Β΄ Στάσις Χαιρετισμῶν
Συγχρονα ειδωλα
«Χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὸν δόλον ἐλέγξασα» (Ἀκάθ. ὕμν. Λ2β΄)
Ο Ἀκάθιστος ὕμνος, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἀριστούργημα θρησκευτικῆς ποιήσεως. Εἶνε πολύεδρο διαμάντι, ποὺ κάθε πλευρά του, καθένα ἀπὸ τὰ 144 «χαῖρε», ἀκτινοβολεῖ. Σήμερα μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ προσπαθήσω νὰ ἐξηγήσω αὐτὸ ποὺ ἀκούσατε· «Χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὸν δόλον ἐλέγξασα». Χαῖρε Παναγία, διότι ἐσὺ γέννησες ἐκεῖνον ποὺ ἤλεγξε τὴν ἀπάτη τῶν εἰδώλων καὶ τὰ σάρωσε (Λ2β΄).
Θὰ δοῦμε πρῶτον τί εἶνε εἴδωλο, καὶ δεύτερον ἂν σήμερα ὑπάρχῃ εἰδωλολατρία.
* * *
Α΄. Τί εἶνε εἴδωλο; Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος στὴν ἀρχή, ὅταν πρωτοεμφανίσθηκε, γνώριζε καὶ λάτρευε τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ἀλλὰ κατόπιν, μὲ τὴν ἀπομάκρυνσί του ἀπὸ αὐτόν, ὅπως ὅλα τὰ καλὰ διεστράφησαν, ἔτσι ἀλλοιώθηκε καὶ ἡ πίστι του. Ἔχασε τὸν ἀληθινὸ Θεό, καὶ τὸ κενὸ ποὺ δημιουργήθηκε ἦρθαν ν᾽ ἀναπληρώσουν τὰ εἴδωλα. Ἔτσι παρουσιάστηκε ἡ εἰδωλολατρία.
Τὰ εἴδωλα δὲν εἶνε κάτι πραγματικό· τὰ δημιούργησε ἡ φαντασία πάνω στὴν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς γιὰ Θεό. Ὁ ἄνθρωπος φαντάστηκε κάτι ψεύτικο καὶ ἔπλασε διάφορα ἀπατηλὰ ὑποκατάστατα. Πῆρε π.χ. ἕνα κομμάτι μάρμαρο, τὸ πελέκησε καὶ τοῦ ἔδωσε μιὰ μορφή. Κ᾽ ἐμεῖς βέβαια σήμερα κάνουμε ἀγάλματα, ἀλλὰ λέμε· Αὐτὸ εἶνε μιὰ ἀπεικόνισι τοῦ ἄλφα ἢ βῆττα ἥρωος. Ἐκεῖνοι ὅμως τότε εἶπαν, ὅτι μέσα στὸ ἄγαλμα ἐκεῖνο ὑπάρχει μιὰ θεϊκὴ ὕπαρξι, ὅτι τὸ ἴδιο τὸ ἄγαλμα εἶνε θεός.
Ἔτσι ἡ ἀνθρωπότης πρὸ Χριστοῦ θεοποίησε τὰ πάντα· τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη, τὰ ἄστρα, λίμνες, ποτάμια, δέντρα, ζῷα, πουλιά…. Τὰ πάντα θεός, θεοποίησις τῶν πάντων.
Ἡ εἰδωλολατρία ἁπλώθηκε σὲ ὅλη τὴ γῆ, καὶ στοὺς πλέον εὐγενεῖς λαούς. Ἂν παρακολουθήσατε μὲ προσοχὴ τὴν δευτέρα στάσι τῶν Χαιρετισμῶν, θ᾽ ἀκούσατε ὅτι μεταξὺ τῶν ἄλλων μνημονεύονται (στὰ στοιχεῖα Κάππα καὶ Λάμβδα) δύο χῶρες, ἡ Αἴγυπτος καὶ ἡ Βαβυλών.
