Κυριακὴ ΙΒ΄ Ματθαίου (Ματθ. 19,16-26)

TO KΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

______

_____

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ εὐαγγέλιο. Τί λέει; Μὲ ἁπλᾶ λόγια θὰ σᾶς τὸ ἐξηγήσω.
Κάποια μέρα ἕνας ἄνθρωπος πῆγε στὸ Χρι­στὸ καὶ τὸν θερμοπαρακαλοῦσε γιὰ κάτι. Τί ἤ­θελε; ἦταν πεινασμένος κ’ ἤθελε ψωμί, ἦταν διψασμένος κ’ ἤθελε νερό, ἦταν ἄρρωστος κ’ ἤθελε φάρμακα; Ὄχι. Ὅλα τά ᾿χε· ἦταν νέος, ἦταν ἄρχοντας, δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ πράγματα. Τί τοῦ ἔλειπε λοιπόν, γιατί πῆ­γε στὸ Χριστό; Αὐτὸς πίστευε ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὅτι δὲν τελειώνουν ὅλα στὸν τάφο, ὅτι ὑ­­πάρ­χει ἄλλη ζωή, καὶ εἶχε ἀγωνία γιὰ ἐκεῖ. Ἀγωνιοῦσε ποῦ θὰ πάῃ· μὲ τὸ Θεὸ ἢ μὲ τὸ διάβολο, στὸν παρά­δει­σο ἢ στὴν κόλασι, στὸ φῶς ἢ στὸ σκοτάδι; Αὐτὸ τὸν ἐνδιέφερε. Ἦταν δη­λαδὴ μιὰ εὐγενὴς ὕπαρξις καὶ ρωτοῦσε· Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ σωθῶ, νὰ πάω κοντὰ στὸ Θεό;
Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ σωθῶ, νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνιο ζωή, νὰ πάω στὸν πα­ράδεισο! Τὸ λέει σήμερα κανείς; Μέσ᾿ στοὺς χίλιους ζήτημα ἂν βρῇς ἕνα νὰ πιστεύῃ ὅτι ἡ ζωὴ δὲν τελειώνει μὲ τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη.
Στὰ παλιὰ τὰ εὐλογημένα χρόνια στὶς γιορτὲς ἔλεγαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο· «Καλὴ ψυχή, κα­λὸν παράδεισο». Τώρα τέτοια εὐχὴ δὲ λένε. Καὶ δὲν τὸ λένε, γιατὶ δὲν πιστεύουν. Ἐδῶ εἶ­νε ἡ κό­λασι, σοῦ λένε, ἐδῶ καὶ ὁ παράδεισος· ὁ ἄν­θρωπος ψοφάει σὰν τὸ ζῷο… Δὲν ζητοῦν τὴν αἰώνιο ζωή. Ἔχουν λυσσάξει γιὰ τὰ λεπτά.
Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, πού ᾿χε μαζέψει πολὺ χρῆμα (εἶχε μιὰ στέρνα γεμάτη ἀπὸ χρυσᾶ νομίσματα), καὶ διασκέδαζε καὶ γλεντοῦσε. Ὅταν γέρασε καὶ πλησίαζε ὁ θάνατος, τοῦ ἔθεσαν τὸ ἐρώτημα· Ὅλα τὰ εἶ­­χες, τί κατάλαβες ἀπὸ τὴ ζωή σου; Κι αὐ­τός, ποὺ ἦταν σοφός, ἔγραψε· «Ματαιότης μα­ταιο­τήτων, τὰ πάντα ματαιότης» (᾿Εκκλ. 1, 2· 12,8), μάταια δηλαδὴ εἶνε ὅλα στὸν κόσμο αὐτόν.
Ὁ ἄνθρωπος λοιπὸν τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου εἶχε ἕνα εὐγενῆ πόθο, νὰ κληρονομή­σῃ τὴν αἰώνιο ζωή. Ρωτᾷ τὸ Χριστό, τί νὰ κά­νῃ. Καὶ ὁ Χριστὸς τοῦ δίνει τὸ κλειδί, ποὺ θὰ τοῦ ἀνοίξῃ τὸν παράδεισο. Ποιό εἶνε τὸ κλειδὶ τοῦ παραδείσου; ―Ἂν θέλῃς, λέει, τὴν αἰώνιο ζωή, νὰ δῇς τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται· τήρησε τὰς ἐντολάς. ―Ποιές ἐντολές; Καὶ ὁ Κύριος τοῦ λέει συγ­κεκριμένα· ―Νά, «τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καὶ ἀγαπή­σεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 19,18-19· βλ. Ἔξ. 20,12-16· Δευτ. 5,16-20). ―Αὐτά, ἀπαν­τᾷ ὁ νέος, τὰ τηρῶ ἀπὸ μικρός· τί ὑπολείπεται ἀ­κό­μη; Καὶ τότε ὁ Χριστὸς τοῦ λέει· ―Ἂν θέ­λῃς νὰ εἶσαι τέλειος, νὰ γίνῃς σὰν ἄγγελος, θὰ σοῦ πῶ τί νὰ κάνῃς· «ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχον­τα καὶ δὸς πτωχοῖς…» (Ματθ. 19,21).
Ὑπάρχουν τρεῖς κατηγορίες ἀνθρώπων· στὴν κατώτερη εἶνε ὅσοι ζοῦν σὰν τὰ ζῷα, στὴ μεσαία αὐτοὶ ποὺ ζοῦν σὰν ἄνθρωποι, καὶ στὴν ἀνώτερη ἐκεῖνοι ποὺ ζοῦν σὰν ἄγγελοι. Θέλεις λοιπὸν νὰ ζήσῃς ὄχι σὰν κτῆνος, ὄχι σὰν ἄνθρωπος, ἀλλὰ σὰν ἄγγελος; νὰ γίνῃ αὐ­τὴ ἡ γῆ παράδεισος; «Ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχον­τα καὶ δὸς πτωχοῖς…». Ποιός τὸ κά­νει αὐτό; Ὁ κόσμος λέει· Ὅλα γιὰ τὸν ἑ­αυτό μας, τίποτα γιὰ τοὺς ἄλλους. Γι᾿ αὐτὸ πᾶμε στὴν καταστροφή. Ὁ Χριστὸς λέει· «Ὅ­λα γιὰ ἄλ­λους, τίποτα γιὰ τὸν ἑαυτό μας».
Ἀλλ᾿ ὅταν τ᾿ ἄκουσε αὐτὸ ὁ πλούσιος νέος, λυπήθηκε. Διότι εἶχε πολ­λὰ λεπτά, δὲν ἤθελε νὰ τὰ στερηθῇ, κ᾽ ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό.

* * *

Ἐγώ, ἀγαπητοί μου, δὲν σᾶς ζητῶ νὰ φθάσετε ὅλοι στὸ ἀπόλυτο. Δὲν μποροῦν ὅλοι νὰ φθάσουν στὸ «πώλησον τὰ ὑπάρχοντά σου καὶ δὸς πτωχοῖς». Ἐγὼ κάτι ἄλλο ζητῶ ἀπὸ σᾶς· νὰ τηρήσετε τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ποιές εἶνε οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Δέκα δάχτυλα ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Ποιός κόβει τὸ δάχτυλό του; Ὅπως δὲν κόβεις τὸ δάχτυλό σου, ἔτσι δὲν πρέπει νὰ κόψῃς καμμιά ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ὁ Χριστὸς ὑπενθυμίζει πέντε ἀπὸ αὐτές, τὶς ἑξῆς.
⃝ Μία ἐντολὴ εἶνε τὸ «Οὐ φονεύσεις». Νὰ μὴ σκοτώσῃς ἄνθρωπο, γιατὶ τὴ ζωὴ τὴν ἔδωσε ὁ Θεός· κι ὅ,τι δίνει ὁ Θεός, δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὸ ἀφαιρέσῃ ἄνθρωπος. Ἂν γκρεμί­σῃς ἕνα σπίτι, τὸ ξαναχτίζεις, εἶνε εὔκολο· ἀλλὰ σκότωσες ἄνθρωπο; δὲ μπορεῖς νὰ τὸν ἀναστήσῃς πιά. Τί λέω ἄνθρωπο; ὅλοι οἱ ἐπιστή­μο­νες νὰ μαζευτοῦν, δὲν μποροῦν νὰ φτειά­ξουν οὔτε ἕνα μυρμηγκάκι, πολὺ περισσότερο ἕνα ἄνθρωπο. Ὁ Θεὸς τὸν ἔκανε τὸν ἄν­θρωπο· μὴ τὸν σκοτώνῃς. Ἐν τούτοις στὴν ἐ­ποχή μας πόσους πολέμους καὶ πόσους νεκροὺς ἀκοῦμε! Καὶ τί ἔχουν νὰ δοῦν ἀκόμη τὰ μάτια μας! Ἂν μάλιστα γίνῃ χρῆσι τῆς πυρηνι­κῆς ἐνεργείας, ὁ Θεὸς νὰ φυλάξῃ. Τότε δὲν σκοτώνουν μὲ μαχαίρι· τὸ ἐπιστημονικὸ «μαχαίρι» εἶνε ἡ πυρηνικὴ ἐνέργεια. Ὁ Χριστὸς λέει «Οὐ φονεύσεις», ὁ διάβολος λέει Σκότωνε. Καὶ τὰ αἵματα ποὺ χύνονται πάνω στὴ γῆ ἔχουν γίνει ποταμός.
⃝ Τὸ ἕνα «δάχτυλο» τὸ κόψαμε. Ποιό εἶνε τὸ ἄλλο· «Οὐ μοιχεύσεις». Νὰ σεβαστῇς τὴ γυναῖ­κα τοῦ ἄλλου. Ἂν εἶνε πιὸ μικρή, νὰ πῇς, Εἶνε ἡ κόρη μου· ἂν εἶνε στὰ χρόνια σου, Εἶνε ἡ ἀδερφή μου· κι ἂν εἶνε πιὸ μεγάλη, Εἶνε ἡ μάνα μου. Κι ὅπως δὲ σκέπτεσαι κακὸ γιὰ τὴν κορούλα σου, γιὰ τὴν ἀδερφούλα σου, γιὰ τὴ μάνα σου, ἔτσι καὶ γιὰ κάθε ἄλλη γυναῖκα. Δὲν ἐπιτρέπεται, νά ’νε ὁ ἄλλος στὴν Αὐ­στρα­λία, κ’ ἐσὺ νὰ τοῦ ἀτιμάζῃς τὸ σπίτι. Ἦρθε προχθὲς ἕνας καὶ ἔκλαιγε. ―Ἂχ πατέ­ρα μου δέσποτα, λέει, δὲ σ᾿ ἄκουσα· ἔφυγα στὴν Αὐ­στραλία. Εἶχα χωραφάκια, γίδια, πρό­βατα, ἀ­γελάδες· μ’ ἔβαλε ὁ διάβολος νὰ θέλω νὰ ξενιτευτῶ. Καὶ ἔφερα πολλὰ λεφτά. Τί νὰ τὰ κά­νω ὅμως; Θ᾿ αὐτοκτονήσω ἀπόψε. ―Γιατί; ―Γιατὶ μόλις ἦρθα ἔμαθα ὅτι, ὅσο ἔλειπα, ἄλλος πῆγε στὸ σπίτι καὶ ἀτίμασε τὴ γυναῖκα μου… Μεγάλο ἁμάρτημα ἡ μοιχεία, διαλύει τὴν οἰκογένεια. Γι’ αὐτὸ πλήθυναν τὰ διαζύ­για καὶ πλούτισαν μ’ αὐτὰ οἱ δικηγόροι.
⃝ Ποιά ἄλλη ἐντολὴ λέει ὁ Χριστός μας· «Οὐ κλέψεις». Δὲν πρέπει νὰ κλέβῃς· νὰ σέβεσαι τὴν περιουσία τοῦ ἄλλου. Τὸ τηροῦμε; Τὸ κόψαμε κι αὐτὸ τὸ «δάχτυλο», τὸ σβήσαμε τὸ «οὐ κλέψεις». Καὶ τί γράψαμε· «ἅρπαξε νὰ φᾶς καὶ κλέψε νὰ ᾿χῃς». Καὶ κλέβουν ὅλοι. Ἀλλ’ ὅποιος βάζει ξένο πρᾶγμα μέσ’ στὸ σπίτι του, φωτιά βάζει. Λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς· Ἔχεις ἑκατὸ πρόβατα· δικά σου εἶνε. Θέλεις νὰ τὰ χάσῃς; Κλέψε ἕνα ξένο, ῥῖξε τὸ κλεμμένο μέσα στὰ δικά σου, καὶ θὰ τὰ χάσῃς ὅλα.
⃝ Λοιπὸν τὸ ἕνα «δάχτυλο» τὸ κόψαμε, τὸ δεύτερο τὸ κόψαμε, τὸ τρίτο τὸ κόψαμε. Ὑ­πάρχει κ’ ἕνα ἄλλο· «Οὐ ψευδομαρτυρήσεις». Δὲ θὰ πᾷς στὸ δικαστήριο νὰ ξαπλώσῃς τὸ βρωμερό σου χέρι ἐπάνω στὸ Εὐαγγέλιο νὰ πάρῃς ψεύτικο ὅρκο· γιατὶ ὁ ὅρκος εἶνε φωτιὰ καὶ θὰ σὲ κάψῃ. Ποιός τὸ τηρεῖ αὐτό; Κάθε μέρα ὁρκίζονται πάνω στὸ Εὐαγγέλιο ἄντρες καὶ γυναῖκες γιὰ διάφορα μικροπράγματα, καὶ κολάζονται.
⃝ Ἀλλὰ μήπως τηροῦμε τὴν ἐντολὴ «Τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα»; Ὕστερα ἀπὸ τὸ Θεὸ εἶνε ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα· οἱ γονεῖς εἶνε σὰ θεοὶ στὴ γῆ, ὀφείλεις νὰ τοὺς σεβαστῇς. Ὑπάρ­χει τώρα σεβασμὸς στοὺς γονεῖς; Ποῦ σεβασμός! Ἦρθε κάποιος στὴ μητρόπολι μὲ σπασμένο τὸ κεφάλι καὶ ντρεπόταν νὰ πῇ ποιός τοῦ τό ’κανε. «Ὁ γυιός μου», εἶπε τέλος μὲ κλάματα. Ὁ γυιὸς νὰ χτυπήσῃ τὸν πατέρα; Τὰ παλιὰ τὰ χρόνια τὰ παιδιὰ στέκονταν σοῦζα μπροστὰ στοὺς γονεῖς. Τώρα;… Κατηραμένα τὰ χέρια τῶν παιδιῶν ποὺ χτυποῦν μάνα ἢ πα­τέρα! Εἶνε ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἁμαρτήματα.
⃝ Τέλος ὁ Χριστός, ἀφοῦ ὑπενθύμισε τὸ «οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευ­δομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μη­τέρα», μετὰ τί εἶπε· «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Ἀγάπη! Ὤ ποῦ εἶνε ἡ ἀγά­πη, ποῦ νὰ τὴ βροῦμε; Ὑπάρχει; Ἀγάπη! Ν᾿ ἀ­γαπᾷς τί; Πάνω ἀπ’ ὅλα τὸ Θεό, καὶ μετὰ ὅλα τὰ ὡραῖα ποὺ ἔκανε ὁ Θεός· τὰ λουλού­δια, τὰ πουλιά, τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια, τὶς λίμνες, τὶς θάλασσες, τὰ ἄστρα, τὸν ἥλιο· ν’ ἀγαπᾷς τὸν πατέρα ποὺ σὲ γέννησε, τὴ μάνα ποὺ σὲ βύ­ζα­ξε, τὸ δάσκαλο ποὺ σὲ διδάσκει, τὰς ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας· ν᾽ ἀγαπᾷς τὸν ἱερέα ποὺ σὲ εὐ­λογεῖ· ν᾽ ἀγαπᾷς καὶ τὸν ἐχθρό σου ἀκόμα· τό­τε εἶσαι Χριστιανός.

* * *

Αὐτὰ μᾶς λέει ὁ Χριστός, ἀδέρφια μου. Εἶ­νε δύσκολα; Ἁπλᾶ πράγματα εἶνε. Ἂν ὁ κό­σμος τὰ ἐφήρμοζε, πόλεμος δὲ θὰ γινόταν, οἱ φυλακὲς θὰ ἦταν ἀδειανές, πεινασμένοι, γυμνοί, ἄρρωστοι δὲ θὰ ὑπῆρχαν. Ὁ κόσμος θὰ ζοῦσε εὐτυχισμένος. Τό ᾿πε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτω­λός· ἂν ὅλοι ἐφαρμόσουμε τὸ Εὐαγγέλιο, ―δὲν εἶνε ψέμα― ἡ γῆ θὰ γίνῃ παράδεισος.
Τί νὰ κάνουμε, ἀδέρφια μου; Νὰ εἴμαστε πάντα κοντὰ στὸ Θεό, νὰ ἐφαρμόζουμε τὰς ἐντολάς του, τὸ «οὐ μοιχεύσεις – οὐ πορνεύ­σεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα», καὶ εὔχομαι ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ εἶνε πάντα μαζί σας.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στον ἱερό ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀτραποῦ – Φλωρίνης 5-9-1976)

Kοίμησις της Θεοτόκου
15 Aυγούστου

ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ

ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ κάνει ζέστη. Καὶ ἂν πᾷς κάτω στὴν Ἀφρική, ἐκεῖ ἡ ζέστη εἶνε ἀφόρητη. Ἀλλὰ ὁ καλὸς Θεὸς προνόησε καὶ μέσα στὴ Σαχάρα ἀκόμα νὰ ὑπάρχῃ κάποια ὄασις.
Σαχάρα ὅμως, ἀγαπητοί μου, εἶνε καὶ ἡ ζωὴ αὐτὴ μὲ τὰ βάσανά της. Καὶ ὄασις ποιά εἶνε; Πνευματικὲς ὀάσεις εἶνε οἱ ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὸ ἔλεγαν καὶ οἱ πρόγονοί μας· «Βίος ἀνεόρταστος μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόκευτος», ζωὴ χωρὶς γιορτὴ εἶνε δρόμος μακρὺς χωρὶς μέρος νὰ ξαποστάσῃς. Εἶνε ἀναγκαῖες οἱ ἑορτές. Καὶ μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες ἑορτές μας εἶνε ἡ σημερινή, ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου. Εἶνε σὰν ἕνα μικρὸ Πάσχα μέσα στὸ καλοκαίρι.
Γιὰ τὴν Κοίμησι τῆς Θεοτόκου χτίστηκαν καὶ πανηγυρίζουν ἐκκλησίες καὶ μοναστήρια, γίνονται λειτουργίες καὶ ἀκολουθίες, λέγονται ὕμνοι καὶ παρακλήσεις ὅπως ὁ μικρὸς καὶ ὁ μέγας Παρακλητικὸς Κανών, ψάλλονται τροπάρια. Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε ὅλα; Οὔτε ἐγὼ ἔχω δύναμι οὔτε σεῖς ὑπομονή. Ἀπ᾿ ὅλο αὐτὸ τὸν πλοῦτο θὰ προσπαθήσω νὰ ἑρμηνεύσω μόνο τὸ δοξαστικὸ τοῦ ἑσπερινοῦ. Λέγεται ὀκτάηχο, ἐπειδή, ἐνῷ τὰ ἄλλα τροπάρια ψάλλονται σὲ ἕναν ἦχο τὸ καθένα, αὐτὸ χωρίζεται σὲ ὀκτὼ τμήματα καὶ ψάλλεται κάθε τμῆμα καὶ σὲ ἕναν ἦχο. Ἑκατὸ περίπου λέξεις εἶνε. Θὰ τὸ δοῦμε πρῶτα μὲ συντομία κατὰ τμήματα καὶ τέλος θὰ ἐπιμείνω σὲ ἕνα σημεῖο.

