___

____

___

___

ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ!!!

Καρναβαλια σε Ελληνικό σχολείο της Αρχιεπισκοπής στην Αυστραλία, με αρχικαρνάβαλο την διευθύντρια του σχολείου.

Το μήνυμα το λάβαμε από γονείς των μαθητών.

Το σχολειο ειναι εκκλησιαστικό και ανήκει στην ενορία του Αποστόλου Ανδρέα της Μελβούρνης! Η διευθύντρια έκανε ανακοίνωση και έδωσε πρόσκληση στους μαθητας για να ντυθούν καρναβάλια στις 24-2-2012. Συνέστησε δε στους μαθητες· να φορέσουν μάσκες όσοι δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν στολές!

Πολλοί γονεις και κηδεμόνες των παιδιών είναι αγανακτισμένοι μ’ αυτη την ενέργεια της διευθύτριας και των υπευθύνων. Πολλοι μαθηται δεν υπήκουσαν στην πρόσκληση. Πήγαν στο σχολειο χωρις να ντυθουν καρναβάλια και χωρις να φορέσουν μάσκες. Η διευθύντρια και δυο γυναίκες απο το προσωπικο του σχολείου έγιναν καρναβάλια!

ΑΝΤΙΚΑΡΝΑΒΑΛΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

Σε μια περίοδο που ο λαός υποφέρει, χιλιάδες ευρώ δόθηκαν και εφέτος (2012) από τους δήμους και τις περιφέρειες, για τους φανούς και τα καρναβάλια! Με σκύβαλα νομίζουν ότι μπορουν ξεγελάσουν τον Ελληνικό λαό και να χορτάσουν την πείνα του

_Είναι γεγονός ότι το 1/3 του λαού μας κυριολεκτικώς πεινά, και οι υιοί της Ελλάδος εκπατρίζονται μακράν και ως εργάται ευρίσκουν σκληρό θάνατο εις τα ανθρακωρυχεία του Βελγίου δι’ ενα τεμάχιον άρτου. Αλλ’ εδώ κολοσσαία ποσά σπαταλώνται εις διασκέδασιν ολίγων νυκτών (Απο Χριστιανική Σπίθα 1957

Yστερα από την αδράνη κατάστασι που παρατηρείται από πλευράς εκκλησιαστικής διοικήσεως έναντι του καρναβάλου, δεν υπολείπεται άλλο παρά ωρισμένοι ηρωϊκοι ιερείς να αναλογισθούν τα ιερά παραδείγματα, νεώτερα και παλαιότερα της εκκλησιαστικής μας ιστορίας και δεν πειράζει ότι θα είναι λίγοι, και αυτοί οι κληρικοί να αντισταθούν σθεναρώς και να κηρύξουν εξοντωτικό πόλεμο εναντίον του καρναβάλου. Και ας έχουν  υπ’ όψιν των οι κληρικοι αυτοί και όσοι λαϊκοι θα τους συμπαρασταθούν, ότι οι ολίγοι θα νικήσουν τους πολλούς· διότι αυτοί έχουν την αλήθεια, ενώ οι πολλοί ευρίσκονται μέσα στο ψεύδος, την αμαρτία και την διαφθορά.

(Απόσπασμα ομιλίας Μητροπολίτου Φλωρινης π. Αυγουστινου Καντιώτου στις 24-2-1990, Απο το βιβλίο του αειμνήστου Παναγιώτου Λοη “Ο ΑΝΤΙΚΑΡΒΑΛΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

_____

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΠΡΟΑΝΗΓΓΕΙΛΕ

_____

_

Aπατες και «αληθινα» ψεματα

της νεας συμφωνιας για την Ελλαδα

www.sofokleous 10.gr

H μέρα ξημέρωσε χτες με μια νέα συμφωνία για την Ελλάδα που είναι γεμάτη απάτες και ψέματα. Πρόκειται βεβαίως για μια συμφωνία που καιρό αναμένονταν από τη στιγμή που η Ευρώπη υποχρεώνεται να δει επιτέλους κατάματα την πραγματικότητα. Επομένως η Ευρώπη προχώρησε σε μια συμφωνία, το ευρώ ενισχύθηκε, τα χρηματιστήρια έπεσαν και οι επόμενες εβδομάδες μας επιφυλάσσουν πολλές απογοητεύσεις.  Γυρίζουμε σελίδα πλέον γιατί ετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε όχι αυτό που μας λένε αλλά την πραγματικότητα αυτού που μας παρουσιάζεται και αυτού που θα έρθει ως το τελικό αποτέλεσμά του.

Πόσοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα; Κανένας. Δεν υπάρχει πρόβλημα με τη λάμπα, η κατάστασή της βελτιώνεται καθημερινά. Κάθε πληροφορία που αναφέρει ότι η λάμπα δεν εμφανίζει καμιά ένδειξη πυράκτωσης είναι απατηλές φλυαρίες διαφόρων ύποπτων τύπων που δυστυχώς γνωρίζουν πρόσθεση και αφαίρεση.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν ανέφερε ποια θα είναι η συμβολή του στη Ελλάδα και δεν θα το κάνει ως τα μέσα Μαρτίου. Επομένως, μέχρι τότε δεν θα ξέρουμε το πραγματικό μέγεθος της ελληνικής διάσωσης. Άρα τα 135 δις ευρώ που αναφέρονται σήμερα μπορεί να μην είναι το ακριβές νούμερο αν το ΔΝΤ αποφασίσει να μη χρηματοδοτήσει την ελληνική διάσωση.

Οι προβλέψεις για τη μελλοντική ανάπτυξη στην Ελλάδα, ακόμα και στο έγγραφο που διέρρευσε στο πρακτορείο Ρόιτερ, βασίζονται σε υποθέσεις που δεν θα υλοποιηθούν, όπως γινόταν πάντα, κάθε φορά, τα τελευταία δύο χρόνια. Τα ίδια απατηλά μαθηματικά της Ευρώπης μας πλασάρονται και τώρα και οι νέες προβλέψεις θα απέχουν από την αλήθεια τόσο όσο κι οι προηγούμενες…. Περισσότερα…

___

ΣΤΕΙΛΕ ΠΑΝΤΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ

Mία ενδιαφέρουσα απάντηση, στην απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για το Δίστομο, προετοιμάζεται απο πολίτες της χώρας.Εφόσον η Γερμανία δεν θα πληρώσει τις αποζημιώσεις, που οφείλει, η ελληνική κίνηση έχει σκοπό να τις στερήσει αυτά τα ποσά.Πιο συγκεκριμένα, έχει προταθεί άμεσο μποϊκοτάζ σε όλα τα γερμανικά προϊόντα. Οπότε, όποιος θέλει να συμμετέχει αρκεί να αποφεύγει τα προϊόντα με τους εξής αρχικούς αριθμούς στο barcode: 400, 401, 402, 403 ..440. Εάν αυτός είναι ο αρχικός αριθμός τότε το προϊόν προέρχεται απο την Γερμανία.Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, θα πάει το βουνό στον Μωάμεθ, λέει η παροιμία. Η πραγματικότητα λέει ότι η Γερμανία δεν θα ξεφύγει απο τα χρέη της.

«Αν κάθε Έλληνας καταφέρει μέσα στο 2012 να αγοράσει ελληνικά προϊόντα αξίας 1.000 ευρώ στη θέση ξένων προϊόντων που αγόρασε πέρυσι, τότε θα προστεθεί στην προβληματική ελληνική οικονομία το αστρονομικό ποσό των 12 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ολόκληρο το περιβόητο ΕΣΠΑ που υποτίθεται ότι θα αναζωογονούσε τη χώρα, είναι 18 δισεκατομμύρια για τέσσερα χρόνια. Στροφή στο ελληνικό τρόφιμο, στο ελληνικό ποτό, στροφή στον Έλληνα παραγωγό. Και σιγά-σιγά, στροφή στο ελληνικό ρούχο και το ελληνικό παπούτσι. ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΕΧΟΥΝ BARCODE ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΑΠΟ 520 !!! Κοινοποιηστε το

_

OMAΔΑ ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ ΥΓΙΟΥΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ

για αγορά ποιοτικών προϊόντων κατευθείαν από παραγωγούς σε σούπερ τιµές

Το οφείλουµε στον εαυτό µας, στην παραπαίουσα (πτωχευµένη ?) οικονοµία της Χώρας µας, στην αντιµετώπιση της ανεργίας, στα παιδιά µας και σε πολλούς άλλους τοµείς, που µπορεί να δουν ßελτίωση αν το τηρήσουµε ευλαßικά !!!!!

Οι Ξένοι το κάνουν χωρίς εξαιρέσεις . . . . . . . . Εµείς γιατί να το αποφεύγουµε ή να το αναßάλλουµε ? Είναι πιά ή µόνη µας άµυνα!!!!

Διαßάστε και δυό επεξηγηµατικά λόγια, γιατί να προτιµήσουµε το καθένα και όχι τον άλλο . . . . .
Προωθήστε το και διαδώστε το σε όσους πιο πολλούς φίλους και γνωστούς έχετε…ίσως κάτι κατορθώσουμε συλλογικά…

ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ !..

Την ίδια ώρα που η κινδυνολογία έχει πάρει φωτιά και ένα από τα βασικά επιχειρήματα για την ψήφιση του μνημονίου 2 ήταν ότι δεν θα έχουμε προϊόντα πρώτης ανάγκης, την ίδια ώρα που οι πολυεθνικές ετοιμάζουν βαλίτσες για να εγκαταλείψουν την ελληνική κατεστραμμένη αγορά, οι Έλληνες καταναλωτές ευαισθητοποιούνται και ανταλλάζουν το παρακάτω mail που αναφέρει τις ελληνικές εταιρείες που πρέπει να στηρίξουν. Πολλές είναι οι ελληνικές εταιρείες που από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η κρίση κάνουν προσφορές στους καταναλωτές με σκοπό να αλληλοβοηθηθούν και να παραμείνουν και οι ίδιοι με ανεβασμένα τα ρολά. Ταυτόχρονα έχει αυξηθεί το ποσοστό των καταναλωτών που επιλέγουν ελληνικά προϊόντα, κυρίως για συναισθηματικούς λόγους, καθώς οι τιμές στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι καν ανταγωνιστικές.

«ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ»

Τη δημιουργία κινήματος με σαφή αντιμνημονιακό εθνικοπατριωτικό  και χριστιανορθόδοξο προσανατολισμό και με την ονομασία «Ανεξάρτητοι Έλληνες» ανακοίνωσε σήμερα το πρωί ο ανεξάρτητος βουλευτής, Πάνος Καμμένος.

Όπως δήλωσε ο κ. Καμμένος  πρόκειται για μία αντιμνημονιακή κίνηση που θα απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες και ότι φιλοδοξεί να συγκεντρώσει  περί τις 200.000 υπογραφές πολιτών-συνιδρυτών. Στο μήνυμα που συνοδεύει το σήμα του κόμματος, που αναρτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο κ. Καμμένος σημειώνει: «Το δικό μας κίνημα γεννήθηκε. Η Παναγία να είναι βοηθός και προστάτης. Είμαστε Πολλοί. Είμαστε Ανεξάρτητοι. Είμαστε Έλληνες».

Στον ιδρυτικό πυρήνα πάντως ανήκουν και άλλα στελέχη όπως ο κ. Χρήστος Ζώης και ο κ. Γιάννης Μανώλης, ο κ. Δημήτρης Σταμάτης που προσφάτως αποχώρησαν από τη ΝΔ. Σύμφωνα με πληροφορίες έχουν γίνει συζητήσεις και με στελέχη που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ.

Στην ιδρυτική του διακήρυξη αναφέρεται ότι οι « Έλληνες πολίτες που συναντηθήκαμε τα τελευταία δυο χρόνια, αντιμετωπίζοντας την επίθεση της Νέας Τάξης πραγμάτων μέσω μνημονίων, εθνικής ταπείνωσης και βίαιης οικονομικής επίθεσης στην Ελληνική οικογένεια, συμφωνήσαμε να ιδρύσουμε πολιτικό φορέα με το όνομα «Ανεξάρτητοι Έλληνες».

Ο φορέας διακηρύσσει ότι:

-«Καθιστά αδιαπραγμάτευτες τις αρχές της Εθνικής Ανεξαρτησίας και περηφάνιας και της λαϊκής κυριαρχίας,

-Απαιτεί την κατάργηση του μνημονίου και αρνείται να δεχτεί το επαχθές, παράνομο χρέος που διαμορφώθηκε με τοκογλυφικά επιτόκια.

– Απορρίπτει την εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας και την κατάργηση του Έθνους-Κράτους.

– Απαιτεί την κατάργηση κάθε ασυλίας αξιωματούχων, βουλευτών και υπουργών για εγκλήματα που διέπραξαν κατά του Ελληνικού λαού και της Δημόσιας περιουσίας. Απαιτεί την τιμωρία των καταχραστών του Δημοσίου χρήματος και την δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων.

– Εγγυάται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε σχέση με:

α) Τον καθορισμό των Ελληνικών ΑΟΖ.

β) Την διεκδίκηση των οφειλόμενων από την Γερμανία αποζημιώσεων

και των κατοχικών δανείων.

Επίσης δηλώνει ότι:

 -«πιστεύουμε στις αξίες και την διαχρονικότητα της Ορθοδοξίας. Αναγνωρίζουμε την προσφορά της στο Έθνος και ταυτόχρονα εγγυόμαστε το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας και του ατομικού αυτοπροσδιορισμού σε κάθε πολίτη.

– Πιστεύουμε στον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και ταυτόχρονα

αρνούμαστε την εξάρτηση που οδηγεί στην διεθνή απομόνωση και στερεί από τη

χώρα άλλες γεωπολιτικές συμμαχίες.

-Πιστεύουμε σε μια ορθολογική ανάπτυξη με κυρίαρχο μοχλό την ελεύθερη αγορά.

____

_____

_____

Κοινή δήλωση 5 γεναίων Συνταγματολόγων

κατά του Μνημονίου για παράβαση του Συντάγματος

και της Ευρωπαϊκής νομιμότητας…

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ

Των καθηγητών Συνταγματικού Δικαίου

• Γιώργου Κασιμάτη, Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών
• Ανδρέα Δημητρόπουλου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών
• Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Θράκης
• Ηλία Νικολόπουλου, Καθηγητή Παντείου Πανεπιστημίου
• Κώστα Χρυσόγονου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Αισθανόμαστε την υποχρέωση να επισημάνουμε προς τη Βουλή και τον ελληνικό λαό ότι το κείμενο, το οποίο καλείται σήμερα να ψηφίσει η λαϊκή αντιπροσωπεία, παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος και του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου για τους λόγους που ακολουθούν:

1. Η παρούσα Βουλή εκλέχθηκε τον Οκτώβριο του 2009 κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές προϋποθέσεις και η λαϊκή εντολή προς αυτή, κατά την έννοια του άρθρου 41 του Συντάγματος, ήταν διαμετρικά αντίθετη από όσα προβλέπει τώρα το κατατεθειμένο κείμενο. Λείπει, συνεπώς, η δημοκρατική νομιμοποίηση για την ψήφισή του.

2. Tο περιεχόμενο του κειμένου, που καλείται να ψηφίσει η Βουλή είναι προϊόν οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού, εκ μέρους των εκπροσώπων των δανειστών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου (άρθρο 52 της Διεθνούς Σύμβασης της Βιέννης του 1969).

3. Το κείμενο που κατατέθηκε για ψήφιση δεν αποτελεί κατά το Σύνταγμα ούτε σχέδιο νόμου, δεδομένου ότι δεν περιλαμβάνει διατάξεις νομοθετικού περιεχομένου ούτε σχέδιο νόμου κυρωτικού διεθνούς σύμβασης, δεδομένου ότι δεν περιέχει το υπογεγραμμένο κείμενο της διεθνούς σύμβασης. Πρόκειται για κείμενο προγράμματος, που επιχειρείται να δεσμεύσει ανεπίτρεπτα επί δεκαετίες το μέλλον της χώρας. Παρουσιαζόμενο, συνεπώς, ως δεσμευτικό κείμενο νόμου, παραβιάζει την αντιπροσωπευτική αρχή και την κατά το Σύνταγμα άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας (άρθρο 26 Σ).

4.  Το κείμενο επιχειρείται να υπερψηφιστεί κατά παράβαση του άρθρου 29 του Συντάγματος, στο βαθμό που επιβάλλεται κομματική πειθαρχία χωρίς προηγούμενη εσωτερική ψηφοφορία και απόφαση συλλογικών κομματικών οργάνων.

5.  Η πρόβλεψη ότι οι νέες δανειακές συμβάσεις θα ισχύουν από την υπογραφή τους, χωρίς κύρωση από την Βουλή, παραβιάζει τα άρθρα 28 παρ. 2 και 36 παρ. 2 του Συντάγματος, καθώς και το διεθνές δίκαιο.

