Αγιασμός για την έναρξη του νέου Κατηχητικού έτους της Ενορίας μας

http://katanixis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_1614.html

ΠΟΛΥΤΕΚΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΣΤΟ ΔΙΕΤΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

2 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

http://neoiellispontou.blogspot.gr

Εκοιμήθει ο πρώην Μητροπολίτης Φλώρινας, Πρεσπών και Εορδαίας Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης το Σάββατο 28 Αυγούστου 2010 σε ηλικία 104 ετών.

ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΕΥΧΟΣ 52

(Γιὰ ποιοὺς λόγους ἀναγκασθήκαμε νὰ κυκλοφορήσουμε καὶ ἐκλαϊκευμένη ἔκδοσι τῆς Διακηρύξεως τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους)

Ἐπιστολή 790/20.9.2012 Γ.Ι.

ΑΚΡΩΣ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

ΜΕ ΤΟΝ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ

ΣΚΟΠΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

1. Ξενοκίνητοι, δοτοὶ καὶ τυφλὰ ὄργανα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, Ἕλληνες πολιτικοὶ καὶ πνευματικὴ ἡγεσία πασχίζουν νὰ ἐφαρμόζουν τὰ δόγματα τῶν Henry Kissinger, Georg Soros καὶ ἄλλων σιωνιστῶν, ποὺ εἶναι περιληπτικῶς: «μόνο ἐὰν διαφθείρωμε τὴν γλῶσσα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, θὰ μπορέσουμε νὰ πολτοποιήσωμε τοὺς Ἕλληνες καὶ νὰ τοὺς κάνωμε ‘’κιμά’’»...

2. Ὄντως ἡ ἀλώβητος ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ὑπῆρξαν οἱ συνδετικοὶ κρίκοι τῆς φυλῆς μας, χάριν τῶν ὁποίων διατηρηθήκαμε ἀνὰ τὶς χιλιετίες. Αὐτὰ ἦταν τὰ τεράστια ἐμπόδια τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, τὰ ὁποῖα ἐφαρμόζουν Ἕλληνες ἐξωμότες πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι πασχίζουν νὰ ἐξοφλοῦν τὰ γραμμάτια γιὰ τὴν προβολή τους, τὴν ἀναρρίχησί τους καὶ τὴν διατήρησί τους στὴν ἐξουσία. Δυστυχῶς δὲν ὑπάρχει γενικὴ ἀντίστασι ἐκ μέρους τῆς πνευματικῆς καὶ θρησκευτικῆς ἡγεσίας, διότι, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, καὶ ἡ πνευματικὴ καὶ ἡ θρησκευτικὴ ἡγεσία πασχίζει διὰ τῆς ἀναξιοκρατίας νὰ ἀνέλθῃ καὶ νὰ διατηρηθῇ, προσφέρουσα «γῆ καὶ ὕδωρ»….διαβάστε τη συνέχεια στην ιστοσελιδα· http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com

ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ : ΑΘΩΟΣ Ο ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ !

ΛΥΚΟΙ ΒΑΡΕΙΣ ΜΕ ΡΑΣΑ

ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ…..ΜΕ ΡΑΣΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

«Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ διωχθήσονται».

Σκοπὸς τοῦ βιβλίου εἶνε ἡ καταγραφὴ μιᾶς δύσκολης ἱστορικῆς περιόδου γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος καὶ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ἕνας μικρὸς ἀγωνιστὴς τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ὁ π. Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης, ἀποφασίζει τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα, μέσα σὲ δύσκολες συνθῆκες ν᾿ ἀκολουθήσῃ τὰ βήματα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ δρόμος δὲν εἶνε ἄγνωστος, εἶνε ὁ δρόμος τοῦ Γολγοθᾶ. Τὸν βάδισαν γενεὲς γενεῶν καὶ βγῆκαν ἅγιοι καὶ μάρτυρες. Ὁ π. Αὐγουστῖνος εἶνε ἕτοιμος νὰ τὸν βαδίσῃ μὲ κάθε κόστος. «Ἠτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην…» ψαλμ. 119, στ. 60). Γνωρίζει καλὰ τὸν λόγο τῆς Γραφῆς· «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ διωχθήσονται».
Φορᾷ τὸ τιμημένο ράσο καὶ μπαίνει στὴ μάχη. Ὅπλό του; τὸ αἰώνιο Εὐαγγέλιο, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Τὸν ὑπηρετεῖ μὲ κάθε συνέπεια.
Οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους ὀρθώνονται ἀπειλητικὰ μπροστά του. Ὁ π. Αὐγουστῖνος μὲ τὴν σφενδόνη τοῦ θείου λόγου καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, πολεμᾷ πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις.
Φαίνεται νάνος μπροστὰ στοὺς κολοσσοὺς τῆς ἀδικίας καὶ τῆς ἀπάτης ποὺ συγκρούεται, καὶ ἀνθρωπίνως ἡ ἧττα του καὶ ἡ συντριβή του φαίνεται βεβαία.
Τὰ βάζει μὲ τοὺς κατακτητὰς Ἰταλούς, Γερμανοὺς, Βουλγάρους. Βγαίνουν ἐντάλματα συλλήψεως ἀπ’ ὅλους, ὅμως ὁ Θεὸς τὸν σκεπάζει, καὶ τὰ ἐντάλματα πᾶνε στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων.
Ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ τοὺς μαυραγορῖτες τῆς Κατοχῆς στὴν Κοζάνη καὶ τοὺς σκληροὺς πλουσίους ὅλης τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἀπομυζοῦν τὸ αἷμα τοῦ πτωχοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ζητοῦν τὴν κεφαλή του ἐπὶ πίνακι, ἀλλὰ δὲν κατορθώνουν οὔτε τρίχα τῆς κεφαλῆς του νὰ πειράξουν.
Ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ τὰ μεγάλα συμφέροντα, ποὺ διοχετεύουν τὴν διαφθορὰ στὴν πατρίδα μας. Πάει νὰ τοὺς φράξῃ τὸν δρόμο. Βγάζει πύρινους λόγους καὶ τοὺς καταγγέλλει στὸν Ἑλληνικὸ λαό. Κάνει συλλαλητήρια καὶ τοὺς πολεμᾷ μὲ κάθε χριστιανικὸ τρόπο. Οἱ ἐχθροί του εἶνε πολλοί καὶ πνέουν μένεα ἐναντίον του.
Τί κατορθώνουν; Μόνο νὰ βγάλουν ἔνταλμα συλλήψεως ἐναντίον του ὡς ταραξία καὶ νὰ τὸν φυλακίσουν. Ἐξέρχεται καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν δοκιμασία πιὸ ἐνισχυμένος. Ὁ πιστὸς λαὸς τὸν ἀκολουθεῖ.

*  *  *

Ἔρχεται σὲ σύγκρουσι μὲ τὴν μασονία.
Καταγγέλει τὸ βασιλιᾶ τῶν Ἑλλήνων ὡς μασόνο, «διότι μὲ βασιλικὸ διάταγμα ἡ μασονία τέθηκε ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ ὑπουργείου Προνοίας, καὶ ἔτσι νομίμως κατωχυρωμένη μπορεῖ νὰ κινῆται ἐλευθέρως σ’ ὅλη τὴν Ἑλληνικὴ Πατρίδα, νὰ ἱδρύῃ παραρτήματα, νὰ δέχεται δωρεές ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ τὶς Μονές!». Οἱ ἐπίσκοποι καὶ τὰ θρησκευτικὰ περιοδικὰ σιωποῦν. Ὁ βασιλιᾶς εἶνε πανίσχυρος καὶ κανεὶς δὲν τολμᾷ νὰ τὸν ἐλέγξῃ. Ὁ π. Αὐγουστῖνος ἀποφασίζει νὰ μιλήσῃ, ἀγνοώντας τὶς συνέπειες. Ξεσηκώνει τὸν Ἑλληνικὸ λαό ἀπὸ τὴν μιὰ ἄκρη τῆς Ἑλλάδος ὡς τὴν ἄλλη, μὲ τὸ μαχητικὸ περιοδικὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα», ποὺ ἐκδίδει (φυλ. 99, Νοέμβριος 1949).

Διαβάστέ την ‘εδω: https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=27859

Διαβάστε και εδω: http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=66134#more-66134 Read more »

ΕΛΛΑΣ

«Νικούσες; Και τους κόσμους ελευθέρωνες! Μιλούσες; Και τους αγρίους ημέρωνες! Ετραγουδούσες; Μάγευες και τις Σειρήνες! Φιλοσοφούσες; Και το νου στους ουρανούς εφτέρωνες!»

Αδελφοί! Η πατρίς μας δεν είναι χθεσινή. Αριθμεί ιστορίαν 3.000 ετών. Αφ’ ης στιγμής επαρουσιάσθη εις την σκηνήν της παγκοσμίου ιστορίας, η Ελλάς έπαιξεν τον ρόλον πρωταγωνιστού. Προς την Ελλάδα είχον στραμμένα τα βλέμματα όλοι. Από την Ελλάδα έπαιρναν φως. Το όνομα «ΕΛΛΗΝ» ήτο το πλέον τιμημένο όνομα. Η ακτινοβολία της Ελλάδος, της οποίας η δύναμις δεν υπήρξεν η ύλη, αλλά το ΠΝΕΥΜΑ, το αθάνατον Ελληνικόν πνεύμα, έφθανε μέχρι των πηγών του Νείλου, των Ηρακλείων στηλών, του Ευφράτου, του Γάγγου. Παντού είναι σπαρμένα μύρια μνημεία, τα οποία φωνάζουν ότι απ’ εδώ επέρασεν όχι η βάναυσος βία των σημερινών κατακτητών, των Νερώνων της Ρώμης, αλλά η Ελληνική ιδέα, η οποία εθαυματούργησεν. Ω Ελλάς, ποιος θα ψάλη την δόξαν σου;
Αλλά ήλθεν η ημερομηνία της 29ης Μαΐου 1453. Τα Ασιατικά στίφη κατέλυσαν την Βυζαντινήν αυτοκρατορίαν, η βία εφαίνετο ότι ενίκησε το πνεύμα. Επηκολούθησε η σκλαβιά 4 αιώνων, κατά τους οποίους παν μεν άλλο έθνος δεν θα έζη αλλά θα εξηφανίζετο, όπως τόσα άλλα έθνη εξηφανίσθησαν όταν κατεκτήθησαν. Αλλά η Πατρίς μας όχι. Από τον βαρύν εκείνον χειμώνα έπεσαν τα άνθη, κατεστράφησαν οι κλάδοι, εγυμνώθη το δένδρον, αλλά κάτω από την γην, που επατούσεν ο τύραννος, έζη η ρίζα. Πού είναι η Ελλάς; Ηρώτων με ειρωνείαν οι εχθροί της ολίγα έτη προ της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821. Αλλά να το θαύμα. Η 25η Μαρτίου 1821. Άγγελος Κυρίου λέγει εις την Παρθένον «χαίρε»! Αλλά και άγγελος Κυρίου λέγει προς την Ελλάδα, η οποία είχε πιεί το πικρότερον ποτήριον της δουλείας, «Ελλάς, χαίρε. Ανάστα». Και η Ελλάς ξεπετάχθηκε ορθή.
Αλλ’, αδελφοί! Θα ήμεθα ανάξιοι απόγονοι ενδόξων προγόνων, εάν είχαμεν να παρουσιάσωμεν μόνον διπλώματα ευγενείας προγόνων μας. Όχι! Δόξα τω Θεώ, επι των ημερών μας είδομεν το άστρον της Ελλάδος να μεσουρανή όσον ουδέποτε άλλοτε κατά την τρισχιλιετή ιστορία της Πατρίδος μας. «Στώμεν ευλαβώς». Δακρύσωμεν από χαράν, από ρήγος. Είναι 28η Οκτωβρίου 1940, κατά την οποίαν επανελήφθη το Ελληνικόν θαύμα. Ένα μυριόστομον «όχι» ηκούσθη από τα χείλη όλων των Ελλήνων. Και η ανθρωπότης είδε και εθαύμασε. Διότι εκεί εις τα Αλβανικά βουνά δεν συνετρίβη απλώς ο φασισμός, αλλ’ εκεί η Ελλάς, έδιδε την ΜΑΧΗΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ, της οποίας η σημασία δεν έχει κατανοηθεί πλήρως ακόμη.
Αδελφοί! «Στώμεν ευλαβώς» εμπρός εις το πολυάνδριον των μυριάδων νεκρών της φίλτατης Πατρίδος, των παλαιών και των νέων, οι οποίοι εξεψύχησαν τραγουδώντας «Χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά!».
«Στώμεν ευλαβώς! Στώμεν μετά φόβου». Εορτάζοντες εφέτος εν μέσω ερειπίων την Εθνικήν Εορτήν, ένα έχομεν καθήκον. Να ομονοήσωμεν.

Ας ακουσθούν αι στροφαί του Εθνικού μας ποιητού:

«Από στόμα όπου φθονάει, παλληκάρια, ας μην ’πωθή, πώς το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.

Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: εάν μισούνται ανάμεσόν τους, δεν τους πρέπει ελευθερία.

Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε για πατρίδα, αγκαλιασθήτε σαν αδέλφια καρδιακά.

Πόσον λείπει, στοχασθήτε, πόσον ακόμη να παρθή. Πάντα η νίκη, αν ενωθείτε, πάντα εσάς ακολουθή.»

Αδελφοί Έλληνες, κάτοικοι της πολυπαθούς ταύτης γωνίας της Δ. Μακεδονίας. Ας δοξάσωμεν τον Θεόν των πατέρων μας δια την σημερινήν ημέραν. Αλλά ας ενισχύωμεν, ας αυξάνωμεν καθημερινώς μέσα στα στήθη μας το αίσθημα της ΕΥΘΥΝΗΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ, ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΤΑΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Ας γραφή εις την καρδίαν μας ότι: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστί η Πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρά ανθρώποις ΤΟΙΣ ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ». Μη λησμονώμεν ότι, όπως ορθώς εγράφη, αυτήν την στιγμήν έχομεν εις τα χέρια μας ένα ένταλμα πληρωμής, και το ένταλμα αυτό λέγεται ΝΙΚΗ. Χίλιοι άνθρωποι ζητούν να πάρουν από τα χέρια μας, χίλια ξένα συμφέροντα προσπαθούν να το ακυρώσουν. Και δυστυχώς τους βοηθούμεν ημείς οι Έλληνες. Πώς; Με τα μίση μας.

Λοιπόν, σύνθημά μας: ΑΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΝ ΤΑ ΜΙΣΗ, ΔΙΑ ΝΑ ΖΗΣΗ Η ΕΛΛΑΣ. ΑΛΛΑ ΤΑ ΜΙΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΟΘΑΝΟΥΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΘΕΜΕΛΙΩΘΗ ΕΠΑΝΩ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ. ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΣΤΙΣ ΤΗΝ ΕΔΟΞΑΣΕ ΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΘΑ ΤΗΝ ΔΟΞΑΣΗ ΚΑΙ ΕΙΣ ΜΕΛΛΟΝ.

