«TI ΘA MAΣ ΣΩΣH;»

Βιβλιο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

TA OΛΕΘΡΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ εἶνε ὁ μεγαλύτερος διαφημιστὴς τῆς ἁμαρτίας. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος ποὺ νὰ τὴν διαφημίζῃ τόσο πολύ. Διότι αὐτὸς εἶνε ὁ καταστηματάρχης, αὐτὸς εἶνε ἡ βιομηχανία, αὐτὸς εἶνε ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἐγέννησε τὴν ἁμαρτία, καὶ ἑπομένως αὐτὸς ἔχει συμφέρον νὰ τὴν διαφημίζῃ.
Ρεκλαμάρει τὴν ἁμαρτία ὁ σατανᾶς. Τὴν χρωματίζει. Ἀποκρύπτει τὶς καταστροφικές της συνέπειες καὶ τὴν παρουσιάζει μὲ τὰ πλέον ἑλκυστικὰ χρώματα καὶ μὲ τὰ μεγαλύτερα θέλγητρα. Τὴν παρουσιάζει μέσα σ᾿ ἕνα κάνιστρο μὲ ὡραῖα λουλούδια καὶ ἔτσι ἐξαπατᾶ τοὺς ἀνθρώπους.
Τὴν ἀρωματίζει καὶ φωνάζει· «Δεῦτε πρός με…». Ἐλάτε κοντά μου, μικροὶ καὶ μεγάλοι, γιὰ ν᾿ ἀπολαύσετε τὶς ἡδονές, τὶς διασκεδάσεις καὶ τὰ θέλγητρα τῆς ζωῆς.

Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου

Ἀλλά, ἀδελφοί μου, ὅποιος θέλει νὰ δῇ τί εἶνε ἡ ἁμαρτία, ἂς μὴν ἀκούσῃ τὸν ἄλφα ἢ τὸν βῆτα· ἂς βουλώσῃ τ᾿ αὐτιά του στὸν διάβολο. Διότι, δυστυχῶς, στὰ χρόνια αὐτὰ ποὺ ζοῦμε ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία ἑνὸς ἐκ τῶν μεγαλυτέρων προφητῶν τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ποὺ ἔλεγε· Θὰ ἔρθουν χρόνια τέτοια, ποὺ ἡ ἁμαρτία πλέον δὲν θὰ προκαλῇ τὴν φρίκη· οἱ ἄνθρωποι θὰ συνηθίσουν μ᾿ αὐτὴν καὶ θὰ παίζουν μαζί της.
Ἔτσι σήμερα παίζουμε μὲ τὴν ἁμαρτία. Πίνουμε τὴν ἁμαρτία ὅπως πίνουμε ἕνα ποτήρι νερό. Ἀλλ᾿ ἂν θέλουμε νὰ δοῦμε τὸν κίνδυνο ποὺ διατρέχουμε ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἀπὸ τὸ μικρότερο ψέμα ἕως τὴν μεγαλυτέρα προδοσία τοῦ χριστιανισμοῦ, δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ δοῦμε ἕνα κρυστάλλινο καθρέπτη ποὺ μᾶς παρουσιάζει ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ. Εἶνε ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου (βλ. Λουκ. 15,11-32).
Θὰ ἤθελα νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχή σας ἐπάνω στὶς καταστροφικὲς συνέπειες, ποὺ δημιουργεῖ στὸν ἄνθρωπο ἡ ἁμαρτία, ὅπως φαίνονται στὴν περίπτωσι τοῦ ἀσώτου υἱοῦ.

Ἡ ἁμαρτία καταστρέφει τὴν περιουσία τοῦ ἀνθρώπου

Ὁ ἄσωτος κληρονόμησε ἀπὸ τὸν πατέρα του μία τεραστία περιουσία, καὶ αὐτὴ τὴν κατεσπατάλησε «ζῶν ἀσώτως» (Λουκ. 15,13). Κάτω ἀπὸ αὐτὲς τὶς δύο λέξεις καθένας ἀπὸ μᾶς μπορεῖ νὰ φαντασθῇ, ποιά ζωὴ ὀργίων, διασκεδάσεων καὶ σπατάλης ἔζησε ὁ ἄσωτος υἱός.
Ἀλλ᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ σὲ κάθε ἁμαρτωλό. Δὲν ξέρω στὸν κόσμο αὐτὸ νὰ ὑπάρχῃ ἄλλο πρᾶγμα περισσότερο πολυέξοδο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Κάθε κράτος δημοσιεύει ἀπολογισμό, καὶ μέσα σ᾿ αὐτὸν σημειώνονται τὰ διάφορα κονδύλια ποὺ ξοδεύει γιὰ τὶς διάφορες ἀνάγκες του.
Ἐὰν μποροῦσε καὶ ὁ διάβολος νὰ μᾶς δημοσιεύσῃ τὸν ἀπολογισμὸ τῆς ἁμαρτίας, θὰ βλέπατε τεράστια ποσὰ νὰ ξοδεύωνται γι᾿ αὐτήν. Ἡ ἁμαρτία εἶνε ἡ μεγάλη φαγάνα τοῦ ἀτομικοῦ, οἰκογενειακοῦ καὶ ἐθνικοῦ προϋπολογισμοῦ.
Ἡ ἁμαρτία καταστρέφει τὴν περιουσία τοῦ ἀνθρώπου.
Καὶ ἐξηγοῦμαι. Ἐλάχιστα εἶνε τὰ χρήματα ποὺ δίδει ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν Θεό. Ἐλάχιστα εἶνε τὰ χρήματα ποὺ δίδει γιὰ νὰ βοηθήσῃ τὸν πλησίον. Ἀλλὰ ἐλάχιστα εἶνε καὶ τὰ χρήματα ἐκεῖνα ποὺ ξοδεύει γιὰ τὶς πραγματικές του ἀνάγκες· γιὰ τὸ ψωμί του, γιὰ τὸ ροῦχο του, γιὰ τὸ παπούτσι του, γιὰ τὰ φάρμακά του. Καὶ ἂς ἀνεβαίνῃ ὁ τιμάριθμος. Τὰ πολλὰ χρήματα τὰ ξοδεύει ὄχι στὰ ἀναγκαῖα πράγματα, ἀλλὰ στὰ περιττά, στὰ εδη πολυτελείας καὶ ἄλλα ἁμαρτωλὰ πράγματα.
Θέλετε ἀποδείξεις; Ἀνοῖξτε τὶς ἐφημερίδες, καὶ θὰ δῆτε. Πάρτε κιμωλία καὶ γράψτε.
Θὰ σᾶς παρουσιάσω μόνο μερικὰ κονδύλια τῆς ἁμαρτίας. Σᾶς ἐρωτῶ·
α΄) Πόσα χρήματα ξοδεύει ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὰ χαρτοπαίγνια, ποὺ κατήντησε πλέον ἕνα καζῖνο ὁλόκληρος ἡ Ἑλλάς;
β΄) Πόσα ξοδεύει γιὰ τὸ τσιγάρο; Ἂν εχαμε τὰ δισεκατομμύρια αὐτά, τὰ ὁποῖα γίνονται καπνὸς καὶ καίγονται, θὰ μπορούσαμε νὰ θρέψουμε 10 καὶ 15 χιλιάδες παιδάκια.
γ΄) Πόσα χρήματα ξοδεύουν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι γιὰ τὸ ἀλκοόλ; Πόσα ξοδεύουν γιὰ τὸ οὖζο, γιὰ τὰ οἰνοπνευματώδη ποτά, γιὰ τὸ οὐίσκυ τὸ ἀγγλικό, γιὰ τὴν βότκα τὴ ῥώσικη. Δὲ᾿ μᾶς φτάνουν τὰ ποτὰ τῆς Ἑλλάδος, θέλουμε νὰ ἐξάγουμε συνάλλαγμα, γιὰ νὰ παίρνουμε βότκα καὶ οὐίσκυ ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό.
δ΄) Πόσα χρήματα ξοδεύουν γιὰ τὰ ἱπποδρόμια καὶ τὸ ποδόσφαιρο;
ε΄) Πόσα ξοδεύει ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν πολυτέλεια καὶ τὴν ἐπίδειξι; Ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια ξοδεύονται γιὰ τὶς ποῦδρες, γιὰ τὰ κραγιόνια καὶ γιὰ τὰ καλλυντικὰ τῶν γυναικῶν, καὶ βγαίνει τὸ συνάλλαγμα ἔξω.
στ΄) Πόσα ἑκατομμύρια δὲν ξοδεύονται καὶ δὲν σπαταλῶνται γιὰ τὰ θέατρα καὶ τὰ ἄλλα αἰσχρὰ θεάματα;
ζ΄) Πόσα χρήματα, παρακαλῶ, ξοδεύουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὴν ἀσωτία καὶ τὴν πορνεία, γιὰ τοὺς χορούς καὶ τὶς ἁμαρτωλὲς διασκεδάσεις; Προχθὲς ἡ ἀστυνομία, κάτω στὴν Ἀθήνα, μπῆκε σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ διαφθορεῖα ―ποὺ δὲν ξέρω πόσες χιλιάδες τέτοια ἔχει μόνο ἡ πρωτεύουσα―, μπῆκε μέσα ἡ ἀστυνομία καὶ ἔπιασε ἕνα κύριο, τὴν ὥρα ποὺ ἦταν ἔτοιμος νὰ πληρώσῃ 15.000 δραχμὲς σ᾿ ἕνα γύναιον διεφθαρμένο, μόνο γιὰ μία ὥρα διασκεδάσεως.
η΄) Ἀλλ᾿ αὐτὰ ποὺ σᾶς εἶπα μέχρι τώρα εἶνε μικρὰ κονδύλια, μπροστὰ σ᾿ ἕνα ἄλλο τεράστιο κονδύλιο, ποὺ φθάνει σὲ ἀστρονομικοὺς ἀριθμοὺς καὶ σὲ καταλαμβάνει λιγγος. Εἶνε ἕνα κονδύλιο ποὺ τὸ ἀπορροφͺᾶ ὁλόκληρο ἡ ἁμαρτία, ἡ μεγαλυτέρα ἁμαρτία τοῦ αἰῶνος. Καὶ τὸ κονδύλιο αὐτὸ εἶνε γιὰ τοὺς ἐξοπλισμούς, εἶνε γιὰ τοὺς πολέμους, εἶνε γιὰ τοὺς στρατούς, εἶνε γιὰ τοὺς στόχους καὶ γιὰ τὶς βόμβες καταστροφῆς. Ἑκατομμύρια ἑκατομμυρίων ξοδεύονται γι᾿ αὐτοὺς τοὺς σκοπούς.
Ἐὰν τὰ ἑκατομμύρια αὐτά, τὰ ὁποῖα ξοδεύονται σήμερα γιὰ τοὺς πολέμους, τὰ ἐξώδευε ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν εἰρήνη, θὰ τρώγαμε μὲ χρυσᾶ κουτάλια καὶ χρυσᾶ πιρούνια καὶ δὲν θὰ ὑπῆρχε πτωχὸς καὶ ἄστεγος. Διότι καὶ ὁ πόλεμος, ἀδελφοί μου, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἀναλύσει εἶνε ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Ἀφαιρέστε ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τὴν πλεονεξία, ἀφαιρέστε τὴν κενοδοξία καὶ τὴν ὑπερηφάνεια, ἀφαιρέστε τὰ ἁμαρτωλὰ πάθη, καὶ ἀμέσως οἱ πόλεμοι σταματοῦν καὶ χιλιάδες περιστέρια ἀπὸ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, ἀπὸ Βορρᾶ καὶ Νότο θὰ φτερουγίσουν ἐπάνω στὴ γῆ καὶ εἰρήνη ἀπέραντη τοῦ Χριστοῦ θὰ βασιλεύσῃ στὸν κόσμο.
Νά λοιπόν, ἀδελφοί μου, γιατί σᾶς εἶπα, ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶνε τὸ πλέον πολυέξοδο πρᾶγμα. Νά γιατί λέει τὸ Εὐαγγέλιο στὴν παραβολὴ αὐτή, ὅτι ὁ ἄσωτος «διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως» (ἔ.ἀ.).
Σβῆστε τώρα τὴ λέξι «ἄσωτος» καὶ βάλτε «ἀνθρωπότης»· διεσκόρπισεν ἡ ἀνθρωπότης τὰ ἑκατομμύριά της, τὰ πλούτη της, τὰ ἀγαθά της μέσα στὴ χώρα τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς καταστροφῆς.
Μᾶς ἔκανε πτωχοὺς ἡ ἁμαρτία. Πώ πω τί τρομερὸ πρᾶγμα εἶνε ἡ ἁμαρτία! Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος περιωριζότανε μόνο στὰ ἀναγκαῖα, τολμῶ νὰ πῶ, ἐὰν ἔκανε ἐκεῖνο τοῦ Διογένη, ποὺ περιώριζε εἰς τὸ ἐλάχιστο τὶς ἀνάγκες του, θὰ ἦτο πιὸ εὐτυχής. Διότι λέγαν οἱ ἀρχαῖοι· «Ὅσων ὀλιγωτέρων πραγμάτων ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος, τόσον πλησιάζει τὸ θεῖον».
Ἐμεῖς φτειάσαμε τὴν λεγομένη καταναλωτικὴ κοινωνία, καὶ αὐτὴ θὰ γίνῃ ὁ τάφος τῆς ἀνθρωπότητος.
Μετροῦν τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ ἂν ξοδεύῃ πολλά. Αὐτὸ εἶνε τὸ ἰδανικὸν τῆς Ε.Ο.Κ.. Ὅσα περισσότερα ξοδεύει ὁ ἄνθρωπος, τόσο ―τάχατες― εἶνε πιὸ ψηλά. Ψέμα, μεγάλο ψέμα!
Ὅσο λιγώτερα ξοδεύεις γιὰ τὸ κορμί σου, τόσο πνευματικώτερος ἄνθρωπος εἶσαι. Γιατὶ τὰ περισσεύματα ἐκεῖνα δὲν εἶνε δικά σου.
Εμεθα θεομπαῖχτες. Ἐρχόμεθα στὴν ἐκκλησία καὶ λέμε, «…Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον» (Ματθ. 6,11). Δὲν περιοριζόμεθα ὅμως ἐκεῖ, ἀλλὰ θέλουμε ὅλο καὶ περισσότερα. Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος περιωριζόταν, ὅπως εἶπε ὁ Χριστός, στὸν «ἄρτον τὸν ἐπιούσιον», στὰ ἀναγκαῖα πράγματα, θὰ ἤτανε πάμπλουτος. Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ εἶνε τὸ μόνο ποὺ χρειάζεται ἡ ἀνθρωπότης.
Πτωχιὰ ἔκανε τὴν ἀνθρωπότητα ἡ ἁμαρτία.

