Αντιβλασφημικος αγων

Πρόλογος

Η βλασφημία! Ελαφριά είναι κάθε άλλη αμαρτία συγκρινόμενη με την βλασφημία, λέγει ο άγιος Ιερώνυμος. Διότι «ο αμαρτάνων παραβαίνει νόμον, ο δε βλασφημών εις αυτήν αθετεί την Θεότητα», καθώς κηρύττει ο φωστήρ της Καισαρείας, ο Μέγας Βασίλειος. Ο δε ιερός Χρυσόστομος, πλήρης ιεράς αγανακτήσεως, φθάνει μέχρι του σημείου να κηρύττη δημοσία, ότι όποιος ραπίζει βλάσφημο αγιάζει το χέρι του. Και ο νεώτερος άγιος, ιερομάρτυς και ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός εις τας διδαχάς του δεν παύει να καυτηριάζη την βλασφημία ως εσχάτη διαφθορά της ανθρωπίνης ψυχής.

Η βλασφημία! Αυτή ως ολέθρια ψυχική νόσος ενδημεί εις την Πατρίδα μας. Όπως έγραφε Συνοδική εγκύκλιος, που εκδόθηκε το 1903 προς καταπολέμησιν της βλασφημίας, αδυνατεί κάποιος «νʼ αποκρύψη την ψυχική οδύνη, την οποία προξενεί το φρικτόν και στυγερόν έγκλημα της βλασφημίας κατά του Παναγίου ονόματος του Υψίστου Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του ζωηφόρου Σταυρού, της αειπαρθένου Μαρίας, της ιεράς ημών Πίστεως κ.λ.π., όπερ διαπράττεται υπό Χριστιανών Ορθοδόξων, οι οποίοι εξερευγόνται εκ του στόματος αυτών εν ταις αγοραίς, εν ταις οδοίς και εν τοις κοινοίς τόποις λέξεις και φράσεις τοσούτω ανοσίους και ασεβείς, ώστε  τρόμον εμποιούσι τοις ευσεβέσι, αδυνατούσι να πιστεύσωσιν ότι ευρίσκονταν  εν μέσω χριστιανικού λαού».

Ο γράφων τας γραμμάς ταύτας, αφʼ ης ημέρας θεία χάριτι εχειροτονήθην κληρικός της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, κατά την υπερτριακονταετή υπηρεσίαν μου ως ιεροκήρυκος, δεν έπαυσα ευκαίρως ακαίρως να κηρύττω σφοδρώς κατά της επαράτου βλασφημίας. Ταύτην εθεώρουν και θεωρώ ως την κυριοτέραν αιτίαν, ένεκα της οποίας κατʼ επανάληψιν εξέσπασε κατά του ταλαιπώρου Έθνους μας η οργή του Θεού. Δια των συχνών ομιλιών μας, ας επιτραπή να είπωμεν, παρά τοις αγαπητοίς ακροατάς εδημιουργήθη αντιβλασφημικόν ρεύμα. Άτομα τα οποία ήσαν φοβεροί βλάσφημοι, έπαυσαν να βλασφημούν. Πόσον συγκινούμαι, όταν μετά παρέλευσιν πολλών ετών συναντώμαι με τοιαύτα άτομα, τα οποία με ευγνωμοσύνην αναφέρουν, ότι, αφʼ ης ημέρας συνέβη νʼ ακούσουν κήρυγμα εναντίον της βλασφημίας κατά την εκ της πόλεως η του χωρίου των διέλευσιν μου, διέκοψαν την βλασφημίαν! Χριστιανοί, άλλοτε αδιάφοροι απέναντι της βλασφημίας, ησθάνοντο φρικίασιν ακούοντες βλασφημίας και εξεδήλουν την αποδοκιμασίαν και αγανάκτησιν των κατά ποικίλους τρόπους. Ζηλωταί δε, οι οποίοι ευρέθησαν ενώπιον σκληροτραχήλων βλασφήμων, εφήρμοσαν κατά γράμμα την προτροπήν του ιερού Χρυσόστομου, εμηνύθησαν δε και εδικάσθηκαν εις τα πολιτικά δικαστήρια. Αλλʼ εξήλθον εκ των δικαστηρίων χαίροντες, διότι επόμενοι τη διδαχή του Οικουμενικού της Εκκλησίας Διδασκάλου, όχι χλιαρώς, αλλά σφοδρώς υπερήσπισαν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Θεού.

Και όχι μόνον εν τω λαώ, αλλά και εν τω στρατώ, ότε κατά τας χαλεπάς ημέρας του Έθνους (1947-1950) επεστρατεύθημεν, ειργάσθημεν, όσον ηδυνάμεθα, κατά της βλασφημίας. Πόσας φοράς δεν εκηρύξαμεν, δεν ηλέγξαμεν, δεν επετιμήσαμεν, δεν ήλθομεν εις σύγκρουσιν προς στρατιώτας και αξιωματικοὐς βλασφημούντας τα όσια και ιερά, υπέρ των οποίων η Ελλάς ηγωνίζετο σκληρότατον και αιματηρότατον αγώνα εις τα υψίπεδα της Μακεδονίας! Εις τον κατά της βλασφημίας αγώνα, μπορώ να ομολογήσω, πολύ με εβοήθησαν ευσεβείς διοικηταί μικρών και μεγάλων μονάδων, οι οποίοι υπέγραψαν εγκυκλίους, συνταχθείσας υπʼ εμού και δημοσιευθείσας εις θρησκευτικά περιοδικά της εποχής εκείνης. Τη συνδρομή δε ευσεβών στρατιωτών εις πολλάς μονάδας συνεστήσαμεν Α ν τ ι β λ α σ φ η μ ι κ ά ς  Ο μ ά δ α ς, αι οποίαι δια προτροπών, συμβουλών και διανομής κατάλληλων φυλλαδίων επεδίωκον την εξάλειψιν ή μείωσιν της βλασφημίας. Υπήρξαν στρατιωτικαί μονάδες, εις τας οποίας, ένεκα των εντόνων προσπαθειών των ομάδων τούτων, η βλασφημία εξηλείφθη ολοσχερώς.

Αλλʼ εκτός του προφορικού εν των λαώ και τω στρατώ κηρύγματος κατά της βλασφημίας, επεδιώξαμεν και γραπτώς να διαφωτίσωμεν τον λαόν περί του μεγέθους της φρικτής αμαρτίας. Εις τα υφʼ ημών εκδιδόμενα κατά καιρούς φυλλάδια και περιοδικά δεν επαύσαμεν να δημοσιεύωμεν άρθρα εναντίον της βλασφημίας.

Ευσεβείς Χριστιανοί, ακροαταί και αναγνώσται μας, μνήμονες της εργασίας εκείνης, κατʼ επανάληψιν μας παρεκάλεσαν, όπως εκδώσωμεν εις βιβλίον, ό,τι κατά καιρούς έχομεν είπει, και γράψει κατά της βλασφημίας. Την επιθυμίαν ταύτην των φίλων ακροατών και αναγνωστών μας εκπληρούντες εκδίδομεν το παρόν βιβλίον. Βεβαίως το βιβλίον τούτο, ως εκ της φύσεως του, δεν αποτελεί συστηματικήν έκθεσιν του θέματος της βλασφημίας, ως και ημείς θα επιθυμούμεν. Είνε συλλογή περιστατικών κηρυγμάτων και άρθρων, τα οποία εξ αφορμής διαφόρων εκάστοτε γεγονότων εξεφωνήσαμεν και εγράψαμεν. Ως είνει δε επόμενον, επί του ιδίου θέματος ομιλούντες και γράφοντες επί μίαν τριακονταετίαν, δεν ήτο δυνατόν νʼ αποφύγωμεν την επανάληψιν ωρισμένων ιδεών και εικόνων. Αλλʼ η επανάληψις αύτη δεν αποτελεί, εξ επόψεως χριστιανικής διδαχής, σφάλμα. Τουναντίον συνίσταται υπό της Αγίας Γραφής. Ο κορυφαίος των Αποστόλων, ο Απόστολος των εθνών Παύλος, βλέπων ότι, παρά την πρώτην διδαχήν του, εξηκολούθουν εν τη αρτισυστάτω Εκκλησία να υπάρχουν ωρισμέναι κακίαι και ελαττώματα, ηναγκάζετο να επανέρχεται επί των ιδίων θεμάτων και να επαναλαμβάνη την ιδίαν διδασκαλίαν, λέγων˙ «Τα αυτά γράφειν υμίν εμοί μεν ουκ οκνηρόν, υμίν δε ασφαλές» (Φιλιπ. 3, 1). Όπως διδάσκαλος έχων δυσμαθείς μαθητάς αναγκάζεται να επαναλαμβάνη τα ίδια, έως ότου το μάθημα κατανοηθή και υπʼ αυτών˙ όπως ιατρός βλέπων να επιμένη η ιδία νόσος εξακολουθεί και αυτός επιμένη, συνιστών δίαιταν και φάρμακα, έως ότου ίδη τον ασθενή αποθεραπευόμενον, ούτω και ο ιεροκήρυξ βλέπων κακίας και ελαττώματα να επιμένουν εν τη κοινωνία οφείλει να επανέρχεται επί των ιδίων θεμάτων και να ομιλή και να γράφη επʼ αυτών, προσπαθών, όσον είνε δυνατόν, να εμφανίζη τα αυτά υπό νέαν πάντοτε μορφήν. Η επανάληψις, ως διδάσκει η ψυχολογία, είνε η ψυχή της μνήμης. Ο δε ιερός Χρυσόστομος, απαντών εις ακροατάς του, οι οποίοι εδυσφόρουν, διότι επί ωρισμένων θεμάτων επανήρχετο συχνάκις, έλεγε˙ «Παύσατε να διαπράττετε την αμαρτίαν, την οποίαν ελέγχω και κατηγορώ, δια να παύσω και εγώ να ομιλώ διʼ αυτήν». Άλλοτε δε έλεγεν, ότι μία κακία, ερριζωμένη από αιώνων εις την ανθρώπινην κοινωνίαν, ομοιάζει προς δένδρον πολυχρόνιον και βαθύριζον, το οποίον δεν πίπτει με ένα κτύπημα του ξυλοκόπου, αλλά με αλλεπάλληλα και έντονα κτυπήματα.

Εις το τέλος του βιβλίου δημοσιεύομεν και φωτοτυπίας εντύπων πινακίδων, τας οποίας κατά καιρούς εξεδώκαμεν κατά χιλιάδας και αι οποίαι, φροντίδι ευσεβών Χριστιανών, ετοιχοκολλήθησαν εις πόλεις και χωρία της Πατρίδος μας.

Το βιβλίον εκδίδεται με τον φλογερόν πόθον, όπως διεγείρη τα πνεύματα των Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος εις πόλεμον κατά της φρικτής βλασφημίας, η οποία αποτελεί μελανόν στίγμα της αγαπητής Πατρίδος μας. Είθε δια κοινών προσπαθειών ευσεβούς κλήρου και λαού, δια συντονισμένης συνεργασίας Εκκλησίας και Πολιτείας, όχι απλώς να μειωθή, αλλά να εξαλειφθή εντελώς εκ της Ελλάδος η βλασφημία, και όλη η Ελλάς να γίνη μία κιθάρα, υμνούσα και δοξάζουσα ακαταπαύστως τον Κύριον της δόξης.

Εγράφον εν Φλωρίνη τη 25η Μαρτίου 1971,

εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

και της αναστάσεως του Έθνους

† Ο Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας Αυγουστίνος

OI ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ

«Γράφω ὑμῖν νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν» (Α΄ Ἰωάν. 2,13)

Ἀγαπητά μου παιδιά,
ΕΠΙ Τῌ ΛΗΞΕΙ τῆς κατασκηνωτικῆς σας περιόδου ὁ γέροντας ἐπίσκοπος, ποὺ ὑπηρετῶ ἐπὶ 60 καὶ πλέον χρόνια τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ γένος μας, βρίσκω τὴν εὐκαιρία νὰ σᾶς ἀπευθύνω λίγες λέξεις.
Ἐκλεκτά μας παιδιά! Βρίσκεσθε στὴν πιὸ ὡραία ἀλλὰ καὶ πιὸ ἐπικίνδυνη ἡλικία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Ὡραία εἶνε ἡ περίοδος τῆς νεότητος. Τὸ σῶμα εἶνε ὅλο δύναμι. Ὁ νοῦς διαυγής. Οἱ πόροι ἀνοικτοὶ νὰ ρουφήξουν τὴ γνῶσι, ὅπως τὸ σφουγγάρι ρουφάει τὸ νερό. Ἡ μνήμη στερεά. Ἡ φαντασία ζωηρή. Ἡ ὁρμὴ γιὰ δρᾶσι ἰσχυρή. Τὰ φτερὰ ἕτοιμα νὰ πετάξουν στοὺς μακρινοὺς ὁρίζοντες. Τὸ μέλλον φαντάζει μὲ φῶς ἐκθαμβωτικό. Ὅλα φαίνονται ὡραῖα, ἑλκυστικά, μαγευτικά. Κανένα σύννεφο δὲν σκιάζει τὸν οὐρανὸ τῆς ψυχῆς τοῦ νέου. Ὁ νέος ρεμβάζει, πλάθει ὄνειρα σχεδιάζει,…
Ὡραία ἡ περίοδος τῆς νεότητος. Ἀλλὰ καὶ ἐπικίνδυνη. Γιατὶ κάθε νέος βρίσκεται σὲ μιὰ στροφή. Ἐμπρός του δυὸ δρόμοι παρουσιάζονται Κρίνω σκόπιμο νὰ σᾶς ὑπενθυμίσω ἕνα γνωστό σας ἔφηβο τοῦ ἀρχαίου κόσμου τῆς πατρίδος μας· εἶνε ὁ Ἡρακλῆς. Ἡ ἀρχαία μυθολογία, στὴν ὁποία πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὑπάρχουν καὶ στοιχεῖα ἐποικοδομητικά, λέει γι᾿ αὐτὸν ὅτι, ὅταν ἦρθε στὴν ἐφηβικὴ ἡλικία (16 – 18 ἐτῶν), βγῆκε ἀπὸ τὴν πόλι σ᾿ ἕνα ἔρημο μέρος, κ᾿ ἐκεῖ ἄρχισε νὰ συλλογίζεται τί πρέπει νὰ πράξῃ. Ξαφνικὰ παρουσιάζονται μπροστά του δυὸ γυναῖκες. Ἡ μιὰ παχύσαρκη καὶ στολισμένη μὲ φανταχτερὰ φορέματα, ἡ ἄλλη σοβαρὴ καὶ ντυμένη μὲ σεμνὴ ἐνδυμασία. Ἡ πρώτη πλησίασε τὸν Ἡρακλῆ καὶ τοῦ λέει·
―Ἂν μ᾿ ἀκούσῃς, θὰ ζήσῃς εὐτυχισμένος. Δὲν θὰ κουράζεσαι. Δὲν θὰ δουλεύῃς. Θὰ τρῶς ὅσο θέλεις. Θὰ κοιμᾶσαι ὅσο θέλεις. Θὰ διασκεδάζῃς ὅσο θέλεις. Ἄλλοι θὰ δουλεύουν καὶ θὰ σὲ τρέφουν…
Τὰ λόγια αὐτὰ φάνηκαν ὡραῖα στὸν Ἡρακλῆ καὶ τὴ ρώτησε·
―Ποιό εἶνε τ᾿ ὄνομά σου;
Κ᾿ ἐκείνη ἀπάντησε·
―Οἱ ἐχθροί μου μὲ λένε Κακία, οἱ φίλοι μου μου ὅμως μὲ λένε Εὐδαιμονία.
Ἔπειτα τὸν πλησίασε ἡ ἄλλη.
―Νέε μου, τοῦ εἶπε· ἐγὼ δὲν πρόκειται νὰ σὲ κολακεύσω καὶ νὰ σοῦ προτείνω εὔκολα πράγματα. Σοῦ λέω, ὅτι τὰ ἀγαθὰ ἀποκτῶνται μὲ κόπους. Ἂν εἶσαι γεωργός, πρέπει νὰ σκάβῃς βαθειὰ τὴ γῆ, γιὰ νὰ σοῦ ἀποδώσῃ τοὺς καρπούς της. Ἂν εἶσαι βοσκός, πρέπει νὰ σηκώνεσαι πρωὶ καὶ νὰ ὁδηγῇς τὰ πρόβατα σὲ χλοερὰ λιβάδια, νὰ τὰ ποτίζῃς μὲ δροσερὸ νερό, καὶ τὴ νύχτα νὰ τὰ φυλᾷς ἀπὸ τοὺς κλέφτες καὶ τὰ ἄγρια θηρία. Ἂν εἶσαι ψαρᾶς, πρέπει νὰ ξενυχτᾷς ρίχνοντας τὰ δίχτυα σου στὴ θάλασσα. Ἂν εἶσαι ναύτης, πρέπει νὰ ταξιδεύῃς καὶ ν᾿ ἀντιμετωπίζῃς τὰ ἄγρια κύματα ποὺ θὰ ὁρμοῦν νὰ καταποντίσουν τὸ πλοῖο. Ἂν θέλης νὰ σ᾿ ἀγαπᾷ ὅλη ἡ πόλι, πρέπει νὰ κάνῃς καλὸ σ᾿ ὅλη τὴν πόλι. Ἂν θέλης νὰ σ᾿ ἀγαπᾷ ὅλη ἡ Ἑλλάδα, πρέπει νὰ κάνῃς καλὸ σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα.
―Ποιό εἶνε τὸ ὄνομά σου; τὴν ἐρωτᾶ.
Κ᾿ ἐκείνη ἀπαντᾶ·
―Ἐχθροὶ καὶ φίλοι μὲ ὀνομάζουν Ἀρετή.
Ὁ Ἡρακλῆς, ὅπως εἶνε γνωστό, ἄκουσε τὴν Ἀρετή. Κοπίασε, μόχθησε, καὶ μὲ τοὺς 10 ἄθλους ποὺ ἔκανε ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς περιφημότερους ἄνδρες τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος.