«ΕΣΤΙΑ», αρ. φυλ. 12

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 173-175, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 28ῃ Σεπτεμβρίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

­Οἱ Καμπαλιστές καί Ταλμουδιστές τοῦ Σιωνιστικοῦ λόμπυ πού μετέβαλαν τόν θεϊσμό τῆς Π.Δ. σέ σατανισμό καί ἑωσφορισμό μετά τά χυδαῖα καί γελοῖα ντοκυμαντέρς τοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Ἰσραήλ πού δῆθεν ἀνακαλύπτουν τόν «οἰκογενειακό τάφο» τοῦ ἀγρίως πολεμουμένου καί μισουμένου ἀπό αὐτούς ἔνεκεν τῆς σατανολατρείας τους ἀληθινοῦ Μεσσίου, τοῦ ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἤ «ἀνακαλύπτουν» τά πλαστά καί ἀνυπόστατα ψευδοευαγγέλια πού κατασκευάζουν στά σκοτεινά ἐργαστήριά τους γιά νά ὑλοποιήσουν τήν τρομακτική τους ἐμπάθεια καί νά ἀνασταυρώσουν τόν ἀπό τούς προγόνους τους σταυρωθέντα Κύριο τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἐλέους, σκηνοθέτησαν τή νέα τους βρώμικη καί αἰσχρή ἀπόπειρα ἀπομειώσεως τοῦ θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, μέ τήν βοήθεια τῶν Ἑβραϊκῆς καταγωγῆς Karen Li King Καθηγήτριας στό Πανεπιστήμιο Harvard τῶν ΗΠΑ καί τοῦ Roger Bagnal Διευθυντοῦ τοῦ Ἰνστιτούτου γιά τήν μελέτη τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ἐνορχηστρώνοντας τήν προσπάθειά τους γιά νά κλονισθῆ δι’ ἑνός δῆθεν ἀρχαιολογικοῦ εὑρήματος ἡ χριστιανική πίστη. Ἡ πλήρης ἀπόδειξις τοῦ γελοίου αὐτοῦ νέου «κτυπήματος» τοῦ Σιωνιστικοῦ λόμπυ εἶναι ὅτι ἡ κ. Karen Li King παρουσιάζοντας ἕνα τεμάχιο 3,8 x 7,6 ἑκ. παπύρου πού δῆθεν χρονολογεῖται ἀπό τόν 4^ο αἰ. σέ συνέντευξή της στή Ρώμη μέ τήν συμμετοχή της στό 10^ο συνέδριο Κοπτικῶν σπουδῶν ὑπεστήριξε ὅτι αὐτό εἶναι τό «εὐαγγέλιο τῆς συζύγου τοῦ Ἰησοῦ». Τήν φαιδρή αὐτή ἄποψη ἔσπευσε νά τήν ἐπικυρώσει ὁ διατάκτης τοῦ λόμπυ κ. Roger Bagnal. Τήν πλαστότητα καί τοῦ νέου αὐτοῦ ἐγχειρήματος τῶν Καμπαλιστῶν Σιωνιστῶν τήν διεκήρυξαν οἱ Καθηγηταί Stephen Emmel τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Muenster καθώς καί ὁ Βρετανός Καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Daram Francis Watchon. Μέ τήν εὐκαιρία κατηγγέλθη ἀπό δημοσιογράφους στίς ΗΠΑ ὅτι καί ἡ γνωστή ταινία The Da Vinci code χρηματοδοτήθηκε ἀπό τό Ἑβραϊκό λόμπυ. Συμπέρασμα καί ἀπό τήν νέα αὐτή ἐπίθεση τῶν Σιωνιστῶν εἶναι ὅτι οἱ δαιμονιῶντες αὐτοί ἄνθρωποι 2.000 χρόνια τώρα μένουν ἀμεταμέλλητοι στό κατά τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μῖσος τους, νομίζοντας οἱ ἀφελεῖς καί ἀνόητοι ὅτι μέ τέτοια τεχνάσματα μποροῦν νά ἀπομειώσουν τόν ζῶντα καί Πανάγιο Θεό, ὁ ὁποῖος δημιούργησε ἀπό ἄπειρη ἀγάπη ἐκ μηδενός τόν κόσμο καί χωρίς τόν Ὁποῖο δέν ὑπάρχει οὔτε ζωή, οὔτε ἐλπίδα οὔτε ἀλήθεια ἀλλά μόνο σκοτάδι, χάος καί ἀφόρητη σαπρότητα.

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 28ῃ Σεπτεμβρίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

­Ἔχομε δηλώσει ἱκανές φορές ὅτι ἡ ἀληθής ἐπιστήμη ἀποτελεῖ θεόσδοτη εὐλογία γιατί διακονεῖ τό μυστήριο τῆς ζωῆς καί διασφαλίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν εὐτελισμό, τόν μηδενισμό καί τελικά τήν ἄρνηση τῆς ἀληθείας του.

Στήν Σοφία Σειράχ, βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης χιλιάδες χρόνια πρίν περιγράφεται αὐτή ἡ πραγματικότης καί σήμερα χωρίς νά κομπορημονοῦμε ἤ νά κορυβαντιοῦμε μέ μεγάλη ταπείνωση ἀλλά καί εὐγνωμοσύνη στούς ἀληθεῖς ἐπιστήμονας πού πραγματώνουν τόν ἱερό τους ὅρκο παρακαλοῦμε πατρικῶς νά ἐνωτισθοῦμε τῆς φωνῆς τῆς ἀληθοῦς ἐπιστήμης πού δυναμικά ἀποδεικνύει τήν ἀλήθεια τῆς ἀνθρώπινης φυσιολογίας καί ὀντολογίας. Read more »

_____

___

Χριστιανικόν φυλλάδιον αριθ. 9 – Κοζάνη, τη 23 Ιανουαρίου 1944

+Η ΑΓΑΠΗ+

OPΓANON OPΘOΔOΞON XPIΣT. AΔEΛΦOTHTOΣ NEΩN KOZANHΣ «Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους» (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ) ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ –

Αρχιμ. Αυγουστίνος Ν. Καντιώτης – Ιεροκήρυξ

ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ;

Πολλοί λέγουν, ότι Πίστις και Επιστήμη δεν συμβιβάζονται. Και προς απόδειξιν του ισχυρισμού των, αραδιάζουν ονόματα επιστημόνων, ιδικών μας και ξένων, οι οποίοι δεν πιστεύουν εις τον Θεόν. «Οι Επιστήμονες δεν πιστεύουν», αυτό είναι το προσφιλές τροπάριον της απιστίας! Να το παραδεχθούμε; Όχι απολύτως. Διότι πλείστα υπάρχουν παραδείγματα, κατά τα οποία, επιστήμονες που επηγγέλλοντο μέχρι χθές τον άπιστον, σήμερον πιστεύουν, πιστεύουν ειλικρινώς. Κατά βάθος άλλως τε δεν ήσαν άπιστοι. Αλλά τι συνέβαινε; Οι άνθρωποι αυτοί, νεαροί ως επί το πλείστον επιστήμονες, από ένα πνεύμα ανοήτου επιδείξεως, εφόρεσαν αίφνης την φανταχτερήν χλαμύδα της απιστίας, έκαναν τον άπιστον, και με την άρνησιν των μεγάλων αληθειών της Θρησκείας ήθελον να παρουσιασθούν ως άνθρωποι συγχρονισμένοι, ως πνεύματα ισχυρά, που δεν ημπορούν να παραδέχωνται ό,τι παραδέχονται και πιστεύουν οι πολλοί. Έτσι εφαντάζοντο να κάμουν την ρεκλάμαν του ανωτέρου ανθρώπου, που έθραυσε δήθεν τα δεσμά των λαϊκών προλήψεων! Παρά την επιφανειακήν, όμως, αυτήν επίδειξιν της απιστίας των, μέσα των υπήρχε κρυμμένη η σπίθα της πίστεως. Και δι΄αυτό, όταν εις τον βίον των επιστημόνων αυτών, των δήθεν απίστων, παρουσιάσθησαν συνταρακτικά της ζωής γεγονότα, τότε το οικοδόμημα της απιστίας των παταγωδώς κατέρρευσεν, η σπίθα της πίστεως ήναψε και πάλιν, έγινε φλόγα, και από την καρδίαν των μέσα βγαλμένη ακούεται τώρα ειλικρινής η ομολογία της πίστεως: «Πιστεύω, Κύριε! Βοήθει μοι τη απιστία!». «Το ιδικόν μου πιστεύω», λέγει κάποιος φιλόσοφος που εις την αρχήν των σπουδών του είχεν αρκετάς αμφιβολίας και έκλινε προς τον σκεπτικισμόν και την άρνησιν, «το ιδικόν μου» λέγει, «πιστεύω, εβγήκεν μέσα από το καμίνι της θλίψεως». Αλλά και εάν παραδεχθώμεν, ότι μερικοί εκ των επιστημόνων μέχρι τέλους επιμένουν εις την απιστίαν, η απιστία αυτών των ολίγων δεν δύναται να καταλογισθεί εις βάρος της Επιστήμης και να εξαχθεί το γενικόν συμπέρασμα ότι η Επιστήμη καταργεί την Θρησκείαν! Διότι η Επιστήμη, η πραγματική επιστήμη, η οποία αξίζει να γράφεται με Ε κεφαλαίον, αυτή δια του ονόματος των μεγαλυτέρων επιστημόνων ομολογεί ότι Πίστις και Θρησκεία δεν συγκρούονται και ότι δύναταί τις να είναι άριστος επιστήμων χωρίς να παύσει να είναι πιστός Χριστιανός. Θα ηδυνάμεθα να αναφέρωμεν εκατοντάδας ολοκλήρους επιστημόνων, παλαιών και νέων, οι οποίοι επίστευον και πιστεύουν εις τον Θεόν και εις τας θεμελειώδεις αλήθειας του Χριστιανισμού. Αλλά, δυστυχώς, ο χώρος του φυλλαδίου είναι στενός και δι’ αυτό θα περιορισθώμεν να αναφέρωμεν επί του προκειμένου τας γνώμας ολίγων κορυφαίων επιστημόνων. ΠΑΣΤΕΡ (Μέγας φυσιολόγος και χημικός επιστήμων παγκοσμίου φήμης): «Επί πολύ κατέγινα εις την μελέτην της φύσεως, δια τούτο πιστεύω ως Βρεττανός χωρικός. Εάν ηδυνάμην να ασχολούμαι και να μελετώ περισσότερον, θα επίστευον την απλήν παιδικήν πίστιν Βρεττανής χωρικής». Ο ίδιος λέγει: «Θα έλθει ημέρα κατά την οποίαν θα γελώσει δια την βλακείαν της συγχρόνου φιλοσοφίας. Όσω περισσότερον ασχολούμαι περί την σπουδήν της φύσεως, τόσω περισσότερον εκπλήττομαι επί τοις έργοις του Δημιουργού. Κατά τας εν τω εργαστηρίω μου εργασίας προσεύχομαι».

ΠΕΤΡΟΣ ΤΕΡΜΙΕ (Μέγας Γάλλος επιστήμων γεωλόγος και μεταλλειολόγος ακαδημαϊκός). «Υπάρχει τάξις επιστημόνων, εις τους οποίους επιθυμώ να κατατάσεται και εμέ, δια τους οποίους το θρησκευτικόν συναίσθημα – όπως και η συνείδησις, όπως και αι γνώσεις του Απείρου, του Αιωνίου, του Απολύτου, καθώς και το συναίσθημα ότι η ψυχή είναι αθάνατος. Η ψυχή η πολύ μεγάλη και πολύ υπεδήτραν απέναντι της εκμηδενίσεως» –    Το θρησκευτικόν συναίσθημα λέγω είναι γεγονός με το οποίον το επιστημονικόν πνεύμα δύναται να ασχοληθεί και η παραγνώρισις του οποίου θα ήτο κάτι το παιδαριώδες.

ΚΕΠΛΕΡ (Μέγας Γερμανός αστρονόμος και μαθηματικός, ο επονομαζόμενος «Νομοθέτης του Ουρανού»): «Ω Δημιουργέ! Σε ευλογώ, διότι Σύ μοι επέτρεψας να θαυμάσω τα έργα Σου. Έφερα εις πέρας την αποστολήν του βίου μου δια της διανοίας, ην Σύ μοι εδώρισας. Διηγήθην εις τους ανθρώπους την δόξαν των έργων Σου. Εάν δια των εγασιών μου, αίτινες προς Σε έπρεπε να κατευθύνωνται, εξεζήτησα τυχόν και την δόξαν των ανθρώπων, συγχώρησόν με εν τη αγαθότητι και τη ευσπλαγχνία σου. Αι Ουράνιαι αρμονίαι, ευλογείτε τον Κύριον. Ψυχή μου, ευλόγει τον Κύριον».

ΜΑΞ ΠΛΑΝΚ (Καθηγητής της θεωρητικής φυσικής εν τω Πανεπιστημίω του Βερολίνου, μέλος της Πρωσσικής Ακαδημίας των επιστημών): Εις ουδεμίαν αντίθεσιν ευρίσκονται τη αληθεία η Θρησκεία και η επιστήμη, τουναντίον αμφότεραι είναι αναγκαίαι και δύναται να τας συμβιβάσει κάθε ορθώς σκεπτόμενος άνθρωπος, αμφότεραι συμπληρώνουσι αλλήλας. Βεβαίως δεν είναι τυχαίον το γεγονός ότι όλοι οι μεγάλοι σοφοί όλων των αιώνων ήσαν συγχρόνως και βαθείαι θρησκευτικαί προσωπικότητες εκδηλούσαι ούτως ευχαρίστως ό,τι άγιον και ιερόν έκρυπτον εντός της ψυχής των.

ΚΑΡΝΟ (Παγκοσμίου κύρους φυσικός. Θεμελιωτής της θερμοδυναμικής): «Ποία ελατήρια εκίνησαν τους συγγραφείς, τους απορρίπτοντας πάν θρησκευτικόν συναίσθημα; Μήπως είναι η πεποίθησις ότι αι ιδέαι, τας οποίας πολεμούν, είναι επιβλαβέσταται εις την κοινωνίαν; Η πίστις, εις Όν παντοδύναμον που μας αγαπά και φροντίζει περί ημών, δίδει εις την ψυχήν μεγάλας δυνάμεις δια να υπομένει την δυστυχίαν. Μια Θρησκεία προσαρμοζομένη εις τα πνεύματα και κηρυτομένη και κηρυτομένη παρ’ ανθρώπων σεβασμίων ήθελεν εξασφαλίσει την μεγίστην ευεργετικήν επιρροήν επί της Κοινωνίας και των ηθών».

ΛΙΝΔΕΤ (Γάλλος καθηγητής χημικός και γεωπόνος ακαδημαϊκός: «΄΄Όταν ήμουν μικρός και μου έδειχναν το χορτάρι, το σιτάρι, τη βελανιδιά, τα τριαντάφυλλα και τα αγκάθια των, μου έλεγαν “Κοίτα! Αυτά όλα τα έπλασε ο Θεός”. Η απλοϊκή εκείνη εξήγησις ήτο αρκετή εις την νεαράν μου φαντασία, ενός μέλλοντος γεωπόνου, ομολογώ δε ότι από αυτήν μου έμεινε κάτι. Τι έμαθα κατόπιν, αφού εσπούδασα χρόνια πολλά εις το Λύκειον, αφού απέκτησα τα πανεπιστημιακά μου διπλώματα; Γνωρίζω με ποία ονόματα ο Έλλην και ο Λατίνος ονόμαζον τα φυτά ταύτα και τα όργανά των, εν ανάγκη δε θα ημπορούσα και να τα ιχνογραφήσω. Και ύστερα από αυτά; Γνωρίζω ακόμη ότι χρειάζεται θερμότης, φως, υγρασία, δια να βλαστήσει το χορτάρι, να φυτρώσει το σιτάρι, να ανθήσει το τριαντάφυλλο. Αλλά δεν ημπορώ να φθάσω εις το τελευταίον “διατί”. Βλέπω επιστήμονας ερευνώντας δια την διαφώτισιν του προβλήματος, αλλά τούτο ακατάληπτον εκφεύγει των προσπαθειών των. Και εις την περίπτωσιν αυτήν η φράσις των γονιών μου επανέρχεται αδιακόπως: “O αγαθός Θεός τα έπλασε αυτά όλα”. Διατί ο άνθρωπος ο μαραζόμενος αδιακόπως από φυσικά και ηθικά κακά, ο δοκιμαζόμενος με σκληράς απιστίας, θύμα των πλανών, διατί να μη ζητεί από τον Θεόν την καρτερίαν χωρίς την μοιρολατρείαν, την ενεργητικότητα χωρίς το ριψοκίνδυνον, την ελπίδα χωρίς την αυταπάτην; Ιδού χριστιανικαί αρεταί ανυψώνουσαι, υποστηρίζουσαι και παρηγορούσαι!».

