O ALTĂ PREDICĂ A FERICITULUI VLĂDICĂ AUGUSTIN LA BOTEZUL DOMNULUI: “ASCULTĂM DE HRISTOS?”

MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA: 

 Ascultăm de Hristos? 

 Ateii şi materialiştii ne întreabă: Ce a făcut Hristos de la doisprezece până la treizeci de ani ai Săi? Unii, în chip samavolnic spun că în această perioadă, după cum tinerii se duc acum în afară la studii, aşa şi Hristos S-a dus undeva să studieze. Şi îşi închipuie că S-a dus în India şi acolo a învăţat arta fachirilor. Ce vom răspunde acestora? Lucrurile, potrivit cu Textele Sfinte, sunt foarte simple. Menţionez un singur exemplu. Eu sunt originar dintr-un mic sat din Ciclade. Dacă vă duceţi în satul meu şi întrebaţi, vă vor spune şi detalii din copilăria mea. Apoi, vă vor spune: a plecat din sat, s-a dus la şcoala primară, apoi la gimnaziu, apoi la universitate şi a studiat şi de atunci n-a mai venit… Le ştiu pe toate. Bătrânii urmăresc evoluţia copiilor satului. Ce vreau să spun? Hristos nu S-a născut într-un mare oraş, într-o metropolă. S-a născut într-un mic sat, Bethleem, şi a crescut în Nazaret – de aceea, se numeşte Nazarinean. Acolo a locuit. Dacă ar fi plecat, primii care ar fi ştiut-o ar fi fost compatrioţii Săi. Însă ei mărturisesc că Hristos nu a plecat nicăieri. Ne spune Evanghelia. Când S-a dus în satul Său, Nazaret, şi i-a învăţat, i-a surprins: cum cunoştea El atâtea lucruri, dacă nu a mers la şcoală – “carte… nefiind învăţat” – zice textul sfânt (Ioan 7, 15). Nu ar fi rămas uimiţi, dacă Hristos ar fi studiat în şcoli străine. În felul acesta se demolează imaginaţia necredincioşilor. Răspunsul la întrebarea acestora este că în perioada celor optsprezece ani, Hristos a trăit în anonimat, ca smerit tâmplar. Lucra în atelierul lui Iosif şi mânuia tesle şi fierăstraie. Era primul muncitor şi a sfinţit lucrul cu mâinile, salahoria, care era dispreţuită în lumea antică. Aşadar, lucra şi trăia în anonimat. 

 Când S-a făcut de treizeci de ani, atunci – zice Evanghelia – a venit din Galileea la Iordan şi S-a botezat. Acolo se aduna mulţime de oameni pentru a se boteza de către Ioan Botezătorul. Văzându-L pe nazarinean, cine ar fi presuspus că sub chipul acela smerit s-ar fi ascuns măreţia Dumnezeirii? Ioan, însă, a primit un semn ceresc şi doar ce S-a apropiat Hristos, îi spune: Tu vii la mine să fi botezat? În faţa Ta sunt foarte mic. Nu sunt vrednic să mă aplec ca să dezleg “cureaua încălţămintelor” Tale (Marcu 1, 7). Dar Hristos a insistat că voia lui Dumnezeu este să fie botezat în repejunile Iordanului. Şi atunci s-a întâmplat minunea, fapt care vine să confirme dumnezeirea lui Hristos: s-au deschis cerurile şi Duhul Sfânt a venit în chip de porumbel şi a şezut deasupra capului lui Hristos. În acelaşi timp s-a auzit un glas – mesajul Tatălui Ceresc: “Acesta este Fiul Meu cel iubit, întru Care am binevoit” (Matei 3, 17). 

 Ce înseamnă cuvintele acestea? Le auzim astăzi de sărbătoarea Teofaniei, dar ne-am adâncit în conţinutul lor? Cum se numeşte aici Hristos? “Fiul” lui Dumnezeu. Nu “fiul” în sensul general în care toţi ne numim copii ai lui Dumnezeu, ci în înţelesul special, aşa cum Îl mărturisim în Simbolul Credinţei. Are o relaţie specială şi unică faţă de Tatăl Cel Ceresc. Este Fiul lui Dumnezeu Cel prin fire şi Unul-Născut, Care a venit în lume să mântuiască neamul nostru. Este Fiul cel iubit, care a împlinit cu desăvârşire voia Tatălui Ceresc, S-a supus Acestuia până la moarte, I-a bineplăcut desăvârşit. Este Omul desăvârşit; nu există altul. Toţi câţi s-au numit “mari” sunt pitici faţă de El, fragmente faţă de Cel care este monada perfectă. Este Unul, Cel desăvârşit. 

 De aceea, exact din acest motiv, Hristos, ca desăvârşit, merită să fie Călăuzitorul, unicul călăuzitor al umanităţii. Şi, de aceea, la sfârşitul vieţii Lui pământeşti, în timpul Schimbării la Faţă pe Muntele Tabor, se va auzi iarăşi acelaşi glas de la Tatăl cel Ceresc, adăugând însă ca o completare: “Pe Acesta să-L ascultaţi!”(Matei 17,5). 

*** 

“Pe Acesta să-L ascultaţi”. Să mă opresc aici? Să mă ridic să fug, să merg în Sfântul Munte să plâng? Mi se pare că în deşert predic şi strig. Aveţi urechi, aveţi inimă, aveţi simţământ de cinstire faţă de Dumnezeul-Om sau facem sărbătorile formal? Acest cuvânt, “Pe Acesta să-L ascultaţi!”, v-aţi gândit ce obligaţii naşte pentru noi ? “Pe Acesta să-L ascultaţi!” vrea să spună să-L ascultăm şi să împlinim poruncile Lui. Şi care sunt poruncile Lui? Menţionez câteva. 

  O poruncă zice: “Să nu vă juraţi nicidecum” (Matei 5, 34), să nu te juri deloc. Aceasta a spus-o Hristos şi Legea Lui este desăvârşită. Însă, noi, în tribunale, sub icoana lui Hristos, avem Evanghelia pe care suntem chemaţi să ne jurăm. Şi doar câţiva creştini curajoşi, care au cunoştinţă de Evanghelie, întreabă: Dar, domnule preşedinte, Evanghelia pe care mă chemaţi să jur zice: “Să nu te juri nicidecum”. Cum, dumneavoastră, mă puneţi să o fac?… Pretutindeni au avut loc schimbări care grăbesc agiornamentele, dar până în punctul acesta, ca să fie abolit jurământul, nu s-a ajuns. Din nefericire, zi de zi, se fac jurăminte în depuneri false. Cum să ajungă astfel tribunalul la o judecată dreaptă? 

 Vreţi o altă poruncă? “Să nu ucizi” (Ieşire 20,15). Hristos, desigur, a interzis nu doar crima, ci şi ura. Şi totuşi, aşa-numiţii creştini, au însângerat lumea în două războaie mondiale, cu milioane de victime, şi se pregătesc pentru cel din urmă război, Armaghedonul Apocalipsei. 

“Pe Acesta să-L ascultaţi” – “Să nu te juri nicidecum”. Şi noi ne jurăm. “Pe Acesta să-L ascultaţi” – “Să nu ucizi”. Şi noi ucidem. “Pe Acesta să-L ascultaţi” – “Să nu fii desfrânat” (Ieşire 20, 13). Să respecţi femeia aproapelui ca pe ceva sfânt şi cu toate acestea, în zilele noastre, am văzut că se votează o lege care dezincriminează de acum desfrâul.  

 Ce mai lipseşte? Să se legifereze furtul. Dar ce ipocriţi suntem! Am întrebat persoane sus-puse: în cântarul vostru, care dintre cele două atârnă mai greu: adulterul sau furtul? Furtul, au răspuns. Bravo, vouă! Şi totuşi la bărbatul respectabil, cinstit, adulterul cântăreşte mai mult. Mi-a spus un comerciant din Athena: Dacă mi-ar fi spart magazinul şi mi-ar fi luat toată marfa, m-ar fi durut, dar nu atât cât m-a durut că femeia mea, pe care o consideram cinstită, m-a înşelat cu altul. Adulterul este un păcat mai rău decât furtul, mai rău decât crima; şi totuşi este dezincriminat. O, ipocriţilor! După cum aţi radiat “Să nu ucizi” şi “Să nu săvârşeşti adulter”, radiaţi şi “Să nu furi”. Ce să facem, zic? S-au înmulţit cazurile de adulter, nu putem să-l considerăm de acum crimă. Dar oare furtul regresează? Şi cu toate acestea, nu este dezincriminat. Dacă, aşadar, păzim porunca “Să nu furi”, cu mult mai mult trebuie să păzim porunca “Să nu săvârşeşti adulter”. Anume m-am referit la aceste porunci. Există şi altele. Şi cea mai mare este porunca iubirii: “Să vă iubiţi unii pe alţii” (Ioan 13, 34). Aici ne aflăm cu toţii deficitari, cu lipsuri. “Pe Acesta să-L ascultaţi”. Chiar, care dintre dumnezeieştile porunci le păzim? 

  *** 

“Pe Acesta să-L ascultaţi”. Hristos, iubiţii mei, continuă să ne vorbească de-a lungul tuturor veacurilor. Glasul Său se aude şi astăzi. Vorbeşte prin studierea Evangheliei, prin predicile bisericii, prin imnele şi slujba din biserică, prin lucrările Sale din natură şi din creaţie, prin toate zidirile. Vorbeşte. Şi oamenii ce fac? Îşi astupă urechile cu dopuri de ceară. Să nu audă glasul Lui. Şi îşi deschid urechile lor – cui? – diavolului. Pentru că spune un filosof rus, care a prevăzut catastrofele viitoare: Cine nu ascultă de Hristos, va asculta de diavolul. Şi vedem astăzi că urechiuşele sunt ciulite la diavolul. Vorbeşte diavolul prin toate mijloacele: prin ziarele şi tipăriturile ruşinoase, prin radiou şi, înainte de toate, prin televizor. Un copilaş mi-a spus: două ore citesc şi trei ore mă uit la televizor. În felul acesta, generaţia noastră este a copiilor televizorului. Care va fi consecinţa? Pe mine mă întrebaţi? Deschideţi pe profetul Isaia, să vedeţi ce spune Dumnezeu: “Dacă Mă veţi asculta, bunătăţile pământului veţi mânca”. Pământul se va face Rai. “Dacă însă nu Mă veţi asculta” – groaznic – “sabia Mea vă va mânca”, veţi fi junghiaţi, veţi fi exterminaţi (Isaia 1, 19-20). 

 Să ne astupăm urechile la vocile iadului şi să le deschidem pentru a asculta cuvântul lui Dumenzeu. Să-L ascultăm pe Hristos şi ca nişte copii ai Lui iubiţi, să răspundem: “Vorbeşte, Doamne, robul Tău ascultă” (I Regi 3,9). 

† Episcopul Augustin 

(Omilia Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotul, în Sfânta Biserică a Sf. Pantelimon, Florina, 6-1-1983)

SURSA: http://acvila30.wordpress.com/2010/04/03/ne-vorbeste-parintele-augustin-mitropolitul-de-103-ani/

EΠIΣKOΠOY AYΓOYΣTINOY N. KANTIΩTOY
MHTPOΠOΛITOY ΦΛΩPINHΣ

TI ΘA MAΣ ΣΩΣH;

Ὁμιλίες περὶ μετανοίας

«Διαρρήξατε τας καρδίας υμῶν καὶ μὴ τὰ ἱμάτια ὑμῶν καὶ ἐπιστράφητε πρὸς Kύριον τὸν Θεὸν ὑμῶν, ὅτι ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων ἐστί, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ μετανοῶν ἐπὶ ταις κακίαις»  (Iωήλ 2,13)

Επιλογὴ κειμένων, σύνθεσις, ἐπιμέλεια, εκδόσεις:   Ἀνδρονίκη Π. Καπλάνογλου
Σμύρνης 10
50100 ΚΟΖΑΝΗ

Κεντρικὴ διάθεσι:   Βιβλιοπωλεῖο «Ἔλαφος»
Βασ. Γεωργίου 10
53100 ΦΛΩΡΙΝΑ

ΠPOΛOΓOΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Τὸ βιβλίο ποὺ ἔχετε στὰ χέρια σας εἶνε μία μικρὰ συλλογὴ πρωϊνῶν καὶ ἑσπερινῶν κηρυγμάτων, τὰ ὁποῖα ἔκανα εἰς ναοὺς τῆς ἱερᾶς μητροπόλεως Φλωρίνης, εἰς Ἀθήνας καὶ ἀλλαχοῦ. Κέντρον, γύρω ἀπὸ τὸ ὁποῖον στρέφονται, εἶνε ἡ μετάνοια. Κατὰ τὸ διάστημα τῆς ἀρχιερατείας μου συχνὰ ὡμίλουν περὶ μετανοίας.
Τὰ κηρύγματα αὐτὰ ἀπευθύνονται πρὸς ὅλους εἰς γλῶσσαν κατανοητήν. Δημοσιεύονται ἐδῶ, διὰ ν᾿ ἀποτελέσουν ἀνάγνωσμα τῶν πιστῶν.
Ἡ συλλέξασα τὰ κηρύγματα αὐτὰ δ. Ἀνδρονίκη Καπλάνογλου τὰ εἶχε κρατήσει εἰς ἀνάμνησιν μαγνητοφωνημένα. Τώρα τὰ παραδίδει εἰς τὴν ἱ. Μονὴν τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου Φλωρίνης, διὰ νὰ ἐκδοθοῦν καὶ κυκλοφορήσουν εἰς κοινὴν ὠφέλειαν.

Φλώρινα 25-2-2001
Κυριακὴ τῆς συγχωρήσεως
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

«Μετανοειτε»

(σύγχρονο ἁπλὸ κήρυγμα σὲ ἀκριτικὸ χωριό)

Ἀγαπητοί μου, ἄνδρες γυναῖκες καὶ παιδιά!
Σήμερα εὑρίσκομαι ἐδῶ στὸ χωριό σας, ποὺ εἶνε εἰς τὸ ἄκρον τῆς περιφερείας μας.
Τί πρέπει νὰ κάνωμε;
Νὰ ἐκτελοῦμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐκτελῇ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλα πηγαίνουν καλά.
Δυστυχῶς ὅμως τὰ τελευταῖα χρόνια ἄνδρες, γυναῖκες καὶ παιδιὰ παρεξέκλιναν καὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ συνεπῶς ἦρθε ἡ μεγάλη καταστροφή.
Συμβαίνουν πολλὰ δυστυχήματα εἰς τὸν τόπο μας, καὶ θὰ συμβοῦν ἀκόμη περισσότερα.
Τί χρειάζεται; Μετάνοια, μετάνοια, μετάνοια. «Μετανοεῖτε».
Οἱ ἄνδρες νὰ ζοῦν ἁρμονικὰ μὲ τὶς γυναῖκες των, οἱ γυναῖκες ἁρμονικὰ μὲ τοὺς ἄνδρες των, καὶ ὅλοι νὰ εἶνε ἀφωσιωμένοι στὸν Θεό, ὅλοι νὰ ζοῦμε κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

(Λαιμὸς – Πρεσπῶν 25-7-2001)

Συμβουλη

Θ᾿ ἀκούσωμε τὸν Δημιουργόν, ποὺ μᾶς λέγει ὅτι πρέπει νὰ ταπεινωθῶμεν; Ἐσὺ νὰ τὸ ἐκτελῇς αὐτό. Καθημερινῶς ὁ Κύριος μᾶς φωνάζει νὰ μετανοήσωμε, γιατὶ ὁ καιρὸς εἶνε πολὺ δύσκολος καὶ ἀνώμαλος.

(Φλώρινα 19-2-2002)

Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ

«Καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία» (Σ. Σολ. 5,23)

ΟΜΟΙΑΖΟΜΕΝ, ἀγαπητοί μου, μὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ πιάνει στὰ χέρια του ἕνα ὄμορφο βιβλίο, κ᾿ ἐπειδὴ δὲν ξέρει γράμματα, τὸ ξεφυλλίζει τὸ ξεφυλλίζει, ἀλλὰ δὲν γνωρίζει τί λέει μέσα.
Eἶδα κάποτε σ᾽ ἕνα βουνὸ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε στὰ χέρια του ἕνα βιβλίο καὶ τὸ κοιτοῦσε.
―Μπαρμπα-Γιῶργο, τοῦ λέω, τί λέει τὸ βιβλίο;
―Ποῦ νὰ ξέρω, παιδάκι μου; μοῦ ἀπαντᾷ· κάτι βλέπω μέσα, ἀλλὰ δὲν καταλαβαίνω τίποτα.
Ἀκριβῶς τὸ διο συμβαίνει καὶ μ᾿ ἐμᾶς. Ἡ Ἐκκλησία μας, οἱ ἀκολουθίες, ὁ ὄρθρος, ὁ ἑσπερινός, ἡ θεία λειτουργία, εἶνε ἕνα βιβλίο, τὸ ὡραιότερο βιβλίο ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Ἀλλὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία καὶ δὲν καταλαβαίνουμε τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε. Τί συμβαίνει; Ποιά νά ᾿νε ἡ αἰτία; Μήπως εἶνε ἡ γλῶσσα; Ἔ, κατά τι, συντελεῖ καὶ ἡ γλῶσσα. Δὲν εἶνε ὅμως ἡ γλῶσσα. Γνώρισα στὴ ζωή μου τσοπαναραίους καὶ γεωργοὺς καὶ ἀγραμμάτους ἀνθρώπους, ποὺ ξέρανε ἀπ᾿ ἔξω τὸν ἑξάψαλμο· γνώρισα καὶ δικηγόρους καὶ γιατροὺς καὶ μεγάλους ἐπιστήμονας καὶ καθηγητὰς πανεπιστημίου, ποὺ οὔτε τὸ «Πάτερ ἡμῶν» δὲν γνωρίζανε.
Ἄρα λοιπὸν δὲν εἶνε τόσο ἡ δυσκολία τῆς γλώσσης· εἶνε ἡ ἔλλειψις ἀγάπης στὸ Θεό. Δὲν ἔχομε αἰσθανθῆ τὸ μεγαλεῖον αὐτὸ τῆς ποιήσεως, τὸ μεγαλεῖον τῶν ἀκολουθιῶν μας· καὶ οἱ σκέψεις μας καὶ τὰ αἰσθήματά μας εἶνε ξένα πρὸς τὰ μεγαλεῖα τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν.
Γι᾿ αὐτὸ ἀπόψε θὰ θελήσω κ᾿ ἐγώ, ἀπὸ τὰ χίλια χρυσᾶ λόγια τὰ ὁποῖα ἠκούσατε εἰς τὰ ἀναγνώσματα τοῦ ἑσπερινοῦ, συντόμως νὰ δοῦμε ἕνα χρυσοῦν λόγον, ἀνεκτίμητον λόγον, ποὺ εἶπε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους σοφοὺς ―ὄχι ἁπλῶς σοφούς, ἀλλὰ θεοπνεύστους― συγγραφεῖς τῆς ἁγίας Γραφῆς, ὁ περίφημος Σολομῶν.
Ὁ Σολομῶν λέγει μιὰ προφητεία, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Λέγει κάτι ποὺ γίνεται σήμερα. Τί λέει;
«Ὅλη ἡ γῆ θὰ ἐρημώσῃ» καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ ἄνθρωπος στὸν κόσμο (βλ. Σ. Σολ. 5,23).
Καὶ ποιά ἡ αἰτία τῆς ἐρημώσεως;
Ἀπαντᾶ ὁ προφήτης· Ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἐρημώσῃ ὁλόκληρον τὴν γῆν εἶνε ἡ ἀνομία.
Μὰ ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ ἀνομία; Σ᾿ αὐτὸ συντόμως θὰ ἀπαντήσωμε.