* * *

Τὸ πρῶτο τμῆμα (ἦχος α΄)· «Θεαρχίῳ νεύματι πάντοθεν οἱ θεοφόροι ἀπόστολοι ὑπὸ νεφῶν μεταρσίως αἰρόμενοι». Ὅταν, λέει, ἡ Παναγία μας ὡς ἄνθρωπος ἀπέθανε, ἐξοφλώντας καὶ αὐτὴ τὸ κοινὸ χρέος ὅλων, ἀπουσίαζαν οἱ ἀπόστολοι. Ποῦ ἦταν; Εἶχαν σκορπιστῆ σ᾿ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ εὐαγγέλιο. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ εἰδοποιηθοῦν, ὅπως γίνεται καὶ σήμερα ὅταν πεθαίνῃ κάποιος· τηλεφωνοῦμε καὶ ἔρχονται οἱ συγγενεῖς κι ἀπ᾿ τὸ ἐξωτερικὸ ἀκόμη μὲ ἀεροπλάνο γιὰ τὴν κηδεία. Τότε δὲν ὑπῆρχαν τὰ σημερινὰ μέσα ἐπικοινωνίας. Ὑπῆρχε ὅμως ὁ Θεός. Ἐκεῖνος ποὺ ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο τὴ δύναμι νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τόσους τρόπους, πολὺ περισσότερο ὁ διος, ὁ νοῦς ὁ ὑπέρτατος, ἔχει τὴ δύναμι τῆς ἐπικοινωνίας. Γι᾿ αὐτὸ «θεαρχίῳ νεύματι», λέει, μ᾿ ἕνα θεῖο νεῦμα του, τοὺς εἰδοποίησε, καὶ διέταξε σύννεφα νὰ τοὺς μεταφέρουν πετώντας ἀπὸ κάθε μέρος! Μ᾿ ἕνα νεῦμα του! Καὶ μήπως κάθε στιγμὴ δὲν τὸ κάνει; Μέσα σὲ λίγα λεπτὰ τὸ φῶς – ὁ ἥλιος φτάνει στὴ γῆ. Πῶς; «Θεαρχίῳ νεύματι», μὲ τὸ νεῦμα τοῦ Θεοῦ· διατάζει τὸν ἥλιο καὶ στέλνει τὶς ἀκτῖνες του μὲ ταχύτητα. Μὲ τὸ νεῦμα του ὁ Θεὸς κυβερνᾷ τὸν ἥλιο, τὸν ἀέρα, τὰ κύματα τῆς θαλάσσης, τὰ πάντα. Καὶ μὲ τὸ νεῦμα του πάνω στὰ νέφη, «ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων» (Ψαλμ. 103,3), ἔφτασαν οἱ ἀπόστολοι ὅλοι στὴ Γεθσημανῆ, γιὰ νὰ κηδεύσουν τὴν Παναγία.
Τὸ δεύτερο τμῆμα (ἦχος πλ. α΄)· «καταλαβόντες τὸ πανάχραντον καὶ ζωαρχικόν σου σκῆνος ἐξόχως ἠσπάζοντο». Σὲ περικύκλωσαν, Παναγία, καὶ γονατιστοὶ μὲ εὐλάβεια μεγάλη προσκυνοῦσαν τὸ πάναγνο καὶ ζωηφόρο σκήνωμά σου.
Τὸ τρίτο τμῆμα (ἦχος β΄)· «Αἱ δὲ ὑπέρτατοι τῶν οὐρανῶν δυνάμεις σὺν τῷ οἰκείῳ Δεσπότῃ παραγενόμεναι». Στὴν κηδεία τῆς μητέρας παρέστη πρῶτος ὁ Υἱός της. Μαζὶ δὲ μὲ τοὺς ἀποστόλους ἦρθαν καὶ οἱ ἀγγελικὲς δυνάμεις συνοδεύοντας τὸν Κύριό τους.
Τὸ τέταρτο τμῆμα (ἦχος πλ. β΄)· «τὸ θεοδόχον καὶ ἀκραιφνέστατον σῶμα προπέμπουσι τῷ δέει κρατούμεναι· ὑπερκοσμίως δὲ προῴχοντο καὶ ἀοράτως ἐβόων ταῖς ἀνωτέραις ταξιαρχίαις· Ἰδοὺ ἡ παντάνασσα θεόπαις παραγέγονεν». Συνοδεύουν, λέει, Παναγία, μὲ δέος τὸ ἀμίαντο σῶμα σου, ποὺ δέχθηκε ἐντός του καὶ ἐσάρκωσε τὸ Θεό· καὶ καθὼς βλέπουν τὴν ψυχή σου νὰ πετάῃ καὶ νὰ ὑψώνεται στὸν οὐρανὸ σὰν ἥλιος λαμπρός, μένουν ἐκστατικοὶ καὶ φωνάζουν στοὺς ἀγγέλους ποὺ εἶνε ὑψηλότερα· Ἔρχεται ἔρχεται ἡ θυγατέρα τοῦ Θεοῦ καὶ βασίλισσα ὅλου τοῦ κόσμου!
Τὸ πέμπτο τμῆμα (ἦχος γ΄)· «Ἄρατε πύλας καὶ ταύτην ὑπερκοσμίως ὑποδέξασθε, τὴν τοῦ ἀενάου φωτὸς Μητέρα». Ἀνοῖξτε τὶς πύλες τῶν οὐρανῶν καὶ ὑποδεχθῆτε τὴ μητέρα τοῦ Χριστοῦ, ἐκείνου ποὺ εἶνε τὸ ἀνέσπερο φῶς.
Τὸ ἕκτο τμῆμα (ἦχος βαρύς)· «Διὰ ταύτης γὰρ ἡ παγγενὴς τῶν βροτῶν σωτηρία γέγονεν· ᾗ ἀτενίζειν οὐκ ἰσχύομεν, καὶ ταύτῃ ἄξιον γέρας ἀπονέμειν ἀδύνατον». Τῆς ἀξίζει τέτοια ὑποδοχή, διότι διὰ τῆς Θεοτόκου ἔγινε «ἡ παγγενὴς» σωτηρία, ἡ σωτηρία ὅλου τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Νὰ τὴν ἀντικρύσουμε δὲν μποροῦμε, γιατὶ ἡ λάμψι της θαμπώνει· καὶ νὰ τὴν στεφανώσουμε ὅπως τῆς ἀξίζει μᾶς εἶνε ἀδύνατο.
Τὸ ἕβδομο τμῆμα (ἦχος δ΄)· «Ταύτης γὰρ τὸ ὑπερβάλλον ὑπερέχει πᾶσαν ἔννοιαν». Τὸ μεγαλεῖο καὶ ἡ δόξα της ξεπερνᾷ κάθε ἄλλη, δὲν μπορεῖ νὰ τὴ συλλάβῃ ὁποιοσδήποτε νοῦς ετε ἀνθρώπου ετε ἀγγέλου.
Τὸ ὄγδοο τμῆμα (ἦχος πλ. δ΄)· «Διό, ἄχραντε Θεοτόκε, ἀεὶ σὺν ζωηφόρῳ Βασιλεῖ καὶ τόκῳ ζῶσα, πρέσβευε διηνεκῶς περιφρουρῆσαι καὶ σῶσαι ἀπὸ πάσης προσβολῆς ἐναντίας τὴν νεολαίαν σου· τὴν γὰρ σὴν προστασίαν κεκτήμεθα». Καὶ τὸ τέλος (ἦχος α΄)· «εἰς τοὺς αἰῶνας ἀγλαοφανῶς μακαρίζοντες». Τώρα, λέει, ἀμόλυντε Θεοτόκε, εἶσαι διὰ παντὸς κοντὰ στὸν ζωοδότη βασιλέα καὶ υἱό σου, τὸ Χριστό. Γι᾿ αὐτό, Παναγία, λέει ὁ ὑμνῳδός, τώρα ποὺ εἶσαι στὸν οὐρανό, ἐκ δεξιῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μὴ παύεις ἀπὸ κεῖ νὰ πρεσβεύῃς συνεχῶς καὶ νὰ παρακαλῇς τὸν Κύριο, διότι ἐσένα ἔχουμε αἰώνια προστασία καὶ ἐσένα ὑμνοῦμε μὲ λαμπρὰ ἐγκώμια. Καὶ ποιά παράκλησι ζητοῦμε νὰ κάνῃ ἡ Παναγία; Ἀκοῦστε τὴν παράκλησι· νὰ περιφρουρήσῃ καὶ νὰ σώσῃ ὁ βασιλεὺς Χριστὸς ἀπὸ κάθε προσβολὴ τοῦ διαβόλου «τὴν νεολαίαν»· προστάτευε, Παναγία, μὲ τὶς πρεσβεῖες σου «τὴν νεολαίαν σου», δηλαδὴ τὸ νέο λαό σου. Παλαιὸς λαὸς τῆς Παναγίας, ἀπὸ τὸν ὁποῖο προῆλθε ἡ ἰδία, ἦταν ὁ Ἰσραήλ. Ἐκεῖνος ὅμως ὁ λαὸς ἀρνήθηκε τὸ Χριστὸ καὶ τὸν σταύρωσε· καὶ ἡ Παναγία ἔπαυσε πλέον νὰ ἔχῃ σχέσι μ᾿ αὐτόν, ἀποξενώθηκε ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους ποὺ θανάτωσαν τὸν Υἱό της. Νέος λαὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας, νέος Ἰσραήλ, εἶνε τώρα ἡ Ἐκκλησία, οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὅλοι ἐμεῖς ποὺ σήμερα τιμοῦμε παντοῦ τὴ μνήμη της.
Τὸ ἐκλεκτότερο ὅμως μέρος τοῦ νέου λαοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, εἶνε ἀσφαλῶς, ἀγαπητοί μου, τὰ παιδιὰ καὶ οἱ νέοι, ἡ ἐλπὶς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ γένους μας. Αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὸ ἄνθος τοῦ νέου λαοῦ τῆς Παναγίας, τὸ πολυτιμότερο τμῆμα τῆς νεολαίας της. Γι᾿ αὐτὸ σ᾿ αὐτοὺς θὰ στρέψω τώρα τὸν λόγο.

* * *

Χριστιανοὶ νέοι καὶ παιδιά! Σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ κάθε ἄνθρωπος κινδυνεύει, ἀλλὰ πρὸ παντὸς κινδυνεύετε ἐσεῖς. Ὁ νέος κινδυνεύει ἀπὸ τὰ πύρινα βέλη τοῦ διαβόλου, ἀπὸ τὸν ἄπιστο καὶ ἄθεο κόσμο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν διο τὸν ἑαυτό του μὲ τὶς ἄλογες ὁρμὲς καὶ ἡδονές. Ἕνας νεώτερος συγγραφεὺς παρομοιάζει τὴν ἡδονὴ μὲ ἕνα εἶδος μεγάλης ἀράχνης τῆς νήσου Ἰάβας, ἡ ὁποία ἀπὸ τὸ σῶμα της βγάζει ἕνα ὑγρό, ποὺ φαίνεται εὐχάριστο σὰν τὸ μέλι, ἀλλὰ εἶνε ὑπνωτικό· μ᾿ αὐτὸ κοιμίζει τὰ ἔντομα ποὺ πλησιάζουν καὶ τὰ τρώει. Κατὰ παρόμοιο τρόπο ἑλκύεται καὶ ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλὰ «τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος» (Ῥωμ. 6,23). Καὶ ὁ κίνδυνος στοὺς ἐσχάτους τούτους καιροὺς εἶνε πολὺ πιὸ μεγάλος· χίλια χέρια σπρώχνουν τὸ νέο στὸ κακό. Θαῦμα εἶνε νὰ μείνῃ ὄρθιος, ἀσύλληπτος ἀπὸ τὶς παγίδες. Δείξατέ μου ἕνα νέο ἁγνό, ποὺ νὰ πιστεύῃ, νὰ προσεύχεται, νὰ διαβάζῃ τὴν ἁγία Γραφή, νὰ δακρύζῃ ὅταν ἀκούῃ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νὰ συγκινῆται ὅταν ἀκούῃ τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος!
Ὅταν ἤμουν στρατιωτικὸς ἱερεὺς ἐπάνω στὰ ὑψώματα ἦταν χαραγμένο τὸ σύνθημα «πίστις, ἀγών, νίκη»! Αὐτὸ λέω κ᾿ ἐγὼ σ᾿ ἐσᾶς· πιστεύετε στὸ Θεὸ ποὺ εἶνε ἡ μόνη μας ἐλπίδα, παλέψτε μὲ ὅλες σας τὶς δυνάμεις, κι ὅταν ἔτσι ἀγωνισθῆτε τότε νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι θὰ νικήσετε. Θὰ νικήσετε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Νεότης, ἀγωνίζου τὸν ἱερὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς ἀπιστίας, τῆς διαφθορᾶς, παντὸς κακοῦ. Στὸν ἀγῶνα αὐτὸ δὲν εἶστε μόνοι· κοντά σας εἶνε ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, καὶ ἡ Παναγία μας.
Σήμερα ὅλοι καὶ πρὸ παντὸς οἱ νέοι ἂς γονατίσουμε μπροστὰ στὸ Θεὸ καὶ ἂς παρακαλέσουμε τὴν Παναγία μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή· Ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου, ὑπέρμαχε Στρατηγὲ τῆς Ἑλλάδος καὶ προστάτη τῆς φυλῆς μας, σὲ παρακαλοῦμε, προστάτεψε τὴ νεολαία μας μὲ κάθε μέσο καὶ τρόπο ποὺ γνωρίζεις σύ, πανάχραντε!

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στην ιερά μονὴ της Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Κλαδορράχης – Φλωρίνης 14-8-1986)

‘ ΝΑΥΑΡΧΟΣ ’ ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ :  Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ

http://www.tideon.org/index.php/2012-02-03-08-49-48/2012-02-16-21-11-58/3575-2012-08-25-08-46-48

«Ο γεροντας Ιωαννης Καλαΐδης»

Πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Ι. Τραπεζανλίδη

Διαβάστε στο ιστολογιο:

(α΄) http://www.pemptousia.gr/?p=40288

(β΄) http://www.pemptousia.gr/?p=40309

Ο Διάβολος μεταμορφούμενος σε Άγγελο Κυρίου, μόλις του δώσεις δικαίωμα, σε δένει ποικιλοτρόπως χειροπόδαρα…

Διαβάστε στο ιστολογιο: http://katanixis.blogspot.gr/2012/08/blog-post_3727.html

http://katanixis.blogspot.gr/2012/08/blog-post_2055.html

Πρός τήν Πύλην Εκκλησιαστικών Ειδήσεων

AMEN.gr

ΘΕΜΑ: ΑΠΑΝΤΗΣΗ  ΣΤΟΝ κ. ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟ

Αγαπητέ μου κ. Παπαχρήστου,               

«Θέλω να αγιάσω και δεν με αφήνετε!», θα έλεγα, χρησιμοποιώντας την ευρύτατα  γνωστή αυτή δημώδη ρήση. Θα ήθελα δηλ. να ησυχάσω και να ασχοληθώ επιμελέστερα με τα κυρίως ποιμαντικά μου καθήκοντα, ιδιαίτερα μάλιστα τώρα το καλοκαίρι, αλλά δεν με αφήνετε. Με ειδοποίησαν, λοιπόν, να διαβάσω το σημερινό άρθρο του Θεολόγου και δημοσιογράφου κ. Χάρη Ανδρεόπουλου στο αγαπητό μας “Amen.gr” και το έπραξα «αυθωρεί και παραχρήμα»! Έτσι λοιπόν με χαρά επικοινωνώ με την αγάπη σας, για να απαντήσω στον αγαπητό αρθρογράφο σας…. Περισσότερα στο ιστολόγιο του μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβροσίου

http://mkka.blogspot.com

_

ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΣΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΕΚΕΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ

 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 4 Μ.Μ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=16&t=6756

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 3 Μ.Μ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΛΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΑΛΕΙ ΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΛΑΟ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΛΑΟΣΥΝΑΞΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 3 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ ΑΘΗΝΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΛΩΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΛΑΒΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ,ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ.ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΝ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.. – ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ -.