Οἱ Αἰγύπτιοι, ποὺ εἶχαν πολιτισμὸ χιλιετιῶν, λάτρευαν ὡς θεὸ τὸ Νεῖλο ποταμό, ποὺ τροφοδοτεῖ τὴ χώρα τους. Λάτρευαν τὰ γεράκια. Λάτρευαν ―ἀπίστευτο― τὶς γάτες· σὲ ἀνασκαφὲς βρέθηκε νεκροταφεῖο μὲ μικρά, χρυσᾶ παρακαλῶ, φέρετρα, ποὺ περιεῖχαν σκελετοὺς ἀπὸ γάτες! λάτρευαν τὰ ζῷα (ὅπως καὶ σήμερα μερικοὶ ζῳόφιλοι). Γι᾽ αὐτὸ ἀπόψε, στὸ στοιχεῖο Λάμβδα, ἀκοῦμε· «Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ φωτισμὸν ἀληθείας, ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τὸ σκότος…».
Εἰδωλολάτρες ἦταν καὶ οἱ Βαβυλώνιοι, μὲ μεγάλο πολιτισμὸ στὴ Μεσοποταμία. Ἄλλοι πάλι αὐτοί. Εἶχαν φτειάξει ἕνα κούφιο ἄγαλμα ἀπὸ μπροῦντζο, τὸ γέμιζαν μὲ εὔφλεκτες ὗλες, τοὺς ἔβαζαν φωτιά, κι ὅταν ὁ μπροῦντζος πυρακτωνόταν ἔβαζαν ἐπάνω στὶς τεράστιες ἁπλωμένες παλάμες τοῦ ἀγάλματος – τί; βρέφη, παιδάκια! Τὰ προσέφεραν θυσία κι αὐτὰ καίγονταν, ἐνῷ τὰ τύμπανα χτυποῦσαν μανιωδῶς· γίνονταν κάρβουνο, ἔλιωναν σὰν τὸ λιβάνι….
Οἱ Αἰγύπτιοι εἰδωλολάτρες, οἱ Βαβυλώνιοι εἰδωλολάτρες. Οἱ ῾Ρωμαῖοι, κι αὐτοὶ εἰδωλολάτρες μὲ πλῆθος θεούς. Καὶ οἱ Ἕλληνες; Ὤ οἱ Ἑλληνες, ποὺ εἶχαν τὰ σκῆπτρα τῆς φιλοσοφίας καὶ τῶν ἐπιστημῶν, ἦταν κι αὐτοὶ βυθισμένοι σὲ βάλτο. Ἕνα μόνο σᾶς λέω· ὅταν ἦρθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἀθήνα νὰ κηρύξῃ τὸ εὐαγγέλιο, βρῆκε ὅλη τὴν πόλι «κατείδωλον» – ἔτσι ἐκφράζεται ἡ Γραφή (Πράξ. 17,16). Τί θὰ πῇ «κατείδωλος»· γεμάτη εἴδωλα. Καὶ «παρωξύνετο» (ἔ.ἀ.) τὸ πνεῦμα τοῦ ἀποστόλου βλέποντας εἴδωλα σὲ κάθε γωνιά. Ὅπως εἶπε κάποιος, ἂν μετρούσαμε τοὺς κατοίκους τῆς Ἀθήνας καὶ τὰ εἴδωλα, τὰ εἴδωλα θὰ ἦταν περισσότερα.
Εἰδωλολατρία. Ἔτσι ἦταν ὁ κόσμος ὁλόκληρος. Μόνο σὲ μιὰ γωνιὰ τοῦ κόσμου λάτρευαν τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ λαὸς αὐτὸς ἦταν οἱ Ἰουδαῖοι. Ἀλλὰ κ᾽ ἐκεῖ, τόσο μεγάλη ἦταν ἡ ἐπιρροὴ τοῦ εἰδωλολατρικοῦ περιβάλλοντος, ὥστε καὶ οἱ Ἰουδαῖοι ἀκόμη ἐρχόταν περίοδος ποὺ λησμονοῦσαν τὸν ἀληθινὸ Θεό, λάτρευαν εἴδωλα, καὶ τότε οἱ γνήσιοι προφῆτες τοῦ Θεοῦ τοὺς ἤλεγχαν μὲ πύρινη γλῶσσα.