* * *

Ἀνομία, ὅπως ὅλοι καταλαβαίνετε ―καὶ ὅλοι εἶσθε ἐγγράμματοι καὶ ὅλοι ἀκοῦτε ῥαδιόφωνο καὶ τηλεόρασι―, ἀνομία σημαίνει παράβασις τῶν νόμων. Ἀλλὰ ποία ἆραγε νὰ εἶνε ἡ παράβασις νόμων ποὺ ἐννοεῖ ἐδῶ ὁ Σολομῶν; Διότι νόμοι ὑπάρχουν πολλοί.
Ὑπάρχουν νόμοι ποὺ τοὺς φτειάνουνε οἱ ἄνθρωποι, τὰ διάφορα πολιτεύματα, ἡ βουλή, οἱ νομοθέται τοῦ κόσμου τούτου. Ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ φτειάξαμε αὐτὸ τὸ μικρὸ βασίλειο μέχρι σήμερα ξέρετε πόσους νόμους ἔχουν βγάλει; Ρωτῆστε τοὺς δικηγόρους ἢ τοὺς δικαστάς, γιὰ νὰ δῆτε. Ἄπειρους νόμους. Ἡ δὲ πολυνομία ἐστὶ ἀνομία. Οὔτε αὐτοὶ ποὺ δικάζουν γνωρίζουν τὸ πλῆθος τῶν νόμων ποὺ κυκλοφορεῖ στὸ μικρό μας ἔθνος.
Δὲν ἐννοεῖ ἐδῶ ὁ προφήτης αὐτοὺς τοὺς νόμους, τοὺς ἀνθρώπινους, ποὺ ἐγέννησε ἡ γῆ· ἐννοεῖ ἄλλους, «οὐράνιους νόμους» ὅπως λέγει ὁ ἰδικός μας μέγας ποιητὴς ὁ Σοφοκλῆς, νόμους ποὺ ἔχουν αἰώνιον κῦρος.
Ποῖοι εἶνε οἱ οὐράνιοι νόμοι αὐτοί;
Ὁ πρῶτος εἶνε ὁ ἄγραφος νόμος. Αὐτὸς δὲν εἶνε γραμμένος μὲ μελάνι, δὲν εἶνε γραμμένος πάνω στὰ χαρτιά, ἀλλὰ εἶνε γραμμένος στὰ βάθη τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως· καὶ ὁ νόμος αὐτὸς εἶνε ὁ νόμος τῆς συνειδήσεως.
Ὁ δεύτερος νόμος, ποὺ εἶνε τελειότερος ἀπὸ τὸ νόμο τῆς συνειδήσεως, εἶνε ὁ Δεκάλογος, τὸν ὁποῖον ἐθέσπισε ὁ Θεὸς ἐπάνω εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους Σινά.
Τρίτος δὲ νόμος, τελειότατος καὶ ἄφθαστος εἰς μεγαλεῖον, εἶνε ἡ Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ καὶ γενικώτερον τὸ Εὐαγγέλιο.
Αὐτοί εἶνε οἱ νόμοι. Ἐπαναλαμβάνω, πρῶτος νόμος ἡ συνείδησις, δεύτερος ὁ Δεκάλογος, τρίτος ἡ Ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία ἢ τὸ Εὐαγγέλιο.
Ἀλλ᾿ ἐκτὸς τῶν ἠθικῶν νόμων ὑπάρχουν καὶ οἱ φυσικοὶ νόμοι. Ποῖοι εἶνε οἱ φυσικοὶ νόμοι;
Ν᾿ ἀνεβῆτε ἀπόψε τὸ βράδυ, ποὺ εἶνε καλωσύνη, ἐπάνω στὸ ὕψωμα ποὺ εἶνε ὁ τίμιος Σταυρὸς καὶ ἀγναντέψτε. Πανόραμα εἶνε.
Τί κλείνεστε καὶ βλέπετε τηλεοράσεις; Ἡ ὡραιότερη τηλεόρασι εἶνε ὁ οὐρανός. Ἄφθαστο μεγαλεῖο, πανόραμα θεῖο. Χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἀστέρια. Μὲ γυμνὸ μάτι φαίνονται 5.000, μὲ τὸ τηλεσκόπιο φαίνονται ἑκατομμύρια τῶν ἑκατομμυρίων.
Τί εἶνε αὐτὰ τὰ ἀστράκια, τὰ σημαδάκια ποὺ βλέπουμε στὸν οὐρανό; Εἶνε πελώριες σφαῖρες, ποὺ στροβιλίζονται εἰς τὸ ἄπειρο. Τρέχουν μὲ ταχύτητα πυραύλων, τρέχουν μὲ ταχύτητα φωτός. Τρέχουν συνεχῶς καὶ ἀκαταπαύστως. Καὶ δὲν συγκρούονται! Τόσα ἑκατομμύρια, καὶ δὲν συγκρούονται· γιατὶ ἀκολουθοῦν τὴν τροχιά, τὴν ὁποία ἐχάραξε ὁ Θεός.
Τὸ φεγγάρι ἀκολουθεῖ τὴν τροχιά του. Κινεῖται γύρω ἀπὸ τὸν ἥλιο καὶ γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του. Καὶ ὁ ἥλιος, λέγουν οἱ ἀστρονόμοι, ἔχει ἀπέραντη τροχιὰ μέσα εἰς τὸ ἄπειρον. Καὶ δὲν εἶνε μόνον ἕνας ἥλιος εἰς τὸ σύμπαν· εἶνε χιλιάδες καὶ ἑκατομμύρια ἥλιοι. Ὅλοι αὐτοὶ κινοῦνται μὲ ἀκρίβεια καὶ δὲν ἔχουν καμμία καθυστέρησι. Ζενίθ ὁ ἥλιος, ρολόι ἀκριβείας! Ἀνατέλλει καὶ δύει στὴν ὥρα του, αἰῶνες τώρα. «Ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ. ἔθου σκότος, καὶ ἐγένετο νύξ» (Ψαλμ. 103,19-20)
Ἐδῶ πᾷς μὲ τὸ τραῖνο στὶς 8 ἢ 8 καὶ μισή, καὶ ἔρχεται μὲ καθυστέρησι στὶς 9. Ἀλλὰ τὸ δρομολόγιον τοῦ οὐρανοῦ δὲν ἔχει καμμία καθυστέρησι.
Ποιός εἶνε ὁ τροχονόμος ἐκεῖ ἐπάνω, ποὺ ῥυθμίζει ὅλα αὐτὰ τὰ αἰώνια πράγματα; Μία εἶνε ἡ ἀπάντησις· ὁ Θεός. Αὐτὸς ἔθεσε τοὺς φυσικοὺς νόμους. Αὐτὸς λοιπὸν ποὺ ἔθεσε τοὺς φυσικοὺς νόμους, ἔθεσε καὶ τοὺς ἠθικοὺς νόμους.
Καὶ τὰ μὲν ἄστρα ὑπακούουν, καὶ τὰ δέντρα ὑπακούουν, καὶ τὰ πουλιὰ ὑπακούουν, καὶ οἱ τίγρεις ὑπακούουν, καὶ οἱ ῥινόκεροι ὑπακούουν, καὶ τὰ πάντα ὑπακούουν στὸν Δημιουργὸ τοῦ σύμπαντος, καὶ ὑπάρχει ἁρμονία. Μέσα σ᾿ αὐτὴ τὴν ἁρμονία τοῦ σύμπαντος, μία εἶνε ἡ ἀνωμαλία ἡ μεγάλη, ἕνας εἶνε ὁ ἀντάρτης, ἕνας εἶνε ὁ ἐπαναστάτης· ὁ ἄνθρωπος.
Λέγει εἰς τὸν Θεό· Ἐγὼ δὲν ὑπακούω, ἐγὼ δὲν θέλω νὰ ὑπακούσω στοὺς δικούς σου νόμους. Θὰ σηκώσω παντιέρα καὶ θὰ κάνω δικό μου βασίλειο.
Δὲν ὑπακούει στὸ Θεὸ – ποιός; Τὸ μυρμήγκι ὁ ἄνθρωπος. Δὲν ὑπακούει εἰς τὸν Θεὸ καὶ δημιουργεῖ δικούς του νόμους.
Λέγει ὁ νόμος τῆς συνειδήσεως, λέγει ὁ νόμος τοῦ Δεκαλόγου, λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ μὴ λέμε ψέματα, νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια· «Λαλεῖτε ἀλήθειαν ἕκαστος μετὰ τοῦ πλησίον αὐτοῦ» (Ἐφ. 4,25). Τὸ ἐφαρμόζομεν;
Λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι πρέπει ὁ νέος καὶ ἡ νέα καὶ ἐν γένει ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ εἶνε ἁγνὸς σὰν τὰ κρίνα· τὸ ἐφαρμόζομεν;
Λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι ἡ πορνεία καὶ ἡ μοιχεία εἶνε κατάρα, καὶ ἀστροπελέκια πέφτουν στὰ σπίτια τῶν ἁμαρτωλῶν.
Λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι τὸ διαζύγιο ἀπαγορεύεται καὶ μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτου χωρίζει τὸ ἀνδρόγυνο.
Λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι πρέπει νὰ κοπιάζῃς, νὰ ἱδρώνῃς, νὰ μουσκεύῃς τὸ χῶμα τῆς γῆς μὲ τὸν ἱδρῶτα σου· «Ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου» (Γέν. 3,19).
Λέγει τὸ Εὐαγγελίο, ὅτι τὸ μῖσος ἀπαγορεύεται. Καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν ὑπακούει.
Ἔχει τὸ Εὐαγγέλιο μιὰ ὡραιοτάτη ἐντολή, ὑψίστης σημασίας ἐντολή, ποὺ εἶνε ἀνώτερη ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἐντολὲς καὶ διατυπώνεται μὲ δύο λέξεις· «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13,34).
Τηροῦμε τοὺς ἠθικοὺς αὐτοὺς νόμους; ὑπακούουμε εἰς αὐτούς;
Ὄχι. Εἰς τὴν ἐποχή μας ἔχει πάρει τὴ γομμολάστιχά του ὁ σατανᾶς καὶ ἔχει σβήσει τοὺς ἠθικοὺς αὐτοὺς νόμους καὶ ἔκανε δικούς του νόμους.
Ὅποιος δὲν ὑπακούει εἰς τὸν Θεό, λέγει ἕνας ἐκ τῶν μεγαλυτέρων φιλοσόφων τοῦ αἰῶνος μας, θὰ ὑπακούσῃ μοιραίως εἰς τὸν διάβολον. Κ᾿ ἐμεῖς λοιπόν, ἐφ᾿ ὅσον δὲν θέλομεν νὰ ὑπακούσωμεν εἰς τὸν Θεόν, ὑπακούομεν εἰς τὸν διάβολον.
Καὶ ὁ διάβολος τί λέγει; Γιατί νὰ δουλεύῃς;… Ἔβγαλε τὸν δικό του νόμο. Ποιόν; «Ἅρπαξε νὰ φᾷς καὶ κλέψε νά ᾿χῃς». Αὐτὸς εἶνε ὁ νόμος ὁ ὁποῖος κυκλοφορεῖ μέσα στὸν κόσμο καὶ μέσα στὴν κοινωνία. Ὅλα τὰ μέσα τὰ χρησιμοποιεῖ ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ πάῃ κόντρα στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔτσι ἐπικρατεῖ ἡ ἀνομία.
Ἡ ἀνομία ἐπικρατεῖ παντοῦ, σ᾿ ἀνατολὴ καὶ δύσι. Ἡ ἀνομία κατέκλυσε τὸν κόσμον ὁλόκληρο. Δὲν ὑπάρχει σημεῖο τῆς ὑδρογείου σφαίρας ποὺ οἱ ἄνθρωποι νὰ μὴ καταπατοῦν τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴ καταπατοῦν τὸ Εὐαγγέλιο. Σόδομα καὶ Γόμορρα γινήκαμε. Καὶ τ᾿ ἀποτελέσματα; Τί πρέπει νὰ περιμένωμε;
Ἐμένα ρωτᾶτε; Τὸ λέγει ἡ προφητεία, τὸ λέγει ὁ Σολομῶν· ρωτῆστε τον. Ὅταν, λέει, κυριαρχήσῃ μέσα εἰς ὁλόκληρον τὸν κόσμον ἡ ἀνομία, ἡ παράβασις, τότε θὰ ἐρημωθῇ ἡ γῆ.
Μάλιστα. Θ᾿ ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα, ἀπὸ ἕνα ὡραῖο χωριό, τὸ Τρίβουνο. Ἔχω πάει κατ᾿ ἐπανάληψιν καὶ πιστεύσατέ με, ὁσάκις πηγαίνω, κλαίω. Σπίτια ὡραῖα, ἐκκλησία μεγάλη, θαυμάσιο καμπαναριό, δρόμοι… Τὸ θαυμάζεις. Πρὸ τοῦ ᾿12 στὸ Τρίβουνο ἐπάνω ἤτανε δυόμιση χιλιάδες (2.500) ἄνθρωποι. Τώρα εἶνε ἐνενηνταπέντε (95). Κι αὐτοὶ φεύγουν παρακάτω καὶ τὸ ἐγκαταλείπουν. Ἐρημώθηκε τὸ Τρίβουνο.
Ὅπως λοιπὸν τὸ Τρίβουνο ἐρημώθηκε καὶ ἐντὸς ὀλίγου θὰ σβήσῃ ἐξ ὁλοκλήρου, καὶ ὅπως τὸ Πισοδέρι κοντεύει νὰ ἐρημωθͺῇ, καὶ ὅπως ἄλλα χωριὰ γινήκανε γηροκομεῖα καὶ ἐρημώνονται – προφητεύω τὴν ὥρα αὐτή, χωρὶς νὰ εἶμαι προφήτης, ἀλλὰ βασίζομαι ἐπάνω εἰς τὰ ἱερὰ κείμενα, ἐπάνω εἰς τὸν Σολομῶντα καὶ λέγω· Θὰ ἐρημώσῃ ἡ γῆ καὶ Τρίβουνο θὰ γίνῃ ἡ Μόσχα. Τρίβουνο θὰ γίνῃ ἡ Νέα Ὑόρκη. Τρίβουνο θὰ γίνῃ τὸ Βερολῖνο. Τρίβουνο θὰ γίνῃ τὸ Σικάγο. Τρίβουνο θὰ γίνῃ ἡ Ἀθήνα. Τρίβουνο θὰ γίνουν τὰ ἰσχυρὰ ὑπερήφανα κράτη.
Θεέ μου Θεέ μου! ἀφάνταστα καὶ φοβερὰ πράγματα θὰ γίνουν. Οὔτε καταλαβαίνομεν, οὔτε ἔχομεν συναισθανθῆ τὸν κίνδυνον ὁ ὁποῖος κρέμεται ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς μας.
Ὄχι μὲ γέλια, ὄχι μὲ τραγούδια· δὲν ξέρουμε τί γίνεται στὰ Βαλκάνια, δὲν ξέρουμε τί γίνεται εἰς τὸν κόσμον.
Εἰρήνη, φωνάζουν. Λέγει ἡ Γραφή· Ὅταν ἀκοῦτε εἰρήνη, τότε νὰ περιμένετε πόλεμο (βλ. Α΄ Θεσ. 5,3· Ἰερ. 6,14). Ὅπως τὸ ᾿40. Τὶς παραμονὲς τοῦ πολέμου τὸ ῥαδιόφωνο τῆς Ῥώμης ἔλεγε «εἰρήνη», καὶ ἀγκάλιαζε ὁ πρεσβευτὴς τῆς Ἰταλίας τὸν δικό μας πρεσβευτὴ κάτω στὴν Ἀθήνα· καὶ τὰ μεσάνυχτα οἱ σειρῆνες ἐσάλπισαν εἰς ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ χτύπησαν οἱ παιᾶνες τοῦ πολέμου καὶ ἠκούσθησαν εἰς ὁλόκληρον τὸ Πανελλήνιον. Πρέπει νὰ περιμένωμεν κάτι μεγάλο νὰ γίνῃ εἰς τὸν κόσμον.
Γίνονται προσπάθειαι ὑφέσεως, ἀλλὰ βαίνομεν μὲ γιγαντιαῖα βήματα εἰς παγκόσμιον ῥῆξιν, εἰς παγκόσμιον πόλεμον, ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται εἰς τὴν Ἀποκάλυψιν Ἁρμαγεδών (Ἀπ. 16,16). Πᾶμε στὸν Ἁρμαγεδῶνα. Ὁ δὲ Ἀρμαγεδών τί εἶνε; Διαβάστε Γραφή· πουλῆστε τὸ πουκάμισό σας καὶ ἀγοράστε Ἀποκάλυψι. Κ᾿ ἐκεῖ μέσα θὰ δῆτε τὰ φρικτὰ ἀποτελέσματα τὶς ἁμαρτίας, τὰ ὁποῖα συντόμως περιγράφει ὁ Σολομῶν μὲ τὴ φράσι «Καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία» (Σ. Σολ. 5,23). Ναί, θὰ γίνῃ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο εἶπε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, πρὶν 200 χρόνια. Σύμφωνοι εἶνε οἱ προφῆται, σύμφωνοι εἶνε αἱ Γραφαί. Λέγει ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅτι· Θὰ βαδίζῃς ἑκατὸ χιλιόμετρα, ἀπὸ τὴ Φλώρινα μέχρι τὴ Κοζάνη, καὶ δὲν θὰ συναντᾷς ἄνθρωπο.
Θὰ ἐρημώσῃ ἡ γῆ· ναί. Τὰ νερὰ θὰ πικραθοῦν, τὰ δέντρα θὰ ξηρανθοῦν, τὰ πουλιὰ θὰ ψοφήσουν ―τὰ ψάρια ἀπὸ τώρα ἀρχίζουν καὶ ψοφοῦν―, θὰ γίνῃ ἔρημος ἡ γῆ. Δὲν θὰ μπορῇ οὔτε πτηνὸν νὰ διασχίζῃ τὸν ἀέρα, οὔτε ἀρνίον νὰ βελάζῃ εἰς τοὺς λειμῶνας, οὔτε τι ἄλλο θὰ ὑπάρχῃ. Ἔρημος θὰ γίνῃ ἡ γῆ. Καὶ θὰ ἐρημωθῇ ἡ γῆ ἀπὸ τὴν ἀνομία.
Ἀπελπιστικὰ εἶνε αὐτά;
Αὐτὰ λέει ὁ προφήτης, καὶ αὐτὰ εἶνε τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας. Αὐτὰ εἶνε τὰ ἀποτελέσματα τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας, τῆς ψευδορκίας, τῆς ἀδικίας, τῆς ἁρπαγῆς, τοῦ μίσους καὶ ὅλων τῶν κακιῶν ποὺ ὑπάρχουν εἰς τὸν κόσμον.
Εὑρισκόμεθα ἐγγὺς τοῦ κρημνοῦ, ἐγγὺς τῆς κατάρας, ἐγγὺς τῆς καταστροφῆς, ἐγγὺς Ἁρμαγεδῶνος.

Μιὰ μόνον ἐλπὶς ὑπάρχει. Ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, Ἀνατολὴ καὶ Δύσις, ὅλων τῶν χρωμάτων καὶ ἀποχρώσεων, θὰ σωθοῦμε, μόνον ἂν κάνωμεν στροφὴ 180 μοιρῶν πρὸς τοὺς αἰωνίους δρόμους τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸ νόμο τῆς συνειδήσεως, πρὸς τὸ νόμο τοῦ Δεκαλόγου, πρὸς τὸ νόμο τοῦ Εὐαγγελίου.
Μόνον ἐὰν ἐγκαταλείψουμε τὴν ἁμαρτία καὶ ἐπιστρέψωμεν πρὸς τὸν Θεό, θὰ σωθῇ ὁ κόσμος. Μόνον ἐὰν πραγματικῶς μετανοήσωμεν, θὰ ἔρθῃ ἡ σωτηρία.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΑΓΓΛΙΚΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ Ν. ΚΑΝΤΙΟΤΗΣ
Επίσκοπος Φλώρινας, Ελλάδας

Augustinus Kantiotis
Bischof von Florina

ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΕΝΘΟΥΝΤΑΣ

TROSTBRIEF AN TRAUERNDE

Institut für Byzantinische und Moderne griechische Studien
115 Gilbert-Strasse
Belmont, Massachusetts 02178

Αγαπητέ άναγνώστα,
Ή επιστολή πού ακολουθεί έγράφη από τον σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Φλωρίνης Αύγουστίνον Ν. Καντιώτην, γνωστόν διαπρεπή Ιεροκήρυκα και μεγάλον έκκλησιαστικόν άνδρα της Έκκλησίας της Ελλάδος. Ό σεβαστός πατήρ και διδάσκαλος της συγχρόνου ‘Ορθοδόξου Έκκλησίας μας συνηθίζει να άποστέλη την έπιστολήν αυτήν εις τα πενθούντα πνευματικά τέκνα της Μητροπόλεως του, όταν χάσουν κάποιο προσφιλές πρόσωπον της οικογενείας των, επιθυμών δι’ αυτής να έλαφρύνη τον πόνον των και ενίσχυση την πίστιν και την ελπίδα των εις τον Σωτήρα Χριστόν, τονίζων ότι ό Κύριος μας δια του θανάτου και της αναστάσεως Του βεβαιώνει ότι οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας δεν άπέθανον άλλα ζουν και ότι και ημείς μετά την άναχώρησίν μας εκ του κόσμου τούτου θα τους συναντήσωμεν και ότι θα άναστηθώμεν ως κι’ Εκείνος και ότι θα καταστώμεν μέτοχοι της αιωνίου ζωής και βασιλείας Του.
Ή παρούσα έκδοσις της επιστολής είς την Έλληνικήν και Γερμανικήν γλώσσαν έχει τον αυτόν σκοπόν, ήτοι την διαβεβαίωσιν ότι ό Ιησούς Χριστός, ό άναστάς εκ νεκρών και βασιλεύων είς τους αιώνας, είναι ό εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου, ότι ή ζωή μας πρέπει να είναι ζωή πίστεως, ελπίδος και αγάπης είς Αυτόν, και ότι θα πρέπη να ζώμεν βίον σύμφωνον προς τάς έπιταγάς του Ιερού Ευαγγελίου Του.
Με την μελέτην της επιστολής αυτής οί καλοπροαίρετοι άναγνώσται θα δυνηθούν, εάν τυγχάνη να πενθούν δια προσφιλές των πρόσωπον, να ελαφρύνουν τον πόνον των, να ελευθερωθούν εκ του φόβου του θανάτου, να ενισχυθούν είς την πνευματικήν των ζωή ν, να αγαπήσουν τον Κύριον και την Έκκλησίαν Του, ή δε ζωή των θα λαβή έννοιαν, σκοπόν και κατεύθυνσιν. Το εύχόμεθα από καρδίας. Πατήρ Άστέριος Γεροστέργιος

Lieber Leser,

Der folgende Brief wurde von dem hochwürdigen Metroplit Florinas, Augustinus N. Kandiotis, geschrieben, dem bekannten hoch gewürdigten Prediger und großen Kirchenmann der Kirche Griechenlands. Der hoch geschätzte Vater und Lehrer unserer modernen Orthodoxen Kirche verschickt gewöhnlich diesen Brief an die trauernden geistigen Kinder seiner Metropole, wenn sie ein geliebtes Mitglied ihrer Familie verlieren. Er will ihnen dadurch den Schmerz erträglicher machen und ihren Glauben und ihre Hoffnung auf Jesus Christus stärken. Er will ihnen versichern, dass unser Herr durch seinen Tod und seine Auferstehung uns beweist, dass unsere verschiedenen Brüder und Schwestern nicht gestorben sind, sondern leben und dass wir sie auch nach unserem Ableben wieder sehen werden, und wir werden auferstehen wie Er und wir werden als Mitglieder des ewigen Lebens und Seines Königreichs eingesetzt werden.
Die vorliegende Ausgabe des Briefes in griechischer und deutscher Sprache hat den Zweck zu versichern, Jesus Christus, auferstanden von den Toten und herrschend in alle Ewigkeit, ist der Herrscher über Leben und Tod. Unser Leben muss ein Leben im Glauben, in der Hoffnung und in Liebe für Ihn sein und wir müssen ein Leben nach den Geboten seines Heiligen Evangeliums führen.
Durch das Studium dieses Briefes werden die gläubigen Leser getröstet, wenn sie um einen geliebten Angehörigen trauern, ihr Schmerz wird gelindert, sie werden von der Angst vor dem Tod befreit, ihr geistiges Leben wird bereichert, sie werden den Herrn und seine Kirche lieben und ihr Leben wird Sinn, Ziel und Richtung bekommen. Das wünsche ich allen von ganzem Herzen.
Pater Asterios Gerosterios

ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΠΕΝΘΟΥΝΤΑΣ

TROSTBRIEF AN TRAUERNDE

Αγαπητοί μου,
Σήμερον ένα πρόσωπον της οικογενείας σας άνεχώρησεν από τον μάταιον τούτον κόσμον. Έζησε μαζί σας ένα χρονικόν διάστημα. Έζήσατε μαζί αλησμόνητους ημέρας χαράς, άλλα και θλίψεως. Θα ήθέλατε να ζήση περισσότερον. ‘Αλλά και χίλια χρόνια εάν κατώρθωνε να ζήση επί της γης ό άνθρωπος, ωσάν μία ήμερα θα τω έφαίνετο. Ό χρόνος φεύγει ταχέως. Ό θάνατος έρχεται. Είνε αναπόφευκτος. Τίς ζήσεται και ουκ όψεται θάνατον; Ήλθε, λοιπόν, ό θάνατος και ήρπασεν από την άγκάλην της αγάπης σας το προσφιλές σας πρόσωπον. Εις τους τάφους της οικογενείας σας ένας νέος τάφος προσετέθη. Και επάνω εις τον τάφον τώρα σείς κλαίετε. Ό άνθρωπος, τον όποιον ήγαπήσατε, δεν υπάρχει πλέον.
Τί είπον; Δεν υπάρχει πλέον; Όχι. Αυτό δεν είνε αληθές. Ό άνθρωπος σας, τον όποιον σήμερον με τάς εύχάς της Εκκλησίας έκηδεύσατε και έθέσατε εις τάφον, ΥΠΑΡΧΕΙ. Πώς; ‘Αρχαίος φιλόσοφος της Ελλάδος, ό μεγαλύτερος φιλόσοφος, ό Σωκράτης, ολίγον πριν άποθάνη συνέστησεν εις τους Ιδικούς του να μη θρηνούν δια τον θάνατον του, καί να μη πολυσκοτίζωνται πού και πώς θα τον θάψουν. Διότι αυτό πού θα θάψουν δεν έίνε ό Σωκράτης. Είνε το σώμα του. Ό Σωκράτης, είπεν, είνε ή ψυχή, ή οποία δεν αποθνήσκει ποτέ. Ή αθάνατος ψυχή κατά την ώραν του θανάτου φεύγει, όπως φεύγει το φυλακισμένο πουλί όταν άνοιξη το κλωβί. Ό Σωκράτης, πού σεις κλαίετε και θρηνείτε, έχει αυτήν την στιγμήν χαράν, διότι φεύγει από τον κόσμον αυτόν της αδικίας και μεταβαίνει είς ένα άλλον κόσμον, οπού δικαιοσύνη επικρατεί. Το δίκαιον, πού έχασα εδώ είς την γήν, θα το εύρω εις τους ουρανούς …

Meine Lieben,

Heute ist ein Mitglied eurer Familie aus dieser vergänglichen Welt geschieden. Es hat Jahre mit euch gelebt. Ihr habt unvergessliche Tage der Freude, aber auch der Trauer erlebt. Ihr habt euch gewünscht, es würde noch länger leben. Aber auch wenn der Mensch tausend Jahre in dieser Welt leben würde, es wäre doch wie ein Tag. Die Zeit vergeht im Fluge. Der Tod kommt. Er ist unvermeidlich. Wer lebt und stirbt nicht? Jetzt ist der Tag gekommen und hat euch aus den Armen der Liebe den geliebten Menschen genommen. Den Grabstätten der Familie wurde eine neue Grabstätte hinzugefügt. Und an diesem Grab weint ihr jetzt. Den Menschen, den ihr geliebt habt, gibt es nicht mehr.
Was sage ich da? Es gibt ihn nicht mehr? Nein! Das ist nicht wahr. Den Menschen, den ihr heute mit dem Segen der Kirche begraben habt, gibt es! Wie? Ein alter griechischer Philosoph, der größte Philosoph, Sokrates, befahl kurz vor seinem Tod den Seinen, nicht um seinen Tod zu trauern und sich keine großen Gedanken zu machen, wie und wo sie ihn begraben werden. Denn das, was sie begraben, sei nicht Sokrates. Das sei sein Leib. Sokrates, so sprach er, ist die Seele, die nicht stirbt. Die unsterbliche Seele weicht im Augenblick des Todes wie ein Vogel aus einem geöffneten Käfig. Sokrates, um den ihr weint und trauert, erlebt jetzt eine große Freude, denn er geht aus dieser Welt des Unrechts und tritt in eine andere Welt ein, wo Recht herrscht. Das Recht, das ich auf Erden verlor, werde ich im Himmel finden……

Τοιαύτα λόγια είπεν ό φιλόσοφος εκείνος ολίγας στιγμάς πριν άποθάνη. Ό Σωκράτης, αν και έζησε 400 έτη προ Χρίστου, έπίστευεν όμως εις την άθανασίαν της ψυχής και με θάρρος άντίκρυσε τον θάνατον και παρηγόρησε τους ιδικούς του.
Ημείς δε, οί όποίοι ζώμεν μετά Χριστόν, εάν δεν πιστεύωμεν, ότι ή ψυχή έίνε αθάνατος, και ότι πέραν του τάφου υπάρχει μία άλλη ζωή, είμεθα τελείως αδικαιολόγητοι δια την άπιστίαν μας. Διότι όχι φιλόσοφος, ό όποιος ως άνθρωπος ημπορεί να πλανηθή, άλλ’ αυτός ό θεός, ό όποιος έγινεν άνθρωπος, ό θεάνθρωπος, ό Κύριος ημών Ήησούς Χριστός, ή Πηγή της αληθείας, ή Αλήθεια, ή Αύτοαλήθεια, μας έβεβαίωσε περί αυτών των πραγμάτων. Έκήρυξε κατά τον πλέον κατηγορηματικόν .τρόπον, ότι ό άνθρωπος έχει ψυχήν άθάνατον. «Τί ωφελήσει άνθρωπον είπεν εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ‘Ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μάρκ. 8.36-37). Και όχι μόνον έκήρυξε την άθανασίαν της ψυχής, αλλά και με θαύματα έβεβαίωσε την θεμελιώδη αυτήν άλήθειαν. Ό Χριστός άνέστησε νεκρούς. Άνέστησε την κόρην του Ίαείρου, τον υίόν της χήρας της Ναίν και τον Λάζαρον. Ή άνάστασις του Λαζάρου περιγράφεται λεπτομερώς είς το ένδέκατον κεφάλαιον του κατά Ίωάννην Ευαγγελίου και παρακαλώ, μόλις έπισρέψητε από την κηδείαν του προσφιλούς σας προσώπου, ν’ ανοίξετε το Εύαγγέλιον καί να μελετήσετε το κεφάλαιον τούτο. Να το μελετήσετε δε όχι μίαν φοράν, αλλά πολλάκις. Δεν υπάρχουν πλέον παρήγορα λόγια από τα λόγια του Ευαγγελίου. Ότι συνέβη εις τον Λάζαρον θα συμβή και είς κάθε άλλον άνθρωπον. Ό Κύριος, ό όποιος άνέστησε τον Λάζαρον εκ νεκρών, θ’ άναστήση και πάντα άλλον νεκρόν. Ή φωνή του Κυρίου «Λάζαρε, δεύρο έξω!», ή φωνή αυτή ή παντοδύναμος, ή οποία έκαμε να έπανέλθη ή ψυχή είς το νεκρόν σώμα και ό Λάζαρος να έξέλθη από τον τάφον, ή Ιδία φωνή θα άκουσθη και δι’ όλους τους νεκρούς. Εις όλους τους τάφους θα άκουσθη ή φωνή: «Νεκροί, εξέλθετε εκ των τάφων σας!» Και αϊ ψυχαί θα επανέλθουν εις τα νεκρά σώματα και οι άνθρωποι θα παρουσιασθούν και πάλιν, όχι πλέον με τα σημερινά σώματα, σώματα τα όποια υπόκεινται εις φθοράν ασθενείας καί θάνατον, αλλά με σώματα άφθαρτα. Δεν δυνάμεθα να φαντασθώμεν οποίος θα εινε ό άνθρωπος όταν ούτος άναστηθή εκ νεκρών.

Diese Worte sprach jener Philosoph wenige Augenblicke vor seinem Tod. Sokrates glaubte, obwohl er 400 Jahre v.Ch lebte, an die Unsterblichkeit der Seele und trat dem Tod mutig entgegen und tröstete die Seinen.
Wir aber, die wir nach Christus leben, wenn wir nicht glauben, dass die Seele unsterblich ist, dass es nach dem Grab ein anderes Leben gibt, sind ganz und gar verdammt durch unsere Ungläubigkeit. Denn nicht ein Philosoph, der als Mensch verblendet sein kann, sondern Gott, der Mensch geworden ist, der Gottmensch, unser Herr Jesus Christus, die Quelle der Wahrheit, die Wahrheit selbst, verkündet uns das. Er verkündigt auf die eindringlichste Art, dass des Menschen Seele unsterblich ist. Was hülfe es dem Menschen, wenn er die ganze Welt gewönne und nähme an seiner Seele Schaden? Denn was kann der Mensch geben, damit er seine Seele löse? (Markus 8.36-37). Und er predigte nicht nur die Unsterblichkeit der Seele, sondern er festigte mit Wundern diese grundlegende Wahrheit. Christus hat Tote auferweckt. Er hat die Tochter des Jairus, den Sohn der Witwe Nain und Lazarus auferweckt. Die Auferstehung des Lazarus wird im 11. Kapitel des Johannes-Evangeliums ausführlich beschrieben,  und ich bitte euch, wenn ihr von der Beerdigung eures lieben Menschen zurückkommt, öffnet das Evangelium und lest dieses Kapitel. Ihr sollt es nicht nur einmal, sondern mehrmals lesen. Es gibt keine tröstlicheren Worte als die Worte des Evangeliums. Was mit Lazarus geschah, wird auch mit jedem anderen Menschen geschehen. Der Herr, der Lazarus von den Toten auferweckt hat, wird auch jeden anderen Toten auferwecken. Die Stimme des Herrn: “Lazarus, komm heraus!“ , diese allmächtige Stimme, die die Seele in den toten Körper zurückbrachte und die Lazarus aus dem Grab herausführte, dieselbe Stimme werden alle Toten hören. In allen Gräbern wird die Stimme ertönen: „Tote, kommt aus euren Gräbern heraus!“ Und die Seelen werden in die toten Leiber zurückkehren und die Menschen werden wieder erscheinen, nicht mit den  Körpern, wie wir sie heute haben, mit Körpern, die Krankheiten und Tod ausgesetzt sind, sondern mit unverwundbaren Körpern. Wir haben nicht genug Fantasie um uns vorzustellen, wie der Mensch sein wird, wenn er von den Toten auferstehen wird.