6.   Οι συνταγματικές και οι διεθνούς δικαίου εγγυήσεις σεβασμού και προστασίας της εθνικής κυριαρχίας προσβάλλονται επιπλέον: (α) Με την επανάληψη –όπως και στη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης της 10.5.2010- της ρήτρας παραίτησης από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας, (β) με τον υπερδανεισμό της χώρας και την άμεση στέρηση της δυνατότητας ικανοποίησης των βασικών αναγκών του ελληνικού λαού και της αξιοπρεπούς διαβίωσης των ελλήνων πολιτών, (γ) με τη σώρευση «επαχθούς» δανεισμού και (δ) με την εφαρμογή του αγγλικού δικαίου και όχι του δημοσίου διεθνούς δικαίου που διέπει τις διεθνείς συμβάσεις των κρατών. Συνεπώς, το κείμενο που καλείται η Βουλή να ψηφίσει παραβιάζει στον πυρήνα τους τις συνταγματικές εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αρχής (άρθρο 1 του Συντάγματος).

7.   Τα μέτρα που προβλέπει το προς ψήφιση κείμενο ότι θα επιβληθούν στον ελληνικό λαό παραβιάζουν τις αρχές της ισότητας των βαρών, του κοινωνικού κράτους δικαίου (άρθρα 4 παρ. 5 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος) και τις εγγυήσεις των κοινωνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων (άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος). Παραβιάζουν επίσης θεμελιώδεις εγγυήσεις της Συνθήκης της Λισαβόνας (του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων) και του διεθνούς δικαίου, καθώς και εγγυήσεις του διεθνούς εργατικού δικαίου.
Η ψήφιση του νομοσχεδίου συνιστά, συνεπώς, εκτροπή από τη συνταγματική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή νομιμότητα.  Περισσότερα

 http://www.tideon.org

_______

______

______

_______

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν στηρίζει τὴν

«ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ  ΕΚΤΡΟΠΗ  ΕΠΙΔΟΞΩΝ  ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ  ΘΕΟΛΟΓΩΝ»

Ὁ καθηγητὴς Τσελεγγίδης τονίζει:

Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία δὲν ἔχει ἁπλῶς χαρακτῆρα «πατρομαχίας, ἀλλὰ κυρίως συνιστᾶ μία θεομαχία»

Στὴν Ἡμερίδα ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς 15 Φεβρουαρίου 2012 στὸν Πειραιᾶ καὶ στὸ Στάδιο «Εἰρήνης καὶ Φιλίας» μὲ θέμα «Πατερικὴ Θεολογία καὶ Μεταπατερικὴ Αἵρεση», μίλησε καὶ ὁ καθηγητὴς θεολογίας κ. Δημ. Τσελεγγίδης.

Ἡ εἰσήγησή του εἶχε τὸν τίτλο: «Νεοπατερικὴ ἢ νεο-βαρλααμιτικὴ θεολογία; Ἄγνοια ἢ ἄρνηση τῆς ἁγιότητας; Κριτήρια τοῦ ὀρθοδόξως καὶ ἀπλανῶς θεολογεῖν». Καὶ ὑπότιτλο: «Ἡ ὑπεροψία καὶ ἡ θεολογικὴ ἐκτροπὴ τῶν ἐπίδοξων μεταπατερικῶν θεολόγων». Ἀσφαλῶς (ὅπως συμβαίνει σὲ παρόμοιες περιπτώσεις) τὸ κείμενο αὐτὸ θὰ δημοσιευθεῖ, μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες εἰσηγήσεις (ὅπως τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεου, τῶν πρωτοπρεσβυτέρων καθηγητῶν π. Γ. Μεταλληνοῦ καὶ π. Θ. Ζήση κ.ἄ.) στὴν πληρότητά του ὡς γραπτὸς λόγος, μὲ τὶς στίξεις, τὴν προσθήκη ὅσων δὲν ἀναγνώστηκαν λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου, καὶ μὲ τὶς ὑποσημειώσεις.

Ἐπειδὴ ὣς τὴν δημοσίευση θὰ παρέλθη ἀρκετὸς χρόνος –καὶ τὰ γεγονότα τρέχουν– σκεφτήκαμε πὼς ἡ ἀπομαγνητοφώνηση ἑνὸς τμήματος τῆς εἰσηγήσεως αὐτῆς ἦταν ἀναγκαία τώρα, γιατὶ α) γιὰ πρώτη φορὰ ἐπίσημα σὲ Ἡμερίδα ἀποκαλύπτεται μὲ ὑπεύθυνο θεολογικὸ λόγο, πὼς ἡ μεταπατερικὴ θεολογία ἀποτελεῖ μέρος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ προσβολὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας (ἔστω κι ἂν δὲν κατονομάστηκαν ἀπὸ τὸν ὁμιλητὴ οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι) καὶ β) καθόσον ἡ «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» Βόλου ἀνακοίνωσε μιὰ Ἐκδήλωση-Διάλεξη ποὺ διοργανώνει στὶς 5 Μαρτίου 2012! Καὶ ποῦ θὰ γίνει αὐτὴ ἡ Διάλεξη; Στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν αἴθουσα Ἐπιμορφωτικῶν ἐκδηλώσεων τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς!

Δηλαδή, τὴν στιγμὴ ποὺ ἕνα μεγάλο τμῆμα τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ καὶ καιρὸ (καὶ μὲ τὴν ἐν λόγῳ Ἡμερίδα) καταδικάζει τὴν μεταπατερικὴ θεολογία καὶ τὴν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος, συνεχίζουν ἀπτόητοι τὸ διχαστικό τους ἔργο καὶ

Ι) Ἤδη στὶς 2 Δεκεμβρίου 2011 ὁ κ. Ἱερώνυμος δέχτηκε στὸ Ἀρχιεπισκοπικὸ Μέγαρο «τὸ Δ. Σ. τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πρόεδρό του …Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο» καὶ τότε, εἶχε τὴν εὐκαιρία «ὁ Μακαριώτατος νὰ ἐκφράσει τὴν εὐαρέσκεια καὶ ἱκανοποίησή του γιὰ τὴν πλούσια καὶ καρποφόρα δράση τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν, ἐνῶ δὲν παρέλειψε νὰ ἐπαναλάβει τὴ στήριξη καὶ ἐκτίμησή του γιὰ τὸ πρωτοποριακὸ ἔργο ποὺ ἐπιτελεῖται στὸ Βόλο. Σημείωσε δὲ ὅτι … ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ φωνὲς σὰν τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου, γι’ αὐτὸ καὶ ἐνθάρρυνε τοὺς ὑπευθύνους της νὰ συνεχίσουν στὸν ἴδιο δρόμο, ἀψηφώντας τὶς ἀνοίκιες καὶ ἄδικες ἐπιθέσεις» ἐναντίον της!

ΙΙ) Παραχωρεῖ (ὁ Ἀρχιεπίσκοπος) χῶρο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς γιὰ ἐκδηλώσεις τῆς Ἀκαδημίας Βόλου, ὅπου διδάσκεται ἡ αἱρετικὴ μεταπατερικὴ θεολογία, ἐνῶ δὲν παρέστη στὴν Ἡμερίδα τοῦ Πειραιᾶ, κατὰ τὴν ὁποία ἦταν γνωστὸ  πὼς θὰ εἶχε ὡς θέμα τὴν αἵρεση τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας! (Ἀντίθετα τὸ 2010, σὲ ἄλλη Ἡμερίδα στὸν Πειραιᾶ μὲ παρόμοιο θέμα εἶχε δώσει τὸ παρόν).

Ἐπειδή, λοιπόν, ἡ κάθε καινοτομία ἐπιφέρει σύγχυση καὶ διχασμὸ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκκλησίας, παραθέτουμε ἕνα μέρος τῆς εἰσηγήσεως τοῦ κ. Τσελεγγίδη, ποὺ ἐκφράζει τὶς πατερικὲς θέσεις γιὰ τὸ θέμα, καὶ ὡς ἐκ τούτου δρᾶ προληπτικὰ καὶ (γιὰ ὅσους θέλουν) θεραπευτικά.

«Τὸ κατεστρεπτικότερο ἔργο στὶς συνειδήσεις τοῦ χριστιανικοῦ θεολογικοῦ κόσμου εὐρύτερα, τὸ ἔκαναν κατὰ τὴν γνώμη μας οἱ Προτεστάντες. Καὶ τοῦτο, ἐπειδὴ αὐτοὶ ἀμφισβήτησαν εὐθέως τὸ κύρος τῶν Οἰκουμ. Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἄλλωστε καὶ τὴ σύνολη Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοσή της. Ταυτόχρονα ἀκύρωσαν ἐπισήμως, οὐσιαστικὰ καὶ τυπικά, τὴν ἁγιότητα ὅλων τῶν ἐπωνύμων ἁγίων, ἀμφισβητώντας μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καὶ τὴν ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τῆς ἑκάστοτε ἐπὶ γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας.

Ἀντίστοιχα, τὸ κατεστρεπτικότερο ἔργο στὴν δογματικὴ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τὸ ἔκανε καὶ ἐξακολουθεῖ, ἀμείωτα, νὰ τὸ κάνει ὁ Οἰκουμενισμός. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ σήμερα τὸν δυσσώδη φορέα, τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ, καὶ κατὰ συνέπεια τὸν πιὸ ἐπίσημο φορέα τῆς ἐπικινδυνότερης πολυαιρέσεως ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδὴ συμβάλλει ἀποφασιστικὰ στὴν ἄμβλυνση τοῦ ὀρθοδόξου κριτηρίου καὶ τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας.

Συγκεκριμένα διὰ τῶν ἐκπροσώπων του, τοπικῶς καὶ διεθνῶς, ἐπιχειρεῖ διαρκῶς καὶ βαθμιαίως, ὅλο καὶ μεγαλύτερες ἐκπτώσεις στὴν ἐκκλησιολογική-δογματικὴ συνείδηση τῶν ἀνυποψίαστων πνευματικῶς ὀρθοδόξων πιστῶν. Καὶ αὐτὸ τὸ ἐπιτυγχάνει εἰδικότερα μὲ τὴν σχετικοποίηση ἢ καὶ τὴν ἀκύρωση στὴν πράξη τοῦ κύρους τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ μάλιστα συλλογικῶν ἀποφάνσεών τους, στὸ πλαίσιο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Βλέπε λ.χ. τὴν κατάφορη καὶ κατ’ ἐξακολούθησιν –ἐδῶ καὶ χρόνια– παραβίασιν τοῦ 2^ου κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ἀπαγορεύει ρητῶς τὴν συμπροσευχὴ μὲ ἀκοινωνήτους καὶ ἑτεροδόξους, μὲ τὴν σαφῆ ἀπειλὴ τῆς καθαιρέσεως τῶν κληρικῶν καὶ τοῦ ἀφορισμοῦ τῶν λαϊκῶν ποὺ τὴν παραβιάζουν.

Στὸ παραπάνω εὐρύτερα ἐκκοσμικευμένο θεολογικὸ κλίμα καὶ εἰδικότερα καὶ κατ’ ἐξοχὴν στὸ καθαυτὸ πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ περιγράψαμε ἐντάσσεται ὀργανικὰ καὶ τὸ ἐμφανιζόμενο τὸν τελευταῖο καιρὸ κίνημα τῶν ἐπίδοξων μεταπατερικῶν θεολόγων…

Στὴ σύντομη θεολογικὴ τοποθέτησή μας θὰ ἑστιάσουμε κατ’ ἐξοχὴν στὸ φρόνημα καὶ ὄχι στὸ πρόσωπο τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων, καθὼς καὶ στὰ κριτήρια τῆς ὑποδηλουμένης θεολογίας τους. Δυστυχῶς, οἱ ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μας μεταπατερικοὶ θεολόγοι, μὲ τὶς παράτολμες ἢ μᾶλλον μὲ τὶς θρασύτατες καὶ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν, ἴσως, διατυπώσεις τους, ἐμφανίζονται πρακτικῶς νὰ ἀγνοοῦν πλήρως, τί εἶναι ἡ ἁγιότητα καθ’ ἑαυτήν, καὶ κατ’ ἐπέκτασιν, τί εἶναι καθ’ ἑαυτὴν ἡ ἁγιοπνευματικὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ κατὰ τὴν ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν θεμελιώδη προϋπόθεση τοῦ ὀρθοδόξως καὶ ἀπλανῶς θεολογεῖν. Ἀκόμα εἰδικότερα, ἐμφανίζονται στὰ κείμενά τους, νὰ ἀγνοοῦν ὅτι ὀρθόδοξη καὶ ἀπλανῆ θεολογία παράγουν πρωτογενῶς, μόνο ὅσοι καθαρίστηκαν ἀπὸ τὴν ἀκαθαρσία τῶν παθῶν τους, καὶ κυρίως, ὅσοι φωτίστηκαν καὶ θεώθηκαν ἀπὸ τὶς ἄκτιστες ἐνέργειες ἐλλάμψεις τῆς θεοποιοῦ χάριτος.

Ἡ ἐπιχειρούμενη αὐθαδῶς ὑπέρβαση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐκ μέρους τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων, κλονίζει τὴν ἀπαραίτητη γιὰ τοὺς πιστοὺς βεβαιότητα, ὡς πρὸς τὴν διαχρονικὴ ἰσχὺ τῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας, ἐνῶ παράλληλα εἰσάγει ἀθέμιτα καὶ πονηρὰ τὴν προτεσταντικοῦ τύπου θεολογικὴ πιθανολογία. Μὲ τὸν τρόπο, ὅμως, αὐτὸ στὴν πραγματικότητα, «μεταίρονται ὅρια ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν». Ἀλλὰ τοῦτο παραβιάζει βάναυσα, τόσο τὸν ἁγιοπατερικό, ὅσο καὶ τὸν θεόπνευστο βιβλικὸ λόγο.

Μὲ βάση τὰ παραπάνω… θὰ μπορούσαμε νὰ ὑποστηρίξουμε ἐπιστημονικῶς, ὅτι οἱ ἐπίδοξοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι, σαφῶς δὲν ἔχουν τὶς προϋποθέσεις τῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας. Γιατί, ἀλήθεια, πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ ὑποστηρίξουν ὅτι τὶς ἔχουν, ὅταν συμβαίνει νὰ εἰσηγοῦνται αὐθαδῶς τὴν ὑπέρβαση τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἢ ὅταν ἐπιχειροῦν νὰ εἰσαγάγουν στὴν ἐκκλησιαστικὴ θεολογικὴ σκέψη μιὰ δυτικοῦ τύπου θεολογικὴ καὶ γνωσιολογικὴ πιθανολογία, ποὺ ὡς προϋπόθεσή της ἔχει τὴν ἐπιστημονικὴ ἀκαδημαϊκὴ θωράκιση καὶ τὸν θεολογικὸ στοχασμό;

Αὐτὴ καθεαυτήν, ἄλλωστε, ἡ ἔπαρση ὁδηγεῖ στὴν ἀπεμπόλιση τῆς χαρισματικῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο ἐγγυᾶται τὴν γνησιότητα τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας. Τὰ ἐπιστημονικά-ἀκαδημαϊκὰ κριτήρια ποὺ εἰσηγοῦνται οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι, ὡς τεκμήρια τῆς ἀντικειμενικότητάς τους, δὲν συμπίπτουν ἀπαραιτήτως μὲ τὰ ἐκκλησιαστικὰ κριτήρια τῶν θεολογεῖν ὀρθοδόξως καὶ ἀπλανῶς, ὅταν μάλιστα τὰ κριτήρια αὐτὰ χρησιμοποιοῦνται ἀπροϋποθέτως.

Ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ θεολογία ἔχει σαφῶς καὶ κυρίως ἁγιοπνευματικὰ κριτήρια. Τὸ κατ’ ἐξοχὴν καὶ κορυφαῖο κριτήριο τοῦ ἀπλανοῦς χαρακτῆρα τῆς ἐκκλησιαστικῆς θεολογίας εἶναι ἡ ἁγιότητα τῶν θεοφόρων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι τὴν διατύπωσαν. Προκαλεῖ βαθύτατη θλίψη ἡ παχυλὴ ἄγνοια καὶ ἡ ἐπ’ αὐτῆς ἐρειδομένη ἔπαρση τῶν μεταπατερικῶν θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ἐπιχειροῦν, ὅλως ἀμαθῶς, νὰ ὑποκαταστήσουν τὴν ἐνοχλητικὴ μᾶλλον γι’ αὐτοὺς ἁγιοπατερικὴ θεολογία τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ἐπικαιροποιημένη ἐπιστημονικὴ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία τους.