Ἡ ἁμαρτία καταστρέφει τὴν ὑγεία

Ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία δὲν ξοδεύει μόνο τὰ ἑκατομμύρια καὶ τὸν πλοῦτο τῶν ἀνθρώπων. Κάνει καὶ κάτι ἄλλο χειρότερο. Παραπάνω ἀπὸ τὴν περιουσία εἶνε ἡ ὑγεία. Καὶ ἔχει σχέσι ἡ ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἁμαρτία.
Ρωτῆστε ὄχι τοὺς γιατροὺς τῆς πόλεώς σας. Ρωτῆστε τοὺς μεγάλους ἐπιστήμονας Ἀμερικῆς, Εὐρώπης καὶ Ῥωσίας. Καὶ θὰ σᾶς ποῦνε, ὅτι οἱ περισσότερες ἀσθένειες προέρχονται ἀπὸ τὶς καταχρήσεις.
Ἔφτειασε γερὸ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός. Καὶ μάτια καὶ αὐτιὰ καὶ καρδιὰ καὶ νεῦρα καὶ νεφροὺς καὶ πνευμόνια, ὅλα τὰ ἔκανε ἐν τάξει ὁ Θεός. Τί κάνει ὁ ἄνθρωπος· μὲ τὶς καταχρήσεις του καταστρέφει τὴν ὑγεία του.
Ἂν θέλετε, πηγαίνετε στὰ ἄσυλα τῶν ἀνιάτων, καὶ θὰ τὸ διαπιστώσετε. Χιλιάδες κρεβάτια μὲ νέα παιδιά, ποὺ ἦταν τὸ καμάρι τοῦ σπιτιοῦ τους καὶ μποροῦσαν νὰ πάρουν τὴν πέτρα νὰ τὴ στύψουν στὸ χέρι τους καὶ νὰ βγῇ ζουμί, καὶ μποροῦσαν νὰ σπάσουν χαλίκι στὸ δημόσιο δρόμο, τώρα τὰ βλέπεις πάνω στὸ κρεβάτι ἀνάπηρα. Ὁ ἕνας χωρὶς μάτια, ὁ ἄλλος χωρὶς αὐτιά, ὁ ἄλλος παράλυτος, ὁ ἄλλος χωρὶς μυαλό, σὲ μία ἀθλία κατάστασι.
Αὐτὰ εἶνε τὰ φοβερὰ ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας. Εἶνε φθοροποιὸς καὶ καταστροφικὴ γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ἀνθρωπότητος.

Καταστρέφει τὴν τιμὴ καὶ τὸ καλὸ ὄνομα

Ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία δὲν καταστρέφει μόνο τὸ πορτοφόλι καὶ τὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου. Καταστρέφει καὶ κάτι ἄλλο, ποὺ εἶνε ἀνώτερο ἀπὸ αὐτά, ἰδίως γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες.
Ποιό εἶνε παραπάνω ἀπὸ τὰ λεφτὰ καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴν ὑγεία;
Τὸ ὄνομά μας καὶ ἡ τιμή μας.
«Ἡ τιμὴ τιμὴ δὲν ἔχει
καὶ χαρὰ σ᾿ ὅποιον τὴν ἔχει».
Καὶ βλέπεις τὸν ἄνθρωπο, τὸν οἰκογενειάρχη, νὰ εἶνε ἐργατικός, νὰ δουλεύῃ στὸ ἐργοστάσιο, νὰ κοιτάζῃ τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του, νὰ κάθεται στὸ φτωχὸ σπιτάκι του καὶ τὸν ἀγαπάῃ καὶ νὰ τὸν ὑπολήπτεται ἡ κοινωνία. Καὶ ξαφνικὰ τὸν βλέπεις ν᾿ ἀφήνῃ τὴ γυναῖκα του καὶ νὰ σμίγῃ μὲ ἄλλη. Σηκώνεται καὶ φεύγει μακριά, ἀφήνει τὰ παιδιά του καὶ τὴν οἰκογένειά του. Καὶ ἀμέσως ἡ πόλις βουΐζει ἐναντίον του.
Δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ πλέον. Ἔχασε τὸ ὄνομά του, ἔχασε τὴν ὑπόληψί του, τὰ ἔχασε ὅλα.
Κάτι διάβαζα σ᾿ ἕνα ἀρχαῖο ἀσκητικὸ βιβλίο σχετικῶς μὲ αὐτό. Θὰ σᾶς τὸ πῶ ἁπλᾶ.
Ὁ διάολος, λέει, ἔχει τρία ἐργαλεῖα. Ἔχει ἕνα σουβλί, ἕνα σεντόνι καὶ μιὰ τρομπέττα. Καὶ τί κάνει. Μὲ τὸ πρῶτο, τὸ σουβλί, σὲ γαργαλάει. Ετε εἶσαι νέος ετε μικρὸς ετε μεγάλος, δὲν σ᾿ ἀφήνει οὔτε μέρα οὔτε νύχτα. Σὲ γαργαλάει νὰ κάνῃς τὴν ἁμαρτία. «Κάν᾿ το», σοῦ λέει, «μὴ διστάζεις». Ἀνθίσταται στὴν ἀρχὴ ἡ συνείδησις. Ἀλλὰ σὲ γαργαλάει καὶ σὲ κεντάει ὁ διάβολος μέχρι νὰ διαπράξῃς τὴν ἁμαρτία. Καὶ ὅταν σὲ πείσῃ νὰ τὴν κάνῃς, σὲ σκεπάζει μὲ τὸ σεντόνι. «Μὴ φοβᾶσαι», σοῦ λέει, «δὲ᾿ σὲ βλέπει κανείς». Ὅταν ὅμως κάνῃς τὴν ἁμαρτία καὶ περάσῃ λίγος καιρός, τότε παίρνει τὴν τρομπέττα, ἀναβαίνει στὰ καμπαναριὰ καὶ φωνάζει γιὰ νὰ σὲ ξεσκεπάσῃ.
Αὐτὰ εἶνε τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Κάτω ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος χάνει τὴν τιμή του καὶ τὴν ὑπόληψί του, γίνεται ἕνα ῥάκος μέσα στὴν κοινωνία.

Ἀφαιρεῖ τὴ γαλήνη τῆς συνειδήσεως….Τη συνεχεια πατηστε εδώ Read more »

Γ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν

ΡΗΤΟΡΕΣ …ΑΦΩΝΟΙ

«῾Ρήτορας πολυφθόγγους ὡς ἰχθύας ἀφώνους ὁρῶμεν ἐπὶ σοί, Θεοτόκε· ἀποροῦσι γὰρ λέγειν τὸ πῶς καὶ Παρθένος μένεις καὶ τεκεῖν ἴσχυσας· ἡμεῖς δὲ τὸ μυστήριον θαυμάζοντες πιστῶς βοῶμεν…» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ)

Ο Ἀκάθιστος ὕμνος, ἀγαπητοί μου, μοιάζει μὲ μία οἰκοδομή. Δὲν εἶνε ὅπως οἱ ὑλικὲς οἰκοδομὲς ποὺ φθείρονται. Αὐτὸς διατηρεῖ­ται 13 τώρα αἰῶνες, καὶ παραμέ­νει μνημεῖο ἀθάνατο τῆς φυλῆς καὶ τῆς πίστεώς μας.
Οἱ οἰκοδομὲς ἀποτελοῦνται ἀπὸ λίθους καὶ διαιροῦνται σὲ ὀρόφους, δι­αμερίσματα καὶ δωμάτια. Ἡ πνευματικὴ αὐτὴ οἰ­κοδομὴ ἀν­τὶ λίθων χρησιμοποιεῖ λέξεις διαλεγμένες ἀπὸ τὴν ἀθάνατη ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ἀποτελεῖ­ται ἀπὸ 4 ὀρόφους ποὺ λέγονται στάσεις, 24 διαμερίσματα (ὅσα καὶ τὰ ψηφία τοῦ ἀλ­φαβήτου μας, 6 σὲ κάθε στάσι) ποὺ λέγον­ται οἶκοι, καὶ 144 δωμά­τια ποὺ εἶνε τὰ «Χαῖρε» (36 σὲ κά­θε στάσι). Τὸ κάθε «Χαῖρε» εἶνε μία ἐπανάληψις τοῦ πρώ­του ἐκείνου «Χαῖρε», ποὺ εἶπε ὁ ἀρ­χάγγελος Γαβριὴλ στὴν Παναγία (Λουκ. 1,28).
Ἀπόψε, ποὺ ἀκούσαμε τὴν Τρίτη (Γ΄) στάσι, θὰ ποῦμε λίγες λέξεις ἐπάνω στὸν οἶκο ποὺ ἀ­ρ­χίζει μὲ τὸ ψηφίο Ρῶ. Ὁ οἶκος αὐτὸς λέει·
«῾Ρήτορας πολυφθόγγους ὡς ἰχθύας ἀφώνους ὁρῶμεν ἐπὶ σοί, Θεοτόκε· ἀποροῦσι γὰρ λέγειν τὸ πῶς καὶ Παρθένος μένεις καὶ τεκεῖν ἴσχυσας· ἡμεῖς δὲ τὸ μυστήριον θαυμάζοντες, πιστῶς βοῶμεν· …» (Ἀκάθ. ὕμν. Ρ).