ΓΚΑΙΤΕ (Ο μέγιστος των Γερμανών ποιητών, μία των μεγαλοφυεστέρων διανοιών της ανθρωπότητος): «Προς έκαστον άνθρωπον επιβάλλεται η βεβαιότης ότι όπισθεν της φύσεως κρύπτεται όν τι μέγα, παραγωγικόν, ρυθμιστικόν, καθοδηγητικόν. Εμπιστοσύνη και υποταγή είναι τα πρώτα θεμέλια πάσης ανωτέρας Θρησκείας, και καθυπόταξις υπό μίαν ανωτέραν θέλησιν, την οποίαν δεν εννοούμεν ακριβώς, διότι είναι ανωτέρα του λογικού και της αντιλήψεως ημών. Ως κύριον, μοναδικόν και βαθύτατον θέμα της ιστορίας του κόσμου και των ανθρώπων, του οποίου πάντα τα άλλα είναι υποδεέστερα, μένει ο ανταγωνισμός μεταξύ απιστίας και πίστεως. Όλαι αι εποχαί εκείναι, καθ’ ας κυριαρχεί η πίστις υφ’ οιανδήποτε μορφήν, είναι περίλαμπροι, εξυψωτικαί της καρδίας και γόνιμοι δια τους συγχρόνους και τους επιγόνους. Τουναντίον αι εποχαί καθ’ ας η υφ’ οιανδήποτε εμφάνισιν παρουσιαζομένη απιστία κατήγαγε μίαν πτωχικήν νίκην, εξαφανίζονται εκ της μνήμης των επιγόνων, διότι ουδείς αρέσκεται εις την αναδίφησιν ακάρπων ζητημάτων. Οι άνθρωποι είναι παραγωγικοί εν τη ποιήσει και τη καλλιτεχνία, εφ’ όσον είναι και φιλόθρησκοι, άλλως δεν προχωρούν πέρα της μιμήσεως και της επαναλήψεως».

ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ογδοήκοντα τριών επιστημονικών κορυφών του ιατρικού κόσμου της Γερμανίας: «Ημείς οι κάτωθι υπογεγραμμένοι νευρολόγοι και φρενολόγοι ιατροί, οίτινες κατά την εξέτασιν και θεραπείαν νοσηρών πνευματικών καταστάσεων αντιμετωπίζομεν καθ’ εκάστην τας βαθυτάτας αβύσσους των αναγκών της ψυχής, αποτρέπομεν κατεπειγόντως και σοβαρώς από οιανδήποτε μείωσιν της πίστεως εις τον Ιησούν Χριστόν, έστω και επ’ ελάχιστον, εν τη καρδία της νεολαίας μας, ή από οιανδήποτε αδιαφορίαν απέναντι της πίστεως ταύτης ήτις είναι ακριβώς η άγκυρα της εποχής μας εν τη συγχρόνω καταιγίδι. Η Χριστιανική Θρησκεία είναι πάντοτε – και θα μένει – η μόνη Φιλοσοφία, η μόνη Ψυχολογία, η μόνη Ηθική, ο μόνος Κανονισμός. Εις το σημείο τούτο ημείς οι υπογεγραμμένοι νευρολόγοι και φρενολόγοι είμεθα σύμφωνοι προς τα μεγαλύτερα και ευγενέστερα πνεύματα, δια τα οποία πρέπει να υπερηφανεύεται το Γερμανικόν έθνος, και τα οποία μας εδίδαξαν να αναγνωρίζωμεν εν τω νοήματι και τω σκοπώ του γνησίου Χριστιανισμού άπειρον Σοφίαν, Ελευθερίαν και Δύναμιν. Έπονται αι υπογραφαί 83 διασήμων νευρολόγων Καθηγητών Πανεπιστημίων, μελών ιατροσυνεδρίων, αρχιάτρων, ανωτέρων ιατρικών συμβούλων κ. λ. π.)

ΜΑΡΚΟΝΙ (Σύγχρονος μέγας Ιταλός φυσικός και εφευρέτης): «Μεθ’ υπερηφανείας κηρύτω ότι είμαι πιστός. Πιστεύω εις την δύναμιν της προσευχής. Πιστεύω όχι μόνον ως πιστός Καθολικός, αλλά συγχρόνως και ως επιστήμων».

ΛΙΝΝΑΙΟΣ (Μέγας Σουηδός φυσιοδίτης. Ο ιδρυτής της συγχρόνου Βοτανικής): «Ο αιώνιος, ο άπειρος, ο παντογνώστης και παντοδύναμος Θεός διήλθε πλησίον μου. Δεν τον είδον πρόσωπον προς πρόσωπον, αλλά η ανταύγεια της θεότητος επλήρωσε την ψυχήν μου αφάτου θαυμασμού, είδον τα ίχνη του Θεού εις τα ποιήματά του. Και εν τοις ελαχίστοις και αοράτοις έργοις Αυτού οποία Δύναμις, οποία Σοφία, οποία άριστος Τελειότης!…Είδον πως ο ήλιος και οι λοιποί αστέρες, ολόκληρον το ηλιακόν σύστημα, ο άπειρος έναστρος ουρανός κινείται εν τω κενώ, στηρίζεται εν αυτώ, κατά την θέλησιν του ανεφίκτου Πρώτου Κινήσαντος, του Όντος των όντων, της Αιτίας των αιτιών, του Κυβερνήτου και συντηρητού του Κόσμου, του Κυρίου και Δημιουργού παντός δημιουργήματος».

ΡΟΥΣΣΩ (Επιφανής Γάλλος φιλόσοφος): «Δεν δύναμαι να αποδεχθώ τάς ανοήτους του υλισμού υποθέσεις, βλέπω τον Θεόν εντός μου και εις τα περί εμέ. Δεν δύναμαι να παραδεχθώ ότι ο επιστήμων δύναται εν καλή πίστει να πρεσβεύει ότι δεν υπάρχει υπερτάτη Νόησις πέραν της Φύσεως». Αυτά διακηρύττουν οι μεγάλοι επιστήμονες. Και τώρα θα είμεθα πολύ περίεργοι να μάθωμεν, απέναντι των κορυφαίων αυτών επιστημόνων, ποίοι και πόσοι είναι οι επιστήμονες εκείνοι οι οποίοι θα τολμήσουν να αντιπαραταχθούν και να κλονίσουν τα συμπεράσματα των σοφών; Θα εχρειάζετο αληθώς μεγάλη δόσις εγωισμού δια να προβάλλουν την αξίωσιν, όπως δώσωμεν εμπιστοσύνην όχι εις την γνώμην επιστημόνων της ολκής ενός Παστέρ και ενός Κεπλέρου, αλλά εις την γνώμην αυτών των νεαρών επιστημόνων, οι οποίοι έχουν από πολλού κλείσει τα βιβλία και φιλοσοφούν τώρα επί μήνας και έτη γύρω από τα τραπεζάκια των καφενείων μας… (Όσοι θέλουν να ιδούν και γνώμες άλλων επιστημόνων, εξ όλων των εθνών της Ευρώπης, ας μελετήσουν τα βιβλία: 1) Βεκιαρέλλη: Τα μεγάλα προβλήματα. 2) Μαγκριώτου: Πίστις και Επιστήμη 3) Τα υπό του Ακαδημαϊκού Συνδέσμου Αθηνών εκδοθέντα τεύχη: Οι σοφοί περί Θεού και Θρησκείας. Οι μεγάλοι άνδρες περί του Χριστιανισμού).

«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,

μέρος β΄, σελ. 80-85, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου

_____

ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ

• Αφού το δόγμα Κίσσιγκερ έχει καθιερωθεί και των Ελλήνων ο χαμός έχει αποφασισθεί,
• τουλάχιστον αφήστε μας την τελευταία ώρα να συζητάμε Ελληνικά σε τούτη δω τη χώρα.
• Όπως στον μελλοθάνατο, πριν σμίξει με τον χάρο, την ευκαιρία δίνουνε να κάνει ένα τσιγάρο,
• έτσι κι΄εμάς αφήστε μας να πούμε Ελληνικά, το φιάσκο που μας φέρανε τα νέα αφεντικά.
• Αυτοί που τώρα γλύφουνε των Γερμανών τις μπότες και που μπροστά τους σκύβουνε και κάθονται σαν κότες
• κι΄αντί να τους ζητήσουνε αυτά που μας χρωστάνε, αυτοί εξοντώνουνε εμάς κι΄άθλια μας πολεμάνε.
• Κι΄αφού από το Ζάλογκο μας βάζουν να πηδήξουμε, γιατί ούτε καν την γλώσσα μας δεν θέλουν να μιλήσουμε;
• Φοβούνται πως μ΄Ελληνικά, χωρίς την άδειά τους, θα λέμε όλα τα πράγματα απλά με τόνομά τους;
•  Γιατί άλλο είναι το νόημα της λέξεως <<ληστεία>> κι΄η <<αλληλεγγύη>> βέβαια έχει άλλη σημασία.
• Άλλο είναι η προσφορά με συγκατάθεσή σου και άλλο είναι η αρπαγή, χωρίς την θέλησή σου.
• Ο πλούτος κι΄η σαφήνεια της γλώσσας μας λοιπόν, δεν επιτρέπουν μπλέξιμο, τέτοιο, σαν το παρόν.
• Τώρα λοιπόν πλασσάρουνε σ΄εμάς τα Τουρκικά να λέμε τα <<χαράτσια>> τους σαν νάναι Ελληνικά.
•  Και διώχνοντας τα Ελληνικά μέσα από τα σχολειά μας, τα Τούρκικα μας βάζουνε να μάθουν τα παιδιά μας.
• Για να λεν ό,τι θέλουνε και να το ερμηνεύουν, ώστε να μας παραπλανούν, ώστε να μας μπερδεύουν.
• Μα ο Έλληνας ξέρει καλά, πως άλλο πράγμα είναι, στην πατρίδα να δίνεσαι, με όλο σου το είναι
• και άλλο είναι πάλι αυτή, μαινάδα λυσσασμένη, και την καρδιά και τη ζωή άσπλαχνα να σου παίρνει.
• Γι΄αυτό σαν μελλοθάνατος, μια χάρη σας ζητώ, Ελληνικά να εκφράζομαι για όσο ακόμα ζω,
• ώστε μπρος στο απόσπασμα, με όλη τη δύναμή μου, <<ζήτω η Ελλάδα>> να σας πω κι΄ας χάσω τη ζωή μου.
• Όμως αν δεν μου κάνετε ετούτο το χατίρι, τότε θα πω στη γλώσσα σας κι΄εγώ <<άϊ σιχτίρι>>

 Ο  ΕΛΛΗΝΟΓΛΩΣΣΟΣ

Καθημερινοί Αγγελοι ζουν δίπλα μας

Συνέντευξη του Γέροντα Εφραίμ στο Πνευματικό Κέντρο της Μητρόπολης Αικατέρινμπουγκ

40χρνος από τη Κω έζησε το ιατρικό θαύμα στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης

Γέφυρα σωτηρίας χτίστηκε τη Δευτέρα που μας πέρασε, μεταξύ Καλύμνου, Κω και Μυτιλήνης, για να αντιμετωπιστεί ένα ιδιαίτερα σοβαρό περιστατικό κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης. Ο ασθενής από την Κάλυμνο έφτασε τελικά μέσω Κω στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης, με αεροσκάφος C130, όπου το έμπειρο ιατρικό προσωπικό με επικεφαλής το νευροχειρουργό, Ευρυβιάδη Μπαϊραμίδη, κατάφεραν να τον απομακρύνουν από τον κίνδυνο.
Ο 40χρονος άνδρας, κάτοικος Καλύμνου και πατέρας τριών παιδιών, επέστρεφε στο σπίτι το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας όταν έξω ακριβώς από αυτό, το δίκυκλο μηχανάκι που οδηγούσε συγκρούστηκε με διερχόμενο αυτοκίνητο, σύμφωνα με τη σύζυγό του. Αμέσως ειδοποιήθηκε ασθενοφόρο, που παρέλαβε τον τραυματία ο οποίος κατά το ατύχημα δε φορούσε κράνος, και τον μετάφερε στο Νοσοκομείο της Καλύμνου με βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση.
Εκεί του δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες, ενώ στην αξονική τομογραφία που του έγινε, φάνηκε ένα μικρό αιμάτωμα, οπότε και η μεταφορά του σε μεγαλύτερο νοσοκομείο κρίθηκε αναγκαία. Αμέσως οι συγγενείς του άτυχου άνδρα κινητοποιήθηκαν ώστε ελικόπτερο να τον παραλάβει και να τον μεταφέρει στη Μυτιλήνη. Read more »

Aπαντά ο Xριστός με την παραβολή του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου: Λουκά 16, 19-31

O επίσκοπος Φλωρίνης π. Aυγουστίνος Καντιώτης ερμηνεύοντας την παραβολή, στις 5-1-1981, σε κύκλο Αγίας Γραφής γυναικών, στο Οικοτροφείο της «ΑΓΑΠΗΣ» στην Φλώρινα, είπε·

Nόμιζε ο πλούσιος, ότι αν  γινόταν κάποιο θαύμα και ανασταινόταν νεκρός, θα πίστευαν τ’ αδέλφια του και δεν θα πήγαιναν στον τόπο εκείνο των βασάνων, που βρίσκονταν ο ίδιος.
Kαι ο Xριστός δια του στόματος του Aβραάμ απήντησε: Έχουν την Aγία Γραφή.

O πλούσιος θεωρούσε πιο μεγάλο θαύμα ν’ αναστηθεί ένας νεκρός και ο Xριστός απήντησε: Aν κάποιος δεν πιστεύει την Aγία Γραφή ούτε και εάν αναστηθεί ένας νεκρός θα πιστέψει.
Όπως και σήμερα οι άνθρωποι ζητούν τέτοιο θαύμα, αλλά όποιος δεν πιστεύει την Aγία Γραφή, δεν πιστεύει τίποτε. H Aγία Γραφή είναι το μεγαλύτερο θαύμα.

+Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης

π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΠΩΣ NA ΠAPHΓOPHΘOYME ΣTIΣ ΘΛIΨEIΣ

Ολοι επιθυμούν την ευτυχία

Όλοι οι άνθρωποι αγαπητοί μου, μαύροι, άσπροι, κόκκινοι, όλων των χρωμάτων, οπουδήποτε και αν κατοικούν, όλοι οι άνθρωποι ζητούν ένα πράγμα. Ποθούν με φλογερά καρδιά, κοπιάζουν, αγωνίζονται, ιδρώνουν, έχοντες όλοι ως στόχο των ενεργειών των και των πράξεων των ένα ιδανικό, την ευτυχία. Όλοι επιθυμούν την ευτυχία.
Δηλαδή τι θα πει ευτυχία; Mία ζωή  χωρίς πόνο, μια ζωή χωρίς δάκρυ, μια ζωή ευτυχισμένη. Aλλά ενώ αυτός είναι ο ζωηρός, ο ακατάπαυστος, ο μεγάλος, ο ασίγητος, ο αιώνιος πόθος πάσης ανθρωπίνης καρδιάς, ενώ λέγω ότι ο πόθος του ανθρώπου είναι η ευτυχία εν τούτοις η ευτυχία είναι σαν ένα πουλί άπιαστο. Που το κυνηγούν όλοι οι κυνηγοί, αλλά δεν μπορούν να το πιάσουν.

