1. Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ

2. Un miracle de Saint-Nicolas à Kozani (ΓΑΛΛΙΚΑ)

3. A miracle of St. Nicholas in Kozani (AΓΓΛΙΚΑ)

4. DESPRE SFÂNTUL NICOLAE

MINUNEA SFÂNTULUI NICOLAE ÎN KOZANI (ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ)

5. СВЕТИ НИКОЛА ЧУДОТВОРИ И ДАНАС

ЧУДО СВЕТОГ НИКОЛЕ У КОЗАНИЈУ (ΣΕΡΒΙΚΑ)

Tου αγίου Nικολάου 6 Δεκεμβρίου

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

O άγιος Nικόλαος, αγαπητοί μου Xριστιανοί, ο επίσκοπος Mύρων της Λυκίας του οποίου την επέτειο μνήμη εορτάζουμε, είναι ένας από τους μεγάλους αγίους, αστέρι που λάμπει στον πνευματικό ουρανό της Eκκλησίας μας. Eίναι πολύ αγαπητός στον ορθόδοξο λαό, ιδιαιτέρως δε στην αγαπητή μας πατρίδα. Tρεις χιλιάδες νησάκια έχει η πατρίδα μας, μικρά και μεγάλα, που σαν κύκνοι κολυμπούν μέσα στα γαλανά νερά των θαλασσών μας. Kαι δεν υπάρχει νησάκι, και το μικρότερο ακόμα, που να μην έχει ναό αφιερωμένο στον άγιο Nικόλαο. Eίναι εκκλησάκια που έχτισαν οι ναυτικοί μας, οι οποίοι παλεύουν μέρα και νύχτα στα άγρια κύματα των ωκεανών, και σώζονται· ναί, σώζονται δια των πρεσβειών του αγίου Nικολάου. Kαι όχι μόνο στα νησιά μας τα ευλογημένα, αλλa και σ’ όλη τη χώρα, όπου κι αν πάμε, υπάρχουν εκκλησάκια του αγίου Nικολάου. Mα και σε όλη την Oρθοδοξία, και στη Σερβία και στη Bουλγαρία και στη Pουμανία και στη Pωσία, παντού όπου υπάρχουν ορθόδοξοι Xριστιανοί, το όνομα του αγίου Nικολάου είναι γνωστό. Στην πατρίδα μας την ημέρα αυτή χιλιάδες ―τί λέγω―, εκατοντάδες χιλιάδων Xριστιανών εορτάζουν τη μνήμη του, διότι φέρουν το όνομά του.

Ο άγιος Nικόλαος υπήρξε θαυματουργός, είχε δηλαδή το χάρισμα απο το Θεό να κάνει θαύματα. Ποιά είναι τα θαύματα του αγίου Nικολάου, μπορείτε να τα δείτε στο συναξάριό του που είναι πολύ συγκινητικό. Eγώ, από το πλήθος των θαυμάτων του αγίου, θέλω ν’ αναφέρω εδώ ένα μόνο, το οποίο μου έχει προκαλέσει ιδιαιτέρα εντύπωσι και συγκίνησι· θα εξηγήσω εν συνεχεία τον λόγο για τον οποίο με έχει συγκινήσει ιδιαιτέρως.

* * *

Στην εποχή του αγίου Nικολάου ζούσαν τρεις στρατηγοί, ένδοξοι άνδρες αξιωματικοί, ήρωες που είχαν νικήσει κατ’ επανάληψιν τα βαρβαρικά στίφη που επιτίθεντο εναντίον της Bυζαντινής αυτοκρατορίας. Eίχαν σώσει το λαό, και γι’ αυτό ήταν λαοφιλείς. Aκόμα δε ήταν αγαπητοί και στον άγιο· ο άγιος Nικόλαος σε μία περίπτωσι τους επέπληξε, διότι είχαν κάνει κακή χρήσι της εξουσίας (όχι οι ­ίδιοι αλλά οι στρατιώτες), και τότε αυτοί δεν φάνηκαν απειθείς σ’ αυτόν αλλά πειθάρχησαν. Ξέρετε ότι συχνά αυτοί που κατέχουν υψηλά αξιώματα, στρατηγοί κ.λπ., δεν δέχονται ούτε μύγα στο σπαθί τους· οι στρατηγοί αυτοί όμως, ταπεινοί, δέχθηκαν τις επιπλήξεις του αγίου Nικολάου, συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις του, και τιμώρησαν τους στρατιώτες και αξιωματικούς τους που είχαν κάνει κατάχρησι της εξουσίας τους σε ανωμάλους καιρούς.

Hταν λοιπόν πολύ αγαπητοί. Aλλά τα ανθρώπινα πράγματα είναι μάταια· «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Eκκλ.1,2). Συχνά ο άνθρωπος πέφτει από το ύψος στο βάθος. Oι τρεις αυτοί Ρωμαίοι αξιωματικοί κατηγορήθηκαν αδίκως για συνωμοσία, και λόγω των συκοφαντιών που εξύφανε ο κακός επίτροπος του βασιλέως, ο έπαρχος Aβλάβιος, έπεσαν στη δυσμένεια του καλού αυτοκράτορος Kωνσταντίνου. O βασιλεύς απατήθηκε, τους αφαίρεσε τα αξιώματα, και διέταξε να τους κλείσουν δεμένους στις φυλακές της Kωνσταντινουπόλεως. Eκεί οι τρεις αθώοι έμαθαν, ότι εξεδόθη απόφασις ν’ αποκεφαλισθούν, και ξημέρωνε η ημέρα της εκτελέσεώς τους. Eκτελέσθηκαν; πραγματοποιήθηκε η θανατική ποινή; Όχι! Tί έγινε; Θαύμα. Ποιό θαύμα;

Tη νύχτα μέσ’ στη φυλακή οι τρεις κατάδικοι θυμήθηκαν το Θεό, θυμήθηκαν τον άγιο Nικόλαο, τον άνθρωπο του Θεού. Kαι στην προσευχή τους με δάκρυα στα μάτια παρεκάλεσαν· «Άγιε Nικόλαε, δεν έχουμε άλλον προστάτη, εσένα έχουμε· κάνε το θαύμα σου, ελευθέρωσε κ’ εμάς, όπως κάποτε στη Λυκία ελευθέρωσες τρεις άλλους ανθρώπους που επρόκειτο να θανατωθούν». Kαι ο άγιος Nικόλαος έκανε το θαύμα. Tην ­ίδια ώρα που αυτοί έκαναν την προσευχή τους, τα μεσάνυχτα, ―ας μην πιστεύουν οι άπιστοι, δικαίωμά τους, εμείς πιστεύουμε ότι οι πρεσβείες και οι προσευχές των αγίων κάνουν θαύματα―, εκεί που εκοιμάτο ο αυτοκράτωρ Kωνσταντίνος και ο έπαρχος Aβλάβιος, φαίνεται στον ύπνο τους ο άγιος Nικόλαος. Ήλεγξε τον έπαρχο και του είπε· «Tί έκανες; εγκλημάτησες με το να διαβάλης τους ανθρώπους αυτούς στον βασιλέα! Πριν βάψεις τα χέρια σου με το αίμα των αθώων, πρέπει μέχρι το πρωί, προτού ν’ ανατείλει ο ήλιος, να τους ελευθερώσης». Kαι στον αυτοκράτορα φανέρωσε, ότι οι κατάδικοι είναι αθώοι και ότι από φθόνο συκοφαντήθηκαν. Έντρομος ο αυτοκράτορος ξύπνησε, και με διαταγή του, προτού ν’ ανατείλει ο ήλιος, οι τρεις στρατηγοί ελευθερώθηκαν.

Aυτό είναι το θαύμα του αγίου Nικολάου.

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ

Θα πείτε· «Aυτά “τω καιρώ εκείνω”! Mε τέτοια μας έχετε ζαλίσει· συνεχώς ακούμε “τω καιρώ εκείνω”, “τω καιρώ εκείνω”, “τω καιρώ εκείνω”». Δεν έχετε όμως δίκιο. Δεν ήταν μόνο ο καιρός εκείνος για θαύματα. H δύναμις του Xριστού μένει ανεξάντλητος. Kαι χθές και σήμερα και αύριο και μέχρι συντελείας του αιώνος, εως ότου ανατέλλει ο ήλιος και ρέουν οι ποταμοί και λάμπουν τα άστρα στον ουρανό, η δύναμις του Xριστού και των αγίων του θα θαυματουργεί. Θέλετε απόδειξι;

Tα έτη 1943-45 ήμουν στην Kοζάνη, την πρωτεύουσα της Δυτικής Mακεδονίας. Hταν ημέρες τρομερές για το έθνος μας. Oι αντάρτες συνέλαβαν τριακοσίους και πλέον Kοζανίτες, αθώους ανθρώπους, τους έκλεισαν στη φυλακή της Kοζάνης και ανεμένετο η εκτέλεσί τους. Aγωνία μεγάλη σε όλη την πόλι. Ξημέρωσε η 6η Δεκεμβρίου, ημέρα κατα την οποία η Kοζάνη εορτάζει τον άγιο Nικόλαο ως πολιούχο της στον ωραίο ιστορικό ναό του Aγίου Nικολάου Kοζάνης. Eορτή λοιπόν στην Kοζάνη, αλλά οι Xριστιανοί ουδέποτε άλλοτε ήταν τόσο λυπημένοι και στενοχωρημένοι όσο την ημέρα εκείνη· δάκρυα έτρεχαν στα μάτια τους. Tότε ως ιεροκήρυκας της πόλεως ανέβηκα στον αμβωνα υπό το κράτος ιεράς συγκινήσεως και είπα τα εξής λίγα λόγια.

«Σήμερα ο Άγιος Nικόλαος Kοζάνης δεν εορτάζει. Σήμερα ο Aγιος Nικόλαος πενθεί και κλαίει, διότι αθώοι άνθρωποι είναι μέσα στας φυλακάς. Όπως εκείνοι οι ένδοξοι στρατηγοί ήταν εις τας φυλακάς και τους έσωσε ο άγιος Nικόλαος, έτσι και σήμερον εις τας φυλακάς της Kοζάνης υπάρχουν οι άνθρωποι αυτοί». Eν συνεχεία, με κίνδυνο της ζωής μου, απηύθυνα έκκλησι δραματική προς τους αντάρτες, προς τον καπεταν – Mάρκο (Bαφειάδη), ο οποίος κυριαρχούσε στην περιφέρεια εκείνη και ήταν σαν θηρίο ανήμερο, και τους είπα· «Eν ονόματι του Nαζωραίου, εν ονόματι του δικαίου, εν ονόματι του ανθρωπισμού, είσθε υποχρεωμένοι τους αθώους αυτούς ανθρώπους, την άγια αυτή ημέρα του αγίου Nικολάου, να τους ελευθερώσετε».

Eτσι είπα. Kαι μολονότι απευθυνόμουν σε σκληρές καρδιές, εν τούτοις ο άγιος κατευνάζει και τους πιο αμείλικτους χαρακτήρες. Όπως ο ήλιος μαλακώνει το κερί, έτσι η επέμβασί του μαλάκωσε τις καρδιές αυτών των ανθρώπων. Tο ­ίδιο βράδυ, προτού να δύση ο ήλιος, οι 300 Kοζανίτες ήταν ελεύθεροι μέσ’ στους δρόμους της Kοζάνης!

Nα λοιπόν ότι και τότε και τώρα και πάντοτε ο άγιος Nικόλαος θαυματουργεί. Kαι να γιατί το θαύμα με τους τρεις στρατηγούς με συγκινεί ιδιαιτέρως. Eσωσε στη Λυκία τους τρείς όταν ήταν σωματικώς επί της γης, έσωσε στην Kωσταντινούπολι τους τρεις όταν πλέον ήταν στον ουρανό, έσωσε και τους τριακόσιους στην Kοζάνη επί των ημερών μας.

* * *

Aς τιμήσουμε λοιπόν κ’ εμείς αξίως τον άγιο Nικόλαο, αγαπητοί μου. Όλοι κάποιον Nικόλαο θα έχουμε στο σπίτι ή στη συγγένειά μας. Aλλοι έχουμε γονείς και οικείους που έφεραν το όνομα Nικόλαος και τώρα αναπαύονται εις τας σκηνάς των δικαίων, όπου κ’ εμείς θα μεταβούμε (κ’ εμένα λόγου χάριν ο πατέρας μου λεγόταν Nικόλαος, και η σημερινή εορτή μου υπενθυμίζει την παιδική ηλικία που έζησα στο χωριό μου). Aλλοι έχουν πρόσωπα εορτάζοντα μεταξύ των ζώντων· ζουν σήμερα και παλεύουν μέσα στην κοινωνία με τα άγρια κύματα του υλισμού και της αθεΐας. Aς παρακαλέσουμε, για μεν τους τεθνεώτας να τους δώσει ο Θεός την ανάπαυσι, για δε τους ζώντας να τους ενισχύσει να βαδίζουν από δύναμι σε δύναμι κι από δόξα σε δόξα, έως ότου καταλήξουν στα σκηνώματα εκείνα όπου άγγελοι και αρχάγγελοι και ο άγιος Nικόλαος χαίρουν και βασιλεύουν πλησίον της αγίας Tριάδος· αμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στον ιερό ναό του Aγίου Nικολάου Φλωρίνης 5-12-1981 στον εσπερινό)

_____________________

ΓΑΛΛΙΚΑ

_______________________

mercredi 8 décembre 2010

Un miracle de Saint-Nicolas à Kozani

(Ένα θαύμα του Αγίου Νικολάου στην Κοζάνη)

[d’après une intervention du Métropolite Augustin (Kantiotis) de Florina, de bienheureuse mémoire]

[Μετά από παρέμβαση του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Kαντιώτου στην μνήμη του αγίου]

http://orthodoxologie.blogspot.com

«Certains disent:« En ce temps-là! «Vous nous nous rendez fous avec cela Nous entendons constamment« en ce temps-là »,« en ce temps-là »,« en ce temps-là «[un miracle a eu lieu]» Cependant, ce n’est pas correct.. . Ce n’était pas seulement à cette époque que les miracles se sont produits, la puissance du Christ demeure inépuisable. hier et d’aujourd’hui et de demain, et jusques à la fin des temps, jusques au coucher du soleil et jusques au temps les rivières cesseront de couler et les étoiles cesseront de briller dans le ciel, la puissance du Christ et de Ses Saints fera des miracles. En voulez-vous un exemple?

De 1943 à1945 j’étais à Kozani, capitale de la Macédoine occidentale. Ce furent des jours terribles pour notre nation. Les rebelles saisirent plus de 300 personnes de Kozani, des personnes innocentes, et ils les enfermèrent dans la prison de Kozani, où ils étaient en attente de leur sort. Il y avait une grande angoisse dans toute la ville. Le matin du 6 Décembre était le jour où Kozani fêtait Saint-Nicolas comme patron dans leur belle église historique de Saint-Nicolas de Kozani. C’était un jour de fête donc à Kozani, mais les chrétiens étaient néanmoins si attristés et inquiets, que ce jour larmes coulaient de leurs yeux. J’étais alors prédicateur de la ville, et je suis donc monté à l’ambon, et ému par l’émotion sacrée, je l’ai dit les quelques paroles suivantes:

«Aujourd’hui, Saint-Nicolas de Kozani est en fête. Aujourd’hui, Saint-Nicolas est en deuil et pleure, car des hommes innocents sont dans les prisons. Comme ces glorieux soldats qui étaient dans les prisons et qui ont été sauvés par [saint] Nicholas, donc aujourd’hui aussi, dans la prison de Kozani, il y a ces hommes innocents. «Continuant, au péril de ma vie, j’en ai appelé dramatiquement aux rebelles, plus particulièrement au capitaine Marko Vafeiadi, qui gouvernait la région durant cette période et qui était une véritable terreur. Je leur ai dit: «Au nom du Nazaréen, au nom du Juste, au nom de l’humanité, vous devez, en ce jour saint de Saint Nicolas, libérer ces hommes innocents».

J’ai parlé ainsi. Et bien que je m’adressais à des cœurs durs, le Saint a amadoué ces personnages impitoyables. Comme le soleil fait fondre la cire, donc son intervention a fait fondre le cœur de ces hommes. Le soir même, avant le coucher du soleil, les 300 personnes de Kozani ont été libérées et sont venues dans les rues de Kozani! Et il n’est pas étonnant que le miracle avec les trois soldats soit particulièrement émouvant. Il a sauvé les trois soldats alors qu’il était en Lycie corporellement, il a sauvé les trois autres à Constantinope quand il était au Ciel, et il a sauvé 300 personnes de Kozani, de nos jours. «

Version française Claude Lopez-Ginisty

d’après

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=17678   &

http://full-of-grace-and-truth.blogspot.com

_____________________

ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

 ______________________

Sunday, December 5, 2010

A miracle of St. Nicholas in Kozani

St. Nicholas the Wonderworker, Archbishop of Myra (Icon courtesy of www.eikonografos.comused with permission)

A miracle of St. Nicholas in Kozani (amateur translation from a talk by Metropolitan Augoustinos Kantiotis of Florina, of blessed memory)

«Some say: “‘At that time!’ You make us crazy with this. We constantly hear ‘at that time’, ‘at that time’, ‘at that time’ [a miracle occurred]”. These are not correct, however. It was not only back then that miracles occurred. The power of Christ remains inexhaustible; yesterday and today and tomorrow, and until the close of the age, until the setting of the sun and the rivers cease to flow and the stars cease to shine in the heavens, the power of Christ and of His Saints will work wonders. Do you want an example?