Η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΛΑΪΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=16&t=6704

ΛΙΒΕΛΟΓΡΑΦΗΜΑΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ 690/22.8.2012

http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=649:22812——-&catid=28:2009-07-31-01-41-51

Islamic crucifixion

Re: Prayer and beyond for our fellow believers suffering as in the time of Diocletian or one of the Muslim conquests and ruling of lands inhabited by Christians

Thank you to His Eminence Archbishop Chrysostomo for fwd. the following on the persecuted in Egypt.
While one needs to brace him/herself for the two first videos in the link below, it’s good to face fears and see what some are doing to fellow believers, so many of whom are paying dearly for believing in Christ.

If limited time, after seeing the 1st shocking brief video in http://www.wnd.com/2012/08/shocking-video-evidence-of-islamic-crucifixion, consider the 2nd, «The Passion of the Copts» at least, for a min. or two from 6:20 mark. Read more »

Κυριακὴ ΙΑ΄ Ματθαίου (Ματθ. 18,23-35)

ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΡΕΤΗ Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΙ

Η ΖΩΗ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνα ταξίδι. Καὶ ὁ δρόμος ὁ σωστός, ποὺ πρέπει ὅλοι ν᾽ ἀ­κολουθήσουμε γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ τέρμα, στὸν οὐ­ρανό, εἶνε ἕνας· ὁ δρόμος ποὺ χάρα­ξε ὁ Χριστὸς μὲ τὸ αἷ­μα του· τὸν βάδισε ὁ ἴδι­ος καὶ ἑκατομμύρια μαρτύρων καὶ ὁμολογη­τῶν τῆς πίστεώς μας. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε· «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν. 14,6).
Εἶνε ἀλήθεια ὅτι αὐτὸς ὁ δρόμος τῆς ἀ­ρετῆς εἶνε δύσκολος, ἀνηφορικός, ἕνας Γολ­γοθᾶς. «Στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν…» (Ματθ. 7,14). Ἀντιθέτως ὁ δρόμος τῆς κακίας, τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἀπιστίας εἶνε εὔκολος, κατηφορικός. «Πλα­τεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν…» (ἔ.ἀ. 7,13), στὴν καταστροφή. Ὁ ἕνας δρόμος εἶνε τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἄλλος τοῦ σατανᾶ· ὁ ἕνας εἶνε τοῦ παραδείσου, ὁ ἄλλος τῆς κολάσεως. Διαλέξτε· ἐ­λεύθερος εἶνε ὁ ἄνθρωπος ν᾽ ἀκολουθήσῃ ὅποιο δρόμο θέλει.
Δύσκολο πρᾶγμα οἱ ἀρετές. Κι ἂν ρωτᾶ­τε, ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἀρετὲς ποιά εἶνε ἡ πιὸ δύσ­κο­λη, ὁ φιλάργυρος θὰ πῇ ἡ ἐλεημοσύνη, ὁ κοιλιόδουλος θὰ πῇ ἡ νηστεία, ὁ σαρκολάτρης θὰ πῇ ἡ παρθενία, ὁ φιλόζωος θὰ πῇ τὸ μαρτύριο γιὰ τὸ Χριστό. Ἀλλὰ ἐγὼ θεωρῶ ὅτι τὸ πιὸ δύσκολο ἀπ᾽ ὅλα εἶνε – ποιό; Αὐτὸ ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· νὰ συγχω­ρῇ ὁ ἕ­νας τὸν ἄλλο. Εἶνε ἕνα χαλικάκι, ποὺ ζητάει ὁ Χριστὸς νὰ σηκώσουμε, ἀλλὰ ὁ διάβο­λος τὸ κάνει βουνὸ ἀσήκωτο. Κι ὅτι αὐτὸ εἶνε ἡ πιὸ δύσκολη ἀρετὴ θὰ σᾶς τὸ δείξω μὲ 3 – 4 παραδείγματα· παρακαλῶ προσέξτε.

* * *

Τὸ ἕνα παράδειγμα εἶνε ἀπὸ τοὺς βίους τῶν ἁγίων. Ἄν ἀνοίξετε τὰ συναξάρια, θὰ δῆ­τε ὅτι στὶς 9 Φεβρουαρίου ἑορτάζει ἕνας ἅ­γι­ος ποὺ ὀνομάζεται Νικηφόρος. Ἀκοῦστε πῶς μαρτύρησε. Στὴν ἐποχή του ὁ Νικηφόρος τὰ εἶχε χαλάσει μὲ ἕναν ἱερέα ποὺ τὸν ἔλεγαν Σαπρίκιο. Ἦταν μαλωμένοι· καὶ ἔφταιγε ὁ Σαπρίκιος, ὄχι ὁ Νικηφόρος. Ἔγινε διωγμός, καὶ τὸν πρῶτο ποὺ ἔπιασαν ἦταν ὁ παπᾶς, ὁ Σαπρί­­κιος. Τὸν δίκασαν καὶ βγῆκε ἀπόφασι ν᾽ ἀ­ποκεφαλισθῇ. Τὸν πῆραν οἱ στρατιῶτες πρωὶ – πρωὶ πρὸ τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου καὶ τὸν ὡδηγοῦσαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι νὰ τὸν ἐκτελέσουν. Ὅταν ἔμαθε ὁ Νικηφόρος ὅτι ὁ Σαπρίκιος σὲ λίγη ὥρα δὲ θὰ ὑπάρχῃ στὴ ζωή, τὸν ἔ­πιασε τὸ κλάμα. Τρέχει στὸ δρόμο, προλαβαίνει τὴ συνοδεία, καὶ πέφτει στὰ πόδια του. ―Ἀδελφὲ Σαπρίκιε, συχώρεσέ με. Ἐκεῖνος ὅ­μως τίποτα. ―Δὲ σὲ συγχωρῶ! Μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ τοῦ μαρτυρίου ὁ Νικηφόρος ἔπεφτε καὶ παρακαλοῦσε τὸ Σαπρίκιο νὰ τὸν συγχωρήσῃ. Ἀδύνατον. Τότε τί συνέβη· μόλις ὁ στρατιώτης ὕψωσε τὸ σπαθὶ νὰ τοῦ κόψῃ τὸ κεφάλι, ὁ Σαπρίκιος λέει· ―Γιατί μὲ σφάζετε; ―Γιατὶ εἶσαι Χριστιανός. ―Γι᾽ αὐτὸ λοιπόν; τότε ἐγὼ ἀρνοῦμαι τὸ Χριστό… Καὶ ἐνῷ οἱ ἄγ­γελοι τοῦ ἑτοίμαζαν στεφάνι, ὁ Σαπρίκιος, ποὺ δὲ συγχώρησε τὸ Νικηφόρο, κρίθηκε ἀν­άξιος τοῦ μαρτυρίου· τὸν ἐγκατέλειψε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἀρνήθηκε τὸ Χριστό. Ἀντ᾽ αὐτοῦ μαρτύρησε – ποιός; Ὁ Νικηφόρος, ποὺ εἶχε καλὴ καρδιὰ καὶ ἀγάπη. Ὡμολόγησε ὅτι εἶνε Χριστιανός, καὶ μαρτύρησε. Ἔτσι στὶς 9 Φεβρουαρίου, ἀντὶ Σαπρικίου τοῦ μάρτυρος, τιμοῦμε τὴ μνήμη Νικηφόρου τοῦ μάρτυρος. Τρομερὸ παράδειγμα αὐτό· δείχνει ὅτι ἀνώτε­ρο κι ἀπ᾽ τὸ μαρτύριο εἶνε τὸ νὰ συγχωρή­σῃς, νὰ δώσῃς συγχώρησι μέσα ἀπ᾽ τὴν καρδιά σου. Μά εἶνε εὔκολο; Σᾶς εἶπα, πετραδάκι εἶνε, μία λέξι εἶνε· ἀλλὰ γίνεται πιὸ βαρειὰ κι ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο καὶ τὸ Βίτσι καὶ τὸ Γράμμο.
⃝ Δὲ συγχωροῦν οἱ ἄνθρωποι. Θέλετε παραδείγματα ὄχι παλιὰ ἀλλὰ καινούργια; Δὲν εἶνε πολὺς καιρὸς ποὺ σ᾽ ἕνα χωριὸ ἕνας πολὺ γέρος, 90 χρονῶν, πέθαινε. Πάει ὁ παπᾶς, κα­λὸς παπᾶς, στὸ σπίτι. ―Γέροντα, τί κάνεις; ―Δὲν μπορῶ. ―Θέλεις νὰ κοινωνήσῃς; ―Θέ­λω. ―Θὰ σὲ κοινωνήσω, ἀλλὰ νὰ φωνάξουμε ἐκεῖνο τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἔχεις χρόνια ὁλόκληρα νὰ τοῦ μιλήσῃς. ―Ποιόν; ἐκεῖνον; Ἄαα, δὲν τὸ συγχωρῶ. Πές μου, παππούλη, νὰ κάνω ὅ,τι ἄλλο θέλεις· ν᾽ ἀνάψω λαμπάδες, νὰ χτίσω ἐκκλησιά, νὰ κάνω ἐλεημοσύνες, νὰ νη­στέψω· αὐτὸν δὲν τὸν συγχωρῶ. ―Βρὲ τοῦτο – βρὲ ἐκεῖνο, τοῦ ἔλεγε ὁ παπᾶς μὲ δάκρυα. Τίποτα. Ξεψυχοῦσε, θὰ παρέδιδε τὴν ψυχή του στὸ διάβολο, καὶ ὅμως δὲν συγχώρησε.
⃝ Καὶ τὰ ἔθνη μισοῦνται. Αὐτὸ θὰ φάῃ τὴν ἀνθρωπότητα. Γερμανοὶ δὲ συγχωροῦν τοὺς ῾Ρώσους, καὶ ῾Ρῶσοι δὲ συγχωροῦν τοὺς Γερμανούς. Ὑπάρχει μνησικακία. Ἂν ὑπῆρχε συγ­χώ­ρησι, ὁ κόσμος θὰ ἦταν παράδεισος. Ἡ πιὸ ὡραία λέξι στὸ Εὐαγγέλιο εἶνε ἡ συγχώρησις.
⃝ Δὲ συγχωρεῖ ὁ ἄνθρωπος. Θέλετε ἄλλο ἕ­να παράδειγμα; Δὲν εἶνε οὔτε δέκα μέρες, ποὺ ἔμαθα ὅτι σ᾽ ἕνα χωριὸ ἕνα ἀντρόγυνο τρώγονται. Τοὺς κάλεσα. ―Τί ἔχετε; Ἡ γυναίκα, τα­πεινή, τὴ φώτισε ὁ Θεὸς καὶ εἶπε· ―Ἐγὼ φταίω· ἀδικῶ πολλὲς φορὲς τὸν ἄντρα μου, τὸν βρίζω, τὸν κακολογῶ· μετανοιώνω, τὸν παρακα­λῶ νὰ μὲ συχωρέσῃ – καὶ ἔπεσε καὶ τοῦ ἔκανε μετάνοια. Σπάνιο πρᾶγμα γυναίκα νὰ παρα­δε­χτῇ ὅτι σφάλλει. Ἐγὼ συγκινήθηκα, ἔκλα­ψα. Νὰ βλέπῃς μιὰ γυναῖκα νέα, ὄμορφη κοπέλλα, νὰ γονατίζῃ μπροστὰ σ᾽ ἕναν ἄντρα ―ποὺ τὴν ἀπατοῦσε― καὶ νὰ λέῃ, Σοῦ ζητῶ νὰ μὲ συχωρέσῃς γιὰ ὅσα σοῦ εἶπα. Καὶ οἱ ἄγγελοι καὶ τὰ ἄστρα συγκινοῦνται. Αὐτός; ―Δὲ σὲ συγχω­ρῶ!… Πόσα τοῦ ἔκανε! δὲν τὴν συγχώρησε.

* * *

Τέτοιος εἶνε ὁ κόσμος. Ὑπάρχουν δυστυ­χῶς οἰκογένειες ποὺ ἔχουν μεταξύ τους μνη­σικακία καὶ ἐπὶ χρόνια δὲ συγχωροῦνται. Προσπαθοῦν ὁ παπᾶς καὶ ἡ μητρόπολι, ἀλλὰ τὸ μῖ­σος διαιωνίζεται ἀπὸ τοὺς γονεῖς στὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια.
Ἄνθρωπος ποὺ δὲ συγχωρεῖ δὲν εἶνε Χριστιανός. Εἶνε ζῷο, θηρίο. Λένε ὅτι, ἂν κάποιο παιδὶ πειράξῃ τὴν καμήλα, αὐτὴ δὲν τὸ ξεχνάει. Μπορεῖ νὰ περάσουν χρόνια, ἀλλ᾽ ἅμα τὸ πετύχῃ στὸ δρόμο, θὰ τὸ τσακίσῃ· δὲ συγ­χωρεῖ. Γι᾽ αὐτὸ λέμε «αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος μοιάζει μὲ καμήλα, δὲ συγχωρεῖ· κρατάει βαθειὰ μέσα του τὴν ἐκδίκησι». Ἀντιθέτως αὐτὸς ποὺ συγχωρεῖ ἀπὸ τὴν καρδιά του, μοιάζει – μὲ ποιόν; Μὲ τὸ Θεό. Μὲ τὸ Θεό; Μάλιστα.
Αὐτὸ μᾶς λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα. Γιατὶ ὁ Θεὸς τί κάνει· συγχωρεῖ, διαρκῶς συγχωρεῖ. Εἶνε μακρόθυμος, πολυέλεος καὶ πολυεύσπλαγχνος. Τί κάνουμε ἐμεῖς; Ἐμᾶς μᾶς φταίει ὁ ἄλλος, ὁ γείτονάς μας, γιατὶ μᾶς πείραξε, γιατὶ τὸ ζῷο του μπῆκε στὸ χωράφι μας…, γιὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα πράγματα. Ἀλλ᾽ ἐκεῖνα ποὺ φταῖμε ἐμεῖς στὸ Θεὸ εἶνε πολὺ μεγάλα. Φταῖμε, ἁμαρτάνουμε συνεχῶς. Ἁμαρτάνουμε μὲ τὰ μάτια μας, μὲ τ᾽ αὐτιά μας, μὲ τὰ χέρια μας, μὲ τὸ κορμί μας· ἁμαρτάνουμε τὴν ἡμέρα, τὴ νύχτα, στὸ καφενεῖο, στὸ δρόμο, στὰ χωράφια, ἁμαρτάνουμε ἀκόμα καὶ μέσ᾽ στὴν ἐκκλησία. Ποιός μπορεῖ νὰ μετρήσῃ τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου; Ἄβυσσος, «μύρια τάλαντα» ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐ­αγγέλιο (Ματθ. 18,24), ἀμέτρητα τ᾽ ἁμαρτήματά μας, ἀ­στρονομικὸς ἀριθμός. «Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλή­θη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;» (τροπ. Κασσι­ανῆς, δοξ. αἴν. Μ. Τετάρτης).
Καὶ τί κάνει ὁ Θεός; μᾶς συνερίζεται; Ἂν μᾶς συνεριζόταν, ἂν γιὰ κάθε ἁμαρτία ποὺ κάνουμε, γιὰ κάθε βλαστήμια ποὺ ἀκούγεται, ἔπεφτε ἕνα ἀστροπελέκι, θὰ εἴχαμε καῆ ὅλοι. Μᾶς συγχωρεῖ, συνεχῶς συγχωρεῖ τ᾽ ἁμαρτή­ματά μας. Γι᾽ αὐτὸ κ᾽ ἐμεῖς νὰ εἴμεθα συγγνω­μικοί. Αὐτὸ ζητᾷ ἀπὸ μᾶς. Ὅπως ἐκεῖνος συγχωρεῖ τ᾽ ἁμαρτήματά μας, τὰ μεγάλα καὶ ἀμέτρητα, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἄλ­λους· οἱ νύφες τὶς πεθερές, οἱ πεθερὲς τὶς νύ­φες, ὁ ἄντρας τὴ γυναῖκα του, ὁ πατέρας τὸ παιδί του, οἱ χωριανοὶ τοὺς συγχωριανούς τους. Δῶστε μου, δῶστε μου ἕνα χωριὸ ὅπου ὑπάρχει συγγνώμη, ἔλεος, ἀγάπη· παράδεισος εἶνε. Δῶστε μου ἕνα ἄλλο χωριό, ὅπου δὲν ὑπάρχει συγχώρησις καὶ ἔλεος· κόλασις εἶ­νε. Κόλασις ἔγινε ἡ γῆ, γιατὶ σβήσαμε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, τὰ ἀπέριττα καὶ αἰώνια λόγια «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13,34).