* * *

Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ἐδῶ ὁ ποιη­τὴς ὁμιλεῖ περὶ ῥητόρων. Εἶχε πολλοὺς ῥήτο­ρες ὁ ἀρχαῖος κόσμος, ὅπως ἦταν ὁ Κι­κέ­ρων, ὁ Δημοσθένης καὶ ἄλλοι. Καὶ σήμερα ὑ­πάρχουν ῥήτορες, ἰδίως πολιτικοί, ποὺ μιλοῦν ἀ­πὸ τὰ ῥαδιόφωνα, τὶς τηλεοράσεις καὶ τὰ μπαλ­κόνια, σὲ προεκλογικὲς μάλιστα περιόδους.
Οἱ ῥήτορες εἶνε δεινοὶ στὸ λόγο. Μὲ δύνα­­μι παρουσιάζουν τὶς ἰδέες τους, πείθουν τοὺς ἀκροατὰς ἀκόμη καὶ γιὰ ἐσφαλμένες ἀ­πόψεις. Εἰδικὰ οἱ σοφισταὶ «τὸν ἥττονα λόγον κρείττω ἐποίουν», παρουσίαζαν μὲ ἐ­πι­τη­δειότητα τὸ κατώτερο ὡς ἀνώτερο, τὸ ψέμα ὡς ἀλήθεια, τὸ κακὸ ὡς καλό, ἔκαναν τὸ μαῦ­ρο ἄσπρο καὶ τὸ ἄσπρο μαῦρο. Ἦταν «πολύφθογγοι» καὶ μὲ τὴν πολυλογία ἐσκότιζαν τὴν ἀλήθεια, ἐξαπατοῦ­σαν. Ὅλοι ὅμως αὐτοὶ οἱ λαλίστατοι μένουν «ἄ­φωνοι» τώρα ἐμπρὸς στὸ μυστήριο τῆς ὑπερ­αγίας Θεοτόκου. Δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν πῶς στὸ πρόσωπό της συμβιβάζονται δυὸ ἀντίθετα πράγματα, παρθενία καὶ μητρότης, νὰ εἶνε καὶ παρθένος καὶ μητέρα. Αὐτὰ φυσικῶς καὶ λογικῶς εἶνε ἀσυμβίβαστα. Ὅπου ὑπάρχει παρ­θενία, δὲν ὑπάρχει μητρότης· κι ὅ­που ὑ­πάρ­χει μητρότης, δὲν ὑπάρχει παρ­θενία. Πῶς λοιπὸν αὐτὰ συν­υπάρχουν στὴν Παν­αγία; Δὲν μποροῦν νὰ λύσουν τὸ μυστήριο καὶ σιωποῦν. Μένουν «ἰχθύων ἀφωνότεροι», ὅπως λέμε, πιὸ ἄφωνοι κι ἀπὸ τὰ ψάρια.
Αὐτὰ λέει ὁ οἶκος. Ἀλλὰ ἡ ἀπορία αὐτὴ ἐξ­ακολουθεῖ ν᾽ ἀκούγεται διὰ μέσου τῶν αἰώνων μέχρι σήμερα, ἀπὸ συγχρόνους ὀρθολογι­στὰς καὶ ἀπίστους. Τί εἶν᾽ αὐτά; λένε· πῶς εἶνε δυνα­τὸν μιὰ παρθένος νὰ γεννήσῃ; κι ὅταν μιὰ γυναίκα γεννή­σῃ, πῶς θὰ εἶνε πλέον παρθένος;… Καὶ βάλλουν ἐναντίον τῆς Ἐκ­κλησίας. Ἡ ἀπορία γεννᾶται στὴν καρδιὰ καὶ Χριστια­νῶν ἀκόμα. Ἔρ­χεται ὁ διάβολος καὶ τοὺς λέει· Τί εἶν᾽ αὐτὰ ποὺ σᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία;…
Σ᾽ αὐτὰ τί ἔχουμε ν᾽ ἀπαντήσουμε;

* * *

Ὁ κόσμος, ὅπως εἶπα καὶ ἄλλοτε, εἶνε ὁρα­τὸς καὶ ἀόρατος, φυσικὸς καὶ ὑπερφυσικός. Στὸν ἀόρατο ὑπερφυσικὸ κόσμο ἀνήκει ἡ πίστι μας, τὰ ἱερὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀλλ᾽ ἆραγε μόνο ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀόρατα ὑ­περφυσικὰ μυστήρια, ὅπως εἶνε π.χ. ὁ Θεός, ἡ ἄλλη ζωή, ἡ ψυχή, οἱ ἄγγελοι, οἱ δαίμονες κ.τ.λ.; Μία σύν­­τομη ἔρευνα ἀποδεικνύει, ὅτι τὸ μυστήριο ὑ­πάρχει καὶ στὸν φυσικὸ κόσμο.
Πάρτε τὰ οὐράνια σώματα. Νά ὁ ἥλιος· μυστήριο μεγάλο. Χιλιάδες τώρα χρόνια φωτίζει. Πῶς δὲν σβήνει; τί καίει; βενζίνα, πετρέλαιο, ξύ­λα, πυρηνικὴ ἐνέργεια; Ἀκόμα ἐρευνοῦν. Θέλετε ἄλλο; Ἂς μᾶς ποῦν, τί εἶνε ἡ παγκόσμιος ἕλξις; Λένε οἱ ἀστρονόμοι, ὅτι εἶνε σὰν μιὰ ἀόρατη κλωστὴ ποὺ ἑνώνει τὰ οὐράνια σώματα· ἀλλὰ τί ἀκριβῶς εἶνε ἡ ἕλξις ἢ τί εἶνε ὁ ἠλεκτρισμός, τί εἶνε ὁ μαγνητισμός, δὲν ἐξ­ηγοῦν. Ἡ ἐπιστήμη περιγράφει τί ὑπάρχει καὶ τί γίνεται, ἀλλὰ δὲν ἐξηγεῖ τὸ πῶς. Βλέπουμε καὶ τοὺς φυσικοὺς σὲ πολλὰ ζητήματα νὰ μένουν «ἰχθύων ἀφωνότεροι»· δὲν ἀπαντοῦν.
Θέλετε ἄλλα μυστήρια; Ἂς δοῦμε τὰ φυτά. Θυμᾶμαι, ὅταν περιώδευα στὴν Εὔβοια, ὅτι συναντήθηκα μ᾽ ἕνα γεωπόνο. Εἶχε σπουδάσει στὸ Βερολῖνο καὶ φερόταν ὑπερήφανα. Ἔ­λεγε συνε­χῶς «ἡ φύσις», «ἡ φύσις»· δὲν ἤ­θελε νὰ πῇ τὴ λέξι «Θεός». Ἡ φύσις ὅμως εἶνε κάτι ἀπρόσωπο, δὲν ἀποδίδει τὴν πραγμα­τικότητα. Κάτι τέτοιοι ἔχουν σβήσει τὴ λέξι Θεὸς ἀπ᾽ τὸ λεξιλόγιό τους, ἐνῷ ὄντως μεγά­λοι ἐ­πι­στήμονες (φυσικοί, μαθηματικοὶ κ.λπ.) ὑποκλείνονται πρὸ τοῦ μεγαλείου τῆς πίστεως. Κουβεντιάζαμε λοιπὸν μ᾽ αὐτὸν ἐκεῖ στὸ δρόμο. ―Ἐγώ, μοῦ λέει, δὲν παραδέχομαι τίποτα. Τοῦ εἶπα τότε ἕνα παράδειγμα, ποὺ τὸ ἀναφέρει ὁ ἱε­ρὸς Χρυσόστομος· ―Κοίταξε τὸ χῶμα, λέει. Ἐπάνω του φυτρώνουν ποικίλα δέντρα· λεμονιές, πορτοκαλιές, ἐλιές, ῥοδακινιές, κλήματα…. Τὸ καθένα μὲ τὴ ῥίζα του ῥουφάει τὸ ἴδιο νερὸ ἀπὸ τὸ ἴδιο χῶμα. Πῶς λοιπόν, ρωτάει ὁ Χρυσόστομος, πῶς τὸ νερὸ γίνεται στὴ λεμονιὰ λεμόνι, στὴν πορτοκαλιὰ πορτοκάλι, στὴν ἐλιὰ λάδι, στὴ ῥοδακινιὰ ῥοδάκινο, στὸ κλῆμα κρασί;… Ὁ γεωπόνος δὲν εἶχε τί νὰ πῇ. Δὲν μπόρεσε οὔτε θὰ μπορέσῃ ἡ ἐπιστήμη νὰ δώσῃ ἐξήγησι στὸ πῶς γίνεται μιὰ πατάτα, πῶς γίνεται μιὰ ῥίζα, πῶς ἕνας μικρὸς σπόρος γίνεται ἕνα πελώριο δέντρο. Ἄντε νὰ ἐξηγήσῃς αὐτὰ τὰ «πῶς».
Θέλεις ἄλλα «πῶς»; Πᾶμε στὰ πουλιά. Βλέπεις τὰ χελιδόνια· διανύουν τεράστιες ἀποστάσεις καὶ ἐπανέρχον­ται στὶς φωλιές τους. Φυσιοδῖφαι, γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν, ἔβαλαν δαχτυλίδια στὰ πόδια τῶν πουλιῶν, καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος τὰ εἶδαν νὰ ἐπιστρέφουν στὸ ἴδιο μέρος. Σὲ ποιά σχολὴ ἀεροπορίας φοίτησαν; Στὴ σχολὴ τοῦ Θεοῦ. Καὶ οἱ μὲν ἀεροπόροι χάνουν κάποτε τὸν προσανατολισμό τους, τὰ ἀποδημητικὰ πουλιὰ ὅμως ποτέ. Πῶς βρίσκουν τὴν κατεύθυνσι; πῶς φθάνουν ἐγκαίρως στὸ συγκεκριμένο μέρος;
Ἂς πᾶμε καὶ στὰ ἔντομα. Παρατήρησε τὸ μυρμήγκι· ἔχει ἀσύρμα­το, τὶς δύο κεραῖες του. Μ᾽ αὐτὲς συνεννοεῖται. Πῶς λειτουργοῦν; Παρατήρησε καὶ τὴ μέλισσα· πετάει ἀ­πὸ ἄνθος σὲ ἄνθος, παίρνει τὴ γῦρι καὶ κάνει τὸ μέλι. Πῶς; Πάρε κ᾽ ἐσὺ ὁ ἐπιστήμων γῦρι ἀπὸ τὰ ἄνθη καὶ κάνε μέλι, ἂν μπορῇς.
Εἴδαμε τὰ ἄστρα, τὰ φυτά, τὰ πουλιά, τὰ ἔν­τομα. Τέλος ὁ ἄνθρωπος, τὸ τελειότερο κτίσμα. Πῶς λειτουργεῖ ὁ ὀργανισμός του; πῶς βλέπει, πῶς ἀκούει, πῶς τρέφεται;… Οἱ γιατροὶ ἀ­κόμη σπουδάζουν, περιγράφουν, προσπαθοῦν νὰ ἐξιχνιάσουν μυστήρια ποὺ κρύβει, δὲν μποροῦν ὅμως νὰ ἐξηγήσουν πλήρως. Πῶς λειτουργεῖ τὸ κύτταρο, πῶς γίνεται ἡ πέψις, πῶς οἱ τροφὲς καὶ τὸ νερὸ γίνονται αἷμα στὶς φλέβες, πῶς τὸ αἷμα στὸ μαστὸ τῆς μάνας γίνεται γάλα, πῶς γίνεται σάρκα, ὀστᾶ, νεῦρα; πῶς λειτουργοῦν ὁ ἐγκέφαλος, ἡ καρδιά, τὰ νεφρά;… Χίλια «πῶς» περιμένουν ἀπάντησι.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος ἀπηύθυνε στοὺς ἀπίστους ἑκατὸ ἐρωτήματα, στὰ ὁποῖα δὲν μποροῦσαν ν᾽ ἀπαντήσουν. Ἀπὸ τότε, θὰ πῆτε, ἔχει σημειωθῆ πρόοδος. Ναί, ἀλλ᾽ ὅ­σο ἡ ἐπιστήμη προδεύει, τόσο τὰ προβλήματα πολλαπλασιάζονται. Μέσα σ᾽ ἕνα πετραδάκι π.χ. βρέθηκε κρυμμένη τεραστία δύναμις, ἡ πυρηνικὴ ἐνέργεια. Πῶς ἐξηγεῖται αὐτό;

* * *

Σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ «πῶς», ἀγαπητοί μου, μία εἶνε ἡ ἀπάντησις· ἔτσι ὥρισε ὁ Θεός, καὶ «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν» (Λουκ. 18,27). Πιστεύεις; Ἂν πιστεύ­ῃς, γιὰ τὸ Θεὸ ὅλα εἶνε δυνατά.
Ὁ Θεὸς λοιπόν, ποὺ ἔκανε ὅλα αὐτὰ τὰ θαυμάσια μυστήρια, αὐτὸς εἶπε ἡ Παρθένος νὰ γεννήσῃ (βλ. Ἠσ. 7,14). Λῦσε τὰ ἄλλα μυστήρια τῆς φύσεως, ὦ ἄπιστε καὶ ἄθεε, καὶ μετὰ νὰ ζητᾷς ἐξήγησι πῶς ἡ Παρθένος γέννησε. Οἱ ἄπιστοι μένουν ἄφωνοι· ἐμεῖς, καθὼς βλέπου­με τὸ μυστήριο ἁπλωμένο παντοῦ στὸν κόσμο, θαυμάζουμε τὸ Θεὸ σὲ ὅλα τὰ μεγαλεῖα τῶν ἀπείρων ἔργων του καὶ λέμε τὸ ἀλληλού­ϊα. Δόξα τῷ Θεῷ, δόξα τῇ ἁγίᾳ Τριάδι. Ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας τιμοῦμε καὶ ὑμνοῦμε καὶ τὴν Παναγία μας γιὰ τὰ μεγαλεῖα της.
Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ὅπως βλέπουμε, δὲν εἶ­νε ἁπλῶς νὰ τὸν ψάλλουμε. Κάθε οἶκος ἔχει νοήματα οὐράνια. Ἡ Ἐκκλησία μας δὲν εἶνε ἕ­να ψέμα· εἶνε ἀλήθεια, ἡ μόνη ἀλήθεια, ἡ μεγα­λύτερη σοφία. Νὰ μελετοῦμε τὰ ῥήματά της, νὰ ἐγκύπτουμε σ᾽ αὐτὰ καὶ νὰ τὰ ἐξηγοῦμε.
Ὁ δὲ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς διὰ πρεσβει­ῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου νὰ εἶνε πάντα μαζί σας.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης Παρασκευὴ βράδυ 16-3-1990)

