σταντίνου Ζάππα και, κατέστρεψε όχι μόνο θρανία, πιάνο, αίθουσα τελετών αλλά έκανε και τεράστια ζημιά στις τοιχογραφίες πού κο­σμούσαν το εσωτερικό του σχολείου. 4.340 ελληνικά καταστήματα λεηλατήθηκαν και κα ταστράφηκαν. 2.600 σπίτια Ελλήνων βρέθη καν στο μάτι του κυκλώνα και παραδόθηκαν στο μένος καί την πρωτοφανή λύσσα του ό χλου.

Ρημάχτηκαν κυριολεκτικά καί κατα στράφηκαν τα γραφεία και τα πιεστήρια των τριών μεγάλων ελληνικών εφημερίδων της Κωνσταντινούπολης.

Στό Ελληνικό νεκροταφείο του Σισλί μία ομάδα τυφλωμένων απ’ το μίσος διαδηλωτών επί δύο ολόκληρες ώρες κατέστρεφε τάφους καί σταυρούς, έσκαβε τους πιο πρόσφατους καί έβγαζε έξω τα πτώματα μαχαιρώνοντας καί κομματιάζοντας τα.

Στήν Παναγία των Βλαχερνών, πού χτίστη κε πάνω στα θεμέλια Βυζαντινού ναού του 470 μ.Χ., ο όχλος των διαδηλωτών κατέστρεψε με απίστευτη μανία ό,τι οι Ελληνες κατάφεραν να διατηρήσουν για χίλια τετρακόσια ογδόντα πέντε χρόνια.

Στόν Αγιο Γεώργιο στα Ψωμαθιά, μια εκ κλησία χτισμένη τον 13ο αιώνα πού οι Τούρκοι ονόμαζαν kanli kilise (ματωμένη εκκλησία) απ’ το αίμα πού έχυσαν στο σημείο εκείνο την ημέρα της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, η μανία των διαδηλωτών μετέτρεψε την ιστορι κή εκκλησία σε σωρό ερειπίων.

Στήν Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής, γνωστή σαν Βαλουκλιώτισσα, οι αστυνομικοί καί ο νυχτοφύλακας πού υποτίθεται ότι τη φύ λαγαν, καθοδήγησαν τον όχλο στην καταστρο φή καί στη λεηλασία του ιστορικού Μοναστη ρίου. Καί οι τρεις μοναχοί πού βρισκόταν τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου στο Μοναστήρι είτε θανατώθηκαν είτε βασανίστηκαν.

Ό 35χρονος ιερέας Ευάγ γελος χτυπήθηκε καί βασανίστηκε. Ό όχλος απαιτούσε τη σταύρωση του πού τελικά δεν έγινε, γιατί οι διαδηλωτές ήθελαν να απολαύ σουν μία αργή καί σαδιστική σταύρωση, αλλά καθυστέρησαν πολύ, τους πρόλαβε ο Στρατιωτικός Νόμος πού κηρύχτηκε τα μεσάνυχτα καί φοβήθηκαν τις συνέπειες του.

Οί Πατριαρχικοί Τάφοι καί τα σκηνώματα των μεγάλων ευεργετών του Γένους πού από το 1850 καί μετά τοποθετούντο στον αυλόγυρο της Ιεράς Μονής, καταστράφηκαν με καννιβαλική μανία.
Οι Πατριαρχικοί Τάφοι ανοί χτηκαν καί τα οστά των νεκρών σκορπίστηκαν στους δρόμους.
21 ελληνικά εργοστάσια καταστράφηκαν ολοκληρωτικά. Σέ όσα βρισκόταν στα παράλια του Βοσπόρου οι μηχανές καί τα εργαλεία πετάχτηκαν στη θάλασσα.
110 ελληνικά εστιατόρια καί ξενοδοχεία λε ηλατήθηκαν, καταστράφηκαν ή παραδόθη καν στις φλόγες. Καί τα 27 ελληνικά φαρμα κεία λεηλατήθηκαν καί καταστράφηκαν.

Οι βιασμοί γυναικών, ανεξάρτητα απ’ την ηλικία τους, υπολογίζεται ότι ξεπέρασαν τους 200 τη νύχτα εκείνη, ενώ παρέμεινε άγνωστος ο τελικός αριθμός των νεκρών, πού ξεπέρασε τους 20, παρ’ όλο πού οι οδηγίες πού είχαν δο θεί απαγόρευαν τις δολοφονίες.

Το οργανωμένο σχέδιο της ολοκληρωτικής καταστροφής των περιουσιών των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης διήρκεσε 6 ώρες πε­ρίπου. Στίς 12 τα μεσάνυχτα καί, αφού οι τέλεια οργανωμένες ομάδες είχαν σχεδόν ολοκληρώ σει το έργο τους, η Τουρκική Κυβέρνηση ευαρεστήθηκε να κηρύξει Στρατιωτικό Νόμο σε μια Πόλη παραδομένη στις φλόγες.
Το σχέ διο τους σημείωσε καταπληκτική επιτυχία. Το σύνολο σχεδόν των ελληνικών περιουσιών κα ταστράφηκε. Ό ελληνικός πληθυσμός τρομο κρατήθηκε.
Οί απειλές για τη ζωή όσων είχαν επιβιώσει ήταν διάχυτες στην ατμόσφαιρα. Ό στόχος τους λαβώθηκε θανάσιμα.
Ό Ελ ληνισμός της Κωνσταντινούπολης δεν επρό κειτο να συνέλθει ποτέ από το χτύπημα της νύ χτας αυτής. Σιγά-σιγά καραβάνια ολόκληρα από Ελληνες εγκατέλειπαν την Βασιλεύουσα για να εξασφαλίσουν τουλάχιστον τη ζωή τους.

http://lefobserver.blogspot.com/2009/09/6-1955.html
http://exomatiakaivlepo.blogspot.com/2010/09/6-7-1955h-e.html

Ὁδοιπορικὸ στὴ Σερβία: Συνάντηση μὲ τὴν Ὀρθοδοξία

Ευλαβικο προσκυνημα

στὶς σύγχρονες ἐπίγειες «κατακόμβες»

____________

________

Δρόμοι χωρὶς μποτιλιάρισμα, μικρά, φτωχά, ζωντανὰ χωριουδάκια, ἀνθρώπινα· καὶ τὸ τοπίο πράσινο, βλάστηση συνεχὴς καὶ πυκνή· χορταίνουν τὰ μάτια, ἠρεμεῖ ἡ καρδιά· μιὰ μικρὴ ἀποζημίωση αὐτοῦ τοῦ κουραστικοῦ ταξιδιοῦ μὲ προορισμὸ τὴν Σερβία καὶ τὶς σύγχρονες κατακόμβες της, ποὺ ἀποφασίσαμε νὰ κάνουμε μὲ δυὸ αὐτοκίνητα, ἑλλαδίτες ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, τὸ Αἴγιο καὶ τὸ Βόλο.

Τὸ τοπίο εὐλογημένο σὲ παρασέρνει νὰ σιγοψάλεις «οὐκ ἐλάτρευσαν τὴν κτίση οἱ θεόφρονες, ἀλλὰ τὸν κτίσαντα»· καὶ ἡ καρδιὰ ἀναμένει ν’ ἀντικρύσει τὶς σύγχρονες κατακόμβες· τὶς ἐπίγειες «κατακόμβες» ποὺ δημιούργησαν οἱ ἀνάλγητες οἰκουμενιστικὲς διώξεις «ὀρθοδόξων ποιμένων» καὶ ἡ σθεναρὰ ἀντίσταση ἑνὸς ἀσθενικοῦ ἀνθρώπου, τοῦ διωκόμενου Σέρβου ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, μὲ τοὺς ἡρωϊκοὺς μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ ἀψήφισαν τὰ πάντα γι’ Αὐτὸν ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα.

Πρὶν γνωρίσουμε ἀπὸ κοντὰ τὰ πράγματα, ζωγραφίζαμε μὲ τὴ φαντασία τὴν πιθανὴ εἰκόνα ποὺ θὰ συναντούσαμε: κάποιους αὐστηροὺς –κυρίως γέρους– μοναχούς, ποὺ ἡ ἄσκηση, τὰ χρόνια, τὰ σκληρὰ πολεμικὰ γεγονότα, οἱ ἀπάνθρωπες Νεοταξικὲς πρακτικές, θὰ εἶχαν αὐλακώσει τὸ σῶμα τους, τὸ πρόσωπο καὶ κυρίως τὴν ψυχή τους, καὶ θὰ τοὺς εἶχαν μεταβάλει σὲ ἀπόκοσμους, καχύποπτους, ὅσο κι ἀσυμβίβαστους ἀνθρώπους, ἕτοιμους νὰ δώσουν ἄλλη μιὰ μάχη μ’ ἐκείνους ποὺ θὰ ἐπιβουλευθοῦν τὸ τελευταῖο ἀγκωνάρι ποὺ ἔχουν γιὰ προσκέφαλο, τὸ κεραμίδι ποὺ ἀπέμεινε στερνὸ σύμβολο ἑνὸς «οἴκου ἄοικου».

Μὰ ὅταν φτάσαμε στὶς κατοικίες τους, συναντηθήκαμε μὲ τὸ ἀπρόσμενο. Ἀντὶ γιὰ σκληραγωγημένους γέρους καὶ ἀγέλαστες γερόντισσες, ἀντικρίσαμε μὲ ἔκπληξη νεότατους μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ τὸ μαῦρο τους ράσο τόνιζε πολλαπλασίως τὰ φωτεινά, χαρούμενα πρόσωπά τους· νέους καὶ νέες, ποὺ σὰν μόλις τώρα νὰ ἐπέστρεψαν ἀπὸ κάποιο σπουδαστήριο ἢ νὰ τελείωσαν τὴ διδακτορική τους διατριβή. Καλύτερα· σὰν μόλις νὰ γύρισαν ἀπὸ κάποια κατανυχτικὴ ὁλονυχτία, στὴν ὁποία γεύτηκαν θεῖες ἐμπειρίες.

Μᾶς χαιρετοῦσαν μὲ ἕνα ἀνυπόκριτο αὐθορμητισμό, σὰν νὰ μᾶς γνώριζαν χρόνια· ὅπως τὸ ἴδιο αὐθόρμητα δάκρυσαν μετὰ ἀπὸ λίγο, καθὼς τραγουδοῦσαν πονεμένα τραγούδια τῆς χαμένης τους πατρίδας, τοῦ Κοσσόβου, ἀπ’ τὸ ὁποῖο δὲν τοὺς ξερίζωσαν οἱ Ἀλβανοὶ φρουροί, ἀλλὰ οἱ πρώην σχολάζοντες πατριοὶ ποιμένες καὶ οἱ πατριαρχεύοντες τοποτηρητὲς τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Κι ἀνάμεσα στοὺς μοναχοὺς καὶ τὶς μοναχές, καὶ μπρός τους, καὶ δίπλα τους ὁ ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος. Ἁπλός, χαριτωμένος, ποὺ λόγω τοῦ ὕψους του χανόταν ἀνάμεσά τους, «μικρὸς τῇ ἡλικίᾳ», «ὑψηλὸς ταῖς φρεσί». Χωρὶς καμία γοητεία, στόμφο, φαντασία, δύναμη, ἐξουσία. Μὲ φανερὴ τὴ σφραγῖδα τῆς Παύλειας αὐτοσυνειδησίας: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ».

Κι ἀναρωτιέσαι;

Ἀλήθεια! Αὐτὸς ὁ μικρὸς τὸ δέμας ἄνθρωπος, δίχως ὅπλα καὶ δίχως φαρέτρα, δίχως φίλους, οἰκονομικοὺς πόρους, Μέσα Ἐπικοινωνίας καὶ κοσμικὸ κύρος, αὐτός, ἔχει γίνει ὁ πονοκέφαλος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας; Αὐτὸς ἔχει προβληματίσει τόσο τοὺς ἐπισκόπους τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἔχει φοβίσει τόσο τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὥστε νὰ τοῦ ἀπαγορεύσει ἐδῶ καὶ μιὰ δεκαετία τὴν εἴσοδο στὸ Ἅγιο Ὄρος;

Ἀλήθεια! Αὐτοὶ οἱ εὐφρόσυνοι μοναχοὶ κι αὐτὲς οἱ ἀδύναμες καλωσυνάτες μοναχές, ποῦ βρῆκαν τὴ δύναμη νὰ ἀντισταθοῦν στοὺς περιβεβλημένους «πορφύραν καὶ βύσσον» ἐπισκόπους καὶ Πατριάρχες, πῶς δὲν πτοοῦνται ξέροντας ὅτι πίσω ἀπὸ τοὺς ἀχυρένιους ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες στέκονται τὸ Βατικανὸ καὶ οἱ ἀδίστακτοι σχεδιαστὲς τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καὶ τὰ ὄργανά τους, οἱ Κοσοβάροι ἐξτρεμιστές;

Ἦταν ὁλοφάνερο γιατὶ δὲν πτοοῦνται. Δὲν πτοοῦνται, γιατὶ –ἐπίσκοπος, ἱερεῖς καὶ μοναχοὶ– ἔχουν ἐνστερνισθεῖ καὶ ἀγωνίζονται νὰ ἐφαρμόσουν συνειδητά, ὅσα δίδαξαν καὶ ἐφάρμοσαν οἱ Ἅγιοι Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Μᾶρκος Εὐγενικός, Γρηγόριος Παλαμᾶς, οἱ Μ. Ἀθανάσιος καὶ Βασίλειος, ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Ἡ ἀπόφαση τῆς θυσίας γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, μεταποιεῖ τοὺς ἀδύνατους καὶ χοϊκοὺς ἀνθρώπους, σὲ δυνατοὺς καὶ οὐρανοπολίτες, οἱ ὁποῖοι «πάντα ἰσχύουν ἐν τῷ ἐνδυμανοῦντι (αὐτοὺς) Χριστῷ».

Εἶναι, γιατὶ ὁ ἀγώνας τους δὲν ἀποβλέπει σὲ δόξες, ἡδονὲς καὶ ἐξουσία. Ὁ ἀγώνας τους ἀποβλέπει στὴν διατήρηση τῆς σώζουσας ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεθοδικὰ ἀνατρέπει καὶ μὲ γρήγορους ρυθμοὺς ἀποδομεῖ. Ἐμμονὴ στὴν ὀρθοδοξία μὲ ὅποιο κόστος.

Πρῶτος σταθμός μας ἡ προσωρινὴ κατοικία τοῦ π. Ἀρτέμιου, ἔξω ἀπὸ ἕνα μικρὸ χωριό, τὸ Ljuljaci, κοντὰ στὴν πόλη Kragujevac. Ἐκεῖ μᾶς ὑποδέχτηκε μὲ ἁπλότητα ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Ράσκας καὶ Πριζρένης π. Ἀρτέμιος μὲ μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ἱερομόναχους καὶ μοναχοὺς ποὺ τὸν ἔχουν ἀκολουθήσει, συμπαραστεκόμενοι στὸν διωγμό του. Εἶναι μιὰ μακρόστενη διώροφη, ἡμιτελὴς οἰκοδομὴ καὶ δίπλα ἕνας μικρὸς ναός. Τὸ κτίριο προοριζόταν γιὰ γηροκομεῖο καὶ προσφέρθηκε γιὰ νὰ καλύψει τὶς ἀνάγκες τους.

Καὶ δὲν εἶναι τὸ μόνο. Κι ἄλλα τέτοια κτίρια, κι ἄλλες τέτοιες ἐκτάσεις ἐμπιστεύθηκαν, ἁπλοὶ πιστοὶ τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, στὸν Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο γιὰ τὶς ἀνάγκες στεγάσεως τῶν 100 περίπου μοναχῶν (ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν) ποὺ τὸν ἀκολούθησαν, ἐπειδὴ στὸ πρόσωπό του εἶδαν τὸν συνεχιστὴ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Γιατὶ οἱ πιστοὶ κατάλαβαν τὸ θέατρο ποὺ παίζεται ἀπὸ τοὺς ἐπικεφαλῆς τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Εἶδαν τὴν ἀδικία. Καὶ συρρέουν κατὰ ἑκατοντάδες ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς Σερβίας, γιὰ νὰ λάβουν τὰ μυστήρια ἀπὸ Ὀρθόδοξο κι ὄχι ἀπὸ Οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες καὶ Πατριάρχη.

Αὐτὴν τὴν κοσμοσυρροὴ τὴν ζήσαμε στὴν Θ. Λειτουργία, τὴν ἡμέρα τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, σὲ μιὰ ἄλλη «κατακόμβη», στὴν  περιοχὴ Leusice. Σ’ ἕνα κτῆμα ποὺ κι αὐτὸ δωρήθηκε, χωρὶς ὅμως Ναό, μ’ ἕνα μικρὸ οἴκημα στὴν κορυφή. Γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν πιστῶν –ποὺ μὲ δεκάδες αὐτοκίνητα ἔφτασαν ἀπὸ ὅλη τὴ Σερβία– εἶχαν στηθεῖ δυὸ μεγάλα ὑπόστεγα-σκηνές. Τὸ ἕνα χρησιμοποιήθηκε γιὰ τὴν Θ. Λειτουργία, τὸ ἄλλο γιὰ τὸ γεῦμα «ἀγάπης», ποὺ εἶχαν ἑτοιμάσει μοναχὲς καὶ μοναχοὶ γιὰ τοὺς ἑκατοντάδες πιστούς.

Ἀσφαλῶς, αὐτὴ ἡ Θ. Λειτουργία (παρότι ἔγινε στὰ σερβικά) θὰ τὴν θυμόμαστε γιὰ πολύ. Δεκάδες ἱερομόναχοι συμμετεῖχαν, πολλοὶ μοναχοὶ καὶ μοναχὲς ἦσαν παρόντες καὶ οἱ πιστοί, ποὺ δὲν ἤθελαν νὰ λειτουργηθοῦν καὶ νὰ κοινωνήσουν ἀπὸ τὰ χέρια Πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων, ποὺ ὑψώνουν τὸ ἅγιο δισκοπότηρο καί, ταυτόχρονα, τὰ ἴδια ἐκεῖνα χέρια ὑψώνουν σὲ συμπροσευχὴ μὲ αἱρετικοὺς καὶ Μουσουλμάνους, μὲ ἐκεῖνα τὰ ἴδια χέρια ἀνάβουν ἑπτάφωτες λυχνίες μὲ Ραβίνους Ἰουδαίους καὶ ἀκόμα, τελοῦν ἀρτοκλασίες μὲ καρδινάλιους. Ἦρθαν στὸ Leusice, γιατὶ ἤθελαν νὰ κοινωνήσουν ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ ἀσυμβίβαστου Μητροπολίτη Ράσκας καὶ Πριζρένης Ἀρτεμίου καὶ τῶν συλλειτουργῶν του, ποὺ διακρατεῖ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ διεχώρισε τὴ θέση του ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους, ἀλλὰ κι ἐκείνους ποὺ τοὺς ἀνέχονται.

Μιλήσαμε ἀρκετὲς ὧρες μὲ τὸν Σεβασμιώτατο. Ἀπάντησε σὲ πολλὲς ἐρωτήσεις μας σχετικὰ μὲ τὴν κατάσταση, ὅπως διαμορφώνεται τώρα στὴ Σερβία. Δὲν εἶναι τώρα ἡ ὥρα, οὔτε ἐπιτρέπει ὁ χῶρος νὰ παραθέσουμε τὸ περιεχόμενο τῶν συζητήσεων. Θὰ ἀναφέρουμε ἐνδεικτικὰ δυὸ σημεῖα.