* * *

Ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐδῶ δὲν θέλω νὰ σᾶς προβάλλω πρὸς μίμησιν ἕνα μυθικὸ πρόσωπο τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τὸν Ἡρακλῆ. Σᾶς προβάλλω τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἱδρυτὴ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ποὺ μὲ τὴν ἀσύγκριτη διδασκαλία του καὶ τὸ ὑπέροχο παράδειγμά του, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς μυριάδες ἥρωες – ἁγίους ποὺ ἀνέδειξε, σᾶς καλεῖ λέγοντας·
―Νέοι! «Πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι᾿ αὐτῆς. Τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!» (Ματθ. 7,13-14).
Δυὸ δρόμοι ἀνοίγονται μπροστά σας. Ὁ ἕνας δρόμος εἶνε στενός, εἶνε δύσκολος, εἶνε ἀνηφορικός. Πολλὰ ἐμπόδια ἔχει. Ἀλλὰ στὸ τέλος τοῦ δρόμου σᾶς περιμένει ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα. Σᾶς περιμένει ὁ ἄγγελος, γιὰ νὰ σᾶς στεφανώση μὲ τὸ ἀμάραντο στεφάνι τῆς δόξης. Εἶνε ὁ δρόμος τῆς ἀρετῆς. Εἶνε ὁ δρόμος τοῦ Γολγοθᾶ, τὸν ὁποῖο πρῶτος βάδισε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ ἄλλος δρόμος εἶνε δρόμος πλατὺς καὶ εὐρύχωρος. Στὴν ἀρχή του ἀκούγονται γλυκύτατα, τραγούδια σειρήνων. Προσφέρονται γλυκύσματα, κάνιστρα μὲ λουλούδια. Ἀλλὰ στὸ τέλος ἀκούγονται ἀναστεναγμοί, θρῆνοι καὶ κοπετοί. Στὸ τέλος ἕνα θηρίο ἀνοίγει τὸ πελώριο στόμα του καὶ καταπίνει τὰ θύματά του, τὶς μυριάδες ἀνθρώπους, ποὺ ἀπερίσκεπτα ἀκολούθησαν τὸν εὐρύχωρο δρόμο. Καὶ ὁ δρόμος αὐτὸς εἶνε ὁ δρόμος τῆς κακίας, τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαφθορᾶς.
Ὅπως διδάσκει ἡ σύγχρονη ψυχολογία καὶ ἰδίως τὸ ὑπέροχο βιβλίο τοῦ Καρρὲλ «Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁ ἄγνωστος», ὁ ἄνθρωπος πολεμεῖται ἀπὸ ὁρατοὺς καὶ ἀοράτους ἐχθρούς. Πολεμεῖται ἐσωτερικῶς καὶ ἐξωτερικῶς. Ὅπως οἱ Καρυάτιδες τῆς Ἀκροπόλεως σηκώνουν στὰ κεφάλια τους βαρὺ φορτίο, ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ γεννηθοῦν φέρουν ἐπάνω τους βαρὺ φορτίο, τὸ ὁποῖο ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὀνομάζει προπατορικὸ ἁμάρτημα, δηλαδὴ ἁμάρτημα ποὺ μεταδίδεται ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀνθρώπους, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα. Ἡ σύγχρονη ψυχολογία τοῦ βάθους αὐτὸ τὸ ὀνομάζει κληρονομικότητα. Ἡ πεῖρα μὲ μύρια παραδείγματα ἀποδεικνύει, ὅτι τὰ παιδιὰ ποὺ γεννιῶνται μοιάζουν σωματικῶς ἀλλὰ καὶ ψυχικῶς μὲ τοὺς γονεῖς τους. Μία στατιστικὴ ἀναφέρει, ὅτι ἔκφυλοι γονεῖς ἐπὶ σειρὰ γενεῶν ταλαιπώρησαν τὴν ἀνθρωπότητα μὲ παιδιὰ βεβαρημένα ἀπὸ κακὴ κληρονομικότητα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ ἐπιστήμονες λένε, ὅτι τέτοιοι νέοι δὲν εἶνε ἄξιοι νὰ κάνουν γάμο…
Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα ὁ νέος ὅπως ἐσεῖς, πολεμεῖται καὶ ἐξωτερικῶς, ἰδιαιτέρως μάλιστα στὴ σημερινὴ ἐποχή, ἀπὸ ὅ,τι ἀκούει καὶ ἀπὸ ὅ,τι βλέπει στὰ αἰσχρὰ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες, στὰ ραδιόφωνα καὶ στοὺς κινηματογράφους, στὶς τηλεοράσεις καὶ στὰ βίντεο. Ἐκπληρώνεται δὲ στὶς μέρες μας ἡ προφητεία τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος πρὸ 200 καὶ πλέον ἐτῶν προφήτευσε, ὅτι ὁ σατανᾶς θὰ βγάλῃ ἕνα κουτὶ μὲ τὸ ὁποῖο θὰ τρελάνῃ τὴν ἀνθρωπότητα· αὐτὸ εἶνε ἡ τηλεόρασι. Πάρα πολλὰ ἐγκλήματα, ποὺ διαπράττονται ἀπὸ τὴ νεολαία, ἔγιναν κατ᾿ ἀπομίμησι τῶν λεγομένων ἠθοποιῶν. Ἡ νεολαία μας ἐπίσης κινδυνεύει ἀπὸ τὰ νυχτερινὰ κέντρα, ποὺ λειτουργοῦν μέχρι τὶς πρωινὲς ὧρες καὶ οἱ νέοι μας βγαίνουν ἀπὸ ᾿κεῖ σὲ θηριώδη κατάστασι, ὅπως ἀκριβῶς οἱ σύντροφοι τοῦ Ὀδυσσέα ποὺ ἦταν κλεισμένοι στὸ μυθικὸ σπήλαιο τῆς Κίρκης.
Ἡ πεῖρα τῆς ζωῆς διδάσκει, ὅτι κανένας νέος δὲν μετάνοιωσε ποὺ βάδισε τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς, τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἀντιθέτως διδάσκει, ὅτι μυριάδες νέοι μετάνοιωσαν καὶ ἔκλαψαν πικρά διότι ἀκολούθησαν τὸ δρόμο τῆς κακίας, τοῦ θανάτου, τοῦ αἰωνίου θανάτου, τὸ δρόμο τοῦ ᾅδη.

* * *

Λένε ὅτι κάποιος, την συνεχεια εδώ· Read more »

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΙΩΤΑ

«᾿Αμὴν λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται» (Ο ΚΥΡΙΟΣ)

Τὸν 4ον μ.Χ. αἰῶνα ἀνεστατώθη ὅλη ἡ ᾿Εκκλησία. Ποία ἡ αἰτία; ῞Ενας ἱερεὺς εἰς τὴν ᾿Αλεξάνδρειαν, ῎Αρειος τὸ ὄνομα, ἐκήρυξε τὴν βλάσφημον ἰδέαν, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶνε Θεός, ἀλλὰ κτίσμα, τὸ πρῶτον καὶ ἐξαίρετον κτίσμα τῆς Δημιουργίας, καὶ ὅτι ὑπῆρχεν ἐποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε Χριστός. «῎Οχι», τοῦ ἀπαντοῦν οἱ ᾿Ορθόδοξοι μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Μ. ᾿Αθανάσιο. ῎Οχι, μυριάκις ὄχι. ῎Αρειε, τὸ φρόνημά σου εἶνε ἐσφαλμένο. Δὲν πηγάζει ἀπὸ τὴν ῾Αγίαν Γραφήν. ῾Η ῾Αγία Γραφή, Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη, ἀποδεικνύει, ὅτι προτοῦ νὰ πλασθῆ ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, προτοῦ νὰ δημιουργηθοῦν τὰ ὄρη, αἱ θάλασσαι, καὶ οἱ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ, ὑπῆρχεν ὁ Χριστός. ῾Υπῆρχε «πρὸ πάντων τῶν αἰώνων». «Φῶς ἐκ φωτός, Θεὸς ἀληθινός, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθείς, οὐ ποιηθείς, ὁμοούσιος τῷ Πατρί, δι οὗ τὰ πάντα ἐγένετο».

Έτσι ἐδημιουργήθησαν δύο παρατάξεις· ὁ ῎Αρειος μὲ τὴν κακοδοξίαν του, καὶ ὁ Μ. ᾿Αθανάσιος μὲ τὴν σημαίαν τῆς ὀρθῆς πίστεως, τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Μερικοί, ποὺ συνεπάθουν τὰς ἰδέας τοῦ αἱρεσιάρχου, κρυπτοαρειανοί, προσεπάθουν δῆθεν νὰ συμβιβάσουν τὰ πράγματα καὶ οἱ ψευτὸ-εἰρηνοποιοὶ αὐτοὶ ἐπρότειναν, ὅπως εἰς τὴν λέξιν ΟΜΟΟΥΣΙΟΣ, οἱ ᾿Ορθόδοξοι δεχθοῦν καὶ προσθέσουν ἕνα καὶ μόνον γράμμα, τὸ ἰῶτα, διὰ νὰ γίνη ἡ λέξις ΟΜΟΙΟΥΣΙΟΣ, καὶ τότε οἱ ὀπαδοὶ τοῦ ᾿Αρείου θὰ ὑπέγραφον τὸ Σύμβολον καὶ θὰ ἐπήρχετο ἡ συμφιλίωσις, ἡ εἰρήνη. ᾿Αλλὰ οἱ ᾿Ορθόδοξοι δὲν ἐδέχθησαν. Τὸ ἰῶτα δὲν προσετέθη. Τὸ Σύμβολον τῆς πίστεως ἔμεινεν ἀκέραιον καὶ μέχρι σήμερον ἀκούεται εἰς ὅλους ναοὺς τῆς ᾿Ορθοδοξίας ὅπως ἐξῆλθεν ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ Μ. ᾿Αθανασίου.