Που είναι αυτή η ευτυχία;

Aς κάνουμε ένα νοερό ταξίδι επάνω στον πλανήτη μας. Aς ταξιδεύσομε Aνατολή, Δύση, Bορρά, Nότο. Aς προχωρήσουμε πάνω στις χιονισμένες κορυφές, ας κατεβούμε κάτω στις πεδιάδες, ας προχωρήσουμε κάτω στην διακεκαμένη ζώνη, ας πάμε στα νησιά, ας πάμε στην έρημο, ας πάμε οπουδήποτε κατοικεί ο άνθρωπος, είτε στην στεριά, είτε στην θάλασσα, είτε και τώρα ακόμα που πετά με τα διαστημόπλοια επάνω στους αιθέρας.
Aς πάμε να συναντήσουμε τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που έχει φλογερή καρδιά, τον άνθρωπο που ζητά να πραγματοποιήσεί το ιδανικό της ευτυχίας του. Aς τον ρωτήσουμε λοιπόν τον άνθρωπο αυτό, για να δούμε αν είναι ευτυχής;
Mπαίνω σε μια καλύβα και βλέπω εκεί τον άνθρωπο και μου λέγει πεινώ. Bγαίνω από την καλύβα, ανεβαίνω επάνω στο παλάτι, μέσα στα σπίτια τα μεγάλα, που έχουν όλα τα κομφόρ και τις ανέσεις. Kαι εκεί πάνω στο κρεββάτι βλέπω έναν άνθρωπο άρρωστο, να φτύνει σε μια λεκάνη χρυσή το αίμα του και μου λέγει: Eίμαι άρρωστος. Πουλώ το παλάτι μου, δως μου την υγεία μου. Προτιμώ να κατοικώ σ’ ένα τσιαντήρι γύφτου, παρά να πάσχω από αυτή την αρρώστια.

Φεύγω από τις καλύβες, φεύγω από τα παλάτια,συνατώ στον δρόμο έναν και μου λέγει: Στεναχωριέμαι, σπίτι δεν έφκιαξα, οικογένεια δεν έχω, ολομόναχος είμαι, σύντροφο ζητάω, δυστυχής είμαι.
Συνατάω παρακάτω κάποιον άλλο που είναι παντρεμένος και τον ρωτώ:
Eίσαι ευτυχισμένος; Kαι μου λέγει: Kατηραμένη να είναι η μέρα που παντρεύτηκα. Kόλαση έχω μέσα στο σπίτι μου.
Συναντώ κάποιο ανδρόγυνο, που δεν έχει παιδιά και αναστενάζει. Tρέχει δεξιά και αριστερά, σε γιατρούς και εξωκκλήσια. Παρακαλεί όλους τους αγίους και επειδή δεν έχει παιδί, θεωρεί τον εαυτό του δυστυχή.
Συναντώ έναν άλλον, που έχει παιδιά. Στεναχωριέται, κλαίει αναστενάζει γιατί τα παιδιά του κάθε μέρα τον ποτίζουν με φαρμάκι.
Που να πάω, που να προχωρήσω;
Nα μπω μέσα στα εργοστάσια που αναστενάζουν οι εργάτες;
Nα προχωρήσω μέσα στα καράβια, που υποφέρουν οι ναυτικοί;
Nα πάμε στα νοσοκομεία που βογγούν οι άρρωστοι;

Που θέλετε να πάω, που να προχωρήσω; Oπουδήποτε και να πάω, είτε αυτός ο άνθρωπος κρατά στα χέρια του ένα μάτσιο διπλώματα, είτε ειναι πτωχός και δεν ξέρει να βάλει την υπογραφή του, είτε είναι γυναίκα, είτε είναι άνδρας, είτε είναι μικρό παιδί, είτε είναι ασπρομάλης γέρος. είτε εάν έχει στο κεφάλι του κορώνα βασιλικία, είτε είναι μέσα στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο. Oπουδήποτε και να πάω συναντώ μια δυστυχία απερίγραπτη, συναντώ ένα πόνο και μία θλίψη απερίγαπτη.
Λένε για κάποιο βασιλιά που ζητούσε την ευτυχία και δεν την εύρισκε. Eίπε σε κάποιον υπασπιστή του, άντε να γυρίσεις το βασίλειό μου ολόκληρο και εάν βρεις κάποιον άνθρωπο που να είναι ευτυχισμένος, γιατί εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος, μολονότι κολυμπώ μέσα στα πλούτη, άντε να γυρίσεις χωριά και πολιτείες και αν βρείς κάποιον ευτυχισμένο, γιατί εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος, να του πάρεις το πουκάμισό του και να τον φέρεις στο παλάτι.
Γυρίζει ο υπασπιστής του χωριά και πολιτείες, συναντάει ανθρώπους, αλλά από το στόμα κανενός ανθρώπου δεν άκουσε την λέξη ευτυχία.

Δεν βρήκε κανέναν άνθρωπο που να είναι απόλυτα ευτυχισμένος. Γογγισμούς μόνον άκουσε παντού, μόνον κάπου σε μια καλύβα βρήκε κάποιον άνθρωπο που του είπε, ότι είναι ευτυχισμένος και είπε: Δόξα σοι ο Θεός. Kαι ο υπασπιστής του λέγει, δως μου το πουκαμισό σου. Mα δεν έχω απαντά ο πτωχός πουκάμισο.
Ένας λοιπόν άνθρωπος βρέθηκε σ’ ολόκληρο το βασίλειο να είναι ευτυχισμένος και αυτός να μην έχει ούτε πουκάμισο;
Tί περίεργα πράγματα έχει αυτή η ζωή!
Γδυτός ευτυχισμένος, ντυμένος με ντουαλέτες πανάκριβες και κουστούμια πολυτελείας δυστυχισμένος.
Πτωχός ευτυχισμένος, πλούσιος δυστυχισμένος. Περίεργα πράγματα δεν είναι αυτά;
H ευτυχία είναι πόθος πανανθρώπινος. Tην ευτυχία την αναζητούν όλοι οι άνθρωποι, που βρίσκονται σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου. H θλίψη και η δυστυχία είναι ακατάβλητος.
Περι θλίψεων αγαπητοί μου θα ομιλήσω. Kαι να μη νομίσετε ότι οι θλίψεις είναι μόνο τιμωρία των αμαρτωλών ανθρώπων, όχι.

Aπό την θλίψη δεν εξαιρούνται ούτε οι άγιοι

Mπορεί να γίνεις και άγιος και θαυματουργός, αλλά η θλίψη θα σ’ αναγκάζει να πονάς, η θλίψη θα κεντάει την ψυχή σου. Aπόδειξις, διαβάστε τον Aπόστολο τον σημερινό, πώς αρχίζει.
«Oι μεν ουν διασπρέντες από της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον εως Φοινίκης και Kύπρου και Aντιοχείας, μηδενί λαλούντες τον λόγον ει μη μόνον Iουδαίοις» (Πράξεις ια΄,19)
«Kάτω από της θλίψεως…»
Mέσα στην θλίψη ήταν και αυτοί οι απόστολοι. Ποιά θλίψη;
Eκεί στα Iεροσόλυμα που οι Eβραίοι Eσταύρωσαν με καρφιά τον Xριστό και Διδάσκαλο, οι εχθροί αυτοί δεν έπαυσαν τον πόλεμο και εναντίον των γνησίων μαθητών και Aποστόλων του Xριστού.
Άλλους τους έπιαναν και τους έβαζαν στις φυλακές,άλλους τους τυραννούσαν, άλλους τους αποκεφάλιζαν, άλλους τους εσταύρωναν. Σ’ άλλους  έβαζαν φωτιά στα σπίτια τους. Aπ’ άλλους έπαιρναν τα υπάρχοντά τους. Γι’ αυτό αναγκάστηκαν οι λίγοι χριστιανοί που βρισκόταν εκεί, να φύγουν από τα Iεροσόλυμα.
Kάτω απ’ αυτή την θλίψη έφυγαν και οι Aπόστολοι.

Λέγει ο σημερινός απόστολος, ότι κάποιος τις μέρες εκείνες, παρουσιάστηκε και προφήτευσε ότι θα γίνει πείνα μεγάλη στον κόσμο και οι άνθρωποι πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους, ώστε να μην υποφέρουν κατά την περίοδο εκείνη της πείνας.
Περί θλίψεων λοιπόν ομιλεί ο Aπόστολος στην αρχή του ιερού κειμένου, περί θλίψεων θα ομιλήσουμε και εμείς.
H θλίψις είναι παντού. Aλλά κάτι περίεργο θα σας πω αδελφοί μου, το οποίο βγαίνει από το Eυαγγέλιο, το οποίο βγαίνει μέσα από την ιστορία, το οποίο βγαίνει μέσα από την ζωή μας. Bγαίνει μέσα από την ζωή κάθε ανθρώπου, εάν θελήσει να εξετάση τον βίον του.

H θλίψη κλείνει κάποια ευεργεσία του Θεού

H θλίψη μέσα της κλείνει κάποια ευεργεσία του Θεού. Ποιό είναι περίεργο; Ένα μυστήριο πράγμα! Ποιό είναι αυτό;
Ότι η θλίψις κλείνει μέσα της κάποιο καλό.
H θλίψη μέσα της κλείνει κάποια ευεργεσία του Θεού. Nαι αδελφοί μου.
Mα η θλίψις, ο πόνος και το δάκρυ, προσφέρει κάποιο καλό στον άνθρωπο;
Nαι αγαπητοί μου, παρ’ όλο τον πόνο, παρ’ όλα τα δάκρυα και τον αναστεναγμό που αισθανόμεθα, μέσα εις την θλίψη κρύπτει ο Θεός κάποιο καλό, κάποια ευεργεσία.
Θέλετε παραδείγματα; Άπειρα θα μπορούσα να σας αναφέρω.

Kακό είναι πτώχεια, πολύ κακό. Ποιός μπορεί να πει ότι είναι καλό;
Ποιός μπορεί να πει ότι ο εργατικός άνθρωπος, που όλη την ημέρα ψάχνει για εργασία και δεν βρίσκει, ότι όταν το βράδυ γυρίσει στο σπίτι του, με άδεια τα χέρια και δεν έχει να δώσει ψωμί στα παιδιά του, που του φωνάζουν πεινώ, ότι είναι καλό καυ ευχάριστο πράγμα;
Kαι όμως αδελφοί μου, υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες τα σπίτια τα μεγάλα που θαυμάζουμε, τα σπίτια που όπως σας είπα, έχουν όλες τις ανέσεις και δεν τους λείπει τίποτε απολύτως και έχουν όλα τα κομφόρ, όλα τα έπιπλα και τα κουστούμια. Που έχουν εξόδους, κινηματογράφους, θέατρα, πισίνες, κότερα και ταξιδεύουν δεξιά και αριστερά υπάρχουν περιπτώσεις τα σπίτια αυτά να είναι κολάσεις. Eνώ τα πτωχά και μικρά σπίτια να έχουν μέσα κάποια χαρά του Θεού.

Nαι αδελφοί μου, υπάρχουν περιπτώσεις όταν πέσουν πολλά χρήματα να διαλύουν τα σπίτια….Συνέχεια Read more »

Κυριακὴ ΙΓ΄ Ματθαίου (Ματθ. 21,33-42)

H AΙΩΝΙΑ ΔΥΝΑΜΙΣ

«Λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας» (Ματθ. 21,42

ΑΠΟ ὅλη τὴ σημερινὴ εὐ­αγγελικὴ περικοπή, ποὺ περιέχει τὴν παραβολὴ τῶν κα­κῶν γεωργῶν, πηγαίνω στὸν τελευταῖο στίχο· «Λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦν­τες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας»· λιθάρι, ποὺ τὸ παραπέταξαν οἱ χτίστες, αὐτὸ ἔγινε ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς οἰκοδομῆς (Ματθ. 21,42). Εἶνε μιὰ προφητεία τῶν Ψαλμῶν τῆς Πα­λαιᾶς Διαθήκης (Ψαλμ. 117,22), ποὺ ὁ Χριστὸς βεβαιώνει ἐδῶ ὅτι ἐκ­πλη­ρώ­θηκε στὸ πρόσωπό του.

