1. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ

Νέο πολ. έτος – Μεσονύκτιο Πρωτοχρονιάς , Τριτη 1-1-1913

Πατήστε εδώ: «ΚΥΡΙΑΚΗ» ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ  φ.1796

_

Βασιλείου τοῦ Μεγάλου

2. ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ

ΣΗΜΕΡΑ πρώτη Ἰανουαρίου δὲν εἶνε, ἀγαπητοί μου, μία ἑορτή· εἶνε τρεῖς ἑορτές. Ἡ μία εἶνε δεσποτική, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κατ᾽ αὐτὴν τὸ Θεῖο Βρέφος, ὅ­ταν συμ­πληρώθηκαν ὀκτὼ μέρες, ―κατὰ τὴν Ἰουδαϊ­κὴ παράδοσι, ποὺ ἰσχύει καὶ μέχρι σήμερα στὸ Ἰσραήλ― δέχθηκε τὴν λεγομένη πε­ριτομή, ποὺ ἀντιστοιχεῖ μὲ τὸ δικό μας βάπτισμα. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔλαβε τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς» (Λουκ. 2,21), τὸ «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9) ποὺ σημαί­­νει σωτήρ (Ματθ. 1,21), λυτρωτὴς ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου. Τὸ ὄνομα αὐτὸ εἶνε τὸ γλυκύτερο καὶ δεσπόζει στὴν παγκό­σμιο ἱστορία. Τὸ ὄνομα αὐτό, ὅποιος τὸ τι­μᾷ καὶ τὸ ἐπικαλεῖται, παρά­δεισο ἔχει στὴν καρ­διά του· ὅποιος τὸ λησμονεῖ, κόλασι ἔχει· καὶ ὅ­ποιος τὸ βλαστημάει, εἶνε ἀν­άξιος νὰ ζῇ. Για­τὶ καὶ οἱ δαίμονες ἀκόμα τὸ φοβοῦνται. «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐ­πουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰη­σοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» (ἔ.ἀ. 2,10-11). Σήμερα ἀκόμα εἶνε καὶ ἑορτὴ ἑνὸς ἐκ­λεκτοῦ δούλου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ οἰκουμενικοῦ φωστῆρος τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Μεγάλου Βασι­λείου. Καὶ τρίτον σήμερα εἶνε μιὰ ἑορτὴ ὄχι ἐκ­κλησιαστικὴ ἀλλὰ κοσμική, ἡ πρώτη τοῦ ἔτους. Λέω κοσμική, διότι κατὰ τὴν ὀρθόδοξο παράδο­σι τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἔτος ἀρχίζει ὄχι τὴν πρώτη Ἰανουαρίου ἀλλὰ τὴν πρώτη Σεπτεμβρίου.
Τὸ θέμα μας ἐδῶ θὰ εἶνε ὁ Μέγας Βασίλειος.

* * *

Κάθε δέντρο, ἀγαπητοί μου, ἔχει ὁρατὸ καὶ ἀόρατο μέρος. Δέντρο λέμε αὐτὸ ποὺ βλέπου­με· τὸν κορμό, τὰ κλαδιά, τὰ φύλλα, τὰ ἄνθη, τοὺς καρπούς. Ἀλλὰ τὸ σπουδαιότερο μέρος τοῦ δέντρου δὲν εἶνε αὐτὸ ποὺ φαίνεται· εἶ­νε αὐτὸ ποὺ κρύβεται, κι αὐτὸ εἶνε οἱ ῥίζες.
Οἱ ῥίζες εἶνε τὸ πᾶν. Εἶνε ἕνα χημικὸ ἐργοστάσιο, ποὺ μπροστά του τὰ ἐργοστάσια τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶνε τίποτα. Θαυμαστὸ φαινό­μενο. Οἱ ῥίζες ὅλων τῶν φυτῶν μοιάζουν· ἀλ­λὰ ἡ μία παίρνει τὸ νερὸ καὶ τὸ κάνει κρασί ―ἔλα νὰ τὸ ἐξηγήσῃς αὐτὸ πῶς γίνεται!―, ἡ ἄλλη παίρνει τὸ ἴδιο νερὸ καὶ τὸ κάνει λεμόνι, ἡ ἄλλη τὸ κάνει πορτοκάλι ἢ ἄλλο φροῦτο, ἡ ἄλλη τὸ κάνει λάδι… Μυστήρια πράγματα, ἀν­εξήγητα μεγαλεῖα. «Τίς Θεὸς μέγας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν;…» (Ψαλμ. 76,14). Ἡ ῥίζα λοιπὸν στὸ δέντρο εἶνε τὸ πᾶν. Ὅταν ἡ ῥίζα εἶνε γερὴ καὶ τρέφε­­ται μὲ νερὸ καὶ τροφοδοτῆται ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς γῆς, τότε τὰ κλαδιὰ εἶνε θαλερά, τὰ φύλ­λα δροσερά, τὰ ἄνθη ὡραῖα, οἱ καρποὶ εὔχυμοι· σάπια ῥίζα ἴσον σάπιο – ἄχρηστο δέντρο.
Τί θέλω νὰ πῶ μ᾽ αὐτό; Κάτι ποὺ εἶπε ὁ Πλά­των. Τί εἶνε ὁ ἄνθρωπος; Δέντρο, ἀλλὰ δέν­τρο οὐράνιο. Τὰ δέντρα τῆς γῆς ἔχουν τὶς ῥίζες τους κάτω, μέσα στὸ ἔδαφος· ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὶς ῥίζες του ἐπάνω, ψηλὰ στὸν οὐρανό.
Τὸ ὁρατό μας μέρος εἶνε αὐτὸ ποὺ εἴμαστε τώρα. Ἀλλ᾽ αὐτὸ εἶνε τὸ μικρό. Τὸ μεγάλο εἶνε τὸ ἀόρατο, οἱ ῥίζες τῆς ὑπάρξεώς μας, οἱ πρό­γονοι δηλαδὴ καὶ τὸ οἰκογενειακὸ περι­βάλλον τοῦ κα­θενός· ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα ἰδίως, ὁ παπποῦς καὶ ἡ γιαγιά, οἱ πρόπαπποι, ὅ­λοι οἱ πρό­γο­νοί μας. Τεραστία σημασία ἔχουν οἱ πρόγονοι. Αὐτοί, καὶ χωρὶς νὰ ζοῦν πλέον, ἐξακολου­θοῦν καὶ μετὰ τὸ θάνατό τους νὰ ἐ­πηρεάζουν τὴ ζωὴ τῶν ἀπογόνων τους. Πρόκειται γιὰ τὸ φαι­νόμενο τῆς λεγομένης κληρο­νομικότητος.
Κάθε ἄνθρωπος ἔχει αὐτὸ τὸ περιβάλλον τῶν οἰ­κείων του. Ὅπως εἶπε ὁ Σωκράτης, καν­­είς δὲν γεννήθηκε ἀπὸ βράχο. Ὅλοι ἔχουμε τὴν οἰ­κογενειακή μας καταγωγή. Καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος, ποὺ γεννήθηκε τὸ 330 μ.Χ. στὴ Νε­οκαισάρεια τοῦ Πόντου, βγῆκε καὶ αὐτὸς ἀπὸ κάποιο σπίτι, τὸ ὁποῖο τὸν ἐπηρέ­ασε ἀσφα­λῶς. Ἂς δοῦμε λοιπὸν τὴν οἰκογένειά του, ποὺ ἔ­παιξε σπουδαιότατο ῥόλο στὴ διαμόρφωσι τῆς μεγάλης αὐτῆς προσωπικότητος.
Οἱ παπποῦδες του ἀπὸ μὲν τὴν πλευρὰ τῆς μητέρας ἦ­ταν Χριστιανοὶ μὲ παράσημα μαρτυ­ρίου. Ἀλλὰ καὶ ἀ­πὸ τὴν πλευρὰ τοῦ πατέρα εἶ­χαν ὁμολογήσει τὸν Κύριο κατὰ τὸ δι­ω­γμὸ ἐ­πὶ Μαξιμίνου καὶ εἶχαν ζήσει κρυμμένοι γιὰ ἑ­πτὰ περί­που χρόνια στὰ βουνὰ τοῦ Πόντου, ὅ­που τοὺς ἔτρεφαν μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἄγρια θηρία.
Ἡ μητέρα του, ποὺ λεγόταν Ἐμμέλεια, κατα­γόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία. Ἦταν μία ἀπὸ τὶς σπάνιες γυναῖκες. Ἂν σήμερα ὑπάρχῃ Μέγας Βασίλειος, εἶνε διότι πίσω ἀπὸ αὐτὸν ὑπάρχει ἡ εὐσεβὴς αὐτὴ Χριστιανὴ μητέρα, ποὺ ἦταν κόρη μάρτυρος, γόνος ἐκλεκτῆς οἰκογενείας.
Ὁ πατέρας του, Βα­­σίλειος καὶ αὐτὸς ὀνομα­ζόμενος, ἦταν ἀπὸ τὸν Πόντο. Ἐκλεκτὸς καὶ εὐ­γενὴς ἄνθρωπος, ὑ­πόδειγμα πολίτου, μορφω­μένος καὶ διδάσκαλος τῆς ῥητορικῆς. Ἀπὸ αὐ­τὸν ὁ ἅγιός μας ἔμαθε τὰ πρῶτα γράμματα.
Οἱ γονεῖς του μὲ τὸ μυστή­­ριο τοῦ γάμου ἑ­νώθηκαν σὲ μία ἰδεώδη συζυγία· ἦ­ταν μιὰ ψυ­χὴ σὲ δυὸ σώματα. Ταπεινοί, σώφρο­νες, ἐνάρε­τοι, εὔσπλαχνοι, ἐλεήμονες. Μέσα στὸ σπίτι τους καμμία φιλονικία, καμμία ὕβρις, καμμία βλαστή­μια, καμμία ἀ­πρέπεια. Ἡ ζωή τους ἦ­ταν προσ­ευχή, μελέτη Γραφῆς, νηστεία, λατρεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἀ­πὸ τὴν ἁγία αὐτὴ ῥίζα βγῆ­καν δέκα ὡραῖα κλαδιά, μία ἐπιτυχημένη πολύτεκνη οἰκογένεια μὲ δέκα παιδιά, ἐκ τῶν ὁποίων τρία ἔ­γιναν ἐ­πίσκοποι ἢ ἐμόνασαν καὶ πολλὰ ἁγίασαν.
Τὰ ἀδέλφια του. Τὸ πρῶτο παιδὶ ἦταν κορί­τσι καὶ γιὰ τὴ γιαγιά της ὠνομάστηκε Μακρίνα. Πολλὰ ὀφείλει ὁ Μέγας Βασίλειος σ᾽ αὐτήν, ποὺ ἐν τέλει ἔγινε ἡγουμένη σὲ μοναστήρι τοῦ Πόντου. Μέσα στὸ πατρικὸ σπίτι ἡ μεγάλη αὐ­τὴ κόρη ἔπαιξε ση­μαντικὸ ῥόλο γιὰ τὴν ἀ­νατροφὴ τῶν μικρο­τέ­ρων ἀδελφῶν, καὶ αὐτὴ ἦ­ταν ποὺ ὤθη­σε στὸν μοναχικὸ βίο καὶ τὴ μητέ­ρα καὶ πολλὰ ἀπὸ τ᾽ ἀδέλφια της. Ἐκτὸς ἀ­πὸ τὸν ἅ­γιο Βασίλειο, ποὺ ἔγινε ἐπίσκοπος Καισαρεί­ας καὶ διαπρεπὴς οἰκουμενικὸς πα­τὴρ τῆς Ἐκ­κλησίας, ἕνας ἄλλος ἀδελφός, ὁ Ναυκράτιος, ἔγινε στὸ τέλος μοναχός. Ἄλλος ἀ­δελφός, ὁ Γρηγόριος, ἔγινε ἐ­πίσκοπος Νύσσης κ᾽ εἶνε ἕ­νας ἀπὸ τοὺς πιὸ φιλοσο­φικοὺς πατέρας καὶ διδασκάλους. Ἕνας τέταρτος ἀ­δελφὸς ἔγινε κι αὐ­τὸς ἐπίσκοπος· εἶνε ὁ Πέτρος Σεβαστείας. Καὶ τέλος ἕνας ἄλλος ἀ­δελφὸς πέθανε μικρός. Οἰκογένεια ἁγίων.
Ἡ γιαγιά του Μακρίνα, μαθήτρια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ θαυματουργοῦ, ἦταν σπουδαία γυναίκα καὶ ἄφησε σφραγῖδα στὰ ἐγγόνια της. Ὁ Μέγας Βασίλειος μεγάλωσε, σπούδασε, ἔ­γι­νε γνώστης ὅλων τῶν τότε ἐπιστη­μῶν, ῥήτο­ρας, ἐπιτυχημένος δικηγόρος· καὶ ὅμως, ἐνῷ λησμόνησε καθηγητάς του, γιὰ τὴ γιαγιά του ἔ­λεγε· Ὅ,τι εἶμαι τὸ ὀφειλῶ στὴ γιαγιά μου.
Τέτοιο ἦταν τὸ σπίτι τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Ὅ,τι σκεπτόταν, ἀγαποῦσε καὶ ἤθελε ὁ ἕνας, αὐτὸ σκεπτόταν, ἀγαποῦσε καὶ ἤθελε κι ὁ ἄλλος. Σύμψυχοι, ὑπόδειγμα οἰκογενείας.

* * *

Ἐρωτῶ τώρα, ἀγαπητοί μου· ὑπάρχουν σήμερα τέτοιες οἰκογένειες; Μέχρι πρὶν ἀπὸ ἑ­κατὸ χρόνια ὑπῆρχαν. Θυμᾶμαι τὸ ᾽12, ποὺ ἤ­μουν μικρὸ παιδί, ὅτι ἀπὸ μία οἰκογένεια πέν­τε παιδιὰ πῆγαν στρατιῶτες, ἔφτασαν μέχρι Κα­λὲ – Γκρότο, καὶ τὰ τέσσερα ἔπεσαν ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος. Τώρα; Ψηφίστηκε νόμος ὑπὲρ τῶν ἐκτρώσεων. Φοβερὸ πλῆγμα γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ ὑπογεννητικότης. Σπάνιο πρᾶγμα πλέον ἡ πολύτεκνη οἰκογένεια.
Εἴδαμε καὶ τὴν ἀξία τῆς γιαγιᾶς. Σήμερα ὅ­μως ἐδῶ δὲν τιμᾶται. Κάποια νέα ρωτοῦσε τὸν ὑποψήφιο γαμπρό· Ὑπάρχουν στὸ σπίτι πα­λιὰ ἔπιπλα; κ᾽ ἐννοοῦσε τοὺς γέρους. Τὰ Χρι­στούγεννα πῆγα στὸ γηροκομεῖο, ὅπου ἔ­χουμε εἴ­κοσι γέροντες. Ρώτησα καὶ ἔμαθα, ὅτι κανείς ἀπὸ τὰ παιδιά τους δὲν τοὺς ἐ­πισκέφθηκε! Καὶ ἐνῷ στὴν Ἑλλάδα ἡ γιαγιὰ περιφρονεῖται, στὴ ῾Ρωσία τιμᾶται. Ἂν ὑπάρχουν ἀκόμα ἐκεῖ Χριστιανοί, αὐτὸ ὀφείλεται στὶς γιαγιάδες.
Τί εἶνε σήμερα τὸ σπίτι; Δὲν θὰ τὸ πῶ ἐγώ. Ἀνέθεσα σ᾽ ἕνα εὐλαβέστατο ἐφημέριο, ποὺ γνωρίζει καλὰ τὴν κοινωνία, νὰ κάνῃ εἰσήγησι ἐπὶ τοῦ θέματος σὲ ἱερατικὸ συνέδριο, καὶ κα­τόπιν ἐρεύνης κατέληξε· Ποιά εἶνε ἡ οἰκογέ­νεια σήμερα; Διστάζω νὰ τὸ πῶ, ἀλλὰ πῶς νὰ τὸ κρύψω; Τὸ σπίτι, μὲ τὴν ἀθλία τηλεόρασι, εἶνε πλέον ἀφύλαχτο. Τὸ ἄσυλο κατελύθη. Σήμερα, ὅ­πως καταντήσαμε, σπίτι ἴσον οἶκος ἀ­νοχῆς! Καὶ τὸ ἀ­πέδειξε μὲ στοιχεῖα· μέσ᾽ στὸ σπίτι ἀ­κούγον­ται κάθε εἴδους αἰσχρολογίες καὶ βλαστήμιες· γίνονται ἀσέλγειες καὶ μοιχεῖ­ες, ἐκτρώσεις, ἐγκλήματα· ὁ ἄντρας ἀλλάζῃ γυναῖκα σὰν τὸ πουκάμισό του κ᾽ ἡ γυναίκα ἄν­τρα σὰν τὴ ῥόμπα της… Λείπει ὁ Θεός· κι ὅ­που λείπει ὁ Θεός, ἐκεῖ τὰ πάντα ἐπιτρέπονται.
Ν᾽ ἀπελπιστοῦμε λοιπόν; Ὄχι, ἀδελφοί μου. Δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχει ἐλπίδα. Ὑπάρχουν ἀ­κό­μα πολλὲς χριστιανικὲς οἰκογένειες, ποὺ βγῆκαν ἀπὸ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Πρὸς αὐτὲς ἐκφράζω σήμερα μὲ συγκίνησι τὴν ἀγά­πη μου. Εἶνε ἄξιοι τιμῆς. Καὶ ἐλπίζω μέσα ἀπὸ τὶς οἰκογένειες αὐτὲς νὰ βγοῦν νέοι Βασίλειοι, νέοι Γρηγόριοι Νύσσης, νέοι Πέτροι, νέοι Ναυκράτιοι, νέες Μακρῖνες, νέοι εὐγενεῖς ἄνδρες καὶ ὑπέροχες γυναῖκες, ποὺ θ᾽ ἀποδείξουν καὶ στὴν πονηρὰ καὶ διεστραμμένη γενεά μας, ὅ­τι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε μῦθος, ἀλλὰ ζῇ καὶ βασι­λεύει εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 1-1-1987

Περιτομή του Kυρίου
1 Iανουαρίου

Τι εικονιζει η περιτομη

ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, σήμερα. Τριπλῆ ἑορτή. Εἶνε ἡ πρώτη τοῦ πολιτικοῦ ἔτους κατὰ τὸ κοσμικὸ ἑορτολόγιο (κατὰ τὸ ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας πρώτη τοῦ ἔτους εἶνε ἡ 1η Σεπτεμβρίου). Εἶνε δεύτερον ἡ ἑορτὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Καὶ τρίτον καὶ κυριώτερον σήμερα εἶνε ἑορτὴ δεσποτική. Γιατί λέγεται δεσποτική; Διότι ἑορτάζει ὁ Δεσπότης. Ποιός δεσπότης, ἡ ἀφεντιά μου; Ἐμεῖς οἱ ἐπίσκοποι καταχρηστικῶς λεγόμεθα δεσπόται· εμεθα μία σκιὰ ἁπλῶς τῆς ἀπεράντου ἐξουσίας τοῦ Χριστοῦ μας. Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ δεσπότης ὄχι σὲ σχετικὸ ἀλλὰ σὲ ἀπόλυτο βαθμό, ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ δεσπότης· δεσπότης ὄχι μὲ τὴν τυραννικὴ ἀλλὰ μὲ τὴν ἀγαθὴ ἔννοια. Δεσπόζει καὶ ἐξουσιάζει τὸ σύμπαν, εἶνε «ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ κύριος τῶν κυριευόντων» (Α΄ Τιμ. 6,15), ὁ ἄξων γύρω ἀπὸ τὸν ὁποῖο στρέφονται ὅλα τὰ κτίσματα. Τὸ πιστεύουμε;
Δεσποτικὲς ἑορτὲς εἶνε τὰ Χριστούγεννα, ἡ Ὑπαπαντή, τὰ Θεοφάνεια καὶ ἄλλες. Μεταξὺ αὐτῶν συγκαταλέγεται καὶ ἡ σημερινή, ἡ ἑορτὴ τῆς περιτομῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί ἑορτάζουμε;