• Γ΄ Κυρ. Νηστειῶν – Σταυροπροσκυνήσεως

ΓIATI ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

«Tὸν σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν σου ἀνάστασιν δοξάζομεν»

_

_

Στὸν αἰῶνα ποὺ ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, οἱ ἄν­θρωποι ἔχουν θεοποιήσει τὸ χρῆμα. Παρα­πάνω ὅμως ἀπὸ τὸ χρῆμα ἔχει ἀξία ὁ χρόνος. Ἀκόμα καὶ ἕνα λεπτό, ἀπὸ πνευματικῆς πλευρᾶς, ἔχει ἀνυπολόγιστη ἀξία. Διότι μέσα σ᾽ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος, ἐὰν θελήσῃ νὰ μετανοή­σῃ, μπορεῖ νὰ πῇ τὸ «Ἥμαρτον», «Ὁ Θεός, ἱλάσθη­τί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» καὶ «Μνήσθητί μου, Κύ­ριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 15,18· 18,13· 23,42).
Ἀλλ᾽ ἐὰν κάθε χρόνος ἔχῃ ἀξία, πολὺ περισ­σότερο οἱ σα­ράντα αὐτὲς ἡμέρες, ἡ ἁγία καὶ Με­γάλη Τεσσα­ρακοστή. Εἶνε ἡ­μέρες νηστείας, προσευχῆς, ἐ­λεημοσύ­νης, κατανύξεως, δακρύ­ων, ἀσκήσεως σὲ κάθε ἀρετή. Στὰ παλιὰ τὰ εὐ­λογημένα χρόνια τέτοιες μέρες βιολιὰ δὲν ἄ­κουγες, χοροὶ δὲν γίνονταν, οἱ διασκεδάσεις σταματοῦ­σαν. Ἦ­ταν ἡμέρες ἅγιες. Ὦ Πόντε καὶ Μικρὰ Ἀσία καὶ Μακεδονία, ποῦ εἶστε;… Τώρα γέμισε ὁ τόπος κέντρα διασκεδάσεως.
Οἱ πιστοὶ λοιπὸν σήμερα, τρίτη (Γ´) Κυριακὴ τῶν Νη­στειῶν, βρισκόμαστε στὴ μέση τῆς Τεσ­σαρα­κοστῆς, ποὺ ὑψώνεται ὁ τίμιος σταυ­ρός. Γιατί ὑψώνεται ὁ σταυρός; Ὑπάρχει λόγος. Ἡ ζωή μας εἶνε μία ὁδοιπορία, εἴμαστε ὁ­δοιπόροι. Καὶ ὁ δρόμος τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ δὲν εἶνε εὔ­κολος· εἶνε «τεθλιμμένη ὁ­δός» (Ματθ. 7,14), Γολγοθᾶς. Ὅπως λοιπὸν ὁ ὁ­δοιπόρος ἔχει ἀ­νάγκη ν᾽ ἀναπαυ­θῇ κι ὅταν δῇ ἕνα δέν­τρο κάθεται στὴ σκιά του καὶ παίρνει δυνάμεις γιὰ νὰ συ­νεχίσῃ, ἔτσι κ᾽ ἐ­μεῖς, στὴ μέση τῆς Σαρακοστῆς, ἔχουμε ἀνάγ­κη ἐνισχύσεως καὶ τρέχουμε κάτω ἀ­πὸ τὴ σκιὰ τοῦ σταυροῦ. Δέν­τρο εἶνε ὁ σταυρός, ἀντίθετο πρὸς τὸ δέντρο τῆς Ἐδέμ, ἀπ᾽ τὸ ὁποῖο ἔφαγαν οἱ προπάτορές μας καὶ ἔ­πεσαν, δέν­τρο εὐσκιόφυλλο καὶ ἀγλαόκαρπο.
Ὁ σταυρὸς τοῦ Κυρίου! Τί ὕμνους, τί ἐγ­κώ­μια νὰ τοῦ ψάλουμε; Ὁ σταυρὸς εἶνε «τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀν­θρώπου» (Ματθ. 24,30), ἡ ῥομφαία τῆς μάχης, ἡ μάχαιρα τοῦ Πνεύματος, τὸ ἀκατανίκητο ὅπλο, τὸ σάλπισμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ σημαία τοῦ Ἐσταυρω­μένου· εἶνε ἡ δροσερὴ ὄασι, εἶνε ἡ ἕδρα ἀ­πὸ τὴν ὁποία ἀκούγονται τὰ ὑψηλότερα μαθή­μα­τα, εἶνε τὸ στολίδι, ἡ κορώνα, «ἡ ὡραιό­της τῆς Ἐκκλησίας» (ἐξαπ.). Πτωχὴ ἡ γλῶσσα μας γιὰ νὰ ἐκφράσῃ τὸ μεγαλεῖο του.
Ὁ μεγαλύτερος ὑμνητὴς τοῦ σταυροῦ εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τί εἶπε; Διαβάστε τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολή. Ἂς καυχῶνται, λέει, ἄλλοι γιὰ ἄλλα πράγματα· ὁ ἕνας γιὰ τὰ πλούτη του, ὁ ἄλλος γιὰ τὴν ὀμορφιά του, ἄλλος γιὰ τὴ γυναῖκα του, ἄλλος γιὰ τὰ παιδιά του, ἄλ­λος γιὰ τὰ λεφτά του, ἄλλος γιὰ τὴ σοφία καὶ ἐπιστήμη του. Ἐγὼ γιὰ ἕνα καυχῶμαι· γιὰ τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ ὁποίου «ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀ­γὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6,14). Ὁ σταυρὸς εἶνε τὸ καύχημά μας. Γιατί ἆραγε τόση τιμὴ στὸ σταυρό;

* * *

Ὁ Χριστός μας ὑπῆρξε ἅγιος, ἀγαπητοί μου. Ἅγιος ὄχι μὲ ἔννοια σχετική, ὅπως τόσοι ἄν­θρωποι ποὺ ἁγίασαν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔν­νοια. Οἱ ἄλλοι εἶνε κλάσμα ἁγιότητος· ἐκεῖ­νος εἶνε ἡ ἀκεραία μονάς, ἡ πλήρης ἁγιότης. «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δό­ξαν Θεοῦ Πατρός· ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.). Ἐνῷ καὶ ὁ ἥ­λιος ἀκόμη ἔχει τὶς κηλῖδες του, ὁ Χριστὸς εἶ­νε ὁ ἀκηλίδωτος «ἥλιος τῆς δικαιοσύνης» (Χριστούγ.). Αὐ­τὸ προφήτευαν οἱ προφῆτες, αὐτὸ βεβαιώ­νουν καὶ οἱ μαθηταί του, ποὺ τὸν ἔζησαν· «Ἁμαρ­τίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόμα­τι αὐτοῦ» (Ἠσ. 53,9. Α΄ Πέτρ. 2,22). Αὐτὸ ὁμολογεῖ ὁ Πι­λᾶτος ποὺ τὸν ἀνέκρινε· «Οὐδὲν ἄ­ξι­ον θα­νάτου εὗρον ἐν αὐτῷ» (Λουκ. 23,22· βλ. 23,4,14), εἶνε τελεί­ως ἀ­θῷος. Αὐτὸ ὁμολογεῖ καὶ ὁ λῃστὴς ἐπάνω στὸ σταυρὸ ποὺ ἐπιτιμοῦσε τὸν ἄλλο λῃστὴ λέ­γον­τας· «Ἡμεῖς… ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμ­βά­νομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε» (ἔ.ἀ. 23,41).
Γιατί λοιπόν, ἀθῷος αὐτός, καταδικάσθηκε στὸν πιὸ ὀδυνηρὸ θάνατο, τὸν σταυρικό; Ποιός ὁ λόγος τοῦ θανάτου Του; Ἀπαντᾷ ὁ Ἠσαΐας· «Οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡ­μῶν ὀδυνᾶται» (Ἠσ. 53,4). Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸ σταυρὸ εἶνε ὁ ἀντικαταστάτης ὅλων μας. Μὲ ἁ­πλᾶ λόγια, αὐτὰ ποὺ ἔπαθε ὁ Χριστὸς ἔπρεπε νὰ τὰ πάθουμε ἐμεῖς. Τὰ δικά μας χέρια, ποὺ κάνουν μύριες ἁμαρτίες, ἔπρε­πε νὰ καρφωθοῦν μὲ τὰ μυτερὰ καρφιά, ὄχι τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὅπου ἄγγιζε εὐεργετοῦ­σε. Τὰ δικά μας πόδια, ποὺ τρέχουν στὴν ἁ­μαρτία, ἔπρεπε νὰ καρφωθοῦν, ὄχι τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὅ­που πατοῦσε ἔφερνε τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ φῶς. Ἡ δική μας πλευρά, ποὺ κρύβει μιὰ βρωμερὴ καρ­διά, ἔπρεπε νὰ κεν­τηθῇ μὲ τὴ λόγχη, ὄχι ἡ πλευ­ρὰ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐκάλυπτε τὴν πιὸ ἁγία καρ­δία. Ἡ δική μας γλῶσσα, ποὺ «κόκκαλα δὲν ἔ­χει καὶ κόκκαλα τσακίζει», ἔπρεπε νὰ ποτισθῇ μὲ ξίδι καὶ χολή, ὄχι ἡ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κάθε λόγος του εἰρήνευε τὶς ψυχές. Καὶ ἡ δική μας κεφαλή, ποὺ κρύβει μία πονηρὴ διάνοια, θὰ ἔ­πρεπε νὰ αἰσθανθῇ τὶς αἰχμὲς τοῦ ἀγκάθι­νου στεφάνου, ὄχι ἡ ἀκήρατος κεφαλὴ τοῦ Χριστοῦ.
Φαν­ταστῆτε μιὰ τεράστια ζυγαριὰ μὲ δύο δίσκους, ποὺ νὰ κρέμεται ἀπὸ τὰ ἄστρα. Καὶ στὸν ἕνα δίσκο της ἂς βάλουμε τὰ ἁμαρτήματα ὅ­λων τῶν ἀνθρώπων· τοῦ Ἀδάμ, τῆς Εὔας, τοῦ Κάϊν, ὅλων τῶν θνητῶν ἀπὸ τὸν πρῶτο μέχρι τὸν τελευταῖο· τὰ ἁμαρτήματα τὰ δικά μου, τὰ δικά σας, τῶν γονέ­ων, παιδιῶν, συζύγων, τῶν πλου­σί­ων, τῶν φτωχῶν, τῶν ἀρχόντων, τῶν κλη­ρι­κῶν, τὰ ἁμαρτήματα ὅλων. Τί θὰ γίνῃ; Ἀπὸ τὸν ὄγκο ἡ ζυγαριὰ θὰ κλίνῃ πρὸς τὰ ᾽κεῖ. Διότι κάθε ἁμαρτία εἶνε ἕνα βάρος, Ὄλυμπος, Ἱμαλάια. Τὸ εἶπε ὁ Δαυΐδ· «Αἱ ἀνομίαι μου …ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ᾽ ἐμέ» (Ψαλμ. 37,5).
Βάρος! Ποιός θὰ σηκώσῃ τὸ βάρος αὐτό, ποιός θὰ ἐξαλείψῃ τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας; Ἑκατὸ χρόνια νὰ ἀσκητεύῃς στὸ Ἅγιο Ὄρος, δὲν μπορεῖς μὲ τὰ ἔργα σου νὰ ἐξαλεί­ψῃς οὔτε τὴν πιὸ μικρή σου ἁμαρτία. Τὸ λέει ὁ ἀπό­στολος Παῦλος· Δὲ θὰ σωθοῦμε μὲ τὰ ἔργα μας· «ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶσα σάρξ» (῾Ρωμ. 3,20). Πῶς λοιπὸν θὰ σωθοῦμε; πῶς ἡ ζυγαριὰ θὰ ἰσοστα­θμήσῃ; Εὐλογητὸς ὁ Θεός! Ξα­φνικὰ ἐπάνω στὸν ἄλλο δίσκο πέφτει – τί; μιὰ σταγόνα ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Ἐσταυρωμένου. Καὶ αὐτὴ κάνει τὴν πλάστιγγα νὰ γείρῃ πρὸς τὸ μέρος της! τόση βαρύτητα ἔχει. Ἔτσι σῴζεται ὁ ἄν­θρωπος. Ἐὰν μπορού­σαμε νὰ σωθοῦμε μόνοι μας, δὲν θὰ ἐρχόταν ὁ Χριστὸς νὰ σταυρωθῇ.
Γι᾽ αὐτὸ λοιπὸν ὁ σταυρὸς εἶνε ἄξιος ἀγάπης, τιμῆς καὶ προσκυνήσεως.