* * *

Ἀγαπητοί μου, ἂς ξερριζώσῃ ὁ Θεὸς ἀπ᾽ τὴν καρδιά μας τὸ ἀγκάθι ποὺ λέγεται μνησικακία, καὶ ἂς φυτέψῃ τὸ οὐράνιο λουλούδι, τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας. Ἔτσι θὰ εἴμαστε μιμηταὶ ἐκείνου, ποὺ πάνω ἀπ᾽ τὸ σταυρὸ συγ­χώρησε τοὺς σταυρωτάς του. Ἔτσι θὰ μποροῦ­με νὰ προσευχώμεθα καὶ νὰ λέμε τὸν τρο­μερὸ ἐκεῖνο λόγο· «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡ­μῶν» (Ματθ. 6,12). Διαφορετικά, εἴμεθα ψεῦτες καὶ θεομπαῖχτες ὅλοι, κλῆρος καὶ λαός.
Αὐτὴ ἡ ὑπόσχεσι εἶνε ὅρος συγχωρήσεως. Συγχωρεῖς; θὰ συγχωρηθῇς· δὲ συγχωρεῖς; χίλιοι παπᾶδες νὰ σοῦ κάνουν μνημόσυνα, χίλιοι δεσποτάδες καὶ πατριαρχάδες νὰ πᾶνε στὸν τάφο σου, δὲν θὰ συγχωρηθῇς. Συγχώρησε λοιπόν, γιὰ νὰ συγχωρηθῇς.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στον ἱερό ναὸ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Κάτω Κλεινῶν – Φλωρίνης 14-8-1977)

Η Παναγια στην Ορθοδοξια

«Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου ὕμνοις τιμήσωμεν» (μεγαλυνάριον)

ΑΠΟΨΕ ἡ ὁμιλία θὰ εἶνε δογματική· θὰ μιλήσουμε πάνω σὲ ἕνα δόγμα τῆς πίστεως.
Τί θὰ πῇ δόγμα; Δόγμα εἶνε αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ πρέπει νὰ τὸ πιστεύουμε καὶ νὰ τὸ παραδεχώμεθα ὡς ἀπόλυτη ἀλήθεια. Τί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας; Πολλὰ πράγματα. Διδάσκει ―καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ξέρῃ― τί εἶνε ὁ κόσμος, τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος, τί εἶνε τὸ σῶμα καὶ τί ἡ ψυχή, τί εἶνε ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, τί εἶνε ἁγία Τριάς, τί εἶνε Θεὸς Πατήρ, τί εἶνε Υἱός, τί εἶνε Πνεῦμα ἅγιο, τί εἶνε παράδεισος καὶ τί κόλασις, τί εἶνε Ἐκκλησία, τί εἶνε τὰ μυστήρια, τί εἶνε ἡ βάπτισις, ὁ γάμος, ἡ θεία εὐχαριστία κ.τ.λ.. Ὅλα αὐτὰ εἶνε μαθήματα, ποὺ πρέπει νὰ τὰ ξέρῃ.
Δυστυχῶς ὑπάρχει μεγάλη ἄγνοια. Οἱ Χριστιανοὶ οὔτε τὸ ἀλφαβητάριο τῆς πίστεως δὲν ξέρουνε. Καὶ ὄχι μόνο οἱ ἀγράμματοι ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τάχα ἐπιστήμονες. Ξέρουν πολλὰ ἄλλα πράγματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ θρησκεία μας ἔχουν μεσάνυχτα. Καὶ πῶς νὰ ξέρουν, ὅταν στὴν ἐκκλησία δὲν πατᾶνε παρὰ μόνο Χριστούγεννα καὶ Πάσχα;
Ἂς δοῦμε λοιπὸν τώρα, τί διδάσκει ἡ Ὀρθοδοξία μας γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας. Ἔχει δὲ μεγάλη σημασία τὸ δόγμα περὶ τῆς Θεοτόκου, διότι συνδέεται ἀμέσως μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

Ἑκατομμύρια γυναῖκες γεννηθήκανε, ἑκατομμύρια ζοῦνε σήμερα, καὶ ἑκατομμύρια θὰ γεννηθοῦν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ἄλλες ἀπὸ αὐτὲς διακρίθηκαν γιὰ τὸ κάλλος τους, ἄλλες γιὰ τὴν εὐφυΐα τους, ἄλλες γιὰ τὴν καταγωγή τους. Ὅλες ὅμως λησμονοῦνται. Μία γυναίκα μόνο δὲν λησμονεῖται· ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας. Γιατί; Διότι μέσα στὰ ἑκατομμύρια τῶν γυναικῶν μόνο αὐτὴ βρέθηκε ἄξια νὰ γεννήσῃ τὸ Θεό, νὰ γίνῃ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ. Τί μυστήριο αὐτό! Πόσο καθαρὰ ἔπρεπε νὰ εἶνε αὐτὴ ποὺ θὰ ἀξιώνετο νὰ γεννήσῃ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν! Ἔπρεπε νὰ εἶνε ἁγνὴ καὶ παρθένος. Καὶ ἔγινε τὸ μέγα μυστήριο· ὁ Θεός, ποὺ δὲν τὸν χωροῦν οἱ οὐρανοί, ἐχώρεσε μέσα στὴν κοιλία τῆς παρθένου, καὶ ἔγινε ἡ κοιλία της θρόνος του. Ἡ παρθένος Μαρία γέννησε τὸν Θεό, γι᾿ αὐτὸ λέγεται Θεοτόκος. Τὸ δὲ ἐπίσης θαυμαστὸ ποιό εἶνε· ὅτι ἔμεινε παρθένος ὄχι μόνο πρὸ τοῦ τόκου ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν τόκο καὶ μετὰ τὸν τόκο, δηλαδὴ ἀειπάρθενος. Ἂν δὲν τὸ πιστεύῃς αὐτὸ τὸ μυστήριο, δὲν εἶσαι ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἡ Παρθένος γέννησε τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Αὐτὸ εἶνε ἡ πίστις μας. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία οἱ αἱρετικοὶ διχάζονται ὡς πρὸς τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας· ἄλλοι τὴν ὑπερτιμοῦν, καὶ ἄλλοι τὴν ὑποτιμοῦν. Ἐμεῖς τί λέμε;
Ἡ Ὀρθοδοξία παραδέχεται, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς πατριάρχας καὶ τοὺς προφήτας τῆς παλαιᾶς διαθήκης, ἀνώτερη ἀπὸ τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, ἀνώτερη ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους, ἀνώτερη ἀκόμα κι ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Ἡ Παναγία εἶνε παραπάνω ἀπ᾿ ὅλους. Ἀλλὰ δὲν εἶνε Θεός· ἐδῶ σταματοῦμε. Διότι ἡ θεοποίησις τῆς Παναγίας εἶνε αἵρεσις. Αἱρετικοὶ εἶχαν θεοποιήσει τὴν Παναγία. Ἐμεῖς δὲν τὴ θεοποιοῦμε· δὲν λέμε, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε Θεός.
Ἡ Παναγία, ἐν σχέσει μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸ Χριστό, εἶνε καὶ αὐτὴ μία «δούλη»· ἔτσι ὀνομάζει τὸν ἑαυτό της ἡ ἰδία (βλ. Λουκ. 1,38,48). Ἦταν ταπεινὴ ἡ Παναγία, δὲν ὑπερηφανεύετο. Ὅταν «ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε» (Ἀκάθ. ὕμν.), δὲν ὑπερηφανεύτηκε ὅτι θὰ γεννήσῃ τὸ Χριστό. Οὔτε πῆγε νὰ τὸ διαλαλήσῃ στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες. Μόνο ἐρώτησε· Πῶς ἐγὼ χωρὶς ἄντρα θὰ γεννήσω παιδί; Καὶ ὁ ἄγγελος ἀπήντησε· «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα». Καὶ τότε ἐκείνη δέχθηκε μὲ ταπείνωσι τὸ θεῖο θέλημα· «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου» (Λουκ. 1,35-38). Ἔτσι εἶπε ἡ Παναγία· ὅτι εἶνε μιὰ «δούλη» τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἶνε ἁμαρτία αὐτὸ ποὺ παρατηρεῖται καμμιὰ φορὰ ἀπὸ ἄγνοια, νὰ τιμοῦν τὴν Παναγία παραπάνω ἀπὸ τὸ Χριστό (κάπου εἶδα λ.χ. μπροστὰ στὸ Χριστὸ νὰ ἔχουν μιὰ μικρὰ καντήλα, καὶ μπροστὰ στὴν Παναγιὰ μιὰ μεγάλη καντήλα).
Ὡρισμένοι αἱρετικοὶ ὅμως, ὄχι ἀπὸ ἄγνοια ἀλλ᾿ ἀπὸ σατανικὴ ἐπιμονή, θεωροῦν τὴν Παναγία σὰν Θεό· ὅπως οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτραι πρόγονοί μας εχανε τὴν Ἄρτεμι, τὴν Ἀθηνᾶ κ.τ.λ.. Ὄχι τέτοια πράγματα. Αὐτὸ εἶνε τὸ ἕνα ἄκρο, τὸ ὁποῖο κρατοῦν οἱ παπικοί. Αὐτοί, οἱ φράγκοι, τὴν Παναγία τὴν ἔχουν πολὺ ψηλά, τὴν τιμοῦν σχεδὸν σὰν Θεό, τῆς φτειάχνουν καὶ ἀγάλματα. Αὐτοὶ ἔχουν τὴν λεγομένη Μαριολατρία.
Οἱ ἄλλοι ἀντιθέτως πηγαίνουν στὸ ἄλλο ἄκρο. Εἶνε οἱ προτεστάνται. Αὐτοὶ τί λένε; Ὑποτιμοῦν τὴν Παναγία. Τὴν θεωροῦν μιὰ ἁπλῆ γυναῖκα. Τί εἶνε, σοῦ λένε, ἡ Μαρία; εἶνε ὅπως ὅλες οἱ γυναῖκες. Καὶ ἐνῷ οἱ παπικοὶ τῆς ἔχουν καὶ ἀγάλματα, οἱ προτεστάνται δὲν τῆς ἔχουν οὔτε εἰκόνα. Οἱ δὲ χιλιασταὶ οὔτε ν᾿ ἀκούσουν θέλουν γιὰ τὴν Παναγία.
Ἐμεῖς λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εμεθα στὸ μέσον. Ἡ Ὀρθοδοξία οὔτε μὲ τοὺς προτεστάντες πάει, οὔτε μὲ τοὺς παπικοὺς πάει. Καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, ὅτι ἡ Παναγία εἶνε ὑπεράνω ὅλων τῶν ἁγίων, ἀλλὰ ὄχι Θεός· καὶ ὅτι ἀξιώθηκε νὰ γεννήσῃ ὑπὲρ φύσιν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε κατὰ τρόπο ὑπερφυσικό, θαυμαστό, μυστηριώδη, τρόπον ἄγνωστον τοῖς ἀνθρώποις. Αὐτὰ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ ἔτσι τιμοῦμε ἐμεῖς τὴν Παναγία.

* * *

Αὐτὰ βέβαια στὴ διδασκαλία. Τί γίνεται ὅμως στὴν πρᾶξι; Λέμε, ὅτι τιμοῦμε ὀρθοδόξως τὴν Παναγία. Τὴν τιμοῦμε ὄντως; Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καὶ ψυχὲς ποὺ ἀγαποῦν καὶ τιμοῦν τὴν Παναγία. Οἱ ἄλλοι; Τὴν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως ὅλοι θὰ ἑορτάσουν. Τότε καὶ οἱ ἐπίσημοι θὰ ἐκκλησιαστοῦν. Ἀλλὰ τί ὥρα φθάνουν; Πρὸς τὸ τέλος. Ἔρχονται ἁπλῶς γιὰ τὸν τύπο.
Ὅσο γιὰ τοὺς στρατιωτικούς; Μὲ τὰ λόγια τιμοῦν κι αὐτοὶ τὴν Παναγία. Ἀλλ᾿ ἐὰν ὑπάρχῃ ἕνας χῶρος ὅπου ὑβρίζεται ἡ Παναγία μέρα – νύχτα, εἶνε ὁ στρατός. Ποῦ εἶνε ἡ τιμή; Πήγαινε μέσα στὸ στρατῶνα ν᾿ ἀκούσῃς τί γίνεται.Ὑπάρχουν βέβαια κ᾿ ἐδῶ καὶ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες ποὺ τιμοῦν τὴν Παναγία, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι. Ἀλλὰ οἱ πολλοί; Δὲν περνάει μέρα στοὺς λόχους καὶ στὰ τάγματα, ποὺ νὰ μὴ ὑβρίζεται φοβερὰ καὶ ἀπαίσια ἡ Παναγία.
Τέλος ὁ λαός. Παντοῦ δυστυχῶς, σὲ σπίτια καὶ δημοσίους χώρους, οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ προσβάλλουν χυδαιότατα τὸ τίμιον ὄνομα τῆς Παναγίας. Καὶ ποιός διαμαρτύρεται παρακαλῶ; Ἀκούει ὁ Χριστιανὸς νὰ βλαστημοῦν, καὶ χαχανίζει. Ἀκούει ἡ γυναίκα τὸν ἄντρα της νὰ ὑβρίζῃ, καὶ ὅταν τῆς πῇς ὅτι ἁμαρτάνει ποὺ τὸ ἀνέχεται, σοῦ λέει· Τί, νὰ χάσω ἐγὼ τὸν ἄντρα μου;… Δὲ᾿ λέω νὰ πάρῃ διαζύγιο. Ἀλλὰ ἔχει πολλὰ μέσα ἡ γυναίκα γιὰ νὰ πείσῃ τὸν ἄντρα. Δυστυχῶς δὲν κάνει τίποτα. Ἀκοῦνε οἱ γονεῖς τὰ παιδιά· τίποτα ἀπολύτως! Αὐτὸ εἶνε ἁμαρτία. Διότι ἁμαρτάνει αὐτὸς ποὺ βλαστημάει, ἀλλ᾿ ἂν ἀκοῦς κ᾿ ἐσὺ καὶ δὲν διαμαρτύρεσαι, ἔχεις κ᾿ ἐσὺ ἁμαρτία. Δὲν εἶσαι Χριστιανός· ψευτοχριστιανὸς εἶσαι. Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν τιμᾷς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος φθάνει νὰ πῇ· Συμβούλεψε τὸ βλάστημο. Δὲν σὲ ἀκούει; Ἔχεις χέρι; Χτύπησέ τον. Χέρι ποὺ χτυπάει βλάστημο θὰ ἁγιάσῃ. Στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία δὲ᾿ βλαστημούσανε. Ὅποιος θὰ τολμοῦσε νὰ βλαστημήσῃ, ἔπρεπε νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ χωριό. Καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς λέει· Ἂν πάρῃς ἕνα μαχαίρι καὶ μοῦ βγάλῃς τὰ μάτια, μοῦ κόψῃς τ᾿ αὐτιὰ τὶς μύτες καὶ τὰ χέρια, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὑβρίσῃς τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα ποὺ μὲ γέννησε, ἔχω χρέος νὰ σὲ συγχωρήσω. Ἂν ὅμως βλαστημήσῃς τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγιά μου, δὲν ἔχω μάτια νὰ σὲ δῶ!
Είμεθα λοιπὸν ὅλοι συνένοχοι. Καὶ μιὰ βλαστήμια ἀκόμα νὰ ἀκουγότανε στὴν Ἑλλάδα, ἔπρεπε νὰ χτυποῦν νεκρικὰ οἱ καμπάνες σὰν τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Τώρα χιλιάδες βλαστημοῦν, καὶ κανείς δὲν ἐνοχλεῖται!
Προσπαθῆστε λοιπόν. Βρῆτε τρόπο, ὥστε νὰ σβήσῃ ἡ βλαστήμια ἀπὸ τὸν τόπο μας, καὶ ἡ κοινωνία μας νὰ γίνῃ μιὰ κιθάρα ποὺ θὰ ὑμνῇ μέρα καὶ νύχτα τὴν Παναγία καὶ τὸν Υἱόν της, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 10-8-1989, ἡμέρα Πέμπτη)

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΗΡΥΞ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

«Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17)

ΔΥΟ ΟΥΡΑΝΟΙ ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου. Ἕνας εἶνε ὁ φυσικός, αὐτὸς ποὺ βλέπουμε· καὶ ὁ ἄλλος, ἀπείρως ὡραιότερος, εἶνε ἡ Ἐκκλησία μας, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἔτσι ὀνομάζεται στὴν ὑμνολογία· «Οὐρανὸς πολύφωτος ἡ Ἐκκλησία…» (κοντ. 13ης Σεπτ.). Καὶ ὅπως στὸν φυσικὸ οὐρανὸ ὑπάρχει ἥλιος, σελήνη καὶ ἄστρα, ἔτσι καὶ στὴν Ἐκκλησία· ὑπάρχει ἕνας πνευματικὸς ἥλιος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· ὑπάρχει σελήνη, ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος· ὑπάρχουν δὲ καὶ ἀστέρες, οἱ ἅγιοι.
Σήμερα στὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας ἀνέτειλε ἕνα ἀστέρι πρώτου μεγέθους, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Λάμπει μὲ τὴν ἀσκητική του ζωή, μὲ τὴ διδασκαλία του, μὲ τὰ θαύματά του, μὲ τὶς προφητεῖες του. Δὲν θὰ μιλήσω τώρα γι᾿ αὐτά. Κάτι ἄλλο παρακαλῶ νὰ προσέξετε. Εἶνε τὸ ἑξῆς. Πῶς ἕνας ἄνθρωπος κατώρθωσε τόσο πολλὰ καὶ τόσο μεγάλα πράγματα; Εμαστε δέκα χιλιάδες παπᾶδες καὶ δεσποτάδες. Ἂν μᾶς μαζέψῃς ὅλους καὶ μᾶς στύψῃς, τὸ νυχάκι τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ δὲν φτειάνουμε. Γιατί; Τί εἶχε ἆραγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς; Ποῦ ὀφείλεται τὸ μεγαλεῖο καὶ τὸ ὕψος του; Εἶχε ἕνα ὅπλο ἰσχυρὸ καὶ ἀκαταμάχητο, τὸ ὁποῖο συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως μεταχειριζόταν στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Σ᾿ ἐμᾶς τὸ ὅπλο αὐτὸ ἔχει σκουριάσει· δὲν τὸ μεταχειριζόμεθα. Εἶνε ἡ προσευχή. Ἦταν ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς. Αὐτὸ τὸ σημεῖο θὰ ἐξετάσουμε.