Ἐνῷ ὅμως παντοῦ ἐπικρατοῦσε εἰδωλολατρία, ξαφνικὰ ἡ εἰδωλολατρία ἔπεσε! Ποιός τὴν κατήργησε; ἡ φιλοσοφία, ἡ ποίησις, ἡ ῥητορεία; Τίποτε ἀπ᾽ αὐτά. Ὁ Σωκράτης μόλις τόλμησε ν᾽ ἀμφισβητήσῃ τὴν ὕπαρξι τέτοιων θεῶν καὶ καταδικάσθηκε σὲ θάνατο διὰ κωνείου. Πῶς λοιπὸν ἔπεσε ἡ εἰδωλολατρία; Ἔπεσε ὅταν γεννήθηκε ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου κι ἀκούστηκε νὰ κηρύττῃ, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶνε ὕλη, μάρμαρο, ξύλο, ἀσήμι· δὲν εἶνε ποταμός, θάλασσα, ἀστέρι· ἀλλὰ «πνεῦμα ὁ Θεός». Τί μεγάλος λόγος αὐτός! Καὶ μόνο ὁ λόγος αὐτός, ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς σὲ μία ἁμαρτωλὴ γυναῖκα, ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ ὅλη τὴν ἀνθρώπινη σοφία. «Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4,24). Ἔτσι ἔπεσε ἡ εἰδωλολατρία, καὶ ἦρθε ἡ πίστι καὶ ἡ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ.
Ὕστερα ἀπὸ 300 χρόνια ἔγινε καὶ μιὰ προσπάθεια ν᾽ ἀναστηθοῦν τὰ εἴδωλα. Παρουσιάστηκε ἕνας αὐτοκράτορας, ὁ Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης, καὶ εἶπε· Ἐγὼ θὰ καταργήσω τὴ θρησκεία τοῦ Ναζωραίου καὶ θὰ ἐπαναφέρω τὴν παλιὰ θρησκεία, θ᾽ ἀναστήσω τὴν εἰδωλολατρία. Ἔστειλε καὶ στὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν, ποὺ ἦταν ναὸς τοῦ Ἀπόλλωνος (δηλαδὴ τῶν δαιμόνων), νὰ ρωτήσῃ γιὰ τὴν ἔκβασι τῆς ἐπιχειρήσεως αὐτῆς. Καὶ τὸ μαντεῖο (δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ διάβολος) ἀπήντησε· «Χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά. Οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγὰν λαλέουσαν. Ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ». Ἑλληνικὰ εἶν᾽ αὐτά, ἀλλὰ ποιός τώρα τὰ καταλαβαίνει; ἔβαλαν στόχο «πνευμάτων ἀερίων τὰ πλήθη», ποὺ ἀκούσαμε σήμερα (καν. Ἀκαθ. η΄ ᾠδ.), νὰ διαλύσουν τὸ ἱστορικὸ τοῦτο ἔθνος. Τί σημαίνει αὐτὴ ἡ ἀπάντησι τοῦ μαντείου τῶν Δελφῶν; Ὅτι πάει πλέον, ἦρθε τὸ τέλος, δὲν θ᾽ ἀκουστῇ στὸ ἑξῆς ἀπὸ ἐδῶ ἡ φωνὴ τοῦ Ἀπόλλωνος νὰ μαντεύῃ… Θὰ ἀκουγόταν παντοῦ ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ Ἰουλιανὸς πεθαίνοντας εἶπε· «Νενίκηκάς με, Ναζωραῖε»· Χριστέ, μὲ νίκησες δὲν μπόρεσα νὰ ἐπαναφέρω τὰ εἴδωλα.
Αὐτὸ ἀκριβῶς ὑπογραμμίζει ὁ χαιρετισμὸς «Χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὸν δόλον ἐλέγξασα», στὸν ὁποῖο προσπαθοῦμε νὰ δώσουμε μία ἐξήγησι. Ζητοῦν τώρα ὡρισμένοι νὰ τὰ μεταφράσουν αὐτά· δὲν μεταφράζονται, εἶνε ἀμετάφραστα. Εἶνε χρυσὸς 24 καρατίων· κάθε ἀπόπειρα γιὰ μετάφρασι εἶνε ματαιοπονία, ἐπιφέρει ἀλλοίωσιν τοῦ ὑπερόχου αὐτοῦ κειμένου.
Β΄. Τὸ δεύτερο τώρα ἐρώτημα· ὑπάρχει σήμερα εἰδωλολατρία; Δυστυχῶς ὑπάρχει! Ρωτῆστε τοὺς ἱεραποστόλους ποὺ κηρύττουν στὴν Ἀφρική, τὴν Ἀσία καὶ ἀλλοῦ. Ἕνα δισεκατομμύριο (ἕνας στοὺς τέσσερις κατοίκους τῆς γῆς) λατρεύουν εἴδωλα καὶ ἀσχολοῦνται μὲ τὴ μαγεία κι ὅ,τι δαιμονικὸ φανταστῆτε.