* * *

Ἡ περιτομὴ στηρίζεται στὸ Μωσαϊκὸ νόμο, εἶνε ἔθιμο τῶν Ἑβραίων. Σ᾿ αὐτούς, ὅταν τὸ ἀρσενικὸ παιδὶ γινόταν ὀκτὼ ἡμερῶν, ἐτελεῖτο στὴ συναγωγὴ μία οἰκογενειακὴ ἑορτή. Ἐν μέσῳ ὕμνων καὶ δοξολογίας πρὸς τὸν Θεό, ὁ πατέρας ἢ κάποιος εἰδικὸς ἔπαιρνε ἕνα μαχαίρι ὄχι ἀπὸ σίδερο ἀλλ᾿ ἀπὸ πέτρα ―αὐτὰ χρησιμοποιοῦσαν τότε καὶ ἀνευρίσκονται τέτοια μέσα σὲ τάφους τῶν ἀρχαίων― καὶ ἔκοβε ἕνα ἄκρο. Τί ἔκοβε; Δυσκολεύομαι νὰ ἐκφρασθῶ, διότι ἡ περιτομὴ ἀναφέρεται στὰ ἀφροδίσια, στὸ γεννητικὸ σύστημα τοῦ ἀνδρός. Μιλώντας λοιπὸν εὐπρεπῶς λέμε, ὅτι μὲ τὴν περιτομὴ ἔκοβαν τὸ ἄκρο τοῦ δέρματος ποὺ σκεπάζει τὸ ἀνδρικὸ μορίο, τὴν βάλανο. Αὐτὴ ἦταν ἡ συνήθεια τῶν Ἑβραίων. Κ᾿ ἐνῷ πέρασαν τέσσερις χιλιάδες χρόνια ἀφ᾿ ὅτου ὁ Θεὸς θέσπισε τὴν περιτομή, μέχρι σήμερα ὅλοι οἱ Ἑβραῖοι περιτέμνονται· ὅπως ἐμεῖς βαπτιζόμεθα, ἔτσι αὐτοὶ περιτέμνονται. Καὶ ὄχι μόνο οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ μουσουλμᾶνοι ποὺ πιστεύουν στὸ Κοράνιο ἔχουν τὴν περιτομή.
Περιετμήθη λοιπὸν ὁ Κύριος. Ἀλλὰ γεννᾶται ἡ ἀπορία· Καλά, οἱ Ἑβραῖοι περιτέμνοντο ὡς ἁμαρτωλὰ τέκνα τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας· ὁ Χριστός, ὁ ἀναμάρτητος, γιατί περιετμήθη;
Ἀπαντῶ συντόμως. Γιὰ τρεῖς λόγους.
Ὁ πρῶτος λόγος. Ἡ περιτομὴ εἶνε μιὰ ἀπάντησι σὲ αἱρετικούς. Παρουσιάστηκαν οἱ λεγόμενοι δοκῆται, ποὺ ἔλεγαν, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἔγινε πραγματικὰ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἡ ἀνθρωπίνη φύσις του ἦταν μία φαντασία. Ἡ αἵρεσι δηλαδὴ αὐτή, ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸν ἀρειανισμό, ἠρνεῖτο τὴν ἀνθρωπίνη φύσι τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ᾿ ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε πραγματικὸ ἀνθρώπινο σῶμα, τότε πῶς ἔγινε ἡ περιτομή; Εἶνε λοιπὸν μία ἀπάντησις ὅτι πράγματι ὁ Χριστὸς «μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβε», ὅπως ψάλλει τὸ ἀπολυτίκιο σήμερα.
Δεύτερον, ὁ Χριστὸς δέχθηκε τὴν περιτομὴ ὅπως δέχθηκε καὶ τὸ βάπτισμα. Βαπτίσθηκε ὄχι ὡς ἁμαρτωλός, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἶνε, ὡς ἄνθρωπος, ὑπόδειγμα ὑπακοῆς καὶ συμμορφώσεως μὲ τὸ νόμο τῆς παλαιᾶς διαθήκης. Εἶνε ὑπόδειγμα ὑπακοῆς καὶ πειθαρχίας στὸν θεῖο νόμο.
Τρίτον, ἡ περιτομὴ εἶνε μία σκιά, μία προτύπωσις, μία εἰκόνα πραγμάτων καὶ καταστάσεων, ποὺ θὰ συνέβαιναν στὴν καινὴ διαθήκη. Μπαίνω τώρα στὸ σπουδαιότερο μέρος τῆς ὁμιλίας, καὶ θὰ προσπαθήσω νὰ παρουσιάσω ὅσο μπορῶ πιὸ κατανοητὰ τὶς βαθειὲς ἔννοιες ποὺ περικλείει ἡ μεγάλη αὐτὴ ἑορτή.
ϗ Ἂν ἀνοίξουμε ἕνα λεξικὸ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης ―ποὺ κοντεύουμε νὰ τὴ λησμονήσουμε καὶ σὲ λίγο, ἀφοῦ ἐδῶ τὴ θάψαμε, θὰ τρέχουμε στὸ ἐξωτερικὸ νὰ τὴ μάθουμε―, θὰ δοῦμε ὅτι περιτομὴ σημαίνει κυκλικὸ κόψιμο. Ἀπὸ τὴν ἄποψι αὐτὴ ἡ περιτομὴ εἰκονίζει τὴν περικοπὴ τοῦ περιττοῦ. Θέλετε παραδείγματα; Ὑπάρχει ἡ ἐσφαλμένη ἀντίληψις, ὅτι ὅσο περισσότερα καταναλώνει κάποιος τόσο πιὸ προωδευμένος εἶνε. Καὶ στὴν καταναλωτικὴ ἐποχή μας ὑπάρχουν πολλὰ περιττά. Νά τὸ τσιγάρο. Περιττὸ πρᾶγμα· καὶ ὄχι μόνο περιττό, ἀλλὰ καὶ βλαβερό. Πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ περικόψῃ; Στὴν Ἀγγλία ἡ Θάτσερ διέταξε, ἐπάνω στὰ πακέττα τοῦ καπνοῦ νὰ ζωγραφίζεται καρκίνος, σὰ νὰ σοῦ λέῃ· Κάπνισε, ἐλεύθερος εἶσαι· ἀλλὰ νὰ ξέρῃς, ὅτι μία σοβαρὰ αἰτία τοῦ καρκίνου εἶνε αὐτό. Καὶ ὅμως πολλοὶ τὸ ἔχουν ὡς ἀπαραίτητο, καὶ καμαρώνουν μὲ τὸ τσιγάρο στὸ στόμα. Τὸ κόψιμο τοῦ τσιγάρου εἶνε μιὰ περιτομὴ στὴν προσωπικὴ ζωή. Ἐμπρός λοιπόν, κουράγιο, κόψε τὸ τσιγάρο! Ἄλλο παράδειγμα. Δὲν ἀναμειγνύομαι στὰ πολιτικά, ἀλλ᾿ ἐὰν μποροῦσε ἡ περιτομὴ νὰ μπῇ λ.χ. στὸ ὑπουργεῖο τῶν οἰκονομικῶν, νὰ πάρῃ ψαλίδα ὁ ὑπουργὸς καὶ νὰ κάνῃ περικοπές, ὤ τί θὰ γινόταν! Κινδυνεύουμε νὰ γίνουμε ἀπέραντο τεμπελοχανεῖο. Κι ὁ Ὄλυμπος νὰ ἦταν χρυσός, θὰ τὸν τρώγαμε. Εἶνε ἀνάγκη στὴν δημοσία ζωὴ νὰ περικοποῦν δαπάνες καὶ σπατάλες. Θὰ ἐξοικονομηθοῦν δισεκατομμύρια.
ϗ Ἡ περιτομὴ εἰκονίζει τὴν περικοπὴ τῶν περιττῶν. Τί ἄλλο; Γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν Ἑβραίων, ποὺ τὴν ὑφίσταντο, ἦτο μιὰ ἐγχείρησις, στὴν ὁποία πονοῦσαν καὶ ἔκλαιγαν, ὅπως σήμερα τὰ δικά μας βρέφη κλαῖνε ὅταν τὸ βουτᾶμε στὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας. Σύμβολο λοιπὸν τοῦ πόνου τῆς ζωῆς ἡ περιτομή. Ὅλη ἡ ζωὴ εἶνε πόνος. Ὅπως εἶπε ὁ Ἰώβ, τὰ πουλιὰ γεννήθηκαν γιὰ νὰ πετοῦν στὸν ἀέρα κ᾿ ἐμεῖς γεννηθήκαμε γιὰ τὸν κόπο καὶ τὸν πόνο (βλ. Ἰὼβ 5,7).
ϗ Ἡ περιτομὴ λοιπὸν συμβολίζει τὴν περικοπὴ τοῦ περιττοῦ καὶ τὸν πόνο τῆς ζωῆς μας. Ἀλλὰ στὴν περιτομὴ τὸ μικρὸ παιδὶ ἔχανε αἷμα ἀπὸ τὴν τομή, ποὺ ἄνοιγε ἡ πέτρινη μάχαιρα. Ὑπῆρξαν μάλιστα καὶ περιπτώσεις ποὺ παιδάκια πέθαναν ἀπ᾿ τὴν αἱμορραγία. Ἔτσι ἡ περιτομὴ εἶνε καὶ σύμβολο τοῦ αἵματος. Χωρὶς θυσία δὲ γίνεται τίποτε. Ἡ περιτομὴ συμβολίζει τὸ αἷμα ποὺ χύθηκε γιὰ τὰ μεγάλα καὶ ὑψηλά. Καὶ δὲν ὑπάρχει τίποτε μεγαλύτερο καὶ ὑψηλότερο ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας, γιὰ τὴν ὁποία μαρτύρησε ὁ Χριστός. Τὸ αἷμα, ποὺ ἔχυσε κατὰ τὴν περιτομή, ἦταν προοίμιο τῆς μεγάλης καὶ ὑπερόχου θυσίας ποὺ προσέφερε στὸ Γολγοθᾶ· ἐκεῖ, ἐπάνω στὸ σταυρό, ἄνοιξε τὶς φλέβες του καὶ προσέφερε ὄχι πλέον σταγόνες ἀλλὰ ὅλο τὸ τίμιον αἷμα του γιὰ τὴ σωτηρία μας. Εἶνε τὸ αἷμα ποὺ προσφέρεται κατὰ τὴν θεία λειτουργία, τὴν ἀναίμακτο θυσία του, καὶ ἀκοῦμε «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες…».
ϗ Ἡ περιτομή, τέλος, εἶνε τύπος τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, τὸ ὁποῖο στὸ ἑξῆς πῆρε τὴ θέσι της καὶ τὴν ἀντικατέστησε.

* * *

Τέτοια νοήματα ἔχει, ἀγαπητοί μου, ἡ περιτομὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα. Θὰ κλείσω μὲ τὸ ἑξῆς. Ὅπως ὅταν βαπτίζεται τὸ παιδάκι στὴν Ἐκκλησία μας παίρνει ὄνομα καὶ μ᾿ αὐτὸ εἶνε πλέον γνωστὸ στὸν κόσμο, ἔτσι καὶ τὰ Ἑβραιόπουλα τὴν ἡμέρα τῆς περιτομῆς ἔπαιρναν ὄνομα. Καὶ τὸ Θεῖο βρέφος τὴν ἡμέρα τῆς περιτομῆς ἔλαβε ὄνομα, καθωρισμένο ἤδη δι᾿ ἀγγέλου κατ᾿ ἐντολὴν τοῦ οὐρανοῦ. Εἶνε τὸ «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9), τὸ ὄνομα «Ἰησοῦς» (Λουκ. 2,21). Τί σημαίνει Ἰησοῦς; Εἶνε ἑβραϊκὴ λέξις καὶ σημαίνει «σωτήρ». Ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα παρουσιάστηκαν ―μετρῆστε― ἑκατὸν πενηντατρεῖς (153) ποὺ πῆραν τὸ ὄνομα «σωτήρ». Ἦταν δυνάστες, τύραννοι, κακοῦργοι, ἀπαίσια τέρατα, ποὺ βύθισαν στὸ αἷμα τὸν κόσμο· ψευδεῖς σωτῆρες. Ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ Σωτὴρ ὑπὸ τὴν ἀληθῆ καὶ ἀπόλυτον ἔννοια. Αὐτὸ ἀποδεικνύουν τὰ πράγματα· ἡ ἐπίδρασί του στὴν παγκόσμιο ἱστορία, τὰ ἑκατομμύρια τῶν σεσωσμένων. Εἶνε ὄντως Σωτήρας.
Ἀλλὰ προσοχή· δὲν ἀρκεῖ νὰ λέμε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Σωτήρας τοῦ κόσμου· πρέπει νὰ γίνῃ καὶ προσωπικὰ δικός μας Σωτήρας. Ὅπως ὁ ἄρρωστος λέει «ὁ γιατρός μου», ἔτσι ἐμεῖς νὰ λέμε γιὰ τὸ Χριστὸ «ὁ Σωτήρας μου»; Καὶ θὰ εἶνε Σωτήρας μας, ἐὰν τὸν πιστέψουμε, ἐὰν ἀποφασίσουμε νὰ πᾶμε στὴν ἱερὰ ἐξομολόγησι. Οἱ περισσότεροι δὲν ἔχουν ἐξομολογηθῆ ποτέ· οὔτ᾿ ἕνα δάκρυ δὲν ἔχυσαν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Δὲν ἐξωμολογήθηκες, δὲν ἔκλαψες, δὲν ζήτησες σωτηρία; Τότε ὁ Χριστὸς εἶνε Σωτὴρ τοῦ κόσμου ―καὶ οἱ δαίμονες ἀκόμα τὸ ὁμολογοῦν―, ἀλλὰ δικός σου Σωτὴρ δὲν εἶνε. Πρέπει νὰ γίνῃ Σωτήρ «σου» καὶ Σωτήρ «μου». Διότι μέσ᾿ στοὺς χίλιους ἕνας εἶνε πραγματικὸς Χριστιανός. Οἱ ἄλλοι εἶνε ψευδοχριστιανοί, μακριὰ ἀπὸ τὰ μυστήρια, χωρὶς οὐσιαστικὴ σχέσι μὲ τὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία θυμοῦνται μόνο στὶς μεγάλες ἑορτές.
Συνδεδεμένος λοιπόν, ἀγαπητέ, μὲ τὸ Χριστό, νὰ μπορῇς νὰ πῇς· Δὲν ἔχω ἀνάγκη ἀπὸ μαρτυρία ἄλλων· μοῦ ἀρκεῖ ἡ δική μου πεῖρα, ὅτι ὄντως ὁ Χριστὸς εἶνε Σωτήρ μου. Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη, στον ἱερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 1-1-1986)

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (α΄)

Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, σὲ μία δημοκρατικὴ χώρα, στὴν ὁ­ποία, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς ναοὺς τῶν ὀρ­θοδόξων ὑπάρχουν καὶ λειτουρ­γοῦν λατρευτικοὶ χῶροι καὶ ἄλλων χριστιανι­κῶν δο­γμάτων. Μεταξὺ αὐτῶν, σὲ ἀστικὰ ἰ­δί­ως κέν­τρα, εἶνε καὶ οἱ αἴθουσες τῶν λεγομέ­νων προτεσταν­τῶν ἢ εὐ­αγ­γελικῶν ἢ διαμαρτυρομένων ἢ πεν­τηκοστιανῶν ἢ ὅπως ἀλλιῶς θέλουν νὰ ὀνομάζωνται ὅσοι ἀσπάζονται καὶ ἀκολουθοῦν τὴν διδασκαλία καὶ τὶς ἀρχὲς τῶν θρησκευτικῶν αὐτῶν κοινοτήτων.
Ἡ δρᾶσις τῶν ὁμάδων αὐτῶν δὲν εἶνε βέβαια κάτι εὐχάριστο γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Ποιά ὅ­μως εἶνε ἡ ἐνδεδειγμένη στάσι ἑνὸς ὀρθοδό­ξου ἀ­πέναντί τους; Θεωρῶ, ὅτι τὸ καλύτερο ποὺ ἔχουμε νὰ κά­νουμε εἶνε νὰ γνωρίσουμε καλύτερα τὴν Ἐκ­κλησία μας, τὴν Ὀρθοδοξία.