* * *

Ἀγαποῦν πράγματι τὸ σταυρὸ οἱ ἄνθρωποι, ἀδελφοί μου; Ὄχι δυστυχῶς. Ἀμφιβάλλω ἐὰν μέσ᾽ στοὺς χίλιους ἕνας τὸν ἀγαπάει. Οἱ ἄλλοι εἶνε ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ. Ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ εἶνε λ.χ. οἱ χιλιασταί· τὸν μισοῦν ὅπως καὶ τὶς εἰκόνες, δὲν μποροῦν νὰ τὸν ἀν­τικρύσουν. Ἐ­χθροὶ τοῦ σταυροῦ εἶνε οἱ ὑλισταὶ καὶ ἄθεοι. Στὴν Ἀλβανία ἀκόμα καὶ μέσα ἀπὸ τὰ νεκροταφεῖα ὄργανα τοῦ Ἐμβὲρ Χότζα ξερρίζωναν τοὺς σταυρούς. Ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ εἶνε οἱ ἀλ­λόθρησκοι. Στὴν Κύπρο στρατιῶτες τοῦ Ἀτ­τίλα ἔσπαζαν σταυρούς. Καὶ γενικὰ ὅπου βασιλεύει τὸ ἰσλάμ, ὁ σταυρὸς ἀπαγορεύεται. Ὅ­πως τότε οἱ Ἑβραῖοι, ἔτσι σήμερα αὐτοὶ μισοῦν καὶ διώκουν τὸ σταυρό.
Μὰ καλὰ οἱ χιλιασταί, οἱ ἄθεοι, οἱ ὀπαδοὶ τῆς ἡμισελήνου· ὑπάρχουν ὅμως ―ἀλλοίμονο― καὶ κάποιοι λεγόμενοι χριστιανοὶ ποὺ εἶ­νε ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ. Συχνὰ ἀκούγονται ἔ­ξω κάποια ἀ­πύ­λωτα στόματα ποὺ βλαστημοῦν τὸ σταυρό. Οἱ Ἑβραῖοι ἔρριξαν τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ στὰ κόπρια, καὶ οἱ βλάστημοι ἀνοίγουν τὰ στόματά τους καὶ τὸν ῥίχνουν ὄχι μέσα στὰ ἄνθη, ὅπως κάνει σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ μέσ᾽ στὸ βόρβορο καὶ στὴν ἀκαθαρσία. Ἀλλὰ «ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν» (Ἰωάν. 19,36).
Ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ ἀκόμη εἶνε – ποιοί; Καὶ ὅλοι ἐμεῖς. ―Ἐμεῖς; θὰ πῆτε· μὰ πῶς;… Προσέξατε τί λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα; Ὅπως ὁ Χριστὸς σήκωσε τὸ σταυρό του, ἔτσι καλεῖ κ᾽ ἐμᾶς νὰ σηκώσουμε καθένας τὸ δικό του σταυ­ρό. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρ­νησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐ­τοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μᾶρκ. 8,34). Ποιός εἶνε ὁ σταυρός; γιὰ ἄλλον εἶνε ἡ φτώχεια καὶ δυσ­τυχία, γιὰ ἄλλον ἡ ἀρρώστια, ἡ χηρεία, ἡ ὀρφάνια, ὁ θάνατος, τὸ πένθος, ἡ συκοφαντία… Σταυροὶ εἶνε ὅλα αὐτά, ποὺ πρέπει νὰ τοὺς σηκώσουμε χωρὶς γογγυσμό. Ἂν γογγύσουμε, ῥίχνουμε ἀπὸ τὸν ὦμο τὸ σταυρό μας. Ὁ σταυ­ρὸς ποὺ σηκώνεις εἶνε πολὺ μικρὸς καὶ ἐλαφρός, μπροστὰ στὸ σταυρὸ ποὺ σήκωσε ὁ Χριστός μας καὶ οἱ μάρτυρες τῆς πίστεώς μας.
Ὄχι λοιπὸν ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ, ἀλλὰ τιμὴ στὸ σταυρό. Ὁ σταυρός, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο σύμβολο, νὰ συνοδεύῃ παντοῦ καὶ πάντα τὴ ζωή μας. Ὅλα ν᾽ ἀρχίζουν καὶ νὰ τελειώνουν μὲ τὸ σταυρό. Καὶ νὰ τὸν σημειώνουμε ἐπάνω μας κανονικά, ὄχι νὰ ντρεπώμαστε.
Εἴθε ν᾽ ἀγαπήσουμε τὸ σταυρό, νὰ ἀφοσιω­θοῦμε στὸ σταυρό, ν᾽ ἀναπαυθοῦμε κάτω ἀπ᾽ τὸ σταυρό· κι ὅταν φτάσῃ ἡ τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς μας, νὰ κλείσουμε τὰ μάτια μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ λέγοντας «Μνήσθητί μου, Κύ­ριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό του Ἁγίου Ἰωάννου Πτολεμαΐδος 17-3-1985 πρωί)

________

ΣEΡBIKA

_____

Трећа недеља Часног поста – Крстопоклона

ЗАШТО ПОШТУЈЕМО КРСТ

«Крсту Твоме клањамо се Владико и  светло васкрсење Твоје славимо»

 У времену у којем живимо, драги моји, људи су обожили новац. Већу вредност од новца има време. И једна минута, са духовне стране, има непроцењиву вредност. Зато што човек, ако пожели да се покаје, може рећи: «Сагреших», «Боже, милостив буди мени грешноме!» и «Сети ме се, Господе, када дођеш у Царству своме» (Лука. 15,18• 18,13• 23,42).

Ако свако време има своју вредност, много већу вредност има тих четрдесет дана Свете и Велике Четрдесетнице. То су дани поста, молитве, милостиње, скрушености, суза, подвизавања и сваке врлине. У стара, благословена времена у те дане нису се чуле виолине, плесови се нису одржавали, престајале су све забаве. То су били свети дани. О, Понде и Мала Азијо и Македонијо, где сте? … Данас се испунило место центрима забаве.

Верници се данас налазе у трећој недељи поста,  у средини Четрдесетнице, када се уздиже Часни крст. Зашто се уздиже Крст? Да ли постоји разлог? Наш живот је једно путовање, а ми смо путници. Пут верног хришћанина није лаган, но је «тесан пут» (Мат. 7,14), Голгота. Као што путник има потребу да се одмори испод једног дрвета у хладу и тако сакупи снаге да настави, исто тако и ми, усред Четрдесетнице, имамо потребу учвршћивања и приклањамо се испод сенке Крстове. Крст је дрво, насупрот дрвећу у Едему, са којег су јели праоци наши и пали, дрво пуно лишћа и плодова.

Крст Господњи! Какве песме, какве хвале да му појемо? Крст је «знак Сина Човечијега» (Мат. 24,30), мач у бици, нож Духа, непобедиво оружје, труба Христова, знак Распетог, овежавајућа оаза, катедра са које се чују најузвишеније поуке, украс, круна «лепота Цркве» (Шестоп.). Наш језик је сиромашан да бисмо описали његову величину.

Највећи хвалитељ крста је апостол Павле. Шта је рекао о крсту? Прочитајте посланицу Галаћанима. «Нека се поносе», каже, «други људи са другим стварима: један са својим богатством, други са својом лепотом, трећи са својом женом, четврти са својом децом, пети са својим новцима, шести са својом мудрошћу и науком.  А ја се поносим Крстом Господа нашег Исуса Христа,  «којим се мени разапе свет и ја свету?» (Гал. 6,14). Крст је наш понос. Зашто се толико поштује крст?

* * *

Христос је био свет, драги моји. Када кажемо «свет», не мислимо на уобичајене људе који су се просветили својим животом, него мислимо у пуном смислу свет. Други су један део светости, а Он је потпуна светост. «И, да сваки језик призна да је Исус Христос Господ на славу Бога Оца» (Филип. 2,11 и Б. Лит.). Чак и сунце има неке мрље, Христос је неумрљан – «сунце правде» (Божић.). То су пророковали пророци, потврђивали су то Његови ученици, који су живели поред Њега: «јер не учини неправде, нити се нађе превара у устима његовијем» (Исаија. 53,9. 1. Пос.Петр. 2,22). Ово потврђује и Пилат који Га је испитивао• «ја ништа на њему не нађох што би заслуживало смрт;» (Лука. 23,22• ви. 23,4,14), сасвим је недужан. То исповеда и разбојник на крсту који је опомињао другог разбојника говорећи му: • «И ми смо још праведно осуђени; јер примамо по својијем дјелима као што смо заслужили; али он никаква зла није учинио» (Лука.  23,41).

Зашто је Христос као недужан осуђен на најгору смрт, крсну? Који је разлог Његове осуде? Одговара Исаија: «А он болести наше носи и немоћи наше узе на се» (Исаија. 53,4). Христос на крсту замењује све нас. Једноставно речено – то што је поднео Христос, требало је ми да поднесемо. Наше руке које чине безброј грехова, требало је да буду прободене са оштрим ексерима, а не руке Христове. Наше ноге, које трче у грех, требало је да буду прободене, а не ноге Христове, који где и да је ходао доносио је истину и светлост. Наша ребра, која скривају нечисто срце, требала су бити прободена са копљем, а не ребра Христова, која су покривала најсветије срце. Наш језик,  који «кости нема, а кости ломи», требало је да буде посут оцатом, а не језик Христов, чија је свака реч умиривала душе. Наша глава, која скрива један лукави ум, требало је да осети убоде трновог венца, а не глава Христова.

Замислите једну огромну вагу са два диска, да је окачена о звезде. И на једном диску ставимо грехове свих људи, од Адама, Еве, Каина, и свих смртника од првог па све до последњег  греха мога, твога, ваших родитеља, деце, супружника, богатих, сиромашних, владара, свештенства, свих грешника. Шта ће се догодити? Од толике тежине вага ће  на ту страну пасти. Зато што је сваки грех  тежак као  планина Олимп или Хималаји. То је рекао Давид: «Јер безакоња моја изађоше врх главе моје, као тешко бреме отежаше ми» (Псал. 37,4).

Терет! Ко ће подићи тај терет, ко ће се одужити за наше грехе? Сто година да се подвизаваш на Светој гори, не можеш са својим делима да искупиш ни један свој најмањи грех. То нам говори апостол Павле: Не спасавамо се  нашим делима «Јер се дјелима закона ниједно тијело неће оправдати пред њим;» (Римљ. 3,20). Како ћемо се спасити? Како ће се вага изравнати? Благословен Бог! Изненада на други диск пада – шта? Једна кап Часне крви Распетог. Она чини поравнање на ваги према себи! Толику тежину има. Тако се спасава човек. Када бисмо могли да се спасемо сами, не би долазио Христос да се разапне. Због тога је крст вредан љубави, поштовања и поклоњења.

* * *

Да ли заиста људи воле крст, браћо моја? Не, на велику жалост. Сумњам да од хиљаду људи само један воли крст. Сви остали су непријатељи крста. Непријатељи крста су нпр. Хилиасте, који мрзе крст као и иконе, не могу га гледати очима. Непријатељи крста су материјалисти и непобожни људи. У Албанији чак и са гробља присталице Енвер Хоџе су чупали крстове. Непријатељи крста су и друговерци. На Кипру војници Атилини су ломили крстове. Уопште где влада Ислам, крст је забрањен. Као тада Јевреји што су мрзели крст, тако и данас мрзе и прогоне крст.

Добро – хилиасте, неверници, присталице полумесеца, али постоје и – тешко нама –  неки такозвани «хришћани» који су непријатељи крста. Често се чује на улици како људи псују крст. Јевреји су бацили крст Христов на ђубриште, а хулитељи отварају своја уста и не полажу крст на цвеће, као што то чини Црква, него у нечистоћу и прљавштину. Но  «кост његова да се не преломи» (Јован. 19,36).