* * *

Ὅταν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἦταν στὸ Ἅγιο Ὄρος, σηκωνόταν τὴ νύχτα καὶ προσευχόταν μετὰ δακρύων. Ὁλόκληρες νύχτες περνοῦσε στὴν προσευχή, σὰν τὸ Χριστό. Ἀλλὰ καὶ τὴν ἡμέρα διαρκῶς προσευχόταν. Καὶ μιὰ φορά, τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, ἄκουσε μυστικὴ φωνὴ ἀπ᾿ τὸν οὐρανὸ ποὺ τοῦ ᾿λεγε· Κοσμᾶ, φῦγε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος· πήγαινε κάτω στὸν κόσμο, ποὺ ἐκεῖ σταυρώνονται οἱ Χριστιανοί, μαρτυροῦν ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς· πήγαινε νὰ τοὺς παρηγορήσῃς, νὰ σφουγγίσῃς τὰ δάκρυά τους, νὰ κηρύξῃς τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν μέσ᾿ στὸ σκοτάδι!… Καὶ ἔτσι ἔφυγε. Πῆρε τὴν εὐλογία τοῦ πατριάρχου, τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ πέταξε σὰν ἀετός. Ἦρθε μέσ᾿ στὸν κόσμο. Καὶ ἔζησε ἐκεῖ εκοσι (20) περίπου χρόνια. Καὶ μιμούμενος τὸν ἀπόστολο Παῦλο περιώδευσε. Τέσσερις (4) περιοδεῖες ἔκανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τέσσερις καὶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Καὶ ποῦ δὲν κήρυξε!
Καὶ παντοῦ καὶ πάντοτε τί ὅπλο εἶχε; Τὴν προσευχή. Προσευχόταν. Κι ὅπου πήγαινε ἔστηνε ἕνα σταυρό· καὶ κάτω ἀπὸ τὸ σταυρὸ κήρυττε τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ κήρυγμά του εἶχε θαυμαστὰ ἀποτελέσματα, διότι τὸ συνώδευε μὲ προσευχὴ πρὸς τὸν Θεό. Τί ἔλεγε στὴν προσευχή του; Τὸ λέει ὁ διος·
Χριστέ μου, δὲν εἶμαι τίποτα. Δοῦλος σου εἶμαι, ἕνα μηδὲν εἶμαι· ἀλλὰ σὲ ἀγαπῶ, σὲ λατρεύω, σὲ πιστεύω. Σὲ παρακαλῶ, καθάρισέ μου τὴν καρδιά, καθάρισέ με ἀπὸ κάθε ἁμαρτία ψυχικῶς καὶ σωματικῶς. Καὶ σοῦ ζητῶ μιὰ χάρι ἀκόμα. (Τί ζητοῦσε ἆραγε; λεφτά, κτήματα, σπίτια; ἀκοῦστε·) Ὅπως, λέει, ἐσύ, Χριστέ μου, ἔχυσες τὸ αἷμα σου γιὰ μένα, ἀξίωσέ με κ᾿ ἐμένα νὰ χύσω τὸ αἷμα μου γιὰ ᾿σένα.
Πώ πω πω! Ἐμεῖς κοιτᾶμε νὰ σώσουμε τὴ ζωούλα μας· ἐκεῖνος ἦταν ἕτοιμος νὰ θυσιάσῃ τὴ ζωή του γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ.
Προσευχόταν ὁ διος. Ἀλλὰ καὶ συνιστοῦσε σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τὴν προσευχὴ ὡς ὅπλο. Παρακαλοῦσε, νὰ προσεύχωνται διαρκῶς, ἡ προσευχὴ νὰ εἶνε ὁ ἀχώριστος σύντροφός τους. Μοίραζε δὲ καὶ σταυρουδάκια. Ἦταν θερμὸς κήρυξ τῆς προσευχῆς.
Καὶ τέλος ὁ Θεὸς ἄκουσε τὶς προσευχές του. Ὅ,τι ζήτησε, τοῦ τὸ ἔδωσε. Τὸν πιάσανε οἱ Ἀγαρηνοί, τὸν ὡδήγησαν στὸ δικαστήριο,  καὶ τὸν καταδίκασαν εἰς θάνατον. Τὸν πήγανε δίπλα στὸ ποτάμι, στὸν Ἀῷο ποταμό, κ᾿ ἐκεῖ,  κάτω ἀπὸ ἕνα δέντρο στήσανε ἀγχόνη καὶ τοῦ εἶπαν· Ἐδῶ θὰ σὲ κρεμάσουμε. Ἐκεῖνος εἶπε· Σᾶς ζητῶ μιὰ χάρι· ἀφῆστε με λίγο νὰ προσευχηθῶ. Καὶ γονάτισε καὶ προσευχήθηκε. (Ὑπάρχει εἰκόνα αὐτῆς τῆς σκηνῆς μέσα στὸ βιβλίο ποὺ ἐξέδωκα). Μετὰ σηκώθηκε ὄρθιος ―δὲν ἦταν πλέον ἄνθρωπος, ἄγγελος ἦταν― καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς ψαλμικὰ λόγια· «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν» (Ψαλμ. 65,12). Τότε τοῦ πέρασαν τὴ θηλειά, καὶ μὲ τὸ πρῶτο τράβηγμα τοῦ σχοινιοῦ ἡ ψυχή του πέταξε.
Προσευχὴ λοιπὸν ἔκανε, προσευχὴ κήρυττε, καὶ μὲ προσευχὴ τελείωσε τὴ ζωή του.

* * *

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς συνιστᾷ σὲ ὅλους μας· Δὲν ξέρεις γράμματα; κράτα ἕνα κομποσχοίνι καὶ σὲ κάθε κόμπο λέγε· «Κύριε, ἐλέησον»· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, διὰ τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ ἀνάξιον δοῦλόν σου». Νὰ τὸ λὲς πάντοτε αὐτό, λέει.
Πρόλαβε ὅμως καὶ μία παρεξήγησι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Διότι δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ λέμε ἁπλῶς τὸ «Κύριε, ἐλέησον»· πρέπει νὰ τὸ λέμε μὲ πίστι. Διηγεῖτο λοιπὸν τὸ ἑξῆς σχετικό.
Ἦταν ἕνας βοσκός, καὶ λέει μιὰ μέρα στὸν πατέρα του· ―Πατέρα, βαρέθηκα νὰ βόσκω πρόβατα. Θὰ πάω κάτω στὸν κόσμο. Θέλω νὰ γίνω βασιλιᾶς. ―Βασιλιᾶς εἶσαι ἐδῶ, παιδί μου. Τὰ βουνά, τὰ λαγκάδια, τὰ δέντρα, τὰ πουλιὰ δικά σου εἶνε. ―Ὄχι, θὰ πάω. Καὶ ἄφησε τὸ μαντρί του. Περνώντας ἀπὸ ἕνα δάσος εἶδε μιὰ σπηλιά, καὶ μέσ᾿ στὴ σπηλιὰ ἕνα μάγο. Μπῆκε μέσα καὶ λέει στὸ μάγο· ―Θέλω νὰ μὲ κάνῃς βασιλιᾶ. Ἐκεῖνος εἶπε· ―Θὰ σὲ κάνω βασιλιᾶ, ἀλλὰ θὰ κάνῃς ὅ,τι σοῦ πῶ. Θὰ πᾷς στὸ τάδε μέρος, θὰ βγῇς τὴ νύχτα ἔξω στὸ νεκροταφεῖο, κι ὅταν τὸ ρολόι χτυπήσῃ δώδεκα ―γι᾿ αὐτὸ τὰ παλιὰ τὰ χρόνια σηκώνονταν τὰ μεσάνυχτα νὰ κάνουν προσευχή· διότι ὅλες τὶς ὧρες πειράζει ὁ σατανᾶς, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως πειράζει τὰ μεσάνυχτα― θὰ ῥίξῃς αὐτὸ τὸ χαρτὶ στὰ μνήματα. Ἔτσι καὶ ἔγινε. Ἀλλὰ μόλις τό ᾿ρριξε μαζεύτηκαν οἱ δαίμονες καὶ οὔρλιαζαν σὰν λύκοι. Αὐτὸς φοβήθηκε. Θυμήθηκε τὴ γιαγιά του ποὺ τοῦ ᾿λεγε· Παιδί μου, ἂν καμμιὰ φορὰ βρεθῇς σὲ κίνδυνο, νὰ κάνῃς τὸ σταυρό σου. Πράγματι κάνει τὸ σταυρό του, καὶ οἱ δαίμονες ἐξαφανίστηκαν. Πάει τὸ πρωῒ στὸ μάγο καὶ τοῦ λέει τί συνέβη. Ἀπαντᾷ ἐκεῖνος· ―Δὲν ξέρεις, ὅτι ἔτσι δὲν πιάνουν τὰ μάγια; Τώρα τί θέ᾿ς;  ―Θέλω, λέει, νὰ γίνω βασιλιᾶς. ―Ἄκου νὰ σοῦ πῶ τί θὰ κάνῃς. Θὰ πᾷς σ᾿ ἕνα μέρος, ὅπου μιὰ μάνα δουλεύει κ᾿ ἔχει ἀφήσει τὸ παιδί της κάτω ἀπὸ ἕνα δέντρο. Θὰ πλησιάσῃς τὸ παιδί, ποὺ εἶνε δύο χρονῶν νήπιο, θὰ τὸ σφάξῃς, θὰ πάρῃς τὴν καρδιά του ―καὶ σήμερα οἱ μάγοι τέτοια δὲν κάνουν;― καὶ ζεστὴ – ζεστὴ θὰ τὴ φέρῃς σ᾿ ἐμένα. Μετὰ θὰ ῥίξῃς πάλι τὸ χαρτὶ στὰ μνήματα. Πῆγε λοιπὸν αὐτός, βρῆκε ἕνα παιδάκι ἀθῷο, τὸ ἔσφαξε, πῆρε τὴν καρδούλα του καὶ τὴν πῆγε στὸ μάγο. Μετὰ πάει στὰ μνήματα καὶ πετάει τὸ χαρτί. Μαζεύτηκαν δαίμονες διπλάσιοι καὶ τριπλάσιοι. Ἀπὸ τὸ φόβο του ὁ βοσκὸς ἔκανε τὸ σταυρό του μιὰ φορά, μὰ οἱ δαίμονες δὲν φύγανε· δυὸ φορές, πάλι δὲν φύγανε· τρεῖς φορές, τίποτα· ἑκατό, διακόσες φορὲς ἔκανε τὸ σταυρό του, ἀλλὰ τώρα οἱ δαίμονες δὲν φεύγανε.
Προηγουμένως φεύγανε, τώρα γιατί δὲν φεύγανε; Εἶστε ἔξυπνοι καὶ καταλαβαίνετε. Γιατὶ τότε ὁ βοσκὸς ἦταν ἀθῷος· ἔπειτα ἔκανε τὸ ἔγκλημα, ἔβαψε τὰ χέρια του στὸ αἷμα.
Λοιπὸν τὸ «Κύριε, ἐλέησον» ἔχει δύναμι, ἐὰν εμεθα σύμφωνοι μὲ τὸ Εὐαγγέλιο. «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 7,21).

* * *

Γι᾿ αὐτὸ κ᾿ ἐγὼ σᾶς συνιστῶ, ὅλοι νὰ κάνετε προσευχή. Αὐτὸ συμβουλεύει ὁ ἀπόστολος· «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄ Θεσ. 5,17). Τί θὰ πῇ τὸ «ἀδιαλείπτως»; Πάντοτε. Ἡ προσευχή, λέει ἕνας διδάσκαλος τοῦ εὐαγγελίου, νὰ εἶνε ὅπως τὸ ἁλάτι· ὅπως ὅλες τὶς τροφὲς τὶς ἁλατίζουμε, ἔτσι καὶ ἡ προσευχὴ νὰ ἁλατίζῃ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας. Κ᾿ ἕνας ἄλλος ἅγιος λέει· «Μνημονευτέον Θεοῦ ἢ ἀναπνευστέον». Δηλαδή· ὅπου νὰ πᾶμε, κάθε στιγμὴ ἀναπνέουμε. Λίγο νὰ σταματήσῃ ὁ ἀέρας, πεθάναμε ὅλοι. Ὅπως λοιπὸν ἀδιαλείπτως ἀναπνέουμε τὸν ζωογόνο ἀέρα, ἔτσι καὶ ἀδιαλείπτως νὰ ζοῦμε μέσα στὴν προσευχὴ τοῦ Θεοῦ.
Προσευχὴ τὸ πρωΐ, προσευχὴ τὸ μεσημέρι, προσευχὴ τὸ βράδυ, προσευχὴ τὰ μεσάνυχτα. Προσευχὴ στὸ δρόμο, προσευχὴ στὴν ἐργασία, προσευχὴ παντοῦ. «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε». Ἡ προσευχή, ὅταν συνοδεύεται μὲ πιστὸν βίον, μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ ἐξομολόγησι, αὐτὴ ἡ προσευχὴ κάνει θαύματα.
Συνιστῶ λοιπὸν σὲ ὅλους, ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τὸ «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Σιταριᾶς – Φλωρίνης 24-8-1989)

«Ἂν μπορεῖς, εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν ἄπιστο νὰ γεννήσῃς παιδὶ
καὶ νὰ γίνῃ ἅγιος, νὰ παντρευτῇς»

Θὰ σᾶς πῶ κάτι πολὺ σοβαρὸ καὶ νὰ ἔχετε τὸν νοῦ σας, θὰ δῶστε λόγο μιὰ μέρα στὸν Θεό. Δὲν ἀρκεῖ μονάχα νὰ γεννᾶτε παιδιά. Καὶ ἡ μάνα τοῦ Κοσμᾶ γέννησε παιδί, ἀλλὰ δὲν τὸ κράτησε κοντά της, γιὰ νὰ τὸ παντρέψῃ καὶ νὰ δῇ ἐγγόνια καὶ δυσέγγονα. Δὲν εἶνε βέβαια ἁμαρτία αὐτό, ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο.
Αὐτὴ ἡ μάνα τοῦ Κοσμᾶ εἶνε εὐλογημένη, ποὺ ὁ γιός της δὲν ἔκανε φυσικὰ παιδιά, ἀλλὰ ἔκανε χιλίαδες πνευματικὰ παιδιά. Λοιπόν, αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ εἶνε σοβαρό. Ὅτι ἡ σημερινὴ ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς παρακαλεῖ καὶ ἔχει ἀξίωσι ἀπὸ τὸν οὐρανό, νὰ βγοῦν καὶ ἄλλοι ἅγιοι Κοσμᾶδες. Ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸν ἔχουμε ἐκεῖ στὴν εἰκόνα καὶ νὰ τὸν βλέπουμε, ἀλλὰ νὰ βγοῦν καὶ νέεοι Κοσμᾶδες, ποὺ θὰ ἐργαστοῦν ἱεραποστολικῶς, μέσα στὸν λαό μας. Νὰ γίνουν ἱερεῖς, σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ. Ἂν εχαμε 10.000 παπάδες σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ· Χαρὰ στὴν Ἑλλάδα. Παράδεισος καὶ πολύφωτος οὐρανός θὰ ἦταν ἡ Ἑλλάς. Νὰ βγοῦν ἱεραποστολικὰ πρόσωπα καὶ νὰ δουλέψουν μέσα στὶς ἐνορίες μας, μὲ τὴν πνοὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ καὶ ὄχι μόνο στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ἑλλάδος νὰ μείνουν, ἀλλὰ μέχρι τὸ ἐξωτερικὸ νὰ πᾶνε. Στὴν Αὐστραλία, στὴν Ἀφρικῆ, στὰς Ἰνδίας, στὴν Κορέα καὶ σ᾿ ἄλλα μέρη, ζητοῦν ἱεροκήρυκας, ἀλλὰ τίποτε δὲν ἔχουμε. Οἱ μανάδες τὰ παιδάκια τους νὰ γίνουν δάσκαλοι, καθηγηταί· Δὲν δίνουν ἕνα παιδί νὰ γίνῃ, ἕνας ἅγιος Κοσμᾶς. Δὲν θέλουν τὸ παιδί τους νὰ γίνῃ ἅγιος Κοσμᾶς. Εὐτυχῶς στὴν ἐποχή μας, μιμήθηκε ἕνας τὸν ἅγιο Κοσμᾶ καὶ πῆρε καὶ τ᾿ ὅνομά του, εἶνε παιδὶ φτωχιᾶς ἀλλὰ ἐντίμου οἰκογενείας, ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, Ἀσλανίδης στὸ ὅνομα, ποὺ πρὸ 20 χρόνια ἦταν ἐδῶ. Αὐτὸς ἔχτισε τὸν Σταυρό, βηθούμενος ἀπὸ τὸν πάτερ Ἀθανάσιο, τὸν εὐλαβέστατο ἱερέα τοῦ χωρίου ἐδῶ τῆς Σιταριᾶς καὶ δραχμὴ δὲν πῆρε. Καὶ ὄχι μόνο αὐτὸ τὸν Σταυρὸ ἔκτισε, ἀλλὰ καὶ κάποιον ἄλλο πολὺ μεγαλύτερο καὶ κατόπιν ἔφυγε καὶ πῆγε στὴν Ἀφρική. Ἐκεῖ ἐδίδαξε καὶ ἐβάπτησε 3000 ἀνθρώπους καὶ ἐμαρτύρησε, εἶχε μαρτυρικὸ θάνατο. Εὐτυχισμένη εἶνε ἡ μάνα. Ποιές ἀπὸ σᾶς τὶς μανᾶδες θὰ φιλοτιμηθοῦν νὰ δώσουν ἕνα παιδὶ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἔχουμε ἀπόλυτον ἀνάγκη, τόσο γιὰ τὴν ἐσωτερικὴν ὅσο καὶ τὴν ἐξωτερικὴν ἱεραποστολήν;
Δὲν μπορεῖτε νὰ καταλάβετε ἐσεῖς οἱ μανάδες, τί μεγάλο πρᾶγμα εἶνε νὰ δώσετε ἕνα παιδὶ στὸ Χριστό! Θὰ σᾶς μνημονεύουν γενεὲς γενεῶν.
Νά, τώρα, τὸν Κοσμᾶ (τὸν Γρηγοριάτη), ἀναφέρουν τὸ ὅνομά του στὴν Ἀφρικὴ καὶ κλαῖνε. Εὐλογημένη, λένε, εἶνε ἡ μάνα. Πῆγε κάτω ὁ πατέρας του καὶ τοῦ φιλοῦσαν οἱ ἄγριοι τὰ πόδια.
Ναί, ναί, ναί, ἀναθρέψτε τὰ παιδιά σας, γιὰ νὰ γίνουν ἱεραποστολικὰ πρόσωπα καὶ θὰ εἶνε εἰς μνημόσυνόν σας αἰώνιο.
Σᾶς τὸ εἶπα καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω, εἰς τὴν Ρωσία, πῆγε ἕνας νέος 25 χρονῶν σ᾿ ἕναν Ρῶσσο διδάσκαλο· Ἔχουν σπουδαίους πνευματικοὺς πατέρας – ἐξομολόγους οἱ Ρῶσσοι, καὶ τοῦ λέει·
«Δάσκαλε, πατέρα, νὰ παντρευτῶ; Μεγάλο εἶνε τὸ θέμα ποὺ μὲ ρωτᾶς. Ἄσε παιδί μου νὰ τὸ σκεφτῶ. Πέρασε μιὰ ἐβδομάδα καὶ λέει στὸ νέο. Περίμενε λίγο ἀκόμα, γιατὶ δὲν ἄκουσα καμμία φωνή. Πέρασε δεύτερη καὶ τρίτη ἐβδομάδα καὶ λέει στὸν νέο· Ἄκουσα κάτι ἀπὸ τὸν οὐρανό, καὶ ξέρεις, τί μοῦ εἶπε; Ἂν μπορεῖς, εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν τὸν κατηραμένο καὶ ἄπιστο νὰ γεννήσῃς παιδὶ καὶ νὰ γίνῃ ἅγιος, νὰ παντρευτῇς. Ἐὰν ὅμως δὲν μπορέσῃς καὶ γίνῃ τὸ παιδί σου λοποδίτης, κλέφτης, βλάσφημος, ἄπιστος καὶ ἄθεος, μὴ παντρευτῇς.
Δὲν εἶνε ἁπλῶς νὰ γεννήσετε παιδιά. Ἀλλὰ νὰ δῶστε τὰ παιδιά σας στὸ Θεό, νὰ τὰ ἀφιερώσετε. Εὔχομαι λοιπόν, τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα, ποὺ τελέσαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, τοῦ νεομάρτυρος αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε ὑπὲρ πίστεως, ὑπὲρ τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας, εὔχομαι καὶ ἄλλα παιδιὰ νὰ ἐμνευστοῦν ἀπὸ τὸ παράδειγμά του καὶ νὰ γίνουν ἱεραπόστολοι καὶ νὰ πᾶνε στὴν Ἀφρική, νὰ πᾶνε στὰς Ἰνδίας, νὰ πᾶνε στὴν Κορέα καὶ έδῶ στὴν Ἑλλάδα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ζοῦνε στὸ βαθυ σκοτάδι, ἔχωμε ἀνάγκη ἱεραποστολῆς καὶ ὁ Θεὸς νὰ ἀκούσῃ τοὺς ἀναστεναγμούς μας καὶ τὰς προσευχάς μας καὶ νὰ ἀλλάξῃ τὰ μυαλὰ τῶν γυναικῶν.
Στὰ Γρεβενά· πώ-πώ! κάποια μάνα κόντεψε νὰ μὲ σκοτώσῃ. Εὔγενε στὰ παράθυρα καὶ φώναζε· «Ἀνάθεμά τον, δὲν σποῦσε τὸ πόδι του καὶ ἦρθε ἐδῶ γιὰ νὰ πάρῃ τὸ παιδί μου». Ἐγώ, πῆρα τὸ παιδί της; Μοὔρχετε νὰ σηκωθῶ νὰ φύγω, νὰ πάω στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ νὰ κρυφτῶ σὲ καμμιὰ σπηλιά. Σπάνιο πραράδειγμα μάνας, ποὺ νὰ χαρῇ, μέσα στὶς χίλιες μία.
Βέβαια, χαίρεται ὅταν παντρεύεται καὶ ὕστερα ἀπὸ ἕνα μήνα παίρνει διαζύγιο. Ἂ, αὐτὸ εἶνε ὥραῖο πρᾶγμα στὴν ἐποχή μας!
Λοιπόν, δὲν εἶμαι ἐναντίον τοῦ γάμου, ἀλλὰ εὐλογῶ τὸν γάμο, ποὺ εἶνε μυστήριο καὶ εὔχομαι κάτι ἀνώτερο νὰ ζητᾶτε ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς τὸ ζητοῦσε χατήρι. Νὰ θυσιαστῇ γιὰ τὸν Χριστό.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Στὴν δευτερολογία Στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ Σιταριᾶς Φλωρίνης 24-8-1989)
Ἐξεδόθη στὸ τεῦχος «Γονεῖς, φροντίστε γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν σας», Φλώρινα 2002