1. Τὸν ρωτήσαμε γιὰ τὴν ἐναντίον του κατηγορία, ποὺ ἐπαναλαμβάνεται ἀπὸ συγκεκριμένο συνεπίσκοπο (καὶ ἀποδεικνύεται, μαζί μὲ τόσες ἄλλες, καθαρὴ συκοφαντία ἐναντίον του). Ἡ κατηγορία ἔλεγε, πὼς ὁ Σεβασμιώτατος χρησιμοποιεῖ τὸν «ἀντι-οικουμενισμὸ» γιὰ νὰ καλύψει ἄλλες δραστηριότητες. Κατὰ τὴ συζήτηση ἀποκαλύφθηκε, ὅτι ὁ ἀγώνας του δὲν εἶναι καινούργιος· ἐπὶ δεκαετίες ἀγωνίζεται κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀκολουθώντας πιστὰ (κι ὅσο τοῦ ἐπέτρεπαν οἱ συνθῆκες) τὴ γραμμὴ  τοῦ γέροντά του, Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ποὺ ἄλλοι μαθητὲς τοῦ Ἁγίου εἶχαν ἀπὸ χρόνια προδώσει μὲ τὶς πράξεις τους. Μᾶς ἀνέφερε δὲ καὶ συγκεκριμένες γραπτὲς ἀποδείξεις γιὰ τοὺς ἀγῶνες του αὐτούς.

Ψάξαμε καὶ βρήκαμε ὅτι:

* Ἀπὸ τὴν περίοδο τοῦ 1992, ἡ Μητρόπολη Ράσκας καὶ Πριζρένης (τῆς ὁποίας προΐσταται) ἐξέδιδε τὸ περιοδικὸ «Ἅγιος Δούκας Λάζαρος», μὲ τὸ ὁποῖο ἐνημέρωνε τοὺς πιστοὺς γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀγωνιζόταν ἐναντίον του.

* Τὸ 1994 ἡ «Ἱερὰ Ἀρχιερατικὴ Σύνοδος» τῆς Σερβίας τοῦ ἀνέθεσε νὰ ἑτοιμάσει καὶ καταθέσει Ἔκθεση περὶ τῆς ἱστορίας τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, αὐτὴ τὴ σφηκοφωλιὰ τῶν αἱρέσεων. Προετοίμασε τὴν Ἔκθεση καὶ τὴν κατέθεσε τὸ 1995 μὲ τὴν πρόταση νὰ ἀποχωρήσει ἡ Σερβικὴ Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε. Τὴν Ἔκθεσή του αὐτὴ μελέτησε καὶ υἱοθέτησε ἡ «Ἱερὰ Ἀρχιερατικὴ Σύνοδος» καὶ ἔλαβε Συνοδικὰ τὴν ἀπόφαση (ὑπ’ ἀριθ. 3128, 17-11-1997) νὰ ἀποχωρήσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Σερβίας ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε. Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ἀποφάσεως βραχυκυκλώθηκε ἀπὸ ὑψηλόβαθμους οἰκουμενιστὲς καὶ ματαιώθηκε, χωρὶς νὰ προσαχθοῦν ἐπιχειρήματα θεολογικὰ ποὺ νὰ δικαιολογοῦν τὴν ἀνατροπὴ μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς ἀποφάσεως, ἡ ὁποία εἶχε κατοχυρωθεῖ καὶ στηριχθεῖ στὴν ὀρθόδοξη Πατερικὴ Παράδοση καὶ εἶχε ἀποφασισθεῖ Συνοδικά.

2. Θὰ ἀναφέρουμε ἕνα ἀκόμα πρόσφατο γεγονὸς ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε. Ὅταν ἄρχισαν οἱ ἐναντίον του διωγμοὶ καὶ ἔπαυσε ὁ Σεβασμιώτατος νὰ μνημονεύει τοὺς οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους –ποὺ γιὰ λόγους πίστεως τὸν καθήρεσαν–, ἦρθε καὶ τὸν βρῆκε ἕνας Σέρβος πιστὸς ἀπὸ ἄλλη Μητρόπολη καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τὸν κοινωνήσει. Γιατί, ὅπως τοῦ ἀποκάλυψε: ἔχω ἕντεκα χρόνια νὰ κοινωνήσω· ἀπὸ τότε ποὺ διαπίστωσα πὼς ἡ Ἐκκλησία μας συμπορεύεται μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ τοὺς οἰκουμενιστές, δὲν ἤθελα νὰ ἐπικοινωνῶ μαζί τους καὶ νὰ κοινωνήσω ἀπὸ τὰ χέρια τους!

Ἔτσι κι ἀλλιῶς ὁ «μοναχὸς» Ἐπίσκοπος καὶ οἱ μοναχοὶ εἶναι διαχρονικὰ τὰ «λόκ» τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἔχει ἀποδείξει ἡ ἱστορία τοῦ ὀρθόδοξου μοναχισμοῦ. Σήμερα, ὁ ἀνανεωτὴς τοῦ Ὀρθόδοξου μοναχισμοῦ στὴ Σερβία (ἔκαρε ὡς μοναχοὺς καὶ μοναχὲς 300 περίπου πνευματικά του παιδιά),  καὶ ὅσοι ἀπ’ αὐτοὺς ἐλεύθερα ἀποφάσισαν νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, κατοικοῦν ὄχι σὲ ὑπόγειες κατακόμβες ἢ στὰ «σπήλαια καὶ τὰ ὄρη καὶ τὶς ὀπὲς τῆς γῆς», μὰ στὶς νέες, ἐπίγειες «κατακόμβες», μέσα στὶς χριστιανικὲς κοινωνίες, τὶς κοινωνίες ποὺ ἡ Νέα ἀντίχριστη Τάξη Πραγμάτων, μὲ κερκόπορτα τὸν Οἰκουμενισμό, συστηματικὰ τὶς ἀπονευρώνει ἀπὸ κάθε τι Ὀρθόδοξο. Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος δίνει τὸ παράδειγμα τῆς ἀντίστασης, τὸ ἔναυσμα τοῦ ἔσχατου ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς «τελευταίας αἱρέσεως τῆς ἱστορίας» κατὰ τὸν ἀείμνηστο π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο.

Σ’ ἐμᾶς προσωπικά, ἡ ὅλη εἰκόνα ποὺ ἀντικρίσαμε, θύμισε τὴν περίπτωση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ θεολόγου, ὁ ὁποῖος κλήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ πολεμήσει τοὺς αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, τοὺς Ἀρειανούς. Καὶ μόνος αὐτός, κατάφερε νὰ ἀνατρέψει τὴν κατάσταση, παρόλο ποὺ ὅλους τοὺς ὀρθόδοξους ναοὺς κατεῖχαν οἱ Ἀρειανοί· ἔχοντας, λοιπόν, σὰν ὁρμητήριο ἕνα μικρὸ ναὸ στὴν Βασιλεύουσα καὶ ὁμιλώντας στοὺς πιστοὺς ποὺ εἶχαν ἀπομείνει, τοὺς ἐνθάρρυνε καὶ τοὺς βοήθησε νὰ κρατήσουν τὴν πίστη. Σ’ ἕναν ἀπὸ τοὺς λόγους του, λόγο ἐξαίσιου κάλλους, μεταξύ ἄλλων περιλαμβάνονται καὶ οἱ παρακάτω φράσεις:

«Ἔχουσιν οὗτοι (οἱ αἱρετικοὶ) τοὺς οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον· οὗτοι τοὺς ναούς, ἡμεῖς τὸν Θεόν∙ …οὗτοι θράσος, πίστιν ἡμεῖς· οὗτοι τὸ ἀπειλεῖν, ἡμεῖς τὸ προσεύχεσθαι· οὗτοι τὸ βάλλειν (=τὸ νὰ μᾶς χτυποῦν), ἡμεῖς τὸ φέρειν· οὗτοι χρυσὸν καὶ ἄργυρον, ἡμεῖς λόγον κεκαθαρμένον. Ἐποίησας σεαυτῷ διώροφα καὶ τριώροφα; …ἀλλ’ οὔπω ταῦτα τῆς ἐμῆς πίστεως ὑψηλότερα καὶ τῶν οὐρανῶν πρὸς οὓς φέρομαι. Μικρόν μοι τὸ ποίμνιον; Ἀλλ’ οὐκ ἐπὶ κρημνῶν φερόμενον. Στενή μοι ἡ μάνδρα, πλὴν λύκοις ἀνεπίβατος, πλὴν οὐ παραδεχομένη λῃστήν, οὐδὲ ὑπερβαινομένη κλέπταις καὶ ξένοις» (Ὁμιλία ΓΛ΄, «Πρὸς Ἀρειανοὺς καὶ εἰς ἑαυτόν»).

Εὐχή μας καὶ προσευχή μας νὰ κρατήσει ὁ Σεβασμιώτατος καὶ οἱ συμπορευόμενοι τὸν δρόμο τῆς ἐξορίας καὶ τῶν κατακομβῶν κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, τὴν πίστη ἀνόθευτη, μὲ προσοχὴ καὶ διάκριση, ὥστε οἱ δυσκολίες ποὺ συναντοῦν νὰ μὴν τοὺς ὁδηγήσουν στὶς κινήσεις ποὺ ἐπιδιώκουν οἱ πολεμοῦντες αὐτούς. Τίποτα νὰ μὴ τοὺς πτοήσει καὶ τίποτα νὰ μὴν τοὺς χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τοὺς καθοδηγητικοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας.

Εὐχή, προσευχὴ καὶ μύχιος πόθος μας νὰ δημιουργηθεῖ κι ἐδῶ στὴν πατρίδα μία τέτοια ἑστία ἀντίστασης κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Παγκοσμιοποίησης, μία τέτοια κατακόμβη, ποὺ θυμίζει πρωτοχριστιανικοὺς χρόνους, τότε ποὺ οἱ Χριστιανοὶ εἶχαν τὸν ζῆλο καὶ τὴν πίστη νὰ θυσιασθοῦν γιὰ τὸν Χριστό. Εὐχόμεθα καὶ ἐλπίζουμε νὰ συμβεῖ αὐτὸ ἐγκαίρως, πρὶν χρειασθεῖ νὰ ἐπέμβει ὁ Θεὸς μὲ τοὺς παιδαγωγικοὺς τρόπους ποὺ Ἐκεῖνος γνωρίζει.

Γυρίσαμε πίσω ἔχοντας καταγράψει ἀνεξίτηλα στὴν καρδία καὶ στὸ νοῦ μας αὐτὸ ποὺ ζήσαμε καὶ τὶς ἐμπειρίες ποὺ ἀποκομίσαμε, ἔστω καὶ γιὰ λίγο, σ’ αὐτὴν τὴν μικρὴ ποίμνη τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἑνωμένη μὲ τὴν διαχρονικὴ Ἐκκλησία κι εὐχηθήκαμε ὁ σύγχρονος αὐτὸς γνήσιος ἐπίσκοπος «εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ» νὰ ἀποτελέσει παράδειγμα, ἐγερτήριο σάλπισμα ἀφύπνισης, ἐγρήγορσης καὶ ἀντίστασης γιὰ τοὺς ἐν Ἑλλάδι συλλειτουργούς του.

Οἱ Ἑλλαδίτες ἐπισκέπτες

ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝ TON ΥΒΡΙΣΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

ΜΕΡΟΣ Α΄

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ

«Δὲν ἦταν ἄθεος. Ἀναζητοῦσε τὸν Θεὸ μέσα ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα»

ΤΑ ΝΕΑ , 10-12-2002

(Ἡ ἐφημερίδα, γράφει ἀκόμη γιὰ τὸν μητροπολίτη Ἰωαννίνων: «Ὅταν ἔχει λίγο χρόνο γιὰ νὰ ἀκούσει μουσική, δὲν θὰ πεῖ ὄχι στὴ φωνὴ τοῦ Γιάννη Πάριου ἢ τῆς Μαριάννας Χατζοπούλου. Θὰ βάλει ἕνα ποτήρι κρασί, θὰ ἀνάψει ἕνα τσιγάρο καὶ ἂν ἔχει διάθεση γιὰ διάβασμα, ἴσως καὶ τόσα χρόνια μετὰ, νὰ ξαναδιαβάσει Καζαντζάκη»)

«Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ» (1954)

«…Ἔδωκε μιὰ δρασκελιὰ ὁ Ἰησοῦς, μπῆκε μέσα· στάθηκε πλάι στὸ λυχνάρι, εἶδε τὸ Ματθαῖο πού κρατοῦσε ἀκόμα ἀνοιχτὸ τὸ τεφτέρι στὰ γόνατά του, εἶχε κλείσει τὰ μάτια κι ἦταν βυθισμένος ἀκόμα στὰ ὅσα ἀναγνωσε.
― Ματθαῖε, εἶπε ὁ Ἰησοῦς, φέρε ἐδῶ τὰ τεφτέρια σου· τί γράφεις;
Ὁ Ματθαῖος σηκώθηκε χαρούμενος, ἁπλοχέρισε τὰ γραφτά του:
― Ραβή μου, εἶπε, ἐδῶ ἐξιστορῶ, γιὰ τοὺς μελλούμενους ἀνθρώπους, τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα σου.
Ὁ Ἰησοῦς διπλογονάτισε κάτω ἀπὸ τὸ λυχνάρι, ἄρχισε ν’ ἀναγνώθει. Ἀπὸ τὰ πρῶτα λόγια, τινάχτηκε· γύριζε ὁρμητικὰ τὰ φύλλα, διάβαζε ἁρπαχτά, τὸ πρόσωπό του κοκκίνιζε κι ἀγρίευε· τὸν κοίταζε ὁ Ματθαῖος καὶ λάγιασε στὴ γωνιὰ μὲ τρόμο καὶ περίμενε. Ξεφύλλιζε, ξεφύλλιζε ὁ Ἰησοῦς, δὲ βάσταξε πιά, σηκώθηκε ὄρθιος, πέταξε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου χάμω μὲ ἀγανάχτηση.
― Τί ’ναι αὐτά; φώναξε· ψέματα! ψέματα! ψέματα! Δὲν ἔχει ἀνάγκη ὁ Μεσσίας ἀπὸ θαύματα, αὐτὸς εἶναι τὸ θαῦμα, ἄλλο δὲ χρειάζεται! Γεννήθηκα στὴ Ναζαρέτ, ὄχι στὴ Βηθλεέμ, δὲ θυμοῦμαι Μάγους, δὲν πῆγα ποτέ μου στὴν Αἴγυπτο, κι αὐτὸ πού γράφεις πώς μοῦ ’πε τὸ περιστέρι τὴν ὥρα πού βαφτιζόμουν: «Ἐτοῦτος εἶναι ὁ υἱὸς μου ὁ ἀγαπητός», ποιός σοῦ τὸ φανέρωσε; Ἐγὼ δὲν ἄκουσα καθαρὰ· ἐσύ, πού δὲν ἤσουν ἐκεῖ, ποῦ τὸ βρῆκες;…» (Κεφ. XXVI)

——————————————————————————–

• [Ὁ Ἰησοῦς «ὑπαγορεύει» τὴν Ἀποκάλυψη στὸν Ἰωάννη:]
• « ― Γιὲ τῆς Βροντῆς, τοῦ φώναξε ὁ Ἰησοῦς ἀλλοπαρμένος, γράφε: Ἐγὼ εἶμαι τὸ Α καὶ τὸ Ω, αὐτὸς πού ἦταν, εἶναι καὶ θὰ ’ναι, ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων· ἄκουσες φωνὴ μεγάλη σὰ σάλπιγγα;
  Ὁ Ἰωάννης τρόμαξε· σάλεψε τὸ μυαλὸ τοῦ ραβῆ! […]
  ― Γράφε! ἀκούστηκε πάλι προσταχτικιὰ ἡ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ: Ἑφτὰ ἄγγελοι γύρα ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ, καὶ κάθε ἄγγελος στὸ στόμα του σάλπιγγα· τοὺς βλέπεις, γιὲ τῆς Βροντῆς; γράφε: Ὁ πρῶτος ἄγγελος ἔπεσε στὴ γῆς, χαλάζι καὶ φωτιά, ἀνακατεμένα μ’ αἵματα· κάηκε τὸ ἕνα τρίτο ἀπὸ τὴ στεριά, τὸ ἕνα τρίτο ἀπὸ τὰ δέντρα, τὸ ἕνα τρίτο ἀπὸ τὸ χλωρὸ χορτάρι. Σάλπισε ὁ δεύτερος ἄγγελος:… [….] Ὁ ἔχτος ἄγγελος σάλπισε…
  Μὰ ὁ Ἰωάννης δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ βαστάξει· ξέσπασε σὲ κλάματα, ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ.
  ― Ἰωάννη, εἶπε, ἀγαπημένε, γιατί κλαῖς;
  Ντράπηκε ὁ Ἰωάννης νὰ ὁμολογήσει πώς μιὰ στιγμή, κάτω ἀπὸ τὸ φεγγάρι, σάλεψε ὁ νοῦς τοῦ δασκάλου» (Κεφ. XXVI)

ΣΤΟ  ΙΕΡΟ  ΚΟΙΝΟΒΙΟ  ΟΣΙΟΥ  ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ
ΤΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΠΕΝΤΑΛΟΦΟΥ  ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑΣ
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ

ΣΥΝΕΔΡΙΟ  ΠΕΡΙ  ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ

ΓΙΑ ΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΟΙΝΟΒΙΟΥ

Μια πνευματική πανδαισία έζησαν οι εκατοντάδες πιστοί που ανέβηκαν στο Ιερό Κοινόβιο Οσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Γουμένισσας το διήμερο Τετάρτη 31 Αυγούστου και Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου 2011. Το Ιερό Κοινόβιο, που είναι Μετόχι της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους, εόρταζε τα τριάντα χρόνια από την θεμελίωσή του (31-8-1981). Τον θεμέλιο λίθο είχε τοποθετήσει τότε ο μακαριστός και ανεπανάληπτος Ποιμενάρχης Πολυανής και Κιλκισίου κυρός Αμβρόσιος. Με αφορμή τούτο το ευφρόσυνο γεγονός το Ιερό Κοινόβιο οργάνωσε στους χώρους του Συνέδριο περί Μοναχισμού, στο οποίο εκλήθησαν και μίλησαν Καθηγούμενοι και Μοναχοί από Ιερές Μονές του Αγίου Όρους και του ευρύτερου ελλαδικού χώρου.
Χαιρετισμούς απηύθυναν ο Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ.Ιωάννης δια του εκπροσώπου του Πρωτοσυγκέλλου Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτη π.Ευσεβίου, η Ιερά Κοινότητα Αγίου Όρους δια του εκπροσώπου της Πανοσιολογιωτάτου Αντιπροσώπου της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου Γέροντος Νικοδήμου, η Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας δια του εκπροσώπου της Πανοσιολογιωτάτου Ιερομονάχου π.Θεολόγου, ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας κ.Παναγιώτης Ψωμιάδης και ο Δήμαρχος Παιονίας κ.Αθανάσιος Λαπόρδας. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καστορίας κ.Σεραφείμ απέστειλε ευγενές γράμμα δια του οποίου εξέφραζε τη συμμετοχή του εις την χαράν της Αδελφότητος επί τη εορταστική επετείω. Ανειλημμένες όμως υποχρεώσεις δεν του επέτρεπαν να παρασταθεί αυτοπροσώπως.
Το διήμερο αυτό Συνέδριο τίμησαν επίσης με την παρουσία τους ο Δικαίος της Ιεράς Σκήτης της Αγίας Άννης Αγίου Όρους Οσιολογιώτατος Γέρων Θεόληπτος καθώς και αντιπροσωπείες από πολλά ανδρικά και γυναικεία μοναστήρια της Πατρίδος μας.
Στο Συνέδριο συμμετείχαν ακόμη ο Αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ.Χρήστος Γκουντενούδης, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πέλλας κ.Χρήστος Πασσαλής, ο Διοικητής της 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Πολυκάστρου Ταξίαρχος κ.Φώτιος Ζιμπερδίκας, ο Αστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ.Νικόλαος Μαντουβάκης, ο αναπληρωτής Διοικητής του Νοσοκομείου Γουμένισσας κ.Αιμίλιος Σάτσογλου, ο ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. κ.Αντώνιος Παπαδόπουλος, ο ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών κ.Σπυρίδων Κοντογιάννης, ο Δημοτικός Σύμβουλος Παιονίας κ.Χρήστος Τσανασίδης, ο τέως σχολικός σύμβουλος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης κ.Χρήστος Ίντος, ο τέως Προϊστάμενος του Α  Γραφείου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Κιλκίς κ.Διονύσιος Τσιφτσιόπουλος, ο γνωστός εκπαιδευτικός-συγγραφέας Δημήτριος Νατσιός και πολλοί άλλοι.
Το Συνέδριο άρχισε στις 6μ.μ. της Τετάρτης 31 Σεπτεμβρίου με Αγιασμό που τέλεσε ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους, Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π.Εφραίμ στο μεγάλο Αρχονταρίκι του Ιερού Κοινοβίου, που είχε διαμορφωθεί κατάλληλα για την περίσταση σε συνεδριακό χώρο. Πρώτα εκφωνήθηκαν οι Χαιρετισμοί και μετά ο Καθηγούμενος του Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π.Χρυσόστομος κήρυξε την έναρξη του Συνεδρίου. Στη συνέχεια διαβάστηκε εισαγωγική ομιλία υπό του αδελφού του Ιερού Κοινοβίου Ιερομονάχου Χρυσοστόμου με θέμα: «Τριάντα χρόνια Ιερό Κοινόβιο Οσίου Νικοδήμου». Την εναρκτήρια συνεδρία έκλεισε ο Καθηγούμενος του Ιερού Κοινοβίου αναγινώσκοντας εισήγηση του Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π.Αιμιλιανού με θέμα: «Μελέτη του τρόπου επαναφοράς της παλαιάς κανονικής διοικήσεως των ιερών μονών και δη της αρχής του κοινοβίου».
Στην αναγνωσθείσα εισήγηση του Γέροντος Αιμιλιανού η βασική επισήμανση ήταν ότι «ολόκληρη η ιστορία μαρτυρεί ότι ο μοναχισμός όπου ήνθησε, ήνθησε μόνον, όταν ήτο ελεύθερος». Άραγε σήμερα ο Μοναχισμός είναι πράγματι ελεύθερος; Δυστυχώς στις ημέρες μας επαληθεύεται επίσης η παρακάτω διαπίστωση του σεβαστού Γέροντος: «Ειδικώς για την ιδικήν μας πατρίδα, το πρόβλημα ήρχισεν ουσιαστικώς από τους χρόνους τους μετά την απελευθέρωσιν από τον τουρκικόν ζυγόν. Κατά το διάστημα αυτό, η Εκκλησία της Ελλάδος εκ συμφώνου προς την βαυαρικήν κυβέρνησιν η επηρεαζομένη εξ αυτής η εξαναγκαζομένη δι  ἐγκυκλίων και κυβερνητικών διαταγμάτων, αφήρεσεν από τας μονάς την ανεξαρτησίαν των. Και όμως αι μοναί αυταί είχαν δώσει το αίμα των και την ζωήν των δια την ανεξαρτησίαν της Εκκλησίας και του Έθνους»…
Την δεύτερη ημέρα, Πέμπτη 1η Σεπτεμβρίου και αρχή του εκκλησιαστικού έτους, τελέσθηκε στο Καθολικό της Μονής ιερατικό Συλλείτουργο με προεξάρχοντα τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π.Εφραίμ και συλλειτουργούς Καθηγουμένους Ιερών Μονών και Ιερομονάχους.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας εκφωνήθηκαν σύμφωνα με το πρόγραμμα οκτώ εισηγήσεις από ισάριθμους ομιλητές σε τέσσερεις συνεδρίες, δύο πρωινές και δύο απογευματινές. Μετά το πέρας των εισηγήσεων εκάστης συνεδρίας, υποβάλλονταν ερωτήσεις προς τους ομιλητές από τους παρισταμένους μοναχούς και λαϊκούς και ακολουθούσε συζήτηση.
Η πολύ όμορφη αυτή εκδήλωση με αφορμή τα τριάντα χρόνια από την ίδρυση του Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου, συγκέντρωσε «επί το αυτό» για ένα διήμερο Καθηγουμένους Μονών του Αγίου Όρους και του ευρύτερου ελλαδικού χώρου, Καθηγουμένες, Μοναχούς και Μοναχές αλλά και τον φιλομόναχο λαό. Η ταυτόχρονη παρουσία τόσων κληρικών, μοναχών και πιστού λαού σε μια αρμονική συνύπαρξη ήταν ασφαλώς αποτέλεσμα της ευλογίας του προστάτη του Ιερού Κοινοβίου αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ο οποίος αοράτως παρίστατο και επευλογούσε τις εργασίες του Συνεδρίου.
Το Ιερό Κοινόβιο Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου ξεκίνησε την πορεία του κυριολεκτικά από το μηδέν.  Εγκαταστάθηκε σ  ἕναν παρθένο τόπο και έριξε από την αρχή τα δικά του θεμέλια. Στέριωσε γερά δημιουργώντας βαθιές ρίζες και όρθωσε σιγά σιγά το ανάστημά του στις πλαγιές του όρους Παΐκου. Και με τον καθημερινό πνευματικό αγώνα του –ως Μετόχι μιας αγιορείτικης Μονής, της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας– προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει το ίδιο εκείνο πνεύμα και την χιλιόχρονη παράδοση του αγιοτρόφου Άθωνα και στον κόσμο.
Ας ευχηθούμε να συνεχίσει την πορεία του εις το διηνεκές εκπέμποντας το φως του Χριστού σ  ἕναν κόσμο που τόσο το έχει ανάγκη…

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΜΑΘΗΤΗ  ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ  ΦΛΩΡΙΝΗΣ  ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Με την ευκαιρία του ετήσιου μνημοσύνου από την εκδημία προς Κύριον του πατρός Αυγουστίνου (28 Αυγούστου 2010) ο υπογράφων καταθέτει μερικά δροσερά λουλούδια πάνω στον ιερό τάφο του, λουλούδια των πιο πνευματικών αναμνήσεων και γνήσιων ευχαριστιών ανθ’ὠν μοι έπραξε.
Λίγες και σύντομες αναμνήσεις από την προνοιακή συνάντησή μου με έναν  άνθρωπο που υπήρξε ένας πολύτιμος σύμβουλος και ένα υπέροχο παράδειγμα μίμησης σε μια εφηβική ηλικία όπου ήμουνα, φουσκωμένος από υπαρξιακά προβλήματα και ανησυχίες. Κάθομαι τώρα σε μια γωνιά της πλατείας Ψυρρή, στην αρχή της οδού Χριστοκοπίδου, στην παλιά Αθήνα, και από την είσοδο του κτηρίου στον αριθμό 12  βλέπω να μπαίνουν και να βγαίνουν νέοι και μεσήλικες, άνδρες και γυναίκες, κι ανάμεσά τους κι εγώ, μαθητής τότε της Δ’ τάξης Εξατάξιου Γυμνασίου. Τι γινόταν εκεί; εκεί μιλούσε, κήρυττε το λόγο του Θεού ένας  Ζακχαίος παπάς, με μια κάπως περίεργη εμφάνιση: με τριμμένο ράσο, με σκονισμένα άρβυλα, με απεριποίητα πυκνά γένια, με κοκάλινα μεγάλα μυωπικά γυαλιά στη μύτη. Το όνομά του ήταν Αυγουστίνος Καντιώτης, ιεροκήρυκας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών από το 1951. Όπου  μιλούσε, σε εκκλησίες και αίθουσες, χιλιάδες κόσμος τον ακολουθούσε. Οι εφημερίδες της δεκαετίας του ‘50 συχνά έγραφαν για τον παπά Καντιώτη. Άλλοι έδειχναν την εκτίμηση και το θαυμασμό τους στον θαρραλέο κληρικό, όπως οι αείμνηστοι Κ. Μπαστιάς, διευθυντής της «Βραδυνής», ο Δ. Ψαθάς των «Νέων», ο Φ. Κόντογλου, ο Ν. Τωμαδάκης, ο Μ. Στασινόπουλος, άλλοι όχι. Δεν σταματούσε όμως να στηλιτεύει, προφορικά και γραπτά, με τη μαχητική δημοσιογραφία της «Σπίθας» του, τα Καλλιστεία της «Απογευματινής», (πρόδρομος του φεμινιστικού κινήματος), τις αισχρότητες και τα όργια των Πατρινών καρναβαλιών. Πρωτοστατεί για την κάθαρση της Εκκλησίας, τάσσεται εναντίον του Μεταθετού των Μητροπολιτών, υπέρ αξιοκρατικών Εκλογών Επισκόπων με τη συμμετοχή του κλήρου και του λαού. Αγωνίστηκε για την ενότητα των Ορθοδόξων Χριστιανών και την επανένωση με τους παλαιοημερολογίτες, αγωνίστηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής του για εθνικά ζητήματα, όπως το δημογραφικό, τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτώχεια και την ανεργία.

Έφηβο τότε, με είχε εντυπωσιάσει η απλότητα και η ανιδιοτέλειά του, η ασκητικότητα και η ολιγοφαγία του, η ευρυμάθειά του, η βαθειά γνώση της Ελληνικής γλώσσας, την οποία χειριζόταν με άψογο και υποδειγματικό τρόπο στο γραπτό και προφορικό λόγο, αλλά προ πάντων, όταν παρακολουθούσα τις ομιλίες του ένιωθα ότι είχα απέναντί μου έναν πνευματικό άνθρωπο, συνεπή στα λόγια και τις πράξεις, έναν ελεήμονα, ένα σύγχρονο άγιο, με παρρησία και προφητικότητα, με διακριτικότητα και έξοχη γνώση της παιδαγωγικής επιστήμης.

Δεν θα ξεχάσω όμως κάτι που έχει πολύ μεγάλη αξία για όλους εμάς που ασχολούμαστε με τα κοινωνικά και εκκλησιαστικά δρώμενα. Δυο φορές είδα τον π. Αυγουστίνο να κλαίει με λυγμούς σαν μικρό παιδί. Η πρώτη φορά ήταν την Κυριακή 5 Ιουνίου του 1960. Ήμουν τότε φοιτητής και μάρτυς ενός περιστατικού που, παρότι πέρασαν από τότε τόσα χρόνια, δεν μπορώ να το ξεχάσω.     Στην Εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ», ο Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων (Φωστίνης) δημοσίευσε άρθρο, με το οποίο κατηγορούσε τον Καντιώτη ότι ο πατέρας του έπασχε από αισχράν ασθένεια (*). Εκεί είχε φτάσει η εμπάθεια και η κακότητα της τότε διοικούσας Εκκλησίας. Ο άγιος Χίου «Τυμβωρύχος»!. Η συκοφαντία όμως κατέπεσε και ο ηθικός αυτουργός της συκοφαντικής δυσφήμησης Παναγιώτης Τρεμπέλας, καθηγητής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (και οι μεγάλοι δεν είναι άμοιροι σφαλμάτων και ηθικών αδυναμιών), ζήτησε γραπτώς συγγνώμη από τον άνθρωπο με την μεγάλη καρδιά, που ποτέ δεν του κράτησε κακία (Ίσως θα άξιζε ο κόπος να έρθει στο φως ης δημοσιότητας αυτό το έγγραφο!).

Πώς λοιπόν ένα τέτοιο ηθικό και πνευματικό ανάστημα να μην επιδοκιμάσει ένας ολόκληρος λαός  (πάνω από 10.000, όπως έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής εκείνης) που συνέρρευσε στον άγιο Κωνσταντίνο Ομονοίας στις 25 Ιουνίου   1967, ημέρα της χειροτονίας του  πατρός Αυγουστίνου στο βαθμό του Επισκόπου με την  ιαχή «Άξιος!, Άξιος!»; Εκλέχθηκε Μητροπολίτης Φλωρίνης, Αλμωπίας και Εορδαίας, όπου επί τριάντα τρία συναπτά χρόνια έδρασε ιεροπρεπώς. Αξίζει εδώ να υπενθυμίσουμε πως ο π. Αυγουστίνος ήταν ένας θιασώτης της αρχής για μια «Εκκλησία Ελευθέρα και Ζώσα». Διαμαρτυρήθηκε, να το πούμε με παρρησία αυτό, εντονότατα για την αντικανονική και βάναυση εκθρόνιση δώδεκα τιμίων ιεραρχών με την εφαρμογή των Συντακτικών Πράξεων 3 και 7/1974 της δικτατορίας Ιωαννίδη και το 1995 εισηγήθηκε τη λύση του «εκκλησιαστικού προβλήματος» στην Ιεραρχία του Σεραφείμ, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αντιστάθηκε αποφασιστικά για τη ματαίωση της ίδρυσης Καζίνο στη Φλώρινα, αντέδρασε στην δημιουργία υπερκαταστήματος στα σύνορα που θα απορροφούσε όλη την οικονομική ικμάδα του νομού, αγωνίσθηκε υπέρ των αιτημάτων των γεωργών, των απολυμένων εργατών της ΔΕΗ, συμμετέσχε στο μεγάλο συλλαλητήριο της Πτολεμαϊδας ενάντια στα ρυπογόνα εργοστάσια της περιοχής, ενδιαφέρθηκε, όσο κανείς άλλος, για τους τσιγγάνους της Φλώρινας..  Ιδιαίτερα αγωνίσθηκε υπέρ των δικαίων των Ελλήνων της Β. Ηπείρου, της ελληνικότητας της Μακεδονίας, ελέγχοντας την άγρια προπαγάνδα των Σκοπίων.

Να προσθέσω εδώ κι ένα στοιχείο που σπάνια βρίσκει κανείς σε δημόσια πρόσωπα και δη στο ιερατείο. Ο Καντιώτης ποτέ στη ζωή του δεν είχε πάρε -δώσε με τα λεφτά. Οι τσέπες του λες και ήταν ραμμένες. Είχε να πάρει στα χέρια του λεφτά, έστω και το μισθό του, από το 1953! Δεν ήξερε καλά καλά τι νομίσματα κυκλοφορούν. Κάποιος πληρεξούσιός του εισέπραττε το μισθό του και τα χρήματα τα έδινε κατ’ εντολή του επισκόπου στα φιλανθρωπικά ιδρύματα ή σε όποιους είχαν ανάγκη.

Ο Καντιώτης πραγματικά υπήρξε ένας μεγάλος πνευματικός ηγέτης, και όπως όλοι οι μεγάλοι,  είχε και αυτός   τους  συκοφάντες και υπονομευτές του κοινωνικού του έργου, ακόμα και μέσα στον κύκλο των ίδιων των συνεργατών του. Συγχώρεσέ με, πάτερ Αυγουστίνε, αν θα τελειώσω το αυτό το σημείωμα με το συνταρακτικό αίσθημα που δοκίμασα, όταν σε είδα, υπέργηρο τώρα, πάλι να δακρύζεις, εκεί στο κτήμα της Κάντζας, το Γενάρη του 1998. Με προσκάλεσες, θυμάμαι, και ζήτησες από μένα να μάθεις για μια «συνωμοτική» συγκέντρωση συνεργατών που οργάνωσε σε αίθουσα Φροντιστηρίου, εδώ στην Αθήνα, κάποιος θεολόγος, ονόματι Ευσταθίου Σωτήριος, στέλεχος της ιεραποστολικής ομάδας του Σταυρού που ο ίδιος ίδρυσες. Κι όταν άκουσες τη σχετική πληροφορία μαζί με το ηχητικό ντοκουμέντο που είχα από τη βρόμικη αυτή συνάντηση και βεβαιώθηκες ότι ο εν λόγω θεολόγος, άγνωστο γιατί, μίλησε τόσο απαξιωτικά για το πρόσωπό σου, δεν μπόρεσες να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου. Δεν περίμενες ίσως τέτοια αγνωμοσύνη από αυτούς που εσύ τόσο ευεργέτησες! Για το έργο του Φλωρίνης Γέροντα Μητροπολίτη π. Αυγουστίνο Καντιώτη έχει εκδοθεί «Χαριστήριος» Τόμος από την Ιερά Μητρόπολη Φλωρίνης………

Αντώνης Ιακ. Ελευθεριάδης
Δρ. Φιλολογίας και Θεολόγος
e-mail: aelef@acci.gr
και site: eleftheriadis.edu,gr

__________

ΒΡΩΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ “ΣΠΙΘΑΣ”

(Ιούνιος 1960 ἀριθμὸς φυλ. 228)

• Το παρὸν ἄρθρον ἀσχολεῖται μὲ προσωπικόν μας θέμα. Ζητοῦμεν δι᾽αύτὸ συγνώμη παρὰ τῶν φίλων ἀναγνωστῶν, οἱ ὁποῖοι πιστεύομεν ν᾽ἀναγνωρίσουν, ὅτι δὲν ἠδυνάμεθα νὰ παραμείνωμεν ἀπαθὴς ἀπέναντι φρικτῆς συκοφαντίας, ἡ ὁποία ἐξ ἐπισήμων χειλέων ἐν μέσῳ σφοδροῦ ἀγῶνος ἐρρίφθη, ἵνα ἐξουθενώση τὸν ἱεροκήρυκα, κλονίσῃ τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν πολλῶν εἰς τὸ προφορικὸν καὶ γραπτὸν κήρυγμα του καὶ τὸ ἐν γένει ἔργον, ὅπερ μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τέταρτον αἰῶνος ἐπιτελεῖ. Κατὰ τὸν Μ. Βασίλειον «χοὴ πρὸς τὰς διαβολὰς μὴ ἀποσιωπᾶν, οὐχὶ ἵνα διὰ τῆς ἀντιλογίας ἡμᾶς ἑ αυτοὺς ἐκδικῶμεν, ἀλλ᾽ ἵνα μὴ συγχωρήσωμεν εὐοδωθῆναι τῷ ψεύδει, καὶ τοὺς ἠπατημένους μὴ ἐναφῶμεν τῇ βλάβῃ»

Απόσπασμα τῆς ἀπαντήσεως

«….Ο πατήρ μου δεν ήτο τοιοῦτος. Δὲν ἔπασχε ἐξ αἰσχρὰς ἀσθενείας, ἐὰν ἧτο δεν θα ἐδίσταζον νὰ τὸ ὁμολογήσω δημοσίᾳ, Ἧτο καθαρὸς τῷ σώματι ἐκ τοιούτου ἀκατανομάστου νοσήματος. Εἶνε δι᾽ ἐμὲ εὐτύχημα ὅτι ὁ ἐκλεκτὸς ιατρὸς καὶ βουλευτὴς τῆς ιδιαιτέρας μου πατρίδος κ. Εὐστράτιος Νικήτα Ἀλιπράντης, ὁ καὶ θεράπων ιατρὸς τοῦ αειμνήστου πατρός μου καὶ ὅλης τῆς οικογενείας μας, ζῇ. Ἐπὶ τῷ ἀκούσματι καὶ μόνον τῆς δεινῆς συκοφαντίας ὁ ἰατρὸς ἔφριξεν. Διαμαρτυρήθη ἐντονότατα, ἐξέδωσε σχετικόν πιστοποιητικόν. Τὸ περιεχόμενον αὐτοῦ δημοσιεύομεν εὐθὺς ἀμέσως παρέχοντας συγχρόνως καὶ φωτοτυπία τοῦ πιστοποιητικοῦ λόγῳ τῆς σοβαρότητος αὐτοῦ…»

• (*) Απάντηση  στον τότε συκοφάντη δεσπότη Χίου έδωσε ο «επι τριακονταετία οικογενειακός ιατρός εν Λεύκες Πάρου κατοικούσης τότε οικογενείας τού Νικολάου Ανδρέου Καντιώτη…».

