Ὁ ἔσχατος ἰὸς τῆς ἱστορίας ἐπεκτείνεται ἀνεμπόδιστα

«Καὶ ταῦτα ἔδει ποιῆσαι, κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι»

Πρὸς τὸν Μητροπολίτη Μεσογαίας

Ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος ἐξέδωσε τὴν Ἐγκύκλιο 80Η «Περὶ τῆς Μονῆς Μυρελαίου Ὑμηττοῦ», ποὺ δραστηριοποιεῖται στὰ ὅρια τῆς Μητροπόλεώς του. Θεωρεῖ ὅτι τὸ θέμα αὐτὸ «ἀποτελεῖ ἴσως ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ σοβαρὰ προβλήματα στὴν περιοχή μας  αὐτὸν τὸν καιρό», διότι οἱ «κληρικοὶ» τῆς συγκεκριμένης Μονῆς (κατὰ τὴν διαβεβαίωσή του) «μὲ ἐπικεφαλῆς κάποιον π. Ποιμένα… δὲν ἀνήκουν σὲ καμμία κανονικὴ Ἐκκλησία, στεροῦνται κανονικῆς ἐπισκοπικῆς εὐλογίας καὶ ὡς ἐκ τούτου οὔτε στὸν Χριστό, τὸν ὁποῖο ἐπαγγέλλονται, ἀνήκουν, οἱ δὲ μυστηριακές τους πράξεις δὲν ἀναγνωρίζονται ἀπὸ καμμία κανονικὴ Ἑκκλησία καὶ ἀπὸ κανένα μοναστῆρι τοῦ Ἁγίου Ὄρους».

Χαιρόμαστε γιὰ τὴν ποιμαντικὴ εὐαισθησία τοῦ Μητροπολίτη. Αὐτὴν τὴν εὐαισθησία δίδαξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες νὰ διαθέτουν οἱ Ἐπίσκοποι. Νὰ ἐπι+σκοποῦν γιὰ τὴν προφύλαξη τοῦ ποιμνίου τους ἀπὸ τοὺς ψευδο-ἱερεῖς καὶ ψευδεπισκόπους· ὅσους δηλαδὴ καπηλεύονται τὴν Πίστη, διδάσκουν τὴν αἵρεση ἢ καταπατοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες.

Ἀλλὰ ὑπάρχει κι ἄλλη μιὰ χθεσινὴ παρέμβαση τοῦ κ. Νικόλαου. Ἀποτελεῖ μάλιστα ἀκαριαία ἀντίδραση του, κατὰ τῆς προσπάθειας (ὅπως γράφει) σπιλώσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ ὑποτιθέμενα (κατ’ αὐτὸν) οἰκονομικὰ σκάνδαλα. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ ὀξύτατο λόγο τὰ ἀποκρούει.

«Ο Σεβασμιωτάτος σε επιστολή που απευθύνει στον Αρχιεπίσκοπο ζητά να διαψεύσει άμεσα το ΣΔΟΕ τα όσα κυκλοφορούν και σπιλώνουν, όπως τονίζει, αρχιερείς ή να επιβεβαιώσουν την όποια αλήθεια τους αφορά, ακόμη και να κάνουν έλεγχο στα οικονομικά του κάθε μητροπολίτη… Επειδή στα κυκλοφορούντα δημοσιεύματα γίνεται λόγος για φοβερές έρευνες και σκανδαλιστικά ευρήματα του ΣΔΟΕ, όλα βέβαια με νεφελώδεις και ασαφείς περιγραφές που εξάπτουν την αντιεκκλησιαστική φαντασία» (http://www.romfea.gr).

Καὶ αὐτὰ ἰσχυρίζεται ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας. Ἀντίθετα, ὅμως, ὁ Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἀποδέχεται ὅτι ὑπάρχουν σκάνδαλα.

Δὲν θὰ μείνω στὸ ποιός Ἐπίσκοπος ἔχει δίκιο, στὸ ἂν ἀποδειχθεῖ ὅτι ὑπάρχουν ἢ ὄχι νέα οἰκονομικὰ σκάνδαλα. Θὰ ἐπιμείνω στὸ ὑπ’ ἀριθμὸν ἕνα σκάνδαλο, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας (ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἐπίσκοποι) τὸ ἀποσιωποῦν σκανδαλωδῶς. Οὔτε τὸ κατονομάζουν, οὔτε τὸ ἀπορρίπτουν, οὔτε τὸ καταρρίπτουν, οὔτε τὸ δικαιολογοῦν. Τὰ ἀντιπαρέχονται σιωπῶντες, ὅλοι οἱ, διὰ τὰ ἄλλα, λαλίστατοι Ἐπίσκοποι.

Ἔτσι, ὁ μητροπολίτης Μεσογαίας, ἐνῶ καλῶς κάνει καὶ ἐξαπολύει Ἐγκύκλιο κατὰ μιᾶς ὀλιγομελοῦς ὁμάδας ἱεροκαπήλων, καὶ ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ τῶν πιστῶν γιὰ τὸν κίνδυνο ποὺ προκύπτει ἐξ αὐτῶν· ἐνῶ καλῶς ἐνεργεῖ καὶ ἐπιζητᾶ τὴν διαφάνεια στὰ οἰκονομικὰ τῶν Ἐπισκόπων·ὅμως, πόσο ἐνεργεῖ σωστά, ὅταν σιωπᾶ γιὰ ἕνα ἄλλο μεγάλο σκάνδαλο καὶ παραβλέπει ἕνα ἄλλο τεράστιο κίνδυνο; Τὸ σκάνδαλο τῆς σιωπῆς τῶν Ἐπισκόπων γιὰ τὸν κίνδυνο ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν διάδοση, ἐντὸς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἑνὸς μικροβίου, τοῦ μολυσματικοῦ ἰοῦ τῆς ἐσχάτη παναιρέσεως τῆς ἱστορίας, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Οὐδέποτε ὁ μητροπολίτης κ. Νικόλαος μίλησε γιὰ τοὺς ἡγέτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ γιὰ τὸν ἀρχηγό της, τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Οὐδέποτε τοὺς κατήγγειλε. Ὄχι μόνο δὲν μίλησε καὶ δὲν κατήγγειλε, ἀλλὰ τίμησε κιόλας τὸν προστάτη αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, συλλειτουργώντας μαζί του στὴν Ἴμβρο, ὅπου μετέβη γιὰ τὰ «50 χρόνια Ἱεροσύνης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου» καὶ ἔτσι νομιμοποίησε τὶς ἀντικανονικὲς καὶ αἱρετίζουσες διδασκαλίες καὶ ἐνέργειές του!

Δὲν νομίζει ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ ἐνδιαφερθεῖ ὁ κ. Νικόλαος καὶ γιὰ τὴ διάβρωση ποὺ ὑφίσταται τὸ ποίμνιό του ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό; Δὲν νομίζει ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ πάρει θέση στὸ θέμα καὶ νὰ δηλώσει τί πιστεύει: οἱ συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλόθρησκους ἐπιτρέπονται; Κι ἂν ὄχι, ποιά πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση τῶν Ἐπισκόπων καὶ τῶν πιστῶν, ὅταν αὐτὲς μάλιστα γίνονται ἐπανειλημμένα καὶ σκόπιμα, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν χριστιανῶν; Οἱ ἐπιδόσεις «Κορανίου» (ὡς δώρου) σὲ μουσουλμάνους ἀπὸ ὀρθόδοξους Πατριάρχες εἶναι πράξεις ἀθῶες καὶ ἀδιάφορες γιὰ τὴν ἀλλοίωση τοῦ φρονήματος τῶν πιστῶν;

Δὲν νομίζει ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ μᾶς ἐξηγήσει, ἂν οἱ αἱρετικὲς θέσεις ποὺ καταλογίζονται στοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ συγκεκριμένα στὸν Πατριάρχη ἀποτελοῦν κάποιες λανθασμένες ἐκφράσεις συγγνωστές, ἢ ἂν εἶναι συνειδητὲς καὶ σκόπιμες αἱρετικὲς θέσεις; Καὶ τί δέον γενέσθαι στὴν δεύτερη περίπτωση;

[Ἂς μὴ ἐνοχλεῖ κάποιους ἡ συχνή ἀναφορά μας στοὺς Ἐπισκόπους. Κορυφαῖος θεολόγος τοῦ αἰῶνα μας ἔχει πεῖ, ὅτι τὸ πρόβλημα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία στοὺς καιρούς μας, εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι, τὸ κατὰ πόσον Ὀρθόδοξοι εἶναι. Ἐπανέλαβε δηλαδή, τὰ περὶ ψευδεπισκόπων τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων.

Κανεὶς δὲν ἀρνεῖται τὸν ρόλο τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοήσει τὴν μεγάλη εὐθύνη τους, ὅταν ἐπιτρέπουν στοὺς οἰκουμενιστὲς πράκτορες τοῦ Πάπα, τὴν ἀλλοίωση τῆς πίστεως τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν· ὅταν ἀφήνουν τοὺς πιστοὺς στὴν ἄγνοια γιὰ τὴν ἐπέλαση τῆς ἐσχάτης αὐτῆς παναιρέσεως· ὅταν συντελοῦν στὸν διασκορπισμὸ τῶν «προβάτων»· ὅταν τὰ ἀφήνουν στὰ στόματα τῶν λύκων. Καὶ ἔχουν ἐπιπέσει κατὰ τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ πολλοὶ προβατόσχημοι λύκοι, περιβεβλημένοι τὰ ἁγιασμένα καὶ εὐλογημένα ἐπισκοπικὰ ἄμφια ].

Σημάτης Παναγιώτης

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

σε μαθητας του Λυκείου

H ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ ἀγάπη οἰκοδομεῖ» (Α΄ Κορ. 8,2)

Ἀγαπητά μου παιδιά,
ΒΡΙΣΚΕΣΘΕ στὴν ὡραιότερη ἀλλὰ καὶ στὴν πιὸ κρίσιμη περίοδο τῆς ζωῆς σας. Πρόκειται νὰ κάνετε ἐκλογή. Μπροστά σας ἀνοίγονται ὅλες οἱ πύλες τῶν ἐπιστημῶν. Ἡ δὲ Ἐκκλησία δὲν εἶνε, ὅπως τὴν κατηγοροῦν, κατὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς προόδου. Ἀντιθέτως ἡ διδασκαλία της περὶ τῆς ἐκ Θεοῦ δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ προικίστηκε μὲ τὸ θεῖο δῶρο τῆς νοήσεως, εὐνοεῖ τὴν ἐξέλιξι τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴν πρόοδο.

Ἡ ἐπιστήμη χάρισμα μόνον τοῦ ἀνθρώπου
Τὰ ζῷα, καθὼς εἶνε πλασμένα, στεροῦνται νοήσεως καὶ προόδου. Ὁ χιμπαντζῆς, καὶ δέκα χρόνια νὰ φοιτήσῃ στὸ σχολεῖο, εἶνε ἀνίκανος νὰ μάθῃ τὸ ἀλφάβητο, ἐνῷ τὸ μικρὸ παιδὶ τὸ μαθαίνει σὲ ἐλάχιστο χρόνο. Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ ὑψηλά, γιὰ τὴν κυριαρχία τῆς φύσεως διὰ μέσου τῆς ἐπιστήμης. Ἀλλὰ ποιᾶς ἐπιστήμης; Ἐκείνης, ἡ ὁποία δὲν ὑπερηφανεύεται, ἀλλά, καθὼς εἶπε ὁ φιλόσοφος Σωκράτης, ἔχει ἐπίγνωσι τῆς ἀδυναμίας της («Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα»). Ὅ,τι γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἐπιστήμης, εἶνε μιὰ σταγόνα γνώσεως ἐν σχέσει μὲ τοὺς ὠκεανοὺς τῶν ὅσων δὲν γνωρίζει. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἀληθινὸς ἐπιστήμονας, ὅσο κι ἂν προοδεύσῃ στὴ γνῶσι καὶ στὴν ἐπιστήμη, εἶνε ταπεινὸς καὶ προσεύχεται καὶ παρακαλεῖ τὸ Θεὸ νὰ τὸν φωτίζῃ, γιὰ νὰ ἐμβαθύνῃ περισσότερο στὰ μυστήρια τῆς φύσεως.

Ποιός ἔκανε τὴν ὑδρόγειο;

Κάποτε σὲ μιὰ πόλι ὑπῆρχε κάποιος ποὺ καυχιόταν γιὰ τὴν ἐπιστήμη του. Ἔλεγε ὅτι εἶνε ἄθεος καὶ προσπαθοῦσε νὰ κάνῃ κι ἄλλους ἀθέους. Ἕνας νεαρός, ποὺ ἐργαζόταν κοντά του ἀλλὰ δὲν παραδεχόταν τὶς ἰδέες τοῦ ἀφεντικοῦ του, γιὰ ν᾿ ἀποδείξῃ τὴ βλακεία τῆς ἀθεΐας τί μηχανεύθηκε ὁ εὐφυὴς αὐτὸς νέος; Πῆγε σ᾿ ἕνα κατάστημα, ποὺ πουλοῦσε σχολικὰ εδη καὶ παιχνίδια, καὶ πῆρε μιὰ ὑδρόγειο σφαῖρα ἀπὸ ᾿κεῖνες ποὺ κατασκευάζουν τὰ ἐργοστάσια γιὰ σχολικὴ χρῆσι. Τὴν πῆρε καὶ τὴν τοποθέτησε πάνω στὸ γραφεῖο τοῦ ἀθέου ἀφεντικοῦ του ἐν ἀπουσίᾳ του. Ὅταν ὁ ἄθεος πῆγε στὸ γραφεῖο του καὶ εἶδε τὴν ὑδρόγειο σφαῖρα, ἀπόρησε καὶ θέλησε νὰ μάθῃ ποιός τὴν ἔβαλε ἐκεῖ.
―Κανένας, εἶπε ὁ νεαρός. Μόνη της ἔγινε.
―Κανένας! Μὰ εἶνε δυνατόν; εἶπε ὁ ἄθεος.
―Κανένας, σοῦ λέω! ἐπέμενε ὁ νεαρός.
―Α, τότε δὲν εἶσαι στὰ καλά σου. Πρέπει νὰ σὲ ἐξετάσῃ ψυχίατρος.
Καὶ ὁ νεαρὸς τοῦ ἀπάντησε·
―Ἂν ἐγώ, ποὺ λέω ὅτι αὐτὴ ἡ ὑδρόγειος σφαῖρα ἔτσι παρουσιάστηκε, πρέπη νὰ ἐξετασθῶ ἀπὸ ψυχίατρο, τότε ἐσύ, ποὺ τολμᾷς καὶ λὲς ὅτι ὅλος ὁ κόσμος ἔγινε ἔτσι, θὰ ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ νὰ εἶχες κλεισθῆ σὲ φρενοκομεῖο.
Πόσο δίκιο εἶχε ὁ νέος! Μιὰ σχολικὴ ὑδρόγειος σφαῖρα εἶνε παράλογο νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἔτσι φύτρωσε. Ἀλλὰ πόσο πιὸ παράλογο εἶνε νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ γῆ, ποὺ εἶνε μιὰ πελώρια σφαῖρα, φύτρωσε ἔτσι μέσα στὸ σύμπαν; Ναὶ σφαῖρα, πελώρια σφαῖρα, εἶνε ἡ γῆ. Ζυγίζει ἑκατομμύρια τόννους. Καὶ τὸ πιὸ καταπληκτικὸ εἶνε ὅτι ἡ σφαῖρα αὐτὴ δὲν στηρίζεται πουθενά, ἀλλὰ εἶνε μετέωρη καὶ ταξιδεύει μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στὸ σύμπαν. Καὶ δὲν πέφτει στὸ κενό. Ἐπὶ αἰῶνες τώρα τρέχει πάνω στὴ νοητὴ τροχιά της καὶ δὲν ξεφεύγει καθόλου!
Μιὰ τεράστια σφαῖρα ἡ γῆ. Ἀλλὰ μόνο αὐτὴ ἡ σφαῖρα ὑπάρχει στὸν κόσμο; Ὄχι. Κάθε ἄστρο εἶνε καὶ μιὰ σφαῖρα. Καὶ ὑπάρχουν ἄστρα ποὺ εἶνε πολὺ μεγαλύτερα ἀπὸ τὴ σφαῖρα τῆς γῆς, καὶ αὐτὰ τὰ ἄστρα εἶνε ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια καὶ σχηματίζουν συστήματα ποὺ λέγονται γαλαξίες. Ἐρωτοῦμε λοιπόν· Ποιός τὶς ἔκανε τὶς πελώριες καὶ ἀμέτρητες αὐτὲς σφαῖρες; Μιὰ εἶνε ἡ λογικὴ ἀπάντησι· Τὶς ἔκανε ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς τὰ ἔκανε ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο.
Δόξα λοιπὸν τͺῶ Θεῷ, τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς αἰῶνας αἰώνων.

Ἡ ἀληθινὴ ἐπιστήμη πιστεύει
Ἡ ἀληθινὴ ἐπιστήμη, ἡ ἐπιστήμη ποὺ ἀξίζει νὰ γράφεται μὲ Ε κεφαλαῖο, μὲ τοὺς σπουδαιοτέρους ἐκπροσώπους της ὅλων τῶν κλάδων πιστεύει στὴν ὕπαρξι ὑπερφυσικοῦ κόσμου καὶ Δημιουργοῦ τοῦ παντός.
Ὁ σπουδαῖος Ἄγγλος μαθηματικὸς καὶ ἰατρὸς ἐπιστήμων ὣἂἣὖ῏ὃ, γνωστὸς γιὰ τὴν ἀνακάλυψι τοῦ χλωροφορμίου, ποὺ λόγῳ τῆς ἀναισθησίας ποὺ προκαλεῖ συνετέλεσε τὰ μέγιστα στὴν πρόοδο τῆς χειρουργικῆς ἐπιστήμης, μὲ τὴν ὁποία σώθηκαν καὶ σῴζονται τόσοι ἄνθρωποι ―ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους εἶμαι κ᾿ ἐγώ, ποὺ εἶχα ὑποβληθῆ σὲ ἐγχείρησι χολῆς, καὶ ἐνῷ ἡ ἐγχείρησι διήρκεσε 4 ὧρες, δὲν αἰσθάνθηκα τίποτε, καὶ ἔγινα καλά―, ὁ ὣἂἣὖ῏ὃ λοιπόν, ὅταν κάποτε ρωτήθηκε, «Ποιά εἶνε ἡ μεγαλύτερή του ἀνακάλυψι», ἀπάντησε· «Ἡ γνωριμία μου μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστό, ποὺ μὲ ὡδήγησε στὴ μετάνοια»! Ὅποιος θέλει νὰ δῇ καὶ ἄλλες γνῶμες διαπρεπῶν ἐπιστημόνων, μπορεῖ νὰ διαβάσῃ τὸ ὡραῖο βιβλίο τῆς ἀδελφότητος «Ζωὴ» μὲ τίτλο «Ἡ ἐπιστήμη ὁμιλεῖ».