* * *

1. Δὲν θέλω, ἀγαπητοί μου, ν᾽ αὐξήσω τὸν φανατισμό, ποὺ ἴσως ὑπάρχει –κακῶς― σὲ ὡ­ρισμέ­νους ἑκατέρωθεν. Ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς θέλει φανατικούς. Ὁ φανατικὸς ἐχθρεύεται ὅ­σους δὲν συμ­φωνοῦν μὲ τὰ φρονήματά του. Ὁ φανατικὸς μισεῖ, ὁ Χριστιανὸς ἀγαπᾷ. Ἀ­γαπᾷ ὅ­λους, ἀ­κόμα καὶ τοὺς ἐ­χθρούς του, ἀγαπᾷ κ᾽ ἐ­κείνους ποὺ ἔχουν διαφορετικὴ θρησκεία.
Ὄχι λοιπὸν μὲ φανατισμό, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη πρέπει νὰ ζοῦν οἱ Χριστιανοί, ἔστω καὶ ἂν ἔ­χουν τὶς θρησκευτικές τους διαφορές. Ὁ καθένας εἶνε ἐλεύθερος νὰ ἐκλέξῃ ὅποιο θρήσκευμα θέλει. Ὁ Χριστιανὸς ποὺ ἔχει κατανο­ήσει καλὰ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀναγνω­ρίζει στὸν καθένα τὸ δικαίωμα αὐτό. Ἀγάπη καὶ ἐλευθερία· αὐτὲς εἶνε δύο βάσεις, πάνω στὶς ὁποῖες στήριξε τὴ θρησκεία του ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, καὶ γι᾽ αὐτὸ θὰ παραμείνῃ αἰωνία. Ἐκεῖνος ποὺ κήρυξε τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλ­λήλους» (Ἰω. 13,34), εἶπε καὶ τὸ «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» (Ματθ. 16,24). Ἀκοῦτε; «Ὅποιος θέλει…». Ὁ Χριστὸς δὲν χρησιμοποιεῖ βίαια μέσα γιὰ νὰ κάνῃ τὸν ἄλλο νὰ τὸν ἀκολουθή­σῃ. Διότι αὐτὸ δὲν εἶνε πίστις, εἶνε βία. Ὁ Μω­άμεθ χρησιμοποίησε τὸ σπαθὶ γιὰ νὰ ἐξαναγ­κάσῃ, ὁ Χριστὸς μόνο τὸ λόγο του. Μᾶς ἀφήνει ἐλεύθερους· ὄχι μόνο στὸ ζήτημα τῆς πίστεως, ἀλ­λὰ καὶ σὲ κάθε ἄλλο ζήτημα. Μᾶς λέει στὴν ἁ­γία Γραφή· Ἐμπρός σου, ἄνθρωπε, ἔβαλα δύο πράγματα· τὴ φωτιὰ καὶ τὸ νερό. Ὅπου θέλεις ἁπλώνεις τὸ χέρι σου. Ἐὰν τὸ βά­λῃς στὴ φωτιά, θὰ καῇς· ἐὰν τὸ βάλῃς στὸ νερό, θὰ δροσιστῇς. Διάλεξε ὅ,τι θέλεις (βλ. Δευτ. 30,19. Σ. Σειρ. 15,16).
Ἐλεύθεροι εἶνε οἱ συνάνθρωποί μας νὰ δια­λέξουν τὴ θρησκεία τους καὶ νὰ ζήσουν σύμφω­να μὲ τὶς δικές τους θρησκευτικὲς ἰδέες. Τὸ καθῆκον ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς ἀπέναντί τους εἶ­νε νὰ τοὺς ἀγαποῦμε καὶ ποτέ νὰ μὴν τοὺς μισοῦμε γιὰ τὸ ζήτημα τῆς θρησκείας. Διότι τὸ μῖσος, ὁποιαδήποτε πρόφασι καὶ ἂν ἔχῃ, εἶνε μῖσος, κάτι ξένο πρὸς τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Τὸ μῖσος εἶνε τοῦ διαβόλου, ἡ ἀγάπη εἶνε τοῦ Χριστοῦ. Ἀπέναντί τους λοιπὸν ὀφεί­λουμε μόνο ἀγάπη.
2. Ἀλλ᾽ ἐὰν ἀπέναντι σ᾽ αὐτοὺς ὀφείλουμε ἀγάπη, ἔχουμε ὅμως καὶ ἄλλο καθῆκον ἀπέναντι σ᾽ ἐμᾶς. Ποιό εἶνε τὸ καθῆκον αὐτό; Ἂς τὸ ἀκούσουν ὅλοι· νὰ μείνουμε πιστοὶ καὶ ἀ­φω­σιωμένοι στὴν Ὀρθόδοξο Ἀνατολικὴ Ἐκκλη­σία μας, νὰ κρατήσουμε σφιχτά, παντοτεινά, αἰώνια τὴν Ὀρθόδοξο πίστι μας. Διότι ἡ πίστις ἡ Ὀρθόδοξος εἶνε ἕνας θησαυρός, ποὺ πρέπει πολὺ νὰ τὸν προσέξουμε καὶ νὰ τὸν φυλάξουμε μέσα στὴν καρδιά μας.
Καὶ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶνε θησαυρὸς πολύτιμος, αὐτὸ θ᾽ ἀποδείξουμε ἐ­δῶ. Παρακαλῶ νὰ δώσετε μεγάλη προσοχὴ σὲ ὅσα θὰ σᾶς πῶ. Διότι πρέπει, ἔστω καὶ μὲ λίγα λόγια, νὰ γνωρίσουμε ποιά εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Δυστυχῶς δὲν τὴν γνωρίζουμε καλά. Καὶ γι᾽ αὐτὸ ἴσως πολλοὶ σήμερα τὴν περιφρονοῦν. Μοιάζουμε μ᾽ ἐκεῖνο τὸν χωρικὸ ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια του ἕνα τσὲκ χιλίων δολλαρίων κι αὐτός, ἀγράμματος, δὲν ἦταν εἰς θέσιν νὰ ἐκτιμήσῃ τί ἀξία ἔχει· τὸ πέρασε ὅτι εἶνε ἕνα χαρτὶ χρωματισμένο, τό ᾽ρ­ριξε στὴ φωτιὰ καὶ τό ᾽καψε ὁ ἄθλιος. Ποὺ ἂν τὸ κρατοῦσε, ἂν ρωτοῦσε κάποιον ποὺ ξέρει νὰ διαβάζῃ, ἂν τὸ πήγαινε σὲ μιὰ τράπεζα, θὰ τὸ ἐξαργύρωνε, κ᾽ ἐκεῖ ποὺ εἶχε καλύβα θὰ ἔ­κτιζε ἀνάκτορο. Κάτι παρόμοιο παθαίνουμε καὶ μερικοὶ ὀρθόδοξοι. Ἔχουμε στὰ χέρια μας ἕ­να θησαυρό, δὲν τὸν γνωρίζουμε, καὶ γι᾽ αὐ­τὸ τὸν περιφρονοῦμε καὶ τὸν ἀφήνουμε ἐκτεθειμένο στοὺς κλέφτες. Εἶνε λοιπὸν καιρὸς νὰ τὸν ἐκτιμήσουμε καὶ νὰ τὸν φυλάξουμε. Γι᾽ αὐτὸ λέμε τώρα τὰ λόγια αὐτά.

* * *

1. Θησαυρὸς ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας. Γιατί; Διότι πρῶτα-πρῶτα ἡ Ὀρθόδοξος πίστις, στὴν ὁποία ἀνήκουμε κ᾽ ἐμεῖς, εἶνε ἡ ἀρχαιό­τερη ἀπὸ ὅλες τὶς λεγόμενες ἐκκλησίες. Κι ἀπὸ τὴν Παπικὴ «ἐκκλησία», κι ἀπὸ τὶς Προτε­σταντικὲς «ἐκκλησίες». Πόσων χρονῶν εἶ­νε ὁ Παπισμός; Ἄρχισε τὸ 800 μ.Χ., συνεπῶς εἶ­νε 1.200 περίπου ἐτῶν. Πόσων χρονῶν εἶνε ὁ Προ­τεσταντισμός; Ἄρχισε τὸ 1450. Τότε ἕ­νας Γερ­μανὸς μεταρρυθμιστής, ὁ Λούθηρος, κήρυξε ἐπανάστασι κατὰ τοῦ Πάπα καὶ ἔστρεψε μεγάλο μέρος τῆς Εὐρώπης στὴ νέα ὁμολογία, τὴν ὁποία ὠνόμασε «ἐκκλησία» τῶν Εὐαγγελικῶν. Ἀριθμεῖ ζωὴ πέντε αἰώνων. Πέντε αἰώνων ὁ Προτεσταντισμός, δώδεκα αἰώνων ὁ Παπισμός (τοῦ ὁποίου λίγοι ὀπαδοὶ ὀνομάζονται οὐνῖτες). Ἀλλὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡ ζωὴ ἔχει ἡλικία δεκαεννέα (19) αἰώνων· εἶνε ὁ πρῶτος καὶ ἀρχέγονος Χριστιανισμός. Ἡ Ἀ­νατολικὴ Ὀρθό­δοξος Ἐκκλησία εἶνε ἡ κούνια τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἐδῶ στὴν Ἀνατολικὴ Ἐκ­κλησία ἔζησε τὰ πρῶ­τα χρόνια, μεγάλωσε καὶ ἀνδρώθηκε καὶ αὐ­ξήθηκε σὲ δέντρο μεγάλο ὁ Χριστιανισμός. Ἀνοῖξτε τὰ Εὐαγγέλιά σας. Μελετῆστε τὶς Πρά­ξεις τῶν ἀποστόλων.
Διαβάστε τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου. ῾Ρίξτε ἔστω καὶ μιὰ ματιὰ στὸ τελευταῖο βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὴν Ἀ­ποκάλυψι. Τί θὰ δῆτε; Ὅτι οἱ πρῶτες ἐκκλησίες ἱδρύθηκαν στὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ Παῦλος κηρύττει τὸ Χριστὸ στὶς πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς Μακεδονίας. Κήρυξε καὶ ἵδρυσε ἐκκλησίες στὴν Καβάλα (τοὺς Φιλίππους, ὅπως λεγόταν τότε ἡ πόλις αὐτή), στὴ Θεσσαλονίκη, στὴ Βέροια, στὴν Ἀθήνα, στὴν Κόρινθο, στὴν Πρέβεζα (Νικόπολις λεγόταν τότε), στὴν Κύπρο καὶ στὴν Κρήτη. Καὶ πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῶν με­ρῶν αὐτῶν ἔ­γραψε τὶς περίφημες ἐπιστολές του ὁ Παῦ­λος (πρὸς Ἐφεσίους, Φιλιππησίους, Κορινθίους, Θεσσαλονικεῖς).
Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Παύλου εἶνε ἱδρυμένη ἡ Ἐκκλησία μας. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰωάννου, τοῦ ἀγαπημένου μαθητοῦ τοῦ Κυρί­ου μας. Καὶ ὁ Ἰωάννης ἔδρασε στὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἔγραψε καὶ αὐτὸς ἐπιστολὲς πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῶν μερῶν αὐτῶν. Ἰδί­ως ἡ Ἀποκάλυψις γράφτηκε γιὰ νὰ ἐνισχύσῃ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ἀνατολῆς. Μέσα στὰ ἄλλα ὁ­ράματα ποὺ εἶδε ὁ Ἰωάννης, εἶδε καὶ τοῦτο τὸ ὅραμα. Εἶδε «ἑπτὰ λυχνίας χρυσᾶς, καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἑπτὰ λυχνιῶν ὅμοιον υἱῷ ἀνθρώπου, ἐνδεδυμένον ποδήρη καὶ περιεζωσμένον πρὸς τοῖς μαστοῖς ζώνην χρυσῆν· ἡ δὲ κεφαλὴ αὐτοῦ καὶ αἱ τρίχες λευκαὶ ὡσεὶ ἔριον λευκόν, ὡς χιών, καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς φλὸξ πυρός, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὅμοιοι χαλκολιβάνῳ, ὡς ἐν καμίνῳ πεπυρωμένοι, καὶ ἡ φωνὴ αὐτοῦ ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν, καὶ ἔχων ἐν τῇ δεξιᾷ χειρὶ αὐτοῦ ἀστέρας ἑπτά, καὶ ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ῥομφαία δίστομος ὀξεῖα ἐκπορευομένη, καὶ ἡ ὄψις αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος φαίνει ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ» (Ἀπ. 1,13-16). Τί σήμαινε τὸ ὅραμα; Ὁ «ὅμοιος υἱῷ ἀνθρώ­που» εἶνε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Οἱ «ἑπτὰ λυχνίαι» εἶνε οἱ ἑπτὰ ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς· ἡ μία ἡ Ἔφεσος, ἡ ἄλλη ἡ Σμύρνη, ἡ τρίτη ἡ Πέργαμος, ἡ τετάρτη τὰ Θυάτειρα, ἡ πέμπτη οἱ Σάρδεις, ἡ ἕκτη ἡ Φιλαδέλφεια, ἡ ἑβδόμη ἡ Λαοδίκεια. Καὶ οἱ «ἑπτὰ ἀστέρες» εἶνε οἱ ἑπτὰ ἐπίσκοποι τῶν ἐκκλησιῶν αὐτῶν.
Οἱ λυχνίες αὐτὲς ἔλαμπαν ἐπὶ δεκαεννέα αἰῶνες. Ἔσβησαν τῷ 1922, ὅταν διώχθηκε ἀ­πὸ τὰ μέρη αὐτὰ ὁ Χριστιανισμός. Ἔσβησαν; Ὄχι. Καῖνε οἱ λυχνίες. Ἁπλῶς ἄλλαξαν τόπο. Ὅλοι ἐκεῖνοι, ποὺ φεύγοντας ἀπὸ τὸ μαχαίρι τοῦ Κεμὰλ ἦρθαν στὴν Ἑλλάδα, συνεχίζουν τὴν ἱστορία τῶν ἐκκλησιῶν αὐτῶν.

* * *

Ὤ ἡ Ὀρθοδοξία μας, ἀγαπητοί μου! Δὲν εἶνε χθεσινή. Δὲν εἶνε μηνῶν καὶ ἐτῶν, ὅπως εἶνε μερικὲς παραφυάδες τῶν προτεσταν­τῶν. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ὁ ἀρχαιότερος, ὁ ἀρ­χικὸς φάρος ποὺ ἄναψε στὴν Ἀνατολὴ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο διὰ τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Ἰωάννου. Ἀπ᾽ αὐτὸν τὸν φάρο, ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ φῶς, διαδόθηκε ὁ Χριστιανισμὸς στὰ ἄλλα μέρη τῆς Εὐρώπης.
Χαίρετε, ἀδελφοί μου, διότι ἀνήκετε στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἡ ὁποία πρώτη ἔλαβε τὸ φῶς ἀπὸ τοὺς μαθητὰς τοῦ Κυρίου καὶ αὐ­τὴ μετέδωσε καὶ στοὺς ἄλλους λαοὺς τῆς Εὐρώπης τὸ φῶς τοῦ χριστιανισμοῦ.
Αὔριο τὸ βράδυ σὺν Θεῷ θὰ συνεχίσουμε.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλια του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ἱερό ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Νέου Μυλοτόπου – Γιαννιτσῶν, 5-4-1942 Μ. Σάββατον

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ  (β΄)

ΕΙΠΑΜΕ, ἀγαπητοί μου, χθὲς ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶνε ἡ ἀρχαιότερη ἀπὸ ὅλους.
2. Ἀλλὰ εἶνε καὶ ἡ πληρέστερη ἀπ᾽ ὅλες τὶς λεγόμενες ἐκκλησίες, ἡ μόνη πλήρης Ἐκ­κλησία. Ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ ἀπαρτίζουν τὸ γνήσιο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δὲν τῆς λείπει τίπο­τε. Ὅ,τι ἔχουν οἱ ἄλλοι, τό ᾽χουμε κ᾽ ἐ­μεῖς, καὶ μάλιστα καθαρώτερο καὶ ἁγνότερο, γιατὶ εἶνε ἀπὸ τὴν πηγή. Τὸ Εὐαγγέλιο π.χ. ἔ­χουν ἐ­­κεῖ­νοι, τὸ Εὐαγγέλιο κ᾽ ἐμεῖς. Μήπως γράφει περισσότερα τὸ δικό τους, ποὺ δὲν τὰ γράφει τὸ δικό μας; Τὰ ἴδια «γράμματα» ἔχουμε.
Καὶ ὄχι μόνο δὲ μᾶς λείπει τίποτε, ἀλλ᾽ ἐπὶ πλέον ἐμεῖς ἔχουμε κ᾽ ἐκεῖνα ποὺ αὐτοὶ δὲν ἔχουν. Αὐτοὶ τὰ ἔχασαν, εἶνε φτωχότεροι. Ἔ­χασαν πολλά, κι ἄφησαν ν᾽ ἀνακατευτῇ μὲ τὸ χρυσάφι σκουριά. Ἡ Ὀρ­θοδοξία εἶνε χρυσάφι καθαρό, θησαυρὸς ἀκέραιος. Δὲν τοῦ λείπει τίποτε ἀπ᾽ ὅ,τι παρέδωσαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί. Θὰ φέρω μερικὰ παραδείγματα..Για τη συνέχεια πατήστε εδώ: Read more »

ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ

ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ;

Άρθρο του θεολόγου Νικολαου Σωτηρόπουλου

«Eἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (B΄ Ἰωάν. 10-11). 

Ὁ θεόπνευστος αὐτὸς λόγος τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου ἀναφέρεται ὄχι ἁπλῶς σὲ αἱρετικό, ἀλλὰ σὲ διδάσκαλο τῆς αἱρέσεως.

Έθνος βλασφημων;

«Ένας άνθρωπος να υβρίση τον πατέρα μου,
την μητέρα μου, τον αδελφό μου,
έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω.
Το δε να υβρίση τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου,
δεν θέλω να τον βλέπω»
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

«Με τι στόμα, ανόητε και πονηρέ άνθρωπε,
αποτολμάς και υβρίζεις το όνομα Του Θεού και το παραδίδεις;
Ομοίως με τους αγίους;
Δεν φοβάσαι, τρισάθλιε μήπως ανοίξη η γη και σε καταπίη;
Ο διάβολος δεν αποτολμά να υβρίζη το όνομα του Θεού,
διότι φοβείται μήπως πέση αστραπή και τον κατακαύση˙
και συ, άγνωστε άνθρωπε,
ανοίγεις το στόμα σου και παραδίδεις το όνομα Του Θεού.
Αλλοίμονον εις εκείνους όπου υβρίζουν το όνομα Του Θεού,
διότι θα τους καίη ο πύρινος ποταμός πάντοτε».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Έθνος βλασφημων;

«Τούτο γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις…έσονται οι άνθρωποι… βλάσφημοι» (Β’ Τιμ. 3, 1-2)

Ως αποδεικνύει η ψυχολογία της θρησκείας, εμφυτευμένη εις τα στήθη παντός ανθρώπου είνε η προς τον Θεόν κλίσις και ροπή. Ον τρόπον το φυτόν «ήλιος» στρέφει την κεφαλήν του προς τον ήλιον, ούτω πως και το ουράνιον φυτόν, ο άνθρωπος επλάσθη δια να στρέφη νουν, καρδίαν, θέλησιν, όλην την ύπαρξίν του, προς τα άνω, προς τον ουρανόν, προς τον Θεόν. Ανεκρίζωτος τάσις και ροπή. Το σέβεις το Θείον, ως εδίδασκεν ο αρχαίος των Αθηνών φιλόσοφος Σωκράτης, εθεωρείτο το πρώτον παρʼ άπασιν ανθρώποις.

Άγραφος νόμος, εγκεχαραγμένος εις τα βάθη της συνειδήσεως, επέβαλλε εις τα έθνη, τα μη Νόμον έχοντα, ό,τι επέβαλλεν εις τους Ιουδαίους ο Νόμος, η 3η εντολή του Δεκαλόγου˙«Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» (Εξόδ. 20, 7). Τα αρχαία έθνη, παρʼ όλην την εσφαλμένην και ψευδή ιδέαν, την οποίαν είχον περί του Θεού, εσέβοντο το Θείον. Εξ όλων δε των εθνών διεκρίνετο δια την ευσέβειαν του το Ελληνικόν έθνος. Ο κορυφαίος Απόστολος, ο Απόστολος των εθνών Παύλος, ότε τω 51μ.Χ. επεσκέφθη τας Αθήνας και είπεν επῖ του Αρείου Πάγου την περίφημον εκείνην ομιλίαν του, εν τω προοιμίω αυτής έπλεξε το εγκώμιον της θρησκευτικότητος του Ελληνικού λαού. «Άνδρες Αθηναίοι! – είπε -. Σας θεωρώ ως τους ευσεβεστέρους ανθρώπους του κόσμου…». Πλείστα τα δείγματα. Εν και τούτο˙ Διερχόμενος τότε ο Απόστολος, ως και πας άλλος επισκέπτης, τας Αθήνας και πάσαν άλλην πόλιν του Ελληνισμού, δεν ήτο δυνατόν νʼ ακούση ένα ειδωλολάτρην να βλασφημή τον Δία, τον Απόλλωνα, τον Ποσειδώνα, την Άρτεμιν, την Αθηνάν, και εί τινα άλλον θεόν. Η κατά θεών προσβολή εθεωρείτο μέγιστον κατά της πόλεως κακούργημα. Εις την αρχαίαν των Αθηνών πολιτείαν η εσχάτη των ποινών επεβάλλετο εις τον ασεβώς εκφραζόμενον κατά του θεού και κλονίζοντα τας θρησκευτικάς πεποιθήσεις του λαού.