«…Ο αρχηγός της οικογενείας Νικόλαος Ανδρέου Καντιώτη απέθανεν εν τω χωρίω Λεύκες – Πάρου πρό τριακονταετίας περίπου εις ηλικίαν 60 περίπου ετών εξ εγκεφαλικής συμφορήσεως (εμβολής εγκεφαλικής) λόγω καρδιοπάθειας…»

• Εν Πάρω τη 7 Ιουνίου 1960
• ο βεβαιών ιατρός
• Ευστράτιος Νικήτα Αλιπράντης

___________

Ας μας συγχωρέσει ο κ. Ελευθεριάδης που αφαιρέσαμε τα εγκώμια του φίλου του πατριάρχη Βαρθολομαίου, από το κείμενο που μας έστειλε. Ένας πατριάρχης οικουμενιστής, που καταπατά τους Ιερούς Κανόνας της Ορθοδόξου Εκκλησίας και τρέχει πίσω από τον Πάπα και πίσω από κάθε αιρετικό και αλόθρησκο  δεν μας ενδιαφέρει τι γνώμη έχει για τον π. Αυγουστίνο και δεν μας συγκινούν τα εγκώμιά του και δεν μας ενδιαφέρει αν αυτός τον αγιοποιήσει ή όχι.
Αν τα πίστευε αυτά που έλεγε για τον αγωνιστή ιεράρχη δεν θα μοιράζει κοράνια αντί για Ευαγγέλια και δεν θα έτρεχε στις συναγωγές των Εβραιομασόνων  να τιμηθεί και δεν θα παραβρίσκονταν στις εκδηλώσεις των μουσουλμάνων στο ραμαζάνι.

ΩΣ ΕΥΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ TOY

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΝΑΝ ΑΘΑΝΑΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ

Απαντά στους απίστους και δίνει αντράνταχτες αποδείξεις για την αθανασία της ψυχής

____

____

ΤI EINAI AYTOΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ;

Ο σεβαστός αείμνηστος γέροντας επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης είχε μία αρχή· Να χτυπά το κακό όσο ψηλά και αν βρίσκεται, αλλά να μην αναμειγνύεται με την πολιτική και με τα κόμματα, γιατί έλεγε · «Η Εκκλησία είναι κλώσσα και αγαπάει όλα τα παιδιά της· άσπρα, μαύρα, κόκκινα, κίτρινα…»·

Σήμερα όμως δεν έχουμε μπροστά μας κάποιο κόμμα, αλλά κάποιους επικίνδυνους ανθρώπους, που κινούνται από μασονικές λέσχες και από σκοτεινά ξένα κέντρα για να αφελληνίσουν και να αποχριστιανίσουν και να καταστρέψουν την Ελλάδα. Αν ο Ελληνικός λαός, που είναι φύλακας του Συντάγματος και του Ελληνικού έθνους δεν ξεσηκωθεί, τα επικίνδυνα αυτά άτομα θα ριμάξουν την Ελλάδα.

Η ΕΡΤ καταργεί τη Θεία Λειτουργία!

• Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου Η κατάργηση της ΕΤ1 από την Κυβέρνηση και τον αρμόδιο Υπουργό κ. Μόσιαλο παρασύρει σε κατάργηση τη μετάδοση της Θείας Λειτουργίας και άλλων λατρευτικών εκδηλώσεων της Εκκλησίας! Πρόκειται για πολύ σοβαρή εξέλιξη γιατί για πρώτη φορά από την ίδρυση της η ΕΡΤ καταργεί την εκπομπή που έχει  απήχηση μεταξύ των Ελλήνων σε όλο τον κόσμο και είναι η παρηγοριά χιλιάδων πιστών που δεν μπορούν για διαφόρους λόγους να βρίσκονται στην Εκκλησία.

• Διαβάστε περισσότερα: http://aktines.blogspot.com/2011/09/blog-post_710.html

Θ. Πάγκαλος: «Η κατασκευή του τεμένους, αναβαθμίζει την Αθήνα»

http://www.newsbomb.gr/politikh/story/77453/th-pagkalos-h-kataskeyh-toy-temenoys-anabathmizei-thn-athhna

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS

O MΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΟΝΙΤΣΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΑΛΛΑ ΜΙΛΑ ΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ

Δεν θα τον μιμηθούν άλλοι επίσκοποι;

_______

______

ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ  ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Η ομιλία του επισκόπου Κονίτσης Ανδρέου τους αναστάτωσε. Φοβούνται μήπως βρεί μιμητάς. Αν είχαμε καλούς επισκόπους δεν θα βρισκόμασταν σ’ αυτό το χάλι. Εκκλησία έχει δύναμη και την φοβούνται οι άθεοι.

Συντονισμένη επίθεση σε βάρος του μητροπολίτη Κονίτσης Ανδρέα από Κυβερνητικές Ιστοσελίδες και κανάλια

Διαβάστε περισσότερα: στο http://antiparakmi.blogspot.com/2011/09/blog-post_04.html

OTAN OI KAKOI ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΥΝ ΣΕ ΛΥΚΟΥΣ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΡΟΣΙΖΕΤΑΙ!!

Tου Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου Με αναταράξεις ξεκίνησε τις εργασίες της η Διαρκής Ιερά Σύνοδος υπό τη νέα της σύνθεση. Την 1^η Σεπτεμβρίου, πρώτη ημέρα της θητείας της, η Συνοδική Επιτροπή Τύπου εξέδωσε Ανακοίνωση, με το οποίο άφησε ακάλυπτο τον Μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ανδρέα, για την με βαρείς χαρακτηρισμούς ομιλία του κατά της πολιτικής της κυβέρνησης και έδειξε μια «θετική ουδετερότητα»  προς τον Γ.Γ. Θρησκευμάτων κ. Καλαντζή, που επετέθη κατά του εν λόγω Μητροπολίτου. Η Συνοδική Επιτροπή προχώρησε στην ενέργεια της αυτή χωρίς να πάρει την έγκριση της ΔΙΣ, κάτι που προκάλεσε την έντονη δυσφορία των μελών της…

Περισσότερα: http://aktines.blogspot.com/2011/09/blog-post_2786.html

ΘΑΡΑΛΕΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΟΝΙΤΣΗΣ

«Ας γνωρίζουν στην Ιερά Σύνοδο και στο Υπουργείο Παιδείας όπως και τα διάφορα «αλαλάζοντα κύμβαλα» … ότι η πολεμική τους δεν με φοβίζει καθόλου, διότι ως διάδοχος του μεγάλου και ηρωικού Ιεράρχου ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ βάζω τις αρχές μου πάνω από χίλιους θρόνους. Και όπως ετόνισα στη λιτανεία του Αγίου Κοσμά ( 23 Αυγούστου) μόνον ο θάνατος θα μου κλείση το στόμα»

Κερδοσκοπία του έλληνα πρωθυπουργού σε βάρος της χώρας του

———- Προωθημένο μήνυμα ———-

Διαβάστε το αποκαλυπτικό κείμενο που προέρχεται από την επίσημη ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η απίστευτη ερώτηση για τον Έλληνα πρωθυπουργό κατατέθηκε στις 27 Ιουνίου 2011. Ποιο κανάλι, εφημερίδα ή άλλο μέσο έκανε έστω και μία αναφορά; Γιατί τέτοια συγκλονιστική ερώτηση έχει κρυφτεί από τον Ελληνικό Λαό; Ποιος θα ισχυριστεί τώρα ότι τα ανώνυμα blog δημιουργούν και διαδίδουν ψεύτικες ειδήσεις. Η είδηση είναι από την πλέον επίσημη ευρωπαϊκή πηγή… Ευχαριστούμε τον ακροατή μας Β.Κ. που μας έστειλε αυτή την τόσο απίστευτη είδηση που  θα διαβάσετε στη συνέχεια. Αν είναι αλήθεια τα όσα ρωτάει ο Ευρωβουλευτής Andreas Molzer  τότε έχουμε την πιο άρτια κατασκευασμένη απάτη σε βάρος του Λαού μας… Χωρίς άλλα σχόλια!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+WQ+E-2011-006139+0+DOC+XML+V0//EL

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Με την ευλογία της Ι. Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος το Τοπικό Παράρτημα της Ενώσεως Θεολόγων νομού Πιερίας διοργανώνει εκδήλωση για την Κάρτα του Πολίτη στις 18/9/2011.

Διαβάστε περισσότερα: http://aktines.blogspot.com/2011/09/blog-post_7348.html
___________

_________

_____

Και ενώ ο αρχιεπίσκοπος σιωπά…ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ, για τζαμί άνευ μιναρέ χωρητικότητας 350 ατόμων θα πληρώσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι 12 εκατ. ευρώ!

Ακριβώς 190 χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, η Αττική αποκτά το πρώτο της τζαμί! Σήμερα, ψηφίζεται -ως τροπολογία- στη Βουλή η δημιουργία τζαμιού στην Αθήνα.  Σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Παιδείας, Γ. Καλαντζής, το τζαμί που θα ανεγερθεί στον Βοτανικό, σε χώρο που ανήκε στο … Πολεμικό Ναυτικό (που είσαι Κανάρη και Κουντουριώτη να θαυμάσετε τα έργα των απογόνων σας…) και τουλάχιοστον θα είναι μικρότερο σε έκταση από την αρχική πρόβλεψή του και δεν θα έχει μιναρέ για να μην προκαλεί. Θα είναι χωρητικότητας 350 ατόμων και όχι 500 που ήταν η αρχική πρόβλεψη.
Τον ιμάμη θα τον διορίζει η κυβέρνηση, η οποία θα αναλάβει και τα έξοδα μισθοδοσίας του.

ΧΩΡΙΣΜΟΣ;

Ἡ ἐκπτώχευσις καί ἡ μεθοδευμένη ἀπομείωσις τῶν ἀξιῶν, πού συγκροτοῦν τήν ἑλληνοχριστιανική ὑποδομή καί παράδοσι τῆς Χώρας αὐξάνεται μέ γεωμετρική πρόοδο ἀπό τούς ἐγκαθέτους τῆς Νέας Τάξεως, ἀπό τούς διατάκτες καί τούς ὑπεργολάβους τῶν Μ.Μ.Ε., πού πριμοδοτοῦνται ἀπό τόν διεθνιστικό παράγοντα ἀλλά καί ἀπό τά «περιώνυμα» μυστικά κονδύλια τῶν κρατικῶν ἐντεταλμένων ὑπηρεσιῶν. Στό πλαίσιο αὐτό ἐντάσσονται ἡ καταστρατήγησις τῶν διατάξεων τοῦ Συντάγματος καί ἡ δῆθεν πλουραλιστική καί πολυπολιτισμική ἐκκοσμίκευσις πού στοχεύει στήν διάλυση τῶν δεσμῶν κοινωνίας καί ἀλληλοπεριχωρήσεως τοῦ Ἔθνους καί τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τό πρόσχημα τῆς δῆθεν βελτιώσεως τῶν ὅρων ἀντιμετωπίσεως τῶν ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν καταστρατηγεῖται ἡ σοφή ἐπιστημονική θέσις, ὅτι δέν ὑφίσταται διαχωρισμός μεταξύ τῶν λεγομένων «μαλακῶν» καί «σκληρῶν» ναρκωτικῶν οὐσιῶν, διότι τά πρῶτα ἀναποδράστως ὁδηγοῦν στά δεύτερα καί ἡ ἐξάρτησις καί ὁ ἐθισμός ἀποτελοῦν τήν βάσι τῆς θανατηφόρου πρακτικῆς τῶν ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν. Ἡ ἀποδοχή ἀπό τήν θεσμοθετημένη Πολιτεία μέ τήν πομπώδη νομοθετική πρόβλεψη τοῦ διαχωρισμοῦ «σκληρῶν» καί «μαλακῶν» ναρκωτικῶν οὐσιῶν πού ἐξαγγέλει ἡ σημερινή Κυβέρνησις ἀποτελεῖ κακούργημα εἰδεχθέστατο σέ βάρος τῆς νέας γενεᾶς διότι καθιερώνει ἀξιακή κλίμακα στό πασίδηλο θανατηφόρο γεγονός τῶν ναρκωτικῶν μέ ὀλέθρια τά ἀποτελέσματα καί μετατρέπει τά κέντρα τῶν μεγάλων ἀστικῶν πόλεων σέ κέντρα ἐλεύθερης διακίνησης ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν γιά νά ἀπονευρώσει τήν ἠθική αὐτοσυνειδησία τῆς νέας γενεᾶς καί νά καταστείλει τήν σύμφυτη μέ τό νέον ἄνθρωπο ἀντίδρασι στήν καταδολίευση τῶν ἀνθρωπίνων ἀξιῶν.

Ταὐτοχρόνως ἡ δημοσιοποιηθεῖσα ἀπό τά Μ.Μ.Ε. λειτουργία νομοπαρασκευαστικῆς ἐπιτροπῆς ὑπό τόν ἕως σήμερα εὐπρεπῆ Ὑπουργό Δικαιοσύνης κ. Μιλτ. Παπαϊωάννου γιά τήν ἐπαίσχυντη, χυδαία, ποταπή καί βορβορώδη νομοθετική πρωτοβουλία γιά τήν θεσμοθέτηση ἀπό τό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο τῆς τραγικότητος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας μέ τήν ἀναγνώρισι ἀνυπάρκτου ἑτέρου «γενετησίου προσανατολισμοῦ» καί τῆς φθοροποιοῦ ψυχικῶς καί σωματικῶς καί ἄκρως ἰατρικῶς ἐπικινδύνου παραχρήσεως τῶν ἀνθρωπίνων σωματικῶν ὀργάνων, ἐν συνδυασμῷ μέ τήν μετατροπή τοῦ «ψιλικατζίδικου» τῆς γειτονιᾶς σέ κέντρο ψυχοπαθολογικῆς ἐξαρτήσεως ἀπό τόν τζόγο, μέ τήν φρικώδη ἐπάνοδο τῶν «κουλοχέρηδων», παρά τίς νωπές ἀκόμη πληγές στό κοινωνικό σύνολο ἀπό τήν φθοροποιό τους δρᾶσι, ἀποτελεῖ δόλιο ἐκρηκτικό μεῖγμα γιά τήν ἐκθεμελίωσι τῶν ἰδεωδῶν τοῦ Γένους καί τῆς πίστεως καί γιά τήν ἀποσάρθρωσι τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ.

Γιά ὅλα αὐτά, ὁ διϊστορικός καί διαχρονικός λόγος τῆς Ἐκκλησίας περιφρονεῖται ὡς πασιδήλως ἀπεδείχθη μέ τό θέμα τῆς νομοθετικῆς πρωτοβουλίας τῆς Κυβέρνησης γιά τήν μεταμόσχευσι τῶν ὀργάνων καί τήν φασιστικῷ τρόπῳ, ἐπιβολή τῆς «εἰκαζομένης συναίνεσης» καί καθυβρίζεται χυδαιότατα κυρίως ἀπό ἐκείνους πού ἔχουν ἐργολαβικά ἀναλάβει τήν ἀποδόμησι τῆς χώρας, ἀπειλώντας εὐκαίρως ἀκαίρως μέ τό δῆθεν «μπαμπούλα» τοῦ χωρισμοῦ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, χωρισμοῦ πού ἔχει ἤδη ἐπισυμβεῖ μέ τούς διακριτούς ρόλους πού καθιέρωσε τό ἰσχῦον Σύνταγμα τοῦ 1975, ἄλλως δέν θά ἦτο δυνατή ἡ ἐκδίωξις τῶν Κληρικῶν ὡς Πνευματικῶν Συμβούλων ἀπό τήν Πρωτοβάθμια καί Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση πού ἐπέβαλε ἡ προηγουμένη Κυβέρνησις, οὔτε θά καθιεροῦτο ὁ πολιτικός «Γάμος», ἡ πολιτική «Κηδεία», ἡ ὀνοματοδοσία στό Ληξιαρχεῖο, τό «Σύμφωνο συμβιώσεως» καί ἡ ἀσύδοτη ἐξάπλωσις καί δρᾶσις ψευδοθρησκειῶν ὡς τό Ἰσλάμ, σεκτῶν ὡς οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καί παραθρησκειῶν ὡς οἱ Τεκτονικές Στοές-Κέντρα τοῦ Ἑωσφορισμοῦ, τοῦ Γνωστικισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας.

Ἁπτό παράδειγμα τῶν ἀνωτέρω, ἀποτελεῖ ἡ δημοσίευσις στίς 4/9/11 τοῦ δημοσιογραφικοῦ ὀργάνου «ΑΥΓΗ» τοῦ Συνασπισμοῦ τῆς λεγομένης Ἀριστερᾶς καί Προόδου καί εἶναι «λεγομένη» γιατί ἀρνουμένη πεισμόνως τήν θεϊστική ἀναγωγή τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἀναποδράστως τό φυλακίζει στήν σχετικότητα, τήν ἔλλειψη καί τό ὅριο καί γιατί ὁ ἀληθής κοινωνισμός καί ἡ πρόοδος εἶναι μόνο τό Εὐ-αγγέλιο καί τό κοινωνικό συμβόλαιο Αὐτοῦ πού διασαλπίζουν: «εὐκοπώτερον γάρ ἐστί κάμηλον διά τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἤ πλούσιον εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν» (Λουκ. 18:25), πού παραδόξως γιά ἔντυπο ἀθεϊστικῆς ἰδεοληψίας, ἀνεφέρετο στήν ψευδοθρησκεία τοῦ Ἰσλάμ μέ συνεντεύξεις καί εἰκόνες ἀπό τήν λήξη τοῦ Ραμαζανίου, σέ μία χώρα πού εἶναι ἀκόμη νωπό τό χῶμα ἀπό τό αἷμα τῶν ἀχράντων καί ἁγίων σφαγίων τοῦ Γένους καί τῆς πίστεως, τῶν χιλιάδων ἐνδόξων νεομαρτύρων, ἀγοριῶν καί κοριτσιῶν πού κατακρεουργήθη-σαν ἀπό τούς ὁμοπίστους τῶν ἐπήλυδων Μουσουλμάνων, κατευθυνομένων ἀπό τά γνωστά κέντρα γιά τήν δημογραφική ἀλλοίωσι τοῦ τόπου, μέ προφανέστατη αἰτία τοῦ δημοσιεύματος τό δόγμα: «ὁ ἐχθρός τοῦ ἐχθροῦ μου εἶναι φίλος μου».