KYMH
20 IANOYAPIOΥ 1951
ΦYΛΛAΔION 7

«Kαί ευθέως αλέκτωρ εφωνησε.
Kαί εμνήσθη ο  Πέτρος του ρήματος
Iησού» (Mατθ.26 74,75)

Ε K Δ I Δ Ε Τ Α I

Yπό ιεροκήρυκος Iερας Mητροπόλεως Kαρυστίας-Σκύρου
αρχιμανδρίτου Aυγουστίνου N. Kαντιώτου
και διανέμεται δωρεάν πρός χριστιανικόν
διαφωτισμόν του λαού.

***************************************************************************************

Aπό την Iστορίαν της Eκκλησίας

OYTΕ ENΑ IΩTA

«Aμήν λέγω υμίν, έως αν παρέλθει ο  ουρανός και η γη,
η ώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθει από του νόμου
έως αν πάντα γένηται» (O KYPIOΣ)

Tον 4ον μ.X. αιώνα ανεστατώθη όλη η Eκκλησία. Ποία η αιτία; Ένας ιερεύς εις την Aλεξάνδρειαν, Άρειος το όνομα, εκήρυξε την βλάσφημον ιδέαν, ότι ο  Xριστός δεν είναι Θεός, αλλά κτίσμα, το πρώτον και εξαίρετον κτίσμα της Δημιουργίας, και ότι υπήρχεν εποχή που δεν υπήρχε Xριστός. «Όχι», του απαντούν οι Oρθόδοξοι με επί κεφαλής τον M. Aθανάσιον. Όχι, μυριάκις όχι. Άρειε, το φρόνημά σου είναι εσφαλμένον. δεν πηγάζει από την Aγίαν Γραφήν. H Aγία Γραφή, Παλαιά και Kαινή Διαθήκη, αποδεικνύει, ότι προ του να πλασθεί ο πρώτος άνθρωπος, προ του να δημιουργηθούν τα όρη, αι θάλασσαι, και οι αστέρες του ουρανού, υπήρχεν ο Xριστός. Yπήρχε «προ πάντων των αιώνων». «Φως εκ φωτός, Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού, γεννηθείς, ου ποιηθείς, ομοούσιος τω Πατρί, δι ου τα πάντα εγένετο».
Oύτω εδημιουργήθησαν δύο παρατάξεις· ο Άρειος με την κακοδοξίαν του, και ο M. Aθανάσιος με την σημαίαν της ορθής πίστεως, της Oρθοδοξίας. Mερικοί, που συνεπάθουν τας ιδέας του αιρεσιάρχου, κρυπτοαρειανοί, προσεπάθουν δήθεν να συμβιβάσουν τα πράγματα και οι ψευτο-ειρηνοποιοί αυτοί επρότειναν, όπως εις την λέξιν OMOOYΣIOΣ, οι Oρθόδοξοι δεχθούν και προσθέσουν ένα και μόνον γράμμα, το ιώτα, διά να γίνη η λέξις OMOIOYΣIOΣ, και τότε οι οπαδοί του Aρείου θα υπέγραφον το Σύμβολον και θα επήρχετο η συμφιλίωσις, η ειρήνη. Aλλά οι Oρθόδοξοι δεν εδέχθησαν. Tο ιώτα δεν προσετέθη. Tο Σύμβολον της πίστεως έμεινεν ακέραιον και μέχρι σήμερον ακούεται εις όλους ναούς της Oρθοδοξίας όπως εξήλθεν από τα χείλη του M. Aθανασίου.
Aλλά θα είπητε ίσως: Διατί τόση επιμονή εις μίαν λέξιν; Tόσην σημασίαν είχε διά την πίστιν μας ένα ιώτα; Aπαντώμεν. O Xριστιανισμός, αγαπητοί, ομοιάζει με ένα θαυμάσιον οικοδόμημα το οποίον είναι κατεσκευασμένον βάσει σχεδίου σοφού αρχιτέκτονος, και τα πάντα και αι μικρότεραι λεπτομέρειαι της οικοδομής έχουν την θέσιν των. Όλα είναι συνηρμολογημένα κατά τοιούτον τρόπον, ώστε ν’ αποτελούν ένα ενιαίον αδιάσπαστον σύνολον. Δεν μπορείς ν’ αφαιρέσης από την οικοδομή ούτε ένα λιθαράκι. Tο αφαιρείς; Tο οικοδόμημα κινδυνεύει. Tο έν λιθάρι θα συμπαρασύρει το άλλο έως ότου όλη η οικοδομή καταρρεύση. Kάτι παρόμοιον συμβαίνει και με την Eκκλησίαν του Xριστού. Eίναι μία θεία οικοδομή η Eκκλησία, ένα πνευματικόν οικοδόμημα, το μεγαλοπρεπέστερον εξ όλων των ιδεολογικών οικοδομημάτων της Iστορίας που υψώνει την κορυφήν του προς τους ουρανούς. Kάθε διδασκαλία της και αυτή η μικροτέρα η οποία θεωρείται ως ένα ιώτα ή μία κεραία, ως τα ελάχιστα στοιχεία του αλφαβήτου είναι συνδεδεμένη τόσον στενά με τας άλλας κεντρικάς διδασκαλίας του Xριστιανισμού, ώστε ο απορρίπτων τας μικράς εντολάς ή διατάξεις της Eκκλησίας μας κινδυνεύει να απορρίψη και τας μεγάλας και να καταντήση σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλάβη, ένας ορθολογιστής, άπιστος, άθεος. ― Oύτε αφαίρεσιν, αλλ’ ούτε και προσθήκην δέχεται η Xριστιανική πίστις. Eίναι το τέλειον. Eιδικώς δε ως πρός την περίπτωσιν του Aρείου η προσθήκη ενός ιώτα εις την λέξιν ομοούσιος θα ήτο ένας δυναμίτις πού θα έβαζεν ο Σατανάς εις τα θεμέλια του Xριστιανισμού διά να τον ανατρέψη. Διότι ο λέγων τον Xριστόν ομοιούσιον και όχι ομοούσιον θεωρεί Aυτόν ως ένα απλούν άνθρωπον, όστις έχει προορισμό διά της αρετής να ομοιωθεί τω Θεώ. Eκ της προσθήκης του ιώτα η κεντρική διδασκαλία περί της Θεότητος του Xριστού θα εγένετο θρύψαλα. Aυτόν τον κίνδυνον διησθάνθη ο  M. Aθανάσιος και η λοιπή χορεία των αθανάτων Πατέρων και αντέταξαν το ηρωϊκόν OXI εις τας αξιώσεις του Aρείου και οπαδών αυτού, οι οποίοι υπεστηρίζοντο από ομόφρονας πολλάκις αυτοκράτορας του Bυζαντίου. Aγαπητοί χριστιανοί της Kύμης και των περιχώρων αυτής. H Oρθόδοξος πίστις είναι πολύ λεπτόν πράγμα, είναι σάν το μάτι του ανθρώπου που δεν δέχεται μέσα ούτε τρίχα. δεν δύνασαι να την αναμίξης με ξένα στοιχεία. Πρέπει να μείνη αγνή, αμόλυντος. Δυοτυχώς διάφοραι αιρέσεις, των οποίων η χειροτέρα έκδοσις είναι οι χιλιασταί που εις την εποχήν μας ανέστησαν τον Aρειανισμόν, ζητούν να μας αφαιρέσουν την Πίστιν. Ας προσέξωμεν, όχι απλώς να προσέξωμεν αλλά ν’ αγωνισθώμεν διά την πίστιν αυτήν. Eκτός της πίστεως ταύτης δεν υπάρχει σωτηρία. Yπέρ αυτής της πίστεως, ας ανακράξωμεν και ημείς ως οι Πατέρες των Oικουμενικών Συνόδων: Aύτη η αληθινή πίστις. Aύτη η Aγία πίστις. Aύτη η αιωνία πίστις. Eις αυτήν εβαπτίσθημεν. Kαι εις αυτήν θ’ αποθάνωμεν. ―Aμήν―.

_____

KATHXHTIKH ΣXOΛH «MEΓAΣ AΘANAΣIOΣ»

Eιδικά μαθήματα κατηχήσεως:
1― Διά τα εργαζόμενα παιδιa-Kυριακήν ώραν 7-8 μ.μ. εις τον Άγ. Aθανάσιον
2― Διά τας νέας(XEN)-Kυριακήν 11-12 εις τον Άγιον Aθανάσιον
3― Διά τας μητέρας- Πέμπτην 5-6 » »
4― Διά τους άνδρας-Tρίτην 7.30-8 » »

Θ Ε I O N  K H P Y Γ M A

Aυριον Kυριακήν (21 Iανουαρίου 1951) ο  ιεροκήρυξ το πρωΐ κατά την θείαν Λειτουργίαν θα ομιλήση εις τον I. Nαόν των Tαξιαρχών, το δε απόγευμα ώραν 5 εις τον Mητροπ. Nαόν του Aγίου Aθανασίου.

-OΛOI EIΣ THN EKKΛHΣIAN-

TYΠOIΣ-IΩ. KAΛΛIANOY-KYMH

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ

ΚΟΖΑΝΗ – Μαϊος 1949, αρ. Φυλ. 94

ΤΟ ΕΠΤΑΚΕΦΑΛΟΝ ΘΗΡΙΟΝ

ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΕΣ

Τὶ εἶνε ἡ ἁμαρτία; Τὶ εἶνε ἡ ἁμαρτία τοῦ 20οῦ αἰῶνος;

Ἐὰν ἀδελφέ, ἐὰν ἐρωτήσης τὸν ἀμετανόητον, τὸν πεπωρωμένον, τὸν ἀναιδῆ ἁμαρτωλὸν ὅστις γελῶν ρουφᾶ τὴν ἀμαρτίαν μὲ ὅλας τὰς αἰσθήσεις του, μὲ ὅλους τοὺς πόρους του, θὰ σοῦ ἀπαντήση: «Ἁμαρτία; Ἄς λέγουν ἐναντίον της ὅ,τι θέλουν οἱ αὐστηροὶ ἱεροκήρυκες! Διʼ ἐμὲ εἶνε ἕνας παράδεισος, εἶνε μία θελκτικὴ θεά, ἡ ὁποία μὲ θωπεύει, μὲ λικνίζει εἰς τὰ γόνατά της καὶ μοῦ προσφέρει τὰς γλυκυτέρας τῶν ἀπολαύσεων. Μὲ κερνᾶ μὲ χρυσᾶ ποτήρια. Μέλι ρέει ἀπὸ τὴν γλῶσσαν της. Ἀπρόσκοπτος, πλατεῖα καὶ εύρύχωρος εἶνε ἡ λεοφώρος τὴν ὁποίαν βαδίζει. Ἀναρίθμητοι εὶνε οἱ ἐρασταί της. Διατὶ νὰ μὴ τὴν ἀκολουθῶ; …».

Ἁμαρτία = Ἀπόλαυσις! Αὐτὴ εἶνε ἡ εἰκὼν τὴν ὁποίαν ζωγραφίζει ὁ κόσμος.

Ἀλλʼ αὐτὴ εἶνε ἡ ἀπατηλή, ἡ ψευδὴς εἰκὼν τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἀληθινή, ἡ πραγματικὴ εἰκὼν τῆς ἁμαρτίας εἶνε ἄλλη. Εἶνε ἀπελπιστικῶς φρικιαστική! Ἐὰν ὁ ἁμαρτωλὸς, ὁ οἱοσδήποτε ἁμαρτωλός, πρὶν διαπράξη τὴν ἁμαρτίαν ἠδύνατο διʼ ἕνα καὶ μόνον λεπτὸν νὰ ἀποκτήση τὴν διαυγῆ, τὴν ἀέτειον ὅρασιν, τὴν ὁποίαν εἶχε “Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστὴ συγγράφων εἰς τὴν νῆσον τῆς Πάτμου τὴν Ἱερὰν Ἀποκάλυψίν του, θὰ ἔβλεπε τὰ πράγματα ἔντελῶς διαφορετικά. Μὲ τὸν φακὸν τοῦ λόγου του Θεοῦ, τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως, ἡ ἁμαρτία θὰ ἔχανε ὄλους τοὺς πέπλους της, ὅλα τὰ ψιμύθια της, ὅλην τὴν ἐλκυστικήν, τὴν φανταχτερὴν περιβολήν, καὶ αἴφνης θὰ παρουσιάζετο – ποῖος θὰ ἠδύνατο νὰ τὴν ἀντικρύση; – ὡς τέρας, ὡς τὸ δυσειδέστερον καὶ ἀγριώτερον θηρίον τοῦ κόσμου.

Τὸ τέρας – ἰδὲ τὴν φωτογραφίαν του εἰς τὸ παρὸν φύλλον – ἔχει τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ πατρός, ὁ ὁποῖος τὸ ἐγέννησε.

Ποῖος εἶνε ὁ πατέρας του; Καὶ ποία εὶνε ἡ μητέρα του; Συναμαρτωλὲ ἀδελφέ! Θὰ φρίξης, ἐὰν σοῦ δείξω τοὺς γονεῖς του. ..  Για την συνέχεια πατήστε εδώ· Read more »

Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος

ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπη­τός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. 17,5)

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΑΣ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ μόνη ἀληθινὴ στὸν κόσμο. Ὅσο διαφέρει τὸ διαμάντι ἀπὸ τὰ χαλίκια, τόσο διαφέρει ἡ δική μας θρησκεία ἀπ᾽ ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Καὶ εἶνε ἡ μόνη ἀληθινή, διότι αὐτὸς ποὺ ἵδρυσε τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία δὲν εἶνε ἕ­νας ἄνθρωπος ὅπως ὅλοι ἐμεῖς, ἀλλὰ εἶνε Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶνε Θεός. Τὸ φωνάζουν οἱ ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι, οἱ προφῆται, μυριάδες ἄνθρωποι· τὸ φωνάζουν καὶ τὰ ἀμέτρητα θαύματα ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ἕνα δὲ ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματά του εἶνε αὐτὸ ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα· ἡ Μεταμόρφωσις.
Ἂς δοῦμε μὲ λίγα λόγια τὸ θαῦμα αὐτὸ καὶ τί μᾶς διδάσκει.