Ταύτα τω 51μ.Χ. Εαν τώρα υποθέσωμεν, ότι ο Παύλος μετά πάροδον 19 αιώνων, ως ένας άγνωστος οδοιπόρος εισήρχετο εκ νέου εις την Πρωτεύουσαν του νεωτέρου Ελληνισμού, θα έβλεπεν ωραίους Ναούς, οι οποίοι φέρουν εις την κορυφήν τον τίμιον Σταυρόν. Αλλʼ η εξωτερική αυτή ωραιότης και λάμψις δεν θα ηδύνατο νʼ αποκρύψη από τους οφθαλμούς του οξυδερκεστάτου Αποστόλου την πραγματικότητα. Εκτός των άλλων φοβερών εκδηλώσεων της αντιχριστιανικής ζωής και πολιτείας της μεγάλης πλειονότητος των συγχρόνων Ελλήνων, θα έφθανον εις τα αυτιά του Αποστόλου φρικταί βλασφημίαι. Θα έβλεπεν εν μέσαις Αθήναις άρχοντας και αρχόμενους, αξιωματικούς και στρατιώτας, επιστήμονας και αγραμμάτους, μεγάλους και μικρούς, και νήπια ακόμη, να λαμβάνουν εις τα μεμολυσμένα χείλη των τον πολύτιμον μαργαρίτην, το όνομα το υπέρ παν όνομα, το όνομα εκείνο, υπέρ του του οποίου διαρκώς έπαλλεν η αγία του καρδία, το γλυκύτατον όνομα του Ιησού Χριστού, και να το ρίπτουν αναισχύντως εις τον δυσώδη βόρβορων των αισχροτέρων λέξεων και φράσεων, που δεν υπάρχουν εις το λεξιλόγιον κανενός άλλου έθνους. Και ακούων εν τη Πρωτευούση της νεωτέρας Ελλάδος ο Παύλος τας βδελυράς βλασφημίας κατά παντός οσίου και ιερού, θα έμενε κατάπληκτος. Και θα διηρωτάτο˙ «Κύριέ μου, που ευρίσκομαι; Εδώ είνε η Ελλάς; Εδώ κατοικεί το ευσεβέστατον γένος των Ελλήνων; Μου φαίνονται αγνώριστοι. Τω 51μ.Χ., ότε δια πρώτην φοράν επεσξέφθην την πόλιν ταύτην, ουδείς τότε Αθηναίος εβλασφήμει τους θεούς των. Και οι θεοί των εκείνοι ήσαν ψευδείς. Τώρα, μετά παρέλευσιν 1900 και πλέον ετών από την επικράτησιν της νέας Πίστεως χιλιάδες Αθηναίων και λοιπών Ελλήνων βεβαπτισμένων Ορθοδόξων Χριστιανών βλασφημούν τον Θεόν. Και είνε αυτός ο αληθινός Θεός, τον οποίον επί του Αρείου Πάγου κήρυγμά μου εφανέρωσεν εις τους προγόνους των. Και ονομάζεται το βασίλειον των Ορθοδόξων. Και έχουν πλήθος επισκόπων και ιερέων και εκατοντάδας θρησκευτικών συλλόγων και αδελφοτήτων!…». Και εκ των χειλέων του Παύλου, παροξυνομένου δια την πλήμμυραν αυτήν της βλασφημίας, θα εξήρχετο και πάλιν η κραυγή˙ «Ει τις ου φιλεί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, ήτω ανάθεμα. Μαράν αθά». (Α΄ Κορ. 16, 22).

Αλλʼ η οικτρά αυτή κατάστασις, κατά την οποίαν η παντός είδους βλασφημία έχει λάβει μορφήν επιδημίας ….την συνέχεια εδώ· Read more »

Τοῦ ἁγίου Στεφάνου
27 Δεκεμβρίου

ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΤΡΑΧΗΛΟΙ

«Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε…» (Πράξ. 7,51)

ΣΕΙΡΑ, ἀγαπητοί μου, σειρὰ ἑορτῶν τὴν περίοδο αὐτὴ μὲ κέντρο τὰ Χριστούγεννα, ποὺ εἶνε ἡ ἀρχὴ ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν. Προχθὲς Χριστούγεννα, χθὲς ἡ σύναξις τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ «πρωτομάρτυρος». Ἐπάνω στὴν ὀνομασία του αὐτὴ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ μερικὲς σκέψεις.

* * *

Ὅ,τι ὡραῖο ὑπάρχει στὸν κόσμο, ἀπαιτεῖ τόλμη καὶ θυσίες. Γιὰ νὰ ῥιζοβολήσῃ λ.χ. ἡ ἐλευθερία χρειάστηκαν μάρτυρες, καὶ ἀπ᾿ τοὺς πρώτους ποὺ θυσιάστηκαν εἶνε ὁ Ῥήγας Φεραῖος· ἔγραψε τὸ τραγούδι «Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή» καὶ ὠνομάστηκε «πρωτομάρτυς τῆς ἐλευθερίας». Καὶ ἂν γιὰ τὴν ἐλευθερία ἀξίζῃ κανεὶς νὰ τολμᾷ τὰ πάντα, πόσῳ μᾶλλον γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ;

Τὸ παράδειγμα ἄλλωστε τὸ ἔδωσε ὁ διος ὁ θεμελιωτὴς τῆς Ἐκκλησίας. Πρωτομάρτυς ὁ Χριστός. Μαρτύρησε μὲ ἔργα καὶ λόγια. Ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου εἶπε· «Ἐγὼ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 18,37). Ἦρθε γιὰ νὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. Τέλος μαρτύρησε καὶ μὲ τὸ αἷμα του, ποὺ ἔβαψε τοὺς βράχους τοῦ Γολγοθᾶ. Τὸ δέντρο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε ποτισμένο μὲ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου· γι᾿ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ξεῤῥιζώσῃ κανείς.

Ὁ πρωτομάρτυς τοῦ Γολγοθᾶ παραγγέλλει στὸν καθένα ἀπὸ μᾶς, ὅσοι βαπτισθήκαμε στὸ ὄνομά του, νὰ είμεθα κ᾿ ἐμεῖς δικοί του μάρτυρες στὸν κόσμο. «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες» (Πράξ. 1,8), εἶπε. Μάρτυρες μὲ λόγια καὶ ἔργα, μὲ κάθε τρόπο καὶ σὲ κάθε στιγμή, ἀκόμη καὶ διὰ τοῦ αἵματός μας, ἐὰν παραστῇ ἀνάγκη. Ἔτσι μᾶς θέλει ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ ὄχι ἕνας καὶ δύο ἀλλὰ ἑκατομμύρια, ἀμέτρητοι εἶνε οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Καὶ στὴν κορυφὴ τοῦ καταλόγου, πρῶτος μάρτυς, εἶνε ὁ ἅγιος Στέφανος, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη ἑορτάζουμε.

* * *

Τί ἦταν ὁ ἅγιος Στέφανος; Ἦταν διάκονος, ἕνας ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς ποὺ μέσα στὸ ἱερὸ βῆμα βοηθοῦν τοὺς ἱερεῖς, ἀλλὰ διάκονος καὶ στὰ ἔργα τῆς φιλανθρωπίας. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὸ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13,34) δὲν ἦταν κενὸς λόγος, ἀλλὰ πραγματικότης. Ὀρφανά, χῆρες, πονεμένοι εὕρισκαν προστασία. Ἐκεῖνος δὲ ποὺ εἶχε τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ἦταν ὁ Στέφανος. Καὶ ὄχι μόνο στὸν ὑλικὸ ἐπισιτισμό, ἀλλὰ καὶ στὸ κήρυγμα διέπρεπε. Κήρυττε τὸ Χριστὸ καὶ ἀπεστόμωνε τοὺς ἐχθρούς.

Ἡ πρόοδος ὅμως, ποὺ σημειώθηκε διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ Στεφάνου, ἄναψε τὴν κίτρινη φωτιὰ τοῦ φθόνου στὶς καρδιὲς τῶν γραμματέων καὶ ἀρχιερέων. Τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὡδήγησαν στὸ δικαστήριο. Τὸν κατηγόρησαν ψευδῶς, ὅπως τὸν Χριστό, ὅτι βλασφημεῖ στὸ Θεό. Ὁ Στέφανος ἀπολογήθηκε ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου μὲ θάῤῥος καὶ παρρησία. Εἶνε σπουδαία ἡ ὁμιλία αὐτή· τὴν ἀκούσαμε πρὸ ὀλίγου. Δὲν Read more »

БЕСЕДА О МУДРАЦИМА 

(ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ)

«А кад они отидоше…»  (Мат. 2,13)

Данас, драги моји, ћу се усудити да говорим о овом малом стиху из Јеванђеља: «А кад они отидоше…» (Мат. 2,13). Мудраци (магови),  који су дошли да се поклоне Спаситељу света, отишли су у своју домовину. Реч «магови» нам даје повод да покренемо једну веома озбиљну тему, да говоримо о магији. Пре свега, навешћемо шта је магија и какво је њено ширење, касније ћемо видети како људи остају лишени  њених претњи и тек на крају ћемо нешто рећи која су оруђа верника против магије.

* * *

Α) Магија и њено распрострањивање: Магови су мрачна лица. Они контактирају уз помоћ својих «бежичних телефона», са лукавим духовима (демонима). Они говоре неразумљиве речи, демонске молитве и чини. Многи од њих носе посебне одоре, држе лобање, пале свеће, користе уље, сапун, ексере, чешљеве, длаке итд. Тако праве разне магије. Наносе велику штету људима, животињама, дрвећу и усевима. Магови су велике штеточине.

     Магови постоје у свим народима од старих времена па све до данас. Магова има и у Индији, Јапану а посебно у Африци. Они имају маске, стављају рогове, носе наруквице на рукама и ногама, пробадају своје носеве са трскама. Сви их се боје. Када сам био у Атини, сусрео сам неке људе из Етиопије. Док сам с њима разговарао, када смо споменули магове, одмах су почели да дрхте. Шта вам је? – Бојимо се можда ће неко зло учинити у нашој кући у овај час док говоримо о њима…. Толико су их се бојали.

Они постоје не само у неразвијеним, већ и у развијеним народима. У Француској, Немачкој и у Америци сада у последње време, као што пишу новинари, примећује се један огроман талас магије и стравичних злочина. У Чикагу  и Њујорку нестају мала деца, киднапују их, исисавају им крв, ваде дечија срца, праве од њих амајлије – невероватно али истинито.

     Данас се магија кобојаги појављује и под научним плаштем као астрологија. И астрологија је једна врста магије. Преплавио се свет астролозима, који израђују хороскопе путем новина и радио-станица. «У којем месецу си  рођен? Зодијак ти говори, да ће бити ово или оно…». Та магија је преузела и узвишеније слојеве друштва. Председник Уједињених нација Реган, кажу, имао је за саветнике астрологе и без њих није ништа одлучивао; потпредседник Грчке, када је одлазио на операцију у Енглеску, поред свога кревета је имао астролога. Много се распространила магија.

     Магови узимају много новца за те своје услуге. Скоро сам чуо, да је једна врачара отишла у неко село да људима чита судбину, и људи су јој дали више новаца него што би неком лекару икада дали.

 Б) Међутим, како људи остају лишени претњи? Христос наоружава добро свог верног слугу. На светом крштењу, пре него што се тело потопи у воду, врши се ексоркизам. Потом свештеник узима дете од кума, окреће се према западу и говори: –  „Одричеш ли се сатане, и свих дела његових, и свих анђела  његових, и сваког служења њему, и све гордости његове?“, човек одговара трипут: „Одричем се.“ На поновно питање: „Јеси ли се одрекао сатане?“, три пута потврђује: „Одрекао сам се.“ Све се ово крунише символичним дувањем и пљувањем на ђавола. На крају свештеник пита: –  Сједињујеш ли се са Христом! – Сједињујем се! (служба крштења).

     Не држимо се тих обећања. У једном селу неко се разболео, то је чуо добри свештеник, и по својој дужности је отишао да посети болесника. Када је закуцао на врата, нису га примили у кућу. – Зашто? Зачудио се. – У кући имамо мага, ниси нам потребан…. Свештеник је разумео, позвали су из Птолемаиде мага да помогне болеснику! Ако си хришћанин, онда ваљда верујеш у Христа да је Свемогући Бог?

     Знајте, да онај ко иде маговима, чини велики грех. Таква особа није хришћанин, одриче се Христа. Такав човек пљује у своју крстионицу, која је гроб за демоне. Таква особа се кажњава, као што говоре канони, двадесет година га одлучују од божанског причешћа.

В) Каква су хришћанска оруђа против магије? Ако си хришћанин, исповеди се са покајањем, причести се са вером и тада ћеш бити непобедив. Сви ђаволи да се удруже, не могу вам ништа учинити. То нам говори свети Козма Етолски. Долазе ли демони, прекрсти се са вером и отићи ће, не могу то да поднесу. Христос је рекао апостолима: „Ево вам дајем власт да стајете на змије и скорпије и на сву силу вражију, и ништа вам неће наудити“ ( Лука. 10,19).

     Дошла је један дан у митрополију раним нека жена из села близу границе. Дрхтала је као прут. «Шта ти се десило?» «Бојим се.» «Чега се бојиш?» «Јутрос кад сам се пробудила, отишла сам да очистим авлију и кад тамо – имам шта и да видим: једно клупко са неким чешљевима, костима и длакама. Учинио ми је неко враджбину, готово је са мном и мојој кућом, уништени смо!» «Кажи ми,» питам је, «верујеш ли у Христа?»  «Верујем.»  «Ако верујеш у Христа, он је свемогући Бог, све побеђује.» Испричао сам јој и неку анегдоту из животописа светитеља:

 Био је један младић, веома снажан. Он је рекао:» Желим пронаћи најснажнијег, и постаћу његов слуга.» Један дан је пролазио цар. Ето, рекли су му, он је најснажнији у нашој земљи. Заиста је постао царев чувар. После неког времена, када су пролазили поред пећине неког врача, види он цара како дрхти. «Шта ти је царе? Ја сам овде, шта се бојиш? Да ли овде живи неко снажнији од мене? А, тако значи.» Остави он  цара  и оде служити врача. Једном се догодило да су шетали испред неке мале црквице. Тамо је врач почео да дрхти. «Шта ти се догодило?» «Овде», рече врач,» је јачи од мене .» «Ко је то?» «Христос.» «Значи тако, онда те остављам и идем њему»… Тако је он поверовао у Христа, крстио се у Његово име, постао је светитељ и прогнао многе демоне. То је свети Христофор. Најснажнији од свих је Христос. Верујеш ли у то? Он побеђује демоне и  даје снагу верницима да побеђују демоне. Тако немојте се бојати и обраћати велику пажњу на врачеве и врачаре. Далеко од њих. Будите чисти и неупрљани од магије.

* * *

То је лоша магија. Међутим,  «врачеви»  из данашњег Јеванђеља су неки други. Они нису као сви остали врачеви. Они су научници, мудри астрономи, а не астролози. Астрономи не спавају ноћу. Они са својим телескопима посматрају звезде, којих има безброј. А свака звезда узвикује: Постоји Бог створитељ! Тако и врачеви из Јеванђеља под водством звезда су одведени до Бога у Витлејем.

    Једне ноћи су на небу видели једну необичну звезду. Разумели су да је то знак Божији, анђео који ће им упалити фењер у мраку идолопоклонства. Кренули су, а после далеког пута су стигли у пећину . Клекнули су, предали су дарове Христу. А потом, пошто су прославили Бога, вратили су се радосни у своју домовину. Угледајмо се сви на те врачеве. Угледајмо се на њихову велику жељу. Они су кренули из далека, да се сусретну и да се поклоне Христу. За нас је Христос веома близу, у храму. У час када свештеник врши божанску литургију, Христос је тамо, свака мрвица и капљица божанског причешћа је Христос! Верујеш ли у то? Дођи у цркву. Када бисмо претпоставили да на свету постоји само једна црква, на Северном полу, требали бисмо пешачити као ови врачеви и поклонити се тамо Христу. Међутим, црква је поред нас.

     У Месолонгу, где сам био свештеник, један хришћанин, који је живео поред цркве (у једној палачи), никада није дошао у цркву да упали једну свећу. Само када је умро, четворица су га унела у цркву… Многе црква види само мртве. Али не треба да је тако! Када чујеш звоно, потрчи и ти да принесеш своје дарове као врачеви. Какве дарове? Ми смо сиромашни, рећи ћеш, немамо злато… Имаш нешто много узвишеније да подариш Христу. Бог тражи од нас наше срце. Дај ми твоје срце, каже Христос, а када му предамо своје срце, учиниће га сламом и родиће се у њему. А када Христос дође у наше срце, бићемо срећни и рећи ћемо и ми «Један је свет, један је Господ Исус Христос, у славу Бога Оца. Амин.» (Фил. 2,11 и Бож. лит.)

(Беседа Митрополита Флорине о. Августина Кантиота)

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ COUDENHOVE-KALERGI:  Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

1.  OXI ΒΗΘΛΕΕΜΙΤΑΙ

«Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεέμ καὶ ἴδωμεν τὸ ῥῆμα τοῦτο τὸ γεγονός»

(Λουκ. 2,15)

Διαβάστε το εδώ: OXI BHΘΛEEMITAI

______________________________________________

2.  «ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ»

Διαβάστε το εδώ: Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ – «ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ» φ.1715

___________________________________________

3.  «Ο ΠΟΙΩΝ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΜΟΝΟΣ»

Διαβάστε το εδώ:

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ «Ο ΠΟΙΩΝ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΜΟΝΟΣ» φ. 1794 Ι25 Δεκεμβριου 2012)

____________________________________________________

4. O ΣΩΤΗΡ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

_

ΠΡΟΓΟΝΙΚΕΣ ΕΣΤΙΕΣ

Εκπομπή B΄

Του Σταύρου Καπλάνογλου στο  flash TV

1. ΣΠΑΡΤΗ ΠΙΣΙΔΙΑΣ  2. ΝΗΣΙ ΕΓΙΡΔΙΡ  3. ΜΙΚΡΗ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ 4.  ΜΠΑΡΛΑ  5. ΣΑΓΑΛΑΣΣΟΣ  6. ΤΕΡΜΗΣΣΟΣ

ΧΕΤTΑΙΟΙ, ΑΧΑΙΟΙ, ΠΕΡΣΕΣ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ

__

_

Tου αγίου Στεφάνου
27 Δεκεμβρίου

ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΤΡΑΧΗΛΟΙ

«Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε…» (Πράξ. 7,51)

ΣΕΙΡΑ, ἀγαπητοί μου, σειρὰ ἑορτῶν τὴν περίοδο αὐτὴ μὲ κέντρο τὰ Χριστούγεννα, ποὺ εἶνε ἡ ἀρχὴ ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν. Προχθὲς Χριστούγεννα, χθὲς ἡ σύναξις τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ τιμήσουμε τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Στεφάνου τοῦ «πρωτομάρτυρος». Ἐπάνω στὴν ὀνομασία του αὐτὴ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ μερικὲς σκέψεις.

