Αυγουστίνος Καντιώτης



Archive for Οκτώβριος, 2011

ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΙΝΔΥΝΟΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 22nd, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΝ!!!

___

_

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΜΙΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΟΧΛΟΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ

Το πλήθος των σχολίων κάτω από την ταινία το μαρτυρεί.

Ο κόσμος καίγεται και οι ανθέλληνες προχωρούν ολοταχώς στην πραγματοποίηση των σχεδίων τους

Η κυβέρνηση με τα τόσα προβλήματα και την αγανάκτηση του Ελληνικού λαού να ξεχειλίζει, κάνει  συμβούλια και ψηφίζει νόμους για να δέσει όλους τους Έλληνες χειροπόδαρα και αφού τους ξεζουμίσει να τους ρίξει στη φυλακή. Ωραία δημοκρατία!!!

Μόνο οι εχθροί της Ελλάδος και οι ανώμαλοι πρέπει να ζήσουν για να πετύχουν τα σχέδιά τους οι σκοτεινές δυνάμεις!!!

Διαβάσαμe στην ιστοσελίδα: http://anti-aisthitika.blogspot.com

ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ Ο ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟΣ ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ «ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ»

Φυλάκιση μέχρι τρία χρόνια αλλά και διοικητικά πρόστιμα μέχρι 300.000 ευρώ προβλέπονται στο νομοσχέδιο για την «καταπολέμηση εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας» που ομόφωνα εγκρίθηκε σήμερα από το υπουργικό συμβούλιο, κατόπιν εισήγησης του υπουργού Δικαιοσύνης, κ. Μιλτιάδη Παπαϊωάννου.

Σύμφωνα με τις βασικές διατάξεις του νομοσχεδίου:

1.    «Όποιος με πρόθεση, δημόσια, είτε προφορικά είτε διά του τύπου, μέσω του Διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, παροτρύνει, προκαλεί ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή μίσος, κατά ομάδας προσώπων ή προσώπου, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό, κατά τρόπο που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή η πράξη ενέχει απειλή για τη ζωή, την ελευθερία ή τη σωματική ακεραιότητα, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών έως 3 ετών και χρηματική ποινή 3.000 έως 10.000 ευρώ.

2.    Περισσοτερα: http://anti-aisthitika.blogspot.com/2011/10/blog-post_3689.h

959

ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΖΗΤΑ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ!

Την ποινική δίωξη του Πρωθυπουργού, ζητά ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασίλης Κόκκινος, με βαρυσήμαντο άρθρο του στην εφημερίδα «Αξία». Αφού περιγράφει και εξηγεί τις ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου γιά την οικονομική κρίση, με κομβικό σημείο ότι μας οδήγησε προμελετημένα στην μέγγενη του Δ.Ν.Τ., δεδομένου ότι «εκτός των άλλων» αρνήθηκε και το δάνειο Πούτιν 20 δις ευρώ, με την αδιαμφισβήτητη νομική του κατάρτιση παραπέμπει σε διατάξεις του Ποινικού Κώδικα και άρθρων του Συντάγματος πού στοιχειοθετούν το αδίκημα της Εξαπάτησης του Ελληνικού Λαού.
Για δε την παραπομπή του, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, δεν απαιτείται τίποτα παραπάνω από 30 υπογραφές Βουλευτών της αντιπολίτευσης πού μπορούν να ζητήσουν… την άσκηση ποινικής δίωξης!

briefingnews.gr

Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.

959

O KEΦΑΛΙΚΟΣ ΦΟΡΟΣ

ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Εκπομπή “ΑΕΙΦΟΡΙΑ”, του Σταύρου Καπλάνογλου, στις 7/10/2011 στο κανάλι της Κοζάνης FLASH TV.gr

_______


_____

___

______

__________

Anti-papal Discourses

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 21st, 2011 | filed Filed under: Anti-papal Discourses, English

BISHOP AUGUSTINE N. KATIOTES

METROPOLITAN FLORINA

Anti-papal Discourses

Antip.(Translated from the Greek Original)

Contents Table………………………………

Dedication ……………………………………

Prologue………………………………………

Concordatum?………………………………………….

A Religious Deception (The Uniates)……….

The Vatican…………………………………..

Guardians, Be Vigilant!…………………………….

Towards a False-union?…………………………….

Indexes……………………………………….

A’ Index to passages of holy Scripture…….

B’ Index to names and things………………

“The Latins are not only schismatics, but also heretics…” (Mark Eugenicos)

Let us remain in Orthodox

“The piety, or godliness, handed down to us by out fathers we shall not deny…In this we were born, in this we were baptized, in this we associated, in this we live and in this shall we fall asleep (die): and if the time invites us, we shall die a thousand times in its behalf and no one shall be able to separate us from this true confession. Do not move eternal bounds, nor transpose ancient legislations…Until the end, brothers in Christ, let us remain firm in Orthodoxy, let us keep godliness/piety unbroken, unshaken, and let us keep the faith sure, let us reverence the fathers, let us venerate the saints, let us fear the Lord, and let us not betray our salvation. No one compels us, nor is forced obviously, if we ourselves do not apostasize (fall away) from the good membership of the Church. Let us, then, manly and no one shall be able turn us over.

JOSEPH VRYENNIOS

(See, “THE SURVIVING WORKS”, “TA EVRETHENTA”,

vol. A’, pp. 147,148, Leipsia, 1768)

Dedicated to the faithful children of the Orthodox Church struggling against papism, especially in the Hellenism abroad.

PROLOGUE

Since the time the patriarch of Constantinople Athenagoras without the canonical decision of the Orthodox Church lifted the Anathema against the heretical papists and with frequent declarations and other activities hastened very quickly to the pope, to the orthodox world, and indeed to archbishoprics and metropolises which are dependent upon the Ecumenical Patriarchate, there was created a philo-papal and a philo-unionist climate, which reminds one of the climate prior to the fall of Constantinople. The philo-unionists then, hoping in the pope’s help for the saving of Constantinople, hastened to Ferrara and Florence and signed the false-union with the papists, being heavily pressured religiously, but also being played nationally, since essential help on the part of the pope for the saving of the Byzantine Empire was not given.

After the death of patriarch Athenagoras it was thought, that the philo-papal wave would dissolve. But unfortunately this continues to strike against the Orthodox Church, and indeed more powerfully. As events till today prove, apart from evilly cunning phrasal maneuverings papism has made no substantial step towards bridging the chasm between Orthodoxy and roman catholicism, and she remains unyielding in her errors/deceptions and heresies, and indeed in her insane dogmas concerning [papal] primacy and the infallibility of the pope. Nevertheless on the part of supposedly progressive orthodox, who are forgetful of the strict ordinances of Holy Scripture and the sacred Canons as regards relations with heretics, new openings are constantly being made towards papism. Now there prevails among many the opinion, that for the sake of unity the leader of the Christian world the pope must be recognized, whom his roman catholic followers even call living god! And a philo-papal spirit is especially observed in America and Australia.

The faithful children of the Church, which amidst an indifferent, apostasizing (falling away [from God]) and perverse generation, preserve the sensitivity and sense of the orthodox faith, are in a state of unrest from the philo-papal climate being formed and are asking to be informed well on the differences between Orthodoxy and papism. Now this unrest of the faithful children of the Church, the holiest of all unrests, which is in every respect justified and expressed through intense protests, provokes the powerful reaction of the philo-papal archbishops, metropolitans, bishops and priests of the jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate. And this reaction of the philo-papists reaches the point of the excommunication of faithful children of the Church! The persecution in our days of orthodox Christians reminds one of the persecutions of zealots of the orthodox faith during the abominable memory of the ecumenical patriarch John Bekkos.

Thus papism through meetings, co-prayers, concelebrations, exchange of gifts, and false-dialogues of papists with orthodox has succeeded in dividing the orthodox world again into unionists and anti-unionists, and the former to foster an antipathy for, to antipathize, hate and persecute the latter.

For the enlightenment and strengthening of the mentality of the pious/godly people our orthodox missionary brotherhood “The Cross” is reprinting and publishing in one issue, the present one, under the title “ANTI-PAPAL DISCOURSES”, five articles of the most reverend metropolitan of Florina, lord Augustine, the spiritual supervisor of the brotherhood. And for the avoidance of misunderstandings, for yet another time it is declared, that the union of the whole divided Christian world is the longing of all pious/godly Christians and a frequent prayer-wish of the Church, but the union, for it to be a true and holy union, gladdening earth and heaven, must not be supported upon the lie, upon falsehood, upon errors/deceptions and heresies, but must be supported upon the truth. Now the truth is the faith of the Eastern Orthodox Church, which is the continuation of the Church of the first eight centuries. The Eastern Orthodox Church made no change to the dogmas of the faith of ancient Church. The roman catholics innovated and are in duty bound, are obligated, to set aside the innovations, so that the big obstacle for true union may be set aside.

In Athens on October 28, 1987

ORTHODOX MISSIONARY BROTHERHOOD

“THE CROSS” (“HO STAVROS”)

CHRISTIAN SPARK

Issue no. 186 – Athens – 1956

(Republished at Athens in 1987 in ANTI-PAPAL DISCOURSES,

by Metropolitan Augustine Kantiotes, pp. 15-31)

CONCORDATUM?

“Brethren, you were bought with a price [by the precious blood of the God-man]:

be not slaves of men” (1 Cor. 7:23)

Our small country, my beloved, our small country can be called the land of the most paradoxical and most abnormal treaties. Poor, weak, and materially destroyed, having gone through fire and sword, Greece turns to those outside and shouts: Help me…And immediately her good friends from east and west hasten!

A Marvelous Opportunity For Exploitation

But unfortunately in the eyes of most, so that we do not say all, the misfortune of Greece is presented for them as a wonderful opportunity for variegated oppression and manipulation/exploitation. They give one? Ten, 100, 1000 they want to collect. For the securing of capitals they want to bind Greece with powerful bonds, the so called pacts, which no one can change, can shake, because for every disavowal even of the least detail detail, our small country, like a robust and unruly child, will be apprehended from the ear and will be led accused to the international courts! The aliens want to have Greece fastened to the stake of their cheapest interests; they want to have Greece as a cow, which they will milk, their children, grandchildren for many decades, for centuries! The mechanism of milking is the shares. And in many cases the aliens have achieved their dark underground designs in our country. This is borne witness to by the 130 “free” years of the life of modern Greece. [trans. note – When Greece wanted to manufacture its own car the powers that be disallowed her, to mention only one example.]

Unfortunate fatherland! You were created free by your Creator. Freedom is your sweetest song. On behalf of freedom, as much as no other people, from the most ancient times you struggled bravely. On an infinite number of battlegrounds your elect children shed rivers of blood both in older times and now. You are called a free nation. But unfortunately you are a slave, under the hands of anonymous companies, economic megamonsters, who through thousands of means suck out even the least moisture. How will you live? How will you progress? Water-works, lighting, land and air transportation, mines, all of whatever you have that is precious and you are not able to utilize for the lack of monies, the one after the other is going under the authority of alien companies. You have been bought out hundreds of times. In a short while yet and you will be called to pay tax even for the air that you breathe. Do not doubt quantitatively that, if it were possible for them to bind the air that you breathe, they would bind it and this common good of the Creator they would merchandize through a special bill as an anonymous company of the Greek atmosphere!

A Suspicious Pact

Greece: a country of the most paradoxical and abnormal, irregular treaties. But of all the political and economic treaties that Hellas has contracted with aliens, the worst will be that one, which in the skulls of certain Greeks for months is being studied and planned in the world abroad and on the lips of many is borne with the Latin name concordatum. Now what is the concordatum? An ecclesiastical agreement, a pact between the pope and Greece. A pact now by which no longer material goods (water, light, precious metals) he was aiming to subtract from the authority of Greeks and to place them under the control of alien companies, but according to a direct manner would come to strike the Hellenes on their most sacred sentiments; he would come to decrease the glory, to annihilate, to set at naught the most precious of all goods/blessings, the orthodox faith, for which our nation lives and breathes and has its reason for existence (raison de tra) in the world.

Concordatum! And, so that we may speak more simply and in more popular fashion, the pact between the pope and Greece, according to the Vatican’s theories concerning the concordat, would take on the following dialogue form.

Dialogue pope – Greece

POPE: Greece, I Love you! I also want to express my love in action. I see that one of your just causes, the just cause of the liberation of the mega-island of Cypress from the bonds of alien slavery, is not being recognized, but is being disdained, insulted and struck out against, because you are a small and weak country, and your enemies are big and powerful. Greece, I hear your sighs, your appeals and I hasten to help you. My power, material and spiritual is tremendous. Millions, hundreds of millions faithful are dependent upon me spiritually. A single motion of mine is enough. As a robot tribes and tongues will move on behalf of the sacred issue of Cypress. You see the representatives of many nations, who in the hall of the conferences of the United Nations are indifferent and yawn when hearing the word Cypress? These dead ones I will set into motion. With the means that I have at my disposal I will electrify them, I will make them loose the tongue-tier, to open their mouths, to speak rhetorically, to cast their vote on behalf of Cypress and thus Cypress will be loosed from her bonds and freedom will come into your bosom. It will come through me the all-powerful pope. But, in order for me to set into motion the whole mechanism of my vast empire, I ask one thing of you, the smallest thing. Just as so many other nations, I want you, too, to recognize my nation, to ordain a representative, to come to Vatican and worship my slipper which transmits a wealth of blessings to worshippers. This smallest thing I ask of you. If you do it, all my displeasures  towards you of past centuries will be erased, you will be called my beloved daughter and you shall have whatever you ask for. I shall fervently recommend you to all my nations. And as my first gift you will have the liberation of Cypress…

GREECE (represented by her politicians): Most Holy father, I have heard your sweetest speech and I am moved. O, how good you are! All love, all affection. The fanatic elder-monastics and theologians of my Church present you different. But now you present yourself before me under a new enticing form. As a meek lamb! How can I not love you? How can I not contract close relations with you? Here I maintain relations with tigers and lions and bears, with nations, that is, that are grabbing, bloodthirsty, vindictive, materialistic and atheist, and with you, the sweetest father of Christianity, I will not have relations? And only the fact that you show your eagerness to help me on the burning issue of the liberation of Cypress is enough for me. Above all is Greece, her national issues. Religions and churches for me are simply means for the realization of my nationalistic aims. Fortunately new precepts are prevailing among my political men, one of which during the last elections declared that he is even eager to cooperate even with the devil when he is about to achieve his aim. Besides, out of Rome came forth the motto: “The aim sanctifies (justifies) the means”. Consequently this time I will close my ears to every elder-monastic admonition and I will come towards you and will embrace to edge of your shoe. Most Holy father, bless us!

This is the genuine voice of Greece? No. It is the voice of Frankish-struck Greeks, liars, those opportunist politicians and diplomats who believe in nothing but only a fruitless nationalism. And these unfortunately, in the ignorance of the people, oftentimes speak and make decisions.

All of Greece is being dragged, falls and pays homage, worships the pope. And the pope blesses…

But, orthodox Greeks, breathe! The idea of dialogue has not taken on flesh and bones. The disaster has not been executed. The paying of homage did not take place. A concordatum was not signed. For the new archbishop of Athens, lord Dorotheos, sensed the danger in time, called to an emergency meeting the orthodox Hierarchy, the Hierarchy decided against whatever form of diplomatic relations of Greece with the pope, the government retreated, the issue was abandoned, and here the papist and papal-worshippers cry and lament, because they did not have the fortune to see nuncios, to kiss the hems of cardinals, who would come to greet in an official function Greece as a worshipper of the pope.

The danger, by virtue of the resistance offered by the official Church, has passed. It passed? No. The turf has not been made firm yet. Muffled knocks are being heard. The papal-worshippers are getting ready for a new outsurge. As a serious Athenian newspaper wrote, if the concordat is abandoned, the desire however of certain political factors (figures) was not abandoned, so that for “national” purposes they may seek at some convenient time the contracting of diplomatic relations with the pope. These gentlemen will present the issue as being purely political, in which they will not allow the official Church of Greece to have any involvement. What are you saying papal-worshipping sirs? The official Church may not have involvement in such a serious issue? But previously our nation must dissolve the official pact with the Orthodox Church, must abolish the first two articles of the Greek Constitution, must become discolored as an orthodox Kingdom, and our king, accepting in his palace courts those sent by the pope, must cease being commemorated in our churches as most pious, as defender of the orthodox faith, and only then, sirs, in the ignorance of the Hierarchy will you be able to discuss this “political” issue.

The all-cunning enemy is lying in wait to attack. He is looking for the opportunity to achieve what is longed for. For this reason the orthodox powers of the nation must be found in a state of sacred vigilance. For this reason we, too, publish the present writing and according to the measures of our powers we enlighten and prepare the pious/godly people to deal with the danger coming from Rome, the pope.

But what is papism?

What Papism Is

Without reservation we say that papism is the overthrowing of the fundamental laws of the Church, of genuine Christianity. And behold why.

According to Scriptures the root, head, and foundation upon which the entire Christian edifice is supported is the God-man Redeemer, our Lord Jesus Christ. He is the Alpha and the Omega of our faith, of our hope and of our love. He is the Leader. The voice of the Father heard twice from heaven, at the Jordan river and on Mount Tabor, established Him as eternal Leader in the Church: “This is my beloved Son, in whom I am well decided (“eu-dokisa”); listen to him” (Matt. 3:17; 17:5). The faith in Christ, the active faith, which is exhibited through absolute obedience to his commandments, even the least of them, is a fundamental law of the Church. Without this faith the Church can not be conceived.

Moreover, a fundamental law in the Church, which the God-man Lord established, is: as often and whenever among the faithful there appear serious disagreements concerning things of the faith, things that need to be done, worship matters – these differences are not solved by one only member of the Church, however official is his position, holiness and wisdom might be; but these matters are solved by the collective whole, by the Church, coming together and convening in holy Spirit (Matt. 18:17). According to this manner, that argument concerning circumcision, which shook up the apostolic Church, was solved, during which both Peter and Paul and the rest of the apostles and disciples spoke and developed their views on the subject; but when the decision was made, all subjected themselves to the voice of the Church (Acts 15:6-29). No one of them set his own authority above the authority of the Church. The infallible criterion in the Church, even when the chiefs of the apostles were living, was the Synod (Council).

But both of these fundamental laws, which pertain to the administration of the Church, papism overturned. In the Church the leader is the pope. In the Church the pope possesses infallibility. In the Church the pope is everything. Being driven by the demon of luciferian pride the pope usurped all the authorities, set his throne above the clouds, opened his mouth and, as another Nebucadnezzer, said: Nations and peoples, do you see me? Fall down and worship, pay homage to me. “By divine right” I am above lay people, monastics, deacons, priests, bishops, metropolitans, archbishops, patriarchs, regional and even those ecumenical Synods. When I am found on my seat and speak, I speak in holy Spirit and my decisions are infallible. I am the one and only, unique referee of Christ upon the earth. The soldiers who are faithful to me preach to the whole world the motto:

“Just as one God exists, one sun for the day, one moon for the night, in like manner God gave to the Church only one leader, the pope.” But not only ecclesiastical, but also political leaders obligated to obey me in all things. The two swords in the Gospel (Luke 22:38) symbolize the spiritual and worldly authority, and I must hold and use these two swords. Every authority comes from me. Woe unto the one who set himself against my volitions…

The pope, being clad with such ideas, established in the world a tyranny, a tyranny in the name of the Crucified One, whom he would say, that he and only he would represent upon the earth. And this tyranny ended up being unbearable, especially when upon the papal throne there sat individuals, who had no internal relation with the Christian faith and life. Popes thieves and robbers, making unrestrained use of power, brought huge corruption to the flocks of the West. The people murmured. The godly would sigh. Courageous preachers of the divine word, who dared to protest against the antichristian live and conduct of the popes, were apprehended and burnt alive, as the famous Jerome Savonarola (1452-1498), whose statue  adorns today one of the squares of Florence. Rome, with the corrupt and unfaithful popes, who abolished every evangelical virtue, would appear already in the eyes of the peoples of the West as the whore of the seas, as the new Babylon. Finally the volcano of the wrath of the peoples erupted. In 1520 a revolution was preached and the strong struggle against the papists began. At the head of the struggle was Martin Luther, concerning whom Thomas Carlyle writes, that Luther took the ax of truth and with the surge of a hero attacked and crushed the idol of papism. The struggle lasted many decades. The civil war was raging. Blossoming cities were transformed into smoking ruins. The blood ran like a river. And the cause, the most serious of all, of that big disaster, which struck Europe, was the foolish, the antichristian ambition of the pope, so that all might fall down and embrace the edge of his foot and recognize him as the only leader of the Church upon the earth.

The popes, if they had even an ounce of real godliness or true piety, would be ashamed in projecting such foolish and antichristian ambitions, and, the worst of all, struggling for the enforcement of them upon the totality of Christianity. He who studies the history of this period oftentimes remembers J. Chrysostom, who, lamenting on account of the bad situations of the ecclesiastical divisions would preach, that the chiefest  cause of them is the controlling-spirit, philarchia.

“Nothing is capable of dividing the Church thusly as the controlling-spirit, nothing thus kindles the wrath of God as the dividing of the Church” (See 11th homily on his commentary on the epistle to the Ephesians: P.G 62.85).

The incarnation of the controlling-spirit (philarchia, love of rule [over others]) is cursed papism, according to which not only active faith, but blind belief in the pope, and even if he commands things contrary to the genuine spirit of the spirit of the Gospel, as immortal fathers of the catholic Church have interpreted this, is recommended as the ideal, as the highest virtue. The pope an idol, the pope God! Peoples and nations “hear him and only him”. And not only the ambition for the entire Christian world to subject itself to one single man alone, adorned with an absolutist, totalitarian authority over souls and bodies, is an anti-christian ambition, but also the means, which papism has always used for its prevalence in the world, these, too, are anti-christian. A ready proof [of this] we in Greece have the unia. What is the unia. A Dourian horse, a satanic machination of papism, for the plundering of the soul of the orthodox. The uniate bishops and priests, while in soul and body belong to the pope and by this fact ought to externally also appear for their distinction with the garb of a papal priest, nevertheless, in the middle of Athens shamelessly and impudently circulate with the garb of the orthodox cleric and with various means, which they abundantly have at their disposal, propagandize the idea of the subjection of Greece to the pope and these wolves in sheep’s clothing deceive harmless and meek souls and no police organ of the fatherland moves nor apprehends these liars and imposters, to shave their beards and take from them the honorable emblems of the orthodox cleric; and only against our orthodox old calanderist brothers, has the condemnatory mania of the orthodox nation repeatedly turned! The uniates act and flourish unbothered and they celebrate sumptuously the 50 year anniversary of the arch-liar, their leader Chalvatzi.

The orthodox hearing and seeing these things operated by papism, we recall the Revelation of John: “And I say another beast rising from the earth, and it had two horns similar to lamb, and he spoke as a dragon” (Rev. 13:11). And papism appears as a lamb, but is a two-horned monster.

Never the Pope’s Slaves

Our beloved readers! Against this monarchic, absolutist, totalitarian authority, the anti-christian ambition of the pope, the orthodox conscience revolts. Against the arrogant designs of Rome the ever-memorable Photios, Keroularios, Joseph Bryennios, Mark Eugenicos, George Scholarios [all] struggled and saved the independence of the Orthodox Church, which existed as the all-bright ship, the true ark of our pious/godly nation, during the darkest days of its history. In this Church there exists the genuine, unadulterated (or non-counterfeit), the exact, the uncircumscribed, the supreme precept, the clearest apprehension and procession of the immortal ideas of Christianity. Papsim as an administration is a cancer. As an idea it is a lie, a falsehood, a myth which the lack of learning and “rule-mania” (archomania, controlling-spirit or if it be allowed the “control-freakness”) of the ecclesiastical rulers of Rome fabricated. And such-kind of lies, falsehoods and idols orthodox Hellas shall never worship. For she hears the trumpet of the Apostle Paul: “You were bought for a price: do not become slaves of people” (1 Cor. 7:23). The pope-worshippers here badly assess the situation and think the moment has come…And in persisting it is possible they may be found before surprises. The spirit of resistance of our ever-memorable fathers against schismatics and heretics shall be rekindled. Here in Greece papism shall find Thermopylas and will be crushed. Orthodoxy ultimately shall conquer, shall triumph and under her wings there shall be glory and a great deal of rest.

But the issue concerning papism has not been exhausted. It shall continue for the fuller enlightenment of our orthodox people.

Stay Far Away From the Latins! (Papists)

“Flee from them, brethren, and from communion with them; for such-kinds as these are false apostles, cunning workers, transformed into apostles of Christ. And it is no wonder: “for satan himself transforms himself into an angel of light.” It is no wonder therefore, if also his ministers are transformed into servants of justice, whose end shall be according to their works…Stand [fast] holding onto the traditions, which have been handed down to you and have received, both the written and the unwritten, in order that you may not be abducted by the error/deception of unordained things and fall away from the same support. Now God can do all things…and rid us ourselves of the evil tares, which as clean and useful wheat he may gather into His storehouses.”

MARK EUGENICOS

(In John Karmiris’, The Dogmatic and Symbolic Monuments of the Orthodox Catholic Church, vol. I, Athens 1952, page 361-362)

***

Christian Spark

By Metropolitan Augustine Kantiotes,

Issue no. 200 – Athens 1957

(republished repeatedly in a self-contained small pamphlet)

A RELIGIOUS DECEPTION

At one time, my beloved readers, at one time we had read in what way certain savage tribes of South America apprehend and kill dear. As known, dear is not captured easily. It is always careful, vigilant, sharp-minded, it hears even the smallest noise, it perceives danger and leaves most speedily. But the savages, the natives of Timoukoua, who have their dwellings in the vast mountain-ranges of North America, from which flows the Mississippi River, wanting to apprehend the dear, which in herds graze in their region, they craft the following manner.

After with much toil they apprehend a few, kill them, they take from them their skin and the hunters wear the skins of the killed dear, cover themselves completely, from head to feet, they walk on all fours and in this manner transformed, they sit in wait in those areas, in which the dear are wont to come to eat the tender grass and drink the clear water of the little rivulets and rivers. The dear, which see them, are not able to understand that under the hides of the dear are hidden the hunters, their killers and murderers. For the savages, who are hidden and appear as innocent dear, find the opportunity and hurl forth from close ranger their arrows, they wound and kill them. Of these false dear [ccomes] the death of the real, the true dear.

Throw a glance on the icon, and you shall see the deception and shall become sorrowful on account of these innocent and meek (harmless) animals, which fall victim to the savage Timoukoua of North America. The animal lovers shall be ready to protest…

But, O orthodox Greeks, you are become sorrowful and indignant for the method, which the above hunters utilize for the apprehension and the killing of dear? You do well. But much more, incomparably more, you must be sorrowful, and indignant and protest intensely, because orthodox souls, which according to David as dear thirst [for] God, thirst [for] the truth and justice, such-kind of souls, we say, fall victims to a religious deception never before seen, which in the midst of orthodox society of our fatherland these horned [beings] operate without blushing and unabashed. The matter concerns the uniates, who as regards the method, on the one hand, which they utilize for the easy capturing of victims, do not differ quantitatively from the savages of Timoukoura. But as regards the value of the object, [on the other hand,] which they want to capture through deceptive means, what comparison can be made? For these [people] capture the animals, which are destined for the nourishment of man, whereas these [others] capture souls, not in order to save them, not in order to be the good hunters, concerning which the prophet Jeremiah speaks (16:16), but in order to become evil hunters, cunning [crafty, machinating] workers, hypocrites, concerning which the Lord said “they go about the sea and land to make a single proselyte, and when he becomes one, they make him into twice the son of Gehenna [or hell, literally a place outside the city proper where the Jews burned their garbage, and where they crucified the God-man. – trans. note.] than they” (Matt. 23:15)

The Unia: A Weapon Of Papism Against Orthodoxy

But let us leave the icons and let us come to the harsh reality.

Our orthodox people, who hears the word “uniates” asks: What are the uniates? What is the unia?

Unia is not a Greek word. It is a foreign word, probably of polish origin, which only it alone suffices to prove the external deliberation against Orthodoxy by her enemies. The unia is one of the weapons that papal propaganda utilizes so that it might subject the Orthodox Church. O Lord of love, of mercy and of pities, what means, what weapons, what machinations have not the people of Vatican not manufactured against us orthodox! Shall we enumerate them? The time does not allow us…The arbitrary [and high-handed] interventions of popes before the schism in the administration of the Eastern Church, against which fathers and teachers rose up against in protest: the crusades, who as the excuse, on the one hand, they had to liberated the all-holy places, but [on the other] as the deeper aim would hide the dissolution of the orthodox Byzantine empire and the triumph of papism; the false and notorious unions by force of the councils of Florence and Ferrara, against which the champion of Orthodoxy Mark Eugenicos rose up against; the overrunning of the Venetians against the islands of the Greek archipelago; the fearful machinations and crafting of intrigues by the embassadors of papal nations during Turkish rule, through which they overthrew from their thrones glorious patriarchs and led them into exile and the gallows; the religious schools in Rome and elsewhere, in which they drafted young orthodoxy men in order to transform them into betrayers of their faith, into janissaries of papism, into mortal enemies of Orthodoxy – all these things were means, weapons, which they used to dominate the fortress and for the flag of Orthodoxy to no longer wave in all of the East, to make the orthodox to fall down and worship the pope’s slipper, which the foolish ambition of westerners elevated above every authority in the world.

But all the attacks of the papists against our immaculate faith were repelled. Very few, nill, unworthy of mention were the results of their activities. Of the millions of orthodox a certain few thousand capitulated to the multi-form pressures, apostasized, or fell away from, the mother, from the one, holy, catholic and apostolic Church, and formed religious communities.

But from this failure Vatican did not despair. Its peaks convened a conference. Cardinals, bishops, abbots of big monastic orders spoke and set forth before their gathering all the elements of their activity amongst the orthodox. How few the fruits! So much money, so much wisdom, so much rhetoric, so much blood of centuries, and this East to remain unbending! Niether the enticements, then, nor the threats of papists would be able to separate her from the orthodox faith? The members of the convention were plunged in thoughts concerning what they must do. Lucifer, who in one cavity of the hall of the Vatican from invisibility was observing the [considerations] of the convention, took on the task of removing them from the “no-exit”. At a certain appropriate moment he threw out in the convention the idea of the unia. And it was not possible but from him alone for this same idea to originate, because he was the first imposter of the world. I think I hear him proposing his plan and through the mouth of a monk of the Jesuit order he spoke rhetorically the following.

– “My dearly beloved members of this convention! The nature of things compel us to confess a truth, and the truth in this case is that all orthodox people of the East foster a fearful antipathy toward us. For they have bad experience with regard to us westerners. And what evil did not our progenitors not do against them! Not as Christians, not as humans did they behave before the peoples of the East, but as wild bloodthirsty monsters they fell upon them. In the main they surpassed in savagery even the savagery of the Turks. The word frank has become the most hated word in the East. And for this reason, when they see a “Frank-priest”, they depart afar, just like sheep leave before wolves, dear leave before hunters and doves before hawks. Thus, as we are and as we appear, nothing can be done. Wolves, as they are and as they appear cannot enter into the pen. But if it is supposed that some one of the wolves wears a sheep’s skin? Then the pen will open and many sheep will approach the wolf in sheep’s clothing, or in the form of sheep, and thusly the wolf will become the ruler of the flock. The hunters of Timoukoura, as they are and as they appear, are not able to capture even a single dear, but if they wear the hide of a dear, then how many dear will approach and fall dead before their feet! But why, brethren and fathers, do I admonish to the imitation of methods of savage tribes for our propagandistic work? Our prototype is very near us. It is here. (At this point there occurred a certain brief silence. And immediately there was heard a hoarse voice continuing the discourse). Your prototype for your propagandistic work amongst the orthodox is I…lucifer, whose voice and thoughts are transmitted by the one speaking to you. Do you not remember what I did in paradise? If I had appeared just as I was to the foremother Eve, she would never have approached me; before my dreadful sight she would have departed afar; but when I transformed myself into the most beautiful paradisial animal and through it I spoke, then Eve was captured in my trap. She approached and I opened with her the known dialogue, whose result was the expulsion from paradise. The deception, behold my method. This method you too utilize, O bishops, cardinals, white and black popes. And upon hearing the form of the deception, please do not be shockingly surprised. Do not get rile up. Make no objection. I advise you, the much-experienced one, who knows how one wins through the method of the lie, [of falsehood] and of deception. So, without objection you will hear me and obey me. You will take off the clothing of the frankpriest, the so hated clothing for every orthodox soul, you will wear the robe and the kalymafchion (orthodox priest hat), you will stop shaving, you will grow beards, you will take on in every respect the form of the orthodox cleric. But be careful! You will have in your heart the whole pope. And thus you will come by the side of the orthodox. And then you will see the wonderful results of the new method, which, I entreat you, to baptize with the name of unia. So do you agree?”

– “Indeed, indeed. We agree! We applaud your plan, Lucifer”, the assembly answered.

– “I thank you very much, said Lucifer. I wish you brilliant successes”, and making a deep bow before the convention he departed and left the members of the convention to take especial care for the finding of suitable persons, which will put into practice the satanic plan. Thusly in the dark was born the unia…

The above a dream, an imaginary icon? But you must open the history of the Orthodox Church, in order to see what ravaging they did upon the regional church, bishoprics, metropolises and patriarchates of Orthodoxy these organs of the popes, who are called uniates. Exploiting the misery of the peoples of the East, with sheep skins these fearful wolves entered into the folds and chopped the sheep into pieces. Only from the Orthodox Church of Poland the unia succeeded in detaching approximately two million people and to form within the bowels of the orthodox polish people the uniate religious community, which is absolutely dependent upon the center in Rome. Especially during those centuries during which the orthodox were found under the sole of Turkish domination, the unia succeeded in leading astray into its nets entire populations and to bring on great unrest, disorder and confusion.

Orthodoxy, despite all the difficult external instances, did not remain  as an indifferent spectator and witness to this grabbing of its spiritual children through this cunning manner, but as mother was pained and took an interest. Thus during the year 1722 there convened in Constantinople a Synod, in which participated the patriarchates of Constantinople Jeremiah III, Athanasios of Antioch III, and Chrysanthos of Jerusalem. This same synod condemned the uniates, these organs of the popes, which as an encyclical sent out to the whole orthodox membership

“by different sophisms, by both machinations and evil arts deceiving and completely persuading those of the Eastern Church of Christ to apostasize, or fall away, also, from correct dogmas and paternal traditions, and to believe and to accept as true the latin deception, the new innovations”. 

And because the unia continues its underground work and sowed the weeds in the farm of Orthodoxy, the Orthodox Church also through another encyclical in 1838, stricter than the previous one, censured and stigmatized the cunning (sneaky) workers of the unia, who, instead of unity, as they promised, disrupted the unity of the Church in Antioch and cut to pieces her powers, so that the monarchy of the pope might prevail.

“We are endebted”, the patriarchs and bishops of the East who signed it, “to raise the voice of the Church and through our present patriarchal and synodical encyclical letter, as another evangelical trumpet, to trumpet forth to the Orthodox all over the earth, and indeed to those in Syria, Egypt and Palestine, and to publicly stigmatize, who are these wolves in sheep’s clothing, the cunning ones and imposters, the modern ones from the Lebanese mountains, showing themselves to appear as other dark lucifers, and casting as black and disgusting and choking cloud upon all the areas of Syria, Egypt and Palestine” (See John Karmiris, The Dogmatic and Symbolic Monuments of the Orthodox Catholic Church, Athens 1953, vol. II, p. 823 and 895, as also Chrysostom Papadopoulos, The Latin Propaganda in Syria, Alexandria 1949)

The Unia Spreads In The Hurricane

Egypt, Palestine, Lebanon, Syria saw these lucifers, as the synodical encyclical calls the uniates. And Greece remained outside of their evil-dealing activity? In the small kingdom of the free fatherland, which raised from the dead heroes of Orthodoxy, for 100 years the uniates were completely unknown. Not even one of them existed as a seed. But the wolves lay in ambush. As the popular saying goes, wolves rejoice in the hurricane. And some-such hurricane, a national turbulence, shaking our national ship, was the Asia Minor disaster of 1922. Then for the first time there appeared also the uniates in Greece with their head the notorious George Halvatsin, whom the pope ordained bishop of a non-existent bishopric, of Theodoroupolis, and established him in the middle of Athens, in order to bring the garb of the orthodox cleric also into the churches of the franks and to liturgize with the amphia, the garb of an orthodox bishop! When for the first time this leader of the uniates liturgized in the papal metropolitan temple of saint Dionysios of Athens with the full hierarchal orthodox garb, some orthodox person, who saw him and could not imagine that such-kind of deception was possible for clerics of an alien dogma to execute, he suffered confusion and thought that on that day in the papal temple liturgizing as an orthodox was our archbishop of Athens, Chrysostom Papadopoulos. He became filled with wrath and indignation and disseminated that Chrysostom “became a frank” and concelebrated with the papists. On the occasion of this news the orthodox membership was riled up, and the blessed Chrysostom, to calm the consciences of the orthodox down was forced also to say in writing that it was not he who liturgized in the papal temple, but George Halvatzis. And later between Halvatzis and the blessed archbishop Chrysostom there took place a correspondence, in which Chrysostom, despite the meek and tranquil nature that distinguished him, with a strict tongue cauterized the cunning (sneaky) nature of the unia and revealed her dark underground aims (See als “Ecclesia” or “Church”, an official publication of the Church of Greece, 1928, pp. 339-341).

But unfortunately, despite the protests of the then archbishop and the Holy Synod, Halvatzis, with a committee comprised of fanatic papal elder monks and elder nuns, wedged itself in the capital of Greece and began to work intensely.

For about 35 years this seat of the uniates, this leader of the uniates has been working in a dark, underground and disgusting manner at the expense of our Orthodox Church. Perhaps a special article would be needed to be published in order to present in detail the accomplishments of their activity and to persuade the gainsayers.

And yet this suspicious enemy of Orthodoxy upon dying a month ago and buried in grandiose fashion, the city of Athens honored him as much as they never honored archbishops of the official church and other famous men of our fatherland who have died. And still yet even political men of the country, baptized in the fonts of Orthodoxy, hunting for votes, participated in the exhibitions of sorrow, and what is most sorrowful even a certain hierarch of our Church sent to the uniate center a consolatory telegram upon the death of the leader of the unia, which was also published by them for the creation of impressions.

In this manner our Orthodoxy is not only deliberated against externally, but also internally is being undermined.

Papists, Do You Want the Same Method Of Dealing?

Beloved readers! The unia judged only from the moral and religious perspective, provokes dread for every faithful child of Orthodoxy. Never before has such-kind of a system of deception ever appeared in the religious life of humans. Truly an offspring of the night and not of day, a genuine child of Lucifer, who alone was capable of dictating such-kind of a method for the deceiving of orthodox souls.

The official Church of Greece, in the midst of whose bosoms the unia is operating and developing, ought to burnish its sword and to come down to the struggle against her. And to begin with, because the unia, as also every other papal organization has its center in Rome, the official Church of Greece must publicly direct to those in the Vatican the following question.

As you know, sirs, the Lord gave us the law, the so-called golden rule of our conduct towards one another. And this is the following. “As many of all the things that you want men to do unto you, thus you too do unto them” (Matt. 7:12; Luke 6:31). On the basis of this law we ask: Whatever through the unia you are doing to us orthodox, do you want us, too, to do the same to you? And on the more analytical side: Do you want, “holy” fathers of the Vatican, a cleric of our Church equal in stature and according to the weight of your pope, do you want this cleric to cut his hair, shave his beard, to wear the white papal garb, amphia, of the pontiff and on one of the feastdays with papal garb to liturgize in an orthodox church remembering in his prayers the names of archbishops and patriarchs of Orthodoxy? Do you want such-kind of a false pope to go to Rome and to be established near the Vatican and to liturgize and bring on confusion in the consciences of your faithful who will see in Rome two popes? Do you want not only him, but a dozen orthodox clerics to come to Rome, to establish themselves there, too, and to go about all the cities of Italy with the broad-brimmed garb of your clerics and on account of the similar form your people will not be able to discern to what dogma these strange clerics belong? Do you want these latin-eccentric clerics of ours to execute various propaganda against papism, leading astray to their side inhabitants of the poorest neighborhoods of Rome? Do you, then, want such-kind of methods of deception and cunningness (sneakiness) to be used by us against you, so that you might understand what this saying means, “the pole maker is knocked out by the pole” (“passalos passalo ekkrouetai”)? To these questions of ours answer us sincerely, honorably, without turns and Jesuit sophisms. We are sure that neither today’s pope, nor cardinal, nor bishop, but neither even a lay person of your dogma wants a such-kind of appearance and activity of our clerics. But then how do these things, which you do not want us to operate at your expense, how do you dare without pangs of conscience to do at the expense of our Church? If you want, sirs, for that longed after day to come, “the union of all”, stop using such-kinds of methods that, as we have also said above, provoke dread to every uncorrupted conscience and broadens the opened chasm between East and West. The path leading to union is not traversed through the unia, but through that path, which the God-man inscribed saying: “Know the truth and the truth shall set you free” (John 8:32).

The Greek Nation A Sleepless Guard Of Orthodoxy

But also to the Greek nation the official Church of Greece has her word to say. And her word this time shall be the censure for the inconsequential nature, which the nation maintains before Orthodoxy. While through the Constitution she recognizes Orthodoxy as being the prevailing religion of the nation, yet, nevertheless, she leaves free the enemies of Orthodoxy to bring on mortal wounds against her. Unfortunately our nation is indifferent about the incalculable damage to the spiritual interests of Orthodoxy. But if she wanted to be informed, that certain individuals, not belonging to the Greek police, are going about with police uniforms and with these uniforms deceive and violate citizens, what will she do? Would she remain indifferent? Never! But she would apprehend them immediately as imposters and would close them in jails for the counterfeiting of an office. Or, again, what would the Greek nation do, if it were informed that they have set into circulation counterfeit coins, which bear the icon of the king and are similar to genuine coins, but they are not genuine? Would it not seek to discover and apprehend those setting into circulation the counterfeit coins? Even yesterday we saw in newspapers the decision of government, which for the avoidance of confusion of the common people prohibited to organizations and companies and merchandizing stores to set into circulation advertising printed material printed in the form of national paper currency. But behold the uniates circulate freely as the advertising prints of papism in the form of Orthodoxy, and the nation is indifferent for the confusion and deception of the orthodox consciences. O orthodox nation! You tremble, that your citizens might not be deceived by counterfeiters and lose some small sum of money, and for this you take all your measures. But you do not tremble at all, that perhaps this people through the circulation of false spiritual paper currency of the unia in the form (typos) of Orthodoxy, which came forth the laboratories of papism, might lose the most precious good or blessing, the orthodox faith, which the highest rulers of this small much-tormented country swear to be her sleepless guardians.

But if through the political rulers of our orthodox nation the unia is considered to be an issue unworthy of mention, a hangnail, for us faithful children of the Church it is not a hangnail. The unia is a fearful dark, underworld system, it is the dourian horse of the pope, who lately was introduced also into our region for the dissolution of Orthodoxy. And because it is certain that neither the Vatican is about to be touched or moved by the protests of the orthodox, nor the nation will rise up from its lethargy and intervene for the dissolution of the nest of the uniates, one radical solution remains: a solution, which also at another time we indicated always, placed at the top of the title of this small paper (Christian Spark) of ours, and recommended and preached. What is the solution? For the Hierarchy to convene, for our hierarchs to stand up to high levels of thought and action, in which moved the spirits or intellects of the ever-memorable heroes and champion defenders of Orthodoxy, to denounce the pact of nation and Church as not being advantageous for the spiritual interests of Orthodoxy, and through a sublime preaching, which will have the tone of the preaching of Mark Eugenicos, Kosmas the Aeotolian, Papoulakon, Constantine Oeconomou from Oeconomon, to call the orthodox people to rally. And then we shall see if such-kinds of organizations of religious deception will be able to operate at the expense of Orthodoxy.

Let this one thing, then, be our motto: We seek our Church to be under not national laws, bound to spiritual movements, but free and vibrant.

4996201

Christian Spark

Issue no. 264

(Athens 1963)

The present article was first published in no. 264-265/1963 issue of the periodical “Christian Spark”. It was republished in a self-contained small pamphlet (Athens 1963).

THE VATICAN

“I shall set my throne above the stars of heaven” [Satan’s thought as recorded in Isaiah]

What is Vatican? It existed once as one of the most powerful nations of Europe, before whom kings and rulers of the East and West trembled. But now, O now! What vanity of human things. What a thundering disproving of worldly hopes and dreams. The all-powerful nation of the Vatican, which at other times set into motion entire armies and armadas and agitated East and West and humbled all-powerful empires, has now lost its tremendous expanse of turf and has been limited to a small strip of land, to a small nation, which the abominable memory for us Greeks, the dictator Mussolini, was pleased in 1929 to recognize officially. Through the signing between him and the pope of a special treaty, the treaty of Laterno, determined the geographical boundaries and the worldly rights of the little nation.

The Little Nation

The Vatican, set upon the right shore of the Tiber, as a wedge within the eternal city, has an expanse of 440 acres of land, numbers a population of about 1,000 inhabitants and contains a multitude of buildings, which number more than 11,000 rooms. And over all these buildings dominates the much spoken of temple of St. Peter, the biggest temple of Christendom. And the boast of western Christianity. The Vatican, by virtue of the said treaty, has its own flag, its own police force, its own currency, its own postal service, and is governed by a government, of which all the members are clerics, high officials of papism. Now there is discerned among all these the minister of foreign affairs, the most public person after the pope of the Vatican, with whom come into contact with the Holy Seat those who are designated embassadors of the nations, who recognize the Vatican as a nation. And certain nations have contracted with the Vatican special agreements, the so-called concordats, through which the nation of the pope acquires certain advantages of religious activity within the region of these nations. Greece, fortunately, despite the pressure of the Greek state, which persisted in the contracting of a concordat, by virtue of the powerful reaction of the blessed archbishop Spyridon and Dorotheos did not contract a concordat and an embassador of Greece by the papal court does not exist.

The Vatican, a Lilliputian nation in the midst of the nations of the world, as a point is marked on the geographical map of Europe, and not even as a point, perhaps evoking the ironic smiles of the citizens of those nations, which geographically are millions of times bigger than this small nation. Perhaps someone of the all-powerful dictatorships of the world, now already dead, who while WW II was still going on having taken part in the notorious convention of Yalta, during which the leaders of the big powers apart from the people’s [will] slaughtered the rights of the small nations; perhaps, when mention was made concerning the Vatican, he did not express himself ironically and being sarcastic did not ask, how many army divisions does the Vatican have at its disposal? Before the all-powerful armies and armadas, which at other times the Vatican had at its disposal, now only one company of Swedish weapon-bearers has remained, so that it may remind one melancholically of past worldly grandeurs!

Shall we, too, disdain the Vatican, just like that dictator? No. And not only, because this small nation, which is found inside the heart of the Italian peninsula, despite its smallness it numbers approximately 500 million followers, spread out in all the breadths and depths of planet, and on account of its organization it exerts a tremendous influence upon the whole inhabited earth, or oecumenis, but primarily because the Vatican is the seat of the leader of roman catholics, who until the blameworthy schism remained united with our Orthodox Church.

The Philo-unionist Movement

Lately there is observed a movement for the union of all the “churches” and especially of the Eastern Church with roman catholicism. Now various are the motivations of those seeking this union. And others of ours, cold and indifferent for whatever has reference to our faith, and from a politically perspective only seeing and judging things, shout to for the “churches” to be united, so that their political aims might be better served. And others, though they are not religiously cold and indifferent, like the former, but believe surely in Orthodoxy, yet, nevertheless, they do not delve deep into things and thus as light rocks are dragged away by the global current, the current through which every sacrifice of co-existence and being at peace with the world for the securing the undisturbed enjoyment of material goods, these people co-echo, superficially, the motto of the former. And finally, certain theologians and ecclesiastical circles of Orthodoxy, charmed by the visits to the papal courts and the smiles that the great diplomats of Vatican lavishly spread about, they believe that a big change, of cosmogonic character, is being performed in the bosoms of papism, a change, which must make us orthodox to see today in the Vatican sincere dispositions. “Let us hasten then”, they also shout, “to the Vatican, for conciliation and union.”

Thus the issue of relations of orthodox with the westerners, on the occasion indeed of the convening of Vatican Council II, has ended up again becoming timely, and the various commentaries are being published, not only in the religious press, but also in the political press. And a great deal of people has begun to be touched and moved and to be concerned regarding the issue of union.

We too, found to be in the midst of the philo-unionist movement of today, are not able to remain indifferent. It is necessary for us to research the issue. And because the Vatican is not an issue of yesterday [only], and history is a teacher, and from a certain perspective also a prophet of the future, we shall not close, as many recommend in this case, our hearing, so as not to hear the voice of history, but having previously opened history and seeing the past of papism, and finally we shall set forth, what things according to our humble opinion must be the stance of the orthodox before, in the face of, the philo-unionist movement of our days.

THE PAST

The Primacy

We have said that the Vatican is not an issue of yesterday. It is an old tree. Now what is its root? What is its beginning? What is the fundamental view (doxa), upon which the colossal edifice of roman catholicism is supported? It is the notorious primacy. It is the theory concerning the pope, which roman catholic theologians want to support primarily upon the passage Matt. 16:18: “You are Peter, and upon this rock I shall build my church, and the gates of hades shall not overpower her”. This passage interpreted by followers of papism say, that Peter is the rock upon which the Church is supported, that to Peter were given certain privileges, the two keys, symbols of religious and worldly authority over all, that Peter established the church of Rome and for 25 continual years he functioned as her first bishop, and that, therefore, each bishop of Rome, as a successor of Peter, by divine right inherits all the rights of the apostle Peter over the Church, he becomes the locum tenens, the lieutenant of Christ upon the earth, the visible head of the militant Church, the leader of the whole Christian world, before whom, as infallible interpreter of the volitions of the Lord, every believer must bow his head and say, as in the Lord’s prayer: Holy Father, “thy will be done”! (Matt. 6:10).

But this interpretation of the said passage of Matthew, which even the small children of roman catholics suck on as a caramel, is mistaken. Not one and two, but in all 40 great fathers and teachers of the Church interpret this passage otherwise, upon which the papists want to support the primacy of the pope. The correct interpretation of the fathers and teachers of the Church is, that the rock upon which Christ said he would build his Church, is not the faith in Peter, but the rock is the faith in Christ, the confession that Jesus Christ is not simply a man, but is the son of the living God, just as Peter confessed by name, and as the other apostles [also confessed by their silence]. Of the 40 fathers and teachers of the Church, among which, according to S. Delattr, are also counted ten popes, we cite related passages of homilies of sacred Augustine, this great father of the Church, whom western Christianity honoring par excellence counts him among her four great teachers. Behold how sacred Augustine interprets the said passage:

“You are then Peter, and upon this rock, which you have confessed, upon this rock, which you have come to know, saying “you are the     Christ, the son of the living God”, I shall build my Church, that is upon me, the son of the living God, I shall build my Church. Upon me I shall build you, and not me upon you.”

Now in another homily of his holy Augustine says:

“The Corinthians being divided and quarreling, who from among the apostles was superior to the others, in order to support their faith upon this matter, would say: “I am of Paul, and I am of Apollo, and I am of Cephas”, that is of Peter. But the others, not wanting to build upon Peter, but upon the rock, would say: “I am of Christ” (1 Cor. 1:12), which means, that, these neither the name of Paul, nor the    name   of Peter, but the name of Jesus Christ they wanted as the basis         and foundation, so that even Peter might be supported upon the rock and not the rock (that is the faith in Christ) upon Peter”.

Finally in his famous book Concerning the City of God he writes the following.

“We, who are Christians, even with our words and with our works, do not believe in Peter, but in Him in whom even he, the same Peter had    come to believe…He is Christ, Peter’s teacher, who catechized him in the way, which leads to eternal life: he also is our unique teacher”.

And so long as this is the true interpretation of the passage of Matthew, the whole theoretical edifice of the primacy comes crashing down into ruins. Now it is for this reason that westerners persistently and despairingly set themselves the task of attempting to support the theory concerning the primacy also upon other passages of the New Testament, but also upon other texts, of which, however, the critique has proved to be false, as the Pseudo-Isidorian credentials and others. The ink that the theologians have used up is a river wearing away their intellect so that they may support the teaching of the primacy. What vain toil!

But perhaps also the other theory, that Peter established the church of Rome and for 25 continual years was her first bishop, is supported upon a historical basis? History testifies that in idolatrous and world-ruling Rome, the seat of ceasars, simple Christians first preached Christianity, who for matters would come from the East to Rome. And even slaves, who would serve in the rich houses of the Romans and in those very palaces of the ceasars. It was, you see, a time, during which every Christian would exercise    missionary work and as his first vocation had the dissemination of the Christian faith. So Christianity existed in Rome even before the arrival of the apostles there.

But even if we still accept that Peter established the church of Rome, what of it? Peter only established the church of Rome? Before he would reach Rome and martyr there, Peter had visited some 20 cities of the East and had established churches. But no one of the bishoprics of these churches of the East even conceived of raising ambitions concerning primacy, [just] because the apostle Peter had passed through their city. Can you imagine what would have happened in the Church, if all the bishops of the cities, which the apostle Peter had visited, would think just as the bishop of Rome thought? We would then have, instead of one primacy, a multitude of primacies, a multitude of bishops quarreling, as [did] the sons of Zebedee, which of them is the greatest. It is not possible for a dumber and more foolish idea to exist.

And yet! The followers of papism, setting the above theory as the  substructure, began to build [upon it] the papal state, to raise up the pope’s throne. Continually the pope is elevated. In the beginning his followers said: “The pope is above all bishops.” After a short while they added: “ The pope is above all archbishops and patriarchs”. A wave of protest overcame the heart of the holy father, when he was informed that the bishop of Constantinople took on the title of ecumenical. A collision of thrones began. The throne of the pope was always being raised, as the tower of Babel. The pope not only above bishops, archbishops and patriarchs, but also even above rulers, kings and emperors. And only above them? The tendency for the elevation of the papal throne knows no bounds. Always higher is the pope’s throne! This is the motto of papists. And behold now the pope is above fathers and teachers of the Church. To a monk of a famous order of the roman catholics, who dared to express doubt about the theory concerning the pope, the spiritual father of the monastery said:

“We ought to follow first and foremost the word of the pope, when it          concerns matters of the faith, despite the thousands of saints, Augustines,   Jeromes, Gregories, Chrysostoms, etc.”.

But perhaps the tower of Chalani stops at this point? No. The pope’s throne always is higher! And behold now the pope is above those very ecumenical Synods, which he not only has the right to convene, but also, [once] having convened them, at whatever moment may dissolve or postpone them, or even in their different decisions to set forth the veto, more powerful than the opinion of thousands of bishops.

What throne was ever raised higher? Before the pope’s throne one sees falling face down even bishops and cardinals and princes and kings and kissing not his hand, but his slipper.

And we ask: the elevation of the pope to such-kind of height, is this in accord with the spirit of the New Testament, a spirit of deep humble-mindedness and simplicity, which Christ Himself, the eternal high-priest, and the prototype of all the hierarchs, taught upon the earth and indicated by his example? We think, that they shall not be far from the truth, those who, seeing the pope’s throne pridefully being raised above political and ecclesiastical thrones, above every principality and authority upon the earth, automatically recall in their memory a certain passage of Isaiah (14: 12-21). In this passage one sees that someone else (let us not name him), not remaining satisfied in the position he was found to be, full of pride and haughtiness, conceived in himself a plan for his elevation, through which he also heard the censure of the Most High through the following lightning-bolt words,

You said in your intellect: I shall rise up to heaven, above the stars of heaven I shall set my throne; I shall sit in a high mountain, upon the high mountains to the north: I shall rise up above the clouds, I shall be like unto The Most High…” (Is. 14: 13-14).

Infallibility

But that other prop too, upon which is supported the theory concerning the pope, which is that the pope is infallible, is not able to stand. And how is it possible for infallibility to stand, this newer dogma of papism, when the history of popes mentions popes, who crashed upon the rocks of errors/deceptions and heresies, shipwrecking in regard to the faith? Was pope Marcellos infallible, to mention examples, who fell into idolatry and offered sacrifice on the altar of Aphrodite and the rest of the idolatrous gods to save his life and his property during the persecution of Diocletian? Was pope Julius infallible, who was condemned as a heretic by the synod in Sardis? Was Liberius infallible, who espoused the errors/deceptions of Arius and condemned as a heretic Great Athanasios the champion and defender of Orthodoxy? Was Felix II infallible, whose views were so fearful and scandalous, that the Christians of Rome would not enter into the temple, in which he liturgized? Was Honorius infallible, who was a fanatic follower of monotheletism, having been condemned by the Sixth Ecumenical Synod? Was Gelasios infallible, who set forth heretical views concerning the dogma of the divine Eucharist? Were the popes Sextus V, Urbanus VIII, Zacharias, Pious II and Pious IV, infallible who fell into various faults and errors/deceptions concerning correct teaching? But they shall answer us: The popes are infallible when they speak ex cathedra.

O their sophistry!

The history of the popes cries out. It cries out not only against those popes, who, through the errors/deceptions and heresies that they preached, loudly shouting disprove infallibility, but shouts out loudly still more against those popes, who through their degenerate and criminal life overthrew the charm of the pope of Rome, and provoked the wrath and indignation of the uprising of people. Shall we mention names? Shall we narrate lives? Shall we expose labors of popes? Even the white paper upon which we write will turn red out of embarrassment. Holy fathers robbers, evil-doers, felons, monsters surpassing the monstrosity even of the worst worldly rulers, whose names provoke the dread of souls. And what can one say regarding pope John XXIII, about whom a Greek journalist lately published a special book? The pope previous to the last wanted to be called John XXIII not so much, in our opinion, to prove that before him no canonical pope by the name of John XXIII existed, as much as, through his careful life to wash away the shame, which the name of that degenerate life and criminal pope had become attached to the papal throne.

And after so many errors/deceptions, so many heresies, so many degenerate lives, so many crimes of popes, one is at a loss as to understand how papists support the theory concerning primacy and infallibility.

But even if we still wanted to suppose that all the bishops of Rome, from the first to the last, constitute a gold chain of wise and holy men, among whom no heretic and degenerate exists, yet again the theory concerning the primacy is not able to stand hagiographically and historically. For a monarchical and absolutist, totalitarian regime in the Church, as is papism, the New Testament in no way favors. No one of the apostles lorded over the others. If the apostles differed among themselves, they differed as regards the height of virtues, just like mountain peaks do. But in respect to the apostolic office they were all equal.  All were and were called apostles, and no one a super-apostle. And the questions that arose in the Church they would solve according to a democratic manner, as in the case of the choosing of the apostle Matthias, the choosing of the seven deacons, and in the case of circumcision, for which an apostolic Synod was convened, to whose decision all obeyed. The Church, according to the teaching of the New Testament, is similar to the body, in which all the members, even the ones considered to be the most humble, have their place, and by working in common sustain the body. Whereas the Church, according to the theory of papism, as one thinker has rightly observed, is like not unto the body, but like unto the pyramid, in which the higher, superior members pressure the lower, inferior ones, and the peak pressures all the parts without exception and rules over all.

The theory concerning primacy is, according to us, the fundamental difference between papism and the Eastern Church, a difference from which as from a cloudy source also originated all the other differences. And that Filioque, the most important dogmatic difference, if we want to delve deeper, we shall see that it was introduced into the Creed or Symbol of faith in order to extol the Son, and the Son being extolled, to extol Peter too, to whom the Son gave the authorities, and Peter being extolled to extol the pope too, that unique inheritor of the exceptional privileges of Peter!

Ubi papa, ibi Spiritus sanctus (=wherever the pope is, there is the   holy Spirit): behold”, as the Russian theologian Nicholas Beliaeff, “behod the papal principle, through which the Roman bishops want to justify their ambition and claim to rule over even those very Ecumenical Synods. This same principle, continually developing, naturally and unevitably is in duty bound to bring apotheosis (deification) to papism.

The person studying the subject of papism remains amazed before arrogant ideas, claims and ambitions of the popes. Precisely this theory, leading to the divination of a single person, is first and foremost that, which provoked and provokes a crisis of conscience in the followers of roman catholicism. When in 1870 the infallibility of the pope was preached as dogma, about 200,000 followers of papism, together with their priests and bishops, not tolerating any more the flight of pride, to which the pope arose, drew away from roman catholicism  and formed the religious portion of the old catholics, which until today exists as a living and intense protest against papism. Precisely this theory provokes the deep crisis of conscience also in the Hispanic monk of the frankish order, Paul DeBallester Convalier, who also wrote the greatly studied book entitled My Return to Orthodoxy, a book which is worth reading for every orthodox, so that he might see the harsh and painful journey of a soul until the same came out of the region of papism and reached Orthodoxy. Precisely this theory concerning primacy shall not cease even into the future to provoke the implacable questions in the depths of the souls, of the followers of the papal dogma, who, living in the midst of a world becoming all the more and evolving more democratically, seeing their church remaining under a totalitarian, absolutist regime, under a regime that undoubtedly constitutes the perversion of the genuine polity of the Church of Christ.

***

THE PRESENT

Have Things Changed?

But the philo-unionists will tell us:

These things that you write have to do with the past. And we are concerned not with the past, but the present. And on the basis of the present we want to regulate our relations with the Vatican. Now the present is dark, just like the past. On the horizon today a new day is turning rosy. Of what we are informed, the present is not at all like the past. Things have changed. Do you not see what is happening at Vatican Council II? How different do the papists behave today! How much bold voices are heard! What a wind of reformations breathes during the conferences of the council!…

So that, sirs, the present only interests you? But, in order to judge the present of an institution that has lived for centuries, as is the Vatican, it is not enough to take into consideration months and certain years, but a longer chronological period. Let us then take into consideration the last 50 years, during which dramatic events took place in the world and have enriched mankind with a great deal of experience and have left deep footprints of their traversing in people’s consciences. There has been published and translated into many languages, and into Greek, the book entitled The Vatican and the 20th century. In many points we do not agree with the author of the book. Yet, nevertheless, the book is worth reading. For whoever reads this book, gets an idea of the daidalian organization of the Vatican, and remains amazed. The Vatican is considered to be a religious center, and ought in every respect to breath the breeze of Christian spirituality. Yet however, the means, which it uses for the realization of its aims, are not always those means, which the apostle Peter would approve of. The author, a strict critic of papal methods, writes that force (violence), all-cunningness and the lie (falsehood) worked in large part for the raising up of the edifice of popery. Unfortunately the Vatican, in its burning desire to overpower the world spiritually and materially, has imitated methods that are in the main worldly, which nations utilize in their relations toward each other. And thus the Vatican has evolved into a fearful school, in which the higher staff of papism are catechized for years in the tongue of diplomacy, through which people learn to hide the truth and to speak the lie for the deception of others. But it is necessary to say that this tongue of diplomacy has no relation to the Gospel, which preaches absolute sincerity, the yes yes and the no no, and what is beyond these it condemns as originating from the evil one? (Matt. 5:37). Diplomacy and the Gospel can not be reconciled. Wherever the Gospel is, the lie is ostracized. Wherever there is diplomacy, there is the devil. For diplomacy is an art of the devil (a diabolical art).

School Of Diplomacy

The Vatican a diplomatic school. During the last 50 year period through its diplomacy, visibly and invisibly being mixed up in the majority of issues of nations, and not being able to satisfy its global feeling of justice through a sincere and powerful dealing of the problems of the world, in no small way has scandalized individuals and nations. An opportunism was always hiding in the activities of the Vatican, looking to serve the designs of papism. Perhaps our judgment is unjust? But we mention examples, a few of many. When our small fatherland was approaching her realization of pre-eternal longings and the great worshipful center of Orthodoxy, Sancta Sophia, was about to be rendered to Greece as the natural inheritor of Byzantium [The East Roman Empire, according to Bury’s appellation], was it not the Vatican that, which strongly reacted against the realization of the innermost yearning and the centuries-long burning longing of the Greek soul? When our small fatherland exerted all its powers for the liberation of millions of orthodox people, which for centuries was living under the  heavy yoke of those belonging to an alien religion in Asia Minor, what was the stance of the Vatican and the roman catholic nations, which the Vatican most greatly influenced through its diplomacy? When the dictator of Rome wholly without cause turned his armored canons against Corfu and murdered the unarmed population, and the pan-hellenic citizenship lamented the victims and became indignant on account of the barbaric attack, was a protest heard from the Vatican for this crime? And when the same dictator unleashed another barbaric attack against the Christian country of Abyssania, and with mustard gas bombarded the unfortunate Abyssanians, only and only because they stood against the imperialistic designs of his  megalomania, the Vatican, which for these criminal actions ought to have cut off diplomatic relations with the fascist Italian government, why yet again did it remain silent? And when Greece became without reason a target of the maniacal barbaric raid of the same dictator and her cities were being wildly bombed and the global wave of indignation was arising on account of the unjust attack of an empire against a small nation that wanted to preserve its independence, where was the Vatican?…Unfortunately the Vatican too is responsible for its scandalous toleration before the clamoring crimes of our century. For reasons of opportunism it also decided and cast its favor together with the big crimes, which the pope ought to have censured and rebuked and to excommunicate and by his strong stance to turn back the unjust insurrections and catastrophies of mankind.

“Weak Waves”

These things, say the union-lovers, are true. But now lately, during the high priestly office of pope John XXIII who passed away and during the present Paul VI serving as high priest, a true revolution is being performed within the bosoms of papism and the Vatican is presented unrecognizable.

These the philo-unionists say. The elect professor of theology, Mr. Basilios Ioannides, in his important study concerning Vatican Council II gives us an icon of the state of today’s papism, at least just as the same appears in this Synod. In it for the first time the free expression of opinion was prohibited, vigorous voices of protest were heard, the nation of the Curia of cardinals was appearing that it was being abolished. Self-criticism was exercised. As a characteristic remark someone observed,

“the Roman catholic Church for the first time washes its filthy clothes before others”.

We take note of the above and are not hard-pressed to praise the virtues and certain activities of the last popes. But let us not hasten from certain manifestations to gather more general and enthusiastic conclusions. First and foremost let us not deceive ourselves. Far, very far, unfortunately still is the union towards which we all turn our hopes. Much road must be traversed for western Christianity to be found there where it ought to be found. The protests being heard today in Vatican Council II is as the protests of the old catholics, for which the ever-memorable Chrestos Androutsos would say that these same ones with “waves weakly are rising, [only] so that they may be eclipsed in the great ocean of papism”. Unfortunately the door remains unbroken. The throne of the pope is raised high between heaven and earth. The primacy and infallibility continue to remain invariable and unchanging. And whoever wants to be convinced in this regard, let him cast a glance upon the issue of “Catholikes” of October 16 ff., of this serious roman catholic newspaper published in Greece. In this issue, while with the greatest typographical elements are exempted the dictation of the uniate patriarch of Antioch, Maximos IV in the Council, proposing a different articulation of the theory of primacy, and there is created the impression that the fall of this theory is imminent, in the same issue and in the particular page it is judged as being the most secure newspaper of Athens, because it expressed the hope that Vatican Council II, endeavoring to facilitate the union of those standing apart, will abolish the dogma of primacy and of the infallibility of the pope.