* * *

Ὅταν ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παν­α­γία, φαινόταν στὸν κόσμο σὰν ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος, σὰν ὁ πιὸ φτωχὸς ἄνθρωπος. Ὅ­λοι ἐμεῖς κάποιο σπιτάκι ἔχουμε, κανείς δὲν εἶνε ἄστεγος· ἐκεῖνος δὲν εἶχε ποῦ νὰ μείνῃ. Ὅταν κάποιος θέλησε νὰ τὸν ἀκολουθήσῃ, ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε· «Τὰ πουλιὰ κ’ οἱ ἀλεποῦδες ἔχουν φωλιές, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔ­χει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ», δὲν ἔχει ποῦ νὰ γείρῃ τὸ κεφάλι του (Ματθ. 8,20· Λουκ. 9,58). Ροῦχα πολυτελῆ δὲ φοροῦσε, λεπτὰ στὴν τσέπη δὲν εἶχε, μὲ τὰ πόδια βάδιζε ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ γιὰ νὰ κηρύξῃ τὸ εὐαγγέλιο. Βλέπον­τάς τον λοιπὸν οἱ ἄνθρωποι ἔτσι, δὲν μποροῦσαν νὰ φανταστοῦν ὅτι κάτω ἀπὸ τὴν ταπεινὴ αὐτὴ ἐμφάνισι κρύβεται τὸ θεῖο μεγαλεῖο, κρύβεται ἡ θεότης.
Ξέρετε τί ἔκανε ὁ Χριστός; Κάτι σὰν ἐκεῖνο ποὺ ἔκανε κάποτε ἕνας βασιλιᾶς τῆς ῾Ρωσίας πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, τὸν καιρὸ τῶν τσάρων. Αὐτὸς μέσα στὸ παλάτι φοροῦσε κορώνα στὸ κεφάλι, ἦταν ντυμένος τὴ στολὴ μὲ τὰ σπαθιὰ καὶ τὰ διάσημα, κι ὅταν ἔβγαινε ἔξω ὅλοι τὸν προσκυνοῦσαν. Καταλάβαινε ὅμως, ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶνε τυπικὰ καὶ κρύβουν ὑποκρισία. Γι᾽ αὐτὸ τί ἔκανε· μιὰ νύχτα ἔβγαλε τὴν κορώ­να, τὰ σπαθιὰ καὶ τὰ μεταξωτὰ ροῦ­χα, ντύθηκε τὰ ροῦχα ἑνὸς ζητιάνου, πῆρε ἕ­να ῥαβδὶ καὶ ξυπόλητος ἄρχισε νὰ περιοδεύῃ ἀνάμεσα στοὺς ὑπηκόους του. Ὅλοι τὸν ἔ­διω­χναν, ἔβαζαν καὶ τὰ σκυλιὰ νὰ τὸν κυνηγοῦν· κανείς δὲ φανταζόταν, ὅτι κάτω ἀπ᾽ τὰ κουρέλια κρύβεται ὁ αὐτοκράτωρ πασῶν τῶν ῾Ρωσιῶν· μόνο μιὰ καλύβα ἔξω ἀπ’ τὴ Μόσχα ἄνοιξε καὶ τὸν δέχτηκε… Κάτι παρόμοιο λοι­πὸν ἔκανε καὶ ὁ Χριστός μας. Δὲν παρουσιάστηκε πάνω στὴ γῆ ὡς βασιλεὺς τῶν ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, μὲ τὸ ἐκθαμβωτικὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητός του. Παρουσιάστηκε ὡς ἕνας φτωχὸς κοινὸς ἄνθρωπος, καὶ γι᾽ αὐτὸ λίγοι τὸν πίστεψαν.
Ἀλλὰ σήμερα, τὴν ἁγία αὐτὴ ἡμέρα, ὁ Χριστὸς ἔδειξε ὅτι εἶνε Θεός. Πῶς τὸ ἔδειξε; Μὲ τὸ θαῦμα ποὺ ἔκανε. Ἡ Μεταμόρφωσις εἶνε ἕνα θαῦμα διαφορετικὸ ἀπὸ τὰ ἄλλα. Ἔκανε θαύματα ὁ Χριστὸς στὴ φύσι· στὴ θάλασσα, στὴν ξηρά, στὰ δέντρα, σὲ πολλὰ κτίσματά του· ἀλλὰ τὸ θαῦμα αὐτὸ τὸ ἔκανε πάνω στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Δηλαδή;
Πῆρε τοὺς τρεῖς μαθητάς, τὸν Πέτρο τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, κι ἀνέβηκαν σ᾽ ἕνα ψη­λὸ βουνό, ποὺ μέχρι σήμερα ὑπάρχει καὶ αὐ­τὴ τὴν ἅγια ἡμέρα ἀνεβαίνει ἐκεῖ ὁ πατρι­άρχης τῶν ῾Ρωμαίων – τῶν Ἑλλήνων καὶ γίνεται πάντοτε θεία λειτουργία εἰς τιμὴν καὶ μνή­μην τοῦ γεγονότος. Ἐνῷ λοιπὸν ὁ Χριστὸς ἦ­ταν στὸ Θαβὼρ μὲ τοὺς τρεῖς μαθητάς, ξαφνι­κὰ τί ἔγινε· τὸ ταπεινό του πρόσωπο, ποὺ δὲν διέφερε ἀπὸ τὸ πρόσωπο κάθε ἀνθρώπου, ἄ­στραψε σὰν τὸν ἥλιο, λὲς καὶ κατέβηκε ὁ ἥ­λιος κάτω στὴ γῆ, καὶ τὰ φτωχά του ροῦχα, ποὺ ὕφανε στὸν ἀργαλειὸ ἡ Παναγία, ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ φῶς. Ἦταν μία θεία μεγαλοπρέ­πεια! Δίπλα του, δεξιὰ καὶ ἀριστερά, παρουσι­άστηκαν δυὸ γνωστὲς φυσιογνωμίες καὶ συν­ωμιλοῦσαν μαζί του· ὁ ἕνας ἦταν ὁ Μω­υσῆς, πού ᾽χε πεθάνει πρὶν δυὸ χιλιάδες χρόνια, καὶ ὁ ἄλλος ὁ Ἠλίας, ποὺ τὸν πῆρε στὸν οὐ­ρανὸ ὁ Θεὸς ὅπως γνωρίζουμε. Ὁ Πέτρος ἔκ­θαμβος λέει· Ἐδῶ νὰ μείνουμε, Κύριε, νὰ μὴν κατεβοῦ­με πλέον κάτω (μπροστὰ σ’ ἐκεῖνο τὸ θέ­αμα λησμόνησε γυναῖκα, παιδιά, συγγενεῖς)· ἂν θέλῃς, νὰ φτειάξουμε τρεῖς σκηνές· μία γιὰ σέ­να, μία γιὰ τὸ Μωυσῆ, καὶ μία γιὰ τὸν Ἠ­λία (γιὰ τὸν ἑαυτό του δὲν ἤθελε τίποτε· τοῦ ἔ­φτανε ποὺ ἔβλεπε τὸ Χριστό). Κ’ ἐνῷ ἔ­λεγε αὐ­τά, μιὰ νεφέλη, ἕνα σύννεφο φωτεινό, τοὺς σκέπασε, κι ἀπὸ τὴ νεφέλη ἀκούστηκε φωνὴ νὰ λέῃ· «Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπη­τός, ἐν ᾧ εὐ­δόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. 17,5). Μόλις οἱ τρεῖς μαθηταὶ ἄκουσαν τὰ λόγια αὐ­τά, ἔπεσαν ἔντρομοι μὲ τὸ πρόσωπο στὴ γῆ. Ὁ Χριστὸς πλησιάζει, τοὺς ἀγγίζει καὶ λέει· «Σηκω­θῆτε καὶ μὴ φοβεῖσθε». Ὅταν σήκωσαν τὰ μάτια εἶδαν μόνο τὸν Ἰησοῦ. Καὶ καθὼς κατέβαι­ναν ἀπὸ τὸ Θαβὼρ τοὺς ἔδωσε ἐντολή· «Μὴν πῆτε σὲ κανένα αὐτὸ ποὺ εἴ­δατε, μέχρις ὅτου ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀ­ναστηθῇ ἐκ νεκρῶν».

* * *

Αὐτὸ εἶνε τὸ σημερινὸ θαῦμα. Δὲν τὸ πιστεύουν οἱ ἄπιστοι; δικαίωμά τους. Ἐμεῖς τὸ πιστεύουμε. Σήμερα ὁ Χριστὸς μὲ τὴ μεταμόρ­­φωσι τοῦ προσώπου του ἔδειξε ὅτι εἶ­νε Θεός.
Ὅλα ὅσα ἀκούσαμε εἶνε διδακτικά· τὸ Θαβώρ, ἡ νεφέλη, ὁ Μωυσῆς, ὁ Ἠλίας, ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος, ὁ Ἰωάννης, ὅλα διδάσκουν. Ἀλλὰ ἐγὼ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ θέλω νὰ προσέξετε ἕνα μόνο· τὴ φωνὴ ποὺ ἔλεγε «αὐτοῦ ἀκούετε».
Ἔδωσε ἐντολὴ ὁ οὐρανὸς ν᾽ ἀκοῦμε τὸ Χρι­­στό. Αὐτὸς εἶνε ὁ ἀρχηγός μας κ’ ἐμεῖς πρέπει νὰ πειθαρχοῦμε σ’ Αὐτόν, ὅ,τι λέει νὰ τὸ ἐκτελοῦμε. Αὐτὴ εἶνε ἡ ὑποχρέωσι κάθε Χριστιανοῦ· εἴτε παπᾶς εἴτε πατριάρχης εἴτε λα­ϊ­κὸς εἶνε, ὅ,τι νά ᾽νε, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ βαπτίστηκε στὴν κολυμβήθρα καὶ δὲν εἶνε πλέον εἰ­δωλολάτρης ἄπιστος καὶ ἄθεος ἀλλὰ ἔγινε Χριστιανός ―πῆρε τὸ ὄνομα τὸ ἀνώτερο ἀπ᾽ ὅλα―, ἀπὸ τὴν ὥρα αὐτὴ ἀνήκει πλέον στὸ Χρι­στό. Καὶ ὅπως ὁ μαθητὴς ὑπακούει στὸ δά­σκα­λο, ὁ στρατιώτης στὸν ἀξιωματικό, ὁ ἀσθε­νὴς στὸ γιατρό, ὁ ναύτης στὸν πλοίαρχο, ἔτσι ἐ­μεῖς πρέπει νὰ ὑπακούουμε στὸ Χριστό.
Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· ὑπακούουμε ἐμεῖς στὸ Χριστό; Ἂς βάλῃ ὁ καθένας τὸ χέρι στὴν καρδιὰ καὶ ἂς ἐξετάσῃ. Τί ζητάει ὁ Χριστός;
⃝ Ἂς πάρουμε μία ἐντολή. Μᾶς λέει, ὅτι πρέπει ἕξι μέρες νὰ δουλεύουμε, ἀλλὰ τὴν Κυρι­ακὴ ὅλοι στὴν ἐκκλησία (βλ. Ἔξ. 20,8-10· Δευτ. 5,12-15). Τὸ κάνουμε; Δὲν τὸ κάνουμε. Ἐλάχιστες οἱ ἐξαιρέσεις. Στὴν Πρέσπα εἶνε ἕνα μικρὸ χω­ριό, ἡ Ὀξυά, κοντὰ στὴ λίμνη. Πῆγα, χτύπησα τὴν καμπάνα. Δεκαοχτώ κάτοικοι; δεκαοχτὼ παρόντες, οὔτε ἕνας δὲν ἔλειπε! Κατὰ κανόνα ὅμως ὁ κόσμος δὲν ἐκκλησιάζεται.
⃝ Ἄλλη ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ εἶνε νὰ ἐξομολο­γούμεθα. Ἂν σᾶς ρωτήσω ἕναν – ἕνα, κι ἀ­πὸ σᾶς ὡρισμένοι δὲν ἔχουν ἐξομολογηθῆ ἀφ’ ὅτου γεννήθηκαν. Ἐλάχιστοι ἐξομολογοῦν­ται, πολὺ λίγοι· οἱ περισσότεροι εἶνε ἀνεξομολόγητοι.
⃝ Μᾶς λέει ὁ Χριστὸς νὰ μελετοῦμε τὴν ἁγία Γραφή. Τὸ κάνουμε; Εἶμαι σίγουρος ὅτι ῥαδι­όφωνο ἀκοῦτε, τηλεόρασι βλέπετε, ἐφημερίδες διαβάζετε, ἀλλὰ Εὐαγγέλιο; τίποτα!
⃝ Μᾶς λέει ὁ Χριστός, ὅτι οἱ σύζυγοι πρέπει νὰ εἶνε ἀγαπημένοι. Οὔτε αὐτὴ ἡ ἐντολὴ ἐκ­τελεῖται. Καὶ ἐνῷ στὰ παλιὰ τὰ εὐλογημένα χρόνια καὶ ἡ λέξις διαζύγιο ἦταν ἄγνωστος, τώρα ἄνοιξε φάμπρικα τοῦ διαβόλου καὶ τὰ ζευγάρια διαλύονται. Ξένες γυναῖκες, διεφθαρ­μένες, μᾶς ἦρθαν· γιατὶ ἔπεσε χρῆμα· κι ὅ­που πέσῃ χρῆμα, ἐκεῖ ἔρχεται διαφθορά.

* * *

«Αὐτοῦ ἀκούετε», εἶνε ἡ ἐντολὴ τοῦ οὐρανοῦ. Ἐμεῖς ὅμως φράξαμε τ᾽ αὐτιά μας μὲ βουλοκέρι καὶ δὲν θέλουμε ν᾽ ἀκούσουμε. Ἀλλοῦ τεντώνουμε τὸ αὐτὶ ν’ ἀκούσουμε τὰ ψέματα· τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς λέει τὰ σωστά, δὲν θέλουμε νὰ τὴν ἀκούσουμε.
Τί θὰ γίνῃ; Ἐμένα ῥωτᾶτε; Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μᾶς ὁ Χριστός· ἐμεῖς τὸν ἔχουμε ἀνάγκη. Ἀνοῖξτε τὶς προφητεῖες· τί λέει ὁ Ἠσαΐας; «Ἐ­ὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε». Ἂν μ’ ἀκούσετε, θὰ ἔχετε ὅλα τ’ ἀγαθὰ τῆς γῆς· ἐὰν δὲ μ’ ἀκούσετε, «μά­χαι­ρα ὑμᾶς κατέδεται», θὰ περάσετε ἀπ᾽ τὸ μαχαίρι, θὰ σᾶς φάῃ τὸ μαχαίρι (Ἠσ. 1,19-20).
Καὶ ἔρχεται, ἔρχεται τιμωρία μεγάλη· ἀστρο­πελέκια, σεισμοί, πόλεμοι, «Ἁρμαγεδών» (Ἀπ. 16,16). Σὲ μία νύχτα θ᾽ ἀδειάσουν οἱ πόλεις κι ὅσοι προλάβουν θὰ πιάσουν τὰ βουνά. Διότι ὅλοι μας, παπᾶδες – δεσποτάδες, μικροὶ – μεγάλοι, φύγαμε ἀπ’ τὸ Θεό, δὲν τὸν ἀκοῦμε.
Μακάριος ὅποιος ὑπακούει στὸ Χριστό.
Ταῦτα, ἀγαπητοί, καὶ εἴθε ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου νὰ ἐλεήσῃ καὶ νὰ σώσῃ ἡμᾶς· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου Ἀρδάσσης – Ἑορδαίας 6-8-1976

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. 14,22-34)

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΤΡΙΚΥΜΙΣΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο ἀποδεικνύει, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε ἁπλῶς ἄν­θρωπος ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ εἶνε καὶ Θεός· εἶνε Θεάνθρωπος. Τὸ κηρύττει τὸ θαῦ­μα ποὺ ἀ­κούσαμε. Ἕνα θαῦμα μεγάλο, τρισ­μέγιστο, ποὺ ἔγινε ἐν συνεχείᾳ τοῦ ἄλλου ἐ­κείνου θαύ­ματος, γιὰ τὸ ὁποῖο μιλοῦσε τὸ εὐ­αγ­γέλιο τῆς προηγουμένης Κυριακῆς. Ἐκεῖ ἔλεγε, ὅτι ὁ Χριστὸς μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους μέσα στὴν ἔρημο.
Μετὰ ἀ­πὸ αὐτὸ ὁ Κύριος ἀνέβηκε στὸ ὄ­ρος νὰ προσ­ευχηθῇ τὴ νύχτα μόνος. Οἱ μαθηταὶ κατ᾽ ἐντολήν του μπήκαν σ᾽ ἕ­να μι­κρὸ πλοῖο τῆς λίμνης Γεννησαρὲτ ἢ θαλάσ­σης τῆς Γαλιλαίας, γιὰ νὰ βγοῦν στὴν ἀ­πέ­ν­αν­τι ὄχθη. Ταξίδευαν μόνοι χωρὶς τὸν Κύ­ριο. Στὴν ἀρχὴ ἦταν γαλή­νη. Ἀλλ᾽ αἴφνης καὶ ἐνῷ κόν­τευε νὰ ξημερώ­σῃ, σηκώθηκε κῦμα δυνα­τό. Τὸ πλοιάριο βασα­νιζόταν καὶ κινδύνευε νὰ καταποντιστῇ. Τότε φάνηκε ἐκεῖ ὁ Χριστὸς νὰ περπατάῃ ἐπάνω στὰ νερά. Φοβερὸ θέαμα. Μόλις τὸν εἶδαν οἱ μαθηταί, ταράχτηκαν καὶ εἶπαν ὅτι εἶνε φάντα­σμα. Δὲν ἦταν ὅμως φάντασμα· ἦταν ὁ ἴδιος.
Ὁ Πέτρος πῆρε θάρρος καὶ λέει· ―Σύ, Κύριε, εἶσαι; Ἂν εἶσαι σύ, πές μου νὰ ᾽ρθῶ κον­τά σου βαδίζοντας κ᾽ ἐγὼ πάνω στὰ νερά. Ὁ Κύ­ριος τοῦ ἔκανε τὴ χάρι. ―Ἔλα, τοῦ εἶ­πε. Κι ὁ Πέτρος ἄρχισε νὰ περπατάῃ πάνω στὰ κύματα. Βλέποντας ὅμως τὸν ἄνεμο δυνατὸ δείλιασε κι ἄρ­χισε νὰ βουλιάζῃ. ―Κύ­ριε, σῶσε με, φωνά­ζει μὲ ἀγωνία. Ὁ Χριστὸς ἁπλώ­νει ἀ­μέσως τὸ χέρι καὶ τὸν πιάνει. ―«Ὀ­λιγό­πιστε», τοῦ λέει, «εἰς τί ἐδίστασας;» (Ματθ. 14,31). Καὶ μόλις μπῆ­καν στὸ πλοῖο, ἔγινε γαλήνη. Δόξασαν ὅλοι τὸ Θεὸ καὶ ἔλεγαν στὸ Χριστό· «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ», ἀληθινὰ εἶσαι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ (ἔ.ἀ. 14,33).