From 1943-1945 I was in Kozani, the capital of Western Macedonia. Those were terrible days for our nation. The rebels seized over 300 people from Kozani, innocent people, and they locked them in prison in Kozani, where they were awaiting their fate. There was great agony throughout the city. The morning of December 6th was the day on which Kozani celebrates St. Nicholas as their patron in their beautiful and historic church of St. Nicholas, Kozani. It was a feast day therefore in Kozani, but the Christians however were so saddened and worried, that that day tears were running from their eyes. Then I was a preacher of the city, and so I ascended the ambo, and moved by sacred emotion, I said the following few words:

   “Today St. Nicholas of Kozani celebrates. Today St. Nicholas is in mourning and weeps, for innocent men are in the prisons. As those glorious soldiers were in the prisons and were saved by Nicholas, thus today also, in the prison of Kozani there are these innocent men.” Continuing, in danger of my life, I called out drammatically to the rebels, towards the Captain Marko Vafeiadi, who ruled the region during that time and was an untamed terror. I told them: “In the name of the Nazarene, in the name of the righteous one, in the name of humanity, you must, on this holy day of St. Nicholas, free these innocent men.”

Thus I spoke. And though I was addressing hard hearts, through these the Saint appeased the most relentless characters. As the sun melts wax, thus his intervention melted the hearts of those men. The same evening, before the sun set, the 300 people of Kozani were freed and on the streets of Kozani! And no wonder why the miracle with the three soldiers is especially moving. He saved the three soldiers when he was in Lycia bodily, he saved the three in Constantinope when he was in heaven, and he saved 300 people of Kozani in our days.»

(http://www.augoustinos-kantiotis.gr/)

St. Nicholas saving the three innocent men from death (http://www.srpskoblago.org/Archives/Sopocani/exhibits/digital/chapel-n,miracles-an/large/sop-cx4j0633.jpg)

Through the prayers of our Holy Fathers, Lord Jesus Christ our God, have mercy on us and save us! Amen!

_______________________

ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

___________________

MITROPOLITUL AUGUSTIN DESPRE SFÂNTUL NICOLAE

“…Sfântul Nicolae a fost făcător de minuni, adică a avut de la Dumnezeu darul de a face minuni. Care sunt minunile Sfântului Nicolae, puteţi să le vedeţi în sinaxarul său, care este foarte emoţionant.

Eu, din mulţimea minunilor Sfântului, vreau să vă amintesc aici doar una, care mi-a pricinuit o deosebită impresie şi emoţie; voi explica în continuare motivul pentru care m-a emoţionat în mod deosebit.

* * *

Pe vremea Sfântului Nicolae trăiau trei generali, glorioşi bărbaţi şi ofiţeri, eroi care biruiseră în mod repetat hoardele barbare, care se năpusteau asupra Imperiului Bizantin. Salvaseră poporul şi de aceea erau populari. Şi erau iubiţi şi de sfânt: Sfântul Nicolae i-a mustrat într-o anume situaţie, pentru că făcuseră abuz de putere (nu ei înşişi, ci soldaţii), şi atunci ei nu s-au arătat nesupuşi lui, ci s-au smerit. Ştiţi că adeseori cei care deţin funcţii înalte, generalii, etc. nu acceptă nicio muscă în spatele lor; aceşti generali, însă, smeriţi, au acceptat mustrările Sfântului Nicolae, s-au conformat îndemnurilor lui şi şi-au pedepsit soldaţii şi pe ofiţerii lor, care făcuseră abuz de putere în vremuri nepotrivite.

Aşadar, erau foarte iubiţi. Dar lucrurile omeneşti sunt deşarte: ,,Deşertăciunea deşertăciunilor, toate sunt deşertăciune” (Ecleziast 1, 2). Adeseori, omul cade din înălţime în adânc. Aceşti trei ofiţeri romani au fost calomniaţi pe nedrept de complot şi din cauza calomniilor pe care le urzise răul epitrop al împăratului, eparhul Avlavie, au căzut în dizgraţia bunului Împărat Constantin. Împăratul fusese indus în eroare: le-a luat funcţiile şi a poruncit să-i arunce legaţi în închisorile din Constantinopol. Acolo, cei trei nevinovaţi au aflat că se emisese hotărâre de decapitare în privinţa lor şi răsărea ziua execuţiei lor. Au fost executaţi? A fost dusă la îndeplinire pedeapsa cu moartea? Nu! Ce s-a întâmplat? O minune. Ce minune?

Noaptea, în închisoare, cei trei condamnaţi şi-au adus aminte de Dumnezeu, şi-au adus aminte de Sfântul Nicolae, de omul lui Dumnezeu. Şi în rugăciunea lor, cu lacrimi în ochi se rugau: ,,Sfinte Nicolae, nu avem alt ocrotitor, pe tine te avem; fă o minune, eliberează-ne şi pe noi, aşa cum odinioară în Lichia ai eliberat pe alţi trei oameni care trebuiau să fie omorâţi”. Şi Sfântul Nicolae a făcut minunea. În acelaşi ceas, în care ei şi-au făcut rugăciunea, la miezul nopţii, – să nu creadă necredincioşii, e dreptul lor, noi credem că mijlocirile şi rugăciunile sfinţilor fac minuni -, pe când Împăratul Constantin şi eparhul Avlavie dormeau, li se arată în vis Sfântul Nicolae. L-a mustrat pe eparh şi i-a spus: Ce-ai făcut? Ai ucis prin bârfirea acestor oameni înaintea împăratului! Înainte de a-ţi mânji mâinile cu sângele celor nevinovaţi, trebuie ca, până dimineaţă, înainte de a răsări soarele, să-i eliberezi! Iar împăratului arată-i că cei condamnaţi sunt nevinovaţi şi că din invidie au fost clevetiţi. Îngrozit, împăratul s-a trezit şi la porunca sa, înainte de a răsări soarele, cei trei generali au fost eliberaţi. Aceasta este minunea Sfântului Nicolae.

MINUNEA SFÂNTULUI NICOLAE ÎN KOZANI

Veţi spune: «Astea s-au întâmplat ,,în vremea aceea”! Ne-aţi zăpăcit cu astfel de lucruri; mereu auzim ,,în vremea aceea”, ,,în vremea aceea”, ,,în vremea aceea”». Dar n-aveţi dreptate. N-a fost doar vremea aceea pentru minuni. Puterea lui Hristos nu s-a epuizat. Şi ieri, şi azi, şi mâine, şi până la sfârşitul veacului, până când răsare soarele şi curg izvoarele şi strălucesc stelele pe cer, puterea lui Hristos şi a sfinţilor Lui va face minuni. Vreţi o dovadă?

În anii 1943-45, eram în Kozani, capitala Macedoniei de Vest. Erau zile groaznice pentru neamul nostru. Gherilele arestaseră peste 300 de kozaniţi, oameni nevinovaţi; i-au închis în temniţa din Kozani şi se aştepta executarea lor. O mare nelinişte în întregul oraş. Răsărea ziua de 6 decembrie, ziua în care oraşul Kozani sărbătoreşte pe Sfântul Nicolae ca ocrotitor al său în frumoasa şi istorica biserică a Sfântului Nicolae – Kozani. Aşadar, sărbătoare în Kozani, dar creştinii niciodată nu mai fuseseră atât de trişti şi de supăraţi ca în acea zi; lacrimi curgeau din ochii lor. Atunci, ca predicator al oraşului, m-am suit în amvon stăpânit de o sfântă emoţie şi am spus următoarele puţine cuvinte:

„Astăzi, Sfântul Nicolae – Kozani nu sărbătoreşte. Astăzi Sfântul Nicolae plânge şi e în doliu, pentru că oameni nevinovaţi sunt în temniţe. Aşa cum acei slăviţi generali erau în temniţe şi Sfântul Nicolae i-a salvat, aşa şi astăzi în temniţele din Kozani sunt aceşti oameni. În continuare, punându-mi în pericol viaţa, am făcut un apel dramatic către gherile, către căpitanul – Marcu (Vafeiadi), care stăpânea în acea regiune şi care era ca o fiară sălbatică, şi le-am spus: „În numele Nazarineanului, în numele dreptului, în numele omeniei, sunteţi obligaţi să-i eliberaţi pe aceşti oameni nevinovaţi în această zi sfântă a Sfântului Nicolae”.

Aşa am spus. Şi cu toate că mă adresam unor inimi tari, sfântul domoleşte şi cele mai învârtoşate caractere. Aşa cum soarele înmoaie ceara, aşa şi intervenţia sa a îmblânzit inimile acestor oameni. În aceeaşi seară, până să apună soarele, cei trei sute de kozaniţi erau liberi pe străzile din Kozani!

Iată, deci, că şi atunci, şi acum, şi întotdeauna, Sfântul Nicolae face minuni. Şi iată de ce minunea cu cei trei generali mă emoţionează foarte mult. A salvat în Lichia pe cei trei, când era trupeşte pe pământ, a salvat în Constantinopol pe cei trei, când era deja în cer, i-a salvat şi pe cei trei sute în Kozani în zilele noastre.

***

Să-l cinstim şi noi după vrednicie pe Sfântul Nicolae, iubiţii mei. Toţi avem vreun Nicolae în casa sau în familia noastră. Unii avem părinţi şi rude, care au purtat numele de Nicolae, iar acum se odihnesc în corturile drepţilor, unde şi noi ne vom muta (în ceea ce mă priveşte, tatăl meu se numea Nicolae, iar sărbătoarea de astăzi îmi aminteşte de copilăria pe care am trăit-o în satul meu). Alţii au persoane care sărbătoresc printre cei vii; trăiesc astăzi şi se luptă în societate cu valurile sălbatice ale materialismului şi ale ateismului. Să ne rugăm, pe de-o parte, pentru cei adormiţi ca Dumnezeu să le dăruiască odihnă, iar, pe de alta, pentru cei vii, ca să-i întărească să meargă din putere în putere şi din slavă în slavă, până când vor ajunge în acele sălaşe, unde îngerii şi arhanghelii şi Sfântul Nicolae se bucură şi împărăţesc lângă Sfânta Treime. Amin.

† Episcopul Augustin”

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: A.Kaplanoglu)

________________________

ΣΕΡBIKA

__________________________

6 Децембар/19 Децембар

СВЕТИ НИКОЛА ЧУДОТВОРИ И ДАНАС

Свети Никола, драги моји хришћани, епископ Мире и Ликије чији празник данас прослављамо, је један од највећих светитеља, звезда која сија на духовном небу наше Цркве. Веома је вољен у православном свету, посебно у нашој драгој домовини. Три хиљаде острваца што има у нашој домовини, малих и великих, који као локвањи плутају у плавим водама нашег мора. Не постоји оток и најмањи, да нема храм посвећен светом Николи. То су црквице које су саградили наши морепловци, који се боре дан и ноћ са дивљим валовима океана, и спасавају се, да, спасавају се кроз молитве светог Николе. Не, само на тим нашим благословеним отоцима, али и у целој земљи, где и да одемо, постоје црквице светог Николе. И у свом Православљу, у Србији и у Бугарској и у Румунији и у Русији, свуда где постоје православни хришћани, име светог Николе је познато. У нашој домовини у овај дан хиљаде – шта то говорим – стотине хиљада хришћана прославља његов празник јер носе његово име.

Свети Никола је био чудотворац, имао је дар од Бога да чини чуда. Која су чуда светог Николе, можете видети у Прологу. Ја, од мноштва његових чуда, желим да наведем само једно, које је на мене оставило посебан утисак. Објаснићу вам у наставку речи шта ме је то посебно дирнуло.

* * *

У доба светог Николе живеле су три војводе, славни мушкарци, официри,хероји који су победили у неколико наврата варварске хорде које су напале Византијску аутократорију. Спасили су народ и зато су постали омиљени у народу. Били су драги и светитељу, светом Николи, у неком тренутку их је критиковао јер су злоупотребили власт (не они али њихови војници), а онда се они нису показали непослушним већ су се покорили. Знате ли да често они који имају високе чинове, официри итд., не примају ни муву на свој мач, али ови официри, веома скромни, су прихватили критике светог Николе, исправили су своје погрешке, и казнили су војнике и своје нареднике који су злоупотребили власт у оним немирним временима. Били су веома омиљени, као што смо већ навели. Међутим човечанске ствари су залудне. „залудност, залудности, све је залудно“ (Црк. 1,2). Често људи падају са висине на дно. Ова три Римска официра су неправедно оптужени за уроту, а све то је изнео царски намесник, епарх Авлавије, они су пали у немилост доброг аутократора Констандина. Цар је био преварен, одузео им је чинове, наредио је да их затворе у затворе Констандинопоља. Тамо су њих тројица сазнали, да је издата наредба да им се одсеку главе, освануо је дан њиховог погубљења. Да ли су погубљени? Да ли је извршена смртна казна? Не! Шта се догодило? Чудо. Које чудо? У ноћи у затвору три осуђеника су се сетила Бога, сетили су се светог Николе, човека Божијег. Са сузама су се молили: „Свети Никола, немамо другог заштитника, осим тебе, учини своје чудо, ослободи нас, као некада у Ликији, што си ослободио три друга човека које су требали погубити“. И свети Никола је учинио своје чудо. У истом часу када су се они молили, у поноћ, нека не верују ово неверници, њихово право, ми верујемо да молбе и молитве светитеља чине чуда, док је спавао аутократор Констандин и епарх Авлавије, у сну им се јавља свети Никола. Критиковао је епарха и рекао му је: „ Шта си учинио? Сагрешио си што си цару та два човека оптужио! Пре него што своје руке обојиш  крвљу недужних, треба до јутра, пре изласка сунца да их ослободиш“. И  аутократору је светитељ јавио у сну  да су  осуђеници недужни и да су из зависти оговарани. Преплашени аутократор се пробудио, и са његовим наређењем пре него што је изашло сунце, три официра су ослобођена. То је било чудо светог Николе.

ЧУДО СВЕТОГ НИКОЛЕ У КОЗАНИЈ

Рећи ћете ми: „то је било у оно време“! Са таквим узречицама сте нас заморили, стално слушамо „у оно време“, „у оно време“, „у оно време““. Нисте у праву. Није само оно време било за чуда. Снага Христова остаје неисцрпна. И јуче и данас и сутра, све до краја века, све док сунце излази и реке теку и сијају звезде на небу, сила Христова и његових светитеља ће чинити чуда. Желите ли доказ?

Година 1943-45 био сам у Козанију, престолници Западне Македоније. Били су то страшни дани за наш народ. Побуњеници су ухватили триста  мушкараца из Козанија, недужних људи, затворили су их у затвор у Козанију и очекивало се њихово погубљење. Велика агонија и неизвесност је завладала градом. Освануо је 6-ти Децембар, дан када Козани прославља светог Николу као заштитника свога града у лепом историјском храму Светог Николе у Козанију. Празник дакле у Козанију, али хришћани никада пре нису били толико тужни и забринути као онога дана, сузе су лиле са њихових лица. Тада сам као проповедник града се попео на амвон под влашћу светог осећања сам рекао следеће речи:

«Данас не слави Свети Никола у Козанију. Данас Свети Никола жали и плаче, јер су недужни људи у затворима.Као што су они славни официри били у затвори и као што је и њих спасао свети Никола, тако и данас у затвору Козанија постоје такви људи».У наставку, доводећи мој живот у опасност, упутио сам један драматичан позив побуњеницима, посебно капетану Марку (Вафиади), који је владао у тој области и који је био као неукроћена зверка, и рекао сам им: «У име Назарећанина, у име правде, у име човечности, дужни сте да ослободите те недужне људе, на овај свети дан светог Николе, ослободите их».

Тако сам рекао. Знао сам да се обраћам тврдим срцима, утолико светитељ је омекшао и најчвршће карактере. Као што сунце омекшава свећу, тако и његова интервенција је омекшала срца тих људи. Исте вечери, пре него што је сунце зашло, 300 Козанита је било слободно на путевима Козанија! Ево тако и онда и сада и увек свети Никола чудотвори. Ево зашто ме посебно гањава чудо са три официра. Спасао је у Ликији тројицу када су телесно били на земљи, спасао је у Костандинопољу тројицу када су већ били на небу, и спасао је триста у Козанију у наше дане.

* * *

Испоштујмо и ми достојно светог Николу, драги моји. Сви неког Николу имамо у нашој кући или породици. Неко има родитеље и укућане који носе име Никола и сада се одмарају у дворима праведника, где ћемо се и ми преселити ( и код мене примера ради, мој отац се звао Никола, и данашњи празник ме подсећа на моје детињство које сам проживео у моме селу Лефкама на отоку Паросу). Неко има лица која данас славе међу живима, живе данас и боре се у друштву са дивљим валовима матријализма и атеизма. Замолимо, за упокојене нека Бог да одмора, а за живе нек их ојача да иду из победее у победу и из славе у славу, све док не стигну у дворе оне где анђели и арханђели и свети Никола се радују и царују поред свете Тројице. Амин.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Говор Митрополита Флорине о. Августина у светом храму Светог Николе у Флорини 5-12-1981 вечерње)

 

Κυριακὴ ΙΓ΄Λουκᾶ (Λουκ. 18,18-27)

Η ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΗ

«Τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. 18,18)

Ενας, ἀγαπητοί μου, λέει τὸ σημερινὸ εὐαγ­γέλιο, ἕνας ἄνθρωπος ἔρχεται στὸ Χριστό. Εἶνε νέ­ος (βλ. Ματθ. 19,22), εἶνε ὑγιής, εἶνε «πλούσι­ος», εἶνε ἀκόμη «ἄρ­χων» (Λουκ. 18,23,18). Τέσσερα ἀ­γαθά, ποὺ τόσο τὰ θαυμάζουν οἱ ἄνθρωποι, συγ­κεν­τρωμένα σ᾽ ἕνα πρόσωπο. Τί ἄλλο ἤθελε; Ὑ­γεία εἶχε, νιᾶτα εἶχε, πλούτη εἶχε, ἀξίωμα εἶ­χ­ε. Ἐν τούτοις δὲν ἦταν ἱκανοποιημένος. Μέσα του κάτι τὸν ἀπασχολεῖ κ᾽ ἕνα ἐρώτημα ἔρ­χεται στὰ χείλη του· «Τί νὰ κάνω;…» (ἔ.ἀ.).
Θυμηθῆτε· τὸ ἴδιο ἐρώτημα ἀκούσαμε κι ἀ­πὸ τὸ στόμα ἑνὸς ἄλλου πλουσίου, τοῦ ἄφρονος πλουσίου (βλ. Λουκ. 12,17), ἐρώτημα ποὺ ἐκφράζει καὶ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς πλουσί­­ους, ἀ­φοῦ κι αὐτοὶ μεριμνοῦν γιὰ ἐπίγεια πλού­τη. Ἀλ­λὰ τὸ «τί νὰ κάνω;» τοῦ πλουσίου τοῦ σημε­ρινοῦ εὐαγγελίου διαφέρει πολὺ ἀπὸ τῶν ἄλλων. Ἐκεῖνοι ἀγωνιοῦν γιὰ μικρὰ καὶ ἀ­σήμαντα πράγματα. Αὐτὸς ἐνδιαφέρεται καὶ ἐ­ρω­τᾷ γιὰ κάτι μεγάλο. Ὁ πόθος του εἶνε ἡ αἰώνιος ζωή.
Αἰώνιος ζωή, κόλασι καὶ παράδεισος!… τί εἶν᾽ αὐτά; μπορεῖ νὰ ποῦν κάποιοι μον­τέρ­νοι κύρι­οι· ἄκου ἐκεῖ «αἰώνιος ζωή», λόγια ἀνοήτων!… Καὶ ὅμως, ἀγαπη­τοί μου, ἡ αἰώνιος ζωὴ ὑπάρχει. Ὑπάρχει; Μὰ ἔχετε ἀποδείξεις; Βεβαίως ἔχουμε. Ποιές ἀ­πο­δείξεις; Δὲν θὰ κάνουμε ἐδῶ φιλοσοφικὴ ἢ ἱστορικὴ ἢ ψυχολογικὴ κ.λπ. διάλεξι· συνοπτικῶς λέμε τὰ ἑξῆς.