᾿Αλλὰ θὰ εἴπητε ἴσως· Διατὶ τόση ἐπιμονὴ εἰς μίαν λέξιν; Τόσην σημασίαν εἶχε διὰ τὴν πίστιν μας ἕνα ἰῶτα; ᾿Απαντῶμεν. ῾Ο Χριστιανισμὸς, ἀγαπητοί, ὁμοιάζει μὲ ἕνα θαυμάσιον οἰκοδόμημα τὸ ὁποῖον εἶνε κατεσκευασμένον βάσει σχεδίου σοφοῦ ἀρχιτέκτονος, καὶ τὰ πάντα καὶ αἱ μικρότεραι λεπτομέρειαι τῆς οἰκοδομῆς ἔχουν τὴν θέσιν των. ῞Ολα εἶνε συνηρμολογημένα κατὰ τοιοῦτον τρόπον, ὥστε ν’ ἀποτελοῦν ἕνα ἑνιαῖον ἀδιάσπαστον σύνολον. Δὲν εἱμπορεῖς ν’ ἀφαιρέσης ἀπὸ τὴν οἰκοδομὴ οὕτε ἕνα λιθαράκι. Τὸ ἀφαιρεῖς; Τὸ οἰκοδόμημα κινδυνεύει. Τὸ ἔν λιθάρι θὰ συμπαρασύρη τὸ ἄλλο ἕως ὅτου ὅλη ἡ οἰκοδομὴ καταρρεύση. Κάτι παρόμοιον συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Εἶνε μία θεία οἰκοδομὴ ἡ ᾿Εκκλησία, ἕνα πνευματικὸν οἰκοδόμημα, τὸ μεγαλοπρεπέστερον ἐξ ὅλων τῶν ἰδεολογικῶν οἰκοδομημάτων τῆς ῾Ιστορίας ποὺ ὑψώνει τὴν κορυφήν του πρὸς τοὺς οὐρανούς. Κάθε διδασκαλία της καὶ αὐτὴ ἡ μικροτέρα ἡ ὀποία θεωρεῖται ὡς ἕνα ἰῶτα ἢ μία κεραία, ὡς τὰ ἐλάχιστα στοιχεῖα τοῦ ἀλφαβήτου εἶνε συνδεδεμένη τόσον στενὰ μὲ τὰς ἄλλας κεντρικὰς διδασκαλίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὥστε ὁ ἀπορρίπτων τὰς μικρὰς ἐντολὰς ἢ διατάξεις τῆς ᾿Εκκλησίας μας κινδυνεύει νὰ ἀπορρίψη καὶ τὰς μεγάλας και νὰ καταντήση σιγά-σιγά, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβη, ἕνας ὀρθολογιστής, ἄπιστος, ἄθεος. — Οὔτε ἀφαίρεσιν, ἀλλ’ οὐτε καὶ προσθήκην δέχεται ἡ Χριστιανικὴ πίστις. Εἶνε τὸ τέλειον. Εἱδικῶς δὲ ὡς πρὸς τὴν περίπτωσιν τοῦ ᾿Αρείου ἡ προσθήκη ἑνὸς ἰῶτα εἰς τὴν λέξιν ὁμοούσιος θὰ ἦτο ἕνας δυναμῖτις πού θὰ ἔβαζεν ὁ Σατανᾶς εἰς τὰ θεμέλια τοῦ Χριστιανισμοῦ διὰ νὰ τὸν ἀνατρέψη. Διότι ὁ λέγων τὸν Χριστὸν ὁμοιούσιον καὶ ὄχι ὁμοούσιον θεωρεῖ Αὐτὸν ὡς ἕνα ἁπλοῦν ἄνθρωπον, ὅστις ἔχει προορισμὸ διὰ τῆς ἀρετῆς νὰ ὁμοιωθῆ τῷ Θεῷ. ᾿Εκ τῆς προσθήκης τοῦ ἰῶτα ἡ κεντρικὴ διδασκαλία περὶ τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ θὰ ἐγένετο θρύψαλα. Αὐτὸν τὸν κίνδυνον διῃσθάνθη ὁ Μ. ᾿Αθανάσιος καὶ ἡ λοιπὴ χορεῖα τῶν ἀθανάτων Πατέρων καὶ ἀντέταξαν τὸ ἡρωϊκὸν ΟΧΙ εἰς τὰς ἀξιώσεις τοῦ ᾿Αρείου καὶ ὀπαδῶν αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι ὑπεστηρίζοντο ἀπὸ ὁμόφρονας πολλάκις αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου. ᾿Αγαπητοὶ χριστιανοὶ τῆς Κύμης καὶ τῶν περιχώρων αὐτῆς. ῾Η ᾿Ορθόδοξος πίστις εἶνε πολὺ λεπτὸν πρᾶγμα, εἶνε σἄν τὸ μάτι τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δὲν δέχεται μέσα οὔτε τρίχα. Δὲν δύνασαι νὰ τὴν ἀναμίξης μὲ ξένα στοιχεῖα. Πρέπει νὰ μείνη ἀγνή, ἁμόλυντος. Δυοτυχῶς διάφοραι αἰρέσεις, τῶν ὁποίων ἠ χειροτέρα ἔκδοσις εἶνε οἱ χιλιασταὶ ποὺ εἰς τὴν ἐποχήν μας ἀνέστησαν τὸν ᾿Αρειανισμὸν, ζητοῦν νὰ μᾶς ἀφαιρέσουν τὴν Πίστιν. ῎Ας προσέξωμεν, ὄχι ἁπλῶς νὰ προσέξωμεν ἀλλὰ ν’ ἀγωνισθῶμεν διὰ τὴν πίστιν αὐτὴν. ᾿Εκτὸς τῆς πίστεως ταύτης δὲν ὑπάρχει σωτηρία. ῾Υπὲρ αὐτῆς τῆς πίστεως, ἂς ἀνακράξωμεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων· Αὔτη ἡ ἀληθινὴ πίστις. Αὕτη ἡ ῾Αγίᾳ πίστις. Αὕτη ἡ αἰωνία πιστις. Εἰς αὐτὴν ἐβαπτίσθημεν. Καὶ εἰς αὐτὴν θ’ ἀποθάνωμεν. —᾿Αμήν—.

«Γρηγορειτε»

ΚΥΜΗ 20 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1951 ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ 7

 Ε Κ Δ Ι Δ Ε Τ Α Ι

῾Υπὸ ἱεροκήρυκος ᾿Ι. Μητροπόλεως Καρυστίας-Σκύρου ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου καὶ διανέμεται δωρεὰν πρὸς χριστιανικὸν  διαφωτισμὸν τοῦ λαοῦ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΦΥΛΛΑΔΙΟΥ

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ «ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
Εἰδικὰ μαθήματα κατηχήσεως·
1— Διὰ τὰ ἐργαζόμενα παιδιὰ-Κυριακὴν ὥραν 7-8 μ.μ. εἰς τὸν ῎Αγ. ᾿Αθανάσιον
2— Διὰ τὰς νέας(ΧΕΝ)-Κυριακὴν 11-12 εἰς τὸν ῞Αγιον ᾿Αθανάσιον
3— Διὰ τὰς μητέρας- Πέμπτην 5-6 » »
4— Διὰ τοὺς ἄνδρας-Τρίτην 7.30-8 » »

Θ Ε Ι Ο Ν  Κ Η Ρ Υ Γ Μ Α

Αὔριον Κυριακὴν (21᾿Ιανουαρίου) ὁ ἱεροκῆρυξ τὸ πρωΐ κατὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν θὰ ὁμιλήση εἰς τὸν ῾Ι. Ναὸν τῶν Ταξιαρχῶν, τὸ δὲ ἀπόγευμα ὥραν 5 εἰς τὸν Μητροπ. Ναὸν τοῦ ῾Αγίου ᾿Αθανασίου.

-ΟΛΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

Ας τους απαντήσουμε στην Δημόσια Διαβούλευση της «εργάσιμης Κυριακής». Λήγει σε 3 ημέρες (21/12)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ· http://www.katanixis.blogspot.gr/2012/12/3-2112.html

Ο π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος, στη Νεανική Σύναξη του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας

Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012,  θα έχουμε την χαρά να βρίσκετε στη Σύναξή μας ο π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονή Σαγματά Βοιωτίας.

Στις 8.30 μ.μ. θα τελεσθεί η Ακολουθία του Αποδείπνου και στις 9.00 μ.μ. θα αρχίζει η ομιλία με  θέμα γύρω από το πρόσωπο και το Βίο του Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως του Ιατρού.  Κατά την παραμονή του π. Νεκταρίου στη Σύναξη θα τεθούν προς προσκύνηση και τμήμα των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Λουκά.

  Παρακαλούνται όλα τα μέλη της Συνάξεως μας και όποιοι άλλοι νέοι  (18-45 ετών) το επιθυμούν, να έρθουν και να ενημερωθούν για το θέμα.

          Σας περιμένουμε με αγάπη.

                              Εκ του Ιερού Ναού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ & ΒΑΡΗΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ  ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΥΝΑΞΕΩΝ 2012

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΒΟΥΛΑΣ
Πλατεία Άλσους 1, ΤΚ. 16673, Βούλα

ο Σάββατο 22/12/2012 και ώρα 11:00 π.μ..  στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού μας, θα γίνει  Χριστουγεννιάτικη Εορτή των Κατηχητικών Συνάξεων της Ενορίας μας.

v  Κατά την Εκδήλωση: θα αποδοθούν ύμνοι, παραδοσιακά κάλαντα και τραγούδια.
v  Θα απαγγελθούν ποιήματα και θα παρουσιαστεί ένα μικρό θεατρικό.
v  Ο Υπεύθυνος Νεότητος π. Αντώνιος Χρήστου, θα ομιλήσει με θέμα «Αλήθεια ξέρουμε τι έγινε τα Χριστούγεννα;».

Παρακαλούμε όλους τους αγαπητούς Ενορίτες μας, να μας τιμήσουν με τη παρουσία τους.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΒΟΥΛΑΣ
ΙΕΡΟ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ Κ.Α.Α.Π. ΒΟΥΛΑΣ

ο Σάββατο 22/12/2012 και ώρα 11:00 π.μ..  στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού μας, θα γίνει  Χριστουγεννιάτικη Εορτή των Κατηχητικών Συνάξεων της Ενορίας μας.

v  Κατά την Εκδήλωση: θα αποδοθούν ύμνοι, παραδοσιακά κάλαντα και τραγούδια.
v  Θα απαγγελθούν ποιήματα και θα παρουσιαστεί ένα μικρό θεατρικό.
v  Ο Υπεύθυνος Νεότητος π. Αντώνιος Χρήστου, θα ομιλήσει με θέμα «Αλήθεια ξέρουμε τι έγινε τα Χριστούγεννα;».

Παρακαλούμε όλους τους αγαπητούς Ενορίτες μας, να μας τιμήσουν με τη παρουσία τους.

Εκ του Ιερού Ναού

Εισαγγελέας Πρωτοδικών Χανίων Γιάννης Πενταγιώτης με μια πρωτοφανή για τα δικαστικά χρονικά καταγγελία εναντίον της κυβέρνησης των “δωσιλόγων”… όπως αναφέρει και της τρόικας απαντά “στους ελάχιστους συναδέλφους του που αντιδρουν στις κινητοποιήσεις” των δικαστικών.

_

Κυριακη των Προπατορων

Κυριακή των Προπατόρων  του Νικολάου Πανταζή

          Αράδα ονομάτων και μάλιστα Εβραϊκών. Κατἀλογος ατελείωτος μεγάλων Πατριαρχών.

          Κάποιοι όμως απάτριδες σήμερα, δείχνουν να έχουν πρόβλημα με την Εβραϊκή γενιά και καταγωγή του Ιησού.

          Ο Χριστός όμως δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους Εβραίους παρά μόνο ότι ενώ κάποτε, ήταν πραγματικά ο περιούσιος Λαός Του, ενώ είχαν εμπειρευτεί τα πάνδεινα και αξιώθηκαν τις μεγαλύτερες Θεϊκές αποκαλύψεις, έπειτα όμως όταν είχαν κορασμό απολαύσεων και αφθονία αγαθών, «έφαγον και ενεπλήσθησαν σφόδρα» και ξαφνικά τον ξέχασαν, τον απαρνήθηκαν και χειρότερο απ΄ όλα, όταν ήρθε «ο Θεός και φανερώθηκε εν σαρκί» και συνανεστράφηκε με τους δικούς Του ανθρώπους, τότε τον απέρριψαν και τον Σταύρωσαν.

          Ο Θεός δεν είναι ρατσιστής, δεν έχει «φαβορί» εθνικότητες. Οι Εβραίοι ήταν όντως διαλεχτοί επειδή έδειξαν υπακοή και αγάπησαν πολύ. Από αχαριστία όμως και αγνωμοσύνη Γαἱδουρινή, έφτασαν στο σημείο να προσκηνούν «χρυσές αγελάδες» για Θεό τους.

          Και η Ελλάδα μας, η κάποτε διαλεχτή που καταστάθηκε και αυτή περιούσιος Λαός του Θεού, Έθνος Άγιον, Χώρα Αγίων και Μαρτύρων, έφτασε τώρα στο σημείο νέα είδωλα να προσκηνεί, να «κάμπτει γόνυ τω Βαάλ», να υπηρετεί το Μαμωνά μοιχεύοντας με μίξη ανεπίτρεπτη και μαγαρισμένη, με τον αναθεματισμένο πρότερο παγανισμό. Χορεύει της Μασονίας το χορό στη πίστα της Αμερικανοφιλίας, φιληδονίας και αρνησιθρησκείας. Εάν δεν προσέξουμε και δεν σταθούμε καλώς, το Αρνίον και πάλι αλλού θα μετακινήσει τη Λυχνία…

          Εμείς οι Ορθόδοξοι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους Εβραίους, δεν είμαστε ρατσιστές και Εθνικιστές. Οι Ηγέτες τους όμως, οι Σιωνιστές που θα συστήσουν και θα εγκαθιδρύσουν τη Νέα Σιών,  οι πανίσχυρες και παντοκρατορικές, οι πάμπλουτες και απολυταρχικές, πασίγνωστες ανά τον κόσμο Εβραϊκές Οικογένειες, συνεχίζουν να προκαλούν τα αισθητήριά μας.

          Γνωρίζουμε καλά και βλέπουμε με τα μάτια μας την άμεση υλοποίηση των οργανωμένων σχεδίων των Πρωτόκολλων των Σοφών της Σιών, οι οποίοι μυστικά επιβουλέυονται την Εκκλησία μας, την Ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας, την Νεολαία μας, τη Γλώσσα μας και επεξεργάζονται συστηματικά την εξάλειψη της Ορθοδόξου Πίστεως και τη διαγραφή των Ιερών Παραδόσεών μας.

          Θέλουν να μας εκχριστιανίσουν, να μας κάνουν Ευρωπαίους, Εοκτζίδες, πιόνια της νεοεποχήτικης παραπληροφόρησης, απρόσωπα και ασυνείδητα ψηφία της νεοταξικής πληροφορικής και δούλους της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.

          Έρχονται ως Πρόδρομοι του Αντιχρίστου να μας καταστήσουν διαχείριά τους και υπόδουλους της Νέας Τάξης Πραγμάτων, να μας γλυτώσουν από την κρίση την οποία οι ίδιοι μαεστρικά προκάλεσαν μέσω της υποδουλωτικής πλατφόρμας των Διεθνών Νομισματικών Ταμείων και τις «Λερωμένες» Λέσχες διαφόρων Δανειστών και Εντολοδόχων.

           Η Κυριακή των Προπατόρων αποτελεί ιστορική αναφορά της γενεαλογίας του Χριστού ως αληθινό Πρόσωπο της Παγκοσμίου Ιστορίας. Οι Προπάτορες του Χριστού απετέλεσαν την προτύπωση του Χριστού, απεικόνισαν τη Θυσία του Χριστού και την Αγία Τριάδα. Σκιαγράφισαν τη Μορφή της Προ Χριστού Εκκλησίας. Έρχονται να μας δείξουν το δρόμο προς τη γη της Επαγγελίας, την Αγία Γη της Εκκλησίας, την Άνω Ιερουσαλήμ.

          Οι Προπάτορες «πέτυχαν τις επαγγελίες». Προανήγγειλαν τον επ’ εσχάτων ερχομό του Λυτρωτή μας Θεού. Προκαταγγέλουν την Ενανθρώπιση του Σωτήρα Χριστού. Οι Αστέρες της Παλαιάς Διαθήκης, δακτυλοδείχνουν τον Θείο Αστέρα της Καινής. Οι Χίλιοι-δεκατρείς Μάγοι της Μωσέως Ωδής ορμώμενοι εκ του Ιούδα της Φυλής, προσκυνούν τον τεχθέντα Βασιλέα, στη Προαιώνια Φάτνη της Παλιάς Διαθήκης.

          Οι Προπάτορες δικαιώνονται παταγωδώς διά της πίστεώς τους και ο Τριαδικός Θεός τώρα «προμνηστεύει την εξ’ Εθνών διαυτών Εκκλησίαν!»

          Θέλουν όμως να δικαιωθούμε και εμείς. Μας συνιστούν την ολοπρόθυμη υπακοή στο Ευαγγέλιο και την απόλυτη αποδοχή του Θελήματος του Θεού στη ζωή μας.

          Μας προτρέπουν όχι πλέον την ιουδαϊκή περιτομή αλλά την εκκοπή του ιδίου θελήματος, την απάρνηση της δουλείας των παθών του Φαραώ εαυτού μας.