Άλλ’ ή μεγαλύτερα άπόδειξις, ότι ό άνθρωπος θ’ άναστηθή, και ότι αυτός, ό όποιος πιστεύει και ζή συμφώνως προς το θέλημα του Θεού, όχι απλώς θ’ άναστηθή, αλλά θα ζήση μίαν ζωήν άφαντάστως ώραίαν και ευτυχή, ή μεγαλύτερα, λέγομεν, άπόδειξις της αναστάσεως των νεκρών και της μελλούσης ζωής είνε ή Άνάστασις του Κυρίου ημών Ιησού Χρίστου. Ναι! Άς  λέγουν ότι θέλουν οι ύλισταί. και οι άπιστοι. Είνε αλήθεια, εινε γεγονός, το μέγιστον γεγονός της’ Ιστορίας του κόσμου, ότι ό Χριστός ένίκησε τον θάνατον. Ανέστη εκ νεκρών! Και όπως κηρύσσει ό κορυφαίος των Αποστόλων, «ό Χριστός άναστάς εκ των νεκρών έγένετο ή απαρχή των κεκοιμημένων» (Α’ Κορ. 15.20). Όπως ό Χριστός ανέστη, έτσι θ’ αναστηθούν και όλοι οι νεκροί. Αύτη εινε ή πίστις μας, το θεμέλιον της πίστεως μας.
Όταν οι άνθρωποι έπίστευον, δεν έθεώρουν τον θάνατον ως συμφοράν πού έπρεπε να τους βύθιση είς μίαν διαρκή λύπην, μελαγχολίαν και άπελπισίαν. Έκλαιαν βεβαίως και οι πιστοί δια τον θάνατον του προσφιλούς των προσώπου, αλλά δεν έκλαιαν όπως οι εθνικοί, είδωλολάτραι και άπιστοι. Ή ήμερα του θανάτου ενός χριστιανού, ενός ό όποιος έζησε και έμαρτύρησεν υπέρ Χρίστου, έωρτάζετο ως ήμερα γενέθλιος. Διότι δύο φοράς γεννάται ό άνθρωπος. Μίαν φοράν γεννάται όταν εξέρχεται από το σκότος της κοιλίας της μητρός του και άντικρύζη το γλυκύ του ηλίου φως, και δευτέραν φοράν γεννάται όταν εξέρχεται από το σκότος της παρούσης ζωής, πού ομοιάζει με την κοιλίαν της μητρός, και άντικρύζη το γλυκύ της αιωνιότητας φως. Ό άνθρωπος, όστις εξέρχεται από την κοιλίαν της μητρός του, δεν ζημιώνεται. Κερδίζει μίαν νέον ζωήν απείρως άνωτέραν εκείνης πού έζη είς την κοιλίαν της μητρός του. Άλλα και ό άνθρωπος, ό όποιος δια του θανάτου εξέρχεται από τον κόσμον αυτόν, δεν ζημιώνεται, άλλα κερδίζει μίαν νέαν ζωην απείρως ώραιοτέραν της παρούσης ζωής. Ό θάνατος κατά την χριστιανικήν πίστιν είνα κέρδος και όχι ζημία και συμφορά (Φιλιπ. 1.21). Αυτά έπίστευον οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων και δι’ αυτό την ήμέραν του θανάτου ενός πιστού έώρταζον ως ήμέραν γενέθλιον, έψαλλον ύμνους Αναστάσεως και έλεγον δια τον έκδημήσαντα «Μακαριά ή οδός ή πορεύει σήμερον, ότι ήτοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως».

Aber der größte Beweis dafür, dass der Mensch auferstehen wird und dass der, der glaubt und nach dem Willen Gottes lebt, nicht nur aufersteht, sondern ein unvorstellbar schönes und glückliches Leben führen wird, der größte Beweis, sage ich euch, für die Auferstehung von den Toten und das ewige Leben ist die Auferstehung unseres Herrn Jesus Christus. Ja! Sollen doch die Materialisten und die Ungläubigen sagen, was sie wollen! Es ist wahr, Wirklichkeit, das größte Ereignis der Weltgeschichte, dass Christus den Tod besiegte. Er ist von den Toten auferstanden! Und wie der erste der Apostel predigte: „Nun aber ist Christus auferstanden von den Toten und der Erstling geworden unter denen, die da schlafen.“ (1.Korinther 15.20). Wie Christus auferstanden ist, so werden alle Toten auferstehen. Das ist unser Glaube, der Grundstein unseres Glaubens.
Glauben die Menschen, so erleben sie den Tod nicht als Unglück, das sie in ständige Trauer, Melancholie und Verzweiflung stürzt. Natürlich weinen auch die Gläubigen über den Tod ihrer Lieben, aber sie weinen nicht wie die Götzenanbeter und Ungläubigen. Der Todestag eines Christen, eines, der für Christus lebte und zeugte, wird als Geburtstag gefeiert. Denn zweimal wird der Mensch geboren. Einmal, wenn er aus dem Dunkel des Mutterleibs tritt und das süße Licht der Sonne erblickt und das zweite Mal, wenn er aus dem Dunkel des irdischen Lebens tritt, das dem Mutterleib gleicht und das süße Licht der Ewigkeit erblickt. Der Mensch, der aus dem Mutterleib austritt, verliert nichts. Er gewinnt ein neues Leben, unvergleichbar höher als jenes im Mutterleib. Ebenso verliert der Mensch, der durch seinen Tod aus dieser Welt scheidet, nichts, sondern er gewinnt ein neues Leben, unvergleichbar schöner als das irdische Leben. Der Tod ist nach dem christlichen Glauben ein Gewinn und kein Schaden oder Unglück (Philipper 1.21). Das glaubten die Christen der ersten Jahrhunderte und deshalb feierten sie den Todestag eines Gläubigen als Geburtstag. Sie sangen Auferstehungslieder und sprachen zu dem Reisenden: „Gesegnet sei dein Weg, den du heute gehst, denn dein Ruheplatz ist bereitet.“ Aber wo ist heute dieser Glaube? Wehe! Heute herrscht der Unglaube.

Άλλα που σήμερον ή πίστις αυτή; Άλλοίμονον! Σήμερον ή απιστία επικρατεί. Σήμερον οί άνθρωποι, οί περισσότεροι των ανθρώπων, δεν πιστεύουν εις τον Κύριον, όστις έσταυρώθη και ανέστη υπέρ ημών και άνελήφθη εις τους ουρανούς και πάλιν θα έλθη, ίνα κρίνη ζώντας καί νεκρούς. Δεν πιστεύουν είς την άθανασίαν της ψυχής. Ζουν χωρίς πίστιν. Αποθνήσκουν χωρίς πίστιν. Και δι αυτό ό θάνατος τους τρομοκρατεί. Κλαίουν και θρηνούν τον συγγενή των πού άπέθανεν, ωσάν να μη ύπάρχη πλέον. Και όταν κάποιος τους όμιλήση δι’ άθανασίαν ψυχής, δι’ άνάστασιν νεκρών, δια μέλλουσαν ζωην, γελούν καί εμπαίζουν είς βάρος του. Και δια να πιστεύσουν, λέγουν, θέλουν αποδείξεις, θέλουν θαύματα.
θέλουν θαύματα και αποδείξεις! Άλλα θαύματα και αποδείξεις περί αναστάσεως νεκρών δεν υπάρχουν μόνον εις την Άγίαν Γραφήν, άλλα και είς ένα άλλο βιβλίον, το όποιον έγραψεν ό Πάνσοφος και Παντοδύναμος θεός. Το έγραψε δια να το διαβάζουν και να διδάσκωνται και οί πλέον αγράμματοι. Και το βιβλίον αυτό είνε ή φύσις. Καί είς το βιβλίον αυτό εύρίσκομεν ωραίας εικόνας της Αναστάσεως.
Ιδού ό ήλιος. Εάν κανείς δια πρώτην φοράν έβλεπε τον ήλιον να δύη και να χάνεται από τον ορίζοντα και το σκότος της νυκτός να εξαπλώνεται εις την γήν, θα έθρήνει και θα έλεγεν Ό ήλιος άπέθανεν! . . . Δεν θα έπίστευεν εις εκείνον, ό όποιος θα τον διεβεβαίωνεν ότι ό ήλιος και πάλιν θ’ άνατείλη. ‘Ο ήλιος φαίνεται να σβήνη κάθε βράδυ, άλλα δεν σβήνει. Είς άλλον  κόσμον ανατέλλει και σκορπίζει το γλυκύ του φως. Ή ανατολή και ή δύσις του ηλίου είνε μία είκών της ζωής και του θανάτου.  Όπως  λέγει   ό   ποιητής,   «ότι   θεωρούμε  βασίλεμα, γλυκοχάραγμα αυγής εινε πέρα, και αντί νάρθη μια νύχτ’ αξημέρωτη, ξημερώνει μι’ άβράδυαστη μέρα».

Heute glauben die Menschen, die meisten Menschen, nicht an den Herrn, der gekreuzigt wurde und auferstanden ist für uns, der aufgefahren ist gen Himmel und wiederkommen wird zu richten  die Lebendigen und die Toten.  Sie glauben nicht an die Unsterblichkeit der Seele. Sie leben ohne Glauben und sie sterben ohne Glauben. Deshalb fürchten sie sich vor dem Tod. Sie weinen und trauern um den Lieben, der gestorben ist und nicht mehr existiert. Und wenn einer zu ihnen spricht über die Unsterblichkeit der Seele, über die Auferstehung von den Toten, über das Leben nach dem Tod, so lachen sie ihn aus. Und sie sagen, um zu glauben wollen sie Beweise, wollen sie Wunder.
Sie wollen Wunder und Beweise! Aber Wunder und Beweise für die Auferstehung der Toten gibt es nicht nur in der Heiligen Schrift, sondern auch in einem anderen Buch, das der allwissende und allmächtige Gott geschrieben hat. Das hat er geschrieben, damit sogar die Ungebildetsten es lesen  und daraus lernen. Und dieses Buch ist die Natur. Und in diesem Buch finden wir herrliche Bilder der Auferstehung.
Studiert die Sonne! Sieht jemand zum ersten Mal die Sonne versinken und am Horizont verschwinden und das Dunkel der Nacht sich über die Erde legen, wird er schreien und weinen: „Die Sonne ist gestorben!“….  Er wird jenem nicht glauben, der ihm versichert, dass die Sonne wieder aufgehen wird. Die Sonne scheint jeden Abend zu verlöschen, aber sie verlöscht nicht. In einer anderen Welt geht sie auf und verströmt ihr süßes Licht. Der Sonnenaufgang und der Sonnenuntergang sind ein Abbild vom Leben und vom Tod. Wie der Dichter sagt: „ Was wir als Sonnenaufgang ansehen, ist Morgenröte und statt einer Nacht ohne Sonnenaufgang kommt ein Tag, der nie zu Ende geht.“

Ιδού και μία άλλη είκών εκ του βιβλίου της φύσεως. Όταν είνε εποχή του χειμώνας, τα δένδρα εινε γυμνά, τα βουνά σκεπασμένα από χιόνια, τα πουλιά έχουν φύγει μακράν. Ή φύσις τότε φαίνεται νεκρά. Άλλ’ έρχεται άνοιξις. Τα χιόνια λυώνουν, τα δένδρα ανθίζουν, σπόροι πού είνε θαμμένοι είς το χώμα, ζωντανεύουν, βλαστάνουν, οί κάμποι πρασινίζουν, οί κήποι μοσχοβολούν, τ’ αηδόνια κελαϊδούν. «Ανοιξις. Χαρά θεού. Άνάστασις. Άνθρωπε! Ό θεός, ό οποίος έδωκε την δύναμιν, ή νεκρά φύσις ν’ άνίσταται κατά την άνοιξιν εις νέον ζωήν, ό θεός ό Πάνσοφος και Παντοδύναμος θα δώση, καθώς βεβαιώνει ό ίδιος, την δύναμίν του την μεγάλην, ώστε νεκρά σώματα ν’ αναστηθούν καί αυτά είς νέαν ζωήν. «Άναστήσονται οί νεκροί, και έγερθήσονται οί εν τοις μνημείοις, καί εύφρανθήσονται οί εν τη γη», φωνάζει ό προφήτης Ησαΐας (26.19). Ναί! θ’ αναστηθούν οί νεκροί, διότι «ουκ άδυνατήσει παρά τω θεώ παν ρήμα» (Λουκ. 1.37). Διατί, άνθρωπε, άπιστείς; θέλεις καί άλλο παράδειγμα; Είσαι πατέρας ή μητέρα; Όταν βλέπης το αγαπημένο σου παιδί να κοιμάται είς την κλίνη ν του ή είς την άγκάλην σου, δεν αρχίζεις κλάματα, δεν λέγεις ότι το παιδί σου άπέθανεν. Διότι ξέρεις ότι το παιδί σου ύστερον από ολίγας ώρας θα έξυπνήση κάί θα εινε πλέον ζωηρόν καί χαρούμενον από ότι ήτο πριν να κοιμηθή. ‘Αλλά και ό άνθρωπος, τον όποιον τώρα κλαίεις και θρηνείς, δεν απέθανε. Κοιμάται. Ναι! Κοιμάται. Διότι, κατά την διδασκαλίαν της Γραφής, ό θάνατος θεωρείται ένας ύπνος, ένας ύπνος παρατεταμένος, ύπνος, πού κάποτε θα τελείωση και τότε τα σώματα των νεκρών θα έξυπνησουν και, θα ενωθούν με την άθάνατον ψυχήν. Ό απόστολος Παύλος κεκοιμημένους ονομάζει τους νεκρούς και λέγει ότι οί χριστιανοί δεν πρέπει να λυπούνται δια τον θάνατον των προσφιλών των προσώπων όπως οί άπιστοι και οί είδωλολάτραι. Ιδού οί λόγοι του· «Ου θέλομεν δε υμάς άγνοείν, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, ‘ίνα μη λυπήσθε, καθώς και οί λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Εί γαρ πιστεύομεν ότι ‘Ιησούς απέθανε καί ανέστη, ούτω καί ό Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού άξει συν αυτώ» (Α’ Θεσ. 4.13-14).

Studiert noch ein anderes Bild aus dem Buche der Natur! Im Winter sind die Bäume kahl, die Berge schneebedeckt, die Vögel sind weit weggeflogen. Die Natur scheint tot zu sein. Aber dann kommt der Frühling. Der Schnee schmilzt, die Bäume blühen, Samen, die in der Erde  vergraben sind, keimen, sprießen, die Felder werden grün, die Gärten duften, die Nachtigallen singen. Frühling! Freude Gottes! Auferstehung!  O Mensch! Gott, der der toten Natur die Kraft gab im Frühling zu neuem Leben zu erwachen, Gott der Allwissende und Allmächtige wird mit seiner Allmacht alle toten Leiber zu einem neuen Leben erwecken. „Aber deine Toten werden leben, deine Leichname werden auferstehen. Wachet auf und rühmet, die ihr liegt unter der Erde!“ ruft der Prophet Jesaias (26.19). Ja! Die Toten werden auferstehen, denn „bei Gott ist kein Ding unmöglich“ (Lukas 1.37). Warum, Mensch, glaubst du nicht? Brauchst du noch andere Beweise? Bist du Vater oder Mutter? Wenn du dein geliebtes Kind in seinem Bett oder in  deinen Armen schlafen siehst, warum beginnst du nicht zu weinen, warum sagst du nicht, es sei gestorben? Denn du weißt, dass das Kind nach kurzer Zeit aufwachen wird und wieder so lebendig und glücklich sein wird wie vor dem Schlaf. Aber auch der Mensch, um den du nun weinst, ist nicht gestorben. Er schläft. Ja, er schläft. Denn nach den Lehren der Heiligen Schrift ist der Tod ein Schlaf, ein ausgedehnter Schlaf, ein Schlaf, der irgendwann zu Ende sein wird , und dann werden die Leiber der Toten aufwachen und sich  mit der unsterblichen Seele vereinigen. Der Apostel Paulus nennt die Toten Schlafende und sagt, dass die Christen nicht um den Tod eines verstorbenen Menschen trauern sollen wie die Ungläubigen und die Götzenanbeter. Hört seine Worte: „Wir wollen euch aber, liebe Brüder, nicht im Ungewissen lassen über die, die da schlafen, auf dass ihr nicht traurig seid wie die anderen, die keine Hoffnung haben. Denn wenn wir glauben, dass Jesus gestorben und auferstanden ist, so wird Gott auch die, die da entschlafen sind, durch Jesus mit ihm einherführen.“ (1.Brief an die Thessalonicher 4.13-14)

Ό δε άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός, παρήγορων τους κλαίοντας δια τον θάνατον των προσφιλών των νεκρών, έλεγε· «Δεν βλέπομεν φανερά την άνάστασιν; Όταν κοιμώμεθα, δεν είμεθα ωσάν άποθαμένοι; Ό ύπνος τί είνε; Μικρός θάνατος. Και ό θάνατος; Μεγάλος ύπνος. Και καθώς το σιτάρι όπου γ πίπτει εις την γη ν, άνίσως και δεν βρέχη να σαπίση, να γίνη ωσάν χυλόν, δεν φυτρώνει, έτσι κάί ημείς οπού άποθνήσκομεν και θαπτόμεθα εις την γην. Άνίσως κάί δεν έθάπτετο πρώτον είς τον τάφον ό Χριστός μας, δεν μας έπότιζε την ζωήν την αίώνιον και την άνάστασιν. Δεν βλέπετε φανερά τα χόρτα πώς τα ανασταίνει ό θεός από την γην κατ’ έτος;» (Ιδέ ήμέτερον βιβλίον «Κοσμάς ό Αιτωλός», έκδοσις δ’, σελ. 172).
Συμφώνως προς όσα ανωτέρω γράφομεν, συμφώνως προς τους λόγους της αληθούς φιλοσοφίας, προς τα παραδείγματα κάί τάς εικόνας της φύσεως, αλλά προ παντός συμφώνως προς την μαρτυρίαν της ‘Αγίας Γραφής, προς τον άδιάψευστον Λόγον του Θεού, είς τον όποιον πρέπει να έχωμεν απόλυτον έμπιστοσύνην, ό άνθρωπος σας, το προσφιλές σας πρόσωπον, δεν έξηφανίσθη, δεν έχάθη, δεν έγινε μηδέν. Μη το είπητε! Είνε βλασφημία. Μη κλαίετε απαρηγόρητα. Είνε αμαρτία. Σάς έρωτώμεν: Πενθείτε καν κλαίετε απαρηγόρητα όταν ένας συγγενής σας φεύγει, εις Αύστραλίαν ή Άμερικήν; Όχι! Διότι γνωρίζετε, ότι εκεί πού θα μεταβή θα ζήση ένα εύτυχέστερον βίον. Διότι ελπίζετε ότι και πάλιν θα συναντηθήτε. «Αλλά και το προσφιλές σας πρόσωπον, το όποιον σήμερον με τον θάνατον άνεχώρησεν από πλησίον σας, ζή. Ζή εις ένα άλλον κόσμον. Μη αμφιβάλλετε καθόλου δια την ύπαρξιν του κόσμου εκείνου. Όσον είνε βέβαιον, ότι υπάρχει Αυστραλία ή ‘Αμερική, τόσον είνε βέβαιον, και ακόμη περισσότερον, ότι υπάρχει άλλη ζωή, αιώνιος ζωή.

Der Hl. Kosmas der Aitolos sprach um die, die um einen geliebten Toten trauern, zu trösten: „Sehen wir nicht klar die Auferstehung? Schlafen wir, sind wir nicht wie die Toten? Was ist der Schlaf? Ein kleiner Tod. Und der Tod? Ein langer Schlaf. Und wie das Weizenkorn, das in die Erde fällt, nicht keimt, wenn  es nicht regnet und das Korn nicht aufweicht, so würden auch wir, die wir sterben und begraben werden, nicht das Wasser des ewigen Lebens und der Auferstehung erhalten, wenn Christus nicht als erster begraben wäre. Seht ihr nicht klar,  wie Gott jedes Jahr die Pflanzen aus der Erde auferstehen lässt?“  (Hl .Kosmas der Aitolos, 4.Ausg., S.172).
Nach dem, was oben geschrieben wurde, nach den Worten der wahren Philosophie, nach den Beispielen und Bildern aus der Natur, aber vor allem nach den Zeugnissen der Heiligen Schrift, nach dem unwiderlegbaren Wort Gottes, dem wir uneingeschränkt glauben müssen ist euer geliebter Mensch nicht verschwunden, nicht verloren, kein Nichts geworden. Sagt das nicht! Das ist Lästerung. Weint nicht untröstlich! Das ist Sünde. Wir fragen euch: „Trauert und weint ihr untröstlich, wenn ein Verwandter nach Australien oder Amerika auswandert?“  Nein! Denn ihr wisst, dort, wo er hingeht, wird er ein glücklicheres Leben führen. Denn ihr hofft, dass ihr euch wieder treffen werdet. Aber auch der geliebte  Mensch, der heute durch seinen Tod von euch ging, lebt. Er lebt in einer anderen Welt. So sicher es ist, dass es Australien und Amerika gibt, so sicher und noch viel sicherer ist, dass es ein anderes, ein ewiges Leben gibt.

Εάν από τον άλλον εκείνον κόσμον, εις τον όποιον τώρα ζή το προσφιλές σας πρόσωπον, ήδύνατο να φθάση ή φωνή του, θα ήκούατε να σας λέγη: Άγαπητοί μου, μη κλαίετε δι’ έμέ. Υπάρχω. Ζω εδώ είς ένα κόσμον τον όποιον δεν ημπορείτε να φαντασθήτε. Είνε φοβερός μόνον δι’ εκείνους, οί όποιοι δεν έπίστευον κατά την έπίγειον ζωήν και έζων αντιθέτως προς το θέλημα του θεού. ‘Αλλά δι’ εκείνους, οί όποιοι έπίστευον είς τον Χριστόν και εζων συμφώνως προς το Εύαγγέλιόν Του, είνε ένας κόσμος ωραίος, άφαντάστως ωραίος. Ή ώραιότης του δεν περιγράφεται. Δι’ αυτό σας συμβουλεύω: Μη άκούετε τί λέγουν οί άπιστοι. Κλείσατε τ αυτιά σας είς τα λόγια των. Υπάρχει ό άλλος κόσμος. Υπάρχει ή κόλασις. Υπάρχει ό παράδεισος. Υπάρχει ή αιώνιος ζωή. Πιστεύετε εις τον Ίησούν Χριστόν, μελετάτε το Εύαγγέλιον, εκτελείτε τάς αγίας έντολάς Του, μετανοείτε κάί κλαίετε δια τάς αμαρτίας, τάς οποίας κάμνετε. Διότι εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια.
Ό θάνατος δεν διακόπτει τον σύνδεσμον των ζώντων εις την γήν με τους ζώντας είς τον άλλον κόσμον. Διατηρήσατε, λοιπόν, τον σύνδεσμον αυτόν. Ένθυμείσθε τα πρόσωπα πού έχουν μεταναστεύσει είς τον κόσμον της αίωνιότητος. Τελείτε τα Ιερά των μνημόσυνα.
Να τα τελήτε δε όχι είδωλολατρικώς, αλλά χριστιανικώς, όπως σας έχομεν συμβουλεύσει. Προ παντός δε, μη λησμονείτε ότι εκείνο, πού ανακουφίζει περισσότερον τάς ψυχάς των κεκοιμημένων, είνε αϊ έλεημοσύναι υπέρ των πτωχών και των πασχόντων.

Wenn aus jener anderen Welt, in der jetzt euer geliebter Mensch lebt, seine Stimme hierher kommen könnte, dann würdet ihr hören: „Meine Lieben, weint nicht um mich! Ich existiere. Ich lebe hier in einer Welt, die ihr euch nicht vorstellen könnt. Sie ist schrecklich nur für jene, die in ihrem irdischen Leben nicht gläubig waren und nicht nach dem Willen Gottes gelebt haben. Aber für jene, die an Christus glauben und nach seinem Evangelium leben, ist es eine schöne, eine unvorstellbar schöne Welt. Die Schönheit kann man nicht beschreiben. Deshalb rate ich euch: Hört nicht auf die Ungläubigen! Verschließt eure Ohren vor ihren Reden! Es gibt eine andere Welt. Es gibt die Hölle. Es gibt das Paradies. Es gibt das ewige Leben. Glaubt an Jesus Christus, studiert das Evangelium, führt seine Heiligen Gebote aus und weint über die Sünden, die ihr begangen habt! Denn im Totenreich gibt es keine Reue.“
Der Tod unterbricht nicht die Verbindung der Lebendigen auf Erden mit den Toten in der anderen Welt. Haltet also diese Verbindung aufrecht! Wahrt ein Andenken an die Menschen, die in die ewige Welt übergetreten sind! Führt die heiligen Totenfeiern durch! Führt sie nicht durch wie die Götzenanbeter, sondern wie Christen, so wie wir es euch gelehrt haben! Und vor allem vergesst nicht, dass  Almosen für Arme und Leidende das Beste ist, was ihr für die Seelen der Entschlafenen tun könnt.

Αγαπητοί μου! Ως επίσκοπος επί τω θανάτω του προσφιλούς σας συμμετέχω και εγώ εις την λύπην σας. θα ήθελα να σας επισκεφθώ κατ οίκον, και προσωπικώς να εκφράσω τα συλλυπητήρια μου και να προσπαθήσω να σας παρηγορήσω με την άθάνατον διδασκαλίαν του Ευαγγελίου. Άλλ’ επειδή τούτο δεν εινε δυνατόν, σας αποστέλλω δια μέσου του εφημερίου σας το παρόν γράμμα και παρακαλώ να μη το περιφρονήσετε, να μη το σχίσετε, άλλα να το διαβάσετε με προσοχήν και να το φυλάξετε ως μίαν άνάμνησιν, ή οποία συνδέεται με την μνήμην του προσφιλούς σας προσώπου, πού σήμερον άνεχώρησε δια τους ουρανούς. Καλήν άντάμωσιν, σας φωνάζει από το υπερπέραν ή ψυχή πού άπήλθεν εκ του παρόντος ματαίου βίου. Καλήν άντάμωσιν να έχωμεν όλοι, αδελφοί μου, εις την αιωνιότητα.
Είθε, αγαπητοί μου, δια πρεσβειών της Ύπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων των απ’ αιώνων εύαρεστησάντων τω θεώ, είθε τα τέλη της ζωής μας να εινε χριστιανικά, ανώδυνα και ανεπαίσχυντα, και να έχωμεν καλήν άπολογίαν ενώπιον του φοβερού βήματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις μέλλει να κρίνη ζώντας και νεκρούς.

† Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

Meine Lieben! Als Bischof teile ich eure Trauer um den Tod eurer Lieben. Ich würde euch gern zu Hause besuchen und euch persönlich mein Beileid aussprechen und versuchen, euch mit der unsterblichen Lehre des Evangeliums zu trösten. Da dies aber nicht möglich ist, sende ich euch durch euren Priester diesen Brief und bitte euch, ihn nicht zu ignorieren, nicht zu vernichten, sondern ihn aufmerksam zu lesen und ihn aufzubewahren als Erinnerung, die euch verbindet mit dem Andenken an euren Lieben, der heute in den Himmel aufgefahren ist. „Auf Wiedersehen“ ruft seine Seele aus dem Jenseits, wohin sie aus diesem vergeblichen Leben entschwand. „Gesegnetes Wiedersehen, Brüder und Schwestern, in der Ewigkeit!“
Meine Lieben, durch die Vermittlung der Hl. Muttergottes und aller Heiligen, die durch alle Jahrhunderte durch Gott zu Gefallen waren, soll das Ende unseres Lebens christlich, ohne Qualen und Scham sein, und wir sollen ein gutes Zeugnis ablegen, wenn wir einst vor den Thron unseres Herrn Jesus Christus treten, der da kommen wird zu richten die Lebendigen und die Toten.

† Bischof Augustinus
Metropolit von Florina, Griechenland

_______________

ΣTA ΓΕΡMANIKA

__________

Augustinus Kantiotis Bischof von Florina

Trostbrief an Trauernde

Institut für Byzantinische und Moderne griechische Studien
115 Gilbert-Strasse
Belmont, Massachusetts 02178

Die vorliegende Schrift wurde mit Hilfe der großzügigen Spende von Frau Ethel Karajannis und ihrer Kinder in liebendem Angedenken an ihren Gatten und Vater· James Karajannis

veröffentlicht.