However – stresses the “Catholiki” – the primacy and the infallibility             are not ecclesiastical ordinances, which the Church can invalidate,       but are dogmas, which no one is able to shake.

The papists, that is, according to the dictation of Maximos, can accept only a different phrasial formulation of these dogmas, and this so that these may become well-received by the easterners. In other words, the poison is offered as a sweet syrup. But precisely this manner of offering renders the poison most dangerous.

And then from this we ask: This is the true revolution, which is being conducted in the bosoms of papism, for which the lovers of union express themselves so enthusiastically?

THE CORRECT STANCE

So long as the primacy and the infallibility remain unshakable substructures, upon which papism persists to support itself, no hope of union of the Eastern Church with the westerners can exist for the present time. And the conversations with papists, which certain theologians and ecclesiastical circles seek, we think that these belong to the circle of those discussions, by which the chief of the apostles, Paul, gave to the first bishop of Crete the god-inspired advise, able to regulate also the relation of our Church with the westerners:

“Now quit yourself from foolish discussions and genealogies and quarrels and legal battles: for they are unbeneficial and vain. A heretical man after the first and second admonition abandon, seeing that such a one has deviated and sins being self-condemned” (Titus 3: 9-11).

Dialogue with roman catholics, concerning which mush talk was made in the Pan-orthodox Convention of Rhodes, has already occurred, in the flow of ten centuries from the blameworthy schism, and the results of the dialogue were nihilistic, and since then even wholly contrary to what was expected, because on account of the caustic nature, which the discussions took on, the chasm was broadened and the hearts grew colder even more. Correctly the ever-memorable hierarch George Papageorgiadis observed, who with a sharp-mind interpreted the issue of the relations between the easterners and westerners, that the discussions between these two sides

“occurred an infinite amount of times, and what has been writte, so           that we might omit the oral discussions, fill the city of Athens”.

The Staunch Stand Of Archbishop Chrysostom

Behold why we straightway from the start accepted in this regard the staunch stance of the most blessed archbishop Athens lord Chrysostom, who refused our Church from sending observers to Vatican Council II, and by the sending of these make official and attribute a special glitter to the council, through the presence of orthodox bishops in it, as if the matter had happened to be concerning a real ecumenical synod. But even the Pan-orthodox Convention of Rhodes, for which one would initially not have objections, however under the conditions it took place, without the necessary proper preparation, he rightly considered that it would end up being fruitless, for which reason, also, he refused to send representatives to it, and to the bishop, a fanatic follower of the union-loving movement, he recommended that he procure for himself eye-ointment and to anoint his eyes and see clearly what is hidden behind the “sincere dispositions” of the Vatican. The without precedent co-understanding of the Patriarch of Constantinople with the rest of the orthodox churches convoking of panorthodox conferences, only and only because the ecumenical patriarch wants it, does not chance to have the approval of orthodox consciences, which rejects every tendency of absolutist, totalitarian administration of the Orthodox Church. We do not war against the pope so that we might establish another pope at the Phanar. Now the ecumenical patriarch Athenagoras is deceived, if he thinks that he is able through the diplomatic tongue, similar to the tongue of the Vatican, to govern Orthodoxy. Orthodoxy turns away from diplomacy. And always, and especially in the time in which we are living, we have need of raw sincerity, and not sugar-coated pills.

For these the disbelief of the archbishop of Athens toward the invitations of Rome are absolutely justified. And it strengthened and warmed the orthodox membership, so that it may stand against every external deliberation.

Conditions For Dialogue

Papism is obligated to prove its good dispositions in words of Congar, in the things, the realities themselves. And it shall prove its good dispositions through the following.

1.      So long as the historic fact exists that papism first began with unrighteous hands and through HUmabart’s representative in 1054 set upon the sacrificial altar table of Saint Sophia’s a dreadful libel, full of unnamable insults against our Church, he is now obligated, fulfilling a work of elemental, fundamental justice, to condemn that libel, which constituted the mortal blow against the unity of the two churches.

2.      Let him command the direct dissolution in every Orthodox country of the fearful wasp in the body of the Orthodoxy, the so-called unia, against which every incorruptible soul stands up in protest, on account of its deceptive form.

3.      Just as our orthodox nation allowed, for roman catholics to have on Greek turf four bishops and one archbishop of Athens illegally, in order to shepherd a very small flock not justifying so many diocesean bishoprics, thus it is proper, not only the Italian government, but also the Vatican, to allow for there to be established in Rome and in other cities of Italy Greek orthodox diocesean bishoprics for the shepherding of the orthodox fold surpassing in number the number of roman catholics in the fold in Greece. And if we orthodox become established in Italy, we promise, that we will never commit the uncharacterizable action of the uniates, to present ourselves with a deceptive form.

Appeals Of Pope Paul VI

My beloved readers, the present pope, Paul VI, in his appeals to representatives of other dogmas intensely directs the admonition that we forget the past. Yes, holy father! We too agree with your appeal, because we hear the chief apostle, whose name you bear, saying:

“Forgetting the things which are behind, and stretching forward to the things which are before, I press on toward the goal unto the prize of the high calling of God in Christ”.

But is this alone enough, to forget the past? Just as the apostle Paul did not hesitate to condemn his past and with his worthy of marvel sincerity to confess his faults (Gal. 1:13), thus must the more modern popes do, too. Not simply to forget, but additionally to have the power of soul to condemn whatever during the past was said and done contrary to the gospel law and to the tradition of eight centuries of united Christianity. Have they, then, the power of soul to condemn the theory concerning the pope’s primacy and infallibility, of which both holy Scripture and the ecclesiastical tradition of the first centuries is ignorant? Do they have the power of soul to condemn undesirable proselytism? Do they have power of soul to dismantle the unia? We do not believe in Congar. When words are absent, the things, are something vain and empty, just as our ancient progenitors used to say. Leaps, not just steps but courageous leaps, the roman catholic world must mark so that it might reach there where it once stood with the Eastern Church. And we, if it is indicated and proved to us that we in some way committed injustice against the roman catholics, we shall not hesitate to confess it. Otherwise, if roman catholicism, upon its spreading out and its organization and discipline and missionary activity and by its material power has confidence and boasts, and shall continue to persist in the principles of papism, and by various methods seeks to expand its nation over the whole inhabited world, sucking in and assimilating all, if it continues – we say – this tactic, or scheme, it shall be an act of height of folly for us orthodox to open discussions with people, who do not have the disposition to budge from their positions for even a thousandth of a centimeter. Aimless and vain discussions the healthy and incorruptible consciences of the orthodox repel, and only certain idle professors of theology and certain vainglorious bishops, for well understood reasons, seek it out. But these few are very far from expressing the catholic conscience of the Orthodox Church, which upon being awakened will sweep them as straw out from their seats and thrones.

4996201

CHRISTIAN SPARK

Issue no. 268 – Athens – 1964

(Republished at Athens in 1987 in ANTI-PAPAL DISCOURSES,

by Metropolitan Augustine Kantiotes, pp. 91-119)

GUARDIANS, BE VIGILANT!

“We shall not deny thee, O beloved Orthodoxy”

(Joseph Vryennios)

Yet again, my beloved readers, from our small guard-post, which for a twenty-year period we are keeping, as much as lies within our power, we shall shout to the pious/godly orthodox Greek people the saying: Guardians, be vigilant! The supreme duty before our orthodox faith does not permit us to be at rest, but obligates us, too, to cast forth a voice of protest, for whatever during these days of ours are occurring at the expense of the one, holy, catholic and apostolic Church, the Orthodox Church. The matter for which we shall protest, is the tactic (scheme) of the Ecumenical Patriarch before papists. More specifically. It is the … patriarch Athenagoras. For, unfortunately, [with] no existing powerful figure or personality of a hierarch at the Phanar, capable of reacting [dynamically] against the arbitrary and anti-canonical activities of one man, the Ecumenical Patriarchate in essence does not exist. There exists only Athenagoras, administrating this historic Patriarchate according to an absolutist, totalitarian manner, to the greatest harm of Orthodoxy. In other times, during which superior hierarchs lived at the Phanar, a patriarch like Athenagoras not only would not be able to stand upon the throne, but he would be introduced to the ecclesiastical court for the violation of sacred and holy Canons and would be sent to Mount Athos, so that he might wash away through the tears of sincere repentance his canonical crimes…

The Censure and Rebuke of the [“Christian] Spark” (Spitha) Constant

This is not the first time that “SPARK” is occupied with the anti-canonical activities of Athenagoras. For a twelve-year period and more we have not ceased ringing the bell of danger on account of this patriarch. In the midst of the silence of a cemetery the “Spark” raised the voice of protest and censure. Now if from that time it was heard, we would not have been found today before the sorrowful developments, which the foolish and unbridled tactic (scheme) of the patriarch. For the evil would have been cut out at its root. What first and what second should I mention of whatever we censured and rebuked patriarch Athenagoras in writing and orally? The “Spark” censured patriarch Athenagoras, because, in an official patriarchal document, a writing of a chide teacher of spiritualism, this same system in and of itself satanic, he characterized as being “worth of attentive study”, a fact, which becoming known broadly among spiritualists in Greece not a little strengthened their movement. The “Spark” censured, second, patriarch Athenagoras, because, while the Holy Synod of the Church of Greece by an encyclical condemned the shameful exhibition of the naked fleshes of Greek women in the notorious beauty contests as an act treading against Christian morality, the Patriarch the gates of the Patriarchate and received the star-Hellas and was photographed with her, and the picture was purposefully published in an Athenian newspaper for the strengthening of the worldly view that beauty contests are not prohibited since even a patriarch blesses them. The “Spark” censured, third, patriarch Athenagoras, because he entered into a mosque and prayed together with ottomans. The “Spark” censured, fourth, patriarch Athenagoras, because he performed a memorial petitionary service and petitioned that God place the unbaptized, the ottomans, in the dwellings of the elect and saints… But recently, also, when in the middle of Athens, there was an invasion of masons, who came from the ends of the earth to hold an international convention, the editor of the “Spark” at a conference of representatives of orthodox religious bodies, rose up and said that, so long as persistent rumors, not proved false, bear saying that patriarch Athenagoras and his first organ, Iakovos of America, are masons, masonry will raise impudently its head, boasting that among its elect members she has even peaks of the Orthodox Church. The the patriarch then Athenagoras we said then that our conference must turn and direct a fiery question to him telegraphically: “Your All-holiness, the masons who came here are boasting that you too are a mason. We entreat you, disprove the scandalous rumor, which is shaking Christian consciences”. Unfortunately however, at those conferences expediency prevailed, so that the Patriarchate might not be exposed!

Light or darkness? Behold the question, which on the occasion of the activities of the patriarch we persistently direct ourselves to the Phanar asking the orthodox there: what after all does the Patriarchate there represent? If this Patriarchate, which is considered to be the eye of Orthodoxy, was become endarkened (obfuscated) so that it is not capable of discerning between light and darkness, between truth and deception/error, between orthodoxy (right belief) and cacodoxy (wrong belief), this for the orthodox world signifies a great spiritual disaster. For here too the word of Christ can find application: “If, then, the light in you is darkness, how great is that darkness?” (Matt. 6:23).

Finally, growing tired from our constant protest, we were compelled in the “Spark” an open letter to patriarch Athenagoras. And we had hoped, that this letter, which moved [and touched the hearts] of the pious/godly greek people, would find some repercussion in those at the Phanar who are administrating and directing the lots of Orthodoxy. But unfortunately no attention was given to it. But quite the opposite, we collected not a few insults from the mouthpieces (spokesmen) of Athenagorian politique in America. Now we, upon seeing already that more than approximately three million orthodox Hellenes of America, Europe and Australia, dependent spiritually from the Ecumenical Patriarchate, are in danger on account of the tactic (scheme) of the patriarchate of suffering deep corruption of their religious and ethnic conscience, we – I say – through a special article clearly pointed out that there it is absolutely necessary that the this Hellenic homogeneity abroad must become dependent ecclesiastically upon the Authocephalos Church of Greece, which Church of Greece should be elevated to a Patriarchate. Thus Athenagoras and his “apprentices/helpers” would not be able to thresh Hellenism abroad, and to call Turkey their most beloved fatherland, and to embrace and hold joint prayer with the multi-named heretics of the West.

These things for twelve-year period we were saying and writing, re-echoing the thoughts and feelings of the faithful children of Orthodoxy domestically and abroad, which they would express to us, orally and in writing, their states of unrest for the tactics (schemes) of the patriarch. But unfortunately we were not heard. The appropriate measures were not taken. A strict line was not circumscribed. And patriarch Athenagoras strengthened his destructive journey. And behold the last events of the meeting of the patriarch and the pope – a meeting, which, wholly arbitrarily, and without previously coming to an understanding with the rest of the churches of Orthodoxy, he sought after and achieved – are coming to throw light upon the psychosynthesis of patriarch Athenagoras, and for it to be proved that this man thinking as he thinks, and acting as he  acts, ultimately ends up constituting a great danger for Orthodoxy.

New Heresy

Certain theologians, being influenced by the contemporary global currents, recently now suck on as a caramel candy the word ecumenicity, ecumenical spirit, ecumenical movement! A nice word! But beneath this word is hidden the most fearful danger for Orthodoxy. What danger? We shall present it with an example.

… A woman is faithful to her husband, She does not allow some third person to enter in to their relations. Constantly she remembers the public promises that she gave before God and men. But this same woman happens to be a woman of rare beauty, and she entices the gazes of many. On account, however, of the woman’s honorable nature (integrity), whoever would dare to approach her and make a proposition concerning immoral relations, immediately she would repel him with wrath. And if he would persist, a strong slap by the honorable woman on his impudent face would make him come to his senses. Degenerate subjects, knowing this full well, utilize another method. They try to ascertain in what things this same woman takes pleasure. If, that is, she loves poetry, philosophy, fine art etc.. And from these things the secret lover will be grabbed by, and with great skill he will look to begin an innocent conversation on the subjects that are to the woman’s liking. How beautiful is this poem! How nice is this icon (image)! How amazing is this theatrical work! How sweet the music! Thusly begins the dialogue…And the simple and unsuspecting woman is left to be led astray in long conversations with the imposter, whose heart, during which time his tongue utilizes rhetoric concerning philology (literature) and fine art, skips beats in the secret hope of dominating the woman. And, since through conversations there is created a climate of great familiarity and mutual understanding, then “the fateful [thing]” shall finally come, that is, the dishonorable act, the shameful union, which began with an innocent dialogue, just as at one time in Eden the most cunning serpent with a sweet dialogue succeeded in deceiving Eve.

Do you understand, my beloved, what we want to say? Our word is parabolical, in the form of a parable.

The woman, concerning whom we speak of above, is our Orthodox Church. She is the beauty. She is the one clothed with the sun, according to the marvelous icon of the Apocalypse or Revelation. She is the one drenched by the sun, wearing on her head the crown of twelve stars and the moon under her feet (Rev. 12:1). She, the Orthodox Church, remained faithful to the Lord, to the eternal Bridegroom. She guarded pure the oral and written tradition of the Lord and the apostles, according to the god-insprired advise: “Stand fast, and hold onto the traditions that you have been taught either by our word or by our letter” (2 Thess. 2:15). This, the Orthodox Church, for 19 centuries is waging a powerful and bloody struggle against the multi-formed deception/error, against the variously named heresies, which sought to defile and corrupt her purity. Now one of the most fearful heresies is also papism, which on account of its errors/deceptions, its absolutist, totalitarian spirit and the fearful crimes she provoked the creation of Protestantism and the dividing up of all of Christendom. Yes. The papists are heretics, as the orthodox periodical “Soter” (“Savior”) rightly stresses in its last issue. The Orthodox Church’s persistence in the piety or godliness of her fathers her enemies, and indeed papism, know full well. And because these enemies through many examples have been persuaded that through war upon one single front they are not able to capture the fort of Orthodoxy, they have lately moved on to another tactic (scheme). They began a new war. The war of peace. Worse than the war of the crusades. Do you not hear the speech of the serpent, who is seeking to corrupt the precepts of Orthodoxy out of our simplicity? (2 Cor. 11:3). Behold what the serpent is saying:

O Orthodox Church! Why do you remain afar? Do not be afraid of me. I am not a dragon. I am a sweet angel that brings you the message of peace. I have no aim to touch you on anything. Hold on to your dogmas and traditions… Those are for theologians…I invite you to may salon to converse about other matters. To create together a common front against hunger, against misery, against atheism, against communism, against war etc.. Do not these issues move or touch you? Does not this proposition enthuse you? Come then to conduct our dialogue on a high level, on the level of ecumenicity and mutual understanding, and you will see how beautiful our meeting will be!

Our Orthodox Church! Our pained and martyric Mother! Shall you accept this proposition? Shall you open dialogue with papism? And do you not see through that in this proposition the danger exists, through the incapability and unworthiness of those representing you, for there to be created a situation to a terrible degree favorable to your enemies, in which, without you realizing it, you will fall into the lap of papism and there will occur…union, the falsely named union, spiritual adultery, the most dishonorable act, which could ever possibly occur and for which there will be need for centuries of repentance, and the orthodox, who will want to play the role of mid-wife of the Orthodox Church, there shall come a time when they shall sigh and shall say: This tongue, which spoke rhetorically about ecumenism and mutual understanding, let it be cut. These feet, which would run to meet the portrayed, hypocritical friendship with Orthodoxy, let them rot. These hands, which signed letters and memoirs of ecumenicity, let them fall!

This, my beloved, in a parabolic and realistic word is the much spoken of theory of ecumenicity which these “chanoi” Mongolian monarchs, or fools, are gulping down.

The theory concerning the ecumenical movement, under which all the forms of heresy can be housed, even the most one-sided elements, constitutes, we repeat, danger for the Orthodox Church. Because it devalues the importance of dogmas, these eternal truths of divine revelation, which, being formulated marvelously in the brief terms and definitions of the Ecumenical Synods, are the bones and the spinal column, without which the body is transformed into a flabby and formless mass. It depreciates, devalues and undervalues the sacred and holy Canons, which the followers of ecumenicity call anachronistic, dated and rusted weapons. To speak generally, it undervalues Orthodoxy on the whole, concerning which the followers of ecumenicity say that it is selfish and self-pleasing and a blasphemy for us to think that she only she is the true Church, possessing pure and unadulterated the truth of divine revelation. Thus the dogmas and morality, indisruptively united in Orthodoxy, in the ecumenical movement are tending towards vaporization and for [only] the deceptive form of love to remain. Thus the theory of ecumenicity and grabbing [and bundling] together of peoples, being supported by worldly and political circles of the age, for the buttressing of a secure peace invading already into the spiritual world, in which compromises are unacceptable, it can provoke conflict, confusion and unrest, a real Babel. Dough is useless, if it is mixed with other elements and loses its operative energy. And Orthodoxy is excellent dough, the dough of truth which is able to knead the whole mixture, but with the prerequisite that it remains unmixed with alien elements, clean. It is for this reason that the enemies of Orthodoxy are followers of the theory of ecumenicity. And we do not hesitate for this reason to call ecumenicity a new heresy, against which the Orthodox Church must defend herself with every power.

An Untimely Meeting

By the germ of this new heresy, unfortunately, patriarch Athenagoras has been attacked, who with his ecumenical title wants to give, by his getting mixed up in the ecumenical movement, a different meaning from that meaning, which would beat the hearts of his predecessors. He wants to be called ecumenical by heretics, papists and protestants, why not also by Mohammedans. To all, to the right and to the left, everywhere he spreads smiles, embraces all, all for him are good and saints. What does it matter of they are not orthodox? Thusly Athenagoras succeeds in collecting from all the heretics and those thinking in a worldly manner praises and applause. And in his person is found the application of the Lord: “Woe unto you when all speak well of you!” (Luke 6: 26).

Being goaded as by a gadfly and inspired under these ideas concerning the ecumenical movement patriarch Athenagoras accepted or rather sought out to meet with the pope, without examining the motives from which the pope moving showed a wholly   eager disposition for the meeting, without previously asking and getting advise from  sister orthodox churches concerning this meeting, without, most important, being afraid of the grave consequences, which an untimely and superficial meeting with the pope would have upon all of Orthodoxy, with the pope, – I say – who, it is worthy of note, is not disposed to take even a single step back as regards the principles of papism. Now that the pope had no disposition for a sincere approachment, but under theatrical embracings were hidden the cunning designs of unrepentant papism, this is indicated by the following events.

1.      From the church of Bethlehem the pope directed to all Christians of the world the pronouncement, in which among other things he said the following:

“The union of the Churches is not possible to be achieved at the expense of the truths of the Faith. The door of the flock remains open. The reception shall be very warm.”

Who does not understand what these words of the pope mean? A serious Athenian newspaper commenting on the pope’s pronouncement wrote:

“Obviously the pope means as ‘truths of the faith’ the Catholic dogma, and as ‘flock’ with an open door (as many as are faithful enter in) the Catholic Church. That is, the lost sheep of Orthodoxy are invited to return to the bosoms of Rome, which will eagerly forgive them! And to other such achievements with health, lord Athenagoras, embassador of your most beloved fatherland Turkey!…”

2.      The pope during his pilgrimage to the Holy Places was accompanied also by the patriarch of the uniates Maximos IV, a fact that testifies that he has no disposition [or intent] to abolish the deceptive schema/form of the unia. And in a sacred temple of the westerners, Saint Anna’s, the pope received all the hierarchs of the uniates, conversed with them most sweetly and blessed their “Christian” work in the midst of Orthodox.

3.      The throne, as a religious newspaper listed, upon which the pope would sit, was higher than the throne upon which the patriarch sat. A behavior reminding one of Ferrara. Where is the meeting on equal terms by the two sitting in First Seats?

4.      The pope denied to go through the pilgrimage route, for which the one orthodox person guarding it declared that only once it is opened for the catholic, the pope that is, pass through. Where is his humility? If it were possible at all the sites of worship at the holy land the flag of the Vatican would be waving!

5.      In a telegraph, which the reverend metropolitan Axomis lord Nicholaos sent to the pope by which it was being asked that the pope take back the libel of anathema that he submitted in 1054 upon the holy table of saint Sophia, Cardinal Humbertos, in answering said the pope did not lift the excommunication, but made mention of other things, concerning mutual humility, love, understanding, conciliation…

Despite all the above [considerations] the patriarch continues to persist, that the present pope is borne by pure dispositions, and for this reason a trip by the patriarch to Rome and Florentia is being pre-announced, for the Orthodox Church to thus suffer new humiliations. And what is worse, as his official document, the patriarch, expressing himself enthusiastically for the warm reception, which he chanced to receive in Greece during his last visit, says that the Greek people are for the catholics and seek union with them! In this regard we give patriarch Athenagoras the following answer. The honors, which he chanced to receive in Greece, were not being given for his person, because as patriarch until today he did nothing courageous (manly) and high, or sublime in behalf of our fatherland, in season or out of season and to the point of disgust speaking everywhere, wherever he stood, concerning his most beloved Turkey and exhibiting the  Turkish grandeur. So the honors were not referred to his person, but to the institution of the historical Ecumenical Patriarchate. Let it be allowed us to remind you as timely a certain myth, according to which a donkey driver loaded upon the poor four-footed animal on the left and right of its back two icons, of Christ and of the All-holy Virgin Mary: and seeing that the yoked beast, during its traveling in various places a large and innumerable crowd would come forth and get on its knees and worship, the miserable animal thought that these special honors were being render unto his being. And for this reason it began to become prideful, to stretch its ears and to walk majestically. But the donkey driver within a short time removed this self-deception from him. A few strong wippings and the dumb animal came to its senses… The myth is instructive! And as regards the other, that the Greek people is seeking union with the roman catholics, now that things are beginning to reveal themselves, Athenagoras and his entourage will learn in a short while, how mistaken his information is concerning the dispositions of the Greek people, which the persons who approached him during his visit here related to him. Let grace be unto those who for reasons of respect for the glorious history of the Ecumenical Patriarchate restrained the faithful people from entering into the Metropolitan church of Athens, when Athenagoras was liturgizing and his fame was being sung, and to shout, with a powerful voice, the [saying] anaxios! (“unworthy!”)

The Patriarch a Mason?

And how justified would this function be, if even there were no anti-canonical activities of the patriarch! Because after the surprise the Greek people by newspapers was informed that in Paris a book was published, entitled “The Sons of Light”, in which it is mentioned that patriarch Athenagoras is a mason. We asked for and saw the book. And truly, on page 313 the name of patriarch as a mason is mentioned.

Il avait des raisons plus particulieres de s’interesser a ce problime. Epris d’ idees oecumeniques, sans se douter alors qu’il reunirait un concile de ce nom, les movens qui pouvaient rapprocher l’Eglise romaine des Eglises protestantes et orthodoxies. Lui paraissaient d’un interet considerable et il placait en tete la maconnerie. Dans tous les pays protestants, de nombreux members du haut clerge etaient macons, tel le primat d’ Angeleterre, Fisher, archeveque de Cantoorbery. Mgr Roncalli avait suivi et encourage les efforts de certain orthodoxies pro-romains, notamment du comte Pangal, ancient minister des Affaires etrangeres du roi Carol et souverain grand commandeur de Roumanie, aujourd’hui decede, et de l’ ancient president du gouvernement de l’Ukraine, Marcotoune, 33 rue Cadet. Le patriarche de Constantinople Athanagore etait macon, egalement.

To be sure this book by the author Roger Peyrefitte, as is indicated on the cover, bears the character of a novel (roman). But we ask: If in a novel a common citizen is mentioned by name as a thief or fornicator or murderer, would he remain indifferent? Can one insult an honorable citizen in a novel? As many of those in Greece who read the book have been scandalized. And because also by other printed materials of a Kerkyrarian living in America there is the accusation that the patriarch and the archbishop of America are masons, the patriarch ought to, caring for his honor and esteem, disprove the accusation that he is a mason, an accusation having defrockment (unrobing) as a consequence, insomuch as masonry is a denial of Christ. So long, however, as the patriarch does not proceede to disprove this accusation, in the consciences of Christians, who read this book, in the daily Athenian newspapers and in printed materials out of America the dreadful news, the scandalization remains, in account no longer of journalists, but on account of the patriarch himself, who remains indifferent or does not want, for reasons he knows, to disprove this news. A Patriarch who is a mason on the ecumenical throne is an “abomination of desolation standing in a holy place”. The non-disproval strengthens the suspicion that behind the last theatrical meeting of patriarch and pope is hidden the finger of international masonry operating abroad internationally, which seeks not the union of the “churches”, but the humbling and humiliation of Orthodoxy, which remains the hard core of the Christian world, which with a mania masonry seeks to smash to pieces. Now in the presence at the side of the patriarch of the big businessman of cinematography Sp. Skoura, whom the patriarch called great offikialion of the Great Church of Christ, rewarding thus the … shameful production of movies, constitutes a new proof of the superficiality with which the patriarch is utilizing the patriarchal office. Advisors of Skouras, are Anthony Papas and Pierre De Mets … Naturally, whoever gives money and fills the treasuries, he, regardless as to whatever he believes, is declared not only a benefactor but also an advisor. Thus mammon is governor of the Church.

Should we continue the revelations of the psychosynthesis of lord Athenagoras? We shall reach the root of the evil. We shall reach abnormal days for our nation, during which clerics “spotharchides” who ruthlessly seek to rise to high offices, trampling upon recognized values of contemporary clerics, have achieved in throwing themselves upon enviable hierarchical thrones like wildcats. How they rose up to the thrones the veteran honorable president of the orthodox society “Three Hierarchs”, Mr. Pan. Barymbopiotes, knows. And the very reverend Father Gervasios Paraskevopoulos, preacher and spiritual father of Patrans, published in this regard a revealing article in the periodical “Anaplasis” ( Re-Creation; Re-Formation”) (issue no. 21/1954, p. 301). Among those thusly entering the sheep pen, just as it is too, that the manner of election of the bishop is according to holy Chrysostom and other fathers of the Church the touchstone of his worthiness or unworthiness, then we say that patriarch Athenagoras did not enter into the administration of the Church by the door, but “from elsewhere”. He is neither god-elected nor people-elected. And according to saint Nicodemos the Hagiorite, one can not expect any good from such-kinds of bishops. Because deep spirituality is absent, humility is not there, Christian grandeur is lacking.

The Responsibilities

For all the above reasons set forth above we consider patriarch Athenagoras wholly unsuited to take on the highest problem, the untangling of the relations of the Eastern Church and the roman catholics. All and whatever things touch the hands of this patriarch, except for the mysteries, shall be transformed into a disaster and a curse. Athenagoras, whom for a series of years we censured for various activities of his, is a danger for the Church. Working to be people-pleasing (“anthropareskian”) he is displeasing to God and to Orthodoxy. A new Bekkos is being hatched. But for this, also at fault are the hierarchs in the Patriarchate. Because the majority of them have ended up becoming servile. And being indifferent for every thing and for whatever anti-canonical action of the patriarch, they are heard to be saying: “What do I care? Let him do whatever he wants”. No bishops unfortunately exist in the Patriarchate, but little [Lilliputian] episcopals (“episcopidia”), as the ever-memorable metropolitan of Samos, Irenaos, used to say. These “little episcopals” constitute the obedient organs, which Athenagoras send forth everywhere, for the achievement of the aims of the ecumenical movement. The Patriarchate, as we have said, in essence does not exist, but only man’s ego, capable [only] of corrupting orthodox consciences through flattery and of bringing the ship vessel of the Church into the center of the whirlwind, or tornado, precisely where the pope and the rest of the heretics desire her to be. Now the few thousand orthodox remaining in Constantinople are unable to react against the patriarch, as would have reacted of course were they to be found on free Greek turf.

But the bishops of Greece bear responsibility too, and indeed those of Northern Greece, who commemorate his name in the holy churches. Certain ones from among them, as professor Mr. N. Tomadakis, notes, are distinguished for their theological equipment, and they ought not to have allowed a theologically unequipped patriarch with his little episcopals to lead the church down a cliff. Until when, O shepherds, shall you remain indifferent? Until when shall you sleep? Until when shall you watch dispassionately the ship of the Church to be guided by an incapable man into rocks and reefs?  Do you not see that on the occasion of the untimely and foolish and vainglorious meeting of the patriarchate with the pope there is danger for a new shaking up of the Church to be created, and the old division into unionists and anti-unionists will return and knit new dramas? Or have you not heard that the patriarch during his last visit to Greece spread about unsparingly metals to journalists and other factors capable of influencing the common opinion, and that now these people with fanaticism are supporting the destructive for the Church tactic (scheme) of Athenagoras, and are strongly and skillfully and rabidly waging war against the archbishop lord Chrysostom, who for only this reason is worthy of religious and national gratitude? It was fortunate that at the last convening of the Holy Synod strong voices were heard, like that of the saint Trikkis, declaring that, if the patriarch continues following the same scheme, we shall not follow him. But this is not enough. Against the patriarch, whom the saint of Argolidos indicted and denounced for serious canonical transgressions, ecclesiastical justice must move as swiftly as possible. Athenagoras must be rendered incapable of doing harm to the Church. He must be defrocked and set outside of the battle. Some other hierarch, known for his orthodox views (phronemata) and excellently equipped theologically, must be elected and take the rudder of the Great Church of Christ and proceed to cleansing the manure of Avgeiou, which has gathered together around the Bosporos. Tolerance has lasted long enough, which for matters of such-kind of nature is transformed into guilt and crime. The banners of Orthodoxy must be raised by strong hands. Lay people and clergy, as many of us who believe in Orthodoxy, not only as a support but also as the purpose of our nation, as one man, seeing our most honorable orthodox faith in the greatest danger, are in duty bound to rise up and with a thunderous voice shout to Athenagoras and his company, followers of the new heresy of ecumenicity: STOP, sirs, you will not pass in Greece! We shall not permit you to bring us before an accomplished fact, against which the large mass of people will no longer will be able to react. We shall not allow you to sell us off to the pope.

Now to the new generation, the generation that is easily led astray by deceptive mottos, we turn and repeat the words of the ever-memorable Korais, who, living in the midst of a roman catholic environment and knowing the papists well, wrote the following most significant things to the accusers of Orthodoxy and praisers of roman Catholicism:

“For this superstition they deride us and to it they attribute the obstinacy of the common people not become united with the papists, and its firm resistance to those autocrats desiring to unite…But to this superstition (if superstition ever gave birth to anything good) we Greeks of today owe our existence. Without this most fortunate obstinacy of those before us, and superstition would increase still more, and the highly populated orders of the western monastics would devour the land of poor Greece, and the neronic criteria of the holy inquisition would burn the Greeks, as they burned many thousands of westerners, and the Eastern Church will become subjected, as a single head, to the pope.”

Finally, in these critical moments, during which Orthodoxy is in jeopardy, from this small guard-post we trumpet to all the faithful, Greek men and Greek women:

Orthodox! Remember whose Church you are children. Remember the rivers of blood that our fathers shed for the preservation of our faith to be unadulterated. Not even an iota did these people subtract or add to our faith. Remember the motto of the heroes of 21’. First for the faith and then for the fatherland those ever-memorable men struggled, who by their blood founded the unique throughout the world orthodox nation. All these, visible and invisible heroes and martyrs, shout to us from their graves: Children, stand upon the bulwark of Orthodoxy. GREEKS, BE VIGILENT!

*

A Powerful Contender Against Papism

“The antichrist are: the one is the pope and the other is…Curse the pope, for he shall be the cause”

KOSMAS AETOLOS

(See our book by the same name, Athens, 1987 9th ed., pp. 286, 348)

4996201

CHRISTIAN SPARK

The present article was published initially in the no. 406/1980 issue of the periodical “Christian Spark”, and was included also in our book CENSURE, (Athens 1983, pp. 244 ff.)

“CHRISTIAN SPARK”

The present article was published initially in article no. 406/1980 issue of the periodical “Christian Spark”, and was included also in our book Censure (Athens 1983, pp. 244ff.).

TOWARDS FALSE UNION?

“But even if we or an angel from heaven preaches a gospel to you contrary to what we have preached to you, let him be anathema” (Paul – Gal. 1:8)

The “CHRISTIAN SPARK”, this small newspaper, has repeatedly been occupied with the issue of the “union of the Churches” and sounded the alarm from the hastened activities of certain representatives of the Oecumenical  Patriarchate, who were thinking and are thinking that the time of union is at hand. When patriarch Athenagoras lived and was found at the apogee of his glory according to the world and was famed for his daring  initiatives as a global personality, this writer, an archimandrite then, directed to him an open letter, which was published in the no. 248-249/1962 issue of “Spark” (Spitha) (see also my book Censure, Athens 1983, p. 122 ff.).

And when in 1970, during the dictatorship, the same ecumenical patriarch, hastening towards union, proceeded through the press to declarations, by which he was appearing to be joining in essence papism, accepting the Filioque and the primacy of the pope, this writer, already a metropolitan, as also two other metropolitans of Northern Greece, lord Ambrose of Eleftheroupoleos and lord Paul of Paramythia, ceased the commemoration of the patriarch, as preaching bare-headedly errors or deceptions and heresies of papism.

Unfortunately the scheme, which the patriarch inaugurated, is continuing to be put into practice even after his death by his successor. Now a big-mouthed preacher of this scheme is the metropolitan of Chalcedon, lord Melitos, whom we, for his insane sermon in the metropolitan temple of Athens concerning the amnesty of the Bacchian orgies of the followers of the carnival, accused in April 1970 to the Sacred Synod. This hierarch is leading yet again in the last efforts for the “union of the Churches”, spending his time in frequent trips between Constantinople and Rome. Thusly we have reached to the beginning of the theological dialogue on May 29 of the running year in Rhodes between Orthodoxy and papism. Many things on the works of the meeting were said and written in daily newspapers and ecclesiastical periodicals.

Because the issue of the “union of the Churches” is most important, and many persistently ask, that also the “Spark” may set forth yet again its judgment/critique, we decided to write the present [article] as the least most contribution to the struggle in behalf of Orthodoxy, which approved theologians are waging, editors of religious periodicals and newspapers. Let there now be heard also the opinion of a presbyter bishop.

What the Past Teaches

Let us run back to the past. Let us open the pages of the history of the Church. Mentally we are  found in Constantinople. It is July of 1054. A representation of the pope having at its head the so-called Humbart, a cardinal, appeared before the patriarchate and impudently expected, that the Church of Constantinople accept without discussion the papal dogmas. And because her proposals were repelled by patriarch Michael [named after archangel Michael] Keroulariou, who was supported by clergy and laity, the cardinal, as savage monk, on July 16 1054, he bolted into the sacred temple of Saint Sophia, during the moment which the divine liturgy was being performed, and he left upon the holy altar table a dreadful document, through which the patriarch and all orthodox were anathematized for not paying homage to the pope.  Patriarch Keloularios, a man distinguished for his courage and adherence to Orthodoxy, convened instantly a Synod, which condemned and anathematized the papists who were blaspheming the Orthodox Church, and the decision of the Synod was announced to all the partriarchates of the East. The whole of the East remained in agreement as regards the correct stance of the patriarchate of Constantinople Michael before papism.

It is a fact that since then many attempts occurred by both sides for the bridging of the chasm, but all failed, on account of the arrogant claims of each of the popes each time, who had the pretension, to have all orthodox subject themselves to the pope, who declared himself not only the religious but also the political leader. In vain do our modest representatives, distinguished hierarchs of the Orthodox Church, to limit the prideful tone of the popes. Let us hear what Niketas of Nicomedia was saying to a representative of the pope in 1137:

“…When the pope has as his aim to send to us orders, thundering from the height of his throne, and to judge and command against our churches, without our consultation, but only according to his own thinking, where then is brotherhood, and indeed fatherhood? Then we will be slaves, and not children of the Church! And if it were necessary for us to bear such-kind of a yoke, then only the Roman Church would be able to enjoy her desired freedom and to give laws to all the rest, without the same [church] subjecting herself to any law. To what end therefore is the use of the  knowledge of Holy Scriptures? To what end then is the use of the mind? A papal authority, being, according to your words, surpassing those [authorities] of all men, render all these things unbeneficial and vain.”

To this discourse, full of the humility and temperance of the orthodox hierarch of Anselm, the representative of the West, answered that, if he had known the grandeur of the papal seat, he would not have spoken thus, but would have subjected himself to the pope.

Now since the pope was not able spiritually to subject Orthodoxy, by the stimulation of the papal seat, there were organized the so-called crusades, in which the peoples of the West took part, with the excuse to liberate Jerusalem, which was occupied by muslims, but in the depth of these campaigns there was hidden the strong desire of the pope, to dissolve and punish the Byzantine empire for the disobedience of its inhabitants. This same desire was fulfilled. The crusades deviated from its apparent destination. The crusades as wild beasts fell upon the Byzantine empire, dominated its capitol, Constantinople, and during the time of its fall and occupation they proceded  to commit crimes that provoke [utter] dread.

The blood-letting, which the Byzantine empire suffered from the attacking inroads of the crusades, was great. And yes, on the one hand, the papists were expelled from Constantinople, but the Byzantine empire weakened and since then was unable to recover fully. The crusades existed as one of the chief causes, for the sake of which Byzantium was not able to resist the invading onslaught of the hordes of Mohammed and on May 29 of 1453 the City was taken by storm and the flag of the half-crescent was raised upon the trullo of Saint Sophia.

A few years before the dissolution of Constantinople emperor John VII Palaiologos, seeing the constant weakening of the Byzantine empire, asked for the assistance of pope Eugenios for the struggle against the mohammedans. And with the hope, that he will chance the assistance of the westerners, John, despite the objections of chief teachers of Orthodoxy, accepted with patriarch Joseph to go to the West as head of the representation of clerics and lay people for negotiation. Long discussions were conducted in Florence and Ferrara. The orthodox were winning. But in the end the orthodox, entering into a terrible economic state, hungering and becoming naked were forced on July 6, 1339 to sign the term of union. Against this union the heroic metropolitan of Ephesus, Mark Eugenicos, protested intensely, and who, also, upon his return to Constantinople led the resistance of the orthodox people against false union.

Sorroful pages of ecclesiastical history, known to those who are occupied with ecclesiastical matters. But it is necessary for people to be reminded, not for hatred to be ignited against the people of the West, but for us orthodox to be instructed how much we must be careful in our relations with papism, who, as more modern history proves, is not inspired by the spirit of sincere love towards our Church.

A New Attempt

AND ALREADY we are found before a new attempt of papism, in appearance, on the one hand, for union, but in essence for the subjection of the Orthodox Church to the pope, whose infallibility, the primacy, the FILIOQUE the orthodox conscience of the pious/godly people has condemned.

This last attempt of the papal seat is being done under conditions, which for the pope’s designs are favorable more than ever before, but for the Orthodox Church is most unfavorable. And we shall be persuaded concerning this, if we cast a glance firstly upon the orthodox world, as it appears today.

Orthodoxy in Captivity

THE ORTHODOX WORLD, if we except certain colonies of the diaspora, which live in truly free and democratic countries and are Able to express freely their opinion, the orthodox – we say – world remains externally in its totality under unfavorable conditions. The orthodox people are yet again a Church in captivity, so that we may bring to mind the term, which the foreign author, Steven Runciman [trans. note.: — this brilliant Byzantinist has since passed away, but not before being granted Greek citizenship and prophesying Orthodoxy as the religion of the 21st century] uses, when describing the life of the Church during the years under turkish rule in his writing The Great Church in Captivity.

Yes! The orthodox people remain in captivity. You doubt this? Cast a glance, then, upon the whole region of Orthodoxy. To begin with, the european region. The Ecumenical Patriarchate, on account of inimical dispositions of the Turkish nation, remains in captivity, which is worse than every other form of captivity in the long history under the Turks. The flock of the Patriarchate continually is decreasing. From 500,000 orthodox Christians in Constantinople not even 6,000 have remained. The Theological School of Chalki, this glorious seedling of Orthodoxy, has been closed. “Apostle Andrew”, the unique journalistic organ of the Patriarchate, by ordinance of the Turks, closed. The movements of the metropolitans and of the other clerics are done under the strict control of the turkish police. The archbishop of America on account of his declarations in behalf of Greece is not able any more to visit the Patriarchate. And what is most significant, he is not elected patriarch, whom the clergy and Christian laity of Constantinople want, but he is elected, who is favorable to the Turks. Where is freedom? And if Turkey allows today, clerics belonging to the Turkish nation to participate in conventions outside of the Turkish nation, of course it allows this for political reasons, so that it might appear pleasing to the western powers, and indeed to the pope, whose political influence Turkey takes into account. Let a metropolitan of the Patriarchate at a convention  outside turkey express himself in behalf of the Cypriates in captivity…

But do you think the other ancient patriarchates, of Jerusalem, Antioch, and of Alexandria, are found to be under better conditions? The Patriarchate of Jerusalem is sighing under the authority of the Jews. And the patriarchates of Antioch and Alexandria are as small orthodox islands in the midst of an ocean of fanatics of other religions. But do you think that perhaps the more modern patriarchates of Russia, Bulgaria, Romania and Serbia are free? Woe! They all remain under the power of atheist totalitarian regimes, which intervene even in those internal issues of the churches, and, through the application of various forms of pressures, visible or invisible, they force the bishops and metropolitans to become agents of these atheist regimes. If the red beast, which dominates in these countries, for reasons of political opportunism, sets forth the motto of subjection of the churches to the pope, who, I beg to say, of those representing the patriarchate shall offer resistance to these things? We remind our dear readers of the conduct of the now passed away Russian metropolitan of Leningrad Nicodemus, who spoke and acted according to the commands of the beast. And what shall we say concerning the autocephalus Orthodox Church of Albania? The orthodox people of Albania, which it too has the right to take part in orthodox conventions, is found to be under the harsh persecution of Emver-Chotza, which reminds one of the persecutions of the first centuries.

But you will say: Behold the Orthodox Church of Greece. It appears, on the one hand, that we live in a free and democratic commonwealth and the people is called leader in the Constitution, but as most events prove, events with which the Christian Spark occupies itself with repeatedly, without the knowledge of the orthodox people decisions are being made according to the most absolutist manner, decisions destructive of Orthodoxy as the canon, or rule, of faith and life. And on account of the prevailing system of relations subsisting between state and Church, according to which the state legislates even outside but also within the Church (by law in force in the state), the impact of the state upon ecclesiastical things is clear. The Orthodox Church of Greece is prisoner of the state. For which reason we too, in the forefront of the “Spark” we have set forth the motto saying “We seek a free and vibrant Church”.

“Initiatives”, Corrosion, Relaxing Of Tone

BUT PERHAPS one might say, that in the Orthodox Church the things as regards administration differ. In papism in essence one administers, who has established his position with the infamous infallibility. In our Church however one does not govern but the many, who constitute the body of the Hierarchy. Our commonwealth is syllogistic, collective and not absolutist. We agree! In theory! In practice however what is happening? Let us say the truth. While we criticize as absolutist the system of administration of papism and we praise ours as being free and democratic, yet, nevertheless, it is not a rare thing the phenomenon of administration in the orthodox church by one person, who is called archbishop or patriarch. Do you want examples? When in 1965 patriarch Athenagoras lifted the excommunication against papism for its errors, or deceptions, and its heresies, an excommunication that was enforced after a synodical decision and univocal acceptance of all the patriarchates of the East, we ask, whom did the patriarch ask? Alone he proceeded to this action! The pope is in Rome, but Athenagoras was proven to be a pope also in Constantinople who went against the syllogistic system of administration of the Orthodox Church. The only one of the hierarchs then, who set himself against the arbitrary activities of the patriarch, was the ever-memorable Chrysostom II, archbishop of Athens, who was from Neapolis and Philipi.

But let us now come also to the Church of Greece. In 1923 during the dictatorial regime the new calendar was introduced. We ask: this rushed change of the calendar came to pass after a decision of the Hierarchy of the Church of Greece? No. Only one, the archbishop of Athens Chrysostomos Papadopoulos, through the pressure of the state, enforced a new calendar. Surely, as we have written before, this change of the calendar does not conflict with the dogmas of our holy Church. But that the change of calendar, concerning the whole orthodox world, should have been done by the decision of all the orthodox churches, so that in this too, as an external sign, Orthodoxy may appear united, who can deny? As the ever-memorable wise professor Christos Androutsos used to say, the change of the calendar in Greece, under the conditions that it was done, was as an uncanonical act, or against canon law. This was harshly censured and rebuked by the ever-memorable metropolitan of Leontopolis Christophoros, who after these events became patriarch of Alexandria, in his special treatise under the title Calendar Issues “Hemerologica” (Alexandria 1923).

But that those occupying seats of patriarchates and autocephalus churches, consciously or unawares, without the opinion and permission of the synodical bodies, proceed to various initiatives, which break apart and disrupt the unity of Orthodoxy and expose her before the eyes of foreigners, this is not the only sorrowful phenomenon, which appears in the administration of the Orthodox Church. There exists yet another, more sorrowful thing than this.

The pious or godly people, who according to the orthodox teaching is the guardian of the orthodox faith, in these last times has undergone great corrosion. It is no longer that people, who at one time when only upon hearing the word heresy was horrified and avoided the association with the heretics, as carriers of pestilential disease…The faith became relaxed in tone and was weakened among the many. For the many it was an issue of indifference that the neighbor, or friend, or relative no longer believes in Orthodoxy…It is sufficient, they tell you, for the other to be good person, and I am not interested in what he or she believes. The roman catholic and the protestant but even that milleniarist [or so-called Jehovah’s witness], the denier of all the truths of the faith, is well accepted. And indeed when it depends on him or her to receive, also, some material gain, he or she is most beloved!

To this corrosion many factors contributed, and especially teachers and professors, literatures and journalists, but even theologians too, who being inspired by modernist apprehensions, and indeed by those of ecumenism, they sow their ideas everywhere, they continually blunt the sense perception of Orthodoxy and render the greek people indifferent before the errors, or deceptions, and heresies. And even that very greek Constitution has suffered from the influence of such kinds of ideas. An example is that the highest leader of the greek state (of the royal or presidential democracy) should surely be an orthodox Christian, in the last Constitution the relative ordinance was erased and consequently the president of the democracy can be a papist and a protestant, but also a milleniarist and a mason and a mohammedan and a Buddhist and an unbeliever even and an atheist! Those ever-memorable men of 1821, who, as they strongly proclaimed, struggled first in behalf of the faith and afterwards in behalf of the fatherland, how would they be able to imagine, that their descendants would become discolored religiously to such a degree, so they they would accept at the top of the pyramid of the state for man to be found not believing in the orthodox faith? Now one of these, the previous president of the democracy Constantine Tsatsos, as we have proved in numbers 400, 401/1979 issues of “Spark”, asked for the dogmas of Christianity to be cast out! And the professor of the external affairs preached the same things, who being led to court was pronounced innocent and already as a “national hero” goes about all over the cities of Greece now, being applauded by indifferent people, a people who has ceased now to protest against and to defend the faith. Now the present president of the democracy Constantinos Karamanlis visited Vatican, paid homage, or worshipped, the pope and, what is most significant, against the opinion of the Sacred Synod of the Church of Greece, approved of the contraction of diplomatic relations with the nation of Vatican. And during his administration, with mr. George Stamati governing the ministry of Justice, against the opinion of the Church, voted in the law of divorce by default, or as the Greek terminology has it: “automatic divorce”. There was of course a reaction by the orthodox people, but not to that intensity, which one would have expected. Alas! For small and insignificant things, as “Soccer” the people rise up and set up road blocks and spill their blood. But for the most important things of the faith and of morality, which at one time shook up our people, there exists today a great relaxing of tone [that is the religious or spiritual sentiment and sensitivity]. Let us mention one example. For the question of divorce a rally took place in Athens. Against it a certain speaker lawyer would say, that such will be the reaction of the people, that the “automatic” [divorce (by default)] finally will not be voted in[to law]. And a certain religious periodical published a marvelous issue against the automatic divorce. But these [things] were words only. For after the publication of the law the same periodical published another many-paged devotional edition, in which it recommends conformation to the law, agreeing in this [regard also with] the above lawyer speaker of the rally. And what is most sorrowful of all, the Hierarchy, which univocally condemned the automatic divorce, instead of after its being voted into law to protest intensely and to provoke a pan-hellenic earthquake for the retraction of the blameworthy and sinful law, it slipped into inertia, and only a few hierarchs came to defend the decision of the Hierarchy, not signing automatic divorces and being persecuted penally.

Papism Remains Unmoved

WHY do we mention these things? Because we want to stress, that the Orthodox Church in the contemporary world is found to be in a terrible state. It is being attacked by many enemies. Its largest portion remains in captivity in atheist and totalitarian regimes. And it is deprived in the main of leadership worthy of the conditions, and for these reasons the time for the initiation of dialogue with papism is for us wholly unsuitable. Though it is the case for papism, which moves easily in may free countries inhabited by dense populations of its followers, has developed theological science and is adorned with the charm of a powerful religious leader, going about continuously all over the planet, the time is appropriate now more than ever before. The attempt of pope John Paul II, the incarnator of papal ideas, as his last declarations have proved him to be, the attempt not for the union of the two sides standing apart, but to subject Orthodoxy to papism and thus to rule over the whole inhabited world, or ecumene – this attempt – we say – of the pope has, now, many hopes for success, on account, also, of the activity between the orthodox of the fifth phalanx, clergy and laity, who in season and out of season champion the cause of “unity”.

Papism has not convinced us, that it has apostasized, or fallen away, from its errors, or deceptions, and heresies. Towards the deceiving if the superficial the cunning fox of Vatican changes his voice every once in a while and appears to the chickens of the East as the fox of the Aesopian fable, which transforming herself into a doctor appears as a chicken, so that supposedly she might offer therapy to the ailing chickens! But from her nails the chickens perceived, that under the peaceful appearance is hidden their implacable enemy, and with shouts expelled her.

The theologians of papism exchange phraseology, but the reality remains the same. For under the new up to date words the papists signify their old positions. The primacy of the pope is so deeply rooted in the conscience of the papal hierarchy, that only a miracle is capable of uprooting this and in its place plant the beautifully leaved and abundantly fruitful tree of freedom in Christ. As a famous Russian theologian said, for this fundamental view of papism to be overturned, their must occur in it a geological overturning. And whatever, by chance, certain purposeful retreats of papism are similar to, as the ever-memorable professor Christos Androutsos would say, these are like “weak waves, rising up so that they might expire in the big ocean of papism”.

Evil Schemes

FOR REAL UNION one is the path, which papism must traverse. It is the path of sincere repentance for all the errors and cacodoxies (false vies) that it taught and that it teaches, and the return to the base, to the dogmatic and moral teaching of the seven ecumenical Synods of the first eight centuries of the one, holy, catholic and apostolic Church. We confess, that the road is difficult, narrow and full of sorrow, but no other exists. Now the egoism of the pope, who has set his throne above the clouds of the sky, as another Lucifer, is the biggest obstruction to union. The ever-memorable metropolitan of Smyrna Chrysostom, having sacrificed his life in behalf of Orthodoxy and of our martyric nation, when was an archdeacon of Ephesus in 1896, published a widely read two-volume writing concerning the Church, and in examining in its fourth section the errors of papism he ends up with the following conclusion.

In conclusion of our conscientious and orthodox studies we may summarize in these few words, that Rome has distorted the words of the Lord to Peter, and against every reason and interpretive canon, or rule, he extracted dogmas and teachings that are prideful and anti-christian; and he also distorted the traditions of the Fathers and, as if all these distortions were not enough, he established the undevout primacies of authority and absolutism upon sowed-together passages, Pseudo-clementine and Pseudo-kretalian ones, whose substructure is shameless falsehood; all these [acrobatics] were dared to be put into effect in the West after the ninth century. And the tearing apart [schism] and division of the Church of God, and still now maintaining open the wounds of the Church, is, first and foremost, this antichristian dogma of absolutism of Catholicism. And even if it were supposed that the other dogmatic differences between the Churches were taken away, and only the dogma of the primacy and the infallibility of the popes remained, still yet again union between the Churches will be impossible”.

These things the ever-memorable Chrysostom of Smyrna said. It is noteworthy, that his predecessor, truly a saint. Basil of Smyrna, the church of the West he does not call catholic, but papal, as being supported in its totality upon the infallibility and the primacy of the pope. Now the ever-memorable Nectarios of Pentapolis, the one declared a saint [officially by the Church], in his noteworthy writing Historical Study Concerning the Reasons For The Schism, in judging that infamous pope, the autocratic Innocent III, he writes, that he fell into big mistakes, and from the examination of his life and the lives of other popes ends up with the following conclusion.

“The popes sin and are hell-bound until the Second Coming, perhaps even eternally for the evils inflicted upon the greek Church and the false-unions and the impieties and the anti-christian ordinances” (volume II, p. 103).

So that, according to saint Nectarios of Pentapolis, the false-unions, which from time to time papism seeks to achieve, is a powerful weapon for the dissolution of Orthodoxy. The pope, as we have said before, is not interested in the real union of the churches. No! He is interested in a pseudo-union, subjection to the pope, whom saint Cosmas the Aeotolian for his errors/deceptions and heretical views as well, also, for his arrogant and haughty ambitions called him antichrist. Let us recall what evils he provoked to the orthodox world in the false-union of Ferrara, or during the false-union at the time of patriarch Bekkos!

The present pope, a genius diplomat, perceives that the contemporary condition of Orthodoxy provides him with a unique opportunity for the destruction of the fortress. And perhaps is it not indicative of his deeper dispositions   the fact that the initiation of the workings of the theologial dialogue was designated to be on May 29, the day which for the orthodox greek people provokes tears and sighs? The 29th of May 1453 is the day of the fall of Constantinople. But the 29th of May 1980 in Rhodes, an island of shameless nudity, was the day of initiation of the destruction of the fortress of Orthodoxy, during which for more than four centuries the soul of the race was guarded incorrupted.

Theological conventions, meetings of hierarchs and whatever else, according to us are pretenses of papism. Let us not be deceived like the foolish chickens in the face of the transformed fox of Rome. The union, the false-union, has been decided. It has been decided in secret deliberations of East and West, machinations of a political, economical and religious nature, whose head is the pope. Now the plan for the realization of the aim is evolving according to phases in the ignorance of the orthodox people, who surprised one morning shall hear, that the union has been achieved! And a preamble to this is the co-prayers, or joint prayers, of orthodox with westerners, which according to a curious manner certain ones want to justify.

This Is Not the Time For Dialogues

MY BELOVED READERS! It is not an exaggeration, if we say, that we are found to be within a cyclone of fearful days for the orthodox faith. There is being effected in depth and breadth a betrayal, which we are not capable of imagining! A hierarch of the Orthodox Church, the metropolitan Leontopoulos Nicodimus, proceded to declarations, in which he says:

“It is characteristic that within the herein catholic circles it is said that things will be directed from a secret hiding place and remotely and apart from the shepherds of the two churches, by these clerics, and the flocks will be found before accomplished facts, [or events]. And so much as regards, on the one hand, the flocks of the Westerners, something unknown shall happen: and, [on the other] as concerns our Church, we tremble alongside the pious, or godly, Orthodox People, when there shall come to light machinations and it shall be revealed that those who were set to protect the Church and the Flock became co-guilty, or accomplices, of those who were deliberating against them” (See periodical “Ho Soter”, issue, 920/25-6-1980).

We share the fears. For unfortunately – let’s say the truth – for reasons known to the many the greek people shall be found religious unprepared for such a storm. It shall be abandoned unexpectedly, as in 1923, as in 1955, as in 1970, as in 1979, when in the ignorance of the people there were daring acts committed without the knowledge and permission of the pious, or godly, membership of Orthodoxy. Just as then, thus also now, the reaction is not about to be strong and seismic. The people is sleeping under the influence of the chlorophorm of ecumenism. To be sure, the small flock, which is left in the present century, having clerics as their head will react. But the evil of false-union shall be terrible. The dark underground design of papism in large part shall have been achieved.

For these reasons we believe, that this is not the time for theological dialogues and fruitless conversations. If for the pope it is an appropriate time, for us it is not an appropriate time. Orthodoxy from Crete to the Uralean mountains is undergoing a terrible crisis and it is necessary previously for her to put the things of her own house in order, to solve her internal problems, and freely and undistractedly, united and strong, to set herself the task afterwards of holding conversations and negotiations with papism.

My beloved! As bishop, having responsibility, for whatever happens not only in my jurisdiction, but also in the whole of Orthodoxy [according to canon law], I too am sounding the alarm [of danger] and propose, that the Hierarchy most swiftly convene, with the one and only unique subject-matter: “The Abstention of the Church of Greece from theological conventions and conversations with papism”.

This is not the time!

Schismatics and heretics

“Not only are the latins schismatics, but heretics too…And we, for no other reason tore ourselves away from them, other than for the fact that they are heretics: [wherefore, or] for which reason neither must we unite ourselves with them, unless they extirpate the addition, or interpolation from the Symbol [of Faith or Creed] and confess the Symbol, or Creed, just as we do.”

Mark Eugenicus

(Mansi 31A, 885DE)


Τιμη στον …πρωτεργατη της παναιρεσεως του Οικουμενισμου

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 21st, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ  ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ  ΤΟΥ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΘΕΟΛ. ΣΠΟΥΔΩΝ ΒΟΛΟΥ

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΕΝ ΑΓΑΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

«Μεταπατερική», «Βαπτισματικὴ» καὶ Εὐχαριστιακὴ» θεολογία:

τὰ ὅπλα γιὰ τὴν ἅλωση τῆς ὀρθοδοξίας

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ μπορεῖ νὰ ἀναγνωσθεῖ ὡς μία ἀντι-εἰσήγηση στὰ ὅσα δοξολογικὰ ἐλέχθησαν γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, στὸ Διεθνὲς Ἐπιστημονικὸ Συνέδριο ποὺ διοργάνωσε ἡ Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου πρὸς τιμὴν τοῦ κ. Ζηζιούλα. Αὐτὸ τὸ συνέδριο σηματοδοτεῖ μιὰ ἐσχάτη ἔκπτωση τῶν ὀρθοδόξων (κληρικῶν καὶ λαϊκῶν), καθόσον τιμήθηκε ὁ πρωτοπόρος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ δεξὶ χέρι τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, μὲ τὴν παρουσία 10 περίπου ἐπισκόπων.
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀνακοινώθηκε τὸ Συνέδριο καὶ στὴν προσπάθεια νὰ παρατεθοῦν, ἀπὸ τὴ μιά, οἱ πιὸ ἀντιπροσωπευτικὲς κακόδοξες θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα καὶ τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ κριτικὲς ἀπόψεις ὅσων ἀντικρούουν τὶς τοποθετήσεις τους αὐτές, σχηματίστηκε ἕνα μεγάλο κείμενο. Τὸ δημοσιεύουμε σὲ δύο συνέχειες (Α΄ καὶ Β΄ Μέρος) προτάσσοντας ἐπιγραμματικὰ τὰ ἐπὶ μέρους θέματα ποὺ μὲ αὐτὸ θίγονται.
Ἡ συγκέντρωση τοῦ ὑλικοῦ ἐλπίζω νὰ δώσει ἀφορμὴ στοὺς εἰδικούς, νὰ ἀσχοληθοῦν ἐπισταμένως μὲ τὸ καίριο αὐτὸ θέμα τῆς διακινήσεως αἱρετικῶν δοξασιῶν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ «ὀρθόδοξο» ἐπίσκοπο, στὸν ὁποῖο, ἀντὶ νὰ γίνουν συστάσεις νὰ ἀποκηρύξει τὶς αἱρετικὲς θέσεις του, οἱ συνεπίσκοποί του τὸν βραβεύουν!!!

Α΄ Μέρος

Πρόθεσή αὐτῆς τῆς ἐργασίας εἶναι νὰ παρουσιασθοῦν στὸ θεολογικὸ κόσμο καὶ στὸ εὐρύτερο κοινό, κάποιες ἀπὸ τὶς θέσεις τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου, ἡ σύνθεση τῶν ὁποίων ἀποκαλύπτει ὅτι ἕνας –κατὰ τεκμήριον ὀρθόδοξος– Ἱεράρχης δὲν θεολογεῖ πατερικά, ἀλλὰ (ὅπως ὁ καθηγητὴς Φαράντος ἔδειξε) «τὸ ὄργανον καὶ τὸ κριτήριον τοῦ θεολογεῖν διὰ τὸν κ. Ζηζιούλα εἶναι ἡ λογική, εἰδικώτερον δὲ ἡ ἐπιστημονικὴ λογική. Ὁ κ. Ζηζιούλας ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νὰ ἐργάζεται μὲ θεολογικὰς ἐννοίας καὶ κατηγορίας, ὅπως θεία ἀποκάλυψις, Ἁγία Γραφὴ καὶ Ἱερὰ Παράδοσις, ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων, αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας, πίστις κλπ.». Καὶ ὅταν χρησιμοποιεῖ αὐτὲς τὶς ἔννοιες, «οὐδένα, σχεδόν, ρόλον παίζουν εἰς τὸν θεολογικόν του στοχασμόν».
Οὐσιαστικὰ ὁ Περγάμου ἀπαιτεῖ, κατὰ τὸν Φαράντο, ὅταν ὁμιλοῦμε θεολογικά, νὰ διατυπώνουμε τὶς ἀπόψεις μας «μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μὴν προσκρούσωμε σὲ λογικὲς ἀντιφάσεις καὶ σὲ βασικὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα» . Δηλαδή, ὁ Περγάμου θεολογώντας, ἐπαναλαμβάνει σὲ ἄλλη συχνότητα τὴν θεολογικὴ μέθοδο τοῦ Βαρλαάμ, στὴν ὁποία ὡς γνωστὸν ἐναντιώθηκε καὶ πολέμησε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.
Μὲ τὴν «θεολογία» αὐτή, ὁ ἄνευ ποιμνίου Μητροπολίτης Περγάμου καὶ μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος στὴν Ἑλλάδα 4-5 ὁμοϊδεάτες του οἰκουμενιστὲς μητροπολίτες καὶ κάποιους θεολόγους, καὶ μὲ κέντρο ἐξόρμησης τὴν «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου», ἐπιτυγχάνουν τὴν σαλαμοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἢ (μὲ σύγχρονους ὅρους) τῆς «Βήμα πρὸς Βήμα», «Τμηματικῆς Προσέγγισης» τῶν ὀρθοδόξων πληθυσμῶν, μὲ σκοπὸ τὴν ἀποδόμηση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης. Ἡ μέθοδος αὐτὴ χρησιμοποιεῖται σήμερα ἀπὸ τοὺς παγκοσμιοποιητὲς γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν τὴ Νέα Παγκόσμια Τάξη, ἐπειδὴ δυσκολεύονται νὰ ἐπιβληθοῦν μονομιᾶς στοὺς λαοὺς τῆς γῆς. Ἔτσι οἱ διάφορες ὁμάδες ποὺ ὑπηρετοῦν αὐτοὺς τοὺς σκοτεινοὺς κύκλους, καταφέρνουν νὰ ἐπιτύχουν εὐνοϊκὲς γιὰ τοὺς σκοπούς τους νομοθετικὲς ρυθμίσεις, ἐπηρεάζοντας μέσῳ ἐμπίστων προσώπων καὶ καταλλήλως διατυπωμένων θεμάτων ὀργανισμούς, πανεπιστημιακὲς μονάδες, οἰκονομικοὺς φορεῖς, κυβερνήσεις κ.λπ. Καὶ αὐτὸ τὸ ἐπιτυγχάνουν προοδευτικά, «κομμάτι-κομμάτι, συνθήκη μὲ συνθήκη, νόμο μὲ νόμο, θεσμὸ μὲ θεσμὸ καὶ ὀργανισμὸ μὲ ὀργανισμό», χωρίς νὰ ἀποκαλύπτουν παρὰ κάποιες πτυχὲς τοῦ σχεδίου τους· ἔτσι δὲν γίνεται κἀν ἀντιληπτὸς ἀπὸ τοὺς περισσότερους ὁ τελικός τους στόχος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διαβρώνουν τὰ πάντα καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὸ σκοπό τους.
Βέβαια στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο ἡ μέθοδος αὐτὴ εἶναι ἐν μέρει γνωστή, ἀφοῦ ἐπὶ αἰῶνες ἐφαρμόζεται ἀπὸ τὸ Βατικανὸ μὲ σκοπὸ τὴν ὑποταγὴ τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας στὸν Πάπα. Σήμερα, ὅμως, στὰ πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει τελειοποιηθεῖ, διότι ἔχουν βρεθεῖ ἐκεῖνοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων, ποὺ τὴν ὑλοποιοῦν, καὶ οἱ ὁποῖοι «Βῆμα πρὸς Βῆμα» καὶ μὲ τρόπο ποὺ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνυποψίαστους πιστοὺς δὲν τὴν ἀντιλαμβάνονται, ἀποδομοῦν καὶ ὑπονομεύουν πτυχὲς τῆς Πίστεως ἢ τῆς Παραδόσεως, φαινομενικὰ μικρῆς σπουδαιότητας καὶ ἄσχετες μεταξύ τους. Ὅταν, ὅμως, συνδυαστοῦν ὅλα αὐτὰ μεταξύ τους, ἀποκαλύπτεται ὡς ἄλλος πίνακας παζλ, ἡ σκοπιμότητα καὶ ὁ στόχος: ἡ ἐπιβολὴ τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πρὶν τὴν ἐπικράτηση καὶ τὴ λατρεία τοῦ Ἀντίχριστου.

ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Ἑστίες οἰκουμενισμοῦ στὴν ἄλλοτε ὀρθόδοξη Ἑλλάδα εἶναι πολλές. Μπορεῖ κανεὶς νὰ τὶς ἀναζητήσει σὲ μητροπολιτικὰ μέγαρα, πνευματικοὺς καθοδηγητὲς καὶ νεο-μετα-πατερικοὺς θεολόγους. Ἡ φωλιά, ὅμως, ὅπου ἐκκολάπτεται τὸ αὐγὸ τοῦ φιδιοῦ (καὶ φαρμακερὸ φίδι εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός), εἶναι ἡ φιλοξενούμενη ἀπὸ τὸν «ὀρθόδοξο» μητροπολίτη Δημητριάδος «Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου». Γιὰ τὸ ρόλο τῆς Ἀκαδημίας Βόλου καὶ τοῦ κ. Ζηζιούλα ἔχουν μιλήσει πολλοί. Στὴν παράγραφο αὐτὴ θὰ ἐξετάσουμε δι’ ὀλίγων τὸ νεόπλασμα τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, καλλιεργεῖται «ἐπιτυχῶς» διὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου. Θὰ μεταφέρουμε, λοιπόν ἐδῶ εἰσαγωγικά, ἕνα χαρακτηριστικὸ κείμενο, ἀπὸ ἄρθρο τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου, γιὰ τὸ πῶς ἐννοοῦν τὴν μεταπατερικὴ θεολογία κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐκφραστές της.

«Ὀρθόδοξος καθηγητὴς Πανεπιστημίου βιβλικῆς θεολογίας τοῦ Ἐξωτερικοῦ ποὺ ἔχει ἐπηρεασθῆ κατὰ πολὺ ἀπὸ προτεσταντικὲς ἰδέες, ὑποστήριζε ὅτι, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, οἱ Πατέρες εἶναι τὰ σύννεφα ποὺ καλύπτουν τὸν ἥλιο, ὁπότε πρέπει νὰ ἀπομακρύνουμε τὰ σύννεφα γιὰ νὰ φωτισθοῦμε ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Χριστό! Κάτω ἀπὸ μιὰ τέτοια ἀντορθόδοξη (καὶ ἀλλοπρόσαλλη) λογικὴ «δημιουργήθηκαν οἱ ὅροι “νεοπατερικὴ” καὶ “μεταπατερικὴ” θεολογία. Στὴν ἀρχὴ δειλὰ ἐμφανίσθηκε ὁ πρῶτος ὅρος –νεοπατερικὴ– μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐπαναλαμβάνονται ἁπλῶς τὰ κείμενα τῶν Πατέρων, ἀλλὰ νὰ ἐντοπίζεται τὸ “πνεῦμα” τους καὶ νὰ μεταφέρεται στὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς μας, νὰ ἐξετάζεται, δηλαδή, πῶς θὰ ὁμιλοῦσαν οἱ Πατέρες γιὰ σύγχρονα ζητήματα» (Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
Δυστυχῶς οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι καμώνονται πὼς δὲν γνωρίζουν, πὼς αὐτὸ ἀνέκαθεν ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, στηριζόμενοι, ὅμως, μὲ ἀπέραντο σεβασμὸ στὴν ὁμοφωνία τῶν πρὸ αὐτῶν Ἁγίων καὶ μὴ μεταβάλλοντες «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» ἀπὸ τὴν διδασκαλία τους καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς νεο-πατέρες, οἱ ὁποῖοι μὲ πρόσχημα τὴν θέση ὅτι: «δὲν μᾶς κατανοοῦν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι καὶ ἄρα πρέπει νὰ μιλήσουμε στὴν γλῶσσα τους», δὲν προσφέρουν ἁπλῶς μὲ νέο τρόπο τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα, ἀλλὰ ἀλλοιώνουν τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μάλιστα σκοπίμως, στὰ πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Καὶ ἐνῶ κατεφέρονταν κατὰ τοῦ δυτικότροπου «εὐσεβισμοῦ», πέτυχαν τελικὰ νὰ ἐπαναφέρουν ἀπὸ τὸ παράθυρο ὅ,τι δυτικὸ πολέμησαν καὶ προσπάθησαν νὰ τὸ βγάλουν ἀπὸ τὴν πόρτα. Αὐτοὶ δηλαδή ποὺ ὀλοφύρονται γιὰ τὴν ἐπὶ αἰῶνες εὑρισκόμενη ἐν «βαβυλωνίᾳ αἰχμαλωσίᾳ» Ὀρθοδοξία (γιὰ νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία τους), ἔπεσαν θύματα τῆς παγίδας ποὺ ἀριστοτεχνικὰ τοὺς ἔστησαν παπικοὶ καὶ προτεστάντες, καὶ ἔκτοτε ἐργάζονται γιὰ λογαρισμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διὰ μέσου τῶν ἀντιπατερικῶς διεξαγομένων θεολογικῶν Διαλόγων, τῶν συμπροσευχῶν, τῶν σεμιναρίων, κ.λπ. Μόλις πρὶν 10 μέρες μάλιστα, οἱ ἐν Ἑλλάδι Οἰκουμενιστὲς ἀνακοίνωσαν (μὲ ὁρμητήριο τὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου καὶ τὶς εὐλογίες τοῦ μητροπολίτη Δημητριάδος Ἰγνάτιου) ὅτι συνεργάζονται μὲ τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» (ΠΣΕ) γιὰ τὴν ἔκδοση συλλογικοῦ τόμου, ὁ ὁποῖος θὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ τὴ διδασκαλία τῆς οἰκουμενικῆς (δηλ. τῆς οἰκουμενιστικῆς) θεολογίας στὸν ὀρθόδοξο χῶρο .
Συνειδητοποιεῖ πλέον, μετὰ ἀπὸ αὐτὰ κανείς, ὄχι χωρὶς θλίψη, ὅτι μὲ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἐξουδετερωθεῖ, δὲν χρησιμοποιοῦνται τὰ πατερικὰ κείμενα ἀπὸ τοὺς νεοπατερικοὺς-νεορθόδοξους-μετανεωτερικοὺς θεολόγους σύμφωνα μὲ τὴν περὶ τῆς «συμφωνίας τῶν Πατέρων» ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλὰ χρησιμοποιοῦνται μόνο γιὰ νὰ παραπλανήσουν ἢ γιὰ νὰ στηρίξουν τὶς οἰκουμενιστικὲς ἰδέες τους καὶ πρακτικές.
Ὡς ἐκ τούτου «ἡ μεταπατερικὴ καὶ συναφειακὴ θεολογίας, εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ὁδηγεῖ σὲ ἕναν συγκρητισμό, ὄχι μόνον στὸν τρόπο ζωῆς, ἀλλὰ καὶ στὴν ἔκφραση τῆς πίστεως. Ἀμφισβητεῖται μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο στὴν πραγματικότητα ἡ ὁριοθέτηση τῆς πίστεως, τὴν ὁποία ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πατέρες, δηλαδὴ ἀποδομεῖται ὁλόκληρη ἡ θεολογία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων» (Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
«Ὁ ἄνθρωπος, τώρα, ποὺ εἰσήγαγε τὸν ὅρο (“μεταπατερικὴ θεολογία”) εἶναι ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ὅπως μαρτυρεῖται στὸ περ. “Θεολογία”, τόμος 81 τοῦ 2010, ἀφιερωμένος στὸν Φλωρόφσκυ, ὅπου μεταφράζεται γιὰ πρώτη φορὰ ἡ ὁμιλία τοῦ π. Γεωργίου, ἡ ὁποία ἐκφωνήθηκε στὰ 1948, στὰ ἐπίσημα ἐγκαίνια  τοῦ Ἁγίου Βλαδίμηρου στὴν Ν.Υ. Ὁ π. Φλωρόφσκυ ὁμολογεῖ: “Βρισκόμαστε ἴσως στὶς παραμονὲς μιᾶς νέας θεολογικῆς σύνθεσης –θὰ ἔλεγα μιᾶς νεο-πατερικῆς σύνθεσης. Ἡ θεολογικὴ παράδοση πρέπει νὰ ἑνοποιηθεῖ ἐκ νέου”» . Καὶ πρέπει (συνεχίζει) νὰ ἑνοποιηθεῖ, «ὄχι ἁπλῶς μὲ τὴν μορφὴ τῆς ἀνακεφαλαίωσης ἢ τῆς συσσώρευσης. Αὐτὴ φαίνεται ὅτι χρειάζεται νὰ εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἄμεσες προτεραιότητες τῆς Ἐκκλησίας σήμερα. Καὶ φαίνεται νὰ εἶναι ἡ ἀσφαλὴς ἀφετηρία γιὰ τὴ θεραπεία τῆς χριστιανικῆς διάσπασης. Ἡ οἰκουμενικὴ συνεργασία στὸ χῶρο τῆς θεολογίας εἶναι ἤδη γεγονός. Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Προτεστάντες θεολόγοι συνεργάζονται σὲ πολλοὺς τομεῖς. Πρέπει καὶ οἱ ὀρθόδοξοι νὰ συμμετάσχουν» .
«Ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Ἰω. Ζηζιούλας τὴν ἰδέα τοῦ π. Φλωρόφσκυ προκύπτει κάτι πολὺ φτωχό, σὲ σχέση μὲ τὴν ἀπειλὴ ποὺ κρύβει ἡ ὀνομασία της. “Ἡ νεοπατερικὴ σύνθεση ὑφίσταται μέσα στὰ πλαίσια μιᾶς ἀναβιώσεως τῆς ἐννοίας καὶ τῆς ἐμπειρίας τῆς καθολικότητας τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὑπῆρξε πρὸ τοῦ Σχίσματος. Τὰ δύο αὐτὰ πράγματα εἶναι συνυφασμένα. Νεοπατερικὴ σύνθεση καὶ ἐπανεύρεση τῆς καθολικότητας δὲν μποροῦν νὰ ἀποχωριστοῦν”. Ὁ στόχος τῆς ἐπανένωσης τίθεται καὶ στὶς δύο Ἐκκλησίες, ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ λογικὴ τῆς Χριστιανικῆς ἱστορίας. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν λογικὴ ἐκπηγάζει ἡ οἰκουμενικὴ ἰδέα» .
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο γράφει ὁ Φλωρόφσκυ: «Εἶναι πολὺ σημαντικὴ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν φιλοσόφων στην Ἐκκλησία, καὶ ἡ προσπάθειά τους νὰ ἑρμηνεύσουν ἐκ νέου μὲ ἀκρίβεια τὴν πατερικὴ παράδοση μὲ συγχρόνους ὅρους, νὰ ἐπαναδιατυπώσουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὡς μία πλήρη φιλοσοφία ζωῆς… Ἡ μονίμη κληρονομία αὐτῆς τῆς σχολῆς (τῶν Ρώσων φιλοσόφων) δὲν εἶναι οἱ ἰδιότυπες ἀντιλήψεις τους, ἀλλὰ κυρίως ὁ σκοπός τους: νὰ δείξουν καὶ νὰ ἀποδείξουν ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ ἐπιμείνει μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν παραδοσιακὴ πίστη καὶ στὴν Ἐκκλησία τῶν Πατέρων, χωρὶς νὰ κάνει κανένα συμβιβασμὸ ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἐλευθερία τῆς σκέψης του καὶ χωρὶς να προδώσει τὶς ἀναγκες καὶ τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σύγχρονου κόσμου» . «Γιὰ τὸν Φλωρόφσκυ ὁλόκληρη ἡ Πατερική μας παράδοση ἀνήκει στὸν διχασμό. Ἡ παλαιοπατερικὴ παράδοση εἶναι αἰτία τοῦ σχίσματος. Νεοπατερικὴ θεολογία σημαίνει ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ» .
Μὲ ἐφαλτήριο αὐτὴν τὴν «θεολογία» τοῦ Φλωρόφσκυ ὁ κ. Ζηζιούλας, συνέχισε θεολογώντας φιλοσοφικά. Ἡ καθαρὴ Πατερικὴ θεολογία –καὶ μὲ τὰ λόγια, καὶ τὸ πνεῦμα τῶν Πατέρων– ἐνοχλεῖ· δὲν εἶναι εὐκολομεταχείριστο ὅπλο στὰ χέρια τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἐπειδὴ οἱ τοιοῦτοι, κατὰ τὸν Μ. Βασίλειο, «τεχνολογοῦσι» φιλοσοφοῦντες καὶ «οὐ θεολογοῦσι, ἡ τοῦ κόσμου σοφία τὰ πρωτεῖα φέρεται, παρωσαμένη τὸ καύχημα τοῦ σταυροῦ» . Γι’ αὐτὸ ζητᾶ μαζὶ μὲ τὸν Φλωρόφσκυ, τὴν ἐπιστροφὴ τῶν φιλοσόφων στὴν Ἐκκλησία. Οὐδεμία, λοιπόν, ἀναφορὰ στὴν ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἧς ἀπεσκίρτησαν. Πλήρης ἀπουσία τῆς πρακτικῆς τῆς Μετανοίας, μόνης ὁδοῦ ἐπανόδου τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἐκκλησία. Διαγραφὴ τῆς λέξεως «αἵρεση» καὶ «αἱρετικοί». Ἔτσι ἐννοεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας τὴν «ἐπαναδιατύπωση τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας». Μὲ τὸν ἐξοστρακισμὸ ἐκείνων τῶν ἐννοιῶν ποὺ ἐμποδίζουν τὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», ὅπως οἱ νεο-πατέρες τὴν φαντάζονται: ἕνωση παρὰ τὴν διαφορετικότητα καὶ ἑτερότητα στὴν Πίστη!
Ἂς δοῦμε, ὅμως, μερικὲς θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα καὶ τῶν σὺν αὐτῷ γιὰ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία.
Γράφει ὁ κ. Ζηζιούλας: «Ἡ “νέα πατερικὴ σύνθεση” ποὺ προτείνει ὁ Φλωρόφσκυ, εἶναι στὴν οὐσία μιὰ ἀνασύνθεση τῆς Πατερικῆς θεωρήσεως τοῦ κόσμου μὲ ἀφετηρία καὶ ἐπίκεντρο τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἐν ὄψει τῶν προκλήσεων ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ θεολογία σὲ μιὰ συγκεκριμένη ἐποχή… Ὁ Φλωρόφσκυ ἐπιμένει ὅτι ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύση εἶναι, ὅπως τὶς ὀνομάζει ἐκεῖ, δύο “σιαμαῖες ἀδελφές”. Δὲν μπορεῖ ὁ χειρουργὸς νὰ πετύχει τὴν ἀποκόλλησή τους μὲ κανένα τρόπο, χωρὶς νὰ καταστρέψει τόσο τὴ μία ὅσο καὶ τὴν ἄλλη. Καὶ ἀναλύει γιατὶ ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύση ξεκίνησαν μαζί, πῶς γεννήθηκαν καὶ πῶς ἡ μία χωρὶς τὴν ἄλλη δὲν μπορεῖ νὰ ὁλοκληρώσει τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας.  (…)Ἐξ αἰτίας τῆς συμπεριφορᾶς τῆς Δύσεως, οἱ “σιαμαῖες ἀδελφές”, ἡ Ἀνατολὴ καὶ Δύση ἀκολούθησαν αὐτόνομους δρόμους καὶ ἀνέπτυξαν μία συνείδηση αὐταρκείας» .
Τέλος, ὑπάρχει μιὰ “ὁμολογιακὴ” ἀντίληψη περὶ ὀρθοδοξίας, ἕνας στεῖρος ἀντιδυτικισμός, ποὺ ἀγνοεῖ ὅτι ἐπὶ ἐννέα αἰῶνες Ἀνατολὴ καὶ Δύση ἦταν μία Ἐκκλησία, καὶ ὅτι τώρα πρέπει νὰ γίνουν πάλι μία. Ἡ ἔξοδος τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν αὐτάρκειά της, ποὺ ἀναπτύχθηκε μετὰ τὸ σχῖσμα εἶναι σημαντικὸ μήνυμα τοῦ Φλωρόφσκυ. Ἡ καθολικότητα  τῆς Ἐκκλησίας προϋποθέτει τὴν ἐπανεύρευση τῆς ἑνότητας Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως ποὺ ὑπῆρχε στὴν πρώτη χιλιετία» .
Προϋπόθεση γιὰ νὰ ἔχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καθολικότητα, λοιπόν, εἶναι ἡ ἑνότητα ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν διὰ συμβιβασμῶν καὶ ἀπὸ κοινοῦ ὑποχωρήσεων, χωρὶς τὴν ἐπιστροφὴ τῶν τελευταίων στὴν Ἀλήθεια τῆς Μίας Ἐκκλησίας. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ ἐμμένουσα στὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀκολούθησε (κατὰ τὸν Ζηζιούλα) «αὐτόνομο δρόμο» καὶ «συνείδηση αὐταρκείας» καὶ δὲν ἔχει τὴν «καθολικότητα». Μόνο ἂν ἀρνηθεῖ τὴν αὐτάρκειά της (δηλ. τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη) καὶ δείξει ἀνεκτικότητα ἢ συμβιβασθεῖ μὲ τὴν ἰδέα ὅτι ἡ Ρώμη ἀκολουθεῖ νόμιμα μιὰ ἄλλη χριστιανικὴ παράδοση στὰ πλαίσια τῆς ἑτερότητας, τότε θὰ ἀποκτήσει καὶ πάλι τὴν «καθολικότητά» της. Δηλ. χωρὶς τὴν ἑνότητα μὲ Παπικοὺς καὶ χωρὶς Πρώτη κορυφὴ τὸν Πάπα, δὲν ἔχουμε καθολικότητα!
Διερωτᾶται εὐλόγως κανείς, μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά: Σε ποιά «ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία» στηρίζονται καὶ ποιά ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία ἐκφράζουν ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις; Γράφει ὁ καθηγητὴς Κορναράκης: «Τί σημαίνει πράγματι «ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία»; Ἄν, «ἐκκλησιαστικὴ ἐμπειρία» δὲν σημαίνει τὴν κατασταλαγμένη στὰ πατερικὰ κείμενα καὶ στοὺς ὅρους καὶ στὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεολογικὴ-φωτιστικὴ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, τί ἄλλο μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτὸς ὁ μετανεωτερικὸς ὅρος τῆς «σύγχρονης» θεολογίας; Μήπως τὸ δικαίωμα νὰ στοχάζεται κάποιος θεολογικῶς, ἐκτὸς τῶν θεολογικῶν δεδομένων τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως; Μήπως «ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας», στὴ μετανεωτερικὴ γλῶσσα, εἶναι ἡ αὐθαίρετη, ὑποκειμενικὴ ἔκφραση τοῦ κάθε θεολόγου στοχαστοῦ;
»Ὁπωσδήποτε, ὅμως, τὸ εἶδος καὶ τὸ πνεῦμα τῆς ἐπαναδιατυπώσεως τῆς ὅλης θεολογίας ἀπὸ τὸν Περγάμου κ. Ζηζιούλα, ἔχει ἤδη κριθεῖ ἐπὶ τῇ βάσει τῶν πατερικῶν κειμένων τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως καὶ δείχνει νὰ ἐμφανίζει τὴν ἴδια μετανεωτερικὴ γραφὴ κειμένων «νεορθοδόξων», στὰ ὁποία γίνεται μὲν πληθωρικὴ μνεία τῶν ὅρων «πατέρες», «πατερικὴ θεολογία», «ὀρθοδόξη παράδοση», χωρὶς ἐν τούτοις, ὅσα «πατερικὰ» λέγονται καὶ γράφονται, νὰ στηρίζονται σὲ οἰκεῖα πατερικὰ κείμενα, ὥστε νὰ ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ γνησιότητα τῆς πατερικῆς αὐτοσυνειδησίας τοῦ γράφοντος ἢ τοῦ λέγοντος!» .
Σήμερα ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου τίμησε τὸν κ. Ζηζιούλα, ἀνταποδίδοντας ὅσα, σὲ ὁμιλία του τὸ 2008 ὁ κ. Ζηζιούλα εἶχε πεῖ γιὰ τὴν Ἀκαδημία: Τότε, μὲ θέμα «Εὐχαριστία καὶ Κόσμος» ἔλεγε: «…Διαπιστώνω ὅτι ἡ Ἀκαδημία αὐτὴ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὸν κόπο καὶ τὴν ἐμπνευσμένη ἡγεσία τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὄχι μόνο ρίζωσε, ἀλλὰ ἀποτελεῖ πλέον μία πραγματικὴ ἐλπίδα γιὰ τὸν τόπο μας. Ζοῦμε σὲ μία ἐποχὴ θεολογικῆς συγχύσεως, ἐνίοτε δὲ καὶ θεολογικῆς ἀφασίας, ἰδιαιτέρως στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο, γι’ αὐτὸ καὶ θὰ ἔλεγα ὅτι τούτη ἡ Ἀκαδημία ἐκπέμπει ζωντανὸ θεολογικὸ λόγο, ποὺ δεν εἶναι ὁ συνήθης ξύλινος λόγος τοῦ παρελθόντος, ὁ στεῖρος λόγος —γιατὶ δυστυχῶς καὶ ἡ θεολογία ἔχει γίνει καὶ αὐτὴ ἐν πολλοῖς ξύλινος λόγος— ἀλλὰ ἕναν λόγο ζωντανό που μιλάει στους προβληματισμοὺς τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ καὶ ὡς θεράπων τῆς θεολογίας καὶ τῆς Ἐκκλησίας θὰ ἤθελα νὰ ἐκφράσω τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὸν Σεβασμιώτατο Ἅγιο Δημητριάδος καὶ στοὺς συνεργάτες του, γιατὶ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ Ἀκαδημία»!

ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Καὶ ἐρχόμαστε στὴν ἐξέταση μιᾶς θέσεως –θεμελιακῆς ἀξίας γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές, τὴ γνωστὴ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ αἵρεση. Τί εἶναι, λοιπόν, ἡ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ποιά σκοπιμότητα τὴν ἐπέβαλε καὶ ποιός εἶναι ὁ ρόλος τοῦ μητροπολίτη Περγάμου, κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα;
Εἶναι πασίγνωστη ἡ φράση τοῦ ἀπ. Παύλου πὼς στὴν Μία Ἐκκλησία, ὑπάρχει «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα, εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων» (Ἐφ. 4, 5). Τὴν διδασκαλία αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελίου ἀναιρεῖ ὁλοτελῶς καὶ (διὰ τοῦ κ. Ζηζιούλα) ἡ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ἀφοῦ -σύμφωνα μὲ αὐτὴν- τὸ βάπτισμα εἶναι ἔγκυρο, ὄχι μόνο ὅταν τελεῖται ἀπὸ ὀρθόδοξο ἱερέα, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ὅταν τελεῖται ἀπὸ αἱρετικό. Μόνη προϋπόθεση ποὺ θέτουν οἱ οἰκουμενιστές, εἶναι τὸ Βάπτισμα νὰ τελεῖται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γράφει σχετικὰ ὁ Περγάμου: «Τὸ Βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ Βάπτισμα, Ὀρθόδοξον ἢ μή, ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποια περιλαμβάνει Ὀρθοδόξους καὶ ἑτεροδόξους. Ὑφίστανται βαπτισματικὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας» καὶ «ἐκτὸς βαπτίσματος δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία». Ἀντιθέτως, «ἐντός τοῦ βαπτίσματος, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, ἕνα σχίσμα, δυνάμεθα νὰ ὁμιλῶμεν διὰ Ἐκκλησίαν». Ἄρα, μέσα στὰ βαπτισματικὰ ὅρια ὁ κ. Ζηζιούλας, στοιβάζει Ὀρθοδόξους καὶ αἱρετικούς, πολλὰ βαπτίσματα (ὅσες καὶ οἱ αἱρετικὲς “ἐκκλησίες”), πολλὲς πίστεις καὶ πολλοὺς θεούς, ἀφοῦ οἱ αἱρετικὲς ὁμολογίες τῆς Δύσεως, ἔχουν διαφορετικὴ ἄποψη γιὰ τὴν Ἁγία Τριάδα, τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ Μυστήριά της, ἀπὸ ἐκείνη ποὺ ἔχουν οἱ Ὀρθόδοξοι! Καὶ βέβαια δι’ αὐτῆς τῆς θεωρίας, παραβαίνονται κατάφορα πολλοὶ Ἱ. Κανόνες.
Πράγματι, αὐτὴ ἡ διατύπωση, μόνο ἀπὸ ἄγευστο τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης θεολόγο θὰ μποροῦσε νὰ διατυπωθεῖ ἢ ἀπὸ κάποιον ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ «διευκολύνει» τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες στὴν ἐμπέδωση καὶ ἐπικράτηση στὸν ὀρθόδοξο χῶρο τῆς οἰκουμενιστικῆς ἰδεολογίας. Καὶ τὸ Βατικανό, ἀφοῦ γιὰ κάποια χρόνια κυκλοφόρησε αὐτὴ ἡ διαλυτικὴ ἰδεολογία περὶ βαπτισματικῆς θεολογίας, χωρὶς νὰ τύχει σοβαρῆς ἀντίδρασης ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς, προχώρησε στὴν περαιτέρω πρώθηση τῶν σχεδίων του.
«Τὸν Μάϊο τοῦ 2002 ξεκίνησε ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τοῦ Παπικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν προωθήση τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν, καρδινάλιο Βάλτερ Κάσπερ, ἡ πρωτοβουλία, νὰ ἀσχοληθοῦν στὰ ἐπισκοπικὰ συμβούλια μὲ τὸ θέμα τοῦ βαπτίσματος καὶ τὴν οἰκουμενικὴ σημασία τῆς ἀμοιβαίας ἀλληλο-ἀναγνώρισης του, καθὼς καὶ νὰ ὑπογραφοῦν μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν ἀντίστοιχες συμφωνίες. Τὸ Γερμανικὸ Ἐπισκοπικὸ Συμβούλιο ἀποδέχθηκε αὐτὴν τὴν πρωτοβουλία ἀπὸ τὴ Ρώμη» καὶ μὲ συμμετοχὴ πολλῶν ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἕνωσης τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴ Γερμανία (KOKiD) ὑπογράφτηκε κείμενο ἀμοιβαίας ἀναγνωρίσης τοῦ βαπτίσματος, τὸ ὁποῖο μεταξὺ ἄλλων λέγει: «Ὡς ἕνα σύμβολο τῆς ἑνότητας ὅλων τῶν Χριστιανῶν, τὸ βάπτισμα μᾶς συνδέει μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό… Καὶ παρ’ ὅλες τὶς διαφορὲς στὴν ἀντίληψη γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὑφίσταται μεταξύ μας μία βασικὴ συμφωνία ὡς πρὸς τὸ βάπτισμα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναγνωρίζουμε κάθε βάπτισμα ποὺ ἔχει τελεστεῖ κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἰησοῦ, στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ τὴν συμβολικὴ πράξη τῆς καταδύσης στὸ νερὸ ἢ τῆς ἐπίχυσης μὲ νερό, καὶ χαιρόμαστε γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ βαπτίζεται. Αὐτὴ ἡ ἀμφίδρομη ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος ἐκφράζει τὸν θεμελιωμένο στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ δεσμὸ τῆς ἑνότητας» .
Ἔτσι ὁ κ. Ζηζιούλας, ἀντὶ ὡς ἐπίσκοπος «νὰ ἐλέγχει τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ τοὺς νουθετεῖ, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καὶ ἐπιστρέψουν ἀπὸ τὴν πλάνην των», –ὅπως ὁ ἅγιος Νικόδημος γράφει στὸ Πηδάλιο (σελ. 51), ἀντὶ νὰ ἀποφεύγει ὄχι μόνο τὶς συμπροσευχὲς μὲ μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τὶς κοινὲς ἐμφανίσεις καὶ συνεστιάσεις, –ὅπως οἱ Πατέρες καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἔχουν νομοθέτησει, ὁ κ. Ζηζιούλας ὡς ἕνας μικρὸς πάπας κι αὐτός, τολμᾶ ἀπὸ καθέδρας διδασκαλικῆς νὰ «ἐπικυρώνει» τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ ἔτσι νὰ ἀναβαθμίζει τὶς κοινότητές τους σὲ «ἐκκλησίες»!
Ἀσφαλῶς, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἀποτελεῖ ὕβρι κατὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ γιὰ «ἓν βάπτισμα» ποὺ πραγματοποιεῖται μόνο ἐντὸς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Στὸ ζήτημα δὲ αὐτό, ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος, π.χ., σαφῶς θεωροῦσε τὴν ὀρθὴ πίστη ὡς ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἐκπληρώση ἑνὸς γνησίου βαπτίσματος. Τὰ λόγια του περιεκτικὰ ἐκφράζουν τὴν πατερικὴ ὁμοφωνία: «Διὰ τοῦτο γοῦν καὶ ὁ Σωτὴρ οὐκ ἁπλῶς ἐνετείλατο βαπτίζειν», ἀλλὰ πρῶτα εἶπε «μαθητεύσατε» καὶ ὕστερα «βαπτίζετε εἰς ὄνομα Πατρός, καὶ Υἱοῦ, καὶ ἁγίου Πνεύματος, ἵν’ ἐκ τῆς μαθήσεως ἡ πίστις ὀρθὴ γένηται, καὶ μετὰ πίστεως ἡ τοῦ βαπτίσματος τελείωσις προστεθῇ. Πολλαὶ γοῦν καὶ ἄλλαι αἱρέσεις λέγουσαι τὰ ὀνόματα μόνον, μὴ φρονοῦσαι δὲ ὀρθῶς, ὡς εἴρηται, μηδὲ τὴν πίστιν ὑγιαίνουσα ἔχουσαι, ἀλυσιτελὲς (=χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα) ἔχουσι καὶ τὸ παρ’ αὐτῶν διδόμενον ὕδωρ, λειπόμενον εὐσεβείᾳ ὥστε καὶ τὸν ραντιζόμενον παρ’ αὐτῶν ρυπαίνεσθαι μᾶλλον ἐν ἀσεβείᾳ ἢ λυτροῦσθαι» (Μ. Ἀθανασίου, Κατὰ τῶν Ἀρειανῶν 2, 42-43, PG 26, 237B).
Εἶναι εὔκολο νὰ βροῦμε, ποιοί πρῶτοι μίλησαν περὶ «Βαπτισματικῆς θεολογίας», ἀφοῦ αὐτὴ ἔχει ἀγγλικανικὲς καταβολές, προωθήθηκε δὲ καὶ ἀπὸ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, ὡς θεωρία περὶ τῆς «βαπτισματικῆς ἑνότητας». Ἄρα, λοιπόν, Ἀγγλικανοὶ καὶ Βατικανὸ προηγήθηκαν, ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο καὶ ἀποτέλεσαν τὴ βάση, πάνω στὴν ὁποία στηρίχτηκαν (καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία ἐμολύνθησαν) οἱ ἀενάως διαλεγόμενοι μετὰ τῶν αἱρετικῶν «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ λανσάρουν τὴν –μὲ ὀρθόδοξο ἐπικάλυμμα– «βαπτισματικὴ θεολογία». Ἔτσι ὡς «μηδήσαντες», βάλθηκαν συστηματικὰ νὰ ἀλλοιώσουν μὲ ὕπουλο τρόπο τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ὥστε νὰ ἐξυπηρετεῖ καλύτερα τοὺς οἰκουμενιστικοὺς στόχους κυρίως τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τὴν ἀπορρόφηση τῆς Ὀρθοδοξίας.
Καὶ ἔχει λίγη σημασία ἂν τοῦτο ἔγινε καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Πάπα ἢ ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ συμφυρμοῦ Ὀρθοδόξων μὲ Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι, ἡ ἀναγνώριση τοῦ Βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, συνεπάγεται καὶ τὴν de facto ἀναγνώριση τῶν «ἐκκλησιῶν» τους. Ἡ Μία  καὶ Ἁγία Ἐκκλησία, λοιπόν, κατὰ τοὺς οἰκουμενιστές, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους περιλαμβάνει και κάθε καρυδιᾶς αἱρετικὸ καρύδι. Οὐσιαστικὰ ἡ «Βαπτισματικὴ θεολογία» τινάζει στὸν ἀέρα τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καὶ πετάει στὰ σκουπίδια τοὺς αἱματηροὺς ἀγῶνες ποὺ ἔδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιὰ νὰ διατηρήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη.
Καὶ διὰ τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», λοιπόν, «δίνεται ἡ ἐσφαλμένη καί βλάσφημη ἐντύπωση ὅτι διαψεύδεται ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι τὰ ἀποκομμένα ἀπὸ τὴν ἄμπελο κλήματα δὲν μποροῦν νὰ φέρουν καρπό», ἀφοῦ ὁ κ. Ζηζιούλας καὶ σύμπαντες οἱ Οἰκουμενιστὲς διαβεβαιώνουν «ὅτι παρὰ τὶς αἱρετικὲς ἀποκλίσεις τους οἱ Ρωμαιοκαθολικοί συνιστοῦν Ἐκκλησία καί ὅτι ἔχουν γνήσια μυστήρια. Εἶναι θεολογικῶς ἀλλά καί λογικῶς ὄντως παράδοξο, πῶς οἱ ἀντιπρόσωποι τῶν Ὀρθοδόξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν δέν ἀντιλαμβάνονται τό κολοσσιαῖο δογματικό σφάλμα τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν γιὰ τὸν κτιστὸ χαρακτήρα τῶν μυστηρίων τους» .
Βέβαια ὁ κόπος τοῦ κ. Ζηζιούλα καὶ τῶν συνοδοιπόρων του δὲν ἔμεινε ἄκαρπος. Καρποφόρησε καρποὺς πικρίας . Ἡ περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας» αἱρετικὴ δοξασία ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ, ἀφοῦ υἱοθετήθηκε καὶ περιελήφθη στὴν «Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ», τὴν ὁποία ἀποδέχτηκαν ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Στὸ κείμενο αὐτὸ διαβάζουμε περὶ τοῦ «κοινοῦ βαπτίσματος»: «Ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς (Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ Ὀρθόδοξους) ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χριστὸς ἐνεπιστεύθη στὴν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχὴ στὰ ἴδια μυστήρια, …δὲν δύναται νὰ θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες μας. Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμὸς ἀποκλείεται». Ἀλλὰ καὶ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀποδέχτηκε ἐμπράκτως τὴν αἵρεση αὐτὴ σὲ «Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν» μετὰ τοῦ Πάπα Ἰωάννη-Παύλου τοῦ Βʹ (29//6/95), μὲ τὴν ἑξῆς δήλωση: «…Παρακινοῦμε τοὺς πιστούς μας, Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους, νὰ ἐνισχύσουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀδελφότητας, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ ἕνα βάπτισμα». Καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» συνεχίστηκε καὶ ἀπὸ ἄλλους «ὀρθόδοξους» ἐπισκόπους καὶ κοινότητες.
Ἄξιος τοῦ κόπου αὐτοῦ ὁ Μητροπολίτης Περγάμου. Γι’ αὐτὲς καὶ ἄλλες παρόμοιες ὑπηρεσίες τιμᾶ αὐτὸ τὸ τριήμερο ἡ Ἀκαδημία καὶ ἡ Μητρόπολη Δημητριάδος «τὸν βετεράνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ κλασσικὸν παράδειγμα ὀρθοδόξου ἐκφυλισθέντος ἐκκλησιολογικῶς, διὰ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν» (Καθηγητὴς Ἰω. Κορναράκης). Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν διατήρηση τῆς Πίστεως, ἐθλίβησαν βλέποντας μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ νὰ τιμῶνται οἱ ὑποστηριχτὲς αἱρετικῶν διδασκαλιῶν.
Ἔτσι, λοιπόν, ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία» ἀποτελεῖ ἔκφραση μιᾶς ἄλλης, εὐρύτερης αἱρετικῆς θέσεως, τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν».
Χωρὶς τύψεις καὶ χωρὶς αἰδῶ, βρέθηκαν ὀρθόδοξοι θεολόγοι καὶ ἱεράρχες, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Περγάμου, οἱ ὁποῖοι –καταλύοντες «τὰ ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες»– υἱοθέτησαν τὴν «θεωρίαν τῶν κλάδων» καὶ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν». Δὲν ντράπηκαν νὰ ἀποδεχθοῦν (ἐναντιούμενοι σὲ ὅλη τὴν ὀρθόδοξη παράδοση) ὅτι οἱ δύο «ἀδελφὲς –πλέον κατ’ αὐτοὺς– Ἐκκλησίες», ἔχουν «τὴν ἴδια Παράδοση, τὴν ἴδια Πίστη καὶ τὸ ἴδιο Βάπτισμα, ἔστω καὶ ἐὰν ὑπάρχουν μεταξύ τους μερικὲς διαφορές»!!! Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ κείμενο τοῦ Μπάλαμαντ ἐπανειλημμένως ὑποστηρίζεται ἡ ἄποψη: «Θεωροῦμεν τὴν ἀμοιβαίαν ταύτην ἀναγνώρισιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀντότητος τοῦ βαπτίσματος, παρὰ τὰς διαιρέσεις ἡμῶν, πλήρως σύμφωνον πρὸς τὴν ἀέναον διδασκαλίαν ἀμφοτέρων τῶν ἐκκλησιῶν» (εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
Ὅλες, ὅμως, αὐτὲς οἱ περὶ “βαπτισματικῆς θεολογίας” «προτάσεις καὶ τὰ συμπεράσματα, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅλον Συμφωνηθὲν Κείμενον, ἀντιπροσωπεύουν Δυτικὸν σκεπτικισμόν. Ἡ ἀποδοχή των ὑπὸ Ὀρθοδόξων θεολόγων σημαίνει μᾶλλον σκόπιμον προδοσίαν τῶν ὀρθοδόξων θέσεων καὶ ὑποταγὴν εἰς τὰς δυτικὰς οἰκουμενιστικὰς προοπτικάς!» συμπεραίνει ὁ καθηγητὴς π. Γεώργιος Δράγας (Εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
Ἀλλὰ οἱ αἱρετικὲς θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα δὲν σταματοῦν ἐδῶ. Ὁ Περγάμου θεωρεῖ ἐπὶ πλέον, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία, περιλαμβάνουσα Χριστιανοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, εἶναι ”ἀοράτως ἡνωμένη” (μὲ τοὺς αἱρετικούς), καὶ πιστεύει στὴν θεολογία τῶν “δύο πνευμόνων”», τὴν ὁποίαν σημειωτέον ἐφεῦρε τὸ Βατικανὸ πρὸς ἅλωσιν τῆς ὀρθοδοξίας. Ἀπευθυνόμενος, λοιπόν, ὁ κ. Ζηζιούλας «πρὸς τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο B’ (τὸ 1998), ἐτόνιζε τὴν ἀνάγκη ”ἐπιταχύνσεως τῆς διαδικασίας ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας ἡμῶν [ὀρθοδόξων-παπικῶν]… Ὡς εὐστόχως ἐξέφρασε τοῦτο ἡ Ὑμετέρα Ἁγιότης (συνέχιζε ὁ Περγάμου), ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις ἀποτελοῦν τοὺς δύο πνεύμονας διὰ τῶν ὁποιων ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ἑνότης αὐτῶν εἶναι οὐσιώδης διὰ τὴν ὑγιᾶ ζωὴν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας“» . Δύο πνεύμονες, δύο καρδιές. Καὶ τὸ ρόλο τῆς κεφαλῆς ποιός θὰ τὸν παίξει; Οἱ σχεδιασμοί-συμφωνίες λέγουν: ὁ Πάπας!
Ποιός δὲν κατανοεῖ ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ κ. Ζηζιούλας κηρύσσει «ἕτερον Εὐαγγέλιον»; Ποιός δὲν ἀνησυχεῖ καὶ δὲν θλίβεται, συνειδητοποιώντας ὅτι μὲ τὴν υἱοθέτηση τῆς «Βαπτισματικῆς Θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων» ἀχρηστεύονται καὶ διαγράφονται χιλιάδες σελίδες ἀπὸ τὰ Πατερικὰ κείμενα, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Πατέρες καταπολέμησαν τὶς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν; Ποιός δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀπροκάλυπτα ὁ Περγάμου ἀποδέχεται ὅτι ἡ μάνα του ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἄρρωστη, συκοφαντώντας την ἀσπλάχνως, ἀφοῦ προϋπόθεση νὰ καταστεῖ ὑγιὴς εἶναι ἡ ἕνωσή της μὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία;
Καὶ οἱ Ἕλληνες ἐπίσκοποι (καὶ ὄχι μόνο αὐτοί), βλέπουν τοὺς διπλωματούχους οἰκουμενιστὲς νὰ διαλύουν τὴν Ἐκκλησία καὶ μένουν ἀπαθεῖς, ὡσὰν νὰ μὴν ἄκουσαν ποτέ τους ὅτι πρώτιστο καθῆκον τοῦ ἐπισκόπου (ἂν δὲν τὸ αἰσθάνονται ὡς χρέος ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους) εἶναι ἡ καταγγελία καὶ ἡ ἐκδίωξη τῶν αἱρετικῶν. Αὐτοί, ὅμως, δὲν ἐκδιώκουν τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ ἐπιτρέπουν τὴν Ἕνωση μαζί τους τῇ εὐλογίᾳ τοῦ ἀρχηγέτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τοῦ θεωρητικοῦ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ζηζιούλα. Ἀκόμα κι ἐδῶ ἄλλαξαν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση περὶ ἐπισκόπου, διότι τώρα ἔχουν ἀναλάβει ἄλλο καθῆκον, ὅπως εὔγλωττα τὸν παρουσίασε ὁ μητροπολίτης τῆς Ἀκαδημίας Βόλου Ἰγνάτιος: «Τὸ κατεξοχὴν καθῆκον καὶ ἔργο τοῦ κάθε Ἐπισκόπου» εἶπε –καὶ αὐτὸ διδάσκει ὁ κ. Ἰγνάτιος διὰ τῶν ἔργων του– δὲν εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ τὸ «νὰ διακονεῖ τὸ μυστήριο τῆς Ἑνότητος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ! Τὴν Ἑνότητα Κλήρου καὶ Λαοῦ»!  Καὶ πῶς ὑπηρετεῖ ὁ κ. Ἰγνάτιος τὴν ἑνότητα κλήρου καὶ λαοῦ; Ἐξυπηρετώντας στὴν περαιτέρω ἔξαρση τοῦ κληρικαλισμοῦ καὶ τὴν ἕνωση μὲ τὸν Πάπα! Αὐτὸ στὴν γλῶσσα τῶν ἁγίων Πατέρων δὲν λέγεται προσπάθεια ἑνοποίησης, ἑνότητα, ἀλλὰ σκόπιμη σπορὰ ζιζανίων, παραπλάνησης καὶ διαίρεση τοῦ λαοῦ.
Ἐδῶ νὰ σημειώσουμε μία χλιαρή ἐξαίρεση: τὸν μητροπολίτη Ναυπάκτου, ὁ ὁποῖος ναὶ μὲν ἔγραψε κατὰ τῶν αἱρετικῶν θεολογιῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἔμμεσα κατὰ τῆς Ἀκαδημίας Βόλου, ἀλλὰ (γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσει κανένα) ἔκανε καὶ δύο εἰσηγήσεις σ’ αὐτὴν τὴν Ἀκαδημία!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ

Μέχρι σήμερα οἱ πολλοὶ γνώριζαν ὅτι ὁ μητροπολίτης Περγάμου εἶναι ὑποστηρικτὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων». Οἱ καθηγητὲς ὅμως,  Ἀνδρ. Θεοδώρου, Μ. Φαράντος, Ἰω. Κορναράκης, π. Δημ. Μπαθρέλλος, Χρ. Σταμούλης κ.ἄ., διακρίνουν στὸ ἔργο του ὑπερβολὲς καὶ μιὰ ἄλλη αἵρεση –ἀπομίμηση τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας»– τὴν αἵρεση τῆς «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογίας», διὰ τῆς ὁποίας ὁ κ. Ζηζιούλας κατακτᾶ ἐπάξια τὸν δυσώνυμο τίτλο τοῦ θεωρητικοῦ σχεδιαστοῦ καὶ «ἀρχιτέκτονα» τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν ἐπί μέρους πτυχῶν της, (ὅπως θὰ φανεῖ παρακάτω) μὲ ἀποκορύφωση τὴν ἀνάδειξη τοῦ οἰκουμενικοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα! Σημαντικὰ στοιχεῖα πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση μᾶς δίδει καὶ ὁ Σταῦρος Νικολαΐδης, συγγραφέας τοῦ βιβλίου «Τὸ ὑποκείμενο ἐκκλησιάζεται».
Ἀπὸ ἀρκετὰ κείμενα περὶ «Εὐχαριστιακῆς Ἐκκλησιολογίας», ἐπελέγει ἕνα ἐκτεταμένο ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο τοῦ καθηγητῆ Χρυσόστομου Σταμούλη («Ἄσκηση καὶ Εὐχαριστία»), στὸ ὁποῖο δίνονται ἐπαρκεῖς ἐξηγήσεις γιὰ τὸ θέμα. Γράφει ὁ κ. Σταμούλης:
«Ἡ εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία θεωρεῖ ὅτι ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ προτεραιότητα βρίσκεται στὴν Εὐχαριστία, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς ἡ μοναδικὴ ἔκφραση ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας… Ἡ διάθεση τῶν εἰσηγητῶν τῆς εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας (ἦταν) νὰ προφυλάξουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ ἀπολυτοποιήσεις, ὑπερβολὲς καὶ ἐκτροπές, ποὺ ἀλλοιώνουν τὸν τρόπο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος… Ἡ ἐξέλιξη ὅμως τῶν πραγμάτων καὶ οἱ διορθώσεις ποὺ ἀκολούθησαν φαίνεται ὅτι γέννησαν ἄλλες ὑπερβολὲς καὶ ἄλλες ἀπολυτοποιήσεις.
»Μὲ τὴν “διόρθωση” τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, καὶ ὅλων ὅσοι τὸν ἀκολούθησαν, φθάσαμε σὲ μία ἐκκλησιολογία ὅπου δὲν ὑπάρχει θέση οὔτε γιὰ ἱερέα, ἀλλὰ οὔτε καὶ γιὰ λαϊκό. Μία εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία ποὺ ταυτίζει τὸν ἐπισκοπο μὲ τὴν εὐχαριστία σὲ χῶρο ἐκστατικό, ὅπου ἀγνοεῖται τόσο ἡ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα καὶ ἡ κοινωνία, παρόλο τὸν λεκτικὸ ὑπερτονισμό τους, ὅσο καὶ ἡ φύση καὶ ἡ ἱστορία.  Τούτη ἡ ἐκστατικότητα, ἄλλωστε, ἐμφανίζεται σὲ ὅλο σχεδὸν τὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα, καθὼς διατρέχει μὲ τὴν ἴδια ἔνταση Τριαδολογία (ὀντολογικὴ προτεραιότητα τοῦ Πατέρα), Χριστολογία καὶ ἀνθρωπολογία (διαλεκτικὴ φύσεως καὶ προσώπου), ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αὐτὴ τὴν κτισιολογία (ὁ καινὸς κόσμος μοιάζει μὲ ἕναν κόσμο μεῖον τὴ φύση του). Ἄμεσο ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν παραπάνω ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς πίστης καὶ ἡ ἀφαίρεση τοῦ πραγματικοῦ νοήματος τῆς ζωῆς.
»Κλασικὰ παραδείγματα ὑπερβολῶν καὶ ἀπολυτοποιήσεων, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ὑπερτιμήσῃ τοῦ ἐπισκόπου ἐντὸς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας…, ἀποτελοῦν τόσο ἡ περὶ Ἀντιμηνσίου ὅσο καὶ ἡ περὶ εὐθύνης τῶν ἐπισκόπων καὶ προσφορᾶς τῆς Εὐχαριστίας θεωρίες τοῦ Μητρ. Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα.
»Σύμφωνα μὲ τὴν πρώτη, “τὸ Ἀντιμήνσιο, μὲ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου …δηλώνει τὸν ἐπισκοποκεντρικὸ χαρακτῆρα τῆς Ἐνοριακῆς Εὐχαριστίας”. Καθαρὴ ἀπαντήση σὲ αὐτὸ τὸ θέμα δίνει ὁ Ἰ. Φουντούλης, (ὁ ὁποῖος) …μὲ ἔμφαση σημειώνει: “Προσφάτως ἀναπτύχθηκε μία περιέργη θεολογία γύρω ἀπὸ τὰ ἀντιμήνσια. Θεωρήθηκαν ὅτι εἶναι ἄδεια τοῦ ἀρχιερέως στὸν ἱερέα γιὰ τὴν τελέση τῆς θείας εὐχαριστίας, ὅτι κάθε ἀρχιερέας στὴν ἐπαρχία του ἐκδίδει τὰ δικά του προσωπικὰ ἀντιμήνσια, ὅτι ὁ ἱερεὺς ἀσπάζεται τὴν ὑπογραφὴ τοῦ ἀρχιερέως πρὸς ἔνδειξη κοινωνίας καὶ ὑποταγῆς… Αὐτὰ ὅλα, τὸ λιγότερο εἶναι ἀναπόδεικτα, ἀφοῦ καὶ οἱ ἀρχιερεῖς χρησιμοποιοῦν ἀντιμήνσιο… καὶ τὸ ἀσπάζονται ὡς ἁγία τράπεζα, καὶ φυσικὰ δεν ἀσπάζονται τὴν ὑπογραφή τους…”.
»Σύμφωνα μὲ τὴ δεύτερη θεωρία, “στὴν εὐχαριστιακὴ συνάξη ὑπάρχουν οἱ προεστῶτες καὶ προσφέροντες τὴν Εὐχαριστίαν ἀφ’ ἑνός, καὶ οἱ ἀνταποκρινόμενοι διὰ τοῦ “Ἀμὴν” ἀφ’ ἑτέρου. …Ὅπως στὴν Εὐχαριστία δὲν νοεῖται νὰ ἡγοῦνται οἱ λαϊκοί, ἔτσι καὶ στὴν ὅλη ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας οἱ λαϊκοὶ ἀποτελοῦν τὸ “ποίμνιον”, τὸ ὁποῖον ἀκολουθεῖ τὸν ποιμένα, ἄσχετα ἂν ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ “ποίμνιον λογικόν” διατηρεῖ πάντοτε τὸ δικαίωμα νὰ ἐκφράζει τὴν γνώμην του ἐπὶ ὅλων τῶν θεμάτων, ποὺ ἀφοροῦν στὴν Ἐκκλησία, ἀφήνοντας ὅμως τὴν τελικὴ εὐθύνη στοὺς ποιμένες του, οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ λογοδοτήσουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ” (Ἰ. Ζηζιούλα, Θεία Εὐχαριστία καὶ Ἐκκλησία…).
»Δεν χώρα ἀμφιβολία, ὅτι μία τέτοια θέση ποὺ ἀγνοεῖ ὅτι ἡ προσφορὰ εἶναι προσφορὰ ὁλάκερου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καὶ ὄχι μόνο τῶν προεστώτων,  ἀφαιρώντας ταυτόχρονα τὴν εὐθύνη ἀπὸ τὰ μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, τὴν ὁποία ἀναγνωρίζει μόνο στοὺς ποιμένες, –λὲς καὶ ὁ λαὸς δὲν θὰ δώσει λόγο γιὰ τὸν ἑαυτό του ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ποιμένες του–, ἀποτελεῖ πράξη ἀποδόμησης τῆς Ἐκκλησίας, πράξη διαίρεσης τοῦ κοινοῦ σώματος, τὰ μέλη τοῦ ὁποίου ἀποκαλύπτοντας τὴν προσωπική τους ἐλευθερία καὶ εὐθύνη  ἀναφέρουν κοινὴ τὴ θυσία, κοινὴ τὴν προσφορά, κοινὴ τὴν εὐχαριστία.
»Κοντὰ σὲ αὐτὰ ἀξίζει κανεὶς νὰ προσθέσει καὶ τὴν ἄρνηση τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου νὰ δεχθεῖ τὴν ἐνορία ὡς καθολικὴ ἐκκλησία. Γράφει σχετικά: “Ὅλα αὐτὰ ἐνέχουν ἰδιαίτερη σπουδαιότητα γιὰ τὴν ἐκκλησιολογία. Ὑποδηλοῦν ὅτι ἡ Εὐχαριστία τῶν Ἐνοριῶν δὲν εἶναι αὐτοτελὴς καὶ αὐτόνομος, ἀλλὰ προέκταση τῆς εὐχαριστίας τοῦ Ἐπισκόπου, καὶ ὅτι συνεπῶς ἡ ἐνορία δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ “καθολικὴ ἐκκλησία”, ὅπως εἶναι ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία ἑνωμένη περὶ τὸν ἐπισκοπό της. Ἡ ἀντίθετη ἄποψη ποὺ ὑπεστηρίχθη ἀπὸ τὸν Atanasiev καὶ τὸν Schmemann ἀναιρεῖ πλήρως τὸν ἐπισκοποκεντρικὸ χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ καθιστᾶ τὸν Ἐπισκοπο μὴ ἀναγκαῖον ὅρον γιὰ τὴν καθολικότητα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὅταν μάλιστα θεωρηθεῖ ἡ Εὐχαριστία ὡς ἡ κατ’ ἐξοχὴν ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας (ἀφοῦ μποροῦμε νὰ ἔχουμε πλήρη Εὐχαριστία χωρὶς τὸν Ἐπίσκοπο στὴν ἐνορία, ἄρα μποροῦμε νὰ ἔχουμε καὶ πλήρη Ἐκκλησία χωρὶς αὐτὸν)” (Ι. Ζηζιούλα, Θεία Εὐχαριστία καὶ Ἐκκλησία, σ. 44-45) .
Ἡ κατάστρωση βέβαια, τοῦ μακρόπνοου αὐτοῦ σχεδίου γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀνήκει στὸ Βατικανὸ καὶ τὶς συνεργαζόμενες μαζί του ὀργανώσεις. Εἶναι φανερὸ ὅμως, πὼς ὁ κ. Ζηζιούλας θέλησε νὰ ἐργασθεῖ γιὰ τὴν ἐπιτυχία του, θέλησε νὰ ἐξυπηρετήσει ἀλλότριους αἱρετικοὺς σκοπούς, δόθηκε σ’ αὐτὸν τὸν σκοπὸ «ψυχῇ τε καὶ σώματι» καὶ οἰστρηλατεῖται ἀπὸ τὸ μεγάλο σχέδιο μιᾶς παγκοσμιοποιημένης –κατ’ ὄνομα– χριστιανοσύνης, ἀδιαφορώντας ἂν ἀπ’ αὐτὴ θὰ λείπει τὸ ὀρθόδοξο Πνεῦμα καὶ ἡ Ζωή. Δυστυχῶς, ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία», ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» καὶ ἡ ἀποδοχὴ ἑνὸς ὀρθοδοξοποιημένου Πρωτείου (τὶς ὁποῖες μὲ ὀρθόδοξα ὑλικὰ ἀποδέχτηκε νὰ κατασκευάσει ὁ κ. Ζηζιούλας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ παραπλανήσει τοὺς Ὀρθοδόξους), ἔχουν τὸ ἑξῆς (ἐπιθυμητὸ ἐξ ἄλλου γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς) πλεονέκτημα. Ἔχουν τέτοια ἐλαστικότητα καὶ γενικότητα, ὥστε νὰ ταιριάζουν καὶ νὰ μποροῦν νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς ἀπὸ ὅλες τὶς χριστιανικὲς «ἐκκλησίες», δηλαδὴ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμολογίες τῆς Δύσεως καὶ ἰδίως τὸ Βατικανό. Καὶ λίγο περαπέρα, γιὰ ὅλες τὶς θρησκεῖες.
Κατὰ τὸν καθηγητὴ Δογματικῆς Μ. Φαράντο: «Ὁ κ. Ζηζιούλας σπανίως διακρίνει “ἰδιαιτερότητες” ἐντὸς τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως π.χ. Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἢ θεολογία, λατινικὴ ἢ προτεσταντικὴ “ἐκκλησία” ἢ θεολογία κλπ. Συνήθως ὁμιλεῖ περὶ «χριστιανικῆς» ἐκκλησίας , θεολογίας, παραδόσεως κλπ.». Εἶναι χαρακτηριστικὸ τῆς σκοπιμότητος, ἡ ὁποία κρύπτεται πίσω ἀπὸ αὐτήν του τὴν προτιμήση τὸ ὅτι, ἐνῶ στὴν σελ. 57 τῆς ἑλληνικῆς ἐκδόσεως τοῦ βιβλίου του ἀναφέρει «περὶ “Δυτικῆς Ἐκκλησίας”, εἰς τὸ ἀγγλικὸ ὑπάρχει: The church», παραλείπεται δηλ. ἡ λέξη “Δυτική”. «Εἰδικώτερον περὶ «Ὀρθοδοξίας» ἀναφέρεται μόνον εἰς τὸ πρῶτο κείμενο, τὸ καὶ παλαιότερο (1967), τοῦ βιβλίου του. Ὁ ἀναγνώστης ἀντιλαμβάνεται, ἀσφαλῶς, διὰ ποῖον ἰσχύει ἡ κριτικὴ αὐτὴ καὶ «ἡ σοβαρὴ ἀλλαγὴ συνειδήσεως»: οὐχὶ διά τινα θεολόγον, ἀλλὰ δι’ αὐτὴν ταύτην «τὴν Ἐκκλησίαν», τὴν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν!» .
Ἐπὶ πλέον, συνεχίζει ὁ Φαράντος, «ἡ ὑπὸ τοῦ κ. Ζ. ἀποδοχὴ “ἑνιαίας πραγματικότητος”, “μέχρι ταυτισμοῦ… φυσικοῦ καὶ ὑπερφυσικοῦ”, φαίνεται νὰ ἔχει ὡς αἰτίαν καὶ τὴν συγκεχυμένην ὁρολογίαν, τὴν ὁποίαν χρησιμοποιεῖ προκειμένου νὰ ἀποδώσει τὸ Μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὅταν λέγει: “Ἡ Εὐχαριστία εἶναι… αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὅλος Χριστός”, “τὸ ὅλο μυστήριο τοῦ Χριστοῦ”(20, 21) κλπ. Τοιαύτας ἐκφράσεις χρησιμοποιοῦν ὅλαι αἱ χριστιανικαὶ “ἐκκλησίαι” διὰ καὶ κατὰ τὴν τέλεσιν τῆς Εὐχαριστίας των, προκειμένου νὰ δηλώσουν τὴν “παρουσίαν” τοῦ Χριστοῦ “ἐν τῷ μέσῳ” τῆς κοινότητος των. Δὲν ἀμφισβητῶ τὴν ἀλήθειαν τῶν ἐκφράσεων τούτων, ἐπισημαίνω, ὅμως, ὅτι εἰς τὴν δογματικὴν γλῶσσαν τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας ἡ “παρουσία τοῦ Χριστοῦ” εἰς τὸ Μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας προσδιορίζεται μόνον διὰ τῆς φράσεως: “σῶμα καὶ αἷμα Χριστού”, καὶ δι’ οὐδεμιᾶς περαιτέρω. Ἡ ὁρολογία αὐτὴ ἔχει μεγάλην σημασίαν διὰ τὴν ὀρθόδοξον θεολογίαν τῶν “ἑνώσεων” καὶ τῶν “διακρίσεων’, ἥτις δὲν γνωρίζει ὁρολογίαν τῶν ”ταυτίσεων” καὶ “συμβολισμῶν”» .

Σημάτης Παναγιώτης
(Ἀκολουθεῖ τὸ Β΄ Μέρος)

959

Τιμὴ στὸν …πρωτεργάτη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ
ἀπὸ Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου καὶ τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο!

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΕΡΓΑΜΟΥ κ. ΙΩ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΩΜΕΝΟΥ

ΕΧΟΝΤΑΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΜΑΣ ΤΑ ΚΡΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΩΔΩΡΟΥ ΑΝΔΡ., ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ ΙΩ., ΦΑΡΑΝΤΟΥ Μ., π. Ν. ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ, π. Γ. ΔΡΑΓΑ, π. Δ. ΜΠΑΘΡΕΛΟΥ

Πρόθεσή μας εἶναι νὰ παρουσιάσουμε κάποιες ἀπὸ τὶς θέσεις τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου, ἡ σύνθεση τῶν ὁποίων ἀποκαλύπτει ὅτι ἕνας –κατὰ τεκμήριον ὀρθόδοξος– Ἱεράρχης δὲν θεολογεῖ πατερικά, ἀλλὰ (ὅπως ὁ καθηγητὴς Φαράντος ἔδειξε) «τὸ ὄργανον καὶ τὸ κριτήριον τοῦ θεολογεῖν διὰ τὸν κ. Ζηζιούλα εἶναι ἡ λογική, εἰδικώτερον δὲ ἡ ἐπιστημονικὴ λογική. Ὁ κ. Ζηζιούλας ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νὰ ἐργάζεται μὲ θεολογικὰς ἐννοίας καὶ κατηγορίας, ὅπως θεία ἀποκάλυψις, Ἁγία Γραφὴ καὶ Ἱερὰ Παράδοσις, ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων, αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας, πίστις κλπ.». Καὶ ὅταν χρησιμοποιεῖ αὐτὲς τὶς ἔννοιες, «οὐδένα, σχεδόν, ρόλον παίζουν εἰς τὸν θεολογικόν του στοχασμόν».
Μὲ τὴν «θεολογία» αὐτή, ὁ ἄνευ ποιμνίου Μητροπολίτης Περγάμου καὶ μὲ αἰχμὴ τοῦ δόρατος στὴν Ἑλλάδα 4-5 ὁμοϊδεάτες του οἰκουμενιστὲς μητροπολίτες καὶ κάποιους θεολόγους, καὶ μὲ κέντρο ἐξόρμησης τὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου, ἐπιτυγχάνουν τὴν σαλαμοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ τρόπο ποὺ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀνυποψίαστους πιστοὺς δὲν τὴν ἀντιλαμβάνονται· ἀποδομοῦν καὶ ὑπονομεύουν πτυχὲς τῆς Πίστεως ἢ τῆς Παραδόσεως, φαινομενικὰ μικρῆς σπουδαιότητας καὶ ἄσχετες μεταξύ τους. Ὅταν, ὅμως, συνδυαστοῦν ὅλα αὐτὰ μεταξύ τους, ἀποκαλύπτεται ὡς ἄλλος πίνακας παζλ, ἡ σκοπιμότητα καὶ ὁ στόχος: ἡ ἐπιβολὴ τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πρὶν τὴν λατρεία τοῦ Ἀντίχριστου. Γιὰ τὸ ρόλο τῆς «Θεολογικῆς» Ἀκαδημίας Βόλου καὶ τοῦ κ. Ζηζιούλα παραθέτουμε τὰ ἑξῆς:

ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Θὰ ἐξετάσουμε δι’ ὀλίγων τὸ νεόπλασμα τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς καλλιεργεῖται «ἐπιτυχῶς» διὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου, ξεκινώντας μὲ ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα: «Ὀρθόδοξος καθηγητὴς Πανεπιστημίου βιβλικῆς θεολογίας τοῦ Ἐξωτερικοῦ ποὺ ἔχει ἐπηρεασθῆ κατὰ πολὺ ἀπὸ προτεσταντικὲς ἰδέες, ὑποστήριζε ὅτι, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, οἱ Πατέρες εἶναι τὰ σύννεφα ποὺ καλύπτουν τὸν ἡλιο, ὁπότε πρέπει νὰ ἀπομακρύνουμε τὰ σύννεφα γιὰ νὰ φωτισθοῦμε ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Χριστό!
Κάτω ἀπὸ μιὰ τέτοια ἀντορθόδοξη (καὶ ἀλλοπρόσαλλη) λογικὴ «δημιουργήθηκαν οἱ ὅροι “νεοπατερικὴ” καὶ “μεταπατερικὴ” θεολογία. Στὴν ἀρχὴ δειλὰ ἐμφανίσθηκε ὁ πρῶτος ὅρος –νεοπατερικὴ– μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐπαναλαμβάνονται ἁπλῶς τὰ κείμενα τῶν Πατέρων, ἀλλὰ νὰ ἐντοπίζεται τὸ “πνεῦμα” τους καὶ νὰ μεταφέρεται στὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς μας, νὰ ἐξετάζεται, δηλαδή, πῶς θὰ ὁμιλοῦσαν οἱ Πατέρες γιὰ σύγχρονα ζητήματα» (Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία). Δυστυχῶς οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι καμώνονται πὼς δὲν γνωρίζουν, πὼς αὐτὸ ἀνέκαθεν ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, στηριζόμενοι, ὅμως, μὲ ἀπέραντο σεβασμὸ στὴν ὁμοφωνία τῶν πρὸ αὐτῶν Ἁγίων καὶ μὴ μεταβάλλοντες «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς νεο-πατέρες, οἱ ὁποῖοι μὲ πρόσχημα τὴν θέση, ὅτι δὲν μᾶς κατανοοῦν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι καὶ ἄρα πρέπει νὰ μιλήσουμε στὴν γλῶσσα τους, προσφέρουν ἀλλοιωμένο τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μάλιστα σκοπίμως, στὰ πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Καὶ ἐνῶ κατεφέροντο κατὰ τοῦ δυτικότροπου «εὐσεβισμοῦ», ἐπέτυχαν τελικὰ νὰ ἐπαναφέρουν ἀπὸ τὸ παράθυρο ὅ,τι δυτικὸ πολέμησαν καὶ προσπάθησαν νὰ τὸ βγάλουν ἀπὸ τὴν πόρτα, γιὰ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἦσαν ὑπέρμαχοι τῆς κακοποιημένης Ὀρθοδοξίας τῆς ἐν «βαβυλωνίᾳ αἰχμαλωσίᾳ» εὑρισκομένης. Ἔπεσαν, δηλαδή, θύματα τῆς παγίδας ποὺ ἀριστοτεχνικὰ τοὺς ἔστησαν παπικοὶ καὶ προτεστάντες, καὶ ἔκτοτε ἐργάζονται γιὰ λογαρισμοῦ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διὰ μέσου τῶν ἀντιπατερικῶς διεξαγομένων θεολογικῶν Διαλόγων, τῶν συμπροσευχῶν, τῶν σεμιναρίων, κ.λπ.
Τώρα, πλέον, οἱ Πατέρες ἔχουν ἐξουδετερωθεῖ, δὲν χρησιμοποιοῦνται τὰ πατερικὰ κείμενα ἀπὸ τοὺς νεοπατερικοὺς-νεορθόδοξους-μετανεωτερικοὺς θεολόγους σύμφωνα μὲ τὴν περὶ τῆς «συμφωνίας τῶν Πατέρων» ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλὰ χρησιμοποιοῦνται μόνο γιὰ νὰ παραπλανήσουν ἢ γιὰ νὰ στηρίξουν τὶς οἰκουμενιστικὲς ἰδέες τους καὶ πρακτικές.
Ὡς ἐκ τούτου ἡ μεταπατερικὴ καὶ συναφειακὴ θεολογίας, εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ὁδηγεῖ σὲ ἕναν συγκρητισμό, ὄχι μόνον στὸν τρόπο ζωῆς, ἀλλὰ καὶ στὴν ἔκφραση τῆς πίστεως. Ἀμφισβητεῖται μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο στὴν πραγματικότητα ἡ ὁριοθέτηση τῆς πίστεως, τὴν ὁποία ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πατέρες, δηλαδὴ ἀποδομεῖται ὁλόκληρη ἡ θεολογία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων».

ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Καὶ ἐρχόμαστε στὴν ἐξέταση μιᾶς θέσεως, θεμελιακῆς ἀξίας γιὰ τοὺς οἰκουμενιστές, τὴ γνωστὴ «Βαπτισματικὴ Θεολογία, ποὺ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ φρικτὴ αἵρέση. Τί εἶναι, λοιπόν, ἡ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ποιά σκοπιμότητα τὴν ἐπέβαλε καὶ ποιός εἶναι ὁ ρόλος τοῦ μητροπολίτη Περγάμου, κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα;
Εἶναι πασίγνωστη ἡ φράση τοῦ ἀπ. Παύλου πὼς στὴν Μία Ἐκκλησία, ὑπάρχει «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα, εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων» (Ἐφ. 4, 5). Τὴν διδασκαλία αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελίου ἀναιρεῖ ὁλοτελῶς καὶ (διὰ τοῦ κ. Ζηζιούλα) ἡ «Βαπτισματικὴ Θεολογία», ἀφοῦ -σύμφωνα μὲ αὐτὴν- τὸ βάπτισμα εἶναι ἔγκυρο, ὄχι μόνο ὅταν τελεῖται ἀπὸ ὀρθόδοξο ἱερέα, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ὅταν τελεῖται ἀπὸ αἱρετικό. Μόνη προϋπόθεση ποὺ θέτουν οἱ οἰκουμενιστές, εἶναι τὸ Βάπτισμα νὰ τελεῖται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γράφει σχετικὰ ὁ Περγάμου: «Τὸ Βάπτισμα δημιουργεῖ ἕνα ὅριον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ Βάπτισμα, Ὀρθόδοξον ἢ μή, ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποια περιλαμβάνει Ὀρθοδόξους καὶ ἑτεροδόξους. Ὑφίστανται βαπτισματικὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας» καὶ «ἐκτὸς βαπτίσματος δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία». Ἀντιθέτως, «ἐντός τοῦ βαπτίσματος, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχη μία διάσπασις, μία διαίρεσις, ἕνα σχίσμα, δυνάμεθα νὰ ὁμιλῶμεν διὰ Ἐκκλησίαν». Ἄρα, μέσα στὰ βαπτισματικὰ ὅρια ὁ κ. Ζηζιούλας, στοιβάζει Ὀρθοδόξους καὶ αἱρετικούς!
Αὐτὴ ἡ διατύπωση, μόνο ἀπὸ ἄγευστο τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης θεολόγο θὰ μποροῦσε νὰ διατυπωθεῖ. Ὁ κ. Ζηζιούλας, ὅμως, ἀντὶ ὡς ἐπίσκοπος «νὰ ἐλέγχει τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ τοὺς νουθετεῖ, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καὶ ἐπιστρέψουν ἀπὸ τὴν πλάνην των», –ὅπως ὁ ἅγιος Νικόδημος γράφει στὸ Πηδάλιο (σελ. 51), ἀντὶ νὰ ἀποφεύγει ὄχι μόνο τὶς συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τὶς κοινὲς ἐμφανίσεις καὶ συνεστιάσεις, –ὅπως οἱ Πατέρες καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἔχουν νομοθέτησει, ὁ κ. Ζηζιούλας ὡς ἕνας μικρὸς πάπας κι αὐτός, τολμᾷ ἀπὸ καθέδρας διδασκαλικῆς νὰ ἐπικυρώνει τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καὶ ἔτσι νὰ τοὺς ἀναβαθμίζει τὶς κοινότητές τους σὲ «ἐκκλησίες»!
Ἔτσι, ἐνῶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε γιὰ Μία Ἐκκλησία καὶ ἓν Βάπτισμα, ὁ κ. Ζηζιούλας ὁμιλεῖ γιὰ πολλὲς Ἐκκλησίες καὶ ἕνα μὲν βάπτισμα, ποὺ στὴν οὐσία πρόκειται γιὰ πολλὰ βαπτίσματα, ἀφοῦ τὸ βάπτισμα τῆς κάθε αἱρετικῆς ὁμολογίας-«ἐκκλησίας» ἔχει διαφορετικὸ περιεχόμενο πίστεως, ἀφοῦ στηρίζεται στὴν αἵρεση ἑκάστης «ἐκκλησίας».
Ἀσφαλῶς, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἀποτελεῖ ὕβρι κατὰ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ γιὰ «ἓν βάπτισμα» ποὺ πραγματοποιεῖται μόνο ἐντὸς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Στὸ ζήτημα δὲ αὐτό, ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος, π.χ., σαφῶς θεωροῦσε τὴν ὀρθὴ πίστη ὡς ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἐκπληρώση ἑνὸς γνησίου βαπτίσματος. Τὰ λόγια του περιεκτικὰ ἐκφράζουν τὴν πατερικὴ ὁμοφωνία: «Διὰ τοῦτο γοῦν καὶ ὁ Σωτὴρ οὐκ ἁπλῶς ἐνετείλατο βαπτίζειν», ἀλλὰ πρῶτα εἶπε «μαθητεύσατε» καὶ ὕστερα «βαπτίζετε εἰς ὄνομα Πατρός, καὶ Υἱοῦ, καὶ ἁγίου Πνεύματος, ἵν’ ἐκ τῆς μαθήσεως ἡ πίστις ὀρθὴ γένηται, καὶ μετὰ πίστεως ἡ τοῦ βαπτίσματος τελείωσις προστεθῇ. Πολλαὶ γοῦν καὶ ἄλλαι αἱρέσεις λέγουσαι τὰ ὀνόματα μόνον, μὴ φρονοῦσαι δὲ ὀρθῶς, ὡς εἴρηται, μηδὲ τὴν πίστιν ὑγιαίνουσα ἔχουσαι, ἀλυσιτελὲς (=χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα) ἔχουσι καὶ τὸ παρ’ αὐτῶν διδόμενον ὕδωρ, λειπόμενον εὐσεβείᾳ ὥστε καὶ τὸν ραντιζόμενον παρ’ αὐτῶν ρυπαίνεσθαι μᾶλλον ἐν ἀσεβείᾳ ἢ λυτροῦσθαι» (Μ. Ἀθανασίου, Κατὰ τῶν Ἀρειανῶν 2, 42-43, PG 26, 237B).
Εἶναι εὔκολο νὰ βροῦμε, ποιοί πρῶτοι μίλησαν περὶ «Βαπτισματικῆς θεολογίας», ἀφοῦ αὐτὴ ἔχει ἀγγλικανικὲς καταβολές, προωθήθηκε δὲ καὶ ἀπὸ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς, ὡς θεωρία περὶ τῆς «βαπτισματικῆς ἑνότητας». Ἄρα, λοιπόν, Ἀγγλικανοὶ καὶ Βατικανὸ προηγήθηκαν, ἔπαιξαν καθοριστικὸ ρόλο καὶ ἀποτέλεσαν τὴ βάση, πάνω στὴν ὁποία στηρίχτηκαν (καὶ ἀπὸ τὴν ὁποία ἐμολύνθησαν) οἱ ἀενάως διαλεγόμενοι μετὰ τῶν αἱρετικῶν «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ λανσάρουν τὴν μὲ ὀρθόδοξο ἐπικάλυμμα «βαπτισματικὴ θεολογία». Ἔτσι ὡς «μηδήσαντες», βάλθηκαν συστηματικὰ νὰ ἀλλοιώσουν μὲ ὕπουλο τρόπο τὴν ὀρθόδοξη πίστη, ὥστε νὰ ἐξυπηρετεῖ καλύτερα τοὺς οἰκουμενιστικοὺς στόχους κυρίως τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τὴν ἀπορρόφηση τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ ἔχει λίγη σημασία ἂν τοῦτο ἔγινε καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Πάπα ἢ ἦταν ἀποτέλεσμα τοῦ συμφυρμοῦ Ὀρθοδόξων μὲ Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι, ἡ ἀναγνώριση τοῦ Βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, συνεπάγεται καὶ τὴν de facto ἀναγνώριση τῶν «ἐκκλησιῶν» τους. Ἡ Μία καὶ Ἁγία Ἐκκλησία, λοιπόν, κατὰ τοὺς οἰκουμενιστές, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ὀρθοδόξους περιλαμβάνει και κάθε καρυδιᾶς αἱρετικὸ καρύδι. Οὐσιαστικὰ ἡ «Βαπτισματικὴ θεολογία» τινάζει στὸν ἀέρα τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καὶ πετάει στὰ σκουπίδια τοὺς αἱματηροὺς ἀγῶνες ποὺ ἔδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιὰ νὰ διατηρήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη.
Βέβαια ὁ κόπος τοῦ κ. Ζηζιούλα καὶ τῶν συνοδοιπόρων του δὲν ἔμεινε ἄκαρπος. Ἡ περὶ «βαπτισματικῆς θεολογίας» αἱρετικὴ δοξασία ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστᾶ, ἀφοῦ υἱοθετήθηκε καὶ περιελήφθη στὴν «Συμφωνία τοῦ Μπάλαμαντ», τὴν ὁποία ἀποδέχτηκαν ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Στὸ κείμενο αὐτὸ διαβάζουμε περὶ τοῦ «κοινοῦ βαπτίσματος»: «Ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς (Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ Ὀρθόδοξους) ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χριστὸς ἐνεπιστεύθη στὴν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχὴ στὰ ἴδια μυστήρια, …δὲν δύναται νὰ θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες μας. Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμὸς ἀποκλείεται». Ἀλλὰ καὶ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀποδέχτηκε ἐμπράκτως τὴν αἵρεση αὐτὴ σὲ «Κοινὸ Ἀνακοινωθὲν» μετὰ τοῦ Πάπα Ἰωάννη-Παύλου τοῦ Βʹ (29//6/95), μὲ τὴν ἑξῆς δήλωση: «…Παρακινοῦμε τοὺς πιστούς μας, Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους, νὰ ἐνισχύσουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀδελφότητας, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ ἕνα βάπτισμα». Καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» συνεχίστηκε καὶ ἀπὸ ἄλλους «ὀρθόδοξους» ἐπισκόπους καὶ κοινότητες.
Ἄξιος τοῦ κόπου αὐτοῦ ὁ Μητροπολίτης Περγάμου. Γι’ αὐτὲς καὶ ἄλλες παρόμοιες ὑπηρεσίες τίμησε σήμερα ἡ Μητρόπολη Δημητριάδος «τὸν βετεράνο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ κλασσικὸν παράδειγμα ὀρθοδόξου ἐκφυλισθέντος ἐκκλησιολογικῶς, διὰ τῆς συμμετοχῆς του εἰς τὴν λεγομένην Οἰκουμενικὴν Κίνησιν» (Καθηγητὴς Ἰωάννης Κορναράκης). Οἱ Ἅγιοι, ὅμως, ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν γιὰ τὴν διατήρηση τῆς Πίστεως, ἐθλίβησαν βλέποντας μέσα στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ νὰ τιμῶνται οἱ ὑποστηριχτὲς αἱρετικῶν διδασκαλιῶν.
Ἔτσι, λοιπόν, ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία» ἀποτελεῖ ἔκφραση μιᾶς ἄλλης, εὐρύτερης αἱρετικῆς θέσεως, τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιων».
Χωρὶς τύψεις καὶ χωρὶς αἰδῶ, βρέθηκαν ὀρθόδοξοι θεολόγοι καὶ ἱεράρχες, μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ Περγάμου, οἱ ὁποῖοι –καταλύοντες «τὰ ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες»– υἱοθέτησαν τὴν «θεωρίαν τῶν κλάδων» καὶ τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν». Δὲν ντράπηκαν νὰ ἀποδεχθοῦν (ἐναντιούμενοι σὲ ὅλη τὴν ὀρθόδοξη παράδοση) ὅτι οἱ δύο «ἀδελφὲς –πλέον κατ’ αὐτοὺς– Ἐκκλησίες», ἔχουν «τὴν ἴδια Παράδοση, τὴν ἴδια Πίστη καὶ τὸ ἴδιο Βάπτισμα, ἔστω καὶ ἐὰν ὑπάρχουν μεταξύ τους μερικὲς διαφορές»!!! Γι’ αὐτὸ καὶ στὸ κείμενο τοῦ Μπάλαμαντ ἐπανειλημμένως ὑποστηρίζεται ἡ ἄποψη: «Θεωροῦμεν τὴν ἀμοιβαίαν ταύτην ἀναγνώρισιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὀντότητος τοῦ βαπτίσματος, παρὰ τὰς διαιρέσεις ἡμῶν, πλήρως σύμφωνον πρὸς τὴν ἀέναον διδασκαλίαν ἀμφοτέρων τῶν ἐκκλησιῶν» (εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
Ὅλες, ὅμως, αὐτὲς οἱ «προτάσεις καὶ τὰ συμπεράσματα, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅλον Συμφωνηθὲν Κείμενον, ἀντιπροσωπεύουν Δυτικὸν σκεπτικισμόν. Ἡ ἀποδοχή των ὑπὸ Ὀρθοδόξων θεολόγων σημαίνει μᾶλλον σκόπιμον προδοσίαν τῶν ὀρθοδόξων θέσεων καὶ ὑποταγὴν εἰς τὰς δυτικὰς οἰκουμενιστικὰς προοπτικάς!» (π. Γεώργιου Δράγα, Εἰς Βλάχου Ἱεροθέου, μητροπ. Ναυπάκτου, Ἡ Βαπτισματικὴ Θεολογία).
Ἀλλὰ οἱ αἱρετικὲς θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα δὲν σταματοῦν ἐδῶ. Ὁ Περγάμου θεωρεῖ ἐπὶ πλέον, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία, περιλαμβάνουσα Χριστιανοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, εἶναι ”ἀοράτως ἡνωμένη” (μὲ τοὺς αἱρετικούς), καὶ πιστεύει στὴν θεολογία τῶν “δύο πνευμόνων”», τὴν ὁποίαν σημειωτέον ἐφεῦρε τὸ Βατικανὸ πρὸς ἅλωσιν τῆς ὀρθοδοξίας. Ἀπευθυνόμενος, λοιπόν, ὁ κ. Ζηζιούλας «πρὸς τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο B’ (τὸ 1998), ἐτόνιζε τὴν ἀνάγκη ”ἐπιταχύνσεως τῆς διαδικασίας ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας ἡμῶν [ὀρθοδόξων-παπικῶν]… Ὡς εὐστόχως ἐξέφρασε τοῦτο ἡ Ὑμετέρα Ἁγιότης (συνέχιζε ὁ Περγάμου), ἡ Ἀνατολὴ καὶ ἡ Δύσις ἀποτελοῦν τοὺς δύο πνεύμονας διὰ τῶν ὁποιων ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ἑνότης αὐτῶν εἶναι οὐσιώδης διὰ τὴν ὑγιᾶ ζωὴν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας“».
Ποιός δὲν κατανοεῖ ὅτι μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ κ. Ζηζιούλας κηρύσσει «ἕτερον Εὐαγγέλιον»; Ποιός δὲν ἀνησυχεῖ καὶ θλίβεται, συνειδητοποιώντας ὅτι μὲ τὴν υἱοθέτηση τῆς «Βαπτισματικῆς Θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων» καὶ τῶν «δύο πνευμόνων» διαγράφονται χιλιάδες σελίδες ἀπὸ τὰ Πατερικὰ κείμενα, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Πατέρες καταπολέμησαν τὶς κακοδοξίες τῶν αἱρετικῶν; Ποιός δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀπροκάλυπτα ὁ Περγάμου συκοφαντεῖ ἀσπλάχνως τὴν μάνα του ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅτι εἶναι ἄρρωστη, ἀφοῦ προϋπόθεση νὰ καταστεῖ ὑγιὴς εἶναι ἡ ἕνωσή της μὲ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία;

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ

Μέχρι σήμερα οἱ πολλοὶ γνώριζαν ὅτι ὁ μητροπολίτης Περγάμου εἶναι ὑποστηρικτὴς τῆς αἱρετικῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας» καὶ τῆς «θεωρίας τῶν κλάδων». Οἱ καθηγητὲς Φαράντος καὶ Κορναράκης, ὅμως, καὶ πολλοὶ ἄλλοι θεολόγοι, διακρίνουν στὸ ἔργο του καὶ μιὰ ἄλλη αἵρεση. Μία αἵρεση –ἀπομίμηση τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας»– τὴν αἵρεση τῆς «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογίας», διὰ τῆς ὁποίας ὁ κ. Ζηζιούλας κατακτᾶ ἐπάξια τὸν δυσώνυμο τίτλο τοῦ θεωρητικοῦ σχεδιαστοῦ καὶ «ἀρχιτέκτονα» τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ κατάστρωση αὐτοῦ τοῦ σχεδίου δὲν φαίνεται πὼς εἶναι ἀποκλειστικὰ δική του. Εἶναι φανερὸ ὅμως, πὼς αὐτὸς θέλησε νὰ ἐργασθεῖ γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει ἀλλότριους αἱρετικοὺς σκοπούς, πὼς δόθηκε σ’ αὐτὸν τὸν σκοπὸ «ψυχῇ τε καὶ σώματι», πὼς οἰστρηλατεῖται ἀπὸ τὸν μεγάλο σχέδιο μιᾶς παγκοσμιοποιημένης κατ’ ὄνομα χριστιανοσύνης, ἀφοῦ ἀπ’ αὐτὴ θὰ λείπει τὸ ὀρθόδοξο Πνεῦμα καὶ ἡ Ζωή. Δυστυχῶς, καὶ ἡ «βαπτισματικὴ θεολογία» καὶ ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία», (τὶς ὁποῖες μὲ ὀρθόδοξα ὑλικὰ ἀποδέχτηκε νὰ κατασκευάσει ὁ κ. Ζηζιούλας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ παραπλανήσει τοὺς Ὀρθοδόξους), ἔχουν τὸ ἑξῆς (ἐπιθυμητὸ ἐξ ἄλλου γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς) πλεονέκτημα. Ταιριάζουν καὶ μποροῦν νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς ἀπὸ ὅλες τὶς χριστιανικὲς «ἐκκλησίες», δηλαδὴ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες καὶ ὁμολογίες τῆς Δύσεως καὶ ἰδίως τὸ Βατικανό.
Μὲ διάφορα κείμενά του, λοιπόν, ὁ Περγάμου κηρύσσει τὴν κακόδοξη «Εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία». Ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα αὐτῆς τῆς γραμμῆς ἀποτελεῖ τὸ ἄρθρο-ὁμιλία: «Ὁ ἐπίσκοπος ὡς προεστὼς τῆς Θείας Εὐχαριστίας».
Μὲ αὐτὸ ὁ κ. Ζηζιούλας διδάσκει πὼς ἐφ’ ὅσον «ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι [ὄχι τύπος], ἀλλ’ εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ δὲν μποροῦμε νὰ παρακάμψουμε τὴν εἰκόνα του καὶ νὰ πᾶμε ἀπευθείας στὸ πρωτότυπο… Μὲ ἄλλα λόγια, δὲν μποροῦμε νὰ προσευχόμαστε ἀπ’ εὐθείας στὸν Χριστό, ἀλλὰ πρέπει νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα τοῦ Ἐπισκόπου». Καὶ συνεχίζει: «Ἐὰν ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεὸ παρακάμπτει τὸν ἄνθρωπο (Ἐπίσκοπο), τότε ἡ ἐπικοινωνία αὐτὴ πραγματοποιεῖται μέσῳ τῆς φαντασίας».
Ἀπ’ αὐτὴ τὴ θέση καὶ ὕβρι τοῦ κ. Ζηζιούλα προκύπτει τὸ τερατῶδες συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἀπευθείας ἐπικοινωνία μὲ τὸν Χριστό δὲν ἐπιτυγχάνεται ἄνευ τοῦ ἐπισκόπου. Καὶ τὸ ἐρώτημα: Ὅταν ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, ἀλλὰ δὲν ἔχει καταδικασθεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, οἱ πιστοὶ ποὺ δὲν ἐπικοινωνοῦν μαζί του, δὲν μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν μετὰ τοῦ Θεοῦ; Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τοῦ Περγάμου, χωρὶς τὴν περέμβαση τοῦ ἐπισκόπου, εἶναι ἀδύνατη ἡ μετὰ τοῦ θεοῦ ἐπικοινωνία. Σύμφωνα μὲ σύμπασα τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ὅμως, καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων: ἀσφαλῶς ΝΑΙ.
Καὶ ἰδοὺ μερικὰ ἀποδεικτικὰ παραδείγματα: ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅταν καθαιρέθηκε καὶ φυλακίστηκε ἀπὸ τὸν πατριάρχη Καλέκα, μποροῦσε νὰ προσευχηθεῖ στὸ Θεό, καὶ ἡ προσευχή του δὲν ἦταν ψευδὴς καὶ ἀνυπόστατη ἢ φανταστικὴ (ὅπως θέλει ὁ κ. Ζηζιούλας), ἐπειδὴ τάχα δὲν δεχόταν νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη Καλέκα. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Θ. Λειτουργίες ποὺ τελοῦσε, δὲν ἦταν ἕνα θέατρο, ἀλλὰ πραγματικὰ μυσταγωγίες, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἐτελοῦντο χωρὶς νὰ μνημονεύεται τὸ ὄνομα τοῦ Καλέκα. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, μποροῦσε νὰ προσευχηθεῖ, ὅταν δὲν ἀνεγνώριζε 4 Πατριάρχες, ποὺ εἶχαν αἱρετίζουσες ἰδέες. Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καὶ προσευχόταν καὶ λειτουργοῦσε στὴ φυλακή, ὅπου ἦταν ἔγκλειστος, ἂν καὶ δὲν συμφωνοῦσε καὶ δὲν μνημόνευε τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποίου δὲν εἶχαν καταδικαστεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, ὅπως σήμερα οἱ ὅμοιοί τους κ. Ζηζιούλας καὶ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος.
Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους ἁγίους καὶ πιστούς (ὅπως στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, στὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο καὶ σὲ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ὅπως τὸν Παπουλάκο, τοὺς ἁγίους Κολλυβάδες, τὸν ἅγιο Νεκτάριο κ.λπ.), οἱ ὁποῖοι δὲν ἀνεγνώριζαν τοὺς οἰκείους Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους καὶ εἶχαν διωχθεῖ ἢ καθαιρεθεῖ ἀπ’ αὐτούς. Κατὰ τὴν κακόδοξη λογικὴ τοῦ Περγάμου, δὲν μποροῦσαν τότε νὰ προσευχηθοῦν, χωρὶς τὴν παρέμβαση τοῦ αἱρετικοῦ ἢ ἄδικου Ἐπισκόπου!
Ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» τοῦ Ζηζιούλα, τελικά, εἶναι ὁ Δούρειος ἵππος, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἑνωθεῖ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν μελῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανό. Διότι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ «κάθε εξουσία» στὴν Ἐκκλησία («ἁγιαστική, ποιμαντικὴ καὶ ἡ λεγομένη διοικητική») «πηγάζει ἀπὸ τὴν εὐχαριστία» καὶ αὐτὸν ποὺ κατέχει τὴν «προεδρία τῆς Θείας Εὐχαριστίας», τότε ὁ Προεστὼς τῆς Εὐχαριστίας μεταμορφώνεται σὲ πηγὴ εξουσίας καὶ αὐθεντίας, στὴν σεβασμιότητα τοῦ ὁποίου ἀνήκει ἀπόλυτη ὑπακοή, ἀφοῦ θὰ εἶναι περιβεβλημένος ὅλο τὸ μυστηριακό, ἐσχατολογικὸ καὶ θεσμικὸ φορτίο ἱερότητος, ἄνευ μάλιστα τοῦ ὁποίου (ὅπως εὐθέως διδάσκει ὁ Περγάμου) δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσεγγίσουμε τὸν Κύριο. Ἔτσι παρακάμπτεται και από την Λειτουργία καὶ ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωή ὁ λατρευόμενος Κύριος, ὁ «προσφέρων καὶ προσφερόμενος» Χριστός, καὶ τὴ θέση του καταλαμβάνει ὁ Προεστώς, πίσω ἀπὸ τὸν ὁποῖο κρύβεται ἐπιμελῶς καὶ θὰ κάνει τὴν ἐμφάνισή του ἐν τῷ καταλλήλῳ καιρῷ τὸ ἀποκρουστικὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα.
Καὶ σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ καθηγητὴ Ἰωάννη Κορναράκη: «Τὴν 23.12.2005 ὁ «Ὀρθ. Τύπος» δημοσίευσε πληροφορία σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία εἰς τὸ Θ’ Διαχριστιανικό Συμποσίον (διάβαζε μεταξὺ παπικῶν καὶ ὀρθοδόξων ἐξ Ἀθηνῶν), μεταξὺ ἄλλων πορισμάτων, «διαπιστώθηκε ὅτι ἡ “Εὐχαριστηριακὴ ἐκκλησιολογία” εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποτελέσει σημαντικὴ βάση προσεγγίσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, στὰ πλαίσια τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου, γιὰ τὴν κατανόηση τῆς λειτουργίας τοῦ Ἐπισκοπικοῦ πρωτείου στὴν τοπικὴ ἐκκλησία στὰ πλαίσια τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας»!
Ἔτσι, λοιπόν, πίσω ἀπὸ τὴν «μεταπατερικὴ θεολογία», τὴν «βαπτισματικὴ θεολογία», τὴν θεωρία τῶν κλάδων», τὴν «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» κρύβεται ἡ περιπόθητη ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Καὶ «τὴν ἕνωση αὐτὴ ο Ζηζιούλας, καὶ ὅλο τὸ οἰκουμενιστικὸ τιμ, τὴν βλέπει ὡς ἕνωση ἐξωτερική, ὡς ἕνωση μὲ ἀμοιβαίες παραχωρήσεις, ὡς ἕνωση ὑπὸ τὸν Πάπα. Γι’ αὐτὸ καὶ τελευταῖα (μὲ τὴν Ραβέννα, τὴν Ἐλοῦντα τῆς Κρήτης, τὴν Κύπρο καὶ τὴν Βιέννη) ἀγωνίζονται νὰ περάσουν τὴν θέση ὅτι τὸ Πρωτεῖο ὑφίστατο στὴν πρώτη χιλιετία, ὥστε νὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸν Πάπα μὲ ἕνα ὀρθοδοξοποιημένο Πρωτεῖο…».
«Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ κ. Ζηζιούλας, κοσμικοὶ παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κυριαρχοῦσαν τότε στὴν ἐκκοσμικευμένη ὀρθοδοξία καὶ δὲν τῆς ἐπέτρεψαν νὰ δεῖ τὴν Ἱερότητα τοῦ πρωτείου. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ Ἀποθέωση. Ἀντὶ νὰ ὁμολογήσουν πὼς αὐτοὶ οἱ κοσμικοὶ παράγοντες γέννησαν τὴν ἀπαίτηση τοῦ πρωτείου, ἰσχυρίζονται οἱ μερακλῆδες Ζηζιούλας καὶ (καρδινάλιος) Kasper, πὼς αὐτοὶ οἱ παράγοντες ἐμπόδισαν τοὺς ἄλλους νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ πρωτείου»! (Ἀμέθυστος). Τώρα, ὅμως, ἔχουμε ἀνάγκη τὸ Πρωτεῖο, «ὅπως διεκήρυξε στὸ Μποζὲ τῆς Ιταλίας («Ο.Τ.» 16-7-1999) ὁ Περγάμου: ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη τὸ παπικό πρωτεῖο!!!» (Κορναράκη Ἰω., Τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας προσωπεῖον τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου).
Βόλος-Θεσσαλονίκη, Ὀκτώβριος 2011

Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος «Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»
Φιλορθόδοξος Ἕνωσις «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»

Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 21st, 2011 | filed Filed under: ΕΘΝΙΚAI ΕΠΕΤΕΙΟΙ, εορτολογιο

Τῆς Ἁγίας Σκέπης
28 Ὀκτωβρίου

Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Αγ. Σκεπη- ΣημαιαΗ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, συμμετέχει σήμερα ὁλοψύχως στὶς ἐκδηλώσεις τῆς ἐνδόξου αὐ­τῆς ἐπετείου τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940. Μὲ τὴ δοξολογία ποὺ τελεῖται στοὺς μεγάλους ναοὺς καὶ μὲ τὸν ὕμνο «Τῇ ὑπερμά­χῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…» τὸν παιᾶνα τῆς νίκης ποὺ ψάλλουν ὅλοι, ἡ σκέψι μας, ἡ σκέψι ὅλων τῶν Ἑλ­λήνων ὅπου κι ἂν βρίσκων­ται, στὸ ἐσωτερικὸ ἢ στὸ ἐξωτερικό, γυρίζει στὶς ἡμέρες ἐκεῖνες καὶ φτερουγίζει στὰ ψη­λὰ ἐκεῖνα καὶ ἀ­πόκρημνα καὶ κακοτράχαλα βουνά, ποὺ μόνο ἀετοὶ πετοῦσαν.
Ἐκεῖ, στὰ βουνὰ ἐκεῖνα τῆς Βορείου Ἠπείρου, τὸ μικρὸ μὲν ἀλλὰ ἔνδοξο καὶ ἱστορικὸ ἔ­θνος μας ἔγραψε μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἔνδοξες σελίδες τῆς ἱστορίας του· σελίδα, ἡ ὁποία ὑ­πενθυμίζει τοὺς θριάμβους τῶν εὐσεβῶν Βυζαντινῶν προγόνων μας ἐναντίον τῶν βαρβά­ρων· σελί­δα, ἡ ὁποία ὑ­πεν­θυμίζει τὸ «Μο­λὼν λαβὲ» τοῦ Λεωνίδα καὶ τῶν τριακοσίων στὶς Θερμοπύλες. Ἂς εὐχαριστήσουμε καὶ ἂς ὑ­μνήσουμε τὸ Θεό, διότι ποτέ ἄλλοτε στὴν νεωτέ­ρα ἐ­ποχὴ δὲν δοξάστηκε τὸ ἔθνος μας τόσο πολὺ ὅσο τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες τῆς νίκης καὶ τοῦ θριάμβου.
Εἶνε δὲ γεγονὸς ὅτι, ὅπως ὁμολογοῦν δικοί μας καὶ ξένοι, ἕνας ἀπὸ τοὺς σπουδαιοτέρους συντελεστὰς τῆς νίκης ἐκείνης ―γιὰ νὰ μὴν πῶ ὁ μοναδικὸς συντελεστής― ὑπῆρ­ξε ἡ πίστις ὅλου τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἰδιαιτέρως δὲ τῶν μαχομένων παιδιῶν τῆς Ἑλλάδος, στρατιωτῶν καὶ ἀξιωματικῶν· ἡ πίστις ὅτι ὑπάρχει Θεός· ἡ πίστις ὅτι ὁ Θεὸς ἀπονέμει δικαιοσύνη· ἡ πίστις στὴν θρησκεία τῶν πατέρων μας. Ἐκεῖ ἐπάνω οἱ Ἕλληνες ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες εἶχαν μέσα στὸ νοῦ τους τὴ σκέψι τοῦ Θεοῦ. Τὰ χείλη τους ψιθύριζαν διαρκῶς προσευχὲς καὶ δεήσεις, ἐπικαλοῦντο τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο. «Παναγία μου» ἔλεγαν στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος κάθε ἐπιχειρήσεως. Ἀλλὰ καὶ ὁ λαὸς στὰ μετόπισθεν, γυναῖκες παιδιὰ καὶ γέροντες, πάντοτε τὴν Παναγία παρακαλοῦσαν νὰ δώσῃ τὴ νίκη καὶ νὰ γυρίσουν οἱ μαχηταὶ στὰ σπίτια τους.
Κάποιος ἀνταποκριτὴς μεγάλης ἐφημερίδος τοῦ ἐξωτερικοῦ, τῶν «Τάϊμς», εἶπε, ὅτι στὰ ψηλὰ βουνὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἐκεῖ ἐπάνω συνετρίβη, ὄχι μόνο ὁ ἄνανδρος εἰσ­βο­λεὺς ἀλλὰ καὶ ἡ γνωστὴ σεξουαλικὴ θεωρία τοῦ Φρόυντ· διότι ἀπεδείχθη, ὅτι οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες, ἁγνοὶ σὰν τὰ κρίνα, τίποτε ἄλλο δὲν ἐσκέπτοντο παρὰ μόνο τὸ Θεό· καὶ ἡ μόνη γυναίκα ποὺ εἶχαν στὴν καρδιά τους καὶ εἵλκυε τὴν ἀγάπη τους ἦταν ἡ μεγάλη Μάνα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Χριστιανῶν, ἡ Παναγία· αὐτὴ σελάγιζε μέσα στὴ σκέψι τους.
Δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια ―τὸ ἄκουσα ἀπὸ πολλοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ στρατιῶτες ποὺ ἐμάχοντο στὴν πρώτη γραμμή―, ὅτι ἐ­πάνω ἐκεῖ στὶς χιονισμένες κορυ­φὲς εἶδαν οἱ ἴδιοι μὲ τὰ μάτια τους τὸ θαῦμα, εἶδαν τὴν Παναγία μας. Εἶδαν τὴν ἁγία μορφή της νὰ ἐ­πισκέπτεται τὰ μαχόμενα στρατεύματα, νὰ τὰ ἐπισκιάζῃ μὲ τὴ σκέπη της καὶ νὰ τὰ εὐ­λο­γῇ.
Ὅταν τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος ἀνέβαιναν σὰν ἀετοὶ στὰ ψηλὰ ἐκεῖνα βουνὰ καὶ κατελάμβαναν κάποια ὀχυρὴ κορυφή, ἔψαλλαν· «Τῇ ὑ­περ­μάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Κι ὅταν πέρασαν τὸ Μοράβα καὶ μπῆκαν στὴν Κορυτσά, ὁ πρῶ­τος ὕμνος – παιὰν ποὺ ἀκούστη­κε ἐκεῖ ἦταν τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Ἀλησμόνητες ἡμέρες!… Ἡ νίκη λοιπὸν ἦταν τῆς Παναγίας, ἡ τιμὴ ἀνήκει σ᾽ αὐτήν. Δικαίως λοιπὸν οἱ Ἕλληνες τῆς ψάλλουν· «Τῇ ὑ­περμά­χῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυ­τρω­θεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε…»
.

* * *

Γι᾽ αὐτὸ σήμερα θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε, ἀγαπη­τοί μου, ἀπευθυνόμενος στοὺς ἄρχοντες καὶ τὸ λαό μας, νὰ πῶ καὶ νὰ ὑπενθυμίσω τὸ ἑξῆς. Τὸν ἥλιο τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς χαρᾶς, ποὺ λάμπει σήμερα σὲ ὅλη τὴν πατρίδα μας, σκιάζει μία σκέψις. Σὰν πατριῶτες τὸ αἰσθανόμεθα ὅλοι ―καὶ ἀλλοίμονο ἂν δὲν τὸ αἰ­σθα­νόμεθα―, ὅτι τὰ μέρη ἐκεῖνα τῆς Βορεί­ου Ἠπείρου, τὰ μέρη ποὺ ἁγίασε ὄχι μόνο μὲ τὸ κήρυγμά του ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ μαρτύριό του ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, τὰ μέρη ἐκεῖνα ὅ­που ὑπάρχουν τάφοι ἡρώων καὶ μαρτύρων, τὰ μέρη ἐκεῖνα ποὺ κατέλαβε τρεῖς φορὲς ἡ Ἑλλάς, τὸ ᾽12, τὸ ᾽17 καὶ τὸ ᾽40, τὰ μέρη ἐ­κεῖ­να ὅπου δοξάστηκε ἡ πατρίδα μας, τὰ μέρη ἐ­κεῖνα ὅπου κατοικοῦν ―δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἱστορικὸ γεγονός―, κατοικοῦν τετρακόσες χι­λιάδες παρακαλῶ γνήσιοι Ἕλληνες, σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μας, τὰ μέρη αὐτὰ ἀναστενάζουν. Οἱ Ἕλληνες αὐ­τοὶ σήμερα ἀδικοῦνται, πιέζονται, τυραννοῦν­ται κάτω ἀ­πὸ τὸ ἄθεο τυραννικὸ καθεστὼς τῆς Ἀλβανίας.
Ἐκεῖ οἱ πολῖτες δὲν ἀπολαμβάνουν, καὶ σήμερα ἀκόμα, ἴσα δικαιώματα ὅπως οἱ πολῖτες ἄλλων κρατῶν. Ἐ­κεῖ, παρὰ τὸ κλῖμα τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ ποὺ πνέει στὴν εὐρύτερη περι­ο­χὴ καὶ τὴν εἰκόνα ποὺ θέλει τὸ Ἀλβανικὸ κράτος νὰ δίδεται πρὸς τὰ ἔξω, δὲν ὑπάρχει ἀκόμα ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία, ὑπὲρ τῆς ὁποίας τὸ μικρό μας ἔθνος ἔχυσε ποταμοὺς αἱμάτων. Ἀρκεῖ νὰ σκεφθῇ κανείς, ὅτι μέχρι καὶ πρὶν ἀ­πὸ λίγο οἱ Ἕλ­ληνες Χριστιανοὶ τῆς Βορείου Ἠπείρου δὲν μποροῦσαν νὰ ἔχουν ἐκεῖ καμ­πάνες στὶς ἐκ­κλησίες τους, δὲν μποροῦσαν νὰ λειτουργοῦν­ται χωρὶς κίνδυνο, δὲν μποροῦσαν νὰ βαπτίσουν τὰ παιδιά τους φανερά, δὲν μποροῦσαν νὰ κάνουν τοὺς γάμους τους ἐλεύθερα, δὲν μποροῦσαν νὰ ἐνταφιάσουν τοὺς νεκρούς τους μὲ ὀρθόδοξο ἱερέα. Ὑ­πῆρ­χε στυγνὴ τυραννία, σφαγιασμὸς τῶν ἀν­θρωπίνων δικαιωμάτων, ὑπὲρ τῶν ὁποίων κόπτον­ται τάχα τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη. Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες ἐκεῖ ὑπέφεραν τὰ μέγιστα.
Ἀκόμα, συνέβαινε ἐκεῖ κάτι μοναδικό, ποὺ δὲν τὸ συναντοῦσες πουθενά· οὔτε καὶ σὲ κά­ποιο ἀπὸ τὰ ἄλλα κράτη ὅπου βασίλευε ὁ ἄ­θεος μαρξισμός. Τί δηλαδή· ἀπαγορευόταν ἀκόμα καὶ τὸ νὰ κάνῃ κανεὶς τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ! Ὅποιος ἔκανε τὸ σταυρό του, τὸν συνελάμβαναν καὶ τὸν ὡδηγοῦσαν στὰ κάτερ­γα. Αὐτὸ δὲν τὸ συναντοῦσε κανεὶς οὔτε στὴ Σερβία οὔτε στὴ Βουλγαρία οὔτε στὴ ῾Ρουμα­νία οὔτε στὴ ῾Ρωσία οὔτε κάπου ἀλλοῦ· στὰ κράτη αὐτὰ ὑπῆρχε σχετικὴ ἐλευθερία, στὴ Βόρειο Ἤπειρο ὄχι.
Σήμερα βεβαίως τὰ πράγματα στὴν Ἀλβανία ἔχουν βελτιωθῆ ὡς πρὸς τὴν θρησκευτι­κὴ ἐλευθερία, χωρὶς ὅμως νὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἔφθασαν στὸ ἐπιθυμητὸ σημεῖο. Ἀλλ᾽ ὡς πρὸς τὰ ἐθνικὰ δικαιώματα τῆς ἐκεῖ Ἑλληνικῆς μειονότητος, ὑπάρχει καταφανὴς στέρησις καὶ κραυγαλέα ἀδικία.
Πῶς νὰ μὴν τοὺς σκεφθοῦμε σήμερα αὐ­τοὺς τοὺς ἀδελφούς μας; πῶς νὰ μὴ τοὺς ἀ­ναλογισθοῦμε τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα; – ὅπως ἐπίσης καὶ τοὺς ἄλλους ἀδελφούς μας στὸ νότο, τοὺς Κυπρίους, οἱ ὁποῖοι διατελοῦν ἀ­κόμη κάτω ἀπὸ τὸ πέλμα τοῦ Ἀττίλα;
Γι᾽ αὐτὸ πρὸ ἐτῶν, τὸ 1981, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκ­κλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶχε ἀποφασίσει ὁμοφώνως, μία Κυριακὴ τοῦ Νοεμβρίου, στὶς 22 τοῦ μηνός, νὰ τελέ­σῃ πάνδημο μνημόσυνο ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν ὅ­λων τῶν ἡρώων ἐ­κείνων ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ ἔπεσαν στὰ πεδία τῶν μαχῶν καὶ νὰ ὑπενθυμίσῃ στοὺς Ἕλ­ληνες, ὅτι πέρα ἐκεῖ στὴ Βόρειο Ἤπειρο ἕνας ὁλόκληρος ἑλληνισμὸς ἀ­ναστενάζει στερούμενος τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα. Καὶ πράγματι, σύμφωνα μὲ τὴν ἐν­τολὴ αὐτὴ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὶς 22 Νοεμβρίου 1981, τε­λέσαμε κ᾽ ἐμεῖς στὴν ἀκριτική μας πόλι τὸ μνημόσυνο αὐτό. Χτυπήσαμε τὶς καμπάνες. Συμμετεῖ­χε δὲ τότε καὶ ἡ κεντρικὴ ἐπιτροπὴ βορειοηπειρωτικοῦ ἀγῶνος, ποὺ ἑ­δρεύει στὴν Ἀθήνα καὶ διατελεῖ ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ ἀρχιεπισκόπου, καθὼς καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Βορειοηπειρῶτες ποὺ κατοικοῦν στὴν περιφέρειά μας καὶ συμποσοῦνται σὲ τρεῖς χιλιάδες περίπου. Στὴν ὁμιλία μου τότε εἶπα γιὰ τὴν κατάληψι τῆς Κορυτσᾶς ἀπὸ τὸ στρατό μας καὶ γιὰ τὴν καταπίεσι ποὺ ὑφίσταντο οἱ Βορειοηπειρῶτες ἀδελφοί μας.
Ποιός θυμᾶται τὰ ἱστορικὰ ἐκεῖνα γεγονότα; Ἄχ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πῶς ξεχνᾶμε τὴν ἱ­στορία μας, καὶ ἰδίως ἡ νέα γενεά! Ἀλλ᾽ ὅσοι εἶνε παλαιότεροι ἐνθυμοῦνται, ὅτι 22 Νοεμβρίου 1940 ὅλη ἡ Ἑλλὰς κολυμποῦσε στὴ χαρά. Χτυποῦσαν οἱ καμπάνες, οἱ σειρῆνες, τὰ πάν­τα. Χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις ἐπικρατοῦσε. Δι­ότι ἡ 22α Νοεμβρίου 1940 εἶνε ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία τὸ ἡρωικὸ Σύνταγμα τῆς Φλωρίνης κατέλαβε τὴν Κορυτσὰ καὶ οἱ ἄνδρες του ὕ­ψωσαν ἐκεῖ τὴν ἑλληνικὴ σημαία.

* * *

Αὐτά, ἀγαπητοί μου, εἶχα σήμερα νὰ ὑπενθυμίσω, τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς Σκέπης τῆς ὑπερ­­αγίας Θεοτόκου καὶ ἐθνική μας ἑορτὴ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου. Καὶ εὔχομαι πάντοτε ἡ Ἑλ­λὰς ὑπὸ τὸν ἥλιο τῆς ἐλευθερίας νὰ ἑορτάζῃ τὴν ἔνδοξο αὐτὴ ἐπέτειο· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό της Ἁγίας Παντελεήμονος Φλωρίνης 28-10-1981)

Πλουσιοι και φτωχοι

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 21st, 2011 | filed Filed under: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

___

SOS SOS SOS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΕΠΕΙΓΟΝ !!!!!

ΑΓΟΡΑΚΙ 5 ΕΤΩΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΧΑΘΗΚΕ ΠΡΙΝ 1 ΩΡΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ..!!!! ΦΟΡΑΕΙ ΜΑΥΡΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΚΑΙ ΠΛΕΧΤΗ ΛΕΥΚΗ ΜΠΛΟΥΖΑ . ΜΙΛΑΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

ΕΠΕΙΓΟΝ!!!!!!!!! ανεβαστε οπου μπορειτε και οσοι ειστε στο κεντρο ριξτε μια ματια παραπανω. Eνημερωθηκε και το χαμογελο για amber aler..
LikeUnlike · · Share · 3 minutes ago.

4996201

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. 16,19-31)

Πλουσιοι και φτωχοι

plousioukailazaroyΤΟ Εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα βιβλίο ἀνεκτιμήτου ἀξίας. Μηδέν μπροστά του ὅλα τὰ βιβλία τοῦ κόσμου. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται», εἶπε ὁ Κύρι­ος, «οἱ δὲ λό­γοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24,35). Ἡ ἱ­στορία εἴκοσι αἰώνων ἀποδεικνύει, ὅτι εἶ­νε τὸ αἰώνιο βιβλίο. Ὅπως κανείς δὲ μπο­ρεῖ νὰ σβή­σῃ τὸν ἥλιο, ἔτσι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶ­νε ὁ πνευματικὸς ἥλιος τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἀπόδειξις ἡ σημερινὴ περικοπή. Εἶνε μιὰ ὑ­πέροχη παραβολὴ τοῦ Κυρίου, ἡ παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου.

* * *

Παρουσιάζονται κυρίως δύο πρόσωπα· ὁ πλούσιος καὶ ὁ φτωχός, ὁ ἕνας στὴν κόλασι ὁ ἄλλος στὸν παράδεισο. Μποροῦμε ἆραγε ἀπ᾽ αὐτὸ νὰ βγά­λουμε τὸ συμπέρασμα, ὅτι κάθε πλούσι­ος θὰ πάῃ στὴν κόλασι καὶ κάθε φτωχὸς στὸν πα­ράδεισο; Ὄχι. Τὸ συμπέρασμα δὲν εἶ­νε ὀρ­θό. Δι­ότι στὴν ἴδια τὴν παραβολὴ βλέ­που­με, ὅτι μέσα στὸν παράδεισο ἔλαμπε σὰν ἄ­στρο φωτεινὸ – ποιός; Ἕνας πλούσιος· ὁ Ἀ­βραάμ. Πῶς κέρδισε αὐτὸς τὸν παράδεισο;
Ὁ Ἀβραὰμ ἔζησε ἀντίθετα ἀπὸ τὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς. Ζοῦσε κάτω ἀπὸ σκηνές. Ἡ ζωή του λιτὴ καὶ ἀπέριττη. Καὶ πρὸ παντὸς ἦ­ταν φιλόξενος. Ὅ­πως ὁ ψαρᾶς ῥίχνει τὸ δίχτυ νὰ πιάσῃ ψάρια, ἔτσι αὐτὸς κάθε μέρα ἅ­πλωνε τὸ δίχτυ τῆς φιλαν­θρωπίας· ὅποιον ξένο ἔβλεπε, τὸν φιλοξενοῦ­σε στὴ σκηνή του.
Πλούσιος λοιπὸν ὁ Ἀβραάμ, καὶ τὸν βλέπου­με στὴν καρδιὰ τοῦ παραδείσου. Πλούσι­ος ἦ­ταν καὶ ὁ Ἰώβ, ἄλλη προσωπικότης τῆς πα­λαι­ᾶς διαθήκης, ποὺ ἦταν προστάτης χηρῶν καὶ ὀρφανῶν, κοινωνικὸς καὶ μεταδοτικός. Πλούσι­ος ἦταν καὶ ὁ ἅγιος Ἀντώνιος, καὶ πούλησε ὅ­λη τὴν περιουσία του γιὰ νὰ τὴ δώσῃ στοὺς φτωχούς. Πλούσιοι ἦταν καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἅγιοι.
Πλούσιοι ὑπῆρξαν στὴν πατρίδα μας καὶ οἱ ἐ­θνικοὶ εὐεργέται. Τώρα δὲν ὑπάρχουν πλέον τέτοιοι. Ἡ πτωχὴ Ἑλλὰς ἔχει σήμερα πλουσίους, ἀλλὰ οἱ εὐεργέτες ἔλειψαν. Μαζὶ μὲ ἄλ­λες ὡραῖες παραδόσεις τῆς φυλῆς μας ἔ­σβησε κι αὐτή· σπανίζουν τώρα οἱ εὐεργέτες.
Στὶς 8 Νοεμβρίου, τῶν Ταξιαρχῶν, ἡ Φλώρι­­να ἑορτάζει τὴν ἀπελευθέρωσί της ἀπὸ τὸν Τουρκικὸ ζυγό. Ἀλλὰ γιὰ νὰ συντελεσθῇ ἡ νίκη, ὁ θρίαμβος τοῦ ᾽12, ποιός συνετέλεσε; Οἱ μεγά­λοι εὐεργέτες, ὅπως ὁ Γεώργιος Ἀβέρωφ. Μι­κρὸ παιδί, ἔφυγε ἀπὸ τὸ ὑπόδουλο Μέτσοβο καὶ πῆγε στὴν Ἀλεξάνδρεια. Τριάντα χρόνια δούλεψε σκληρά, ἀπέκτησε μεγάλη περιουσία, καὶ τὴν ἔ­δω­σε ὅλη στὸ ἔθνος. Ἔτσι ἀγοράστη­κε τὸ θρυλικὸ ἐ­κεῖνο καράβι, ὁ «Ἀβέρωφ», μὲ τὸ ὁ­ποῖο ὁ ὑ­πέροχος ναύαρχος Παῦλος Κουν­­τουριώ­της, κατεναυμάχησε στὰ Δαρδανέλλια τὸν τουρκικὸ στόλο. Ἕνας εὐεργέτης ὁ Ἀβέρωφ. Καὶ μόνο αὐτός; Γεμάτη εἶνε ἡ ἱστορία ἀ­πὸ εὐ­εργέτες. Καὶ σήμερα ἡ Ἑλλὰς γεννᾷ δρα­στη­ρίους ἀνθρώπους, ἀλλὰ εὐεργέτες ποῦ;
Ἑπομένως εἶνε εὐλογημένος ὁ πλοῦτος – πότε ὅμως; ὅταν γίνεται καλὴ χρῆσις του.
Τέτοιος ἦταν ἆραγε καὶ ὁ πλούσιος τῆς πα­ραβολῆς; Κάθε ἄλλο. Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἐγωιστής. Περι­ώριζε τὸ ἐνδιαφέρον του μόνο στὸ ἄ­τομό του, δὲν ἔβλεπε τίποτε ἄλλο. Ὅπως ὁ σα­λίγ­καρος κλείνεται στὸ κέλυφός του, ἔτσι αὐ­τὸς εἶχε κλειστῆ στὸν ἑαυτό του. Ἦταν φίλαυ­τος. Ἤθελε νὰ ἱκανοποιῇ τὶς αἰσθήσεις, νὰ ῥου­φᾷ ὅλες τὶς ἡ­δονές. Ἔμενε σὲ ἀρχον­τικό, ἔτρω­γε τὰ καλύτερα φαγητά, ἔπινε τοὺς πιὸ ἐκλεκτοὺς οἴνους, ντυνόταν πανάκριβα. Ἦταν σκλη­­ρός, ἀπάνθρωπος. Ἕνα σύνθημα εἶχε· ὅ­λα γιὰ τὸν ἑαυτό του, τίποτα γιὰ τοὺς ἄλ­λους.
Κάτω ἀπ᾽ τὸ παλάτι του καθόταν ἕνας πτω­χὸς – πάμπτωχος, ὁ Λάζαρος. Πεινοῦσε, ζητοῦ­σε κάτι νὰ φάῃ. Περίμενε νὰ τινάξουν τὸ τραπεζομάντηλο ἀπ᾽ τὴν τράπεζα τοῦ πλουσίου, γιὰ νὰ φάῃ ἀπὸ τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν…

* * *

Ἀπὸ τότε ποὺ γράφτηκαν αὐτὰ πέρασαν εἴ­­κοσι αἰῶνες, καὶ ὅμως εἶνε ἐπίκαιρα. Τὸ Εὐ­αγγέλιο δὲν παλιώνει ποτέ, εἶνε αἰώνιο. Σὰ νὰ βλέπουμε καὶ σήμερα τὴν παραβο­λὴ νὰ ζων­τα­νεύῃ ἐμπρός μας· εἰκόνες τοῦ ἀσπλάχνου πλουσίου παντοῦ στὸν κόσμο. Ἡ κοινωνία μας παρουσιάζει μεγάλη ἀντίθεσι· ἀπὸ τὸ ἕ­να μέρος οἱ πλούσιοι, ἀπὸ τὸ ἄλλο οἱ φτωχοί.
Οἱ πλούσιοι ἔχουν συγκεντρώσει στὰ χέρια τους τεράστια κεφάλαια, καὶ ὅλα τὰ διαθέτουν μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό τους· γιὰ τοὺς ἄλ­λους τίποτε. Τί κι ἂν ὑπάρχουν ὀρ­φανά, χῆ­ρες, ἄρ­ρωστοι, ἀνάπηροι, δυστυχισμένοι; Αὐ­τοὶ εἶ­νε τυφλοὶ καὶ κουφοί, δὲ βλέπουν δὲν αἰ­σθάνον­ται τὴ δυστυχία γύρω τους. Σπανίως θὰ δῇς στὴν ἐποχή μας πλούσιο νὰ βαδίζῃ στὰ ἴχνη τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰὼβ καὶ τῶν ἄλλων ποὺ εἴ­παμε. Κατὰ κανόνα ὑπάρχει σκληροκαρ­δία. Ὅ­πως τὸ χρυσάφι σὰν μέταλλο εἶνε ψυχρό, ἔτσι καὶ ἡ καρδιὰ αὐτῶν ποὺ τὸ λατρεύουν· μένει ἀ­συγ­κίνητη, δὲ νιώθει ἀνάγκη νὰ κάνῃ ἔλεος.
Τὰ κράτη στὶς ἀποθῆκες τους ἔχουν τεράστιες ποσότητες τροφίμων. Ἀκόμα καὶ ἡ δική μας χώρα ἔχει ἀποθέματα. Ἐμεῖς, μικρὰ παιδιά, γνωρίζαμε, ὅτι ἡ πατρίδα μας δὲν εἶνε αὐ­τάρκης· σιτάρι, ῥύζι, ὅλα τὰ προμηθευόταν ἀπ᾽ ἔξω· φτωχὸς τόπος εἶνε. Ἀλλ᾽ εὐλο­γητὸς ὁ Θεός! μὲ τὸν κόπο τῶν παιδιῶν της, καὶ ἰδί­ως μὲ τὰ δύο ἑκατομμύρια προσφύγων ποὺ ἦρθαν ἀπ᾽ τὴ Μικρὰ Ἀσία, ὁ βράχος αὐ­τὸς τίναξε ῥόδα καὶ ἔγινε πλέον αὐτάρκης χώ­­ρα. Πολλὰ ἐκλεκτὰ προϊόντα παράγει· ἀχλάδια, μῆλα, ῥοδάκινα…, τόννους ὁλόκληρους.
Καὶ ἐρωτῶ· κάνουμε ἔλεος; Ὄχι δυστυ­χῶς. Περισσεύουν ἀγαθά. Μπορούσαμε νὰ φορτώσου­με μερικὰ καράβια μὲ ἑλληνικὴ σημαία καὶ νὰ τὰ πᾶμε κάτω ἐκεῖ, ποὺ πεθαίνουν κάθε μέρα παιδιὰ σὰν τὶς μῦγες. Καὶ ὅμως ἐ­μεῖς, ἄσπλαχνοι, δὲν σκεπτόμεθα αὐτοὺς ποὺ πεινοῦν· ἀνοίγουμε χωματερὲς καὶ θάβουμε τὰ προϊόντα! Θὰ τιμωρηροῦμε, θὰ πεινάσουμε, θὰ ποῦμε τὸ ψωμὶ ψωμάκι, καὶ θὰ ζητοῦμε τὰ ἄλλα ἔθνη νὰ σπεύσουν εἰς βοήθειάν μας. Νὰ λέμε Δόξα τῷ Θεῷ καὶ νὰ σκεπτώμεθα ὅτι, τὴν ὥρα ποὺ ἐ­μεῖς καθόμαστε στὸ τραπέζι, ἄλλοι στὴν Ἀσία καὶ στὴν Ἀφρικὴ πεινοῦν καὶ πεθαίνουν. Καὶ ὑπάρχουν ἀγαθά. Εἶνε ψέμα ὅτι δὲν φτάνει ἡ γῆ νὰ θρέψῃ τὴν ἀνθρωπότητα. Ἡ ἐπιστήμη ἀπέδειξε, ὅτι διπλάσιο καὶ τριπλάσιο πληθυσμὸ μπορεῖ νὰ συντηρή­σῃ καὶ νὰ ζήσουν ὅλοι. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἀγάπη καὶ δικαιοσύνη.
Ὁ πλούσιος καταδικάστηκε ὄχι γιατὶ ἦταν πλούσιος ἀλλὰ γιατὶ ἦταν ἄσπλαχνος. Γι᾽ αὐ­τὸ εἶχε τέτοιο τέλος, αἰώνια κόλασι. Λένε μερικοί· Μὰ ὑπάρχει κόλασι;… Ἐμένα ρωτᾶτε; Ρωτῆστε τὸν ἑαυτό σας. Τὴν ὥρα ποὺ κάνουμε τὸ κακὸ ἔχουμε τύψεις συνειδήσε­ως. Ὁ ἐγ­κληματίας δὲν ἡσυχάζει. «Κάϊν Κάϊν», ἀκούει, «ποῦ εἶνε ὁ Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου;» (Γέν. 4,9). Ζοῦμε μιὰ μικρὴ κόλασι· ἂς μὴ ζήσουμε καὶ τὴ μεγάλη, πέραν τοῦ τάφου. Κ᾽ ἐγὼ δὲν ἤθελα νὰ ὑπάρχῃ κόλασι, λέει ὁ ἱ. Χρυσόστομος, για­τὶ εἶμαι ἁμαρτωλός· ἀλλὰ ὑπάρχει. Γιὰ μερικοὺς ἀνελεήμονες πλουσίους, κι ἂν δὲν ὑπῆρ­χε, ἔπρεπε γίνῃ, λέει κάποιος φιλόσοφος· βα­ρὺ εἶνε τὸ κρίμα τους. «Οὐαὶ σ᾽ ἐσᾶς τοὺς πλου­σίους…», εἶπε ὁ Κύριος (Λουκ. 6,24). «Τὸν ἄσπλαχνο μὲ τοὺς ἀθέους θὰ κατακρίνῃ ὁ Χριστός», λέει κι ὁ ἐθνικός μας ποιητής.
Μαύρη λοιπὸν ἡ εἰκόνα τοῦ πλουσίου, τῶν ἀν­­θρώπων τοῦ κεφαλαίου ἐν γένει. Ἀντιθέτως ἡ εἰκόνα τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου εἶνε φωτει­­νή. Γιατί σώθηκε; μόνο ἐπειδὴ ἦταν φτωχός; Ὄχι. Πῆγε στὸν παράδεισο, διότι εἶχε μιὰ ἀρε­τὴ σπανία. Δὲ γόγγυσε, δὲ βλαστήμησε, δὲν καταράστηκε τὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκε, δὲν ἔκανε κανένα ἔγκλημα. Ἔδειξε ὑπομονή. Καὶ χάρις στὴν ὑπομονή του, ποὺ εἶνε μεγάλη ἀρε­τή, ἀξιώθηκε νὰ σωθῇ.

* * *

Ἀδελφοί μου! Ὑπάρχει πλούσιος μεταξύ μας; Μὴ πηγαίνει τὸ μυαλό μας μόνο στοὺς ἑ­κατομμυριούχους. Πλούσιος εἶνε καθένας ποὺ ἔχει κάποιο περίσσευμα. Καὶ ὅλοι ἔχουμε κάτι ποὺ περισσεύει. Ἐκεῖνο λοιπὸν ποὺ περισσεύει, δὲν εἶνε δικό σας, λέει ὁ ποιητής· «εἶνε τῆς χήρας, τοῦ ὀρφανοῦ, καὶ μὴν τὸ σπατα­λᾶ­τε». Μὲ τὴν ἔννοια λοιπὸν αὐτὴ πλούσιοι εἶνε πολλοί· καὶ ὅλοι μποροῦμε νὰ κάνουμε τὸ καλό.
Λένε γιὰ τὸ Μέγα Ἀντώνιο, ὅτι ἄγ­γελος Κυρίου τὸν πῆγε στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ τοῦ ἔ­δει­ξε ἕνα τσαγκάρη. Δόξα τῷ Θεῷ, εἶπε αὐ­τός, σηκώνομαι τὸ πρωί, κάνω τὸ σταυρό μου, ἐργά­ζομαι ἐδῶ, καὶ ἀπὸ τὸ ψωμὶ ποὺ βγάζω τὸ μι­σὸ τὸ δίνω στοὺς φτωχούς. Θαύμασε ὁ Ἀντώνιος, ὅτι μέσ᾽ στὴν πολιτεία ὑπῆρχε τέτοια ἁγιότης. Διότι δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ πᾷς στὸ Ἅγιο Ὄ­ρος γιὰ νὰ γίνῃς ἀσκητής· καὶ μέσα ἐδῶ στὴν κοινωνία, ἂν θέλῃς, μπορεῖς ν᾽ ἁγιάσῃς καὶ ν᾽ ἀξιωθῇς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Ὑπάρχει δυστυχία. Νὰ εἴμεθα μεταδοτικοὶ καὶ εὐχάριστοι. Διότι ἡ ἀδικία εἶνε δυναμίτης ποὺ προκαλεῖ τὴν ἀνατροπή. Ἐὰν ἐ­φηρμόζετο τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν θὰ ἐγίνοντο ἐπαναστάσεις ποὺ ζητοῦν νὰ φέρουν τὴν ἰσότητα.
Εἴθε, ἀγαπητοί μου, νὰ ἔχουμε πάντοτε σπλά­χνα οἰκτιρμῶν, γιὰ νὰ μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεὸς καὶ ν᾽ ἀξιωθοῦμε τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 4-11-1984)

Ο πλουτος κατα την χριστιανικη αντιληψι

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 21st, 2011 | filed Filed under: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κυριακὴ Ε΄ Λουκᾶ (Λουκ. 16,19-31)

Ο πλουτος κατα την χριστιανικη αντιληψι

«Ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη» (Λουκ. 16,22)

κηδ. παπαΟΙ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου, σὲ ὁποιοδήπο­τε μέρος τῆς γῆς κι ἂν κατοικοῦν καὶ ὁ­­ποιοδήποτε χρῶμα κι ἂν ἔχουν, ὅλοι μέσα τους ἔχουν ἕνα πόθο· θέλουν νὰ ζήσουν εὐ­τυχισμένοι. Παγ­κόσμιος εἶνε ὁ πόθος αὐτός. Ἀλλ᾽ ἐνῷ ὅλοι συμφωνοῦν σ᾽ αὐτό, ἐν τούτοις ὑπάρχει διαφωνία ὡς πρὸς τὸ ποιό εἶνε ἐκεῖνο ποὺ δίνει τὴν εὐτυχία. Τὸ μέγα ἐρώτη­μα εἶνε· τί κάνει τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο;
Ἡ μεγάλη πλειονότης ―γιὰ νὰ μὴν πῶ τὸ σύνολο― τῆς ἀν­θρωπότητος νομίζει ὅτι τὸ χρῆμα, τὰ λεφτά, κάνουν τὸν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο. Ἰδανικό τους ὁ πλουτισμός. Τοὺς ἀ­κοῦς καὶ λένε· Ἔχεις λεφτά; κάνεις ὅ,τι θέλεις. Μερικοὶ φθάνουν στὴν ἀσέβεια νὰ λένε· Ὅποιος ἔχει τὸ χαμοθεὸ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀ­π᾽ τὸ Θεό. Καὶ χαμοθεὸ ἐννοοῦν τὸ χρῆμα.
Ὅτι τὸ χρῆμα εἶνε μία δύναμις, κανείς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀρνηθῇ. Ἀπὸ τὸ σημεῖο ὅμως αὐ­­τὸ μέχρι τοῦ σημείου τὸ χρῆμα νὰ θεοποι­ῆ­ται, δηλαδὴ ἀπὸ μέσον νὰ γίνεται σκο­πὸς καὶ νὰ θεωρῆται ὡς τὸ κλειδὶ ποὺ λύνει ὅλα τὰ προ­βλήματα (ἀτομικά, οἰκογενειακά, κοινωνικά, παγ­κόσμια), ὑπάρχει μεγάλη ἀπόστασι.
Ἀλλ᾽ ἆραγε τὸ χρῆμα, ποὺ τοῦ ἀποδίδουν τέ­τοιες ἱκανότητες, εἶνε ἡ πηγὴ τῆς εὐτυχίας; Στὸ ἐ­ρώ­τημα αὐτό, ἐὰν δηλαδὴ τὸ χρῆμα κάνει τὸν ἄν­θρωπο εὐτυχισμένο, ἀπαντᾷ σήμερα τὸ εὐ­αγ­γέλιο μὲ τὴν παρα­βολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου. Ἐπ᾽ αὐτοῦ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ δι­ατυπώσω μερικὲς σκέψεις.