Ко су још непријатељи крста? Сви ми.  «Ми», кажете,  «али како»?… Обратите пажњу шта нам говори Јеванђеље данас? Као што је Христос подигао свој крст, тако позива и сваког од нас, да подигне свој крст: «ко хоће за мном да иде нека се одрече себе и узме крст свој, и за мном иде» (Марк. 8,34). Шта је крст? За некога је крст сиромаштво и несрећа, за некога болест, удовиштво, сиротиштво, смрт, жалост, клеветање… Да ли су то све крстови, које треба да подигнемо без приговора? Ако приговарамо, бацамо са својих рамена свој крст. Крст који подижеш је веома мали и лаган, наспрам крста који је подигао наш Христос и мученици наше вере. Немојмо бити непријатељи крста, поштујмо крст. Крст, свети и преподобни симбол, нека прати увек и свуда наш живот. Све да почиње и завршава са крстом. Осенимо се правилно крсним знаком и немојмо се стидети крста. Заволимо крст, посветимо се крсту, одморимо се испод крста, а када стигне последњи час нашег живота, затворимо наше очи са знаком крста говорећи:  «опомени ме се, Господе! кад дођеш у царство своје» (Лука. 23,42).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Беседа Митрополита Флоринског о. Августина Кантиота у храму Светог Јована, Птолемаида 17-3-1985 јутро)

_

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΗ Η ΣΩΤΗΡΙΑ;

«Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστι παρα τω Θεώ»

Είπεν ο Κύριος «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστι παρά τω Θεώ». Το άγιο και ιερό Ευαγγέλιο ομιλεί για έναν νέο, που ήτο και πλούσιος και άρχοντας. Δηλαδή, είχε τρία πλεονεκτήματα, που θεωρούνται σήμερα σπουδαία· η νεότης το ένα, ο πλούτος το δεύτερο και η εξουσία το τρίτο. Τι άλλο ήθελε; Η νεότης έχει τη φιληδονία, ο πλούτος τη φιλαργυρία και η εξουσία τη φιλοδοξία. Η φιληδονία, η φιλαργυρία και η φιλοδοξία είναι τα τρία δεινά, τα τρία κακά της ανθρωπότητας, η πηγή όλων των αθλιοτήτων.

Συμπαθής νέος

Με αυτά επάλευε ο νέος αυτός, αλλά, όπως λένε οι Πατέρες, ήτο συμπαθής, διότι άλλοι νέοι και τότε και τώρα μένουν τελείως αδιάφοροι στο μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής, που είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Σπανιότατο παράδειγμα νέου, που να μην τον ελκύουν ούτε τα νιάτα, ούτε τα πλούτη, ούτε η δόξα, αλλά ο ουρανός. Μέσα σε 1000 ένας μπορεί να παρουσιαστεί τέτοιος. Γι’ αυτό ο νέος αυτός ρώτησε εναγωνίως το Χριστό: «Τι να κάνω, για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;». Άραγε, έχουμε εμείς τέτοια επιθυμία, για ν’ αποκτήσουμε την ουράνια Βασιλεία; Σπάνιο παράδειγμα. Και ο Χριστός, που είδε την καλή διάθεση του νέου, απάντησε ότι μπορεί και ότι είναι εύκολο ν΄ ανοίξει την πόρτα του Παραδείσου και να μπει στον Παράδεισο. Και του έδωσε το χρυσό κλειδί. Ποιο είναι αυτό το κλειδί; Η τήρησις των εντολών. Ο Κύριος εμνημόνευσε τις σπουδαιότερες εντολές, το «Ου κλέψεις», «Ου ψευδομαρτυρήσεις», «Ου φονεύσεις», «Ου μοιχεύσεις», «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου» και «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Αλλά, ο νέος, που ποθούσε μια τελειοτέρα ζωή, δεν ικανοποιήθηκε. Προέβαλε εκ νέου το ερώτημα: «Τι μου υπολείπεται; Σε τι ακόμα υστερώ;». Και ο Κύριος τότε του έδειξε τη μεγάλη κορυφή της τελειότητος και του είπε: «Αν θέλεις να φύγεις από τον κάμπο και να υψωθείς ψηλά και να γίνεις μαθητής μου, πώλησε τα υπάρχοντά σου και δώσ’ τα στους φτωχούς και ακολούθησέ με». Τότε, ο νέος λυπήθηκε πάρα πολύ, γιατί δεν είχε δυνάμεις να πετάξει στην κορυφή αυτή της τελειότητος. Και ο Χριστός έλαβε αφορμή απ’ αυτόν τον νέο, που είχε μεν καλή διάθεση, αλλά στάθηκε μεγάλο εμπόδιο στην πορεία του για την άνω Βασιλεία η φιλαργυρία και είπε ότι είναι πιο εύκολο να περάσει καμήλα από μια τρύπα βελόνας, παρά να περάσει πλούσιος εις την Βασιλείαν των Ουρανών. Όταν τ’ άκουσαν αυτά οι μαθηταί του Χριστού, ανατρίχιασαν και του είπαν: «Αφού τόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, τότε ποιος θα σωθεί;». Και ο Κύριος απήντησε: «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστι παρά τω Θεω».

Φωνάζουν «αδύνατον» ποιοί;

Θα σταματήσω στα λόγια αυτά που είπαν οι μαθηταί στο Χριστό ότι είναι αδύνατον να φτάσει κανείς τις κορυφές της τελειότητος. Αυτό το «αδύνατον» το ακούμε και σήμερα. Κουραστήκαμε να το ακούμε. Όσοι είναι εξομολόγοι, όσοι είναι ιεροκήρυκες, όσοι είναι επίσκοποι στον 20ον αυτόν αιώνα της μεγάλης διαφθοράς και κηρύττουν το Ευαγγέλιο τους λένε: «Αδύνατον να ζήσει κανείς χριστιανική ζωή». «Αδύνατον» φωνάζουν οι νέοι, «αδύνατον» οι πλούσιοι, «αδύνατον» λένε οι επιστήμονες, «αδύνατον» οι μεν, «αδύνατον» οι άλλοι.

«Αδύνατον» φωνάζουν και οι οικογενειάρχες, γιατί και η οικογενειακή ζωή δεν είναι παίξε – γέλασε. Είναι μια ψηλή κορυφή, είναι Όλυμπος, Άλπεις και Ιμαλάια. Βέβαια, παραπάνω απ’ αυτήν την κορυφή υπάρχει μια άλλη, που αγγίζει τα άστρα και είναι η παρθενική ζωή. Αλλά και η οικογενειακή ζωή, όταν δεν είναι ως συγκερασμός ζώων η όλη συμβίωση ή μία συνεταιριστική εταιρεία συμφερόντων, αλλά η οικογενειακή ζωή, όπως την περιγράφει το Ευαγγέλιο, είναι κορυφή. Και όταν πας να υποδείξεις τα καθήκοντα, που απαιτεί η τελειότης στους οικογενειάρχες, τότε απαντούν και λέγουν: «Αδύνατον να πραγματοποιηθεί αυτό το ιδεώδες της χριστιανικής οικογένειας στον εικοστό αιώνα». Και για να το εξηγήσω σαφέστερα. Λες στον έναν να νηστεύει οικογενειακώς την Τετάρτη, την Παρασκευή και τις άλλες μεγάλες νηστείες, που ορίζει η Εκκλησία μας και απαντά: «Άσ’ τα αυτά. Έχω οικογένεια, τα παιδιά θέλουν τροφή καλή. Δε θα κάνουμε το σπίτι μοναστήρι». Και έτσι καταλύεται η νηστεία μέσα στα σπίτια και είναι σπάνιο πράγμα να βρεις οικογένεια, που να τηρεί τον ίερο θεσμό της νηστείας. Λοιπόν, τι να απαντήσουμε σ’ αυτούς που θεωρούν αδύνατη την εφαρμογή της νηστείας στην οικογένεια και καταλύουν όλες τις ημέρες, χωρίς να κάνουν καμία διάκριση; Δε θ’ απαντήσω εγώ ως επίσκοπος, ούτε το Ευαγγέλιο, αλλά θ’ απαντήσει η ιατρική επιστήμη. Κάτω στην Αθήνα έγινε συνέδριο των καρδιολόγων όλης της Ελλάδος και παρατήρησαν ότι τελευταία παρουσιάστηκε έξαρσις των καρδιακών νοσημάτων των παιδιών. Τα καρδιακά νοσήματα προσβάλλουν κυρίως τους μεγάλους, τους γέροντες. Αν περάσουν τα 50 χρόνια, η καρδιά γηράσκει και χτυπά ανωμάλως. Αλλά τα παιδιά, που έχουν καινούργια καρδιά σαν λάστιχο, σαν καουτσούκ, σπάνιο πράγμα να προσβληθεί. Και όμως οι γιατροί παρατήρησαν ότι τελευταία αυξάνεται καταπληκτικώς ο αριθμός των παιδιών με καρδιακά νοσήματα και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό το κακό προέρχεται από το πολύ φαΐ. Γιατί το κάνετε αυτό στα παιδιά σας; Τα μπουκώνετε, τα έχετε συνεχώς κοντά στο ψυγείο, υπηρετείτε τις ιδιοτροπίες τους και τα κάνετε μεγάλο κακό. Κινδυνεύουν τα παιδιά σας να προσβληθούν από καρδιακά νοσήματα, όπως λένε οι γιατροί. Και είχε δίκαιο ο μέγας Βασίλειος που έλεγε: «Μάθε, μάνα, το παιδί από μικρό να νηστεύει Τετάρτη και Παρασκευή». Υπάρχουν παραδείγματα Αγίων καταπληκτικά. Νήπιον ήτο ένας Άγιος και δεν άγγιζε το μαστό της μάνας του Τετάρτη και Παρασκευή. «Έχω χριστιανική οικογένεια» σου λέει ο άλλος. Τι χριστιανική οικογένεια έχεις, όταν καταργείς στην οικογένειά σου τη νηστεία, η οποία αποδεικνύεται σωτήριον φάρμακον και υγείας φάρμακο για τα παιδιά. Εγώ αμφιβάλλω αν υπάρχουν οικογένειες, που εφαρμόζουν το θεσμό της νηστείας. «Είναι αδύνατον» λένε «να εφαρμοστεί αυτό». Ε, αφού είναι αδύνατον, τάιζε και μπούκωνε το παιδί σου, για να του κάνεις κακό. Είναι γεγονός ότι όσο τρώει ένα παιδί σήμερα, έτρωγαν άλλοτε πέντε παιδιά και είχαν υγεία. Τώρα το ψυγείο είναι ανοιχτό μέρα νύχτα και μεσάνυχτα ακόμη. Και έτσι μια αιτία της ολιγοτεκνίας είναι η λαιμαργία και η κατάλυση των νηστειών.

Λες στον άλλον να κάνει μιαν άλλη, πνευματική νηστεία αλλά σπουδαιοτάτη, για την οποία έχω μιλήσει και έχω γράψει κατ’ επανάληψη: «Κλείσε την τηλεόραση». Και σου λέει: «Είναι αδύνατον να γίνει αυτό. Η τηλεόρασις είναι πρόοδος. Εγώ ξέρω να κάνω εκλογή. Εγώ γνωρίζω πού θ’ ανοίξω και που θα κλείσω την τηλεόραση». Θα μπορούσα δια πολλών να σας αποδείξω τι συμφορά είναι η τηλεόραση, αλλά δεν είναι τώρα ανάγκη. Ένα μόνο σας λέω· μέσα στο σπίτι σας βάζετε τον διάβολο. Αν παρουσιαστεί ένας κακοποιός ή εάν έρθει ένας διεφθαρμένος άνθρωπος, δεν του ανοίγετε την πόρτα σας, αλλά με την τηλεόραση ανοίγετε την πόρτα σας σε όλους τους καλικαντζάρους και σ’ όλους τους διεφθαρμένους ανθρώπους και σ’ όλους τους διαβόλους. Μπαίνουν μέσα στο σπίτι σας και κάνουν συνεχώς πλύση εγκεφάλου και κάνουν κήρυγμα σατανικό καθημερινά, το πρωί, το μεσημέρι, το βράδυ, στη γυναίκα σας και στα παιδιά σας και στον κόσμο όλο. Και σας λέω το σύνθημα, που έριξε η Αμερική, η εφευρέτης της τηλεοράσεως: «Κλείστε τις τηλεοράσεις!». Αλλά εσείς τίποτα! Ελάχιστοι είναι εκείνοι που τ’ ακούν και εκφράζουν τις ευχαριστίες τους, που σώθηκαν από τα δαιμόνια της τηλεοράσεως. Λες στον έναν να νηστεύσει. Τίποτα. «Αδύνατον» φωνάζει. Λες στον άλλον «Κλείσε την τηλεόραση». «Υπερβολές είναι αυτά» σου απαντά. «Τον Καντιώτη θ’ ακούμε εμείς τώρα;».