Μὲ τὴν στάση τους αὐτὴ φανερώνουν σαφῶς, ὅτι δὲν γνωρίζουν τὴν πραγματικότητα, πὼς οἱ Πατέρες εἶναι ἐνεργῶς θεοφόροι καὶ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἀγνοοῦν, ὅμως, κυρίως ὅτι ἡ ἁγιότητα τῶν Ἁγίων καὶ ἡ ἁγιότητα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ εἶναι μία καὶ ἡ αὐτὴ κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης. Δηλ. ἡ ἁγιότητα τῶν Ἁγίων ἔχει ὀντολογικὸ χαρακτῆρα καὶ εἶναι ἄκτιστη ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ, στὴν ὁποία μετέχοντας ὁ πιστὸς ἄμεσα καὶ προσωπικά, καὶ ὑπὸ σαφεῖς ἐκκλησιαστικὲς προϋποθέσεις, καθίσταται ἐν πάσῃ αἰσθήσει κοινωνὸς τῆς ἁγιότητος τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι λοιπὸν εὐνόητο ὅτι ὁ χαρακτὴρ τῆς ἁγιότητος τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ἄκτιστος.

Οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐξέφρασαν ἀπλανῶς τὴν ἀποστολικὴ Παράδοση στὴν ἐποχή τους, ἀφοῦ ὅμως προηγουμένως τὴν βίωσαν ἡσυχαστικῶς, ἀσκητικῶς καὶ κατ’ ἐξοχὴν μυστηριακῶς. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος Θεολόγος καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (ἐνδεικτικὰ) ἐπικαιροποίησαν τὴν Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση, ἐκφράζοντας σὲ λόγια θεολογικὴ γλῶσσα, αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ βίωναν ἀκτίστως καὶ ἐν πάσῃ αἰσθήσει καὶ οἱ ἄλλοι, μὴ λόγιοι ἅγιοι Πατέρες, ἀλλὰ καὶ οἱ ὀλιγογράμματοι χαρισματοῦχοι, ὅπως καὶ οἱ ἁπλοὶ θεοφόροι πιστοὶ στὴν εὐχή τους. Ἡ χαρισματικὴ ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ δημιουργεῖ τὴν πρωτογενῆ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἁπλοϊκὴ ἢ τὴν ἔντεχνη καὶ λόγια ἐκφορά της. Ἡ θεολογία αὐτὴ ἀποτελεῖ πιστὴ ἔκφραση καὶ ἑρμηνεία τῆς ζωντανῆς καὶ ἄκτιστης ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν συγκεκριμένη ἱστορικὴ πραγματικότητα τῆς ζωῆς τῶν θεουμένων πιστῶν της. «Ὑπὸ Πνεύματος Ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν ἀπὸ Θεοῦ ἄνθρωποι», μᾶς διαβεβαιώνει ὁ κορυφαῖος ἀπὸ τοὺς ἐπόπτες τῆς θείας μεγαλειότητας.

Νὰ ἐπανέλθουμε, ὅμως, στὰ κριτήρια τοῦ θεολογεῖν. Τὰ ἐπιστημονικὰ ἀκαδημαϊκὰ κριτήρια εἶναι κτιστά. Γι’ αὐτό, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ἀσφαλέστατο κριτήριο τῆς ἀκτίστου ἁγιότητας, ἡ μόνη διασφάλιση γιὰ ἀπλανῆ ὀρθόδοξη ἐπιστημονικὴ θεολογία, μπορεῖ νὰ ἀναζητηθεῖ καὶ ἀπὸ τοὺς στερουμένους τὴν ἁγιότητα ἐπιστήμονες θεολόγους, στὸ ταπεινὸ φρόνημα ποὺ ἐνέχει καὶ ἐκφράζει ἡ διαχρονικῶς ἐφαρμοζομένη ἐκκλησιαστικὴ μέθοδος, ἡ ὁποία σημαίνεται στὴν γνωστὴ ἁγιοπατερικὴ διατύπωση: «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι». Αὐτὸ ἄλλωστε τὸ ταπεινὸ φρόνημα, τὸ ὁποῖο διασφάλιζε τὴν ἁγιότητά τους, εἶχαν ὅλοι οἱ θεοφόροι Πατέρες ποὺ συμμετεῖχαν στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, οἱ ὁποῖοι ὁριοθέτησαν ἀπλανῶς τὴν ἐκκλησιαστικὴ θεολογία.

Ὁ θεολογικὸς στοχασμός, στὸν ὁποῖον ἀρέσκονται νὰ ἀναφέρονται οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι καὶ ἡ συνεπαγόμενη θεολογικὴ πιθανολογία, δὲν προσιδιάζουν στὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ θεολογία, ἀλλὰ στὴν ἑτερόδοξη καὶ αἱρετική, ἡ ὁποία, ὅπως εὔστοχα χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τοὺς θεοφόρους Πατέρες, εἶναι τεχνολογία μᾶλλον, παρὰ θεολογία.

Εἶναι ἀξιοσημείωτη στὴν προκειμένη περίπτωση καὶ ἡ καίρια παρατήρηση τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Σιναΐτη τῆς Κλίμακος, ὅτι «ὁ Θεὸν μὴ γνούς», ἐννοεῖται …βιωματικῶς, «στοχαστικῶς ἀποφαίνεται». Ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς θὰ χρεώσει στοὺς λατινόφρονας βαρλααμίτες, τὸν χαμαίζηλο καὶ ἀνθρώπινο θεολογικὸ στοχασμό, σημειώνοντας ἀντιθετικῶς ὅτι «ἡμεῖς οὐ στοχασμοῖς ἀκολουθοῦντες, ἀλλὰ θεολέκτοις λογίοις τὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεως πεπλουτήκαμεν».

Ἀλλά, ὅταν ἀγνοεῖται καὶ παραμερίζεται ἡ ἁγιότητα, …ἡ θεολογικὴ μεθοδολογία τοῦ «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι», εἶναι ἀναπόφευκτη ἡ υἱοθέτηση τοῦ ἐλεύθερου θεολογικοῦ στοχασμοῦ καὶ τῆς θεολογικῆς πιθανολογίας. Τοῦτο, ὅμως, ὁδηγεῖ οὐσιαστικὰ σὲ μιὰ νεο-βαρλααμικὴ θεολογία ποὺ εἶναι ἀνθρωποκεντρικὴ καὶ ὡς κριτήριό της ἔχει τὴν αὐτονομημένη λογική. Ὅπως δηλ. ὁ Βαρλαὰμ καὶ οἱ ὁπαδοί τους, ἀμφισβήτησαν τὸν ἄκτιστο χαρακτῆρα τοῦ θείου φωτὸς καὶ τῆς θείας χάριτος, ἔτσι καὶ οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι σήμερα, παραγνωρίζουν στὴν πράξη τὸν ἄκτιστο καὶ ἄρα διαχρονικὸ χαρακτῆρα τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς διδασκαλίας τῶν θεοφόρων Πατέρων, τοὺς ὁποίους ἀξιώνουν νὰ ὑποκαταστήσουν στὴν διδασκαλία, παράγοντας κατὰ τὴν γνώμη τους, οἱ ἴδιοι πλέον, πρωτογενῆ θεολογία.

Αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ μιὰ ἐξωτερικοῦ χαρακτῆρα πατρομαχία, ἀλλὰ κυρίως συνιστᾶ μία θεομαχία, ἐπειδὴ ἐκεῖνο ποὺ καθιστᾶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὄντως Πατέρες, εἶναι ἡ ἄκτιστη ἁγιότητά τους, τὴν ὁποίαν ἔμμεσα, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ παραμερίζουν καὶ ἀκυρώνουν, μὲ ὅσα εἰσηγοῦνται μὲ τὴν μεταπατερικὴ θεολογία τους.

Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία, σύμφωνα μὲ τὰ κριτήρια τῆς Ἐκκλησίας ποὺ προαναφέραμε, εἶναι ἀπόδειξη ἐπηρμένης διανοίας. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀδύνατη ἡ ἐκκλησιαστικὴ νομιμοποίησή της. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ θεολογία εἶναι ταπεινὴ καὶ πάντοτε «ἑπόμενη τοῖς ἁγίοις πατράσι».

Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ θεολογία στερεῖται πρωτοτυπίας, δυναμισμοῦ, ἀνανεωτικοῦ πνεύματος καὶ ἐπικαιρότητας. Ἀπεναντίας, ἔχει ὅλα τὰ παραπάνω χαρακτηριστικά, γιατὶ ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς ζώσης παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σ’ ἐκεῖνον ποὺ θεολογεῖ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἐξέφρασαν ὅσα βίωσαν ἀπὸ τὴν ἐνεργοποίηση τῆς προσωπικῆς τους Πεντηκοστῆς, πάντοτε ὅμως πρακτικῶς, ἑπόμενοι καὶ ἐν συμφωνίᾳ μὲ τοὺς προγενεστέρους θεοφόρους Πατέρες.

Ἡ ὀρθόδοξη ἐπιστημονικὴ ἀκαδημαϊκὴ θεολογία δὲν καλεῖται, βεβαίως, νὰ ὑποκαταστήσει τὴν ἁγιοπατερικὴ χαρισματικὴ θεολογία. Οὔτε, ὅμως, καὶ δικαιοῦται νὰ παρουσιάζει ἄλλη, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ ἔργο της εἶναι νὰ  προσεγγίζει, νὰ διερευνᾶ καὶ νὰ παρουσιάζει ἐπιστημονικὰ τὸ περιεχόμενο τῆς πρωτογενοῦς χαρισματικῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ διακρίνει καὶ νὰ γνωστοποιεῖ τὰ κριτήρια τῆς ἀληθινῆς θεολογίας. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ πετυχαίνεται καὶ θὰ ἰσχυροποιεῖται ὅλο καὶ περισσότερο ἡ σύζευξη τῆς ἁγιοπατερικῆς χαρισματικῆς θεολογίας, ὡς πρωτογενὴς θεολογία ποὺ προηγεῖται, μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ θεολογία, ποὺ ὀφείλει νὰ ἀκολουθεῖ ταπεινῶς. Καὶ ὅλα αὐτὰ θὰ προωθοῦνται, μόνο ὅταν οἱ ἐκφραστὲς τῆς ἐπιστημονικῆς θεολογίας, δὲν θὰ εἶναι προσωπικῶς ἄνευ(;) τῶν πνευματικῶν προϋποθέσεων καὶ ἄγευστοι τῶν ἐκκλησιαστικῶν βιωματικῶν δεδομένων…

Ὅμως, οἱ ἐπίδοξοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι, γνωρίζουν πολὺ καλά, ὅτι ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων θέτει σαφῆ ὅρια, τὰ ὁποῖα εἴτε δὲν τοὺς εὐνοοῦν προσωπικῶς, εἴτε ἐμποδίζουν τοὺς στρατηγικοὺς στόχους, οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν τὸν ἀγαπημένο τους Οἰκουμενισμό. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια…

Συμπερασματικῶς: …Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία συνιστᾶ σαφῆ καὶ κραυγαλέα ἀπόκλιση, τόσο ἀπὸ τὴν μέθοδο, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ φρόνημα τῶν Ἁγίων Πατέρων.

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

+ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ;

«Επίστευσα, διό ελάλησα, και ημείς πιστεύομεν, διό και λαλούμεν» (Β΄ Κορ. 4,13)

Στα ολίγα λεπτά που διαθέτει ο λόγος του Θεού, θα μου επιτρέψετε να ερμηνεύσω συντόμως ένα ρητό του αποστόλου, το οποίο είναι το κλειδί με το οποίον πολλά προβλήματα θα μπορέσουμε να λύσουμε, και ακόμη, και αυτό το πρόβλημα, που οι άνθρωποι δεν εκκλησιάζονται. Λέγει το ρητόν· «Επίστευσα, διό ελάλησα» (Β´ Κορ. 4,13). Ποιος το λέγει το ρητό αυτό; Ποιος λέει αυτά τα λόγια; Τα λέγει ο Δαυΐδ ο προφήτης (Ψαλμ. 115,1), και τα επαναλαμβάνει ο απόστολος Παύλος. Τα επαναλαμβάνει εις πληθυντικό αριθμό. «Επίστευσα», λέγει ο Δαυΐδ· «πιστεύομεν», λέγει ο Παύλος. Και μαζί με τον Παύλον πιστεύουν οι όσιοι, πιστεύουν οι μάρτυρες, πιστεύουν όλοι οι πιστοί όλων των αιώνων.
Αλλά θα ρωτήσετε, αγαπητοί· Τι πιστεύομεν; τι επίστευε ο Δαυΐδ; τι επίστευε ο Παύλος; τι επίστευαν οι απόστολοι; τι πρέπει και εμείς να πιστεύωμεν; Ωρισμένα σημεία της πίστεώς μας θα παρουσιάσω ενώπιόν σας.

Θεμέλιο της πίστεως μας· ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ

• Το άλφα της πίστεώς μας, είναι ότι υπάρχει Θεός. ῾Η αλήθεια αυτή είναι το θεμέλιο, και δεν συγκρούεται οὔτε με τη λογική οὔτε με την επιστήμη. Και η λογική και η επιστήμη και η ιστορία της ανθρωπότητος και τα έμψυχα και τα άψυχα και οι πέτρες και τα άστρα όλα φωνάζουν, ότι υπάρχει Κύριος, υπάρχει Θεός δημιουργός. Σε όποιον λέει ότι δεν υπάρχει Θεός και θέλει να προσβάλει αυτό το δόγμα αυτή την αλήθεια, πείτε του·

—Αν με πείσεις, ότι το σπίτι σου φύτρωσε έτσι μόνο του, χωρίς σχέδιο, χωρίς μηχανικό, χωρίς τεχνίτη· Εάν με πείσεις, ότι τα μάρμαρα του Παρθενώνα μόνα τους κύλησαν από την Πεντέλη και ανέβηκαν πάνω στην Ακρόπολη. Μόνα τους λαξεύτηκαν και στήθηκαν, χωρίς χέρι μηχανικού και εργάτου . Έτσι μόνος του ξεφύτρωσε ο Παρθενώνας, τότε κ᾿ εγὼ θα πεισθώ ότι το σύμπαν, το τεράστιο αυτό σπίτι, έγινε μόνο του. «Πάς γάρ οίκος κατασκευάζεται υπό τινος, ο δε τα πάντα κατασκευάσας Θεός»· κάθε σπίτι έχει τον κατασκευαστή του, ο δε κατασκευαστής που έκανε τα σύμπαντα είναι ο Θεός (῾Εβρ. 3,4). Αυτό πιστεύει ο Παύλος, αυτό πιστεύουν όλοι οι άγιοι· υπάρχει Θεός.

Ο άνθρωπος έχει προορισμό

•  Το δεύτερο σημείο της πίστεώς μας είναι, ότι ο άνθρωπος η κορωνίς της δημιουργίας, ο άνθρωπος το έξοχον καλλιτέχνημα του Θεού, έχει ένα προορισμό. και ο προορισμός του ανθρώπου είναι ύψιστος. Ποιός είναι ο προορισμός του ανθρώπου; Είναι τα πλούτη και οι απολαύσεις; Ο προορισμός του ανθρώπου είναι εκείνο που είπε ο Κύριος· «Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστιν» (Ματθ. 5,48). Αυτός είναι ο στόχος, η τελειότης· Να αναπτύξει ο άνθρωπος τας νοητικάς του, τας ψυχικάς του, και τας πνευματικάς του δυνάμεις, εις τρόπον ώστε πράγματι να φτάσει το θείον, αυτός είναι ο προορισμός του.

Ο άνθρωπος έπεσε- Ο Χριστός μόνο μπορεί να τον σώσει

•  Αλλο σημείο είναι, αγαπητοί μου, ότι δυστυχώς ο άνθρωπος το έξοχο δημιούργημα του Θεού  δεν έμεινε εις το ύψος της δημιουργίας, αλλά κατά βλακώδη τρόπο έπεσε μέσα εις το χάος, μέσα στο ηθικό και θρησκευτικό χάος, σε μία αθλιότητα απερίγραπτο, και μέσα εις το χάος αυτό που ευρίσκετο οὔτε άγγελος ή αρχάγγελος ούτε καμμία άλλη δύναμις μπορούσε να τον σώσει. Μόνο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τον έσωσε δια της Εκκλησίας του. Αυτή είναι η πίστις μας· ότι δεν υπάρχει άλλος ικανός να μας σώσει (βλ. Πράξ. 4,12).

Η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα

•  Αλλο σημείο είναι, ότι η Εκκλησία —και όταν λέμε Εκκλησία δεν εννοούμε τα ντουβάρια της εκκλησίας, και δεν εννοούμε μόνο τους παπάδες και τους δεσποτάδες· όταν λέγωμεν Εκκλησία εννοούμεν όλο το σύνολον των πιστών, λαϊκών και κληρικών— Η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Αν την έφτειαχνε άνθρωπος, θά ᾿χε διαλυθή, είτε από τους αυτοκράτορες με τους διωγμούς, είτε από τους αιρετικούς, είτε από μας! Περισσότερο η Εκκλησία κινδυνεύει από μας τους κληρικούς και από σας τους Χριστιανούς! Εμείς, που φορούμε δήθεν το ράσο, και εσείς οι λαϊκοί, που λέτε πως είστε θρησκευτικοί είμαστε οι χειρότεροι εχθροί της Εκκλησίας. Όταν δεν είμεθα «το φώς του κόσμου» (Ματθ. 5,14), τότε προπαντός κινδυνεύει η Εκκλησία από εμάς. Και όμως, παρ᾿ όλα τα αίσχη κλήρου και του λαού, παρ᾿ όλους τους διωγμούς, παρ᾿ όλα τα κακά που συμβαίνουν, την Εκκλησίαδεν μπορεί να την ξερριζώσει. Διότι την εφύτευσε ο Θεός και την εστερέωσε με το τίμιο αίμα του. Και ό,τι φύτευσε ο Θεός, δε᾿ μπορεί κανείς να το ξερριζώσει. Η Εκκλησία μας είναι η άμπελος του Χριστού· κι όσο χαλάζι αν ρίξει ο διάβολος, δε᾿ μπορεί να την καταστρέψει.