Lieber Leser,
der folgende Brief  wurde von dem hochwürdigen Metroplit Florinas, Augustinus N. Kandiotis, geschrieben, dem bekannten hoch gewürdigten Prediger und großen Kirchenmann der Kirche Griechenlands. Der hoch geschätzte Vater und Lehrer unserer modernen Orthodoxen Kirche verschickt gewöhnlich diesen Brief an die trauernden geistigen Kinder seiner Metropole, wenn sie ein geliebtes Mitglied ihrer Familie verlieren. Er will ihnen dadurch den Schmerz erträglicher machen und ihren Glauben und ihre Hoffnung auf Jesus Christus stärken. Er will ihnen versichern, dass unser Herr durch seinen Tod und seine Auferstehung uns beweist, dass unsere verschiedenen Brüder und Schwestern nicht gestorben sind, sondern leben und dass wir sie auch nach unserem Ableben wieder sehen werden, und wir werden auferstehen wie Er und wir werden als Mitglieder des ewigen Lebens und Seines Königreichs eingesetzt werden.

Die vorliegende Ausgabe des Briefes in griechischer und deutscher Sprache hat den Zweck zu versichern, Jesus Christus, auferstanden von den Toten und herrschend in alle Ewigkeit, ist der Herrscher über Leben und Tod. Unser Leben muss ein Leben im Glauben, in der Hoffnung und in Liebe für Ihn sein und wir müssen ein Leben nach den Geboten seines Heiligen Evangeliums führen.

Durch das Studium dieses Briefes werden die gläubigen Leser getröstet, wenn sie um einen geliebten Angehörigen trauern, ihr Schmerz wird gelindert, sie werden von der Angst vor dem Tod befreit, ihr geistiges Leben wird bereichert, sie werden den Herrn und seine Kirche lieben und ihr Leben wird Sinn, Ziel und Richtung bekommen. Das wünsche ich allen von ganzem Herzen.

Pater Asterios Gerosterios

Trostbrief an alle Trauernden

Meine Lieben,
heute ist ein Mitglied eurer Familie aus dieser vergänglichen Welt geschieden. Es hat Jahre mit euch gelebt. Ihr habt unvergessliche Tage der Freude, aber auch der Trauer erlebt. Ihr habt euch gewünscht, es würde noch länger leben. Aber auch wenn der Mensch tausend Jahre in dieser Welt leben würde, es wäre doch wie ein Tag. Die Zeit vergeht im Fluge. Der Tod kommt. Er ist unvermeidlich. Wer lebt und stirbt nicht? Jetzt ist der Tag gekommen und hat euch aus den Armen der Liebe den geliebten Menschen genommen. Den Grabstätten der Familie wurde eine neue Grabstätte hinzugefügt. Und an diesem Grab weint ihr jetzt. Den Menschen, den ihr geliebt habt, gibt es nicht mehr.

Was sage ich da? Es gibt ihn nicht mehr? Nein! Das ist nicht wahr. Den Menschen, den ihr heute mit dem Segen der Kirche begraben habt, gibt es! Wie? Ein alter griechischer Philosoph, der größte Philosoph, Sokrates, befahl kurz vor seinem Tod den Seinen, nicht um seinen Tod zu trauern und sich keine großen Gedanken zu machen, wie und wo sie ihn begraben werden. Denn das, was sie begraben, sei nicht Sokrates. Das sei sein Leib. Sokrates, so sprach er, ist die Seele, die nicht stirbt. Die unsterbliche Seele weicht im Augenblick des Todes wie ein Vogel aus einem geöffneten Käfig. Sokrates, um den ihr weint und trauert, erlebt jetzt eine große Freude, denn er geht aus dieser Welt des Unrechts und tritt in eine andere Welt ein, wo Recht herrscht. Das Recht, das ich auf Erden verlor, werde ich im Himmel finden……

Diese Worte sprach jener Philosoph wenige Augenblicke vor seinem Tod. Sokrates glaubte, obwohl er 400 Jahre v.Ch lebte, an die Unsterblichkeit der Seele und trat dem Tod mutig entgegen und tröstete die Seinen.

Wir aber, die wir nach Christus leben, wenn wir nicht glauben, dass die Seele unsterblich ist, dass es nach dem Grab ein anderes Leben gibt, sind ganz und gar verdammt durch unsere Ungläubigkeit. Denn nicht ein Philosoph, der als Mensch verblendet sein kann, sondern Gott, der Mensch geworden ist, der Gottmensch, unser Herr Jesus Christus, die Quelle der Wahrheit, die Wahrheit selbst, verkündet uns das. Er verkündigt auf die eindringlichste Art, dass des Menschen Seele unsterblich ist. Was hülfe es dem Menschen, wenn er die ganze Welt gewönne und nähme an seiner Seele Schaden? Denn was kann der Mensch geben, damit er seine Seele löse? (Markus 8.36-37). Und er predigte nicht nur die Unsterblichkeit der Seele, sondern er festigte mit Wundern diese grundlegende Wahrheit. Christus hat Tote auferweckt. Er hat die Tochter des Jairus, den Sohn der Witwe Nain und Lazarus auferweckt. Die Auferstehung des Lazarus wird im 11. Kapitel des Johannes-Evangeliums ausführlich beschrieben,  und ich bitte euch, wenn ihr von der Beerdigung eures lieben Menschen zurückkommt, öffnet das Evangelium und lest dieses Kapitel. Ihr sollt es nicht nur einmal, sondern mehrmals lesen. Es gibt keine tröstlicheren Worte als die Worte des Evangeliums. Was mit Lazarus geschah, wird auch mit jedem anderen Menschen geschehen. Der Herr, der Lazarus von den Toten auferweckt hat, wird auch jeden anderen Toten auferwecken. Die Stimme des Herrn: “Lazarus, komm heraus!“ , diese allmächtige Stimme, die die Seele in den toten Körper zurückbrachte und die Lazarus aus dem Grab herausführte, dieselbe Stimme werden alle Toten hören. In allen Gräbern wird die Stimme ertönen: „Tote, kommt aus euren Gräbern heraus!“ Und die Seelen werden in die toten Leiber zurückkehren und die Menschen werden wieder erscheinen, nicht mit den  Körpern, wie wir sie heute haben, mit Körpern, die Krankheiten und Tod ausgesetzt sind, sondern mit unverwundbaren Körpern. Wir haben nicht genug Fantasie um uns vorzustellen, wie der Mensch sein wird, wenn er von den Toten auferstehen wird.

Aber der größte Beweis dafür, dass der Mensch auferstehen wird und dass der, der glaubt und nach dem Willen Gottes lebt, nicht nur aufersteht, sondern ein unvorstellbar schönes und glückliches Leben führen wird, der größte Beweis, sage ich euch, für die Auferstehung von den Toten und das ewige Leben ist die Auferstehung unseres Herrn Jesus Christus. Ja! Sollen doch die Materialisten und die Ungläubigen sagen, was sie wollen! Es ist wahr, Wirklichkeit, das größte Ereignis der Weltgeschichte, dass Christus den Tod besiegte. Er ist von den Toten auferstanden! Und wie der erste der Apostel predigte: „Nun aber ist Christus auferstanden von den Toten und der Erstling geworden unter denen, die da schlafen.“ (1.Korinther 15.20). Wie Christus auferstanden ist, so werden alle Toten auferstehen. Das ist unser Glaube, der Grundstein unseres Glaubens.

Glauben die Menschen, so erleben sie den Tod nicht als Unglück, das sie in ständige Trauer, Melancholie und Verzweiflung stürzt. Natürlich weinen auch die Gläubigen über den Tod ihrer Lieben, aber sie weinen nicht wie die Götzenanbeter und Ungläubigen. Der Todestag eines Christen, eines, der für Christus lebte und zeugte, wird als Geburtstag gefeiert. Denn zweimal wird der Mensch geboren. Einmal, wenn er aus dem Dunkel des Mutterleibs tritt und das süße Licht der Sonne erblickt und das zweite Mal, wenn er aus dem Dunkel des irdischen Lebens tritt, das dem Mutterleib gleicht und das süße Licht der Ewigkeit erblickt. Der Mensch, der aus dem Mutterleib austritt, verliert nichts. Er gewinnt ein neues Leben, unvergleichbar höher als jenes im Mutterleib. Ebenso verliert der Mensch, der durch seinen Tod aus dieser Welt scheidet, nichts, sondern er gewinnt ein neues Leben, unvergleichbar schöner als das irdische Leben. Der Tod ist nach dem christlichen Glauben ein Gewinn und kein Schaden oder Unglück (Philipper 1.21). Das glaubten die Christen der ersten Jahrhunderte und deshalb feierten sie den Todestag eines Gläubigen als Geburtstag. Sie sangen Auferstehungslieder und sprachen zu dem Reisenden: „Gesegnet sei dein Weg, den du heute gehst, denn dein Ruheplatz ist bereitet.“ Aber wo ist heute dieser Glaube? Wehe! Heute herrscht der Unglaube. Heute glauben die Menschen, die meisten Menschen, nicht an den Herrn, der gekreuzigt wurde und auferstanden ist für uns, der aufgefahren ist gen Himmel und wiederkommen wird zu richten  die Lebendigen und die Toten.  Sie glauben nicht an die Unsterblichkeit der Seele. Sie leben ohne Glauben und sie sterben ohne Glauben. Deshalb fürchten sie sich vor dem Tod. Sie weinen und trauern um den Lieben, der gestorben ist und nicht mehr existiert. Und wenn einer zu ihnen spricht über die Unsterblichkeit der Seele, über die Auferstehung von den Toten, über das Leben nach dem Tod, so lachen sie ihn aus. Und sie sagen, um zu glauben wollen sie Beweise, wollen sie Wunder.

Sie wollen Wunder und Beweise! Aber Wunder und Beweise für die Auferstehung der Toten gibt es nicht nur in der Heiligen Schrift, sondern auch in einem anderen Buch, das der allwissende und allmächtige Gott geschrieben hat. Das hat er geschrieben, damit sogar die Ungebildetsten es lesen  und daraus lernen. Und dieses Buch ist die Natur. Und in diesem Buch finden wir herrliche Bilder der Auferstehung.

Studiert die Sonne! Sieht jemand zum ersten Mal die Sonne versinken und am Horizont verschwinden und das Dunkel der Nacht sich über die Erde legen, wird er schreien und weinen: „Die Sonne ist gestorben!“….  Er wird jenem nicht glauben, der ihm versichert, dass die Sonne wieder aufgehen wird. Die Sonne scheint jeden Abend zu verlöschen, aber sie verlöscht nicht. In einer anderen Welt geht sie auf und verströmt ihr süßes Licht. Der Sonnenaufgang und der Sonnenuntergang sind ein Abbild vom Leben und vom Tod. Wie der Dichter sagt: „ Was wir als Sonnenaufgang ansehen, ist Morgenröte und statt einer Nacht ohne Sonnenaufgang kommt ein Tag, der nie zu Ende geht.“

Studiert noch ein anderes Bild aus dem Buche der Natur! Im Winter sind die Bäume kahl, die Berge schneebedeckt, die Vögel sind weit weggeflogen. Die Natur scheint tot zu sein. Aber dann kommt der Frühling. Der Schnee schmilzt, die Bäume blühen, Samen, die in der Erde  vergraben sind, keimen, sprießen, die Felder werden grün, die Gärten duften, die Nachtigallen singen. Frühling! Freude Gottes! Auferstehung!  O Mensch! Gott, der der toten Natur die Kraft gab im Frühling zu neuem Leben zu erwachen, Gott der Allwissende und Allmächtige wird mit seiner Allmacht alle toten Leiber zu einem neuen Leben erwecken. „Aber deine Toten werden leben, deine Leichname werden auferstehen. Wachet auf und rühmet, die ihr liegt unter der Erde!“ ruft der Prophet Jesaias (26.19). Ja! Die Toten werden auferstehen, denn „bei Gott ist kein Ding unmöglich“ (Lukas 1.37). Warum, Mensch, glaubst du nicht? Brauchst du noch andere Beweise? Bist du Vater oder Mutter? Wenn du dein geliebtes Kind in seinem Bett oder in  deinen Armen schlafen siehst, warum beginnst du nicht zu weinen, warum sagst du nicht, es sei gestorben? Denn du weißt, dass das Kind nach kurzer Zeit aufwachen wird und wieder so lebendig und glücklich sein wird wie vor dem Schlaf. Aber auch der Mensch, um den du nun weinst, ist nicht gestorben. Er schläft. Ja, er schläft. Denn nach den Lehren der Heiligen Schrift ist der Tod ein Schlaf, ein ausgedehnter Schlaf, ein Schlaf, der irgendwann zu Ende sein wird , und dann werden die Leiber der Toten aufwachen und sich  mit der unsterblichen Seele vereinigen. Der Apostel Paulus nennt die Toten Schlafende und sagt, dass die Christen nicht um den Tod eines verstorbenen Menschen trauern sollen wie die Ungläubigen und die Götzenanbeter. Hört seine Worte: „Wir wollen euch aber, liebe Brüder, nicht im Ungewissen lassen über die, die da schlafen, auf dass ihr nicht traurig seid wie die anderen, die keine Hoffnung haben. Denn wenn wir glauben, dass Jesus gestorben und auferstanden ist, so wird Gott auch die, die da entschlafen sind, durch Jesus mit ihm einherführen.“ (1.Brief an die Thessalonicher 4.13-14)   Der Hl. Kosmas der Aitolos sprach um die, die um einen geliebten Toten trauern, zu trösten: „Sehen wir nicht klar die Auferstehung? Schlafen wir, sind wir nicht wie die Toten? Was ist der Schlaf? Ein kleiner Tod. Und der Tod? Ein langer Schlaf. Und wie das Weizenkorn, das in die Erde fällt, nicht keimt, wenn  es nicht regnet und das Korn nicht aufweicht, so würden auch wir, die wir sterben und begraben werden, nicht das Wasser des ewigen Lebens und der Auferstehung erhalten, wenn Christus nicht als erster begraben wäre. Seht ihr nicht klar,  wie Gott jedes Jahr die Pflanzen aus der Erde auferstehen lässt?“  (Hl .Kosmas der Aitolos, 4.Ausg., S.172).

Nach dem, was oben geschrieben wurde, nach den Worten der wahren Philosophie, nach den Beispielen und Bildern aus der Natur, aber vor allem nach den Zeugnissen der Heiligen Schrift, nach dem unwiderlegbaren Wort Gottes, dem wir uneingeschränkt glauben müssen ist euer geliebter Mensch nicht verschwunden, nicht verloren, kein Nichts geworden. Sagt das nicht! Das ist Lästerung. Weint nicht untröstlich! Das ist Sünde. Wir fragen euch: „Trauert und weint ihr untröstlich, wenn ein Verwandter nach Australien oder Amerika auswandert?“  Nein! Denn ihr wisst, dort, wo er hingeht, wird er ein glücklicheres Leben führen. Denn ihr hofft, dass ihr euch wieder treffen werdet. Aber auch der geliebte  Mensch, der heute durch seinen Tod von euch ging, lebt. Er lebt in einer anderen Welt. So sicher es ist, dass es Australien und Amerika gibt, so sicher und noch viel sicherer ist, dass es ein anderes, ein ewiges Leben gibt.

Wenn aus jener anderen Welt, in der jetzt euer geliebter Mensch lebt, seine Stimme hierher kommen könnte, dann würdet ihr hören: „Meine Lieben, weint nicht um mich! Ich existiere. Ich lebe hier in einer Welt, die ihr euch nicht vorstellen könnt. Sie ist schrecklich nur für jene, die in ihrem irdischen Leben nicht gläubig waren und nicht nach dem Willen Gottes gelebt haben. Aber für jene, die an Christus glauben und nach seinem Evangelium leben, ist es eine schöne, eine unvorstellbar schöne Welt. Die Schönheit kann man nicht beschreiben. Deshalb rate ich euch: Hört nicht auf die Ungläubigen! Verschließt eure Ohren vor ihren Reden! Es gibt eine andere Welt. Es gibt die Hölle. Es gibt das Paradies. Es gibt das ewige Leben. Glaubt an Jesus Christus, studiert das Evangelium, führt seine Heiligen Gebote aus und weint über die Sünden, die ihr begangen habt! Denn im Totenreich gibt es keine Reue.“

Der Tod unterbricht nicht die Verbindung der Lebendigen auf Erden mit den Toten in der anderen Welt. Haltet also diese Verbindung aufrecht! Wahrt ein Andenken an die Menschen, die in die ewige Welt übergetreten sind! Führt die heiligen Totenfeiern durch! Führt sie nicht durch wie die Götzenanbeter, sondern wie Christen, so wie wir es euch gelehrt haben! Und vor allem vergesst nicht, dass  Almosen für Arme und Leidende das Beste ist, was ihr für die Seelen der Entschlafenen tun könnt.

Meine Lieben! Als Bischof teile ich eure Trauer um den Tod eurer Lieben. Ich würde euch gern zu Hause besuchen und euch persönlich mein Beileid aussprechen und versuchen, euch mit der unsterblichen Lehre des Evangeliums zu trösten. Da dies aber nicht möglich ist, sende ich euch durch euren Priester diesen Brief und bitte euch, ihn nicht zu ignorieren, nicht zu vernichten, sondern ihn aufmerksam zu lesen und ihn aufzubewahren als Erinnerung, die euch verbindet mit dem Andenken an euren Lieben, der heute in den Himmel aufgefahren ist. „Auf Wiedersehen“ ruft seine Seele aus dem Jenseits, wohin sie aus diesem vergeblichen Leben entschwand. „Gesegnetes Wiedersehen, Brüder und Schwestern, in der Ewigkeit!“

Meine Lieben, durch die Vermittlung der Hl. Muttergottes und aller Heiligen, die durch alle Jahrhunderte durch Gott zu Gefallen waren, soll das Ende unseres Lebens christlich, ohne Qualen und Scham sein, und wir sollen ein gutes Zeugnis ablegen, wenn wir einst vor den Thron unseres Herrn Jesus Christus treten, der da kommen wird zu richten die Lebendigen und die Toten.

Bischof Augustinus
Metropolit von Florina, Griechenland

H παιδοκτονια

«Pαχήλ κλαίουσα τa τέκνα αυτης…» (Mατθ. 2,18)

Ο ΗΡΩΔΗΣ ἔσφαξε 14.000 νήπια. Ἀνατριχιάζει καὶ φρίττει ὁ ἄνθρωπος ὅταν τ᾿ ἀκούῃ. Ἀλλά, ἀδελφοί μου, μὴν εμεθα ὑποκριταί. Αὐτὸ τὸ ἔγκλημα γίνεται καὶ σήμερα.

* * *

Στὴν πατρίδα μας δὲν εἶνε ἕνας ἢ δύο οἱ Ἡρῶδαι ποὺ ἐκτελοῦν τὸ ἀπαίσιο ἔργο τῆς παιδοκτονίας. Δολοφόνοι ἀθῴων νηπίων εἶνε πρῶτα – πρῶτα οἱ γιατροί. Δὲν λέω ὅλοι. Ὑπάρχουν γιατροὶ ποὺ τιμοῦν τὸ ἐπάγγελμά τους. Μοιάζουν μὲ τοὺς ἁγίους Ἀναργύρους, τὸν ἅγιο Παντελεήμονα καὶ τοὺς ἄλλους ἰαματικοὺς ἁγίους. Ὑπάρχουν γιατροὶ ποὺ τηροῦν τὴν ὑπόσχεσι τοῦ Ἱπποκράτους, ποὺ λέει· «Ποτέ δὲν θὰ δώσω φάρμακο σὲ γυναῖκα γιὰ νὰ κάνῃ ἔκτρωσι». Τὸν ὅρκο τοῦ Ἱπποκράτους, ποὺ εἶνε ὁ πατὴρ τῆς ἰατρικῆς, ἐπαναλαμβάνουν οἱ γιατροί μας ὅταν παίρνουν τὸ δίπλωμά τους. Καὶ ὅμως ὑπάρχουν γιατροὶ – Ἡρῶδαι, ποὺ σφάζουν συνεχῶς νήπια. Οἱ κακοῦργοι αὐτοὶ ἵδρυσαν τὶς κατ᾿ εὐφημισμὸν λεγόμενες γυναικολογικὲς κλινικές, ποὺ στὴν πραγματικότητα εἶνε σφαγεῖα μικρῶν παιδιῶν.
Πρέπει νὰ κλαύσωμε, ἀδελφοί μου. Πρέπει ν᾿ ἀνοίξῃ ἡ γῆ νὰ μᾶς καταπιῇ καὶ ὁ ἥλιος νὰ στείλῃ τὶς ἀκτῖνες του καυστικὲς καὶ νὰ μᾶς κάνῃ κάρβουνο. Πρέπει νὰ σειστοῦν οἱ κορυφὲς τῶν ὀρέων καὶ τὰ ἄστρα τ᾿ οὐρανοῦ νὰ γίνουν ἀστροπελέκια στὶς κεφαλές μας. Διότι ὅλος ὁ κόσμος, καὶ ἰδιαιτέρως ἡ μικρή μας πατρίδα, διαπράττει τὸ μεγάλο αὐτὸ ἔγκλημα.
Πόσες ἐκτρώσεις γίνονται; Ἂν σᾶς βάλω νὰ μετρᾶτε, θὰ φτάσῃ μεσημέρι. Φρῖξον ἥλιε, ἀναστέναξον γῆ. Πάνω ἀπὸ 400.000 ἔμβρυα τὸ χρόνο σκοτώνονται στὴν πατρίδα μας καὶ ῥίχνονται στοὺς ὑπονόμους.
Ὅταν ἔγινε σεισμὸς κάτω στὴ Θεσσαλονίκη, πολλοὶ κάτοικοι ἔντρομοι ἄφησαν τὴν πόλι τοῦ ἁγίου Δημητρίου καὶ καμμιὰ διακοσαριὰ ἦρθαν στὴ Φλώρινα. Πέρασαν ἀπὸ τὸ γραφεῖο μου. Ἦταν φοβισμένοι. Προσπάθησα νὰ τοὺς παρηγορήσω καὶ νὰ τοὺς ἐνισχύσω. Κάποιος μοῦ εἶπε· «Δίκαια μᾶς τιμωρεῖ ὁ Θεός». Καὶ μοῦ διηγήθηκε τὸ ἑξῆς περιστατικό. Κοντὰ στὴ συνοικία ποὺ καθόταν ἔφραξε ὁ ὑπόνομος τῆς πόλεως. Εἰδοποιήθηκε ὁ δῆμος τῆς πόλεως καὶ ἔστειλε συνεργεῖο. Ἦταν καὶ αὐτὸς παρὼν στὸ ἄνοιγμα τοῦ ὑπονόμου. Ἔφριξαν ὅταν βρῆκαν τὴν αἰτία. Μέσα στὸν ὑπόνομο ἦταν 80 κεφαλάκια ἐμβρύων κομματιασμένα! Δίπλα στὸν ὑπόνομο λειτουργοῦσαν τρεῖς γυναικολογικὲς κλινικές, σφαγεῖα φοβερά, ποὺ κατασφάζουν τὰ ἀθῷα νήπια …
Ἡρῶδαι λοιπὸν ὅσοι γιατροὶ ἀθετοῦν τοὺς ὅρκους τους. Ἀλλὰ Ἡρῶδαι κατὰ μείζονα λόγον εἶνε οἱ μανάδες καὶ οἱ πατεράδες ποὺ συνεργοῦν στὸ ἔγκλημα αὐτὸ τῆς γενοκτονίας.
Μίλησα καὶ παλαιότερα γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ καὶ παρεξηγήθηκα. Διότι κάποιοι διέδωσαν, ὅτι ὁ δεσπότης στὴν ἐκκλησία καταράστηκε τὶς γυναῖκες ποὺ κάνουν ἐκτρώσεις. Ὄχι, τέτοιο λόγο δὲν εἶπα. Εἶπα κάτι ἄλλο, τὸ ἑξῆς. Ὅτι μεγάλοι ἐπιστήμονες τῆς ἰατρικῆς, Ἀμερικανοί, Ἄγγλοι, Γερμανοὶ καὶ Ῥῶσοι ἀκόμη, ποὺ κάνουν ἔρευνες, βρῆκαν, ὅτι ἡ γυναίκα, ὅταν γεννᾷ, εἶνε ὑγιής· ὅταν ὅμως ἐμποδίζῃ τὴ γέννα, ετε μὲ φάρμακα ετε μὲ ἄλλα ἄτιμα μέσα, ποὺ δὲν τολμῶ ἐδῶ νὰ τὰ ὀνομάσω, ετε μὲ τὶς ἐκτρώσεις καὶ ἀμβλώσεις, αὐτὴ ἡ γυναίκα, ποὺ κάνει τέτοια πράγματα, παθαίνει στὰ μυαλὰ καὶ γίνεται ψυχοπαθής, στὴν καρδιὰ ἔχει κάρβουνο ἀναμμένο, καὶ τέλος πολλὲς φορὲς παθαίνει καρκίνο μήτρας καὶ μαστῶν. Δὲν τὰ λέω ἐγὼ αὐτὰ τὰ πράγματα, ἀλλὰ διαπρεπεῖς γιατροί.
Κάτω στὴν Ἀθήνα εἶνε μιὰ συνοικία ποὺ κατοικοῦν πλούσιοι. Ἔχουν καράβια, ἐργοστάσια, πολυκατοικίες καὶ αὐτοκίνητα. Ἔχουν λίρες, δολλάρια καὶ μάρκα. Ἔχουν τὰ πάντα. Παιδιὰ ὅμως δὲν ἔχουν. Σκυλιὰ καὶ γατιὰ γαυγίζουν καὶ νιαουρίζουν στὰ σπίτια τους. Τώρα τί μαθαίνω; Σκούπα ἠλεκτρικὴ τοὺς θερίζει. Οἱ γυναῖκες τους πεθαίνουν ἀράδα ἀπὸ καρκίνο μήτρας καὶ μαστῶν.
Ὦ Θεέ μου! Σὲ ἀγνοοῦμε, σὲ περιφρονοῦμε καὶ σὲ ἐμπαίζουμε. Ἀλλὰ σὺ εἶσαι ἰσχυρὸς καί, ὅπως τιμώρησες τὸν Ἡρώδη, κατὰ παρόμοιο τρόπο τιμωρεῖς καὶ σήμερα τοὺς ἀνθρώπους ποὺ κάνουν τέτοια πράγματα.
Τὸ ἔγκλημα τῆς παιδοκτονίας λαμβάνει διαστάσεις στὴν πατρίδα μας. Καὶ τὸ χειρότερο, σὰν νὰ μὴν ἔφτανε τὸ πλῆθος τῶν ἐκτρώσεων, ψηφίστηκε καὶ νόμος, διὰ τοῦ ὁποίου ἐπιτρέπεται ἡ ἔκτρωσις. Ὁ γιατρὸς πετᾷ μέσα ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γυναίκας τὸ ἄνθος τοῦ οὐρανοῦ, ποὺ εἶνε τὸ νήπιο, ὅπως πετάει ἕνα σάπιο δόντι. Ἐκεῖ καταντήσαμε.
Εἶνε τοῦτο ἐθνοκτονία. Διότι ἔχουμε τὰ λιγώτερα παιδιὰ στὰ Βαλκάνια. Πηγαίνετε στὴν Ἀλβανία. Γνωρίζετε, μὲ πόσο καυστικὴ γλῶσσα ἤλεγξα γιὰ τὸ καθεστώς του τὸν Ἐμβὲρ Χότζα, σύμβολο τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ. Καὶ ὅμως οἱ Ἀλβανοί, μέσα σὲ 20 χρόνια, ἀπὸ 1.500.000 ἔγιναν 2.500.000. Διότι, παρ᾿ ὅλη τὴν ἀθεΐα τους, τίμησαν τὴ μητρότητα. Τὴν ἔχουν ὑψώσει σὲ ἐθνικὴ ἑορτή. Στήνανε ἐξέδρα, τὴ στολίζανε μὲ ἄνθη, τὴ στρώνανε μὲ χρυσᾶ, κι ἀνέβαζαν ἐκεῖ ὄχι τὸν Ἐμβὲρ Χότζα, ἀλλὰ τὴ μάνα. Διαλέγανε μανάδες ἀπ᾿ ὅλη τὴν Ἀλβανία, ποὺ εἶχαν 10-12 παιδιά, καὶ τὶς ἀνεβάζανε στὴν ἐξέδρα ἐκείνη. Καὶ περνοῦσαν ἀξιωματοῦχοι καὶ στρατηγοί, περνοῦσαν μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ ὅλοι χαιρετοῦσαν τὴ μητέρα. Ἔτσι τιμοῦσαν οἱ Ἀλβανοί, οἱ ἄθεοι, τὴ μάνα. Κ᾿ ἐμεῖς ἐδῶ ἐγκληματοῦμε κατὰ τρόπον ἀπαράδεκτο. Εμαστε ἐθνοκτόνοι.
Ἐκεῖ στὸν Ἕβρο ποταμὸ εἶνε οἱ Τουρκάλες· ἔχουν 7-8 παιδιά, εἶνε πολύτεκνες. Ἐδῶ στὶς Ἑλληνίδες ἔπεσε ἡ κατάρα, ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴ γεννοῦν παιδιά. Τὸ ἔθνος μας τὸ ἱστορικὸ σβήνει καὶ ἐξαλείφεται ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς. Τοῦτο εἶνε συμφορά, εἶνε δολοφονία.
Πρέπει ἰδιαιτέρως, ἀδελφοί μου, νὰ προσέξουμε. Ἐδῶ στὸ μικρὸ ποίμνιο τῆς Ἑλλάδος νὰ μὴ γίνεται καμμιά ἔκτρωσι. Παιδιά, ἀθῷα νήπια, χαριτωμένα βρέφη νὰ στολίζουν τὴν πατρίδα μας.