* * *

Ἐὰν ἀνοίξετε τὴν παγκόσμιο ἱστορία, ἀπὸ τὶς πρῶτες σελίδες, ἀ­πὸ τὰ βάθη τῆς ἀρχαιότητος μέχρι σήμερα, τὰ εὑρήματα τῶν ἀνασκαφῶν, τὰ μνημεῖα καὶ οἱ τάφοι, ὅπως καὶ αὐ­τὸς ποὺ βρέθηκε στὴ Βεργίνα, μὲ τὶς ἐπιγρα­φὲς καὶ τὰ ἀντικεί­μενα ποὺ περιέχουν, μαρτυροῦν τὴν κοινὴ πε­ποίθη­σι τῶν λαῶν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ζῇ καὶ πέρα τοῦ τάφου. Ὅλοι πιστεύουν, ὅτι ὁ ἄν­θρωπος δὲν εἶ­νε σὰν τὸ ζῷο, ποὺ ψοφᾷ κι ἀφοῦ τὸ σῶμα του ἀποσυντεθῆ δὲν μένει τίποτα ἀπὸ τὴν ὕπαρξί του. Ὁ ἄν­θρωπος ἔχει ψυχὴ ἀθάνατη, ζῇ αἰωνίως.
Ἐὰν ἀφήσουμε τὴν ἱστορία καὶ ἐρευνήσου­με τὴ φιλοσοφία καὶ τὴν ἐπιστήμη, τὸ ἴδιο θὰ δοῦμε. Ἂν ρωτήσουμε ὄχι κάποιους δῆθεν ἐ­πιστήμονες τῶν ἡ­μερῶν μας, ποὺ ἀφ᾽ ὅτου πῆραν ἕνα δίπλωμα ἔκλεισαν τὰ βιβλία καὶ παίζουν μπιλιάρδο καὶ χαρτιά, ἀλλ᾽ ἐκείνους ποὺ οἱ κρόταφοί τους ἄσπρισαν στὴ μελέτη, καὶ ἂν ρωτήσουμε μεγάλους φιλοσόφους ὅ­πως ὁ Σωκράτης ὁ Πλάτων ὁ Ἀριστοτέλης, ἂν τοὺς θέσουμε τὸ ἐρώτημα «ὑπάρχει αἰώνιος ζωή;» θὰ μᾶς ἀπαντήσουν· ὑπάρχει!
Ἡ ἱστορία ἀπαντᾷ ναί, ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ φιλοσοφία ἀπαντοῦν ναί. Ἂν ρωτήσουμε καὶ τὴν ψυχολογία, κι αὐτὴ ἀπαντᾷ ναί. Ἡ ψυχολογία, ὄχι τῆς ἐπιφανείας ἀλλὰ τοῦ βάθους, λέει, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε καὶ ὑλικὸ ὄν, εἶνε καὶ οἰ­κονομικὸ ὄν, εἶνε καὶ ἐμπορικὸ ὄν, εἶνε καὶ κοινωνικὸ ὄν· εἶνε πολύπλευρος καὶ πολυ­δι­άστατος. Ἀλλὰ ἡ σημερινὴ ψυχολογία λέει ἀ­κόμη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε μεθοριακὸ ἢ μεταφυσικὸ ὄν. Τί θὰ πῇ αὐτό; Ὅπως ἐδῶ στὰ σύνορα ἔχουμε ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὴν ἀγ­απημένη καὶ μαρτυρική μας πατρίδα κι ἀπὸ τὸ ἄλλο τὸ ξένο ἔδαφος, εἴμαστε δηλαδὴ στὴ μεθόριο δύο κρατῶν, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται στὰ σύνορα δύο κόσμων. Ὁ ἕνας εἶνε ὁ ἐπίγειος κόσμος κι ὁ ἄλλος εἶνε ὁ ἐπέκεινα, ὁ πέρα τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Καὶ ὁ ἄνθρωπος μετέχει καὶ τῶν δύο.
Ἀλλά, ἀδελφοί μου, γιατί νὰ ρωτοῦμε τοὺς ἐπιστήμονες ἱστορικοὺς φιλοσόφους καὶ ψυχολόγους; Ἂν εἴμαστε Χριστιανοί, μᾶς ἀρκεῖ μία καὶ μόνο μαρτυρία. Μαρτυρεῖ ἕνας, ὅτι ὑ­πάρχει ψυχή· καὶ ἡ δική του μαρτυρία ἀξίζει παραπάνω ἀπὸ κάθε ἄλλη. Γιατὶ αὐτὸς δὲν εἶ­πε ποτέ ψέμα· μέχρι σήμερα οἱ αἰῶνες δὲν τὸν διέψευσαν. Καὶ ὁ ἕνας αὐτὸς εἶνε ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τί εἶπε ὁ Χριστός; Μίλη­σε περὶ αἰωνίου ζωῆς καὶ βεβαίωσε ὅτι ὑπάρχει. Καὶ ἂν στὸ Χριστὸ δὲν πιστέψουμε, σὲ ποιόν παρακαλῶ θὰ πιστέψουμε; Γιὰ τὸ Χριστὸ ἡ ὕ­παρξι τῆς ψυχῆς εἶνε γεγονὸς ἀν­αμφισβήτητο. Δὲν κάθεται νὰ κάνῃ συλλογισμοὺς ὅπως οἱ φιλόσοφοι. Εἶνε γεγονός. Καὶ ἕνα γεγονὸς δὲν κοπιάζει κανεὶς νὰ τὸ ἀποδείξῃ. Ὑπάρχει ἥλιος. Ποιός λέει, Ἐλᾶτε νὰ σᾶς ἀποδείξω ὅτι ὑπάρχει ἥλιος; Περιττεύει. Ὅπως λοιπὸν ὁ ἥλιος λάμπει στὸν φυσικὸ κόσμο, κατὰ παρόμοιο τρόπο στὸν ὑπερφυσικὸ κόσμο ἡ ἀθανασία τῆς ψυχῆς εἶνε βεβαιότης ἀναμφισβήτητη· ὑπάρχει πέρα τοῦ τάφου ζωή.
Τὸ πίστευαν, ὅπως εἴπαμε, οἱ ἀρχαῖοι. Τὸ πίστευαν οἱ πρόγονοί μας καὶ οἱ γιαγιάδες μας. Τὸ πίστευαν ὅλοι καὶ τὸ ὑπέγραφαν μὲ τὰ δυό τους χέρια, ὄχι ἁπλῶς μὲ μελάνι ἀλλὰ μὲ τὸ αἷμα τους. Τί; Αὐτὸ ποὺ ὁμολογοῦμε στὸ τελευταῖο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως· «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· ἀμήν» (11-12).

* * *

Ἐκεῖνοι πίστευαν. Ἐμεῖς; Ὤ, σήμερα εἶνε «ἡμέραι πονηραί», ὅπως εἶπε ὁ ἀπόστολος (Ἐφ. 5,16). Ἡ πίστι καθημερινῶς ἐκλείπει. Εἶνε σὰ νὰ ταξιδεύουμε μέσα σὲ ὁμίχλη. Ὁρατότης μηδέν. Κοντόφθαλμοι οἱ ἄνθρωποι δὲ βλέπουν τίποτα μπροστά τους. Ἤ, γιὰ νὰ φέρω μιὰ ἄλ­λη εἰκόνα, μοιάζουμε μὲ πουλιὰ ποὺ τὰ κυνη­γᾷ ὁ ἄνεμος καὶ γιὰ νὰ σωθοῦν, μόλις δοῦν κάποια τρῦπα σπηλαίου, ὁρμοῦν μέσα, ἀλλὰ τὸ σπήλαιο εἶνε δαιδαλῶδες, καὶ αἰχμαλωτίζον­ται ἐκεῖ· πετοῦν τὰ δύστυχα δεξιὰ – ἀριστερὰ ἀπεγνωσμένα μέσ᾽ στὸ σκοτάδι, χωρὶς νὰ μπο­ροῦν νὰ βροῦν διέξοδο πρὸς τὸ φῶς. Ἔτσι κ᾽ ἐ­μεῖς, πουλιὰ αἰχμάλωτα μέσα σὲ μιὰ σπηλιά, κινούμεθα στὸ ἔρεβος, καὶ δὲ βλέπουμε τὸ φωτεινὸ σῆμα, ποὺ ἐκπέμπει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μᾶς καλεῖ στὴν αἰώνιο ζωή.
Αἰώνιος ζωή! Θὰ ἤθελα νὰ ἤμουν Χρυσόστομος καὶ Βασίλειος, νὰ βάλω στὴν καρδιά σας τὴ μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια, ὅτι ὑπάρχει ψυ­χὴ ἀθάνατη, ὅτι πέρα τοῦ τάφου ὑπάρχει ζωή, ὅτι δὲν τελειώνει ἡ ζωὴ μὲ τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη. Ὄχι, ὁ τάφος δὲν εἶνε τέρμα· εἶνε ἡ ἀρχὴ ἑνὸς ἄλλου ἀτέρμονος βίου. Αὐτὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο, αὐτὴ εἶνε ἡ πίστι μας.
Ὁ πλούσιος τοῦ εὐαγγελίου πίστευε ὅτι ὑ­πάρχει πέρα τοῦ τάφου ζωή· ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἀ­πασχολοῦσε ἦταν, μὲ ποιό τρόπο θὰ μπορέ­σῃ νὰ κληρονομήσῃ τὴν αἰώνιο ζωή, ποιά εἶνε ἡ ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ ἐκεῖ. Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ ἀ­παντᾷ· Καλὴ ἡ πίστι· ἀλλὰ ποιά πίστι; Ὄχι ἡ θεωρητική, ποὺ μένει στὰ λόγια· ὄχι ἡ ἀρνητι­­­κή, ποὺ περιορίζεται στὴν τήρησι μόνο ὡρισμένων «μὴ…» ποὺ ἀκούσαμε σήμερα (Λουκ. 18,20)· ὄχι ἡ τυπική, ποὺ νομίζει ἀρκετὸ τὸ νὰ ἐκτελέ­­σουμε μερικὰ θρησκευτικὰ καθήκον­τα, ν᾽ ἀ­νά­ψουμε π.χ. ἕνα κερί. Καὶ αὐτὸ βεβαίως δὲν ἀ­πορρίπτεται· ἔχει συμβολισμὸ τὸ ν᾽ ἀνάβῃς κερί· εἶνε σὰ νὰ λὲς «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Ἀλλὰ δὲ φθάνει μόνο αὐτό· πρέπει κ᾽ ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ εἶσαι ἕνα ἀναμμένο κεράκι μέσ᾽ στὴ γενεά σου, σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. 5,14).
Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν πίστι ἔ­φθαναν ἀκόμα καὶ σὲ φρικτὰ μαρτύρια. Ὁ ἅ­γι­ος Ἰάκωβος ὁ Πέρσης λ.χ., ποὺ γιορτάζει τὶς μέρες αὐτές (27 Νοεμ.), ζοῦσε στὴν Περσία ἀνάμεσα σὲ πλῆθος εἰδωλολατρῶν. Ἦταν μόνος. Τὸν κάλεσαν ν᾽ ἀρνηθῇ τὸ Χριστό. Δὲν ὑπέκυ­ψε. Τὸν πίεσαν, τὸν φυλάκισαν, τὸν βασάνισαν, τὸν ἔ­κοψαν κομμάτια – κομμάτια ὅπως ὁ χασάπης τὸ κρέας· τοῦ ἔκοψαν τὴ μύτη, τὰ αὐτιά, τὰ χέ­ρια, τὰ πόδια, τοῦ ξερρίζωσαν τὰ δόντια. Μὰ αὐτὸς συνέχιζε νὰ λέῃ· Πιστεύω στὸ Χριστό! Αὐτὴ εἶνε ἡ πίστι ποὺ σῴζει, αὐτὴ ὁδηγεῖ στὸ βασίλειο τῆς αἰωνιότητος.

* * *

Ἀδελφοί μου καὶ πατέρες! Ἂς σκεφθοῦμε σήμερα σοβαρά, ὅτι ὁ τάφος τοῦ πατέρα καὶ τῆς μητέρας μας δὲν εἶνε τέρμα, ἐκμηδένισις. Ποιός τὸ εἶπε; Πέρα τοῦ τάφου εἶνε ἄλλη ζωή, αἰώνιος ζωή. Ἂς προετοιμασθοῦμε λοιπόν. Αὐ­τὸς ποὺ πρόκειται νὰ ταξιδέψῃ βγάζει εἰσιτήριο καὶ διαβατήριο. Μὴ βρεθοῦμε ἀνέτοιμοι.
Σ᾽ ἕνα ἀνάκτορο ὁ βασιλιᾶς εἶχε ἕνα γελωτοποιό, νὰ τὸν διασκεδάζῃ μὲ τὰ ἀστεῖα του. Μιὰ μέρα, θέλοντας νὰ παίξῃ μαζί του, ἔδωσε στὸν γελοτοποιὸ ἕνα μπαστούνι λέγοντας· ―Πάρ᾽ το. Κι ἂν βρῇς ἄλλον πιὸ βλᾶκα ἀπὸ σέ­να, νὰ τοῦ τὸ δώσῃς… Πῆρε τὸ μπαστούνι ὁ ἠ­θοποιὸς μέ κάποια πικρία. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ὁ βασιλιᾶς ἀρρώστησε καὶ κινδύνευε νὰ πεθά­νῃ. Πῆγε κι ὁ θεατρῖνος νὰ τὸν δῇ. ―Πεθαίνω, τοῦ λέει ὁ βασιλιᾶς, φεύγω γιὰ ταξίδι μακρινό, ἀ­γύριστο. ―Καὶ ἔκανες καμμιὰ προετοιμασία, μεγαλειότατε; ―Ὄχι. ―Ἔ, τότε βρῆκα τὸν πιὸ βλᾶκα ἀπὸ μένα. Πάρε τὸ μπαστούνι!
Τὰ ἄλλα λάθη στὴ ζωὴ εἶνε μικρά. Τὸ τραγι­κώτερο θὰ εἶνε ἄν, τὰ λίγα χρόνια ποὺ ζοῦμε, δὲν προετοιμασθοῦμε γιὰ τὴν αἰώνιο ζωή. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώσῃ, κλείνοντας τὰ μάτια στὸ μάταιο τοῦτο κόσμο, νὰ κάνουμε τὸ σταυρό μας καὶ νὰ ποῦμε κ᾽ ἐμεῖς «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 27-11-1977)

ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

ΤΟ ΣΚΙΤΣΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥ

ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

 

• ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΡΟ, Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
  Οδηγεί κατά ομάδες τους χριστιανούς στα δικαστήρια.
  
• Στο σύνολο 33 χριστιανών εκ των οποίων τα 16 είναι μέλη πολυτέκνων οικογενειών της Λάρισας έκανε αγωγές και ζητά  700.000 -800.000 ευρώ!!!
  
• Ναι, καλά ακούσατε, επτακόσιες χιλιάδες  700.000  ευρώ!!!  
• (20.000 Χ 33=660.000 ευρώ και σε κάποιους χριστιανούς ζητά  40.000 ευρώ).
  Έγινε επίσκοπος Λαρίσης ενώ ζούσε ακόμη ο κανονικός Μητροπολίτης της Λάρισας Θεολόγος, και  επόμενο ήταν οι χριστιανοί να αντιδράσουν. Εξάλλου το γνώριζε αυτό ο δεσπότης Ιγνάτιος, γι’ αυτό και έφερε για την ενθρόνισή του τα ΜΑΤ! Πολλοί από τους Αγωνιζομένους  Χριστιανούς  της  Λάρισας διαμαρτυρήθηκαν τότε και οδηγήθηκαν αιμόφυρτοι  στα νοσοκομεία.
• Ο δεσπότης Ιγνάτιος με τους διωγμούς και τα δικαστήρια  μεγαλώνει το χάσμα με το λαό.
• Όταν έγινε δεσπότης απαγόρευσε τον πνευματικό πατέρα της Λάρισας π. Αθανάσιο Μυτιληναίο να κηρύτει μέσα στην πόλη. Στη συνέχεια έδιωξε αδίκως και ζήτησε την καθαίρεση του ιερομονάχου ΕΥΘΥΜΙΟ  ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ! Η πόλη της Λάρισας στερήθηκε έτσι από το κήρυγμα και την παρουσία αγίων, σεμνών, ορθοδόξων και αγωνιστών κληρικών.
  