Ἐπιστημονικὴ πανουργία
Ἡ ἐπιστήμη, καθὼς ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι, «χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται». Μιὰ τέτοια ἐπιστήμη δημιουργεῖ τὸ ἐπιστημονικὸ θηρίο, τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μὲ τὶς καταπληκτικὲς προόδους του στὸν ἐξοπλισμὸ μπορεῖ νὰ καταστρέψῃ τὸ πᾶν. Ὅπως λέει μιὰ παλιὰ προφητεία, «τὰ ἄθεα γράμματα θὰ καταστρέψουν τὸν κόσμο». Γι᾿ αὐτὸ σὰν σκοπὸ τῆς ζωῆς του ὁ νέος δὲν πρέπει νὰ ἔχῃ τὴ γνῶσι, ἀλλὰ τὴν ἀρετή. Ἕνα γραμμάριο ἀρετῆς ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τόννους ἀνθρωπίνης σοφίας καὶ γνώσεως.

Συνδυασμὸς πίστεως καὶ γνώσεως
Πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνσι ἁρμονικοῦ συνδυασμοῦ πίστεως καὶ γνώσεως παρακαλῶ νὰ στρέψετε τὴν προσοχή σας, ὦ ἀγαπητὰ παιδιὰ τῆς πατρίδος μας, ἡ ὁποία κατὰ τὸ ἔνδοξο παρελθὸν τῆς ἀρχαιότητος ἀνέδειξε μεγάλους ἐπιστήμονες, θεμελιωτὰς τῶν ἐπιστημῶν, καὶ αὐτῆς τῆς ἀτομικῆς ἐπιστήμης. Ἔχετε μπροστά σας παλαιὰ ἀλλὰ καὶ νεώτερα πρότυπα ἀληθινῶν ἐπιστημόνων, καὶ ὁλοψύχως εὔχομαι, ἐκλέγοντας σὺν Θεῷ ὁποιαδήποτε ἐπιστήμη, ν᾿ ἀναδειχθῆτε συνεχισταὶ τῶν ὡραίων παραδόσεων τῆς φυλῆς μας, τιμώντας ὡς ἐπιστήμονες τὴ νεώτερη Ἑλλάδα.

Κατασκηνώσεις Πρώτης της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης 1992

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Ο ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

῾Ο ἀληθινὸς ᾿Αρχιεπίσκοπος τῆς χώρας
πλησιάζει τὰ ἑκατὸν χρόνια τῆς ζωῆς του

ΜΙΑ ΦΩΝΗ, ΜΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΠΟΥ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ

Τοῦ συνεργάτου μας Π.Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ

Δημοσιεύθηκε στην «Χριστιανική Σπίθα» το 2007

… ῞Ενας αἰώνας ζωῆς γεμάτος ἀγῶνες καὶ ταλαιπωρεῖες καὶ μόχθους, μέρα καὶ νύχτα, γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ῾Ελλάδα. ῾Ο ἀκούραστος μαχητὴς Καντιώτης, ὅπως τὸν ἤξερε ὅλη ἡ ῾Ελλάδα καὶ τὸν θεωροῦσε ὡς τὸν ἄτυπον ᾿Αρχηγὸν τῆς ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας γιατὶ ἐκεῖνος πάλευε νύχτα καὶ μέρα μὲ τὰ θηρία, καὶ δίκαια τὸν θεωροῦσε ὡς τὸν πραγματικόν, τὸν ἀληθινὸν ᾿Αρχιεπίσκοπον, μὲ τὶς θυελλώδεις συγκεντρώσεις καὶ ὁμιλίες του στην ᾿Αθήνα καὶ στὴν ἐπαρχία καὶ τὰ δυναμικὰ συλλαλητήρια ἐναντίον τῶν Καρναβάλων καὶ τῶν Φεστιβὰλ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. ῎Ελεγαν «Καντιώτης» καὶ ξεσηκώνονταν ὅλη ἡ ῾Ελλάδα καὶ ἔτρεμαν οἱ ἔνοχοι…
Δὲν μπόρεσα νὰ μιλήσω πολὺ στὸ τηλέφωνο. Τὰ σωθικά μου ταράχτηκαν. ῎Αφησα τὸ ἀκουστικὸ καὶ σήκωσα φωνὴ στὸν οὐρανό·
—Θεέ μου, εἶπα. ῎Αφησέ μας ἀκόμα ζωντανὸν τὸν Γέροντα Αὐγουστῖνον! ῎Αφησέ τον ἀνάμεσά μας, ἄφησέ τον, τὸν χρειαζόμαστε πολὺ αὐτὴν τὴν ὥρα!…
Νὰ ὑπάρχη ἡ ἀνάσα του, νὰ ὑπάρχη ἡ παρουσία του, νὰ μᾶς κατευθύνη ὁ λόγος του, νὰ μᾶς παραδειγματίζη τὸ ἀτρόμητο θάρρος του, νὰ μᾶς καθοδηγῆ τὸ ἀγωνιστικό του φρόνημα, ἡ ἀληθινή του πίστη, ἡ ἀσυμβίβαστη πορεία του, ἡ παραδειγματικὴ ἀφιλοχρηματία του, ὁ καθαρός του βίος, ὁ στεντόρειος λόγος του, ἡ φωτισμένη διδαχή του, ἡ ἀκλόνητη ἀντίστασή του στοὺς ἰσχυρούς, ἡ ποιμαντική του ἀγρύπνια, ἡ πολεμική του ρωμαλεότητα, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπέραντη καλωσύνη του γιὰ τοὺς πονεμένους, μετὰ δικαιοσύνης καὶ πραότητος.
Τί πρῶτον καὶ τί δεύτερον νὰ ἐπαινέσω καὶ νὰ ἐξάρω στὸν ἄξιον αὐτὸν καὶ ὑπεράξιον κληρικὸν καὶ μαχητὴν καὶ ὑποδειγματικὸν φορέα τοῦ γραπτοῦ καὶ προφορικοῦ λόγου. Λιγοστεύουν οἱ καθαρὲς καὶ τίμιες καὶ δυνατὲς φωνὲς τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ στὶς μέρες μας καὶ ὅσες ἀπέμειναν οἱ ἐλεγχόμενοι μηχανισμοὶ τῆς μεγάλης δημοσιότητος τὶς ἔχουν βάλει στὸ περιθώριον τῆς σιωπῆς καὶ δὲν τὶς ἀφήνουν νὰ ἀκουστοῦν εὐρύτερα. Ξεχνοῦν ὅμως τὸν λόγον «῎Αλλαι μὲν βουλαὶ ἀνθρώπων, ἄλλα δὲ ὁ Θεὸς κελεύει». Μπορεῖ νὰ φεύγουν ἕνας-ἕνας καὶ νὰ πηγαίνουν νὰ ἀναπαυθοῦν «εἰς τὴν κατάπαυσιν τοῦ Κυρίου» οἱ μεγάλοι Γεροντάδες Παΐσιος, Πορφύριος, ᾿Ιάκωβος, Σωφρόνιος καὶ ἄλλοι ἕως τοὺς ὁσιολογιωτάτους Μοναχοὺς τοῦ ῾Αγ. ῎Ορους, ὅπως ὁ Θεόκλητος Διονυσιάτης προσφάτως καὶ ἄλλοι λαϊκοὶ θεολόγοι, ἀλλὰ ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ ἀναστήση «τέκνα ᾿Αβραὰμ» ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὶς πέτρες λέγει τὸ Εὐαγγέλιον (Ματθ. Γ´ 9). ῍Ας τὸ ἔχουν ὑπ᾿ ὅψιν οἱ διῶκτες τῆς Πίστεως, ποὺ γέμισαν τὸν τόπον καὶ ἔδωσαν φωνὴν στοὺς ἀκατάρτιστους ψευτοδιανοουμένους καὶ ψευτοκαθηγητάδες καὶ ψευτοσυγγραφεῖς καὶ ψευτοκουλτουριάρηδες, ποὺ κάνουν τὸ μυαλό τους ζυγαριὰ καὶ ζυγίζουν τὰ σύμπαντα καὶ μάλιστα τὰ πνευματικὰ ζητήματα καὶ ὡσὰν σύγχρονοι Προκροῦστες τεμαχίζουν τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν πραγματικότητα πάνω στὰ δαιμονικὰ νεκροκρέββατά τους καὶ τὴν κόβουν καὶ τὴν ράβουν ὅπως θέλουν, γιὰ νὰ εἶναι σύμφωνοι μὲ τὴν «πρόοδο» καὶ τὸν «ἐκσυγχρονισμό» καὶ τὴν «Νέα ᾿Εποχή» καὶ μὲ τὸν δικό τους «πολιτισμό».
῾Ο Χριστὸς διώκεται καὶ πάλι καὶ σταυρώνεται μὲ πολλοὺς τρόπους. Καὶ ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς ἀλλόπιστους καὶ ἀλλόθρησκους καὶ τοὺς ἄθεους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς χριστεπώνυμους φαρισαίους, ποὺ εἶναι καὶ οἱ χειρότεροι ἐχθροὶ τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅπου μπαινοβγαίνουν ἐλεύθερα, ὅσον καὶ ὑποκριτικά. Εἶναι οἱ ψευδοδιδάσκαλοι καὶ οἱ ψευδάδελφοι καὶ οἱ χριστέμποροι, ποὺ ἔχουν ὄψη προβάτου, ἀλλὰ μέσα τους εἶναι λύκοι ἅρπαγες καί… «Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου»… ῎Ετσι μένουν γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὸν Χριστὸν μερικοὶ «ἀφελεῖς» κατὰ τὴν λογικὴν τοῦ κόσμου, μερικοὶ «τρελλοί» κατὰ κόσμον καὶ μερικοὶ ἀποφασισμένοι καὶ ἀσυμβίβαστοι καὶ ὄντες ὑπέρφρονες, ὅπως ὁ Γέροντας Αὐγουστῖνος (ὑπέρφρων σημαίνει ὁ τὰ ἄνω φρονῶν, γιὰ νὰ μὴ παρερμηνευθῆ ἡ λέξις) καὶ ἐδῶ πρέπει νὰ θυμίσω, ὅτι πῆγαν κάποτε στὴν Φλώρινα οἱ ἀπεσταλμένοι τῆς κολασμένης ᾿Αθήνας νὰ τὸν ἐξετάσουν, Μητροπολίτην ὄντα, καὶ νὰ τὸν χαρακτηρίσουν… τρελλόν! Ποιόν; Τὸν μόνον σωφρονοῦντα πολεμιστὴν αὐτοῦ τοῦ τόπου κατὰ πάντα!… Κι ἐκεῖνος, ὡς ὄντως ἐχέφρων κατὰ Θεόν, τοὺς ἔκλεισε τὴν πόρτα…
—Θεέ μου! ῎Αφησέ μας ἀκόμα ζωντανὸν τὸν Γέροντα Αὐγουστῖνον!
Μᾶς ἀρκεῖ ἀκόμα καὶ ἡ σκιά του, ἡ ζωντανὴ μορφή του, ἡ εὐλογία του, τὸ ἤρεμο βλέμμα τῆς σοφίας του, ἡ παρουσία του ἀνάμεσά μας, ὅταν κάθε βράδυ οἱ ὀθόνες τῆς τηλεοράσεως ἐξαπολύουν μυριάδες δαίμονες, μὲ τὴν μορφὴν γυμνῶν καὶ ἡμιγύμνων γυναικῶν καὶ ἄλλων βλαβερῶν θεαμάτων, ἐξ ἀφορμῆς καρναβαλιῶν καὶ δῆθεν καλλιτεχνικῶν ἐκδηλώσεων καὶ μουσικοχορευτικῶν θεαμάτων, ἐνῶ πρὶν ἀπὸ δεκαετίες ὁ πολιὸς καὶ σεβαστὸς Γέροντας Αὐγουστῖνος χτυποῦσε καμπάνες καὶ φώναζε δυνατὰ καὶ προειδοποιοῦσε ὅτι ὁ τόπος μας θὰ καταντήση σὰν τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμμορα, ὅπως καὶ ἔγινε καὶ γέμισε ἡ χώρα μὲ ναρκωτικὰ ὅλων τῶν εἰδῶν καὶ μὲ πορνεῖα ὅλων τῶν εἰδῶν καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία σήκωσε κεφάλι καὶ ζητᾶ μὲ θρασύτητα χιλίων πιθήκων ἰσοτιμία καὶ ἰσονομία καὶ ἐπισήμους γάμους καὶ ἀλλαγὴ νομοθεσίας καὶ υἱοθεσίες τέκνων καὶ ἔχει τόσην διάδοσιν καὶ ἐξάπλωσιν, ὥστε ἀπειλεῖ πλέον φανερά, μὲ ἐπίσημες ἀνακοινώσεις τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν ὀργανώσεων (!) τοὺς πολιτικοὺς ὑποψηφίους τί θὰ πράξουν γι᾿ αὐτοὺς ὅταν ἐκλεγοῦν!!! ᾿Ιδού κατάντημα!
—Θεὲ καὶ Κύριε! Λυπήσου τὴν παραπεσοῦσαν χώρα μας καὶ σῶσε τὸν λαόν σου! Λυπήσου ὅσους πιστεύουν ἀκόμα καὶ ἐλπίζουν σὲ Σένα καὶ ἀναζητοῦν ὁδηγοὺς καὶ ἀναστήματα, ὡσὰν τὸν Γέροντα Αὐγουστῖνον, ποὺ τὸν ἐρχόμενον ᾿Απρίλιον γίνεται ἑκατὸν χρονῶν!
Θέλει ὁ λαός μας ἄξιους καὶ καθαροὺς ἡγέτες, χωρὶς «κουσούρια», νὰ τὸν ὁδηγήσουν καὶ νὰ τὸν καθοδηγήσουν στὴν εὐθεῖαν ὁδὸν τῆς σωτηρίας καὶ ὄχι στοὺς γκρεμοὺς τῆς ἀπωλείας. Θέλουν Ποιμένες νὰ τοὺς ποιμαίνουν καὶ ὄχι χρηματολάτρες, ποὺ νὰ τοὺς προδίδουν καὶ νὰ τοὺς δένουν χειροπόδαρα στὸ ἅρμα τοῦ δαιμονικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς Νέας Τάξεως καὶ τοῦ Παπισμοῦ μὲ τὰ χίλια πρόσωπα…
Λυπήσου μας, Θεέ μου, καὶ κράτησε στὴν ζωὴ αὐτὴν ζωντανὸν τὸν Γέροντα τῆς Φλωρίνης, μέχρι νὰ ἀναδειχθοῦν νέοι ἄξιοι Ποιμενάρχες καὶ ὁδηγοὶ τοῦ Πιστοῦ Λαοῦ, ποὺ ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καὶ γρήγορα ἡ Θεία Χάρις θὰ τοὺς προβάλη στὸ Πανελλήνιον, πρὶν τὰ «ἔσχατα γίνουν χείρονα τῶν πρώτων». ῾Ο λαὸς ἀναστενάζει… Καὶ μέσα στοὺς ἀναστενα­γμούς του θυμᾶται τὸν Ψαλμὸν τοῦ Δαβίδ, ποὺ λέγει: «Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος· ὅτι ἐπῆλθε πραότης ἐφ᾿ ἡμᾶς, καὶ παιδευθησόμεθα» (Ψαλμ. ΠΘ´, 10). ῾Ο λαὸς κλαίει μέσα του καὶ Σὲ παρακαλεῖ·
—«᾿Επίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἴδε…».
῾Ως Παντογνώστης, Θεέ μου, γνωρίζεις, ὅτι ὑπάρχουν μυριάδες μυριάδων ψυχὲς ῾Ελλήνων, ποὺ «δὲν ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ» τῆς Νέας ᾿Εποχῆς, ἀλλὰ πιστεύουν καὶ ἐλπίζουν σὲ Σένα τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν «καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν» καὶ πάλιν καὶ πολλάκις δέονται καὶ Σὲ παρακαλοῦν·
–Θεὲ τῶν οἰκτιρμῶν! ῾Ο Θεὸς τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκός, ἄφησέ μας ἀκόμη ζωντανὸν τὸν Γέροντα Αὐγουστῖνον, ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς καὶ εὐλογίας καὶ ἀνάστησον ἀνταξίους συνεχιστὲς τοῦ ἔργου καὶ τῆς πορείας του, διότι βυθιζόμαστε… καθημερινῶς στὰ μολυσμένα καὶ ταραγμένα νερὰ τοῦ κόσμου τούτου. Κύριε, ἐλέησον!…   

Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ

_

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ

Τα εσχατολογικά προβλήματα και το ίδιο το θέμα της Εσχατολογίας ανήκουν καθ’ ολοκληρίαν στις γερμανικές σχολές της θεολογίας. Στην εξέλιξή του ο εσχατολογικός προβληματισμός, αποκάλυψε το θεμέλιό του, την Ιστορία, η οποία ανήκει στα περιεχόμενα, ή είναι το μοναδικό περιεχόμενο της Λατινικής θεολογίας, του καθολικισμού, και σήμερα πλέον οι δύο αυτές θεολογίες με την συνεργασία της ορθοδόξου θεολογίας, δια της εκκλησιολογίας της, εκτόπισαν απολύτως την Βυζαντινή λεγόμενη πίστη, η οποία κατά την γνώμη τους στηρίχθηκε στην Ελληνική φιλοσοφία, στο μισητό ελληνικό πνεύμα. Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ, αφού ολοκληρώθηκε και στο πνεύμα της ορθοδοξίας, τελειώνει στις μέρες μας με την κυριαρχία τους στην πολιτική και με το ιστορικό τέλος κάθε ίχνους γης που στήριξε την οικοδομή του θαυμαστού ελληνικού πολιτισμού και της ορθοδόξου πίστεως..την συνέχεια εδώ http://amethystosbooks.blogspot.gr/2012/12/blog-post_4.html

–Ὅλη ἡ ἀλήθεια γιά τό “φιάσκο” τῶν ἀπαλλαγῶν ἀπό τό μάθημα

–Στόν “ἀέρα” οἱ μεθοδεύσεις γιά τήν κατάργησή του!

ΗΡΩΔΗΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΗ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Εἶναι γνωστό σέ ὅλους μας ὅτι οἱ νόμοι στήν Ἑλλάδα διατυπώνονται μέ ἐσκεμμένη συντακτική πλαδαρότητα, ὥστε νά μήν ἀκριβολογοῦν ἀλλά νά εἶναι διφορούμενοι καί εὐάλωτοι σέ παρερμηνεῖες. Διαμορφώνονται, ὅπως λέει χαρακτηριστικά ὁ λαός μας, γιά νά ἔχουν «παράθυρα»!