Διαδίδεται μετ’ ἐπιτάσεως ὅτι ἡ ἑπομένη Βουλή θά εἶναι Συντακτική καί ὅτι θά ἐκθεμελιώσει τούς λεγομένους διακριτούς ρόλους τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας καί θά μεταβάλλει τήν Ἐκκλησία-Κιβωτό τοῦ Γένους, ἕνεκεν τῆς ὁποίας δέν ἀποτελεῖ σήμερα ἡ Ἑλλάς τό ὑπόλοιπον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας, τή στιγμή πού οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες καί τό Κεντρικό Ἰσραηλιτικό Συμβούλιο εἶναι Ν.Π.Δ.Δ., σέ ἕνωσι προσώπων ἰδιωτικοῦ ἐνδιαφέροντος, μέ ἐπιδιωκόμενες συνέπειες κατά τούς ἀθλίους ἐμπνευστάς τοῦ ἀνοσίου αὐτοῦ σχεδιασμοῦ, τήν διαγραφή ἐκ τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων τῆς μεταφυσικῆς προοπτικῆς καί ἀναζητήσεως, τήν περιθωριοποίησι τῆς Ἐκκλησίας στόν ἐθνικό, κοινωνικό καί πολιτικό βίο τῆς χώρας, τήν διακοπή τῆς συμβατικῆς ὑποχρεώσεως τοῦ Κράτους γιά τήν μισθοδοσία τοῦ Κλήρου καί γιά τήν λειτουργία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν καί Θεολογικῶν Σχολῶν καί τήν μετατροπή τῆς Ὀρθοδόξου θρησκευτικῆς παιδείας σέ θρησκειολογικό συμπίλημα συγκρητιστικῆς θολοκουλτούρας μέ ὀρίζοντα τήν πανθρησκεία καί τήν δουλεία στήν Νέα Ἐποχή.

Θά πρέπει ὅμως νά ὑπομνήσουμε στούς ἡμιμαθεῖς σχεδιαστάς ὅτι ἡ ἀπομείωσις καί ἀποδόμησις τῆς Ἐκκλησίας στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων δέν κατορθώθη ἐπί 2.000 χρόνια, παρ’ ὅτι ἐπεστρατεύθησαν ρωμαϊκές ἀρένες, σφαγές, διωγμοί, ἀσύλληπτης φρίκης πολυώδυνα βασανι-στήρια, ποταμοί αἵματος, διαβρωτικές αἱρέσεις, ψυχιατρεῖα, γκουλάγκς, ἀτελεύτητες δηλητηριώδεις ἐπιθέσεις μέ τήν πένα ἤ τίς διαδόσεις καί τούς συγχρόνους τρόπους προπαγάνδας, μέ τήν ἐπίκλησι ψευδοεπιστημονικῶν δῆθεν ἀνακαλύψεων καί ἀσφαλῶς δέν θά ἐπισυμβεῖ μέ τό, ἄν παρ’ ἐλπίδα, καταργηθεῖ ὁ θρησκευτικός ὅρκος στά δικαστήρια καί στήν ἀνάληψι κρατικῶν καθηκόντων ἤ ἄν ἀπέχουν οἱ πολιτειακές ἀρχές ἀπό τίς δοξολογίες γιά τίς ἐθνικές ἐπετείους τῆς χώρας ἤ δέν προσκαλοῦνται οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας στίς 2 ἤ 3 παρελάσεις πού κατ΄ ἔτος λαμβάνουν χώρα. Στόν πνευματικό γενετικό κώδικα τοῦ Ἕλληνος, ὅσον καί ἄν ἀγωνίζονται οἱ ἀντίθεες σκοτεινές δυνάμεις, ἡ ὀρθόδοξος παρακαταθήκη τῆς ἀμωμήτου πίστεως, τά σεβάσματα καί τά χαριτόβρυτα καί θαυματουργοῦντα ἱερά λείψανα τῶν Ἁγίων, ἀψευδῶν εἰκόνων καί ὁμοηθῶν προσώπων τοῦ αἰωνίου Θεοῦ καί ἡ φρυκτωρός μετοχή στό ζωοποιό Σῶμα καί τό πανακήρατο Αἷμα τοῦ ἐσφαγμένου ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πού προσφέρει ἡ ἀκαινοτόμητος καί ἀδιαίρετος Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία, δωρίζουσα ἀφειδῶς τήν θέωση καί τήν ἀναγωγή, ἐναργῶς ζοῦν καί ἀνακόπτουν τήν φθορά καί περιορίζουν τήν ἀντίθεη δαιμονική παραφωνία σέ ἀπειροελάχιστα ποσοστά τοῦ κοινωνικοῦ σώματος.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν τυχόν κατάργησι τοῦ θρησκευτικοῦ ὅρκου στίς δικαστικές αἴθουσες καί τῆς θρησκευτικῆς ὁρκοδοσίας κατά τήν ἀνάληψι τῶν καθηκόντων τῶν κρατικῶν λειτουργῶν πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία στοιχοῦσα στήν Εὐαγγελική ἐντολή κατ’ οἰκονομίαν ἀποδέχεται τόν θρησκευτικό ὅρκο, πού ἐξυπηρετεῖ οὐσιωδῶς τήν Πολιτεία, διότι ἀτυχῶς ἡ ἐπίκλησις μόνης τῆς τιμῆς καί τῆς συνειδήσεως δέν ἀποτελεῖ ἰσχυρό ἀποτρεπτικό γιά τήν ψευδορκία καί ἡ ἔλλειψις μεταφυσικῆς ἀναφορᾶς καί προοπτικῆς δέν παρέχει πνευματικό ἐφαλτήριο καί τά ἐχέγγυα στόν κρατικό λειτουργό γιά τήν ἐπιτέλεσι τῶν πολυευθύνων καθηκόντων του, ἰδιαίτερα στό στράτευμα πού ἀπαιτοῦν πολλάκις στόν ὕψιστο βαθμό ἀλτρουϊσμό καί αὐτοθυσία.

Στήν προβαλόμενη ἀπό ἀμοίρους νομικῆς παιδείας διακοπή τῆς συμβατικῆς ὑποχρεώσεως τοῦ Κράτους γιά τήν μισθοδοσία τοῦ Κλήρου καί τήν λειτουργία τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως χρειάζεται νά ἀπαντηθεῖ ὅτι ἀπό τό ἔτος 1835 μέχρι σήμερα τό 96% τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας ἔχει μέ πολλούς τρόπους οὐσιαστικά δημευθεῖ ἀπό τό Ἑλληνικό Δημόσιο καί εἰς ἀντίδοση ἔχει ἀναλάβει συμβατικῶς τίς ὡς εἴρηται ὑποχρεώσεις καί ἑπομένως ἐάν ἐπιθυμεῖ νά ἀποστεῖ ἀπό αὐτές, θά πρέπει νά ἐπιστρέψει στό ἀκέραιο αὐτή τήν περιουσία ἤ νά τήν ἀποζημιώσει οἰκονομικῶς. Ἔνιοι ὁπλισμένοι μέ μόνο τό θράσος τῆς ἀγνοίας τους, εὐτελίζονται ἰσχυριζόμενοι ὅτι δῆθεν ἡ Ἐκκλησία ἡ ὁποία ἔχει δισχιλιετῆ παρουσίας στόν τόπο αὐτό, δέν ἔχει δῆθεν νομίμους τίτλους κυριότητος. Ἀγνοῦν ὅμως ὅτι τό ἄρθρο 51 τοῦ εἰσαγωγικοῦ Νόμου τοῦ ἐν ἰσχύι Ἀστικοῦ Κώδικος τῆς χώρας, προβλέπεται σαφῶς ὅτι: «ἡ ἀπόκτηση κυριότητας ἤ ἄλλου ἐμπραγμάτου δικαιώματος πρίν ἀπό τήν εἰσαγωγή τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα κρίνεται κατά τό δίκαιο πού ἴσχυε ὅταν ἔγιναν τά πραγματικά γεγονότα γιά τήν ἀπόκτησή τους». Νά γιατί ἔχουν ἰσχύ οἱ τίτλοι κυριότητος τῶν Βυζαντινῶν Αὐτοκρατόρων καί τῶν Σουλτάνων. Νά ποιά ἦταν ἡ νομική βάσις τῆς δικαιώσεως τῶν Ἱερῶν Μονῶν ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο μέ τίς γνωστές Ἀποφάσεις μετά τήν περιλάλητη ἐπίθεση τοῦ λεγομένου Νόμου Τρίτση στήν ἐναπομείνασα Μοναστηριακή περιουσία καί βέβαια τό Ἑλληνικό Δημόσιο ἀτάκτως ὑπανεχώρησε διότι θά ἔπρεπε νά καταβάλλει δισεκατομμύρια πρός ἀποζημίωση. Ἑπομένως ὁ χωρισμός Ἐκκλησίας καί Πολιτείας πού ἐκζητοῦν οἱ ἄφρονες, δέν συνεπάγεται τήν διακοπή τῆς μισθοδοσίας τοῦ Κλήρου καί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως ἐκτός καί ἄν ἡ Ἑλληνική Πολιτεία δύναται νά ἐπιστρέψει τήν Ἐκκλησιαστική περιουσία ἤ νά ἀποζημιώσει σχετικῶς καί ἐννοεῖται ὅτι τό τίμημα εἶναι ἀνυπολόγιστο. Μόνο ἡ περιουσία πού ἐδημεύθη ἀπό τήν Ἑλληνική πολιτεία τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Σπυρίδωνος Πειραιῶς ἐκτείνετο σέ ὅλη τήν Πειραϊκή χερσόνησο. Ἀντιλαμβάνεται κανείς ἑπομένως τά μεγέθη. Τῶν 250 περίπου ἑκατομμυρίων κατ’ ἔτος πού ἀπαιτοῦνται γιά τήν μισθοδοσία τοῦ Κλήρου μέ τούς γλίσχρους μισθούς καί τήν λειτουργία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων καί τῶν τρισεκατομμυρίων Εὐρώ πού θά ἀπαιτηθοῦν γιά τήν ἀποζημίωσι τῆς ἁρπαγείσης ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας.

Τέλος, ὁ χωρισμός Ἐκκλησίας καί Πολιτείας, διάβαζε καλύτερα Ἔθνους, πού προβάλλεται εὐκαίρως ἀκαίρως θά ἔχει καί μία ἄλλη παράμετρο πού δέν ἔχουν ὑπολογίσει. Θά καταργήσει αὐτοδικαίως τό ἀσυμβίβαστο τῶν κληρικῶν νά μετέχουν στήν κεντρική πολιτική σκηνή. Ἐάν ἐπιθυμοῦν στό ἐθνικό Κοινοβούλιο 82 Μητροπολίτας βουλευτάς νά εἶναι βέβαιοι ὅτι θά τό ἐπιτύχουν!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Κρίσιμα ερωτήματα για Χρυσόστομο Σμύρνης

ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΜΠΕΛΑΚΙΩΝ 7/9/2011

Εἶναι ἀνάγκη νὰ δημοσιευθουν  οἱ παροῦσες σκέψεις, ἐξ αἰτίας τῆς ἐπικειμένης ἑορτῆς, τὴν ὁποία ἐθέσπισαν πρόσφατα οἱ Ἐπίσκοποι, τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης καὶ τῶν ὑπολοίπων πεσόντων στὴν Μικρασιατικὴ καταστροφή. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι μὲ τὰ πανηγύρια καὶ τὶς φιέστες προσπαθοῦν κάθε χρόνο οἱ δεσποτάδες νὰ ἐπιβάλλουν στὸν λαὸ αὐτὴν τὴν παράνομη ἁγιοποίησι καὶ μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου νὰ θεωρηθῆ τὸ γεγονὸς τετελεσμένο καὶ μάλιστα ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἀναγνωρίστηκε ὡς ἅγιος μὲ τὴν συγκατάθεσι τοῦ λαοῦ.
Δὲν θὰ ὑπῆρχε κανένα πρόβλημα ἂν ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐτιμᾶτο, ὅπως συνέβαινε μέχρι πρότινος, μόνο ὡς Ἐθνομάρτυς. Διότι εἰς  αὐτὴν τὴν περίπτωσι τὸ μόνο ποὺ ἐξετάζεται εἶναι ἡ προσφορὰ στὴν πατρίδα καὶ ἡ θυσία δι’ αὐτήν, τὰ ὁποῖα ὄντως ὑπῆρχαν στὸν Χρυσόστομο Σμύρνης εἰς μέγιστο βαθμό. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ θέλησαν οἱ Ἐπίσκοποι, ὑπακούοντας προφανῶς στὴν Μασονία, νὰ τὸν κατατάξουν στὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, τὰ πράγματα εἶναι τελείως διαφορετικά. Διότι ἐδῶ πρέπει νὰ ἐξετασθῆ ἂν ἡ ἁγιοποίησις αὐτὴ συνᾴδει μὲ ὅλη τὴν ὀρθόδοξο διαχρονικὴ Παράδοσι. Ἂν δηλαδή, γιὰ νὰ μιλήσουμε πιὸ συγκεκριμένα, ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶχε ὀρθόδοξο πίστι καὶ φρόνημα ἢ διακατείχετο καί διεκήρυττε ἀπροκάλυπτα αἱρέσεις, ἂν εἶχε σχέσεις μὲ σκοτεινὲς δυνάμεις (Μασονία), ἂν εἶχε κοσμικὸ φρόνημα, ἂν εἶχε εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικὲς ἀντιλήψεις κλπ. Ἀκόμη πρέπει νὰ ἐξετασθῆ ἂν τὸ μαρτύριό του ἔγινε ἀποκλειστικῶς καὶ μόνο γιὰ τὴν πίστι στὸν Χριστὸ ἢ ἔγινε γιὰ πατριωτικοὺς ἢ ἄλλους λόγους, ἂν ὁ Θεὸς ἔδειξε μὲ κάποιο σημεῖο (θαῦμα) τὴν ἁγιότητα τοῦ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἂν ὁ λαὸς εἶχε συνειδητοποιήσει τὴν ἁγιότητα αὐτή, ἐν ὅσῳ ζοῦσε καὶ μετὰ θάνατο.
Ἡ ὀρθόδοξος λοιπὸν Παράδοσις ἀπαιτεῖ, προκειμένου νὰ καταγραφῆ κάποιος στὰ συναξάρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ τιμᾶται ὡς ἅγιος, νὰ μὴν πληροῖ μόνο κάποιους ἀπὸ τοὺς προαναφερθέντας ὅρους, ἀλλὰ ὅλους. Δηλαδὴ ἂν καὶ ἕναν ὅρο δὲν πληροῖ δὲν καταγράφεται στὰ συναξάρια ὡς ἅγιος. Τὸ παράδοξο λοιπὸν καὶ συγχρόνως πρωτάκουστο καὶ πρωτοφανὲς διὰ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι, ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἁγιοποιήθηκε χωρὶς νὰ πληροῖ οὔτε ἕναν ἀπὸ τοὺς προαναφερθέντας ὅρους. Καὶ τὸ τονίζουμε αὐτό, ΟΥΤΕ ΕΝΑ. Ἐκεῖ δηλαδή ποὺ καὶ ἕνας ὅρος νὰ λείπη δὲν ἁγιοποιεῖται κάποιος, ἐδῶ ἁγιοποιήθηκε ἔχοντας ὅλα τὰ ἀντίθετα (κουσούρια), θὰ λέγαμε εἰς πεῖσμα τῶν Ὀρθοδόξων, εἰς ἐξευτελισμὸ τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως, εἰς δόξα τῆς παντοδυνάμου Μασονίας, εἰς ἀπόδειξι τῆς συμπορεύσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν Νέα Ἐποχή, τὴν Μασονία καὶ τὸν Ἀντίχριστο, καὶ εἰς ἐπαλήθευσι τῆς κατὰ τὰ ἔσχατα χρόνια ἥττας τῶν ἁγίων, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ Δανιὴλ (Δαν. 7,25).  Ἅγιοι ἐδῶ ἐννοοῦνται οἱ κατὰ τὰ ἔσχατα χρόνια ἀληθινοὶ Ὀρθόδοξοι, στοὺς ὁποίους πλέον θὰ ἐπιβληθοῦν ὡς ἅγιοι οἱ Μασόνοι, οἱ Οἰκουμενιστές, οἱ χλιαροὶ καὶ ἀδιάφοροι περὶ τὴν πίστι καὶ εἰδωλολάτρες κατὰ τὴν ἀντίληψι, οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ μοντέρνοι, δυτικομανεῖς καὶ δυτικόπληκτοι καὶ κοντολογὶς νεοεποχίτες ἅγιοι, ποὺ τὰ πιστεύω τους ταιριάζουν μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα.
Ἐπειδὴ  στὴν ἀντιπαράθεσί μου γιὰ τὴν ἐν λόγῳ ἁγιοποίησι τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ὑπάρχουν καὶ κάποιοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι θέλοντας νὰ κάνουν τυφλὴ ὑπακοὴ στους προϊσταμένους των καὶ προφανῶς γιὰ νὰ ἔχουν τὴν εὔνοια των ὡς πρὸς τὴν περαιτέρῳ σταδιοδρομία των, γράφουν κατὰ καιροὺς ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἁγιότητά του, θέλω νὰ τοὺς ὑποβάλω κάποιες συγκεκριμένες ἐρωτήσεις, σχετικὰ μὲ τὴν ἁγιοποίησι αὐτή, διότι ἡ ἁγιότης κάποιου κρίνεται μὲ βᾶσι τὴν ὀρθοδοξο διαχρονικὴ Παράδοσι καὶ δὲν στηρίζεται σὲ συναισθηματισμοὺς ἢ μοιρολόγια, οὔτε σὲ δικτατορικὲς ἀποφάσεις κάποιας Συνόδου καὶ σὲ διαστροφὴ τῆς ἀληθείας.
Ἐρωτῶ λοιπὸν τὰ ἑξῆς:
1. Διατὶ μέχρι σήμερα δὲν δέχθηκαν καμμία συζήτησι ἐπὶ τοῦ θέματος (δημόσιο διάλογο, δημόσια ἀνατροπὴ τῶν ἐπιχειρημάτων μας, διαφάνεια ἐπὶ τοῦ θέματος κλπ), τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία κάθε φορὰ τοὺς τὸ προτείνουμε καλοπροαίρετα, γιὰ νὰ φανῇ ἡ ἀλήθεια;  Εἶναι γνωστὸ τοῖς πᾶσι ὅτι εἶναι εὔκολο νὰ ὁμιλεῖ κανεὶς χωρὶς ἀντίλογο καὶ μάλιστα στηριζόμενος στὴν ἐξουσία καὶ δυσκολο ὅταν ὑπάρχει ἀντίλογος ἀπὸ ἀνθρώπους μάλιστα ποὺ ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα. Αὐτὴ ἡ κυνικὴ ἀδιαφορία γιὰ διαφάνεια καὶ δημόσιο διάλογο εἶναι γνώρισμα τῶν ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων, τῆς Μασονίας καὶ τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ καὶ ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία πάντοτε ταυτίζεται μὲ τὴν ἀλήθεια.
2. Ὑπάρχει στὸ ὀρθοδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις (ἔστω καὶ μία) ἁγίου, ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται «ἐθνοϊερομάρτυρας», δηλαδὴ πατριωτικὸς ἅγιος ἢ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ ἄρα δὲν ταιριάζει μὲ κανένα ἅγιο;
3. Ὑπάρχει στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις ἁγίου, ὁ ὁποῖος μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἦτο ἐμπλεκόμενος σὲ σκοτεινὲς δυνάμεις (Μασονία) ἢ καὶ ἐδῶ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶναι μοναδικός;
4. Ὑπάρχει στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις ἁγίου, ὁ ὁποῖος ὄχι ἁπλῶς εἶχε κάποια αἱρετικὰ φρονήματα, ἀλλὰ κυριολεκτικῶς δὲν εἶχε κανένα ὀρθόδοξο, σὲ σημεῖο (εἶναι λυπηρό) ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ κανεὶς νὰ διακρίνη τί ἐπίστευε καὶ ποῖον Θεὸ προσκυνοῦσε;
5. Ὑπάρχει τέλος, γιὰ νὰ μὴν μακρηγοροῦμε, στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο ἄλλη περίπτωσις ἁγίου, ὁ ὁποῖος εἶχε εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικὲς ἀντιλήψεις, κοσμικὸ φρόνημα, δυτικὰ πρότυπα γιὰ τὸν «ἐκσυγχρονισμὸ»  τῆς Ἐκκλησίας, ἀντιμοναχικὲς ἰδέες, ἢ ἅγιος ὁ ὁποῖος ἐλάτρευε τὴν πατρίδα σὲ βαθμὸ παραλογισμοῦ, θυσίαζε τὴν ἀρχιερωσύνη του χάριν αὐτῆς, ὑπετάσσετο χάριν τῆς πατρίδος στὰ πολιτικὰ κόμματα καὶ θεοποιοῦσε τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς ἢ τέλος διέστρεφε τὶς προφητεῖες τῆς ἁγ. Γραφῆς καί τὶς προσάρμοζε στὰ στρατιωτικὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς του;
Ἄν, οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς ἁγιοποιήσεως βροῦν ἔστω καὶ κάποια ἀπὸ αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ συνθέτουν τὴν προσωπικότητα τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης νὰ ὑπάρχουν καὶ σὲ ἄλλους ἁγίους, ἐμεῖς θὰ σταματήσουμε τὸν δημόσιο ἔλεγχο, ὄχι φυσικὰ γιατὶ ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης εἶναι ἅγιος, αὐτὸ εἶναι ἡλίου φαεινότερο, ἀλλὰ διότι αὐτοὶ ποὺ τὸν ἁγιοποίησαν πλανήθηκαν ὡς ἄνθρωποι. Ἂν ὅμως δὲν βρεθεῖ οὔτε ἔνας ἅγιος τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ νὰ ἔχη αὐτὰ τὰ κουσούρια, τότε σημαίνει ἀφ’ ἑνὸς μὲν ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης δὲν ταιριάζει στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο, ἀλλὰ μᾶλλον στὸ Παπικὸ (ἐκεῖ ἁγιοποιοῦνται μὲ τὴν βούλα τοῦ Πάπα ἀκόμη καὶ οἱ δολοφόνοι ὁλοκλήρου λαοῦ), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὅτι οἱ ἁγιοποιήσαντες αὐτὸν Ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτοὺς ἔχουν ἤδη χαράξει ἄλλη πορεία καὶ ἀγωνίζονται νὰ ὁδηγήσουν εἰς αὐτὴν καὶ τὸν λαό.
Κλείνοντάς τὶς παροῦσες σκέψεις καὶ εὐχαριστώντας γιὰ τὴν φιλοξενία των, σας ἀναφέρω τὰ χαρακτηριστικὰ λόγια τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, τὰ ὁποῖα δύνανται νὰ καθοδηγήσουν ἐπὶ τοῦ θέματος κάθε καλοπροαίρετο ἀνθρωπο.
«Οὐδεὶς ἅγιος τὸν τοῦ Θεοῦ νόμον παραβέβηκεν, οὐδὲ παραβὰς δύνασθαι καλεῖσθαι ἅγιος» (P.G. 99,1048 B).