* * *

Ὅ,τι ὡραῖο ὑπάρχει στὸν κόσμο, ἀπαιτεῖ τόλμη καὶ θυσίες. Γιὰ νὰ ῥιζοβολήσῃ λ.χ. ἡ ἐλευθερία χρειάστηκαν μάρτυρες, καὶ ἀπ᾿ τοὺς πρώτους ποὺ θυσιάστηκαν εἶνε ὁ Ῥήγας Φεραῖος· ἔγραψε τὸ τραγούδι «Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωὴ παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή» καὶ ὠνομάστηκε «πρωτομάρτυς τῆς ἐλευθερίας». Καὶ ἂν γιὰ τὴν ἐλευθερία ἀξίζῃ κανεὶς νὰ τολμᾷ τὰ πάντα, πόσῳ μᾶλλον γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ;
Τὸ παράδειγμα ἄλλωστε τὸ ἔδωσε ὁ διος ὁ θεμελιωτὴς τῆς Ἐκκλησίας. Πρωτομάρτυς ὁ Χριστός. Μαρτύρησε μὲ ἔργα καὶ λόγια. Ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου εἶπε· «Ἐγὼ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 18,37). Ἦρθε γιὰ νὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τῆς ἀληθείας. Τέλος μαρτύρησε καὶ μὲ τὸ αἷμα του, ποὺ ἔβαψε τοὺς βράχους τοῦ Γολγοθᾶ. Τὸ δέντρο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶνε ποτισμένο μὲ τὸ αἷμα τοῦ Θεανθρώπου· γι᾿ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ξεῤῥιζώσῃ κανείς.
Ὁ πρωτομάρτυς τοῦ Γολγοθᾶ παραγγέλλει στὸν καθένα ἀπὸ μᾶς, ὅσοι βαπτισθήκαμε στὸ ὄνομά του, νὰ εμεθα κ᾿ ἐμεῖς δικοί του μάρτυρες στὸν κόσμο. «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες» (Πράξ. 1,8), εἶπε. Μάρτυρες μὲ λόγια καὶ ἔργα, μὲ κάθε τρόπο καὶ σὲ κάθε στιγμή, ἀκόμη καὶ διὰ τοῦ αἵματός μας, ἐὰν παραστῇ ἀνάγκη. Ἔτσι μᾶς θέλει ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτὸ ὄχι ἕνας καὶ δύο ἀλλὰ ἑκατομμύρια, ἀμέτρητοι εἶνε οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ. Καὶ στὴν κορυφὴ τοῦ καταλόγου, πρῶτος μάρτυς, εἶνε ὁ ἅγιος Στέφανος, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη ἑορτάζουμε.

* * *

Τί ἦταν ὁ ἅγιος Στέφανος; Ἦταν διάκονος, ἕνας ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς ποὺ μέσα στὸ ἱερὸ βῆμα βοηθοῦν τοὺς ἱερεῖς, ἀλλὰ διάκονος καὶ στὰ ἔργα τῆς φιλανθρωπίας. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὸ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13,34) δὲν ἦταν κενὸς λόγος, ἀλλὰ πραγματικότης. Ὀρφανά, χῆρες, πονεμένοι εὕρισκαν προστασία. Ἐκεῖνος δὲ ποὺ εἶχε τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ἦταν ὁ Στέφανος. Καὶ ὄχι μόνο στὸν ὑλικὸ ἐπισιτισμό, ἀλλὰ καὶ στὸ κήρυγμα διέπρεπε. Κήρυττε τὸ Χριστὸ καὶ ἀπεστόμωνε τοὺς ἐχθρούς.
Ἡ πρόοδος ὅμως, ποὺ σημειώθηκε διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ Στεφάνου, ἄναψε τὴν κίτρινη φωτιὰ τοῦ φθόνου στὶς καρδιὲς τῶν γραμματέων καὶ ἀρχιερέων. Τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὡδήγησαν στὸ δικαστήριο. Τὸν κατηγόρησαν ψευδῶς, ὅπως τὸν Χριστό, ὅτι βλασφημεῖ στὸ Θεό. Ὁ Στέφανος ἀπολογήθηκε ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου μὲ θάῤῥος καὶ παρρησία. Εἶνε σπουδαία ἡ ὁμιλία αὐτή· τὴν ἀκούσαμε πρὸ ὀλίγου. Δὲν μποροῦμε  ν᾿ ἀναπτύξουμε ὅλο τὸ περιεχόμενό της. Σ᾿ αὐτὴν ἐνώπιον τῶν δικαστῶν του ὁ ἅγιος Στέφανος ἐξέθεσε μὲ συντομία τὴν ἱστορία τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, ποὺ εἶνε γεμάτη ἀπὸ ἐκδηλώσεις τῆς θείας πρόνοιας γι᾿ αὐτούς. Τοὺς ὑπενθύμισε, ὅτι ὁ Θεὸς ἔστειλε μεγάλα πνεύματα, διδασκάλους καὶ προφήτας, ἀλλὰ ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, ὅπως λέει καὶ ἡ παραβολὴ ποὺ ἀκούσαμε στὸ εὐαγγέλιο (βλ. Ματθ. 21,33-42), ἦταν ἀχάριστη. Δὲν ἄκουσαν τοὺς προφήτας. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ τοὺς κατεδίωξαν καὶ τοὺς ἐφόνευσαν. Φάνηκαν λαὸς σκληρός. Γι᾿ αὐτὸ ὁ λόγος τοῦ Στεφάνου ἔγινε ἐλεγκτικός. Κι ὅταν ἔφθασε στὸ ἀποκορύφωμα τοῦ ἐλέγχου, τότε πλέον δὲν κρατήθησαν. Γιατὶ τίποτα δὲν δυσαρεστεῖ τόσο τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀρέσκονται σὲ κολακεῖες ὅσο ὁ ἔλεγχος.
Εἶστε «σκληροτράχηλοι»! τοὺς εἶπε (Πράξ. 7,51). Ποιός λέγεται «σκληροτράχηλος»; Εἶνε μιὰ εἰκόνα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς ὑπαίθρου. Ὅσοι εμεθα ἀπὸ χωριὰ ξέρουμε, ὅτι ὑπάρχουν βόδια ποὺ ὁ γεωργὸς εὔκολα τὰ βάζει στὸ ζυγὸ καὶ κάνει ἀλέτρι. Ἀλλ᾿ ὑπάρχουν καὶ βόδια σκληρά, ποὺ ὁ ζευγολάτης κοπιάζει νὰ τὰ βάλῃ στὸ ζυγό· ζωηρά, ἀτίθασα, σπάζουν πολλὲς φορὲς τὸ  ζυγὸ καὶ ὁρμοῦν ἐναντίον τοῦ γεωργοῦ. Κ᾿ ἐσεῖς, λέει, οἱ Ἰουδαῖοι εἶστε σκληροτράχηλοι, βάναυσοι, ἀνυπότακτοι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Μετὰ τὸν ἔλεγχο αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι ἐφρύαξαν. Λυσσασμένοι ἀπὸ κακία καὶ τρίζοντας τὰ δόντια ἅρπαξαν λιθάρια κι ἄρχισαν νὰ λιθοβολοῦν τὸν Στέφανο, ἐνῷ ἐκεῖνος προσευχόταν. Τότε ―δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια― εἶδε θεῖο ὅραμα, τὸν Ἰησοῦ τὸ Ναζωραῖο νὰ τὸν ἐνθαρρύνῃ. Ἔτσι, κάτω ἀπ᾿ τὰ λιθάρια ποὺ τοῦ ἔρριχναν μικροὶ καὶ μεγάλοι, παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Πλάστη, μιμητὴς μέχρι τέλους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

* * *

«Σκληροτράχηλοι» φάνηκαν οἱ Ἑβραῖοι. Καὶ σκληροτράχηλος εἶνε ἀκόμη μέχρι σήμερα ὁ Ἑβραϊκὸς λαός, ποὺ παραμένει μακρὰν τοῦ χριστιανισμοῦ. Νομίζω ὅμως ὅτι πρέπει νὰ σκεφθοῦμε τὰ ἑξῆς.
Μήπως ὁ ἔλεγχος αὐτὸς τοῦ ἁγίου Στεφάνου ἁρμόζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς; Μήπως καὶ τὸ δικό μας ἔθνος εἶνε σκληροτράχηλο; Μήπως πᾶμε κόντρα μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὸ θέλημά του;
Ὅποιος πάει κόντρα μὲ τὸ Θεὸ γίνεται στάχτη. Ἡ ἱστορία μαρτυρεῖ, ὅτι καὶ μεγάλα καὶ ἰσχυρὰ ἔθνη, ὅταν ὕψωσαν τὸ ἀνάστημά τους ἐναντίον τῆς πίστεώς μας, κονιορτοποιήθησαν. «Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. 10,31). Εμεθα ἕνα ἔθνος ἱστορικὸ καὶ ἔνδοξο, μὲ πολλοὺς ἀγῶνας καὶ θυσίες. Μήπως ὅμως ἐκφυλισθήκαμε κι ἀκούσουμε «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι», ποὺ «ἀντιπίπτετε τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ»;
Μήπως ὑπερβάλλω; Ἄλλοτε στὰ ἅγιά μας μέρη ὁ λαὸς ὑπήκουε στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Οἱ Χριστιανοὶ ἕνα λόγο ἄκουγαν καὶ ἑκατὸ ἔκαναν. Τώρα, ἑκατὸ λόγια νὰ τοὺς πῇς, ποιός ἀκούει; Λὲς καὶ ὁ διάβολος ἔφραξε τὰ αὐτιὰ μὲ βουλοκέρι. «Ἀπερίτμητοι τοῖς ὠσίν». Αὐτιὰ γιὰ τὸ διάβολο ἔχουμε, γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ἔχουμε. Ποιό παιδὶ ἀκούει τὴ μάνα; Ποιά θυγατέρα ἀκούει τὸν πατέρα; Ποῦ εἶνε σήμερα ἡ ὑποταγή, ἡ πειθαρχία, ἡ ἁρμονία καὶ ἡ τάξις; Τοὺς λὲς νὰ ἐκκλησιάζωνται, δὲν ἐκκλησιάζονται. Τοὺς λὲς νὰ νηστεύουν Τετάρτη καὶ Παρασκευή, δὲ᾿ νηστεύουν. Τοὺς λὲς νὰ ἐλεοῦν, καὶ οὔτε νερὸ στὸν ἄγγελό τους δὲν δίνουν τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες. Τοὺς λὲς νὰ κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων, καὶ μένουν ἀκοινώνητοι. Τοὺς λὲς νὰ ἐξομολογηθοῦν στὸν ἀσπρομάλλη γέροντα, καὶ δὲν πᾶνε. Τοὺς λὲς ὄχι διαζύγιο, καὶ δὲν ἀκοῦνε.
Φαντασθῆτε, ἀδέρφια μου, σήμερα νὰ ζωντάνευε ἡ εἰκόνα τοῦ ἁγίου Στεφάνου! Καὶ ὁ ἅγιος Στέφανος νὰ ἔβγαινε καὶ νὰ στεκόταν στὴν πλατεῖα τῆς πόλεως. Καὶ ὄχι πλέον μὲ γλῶσσα τοῦ ταπεινοῦ Αὐγουστίνου, ἀλλὰ μὲ γλῶσσα ἁγίου Πνεύματος νὰ ἄρχιζε νὰ ἐλέγχῃ τὰ ἁμαρτήματα μικρῶν καὶ μεγάλων, ἀγραμμάτων καὶ ἐπιστημόνων, ἐργατῶν καὶ ἐργοστασιαρχῶν, τὰ ἁμαρτήματα ὅλων… Ἐγὼ σᾶς λέω, δὲν θὰ προλάβαινε νὰ τελειώσῃ. Χίλια χέρια θὰ ἔπιαναν πάλι πέτρες νὰ τὸν λιθοβολήσουν· νὰ εἶστε βέβαιοι περὶ αὐτοῦ. Τὸ τέλος του θὰ ἦταν πάλι μαρτυρικό. Καὶ καθένας ποὺ μαρτυρεῖ Χριστὸν σήμερα, στὸν αἰῶνα αὐτὸν τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης, θὰ ἔχῃ τέλος σὰν τοῦ ἁγίου Στεφάνου.

* * *

Ἀγαπητοί μου. Ἂν καὶ ταῦτα λαλῶ, ἐλπίζω στὸ Θεό. Ἡ καρδιά μας εἶνε σκληρὰ  σὰν λιθάρι, δὲν συγκινεῖται. Ἄλλοι ὅμως συγκινοῦνται.
Μοῦ ᾿λεγε κάποιος δημοσιογράφος ὅτι, δὲν ξέρω πῶς, βρέθηκε μακριὰ στὴ Σιβηρία καὶ πῆγε ἐκεῖ σ᾿ ἕνα χωριὸ ὅταν ἦταν ἄθεο τὸ καθεστώς. Καὶ ὅμως· ὅταν ἔγινε θεία λειτουργία τί εἶδε; Τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ παπᾶς ἔβγαινε γιὰ τὴ μεγάλη εσοδο ―δὲν εἶνε ψέμα―, οἱ σαράντα – πενήντα κάτοικοι ποὺ ἦταν μέσα στὴν ἐκκλησιά, νέοι καὶ γέροι καὶ παιδιά, ὅταν περνοῦσαν τὰ ἅγια γονάτισαν ὅλοι καὶ ἔκλαιγαν!
Ἐμεῖς τί καρδιὰ εἶν᾿ αὐτὴ ποὺ ἔχουμε; Χριστέ μου, πάρε αὐτὴ τὴν καρδιά μας τὴν σκληρά, ποὺ εἶνε Βόρειος Πόλος, καὶ δῶσε μας καρδιὰ λεπτὴ καὶ θερμή, ὅπως τῶν προγόνων μας, καρδιὰ ἡρώων καὶ μαρτύρων, νὰ σ᾿ ἀγαποῦμε θερμά, καὶ νὰ εμεθα ἕτοιμοι γιὰ σένα καὶ γιὰ τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς, τὴν οἰκογένεια τὴν πατρίδα καὶ τὴν πίστι, καὶ τὸ αἷμα μας νὰ θυσιάσουμε, μιμηταὶ τοῦ ἁγίου Στεφάνου, τοῦ ὁποίου ἡ εὐχὴ καὶ εὐλογία ἂς σκεπάζῃ ὁλόκληρο τὸν κόσμο· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Στεφάνου Πτολεμαΐδος τὴν 27-12-1976

Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ

«Πάντα ἱσχύω ἐν τῶ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῶ». (Φιλιπ. 4, 13)

Συντάκτης: Μητροπολίτης Φλωρίνης π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

Ἡ ἀνθρωπότης – ἄρα δὲ καὶ ἡ Ἑλλὰς, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τμῆμα ἀναπόσπαστον ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος – ὑπέφερε δεινῶς.

Ὑπέφερε ἡ ἀνθρωπότης. Ἐὰν ἧτο δυνατὸν νὰ ἔφθαναν μέχρι τα ἰδικά μας αυτία οἱ φωνές ποὺ ἐξήρχοντο ἀπὸ τά βάθη τῶν καρδιῶν μυριάδων ἀνθρώπων τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου, εὐκόλως θὰ διεκρίναμε, ὅτι οἱ περισσότεραι φωναὶ ποὺ θὰ ἀκούοντο θὰ ἦσαν ἀναστεναγμοί, κραυγαὶ πόνου ὡς τοῦ φρικτοῦ ἐκείνου πόνου ποὺ ἐδοκίμαζεν ὁ Λαοκόων περισφιγγόμενος ἀπὸ τὸν τεράστιον δράκοντα, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ματαίως προσεπάθει νʼ ἀπαλλαγῆ.

Ἐπόνει ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπότης! Διότι ὁ δράκων, τὸ κακὸ παρʼ ὅλην τὴν τρομακτικὴν ἔλξιν τῆς γοητείας μὲ τὴν ὁποία ἐνεφανίσθη καὶ ἐξηπάτησε τὸ ζεῦγος τῶν πρωτοπλάστων καὶ ἔκτοτε παρασύρει τοὺς ἀνθρώπους εἰς τὰς ἀβύσσους τῆς καταστροφῆς, τὸ κακόν, λέγομεν, ἐγκρύπτει εἰς τὰ βάθη του δηλητήριον ἀφαντάστου δραστικότητος. Ὑπὸ τὴν ἐπήρειαν τοῦ δηλητηρίου δὲν ἔμεινε τίποτε ἀμόλυντον καὶ καθαρόν. Ὁ ἄνθρωπος ἐδηλητηριάσθη ἐκ ρίζης. Ψυχὴ καὶ σώμα διεφθάρησαν. Τὸ δηλητήριον αὐτό, τὸ φοβερώτερο ἐξ ὅλων τῶν δηλητηρίων, τὸ ὁποῖον εἰς τὴν γλῶσσαν τῆς Ἁγ. Γραφῆς ὀνομάζεται ἁμαρτία εἰσέδυσε καὶ διεπότισε ὅλον τὸν ἀνθρώπινον ὀργανισμόν. Ὁ νοῦς ἐσκοτίσθη. Ἡ καρδία ἐψυχράνθη. Ἡ θέλησις ἀτόνησε, ἡ ἀνθρωπότης ἐψυχορράγει ὅπως ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος που κατὰ τὴν ὡραία παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου εἶχε περιπέσει εὶς τοὺς ληστάς, οἱ ὁποῖοι «καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ὲπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ». Ὀλίγον ἀκόμη καὶ θʼ ἀπέθνησκε. Ἀπὸ ὅλα τὰ σημεῖα τῆς ὑφηλίου ἀκούοντο κραυγαὶ πόνου ποὺ δημιουργούσαν τὰ θανατηρά τραύματα.

Ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ την κεφαλή μέχρι τὰ πόδια εἶχε γίνει ἕνα ἕλκος. Ὅπου καὶ ἐὰν τὴν ἄγγιζες πονοῦσε καὶ ἐκραύγαζε. Καὶ ποῖος δὲν πονοῦσε καὶ δὲν ἐκραύγαζε; Ἐκραύγαζαν τὰ παιδιὰ ποὺ ἐρρίπτοντο εἰς τὸν τρομερὸ Καιάδα. Ἐκραύγαζαν οἱ παρθένες ποὺ ἀτιμάζονταν μέσα εἰς τοὺς ναοὺς τῆς εἰδωλολατρείας προσφέροντες τὴν τιμήν των ὡς… λατρείαν τῆς θεᾶς Ἀφροδίτης καὶ Ἀστάρτης. Ἐκραύγαζαν τὰ ἑκατομμύρια τῶν δοῦλων ποὺ ἔσυραν τὰς ἁλυσσίδας τῆς δουλείας των καὶ ἐτεμαχίζοντο διὰ νὰ θρέψουν μὲ τὰς σάρκας των τὰ ἰχθυοτροφεῖα τῶν μεγιστάνων. Ἐκραύγαζαν οἱ λαοὶ ποὺ εἶχαν χάσει τὴν ἐλευθερίαν καὶ ὑπόφεραν κάτω ἀπὸ τὸν σιδηροῦν ζυγὸν τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Ρώμης. Ἀλλὰ πρὸ παντὸς ἐκραύγαζαν οἱ ἀμαρτωλοί, οἱ ἔνοχοι διὰ τις χιλιάδες παραβάσεις τοῦ Ἠθικοῦ Νόμου οἱ ὁποῖες ἀπό  ιδική τους ἐσωτερικη πείρα εἶχαν πεισθῆ ὅτι ἡ ἀνατροπὴ τυρρανικοῦ καθεστώτος ἦτο βεβαίως δύσκολον πρᾶγμα, ἀλλὰ θὰ ἧτο κυριολεκτικῶς παιχνίδι ἐν συγκρίσει μὲ τὴν δυσκολία τὴν ὁποίαν ἠσθάνετο κάθε ἄνθρωπος διὰ νὰ ἀνατρέψη τὴν τυρρανία τῶν παθῶν, ἡ ὁποία ἐγκαθιστᾶ τὸν αἱμοστάλακτον θρόνον της μέσα εἰς τὴν καρδίαν τοῦ ἐνόχου. Ἐκεῖ εἰς τὰ σκοτεινὰ ὑποσυνείδητα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ζοῦν οἱ ἀόρατοι τύρρανοι – τὰ πάθη – καὶ διὰ τὴν ἀπολύτρωσιν ἐκ τῆς τυρρανίας τούτων ἡ ψυχὴ κραύγαζε τὴν φωνὴν τοῦ Παύλου: «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος τὶς μὲ ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τοῦτου;» (Ρωμ. 7, 24).

Ὄλοι καὶ ὅλα πονοῦσαν καὶ ἐκραύγαζαν καὶ οἱ φωνὲς των οὐρανομήκεις ἔφθαναν μέχρι τοῦ Οὐρανοῦ καὶ ζητούσαν ΛΥΤΡΩΣΗ.