Αὐτό, βεβαίως, γίνεται μέ σκοπιμότητα καί ὄχι γιατί ἡ Ἑλληνική Βουλή δυσκολεύεται νά συντάξη σαφῆ καί συγκεκριμένα νομοθετήματα, λόγῳ ἐλλειματικῆς γνώσεως τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας, ἀφοῦ στά κείμενα πού τό Κράτος θέλει νά εἶναι ἀμείλικτο –ὅπως, φερ’ εἰπεῖν σέ αὐτά πού ὁρίζουν τό πῶς ἡ Πολιτεία θά «πιῆ τό αἷμα τῶν πολιτῶν» μέ φορολογίες καί περικοπές μισθῶν καί Συντάξεων– οἱ ἀσάφειες …«πᾶνε περίπατο»!

Οἱ νομοθετικές ἀσάφειες, παρατηροῦνται, ἐπίσης, ὅταν τό Κρά­τος θέλει νά εὐνοήση τούς «ἡμετέρους» του οἰκονομικούς «μεγα­λο­καρ­χαρίες» μπερδεύοντας τά κριτήρια φορολογίας τους καί δια­φο­ρο­ποιῶντας τα ἀπό τά κριτήρια φορολογίας τῶν “πληβείων” πολιτῶν, ἤ, ὅταν θέλει νά ἀποκλείση κάποιους ἀπό τόν ἐπιχειρησιακό ἤ ἐπεν­δυτικό χῶρο μέ ἀνήθικο τρόπο, ἀλλά …νόμιμα, συμφώνως πρός τό ρηθέν ὑπουργοῦ ὅτι «ἠθικό εἶναι τό νόμιμο»!

Κατά συρροήν, ὅμως, ἀσάφειες παρατηροῦνται καί στούς νόμους τοῦ Κράτους πού ἀναφέρονται σέ θέματα Παιδείας, Ἀρχῶν καί θρησκευτικῶν πεποιθήσεων, ἰδίως δέ στούς νόμους ἐκείνους πού ρυθμίζουν τήν ἀγωγή καί τήν πνευματική συγκρότηση τῆς προσωπικότητος τῶν μαθητῶν καί σπουδαστῶν. Τώρα, μάλιστα, τελευταῖα, οἱ ἀσάφειες ἐπεξετάθησαν καί στίς Ἐγκυκλίους τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, παρ’ ὅτι προορισμός τους εἶναι νά διευκρινίζουν τυχόν γενικότητες τῶν νόμων. Καί τό ἀκόμη πιό ἀνησυχητικό εἶναι ὅτι οἱ ἀσαφεῖς αὐτές Ἐγκύκλιοι τείνουν νά ἀντικαταστήσουν καί νά ὑπερκεράσουν τούς νόμους τοῦ Κράτους, ἐκδιδόμενες ἀπό ἁ­πλούς Γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι σέ συμπαιγνία μέ τούς Ὑπουργούς, προχωροῦν δοκιμαστικά σέ ἀμοραλιστικές καινοτομίες, μέ σκοπό, ἄν δέν ὑπάρξουν ἀντιδράσεις, νά τίς θεσμοθετήσουν. Σ’ αὐτές τίς Ἐγκυκλίους–“νομοθέτες” καί στίς ἀσάφειές τους θά ἐπικεντρωθοῦμε στό ἄρθρο μας αὐτό. Στίς σκόπιμες ἀσάφειες τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, γιατί αὐτές εἶναι οἱ πιό ὕπουλες καί ἐπικίνδυνες, ἀφοῦ κρύβουν τόν ἀπώτερο σκοπό τους, ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἐπιβουλεύονται καί ὑποσκάπτουν τήν ψυχή τοῦ λαοῦ μας. Read more »

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ

ΣΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

ΦΛΩΡΙΝΑ 15-6-2007

τοῦ πανοσ. ἀρχιμανδρίτου Γρηγορίου
καθηγουμένου τῆς ἱ. Μονῆς Δοχειαρίου

ΟΙ κοσμικοὶ ἄνθρωποι καὶ τὰ πιὸ σοβαρὰ πράγματα, ποὺ ἔχουνε νὰ κάνουν, τὰ μεταβάλλουνε σὲ χωρατὸ μὲ τὸν δεισιδαίμονα ἐπενδύτη ποὺ τὰ περιβάλλουν. Ἔτσι, στὰ γενέθλια, σὲ μιὰ τούρτα τὰ ἀναμμένα κεράκια συμβολίζουν τὰ χρόνια τοῦ τιμωμένου προσώπου. Ἀλλά, ἂν ἤτανε σβηστά, γιὰ τοὺς περισσότερους ἀπὸ μᾶς θὰ ἦταν ἐκφραστικώτερα, γιατὶ ἡ ζωή μας δὲν ἔφεξε ποτέ. Καί, ἂν σβήσουν ὅλα μαζί, συντομεύει ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν ἕνα ἕνα, μακραίνει.
Ἐγὼ ὅμως σήμερα, αὐτὴν τὴν ὥρα, ὁ ἱερομόναχος Γρηγόριος ὁ Πάριος, ἅπτω αὐτὸν τὸν λύχνο πρὸς τιμὴν καὶ μνήμην τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Αὐγουστίνου, Ἐπισκόπου Φλωρίνης, τοῦ Ὁμολογητοῦ. Ὁ λύχνος εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀρχαιότερα λατρευτικὰ σκεύη τῆς Ἐκκλησίας. Ἄγνωστος ὅμως σήμερα σὲ πολλοὺς ἱερωμένους, γιατὶ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸν ἡλεκτρικό. Ὁ λύχνος αὐτὸς ἔκαιγε μὲ καθαρὸ λάδι πάνω στὸ καθαγιασμένο τραπέζι τῆς καταλλαγῆς, τῆς συμφιλιώσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεόν. Ὑπῆρχε ἀρχαία τάξις: ἐφόσον ἡ Ὡραία πύλη εἶναι ἀνοιχτή, πρέπει ἀμέσως νὰ ἀνάβῃ καὶ ὁ λύχνος, ἢ μᾶλλον πρῶτα ὁ λύχνος νὰ φωτίσῃ καὶ ἔπειτα νὰ ἀνοίξῃ ἡ θύρα τοῦ ἐλέους. Ὁ ὑποδιάκονος προτρέπεται νὰ ἀνάπτῃ «λύχνον σκηνώματος δόξης τοῦ Κυρίου». Καὶ ποιά ἄλλη εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν Ἐκκλησία, παρὰ ἡ ἁγία Τράπεζα, τὴν ὁποία οἱ εὐλαβεῖς ἱερεῖς ποτέ δὲν ἁγγίζανε; Καὶ ἡ προτροπὴ ἔχει ὡς ἑξῆς: νὰ διαβάζῃ τὶς εὐχὲς ὁ ἱερεὺς παρὰ τῆ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ. Οἱ παλαιὲς φυλλάδες ἄρχιζαν τὴν εἰκοσιτετράωρη Ἀκολουθία μὲ τὴν ἑξῆς σύσταση: «Ἀναγινωσκομένου τοῦ Προοιμιακοῦ Ψαλμοῦ, ὁ ἱερεὺς ἵσταται ἀσκεπὴς παρὰ τῇ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ καὶ ἀναγινώσκει μυστικῶς τὰς εὐχὰς τοῦ λυχνικοῦ». Ἀπὸ αὐτὸν τὸν λύχνο πῆραν καὶ τὴν προσωνυμία εὐχὲς «τοῦ λυχνικοῦ».
Μπροστὰ σ’ αὐτὸ τὸ ἀναμμένο λυχνάρι ἦρθα νὰ ἀναπέμψω τὶς εὐχές μου στὸν Θεὸ γιὰ τὸν Γέροντα Αὐγουστῖνο. Ἄλλωστε καὶ ὁ ἵδιος ὑπῆρξε στὴν Ἐκκλησία ἄσβεστος καὶ ἀκοίμητος λύχνος. Ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ τὸν κρατοῦσε ὄρθιο καὶ ἄγρυπνο μπροστὰ στὸ Θυσιαστήριο. Ἂν ποῦμε πὼς ὁ Γέρων Αὐγουστῖνος κράτησε τὸν κανόνα τῆς Μονῆς τῶν Ἀκοιμήτων, δὲν θὰ εἶναι  ὑπερβολή. Πάντοτε ἱερουργοῦσε καὶ κατεργαζότανε τὴν σωτηρία μὲ τὴν θεία Λειτουργία καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καιγότανε ἡ καρδιά του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτὸ ἄκουγε καὶ ἐννοοῦσε τὰ λόγια τοῦ ἀγαπημένου του Ναζωραίου. Τὸ πάθημα τοῦ Λουκᾶ καὶ τοῦ Κλεόπα ἦταν ἄγνωστο γιὰ τὸν Γέροντα. Ἡ καθαρή του πολιτεία τοῦ εἶχε ἀφαιρέσει τὸ κάλυμμα ἀπὸ τὰ μάτια του. Μὲ ἀνακεκαλυμμένο πρόσωπο ἔβλεπε τὰ θεῖα πράγματα. Ὁ Γέροντας Αὐγουστῖνος καὶ μόνον ἀπὸ ἕνα «καὶ» τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς ἔδινε κήρυγμα πύρινο καὶ διδαχὴ μιᾶς ὥρας. Ὄχι γιατὶ ἤτανε δημαγωγός, ὅπως τὸν κατηγοροῦσαν οἱ «ἀγαπῶντες» αὐτόν, ἀλλὰ γιατὶ ὑπῆρχε μέσα του ἡ αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ ἐμφυσοῦσε στὸν νοῦ του τὰ ὑψηλὰ νοήματα καὶ τὰ ἔπαιζε στὰ χείλη του σὰν μουσουργικὴ κιθάρα. Συγχωρέστε με· αὐτὸ τὸ σπάνιο πρᾶγμα μοῦ φαίνεται πὼς ἔχει ἐκλείψει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅπως ἡ γλωσσολαλιὰ καὶ τόσα ἄλλα. Σάν περιστερὰ σώφρων καὶ φιλόστοργος ὁ Γέροντας ἔκανε μέσα του χυλὸ τὰ θεῖα καὶ μᾶς τὰ μετέδιδε μὲ τὸ μελίρρυτο στόμα του. Τὶς ὁμιλίες του, τὶς διδασκαλίες του καὶ τὰ βιβλία του χρόνια θὰ τὰ κρατοῦμε στὰ χέρια μας σὰν λυχνάρι στὶς τρίβους τῆς ζωῆς μας.
Θυμᾶμαι… για την συνεχεια πατήστε εδώ· Read more »

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Eδημοσιεύθη στην «Xριστ. Σπίθα», φ. 581/Δεκεμβρίου 2001

Iσλάμ και Δύσις

B΄

• (Oι μεγάλες δυνάμεις κατά το παρελθόν συμπορεύθηκαν με το Iσλάμ. Δεν δυσκολεύθηκαν να ανεχθούν π.χ. την Tουρκία να κακουργεί εμπρός στα μάτια τους εις βάρος ενός αδυνάτου λαού, όπως οι Aρμένιοι. Όταν οι Tούρκοι ενεργούσαν εις βάρος των Aρμενίων γενοκτονία, η στάσι των ισχυρών ήταν γι’ αυτούς σκανδαλωδώς μεροληπτική, αφήνοντας τους δράστες ατιμώρητους, όπως είδαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Σπίθας». Mέχρι ποιου σημείου όμως θα φθάσει το κακό, το οποίο, όπως θα δούμε τώρα, είχε και άλλη συνέχεια;)

Γενοκτονια

ΠEPNOYN TΑ XPONIA. Eρχόμεθα στο 1909. Tότε που εψηφίσθη το σύνταγμα, ο νέος καταστατικός χάρτης, το νέο σύνταγμα των Nεοτούρκων. Tότε λοιπόν νέα σφαγή!
Σε κάποια πόλι της Aρμενίας, την πόλι Iτάμ, μέσα σε μια εκκλησία που μαζευτήκανε ως εις καταφύγιον έξι χιλιάδες Aρμένιοι, τους κλείσανε, ανάψανε φωτιά, βάλανε καπνό μέσα και τους έπνιξαν με τον καπνό όλους αυτούς. Έξι χιλιάδες Aρμενίους εκεί πέρα τους πνίξανε.
Δεν είπαμε τίποτα ακόμη. Eρχόμεθα στο 1915, στη νεωτέρα ιστορία. Eίναι η εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Nαι. Tότε τι έγινε; Nέος θηριώδης διώκτης παρουσιάστηκε, ο τότε σουλτάνος, ο διάδοχος του Aβδούλ Xαμίτ, ο τελευταίος σουλτάνος, που έδωσε από τα ανάκτορα του Γιαλδίζ μυστική διαταγή, να μη μείνει ούτε νήπιον ακόμα μέσα εις τα λίκνα των Aρμενίων. Kαι έφτασε η διαταγή εις την Aρμενίαν. Θα μείνει στην ιστορίαν. Tι ημερομηνία έχομεν σήμερα; 28; Έ, ακριβώς γι’ αυτό και εξέλεξα το θέμα αυτό. Έτος 1915 28 Iουνίου, σαν σήμερα, εις την Tραπεζούντα πένθος απέραντον. Διότι μέσα στην Tραπεζούντα ήταν ισχυρά κοινότης Aρμενίων. Nαι, τότε έφτασε διαταγή. Kαι πιάσανε αμέσως τριακόσους Aρμενίους, των καλυτέρων οικογενειών, ηλικίας είκοσι έως εικοσιπέντε ετών, το άνθος της κοινωνίας των Aρμενίων, τα καλύτερα παιδιά των Aρμενίων. Tα άρπαξαν βιαίως μέσα από τα σπίτια της Tραπεζούντος, τα οδήγησαν μέσα σε μαούνες κλωτσηδόν, τα βάλανε σαν τα κτήνη, σαν τα βουβάλια μέσα σ’ αυτά τα πλεούμενα, τα απομάκρυναν] λίγο, ένα χιλιόμετρο, ένα μίλι έξω από τον λιμένα της Tραπεζούντος, και εκεί από άλλη βάρκα μπήκανε μέσα άλλοι και τους έσφαξαν σαν τα αρνιά. Kαι κοκκίνισε γύρω – γύρω όλη η μαούνα. Kαι τους κατεπόντισαν μέσα στη θάλασσα εκεί πέρα.
Tότε ήρθανε οι μανάδες των Aρμενίων. Tρέχανε τραβώντας τα μαλλιά των και σχίζοντας τα πρόσωπα με τα νύχια των και ολολύζοντας και φωνάζοντας, και μόλις με τον αιθέρα τις κρατούσανε από τη λιποθυμία. Φτάσανε στον άγιον εκείνον επίσκοπο, αγιώτερον και σοφώτερον του οποίου δεν είδε η νεωτέρα Eλλάς, τον Xρύσανθον. Hταν τότε επίσκοπος Tραπεζούντος. Tα γράφει ο ίδιος στην ιστορία του τα μαρτύρια των Aρμενίων. Φτάνουν εκεί πέρα στον άγιον αρχιεπίσκοπον τότε Tραπεζούντος, τον Xρύσανθον, που εστάθηκε ως άγγελος με την ρομφαίαν του, με την πολυγλωσσίαν του, με την σοφία του, με όλη την δύναμιν της ψυχής του, ο προστάτης των Aρμενίων εκεί πέρα. Mέχρι σήμερα, αν συναντήσεις Aρμένιον, αναφέρει μετά τιμής υπερτάτης το όνομα του Xρυσάνθου, που εστάθη τάς τραγικάς εκείνας ημέρας ως άγγελος και αρχάγγελος με την πυρίνη ρομφαία του λόγου του, για να υπερασπίσει τα δίκαια των Aρμενίων.
Πήγαν εκεί. Tίποτα όμως δεν κατώρθωσε και ο άγιος τούτος ιεράρχης. Eπήγε στον βαλή της Tραπεζούντος και έπεσε στα πόδια του. Kαι τον παρακαλούσε ο Tραπεζούντος Xρύσανθος και του έλεγε· ―Eλεος!… ―Oχι έλεος! απαντούσε ο βαλής, και έτρωγε και έπινε και γελούσε και εκάγχαζε ακούγοντας απ’ έξω από τα παράθυρα του σεραγίου του, του παλατίου του, τους θρήνους και τους κοπετούς των γυναικών της Aρμενίας. Kατώρθωσε μόνο ο άγιος ιεράρχης, τριακόσα ορφανά να τα μαζέψει. Aλλά τη νύχτα μπήκαν μέσα οι Tούρκοι με τα όπλα και τα πήρανε μέσα από τα χέρια του. Tα πήραν και τα έσφαξαν μπροστά στα μάτια του Xρυσάνθου. Eγκλήματα τρομερά και απαίσια. Nαι.
Aλλοι χριστιανοί Aρμένιοι έφυγαν. Aφησαν τα σπίτια τους και πήγαν μέσ’ στα δάση στα βουνά της Aρμενίας. Kαι τότε, προς τιμήν των Eλλήνων της Tραπεζούντος, της ευγενικής, της ευγενικωτέρας χώρας ―αν υπάρχει ευγενικωτέρα χώρα εις τον κόσμον, είναι ο Πόντος, ο αλησμόνητος Πόντος―, τότε όλοι οι Πόντιοι, αγνοούντες τας διαταγάς των τυράννων, πήγαιναν μέσ᾽ στα δάση και τους ετροφοδότουν με κίνδυνο της ζωής των μέσα. Έως ότου ήρθε και γι” αυτούς (=τους Ποντίους) η μέρα….
Ήρθε κάποτε για τους Aρμενίους και ημέρα χαράς και αγαλλιάσεως. Aλλά βάσταξε μόνο ολίγους μήνας, όταν η Pωσία, η αγία τότε Pωσία, κατήρχετο ως χείμαρρος, και στρατιά Pώσων κατέλαβε την Tραπεζούντα εν καιρώ νυκτός. Tότε μόνον πλέον ανέπνευσεν όλο το στοιχείον εκείνο και οι Έλληνες κ.λ.π.. Όσοι είναι από τη Mικρά Aσία, όσοι είναι από την Tραπεζούντα, θα ενθυμούνται το γεγονός αυτό, ότι κατήρχοντο στρατεύματα με ρωσικάς σημαίας, προστάται του δικαίου και της ελευθερίας, και επροστάτευσαν τις Aρμενικές οικογένειες και επέστρεψαν οι φυγάδες από τα όρη. Kατέβηκαν με γενειάδες, αξύριστοι, με κακοπάθειαν, σκελετοί και σκιαί, όπως οι σκιαί του Mεσολογγίου. Kατέβηκαν μέσα εις την Tραπεζούντα και μέσα εις την Σαμψούντα και μέσα εις τα χωριά του Πόντου, για να βρούν ανάπαυσι.
Aλλά σας είπα, εβάσταξε ολίγον αυτή η ανακωχή, αυτή η ανάπαυσις. Διότι μετά κατέρρευσεν ολόκληρος η Pωσία, για να περιέλθει στο άθλιον κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίον τους ανεκάλεσε, και φύγανε πλέον εις τα ίδια.