* * *

Κανένα ἄλλο πρόσωπο, ἀγαπητοί μου, δὲν ἀπησχόλησε τόσο τὴν ἀνθρωπότητα καὶ δὲν ἀπέσπασε τόσο τὴν προσοχὴ ὅσο τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Κανείς ἄλλος δὲν ἔγινε ἀντικείμενο τόσης μελέτης καὶ συζητήσεως, κανείς δὲν ἀπέκτησε τόσους πιστοὺς φίλους καὶ ἀφωσιωμένους λατρευτὰς ἀλλὰ καὶ τόσους σφοδροὺς ἐχθροὺς καὶ ἐμ­παθεῖς πολεμίους ὅσους αὐτός.
Ἄλλοι τὸν λάτρευσαν ὡς Σωτῆρα καὶ τὸν ἔ­βαλαν βασιλέα τῶν καρδιῶν καὶ Θεό τους· γονάτισαν ἐμπρὸς στὸ μεγαλεῖο του καὶ ἔψαλαν τὸ αἰώνιο κάλλος καὶ τὴν ἀμέτρητη δύναμί του. Ἄλλοι ὅμως τὸν δέχθηκαν ὡς ἁ­πλὸ προφήτη ἢ φιλόσοφο ἢ κοινωνιολόγο καὶ ἀ­να­μορφωτή· δὲν ἄ­φη­σαν ὅμως οἱ δυσ­τυχεῖς νὰ διεισδύσουν στὶς σκληρὲς καρδιὲς καὶ στὶς περιωρισμένες διάνοιές τους οἱ ἀ­κτῖνες τῆς Θεότητός του, ποὺ θὰ τοὺς ἔδιναν τὴν πίστι καὶ τὴ χάρι. Ἄλλοι τέλος τὸν φθό­νη­σαν, τὸν μί­­σησαν καὶ ἐξετόξευσαν ἐναντίον τοῦ μεγαλείου καὶ τῆς Θεότητός του τὰ ἀνίσχυρα βέλη τῆς κακίας τους. Πράγματι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς διὰ μέσου τῶν αἰώνων στάθηκε «σημεῖ­ον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34) καὶ «πέτρα σκαν­δάλου» (῾Ρωμ. 9,33· Α΄ Πέτρ. 2,7). Τὸ «σχίσμα» ἐξ αἰ­τίας του, τὸ ὁ­ποῖον «ἐγένετο» στὴν ἐποχή του (Ἰωάν. 7,43), παρατηρεῖται καὶ θὰ παρατηρῆ­ται μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.
Τὸ πέρασμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν σκηνὴ τοῦ κόσμου ἀποτελεῖ τὸ μεγαλύτερο κοσμοϊστορικὸ γεγονός· ὅμοιό του δὲν ἔχει νὰ παρουσι­­άσῃ ἡ παγκόσμιος ἱστορία, ποὺ ἀπ’ αὐ­τὸ χωρίστηκε σὲ πρὸ Χριστοῦ καὶ μετὰ Χριστόν. Ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης δίχασε(!) τὴν ἀνθρωπότητα σὲ δύο μεγάλα καὶ ἀντιμαχόμενα στρατόπεδα· στοὺς πιστοὺς καὶ στοὺς ἀπίστους· σ’ ἐ­κείνους ποὺ τὸν πίστεψαν, τὸν πιστεύουν καὶ θὰ τὸν πιστεύουν αἰωνίως ὡς τὸν μόνο ἀ­ληθινὸ Θεό, νικητὴ τοῦ θανάτου, ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς, μοναδικὴ πηγὴ τῆς εὐτυχίας τοῦ ἀν­θρώπου, καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ τὸν θεώρησαν ὁριστικὰ νεκρό, ὡς μεγάλη μὲν φυσιογνωμία πάντως ὅμως ἄνθρωπο, ἢ καὶ ὡς πλαστὸ καὶ ἀνύπαρκτο πρόσωπο.
Ἀπὸ τὴν δευτέρα αὐτὴ παράταξι προῆλθαν οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, οἱ πολέμιοι τοῦ χριστιανισμοῦ. Πάντοτε τὸ σκοτάδι θὰ μισῇ τὸ φῶς, τὸ ψέμα τὴν ἀλήθεια, ἡ κακία τὴν ἀρετή, ἡ ἀπιστία τὴν πίστι. Ἀξίζει ν’ ἀφήσουμε νὰ παρελάσουν γιὰ λίγο μπροστά μας συντετα­γμένα τὰ παιδιὰ τῆς ἀπιστίας, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ διαβάσουμε στὰ πανὼ ποὺ ὑ­ψώνουν τὰ ψεύτικα καὶ ἀπατηλὰ συνθήματά τους· ὄχι ὅλα, ἀλλὰ τὰ πλέον διακεκριμένα.
⃝ Πρῶτα – πρῶτα ἐμφανίζονται οἱ ὑλισταί· ἰ­σχνοί, ῥακένδυτοι, σὰ νὰ βγῆκαν μέσα ἀπὸ τὸν τάφο. Ὕλη καὶ μόνο ὕλη! φωνάζουν· δὲν ὑπάρχει Θεός, ἀνύπαρκτος ὁ Χριστός, μῦθος ἡ ἠ­θική του διδασκαλία, κατασκεύασμα καὶ ἡ μέλ­λουσα κρίσις… Δόγμα τους τὸ «Ἅρπαξε νὰ φᾷς καὶ κλέψε νά ’χῃς». Εἶνε ἄνθρωποι ποὺ ἀρνήθηκαν κάθε πνευματικὴ ἀξία. Γι’ αὐ­τὸ ἀκριβῶς δὲν ἀξίζει ν’ ἀσχοληθῇ κανεὶς καὶ πολὺ μαζί τους. Μέσα σὲ λίγο καιρὸ ἡ ἰδεολογία τους ἔδειξε πόσο κενὴ εἶνε.
⃝ Πίσω ἀπὸ αὐτοὺς ἀκολουθοῦν τὰ παιδιά τους, οἱ μαρξισταί. Αὐτοὶ διακηρύττουν, ὅτι ἡ χριστιανικὴ θρησκεία εἶνε τὸ ὄπιο τοῦ λαοῦ· κάτω οἱ αἰώνιοι θεσμοί, κάτω τὸ Εὐαγγέλιο!… Γιὰ νὰ ἐκλείψῃ ἡ πίστις στὸ Χριστό, ποὺ ἦταν τὸ μέγα ἐμ­πόδιο στὰ σχέδιά τους, δὲν δίστασαν νὰ ἐξοντώσουν χιλιάδες Χριστιανούς.
⃝ Κατόπιν, πότε κρυφὰ καὶ πότε φανερά, ξεπροβάλλει ἀπὸ τὸ καταχθό­νιο κρησφύγετό του ὁ μασονισμός. Χωρὶς νὰ ἐκδηλώνεται φανερὰ ὡς ἐχθρὸς τοῦ χριστιανισμοῦ, ὑπονο­μεύει διαρκῶς τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐ­πάνω στὰ ἐρείπια τοῦ χριστιανισμοῦ περιμένει νὰ οἰκοδομήσῃ τὴ νέα παγκόσμια θρησκεία, ποὺ θὰ συμ­περιλάβῃ ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου γιὰ νὰ κυριαρχήσῃ στὴ γῆ.
Ὑλισμὸς – μαρξισμὸς – μασονισμὸς ἀποτελοῦν τὸ τρικέφαλο τέρας μὲ τὰ πολλὰ κέρατα καὶ τὰ ἀναρίθμητα πλοκάμια, τὸ ὁποῖο γέννησε ὁ καταχθόνιος σιωνισμὸς πρὸς πραγματοποίησιν τῶν σχεδίων του. Τὸ τέρας αὐτὸ εἶ­νε τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο ἔκβρασμα τοῦ ᾅδου.
⃝ Ὑπερήφανα ἀκολουθοῦν ἔπειτα οἱ δῆθεν μορφωμένοι, αὐτοὶ ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι καλλιεργοῦν τὰ γράμματα καὶ τὶς τέχνες. Φοροῦν τὸν μανδύα τῆς ἐπιστήμης. Παρουσιάζονται ὡς σοφοί, ποὺ ἀπὸ τὴ μελέτη τους ἔβγαλαν τὸ συμπέρασμα· Καλὸς ὁ χριστιανισμός, ἀλ­λὰ δὲν ἀρκεῖ νὰ σώσῃ τὸν κόσμο· χρειάζεται καὶ συμπλήρωμα… Καὶ ἂν ρωτήσῃς, ποιό εἶνε τὸ συμπλήρωμα, οἱ ἀπαντήσεις τους δημιουρ­γοῦν πραγματικὴ σύγχυσι-βαβέλ. Ἡ «ἐπιστήμη», φωνάζουν, ἡ «τέχνη», ἡ «ποίησι», οἱ «μεγάλες ἀνακαλύψεις», ὁ «πνευματισμός». Καὶ οἱ ἴδιοι δὲν ξέρουν τί θέλουν. Ἡ ἀλαζονεία τῆς ἡμιμαθείας τοὺς κάνει νὰ ἀποφαίνωνται ἄναρθρα καὶ ἀνόητα, σὰν ἄλλη Πυθία.
⃝ Τέλος παρελαύνουν κ’ ἐκεῖνοι ποὺ λένε, ὅ­τι ὁ χριστιανισμὸς χρησίμευσε μὲν στὸ παρελθόν, ἀλλὰ τώρα πιὰ ξεθύμανε, δὲν ἀξίζει γιὰ τὴν ἐποχή μας, πρέπει πιὰ νὰ κηδευθῇ με­τὰ πάσης τιμῆς γιὰ τὶς ὑπηρεσίες ποὺ προσ­έ­­φερε, καὶ νὰ φροντίσουμε νὰ βροῦμε διάδο­χό του, ἄξιο καὶ κατάλληλο γιὰ τὴν ἐποχή μας, τὴν ἐποχὴ τοῦ μεγάλου πολιτισμοῦ καὶ τῶν καταπληκτικῶν ἀνακαλύψεων…

* * *

Αὐτοὶ περίπου εἶνε οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ πάθος πολέμησαν καὶ πολεμοῦν τὴν Ἐκ­κλησία καὶ νόμισαν ὅτι θὰ τὴ διαλύσουν καὶ θὰ ἐπικρατήσουν. Πρὸς ὅλους αὐτοὺς ἀ­πευθυνόμεθα καὶ λέμε τὰ ἑξῆς.
Ἄπιστοι, μετανοῆστε! Ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, σκεφθῆτε βαθύτερα καὶ μελετῆστε προσεκτι­κώτερα τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ διδα­­σκαλία του. Εἶνε ἐπικίνδυνο καὶ φοβερὸ νὰ πολεμᾶτε ΕΝΑ ΘΕΟ. «Σκληρὸν πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. 26,14). Δὲν μπορεῖτε, χριστομάχοι, ν’ ἀντιληφθῆτε τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ; παραδειγματισθῆτε τοὐλάχιστον ἀπὸ τοὺς προ­­κατόχους σας. Δὲν ἀκοῦτε τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη νὰ λέῃ «Νενίκηκάς με, Ναζωραῖε»; Δὲν ἀκούσατε τοὺς γονεῖς σας νὰ λένε πεθαίνοντας· «Καὶ ὅμως ὑπάρχει Θεός. Τί μᾶς περιμένει;…». Δὲ βλέπετε τοὺς θλιβεροὺς τάφους, ὅπου θαύτηκαν ὅλοι οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ σκουλήκια ἔφαγαν τὶς σάρ­κες τους; ῾Ρῖξτε ἕνα βλέμμα καὶ στὸν τάφο ποὺ ἑτοίμαζαν αὐτοὶ γιὰ νὰ κηδεύσουν τὸν χριστιανισμό· παραμένει κενός, ὅπως τὸ κενὸ μνημεῖο ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀναστήθηκε ὁ Χριστός.
Ὁ χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε τυχαῖο πρᾶγμα, ὅπως νόμισαν οἱ ἐχθροί του. Ἀντλεῖ αἰωνία δύναμι ἀπὸ τὸν Θεῖο Ἱδρυτή του. Εἶνε ἡ μόνη πίστις ποὺ κηρύχθηκε μὲ λόγια, βεβαιώθηκε μὲ θαύματα, καὶ σφραγίσθηκε μὲ αἵματα. Φρουρεῖται ἀπὸ τάγματα καὶ στρατιὲς ἀγγέλων, καὶ κατευθύνεται ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ ἱστορία καὶ ἡ πραγματικότης δίνουν τὴν καλύτερη ἑρμηνεία τῶν ἀθανάτων λόγων· «ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ᾽ ὃν δ᾽ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν»· ὅποιος δηλαδὴ ἐναντιωθῇ στὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν αἰώνιο βράχο, θὰ γίνῃ κομμάτια· καὶ σ’ ὅποιον αὐτὸς πέσῃ πάνω του, θὰ τὸν κάνῃ θρύψαλα (Ματθ. 21,44).

* * *

Αὐτά, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε νὰ ποῦμε πρὸς ὅλους τοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεώς μας. Εἰδι­κῶς δὲ πρὸς τοὺς τελευταίους, αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὴ γνώμη ὅτι «ὁ χριστιανισμὸς χρησίμευσε στὸ παρελθὸν καὶ τώρα ξεθύμανε», τοὺς παρακαλοῦμε νὰ κατεβοῦν ἀπὸ τὰ νεφε­λώματα τῶν σκέψεών τους, νὰ προσγειωθοῦν λίγο στὴν πραγματικότητα, καὶ τότε θ’ ἀντιληφθοῦν πόσο παραλογίζονται. Ἡ Ἐκκλησία κληρονόμησε αἰώνιο κῦρος. Εἶνε γιὰ τὴν ψυ­χὴ τοῦ ἀνθρώπου ὅ,τι εἶνε γιὰ τὸ σῶμα τὸ ψω­μί, τὸ νερό, ὁ ἀέρας. Ὅσοι αἰῶ­νες κι ἂν περά­σουν, δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ πῇ στὸν ἀέρα ἢ στὸ νερὸ ἢ στὸ ψωμὶ «Ξεθύμανες πιά, δὲ σὲ χρειάζομαι». Ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶνε ἀπαραίτητη γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου. Ἡ δύναμις καὶ ἡ ἀξία τῆς Ἐκκλησίας παραμένει ἀκατάλυτος καὶ αἰωνία. Αὐτὴ εἶνε τὸ φυτώριο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀπαραιτήτου ἀκρογωνιαίου λίθου κάθε ὡραίου καὶ ὑψηλοῦ οἰκοδομήματος οἱουδήποτε αἰ­ῶνος· διότι «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8).

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἐκπομπὴ 367/3 Σεπ/βρίου 1955

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ

Ο ΔΡΑΚΩΝ

 Συντάκτης Αρχιμανδριτης Αυγουστίνος Καντιώτης

«Αὕτη ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καὶ εὐρύχωρος˙ ἐκεῖ ἐρπετά, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, ζῶα μικρὰ μετὰ μεγάλων, δράκων οὕτος, ὅν ἔπλασας ἐμπαίζειν αὐτῆ» (Ψαλμ. 103, 25-56)

Χιλιάδες κολυμβηταί, τώρα οὔτε ἕνας!

Τοὺς θερινοὺς μῆνας χιλιάδες κατοίκων τῆς πρωτευούσης μὴ ὑποφέροντας τὰς καυστικὰς ἀκτίνας τοῦ ἡλίου ἐγκαταλείπουν τὰς πρώτας μεσημβρινὰς ὥρας τὴν πυρακτωμένην ἄσφαλτον τῶν Ἀθηναϊκῶν ὁδῶν καὶ καταφεύγουν εἰς τὰς ἀκτὰς τοῦ Σαρωνικοῦ πρὸς ἀναψυχήν. Ἐκεῖ ἀναπνέουν τὸν δροσερόν, τὸν καθαρὸν ἀέρα ποὺ πνέει ἀπὸ τὰ πελάγη, πλεῖστοι δὲ ὅσοι κολυμβοῦν. Ἀσφαλῶς τὸ ὅτι κολυμβοῦν δὲν ἀποτελεῖ ἁμάρτημα, καθʼ ὅσον τὸ ὕδωρ τῶν ποταμῶν καὶ τῶν θαλασσῶν ἔδωκεν διὰ ποικίλην εὐεργεσίαν τοῦ ἀνθρώπου ὁ Ὕψιστος, πρὸς τὸν Ὁποῖον μόνον αἴνον καὶ δοξολογίαν πρέπει νʼ ἀναπέμπωμεν. Κύριε! Σʼ εὐχαριστοῦμεν διὰ τὴν ὡραίαν θάλασσαν ποὺ περιβρέχει τὴν Πατρίδα μας. Ἀλλʼ ὅταν ἄνδρες καὶ γυναίκες, νέοι καὶ νέαι κατέρχονται εἰς τὰς παραλίας μας καὶ γυμνοὶ ὑπὸ τὰ ὄμματα τοῦ κόσμου ρίπτονται μαζὺ εἰς τὴν θάλασσαν, κάμνοντες τὰ περιβόητα μικτὰ λουτρά, τὰ μπαὶν-μίξ, τότε τὸ κολύμβημα παύει πλέον νὰ εἶναι ἀδιάβλητος σωματικὴ ἄσκησις καὶ ἀναψυχὴ καὶ καταντᾶ καὶ αὐτὸ μέσον διαφθορᾶς, σατανικὴ σαγήνη σύρουσα πρὸς τὸν ἐκφυλισμὸν τὸν ἄνθρωπον τοῦ 20ου αἰῶνος.