Συμβουλεύεις τον άλλον να διαβάζει καθημερινά την Αγία Γραφή και σου λέει: «Αδύνατον! Δεν είμαι καλόγερος, για να το κάνω. Εσύ, που είσαι παπάς, να το διαβάζεις». Έτσι λέγουν και έτσι δυστυχώς απαντούν. Τι να πούμε σ’ αυτούς τώρα; Δε θ’ απαντήσω εγώ. Αντί για μένα θ’ απαντήσει ο ιερός Χρυσόστομος. Μας λέγει ο ιερός Χρυσόστομος: «Εάν ένας, που βρίσκεται στο μοναστήρι, χρειάζεται μια φορά να διαβάζει Ευαγγέλιο, εσύ, ο λαϊκός, 1000 φορές πρέπει να το διαβάζεις». Και μας το δικαιολογεί αυτό. «Ο μοναχός» λέει «είναι στο λιμάνι. Και όταν κάποιος είναι στο λιμάνι, δεν κινδυνεύει τόσο. Εσύ, όμως, ο οικογενειάρχης, που πλέεις στα πελάγη και στον Ατλαντικό ωκεανό και αντιμετωπίζεις 1000 προβλήματα διάβαζε το Ευαγγέλιο, για να μπορέσεις να τ’ αντιμετωπίσεις». «Δεν μπορώ» σου απαντά. «Αδύνατον» το ένα, «αδύνατον» το άλλο.

Λες στον οικογενειάρχη να μαζευτεί το βράδυ στο σπίτι του, ν’ ανάψει την καντήλα του, να μαζέψει τα παιδιά του κάτω από τις εικόνες και να κάνει οικογενειακή προσευχή. «Αδύνατον» σου λέει. Τι να πούμε, λοιπόν; Πού είναι η τελειότης της χριστιανικής ζωής; Και τώρα, ερχόμαστε σε κάτι δυσκολότερο. Πω, πω, πω! Εκεί μαζεύονται όλα τα δαιμόνια της κολάσεως.

Λες στον νέο που παντρεύτηκε: «Κάνε παιδιά. Είναι εντολή του Θεού». Αλλά τότε τους πιάνει όλη η αντίσταση του διαβόλου. Και ύστερα σου λένε είναι Χριστιανοί και κοινωνούν των Αχράντων Μυστηρίων. Είναι θεομπαίκτες αυτοί, αλλά βρίσκονται πνευματικοί, που τους επιτρέπουν τη Θεία Κοινωνία. Φτάσαμε σε τέτοια χάλια, με τα ένα – δύο παιδιά και η Ελλάς, το ένδοξο αυτό έθνος, θα σβήσει. Έχουμε τα λιγότερα παιδιά στα Βαλκάνια. Γίναμε γηροκομείο και, ενώ δεν κάνουμε τίποτα και ενώ δεν εφαρμόζουμε αυτή τη σαφή εντολή του Θεού, νομίζουμε ότι είμαστε Χριστιανοί. «Είναι αδύνατον» σου λένε «να κάνουμε πολλά παιδιά». Και είναι σπάνιο το φαινόμενο της πολυτεκνίας. Αυτά που είπαν οι μαθηταί στο Χριστό, ότι «Είναι αδύνατον να τα εφαρμόσουμε», το ακούμε σήμερα συνεχώς. «Αδύνατον» το ένα, «αδύνατον» το άλλο, «αδύνατον» το άλλο και στο τέλος η ταμπέλα μόνο μένει «Είμαι Χριστιανός». Και πίσω από το όνομα του Χριστιανού και της χριστιανικής οικογένειας, υπάρχει μία οικογένεια ειδωλολατρική.

Δεν θα απελπιστούμε

Και όπως μου είπε ένας ευλαβής παπάς: «Πάτερ μου, μην κοιμάσαι. Μη νομίζεις ότι υπάρχουν χριστιανικές οικογένειες. Και αυτές που λέγονται χριστιανικές, αν μπεις στο σπίτι τους και τις ζυγίσεις με το Ευαγγέλιο και δεις τι κάνουν από το πρωί ως το βράδυ και τα μεσάνυκτα ακόμη, παρά την ταμπέλα που έχουν, θα δεις πως όχι μόνο χριστιανικές δεν είναι, αλλά είναι οίκοι ανοχής». Και αυτά είναι τα θλιβερά συμπεράσματα. Αλλά δε θα απελπιστούμε.

Ομολογώ ότι εις τον αιώνα μας, μέσα σ’ αυτή την κόλαση που βρισκόμεθα, είναι δύσκολο μια οικογένεια να ζήσει χριστιανική ζωή και να εφαρμόσει το Ευαγγέλιο. Παλαιότερα, πριν από 100, 200 χρόνια, ήτο ευκολότερο. Αλλά το Ευαγγέλιο δεν έγινε για μια εποχή, έγινε για όλους τους αιώνας και για όλες τις εποχές. Και εφόσον σήμερα υπάρχει μια οικογένεια, που εφαρμόζει το Ευαγγέλιο στην τελειότητα, μπορούν να το εφαρμόσουν όλες. Υπάρχουν οικογένειες, βέβαια πολύ λίγες, που το εφαρμόζουν και είναι σαν τις Άλπεις, σαν τα Ιμαλάια, σαν τις μεγάλες κορφές των ορέων. Θαυμαστές είναι οι κορυφές των Άλπεων, των Ιμαλαΐων και του Ολύμπου, αλλά πιο θαυμαστή είναι μια χριστιανική οικογένεια με δέκα παιδιά. Την κοιτάζουν όλοι με θαυμασμό και λένε: «Πως κατόρθωσε αυτή να φτάσει σ’ αυτό το ύψος και εμείς δεν μπορέσαμε;». Είναι μοναστήρι η οικογένεια, είναι Άλπεις, είναι Ιμαλάια και τελειότης. Ανθρωπίνως αυτό είναι δύσκολο. Εσείς, που είστε οικογενειάρχες και παλεύετε με σωρεία προβλημάτων καθημερινών μέσα στην οικογένεια, γνωρίζετε τις δυσκολίες. Αλλά «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστι παρά τω Θεώ». Μόνο με τη δύναμη του Θεού θα νικήσετε τα εμπόδια. Το «αδύνατον» μπορεί να το λέει ο άπιστος, το «αδύνατον» μπορεί να το λέει ο ολιγόπιστος. Εσύ πιστεύεις; Αν πιστεύεις, μπρος, προχώρα! Αν δεν πιστεύεις, τα πάντα θα σου είναι δύσκολα. Πίστη μας χρειάζεται. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος: «Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως». Εάν έχετε πίστη ζωντανή, θερμή, ζωογόνο, καυστική, τότε θα πείτε στο βουνό «Φύγε» και θα το δείτε να ξεριζώνεται και να πέφτει στη θάλασσα. Θα δείτε να ξεριζώνονται τα εμπόδια τα μεγάλα και να εξαφανίζονται. Και έτσι με την πίστη τα βουνά γίνονται κάμποι. Και ενώ σκέπτεσαι, με τη βοήθεια του Θεού, ν’ ανεβείς στον Όλυμπο, βλέπεις το βουνό να χαμηλώνει, να γίνεται ίσιωμα και βαδίζεις σαν σε ευθεία οδό και «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστι παρά τω Θεώ». Συνεπώς, αυτό το «αδύνατον» δεν μπορεί να υπάρχει στο στόμα του πιστού. Πιστεύεις; Βάδισε στα δυσκολότερα και μη φοβάσαι. Έτσι να είστε. Τότε θα είστε χριστιανικές οικογένειες και όχι κατ’ όνομα. Διότι «Ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε» είναι δικός μου, αλλά αυτός που εφαρμόζει». Θέλω να σας ευχηθώ να μη διστάζετε να προχωρείτε, να προχωρείτε, να υψώνεστε παντού, να γίνετε μια ιδεώδης οικογένεια, να γίνετε η κατ’ οίκον εκκλησία. Αν δεν τα εφαρμόσετε, θα μοιάσετε στο νεανίσκο, που, όταν του είπε ο Χριστός «Πώλησον τα υπάρχοντά σου», έφυγε. Και ‘σεις ίδιοι είστε. Σας λένε: «Κάνετε παιδιά», «Κάντε προσευχή», «Διαβάστε το Ευαγγέλιο», «Νηστεύστε». Τίποτε. Τι Χριστιανοί είστε τότε. Λοιπόν, προσπαθήστε να εφαρμόσετε την τελειότητα της χριστιανικής ζωής. Να δείξετε παραδείγματα μεγάλα. Και μια οικογένεια, που ζει χριστιανική ζωή, φαίνεται ως όρος υψηλό, φαινόμενο στην κοινωνία. Μια τέτοια οικογένεια θαύμα είναι. Θαύμα, που συντελείται δια της δυνάμεως του Θεού και δια της θελήσεως της δικής σας. Προσεύχομαι να κάνετε χριστιανικές οικογένειες και όχι ψευτοοικογένειες και να μη μοιάσετε στο νεανίσκο, ο οποίος εκτελούσε μεν ορισμένες εντολές, αλλά όταν του υπέδειξε την κορυφή, εγκατέλειψε το Χριστό και έφυγε μακριά. Είθε ο Κύριος όλους να σας ενισχύει στο δύσκολο δρόμο μιας χριστιανικής οικογένειας.

+Επίσκοπος Αυγουστίνος

Καὶ ὁ π. Δανιὴλ Ἀεράκης

ΣΤΥΛΟΒΑΤΗΣ ΤΟΥ ΑΡΡΩΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ

ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

Νά, λοιπόν, ποὺ κάποιοι «εὐσεβεῖς» ἀρχιμανδρῖτες, οἱ καταφερόμενοι κατὰ τῶν σκανδάλων στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, γίνονται στυλοβάτες κάθε ἀρρωστημένου στοιχείου ποὺ ὑπάρχει στὸ σημερινὸ ἐκκλησιαστικὸ κατεστημένο.

Δὲν λαμβάνουν ὑπόψιν τὶς εὐαισθησίες τοῦ λαοῦ, τὶς διαμαρτυρίες του, τὰ κείμενα ποὺ δημοσιεύονται στὸν τοπικὸ τύπο (ἀλλὰ καὶ στὸν ἀθηναϊκὸ θρησκευτικὸ τύπο)· δὲν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τὶς παραβάσεις ποὺ διαπράττονται ἀπὸ τὸν τοπικὸ Μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος ὑπερβαίνοντας τὴν Ἱ. Σύνοδο «διόρισε» ὡς ἄτυπο βοηθὸ ἐπίσκοπο τὸν πρώην Θεσσαλιώτιδος κ. Θεόκλητο Κουμαριανό, ποὺ ἔχει κατασκανδαλίσει τὶς συνειδήσεις μας.

Ἔτσι σήμερα, ὁ π. Δανιὴλ Ἀεράκης ἐτίμησε τὸν κ. Θεόκλητο. Συνυπῆρξαν στὴν ἀκολουθία τοῦ Δ΄ Κατανυκτικοῦ Ἑσπερινοῦ στὸ Αἴγιο (ἀγνοώντας ὅσες ἀντιδράσεις ἔχουν γίνει), καὶ κήρυξε τὸν θεῖο λόγο μὲ τὶς εὐλογίες καὶ τοὺς ἐπαίνους τοῦ πρώην Θεσσαλιώτιδος!

Λεπτομέρειες, θὰ πεῖτε. Ναί, χαρακτηριστικὲς τῆς ἀδιαφορίας καὶ τοῦ ἀβδηριτισμοῦ μας.