* * *

Ὁ πλούσιος φαίνεται ὅτι κολυμπᾷ σὲ πέλα­γος εὐτυχίας· γελᾷ, διασκεδάζει, γλεντᾷ τὴ ζωή. Ἀλλ᾽ αὐ­τὰ ἐξωτερικῶς. Στὸ βάθος ὑποφέρει. Μοιά­­ζει μὲ ἕνα μῆλο, ποὺ ἀπ᾽ ἔ­ξω φαίνεται γε­ρό, ἀλ­λὰ μέσα ἔχει σκουλήκι. Ἔτσι εἶνε κι ὁ πλούσι­ος· ἕνα ὡραῖο μῆλο, ἀλλὰ μέσα σκουλήκια τὸν κατατρῶνε. Ποιά σκουλήκια;
⃝ Πρῶτα – πρῶτα τὸ χρῆμα εἶνε μιὰ δίψα ἄ­σβηστη, βασανιστική. Κι ὅταν λέω χρῆμα, δὲν ἐννοῶ τὰ λίγα ἐκεῖνα ποὺ ἐξοικονομεῖ κανεὶς μὲ κόπο καὶ ἱδρῶτα γιὰ νὰ ζήσῃ τὴν οἰκογένειά του· αὐτὰ εἶνε εὐ­λογημένα. Ἐννοῶ τὰ μεγάλα πλούτη, ποὺ προσπαθεῖ νὰ μαζέψῃ μὲ κάθε τρόπο ἡ πλεονεξία. Αὐτὸς ὁ ἔρωτας γιὰ τὸ χρῆμα εἶνε τυραννία· δὲν ὑπάρχει πάθος πιὸ βασανιστικό. Ὁ ἔρωτας τῆς σαρκός, γιὰ τὴ γυναῖκα ἢ τὸν ἄντρα, ἔρχεται ὥρα ποὺ σβήνει· ἀλλὰ ὁ ἔρωτας τοῦ χρήματος εἶνε κάτι δαιμονικό, δὲν σβήνει. Ἔχει κάποιος ἕνα ἑ­κατομμύριο; δὲν ἱκανοποιεῖται, θέλει νὰ τὸ κάνῃ δύο· ἔχει δύο ἑκατομμύρια; δὲν ἡσυχάζει, θέλει νὰ τὰ κάνῃ τέσσερα· ἔχει τέσσερα; θέλει νὰ τὰ κάνῃ ὀχτώ… Ἄσβηστη δίψα. Ὅ­σο ὁ διψασμένος μπορεῖ νὰ ξεδιψάσῃ μὲ θαλασσόνερο, ἄλλο τόσο μπορεῖ νὰ ἱκανο­ποιη­θῇ κάποιος αὐξάνοντας τὰ πλούτη. Ἡ θάλασ­σα μπορεῖ νὰ πῇ στὰ ποτάμια «Φτάνει πιά, δὲν θέλω τὰ νερά σας»· ὁ ᾅδης μπορεῖ νὰ πῇ στοὺς νεκροθάφτες «Φτάνει πιά, δὲν θέλω ἄλλα πτώματα»· ἀλλὰ ἡ φιλαργυρία, ἡ δίψα τοῦ χρήματος, ποτέ δὲν θὰ πῇ «φτάνει». Τί εἶνε λοιπὸν αὐτὴ ἡ δίψα, εὐτυχία; Κάθε ἄλλο.
⃝ Τὸ χρῆμα ὅμως ἔχει κ᾽ ἕνα ἄλλο κακό. Κι αὐτὸ εἶνε ἡ ἀγωνία. Ὁ φτωχὸς κοιμᾶται ἥσυχος, ὁ πλού­σι­ος δὲν κοιμᾶται. Φοβᾶται τὴ μέρα, φοβᾶται τὴ νύχτα. Φοβᾶται μήπως κλέφτες διαρρήξουν τὰ χρηματοκιβώτιά του καὶ πάρουν τοὺς θησαυρούς του. Φοβᾶται μήπως καμ­μιὰ οἰκονομι­κὴ κρίσι, κανένας πληθωρισμός, καμμιὰ χρεωκοπία, τὸν κάνουν ξα­φνικὰ φτωχό. Διότι τὸ χρῆμα δὲν ἔχει μόνιμο κάτοχο. Ὀρθῶς οἱ Ἀ­μερικανοὶ στὴν ὀπισθία πλευρὰ τοῦ δολλαρίου ἔχουν ζωγραφίσει ἕνα πουλί· αὐτὸ σημαίνει, ὅτι τὸ χρῆμα εἶνε σὰν τὸ πουλί, πετάει ἀ­πὸ χέρι σὲ χέρι, φεύγει ἀπὸ οἰκογένεια σὲ οἰκογένεια, ἀπὸ ἔθνος σὲ ἔθνος, δὲν κάθεται μονίμως πουθενά. Τὸ χρῆμα, ποὺ κρατᾷς, εἶνε ἀσταθές· ἔχει ἀλλάξει καὶ θ᾽ ἀλ­λάξῃ ἀκόμα χιλιάδες χέρια. Δὲν μπορεῖς νὰ στηρίξῃς σ᾽ αὐτὸ τὴν εὐτυχία σου.
⃝ Τὸ χρῆμα δημιουργεῖ δίψα ἄσβεστη, ἀγωνία καὶ ἀναστάτωσι. Εἶνε ἀκόμα πολὺ ἐπικίνδυνο, διότι σπρώχνει σὲ ἀνομίες καὶ μεγάλες συμφορές. Αὐτὸς ποὺ λατρεύει τὸ χρῆμα θὰ κά­νῃ πολλὰ ἐγκλήματα· γιὰ νὰ κερδίσῃ λίγα κέρ­ματα, θὰ κλέψῃ, θὰ ἀπατήσῃ, θὰ πῇ ψέματα, θὰ ὁρκιστῇ στὸ δικαστήριο παλαμίζον­τας τὸ Εὐ­αγγέλιο, θὰ νοθεύσῃ τὰ φάρμακα ἢ τὰ τρόφιμα, θὰ πλαστογραφήσῃ, θὰ γίνῃ φοροφυγάς. Τὸ τελευταῖο αὐτὸ ποιός τὸ σκέπτεται; Μία ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες στὶς ὁποῖες σπρώχνει ἡ φιλαργυ­ρία εἶνε ὅτι ὅλοι σχεδὸν οἱ Ἕλληνες, πλὴν ἐ­λαχίστων ἐξαιρέσεων, εἶνε φοροφυγάδες· δὲν εἶνε συνεπεῖς στὶς ὑποχρεώσεις πρὸς τὴν πατρίδα, ἐξαπατοῦν τὸ δημόσιο. Αὐτὸ δὲν συμβαίνει ἀλλοῦ· ὁ Ἰσραηλίτης λ.χ. θεωρεῖ θανάσιμο ἁμάρτημα ν᾽ ἀποφύγῃ τὴ φορολογία, δίνει στὸ κράτος μὲ τὸ παραπάνω ὅ,τι ὀφείλει. Ἐ­δῶ οἱ πλεῖστοι κάνουν ψευδεῖς δηλώσεις στὴν ἐ­φορία. Ἔπειτα ὅμως θέλουμε νὰ ἔχουμε σχο­λεῖα, στρατό, Ἑλλάδα ἔνδοξη, μὲ τὸ ἀζημίωτο οἱ τσιγγούνηδες! Κλέβουμε τὸ κράτος. Καὶ ποιά ἡ αἰτία; Ἡ μανία τοῦ χρήματος. Διότι αὐτὸς ποὺ ἔχει νικηθῆ ἀπὸ τὸ χρῆμα φθάνει στὸ σημεῖο καὶ τὴν πατρίδα νὰ πουλήσῃ καὶ νὰ γίνῃ Ἐφιάλτης, καὶ τὸ Χριστὸ ἀκόμα πουλάει καὶ γίνεται Ἰούδας γιὰ τριάκοντα ἀργύρια.
⃝ Τὸ χρῆμα δίψα ἄσβεστος, ἔρωτας ἁμαρτωλός, ἀγωνία ψυχῆς, θηρίο ἀνυπόφορο, ῥίζα ἁ­μαρτημάτων πολλῶν καὶ ἐγκλημάτων. Αὐτὸ κά­νει τοὺς πολέμους. Καὶ αὐτοὶ οἱ παγκόσμιοι πόλεμοι, τόσο ὁ πρῶτος ὅσο καὶ ὁ δεύτερος, ῥίζα εἶχαν τὸν πόθο τοῦ πλούτου. Τὰ πετρέλαια, τὰ κάρβουνα, οἱ πλουτοπαραγωγι­κὲς πη­γές, αὐτὰ ἦταν κυρίως τὰ αἴτια ποὺ ἐξ­ερράγησαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι.
⃝ Τὸ χρῆμα ἔχει κι ἄλλη μία ἀδυναμία· δὲν μπο­ρεῖ νὰ ἱκανοποιήσῃ τοὺς βαθυτέρους πό­θους τοῦ ἀνθρώπου. Εἶνε φτωχὸ γιὰ ν᾽ ἀπαν­τή­σῃ στὰ αἰτήματα αὐτά. Αὐτὸ θέλει νὰ διδάξῃ ὁ ἀρχαῖος μῦθος τοῦ Μίδα, ποὺ ζήτησε ὅ,τι ἀγ­γίζει νὰ γίνεται χρυσάφι, ἀλλὰ σύντομα μετάνοιωσε· πῆγε τὸ μεσημέρι στὸ σπίτι νὰ φάῃ, ἄγγιξε τὸ ψωμί, ἔγινε χρυσάφι καὶ θὰ πέθαινε τῆς πείνας. Καὶ ἡ ἀνθρωπότης, σὰν ἄλλος Μίδας, κινδυνεύει νὰ πεθάνῃ ἐπάνω στὸ σωρὸ τῶν νομισμάτων τοῦ κόσμου τούτου, ποὺ νόμισε ὅτι θὰ τὴν κάνουν εὐτυχισμένη.

⃝ Ἐκεῖ  ὅμως ποὺ τὸ χρῆμα ἀποδεικνύεται τελείως ἀδύναμο καὶ ἀσθενές, εἶνε ἡ ὥρα – ποιά ὥρα; Ἡ ὥρα τοῦ θανάτου. Ὤ ἡ ὥρα αὐτή! Ἔρ­χεται στὸ φτωχό, γιὰ νὰ τὸν ἀπαλλάξῃ ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς· ἔρχεται στὸν ἀσθενῆ, γιὰ νὰ θέσῃ τέρμα στὴν ἀνίατη ἀρρώστια του· ἔρχεται στὸ γενναῖο μαχητὴ ἐπὶ τοῦ πεδίου τῆς μά­χης, γιὰ νὰ τὸν ἀνεβάσῃ στὸ πάνθεο τῶν ἡρώ­ων. Γιὰ τὸν πλούσιο ὅμως ἡ ὥρα τοῦ θανάτου εἶνε τρομερή, κατ᾽ ἐξοχὴν τρομερή. Ἐκεῖ ποὺ γλεντάει καὶ διασκεδάζει καὶ καταστρώνει σχέδια καὶ πυργώνει ὄνειρα, τότε, σὲ ὥρα «ἀ­κατάλληλη», χτυπάει τὴν πόρτα του ὁ κακὸς ἐ­πισκέπτης, ὁ θάνατος, καὶ τοῦ λέει· Ἦρθα νὰ σὲ πάρω! Καὶ τότε, ὅσο πλούσιος καὶ νὰ εἶνε, δὲν μπορεῖ μὲ ὅλα τὰ χρήματά του νὰ παρατείνῃ τὴ ζωή του οὔτε μία ὥρα παραπέρα. Φεύγεις, ἄφρον πλούσιε, «ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» (Λουκ. 12,20). Ἔτσι συνέβη σ᾽ ἕνα ἀνάκτορο τῆς Ἀσίας, ποὺ διασκέδαζε ἕνας πλουσιώτατος βασιλιᾶς, ὁ Βαλτάσαρ. Ἐπάνω στὸ ζενὶθ τῆς εὐτυχίας του, ξαφνικὰ ἕνα χέρι ἀόρατο ἔγραψε στὸν τοῖχο τρεῖς λέξεις· «μανή, θεκέλ, φάρες», «μετρήθηκες, ζυγίστηκες καὶ βρέθηκες λειψός, ἡ βασιλεία σου καταλύεται» (Δαν. 5,25). Καὶ ὄντως τὸ ἴδιο βράδυ τὸν σκότωσαν καὶ ἡ αὐτοκρατορία του διαλύθηκε.

* * *

Ὅλα τ᾽ ἀγοράζει κανεὶς μὲ τὸ χρῆμα, ἀγαπη­τοί μου· ἕνα δὲν ἀγοράζει, τὴν εὐτυχία. Ἡ εὐτυχία δὲν εἶνε στὸ χρῆμα. «Μαται­ότης μαται­οτήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (᾿Εκκλ. 1,2). Κάντε ἕνα περίπατο στὸ νεκροταφεῖο, νὰ δῆτε ποῦ εἶ­νε οἱ πλούσιοι. Τὰ ἄνομα πλούτη εἶνε κατάρα. Τὰ πολλὰ χρήματα δὲν εἶνε τοῦ Χριστοῦ· μὲ τὸ Εὐαγγέλιο δὲν γίνεσαι πλούσιος. Καὶ οἱ πλεονέκτες πλούσιοι ἔχουν συχνὰ τέλος οἰ­κτρό· στατιστικὲς δείχνουν, ὅτι αὐτοκτονοῦν ὄχι τόσο φτωχοὶ ὅσο πλούσιοι.

Ποιός λοιπὸν εἶνε εὐτυχισμένος; Ὁ Λάζαρος. Αὐτὸς ὁ φτωχὸς εἶχε ἕναν ἄλλο πλοῦτο. Πλοῦτος, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τὸ χρῆμα· εἶνε ἡ πίστι στὸ Χριστό, ἡ ζωὴ ἐν Χριστῷ, ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τὰ ὑλικὰ πλούτη τοῦ κόσμου τούτου δὲν ἔχουν ἀξία, ἡ ἀξία δὲν εἶνε στὴν ὕλη· ἡ ἀξία βρίσκεται στὸ πνεῦμα, στὴν ψυχή, στὸν ἄνθρωπο. Αὐτὸ μᾶς λέει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Τὰ πλούτη τοῦ πλουσίου δὲν στάθηκαν ἱκανὰ νὰ τοῦ ἐξασφαλίσουν τὴ μακα­ριότητα στὴν αἰώνιο ζωή. Ἐνῷ ὁ φτωχὸς ἀλλὰ πιστὸς Λάζαρος ἀξιώθηκε τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἀξιώθηκε νὰ εἶνε στὸν κόλπον τοῦ Ἀ­βραάμ, ἀξιώθηκε νὰ δῇ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ.

Εἴθε κ᾽ ἐμεῖς μιὰ μέρα νὰ βρεθοῦμε ἐκεῖ μαζὶ μὲ τὸ Λάζαρο καὶ ν᾽ ἀπολαύσουμε τὰ ἀ­γαθὰ τῆς βασιλείας τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ· ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Κωνσταντίνου & Ἑλένης Ἀμυνταίου 30-10-1977)

MHNYMATA ΠOY ΠAΡAΛABAME

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 21st, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

______

___

Οι καταλήψεις, η παρέλαση και το ΟΧΙ των μαθητών

Οι μαθητες λενε ΝΑΙ στην παρελαση

Θα πουν, ομως, ΟΧΙ στους εκπροσωπους μιας πολιτειας που τους εμπαιζει

σημαια -ΑγgΣτη φετινή παρέλαση κανείς μαθητής δε θα γυρίσει το κεφάλι του στους επισήμους.

Θα τους γυρίσουν την πλάτη.

γράφει ο Σωτήρης Αθηναίος (24grammata.com)
Ο Νίκος είναι μαθητής της Γ΄ Λυκείου σε κάποιο Δημόσιο Λύκειο της Αττικής. Μου αρέσει να συζητώ μαζί του, γιατί είναι από τα παιδιά που έχουν άποψη, σωστή ή λανθασμένη δεν έχει καμία, απολύτως, σημασία. Σημασία έχει ότι εκφράζει μια άποψη. Ο Νίκος συμμετέχει ενεργά στις καταλήψεις, ξενυχτά στο σχολείο όχι από μαθητικό χαβαλέ αλλά γιατί πιστεύει, με το πάθος ενός 17χρονου, ότι αδικείται. Δεν ξέρει πως να αντιδράσει, αλλά ξέρει ότι αδικείται. Τσαντίζεται, όταν τον αποκαλούν Τσίπρα Junior. Αυτός, λέει, δεν είναι πολιτικός. Το πρόβλημα του είναι ότι δεν ξέρει τι είναι (και πως θα μπορούσε να ξέρει στα 17 του χρόνια) αλλά επιμένει ότι ξέρει τι είναι αυτό που δε θέλει να γίνει».
– “ένα κάκιστο σχολείο ειναι δεκάδες φορές καλύτερο από ένα κλειστό σχολείο” του εξηγώ και κουνάει το κεφάλι του.
– “Εδώ και δεκαετίες προσπαθείτε και καμιά γενιά μαθητών ποτέ δεν καταφέρε τίποτα (απολύτως τίποτα)”, του ξαναλέω και αυτός ξανακουνά το κεφάλι του με τον τρόπο που μόνο ένας 17χρονος ξέρει να το κουνάει.
– “η ματαιότητα του πράγματος ισχύει και για σας” μου λέει, “τόσες δεκαετίες επαναλαμβάνετε το ίδιο κήρυγμα και δεν καταφέρατε τίποτα (απολύτως τίποτα)”, μου απαντά με το δυναμισμό του ανθρώπου, που ανακάλυψε το νόημα της ζωής.
Ο Νίκος δε μιλά για ώρα, ούτε το κεφάλι του κουνάει πλέον. Σαν κάτι να θέλει να πει, αλλά δεν είναι σίγουρος, αν πρέπει να το πει. Οταν, επιτέλους, αποφασίζει να μιλήσει, μου εξομολογείται ένα μεγάλο μυστικό του. Φέτος θα είναι η πρώτη φορά που θα συμμετέχουν, αυτός και η τάξη του, στη μεγάλη γιορτή του ΟΧΙ, λέγοντας το δικό τους ΟΧΙ σε ό,τι αυτοί θεωρούν σάπιο και ψεύτικο.
Την ώρα, λέει, που θα φτάσουν μπροστά από τους επισήμους, μιας πολιτείας, που όχι μόνο δεν τους υπολογίζει και δεν τους ακούει αλλά τους κοροϊδεύει από πάνω, αυτοί θα γυρίσουν το κεφάλι τους επιδεικτικά προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Θα τιμήσουν (με τη συμμετοχή τους) το συμβολισμό της παρέλασης, θα συνταχθούν πίσω από τη Σημαία, αλλά θα γυρίσουν το κεφάλι αριστερά, αντίθετα από τους επισήμους. Θα χαιρετίσουν τους γονείς τους, που πλήρωσαν για τα βιβλία τους αλλά αυτά δεν έφτασαν, ακόμα στο σχολείο. Θα χαιρετίσουν τούς παππούδες τους, που παρά τη μειωμένη σύνταξη τους συνεισφέρουν ακόμα για τα έξοδα της “Δωρεάν” Παιδείας τους. Αυτοί, τουλάχιστον, το αξίζουν. για περισσότερα, διαβάστε στο 24grammata.com
Θέλουν να γυρίσουν την πλάτη τους σε ό,τι τους έφερε μέχρι εδώ και θα απαξιώσουν, όσους συστηματικά τους απαξιώνουν. Θα τους δείξουν, λέει, ότι τα αύριο δε θα έχει καμία επιείκεια για τους πολιτικούς, ή τους πολιτικάντηδες, όλων των κομματικών αποχρώσεων, που οδήγησαν σε τούτα τα αδιέξοδα τις τοπικές κοινωνίες αλλά και όλη την επικράτεια.
Θέλουν να γυρίσουν το κεφάλι τους και να χειροκροτηθούν από γονείς και παππούδες.
Θέλουν να δείξουν ότι οι Έλληνες για άλλη μια φορά, στα δύσκολα, θα βρεθούν ενωμένοι
Μου τα λέει όλα αυτά, για να σας τα μεταφέρω (και εσείς, με τη σειρά σας, να διαδώσετε με κάθε τρόπο αυτό το μήνυμα) Όσα πιο πολλά σχολεία το εφαρμόσουν, τόσο μεγαλύτερη δικαίωση θα νοιώσουν και μόνο τότε θα αποδειχθεί ότι μπορούν διεκδικήσουν κάτι δίχως να καταφεύγουν, πάντα, στις ανούσιες σχολικές καταλήψεις.
Δεν του απάντησα. Άλλωστε, εδώ και δεκαετίες, οι μεσήλικες δεν απαντούν στους νέους (ψελλίζοντας ένα “που να σου εξηγώ τώρα…”). Φέτος, όμως, θα παραβρεθώ και εγώ στην παρέλαση. Θα σταθώ απέναντι από τους “επισήμους”, τις διεφθαρμένες Αρχές μιας διεφθαρμένης κοινωνίας (όπως λέει ο Νίκος), και θα χειροκροτήσω με υπερηφάνεια τον Νίκο και την παρέα του να γυρίζουν τις πλάτες τους όχι στην παρέλαση αλλά στους εκπροσώπους μια πολιτείας που τους γεμίζει οργή και απογοήτευση. για περισσότερα διαβάστε στο 24grammata.com
Αν, μάλιστα, μάθω ότι αυτή η στάση είχε πανελλαδική αποδοχή και ότι οι καθηγητές βοήθησαν, με τον τρόπο τους, και ότι οι γονείς χειροκρότησαν υπερήφανα τη στάση των παιδιών τους,
τότε έχουμε δικαίωμα να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την στειρότητα των καταλήψεων και της απραξίας.
Ραντεβού στην παρέλαση για να χειροκροτήσουμε τα παιδιά μας, δίχως αρχηγούς και καθοδηγητές


Διαδώστε, με κάθε τρόπο, αυτό το μήνυμα.

για περισσότερα, διαβάστε στο 24grammata.com

959

Η Αλήθεια να λέγεται…

Του Νικολάου Πανταζή

ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΑ ΟΧΙ

Διάφορες φοβίες μας περιζώνουν  όλους. Μη γίνει το αναπάντεχο, μη χάσω αγαπημένα πρόσωπα, μην απολεσθούν οι μπίζνες και χάσω τα λατρεμένα μου λεφτά, μην επέλθει οικονομική κρίση παντού, μη ξεσπάσει πόλεμος, μήπως αυτό, μήπως εκείνο… και άλλες τόσες αναρίθμητες φοβίες και ανομολόγητες ανασφάλειες να μας «κοψοχολιάζουν»…

Η τραγική αλήθεια είναι πως η βαθύτερη αιτία και ρίζα του γενικού κακού και της κρίσης που καταδυναστεύει την Ελλάδα είναι η πρόδηλη καλπάζουσα αθεϊα και απιστία σε όλα τα επίπεδα. Κρίση στην οικονομία, στην οικογένεια, στα ήθη, στις αξίες, στην ποιλιτική, στην κοινωνία. Με μαθηματική ακρίβεια προσδιορίζονται πάντα οι τραγικές συνέπειες αυτής της συλλογικής μας αποστασίας. Ο ξεπεσμός μας δεν έχει προηγούμενο. Βλέπεις, ξεχνάμε εύκολα όχι μόνο τον Θεό, αλλά και την ιστορία μας και για αυτό είμαστε καταδικασμένοι να την ξαναζήσουμε…

  • * Ξεχνάμε το ΟΧΙ που ηρωϊκά εμπεριέχει το «μολών λαβέ» του Λεωνίδα και το «Ίτε παίδες Ελλήνων» που διέσωσε ο Αισχύλος (κάτι που συνήθιζε να επαναλαμβάνει με ξέχωρο πάθος και φλόγα ιερή ο Αγιος Γέροντάς μας, Μητροπολίτης Αυγουστίνος).
  • * Ξεχνάμε το ΟΧΙ που είπαν οι Απόστολοι στους ισχυρούς της γης και οι μυριάδες Μάρτυρες στην ειδωλολατρεία.
  • * Ξεχνάμε το ΟΧΙ των Αγίων Πατέρων στις πλάνες και τις διάφορες καταστρεπτικές αιρέσεις.
  • * Ξεχνάμε το ΟΧΙ του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στους βάρβαρους ισλαμιστές κατακτητές.
  • * Ξεχνάμε το ΟΧΙ του Μεγάλου, Ιερού Φωτίου στις ύπουλες απαιτήσεις του Πάπα και του Αγίου Επισκόπου Εφέσου Μάρκου του Ευγενικού, στην δόλια και δούρεια υποδούλωση του Βατικανού.
  • * Ξεχνάμε το ΟΧΙ του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού επί της κυριαρχίας των Εβραίων, εναντίον των αντιχρίστων και πάντων των βλασφήμων.
  • * Ξεχνάμε το πανίσχυρο ΟΧΙ των ηρώων αγωνιστών του 1821, των Σουλιωτών, του Κολοκοτρώνη και του Παπαφλέσσα εναντίον της απειλής της τουρκοκρατίας και ισλαμοποίησης της Ευρώπης (βλ. της γης).
  • * Ξεχνάμε το πανένδοξο τιτάνιο ΟΧΙ του πανεντίμου πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα Παύλου Μελά (που θα’ πρεπε στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του να συκωνόμαστε όλοι όρθιοι) και των ατρόμητων χρυσαετών Μακεδονομάχων, το οποίο ΟΧΙ επεκτείνεται κατάμουτρα στα σκοτισμένα πρόσωπα των Σκοπιανών, το οποίο μάλιστα ΟΧΙ αναπληρώνει την αηδιαστική δειλεία των σημερινών ρεζιλεμένων πολιτικών όχι να βροντοφωνάξουν μα ούτε καν να ψιθυρίσουν ένα ισχνό τρεμάμενο όχι, ενώ είναι εντεταλμένοι από τον ελληνικό λαό που τους ψήφισε να το κάνουν…
  • * Ξεχνάμε το ΟΧΙ του 1940, του Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά που εξέφραζε ακριβέστατα την κατασυντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, και τους χιλιάδες πεσόντες ἠρωες που ανάμεσἀ τους δεν υπήρχε ούτε ένας άθεος και ήταν όλοι τους πιστά τέκνα της Εκκλησίας με εικόνες, σταυρούς και την Υπέρμαχο Στρατηγό Παναγία να τους ευλογεί, να τους σκεπάζει και να τους εκγυάται την Νίκη.

Είναι πολύ συγκινητικό και βαρυσήμαντα ιστορικό αυτό που δήλωσε ο διάσημος Λόγιος και Δημοσιογράφος Σπύρος Μελάς: «Από αυτό το καμπαναριό της Μεγαλόχαρης αντιλάλησε ως τα πέρατα του Ελληνισμού η καμπάνα του εθνικού συναγερμού, όταν ο Ιταλός, αφήνοντας τον ακήρυχτο πόλεμο, ήρθε στις φανερές εχθροπραξἰες. Ο Σεπτός Ναός της Παρθένου στάθηκε το ψυχικό στρατηγείο του Έθνους. Μία Θεία Κόρη στρατηγεύει πάντα στους μεγάλους πολέμους των Ελλήνων. Η Αθηνά παράστεκε τους ήρωες στην Ιλιάδα. Τα στρατεύματα και τα καράβια μας, στο αγώνα τούτο της λευτεριάς, η Μεγαλόχαρη της Τήνου…».

Ο πόλεμος δεν ήταν για να απλώσουμε με πονηριά οποιαδήποτε σύνορα η χωρικά μας ύδατα αλλά για να αμυνθούμε την επιτιθέμενη Χριστιανική Ορθόδοξη Πατρίδα. Και η άμυνα αυτή επιτεύχθηκε χάρι σε υψηλά ιδανικά, την Αγία Ορθόδοξη Πίστη και τον Ελληνισμό.

  • * Ξεχνάμε το ΟΧΙ των Χριστιανών Ελληνοπαίδων εναντίον των Γερμανών, των Ναζί και του Χίτλερ.
  • * Ξεχνάμε το ΟΧΙ που είπαν ενάντια στην Βρετανική αποικιοκρατία, η ΕΟΚΑ και τα πολύ πιστά Ορθόδοξα, πνευματικά παιδιά του 1955-59, που διάβαζαν την Καινή Διαθήκη με φλόγα ιερή μέσα από τη φυλακή και κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων πριν απαγχονιστούν.
  • * Ξεχνάμε λοιπόν το προαιώνιο και ιερό τρίπτυχο: Πίστη, Πατρίδα, Οικογένεια.

Ο Μέγας Ιστορικός, Βυζαντινολόγος Βρετανός, Σερ Στήβεν Ράνσιμαν καταγράφει απερίφραστα και οριοθετεί άφοβα: «Αυτό το ΟΧΙ διαφύλαξε την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όταν η Εκκλησία επιβιώνει τότε επιβιώνει και ο Ελληνισμός». Διότι αυτά τα δυό πάνε μαζί και είναι παντρεμμένα αδιάζευτκα από τον Θεό στον αιώνα τον άπαντα.

Ο σοφότατος και Θεολογικότατος μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ έγραψε, απευθυνόμενος σε όλες τις φυλές της γης, πως «για να γίνουμε πραγματικοί Χριστιανοί πρέπει να γίνουμε περισσότερο Έλληνες»!

Σήμερα όμως, τί γινεται; Τα θυμόμαστε αυτά τα ΟΧΙ ή τα κρατούμε έστι, εθιμοτυπικά; Διδασκόμαστε και εμπνεόμαστε από αυτά; Αμφιβάλλω, εάν παραστεί ανάγκη, πόσοι νέοι έλληνες του εξωτερικού σήμερα, θα ανταποκριθούν σ’ ένα κάλεσμα πολέμου κάτω από τα ίδια αυτά ιδανικά… Όπως ακριβώς προφήτεψε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Τα άθεα γράμματα θα καταστρέψουν τον κόσμο!»

Αυτή η κατάρα της αθεϊας, ξεκινά από την μήτρα, χαϊδεύεται από την κούνια, εξελίσσεται στο σχολείο, διαδραμαρίζεται στην κοινωνία, επιβραβεύεται από τον κόσμο και βλέπουμε σήμερα τα ανατριχιαστικά, καταστρετπικά της αποτελέσματα. Οι σοκαριστικές ειδήσεις καθημερινά, οι παγκόσμιες αναταραχές, το οργανωμένο έκγλημα και η μάστιγα των ναρκωτικών, είναι όλα καρποί και παράγωγα της αθεϊας. «Χωρίς Χριστό όλα επιτρέπονται». Οι ανθρώπινοι νόμοι αποδεικνύονται όχι μόνο ανεπαρκής και ανίκανοι αλλά και παράλογοι, υποταγμένοι πάντα στα δικηγορίστικα συμφέροντα.

Ακόμη και μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, η αθεϊα μεταφράζεται σε εκκοσμίκευση και η μόνη πρόοδος πολλών εκπροσώπων του Χριστού είναι ο επάρατος μοντερνισμός τους και η υποταγή τους στις επιταγές του κράτους, του χρήματος και τις φιλοδοξίας. Αντί να είναι χειραγωγοί Χριστού, μας χειραγωγούν στο σύστημα του Οικουμενισμού. Οι παρελάσεις δεν είναι πλέον μαθητικές η στρατιωτικές αλλά πολιτικές. Το μικρό υπόλοιπο αυτών που πιστεύουν και κρατούν γερά τις παραδόσεις και φυλάγουν ακοίμητοι πενυματικές Θερμοπύλες, θυσιάζονται στο βωμό του φανατισμού η του παρεκκλησιαστικού χώρου. Είναι και αυτό μια  μικρή μορφή μαρτυρίου και μιας αναγκαίας βαπτισμιακής ομολογίας.

Ο υπόλοιπος κόσμος επιδιώκει την πρόοδο, την ευημερία, τις ανέσεις, τις απολαύσεις, το χρήμα, τη δύναμη, τη δόξα, όλα για την αίσθηση της ελευθερίας, ανεξαρτησίας και της σιγουριάς που τους παρέχουν. Οταν αποκτηθούν όλα αυτά, τότε αυτόματα γεννιέται και η θηριώδης, αδάμαστη φοβία της πιθανής απώλειας του πλούτου. Επέρχεται πλέον η φθοροποιός και θανατοποιός ανασφάλεια για διασφάλιση και διατήρηση αυτής της ευδαιμονίας. Καί τότε πάλι φτού κι’ από την αρχή, ο φαύλος κύκλος της φιλαυτίας και του εγωκεντρισμού.

Ορθοδοξία όμως σημαίνει Χριστοκεντρισμός. Με τον Χριστό, δεν υπάρχουν ανασφάλειες και φόβοι, και εάν υπάρχουν κάπου, δεν υπάρχει πραγματική απαλλαγή των παθών. Αυτό οι άθεοι, όχι μόνο δεν μπορούν να το κατανοήσουν αλλά και κατά βάθος το ζηλεύουν. Στους συνειδητούς πιστούς Ορθοδόξους, η ασφάλεια, η σιγουριά και η γαλήνη είναι αυθύπαρκτες, η άγκυρα της ελπίδας βέβαιη, και ο θυερός της πίστεως παντοδύναμος. «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλιπ. 4, 13).

959

EΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ

Αλλάζουμε καταναλωτικές συνήθειες – Ενισχύουμε την Ελλάδα

Στην δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνει η πατρίδα μας, ένα σημαντικό βήμα προς την προσπάθεια στήριξης της ελληνικής παραγωγής και της οικονομίας της χώρας είναι η κατανάλωση ελληνικών προϊόντων. Όταν λέμε ελληνικό προϊόν εννοούμε αυτό που παράγεται στην Ελλάδα.
Ας δούμε με απλά λόγια πως γίνεται αυτό :
Όταν αυξάνεται η ζήτηση ενός προϊόντος, αντίστοιχα αυξάνεται η παραγωγή του, πράγμα που σημαίνει πραγματοποίηση επενδύσεων στην παραγωγή. Αυτό δημιουργεί όχι μόνο αύξηση των θέσεων εργασίας στην συγκεκριμένη επιχείρηση, η οποία το παράγει, αλλά αύξηση της ζήτησης και σε προϊόντα και υπηρεσίες που σχετίζονται με την παραγωγή του συγκεκριμένου προϊόντος. Έτσι τονώνεται η απασχόληση, τόσο στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα της οικονομίας, αλλά και στις υπηρεσίες. Συνάμα η ισχυροποίηση των ελληνικών επιχειρήσεων, πέραν των αυξημένων εσόδων προς το κράτος, τους δίνει τη δυνατότητα να γίνουν περισσότερο ανταγωνιστικές και ικανές να αναπτύξουν εξαγωγική δραστηριότητα, πράγμα ιδιαίτερα ωφέλιμο για την εθνική οικονομία.
Από την άλλη πλευρά όταν αγοράζουμε εισαγόμενα προϊόντα, συνήθως πολυεθνικών εταιρειών, φεύγουν τα χρήματα μας στο εξωτερικό, ενισχύοντας τις αντίστοιχες ξένες οικονομίες, ενώ περιορίζεται ο τζίρος των δικών μας επιχειρήσεων. Το τελευταίο σημαίνει περιορισμό της ζήτησης άρα και της παραγωγής, συνεπώς λιγότερες θέσεις εργασίας, δηλαδή πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Συγχρόνως σημαίνει λιγότερα έσοδα για το κράτος και τελικά εξάρτηση από τα ξένα κεφάλαια, τους πικρούς καρπούς της οποίας βιώνουμε σήμερα όλοι οι Έλληνες.
Το 2009 οι εισαγωγές προϊόντων στη χώρα μας ήταν τριπλάσιες των εξαγωγών. Σύμφωνα με μελέτες η υποκατάσταση του 20% των εισαγομένων προϊόντων με ντόπια σημαίνει  σχεδόν 10 δις ευρώ το χρόνο επιπλέον στην ελληνική οικονομία. Άρα περίπου το κόστος 600.000 νέων θέσεων εργασίας.
Πως όμως θα αναγνωρίζουμε τα ελληνικά προϊόντα; Κάθε προϊόν διαθέτει ένα κωδικό (barcode GS1) το οποίο χορηγείται στην επιχείρηση παραγωγής ή εμπορίας του προϊόντος από έναν αρμόδιο φορέα. Ο φορέας αυτός είναι για την ελληνική επικράτεια ο «ελληνικός σύνδεσμος επιχειρήσεων για την διαχείριση των διεθνών προτύπων GS1 (GSI ASSOCIATION – GREECE), ο οποίος δεν είναι δημόσιος. Ο ανωτέρω οργανισμός χορηγεί στις εταιρείες που το ζητούν κωδικούς με το πρόθεμα 520 ή 521. Άρα οι κωδικοί αυτοί αφορούν εταιρείες οι οποίες έχουν έδρα στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι το προϊόν παράγεται στην Ελλάδα. Μπορεί απλά να συσκευάζεται στην Ελλάδα, όπως για παράδειγμα εισαγόμενο ρύζι, το οποίο συσκευάζεται από μια αλυσίδα supermarket στην Ελλάδα. Όμως κι έτσι ένα τμήμα της τελικής μορφής του προϊόντος γίνεται στην Ελλάδα.
Επιπλέον δεν μπορεί κάποιος στην πλειοψηφία των περιπτώσεων να γνωρίζει την μετοχική σύνθεση των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα ώστε να υποθέσει αν κάποια κέρδη μένουν ή όχι σε ελληνικά χέρια.
Όποιος έχει δυνατότητα ας διερευνήσει περαιτέρω κάθε προϊόν διαβάζοντας ίσως τις πληροφορίες επάνω στην συσκευασία κάθε προϊόντος (όταν αυτές δεν προκαλούν σκόπιμα σύγχυση).
Οι άμεσα ενδιαφερόμενες ελληνικές επιχειρήσεις από την πλευρά τους, θα πρέπει να υιοθετήσουν και να ενισχύσουν αυτήν την επιβεβλημένη προσπάθεια, τόσο προβάλλοντας την όσο – και το ουσιαστικότερο – συμπιέζοντας τις τιμές κατά το δυνατόν, ώστε τα ελληνικά προϊόντα να εμφανίζονται ανταγωνιστικά σε σχέση με τα εισαγόμενα.
Εν κατακλείδι, εφ’ όσον ο κωδικός είναι συνήθως το μοναδικό μέσο αναγνώρισης του προϊόντος το οποίο διαθέτουμε, ας έχουμε κατά νου :
  • Αν δεν υπάρχει στον κωδικό το πρόθεμα 520 ή 521 το προϊόν σχεδόν πάντα δεν έχει καμιά σχέση με την Ελλάδα.
  • Αν υπάρχει, τότε σε πιθανότητα περίπου 95% παράγεται ή έστω συσκευάζεται στην Ελλάδα.
Ας γίνουμε πιο προσεκτικοί στην επιλογή των προϊόντων που καταναλώνουμε. Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη. Η Ελλάδα μας χρειάζεται σκεπτόμενους και ώριμους πολίτες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΗΛΙΑΔΗΣ
μέλος της κεντρικής επιτροπής της πολιτικής παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

http://www.koinwnia.com/2010-01-14-18-06-37/2010-02-10-16-11-27/economy/414

959

ΟΧΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ…!

Ἡ ἀντιστασιακή ἐπέτειος τοῦ Ἔθνους μας τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ἐναντίον τοῦ Ἄξονος Παπισμοῦ – Σιωνισμοῦ μέ προκάλυμμα τή Γερμανία ἔχει φέτος γιά τήν Πατρίδα μας ἰδιάζουσα σημασία, γιατί οἱ σημερινές συνθῆκες εἶναι ἀπόλυτα ταιριαστές μέ τίς συνθῆκες τοῦ τότε.
Ὅμως, τό τραγικό εἶναι, ὅτι ἐνῶ οἱ ἐπικρατοῦσες σήμερα συνθῆκες ταιριάζουν ἀπόλυτα μέ τίς συγκυρίες τοῦ τότε –ρετουσαρισμένες, βέβαια, μέ τό σύγχρονο μακιγιάζ– ἀπουσιάζει, σχεδόν παντελῶς, ἀπό τόν λαό μας ἡ ἀντιστασιακή του δύναμη. Ἀπουσιάζει ἡ εἰδοποιός διαφορά τῆς Ἑλληνικῆς ψυχῆς, πού ἔκανε τήν Ἑλλάδα νά μήν πεθαίνη, ἀκόμη κι ἄν τά ἔθνη τήν καταδίκαζαν καί τήν ὁδηγοῦσαν σέ μυρίους θανάτους.
Τήν Ἑλληνική ψυχή, μέχρι χθές, δέν μποροῦσε νά τήν ἀπει¬λήση κανείς ἐπίγειος φόβος, γιατί ἦταν συνυφασμένη μέ τόν ἀθάνατο Χριστό καί γι’ αὐτό εἶχε καί ἀπόλυτη βεβαιότητα γιά τήν ἀθανασία της.
Σήμερα τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Τά Μνημόνια τοῦ 1940, πού εἶχε τό σθένος νά ἀρνηθῆ ὁ Μεταξᾶς –καθώς μέ στοι¬χεῖα ἀποδεικνύει ἡ κόρη του Λουκία, πνευματικό τέκνο τοῦ μεγάλου ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου– τά ὑπογράφουν μέ μεγάλη προθυμία οἱ σημερινοί πολιτικοί μας ἄρχοντες καί σπεύδουν νά πουλήσουν τόν Χριστό γιά νά λάβουν χρυσό!
Οἱ ἴδιοι Ἄξονες Βατικανό – Ντοῦτσε τότε, Βατικανό μέ Γερ¬μανό Πάπα καί αἰχμή τοῦ δόρατός του τήν Γερμανίδα Μέρκελ σήμερα, ζητοῦν τά πάντα ἀπό τήν χώρα μας γιά νά μᾶς κόψουν χάρτινα νομίσματα, σάν νά εἴμαστε ἐμεῖς ἀνίκανοι νά κόψουμε τά δικά μας χαρτονομίσματα, ὅπως κάναμε πάντοτε, τότε πού δέν εἴχαμε κανέναν ἀνάγκη.
Τότε, τό ’40 πού δέν ὑποκύψαμε, μᾶς ἀπείλησαν μέ πόλεμο, ἀλλά τότε πιστεύαμε στόν Χριστό καί στήν Παναγία μας. Ὁ Σταυρός πού προσευχήθηκε τό βράδυ ἐκεῖνο ὁ Μεταξᾶς γιά νά εἰπῆ τό ΟΧΙ, σώζεται μέχρι σήμερα σέ ἕνα πολύ πνευματικό Μοναστήρι. Καί τότε, τό ’40, ἀνέλαβε πάλι τόν ἀγῶνα ἡ Παναγία μας ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός καί ἐνεφανίσθη πολλές φορές καί σέ πολλούς! Οἱ μάρτυρες τῶν γεγονότων αὐτῶν ζοῦν μέχρι τίς μέρες μας.
Σήμερα, ὅμως, τά δεδομένα ἔχουν ἀλλάξει. Οὔτε πολιτικοί μέ τό σθένος καί τήν Πίστη τοῦ ’40 βρίσκονται στήν Ἑλληνική Βουλή, οὔτε εἶναι σίγουρο ὅτι ἄν σέ ἕνα ἐνδεχόμενο πόλεμο ἐμφανισθῆ ἡ Παναγία μας οἱ στρατιῶτες μας θά τήν ἀναγνωρί¬σουν! Τόσο πολύ ἔχουμε ἀλλοτριωθεῖ, πού γίναμε ἀγνώριστοι καί στούς ἴδιους μας τούς ἑαυτούς!
Σήμερα, λοιπόν, μέ αὐτό μας τό κατάντημα, ἔχει γίνει πιά χει¬ρο¬πιαστή ἡ εὐθύνη ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν προσώπων καί ἰδιαιτέρως τῶν τιτλούχων τῆς Ἐκκλησίας. «Ὕπνος βαρύς στά μάτια μας ἁπλώνεται ὁλοένα» ἐνῶ τά πάντα σείονται καί χά¬νεται ἡ Ψυχή τῆς ψυχῆς μας. Κάποια ξεπετάγματα ἀπ’ τό βαρύ ὕπνο Ἐπισκόπων – Ποιμένων μεγιστοποιοῦν τήν εὐθύνη τους, ἀφοῦ οἱ ὀργισμένες ἐξάρσεις δέν ὁδηγοῦν πουθενά πέρα ἀπό τή δημιουργία ἐντυπώσεων σέ ἀφελεῖς.
Ἀλήθεια, πῶς πιστεύουν ὅτι θά ἀποτιναχθῆ ἡ πολιτική Χούντα τῆς Βουλῆς, ὅσοι πρίν λίγες μέρες παρώτρυναν τά νειάτα νά ἐξεγερθοῦν καί νά ἐπαναστατήσουν στό κατεστημένο; Μέ ἐπανάσταση ὅπλων ἤ μέ δικτατορία; Μέ ποιά δύναμη τά παιδιά θά παλέψουν τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί τή στυγνή του δικτατορία ὅταν οἱ ἴδιοι οἱ Ἱεράρχες τρέμουν καί χάνουν τά λόγια τους μπροστά στούς πολιτικούς; Μέ ἀρχιερατικούς ἐξορ¬κισμούς τοῦ κακοῦ καί ἐθνικές κορῶνες μπορεῖ νά ὑπάρξη ἀλλαγή, ἄν ἡ Ἐκκλησία δέν ἐκθρέψη πολιτικούς μέ τό ἀνόθευτο πνεῦμα Της, γιά νά ἀναλάβουν τή διακυβέρνηση τῆς Πατρίδος μας καί νά ἀναστήσουν τήν Ἑλληνική ψυχή;
Εἶναι ὥρα νά διερωτηθοῦν οἱ Ἱεράρχες μας –μόνοι μόνῳ Θεῷ- ἄν εἶναι ἀποφασισμένοι νά μετανοήσουν γιά τήν μέχρι σήμερα ποιμαντική τους, γιατί ἡ μετάνοια –ὅπως πρόσφατα ἐτόνισε ὁ Ἀρχιεπίσκοπός μας– εἶναι ἡ ἀρχή γιά τήν λύση τῶν προβλημάτων μας. Νά διερωτηθοῦν ἄν θέλουν, τελικά, πνευματικούς ἀνθρώ¬πους γιά πολιτικούς ἤ ἄν βολεύονται στήν ἄσκηση τοῦ λειτουργή¬ματός τους μέ τούς ἀμοραλιστές πολιτικούς. Νά διερωτηθοῦν, ἀρκε¬τοί Ἱεράρχες μας, τό γιατί ἔχουν στό περιβάλλον τους καί στίς ἐκκλησιαστικές Ὑπηρεσίες ἀνθρώπους κάθε ἄλλο παρά εὐ¬λα¬βεῖς καί ἀποφεύγουν, σάν μολυσμένους, ἀνθρώπους μέ ἦ¬θος καί μεμαρτυρημένη εὐσέβεια;
Ὁ λαός μας βγάζει συμπεράσματα. Ὅταν βλέπη Ἱεράρχες νά εὐνοοῦν διαπλεκομένους ἀνθρώπους καί ἀσχέτους μέ τήν πνευματική ζωή, παραδίδοντάς τους ἐκκλησιαστικές Ὑπηρεσίες ὑψίστης σημασίας καί ἐκκλησιαστική Διαχείριση, τότε ἀβίαστα συμπεραίνει ὅτι οἱ Ἱεράρχες αὐτοί ἐπιλέγουν, ἐνισχύουν καί συντάσσονται ἀπολύτως μόνο μέ πολιτικούς τῆς ἴδιας συνο¬μοταξίας.
Ὁ λαός συμπεραίνει, ὅτι οἱ πολιτικοί πού ἔχουμε τήν τε¬λευ¬ταία 50ετία δέν προέκυψαν τυχαῖα ἀλλά εἶναι ἀποτέλεσμα συνεργίας καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως!
Ἡ εὐθύνη εἶναι τεράστια. Μᾶς βαρύνει ὅλους. Πρῶτα τούς Ἐπισκόπους καί κα¬τό¬πιν ἐμᾶς τούς Πρεσβυτέρους πού κρατᾶμε τό στόμα μας κλειστό!
Εἴμαστε τό συνέδριο τῶν Ἐπισκόπων μας. Εἴτε τό θέλουν εἴτε ὄχι! Δέν εἴμαστε ὑπάλληλοι! Καί ὀφείλουμε μέ ἀφορμή τήν ἐθνική μας ἐπέτειο νά εἰποῦμε τό ΟΧΙ περαιτέρω! Νά εἰ¬ποῦ¬με μέ κάθε σεβασμό πρός τήν Ἱεραρχία μας ὅτι πρέπει νά πείση τόν λαό μας ὅτι ἀγαπᾶ τήν Ἀλήθεια καί ὄχι μόνο λόγια ἀληθείας. Μιά Ἱεραρχία πού δέν ἔχει κατορθώσει νά ἐπιβάλη τά ἔντυπα ψηφοδέλτια στίς ἀρχιεπισκοπικές καί ἐπισκοπικές ἐκλογές ἀλλά ἐξακολουθεῖ στόν 21ο αἰῶνα τή χειρόγραφη ψη¬φשּׁφορία, γιά νά ἐλέγχονται ποιοί Ἱεράρχες ψήφισαν ποιόν, οὔ¬τε μπορεῖ νά πείση τόν λαό, οὔτε μπορεῖ νά τοῦ προσφέρη αὐ¬τό πού πρα㬬ματικά χρειάζεται, ἰδίως σ’ αὐτές τίς ἐξαιρετικά δύσκολες μέρες!

π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ὀκτώβριος 2011
Ἀρ. Τεύχους 112

959

Προδοσία προ των πυλών: Η κυβέρνηση «σβήνει» δύο Στρατιές!

Aκάλυπτο από στρατιωτικές δυνάμεις μένει ολόκληρο το μέτωπο της Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, αλλά και της Ηπείρου με απόφαση της κυβέρνησης, κατόπιν εντολής της τρόϊκας, ενώ ετοιμάζονται και ανάλογες κινήσεις σε Αεροπορία και Ναυτικό. Την απόφαση ανέλαβε να την εκτελέσει το ΓΕΕΘΑ με πρόταση που υποβλήθηκε στα Επιτελεία με αντικείμενο την αναδιοργάνωση του Ελληνικού Στρατού.
Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με….
αποκλειστικές πληροφορίες του defencenet.gr το ΓΕΕΘΑ με έγγραφο που εστάλη στα επιτελεία ενημερώνει και προωθεί προς λήψη απόφασης μέχρι το τέλος του μήνα την κατάργηση της Α’ Στρατιάς και του Α’ Σώματος Στρατού. Αποτέλεσμα αυτής της απόφασης θα είναι η διατήρηση μόνο του Δ’ Σώματος Στρατού, της ΑΣΔΕΝ και του Γ’ Σώματος Στρατού (NDC-GR) το οποίο ούτως ή άλλως λειτουργεί ως ΝΑΤΟικο Στρατηγείο.
Πρακτικά ο ελληνικός Στρατός δεν θα διαθέτει επιχειρησιακό Στρατηγείο αφού θεωρείται ως πρακτικά αδύνατο να διοικείται από το Δ΄ Σώμα Στρατού και την ΑΣΔΕΝ.
Παράλληλα η πρόταση του ΓΕΕΘΑ περιλαμβάνει την σύνταξη μελέτης στο μέλλον για την κατάργηση του Β’ Σώματος Στρατού, ενώ προβλέπεται και η κατάργηση της ιστορικής 8ης Μεραρχίας Πεζικού στα Ιωάννινα, αφήνοντας μόνο την 9η Μεραρχία Πεζικού να διοικεί ολόκληρη την περιοχή της Ηπείρου και της Αν. Μακεδονίας.
Το έγγραφο που εστάλη από το ΓΕΕΘΑ έχει ημερομηνία 17 Οκτωβρίου και όπως αναφέρεται στόχος είναι οι προτάσεις αυτές να περάσουν μέχρι τις 24 Οκτωβρίου από το ΣΑΓΕ και μέχρι την 31 Οκτωβρίου από το ΣΑΜ.
Σημειώνεται, ότι όπως αποκαλύπτει η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ που κυκλοφορεί, το Α’ΣΣ έχει ως αποστολή όχι τότο την προστασία των συνόρων από τον Βορρά, όσο την προστασία αό αερομεταφερόμενες δυνάμεις του ενεργειακού κέντρου της χώρας που βρίσκεται στην Δυτική Μακεδονία! Και αυτό το΄Σώμα Στρατού το καταργούν! Είναι επικίνδυνοι ή όχι;
Αυτό όμως που δεν αναφέρεται στο έγγραφο είναι εάν στο μέλλον για λόγους ίσης μεταχείρισης θα χρειαστούν να καταργηθούν το ΑΤΑ και το Αρχηγείο Στόλου.
Προκαλεί εντύπωση η χρονική συγκυρία που λαμβάνονται οι αποφάσεις αυτές με την τουρκική στρατιωτική μηχανή στο απόγειο της ισχυροποίησης της και την τουρκική προκλητικότητα να ξεπερνά κάθε όριο και δεύτερον το επείγον του θέματος λές και η απόφαση αυτή έχει επιβληθεί κάτω από πιέσεις.
Είναι πραγματικά απίστευτο ότι μία τόση σημαντική απόφαση για το μέλλον της ασφάλειας της χώρας λαμβάνεται με τέτοια προχειρότητα και ότι δεν έγινε σε 20 χρόνια γίνεται μέσα σε 10 ημέρες.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 20th, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Επιστολή πιστών προς το Μητροπολίτη Πρεβέζης Μελέτιο

για την τελεση της Θειας Λειτουργιας στη δημοτικη

πηγή: Ιερό Βήμα

Επιστολή προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. κ. Μελέτιο έστειλαν ενορίτες του Αγ. Γεωργίου Φιλιππιάδος, με την οποία εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους και τον προβληματισμό τους για την ανάγνωση των ευχών της θείας Λειτουργίας εις την Δημοτικήν. Οι ενορίτες μάλιστα έφθασαν στο σημείο να αποχωρήσουν από την εκκλησία, κάτι που έκαναν με βαριά καρδιά. Οι δυσαρεστημένοι ενορίτες θέτουν μια σειρά ερωτημάτων προς τον μητροπολίτη κ. Μελέτιο, ο οποίος επιμένει χωρίς την έγκριση της Ιεράς Συνόδου, να τελείται στη Δημοτική γλώσσα η Θεία Λειτουργία. Η επιστολή έχει ως εξής:

  • Άγιος Γεώργιος 15 Οκτωβρίου 2011
  • ΠΡΟΣ: Τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. κ. Μελέτιο.
  • Σεβασμιότατε!
  • Συμμετέχοντες στη Θεία Λειτουργία της περασμένης Κυριακής (09.10.2011) ακούσαμε, για πρώτη φορά, τον κατά πάντα άξιο Ιερέα μας πατέρα Ανδρέα, να διαβάζει τις ευχές στη Δημοτική γλώσσα…
  • Προ αυτής της δυσάρεστης, για μας, έκπληξης μερικοί από μας, αντιδρώντας στην αιφνίδια αυτή «καινοτομία», δεν καταφέραμε να συγκρατήσουμε τον εαυτόν μας και αποχωρήσαμε…
  • Περισσότερα· http://thriskeftika.blogspot.com/2011/10/blog-post_8330.html

69717295

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ Ο ΠΑΠΑΣ

ΠΡΟΔΤο Βατικανό δημοσίευσε έκθεση προτείνοντας Παγκόσμια Κυβέρνηση για έξοδο απ’ την κρίση

Μπορεί να ακούγεται απίστευτο αλλά είναι απολύτως αληθινό: Σε έκθεση για την κρίση, τις αιτίες δημιουργίας και τον τρόπο αντιμετώπισης της που δημοσίευσε μόλις το Βατικανό, αναφέρεται πως χρειαζόμαστε μία παγκόσμια αρχή και μία παγκόσμια τάξη προκειμένου να βγούμε από την οικονομική κρίση – Η έκθεση που μπορείτε να βρείτε εδώ, περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ένα σχέδιο για τη σταδιακή δημιουργία μίας υπερεθνικής αρχής, ενώ σημειώνει πως η παγκοσμιοποίηση, αν και θεωρείται πως είναι κάτι αρνητικό, στην πραγματικότητα ενώνει τους ανθρώπους και προφανώς αποτελεί θέλημα .. Θεού.

XrimaNews.gr

Διαβάστε περισσότερα http://news.kozaninet.gr/?p=22783#ixzz1bovlnue6

959

ΠΟΙΗΜΑ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

-σατ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ

Ὑπάρχουν κάποιοι Ἐπίσκοποι πού Θεόν δέν φοβοῦνται,
τόν σατανᾶ ὑπηρετοῦν καί τοῦτον εύλαβοῦνται.

Εἶναι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πιστοί κι᾽ἀφωσιωμένοι,
καί εἰς τήν Νέαν Ἐποχή εἶναι ἀδελφομένοι.

Γιά τοῦτο καί ὅποιος πιστός μιλήσει γιά Ἐκκλησία,
διά Κανόνες Ἱερούς, καί γιά Ὀρθοδοξία,
μ᾽ ἀφορισμό τόν ἀπειλοῦν ἐάν τό ξανακάνει.

Ἄν κι᾽ ὁ αφορισμός αὐτός εἶναι γι᾽ αὐτόν στεφάνι
εἶναι τό πιστοποιητικόν αὐτό πού βεβαιώνει,
πώς στήν Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὅλα τ᾽ αφιερώνει.

Γιά τοῦτο πρέπει οἱ πιστοί συχνά νά ὁμολογοῦμε
τήν πίστη μας εἰς τόν Χριστόν ὅτι κι᾽ ἄν ὑποστοῦμε.

Γιατί καί ὅλ᾽ οἱ Ἅγιοι ἔζησαν μέ ἀγῶνες
μέ χίλιους δυό κατατρεγμούς σέ ὅλους τούς αἰῶνες.

Ἄν λοιπόν πρόσωπον Θεοῦ νά δοῦμ᾽ ἐπιθυμοῦμε,
θά πρέπει τούς ἀγῶνές τους πιστά νά μιμηθοῦμε.

Μ.Κ.  10-10-2011

959

Νυν υπερ παντων αγων

Ανατριχίλα! Reuters :

Ετοιμάζεται άνευ προηγουμένου παρέμβαση της Ευρώπης στην Ελλάδα – Η Ελλάδα θα γίνει αποικία με ξένη αστυνομική δύναμη!

TIDEON :  Παραθέτουμε για ενημέρωση τα ελληνικά και το αγγλικό δημοσίευμα καθώς και την διάψευσή του από την Κομισιόν.  Επειδή πολλά διαψεύστηκαν μέχρι τώρα και κατόπιν έγιναν, βρισκόμαστε σε επιφυλακή. Αν μείνουμε άπραγοι, τα παιδιά μας, ως σκλάβοι, αύριο θα μας φτύνουν, διότι δεν φανήκαμε αντάξιοι των προηγουμένων ηρωϊκών γενεών.
Ανατριχίλα! Reuters : Ετοιμάζεται άνευ προηγουμένου παρέμβαση της Ευρώπης στην Ελλάδα – Η Ελλάδα θα γίνει αποικία !
– »Κατεβάζουν πρόταση να τεθεί η Ελλάδα υπό εποπτεία με περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας της»
– » Ή θα γίνει αυτό, ή οι Έλληνες δεν θα λάβουν άλλα χρήματα»
– »Η επίσημη εξουσία δεν θα είναι πλέον στα χέρια τους, οι Έλληνες πρέπει να το δεχθούν αυτό»
– Ώρα 17.20 Μέρκελ : Να μείνει μόνιμα η Τρόικα στην Αθήνα!

Εαν αληθεύει το δημοσίευμα του πρακτορείου Reuters, τότε η χώρα μας περνάει σε ξένα χέρια, 70 χρόνια μετά την γερμανική κατοχή και 190 χρόνια μετά την επανάσταση κατά του Τουρκικού ζυγού…..

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ· http://www.tideon.org/index.php?option=com_content&view=article&id=2595

959

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ

Τι σημαίνει Αποστολική Διαδοχή; Γιατί μόνο οι Ορθόδοξοι έχουμε Αποστολική Διαδοχή;

Απ. Π.Π.Χωρίς αποστολική διαδοχή δεν μπορεί να νοηθεί ορθόδοξος επίσκοπος και πολυ περισσότερο Ορθόδοξη Εκκλησία.
Για να υπάρξει διαδοχή η Εκκλησία θέτει ως απόλυτα κριτήρια κανονικότητας του επισκόπου την ορθότητα της πίστεως και την κανονική σχέση του με την Εκκλησία, δηλαδή:

1. Εκλογή από κανονική επισκοπική Σύνοδο.
2. Χειροτονία από τρεις τουλάχιστον κανονικούς επισκόπους.
3. Αναγνώριση και αποδοχή του νεόυ επισκόπου από όλους (κλήρο και λαό).
4. Ενθρόνιση στην επισκοπική του έδρα.

Όμως είναι μόνον αυτό; Αρκεί δηλαδή απλώς μια χειροτονία και η ιστορική συνέχιση της αποστολικότητας; Γιατί δεν έχουν και οι κληρικοί του Βατικανού, Αποστολική Διαδοχή;
Ας δούμε κάποια κείμενα του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου:

Οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι δεν έχουν σχέση μόνον με την διαδοχή του θρόνου, αλλά και με την μετοχή του τρόπου των Αποστόλων. Είναι χαρακτηριστικό το απολυτίκιο που αναφέρεται σε Ιεράρχες: “Και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος των αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες, θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν, δια τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών, και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς...”. Άλλωστε, είναι γνωστόν ότι η αποστολική διαδοχή δεν είναι μόνον μια σειρά χειροτονιών, αλλά διαδοχή και στην αποκαλυπτική αλήθεια. Σήμερα ομιλούμε για αποστολική διαδοχή και την συνδέουμε μόνον με την διαδοχή χειροτονιών χωρίς να βιώνουμε την πράξη και την θεωρία. Και το χειρότερο είναι ότι αυτήν την εσωτερική διάσταση της αποστολικής διαδοχής την θεωρούμε ευσεβιστική ερμηνεία. Έτσι, αυτό το “τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος”, αντικαταστάθηκε με τις “φήμες”, τους πολυχρονισμούς κλπ., τα οποία, βέβαια, δεν είναι άχρηστα, όταν διασώζεται η όλη εκκλησιαστική παράδοση…

Μιλώντας για αποστολική παράδοση εννο­ούμε την ορθόδοξη πίστη και ως δόγμα και ως ζωή, και μιλώντας για αποστολική διαδοχή εννοούμε την μετάδοση της Ιερωσύνης από τους Αποστόλους μέχρις ημών. Εφ’ όσον λοι­πόν στον Παπισμό έχουμε αλλοίωση της απο­στολικής παραδόσεως και αποκοπή από την Εκκλησία, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για αποστολική διαδοχή. (απο το βιβλίο «Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί»)

Επίσης στην Εκκλησιαστική Παρέμβαση τον Μάρτιο του 2001 ο ίδιος αναφέρει:
Αποστολική διαδοχή και Παπισμός

Επειδή εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχουν μυστήρια, γι’ αυτό και οι Κληρικοί των Παπικών και αυτός ο Πάπας, για μας τους Ορθοδόξους, δεν έχουν ιερωσύνη, δηλαδή έχει διακοπή σε αυτούς η Αποστολική Διαδοχή.
Αυτό, βέβαια, μπορεί να ακούγεται λίγο παράξενα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, βάσει της Ορθοδόξου Θεολογίας.
Η αποστολική διαδοχή δεν είναι απλώς μια σειρά χειροτονιών, αλλά συγχρόνως και μετοχή στην αποκαλυπτική αλήθεια.

(Σημ. Νικ. Σαββόπουλος: Όπως αναφέρει ο Μητρ. Ναυπάκτου εις το άρθρο «Η ιστορική σχέση της Ορθοδοξίας με τον παπισμό» δεν υπάρχει κάν σειρά χειροτονιν εις τον Παπισμό:

Έτσι στην Δύση μέχρι τον 8ο αιώνα μ.Χ. υπήρχαν από την μια πλευρά οι Ρωμαίοι, με έδρα την Παλαιά Ρώμη, που ήταν Ορθόδοξοι και ενωμένοι με την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, και από την άλλη οι Φράγκοι, που είχαν δική τους Ιεραρχία και επεδίωκαν να κυριαρχήσουν στο δυτικό μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Το γεγονός, πάντως, είναι ότι ο χωρισμός της Παλαιάς από την Νέα Ρώμη έγινε με την κατάληψη του παπικού θρόνου από τους Φρά­γκους. Γι’ αυτό λέμε ότι ο σύγχρονος Παπι­σμός δεν είναι η Παλαιά Ορθόδοξη Ρωμαϊκή Εκκλησία, με έδρα την αρχαία Ρώμη, αλλά οι αιρετικοί Φράγκοι που μισούσαν και μισούν ακόμη την Ορθόδοξη Εκκλησία.)