Ἡ ἀνθρωπότης ΠΟΝΟΥΣΕ ΚΑΙ ΠΟΘΟΥΣΕ. Πονοῦσε διότι ἔβλεπε μπροστά της τʼ ἄπειρα θύματα, τὰ ὁποῖα ἐπεσώρευσε τὸ κακὸ σε κάθε γωνία, σε κάθε ἐκδήλωσι τῆς ζωῆς. Ἀλλὰ καὶ ἐπόθει, ὅπως βγῇ ἀπὸ τὸ λαβύρινθο τοῦ κακοῦ καὶ ζήση ζωὴν ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τοὺς φόβους ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν τυρρανιῶν. Ὁ πόνος καὶ ὁ πόθος! Ἰδοὺ τὰ δύο φλέγοντα ψυχικὰ σημεῖα, οἱ δύο οὕτως εἰπεῖν ψυχικοὶ πόλοι, γύρω από τους ὁποίους περιστρέφετο ἡ πρὸ Χριστοῦ πάσχουσα ἀνθρωπότης.

Φωναὶ ἠκούοντο ἐκ πάσης γωνίας τῆς οἰκουμένης. Ἔρχεται! Ἔρχεται ὁ Δυνατός! Ἔρχεται ὁ Σοφός! Ἔρχεται ὁ Ἰατρός! Ἔρχεται ὁ Λυτρωτὴς τοῦ Κόσμου! Ἐφώναζον τὰ ἔθνη ὅλα. Καὶ ὅλα μυστηριωδῶς ἐστρέφοντο πρὸς τὴν Ἀνατολήν.

Καὶ ἡ Ἑλλάς;

Ὤ! ἡ Ἑλλάς! Ἀπʼ ὅλα τὰ ἔθνη – πλὴν τοῦ Ἱουδαϊκοῦ – ἐκεῖνο τὸ ἔθνος ποὺ περισσότερον ἠσθάνετο τὴν ἀνάγκην μιᾶς ὑπερφυσικῆς ἐπεμβάσεως, διὰ νὰ σωθῆ ἡ ἀνθρωπότης, ἦτο ἡ Ἑλλάς. Ἡ Ἑλλάς, ἡ ὁποία εἶχε ἀναδείξει τοὺς μεγαλυτέρους φιλοσόφους καὶ ποιητὰς καὶ ἀνῆλθεν εἰς τὸν κολοφῶνα τῆς πνευματικῆς ἀναπτύξεως διησθάνθη ὅτι τὸ κακὸν ποὺ κατέτρωγε τὰ σπλάχνα τῆς ἀνθρωπότητος ἧτο τοιαύτης ἐντάσεως καὶ ἐκτάσεως ὥστε δὲν ἠδύνατο νὰ θεραπευθῆ μὲ μόνον ἀνθρώπινα μέσα, μὲ ἀπλὰς φιλοσοφικὰς συμβουλάς. Αὐταὶ ὁσονδήποτε ὡραῖαι καὶ ἐὰν εἴναι, ὁμοιάζουν μὲ ἔμπλαστρα ποὺ προσωρινῶς ἀνακουφίζουν τὸν ἄρρωστον, ἀλλὰ ἡ ρίζα τοῦ κακοήθους ἀποστήματος παραμένει καὶ έργάζεται καὶ ἀπειλεῖ νὰ μολύνη τὸ αἵμα καὶ νὰ ἐπιφέρη τὸν θάνατο. Μὲ ἔμπλαστρα δὲν σώζεται ὁ ἄρρωστος. Ὁ μέγας ἄρρωστος ποὺ ἐλέγετο ἀνθρωπότης ἐχρειάζετο κατὰ τὴν ὀρθὴν παρατήρησιν φιλοσόφου «φάρμακα ἡρωϊκά». Ποῖος θὰ τὰ ἔδιδε;

Ἡ Ἑλλὰς διὰ τοῦ στόματος μεγάλων αὐτὴς τέκνων προεφήτευσε τὴν ἀνατολὴν τῆς χαρμοσύνου ἡμέρας, καθʼ ἥν τὸ κακόν – ὁ «Τυφών» – θὰ ἐσυντρίβετο κάτω ἀπὸ τὴν δύναμιν τοῦ ΙΣΧΥΡΟΥ καὶ θὰ ἐσημειοῦτο νέα στροφὴ τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἄς ἀναφέρωμεν ἐδῶ μερικὰς ἐκλάμψεις τοῦ προφητικοῦ πνεύματος τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μακρόθεν πρὸ αἰώνων ὁλόκληρων ἐχαιρέτισε τὴν γέννησιν τοῦ Λυτρωτοῦ.

Ὁ πάντων τῶν ἀνδρῶν σοφώτατος Σωκράτης τῶ 399 π.Χ. εἰς Ἀθήνας ἐδικάζετο. Ὅταν ἧλθεν ἡ ὥρα διὰ νʼ ἀπολογηθῆ…(Την συνέχεια εδώ)· Read more »

Κυριακὴ πρὸ Χρ. Γεννήσεως (Ματθ. 1,1-25)

O ABΡAAM

«Ἀβραὰμ ἐγέννησε τὸν Ἰσαάκ» (Ματθ. 1,2)

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Ἀκούσατε ἐπίσης καὶ τὸν ἀπόστολο (βλ. Ἑβρ. 11,9-10, 32-40). Τόσο τὸ εὐαγγέλιο ὅσο καὶ ὁ ἀπόστολος εἶνε ὅλο ὀνόματα. Ὀνόματα ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ποὺ ἔζησαν στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχὴ τῆς παλαιᾶς διαθήκης. Ἂν μετρήσουμε τὰ ὀνόματα αὐτά, θὰ εἶνε περίπου ἑξήντα. Καθένα ἀπὸ αὐτὰ ἔχει κάποια ἱ­στορία, μικρὴ ἢ μεγάλη, καὶ ὅλα διδάσκουν. Ἂν θὰ θέλαμε γιὰ κάθε ὄνομα νὰ κάνουμε καὶ ἕνα κήρυγμα, θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε ἑ­ξήντα κηρύγματα. Ἀλλ᾽ οὔτε ἐγὼ ὁ γέρων ἔ­χω τὴ δύναμι οὔτε ἐσεῖς ἔχετε τὴ διάθεσι ν᾽ ἀκοῦτε. Ἐνῷ ὧρες ὁλόκληρες ἀκοῦτε διαφό­ρους σταθμούς, ἐδῶ λίγα λεπτὰ ποὺ κηρύττουμε στενοχωριέστε.
Γι᾽ αὐτὸ παραλείπω ὅλα τὰ ἄλλα ὀνόματα καὶ ἐφιστῶ τὴν προσοχή σας σὲ ἕνα, γιὰ νὰ δι­δαχθοῦμε ἀπὸ τὴν ἱστορία του. Εἶνε τὸ πρῶ­το ὄνομα τοῦ καταλόγου, τὸ ὄνομα Ἀβραάμ.

* * *

Τί ἦταν ὁ Ἀβραάμ; Ὁ Ἀβραὰμ ἔζησε δυὸ χιλιάδες χρόνια πρὸ Χριστοῦ. Ἅμα ἀκούσουν τώρα μερικοὶ «Ἀβραάμ», σοῦ λένε· Νὰ πάω λοιπὸν στὴν ἐκκλησία καὶ ν᾽ ἀκούω παραμύθια γιὰ τὸν Ἀβραάμ… Ἔτσι μιλοῦν. Ἀλλ᾽ ὁ Ἀ­βρα­ὰμ δὲν εἶνε παραμύθι. Πρὶν λίγα χρόνια Ἄγ­γλοι ἀρ­χαιολόγοι πήγανε ἐπὶ τόπου, ἔκαναν ἀ­νασκα­φές, καὶ βεβαιώθηκε ὅτι ὁ Ἀβρα­ὰμ εἶ­νε πρόσωπο ἱστορικό. Καὶ «οἱ λίθοι κεκρά­ξον­­ται» (Λουκ. 19,40). Ὅπως στὴ Μακεδονία τὰ εὑρήματα τῆς Βεργίνας ἀπέδειξαν, ὅτι ὁ τόπος αὐ­­τὸς εἶνε ἑλληνικός, ἔτσι καὶ τὰ εὑρήμα­τα στὴ Μεσοποταμία ἀπέδειξαν, ὅτι ὁ Ἀβρα­ὰμ δὲν εἶνε μῦθος· ὑπῆρξε. Προσδιορίσθηκε ἀπὸ τὶς ἀνασκαφὲς ὁ τόπος καὶ ὁ χρόνος ποὺ ἔζησε. Διαψεύσθηκαν λοιπὸν οἱ ἄπιστοι.
Ὁ Ἀβραὰμ εἶνε μιὰ μεγάλη προσωπικότης τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Γεννήθηκε στὴ χώρα τῶν Χαλδαίων, ποὺ ἐκτείνεται ἀνάμεσα στοὺς ποταμούς Τίγρι καὶ Εὐφράτη, στὴ νότια Μεσο­ποταμία. Ὅλοι ἐκεῖ ἦταν εἰδωλολάτρες· ἕ­νας μόνο, αὐτός, ἔμενε πιστὸς στὸν ἀληθινὸ Θεό. Γιά φαντάσου στὸ μέρος ποὺ ζῇς ὅλοι νὰ λατρεύουν ἄλλο θεὸ κ᾽ ἐσὺ νὰ εἶσαι ὁ μόνος Χριστιανός! Γι᾽ αὐτὸ εἶχε μεγάλη ἀξία ἡ πίστι του. Πῶς γνωρίζουμε ὅτι πίστευε; Ἀπὸ τὸ ὅτι τοῦ φανερώθηκε ὁ Θεὸς καὶ τὸν εὐλόγησε.
Γιὰ τὴν πίστι του ὁ Ἀβραὰμ εὐλογήθη­κε καὶ ἔγινε ἀρχηγὸς – γενάρχης τοῦ περιου­σίου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰσραήλ. Ἔγινε τρόπον τινὰ ἡ ῥίζα τοῦ δέντρου, ἀπὸ τὴν ὁ­ποία προ­ῆλθε, σὰν κλαδιὰ καὶ ἄνθη καὶ καρποί, ὅλη ἡ ἱστορικὴ φυλὴ τῶν Ἑβραίων. Ἂν πᾶτε στὸ Ἅ­γιο Ὄρος, θὰ δῆτε σ᾽ ἕνα μοναστήρι αὐτὴ τὴν εἰκόνα· εἶνε τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἰκονογραφημένο. Εἰκονίζει ἕνα δέντρο, ποὺ ῥίζα ἔχει τὸν Ἀβραάμ, καὶ κλαδιά του εἶνε τὰ παιδιὰ καὶ ἐγγόνια καὶ δισέγγονα καὶ τρισέγγονα τοῦ πατριάρχου, ὅλα δηλαδὴ τὰ ὀνόματα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀκούσαμε σήμερα.
Ἀνάμεσα στὰ ἄνθη, ποὺ βγῆκαν πάνω στὰ κλαδιὰ τοῦ δέντρου αὐτοῦ, φύτρωσε κ᾽ ἕνα ἄνθος ἀσύγκριτο, ἀμάραντο, αἰώνιο, ποὺ εὐω­διάζει καὶ σκορπίζει τὸ ἄ­ρω­μά του σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸ ἄνθος αὐτὸ εἶνε ὁ Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ Θεός, μὲ ῥίζα τὸν Ἀ­βραάμ, φύτευσε τὸ πολύκλαδο τοῦτο δέν­τρο, μὲ σκοπὸ νὰ βγῇ τὸ λου­λούδι αὐτό.
Ὁ Ἀβραὰμ ἔδειξε ὅτι εἶνε πιστός. Ἀναφέρω μερικὰ δείγματα τῆς πίστεώς του.
⃝ Ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε· Ἀβραάμ, φύγε, ἀπὸ τὸν τό­πο σου καὶ πήγαινε μακριά, πολὺ μακριά, στὴ γῆ Χαναάν. Τί λέτε, ἦταν εὔκολο αὐτό; Ποιός ἀφήνει πατρίδα, σπίτι, πατρικὴ οἰκογένεια, καὶ πάει μακριὰ περνώντας βουνὰ καὶ ποτάμια; Καὶ ὅμως ὁ Ἀβραὰμ ὑπήκουσε. Σηκώθηκε ἀ­πὸ τὸν τόπο του, τ᾽ ἄφησε ὅλα, βάδισε πολλὰ χιλιόμετρα, ἔφθασε στὴ γῆ Χαναάν, κ᾽ ἐκεῖ ἐγ­καταστάθηκε. Φάνηκε ὑπάκουος στὸ Θεό.
⃝ Κ᾽ ἐκεῖ ποὺ πῆγε τί ἔκανε; Ἔχτισε σπίτια, μέγαρα, ἀνάκτορα; Τίποτα. Ἔμενε σὲ σκη­­νές· τὸ λέει ὁ σημερινὸς ἀπόστολος (βλ. Ἑβρ. 11,9). Κατοικία του ἦταν ἕνα τσαντίρι, σὰν αὐτὰ ποὺ ἔ­χουν οἱ ἀθίγγανοι. Ἐκεῖ ἔ­ζησε. Κ᾽ ἐκεῖ μέσ᾽ στὸ τσαντίρι ἐκεῖνο ―τί με­γαλεῖα ἔχει ἡ πίστι μας!―, ὑποδέχθηκε καὶ φιλο­ξένησε τρεῖς ἀγγέ­λους, ποὺ εἰκόνιζαν τὴν ἁ­γία Τριάδα, Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα!
⃝ Μεγάλο δεῖγμα τῆς πίστεως τοῦ Ἀβραὰμ εἶ­νε καὶ ὅτι, ὅταν τὸν δοκίμασε ὁ Θεός, ἦταν ἕ­τοιμος νὰ θυσιάσῃ τὸν Ἰσαάκ, τὸ μονάκριβο παιδί του! Μοναδικὴ περίπτωσι στὴν ἱστορία.
⃝ Ἀκόμα θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του «πάροικο καὶ παρεπίδημο» (Γέν. 23,4), πίστευε δηλαδή, ὅ­τι ἡ ζωὴ αὐτὴ ποὺ ζοῦμε ἐδῶ εἶνε πρόσ­και­ρη. Ἀκόμη κι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ζῇς ἑκα­τὸ ἢ καὶ διακόσα χρόνια ἢ καὶ ὅσα ἔζησε ὁ Μαθουσάλας ἢ καὶ χίλια χρόνια, τί εἶνε αὐτά; Μιὰ στι­γμὴ εἶνε μπροστὰ στὴν αἰωνιότητα. Ἤξερε καλὰ ὁ Ἀβραάμ, ὅ­τι σήμερα – αὔριο φεύγει ἀπ᾽ τὸν κόσμο αὐ­τόν. Ἦταν ὅπως ὁ στρατιώτης. Εἴδατε κανένα στρα­τιώτη ποὺ ὑπηρετεῖ στὰ σύνορα νὰ χτίζῃ ἐκεῖ σπίτι; Ξέρει, ὅτι σήμερα – αὔριο θὰ φύγῃ. Ὁ στρατιώτης δὲν χτίζει σπίτια ἐκεῖ ποὺ στρατοπεδεύει· πολλὲς φορὲς ἔχει σκη­νὴ – ἀν­τίσκηνο, κ᾽ εἶνε ἕτοιμος νὰ μεταστα­­θμεύσῃ, νὰ πάῃ ὅπου τὸν διατάζει ἡ πατρίδα.
⃝ Αὐτὸς ἦταν ὁ Ἀβραάμ. Πίστευε. Καὶ δεί­γματα τῆς πίστεώς του εἶνε ἡ ὑπακοή, τὸ ὅτι ἔζησε σὲ σκηνές, ἡ θυσία τοῦ Ἰσαάκ, κι ὅτι θεωροῦ­σε τὴ ζωὴ αὐτὴ παροδική. Δεῖγμα πίστεως ἀκόμη εἶνε ἡ πραότης του. Εἶχε ἕνα πλεονέκτη συγγενῆ – ἀνηψιό, τὸ Λώτ. Καὶ τσακώ­θηκαν οἱ βοσκοί τους μεταξύ τους, ποιός θὰ ἔχῃ τὰ καλύτερα ἐδάφη. Καὶ τί εἶπε ὁ Ἀβραὰμ στὸ Λώτ· Δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ τσακω­νώμαστε· διάλεξε, παιδί μου, ὅποιο μέρος θέλεις. Ἔτσι ὁ Λὼτ πῆ­ρε τὸν κάμπο, τὰ καλύτερα χωράφια, κι ὁ Ἀ­βρα­ὰμ πῆρε τὰ ὀρεινὰ καὶ ἄγονα μέρη. Ἀλλὰ ἐ­κεῖνος ὁ κάμπος ἔγινε γιὰ τὸ Λὼτ παγίδα. Γιατί; Διότι ἐκεῖ ἦταν τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα, ὅ­που κατόπιν ἔπεσε φωτιὰ καὶ θειάφι καὶ τοὺς ἔκαψε ὅ­λους. Ὁ Ἀβραὰμ ἀρκέστηκε στὰ ὀρεινά. Ἦ­ταν πράος, δὲν ἤθελε διαπληκτισμούς. Γιατί νὰ διαπληκτισθῇ; γιὰ ἀσήμαν­τα πράγματα; Ὑποθέστε, ὅτι βλέπετε δυὸ ἀν­θρώπους νὰ παλεύουν μεταξύ τους σὰν ἄ­γρια θηρία. Πλησιάζετε καὶ τοὺς ρωτᾶτε· ―Βρὲ παιδιά, γιατί μαλώνετε; Κι αὐτοὶ ἀπαντοῦν· ―Νά, μαλώνουμε γιὰ ἕνα κουκκὶ ἄμμου· ἐγὼ λέω εἶνε δικό μου, αὐτὸς λέει εἶνε δικό του. ―Εἶ­στε μὲ τὰ λογικά σας; Γι᾽ αὐτὸ σκοτώνεστε, γιὰ ἕνα κουκκὶ ἄμ­μου;… Αὐτὸ ποὺ λέω δὲν εἶνε φανταστικό. Διότι αὐτὴ ἡ γῆ τί εἶνε; Τὸ λένε οἱ ἀστρονόμοι· ἕνα κουκκὶ ἄμμου μέσα στὸ σύμπαν. Ὦ ταλαίπωρη ἀνθρωπότης, ποὺ δυὸ φορὲς ὣς τώρα αἱματοκυλίστηκες γι᾽ αὐτό!
Τὰ ἤξερε αὐτὰ ὁ Ἀβραάμ, τὰ πίστευε. Εἶχε μάτια πνευματικά, ἔβλεπε μακριά. Δὲν ἔβλεπε τὸ σήμερα – αὔριο, ἔβλεπε τὴν αἰωνιότητα, τὸν ἀπέραντο κόσμο τῶν πνευμάτων. Καὶ ἔτσι ἔζησε. Πίστευε· ἡ πίστι του ἦταν γρανίτης.