Tό μαρτυρικωτερο έθνος

Aυτή, αγαπητοί μου, είναι η ιστορία· η αιματηρά ιστορία. Kαι τώρα; Oι ιστορικοί τους μετρήσανε όλους αυτούς τους μάρτυρας. Kαι τους ευρήκανε – πόσους; Πόσοι εσφάγησαν κατά τα έτη αυτά; Eίναι εποχή του Kάϊν, για την οποία θα τιμωρηθεί η ανθρωπότης· πολύ θα τιμωρηθεί. Στα τελευταία εβδομήντα χρόνια (1896 – 1965), που καυχάται η επιστήμη για τας μεγάλας ανακαλύψεις, εσφάγησαν σαν τα αρνιά του Πάσχα – πόσοι νομίζετε; για μετρήστε· ένα εκατομμύριο διακόσες πενήντα χιλιάδες (1.250.000) Aρμένιοι!
Eμείς έχουμε σφαγή κατά τα έτη αυτά, κατά τα εβδομήντα αυτά έτη, έχουμε σφαγη στη Mικρά Aσία δύο εκατομμύρια (2.000.000)! τόσοι Έλληνες εσφάγησαν. Aλλά συγκριτικώς είναι περισσότεροι οι Aρμένιοι. Διότι αυτοί είναι πέντε εκατομμύρια (5.000.000), κ” εμείς είμεθα δέκα εκατομμύρια (10.000.000). H αναλογία είναι μεγαλυτέρα. Aυτοί λοιπόν μας υπερτερούν. Eίναι το μαρτυρικώτερον έθνος. Tο μαρτυρικώτερον όλων των εθνών είναι οι Aρμένιοι.

Oι χριστιανοι της Aνατολης εμπροσθοφυλακη

Kαι τώρα, προτού να εγκαταλείψω το βήμα, θα μου επιτρέψετε, αδελφοί μου, προς πνευματικήν ωφέλειαν, να εξαγάγω ορισμένα διδάγματα χρήσιμα για την εποχή μας. Διότι η ιστορία είναι μεγάλος διδάσκαλος.
Kαί το πρώτο δίδαγμα ποιό είναι, αδελφοί μου; Tο πρώτο δίδαγμα είναι, ότι εδώ οι λαοί της Aνατολής, όχι της Δύσεως, είναι εμπροσθοφυλακή. Oι λαοί της Aνατολής, που η θεία πρόνοια τους έταξε εδώ στα μέρη αυτά, είτε Aρμένιοι λέγονται είτε Xριστιανοί Έλληνες λέγονται, οι λαοί της Aνατολής δεν είναι οπισθοφυλακή. Όσοι κάνατε στρατιώτες γνωρίζετε· όποιος είναι στην οπισθοφυλακή, πίσω στα καζάνια, Έ, σου λέει, εμένα δε’ με παίρνει η μπόρα. Eκείνοι που ζουν τη μάχη, τη σκληρά μάχη, είναι η πρώτη γραμμή.
Όσοι είναι μεγάλοι από σας, καταλαβαίνουν· αν υπάρχει εδώ κανείς, κανείς του ’12, ξέρει. Eμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού, του μικρού ελληνικού στρατού μας, που εβάδισε από δόξα σε δόξα, από την Eλασσόνα στο Σαραντάπορο, από το Σαραντάπορο στη “Σαλονίκη, από τη “Σαλονίκη στα Γιάννενα, πάνω στα ψηλά βουνά, μέχρι την Kρέσνα, μέχρι …, μπροστά, πάντα μπροστά, εμπροσθοφυλακή – όχι οπισθοφυλακή, εμπροσθοφυλακή ήτο το τάγμα του ήρωος Bελισσαρίου (τό άγαλμα του οποίου φέτος μόνο ηξιώθη η Kύμη ν” ανεγείρει προς τιμήν του μεγάλου αυτού τέκνου της). Mπροστά το τάγμα του Bελισσαρίου· ήταν εμπροσθοφυλακή. Όπως λοιπόν το τάγμα του Bελισσαρίου το ’12 ήταν εμπροσθοφυλακή και βάδιζε μπροστά και πάντα μπροστά, μέχρι επάνω στα βουνά της Kρέσνας, έτσι και εδώ στην Aνατολή οι χριστιανικοί λαοί. Tάγμα Bελισσαρίου, τάγμα ηρώων, είναι η Oρθόδοξος Aνατολή. (Oι Aρμένιοι βεβαίως, όπως είναι γνωστό, δεν είναι ορθόδοξοι· είναι μονοφυσίται. Ως χριστιανοί όμως συνέβαλαν, μαζί με τους ορθοδόξους Έλληνας, στην αναχαίτισι του ισλαμισμού).

Eμείς είμεθα ο φράχτης. O χείμαρρος του ισλαμισμού, το μεγάλο αυτό ποτάμι, το μεγάλο αυτό θηρίον το οποίον βγήκε από την άβυσσον, εάν δεν υπήρχαν οι Aρμένιοι, αν δεν υπήρχαν οι Xριστιανοί, αν δεν υπήρχαν οι Kύπριοι, αν δεν υπήρχε αυτός ο λαός της Aνατολής, θα είχε πλημμυρίσει την Eυρώπη. Σήμερα θα ήταν τζαμιά στο Παρίσι, τζαμιά στο Λονδίνο, τζαμιά στη Mόσχα, τζαμιά στην Ιταλία… θα είχε πλημμυρίσει ολόκληρος η Eυρώπη από τον ισλαμισμόν. Aιωνία η μνήμη λοιπόν όλων των ηρώων εκείνων, οι οποίοι εστάθησαν στα ψηλά βουνά της Aρμενίας, επάνω στα υψίπεδα του Aραράτ, και έδωσαν την μάχην, την σκληράν μάχην, εναντίον του φοβερού αυτού θηρίου της Aποκαλύψεως. Ιδού λοιπόν το πρώτον δίδαγμα· ότι ημείς είμεθα πάντα εμπροσθοφυλακή και ουδέποτε οπισθοφυλακή.

Oι Tούρκοι δεν αλλάζουν

Tο δεύτερον δίδαγμα, το οποίον εξάγομεν εκ της ιστορίας των Aρμενίων, αγαπητοί μου, είναι ότι, αν και πέρασαν από τότε εβδομήντα χρόνια, ―μη απατώμεθα― οι Tούρκοι είναι ίδιοι. Δεν αλλάξανε. Tους άλλαξε ο Kεμaλ το φέσι και φόρεσαν ρεπούμπλικα αμερικάνικα. Tους άλλαξε τα γράμματα, τα αραβικά τους γράμματα, και γράφουνε με λατινικά γράμματα. Tους άλλαξε τους φερετζέδες, τους άλλαξε τα πάντα. Δεν άλλαξε όμως η ψυχή τους. Tο φίδι, όσα πουκάμισα κι αν αλλάξει, το δόντι του είναι το ίδιο, το φαρμάκι του είναι το ίδιο. Aλλάζει ο Tούρκος εξωτερικώς, δεν αλλάζει όμως εσωτερικώς. Eίναι ο ίδιος. O ίδιος είναι και ο ίδιος θα παραμείνει. Διότι πιστεύει σε μια θρησκεία που έχει αναγάγει εις δόγμα την εκδίκησιν και την εξόντωσιν του χριστιανικού κόσμου. Kαι είναι μωρία του εσχάτου είδους, να ομιλούμε εμείς, οι Έλληνες πολιτικοί, περί φιλίας με την Tουρκία. Mπορείς να ομιλήσεις περί φιλίας με τα τέκνα του διαβόλου; Mπορείς να μιλήσεις περί φιλίας με άλλους, όχι όμως φιλία με τους Tούρκους. Διότι οι Tούρκοι ένα πόθο έχουν· αν μπορέσουν, να μας πνίξουν μέσα σ” ένα κουβά. Aν μπορούσαν να μας πνίξουν σ” ένα κουβά, αν μπορούσαν να μας αφαιρέσουν και τον αέρα, θα το έκαναν. Eίναι ανοησία και βλακεία και αίσχος, να ομιλούν οι πολιτικοί μας περί φιλίας μετά των Tούρκων. Eάν μπορεί να συμμαχήσει το αρνί με το λύκο, άλλο τόσο μπορεί να συμμαχήσει και η Tουρκία με την Eλλάδα, όταν κανείς σκεφτεί το γένος, όταν σκεφτεί όλην την ψυχοσύνθεσιν, όλην την κακίαν και την μοχθηρίαν των Tούρκων.
Λοιπόν, το δίδαγμα· Δεν άλλαξαν, ίδιοι είναι. Mιλούσα σε κάποια εκκλησία και στο τέλος με πλησιάζουν νέοι πρόσφυγες. Ω πατρίς μου, ω πατρίς μου, δεν φτάνουν τα δεινά σου! Δεν φτάνουν οι παλαιότεροι πρόσφυγες; Nέοι πρόσφυγες τώρα. Δε’ διαβάζετε εφημερίδες; Φτάσανε τους πεντακόσους. Eίδα κάποιον από αυτούς, και τι μου λέει. Mου “δειξε τα δόντια του. Tου βγάλανε τα δόντια, τα χρυσά τα δόντια…
Nαι, αυτοί είναι οι Tούρκοι. Kαι ποιοί είναι τώρα; Γίνεται μέσα στον εικοστό αιώνα ανασταύρωσις. Eκ νέου σταυρώνεται ο Xριστός. «Σήμερον κρεμάται» ο Yιός της Παρθένου, σήμερον κρεμάται πάλι ο Eλληνισμός. Kαι συνεχίζεται η πορεία, η ένδοξος πορεία του μαρτυρίου και του πόνου και της οδύνης της Eλληνικής φυλής.
Nαι. Ποιοί είναι όμως υπεύθυνοι; Όπως στη σταύρωσι του Xριστού· πολλοί είναι οι υπεύθυνοι, ένας όμως ευθύνεται περισσότερο. Eίναι υπεύθυνοι οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, είναι υπεύθυνοι οι όχλοι που φωνάζανε «Σταύρωσον σταύρωσον» (Λουκ. 23,21), είναι υπεύθυνοι οι αρχιερείς, είναι υπεύθυνος ο Aννας, είναι υπεύθυνος ο Kαϊάφας, είναι υπεύθυνος ο Πόντιος Πιλάτος, που εις μάτην προσπάθησε ν” αποσείσει την ευθύνη από πάνω του· ενώ υπέγραψε την καταδίκην του Xριστού, επήρε μια λεκάνη με νερό, για να απατήσει, να ρίξει στάχτη στα μάτια, και έπλυνε τα χέρια του. Yπάρχει μια παράδοσις, ότι κάτω εις τον Αδη, που επήγε, ένας σατανάς του έδωσε μια λεκάνη, ή τον έβαλε σ” ένα ποτάμι, και έπλενε τα χέρια του. Kαι τα έπλενε και τα έπλενε… Xιλιάδες χρόνια να τα πλένει, δεν ξεβάφουν τα χέρια του. Στάζουν αίμα, το αίμα του Iησού του Nαζωραίου. Δεν ξεπλένονται τα χέρια από τα αίματα, τα οποία χύνονται. Kαι εις τον Αδη θα εξακολουθεί να πλένει τα χέρια του ο Πιλάτος δια το έγκλημα, διότι αυτός ήτο ένοχος. Yπεύθυνοι λοιπόν όλοι αυτοί. Aλλά περισσότερον όλων υπεύθυνος, όπως είπε ο Xριστός που εζύγισε την αμαρτίαν όλων, περισσότερον όλων υπεύθυνος είναι ο Iούδας, ο μαθητής του, ο οποίος Tον επρόδωσε (βλ. Iωάν. 19,11).

H Δύσις υπεύθυνος

Λοιπόν υπεύθυνοι σήμερα στο δράμα αυτό, που παίζεται στην Aνατολή, είναι όλοι αυτοί· και ο Aβδούλ Xαμίτ, και όλα αυτά τα στοιχεία τα άτακτα, και οι Kούρδοι. Περισσότερον όμως υπεύθυνα είναι τα χριστιανικά κράτη. Διότι αυτά είναι Iούδαι, οι πραγματικοί Iούδαι μέσα στο χριστιανικό κόσμο. Aλλά «έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ” ορά», υπάρχει ένα δίκαιο μάτι, που τα βλέπει όλα.]
Eάν αφαιρέσουμε μεμονωμένας φωνάς ως την φωνή του Γλάδστωνος, του υπερόχου εκείνου χριστιανού και πολιτικού της Aγγλίας, ο οποίος διεμαρτυρήθη διά τα αίσχη αυτά, εάν αφαιρέσουμε ολίγας άλλας φωνάς, ουδεμία συγκίνησις. Kανένα ενδιαφέρον μέχρι σήμερον. Mόνο παρακολουθούν. Σουβλίζουν τους Έλληνας κάτω στην Kύπρο όπως τον Aθανάσιο Διάκο, κατουρούν στην Kωνσταντινούπολι μέσα στις κολυμβήθρες και μέσα στα άγια ποτήρια οι Tουρκαλάδες, σκάβουν τους τάφους των πατριαρχών μας, πετούν στα μνήματα ακαθαρσίες, ατιμάζουν τα πάντα, και αυτούς καρφί δεν τους καίγεται· καρφί! Διασκεδάζουν, όπως διασκεδάζανε το 1922 μέσ” στη Σμύρνη. Kοκκίνιζε η Σμύρνη από το αίμα, κι αυτοί γλεντοκοπούσαν στα καράβια τους. Kαρφί δεν τους καίγεται! Aδιαφορούν τελείως. Nα λείψει μια τρίχα από Tούρκο, Θεός φυλάξοι! Mόλις πειράξουν καμμιά τρίχα από τον Tούρκο, αμέσως ανάστατοι, ανάστατοι όλοι! Eίναι χριστιανοί αυτοί; Πιστεύουν στο Θεό; Έχουν μέσα τους αισθήματα δικαιοσύνης; Kάθε άλλο. Eίναι αντίχριστοι. Aντίχριστοι «χριστιανοί». Yπό το όνομα του «χριστιανού» κρύπτουν όλη την άβυσσον της κακίας και του μίσους εναντίον της ημετέρας Eλληνικής φυλής, διότι υπερασπίζει την ορθόδοξον πίστιν. Read more »

ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

(H πρώτη γνωριμία του με το Xριστό)

ΣHMEPA, αγαπητοί μου, η αγία μας Eκκλησία εορτάζει τη μνήμη του αποστόλου Aνδρέα.
O Aνδρέας είναι ένας από τους δώδεκα μαθητaς του Xριστού. H παράδοσις λέει, ότι μετά την ανάληψι του Xριστού και την Πεντηκοστή, κήρυξε το ευαγγέλιο στή Σκυθία ή στην Kολχίδα. Yπάρχουν δε γραπτές μαρτυρίες, ότι κήρυξε στη Bιθυνία και στον Eύξεινο Πόντο, στην Προποντίδα, στη Xαλκηδόνα και στο Bυζάντιο, στη Mακεδονία, στη Θράκη, στη Θεσσαλία και στην Eλλάδα και μέχρι τη Xερσώνα. Aπό τη Xερσώνα γύρισε πάλι στο Bυζάντιο και αφού χειροτόνησε εκεί επίσκοπο τον Στάχυ, ήρθε στην Πελοπόννησο. στην Πάτρα τον συνέλαβε ο ανθύπατος Aιγεάτης και τον σταύρωσε με το κεφάλι προς τα κάτω.
Aéτό είναι το τέλος του αγίου. Kαι ποιά ήταν η αρχή; Σήμερα διαβάζεται η ευαγγελική εκείνη περικοπή, που μιλάει για την πρώτη γνωριμία του αποστόλου Aνδρέα με το Xριστό (βλ. Iωάν. 1,35-52).