          Μας κηρύττουν την βίωση της μετανοίας. Είναι οι φωνές βοώντων στην έρημο της Αιγύπτου και στην έρημο του ματαίου τούτου κόσμου και αποξενωμένου από του Θεού.

          Είναι οι πρόδρομοι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου αλλά και οι πρόδρομοι, όχι μόνο της Πρώτης αλλά και της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας. Βροντοφωνάζουν οι Προπάτορες σε μας ότι: «Αφού εμείς τα καταφέραμε, χωρίς να έχουμε καν κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα Του, άλλο τόσο περισσότερο εσείς, στην πληθώρα Μυστηρίων και Αγίων.

          Οι Προπάτορες υπερνίκησαν βασιλείες, κατετρόπωσαν τυρρανίες, απέτρεψαν παρεμβολές πλανηταρχών και εισβολές αλλοτρίων εχθρών.

          Έσβησαν τη δύναμης της δαιμονικής ειδωλολατρείας και το ψεύτικο πυρ της ολυμπιακής φλόγας. Άναψαν τη Φλόγα της Πίστεως, της Ελπίδος και της Αγάπης με το ανέσπερο και Αληθινό Φως Χριστού που φαίνει πάσι, με το Αίμα και Πυρ της Θεότητος Του.

          Διέφυγαν τα στόμματα των τυρρανικών λεόντων και απίστων εξουσιών, των αθέων κυβερνήσεων που καταβροχθούσαν και απαιτούσαν την καταστροφή τους. Έδωσαν την έξωθεν καλή μαρτρυρία και μαρτύρησαν με τη ζωή τους για του Χριστού την Πίστη την Αγία.

          Οι Προπάτορες ζητούν να τους μιμηθούμε και να ομολογούμε Χριστόν εις τους αιώνας. Επιθυμούν να γίνουμε και μεις με τη σειρά μας Προπάτορες και Προμήτορες για τις επερχόμενες γενεές και τους πιστούς των Εσχάτων Χρόνων. Δεν κληθήκαμε λοιπόν στη Πίστη τυχαία.

          Οι Προπάτορες του Απολύτως Δικαίου Χριστού «ειργάσαντο δικαιοσύνην» και απαιτούν να είμαστε όλοι από όλα τα επίπεδα, σε όλα δίκαιοι και να εργαζώμαστε την δικαιοσύνην Αυτού και να διωκώμαστε μάλιστα, «ένεκεν δικαιοσύνης».

          Μας παρηγορούν με τις πρεσβείες τους και μας παρακαλούν να «ζητούμε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού» (η κάθαρση και ο αγιασμός μας), και όλα τα υπόλοιπα όπως η επιστροφή της Πόλεως, η ασφαλή διαφύλαξη μας στους καιρούς του Αντιχρίστου και η φώτιση στο θέμα της ταυτότητας και η αποφυγή του χαράγματος, του 666, η υγεία και πνευματική πρόοδος των παιδιών μας, όλα τα σημαντικά, «ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν».

          Θέλουν οι Προπάτορες μας και το απαιτούν οι καιροί μας να είμαστε αληθινοί υιοί της Βασιλείας και άξιοι κληρονόμοι. Να αναλογιζόμαστε το βάθος και το ύψος της αγίας αυτής κληρονομιάς, του αμυθήτου θυσαυρού που λέγεται Ορθοδοξία. Πληρώθηκε και κατακτήθηκε με αίμα.

          Τα παιδιά μας περιμένουν και προσμένουν την παιδεία και νουθεσία Κυρίου και το καλό παράδειγμά μας. Γεννιέται μέσα τους ο Χριστός όταν γεννιέται μέσα μας πρώτα.

          Καλή, ευλογημένη και αναγεννησιακή Γέννηση του Χριστού.

–

ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

ΣΤΟΝ Ι.Ν. ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΒΟΥΛΑΣ, ΕΠΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Την Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013, ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, η Εκκλησία μας εορτάζει την περιτομή του Κυρίου μας και τιμά την μνήμη του Μεγάλου Βασιλείου Επισκόπου Καισαρείας.

Αισθητική και Θεολογική ανάλυση της εικόνας της Γέννησης του Χριστού

Εισαγωγικά Σχόλια

Τη σοβαρότητα και το βάθος που χαρακτηρίζουν το σωτήριο γεγονός της Γέννησης του Κυρίου, που θα γιορτάσουμε σε λίγες μέρες, απειλεί να παρα­μορφώσει μια συνήθη τάση ειδυλλιακής και  ρομαντικής προσέγγισής του. Η ειδυλλιακή και ρομαντική αυτή προσέγγιση δεν είναι μια αθώα τάση, συμβατή προς ανθρώπινες ροπές, αλλά συνιστά παρέκκλιση από τα ορθόδοξα παραδεδομένα μας, παρέκκλιση προς την οποία γλιστράει πολλές φορές θεληματικά ο άνθρωπος του καιρού μας, ο οποίος συχνά αντί για χρήση γνήσιων αναγεννητικών φαρμάκων, με στόχο την υπέρβαση της τυραννίας του θανάτου, προτιμάει απλά παυσίπονα ή και ναρκωτικά για μια πρόσκαιρη φυγή από την πεζή και ένοχη καθημερινότητα.  Γιa αυτό στο τέλος κι ο πλούσιος διάκοσμος των ημερών αυτών και η ευσεβιστική φιλολογία και στάση μας δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα καλοστημένο και γενικευμένο καμουφλάζ. Κάτω κι απο τα πιο ψηλά χριστουγεννιάτικα δένδρα και τις πιο φαντασμαγορικά στολισμένες πλατείες με τα πολλά φώτα, χάσκει η ανατριχιαστική παγωνιά του θανάτου και η απουσία μιας αυθεντικής ζωής. Βασιλεύει ουσιαστικά το πυκνό  σκοτάδι.
Η εκκλησία μας όμως, δεν παύει να καλεί τα μέλη της σε μια δυναμική πάλη κατά της εκτροπής που πιο πάνω ανέφερα ή, για να εκφρασθώ ορθότερα, δεν παύει από το να μας προφυλάσσει από παντός είδους μονομέρειες και μονοφυσιτισμούς, που γεννούν εκτροπές. Όπλα της: τα βιβλικά κείμενα, η υμνολογία και η αγιογραφία της. Με τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει ή αποδίδει το μυστήριο της Γέννησης και στις τρεις αυτές φανερώσεις της, κρατάει και αυτό και εμάς στην αλήθεια: Από τη μια δεν το υποβαθμίζει σε μια ρομαντική ιστορία ή σε ένα ειδυλλιακό επεισόδιο του μακρινού παρελθόντος· ούτε το μεταβάλλει σε νεκρό αντικείμενο της σκέψης. Από την άλλη δεν μας αφήνει περιθώρια να το βλέπουμε απλά ως ένα χρειαζούμενο και γιΆ αυτό διατηρητέο εξάρτημα των ηθών και των εθίμων του τόπου μας αλλΆ ούτε και ως μια αφορμή μόνο για ανάπαυλα από τον καθημερινό μας μόχθο. Θεωρώντας το στις πραγματικές του διαστάσεις, μας καλεί να το βιώσουμε ένδον της υπάρξεώς μας. Μας υποβάλλει την ανάγκη μιας σοβαρής προσκύνησής του και ενός νηφάλιου γιορτασμού, που μεταμορφώνει την ασθένειά μας ή την οσμή του θανάτου σε χαρά, σε ελπίδα υπέρβασης όλων των αρνητικών της καθημερινότητας και σε γεύση μιας άλλης ζωής. Οι τόνοι είναι μεν γιορταστικοί και θριαμβευτικοί, απέχουν όμως από αυτό που καλούμε ανθρώ­πινο κομπασμό και τυραννία του εγώ. Καλούν σε δοξασμό του γεννηθέντος Θεού ταυτόχρονα όμως και σε δοξασμό του ανθρώπου, τον οποίο εκείνος προσέλαβε, εδόξασε και εθέωσε· Αυτός όμως ο δοξασμός υποβάλλει ταυτόχριονα συστολή και ταπείνωση.

Σήμερα όμως ο λόγος για την εικόνα της Γέννησης. Τη λαμπρή αυτή φανέρωση της πίστης, της ζωής και του πολιτισμού της Ορθόδοξης εκκλησίας μας. Ας εξειδικεύσουμε λοιπόν τις αναφορές μας σ’ αυτήν. Και πρώτα απ’ όλα ας προτάξουμε, τρεις γενικές εκτιμήσεις:
α) Read more »

Κυριακὴ ΙΑ΄Λουκᾶ (Λκ. 14,16-24· Μθ. 22,14)
16 Δεκεμβρίου 2012

Η ΘΕΙΑ ΚΛΗΣΙΣ

«Ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα » (Λουκ. 14,17)

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὴν παραβολὴ τοῦ δείπνου; «Ἄνθρωπός τις», λέει ὁ Κύριος, «ἐποίησε δεῖπνον μέγα». Μπορεῖτε νὰ φαντα­στῆτε τὶς φροντίδες του; Αἴ­θουσα, τρα­πέζια, φαγητά, ποτά, μουσική… Κι ὅταν πλέον ἦταν ὅλα ἕτοιμα, ὁ εὐγενὴς οἰ­κοδεσπότης διέταξε τὸ δοῦλο του ν᾿ ἀρχί­σῃ τὶς προσ­κλήσεις. Τοῦ δίνει τὸν πρῶ­το κατάλογο. Ὁ δοῦλος τρέχει καὶ διανέ­μει σὲ ἕναν – ἕνα ἀτομικὲς προσκλήσεις.
Ἀλλὰ περίεργο· κανείς δὲν προθυμοποιεῖ­ται νὰ ἔρθῃ! Οἱ καλεσμένοι ἔχουν ἄλλες φρον­τίδες. Ὁ ἕνας κρατάει συμβόλαιο ἑνὸς κτήματος, ὁ δεύτερος σέρνει δέκα βόδια ποὺ θέλει νὰ τὰ δοκιμάσῃ, ὁ τρίτος μό­λις στεφανώθηκε καὶ δὲν ἀφήνει τὴ γυναίκα του οὔτε λεπτό. Ἀπ᾽ τὸ στόμα καὶ τῶν τριῶν ἀκούγεται ἡ ἴδια ἀπάντησι· «Ἔχε με παρῃτημένον» (Λουκ. 14,18,19).
Μετὰ τὴν ἄρνησι αὐτῶν ὁ δοῦλος παίρνει ἄλ­λη διαταγή, ποὺ συμπεριλαμβάνει κόσμο ὁλόκληρο. Ἔρχε­ται σὲ πλατεῖες δρόμους καὶ φράχτες καὶ φωνάζει· «Ἐλᾶτε. Ὅλα εἶνε ἕ­τοιμα. Ὁ κύριός μου σᾶς καλεῖ».
Καὶ νά, ἔρχονται ἀπὸ παντοῦ. Τοὺς βλέπετε; Εἶνε ῥακένδυτοι, φτωχοὶ καὶ ἀνάπηροι, κουτσοὶ καὶ τυφλοί. Μὰ ἡ θύρα δὲν κλείνει, ὑπάρχει ἀκόμη χῶρος στὴν αἴ­θουσα. Καὶ ἡ πρόσκλησι συνεχίζεται διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ φτάνει μέχρι τὶς μέρες μας.

* * *

Αὐτὸς ποὺ «ἐποίησε δεῖπνον μέγα», ἀγαπητοί μου, εἶνε ὁ Θεός. Δὲν θέλει νὰ ζῇ ὁ ἄν­θρωπος μακριὰ ἀπ᾽ τὴ χαρά – αὐτὴν συμβολίζει τὸ δεῖπνο. Ὁ Θεὸς δὲν θέλει οὔτε ἕνα πλά­σμα του νὰ ζῇ καὶ νὰ πεθάνῃ μέσα στὸ σκοτά­δι, στὴ φρίκη τῆς ἁμαρτίας. Ὄχι. Εἶνε «ὁ πα­τὴρ τῶν οἰκτιρμῶν» (Β΄ Κορ. 1,3). Ὁ Δαυῒδ ψάλλει· «Οἰ­κτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος…» (Ψαλμ. 102,8). Οἱ οὐ­ρανοὶ φλέγονται ἀπὸ ἀγάπη. Ἡ ἁγία Τριὰς ἐπι­θυμεῖ τὴ σωτηρία μας, καταρτίζει τὰ σοφὰ σχέ­διά της, κινητοποιεῖ ἀγγέλους καὶ ἀνθρώπους καὶ μᾶς καλεῖ νὰ ἐπιστρέψουμε ἀπ᾽ τὸ σκοτά­δι στὸ φῶς, ἀπ᾽ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ σατανᾶ «εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θε­οῦ» (῾Ρωμ. 8,21). Κλῆσις ὑψίστη! Ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ.
Πῶς καλεῖ; Τὰ μέσα τῆς κλήσε­ως στὴ σωτη­ρία καὶ μακαριότητα εἶνε ἄπειρα καὶ ποικίλα. Μελετώντας βίους ἁγίων μένεις κα­τάπληκτος.
Ἂς ὑπενθυμί­σουμε τὴν κλῆσι τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Τί ἦταν ὁ Παῦλος εἶνε γνωστό· ἀ­­μείλικτος διώκτης τῶν Χριστιανῶν. Ἦταν πα­ρὼν στὸ λιθοβολισμὸ τοῦ πρωτομάρτυρος Στε­φάνου. Ἄκουγε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ φρύ­αττε. Καταδίωκε τοὺς Χριστιανοὺς ὅπου τοὺς εὕρισκε. Ὡρμοῦσε σὲ αὐλὲς καὶ σπίτια, ἅρπαζε ἄντρες καὶ γυναῖκες, καὶ δεμένους τοὺς ἔ­σερνε στὶς φυλακές. Μέρα – νύχτα πάσχιζε γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἐκκλησίας. Κι ὄχι μόνο στὰ Ἰεροσόλυμα ἀλλὰ κι ἀλλοῦ μακριά. Διψοῦ­­σε αἷμα χριστιανικό. Οἱ ἀρχιερεῖς ποὺ σταύρω­σαν τὸ Χριστὸ θὰ ἀγάλλονταν καὶ χαϊδεύον­τας τὶς γενειάδες τους θὰ ἔλεγαν· Δέκα νὰ εἴχαμε σὰν τὸ Σαῦλο… Μὰ ἡ χαρά τους δὲν ἐ­πρόκειτο νὰ διαρκέσῃ πολύ. Ὁ Παῦλος δὲν θὰ πέθαινε διώκτης τοῦ Χριστοῦ. Τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γι᾽ αὐτὸν ἦταν ἀσύλληπτο. Καὶ μιὰ μέρα, ἐνῷ πήγαινε μὲ συνο­δεία στὴ Δαμασκὸ γιὰ νὰ ἐξολοθρεύσῃ τὸ ποίμνιο τοῦ Ἰησοῦ, πάνω στὸ δημόσιο δρόμο, λίγα χιλιόμετρα ἔ­ξω ἀπ᾽ τὴν πόλι, εἶδε ἀστραπὴ κι ἄκουσε φωνή· –«Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν». –«Τίς εἶ, Κύριε;», ρωτάει περίτρομος ὁ Παῦλος. –«Ἐ­γώ εἰμι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, ὃν σὺ διώκεις», ἦταν ἡ ἀ­πάντησι (Πράξ. 22,7-8· βλ. καὶ 26,14-15· 9,4-5). Τί δραματικὴ σκηνή! Ἂν ἔχῃς, ἀγαπητέ, Καινὴ Διαθήκη, ἄ­νοιξε ἀ­πόψε καὶ διάβασε μόνος σου τὰ κεφά­λαια 9 22 καὶ 26 τῶν Πράξεων τῶν ἀποστόλων.
Ἡ κλῆσις τοῦ Παύλου στὸν Χριστιανισμὸ εἶ­νε βέβαια κάτι ξεχωριστό, εἶνε μία ἄμεση καὶ ἀπ᾿ εὐθείας κλῆσι· διαλαλεῖ πάντως, ὅτι ὁ Θε­ὸς καλεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπ᾽ τὰ σοκάκια καὶ τοὺς δρόμους τοῦ σκότους καὶ τοῦ ἐγκλήματος. Ἡ ὥρα αὐτὴ γιὰ τὸν Παῦλο ἦταν ἡ σπουδαιότερη τῆς ζωῆς του. Χαράχτηκε μέσα του· γι᾿ αὐτὸ στὴν ἀρχὴ ἐπιστολῶν του γράφει· «Παῦλος, κλητὸς ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ…» (Α΄ Κορ. 1,1. ῾Ρωμ. 1,1).