* * *

Εἴπαμε, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἔζησε σὲ σκηνές. Ἀλλὰ καὶ σήμερα, παρὰ τὴν τόση πρόοδο τῆς ἐπο­χῆς μας, ὑπάρχουν στὸν κόσμο ἄν­θρωποι ποὺ μένουν σὲ σκηνὲς (πρόσ­φυγες πολέμων, οἰκονομικοὶ μετανάστες, σει­σμόπληκτοι, πυροπαθεῖς, πλημμυροπαθεῖς κ.ἄ.) ἢ ἄλλοι ποὺ ζοῦν τόσο φτωχικά, ὥστε θὰ εἶ­χαν ἀνάγκη ἀ­κόμη καὶ μιὰ σκηνὴ – ἕνα τσαν­τίρι (ἄστεγοι, ἄ­ποροι κ.ἄ.).
Ἦρθαν τὰ Χριστούγεννα. Σκέπτεστε πῶς θὰ ἑορτάσουν ὅλοι αὐτοὶ τὶς ἡμέρες αὐτές; Ἐσὺ ἔ­χεις σπιτάκι· ἔχεις θέρμανσι, ροῦ­χα καὶ κλινοσκεπάσματα· ἔ­χεις τροφὲς καὶ γλυκύσματα· ἔχεις ὅλα τὰ χρει­ώδη. Θὰ περάσῃς ὡ­ραῖα, μὲ πλούσια δῶρα. Γιά σκέψου λοιπὸν κι αὐτούς. Βοήθεια σοῦ ζητοῦν. Μπορεῖς νὰ μείνῃς ἀδιάφορος;
Τέτοιες μέρες σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα γίνεται ἀ­πὸ τὴν Ἐκκλησία ἔρανος, ὁ ἔρανος τῆς Ἡ­μέ­ρας Ἀγάπης. Παρακαλῶ νὰ φανῆτε γενναῖ­οι, ὄχι τσιγγούνηδες. Μὴ τρέμουν ­τὰ χέρια σας, μὴ παθαίνουν πάρκινσον. Δῶστε, δῶστε γιὰ τὸν πλησίον· ἐκ τοῦ περισσεύματος ἢ καὶ ἐκ τοῦ ὑστερήματός σας. Ὑπάρχουν ἀνάγκες πολλές. Ὁ τιμάριθμος ἔχει αὐξηθῆ πολύ, ἁλματωδῶς.
Καὶ ἐνῷ κόσμος ὑποφέρει, ἄλλοι διασκεδά­ζουν καὶ σπαταλοῦν. Ἑκατομμύρια καὶ δισεκατομμύρια δίνουν γιὰ τὸν διάβολο. Γιὰ τὸν Θεὸ ὅμως;… Ἄχ νὰ μποροῦσα νὰ ἔ­κλεινα τὰ κέντρα τῶν ἁμαρτωλῶν διασκεδάσεων, τὰ κα­ζίνα καὶ τὰ χαρτοπαίγνια! ἄχ νὰ μποροῦσα νὰ σᾶς πείσω νὰ μὴν καπνίζετε!… Πολλοὶ γιὰ τὸ τομάρι καὶ τὰ καπρίτσια τους ξοδεύουν ἑκατομμύρια· κι ὅταν τοὺς ζητήσῃς κάτι νὰ δώσουν γιὰ ἐλεημοσύνη, πετοῦνε ψίχουλα.
Εὔχομαι ὁ Θεὸς νὰ μᾶς βοηθήσῃ, ὥστε νὰ φανοῦμε ὅλοι γενναιόδωροι, μὲ ὑψηλὰ φρονήματα, ἄξια παιδιὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ναζωραίου καὶ ἐσταυρωμένου καὶ Θεοῦ μας· τὸν ὁποῖον, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰ­ῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναὸ του Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης 18-12-1988)

TO EΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ

ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ

_

_____________________________________

Hμεριδα για το Μαθημα των Θρησκευτικων (Σαββατο 29-12-12) :

«Το μαθημα των Θρησκευτικων στον καιρο της πανθρησκειας»

Ἡ Ἀδελφότης Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» σέ συνεργασία μέ τόν τομέα Ἐπιστημόνων τοῦ Συλλόγου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως «Ὁ Μέγας Βασίλειος», ἐκτιμώντας τή σοβαρότητα τοῦ προβλήματος πού δημιουργεῖ ἡ διδασκαλία τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στά Δημοτικά καί τά Γυμνάσια βάσει τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν, σᾶς προσκαλεῖ σέ Ἡμερίδα πού διοργανώνει μέ θέμα:

 «Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στόν καιρό τῆς πανθρησκείας»

τό Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012, ὥρα 9.30 π.μ.

στήν αἴθουσα τῆς Ἑνώσεως Γονέων «Ἡ Χριστιανική Ἀγωγή» Ἀμπελοκήπων
(Μεγ. Σπηλαίου 4 – Ἀθήνα, πίσω ἀπό τό κτίριο τῆς Γ.Α.Δ.Α. – στάση Μετρό: Ἀμπελόκηποι)

διαβάστε γιά τούς εἰσηγητές καί τό πρόγραμμα :

http://www.tideon.org/index.php/2012-02-03-08-08-55/2012-02-28-20-22-19/2012-05-18-09-54-46/3823-2012-12-26-14-01-31

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ  :  Μπορεῖτε νά δεῖτε στήν ἱστολίδα μας καί σέ ζωντανή ἀναμετάδοση τίς ἐργασίες τοῦ 53ου Παιδαγωγικοῦ Συνεδρίου μέ θέμα : «Σταυρική πορεία καί ἀνάσταση τοῦ γένους»  πού διοργανώνει ὁ Τομέας Ἐπιστημόνων τοῦ Συλλόγου «Ὁ Μέγας Βασίλειος» στήν  Άθήνα, τήν Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012, στό Ἀμφιθέατρο τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου.

ΙΕΡΑ    ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ   ΓΛΥΦΑΔΑΣ,

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ  ΚΑΙ  ΒΑΡΗΣ

Ἀριθμ. Πρωτ. 1330/19.12.2012

ΜΗΝΥΜΑ,   ΕΠΙ   ΤΗ   ΕΝΑΡΞΕΙ   ΤΟΥ   ΕΤΟΥΣ   2013

      Ἀδελφοί μου καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ἕνα ἑόρτιο μήνυμα ἔχει σχέση πάντοτε, μέ τό περιεχόμενο τῆς ἑορτῆς, πού δίνει ἀφορμή, γιά τίς εὐχές, πού ἐμπεριέχονται σ’ αὐτό.
Εἶναι δόκιμον λοιπόν, νά μελετήσουμε τό Συναξάρι τῆς σημερινῆς ἡμέρας, προκειμένου νά γνωρίσουμε τό περιεχόμενο τῆς  ἑορτῆς: «Τῇ πρώτῃ τοῦ μηνός  ἑορτάζομεν τήν κατά σάρκα περιτομή τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τῇ αὐτῇ  ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Βασιλείου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας τοῦ Μεγάλου».
Ἡ πρώτη ἑορτή ἐκφράζει τήν συγκατάβαση τοῦ Σωτῆρος καί ἕνα Τροπάριο τῆς ἡμερᾶς τονίζει: «Συγκαταβαίνων ὁ Σωτήρ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων», καί ὡς ἐκ τούτου ἡ ἑορτή, ἔχει ὡς κεντρικό της περιεχόμενο, τήν συγκατάβαση τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι κεντρικό συστατικό τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.
Ἡ δεύτερη ἑορτή  προβάλλει τόν ἄνθρωπο τοῦ Χριστοῦ: «Ὅσιε Πάτερ γέγονας Ποιμήν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας».
Ὅλες οἱ ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡ σημερινή, στή διπλῆ της ἔκφραση, ἔχουν ὡς κέντρο τους τόν Χριστό.
Αὐτό τονίζει καί τό Τροπάριο τοῦ Κανόνος τῆς ἡμέρας (ᾠδή ε’):
«Ἄγει,  διπλῆν ἀληθῶς ἡ Ἐκκλησία ἑορτήν σήμερον, Περιτομῆς, ὡς βρέφους Δεσπότου, ὀφθέντος ἐπί γῆς, καί μνήμης οἰκέτου σοφοῦ καί τρισμάκαρος».
Ἑορτή χωρίς Χριστό δέν ὑπάρχει.
Ἡ σημερινή ὅμως ἡμέρα, στόν κοσμικό της διάκοσμο, ὅπως ἐμφανίζεται ἀπογυμνωμένη, ἀπό τόν «Χριστόν τόν τοῦ παντός Δημιουργόν» (ᾠδή ε’), δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ἑορτή, ἀλλά πλαστό κακέκτυπο ψευδοεορτῆς.
Τά δῆθεν «ἑόρτια μηνύματα», πού κατακλύζουν ὅλα τά μέσα ἐπικοινωνίας, εἶναι κενά οὐσιαστικοῦ περιεχομένου.
Εὐχές ὅπως: Χρόνια πολλά, καλή χρονιά, εὐτυχισμένο τό νέον ἔτος, εἶναι τραγικές, ὅπως ὁ θάνατος, χωρίς Χριστό.
Χωρίς τόν Δημιουργό τοῦ παντός, ὁ χρόνος εἶναι μία φαντασία «σκιᾶς ἀσθενέστερη». Ὁ Κύριος εἶναι «ὁ τῶν αἰώνων ποιητής» (ᾠδή ε’)
καί «ὁ καιρούς καί χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος» (Ἱερατικόν, τάξις τελετῆς ἐπί τῇ πρώτῃ τοῦ νέου ἔτους).
Ὁ Χριστός μόνο μπορεῖ νά δώσει νόημα στόν χρόνο πού ἔρχεται, καί προσευχόμεθα λέγοντες: «εὐλόγησον τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος Σου» (Ἱερατικόν).
Καί πάλιν καί μόνον ὁ Χριστός μπορεῖ νά δώσει νόημα, στόν χρόνο πού παρέρχεται: «συγχώρησον εἴ τι ἐν τῷ παρελθόντι χρόνῳ ἡμάρτομεν» (Ἱερατικόν).
Αὐτός εὐλογεῖ τόν  χρόνο καί τά πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων, πού ζοῦν μέσα στόν χρόνο: «Ὁ  πάντων ὁρατῶν καί ἀοράτων συμπαντουργός καί συνδημιουργός, τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ εὐλόγησον, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τῶν Ὀρθοδόξων τά πλήθη» (Ἑσπερινός α’ Σεπτεμβρίου).
Ὁ Χριστός εὐλογεῖ τό ἔτος καί τούς ἄρχοντες, πού ἄρχουν σήμερα:«σέ καθικετεύομεν· τό παρόν ἔτος τοῦτο, ὡς ἀγαθός εὐλογήσας, φύλαττε ἐν εἰρήνῃ τούς βασιλεῖς καί ἅπαντα  τόν λαόν σου, οἰκτίρμον» (Ἐξαποστειλάριον α’ Σεπτεμβρίου).
Ὁ Χριστός κάνει εὐλογημένα τά λίγα ἤ πολλά χρόνια τῶν ἀνθρώπων, πού εἶναι κοντά Του: «Ὁ δίκαιος,  ἂν ἔρθει ἡ ὥρα του νὰ τελευτήσει θά εἶναι ἀναπαυμένος.
Γιατὶ γῆρας τίμιο, δὲν εἶναι τὸ νὰ ζήσει κάποιος πολὺ κι οὔτε μετριέται μὲ τὰ χρόνια. Ἀλλὰ γεροντικὴ εἶναι ἡ φρονιμάδα στοὺς ἀνθρώπους, καί ἡ ἡλικία εἶναι ἡ ἀψεγάδιαστη ζωή… Πεθαίνοντας  ἀκόμη καί μὲ λίγα χρόνια ζωῆς, εἶναι σὰν νά ἔζησε πολλά. Γιατὶ ἦταν ἀγαπημένη ἀπὸ τὸν Κύριο ἡ ψυχή του…
Μὰ οἱ ἄνθρωποι εἶδαν καὶ δὲν κατάλαβαν, πὼς ἡ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, εἶναι μαζὶ μὲ τοὺς διαλεχτούς του, καί ἡ προστασία Του, μαζὶ μὲ τοὺς Ὁσίους Του» (Σοφία Σολομῶντος 4,7-15).
Ὁ Μέγας Βασίλειος ἀναφέρει τόν τρόπο, πού πρέπει νά γίνεται ἡ χρήση τοῦ χρόνου, καί  τονίζει πώς εἶναι ἀφορμή γιά «αὔξηση συμπαθείας» (ΕΠΕ 3, 150), εἶναι δηλαδή εὐκαιρία, γιά νά δοῦμε τά πάντα γύρω μας, μέ ἄλλο μάτι, μέ «συμπάθεια».
Τό συμπάσχειν,  καθορίζει τή λέξη συμπάθεια.
Συμμετέχοντες στόν πόνο τοῦ ἄλλου, κάνουμε τόν χρόνο μας, χρόνον γιά τόν ἄλλο, χρόνον τοῦ ἄλλου.

Ἂς θυμηθοῦμε τὴν παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη, πού καθυστερεῖ χρονικά τὸ ταξίδι του καί  ὑπόσχεται νὰ δώσει τόν χρόνο του, προκειμένου νά ἐπανέλθει καί νὰ συνεχίσει τὶς φροντίδες του, γιά τόν  ἄγνωστο, πού βρῆκε τραυματισμένο στό δρόμο του.
Ὁ καλύτερος τρόπος ἀξιοποιήσεως τοῦ παρόντος χρόνου εἶναι ἡ συμπαθής ἀγάπη. Ὅταν ὑπάρχει αὐτή, ἱεραρχοῦνται καὶ ἀξιοποιοῦνται ὅλοι οἱ ἄλλοι σκοποὶ τῆς ζωῆς, γιατί παίρνουν περιεχόμενο ἀπ’ αὐτήν.
Τότε δὲν φοβᾶται κανεὶς τὸ γρήγορο πέρασμα τοῦ χρόνου, γιατί ἡ ἀγάπη «οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α’ Κόρ. 13,8), φθάνει στὴν αἰωνιότητα καὶ δὲν τελειώνει.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀποκαλεῖ τόν χρὀνο «δάσκαλο τῶν θνητῶν» καί προτείνει: «Ἄς ἀξιοποιήσουμε τήν εὐκαιρίαν, πού ὅταν ἔρχεται, μπορεῖς νά τήν κρατήσεις, ἀλλά ὅταν φύγει εἶναι μάταιο νά τήν κυνηγᾶς» (ΕΠΕ 11,70).
Ρώτησαν κάποιοι προσκυνητές  ἕναν μοναχό, πόσα χρόνια ἔμενε στό μοναστήρι του, κι ἐκεῖνος ἐρώτησε:
«Κι αὐτές οἱ πέτρες καί τά ἀγριογούρουνα, ξέρετε πόσα χρόνια ἔχουν ἐδῶ;», θέλοντας νά δείξει, πώς γιά τόν ἁγιασμό τοῦ ἀνθρώπου, δέν εἶναι σημαντικό τό μέγεθος τοῦ χρόνου, άλλά ἡ προαίρεση καί ὁ ἀγώνας.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
πολλοί σήμερα ἑορτάζουν μίαν ἀνυπόστατη «ἑορτή», ἀφοῦ γιορτή χωρίς Χριστό δέν ὑπάρχει.
Οἱ κενές περιεχομένου εὐχές, γιά «χρόνια πολλά», δέν θα σταματήσουν τό τραγικό μονοπάτι, πού διάλεξε ὁ κόσμος, γιά ἕναν χρόνον χωρίς Χριστό, γιά ἀνθρώπινη ἱστορία χωρίς λογική, χωρίς τό Λόγο, πού σαρκώθηκε καί ἔδωσε νόημα στόν χρόνο καί στήν ἱστορία. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, δέν ἑορτάζει κοσμικῶς, ἀλλά θεοπρεπῶς καί ὅλα τά κάνει γιορτή, καί τόν χρόνο, καί τήν ζωή, καί τόν θάνατο. Κάνει τόν χρόνο ἀπό φιλοσοφική ἰδέα, πού καταλήγει  στήν ἀπελπισία, εὐκαιρία γιά ἁγιασμό, κάνει τόν χρόνο ἄχρονο, καί τό φθαρτό αἰώνιο.
Εὔχομαι τό παρόν ἔτος, ὁ χρόνος  μας νά γίνει, γιά σᾶς καί γιά ὅλες τίς οἰκογένειές μας καί γιά ὅλη τήν οἰκουμένη, σωτήριον ἔτος Χριστοῦ.

Ὁ  Ἐπίσκοπός Σας  καί  Ποιμενάρχης  Σας.

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

†  Ο    ΓΛΥΦΑΔΑΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ,  ΒΟΥΛΑΣ,   ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ  και  ΒΑΡΗΣ

ΠΑΥΛΟΣ  ὁ   Α΄

ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ Σοφοκλέους 10

(Tέσσερις ευχές για την Ιταλία)

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΣΟΥΡΗΣ · Thessaloníki

Γιώργος Κουσουρής ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΕΣΜΟΣ

“ Συγκλονιστικές εμπειρίες στο Κοσμοδρόμιο της Ρωσίας ” 
Όλη η εκδήλωση και των υλικό των Ρώσων Αστροναυτών
(Шокирующий опыт в России в Байконуре)

Τράπεζα Ιδεών: Μέσα σε ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες και κλίμα συγκίνησης και θαυμασμού πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις με θέμα: «Συγκλονιστικές εμπειρίες στο Κοσμοδρόμιο της Ρωσίας» που διοργανώθηκαν από τον Τομέα Επιστημόνων του Συλλόγου Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως «Ο Μέγας Βασίλειος» το Σάββατο 24/11/12 στη Θεσσαλονίκη και την Κυριακή 25/11/2012, στην Αθήνα.

Δείτε το video όλης της εκδήλωσης  και κατεβάστε το πρωτότυπο υλικό που παρουσιάστηκε :

Περίπατος στον αέρα- video σε πραγματικό χρόνο 
Φωτογραφίες (Фото-космос) 
Κοσμοναύτες και Ορθοδοξία- Εισήγηση κ. Βαλερί Κόρζουν (Космонавты и Православие)

Στο άρθρο περιλαμβάνται και εκτενείς πληροφορίες στη ρωσική γλώσσα
www.Tideon.org –  Банк идей для православия и эллинизма.

«Шокирующий опыт в России в Байконуре» (Греция, Афины, 25-11-2012): Мероприятие Православного Клуба Миссионерской Деятельности Союза ученных «Мегас Василиос» ,с докладчиком  Игумен Иов Талац, котороый является  духовным отцом  космонавтоми  города  Звезда России и генерал Валери Kорзун , космонавт. Святой Крест идет по всему миру 16 раз в день с космической станцией ISS ! 

http://www.tideon.org/index.php/2012-02-11-18-49-10/2012-02-11-19-10-56/3785-2012-12-06-22-03-09

ΕΛΒΕΤΙΔΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΟΜΟΛΟΓΕΙ: «ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΤΙΚΟΙ, ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!»