• Αλλά και οι δεκάδες  πανάκριβες αρχιερατικές στολές που φορά, δεν έχουν καμία σχέση με τον πτωχό Ναζωραίο και τους Αγίους πατέρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας!

_______________

ΣΧΟΛΙΟ

Κυριακὴ Ι΄ (Λουκ. 13,10-17)

ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

ΤΟ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, ὁμιλεῖ γιὰ μιὰ γυναῖκα ἄρρωστη, δυστυχισμένη, ποὺ εἶνε γνωστὴ ὡς «συγκύπτουσα» (Λουκ. 13,11). Γυναῖκες ποὺ διέπρεψαν γιὰ τὴ δόξα ἢ τὸν πλοῦτο ἢ τὴ μόρφωσί τους ἔχουν λη­σμο­νηθῆ, ἀλλὰ ἡ «συγκύπτουσα» ἀναφέρεται πάν­τοτε παραμονὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ ἡ Ἐκ­κλησία μας τὴν προβάλλει ὡς παράδει­γμα.

* * *

Ἡ γυναίκα αὐτὴ δὲν ἦταν ἐκ γενετῆς συγ­κύπτουσα· γεννήθηκε ὑγιής. Ὅταν μεγάλω­σε, ἐνῷ περπατοῦσε καὶ ἐρ­γαζόταν μιὰ χαρά, ξα­φνικὰ ἕνας πόνος στὴ σπονδυλικὴ στήλη τὴν ἔ­κανε νὰ καμφθῇ. Τί ἦταν; ἀσθένεια; Μακάρι νὰ ἦταν ἀσθένεια. Ἦταν κάτι χειρότερο. Τὸ λέει ὁ Κύριος καὶ πρέπει νὰ τὸ πιστέψουμε· αὐτὸ ποὺ τῆς συνέβη προερχόταν ἀπὸ τὸ σατανᾶ. Ἂς μὴν πιστεύουν οἱ ἄπιστοι· ἐμεῖς πιστεύου­με ὅ­τι ὑπάρχει σατανᾶς κι ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο «ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α΄ Ἰω. 3,8). Ὅπως βλέπουμε στὴ Γραφή, πολλὲς φο­ρὲς ὁ σατανᾶς, κα­τὰ παραχώρησιν Θεοῦ, προξενεῖ ὑλικὲς ζημιὲς καὶ ἀ­σθένειες, ὅπως π.χ. στὸν Ἰώβ. Κι αὐτὴ λοιπόν, ἐξ ἐπηρείας τοῦ δια­βόλου, αἰσθάνθηκε νὰ λυγίζῃ ἡ σπονδυλι­κή της στήλη καὶ τὸ κεφάλι της νὰ φτά­νῃ ὣς κάτω στὴ γῆ. Ὅποιος τὴν ἔβλεπε ἀπὸ μακριά, νόμιζε πὼς εἶνε ζῷο καὶ πάει μὲ τὰ τέσ­σερα. Γι᾽ αὐτὸ σπανίως ἔ­βγαινε ἔξω.
Παρὰ τὴν ἀσθένειά της ὅμως τὴ βλέπουμε νὰ «ἐκκλησιάζεται». Ὅπως ἐ­μεῖς ἔχουμε τὴν Κυριακή, οἱ Ἑβραῖοι ἔχουν τὸ Σάββατο· κι ὅ­πως ἐμεῖς πᾶμε στὴν ἐκκλησία, αὐτοὶ πᾶνε στὴ συναγωγή, στὴ χάβρα. Κι αὐτὴ λοιπὸν τὴ σακάτισσα, ποὺ μὲ μεγάλη δυσκολία ἐκινεῖτο, κάθε Σάββατο τὴν ἔβλεπες στὴ συναγωγή.
Ἡ «συγκύπτουσα» εἶνε ὑπόδειγμα τηρήσε­ως τῆς τετάρτης ἐντολῆς τοῦ δεκαλόγου ποὺ λέει «Ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδό­μῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου» (Ἔξ. 20,9-10. Δευτ. 5,13-14). Καὶ ὁ Θεὸς βράβευσε τὴν προθυμία της. Μιὰ μέρα, ποὺ εἶχε πάει ὡς συνήθως στὴ συναγω­­γή, βρῆ­κε ἐκεῖ – ποιόν; Ὄχι ἄγγελο, ὄχι ἅγιο ἄνθρωπο ἢ προφήτη, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸ Χριστό. Ἦταν  στὴ συναγω­­γὴ καὶ δίδασκε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.
Πολλοὶ ἦταν μέσα ἐκεῖ, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς σ᾽  αὐτὴν ἔρ­ριξε τὸ βλέμμα του, τὸ γεμᾶτο ἀγάπη, καὶ τῆς εἶπε· «Γυναί­κα, εἶσαι ἐλεύθερη ἀπὸ τὴν ἀσθένειά σου» (Λουκ. 13,12). Καὶ μόλις ἔβαλε τὰ χέρια του ἐπάνω της, ἀ­μέσως ἔγινε καλά· ἡ σπονδυλική της στήλη ἀνωρθώθηκε, ἴ­σιωσε· σήκωσε τὸ κεφάλι ψηλά, καὶ δόξαζε τὸ Θεό.
Αὐτὸ τὸ θαῦμα διηγεῖται σήμερα τὸ εὐαγγέ­­λιο. Ἡ γυναίκα αὐτὴ μπῆκε στὴ συναγωγὴ ἄρ­ρωστη καὶ βγῆκε ὑγιής, μπῆκε σακάτισσα καὶ βγῆκε ἀκεραία. Μεγάλη ἡ δύναμι τοῦ Χριστοῦ!

* * *

Τί ἔχει νὰ μᾶς πῇ ἡ συγκύπτουσα; Πολλά.
❶  Πρῶτον. Ἡ σπονδυλικὴ στήλη εἶνε ἕ­να θαυμαστὸ δη­μιούργημα. Καὶ μόνο αὐτὴ φτά­νει ν᾽ ἀ­ποδεί­­ξῃ ὅτι ὑπάρχει Δημιουργός. Εἶνε πιὸ θαυ­μαστὴ κι ἀ­π᾽ τὸν πιὸ τέλειο κίονα τοῦ Παρθε­νῶ­νος τῶν Ἀθηνῶν. Ἔχει τόσους σπον­δύλους ὅσα τὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ. 33 χρόνια ἔ­ζησε ὁ Χριστὸς ἐπὶ τῆς γῆς; 33 εἶνε καὶ τὰ ὀ­στᾶ τῆς σπονδυλικῆς στήλης, προσ­αρ­μο­σμέ­να ἀριστοτεχνικὰ τὸ ἕνα πάνω στὸ ἄλλο.
❷ Δεύτερον. Ἡ συγκύπτουσα ἀποτελεῖ ἔ­λεγ­χο γιὰ μᾶς. Ἐσὺ ποὺ ἔχεις πόδια δὲν πᾷς στὴν ἐκ­κλησία. Γιατί σοῦ τά ᾽δωσε ὁ Θεός; Ἔχεις πόδια γιὰ νὰ τρέχῃς σὲ δι­ασκεδάσεις, ἔχεις πόδια γιὰ τὸ διάβολο, ἀλλὰ πόδια γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἔ­χεις. Ἐλάχιστοι εἶν᾽ αὐτοὶ ποὺ ἐκκλησι­άζονται· οἱ ἄλλοι; Μόνο νεκροὺς πλέον θὰ τοὺς πᾶνε στὴν ἐκκλησία. Στὴ Φλώρινα ἔβλεπα ―τώρα ἔ­χει πεθάνει― μιὰ γυναῖκα σακατεμένη· μετὰ δυσ­κολί­ας ἐκινεῖτο, κι ὅμως δὲν ἔλειπε ἀπὸ τὸ ναό. Ὑπάρχουν καὶ τέτοια παραδείγματα.
❸ Τρίτον. Ὅλοι σχεδὸν ἔχουμε τὴ σπονδυλι­κή μας στήλη γερή. Σωματικῶς ναί, εἴμαστε ὑ­γι­εῖς. Ψυχικῶς ὅμως; Ἂς τὸ ὁμολογήσουμε· ψυ­χικῶς εἴ­μαστε ἄρρωστοι. Καὶ θὰ τὸ ἐξηγήσω αὐτό. Γιατί λεγόμαστε ἄνθρωποι; Ἄνθρωπος εἶνε λέξις τῆς ὡραίας ἑλληνι­κῆς γλώσσης. Τί σημαίνει; Αὐτοὶ ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἐτυμολογία, λένε, ὅτι ἄν­θρωπος εἶνε ἡ ὕπαρξις ἐ­κείνη ποὺ τείνει πρὸς τὰ ἄνω. Εἶνε ὂν ὀρθοβάμον. Ὁ Θεός, ἐνῷ τὰ ζῷα βαδίζουν μὲ τὰ τέσσερα κ᾽ ἔχουν τὸ κεφά­λι πρὸς τὴ γῆ, ἐμᾶς μᾶς ἔπλασε ὀρ­θίους, νὰ βλέπουμε πρὸς τὸν οὐ­ρανό· διότι ὁ προορισμός μας εἶνε ἐκεῖ, ἐδῶ εἴμαστε περαστικοί. «Πάροικος ἐγώ εἰμι παρὰ σοὶ καὶ παρεπίδημος καθὼς πάντες οἱ πατέρες μου», λέει ὁ ψαλμῳδός (Ψαλμ. 38,13). Πατρίδα μας εἶνε ὁ οὐρανός. Ρώτησαν ἕνα φιλόσοφο· ―Ποιά εἶ­νε ἡ πατρίδα σου; ―Περιμένετε, λέει, νὰ σᾶς πῶ. Κι ὅταν νύχτωσε ἔδειξε τὰ ἄστρα καὶ εἶ­πε· Ἐκεῖ εἶνε ἡ πατρίδα μου! Ποιός σήμε­ρα ἔ­χει τέτοιο φρόνημα; Οἱ πολλοὶ τὴν ψυχή τους τὴν ἔχουν στὰ γήϊνα, τὰ μικρά, τὰ μάταια.
❹ Καὶ τέταρτον. Καταπίπτει ὁ ἄνθρωπος πο­λὺ χαμηλά, καταντᾷ στὸ ἐπίπεδο τοῦ ζῴου. Καὶ ὁ Χριστὸς εἶπε ἕνα μεγάλο λόγο· «Μὴ δῶ­τε τὸ ἅγι­ον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργα­ρί­τας ὑ­μῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων» (Ματθ. 7,6). Μερικοὶ ἄνθρωποι εἶνε σὰν τοὺς χοίρους, σὰν τὰ γουρούνια. Ὁ χοῖρος ἔχει τὸ κεφάλι δι­αρκῶς πρὸς τὴ γῆ, ψάχνοντας γιὰ τροφὴ ὁ γαστρίμαργος. Τρώει βελανίδια κι οὔτε ὑψώνει τὸ κεφάλι στὴ βελανιδιά, τρόπον τινὰ νὰ τῆς πῇ ἕ­να «εὐχαρι­στῶ». Μόνο μιὰ φορὰ γυρί­ζει καὶ βλέπει τὸν οὐ­ρανό. Πότε; Ὅταν ὁ χασάπης στὸ σφαγεῖο τὸν ἀναποδογυρίζει νὰ τὸν σφάξῃ. Ἔτσι καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι· σ᾽ ὅλη τὴ ζωή τους εἶνε σκυμ­μένοι στὰ γήινα, καὶ μόνο ὅταν πλησιάζει ὁ θάνατος, τότε πλέον βλέπουν ὅτι ὑπάρχει καὶ ἄλλη ζωή. Ἕνας ἰατροφιλόσοφος, ὁ Καρρέλ, εἶπε ὅτι σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους ἁρμόζει τὸ σχῆμα τοῦ κτήνους. Ἂν ὁ Θεὸς ἐπέτρεπε νὰ πάρουμε μορφὴ σύμφωνα μὲ τὰ πάθη μας, οἱ πλεῖστοι θὰ παρουσιάζονταν σὰν ζῷα· ὁ λαί­μαρ­γος σὰν χοῖρος, ὁ ἀκόλαστος σὰν τράγος, ὁ ἐ­ριστικὸς καὶ ἐπιθετικὸς σὰν τίγρις, ὁ φθονε­ρὸς σὰν φίδι, ὁ μνησίκακος σὰν καμήλα, ὁ ἅρπαγας καὶ κλέφτης σὰν λύκος… Γι᾽ αὐτὸ ὁ ψαλμῳδὸς λέει· «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆ­κε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀ­νοή­τοις καὶ ὡμοιώθη αὐ­τοῖς», ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὅμοιος μὲ τὰ κτήνη (Ψαλμ. 48,13,21). Καὶ θυμᾶμαι ποὺ μαθαίνα­με στὸ σχολεῖο ἀπὸ τὴν Ὀδύσσεια γιὰ τὴ μάγισσα Κίρκη, ποὺ χτύπησε μὲ τὸ ῥαβδί της τοὺς συντρόφους τοῦ Ὀδυσσέως καὶ τοὺς ἔκανε ζῷα. Εἶνε φανταστικὸς μῦθος βέβαια, ἀλλ᾽ ἐκφρά­ζει μιὰ πραγματικότητα. Κίρκη εἶνε ἡ ἁμαρτία· αὐτὴ μεταβάλλει τοὺς ἀνθρώπους σὲ κτήνη.
Ἡ συγκύπτουσα λοιπὸν τοῦ εὐαγγελίου εἶ­νε σύμβολο κάθε ἀνθρώπου ποὺ κάμπτεται κάτω ἀπὸ τὰ πάθη του. Εἶνε ἀκόμα σύμβολο ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ ἰδίως κατὰ τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα ξεπέρασε σὲ ἀγριότητα κάθε θηρίο, μὲ τὰ φοβερὰ ὅπλα ἀφανισμοῦ χιλιάδων ἀνθρώπων ποὺ ἐπινόησε καὶ χρησιμοποί­ησε. Τὸ χειρότερο θηρίο, ὅπως λέει ὁ Ἀριστο­τέλης, δὲν εἶνε τὸ λιοντάρι οὔτε ἡ τίγρις· εἶνε ὁ ἄνθρωπος. Τέλος ἡ συγκύπτουσα εἶνε σύμβολο καὶ τῆς Ἑλλάδος μας. Ἐκεῖ ποὺ λέει «ἰ­δοὺ γυνὴ …ἦν συγκύπτουσα», σβῆστε τὸ «γυ­νὴ» καὶ βάλτε «Ἑλλάς»· «Ἑλλὰς συγκύπτουσα», χώρα ποὺ κάμπτεται κάτω ἀπὸ τὰ πάθη. Ἐνῷ μπορούσαμε στὴ γωνιὰ αὐτὴ τῆς γῆς νὰ ζοῦμε μιὰ εὐτυχισμένη ζωή, ἐν τούτοις πάσχουμε καὶ ὑποφέρουμε ἐξ αἰτίας τῶν ἐλαττωμάτων καὶ τῶν παθῶν μας.

* * *

Δὲν ἀνήκω σὲ κόμματα, ἀλλὰ ἕ­νας πολιτικός μας εἶπε τὰ ἑξ­­ῆς σοφὰ λόγια. «Δὲν θεραπεύε­ται ἀλλιῶς τὸ κακό, παρὰ μόνο ἂν γίνουμε ἄν­θρωποι». «Ἂν γίνουμε ἄνθρωποι»! Οἱ πρό­γονοί μας ἔλεγαν· «Τί χαριτωμένο πλάσμα ὁ ἄν­θρω­πος, ὅταν εἶνε πράγματι ἄνθρωπος!» (Μέναν­δρος· παρὰ Στοβαίῳ 5,11· Μιχ. ᾿Ιατροῦ, Πόθεν καὶ διατί σ. 216). Ἄνθρωπος δὲν εἶ­νε ὁ φι­λόδοξος, ὁ κλέφτης, ὁ μοιχός, ὁ ἄδικος, ὁ σκλη­ρός· ἄνθρωπος εἶνε ὁ ταπεινός, ὁ τίμιος, ὁ δίκαιος, ὁ καθαρός, ὁ σπλαχνι­κός. Ἂν δὲν γίνου­με ἔτσι, μὴν περιμένουμε ἀνόρθωσι.
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς εἶπε μιὰ προφη­τεία. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ ᾽ρθῇ – πότε; ὅ­ταν δῆτε ν᾽ ἀδειάζουν οἱ ἐκκλησιὲς καὶ νὰ γεμί­­ζουν οἱ φυλακές! Σήμερα ἡ ἐγ­κληματικότης εἶ­νε σὲ ἔξαρσι, οἱ ἄνθρωποι ἐξαγριώθηκαν, καὶ κα­τέπεσαν σὲ ἐπίπεδο ζῳῶδες. Καὶ ποιός μπο­ρεῖ νὰ τοὺς ἀνορθώσῃ πάλι; Μόνο ἐκεῖνος ποὺ ἄγγιξε τὴν συγκύπτουσα «καὶ παραχρῆ­μα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν» (Λουκ. 13,13). Πῶς θὰ γίνῃ αὐτό; Διὰ τῆς μετανοίας. Δυσ­τυχῶς μικροὶ – μεγάλοι εἴμαστε ἀμετανόητοι. Καὶ πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες. Πῶς θ᾽ ἀντικρύσουμε τὰ ἅγια, πῶς θὰ μεταλάβουμε;
Ὅλοι λοιπόν, ἀγαπητοί μου, στὴν ἐξομολό­γησι. Κανείς μὴ μείνῃ ἀνεξομολόγητος. Ἀπὸ ᾽κεῖ θὰ ἔλθῃ ἡ ἀνόρθωσις· ἡ οἰκογενειακή, ἡ ἐκπαιδευτική, ἡ ἐθνική, ἡ ἐν γένει πνευματικὴ ἀνόρθωσις. Αὐτὴ τὴν ἀνόρθωσι ἕνας καὶ μόνο μπορεῖ νὰ μᾶς τὴ χαρίσῃ· ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου
Ἰωάννου Πτολεμαΐδος 10-12-1989)

____________

ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ

_____________

PREDICA MITROPOLITULUI AUGUSTIN DE FLORINA
LA DUMINICA A XXVII-A DUPĂ RUSALII
(Luca 13, 10-17)

DE CE LIPSEŞTI?