Το φτυάρι του νεκροθάφτη δεν είναι το τέλος

•  Πιστεύουμε λοιπόν ότι υπάρχει Θεός, ότι ο άνθρωπος έχει θείο προορισμό, ότι η Εκκλησία μας είναι θείο καθίδρυμα «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16,18). Ας προσθέσουμε ακόμα κάτι. Πιστεύουμε, μη φοβάστε, ότι το φτυάρι του νεκροθάφτη, δεν είναι το τέλος του ανθρώπου· Το φτυάρι του νεκροθάφτη δεν φέρνει τελεία και παύλα. Η ζωή μας δεν είναι μόνο τα τριάντα, σαράντα, πενήντα ή κ᾿ εκατό χρόνια. Πιστεύομεν, ότι ο θάνατος είναι μία μετανάστευσις. Είναι μία αλλαγή κατοικίας. Είναι ένα γεφύρι από το οποίο θα περάσωμε όλοι μικροί και μεγάλοι, για να φθάσωμε σε μία χώρα αφθάστου ωραιότητος, αφθάστου καλλονής, απεριγράπτου μεγαλείου. Αυτήν την χώρα την έβλεπε με τα μάτια του ο Δαυΐδ. Αυτήν την χώρα την έβλεπε ο απόστολος Παύλος, και γι᾿ αυτό έλεγε «Επίστευσα…».

ΠΩΣ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ Η ΠΙΣΤΗ;

—Τα πιστεύω όλα αυτά, θα πείς. Αλλά δεν αρκεί, αγαπητοί μου, μόνον αυτό.
Αν πιστεύεις, τότε «Επίστευσα, διό ελάλησα». Καρδιά που πιστεύει εκδηλώνει την πίστι. Πως εκδηλώνεται η πίστιw;

•  Πρώτον με ομολογία. Αν πιστεύεις, θα δώσεις τη μαρτυρία σου με πολλοὺς τρόπους. Την Κυριακή ακούς την καμπάνα; θα τρέξεις στην εκκλησία, να πείς «Δόξα σοι τώ δείξαντι το φώς…». Καρδιά που πιστεύει δεν έχει το στόμα κλειστό. Αν πιστεύεις, κι ακούς να βλαστημούν τον Χριστό, να βλασφημούν τα άγια της Πίστεώς μας, θα πλησιάσεις, θα μιλήσεις με αγάπη ή θα διαμαρτυρηθείς εντονώτερα. Γιατί παρακαλώ, γιατί παρακαλώ, όταν ένας υβρίζει τη μάνα σου, υβρίζει τον πατέρα σου, υβρίζει ένα προσφιλές σου πρόσωπο, γιατί δεν σιωπάς; Γιατί σιωπάς όταν υβρίζεται ο Χριστός; Πιστεύεις; Θα διαμαρτυρηθείς. Αν πιστεύεις, στο τραπέζι θα σηκωθείς και θα πείς το «Πάτερ ημών…», θα κάνεις την προσευχή σου.

• Πώς αλλιώς εκδηλώνεται η πίστι; Με ιεραποστολή. Αδελφοί μου, θα μας τιμωρήσει ο Χριστός. Αλλοτε στην Ελλάδα ήταν πέντε χιλιασταί, και σήμερα είναι χιλιάδες. Πίστευαν στην ψεύτικη πίστι τους και σκόρπισαν παντού τον σπόρο του διαβόλου. Εσύ ο ορθόδοξος πιστεύεις; Αν πιστεύεις, γιατί έρχεσαι μόνος στην εκκλησία; Εσὺ γυναίκα, πού ᾿νε ο άντρας σου, πού ᾿νε τα παιδιά σου; Κ᾿ εσὺ ο άντρας, γιατί έρχεσαι μόνος σου; Δίπλα, στη γειτονιά, υπάρχουν τόσοι που δεν εκκλησιάζονται. ῍Αν πιστεύεις, πείσε τους, ότι ο εκκλησιασμός είναι ιερό καθήκον. Αν πιστεύεις, κοίταξε δεξιά κι αριστερά να δείς ανθρώπους που τους έχουν πιάσει τα δίχτυα της αμαρτίας και της πλάνης. Ποιά προσπάθεια κάνουμε γι᾿ αυτόὺς να βγούν απ᾿ την αμαρτία και την κόλασι;

•  Αλλη εκδήλωσι της πίστεως είναι η διάδοσι της Ορθοδοξίας. Αν πιστεύεις ότι η πίστι σου είναι η μόνη που σώζει, γιατί δεν τη διαδίδεις; Για διάβασε το βίο του αγίου Ευθυμίου του Μεγάλου (20 Ιανουαρίου). ΄Ενας αυτός, κατώρθωσε με τα λόγια και το παράδειγμά του να βγάλει πλήθος αιρετικοὺς από την αίρεσι. Μοναχός αυτός και ασκητής, κατώρθωσε χιλιάδες αιρετικοὺς να τους κάνει ορθοδόξους. Που έφτασε· ανέβηκε και στα ανάκτορα, βρήκε μια βασίλισσα που δεν πίστευε στην Ορθοδοξία, την Ευδοξία, και την έκανε κι αυτήν ορθόδοξη. Ω Θεέ μου, δος μου πίστι. Δος μου ένα δράμι από την πίστι των πατέρων μας. Δος μου πίστι και τα άστρα κατεβάζεις κάτω στη γη. Ω πίστις μεγαλουργός!

«Επίστευσα, διό ελάλησα». Έχεις λοιπόν κλειστό το στοματάκι σου. Μιλάς για όλα τα πράγματα, μιλάς και για έρωτες, μιλάς και για φιγουρίνια μιλάς και για ραδιόφωνο, μιλάς και για χρήματα, μιλάς και για πολιτική, μιλάς για όλα, αλλά δεν μιλάς για το Θεό, δεν μιλάς για την Εκκλησία μας, δεν μιλάς για τα αιώνια και υψηλά της πίστεώς μας, γιατί χωματένια και βούρκος είναι η ψυχή σου, γιατί δεν βασιλεύει ο Χριστός μέσα εις την καρδιά σου. Πες μου, λοιπόν, τι λες, πες μου τι σκέπτεσαι, πες μου τι κάνεις, να σου πω ποιος είσαι. Από τα λόγια σου, από τις σκέψεις σου και τα έργα σου, θα φανεί η πίστις σου εις τον Θεόν.

•  Πιστεύεις; Τότε όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα αγάπης και θυσίας θα εκδηλώνεις την πίστι σου. Ακούστε ένα παράδειγμα μόνο. Οταν η λέπρα ήταν ακόμη μία αθεράπευτη αρρώστια, κανένας δεν πλησίαζε λεπρό. Τότε στο Βέλγιο ένα ευγενές παιδί αριστοκρατικής οικογενείας, που λεγότανε Δαμιανός, άφησε τα πλούτη και τις ανέσεις του, και είπε· Χριστέ, θα σε υπηρετήσω· για σένα θα πάω όχι στην Ευρώπη αλλά στον Ειρηνικό ωκεανό… Εγινε ιεραπόστολος και πήγε εκεί, μέσα στα άγρια δάση. Εκεί βρήκε τους λεπροὺς και τους υπηρέτησε. Αλλά κόλλησε την αθεράπευτη ασθένεια, έγινε λεπρός, και έτσι πέθανε. Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα παλαιά και σύγχρονα, ανθρώπων που θυσίασαν τα πάντα για την αγάπη του Θεού και του πλησίον.

•  Τέλος η πίστι εκδηλώνεται και με μαρτύριο. Αν πιστεύεις; άνοιξε το συναξάρι και διάβασε το βίο του αγίου Μαξίμου του ομολογητού (21 Ιανουαρίου). Πόσο πίστευε! Ή θα πάψεις να μιλάς για την Ορθοδοξία, του είπαν, ή θα σου κόψουμε τη γλώσσα! Αλλ᾿ αυτός από τόπο σε τόπο, από βράχο σε βράχο, από φυλακή σε φυλακή, παντού έλεγε· Πιστεύω στην Ορθοδοξία, και πολεμούσε την αίρεση. Τέλος με πυρακτωμένη ψαλίδα του κόψανε τη γλώσσα. Αλλ᾿ ούτε τότε σταμάτησε να κηρύττει. Ένωνε τα τρία δάχτυλά του και έλεγε· Πατήρ, Υιός και άγιον Πνεύμα! Και έτσι ακόμα ωμολογούσε. Ενας άλλος μάρτυρας, όταν του κόψανε τη γλώσσα, τί έκανε· έφερε το χέρι στο αιμόφυρτο στόμα του, πήρε αίμα, και μ᾿ αυτό έγραψε στο μάρμαρο· «Χριστέ, πιστεύω σ᾿ εσένα!». Ετσι μίλησε και κήρυξε..

Να παρακαλούμε τον Θεό να μας δυναμώσει την πίστη

Αγαπητοί μου! Ο απόστολος Παύλος γράφει· «Επίστευσα, διό ελάλησα», το πανίσχυρο δηλαδή κίνητρο είναι η πίστις. Ο αρχαίος φυσικός Αρχιμήδης με υπερβολική αυτοπεποίθηση έλεγε· «Δος μοι πα στω, και ταν γαν κινάσω»· δός μου μέρος, λέει, πού να σταθώ, και θα κουνήσω τη γη ολόκληρη. Εμείς να μη λησμονούμε, ότι η πίστη στο Θεό πράγματι μετακινεί και βουνά, όπως βεβαιώνει το αδιάψευστο στόμα του Χριστού μας (βλ. Ματθ. 21,21· Μάρκ. 11,23). Αλλ᾿ επειδή η πίστη μας είναι λίγη, να ζητήσουμε από το Χριστό αυτό που ζήτησαν οι απόστολοι· «Πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. 17,5). Πρόσθεσέ μας λίγη από την πίστη των αποστόλων, δός μας ένα δράμι από την πίστι των πατέρων μας.
Ω Χριστέ! Δι᾿ ευχών των αγίων, του αγίου Ευθυμίου, του αγίου Μαξίμου και όλων των άλλων, έλα πάλι κοντά μας. Λειώσε την κολώνα του πάγου που υπάρχει μέσα μας. Κάνε την καρδιά μας να θερμανθεί, να σε αγαπήσουμε, να σε λατρεύσουμε, και μέχρι τέλους της ζωής μας να λέμε· «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τεί απιστία» (Μάρκ. 9,24). Κάνε ώστε κ᾿ εμείς, μαζί με το Δαυΐδ, μαζί με τον Παύλο, μαζί με τους μάρτυρες, να πούμε· «Και ημείς πιστεύομεν, διό και λαλούμεν» (Β´ Κορ. 4,1). Και μέχρι τέλους πιστοί και αφωσιωμένοι, να αξιωθούμε της βασιλείας των ουρανών. Αμήν.

† επίσκοπος π. Αυγουστῖνος Καντιώτης
(Αθήνα Κυριακή 20 Ιανουαρίου 1963

ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣΩΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΛΑΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΔΗΜΑΤΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ;

_____

______

_______

Kυριακή του Aσώτου (Λουκ. 15,11-32)

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

«Δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι» (Λουκ. 15,14)

ΑΡΧΙΖΩ, ἀγαπητοί μου, μὲ ἕνα ἐρώτημα· Τί εἶνε ἁμαρτία; Ἐὰν μπορούσαμε νὰ τὸ νιώσουμε, θὰ χτυπούσαμε τὰ ἁμαρτωλά μας στήθη κι ἀπὸ τὰ βάθη μας θὰ ἔβγαινε ἡ φωνὴ τῶν μετανοούντων· «Ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου» (Λουκ. 15,18,21) καὶ «Ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13). Ἐὰν μπορούσαμε νὰ νιώσουμε τὴ φρίκη τῆς ἁμαρτίας, δὲν θὰ ἔπαυαν τὰ μάτια μας νὰ κλαῖνε, τὰ χέρια μας νὰ ἐλεοῦν, τὰ γόνατά μας νὰ κάνουν μετάνοιες· θὰ φεύγαμε στὶς σπηλιὲς καὶ στὰ βουνά, νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Τί εἶνε ἁμαρτία; Ποιός μπορεῖ νὰ τὸ ἐξηγήσῃ; Ἂν ἔβγαινε ἕνας ἁμαρτωλὸς ἀπὸ τὴν κόλασι, ἢ ἂν βρισκόταν ἕνας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μετανόησαν καὶ ἔκλαυσαν, θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς περιγράψῃ τὴν φοβερὰ αὐτὴ κατάστασι, τὸ μυστήριο καὶ τὴν τύφλωσι τῆς ἁμαρτίας.
Τί εἶνε ἁμαρτία; Ἀπαντᾷ ὁ σατανᾶς· Εἶνε διασκέδασι, εὐχαρίστησι, ἡδονή, ἀπόλαυσι, γλύκυσμα, ποικιλία τῆς ζωῆς!… Τί εἶνε ἁμαρτία; Ἀπαντᾷ τὸ εὐαγγέλιο σήμερα· Εἶνε «κεράτιον» (Λουκ. 15,16), ξυλοκέρατο, γλύκυσμα ποὺ ἐπάνω του ὅμως ἔρριξε ὁ διάβολος στρυχνίνη. Ἡ ἁμαρτία, λέει ἡ πικρὰ πεῖρα, εἶνε φίδι φαρμακερὸ ποὺ δαγκώνει, βδέλλα ποὺ ῥουφᾷ τὸ αἷμα, Λερναία Ὕδρα, σεισμὸς ποὺ σείει συ᾿θέμελα τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξι … Ὅ,τι νὰ ποῦμε εἶνε κατώτερο τῆς πραγματικότητος.
Ἐν τούτοις ὁ σατανᾶς τὴ διαφημίζει. Διότι αὐτὸς τὴ γέννησε. Εἶνε ὁ παραγωγὸς ποὺ ἔχει συμφέρον νὰ τὴ ρεκλαμάρῃ. Τὴν ἀρωματίζει, τὴ χρωματίζει, τὴ στολίζει μὲ θέλγητρα μέσα σὲ κάνιστρο ἀνθέων. Ἔτσι ἐξαπατᾷ.
Ἐκπληρώνεται τώρα μιὰ προφητεία ποὺ ἔλεγε· Κάποτε ἡ ἁμαρτία δὲν θὰ προκαλῇ πλέον τὴ φρίκη. Οἱ ἄνθρωποι θὰ συνηθίσουν καὶ θὰ παίζουν μαζί της. Ὅπως μερικὰ παιδιὰ βρίσκουν μιὰ χειροβομβίδα καὶ παίζουν μ᾿ αὐτὴν μὴ ξέροντας τί ἔχει μέσα, ὥσπου ξαφνικὰ ἐκρήγνυται καὶ τὰ κάνει χίλια κομμάτια, ἔτσι κ᾿ ἐμεῖς παίζουμε καὶ πίνουμε τὴν ἁμαρτία σὰ᾿ νερό (πρβλ. Ἰὼβ 15,16).
Ἀλλ᾿ ἂν θέλουμε νὰ δοῦμε πόσο κοστίζει ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἀπ᾿ τὸ μικρότερο ψέμα μέχρι τὴ μεγαλύτερη προδοσία τοῦ χριστιανισμοῦ, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ δοῦμε τὸν κρυστάλλινο καθρέφτη τῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου, ποὺ παρουσιάζεται σήμερα ἐνώπιόν μας.
Θέλω νὰ προσέξουμε τὶς συνέπειες, ποὺ ἔχει γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἡ ἁμαρτία.