Όταν μια Εκκλησία αποκόπτεται από τον κορμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας, λόγω δογματικών διαφορών, αυτό σημαίνει ότι υπολείπεται και στο μυστήριο της ιερωσύνης. Δηλαδή, όταν χάνεται η αποκαλυπτική αλήθεια και υιοθετούνται αιρετικές απόψεις, αυτό έχει συνέπειες και στην αποστολική διαδοχή. Διότι οι άγιοι Απόστολοι μετέδιδαν το χάρισμα της ιερωσύνης, αλλά ταυτόχρονα παρέδιδαν, δια της αναγεννήσεως, και όλη την αποκαλυπτική παράδοση.
Στο σημείο αυτό πρέπει να υπενθυμίσουμε την διδασκαλία του αγίου Ειρηναίου Επισκόπου Λυώνος, στην οποία φαίνεται καθαρά ότι η Εκκλησία συνδέεται στενώτατα με την Ορθοδοξία και την θεία Ευχαριστία, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι όταν χάνεται η Ορθόδοξη πίστη, τότε δεν υπάρχει ούτε Εκκλησία ούτε και θεία Ευχαριστία. Οπότε ο Κληρικός που χάνει την ορθόδοξη πίστη αποκόπτεται από την Εκκλησία καί, βεβαίως, τότε δεν υφίσταται και η αποστολική παράδοση και αποστολική διαδοχή. Το ότι ο άγιος Ειρηναίος συνδέει την αποστολική διαδοχή όχι μόνον με την χειροτονία, αλλά και με την διατήρηση της αληθούς πίστεως, φαίνεται από ένα χωρίο: “Δια τούτο τοις εν τη Εκκλησία πρεσβυτέροις υπακούειν δεί, τοις την διαδοχήν έχουσιν από των αποστόλων, καθώς επεδείξαμεν, τοις σύν τη επισκοπική διαδοχή το χάρισμα της αληθείας ασφαλές, κατά την ευδοκίαν του Πατρός ειληφόσι”.
Επειδή, λοιπόν, δεν υπάρχει ιερωσύνη στους Παπικούς, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν μυστήρια, και όσα τελούνται δεν είναι αγιαστικά μυστήρια. Εάν όμως, όπως ισχυρίζονται μερικοί, ο Πάπας έχει ιερωσύνη, τότε το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας είναι έγκυρο και ο άρτος ο ευρισκόμενος στην Αγία Τράπεζα είναι ο Χριστός, οπότε περιπίπτουν σε δύο σφάλματα, ή να κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων, παραβαίνοντας πληθώρα ιερών Κανόνων ή να αποστρέφωνται τον Ίδιο τον Χριστό, ευρισκόμενον κατ’ αυτούς πάνω στην Αγία Τράπεζα.
Γενικά, πρέπει να πούμε ότι το Βατικανό δεν είναι Εκκλησία, αλλά ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα, ευρισκόμενο εκτός της Εκκλησίας, και ο Πάπας, καθώς και όλοι οι “Κληρικοί” του Βατικανού δεν είναι διάδοχοι των Αποστόλων, δεν έχουν αποστολική παράδοση και διαδοχή.
Επομένως, πρέπει να υπογραμμισθή ότι εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είμαστε και Ρωμαίοι – Ρωμηοί, δηλαδή απόγονοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και Καθολικοί, δηλαδή Ορθόδοξοι, διότι ο όρος Καθολικός δηλώνει το καθ’ όλου, το ορθόδοξο. Οι Παπικοί είναι Φραγκολατίνοι, μετά την κατάληψη του θρόνου της Ρώμης από τους Φράγκους, καθώς επίσης και αιρετικοί.
Σε καιρό συγχύσεως, όπως η εποχή μας, πρέπει να είμαστε ομολογητές της Πίστεως, μάρτυρες της αληθείας και ποιμένες που θα ποιμαίνουμε τον λαό του Θεού με κριτήρια και προϋποθέσεις εκκλησιολογικές, οι οποίες οδηγούν στην σωτηρία.

http://orthodox-answers.blogspot.com/2007/09/blog-post_25.html

____


Σκεπη των Χριστιανων

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 20th, 2011 | filed Filed under: εορτολογιο

Σκεπη των Χριστιανων

ΠαναγιαΗ Παναγία, ἀγαπητοί μου, τῆς ὁποίας τὴν Σκέπη ἑορτάζουμε, εἶνε πρόσωπο ἱ­ερό. Ἀλλ᾿ ὅπως ὁ Υἱός της ἔγινε «σημεῖον ἀντιλεγό­μενον» (Λουκ. 2,34), ἔτσι καὶ ἐκείνη ποὺ τὸν φιλο­ξένησε στοὺς ἁγίους κόλπους της ὡς ἄνθρωπο. Μετὰ τὸν Χριστὸ ἡ Παναγία εἶνε σημεῖον ἀντιλεγόμενον. Ἄλλοι τὴν ὑβρίζουν καπηλικώτατα, τὴ βλα­­σφημοῦν, τὴν περιφρονοῦν· ἄλλοι ὅμως τὴν ἀ­γαποῦν, τὴ σέβονται, τὴν τιμοῦν, τὴν ὑψώ­νουν ὣς τὰ οὐράνια. Οἱ πα­πικοὶ ἔφθασαν ἀκόμη καὶ στὴν αἵρεσι τῆς «Μαριολατρίας», δηλα­δὴ νὰ τὴ λατρεύσουν ὡς θεά, ὅπως ἔκαναν γιὰ ἄλλες γυναῖκες οἱ ἀρ­χαῖοι πρόγονοί μας.
Ἡ Ὀρ­θόδοξος Ἐκ­κλησία ἀπέχει καὶ ἀπ’ τοὺς προτεστάντες ποὺ τὴ θεωροῦν ὡς ἁ­πλῆ γυναῖ­­κα, καὶ ἀπ’ τοὺς φράγκους ποὺ τὴν ἔχουν σχε­δὸν θεοποιήσει μὲ τελετὲς καὶ ἀγάλ­ματα. Οἱ ὀρθόδοξοι ἀκολουθοῦμε τὴ μέση καὶ βασιλι­κὴ ὁδό· τὴν τιμοῦμε ὑπεράνω ὅ­λων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀλλ’ ὄχι ὡς Θεόν. Ἀπὸ κα­ταβολῆς μέχρι συντελείας τοῦ κόσμου δὲ θὰ γεν­νηθῇ ἄλλο λογικὸ κτίσμα σὰν αὐτήν. Εἶνε ἡ «ἁ­γία ἁγίων μείζων» (Ἀκάθ. ὕμν. Ψ), ὑπερ­ά­νω τῶν ἁγί­ων ἀνδρῶν παλαιᾶς καὶ καινῆς δια­θήκης, ὑπερ­άνω πατριαρχῶν καὶ προφητῶν, ὑ­περάνω τοῦ τι­μίου Προδρόμου, ὑπεράνω πατέ­ρων καὶ μαρτύρων καὶ ὁσίων, ὑπεράνω ―προ­χω­ροῦμε― καὶ ἀγ­­γέλων καὶ ἀρχαγγέλων. Ναί, ἀλ­λὰ Θεὸς δὲν εἶνε. Θεὸς ἕνας εἶνε, ὁ Κύρι­ος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χρι­στός. Ὅπως στὸν οὐρανὸ ―λέ­νε οἱ πατέρες― ὑ­­π­άρχει ἕνας ἥλιος, μία σελήνη καὶ πολλὰ ἄστρα, ἔτσι στὸν πνευματικὸ οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας ἥλι­­ος πνευματικὸς ἄδυτος εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, σελήνη – πανσέληνος ἡ Παναγία, καὶ ἑκατομμύρια ἄστρα οἱ ἅγιοι. «Οὐρανὸς πολύ­φωτος ἡ ἐκκλησία ἀνεδείχθη…» (κοντ. 13ης Σεπτ.)
Τιμοῦμε λοιπὸν τὴν Παναγία μας. Καὶ λόγῳ τῆς ἰδιαιτέρας σχέσεώς της μὲ τὸν Κύριο ἡ­μῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὴν ἔχουμε μεσίτρια. Ἐ­κείνη προσεύχεται διαρκῶς στὸ Χριστὸ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Καὶ ἀφοῦ κατὰ τὴ Γραφὴ «πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη» (Ἰακ. 5, 16), πολὺ περισσότερο «ἰσχύει δέησις μη­τρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου» (Μ. Ἀπόδ.).
Ἡ Παναγία εἶνε ἡ μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ Θεοτόκος, ἀλλὰ καὶ ἡ μητέρα ὅλων τῶν Χριστι­ανῶν, «ἡ γλυκειά μας μάνα». Γι’ αὐτὸ καθένας, ὅποιος κι ἂν εἶνε καὶ σὲ ὅποια περίστασι κι ἂν βρεθῇ, ἐκείνην φωνάζει.
Ἡ Παναγία εἶνε ζωντανή. Ζῇ καὶ βασιλεύει, καὶ κάνει θαύματα, εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων. Μὲ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν παρρησία της, ἑλκύει τὸ ἔ­λεος τοῦ Θεοῦ. Τὰ θαύματά της εἶνε πολλά.
Ἕνα βιβλίο, ποὺ γνώρισε μεγάλη κυκλοφο­­ρία στὴν τουρκοκρατία, εἶνε ἡ «Ἁ­μαρτωλῶν Σω­τηρία». Ἦ­ταν τρόπον τινὰ τὸ ἀ­ναγνωστικὸ τῶν ὑ­ποδούλων καὶ ἡ μελέτη του γέννησε ἥρωες. Ὑποδεικνύει στοὺς ἁμαρτωλοὺς πῶς νὰ ζήσουν γιὰ νὰ σωθοῦν. Ὑπῆρχε στὰ σπίτια τῶν Χριστια­νῶν. Τὸ διάβαζα κ’ ἐγὼ μικρὸς στὸ πατρικό μου κ᾽ ἔκλαιγα ἀπὸ συγκίνησι. Τὸ βιβλίο αὐτὸ σὲ εἰδικὸ μέρος ἐξ­ι­στορεῖ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα θαύματα ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ ἡ Παναγία.
Ἐγὼ θὰ ὑπενθυμίσω στὴν ἀγάπη σας δύο θαύματα, ἕνα παλαιὸ καὶ ἕνα νεώτερο.

* * *

Ποιό εἶνε τὸ παλαιό; Συνέβη στὴν Κωνσταν­τινούπολι στὸ τέλος τοῦ 9ου αἰῶνος, ἐπὶ τῆς βα­σιλείας Λέοντος τοῦ Σοφοῦ. Ἀγαρηνοὶ πολιορ­κοῦσαν τὴ Βασιλεύουσα. Ὁ στρατὸς ἄ­γρυ­πνος φρουροῦσε τὰ τείχη. Καὶ ὁ λαὸς ὅ­λος ἔκανε ἀ­γρυπνία μὲ δάκρυα στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν. Εἶ­χαν περάσει πλέον τὰ μεσάνυ­χτα. Καὶ τότε ἔ­γινε τὸ θαῦμα. Εἶνε αὐτὸ τοῦ ὁ­ποίου τὴν ἐπέτειο ἑορτάζουμε σήμερα. Σὲ κάποια γωνιὰ τοῦ ναοῦ προσευχόταν μαζὶ μὲ ὅλους κ’ ἕ­νας ἀσκη­τής, ὁ ὅσι­ος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλός. Αἴ­φνης τί ἔγινε; Μὲ τὴν κε­ραία τῆς πίστεως, ποὺ εἶχε ἐ­κεῖνος, εἶδε ἕ­να ὅραμα θαυμάσιο. Ἀπὸ τὰ οὐ­ράνια μέσα σὲ φῶς κατέβαινε ἡ Παναγία μας συνοδευομένη ἀπὸ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Ἦλθε στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, εἰσ­ῆλ­θε ἀπὸ τὴν κεντρικὴ εἴσ­οδο, στάθηκε μπροστὰ στὴν ὡραία πύλη, ὕψωσε τὰ χέρια καὶ δεήθηκε ὑπὲρ τοῦ λαοῦ. Ἔπειτα ἀ­φαίρεσε ἀ­πὸ τὴν ἁγία κεφα­λή της τὸ μαν­τήλι ποὺ φοροῦ­σε ―τότε ὅ­λες οἱ γυναῖκες φοροῦ­σαν μαν­τήλι―, ἅπλωσε αὐ­τὸ τὸ κάλυμμά της, τὸ μαφόριον ὅπως λε­γόταν, καὶ σκέπασε μ’ αὐτὸ τὸ λαό, μικροὺς καὶ μεγάλους, τὸ στρα­τὸ καὶ τοὺς ἄρχοντας, ὅλη τὴν Πόλι, καὶ τέλος ἀπεχώρησε ἐπιστρέφοντας πάλι στοὺς οὐρανούς. Τὸ εἶδε αὐτὸ ὁ ἅγιος Ἀνδρέ­ας, τὸ ἐπιβε­βαίωσε καὶ ὁ μαθητής του ἅγιος Ἐπιφάνιος ποὺ ἦταν δίπλα του. Ἡ εἴδησις μετεδόθη καὶ ἔδωσε δύναμι στοὺς ὑπερασπιστὰς τῆς πόλεως. Τὴν ἐπέτειο λοιπὸν αὐτοῦ τοῦ θαύματος ἑ­ορτάζουμε σήμερα. Αὐτὴ εἶνε ἡ ἁγία Σκέπη, μία ἀπὸ τὶς θεομητορικὲς ἑορτές.
Ἴσως ὅμως κάποιος σκεφθῇ· ―Αὐτὰ συν­έ­βαιναν «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»… Ἐγὼ λοιπὸν σᾶς λέω, ὅτι τὸ θαῦμα αὐτὸ ἡ Παναγία τὸ ἐπανέλα­βε καὶ στὶς ἡμέρες μας. Πότε; Στὶς 28 Ὀκτωβρί­ου 1940. Ὅσοι ἤμεθα αὐτόπται, αὐτήκοοι καὶ συντελεσταὶ τῶν γεγονότων ἐκείνων, ἔχου­με αἴσθησι τοῦ μεγαλείου. Τί ἔγινε τότε; Ἤχησαν οἱ σειρῆνες, σήμαναν οἱ καμπάνες, σάλπισαν οἱ σάλπιγγες. Τί ἦταν ἐκεῖνο! Μοναδικὸ φαινόμενο. Ἔφευγαν οἱ νέοι πρόθυμοι γιὰ τὸ μέτωπο, σὰ νὰ πήγαιναν σὲ γάμο. Ἔπαλλαν ἀπὸ ἐν­θουσιασμὸ γιὰ τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια. Πορεύονταν ἐν καιρῷ νυκτός, μὲ τὰ πόδια, χωρὶς αὐ­το­κίνητα. Ἔσπευδαν νὰ δώσουν τὸ παρών. Ἂν τοὺς ἔψαχνες, εἶχαν ὅλοι σταυρουδάκι στὸ λαι­μὸ καὶ στὸ πορτοφόλι τὴν εἰ­κόνα τῆς ὑπεραγί­ας Θεοτόκου, ποὺ χάρισε ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χρύ­σανθος μαζὶ μὲ τὴν εὐχή του. Καὶ πήγαιναν ἀ­πὸ κορυ­φὴ σὲ κορυφή. Καὶ πῆραν τὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου καὶ τὰ ἕνωσαν μὲ τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ. Εἶπαν τὸ «ΟΧΙ» ἐκεῖ­νο, τὸ πανελλήνιο, ποὺ ἔ­μεινε στὴν ἱστορία, γιατὶ ἔχει τόση ἀξία ὅση καὶ τὸ«Μολὼν λαβέ» τοῦ Λεωνίδα. Ὅσοι ὑπηρέτησαν τότε ὡς στρατιωτικοὶ ἱερεῖς, θυμοῦν­ται ὅτι, ὅταν κατελήφθη ὁ Μοράβας, μπαίνον­τας στὴν Κορυτσά, οἱ στρατιῶτες μας ὅλοι, ὅ­πως ἦταν ἱδρωμένοι καὶ σκονισμένοι, πῆγαν στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ γονυπετεῖς αὐ­τοὶ καὶ ὁ λαὸς τῆς πόλεως ἔψαλαν ὅλοι μαζὶ μὲ μιὰ φωνὴ «Τῇ ὑ­περμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Κι ὅταν κα­τελάμβαναν μιὰ ψηλὴ κορυ­φὴ καὶ ὕ­ψωναν τὴν ἑλληνικὴ σημαία, πάλι «Τῇ ὑ­περμά­χῳ Στρα­τηγῷ…» ἔψαλλαν. Καὶ κάτι ἄλ­λο θαυμαστό, ποὺ ἔμαθα· ὑπάρχουν στὸ Ἅγιον Ὄρος ἀσκηταί, ποὺ ἔγιναν μοναχοὶ ἀκριβῶς δι­ότι ὡς στρα­τιῶται καὶ ἀξιωματικοὶ εἶδαν τὸ θαῦ­μα τῆς Παναγίας, εἶδαν πάνω στὶς ψηλὲς κορυ­φὲς τὴν ἴδια τὴν Παναγία μας. Τὴν εἶδαν, ὅπως τὴν εἶ­δε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ ἀσκητὴς στὸ ναὸ τῶν Βλαχερῶν. Ὤ ἡμέρες δόξης τότε, ποὺ τὸ ἔθνος μας προκάλεσε τὸν παγκόσμιο θαυμασμό!…

* * *

Ἱερὸ πρόσωπο ἡ Παναγία μας. Καὶ πρέπει νὰ τιμᾶται. Τιμᾶται ὅμως;
Ὤ, ἐδῶ μοῦ ἔρχεται νὰ κλάψω. Δὲν ἔχουμε κράτος χριστιανικό. Ἂν εἴχαμε, στὴν Ἑλλάδα δὲν θ’ ἀκουγόταν οὔτε μιὰ βλαστήμια τῆς Παναγίας. Τώρα, ἂν τολμήσῃς καὶ βρίσῃς τὴ γυναῖ­κα τοῦ προέδρου τῆς δημοκρατίας ἢ τὸν ἴδιο ἢ τὸν πρωθυπουργὸ ἢ τὸν ἀρχηγὸ κάποιου κόμματος, πᾷς δυὸ χρόνια φυλακή. Δὲν εἴμεθα ἀναρχικοὶ οὔτε συνιστοῦμε ἀπειθαρχία. Εἴμεθα νομοταγεῖς. Ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ μὴν πῶ, ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ποὺ ἐξελέγησαν διὰ τῆς ψήφου τοῦ λαοῦ, εἶνε μὲν ἄξια τιμῆς, ἀλλὰ μπρο­στὰ στὸ Χριστὸ καὶ μπροστὰ στὴν Παναγία ―ἐὰν πιστεύουμε― εἶνε πελώρια μηδενικά. Ἐν τούτοις βλέπεις τὸ δικαστὴ καί, ὅταν ἀκούσῃ ὅτι κάποιος βλαστήμησε τὴν Παναγία, γελάει ἐπὶ τῆς ἕδρας του. Ἂν ἀκούσῃ, ὅτι κάποιος βλαστήμησε τὴν κυρία προέδρου δημοκρατίας, ἄ τότε πέφτει τιμωρία!…. Νά ἡ ἁμαρτία μας· παύσαμε νὰ λατρεύουμε τὸ Θεὸ καὶ Πατέρα καὶ νὰ τιμοῦμε τὴν Παναγία, καὶ κάναμε Θεὸ τὰ πρόσωπα τῶν ἐπιγείων ἀρχόντων.
Βλαστημοῦν δυστυχῶς οἱ Ἕλληνες. Εἴμεθα τὸ πλέον βλάσφημο κράτος. Κ᾽ ἔπειτα ἀποροῦ­με γιατί γίνεται σεισμός. Κ᾽ ἐγὼ ἀπορῶ πῶς δὲν ἔπεσαν ἀκόμη καὶ τ’ ἀστέρια ἀπὸ τὸν οὐ­ρανὸ νὰ μᾶς κατακαύσουν.
Ἀλλὰ ἵλεως γενοῦ, Κύριε. Ἂς ἀγωνισθοῦμε νὰ ἐκλείψῃ αὐτὸ τὸ κακό. Δὲν ἁμαρτάνει μόνο αὐτὸς ποὺ βλαστημάει· ἁμαρτάνεις κ᾽ ἐσὺ ποὺ τὸν ἀκοῦς ἀδιάφορος. Ὁ Πλάτων εἶπε ὅτι «τῆς Ἑλλάδος ὑβριζομένης οὐδείς πρέπει νὰ μένῃ ἀπαθής». Κ’ ἐμεῖς λέμε· τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἱερῶν προσώπων ὑβριζομένων, ἀφείλεις ―ἂν πιστεύῃς― νὰ διαμαρτυρηθῇς, ὅπως τοὐλάχιστον θὰ διεμαρτύρεσο ἐὰν κάποιος ἔλεγε τὴ μητέρα σου πόρνη. Τὸ εἶπε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός· «Ἂν ὑβρίσῃς τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα μου, σὲ συγχωρῶ· ἂν βλαστημήσῃς Χριστὸ καὶ Παναγιά, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ».
Τελειώνω, ἀγαπητοί μου, μὲ μία θερμὴ προτροπή. Κανείς μὰ κανείς νὰ μὴν ἀνεχώμεθα νὰ βλαστημάῃ τὰ θεῖα στὸν τόπο μας. Ἂς δημιουρ­γηθοῦν ἀντιβλασφημικὲς ὁμάδες, ὥστε ὁ κάθε βλάσφημος νὰ φιμώνεται. Καὶ τότε πᾶν στόμα καὶ πᾶσα γλῶσσα θὰ ὑμνῇ τὴν Παναγία Παρθένο εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό της Αγίας Σκέπης Πτολεμαΐδος Δευτέρα 27-10-1986 ἑσπέρας)

ΤO IΣTOΡIKO ΠIΣOΔEΡI

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 20th, 2011 | filed Filed under: ΕΘΝΙΚAI ΕΠΕΤΕΙΟΙ

ΤO IΣTOΡIKO ΠIΣOΔEΡI

pisoderiΜΕΤΑΞΥ τῶν ἱστορικῶν χωριῶν τῆς πατρί­δος μας εἶνε καὶ τὸ Πισοδέρι. Γιὰ ὅσους δὲν τὸ γνωρίζουν, θὰ πῶ δυὸ λέξεις.

* * *

Ἀπὸ ἱστορικῆς πλευρᾶς τὸ Πισοδέρι εἶνε ἕνα ἑλληνικὸ χωριὸ ἀπὸ τὰ ἀρχαιότερα τῆς Μακεδονίας μας. Παλαιότερα ἦταν μεγάλο. Ἀπόδειξις τὰ κτήρια ποὺ ἔ­χει, διώροφα καὶ τριώροφα, χτισμένα στὰ χρόνια τῆς τουρκοκρατίας· ἀπό­δει­ξις τὸ με­γάλο σχολεῖο, ποὺ μοιάζει σὰν πανεπιστήμιο, ποὺ τὸ ἔχτισε ἕνα εὐγενὲς τέ­κνο τοῦ Πισοδε­­ρίου, ὁ πάτερ Μό­δεστος. Ἀπὸ τὰ παλιὰ χρόνια οἱ κάτοικοί του διακρίνονται γιὰ τὰ ἐθνικά τους φρονήματα. Ἀπὸ ᾿δῶ κατή­γετο ἕνας ἥρωας τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστά­σεως, ὁ Νικόλαος Κασομούλης (1797-1872), ποὺ ἔ­γρα­ψε τὰ περίφημα Ἀπομνημονεύματα, ποὺ ἔ­χουν ἀξία ὅση περίπου καὶ τὰ Ἀπομνημονεύ­ματα τοῦ Μακρυγιάννη.
Στὸ Πισοδέρι κατοικοῦσαν —ἀφάνταστο σήμερα— 2.500 κά­τοικοι. Μεγάλο χωριό. Καὶ οἱ κάτοικοι ἦταν κυρατζῆδες, δηλαδὴ ἀγωγιάτες. Δὲν ὑπῆρ­χαν τότε αὐτοκίνητα· καρα­βάνια ἀπὸ ζῷα ἔ­φταναν μέχρι τὸ Βελιγράδι καὶ μέχρι τὴ Βιέννη. Ἔτσι ἐξηγεῖται ὁ πλοῦ­τος καὶ ἡ πρόοδος τοῦ χωριοῦ. Ἔσφυζε ἀπὸ ζωή. Πλῆθος τὰ παιδιά. Εἶχε τριακόσους μὲ τετρακόσους μαθητάς. Τώρα δὲν ἔχει οὔτε δέ­κα παιδιά, καὶ τὸ σχολειὸ μένει ἔρημο καὶ κλειστό. Ὁποία συμφορά!
Ἔρχεται κανεὶς νὰ κλάψῃ ἐπάνω στὰ ἐρεί­πια, ποὺ δὲν εἶνε ἐρείπια μόνο τοῦ συγ­κε­κρι­μένου χωριοῦ· εἶνε ἐρείπια ὁλοκλήρου τῆς πα­τρίδος μας. Ὅταν πεθαίνῃ τὸ χωριό, πεθαί­­νει ἡ Ἑλλάδα. Θὰ τὸ καταλάβουν αὐτὸ οἱ ἰθύνοντες, θὰ εἶνε ὅμως ἀργά.
Ἀλλ’ ἂς μὴ λυποῦνται οἱ ―γέροντες σήμερα― κάτοικοι τοῦ χωριοῦ. Προφητεύω καὶ λέ­­­γω, ὅτι δὲν θὰ περάσῃ πολὺς καιρὸς καὶ οἱ ῥαχοῦλες στὰ βουνὰ τοῦ Πισοδερίου θὰ γεμίσουν· ὄχι δυὸ χιλιάδες ἀλλὰ πέντε καὶ δέκαὶ χιλιάδες θὰ τρέχουν σὰν τρελλοὶ νὰ πε­ράσουν τὴ γέφυρα τοῦ Ἀξιοῦ, γιὰ νὰ φτάσουν ἐ­δῶ καὶ νὰ τρυπώσουν στὶς σπηλιές· καὶ θὰ ποῦν στὰ βουνά· Κρύ­ψατέ μας ἀπὸ τὴν ὀργὴ τὴν ἐρχομένη (πρβλ. Ἀπ. 6,15-16). Σήμερα ὅ­μως τὸ χωριὸ ἔχει μόνο τριανταπέντε κατοί­κους, κι αὐτοὺς γέροντες· ἕνα γηροκομεῖο κατήντησε, δὲν ὑπάρχει ἡ ζωὴ καὶ ἡ κίνησις ποὺ ὑπῆρχε ἄλλοτε.
Γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ Πισοδερίου πρέπει νὰ προσθέσω ἀκόμα μιὰ λεπτομέ­ρεια, ποὺ συγ­κινεῖ τὸ πανελλήνιο. Παλαιότερα, ποὺ ἤκμαζε ὁ πατριωτισμός ―τώρα δὲν ἀκμά­ζει, κρύες εἶ­­νε οἱ καρδιές―, ἔρ­χονταν σχολεῖα τῆς Ἑλ­λάδος μὲ τοὺς καθηγητάς των καὶ προσκυνοῦ­­σαν μὲ συγκίνησι στὸ παρεκκλήσιο, δίπλα στὸ μεγάλο ναὸ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Πισοδερίου, διότι ἐκεῖ μέσα εἶνε ὁ τάφος τοῦ Παύλου Μελᾶ, τοῦ ἥρωος τῆς Μακεδονίας μας, τοῦ ἁγνοῦ ἐκείνου φλογεροῦ πατριώτου καὶ πιστοῦ Χριστιανοῦ (πρὸ ὀλίγων ἐτῶν πέ­θανε καὶ ἡ ἁγία γυναίκα του, ἡ Ναταλία Μελᾶ, κόρη τοῦ εὐγενοῦς οἴκου τῶν Δραγουμαίων, σὲ ἡλικία 103 ἐτῶν). Ἐκεῖ ἐν καιρῷ νυκτός, ἐνῷ φυσοῦσε ὁ ἄνεμος κ᾿ ἔπεφτε χιόνι, ἔφεραν παλληκάρια Μακεδονομάχοι τὴν κεφαλὴ τοῦ Παύλου Μελᾶ καὶ τὴν ἔθαψαν.
Ἐπίσης, λίγο πιὸ πάνω ἀπὸ τὸ χωριὸ εἶνε ἕνα μοναστηράκι ἱστορικό, ποὺ ἔπαιξε σπουδαιότατο ῥόλο στὴν ἀναγέννησι τῆς πατρί­δος μας, ἡ μονὴ Ἁγίας Τριάδος Πισοδερίου.

* * *

Αὐτὰ ἀπὸ πλευρᾶς ἱστορικῆς. Ἀπὸ γεωγραφικῆς πλευρᾶς τώρα τὸ Πισοδέρι ἀνήκει σ᾿ ἕνα «ἀστερισμὸ» χωριῶν. Ὅπως στὸν οὐ­ρα­νὸ ὑπάρχουν σχηματισμοί, τρόπον τινὰ συν­τροφιὲς – συντροφιὲς ἀστέρων, ἄστρα ποὺ ἀ­ποτελοῦν μιὰ ὁμάδα, ἔτσι κ᾿ ἐδῶ τὸ Πισο­δέρι ἀνήκει στὸν «ἀστερισμὸ» τῆς Πρέσπας· ἀ­νή­κει σὲ μιὰ ὁμάδα χωριῶν εὐλογημένων. Δεκατρία μὲ δεκατέσσερα εἶνε τὰ χωριὰ ποὺ ἀνήκουν στὴν περιοχὴ Πρεσπῶν, ποὺ ἔφθασε νὰ ἔχῃ 25.000 κατοίκους· τώρα εἶνε ζήτημα ἂν ὅλα μαζὶ τὰ χωριὰ αὐτὰ φτάνουν τοὺς 2.500 κατοίκους, ὅσο δηλαδὴ ἦταν ἄλλοτε μόνο του τὸ Πισοδέρι.
Στὶς Πρέσπες λοιπὸν ἀνήκει. Κ᾿ ἐδῶ ἡ περιοχὴ αὐτὴ εἶνε θαυμασία. Τί νὰ εἴπωμεν γιὰ τὴν ὡραιότητα τῆς φύσεως αὐτῆς; Πρέπει κανεὶς νά ᾿νε ποιητής, γιὰ νὰ τραγουδήσῃ τὴν ὡραίαν φύσιν της· πρέπει νὰ εἶνε ζωγράφος, γιὰ νὰ περιγράψῃ μὲ πινέλλο τὴν ὡραιοτάτην αὐτὴν φύσιν. Ἐδῶ τὸ πράσινο εἶνε ἄφθονο, κολυμπᾷς στὸ πράσινο· ἐδῶ τὸ μάτι ἀναπαύεται· ἐδῶ δάση πυκνά, ἐδῶ πτηνά, πουλιά, ποὺ κελαϊδᾶνε· ἐδῶ σπάνια πτηνά, ποὺ δὲν ὑπάρχουν σ᾿ ὅλα τὰ Βαλκάνια καὶ σ᾿ ὅλη τὴν ἤπειρον τῆς Εὐρώπης, οἱ πελεκᾶνοι τῶν Πρεσπῶν· ἐδῶ νερὰ γάργαρα τρέχουν καὶ κυλοῦνε· ἐδῶ αἱ πηγαὶ τοῦ Ἁλιάκμονος, τοῦ μοναδικοῦ ποταμοῦ, τὸν ὁποῖον κατ᾿ ἐξοχήν τὸν ἐξουσιάζει ἡ ἀγαπητή μας πατρίς. Ἐδῶ εἶνε ἀλπικὴ περιοχή· δὲ διαφέρει ἀπὸ τὰς Ἄλπεις, ἀπὸ τὰ ὡραῖα τῆς περιοχῆς τῶν Ἄλπεων, ὅπου παραθερίζουν ἐφοπλισταὶ τὸ καλοκαίρι· δὲν κάθονται τὸ καλοκαίρι στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ τραβᾶνε, μὲ τὰ δολλάρια ποὺ ἔχουνε, καὶ περνοῦν τὸ καλοκαίρι στὰ ψηλὰ βουνὰ τῆς Ἑλβετίας. Ἐδῶ Ἑλβετία εἶνε καὶ ἀνώτερη ἀπὸ τὴν Ἑλβετία, ἀλλὰ εἶνε μέρος ἐγκαταλελειμμένο. Ἂν τό ᾿χανε ᾿Ιταλιάνοι, ἂν τό ᾿χανε Γερμανοί —νὰ ποῦμε μιὰ πικρὰ ἀλήθειαν—, ἂν τό ᾿χαν Ἀμερικᾶνοι, ὤ τί θὰ ἦταν ἡ Πρέσπα! Τώρα, γερόντια – λείψανα ἑνὸς ἡρωϊκοῦ παρελθόντος μένουν ἐδῶ στὸ χωριὸ ἀναμένοντες ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα τὸ τέλος των· καὶ ἐντὸς ὀλίγου θὰ σβήσῃ τὸ Πισοδέρι, καὶ μὲ ταμπέλλα «Ἀπέθανε τὸ Πισοδέρι». Καὶ ὅταν πεθάνῃ τὸ Πισοδέρι, θὰ πεθάνῃ ἡ Ἑλλάς.
Ὄχι, διότι, ὅ,τι συμβαίνει στὸ Πισοδέρι, συμβαίνει σὲ ὅλη τὴ Μακεδονία μας· ἀλλὰ εἴπαμε καὶ προφητεύσαμε, ὅτι θά ᾿ρθῃ ὥρα ποὺ οἱ ῥαχοῦλες αὐτὲς θὰ γεμίσουν ἀπὸ κόσμο, καὶ κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ μέσ’ στὶς σπηλιὲς καὶ στὶς ῥάχες θὰ ζητήσουν σωτηρίαν οἱ ἄνθρωποι. Γιατὶ τὰ βουνὰ αὐτὰ τὰ εὐλόγησε ἕνας ἄλλος ἱεραπόστολος τοῦ γένους μας, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ πέρασε ἀπ᾿ τὸ Πισοδέρι· καὶ ἀκόμα παλαιότερα ὑπῆρχαν γέροντες καὶ γριές, ποὺ ἐνθυμοῦντο τὸν ἅγιον Κοσμᾶ, γιατὶ μέρασε ἐδῶ στὸ χωριὸ σταυρουδάκια, ποὺ εἶχε τὴν ἱερὰν συνήθειαν νὰ μοιράζῃ. Μάλιστα.
Τὸ Πισοδέρι λοιπὸν ἱστορικῶς καὶ γεωγραφικῶς. Ἐδῶ ἀκόμη εἶνε οἱ λίμνες· κοντὰ ἐδῶ, παραπέρα, οἱ λίμνες – καθρέπτες! δύο σπουδαῖες λίμνες. Καὶ οἱ λίμνες αὐτές, ποὺ ὑπάρχουν ἐδῶ, ἡ Μικρὰ Πρέσπα καὶ ἡ Μεγάλη Πρέσπα, μᾶς θυμίζουν ὄχι μόνον τὴν Ἑλβετία, ἀλλὰ μᾶς θυμίζουν καὶ κάτι ἄλλο οἱ λίμνες αὐτές· μᾶς θυμίζουν μιὰ ἄλλη λίμνη, ποὺ δὲν εἶνε ἐδῶ εἰς τὰ Βαλκάνια, ἀλλὰ εἶνε πολὺ μακριά· εἶνε κάτω εἰς τὴν ἁγίαν Γῆν, εἰς τοὺς ἁγίους Τόπους· καὶ ὅσοι πῆγαν προσκυνηταὶ εἰς τοὺς ἁγίους Τόπους, ἐπισκεφτήκανε τὴ λίμνη αὐτή. Καὶ τὸ Πισοδέρι ἄλλοτε εἶχε χατζῆδες· πολλοὶ ἀπὸ τὸ Πισοδέρι φεύγανε καὶ πηγαίνανε, γιατὶ ἦταν εὐλαβέστατοι κάτοικοι, καὶ προσκυνοῦσαν τοὺς ἁγίους Τόπους. Ὅπως λοιπὸν ἐδῶ ἔρχονται, γιὰ νὰ δοῦνε τὴν Πρέσπα, ἔτσι χιλιάδες ἄνθρωποι (καὶ Γάλλοι καὶ Γερμανοὶ καὶ Ἄγγλοι καὶ ῾Ρῶσοι ἀκόμα) πᾶνε στοὺς ἁγίους Τόπους καὶ προσκυνοῦνε, πίνουν νερὸ ἀπὸ τὸν ᾿Ιορδάνη ποταμό, καὶ προχωρώντας φτάνουν σὲ μιὰ θαυμάσια λίμνη, διπλάσια – τριπλάσια ἀπὸ τὴν Μεγάλη λίμνη Πρεσπῶν. Καὶ ἡ λίμνη αὐτή, ποὺ ὑπάρχει μέχρι σήμερα, ὀνομάζεται μὲ τρία ὀνόματα· τὸ ἕνα ὄνομα εἶνε ὄνομα θάλασσα, ἐπειδὴ εἶνε μεγάλη λίμνη, τὴ λένε θάλασσα τῆς Τιβεριάδος, ἢ ἄλλο ὄνομα θάλασσα τῆς Γεννησαρὲτ, ἢ θάλασσα τῆς Γαλιλαίας. Ἐκεῖ.
Ρώτησε κάποιος ὑπουργός —θ᾿ ἀπαντήσω διὰ τῆς «Σπίθας»―, λέγει, ὅτι ὑπογράψαμε συμφωνία, συμφωνία, συμφωνία! μὲ τὸ ΝΑΤΟ —δὲν ἀνήκω σὲ κανένα κόμμα], δὲν κάνω πολιτικὴ τὴν ὥρα αὐτή· κάτι ἄλλο θέλω νὰ σᾶς πῶ· δὲ μ᾿ ἐνδιαφέρει οὔτε Ἀμερική, οὔτε ῾Ρωσία· ἐγὼ εἶμαι παραπάνω ἀπ᾿ αὐτά, παραπάνω ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, τὸν μάταιον κόσμον—, καὶ εἶπε ὁ ὑπουργός· «Ποῦ ν᾿ ἀκουμπήσωμε;». Ἄ, κύριε Ἀβέρωφ, ποῦ ν᾿ ἀκουμπήσωμε; Ἄ, κύριε Ἀβέρωφ, ποῦ ν᾿ ἀκουμπήσωμε; Ἐγὼ σοῦ λέγω λοιπόν, ὁ ταπεινὸς ἐπίσκοπος Φλωρίνης, νὰ μὴν ἀκουμπήσῃς οὔτε στοὺς ῾Ρώσους, οὔτε στοὺς Ἀμερικάνους· ν᾿ ἀκουμπήσῃς ἐπάνω στὸ Θεό, τὸν Θεὸ τῶν πατέρων μας. Μάλιστα, μάλιστα κύριοι! Ἢ ὑπάρχει Θεός, ἢ δὲν ὑπάρχει Θεός. Δὲν θὰ μᾶς σώσουν οὔτε οἱ Ἀμερικᾶνοι, οὔτε οἱ ῾Ρῶσοι. Ποῦ ν᾿ ἀκουμπήσωμε; Στὸ μεγάλο Θεό μας, τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν. «Εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;» (῾Ρωμ. 8, 31). «Εἰ ὁ Θεός μεθ᾿ ἡμῶν», «οὐδείς καθ᾿ ἡμῶν». Κι ἂν ὁ Θεὸς εἶνε μαζί μας, τότε ὁ ἕνας θὰ (νικάῃ(;) δυσδιάκριτο) Κύριος.
Ποιός τὰ πιστεύει αὐτά; Παραμύθια! Παραμύθια; Ἔ, ἀφοῦ ᾿νε παραμύθια, ἔρχεται ἡ συμφορά, ἔρχεται ἡ καταστροφή, ἔρχεται ἡ μεγάλη λαίλαψ, ἡ ὁποία θὰ σαρώσῃ τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ τὰ μεγάλα αὐτὰ ἔθνη, τὰ κραταιὰ αὐτὰ ἔθνη θὰ συγκρουστοῦν κι ἀπὸ τὴ σύγκρουσιν αὐτὴν θὰ προέλθῃ ὁ «Ἁρμαγεδὼν» τῆς Ἀποκαλύψεως.
Ἀδέρφια μου, Ὁσάκις λοιπόν, ἀγαπητοί μου, εὑρισκόμεθα σὲ τέτοια μέρη, πατοῦμε σὲ ἐδάφη ἱερά. «Στῶμεν καλῶς»!

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό της Ἁγίας Παρασκευῆς Πισοδερίου – Φλωρίνης 31-7-1977)

Μηνύματα που παραλαβαμε

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 20th, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

Ρεπορτὰζ γιὰ τὰ γεγονότα στὴν Ἀκαδημία Θεολ. Σπουδῶν Βόλου

Οἱ οἰκουμενιστὲς ἀναγορεύουν τοὺς ἡγέτες τους,

ὅπως καὶ τοὺς «ἁγίους» τους

«Τὸν Ζηζιούλα ποὺ τιμᾶτε, τήν Ὀρθοδοξία ξεπουλᾶτε»

Bolo diam.Διαμαρτυρία ὀρθοδόξων χριστιανῶν μὲ πανὼ καὶ συνθήματα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατὰ τοῦ φιλοξενουμένου-τιμωμένου Περγάμου κ. Ζηζιούλα, κατὰ τοῦ οἰκοδεσπότου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καὶ κατὰ τῶν προσκεκλημένων μητροπολιτῶν καὶ θεολόγων πανεπιστημιακῶν καθηγητῶν, πραγματοποιήθηκε τὸ παρελθὸν Σάββατο τὸ ἀπόγευμα στὸν προαύλιο χῶρο καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Μητροπόλεως Δημητριάδος στὰ Μελισσιάτικα τοῦ Βόλου, ὅπου ἀπὸ 28 ἕως 30 Ὀκτ. συνῆλθε «διεθνὲς συνέδριο καὶ τιμητικὴ ἐκδήλωση γιὰ τὸν Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ζηζιούλα», καὶ μάλιστα τὴν ὥρα ποὺ ὁ τιμώμενος γινόταν δεκτὸς ὡς Ἑταῖρος τῆς αἱρετικῆς καὶ μεταπατερικῆς Ἀκαδημίας.

Ἡ διαμαρτυρία τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν στρεφόταν κατὰ τῶν ἐκεῖ παρευρισκομένων —καὶ ὄχι μόνον— ἐπιφανῶν λατινοφρόνων καὶ οἰκουμενιστῶν, ποὺ συστηματικὰ ἀποδομοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ ἐξουνιτίζουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καθυποτάσσοντάς την στὴν ἐξουσία τοῦ ἀντιχρίστου Πάπα καὶ παρασύροντάς την στὴν πλάνη τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ἐπεργαζόμενοι τὴν ἐπιβολὴ τῆς συγκρητιστικῆς Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου.

Λίγο μετὰ τὴν προσέλευση τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ποὺ εἰρηνικὰ καὶ χωρὶς φωνὲς ἀνήρτησαν τὰ πανώ τους, ἐμφανίστηκε ἀστυνομικὴ δύναμη καὶ κατόπιν συνεννοήσεων οἱ διαμαρτυρόμενοι στάθηκαν στὸ σημεῖο ποὺ τοὺς ὑποδείχθηκε παρουσίᾳ τῶν ἀστυνομικῶν. Ἀργότερα ἐμφανίστηκε ἀξιωματικὸς μὲ πολιτικά, ὁ ὁποῖος μὲ σκαιότητα, ἀπειλὲς ὅτι θὰ ρίξει δακρυγόνα καὶ βιαιοπραγίες κατὰ ἡλικιωμένων ἀπαίτησε —κατόπιν διαταγῆς τοῦ Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου ὅπως εἶπε— νὰ ἀπομακρυνθοῦν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ἀπὸ τὸν χωρὶς περίφραξη προαύλιο χῶρο τῆς Ἀκαδημίας, γιατὶ εἶναι ἰδιωτικὸς χῶρος.

Πράγματι οἱ διαμαρτυρόμενοι στάθηκαν στὶς παρυφὲς τῆς ἰδιοκτησίας, ὅπου ὁ ἰδιοκτήτης φρόντισε νὰ σβήσει τὰ φῶτα γιὰ νὰ μὴ φαίνονται. Ἀλλὰ τότε ἔκανε ἐμφανῆ τὴν παρουσία τους ἡ φωνή τους μὲ συνθήματα: «Δεσποτοκρατία, αἵρεση καὶ βία», «Ζηζιούλα παραβάτη τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῆς Ὀρθοδοξίας ὅλων τῶν αἰώνων», «Δὲν θέλουμε προδότη νὰ μᾶς διοικεῖ, οὔτε τὸν Ζηζιούλα νὰ θεολογεῖ», «Οἰκουμενισμὸς σημαίνει προδοσία», «Ἔξω οἱ προδότες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία», «Ἡ θεολογία τοῦ Ζηζιούλα εἶναι αἱρετική», «Τὸν Ζηζιούλα ποὺ τιμᾶτε, τήν Ὀρθοδοξία ξεπουλᾶτε» κ.ἄ.

Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος αὐτοεξευτέλισε τὴν περιβόητη «ἀγάπη» του, ποὺ χωράει τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα ἐκτὸς τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς, καὶ αὐτοδιέψευσε τὴν περιλάλητη δημοκρατικότητα-ἀνεκτικότητά του, ποὺ ἀφορᾶ μόνον σ’ ἐκείνους ποὺ τὸν προσκυνοῦν!… Τελικὰ ὁ «μειλίχιος» καὶ «μελίρρητος» δεσπότης τοῦ Βόλου δὲν ἀντέχει τὸν μύθο του. Στὴν παραμικρὴ πίεση πετάει τὴ μάσκα τῆς αἱρετικῆς ὑποκρισίας του καὶ δείχνει αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι: ὁ Δεσπότης! Αὐτὸ τὰ λέει ὅλα καὶ ἐξηγεῖ τὰ πάντα!…

Οἱ καταγγέλλοντες τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τοὺς οἰκουμενιστὲς ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ συνέχισαν τὴν διαμαρτυρία τους  καὶ τὴν Κυριακή, σιωπηρά πρὸ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἀναλήψεως, ὅπου ὁ κ. Ζηζιούλας τιμήθηκε καὶ ἀπὸ τὴν Μητρόπολη Δημητριάδος, γιατὶ οἱ ἀκατάσχετες τιμὲς καὶ τὰ γαστριμαργικὰ πανηγύρια καὶ τὰ κρυπτομασωνικὰ λιβανίσματα (ἔλαβε δύο σταυρούς…)ἑαυτῶν καὶ ἀλλήλων εἶναι ὁ συνεκτικὸς θεσμὸς καὶ ὁ ἀπειλητικὸς δεσμὸς τῆς δεσποτοκρατίας.

Οἱ διαμαρτυρόμενοι ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ μοίρασαν φυλλάδια μὲ κριτικὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπόψεων τοῦ κ. Ζηζιούλα, τῶν αἱρετικῶν δράσεων τοῦ κ. Ἰγνατίου καὶ τῆς αἱρετικῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἔκπληξη πολλῶν ποὺ διὰ τῶν φυλλαδίων αὐτῶν πρώτη φορὰ ἐπληροφοροῦντο γιὰ τὸν αἱρετικὸ καὶ προδοτικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ρόλο τοῦ ἐπισκόπου τους.

Οἱ διαμαρτυρίες ἔγιναν μὲ πρωτοβουλία τῶν σωματείων «Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Σύλλογος “Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης”» καὶ «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”».

Πρέπει νὰ σημειωθεῖ, ὅτι ἡ πρωτοβουλία ἀνελήφθη ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρω φορεῖς, ἐφόσον ἐξήντλησαν κάθε ἄλλη προσπάθεια, κατὰ τεκμήριον θεσμικὴ καὶ θεμιτή. Ἡ ἀρχικὴ σκέψη ἦταν νὰ πραγματοποιηθεῖ —παραλλήλως μὲ τὸ διεθνὲς συνέδριο καὶ τὴν τιμητικὴ ἐκδήλωση «γιὰ τὸν Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ζηζιούλα»— ἐκδήλωση-ὁμιλία στὴν πόλη τοῦ Βόλου, κατὰ τὴν ὁποία θὰ ἐγνωστοποιοῦντο καὶ θὰ ἀναιροῦντο οἱ αἱρετικὲς ἀπόψεις τοῦ τιμωμένου.

Μὲ αὐτὴ τὴν πρόταση ἀπευθύνθηκαν:

—Στὴ Σύναξη Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν, μέσω τοῦ καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Γατζέας, ἀλλὰ ὁ γέροντας Γρηγόριος ἀρνήθηκε νὰ τοὺς δεχτεῖ παραπέμποντάς τους σὲ κάποιον μοναχὸ τῆς μονῆς, στὸν ὁποῖο ἐκτέθηκε προφορικὰ τὸ αἴτημα καὶ ἐπιδόθηκε σχετικὸ γραπτὸ ὑπόμνημα. Στὴ Σύναξη, ποὺ συνῆλθε ἐκεῖ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα δὲν ἐτέθη τὸ αἴτημα, ἀλλὰ οὔτε κἂν τὸ θέμα.

—Στὸν κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, ὁ ὁποῖος ἐδήλωσε κώλυμμα ἀλλά ἄφησε νά ἐννοηθεῖ ὅτι στό μέλλον θά μποροῦσε νά κάνει μία σχετική ὁμιλία στό Βόλο, ἀφοῦ πρῶτα προετοιμασθεῖ ἀναλόγως.

—Στὸν π. Θεόδωρο Ζήση, ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε, λέγοντας ὅτι ἔτσι δίνουμε ἀξία στὸν κ. Ζηζιούλα.

—Στὸν π. Γεώργιο Μεταλληνό, ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε, δηλώνοντας κώλυμμα καὶ λέγοντας ὅτι ὡς ἱερέας ἔπρεπε νὰ πάρει ἄδεια-εὐλογία ἀπὸ τὸν οἰκεῖο μητροπολίτη.

Εἶναι πράγματι ἀπορίας ἄξιον, ὅπως διατυπώνεται ἀπὸ πολλὲς πλευρές, τὸ πῶς καὶ τὸ γιατί τῆς ὀλιγωρίας τοῦ ἀντὶ-οἰκουμενιστικοῦ μετώπου —ἂν τελικὰ ὑπάρχει κάτι τέτοιο— καὶ τῶν ἰθυνόντων αὐτοῦ ἀπέναντι στὴν οἰκουμενιστικὴ λαίλαπα ποὺ σαρώνει τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας. Ἐντυπωσιακότερη ὅλων, βεβαίως, εἶναι ἡ ἐπίμονη σιωπὴ τῆς Συνάξεως Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν!…

Λ.Ντ.

69717295

Η Ελλάδα δεν ανήκει πια στους Έλληνες

Δευτέρα, 31 Οκτώβριος 2011
Ο τίτλος του άρθρου παραπέμπει στο γνωστό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1970 «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Τότε η σκοπιμότητα της εξουσίας και των οικονομικών συμφερόντων οδηγούσε τους πολιτικούς σε μεγαλοστομίες που ο εύπιστος λαός κατάπινε με ευκολία και ευχαρίστηση.
Ειδικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, μαέστρος στην χειραγώγηση του ελληνικού λαού, είχε καταλάβει ότι το μίγμα περηφάνειας και καλοπέρασης ήταν το κατάλληλο για να ενθουσιάσει τον λαό και να τον ακολουθεί τυφλά.
Και πραγματικά τυφλοί πρέπει να ήμασταν σαν λαός που δεν βλέπαμε που μας οδηγεί η δημαγωγία, ο εύκολος και πολλές φορές παράνομος πλουτισμός και η μείωση της παραγωγής της χώρας. Θέλαμε να ήμαστε τυφλοί γιατί έτσι μας βόλευε.
Τώρα εισπράττουμε το αντίτιμο της εντελώς ανεύθυνης συμπεριφοράς μας.
Η Ελλάδα καταρρέει μέσα στην χλεύη και την κατακραυγή όλου του πλανήτη.
Η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στους Έλληνες αλλά σε όλους τους ισχυρούς που έχουν ήδη αρχίσει να ασελγούν επάνω στο ημιθανές σώμα της.
Ζούμε τις τελευταίες ημέρες την πρωτοφανή προετοιμασία του ελληνικού λαού, ώστε να δεχτεί ψυχολογικά την ουσιαστική κατάκτηση της Ελλάδας από τους ευρωπαίους επιτρόπους, επόπτες, επιτηρητές και λοιπούς «φιλέλληνες».
Ήδη βρίσκεται στην Ελλάδα και έχει αρχίσει την δραστηριότητά του ο νέος μας «κυβερνήτης» γερμανός Χορστ Ράιχενμπαχ, ο οποίος για να μας καθησυχάσει δήλωσε ότι «ήρθα στην Ελλάδα για να βοηθήσω και όχι για να επιβλέπω» (http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4668047). Στην πράξη βεβαίως ο ίδιος και η ομάδα του επιτηρούν στενά όλα τα υπουργεία, τις αποκρατικοποιήσεις και όλους τους νευραλγικούς τομείς του κράτους, ζητούν όλο και περισσότερες εξουσίες παρέμβασης, ώστε να καθοδηγήσουν την χώρα και την ζωή των ελλήνων στον δρόμο που τους συμφέρει.
Ο κύριος Ράιχανμπαχ σε συνέντευξη τύπου (http://www.nooz.gr/greece/raixenmpax-den-sunupografo-upourgikes-apofaseis), αφού μας διευκρίνισε ότι δεν θα συνυπογράφει τις υπουργικές αποφάσεις, κατόπιν απάντησε σε πολλές ερωτήσεις. Οι απαντήσεις του απέδειξαν περίτρανα ότι είναι ο βασικός ρυθμιστής των εσωτερικών πραγμάτων της Ελλάδας, αφού ασχολείται ακόμη και με τον τρόπο διαχείρισης των σκουπιδιών!
Το εκπληκτικό είναι ότι σε ερώτηση δημοσιογράφου γιατί σε καμία άλλη χώρα δεν έχει εφαρμοστεί αυτή η μορφή εποπτείας, η απάντηση του κυρίου Ράιχανμπαχ ήταν ότι «αντίστοιχο αίτημα δεν έχει υποβληθεί από άλλη χώρα»!
Τα πράγματα είναι πια ολοφάνερα. Κανείς πια δεν κρύβεται, εκτός από την δουλική ελληνική κυβέρνηση.
Πολλοί αξιωματούχοι στην Ευρώπη παραδέχονται ότι η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι μια νέα μορφή αποικιοκρατίας.
Άλλη πηγή σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters δήλωσε με θράσος για την ομάδα του Ράιχενμπαχ: «Χρειάζεσαι κάποιον που να μιλάει ελληνικά αλλά που δεν είναι με το μέρος των Ελλήνων. Οι εξουσίες τους θα συνδέονται με τους όρους του δανείου. Η παρουσίαση (της ιδέας) θα πρέπει να γίνει με προσοχή – να παρουσιαστεί τεχνική βοήθεια ή κάτι τέτοιο. Δεν μπορείς να τους ποδοπατήσεις όλους» (πηγή: http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=425774).
Η ομάδα δράσης του Ράιχενμπαχ δεν ενδιαφέρεται ούτε για το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, ούτε για την επιβίωση ανέργων, χαμηλόμισθων και συνταξιούχων, ούτε για την παιδεία, την υγεία και όλες τις άλλες ανάγκες ενός πολιτισμένου λαού.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εξασφαλίσουν, με σκληρή λιτότητα και σκληρότερους φόρους, πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, ώστε να αρχίσουν να αποπληρώνονται τα δάνεια που μας έχουν δώσει.
Στον βωμό αυτού του στόχου θα θυσιαστούν σχολεία, νοσοκομεία, μισθοί και συντάξεις.
Θα πάρουν τον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών, οι οποίες θα βρεθούν σε πολύ δυσμενή θέση μετά από το αποφασισμένο «κούρεμα» του χρέους και των ομολόγων και την ενίσχυσή τους με δάνεια από την Ευρώπη, η οποία θα αναλάβει και τον έλεγχό τους.
Παράλληλα θα φροντίσουν να επισπεύσουν τις αποκρατικοποιήσεις, με διαδικασίες που ελέγχουν οι ίδιοι, κερδίζοντας έτσι τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη τεράστια κέρδη, αγοράζοντας ακίνητα και επιχειρήσεις σε χαμηλές τιμές και αξιοποιώντας τα.
Ακόμη και οι επενδύσεις που ετοιμάζουν είναι μόνο για το δικό τους συμφέρον. Το μόνο που θα προσφέρουν στην Ελλάδα είναι μισθοί πείνας στους ιθαγενείς που θα παρακαλάνε για μια θέση των 400€, μετά από 2 και 3 χρόνια στην ανεργία.
Αυτή η κατάσταση εκτιμούν ότι θα διαρκέσει τουλάχιστον 10 χρόνια. Στην πραγματικότητα στα 10 αυτά χρόνια θα ολοκληρωθεί η υποδούλωση της Ελλάδας στους άθεους κεφαλαιοκράτες ευρωπαίους, που όπως επί βασιλιά Όθωνα θα προσπαθήσουν να ξεριζώσουν όποια ήθη και παραδόσεις απέμειναν στον ελληνικό λαό και να τον εκπαιδεύσουν στην ψυχρή κουλτούρα της Ευρώπης.
Οι Έλληνες να ξυπνήσουμε έστω και την έσχατη ώρα!
Να μην ανεχθούμε τον ζυγό που μας ετοιμάζουν!
Να διώξουμε τους πολιτικούς που είναι δούλοι των ξένων συμφερόντων και να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας!
Δεν έχουμε ανάγκη κανένα «σωτήρα».
Η Ελλάδα έχει ψυχή, δύναμη και όραμα που μπορεί να ανατρέψει και την χειρότερη απειλή, αρκεί οι Έλληνες να παραδεχτούμε ότι φταίμε όλοι για την καταστροφική συμπεριφορά του βολέματος που δείξαμε τα τελευταία 35 χρόνια, να αλλάξουμε στάση ζωής και να εργαστούμε σκληρά με τιμιότητα και ομοψυχία.
Νικόλαος Ζώτος

«ΚΟΙΝΩΝΙΑ» πολιτική παράταξη  συνεχιστών του Καποδίστρια

_____

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – SFÂNTULUI DIMITRIE

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 20th, 2011 | filed Filed under: Român (ROYMANIKA), εορτολογιο

Τοῦ ἁγίου Δημητρίου

26 Ὀκτωβρίου

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΗΡΩΪΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Αγ. ΔημητριοςΣΗΜΕΡΑ 26 Ὀκτωβρίου εἶνε ἑορτὴ μεγάλη. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὄχι μόνο στὴν Ἑλ­λάδα ἀλλὰ παντοῦ, τὴν τιμᾷ. Διότι παντοῦ ὑπάρ­χουν Δημήτριοι, ἀκόμη καὶ γυναῖκες Δήμητρες, καὶ ἑορτάζουν τὸν μεγαλομάρτυρα ἅγιο Δημήτριο.

* * *

Τί ἦταν ὁ ἅγιος Δημήτριος; Ἄνθρωπος ἦ­ταν καὶ αὐτὸς ὅπως ἐμεῖς, δὲν διέφερε. Κάθε ἄνθρωπος ὅμως ἔχει θέλησι. Καὶ ἂν κάνῃ κα­λὴ χρῆσι τῆς θελήσεώς του, μπορεῖ νὰ φτάσῃ μέ­χρι τὰ οὐράνια· ἂν κάνῃ κα­κὴ χρῆσι, μπορεῖ νὰ κατρακυλίσῃ μέχρι τὸν ᾅδη. Ἂν θέλῃ γίνεται ἄγγελος, ἂν θέλῃ γίνεται σατανᾶς. Κ’ εἶ­νε στι­γμὲς ποὺ φτάνει πολὺ ψηλά, εἶνε στιγμὲς ποὺ πέφτει πολὺ χαμηλά, ἀηδιάζει τὸν ἑαυτό του, γίνεται χειρότερος ἀπὸ τὸ δαίμονα. Γι’ αὐτὸ γέ­μισε ὁ κόσμος τώρα ἀπὸ δαιμονιζομένους.
Ὁ ἅγιος Δημήτριος γεννήθηκε στὴ Θεσσα­λονίκη ἀπὸ ἐκλεκτὴ οἰκογένεια περὶ τὸ 300 μ.Χ., ὅταν στὴν αὐτοκρατο­ρία βασίλευε ἕνας τύραννος, ὁ Διοκλητιανός. Τὸ ἐπάγγελμά του ἦταν στρατιωτικός, γενναῖος ἀ­ξιωματικός. Ἐ­κεῖνο ὅμως ποὺ τὸν διέκρινε ἀπὸ τοὺς συναδέλφους του ἦταν – ποιό· ὅτι πίστευε στὸ Χρι­­στό, ὅτι αὐτὸς βασιλεύει, εἶνε ὁ κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος. Πίστευε μὲ ὅλη τὴν καρδιά του, κι αὐτὸ ποὺ πίστευε δὲν τὸ ἔκρυβε.
Τώρα σπάνια θὰ συναντήσῃς Χριστιανὸ νὰ ὁμολογῇ τὸ Χριστό. Ἔρχονται στὴν ἐκκλησία, προσκυνοῦν, ἀνάβουν κεριά, κ.λπ., ἀλλὰ με­τὰ ἔξω τίποτα. Πουθενὰ δὲν ἐκδηλώνονται. Φοβοῦνται καὶ τὸ σταυρό τους ἀκόμη νὰ κάνουν, ντρέπονται καὶ νὰ ποῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ εἶνε ἀνάξιοι νὰ λέγωνται Χριστιανοί. Τέτοια δειλία καὶ ἀνανδρία ἐπικρατεῖ. Ἢ πιστεύεις, κύριε, ἢ δὲν πιστεύεις! Ἐὰν δὲν πιστεύῃς, τότε ἑνώσου μὲ τοὺς ἀπίστους καὶ ἀθέους καὶ πολέμησε ὅ,τι ὑψηλὸ καὶ ὡ­ραῖο ὑπάρχει. Ἂν πιστεύῃς ὅμως, αὐτὸ ποὺ πιστεύ­εις νὰ τὸ καμαρώνῃς καὶ νὰ τὸ διακηρύττῃς.
Αὐτὸ ποὺ πίστευε λοιπὸν ὁ ἅγιος Δημήτρι­ος τὸ ἐκήρυττε φανερά, παντοῦ, καὶ προσπαθοῦ­­σε νὰ ἑλκύσῃ κι ἄλλους στὸ Χριστό. Κάθε πρωῒ παρακαλοῦσε· Κύριε, κάνε νὰ γίνουν κι ἄλ­­­λοι Χριστιανοί! Λένε μάλιστα, ὅτι δὲν ἡσύχα­ζε ἐὰν δὲν ἔκανε τοὐλάχιστον ἕνα καινούρ­γιο Χρι­στιανὸ τὴν κάθε ἡμέρα. Πρὸ παντὸς προσπαθοῦσε νὰ φέρῃ στὸ Χριστὸ παιδιὰ καὶ νέους. Καὶ μεταξὺ τῶν νέων ποὺ ἐκέρδισε εἰς Χριστὸν ἦταν καὶ ἕνας ποὺ ὠνομάζετο Νέστωρ.
Αὐτὴ ἦταν ἡ δρᾶσι του ὅταν κηρύχθηκε δι­ωγμός. Ὅποιος ἐκήρυττε Ἰησοῦν Χριστὸν κα­τεδιώκετο· καὶ μεταξὺ τῶν πρώτων ποὺ συν­ελήφθησαν ἦταν ὁ ἅγιος Δημήτριος. Τοῦ εἶ­παν· ―Ἀρνήσου τὸ Χριστό, βλαστήμησέ τον. ―Ὄχι. ―Βλαστήμησε τὸ Χριστό. ―Ὄχι. ―Βλα­στήμησε τὸ Χριστό. ―Ὄχι. Ἐπειδὴ δὲν πειθαρχοῦσε, τὸν καθαίρεσαν ἀπὸ τὸ στρατιωτι­κό του ἀξίωμα, τὸν ἔκαναν ἁπλὸ πολίτη, καὶ τὸν ἔβαλαν στὴ φυλακή.
Ἐνῷ ὅμως βρισκόταν στὸ κελλί, δέχθηκε μία ἐπίσκεψι. Ἀνοίγει ἡ πόρτα καὶ μπαίνει ὁ Νέστωρ. ―Δάσκαλε, φέρ­νω δυσάρεστα νέα. ―Τί συμβαίνει, παιδί μου; ―Ἡ Θεσσαλονίκη εἶ­­νε ἀνάστατος. Ἄντρες γυναῖ­κες παιδιὰ συγ­κεντρώνονται στὸ στάδιο καὶ βλέπουν ἀγῶνες. Ἐκεῖ παρουσιάστηκε ἕνας γιγαντιαῖος σι­δηρό­φρακτος εἰδωλολάτρης ποὺ λέγεται Λυαῖος. Εἶνε τὸ καύχημα καὶ καμάρι τῶν ἐ­χθρῶν τοῦ Χριστοῦ. Κάθε μέρα ὁ κήρυκας φωνάζει· Ὅ­ποιος Χριστιανὸς θέλει, ἂς ἔρ­θῃ νὰ παλέψῃ μὲ τὸ Λυαῖο!… Τόσες μέρες τώρα κανείς δὲν παρουσιάζεται, καὶ ὅλοι μᾶς  χλευάζουν. Δὲν τὸ ἀνέχομαι. Θέλω νὰ ξεπλύ­νω τὸ ὄνειδος αὐ­τό, θέλω νὰ μονομαχήσω μὲ τὸ Λυαῖο, καὶ ζητῶ τὴν εὐχή σου. Ὁ ἅγιος Δημήτριος δὲν τὸν ἀπέτρεψε. Τὸν εὐλόγησε καὶ τοῦ εἶπε· ―«Ὕπαγε· καὶ Λυαῖον νικήσεις καὶ ὑπὲρ Χριστοῦ μαρτυρήσεις»· καὶ τὸ Λυαῖο θὰ νικήσῃς, ἀλλὰ καὶ θὰ μαρτυρήσῃς γιὰ τὸ Χριστό.
Ὡπλισμένος ὁ Νέστωρ μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ ἁ­γίου διδασκάλου του, νάτος τώρα κατεβαίνει στὸ στίβο φτερωτός. Ὁ κῆρυξ φωνάζει· ―Ποιός Χριστιανὸς θέλει νὰ μονομαχήσῃ μὲ τὸ Λυαῖο; ―Ἐγώ, φωνάζει ὁ νέος. Στρέφονται ὅλοι καὶ βλέπουν ἕνα παιδάριο. ―Ἐσύ, τοῦ λένε, θὰ τὰ βάλῃς μὲ τὸ γίγαντα; Δὲ λυπᾶσαι τὰ νιᾶτα σου; Μ᾽ ἕνα χτύπημα θὰ σὲ ξαπλώσῃ κατὰ γῆς. Λυπήσου τὴ ζωή σου… Αὐτὸς ὅμως εἶνε ἀ­ποφασισμένος, καὶ ἔτσι οἱ δύο ἀντίπαλοι παρατάσσονται. Καὶ ἐνῷ ὅλοι, τὸ πλῆθος τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ οἱ λίγοι Χριστιανοί, κρατοῦν τὴν ἀναπνοή τους, ὁ Νέστωρ ὁρμᾷ καὶ φωνάζοντας «Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει μοι», δίνει ἕνα καίριο πλῆγμα στὸ γίγαντα καὶ τὸν ῥίχνει κάτω μὲ γδοῦπο. Αὐτὸ ἦταν ἕνας θρί­αμβος τοῦ χριστιανισμοῦ τὴν ἡμέρα ἐκείνη.
Ἐν συνεχείᾳ ὅμως ὁ Νέστωρ μαρτύρησε. Τὸν συλλαμβάνουν, τοῦ ζητοῦν νὰ βλαστη­μή­σῃ τὸ Χριστό. Δὲν βλαστημᾷ, κ’ ἔτσι τὸν θανατώνουν.
Μετὰ πηγαίνουν στὴ φυλακή, στὸ κελλὶ τοῦ διδασκάλου. Μὲ τὶς λόγχες τρυποῦν τὸν Δημήτριο στὴν πλευρά, καὶ τελειώνει μαρτυρι­κῶς τὸν δρόμο του. Ὁ τάφος του ἀνέβλυσε μύρο· γι᾽ αὐτὸ λέ­γεται μυροβλήτης. Πάνω στὸν τάφο του κτίστηκε ἔπειτα μεγαλοπρε­πὴς ναός, ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, ποὺ ἑορτάζει σήμερα.
Πολλὰ καὶ μεγάλα θαύματα ἔκανε ὁ ἅγιος Δημήτριος. Ἕνα μόνο σᾶς θυμίζω. Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι, δικαίωμά τους· ἐμεῖς πιστεύουμε. Διότι τέτοια ἅγια ἡμέρα, 26 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912, ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔκανε τὸ θαῦμα του. Τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος φώναζαν στὶς μεραρχίες καὶ στὰ τάγματα· Ἅγιε Δημήτριε, κάνε τὸ θαῦμα σου! Καὶ πράγματι τὴν ἡ­μέρα τοῦ ἁγίου Δημητρίου μπῆκαν στὴ Θεσσαλονίκη καὶ ὕψωσαν τὴ σημαία μας ἐπάνω στὸ Λευκὸ Πύργο! Δὲν εἶνε θαῦμα αὐτό;

* * *

Τὸ συμπέρασμα ποιό εἶνε; Οἱ ἅγιοι εἶνε ὑ­ποδείγματα. Τόσο ὁ ἅγιος Δημήτριος ὅσο καὶ ὁ ἅγιος Νέστωρ εἶνε ὑποδείγματα πίστεως, ποὺ πρέπει κ’ ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε ὅσο ζοῦμε σ’ αὐτὴ τὴ ζωή, νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.
Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· πιστεύουμε; Μὲ τὰ λόγια πιστεύουμε, τὰ πράγματα ὅμως ἀποδει­κνύουν ὅτι δὲν ἔχουμε οὔτε λίγη ἀπὸ τὴν πίστι ποὺ εἶχαν οἱ ἅγιοι ἐκεῖνοι. Ἂν γίνῃ δι­ω­γμὸς ―καὶ θὰ γίνῃ διωγμός― ὅπως ἔγινε ἐπὶ Διοκλητιανοῦ, δὲν ξέρω πόσοι ἀπὸ τοὺς λεγομένους Χριστιανοὺς θὰ μείνουν πιστοὶ στὸ Χριστό.
Θὰ πέσῃ κόσκινο. Ἔρχεται ὁ ἀντίχριστος. Τὸ νούμερό του, τὸ 666, ἔχει σημασία. Καὶ οἱ ταυτότητες μὲ τὸ 666 εἶνε μέσα στὸ πρόγραμ­μα τῆς κυριαρχίας του. Μὴν πάρῃ κανείς τέτοια ταυτότητα. Εἶνε σημάδι τοῦ ἀντιχρίστου. Αὐτὸς θὰ σείσῃ τὴν οἰκουμένη, θὰ κοσκινίσῃ μικροὺς καὶ μεγάλους, καὶ ἄρχοντες καὶ ἀρ­χομένους, καὶ γυναῖκες καὶ ἄντρες καὶ παιδιά. Θὰ προσπαθήσῃ νὰ σφραγίσῃ ὅλους. Ἐ­μεῖς μία σφραγῖδα ἔχουμε, τὴ σφραγῖδα τοῦ ἁγίου βαπτίσματος. Θὰ προσπαθήσῃ ὁ ἀντίχριστος νὰ σφραγίσῃ τὸν κόσμο μὲ τὴ σφρα­γῖ­δα τοῦ σατανᾶ. Καὶ τότε μέσ᾽ στοὺς χίλιους ἕνας, μόνο ἕνας, θ’ ἀντισταθῇ!
Εἶνε ὑπερβολικὸς ὁ λόγος μου; Δὲν εἶνε. Διότι πόση ἀντίστασι δείχνουν οἱ σημερινοὶ Χριστι­ανοὶ ἐν συγκρίσει μὲ τοὺς Χριστιανοὺς τῶν πρώτων αἰώνων; Σ’ ἐκείνους τὸ μαχαί­ρι ἔ­βαζαν στὸ λαιμὸ γιὰ νὰ βλαστημήσουν, καὶ δὲ βλα­στημοῦσαν· οἱ σημερινοὶ βλαστημοῦν χω­ρὶς νὰ τοὺς ἀναγκάζῃ κανείς. Ποιός τοῦ βάζει τὸ μαχαίρι στὸ λαιμὸ τοῦ ψευδοχριστιανοῦ καὶ βλαστημᾷ; Ἐὰν λοιπὸν τώρα χωρὶς μαχαίρι, χωρὶς διωγμό, βλαστημοῦν, φαντάσου τί θὰ γίνῃ ὅταν ἔλθῃ ὁ ἀντίχριστος…
Ἐμεῖς τί πρέπει νὰ κάνουμε; Νὰ πιστέψουμε. Ἂς παρακαλέσουμε· Δός μας, Κύριε, τὴν πίστι! τὴν πίστι ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος Δημήτριος καὶ ὁ ἅγιος Νέστωρ, τὴν πίστι ποὺ εἶχαν οἱ πρόγονοί μας· τετρακόσα χρόνια ἔζησαν κάτω ἀπ’ τὴν Τουρκιά, μὲ τὸ μαχαίρι στὸ λαιμό, καὶ δὲν ἀρνήθηκαν τὸ Χριστό. Κ’ ἐμεῖς, ἂν γί­νῃ διω­γμός, νὰ μείνουμε ὅλοι πιστοὶ καὶ ἀφωσιωμένοι. Τὰ λεφτά μας ἂς τὰ πάρουν οἱ ἀντίχριστοι, τὰ σπίτια μας ἂς τὰ πάρουν, τὰ χωρά­φια μας ἂς τὰ πάρουν, τὰ ζῷα μας ἂς τὰ πάρουν, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός· τὴν πίστι μας ὅμως στὸ Χριστὸ ὄχι! Νά τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ· «Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσῃ, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρῃ, ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴ τὰ χάσετε».
Εἴθε, ἀγαπητοί μου, ὅσοι ἀ­κοῦτε τὰ λόγια αὐτά, παιδιὰ γυναῖκες καὶ ἄντρες ποὺ τιμᾶτε σήμερα τὸν ἅγιο Δημήτριο, εἴθε κανείς νὰ μὴ γίνῃ προδότης. Νὰ μείνουμε ὅλοι πιστοί. Κι ἂν ἀκόμη ἔρθουν χρόνια κατηραμένα ―καὶ θὰ ἔρθουν―, καὶ πάνω στὴ γῆ μείνῃ ἕνας Χριστιανός, ἕνας μόνο νὰ μείνῃ, φτάνει αὐτός. Αὐτὸς ὁ ἕνας θὰ νικήσῃ. Θὰ νικήσῃ ὁ ἕνας, δὲ θὰ νικήσουν οἱ πολλοί. Δὲ θὰ νικήσουν οἱ ἀντίχριστοι, δὲ θὰ νικήσουν οἱ ἄθεοι, ἀλλὰ θὰ νικήσῃ ὁ Θεὸς τοῦ ἁγίου Δημητρίου.
«Θεὲ τοῦ Δημητρίου, βοήθει» μας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Δημητρίου Κ. Καλλινίκης – Φλωρίνης Δευτέρα 26-10-1987)

_________

ΣΤΑ ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

_________

———-

MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA

PREDICĂ LA POMENIREA SFÂNTULUI DIMITRIE:


“… Multe şi mari minuni a făcut Sfântul Dimitrie. Vă amintesc doar una. Să nu creadă necredincioşii, dreptul lor; noi credem. Pentru că într-o astfel de sfântă zi, 26 octombrie 1912, Sfântul Dimitrie şi-a făcut minunea. Copiii Eladei strigau în divizii şi batalioane: Sfinte Dimitrie, fă minunea ta! Şi într-adevăr, în ziua Sfântului Dimitrie, au intrat în Tesalonic şi au înălţat steagul nostru pe Turnul Alb! Asta nu e minune?