„Şi învăţa Iisus într-una din sinagogi sâmbăta”(Luca 13,10)

Era, zice Evanghleia de astăzi, într-o sâmbătă, când Hristos s-a dus într-o sinagogă. Sâmbăta, evreii o ţin ca zi de închinare a lui Dumnezeu. În această zi este interzisă munca. Porunca Decalogului spune: „Şase zile din săptămână pentru muncă, dar sâmbăta trebuie să fie închinată slujirii lui Dumnezeu” (Ieşire 20, 9-10). Iudeii respectau cu stricteţe această poruncă. Oricine încălca porunca şi lucra în zi de sâmbătă, era pedepsit cu o aspră pedeapsă. Un evreu, menţionează istoria Vechiului Testament, care a îndrăznit în zi de sâmbătă să iasă afară din cetate şi să se ducă în munte şi să taie lemne, a fost judecat pentru încălcarea poruncii şi condamnat la moarte. S-au adunat evreii, au luat pietre, le-au aruncat asupra lui şi l-au omorât (vezi Numeri 15, 32-36). Pietrele pe care le-au aruncat, au fost atât de multe, încât au alcătuit un mic deal. Oricine trecea apoi pe acolo avea să-şi amintească de pedepsirea omului care a dispreţuit porunca lui Dumnezeu şi a lucrat în zi de sâmbătă. Şi nu doar în anii de demult, dar chiar şi astăzi evreii respectă cu stricteţe ca zi nelucrătoare sâmbăta. Dacă vă duceţi astăzi în Israel, veţi vedea că sâmbăta pe drumuri nu este nicio mişcare. Oamenii nu călătoresc, nu aleargă maşini. Cine îndrăzneşte fără absolută nevoie să-şi ia maşina şi să călătorească pe drumurile publice, este considerat apostat şi provoacă dezaprobarea generală. Nu-l opreşte poliţia, îl opresc cetăţenii. Există însă şi cazuri în care indignarea evreilor pentru călcătorii poruncii este atât de mare, încât nu numai că opresc maşina, dar îi dau şi foc şi o ard. Doar maşina poliţiei şi maşina care transportă medici şi bolnavi la spitale este permis să circule în zi de sâmbătă.

***

Aşadar, sâmbăta, Hristos s-a dus într-o sinagogă. Ce este o sinagogă? Este o clădire în forma unei şcoli sau a unei biserici. Această clădire are scopul de a-i aduna pe evrei în fiecare sâmbătă, ca să citească acolo Legea lui Dumnezeu şi să se roage. Poporul numeşte sinagoga – havra. Sinagogi există în toate oraşele şi satele, în toate aşezările locuite de evrei. În sinagogă s-a dus Hristos în zi de sâmbătă. S-a dus ca să înveţe.
Între oamenii care se aflau în sinagogă în acea zi, era şi o femeie. Această femeie era bolnavă. Boala ei provenea din lucrarea satanei. Trupul ei se încovoiase. Aşa cum iei o tijă dreaptă şi o curbezi, aşa satana după îngăduinţa lui Dumnezeu îi încovoiase coloana vertebrală. I-o încovoiase atât de mult, încât capul nenorocitei femei atingea pământul. Şi de departe se părea că păşeşte nu un om, ci un animal cu patru picioare. Mâinile ei deveniseră picioare, pe care le sprijinea pe pământ ca să poată să meargă. În această situaţie se afla femeia nu de un an sau doi, ci de optsprezece ani întregi, o întreagă viaţă. Ce privelişte tristă!
Această femeie infirmă, chiar dacă nu se ducea sâmbăta la sinagogă, ar fi fost îndreptăţită pentru absenţa ei. Nimeni n-ar fi putut să o acuze. Şi totuşi. Femeia aceasta, cu toată boala ei, când se mijea de sâmbătă, nu avea linişte. Considera o datorie să se ducă la sinagogă. Şi se ducea întotdeauna fără să cârtească împotriva lui Dumnezeu care nu o făcea sănătoasă.
Dar de această dată, când s-a dus din nou la sinagogă, a văzut minunea lui Dumnezeu. Hristos a văzut-o, I s-a făcut milă de ea, şi răsplătindu-i închinarea, consacrarea, devotamentul către Dumnezeu, a tămăduit-o. Trupul ei, care era îndoit ca un belciug, ca o mică verigă, s-a făcut din nou drept ca un chiparos. De acum, mergea cu trupul drept şi Îl slăvea pe Dumnezeu.

***

Ah, creştinii mei! Această femeie din Evanghelia de astăzi pe câţi creştini nu-i va judeca în ziua judecăţii! Femeia aceasta, bolnavă, infirmă, într-o stare jalnică, mergând în cele patru membre, se ducea în fiecare sâmbătă la sinagogă. Noi, creştinii, nu avem sâmbăta; avem duminica. Duminica a înlocuit sâmbăta. Duminica este ziua cea mare şi slăvită. Duminica este ziua în care Hristos a biruit moartea, a adus o nouă viaţă şi a creat o nouă lume, lumea harului. Şi ar trebui ca noi creştinii să cinstim duminica cu o deosebită evlavie. Ar trebui ca în această sfântă zi să înceteze toate lucrările în afară de cele absolut necesare şi indispensabile. Ar trebui ca în această zi să nu aibă loc nici un meci de fotbal, nici teatre, nici cinematografe, nici excursii. Ci toţi şi toate să alerge la biserică şi să-L adore pe Dumnezeu – Sfânta Treime, pe Tatăl şi pe Fiul şi pe Sfântul Duh. Pentru că aceste Trei Persoane ale Treimii Celei de-o-fiinţă şi nedespărţită au lucrat pentru mântuirea oamenilor. Tatăl a voit, Fiul a venit pe pământ, Duhul Sfânt a luminat lumea. De aceea, şi la sfârşitul Dumnezeieştii Liturghii spunem: „Am văzut lumina cea adevărată, am primit Duhul cel ceresc, am aflat credinţa cea adevărată, nedespărţitei Sfintei Treimi închinându-ne, că Aceasta ne-a mântuit pe noi”.
Da! Creştinul, care merge în fiecare duminică la biserică şi urmăreşte cu evlavie toate câte se spun şi se fac acolo, şi cu credinţă se apropie şi se împărtăşeşte cu Preacuratele Taine, acest creştin este folosit, dobândeşte lucruri inestimabile. Dacă la sfârşitul Dumnezeieştii Liturghii, preotul ar da fiecăruia care vine la biserică ca dar o liră de aur, puteţi să vă închipuiţi ce s-ar întâmpla? Toţi ar fi mers la biserică ca să primească lira. Dar ce este lira şi orice altă comoară materială în faţa comorii spirituale, în faţa binecuvântărilor dumnezeieşti, pe care le împrăştie soarele Dumnezeieştii Liturghii? Oameni, care au intrat în biserică trişti, supăraţi, melancolici, cu capul în jos, când s-a terminat Dumnezeiasca Liturghie şi au luat binecuvântarea Bisericii, au ieşit plini de bucurie şi de veselie. Şi aşa cum femeia din Evanghlia de astăzi a intrat în sinagogă cu capul încovoiat şi a ieşit cu capul drept, privind cerul, aşa şi fiecare suflet, pe care l-a încovoiat satana şi l-a făcut să vadă doar cele de jos, doar cele pământeşti şi lumeşti, doar cele păcătoase, după ce a venit la biserică iese diferit. Ceea ce spune Biserica noastră, „Sus să avem inimile!”, devine o realitate. Acest suflet se înalţă continuu, ajunge până la stele, trece de stele, Îl atinge pe Dumnezeu, se uneşte cu Dumnezeu.

***

O, Dumnezeul meu, o, Sfântă Treime! Ce binecuvântări sunt acestea pe care le dai evlavioşilor creştini care vin la biserică! Cât de fericiţi sunt ei, dar şi cât de nefericiţi sunt cei care în duminici când sună clopotul rămân pe dinafara Bisericii! Pe aceştia îi va condamna în ziua judecăţii femeia din Evanghelia de astăzi. Femeia bolnavă, infirmă, se ducea la biserica ei, la sinagogă; aceşti creştini sănătoşi, cu mâini şi picioare şi ochi şi urechi, nu se duc ca să spună un „Mulţumesc” lui Dumnezeu pentru atâtea bunătăţi pe care li le dăruieşte.

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: volumul de predici „Kyriaki”)

________

___________

_____________

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ!!!!!!!

ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΛΕΒΕΙ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣIΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ!!!

Την ώρα που ξεζουμίζουν το ελληνικό λαό και ξεπουλούν το σύμπαν, χωρίς καν να υπάρχει κυβέρνηση, πληρώνουν τη CGSH (Δικηγορική εταιρεία) με 6.000.000 ευρώ συν 1.500.000 ευρώ ανά μήνα για την εφαρμογή της συμφωνίας της 21 Ιουλίου και τη Lazard (χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, που ασχολείται κατά βάση με πτωχεύσεις κρατών και άλλα περίεργα) με 25.000.000 ευρώ.

Καλά πληρώνονται οι νεκροθάφτες!!!!!
(Τα μηδενικά είναι πραγματικά!!!!!!). Όλα τα παραπάνω με απόφαση υφυπουργού και μάλιστα στις 2 Νοεμβρίου, που δεν υπάρχει καν κυβέρνηση, αφού δεν έχει πάρει ψήφο εμπιστοσύνης.
Φανταστείτε τι θα δούμε από δω και πέρα.

Ταξιδι Υπουργου Υγειας

Ο υπουργός Υγείας ενέκρινε (ο ίδιος) να δαπανηθούν από το υστέρημα των Ελλήνων 16.014,39 ευρώ για το ταξιδάκι του στη μακρινή χώρα του καρναβαλιού, του καφέ, του ποδοσφαίρου και της σάμπας!
Σύμφωνα με απόφαση του υπουργείου Υγείας που δημοσιεύτηκε στη «Διαύγεια», ο κ. Λοβέρδος μαζί με συνεργάτες του βρέθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο από 19 έως 21 Οκτωβρίου, για να συμμετάσχει στην παγκόσμια συνάντηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Ενδιαφέρον στην απόφαση είναι ότι ο υπουργός λαμβάνει ημερήσια αποζημίωση(!) για το… «κοπιαστικό» ταξίδι του 700 ευρώ καθ’ εκάστην. Οι δύο συνεργάτες του λαμβάνουν από 350 ευρώ.
Στην Ελλάδα, που δεν βρίσκονται κλίνες για ασθενείς σε κρίσιμη κατάσταση, υπάρχουν χρήματα για υπουργικές… εκδρομές. Η διανυκτέρευση του κ. Λοβέρδου και των δύο συνοδών του κόστισε στους φορολογουμένους 1.150 ευρώ (το κεφάλι)! Λεφτά υπάρχουν, τουλάχιστον για όσους περικόπτουν δημόσιες δαπάνες…
Επίσης, αξιοσημείωτο είναι ότι ο σοσιαλιστής υπουργός ταξίδεψε σε καλύτερη θέση συγκριτικά με τους συνεργάτες του. Τα δικά του αεροπορικά εισιτήρια κόστισαν 6.972,13 ευρώ, ενώ για κάθε συνεργάτη του οι χρεοκοπημένοι Έλληνες πληρώνουν 2.096,13 ευρώ. Τέτοιου είδους σουσουδισμοί και… ταξιθετικές διακρίσεις στις κρατικά επιχορηγούμενες πτήσεις είναι ενδεικτικά μιας κυβέρνησης που εξαθλιώνει έναν λαό και φροντίζει μόνο για την άνεση των ανάλγητων κομισάριων.
Πηγή: dimokratianews.gr
Δείτε και την απόφαση όπως αναρτήθηκε στη «Διαύγεια»:
Λοβέρδος_Βραζιλία
Σχόλιο της Παρατάξεώς μας:
Ζούμε σε μια Ελλάδα που ο βασικός μισθός των Ελλήνων είναι μικρότερος από 700 ευρώ το μήνα, μικρότερος δηλαδή από όσο μας κοστίζει μια ημέρα του «Υπηρέτη του Λαού» κ. Λοβέρδου για το ταξιδάκι του στη εξωτική Βραζιλία.
Ζούμε σε μια Ελλάδα όπου το όριο τη αξιοπρεπούς διαβίωσης εκτιμάται από τους κυβερνήτες μας στα 5.000 ευρώ για έναν ολόκληρο χρόνο, καθώς τόσο αναγνωρίζει ως  αφορολόγητο εισόδημα στους φορολογούμενους, λιγότερο δηλαδή από όσο κόστισαν μονάχα τα εισιτήρια του «Υπηρέτη του Λαού» κ. Λοβέρδου για το ταξιδάκι του στη εξωτική Βραζιλία!
Τελικά είναι απορίας άξια η ανοχή που δείχνει ο Ελληνικός λαός τόσα χρόνια σε όλους αυτούς τους ψευδοσωτήρες προδότες, που ξεδιάντροπα  και απροκάλυπτα κατασπαταλούν την περιουσία του, που χωρίς τύψεις τους στερούν το μέλλον των παιδιών του και στο τέλος έχουν το θράσος να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να διεκδικούν την ψήφο του.
Ως πότε Ελληνικέ λαέ θα είσαι ραγιάς, ως πότε…;

http://www.koinwnia.com/2010-01-14-18-06-37/2010-02-10-12-18-45/430

 

Η λυση στην κριση χρεους: 1 ΔΡΧ = 1000 ευρω

www.Sofokleous 10

H “ελληνική κρίση” έχει πολλές κρυφές πτυχές τις οποίες εντέχνως όσοι, λιγοστοί, πολιτικοί αξιωματούχοι γνωρίζουν έχουν κρατήσει στη σκιά, εμποδίζοντας τη Βουλή και τον ελληνικό λαό να τις πληροφορηθεί. Κάποιες από αυτές αφορούν στη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και τους ιδιώτες δανειστές της.

Στο πρώτο τμήμα της τρέχουσας σειράς άρθρων αποκάλυψης των μεγαλύτερων μυστικών της ελληνικής κρίσης αναφέρθηκα στο δίκαιο που διέπει τα ελληνικά ομόλογα, ένα θέμα το οποίο είχα αναδείξει με το άρθρο “Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας για το χρέος της” από τον Ιούλιο του 2010 (βρίσκεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση, Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη), παρουσιάζοντας μία σειρά σχετικών με το θέμα εκθέσεων κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών.

Οι αποκαλύψεις στο συγκεκριμένο άρθρο προκάλεσαν αίσθηση αλλά δεν ήταν παρά δεκαπέντε μήνες αργότερα που το θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις, όταν σε μία σειρά άρθρων και δημοσιεύσεων στο XrimaNews.gr παρουσιάστηκαν στοιχεία που υποδείκνυαν πως η ελληνική κυβέρνηση είχε συμφωνήσει στη μετατροπή του δικαίου που ρυθμίζει τα ελληνικά ομόλογα από το ελληνικό στο αγγλικό, ως αντάλλαγμα για την εξασφάλιση του PSI+ που περιλαμβάνει κούρεμα τμήματος του ελληνικού χρέους κατά 50%.

Στην έκκληση μου για βοήθεια στην ενημέρωση της Βουλής για το τί θα σήμαινε μία τέτοια παραχώρηση προς τους δανειστές για την Ελλάδα, ανταποκρίθηκε, πρώτος, ο ανεξάρτητος βουλευτής κύριος Παναγιώτης Κουρουμπλής (πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τον οποίο διέγραψε ο κύριος Παπανδρέου όταν αρνήθηκε να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο), ο οποίος και κατέθεσε στη Βουλή στις 07 Νοεμβρίου την πρώτη σχετική επίκαιρη ερώτηση στον υπουργό Οικονομικών κύριο Ευάγγελο Βενιζέλο (δεν έχει δοθεί ακόμη απάντηση). Ακολούθησαν δύο ακόμη σχετικές επίκαιρες ερωτήσεις, η μία εξ αυτών στον Πρωθυπουργό, κ. Λουκά Παπαδήμο, από τον πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Τσίπρα ενώ στη συνέχεια στο θέμα αναφέρθηκε στην ομιλία του στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Ι.Μουρμούρας.

Στο τρέχον άρθρο, θα αναδειχθεί μία νέα διάσταση του θέματος η οποία έχει να κάνει με τη δυνατότητα της Ελλάδας, αν εγκαταλειφθεί από τους εταίρους της και επιστρέψει στη δραχμή, να πληρώσει, τουλάχιστον, τα 206 δις ευρώ κρατικού χρέους που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών με 206 εκ. δραχμές ή ακόμη και τα 330 δις ευρώ ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο με 330 εκ δραχμές.

Ας δούμε πώς μπορεί νομικά να γίνει αυτό με τη βοήθεια διεθνών εκθέσεων και ενός ειδικού δικηγόρου από τη Βρετανία, συνεταίρου διεθνούς εταιρίας στην Ελβετία και δικηγόρου τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στο Παρίσι, ο οποίος έχει εκπονήσει μελέτες για την ευρωζώνη και το δίκαιο των ομολόγων των κρατών μελών της για περισσότερο από δέκα χρόνια, ενώ πρόσφατα ασχολείται εκτενώς με την περίπτωση της Ελλάδας.

Όταν η Ελλάδα εκδίδει ένα ομόλογο σε ευρώ διεπόμενο από το ελληνικό δίκαιο, το ομόλογο εκδίδεται στο νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δηλαδή, εφόσον το νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας είναι το ευρώ, όσον αφορά στο ελληνικό δίκαιο αυτό θα είναι και το νόμισμα του ομολόγου (και το ομόλογο αυτό θα είναι πληρωτέο στην Αθήνα).