Σημάτης Παναγιώτης

ΦΡΙΚΗ

Συνεργάτες του Obama αποφάσισαν ότι ο κανιβαλισμός με τα εκτρωμένα εμβρύα στην PepsiCo είναι θεμιτή δραστηριότητα

Σε μία σοκαριστική απόφαση που παραδόθηκε στις 28 Φεβρουαρίου, η Επιτροπή Ασφάλειας και Συναλλαγών του Ομπάμα αποφάσισε ότι η χρήση υπολειμμάτων εκτρωμένων εμβρύων από την PepsiCo στην συμφωνία έρευνας και ανάπτυξης με την Senomyx για την παραγωγή ενισχυτών γεύσης υπόκειται στις ‘’συνήθεις επιχειρηματικές λειτουργίες’’!!!!
Επιπρόσθετα, το διοικητικό συμβούλιο της Pepsi συνεχίζει να δείχνει απάθεια καθώς δεν θέτει σε ψήφισμα και σε έλεγχο από τους μετόχους την υιοθέτηση μίας εταιρικής πολιτικής η οποία να αναγνωρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και να χρησιμοποιεί δεοντολογικά πρότυπα τα οποία σαφώς και δεν θα πρέπει να περιλαμβάνουν τη χρήση υπολειμμάτων εκτρωμένων μωρών τόσο στην ιδιωτική όσο και στη συνεργατική έρευνα.
Η Debi Vinnedge, η οποία είναι η Διευθύνουσα της Οργάνωσης Children of God for Life, έφερε πέρυσι στο φώς την συνεργασία της PepsiCo με την Senomyx. Ένιωσε φρίκη με την απάθεια και την αναισθησία τόσο των διοικούντων της PepsiCo όσο και της διοίκησης Obama.
“Δεν μιλάμε για ποιά είδη «μολυβιών» θέλει να χρησιμοποιήσει η PepsiCo –μιλάμε για την εκμετάλλευση των υπολειμμάτων ενός εκτρωμένου παιδιού με στόχο το κέρδος’’, δήλωσε. ‘’Η χρησιμοποίηση ανθρώπινων εμβυονικών κυττάρων από νεφρό (HEK-293) για την παραγωγή ενισχυτών γεύσης για αναψυκτικά έχει άπειρη απόσταση από αυτό που καλείται συνήθεις επιχειρηματικές πρακτικές!!’’
Η PepsiCo επίσης ζήτησε το ψήφισμα να αποκλειστεί επειδή  εισέρχεται σε πολύ βαθιά ζητήματα σύνθετης φύσης στα οποία οι μέτοχοι δεν μπορούν να προβούν σε πληροφορημένη και ορθή κρίση!!!!.
“Με άλλα λόγια, η PepsiCo πιστεύει ότι οι μέτοχοί της δεν είναι αρκετά έξυπνοι ώστε να καταλάβουν τι κάνει η εταιρία με τα υπολείμματα των εκτρωμένων παιδιών’’, δήλωσε φανερά ενοχλημένη η Vinnedge.
Και πρόσθεσε: “Λοιπόν, ήρθε η ώρα να μάθουν πόσο έξυπνο είναι πραγματικό το αγοραστικό κοινό όταν ενταθούν οι αγώνες του παγκόσμιου μπουκοτάζ!’’.
Η Vinnedge προειδοποιεί τους καταναλωτές να βρίσκονται σε επιφυλακή σχετικά με την κυκλοφορία του νέου αναψυκτικού της PepsiCo το οποίο ισχυρίζεται ότι μειώνει τη ζάχαρη και τις θερμίδες κατά 50%.
Το προϊόν ονομάζεται Pepsi Next και αναμένεται να βγεί στην αγορά τις επόμενες εβδομάδες.
Η PepsiCo δήλωσε ότι ο κοινός στόχος της εταιρίας με τη Senomyx είναι να παράγουν νέα αναψυκτικά και ροφήματα με μειωμένη ζάχαρη και θερμίδες. Είναι λοιπόν η Pepsi Next το νέο τερατούργημα της Senomyx με την Pepsi;;
Καθώς τα εμβρυακά συστατικά δεν βρίσκονται στο τρέχον τελικό προιόν, υπάρχει μία αυξανόμενη ανησυχία στους καταναλωτές ότι αυτό θα συμβεί στο κοντινό μέλλον.
Με την έκρηξη των υγειονομικών τροφών στην αγορά, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σταματήσει τις εταιρίες από την χρησιμοποίηση εμβρυακών υπολειμμάτων ως συστατικά πρωτεινών.
Πάντως είναι πολύ ενθαρρυντικό ότι μέχρι τώρα το παγκόσμιο μπουκοτάζ έχει επεκταθεί και συμπεριλαμβάνει τον Καναδά, τη Γερμανία, τη Πολωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιρλανδία, τη Σκωτία, την Ισπανία, τη Πορτογαλία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/03/obama-pepsico.html#ixzz1qTkHSHga

Δείτε επίσης:

• Βιοηθική ώρα μηδέν: Ολόκληρη η λίστα με τις εταιρίες που χρησιμοποιούν βλαστοκύτταρα δολοφονημένων εμβρύων.

• Νέα σοκαριστική λίστα με τις εταιρίες που χρησιμοποιούν κύτταρα εκτρωμένων εμβρύων

_

_

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ  ΣΙΩΠΗ;

Μέ όλον τον σεβασμόν προς έναν Ιεράρχην που χαίρει εκτιμήσεως από τους πολλούς, θα ήθελα να ερωτήσω. Γράψατε σε συνέντευξη που σήμερα δημοσίευσαν εκκλησιαστικά ιστολόγια (Romfea, Amen):

«Υπάρχουν όμως θέματα που δεν επιτρέπεται στην Εκκλησία να σιωπήσει κι αυτά είναι όταν καταπατούνται οι ιεροί κανόνες και οι νόμοι, αδικείται ο λαός, καθαιρούνται οι αξίες και αλλοιώνεται η ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας».

Επειδή έχω ενοχληθεί, όπως και πολλοί εν Χριστώ αδελφοί, με την αφαντάστου ενδοτικότητος στάσιν, κυρίως του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εις το θέμα της παμμεγίστου αιρέσεως του Οικουμενισμού, σας παρακαλώ να μας απαντήσετε εις δύο ερωτήσεις:

α) Η πρότασή σας να «εκποιηθούν τα τιμαλφή και τα αφιερώματα ναών και μοναστηριών προς όφελος του λαού» είναι επιταγή Ιερών Κανόνων και εις ποίας περιπτώσεις επιβάλλεται;

Και β) Αν ναί, ασφαλώς το θέμα προέκυψε τον τελευταίο χρόνο. Δεν γνωρίζετε, όμως, πλείστους όσους Ιερούς Κανόνας, οι οποίοι απαγορεύουν τις συμπροσευχές μετά των αιρετικών, και τους Διαλόγους μετά αμετανοήτων επίσης αιρετικών, οι οποίοι αντί μετανοίας αλλοιώνουν βαθμηδόν την πίστην μας; Ή όπως εσείς το γράφετε: με όλα αυτά «αλλοιώνεται η ελληνορθόδοξη ταυτότητα του λαού μας»;

Γιατί σ’ αυτά τα θέματα της Πίστεως σιωπείτε, Σεβασμιώτατε, αν και οι παραβάσεις αυτές δεν είναι χθεσινές, αλλά καταγράφονται επί δεκαετίες;

Θα θέλαμε την απάντησή σας· από ένα Ιεράρχη που δεν φοβάται να εκφράσει ελευθέρως την γνώμη του και να ζητήσει και συγγνώμη, όταν σφάλλει.

Λεόντιος Διονυσίου

Συνεταιριστικές Τράπεζες – Η αρχή ενός προαναγγελθέντος θανάτου

—
ΚΟΙΝΩΝΙΑ :: ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ συνεχιστών του ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
http://www.koinwnia.com
e-mail: koinwnia@koinwnia.com

_

ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΟΙ“ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ”(κ. Βασιλείου Π. Μακρή μέλους της Κ.Ε. της “ΚΟΙΝΩΝΙΑ”

Απο : olympia

Δ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν

ΠΛΑΣΙΣ – ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ

«Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως» (Ἀκάθ. ὕμν. Τ2α΄)

Ο Ἀκάθιστος ὕμνος, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα ἐμπνευσμένο ποιητικὸ ἀριστούργημα, ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ ἐψάλη στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 626 μ.Χ.. Εἶ­νε μιὰ ἱερὰ ἀνθοδέσμη, ἕνα ὑπέροχο ἐγκώμιο τῆς Παναγί­ας, μιὰ ἐπανάληψις καὶ ἀνάπτυξις γεμάτη νοήματα τοῦ πρώτου ἐκείνου «Χαῖρε» ποὺ ἀκούστηκε ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριήλ (Λουκ. 1,28), ὅταν «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀ­κάθ. ὕμν. Α). Αὐτὸ τὸ «χαῖρε» ἐπαναλαμβάνει ὁ Ἀκά­θιστος ὕμνος 144 φορές· 144 λουλούδια πλέκουν τὸ στεφάνι τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου.
Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ προσπα­θήσου­με νὰ ἑρμηνεύσουμε τὸν χαιρετισμὸ ποὺ λέει· «Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως» (Ἀ­κάθ. ὕμν. Τ2α΄).

* * *

Παίρνουμε, ἀγαπητοί μου, τὴ λέξι «ἀνάπλα­­σις», ποὺ κυριαρχεῖ ἐδῶ καὶ μᾶς ἀνοίγει πέλα­γος θείων νο­ημάτων. «Ἀ­νάπλασις» εἶ­νε λέξι τῆς ἀθανάτου ἀρχαίας ἑλ­ληνικῆς γλώσ­σης. Δὲν εἶνε εὔκολο νὰ μεταφρασθῇ στὴ δη­μοτική. Εἶ­νε λέξι σύν­θετη – ἂς ποῦμε καὶ λίγη γραμματι­κή, για­τὶ σιγὰ – σιγὰ δὲν θὰ διδάσκεται στὰ σχολεῖα καὶ σὲ λίγο τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλ­λάδος δὲν θὰ καταλαβαίνουν τὸν Ἀκάθιστο ὕ­­μνο· θὰ χρειαστοῦν πάλι, ὅπως φαίνεται, κρυ­φὰ σχο­­λειὰ γιὰ διδασκαλία τῆς γλώσσης τῶν προγόνων μας. «Ἀνά­πλασις» λοιπὸν εἶνε λέξι σύν­θετη ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο μέρη· πρῶ­το συν­θετικὸ εἶνε ἡ πρόθεσις «ἀνὰ» (ποὺ σημαί­νει ἐ­πανάληψι, ὅτι κάτι ἐπαναλαμβάνεται) καὶ δεύ­τερο τὸ οὐσιαστικὸ «πλάσις». Διακρίνουμε λοιπὸν δύο ἔν­νοι­ες, «πλάσις» καὶ «ἀνά-πλασις» – νέα πλάσις. Ἡ Παν­αγία δηλαδὴ στὸν χαιρετισμὸ αὐτὸν ὑ­μνεῖ­ται ὡς ἐκείνη ἀπὸ τὴν ὁποία ἄρχισε ἡ «νοη­τὴ» (δηλαδὴ πνευματική) νέα πλάσις.
Τί θὰ πῇ πλάσις; «Δημιουργία». Τίνος δημι­ουργία; Τοῦ ἀν­θρώπου, ὁ ὁποῖος εἶνε ἡ κορυφὴ ὅ­λης τῆς θείας δημιουργίας.
Βλέποντας ἕνα ἄγαλμα, καὶ μάλιστα ἀπὸ ἐ­κεῖνα ποὺ λάξευσαν ἀρ­χαῖοι καλλιτέχνες, δὲν διανοεῖται ποτὲ καν­εὶς ὅτι ἔτσι μό­νο του βγῆ­κε ἀ­πὸ τὰ σπλάχνα τῆς γῆς. Τὸ κάθε ἄγαλμα ἔ­χει τὸ δημιουρ­γό του. Γι᾽ αὐτὸ στὶς βάσεις τῶν ἀ­γαλμά­των συ­χνὰ ὑ­πάρχει σκαλισμένο τὸ ὄνο­μα· «Φει­δίας ἐποίει», ὁ Φειδίας τὸ ἔκανε. Καὶ πρά­­γματι, γιὰ νὰ γίνῃ ἕ­να ἄγαλμα χρειάζεται γλύπτης προικισμένος μὲ φαντασία καὶ σύλληψι, ποὺ θὰ καταβάλῃ κόπο, μόχθο, καὶ θὰ διαθέ­σῃ χρόνο ἢ χρόνια στὸ ἐργαστήριό του μέχρι νὰ γίνουν τὰ ἀποκαλυπτήρια τοῦ ἀγάλματος.
Ἐὰν λοιπὸν γιὰ ἕνα ἄψυχο ἄγαλμα κανείς λογικὸς δὲν τολμᾷ νὰ πῇ ὅτι ἔγινε μόνο του, ἀλ­λὰ ὅ­λοι παραδεχώμαστε ὅτι πίσω ἀπὸ αὐτὸ ὑ­πάρχει τεχνίτης, πῶς θὰ παραδεχθοῦ­με ὅτι ὁ ἄν­θρωπος, τὸ ἔμψυχο ἄγαλμα, μὲ αἰσθήσεις, μὲ συνείδησι, μὲ βούλη­σι, μὲ κίνησι, μὲ ὁμιλία, δὲν ἔχει δημιουργό; Ποιός λοιπὸν τὸν δη­μιούργησε; Μία ἡ λογικὴ ἀπάντησι· ὁ Θεός… Read more »

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ

( ΣΕΙΡΑ ΜΕΤΑΓΛΩΤΙΣΜΕΝΗ, 157 ΒΙΝΤΕΟ)

http://www.youtube.com/playlist?list=PLvTqs73RD6zqL1bhM5x3sSNH6eSvEBHUg

_______

______

_

_