***

Concluzia care este? Sfinţii sunt exemple. Atât Sfântul Dimitrie, cât şi Sfântul Nestor sunt exemple de credinţă, pe care şi noi trebuie să le imităm cât trăim în această viaţă, să le urmăm.
Se naşte întrebarea: Credem? Cu cuvintele credem, însă faptele demonstrează că nu avem nici măcar puţin din credinţa pe care au avut-o aceşti sfinţi. Dacă ar fi o prigoană – şi va fi prigoană – aşa cum a fost sub Diocleţian, nu ştiu câţi din aşa numiţii creştini vor rămâne credincioşi lui Hristos.
Va veni sita. Vine Antihristul. Numărul lui, 666, are o importanţă. Şi buletinele cu 666 sunt în programul instaurării lui. Să nu ia nimeni un astfel de buletin. Este semnul lui Antihrist. Acesta va cutremura lumea, îi va cerne pe cei mici şi pe cei mari, şi pe conducători şi pe supuşi, şi pe femei şi pe bărbaţi şi pe copii. Va încerca să-i pecetluiască pe toţi. Noi o singură pecete avem, pecetea Sfântului Botez. Antihristul va încerca să pecetluiască lumea cu pecetea satanei. Şi atunci din mii… unul, doar unul, se va împotrivi!
Este exagerat cuvântul meu? Nu este. Fiindcă ce împotrivire arată creştinii de astăzi în comparaţie cu creştinii din primele veacuri? Acelora li se punea cuţitul la gât, ca să hulească, dar nu huleau. Cei de astăzi hulesc fără să-i forţeze nimeni. Cine-i pune cuţitul la gât falsului creştin de huleşte? Dacă deci acum fără cuţit, fără prigoană, hulesc, închipuieşte-ţi ce se va întâmpla când va veni Antihrist…
Noi ce trebuie să facem? Să credem. Să ne rugăm: Dă-ne, Doamne, credinţă!, credinţa pe care au avut-o Sfântul Dimitrie şi Sfântul Nestor, credinţa pe care au avut-o strămoşii noştri; Patru sute de ani au trăit sub turci, cu cuţitul la gât, dar nu s-au lepădat de Hristos. Şi noi, dacă va fi o prigoană, să rămânem toţi credincioşi şi devotaţi. Banii noştri să-i ia antihriştii, casele noastre să le ia, ogoarele noastre să le ia, animalele noastre să le ia, cum zice Sfântului Cosma Etolianul; însă credinţa noastră în Hristos, nu! Iată cuvintele Sfântului Cosma: „De suflet şi de Hristos aveţi nevoie. Pe acestea două, întreaga lume de-ar cădea, nu pot să vi le ia, doar dacă le veţi da de bunăvoie. Acestea două să le păziţi ca să nu le pierdeţi”.
Iubiţii mei, fie ca din toţi câţi auziţi cuvintele mele, copii, femei şi bărbaţi, care îl cinstiţi astăzi pe Sfântul Dimitrie, nimeni să nu ajungă trădător. Să rămânem toţi credincioşi. Şi chiar dacă o să vină ani blestemaţi – şi vor veni -, şi pe pământ va rămâne un singur creştin, unul singur să rămână, ajunge acesta. Acest unul va învinge. Va învinge unul, nu vor învinge cei mulţi. Nu vor învinge antihriştii, nu vor învinge ateii, ci va învinge Dumnezeul Sfântului Dimitrie.
„Dumnezeul lui Dimitrie, ajută-ne”. Amin.”

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: A.K.)

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 20th, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.


ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ  ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ  ΤΟΥ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΘΕΟΛ. ΣΠΟΥΔΩΝ ΒΟΛΟΥ

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΕΝ ΑΓΑΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

«Μεταπατερική», «Βαπτισματικὴ» καὶ Εὐχαριστιακὴ» θεολογία:

τὰ ὅπλα γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ μπορεῖ νὰ ἀναγνωσθεῖ ὡς μία ἀντι-εἰσήγηση στὰ ὅσα δοξολογικὰ ἐλέχθησαν γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, στὸ Διεθνὲς Ἐπιστημονικὸ Συνέδριο ποὺ διοργάνωσε ἡ Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου πρὸς τιμὴν τοῦ κ. Ζηζιούλα. Αὐτὸ τὸ συνέδριο σηματοδοτεῖ μιὰ ἐσχάτη ἔκπτωση τῶν ὀρθοδόξων (κληρικῶν καὶ λαϊκῶν), καθόσον τιμήθηκε ὁ πρωτοπόρος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ δεξὶ χέρι τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, μὲ τὴν παρουσία 10 περίπου ἐπισκόπων.

Β΄ ΜΕΡΟΣ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ καὶ στὸ βάθος τὸ ΠΡΩΤΕΙΟ.

Μὲ διάφορα κείμενά του, λοιπόν, ὁ Περγάμου κηρύσσει τὴν κακόδοξη «Εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία». Ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα αὐτῆς τῆς γραμμῆς ἀποτελεῖ τὸ βιβλίο του «Ἡ Κτίση ὡς Εὐχαριστία» καὶ τὸ ἄρθρο-ὁμιλία: «Ὁ ἐπίσκοπος ὡς προεστὼς τῆς Θείας Εὐχαριστίας».

Στὸ βιβλίο αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὶς πρῶτες σελίδες –κατὰ τὸν καθηγητὴ Φαράντο– «ὁ κ. Ζ. ἐξαίρει τὴν θ. Εὐχαριστία μονομερῶς ὡς ἀναφορὰ δώρων πρὸς τὸν Θεό, παραθεωρεῖ δὲ ἢ καὶ στηλιτεύει τὸν χαρακτῆρα αὐτῆς ὡς θυσίας, —μία τάση, ἡ ὁποία θὰ καταστεῖ πλέον ἔκδηλος εἰς τὰ ἀκολουθοῦντα κείμενα τοῦ βιβλίου του. Ἡ θ. Εὐχαριστία θὰ κατανοηθεῖ ὄχι ὡς ἀναφορὰ καὶ ἀναίμακτος θυσία, ἀλλὰ «καθαρὰ καὶ ἁπλὰ» ὡς «Ἀναφορὰ ἢ Εὐχαριστία» (σελ. 60). Ἐντύπωση ποιεῖ καὶ ἡ ἀνθρωποκεντρικὴ ἀντιλήψη περὶ τῆς ἀναφορᾶς δώρων εἰς τὸν Θεό, χωρὶς τὸ θεολογικό της ὑποβαθρο, ἀφοῦ ἐμφανίζεται ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀφ’ ἑαυτοῦ προσφέρων καὶ ἀναφέρων τὰ δῶρα τῆς Εὐχαριστίας εἰς τὸν Θεό»[1].

Καὶ πάλι ὁ Φαράντος: «Ἐνταῦθα παραθεωροῦνται δύο θεολογικὲς προϋποθέσεις: Ὅτι τὰ πάντα ποιεῖ ὁ Θεὸς ἀφ’ Ἑαυτοῦ (Πατήρ), δι’ Ἑαυτοῦ (Υἱός), ἐν Ἑαυτῷ (Ἅγιο Πνεῦμα), ὁ δὲ πιστὸς προσέρχεται, διὰ νὰ μεταλάβει καὶ νὰ λάβει πρὸς σωτηρία του. Ἐὰν δὲ καὶ «προσφέρει» ἢ «ἀναφέρει» εἰς τὸν Θεό, «ἱκανοῦται» πρὸς τοῦτο (Β’ Κορ. 3, 6 – Κολ. 1, 12). Ἡ θεολογία αὐτὴ ἐκφράζεται ἰδιαιτέρως στὶς εὐχὲς τῆς θείας Λειτουργίας, καθ’ ἃς ὁ μὲν Θεὸς εἶναι ὁ προσφέρων, ὁ δὲ ἄνθρωπος ὁ «ἀναξίως» λαμβάνων, καὶ «ἱκανούμενος» εἰς τὸ προσφέρειν: «ποίησον ἡμᾶς ἀξίους γενέσθαι τοῦ προσφέρειν Σοι… ἱκάνωσον ἡμᾶς… χάρισαι ἡμῖν…», «τὸ γὰρ διακονεῖν Σοι μέγα καὶ φοβερόν», «Σὺ γὰρ εἶ ὁ προσφέρων καὶ ὁ προσφερόμενος» κλπ.»[2].

«Συνοψίζω καὶ ἐπαναλαμβάνω τὰς βασικὰς θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα, ἐν ἀναφορὰ πρὸς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν: Μετὰ “τοὺς πρώτους δύο ἢ τρεῖς αἰῶνες τῆς χριστιανικῆς περιόδου” ἡ Ἐκκλησία ἐξέπεσε καὶ “διεστράφη”, χρησιμοποιεῖ δὲ τὴν βαρυτάτην φράσιν τῆς μαρξιστικῆς θεωρίας: “ἡ Ἐκκλησία σιγὰ-σιγὰ ὁδηγήθηκε σὲ μία σοβαρὴ ἀλλαγὴ συνειδήσεως”, ὅπερ ἰσοδυναμεῖ πρὸς τό: ἐξεφυλίσθη καὶ διεφθάρη τελείως. “Οἱ ἠθικὲς ἀξίες ἔχουν πολὺ παρεξηγηθεῖ καὶ διαστραφεῖ”, “ὁ ἄνθρωπος κακοποιεῖται καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία” (σελ. 29), μὲ ἄλλα λόγια: εἰς τὴν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος δὲν σώζεται, ἀλλὰ ἀλλοτριώνεται».

Δηλαδὴ –ἐκτιμᾶ ὁ Φαράντος– πρόκειται γιὰ «πλήρη ἀπόρριψιν αὐτῆς ταύτης τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν ἠθικο-δογματικῶν Αὐτῆς περιεχομένων. Οὐδεμία δέσμευσις ὑπεμφαίνεται εἰς τὴν αὐθεντίαν τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τὰς ἀλαθήτους δογματικὰς ἀποφάνσεις τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων, αἱ ὁποῖαι οὐδαμοῦ μνημονεύονται, ὡς συγκληθεῖσαι μετὰ ”τοὺς πρώτους δύο ἢ τρεῖς αἰῶνες τῆς χριστιανικῆς περιόδου”» κλπ.!

»Ἡ πολεμικὴ εἰδικῶς κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, “ποὺ μιλάει ἀκόμα τὴ γλῶσσα τοῦ παρελθόντος καὶ προβληματίζεται μὲ μηνύματα παρωχημένης ἐποχῆς” (σελ. 18), περὶ θεολογικοῦ “γκέτο” κλπ. ἀπηχεῖ συκοφαντίας τῶν Οἰκουμενιστῶν —τῆς δυτικῆς θεολογίας, ἀλλὰ καὶ Ὀρθοδόξων, προερχομένων, κυρίως, ἐκ τῶν δύο προκεχωρημένων “οἰκουμενικῶς” Πατριαρχείων, ἤτοι Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἀλεξανδρείας, κατὰ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων, οἵτινες “κωλυσιεργοῦν” εἰς τὴν πρόοδον πρὸς ἕνωσιν τῶν “ἐκκλησιῶν”. “Ὁ ἀναγινώσκων, νοείτω”»![3]

»Εἰς ταῦτα, ἐὰν προστεθοῦν: ὁ τέλειος παραμερισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Ἐκκλησίας, —ὁ κ. Ζ. ὁμιλεῖ διαρκῶς περὶ Ἐκκλησίας ἢ χριστιανικῆς Ἐκκλησίας—, ἡ ἀποψίλωσις τῆς θείας Εὐχαριστίας ὡς ἁπλῆς εὐχαριστιακῆς ἀναφορᾶς— ἓν στοιχεῖον ἀποδεκτὸν ἐπὶ οἰκουμενικῆς βάσεως—, μὲ σύγχρονον ἀπόρριψιν τοῦ ἰδίου —διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους— χαρακτῆρος αὐτῆς ὡς θυσίας, ἡ τελεία περιφρόνησις τῆς παραδόσεως διὰ τῆς ἀπορρίψεως ὅλων σχεδὸν τῶν, κατ’ ἐξοχήν, ἀνθρωπολογικῶν της δογμάτων, ἡ τελεία ἀποσιώπησις τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων, —καὶ εὐλόγως, ἀφοῦ συνεκλήθησαν αὖται ἐν ζωῇ μετὰ τοὺς πρώτους δύο ἢ τρεῖς αἰῶνες—, καὶ τὸ ὅτι ὑπάρχει μὲν ἀκόμη ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου λειτουργικά, ἀλλά, δυστυχῶς, ἡ Ὀρθοδοξία σὰν μία ἀποτυχημένη μαρτυρία(36), καὶ ἀπὸ τὴν ἔλλειψη λειτουργικῆς ἀγωγῆς(19), δὲν εἶναι εἰς θέσιν πλέον νὰ ἐπιτελέσει τὴν θείαν Εὐχαριστίαν ὀρθῶς, ἔχομεν, σχεδόν, πλήρη τὴν εἰκόνα τῆς θεολογίας τοῦ κ. Ζ.: πάντες ἐξέκλιναν ἅμα ἠχρειώθησαν (Ρωμ. 3, 12)»![4]

Ἀλλ’ ἐκτὸς ἀπὸ τὸν καθηγητὴ Φαράντο καὶ ἄλλοι ἔχουν ἐξασκήσει κριτικὴ στὰ ἔργα τοῦ Ζηζιούλα, εἰδικὰ στὸ ἄρθρο του «Ὁ ἐπίσκοπος ὡς προεστὼς τῆς Θείας Εὐχαριστίας» (περ. “Διάβαση”, Ἱ. Μ. Περιστερίου τ. 54ο, 2005).

Γράφει ἐκεῖ ὁ κ. Ζηζιούλας μεταξὺ ἄλλων: «Τὸ κατεξοχὴν ἔργον τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι ἡ προεδρία τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Ἀπὸ αὐτὴν πηγάζει ὅλη ἡ ἐξουσία τοῦ Ἐπισκόπου, ὄχι μόνον ἡ ἁγιαστικὴ ἀλλὰ καὶ ἡ ποιμαντικὴ καὶ ἡ λεγομένη διοικητική. Εὐχαριστία χωρὶς Ἐπίσκοπον δὲν ὑπάρχει. Ὁ Ἐπίσκοπος, λοιπόν, ἔχει ὡς κύριον ἔργον του καὶ πρωταρχικὸν τὸ νὰ ἡγεῖται τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Ὅλα τὰ ἄλλα ἔργα του εἶναι δευτερεύοντα γιατὶ ὅλα τὰ ἄλλα νοηματίζονται ἀπὸ τὴ σχέση τοὺς μὲ τὴ Θεία Εὐχαριστία. Ὁ Ἐπίσκοπος στὴν οὐσία δὲν εἶναι διοικητής, εἶναι λειτουργός, εἶναι εἰκὼν Χριστοῦ, …δὲν μποροῦμε νὰ παρακάμψουμε τὴν εἰκόνα καὶ νὰ φθάσουμε ἀπευθείας στὸ πρωτότυπο. Μὲ ἄλλα λόγια δὲν μποροῦμε νὰ προσευχόμεθα ἀπευθείας στὸ Χριστό, ἀλλὰ πρέπει νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα του, ὁ Ἐπίσκοπος». Διαφορετικὰ «ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸ Θεὸ παρακάμπτει τὸν ἀνθρωπο καὶ πραγματοποιεῖται μέσῳ τῆς φαντασίας. Τὸ σημεῖον αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι χωρὶς τὸ μνημόσυνον τοῦ Ἐπισκόπου ἡ Εὐχαριστία εἶναι οὐσιαστικὰ ἀνύπαρκτος. Πρόκειται γιὰ τὸ πλέον καίριο στοιχεῖο, ποὺ ἀναδεικνύει τὴν Θεία Εὐχαριστία ἐπισκοποκεντρικὸ γεγονὸς στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἱερεὺς ὅταν πρόκειται νὰ τελέσει τὴ Θ. Εὐχαριστία λαμβάνει καιρόν… καὶ ἀπὸ τὸν θρόνον τοῦ Ἐπισκόπου, ἔστω καὶ ἂν εἶναι κενός, δείχνει ὅτι καὶ ὅταν ἀκόμη δὲν λειτουργεῖ ὁ Ἐπίσκοπος, αὐτὸς εἶναι τὸ κέντρο τῆς Θ.Εὐχαριστίας».

Ἂς δοῦμε ἕνα ἐκτεταμένο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν κριτικὴ τοῦ καθηγητῆ Κορναράκη:

«Μία μόνο δυνατότητα ἔχουμε νὰ ἐλέγξουμε τὴν ἀλήθεια αὐτοῦ τοῦ ἰσχυρισμοῦ τοῦ Σεβ/του Μητροπ. Περγάμου ὅτι, ὡς κύριο ἔργο καὶ πρωταρχικὸ τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι τὸ νὰ ἡγεῖται τῆς Θ. Εὐχαριστίας καὶ ὅτι προΐσταται καὶ προεδρεύει αὐτῆς. Νὰ ἀνατρέξουμε στὸ κείμενο τῆς Θ. Λειτουργίας στὸ Ἱερατικόν, γιὰ νὰ ἰδοῦμε ἄν, πράγματι, ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι “ὁ προεστὼς καὶ τὸ κατεξοχὴν κέντρο τῆς Θείας Εὐχαριστίας”!».

Στὸ ἱερατικὸ, λοιπόν, διαβάζουμε τὰ ἀναγινωσκόμενα (διαδραματιζόμενα):

«Α. Πρὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς Θείας Λειτουργίας

Ὁ ἱερέας «πρὸ τοῦ τέμπλου, θὰ ζητήσει τὴν “χεῖρα” τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἐπιτελέσει τὴν ἀναίμακτο θυσία… «Κύριε, ἐξαπόστειλόν μοι τὴν χεῖρά σου ἐξ ἁγίων κατοικητήριόν σου καὶ ἐνίσχυσον με, εἰς τὴν προκειμένην διακονία σου, ἵνα …τὴν ἀναίμακτον ἱερουργίαν ἐπιτελέσω. Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία ….»

»Στὴν εὐχὴ αὐτὴ ὁ λειτουργὸς ἱερεὺς δὲν ζητεῖ τὴν χεῖρα τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου γιὰ νὰ ἐπιτελέσει τὴν “ἀναίμακτον ἱερουργίαν”, ἀλλὰ τοῦ προσφέροντος ἑαυτόν, γιὰ τὴν θυσία αὐτή, Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ!

»Β. Κατὰ τὴν ἀκολουθίαν τῆς Ἀναφορᾶς τῆς καθαγιάσεως τῶν τιμίων δώρων  α) Ἡ πρόσκληση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ νὰ προσέλθει, προετοιμαζόμενος στὴν τράπεζα τῆς ἀναιμάκτου θυσίας γίνεται διὰ τῶν λόγων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ ὄχι διὰ τοῦ Ἐπισκόπου! “Λάβετε φάγετε τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα… Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες τούτου ἐστὶ τὸ αἷμά μου…». β) Γιὰ τὴν καθαγίαση τῶν τιμίων δώρων ὁ ἱερέας λειτουργὸς ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Κύριο, ποὺ εἶναι συγχρόνως θύτης καὶ θῦμα. Καὶ στὸ σημεῖο τοῦτο ἡ παρουσία ἢ μετοχὴ τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι ἀνύπαρκτη: “Ἔτι προσφέρομεν τὴν λογικὴν ταύτην καὶ ἀναίμακτον λατρείαν καὶ παρακαλοῦμέν σε… κατάπεμψον τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον ἐφ’ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα… Καὶ ποίησον τὸν μὲν Ἄρτον τοῦτον, τίμιον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ σου… Τὸ δὲ ἐν τῷ ποτηρίῳ τούτῳ τίμιον Αἷμα τοῦ Χριστοῦ σου, Μεταβαλὼν τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ”. γ) Πρὸ τῆς Θείας μεταλήψεως καὶ πάλι ἡ σχετικὴ εὐχὴ τοῦ ἱερέως θὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν θυσιασθέντα Κύριο καὶ ὄχι στον Ἐπισκοπο: “Πρόσχες Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐξ ἁγίου κατοικητηρίου σου… καὶ ἐλθὲ εἰς τὸ ἁγιάσαι ἡμᾶς, ὁ ἄνω τῷ Πατρὶ συγκαθήμενος καὶ ὧδε ἡμῖν ἀοράτως συνών. Καὶ καταξίωσον τῇ κραταιᾷ σου χειρὶ μεταδοῦναι ἡμῖν τοῦ ἀχράντου σώματός σου καὶ τοῦ τιμίου αἵματος καὶ δι’ ἡμῶν παντὶ τῷ λαῷ”.

»Τῆς ἀναιμάκτου λοιπὸν θυσίας τοῦ Χριστοῦ προεστὼς καὶ ἡγέτης καὶ πρόεδρος καὶ κέντρο εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς καὶ οὐδεὶς ἄλλος. Στὸ γίγνεσθαι τοῦ φρικτοῦ μυστηρίου τῆς θυσίας αὐτῆς ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι τελετουργικῶς ἀνύπαρκτος!!! Συνομολογεῖ καὶ βεβαιώνει τὸ τελευταῖο γεγονὸς καὶ ὁ Ν. Καβάσιλας στὸ ἔργο του “Εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν”:

»“Διότι δὲν μεταλαμβάνουν πραγματικὰ ὅλοι αὐτοὶ στοὺς ὁποίους δίδει ὁ ἱερεύς, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε μόνον ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους δίδει μόνον ὁ Χριστός. Ὁ Ἱερεὺς δίδει γενικὰ σὲ ὅλους τοὺς προερχομένους ὁ δὲ Χριστὸς (μόνον) στοὺς ἀξίους νὰ μετάσχουν. Ἀπὸ αὐτὰ εἶναι φανερὸ ὅτι μόνον ἕνας εἶναι αὐτός, ποὺ τελεῖ τὸ μυστήριο γιὰ τὶς ψυχὲς καὶ ἁγιάζει ζωντανούς, καὶ ἀποθανόντας, ὁ Σωτήρ”…

»Ἀπὸ τὸ κείμενο αὐτὸ τῆς Θ. Λειτουργίας δὲν προκύπτει ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι προεστὼς τῆς Θ. Εὐχαριστίας, μὲ τὸ νόημά ποὺ θέλει ὁ Σεβ/τος κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, οὔτε ὑπάρχει κάποιο στοιχεῖο ὅτι ἡγεῖται στὰ ἕξι λεκτικὰ στάδια τῆς μυστηριακῆς ἱερουργίας. Οὔτε ἐπίσης μαρτυρεῖται στὸ κείμενο αὐτὸ ὅτι “ὁ Ἐπίσκοπος στὴ Θ. Εὐχαριστία εἶναι εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ”!

»Ἡ Θ. Λειτουργία, λοιπόν, εἶναι ἀκραιφνῶς χριστοκεντρικὴ καὶ καθόλου ἐπισκοποκεντρική! Στὰ δρώμενα τῆς Θ. Εὐχαριστίας, ἀλλὰ κι ὅλης τῆς Θ. Λειτουργίας, ὅπως εἶναι φυσικὸ καὶ αὐτονόητο, δεσπόζει ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ὡς θύτου καὶ θύματος… Ἀντιθέτως, ἡ εἰκόνα τοῦ Ἐπισκόπου παρουσιάζεται ἐξαιρετικῶς περιθωριακὴ στὸ ὅλο γίγνεσθαι τῆς Θ. Εὐχαριστίας–Θ. Λειτουργίας. Ἁπλῶς ὁ Ἐπίσκοπος μνημονεύεται ὡς ὁ ἐκκλησιαστικὸς διοικητικὸς προϊστάμενος τέσσερις φορές, χωρὶς ἰδιαίτερη ἐπισήμανση χαρισματικῆς ἢ λειτουργικῆς ὑπεροχῆς. Δίδει εὐλογία ὡς ἱερατικὸς προϊστάμενος καὶ ἀπὸ αὐτὸν ἐξαρτῶνται ὅλα τὰ διοικητικὰ θέματα τῆς Ἐπισκοπῆς του. Μὲ τὸ νόημα αὐτό, ἄλλωστε, γίνεται καὶ ἡ μνημόνευσή του. Δὲν μπορεῖ, λοιπόν, νὰ ἰσχυρίζεται ὁ Σεβασμιώτατος ὅτι: “τὸ πλέον κύριον στοιχεῖο, ποὺ ἀναδεικνύει τὴ Θ. Εὐχαριστία ἐπισκοποκεντρικὸ γεγονὸς στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ μνημοσύνη τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἐπισκόπου”. Ἡ διοικητικὴ ἐξουσία μπορεῖ νὰ στηρίζει εὐθύνες ἐπισκοπικῆς μέριμνας γιὰ τὴν διασφάλιση τῆς ὁμαλῆς λειτουργία τῆς ὅλης ἐπισκοπῆς, ἀλλὰ ἡ ἔννοια αὐτὴ τῆς ἐξουσίας δὲν σχετίζεται μὲ τὸ γεγονὸς τῆς Εὐχαριστίας»[5].

Ἀπ’ αὐτὴ τὴ θέση καὶ ὕβρι τοῦ κ. Ζηζιούλα προκύπτει καὶ τὸ τερατῶδες συμπέρασμα, ὅτι ἡ ἀπευθείας ἐπικοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ δὲν ἐπιτυγχάνεται ἄνευ τοῦ ἐπισκόπου. Καὶ ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἐρωτημάτων ποὺ προκύπτουν καὶ τὸ ἑξῆς: Ὅταν ὁ ἐπίσκοπος εἶναι αἱρετικός, ἀλλὰ δὲν ἔχει καταδικασθεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, οἱ πιστοὶ ποὺ ἀρνοῦνται τὴν ἐπικοινωνία μὲ αὐτόν, δὲν μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν μετὰ τοῦ Θεοῦ; Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τοῦ Περγάμου, χωρὶς τὴν περέμβαση τοῦ ἐπισκόπου εἶναι ἀδύνατη ἡ μετὰ τοῦ Θεοῦ ἐπικοινωνία. Σύμφωνα μὲ σύμπασα τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ὅμως, καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων: ἀσφαλῶς ἡ ἐπικοινωνία εἶναι δυνατή.

Καὶ ἰδοὺ μερικὰ ἀποδεικτικὰ παραδείγματα: ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὅταν καθαιρέθηκε καὶ φυλακίστηκε ἀπὸ τὸν πατριάρχη Καλέκα, μποροῦσε νὰ προσευχηθεῖ στὸ Θεό, καὶ ἡ προσευχή του δὲν ἦταν ψευδὴς καὶ ἀνυπόστατη ἢ φανταστικὴ (ὅπως θέλει ὁ κ. Ζηζιούλας), ἐπειδὴ τάχα δὲν δεχόταν νὰ παρεμβάλλεται ἡ εἰκόνα τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη Καλέκα. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Θ. Λειτουργίες ποὺ τελοῦσε, δὲν ἦταν ἕνα θέατρο, ἀλλὰ πραγματικὰ μυσταγωγίες, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἐτελοῦντο μὴ μνημονευομένου τοῦ ὀνόματος τοῦ Καλέκα. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καὶ προσευχόταν καὶ λειτουργοῦσε στὴ φυλακή, ὅπου ἦταν ἔγκλειστος, ἂν καὶ δὲν συμφωνοῦσε καὶ δὲν μνημόνευε τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν καταδικαστεῖ ἀκόμα ἀπὸ Σύνοδο, ὅπως σήμερα οἱ ὅμοιοί τους κ. Ζηζιούλας καὶ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Ὅσο γιὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, κι αὐτὸς μποροῦσε νὰ προσευχηθεῖ καὶ νὰ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸ μόνο καὶ μόνο γιατὶ εἶχε ὡς βάση καὶ θεμέλιο τὴν ἀληθῆ ὀρθόδοξη πίστη, παρ’ ὅλο ποὺ δὲν ἀνεγνώριζε 4 Πατριάρχες, οἱ ὁποῖοι ἀκριβῶς μὲ τὶς αἱρετίζουσες ἰδέες, ἀποτελοῦσαν ἐμπόδιο νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό[6].

Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους ἐπώνυμους καὶ ἀνώνυμους ἁγίους καὶ πιστοὺς (ὅπως τοὺς ἁγίους Ἰωάννη Χρυσόστομο, Ἰωάννη Δαμασκηνό, Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο καὶ σὲ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς σύγχρονους, ὅπως τὸν Παπουλάκο, τοὺς ἁγίους Κολλυβάδες, τὸν ἅγιο Νεκτάριο κ.λπ.), οἱ ὁποῖοι δὲν ἀνεγνώριζαν τοὺς οἰκείους Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους καὶ εἶχαν διωχθεῖ ἢ καθαιρεθεῖ ἀπ’ αὐτούς. Κατὰ τὴν κακόδοξη λογικὴ τοῦ Περγάμου, δὲν μποροῦσαν τότε νὰ προσευχηθοῦν, χωρὶς τὴν παρέμβαση τοῦ αἱρετικοῦ ἢ ἄδικου Ἐπισκόπου!

Ἡ «εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία» τοῦ Ζηζιούλα, τελικά, εἶναι ὁ Δούρειος ἵππος, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἑνωθεῖ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν μελῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὸ Βατικανό. Διότι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ «κάθε εξουσία» στὴν Ἐκκλησία («ἁγιαστική, ποιμαντικὴ καὶ ἡ λεγομένη διοικητική») «πηγάζει ἀπὸ τὴν εὐχαριστία» καὶ αὐτὸν ποὺ κατέχει τὴν «προεδρία τῆς Θείας Εὐχαριστίας», τότε ὁ Προεστὼς τῆς Εὐχαριστίας μεταμορφώνεται σὲ πηγὴ εξουσίας καὶ αὐθεντίας, στὴν σεβασμιότητα τοῦ ὁποίου ἀνήκει ἀπόλυτη ὑπακοή, ἀφοῦ θὰ εἶναι περιβεβλημένος ὅλο τὸ μυστηριακό, ἐσχατολογικὸ καὶ θεσμικὸ φορτίο ἱερότητος, ἄνευ μάλιστα τοῦ ὁποίου (ὅπως εὐθέως διδάσκει ὁ Περγάμου) δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσεγγίσουμε τὸν Κύριο. Ἔτσι παρακάμπτεται καὶ ἀπὸ τὴν Λειτουργία καὶ ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωή ὁ λατρευόμενος Κύριος, ὁ «προσφέρων καὶ προσφερόμενος» Χριστός, καὶ τὴ θέση του καταλαμβάνει ὁ Προεστώς, πίσω ἀπὸ τὸν ὁποῖο κρύβεται ἐπιμελῶς καὶ θὰ κάνει τὴν ἐμφάνισή του ἐν τῷ καταλλήλῳ καιρῷ τὸ ἀποκρουστικὸ πρόσωπο τοῦ Πάπα.

Καὶ σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ καθηγητὴ Κορναράκη: «Τὴν 23.12.2005 ὁ «Ὀρθ. Τύπος» δημοσίευσε πληροφορία σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία εἰς τὸ Θ’ Διαχριστιανικὸ Συμπόσιον (διάβαζε μεταξὺ παπικῶν καὶ ὀρθοδόξων ἐξ Ἀθηνῶν), μεταξὺ ἄλλων πορισμάτων, «διαπιστώθηκε ὅτι ἡ “Εὐχαριστηριακὴ ἐκκλησιολογία” εἶναι δυνατὸ νὰ ἀποτελέσει σημαντικὴ βάση προσεγγίσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, στὰ πλαίσια τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου, γιὰ τὴν κατανόηση τῆς λειτουργίας τοῦ Ἐπισκοπικοῦ πρωτείου στὴν τοπικὴ ἐκκλησία στὰ πλαίσια τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας»!

Ὅπως βλέπουμε, “Εὐχαριστηριακὴ ἐκκλησιολογία” καὶ Πρωτεῖο πᾶνε μαζί. Ἔτσι, στὶς 23 Φεβρου­αρίου 2008 στὴν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου ὁ κ. Ζηζιούλας, ἐρωτώμενος γιὰ τὸ Μυστή­ριο τῆς Ἱεραρχίας, δὲν διστάζει νὰ συγκρίνει τὰ ἀσύγκριτα· τολμᾶ νὰ εἰσάγει τὴν «εἰδωλολατρικὴ» ἔννοια τῆς ἀναλογίας μεταξὺ τῆς Ἱεραρχίας καὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος[7]· καὶ θεολογεῖ περὶ τῆς Ἁγίας Τριάδος μὲ ἐφόδιο ὄχι τὸν θεῖο φωτισμό, ἀλλὰ τοὺς φαυλεπίφαυλους ὀρθολογιστικοὺς συλλογισμούς, ποὺ ἀνέκαθεν ἐξάγουν τὰ βατικάνεια, προτεσταντικὰ καὶ οἰκουμενιστικὰ ἐργαστήρια. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ κάνει μὲ ποιά σκοπιμότητα; Γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα! Μᾶς διδάσκει, λοιπόν, τὴν κακόδοξη θεωρία ὅτι μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα ἔχουμε «διαβάθμηση»! Μᾶς λέγει, «οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ὅτι ὁ Κύριος εἶναι δεύτερος Θεός»[8]. Ἂς ἀκούσουμε τοὺς κακόδοξους λόγους του:

«Ὁ πρῶτος λοιπὸν αὐτομάτως γεννᾷ τὴν Ἱεραρχία. Ὀντολογικὰ ἡ Ἱεραρχία ὑπάρχει καὶ στην Ἁγία Τριάδα. Ἡ πηγή, ἡ Ἀρχή, εἶναι ὁ Πατήρ, ἀπὸ ’κεί πηγάζουν τὰ πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Στὴν Ἁγία Τριάδα, λοιπόν, ἔχουμε μία διαβάθμιση, δὲν ἔχουμε αὐτόματη συνύπαρξη, ἀλλὰ ἔχουμε ὕπαρξη ἡ ὁποία μεταφέρεται ἀπὸ τὸν ἕναν στὸν ἄλλον. Ἐὰν βάλουμε τὰ πρόσωπα νὰ ἐμφανίζονται ἔτσι ταυτόχρονα, τότε καταργοῦμε τὴν ἔννοια τῆς αἰτιότητος. Ἡ αἰτιότητα δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ παραβλέψουμε[9]. Ἡ αἰτιότητα εἶναι βασικὸ στοιχεῖο τῆς Ἑτερότητος. Ἡ Ἑτερότητα στὴν Ἁγία Τριάδα δὲν ἀναδύεται ἔτσι φυσικά, αὐτομάτως. Ὑπάρχει ἕνα πρόσωπο, πρέπει νὰ προέρχεται ἐλεύθερα. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὅμως ποὺ εἰσάγουμε αὐτὸ τὸ πρόσωπο, αὐτὴ τὴν αἰτιότητα, εἰσάγουμε Ἱεραρχία».

Σταματῶ ἐδῶ γιὰ νὰ παραθέσω λίγες φράσεις τῶν δύο ἐκ τῶν θεοφώτιστων θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἁγίων Γρηγορίου καὶ Συμεὼν τοῦ νέου θεολόγου, ποὺ κάνουν σκόνη τοὺς ἀφώτιστους συλλογισμοὺς τοῦ κ. Ζηζιούλα:

Γράφει ὁ ἅγ. γρηγόριος: «Τὸ αἴτιον –γράφει– δὲν εἶναι ἀρχαιότερον ἀπὸ ἐκεῖνα τῶν ὁποίων εἶναι αἴτιον. Διότι οὔτε ὁ ἥλιος εἶναι ἀρχαιότερος ἀπὸ τὸ Φῶς»[10].

Ἀπὸ τὸν ἅγ. Συμεὼν παραθέτω ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα, μιὰ μικρὴ ἔνδειξη τοῦ πῶς θεολογοῦν οἱ Ἅγιοι καὶ πῶς αἱρετίζει ὁ κ. Ζηζιούλας, καὶ ἀκόμα πῶς ἀντιμετώπιζαν οἱ Ἅγιοι τοὺς κακόδοξους τῆς ἐποχῆς τους. (Καλὸ εἶναι, ὅσοι θέλουν νὰ ἐξακριβώσουν τὴν «τερατώδη[11] αἵρεση» τοῦ κ. Ζηζιούλα, νὰ ἀνατρέξουν στὸν ἅγιο Συμεών).

«…ὅ καὶ μᾶλλον λυπεῖ με καὶ ἐν ἀδημονίᾳ ποιεῖ, ἐννοοῦντα τὸ φρικτὸν τοῦ ἐγχειρήματος καὶ τὸ τοῖς τολμητίαις ἀποκείμενον κρῖμα. Οἷα δέ φασι τῶν θείων κατατολμῶντες! Κατὰ τοῦτο, φησί, μόνον μείζων ὁ Πατὴρ τοῦ Υἱοῦ, καθ᾿ ὃ αἴτιός ἐστι τῆς ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ. Καὶ ἡ ἀνθυποφορά· μείζονα τοῦ Υἱοῦ τὸν Πατέρα πῶς φῄς; Ὅτι δή, φησί, μείζων ὁ Πατὴρ τοῦ Υἱοῦ – λέγω δὲ ἀντὶ τοῦ πρῶτος-· ἐκ τοῦ Πατρός γάρ. Ταῦτα τῆς καινῆς κενοφωνίας αὐτῶν καὶ ἀσυνέτου θεολογίας, τήν αἰτίαν… Εἰ ἀδιαίρετος ἦν, ὦ οὗτοι, καὶ ἔστι καὶ ἔσται ἀεὶ ἡ παναγία Τριάς, ἡ τὸ πᾶν ἐκ τοῦ μὴ ὄντος παραγαγοῦσα, τίς ἐδίδαξε, τίς ἐνενόησε μέτρα καί βαθμούς, πρῶτον καὶ δεύτερον, μεῖζον καὶ ἔλαττον ἐν αὐτῇ; Τίς τοῖς ἀθεάτοις καὶ ἀγνώστοις καὶ πάντῃ ἀνερμηνεύτοις καὶ ἀκατανοήτοις ταῦτα ἐξέθετο; Τὰ γὰρ ἀεὶ ἡνωμένα καὶ ἀεί ὡσαύτως ὄντα, ἀλλήλων πρῶτα εἶναι οὐ δύνανται. Εἰ δὲ πρῶτον βούλει σὺ τὸν Πατέρα εἰπεῖν τοῦ Υἱοῦ, ὡς ἐξ αὐτοῦ γεννηθέντος, καὶ κατὰ τοῦτο μᾶλλον καὶ μείζονα, λέγω σοι κἀγὼ πρῶτον εἶναι τοῦ Πατρός τὸν Υἱόν· εἰ μὴ γὰρ οὗτος ἐγεννήθη, οὐκ ἂν πατὴρ ὁ Πατὴρ ὠνομάζετο. Εἰ δὲ προτάσσεις ὅλως τοῦ Υἱοῦ τὸν Πατέρα καὶ πρῶτον αὐτὸν ὡς αἴτιον τῆς τοῦ Υἱοῦ γεννήσεως ὀνομάζεις, καὶ τὸ εἶναι τοῦ Υἱοῦ αἴτιον ἀποβάλλομαι»[12].

Ἂς ἐπανέλθουμε, ὅμως, στὴ συνέχεια τοῦ ἄρθρου τοῦ κ. Ζηζιούλα:

«Ἡ Θ. Εὐχαριστία διαφοροποιεῖ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ συγκροτεῖται ἡ κοσμικὴ κοινωνία. Χαρακτηριστικὰ παραδείγματα: α) Ἡ ἔννοια τῆς ἱεραρχίας καὶ τῆς ἐξουσίας, ποὺ τὴν συνοδεύει. Ἡ εὐχαριστιακὴ κοινότητα εἶναι δομημένη ἱεραρχικά. Ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ἡ κεφαλή της, οἱ πρεσβύτεροι ἕπονται, ἀκολουθοῦν οἱ διάκονοι καὶ ἔπειτα ὁ λαός. Εἶναι λάθος νὰ λέμε ὅτι ἡ Εὐχαριστία καταργεῖ τὴν ἱεραρχία (ὁ ὅρος «ἱεράρχης» δὲν προέκυψε ἀπὸ ἐπίδραση κοσμική, ἀλλὰ εὐχαριστιακή). Συνεπῶς, μεταφερόμενο στὴν κοινωνία τὸ ἦθος τῆς Εὐχαριστίας ἐνθαρρύνει καὶ ἀπαιτεῖ τὶς ἱεραρχικὲς δομές. Ἡ παρατηρουμένη σήμερα ἰσοπέδωση δὲν συνάδει στὸ εὐχαριστιακὸ ἦθος. Αὐτὸ ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ Εὐχαριστία εἶναι νὰ μὴ μετατρέπεται ἢ χρησιμοποιεῖται ἡ ἱεραρχία ὡς μέσο καταπίεσης καὶ στέρησης τῆς ἐλευθερίας.

»Ὁ πρῶτος ἔχει τὴν τιμὴ καὶ προηγεῖται μόνο γιατὶ ἐλεύθερα τὸν ἀποδέχονται οἱ μετ’ αὐτόν. Τὸ πρότυπο τῆς εὐχαριστιακῆς ἱεραρχίας εἶναι ἡ Ἁγία Τριάδα, στὴν ὁποία σαφῶς καὶ ὑπάρχει ἱεραρχία (βλ. «ὁ Πατήρ μου μείζων μού ἐστι»), ἀλλὰ ἡ προσωπικὴ ἱεράρχηση (ποτὲ π.χ. δὲν μποροῦμε νὰ βάλουμε πρῶτο τὸ Ἅγιο Πνεῦματρίτον τὸν Υἱό), δὲν συνεπάγεται μείωση τῆς οὐσίας, δηλαδὴ ὀντολογικὴ ἱεράρχηση: τὰ τρία πρόσωπα εἶναι ἴσα καὶ ταυτίζονται κατὰ τὴν οὐσία. Ἡ ἱεράρχηση στὸ προσωπικὸ ἐπίπεδο (ὁ Πατὴρ αἴτιος, ὁ Υἱὸς αἰτιατόν, τὸ Πνεῦμα αἰτιατὸν διὰ τοῦ αἰτιατοῦ) δεν αἵρει τὴ βασικὴ καὶ κατ’ οὐσίαν ἰσότητα τῶν Τριαδικῶν προσώπων. Τὸ ἴδιο καὶ μέσα στὴν εὐχαριστιακὴ κοινότητα, καὶ κατ’ ἐπέκταση στὴν Ἐκκλησία, ὅλοι εἶναι ἐξ ἴσου μέλη τοῦ σώματος καὶ ὅλοι ἔχουν ἀνάγκη ἀλλήλων, ἀλλὰ δὲν εἶναι ὅλοι τὸ ἴδιο. Ἡ ἔννοια τῆς κεφαλῆς ταυτίζεται ἀπὸ τὸν Ἀπ. Παῦλο καὶ εἰσάγεται καὶ στὸ εὐχαριστιακὸ καὶ κανονικὸ λεξιλόγιο τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιατὶ οἱ ρίζες της βρίσκονται στὴν ἴδια τὴν Ἁγία Τριάδα, τῆς ὁποίας εἰκόνα εἶναι ἡ Ἐκκλησία»[13].

Ὁ Μ. Βασίλειος, ὅμως, ἔχει τὶς ἀντιρρήσεις μὲ τὰ λεγόμενα αἱρετικὰ τοῦ κ. Ζηζιούλα. Γράφει γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα: «(44) Γιὰ τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα διδάσκοντας ὁ Κύριος, δὲν χρησιμοποίησε μαζὶ κι ἀρίθμηση. Δὲν εἶπε δηλαδή: Στὸν πρῶτο καὶ δεύτερο καὶ τρίτο. Οὔτε: Σ’ ἕνα καὶ δύο καὶ τρία. Ἀλλὰ μὲ ἅγια ὀνόματα, χάρισε τὴ γνώση τῆς πίστης ποὺ ἄγει στὴ σωτηρία. Ἄρα, ὅ,τι μᾶς σώζει, εἶναι ἡ πίστη… Ἕνας εἶναι ὁ Θεὸς καὶ Πατέρας, ἕνας κι ὁ μονογενὴς Υἱὸς κι ἕνα τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο. Καθεμιὰ ἀπὸ τὶς ὑποστάσεις τὴν ἐξαγγέλλουμε μονωμένα. Κι ἂν χρειασθεῖ νὰ τὶς συναριθμήσουμε, δὲν γλιστρᾶμε μὲ ἀπαίδευτη ἀρίθμηση σὲ ἔννοια πολυθεΐας. (45) Γιατὶ δὲν ἀριθμοῦμε προσθέτοντας, γιὰ ν’ αὐξήσουμε τὸ ἕνα σὲ πλῆθος, λέγοντας ἕνα καὶ δύο καὶ τρία, οὔτε πρῶτο καὶ δεύτερο καὶ τρίτο. “Ἐγὼ Θεὸς πρῶτος κι ἐγὼ κατόπιν”».

Ἂς δοῦμε, σὲ ἀντιπαράθεση τώρα, τὶς συνεχιζόμενες βλασφημίες τοῦ Ζηζιούλα: «Ὁ Υἱὸς εἶναι ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ δὲν μποροῦμε νὰ βάζουμε τὸν Υἱὸ πάνω ἀπὸ τὸν Πατέρα ἢ δίπλα–δίπλα, Ἴσον μὲ τὸν Πατέρα[14]. Ἐὰν μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα, …ὑπάρχει Ἱεραρχία, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία ποὺ εἰκονίζει τὴν Ἁγία Τριάδα νὰ μὴν ἔχει Ἱεραρχία; …Γιὰ νὰ τελειώνουμε, ἀκόμη καὶ μέσα στὸ σῶμα τῶν Ἀποστόλων ἔχουμε τὸν Πέτρο, ὁ ὁποῖος ὁπωσδήποτε ξεχωρίζει ἀπὸ τοὺς ἄλλους»[15].

Αὐτὴ εἶναι ἡ αἱρετικὴ θεολογία τοῦ κ. Ζηζιούλα περὶ Ἁγίας Τριάδος· διαστρεβλώνει τὸ μυστήριό της καὶ κατόπιν φέρνει τὸ θέμα ἐκεῖ ποὺ στοχεύει ὅλη αὐτὴ ἡ αἱρετικὴ θεολογία του, στὸν Πέτρο καὶ στὸν Πάπα, ποὺ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸν Πέτρο. Καὶ τελειώνει: «Τὸ κεφάλι δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει προτεραιότητα ἔναντι τοῦ ποδιοῦ. Ἐπειδὴ ὁ Ἐπίσκοπος ἔχει τὴν ἰδιότητα τοῦ πατέρα μέσα στὴν Ἐκκλησία, γι’ αὐτὸ κάθεται εἰς τύπον καὶ τόπον τοῦ ΠΑΤΡΟΣ. Ἐὰν στὴν ὕπαρξή μας καταργήσουμε τὴν Ἱεραρχία, καταργοῦμε τὴν προσωπικὴ ἑτερότητα. Θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ μας αὐθύπαρκτο…»[16].

Γιὰ νὰ μὴν «ξεγελιόμαστε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν πονηρὴ ὁρολο­γία», πρέπει νὰ καταλάβουμε πὼς ἐδῶ ὁ κ. Ζηζιούλας διδάσκει τὸ ἐξωφρενικό.  Πὼς «τάχα, ἡ  Ἐκκλησία εἰκονίζει τὴν Ἁγία Τριάδα… Μὲ τὶς λέξεις περιγράφεται ἡ ἀναλογία τοῦ Ἀκινάτη[17], καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ πάπα θεμελιώνεται ὀντολογικὰ γιὰ πάντα στὸν ὁρισμὸ τοῦ Θεοῦ σὰν l’ esse ipsum subsistens. Τὸ “Ἐγὼ εἶμι ὁ ὤν”, τῆς Ἐξόδου. Σὰν νὰ μὴν ὑπῆρξε ποτὲ ἡ Ἐνσάρκωση, ἡ Ἐκκλησία! Ἡ Καινὴ Διαθήκη. Λὲς καὶ μετὰ τὴν Ἔξοδο οἱ ἄνθρωποι δημιούργησαν ἀμέσως τὴν Ἐκκλησία. Ἀπίστευτα θεολογικὰ πράγματα»[18].

Ἔτσι, «ἐπινοεῖ (ὁ κ. Ζηζιούλας) καὶ μία θανατηφόρο Τριαδολογία, ἡ ὁποία σκοπὸ ἔχει τὴν ἀναγνώριση τοῦ Πρωτείου τοῦ Πάπα! Ἑρμηνεύει τὸν Πατέρα σὰν Θεό, σὰν ὀντολογικὴ Ἀρχὴ τῆς Τριάδος. Ἐνῶ οἱ Πατέρες ἔβλεπαν τὸν Πατέρα σὰν Αἰτία κινήσεως τῆς Τριάδος. Ἀντιθέτως οἱ Πατέρες διδάσκουν πὼς ἡ ὕπαρξη τῶν Τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ταυτόχρονη. Ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ ἕνωση τῶν δύο φύσεων στὴν ὑποστάση τοῦ Υἱοῦ, ὑπῆρξε ταυτόχρονη[19]. …Δὲν εἶναι ὅμως Χριστιανὸς ὁ Ζηζιούλας. Εἶναι ἕνας ράφτης, ποὺ ράβει τὸ Ὀρθοδοξο κουστοῦμι τοῦ Πάπα…».

«Θεόπνευστη» ὄντως ἡ διδασκαλία τοῦ Ζηζιούλα! Δὲν κατάφερε νὰ ξεχωρίσει τὴν θεσμικὴ Ἱεραρχία, ἀπὸ τὸ ὀντολογικὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ περαιτέρω ἀπὸ τὶς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες καί, ἀκόμα περισσότερο, ἀπὸ τὴν ἀνέκφραστη «ὀντολογία» τῆς θείας οὐσίας ἢ φύσεως. «Τὸ κεφάλι (ὁ ἐπίσκοπος) δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει προτεραιότητα ἔναντι τοῦ ποδιοῦ», λέγει, καὶ στὸ πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ του (σήμερα βλέπουμε πὼς εἶναι γραμμένο καὶ στὸ κούτελό του) βρίσκονται οἱ κεφαλὲς τῆς Ἐκκλησίας –καὶ ἡ ἀφεντιά του– μὲ Πρῶτον τὸν Πάπα. Ἄραγε, ὁ «ἅγιος» Περγάμου, μὲ ποιό μέρος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ θὰ  ταυτοποιοῦσε ὀντολογικά τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο,  τὸν ἅγιο Ἀντώνιο, τὸν ἅγιο Μάξιμο;

Ἂς ἐπιμείνουμε λίγο ἀκόμα στὴν ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία γιὰ τὸ θέμα, ὅπως τὴν παρουσιάζει ὁ καθηγητὴς Δογματικῆς Τσελεγγίδης:

«Τό μυστηριακὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία (γράφει ὁ κ. Τσελεγγίδης), γίνεται ὁ χαρισματικός χῶρος, ὅπου συγκροτεῖται, βιώνεται καὶ φανερώνεται ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν ὡς εἰκόνα τῆς ἑνότητας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν ἀποτελεῖ καρπό τῆς μεθέξεώς τους στήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ… Κατὰ συνέπεια, οἱ θεολογικές-ὀντολογικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἀναφορὰ τῶν πιστῶν στὴν Τριαδικὴ ἑνότητα βρίσκονται στὴν ἵδρυση καὶ σύσταση τῆς Ἐκκλησίας ὡς σώματος τοῦ Χριστοῦ, στὸ ὁποῖο ἁρμόζονται οἱ πιστοί (σ.σ. ὅλοι οἱ πιστοὶ καὶ ὄχι μόνο οἱ ἐπίσκοποι) ὡς ὀργανικὰ μέλη του… “ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σὺ μὲ ἀπέστειλας” (Ἰω. 17,21).

»Στὴν παραπάνω Ἀρχιερατικὴ προσευχὴ ὁ Χριστός, κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο, ζητεῖ ἀπὸ τὸν Πατέρα του τὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν (σ.σ. ὄχι καὶ τῶν –καθ’ οἱονδήποτε τρόπο– ἑτεροδόξων) κατὰ τὸ ὑπόδειγμα τῆς δικῆς τους ἑνότητας. Βέβαια, ἐδῶ ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν δὲν ἀναφέρεται στὴ φύση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, γιατὶ “μόνῃ τῇ φύσει πάντα μακράν ἐστιν αὐτοῦ” (Κατά Ἀρειανῶν 3, 26, ΒΕΠ 30, σ. 269). Ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν ὡς μελῶν τῆς μίας καὶ μοναδικῆς Ἐκκλησίας θεμελιώνεται ὄχι στὴ φύση ἀλλὰ στὴν ἄκτιστη θεοποιὸ ἐνέργεια καὶ δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Εἶναι πέραν πάσης ἀμφιβολίας ἡ τεκμηρίωση τῆς θέσεως αὐτῆς, ἀφοῦ ἡ ἴδια ἡ ὑποστατικὴ Ἀλήθεια, στὴν ἄμεση συνέχεια τῆς Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς, τὸ διατυπώνει ἀπερίφραστα: “Κἀγώ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἓν ἐσμέν·· ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν, ἵνα γινώσκει ὁ κόσμος ὅτι σὺ μὲ ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας” (Ἰω. 17, 22-23).

»Στὸ χωρίο αὐτὸ βρίσκεται συμπυκνωμένα τὸ ἑρμηνευτικὸ “κλειδὶ” κατανοήσεως τῆς ἁγιοπνευματικῆς βάσεως τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖνο ποὺ ἑνοποιεῖ τοὺς πιστοὺς στὴν Ἐκκλησία, ἢ ἐκεῖνο ποὺ κάνει τὴν Ἐκκλησία ἕνα καὶ ἀδιάσπαστο, ὀργανικό, θεανθρώπινο σῶμα, εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἄκτιστη θεοποιὸς δόξα καὶ Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἡ ἄκτιστη αὐτὴ θεότητα, ποὺ συνέχει καὶ τελειοποιεῖ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, οἰκειώνεται χαρισματικὰ καὶ παραμένει ἐσαεὶ λειτουργικὰ στὴν Ἐκκλησία, μυστηριακῶς, χάριν τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι καὶ ἡ κεφαλὴ τοῦ ἑνὸς θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας (βλ. Ἐφ. 1, 22-23). Στὸ σῶμα αὐτὸ πραγματώνεται ὀντολογικῶς καὶ χαρισματικῶς τὸ “ἐγὼ ἐν αὐτοῖς” τοῦ Χριστοῦ. Κατὰ συνέπεια, ὁ ἀναγκαῖος ὅρος τῆς ἑνότητάς μας μὲ τὸν Τριαδικό Θεὸ ἐν Χριστῷ εἶναι ἡ χαρισματικὴ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα μας ἐνεργῶς. Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ ἑνότητά μας μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ δὲν ὀφείλεται σὲ προσόν τῆς φύσεώς μας, ἀλλὰ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα (Βλ. Μ. Ἀθανασίου, Kατὰ Ἀρειανῶν 3, 25, ΒΕΠ 30, 271: “Τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ἐν τῷ Θεῷ τυγχάνον, καὶ οὐχ ἡμεῖς καθ’ ἑαυτούς”). Πρακτικῶς, ἡ χαρισματικὴ αὐτὴ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας φανερώνεται μὲ τὴ συμφωνία τῆς γνώμης καὶ τὴν ὕπαρξη ἑνιαίου φρονήματος σὲ μᾶς. (σ.σ. Ἄρα, ὅσοι ἔχουν κακόδοξο φρόνημα, ἔστω κι ἂν λέγονται «ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι», δὲν εἶναι ἑνωμένοι, οὔτε μεταξύ τους, οὔτε μὲ μᾶς, οὔτε μὲ τὸ Θεό). Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὡς μυστηριακοῦ καὶ Θεανθρωπίνου σώματος, ἀλλὰ καὶ ἡ ἑνότητα τῶν ἐπιμέρους πιστῶν ὡς μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μεταξύ τους, κατὰ τὸ πρότυπο τῆς ἑνότητας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, πραγματοποιεῖται ἄμεσα καὶ προσωπικὰ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Τριαδικό Θεό (σ.σ. καὶ ὄχι διὰ μέσου τοῦ ἐπισκόπου, τοῦ προεστῶτος τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως) διά τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (βλ. Κατά Ἀρειανῶν 3,23, ΒΕΠ 30, 269)»[20].

Σ’ αὐτὸ ἐδῶ τὸ σημεῖο, ἁρμόζει ἡ παράθεση καὶ τῆς κριτικῆς ποὺ ἐξήσκησε στὸν κ. Ζηζιούλα ὁ π. Δημήτριος Μπαθρέλλος:

«Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου ἦταν πάντα ὑπέρμαχος μιᾶς θεσμικῆς ἐκκλησιολογίας. Σύμφωνα μὲ αὐτόν, ἡ δομὴ καὶ ὁ θεσμὸς εἶναι πιὸ σημαντικὰ ἀπὸ τὸ χάρισμα, καὶ κατὰ συνέπεια ὁ ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν προφήτη ἢ τὸν ἅγιο. Ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἄποψη ἡ “χριστολογικὴ” πλευρὰ τῆς Ἐκκλησίας ὑπερτονίζεται, ἐνῶ ἡ “πνευματολογικὴ” ὑποβαθμίζεται… Αὐτὸ εἶναι σημαντικό, δεδομένης τῆς σημασίας ποὺ δίδει ἡ Ἐκκλησία στὴν ἁγιότητα καὶ τὴ σοφία ποὺ πρέπει νὰ χαρακτηρίζει τοὺς ὑποψηφίους γιὰ τὴν ἱεροσύνη… Ὁ Ζηζιούλας προσπαθεῖ νὰ ξεπεράσει τήν, ἐν μέρει προβληματική, ἀντίθεση μεταξὺ τῶν χαρισματούχων καὶ τῶν χειροτονημένων λειτουργῶν ὑποστηρίζοντας ὅτι οἱ λειτουργοὶ εἶχαν τὸ χάρισμα ποὺ τοὺς ἀπένειμε ἡ χειροτονία. Αὐτὸ εἶναι βέβαια χρήσιμο στοιχεῖο, ἀλλὰ δὲν μᾶς λέει τίποτα γιὰ τὴ σχέση τῶν χειροτονημένων μὲ τοὺς μὴ χειροτονημένους χαρισματούχους. Οὔτε λέει τίποτα γιὰ τὸ ἂν οἱ ὑποψήφιοι  γιὰ χειροτονία θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι “χαρισματοῦχοι” προτοῦ θεωρηθοῦν ἀρκετὰ ὥριμοι ὥστε νὰ λάβουν τὸ χάρισμα τῆς ἱεροσύνης.

»Οἱ χαρισματοῦχοι εἶχαν τόσο μεγάλο κύρος ὥστε ὁ συγγραφέας τῆς Διδαχῆς παρακινοῦσε τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μὴν περιφρονοῦν τὸν χειροτονημένο κλῆρο, “γιατὶ αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἔχουν τιμηθεῖ ἀνάμεσά σας μαζὶ μὲ τοὺς προφῆτες καὶ τοὺς διδασκάλους” (15.2). Σὲ ἕνα ἄλλο σημαντικὸ κείμενο, στὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση τοῦ Ἱππολύτου, ἀναφέρεται ὅτι οἱ ὁμολογητὲς δὲν χρειάζεται νὰ χειροτονηθοῦν  γιὰ νὰ καταστοῦν διάκονοι ἢ πρεσβύτεροι. Ὅπως τὸ θέτει τὸ κείμενο, ὁ ὁμολογητὴς ἤδη “κατέχει τὴν τιμὴ τοῦ ἀξιώματος τοῦ πρεσβυτέρου χάρη στὴν ὁμολογία του” (9.1)».