* * *

«Κλητὸς» ὁ Παῦλος. Ἀλλὰ «κλητοὶ» εἴμαστε κ᾽ ἐμεῖς (βλ. ῾Ρωμ. 1,6-7· 8,28. Α΄ Κορ. 1,2,24. Ἰούδ. 1. Ἀπ. 17,14). Ἔχουμε ἀ­τομικὴ πρόσκλησι. –Ἐμεῖς; μὰ ἐμεῖς, θὰ πῆτε, οὔτε φῶς εἴδαμε οὔτε φω­νὴ ἀκούσαμε ὅπως ἐκεῖνος. Ἄλλως τε, μικροὶ κι ἀσήμαντοι ἐμεῖς, δὲν πρόκειται νὰ παίξουμε τέτοιο ῥόλο στὴν ἱστορία· ἄλλος Παῦλος δὲν γεννιέται.
Παρὰ ταῦτα ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ. Μᾶς καλεῖ σὲ κάτι μεγαλειῶδες, στὴν ἀποστολὴ τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Ναί. Διὰ μέσου ὅσων θὰ γίνουν ὑπηρέτες καὶ μάρτυρες Χριστοῦ θὰ σωθῇ ὁ κόσμος. Μέσα στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ εἶ­νε· ὅποιος ἔζησε στὴν ἁμαρτία καὶ μετὰ γνώρισε τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ φῶς, ἔχει χρέος νὰ γίνῃ ὄργανο, ὥστε δι᾽ αὐτοῦ νὰ κληθοῦν καὶ ἄλλοι ν᾽ ἀπολαύσουν ἐκεῖνα ποὺ αὐτὸς εἶδε καὶ γεύθηκε κοντὰ στὸ Χριστό. Καὶ ἀλλοίμονο ἂν δὲν ἐκτελέσῃ τὸ ἱερὸ αὐτὸ χρέος.
–Μὰ ἐγώ, θὰ πῇ κάποιος, δὲν εἶμαι ὁ ἴδιος ἀ­κόμη βέβαιος ἂν μὲ κάλεσε ὁ Χριστός, κ᾽ ἐσὺ μοῦ λὲς νὰ προσκαλέσω ἄλλους;… Ἀδελφέ, τί λές, δὲν εἶσαι βέβαιος; Ἄγγελε, ποὺ φυλᾷς αὐτὴ τὴν ψυχή, πές της σὲ παρακαλῶ, πόσες φορὲς μέχρι σήμερα τῆς ἔφερες τὴν πρόσ­κλησι τοῦ Κυρίου «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κο­πιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑ­μᾶς» (Ματθ. 11, 28). Κι ὁ ἄγγελος ἄκου τί σοῦ ἀπαντᾷ·
Ἀπ᾽ τὶς πρῶτες μέρες τῆς ζωῆς σου ἄρχισαν οἱ προσ­κλήσεις. Σὲ οἰκογένεια χριστιανι­κὴ γεννήθηκες. Τὰ παιδικά σου μάτια, μόλις ἄρ­χισαν νὰ διακρίνουν, εἶδαν πάνω ἀπ᾽ τὴν κούνια σου τὴν εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου. Βαπτί­σθηκες στὴν κολυμβήθρα, φωτίστηκες. Ντύθη­κες στὰ λευκά. Σταυρὸ κρέμασαν στὸ στῆθος σου. Τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἦταν τὸ πρῶτο ποὺ ἔ­μαθες. Εἶδες τὴ μάνα καὶ τὸν πατέρα σου νὰ προσ­εύχωνται. Γνώρισες παραδείγματα ἀρετῆς.
Κάθε Κυριακὴ ἄκουγες νὰ κτυπάῃ ἡ καμ­πά­να, σὰ νὰ σοῦ λέῃ· «Παιδί μου, σὲ καλῶ στὸ μέ­γα δεῖπνο, σὲ συμπόσιο ὄχι κοιλιᾶς ἀλλὰ καρδιᾶς, νὰ κοινωνήσῃς σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ». Ἄκουγες τὴν πρόσκλησι κ᾽ ἐρχόσουν στὸ ναό. Καὶ κάθε φορὰ ἄκουγες· «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πί­στεως καὶ ἀγάπης προσ­έλθετε». Πόσες φο­ρὲς ὁ ἱεροκήρυκας δὲν κάλεσε ὅλους σὲ μετάνοια; Δὲν ἦταν τὰ κηρύγματα αὐτὰ προσ­κλήσεις;
Καὶ πέρα ἀπ᾽ αὐτά, τὰ μεγάλα – συγκλονιστι­κὰ γεγονότα, ποὺ διαδραματίσθηκαν στὴν οἰ­κογένειά σου, στὴν πόλι, στὴν πατρίδα, στὴν ἀν­θρωπότητα, δὲν ἦταν κι αὐτὰ ἔκτακτες προσ­κλήσεις; Κ᾽ ἐκεῖνα τὰ θαύματα ποὺ εἶδες; Κ᾽ ἐ­κεῖνοι οἱ κίνδυνοι ἀπ᾽ τοὺς ὁποίους σώθηκες; Δὲν ἦταν σάλπιγγες, ποὺ σὲ καλοῦσαν σὲ ἐπιστροφή; Ἀλλὰ κι αὐτὴ ἡ στιγμή, ποὺ ἀκοῦς τὸ κήρυγμα τοῦτο, δὲν εἶνε μία ἀκόμη πρόσκλησι;
Πόσες προσ­κλήσεις! Ὄχι μία καὶ δύο ἀλλὰ πολλὲς φορὲς ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ ἦρθαν καὶ μᾶς χτύπησαν, πιὸ σιγὰ ἢ πιὸ δυνατά, τὴν πόρτα καὶ μᾶς κάλεσαν· Εἶνε ὥρα, ἐλᾶτε, γιατί ἀναβάλλετε; Ἂν σᾶς καλοῦσε ἐπίγειος βασιλιᾶς στὰ ἀνάκτορα, δὲν θ᾽ ἀφήνατε κάθε ἀ­σχολία; Τώρα, ποὺ σᾶς καλεῖ ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλέων, θὰ πῆτε «Ἔχε με παρῃτημένον»;

* * *

Ἀδελφοί! Ὁ Κύριος καλεῖ ὄχι μόνο ἄτομα ἀπὸ «τὰς πλατείας καὶ ῥύμας» τοῦ κόσμου (Λουκ. 14,21) ἀλλὰ καὶ οἰκογένειες καὶ πόλεις καὶ ἔθνη ὁλόκληρα. Ἄλλα ἔθνη δέχονται, ἄλλα δὲν δέχονται τὴν τιμητική του πρόσ­κλησι. Ἔθνη καὶ λαοί, ποὺ δὲν δέχονται τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ –ποὺ ἔτσι ἀναγκάζονται νὰ «ἐκτινάξουν τὸν κονιορτὸν τῶν ὑποδημάτων των» (βλ. Ματθ. 10,14. Λουκ. 9,5· 10,11. Πράξ. 13,51) καὶ νὰ φύγουν μακριά–, κα­ταστρέφονται. Αὐτὸ μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία.
Τὸ δικό μας ἔθνος εἶχε τὴν τιμὴ νὰ εἶνε ἀπὸ τὰ πρῶτα ποὺ κλήθηκαν νὰ συμμετάσχουν στὸ μεγαλειῶδες καὶ αἰώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ἐκ­λεκτοὶ ἀπεσταλμένοι τοῦ Κυρίου, ὅπως ὁ Παῦ­λος, ὁ Ἀνδρέας, ὁ Βαρνάβας, ὁ Τίτος, ὁ Τιμόθε­ος, ἦρθαν καὶ κάλεσαν τοὺς προγόνους μας· «Ἐ­λᾶ­τε, Ἕλληνες, στὸ φῶς τὸ ἀνέσπερο». Κ᾽ ἐκεῖ­νοι δέχτηκαν τὴν πρόσκλησι, ἄφησαν τὰ εἴδωλα. Ἡ Ἑλλὰς ἀπέβαλε τὰ ῥάκη τῆς εἰδωλολατρίας, ντύθηκε τὴ στολὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ μετὰ ἔτρε­ξε νὰ φέρῃ τὴν πρόσκλησι τοῦ Εὐαγγελίου σὲ λαοὺς κοντὰ καὶ μακριά. Τὸ ἔθνος μας ἔγινε ὑπηρέτης καὶ μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ μέχρι τὰ πέρατα τῆς γῆς. Ποιός μπορεῖ νὰ τὸ ἀρνηθῇ;
Αὐτὰ δὲν τὰ λέμε ἀπὸ πνεῦμα ἐθνικισμοῦ, ποὺ εἶνε ξένο πρὸς τὸ Εὐαγγέλιο. Τὰ λέμε, καὶ πρέπει νὰ τὰ λέμε, γιὰ νὰ ὑπενθυμίζουμε τὸ χρέος καὶ τὴν εὐθύνη ποὺ ἔχουμε ἀπέναντι στὸ Χριστό, ὁ ὁποῖος κάλεσε τὸ ἔθνος μας γιὰ νὰ γίνῃ κι αὐτὸ «σκεῦος ἐκλογῆς» (Πράξ. 9,15). Θαρρῶ πὼς βλέπω τὸν Παῦλο, τὸν ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν ποὺ τόσο ἀγάπησε τὸν τόπο μας, νὰ στέκῃ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ πάνω στὸ ἑλληνικὸ ἔδαφος καὶ νὰ σαλπίζῃ· Ἕλληνες! «παρακαλῶ ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε» (Ἐφ. 4,1).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

1949 (…-12-1949 ἐκπομπὴ ἀπὸ Ρ.Σ.Λ.) Ἡ θεία κλῆσις (βιβλ. Σαλπίσματα σ. 160, ὑπάρχει ὅμως καὶ στὴν «Σάλπιγγα Ὀρθοδοξίας» 1981, σ. 347)
«Κυριακὴ» 1792/2012 Ἡ θεία κλῆσις

ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

«Ο ΣΩΤΗΡ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

_______

________

___

Πατήστε εδώ· Κυριακη ΙΔ΄ Λουκα (Λουκά 18, 35-43)    «ΤΟ ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ» φ. 1790_

_______________

                                                       α) Πατήστε εδώ· KYRIAKH Ι΄ (Λουκα 13, 10-17)  «Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ» φ. 1791 (9 Δεκεμβ. 2012)

β) Πατήστε εδώ· ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκα 13, 10-17) «Η ΑΘΛΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ» φ.1712-2

__________________

α) Πατήστε εδώ·  ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. 14, 16-24· Ματθ, 22,14) «Η ΘΕΙΑ ΚΛΗΣΙΣ» φ. 1792 (16 Δεκεμβ 2012

β) Πατήστε εδώ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 14, 16-24· Ματθ. 22, 14) «ΠΩΣ ΘΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΜΕ;» φ.1713

_______

α) Πατήστε εδώ· ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (Ματθ. 1, 1-25) ΤΟ «ΟΝΟΜΑ ΤΟ ΥΠΕΡ ΠΑΝ ΟΝΟΜΑ»φ.1793 (23 Δεκεμβρ.2012)

β) Πατήστε εδώ·  ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (Ματθ. 1, 1-25)  «ΟΙ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» φ.1714

______

 Πατηστε εδώ· ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ – «ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;» φ.1795 (30 Δεκεμβριου 2012)

________

Δουρειος ιππος στη Θεολογικη σχολη Θεσσαλονικης

ΚΑΙΝΕΣ ΔΙΑΘΗΚΕΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ, ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΝ ΔΩΡΕΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ “Οι Φίλοι της Αγίας Γραφής“ ΣΕ ΦΟΙΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ!

• Που βρίσκουν αυτοί τόσα λεφτά και σκορπίζουν κατά χιλίαδες δωρέαν μεταφρασμένες Καινές Διαθήκες σ’ όλη την Ελλάδα; Μήπως κάποιος οργανισμός “μη κερδοσκοπικός“ της παγκοσμιοποίησεις τους ενισχύει;
• Προσοχή, στο εσωτερικό φύλλο της Καινής Διαθήκης πολλές φορές βάζουν την σφραγίδα τους και το τηλέφωνό τους, για να ολοκληρώσουν την προπαγάνδα.

Ομάδα φοιτητών της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης μας έστειλε το παρακάτω κείμενο που διαμαρτύρεται και καταγγέλλει το γεγονός.

• Χθες Τρίτη παρατηρήθηκε στη Σχολή μας μια προτεσταντική προσηλυτιστική κίνηση. Εμείς, λοιπόν, ως ενεργά μέλη της Ορθοδόξου εκκλησίας, αφορμόμενοι από το γεγονός συντάξαμε ένα κείμενο- άρθρο που καταγγέλλει το γεγονός και το περιγράφει αναλυτικά. Αυτό που ζητούμε από εσάς είναι να το δημοσιεύσετε σε ορθόδοξα έντυπα (εφημερίδες,περιοδικά), ιστοσελίδες και blog που τυχόν διαχειρίζεστε, είτε ολόκληρο είτε και ένα δικό σας άρθρο με βάση το κείμενό μας. Απευθυνόμενοι, λοιπόν, στην αγάπη σας για το Χριστό και την Ορθοδοξία άλλα και στον αγώνα σας για τη φανέρωση της αλήθειας σας παρακαλούμε να βοηθήσετε και εσείς στον αγώνα μας αυτό για τη κατάδειξη του προσηλυτισμού μέσα σε μια ορθόδοξη θεολογική σχολή. Πιστεύουμε ότι το άρθρο μας είναι κατατοπιστικό και θα σας βοηθήσει να καταλάβετε τη σημαντικότητα του προβλήματος.
• Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα!!!