Ἀλλ᾽ ἐκτὸς ἀπὸ αὐτοὺς ὑπάρχουν εἰδωλολάτρες καὶ – ποῦ; μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν, αὐτῶν ποὺ ἔρχονται στὴν ἐκκλησία! Στὸ ὄνομα Χριστιανοί, ἀλλὰ στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους λατρεύουν κρυφὰ εἴδωλα. Ὁ γαστρίμαργος θεὸ ἔχει τὴν κοιλιὰ καὶ τὸ φαΐ. Ὁ φιλήδονος θεὸ ἔχει τὰ ὑπογάστρια καὶ τὸ σέξ. Ὁ φιλόδοξος θεὸ ἔχει τὴ δόξα, τὴν ἐξουσία, τὸ κράτος. Θέλετε κι ἄλλα μικρότερα εἴδωλα; Πολλοὶ ὡς θεὸ λατρεύουν τὸ φουτ-μπώλ, τὴ μπάλλα· ἄλλοι τὸ ποτό, τὸ κρασί· ἄλλοι τὸ χαρτί, τὸ χαρτοπαίγνιο· ἄλλοι τὴν πολιτική, τὸ κόμμα, τὸν ἀρχηγό. Ἕνα παράδειγμα. Στὴν Ἀθήνα κάποιο φτωχαδάκι, καθὼς ἔβγαινε ἀπὸ μιὰ ταβέρνα, εἶπε ἄσχημο λόγο ―κακῶς― γιὰ τὸν πρωθυπουργό. Ἀμέσως τὸν ἔπιασαν καὶ τὸν δίκασαν ἐπ᾽ αὐτοφώρῳ σὲ ὀχτὼ μῆνες φυλακή. Ἐνῷ ἂν κάποιος βλαστημήσῃ τὰ θεῖα, λένε· Ἀθῷος ὁ κατηγορούμενος, δὲν εἶχε κακὴ πρόθεσι… Μεγάλος δηλαδὴ ὁ πρωθυπουργὸς κι ὁ πρόεδρος δημοκρατίας – μικρός, πολὺ μικρὸς ὁ Χριστός!
* * *
Ὑπάρχει λοιπόν, ἀγαπητοί μου, καὶ σήμερα εἰδωλολατρία.
Γι᾽ αὐτό, ὅταν ἀπόψε πᾶτε στὸ σπίτι κάντε προσευχὴ καὶ πῆτε στὴν Παναγία μας· «Χαῖρε, τῶν εἰδώλων τὸν δόλον ἐλέγξασα». Παναγιά, γκρέμισε μέσα μας κάθε εἴδωλο καὶ βοήθα μας νὰ γίνουμε πραγματικοὶ Χριστιανοί.
Ἀνοῖξτε τὴν ἁγία Γραφὴ ἐπίσης καὶ διαβάστε πῶς τελειώνει ἡ πρώτη ἐπιστολὴ τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου· «Τεκνία», παιδάκια μου, «φυλάξατε ἑαυτοὺς ἀπὸ τῶν εἰδώλων» (Α΄ Ἰωάν. 5,21).
Καὶ τέλος ἂς ἀκουστῇ μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς κάθε πιστοῦ· Κάτω τὰ εἴδωλα!
Εἴθε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ μᾶς βοηθήσῃ, ὥστε νὰ μὴν εἴμαστε ψευτοχριστιανοὶ ποὺ λατρεύουν εἴδωλα, ἀλλὰ νὰ λατρεύουμε Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον τὸν ἐσταυρωμένον· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης Παρασκευὴ 13-3-1987)
______
SERBIKA
_______
САВРЕМЕНИ ИДОЛИ
«Радуј се, јер си лукавство идола изобличила!» (Акат. икос 6)
Акатист Пресветој Богородици је врхунац религиозне прозе. Акатист је вишестрани дијамант, чија свака страна, од 144 колико их има, «Радуј се», светли. Данас ћу, уз помоћ Божију, покушати да вам протумачим оно што сте чули: «Радуј се, јер си лукавство идола изобличила!» (Акат.икос 6). Радуј се Пресвета, јер Ти си родила Онога који је изобличио и уништио лукавство идола! Запитаћемо се прво шта је идол, и да ли данас постоји идолопоклонство?