Δυστυχῶς αἱ ὡραῖαι ἀκταὶ τῆς Ἀττικῆς καὶ τῶν νήσων μας, μολύνονται κατʼ ἔτος ἀπὸ τὰ αἴσχη τῶν μικτῶν λουτρῶν, ἐφθάσαμεν δὲ εἰς τοιοῦτον σημεῖον ἠθικῆς ἀναισθησίας καὶ πωρώσεως, ὥστε ὁ φωτογραφικὸς φακὸς νὰ συλλαμβάνη ἐπʼ αὐτοφώρω τοὺς κολυμβῶντας ὁμοῦ ἀναισχύντως ἄνδρας καὶ γυναίκας τοῦ ὑπερπολιτισμένου κόσμου, αἱ δὲ φωτογραφίαι αὐτῶν νὰ δημοσιεύωνται εἰς τὰς στήλας τῶν συντηρητικῶν Ἀθηναϊκῶν ἐφημερίδων καὶ τῶν ἐλαφρῶν περιοδικῶν διὰ νὰ βλέπη καὶ νʼ ἀπολαμβάνη τὸ Πανελλήνιον «τὰς σάρκας», αἱ ὁποῖαι εἶναι ὡς αἱ σάρκες ἐσφαγμένων βοῶν καὶ ἀγελάδων ποὺ κρέμανται ἀπὸ τὰ τσιγκέλια τῶν κρεοπωλείων μας. Ἑλλάς! Ταλαίπωρος Πατρίς μας! Ἰδὲ τοὺς ἀναξίους υἱοὺς καὶ θυγατέρας σου. Καθʼ ἥν στιγμὴν τὰ ἡρωικά σου τέκνα εἰς πανήψυλους κορυφὰς μάχονται καὶ κολυμβοῦν εἰς λίμνην αἴματος διὰ νὰ σὲ σώσουν, Ἕλληνες καὶ Ἕλληνίδες ἀναίσθητοι πρὸ τῆς Ἐθνικῆς μας τραγωδίας, γελοῦν, καγχάζουν καὶ πλημμυροῦν καθημερινῶς τὰς ἀκτὰς μας ποὺ ὕμνησε ὁ Ὅμηρος καὶ ἡγίασε ἡ πνοὴ τῶν ἀθανάτων Ἀποστόλων τοῦ Χριστιανισμοῦ, διὰ νὰ τὰς μεταβάλλουν εἰς τόπους ἀκολασίας, διὰ νὰ ἐκθέσουν έκεῖ εἰς διαγωνισμὸν ἀνηθικότητος, εἰς δημοπρασίαν… τὰ κάλλη, τῶν ὁποίων ἡ δυσοσμία παρʼ ὅλα τὰ ἀρώματα εἶναι ἱκανὴ νὰ προσελκύση καὶ τοὺς γύπας τῆς Ἀφρικανικῆς ἐρήμου.

̶ Καὶ ταῦτα πάντα πολλάκις ὑπὸ τὰ ὄμματα τῶν ἐπισήμων.

Ἀλλʼ αἰφνης ἀναπνέομεν! Ὁ Ραδιοφωνικὸς Σταθμὸς Ἀθηνῶν μεταδίδει ὅτι ἀπὸ προχθὲς δὲν κολυμβᾶ οὔτε ἕνας. Αἱ ἀκταὶ τοῦ Σαρωνικοῦ, μᾶς πληροφορεῖ, καθʼ ὅλον τὸ μήκος ἀπὸ Σαλαμίνος μέχρι Σουνίου εἶναι ἔρημοι κολυμβητῶν καὶ κολυμβητριῶν. Οὐδεὶς δανδῆς καὶ οὐδεμία μοδέρνα δεσποινίς, οὐδὲν μέλος τῶν μικτῶν κολυμβητικῶν ὁμίλων τῆς αἰσχρᾶς άριστοκρατίας τολμᾶ νὰ ριφθῆ εἰς τὴν θάλασσαν παρʼ ὅλον τὸν καύσωνα τῆς ἡμέρας.

Τὶ ἄραγε νὰ συνέβη; Μήπως οἱ οὕτω πως ἁμαρτάνοντες καὶ ἁμαρτάνουσαι κύριοι, κυρίαι καὶ δεσποινίδες τῆς νεωτέρας Βαβυλῶνος ἧλθον εἰς συναίσθησιν τῶν τραγικῶν στιγμῶν τῆς Πατρίδος καὶ ἀπεφάσισαν νὰ ἀπαλλάξουν τὸν τόπον μας ἀπὸ τὰ αἴσχη τῆς ἐκφυλισμένης ζωῆς τῶν Εὐρωπαίων; Δυστυχῶς ὄχι. Δὲν εἶναι ἡ συναίσθησις τῆς ἀμαρτίας, δὲν εἶναι ὁ πνευματικὸς κίνδυνος ποὺ ἔκανε ὅλον αὐτὸν τὸν κόσμον νʼ ἀποσυρθῆ ἀπὸ τὰ ἀθῶα παίγνιά των ποὺ ὡς ἀγνοὶ ἄγγελοι δῆθεν ἔπαιζον εἰς τὰς ἀκτάς μας, ἀλλὰ κάτι ἄλλο ποὺ ἐτρόμαξε κυριολεκτικῶς «τὶς ζωοῦλες» τῶν τρυφοδιαίτων μας.

̶ Ἄθλιον σαρκίον πῶς σὲ ἀγαπώμεν!

Αἱ ἐφημερίδες τῶν Ἀθηνῶν ἀναγγέλουν τὴν αἰτίαν!

Ἐνεφανίσθη θαλάσσιος δράκων

Εἶναι γνωστὴ ἡ πρωτοφανὴς διὰ τὴν Ἑλλάδα θαλασσία τραγωδία ποὺ εἰς ἀπόστασιν ὀλίγων μέτρων ἀπὸ τὴν ἀκτὴν τῆς Δραπετσῶνος – Πειραιῶς ἐξετυλίχθη μὲ κινηματογραφικὴν ταχύτητα καὶ συνεκίνησε τὰς Ἀθήνας καὶ τὸν Πειραιᾶ καὶ ἐξετόπισεν εἰς τὸ περιθώριον τοῦ ένδιαφέροντος τῶν Ἑλλήνων ὅλα τὰ ἄλλα φλέγοντα ζητήματα τῆς ὑδρογείου σφαίρας.

̶ Ἕνας ἐκλεκτὸς νέος ἡλικίας 17 ἐτῶν συντηρῶν διὰ τοῦ ἱδρῶτος τοῦ προσώπου χήραν μητέρα καὶ ἀνήλικους ἀδελφὰς ἐνὼ ἐκολύμβα εἰς τὰ βαθέα ὕδατα τῆς «Σπηλιᾶς τοῦ Κουλοῦ» εἴδε αἴφνης νὰ προβάλλη ἐνώπιόν του θαλάσσιον τέρας. Ἐπὶ τὴ θέα του ὁ δυστυχὴς νέος ἕντρομος ἤρχισε νὰ κολυμβᾶ ταχύτατα καὶ νὰ καλῆ μὲ γοερὰς φωνὰς τοῦ φίλους του: «Σῶστε με! Βοήθεια» ἀλλὰ τὸ τέρας μὲ ἀστραπιαίους ἐλιγμοὺς τὸν ἐπρόφθασεν, τοῦ ἀπέκοψε κατʼ ἀρχὰς τὸ ἕνα χέρι, τὸν κατεβρόχθισε κατόπιν καὶ ἐξηφανίσθη ὑπὸ τὰ ὄμματα τῶν φίλων οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν ἀκτὴν ματαίως προσεπάθουν μὲ λίθους ποὺ ἐξεσφενδόνιζον κατὰ τοῦ τέρατος νὰ τὸ φοβίσουν καὶ νὰ σώσουν τὸν φίλον των.

Ὅταν ἐδιάβασα τὴν συνταρακτικὴν αὐτὴν εἴδησιν τῆς κατασπαράξεως τοῦ ἐργατικοῦ καὶ τίμιου τούτου νέου τῆς Δραπετσῶνος μοῦ ἐγεννήθη ἀμέσως ἡ ἀπορία καὶ ἥλθεν εἰς τὰ χείλη μου τὸ παράπονον: Διατί, Θεέ μου, ὁ θαλάσσιος δράκων, ἀντὶ νὰ καταβροχθίση τὸν ἐργατικὸν τοῦτον νέον, νὰ μὴν καταβροχθίση πρὸς παραδειγματικὴν τιμωρίαν τῆς ἀκολάστου γενεᾶς μας μίαν ἤ ἕνα ἀπὸ τὰ ἄθλια ὑποκείμενα ποὺ μὲ τὰς αἰσχρότητάς των μολύνουν τὰς ἀκτὰς τῆς Πατρίδος μας; Εἰς τὴν ἀπορίαν αὐτὴν ἀπαντᾶ ἡ Ἀγία Γραφή: Ἄβυσσος πολλὴ τὰ κρίματα τοῦ Κυρίου. Ἀνεξιχνίασται αἱ ὁδοὶ Του; Ἄνθρωπε μωρὲ καὶ τυφλέ! Ἰδὲ τὴν θάλασσαν, τοὺς ἀπέραντους ὠκεανοὺς εἰς τοὺς ὁποίους ζοῦν τὰ θαλάσσιαν τέρατα. Ζητεῖς νὰ γνωρίσης τὸν βυθὸν τῶν σκέψεων τοῦ Θεοῦ καθʼ ἥν στιγμὴν ἀγνοεῖς τοὺς βυθοὺς τῶν ὠκεανῶν. Καὶ σὲ ἐρωτῶ: Ποῖος ἔχει ἐξιχνιάσει τὰ μυστήρια ποὺ ἐγκλείουν τὰ βάθη τῆς θαλάσσης; Ἡ ὠκεανογραφία, ὅπως ὀμολογεῖ ἕνας ἐκ τῶν διασήμων ἐκπροσώπῶν τῆς νεωτέρας ταύτης ἐπιστήμης, ὁ Σουηδὸς σοφὸς καθηγητὴς Πέτερσον, εὑρίσκεται ἀκόμη εἰς τὰ σπάργανα. Ὑπάρχουν βυθοὶ τῆς θαλάσσης ποὺ εἶναι ἀνεξερεύνητοι ὅπως ὁ περίφημος βυθὸς Μιντανάο τῶν Φιλιππίνων ποὺ εἶναι ὁ βαθύτερος βυθὸς τοῦ κόσμου καὶ θὰ ἠδύνατο νὰ χωρέση τὰ Ἱμαλάϊα μὲ τὴν κορυφὴν πρὸς τὰ κάτω. Ἀλλὰ καὶ τὰ ὀλίγα ἐκεῖνα δείγματα, τὰ ὁποῖα ἡ Ἐπιστήμη κατώρθωσε νὰ ἴδη καὶ νὰ ἀνασύρη τώρα τελευταίως ἀπὸ τὰ βάθη τῶν ὠκεανῶν εἶναι ἀρκετὰ διὰ νὰ προκαλέσουν τὴν ἔκπληξιν τοῦ ἀνθρώπου. Ἀνεκαλύφθησαν π.χ. μερικὰ ψάρια τὰ ὁποῖα ἔχουν εἰς τὴν κεφαλήν των κρεμασμένην μίαν συσκευὴν ὁμοίαν μὲ ἠλεκτρικὸν φανὸν ποὺ προπορεύεται καὶ φωτίζει τὸν δρόμον των ὡς προβολεὺς ποὺ ὅταν θέλουν τὸν σβύνουν! Οἱ ἐπιστήμονες οἱ ὁποῖοι μὲ τὰς κρυσταλλίνους ἀεροσταγεῖς σφαίρας τοῦ Πέτερσον κατῆλθον εἰς τοὺς ὠκεανοὺς ἔμειναν ἐκστατικοὶ διʼ ὅσα κατώρθωσαν νὰ παρατηρήσουν καὶ μαζὶ μὲ τὸν Προφητάνακτα Δαβὶδ δύναται νὰ ἐπαναλάβουν καὶ αὐτοὶ μὲ μεγαλύτερον ἀκόμη θαυμασμὸν ποὺ ἐπαυξάνουν αἱ ἐπιστημονικαὶ παρατηρήσεις των τὸ ψαλμικόν: «Αὐτὴ ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καὶ εὐρύχωρως˙ ἐκεῖ ἐρπετά, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμὸς ζῶα μικρὰ μετὰ μεγάλων…».

Ἐκ τῶν μεγάλων ὠκεανῶν μᾶς ἤλθε εἰς τὰς Ἑλληνικὰς θάλασσας καὶ τὸ θαλάσσιον τέρας ποὺ ἐδημιούργησε τὴν φρικτὴν τραγωδίαν. Ἕνα καὶ μόνον αὐτὸ ἐνέσπειρε τὸν φόβον εἰς τοῦς κολυμβητὰς καὶ τοὺς ἀλιεῖς τοῦ Σαρωνικοῦ καὶ πρὸς ἐξόντωσίν του ἐλήφθησαν ἔκτακτα μέτρα. Ὁ Ναύσταθμος διέθεσε σκάφος μὲ βαρὺ πυροβόλον καὶ μὲ σύστημα προβολέων, τὸ δὲ Λιμεναρχεῖον, μὲ έλαφρότερα σκάφη ἤρχισε νὰ ἐξερευνᾶ τὴν ὲπιφάνειαν τῆς θαλάσσης διὰ νὰ ἀνακαλύψη τὸ ἀνθρωποφάγον θηρίον. Τόσος φόβος! Τόσα ἔκτακτα μέτρα διὰ τὴν έξόντωσιν ἕνὸς θαλασσίου τέρατος ποὺ κατεβρόχθισε ἕνα νέον.

̶ Ἀλλὰ εἴθε νὰ ἧτο τὸ μόνον θηρίον ποὺ ζητεῖ νὰ τραφῆ μὲ σάρκας ἀνθρώπων. Δυστυχῶς πλὴν αὐτοῦ ὑπάρχουν καὶ ἄλλα φοβερώτερα.

Ἀλλος δράκων καὶ υἱοὶ δράκοντες πλέον ἐπικίνδυνοι!

Τὸ θαλάσσιον τέρας, περὶ τοῦ ὁποίου ἐγένετο λόγος εἶναι μία ἀθωότης ἐμπρὸς εἰς ἄλλα τέρατα ὁρατὰ καὶ ἀόρατα ποὺ ἀναμοχλεύουν ὄχι πλέον τοὺς βυθοὺς τῶν θαλασσῶν μας, ἀλλὰ τοὺς βυθοὺς τῆς κοινωνίας μας.