* * *

Γιὰ νὰ μὴν τελειώσω ὅμως μὲ ἀπαισιοδοξία λέγω τὸ ἑξῆς. Μέσα στὸ σκοτάδι αὐτό, στὴν κολασμένη γενεά, τὴ ζούγκλα, ὑπάρχουν καὶ φωτεινὰ παραδείγματα, αἰσιόδοξα σημεῖα.
Μιὰ μέρα στὴ μητρόπολι ἦρθε ἕνα φτωχαδάκι, ἕνας τσομπάνος ποὺ εἶχε λίγα προβατάκια. Ἦρθε γιὰ νὰ ζητήσῃ τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μοῦ εἶπε μὲ χαρά· Μ᾿ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ γεννήσω τὸ 10ο παιδί· δόξα νά ᾿χῃ τὸ ὄνομά του!… Ἔκλαυσα ὅταν τὸν ἄκουσα. Μέσα στὴν κόλασι αὐτὴ ὑπάρχει ἕνα φτωχαδάκι ποὺ ἔχει 10 παιδιά!
Ἔλα, βρὲ σύ, ποὺ ἔχεις τόσα λεφτὰ ποὺ μπορεῖς ν᾿ ἀγοράσῃς ὅλη τὴ Φλώρινα καὶ τὸ Ἀμύνταιο καὶ τὴν Πτολεμαΐδα. Ἔλα, σὺ ὁ ἄλλος, ποὺ κάθε μέρα πετᾷς ἑκατομμύρια στὶς ντισκοτέκ. Ἔλα, σὺ ποὺ παίζεις χαρτιά. Ἔλα, σὺ ποὺ σπαταλᾷς τὰ λεφτά σου ἐδῶ κ᾿ ἐκεῖ καὶ μετὰ λὲς ὅτι δὲν σὲ φτάνουν γιὰ νὰ μεγαλώσῃς παιδιὰ καὶ γι᾿ αὐτὸ τὰ σκοτώνεις. Ἂν ἤμουν κυβερνήτης ―δὲν θέλω νὰ εἶμαι κυβερνήτης· ὅσο ἀξίζει μιὰ κλωστὴ τοῦ ῥάσου μου, δὲν ἀξίζουν ὅλες οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου―, ἀλλ᾿ ἂν ἤμουν κυβερνήτης καὶ μάζευα ὅλα τὰ χρήματα ποὺ σπαταλοῦν τὴν πρωτοχρονιά, θὰ μποροῦσα νὰ θρέψω 500.000 παιδιά. Αὐτὸς ὁ τσομπάνος θὰ δικάσῃ μιὰ μέρα τὸν κόσμο καὶ τὶς μανάδες αὐτὲς ποὺ λένε ὅτι δὲν ἔχουν λεφτὰ καὶ σκοτώνουν τὰ παιδιά τους.
Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Μιὰ γυναίκα σ᾿ ἕνα ἀκριτικὸ χωριὸ τῆς περιφερείας μας ἔμεινε ἔγκυος τὸ 8ο παιδί. Μόλις τὸ ἀντελήφθη ὁ ὑλιστὴς καὶ ἄθεος ἄνδρας της, τῆς λέει· Νὰ τὸ πετάξῃς. Ἐπειδὴ ἐκείνη ἀρνιόταν, τὴν πίεζε καὶ τὴ χτυποῦσε. Ἡ γυναίκα ὅμως ἔμεινε σταθερή. Καὶ στὸ τέλος τοῦ εἶπε· Τὸ παιδὶ ἐγὼ δὲν τὸ ῥίχνω, ὅ,τι καὶ νὰ κάνῃς, ἀκόμη καὶ ἂν μὲ χωρίσῃς. Χωρὶς ἄνδρα μπορῶ νὰ ζήσω, χωρὶς Θεὸ δὲν μπορῶ νὰ ζήσω!…
Ὑπάρχουν λοιπὸν καὶ φωτεινὰ  σημεῖα. Καὶ θ᾿ αὐξηθοῦν, ἂν κάθε ἐκκλησία ἔχῃ ἱερέα ποὺ πιστεύει στὸ Θεό. Ἂν ὅλοι οἱ ἱερεῖς, οἱ ἐπίσκοποι καὶ ὁ λαός μας κινηθοῦμε δραστικῶς, τὸ ἔγκλημα αὐτὸ θὰ ἐκλείψῃ, καὶ ἡ Ἑλλὰς θὰ γίνῃ χώρα χριστιανική, ποὺ θὰ ὑμνῇ τὸν Κύριο εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.    

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Ἀμυνταίου 26-12-1983

Τοῦ ἁγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου

ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἄπιστοι. Ἕνας τρόπος γιὰ νὰ τοὺς φέρουμε κοντὰ στὸ Θεό, εἶνε νὰ τοὺς δείξουμε τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ τοὺς ρωτήσουμε· Ποιός ἔφτειαξε τὰ ἀν­αρίθμητα αὐ­τὰ ἄστρα; Μία ἡ λογικὴ ἀπάντησι· ὁ Θεός. Καταπληκτικὸ φαινόμενο ὁ οὐρανός.
Ἀλλ᾽ ὑπάρχει κ᾽ ἕνας ἄλλος οὐρανὸς πιὸ κα­τα­πληκτικός· ἡ Ἐκκλησία. Κι ὅταν λέμε Ἐκκλησία ἐννοοῦ­με ὄχι τὸ κτήριο τοῦ ναοῦ, μολον­ότι κι αὐτὸ μὲ τὸν τροῦλλο τὸν οὐρανὸ εἰκονί­ζει· ἐν­νοοῦμε τὴν πίστι μας, ποὺ ἵδρυσε ὁ Κύ­ριος Ἰησοῦς Χριστός. Κι ὅπως στὸν οὐρανὸ ὑ­πάρχει ἥλιος, σελήνη, ἄστρα, ἔτσι καὶ στὸν οὐ­ρα­νὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἥλιος εἶνε ὁ Χριστός, ὁ «Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης», ὅπως ψάλλουμε τὶς ἡ­μέρες αὐτές (ἀπολυτ. Χριστουγ.). Σελήνη καὶ πανσέ­ληνος εἶνε ἡ Παναγία. Καὶ ἄστρα εἶνε οἱ ἅ­γιοι.
Σήμερα, τρίτη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, λάμπει στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας ἕνα ἄ­στρο· ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος. Ἡ ὑμνολο­γία λέει· «Ὡς ἀστὴρ φαεινὸς σήμερον συν­­εξέ­λαμψε τῇ Γεννήσει Χριστοῦ ὁ πρωτομάρ­τυς Στέφανος» (οἶκ.), δηλαδή· λάμπει σήμερα σὰν ἀ­στέρι μαζὶ μὲ τὸν ἀνατείλαντα ἥλιο, τὸν γεννη­θέντα Χριστόν, ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος.

* * *

Ὁ ἅγιος Στέφανος λάμπει καὶ φωτίζει κατὰ τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κό­σμου» (Ματθ. 5,14). Ἔλαμψε μὲ τὴ φλο­γε­ρὴ πίστι του, ποὺ ἔκανε καὶ θαύματα ὅ­πως λέει ὁ σημερινὸς ἀπόστολος (Πράξ. 6,8). Ἐξ­εδήλωνε δὲ τὴν πίστι του μὲ ἔργα ἀγάπης.
Ἐξ­ε­λέγη γιὰ νὰ ὑπηρετήσῃ τὶς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλη­σίας. Ἡ μικρὴ ἐκείνη πρώτη χριστιανικὴ κοινότης ζοῦσε κοινοβιακῶς, μὲ κοινοκτημοσύ­νη· «εἶ­χαν τὰ πάντα κοινά» (ἔ.ἀ. 2,44· 4,32). Δὲν ἔ­λεγε καν­είς, Αὐτὸ εἶνε δικό μου – αὐτὸ δικό σου. Εἶχαν μία κοινὴ τράπεζα, τὸ ἴδιο συσ­σίτιο ὅλοι.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ὑλικὲς ἀνάγ­κες ὁ ἅγι­ος Στέφανος ὑπηρετοῦσε καὶ στὶς πνευματικές, στὸ πνευματικὸ συσσίτιο. «Δὲ ζῇ ὁ ἄνθρωπος μονάχα μὲ ψωμὶ (ὑλικό), ἀλλὰ μὲ κάθε λόγο ποὺ βγαίνει ἀπ᾽ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ» (Δευτ. 8,3. Ματθ. 4,4). Δὲν εἶνε ὁ ἄνθρωπος μό­νο στομάχι καὶ κοιλιά. Ὁ Στέφανος κήρυττε. Καὶ ὁ λόγος του δυνατός, μὲ ἐπιχειρήματα, νικοῦσε καὶ θριάμβευε.
Αὐτὴ ἡ δρᾶσι ὅμως προκάλεσε τὸ φθόνο. Οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὡδήγησαν στὸ δικαστήριο. Ἦταν ἡ ἴδια σύνθε­σι (τὰ 71 μέλη, ὁ Ἄννας καὶ ὁ Καϊάφας) ποὺ πρὶν λίγα χρόνια εἶχαν δικάσει τὸ Χριστό. Αὐτοὶ δίκαζαν τώρα καὶ τὸν ἅγιο Στέφανο.
Ἐνῷ τοῦ ἀπήγγελλαν συκοφαντικὲς κατηγο­ρίες, ἐκεῖνος ἦταν ἤρεμος. Εἶδαν ὅλοι τους «τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡσεὶ πρόσωπον ἀγγέλου» (Πράξ. 6,15). Μίλησε κ᾽ ἐκεῖ μπροστά τους κά­νοντας μιὰ ἀνασκόπησι τῆς ἱερᾶς ἱστορίας. Ἡ ἀπολογία του εἶνε μία μεγάλη δημηγορία ἀ­νώ­τερη ἀπὸ ἐκεῖνες ποὺ διέσωσε ὁ Θουκυδί­δης. Δὲν σᾶς λέω, εἶπε, ν᾽ ἀκούσε­τε ἐμένα· ἀκοῦ­στε τὸν Ἀβραάμ, τὸν Ἰσαάκ, τὸν Ἰακώβ, τὸ Μωϋσῆ, τὸν Ἠσαΐα, τὸν Ἰερεμία, αὐτοὺς ποὺ σέβεστε καὶ ἀνήγγειλαν τὴν ἔλευσι τοῦ Μεσσία.
Ἀλλ᾽ ἀπὸ τὴν ἔκφρασί τους καταλάβαινε ὅτι αὐτοὶ δυσφοροῦν. Βλέπον­τας λοιπὸν τὴ σκληροκαρδία τους σκλήρυνε καὶ αὐτὸς τὸν λόγο· ἔκανε ἔλεγχο. Οἱ πέτρινες καρδιὲς θέλουν σφυρὶ νὰ θρυμμα­τί­σῃ τὸν λίθο. «Σκληρο­τράχηλοι καὶ ἀπερίτμη­τοι τῇ καρδίᾳ», τοὺς φώναξε· ὅταν ὁ Μεσσίας ἦλθε, ἐσεῖς τὸν προδώσατε καὶ τὸν θανατώσατε!… (ἔ.ἀ. 7,51-52).
Αὐτὸ ἦταν. Ἔγιναν θηρία. Χωρὶς ἄλλη διαδικασία, τρίζοντας τὰ δόντια ὥρμησαν πάνω του νὰ τὸν ξεκάνουν. (Ἐμεῖς, ποὺ βρεθήκα­με σὲ πα­­ρόμοιες περιπτώσεις, ἀνατριχιάζουμε. Κάπως ἔτσι δικάστησαν πολλοὶ Ἑλληνες σὲ χρόνια ἀ­νομίας καὶ ἐμφυλίου σπαραγμοῦ. Δίχως μάρτυρες καὶ ἀπολογία, φώ­ναζε ἀπὸ κάτω ὁ ὄχλος «Θάνατος!» καὶ ἐκτελεῖτο ὁ ἄνθρωπος). Χω­ρὶς ἄλλο σκεπτικὸ λοιπόν, ὡδήγησαν ἀμέ­σως τὸν ἅγιο Στέφανο ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι, ἅρπαξαν λιθάρια καὶ τὸν λιθοβολοῦσαν.
Κ᾽ ἐκεῖνος; καταριόταν, βλαστημοῦσε; Ὄχι. Ὑπέμενε καρτερικά. Κι ὅταν πιὰ ἦρθε τὸ τέλος, τότε ἡ ἁγιότητά του ἔλαμψε ἀκόμη πιὸ πολύ. Τί ἔκανε· μιμήθηκε τὸν Κύριό του. Ὅ­πως ὁ Χριστὸς στὸ σταυρὸ εἶπε «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23,34), συγχώρησε τοὺς δημίους του ―κ᾽ εἶνε ὁ ὡραι­ότερος λόγος τοῦ Χριστοῦ―, ἔτσι κι αὐτὸς ἐκ­πνέοντας εἶπε· «Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην»· μὴν τοὺς λογαριάσῃς, Κύριε, τὴν ἁμαρτία αὐτή. Καὶ μὲ τὸ λόγο αὐτὸν «ἐκοιμήθη» (Πράξ. 7,60), τὸ ἀστέρι ἔδυσε.

* * *

Ἂς μιμηθοῦμε κ᾽ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, τὸν ἅγιο Στέφανο. Σὲ τί; στὰ θαύματα καὶ στὴ διδασκαλία; Δὲν εἴμαστε ἄξιοι. Μποροῦμε ὅμως νὰ τὸν μιμηθοῦμε κάπου ἀλλοῦ. Σᾶς δίνω νὰ σηκώσετε ὄχι ἕνα βουνὸ ἀλλὰ ἕνα χαλικάκι. Καὶ τὸ χαλικάκι εἶνε ὁ λόγος ποὺ εἶπε «Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην». Ν᾽ ἀποκτήσουμε δηλαδὴ κ᾽ ἐμεῖς συγχωρητικότη­τα, νὰ συγχωροῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.
Σήμερα, ὅπως εἶπε ἕνας σοφός, δυὸ πράγμα­τα ἔχουν σβήσει· τὸ «εὐχαριστῶ» καὶ τὸ «συγ­χωρῶ». Σκληροὶ οἱ ἄνθρωποι, δὲ συγχωροῦν.
Σ᾽ ἕνα χωριὸ πέθαινε ἕνας γέρος ἐνενήντα χρονῶν. Ὁ παπᾶς, καλὸς ἱερεύς, πῆγε καὶ τὸν ἐξωμολόγησε. Τὰ δέχτηκε ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα. ―Ἀπ᾽ ἔξω, τοῦ λέει ὁ παπᾶς, εἶνε ὁ τάδε καὶ πε­ριμένει νὰ συγχωρηθῆτε. ―Ὄχι! ―Μὰ πεθαίνεις· ἂν συγχωρήσῃς, θὰ συγχωρηθῇς, θὰ ἔχῃς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. ―Τίποτα! μοῦ ᾽κανε κακό, δὲ θέλω νὰ τὸν δῶ στὰ μάτια μου… Παρὰ τὶς προσπά­θειες, πέθανε χωρὶς συγχώρησι.
Ἡ φυλή μας δὲν εἶχε τέτοια συμπεριφορά. Ἀναφέρω τρία παραδείγματα καὶ τελειώνω.
⃝ Τὸ 1942 εἴχαμε ἐμφύλιο πόλεμο – ἐμεῖς τὰ ζήσαμε σὲ ὅλη τὴ φρικαλεότητά τους· ἔσφαζαν Ἕλληνες τοὺς Ἕλληνες ὑποκινούμενοι ἀπὸ δυνάμεις τοῦ σκότους. Τότε σ᾽ ἕνα χωριὸ τῆς Ἠπείρου οἱ ἀντάρτες σκότωσαν μιὰ γυναῖ­­κα ποὺ εἶχε τρία παιδιά. Τὸ μικρότερο ἔφυγε ἐννιὰ χρονῶν στὴν Ἀμερική. Ἐκεῖ σπούδασε, ἔγινε μεγάλος δημοσιογράφος (εἶνε ὁ Νίκος Γκατζογιάννης), ἀλλὰ μέσα του ζητοῦ­σε ἐκδίκησι. Μετὰ ἀπὸ χρόνια ἦρθε εἰκοσιπέντε ἐτῶν στὴν Ἑλλάδα μὲ πιστόλι. Ψάχνοντας βρῆκε τὸν φονέα τῆς μάνας του· εἶχε στὰ Γιάννενα ξενοδοχεῖο. Ὅταν βεβαιώθηκε ἀπ᾽ τὸ στόμα του ὅτι αὐτὸς σκότωσε τὴ μητέρα του, τοῦ ἦρθε νὰ τραβήξῃ τὸ πιστόλι, ἀλλὰ μιὰ δύναμι τοῦ ὑπαγόρευσε· Ὄχι, μὴ σκοτώσῃς! Δὲ σκότωσε. Καὶ ἔγραψε ἕνα σπουδαῖο βιβλίο, ποὺ συνιστῶ νὰ τὸ διαβάσετε· λέγεται Ἑλένη, μετα­φράστηκε σὲ πολλὲς γλῶσσες καὶ ἐπηρέασε τὴν κοινὴ γνώμη. Ὅταν τὸ 1985 συναντήθηκαν Γκορμπατσὸφ καὶ Ρήγκαν καὶ πολλοὶ εἶπαν στὸ Ρήγκαν ὅτι συμβιβάστηκε, αὐτὸς ἀπήν­τησε· Διάβασα τὸ βιβλίο τοῦ Ἕλληνα Γκατζογιάννη καὶ εἶδα πῶς συγχώρησε ἀπ᾽ τὴν καρδιά του τὸ δολοφόνο τῆς μάνας του.
⃝ Τὸ ἄλλο παράδειγμα εἶνε ἀπὸ τὸν πόλεμο τοῦ ᾽40. Συνέβη Ἕλληνες στρατιῶτες νὰ συλλάβουν Ἰταλοὺς αἰχμαλώτους καί, ἀντὶ νὰ τοὺς σκοτώσουν τοὺς ἔδιναν νὰ φᾶνε ἀπ᾽ τὸ συσσίτιό τους καὶ τὴν κουραμάνα τους· κ᾽ οἱ Ἰταλοὶ δάκρυσαν. Ἔρχονται ἀκόμα τώρα ἀπὸ τὴν Ἄνω Ἰταλία καὶ βρίσκουν τοὺς Ἕλλη­νες ἐ­κείνους ποὺ τοὺς ἔδειξαν συμπάθεια. Τέ­τοια εἶνε ἡ πατρίδα μας. Ἡ καρδιὰ τοῦ Ἕλληνος δὲν ἀναπαύεται στὴν ἐκδίκησι. Γεννηθήκα­με ὄχι νὰ μισοῦμε, ἀλλὰ ν᾽ ἀγαποῦμε· αὐτὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ ἔλεγαν καὶ ἀρχαῖοι τραγικοὶ ποιηταί μας (βλ. Σοφ. Ἀντιγ. 523).
⃝ Θέλετε ἄλλο ἕνα παράδειγμα; Θὰ ἤμασταν τὸ ἰσχυρότερο κράτος, ἂν δὲν εἴχαμε διχόνοια. Αὐτὴ μᾶς κατέστρεψε. Ἐξ αἰτίας της κον­τέψα­με νὰ χάσουμε τὴν ἐπανάστασι τοῦ ᾽21. Τσακώ­θηκαν μεταξύ τους οἱ Ἕλληνες καὶ χαί­ρονταν οἱ Τοῦρκοι. Τότε κάποια σφαῖρα χτύπησε στὸ κεφάλι τὸν Πᾶνο Κολοκοτρώνη, ἀ­δελφὸ τοῦ Γέρου τοῦ Μοριά, καὶ τὸν σκότωσε (σῴζεται στὸ ἐθνικὸ μουσεῖο τὸ κρανίο του μὲ τὴν τρῦπα). Ὁ Κολοκοτρώνης μποροῦσε νὰ σκοτώσῃ τὸ φονιᾶ· δὲν τὸ ἔ­κανε. Ὕστερα ἀ­πὸ καιρό, διδα­γμένος ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, πῆγε καὶ τὸν βρῆκε. Ἐκεῖνος φοβήθη­κε καὶ πῆγε νὰ κρυφτῇ. Μὴ φοβᾶσαι, παιδί μου, τοῦ λέει· ἔλα κοντά μου. Τὸν πῆρε στὸ σπίτι του καὶ τοῦ ἔστρωσε τραπέ­ζι. Ἡ μάνα τοῦ Κολοκοτρώνη εἶπε· ―Παιδί μου, τὸ φονιᾶ τοῦ παιδιοῦ μου θὰ φιλοξενήσῃς; Κ᾽ ἐκεῖνος ἀπήντησε μὲ λόγια ποὺ δὲν ὑπάρχει ζυγαριὰ νὰ τὰ ζυγίσουμε. ―Μάνα, λέει, αὐτὸ εἶ­νε τὸ καλύτερο μνημόσυνο τοῦ ἀδελφοῦ μου.

* * *

Ὁ ἅγιος Στέφανος, ἀγαπητοί μου, μᾶς λέει σήμερα ὅτι, ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε Χριστιανοί, πρέπει νὰ συγχωροῦμε.
Ξέρω, ὅτι καὶ μεταξύ σας κάποιοι εἶνε ἀκόμη ἀσυγχώρητοι καὶ ἀσυμφιλίωτοι. Σήμερα, ἡ­μέρα τοῦ ἁγίου Στεφάνου, πεθερὲς συγχωρῆ­στε νύφες, νύφες συγχωρῆστε πεθερές, παιδιὰ συγχωρῆστε γονεῖς, γονεῖς συγχωρῆστε παιδιά, Ἕλληνες συγχωρῆστε Ἕλληνες!
Ἂς ζήσουμε μὲ ἀγάπη καὶ ὁμόνοια, πρὸς δό­ξαν τοῦ Χριστοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερ­υψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Στεφάνου Πτολεμαΐδος 27-12-1987

Σύναξις Υπερ. Θεοτόκου (Mατθ. 2,13-23)

ΠΕΡΙ ΜΑΓΩΝ

«Αναχωρησάντων  των μάγων (Mατθ. 2,13)

ΘΑ προσπαθήσω νὰ μιλήσω ὅσο μπορῶ ἁπλᾶ παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὶς πρῶτες λέξεις τοῦ εὐαγγελίου «Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων…» (Ματθ. 2,13). Οἱ μάγοι, λέει, ποὺ ἦρθαν νὰ προσκυνήσουν τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἀνεχώρησαν γιὰ τὴν πατρίδα τους. Ἡ λέξι «μάγων» μᾶς δίνει ἀφορμὴ νὰ θίξουμε ἕνα σοβαρὸ ζήτημα, νὰ μιλήσουμε περὶ τῆς μαγείας. Θὰ ποῦμε πρῶτον τί εἶνε ἡ μαγεία καὶ ποιά ἡ διάδοσί της, δεύτερον θὰ δοῦμε πῶς οἱ ἄνθρωποι μένουν ἀκάλυπτοι στὶς ἀπειλές της, καὶ τρίτον ποιά τὰ ὅπλα τοῦ πιστοῦ κατ᾿ αὐτῆς.