Ἱερομόναχος ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

(Από τις σημειώσεις του ἀειμνήστου Παναγιώτου Λόη, ἀπὸ τὴν Πάτρα. Πνευματικὸ παιδί του σεβαστοῦ Μητροπολίτου).

ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ

«ΠΟΛΕΜΑ ΕΞΥΠΝΑ»

«Ἔχω τώρα να σας συστήσω, ἀγαπητοί μου», εἶπε εἰς κήρυγμά του ὁ π. Αὐγουστῖνος, «ἕνα σύνθημα, το ὁποῖο ἀναφέρεται εἰς την τακτικὴν τοῦ ἀγῶνος.

Τὸ σύνθημα το ἔλαβα ἀπὸ ένα ὡραῖο βιβλίο, το ἔγραψε ἐκλεκτὸς ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀδελφότητος «Ζωή>, ὁ Γεώργιος Μελέτης, και φέρει τὸν τίτλο· «Πολέμα  ἔξυπνα». Σᾶς συνιστῶ να το διαβάσετε. Συμφώνως πρὸς τὸ σύνθημα αὐτό, οἱ χριστιανοί πρέπει νὰ εἴμεθα ὄχι ἀνόητοι και ἀσύνετοι εἰς τοὺς ἀγῶνας ἀλλ’ εὐφυεῖς καὶ εὐέλικτοι, πάντοτε δὲ μέσα εἰς τα πλαίσια τῆς νομιμότητος και τῆς κανονικότητος,  κατὰ τὸν ὅρο τοῦ ἀποστόλου Παύλου·

«Ἐὰν δὲ και ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ»(Β΄ Τιμ. 2,5) Διότι ἐὰν ἕνας ἀθλητὴς δὲν ἀγωνίζεται συμφώνως πρὸς τοὺς κανονισμοὺς τοῦ ἀθλήματός του, ἀλλὰ προσπαθῇ μὲ δόλιον τρόπον μὰ παραγκωνίσῃ καὶ ὑποσκελίσῃ τοὺς συναθλητάς του, ὁ ἀθλητὴς αυτὸς ἐπισημαίνεται ἀπὸ τὸν διαιτητή καὶ ὄχι μόνο δὲν βραβεύεται, ἀλλὰ καὶ ἀποβάλλεται παντελῶς. Θὰ ἐπεθύμουν νὰ εἶχον τὴν εὐκαιρίαν, διὰ νὰ ἐξηγήσω πλατύτερον τὸν λόγον τοῦ Κυρίου «Γίνεσθε φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις και ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί» (Ματθ. 10, 16), συμφώνως πρὸς τὸ ὁποῖον δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ ἔχωμεν τὴν ἀκεραιότητα τῆς περιστερᾶς, ἀλλ’ ἀπαιτεῖται και ἡ φρόνησις τοῦ ὄφεως.

Ἀμφότερα ἀναγκαῖα διὰ τὸν ἀγῶνα.

Θὰ ἀναφέρω εἰς τὴν ἀγάπην σας δύο-τρία τοιαῦτα παραδείγματα….

Ἰδου καὶ ἕνα ἀκόμη παράδειγμα εὐφυοῦς τρόπου ἀγῶνος.

Εἴς τινα συγκέντρωσιν διαμαρτυρίας των οπαδῶν τοῦ συλλόγου «Μ. Ἀθανάσιος» ἕνας ἐκ τῶν μελῶν τοῦ συλλόγου, ενῷ ἦτο γενναῖος ἀγωνιστὴς καὶ ἐλάμβανε μέρος εἰς ὅλας τὰς διαμαρτυρίας, δὲν ἤρχετο ἐν τούτοις φανερῶς εἰς προστριβὰς μὲ τοὺς ἀντιθέτους. Ὄχι ἐκ δειλίας, ἀλλὰ διότι ἐγνώριζε νὰ πολεμᾶ ἔξυπνα». Ὅταν λοιπὸν ἐπλησίαζε κάποιος ἀστυνομικός, ἐστρέφετο πρὸς τὰ ὀπίσω καὶ ἐφώναζεν ἐπιτιμῶν τάχα τοὺς συναγωνιστάς του· «Μὴ φωνάζετε ρέ…» Μόλις δὲ ὁ κίνδυνος ἀπεμακρύνετο, ἐφώναζε καὶ ὁ ἴδιος δυνατὰ καὶ μαζί μὲ αὐτὸν ἐφώναζον καὶ οἱ ἄλλοι. Δὲν φαίνεται βεβαίως καὶ τόσο ἔντιμο αὐτὸ ἐξ ἐπόψεως ηθικῆς, ἀλλ’ ὡς μέσον ἀκίνδυνον πολέμου ἧτο εὐφυές. Ὁ οὕτω πως πολεμῶν ἦτο ὁ ἀείμνηστος Δημήτριος Μιχαλόπουλος, τραυματίας πολέμου.

Θὰ σᾶς εἴπω τώρα καὶ ἕνα παράδειγμα ἀφελοῦς ἀγωνιστοῦ. Οὖτος ὁ «ἤρως» μας μετέβη καὶ συνήντησε τὸν διευθυντὴν ἐφημερίδος, ὁ ὁποῖος λόγῳ τοῦ χειμαρρώδους καλάμου του προσεφωνεῖτο τότε «Ποταμός». Τὴν περίοδον ἐκείνην ὁ διευθυντὴς αὐτὸς ἐδημοσίευε φωτογραφίας γυμνῶν νεανίδων ἀπὸ τὰ καλλιστεῖα τῶν Ἀθηνῶν, οἱ δὲ ἐφημεριδοπώλαι ἔσειον τὰς ἐφημερίδας και ἐφώναζον· «Κορίτσια μιὰ δραχμή!» (μίαν δραχμὴν εἶχον τότε αἱ ἐφημερίδες).

Καὶ ἠγόραζεν ὁ κόσμος τὴν ἐφημερίδα κατὰ χιλιάδες, διὰ νὰ ἴδουν γυμνά. Μετέβη, λοιπόν, ὁ ἐν λόγῳ συνεργάτης μας εἰς τὸν διευθυντὴν  ἐκεῖνον μὲ πρόθεσιν «νὰ τὸν διαφωτίσῃ» καὶ παύσῃ τὴν δημοσίευσιν γυμνῶν. Ἐκεῖνος, πονηρός, διὰ νὰ τὸν ἐκμαιεύσῃ, προσεποιήθη ὅτι ἀναθεωρεῖ τὴν τακτικὴν τῆς δημοσιεύσεως γυμνῶν καὶ τῆς διενεργείας καλλιστείων, ἐπιθυμεῖ δὲ νὰ γίνῃ καὶ οπαδός(!) τοῦ συλλόγου «Μ. Ἀθανάσιος». Καὶ ὁ συνεργάτης μας, ἀφοῦ ἀνεκοίνωσεν εἰς τὸν δημοσιογράφον τὰ μυστικὰ τοῦ ἀγῶνος κατὰ τῶν καλλιστείων, ἔρχεται περιχαρὴς καὶ σταυροκοπούμενος ὡς ἐὰν εἶχε γίνει θαῦμα μοῦ λέγει· «Ἐκερδίσαμεν ἕνα σημαίνοντα ὁπαδόν, τὸν δημοσιογράφον…» Μοῦ διηγήθη δὲ τὰ καθέκαστα. Ὅταν τὸν ἤκουσα, ἐσηκώθην ὄρθιος καὶ πλήρης ἀγανακτήσεως διὰ τὴν ἀφέλειαν του εἶπον· «Κρῖμα· τὰ μυστικὰ τοῦ ἀγῶνος προδόθηκαν!». Πράγματι τὴν ἄλλην ἡμέραν τὸ πρωϊ μὲ μεγάλα γράμματα εἰς τὴν πρώτην σελίδα ἡ «Απογευματινὴ» ἔγραφε· «Καντιώτης ἀναρχικός, ἀντάρτης, κομμουνιστής…». Εἶχον δὲ τοιαύτην ἐπίπτωσιν οἱ πηχιαῖοι ἐκεῖνοι τίτλοι, ὥστε μετ’ ολίγας ἡμέρας τὸ ἀκροατήριον μας περιωρίσθη εἰς 5-10 ἄτομα!

Ἄς πολεμῶμεν, λοιπόν, εὐφυῶς, γινόμενοι «φρόνιμοι ὡς οἱ όφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί…».

(Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, «Σημεῖα τῶν καιρῶν- Τακτικὴ ἀγῶνος», περιοδικό «Χριστιανικὴ Σπίθα», ἀρ. Φυλ. 463 Νοέμ. – Δεκεμ. 1988, σελ. 3,4).

STUDENT LIGHTNING

Issue no. 84 – Sept-Oct 1993

On Witchcraft

By

Frmr Metropolitan of Florina fr. Augustinos

One day there came to the Metropolis a woman. She appeared to be very scared. I ask her:

–         What happened and you appear so scared?

–         Despot, a great evil has found me, she answers me. In the morning when I woke up and went out to sweep the courtyard, I found some things that terrified me. I found a lump of rags, hairs, nails, needles and bones. It was witchcraft. In our town there is an evil woman like a devil. The good of man she does not want. They say that she speaks to demons and with their help does many evil things. This witch hates our home and she must have discharged witchcraft. From the moment I found these objects I can’t find rest. I tremble, my dear despot. Some evil will find my home, my husband, or my children. I have come to you for you to tell me what to do…

–         Do you believe in Christ? I ask her Do you believe that Christ is omnipotent, all-powerful God?, that He conquered the devil and that the devil trembles at Christ’s presence, that he trembles the honorable cross? Do you believe in the power of Christ?

–         I believe, she answers me.

–         I however, doubt whether you believe.

–         Why?

–         Because if you really believed in Christ and lived according to his holy will, you would not be afraid; because all the witchcraft in the world, all the demons, can not do anything to you. Christ conquers, and not the devil. He conquers wherever faith exists.

–         I believe, despot, she answers. But, here, moments come, like the one I told you, that my faith is shaken. Because I see for years now this witch occupying herself with witchcraft, terrorizing the whole village, and not one can contain her.

–         That happens, I answer her, because your village doesn’t want much of a relationship with Christ. To church they don’t go, they don’t know of the mystery of confession, they blaspheme Christ, and they do other bad things. In such a village it is a natural consequence for satan to have his agents, just as the wizards and witches are, and to do his work. I shall call the priest of your town and I will tell him what he must do.

–         Do this good thing for us, despot; expel the witch from our town, and we’ll be grateful to you.

–         My child, we don’t have authority to expel a man from the town. Our authority is spiritual. If you hear me and do as I say, then the witch will lose all her power. She’ll be like a lion whose teeth have been uprooted, his tail  cut off, his nerves shot and he can not do anything anymore. And even a small child can play with him. That’s how the demons and their organs end up becoming under the power of Christ.

***

Unfortunate woman! She trembled perhaps the witch would do her evil. But how many men and women don’t run to wizards and witches. They go in order for … the demons to serve them. If ever a good thing could come from the devil!

For example, a woman’s husband has gone abroad? Does she have some time to receive a letter? What’s going on? Perhaps there in the foreign lands he got entangled with mad women and forgot his home? A worm eats at the woman’s heart. She worries. And instead of kneeling down and asking for God’s protection for her husband who has gone abroad, she goes to the gypsy woman and asks to learn how her husband is. And the gypsy woman finds occasion, does her witchcraft and empties a sack of lies! How can the witch know  where her husband is and how he’s doing?…

Another instance. The child has fallen sick of another woman? Instead of running to the doctor and taking the medications that he’ll tell her; instead asking for Christ’s help, who is the all-powerful, omnipotent doctor of souls and bodies, this foolish woman with her child in her bosom runs to the witch and asks of her to do good things with her witchcraft. And the witch, who knows her job well, begins, supposedly, from God. She says some words that are similar to prayers, but they are not prayers; they are voices that call the devil to help…But still, even if it is supposed, says sacred Chrysostom, that the devil has the power to heal a sick person, again, people should not have gone to him. It is preferable for some one to die with God, than to live with the devil. The man who doesn’t use satanic means in order to become well, but remains faithful to God and dies, this man is counted as a martyr.

But there exists also another instance where people take refuge in witches, and this is worst of all. A marriage occurs? A poor daughter is married to a good young child? Jealousy ignites in the heart of an envious woman neighbor. She finds no rest from her evil. Why should her daughter not marry, and this girl marry well? And while relatives and friends and the whole village rejoices, this envious woman has hell in her soul. She wants to do evil. And because she can’t do it alone, she runs to witches and they perform witchcraft, and thusly in the homes of newly weds there are found soaps with pins, hairs, bones and whatever one can imagine. With these things they want to do evil; they want, as they say, to “bind” the couple.

And you think that witchcraft is only in the villages? No, it is also in the cities. Indeed now recently witchcraft has spread a great deal in the world. Witches in Paris, witches in London, witches in New York, witches in Australia, witches everywhere. They’re ravaging all the lands. Children they kill, girls they dishonor (rape), fornication and adultery they teach, they commit horrific crimes, they suck blood, they say that we worship the Devil. The spreading out of witchcraft in the contemporary world is also a sign of the times. It is a sign that the world is departing from the truth and going to the lie, it leaves the light and goes to the darkness, it leaves Christ and goes to the devil. For whoever doesn’t believe in Christ shall believe in the devil. The ears are shut to Christ, shut to the “evangelion”, the gospel, shut to the divine sermons, but open to hear all the voices of the dark powers.

***

My beloved! In these times which we live, as many of us who say that we believe in Christ must be very careful. Far from wizards and witches. Far from mediums, from spiritualism, which is also a form of witchcraft. The Old Testament shouts: Death to those who go to witches (Leviticus 20:6). And the “Evangelion”, the Gospel, the highest morality, doesn’t allow apprehending and burning witches, as in the old epoch; there exists another weapon that can destroy all of witchcraft from the face of the earth. And this weapon is faith in Christ. Whoever believes in Christ conquers all the wizards and witches and isn’t afraid of anyone.

(Excerpt from the imaged, pictured book of the metropolitan of Florina fr. Augustinos)

Νέος Νόμος για τα Ναρκωτικά!

ΝΟΜΟΣ – ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ  ΒΟΛΗ

ΣΕ  ΜΙΑ  ΕΛΛΑΔΑ  ΠΟΥ  ΨΥΧΟΡΡΑΓΕΙ!

Ήλθε πρόσφατα στην επικαιρότητα από τον υπουργό Δικαιοσύνης, το νέο σχέδιο νόμου για την χρήση και διακίνηση των ναρκωτικών, που επεξεργάστηκε επιτροπή νομικών, με την καθοδήγηση της κυβέρνησης (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=413947).