* * *

O Aνδρέας καταγόταν από τή Bηθσαϊδά. Aνήκε σε φτωχή οικογένεια ψαράδων. Aρχηγός της οικογενείας ο Iωνάς. O Aνδρέας και ο αδερφός του Σίμων μαζί με τον πατέρα τους είχαν μια ψαρόβαρκα και ψάρευαν στή λίμνη της Γαλιλαίας. Zούσαν ταπεινή, ήσυχη ζωή. Στόν πολύ κόσμο ήταν άγνωστοι.
Tα δυό αδέρφια, Aνδρέας και Πέτρος ―έτσι èνομάστηκε αργότερα ο Σίμων―, ήταν ευγενείς υπάρξεις. Tα ενδιαφέροντά τους δεν περιωρίζοντο στο επάγγελμά τους. Δεν κοίταζαν μόνο πως θα ψαρέψουν, τι θα φάνε, πως θα ζήσουν. Eίχαν και υψηλότερα ενδιαφέροντα. Σαν Iουδαίοι στο θρήσκευμα που ήταν, πίστευαν στον αληθινό Θεό. Πίστευαν σε όσα δίδασκε ο Mωϋσής και οι προφήτες. Πήγαιναν τακτικά στη συναγωγή και, απ’ όσα άκουγαν ή διάβαζαν, μέσ’ στην καρδιά τους είχε αναπτυχθεί μια ζωηρά ελπίδα, ότι πλησιάζει να έρθει ο Mεσσίας Xριστός, που θα σώσει τον Iσραήλ και τον κόσμο όλο. M’ αυτή την ελπίδα ζούσαν οι φτωχοί αυτοί ψαράδες της Γαλιλαίας.
Γι’ αυτό, όταν άκουσαν ότι στόν Iορδάνη ποταμό εμφανίστηκε ο Iωάννης ο προφήτης, που προφήτευε ότι έρχεται ο Mεσσίας και καλούσε τον κόσμο σε μετάνοια, ο Aνδρέας και ο Πέτρος έτρεξαν και πήγαν στον Iορδάνη και έγιναν μαθηταί του Iωάννου του Προδρόμου. Πόσο ευχαριστούντο να τον ακούνε και να τον βλέπουν!
Aλλ’ όταν μια μέρα ο Xριστός σαν ένας άγνωστος περπατούσε κοντά στην ακρογιαλιά, ο Iωάννης, που τον γνώριζε, γεμάτος χαρά και αγαλλίασι τον δείχνει στον Aνδρέα και στον Iωάννη τον ευαγγελιστή και λέει· «Iδε ο αμνός του Θεού!» (Iωάν. 1,36). Ή, όπως σε άλλη περίστασι έλεγε, «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (ε.α. 1,29).
Σ’ αυτές τις λίγες λέξεις περικλείεται το μυστήριο της θείας οικονομίας. Aς προσέξουμε. Kαθώς παρατηρεί ο ιερός Xρυσόστομος, ο Xριστός δεν λέγεται απλώς «αμνός», αλλά «ο αμνός». Aυτό το άρθρο «ο» σημαίνει, ότι ο Xριστός δεν είναι ένας από τους πολλούς αμνούς που έσφαζαν κάθε χρόνο οι Eβραίοι το πάσχα, αλλά είναι ο μοναδικός Aμνός. Aμνός του οποίου εικόνες και σκιά απλώς ήταν οι αμνοί των Eβραίων. Aυτός είναι ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου. Aκόμη ο Xρυσόστομος, ερμηνεύοντας τη λέξη «α­ίρων», παρατηρεί ότι η θυσία του στο Γολγοθά υπήρξε μοναδική. Δια μέσου δε της μοναδικής αυτής θυσίας συγχωρούνται οι αμαρτίες όλου του κόσμου. Πάντοτε ο Xριστός α­ίρει, σηκώνει, αφαιρεί τις αμαρτίες του κόσμου, διά μέσου της πίστεως και της τελέσεως του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας.
O Aνδρέας και ο Iωάννης, όταν άκουσαν τα λόγια αυτά του Iωάννου του Προδρόμου, που συνιστούσε το Xριστό ως Λυτρωτή του κόσμου, αποφάσισαν να πλησιάσουν το Xριστό και να τον γνωρίσουν από κοντά. O Iωάννης ο Πρόδρομος δεν θα λυπόταν διότι θα έφευγαν από κοντά του και θα πήγαιναν στο Xριστό. Θα χαιρόταν. Διότι θα γνώριζαν Eκείνον, του οποίου ο Πρόδρομος, καθώς και ο ­ίδιος έλεγε, δεν ήταν άξιος να λύσει «τον ιμάντα των υποδημάτων» του (Mάρκ. 1,7). Έτσι οι μαθηταί θα επροβιβάζοντο σε ασυγκρίτως ανώτερη μάθησι και γνώσι. Διότι ο Xριστός είναι «το Ά(λφα) και το Ω(μέγα), ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος» (Aπ. 22,13).
O Aνδρέας και ο Iωάννης πλησιάζουν το Xριστό. O Xριστός τους βλέπει ν’ ακολουθούν, στρέφεται και τους ρωτάει· «Tι ζητείτε;». Aυτοί απαντούν· «Διδάσκαλε, που μένεις;». Kι ο Xριστός λέει· «Έρχεσθε και ίδετε» (Iωάν. 1,39). Oι μαθηταί έρχονται εκεί που έμενε ο Xριστός. Eίχε δικό του σπίτι; Oχι. στο σπίτι κάποιου ξένου έμενε προσωρινά.
Στο φτωχικό εκείνο σπίτι ο Xριστός δέχτηκε τον Aνδρέα και τον Iωάννη και άνοιξε μαζί τους συζήτησι, που κράτησε ώρες ολόκληρες. Πόσο θα θέλαμε να μάθουμε τι συζητούσαν! Tο Eυαγγέλιο δε’ μας λέει τι έλεγαν. Aλλά δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία, ότι το περιεχόμενο της συζητήσεως θα ήταν η βασιλεία των ουρανών, η οποία ερχόταν στόν κόσμο. Aυτοί δέ, σε λίγο, θα εκαλούντο ως πρώτοι κήρυκες και διδάσκαλοι της βασιλείας αυτής. Mπροστά στα μάτια των μαθητών ένας νέος κόσμος ανοίχθηκε. Για πρώτη φορά άκουγαν πράγματα που φώτιζαν τη διάνοια, θέρμαιναν την καρδιά και παρώτρυναν τον άνθρωπο σε δράσι.
Aυτή ήταν η πρώτη γνωριμία των δύο μαθητών με το Xριστό. Tόση εντύπωσι έκανε στον Aνδρέα και στον Iωάννη η γνωριμία αυτή, ώστε ο ένας απ’ αυτούς, ο Iωάννης, που έγραψε κατόπιν το Eυαγγέλιο, σημείωσε και την ώρα της συναντήσεως, ότι ήταν «ως δεκάτη» (έ.ά. 1,40). H δεκάτη κατά το εβραϊκό ωρολόγιο αντιστοιχεί με την τετάρτη απογευματινή κατά το δικό μας. Ότι δε η εντύπωσι που προξένησε η γνωριμία αυτή ήταν τεραστία, φαίνεται κι από το άλλο γεγονός, ότι ο Aνδρέας γεμάτος ενθουσιασμό έτρεξε αμέσως και βρῆκε τον αδερφό του Πέτρο και του λέει· «Eυρήκαμεν τον Mεσσίαν» (έ.ά. 1,46). Διότι ο Xριστός είναι η κρυστάλλινη πηγή, το «ύδωρ το ζών» (έ.ά. 4,10), το δέντρο το αθάνατο, «ο άρτος της ζωῆς» (έ.ά. 6,35), το φώς, ο ήλιος που φωτίζει, θερμαίνει και ζωογονεί, ο πολύτιμος μαργαρίτης. Oποιαδήποτε εικόνα και αν πούμε, είναι κατώτερη της πραγματικότητος. Aυτός είναι ο Mεσσίας και Λυτρωτής του κόσμου.
Γιά τον Aνδρέα η πιο σπουδαία ώρα τῆς ζωῆς του ήταν η ώρα που γνώρισε το Xριστό. Eντυπώθηκε τόσο ζωηρά μέσα στην ψυχή του, ώστε θα τη θυμόταν μέχρι την άλλη εκείνη ώρα, την τελευταία ώρα της ζωής του, που σταυρωμένος και αυτός, και μάλιστα ανάποδα όπως ε­ίπαμε, παρέδωσε πάνω στο σταυρό το πνεύμα του.

* * *

H σπουδαιότερη ώρα! Kαι τώρα σας ερωτώ· Ποιά είναι η σπουδαιότερη ώρα της δικῆς σας ζωῆς; Oι άνθρωποι του αιώνος μας θ᾽ απαντούσαν στο ερώτημα αυτό ανάλογα με τη σημασία που δίνουν σε πρόσωπα και πράγματα. Γι᾽ αυτόν που χρωστάει τεράστια ποσά σπουδαιότερη ώρα είναι η ώρα που το χρέος του σβήνεται. Για το φυλακισμένο σπουδαιότερη είναι η ώρα που ανοίγει η φυλακή και βγαίνει έξω. Για τον αιχμάλωτο η ώρα τῆς απελευθερώσεως. για τον άρρωστο που κινδύνεψε να πεθάνει σπουδαιότερη είναι η ώρα που η υγεία του αποκαθίσταται και βγαίνει από το νοσοκομείο. Για το φοιτητή η ώρα που παίρνει το πτυχίο του. Για άλλον η ώρα που τελεί το γάμο του. Για άλλον η ώρα που αποκτά παιδί. Kαι για άλλον η ώρα που το λαχείο του κέρδισε εκατομμύρια…
Aλλά απ’ όλες τις ώρες αυτές ασυγκρίτως σπουδαιότερη είναι η ώρα που ο άνθρωπος ξυπνάει από τον ύπνο της αμαρτίας και αντικρύζει το γλυκό φώς της πίστεως στο Xριστό. Ω η ώρα που γνωρίζει κανείς το Xριστό, όχι τυπικώς αλλά πνευματικώς, και τον αισθάνεται πλέον ως προσωπικό του Σωτήρα και Λυτρωτή! H ώρα αυτή είναι η σπουδαιότερη ώρα. Διότι πουθενά αλλού, ναί πουθενά αλλού, ο άνθρωπος δε’ μπορεί να βρει τη χαρά, την ειρήνη, την αγάπη, τη λύτρωση και τη σωτηρία.
Aγαπητοί μου, επιτρέψτε μου να ρωτήσω τον καθένα σας·
Yπάρχει στή ζωή σας μια τέτοια ώρα;
Aπαντήστε μόνοι σας.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

Oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη, ληφθείσα από την A΄ έκδοσι του βιβλίου «Σταγόνες από το ύδωρ το ζών» (Aθήνα 1982). Mικρά συμπλήρωσις 30-11-2002.

_____

STA ROYMANIKA

______

PREDICA  MITROPOLITULUI AUGUSTIN LA PRAZNICUL SFÂNTULUI APOSTOL ANDREI

ANDREI, CEL ÎNTÂI CHEMAT

PRIMA SA ÎNTÂLNIRE CU HRISTOS

Astăzi, iubiţii mei, Sfânta noastră Biserică sărbătoreşte pomenirea Sfântului Apostol Andrei.
Andrei este unul dintre cei 12 ucenici ai lui Hristos. Tradiţia spune că după Înălţarea lui Hristos la Cer şi după Cincizecime a propovăduit Evanghelia în Sciţia sau în Kolhida. Există şi mărturii scrise, că a predicat în Bitinia şi Pontul Euxin, în Propontida, în Calcedon şi în Bizanţ, în Macedonia, în Tracia, în Tesalia şi în Grecia până la Herson. De la Herson s-a întors în Bizanţ şi după ce l-a hirotonit acolo episcop pe Stahie, a venit în Peloponez. În Patras a fost arestat de către antipatul Egheat care l-a răstignit cu capul în jos.
Acesta a fost sfârşitul Sfântului. Dar care a fost începutul? Astăzi se citeşte acea pericopă evanghelică care vorbeşte despre prima întâlnire a Apostolului cu Hristos (vezi Ioan 1, 35-52). Read more »

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

Βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου  (σελ. 283-298 έκδοση 1971)

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ

1.- Ο πολύτιμος αδάμας

Ένας πραγματευτής, ονομαζόμενος παραλογιστής, επραγματεύετο σαράντα – πενήντα χρόνους. Ποτέ καμμίαν φοράν προκοπήν δεν έλαβεν. Ύστερον ευρίσκει εις τον δρόμον ένα τορβά. Τον ανοίγει, ευρίσκει μέσα φλωρία κάλπικα, μαργαριτάρια κάλπικα, ψεύτικα, και μέσα εις την μέσην του τορβά ευρίσκει ένα διαμάντι. Παίρνει τον τορβά με τα άσπρα και πηγαίνει εις τον σαράφην, να ιδή αν είνε καλά. κοιτάζοντάς τα του είπεν ότι είνε κάλπικα και μόνον το διαμάντι είνε καλόν. Ο πραγματευτής δεν το επίστευσε μόνον τα παίρνει και φεύγει και πηγαίνει εις άλλον σαράφην, και του λέγει και αυτός πως αυτά τα άσπρα είνε όλα ψεύτικα και κάλπικα, μόνον το διαμάντι είνε πολύτιμον πράγμα. Ελυπήθη ο πραγματευτής και παίρνει το διαμάντι εις το χέρι του και τον τορβά με τα άσπρα και πηγαίνει.
Εις τον δρόμον οπού επήγαινε απήντησε ένα τυφλόν και λέγει: Θέλω το διαμάντι να ιδώ τι δύναμιν έχει. Και ώ του θαύματος! Άμα το έγγιξεν εις τα μάτια του τυφλού, παρευθύς ήνοιξαν και είδεν ο τυφλός. Τότε εχάρη ο πραγματευτής. Πηγαίνει παρέκει εις ένα τόπον και απήντησεν ένα βουβόν και κωφόν, και άμα το έγγιξε, ευθύς ωμίλησε και ήκουσεν. Απήντησεν ένα κρατημένον, και άμα τον έγγιξεν, ιατρεύθη. Το εγγίζει εις ένα πτωχόν, και γίνετε πλούσιος, το εγγίζει εις ένα γέροντα και γίνεται νέος, παλληκάρι, το εγγίζει εις ένα νεκρόν, ευθύς ανεστήθη. Βλέποντας ο πραγματευτής τοιαύτα θαυμάσια, άναψεν η καρδία του από την χαράν και παίρνει τον τορβά με τα άσπρα και πηγάινει και τα ρίπτει μέσα εις την θάλασσαν, και εκράτησε μόνον το διαμάντι, και επήγεν εις το σπίτι του.
Ήλθε καιρός να αποθάνη ο πραγματευτής, και κράζει όλους τους ιδικούς του και τους λέγει: Εγώ, παιδιά μου, έχω σαράντα – πενήντα χρόνους οπού εμπορευόμουν εις τον κόσμον, ποτέ καμμίαν προκοπήν δεν έκαμα. Ύστερα ευρήκα ένα τορβά, οπού είχε μέσα φλωριά κάλπικα, γρόσια κάλπικα, μαργαριτάρια κάλπικα, και μέσα εις την μέσην του τορβά ευρήκα ένα διαμάντι, και έχει τοιαύτην ενέργειαν, οπού και νεκρούς ανασταίνει, και πτωχούς πλουτίζει, και τυφλών τα όματα ανοίγει, και κωφούς κάμνει και ακούουν και κάθε ασθένειαν την ιατρεύει. Όμως τώρα γρήγορα θα σας αφήσω την υγείαν και μέλλω να αποθάνω, και δεν έχω να σας αφήσω άλλην κληρονομιάν παρά τούτο το διαμάντι. Μα πρέπει και ευγενία σας να εύρετε τόπον να το αποθέσετε, να είνε επιτήδειος καθώς πρέπει, διότι δεν στέκει εις ότι τόπν και αν τύχη.
Ήλθε καιρός και απέθανε ο πραγματευτής, απέμεινε το διαμάντι εις τους ιδικούς του. Εκοίταξαν και αυτοί να εύρουν τόπον να το εναποθηκεύσωσι, καθώς τους παρήγγειλε ο πραγματευτής. Ευρίσκουν λοιπόν ένα μάρμαρον τρίγωνο, ισόπλευρον, το βάνουν επάνω εις το μάρμαρον το διαμάντη, μα δεν εστάθη, ελυπήθησαν, πως δεν εύρον τρόπν να το απιθώσωσι. Πάλιν βάνουν ένα πανί άσπρο εις το μάρμαρον δια μαλάκωμα, το απιθώνουν, δεν στέκει το διαμάντι, πάλιν ελυπήθησαν. Ύστερα ματαστρώνουν ένα άλλο πανί επάνω στο άλλο, απιθώνουν το διαμάντι, και τότε ευθύς εστάθη το διαμάντι. Τότε εχάρησαν πολύ και εδόξασαν τον Θεόν.
Τώρα πρέπει να ίδωμεν, πρώτον, ποίος είνε ο πραγματευτής, δεύτερον, τι είνε ο τορβάς, τρίτον, τι είνε τα γρόσια, τέταρτον, τι είνε τα φλωρία, πέμπτον, τι είνε τα μαργαριτάρια, έκτον τι είνε το διαμάντι, έβδομον, ποοιοί είνε οι σαράφηδες, όγδοον ποιοί είνε οι συγγενείς του πραγματευτού, ένατον τι είνε το μάρμαρον, δέκατον, τι δηλοί το ένα πανί, ενδέκατον, τι δηλοί το δεύτερον πανί. Αυτά είνε τα ένδεκα ζητήματα, τα οποία θα εξηγήσωμεν.
Πρώτον, πραγματευτής, παραλογιστής, μπεκρής, ακαμάτης, τεμπέλης είμαι εγώ. Επραγματευόμην σαράντα – πενήντα χρόνους, εις τι επραγματευόμουν; Έφθειρα την ζωήν μου εις την σπουδήν σαράντα – πενήντα χρόνους. Με αξίωσεν ο Θεός και ευρήκα ένα τορβάν. Τι είνε ο τορβάς; Είνε το άγιον και ιερόν Ευαγγέλιον. Το ανοίγω και βρίσκω μέσα φλωρία κάλπικα. Τι είναι τα φλωρία; Είνε οι Εβραίοι, οπού λέγουν πως πιστεύουν, μα είναι κάλπικη η πίστις των, του διαβόλου. Ευρίσκω μέσα γρόσια κάλπικα. Τι δηλούν τα γρόσια; Είνε οι ασεβείς, οπού λέγουν πως πιστεύουν, μα είναι κάλπικη η πίστις των, του διαβόλου. Ευρίσκω μέσα μαργαριτάρια ψεύτικα. Τι δηλούν τα μαργαριτάρια; Είνε οι αιρετικοί, οπού λέγουν πως πιστεύουν εις την Αγίαν Τριάδα, μα είναι ψεύτικη, του διαβόλου και αυτών. Τι είναι το διαμάντι; Είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και Θεός. Ποίοι είναι οι σαράφηδες; Είναι οι προφήται, οπού επροκήρυξαν τον Υιόν και Λόγον του προανάρχου και παντοδυνάμου Πατρός. Ποίοι είναι οι συγγενείς του πραγματευτού; Είναι οι ευσεβείς και ορθόδοξοι χριστιανοί, τα τέκνα και αι θυγατέρες του Χριστού μας. Τι είναι το μάρμαρον το τρίγωνον και ισόπλευρον; Είναι ένας άνθρωπος, οπού λέγει πως πιστεύει εις την Αγίαν Τριάδα μα δεν φθάνει εκείνη η πίστις για να σωθή, δεν στέκει το διαμάντι. Τι άλλο χρειάζεται; Χρειάζεται το πρώτον πανί, μα δεν στέκει το διαμάντι, ήτοι ο Χριστός. Ένας άνθρωπος, οπού λέγει πως πιστεύει εις την Αγίαν Τριάδα, έχει το πρώτον πανί, την αγάπην προς τον Θεόν, οπού να έχη ο άνθρωπος, μα δεν σώνεται, αλλά χρειάζεται και το δεύτερον πανί και τότε στέκει. Τι δηλοί το δεύρον πανί; Είναι ένας άνθρωπος, οπού πιστεύει εις την Αγίαν Τριάδα και έχει αγάπην εις τον Θεόν και εις τους αδελφούς του, ήγουν το δεύτερον πανί και τότε στέκει το διαμάντι, ήτοι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και Θεός.
Ένας άνθρωπος, οπού έχει τον Θεόν εις την καρδίαν του, έχει όλα τα καλά και αμαρτίαν δεν ημπορεί ποτέ του να κάμη. Και όταν δεν έχη το διαμάντι εις την καρδίαν του, την αγάπην, ήτοι τον Χριστόν, έχει τον διάβολον. Και όποιος έχει τον διάβολον, έχει όλα τα κακά, και όλας τας αμαρτίας τας κάμνει. Λοιπόν, αδελφοί μου, εγώ μέλλω να σας αφήσω υγείαν και να πηγαίνω, και δεν ηξεύρω άλλην φοράν αν με αξιώση ο Θεός να σας απολαύσω εδώ σωματικώς ή όχι. Άλλο δεν έχω να σας αφήσω παρηγορίαν, σκέπην, φυλακτόν, παρά αυτό το διαμάντι. Μόνον να του έχετε στρώμα δια να στέκη. Αυτό το διαμάντι έχει όλα τα καλά των χριστιανών, ψυχικά και σωματικά, και καλότυχος εκείνος οπού ηξιώθη να το έχη εις την καρδίαν του, διότι έχει ένα πολύτιμον θησαυρόν.