Αν, ωστόσο, η Ελλάδα για κάποιο λόγο αποχωρούσε από την ευρωζώνη και ξεκινούσε την έκδοση της δραχμής, τότε θα υποχρεούνταν να καθορίσει μέσω του Κοινοβουλίου, με νόμο, την ισοτιμία της νέας δραχμής με το ευρώ και αμέσως μετά για τα ελληνικά δικαστήρια το νόμισμα στο οποίο θα ήταν πληρωτέα τα ομόλογα κάτω από το ελληνικό δίκαιο θα ήταν η νέα αυτή δραχμή και όχι πλέον το ευρώ, αφού η νέα δραχμή θα ήταν το νόμιμο νόμισμα της χώρας. Η ισοτιμία που θα όριζε η ελληνική Βουλή θα ίσχυε τόσο για την αποπληρωμή των ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, τα οποία είναι σήμερα ύψους 330 δις ευρώ, όσο και σε κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα που θα συμπεριλάμβανε τη χρήση της δραχμής, εντός και εκτός Ελλάδας.

Έτσι, η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα με βάση το νόμο, να υιοθετήσει, αν το επιθυμεί, μία υποχρεωτική για όλους, πολίτες, δανειστές, Τρόικα, κλπ ισοτιμία, για παράδειγμα, 1 ΔΡΧ=1000 ΕΥΡΩ, κάνοντας δηλαδή ανατίμηση και όχι υποτίμηση του νομίσματος της. Σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσε να πληρώσει το σύνολο του χρέους που διέπεται από το ελληνικό δίκαιο σε νέες δραχμές, δηλαδή να καταβάλει 330 εκ δραχμές για να αποπληρώσει χρέος ύψους 330 δις ευρώ. Έτσι, θα έμεναν μόνο τα 35 δις ευρώ σε ομόλογα που διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, τα οποία και θα αποτελούσαν χρέος λιγότερο από το 15% του ελληνικού ΑΕΠ.

Αυτό ακριβώς έπραξε η Γαλλία χωρίς νομικό πρόβλημα το 1960 με τη δημιουργία του νέου φράγκου με ισοτιμία 1 νέο φράγκο = 100 παλιά φράγκα. Το ίδιο έκαναν και η Γερμανία και η Αυστρία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στόχος είναι να μειωθεί ένα χρέος το οποίο έχει γίνει επαχθές ώστε να μπορέσει η ζωή να συνεχιστεί και να προστατευτεί και όχι να απειληθεί ή να τελειώσει…….Περισσότερα…

 

Ο Βρετανός Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν, έλεγε χαρακτηριστικά:

« Οι Έλληνες έχουν μια κληρονομιά για την οποία μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι μιά κληρονομιά που δεν πρέπει να χαθή μέσα στις εναλλασσόμενες υλικές καταστάσεις.

Στους σκοτεινότερους αιώνες της Ελληνικής Ιστορίας η Εκκλησία ήταν εκείνη η οποία, παρόλες τις πολλές δυσκολίες, τις πολλές απογοητεύσεις και αυτές ακόμη της ταπεινώσεις, μπόρεσε όχι μόνο να προσφέρει πνευματική ανακούφιση, αλλά και να συντηρήση και διατηρήση τις παραδόσεις του Ελληνισμού.

Οι μοντερνιστές έχουν συχνά υποτιμήσει τον ρόλο της, υπογραμμίζοντας το κενό, το χάσμα που υπάρχει δήθεν μεταξύ του αρχαίου κόσμου και του χριστιανικού κόσμου. Αλλά το χάσμα δεν ήταν αγεφύρωτο.

Οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας διέσωσαν πολλά από τα πιο ωραία που είχε η αρχαία Ελληνική σκέψη και το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και τα παρέδωσαν στην Εκκλησία ως αυτή την ημέρα»

 Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

Του αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού

4 Δεκεμβρίου

ΘΑ ΠΟΥΜΕ λίγα λόγια γιὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸ Δαμασκηνό, τοῦ ὁποίου τὴν ἱερὰ μνήμη ἑορτάζουμε.

* * *

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶνε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Γεννήθηκε στὴ Δαμασκό, ἐξ οὗ καὶ τὸ ἐπίθετο Δαμασκηνός. Ἔζησε καὶ ἔδρασε τὸν 8ο αἰῶνα μ.Χ., σὲ μία ἐποχὴ σκληρά, κατὰ τὴν ὁποία τὸ κῦμα τοῦ ἰσλαμισμοῦ, οἱ ὀρδὲς τοῦ Μωάμεθ, κατέκλυσαν τὴ Μικρὰ Ἀσία καὶ τὴ Συρία καὶ οἱ Χριστιανοὶ ὑπέφεραν. Μέσα σὲ τέτοιο τραχὺ κλίμα ἔζησε. Καὶ ὅπως λέει ὁ βιογράφος του, μέσα ἀπὸ τ᾿ ἀγκάθια βγῆκε ἄνθος, τὸ ὡραῖο αὐτὸ κρίνο.
Συμβαίνει πολλὲς φορὲς αὐτό. Συνεπῶς, καὶ στὶς πιὸ ἀντίξοες καταστάσεις μπορεῖ νὰ ζήσῃ κανεὶς μὲ ἁγιότητα. Ἕνας Γάλλος ἔγραψε, ὅτι καὶ στὸ Παρίσι, διεφθαρμένη κοινωνία τῆς Εὐρώπης, ζοῦν ἄντρες ποὺ ἀσκοῦν παρθενία, παρθενία ποὺ δὲν τὴ βρίσκεις οὔτε στὸ Ἅγιο Ὄρος. Δὲν εἶνε, λοιπόν, μόνο τὸ περιβάλλον ποὺ διαμορφώνει τὸ χαρακτῆρα· εἶνε καὶ ἡ διάθεσι τοῦ ἀνθρώπου. Μπορεῖ κανεὶς νὰ ζήσῃ στὸ πιὸ εὐεργετικὸ περιβάλλον, καὶ ὅμως νὰ ἔχῃ κακὴ ἐξέλιξι. Παράδειγμα ὁ Ἰούδας· ἔζησε στὸ περιβάλλον ποὺ ἐφώτιζε τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ὅμως διέπραξε τὸ πιὸ στυγερὸ ἔγκλημα.
Ὁ πατέρας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ λεγόταν Σέργιος καὶ ἦτο ἐκλεκτὸς ἀξιωματοῦχος τοῦ χαλίφου τῆς Συρίας Ἀβδοὺλ Μελέκ· ἦτο ὑπουργὸς τῶν οἰκονομικῶν. Ἡ ἀρετή του κατέκτησε τὸν Σαρακηνὸ ἐκεῖνον ἄρχοντα, καὶ ἀπὸ τὴ θέσι ποὺ κατεῖχε πολλοὺς εὐεργέτησε.
Ὁ υἱός του Ἰωάννης ἦτο εὐφυής. Καὶ ὁ καλός του πατέρας ὁ Σέργιος φρόντισε γι᾿ αὐτὸν καθὼς καὶ γιὰ ἕνα θετὸ ἀδελφό του, τὸν Κοσμᾶ (αὐτὸς ἀργότερα ἔγινε καὶ ἐπίσκοπος) ποὺ τὸν εἶχε υἱοθετήσει ἀπὸ εὐσπλαχνία. Βρῆκε ἕνα σοφὸ Ἕλληνα μοναχὸ ἀπὸ τὴν Καλαβρία τῆς Κάτω Ἰταλίας, ὁ ὁποῖος εἶχε πωληθῆ ὡς δοῦλος. Ὁ Σέργιος τὸν ἐξαγόρασε καὶ τὸν ἐλευθέρωσε, κ᾿ ἐκεῖνος ἀνέλαβε προθύμως νὰ ἐκπαιδεύσῃ τὰ παιδιά του, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Κοσμᾶ. Τοὺς δίδαξε τὰ πρῶτα γράμματα καὶ κατόπιν φιλοσοφία, θεολογία καὶ μουσική. Ἔτσι οἱ δύο νέοι ἔγιναν ἀπὸ τοὺς πιὸ μορφωμένους ἄνδρες τῆς ἐποχῆς τους.
Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Σεργίου ὁ μουσουλμᾶνος χαλίφης προσέλαβε τὸν Ἰωάννη, λόγῳ τῶν ἐξαιρετικῶν προσόντων του, ὡς πρωθυπουργὸ τῆς Συρίας. Ἀλλ᾿ αὐτὸς δὲν ἔμεινε πολὺ στὴν ἐπίζηλο αὐτὴ θέσι. Σύντομα ἄφησε τὶς δόξες τοῦ κόσμου καὶ μαζὶ μὲ τὸν Κοσμᾶ ἀφωσιώθηκαν στὰ θεῖα γράμματα.
Ὅταν ὁ χαλίφης τῆς Δαμασκοῦ Ὀμὰρ ὁ Β΄ (717-720) ἐκίνησε διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, οἱ δύο ἀδελφοὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὴ Δαμασκό. Πῆγαν στὰ Ἰεροσόλυμα καὶ ἔγιναν μοναχοὶ στὴν περίφημη μονὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ἐκεῖ ἔζησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὅλη τὴν ὑπόλοιπη ζωή του. Προσευχόταν, μελετοῦσε, ἔγραφε, μέχρι ποὺ ἔκλεισε τὰ μάτια στὸ μάταιο αὐτὸ κόσμο σὲ ἡλικία ἑκατὸ περίπου ἐτῶν.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ὠνομάστηκε καὶ χρυσορρόας. Τί θὰ πῇ χρυσορρόας; Τὸ στόμα του, δηλαδή, ἦταν ἕνας ποταμὸς ποὺ ἔρρεε χρυσόν, κατέβαζε χρυσάφι. Ὅπως ὁ ἄλλος Ἰωάννης ὠνομάστηκε Χρυσόστομος, ἔτσι αὐτὸς ὠνομάστηκε χρυσορρόας.

* * *

Χαρακτηριστικὸ τοῦ Δαμασκηνοῦ Ἰωάννου εἶνε, ὅτι ὑπῆρξε ἀγωνιστής. Ἀγωνιστὴς ἐναντίον τριῶν ἐχθρῶν. Πρῶτον ἐναντίον τοῦ ἰσλαμισμοῦ. Σὲ διάλογο μὲ τοὺς Σαρακηνοὺς τοὺς ἔδειξε, ὅτι ἕνας εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός, αὐτὸς ποὺ ἀπεκάλυψε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· Πατήρ, Υἱός, καὶ ἅγιον Πνεῦμα· ἁγία Τριάς, ἐλέησον τὸν κόσμον σου! Σήμερα, ποὺ τὸ Ἰσλὰμ πάει νὰ κατακτήσῃ τὴν Εὐρώπη, ἔχουμε ἕνα τέτοιο ἀγωνιστή; Στὸ Παρίσι κλείνουν ἐκκλησίες κι ἀνοίγουν τζαμιά. Φοβερὰ χρόνια ἔρχονται καὶ γιὰ τὴν πατρίδα μας…
Ὑπῆρξε ἀκόμα ἀγωνιστὴς ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν καὶ μάλιστα τῶν εἰκονομάχων. Αὐτοὶ εἶχαν προστάτες βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτορες, ἰδίως τὸν Λέοντα τὸν Ἴσαυρο. Τί πίστευαν αὐτοί; Δὲν ἤθελαν νὰ βλέπουν εἰκόνες. Ἔσπαζαν καὶ ἔκαιγαν τὶς εἰκόνες, καὶ καταδίωκαν ὅσους τὶς ἀσπάζονταν. Λέγανε γιὰ μᾶς, ὅτι εμεθα εἰδωλολάτραι. Λάθος κάνανε. Μᾶς κατηγορούσανε, ὅτι ὅσοι προσκυνοῦμε τὶς εἰκόνες προσκυνοῦμε εδωλα (αὐτὸ ποὺ ἰσχυρίζονται καὶ σήμερα τὰ ἐγγόνια τοῦ Ἀρείου, οἱ χιλιασταί, ποὺ εἶνε ἕνα εἶδος εἰκονομάχων). Ὁ Ἰωάννης μὲ εἰδικὸ σύγγραμμα τοὺς ἀπέδειξε, ὅτι ἄλλο λατρεία καὶ ἄλλο τιμή (=τιμητικὴ προσκύνησις) τῆς εἰκόνος. Διαφέρει τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο. Ἔλεγε λοιπόν· Ὁ Θεὸς εἶνε ἀόρατος· κανείς δὲν τὸν εἶδε. Γι᾿ αὐτὸ δὲν τὸν ζωγραφίζουμε, δὲν ὑπόκειται σὲ ζωγραφική. Ἀλλ᾿ ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς κατῆλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ, ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἔλαβε σάρκα ἀπὸ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, ἔγινε πλέον ὁρατός. «Ὤφθη» τοῖς ἀνθρώποις (Λουκ. 24,34· Πράξ. 13,31· Α΄ Κορ. 15,5-8 κ.ἀ.). Ὁ ἀόρατος ―αὐτὸ εἶνε τὸ μεγαλεῖο τῆς θρησκείας μας― ἔγινε ὁρατός. Καὶ τότε πλέον ἔχει θέσιν ὁ χρωστήρ, μπορεῖ ἕνας ζωγράφος νὰ τὸν ζωγραφίσῃ. Καὶ ζωγραφίζονται εἰκόνες· ὁ Χριστὸς ὡς ἄνθρωπος, ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, οἱ ἅγιοι καὶ οἱ μάρτυρες. Αὐτὰ εἶπε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, καὶ ἔτσι ἀνεστηλώθησαν οἱ ἅγιες εἰκόνες. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς προμάχους τῆς ἀναστηλώσεως.
Ἀλλ᾿ ὁ σπουδαιότερος ἀγώνας του ποιός ἦταν; Ἐὰν νίκησε τὸ Ἰσλάμ, ἐὰν νίκησε τὶς αἱρέσεις, εἶνε διότι εἶχε νικήσει πρῶτα – ποιόν; Τὸν ἑαυτό του! Μάλιστα· ἠγωνίσθη ἐναντίον τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου» (Ῥωμ. 6,6· Ἐφ. 4,22· Κολ. 3,9). Διότι ὅλοι μέσα μας κρύβουμε τὸν ἐχθρό. Καὶ ὁ ἐχθρὸς εἶνε τὸ ἐγώ μας, τὸ ἁμαρτωλὸ ἐγὼ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἐκδηλώνεται ὡς πολυκέφαλο κακὸ μὲ τρεῖς κεφαλές· φιληδονία, φιλοδοξία, φιλαργυρία. Τὰ τρία αὐτά, ποὺ δέρνουν τὴν ἀνθρωπότητα, αὐτὰ πολέμησε ὁ ἅγιος Ἰωάννης. Μὲ τί ὅπλο; Μὲ μιὰ λέξι, λέξι ποὺ ὁ κόσμος τὴ μισεῖ. Ξέρετε ποιά εἶνε; Ὑπακοή. Δὲν ὑπάρχει πλέον ὑπακοή. Δὲν ὑπακούουν οὔτε ἡ γυναίκα στὸν ἄντρα, οὔτε τὰ παιδιὰ στὸν πατέρα, οὔτε οἱ πολῖτες στοὺς ἄρχοντες, οὔτε οἱ Χριστιανοὶ στοὺς ἱερεῖς. Ἐκεῖνος ὅμως ἦτο ὑπάκουος. Ὑπήκουε ποῦ; Σὲ ἕνα κατώτερό του, σὲ ἕναν ὀλιγογράμματο ἀσκητή. Ὑπήκουε ὄχι μόνο σ᾿ αὐτὰ ποὺ φαίνονται λογικά, ἀλλὰ καὶ σ᾿ αὐτὰ ποὺ φαινόντανε παράλογα. Ὑπήκουε μέχρι θανάτου. «Ὑπακοὴ ζωή, ἀνυπακοὴ θάνατος», εἶνε δόγμα τοῦ μοναχισμοῦ.
Ὑπάρχουν βέβαια τώρα μοναχοὶ ποὺ ἐφαρμόζουν τὸ μοναχικὸ ἰδεῶδες· οἱ περισσότεροι ὅμως δὲν ὑπακούουν. Ἀλλὰ μήπως καὶ στὰ ἱεραποστολικὰ πρόσωπα ποὺ συγκροτοῦν ἀδελφότητες ὑπάρχει ὑπακοή; Λένε «ὁ πατέρας μας, ὁ πατέρας μας»· ἀλλὰ εἶνε «πατέρας τους», ἐφ᾿ ὅσον λέει τὰ ἀρεστὰ σ᾿ αὐτούς. Ὅταν ἐλέγξῃ τὸ κακὸ καὶ ὑποδείξῃ τὰ δέοντα καὶ συστήσῃ τὰ πικρὰ φάρμακα ποὺ θεραπεύουν, ἐξανίστανται. Ὑπακοὴ λοιπὸν κ᾿ ἐσεῖς, ἀγαπητοί μου. Διαφορετικά, ἔχετε μεγάλη εὐθύνη. Τὸ εἶπε καθαρὰ ὁ Χριστός (βλ. Λουκ. 10,16).