«Τον Πάπα να καταράστε, γιατί αυτός θα είναι η αιτία του κακού» – Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Μέσα από τους σελίδες ενός βιβλίου, με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» μία Ελβετίδα εξηγεί γιατί τόσο η ίδια, όσο και οι Ευρωπαίοι μισούν τους Έλληνες. Μάλιστα, δίνει την δική της απάντηση στο γιατί συμπεριφέρονται όλοι με «άθλιο» τρόπο στον ελληνικό λαό! Ωστόσο, μεταξύ άλλων, εκμυστηρεύεται ότι παρόλο που υπάρχει ένα συναίσθημα μίσους από την πλευρά της, την ίδια στιγμή θαυμάζει και σέβεται το ελληνικό πνεύμα και τους αρχαίους Έλληνες. «Τα ζώα δεν συγχωρούν ποτέ στον άνθρωπο τη βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουν ότι αυτή η βελτίωση τ’ απομακρύνει από τη φύση τους. και όποτε δίνεται η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται» {…}

{…} «Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες! Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»! Και τεκμηριώνει την άποψή της λέγοντας ότι στα γυμνασιακά της χρόνια ένιωθε «ψυχικά καταπιεσμένη» γιατί «Οι Σοφοί μας Δάσκαλοι δεν μας δίδαξαν τίποτα που να μην το είχαν ήδη Ανακαλύψει, Εξηγήσει, να μην να μην το είχαν Τεκμηριώσει, να μην το είχαν Τελειοποιήσει οι Αρχαίοι Έλληνες»! Κι αν κάποτε ανέφεραν κανένα άλλον συγγενή της Γνώσης και της Σοφίας, που δεν ήταν Έλληνας, στο τέλος πάντα κατέληγαν ότι η Γνώση του και η Σοφία του ήταν βασισμένη επάνω στη Σοφία κάποιου Έλληνα Φιλόσοφου! Σιγά σιγά ένιωθα πως οι Γνώσεις μου, οι Σκέψεις μου, τα Αισθήματά μου, η Προσωπικότητά μου, ο Κόσμος μου, η Ύπαρξή μου ως το πιο έσχατο κύτταρό μου ήταν όλα επηρεασμένα, ήταν ταγμένα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «*Η Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων*»! {…}

{…} «Ένα φλογερό μίσος για καθετί το ελληνικό»! «Αργότερα στο πανεπιστήμιο, η κατάσταση έγινε δραματική. Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ’ την άλλη! Ο Γαληνός τη μια μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη! Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλλιανός τ’ απόγευμα! Παύλος ο Αιγινίτης από ‘δω, Στέφανος ο Αθηναίος από ‘κει. Δεν μπορούσα ν’ ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία. Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρω μια δύσκολη, σπάνια, μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές! Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο των θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής κι αυτές προέλευσης! Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό! Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες. Τους μισούμε όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές. Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία χιμάμε, τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε. Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε είμαστε ζώα μ’ όλη τη σημασία της λέξης κι είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα! Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε. Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης! Δεν θα βρεις και δεν θα φανταστείς συνδυασμό και εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε! Η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε. Ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος. Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό, να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο Ελληνισμός γιατί θεωρούν ότι τους αφαιρούμε Σεβασμό και Κύρος!

Για αυτό παρόλο που τους μισώ, γιατί δεν προέρχομαι από τη φυλή τους, δεν μπορώ να μη τους θαυμάζω και να μη τους σέβομαι και θα συνεχίσω να Μελετάω τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη και τον Περικλή όσο θα ζω, διδάσκοντας στα παιδιά μου τη Δύναμη της Σοφίας τους και την επιρροή της στη Ζωή μας και στην Ευτυχία μας!».

πηγή:newsbomb Read more »

Κυριακὴ μετὰ Χρ. Γέννησιν (Γαλ. 1,11-19)

(ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ)

Μακροθυμια – βλασφημια

Η ἐποχή μας, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἀνήσυχος. Θέτει πολλὰ ἐρωτήματα· κοινωνικά, οἰκονομικά, ἐθνικά… Πρὸ παντὸς θέτει ἐρωτήματα πίστεως, καὶ ζητεῖ τὴν ἀπάντησι. Ἀλλὰ εἶνε εὔκολο ν’ ἀπαντήσῃ κανεὶς στὰ ἐρωτήματα αὐτά; Θὰ προσπαθήσω ἐδῶ νὰ δώσω ἀ­πάντησι σὲ ἕνα μόνο ἐρώτημα, τὸ ἑξῆς.
Ὑπάρχουν τρεῖς κατηγορίες ἀνθρώπων· οἱ πιστοί, οἱ ἄπιστοι, κ’ ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν μέν ἀλ­λὰ ἔρχονται στιγμὲς ποὺ κλονίζονται· αὐτοὶ εἶνε οἱ ὀλιγόπιστοι. Οἱ αἰτίες ποὺ ἡ πίστι τους κλονίζεται, εἶ­νε πολλές. Δὲν τὶς ἀναφέρω ὅλες· ἀναφέρω μόνο ἕνα γεγονός, ποὺ σκανδαλίζει ἀρκετὰ τὸν κόσμο.
Βλέπουν πολλοὶ γύρω τους παράξενα πρά­γματα. Τὸ πιὸ παράξενο εἶνε, ὅτι οἱ κακοί, οἱ ἀσεβεῖς, οἱ διεφθαρμένοι, οἱ ἄπιστοι, μένουν ἀτιμώρητοι. Νά, σοῦ λέει ὁ ἄλλος· αὐ­τὸς καὶ κλέφτης εἶνε, καὶ ἀπατεώνας, καὶ πλα­στογρά­φος, καὶ ἄτιμος, καὶ διεφθαρμένος, καὶ τὴ γυναῖκα του ἔχει διώξει, καὶ ὅμως εἶνε καλά. Καὶ τὸ πορτοφόλι του εἶνε γεμᾶτο, καὶ οἱ ἐπιχειρήσεις του πᾶνε καλά, καὶ ἐν γένει δὲν στερεῖται τίποτα. Ποῦ εἶνε λοιπὸν ὁ Θεός, ποῦ εἶνε ἡ δικαιοσύνη του, ἀφοῦ αὐτός, ὁ κα­κὸς καὶ διεφθαρμένος καὶ ἄπιστος, εὐημερεῖ;
Εἶνε παράπονο πολλῶν καὶ παράπονο αἰώνων. Τὸ ἐκφράζει ἤδη ὁ προφήτης Ἰερεμίας, ποὺ τὸ ὄνομά του ἀκούσαμε σήμερα στὸ εὐ­αγ­γέλιο (βλ. Ματθ. 2,17). Λέει ὁ Ἰερεμίας· Θεέ μου, «τί ὅτι ὁδὸς ἀσεβῶν εὐοδοῦται;» (Ἰερ. 12,1). Στὸ ἐρώτημα λοιπὸν αὐτό, γιατί οἱ ἀσεβεῖς καὶ οἱ κακοὶ μένουν ἀτιμώρητοι, δὲν θὰ δώσω ἐγὼ ἀπάντησι. Τὴν ἀπάντησι, ἐὰν προσέξατε, τὴν δίνει ὁ σημερινὸς ἀπόστολος.

* * *

Τί λέει ὁ ἀπόστολος; Λέει, ὅτι ὑπῆρχε κάποιος ποὺ μισοῦσε πολὺ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ἀκούσῃ. Ἅμα τὸ ἄκουγε, ταραζόταν ὁλόκληρος· ἄφριζε, ἔβριζε, βλαστημοῦσε τὸ Χριστὸ μὲ τὰ χειρότερα λόγια. Κι ὄχι μόνο τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀλ­λὰ καὶ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Χριστοῦ μισοῦσε. Ἐδίωκε «τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ» (Γαλ. 1,13). Ὅ­που ἄκουγε Χριστιανό, ἔπαιρνε τοὺς δικούς του ἀνθρώπους, καὶ μὲ ξύλα, ῥόπαλα, μαχαίρια καὶ σχοινιά, ἔμπαινε μέσα στὰ σπίτια τῶν Χριστιανῶν, τοὺς ἔδενε, τοὺς χτυποῦσε, τοὺς ἔσερνε στοὺς δρόμους, τοὺς πή­γαινε στὰ δικαστήρια, καὶ τοὺς ἔκλεινε στὶς φυλακές. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἐθεωρεῖτο ὁ ὑπ᾽ ἀριθμὸν ἕνα ἐχθρὸς τοῦ χριστιανισμοῦ. Τὸ ὄνομά του, Σαῦλος· εἶνε ὁ μετὰ ταῦ­τα ἀ­πόστολος Παῦλος.
Μερικοὶ Χριστιανοί, ποὺ ἔβλεπαν τὸν Σαῦ­λο νὰ τοὺς τυραννῇ, δὲν ἀποκλείεται νὰ ἔλεγαν στὸ Θεό· Τέτοιο λύκο, Κύριε, γιατί τὸν ἀ­φήνεις; Γιατί ἐπιτρέπεις σ’ αὐτὸ τὸν κακοῦρ­γο, τὸ βλάσφημο, τὸν ὑβριστὴ νὰ κάνῃ τέτοια θραῦσι στὸ ποίμνιό σου; Δὲν ἔχεις τὴ δύναμι νὰ τὸν ἐξαλείψῃς ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς;…
Ἀσφαλῶς ὁ Χριστὸς καὶ ἄκουγε καὶ ἔβλεπε. Καὶ δὲν εἶνε κανένας ἀδύναμος ἄνθρωπος σὰν ἐμᾶς, ποὺ μπορεῖ νὰ θέλουμε νὰ τιμωρήσουμε κάποιον μὰ δὲν ἔχουμε τὴ δύναμι. Ὁ Χριστὸς εἶνε παντοδύναμος. Μποροῦσε νὰ τιμωρήσῃ τὸν Σαῦλο κεραυνοβόλως. Κι ὅ­μως τὸν ἄφηνε νὰ βρίζῃ καὶ νὰ βλασφημῇ τὸ ὄνομά του καὶ νὰ παιδεύῃ τὰ παιδιά του. Γιατί; Ἐδῶ εἶνε τὸ μυστήριο. Ἐμεῖς εἴμεθα κον­τόφθαλμοι, βλέπουμε σὲ μικρὴ ἀπόστασι. Ἀλ­λὰ τὸ μάτι τοῦ Χριστοῦ δὲ βλέπει μόνο τὸ σήμερα, αὐτὰ ποὺ γίνονται σ᾽ ἕνα μικρὸ χρονικὸ διάστημα. Ὁ Χριστὸς ἔβλεπε τὸ παρὸν τοῦ Σαύλου, ἀλλὰ ἔβλεπε καὶ τὸ μέλλον τοῦ Παύλου. Ἐγνώριζε, ὅτι θὰ ᾽ρχόταν μιὰ μέρα εὐλογημένη, ποὺ αὐτὸς ὁ βλάσφημος θὰ μετανοοῦσε, ἡ γλῶσσα αὐτή, ποὺ ἔσταζε φαρμάκι, θὰ ἄλλαζε. Ἐγνώριζε, ὅτι αὐτὸς ὁ λύκος θὰ γινόταν ἀρνί, αὐτὸς ὁ σκορπιὸς θὰ γινόταν μέλισσα, αὐτὸς ὁ κακοῦργος θὰ γινόταν ἅ­γιος. Ἐγνώριζε ὁ Χριστός, ὅτι αὐτὸς ὁ κατήγορος τῶν Χριστιανῶν θὰ γινόταν ὁ θερμότερος συνήγορος καὶ ὁ μεγαλύτερος ἀπόστολος τοῦ χριστιανισμοῦ. Γι᾽ αὐτὸ λοιπὸν τὸν ἄφηνε. Ἐὰν τὸν ἔκοβε, ἐὰν τὴν ὥρα ποὺ κρατοῦσε τὰ ῥόπαλα – τὰ μαχαίρια καὶ βλασφημοῦσε τοῦ ἔστελνε ἕνα κεραυνὸ καὶ τὸν ἔκανε κάρβουνο, σήμερα δὲν θὰ εἴχαμε Παῦ­λο. Ἔχουμε Παῦλο, διότι ὁ Θεὸς μακροθύμησε γι᾽ αὐτόν. «Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε», ψάλλει πάντοτε ἡ Ἐκκλησία μας.

* * *

Τὴ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου, δὲν τὴ βλέπουμε μόνο στὴν περίπτωσι τοῦ ἀ­ποστόλου Παύλου. Τὴ βλέπουμε μέσα στὴ ζωὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων, δικαίων καὶ ἁμαρτω­λῶν. Τὴ βλέπουμε μέσα στὴ ζωὴ τῶν αἰώνων. Τὴ βλέπουμε καὶ στὴ σημερινή μας γενεά.
Πολλὲς γενεὲς πέρασαν πάνω στὴν ἁμαρτωλὴ γῆ. Ἀλλὰ μοῦ φαίνεται ὅτι ἡ δική μας γενεὰ εἶ­νε ἁμαρτωλότερη ἀπ᾽ ὅλες. Ποτέ ἄλ­λοτε δὲν χύθηκε τόσο αἷμα, ποτέ ἄλλοτε ὁ ἄν­θρωπος δὲν ἀποστάτησε ἀπὸ τὸ Θεό, ποτέ ἄλλοτε δὲν ἐμούντζωσε τὴ Θεότητα ὄχι μὲ τὰ πέντε ἢ δέκα δάκτυλά του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ εἴ­κοσι δάκτυλά του, τῶν χεριῶν καὶ τῶν ποδιῶν του. Ποτέ ὁ ἄνθρωπος δὲν σταύρωσε τὸν Ἰησοῦ τὸ Ναζωραῖο ὅπως στὴ γενεά μας.
Μαῦρο κομπολόι εἶνε οἱ ἁμαρτίες της· κάθε ἁμαρτία καὶ μιὰ μαύρη χάντρα. Κι ὅπως κάτι γέροι κρατοῦν στὸ χέρι κομπολόι καὶ παίζουν μὲ τὶς χάντρες, ἔτσι ὁ διάβολος παίζει μὲ τὶς ἁμαρτίες μας. Καθισμένος διπλοπόδι ὅπου τὸν φανταστῇς μέσα στὴν κοινωνία (καὶ στὰ χρηματιστήρια, καὶ στὶς τράπεζες, καὶ στὶς οἰκογένειες, καὶ στὰ ἐργοστάσια, καὶ στὰ καμπαναριὰ ἀκόμη τῶν ἐκκλησιῶν, καὶ στὰ μοναστήρια) μετράει ἱκανοποιημένος τὰ ἀναρίθμητα ἁμαρτήματά μας.
Ἀπ᾽ ὅλο τὸ κομπολόϊ τοῦ διαβόλου, ποὺ τὸ φτειάξαμε ἐμεῖς γιὰ νὰ παίζῃ καὶ νὰ ἐμπαίζῃ τὴν ἀνθρωπότητα «ὁ δράκων ὁ μέγας» ποὺ λέει ἡ Ἀποκάλυψις (Ἀπ. 12,3), ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἁμαρτίες ἀναφέρω μία μόνο, ποὺ ὅταν τὴ σκέπτω­μαι, ἀδελφοί μου, ἀνατριχιάζω. Ὅταν τὴ σκέπτωμαι, κλαίω καὶ λέω, ἂν ἦταν δυνα­τὸν νὰ φύγω καὶ νὰ πάω ἢ κάτω στοὺς Βεδουΐνους καὶ στοὺς Νέγρους ἢ πέρα στοὺς Κινέζους καὶ στοὺς Γιαπωνέζους ἢ πάνω στὸ Βόρειο Πόλο, νὰ ζήσω μόνος κ’ ἔρημος. Ποιά εἶνε ἡ ἁμαρτία αὐτή; Εἶνε ἡ βλασφημία τῶν θείων.
Βλαστήμια! Βλαστημοῦν ὅλοι, ἀπὸ τὸν ἀ­σπρομάλλη γέρο ποὺ ἔχει τὸ ἕνα πόδι στὸν τάφο κι ὅμως μένει ἀμε­τανόητος μέχρι τὸ μικρὸ παιδί. Βλαστημοῦν Χριστό, Θεό, Παναγία, καντήλια, πολυελέους, εὐαγγέλια, εἰκόνες, ἅγια, τὰ πάντα. Φρικτὲς βλασφημίες. Καὶ ὄχι μόνο τὶς ἄλλες μέρες, ἀλλὰ καὶ τὴν Κυριακή, κι αὐτὴν ἀκόμα τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Καὶ ποῦ δὲ βλαστημοῦν! στὸ δρόμο, στὰ δικαστή­ρια, στὸ στρατό, στὰ σχολεῖα, στὰ σπίτια, στ’ αὐτοκίνητα, στὰ πούλμαν, στὰ πλοῖα, στὰ τραῖ­να, στὰ ἀεροπλάνα…. Ὦ Θεέ μου! Δὲν συγκινεῖσθε; δὲν πονεῖτε; πέτρα εἶνε ἡ καρδιά σας;
Δὲν ἀκούει ὁ Χριστὸς τὶς βλαστήμιες τῶν «Χριστιανῶν»; Τὶς ἀκούει, ὅπως ἄκουγε πάνω στὸ σταυρὸ τὶς βλαστήμιες τῶν Ἑβραίων. Ἀ­κούει, καὶ θὰ μποροῦσε, μόνο τὸ δακτυλάκι του νὰ κουνήσῃ, νὰ τοὺς κάνῃ ὅλους κάρβου­νο· θὰ μποροῦσε νὰ κάνῃ σεισμό, νὰ μὴ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθον» (Ματθ. 24,2), καὶ κάτω ἀπὸ τὶς πέτρες καὶ τὰ μπετὸν ἀρμὲ νὰ ταφοῦν ὄχι μόνο οἱ βλάσφημοι, ἀλλὰ καὶ ὅλοι ἐμεῖς, γιατὶ ἀ­κοῦμε νὰ βλαστημᾶνε τὸ ὄνομά του καὶ καν­είς δὲν διαμαρτύρεται.
Ἂν ποῦν κακὸ λόγο γιὰ τὴ μάνα σου, τὴν ἀρ­ραβωνιαστικά σου, τὴ γυναῖκα σου, τὸ παιδί σου, πιστόλι βγάζεις νὰ σκοτώσῃς. «Νὰ πλύ­νῃς τὴ γλῶσσα σου μὲ ῥοδόσταγμα γιὰ νὰ πῇς τὴ μάνα μου…», ἔτσι λές. Κι ὅμως ἡ μάνα μας κι ὁ πατέρας μας καὶ τὸ παιδί μας εἶνε ἁμαρτωλοί· ἕνας εἶνε ὁ ἀναμάρτητος, ὁ Χριστός, καὶ μία ἡ γλυκειὰ μάνα ὅλου τοῦ κόσμου, ἡ Παναγία. Ἐν τούτοις καμμιά γυναί­κα, καμμιά πόρνη, καμμιὰ πριμαντόνα δὲν ὑ­βρίζεται τόσο ὅσο ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος. Δὲν εἴμεθα Χριστιανοί, εἴμεθα θεομπαῖχτες· δὲν πιστεύουμε στὸ Χριστό, δὲν σεβόμεθα τὴν Παν­αγία, δὲν τιμοῦμε τὴν Ἐκκλησία μας.
Κι ὅμως ὁ Χριστὸς μακροθυμεῖ! Γιατί; Περιμένει τὴ μετάνοιά μας, περιμένει αὐτοὶ οἱ βλάσφημοι νὰ γονατίσουν μπροστά του καὶ νὰ ζητήσουν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

* * *

Τελείωσα, ἀδελφοί μου. «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου» (θ. Λειτ.).
Ἂς μετανοήσουμε καὶ ἂς κλάψουμε ὅλοι, κλῆρος καὶ λαός, διότι ἔρχονται ἡμέρες φοβερές. Ἐὰν δὲν μετανοήσουμε, –γράψατέ το― θὰ ἔρθῃ ὥρα ποὺ ὁ τόπος μας θὰ σεισθῇ ἐξ θεμελίων. Καὶ τότε θὰ γίνῃ τὸ τῆς Ἀποκαλύψεως· θὰ πᾶμε στὰ βουνὰ καὶ τὶς σπηλιὲς καὶ θὰ φωνάζουμε· Ἀνοῖξτε, πέτρες καὶ βουνά, νὰ μᾶς κρύψετε ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας (βλ. Ἀπ. 6,15-16).
Ὁ δὲ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, διὰ πρεσβει­ῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἂς κάνῃ ἔλεος πᾶσιν ἡμῖν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ ῾Αγ. Κωνσταντίνου πλ. Ὁμονοίας Ἀθηνῶν τὴν 26-12-1965.