* * *

1. Τὸ πρῶτο βῆμα, ἡ ἀρχὴ τῆς ἁμαρτίας, εἶνε ἡ ὑπερηφάνεια. Αὐτὸ βλέπουμε σήμερα στὴν παραβολή. Ὁ ἄσωτος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ στὸ πατρικὸ σπίτι· τοῦ φαίνεται στενόχωρο. Θέλει νὰ κάνῃ τὴ ζωή του μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐπίβλεψι τοῦ οὐρανίου Πατρός. Νομίζει, ὅτι θὰ γίνῃ εὐτυχὴς χωρὶς Θεό· αὐτὴ εἶνε ἡ μεγάλη πλάνη. Στενοχωρεῖται ἀπὸ τοὺς πατρικοὺς περιορισμούς. Ἀλλὰ ποιός πατέρας δὲν περιορίζει τὸ παιδί του; Μόνο γονεῖς ἀδιάφοροι ἀφήνουν τὰ παιδιά τους ἀνεξέλεγκτα. Ποιά μάνα βλέπει τὸ παιδί της νὰ πλησιάζῃ στὸ μαγκάλι καὶ δὲ᾿ φωνάζει «Παιδί μου, μή»; Ἔτσι καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας. Γι᾿ αὐτὸ ἡ θρησκεία μας ἔχει τὰ «μή»· μὴ κλέψῃς, μὴ μοιχεύσῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς… Ἀλλ᾿ αὐτὰ τὰ «μὴ» εἶνε σωτήρια, ὅπως σωτήριο εἶνε τὸ κόκκινο σῆμα ποὺ προειδοποιεῖ· κίνδυνος – θάνατος.
Ἐν τούτοις αὐτὰ φαίνονται ἐνοχλητικὰ καὶ ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ σπάσῃ τοὺς χαλινούς, νὰ γίνῃ ἀνεξέλεγκτος, ἐλεύθερος, ἀσύδοτος. Τί ἐπιτυγχάνει; ἀποξενώνεται ἀπὸ τὸ Θεό.
2. Ὑλικὴ χρεωκοπία. Ὁ νέος ἔφυγε σὲ χώρα μακρινή. Ἐκεῖ κατεσπατάλησε τὴν περιουσία του «ζῶν ἀσώτως» (Λουκ. 15,13). Κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς δύο λέξεις μπορεῖ ὁ καθένας νὰ φαντασθῇ, ποιά ζωὴ ἔζησε ὁ ἄσωτος.
Ἀλλ᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ σὲ κάθε ἁμαρτωλό. Δὲν ὑπάρχει πιὸ δαπανηρὸ πρᾶγμα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἂν ὁ διάβολος δημοσίευε τὸν ἀπολογισμὸ ἐξόδων τῆς ἁμαρτίας, θὰ βλέπαμε τί ποσὰ φεύγουν· ἀμέτρητα! Ἐλάχιστα εἶνε αὐτὰ ποὺ δίνει ὁ ἄνθρωπος στὸ Θεὸ ἢ στὸν πλησίον ἢ καὶ στὸν ἑαυτό του. Τὰ περισσότερα τὰ κατατρώγει ἡ ἁμαρτία. Αὐτὴ εἶνε ἡ μεγάλη φαγάνα τοῦ ἀτομικοῦ, τοῦ οἰκογενειακοῦ καὶ τοῦ ἐθνικοῦ προϋπολογισμοῦ. Ἰδού μερικὰ κονδύλια· πόσα ξοδεύονται γιὰ χαρτοπαίγνια, γιὰ ἀλκοόλ, γιὰ χοροὺς καὶ διασκεδάσεις καὶ αἰσχρὰ θεάματα, γιὰ τυχερὰ παιχνίδια, γιὰ ἱπποδρόμια, γιὰ τὴν πολυτέλεια; Καὶ αὐτὰ εἶνε τὰ μικρά. Τὸ μεγάλο κονδύλιο εἶνε γιὰ τοὺς πολέμους, μὲ ὅλα τὰ μέσα τῆς καταστροφῆς. Διότι καὶ ὁ πόλεμος ἐν ἐσχάτῃ ἀναλύσει εἶνε ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Ἀφαιρέστε ἀπὸ τὴν καρδιὰ τὰ πάθη, καὶ ἀμέσως χιλιάδες περιστέρια εἰρήνης θὰ φτερουγίσουν ἐπάνω στὴ γῆ. Γι᾿ αὐτὸ εἶπα, ὅτι ἠ ἁμαρτία εἶνε τὸ πιὸ δαπανηρὸ πρᾶγμα.
3. Πνευματικὴ στέρησι καὶ πεῖνα. Ἀλλ᾿ ἡ ἁμαρτία δὲν εἶνε μόνο ἀποξένωσι ἀπὸ τὸ Θεό, δὲν εἶνε μόνο ὑλικὴ χρεωκοπία. Εἶνε καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ ζωγραφίζεται μὲ μιὰ πινελλιὰ στὴ σημερινὴ παραβολή. «Λιμῷ ἀπόλλυμαι», λέει ὁ ἄσωτος (Λουκ. 15,17). Ἀκοῦτε; Πεινάει! Δὲν ἐννοεῖ μόνο τὴν ὑλικὴ πεῖνα· ἐννοεῖ καὶ τὴν πνευματική. Διότι ὁ ἄνθρωπος, καὶ ὅταν ἔχῃ ὅλα τὰ ἀγαθά, νιώθει ἕνα κενὸ στὴν ψυχή. Κάποια ἀγωνία τὸν πνίγει. Δὲ᾿ χορταίνει ἡ ψυχὴ μόνο μὲ τὰ ὑλικά. Ζητεῖ κάτι ἀνώτερο. Γι᾿ αὐτὸ ὑποφέρει. Πεινάει καὶ διψάει.
Στὴν πεῖνα αὐτὴ τί ἔχει νὰ προσφέρῃ ἡ ἁμαρτία; Μόνο «κεράτια» (Λουκ. 15,16), τὰ χαρούπια. Ἀλλ᾿ αὐτά, ὅπως γνωρίζετε, εἶνε εὐτελὴς τροφή. Στὴν ἀρχὴ ἔχουν μιὰ γλυκύτητα, στὸ τέλος ὅμως εἶνε σὰ᾿ νὰ μασᾷς ἄχυρο. Αὐτὴ εἶνε ἡ ἡδονὴ τῆς ἁμαρτίας. Στὴν ἀρχὴ γλύκυσμα, ἀλλὰ στὸ τέλος φαρμάκι τοῦ διαβόλου.
4. Ἡ ἁμαρτία ὁδηγεῖ ἀπὸ γκρεμὸ σὲ γκρεμὸ κι ἀπὸ ἄβυσσο σὲ ἄβυσσο. «Ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται», ὅπως λέει τὸ Ψαλτήρι (Ψαλμ. 41, 8). Ὅπως μιὰ σφαῖρα ὅταν ἀρχίσῃ νὰ κατρακυλᾷ ἀπὸ τὴν κορυφὴ δὲν σταματᾷ ἕως ὅτου πέσῃ στὴ θάλασσα, ἔτσι εἶνε κι ὅταν ἀρχίσῃ ὁ κατήφορος τῆς ἁμαρτίας.
Καὶ τὸ τέλος; Θέλετε νὰ σᾶς δείξω τὸ τέλος; Γλέντα, ἄνθρωπε· διασκέδαζε, πιὲς ἀπ᾿ ὅλα τὰ ποτήρια. Τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας εἶνε ―ὦ Θεέ μου, ἂς μὴ φθάσῃ κανείς σ᾿ ἐκεῖνο τὸ τέλος, διότι ἡ ἁμαρτία δὲν εἶνε παιχνίδι― τὸ τέλος της εἶνε ἀπελπισία καὶ καταστροφή. Πάνω σ᾿ ἕνα βράχο στημένη μιὰ κρεμάλα. Εἶνε τὸ τέλος τοῦ Ἰούδα, ποὺ «μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια …καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ. 27,3-5). Αὐτὸ εἶνε τὸ τέλος τῆς ἁμαρτίας.

* * *

Ἀλλ᾿ ὄχι, ἀδελφοί μου! Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ τὰ ἅγια χείλη τοῦ Χριστοῦ εἶπαν τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ πάνω στὸ Γολγοθᾶ ἄνοιξε τὰ χέρια του καὶ ἔπεσε τὸ τίμιο αἷμα Του, ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη δὲν ὑπάρχει πλέον ἁμαρτία ποὺ νὰ μὴ τὴ νικᾷ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Χιλιάδες ἁμαρτωλοὶ λούστηκαν στὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Ἀκριβῶς αὐτὴ τὴ μεγάλη ἐλπίδα δίνει ὁ Θεός.
Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἔλεγαν, ὅτι σὲ κάποιο νησὶ εἶχε τὸ παλάτι της μιὰ βασίλισσα. Ὅποιον ἔφθανε ἐκεῖ τὸν περιποιεῖτο, ἀλλὰ τοῦ προσέφερε καὶ ἕνα ποτό, μὲ τὸ ὁποῖο ἔχανε τὶς αἰσθήσεις του. Τότε αὐτὴ μὲ ἕνα χρυσὸ ῥαβδὶ τὸν χτυποῦσε ἐλαφρὰ στοὺς ὥμους, κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἔσβηνε ἡ προσωπικότης του καὶ ὁ ἄνθρωπος γινόταν πλέον χοῖρος· μετεβάλλετο σὲ τετράποδο, ποὺ τὸ ὡδηγοῦσε στὸ χοιροστάσιο. Αὐτὴ ἦταν ἡ θεὰ Κίρκη.
Ἡ Κίρκη αὐτὴ βέβαια δὲν ὑπάρχει. Εἶνε πλάσμα φαντασίας. Ὑπάρχει ὅμως μιὰ ἄλλη πραγματικὴ Κίρκη· καὶ αὐτὴ εἶνε ἡ ἁμαρτία. Αὐτὴ μᾶς διασκεδάζει καὶ μᾶς πλανᾷ. Μᾶς προσφέρει τὰ μεθυστικά της ποτὰ καὶ μᾶς ἀποκτηνώνει. Αὐτὴ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ χρεωκοπία, ψαλιδίζει τὴν ὑγεία, γεμίζει τὰ φρενοκομεῖα καὶ τὰ νοσοκομεῖα μὲ τόσες παθήσεις, ἀναστατώνει τὸν κόσμο μὲ τὶς φιλοδοξίες, μεταβάλλει τὴ γῆ σὲ λίμνη αἵματος. Αὐτὴ εἶνε ἡ πηγὴ πάσης ἀθλιότητος. Ὤ ἡ ἁμαρτία· ἡ ἁμαρτία μου, ἡ ἁμαρτία σας! Καὶ ὅμως γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας δὲν κλάψαμε.
Ἀκριβῶς σ᾿ αὐτὸ μᾶς καλεῖ τὸ Τριῴδιο, οἱ ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες· νὰ μετρήσουμε τὶς ἁμαρτίες μας, τὸ πλῆθος καὶ τὸ μέγεθός των. Καὶ ἂν δὲν θέλουμε νὰ καταλήξουμε στὴ θέσι τοῦ Ἰούδα, στοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ, στὸν πικρὸ ᾅδη, ἂς ἀναστενάξουμε, ἂς πενθήσουμε, ἂς πέσουμε μπροστὰ στὸ Θεό. Ἂς ποῦμε τὸ «Ἱλάσθητί μοι», τὸ «Ἥμαρτον», τὸ «Μνήσθητί μου, Κύριε» (Λουκ. 23,42), γιὰ νὰ μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεὸς τὴν ἡμέρα ἐκείνη τὴ μεγάλη καὶ φοβερά. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Ἰωάννου Γαργαρέττας Ἀθηνῶν, 25-2-1962)

_

ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚ​Ο ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Γ’ ΛΥΚΕΙΟΥ… «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ​» ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟ​ΥΛΟΥ !!!

Καταρχάς οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από το βιβλίο της Γ’ Λυκείου όπου σας παρουσιάζουμε οι Έλληνες μαθητές . Είναι αστείο αυτοί οι τύποι που είναι στην εξουσία να θέλουν να εκπροσωπήσουν τα εθνικά μας θέματα όπως το Μακεδονικό και να παρουσιάζουν τα Σκόπια ως Μακεδονία . Η κυρία Διαμαντοπούλου θα μου πείτε είναι ανίκανη να μας παραχωρήσει βιβλία , με μια τέτοια «λεπτομέρεια» θα ασχολείται …
Διαβάστε περισσότερα…

 —

_____

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΝ ΤΑ ΟΧΥΡΑ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ

_____

______

Ἡ σπανιότητα ἀποστολικῶν ποιμένων

Πὼς θὰ εὕρομεν πνευματικὸν ὁδηγὸν

ΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΠΟΙΜΕΝΕΣ, ΑΛΛ’ ΟΧΙ ΣΕ ΨΕΥΔΟ-ΠΟΙΜΕΝΕΣ

(Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, Ἅπαντα, Ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου)

Στὴν σύγχυση τῆς ἐποχῆς μας γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς ὑπακοῆς στοὺς ποιμένες, παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ ἕνα καθοριστικὸ λόγο (τὸν 13ο) τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, ποὺ δίνει πολυσήμαντες ἀπαντήσεις.
Θεωρεῖ τοὺς ποιμένες ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, στοὺς ὁποίους ὀφείλουμε ὑπακοή, καθόσον ὅμως αὐτοὶ ἔχουν ἀποστολικὸ ἦθος, ἐφαρμόζουν τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, καὶ γνωρίζουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγ. Γραφῆς καὶ τὰ Δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Διαφορετικά, δὲν πρόκειται περὶ ποιμένων, ἀλλὰ περὶ ψευδοποιμένων καί, σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, δὲν πρέπει νὰ ξεγελαστοῦμε νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.

ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
α) Ὁ ὁποῖος ἐγράφη εἰς ἕνα του μαθητὴν κοσμικόν, καὶ διαλαμβάνει μὲ ποῖον τρόπον δύναται τινάς νὰ γνωρίση ἅγιον ἄνδρα.
β) Καὶ πῶς, ἢ τί νὰ κάμνῃ, διὰ νὰ τὸν εὕρῃ.
γ) Καὶ ἀφ’ οὗ τὸν ἐπιτύχῃ, πῶς πρέπει νὰ τὸν ἔχῃ.