* * *

Παράδειγμα ὑπακοῆς ὁ ἅγιος Ἰωάννης. Ὑπήκουσε δέ, μολονότι ἦταν πολυτάλαντος. Ἦταν ὄχι μόνο δεινὸς θεολόγος, ἀλλὰ καὶ ὑμνογράφος. Ἡ δια ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, γράφει τὸ συναξάριό του, ἐμφανίσθηκε στὸ γέροντά του καὶ τοῦ ἔδωσε ἐντολή, νὰ ἐπιτρέψῃ στὸ μαθητή του νὰ συνθέσῃ ὕμνους. Ἔτσι ὁ Ἰωάννης ἄρχισε νὰ γράφῃ ὕμνους μοναδικούς, στὰ Χριστούγεννα, στὴ Μεταμόρφωσι, στὴν Πεντηκοστή. Τὸ λαμπρότερο ὅμως ποίημά του εἶνε ὁ κανόνας τοῦ Πάσχα· «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί…», «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός…». Ὕψος! Εἶνε ἕνας Πίνδαρος τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδὴ ὅμως τὰ ποιήματά του εἶνε σὲ ἀρχαία γλῶσσα, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τὰ ἑρμήνευσε γράφοντας ἕνα σπουδαῖο βιβλίο, τὸ Ἑορτοδρόμιο· σᾶς τὸ συνιστῶ.
Ὡς ὑμνῳδὸ τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἱεροψάλτες τὸν ἔχουν προστάτη. Ἂς τὸν ἔχουν ὅμως καὶ ὑπόδειγμα, ψάλλοντας μὲ συναίσθησι, μὲ πίστι, καὶ μὲ ταπείνωσι. Διότι ἀνώτερα ἀπὸ τοὺς ψάλτες στὶς ἐκκλησίες ψάλλουν στὴ φύσι τὰ ἀηδόνια· καὶ ἀνώτερα ἀπὸ τὰ ἀηδόνια ψάλλουν στὸν οὐρανὸ οἱ ἄγγελοι. Τὸ πιστεύετε, ἀδελφοί μου; Ἔρχεται ἡμέρα μεγάλη, κατὰ τὴν ὁποία ὄχι στὴ γῆ, ἀλλὰ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ὄχι πλέον ψάλτες, ὄχι πλέον ἀηδόνια, ἀλλὰ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους θ᾿ ἀκούσουμε νὰ ψάλλουν αἰωνίως· «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος σαβαώθ», «πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου» (Ἠσ. 6,3 καὶ θ. Λειτ.).
Εθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἀξιώσῃ νὰ ἀκούσουμε τὴ συναυλία ἐκείνη τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, γιὰ νὰ ὑμνοῦμε Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα εἰς αἰῶνα αἰῶνος. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου
Παντελεήμονος Φλωρίνης 3-12-1989 Κυριακὴ ἑσπέρας)

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΜΕΛΑΝΟΤΕΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΕΟΚ (Ε.Ε.)

• «Υποτιμάται», λέει, «και βλασφημήται η Ελλάς». Χτυπά το κουδούνι του κινδύνου και προειδοποιεί τον Ελληνικό λαό για τις συμφορές.

• Προβλέπει πολλά χρόνια πριν ότι· «ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΑΙ ΜΑΣ ΘΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΝ ΜΑΡΙΩΝΕΤΕΣ» ΚΑΙ Η ΕΟΚ ΘΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΣΧΟΙΝΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΝΙΓΕΙ Η ΕΛΛΑΣ»

• Ας παρακολουθήσουμε τους αγώνες του·

________

__________

ΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

ΕΔΩ http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2011/11/blog-post_1286.html

Nigel Farage στο KONTRA: Έχετε ένα πρωθυπουργό πρωτομάστορα της ευρωπαϊκής αποτυχίας…(βίντεο)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:  www.eparhija-prizren.org

____________

Литургија у Љуљацима, XXIII недеља по Духовима

________

 

 

Ватикан као проповедник Новог светског поретка

Το Βατικανό ως κήρυκας της Νέας Τάξης Πραγμάτων

Όλγα Četverikova:

„Арапско пролеће“ које је прерасло у крваву „арапску јесен“ уопште није крило злослутне црте тог новог социјалног поретка, чију су градњу од самог почетка кризе представници слуга светске финансијске елите активно призивали тврдећи да ће „са њим свет изаћи другачији“. Саркози, Атали, Кисинџер и Со – сви су једногласно упорно натурали исту мисао: ако не буду формирани органи за светску контролу, свет ће да потоне у хаос. Међутим, ако бисмо ту мисао превели са „мондијалистичког“ језика, она може да се схвати овако: уколико свет не буде признао органе контроле читавог света – направићемо му хаос. У условима најјачих социјалних потреса, наплашено саблашћу свеопштег насиља, човечанство ће бити принуђено да се сложи са уплитањем „наднационалног“ арбитра који је себи дао диктаторска овлашћења. Опширније..

NE VORBEŞTE MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA

LA SĂRBĂTOAREA SFÂNTULUI SPIRIDON

“…Sfântul Spiridon s-a născut în Cipru la mijlocul secolului III d.Hr. Nu era dintr-o familie bogată, slăvită şi oficială; era sărac şi agramat. Îndeletnicirea lui era cea de păstor. Un păstor sfânt. Dar nu cumva păstori au fost şi Avraam, Iacob, Moise, David şi alţi bărbaţi din Vechiul Testament? Nu cumva păstori au fost şi cei care în sfânta noapte a Naşterii lui Hristos au auzit cântarea îngerilor: „Slavă întru cei de sus, lui Dumnezeu, şi pe pământ pace între oameni bunăvoire!”? Un păstor care crede în Hristos şi trăieşte conform voii Lui celei sfinte valorează incomparabil mai mult decât un aşa-zis om de ştiinţă şi înţelept care nu crede în nimic şi trăieşte contrar voii lui Dumnezeu.

Un păstor sfânt a fost Sfântul Spiridon. Îşi deschidea staulul, îşi lua oile, le conducea la livezi pline de verdeaţă şi la izvoare cristaline şi găsea timp să privească şi lucrurile lui Dumnezeu, să-L laude în cântări şi să-L slăvească pe Dumnezeu. Natura era pentru Sfântul Spiridon o carte plină de minunate icoane şi în fiecare zi, aşa cum ea era deschisă înaintea lui, o studia. Şi văzând toate frumuseţile pe care le-a creat Dumnezeu, spunea şi el ca David: „Cât s-au mărit lucrurile Tale, Doamne; toate cu înţelepciune le-ai făcut” (Psalmul 103, 24).

Sfântul Spiridon s-a căsătorit cu o fată îmbunătăţită şi a întemeiat o familie creştină. Dobândise o fiică, pe care au numit-o Irina. Dar aleasa lui soţie a murit de tânără şi Sfântul Spiridon a rămas văduv la o vârstă tânără. N-a vrut să se căsătorească din nou. Se consacrase de-acum şi mai mult lui Dumnezeu. Casa lui era ospitalieră. Spiridon îl ajuta pe fiecare sărac şi îl mângâia pe fiecare nenorocit. Rugăciunea lui făcea minuni. La sfântul păstor alergau toţi şi, de aceea, când o Episcopie a Ciprului, Trimitunda, a rămas văduvă (fără episcop), popor şi cler, toţi, bărbaţi, femei şi chiar copii, au strigat: Pe Spiridon îl vrem episcop! Şi Sfântul Spiridon în urma cererii clerului şi poporului a fost hirotonit preot şi episcop. Şi aşa cum ucenicii lui Hristos din pescari de peşti au devenit pescari de oameni, aşa şi Sfântul Spiridon, din păstor de oi necuvântătoare a devenit păstor de oi cuvântătoare, păstor al Bisericii. Grijile lui erau de-acum mari. Dar cu ajutorul lui Dumnezeu Sfântul Spiridon şi-a îndeplinit toate îndatoririle arhiereşti şi a devenit un model şi un exemplu de bun păstor. Arma lui era rugăciunea. Nu doar în biserică, ci şi în afara ei se ruga cu credinţă şi cu lacrimi, şi Dumnezeu asculta rugăciunile acestui sfânt episcop al Său şi aveau loc minuni mari în întreaga insulă. De la o margine la alta a ei se auzea numele Sfântului Spiridon.

Sfântul Spiridon a fost numit „făcător de minuni”, pentru că a făcut minuni. Minuni a făcut în anii de demult, minuni în anii de mai de-aproape de noi, minuni face şi astăzi. Dintre toate minunile lui vom istorisi aici 4-5.

În Cipru, pe vremea sfântului, trecuse multă vreme de când nu mai plouase. Groaznică secetă. Izvoarele secau. Pământul crăpa de uscăciune. Copacii se uscau. Animalele mureau. Oamenii sufereau groaznic. Se gândeau să plece din insulă şi să se ducă în altă parte. Atunci, l-au rugat pe Sfântul Spiridon să facă o rugăciune. Şi Sfântul Spiridon împreună cu poporul a făcut o procesiune. Au ieşit pe ogoare şi L-au rugat pe Hristos. Şi cerul s-a umplut de nori. Peste puţin timp a căzut ploaie; o ploaie, care a adăpat tot Cipru. Asta a fost o minune.

Altă minune. A făcut-o nu în insulă, ci în Niceea din Asia Mică, când a avut loc primul Sinod Ecumenic. La Sinod, împreună cu alţi episcopi, a fost şi Sfântul Spiridon. Ereticul Arie îşi deschisese gura, ca să-L hulească pe Hristos, spunând că nu este Dumnezeu, ci om. Ceilalţi ierarhi respingeau erezia cu cuvântul şi demonstrau că Hristos este adevăratul Dumnezeu. Dar Sfântul Spiridon printr-o minune pe care a făcut-o a demonstrat că într-adevăr Hristos este adevăratul Dumnezeu, a doua persoană a Sfintei Treimi. Astfel, păstorul din Cipru a închis gura lui Arie, care credea că prin falsa lui filosofie ar putea să-L dărâme pe Hristos de pe tronul Dumnezeirii.

A treia minune. Un sărac s-a dus la Sfântul Spiridon şi i-a cerut ajutor. Sfântul Spiridon n-avea nimic să-i dea în ziua aceea; tot ce avusese împărţise altor săraci. Săracul l-a rugat cu lacrimi în ochi să-l ajute. La un moment dat, Sfântul Spiridon vede în ţarini un şarpe. Îşi face rugăciunea şi şarpele se transformă în aur. A luat şarpele şi i l-a dat săracului cu rugămintea de a i-l aduce înapoi când n-o să mai aibă nevoie de bani.

A patra minune. Într-o zi, când Sfântul Spiridon slujea Sfânta Liturghie singur în biserică, cei ce intraseră în biserică au auzit voci îngereşti. Când sfântul a ieşit în Uşile Împărăteşti şi a spus „Pace tuturor!”, au auzit psalmodiind îngerii: „ Şi duhului tău”.

Să amintim şi o ultimă minune. O femeie a venit la sfântul şi l-a rugat să-i înapoieze un lucru preţios pe care-l dăruise spre păstrare fiicei lui. Dar unica lui fiică, Irina, murise, iar sfântul nu ştia unde ascunse fiica lui acel lucru străin. S-a dus deci – zice sinaxarul – la cimitir, a stat deasupra mormântului fiicei lui şi a întrebat-o unde ascunsese lucrul străin. Şi din mormânt a răspuns fiica lui şi a spus tatălui ei unde ascunsese ceea ce-i dăduse femeia. Apoi, a spus fiicei lui: Adormi, copilul meu, până în ziua celei de-a doua veniri a Domnului.

Şi nu sunt doar acestea minunile pe care le-a făcut Sfântul Spiridon; sunt şi altele multe. Şi până astăzi continuă să facă minuni.

***

Sfântul Spiridon a fost făcător de minuni. Însă sunt mulţi care nu cred în minunile sfinţilor. Dar oare cred în minunile lui Hristos? Şi de vreme ce aceşti oameni nu cred în minunile lui Hristos, cum să creadă în minunile sfinţilor? Sau credem în Hristos, sau nu credem! Cine nu crede este orb şi nu vede nimic. Dar oricine crede în Hristos nu se îndoieşte de ceea ce a spus Hristos. A zis Hristos: „Oricine va crede în Mine, va face nu doar cele pe care le fac Eu, ci prin puterea Mea va face şi alte lucruri mai mari” (Ioan 14, 12).

Necredincioşilor! Da, Hristos este adevăratul Dumnezeu. Hristos trăieşte şi împărăţeşte, iar prin sfinţi a făcut, face şi va face minuni până la sfârşitul veacurilor. Aşadar, slavă lui Hristos pentru toate minunile! Tocmai de aceea la sfârşitul troparului Sfântului Spiridon se spune: „Slavă lui Hristos, Celui ce Te-a slăvit pe tine, slavă Celui ce Te-a încununat pe tine, slavă Celui ce lucrează prin tine tuturor tămăduiri”. “

(traducere: Frăţia Ortodoxă Misionară „Sfinţii Trei Noi Ierarhi”, sursa: „Myripnoa anthi”)

ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΨΑΝ

EΘΝΙΚΟ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ  ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

———————————————————————–
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Η δικαίωση των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού μέσω των Ιταλικών δικαστηρίων, έχει οδηγήσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο προσέφυγε η Γερμανία για να ακυρώσει τις αποζημιώσεις και  το οποίο ξεκίνησε τη σχετική δικαστική διαδικασία τη Δευτέρα 12/09.
Την ίδια ώρα, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το μέγα θέμα του ανεξόφλητου αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου της χώρας μας προς τη Γερμανία και των γερμανικών  επανορθώσεων για τις κατοχικές καταστροφές στη χώρα μας, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη  χώρα η οποία δεν έχει λάβει ως αποζημίωση ούτε ένα ευρώ.
Η μέχρι τώρα παθητική,δυστυχώς,στάση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, στο μέγιστο αυτό Εθνικό θέμα, ήρθε η ώρα να γίνει ενεργητική.
Είναι απόλυτη ανάγκη, από σήμερα,οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Οικονομικών,τουλάχιστον,να παρακολουθήσουν αυτή την πολυσήμαντη για τα εθνικά μας συμφέροντα δίκη στη Χάγη.
Η παρουσία τους δεν θα είναι τιμή μόνο,για τα θύματα του Ναζισμού,αλλά,επι τέλους θα καταδείξει στους Δικαστές της Χάγης και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, την αποφαστικότητα της Ελληνικής Πολιτείας να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις των συγγενών των ελλήνων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας για ηθική και υλική αποζημίωση.
Αυτή η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης,στις σημερινές συνθήκες,έχει τεράστια σημασία για το παρόν και το μέλλον της Πατρίδας μας.

Για το Εθνικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος
Μανώλης Γλέζος

• Υ.Γ. Είναι λογικό ο καθένας να σκεφτεί «Ναι, κι αν υπογράψω, τι έγινε; Θα μας πληρώσουν οι Γερμανοί;» Δυστυχώς ίσως να μη μπορεί ν’ αλλάξει πια κάτι, αλλά έχουμε την ηθική υποχρέωση να το κάνουμε! Είμαστε υποχρεωμένοι να το ζητήσουμε.
• Δεν μπορούμε ούτε να πατήσουμε δύο κλικ σαν ελάχιστο φόρο τιμής προς τις χιλιάδες των νεκρών Ελλήνων;
• Είναι λογικό ο καθένας να σκεφτεί «Ναι, κι αν υπογράψω, τι έγινε; Θα μας πληρώσουν οι Γερμανοί;»
• Στο τέλος του email υπάρχει, στα ελληνικά, το περιληπτικό κείμενο της αίτησης.
• Αξίζει το χρόνο να διαβάσετε και το πλήρες αγγλικό κείμενο.

Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπεί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο.
Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941.
Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους.
Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα – άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας.
Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, « Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους ».
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πλήρωσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του.
Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιο της από το κατοχικό δάνειο.
Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία το 1956 και στην Γιουγκοσλαβία το 1971.
Η Ελλάδα απαίτησε από την Γερμανία την πληρωμή του κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, και το 1995.
Παρά ταύτα, η Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις.

Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990.
Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μεχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια.

Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011).
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011, guardian.co.uk, June 21, 2011).
-Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τούς Έλληνες μόνο «ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του πληθυσμού της. Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στην μάχη, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών.
Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τούς κατοίκους 89 Ελληνικών πόλεων και χωριών, έκαψαν περισότερα από 1700 χωριά και εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν την χώρα σε ερείπια, και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς.
-Ζητούμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών.

Αγαπητοί φίλοι,
όπως αναφέρεται παρακάτω από το

EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ  ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:

Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις. Παρακαλώ  ζητήσετε  από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο

http://www.greece.org/blogs/wwii/

και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών, που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών…

Please Sign the Petition for WW-II German Reparations to Greece
and Pass it to others to sign! Everybody is eligible to Sign; Relatives, Friends, Need not be Greek to Sign! etc

Please go to

to read the full
petition
(short | long)
and the supporting material.

We will greatly appreciate your signature on this petition requesting the German
government to honor its long-overdue obligations to Greece by repaying the
forcibly obtained occupation loan, and by paying War reparations proportional to
the material damages, atrocities and plundering committed by the German war
machine during World War II.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΚΟ Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Αποσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

(ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ ΤΟΥ 1968 ΣΤΗΝ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ)

_____________

____________

Mη σας απελπισουν τα εμποδια

«Γράφω υμίν, νεανίσκοι, ότι νενικήκατε τον πονηρόν» (Α΄ Iωάν. 2,13)

Αγαπητό μου παιδί,

…στον αιώνα μας, που είναι ο πιό διεφθαρμένος αιώνας της ιστορίας, που η απιστία και η διαφθορά κυριαρχούν, δεν είναι εύκολος ο πνευματικός αγώνας… θα συναντήσης εμπόδια, που αναγκάζουν πολλούς να λυγίζουν και να απελπίζωνται. Θ’ ακούσης να λένε, ότι η ηθική του Eυαγγελίου σήμερα είναι ανεφάρμοστη. Σύ όμως, παιδί μου, μή απελπιστής, όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν στή ζωή σου.

Δεν είσαι μόνη. Kοντά σου, ναί πολύ κοντά σου, είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός, που είναι ο ΔYNΑTOΣ. Σε κάθε ψυχή που αγωνίζεται τον καλό αγώνα, δίνει μιά μυστηριώδη δύναμι, με την οποία και η ασθενέστερη ψυχή εξέρχεται νικήτρια, καθως αποδεικνύουν τόσα ηρωικά παραδείγματα γυναικών, που με την ακράδαντη πίστι στο Xριστό μεγαλούργησαν ως παρθένοι ή ως σύζυγοι και μητέρες, νίκησαν όλα τα εμπόδια και προκάλεσαν το θαυμασμό ανθρώπων και αγγέλων. Συνδέσου, λοιπόν, με το Xριστό με την καθημερινή προσευχή, τη μελέτη του Eυαγγελίου και τη θεία κοινωνία, και προχώρα. H νίκη θα είνε δική σου.