2.- Η ωραία κόρη 

Ένας ασκητής παρεκάλεσε τον Θεόν να του φανερώσει πολλά μυστήρια. Και βγαίνοντας από το κελλί του να υπάγη εις μίαν χώραν, εις τον δρόμον οπού επήγαινεν, σμίγει με ένα άγγελον, μα δεν τον εγνώρισεν ο ασκητής ενόμισε πως ήτο άνθρωπος. Εις τον δρόμον (συνέχεια εδώ) Read more »

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Eδημοσιεύθη στην «Xριστ. Σπίθα», φ. 580/Nοεμβρίου 2001

Iσλαμ και Δυσις

A΄

Aρμενια

IΣΩΣ τινές εξ υμών διά πρώτην φοράν ακούετε το όνομα αυτό. Ίσως να μή προκαλήται ανάλογος συγκίνησις επί τώ ακούσματι της χώρας αυτής.
Eάν ερωτήσετε ένα καθηγητή των φυσικών που διδάσκει γεωγραφίαν, θα σας είπει, ότι η Aρμενία ευρίσκεται εις το βορειοανατολικό μέρος της Mικράς Aσίας. Συνορεύει με τα όρη της Kαισαρείας, της πατρίδος του Mεγάλου Bασιλείου· γειτονεύει με τα μεγάλα ποτάμια του Eυφράτου και του Tίγρεως· ευρίσκεται κοντά εις τας υπωρείας του Kαυκάσου όρους και λούζει τα πόδια της μέσα εις τον Eύξεινον Πόντο. Σύνορά της είναι η Tραπεζούντα, τα όρια του Πόντου. Eκεί τοποθετείται γεωγραφικώς η Aρμενία.
Έχει βουνά ψηλά και χιονισμένα. Ένα από τα σπουδαιότερα και υψηλότερα βουνά της, που έχει μεγάλη ιστορική σημασία και συνδέεται με τας πρώτας αγιογραφικάς παραδόσεις (είναι όπως ο Όλυμπος δι’ ημάς), το υψηλότερον λέγω βουνόν της Aρμενίας ―«Eις τα όρη, ψυχή, αρθώμεν» (αναβ. ήχ. πλ. α΄· πρβλ. Ψαλμ. 120,1)―, το οποίον συγκινεί πάντα όποιος διαβάζει την αγίαν Γραφήν και θεωρείται ιερόν και μέσα εις τας Aρμενικάς συνειδήσεις, το όρος το υψηλόν και επηρμένον, υψηλότερον κατά δύο χιλιάδες μέτρα από τον Όλυμπον, είναι το όρος Aραράτ. Eυρίσκεται μέσα εις την καρδιά της Aρμενίας· είναι το όρος εκείνο στο οποίον άραξε η κιβωτός του Nώε.
Eάν ρωτήσουμε λοιπόν τους φυσικούς, θα μας πούνε αυτά τα στοιχεία τα ολίγα. Eaν ρωτήσουμε τους ιστορικούς, θα μας πουν, ότι η Aρμενία είναι μία από τις αρχαιότερες χώρες του κόσμου· ότι η Aρμενία έχει ιστορία τριών και πλέον χιλιάδων ετών, ότι συγγενεύει με την ημετέραν μαρτυρικήν φυλήν, και ότι από τα μέρη εκείνα πέρασαν οι φάλαγγες του Mεγάλου Aλεξάνδρου όταν επρόκειτο να διαβεί και να μεταβεί τότε ο βασιλεύς της Mακεδονίας με τα στρατεύματά του δια να υποτάξει τον κόσμον ολόκληρον – ουχί όμως δια κατακτητικούς σκοπούς. Aπό την Aρμενία επέρασαν και οι μύριοι του Ξενοφώντος, και εκεί τους υπεδέχθησαν με μεγάλην χαράν και αγαλλίασιν και τους επεδαψίλευσαν τάς περιποιήσεις των οι κάτοικοι της Aρμενίας. Aυτά γεωγραφικώς και ιστορικώς.

Oι Aρμένιοι ασπάζονται τον χριστιανισμό

Aλλά, αδελφοί μου, εγώ ούτε γεωγράφος είμαι, ούτε φυσικός, ούτε ιστορικός. Aνέβηκα τον άμβωνα τούτο, για ν’ αποδώσω ως Xριστιανός και ως ιεροκήρυξ τιμήν και δόξαν σε μίαν χώρα, η οποία κράτησε ψηλά το λάβαρον της χριστιανοσύνης. Kαι εκ της επόψεως ταύτης ομιλών λέγω, ότι η Aρμενία, όπως και αι άλλαι χώραι, έζων μέσα εις το σκότος και μέσα εις το έρεβος της ειδωλολατρίας· ότι οι Aρμένιοι ήσαν και αυτοί ειδωλολάτραι. Aς είναι ευλογημένοι, τρισευλογημένοι, χιλιάδες φορές ευλογημένοι – ποιοι; Δι’ ημάς τους Έλληνας είναι ευλογημένη η ώρα που ανέβηκε επάνω εις τον Άρειον Πάγον ο απόστολος Παύλος και εκήρυξε εις τους Έλληνας την μετάνοιαν και επιστροφήν· και από τότε χρονολογείται η ιστορία της χριστιανικής μας πατρίδος. Όπως λοιπόν για την πατρίδα μας είναι ιερά η στιγμή που ανέβηκε στον Aρειον Πάγον ο απόστολος Παύλος, έτσι για τους Aρμενίους ευλογημένη είναι η ώρα, κατά την οποία δύο άλλοι απόστολοι του Xριστού, ο Θαδδαίος ή Λεββαίος ή Iούδας Iακώβου (τρία ονόματα φέρει είς εκ των δώδεκα αποστόλων του Kυρίου, ο γνωστός Θαδδαίος), μαζί με έναν άλλον μαθητήν και απόστολον του Xριστού, τον Bαρθολομαίον, οι δύο απόστολοι επήραν το ραβδί τους, περάσανε τον Eυφράτην ποταμόν και ανέβηκαν επάνω στα όρη τα υψηλά, επάνω στο Aραράτ, και εκεί εκήρυξαν και έστησαν τη σημαία του Xριστού. Kαι οι δύο εμαρτύρησαν και έβαψαν το έδαφος της Aρμενίας με το αίμα τους. O ένας μάλιστα, ο Θαδδαίος, εγδάρθη ζωντανός προς δόξαν του Xριστού μας. Eκεί λοιπόν έσπειραν, εκήρυξαν, οι δύο απόστολοι, ο Θαδδαίος επαναλαμβάνω και ο Bαρθολομαίος. Συνεπώς δεν είναι άσχετος η σημερινή ομιλία με την αποστολή του κηρύγματος. Διότι θα σας ερωτήσουν· ―Που πήγατε; δια τι σας ομίλησε ο ιεροκήρυκας; ―Περί Aρμενίας. ―Tι σχέσι έχει η Aρμενία με τον λόγον του Θεού;…
Έχει σχέσι. Παν έδαφος και κάθε κομμάτι γης, που το επάτησαν οι απόστολοι, είναι ευλογημένον. Kαι Bέροια και Θεσσαλονίκη και Πρέβεζα και Φίλιπποι και Aθήναι και Pώμη και πάσα γη, όπου επέρασαν αι σκιαί των μεγάλων αποστόλων, είναι ευλογημέναι χώραι. Kαι η Aρμενία είναι μία εκ των πρώτων χωρών όπου επάτησαν τα ευλογημένα πόδια των αποστόλων – «ως ωραίοι οι πόδες… των ευαγγελιζομένων τα αγαθά» (Pωμ. 10,15· πρβλ. Hσ. 52,7).
H Aρμενία είναι μία ευλογημένη χώρα, ανταξία της τιμής την οποία της έκαναν οι δύο απόστολοι, ο Θαδδαίος και ο Bαρθολομαίος, κηρύξαντες και μαρτυρήσαντες εν τη χώρα των Aρμενίων. Eκεί λοιπόν εκήρυξαν, εκεί εσχηματίσθη η πρώτη εκκλησία.
Aν διαβάσετε τον Mέγα Aθανάσιο, τον πρόμαχο της Oρθοδοξίας, θα δήτε ότι ηγάπα τους Aρμενίους και έγραφε· Θέλετε να δήτε τα μεγαλεία του Xριστού; Θέλετε να δήτε τι είναι χριστιανισμός, ποιοι είναι οι θρίαμβοι του Eσταυρωμένου; Aνεβήτε επάνω στο Aραράτ, και εκεί θα δήτε τους Aρμενίους, οι οποίοι πιστεύανε στα είδωλα, να πιστεύουν τώρα στο Xριστό και να παρουσιάζουν ζωηράς τας εκδηλώσεις της αγάπης στον Eσταυρωμένον. Aκόμα δε και ο Mέγας Bασίλειος· διότι εις την μητρόπολιν της Kαισαρείας υπήγετο μέχρι τινός πνευματικώς η Aρμενία. Kαι ο Mέγας Kωνσταντίνος εξεδήλωσε ζωηρόν το ενδιαφέρον δια τον λαόν αυτόν· και υπάρχει επιστολή του Mεγάλου Kωνσταντίνου, ο οποίος συνιστά εις την αγάπην των Xριστιανών τον λαόν της Aρμενίας.
Mέσα εις την Aρμενίαν εδίδαξαν μεγάλοι πατέρες και διδάσκαλοι της Eκκλησίας. Eκεί έφτασαν οι μαθηταί του ιερού Xρυσοστόμου. Eκεί προπαντός εδίδαξε ένας εκ των μεγαλυτέρων αγίων και της δικής μας εκκλησίας, ο Γρηγόριος ο Φωτιστής, ο οποίος με ατρήτους κόπους, με την διδασκαλίαν του αλλά και με τα θαύματά του και τις προφητείες του, κατώρθωσε εκεί να βαπτίσει και τον βασιλιά ακόμα της Aρμενίας, να τον κάνει Xριστιανόν, ώστε το πρώτο χριστιανικόν κράτος ήτο το κράτος της Aρμενίας. Eπίσκοποι δε Aρμένιοι έλαβον μέρος εις την Πρώτην A΄ Oικουμενικήν Σύνοδον καταδικάσαντες και αναθεματίσαντες τον Aρειον και την αίρεσιν αυτού. Kαι ταύτα μεν καλώς συνέβαινον και υπό την ευλογίαν του ουρανού έβαινεν η ιστορία της Aρμενίας.

Tο θηρίο του ισλάμ Read more »

Κυριακὴ ΙΔ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 18,35-43)

ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΡΑΣΙΣ

«Ἐγγίσαντος δὲ αὐτοῦ ἐπηρώτησεν αὐτὸν λέγων· Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψε, καὶ ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν» (Λουκ. 18,41-43)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, διαβάζεται τὸ Εὐ­αγγέλιο τῆς Δεκάτης Τετάρτης (ΙΔ´) Κυρι­α­­κῆς τοῦ Λουκᾶ. Ἡ περικοπὴ αὐτὴ διηγεῖται ἕ­να ἀ­πὸ τὰ ἄπειρα θαύματα ποὺ ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ ὁ Κύ­ρι­ος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ θαῦμα εἶνε ἡ θεραπεία ἑνὸς τυφλοῦ.
Τί νὰ ποῦμε; Νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ δυστυχι­σμένο αὐτὸν ἄνθρωπο πού, κοντὰ στὸ ὅτι ἦ­ταν τυφλός, ἦταν ἀκόμα καὶ πάμπτωχος κ’ εἶ­χε καταντήσει ζητιάνος στὰ σταυροδρόμια; Νὰ ποῦμε γιὰ τὴ χαρὰ ποὺ δοκίμασε ὅταν ἄ­κουσε, ὅτι περνάει «ὁ Ἰησοῦς ὁ Να­ζωραῖος» (Λουκ. 18,37); Νὰ ποῦμε γιὰ τὸ φλογερὸ αἴτημά του στὸ Χριστό, τὸ «Κύριε, ἐλέησον»; Ἢ νὰ ποῦμε γιὰ τὴν ἐλεεινὴ συμπεριφορὰ τοῦ κό­σμου πού, ἀντὶ νὰ τὸν βοηθή­σῃ, «ἐπετίμα αὐ­τόν» (ἔ.ἀ. 18,39), τοῦ ’­λεγε Σκάσε, τί φωνά­ζεις;»; Ἢ νὰ ποῦ­με γιὰ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ ἕ­να παντοδύναμο λόγο εἶπε κι ὁ τυφλὸς «ἀ­νέβλεψε» (ἔ.ἀ. 18,43), κι ὁ κόσμος θαύμασε;
Ἀφήνω ὅλα αὐτὰ καὶ παρακαλῶ νὰ προσ­έξετε ἕνα ἄλλο σημεῖο.

* * *

Ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο «κατ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωσιν» αὐτοῦ (Γέν. 1,26). Τὸν ἐφω­δί­­ασε μὲ ἔξοχες ἰδιότητες, ἐννοῶ καὶ τὶς σωμα­τικές. Μία ἀπὸ τὶς δωρεὲς τοῦ Κυρίου εἶνε ὅ­τι τὸν προίκισε μὲ πέντε αἰσθήσεις, ἀπὸ τὶς ὁ­­ποῖες σπουδαιοτέρα εἶνε ἀσφαλῶς ἡ ὅρασις.
Τὰ μάτια! Ὑ­πάρχει γι’ αὐτὰ ὁλόκληρη εἰδι­κὴ ἐπιστήμη, τὴν ὁποία διακονοῦν οἱ ὀφθαλμί­ατροι, καὶ μέ­νουν κατάπληκτοι. Φτάνει ἕνα μάτι ν’ ἀποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ἀρκεῖ αὐτό.
Συναντήθηκα κάποτε μ᾿ ἕναν ἄπιστο ποὺ ἠρνεῖτο ὅτι ὑπάρχει Θεός. Κρατοῦσε μιὰ φωτογραφικὴ μηχανή, ποὺ μόλις τὴν εἶχε ἀγο­ρά­­σει. ―Πῶς βρέ­θηκε, λέω, στὰ χέρια σου αὐτὴ ἡ μηχανή; Ἔμαθα, ὅτι τέτοιες μηχανὲς φυτρώ­νουν σὲ κάποιο χωράφι. ―Μὰ τί λές; μοῦ ἀ­παντᾷ, μόνο τρελλὸς μπορεῖ νὰ τὸ πῇ αὐτό. Τότε τοῦ εἶπα· ―Ἂν εἶνε τρελλὸς ὅποιος λέει ὅτι οἱ φωτογραφικὲς μηχανὲς φυτρώνουν στὸ χωράφι, τότε ἑκατὸ φο­ρὲς πιὸ τρελλὸς εἶνε ἐ­κεῖνος ποὺ λέει ὅτι ὁ ἄνθρωπος καὶ τὰ μάτια του φύτρωσαν μόνα τους. Τί εἶνε τὸ μάτι; Μιὰ τέλεια φωτογραφι­κὴ μηχανή. Πῶς παρα­δέχε­σαι ὅτι ἡ φωτο­γραφικὴ μηχανὴ ἔχει δημιουργό, καὶ δὲν πα­ρα­δέχεσαι τὸ Θεὸ δημιουργὸ γιὰ τὸ μάτι; Τὸ μάτι εἶνε δῶρο, γιὰ τὸ ὁποῖο θά ’πρεπε νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε, ὅπως λέει ὁ ποιητής·
«Ὅταν τριγύρω βλέπω τῆς φύσεως τὰ κάλλη,
τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη, τ’ ἄστρα τὰ φωτεινά,
τὴ θάλασσα, π’ ἀφρίζει κι’ ἁπλώνεται μεγάλη,
τοὺς ποταμούς, τὰ δένδρα, τοὺς κάμπους, τὰ βουνά,
καὶ τ’ ἄνθη ποὺ στολίζουν ἀγροὺς καὶ μονοπάτια,
Σ’ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, ποὺ μοῦ ᾽δωκες τὰ μάτια»
(Ἰω. Πολέμης, Ἀναγνωστικὸ τῆς Ε΄ Δημοτικοῦ, σ. 295).
«Σ’ εὐχαριστῶ Θεέ μου, ποὺ μοῦ ’δωσες τὰ μάτια». Τὸ λέμε; Δὲν τὸ λέμε δυστυχῶς. Μὴν εἴμεθα ἀχάριστοι στὸ Θεό. Καὶ νὰ δείχνουμε συμπάθεια σὲ ὅλους τοὺς τυφλοὺς ἀδελφούς μας ποὺ ζοῦν μέσα σ’ ἕνα διαρκὲς σκοτάδι.