* * *

Α΄. Ἡ μαγεία καὶ ἡ διάδοσί της. Οἱ μάγοι εἶνε σκοτεινὰ πρόσωπα. Ἔχουν ἐπικοινωνία, «ἀσύρματο», μὲ τὰ πονηρὰ πνεύματα. Λένε λόγια ἀκατάληπτα, δαιμονικὲς προσευχὲς καὶ ξόρκια. Πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς φοροῦν εἰδικὲς στολές, κρατοῦν κρανία, ἀνάβουν κεριά, χρησιμοποιοῦν λάδια, σαπούνια, καρφιά, χτένια, τρίχες καὶ ἄλλα. Ἔτσι κάνουν μάγια διάφορα. Προκαλοῦν ζημιὲς σὲ ἀνθρώπους καὶ ζῷα, σὲ δέντρα καὶ καλλιέργειες. Εἶνε καταστρεπτικὰ ὄντα οἱ μάγοι.
Μάγοι ὑπάρχουν σὲ ὅλα τὰ ἔθνη ἀπὸ παλιὰ μέχρι σήμερα. Καὶ στὶς Ἰνδίες καὶ στὴν Ἰαπωνία καὶ ἰδίως στὴν Ἀφρική. Ἔχουν μάσκες, βάζουν κέρατα, φοροῦν βραχιόλια στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια, τρυποῦν τὶς μύτες τους μὲ καλάμια. Καὶ τοὺς τρέμουν ὅλοι ἐκεῖ. Ὅταν ἤμουν στὴν Ἀθήνα συνάντησα κάποιους ἀπὸ τὴν Αἰθιοπία. Κ᾿ ἐνῷ μιλούσαμε, ὅταν επαμε γιὰ μάγους, ἄρχισαν νὰ τρέμουν. ―Τί ἔχετε; ―Φοβούμεθα μήπως κάνουν κακὸ στὸ σπίτι μας τὴν ὥρα αὐτή… Τόσο πολὺ τοὺς φοβοῦνται.
Καὶ ὄχι μόνο στοὺς ὑπανάπτυκτους ἀλλὰ καὶ σὲ προωδευμένους λαούς. Στὴ Γαλλία, στὴ Γερμανία καὶ στὴν Ἀμερικὴ τώρα τελευταίως, ὅπως γράφουν, παρατηρεῖται μεγάλο κῦμα μαγείας, ἐγκλήματα φοβερά. Στὸ Σικάγο καὶ στὴ Νέα Ὑόρκη ἐξαφανίζονται μικρὰ παιδιά· τ᾿ ἁρπάζουν, ῥουφοῦν τὸ αἷμα τους, ξεῤῥιζώνουν τὶς καρδιὲς παιδιῶν, τὶς κάνουν φυλαχτά – ἀπίστευτα πράγματα.
Σήμερα ἡ μαγεία παρουσιάζεται καὶ μὲ ἐπιστημονικὸ τάχα μανδύα, ὡς ἀστρολογία. Ἡ ἀστρολογία μαγεία εἶνε. Γέμισε ὁ κόσμος ἀστρολόγους, ποὺ δίνουν ὡροσκόπια ἀπὸ ἐφημερίδες καὶ σταθμοὺς. «Ποιό μῆνα γεννήθηκες; τὸ ζώδιό σου λέει, ὅτι θὰ γίνῃ αὐτό…». Συλλαμβάνει δὲ αὐτὴ ἡ μαγεία καὶ τὶς ἀνώτερες τάξεις. Ὁ πρόεδρος Ρήγκαν τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, λένε, εἶχε συμβούλους ἀστρολόγους καὶ χωρὶς αὐτοὺς δὲν ἔκανε τίποτα· καὶ πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος, πηγαίνοντας γιὰ ἐγχείρησι στὴν Ἀγγλία, δίπλα στὸ κρεβάτι του εἶχε ἀστρολόγο. Μεγάλη διάδοσι ἔχει ἡ μαγεία.
Καὶ οἱ μάγοι χρηματίζονται ἀγρίως. Ἔμαθα, ὅτι μιὰ μάγισσα πῆγε σ’ ἕνα χωριὸ καὶ γιὰ νὰ πῇ τὴ μοῖρα ζήτησε καὶ τῆς ἔδωσαν τόσα χρήματα, ποὺ οὔτε στὸ γιατρὸ δὲν τὰ δίνουν.
Β΄. Πῶς ὅμως οἱ ἄνθρωποι μένουν ἀκάλυπτοι στὴν ἀπειλή; Ὁ Χριστὸς ὁπλίζει καλὰ τὸν πιστό του δοῦλο. Στὸ ἅγιο βάπτισμα πρὶν τὴν κατάδυσι γίνεται ἐξορκισμός. Κατόπιν ὁ ἱερεὺς παίρνει τὸ παιδὶ μὲ τὸν ἀνάδοχο, στρέφονται πρὸς δυσμὰς καὶ τοῦ λέει· ―«Ἀποτάσσῃ τῷ σατανᾷ» καὶ ὅλα τὰ ἔργα του; δηλαδὴ τὴ μαγεία καὶ τὰ παρόμοια. Καὶ ἀπαντᾷ αὐτὸς ποὺ βαπτίζεται· «―Ἀποτάσσομαι». «―Καὶ ἐμφύσησον καὶ ἔμπτυσον αὐτῷ», φτύσ᾿ τον. Καὶ τὸν φτύνει. Τέλος τοῦ λέει· ―«Συντάσσῃ τῷ Χριστῷ;». ―«Συντάσσομαι» (ἀκολ. βαπτ.).
Δὲν τηροῦνται ὅμως οἱ ὑποσχέσεις αὐτές. Σ᾿ ἕνα χωριὸ ἀρρώστησε κάποιος. Τό ᾿μαθε ὁ καλὸς παπᾶς καὶ κατὰ καθῆκον πῆγε νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ. Ὅταν χτύπησε τὴν πόρτα, δὲν τὸν δέχτηκαν. ―Γιατί; ἀπόρησε. ―Ἔχουμε μάγο μέσα, δὲ᾿ σὲ χρειαζόμαστε… Καταλάβατε; φώναξαν ἀπ᾿ τὴν Πτολεμαΐδα μάγο νὰ κάνῃ καλὰ τὸν ἄῤῥωστο! Εἶσαι Χριστιανός; πιστεύεις στὸ Χριστὸ ὅτι εἶνε ὁ παντοδύναμος Θεός;…
Νὰ γνωρίζετε, ὅτι ὅποιος πάῃ σὲ μάγους κάνει μεγάλη ἁμαρτία. Δὲν εἶνε Χριστιανός, ἀρνεῖται τὸ Χριστό. Φτύνει στὴν κολυμβήθρα του, ποὺ εἶνε ὁ τάφος τῶν δαιμόνων. Καὶ τιμωρεῖται, ὅπως λένε οἱ κανόνες· εκοσι χρόνια μένει μακριὰ ἀπὸ τὴ θεία κοινωνία.
Γ΄. Ποιά τώρα τὰ ὅπλα κατὰ τῆς μαγείας; Ἂν εἶστε Χριστιανοί, νὰ ἐξομολογῆσθε μὲ μετάνοια, νὰ κοινωνῆτε μὲ πίστι, καὶ τότε θὰ εἶστε ἀήττητοι. Ὅλοι οἱ διαβόλοι δὲ᾿ μποροῦν νὰ σᾶς κάνουν τίποτα. Τὸ λέει ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός· Ἔρχονται τὰ δαιμόνια; κάνε τὸ σταυρό σου μὲ πίστι καὶ φεύγουν, δὲν ὑποφέρουν. Ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς ἀποστόλους· Σᾶς δίνω δύναμι νὰ πατᾶτε πάνω σὲ φίδια καὶ σκορπιοὺς κι ὅλη τὴ δύναμι τοῦ ἐχθροῦ (βλ. Λουκ. 10,19).
Ἦρθε μιὰ μέρα στὴ μητρόπολι μιὰ γυναίκα πρωῒ – πρωῒ ἀπό ᾿να χωριὸ κοντὰ στὰ σύνορα. Ἔτρεμε σὰν τὸ καλάμι. ―Τί ἔχεις; ―Φοβᾶμαι. ―Τί φοβᾶσαι; ―Σηκώθηκα, πῆγα νὰ σκουπίσω, κ᾿ ἐκεῖ στὴν αὐλή μου τί νὰ δῶ; Ἕνα κουβάρι· κάτι χτένες, κόκκαλα, τρίχες. Μοῦ κάνανε μάγια, πάει τὸ σπίτι μου, καταστράφηκα! ―Δὲ᾿ μοῦ λές, τὴ ρωτῶ, πιστεύεις στὸ Χριστό; ―Πιστεύω. ―Ἂν πιστεύῃς, ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ παντοδύναμος Θεὸς ποὺ νικᾷ τὰ πάντα. Τῆς εἶπα κ᾿ ἕνα ἀνέκδοτο ἀπὸ τοὺς βίους τῶν ἁγίων.
Ἦταν ἕνας νέος εκοσι χρονῶν, πολὺ δυνατός. Αὐτὸς εἶπε· Θέλω νὰ βρῶ τὸν πιὸ δυνατό, καὶ θὰ γίνω ὑπηρέτης του. Μιὰ μέρα περνοῦσε ὁ βασιλιᾶς. Νά, τοῦ λένε, αὐτὸς εἶνε ὁ πιὸ δυνατὸς στὴ χώρα μας. Πῆγε πράγματι κοντά του κ’ ἔγινε σωματοφύλακας τοῦ βασιλιᾶ. Μετὰ ἀπὸ καιρό, καθὼς περνοῦσαν μαζὶ ἔξω ἀπ᾿ τὴ σπηλιὰ ἑνὸς μάγου, βλέπει τὸ βασιλιᾶ νὰ τρέμῃ. ―Τί ἔχεις, βασιλιᾶ; Ἐγὼ ἐδῶ εἶμαι· τί φοβᾶσαι; ―Ἐδῶ μένει κάποιος πιὸ δυνατὸς ἀπὸ μένα. ―Ἄ, ἔτσι;… Ἀφήνει λοιπὸν τὸ βασιλιᾶ, πηγαίνει στὸ μάγο, καὶ τὸν ὑπηρετοῦσε ὅπου πήγαινε. Συνέβη ὅμως μιὰ φορὰ νὰ περνοῦν ἔξω ἀπό ᾿να ᾿ξωκκλήσι. Ἐκεῖ ἄρχισε νὰ τρέμῃ ὁ μάγος. ―Τί ἔπαθες; ―Ἐδῶ, τοῦ λέει, εἶνε ὁ πιὸ δυνατὸς κι ἀπὸ μένα. ―Ποιός εἶνε; ―Ὁ Χριστός. ―Ὥστε ἔτσι; τότε σ᾿ ἀφήνω καὶ πάω κοντά του… Ἔτσι πίστεψε στὸ Χριστό, βαπτίσθηκε στὸ ὄνομά του, ἔγινε ἅγιος, καὶ ἐδίωκε τὰ δαιμόνια. Εἶνε ὁ ἅγιος Χριστοφόρος.
Ὁ πιὸ δυνατὸς ἀπὸ ὅλους εἶνε ὁ Χριστός. Τὸ πιστεύεις; Αὐτὸς νικᾷ τοὺς δαίμονες καὶ αὐτὸς δίνει δύναμι στοὺς πιστούς. Συνεπῶς μὴ φοβᾶστε καὶ μὴν ὑπολογίζετε μάγους καὶ μάγισσες. Μακριὰ ἀπ᾿ αὐτούς. Καθαροὶ καὶ ἀμόλυντοι ἀπὸ τὴ μαγεία.

* * *

Αὐτὴ εἶνε ἡ κακὴ μαγεία. Ἀλλὰ οἱ «μάγοι»   τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου εἶνε ἄλλοι. Δὲν εἶνε σὰν αὐτούς. Αὐτοὶ ἦταν ἐπιστήμονες, σοφοὶ ἀστρονόμοι, ὄχι ἀστρολόγοι. Οἱ ἀστρονόμοι τὴ νύχτα δὲν κοιμοῦνται. Μὲ τὰ τηλεσκόπια κάνουν παρατηρήσεις. Βλέπουν τὰ ἄστρα, ποὺ εἶνε δισεκατομμύρια. Καὶ κάθε ἄστρο τί φωνάζει· Ὑπάρχει Θεὸς δημιουργός! Ἔτσι κ᾿ οἱ μάγοι τοῦ εὐαγγελίου ἀπὸ τὴν παρατήρησι τῶν ἀστέρων ὡδηγήθηκαν στὸ Θεό.
Μιὰ νύχτα εἶδαν στὸν οὐρανὸ ἕνα ἀστέρι πρωτοφανές. Κατάλαβαν, ὅτι εἶνε σημεῖο τοῦ Θεοῦ, ἄγγελος ποὺ τοὺς ἀνάβει φανάρι μέσ’ στὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας. Ἀνεχώρησαν, καὶ μετὰ ἀπὸ ταξίδι μακρινὸ ἔφθασαν στὸ σπήλαιο. Γονάτισαν, προσέφεραν τὰ δῶρα τους στὸ Χριστό. Καὶ μετά, ἀφοῦ δόξασαν τὸ Θεό, ἐπέστρεψαν στὴν πατρίδα τους χαρούμενοι.
Αὐτοὺς τοὺς μάγους νὰ μιμηθοῦμε. Νὰ μιμηθοῦμε τὴν προθυμία τους. Ἐκεῖνοι ξεκίνησαν ἀπὸ τόσο μακριά, γιὰ νὰ συναντήσουν καὶ νὰ προσκυνήσουν τὸ Χριστό. Γιὰ μᾶς ὁ Χριστὸς εἶνε πολὺ κοντά, εἶνε στὸ ναό. Τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἱερεὺς τελεῖ τὴ θεία λειτουργία, ὁ Χριστὸς εἶνε ἐκεῖ· κάθε ψίχουλο καὶ σταγόνα τῆς θείας εὐχαριστίας εἶνε ὁ Χριστός! Τὸ πιστεύεις; ἔλα στὴν ἐκκλησία. Κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ὑπῆρχε μόνο μιὰ ἐκκλησία στὸν κόσμο, καὶ στὸ Βόρειο Πόλο, θά ᾿πρεπε νὰ βαδίσουμε σὰν τοὺς μάγους καὶ νὰ πᾶμε ἐκεῖ νὰ τὸν προσκυνήσουμε. Καὶ ὅμως ἡ ἐκκλησία εἶνε δίπλα μας.
Στὸ Μεσσολόγγι, ποὺ ἤμουν, ἕνας Χριστιανὸς εἶχε τὸ σπίτι του δίπλα στὴν ἐκκλησία (ἦταν ἕνα μέγαρο), μὰ ποτέ του δὲν πάτησε ν᾿ ἀνάψῃ ἕνα κερί. Μόνο ὅταν πέθανε τὸν σήκωσαν οἱ τέσσερις καὶ τὸν ἔφεραν…
Πολλοὺς ἡ ἐκκλησία τοὺς βλέπει μόνο νεκρούς. Ὄχι ἔτσι! Ἀκοῦς τὴν καμπάνα; τρέξε κ᾿ ἐσὺ νὰ προσφέρῃς τὰ δῶρα σου σὰν τοὺς μάγους. Ποιά δῶρα; φτωχαδάκια εμεθα, θὰ πῇς, δὲν ἔχουμε χρυσάφι… Ἔχεις νὰ δώσῃς κάτι ἀνώτερο. Ὁ Θεὸς ζητᾷ ἀπὸ μᾶς τὴν καρδιά μας. Δός μου τὴν καρδιά σου, λέει ὁ Χριστός. Κι ὅταν τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας, θὰ τὴν κάνῃ φάτνη καὶ θὰ γεννηθῇ μέσα σ᾿ αὐτήν. Κι ὅταν ἔρθῃ ὁ Χριστὸς μέσα στὴν καρδιά μας, τότε θὰ εμεθα εὐτυχεῖς καὶ θὰ λέμε κ᾿ ἐμεῖς· «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.).

 † ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Ἁγ. Κων/νου & Ἑλένης Ἀμυνταίου, Δευτέρα 26-12-1988)

_______

SERBIKA

__________

БЕСЕДА О МУДРАЦИМА

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΠΩΣ ΘΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙΣ;

Eφθασαν τα Xριστούγεννα. Θὰ χτυπήσουν τὰ σήμαντρα. Θὰ συγκεντρωθοῦμε νὰ ἑορτάσουμε τὴ Γέννησι τοῦ Κυρίου. Τὴν περιμένουν ὅλοι. Πῶς ὅμως τὴν περιμένουν;
Ἄλλοτε μὲ δάκρυα παρακολουθοῦσαν τὴν ἱερὰ μυσταγωγία, ἄκουγαν τοὺς ὕμνους, κοινωνοῦσαν μὲ φόβο Θεοῦ. Κι ὅταν γύριζαν στὸ σπίτι δὲ᾿ βάζανε μπουκιὰ στὸ στόμα, ἂν δὲν ψάλλανε ὅλοι μαζὶ τὸ «Χριστὸς γεννᾶται…».
Τώρα οἱ Χριστιανοὶ περιμένουν τὰ Χριστούγεννα σὰν μιὰ κοσμικὴ ἑορτή. Ἐπικρατεῖ τὸ τί θὰ φᾶμε, τί θὰ πιοῦμε, τί θὰ φορέσουμε, σὲ ποιό πάρτυ θὰ πᾶμε νὰ χορέψουμε. Ἑορτάζουμε Χριστούγεννα μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Ἂν σηκωνόταν ἀπὸ τὸν τάφο ἕνας εἰδωλολάτρης κ᾿ ἔβλεπε πῶς γιορτάζουμε, δὲν θὰ ἔβρισκε διαφορὰ ἀπὸ τὶς γιορτὲς τὶς δικές τους.
Οἱ λίγοι, ἡ μειοψηφία, ποὺ ἐξακολουθοῦμε νὰ πιστεύουμε στὸ Χριστό, πρέπει νὰ τὸν πλησιάσουμε, νὰ τὸν ἀγαπήσουμε.
―Μὰ ποῦ εἶνε ὁ Χριστός; θὰ πῆτε. Μήπως πρέπει νὰ ταξιδέψουμε στὴ Βηθλεέμ, νὰ προσκυνήσουμε τὸ μέρος ποὺ γεννήθηκε;
Δὲν εἶνε ἀνάγκη. Ἡ Βηθλεὲμ εἶνε πολὺ κοντά μας. Ἄνοιξε, Κύριε, τὰ μάτια μας νὰ δοῦμε. Μιὰ ματιὰ στὴν ἁγία τράπεζα· μέσα στὸ δισκοπότηρο εἶνε αὐτὸς ὁ αἰώνιος Χριστός!

* * *

Χριστούγεννα = ὄχι διασκέδασι, ἀσωτία, ἀκολασία. Χριστούγεννα = θεία κοινωνία. Ὅποιος βάλῃ τὸ Χριστὸ μέσα του προετοιμασμένος, αὐτὸς θὰ νιώσῃ τὴν παρουσία του, αὐτὸς θὰ γιορτάσῃ. Ὡς πρὸς τὴ θεία κοινωνία οἱ Χριστιανοὶ σήμερα διαιροῦνται σὲ 4 κατηγορίες. Θὰ σᾶς τὶς πῶ, κ᾿ ἐσεῖς βάλτε τὸ χέρι στὴν καρδιὰ καὶ ἐξετάστε σὲ ποιάν ἀνήκετε.
1. Οἱ ἀκοινώνητοι. Εἶνε πολλοί. Γι᾿ αὐτὸ ἔχουν εὐθύνη καὶ οἱ ἱερεῖς. Πολλοὶ ἔχουν νὰ κοινωνήσουν ἀπὸ παιδιά. Μάθανε γράμματα ἀπὸ δασκάλους ἀθέους. Μεγάλωσαν μέσα στὴ βρωμερὰ κοινωνία, χάσανε κάθε ἱερὸ καὶ ὅσιο. Ἄσπρισαν πιὰ τὰ μαλλιά τους, τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη τοὺς περιμένει. Κ᾿ ἐνῷ ἔρχονται μεγάλες γιορτές, μένουν ἀκοινώνητοι. Ὁ Ασωπος ἔχει ἕνα μῦθο ποὺ ταιριάζει ἐδῶ. Ἕνας πετεινός, λέει, σκάλιζε τὸ χῶμα νὰ βρῇ σκουλήκια. Ἐκεῖ ποὺ ἔψαχνε, βρῆκε ἕνα διαμάντι. Τὸ τίναξε μὲ τὸ πόδι θυμωμένος καὶ εἶπε· «Τί νὰ τὰ κάνω ἐγὼ αὐτὰ τὰ σκουπίδια; σκουλήκια θέλω». Καταλάβατε; Κ᾿ ἐμεῖς σκαλίζουμε τὴν κοπριὰ τῆς γῆς, γιὰ νὰ βροῦμε μηδαμινὰ πράγματα, ἐνῷ μπροστά μας εἶνε τὸ διαμάντι, ὁ Χριστός. Οἱ γιαγιάδες μας ἔλεγαν· «Ἔλα, παιδί μου, νὰ κοινωνήσῃς· νὰ πάρῃς τὸ διαμάντι, τὸ Χριστό!». Ἂν κάποιος πλούσιος μὲ μιὰ βαλίτσα διαμάντια τὴ νύχτα τῶν Χριστουγέννων ἔλεγε «Ὅποιος ἀνεβῇ στὴ χιονισμένη κορφὴ τοῦ Ὀλύμπου, θὰ πάρῃ ἕνα διαμάντι», ὅλοι θὰ ἐγίνοντο ὀρειβάτες. Ἔτσι ἂς τρέξουμε κ᾿ ἐμεῖς πρόθυμα στὴν ἐκκλησία νὰ πάρουμε τὸ Χριστό, τὴ θεία κοινωνία.
―Μά, θὰ πῇς, τὸ διαμάντι εἶνε διαμάντι. Ἐγὼ ὅμως κοινωνῶ καὶ βλέπω ψωμὶ καὶ κρασί.
Μὴ βλέπῃς τὸ μυστήριο μὲ μάτια σαρκικά. Ρωτῆστε ἕνα καθηγητὴ τῶν φυσικῶν νὰ σᾶς πῇ πῶς ἔγινε τὸ διαμάντι. Πρὶν χιλιάδες χρόνια ἦταν κάρβουνο, κρυμμένο στὰ σπλάχνα τῆς γῆς· ἐκεῖ ὑπέστη ἀλλοιώσεις καὶ ἐπεξεργασία μέσα στὸ μεγάλο αὐτὸ χημεῖο. Ὁ Θεός, ποὺ ἔκανε τὸ κάρβουνο διαμάντι, μπορεῖ νὰ κάνῃ τὸ ψωμὶ σῶμα Χριστοῦ καὶ τὸ κρασὶ αἷμα.
2. Ἄλλη κατηγορία ἀνθρώπων εἶνε οἱ ἀδιάφοροι. Δὲν εἶνε ἄπιστοι, ἀλλὰ εἶνε ἀμελεῖς. Μοιάζουν μὲ τοὺς προσκεκλημένους στὸ δεῖπνο τῆς παραβολῆς τοῦ Χριστοῦ (βλ. Λουκ. 14,16-24· Ματθ. 22,14). Ὁ ἕνας γιὰ τὰ χωράφια, ὁ ἄλλος γιὰ τὰ βόδια, ὁ τρίτος γιὰ τὴ γυναῖκα, δὲν δέχτηκαν τὴν πρόσκλησι· εἶπαν, ὅτι δὲν εὐκαιροῦν. Ἔτσι καὶ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοί· δὲν δέχονται τὴν πρόσκλησι τοῦ Χριστοῦ ποὺ τοὺς λέει «Λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα…» (Ματθ. 26,26). Αὐτοὺς ἐρωτῶ· Πιστεύετε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ (Ἰω. 6,55,54) ποὺ εἶπε «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ», καὶ «ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ»; Τότε γιατί φεύγετε μακριὰ ἀπὸ τὴ θεία κοινωνία; Ἂν καλέσετε ἐσεῖς κάποιον σὲ τραπέζι, τὸν περιμένετε κι αὐτὸς δὲν ἔρχεται, δὲν θὰ τὸ θεωρήσετε περιφρόνησι καὶ δὲ᾿ θὰ στενοχωρηθῆτε; Ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς λυπᾶται ποὺ περιφρονεῖτε τὸ μέγα αὐτὸ μυστήριο.
3. Ὑπάρχουν μερικὲς εὐγενεῖς ψυχές, ποὺ θέλουν νὰ κοινωνοῦν ἀλλὰ διστάζουν. Τὸν δισταγμὸ αὐτὸ τὸν νιώθουν ὅλοι οἱ ἅγιοι. «Εἶμαι ἄξιος γιὰ τὰ ἄχραντα μυστήρια;…». Αὐτοὶ οἱ διστακτικοὶ μοιάζουν μὲ τὸν ὑπέροχο ἑκατόνταρχο, ποὺ εἶπε ταπεινὰ στὸ Χριστό· ―Διδάσκαλε, κάνε καλὰ τὸν ὑπηρέτη μου. Ὁ Χριστὸς ἀπήντησε· ―Θὰ ἔρθω στὸ σπίτι σου. Ἐκεῖνος ὅμως εἶπε· ―Δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ ἔρθῃς, Κύριε. Δῶσε ἀπὸ μακριὰ μιὰ διαταγή, καὶ θὰ γίνῃ καλά (βλ. Ματθ. 8,5-13). «Δὲν εἶμαι ἄξιος»· τὸ λέμε κ᾿ ἐμεῖς, ἀλλὰ δὲν ἔχει τόση ἀξία. Δὲν εἶνε γνήσιο νόμισμα, ὅπως τοῦ ἑκατοντάρχου. Ἐκεῖνος τὸ εἶπε μὲ εὐλάβεια, ἐμεῖς τὸ λέμε μὲ ψευτοευλάβεια. Λές, ὅτι δὲν εἶσαι ἄξιος; Προσπάθησε νὰ γίνῃς. Ξέρω στὴ Φλώρινα ἕνα φιλότιμο παιδί, ποὺ ἔπαιρνε μικροὺς βαθμούς. Βλέποντας ὅτι οἱ γονεῖς του στενοχωροῦνται, λέει· «Θὰ βάλω τὰ δυνατά μου καὶ θὰ διορθώσω τοὺς βαθμούς». Ἄφησε τὰ παιχνίδια, στρώθηκε, καὶ ἔφτασε στὸ ἄριστα. Ἔτσι κ᾿ ἐσὺ φιλοτιμήσου ἀπὸ ἀνάξιος νὰ γίνῃς ἄξιος. Ὅταν ἤμουν στὸ Μεσολόγγι, συνέβη τὸ ἑξῆς. Ἕνας νέος ἀγάπησε μιὰ κοπέλλα. Ὁ πατέρας εἶπε ναί, ἡ κοπέλλα εἶπε ναί, ὑπὸ ἕναν ὅρο· σὲ ἕνα χρόνο νὰ πάρῃ τὸ πτυχίο τῆς ἰατρικῆς. Καὶ ὁ φοιτητὴς ὁ ρέμπελος καὶ γλεντζές, στρώθηκε στὴ μελέτη, σταμάτησε τὰ καφενεῖα καὶ τὶς παρέες, καὶ πρὶν περάσῃ ὁ χρόνος πῆρε τὸ πτυχίο. Ἔγινε ἄξιος τῆς ἀγάπης τῆς νέας, καὶ ἔγινε ὁ γάμος. Κ᾿ ἐσύ, ἂν ἀγαπᾷς τὸ Χριστὸ μὲ θεῖο ἔρωτα, θὰ προσπαθήσῃς νὰ γίνῃς ἄξιος τῆς ἀγάπης του καὶ νὰ τὸν βάλῃς στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου. Ὦ γυναῖκες ὦ ἄντρες, δὲν κατηγορῶ τὸν ἁγνὸ ἔρωτα ―ἀπὸ τὸ Θεὸ εἶνε δοσμένος―, ὁ ἁμαρτωλὸς εἶνε κακός. Ἀλλὰ στὴν κορυφὴ ὅλων τῶν ἐρώτων εἶνε ἕνας. Ὁ μεγάλος, ὁ ἀνίκητος, ὁ ἀνέκφραστος, ὁ ὑψηλὸς ἔρωτας εἶνε ν᾿ ἀγαπήσῃς τὸ Χριστὸ μὲ ὅλη τὴν καρδιά σου. Ἂν τὸν ἀγαπήσῃς, θὰ κάνῃς τὸ πᾶν γιὰ νὰ γίνῃς ἄξιος νὰ ἑνωθῇς μαζί του.
4. Σᾶς ἔδειξα τοὺς ἀκοινώνητους, τοὺς ἀμελεῖς, τοὺς διστακτικούς. Τώρα σᾶς δείχνω τὴν τελευταία κατηγορία· εἶνε αὐτοὶ ποὺ κοινωνοῦν ἀξίως τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Καὶ ποιοί εἶνε; Στὰ παλιὰ εὐλογημένα χρόνια κανείς δὲν ἔφευγε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία χωρὶς θεία κοινωνία, ὅπως τώρα κάνουν μὲ τὸ ἀντίδωρο. Ὅλοι, ὅταν ἄκουγαν τὸ «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», κοινωνοῦσαν. Φόβος Χριστοῦ, πίστι ἀκράδαντη, ἀγάπη ἀπέραντη, εἶνε τὰ τρία στοιχεῖα γιὰ μιὰ θεάρεστη συμμετοχή. Ἔχουν σήμερα οἱ Χριστιανοὶ φόβο Θεοῦ; Μαζεύονται ὅλοι καὶ σπρώχνονται γιὰ νὰ κοινωνήσουν πρῶτοι. Δυσκολεύεται ὁ παπᾶς, τρέμουν τὰ χέρια του, ἀνατρέπεται ἡ θεία κοινωνία. Ἂν εχαμε ἕνα μόριο φόβου Θεοῦ, θὰ στεκόμασταν σὲ μιὰ γωνιὰ καὶ θὰ περιμέναμε νὰ κοινωνήσουμε τελευταῖοι. Θὰ λέγαμε· Χριστέ μου, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ πάρω· ἂς κοινωνήσουν πρῶτα τὰ ἀθῷα παιδιά, μετὰ οἱ νέοι, ἔπειτα οἱ γέροντες, κ᾿ ἐγὼ σὰν ἁμαρτωλὸς ποὺ εἶμαι θὰ κοινωνήσω τελευταῖος… Ποῦ εἶνε ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ; ποῦ ἡ πίστι στὰ ἄχραντα μυστήρια; ποῦ ἡ ἀγάπη ἡ ἀπέραντη; Πῶς προχωροῦμε γιὰ νὰ λάβουμε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας;

* * *

Ὅταν ὁ Μωϋσῆς ἔβοσκε τὰ πρόβατά του στὸ ὄρος Χωρήβ, στὴ βάτο ποὺ φλεγόταν χωρὶς νὰ καίγεται, ἄκουσε· «Λῦσον τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν σου· ὁ γὰρ τόπος ἐν ᾧ ἕστηκας γῆ ἁγία ἐστίν» (Ἔξ. 3,5· Πράξ. 7,33). Αὐτό ἀκοῦμε κ᾿ ἐμεῖς μέσα ἀπὸ τὸ ἅγιο ποτήριο. Ἡ θεία κοινωνία εἶνε φωτιά, ποὺ καίει ὅσους κοινωνοῦν ἀναξίως. Εἶσαι ἄχυρο; θὰ καῇς. Εἶσαι διαμάντι; θὰ καθαριστῇς καὶ θὰ λάμψῃς. Ὅποιος τὰ Χριστούγεννα θελήσῃ νὰ πλησιάσῃ τὰ ἅγια μυστήρια μὲ βρώμικη ψυχή, ἂς προσέξῃ.
Χριστιανέ· τὸ πουκάμισό σου δὲν τὸ ἀφήνεις λερωμένο· τῆς ψυχῆς σου ὅμως τὸ πουκάμισο ἔχεις πολὺ καιρὸ νὰ τὸ πλύνῃς, καὶ τολμᾷς ἔτσι νὰ πλησιάσῃς τὰ ἄχραντα μυστήρια; Πήγαινε στὸν πνευματικὸ πατέρα γιὰ νὰ καθαριστῇς. Γονάτισε, πὲς τ᾿ ἁμαρτήματά σου. Καὶ ἡ καρδιά σου, ὅσο βρώμικη κι ἂν εἶνε, θὰ γίνῃ λευκὴ σὰν τὸ χιόνι στὶς ἀπάτητες κορυφές. «Πλυνεῖς με, καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλμ. 50,9). Κύριε, πολὺ ἁμαρτωλὸς εἶμαι. Πλῦνε με, Χριστέ μου, στὸ πλυντήριο τοῦ Γολγοθᾶ, στὸ μυστήριο τῆς μετανοίας, καὶ ἀξίωσέ με νὰ κοινωνήσω λέγοντας τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42)· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αυγουστίνος

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου εις το χωρίον Μελίτης Φλωρίνης στις 21-12-1975
______________

ΣΕΡΒΙΚΑ

____________

БОЖИЋ

КАКО ЋЕШ СЕ ПРИЧЕСТИТИ?