* * *
Шта је идол? Драги моји, треба да знамо, да је човек од свога постанка упознао и обожавао истинитог Бога. Како се човек удаљавао од Бога, тако су се и сва добра изопачила, тако се променила и човекова вера. Човек је изгубио истинитог Бога, а празнину која се при том створила, дошли су да испуне идоли. Тако је настало идолопоклонство.
Идоли нису нешто стварно, створила их је машта из душевне потребе за Богом. Човек је замислио нешто лажно и створио је разне варљиве замене. Узео је, нпр., комад мермера и обрадио га, па дао му неки лик. И ми данас, наравно, правимо скулптуре, па кажемо да је то један приказ ове или оне особе. Међутим, људи у оно доба су говорили да у тој скулптури постоји неко божанско биће, да је сама скулптура бог. На тај начин су људи пре Христа све обожили: сунце, месец, звезде, језера, реке, дрвеће, животиње, птице…. Све им је било божанство, обожили су све.
Идолопоклонство се распространило на целу планету, па и на учене народе. Ако сте са пажњом послушали другу станку Акатиста, чули сте да се између осталих помињу и (у 6. кондаку и 6. икосу) имена две земље, Египта и Вавилона.
Египћани, који су имали хиљадугодишњу цивилизацију, обожавали су као бога реку Нил, која напаја водом њихову земљу. Обожавали су орлове. Невероватно! Обожавали су и мачке, у ископинама су пронађене мале гробнице, молићу лепо, мали златни кивоти, у којима су се налазили скелети мачака! Обожавали су и животиње (као и данашњи зоофили). Зато вечерас, чујмо: «Засјавши у Египту светлошћу истине, прогнао си таму лажи, јер идоли његови, Спаситељу, попадоше не могући поднети Твоју силу.…». (Акатист. икос 6)
И Вавилонци су били идолопоклоници, са великом цивилизацијом у Месопотамији. Па и они су направили једну шупљу скулптуру од бронзе, пунили би је са запаљивим материјалима, када би се ватра запалила на раширене руке бронзаног кипа, замислите кога су стављали? Одојчад и малу децу! Приносили су жртву, док су бубњеви манијакално ударали, деца су постајала угаљ, топили су се као тамјан…
Дакле, идолопоклоници су били: Египћани и Вавилонци. А тек Римљани? И они су били идолопоклоници, са мноштвом божанстава. Тако и Грци. О, Грци, који су имали штафете филозофије и наука, били су и они утопљени у идолопоклонство. Само ћу вам једно рећи: када је дошао апостол Павле у Атину да проповеда Јеванђеље, затекао је град «пун идола» – тако се издражава Писмо, «А кад их Павле чекаше у Атини, раздражи се дух његов у њему гледајући град пун идола;» (Дела. 17,16). Раздражио се апостолов дух гледајући идоле на сваком ћошку. Као што је неко рекао – када бисмо избројали становнике Атине и идоле, пронашли бисмо више идола.
Идолопоклонство! Такав је био цео свет. Само у једном ћошку света обожавали су истинитог Бога. Народ који је обожавао истинитог Бога је био јудејски. Међутим, и на њих је веома утицало идолопоклонско окружење, чак се дешавало да Јудејци периодично забораве на истинитог Бога, па би тада обожавали идоле, а онда би их познати пророци Божији опомињали ватреним језиком.
Свуда је владало идолопоклонство, али је изненада и пало! Да ли га је срушило: филозофија, песништво или риторство? Ништа од свега наведеног. Сократ се једва усудио да посумња у постојање таквих богова и осуђен је на смрт (открован). Како је онда пало идолопоклонство? Пало је када се родио Син од Дјеве и када се чуло да проповеда, да Бог није материја, мермер, дрво, сребро, река, море, звезда, него је «Бог дух». Како је то велика реч! Само и та реч коју је рекао Христос једној грешној жени, вреди више од све људске мудрости. «Бог је дух; и који му се моле, духом и истином треба да се моле» (Јован. 4,24). Тако је пало идолопоклонство, а стигла је вера и обожавање истинитог Бога, Тројичног Бога.