Ὤ ἡ Κοινωνία μας. Αὐτὴ εἴνε ἠ ἄλλη ἐκείνη θάλασσα ἡ μεγάλη καὶ εὐρύχωρος. Εἰς αὐτὴν ζοῦν τὰ θηρία ἐκεῖνα ποὺ κατασπαράσσουν καθημερινῶς ὄχι ἕνα ἤ δύο, ἤ πέντε ἀλλὰ κατʼ ἑκατοντάδας καὶ χιλιάδας ὄχι ἀπλῶς κορμιά, ἀλλὰ ψυχάς. Τὰ ὀνομάζομεν κοινωνικὰ θηρία. Νὰ σᾶς παρουσιάσωμεν μερικὰ ἀπʼ αὐτά; Ρίψετε ἕνα βλέμμα εἰς τὴν σύγχρονον κοινωνίαν καὶ εὐκόλως θὰ τὰ διακρίνετε καὶ θὰ ἀναστενάξετε διὰ τὴν τεράστιαν φθορὰν ποὺ προξενοῦν εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Πατρίδα. Εἶνε τὰ αἰσχρὰ καταγώγια, τὰ ἐπίσημα καὶ ἀνεπίσημα μὲ τὸ πλῆθος τῶν διεφθαρμένων γυναικῶν ποὺ ὡς Μέδουσαι μεταμορφώνουν εἰς λίθους ἀναισθήτους τοῦς ἀγνοὺς μας νέους. Εἶνε οἱ κινηματογράφοι καὶ τὰ θέατρα μὲ τὰς ἀνηθίκους ταινίας των καὶ θεατρικὰς παραστάσεις ποὺ κάθε φορὰ μια ἀπʼ αὐτὰς εἶνε καὶ ἕνα πελώριον στόμα Ἅδου, μία Ἑθνικὴ συμφορά. Εἶνε τὰ χαρτοπαικτικὰ κέντρα μὲ τὰς πράσινους τραπέζας ποὺ εἰς διάστημα μιᾶς καὶ μόνης νυκτὸς καταβροχθίζουν ὡς θαλάσιαι ρουφῆχτραι χρῆμα ἀμύθητον καὶ καταστρέφουν τὴν εὐτχίαν τῶν οἰκογενειῶν. Εἶνε τὰ ἀμέτρητα οἰνοπνευματοπωλεῖα. Εἶνε …

Καὶ ὅμως ἐναντίον τῶν κοινωνικῶν αὐτῶν κακῶν ποὺ ὀρθώνονται ὡς θηρία μὲ τὰ ἀπαίσια ρύγχη καὶ ἀπομυζοῦν καὶ τὴν τελευταίαν ἰκμάδα τοῦ Ἔθνους δὲν βλέπομεν νὰ λαμβάνωνται ριζικὰ μέτρα διὰ νὰ ἐξαληφθοῦν ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴν γῆν. Ἁσφαλῶς ὁ καρχαρίας τοῦ Σαρωνικοῦ ποὺ κατεσπάραξε τὸν δυστυχῆ νεόν τῆς Δραπετσῶνος, ἐὰν εἶχε νοῦν διὰ νὰ σκεφθῆ καὶ γλῶσσαν διὰ νὰ ὀμιλήση θὰ μᾶς ἐταλάνιζε: «Ἕλληνες! Ἐναντίον μου ποὺ κατεσπάραξα ἕνα νέον ἐκάματε ἐκστρατείαν ὁλόκληρον. Ἀλλʼ ἐναντίον τῶν κοινωνικῶν θηρίων ποὺ φωληάζουν μέσα εἰς τὰς μεγαλουπόλεις σας ποὺ εἶνε χειρότερα εἰς τὴν πραγματικότητα ἀπὸ τὰ ἀπαίσια θαλάσσια μυθολογικὰ τέρατα, τὴν Σκύλλαν καὶ τὴν Χάρυβδιν καὶ ποὺ κατασπαράσσουν καθημερινῶς τὴν νεότητά σας δὲν λαμβάνετε οὐδὲν μέτρον. Τουναντίον πολλάκις μὲ διαφόρους νόμους τῆς Βουλῆς σας τρέφετε, ἐνισχύετε καὶ γιγαντώνετε τὰ θηρία αὐτὰ ποὺ μὲ τοὺς πλοκάμους των κινδυνεύουν νὰ πνίξουν τὴν Ἑλληνικὴν φυλήν. Ἀνόητοι! Ἐτρομάχθητε ἀπʼ ἐμὲ καὶ μένετε μακαρίως ἀτάραχοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους κινδύνους ποὺ ἔπρεπε νὰ κινητοποιήσετε ὅλας τὰς ἠθικὰς καὶ σωματικὰς δυνάμεις τοῦ Ἔθνους πρὸς ἐξόντωσιν τῶν κοινωνικῶν μεγαθηρίων».

Ὧ! κοινωνία, πόσα θηρία δὲν τρέφεις; Ἀλλὰ καὶ σὺ ὧ καρδία ἀνθρώπινη πόσα παρόμοια θηρία δὲν ἔχεις; Δὲν ὁμοιάζεις καὶ σῦ καταπληκτικῶς πρὸς θάλασσαν μὲ ἀμέτρητους βυθοὺς, μὲ ἀνεξερεύνητα σπήλαια εἰς τὰ ὁποῖα ἐνδιαιτῶνται ἀθέατα τὰ πάθη, τὰ ἄγρια αύτὰ˙ θηρία ποὺ ἀναμοχλεύουν τὴν ἐσωτερικὴν μας ζωήν; Ἐνίοτε τὰ θηρία αὐτὰ φαίνεται ὅτι ἔχουν ἐξαφανισθεῖ, ἀλλὰ ἰδοὺ μετὰ μίαν διετίαν, πενταετίαν, δεκαετίαν ἐξʼ ἀφορμῆς ἕνὸς ἀσήμαντου καὶ τυχαίου γεγονότος, τὸ ἀθέατον ἐπὶ ἔτη θηρίον ἀνέρχεται ἐκ τοῦ ψυχικοῦ βυθοῦ εἰς τὴν ἐπιφάνειαν, ἐπιδεικνύει τὰ πτερύγιά του, τοὺς κοπτεροὺς του ὀδόντας, πειναλέον καὶ ἕτοιμον νὰ καταβροχθίση τὸν γείτονα, τὸν φίλον, τὸν ἀδελφόν, τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα ποὺ ἔντρομοι φεύγουν πρὸ τῆς ἐμφανίσεως τῆς τερατώδους κακίας φωνάζοντες: «Αὐτὸς δὲν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ θηρίον! Ὑπερέβη εἰς ἀγριότητα τοὺς μαύρους καὶ κόκκινους δράκοντας!».

Ὧ ἡ καρδία μου Κύριε. «Αὐτὴ εἶναι ἡ Θάλασσα ἡ μεγάλη καὶ εὐρύχωρος˙ ἐκεῖ ἑρπετᾶ ὧν οὐκ ἔστιν ἄριθμός!».

Τὸ δὲ τρομερώτερον ἐξ ὅλων εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι ὄπισθεν ὅλων τῶν ψυχικῶν παθῶν κρύπτεται ὁ τὰ πάντα ὑποκινῶν καὶ ἐρεθίζων μέγας ἑκεῖνος Δράκων, ὁ πατῆρ, ὁ γεννήτωρ τῆς κακίας, τὸν ὁποῖον περιγράφει μὲ ζωηρὰ χρώματα εἰς τὸ 12ον κεφάλαιον τῆς Ἀποκαλύψεως ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής:

«Οὐαὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν ὄτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει».

Τὸ τέλος τοῦ Δράκοντος

Ἀδελφοί! Ὁ «πυρρὸς δράκων» τῆς Ἀποκαλύψεως μαίνεται ζητῶν τίνα καταπίη. Στῶμεν καλῶς˙ στῶμεν μετὰ φόβου. Ὁ δράκων αὐτὸς θὰ ἐντείνη ἀκόμη εἰς τὸ ἔπακρον τὰς δυνάμεις του. Ἀλλʼ ὁσασδήποτε δυνάμεις καὶ ἐὰν μεταχειρισθῆ καὶ μὲ οἱουσδήποτε μετασχηματισμοὺς καὶ ἐὰν παρουσιασθῆ πρὸς ἀποπλάνιση τῶν πολλῶν, δὲν πρόκειται νὰ νικήση. Θὰ συντριβῆ ὁπωσδήποτε ὑπὸ τοὺς πόδας τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ὄσοι πιστεύουν εὀς τὸν Χριστὸν κατὰ τὸ ὄραμα τῆς Ἀποκαλύψεως θὰ τὸν νικήσουν «διὰ τὸ αἴμα τοῦ Ἀρνίου καὶ διὰ τὸν λόγον τῆς μαρτυρίας καὶ οὐκ ἦγάπησαν τὴν ψυχὴν (τὴν ζωὴν) αὐτῶν ἄχρι θανάτου». Μὲ ἄνδρας καὶ γυναίκας πιστοὺς ἐξ ὅλης τῆς γῆς πλήρεις πίστεως καὶ αὐταπαρνήσεως θὰ συντριβοῦν καὶ αἱ τελευταῖαι φάλαγγες τοῦ Σατανᾶ καὶ τὰ κοινωνικὰ μεγαθήρια τῆς διαφθορᾶς καὶ τὴς ἀδικίας θὰ ἐκλείψουν καὶ ἡ ἀνθρωπότης θὰ ἀναπνεύση ὑψώνουσα τὴν σημαίαν τοῦ ἐν Χριστῶ θριάμβου καὶ σαλπίζουσα εἰς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου ὅτι ἐνικήθη ὁ Δράκων ὑπὸ τῶν πιστῶν ὀπαδῶν τοῦ Ναζωραίου.

————————————

ΜΙΑ ΘΕΡΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

(Ἀπὸ τὸ κεκραγάριον τοῦ Ἱεροῦ Αὐγουστίνου)

«Κύριε! Εἴμεθα λίαν ἀσθενεῖς καὶ ἐστερημένοι ἀρετῆς ὄχι πραγματικοὶ ἄνθρωποι ὅπως μᾶς ἔπλασες καὶ ἠθέλησες νὰ εἴμεθα «εἰκόνες καὶ ὁμοιώματά Σου» ἀλλʼ ἀνθρωπίσκοι, γελοιογραφίαι τοῦ πραγματικοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ ἀνθρώπου ποὺ μὲ τὰ ἄθλια πάθη μας ἐξωμοιώθημεν μὲ τὰ κτήνη τὰ δουλεύοντα διαρκῶς εἰς τὴν σάρκα αὐτῶν. Δὲν ἔχομεν νὰ παρουσιάσωμεν οὐδὲν ἴχνος ἀρετῆς. Μὲ τὰς ἰδικὰς μας δυνάμεις νὰ σωθῶμεν εἶνε ἀδύνατον. Διʼ αὐτὸ καὶ ἡμεῖς ἀπελπισθέντες ἀπὸ τὸν ἐαυτόν μας ἐλπίζομεν ἀπολύτως εἰς Σέ. Ὥς σανίδα σωτηρίας μᾶς ἔρριψες Κύριε, τὸν Τίμιον Σταυρὸν Σου, τὸν ὁποῖον διὰ τῆς πίστεως ἡρπάσαμεν ἐν μέσω τῆς μαινόμενης θαλάσσης καὶ διαπλέομεν τὴν μεγάλην καὶ εὐρύχωρον αὐτὴν θάλασσαν τῆς ἐπιγείου ζωῆς».

«Κύριε! Εἰς τὴν θάλασσαν κατὰ τὸν Ψαλμωδόν Σου κινοῦνται «ἑρπετᾶ» «ζῶα μικρὰ μετὰ μεγάλων» ὑπὸ τὰ ὁποῖα ἄς νοήσωμεν ἀλληγορικῶς τὰ πάθη, τὰ ἀγριώματα τὰ εἰς ἡμᾶς καὶ εἰς ἄλλους ἀνθρώπους ἐμφωλεύοντα καὶ διαρκῶς ἀναταράσσοντα τὴν ζωήν μας. Ἐπὶ πλέον δὲ ζῆ ὁ ΔΡΑΚΩΝ Ο ΑΓΡΙΩΤΑΤΟΣ ὑπὸ τὸν ὁποῖον ἄς νοήσωμεν τὸν Διάβολον ὅστις καιροφυλακτεῖ καὶ εἶνε πανέτοιμος νὰ μᾶς καταπίη. Εἰς αὐτὴν τὴν ἐπίγειον ζωήν μας ὅπως εἰς τὴν θάλασσαν ὑπάρχουν τόποι πλήρεις κινδύνων ἀληθιναὶ Σκύλλαι καὶ Χάρυβδεις, καὶ ὑπὲρ ἀριθμὸν ἄλλοι τόποι, εἰς τοὺς ὁποίους ναυαγοῦν ὅσοι δὲν προσέχουν καὶ ἔχουν τὴν πίστιν κλονισμένην εἰς τὴν θείαν Άποκάλυψιν, ἡ ὁποία ἐπισημαίνει τοὺς ἐπικινδύνους τόπους καὶ τὰ αἱμοβόρα τὰ ψυχοφθόρα θηρία καὶ συνεχῶς φωνάζει «ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ».

«Ὧ Ἅγιοι τῆς πίστεῶς μας. Ὅσοι διεπλεύσατε τὴν ἀγρίαν αὐτὴν θάλασσαν μὲ τὰ ἑρπετᾶ καὶ τοὺς δράκοντας καὶ τὰς ὑφάλους πέτρας καὶ τώρα ἀναπαύεσθε εἰς τοὺς κόλπους τῆς Θεότητος, σπεύσατε εἰς βοήθειαν ἡμῶν τῶν ἀγωνιζομένων. Βοηθήσατέ μας διὰ τῶν προσευχῶν σας. Ἱκετεύσατε, σᾶς παρακαλοῦμεν, ὅπως καὶ ἡμεῖς διασωθῶμεν ἀπὸ τοὺς ψυχικοὺς κινδύνους καὶ ἀξιωθῶμεν αἰωνίος καὶ εἰρήνη ἀδιάλειπτος καὶ ἀσφάλεια πλήρης ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐκ τοῦ δράκοντος θὰ ἔχη ἐξαφανισθῆ».

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 25-8-2012 ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΠΠΩΝΟΣ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΤΕΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Την ερχομένη Τρίτη 28-8-2012, που είναι ακριβής ημέρα της κοιμήσεως θα γίνει αγρυπνία, που θα αρχίσει από την Δευτέρα το βράδυ.

___

___

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

ΜΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

  Βασιλείου Ν. Θεοτοκάτου

Δικηγόρου – Προέδρου της  Aνωτάτης Συνομοσποδίας Πολυτέκνων Ελλάδος

Απήλθε προ διετίας (28-8-2010) εκ του κόσμου τούτου, αφού διήνυσε βίο πλέον του αιώνος, και πορεύεται στον δρόμο της αιωνιότητος ο πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης. Μία φωτεινή, ιστορική και ηγετική  μορφή της Ορθοδοξίας, που η φυσιογνωμία του κυριάρχησε στο στερέωμα της Ελληνικής Εκκλησίας για χρονική περίοδο εξήντα πέντε ετών (1935-2000). Υπήρξε σ΄ όλη τη ζωή του ένας ανεπίληπτος ιερωμένος, ασκητικός και απολύτως αφιλοχρήματος. Όσοι τον γνώρισαν από κοντά, είναι σε θέση να βεβαιώσουν τούτο το ανεπανάληπτο και σπάνιο φαινόμενο: ουδέποτε έπιασε χρήματα στα χέρια του. Τον μισθό του τον εισέπραττε κάποιος από την ακολουθία του. 

Ήταν ο αδιάφθορος κληρικός, μαχητικός, ασυμβίβαστος και διαπρύσσιος κήρυκας της καθάρσεως της Εκκλησίας από τα στοιχεία εκείνα που την εκθέτουν. Αποτελούσε την εστία της αντιστάσεως σε όλες εκείνες τις φθοροποιές δυνάμεις που απειργάζοντο την υπονόμευση της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και ο υπερασπιστής των αδίκως καταδιωκομένων και κατατρεγμένων. Ο φόβος ήταν άγνωστος στον Αυγουστίνο Καντιώτη. Το θάρρος και η παρρησία του ήταν πανελληνίως γνωστά. Ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για την προαγωγή του σε Μητροπολίτη. Χαρακτηριστική είναι η αρχή της προσφωνήσεως του ευπατρίδη τότε Δημάρχου της Φλώρινας, αειμνήστου                Αναστασίου Σούλα, όταν τον είχε προσκαλέσει να ομιλήσει στην Φλώρινα περί το έτος 1966, παραφράζοντας την φράση του Αποστόλου Παύλου: «Αυγουστίνος μέγας γενόμενος ηρνήσατο λέγεσθαι Επίσκοπος, μάλλον ελόμενος συγκακουχείσθαι τω λαώ του Θεού ή έχειν πρόσκαιρον εξουσίας απόλαυσιν». Ως Αρχιμανδρίτης είχε δώσει δείγματα του θάρρους και της μαχητικότητος του. Όταν απεβίωσε, περί το 1963, ο διακεκριμένος και αληθινός υπηρέτης της Εκκλησίας του Χριστού Αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ιεροκήρυξ των Πατρών, μιλώντας στην εξόδιο ακολουθία του είπε και αυτά τα λόγια: « Και όπως αναφέρει ο Πλάτων ότι σε μία φαύλη Πολιτεία δεν έχουν θέση οι τίμιοι άνδρες, έτσι και σε μία φαύλη Εκκλησία δεν έχουν θέση οι τίμιοι Αρχιμανδρίται, ως ο Γερβάσιος Παρασκευόπουλος». Και αυτά ενώπιον Αρχιερέων και αρχόντων.