Ὦ ἀγαπητέ μοι ἐν Κυρίῳ· ἐγὼ σὲ ἐδέχθηκα μέσα εἰς τοὺς κόλπους μου, ὅταν ἦλθες εἰς ἐμέ, καὶ μὲ ζέσιν πολλὴν σὲ ἔκαμα μαθητὴν διὰ τῆς διδασκαλίας, καὶ μὲ κόπους πολλοὺς σὲ ἀνεμόρφωσα μὲ τὴν μορφὴν τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς μετανοίας, καὶ σὲ ἀνεγέννησα τέκνον πνευματικὸν διὰ πολλῆς ὑπομονῆς, καὶ πόνων σφοδρῶν, καὶ καθημερινῶν δακρύων, ἀγκαλὰ καὶ σὺ δὲν ἐγνώρισες κανένα ἀπὸ τοῦτα ὁποῦ ἐδοκίμασα ἐγὼ διὰ σέ. (σελ. 69) Διὰ τοῦτο ἠθέλησα νὰ γράψω εἰς τὴν ἀγάπήν σου διὰ ἐνθύμησιν ἐκεῖνα ὁποῦ συμφέρουν εἰς ἐσέ. Ἴξευρε λοιπὸν ὅτι τὸ κάμνω αὐτό, πρῶτον διὰ νὰ μὴ κατακριθῶ, καθὼς ἐκατακρίθη ἐκεῖνος ὁ πονηρὸς δοῦλος, ὁποῦ ἔκρυψε τὸ τάλαντον τοῦ δεσπότου του. Λοιπὸν μὴ δεχθῇς τὸν διάβολον ὁποῦ ἔρχεται, καὶ σοῦ λέγει, ὅτι ἐγὼ τὰ γράφω αὐτὰ διὰ ἐπίδειξιν καὶ ἀνθρωπαρέσκειαν. (σελ. 70) …Αὐτὰ νὰ συλλογίζεσαι, ἀδελφέ, καὶ νὰ ἐνθυμῆσαι τὸν Ἀπόστολον ὁποῦ λέγει ἔτζι, «πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν, καὶ ὑπείκετε, αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν, ὡς λόγον ἀποδώσοντες…». Καὶ νὰ ἐνθυμῆσαι καὶ τὸν Κύριον μας, ὁποῦ φωνάζει κάθε ἡμέραν μὲ τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον. «Ὁ δεχόμενος ὑμᾶς, ἐμὲ δέχεται· καὶ ὁ ἀκούων ὑμῶν, ἐμοῦ ἀκούει· καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς, ἐμὲ ἀθετεῖ». Καὶ νὰ ἐπιμελῆσαι τὴν σωτηρίαν σου μὲ φόβον, καὶ τρόμον, καὶ νὰ πείθεσαι εἰς ἐμένα, καὶ νὰ κάμνῃς ὑπακοήν. Καὶ ἂς μὴ σοῦ λέγῃ ὁ λογισμός, ὅτι αὐτὰ εἰπώθησαν διὰ μόνους τοὺς Ἀποστόλους, καὶ ἐκείνους μοναχὰ χρεωστοῦμεν νὰ ἀκούωμεν. Ἀμὴ ἄκουσε τί λέγει πάλιν εἰς αὐτοὺς ὁ Χριστός· «ἃ δὲ λέγω ὑμῖν, πᾶσι λέγω»· εἰς ποίους ὅλους; Εἰς ἐκείνους ὁποῦ μέλλουν νὰ πιστεύσουν εἰς ἐμένα μὲ τὸ μέσον τῆς διδασκαλίας σας, καὶ νὰ φυλάξουν τὰς ἐντολάς μου καθὼς καὶ ἐσεῖς.
…Λοιπὸν εὐγαίνοντες οἱ Ἀπόστολοι, ἐδίδασκαν, καὶ ἐκήρυτταν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καὶ πολλὰ ἔθνη ἐπίστευαν εἰς τὸν Χριστόν. Καὶ ἐγίνοντο ἐκκλησίαι πιστῶν εἰς πολιτείας. Καὶ ὅταν κάθε ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους ἔμελλε νὰ ἀφήσῃ ἐκείνους τοὺς πιστεύσαντας, καὶ νὰ ὑπάγῃ ἀπὸ ἐκεῖ εἰς ἄλλους τόπους, καὶ πολιτείας, καὶ χωρία ἐχειροτονοῦσεν εἰς αὐτούς, ἀντὶ διὰ τὸν ἑαυτόν του Ἐπισκόπους, καὶ Ἱερεῖς, καὶ τοὺς ἄφινεν εἰς αὐτοὺς διδασκάλους, καὶ πατέρας πνευματικούς, καὶ ὁδηγούς. Καὶ ἐκεῖνοι πάλιν, ὅταν ἀπέθαιναν, ἐδιάλεγαν ἄλλους ἀξίους διὰ τέτοιαν ὑπηρεσίαν, καὶ τοὺς ἐχειροτονοῦσαν, καὶ τοὺς ἄφιναν ἀντὶ διὰ τὸν ἑαυτόν τους. Καὶ ἔτζι ἐγίνετο κατὰ διαδοχήν, ἕως ὁποῦ ἔφθασεν εἰς ἡμᾶς ἡ τέτοια τάξις, καὶ νομοθεσία διὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ διαφυλάττεται ἕως τῆς σήμερον.
…Οἰκονόμησεν ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ προστεθοῦν εἰς τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς ἀκόμη καὶ ἡγούμενοι, καὶ πνευματικοὶ πατέρες ἐκεῖνοι, ὁποῦ δείχνουν μὲ τὰ ἔργα βεβαίαν τὴν πίστιν εἰς Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ ἔχουν μέσα τους τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διὰ νὰ συμποιμαίνουν καὶ αὐτοί, καὶ νὰ συνεργοῦν μαζὶ μὲ αὐτοὺς εἰς τὴν σωτηρίαν ἐκείνων, ὁποῦ μέλλουν νὰ σωθοῦν. Ἀνίσως λοιπὸν ἕνα ἀπὸ ὅλους αὐτούς, ἤγουν ἀπὸ τοὺς ποιμένας, …ἡμεῖς ἤθελε τολμήσωμεν νὰ τὸν καταφρονήσωμεν, ἢ νὰ τὸν παραβλέψωμεν, …ἆρα γε δὲν ἐδιώξαμεν αὐτὸν τὸν ἴδιον Παῦλον, καὶ Πέτρον; καὶ καθολικὰ ὅλον τὸν χορὸν τῶν Ἀποστόλων; καὶ ὅποιος διώξῃ ἐκείνους ἆρα γε δὲν ἐκαταφρόνησεν αὐτὸν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν…
β. Διὰ τοῦτο λοιπὸν χρειαζόμεθα (σελ. 71) πολλὴν προσοχήν, πολλὴν ἀγρυπνίαν, πολλὰς προσευχὰς διὰ νὰ μὴ περιπέσωμεν εἰς κανένα πλάνον, ἢ ψεύστην, ἢ ψευδαπόστολον, ἢ ψευδόχριστον. Ἀμὴ νὰ ἐπιτύχωμεν ὁδηγὸν ἀληθινόν, καὶ φιλόθεον, καὶ ὁποῦ νὰ ἔχῃ τὸν Χριστὸν μέσα του, καὶ νὰ ἰξεύρη καταλεπτῶς τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, τοὺς κανόνας, καὶ τὰς παραγγελίας τους, καὶ τὰ δόγματα τῶν Πατέρων. Ἢ νὰ εἴπω καλλίτερα, ὁποῦ νὰ ἰξεύρη τὰ θελήματα, καὶ μυστήρια αὐτοῦ τοῦ ἰδίου Δεσπότου καὶ Διδασκάλου τῶν Ἀποστόλων Χριστοῦ. Τέτοιον διδάσκαλον πρέπει νὰ ζητοῦμεν, καὶ νὰ εὑρίσκωμεν, ὁποῦ πρῶτον μὲν νὰ τὰ ἤκουσεν αὐτὰ μὲ λόγον, καὶ νὰ τὰ ἐδιδάχθη, καὶ ὕστερον νὰ τὰ ἐδιδάχθη καὶ μυστικὰ ἐν ἀλήθειᾳ ἀπὸ αὐτὸ τὸ παράκλητον Πνεῦμα μὲ πρᾶξιν, καὶ μὲ δοκιμήν. Ὥστε ὁποῦ νὰ καταξιώθῃ καὶ αὐτὸς νὰ ἀκούσῃ ἀπὸ τὸν ἴδιον Χριστόν, ὁποῦ ἐδίδαξε τοὺς Ἀποστόλους, «τὸ μυστήριόν μου ἐμοί, καὶ τοῖς ἐμοῖς». καὶ τό, «ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν».
Διατὶ ἂν ζητήσωμεν χωρὶς ἄλλο θέλει εὕρομεν, ὅτι δὲν εἶναι ἄδικος ὁ Θεός, οὔτε χαίρεται εἰς τὴν ἀπώλειαν τῶν ἀνθρώπων. Ἆρα γε πῶς εἶναι δυνατόν, ὅταν ἡμεῖς τὸν παρακαλοῦμεν νὰ μᾶς φανερώσῃ κανένα ἅγιον, καὶ ἀληθινὸν δοῦλον του, διὰ νὰ μᾶς ὁδηγήση εἰς σωτηρίαν, καὶ νὰ μᾶς διδάξῃ τὰ θελήματά του; πῶς, λέγω, εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκρύψῃ τὸν τοιοῦτον ἄνθρωπον ἀπὸ ἡμᾶς, καὶ νὰ μᾶς ὑστερήσῃ ἀπὸ ὁδηγόν; ὄχι, ὄχι. Δὲν εἶναι δυνατόν. Καὶ αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ πιστεύσωμεν ἀπὸ ἐκεῖνο ὁποῦ ἔγινεν εἰς τὸν ἑκατόνταρχον Κορνήλιον… Βλέπεις ὅτι ὄχι μόνον τὸ ὄνομα τοῦ ὁδηγοῦ ἐφανέρωσεν ὁ Ἄγγελος, ἀμὴ καὶ τὸ ὄνομα ἐκείνου ὁποῦ τὸν ἐδέχθη, καὶ τὸν τόπον ὁποῦ ἦτον κονευμένος (=φιλοξενούμενος)· καὶ τοῦτο τὸ ἔκαμεν  ὁ Ἄγγελος διὰ νὰ μὴν ἀπατηθῇ ὁ Κορνήλιος, καὶ προσκαλέσῃ ἄλλον ἀντὶ διὰ τὸν (σελ. 72) Πέτρον, καὶ καταντήση εἰς λύκον, ἀντὶ διὰ ποιμένα.
Ἀνίσως λοιπὸν θέλεις καὶ σὺ νὰ δείξῃς τὸν ἑαυτόν σου ἀληθινόν, καὶ πιστόν, καὶ διαλεκτὸν μαθητὴν τοῦ Χριστοῦ, μεταχειρίσου τέτοιαν ζωήν, κάμε τέτοιας πράξεις, πρόσπεσε, καὶ παρακάλεσε τὸν Θεὸν τοιουτοτρόπως, μὲ ἐλεημοσύνην, μὲ νηστείαν καὶ προσευχήν, καὶ θέλει ἀνοίξει τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς σου, νὰ ἴδῃς τὸν τέτοιον ἄνθρωπον καὶ σύ, καθὼς εἶδε τὸν Ἄγγελον ὁ Κορνήλιος. Μιμήσου κἂν τὸν ἄπιστον ἐσὺ ὁποῦ λέγεις πὼς εἶσαι πιστός· τὸν ἐθνικόν, καὶ ἀδίδακτον, ἐσὺ ὁποῦ ὀνομάζεσαι ἀπὸ παιδὶ χριστιανός, καὶ εἶσαι ἀναθρεμμένος μὲ ταῖς διδασκαλίαις τῶν Ἀποστόλων, καὶ ὑψηλοφρονεῖς ἀκούωντας τὰς φλυαρίας τῶν ἀμαθεστέρων… Ἀμὴ ἀνίσως καταφρονῇς ἐκεῖνα τὰ πράγματα ὁποῦ εὑρίσκονται εἰς τὴν ἐξουσίαν σου, καὶ εἰς τὴν προαίρεσίν σου, ἀκόμη καὶ ἐκείνας τὰς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ ὁποῦ ἰξεύρεις τὰς καταφρονῇς, καὶ δὲν τὰς κάμνεις, ἀλλὰ ταῖς ἀμελεῖς, καὶ δὲν διορθώνεις μήτε τὸν ἑαυτόν σου, μήτε ἐκείνους ὁποῦ ἔχεις εἰς τὴν ἐξουσίαν σου, εἶπέ μου, πῶς θέλει σοῦ δείξει ὁ Θεὸς διδάσκαλον, ὁποῦ νὰ σὲ διδάσκῃ τὰ τελειότερα, καὶ ὑψηλότερα; καὶ ὅταν δὲν σοῦ τὸν φανερώση ὁ Θεός, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ τὸν εὕρῃς ἐσύ, ἢ νὰ τὸν γνώρισες;…
Ἀμὴ ἐκείνους ὁποῦ καταφρονοῦν τοὺς ἄλλους, καὶ νομίζουν τὸν ἑαυτόν τους πὼς εἶναι σοφοί, καὶ εὑρίσκονται εἰς ἀμεριμνίαν, καὶ ἀμέλειαν, καὶ δὲν παρακαλοῦν τὸν Θεόν, καθὼς ὁ Κορνήλιος, καὶ οἱ ὅμοιοί του, μὲ κάθε προθυμίαν, μὲ ἐλεημοσύνην, μὲ νηστείαν, καὶ μὲ προσευχήν…, τοὺς τοιούτους τοὺς ἀφίνει καὶ ὁ Θεὸς νὰ εὑρίσκωνται μέσα εἰς ἐκείνην τὴν πλάνην, ὁποῦ ἔπεσαν μοναχοί τους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸ νὰ εἶναι σκοτισμένοι ἀπὸ τὸ σκότος τῶν ἐδικῶν τους παθῶν, καὶ ἐπιθυμιῶν, καὶ θελημάτων, καὶ περιπατοῦν μέσα εἰς αὐτό, ὡσὰν μέσα εἰς βαθεῖαν νύκτα, εὑρίσκουν καὶ τέτοιους διδασκάλους. Καὶ μὲ δίκαιον τρόπον.
Ἐπειδὴ ὁ διαφεντευτὴς τοῦ σκότους ἔχει ἐξάπαντος καὶ ὑπηρέτας, καὶ μαθητάς του ἐκείνους, ὁποῦ περιπατοῦν μέσα εἰς τὸ σκότος. Τοὺς ὁποίους τοὺς εὑρίσκουν οἱ τέτοιοι, καὶ τοὺς δέχονται μετὰ χαρᾶς, ὡσὰν ὁμόφρονας τους, καὶ διδάσκονται ἀπὸ αὐτοὺς τὰ ἴδια, ἐκεῖνα  ὁποῦ ἐδιάλεξαν προτήτερα μοναχοί τους, καὶ ἐπρόκριναν νὰ τὰ κάμουν διὰ τὴν ἀπώλειαν τους. Διατὶ ποῖος δὲν τὸ ἰξεύρει, ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρχὴν ὁ διάβολος ἀσύκωσεν ἐνάντιον εἰς τοὺς Προφήτας, τοὺς ψευδοπροφήτας; εἰς τοὺς Ἀποστόλους, τοὺς ψευδαποστόλους; εἰς τοὺς Ἁγίους Διδασκάλους, τοὺς ψευδαγίους, καὶ ψευδοδιδασκάλους; καὶ ἀγωνίζεται μὲ διαφόρους τρόπους, καὶ μὲ ψευδολογίας νὰ πλανᾷ τοὺς ἀμελεῖς, καὶ νὰ τοὺς ρίπτῃ μέσα εἰς τὸν λάκκον τῆς ἀπωλείας…
Ἐκεῖνοι λοιπὸν ὁποῦ θέλουν νὰ ἀποφύγουν τοὺς τέτοιους, καθὼς συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος, χρέος ἔχουν νὰ ἀποχωρισθοῦν ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ σκότους. Ἐπειδὴ ἐν ὅσῳ θέλουν νὰ εἶναι δουλωμένοι εἰς αὐτά, καὶ νὰ περιπατοῦν εἰς τὸ σκότος, δὲν ἠμποροῦν νὰ ἀποφύγουν ἀπὸ τοὺς τέτοιους διδασκάλους, μήτε δύνανται νὰ ἔλθουν (σελ. 73) εἰς τὸ φῶς τῶν ἀληθινῶν διδασκάλων…
Καὶ ἀνίσως θέλεις να ἐπιτύχῃς πνευματικὸν καὶ ἅγιον ἄνδρα, καὶ ἀληθινὸν διδάσκαλον, μὴ λογιάσῃς ὅτι ἠμπορεῖς νὰ τὸν γνωρίσῃς ἀπὸ λόγου σου, καὶ ἀπὸ τὴν ἐδικήν σου γνῶσιν, ὅτι τοῦτο εἶναι ἀδύνατον. Ἀμὴ προτήτερα ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, καθὼς προείπαμεν, ἀγωνίσου μὲ ἀγαθὰς πράξεις, καὶ μὲ ἐλεημοσύνην, μὲ νηστείαν καὶ προσευχήν, καὶ μὲ δέησιν ἀδιάκοπον, διὰ νὰ σοῦ γένῃ ὁ Θεὸς συνεργὸς εἰς τοῦτο, καὶ βοηθός.
γ’. Καὶ ἀφ’ οὗ μὲ τὴν βοήθειαν, καὶ χάριν τοῦ Θεοῦ καταξιωθῇς νὰ τὸν εὕρῃς, τότε δεῖξε εἰς αὐτὸν περισσοτέραν τὴν ἐπιμέλειαν, μεγαλητέραν τὴν προθυμίαν, πολλὴν τὴν ταπείνωσιν, πολλὴν τὴν εὐλάβειαν, ὑπερβολικὴν τὴν τιμήν, τὴν πίστιν καθαράν, καὶ ἀδίστακτον. Ἐπειδὴ διὰ τοὺς τέτοιους εἶπεν ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, καὶ Θεός. «Ὁ δεχόμενος ὑμᾶς, ἐμὲ δέχεται»…
Καθὼς πάλιν καὶ ἐκεῖνα  ὁποῦ γίνονται εἰς τοὺς ψευδοδιδασκάλους ἀναφέρονται εἰς τὸν ἀντίχριστον, καὶ ἐκεῖνοι ὁποῦ δέχονται ἐκείνους, δέχονται αὐτὸν τὸν διάβολον. Καὶ ἂς μὴ προφασίζεταί τινας πὼς δὲν τοὺς ἰξεύρει λέγωντας, ἀπὸ ποῦ ἠμπορῶ ἐγὼ νὰ γνωρίσω τοὺς τοιούτους; καὶ ἐγὼ ἄνθρωπος εἶμαι, καὶ κανένας δὲν ἰξεύρει τὰ διανοήματα τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου, πάρεξ τὸ πνεῦμα ὁποῦ κατοικεῖ εἰς αὐτόν· κἀνένας ἂς μὴ πάρῃ αὐτὸ τὸ ρητὸν διὰ εὔλογον πρόφασιν.
Διατὶ ἀνίσως ἦτον ἀδύνατον νὰ γνωρίζωνται, δὲν ἤθελεν ὁρίζῃ ὁ Κύριος, «βλέπετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν. Ἤγουν φυλάγεσθε ἀπὸ τοὺς ψευδοδιδασκάλους, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσὶ λύκοι ἅρπαγες». Καὶ κατόπιν ἀπὸ αὐτὰ λέγει· «ἐκ τῶν καρπῶν αὐτῶν, ἐπιγνώσεσθε αὐτούς». Ἀνίσως λοιπὸν ὁ Δεσπότης Χριστὸς εἶναι ἀληθινός, καθὼς εἶναι ἀληθινός, δυνατὸν εἶναι εἰς ἡμᾶς νὰ γνωρίσωμεν ἀπὸ ἐκεῖνα ὁποῦ  κάμνουν, καὶ ἀπὸ ἐκεῖνα ὁποῦ  ὁμιλοῦν.
Ἂς εἰποῦμεν λοιπὸν πρῶτον τοὺς καρποὺς τοῦ ἀληθινοῦ, καὶ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ὕστερον θέλει φανερώσωμεν καὶ τοὺς καρποὺς τοῦ ἐναντίου, καὶ πονηροῦ. Καὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς καρποὺς θέλει γνωρίσετε καλώτατα, πὼς εἶναι φανεροὶ οἱ ἀληθινοί, καὶ δίκαιοι, καὶ ἅγιοι, καὶ ἐκεῖνοι ὁποῦ  δὲν εἶναι τέτοιοι, καὶ ὑποκρίνονται, καὶ ἐγὼ ἀπὸ λόγον μου δὲν λέγω τίποτε, ἀμὴ ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Σωτῆρος, καὶ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων του. Μὲ τὰ ὁποῖα θέλει δοκιμάσω νὰ πληροφορήσω τὴν ἀγάπην σου. Ἄκουε λοιπὸν τί λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.
«Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ Πνεύματι. Μακάριοι οἱ πενθοῦντες». Καὶ εἰς ἄλλο μέρος πάλιν λέγει, «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες, ὅτι ἐμοὶ μαθηταὶ ἐστέ, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἀλλήλοις». Καὶ πάλιν, «ὑμεῖς δὲ πῶς δύνασθε πιστεύειν, δόξαν τὴν παρ’ ἀλλήλων λαμβάνοντες, καὶ τὴν δόξαν τὴν παρὰ τοῦ μόνου Θεοῦ οὐ ζητεῖτε;… Ἄκουε δὲ καὶ τὸν Ἀπόστολον Παῦλον ὁποῦ  λέγει. «Ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐστίν, ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθοσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Ἄκουε καὶ τὸν Θεολόγον Ἰωάννην ὁποῦ  λέγει. (σελ. 74) «Ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν Θεόν, ἀγαπᾷ καὶ τοὺς γεγεννημένους ἐξ αὐτοῦ, ἤγουν τοὺς ἀδελφούς του». Λοιπὸν ἐκεῖνοι ὁποῦ  ἔχουν διάκρισιν, μὲ τοῦτον τὸν τρόπον γνωρίζουν ποῖοι εἶναι οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, καὶ ποῖοι εἶναι οἱ υἱοὶ τοῦ διαβόλου. Καὶ οἱ καρποὶ τοῦ Παναγίου, καὶ ἀγαθοῦ Πνεύματος εἶναι αὐτοὶ ὁποῦ  εἴπαμεν ἀνωτέρω. Πρέπει λοιπὸν νὰ φανερώσωμεν καὶ τοὺς καρποὺς τοῦ πονηροῦ πνεύματος…
Προσέχετε λοιπόν, καὶ πάλιν ὁ Δεσπότης καὶ Θεὸς ἡμῶν λέγει· «οὐ δύναται δένδρον καλόν, καρπὸν σαπρὸν ποιεῖν… Καὶ πάλιν ὁ λύσας μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων, καὶ διδάξας οὕτω τοὺς ἀνθρώπους ποιεῖν, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Καὶ τί λέγει πάλιν διὰ τοὺς γραμματεῖς, καὶ φαρισαίους; «δεσμεύουσι φορτία βαρέα, καὶ δυσβάστακτα, καὶ προτιθέασιν ἐπὶ τοὺς ὤμους τῶν ἀνθρώπων, τῷ δὲ δακτύλῳ αὐτῶν οὐ θέλουσι κινῆσαι αὐτά… Φιλοῦσι δὲ τὴν πρωτοκλισίαν ἐν τοῖς δείπνοις, καὶ τὰς πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς, καὶ τοὺς ἀσπασμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς, καὶ καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων ραββί, ραββί».
Ὅταν λοιπὸν ἴδῃς τινά, ὁποῦ  νὰ κάμνῃ κανένα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ ζητῇ ἐπιμόνως τὴν ἀνθρωπίνην δόξαν, καὶ νὰ παραβαίνῃ τὰς  ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ ἀρέσῃ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ἴξευρε ὅτι εἶναι πλάνος, καὶ ὄχι ἀληθινός. Διατὶ λέγει ὁ Ἀπόστολος. «Ὅπου δὲ ὑμῖν  ἔρις, καὶ φθόνος, καὶ ζῆλος, καὶ διαβολαί, καὶ διχοστασίαι, οὐχὶ σαρκικοί ἐστε; Ὁ δὲ σαρκικός, καὶ ψυχικὸς ἄνθρωπος, οὔτε χωρεῖ, οὔτε δέχεται τὰ τοῦ Πνεύματος, μωρία γὰρ αὐτῷ ἐστιν». Ἐκεῖνος δὲ ὁποῦ  δὲν χωρεῖ τὰ τοῦ Πνεύματος, εἶναι φανερόν, ὅτι οὐδὲ τὸ Πνεῦμα ἔχει μέσα του. Καὶ ὁποῖος δὲν ἔχει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, αὐτὸς δὲν εἶναι τοῦ  Χριστοῦ, καθὼς τὸ βεβαιώνει ὁ Παῦλος, λέγοντας. «Εἰ δέ τις Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἐστιν αὐτοῦ».