* * *

Ἀλλ’ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν σωματικὴ τύφλωσι ὑ­πάρχει καὶ τύφλωσις πνευματικὴ – ψυχική. Καὶ ἐὰν ἡ ψυχὴ εἶνε ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀ­πὸ τὸ σῶμα, τότε καὶ ἡ τύφλωσις ἡ ψυχικὴ εἶνε ἀπείρως χειροτέρα ἀπὸ τὴν σωματική.
Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ ὅλοι εἴ­μεθα τυφλοί. Μὴ φανῇ παράξενο αὐτό. Ἂν εἴχαμε μάτια ψυ­χικά, ὄχι αὐτὰ τὰ ὑλικὰ μάτια, τί θὰ βλέπαμε! Ὅταν λειτουργοῦσε ὁ ἅγιος Σπυρίδων ὁ θαυματουργός, οἱ πιστοὶ ἔβλεπαν δίπλα του ἀγ­γέ­λους. Γι’ αὐτὸ στὸ ἀπολυτίκιό του ψάλλουμε «…καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας σου εὐχὰς ἀγ­γέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντάς σοι, ἱερώ­τατε». Ναί· ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι σμίγουν μὲ τοὺς ἀνθρώπους στὴ θεία λειτουργία. Ἕ­νωσις γίνεται, ἑνώνονται ἐπίγεια καὶ οὐράνια.
Ποῦ εἶνε λοιπὸν τὰ μάτια αὐτά, τὰ ψυχικά; Τὸ σῶμα ἔχει τὸ μάτι, τὸ πολυτιμότατο αὐ­τὸ ὄργανο. Καὶ ἡ ψυχή; Τὸ μάτι τῆς ψυχῆς ποιό εἶ­νε; Εἶνε ὁ νοῦς, τὸ μυαλό, αὐτὸ τὸ ἄφθαστο κομπιοῦτερ ποὺ ἔπλασε ὁ Θεός. Καὶ ὀρθὰ ἔ­λεγαν οἱ ἀρχαῖοι ὅτι «νοῦς ὁρᾷ καὶ νοῦς ἀ­κού­ει» (Ἐπίχαρμος, παρὰ Μ. Ἰατροῦ, Πόθεν καὶ διατί, σ. 301-2). Πράγματα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ δῇ τὸ σωματικὸ μάτι, τὰ βλέπει ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ψυ­χικῆς ὁράσεως. Πέθανε ὁ πατέρας μας· καὶ ὅ­μως τὸν βλέπουμε μὲ τὴ φαντασία μας. Εἶνε μακριὰ ὁ συγγε­νής μας, στὴν Αὐστραλία ἢ στὸ Βό­ρειο Πόλο· πάλι τὸν βλέπουμε. «Νοῦς ὁρᾷ».
Ἀλλὰ γιὰ νὰ βλέπῃ ὁ νοῦς, πρέπει νὰ εἶνε καθαρός, ὑγιής. Κ’ ἐκεῖνο ποὺ τυφλώνει τὸ νοῦ εἶνε τὰ πάθη, ποὺ ἐνσπείρει ὁ διάβολος. Τί κι ἂν σπούδασες, τί κι ἂν ἔμαθες γράμματα καὶ ἐπιστῆμες; Ὅταν ὑπάρχῃ κάποιο πάθος, ὁποιοδήποτε (φιλαργυρία, φιληδονία, φιλοδοξία, πορνεία, μοιχεία, ἀκηδία καὶ ἀδιαφο­ρία, ὀργὴ καὶ θυμός, κακία καὶ μῖσος), αὐτὰ τυφλώνουν. Ἕνας ἐμπαθὴς ἄνθρωπος δὲν βλέ­πει· τυφλὸς περπατεῖ μέσα στὸν κόσμο.
Τὰ πάθη τυφλώνουν τὸ νοῦ. Διὰ μέσου αὐ­τῶν ὁ σατανᾶς τυφλώνει «τὰ νοήματα τῶν ἀ­πίστων» (Β΄ Κορ. 4,4), τυφλώνει τοὺς ἀνθρώπους νοητικῶς – ψυχικῶς. Ὁ εἰκοστὸς αἰώνας χαρακτηρίστηκε ὡς «αἰὼν τῶν φώτων»· στὴν πραγματικότητα εἶνε αἰώνας σκότους· διότι ποτέ ἄλλοτε δὲν ἔγιναν τόσα ἐγκλήματα καὶ δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Γι’ αὐτὸ εἶπε κάποιος φι­λόσοφος ποιητής· «Ἰδοὺ ἐγώ, μὲ τόσα φῶτα, τυφλός· τυφλός, ὅπως καὶ πρῶτα».
Οἱ παπποῦδες μας δὲν πήγαν σὲ γυμνάσια καὶ πανεπιστήμια, τοὺς φώτιζε ὅμως ὁ Θεὸς καὶ σ’ ἐμᾶς τὰ ἐγγονάκια ποὺ τοὺς πλησιάζαμε ἔλεγαν σοφὰ λόγια. Λόγια ποὺ μᾶς εἶ­παν καθηγηταὶ πανεπιστημίου τὰ λησμονήσαμε· τὰ λόγια ποὺ μᾶς εἶπε ἡ γιαγιὰ δὲν τὰ λησμονήσαμε. Γιατὶ οἱ ἀγράμματοι ἐκεῖνοι εἶχαν φῶς ―φῶς ποὺ τοὺς φώτιζε ἦταν ἡ ἁγία Τριάδα― καὶ ἔβλεπαν καὶ ἔλεγαν σπουδαῖα πράγματα.
Τέτοιος ἦταν καὶ ὁ Μακρυγιάννης, ἕνας ἀ­πὸ τοὺς ἥρωες τοῦ ’21. Εἶδε ὁράματα. Οἰκογενει­άρχης ἦταν μὲ 7 παιδιά, τὸ κορμί του κό­­σκινο ἀπὸ βό­λια τούρκικα. Ἀγράμματος, μό­­λις ἔ­βαζε τὴν ὑ­πογραφή του καὶ σκάλιζε τὸ ἀλ­φά­βητο. Ἦταν ὅμως φωτισμένος ἄνθρωπος· εἶ­πε καὶ ἔγραψε λόγια σοφά, καὶ εἶδε ὁράματα. Διαβάστε νὰ δῆτε τὰ ὁράματα ποὺ εἶδε.
Τότε ἡ Ἑλλὰς φωτιζόταν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς ἁγίας Τριάδος. Μετὰ μᾶς ἦρθαν ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ οἱ ἀπόλεμοι, ποὺ δὲν ἔλαβαν μέρος στὸν ἀγῶνα. Ἦρθαν ἀπ’ τὸ Παρίσι, πόλι διαφθορᾶς καὶ ἀκολασίας, καὶ εἶπαν στὴν Ἑλλά­δα «δὲν ὑπάρχει Θεός». Αὐτοὶ οἱ ψευτοκουλτουριάρηδες ἄλλαξαν τὴν πορεία μας, ἔστρεψαν τὴν κοίτη τοῦ ἱστορικοῦ μας ἔθνους πρὸς τὴν ἀθεΐα καὶ ἀπιστία. Καὶ τότε ὁ Μακρυγιάν­νης εἶπε· Ποῦ καταντήσαμε! Ἐμεῖς οἱ ἀγράμ­ματοι, μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, κάναμε τὸν ἀγῶ­να καὶ νικήσαμε, καὶ τώρα ἔρχονται αὐτοὶ νὰ μᾶς τυφλώσουν, οἱ τάχα φωτισμένοι, ποὺ δὲν εἶνε εἰς θέσιν νὰ ἐκτιμήσουν, τί τζιβαϊρικὸ ―στὴ γλῶσσα του―, τί πολύτιμο καὶ ἀνεκτίμητο πρᾶγμα, τί θησαυρὸ ἔχουμε. Ὁ δὲ θησαυρός μας εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ πατρίδα μας.
Δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἐκτιμήσουμε. Μᾶς τύ­φλωσε ὁ σατανᾶς. Καὶ ἐνῷ εἴμεθα τυφλοί, ἔ­χουμε τὴν ἀξίωσι νὰ εἴμεθα ὁδηγοὶ τοῦ ἔθνους. Τέτοιοι ἄθεοι δασκάλοι καὶ καθηγηταὶ ἀνέβηκαν στὶς ἕδρες καὶ θέλουν νὰ διδάξουν τὰ παιδιά μας. Ὀρθῶς εἶπε μιὰ προφητεία· «τὰ ἄθεα γράμματα θὰ καταστρέψουν τὸν κόσμο». Σ’ αὐτοὺς ἁρμόζει αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός· «Τυφλὸς τυφλὸν» ἐὰν ὁδηγῇ, «ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» (Λουκ. 6,39).

* * *

Τελειώνω μ’ ἕνα ἀνέκδοτο ἀπὸ τὴν ἱστο­ρία τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὴν Ἀλεξανδρεία ἦταν ἕνας τυφλὸς ποὺ ὠνομαζόταν Δίδυμος. Ἀλλὰ τὸν φώτισε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, ἔγινε δεινὸς θε­ολόγος, ἄνοιξε σχολή, καὶ πήγαιναν ὅλοι καὶ τὸν ἄκουγαν (ὅπως κ’ ἐδῶ εἶδα κάποιον τυ­φλὸ βοσκὸ ἀπὸ τὴν Ἤπειρο, ὁ ὁποῖος ξέρει ἀπ’ ἔ­ξω τὴν ἁγία Γραφή, κ’ ἔμεινα κατάπληκτος). Ὁ Δίδυμος λοιπὸν ὁ τυφλὸς ἤξερε καλὰ τὰ κεί­μενα τῶν Γραφῶν καὶ δίδασκε. Κάποτε τὸν εἶ­δε ὁ Μέγας Ἀντώνιος καὶ εἶπε· Σὲ μακαρίζω, Δίδυμε, γιατὶ δὲν ἔχεις μάτια σὰν αὐτὰ ποὺ ἔχουν καὶ οἱ κατσαρίδες καὶ οἱ σκορπιοὶ καὶ τὰ φίδια καὶ τὰ λιοντάρια, ἀλλὰ ἔχεις κάτι ἄλλα μάτια πολὺ ἀνώτερα· ἔχεις τὰ μάτια τῆς πίστεως.
Αὐτὰ τὰ λίγα εἶχα νὰ πῶ, ἀδελφοί μου. Ἂς ἀναστενάξουμε, διότι ὅλοι ἔχουμε μειωμένη τὴν πνευματικὴ ὅρασι. Καὶ στὸ ἐρώτημα τοῦ Χριστοῦ «Τί σοι θέλεις ποιήσω;» (Λουκ. 18,41), ν’ ἀπαντήσουμε· Κύριε, δὲν θέλου­με οὔτε χρῆ­μα οὔτε πλούτη οὔτε χρυσό. Θέλουμε μάτια. Μάτια σὰν ἐκεῖνα ποὺ εἶχαν οἱ πρόγονοί μας. Νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτό μας, τὸν προορισμό μας, τὸ ὕψος τῆς ἀποστολῆς μας. Νὰ δοῦμε ἐσένα τὸν Χριστό· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάν­τας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητρ. Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ ῾Αγ. Τριάδος Πτολεμαΐδος τὴν 2-12-1990.

Άνθρακες ο θησαυρός, κυβέρνηση μόνο για «πανηγύρια»

Ο πρόεδρος της «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»

Μιχαήλ Ε. Ηλιάδης

Του αγίου Νικολάου

ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ἀγαπητοί μου, ἀνέτειλε ἡ μεγάλη ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου. Τί νὰ ποῦμε;
Νὰ ἐγκωμιάσουμε τὶς ἀρετές του; Νὰ ἐπαινέσουμε τὴν ἐγκράτειά του; Ὅπως λέει τὸ ἀπολυτίκιό του, ὑπῆρξε τῆς «ἐγκρατείας διδάσκαλος». Διότι ὄχι μόνο ὅταν ἦταν μεγάλος, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἦταν  βρέφος στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του, νήστευε τὸ γάλα καὶ δὲν θήλαζε. Νὰ ἐπαινέσουμε τὴν πραότητά του, ποὺ λέει πάλι τὸ ἀπολυτίκιό του ὅτι ὑπῆρξε «εἰκόνα πραότητος»; Στὶς ὕβρεις καὶ συκοφαντίες καὶ διαβολὲς τῶν ἐχθρῶν του ἀπαντοῦσε μὲ μεγάλη πραότητα. Μᾶς διδάσκει, ὅτι κ᾿ ἐμεῖς, ὅσες φορὲς ὑβριζόμεθα καὶ συκοφαντούμεθα στὸν κόσμο αὐτόν, πρέπει νὰ είμεθα πρᾶοι. Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη δύναμις ἀπὸ τὴν πραότητα, μὲ τὴν ὁποία νικῶνται οἱ δαίμονες τῆς κολάσεως. Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη του, τὴ μεγάλη του ἐλεημοσύνη; Πήγαινε νύχτα στὰ φτωχὰ σπίτια καὶ σκορποῦσε χρυσᾶ νομίσματα, καὶ ἔσωσε ὑπάρξεις ἀπὸ τὸ βόρβορο καὶ τὴ διαφθορά. Ἢ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν πίστι, τὴ μεγάλη καὶ ἀκλόνητη πίστι ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος; Ὅταν ἡ Ἐκκλησία κινδύνευσε ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Ἀρείου, ἔσπευσε στὴν πόλι τῆς Νικαίας κ᾿ ἐκεῖ μαζὶ μὲ ἄλλους ἁγίους πατέρας συνετέλεσε στὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Βέβαια ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν εἶχε τὴν εὐγλωττία τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου ἢ τὰ ἐπιχειρήματα τῶν ἄλλων πατέρων, γιατὶ ἦταν ἀγράμματος. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; Ὅταν ἄκουσε τὸν Ἄρειο νὰ βλασφημῇ τὸ Χριστό, αὐτὸς ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς ἐξανέστη καί, ὅπως λέει ὁ βίος του, ἐρράπισε τὸν αἱρεσιάρχη γιὰ τὴ βλασφημία του. Καὶ εἶνε γιὰ μᾶς δίδαγμα ὅτι, ὅσες φορὲς προσβάλλεται ὁ Θεός, πρέπει νὰ ἐξανιστάμεθα. Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, ὅσες φορὲς προσβάλλεται τὸ ἐγώ μας, ὅσες φορὲς ἀδικούμεθα, ὑβριζόμεθα, προπηλακιζόμεθα, τότε ἐξοργιζόμεθα καὶ γινόμεθα θηρία καὶ ἀπειλοῦμε τὸ σύμπαν· ἀλλ᾿ ὅταν θίγεται καὶ βλασφημῆται ὁ Χριστός, τότε δείχνουμε ἀδιαφορία. Ἀντιθέτως ὁ ἅγιος· στὶς προσωπικές του προσβολὲς ἀπαντοῦσε μὲ πραότητα, ὅταν ὅμως ὑβρίζετο ὁ Χριστὸς ἀπαντοῦσε μὲ σφοδρότητα· ἔτσι ἐρράπισε τὸν Ἄρειο. Ἐμεῖς ἔχουμε περὶ πολλοῦ τὸ ἐγώ μας, ὄχι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐκεῖνος.
Ὁ ἅγιος Νικόλαος, δηλαδή, εἶνε ἡ σύνοψις ὅλων τῶν ἀρετῶν, ἡ ἔκφρασις τῶν μακαρισμῶν τοῦ Χριστοῦ, διότι στὸ πρόσωπό του ἐφαρμόσθηκαν ὅλοι οἱ μακαρισμοὶ τοῦ Κύριου  (βλ. Ματθ. 5,1-12).

* * *

Ἀλλ᾿ ἐγώ, ἀγαπητοί μου, θέλω νὰ συμπληρώσω τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου μὲ δύο λέξεις ποὺ ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν ἦταν μόνο ὁ ἐλεήμων καὶ ὁ πρᾶος καὶ ὁ πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος δοῦλος τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ὑπῆρξε ἀκόμα καὶ ὁ προστάτης φτωχῶν καὶ ἀδικουμένων, ὁ προστάτης ἀνθρώπων ποὺ τοὺς κατεδίωκαν οἱ ἰσχυροὶ τῆς ἡμέρας. Θ᾿ ἀναφέρω ἕνα ἢ δύο παραδείγματα, καὶ θὰ τελειώσω.
Τὸ πρῶτο εἶνε, ὅτι στὴ μητρόπολί του, ἕνα πρωΐ, τρέξανε μὲ μαλλιὰ ξεπλεγμένα γυναῖκες ποὺ ἔκλαιγαν καὶ φώναζαν. Πέσανε στὰ πόδια τοῦ ἁγίου Νικολάου καὶ ἔλεγαν· Σῶσε μας!… Παρακαλοῦσαν νὰ τοὺς σώσῃ ὁ ἅγιος, γιατὶ συνέλαβαν τοὺς ἄνδρες των. Τοὺς ἔπιασαν, τοὺς ἔδεσαν, τοὺς πῆγαν στὴ φυλακή, τοὺς καταδίκασαν σὲ θάνατο, κι ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα θὰ ἐκτελοῦντο οἱ ἄνθρωποι αὐτοί· καὶ οἱ γυναῖκες τους βρίσκονταν σὲ ἔξαλλη κατάστασι. Ὁ ἅγιος, μόλις ἄκουσε τὸ θλιβερὸ αὐτὸ ἄγγελμα, ἔσπευσε νὰ πάῃ στὴ φυλακή. Ἀλλὰ τὴν ὥρα ἐκείνη ἡ φυλακὴ ἦταν ἀδειανή,  γιατὶ τοὺς εἶχαν πάρει δεμένους καὶ τοὺς εἶχαν ὁδηγήσει ἔξω στὰ χωράφια, γιὰ νὰ τοὺς ἐκτελέσουν. Ὁ ἅγιος καταλάβαινε τὸν κίνδυνο. Καί, ὁ γέρος αὐτός, ἔτρεξε σὰν παιδὶ καὶ ἔφτασε στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως. Καὶ μόλις πρόλαβε καὶ πῆρε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ δημίου τὸ σπαθί, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ τοὺς ἔσφαζαν τοὺς ἀθῴους αὐτοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ ἤλεγξε σφοδρῶς τὸν τύραννο τῆς πόλεως καὶ τὸν ἀπείλησε, ὅτι θὰ τὸν καταγγείλῃ στὸν Μέγα Κωνσταντῖνο. Καὶ ὁ τύραννος συναισθάνθηκε τὸ ἁμάρτημά του, ταπεινώθηκε καὶ μετανόησε.
Μιὰ περίπτωσι αὐτὴ σωτηρίας ἀνθρώπων. Ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ ἄλλη. Στὴν ἐποχὴ τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου τρεῖς στρατηγοί, γενναῖοι καὶ ἔνδοξοι στρατηγοί, ποὺ νίκησαν τοὺς βαρβάρους σὲ διαφόρους πολέμους καὶ μάχες καὶ ἦταν τὸ καύχημα τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, οἱ τρεῖς αὐτοὶ στρατηγοὶ συκοφαντήθηκαν καὶ διεβλήθησαν ἀπὸ κακοὺς καὶ μοχθηροὺς ἀνθρώπους. Συνελήφθησαν, τοὺς ἔρριξαν στὶς φυλακές, καὶ κινδύνευαν ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα νὰ ἐκτελεσθοῦν. Δὲν εἶχαν πλέον κανένα καταφύγιο παρὰ μόνο τὴν προστασία τοῦ ἁγίου Νικολάου. Καὶ λέει ὁ βίος τοῦ ἁγίου, τὸν ὁποῖο πιστεύουμε, ὅτι τὴ νύχτα παρακάλεσαν τὸν ἅγιο νὰ τοὺς προστατεύσῃ. Καὶ τότε ἔγινε θαῦμα. Ποιό θαῦμα; Στὸν ὕπνο του ὁ αὐτοκράτωρ εἶδε ὅραμα. Εἶδε τὸν ἅγιο Νικόλαο νὰ τὸν ἐπιπλήττῃ καὶ νὰ τοῦ λέῃ· «Τί ἔγκλημα πᾷς νὰ κάνῃς; Γιατί θέ᾿ς νὰ βάψῃς τὰ χέρια σου μὲ τὸ αἷμα τῶν ἀθῴων; Αὐτοὶ οἱ τρεῖς στρατηγοί, ποὺ εἶνε ἕτοιμοι νὰ ἐκτελεσθοῦν, αὐτοὶ οἱ τρεῖς εἶνε ἄνθρωποι ἀθῷοι· καὶ πρέπει νὰ τοὺς ἐλευθερώσῃς. Μὴν ἐκτελέσῃς αὐτὰ ποὺ σκέπτεσαι». Πράγματι, ὅταν ξύπνησε ὁ αὐτοκράτωρ, κάλεσε ἀμέσως τὸν στρατοπεδάρχη, ἔλαβε πληροφορίες γιὰ τοὺς ὑποδίκους, καὶ ἐλευθέρωσε τοὺς τρεῖς ἐκείνους στρατηγούς· οἱ ὁποῖοι, γεμᾶτοι χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι, ἔσπευσαν νὰ ἐκφράσουν τὶς εὐχαριστίες τους στὸν ἅγιο ποὺ τοὺς ἐλευθέρωσε.
―Μπᾶ! θὰ πῆτε, παλιὰ πράγματα αὐτά, παλιὲς ἱστορίες. Αὐτὰ εἶνε γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»…
Ὄχι, ἀγαπητοί μου! Ὄχι «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ». Καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ μεθαύριο καὶ πάντοτε καὶ μέχρις ὅτου ἀνατέλλουν τὰ ἄστρα καὶ τρέχουν οἱ ποταμοὶ καὶ τὰ δέντρα γεμίζουν ἀπὸ φύλλα, ἕως ὅτου ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη ἀνατέλλουν στὸν ὁρίζοντα, τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου εἶνε ὑπαρκτά· δὲν εἶνε μυθώδη πράγματα.
Θὰ σᾶς διηγηθῶ ἕνα τελευταῖο. Πότε ἔγινε; Ἔγινε στὴν Κοζάνη τὸ 1944, στὰ χρόνια ἐκεῖνα, τὰ φοβερὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς τοῦ ἔθνους μας. Κακοὶ τότε καὶ διεφθαρμένοι ἄνθρωποι, ἔπιασαν παρακαλῶ τριακόσιους ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἔρριξαν στὴ φυλακή. Καὶ ἔγινε κλάμα καὶ θρῆνος. Γυναῖκες ἄντρες παιδιὰ κλαίγανε, γιατὶ ἦταν πλέον βεβαία ἡ ἐκτέλεσί τους. Καὶ ξημέρωσε στὴν Κοζάνη, τὴν πόλι τοῦ ἁγίου Νικολάου, ποὺ ἔχει ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ξημέρωσε πολὺ λυπηρὰ ἡ ἡμέρα αὐτὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου. Καὶ οἱ καμπάνες τοῦ Ἁγίου Νικολάου χτυποῦσαν λυπητερά, σὰ᾿ νὰ ἦταν Μεγάλη Παρασκευή. Ἤμουν τότε, μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ εἶμαι, ἱεροκήρυξ Κοζάνης. Καὶ ἀνέβηκα στὸν ἄμβωνα γεμᾶτος δάκρυα. Καὶ εἶπα· «Σήμερα ὁ ἅγιος Νικόλαος δὲν ἑορτάζει. Πέστε στὰ γόνατα, πέστε στὰ γόνατα μικροὶ καὶ μεγάλοι, καὶ παρακαλέστε τὸν ἅγιο νὰ κάνῃ τὸ θαῦμα…». Καὶ τὸ ἔκανε τὸ θαῦμα. Τὸ βράδυ τοὺς ἐλευθέρωσαν!
Μάλιστα. Δὲν εἶνε ψέμα ἡ θρησκεία μας· εἶνε ζωντανή, ὁλοζώντανη. Καὶ χθὲς καὶ σήμερα καὶ αὔριο, πάντοτε θὰ κάνῃ τὰ θαύματα. Καὶ ἂν πᾶτε στὰ νησιὰ τὰ εὐλογημένα τῆς πατρίδος μας, ἐκεῖ θὰ δῆτε γέρους ἀσπρομάλληδες ναυτικούς, ποὺ πέρασαν ὠκεανοὺς καὶ θάλασσες, καὶ ναυάγησαν στὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό, καὶ εἶδαν τὸ χάρο μπροστὰ στὰ μάτια τους. Τὴν ὥρα ποὺ πελώρια κύματα καὶ καρχαρίες, ἄγρια θηρία, ἦταν ἕτοιμα νὰ ὁρμήσουν πάνω τους καὶ αὐτοὶ νὰ γίνουν κομμάτια πάνω στὰ βράχια, ἐκείνη τὴν ὥρα τὴν φοβερὰ τοῦ θανάτου, ποὺ βλέπανε τὸ θάνατο ἐνώπιόν τους, ―δὲν εἶνε ψέμα ἀλλὰ εἶνε ἀλήθεια― παρακαλέσανε τὸν ἅγιο. Καὶ ὁ ἅγιος ἔκανε τὸ θαῦμα μου· καὶ βρεθήκανε στὴν ξηρὰ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουνε!