  * * *

ΣΙΓΗΝ ΙΧΘΥΟΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ!!!

Οι φιλότουρκοι βουλευτές που μας κυβερνάνε, όπως μαθαίνουμε, ενοχλήθηκαν από την δράση του Γέροντα Εφραίμ·

http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2011/12/blog-post_28.html

Είναι γνωστό πως το Βατοπαίδι κάνει εδώ και χρόνια πολύπλευρο φιλανθρωπικό έργο στην Κομοτηνή και την ευρύτερη περιοχή της Θράκης: Διαθέτει συσσίτια σε άπορους, χρηματοδοτεί υποτροφίες, βοηθάει αστέγους κλπ. Εκείνο όμως που προκάλεσε την οργή των αφεντικών του Πεταλωτή, ήταν αφενός το επίδομα πολυτέκνων που θέσπισε η Μονή κι αφετέρου η βοήθεια στους ΕΛΛΗΝΕΣ Πομάκους, με σχεδιασμό ακόμα και για ανέγερση σχολείων στα χωριά τους!

ΒΡΗΚΑΝ ΕΞΕΙΛΑΣΤΗΡΙΟ ΘΥΜΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΤΗΣΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

• ΔΕΝ ΣΥΛΑΜΒΑΝΟΥΝ TOYΣ AYTΟΥΡΓΟΥΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΜΟ!!! ΩΡΑΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!!!

• ΔΕΝ ΣΥΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΕΦΑΓΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΕ ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ!!!

• ΣΥΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΑΟΠΛΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ, ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ!!!

Τι θα κάνει ο οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος; Θα διαμαρτυρηθεί; Ή θα κλείσει το στόμα του για να μη δυσαρεστήσει τους άρχοντες της παγκοσμιοποίησης;

Σεβαστέ Γέροντα Εφραίμ τα δίκαια της μονής τα υποστηρίξατε με πάθος και καλά κάνατε, αλλά τον οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο δεν τον ελέγξατε ποτε για την κατρακύλλα του και το ξεπούλημα της Ορθοδόξου πίστεως.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΝΤΙΠΩΣΙΑΣΜΟΥ Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ

• 1. Η χρονική στιγμή της απόφασης. Παραμονή Χριστουγέννων.

• 2. Οι κινήσεις εντυπωσιασμού που οργανώθηκαν για αποκλεισμό του Αγίου Όρους με ένοπλες δυνάμεις ασφαλείας τη στιγμή που ο δικηγόρος του
• Γέροντα δήλωσε δημόσια ότι ο Γέροντας θα παρουσιαστεί εκούσια στην Αστυνομία.
• 3. Η ποινή της προφυλάκισης αποδίδεται σε πρόσωπα επικίνδυνα να επαναλάβουν τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται.
• 4. Στην ακρόαση της υπόθεσης που προηγήθηκε της απόφασης, αναφέρθηκε ως «επιχείρημα» για την προφυλάκιση η πρόσφατη επίσκεψη του Γέροντα στην Ρωσία συνοδεύοντας την Τιμία Ζώνη της Παναγίας, κατά την οποία εκατομμύρια ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων του Προέδρου, Πρωθυπουργού και Γενικού Εισαγγελέα της Ρωσικής Δημοκρατίας, βγήκαν στους δρόμους.
• 5. Εδώ και 3 και πλέον χρόνια που ερευνάται η υπόθεση, δεν έχει προκύψει κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο.
• 6. Η κατηγορία κατά του Γέροντα είναι ηθική αυτουργία την στιγμή που οι υποτιθέμενοι αυτουργοί έχουν αθωωθεί.
• 7. Εδώ και 3 και πλέον χρόνια που ερευνάται η υπόθεση,  ο Γέροντας έχει ταξιδέψει επανειλημμένα μετ’ επιστροφής και αν είχε πρόθεση να φυγοδικήσει θα το είχε κάνει.
• 8. Το πνευματικό πρόσωπο του Γέροντα τιμάται και εγκωμιάζεται διεθνώς και αποτελεί εξαίρετο πρεσβευτή της Ελλάδος στο εξωτερικό.
• 9. Οι αποκαλυφθέντες πλέον εγκέφαλοι της σκευωρίας έχουν επιβραβευτεί με υπουργικούς θώκους και επιχειρούν πάση θυσία να αποδείξουν την ορθότητα των δόλιων ενεργειών τους.
• 10. Η Ελλάδα μαστίζεται από αποδεδειγμένα, ευρέως γνωστά σκάνδαλα, τεραστίων διαστάσεων,  τα οποία μένουν ατιμώρητα και οι αυτουργοί όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι αλλά κατέχουν και πολιτικά αξιώματα. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η απόφαση είναι εντεταλμένη πολιτική ενέργεια που στοχεύει στην διαπόμπευση του Αγίου Όρους και της Εκκλησίας.

Ο Προηγούμενος της Ι.Μ.Μ. Μετεώρου Αθανάσιος μας καλεί

να αντισταθούμε στον αφελληνισμό, τον οικουμενισμό και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων

Aρχιμ. Αθανασίου Αναστασίου
Προηγουμένου Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αγίων Μετεώρων.

Είναι γε­γο­νός ότι βρι­σκό­μα­στε σε μια στιγ­μή, όχι απλώς κρί­σι­μη, αλ­λά ορια­κή , θα λέ­γα­με, για την πο­ρεί­α και το μέλ­λον της πα­τρί­δας μας και της Ορ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς μας σε μια στιγ­μή που βι­ώ­νου­με έ­ναν ανε­πα­νά­λη­πτο κα­ται­γι­σμό κα­τά­λυ­σης και κα­τα­στρα­τή­γη­σης των πάν­των.

Οι νε­ο­τα­ξι­κοί σχε­δια­σμοί βρί­σκουν την α­πό­λυ­τη εκ­πλή­ρω­σή τους στα τε­κται­νό­με­να των τε­λευ­ταί­ων ετών στην χώ­ρα μας, στήν Εὐ­ρώ­πη, ἀλ­λά καί στόν κό­σμο ὁ­λό­κλη­ρο.

Μέ τρό­πο πλέ­ον ἀ­προ­κά­λυ­πτο, χω­ρίς τήν πα­ρα­μι­κρή προ­σπά­θεια τη­ρή­σε­ως ἔ­στω τῶν προ­σχη­μά­των, χω­ρίς τήν ὅ­ποι­α ἀ­παι­τού­με­νη νο­μι­μο­ποί­η­ση, τά «γνω­στά-ἄ­γνω­στα» δι­ε­θνή κέν­τρα ἐ­ξου­σί­ας, οἱ νέ­ες δυ­νά­μεις κα­το­χῆς τῆς ὑ­φη­λί­ου, συγ­κε­κρι­μέ­νοι τρα­πε­ζι­κοί καί χρη­μα­το­πι­στω­τι­κοί κο­λοσ­σοί μέ πλή­ρη ἀ­δι­α­φά­νεια, μέ κα­θα­ρά κερ­δο­σκο­πι­κές τα­κτι­κές, μέ ἀ­ποι­κι­ο­κρα­τι­κές με­θό­δους βυ­θί­ζουν στήν ἀ­νέ­χεια καί τήν φτώ­χεια ὁ­λό­κλη­ρους λα­ούς καί κρα­τοῦν ἀ­σφυ­κτι­κά δέ­σμιους τῶν ἐ­πι­λο­γῶν τους πο­λυ­ά­ριθ­μες χῶ­ρες. Ρυθ­μί­ζουν τίς τύ­χες τῶν πο­λι­τῶν, δι­ο­ρί­ζουν ἀρ­χη­γούς κυ­βερ­νή­σε­ων πε­ρι­ο­ρί­ζον­τας τήν λα­ϊ­κή ἐ­τυ­μη­γο­ρί­α, καί…
ἐ­πι­βάλ­λουν μέ συ­νο­πτι­κές δι­α­δι­κα­σί­ες, στη­ριγ­μέ­νες στόν ὠ­μό ἐκ­βια­σμό, τήν πο­λι­τι­κή καί τίς ἀ­πο­φά­σεις τους πα­ρα­βι­ά­ζον­τας τίς ἀρ­χές τῆς δη­μο­κρα­τί­ας καί τοῦ κοι­νο­βου­λευ­τι­σμοῦ.

Οἱ σύγ­χρο­νοι δι­κτά­το­ρες πού κα­τα­δυ­να­στεύ­ουν τόν κό­σμο δέν εἶ­ναι οἱ ἀ­λα­ζό­νες αὐ­το­κρά­το­ρες τοῦ πα­ρελ­θόν­τος, δέν εἶ­ναι οἱ σα­τρα­πί­σκοι τῆς ἀ­να­το­λῆς, δέν εἶ­ναι στρα­τι­ω­τι­κοί ἡ­γέ­τες, ἀ­κραῖ­οι ἐ­πα­να­στά­τες ἤ ἀ­πο­λυ­ταρ­χι­κοί ἡ­γε­μό­νες. Οἱ σύγ­χρο­νοι δι­κτά­το­ρες τοῦ κό­σμου εἶ­ναι οἱ δι­ε­θνεῖς το­κο­γλύ­φοι, οἱ με­γα­λο­τρα­πε­ζί­τες, οἱ ἰ­θύ­νον­τες τῶν πο­λυ­ε­θνι­κῶν, οἱ ἐ­πι­κε­φα­λῆς κλει­στῶν καί ἀ­δι­α­φα­νῶν ὁ­μά­δων ἀ­σκή­σε­ως καί ἐ­πι­βο­λῆς ἐ­ξου­σί­ας τύ­που Μα­σο­νί­ας, Μπίλ­ντεμ­περγκ, Τρι­με­ροῦς Ἐ­πι­τρο­πῆς (T­r­i­l­a­t­e­r­al C­o­m­m­i­s­s­i­on), G­o­l­d­m­an S­a­c­hs, B­l­a­ck R­o­ck κ.ἄ. Καί τά ἐ­κτε­λε­στι­κά τους ὄρ­γα­να: οἱ δο­τές κυ­βερ­νή­σεις, οἱ δι­ο­ρι­σμέ­νοι πρω­θυ­πουρ­γοί, οἱ δο­σί­λο­γοι συ­νερ­γά­τες. Ἡ στό­χευ­ση εἶ­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ἐμ­φα­νής ἀ­πό πο­τέ.

Διαβάστε περισσότερα »

«Επιχείρηση» τρόμο-θεάματος εναντίον του Αγίου Όρους…

Γράφει  ο Θύμιος Παπανικολάου

«Ρεσάλτο»
 
Ένα σκηνικό τρόμου και τελετουργικού αστυνομικού θεάματος στήθηκε γύρω από το Άγιον Όρος για να προφυλακιστεί ο γέροντας Εφραίμ και να διασυρθεί το κάστρο της Ορθοδοξίας: Το Άγιον Όρος!!!

Αυτά τα τεχνάσματα των χολιγουντιανών τρόμο-θεαμάτων αποτελούν το στρατηγικό εφεύρημα της Νέας Τάξης και των σκηνοθετών της βαρβαρότητάς της: Των κρατών, των διεθνών μυστικών υπηρεσιών, των πολιτικών ανδρεικέλων τους και των ποικίλων προπαγανδιστικών «ιερατείων» τους με κυρίαρχο τα ΜΜΕ…
Η τελετουργία αυτή του σκηνοθετημένου τρόμο-θεάματος αποσκοπεί 
στη δαιμονοποίηση του «εχθρού»: Του πραγματικού εχθρού της Νέας Τάξης ή του κατασκευασμένου «εχθρού» (τα «σκιάχτρα»), ο οποίος και αυτός ο κατασκευασμένος «εχθρός» χρησιμοποιείται για να διασύρει και να συκοφαντήσει τον πραγματικό εχθρό της πλανητικής κακουργίας: Τις κοινωνικές αντιστάσεις, τα λαϊκά κινήματα, τους εθνικούς ιμάντες-μετερίζια αγωνιστικά και κάθε «ενοχλητικό» αγωνιστή…

Με την προφυλάκιση του γέροντα Εφραίμ και με το σκηνικό του τρόμο-θεάματος που «κύκλωσε» το Άγιον Όρος σηματοδοτείται η εξής «κατασκευή»: Το Άγιον Όρος αποτελεί το «άντρο» του εγκλήματος, το μεγάλο ρασοφόρο «δαίμονα τρομοκράτη» που απειλεί την κοινωνία!!!!

Αυτό παίρνει ακόμα πιο ορατές, αλλά και μακάβριες διαστάσεις αν συνυπολογιστεί και η μέρα της στημένης και σκηνοθετημένης τρόμο-επιχείρησης: Παραμονές Χριστουγέννων, ημέρες έξαρσης και ανάτασης του Ορθόδοξου φρονήματος του ελληνικού λαού.

ΠΕΡΙΣΣΟΕΡΑ·http://orthodox-watch.blogspot.com

Ποιo πετραδι θα προτιμησετε;

Ἀγαπητά μου παιδιά,
ΔΙΑΒΑΤΕΣ είμαστε σ᾿ αὐτὸ τὸ μάταιο κόσμο. Τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς μοιάζουν μὲ χρωματιστὰ πετράδια, τὰ ὁποῖα βρίσκουμε καθὼς περπατοῦμε στὸ δρόμο μας. Ἔχει διάφορα ἀγαθὰ ἡ ζωή, ἕνα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε… Τὰ πετράδια αὐτὰ ποιά εἶνε; Εἶνε λ.χ. τὸ παραδάκι. Κυνηγοῦν πολύ τὸ παραδάκι οἱ ἄνθρωποι. Ἅμα, σοῦ λέει, ἔχῃς λεφτά, ἀγοράζεις ὅλα τὰ πράγματα στὸν κόσμο. Ἄλλο πετράδι, ποὺ ἑλκύει τοὺς ἀνθρώπους, εἶνε ἡ ὀμορφιά. Ἂν μιὰ κοπέλλα εἶναι ὄμορφη, καυχιέται γιὰ τὸ πετράδι αὐτό. Ἄλλοι καυχῶνται γιὰ τὴ δόξα, γιὰ τὰ ἀξιώματά τους. Ἄλλο πετράδι εἶναι οἱ γλῶσσες, ἡ ἐπιστήμη, ἡ σοφία κ.ο.κ.. Ἀλλὰ τὰ πετράδια αὐτὰ ἔχουν ἀξία πραγματική; Πηγαίνετε σ᾿ ἕνα νεκροταφεῖο καὶ ἰδέστε. Ποῦ νὰ διακρίνῃς ἐκεῖ τὸ βασιλιᾶ, τὸ στρατιώτη, τὸν πλούσιο, τὸ φτωχό, τὴν ὄμορφη κοπέλλα, τὴν ἄσχημη κοπέλλα, τὸ μαῦρο, τὸν ἄσπρο… «Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα». Ὅλα μηδέν. Ὅλα κάλπικα, ψεύτικα, δὲν ἀξίζει νὰ μᾶς ἑλκύουν. Ἕνα μόνο ἔχει ἀξία, παιδιά, ἕνα. Εἶναι τὸ διαμάντι, εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ ίδιος ὠνόμασε τὸν ἑαυτό του μαργαρίτη. Πουλῆστε τα, λέει, ὅλα καὶ πάρτε τὸν πολύτιμο μαργαρίτη (βλ. Ματθ. 13,46). Τώρα βρίσκεστε στὸν καιρὸ τῆς ἐκλογῆς. Ποιό πετράδι θὰ προτιμήσετε;

(Ἀπόσπασμα ομιλίας στους μαθητάς του Λυκείου το 1984)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΧΡΟΝΟ

_______

________

16η επιστολή του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου για τα παιδια του κατηχητικού

ΤΟ ΠΑΙΔΙ

«Παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμίν» (Ἠσ. 9,6)

Ἀγαπητά μου παιδιά,

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ποὺ ἔγινε ὁ κόσμος γεννήθηκαν ἑκατομμύρια, δισεκατομύρια παιδιά. Ἀλλὰ ἀπὸ τὰ δισεκατομμύρια αὐτὰ παιδιά, ποὺ ἔζησαν πάνω στὸν πλανήτη μας, ἕνα παιδὶ ξεχωρίζει˙ εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερο ἀπʼ ὅλα. Ἀν καὶ γεννήθηκε ἀπὸ μιὰ φτωχὴ μάνα μέσα σʼ ἕνα σταῦλο καὶ τὰ ζῶα τοῦ ἔκαναν συντροφιά, ὅμως τὸ παιδὶ αὐτὸ νίκησε βασιλιᾶδες καὶ αὐτοκράτορες, νίκησε τὸν κόσμο ὅλο καὶ ἵδρυσε ἕνα καινούργιο πνευματικὸ βασίλειο, ποὺ ζῆ στοὺς αἰῶνες. Τὸ παιδὶ αὐτὸ εἶναι τὸ νήπιο τῆς Βηθλεέμ, εἶναι ὁ Κύριος ἡμὼν Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι τὸ παιδὶ ποὺ αἰὼνες περίμενε ἡ ἀνθρωπότης νὰ ἔλθη, γιὰ νὰ σώση τὸν κόσμο. Γιὰ τὸ παιδὶ αὐτὸ προφήτεψε ̶ 800 χρόνια προτοῦ νὰ ἔλθη – ὁ προφήτης Ἠσαΐας, λέγοντας˙ Θὰ γεννηθῆ ἕνα παιδὶ – ΘΑΥΜΑ, παιδὶ ποὺ θά ʼχη τέτοια ἐξουσία, ὥστε θʼ ἀνατρέψη τὸ ἀμαρτωλὸ καθεστὼς καὶ θὰ δημιουργήση ἕνα νέο πνευματικὸ κόσμο.

Τὸ παιδὶ αὐτὸ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀγάπησε ὅσο κανένας ἄλλος τὰ παιδιά. Καὶ γιὰ τὸ ὅτι αὐτὸ ποὺ λἐμε εἶναι ἀληθινό, ἄς δοῦμε ποιὰ συμπεριφορὰ ἔδειχνε ὁ κόσμος στὰ παιδιὰ προτοῦ ἔλθη στὸν κόσμο ὁ Χριστός.

* * *

Στὴν παλιὰ ἐποχή, τότε ποὺ οἱ ἄνθρωποι λάτρευαν τὰ εἴδωλα, τὸ παιδὶ δὲν εἶχε δικαιώματα. Βρισκόταν κάτω ἀπὸ τὴν ἀπεριὸριστη ἐξουσία τοῦ πατέρα. Ὅ,τι ἤθελε ὁ πατέρας τὸ ἔκανε. Στὴ Σπάρτη λόγου χάριν, ποὺ ἦταν μιὰ σπουδαία πόλι τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ὁ πατέρας, ὅταν γεννιώταν παιδί, αὐτὸς ἀποφάσιζε ἄν τὸ νεογέννητο πρέπει νὰ ζήση ἤ νὰ πεθάνη. Κι ἄν ἀποφάσιζε νὰ πεθάνη, τότε, ὅπως ἁρπάζουν τὰ γατάκια καὶ τὰ ρίχνουν στὸ ποτάμι, ἔτσι κι ὁ πατέρας ἔπαιρνε τὸ παιδί, τὸ ἔφερνε σὲ κάτι ἀπόκρημνους βράχους ποὺ λέγονταν Καιάδας καὶ τὸ ἐκσφενδόνιζε στὸ χάος! Ὁ Καιάδας ἔγινε ὁ τάφος χιλιάδων νηπίων, καὶ κανένας δὲν διαμαρτυρόταν γιὰ τὸ ἀπαίσιο αὐτὸ ἔγκλημα… Ὁ πατέρας στὸν ἀρχαῖο κόσμο, ὅταν ἦταν φτωχὸς καὶ δὲν εἶχε χρήματα νὰ ζήση, μποροῦσε νὰ πουλήση τὸ παιδί του. Ὅπως πουλάει σήμερα κανεὶς ἕνα γαϊδουράκι, ἐτσι πουλοῦσαν τὰ παιδιὰ σὲ ἕνα εἰδικὸ μέρος ποὺ ὠνομαζόταν ἀνθρωπαγορὰ καὶ ποὺ ἔμοιαζε μὲ τὸ σημερινὸ ζωοπάζαρο. Ὁ Μ. Βασίλειος σὲ κάποια ὁμιλία του περιγράφει τὴ φοβερὴ αὐτὴ ἐποχή. Παρουσιάζει ἕνα πατέρα ποὺ ἔχει πολλὰ παιδιὰ καὶ βρίσκεται στὴν ἀνάγκη νὰ πουλήση κάποιο ἀπὸ αὐτὰ γιὰ νὰ ζήση τὰ ὑπόλοιπα. Σκέπτεται πολλὴ ὥρα ποιὸ ἀπὸ τὰ παιδιά του νὰ πουλήση, τὸ μικρότερο ἤ τὸ μεγαλύτερο; Τʼ ἀγαποῦσε βέβαια τὰ παιδιὰ ὁ πατέρας, ἀλλὰ ἡ σκληρὴ ἀνάγκη τὸν ἐκανε νὰ τὰ πουλήση. Νόμος, ποὺ νὰ ἐμποδίζη τὴν πώλησι τῶν παιδιῶν, δὲν ὑπῆρχε.

Τὰ παιδιά, ὅπως εἴπαμε, ἦταν στὴν ἀπόλυτη ἐξουσία τῶν γονιῶν. Κανένας νόμος δὲν ὑποχρέωνε τὸν πατέρα νὰ στέλνη τὰ παιδιὰ στὸ σχολεῖο. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς πλουσίους, ποὺ εἶχαν πολλὰ λεφτὰ γιὰ νὰ πληρώνουν δασκάλους καὶ καθηγητὰς γιὰ τὴ μόρφωσι τῶν παιδιῶν τους, οἱ ἄλλοι, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ἄφηναν ἀμόρφωτα τὰ παιδιά τους. Ἀπὸ μικρὴ ἡλικία τὰ ἔστελναν νὰ βόσκουν ζῶα καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὴ γῆ. Ὑπῆρχαν περιπτώσεις, ποὺ οἱ γονεῖς ἦταν τόσο σκληροί, ὥστε ἀγαποὺσαν περισσότερο τὰ ζῶα ἀπὸ τὰ παιδιά τους! Λένε, ὅτι στὴ Βοιωτία ἕνα παιδί, ποὺ τὸ κακομεταχειριζόταν ὁ πατέρας του, εὐχόταν νὰ ἦταν βόδι παρὰ ἄνθρωπος, γιατὶ σὰν βόδι θὰ εἶχε πιὸ μεγάλη περιποίησι…

Σὲ ἄλλα πάλι μέρη τοὺ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου, οἱ ἄνθρωποι ποὺ διέπρατταν διάφορα ἀμαρτήματα νόμιζαν, πὼς οἱ θεοὶ τους εἶναι ὠργισμένοι καὶ πὼς μόνο μὲ αἷμα παιδιῶν θὰ μπορέσουν νὰ τοὺς ἐξευμενίσουν. Καὶ ποιοὶ ἦταν οἱ θεοί τους; Θεοί τους ἦταν τὰ διάφορα στοιχεῖα τῆς φύσεως. Θεοὶ π.χ. γιʼ αὐτοὺς ἦταν τὰ ποτάμια˙ τὰ ποτάμια, ποὺ πλημμύριζαν καὶ παρέσυραν ἀνθρώπους καὶ ζῶα. Θεοὶ ἦταν οἱ θάλασσες, ποὺ φούσκωναν καὶ σήκωναν ἄγρια κύματα καὶ ἔπνιγαν ἀνθρώπους. Φούσκωνε τὸ ποτάμι; σήκωνε ἡ θάλασσα τὰ ἄγρια κύματά της; Οἱ εἰδωλολάτρες πήγαιναν στὶς ὄχθες τοὺ ποταμοῦ ἤ στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς θάλασσας καὶ ἐκεῖ ἔσφαζαν τὰ μικρά τους παιδιά! Διαβάστε τὴν ἀρχαία μυθολογία καὶ θὰ δῆτε, ὅτι μιὰ ὑπέροχη κόρη, ἡ Ἰφιγένεια, θυσιάστηκε στὴν Αὐλίδα, γιὰ νὰ ἐξευμενισθῆ ὁ θεὸς τῆς θάλασσας. Ἐπίσης δὲ οἱ Ἀθηναῖοι ἔστελναν κάθε χρόνο στὴν Κρήτη παιδιὰ καὶ τὰ ἔρριχναν γιὰ θυσία στὸ φοβερὸ Μινώταυρο.