»Ὁ Κλήμης ὑποστηρίζει στοὺς Στρωματεῖς ὅτι ὁ πραγματικὸς πρεσβύτερος εἶναι αὐτὸς ποὺ διδάσκει καὶ πράττει σὲ συμφωνία μὲ τὸν Κύριο» καὶ προσδίδει «ἀξία στοὺς “χαρισματούχους” μᾶλλον, παρὰ στὸν λειτουργό. Ὁ Ζηζιούλας κάνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο». Ἰσχυροποιεῖ διὰ τῆς ἐσχατολογίας «τὸν ἐπίσκοπο καὶ τὴν ἱεραρχικὴ δομὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία θεωρεῖ ὡς εἰκόνα τῶν ἐσχάτων. Εἶναι δύσκολο νὰ μὴ διακρίνουμε κάποια μονομέρεια σ’ αὐτὴν τὴν προσέγγιση… Ὅλες αὐτὲς οἱ τάσεις ἀντικατοπτρίζονται στὴν ἀποκλειστικὴ ἔμφαση τοῦ Ζηζιούλα στὰ θεσμικὰ προνόμια τοῦ ἐπισκόπου ἔναντι τῶν προσωπικῶν του χαρισμάτων»[21].

Γιὰ περαιτέρω κατανόηση τοῦ θέματος καὶ τῆς ἄστοχης θεολογίας τοῦ κ. Ζηζιούλα, ἂς προσφύγουμε στὸν ἅγιο Συμεὼν τὸ Ν. Θεολόγο. Γράφει: «Ὅλοι οἱ Ἅγιοι (σ.σ. καὶ οἱ ἐπίσκοποι, ἐφόσον εἶναι ἅγιοι) εἶναι κατὰ ἀλήθειαν μέλη Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ὡς μέλη πρέπει νὰ εἶναι κολλημένοι μὲ αὐτὸν καὶ ἑνωμένοι μὲ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ εἶναι ὁ Χριστὸς κεφαλή, καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἕνας ἄνθρωπος. Καὶ ἄλλοι ἀπὸ αὐτοὺς (σ.σ. τοὺς Ἁγίους, καὶ ὄχι ἀπαραίτητα τοὺς ἐπισκόπους) ἀποπληροῦσι τάξιν χειρῶν ἐργαζόμενοι ἕως ἄρτι καὶ κάνοντας τὸ πανάγιόν του Θέλημα ἀναπλάττοντες ἐξ’ ἀναξίων ἀξίους… ἄλλοι δὲ εἶναι εἰς τάξιν ὤμων τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, καὶ βαστάζουν ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τὰ βάρη… καὶ ἄλλοι εἶναι εἰς τάξιν στήθους καὶ ἀναβρύουν εἰς τοὺς διψῶντας καὶ πεινῶντας τὴν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ… καὶ ἄλλοι εἶναι εἰς τόπον κοιλίας καὶ βάζουν μέσα εἰς τὸν κόλπον τους ὅλους τοὺς ἀνθρώπους διὰ τῆς ἀγάπης… ἄλλοι εἶναι ὡσὰν μηρία καὶ ἔχουν μέσα εἰς τὸν ἑαυτὸν τους τὸ γεννητικὸν τῶν θείων νοημάτων τῆς μυστικῆς θεολογίας καὶ γεννοῦν πάνω στὴ γῆ πνεῦμα σωτηρίας δηλ. τὸν καρπὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος… καὶ ἄλλοι εἶναι ὡσὰν σκέλη καὶ πόδια καὶ δείχνουν ἀνδρείαν καὶ ὑπομονὴν εἰς τοὺς πειρασμούς, σὰν τὸν Ἰώβ… Καὶ τοιουτοτρόπως συναρμόζεται τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίους του»[22].

Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ συνειδητὰ συσκιάζουν τὴν Πίστη καὶ τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἐφόσον αἱρετίζουν (εἴτε συμπροσευχόμενοι μὲ τοὺς ἑτερόδοξους εἴτε προωθοῦντες ἐνεργὰ τὰ σχέδιά τους, εἴτε  ἀνεχόμενοι τὴν προώθηση αὐτῶν τῶν σχεδίων) αὐτοὶ «καθιστοῦν ἀνέφικτη τὴν ὀντολογικοῦ καὶ χαρισματικοῦ χαρακτήρα ἑνότητά τους μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ μαζί μας ἐν Χριστῷ»[23].

Πρὶν προχωρήσω, ἐκφράζω μιὰ ἀπορία: Καλά, οἱ ἐπίσκοποι τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, λόγιοι, μὴ λόγιοι, ὀργανωσιακοὶ κ.λπ., δὲν ἔχουν πάρει χαμπάρι γιὰ τὸ παιχνίδι ποὺ παίζει ὁ κ. Ζηζιούλας καὶ ἡ Ἀκαδημία Βόλου; Πῶς γίνεται νὰ ἀσχολοῦνται μὲ ὅλα τὰ ἄλλα θέματα (οἰκονομικά, μακεδονικά, βορειοηπειρωτικά, τὴν ἠλεκτρονικὴ Κάρτα, τὰ φιλανθρωπικά κ.λπ.) καὶ νὰ μὴ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ θέματα τῆς Πίστεως καὶ τὴν διδασκαλία αἱρετικῶν θέσεων ἀπὸ «ὀρθόδοξο» ἐπίσκοπο; Νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ τὸν καινοφανῆ τρόπο ποὺ ἀντιμετωπίζει ὁ κ. Ζηζιούλας τὴν θεολογία περὶ Ἁγίας Τριάδος; Νὰ μὴ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὸ καρκίνωμα τῆς Ἀκαδημίας Βόλου καὶ τὸν προστάτη της μητροπολίτη Περγάμου, τὸν ὁποῖο μάλιστα τιμοῦν καὶ ἀποδέχονται ὡς διδάσκοντα τὴν ἀφρόκρεμα τῆς θεολογίας;[24] Εἶναι, πράγματι, θλιβερὸ τὸ κατάντημα τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων. Χρόνια τώρα οἰκοδομεῖται ὁ παγκόσμιος Οἰκουμενισμὸς μὲ ἀρχηγὸ τὸν Πάπα καὶ μὲ τὴν συνεργασία τῶν λίγων οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἐπίσκοποι ἀδιαφοροῦν πλήρως γιὰ τὴν προδοσία τῆς Πίστεως καὶ τὰ ἐξόφθαλμα οἰκουμενιστικὰ σχέδια ὑποδουλώσεως τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

* * *

Στὸ σημεῖο αὐτό, εἶναι καιρὸς νὰ ἀναφερθοῦμε εἰδικώτερα καὶ μὲ τὸ Πρωτεῖο. Εἶναι ἀνάγκη νὰ παρουσιάσουμε (ἀποκαλύψουμε) κάποιες ἀκόμα δηλώσεις καὶ κείμενα γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ πιστοί, ὅτι πράγματι οἱ οἰκουμενιστὲς εἶναι ὁ Δούρειος ἵππος, ποὺ ἴδιοι ἐπιτρέψαμε νὰ μεταφερθεῖ ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστές, μέσα στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ Ἅγιο Ὄρος, τὴν πρώην καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Πάπας Ἰωάννης-Παῦλος Β’ στὴν Ἐγκύκλιόν του «Ἵνα ἐν ὦσιν» γράφει: Εἴθε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα «νὰ φωτίση ὅλους τοὺς ἐπισκόπους καὶ θεολόγους τῶν Ἐκκλησιῶν μας, γιὰ νὰ δυνηθοῦμε νὰ βροῦμε ὁ ἕνας μαζὶ μὲ τὸν ἄλλον τὶς μορφές, στὶς ὁποῖες αὐτὴ ἡ διακονία (τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης) δύναται νὰ πραγματοποιῆ μίαν διακονίαν τῆς ἀγάπης, ποὺ θὰ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς μὲν καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους»[25]. Ὅπως βλέπετε, τὸ παπικὸ Πρωτεῖο, ἐπειδή «σοκάρει» (καὶ γιὰ νὰ μὴ «σοκάρει») τὸ βάπτισαν «διακονία»!

Ἂς δοῦμε, πῶς ἐννοοῦν οἱ Παπικοὶ αὐτὴν καὶ ἄλλες τέτοιες ἐκφράσεις.

Μιὰ περικοπὴ ἐγγράφου τῆς Παπικῆς Ἐπιτροπῆς Πίστεως μᾶς διαφωτίζει: «Ἡ ἑνότης τῆς Εὐχαριστίας καὶ ἡ ἑνότης τοῦ συνόλου τῶν Ἐπισκόπων μαζὶ μὲ τὸν Πέτρον καὶ ὑπὸ τὸν Πέτρον, ὄχι ἀνεξάρτητες ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλην, εἶναι ρίζα τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας»[26].

Ξεκάθαρα, λοιπόν, τὸ Βατικανὸ μιλᾶ γιὰ περὶ ὑποταγῆς ὅλων στὸν Πέτρον, δηλ. στὸν Πάπα.

«Ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ ἔχει πῆ (1976): «Ἡ Ρώμη, ἐν σχέσει πρὸς τὴν διδασκαλίαν περὶ πρωτείου, δὲν πρέπει νὰ ζητῆ ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴν περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι διατυπώθηκε καὶ βιώθηκε κατὰ τὴν πρώτην χιλιετίαν. Ὅταν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας τὴν 25ην Ἰουλίου 1967, κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα στὸ Φανάρι, χαρακτήριζε αὐτὸν ὡς διάδοχον τοῦ Πέτρου, ὡς πρῶτον στὴν τιμὴν ἀνάμεσά μας,  ὡς τὸν Προκαθήμενον τῆς ἀγάπης, βρισκόταν στὸ στόμα τοῦ μεγάλου αὐτοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡγέτου τὸ οὐσιῶδες περιεχόμενον τῶν περὶ πρωτείου ἐκφράσεων τῆς πρώτης χιλιετίας καὶ περισσότερα δὲν πρέπει νὰ ἀπαιτῆ ἡ Ρώμη»[27].

Καὶ σὲ ἄλλη εὐκαιρία ὁ Πάπας, ὡς καθηγητὴς Ἰωσὴφ Ράτσινγκερ, ἔκαμε τὸ ἑξῆς σχόλιον: «Εἶναι φανερόν, ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας …δὲν γνωρίζει περὶ «Πρωτείου δικαιοδοσίας», ἀλλὰ ἀναγνωρίζει μίαν διακονίαν προσφορᾶς μὲ τιμὴν καὶ ἀγάπην …Θὰ ἄξιζε τὸν κόπον νὰ ἐξετάσωμεν» μήπως «αὐτὴ ἡ ἀρχαϊκὴ ὁμολογία δύναται νὰ ἀξιολογηθῆ ὡς μία κατὰ τὸν πυρῆνα ἐπαρκὴς ἄποψις περὶ τῆς θέσεως τῆς Ρώμης μέσα στὴν Ἐκκλησίαν». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο ἐπεσήμαινε: «Ὅποιος ἵσταται πάνω στὸ ἔδαφος τῆς (Ρωμαιο)Καθολικῆς Θεολογίας, δὲν δύναται βεβαίως νὰ ἐξηγήση τὴν περὶ Πρωτείου διδασκαλίαν ὡς ἄκυρη… Ἀλλὰ εἶναι ἀδύνατον ἐξ ἄλλου νὰ θεωρῆ τὴν περὶ Πρωτείου μορφὴν τοῦ 19ου καὶ 20οῦ αἰῶνος ὡς τὴν μόνην δυνατὴν καὶ ἀναγκαίαν γιὰ ὅλους τοὺς Χριστιανούς»[28].

Ναί, ἀλλὰ αὐτὲς οἱ δηλώσεις (θὰ παρατηροῦσε κάποιος) ἔχουν γίνει ἀπὸ ἑτερόδοξους. Σύμφωνοι, ἀλλὰ οἱ «ὁμόδοξοι» οἰκουμενιστὲς τὶς ἔχουν ἀποδεχθεῖ. Ἔχουμε καὶ σχετικὴ δήλωση τοῦ κ. Βαρθολομαίου (18/6/2004), ὅταν ἀνεκηρύχθη Ἐπίτιμος Διδάκτωρ τῆς Καθολικῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Γκράτς· τότε «παρέθεσε τὰ ἀνωτέρω μνημονευθέντα σχόλια τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ στοὺς περὶ τοῦ παπικοῦ Πρωτείου λόγους» τοῦ Ἄθηναγόρου καὶ ἐπὶ πλέον τόνισε: «Οἱ ἐκφράσεις τοῦ μεγάλoυ προκατόχου μας… Ἀθηναγόρου, ὅπως καὶ πρὶν ἔτσι ἐπίσης καὶ σήμερα, ἰσχύουν γιὰ ἐμᾶς προσωπικῶς»[29].

Παρ’ ὅλες τὶς οἰκουμενιστικὲς ἐλπίδες περὶ ταχείας ἑνώσεως μὲ τὴν Ρώμη, οἱ ἀντιστάσεις τῶν Ὀρθοδόξων δυσχέραιναν τὴν πραγματοποίηση τῶν στόχων τῶν οἰκουμενιστῶν τόσο, ὥστε ὁ Πάπας Βενέδικτος νὰ μὴν κρύβει τὴν μελαγχολίαν του: «δυσκόλως δυνάμεθα (εἶχε τονίσει ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’), νὰ ξεφύγωμεν ἀπὸ μίαν βεβαίαν μελαγχολίαν» ἕνεκα τῆς καταστάσεως τῶν πραγμάτων, μέσα στὴν ὁποίαν διὰ τῶν ἕως σήμερα οἰκουμενικῶν ἐπαφῶν (σ.σ. οἱ ὁποῖες πραγματοποιοῦνται ἐκ μέρους τῶν ὀρθοδόξων) μὲ ἐπιφυλάξεις, «δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπερβοῦμε ἕνα ὡρισμένο κατῶφλι»[30], καὶ ὡς ἐκ τούτου εἶναι φανερὴ μία οἰκουμενικὴ στασιμότης.

Ἡ οἰκουμενιστικὴ ἑνότητα καὶ ἡ ἕνωση, λοιπόν, ὅπως τὴν ἤθελε τὸ Βατικανό, ἀργοῦσε. Κι αὐτὸ εἶχε δημιουργήσει μελαγχολία στὸν Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’, τὴν ὁποία καὶ ἐξέφρασε μὲ τὰ μόλις μνημονευθέντα λόγια. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν δήλωση τοῦ Πάπα περὶ κάποιας οἰκουμενιστικῆς στασιμότητος «ἕνεκα τῆς χελωνοειδοῦς πορείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»[31], γίνεται κατανοητὴ καὶ ἐξηγεῖται πλήρως ἡ δραστηριοποίηση τῶν ἡμετέρων οἰκουμενιστῶν, ἡ ἀπονεύρωση μὲ τὰ γνωστὰ διλήματα τῶν ὅποιων ἀντι-οἰκουμενιστῶν καὶ ἡ ἐξουδετέρωση τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ τὴ γνωστὴ ἐκβιαστικὴ τακτικὴ ἀπὸ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Κεντρικὸ πρόσωπο τῶν διαβουλεύσεων  ἔπαιξε ὁ συνεργάτης τοῦ Πατριάρχη, ὁ κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας. Δὲν ἀντέχαν οἱ τοῦ Φαναρίου νὰ βλέπουν ὁ Πάπας νὰ περιπίπτει σὲ μιὰ τέτοια μελαγχολία καὶ μὲ τὴν δραστηριοποίησή τους κατάφεραν νὰ τοῦ μεταδώσουν αἰσιοδοξία καὶ νὰ εἰσπράξουν ἀσφαλῶς τὰ εὔσημα ἀπὸ τὸ Βατικανό!

Νομίζω, πὼς τὰ πράγματα εἶναι ξεκάθαρα· πίσω ἀπὸ τὴν μεταπατερικὴ καὶ βαπτισματικὴ θεολογία, τὴν θεωρία τῶν κλάδων καὶ τὴν εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία κρύβεται ἡ περιπόθητη ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν. Καὶ τὴν ἕνωση αὐτὴ ο Ζηζιούλας, καὶ ὅλο τὸ οἰκουμενιστικὸ τιμ, τὴν βλέπει ὡς ἕνωση ἐξωτερική, ὡς ἕνωση μὲ ἀμοιβαίες παραχωρήσεις, ὡς ἕνωση ὑπὸ τὸν Πάπα. Γι’ αὐτὸ καὶ τελευταῖα (μὲ τὴν Ραβέννα, τὴν Ἐλοῦντα τῆς Κρήτης, τὴν Κύπρο καὶ τὴν Βιέννη) ἀγωνίζονται νὰ περάσουν τὴν θέση ὅτι τὸ Πρωτεῖο ὑφίστατο στὴν πρώτη χιλιετία, ὥστε νὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸν Πάπα μὲ ἕνα ὀρθοδοξοποιημένο Πρωτεῖο.

«Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ κ. Ζηζιούλας, κοσμικοὶ παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κυριαρχοῦσαν τότε στὴν ἐκκοσμικευμένη ὀρθοδοξία καὶ δὲν τῆς ἐπέτρεψαν νὰ δεῖ τὴν Ἱερότητα τοῦ πρωτείου. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ Ἀποθέωση. Ἀντὶ νὰ ὁμολογήσουν πὼς αὐτοὶ οἱ κοσμικοὶ παράγοντες γέννησαν τὴν ἀπαίτηση τοῦ πρωτείου, ἰσχυρίζονται οἱ μερακλῆδες Ζηζιούλας καὶ (καρδινάλιος) Kasper, πὼς αὐτοὶ οἱ παράγοντες ἐμπόδισαν τοὺς ἄλλους νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ πρωτείου»![32] Τώρα, ὅμως, ἔχουμε ἀνάγκη τὸ Πρωτεῖο, «ὅπως διεκήρυξε στὸ Μποζὲ τῆς Ιταλίας («Ο.Τ.» 16-7-1999) ὁ Περγάμου: ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη τὸ παπικό πρωτεῖο!!!»[33].

Γράψαμε καὶ ἄλλοτε γιὰ τὴν ἐπαίσχυντη πράξη τοῦ Ζηζιούλα νὰ μὴ ἀπαντήσει –ἀπαξιώνοντας πλήρως τὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος– στὸ Ἔγγραφο τῆς Ἱ. Συνόδου, ἡ ὁποία τοῦ ζητοῦσε νὰ διευκρινίσει (ὡς «Συμπρόεδρος τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς») τὶς ἐκκλησιολογικὲς θέσεις καὶ ἀντιλήψεις τοῦ ὑπογραφόμενου ἀπὸ τὸν Πάπα κειμένου: «Ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήσεις ποὺ ἀφοροῦν ὄψεις γύρω ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας». Τὸ κείμενο αὐτὸ περιελάμβανε γενικὲς ἀρχὲς τῶν ἀξιώσεων τῆς Παπικῆς πλευρᾶς γιὰ τὰ πρὸς συζήτηση θέματα μὲ τοὺς ὀρθοδόξους ἐκπροσώπους στὴν Ραβέννα.

Στὶς ἀπαντήσεις αὐτὲς ἀναφερόταν ὅτι: Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ Ἐκκλησία καὶ ὑφίσταται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἐκείνην, ἡ ὁποία διοικεῖται ὑπὸ τοῦ διαδόχου τοῦ Πέτρου καὶ ἐκείνων τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται εἰς κοινωνίαν μετ’ αὐτοῦ. Ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἔχει τὴν ἐκκλησιολογικὴ ἀποκλειστικότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀξιολογήσεως ὅλων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, οἱ Ἐπίσκοποι τῶν ὁποίων δὲν εὑρίσκονται εἰς κοινωνίαν μετὰ τοῦ διαδόχου τοῦ Πέτρου καὶ ἑπομένως οἱ Ἐκκλησίες αὐτὲς ἔχουν “ἐκκλησιολογικὸ ἔλλειμμα”.

«Ἑπομένως –γράφει ὁ Κορναράκης– δικαιολογεῖται πλήρως ὁ πρωτοσελίδος τίτλος τοῦ “Ο.Τ.” τῆς 16/11/2007 ”Συνωμοσία σιωπῆς διὰ τὸν διάλογον εἰς τὴν Ῥαβένναν”. Ἡ παρουσία τοῦ Περγάμου στὸ διαλογο φαίνεται καί… διὰ τῆς σιωπῆς!»[34]

Ὑπάρχει, ὅμως, καὶ μιὰ συνέντευξη τοῦ μητροπολίτη Περγάμου στὴν Ἰταλικὴ ἐφημερίδα “La Republica”, στὴν ὁποία «διαβάσαμε μὲ ἔκπληξη, ἀδαεῖς καὶ μισοκοιμισμένοι καὶ μεῖς μέχρι τότε, ὅτι ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι πανέτοιμη νὰ ἀναγνωρίσει ἐπιτέλους τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα, ἀρκεῖ νὰ τηρηθοῦν κάποιες <προϋποθέσεις>. «Στὴ Ραβέννα (εἶπε ὁ κ. Ζηζιούλας) …ξαναρχίσαμε τὸν διάλογο, εἶναι παροῦσες ὅλες οἱ Ὀρθοδοξες Ἐκκλησίες, μαζὶ μὲ τὴν Καθολική. Μεταξύ μας ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη καὶ τὴν ἴδια παράδοση. Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα ποὺ ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε, εἶναι τὸ πρωτεῖο τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ρώμης, δηλαδὴ τὸν παπικὸ ρόλο… Ἐγὼ ὑποστηρίζω ὅτι μπορεῖ νὰ βρεθεῖ μία λύση. Ἀρκεῖ νὰ προσδιορίσουμε ἀρκούντως τὴ θέση τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ρώμης στὴ δομὴ τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας (σ.σ. τῆς «ἐκκλησίας», ἑνωμένης ὑπὸ τὸν Πάπα). Οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἕτοιμοι (σ.σ. πρόλαβαν καὶ «προετοίμασαν» τὸ λαὸ μὲ τοὺς διαλόγους καὶ τὶς συμπροσευχές[35]) νὰ δεχτοῦν τὴν ἰδέα ἑνὸς οἰκουμενικοῦ πρωτείου καί, σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης εἶναι ὁ πρῶτος”»[36]. Πιὸ ὠμὸς δὲν γινόταν νὰ εἶναι ὁ κ. Ζηζιούλας. Μὲ αὐτὴ τὴ συνέντευξη ἀποδεικνύεται καὶ “μαρτυριάρης” (ἴσως σκόπιμα) καὶ ἀποκαλύπτει τὰ πάντα: «ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη καὶ τὴν ἴδια παράδοση» μὲ τοὺς Παπικούς, γιὰ τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα ἔχουμε «ἕτοιμη ἀπὸ καιρὸ» τὴ λύση, μένει νὰ τὴν «προσδιορίσουμε». Ὅσο γιὰ τὸ λαό, τὸν ἔχουμε προετοιμάσει «νὰ δεχθεῖ τὴν ἰδέα ἑνὸς οἰκουμενικοῦ πρωτείου» μὲ τὸν «ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης ὡς ὁ πρῶτο»!!! Τὸ θεμέλιο τὸ ἔθεσε ὁ «μεγάλος» Ἀθηναγόρας· τὸ 1967 χαιρέτισε τὸν Πάπαν Παῦλον ΣΤ’ λέγων: «Ἰδού, ἐναντίον πάσης ἀνθρωπίνης προσδοκίας, ἔχομεν ἀνάμεσά μας τὸν πρῶτον ἐξ ἠμῶν κατὰ τὴν τιμήν, τὸν Προκαθήμενον στὴν ἀγάπην»[37].

Καὶ ἕνα τελευταῖο κείμενο-μαργαριτάρι οἰκουμενιστικῆς λογικῆς ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Περγάμου, μετὰ τὴν Συνεδρίαση τῆς Μ.Θ.Ε. στὴ Βιέννη τὸ 2010, ποὺ δίνει τὸ κλειδὶ τῆς Ἑνώσεως: «προσαρμογὴ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές» γιὰ τὴν παγκόσμια Ἐκκλησία μὲ ἐπικεφαλὴς τὸν Πάπα:

Εἶπε: «Ἡ ἑνότητα θὰ ἀπαιτήσει ἀλλαγὲς καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές, τόνισαν οἱ ἐπικεφαλεῖς. “Ἐγὼ δὲν θὰ ἤθελα νὰ τὶς ὀνομάσω ἀνασχηματισμοὺς -κάτι ποὺ εἶναι πολὺ δυνατὸ- ἀλλὰ μιὰ προσαρμογὴ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές”, δήλωσε ὁ Ἰωάννης. Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, εἶπε, αὐτὸ σημαίνει ἀναγνώριση, ὅτι ὑπάρχει μιὰ καθολικὴ χριστιανικὴ ἐκκλησία σὲ ἕνα ἐπίπεδο ὑψηλότερο ἀπὸ ἐκεῖνο τῶν ἐθνικῶν τους ἐκκλησιῶν καὶ ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης εἶναι ἡ παραδοσιακή της κεφαλή”»![38]

Δηλαδή, θὰ κουτσουρέψουμε ἐμεῖς τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, θὰ κουτσουρέψουν οἱ Παπικοὶ ἀκόμα περισσότερο τὴν ἤδη κουτσουρεμένη Παράδοσή μας μὲ ἀμφίσημες καὶ πονηρὲς συμφωνίες (ὅπως ἔγινε καὶ θὰ γίνει μὲ τὸ περίφημο «κούρεμα» ἀπὸ τὸ ΔΝΤ ἀπὸ τοὺς πολιτικούς, ἐκεῖ, φίλους μας Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες), τὴν δὲ δική τους πολυαιρετικὴ διδασκαλία θὰ τὴν «αὐξήσουν» ἀνεξέλεγκτα ἀκόμα περισσότερο, μὴ ὑπαρχούσης πλέον ἀντιστάσεως ἀπὸ τὴν ἁλωμένη πιὰ «Ἀνατολή».

Βλέπετε, πῶς ὅλα αὐτὰ δένουν καὶ ἀποκαλύπτουν τὴν πραγματικὴ συνομοτικὴ-προδοτικὴ δράση γιὰ τὴν ἀπορρόφηση τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας; Καὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι δηλώσεις Παπῶν, καρδινάλιων καὶ «ὀρθοδόξων» ἐπισκόπων. Δυὸ ἀκόμα ἐνδεικτικὲς δηλώσεις τους φωτίζουν ἔτι πλέον τὸ οἰκουμενιστικὸ σχέδιο. Ἀναφέρουμε:

α) Τὶς δηλώσεις τοῦ Καρδινάλιου Walter Kasper, ὅτι «ἡ ἑνότης στὴν πίστιν δὲν σημαίνει ἀνυπερθέτως τὴν ἑνότητα σὲ ὅλες τὶς διατυπώσεις τῆς πίστεως αὐτῆς! Τὰ δόγματα εἶναι σύμβολα, εἰσαγωγικὲς ἐκφράσεις καὶ κατατοπιστικὲς ὑποδείξεις στὸ μυστήριον τῆς πίστεως. Ἡ ἀνομοιότης ἑκάστης τῶν ἐκφράσεών της εἶναι ἑκάστοτε μεγαλυτέρα ἀπὸ τὴν ὁμοιότητα μὲ τὸ νοούμενον ἀντικείμενον (τῆς πίστεως)»[39]. Οἱ «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενιστὲς ἀποδέχτηκαν σιωπηρὰ καὶ αὐτὴν τὴν δήλωση.

β) Τὶς δηλώσεις τοῦ Πάπα Ἰωάννη-Παύλου Β’, ποὺ ἐπίσης εἶχε τονίσει ὅτι οἱ ἀναστατώσεις καὶ τὰ σχίσματα, ποὺ ἔγιναν μεταξὺ Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ Ἀνατολικῶν Χριστιανῶν, «μὲ κανένα τρόπον δὲν ζημιώνουν ἢ ἐγγίζουν τὴν οὐσίαν τῆς πίστεώς των, ἐπειδὴ αὐτὰ δημιουργήθηκαν μόνον ἀπὸ διαφορὲς στὴν ὁρολογίαν, στὸν πολιτισμὸν καὶ σὲ μερικὲς διατυπώσεις, οἱ ὁποῖες ἐχρησιμοποιοῦντο σὲ διάφορες θεολογικὲς σχολές»!

Τὸ συμπέρασμα, ποὺ ἀπὸ τέτοιες δηλώσεις ἔβγαλε ὁ παπικὸς θεολόγος Φέρντιναντ Gahbauer: «Οἱ διαφορετικὲς διατυπώσεις τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως δὲν ἐγγίζουν τὴν ἀλήθειαν τῆς πίστεως»[40]. Παρόμοιες δηλώσεις εἶχε κάνει καὶ ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ καὶ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ

Ἡ ἐργασία αὐτὴ συντάχθηκε μέσα σὲ λίγες μέρες γιὰ νὰ ἀποτελέσει μιὰ ἀπάντηση στὴν θρασύτητα ὅσων δέχτηκαν νὰ τιμήσουν τὸν μεγάλο, σύγχρονο αἱρετικὸ τῆς «ὀρθοδοξίας» κ. Ζηζιούλα, δηλ. τῶν τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, μὲ πρωτεργάτες τὸν τοπικὸ ἐπίσκοπο κ. Ἰγνάτιο, τὸν διευθυντή αὐτῆς κ. Καλαϊτζίδη καὶ τοὺς λοιποὺς συνοδοιπόρους τους. Ὡς ἐκ τούτου δὲν ἀποτελεῖ ἀπάντηση μὲ «ἐπιστημονικὴ» δομὴ καὶ μεθοδολογία. Εἶναι μιὰ συγκέντρωση ὑλικοῦ γιὰ νὰ φανεῖ σὲ ὅσους δὲν γνωρίζουν, τὸ μέγεθος τῆς προδοσίας τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς φύλακές της.

Ἐναπόκειται σὲ ὅσους λόγιους Μητροπολίτες καὶ θεολόγους ἔχουν τὶς δυνατότητες, νὰ καταγγείλουν μὲ ἐμπεριστατωμένη μελέτη στὴν Ἱερὰ Σύνοδο καθηκόντως τὶς αἱρετικὲς θέσεις τοῦ κ. Ζηζιούλα, τὸν προδοτικὸ ρόλο τῆς Ἀκαδημίας Βόλου, τὴν συμπαιχνία ἐπισκόπων καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου (ὁ ὁποῖος ἔστειλε καὶ ἀντιπρόσωπό του στὴν τιμητικὲς ἐκδηλώσεις γιὰ Ζηζιούλα!).

Βέβαια ἡ Ἱ. Σύνοδος θὰ θέσει στὸ Ἀρχεῖο τὴν ὑπόθεση, ἀλλ’ ἔστω κι ἔτσι, θὰ μάθουν –ὅσοι ἐκ τῶν πιστῶν ἔχουν καλὴ διαθέση– τὶς διαστάσεις τῆς προδοσίας τῆς Πίστεώς μας, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καθῆκον νὰ τὴν προστατεύουν.

Καὶ ὁ καθεὶς ἂς ἀναλάβει τὶς εὐθύνες του.

Σημάτης Παναγιώτης


  • [1] Φαράντου Μ., Οἰκουμενισμὸς ἢ ὀρθοδοξία; Ἡ κρίση τῆς θεολογίας τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα. –Στὴν ἴδια μελέτη τοῦ Φαράντου: «Ὁ κ. Ζ. ἀσκεῖ αὐστηρὰν κριτικὴν καὶ διὰ τὰ κακῶς κείμενα ἐντὸς τοῦ χώρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ εἰδικώτερον ἐντὸς τοῦ λατρευτικοὺ χώρου Αὐτῆς: “ἡ ἔλλειψη λειτουργικῆς ἀγωγῆς δὲν ἐπέτρεψε νὰ συνειδητοποιηθεῖ οὔτε ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους… ἡ εὐχαριστιακὴ θεωρήση τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας” (σελ. 18-19). “…Ἡ ἔννοια τῆς Εὐχαριστίας ἔχει πολὺ παρεξηγηθεῖ καὶ διαστραφεῖ… Ἡ Εὐχαριστία ἔχει συνδεθεῖ στὴ συνείδησή μας μὲ μία ἐκδήλωση εὐσεβισμοῦ, ὁ ὁποῖος τὴν θεωρεῖ σὰν ἀντικείμενο, σὰν πρᾶγμα καὶ σὰν μέσο ἐκδηλώσεως τῆς εὐσεβείας μας ἢ ἐξυπηρετήσεως τῆς σωτηρίας μας” (σελ. 19), ἤτοι ὡς “ἕνα μέσο χάριτος γιὰ τὴν πνευματικὴ τροφὴ τῆς ψυχῆς” (σελ. 55), ἐνῶ αὔτη εἶναι “καθαρὰ καὶ ἁπλὰ Ἀναφορὰ ἢ Εὐχαριστία” (σελ. 19, 33, 60), ἀφοῦ “ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία δὲν εἶχε τὴ μεταγενέστερη αὐτὴ ἀντίληψη γιὰ τὰ μυστήρια, ἀλλὰ μιλοῦσε γιὰ ἕνα καὶ μόνο μυστήριο, τὸ «μυστήριο τοῦ Χριστοῦ»» (σελ. 20). Τέλος, “ἡ χριστιανικὴ παράδοσή μας, ἀκόμη καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία” ἔβλαψεν, ἀντὶ νὰ ὠφελήσει τὸν ἄνθρωπον, “ἀφοῦ καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία συχνὰ τὸν ἔβλεπαν εἴτε μέσα ἀπὸ τὸ πρῖσμα τῆς ἀτομοκρατίας εἴτε ἀπὸ τὸ πρῖσμα τῆς συλλογικότητας” (σελ. 29). “Στὴν κατάσταση αὐτὴ ἡ Ὀρθοδοξία παρουσιάζεται σὰν μία μαρτυρία ἀποτυχημένη” (σελ. 36, 37). “Ἡ Θεολογία καὶ ἡ Ἐκκλησία περιθωριοποιήθηκαν στὴ δυτικὴ κοινωνία μας”  (σελ. 68). “ἂν θέλουν να φανοῦν χρήσιμες”, θὰ πρέπει νὰ “βροῦν καλύτερους τρόπους νὰ ἀντιδράσουν” “στὸ σύγχρονο πολιτισμὸ” (σελ. 42-44). “Διαφορετικὰ κινδυνεύουν νὰ φανοῦν ἄσχετες καὶ ἀνίκανες νὰ ἐφαρμόσουν αὐτό ποὺ ἰσχυρίζονται(!) ὅτι ἔχουν, τὴν Ἀλήθεια” (σελ. 41). Τὸ αἴτημα τοῦ κ. Ζ. εἶναι τὸ ἀκόλουθον: “τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν” (Β’ Κορ. 5, 17): “Χρειαζόμαστε ἕνα νέο πολιτισμό”, “μὲ τὴν ἰδέα-κλειδί: ὁ Ἄνθρωπος ὡς Ἱερέας τῆς Δημιουργίας»(44). Ὁ Καβάσιλας ὅμως γράφει (50,13) ὅτι «τὸ ἔργον τῆς Μυσταγωγίας καὶ τὸ τέλος, δηλ. τὸν ἁγιασμὸ τῶν Δώρων καὶ τὴν ἁγίαση τῶν πιστῶν, Αὐτὸς μόνος τὰ τελεῖ. Οἱ δὲ εὐχὲς καὶ οἱ δεήσεις καὶ οἱ ἱκεσιες ποὺ συνοδεύουν τὴν τελετὴ εἶναι τοῦ ἱερέως. Ἐκεῖνα εἶναι ἔργα Κυρίου, αὐτὰ δούλου, αὐτὸς εὔχεται, Ἐκεῖνος τελειώνει τὶς εὐχές, ὁ Σωτὴρ δίδει, ὁ ἱερεὺς εὐχαριστεῖ γιὰ τὰ δοθέντα».
  • [2] Φαράντου Μ., Οἰκουμενισμὸς ἢ ὀρθοδοξία; Ἡ κρίση τῆς θεολογίας τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα.
  • [3] Φαράντου Μ., Οἰκουμενισμὸς ἢ ὀρθοδοξία; Ἡ κρίση τῆς θεολογίας τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα.
  • [4] Φαράντου Μ., Οἰκουμενισμὸς ἢ ὀρθοδοξία; Ἡ κρίση τῆς θεολογίας τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα.
  • [5] Κορναράκη Ἰω., Κριτικὴ στὸ ἄρθρο τοῦ Σεβ. Ἰω. Ζηζιούλα μὲ θέμα: Ὁ Ἐπίσκοπος ὡς προεστὼς τῆς Θείας Εὐχαριστίας, «ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ» Ιαν. 2006.
  • [6] Ἂς παρακολουθήσουμε τὸν σχετικὸ διάλογο τοῦ ἁγίου Μαξίμου: «ΜΑΞ.: Ἕως δέ ἄν τοῖς τεθεῖσι προσκόμμασι καί τοῖς τεθεικόσιν αὐτά σεμνύνωνται οἱ πρόεδροι Κωνσταντινουπόλεως, οὐδείς ἐστιν ὁ πείθων με λόγος ἤ τρόπος κοινωνεῖν αὐτοῖς. ΘΕΟΔ. Τί κακόν ὁμολογοῦμεν, ἵνα χωρισθῇς τῆς κοινωνίας ἡμῶν; ΜΑΞ. Ὅτι, μίαν ἐνέργειαν λέγοντες θεότητος καί ἀνθρωπότητος τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, συγχέετε τόν τε τῆς θεολογίας καί τῆς οἰκονομίας λόγον. Εἰ γάρ πεισθῆναι δεῖ τοῖς ἁγίοις Πατράσι λέγουσιν, Ὧν ἡ ἐνέργεια μία, τούτων καί ἡ οὐσία μία· τετράδα ποιεῖτε τήν ἁγίαν Τριάδα, ὡς ὁμοφυοῦς τῷ Λόγῳ γενομένης τῆς αὐτοῦ σαρκός, καί ἐκστάσης τῆς πρός ἡμᾶς καί τῆς αὐτόν τεκούσης συγγενοῦς κατά φύσιν ταυτότητος» (ΕΠΕ 15Γ, 18). Καὶ λίγο παρακάτω: «Καί ἄλλο δέ σκοπήσωμεν· ὁ Θεός ἐκλεξάμενος ἐξήγειρεν Ἀποστόλους καί Προφήτας καί Διδασκάλους πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων, ὁ δέ διάβολος ψευδαποστόλους καί ψευδοπροφήτας καί ψευδοδιδασκάλους κατά τῆς εὐσεβείας ἐκλεξάμενος ἐξήγειρε, ὥστε καί τόν παλαιόν πολεμηθῆναι νόμον καί τόν εὐαγγελικόν. Ψευδαποστόλους δέ καί ψευδοπροφήτας καί ψευδοδιδασκάλους μόνους νοῶ τούς αἱρετικούς, ὧν οἱ λόγοι καί οἱ λογισμοί διεστραμμένοι εἰσίν. Ὥσπερ οὖν ὁ τούς ἀληθεῖς Ἀποστόλους καί Προφήτας καί Διδασκάλους δεχόμενος Θεόν δέχεται, οὕτω καί ὁ τούς ψευδαποστόλους καί ψευδοπροφήτας καί ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος τόν διάβολον δέχεται»  (ΕΠΕ 15Γ, σελ. 24).
  • [7] «Τὸ ὄντως ὑπάρχον τοῦ σχολαστικισμοῦ εἶναι ἡ γνωστὴ Μεταφυσική, ἡ ἱεραρχία τῆς γνώσεως, τὴν ὁποία ἀρνήθηκε ἡ Δύση κηρύσσοντας τὴν ἀπελευθερώση τοῦ μηδενισμοῦ. Στὸ σύστημα τοῦ Ἀκινάτη τὸ ὄντως ὑπάρχον ἦταν ὁ Θεός, ὁ ἄκτιστος σύμφωνα μὲ τὴν ἐμπειρία τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ὅμως στὰ μυαλὰ τοῦ Ἀκινάτη ἀποκτοῦσε μιὰ ἱεραρχικὰ δομημένη σχέση (ἀναγκαία) μὲ τὸ κτιστό. Χάνοντας ἀκόμη καὶ τὴν ἐλευθερία του. Σήμερα ὁ κ. Ζηζιούλας ἐπαναλαμβάνει τὶς σχολαστικὲς θεωρίες μιλώντας γιὰ «Διαλεκτικὴ σχέση κτίστου καὶ ἀκτίστου» ἢ για ἱεραρχία στην θεότητα καὶ κατ’ ἀναλογίαν ἱεραρχία στην ἐκκλησία ἢ για σχέση τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος ἢ τὰ πρόσωπα σὰν σχέσεις καὶ κατ’ ἀναλογίαν γιὰ τὴν Συνάξη σὰν σχέση προσώπων μὲ κέντρο τὸν Ἐπισκοπο ἢ γιὰ τὸν Ἐπισκοπο σὰν σχέση, προϋπόθεση τῶν σχέσεων κατ’ ἀναλογίαν τοῦ προσώπου τοῦ Πατρὸς στην Ἁγία Τριάδα» (http://amethystosbooks.blogspot.com/2010/01/blog-post_16.html).
  • [8] Τὸ κείμενο τοῦ Ζηζιούλα καὶ κάποιους σχολιασμούς, ἔχω πάρει ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Νικολαΐδη Σταύρου, «Τὸ Ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται».
  • [9] Γιὰ νὰ λειτουργήσει τὸ σχῆμα ποὺ ἔχει πλάσει μὲ τὸ μυαλό του ὁ κ. Ζηζιούλας, μεταφέρει ἀνθρώπινες ἔννοιες στὸ Θεό. Γράφει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Λίαν αἰσχρόν, καὶ οὐκ αἰσχρὸν μόνον, ἀλλὰ καὶ μάταιον ἐπιεικῶς, ἐκ τῶν κάτω τῶν ἄνω τὴν εἰκασίαν λαμβάνειν, καὶ τῶν ἀκινήτων ἐκ τῆς ρευστῆς φύσεως». Καὶ συνεχίζει: «Διότι δὲν πρέπει, ἐπειδὴ κατά τινα σχέσιν ὑψηλοτέραν Υἱὸς ὁ Υἱός, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἠμπορέσαμε δι’ ἄλλου τρόπου παρὰ ἔτσι νὰ δείξουμε τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ καὶ ὁμοούσιον, νὰ νομίζωμεν ὅτι πρέπει νὰ μεταφέρουμε στὸν Θεὸ καὶ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες καὶ τῆς δικῆς μας συγγενείας ὀνομασίες. Καθὼς ἡ διαφορὰ εἰς τὴν ἀποκάλυψιν καὶ ὄχι τῆς πρὸς ἄλληλα σχέσεως διάφορον, ἔκαμε διαφορετικὴν καὶ τὴν ὀνομασία: Πατὴρ–Υἱὸς–Ἅγιον Πνεῦμα» (Εἰς Νικολαΐδη Σταύρου, Τὸ ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται).
  • [10] «Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ μία θεολογικὴ ἑρμηνεία τῆς κινήσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὴν ὁποία ἑρμηνεύει Ἱεραρχικὰ ὁ μεγαλύτερος Θεολόγος, Ἅγιος Μάξιμος ὁμολογητής, ambigua, 23: “Πῶς ἐξηγεῖται τὸ γραφὲν ὑπὸ Γρηγορίου; Διὰ τοῦτο μονὰς ἀπ’ ἀρχῆς εἰς δυάδα κινηθεῖσα μέχρι Τριάδος ἔστη!; Κινεῖται (ἀπαντᾶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος) μέσα στὸν Νοῦ ποὺ εἶναι ἄξιος νὰ τὴν κατανοήσει, ὁ ὁποῖος μέσῳ τῆς Μονάδος καὶ μέσα στὴν Μονάδα ὁλοκληρώνει κάθε ἔρευνά του σ’ αὐτὴ ἢ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε διαφορετικά, ὁλοκλήρη ἡ Μονὰς ἀχώριστη διδάσκει καὶ φανερώνει στὸν Νοῦ, στὴν πρώτη του ἐπαφὴ μαζί Της, τὴν ἀλήθεια γύρω ἀπὸ τὴν Μονάδα, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν εἰσαχθεῖ χωρισμὸς στὴν πρώτη Αἰτία. Μετὰ ὅμως προχωρᾶ στὴν φανέρωση τῆς θείας καὶ ἀπόρρητης Θεογονίας αὐτῆς τῆς πρώτης Αἰτίας, ἀποκαλύπτοντάς του Μυστικὰ καὶ κρυφὰ ὅτι δὲν πρέπει νὰ σκεφτεί ποτὲ πὼς αὐτὸ τὸ Ὑπερούσιο Ἀγαθὸ μπορεῖ νὰ εἶναι ἄγονο, στεῖρο Λόγου καὶ Σοφίας ἢ Ἁγιαστικῆς Δυνάμεως, ὁμοουσίους καὶ ὑπαρκτὲς σὰν ὑποστάσεις, γιὰ νὰ μὴν διατρέξει τὸν κίνδυνο, αὐτὸς ὁ Νοῦς, νὰ ἐννοήσει πὼς ὁ Θεὸς εἶναι Σύνθεση αὐτῶν, ὡσὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ τυχαία κατηγορήματα, ἀντὶ νὰ πιστεύει διὰ τῆς πίστεως ὅτι Αὐτοὶ συνυπάρχουν, συναιωνίως. Λέγεται λοιπόν πὼς ὁ Θεὸς κινεῖται, καθὼς εἶναι Αἰτία τῆς ἔρευνας τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖον συνυπάρχει. Διότι εἶναι ἀδύνατον χωρὶς θεϊκὸ φωτισμὸ νὰ κατανοήσουμε κάτι ἀπὸ τὸν Θεό. Διότι ὁ Θεὸς ποὺ δὲν ἔχει τὴν ἴδια φύση μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ἔχει ἀσφαλῶς καὶ διάφορον τρόπον γεννήσεως” (Εἰς Νικολαΐδης Σταῦρος, Τὸ ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται).
  • [11] http://amethystosbooks.blogspot.com/2011/10/blog-post_1371.html
  • [12] Συμεὼν τοῦ Ν. θεολόγου, Θεολογικὸς Πρῶτος (13, 14), Καὶ κατὰ τῶν τιθεμένων τὸ πρῶτον ἐπὶ τοῦ Πατρός, http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/symeon_vivlos_theologikon.html.
  • [13] Ζηζιούλα Ἰω, «Εὐχαριστία καὶ Κόσμος», Ὁμιλία στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου (2008).
  • [14] Ὁ Ὠριγένης εἶχε διδάξει τὴν ὑπόταξιν τοῦ Υἱοῦ καὶ λόγου εἰς τὸν Πατέρα Θεόν. Τὴν αἵρεση αὐτὴ ξαναέφερε στὴν ἐπιδάνεια ὲπὶ τῶν ἡμερῶν μας, ὁ Ζηζιούλας, ἀκολουθόμενος καὶ ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ. Στὸ διαδίκτυο τὴν προάγει ὁ ΟΟΔΕ. Εἰς http://amethystosbooks.blogspot.com/2011/06/joseph-ratzinger-14.html
  • [15] Νικολαΐδης Σταῦρος, Τὸ ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται.
  • [16] Νικολαΐδης Σταῦρος, Τὸ ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται.
  • [17] Σχόλιο ἀνων. στὸ διαδίκτυο: Ἡ analogia entis κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸ θεολόγο εἶναι δαιμονικὸς τρόπος σκέψης. Ἡ ἑτερότητα δὲν ὑπάρχει στὴν θ. φύση, ἀλλὰ μεταξὺ θείας καὶ ἀνθρωπίνης. Πολλοὶ ὅμως θεολόγοι στὸν πλανεμένο τρόπο τῆς σκέψης τους πιστεύουν καὶ κηρύττουν «ὅτι ὅπως κάτω, ἔτσι καὶ ἐπάνω».  –«Πόσο ἀληθινὴ μπορεῖ να εἶναι ἡ θεολογία τοῦ κ. Ζηζιούλα, πρωτότυπη καὶ νεωτερική, στηριγμένη στὴν ἀναλογία, στὸν εἰκονισμό, στὴν ἀντιπροσώπευση τοῦ ἐπισκόπου, πρωτάκουστα ὅλα τους πράγματα γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς πατερικῆς μας παραδόσεως; Ὅταν δηλώνει δημοσίως πὼς δὲν καταλαβαίνει τί λέει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς; Αὐτὸς ὁ προεστὼς στὸ κέντρο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει ἄλλη δουλειὰ νὰ κάνει παρὰ νὰ προΐσταται τῆς Θ. Εὐχαριστίας, δὲν εἶναι ἕνα ἄγαλμα; Ἔστω τὸ ἄγαλμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ποὺ λατρεύεται στὴ Ρώμη; Ξεχάσαμε τόσο εὔκολα πὼς οἱ ἀρχαῖοι Αἰγύπτιοι λάτρευαν τὰ ὁμιλoῦντα ἀγάλματα; Τόσο συγχρόνη εἶναι ἡ θεολογία του;». http://amethystosbooks.blogspot.com/2010/12/7.html
  • [18] Νικολαΐδης Σταῦρος, Τὸ ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται, σελ. 99.
  • [19] http://amethystosbooks.blogspot.com/2011/10/blog-post_3622.html. –Στὸ ἴδιο: «Ἂς δοῦμε γιὰ ἄλλη μία φορά, τί ἔχει νὰ μᾶς πεῖ ἐπὶ τοῦ θέματος ὁ Ἅγιος Μάξιμος… <Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου>. “Τὰ λόγια τῆς προσευχῆς περιέχουν φανέρωση τοῦ Πατέρα, καὶ τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς Βασιλείας, γιὰ νὰ μάθουμε ἐξ’ ἀρχῆς νὰ σεβόμαστε τὴν ἐν Μονάδι Τριάδα καὶ  νὰ τὴν ἐπικαλούμαστε καὶ νὰ τὴν προσκυνοῦμε. Ἐπειδὴ ὄνομα τοῦ Πατέρα εἶναι ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, μὲ οὐσιώδεις ὑποστάσεις. Γιατὶ ὁ Πατέρας δὲν ἀπόκτησε ἐκ τῶν ὑστέρων τὸ ὄνομα οὔτε ὡς ἀξίωμά ποὺ ἔλαβε ἐκ τῶν ὑστέρων νοοῦμε τὴν Βασιλεία. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΡΧΗ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣ. Γιατὶ ἡ σχέση μεταξὺ τῶν Τριῶν Προσώπων ὑποδηλώνει τὴν συνύπαρξή τους, καὶ δὲν ἐπιτρέπει αὐτά, τῶν ὁποίων εἶναι καὶ λέγεται σχέση, νὰ θεωροῦνται μεταγενέστερα τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο! Ἡ σχέση δὲν δηλώνει τί εἶναι, ἀλλὰ πῶς ἔχουν μεταξὺ τους! Ἔτσι βιαζόμαστε νὰ τιμήσουμε τὴν ὁμοούσια καὶ ὑπερουσία Τριάδα ὡς δημιουργικὴ αἰτία τῆς ὑπάρξεώς μας καὶ διδασκόμαστε ἐπίσης νὰ ὁμολογοῦμε τὴ χάρη τῆς υἱοθεσίας μὲ τὸ νὰ ἀξιωνόμαστε νὰ ὀνομάζουμε Πατέρα κατὰ χάρη τὸν ἐκ Φύσεως Δημιουργό».
  • [20] Τσελεγγίδη Δημ., Ἡ λειτουργία τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ ἐσφαλμένες θεολογικὲς προϋποθέσεις τοῦ Παπικοῦ πρωτείου.
  • [21] π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, Ἐκκλησία, Εὐχαριστία, Ἐπίσκοπος: Ἡ ἀρχαία Ἐκκλησία στὴν ἐκκλησιολογία τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα, σελ. 217-218, στὸ τόμο, Ἡ Θεολογία τοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα, Πρόσωπο, Ἐκκλησία καὶ Ἐλευθερία, [κριτική ἀποτίμηση], ἐκδ. Degiorgio.
  • [22] Εἰς Νικολαΐδη Σταύρου, Τὸ ὑποκείμενο Ἐκκλησιάζεται.
  • [23] Τσελεγγίδη Δημ., Αἱ ἐσφαλμέναι θεολογικαὶ προϋποθέσεις διὰ τὸ Πρωτεῖον τοῦ Πάπα.
  • [24] Εἶναι φανερὸ ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ κ. Ζηζιούλας προστατεύουν τὴν Ἀκαδημία Βόλου. Ὅταν –πρὶν μερικοὺς μῆνες– ἡ Ἀκαδημία καὶ ὁ μητροπολίτης Βόλου Ἰγνάτιος δέχθηκε ἐπίθεση ἀπὸ ἐπισκόπους, θεολόγους καὶ ἱστολόγια, ἔσπευσαν νὰ τὴν στηρίξουν ἐμφανῶς ὁ κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ κ. Ζηζιούλας!
  • [25] Θεοδώρου Εὐάγ., Προσέγγισις μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, π. «Θεολογία» τ.77/2, Ἀθῆναι, 2006, http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/theodorou_prosegysi2.html.
  • [26] L’ Osservatore Romano, 19 Juni 1992, S. 8. Εἰς Θεοδώρου Εὐάγγ., ὅπ. παρ.
  • [27] Θεοδώρου Εὐαγ., ὅπ. παρ.
  • [28] Εἰς Θεοδώρου Εὐάγγ., ὅπ. παρ.
  • [29] Grigorios Larentzakis, Welche kirchliche Einheit strebt die Orthodoxe Kirche an? in: Orthodoxes Forum – Zeitschrift des Instituts für Orthodoxe Theologie der Universität München, St. Ottilien, 2005, Hefte 1-2, S. 185.
  • [30] Benedikt XVI-Joseph Ratzinger, Theologische Prinzipienlehre, S. 214, Εἰς Θεοδώρου Εὐάγ., ὅπ. Παρ.
  • [31] Θεοδώρου Εὐάγ., ὅπ. παρ. Ὅπως ὁμολογεῖ εἷς ἐκ τῶν βετεράνων οἰκουμενιστῶν, ὁ κ. Εὐάγγελος Θεοδώρου,  αὐτὴ ἡ μελαγχολία τοῦ Πάπα «εἶναι ἐπίσης καὶ ἰδική μας»! Φανταστεῖτε πόσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ μελαγχολία τοῦ κ. Ζηζιούλα.
  • [32] http://amethystosbooks.blogspot.com/2009/10/blog-post_23.html
  • [33] Κορναράκη Ἰω., Τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας προσωπεῖον τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου.
  • [34] Κορναράκη Ἰω., Τὸ κείμενον τῆς Ραβέννας προσωπεῖον τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου.
  • [35] Ὁ μητροπ. Ἀχαΐας Ἀθανάσιος (ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση), ἀπολογούμενος στὸ Βατικανό, ἐπειδὴ καθυστεροῦμε νὰ δηλώσουμε ὑποταγή(!)– εἶπε τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά: «Στὴν Ἑλλάδα βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ πολὺ λεπτὴ κατάσταση, γιατί, ἐνῶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος (σ.σ. Χριστόδουλος) καὶ οἱ μητροπολῖτες ἐπιθυμοῦν νὰ ἔχουν μιὰ σημαντικὴ συνεργασία μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία, αὐτοὶ ἔχουν καὶ εὐθύνες πρὸς τὸν κόσμο, τοὺς πιστούς, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους δὲν εἶναι προετοιμασμένοι στὴν προοπτικὴ τοῦ διαλόγου, ἐνῶ ἄλλοι ἔχουν μιὰ ἄποψη πιὸ φονταμενταλιστικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ἡ μεγάλη πρόκληση νὰ προετοιμάσουμε τὸν κόσμο, νὰ τὸν διαπαιδαγωγήσουμε, γιὰ νὰ μὴ ἀντιδράσει ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις καὶ πληροφορίες, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὰ γεγονότα… Εἶναι σημαντικὸ νὰ κατανοηθεῖ ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη χρόνου, ἐλπίζω ὄχι ὑπερβολικοῦ, γιὰ νὰ σχηματίσουμε τὴ συνείδηση τοῦ  κόσμου»!!! («Ὀρθόδοξος Τύπος», 1444, 1/2/2002).
  • [36] amethystosbooks.blogspot.com/2010/12/blog-post_05.html. Καὶ ὁ ἱστολόγος ἐπιλέγει: «Καταλάβαμε ὅτι τὰ πράγματα εἶναι προχωρημένα, καὶ ὅτι στὴν ἐπικειμένη (τότε) συνάντηση τῆς Ραβέννας, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2007, εἶναι ὅλα πιὰ ἕτοιμα, γιὰ νὰ πέσουν καὶ οἱ … ὑπογραφές. Φυσικά, παντελῶς ἐρήμην τοῦ λαοῦ, καὶ ἐννοοῦμε τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὅσος τέλος πάντων ἀκόμη ἀπέμεινε ἐν ἐγρηγόρσει, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἐρήμην τῶν ἱερέων, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς ἐξαρτῶνται οἰκονομικὰ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους, λόγῳ μισθολογίου καὶ ὄχι για λόγους πνευματικούς. Ἀρχισαμε λοιπὸν να παρακολουθοῦμε τὰ πράγματα ἀπὸ πιὸ κοντὰ καὶ βρισκόμασταν ἀπὸ (ὀδυνηρὴ) ἔκπληξη σὲ ἔκπληξη».
  • [37] Θεοδώρου Εὐάγ., ὅπ. παρ.
  • [38] orthodoxia-pateriki.blogspot.com/2010/09/blog-post_26.html#ixzz1c17vVSkB
  • [39] Εἰς Θεοδώρου Εὐάγ., ὅπ. παρ.
  • [40] Θεοδώρου Εὐάγ., ὅπ. παρ.

69717295

Απειλες κατα του σημαιοφορου της Ευελπιδων, επειδη επεμενε να παρελασει!!!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 19th, 2011 | filed Filed under: ΜΗΝΥΜ. ΠΑΡΑΛ. ΠΡΟΩΘ.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ

Katerina Providaki, ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝEΨΑΚΙ ΜΟΥ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ!!! ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ, ΑΣ ΠΑΕΙ ΣΤΟ» ΓΕΝΙΚΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΓΕΝΗΜΑΤΑΣ», ΚΤΙΡΙΟ 8, ΓΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΚΑΥΤΟΥΡΟ, 8η ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΙΚΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ» ΣΩΤΗΡΙΑ».

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΠΑΙΔΙΑ. ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΣ ΤΟ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΚΡΗΣΙΜΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ, ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ 15 ΜΕΡΕΣ…!!!
ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ ΠΑΙΔΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!

http://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=230182803714403&id=100001680554535

69717295

Απειλες κατα του σημαιοφορου της Ευελπιδων

επειδη επεμενε να παρελασει!!!

____

_______

  • Ο σημαιοφόρος της Ευελπίδων απαιτούσε να παρελάσει για τους Έλληνες πολίτες
  • «Εκτελούμε εντολές» ομολόγησε ο στρατιωτικός υπεύθυνος του αγήματος της Ευελπίδων, ξεγυμνώνοντας την μικρότητα της πολιτικής ηγεσίας
  • Μαθήματα ήθους και χρέους προς την πατρίδα παρέδωσε η Σχολή Ευελπίδων στην Θεσσαλονίκη

Τα όσα διαδραματίστηκαν στο παρασκήνιο της ακύρωσης της στρατιωτικής παρέλασης στην Θεσσαλονίκη, είναι γνωστά σε πολύ λίγους. Η αναφορά μας γίνεται στην επιμονή της Σχολής Ευελπίδων να παρελάσει. Και αυτή η επιμονή έφτασε σε τέτοιο σημείο που τόσο ο αρχηγός του αγήματος της Ευελπίδων, όσο και ο σημαιοφόρος, απειλήθηκαν με αποπομπή από το στράτευμα.

Ήταν πραγματικά συγκινητικό, για όσους είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν αυτούς τους νέους, να ανθίστανται στην κυβερνητική διαταγή να αποχωρήσουν και να μην παρελάσουν. Ο σημαιοφόρος, μάλιστα, τεταρτοετής Εύελπις ήταν σαφέστατος λέγοντας προς τον ανώτερό του: «Ήρθαμε εδώ για να παρελάσουμε, για να τιμήσουμε τους νεκρούς ήρωες. Δεν αποχωρούμε. Θα παρελάσουμε»… Ακόμη και όταν απειλήθηκε με αποπομπή από την Σχολή, επέμενε λέγοντας: «δεν με ενδιαφέρει, διώξτε με, εγώ θα παρελάσω»…

Με αποπομπή από το στράτευμα απειλήθηκε και ο υπεύθυνος του αγήματος της Ευελπίδων και μόνο στο ηθικό αυτό δίλημμα (συμπαράστασης στον ανώτερό τους) υποχώρησαν οι Ευέλπιδες και δεν παρέλασαν και αποχώρησαν συντεταγμένα από τον χώρο αναμονής. Πριν από αυτό όμως, με Ελληνικό ήθος και με την δύναμη της ψυχής τους τραγούδησαν το απαγορευμένο «Μακεδονία Ξακουστή». Να θυμίσουμε πως σε προηγούμενα έτη υπήρξαν και ποινές κατά Ευελπίδων που «τόλμησαν» να τραγουδήσουν την «Μακεδονία»…

Αυτή η κυβέρνηση, τολμά να απειλεί τους καλύτερους νέους μας, προκειμένου να… ακυρώσει την τιμή προς τους ήρωες προγόνους, προκειμένου να αμαυρώσει μία εθνική επέτειο και προκειμένου να επιβάλει τον εθνομηδενισμό της…

Θαυμάστε το Ελληνικό ήθος, που τόσους αγώνες έχουν δώσει οι νέο-πατριώτες να εξαφανίσουν… Πολλοί παρευρισκόμενοι δάκρυσαν και ένιωσαν εκείνο το δέος που οι ανίκανοι πολιτικοί βρωμίζουν με την παρουσία τους… Μαρτυρίες πολιτών αναφέρουν πως τόσο ο διοικητής της Σχολής Ευελπίδων, όσο και αρκετοί Ευέλπιδες δάκρυσαν… για την πατρίδα και το χρέος τους, ενώ κάποιοι άλλοι ένιωθαν άβολα και αποχωρούσαν με «βαρυσήμαντες» δηλώσεις από την τιμή που οφείλουν, επικαλούμενοι το… παρελθόν τους! Άλλωστε, δεν είχαν τίποτε απολύτως να επικαλεστούν από το τραγικό τους παρόν… απέναντι στην ψυχή των Ευέλπιδων, που είναι γεμάτη Ελλάδα…

959

«Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ

ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ»

(Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας)

  • Απο το ιστολόγιο sofokleous 10.gr
  • (Mε τίτλο «Δε θυμάμαι να ψήφισα Μέρκελ στις τελευταίες εκλογές»)

Οι παρεμβάσεις της Γερμανίας στην Ελλάδα δεν αφορούν, πλέον, αποκλειστικά στην οικονομία αλλά και σε θέματα του ελληνικού πολιτεύματος, με το Γερμανό υπουργό Οικονομικών, Β Σόιμπλε να προειδοποιεί εμμέσως πλην σαφώς σε πρόσφατη συνέντευξη του στο Der Spiegel πως το ελληνικό πολίτευμα θα χρειαστεί “προσωρινά” να μετατραπεί από Κοινοβουλευτική Δημοκρατία σε κάτι άλλο (το οποίο θα πρέπει οι ειδικοί να προσδιορίσουν και να ονομάσουν και βέβαια οι πολιτικοί και οι πολίτες να εγκρίνουν και να αποδεχτούν).

«Θα μπορούσε να πει κανείς ότι (η Ελλάδα) θα παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της», δηλώνει με ηρεμία που παγώνει το αίμα ο Γερμανός πολιτικός, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ένας από τους λόγους που η Ελλάδα θα πρέπει να χάσει μερικώς την ανεξαρτησία της είναι ώστε άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία να τρομοκρατηθούν τόσο που να μην προχωρήσουν σε αίτημα για κούρεμα του χρέους τους: «Οι πρωθυπουργοί και αρχηγοί κρατών της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένων της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, κατέστησαν για άλλη μια φορά σαφές ότι: η περίπτωση της Ελλάδας είναι μοναδική, μια ξεχωριστή περίπτωση που έχρηζε ειδικής λύσης…

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι (η Ελλάδα) θα παραδώσει προσωρινά ένα μέρος της κυριαρχίας της. Δεν πιστεύω ότι άλλη χώρα (πέραν την Ελλάδας) θα ήθελε να υποστεί αυτά τα σκληρά μέτρα, εκτός κι αν είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (μετάφραση από την δημοσιογραφική ομάδα του ΔΟΛ)…………….

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ· sofokleous10.gr

O ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟN ΟΡΟΣ ΣΕ ΣΑΤΑΝΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ!

author Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on date Οκτ 19th, 2011 | filed Filed under: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ

«ΚΟΥΡΕΛΟΥΔΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ», ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΑΪΣΙΟ

ΟΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΥΠΟΥ ΑΣΙΖΗΣ

ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

«Πάντες οἱ “θεοὶ” τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμοί 96:5)

«Αὐτὸς [ Χριστός] γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφ. 2:14)

Ασσιζη..Ασσιζη

_______________________________

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

«Ὅλες οἱ πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες, ὅλες του Διαβόλου. Μόνη ἡ πίστις τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν εἶναι καλὴ καὶ ἅγια»    

(Κοσμᾶ Αἰτωλοὺ Διδαχὲς)

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

«Ὅταν μαζεύωνται τί μάγοι, τί πυρολάτρες, τί Προτεστάντες, ἕνα σωρὸ ―ἄκρη δὲν βρίσκεις―, γιὰ νὰ φέρουν τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο, πῶς νὰ βοηθήσουν; Ὁ Θεὸς νὰ μὲ συγχωρέση, αὐτὰ εἶναι κουρελοῦδες τοῦ διαβόλου. Γίνεται εἰρήνη μὲ ἁμαρτωλὸ συνεταιρισμό; Πῶς μπορεῖ νὰ ἔρθη ἡ εἰρήνη, ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν συμφιλιωθοῦν μὲ τὸν Θεό; Μόνον ὅταν συμφιλιωθῆ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό, ἔρχεται καὶ ἡ ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ ἡ ἐξωτερικὴ».

[Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι, τόμος Β’- «Πνευματικὴ ἀφύπνιση», Ἱ. Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσ/νίκης 1999, σ. 355].


O ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟN ΟΡΟΣ

ΣΕ ΣΑΤΑΝΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ!!!

Εἶναι εὐχαριστημένοι οι ἁγιορείτες ποὺ τὸν ὑποδέχτηκαν και οἱ ὁρθόδοξοι δεσποτάδες που τρέχουν ἀπό πίσω του;

_______

______