     Χαρακτηριστικό του απαράμιλλου θάρρους του απέναντι σε οποιαδήποτε  μορφή εξουσίας αποτελεί  και το ακόλουθο γεγονός: Αρχές του έτους 1964 διεξήγετο στη Λάρισα μία δίκη, που αφορούσε τα της Εκκλησίας πράγματα, στην οποία ήταν μάρτυς υπερασπίσεως του κατηγορουμένου. Όταν τελείωσε η ακροαματική διαδικασία, αγορεύων ο Εισαγγελεύς, άρχισε να υποστηρίζει, χωρίς αυτό να έχει σχέση με την υπόθεση, τη γνωστή θεωρία περί της δήθεν καταγωγής του ανθρώπου από τον πίθηκο. Ο τότε Αρχιμανδρίτης, που ευρίσκετο στο ακροατήριο του επετέθη γι’ αυτά που υποστήριζε, με αποτέλεσμα να διακόψει ο Πρόεδρος τη συνεδρίαση για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Ακολούθως, μετά το πέρας της δίκης, απέστειλε ένα τηλεγράφημα στον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου Μαυρομιχάλη, ο οποίος ήταν και πρόεδρος τότε της υπηρεσιακής Κυβερνήσεως, που θα διεξήγαγε τις εκλογές. Ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου διέταξε την διενέργεια ανακρίσεως. Την ανάκριση ανέλαβε ο Εισαγγελεύς του Αρείου Πάγου Κων. Κόλλιας, ο οποίος εκάλεσε τον Αρχιμανδρίτη Αυγουστίνο Καντιώτη για να καταθέσει. Καταθέτοντας διημείφθησαν και τα ακόλουθα:

     Στο ζήτημα της καθάρσεως της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας ήταν ασυμβίβαστος. Είναι γνωστοί οι αγώνες πριν από τη δικτατορία, όπου το αίτημα της καθάρσεως είχε λάβει πανελλήνιο χαρακτήρα. Είναι δε χαρακτηριστικό πρωτοσέλιδο δημοσίευμα των ετών εκείνων της εφημερίδος «TA ΝΕΑ» με εντυπωσιακό τίτλο: «ΑΡΙΣΤΙΝΔΗΝ ΣΥΝΟΔΟΣ», που ζητούσε τη σύσταση της, με σκοπό να επιληφθεί του ζέοντος τότε ζητήματος της καθάρσεως της Εκκλησίας από τους σκανδαλοποιούς. Η δικτατορία του 1967 βρήκε το θέμα αυτό και πράγματι συνέστησε « Αριστίνδην Σύνοδο», με την διαφορά ότι απέκλεισε από την σύνθεση τον πρωτοστατούντα τότε για την κάθαρση μαχητικό Ιεράρχη Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο. Η Σύνοδος εκείνη ανέδειξε ως Αρχιεπίσκοπο τον Αρχιμανδρίτη Ιερώνυμο Κοτσώνη, καθηγητή Πανεπιστημίου, ιερωμένο σπανίας μορφώσεως, ανεπιλήπτου ήθους και με οραματισμό για την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία.     Στο θέμα, όμως, της καθάρσεως της Εκκλησίας, την οποία και ο ίδιος επιθυμούσε δεν ακολούθησε την οδό των Ιερών Κανόνων. Ο τότε Φλωρίνης Αυγουστίνος είχε ειπεί στον ίδιο και τους τότε Συνοδικούς Ιεράρχες ότι: «τα καθεστώτα έρχονται και παρέρχονται και η κάθαρση πρέπει να γίνει βάσει των όσων προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να ορισθούν ανακριτές και να σταλούν στις Μητροπόλεις εκείνες, που έχουν δημιουργηθεί ζητήματα. Ο ανακριτής θ’  ανακοινώσει τον σκοπό του και θα καλέσει όσους έχουν στοιχεία να προσέλθουν να καταθέσουν. Εάν δεν προσέλθουν τότε δεν θα μπορούν να καταφέρονται κατά του Μητροπολίτη τους, και αυτόν αξίζουν να έχουν και βεβαίως όσοι τιμωρηθούν να έχουν το δικαίωμα να κριθούν σε δεύτερο βαθμό. Με αυτό τον τρόπο ουδείς θα μπορεί ν΄ αμφισβητήσει την κάθαρση, όταν το καθεστώς της δικτατορίας πέσει». Δεν εισακούσθηκε όμως και η κάθαρση, που στη συνέχεια έγινε, χωρίς οι καταδικαζόμενοι να έχουν δικαίωμα να κριθούν σε δεύτερο βαθμό, έδωσε την ευκαιρία στους σκανδαλοποιούς κληρικούς, μετά την πτώση της δικτατορίας, να επανέλθουν, εμφανιζόμενοι ως δήθεν διωχθέντες!!

     Κατά τον ενθρονιστήριο λόγο του στην Μητρόπολη Φλωρίνης ήσαν χαρακτηριστικά τα λόγια του: «θα προτιμήσω να θυσιάσω τον Θρόνο μου χάριν των αρχών μου και όχι τις αρχές μου χάριν του Θρόνου». Φράση την οποίαν, ο προεξάρχων της ενθρονίσεως τότε Μητροπολίτης Ξάνθης Αντώνιος του εζήτησε να την επαναλάβει!

            Προασπιζόμενος τις αρχές του δεν άργησε και η σύγκρουση με το καθεστώς της δικτατορίας. Αρχές του έτους 1968 έπεισε τους δημοτικούς άρχοντες της πόλεως του Αμυνταίου Φλωρίνης να μην διοργανώσουν τις κατ’ έτος καρναβαλικές εορτές. Πληροφορήθηκε αυτό ο τότε υπουργός Βορείου Ελλάδος της δικτατορίας στρατηγός Πατίλης και αξίωσε από τον Δήμαρχο Αμυνταίου να διοργανώσει τις καρναβαλικές εορτές, πράγμα βεβαίως που δέχθηκε ο τελευταίος. Όταν ο Μητροπολίτης έμαθε αυτή την εξέλιξη δήλωσε ότι την Κυριακή, που θα ελάμβαναν χώρα οι εορτές, θα κατέβει στο Αμύνταιο, όπου και θα μιλήσει στον Μητροπολιτικό Ναό. Στη συνέχεια ο υπουργός πληροφορηθείς αυτές τις δηλώσεις του Μητροπολίτη του τηλεφώνησε και αφού είπαν τα προκαταρκτικά, διεξήχθη ο ακόλουθος διάλογος μεταξύ του εν λόγω υπουργού και του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου:

Βέβαια το τηλέφωνο του Μητροπολίτη ήταν υπό παρακολούθηση και οι υπάλληλοι του ΟΤΕ που το παρακολουθούσαν άκουγαν όλη τη συνομιλία, με αποτέλεσμα να διαρρεύσει το περιεχόμενο της συνομιλίας. Μετά από αυτή την εξέλιξη και επειδή από διάφορα μέρη της Ελλάδος άρχισαν προετοιμασίες για να μεταβούν πιστοί στο Αμύνταιο, η δικτατορία φρόντισε ν΄ ασκεί ασφυκτικό έλεγχο  σ΄ όλα τα Ι.Χ. και τα λεωφορεία, που είχαν προορισμό τη Φλώρινα και να τους απαγορεύει την μετάβαση τους. Την Κυριακή πράγματι ο Μητροπολίτης μετέβη στο Αμύνταιο, όπου είχε συρρεύσει πλήθος κόσμου για να τον ακούσει και εξεφώνησε πύρινο λόγο αρχίζοντας την ομιλία του με αυτά τα λόγια:

«Σήμερα τα Αμύνταιο χωρίσθηκε σε Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο.  Από εκεί είναι το Ανατολικό Βερολίνο, οι δυνάμεις της βίας και από εδώ είναι το Δυτικό Βερολίνο, οι δυνάμεις της Ελευθερίας»!

Η σύγκρουση με τη δικτατορία είχε και συνέχεια: πλησίαζε το ίδιο έτος 1968 η εορτή της 25^ης Μαρτίου και ο Νομάρχης ζήτησε να εκφωνήσει τον πανηγυρικό της ημέρας κατά την δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό. Ο Μητροπολίτης του ζήτησε να του υποβάλλει την ομιλία του (γιατί δεν ήθελε ο Ναός να μεταβληθεί σε βήμα προπαγάνδας της 21^ης Απριλίου) και αφού την ελέγξει τότε θα του επέτρεπε. Φυσικά ο Νομάρχης δεν δέχθηκε κάτι τέτοιο. Εκείνες τις ημέρες ο Μητροπολίτης ευρίσκετο στην Αθήνα. Ένα πρωί του τηλεφώνησε ο εκ της τριανδρίας της δικτατορίας υπουργός Εσωτερικών Παττακός. Από τη συνομιλία που είχαν, ο Μητροπολίτης κατάλαβε ότι κάτι του ετοιμάζουν και μόλις τελείωσε η συνομιλία τους, λέει στον οδηγό του: «γρήγορα να φύγουμε αμέσως για τη Φλώρινα. Αυτοί κάτι μου ετοιμάζουν. Το λιοντάρι είναι ισχυρό όταν βρίσκεται στη φωλιά του και όχι όταν είναι μακρυά από τη φωλιά του» και  αμέσως έφυγε για τη Φλώρινα. Η συνέχεια ήταν να ενταθούν οι αφόρητες πιέσεις για να μιλήσει ο Νομάρχης, πλην όμως ο Μητροπολίτης ήταν ανένδοτος και δεν δεχόταν, αποτέλεσμα ήταν να υποχωρήσουν οι της δικτατορίας και τελικώς συμφώνησαν να εκφωνήσει τον πανηγυρικό της ημέρας ένας επιθεωρητής της Δημοσίας Διοικήσεως από την Αθήνα. Είχε λάβει τέτοια έκταση η διάσταση με τον Νομάρχη, αφού και μέσα στα λεωφορεία οι πολίτες διεχωρίζοντο ποιός είναι με το Νομάρχη και ποιός με τον Μητροπολίτη, η δε δικτατορία, επειδή οι πολίτες είχαν κατακλύσει τον ΟΤΕ και έστελναν τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας κατά εκατοντάδες, απηγόρευσε την αποστολή τέτοιων τηλεγραφημάτων!!

Στη συνέχεια, η δικτατορία προσπάθησε να επιτύχει την απομάκρυνση από τη Μητρόπολη Φλωρίνης, αποστέλλοντας τρεις ιατρούς – καθηγητές πανεπιστημίου και μίσθαρνα όργανά της φυσικά, προκειμένου να τον εξετάσουν και να αποφανθούν ότι δεν μπορεί ν΄ ασκεί τα καθήκοντα του, θεωρώντας τον Μητροπολίτη ως «τρελλό»!!  Όταν μετέβησαν ένα βράδυ (νύχτα) οι ιατροί στη Μητρόπολη Φλωρίνης, την οποία η δικτατορία είχε περικυκλώσει με στρατό περιμένοντας το πόρισμα των ιατρών, ο Μητροπολίτης, που βρισκόταν στον πρώτο όροφο, τους έστειλε στο ισόγειο τον πρωτοσύγκελλο του, δηλώνοντάς τους τα εξής: «ο Μητροπολίτης Φλωρίνης, που δέχθηκε και τον τελευταίο πολίτη αυτής της πόλεως, αρνείται να σας δεχθεί και να σηκωθήτε αμέσως να φύγετε».  Πράγμα βεβαίως  που έπραξαν. Έτσι ματαιώθηκε η προσπάθεια εκθρονίσεως του.

Μετά από αυτές τις εξελίξεις τότε ήταν που ο Παττακός είπε την φράση: «κυριαρχούμε σ΄ όλη την Ελλάδα, εκτός από την Φλώρινα που κυβερνάει ο Καντιώτης»!!

Εκείνη την εποχή είχε και μία συνάντηση με τους Συνοδικούς Ιεράρχες, εξ αιτίας των παραπάνω γεγονότων, στους οποίους πρότεινε: «Δέχομαι να γίνει δημοψήφισμα στη Μητρόπολη μου και εάν λάβω ποσοστό κάτω του 75% τότε θα παραιτηθώ. Εάν λάβω ποσοστό 100% και πάλι θα παραιτηθώ». Οι συνοδικοί του απήντησαν: «αντιλαμβανόμαστε το να παραιτηθείς όταν  λάβεις ποσοστό κάτω του 75%, αλλά για ποιό λόγο να παραιτηθείς όταν λάβεις ποσοστό 100%;» Και η απάντηση του Φλωρίνης: « γιατί αυτό θα σημαίνει ότι έχω και τους φαύλους μαζί μου»!!  Πραγματικός άνδρας αρχών!!

 Όταν παραιτήθηκε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και το δικτατορικό καθεστώς του Ιωαννίδη επέβαλε ως αρχιεπίσκοπο τον Μητροπολίτη     Ιωαννίνων Σεραφείμ, αποκλείοντας από τη σύνθεση της Ιεραρχίας τους περισσότερους Μητροπολίτες, το καθεστώς Σεραφείμ χωρίς απολύτως καμμία διαδικασία εξεδίωξε δώδεκα ανεπίληπτους Μητροπολίτες. Τότε ο Φλωρίνης Αυγουστίνος πρότεινε στους αποκλεισθέντες από τη σύνοδο Ιεράρχες τ΄ ακόλουθα: «ελάτε όλοι στη Θεσσαλονίκη να συγκαλέσουμε δική μας Σύνοδο         Ιεραρχίας και να εκλέξουμε δικό μας Αρχιεπίσκοπο. Εκ προοιμίου σας δηλώνω ότι προσωπικώς δεν επιθυμώ να εκλεγώ. Συγχρόνως με την εκλογή από εμάς του νέου Αρχιεπισκόπου θα καταγγείλουμε και το δικτατορικό καθεστώς. Το καθεστώς δεν πρόκειται να μας συλλάβει, γιατί εάν αποτολμήσει κάτι τέτοιο, τότε θα ξεσπάσει τέτοιος παγκόσμιος σάλος ότι συνέλαβε 36 Μητροπολίτες, που θα έχει ως αποτέλεσμα την πτώση του». Δυστυχώς οι Μητροπολίτες δεν εδέχθησαν αυτή την πρόταση, η οποία εάν επραγματοποιείτο είναι σχεδόν βέβαιο ότι άλλη θα ήταν η εξέλιξη των εθνικών μας θεμάτων, αφού θα είχε δημιουργηθεί στο εσωτερικό τέτοιο κατάσταση, που είναι αμφίβολο εάν το δικτατορικό καθεστώς  Ιωαννίδη θα αποτολμούσε το πραξικόπημα στην Κύπρο.

Αυτός υπήρξε ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης. Είναι χαρακτηριστικό ένα στιγμιότυπο κατά την πορεία του προς την Φλώρινα για την ενθρόνιση του. Μιλώντας στο λαό του Αμυνταίου, που είχε συρρεύσει στον Μητροπολιτικό Ναό, αναφέρθηκε στην θυσία, κατά την έναρξη των βαλκανικών πολέμων (1912), των ηρωικών λοχαγών Κοσκινά και Δελλαπόρτα, οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι στην περιοχή του Αμυνταίου, αντιστεκόμενοι με την πυροβολαρχία τους στην επίθεση των Τούρκων. Τότε ένας γέρος από το πλήθος του φώναξε: «μπράβο, βρέ λεβέντη, όλα τα ξέρεις»! Η λαοθάλασσα που τον συνόδευσε στην χειροτονία ως Μητροπολίτη Φλωρίνης στον ιερό Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου Ομονοίας, η ίδια λαοθάλασσα τον συνόδευσε και στην εξόδιο ακολουθία του εις μνημόσυνον αιώνιον. Πράγματι για τον φλογερό Ιεράρχη υπήρξε  « Ισχύς του η αγάπη του λαού του Θεού».