Οι βασικές αλλαγές, που εισάγει αυτό το σχέδιο νόμου είναι:
– Αποποινικοποιείται πλήρως η χρήση ναρκωτικών για όλους τους χρήστες, ακόμη και για αυτούς που είναι φυλακισμένοι.
– Μειώνονται δραματικά οι ποινές (κράτηση μέχρι 3 μήνες ή πρόστιμο μέχρι 1.000 ευρώ) για κατοχή ναρκωτικών, ακόμη και για καλλιέργεια φυτών κάνναβης, εφ’ όσον αποδεικνύεται ότι είναι για χρήση του δράστη.
– Τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι 2 ετών όσοι πλαστογραφούν ή νοθεύουν συνταγές με ναρκωτικά για να τα χρησιμοποιήσουν προσωπικά.
– Οι μεγαλέμποροι και μεγαλοδιακινητές ναρκωτικών θα αντιμετωπίζουν αυστηρότερες ποινές (μέχρι 20 ετών κάθειρξη και μέχρι 600.000 ευρώ χρηματική ποινή).
– Αυξάνονται οι ποινές για εγκλήματα σχετικά με τα ναρκωτικά για πρόσωπα που εργάζονται σε ευαίσθητους χώρους, όπως σχολεία, φυλακές, νοσοκομεία κλπ.
– Δίνεται η δυνατότητα στους φυλακισμένους χρήστες να συμμετέχουν σε ειδικά προγράμματα απεξάρτησης.
– Επεκτείνεται η παροχή προγραμμάτων μεθαδόνης (υποκατά­στατο ναρκωτικών) σε χρήστες, με σκοπό την σταδιακή απεξάρτησή τους.
Ένα πρώτο σχόλιο για το νέο αυτό νομοσχέδιο είναι ότι προσπα­θεί να δώσει μία ωραιοποιημένη εικόνα ότι γινόμαστε πιο ανθρώπινοι προς τους χρήστες, τους οποίους αντιμετωπίζουμε σαν ασθενείς που πρέπει να θεραπευτούν και πιο αυστηροί προς τους εμπόρους. Είναι, όμως, αυτή η αλήθεια;
Να ξεκαθαρίσουμε ότι είμαστε απόλυτα σύμφωνοι με την αντιμετώπιση των χρηστών σαν θύματα και ασθενείς, που είναι εγκλωβισμένοι και δεν έχουν τις δυνάμεις να απεγκλωβιστούν μόνοι τους. Χρειάζονται την βοήθεια και συμπαράσταση τόσο των δικών τους ανθρώπων όσο και ολόκληρης της κοινωνίας.
Ποιο είναι όμως το πραγματικό μήνυμα που θα λάβει το μεγαλύτερο μέρος χρηστών και εμπόρων;
Ότι απελευθερώνεται η χρήση και μπορούν άνετα πια όλοι οι χρήστες να βρίσκουν την  δόση τους και να κάνουν χρήση των ναρκωτικών οπουδήποτε, χωρίς να τους ενοχλεί κανείς.
Θα βλέπουμε σε πλατείες, παραλίες και πεζοδρόμια να καπνίζουν χασίς αμέριμνοι. Θα δούμε καλλιέργειες κάνναβης σε μπαλκόνια και κήπους «για προσωπική χρήση».
Οι έμποροι θα μοιράζουν μικρές ποσότητες σε περισσότερα «βαποράκια», ώστε, αν συλληφθούν, να δηλώνουν ότι τις ε8χαν για «προσωπική χρήση».
Ακόμη και η θεραπεία με την χρήση μεθαδόνης είναι αμφισβητούμενη από την επιστημονική κοινότητα (http://ar2005.emcdda.europa.eu/el/page069-el.html).
Τελικά τι επιδιώκει να πετύχει η κυβέρνηση με το νέο νομοσχέδιο; Να περιορίσει την χρήση των ναρκωτικών; Μα ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η αστυνομία λειτουργεί άψογα και συλλαμβάνει όλους τους εμπόρους ναρκωτικών (πράγμα που μοιάζει με ανέκδοτο σήμερα), η δικαιοσύνη απονέμεται με ακρίβεια και οι έμποροι φυλακίζονται για πολλά χρόνια, θα πάψουν, άραγε, να υπάρχουν χρήστες; Όχι βέβαια! Οι χρήστες θα υπάρχουν και θα αυξάνονται. Και αφού θα υπάρχει «πελατεία», καινούργιοι έμποροι θα εμφανιστούν, πιο καλά οργανω­μένοι για να μην έχουν την κατάληξη των προηγούμενων.

Η Κυβέρνηση αρνείται να ασχοληθεί με την ουσία του προβλήματος.

Αρνείται να αναγνωρίσει ότι η αιτία δεν βρίσκεται στους εμπό­ρους, αλλά στην ίδια την ψυχολογία του λαού, ενός λαού που με μεθοδικό και συστηματικό τρόπο αποκόπηκε από τις Αξίες του, από τις Παραδόσεις του και από τα ιδανικά που τον στήριξαν να μεγαλουργήσει στο παρελθόν.
Οι περισσότεροι νέοι σήμερα δεν έχουν σε τίποτα να ελπίζουν, σε τίποτα να πιστεύουν πέρα από τις εφήμερες διασκεδάσεις, την καλοπέραση και το εύκολο χρήμα. Δεν έχουν πρότυπα που να τους οδηγήσουν σε υγιή τρόπο ζωής, στην δημιουργικότητα, τον αλτρουϊσμό και στην πρόοδο. Όλοι τους έχουν απογοητεύσει, πολιτικοί, πνευμα­τι­κοί ηγέτες, δημοσιογράφοι, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχ­νών. Αποτέλεσμα η κατάθλιψη, το κενό, η κατάρρευση και τελικά η εξάρτηση από τα ναρκωτικά για πολλούς από αυτούς, σαν διέξοδος στην απελπισία τους.

Ο ελληνικός πληθυσμός φθίνει

Μιά άλλη συνέπεια της ψυχικής κατάπτωσης που πλήττει την
Ελληνική κοινωνία είναι η δραματική μείωση των γεννήσεων. Τα αποτελέσματα φαίνονται σε αριθμούς από τα πρώτα στοιχεία της πρόσφατης απογραφής πληθυσμού  (http://www.statistics.gr/portal/page/)
Το σύνολο των μονίμων κατοίκων της Ελλάδος ανέρχεται σε 10.787.690 πρόσωπα έναντι 10.934.097 που ήταν δέκα χρόνια πριν. Δηλαδή μείωση κατά περίπου 1,34%.
Αν λάβουμε υπ’ όψιν την μεγάλη αύξηση των μεταναστών, συμπεραίνουμε ότι η μείωση των Ελλήνων είναι πολύ μεγαλύτερη και ασφαλώς ο Ελληνικός πληθυσμός είναι σημαντικά γερασμένος σε σχέση με το παρελθόν. Τι μέλλον μπορεί να έχει ένα έθνος που γερνάει και οι νέοι του (πολύ λιγότεροι πλέον) είναι αποπροσανατολισμένοι;
Σε αυτή την κατάσταση έρχεται το υπουργείο και συντάσσει τον νέο νόμο σαν να είναι αποφασισμένο να δώσει την χαριστική βολή!

Ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη από παρόμοια νομοσχέδια. Έχει ανάγκη από «πνευματικό ξεσηκωμό» σε κάθε τομέα, Παιδεία, Οργάνωση Κράτους, Παραγωγή, Κοινωνική Δράση, που θα αφυπνίσει τις συνειδήσεις και θα δώσει όραμα για μια ζωή με νόημα και με σκοπό. Έχει ανάγκη από πνευματικό ξεσηκωμό που θα στηρίζεται στα ακλόνητα θεμέλια της Ορθόδοξης Πίστης, στο παράδειγμα, τα ιδανικά και τις αρετές που ε8χαν οι επαναστάτες του 1821 και στον πατριω­τισμό και την αυτοθυσία που επέδειξε στην πράξη ο πρώτος και σημαν­τικότερος Κυβερνήτης του νέου Ελληνικού κράτους, ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Τον ξεσηκωμό αυτό δεν μπορούμε βέβαια να τον περιμένουμε από τους πολιτικούς ηγέτες των διεφθαρμένων κομμάτων ή την μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιογράφων, αλλά δυστυχώς ούτε από τους περισ­σότερους «πνευματικούς» ταγούς, που και αυτοί έχουν παρα­συρθεί από τον υλισμό της εποχής μας.

Πρέπει άμεσα όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες να συνταχ­θούν με τους πνευματικούς αδελφούς μας που εισήλθαν πρόσφατα στον πολιτικό στίβο με τις Αρχές της Πίστεώς μας και του Γένους μας, ώστε να δυναμώσει η φωνή μας και να ξυπνήσει τους αποκοι­μισμένους και τους απογοητευμένους.

Νίκος Ζώτος
Ηλεκτρολόγος- Μηχανικός Ε.Μ.Π.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου
Αριθμ. Τεύχους 110-111

ΝΥΦΗ – ΠΕΘΕΡΑ

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΤΙΣ ΝΥΦΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΕΘΕΡΕΣ

«Είπε Ρούθ˙ Μη απάντησαί μοι του καταλιπείν σε ή αποστρέψαι όπισθέν σου˙ ότι συ όπου εάν πορευθεής, πορεύσομαι, και ου εάν αυλισθής, αυλισθήσομαι˙ ο λαός σου λαός μου, και ο Θεός σου Θεός μου˙ και ου εάν αποθάνης, αποθανούμαι, κακεί ταφήσομαι»

Το όγδοο βιβλίο, της Παλαιάς Διαθήκης ονομάζεται Ρούθ. Ονομάζεται δε έτσι, δίοτι, το μικρό αυτό βιβλίο διηγείται την ιστορία μιας εκλεκτής γυναίκας, της Ρούθ, η οποία αξιώθηκε να γίνει πρόγονος του Χριστού κατά σάρκα. Αλλά ας δούμε την ιστορία της.

Διαβάζοντας το βιβλίο της Ρούθ βρισκόμαστε στο τέλος της περιόδου, η οποία, όπως είδαμε στο προηγούμενο βιβλίο, ονομάζεται περίοδος των κριτών. Στον Ισραήλ τότε είχε πέσει πείνα μεγάλη. Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιόδους, οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τον τόπο τους και καταφεύγουν σε άλλους τόπους, όπου θα μπορέσουν να βρούν τροφή. Έτσι μια οικογένεια Ισραηλιτών, ο Ελιαμέλεχ, η Νωεμίν και οι δυό γυιοί τους,  πέρασαν τα σύνορα του Ισραήλ και ήλθαν και εγκαταστάθηκαν στη χώρα Μωάβ. Οι δυό γυιοί τους, όταν μεγάλωσαν, πήραν γυναίκες Μωαβίτισσες. Η μια ονομαζόταν Ορφά και η άλλη Ρούθ. Ο Ελιμέλεχ όμως στην ξένη χώρα πέθανε. Πέθαναν δε και οι δυό γυιοί του. Τρείς χήρες τώρα έμειναν, η Νωεμίν και οι δυό νύφες, χωρίς παιδιά. Τρείς χήρες˙ ένα δράμα από τα πολλά οικογενειακά δράματα που συμβαίνουν στη ζωή.
Η Νωεμίν, όταν πληροφορήθηκε ότι ανέτειλαν καλύτερες ημέρες για τη χώρα του Ισραήλ, αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα της. Όταν ήρθε η ώρα να ξεκινήσει, η Νωεμίν είπε στις νύφες της που την ξεπροβοδούσαν˙ Σας ευχαριστώ για την αγάπη που δείξατε στα παιδιά μου και σ’ εμένα, σας ευχαριστώ. Σεις τώρα να επιστρέψετε στα πατρικά σας σπίτια. Και καθώς είστε νέες, να παντρευθήτε και να βρείτε την ευτυχία στα νέα σπίτια σας. Ο Θεός να σας ευλογεί! Τις αγκάλιασε και τις φίλησε και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια τους. Αλλά οι δυό νύφες ήταν τόσο αγαπημένες με την πεθερά τους, ώστε δεν ήθελαν να την αποχωρισθούν. Μα η Νωεμίν επέμενε. Η Ορφά τελικά κάμφθηκε και επέστρεψε στο πατρικό της. Η Ρούθ όμως με κανένα τρόπο δεν θέλησε να χωρίσει από τη Νωεμίν. Ακούστε τι είπε η νύφη στην πεθερά˙ Μη γένοιτο να σε εγκαταλείψω. Όπου θα πας, θα έλθω μαζί σου, και όπου θα κατοικήσεις, θα κατοικίσω. Η πατρίδα σου πατρίδα μου. Ο λαός σου λαός μου. Και ο Θεός σου Θεός μου. Κι όταν πεθάνεις, θέλω να ταφώ κοντά στον τάφο σου… Λυγμοί ακούσθηκαν. Δάκρυα έτρεξαν. Η Ρούθ δεν ήθελε να αποχωρισθεί την πεθερά της. Τότε η Νωεμίν, μπροστά στην επιμονή της Ρούθ, υποχώρησε. Έτσι τώρα πεθερά και νύφη, δύο σώματα αλλά μια ψυχή, βαδίζουν μαζί το δρόμο της επιστροφής.
Ύστερα από κουραστική οδοιπορία φθάνουν στη Βηθλεέμ. Πολλά χρόνια είχαν περάσει από τότε που η Νωεμίν με τον άνδρα της τον Ελιμέλεχ είχαν φύγει από τη Βηθλεέμ. Αλλά οι κάτοικοι της Βηθλεέμ δεν είχαν λησμονήσει το αγαπημένο αυτό ανδρόγυνο. Μόλις άκουσαν ότι ήρθε η Νωεμίν, όλοι έτρεξαν να την υποδεχθούν. Στις προσφωνήσεις τους, που της έλεγαν, Γλυκειά μας Νωεμίν, πόσο χαιρόμαστε που σε ξαναβλέπουμε! Εκείνη απαντούσε˙ Μη με λέτε Νωεμίν, αλλά πέστε με Πικρία, διότι η ζωή μου είναι γεμάτη θλίψεις˙ πέθανε ο άνδρας μου, πέθαναν τα παιδιά μου, και άδεια επιστρέφω.
Οι δυό γυναίκες είχαν φθάσει στη Βηθλεέμ την εποχή του θερισμού. Στην περιφέρεια της Βηθλεέμ ζούσε τότε ένας πολύ πλούσιος γαιοκτήμονας που ονομαζόταν Βοόζ. Αυτός είχε εργάτες και εργάτριες, που θέριζαν τα σπαρτά του με δρεπάνι. Όταν μια μέρα ο Βοόζ πήγε στα κτήματα να δει τι κάνουν οι εργάτες, βλέπει μια γυναίκα που μάζευε τα λίγα στάχυα που έμειναν μετά το θερισμό σκορπισμένα στο χωράφι. Υπήρχε διάταξη του Νόμου, αυτά τα λίγα στάχυα να μην τα μαζεύει ο ιδιοκτήτης, αλλά να τα μαζεύουν οι φτωχοί, τα ορφανά και οι χήρες. Ο Βοόζ ρώτησε ποια είναι αυτή η γυναίκα. Είναι, του είπαν, η Μωαβίτισσα, που δεν άφησε την πεθερά της τη Νωεμίν αλλά ήρθε μαζί της. Ο Βοόζ, όταν άκουσε ποια είναι η γυναίκα, συγκινήθηκε. Διότι σ’ όλους τους κατοίκους της Βηθλεέμ είχε κάνει μεγάλη εντύπωση πως μια ξένη γυναίκα, από εχθρική χώρα, άφησε τους δικούς της και συνώδευσε την πονεμένη χήρα πεθερά της. Ο Βοόζ διέταξε τον υπηρέτη του να μη την αφήσουν να πάει αλλού, αλλά να της δώσουν το ελεύθερο να μαζεύει στάχυα απ’ τα δικά του κτήματα. Κάλεσε δε και την ίδια και άκουσε όλη την ιστορία της. Συγκινήθηκε ακόμη περισσότερο. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τέτοια στοργή θα υπήρχε στα στήθη μιας ξένης γυναίκας, και μάλιστα από τη Μωάβ που τόσο μισούσε τον Ισραήλ.
Η Ρούθ, κατάφορτη από στάχυα, γύρισε στην πεθερά της. Η Νωεμίν πληροφορήθηκε τα της συναντήσεώς της με τον Βοόζ και –μυαλωμένη γυναίκα- έδωσε στη νύφη της πολύτιμες συμβουλές. Η Ρούθ κάθε μέρα πήγαινε στα κτήματα του Βοόζ. Στενώτερες αλλά άψογες σχέσεις αναπτύχθηκαν μεταξύ Βοόζ και Ρούθ. Και όταν η Ρούθ ζήτησε από τον Βοόζ να την κρατήσει κοντά του σαν δούλη του, εκείνος ακόμη περισσότερο συγκινήθηκε˙ και τέλος, αφού τηρήθηκαν ορισμένες διατάξεις του Νόμου, σύμφωνα με τις οποίες ο πλησιέστερος συγγενής του αποθανόντος ανδρός θα έπρεπε να πάρει τη χήρα αλλ’ αυτός δεν θέλησε, ο Βοόζ νυμφεύθηκε τη Ρούθ. Και η Ρούθ αναδείχθηκε πιστή και αφωσιωμένη σύζυγος του Βοόζ. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Ωβήδ, από τον Ωβήδ γεννήθηκε ο Ιεσσαί, και από τον Ιεσσαί γεννήθηκε ο Δαυΐδ. Από τη γενιά δε του Δαυΐδ γεννήθηκε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Έτσι η Μωαβίτισσα αυτή, κατά τις ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού αξιώθηκε να γίνει πρόγονος του Χριστού και είναι μια από τις 4 γυναίκες που αναφέρονται στο γενεαλογικό δένδρο του Κυρίου.

Αγαπητοί μου χριστιανοί! Πολλά είναι τα διδάγματα που βγαίνουν από τη συγκινητική περίπτωση της Ρούθ. Όλα διδάσκουν. Μήπως π.χ. το ότι, φτωχή χήρα αυτή, πήγαινε στα χωράφια από το πρωί ως το βράδυ και με μεγάλη επιμέλεια μάζευε στάχυα, δεν μας διδάσκει το μάθημα της εργατηκότητος και της οικονομίας; Και –ακόμη πνευματικώτερα- δεν διδάσκει ότι εμείς οι κληρικοί, που εργαζόμαστε στον πνευματικό αγρό της Εκκλησίας ως θερισταί, πρέπει ακούραστα να εργαζώμαστε, συλλέγοντας και σταχυολογώντας ό,τι χρήσιμο υπάρχει, και το ελάχιστο ακόμη;
Αλλά το κυριότερο δίδαγμα είναι το δίδαγμα που μας δίνει η αγάπη της Ρούθ προς την πεθερά της Νωεμίν. Καταπληκτικό παράδειγμα. Όποιος το διαβάσει δεν μπορεί παρά να συγκινηθεί. Τόση αγάπη, τόση στοργή, τόση αυτοθυσία από μια γυναίκα ειδωλολάτρισσα! Μου έρχεται να κλάψω, αγαπητοί μου. Γιατί από πολλά οικογενειακά προβλήματα, που ως ποιμενάρχης λαμβάνω γνώση, βλέπω πως τέτοια αγάπη νύφης προς πεθερά και πεθεράς προς νύφη είναι φαινόμενο σπανιώτατο, για να μην πω πως δεν υπάρχει. Καθημερινά επεισόδια συμβαίνουν μέσα στις οικογένειες μεταξύ των δύο αυτών προσώπων. Αλλοίμονο! Η νύφη δεν σέβεται την πεθερά. Η πεθερά δεν αγαπά την νύφη. Από διάφορες μικροδιαφορές ένα μίσος άσπονδο φωλιάζει μέσ’ στις καρδιές. Αναφέρω μια περίπτωση. Μια νύφη, αναγνώρισε το λάθος της και με δάκρυα ζήτησε συγνώμη από την πεθερά της. Αλλ’ η πεθερά, λες και είχε πέτρινη καρδιά, έμεινε σκληρή και ασυγκίνητη. Δεν σε συγχωρώ! φώναζε συνεχώς. Και έφυγε από το γραφείο εκστομίζοντας φρικτές κατάρες. Πού είσαι, Νωεμίν, που τόσο αγαπούσες τη νύφη σου! Και που είσαι, Ρούθ, που τόσο αγαπούσες την πεθερά σου! Σε ποιόν αιώνα ζούμε!…
Όλοι μας ας διαβάσουμε το συγκινητικό αυτό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Αλλ’ ιδιαιτέρως παρακαλώ να το διαβάσουν οι νύφες και πεθερές. Το βιβλίο είναι ένας αστραφτερός καθρέφτης που δείχνει όλη την αθλιότητά μας.