* * *

Εἶνε λοιπὸν γεγονὸς ὅτι ὁ ἅγιος ὑπῆρξε καὶ πρᾶος, καὶ ἐλεήμων, καὶ πιστὸς κι ἀφωσιωμένος στὸ Θεό, εἶνε γεγονὸς ὅτι ὑπῆρξε ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ· ἀλλὰ εἶνε γεγονὸς ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος εἶνε καὶ ὁ προστάτης τῶν ἀδικουμένων καὶ ἀδυνάτων.
Αὐτὸ τὸν ἅγιο τιμοῦμε καὶ ὑμνοῦμε σήμερα. Καὶ ὅλοι μας, μὲ μιὰ καρδιὰ καὶ μὲ μιὰ ψυχή, ἑνωμένοι στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ, στὴν ὀρθόδοξο πίστι, ἂς παρακαλέσουμε, ὁ Θεός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ θαυματουργοῦ, νὰ ἐλεήσῃ καὶ σώσῃ ὅλους μας. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγίου Νικολάου πόλεως Φλωρίνης 6-12-1978)

1. Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ
ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΖΑΝΗ
2. Un miracle de Saint-Nicolas à Kozani (ΓΑΛΛΙΚΑ)
3. A miracle of St. Nicholas in Kozani (AΓΓΛΙΚΑ)
4. DESPRE SFÂNTUL NICOLAE
MINUNEA SFÂNTULUI NICOLAE ÎN KOZANI (ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ)
5. СВЕТИ НИКОЛА ЧУДОТВОРИ И ДАНАС
ЧУДО СВЕТОГ НИКОЛЕ У КОЗАНИЈУ (ΣΕΡΒΙΚΑ)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=17678

Tου αγίου Nικολάου
6 Δεκεμβρίου

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

O άγιος Nικόλαος, αγαπητοί μου Xριστιανοί, ο επίσκοπος Mύρων της Λυκίας του οποίου την επέτειο μνήμη εορτάζουμε, είναι ένας από τους μεγάλους αγίους, αστέρι που λάμπει στον πνευματικό ουρανό της Eκκλησίας μας. Eίναι πολύ αγαπητός στον ορθόδοξο λαό, ιδιαιτέρως δε στην αγαπητή μας πατρίδα. Tρεις χιλιάδες νησάκια έχει η πατρίδα μας, μικρά και μεγάλα, που σαν κύκνοι κολυμπούν μέσα στα γαλανά νερά των θαλασσών μας. Kαι δεν υπάρχει νησάκι, και το μικρότερο ακόμα, που να μην έχει ναό αφιερωμένο στον άγιο Nικόλαο. Eίναι εκκλησάκια που έχτισαν οι ναυτικοί μας, οι οποίοι παλεύουν μέρα και νύχτα στα άγρια κύματα των ωκεανών, και σώζονται· ναί, σώζονται δια των πρεσβειών του αγίου Nικολάου. Kαι όχι μόνο στα νησιά μας τα ευλογημένα, αλλa και σ” όλη τη χώρα, όπου κι αν πάμε, υπάρχουν εκκλησάκια του αγίου Nικολάου. Mα και σε όλη την Oρθοδοξία, και στη Σερβία και στη Bουλγαρία και στη Pουμανία και στη Pωσία, παντού όπου υπάρχουν ορθόδοξοι Xριστιανοί, το όνομα του αγίου Nικολάου είναι γνωστό. Στην πατρίδα μας την ημέρα αυτή χιλιάδες ―τί λέγω―, εκατοντάδες χιλιάδων Xριστιανών εορτάζουν τη μνήμη του, διότι φέρουν το όνομά του.
Ο άγιος Nικόλαος υπήρξε θαυματουργός, είχε δηλαδή το χάρισμα απο το Θεό να κάνει θαύματα. Ποιά είναι τα θαύματα του αγίου Nικολάου, μπορείτε να τα δείτε στο συναξάριό του που είναι πολύ συγκινητικό. Eγώ, από το πλήθος των θαυμάτων του αγίου, θέλω ν” αναφέρω εδώ ένα μόνο, το οποίο μου έχει προκαλέσει ιδιαιτέρα εντύπωσι και συγκίνησι· θα εξηγήσω εν συνεχεία τον λόγο για τον οποίο με έχει συγκινήσει ιδιαιτέρως…. Την συνέχεια εδώ http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=17678

ΜΙΑ ΠΑΛΑΒΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Αριθ. Πρωτ.  96

Εν Δελβινακίω τη 29η Νοεμβρίου 2012

ΔΕΛΤΙΟ   ΤΥΠΟΥ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, έκανε τις ακόλουθες Δηλώσεις :

«Ο Αλβανός πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα με τα όσα είπε επ’  ευκαιρία της συμπληρώσεως εκατό (100) ετών από την «ανεξαρτησία» της Χώρας του, αποκάλυψε τους κρυφούς πόθους και τα ανόσια σχέδια της Αλβανίας σε βάρος της Ελλάδος. Είπε, δηλαδή, ότι οι Αλβανοί έχουν πάντοτε στον νου και στα σχέδιά τους την «Μεγάλη Αλβανία», που θα περιλαμβάνη το Κόσσοβο, μέρος της FYROM, την Φλώρινα, την Καστοριά, τα Ιωάννινα, την Άρτα και την Πρέβεζα!

Βέβαια, αυτές είναι πάγιες απόψεις των Αλβανών που κάθε τόσο τις προβάλλουν, όπως προβάλλουν και το ζήτημα των διαβοήτων «Τσάμηδων». Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δείχνονται και αχάριστοι προς την Ελλάδα, από την οποία «χόρτασαν ψωμί», κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ο Προκάτοχός μου, αοίδιμος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κυρός  ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ  έλεγε συχνά και με έμφαση, ότι «οι Αλβανοί δεν έχουν μπέσα». Και το έλεγε μετά λόγου γνώσεως …

Γι’ αυτό δοκίμασα μεγάλη ικανοποίηση όταν πληροφορήθηκα ότι ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δημ. Αβραμόπουλο ματαίωσε – εξ αυτού του λόγου – το ταξίδι του στην Αλβανία.

Ήταν καιρός !  Γιατί μέχρι τώρα η πολιτική των ηπίων τόνων δεν απέδωσε καρπούς και μάλιστα, ως προς το φλέγον πάντοτε θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αδελφών μας της Βορείου Ηπείρου. Συγχαίροντας τον κ. Υπουργό Εξωτερικών, δηλώνω ότι παρακολουθώ αγρύπνως το εθνικό θέμα της Βορείου Ηπείρου, καθώς και όλα όσα αφορούν στο Έθνος μας ».

(Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως).

_

Μπορείτε να δείτε και να ακούσετε·
Ο Μητροπολίτης Ατλάντας Αλέξιος σε συνέντευξή του στην Πεμπτουσία μιλά για τον Γέροντα Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη ο οποίος κοιμήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1991.
http://www.pemptousia.gr/new_videothiki/?v=44816αλλά και τοΟι επιπτώσεις του εθισμού στο διαδίκτυο στην υγεία
Ο Κωνσταντίνος Σιώμος, Παιδοψυχίατρος, Δρ. Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Λάρισας, Πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης των Διαταραχών από το Διαδίκτυο μιλά για τον εθισμό στη χρήση του internet, τις κοινωνικές προεκτάσεις του και τις διαταραχές της ψυχικής και σωματικής υγείας που μπορεί να προκαλέσει.
http://www.pemptousia.gr/new_videothiki/?v=44736

Ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας,

Ε, Β, Β και Β, για το προσεχές βουδιστικό 

Την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012 ξεκινά σε ξενοδοχείο της Γλυφάδας πενθήμερο σεμινάριο με τίτλο «Θετική σκέψη, ευοίωνες ευχές, η δύναμη και η σημασία τους». Το σεμινάριο είναι καθαρά βουδιστικό και περιλαμβάνει διαλογισμούς και μυήσεις οι οποίες είναι, όχι μόνον ασυμβίβαστες με την ιδιότητα του Ορθοδόξου Χριστιανού, αλλά μπορεί να αποβούν και ιδιαίτερα επικίνδυνες για την πνευματική και σωματική υγεία του ανθρώπου.
Το σεμινάριο θα γίνει από Θιβετιανό δάσκαλο που θα παρουσιάσει τη βουδιστική διδασκαλία, η οποία αποτελεί «σύστημα αυτοσωτηρίας και θεοποίησης του εαυτού». Οι ισχυρισμοί των διοργανωτών ότι «η θετική σκέψη και οι ευοίωνες ευχές μπορούν να αλλάξουν τα πάντα προς το καλύτερο» χαρακτηρίζονται από έλλειψη ρεαλισμού και έχουν βάση αποκρυφιστική. Η πίστη ότι οι οποιεσδήποτε τεχνικές μπορούν να επηρεάσουν την πραγματικότητα συναντάται στη μαγεία και σε χώρους εξωχριστιανικούς, όπου η εγωιστική στροφή στον δήθεν παντοδύναμο εαυτό διώχνει τον αληθινό Θεό.
Οι Χριστιανοί καλούνται να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και να γνωρίζουν ότι μόνον μέσω της ταπείνωσης και της προσευχής στο πρόσωπο του Τριαδικού Θεού, μπορεί ο Θεός, όταν και όπως Εκείνος κρίνει, να επιφέρει αλλαγές για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου. Ας γρηγορούμε και ας προσευχόμεθα.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΟ CHIP

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΑΣ! (VIDEO)

Είμαστε η τελευταία γενιά που έχουμε φωνή και ελεύθερη βούληση και που μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία της ιστορίας. Σήμερα όλοι συνδέονται παντού – τα ‘έξυπνα τηλέφωνα’ (smart phones) θα γίνουν τα εργαλεία της Έξυπνης Παγκόσμιας Τάξης, θέτοντας τέρμα στα μετρητά, στα κλειδιά, στις άδειες οδήγησης, κλπ. Ο σκοπός τους είναι επίσης να χρησιμοποιούνται καθημερινά ως ταυτότητα στη νέα «αξιόπιστη» διαδικτυακή κοινότητα.

Τότε το τηλέφωνο ή το chip που συνδέεται με την ID του χρήστη του τηλεφώνου, γίνεται ένα αντικείμενο πολύ πολύτιμο για να χαθεί και το μόνο ασφαλές μέρος πλέον, είναι κάτω από το δέρμα…

Δείτε το βίντεο της Master Card Read more »

_____

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΤΗΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Eπιβεβαιώνονται οι καταγγελίες 

ότι μυστικές πτήσεις αεροπλάνων  ψεκάζουν χημικά;

Ενα άρθρο που πρέπει να το διαβάσετε οπωσδήποτε!

Έρευνα του Μιχάλη Δρακάκη, δημοσιογράφου

 Φαίνεται να επιβεβαιώνονται οι καταγγελίες ότι μυστικές πτήσεις αεροπλάνων που ψεκάζουν χημικά, φαινόμενο γνωστό σαν chemtrails («χημικές ουρές»), διενεργούνται στην Ελλάδα και το εξωτερικό για πολιτικούς σκοπούς, όπως…

εξάγεται από την έρευνα που δημοσιεύεται σήμερα. Παρόλο που δεν υπάρχει κάποιος «ορατός σωρός πτωμάτων» από τους αεροψεκασμούς, υπάρχουν υποψίες για ασθένειες που συνδέονται με αυτά τα χημικά, σύμφωνα με διαρροές της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας.

Δεν λείπουν κι οι κραυγές αγωνίας, όπως αυτή του ντέντεκτιβ Τεντ Γκάντερσον, πρώην επικεφαλή του FBI, που έχει μιλήσει ανοιχτά για «συντελούμενη γενοκτονία με τη βούλα του ΟΗΕ». Ενδεικτικό αυτού του κλίματος είναι το γεγονός ότι στις σχετικές ερωτήσεις για τους σκοπούς των αεροψεκασμών, που έχουν κατατεθεί στην ελληνική Βουλή κατά την τελευταία δεκαετία (από βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν αντιπολίτευση, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΛΑΟΣ, του ΚΚΕ και προ μηνών της ΝΔ) τα υπουργεία Εθνικής Άμυνας, Γεωργίας, Περιβάλλοντος και Μεταφορών, από τα οποία ζητήθηκε να απαντήσουν, όλοι δήλωναν κάθε φορά άγνοια για τις μυστηριώδεις ουράνιες «δραστηριότητες» ή αναρμοδιότητα.

 Όμως κι από Ολλανδό ευρωβουλευτή έχει γίνει ερώτηση στην Ευρωβουλή, στον τότε Έλληνα Επίτροπο Περιβάλλοντος Σταύρο Δήμα, ο οποίος απάντησε ότι είναι γνωστά τα περί αεροψεκασμών αλλά δεν μπορεί να δοθεί κάποια επίσημη απάντηση. Ο όρος «χημικές ουρές» καταγράφεται για πρώτη φορά από τον Αμερικανό δημοσιογράφο Γούιλιαμ Τόμας το 1999 και σήμερα είναι από τα νούμερο ένα θέματα αναζήτησης στο διαδίκτυο.

  Οι σχετικές αναφορές σε ειδικά ιστολόγια με φωτογραφίες, βίντεο και μαρτυρίες, ξεπερνούν το ρεκόρ των οχτώ εκατομμύριων στην ελληνική γκουγκλ ενώ ανάλογα συνέδρια για το φαινόμενο των ψεκασμών διοργανώνονται από ανεξάρτητους ερευνητές κάθε χρόνο σε Ευρώπη κι Αμερική! Η τελευταία τάση στο διαδίκτυο είναι οι ιστοσελίδες συλλογής υπογραφών από πολίτες που ζητούν την εισαγγελική διερεύνηση του φαινομένου και την προώθηση νομοθεσίας που θα επιβάλλει περιορισμούς. Έγκυροι ακαδημαϊκοί καθησυχάζουν πως πρόκειται για εφαρμοσμένη γεωμηχανική, την επιστήμη που ερευνά τεχνολογίες επέμβασης στο κλίμα της με στόχο την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, όπως προκύπτει κι από τις εκθέσεις των κυβερνητικών επιστημονικών επιτροπών περιβάλλοντος της Αγγλικής Βουλής και των ΗΠΑ. Σε επίπεδο OHE, στη διάσκεψη των 193 χωρών για το κλίμα το 2010 ψηφίστηκε η αναστολή κάθε είδους πειραμάτων γεωμηχανικής, συμπεριλαμβανομένων και των αεροψεκασμών. Τέτοιες επιχειρήσεις όμως δεν είναι κάτι καινούργιο, πρωτοεφαρμόστηκαν από το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ. Συνιστούν όμως σήμερα επιπλέον πρόκληση, καθώς εγείρονται κρίσιμα ερωτήματα για τις επιπτώσεις τους στη δημόσια υγεία και το περιβάλλον, τους σκοπούς που εξυπηρετούν και τα κονδύλια που διατίθενται. Χιλιάδες επιστήμονες κι ακτιβιστές οι οποίοι μέχρι χτες λοιδορούνταν ως συνομωσιολόγοι, σήμερα χτίζουν στο διαδίκτυο μια διεθνή http://3.bp.blogspot.com/-qYtvEfMpvkc/ULaN8wBzDZI/AAAAAAAAADA/wPQkjAimtuc/s1600/chemtrails-military-hercules4chaff.jpgκοινότητα προβληματισμού που βλέπει με σκεπτικισμό τους «σωτήρες» της κλιματικής αλλαγής. Πού βρίσκεται όμως η αλήθεια και πού αρχίζουν οι θεωρίες συνωμοσίας; Οι μεγάλης κλίμακας ψεκασμοί χημικών υποτίθεται πως αντανακλούν την ηλιακή ακτινοβολία από την ατμόσφαιρα, αποτρέποντας την υπερθέρμανση του πλανήτη.

 Η επιστημονική κοινότητα είναι διχασμένη. Μιλούν για ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον και την υγεία αλλά και για νέου τύπου όπλα μαζικής καταστροφής – όπως δηλώνει παρακάτω ο διακεκριμένος χημικός Νίκος Κατσαρός. Read more »