«Φοβου τους Δαναους και δωρα φεροντας»

Δούρειος ίππος στη Θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης

Καινοφανής θεωρία για αντιμετώπιση αιρετικών

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ π. ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΤΑΤΣΗ

Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς λογίζεται ὡς πράξη ἐξόδου ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία;

Εἰσάγεται νέα ποιμαντική θέση στὴν Ἐκκλησία

γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως, διάφορη ἀπὸ ἐκείνη τῶν Πατέρων;

Λυπούμαστε, γιατὶ ὁ π. Διονύσιος Τάτσης, ἀπὸ τοὺς λίγους ἱερωμένους ποὺ μιλᾶ καθαρὰ καὶ σταράτα, δὲν ἔχει ξεκαθαρίσει μέσα του μερικὰ πράγματα περὶ τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρετικῶν σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ περὶ ἀποτειχίσεως. Γιὰ θέμα δηλαδή, γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔχουν λάβει θέση καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση ἔχει θεσμοθετήσει “τὸ δέον γενέσθαι”.

Τὸ σημερινὸ δημοσίευμα τοῦ π. Διονυσίου στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» (τὸ παραθέτουμε στὸ τέλος) ἀναφέρεται βέβαια καὶ σὲ ἄγνωστους ἀδελφούς μας χριστιανούς, ποὺ ἀνεπίσημα ἐφαρμόζουν τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ διὰ τῆς ἀποτειχίσεως, καὶ τοὺς ὁποίους δὲν γνωρίζουμε. Ἀσφαλῶς, ὅμως, ἀναφέρεται κυρίως σ’ ἐμᾶς, ποὺ ἐπώνυμα καὶ ἐπίσημα ἔχουμε ἀποτειχισθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχονται τὸν Οἰκουμενισμό. Ἐπειδὴ αἰσθανόμαστε ὅτι, μὲ αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ π. Διονύσιος, μᾶς ἀδικεῖ, ἀποστέλλουμε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» ποὺ φιλοξένησε τὸ ἄρθρο του, ἀλλὰ καὶ σὲ διάφορες ἱστοσελίδες, αὐτὸν τὸν μικρό μας ἀντίλογο.

Πατέρα Διονύσιε, δὲν πήραμε τὴν ἀπόφασή μας «ἐν ἀγανακτήσει εὑρισκόμενοι», ὅπως γράφετε.

Μᾶς εἰρωνεύεστε γιὰ τὴν ἀπόφασή μας νὰ ἀποτειχισθοῦμε, χαρακτηρίζοντάς την «γενναία» (ἐντὸς εἰσαγωγικῶν). Δὲν γνωρίζουμε ἂν εἶναι γενναία· αὐτὸ τὸ γνωρίζει ὁ καρδιογνώστης Κύριος. Γνωρίζουμε, ὅμως, ὅτι τὴν πήραμε μετὰ ἀπὸ πολλὴ σκέψη καὶ βάσανο, ἀκολουθώντας τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν τὶς πολλὲς περὶ τούτου ἀναφορὲς τῆς «Συνάξεως κληρικῶν καὶ μοναχῶν» καὶ ἰδίως τὰ πολλὰ προτρεπτικὰ καὶ ἀφυπνιστικὰ δημοσιεύματα τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση. Τὸ ἐὰν εἶναι γενναία, θὰ φανεῖ ἀπὸ τὴν ἀκολουθία τῶν γεγονότων, τὸ ἂν θὰ ἀντέξουμε, δηλαδή, ὅλες αὐτὲς τὶς ἐπιθέσεις, τὶς ἀπομονώσεις, λοιδωρίες καὶ εἰρωνεῖες ἀνθρώπων, ὅπως ἐσεῖς, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα ἀγωνίζονται κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μιὰ τέτοια ἀπόφαση δηλαδή, εἶναι γενναία, ἐὰν ἀκολουθεῖται μὲ συνέπεια καὶ σταθερότητα καὶ ἐὰν τὴν ἐργαζόμαστε μὲ συνείδηση ὅτι ἀκολουθοῦμε τὶς Ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Νομίζουμε, ὅμως, π. Διονύσιε, ὅτι κάνετε ἕνα βασικὸ λάθος, ὅταν γράφετε: «Καλοπροαίρετοι κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωποι καὶ ἐν ἀγανακτήσει εὑρισκόμενοι παίρνουν τὴ “γενναία” ἀπόφαση νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ξακαθαρίζουν ποῦ θὰ πᾶνε».

Ἀλλά, πάτερ, ποιός Ἅγιος διδάσκει, ὅτι καθένας ποὺ διακόπτει τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν αἱρετικὸ ἐπίσκοπο βγαίνει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Γιατὶ ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι αὐτός, ποὺ ἀπομακρύνεται ἀπὸ κακοδοξοῦντα Ἐπίσκοπο, παραμένει στὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ ἀντίθετα, σὲ περίπτωση ποὺ παραμένει δεμένος στὸ ἅρμα τοῦ αἱρετίζοντος Ἐπισκόπου, τότε εἶναι ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Ἀγνοεῖτε ὅτι, καὶ ὁ τιμώμενος ἀπὸ σᾶς ἀείμνηστος π. Ἐπιφάνιος, εἶναι σύμφωνος στὴν δυνητικὴ –ἔστω– ἀποτείχιση;

Ποιός Ἅγιος Πατέρας ἢ ποιός Ἱ. Κανόνας λέγει, πάτερ, ὅτι, ὅποιος διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου του, πρέπει νὰ ἀποφασίσει ποῦ θὰ πάει; Κανείς. Ἀρκεῖ νὰ «φύγει» ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο. Φεύγοντας ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο, παραμένει στὴν Ἐκκλησία. Ἐκτὸς ἄν κι ἐσεῖς πιστεύετε στὴν θεωρία τῆς Ἐπισκοποκεντρικῆς καὶ ὄχι τῆς Χριστοκεντρικῆς Ἐκκλησίας· ἐάν, δηλαδή, ταυτίζετε τὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν Ἐπίσκοπο (καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὸς αἱρετίζει) καὶ ὄχι μὲ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

Φανταζόμαστε πὼς δὲν θὰ ἐπικαλεσθεῖτε, πάτερ Διονύσιε, τὸ χωρίο τοῦ ἁγ. Ἰγνατίου, «ὅπου Ἐπίσκοπος ἐκεῖ καὶ ἡ Ἐκκλησία», διότι γνωρίζετε ὅτι αὐτὸ ἰσχύει μόνον, ὅταν ὁ Ἐπίσκοπος ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας.

Ἀντίθετα, ὅταν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, συνειδητά, ἐπίμονα καὶ ἀμετανόητα αἱρετίζει –ὅπως ἀκριβῶς κάνουν οἱ σημερινοὶ Οἰκουμενιστὲς– τότε, ἄλλα μᾶς προτρέπει νὰ πράξουμε ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας διὰ τῶν Γραφῶν, τῶν Ἁγίων καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Καὶ βεβαίως, οὐδόλως ἀναφέρεται στὴν διδασκαλία αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων μόνον διὰ ἄρθρο-χαρτοπολέμου ἢ τοῦ ἰντερνετικοῦ πολέμου, πρακτικὴ ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν μοναδική–ἀποκλειστικὴ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐκ μέρους τῶν σημερινῶν Ἀντι-οικουμενιστῶν.

Εἶναι σαφές, πάτερ, ὅτι ὁ τρόπος ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς διδάσκοντες τὴν αἵρεση, εἶναι αὐτὸς ὁ τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν, τῆς ἀποτειχίσεως, τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ αὐτούς, ὅπως ὄχι ἐμεῖς, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἔργοις καὶ λόγοις μᾶς προτρέπουν. Ἐξάλλου, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὴν ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ΄ ἱεροῦ Κανόνος τῆς Α΄ καὶ Β΄ Συνόδου λέει: «τιμῆς τῆς πρεπούσης εἶναι ἄξιοι ὡς ὀρθόδοξοι» αὐτοὶ ποὺ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο πρὸ συνοδικῆς κρίσεως.

Τί τραγικό, ἀλήθεια, πάτερ, αὐτοὶ ποὺ –σύμφωνα μὲ τοὺς Ἁγίους μας– πρέπει νὰ τιμηθοῦν, ἐπειδὴ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ δὲν ἐντειχίζονται σὲ σχίσματα καὶ παρατάξεις, ἐσεῖς τοὺς βγάζετε ἐκτὸς Ἐκκλησίας!

Μὲ δύο λόγια ἀναιρεῖτε ὅλη τὴν Ἱερὰ Παράδοση καὶ τὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας! Καὶ ταυτόχρονα μᾶς παρακινεῖτε (ἐμμέσως πλὴν σαφῶς) νὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ πᾶμε κάπου. Ποῦ; Μήπως σὲ κάποια παλαιοημερολογίτικη παράταξη; Γιατί; Σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἐμμονή μας νὰ παραμείνουμε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι; Εἶναι ἰδιοκτησία κάποιων ἡ Ἐκκλησία; Σᾶς ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία μας ἐκεῖ;

Δὲν θὰ πα­ρα­θέ­σουμε ἐ­δῶ, γιὰ τὸ θέμα, δι­κές μας το­πο­θε­τή­σεις ἢ τοῦ π. Εὐθυμί­ου, ὁ ὁποῖος ἔχει γράψει δύο βιβλία περὶ αὐτοῦ καὶ ἀπαντάει μὲ δεκάδες πατερικὰ κείμενα περὶ ἀποτειχίσεως, ἀναιρώντας τὴν θέση σας. (Δὲν ἔφτασαν, ἄρα, στὰ χέρια σας ἢ ἀπαξιεῖτε νὰ τὰ μελετήσετε ἢ νὰ ἐκφράσετε τὴν γνώμη σας γι’ αὐτά;).

Θὰ προ­σφύ­γουμε στὸν π. Θε­ό­δω­ρο Ζή­ση, ὁ ὁ­ποῖ­ος γνω­ρί­ζον­τας πο­λὺ κα­λά, ὡς κα­θη­γη­τὴς Πα­τρο­λο­γί­ας, ποι­ά εἶ­ναι ἡ θέ­ση τῶν Πα­τέ­ρων σχε­τι­κὰ μὲ τὴν στά­ση μας ἀ­πέ­ναν­τι στοὺς αἱ­ρε­τί­ζον­τες «ὀρ­θό­δο­ξους» ἐ­πι­σκό­πους, ἔ­γρα­ψε πολ­λὰ γι­ὰ τὸ θέ­μα τῆς ἀποτειχίσεως κεί­με­να, μερικὲς σειρὲς τῶν ὁποίων θὰ σᾶς πα­ραθέσουμε. Μεγαλύτερα ἀποσπάσματα ὑπάρχουν στὴν ἱστοσελίδα μας στὴν παρακάτω διεύθυνση:

http://paterikiparadosi.blogspot.co.uk/2012/09/blog-post_28.html

Ἔχει πεῖ λοιπόν, ὁ π. Θεόδωρος καὶ τὰ ἑ­ξῆς:

«Λοι­πόν, ἡ Ἐκ­κλη­σί­α σή­με­ρα, ἡ οἰ­κου­με­νι­στι­κὴ Ἐκ­κλη­σί­α, ἡ δι­οι­κοῦ­σα Ἐκ­κλη­σί­α εἶναι μὲ τὴν πλά­νη. Καὶ νὰ εὐ­χη­θοῦ­με ὁ Θε­ὸς νὰ ἀ­να­δεί­ξει ἐ­πι­σκό­πους …καὶ νὰ ἐ­λευ­θε­ρώ­σει τὴν Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­πὸ αὐ­τὴ τὴν πα­ναί­ρε­ση τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ καὶ τὶς ἄλ­λες πλά­νες» (a­k­t­i­n­es.b­l­o­g­s­p­ot.c­om/2011/03/b­l­og-p­o­st_3192.h­t­ml).

Ἤ­δη ἀ­πὸ τὸ 2001 ὁ π. Θ. Ζή­σης ἔ­γρα­φε: «Ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με τοὺς οἰ­κου­με­νι­σμοὺς…  Θὰ δι­α­κό­ψου­με τὴν κοι­νω­νί­α μὲ ὅ­σους κοι­νω­νοῦν μὲ τὸν ἀ­κοι­νώ­νη­το, αἱ­ρε­τι­κὸ καὶ σχι­σμα­τι­κὸ πά­πα» (Ζή­ση Θ., “Μὲ τὸ ἀρ­νί­ο ἢ μὲ τὸ θη­ρί­ο; Μὲ τὸν Χρι­στὸ ἢ μὲ τὸν πά­πα;­”, Θε­ο­δρο­μί­α, Ἰ­α­νου­ά­ρι­ος‒Μάρ­τι­ος 2001).

«Τὸ θέ­μα τῆς κοι­νω­νί­ας μὲ τοὺς αἱ­ρε­τι­κούς, ὡς καὶ τῆς ἐν συ­νε­χεί­ᾳ κοι­νω­νί­ας μὲ τοὺς κοι­νω­νοῦν­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι μὲ τὴν πρά­ξη τους αὐ­τὴ ἀ­πο­βαί­νουν ἀ­κοι­νώ­νη­τοι, εἶ­ναι τὸ μεῖ­ζον καὶ ἐ­πεῖ­γον θέ­μα στὴν ση­με­ρι­νὴ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὴ ζω­ή. Τὸ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κὸ σῶ­μα νο­σεῖ ἐ­πι­κίν­δυ­να· ὑ­πεύ­θυ­νοι γι­ὰ τὴν νό­σο εἴ­μα­στε ὅ­λοι, ὄ­χι μό­νον οἱ κοι­νω­νοῦν­τες μὲ τοὺς ἑ­τε­ρο­δό­ξους, ἀλ­λὰ καὶ ὅ­σοι κοι­νω­νοῦ­με μὲ τοὺς κοι­νω­νοῦν­τες· ἡ ἐ­κτρο­πὴ καὶ ἡ πα­ρά­βα­ση μοι­ά­ζει μὲ τὰ συγ­κοι­νω­νοῦν­τα δο­χεῖ­α…» (“Μαρ­τυ­ρί­α ἢ ἀ­πο­στα­σί­α; Σκέ­ψεις καὶ ἐ­κτι­μή­σεις με­τὰ τὴ Ρα­βέν­να”, Ὀρ­θό­δο­ξος Τύ­πος, φ. 1466, 12.7.2002).

Καὶ λί­γο ἀρ­γό­τε­ρα ὁ π. Θε­ό­δω­ρος ἔ­γρα­φε: «Ἔγ­γα­μος ἱ­ε­ρε­ύς, πο­λύ­τε­κνος, τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως Δη­μη­τρι­ά­δος, ἀ­πο­φα­σι­σμέ­νος νὰ δι­α­κό­ψῃ τὸ μνη­μό­συ­νο τοῦ συμ­φω­νοῦν­τος μὲ ὅ­λα αὐ­τὰ ἐ­πι­σκό­που του (πε­ρι­οδ. Θε­ο­δρο­μί­α, καὶ w­ww.t­h­e­o­d­r­o­m­ia.gr/87D26F7F.p­r­i­nt.el.a­s­px).