Ἤκουσες ποῖοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ, καὶ ποῖοι τοῦ ἀντιχρίστου; ἀπὸ ἐδῶ ἐγνώρισες βεβαιότατα, ὅτι ἐκεῖνοι ὁποῦ  προσέχουν, εὔκολα γνωρίζουν, καὶ τοὺς ἀγαθούς, καὶ τοὺς πονηρούς. Διότι ἐκεῖνοι ὁποῦ  δὲν προσέχουν, ὄχι μόνον τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους δὲν γνωρίζουν, ἀμὴ οὐδὲ τὸν ἑαυτόν τους. Διατὶ ὅταν τινὰς ἔχει φροντίδας, καὶ περισπασμούς, ὡσὰν νὰ εἶναι ἀθάνατος εἰς τοῦτον τὸν κόσμον, καὶ καταγίνεται νύκτα καὶ ἡμέραν, εἰς τὰ κοσμικὰ πράγματα μοναχά, καὶ τεχνεύεται τρόπους, πῶς νὰ κερδίση καὶ κτίζει σπήτια καλά, καὶ πολυέξοδα, …καὶ κάμνει εἰς τὸν ἑαυτόν του κάθε ἄλλην σωματικὴν περιποίησιν, καὶ σαρκικὴν ἀπόλαυσιν, ὁ τοιοῦτος (εἰπέ μου) γνωρίζει τὸν ἑαυτόν του; ὄχι…
Γνωρίζει τὸν ἑαυτόν του τόσον μόνον, πὼς εἶναι αὐτὸς ὁ ἴδιος, ὅμως μὲ ἐκεῖνα ὁποῦ  κάμνει φανερώνει πὼς δὲν γνωρίζει τὸν ἑαυτόν του καὶ τὴν κατάστασίν του, οὔτε ἠξεύρει τί κάμνει. Διατὶ πολιτεύεται τοιουτοτρόπως, ὡσὰν νὰ ἦτον ἀθάνατος… Ὁμολογεῖ πὼς τὰ πράγματα τοῦ κόσμου εἶναι τὸ οὐδέν, καὶ διὰ παραμικρὸν καὶ εὐτελὲς πρᾶγμα, φιλονεικεῖ, καὶ μάχεται μὲ τοὺς ἀδελφούς του. Φιλοσοφεῖ πὼς εἶναι στάκτη, καὶ κονιορτός, καὶ στολίζεται πάντοτε μὲ στολίδια, καὶ τοῦ φαίνεται μὲ τοῦτο πὼς εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους. Ἀκούει τὰς  θείας (σελ. 75) γραφὰς ὁποῦ  λέγουν, «οὐαὶ οἱ τρυφῶντες, καὶ οἱ ἐπὶ στρωμνῶν ἁπαλῶν κατασπαταλῶντες», καὶ αὐτὸς κοιτάζει μὲ κάθε προθυμίαν νὰ κάμνῃ τὸ κρεββάτι ὁποῦ  ἔχει εἰς τὸ σπῆτι του πλέον λαμπρότερον, καὶ τὰ στρώματα τοῦ πλέον ἁπαλώτερα, καὶ τὴν τράπεζάν του πλέον πολυέξοδον, καὶ πλουσιοπάροχον…
Ὅτι διὰ ἐκεῖνα ὁποῦ  ἔπρεπε μάλιστα νὰ ἐντρέπωνται, ὁποῦ  τόσοι ἀδελφοὶ πεινοῦν, ἢ νὰ εἴπω καλλίτερα ὁ Χριστός, αὐτοὶ καυχῶνται, καὶ ὑψηλοφρονοῦν δι’ αὐτὰ νομίζοντές τα καλλωπισμόν, καὶ δὲν αἰσθάνονται, πῶς μὲ αὐτὰ ὁποῦ  κάμνουν, μαρτυροῦν τὸν ἑαυτόν τους, πὼς εἶναι πλεονέκται, καὶ ἀδικηταὶ τῶν πτωχῶν, καὶ ἄσπλαγχνοι. Λοιπὸν εἶπέ μου, ὁ τέτοιος τί λογῆς γνωρίζει τὸν ἑαυτόν του; καὶ εἰς ποίαν κατάστασιν εὑρίσκεται, καὶ εἰς ποία πάθη εἶναι δουλωμένος; καὶ ἀληθινὰ δὲν γνωρίζει τὸν ἑαυτόν του, ἀγκαλὰ καὶ τοῦ φαίνεται πὼς τὸν γνωρίζει. Καὶ ἐκεῖνος ὁποῦ  δὲν γνωρίζει τὸν ἑαυτόν του, καὶ τὴν κατάστασίν του, πῶς θέλει δυνηθῇ νὰ γνωρίσῃ ἄλλον, ἢ τὰ πάθη τοῦ ἄλλου; …δὲν ἠμπορεῖ νὰ γνωρίσῃ ἀκόμη καὶ τοῦτο, ὅτι χωρὶς πνευματικὸν πατέρα, καὶ ὁδηγόν, καὶ διδάσκαλον εἶναι ἀδύνατον ὁ ἄνθρωπος νὰ φυλάξῃ τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ ζήση ἐνάρετα, καὶ νὰ μὴ πιασθῇ ἀπὸ τὰς παγίδας τοῦ διαβόλου. Καὶ ἐκεῖνος ὁποῦ  δὲν τὸ γνωρίσει αὐτό, αὐτὸς ἔχει ὑπόληψιν εἰς τὸν ἑαυτόν του, πὼς δὲν χρειάζεται διδασκαλίαν, ἢ συμβουλήν… Καὶ εὑρισκεται εἰς βάθος ἀγνωσίας, ἢ νὰ εἴπω καλλίτερα, ἀπωλείας… (σελ. 76) Αὐτὴ ἡ ἁγία ταπείνωσις μᾶς διδάσκει, πὼς δὲν δυνάμεθα νὰ μάθωμεν κανένα καλόν, χωρὶς διδάσκαλον. Καὶ εἰς ἐκείνους ὁποῦ  μᾶς ἐρωτοῦν, καὶ μᾶς λέγουν, ἆρα γε γινώσκεις, ἃ ἀναγινώσκεις; αὐτὴ μᾶς διδάσκει νὰ ἀποκρινώμεθα εἰς αὐτούς, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ καταλάβωμεν ἐκεῖνα ὁποῦ  διαβάζομεν, ἂν δὲν μᾶς ὁδηγήσῃ τινάς; Αὐτὴ μᾶς διδάσκει νὰ μὴ περιπατοῦμεν τὴν στράταν, ὁποῦ  δὲν ἠξεύρομεν χωρὶς ὁδηγόν. Αὐτὴ μᾶς παραγγέλλει, ὅταν θέλωμεν νὰ μετανοήσωμεν, νὰ μὴ πλησιάζωμεν εἰς τὸν Θεὸν χωρὶς μεσίτην, καὶ ὁδηγόν…
Θέλωντας ὁ Δεσπότης μας, καὶ Θεὸς νὰ μᾶς διδάξῃ, ὅτι πρέπει νὰ πλησιάζωμεν εἰς τὸν Θεὸν μὲ τὸ μέσον τινὸς  (σελ. 77) μεσίτου, καὶ ἐγγυητοῦ, αὐτὸς ὁ ἴδιος, καθὼς καὶ εἰς ὅλα τὰ λοιπὰ ἔγινεν εἰς ἡμᾶς τύπος, καὶ παράδειγμα, ἔτζι καὶ εἰς τοῦτο, αὐτὸς πρῶτος ἔγινε μεσίτης, καὶ ἐγγυητὴς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καὶ τὴν ἐπρόσφερεν εἰς τὸν ἴδιόν του Πατέρα, καὶ Θεόν. Καὶ ὕστερα ἐχειροτόνησεν ὑπηρέτας τῆς μεσιτείας ταύτης, καὶ τῆς ἐγγυήσεως, τοὺς ἁγίους του Ἀποστόλους. Καὶ αὐτοὶ ἐπρόσφεραν πάλιν εἰς τὸν Δεσπότην Χριστὸν ὅλους ἐκείνους ὁποῦ  ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν, καὶ ἀπὸ ἐκείνους ἐδιάλεξαν, καὶ ἐχειροτόνησαν, καὶ διαδόχους τους, ὑπηρέτας τῆς μεσιτείας ταύτης, καὶ αὐτοὶ πάλιν ἄλλους, καὶ ἄλλους πάλιν ἐκεῖνοι. Καὶ τοιούτης λογῆς ἕως τώρα φυλάττεται τοῦτο κατὰ διαδοχήν.
Καὶ δὲ θέλει ὁ Θεὸς νὰ παραβαίνωμεν, καὶ νὰ καταπατοῦμεν τὴν ἐδικήν του προσταγήν, καὶ παράδοσιν. Ἀμὴ νὰ μένωμεν εἰς ἐκεῖνα ὁποῦ μας ἐδιώρισεν. Ὅθεν λέγει, «οὐδεὶς «ἔρχεται πρός με, ἐὰν μὴ ὁ Πατήρ μου ἑλκύσῃ αὐτόν»· καὶ πάλιν, «οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα, εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ». Ἔτζι πάλιν καὶ κανένας δὲν ἔρχεται εἰς τὴν πίστιν τῆς ἁγίας, καὶ ὁμοουσίου Τριάδος, ἂν δὲν διδαχθῇ ἀπὸ κανένα διδάσκαλον τὰ δόγματα τῆς πίστεως. Καὶ κανένας δὲν βαπτίζεται χωρὶς Ἱερέα, μηδὲ κοινωνεῖ ἀφ’ ἑαυτοῦ του τὰ θεῖα Μυστήρια…
Φανερὸν εἶναι, ὅτι ἐκεῖνα ὁποῦ  ἐμετάδιδαν εἰς τοὺς πιστοὺς ἐκεῖνοι ὁποῦ  ἦσαν τότε εἰς τὸν κόσμον, τὰ ἴδια δίδουν, καὶ αὐτοὶ (σ.σ. οἱ σημερινοὶ ἱερεῖς) εἰς ἡμᾶς… ὅτι εἴ τι ἔκαμναν εἰς τοὺς πιστοὺς τότε οἱ Ἀπόστολοι, καὶ ὅ,τι ἐδίδασκαν, τὰ ἴδια κάμνουν καὶ εἰς ἡμᾶς τώρα οἱ Πνευματικοὶ Πατέρες μας, οἱ Ἀρχιερεῖς, λέγω, καὶ Ἱερεῖς, ἀπαράλλακτα, καὶ χωρὶς νὰ λείψῃ τίποτε. Καὶ μᾶς διδάσκουν, καὶ μᾶς νουθετοῦν, καθὼς καὶ ἐκεῖνοι. Καὶ ἐπειδὴ δὲν διαφέρουν τίποτε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους, ἐξάπαντος εἶναι καὶ υἱοὶ  τῶν Ἀποστόλων, καὶ Ἀπόστολοι.
Ἰξεύρεις λοιπόν, τέκνον μου περιπόθητον, ὅτι εἰς τούτους τοὺς καιροὺς κανένας ἀπὸ τοὺς λαϊκούς, οὐδὲ ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς οὐδὲ ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, ἢ ἀρχιερεῖς τινα ἢ ἀγαπᾷ, ἢ φοβεῖται, ἢ περιποιεῖται, ἢ δέχεται κανένα ὡσὰν ἀπόστολον Θεοῦ, καὶ μαθητὴν Χριστοῦ διὰ ἀγάπην μόνον τοῦ Χριστοῦ, ἢ διὰ τὴν ἐντολήν του, ἢ διὰ τὰ αἰώνια ἀγαθὰ ὁποῦ  δίδονται ἀπὸ αὐτὸν εἰς ἡμᾶς. Ἀμὴ ὅλοι μας ἕνας τὸν ἄλλον καταφρονοῦμεν· ἕνας τὸν ἄλλον διαβάλλομεν… (σελ. 78) Καὶ ἐκεῖνον ὅπου μὲ ἐβάπτισε σήμερον, καὶ μὲ ἐλευθέρωσεν ἀπὸ τὸν θάνατον, καὶ τὴν φθορὰν τῆς ψυχῆς, καὶ μὲ ἐγέμισεν ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ μὲ ἔλυσεν ἀπὸ τὰς  ἁμαρτίας, καὶ μὲ ἐκοινώνησε τὸ ἄχραντον Σῶμα, καὶ τὸ σωτήριον Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ μὲ ἔκαμαν υἱὸν Θεοῦ· (τί ἄλλο περισσότερον ἔκαμναν τότε εἰς τοὺς χριστιανοὺς οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ;) αὐτὸν ἐγὼ αὔριον δὲν καταδέχομαι, μηδὲ κἂν νὰ τὸν χαιρετήσω…
Καὶ ἀπερνῶντας ὁ καιρός, μήτε ἰξεύρει παντελῶς ὁ τοιοῦτος πὼς ἔχει πνευματικὸν πατέρα, ἢ διδάσκαλον. Καὶ ἀνίσως ὁ πνευματικὸς δὲν πηγαίνη εἰς ἐκεῖνον, καὶ δὲν κάμνῃ τὰ θελήματά του, μήτε συγκαταβαίνη εἰς ἐκεῖνα ὁποῦ  θέλει, ἢ νὰ εἴπω καλλίτερα, ἂν δὲν πίπτῃ καὶ αὐτὸς μαζὶ μὲ ἐκεῖνον νὰ ἀπολεσθῇ, τὸν ἀφίνει ἐκεῖνον, καὶ ζητεῖ ἄλλον, ὁποῦ νὰ τοῦ ἀκολουθῇ εἰς τὰ σαρκικά του θελήματα.
Ἔτζι λοιπὸν ὅλα τὰ πνευματικά, (καθὼς καὶ ἐσὺ τὰ βλέπεις, καὶ τὰ ἰξεύρεις) εἶναι συγχυσμένα, καὶ τεταραγμένα τὴν σήμερον, καὶ ἀφανίσθη κάθε τάξις, καὶ θεία παράδοσις τῶν Ἀποστόλων, καὶ ἀθετήθησαν ὅλαι αἱ ἐντολαὶ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τοῦτο ὅλον τὸ κακόν, καὶ ὀλέθριον γίνεται εἰς τὴν τωρινὴν γενεάν, μὲ τὸ νὰ φαντάζωνται ὅλοι, πὼς εἶναι διδαγμένοι τὰ θεῖα, καὶ ἰξεύρουν τὰς  ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἠμποροῦν νὰ διακρίνουν ἐκεῖνα ὁποῦ τοὺς συμφέρει. Καὶ πρὸς τούτοις ἀκόμη μὲ τὸ νὰ λογιάζουν, πῶς ὅλον τὸ ἱερατεῖον εἶναι ἁμαρτωλοί, καὶ ἀνάξιοι, εἶναι ὅμως πληροφορημένοι, ὅπως ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ, καὶ διὰ μέσου τῶν ἀναξίων….
Ἔτζι ὅλη ἡ οἰκουμένη ἐγέμισε τώρα ἀπὸ τέτοιαν πλάνην, καὶ ἀπὸ τέτοιον κακόν. Καὶ ἡ παράβασις καὶ ἡ καταφρόνησις μιᾶς ἐντολῆς, ἐγύρισεν ἄνω κάτω ὅλην τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν ἐγκρέμισεν ἕως εἰς τὸ ἔδαφος. Διατὶ ἐκατήντησεν εἰς τόσην ἀταξίαν, καὶ ταραχὴν ἡ ἐκκλησία, ὁποῦ σχεδὸν δὲν φαίνεται πουθενὰ παντάπασιν ἡ οἰκοδομή της, μήτε γνωρίζεται εἰς ἡμᾶς τελείως κατασκευὴ τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος. Ἀμὴ ὡσὰν νὰ μὴν ἔχωμεν κεφαλήν μας τὸν Χριστόν, μηδὲ νὰ εἴμεσθε ἕνας μὲ τὸν ἄλλον συνδεδεμένοι, καὶ συγκολλημένοι ἀπὸ τὸ ζωοποιὸν Πνεῦμα, καὶ ἀδελφοὶ κατὰ Πνεῦμα, μήτε καταδεχόμεθα νὰ οἰκοδομούμεθα ὁ κάθε ἕνας εἰς τὴν ἐδικήν του τάξιν ἀπὸ τοὺς πρωτομαϊστόρους τῆς ἐκκλησίας, διὰ τοῦτο εἴμεσθε διασκορπισμένοι, ὡσὰν μία ἄψυχος ὕλη. Τόσον πολλὰ ἐδουλώθημεν εἰς τὰ θελήματά μας, καὶ ἐκυριεύθημεν ἀπὸ τὰς  ἐπιθυμίας τῶν ἡδονῶν, καὶ ὑπατήθημεν ἀπὸ αὐτάς, καὶ ἐδιασκορπισθήκαμεν. Καὶ ἀπὸ τὸ μῖσος, καὶ τὴν ὑπερηφανίαν ὁποῦ  ἔχομεν, ἐχωρίσθηκαμεν, καὶ ἐσχισθήκαμεν ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον, καὶ ἐχάσαμεν τὸ γνώρισμα, καὶ τὸ σημεῖον τῆς πίστεως μας, ἤγουν τὴν ἀγάπην, διὰ τὴν ὁποίαν εἶπεν ὁ Κύριος, «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες, ὅτι ἐμοὶ μαθηταὶ ἐστέ, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις». Διατὶ ὅταν χάσωμεν αὐτήν, ματαίως ὀνομαζόμεθα χριστιανοί…
Ταλαίπωρε ἄνθρωπε! διατί δὲν τιμᾷς τὸν πνευματικόν σου πατέρα, ὡσὰν  ἀπόστολον τοῦ Χριστοῦ; Διατὶ (λέγει) δὲν τὸν βλέπω νὰ φυλάττει τὰς  ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, καὶ διὰ τοῦτο δὲν τὸν τιμῶ. Αὐτὰ εἶναι ματαία πρόφασις. Διότι, (εἰπέ μου), σὺ καλλίτερα ἀπὸ ἐκεῖνον τὰς φυλάττεις, καὶ διὰ τοῦτο τὸν καταφρονεῖς ἐκεῖνον, καὶ τὸν κατακρίνεις; καὶ μὲ ὅλον ὁποῦ, ἂν καὶ ἐσὺ ἐφύλαττες ὅλας τὰς ἐντολάς, μηδὲ ἔτζι πάλιν σοῦ ἔπρεπε νὰ τὸν κατακρίνῃς. Μήτε νὰ τὸν ἀποστρέφεσαι ἢ νὰ τὸν διαβάλλῃς, καὶ νὰ τὸν κατηγορῇς διὰ τὴν ἀμέλειάν του, ἀμὴ ἔπρεπε μάλιστα νὰ τὸν ἀγαπᾷς καὶ νὰ τὸν ὑπομένῃς, καὶ νὰ τὸν τιμᾷς διὰ τὰ ἀγαθὰ ὅπου σοῦ ἐχάρισεν ὁ Θεὸς μὲ τὸ μέσον ἐκείνου, καὶ νὰ τὸν κάμῃς συγκοινωνὸν εἰς τὰ σωματικά, διὰ τὰ καλὰ ὁποῦ σοῦ ἐπροξένησεν, ὅσον ἠμπορεῖς, διὰ νὰ φυλάξῃς, ὄχι μοναχὰ ἐκεῖνα ὅπου σοῦ ἐχαρίσθησαν ἀπὸ τὸν Θεὸν μὲ τὸ μέσον ἐκείνου, ἀλλὰ καὶ νὰ τὰ πολλαπλασιάσης μὲ τὰ τοιαῦτα ἔργα. Ὅμως τώρα, καθὼς βλέπεις, μὲ τὴν ἀπιστίαν καὶ ἀχαριστίαν, καὶ ἀθέτησιν ὅπου κάμνεις εἰς τὸν πνευματικὸν πατέρα σου, καὶ διδάσκαλον, ὄχι μόνον ἔχασες ἐκεῖνα ὅπου ἔλαβες, ἀμὴ ἐξάλειψες ἀπὸ τὸν ἑαυτόν σου, καὶ αὐτὸ τὸ νὰ εἶσαι χριστιανός, καὶ ἐζημιώθης τὸν Χριστόν.
Διατί, ὑπόθεσαι μὲ τὸν νοῦν σου, πῶς ὁ ἐπίγειος βασιλεὺς ἔστειλεν εἰς ἐσένα ἕνα ἀπὸ τοὺς παραμικρούς του δούλους, ὁ ὁποῖος φορεῖ πτωχικά, καὶ παλαιὰ φορέματα, καὶ δὲν εἶναι καββαλάρης εἰς ἄλογον, μήτε εἰς μουλάρι, ἀμὴ βαστᾶ μοναχὰ ἕνα γράμμα, καὶ ἔχει βοῦλλαν βασιλικήν, καὶ εἶναι ὑπογεγραμμένον μὲ τὸ ἰδιόχειρον τοῦ βασιλέως, καὶ μέσα εἰς αὐτὸ τὸ γράμμα σὲ ἀνακηρύττει ὁ βασιλεὺς γνήσιόν του ἀδελφόν, καὶ φίλον, καὶ ὑπόσχεται ὕστερα ἀπὸ ὀλίγον καιρόν, νὰ σὲ κάμῃ σύντροφον τῆς βασιλείας του, καὶ νὰ σοῦ στεφανώσῃ τὴν κεφαλὴν μὲ βασιλικὸν στέφανον, καὶ νὰ σὲ ἐνδύσῃ φόρεμα βασιλικόν. Εἰπέ μου, τί ἤθελε κάμῃς εἰς αὐτόν; ἆρα γε ἤθελε τὸν δεχθῇς καὶ τὸν τιμήσῃς, ὡσὰν  δοῦλον τοῦ βασιλέως, διὰ τὰς  μεγάλας καὶ βασιλικὰς ὑποσχέσεις, καὶ διὰ τὴν λαμπρότητα τῆς δόξης ὅπου μέλλει νὰ λάβῃς, καὶ ἤθελε χαρῇς μαζὶ μὲ αὐτόν, καὶ τὸν εὐεργετήσῃς ὅσον τὸ κατὰ δύναμιν, καὶ πάλιν νὰ τοῦ ὑποσχεθῇς νὰ τὸν εὐεργετήσῃς καὶ ὑστερώτερα; ἢ ἤθελε τὸν καταφρόνεσης, καὶ τὸν στείλῃς ὀπίσω εὔκαιρον, καὶ ἀτιμασμένον, διατὶ εἶναι ἐνδυμένος πτωχικὰ φορέματα, καὶ ἦλθε πεζός;
Εἰδὲ ὑποθέσωμεν, πὼς τὸν ἐκαταφρόνεσες ἐσὺ τοιουτοτρόπως, καὶ τὸ ἔμαθεν καὶ ὁ βασιλεύς, ἆρα γε ἤθελε σὲ ἐπαινέσῃ εἰς τοῦτο, ἢ ἤθελε σὲ μεμφθῇ, καὶ σὲ κατακρίνῃ; ἂν ἤσουν ἐσὺ ὁ ἴδιος βασιλεύς, τάχα δὲν ἤθελε λογιάσῃς διὰ ἐδικήν σου ὕβριν, καὶ ἀτιμίαν, ἐκείνην τὴν καταφρόνεσιν ὁποῦ ἔγινεν εἰς τὸν δοῦλον σου; τάχα δὲν ἤθελε στοχασθῇς, ὡσὰν ἐδικόν σου ὄνειδος, τὸν ὀνειδισμὸν ἐκείνου; καὶ ἀληθινὰ ἔτζι εἶναι. Διατὶ τόσον πολλὰ ἤθελε θυμωθῇς κατεπάνω του, ὡσὰν  νὰ ἐκαταφρόνεσεν ἐσένα τὸν ἴδιον, καὶ νὰ σὲ ἐμέμφθη, πὼς ἔχεις τοιούτους δούλους. Καὶ ἤθελε εἴπῃς ἔτζι. Ποῖος τὸν ἐκατάστησεν ἐκεῖνον κριτὴν ἐπάνω εἰς τοὺς ἐδικούς μου δούλους; Διατὶ αὐτὸς δὲν ἐκατηγόρησε τὸν δοῦλον τὸν ἐδικόν μου, πὼς ἀπὸ τὴν ἐδικήν του ἀμέλειαν φορεῖ τὰ τοιαῦτα πτωχικά, καὶ λαιρωμένα φορέματα, ἀλλὰ κατηγορεῖ ἐμένα τὸν ἴδιον, πὼς εἶμαι ἄσπλαγχνος, καὶ ὑποφέρω νὰ βλέπω τοὺς δούλους μου ἐνδεδυμένους μὲ τέτοια παλαιοφορέματα, καὶ ἔτζι ἤθελε μετανοήσῃς εἰς ἐκεῖνα ὅπου ὑποσχέθης νὰ τοῦ κάμῃς διὰ αὐτὴν τὴν ἀτιμίαν ὅπου ἔκαμεν εἰς τὸν δοῦλόν σου. Καὶ βεβαιότατα δὲν ἤθελε τὸν ἀποδεχθῇς τελείως, ὅταν ἤθελε ἔλθῃ εἰς ἐσένα. Διατὶ αὐτὸς ὡς ἀδιάντροπος ἅρπασε τὴν κρίσιν τὴν ἐδικήν σου, καὶ ἔκρινε τοὺς δούλους σου, ὅπου δὲν εἶχεν ἄδειαν νὰ τοὺς κρίνῃ αὐτός.
Αὐτὰ λοιπὸν ὅλα στοχαζόμενος εἰς τὸν ἑαυτόν σου, ὡς πνευματικόν, καὶ ἠγαπημένον μου τέκνον, καὶ μανθάνοντας τῶν πραγμάτων τὴν τάξιν τελείαν, καὶ καθαράν, ἀγωνίσου ὅσον δύνασαι, νὰ γένῃς χριστιανός, (σελ. 81) ὄχι μὲ λόγον μοναχά, ἀλλὰ μάλιστα μὲ τὸ ἔργον. Ἀπόκτησαι πατέρα πνευματικόν, ἀπόκτησαι διδάσκαλον, μεσίτην, καὶ ἐγγυητὴν πρὸς τὸν Θεόν. Συγκολλήσου μαζί του μὲ ἀγάπην, καὶ πίστιν, καὶ μὲ φόβον, καὶ πόθον, ὡσὰν νὰ ἤσουν μαζὶ μὲ αὐτὸν τὸν ἴδιον Χριστόν, διὰ νὰ ἀξιωθῇς μὲ τὸ μέσον αὐτοῦ, νὰ ἑνωθῇς καὶ μὲ αὐτὸν τὸν Χριστόν, καὶ νὰ γένης συμμέτοχος, καὶ συγκληρονόμος τῆς αἰωνίου δόξης, καὶ βασιλείας του, καὶ νὰ ἀνυμνῇς, καὶ δοξάζῃς αὐτὸν μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα του, καὶ τὸ πανάγιόν του Πνεῦμα, εἰς τοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ὁλόκληρος ὁ «Δέκατος Πρῶτος Λόγος» τοῦ Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου ὑπάρχει στὴν διεύθυνση:

http://eugenikos.blogspot.com/2012/02/blog-post_12.html

__

_____

«…Δὲν ὑπάρχει πλέον ὑπακοή. Δὲν ὑπακούουν οὔτε ἡ γυναίκα στὸν ἄντρα, οὔτε τὰ παιδιὰ στὸν πατέρα… Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός ὅμως ἦτο ὑπάκουος. Ὑπήκουε ποῦ; Σὲ ἕνα κατώτερό του, σὲ ἕναν ὀλιγογράμματο ἀσκητή. Ὑπήκουε ὄχι μόνο σ᾿ αὐτὰ ποὺ φαίνονται λογικά, ἀλλὰ καὶ σ᾿ αὐτὰ ποὺ φαινόντανε παράλογα. Ὑπήκουε μέχρι θανάτου. «Ὑπακοὴ ζωή, ἀνυπακοὴ θάνατος», εἶνε δόγμα τοῦ μοναχισμοῦ.
Ὑπάρχουν βέβαια τώρα μοναχοὶ ποὺ ἐφαρμόζουν τὸ μοναχικὸ ἰδεῶδες· οἱ περισσότεροι ὅμως δὲν ὑπακούουν. Ἀλλὰ μήπως καὶ στὰ ἱεραποστολικὰ πρόσωπα ποὺ συγκροτοῦν ἀδελφότητες ὑπάρχει ὑπακοή; Λένε «ὁ πατέρας μας, ὁ πατέρας μας»· ἀλλὰ εἶνε «πατέρας τους», ἐφ᾿ ὅσον λέει τὰ ἀρεστὰ σ᾿ αὐτούς. Ὅταν ἐλέγξῃ τὸ κακὸ καὶ ὑποδείξῃ τὰ δέοντα καὶ συστήσῃ τὰ πικρὰ φάρμακα ποὺ θεραπεύουν, ἐξανίστανται. Ὑπακοὴ λοιπὸν κ᾿ ἐσεῖς, ἀγαπητοί μου. Διαφορετικά, ἔχετε μεγάλη εὐθύνη. Τὸ εἶπε καθαρὰ ὁ Χριστός» (βλ. Λουκ. 10,16).

(απόσπ. ομιλ. Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 3-12-1989)