После 300 година покушали су опет да васкрсну идоле. Појавио се један аутократор, Јулијан преступник, који је рекао: «Ја ћу укинути религију Назарећанинову и поново ћу да вратим стару религију – васкрснућу идолопоклонство.» Послао је и у пророчиште у Делфима, које је било храм Аполона (дакле демона), да упита за извођење те своје замисли. А врач (дакле сам ђаво), је одговорио: – «Χαμαὶ πέσε δαίδαλος αὐλά. Οὐκέτι Φοῖβος ἔχει καλύβην, οὐ μάντιδα δάφνην, οὐ παγὰν λαλέουσαν. Ἀπέσβετο καὶ λάλον ὕδωρ». Грчки је то, али ко то сада да разуме, одредили су «мноштво небеских духова» што смо чули вечерас у Акатисту, да униште тај историјски народ. Шта значи тај одговор врача из Делфа? То значи да је већ све готово, да је дошао крај, да се неће чути убудуће глас Аполона како пророкује… чуће се свуда глас Господа нашег Исуса Христа. А Јулијан је умирући изрекао чувене речи: «Победио си ме, Назарећанине Христе, победио си ме, нисам могао да повратим идоле.»
Управо то и наглашавају Поздрави: «Радуј се, јер си лукавство идола изобличила!». Данас појединци покушавају да преведу те речи, али оне су непреводиве. Оне су злато од 24 карата. Сваки покушај да се преведу је узалудан, доводи до измене тога предивног текста.
Да ли данас постоји идолопоклонство? На жалост – постоји! Упитајте мисионаре који проповедају у Африци, Азији и др. Једна милијарда (сваки четврти становник земље) обожава идоле и бави се врачањем и гатањем.
Међутим, осим њих, где још има идолопоклоника? Има их међу хришћанима, који долазе у цркву! Они су по имену само хришћани, али у дубини свог срца тајно обожавају идоле. Стомакоугодник има за свог бога желудац и јело. Сластољубац има за божанство доњи абдомен и телесне ужитке. Славољубив има за бога славу, власт и државу. Да ли желите да наведем неке мање идоле? Многи имају за божанство фудбал, странке, неко лопту, неко пиће, неко вино, неко карте, неко коцкање, неко политичку странку или вођу. Један пример: у Атини неки сиромах, док је излазио из једне кафане, рекао је ружну реч за председника. Одмах су га ухватили и осудили на осам месеци затвора. Али када неко хули на Бога, кажу да је осуђеник недужан, да није имао лошу намеру…. Тако да су у њиховим очима велики потпредседник и председник неке земље а мали, веома мали за њих је Христос!
* * *
Драги моји, постоји и данас идолопоклонство. Зато вечерас када одете својим домовима, помолите се Пресветој Богомајци овим речима: «Радуј се, јер си лукавство идола изобличила! Пресвета Богородице, уништи у нама сваки идол и помози нам да постанемо истинити хришћани.» Потом отворите Свето писмо, и прочитајте како завршава Прва посланица Јеванђелиста Јована: «Дјечице! чувајте се од незнабоштва. Амин.» (1. Пос. Јов. 5,21). На крају нека се чује из дубине срца сваког верника: «Доле идоли! Нека нам помогне Господ наш Исус Христос, да не будемо лажни хришћани који обожавају идоле, него да обожавамо Исуса Назарећанина распетог, кога деца Грка, славите и преузносите у све векове. Амин«
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Беседа Митрополита Флоринског о. Августина Кантиота у храму Светог Пантелејмона у Флорини, петак 13-3-1987)
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on 
Φεβ 22nd, 2012 | 
Filed under: ΟΜΙΛΙΕΣ (απομαγν.), ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
Aπολαμβάνουμε όλοι την αύρα της ελευθερίας, το πολύτιμο τούτο αγαθό, το οποίο πάντοτε εξετίμησαν και ύμνησαν οι Έλληνες στη μαρτυρική αυτή γωνία της γης. Αλλ’ ας προσέξουμε! Διότι, με το να εκθειάζουμε κατά κόρον την ελευθερία και να υπερτονίζουμε συνεχώς τα δικαιώματα του φιλελευθέρου καὶ δημοκρατικού πολίτου, υπάρχει κίνδυνος να φθάσουμε στο άλλο άκρο. Ποιο άκρο;
Be the first! 