Βλέ­πε­τε, πάτερ, ποι­ά εἶ­ναι ἡ δι­α­χρο­νι­κὴ συ­νεί­δη­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας; Αὐ­τὴν ἐκ­φρά­ζει καὶ ὁ π. Εὐ­θύ­μι­ος στὸ βι­βλί­ο του. Κι ἂν κά­που σφά­λει, ἔ­χει ζη­τή­σει νὰ τὸν δι­ορ­θώ­σουν, ἀλ­λὰ ὀρ­θό­δο­ξα, βά­σει τῆς Ἁ­γι­ο­πα­τε­ρι­κῆς Δι­δα­σκα­λί­ας καὶ Πρα­κτι­κῆς, ὄ­χι κα­κό­δο­ξα, βά­σει αὐ­θαι­ρέ­των προ­σω­πι­κῶν ἀ­πό­ψε­ων. Ἀλλὰ κανεὶς ἀπὸ τοὺς Πατέρες στοὺς ὁποίους ἀπευθύνθηκε, δὲν ἀποτόλμησε τὴν ἀναίρεση τῶν γραφομένων του. Αὐ­τὴν τὴν Ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία ἀ­κο­λου­θοῦ­με κι ἐ­μεῖς, κι ὄ­χι κά­ποι­ες δι­κές μας τά­χα ὑ­περ­βάλ­λον­τος ζή­λου πρα­κτι­κές.

Βέβαια, κυκλοφόρησε τελευταῖα ἕνα βιβλίο τῆς Ἱ. Μ. Πειραιῶς, γραμμένο ἀπὸ τὸν π. Παῦλο Δημητρακόπουλο, ὁ ὁποῖος μὲ φοβερὲς ἀντιφάσεις καὶ λογοκρατούμενες ἀπόψεις, ἀλλὰ καὶ μὲ μηδαμινὴ ἀναφορὰ στοὺς Πατέρες, ἐναντιώθηκε στὸν π. Εὐθύμιο, ἁπλῶς γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν θέση περὶ «διακοινωνίας» τοῦ μητροπολίτου Πειραιῶς, ὁ ὁποῖος λανθασμένα καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἱερὸ Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου, θεωρεῖ (ὡς γνωστὸν) ὅτι ἀποτείχιση δικαιολογεῖται μόνο σὲ περίπτωση «διακοινωνίας»! Σ’ αὐτὴ τὴν θέση τοῦ Πειραιῶς, ἀντέδρασε καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης σὲ συνάντηση τῆς «Συνάξεως Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» στὸν Πειραιᾶ (τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριο)· παρόλα αὐτὰ ἡ Ἱ. Μητρόπολις ἐξέδωσε τὸ βιβλίο!

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, λοιπόν, ἐπιβεβαιώνει τὴν ἴδια πραγματικότητα: Ἐκεῖνοι (οἱ Λατινόφρονες) «ἐσχεδίασαν καὶ ἐχάλκευσαν μὲ κρυφὲς συμφωνίες τὴν ἕνωση, χωρὶς νὰ ἐνημερώνουν ὅλα τά μέλη τῆς ἀντιπροσωπείας, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις, ὅπως δὲν ἐνημερώνεται σήμερα ὁ πιστὸς λαὸς καὶ δὲν ἀντιλαμβάνεται γι’ αὐτό, ὅτι ἡ ἕνωση γί­νεται ἤδη σταδιακά, ἔχει προχωρήσει οὐσιαστικὰ μὲ συμπροσευχές, συλλείτουργα καὶ ἀμοιβαία ἐκκλησιαστικὴ ἀναγνώριση, εἰς τρόπον ὥστε τὸ κοινό Ποτήριο, ὅταν ἔλθη ἐπισήμως, νὰ ἀποτελεῖ ἁπλῶς μία ἐπισφράγιση καί ἐπικύρωση τῆς γενομένης ἤδη ἑνώσεως» («Ὀρθόδοξος Τύπος», 12.10.2012).

Δὲν θὰ ἐξετάσουμε ἐδῶ, τὸ γιατί, ἀπὸ κάποια στιγμὴ καὶ πέρα, ὁ π. Θεόδωρος ἀναγκάστηκε, χωρὶς θεολογικὴ ἐξήγηση τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς, νὰ ἐκφέρει συγκρατημένες ἀπόψεις περὶ τοῦ θέματος.

Καὶ μερικὲς ἐρωτήσεις γιὰ διευκρίνηση.

* Γράφετε: «Καλοπροαίρετοι κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωποι… διαφωνοῦν μὲ διάφορες πρωτοβουλίες καὶ ἐκδηλώσεις μεγαλόσχημων κληρικῶν (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, Ἀρχιεπισκόπου, Μητροπολιτῶν), κυρίως στὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ».

Γιατί ὑποβιβάζετε τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ Πατριάρχη καὶ τοῦ Περγάμου; Ἀπὸ παρόμοιες ἐνέργειες δὲν ξεκίνησαν ὅλοι οἱ αἱρετίζοντες; Ἀπὸ τοιούτους δὲν ἀπομακρύνθηκαν οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες πιστοί; Λόγω τῆς ἐπιμονῆς τους στὴν αἵρεση, δὲν ἀνάγκασαν τὶς ὀρθόδοξες Συνόδους νὰ τοὺς καθαιρέσουν ὡς αἱρεσιάρχες;

* Γράφετε: «Ἐπιτέλους, πρέπει νὰ μάθουμε τὸν ὀρθὸ τρόπο ἀντίδρασης στὶς προκλητικὲς καὶ ἀμφίβολες δηλώσεις καὶ ἐκδηλώσεις τῶν μεγαλοσχήμων κληρικῶν, χωρὶς νὰ πληγώνουμε τὴν Ἐκκλησία».

Δὲν εἶναι «ὀρθὸς τρόπος ἀντίδρασης» ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς κακοδιδασκάλους «μεγαλόσχημους κληρικούς» καὶ εἶναι σωστὸς ἡ ἐπικοινωνία μὲ αὐτούς; Καὶ ἐπίσης: Τώρα, πάτερ, τὶς κακόδοξες διδασκαλίες τὶς ὑποβιβάζουμε σὲ «ἀμφίβολες δηλώσεις»; Τὰ ἴδια δὲν ἰσχυρίζονται καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς κληρικοὶ καὶ θεολόγοι γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τοὺς «μεγαλόσχημους κληρικοὺς» τοῦ Φαναρίου;

* Στὸ κείμενο τοῦ γέροντος Παΐσιου ποὺ παραθέτετε, ὁ Γέροντας ἀναφέρεται σὲ ὅσους ἀποσχίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ δημιουργοῦν παρατάξεις. Γράφει: «Τὸ νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἰδικήν του Ἐκκλησίαν». Γιατί αὐτὸ τὸ ἐφαρμόζετε σ’ ἐμᾶς, ποὺ ἁπλῶς ἀποτειχιστήκαμε; Δὲν ἔκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη ἡ Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα (καὶ ὄχι μόνον αὐτή, ἀλλὰ καί ἄλλες μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους) μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ γέροντα Παϊσίου, καὶ μάλιστα τότε ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς στὸν ὀρθόδοξο κόσμο, δὲν ἀποτελοῦσε εὐδιάκριτο μέγεθος; Εἶναι αὐτὸ ἔξξοδο από την εκκλ

* Γράφετε: «Ἡ παρρησία …χάθηκε καὶ ἀπὸ τοὺς κληρικούς. Προτιμοῦν νὰ ὑπερασπίζονται ἰδιωτικῶς τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ ὑπολογίζουν τὶς τυχὸν ἀντιδράσεις, ἂν ἐπικρίνουν τοὺς πρωταγωνιστὲς τοῦ οἰκουμενιστικοῦ παραλογισμοῦ. Μερικοὶ ἐπίσης εἶναι ἀντιπαπικοὶ καὶ γράφουν σπουδαῖα κείμενα, ἀλλὰ γιὰ τοὺς δικούς μας φιλοπαπικοὺς δὲν ἔχουν τίποτα νὰ ποῦν. Ἡ ἰδιοτελὴς «διάκριση» τοὺς ἔχει κλείσει ἀπὸ καιρὸ τὸ στόμα!».

Στὸ τμῆμα αὐτό, πάτερ, δὲν φωτογραφίζετε τὸν ἑαυτό σας; Τί παραπάνω κάνετε κι ἐσεῖς, ἀπὸ χαρτοπόλεμο;

Πάτερ, ὁ Ἀπόστολος ἐντέλλεται: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον (ψευδεπίσκοπον Βαρθολομαῖον, ἀρχηγέτην τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ Περγάμου Ἰωάννην, καὶ Μεσσηνίας Χρυσόστομον Σαββᾶτον, διδάσκαλον τῆς αἱρετικῆς δοξασίας περὶ «διηρημένης» Ἐκκλησίας, καὶ Δημητριάδος Ἰγνάτιον εἰσηγητὴν τῆς Μεταπατερικῆς Θεολογίας) μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδῶς ὅτι ὁ τοιοῦτος ἐξέστραπται» (Τίτ. γ΄ 10). Καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς φωνάζει: «χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγητε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (2Ιω 10-11)», δηλ. στοὺς αἱρετικοὺς διδασκάλους. Καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στὴν Π. Διαθήκη (κάτι ποὺ ἐπαναλαμβάνει διὰ τοῦ Ἀποστόλου ἡ Καινὴ Διαθήκη) γράφει: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος…. κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (Β΄ Κορ. στ΄ 17).

Ἐν ἀντιθέσει πρὸς ὅσα τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου λέγει, ἐσεῖς ἰσχυρίζεσθε, νὰ παραμένουμε ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν αἱρετιζόντων Ἐπισκόπων, ποὺ ὑποδέχονται τὸν αἱρετίζοντα Πατριάρχη μὲ λουλούδια καὶ τὸν ὕμνο «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος», νὰ ζητοῦμε τὸν ἁγιασμό τους καὶ τὶς εὐλογίες τους, καὶ ταυτόχρονα νὰ φωνάζουμε εἰς ὦτα μὴ ἀκουόντων ἢ βαρυκουόντων.

Δὲν εἶναι ὅλα αὐτὰ παράξενα γιὰ ἕναν κληρικὸ ποὺ σ’ ὅλα τὰ ἄλλα ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας μὲ τόλμη καὶ παρρησία; Γιὰ ἕναν κληρικὸ τὸν ὁποῖο πολλοὶ (κι ἐμεῖς) ἔχουν ξεχωρίσει γιὰ τὴν κατὰ Χριστὸ βιοτὴ καὶ τοὺς ἀγῶνες του;

Σημάτης Παναγιώτης, Ξανθά-Νάκου Χριστίνα, Γεωργίτσης Κωνσταντῖνος

_____­­­­­­­_____________________________________________

Στὴν συνέχεια παραθέτουμε καὶ τὸ ἄρθρο τοῦ π. Διονυσίου, μὲ ἀφορμὴ τὸ ὁποῖο δίδεται ἡ παραπάνω ἀπάντηση, ὅπως δημοσιεύτηκε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», φ. 1954, 14 Δεκεμβρίου 2012.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΡΗΣΙΑ;

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΣΤΟ ΧΩΡΟ τῆς Ἐκκλησίας παρατηροῦνται φαινόμενα ἀποστασίας καὶ ἀποτείχισης. Καλοπροαίρετοι κατὰ τὰ ἄλλα ἄνθρωποι, λόγῳ αὐξημένης εὐαισθησίας, διαφωνοῦν μὲ διάφορες πρωτοβουλίες καὶ ἐκδηλώσεις μεγαλόσχημων κληρικῶν (Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, Ἀρχιεπισκόπου, Μητροπολιτῶν), κυρίως στὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἐν ἀγανακτήσει εὑρισκόμενοι παίρνουν τὴ «γενναία» ἀπόφαση νὰ βγοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς νὰ ξακαθαρίζουν ποῦ θὰ πᾶνε. Μάλιστα μερικοὶ ἄγαμοι κληρικοί, ἱερομόναχοι τοῦ κόσμου, ἐγκαταλείπουν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ τοὺς τίμησε μὲ τὸ χάρισμα τῆς ἱερωσύνης καὶ προσχωροῦν σὲ κάποια παλαιοημερολογίτικη παράταξη καὶ αἰφνιδίως ἐμφανίζονται ὡς «ταπεινοὶ ἀρχιερεῖς καὶ ὁμολογητὲς τῆς πίστεως!», ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν ἀντικανονική τους χειροτονία. Ἡ τακτικὴ εἶναι ψυχόλεθρη καὶ πρέπει νὰ ἐκλείψει.

Ἐπιτέλους, πρέπει νὰ μάθουμε τὸν ὀρθὸ τρόπο ἀντίδρασης στὶς προκλητικὲς καὶ ἀμφίβολες δηλώσεις καὶ ἐκδηλώσεις τῶν μεγαλοσχήμων κληρικῶν, χωρὶς νὰ πληγώνουμε τὴν Ἐκκλησία.

Θεωρῶ πολὺ χρήσιμη τὴ συμβουλὴ τοῦ Γέροντος Παϊσίου, ποὺ διατυπώθηκε τὸ 1969 σὲ σχετικὴ μὲ τὸν οἰκουμενισμὸ ἐπιστολή του. Γνωρίζω, βέβαια, ὅτι πολλοὶ ζηλωτὲς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου δὲν δέχονται τὸν Γέροντα καὶ μιλοῦν μὲ τὰ χειρότερα λόγια. Ὅμως ἐγὼ δὲν ἀπευθύνομαι σ᾽ αὐτούς, γιατὶ γνωρίζω ὅτι θὰ ματαιοπονήσω, ἀλλὰ στοὺς ἐλεύθερους ἀπὸ τὸ φανατισμὸ ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι πονοῦν ἀπὸ τὴ δράση τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ θέλουν νὰ παρηγορηθοῦν, ἀλλὰ καὶ νὰ σταθεροποιηθοῦν πνευματικά, νὰ τοὺς δοθεῖ μιὰ διέξοδος στοὺς προβληματισμούς, ποὺ τοὺς ἀποσχολοῦν. Ἔγραψε λοιπὸν ὁ Γέροντας: «Ἔχω τὴν γνώμην, ὅτι δὲν εἶναι καθόλου καλὸ ν᾽ ἀποχωριζώμεθα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν κάθε φορὰ ποὺ θὰ πταίῃ ὁ Πατριάρχης, ἀλλὰ ἀπὸ μέσα, κοντὰ στὴ Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καὶ ὑποχρέωσιν ὁ καθένας νὰ διαμαρτύρεται καὶ νὰ ἀγωνίζεται μὲ τὸν τρόπον του. Τὸ νὰ διακόψῃ τὸ μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καὶ νὰ ἐξακολουθῇ νὰ ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τὸν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον».