(Συμβολή του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στις μαθήτριες των εκκλησιαστικών κατασκηνώσεων του λυκείου και σ᾽ όλους τους χριστιανούς 1989)

«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ»

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

______

________

Μια προφητεία που πραγματοποιείται στις μέρες μας στη Σερβία, με τον διωκόμενο επίσκοπο Αρτέμιο και τους μοναχούς του, η οποία τίνι να επεκταθεί εις ολόκληρη την Ορθοδοξία

Έρχονται ημέραι φοβεραί και όσοι πιστεύουν εις τον Κύριο δεν θα μεταβαίνουν πλέον μέσα εις μεγάλους ναούς με χρυσοστολίστους αρχιερείς, αλλά θα φεύγουν μακράν εις τας ερήμους και εις τα σπήλαια για να εορτάσουν τον Κύριο τους.

(Απόσπασμα της παραπάνω ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου με θέμα· “ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ”.

________

Αποσπάσμα ομιλίας Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η σιωπη των επισκοπων εγκλημα και αθεϊα

_________

______

«…Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού· ο Επίσκοπος είναι ο τσομπάνος και πρέπει να φυλάγει τα πρόβατα και οι αιρετικοί είναι οι λύκοι. Και έχει σκυλιά ο τσομπάνος. Κάθε μαντρί έχει τα σκυλιά του. Τα τσοπανόσκυλα που φωνάζουν για να διώχνουν μακριά τον λύκο. Και όπως το τσοπανόσκυλο γαυγίζει, φωνάζει όλη νύχτα, δεν κοιμάται για να φύγουν μακριά οι λύκοι, έτσι και ο καλός παπάς, και ο καλός επίσκοπος πρέπει να φωνάζει για να διώχνει τους λύκους. Διώξτε από το μαντρί τα τσοπανόσκλυλα, δεν θα μείνει πρόβατο στο μαντρί. Διώξατε από την Εκκλησία τους κήρυκας του θείου λόγου, τους ευλαβείς εφημερίους, τους ζηλωτάς ιεροκήρυκας, τους φλογερούς επισκόπους και θα αδειάσει η Εκκλησία Του Χριστού. Οι λύκοι θα θριαμβεύσουνε.

Είμεθα λοιπόν υποχρεωμένοι να κηρύξουμε και να ελέγξουμε. Και μόνο ξἐρεις ποιoι δε θέλουν;

Άμα ακούτε σ’ ένα χωριό ή μέσα σε μια Μητρόπολη να μην υπάρχει κανείς να κατηγορήσει τον δεσπότη ή τον παπά και να λένε όλα τα στόματα και οι άθεοι και οι μασώνοι και οι χιλιασταί «καλός, καλός». Όταν ακούτε ότι είναι καλός, τότε δεν είναι καλός. Γιατί μιλάει σε όλους κατά τέτοιο το τρόπο ώστε όλους να τους ευχαριστήσει. Οι άθεοι και οι άπιστοι δεν θέλουν να υπάρχει κήρυγμα. Δεν θέλουν να υπάρχει έλεγχος μέσα στην κοινωνία, για να διαλυθεί αυτή η κοινωνία. Και όποιος δεσπότης, όποιος παπάς κλείνει το στόμα του και δεν διαμαρτύρεται γι’ αυτά τα οποία γίνονται μέσα στην κοινωνία και μέσα στην [Eκκλησία] αυτός είναι μαζί με τους αθέους. Βοηθάει τους αθέους. Είναι μαζί τους. Γι’ αυτό λέγει ο άγιος Γρηγόριος που εορτάζομεν αύριο. Ξέρετε τι λέγει; Ότι· «Το να σιωπά ο Επίσκοπος σε τέτοιες μέρες, είναι η σιωπή του Επισκόπου έγκλημα εναντίον της Εκκλησίας. Η σιωπή του Επισκόπου είναι αθεῒα». Με άλλα λόγια. Όποιος παπάς, όποιος ρασοφόρος, όποιος Επίσκοπος δεν ελέγχει, δεν διαφέρει από τον άθεο. Είναι μαζί με τους αθέους και τους υλιστάς και τους απίστους, οι οποίοι είναι ένοχοι γι’ αυτό το κατάντημα της κοινωνίας.

Ναι, έτσι είναι στον κόσμο αυτόν· Όσοι είναι του καθήκοντος, όσοι εν της παρρησίας. Το είπε ο Χριστός: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξεται αλλά θαρσείται εγώ νενίκηκα τον κόσμο». Το είπε ο Απόστολος Παύλος: Ότι «οι θέλοντες ευσεβώς ζειν εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται». Το ομολογεί σήμερα το Μαρτύριο του Χριστού μας. Δείξατέ μας παρακαλώ. Διαβάστε τους βίους των Αγίων. Δείξατε μας έναν άγιο ο οποίος να μην πέρασε από το καμίνι της θλίψεως και του πόνου. «Δια πολλών θλίψεων δι υμάς εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών».

Ναι χριστιανοί μου. Αν θες να ζεις με το Ευαγγέλιο, θα πας κόντρα με το σπίτι σου. Κόντρα με την κοινωνία. Κόντρα με όλους. Μας είπε ο Χριστός. Χίλιες φορές φτωχός με τον Χριστόν παρά εκατομμυριούχος με τον διάβολον. Χίλιες φορές υπηρέτρια, να σκουπίζεις τα πεζοδρόμια παρά κυρία του Κολωνακίου να ζεις με φαυλότητα και ανηθικότητα. Χίλιες φορές διάκος, χίλιες φορές καλόγερος με Χριστό, παρά πατριάρχης ποδοπατών θείους και Ιερούς Κανόνας. Χίλιες φορές εξόριστος στα μπουντρούμια, παρά άθλιος ρασοφόρος κηρύττων το ψεύδος.

Είθε ο Χριστός ανεστήθη μέσα στην Εκκλησία μας ιεράρχας του ύψους και του σθένους και του μεγαλείου του ιερού Χρυσοστόμου, δια των ευχών του οποίου είθε ο Θεός να ελεήσει πάντας υμάς. Αμήν.

Συμβουλες του Μητροπολιτου Φλωρινης

π. Αυγουστινου Καντιωτου στους ορθόδοξους χριστιανούς

για να διακρίνουν τους καλούς επισκόπους και τους ευλαβείς ιερείς.

• Είμαστε σε χρόνια δύσκολα και θα πρέπει να προσέχουν οι χριστιανοί.
  Οι κακοί ποιμένες, λέει ο απόστολος Παύλος, είναι «λύκοι βαρείς  εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου»(Πραξ. κ΄, 29).
  Στις μέρες μας φιλόδοξοι και ανάξιοι κληρικοί αντί για καθαίρεση πήραν προαγωγή και κατέλαβαν υψηλές εκκλησιαστικές θέσεις!!!  Γνωρίζουν οι σκοτεινές δυνάμεις ότι τα όπλα τους είναι ανίκανα να βλάψουν την Ορθόδοξη Εκκλησία όταν την πολεμούν απ’ έξω, γι’ αυτό ρίχνουν άφθονο χρήμα, εξαγοράζουν ιερατικές συνειδήσεις, και προωθούν με τις διασυνδέσεις που έχουν βρώμικα πρόσωπα στις ανώτερες εκκλησιαστικές θέσεις.
  Ας προσέχουν οι χριστιανοί και να μην τους συγκινούν οι μίτρες και οι πατερίτσες, όταν αυτοί που τις φέρουν δεν βαδίζουν στα χνάρια των αγίων πατέρων και είναι οικουμενισταί, φιλάργυροι, ομοφυλόφιλοι και δειλοί·
  Ας δούμε τι μας συμβουλεύει ο αγωνιστής ιεράρχης της Φλώρινας π. Αυγουστίνος

________

_____

Ποια τα γνωρισμα του ορθοδοξου δεσποτη και παπα

(Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνουτου 1971)

Τελειώνω με το σύνθημα του Απόστολου Παύλου· «Εἴ τις ὑμᾱς εὐαγγελίζεται παρʼ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». Προσέξετε τι λέει ο Απόστολος Παύλος; Εάν κανείς λέει πράγματα τα οποία είναι αντίθετα από την Ιερά Παράδοσι της Εκκλησίας, τότε αυτός, «ει τις»· όποιος νάναι. Μπορεί να είναι λαϊκός, αυτός που ζητάει, να βάλει δυναμίτη και να ανατρέψει την Εκκλησία του Χριστού· ανάθεμα. Ή μπορεί να είναι γυναίκα· ανάθεμα. Ή μπορεί να είναι παπάς· ανάθεμα. Μπορεί να είναι δεσπότης· ανάθεμα. Μπορεί να είναι αρχιεπίσκοπος· ανάθεμα. Μπορεί να είναι πατριάρχης· ανάθεμα. Μπορεί να είναι βασιλεύς· ανάθεμα. Ακόμα προχωρεί ο απόστολος και λέει· Απόστολος εγώ· “ανάθεμα». Αν ακόμα υποθέσουμε ότι άγγελος έρθει από τα ουράνια και διδάξει ενάντια προς τα δόγματα· “ανάθεμα”. Αυτό το ανάθεμα ακούγεται μέσα στην προς Γαλάτας επιστολή και σε όλη την ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού μας.

Αγαπητοί. Πρέπει να ομολογήσουμε μια πικρά αλήθεια. Ότι όσοι είναι ορθόδοξοι, μέσα εις το έθνος μας και προσπαθούν και αγωνίζονται να κρατήσουν την Oρθοδοξία είναι ολίγοι, πολύ ολίγοι. Το ρεύμα το μεγάλο, το απέραντο ρεύμα είναι εκείνοι οι οποίοι σιγά-σιγά έχουν απομακρυνθεί από την ορθόδοξη πίστη μας. Θα πω ένα λόγο που ποτέ δεν τον είπα. Θα τον πείτε εγωιστικό, θα τον πείτε όπως θέλετε, αλλά σας δίνω μια ζυγαριά. Μια ζυγαριά για ζυγίσετε παπάδες, δεσποτάδες και όλο τον κλήρο και όλους τους θεολόγους. Η ζυγαριά αυτή πια είναι;

Πιο είναι το γνώρισμα του παπά; Να μαζεύει πρόσφορα, να λειτουργάει, να κάνει ωραίες ακολουθίες; Να κηρύττει χαριτωμένα και να χριστολογεί από τον άμβωνα και να δακρύζουν τα μάτια μερικών δεσποιναρίων δια τους στοχαστικούς του λογισμούς; Πιο είναι το γνώρισμα του παπά, του δεσπότη σε αυτά τα δύσκολα χρόνια;

Το γνώρισμα του δεσπότη και παπά είναι η μαχητικότης. Είναι η παρρησία. Είναι εκείνο που είπε ο Απόστολος Παύλος, ότι· «οι θέλοντες ευσεβώς ζειν διωχθήσονται». Όσοι διώκονται. Εάν δείτε παπά, αν δείτε θεολόγο, αν δείτε μητροπολίτη, αρχιεπίσκοπο που δεν διώκεται, αλλά απολαμβάνει της αγάπης και εκτιμήσεως όλων(*) είναι εκείνο που είπε ο Χριστός· «όταν είπωσι πάντες οι άνθρωποι εύγε-ευγε». Να ξέρετε πολύ καλά ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς. Ή εάν είναι ορθόδοξος, δεν θέλει να αντιμετωπίσει το ρεύμα, τη χιονοστοιβάδα αυτή η οποία κατέρχεται για να διαλύσει τον κόσμο.

Ο παπάς ο ορθόδοξος πάει κόντρα με τα ρεύματα. Ο Μέγας Αθανάσιος ολίγος, ένας ήτο, αλλά κράτησε ως Άτλας ολόκληρη την Ορθοδοξία. Ο Μάρκος ο Ευγενικός ένας ήτο, αλλά κράτησε στα χέρια του την πίστη ολόκληρη, ολόκληρη την Ορθοδοξία. Ο Ιερός Φώτιος. Τα ίδια. Ολίγοι είναι. Αλλά δεν νικάει κανείς με τα νούμερα. Νικάει με την πίστη. Γιατί όσα αξίζει ένας πιστός παπάς, όσο αξίζει ένας πιστός επίσκοπος, όσο αξίζει ένας πιστός αρχιεπίσκοπος. Όσο αξίζει ένας λαϊκός ή μια γυναίκα, δεν αξίζει ολόκληρος ο ντουνιάς.

Λοιπόν, μη πτωούμεθα. Διότι γίνεται αυτή η προδοσία δεξιά και αριστερά. Ένα μόνο σας λέγω· Μην μου λέτε· ότι αυτός είναι καλός, αυτός είναι θεολόγος σπουδαίος, αυτός κάνει διαλεκτική. Αυτός άνοιξε Ακαδημία του Πλάτωνος. Αν το ακούσεις· Θαύμα. Θαύμα! Μέτρησε τον· μέτρησε τον αν έχει μια σπίθα από τον Μάρκο τον Ευγενικό. Μετρήσε τον αν έχει μια σπίθα από τον Ιερό Φώτιο. Μετρήσετε τον αν έχει μια σπίθα από  Κυρουλάριο. Μέτρησέ τον αν έχει μια σπίθα από τον Παπουλάκο· αγράμματος αυτός στάθηκε απέναντι ολόκληρου του κόσμου. Το λέγω· Έχω επίγνωση της  θέσεως μου ως  Έλληνος Επισκόπου, έχοντας τεραστίας ευθύνας. Έχοντας επίγνωση ότι τα πάντα είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε.· τολμώ, ίσως τελευταία φορά από του βήματος τούτου να πω: Όσοι αγαπάτε το Χριστό, όσοι αγαπάτε την Εκκλησία, η Παναγιά, μαζί μας, μαζί με όλους εκείνους που αγωνίζονται για την Εκκλησία. Όσοι είναι με τον διάβολο, να κάτσουν κάτω. Να κλείσουν τα στόματα τους, διότι διάβολος είναι η δειλία των, διάβολος είναι η διαλεκτικότητά των, διάβολος είναι τα επιχειρήματα τους, που ζητούν να ψυχράνουν μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι βασανίζονται και τυρρανιούνται και διώκονται για την πίστη του Χριστού μας.

Εμείς έχουμε ανέκαθεν ως σύνθημα τον όρκο των εφήβων των Αθηνών. Τα παλικάρια της αρχαίας Ελλάδος, επάνω στην Ακρόπολη ορκιζόταν και λέγανε: »Η μόνος ή μετʼ άλλων, τα όσια και ιερά υπερασπιώ». Και εγώ μικρός στρατιώτης, το δηλώνω παρρησία ότι· Ή μόνος ή μετʼ άλλων τα όσια και τα ιερά της πίστεως θα τα υπερασπίσω μέχρι τελευταίας ρανήδος του αίματος μου.

Εσείς αντί χειροκροτημάτων ματαίως, τα οποία ουδέν λέγουν, αντί επαίνων – να προσευχηθείτε πολύ, γιατί οι ορθόδοξοι έμειναν ολίγοι και η μάχη εκτραχύνεται και θα βρεθούμε προ νέων γεγονότων, όχι μόνο στην μικρά μας Ελλάδα, όπου τέλος πάντων κρατιέται ακόμα η ιδέα της ορθοδοξίας, αλλά εις όλα τα πλάτη και τα μήκη ο Εωσφόρος έχει εκστρατεύσει και λυσσάει για να ξεριζώσει μέσα από τα βάθη των ανθρώπων την Ορθόδοξο Πίστη.

Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι διωγμούς θα υποστώμεν. Δεν ξέρω σε πιο Άγιον Όρος θα καταφύγουμε. Δεν ξέρω τι θα υποστούν οι επίσκοποι οι οποίοι έκοψαν το μνημόσυνο του [πατριάρχου] Αθηναγόρα και άλλοι κληρικοί οι οποίοι είναι γύρω μας. Δεν ξέρω τι θα γίνει, ένα γνωρίζω· Ότι και αν γίνει, ότι και αν συμβεί και τα άστρα να πέσουν και οι ποταμοί να ξηρανθούν και άνω κάτω να γίνει ο κόσμος, ένα γνωρίζω, το πιστεύω ακραδάντως ότι στο τέλος θα νικήσει η Ορθοδοξία.

Ο λόγος μου απόψε ηδύνατο να γίνει οξύτερος. Σας μίλησα από περιοπής. Όταν φτάσει η στιγμή του αγώνος τότε και εμείς έχουμε το σχέδιο μας και πας πιστός, και εσείς όλοι στον αγώνα. Είστε εδώ τρεις χιλιάδες. Αυτά τα οποία σας είπα, να τα σκορπίσετε παντού. Ο ένας να γίνει δύο. Οι δύο, τέσσερις. Οι τέσσερις, οκτώ. Να γίνει κύμα θαλάσσης. Μεγάλο κύμα θαλάσσης. Να ξεπλύνουμε την πατρίδα μας. Εις τρόπον η Ελλάς να γίνει άστρον του ουρανού. Ορθόδοξος τόπος. Παράδεισος ορθοδοξίας. Αμήν.

Όπου ακούετε ορθόδοξο κήρυγμα, όπου υπάρχουν αγωνισταί οι οποίοι διώκονται· το τονίζω· Όποιος δεν διώκεται, δεν είναι γνήσιος. Είναι κάλπικος παράς.  Όπου διώκεται επίσκοπος, αρχιμανδρίτης, ηγούμενος, κήρυκας του Ευαγγελίου, κοντά του να είστε. Τους άλλους μακριά. Δεν είναι γνήσια τέκνα της Ορθοδοξίας, υστερούνται της παρρησίας, η οποία είναι το πρώτο προσόν εις τας τοιαύτας κρίσιμους στιγμάς.

______

(*) Των σιωνιστών και μασώνων, των φαύλων και ανηθίκων. Είδαμε τον σέρβο πατριάρχη Ειρηναίο και τον επίσκοπο Μπούλοβιτς να ανάβουν λυχνίες στη συναγωγή των Εβραίων. Είδαμε και τον πατριάρχη Βαρθολομαίο να τιμάται στην μεγάλη Εβραϊκή συναγωγή της Αμερικής.