Πέρα στὴν Ἀνατολὴ οἱ εἰδωλολάτρες εἶχαν κατασκευάσει ἕνα πελώριο ἄγαλμα, ποὺ ἦταν φτειαγμένο ἀπὸ μπροῦντζο καὶ μέσα ἦταν κούφιο. Τὰ χέρια του ἦταν μεγάλα καὶ ἀπλωμένα πρὸς τὰ ἐμπρὸς μὲ τὶς παλάμες ἀνοιχτές, ἔτοιμες κάτι νὰ δεχτοῦν ἐπάνω τους. Αὐτὸ τὸ ἄγαλμα ἦταν ὁ θεός τους. Σʼ αὐτὸ τὸ θεὸ οἱ ἀρχαῖοι ἔκαναν θυσία τὰ μικρά τους παιδιά. Τελοῦσαν δὲ τὴ θυσία αὐτὴ ὡς ἐξῆς. Γέμιζαν τὸ κούφιο ἄγαλμα μὲ εὔφλεκτες ὕλες, ἔβαζαν φωτιά, ὁ μπροῦντζος κοκκίνιζε, καὶ τότε πάνω στὶς πυρακτωμένες παλάμες τοῦ ἀγάλματος οἱ μητέρες ἔβαζαν τὰ παιδιά τους, καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀκούγεται τὸ κλάμα τους χτυποῦσαν τὴν ὥρα ἐκείνη τύμπανα… Ἦταν κάτι συνήθειες ἀπάνθρωπες˙ δυσκολεύεται κανεὶς σήμερα νὰ πιστέψη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶχε καταντήσει σὲ τέτοια βαρβαρότητα. Αὐτὰ κι ἀκόμη χειρότερα συνέβαιναν στὸν ἀρχαὶο κόσμο. Τὸ παιδί, ὅπως εἴπαμε στὴν ἀρχή, δὲν εἶχε δικαιώματα. Τὸ ἔκαναν ὅ,τι ἤθελαν οἱ μεγάλοι.

* * *

Ποιός ἄλλαξε τὴ φρικτὴ αὐτὴ κατάστασι γιὰ τὸ παιδί; Κι ἄν οἱ ἄνθρωποι ἄθεοι καὶ ἄπιστοι τὸ ἀρνηθοῦν, καὶ οἱ πέτρες ἀκόμα θὰ φωνάξουν, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἄλλαξε τὰ πράγματα ὥς πρὸς τὸ παιδὶ εἶναι τὸ Παιδίον τοῦ Ἠσαΐα, εἶναι τὸ Θεῖο Βρέφος, ποὺ γιορτάζουμε τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες. Εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Χριστὸς δίδαξε, ὅτι τὸ παιδὶ καὶ τοῦ πιὸ φτωχοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἀξία ἀνεκτίμητη. Ἀλλοίμονο, εἶπε, σʼ ἐκεῖνον ποὺ θὰ σκανδαλίση ἕνα παιδί. Ἄγγελοι τὸ φυλᾶνε. Ὁ ἴδιος δὲ ὁ Χριστός, γιὰ νὰ δείξη τὴν ἀγάπη ποὺ τρέφει πρὸς τὰ παιδιά, πῆρε στὴν άγκαλιά του τὰ παιδιὰ φτωχῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ εὐλόγησε. Τὰ δὲ παιδιά, ποὺ καταλαβαίνουν ποιός τὰ ἀγαπάει, ὅταν ἄκουγαν ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός, ἄφηναν τὰ παιχνίδια τους καὶ ἔτρεχαν κοντά του, τὸν περικύκλωναν καὶ χαρούμενα τραγουδοῦσαν γιὰ νὰ τὸν ὑμνήσουν καὶ νὰ τὸν δοξάσουν.

Τὰ θερμὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς γιὰ τὰ παιδιὰ ἔφεραν θαυμάσια ἀποτελέσματα. Ἀπὸ τότε ἄρχισε μιὰ νέα ἐποχὴ γιὰ τὰ παιδιά. Ἄν σήμερα ὑπάρχουν σʼ ὅλες τὶς χῶρες τοὺ πολιτισμένου κόσμου βρεφοκομεῖα, νηπιοτροφεῖα, νηπειαγωγεῖα, παιδικοὶ σταθμοί, κέντρα νεότητος, ὀρφανοτροφεῖα, εἰδικὰ νοσοκομεῖα καὶ ἄσυλα γιὰ τὰ ἀνάπηρα παιδιά, κατασκηνώσεις καὶ ἄλλα εὐαγῆ παιδικὰ ἱδρύματα, αὐτὰ ὅλα ὑπάρχουν γιατῖ ἦρθε ὁ Χριστός, ποὺ δίδαξε μὲ τὸ λόγο καὶ τὸ παράδειγμά του τὴν ἀγάπη στὸ παιδί.

* * *

Ὑπάρχουν βέβαια ἀκόμα πολλές ἐλλείψεις σχετικὰ μὲ τὴ μέριμνα γιὰ τὸ παιδί. Γιʼ αὐτὲς θὰ μιλήσουμε σὲ ἄλλη ἐπιστολἠ καὶ θὰ δοῦμε πὼς ὅ,τι κακὸ γίνεται σήμερα εἰς βάρος τοῦ παιδιοῦ, γίνεται γιατὶ οἱ ἄνθρωποι περιφρόνησαν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸ Χριστό˙ λέγονται χριστιανοί, ἀλλὰ ζοῦν σὰν εἰδωλολάτρες. Καὶ ἔτσι τὸ μῖσος πρὸς τὸ παιδὶ ἀρχισε νὰ ξανάρχεται στὸν κόσμο.

Ἀλλὰ σεῖς ἀγαπητά μου παιδιά, δὲν ἔχετε ἀνάγκηνὰ σᾶς διδάξη πόσο ὁ Χριστὸς σᾶς ἀγαπᾶ. Τὸ αἰσθάνεσθε μόνα σας. Τὸ αἰσθάνεσθε πηγαίνοντας στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο, ἀκούγοντας τὰ ὡραῖα λόγια τοὺ Χριστοῦ καὶ προσπαθώντας νὰ τὰ ἐφαρμόσετε στὴ ζωή σας. Ἔτσι ὁ Χριστὸς εἶνε γιὰ σᾶς ὁ καλύτερος φίλος, ὁ θερμότερος προστάτης. Κανένας ἄλλος σὰν αὐτὸν δὲν ἀγαπᾶ καὶ δὲν προστατεύει τᾶ παιδιά. Γιατὶ κι αὐτὸς ἔζησε σὰν παιδί. Τὀ θαυμαστὸν Παιδίον προστάτης τοῦ παιδιοῦ.

Μὲ πατρικὴ ἀγάπη

Ὁ πνευματικός σου πατέρας

СВЕТСКА СЛАВОЉУБИВОСТ БЕЗ ПРАВОСЛАВЉА

КРАЈЊИ ЗАКЉУЧАК (ПИСЦА)

СТАРЧЕВО ЋУТАЊЕ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

_ Το άστρο της ελπίδος, που εχαροποίησε σφόδρα τους μάγους, να παρηγορή με το φως του τον κάθε φοβισμένον οδοιπόρο της ζωής που χωρίς αυτό κινδυνεύει να πλανηθή.

-Την ημέρα των Χριστουγέννων να έρθη στα σπίτια και στις καρδιές σας ο Χριστός και να μείνη μαζί σας όχι μόνο κατά τη διάρκεια του καινούργιου χρόνου, αλλά για όλη τη ζωή σας.

 _ Να εορτάσετε τις άγιες ημέρες του Δωδεκαημέρου με γαλήνη και ανάτασι, με πίστι και συνέπεια, με συνείδησι και εγκάρδια χαρά.

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΘΑ ΛΑΜΨΗ Ο ΑΣΤΗΡ

Αγαπητοί μου αναγνώσται, παρ’ όλην την ζόφωσιν των σημερινών καιρών, η οποία αποκρύπτει τον αστέρα της Βηθλεέμ, ουδεμία αμφιβολία εις τας καρδίας των πιστών πρέπει να υπάρχη, ότι ο αστήρ της Βηθλεέμ και πάλιν θα λάμψη και νέα περίοδος της ανθρωπότητος θ’ ανατείλη.

Με την ακράδαντον αυτήν πίστιν και την βεβαίαν ελπίδα, ας ενώσωμεν την φωνή μας με την φωνήν της Εκκλησίας και ας ψάλωμεν χαρμοσύνως·

–

«Η γέννησίς σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέταιλε τω κόσμω τοο φως το της γνώσεως·
εν αυτή γαρ οι τοις ‘αστροις λατρεύοντες υπό αστέρος εδιδάσκοντο
σε προσκυνείν, τον ήλιον της δικαιοσύνης,
και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν·
Κύριε, δόξα σοι».

_____________

ΣEΡBIKA

____________

БОЖИЋНА ЧЕСТИТКА

МИТРОПОЛИТА ФЛОРИНЕ о. АВГУСТИНА КАНТИОТА

ОПЕТ ЋЕ ЗАСВЕТЛЕТИ ЗВЕЗДА

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗΣ ΑΓΙΑΣΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΑΓΙΑΣΜΟ ΚΑΘΕ ΜΗΝΟΣ

    του Πρωτοπρ. π. Βασιλείου Βολουδάκη

 Επανερχόμεθα στο θέμα γιατί συστηματικά τα τελευταία χρόνια, κάποιοι Επίσκοποι και αγαπητοί συμπρεσβύτεροι παρασύρονται από κενοφανείς απόψεις και διδάσκουν τους πιστούς ότι ο Μέγας Αγιασμός της Παραμονής και της ημέρας των Θεοφανείων είναι της αυτης αγιαστικής δυνάμεως με τον αγιασμό που τελειται κάθε μήνα και σε κάθε περίσταση, γνωστό ως Μικρό Αγιασμό.
Οι Κληρικοί αυτοί δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Μέγας Αγιασμός διαφέρει διότι έχει Αγιαστική Ευχή με διπλή επίκληση της Θείας Χάριτος, ομοία με του Μυστηρίου του Βαπτίσματος, ενώ ο αγιασμός κάθε μηνός δεν έχει αγιαστική του ύδατος ευχή αλλά μόνο την κατάδυση του Σταυρού, η δε ευχή που τίθεται σε μερικα Ευχολόγια είναι μεταγενεστέρα και προσετέθη από αμαθείς περί τα πνευματικα λογίους. Ας μας απαντήσουν στο ερώτημα: Σε περίπτωση κλινικού Βαπτίσματος θα χρησιμοποιήσουν Μέγα ή Μικρό Αγιασμό;
Παραθέτουμε στη συνέχεια το σχετικό άρθρο που δημοσιεύσαμε το έτος 2004, με τις θεολογικές θέσεις που παρελάβαμε από την Θεολογία της Εκκλησίας μας, τις οποίες και μας εβεβαίωσαν οι σύγχρονοι Γέροντες, οι μεταλαμπαδευταί του Ορθοδόξου βιώματος, τους οποίους, χάριτι Θεού, εγνωρίσαμε.:
Στις 5 Ιανουαρίου, τελείται στους Ορθοδόξους Ιερούς Ναούς η Ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού και εν συνεχεία οι ιερείς θα αγιάσουν τα σπίτια όσων χριστιανών το επιθυμούν και το ζητήσουν.
Η ίδια Ακολουθία θα τελεσθεί και αύριο, εορτή των Θεοφανείων, κατά την οποία εορτή πανηγυρίζουμε με το γεγονός της Φανερώσεως επί της γης του Χριστού ως Μονογενούς Υιού και λόγου του Θεού Πατρός. Ταυτοχρόνως εορτάζουμε και τη φανέρωση της Αγίας Τριάδας, καθ’ ότι, όπως ψάλλει η Εκκλησία μας «Τριάδος η φανέρωσις εν Ιορδάνη γέγονεν».
Ο αγιασμός και των δύο ημερών, 5ης και 6ης Ιανουαρίου, είναι ίδιος. Δηλαδή έχει την ίδια αγιαστική δύναμη.
Μερικοί, όμως, παρασυρόμενοι από το γεγονός ότι την παραμονή των Θεοφανείων παραλείπεται η ανάγνωση της πρώτης μεγάλης Ευχής ισχυρίζονται ότι, ένεκα αυτής της ελλείψεως, ο αγιασμός της 6ης Ιανουαρίου είναι μεγαλυτέρας αγιαστικής χάριτος. Οι υποστηρικτές αυτής της απόψεως δεν έχουν δίκιο, διότι η παραλειπομένη ευχή δεν είναι αγιαστική αλλά κηρυκτική. Αναλύει θεολογικά το νόημα της εορτής χωρίς, όμως, να περιέχει επίκληση της αγιαστικής Θ. Χάριτος.
Πραγματική διαφορά αγιαστικής δυνάμεως υπάρχει μεταξύ του Μεγάλου Αγιασμού και του Μικρού αγιασμού που τελείται στην αρχή κάθε μηνός.
Η διαφορά αγιαστικής Χάριτος Μικρού και Μεγάλου Αγιασμού δεν είναι ποιοτική αλλά ποσοτική. Δεν διαφέρει η ποιότητα της Θ. Χάριτος, η Οποία είναι η αυτή πάντοτε αλλά διαφέρει η ποσότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιερωσύνη. Και οι τρεις βαθμοί της, Επίσκοπος, Πρεσβύτερος, Διάκονος έχουν λάβει την ίδια ποιότητα Θ. Χάριτος αλλά όχι την ίδια ποσότητα και γι’ αυτό υπάρχει διαφορά στην ενέργεια των τριών βαθμίδων της Ιερωσύνης.
Ο Μέγας Αγιασμός είναι το σπουδαιότερο φάρμακο της Εκκλησίας μας μετά τη Θ. Κοινωνία και γι’ αυτό μεταλαμβάνουμε του αγιασμού πριν να λάβουμε το αντίδωρο, ενώ, αντιθέτως, ο μικρός Αγιασμός, ως τέταρτος κατά σειράν δυνάμεως, λαμβάνεται μετά το αντίδωρο. Μέγα Αγιασμό λαμβάνουν και όσοι δεν έχουν τις προϋποθέσεις και την ανάλογη προετοιμασία για τη Θ. Μετάληψη.
Ο Μέγας Αγιασμός συνδέεται άμεσα με το μυστήριο της Μετανοίας και την Εξομολόγηση, καθ’ ότι η αρχή του ανάγεται στο βάπτισμα μετανοίας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, το οποίο ενεργοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε με την Παρουσία και την Βάπτιση του Κυρίου μας στον Ιορδάνη ποταμό.
Η σύνδεση του Μ. Αγιασμού με το μυστήριο της Μετανοίας επιτάσσει να προηγείται της μεταλήψεως του Μέγας. Αγιασμού νηστεία άνευ ελαίου, δεδομένου ότι η νηστεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μετάνοια. Η ανέλαιος νηστεία για την μετάληψη του Μ. Αγιασμού τηρείται πάντοτε και όχι μόνο κατά την παραμονή των Θεοφανείων, εφ’ όσον μετάληψη Μεγάλου Αγιασμού γίνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.
Μερικοί επιμένουν να πιουν Μ. Αγιασμό την παραμονή των Θεοφανείων, χωρίς να έχουν νηστέψει το λάδι, συνεπικουρούμενοι και από κάποιους ιερείς που τους εξοπλίζουν με το τάχα… ακαταμάχητο επιχείρημα: «Μα, γιατί να χρειάζεται να νηστέψουμε το λάδι για να πιούμε Μ. Αγιασμό, αφού με αυτόν ραντίζουμε τους τοίχους και τον χύνουμε στο έδαφος;».
Οι άνθρωποι που προτάσσουν αυτό το επιχείρημα πρέπει να γνωρίζουν ότι μόνο δύο ημέρες (5 και 6 Ιανουαρίου) το χρόνο ο Μέγας Αγιασμός ρίπτεται στο έδαφος και ραντίζεται και αυτό, για να αγιασθεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμεθα εμείς οι άνθρωποι. Το πάτωμα και τα πλακάκια δεν μπορούν να νηστέψουν! Οι πιστοί, όμως, μπορούμε και πρέπει να νηστέψουμε, γιατί, όπως προείπαμε, ο Μέγας Αγιασμός συνδέεται με το μυστήριο της Μετανοίας.
Εξαίρεση στην ανέλαιο νηστεία γίνεται αν συμπέσει η παραμονή των Θεοφανείων, ημέρα Σάββατο ή Κυριακή, οπότε γίνεται κατάλυση ελαίου, διότι ποτέ δεν νηστεύουμε το λάδι, τα Σάββατα και τις Κυριακές παρεκτός μόνο το Μέγα Σάββατο.
Οι αγιαστικές Ευχές καθιστούν το νερό του Μ. Αγιασμού ισοδύναμο με το νερό της βαπτίσεως και γι’ αυτό ο Μ. Αγιασμός χρησιμοποιείται για την βάπτιση βρεφών, που είναι ετοιμοθάνατα, ή βαρειά άρρωστα προς συντόμευση της Ακολουθίας της Βαπτίσεως. Επίσης, εάν τελεσθεί βάπτιση την ημέρα των Θεοφανείων χρησιμοποιείται στην κολυμβήθρα Μέγας Αγιασμός, χωρίς να αναγνωσθεί η Ευχή του Αγιασμού του ύδατος αλλά μόνο τα λόγια, που αφορούν στον βαπτιζόμενο. Η Ακολουθία του Μικρού Αγιασμού (που τελείται κάθε μήνα) δεν περιέχει αγιαστική Ευχή, δηλαδή επίκληση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος αλλά ο αγιασμός του ύδατος γίνεται μόνο με την κατάδυση του Τιμίου Σταυρού. Επίσης, ο Μικρός Αγιασμός ρίπτεται και ραντίζεται στο έδαφος καθ’ όλο το έτος εν αντιθέσει με τον Μεγάλο Αγιασμό, ο οποίος, όπως μαρτυρείται στους χειρογράφους κώδικες «ου ρίπτεται το σύνολον» (κωδ. 979 του Σινά) κατά τις λοιπές ημέρες, πλην των ημερών της παραμονής και της εορτής των Θεοφανείων.
Ο Μέγας Αγιασμός φυλάσσεται καθ’ όλο το έτος στο Ιερό Βήμα του Ναού και χρησιμοποιείται από τους Ιερείς στις περιπτώσεις, που προαναφέραμε αλλά και σε άλλες περιστάσεις. Συνεπώς δεν συντρέχει λόγος να φυλάσσεται και στα σπίτια των χριστιανών, δεδομένου ότι για να διατηρηθεί στο σπίτι πρέπει να επικρατούν σ’ αυτό πνευματικές συνθήκες. Εξ άλλου η Εκκλησία μας είναι το «ταμείον της Θ. Χάριτος» και φυσικά δεν θα αρνηθεί ποτέ να μας χορηγήσει τον Μεγάλο Αγιασμό, όταν η περίσταση το καλέσει και ο Πνευματικός κρίνει ότι θα αποβεί «προς ωφέλειαν επιτήδειος».

Dodekaimeron-ul („Cele-12-zile”)

Sărbătoare avem, iubiţii mei. Sărbătorim Sfântul Dodekaimeron. Ce este dodekaimeron-ul? Este o perioadă care începe de la Crăciun (25 decembrie) şi se termină de Bobotează (6 ianuarie). Ţine adică 12 zile (7 din decembrie şi 5 din ianuarie – cu excepţia Ajunului Bobotezei). În timpul Dodekaimeronului, dată fiind bucuria sărbătorilor, se face dezlegare la toate. Vă prezint pe scurt cele mai importante sărbători ale Dodekaimeronului.

***

Ce sărbătorim de Crăciun? Cel mai mare eveniment din istorie. Nici a fost, nici s-a auzit vreodată ca Dumnezeu, Care a creat toate şi Care locuieşte în ceruri, să se pogoare pe pământ! A purtat trup omenesc din preacuratele sângiuri ale Sfintei Născătoare de Dumnezeu. A trăit 33 de ani aici, jos; a învăţat cele mai frumoase cuvinte, a făcut mii de minuni, S-a răstignit, Şi-a vărsat cinstitul Său Sânge – de ce toate acestea? – Din iubire. Ca să-l mântuiască pe om.

– A doua sărbătoare a Dodekaimeron-ului (26 decembrie) se numeşte Soborul Preasfintei Născătoare de Dumnezeu. Se numeşte sobor, deoarece Biserica noastră ne cheamă pe noi, toţi copiii ei, să ne adunăm, să ne strângem în biserică a doua zi de Crăciun, ca să cinstim pe Preasfânta Născătoare de Dumnezeu. Şi este vrednică de cinstire. Pentru că Preasfânta este mai presus decât îngerii şi decât arhanghelii. Este Împărăteasa, Mama, singura între milioanele de femei care a fost găsită vrednică să-L nască pe Mântuitorul lumii.

– A treia zi de Crăciun (27 decembrie) suntem chemaţi să-l cinstim pe Sfântul Ştefan. A fost primul diacon al Sfintei noastre Biserici. Diacon care a făcut minuni, a avut iubire în inimă, propovăduia înflăcărat numele lui Iisus Hristos. De acea a provocat răutatea şi invidia iudeilor. Şi precum pe Hristos L-au prins şi L-au dus în sinedriu, aşa şi pe Ştefan: l-au legat, l-au dus la judecată, l-au condamnat la moarte. Apoi l-au scos în afara cetăţii şi acolo l-au ucis cu pietre. Astfel a devenit martir. Şi în acel timp Ştefan Îl ruga pe Dumnezeu „să nu le socotească”, să nu le ia în calcul acest păcat (Fapte 7, 60).

– În a cincea zi (29 decembrie) prăznuim pe Sfinţii Prunci, pe copiii care aveau aceeaşi vârstă cu Hristos şi care au fost ucişi de Irod. Credea că dacă va ucide toţi copiii de parte bărbătească sub doi ani, printre ei va fi şi Hristos. Dar Hristos, cu Preasfânta şi cu dreptul Iosif, a fugit din timp în Egipt. Au rămas acolo până când a murit Irod. Şi a murit cu o moarte rea: a fost mâncat de viermi! Atunci însă, pe când încă împărăţea, a făcut acel mare rău. Dar ce e înfricoşător? Faptul că acea crimă se întâmplă şi astăzi! Irod a înjunghiat 14.000 de prunci, iar astăzi doar în Elada, în fiecare an, în clinicile de ginecologie medici şi mame ucid – câţi prunci? 300.000! Aceştia sunt Irozii contemporani, care vor da înfricoşător răspuns lui Dumnezeu. Chiuretajele sau avorturile sunt cea mai mare crimă. Dacă vine vreo femeie şi îmi spune, „eu am pus foc şi am ars o biserică”, o voi ierta; doar că-i voi spune să zidească o biserică nouă. Dacă însă va veni o femeie şi îmi va spune, „eu am făcut avort, am aruncat un copil şi nu dau naştere la alţi copii”, atunci nu ştiu ce se cuvine a face; nu ştiu dacă Dumnezeu iartă păcatul acesta. Trebuie ca cineva să se pocăiască şi să plângă mult.

– Mergem aşadar mai departe în Dodekaimeron. Vine apoi şi ziua a opta, Anul Nou (1 ianuarie). Sărbătoarea pe care o prăznuim se numeşte Tăierea-împrejur a lui Hristos. Hristos, în ziua a opta de la naştere, conform cu porunca Legii mozaice, a fost tăiat împrejur; şi în acea zi – precum orice copil astăzi la botez -primeşte un nume. Care nume? Cel mai înalt nume, cel mai dulce nume: numele de „Iisus” (Luca 2, 21). „Iisus” este un cuvânt evreiesc şi înseamnă „mântuitor”; deoarece a mântuit, mântuieşte şi va mântui lumea de păcatele ei (vezi Matei 1, 21). Numele lui Iisus Hristos este atotputernic, scoate demonii, tămăduieşte bolile, înviază morţii. Să-l pomenim pururi cu cinste şi cu iubire, şi să fim siguri că prin El au loc cele mai mari minuni.

Urmează Ajunul Bobotezei (5 ianuarie), care nu intră în calculul Dodekaimeron-ului. În această zi toţi câţi sunt creştini postesc aspru; mănâncă doar pâine şi apă şi se curăţesc.

– Ziua următoare (6 ianuarie) este de-acum ultima sărbătoare a Dodekaimeron-ului. Este Boboteaza (Sărbătoarea Luminilor) sau Teofania. Sărbătorim faptul că Dumnezeu s-a arătat în lume ca Sfânta Treime: Tatăl, Fiul şi Sfântul Duh. S-a arătat la râul Iordan când s-a botezat Hristos. De aceea, în această zi mergem la ape şi le sfinţim. aruncând crucea. Aceasta este Sărbătoarea Luminilor (Boboteaza).

După Bobotează urmează „iarăşi în afara Dodekaimeron-ului – sărbătoarea Sfântului Ioan Botezătorul, care s-a învrednicit să boteze în repejunile Iordanului pe Domnul nostru Iisus Hristos.

***

Acesta este Dodekaimeron-ul. În puţine şi simple cuvinte v-am prezentat cele mai importante sărbători ale lui. Şi acum, toate acestea să le transformăm într-o rugăciune. Să le spunem cu cuvinte de rugăciune:

Hristoase, care Te-ai pogorât pe pământ pentru noi păcătoşii, îţi mulţumim din adâncurile inimii noastre. Învredniceşte-ne să Te iubim, să credem în Tine şi să ne închinăm Ţie până la ultima noastră suflare şi să pecetluim viaţa noastră cu cuvintele: „Pomeneşte-mă, Doamne, când vei veni întru Împărăţia Ta” (Luca 23, 42).

Preasfântă Stăpână, tu care te-ai învrednicit să-L naşti pe Hristos şi eşti mai presus de îngeri şi de arhangheli, nu ne părăsi. În nenorocirile şi necazurile noastre numele tău îl avem pe buze. „Preasfânta mea!” („Maica Domnului!”) – strigă toţi. „Preasfântă Stăpână, de Dumnezeu Născătoare, roagă-te pentru noi, păcătoşii” (Pavecerniţa Mare).

Sfinte Ştefane, tu care ţi-ai vărsat sângele tău pentru Hristosul nostru şi eşti întâiul mucenic, învredniceşte-ne şi pe noi să credem în El; şi de va fi nevoie chiar şi sângele nostru să-l dăm pentru iubirea Lui.

Sfinţilor Prunci, care acum sunteţi în ceruri împreună cu îngerii, vă rugăm, mijlociţi, înduplecaţi-L pe Dumnezeu faţă de noi, păcătoşii, să ne ierte şi să ne dea putere să încetăm înfricoşătorul păcat al avorturilor.

Doamne Iisuse Hristoase, „Cel ce Te-ai arătat Dumnezeu”, Tu care ai primit numele cel preadulce, fă să dispară, Te rugăm, orice hulă şi blasfemie şi ne învredniceşte pe noi să cinstim şi să ne închinăm numelui Tău, şi aşa să ne încheiem viaţa.

Şi tu, cinstite Mergătorule-Înainte, care te-ai învrednicit să botezi pe Hristos, te rugăm, mijloceşte pentru noi, păcătoşii.

Sfântă Treime, Părinte, Fiule şi Duhule Sfinte, miluieşte lumea ta. Amin.

***

Aşa se cuvine să petrecem aceste sfinte zile: să ne amintim toate aceste mari evenimente care au avut loc pentru mântuirea noastră.

Fie ca Dumnezeu să ne miluiască. Pentru că cele mai mari păcate ale poporului nostru sunt trei. Întâi, faptul că nu se mai nasc copii şi sigur că-şi ucid copiii – alaltăieri o femeie mi-a spus că a făcut patru avorturi; şi râdea! Al doilea: blasfemia. Şi al treilea: desfrânarea, adulterul şi toate acestea.

De aceea, înainte de a veni ziua certării, să-l auzim pe Ioan Înaintemergătorul, care strigă „Pocăiţi-vă…!” (Matei 3, 2). Pocăiţi-vă, clerici şi laici, bărbaţi şi femei, tineri, bătrâni şi copii, albi, negri şi roşii, toţi. Dacă nu ne vom pocăi, vai şi amar de noi.

Facă Dumnezeu ca Noul An să fie un an de pocăinţă şi de convertire prin mijlocirile Născătoarei de Dumnezeu şi ale tuturor sfinţilor. Amin.

+ Episcopul Augustin
(Omilia Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis,
în Sfânta Biserică a Cuviosului Naum Armenohorios – Florina,
Duminica dinainte de Bobotează, 03.01.1982)