+ Ο Φλωρίνης, Πρεσπών $ Εορδαίας

Αυγουστίνος

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Ενα ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου, ἀγαπητοί μου, εἶνε καὶ τὸ ἑξῆς (βλ. Ματθ. 14,22-34).
Εἶνε νύχτα, περασμένα μεσάνυχτα. Σὲ κάποιο βουνὸ δυτικὰ τῆς λίμνης Γεννησα­ρὲτ ἔ­χει ἐγκατασταθῆ ἕνας μυστικὸς ἀσύρματος ποὺ ἑ­νώνει οὐρανὸ καὶ γῆ· εἶνε ἡ προσ­ευχή, ἡ προσ­ευχὴ τοῦ Θεανθρώπου. Ὁ Κύρι­ος προσεύχεται, προσεύχεται ὅλη τὴ νύχτα. Τόση ἀξία δίδει στὴν προσευχή, ὥστε καὶ τὶς ὧρες τῆς ἀναπαύ­σεως θυσιάζει γιὰ νὰ ἐπικοι­νωνήσῃ μὲ τὸν οὐ­ράνιο Πατέρα. Ὅλη ἡ ἡμέρα του πέρασε μὲ ἀ­­κατάπαυστη δραστηριότητα ὑπὲρ τοῦ πλησί­ον, καὶ τώρα ἡ νύχτα τὸν βρίσκει γονατιστό. Στὴ βαθειὰ νυχτερινὴ σιγὴ ἐ­κεῖνος προσεύχε­ται! Μόνο πεπωρωμένοι ἀπὸ ἀπιστία καὶ ἀναίσθητοι δὲν συγκινοῦνται καὶ δὲν διδάσκονται ἀ­πὸ τὸ ὑπέροχο αὐτὸ παράδειγμα.
Ἀλλ᾿ ἐνῷ ὁ Κύριος προσεύχεται, ἐκεῖ κάτω, σὲ ἀπόστασι λίγων χιλιομέτρων, ἕνα μικρὸ πλοῖο κινδυνεύ­ει. Θύελλα ταράζει τὴ λίμνη, κύματα πελώρια ἀνοίγουν τὰ ἀφρισμένα στόματά τους νὰ τὸ καταπιοῦν. Ὁ Κύριος βλέ­πει τὰ κύματα, βλέπει τὸ πλοιάριο ποὺ κινδυνεύει νὰ ναυαγήσῃ, ἀλλὰ φαίνεται ἀδιάφορος.
Ποιοί νά ᾽νε ἆραγε μέσ᾽ στὸ πλοῖο; Εἶνε Γαδαρηνοί, ποὺ τὸν ἔδιωξαν ἀπὸ τὴ χώρα τους; ἢ φαρισαῖοι, ποὺ τὸν μισοῦν κι αὔ­ριο θὰ τὸν σταυ­ρώσουν; Ὄχι. Εἶ­νε ὅ,τι πιὸ ἀγαπητὸ ἔχει στὴ γῆ, εἶνε ἐν δυνάμει ὅλη ἡ Ἐκκλησία ποὺ ἦρθε νὰ ἱδρύσῃ· εἶνε οἱ δώδεκα μαθη­ταί του, ποὺ τοὺς διάλεξε γιὰ νὰ γίνουν αὔριο οἱ κήρυκες τῶν ἀ­ληθειῶν του στὸν κόσμο. Αὐτοὶ εἶνε οἱ ἐπιβάτες ποὺ χαροπαλεύουν τώρα στὰ κύματα.
–Καὶ πῶς δὲν τρέχει νὰ τοὺς σώσῃ;…
Μὴ προτρέχουμε στὶς κρίσεις μας. Μικροὶ ἐμεῖς, δὲ βλέπουμε πέρα ἀπ᾽ τὴ μύτη μας. Ἔ­χει ὁ Κύριος ὄχι λόγο ἀλλὰ λόγους βαθυτάτους, ποὺ ἐπιτρέπει καὶ οἱ πιὸ ἀ­γαπητοί του νὰ πέφτουν σὲ κίνδυνο. Γνωρίζει, ὅτι τίποτ᾽ ἄλ­λο δὲν κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ στρα­φῇ πρὸς τὸν οὐρανὸ ὅσο ὁ κίνδυνος, ὁ ἔκτακτος, ὁ σφοδρός. Ὅταν σείεται ἡ γῆ καὶ τρέμουν τὰ βουνά, ὅταν ἡ θάλασσα μαίνεται καὶ πελώ­ρια κύματα μεταβάλλουν σὲ παιχνίδι καὶ τὰ ἰσχυ­ρότερα θωρηκτὰ καὶ ὑπερωκεάνια, ὅταν τὰ πανίσχυρα ῥεύ­ματα τῆς ἀτμοσφαίρας διαλύουν σὲ δευτερό­λεπτα ἱπταμένους κολοσσούς, ὅταν…, τότε ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται τὴ μικρότητά του, πέφτει στὰ γόνατα καὶ δέεται· «Κύριε, σῶσόν με» (ἔ.ἀ. 14,30).
Ἔτσι καὶ τώρα. Ἀφοῦ ὁ Κύριος γιὰ λόγους ὑ­ψίστης παιδαγωγικῆς σοφίας ἄφησε τοὺς μαθη­τάς του μόνους ὅλη νύχτα νὰ κλυδωνίζωνται, νά σὲ μιὰ στιγμή, ἀπ᾽ τὸ βουνὸ βρίσκεται στὴν ἐ­πιφάνεια τῆς θαλάσσης. Περπατάει πάνω στὰ κύματα, πλησιάζει τὸ πλοῖο καὶ τοὺς φωνάζει· «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» (ἔ.ἀ. 14,27). Ἐλέγχει τὸν Πέτρο γιὰ τὴν ὀλιγοπιστία του. Διατά­ζει τὸν ἄνεμο νὰ σταματήσῃ, κι αὐ­τὸς πειθαρ­χεῖ ἀμέσως. Γαλήνη διαδέχεται τὴν τρικυμία, καὶ «οἱ ἐν τῷ πλοίῳ ἐλθόντες προσ­εκύνησαν αὐτῷ λέγοντες· Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ» (ἔ.ἀ. 14,33). Θαυμαστὴ σωτηρία.

* * *

Αὐτὰ διηγεῖται τὸ Εὐαγγέλιο. Ἀλλ᾽ ἐγὼ μέσα σ᾽ αὐτὰ βλέπω, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ τὴν εἰ­κόνα τῆς βασανισμένης πατρίδας μας.
–Ποῦ εἶδες τὴν Ἑλλάδα; θὰ μοῦ πῆτε.
Τὸ θαῦμα ποὺ περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς εἶνε ἕνα γεγονός, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ χρησιμεύσῃ καὶ ὡς ζωηρὴ παράστα­σι τοῦ δράματος τῆς ἱ­στορίας. Μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸ θαῦμα συμβολικά. Διότι ἡ ἱστορία, ἡ παγκόσμιος ἱστορία, μοιάζει μὲ θάλασσα. Οἱ ἄνεμοι δὲν ἀφήνουν τὴ θάλασσα νὰ ἠρεμήσῃ, ἀλλὰ καὶ ποικίλες ἰδέες διαφόρων ἐγκεφάλων δὲν ἀφήνουν νὰ ἠρεμή­σῃ ὁ κόσμος. Συγκρούονται μεταξύ τους, προκα­λοῦν ἔριδες, ἐπαναστάσεις, μάχες, πολέμους, ποὺ σὰν πελώρια κύματα ἁπλώνονται ἀπ᾽ τὸ ἕ­να ἄκρο τῆς γῆς ὣς τὸ ἄλλο, καὶ μέσα στοὺς κλυδω­νισμοὺς αὐτοὺς πέφτουν τὰ ἔθνη.
Τί θέαμα τραγικό! Κράτη καὶ αὐτοκρατορίες μοιάζουν μὲ πλοῖα ποὺ ὑπὸ διάφορες σημαῖες ταξιδεύουν διὰ μέ­σου τῶν αἰώνων. Φαίνεται ὅτι κατασκευάστηκαν γιὰ ν᾽ ἀντέχουν σὲ κάθε τρικυμία. Πλέουν ὑ­περήφανα, ψάλλουν ἐθνικὰ θούρια, σχίζουν τὰ κύματα. Εἶνε κατάφορτα· ἀ­σήμι, χρυσάφι, πολύ­τιμους λίθους καὶ πλῆθος ὅπλα κρύβουν στ᾽ ἀμπά­ρια τους. Ἐπιστήμονες πλοίαρ­χοι ἀγρυπνοῦν στὴ γέφυρα. Ἀλλὰ ξαφνικὰ ἕνα ἀπρόοπτο κῦμα ἔρχεται ἀπ᾽ τὴν ἄβυσσο, χτυπάει μὲ λύσσα, καὶ τὸ ὑπερήφανο πλοῖο κατα­ποντίζεται αὔτανδρο. Ποῦ τὰ πλούτη, τὰ ὅπλα, οἱ σοφοὶ κυβερνῆ­τες; Τὸ πλοῖο ἐξαφανίστηκε! Ἔτσι ἔσβησαν κράτη – κολοσσοί.
Ἀλλ᾽ ἀνάμεσα στὰ μεγάλα πλοῖα νά καὶ μιὰ βαρκούλα. Ἀπὸ τὴ γέφυ­ρά τους οἱ πλοίαρχοι τῶν πλωτῶν κολοσσῶν ἔλεγαν μὲ περιφρόνη­σι· Βαρκούλα, ποῦ πᾷς; πῶς τολμᾷς καὶ βγαίνεις στὰ πελάγη; Ἐδῶ μόνο ἐμεῖς ταξιδεύου­με. Ἀφοῦ ὅ­μως ἀποφάσισες νὰ βγῇς στὴν ἀνοι­χτὴ θάλασ­σα, ἔλα τοὐλάχιστον νὰ δεθῇς δίπλα μας; μόνο ἔτσι ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ σωθῇς…
Ἀλλὰ ἡ βαρκούλα δὲ σκιάζεται! Συνεχίζει νὰ ταξιδεύῃ μέρα – νύχτα ἐπὶ χιλιετίες. Πέφτει σὲ θύελλες καὶ καταιγίδες. Οἱ ἐ­χθροὶ προφητεύουν πὼς θὰ χαθῇ· ἀλλ᾿ αὐτή, ἐνῷ φαίνεται πὼς ἔχει ἐξαφανιστῆ, ξαφνικὰ –ὤ τοῦ θαύματος!– προ­­βάλλει λαμπρὴ μέσ᾽ ἀπ᾽ τοὺς ἀφρούς· καὶ ἐν­ῷ γύρω της ἐπιπλέουν ναυάγια τῶν κολοσσῶν, αὐτὴ σαλπίζει διαρκῶς καὶ προχωρεῖ.
Ἔθνη καὶ λαοί, βγῆτε νὰ τὴν προϋπαντήσε­τε. Ἡ βαρκούλα, ποὺ ἐπὶ χιλιετίες πλέει ἀκαταπόντιστη εἶνε ἡ Ἑλλάδα. Νά τί γράφει ἕνας σπουδαῖος ἱστορικός· «Τὸ μεγαλοπρεπὲς θέαμα τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους, ἐκτυ­λιχθείσης μὲ τόσας πλουσίας καὶ γονίμους ἱ­στορικὰς περιπετείας ἐπὶ 4.000 ἔτη εἰς τὸν ἴ­διον τόπον καὶ μὲ πρωταγωνιστὴν τὸν ἴδιον λαόν, εἶνε ἀναμφισβητήτως μοναδικὸν εἰς τὴν ὅλην ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος».
Ἡ Ἑλλάδα συνεχίζει νὰ ποντοπορῇ. Αὐτὴ εἶνε τὸ πλοῖο τὸ «μέσον τῆς θαλάσσης βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων» (ἔ.ἀ. 14,24). Καὶ τί κύματα δὲν ἔπεσαν πάνω της! Κάθε ἐπιδρομὴ βαρβάρων ἦταν κ᾽ ἕνα κῦμα. Καὶ αὐτοὶ ποὺ τῆς ἐπιτέθηκαν ἐξαφανίστηκαν καὶ τὰ ὀνόματά τους λησμονήθηκαν· βρίσκονται μόνο στὰ σκονισμέ­να χειρόγραφα τῆς ἱστορίας. Ἄβαροι, Κουμᾶ­νοι, Σκύθες, Οὖνοι, Πετσενέγοι…, ποῦ εἶνε; Ἦρθε ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἑλλάδα δὲ φαινόταν πουθενά. Πέθανε! ἔκλαιγαν οἱ φίλοι της – Χάθηκε! ἀλάλαζαν οἱ ἐχθροί της. Ἀλλὰ ξαφνικὰ ἡ Ἑλλάδα πρόβαλλε μέσ᾽ ἀπὸ τὰ κύματα, σὰν ὡραία νύφη τῆς Μεσογείου.
Ὅταν τὸ 1941 τὸ κῦμα τῶν νεωτέρων Οὔ­νων κατέκλυζε τὴν Ἑλλάδα καὶ στὸν ἱστὸ τῆς Ἀκροπόλεως κυμάτιζε ἡ σημαία τοῦ ἀντιχρίστου, βόρειοι θανάσιμοι ἐχθροὶ τύπωσαν καὶ τοιχοκόλλησαν μιὰ εἰκόνα· παρίστανε ἕναν εὔ­ζωνο ποὺ ἔπεσε στὸ Αἰγαῖο, πνιγόταν καὶ στὸν ἀφρὸ φαινόταν μόνο ἡ φούντα τοῦ τσαρουχιοῦ του. Αὐτὸ ἔβλεπαν, γελοῦσαν καὶ χυδαιολογοῦ­σαν. Ἀλλὰ ἡ Ἑλλάδα ἐμφανίστηκε πάλι στὸ προ­σκήνιο. Ὁ εὔζωνος ἀναδύθηκε ἀπ᾽ τὸ βυθό, περπάτησε πάνω στὰ κύματα, ἄστραψε καὶ βρόντησε, κ᾽ οἱ ἀλεποῦδες καὶ τὰ τσακάλια κρύ­φτηκαν στὶς σπηλιές τους. Δὲν εἶνε φαντασία, εἶνε πραγματικότητα. Ἀπὸ τὴν ψυχὴ τῶν Ἑλ­λήνων ἀναβλύζουν ἀενάως δυνάμεις.
Ποιές δυνάμεις κρατοῦν ὄρθια τὴν Ἑλ­λάδα πάνω στὰ ἱστορικά της βράχια; ἡ γεωγρα­φική της θέσι; τὰ ὅπλα της; ἡ ἀνδρεία τῶν παι­διῶν της; τὸ ἔνδοξο παρελθόν της; ἡ προστα­σία τῶν συμμάχων της; Ἔχουν κι αὐτὰ σημασία. Μὰ πάνω ἀπ᾽ ὅλ᾽ αὐτὰ εἶνε ἡ δύναμι τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν ἀφήνει τὸ μικρὸ αὐτὸ ἔθνος νὰ ἐξαφανιστῇ. Ἐπιτρέπει ἐκεῖνος θύελλες καὶ καταιγίδες, γιὰ νὰ τὸ ἀναδείξῃ ἀκόμη μιὰ φορὰ καὶ νὰ καταισχύνῃ ὅσους μισοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ φῶς.
Ἡ Ἑλλάδα δὲ θὰ καταστραφῇ. Ἔχει σημαία τὸ σταυρό, πηδάλιο τὸ Εὐαγγέλιο, πυξίδα τὴν ἁγνή της συνείδησι, ἄγκυρα τὴν ἐλπίδα, πολι­κὸ ἀστέρα τὶς θυσίες τῶν ἀναριθμήτων μαρτύ­ρων, κυβερνήτη τὸ Χριστό. Ὁ Κύριος εἶνε μαζί της. Ὅταν φαίνεται νὰ καταποντίζεται, ἐκεῖνος ἐκ­τείνει τὸν βραχίονά του τὸν ἰσχυρὸ καὶ μᾶς ἐμ­ψυχώνει φωνάζοντας «Ἕλληνες, θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε», καὶ μᾶς σῴζει. Μᾶς σῴζει θαυματουργικά. Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας εἶνε ἕνα θαῦμα. «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια (μόνος)»! (Ψαλμ. 76,14-15). Ὁ Χριστὸς σῴζει τὴν πατρίδα.

* * *

Ἀδελφοί! Τὸ πλοῖο τῆς Ἑλλάδος ἐξακο­λουθεῖ νὰ κλυδωνίζεται. Μέσα σ᾽ αὐτὸ εἴμαστε ὅ­λοι. Τέτοιες ὧρες ποιός θὰ μείνῃ ἀναίσθητος; Ὅταν τὸ πλοῖο κινδυνεύει, ἀπὸ τὸν πλοίαρχο μέχρι τὸν τελευταῖο ναύτη ὅλοι ἀγωνίζονται γιὰ τὴ σωτηρία του. Ὅλοι ἂς κοπιάσουμε, ἂς ἀ­γρυπνήσουμε γιὰ τὴν πατρίδα. Ταυτοχρόνως νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν ἀσύρματο τῆς προσ­ευχῆς μὲ τὸ σῆμα «Κύριε, σῶσόν με!».
Ἂς φωνάξουμε κ᾽ ἐμεῖς ὅπως ὁ Πέτρος «Κύριε, σῶσε μας!», καὶ τότε θὰ δοῦμε τὸ θαῦμα. Ὁ ἄνεμος σύντομα θὰ κοπάσῃ, τὰ κύματα θὰ σταματήσουν, ἡ χώρα θὰ εἰρηνεύσῃ, κι ἀδελφωμένοι κάτω ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ σταυροῦ θὰ ψάλουμε ὅλοι μαζί· «Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται…» (Ἔξ. 15,1 κ.ἑ.).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ῥαδιοφωνικὴ ὁμιλία τοῦ ἔτους 1949. Ἀπὸ τὸ βιβλίο ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ, σ. 62 κ.ἑ. καὶ τὸ περιοδικὸ «Σταυρὸς» 1985, σ. 113 κ.ἑ.