* * *

Αὐτὸ εἶνε μὲ συντομία τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Τὸ θαῦμα αὐτὸ δείχνει, ὅτι ὁ Χριστὸς ἐξουσιάζει τὰ σύμπαντα· τὸν ἥλιο, τὸ φεγγάρι, τὰ ἄστρα, τὴ γῆ, τοὺς ἀνέμους, τὴ θάλασσα, τὶς λίμνες, τοὺς ποταμούς, τὰ δέντρα, τὰ ζῷα, τὰ πάντα. Εἶνε ὁ ἐξουσιαστὴς ὅλων.
Κ᾽ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, μολονότι εἴμεθα πά­νω στὴν ξηρά, ἐν τούτοις ποντοποροῦμε, εἴ­μεθα μέσα σ᾽ ἕνα πλοῖο. Ποιό εἶνε τὸ πλοῖο; Ἡ ἀνθρώπινη ζωή. Ἀπ᾽ τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ γεννηθῇ ὁ ἄνθρωπος μέχρις ὅτου τελειώσῃ τὴ ζωή του, εἶνε μέσα στὸ πλοῖο αὐτό, ποὺ κινδυνεύει ἀπὸ τὰ κύματα, τὰ ἄγρια κύματα.
Ποιά εἶνε τὰ κύματα αὐτά; Ἕνα κῦμα εἶνε ἡ ἀσθένεια· ἐνῷ εἶσαι ὑγι­ής, αἴφνης ἀρρωσταίνεις, πέφτεις στὸ κρεβάτι, κινδυνεύεις νὰ πεθάνῃς· κῦμα πελώριο αὐτό. Θέλεις ἄλ­λο; Νά, ἡ χηρεία· ἐνῷ εἶσαι παντρεμένος, χάνεις τὴ γυναῖκα σου καὶ μένεις μόνος. Τί πλῆ­γμα εἶνε καὶ γιὰ τὴ γυναῖκα νὰ χάσῃ τὸν ἄν­τρα της καὶ νὰ μείνῃ χήρα μὲ μικρὰ παιδιά! Ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ παιδιὰ μεγάλο κῦμα ἡ ὀρφάνια. Κῦμα ἀκόμη ἡ ἀνεργία· νὰ εἶνε κανεὶς χω­ρὶς ἀπασχόλησι, νὰ ζητάῃ ἐργασία καὶ νὰ μὴ μπορῇ νὰ βρῇ. Κῦμα εἶνε ἡ φτώχεια· νὰ μὴν ἔ­χῃ ὁ ἄνθρωπος τὰ ἀπαραίτητα νὰ καλύψῃ τὶς ἀνάγκες του. Κύματα ὅμως δὲν εἶνε καὶ ἡ ἀδικία ἢ ἡ συκοφαντία ἢ τὸ διαζύγιο;… Γεμάτη κύματα ἡ ζωὴ αὐτή. Καὶ τέλος τὸ ἀγριώτερο κῦμα· ὁ θάνατος, τὸ ναυάγιο τῆς ζωῆς, ποὺ ἔρχεται νὰ βυθίσῃ τὸ σῶμα μας στὸν τάφο. Ἀλλὰ μιλώντας τὴ γλῶσσα τοῦ Εὐ­αγγελίου πρέπει νὰ ποῦμε, ὅτι τὸ φοβερώ­τερο ἀπ᾽ ὅλα τὰ κύματα εἶνε – ποιό; ἡ ἁμαρτία! Ὅποιος ­μέ­νει ἀμετανόητος στὴν ἁμαρτία, εἴτε ὀργὴ καὶ θυ­μὸς λέγεται αὐτὴ εἴτε ἀσέλγεια καὶ πορνεία ἢ μοιχεία εἴτε κλοπὴ εἴτε φόνος εἴτε ἄλ­λο ἔγκλημα, αὐτὸς καταποντίζεται ὄχι στὸν τάφο ἀλλὰ στὸν ᾅδη ψυχικῶς καὶ σωματικῶς.
Τί πρέπει τώρα νὰ κάνουμε, ν᾽ ἀπελπιστοῦ­με; Ὄχι, ἀγαπητοί μου. Νὰ λάβουμε κ᾽ ἐμεῖς θάρρος καὶ νὰ ἔχουμε ἀκράδαντη πίστι στὸ Θεό. Ὁ Θεὸς ἔρχεται καὶ βοηθάει τὸν ἄνθρωπο, δὲν τὸν ἀφήνει. Καὶ ὁ πιστὸς ἄνθρωπος βλέπει παντοῦ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Τὸ βλέπει διαρκῶς στὴ ζωή του· κι ὅταν εἶνε μικρός, κι ὅταν μεγα­λώνει, κι ὅταν φτάνει στὰ γεράματά του, πάν­τοτε βλέπει τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὄχι μόνο τὰ ἄτομα, ἀλλὰ καὶ σύνολα, οἰκογένειες καὶ ἔθνη καὶ κοινωνίες, βλέπουν τὴν προστασία του.
Ἡ μικρή μας πατρίδα πολλὲς φορὲς στὴν ἱ­στορία της εἶδε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ. Τὸ 1922 στὴ Μικρὰ Ἀσία λ.χ. ἔγινε μεγάλη συμφορά. Ἦρ­θαν οἱ Τοῦρκοι, ἔσφαξαν, σκότωσαν, ἔκαψαν, ἀνέτρεψαν τὰ πάντα, βάφτηκε μὲ αἷμα τὸ κῦ­μα τοῦ Αἰγαίου, ἡ θάλασσα κοκκίνισε ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν θυμάτων. Ὅλοι ἦταν ἀπελπισμένοι. Ἕνας δὲν ἀπελπίστηκε· ὁ ἐπίσκοπος τῆς Σμύρ­νης, ὁ τελευταῖος ἱεράρχης τῆς πόλεως, ὁ ἐ­θνομάρτυς Χρυσόστομος. Λειτούργησε γιὰ τε­­λευταία φορὰ στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς καὶ εἶπε μὲ δάκρυα στὰ μάτια· «Ὁ Θεὸς δοκιμά­ζει τὴν πίστι μας. Θαρσεῖτε, Ἕλληνες, θὰ ξη­μερώσουν καλύτερες ἡμέρες…». Καὶ ἦρθαν πρά­γμα­τι καλύτερες ἡμέρες. Τὰ 2 περίπου ἑ­κατομμύρια τῶν προσφύγων, ποὺ ἔφυγαν τότε ἀπὸ τὴ Μικρὰ Ἀσία, ἦρθαν στὴν Ἑλλάδα, δούλεψαν φιλότιμα καὶ ἔκαναν τὴ γῆ νὰ τινά­ξῃ ῥόδα. Μὲ τὸ δικό τους ἱδρῶτα ἡ χώρα μας σὲ λίγο ἔγινε αὐ­τάρκης· τόσο αὐ­τάρκης, ὥστε ἄρ­χισε νὰ κά­νῃ καὶ ἐξ­αγωγὲς ἐκλεκτῶν προϊόν­των της σὲ ἄλλες χῶρες τοῦ ἐξωτερικοῦ. Καὶ μόνο ὑ­λι­κῶς; Καὶ ἐ­θνολογικῶς ἀ­κόμη πολὺ εὐ­εργετήθηκε ἡ χώρα μας. Βγῆκε καὶ ἐδῶ «ἐκ τοῦ πικροῦ γλυκύ», ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ συμφο­ρὰ σημαντικὴ ἐ­θνι­κὴ ὠ­φέ­λεια. Βρέθηκαν δηλαδὴ ἔξω ἀπὸ τὰ ἐδάφη της καὶ Τοῦρκοι καὶ Βούλγαροι καὶ Σέρβοι καὶ ἄλλοι, καὶ ἡ Ἑλλὰς ἀπέκτησε θαυμαστὴ ὁμοιογέ­νεια, ἔγινε ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον ὁμοιογενῆ κράτη. Νά τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ.
Τὰ τίμια καὶ ἀκριβὰ τὸ ξέρουμε κινδυνεύουν.
⃝ Καὶ σήμερα ἡ πατρίδα μας δοκιμάζεται. Ὅ­πως στὰ χρόνια τῶν προγόνων μας, ἔτσι καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας δοκιμάζεται μέσα στὴ φουρτουνιασμένη θάλασσα τῶν δι­πλωματι­κῶν ἀπειλῶν καὶ παγίδων. Μόνο ἡ πίστι, ἡ ἀ­κράδαντη πίστι, μπορεῖ νὰ κάνῃ τὸ θαῦμα. Ἀρκεῖ ἡ Ἑλλὰς νὰ ἐπαναλάβῃ στὸν Κύριο τὴ φωνὴ τοῦ Πέτρου «Κύριε, σῶσόν με» (ἔ.ἀ. 14,30).
⃝ Καὶ σήμερα ἡ οἰκογένεια ὡς θεσμὸς πλήττεται ἀπὸ τὰ κύματα μοντέρνων ἀντιλήψεων, συνηθειῶν καὶ νομοθετημάτων. Ἡ παιδικὴ ἐγ­κληματικότης βρίσκεται σὲ ἔξαρσι. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ποὺ ἑορτάζει τὸν Αὔγουστο, ἔλεγε· Ὅταν δῆτε νὰ ἀδειάσουν οἱ ἐκ­κλη­­σιές, θὰ γεμίσουν οἱ φυλακές. Καὶ γέμισαν ἤδη ἀπὸ ἐγκληματίες καὶ τρομοκράτες. Αὐτὰ παθαίνει ὅποιος φεύγει ἀπ᾽ τὸ Θεό. Οἱ σύζυγοι, ποὺ βλέπουν τὸ σκάφος τους νὰ κά­νῃ νερά, ἂς γονατίσουν καὶ ἂς φωνάξουν· «Κύ­ριε, σῶ­σε τὸ σπίτι μας, ἅπλωσε τὸ χέρι σου καὶ κράτησέ μας, νὰ μὴ καταποντισθοῦμε!».
⃝ Καὶ ἡ πίστι τοῦ καθενός μας δοκιμά­ζεται σήμερα. Ἔχει ν᾽ ἀντιπαλαίσῃ μὲ ἀνέμους πλά­νης, μὲ ῥεύματα ὀρ­θολογισμοῦ, μὲ καταιγίδες αἱ­­ρέσεων, μὲ κύματα εἰρωνείας, χλεύης, ὀλιγο­πι­στίας. «Κύριε, σῶσε μας», ἂς πῇ ὁ καθένας μας, καὶ «πρόσθεσέ μας πίστι» (ἔ.ἀ. 14,30· Λουκ. 17,5).

* * *

Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα νὰ πῶ, ἀγαπητοί μου.
Ὅλοι στὴ ζωὴ αὐτὴ δοκιμάζουμε θλίψεις. Οἱ θλίψεις εἶ­νε τὰ κύματα, ποὺ χτυποῦν τὸ πλοῖο τῆς ζωῆς μας καθημερινῶς. Ταξιδεύου­με σὲ τρικυμισμένη θάλασσα. Ἀλλὰ μὴ ἀπελπισθοῦμε· στὸ τέλος μᾶς περιμένει τὸ λιμάνι.
Σ᾽ ἕνα χωριὸ τῆς περιφερείας μας συνέβη θάνατος. Πέθανε ὄχι κάποιος γέρος ἀλλὰ μία νέα κοπέλλα εἴκοσι ἐτῶν, στὸ ἄν­θος τῆς ἡλικίας της. Ἦρθε ὁ θάνατος καὶ πῆρε τὴν εὐλογη­μένη αὐ­τὴ κόρη, γιὰ τὴν ὁποία οἱ γονεῖς της ἔπλεκαν χρυσᾶ ὄνειρα· τὴν πῆρε, καὶ θλίβεται τώρα ὅλο τὸ χωριό. Θὰ πᾶμε νὰ ψάλουμε ἐκεῖ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία, τὴν κηδεία, καὶ νὰ παρηγορήσουμε τοὺς πενθοῦντας. Παρηγορία μας εἶνε ἡ πίστι στὴν κοινὴ ἀνάστασι.
Ὅσοι θέλουμε νὰ σωθοῦμε, ἐδῶ σ᾽ αὐτὴ τὴ γῆ θὰ περάσουμε θλίψεις, πολλὲς θλίψεις. Δὲν τὸ λέω ἐγώ, τὸ λέει ὁ θεόπνευστος λόγος· «Διὰ πολ­λῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,22)· γιὰ ν᾽ ἀξιωθοῦμε δηλαδὴ τῆς οὐρανίου βασιλείας, πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ θύελλα θλίψεων. Ἀλλ᾽ ἂς μὴ ἀ­πελπιζώμεθα. Ὅποιος ἀγαπᾷ τὸ Θεὸ καὶ μένει πιστὸς σ᾽ αὐτόν, στὸ τέλος καὶ ἀπὸ τὶς θλίψεις θὰ βγῇ ὠφελημένος.
Γι᾽ αὐτὸ ἂς ὑπομένουμε τὶς θλίψεις μὲ ἐλ­πί­δα στὸ Θεὸ καὶ θάρρος στὴ νίκη. Ἕνας πιστὸς ποιητὴς ἔγραψε·
«Κι ἂν δὲν μοῦ μείνῃ ἐντὸς τοῦ κόσμου
ποῦ ν᾽ ἀκουμπήσω, νὰ σταθῶ,
ἐκεῖ ψηλὰ εἶν᾽ ὁ Θεός μου·
πῶς ἠμπορῶ ν᾽ ἀπελπισθῶ;».
Κι ἂν ὑποτεθῇ ὅτι μὲ ἐγκατέλειψαν ὅλοι, καὶ συγγενεῖς καὶ φίλοι καὶ γνωστοί, καὶ βρίσκομαι σὲ δύσκολη θέσι καὶ δὲν ἔχω ποῦ νὰ στηριχθῶ καὶ ποῦ νὰ σταθῶ, ἐκεῖ ψηλὰ εἶνε ὁ Θεός μου, πῶς μπορῶ νὰ ἀπελπιστῶ;
Στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ λοιπόν, ποὺ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας, νὰ ἔ­χουμε τὴν ἐλ­πίδα μας, τὴν πίστι μας, καὶ ὁ Θεὸς δὲ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ ποτέ· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ ῾Αγ. Γεωργίου Τριποτάμου – Φλωρίνης 16-8-1992)

ΑΡΘΡΑ ΠΟΥ ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ

• ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦIΣΗ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ ΑΠΟ GOOGLE
• Βρετανός τουρίστας απελάθηκε επειδή «προσέβαλε» τον Κεμάλ
• Καταδίκη της Τουρκίας από το ΕΔΑΔ για λογοκρισία σε έξι εφημερίδες
• Κατέβασαν από το αεροπλάνο επιβάτη που φορούσε μπλουζάκι κατά του Μπους
• ΝΑΥΤΟΔΙΚΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ:Ανυπακοή σε διαταγή εικάζοντας ότι θα συμμετείχε σε επιχειρήσεις κατά των Σέρβων
• Ο Άρειος Πάγος για την υπόθεση Πλεύρη : αθώος
• Ο φόβος ως μέσον πολιτικού ελέγχου προσβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα;
• Παγκοσμιοποίηση, νεοφιλελευθερισμός, εθνικό κράτος
• Προγραφές στην ευρώπη της «ελευθερίας»
• Σε περιορισμό η θρησκευτική ελευθερία … 

• ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ !!!

  Λεπτομέρειες

  Γονική Κατηγορία: Κοινωνία, Θεσμοί, Δίκαιο

  Κατηγορία: Ανθρώπινα Δικαιώματα

  Δημοσιευμένο στις Κυριακή, 12 Αύγουστος 2012 06:00

  Από τον/την ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Υποναύαρχος Λ.Σ (εα)

  Στην ιστοσελιδα·
  http://www.tideon.org/index.php/2012-02-16-21-20-11/2012-02-28-20-41-36/3561-2012-08-11-22-28-27

Πωλειται Κρατος

Δ/ντρια Γραφείου Τύπου 
	Πολιτικής Παράταξης «ΚΟΙΝΩΝΙΑ 
	http://www.koinwnia.com/2010-01-14-18-06-37/2010-02-10-16-11-27/economy/763-pwleitai-kratos