Ἐδῶ πρέπει νὰ ὑπενθυμίσω τὸ καθῆκον, ποὺ ἔχει κάθε χριστιανὸς νὰ διαμαρτύρεται γιὰ ὅσα κάνουν οἱ οἰκουμενιστὲς καὶ νὰ ἐκφράζει τὴ γνώμη του, χωρὶς νὰ καιροσκοπεῖ. Νὰ ἔχει εὐθύτητα στὴ γνώμη του καὶ νὰ μὴ σιωπᾶ, ὅταν πρέπει νὰ κραυγάσει. Μὲ τὶς ἀντιδράσεις περιορίζεται τὸ ὀλέθριο ἔργο τῶν οἰκουμενιστῶν, καθὼς βλέπουν ὅτι τὰ σχέδια τους δὲν μποροῦν νὰ ὑλοποιηθοῦν καὶ νὰ γίνουν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸν πιστὸ λαό.

Ἡ παρρησία εἶναι ἀρετή, ἰδίως ὅταν σχετίζεται μὲ τὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως. Στὴν ἐποχή μας ὅμως χάθηκε καὶ ἀπὸ τοὺς κληρικούς! Ἐλάχιστοι πιὰ διαφωνοῦν δημοσίως μὲ τοὺς οἰκουμενιστές. Προτιμοῦν νὰ ὑπερασπίζονται ἰδιωτικῶς τὴν Ὀρθοδοξία, γιατὶ ὑπολογίζουν τὶς τυχὸν ἀντιδράσεις, ἂν ἐπικρίνουν τοὺς πρωταγωνιστὲς τοῦ οἰκουμενιστικοῦ παραλογισμοῦ. Μερικοὶ ἐπίσης εἶναι ἀντιπαπικοὶ καὶ γράφουν σπουδαῖα κείμενα, ἀλλὰ γιὰ τοὺς δικούς μας φιλοπαπικοὺς δὲν ἔχουν τίποτα νὰ ποῦν. Ἡ ἰδιοτελὴς «διάκριση» τοὺς ἔχει κλείσει ἀπὸ καιρὸ τὸ στόμα! Εἶναι ἀποκαρδιωτικὴ ἡ τακτικὴ αὐτῶν τῶν κληρικῶν, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἔχουν φήμη ἐναρέτου καὶ ἀγωνιστοῦ.

___

Τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος
12 Δεκεμβρίου

ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΣΟΥ!

«Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15-16)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁ­γίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ. Καὶ στὴν ἀκολουθία τῆς ἡμέρας ἡ ἁγία μας Ἐκ­κλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται μία περικοπὴ ἀ­πὸ τὴν ἐπιστολὴ πρὸς Ἐφεσίους, τὴν ὁποία μέσα ἀπὸ τὴ φυλακὴ ἔγραψε ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος στὴν ἐκκλησία τῶν Ἐφεσίων καὶ δι᾽ αὐ­τῆς πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς ὅλων τῶν αἰώνων.
Ἐκεῖ, μεταξὺ ἄλλων, λέει· «Βλέπετε πῶς ἀ­κριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σο­φοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡ­μέ­ραι πονηραί εἰσι» (Ἐφ. 5,15). Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ἂς δώσουμε μία σύντομη ἑρμηνεία βο­η­θούμενοι ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη.

* * *

Ἐδῶ, ἀγαπητοί μου, ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ ἑξῆς. Στὸν κόσμο αὐτὸν οἱ Χριστιανοὶ εἴμαστε «σὰν πρόβα­τα ἀνάμεσα σὲ λύκους» (Ματθ. 10,16). Νὰ προσέχουμε λοι­πόν, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς, νὰ μὴν τοὺς δίνουμε ἀφορμὴ γιὰ ἔχθρα καὶ μῖσος. Μόνο σὲ ζητήματα ὀρθοδόξου πίστεως νὰ εἴ­μαστε ἀνυποχώρητοι· στὰ ἄλλα ἂς εἴμαστε εἰ­ρηνικοὶ καὶ ἄκακοι. Αὐτὸ εἶνε γνώρισμα τῆς φρο­νι­μάδας τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἔτσι θὰ συμ­περιφέρων­ται ὄχι «ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί».
Νὰ ζοῦμε, συνεχίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν». Ὁμιλεῖ γιὰ τὴν ἀξία τοῦ χρόνου. Ὁ χρόνος εἶνε ἕνα πολύτιμο πρᾶγμα. Οἱ ἀρχαῖοι ἔλεγαν «χρόνου φείδου». Καὶ σήμερα ἀκοῦμε ὅτι «ὁ χρόνος εἶνε χρῆμα». Ὅπως δηλαδὴ τὸ χρῆμα τὸ φυ­λᾷς καὶ δὲν τὸ σπαταλᾷς, ἔτσι νὰ βλέπῃς καὶ τὸ χρόνο. Ὁ χρόνος εἶνε τάλαντο. Ὅ­πως τὰ τάλαν­τα, κατὰ τὴ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ Κυ­ρίου (βλ. Ματθ. 25,14-30), ὀ­φείλουμε νὰ τὰ ἀξιοποιοῦμε καὶ νὰ τὰ ἐκμεταλλευώμεθα, ἔτσι νὰ κάνουμε καὶ συνε­­τὴ χρῆσι τοῦ χρόνου ποὺ διαθέτουμε.
Ὁ Θεὸς εἶνε αἰώνιος, ἄχρονος, ἐκτὸς χρόνου. Ἐμεῖς ζοῦμε ἐν χρόνῳ σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο, ὡς «ξένοι» «πάροικοι» καὶ «παρε­πίδη­­μοι ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἑβρ. 11,13. Α΄ Πέτρ. 1,1· 2,11). Ὅσα χρόνια καὶ ἂν ζήσουμε, ἡ ζωή μας ἐδῶ εἶνε μιὰ σταγόνα ἐμπρὸς στὸν ὠκεανὸ τῆς αἰωνιότη­τος. Κάθε στιγμὴ ὅ­μως τῆς ζωῆς μας, αὐτὸς ὁ λίγος χρόνος, ἔχει μεγάλη ἀξία. Ἀπὸ τὴν ἡ­μέρα τῆς γεννήσεώς μας ὣς τὰ βαθειὰ γεράματα, τὸ διάστημα αὐ­τὸ δὲν εἶνε δικό μας· μᾶς δόθηκε γιὰ ἕνα σκοπό. Ἂν ζήσουμε ὄχι μὲ ἔ­χθρες καὶ μίση, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ στὶς θλίψεις, τότε «ἐξαγοράζουμε τὸν και­ρόν». Ὅ,τι καὶ ἂν ἀπαιτηθῇ λοιπόν, ἂς τὸ θυσιά­σουμε, ἀρκεῖ μόνο νὰ κρατήσουμε τὴν πίστι.
Ἀκοῦμε, ὅτι ἕνας πλούσιος, βλέποντας κακοποιοὺς νὰ ἔρχων­ται νὰ τὸν σκοτώσουν, τοὺς ἔδωσε ὅ,τι εἶχε καὶ γλύτωσε. Αὐτός, λέμε, ἐξα­γόρασε τὴ ζωή του μὲ τὰ πλούτη του. Κ᾽ ἐμεῖς ἀξίζει νὰ δώσου­με ὅλα τὰ ὑπάρχοντά μας γιὰ νὰ γλυτώσουμε τὸ μέγα κεφάλαιο, γιὰ νὰ ἐξαγοράσουμε μ᾽ αὐ­τὰ τὴν ὀρθόδοξο πίστι μας, διότι «αἱ ἡ­μέ­ραι πονηραί εἰσι». Δὲν φταῖνε βεβαίως οἱ ἡμέρες αὐτὲς καθεαυτές, τὸ φῶς – οἱ ὧρες – τὰ λεπτά τους· φταῖνε οἱ κακοὶ ἄν­θρωποι ποὺ γεμίζουν τὶς ἡμέρες μὲ πονηρὰ ἔργα, καὶ ἔτσι λέμε ὅτι «οἱ ἡμέρες εἶνε πονηρές».
Ὡς πρὸς τὰ ἐπίγεια, τὰ καλύτερα χρόνια τῆς ζωῆς εἶ­νε γιὰ μὲν τὰ παιδιὰ καιρὸς μαθήσεως, γιὰ τοὺς νέους καιρὸς ἡρωικῶν πράξεων, γιὰ δὲ τοὺς ὡρίμους ἄντρες καὶ γυναῖ­κες καιρὸς γά­μου καὶ τεκνογονίας. Κατόπιν οἱ εὐκαιρίες αὐ­τὲς τελειώνουν· δὲν βλέπεις γέροντες οὔτε στὰ σχολεῖα οὔτε στὸ στρατὸ οὔτε στὸ γάμο, γιατὶ ὁ χρόνος πέρασε πλέον.
Ἔτσι, καὶ πολὺ περισσότερο, στὰ μέλλον­τα καὶ οὐράνια. Λένε γιὰ τὸν Τίτο, αὐτοκράτορα τῆς ῾Ρώμης, ὅτι ἦταν ὀπαδὸς τοῦ φι­λοσόφου Πυθαγόρα, ποὺ ὑποχρέωνε τοὺς μαθητάς του κάθε βράδυ νὰ ἐξετάζουν τί ἔκαναν τὴν ἡ­μέ­ρα. Καὶ ὁ Τίτος, ὅταν ἔβλεπε ὅτι δὲν ἔκανε κάτι ἀξιόλογο, ἔλε­γε· Ἀλλοίμονο, ἔχασα τὸν καιρό μου! Καὶ στὴ δική μας πνευματικὴ ζωὴ πόσος χαμένος καιρὸς ὑπάρχει!
Πῶς ἐξαγοράζεται – πῶς κερδίζεται ὁ καιρός; Ὅ­ταν δὲν διαφεύγῃ μὲ ἀμέλεια καὶ ἀργία, ἀλ­λὰ δι­­ατίθεται γιὰ κοπιώδη ἐσωτερικὴ ἐργασία, λεπτομε­ρῆ αὐτοεξέτασι, ἐ­πιμελῆ ἄσκησι, ἀκρι­βῆ τήρη­σι τῶν θείων ἐν­τολῶν, ἐκρίζωσι τῶν πα­­θῶν, καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν, μόρφωσι κα­τὰ Χριστόν. Ὅταν ὁ πιστὸς ἐκμεταλλεύεται τὸν καιρό, μπορεῖ νὰ ἐλπίζῃ στὸ αἰώνιο μέλλον.

* * *

Ἕνας ἄνθρωπος προετοιμασμένος γιὰ τὴν αἰωνιότητα ἦταν, ἀγαπητοί μου, ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα. Αὐτὸς «ἐξηγοράσατο» – ἐκμεταλλεύθηκε τὸ χρόνο του.
Πῶς ἔζησε; Ἦταν ὀ­λιγογράμματος, ἔβοσκε πρόβατα, ἀλλ᾽ ἄνθρωπος μεγάλης ἀ­γάπης, ἐ­λεήμων καὶ φιλόξενος. Ἦταν ἔγγαμος καὶ μὲ τὴ γυναῖκα του ἀπέκτησαν μιὰ θυγατέρα, τὴν Εἰρήνη· ἀλλ᾽ ἔπειτα πέθαναν καὶ ἡ σύζυγος καὶ ἡ κόρη του. Ζοῦσε ἐνάρετα, ἁπλᾶ καὶ ταπεινά. Συμ­περιφερόταν μὲ πραότητα καὶ ἀγαθότητα. Γι᾽ αὐτὸ τὸν ἀγαποῦσαν ὅλοι. Ἔτσι, ὅταν κενώ­θηκε ὁ θρόνος τῆς Τριμυθοῦντος, μιᾶς μικρῆς πόλεως κοντὰ στὴ Σαλαμῖνα τῆς Κύπρου, τὸν ἐξέλεξαν παμψηφεὶ ἐπίσκοπό της.την συνέχεια εδώ: Read more »

Ἁγίου Νικολάου (Ἑβρ. 13,17-21)
6 Δεκεμβρίου

ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ

ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΥΗΣ

«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε»  (Ἑβρ. 13,17)

ΜΑΣ συνιστᾷ σήμερα ὁ Ἀπόστολος ἕνα καθῆκον, μιὰ ἀρετή, στὴν ὁποία οἱ Ἕλληνες δυστυχῶς ὑστεροῦμε. Ἐνῷ ἀλλοῦ διακρινόμεθα, στὸ θέμα αὐτὸ είμεθα ἐλλιπεῖς. Καὶ ἔρχονται περιστάσεις ποὺ μηδενιζόμεθα· γινόμεθα ἕνα ἀκυβέρνητο μπουλούκι.
Ποιό εἶνε τὸ καθῆκον; Ἡ ὑπακοή, ἡ πειθαρχία. «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε» (Ἑβρ. 13,17), συμβουλεύει. Τὸ δὲ «ὑπείκετε» ίσον· ὑπακούετε. Ναί, ὑπακούετε. Ποιοί πρέπει νὰ ὑπακούουν; Οἱ Χριστιανοί. Σὲ ποιούς νὰ ὑπακούουν; Στοὺς «ἡγουμένους». Ποιοί λέγονται «ἡγούμενοι»; Μὴ νομίσετε ὅτι ἡ λέξι «ἡγούμενος» ἔχει τὴν ἔννοια ἡγουμένου μοναστηρίου, λ.χ. τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὄχι. Ἔχει εὐρυτέρα ἔννοια.
«Ἡγούμενος» σημαίνει· αὐτὸς ποὺ πάει μπροστά. Ὅσοι ἀπὸ σᾶς κάνατε μεγάλες πορεῖες, ἢ ὡς στρατιῶτες, καὶ βρεθήκατε μέσα σὲ δασώδεις περιοχές, θὰ χρειαστήκατε ὁδηγό. Εἶδα ἐπιλοχίες, ποὺ τοὺς ὡδηγοῦσε στὸ πεδίο τῆς μάχης ἕνας τσομπάνος ποὺ ἤξερε τὸ μέρος. Σ᾿ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις βλέπετε καὶ ἀξιωματικοὺς καὶ στρατηγοὺς ἀκόμη ν᾿ ἀκολουθοῦν τὰ ίχνη ἑνὸς ἁπλοῦ ἀνθρώπου.
«Ἡγούμενος» λοιπὸν λέγεται ὁ ὁδηγός, αὐτὸς ποὺ πάει μπροστὰ καὶ τὸν ἀκολουθοῦν πίσω ὅλοι οἱ ἄλλοι. Καὶ πρέπει οἱ Χριστιανοὶ νὰ ὑπακούουν στοὺς «ἡγουμένους». Ὅπως στὸ στρατὸ «ἡγούμενοι» εἶνε οἱ ἀξιωματικοὶ καὶ στὸ κράτος οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες, ἔτσι στὴν Ἐκκλησία «ἡγούμενοι» εἶνε οἱ ἱερεῖς, κατ᾿ ἐξοχὴν δὲ «ἡγούμενος» εἶνε ὁ ἐπίσκοπος.
Πῶς, τώρα, θὰ μάθουμε νὰ ὑπακούουμε;

* * *

Ἡ ἁγία Γραφή, γι᾿ αὐτὸν ποὺ εἶνε τεμπέλης, λέει· «Ἴθι πρὸς τὸν μύρμηκα, ὦ ὀκνηρέ» (Παρ. 6,6). Πήγαινε στὸ μυρμήγκι, τεμπέλη, γιὰ νὰ πάρῃς μαθήματα ἐργατικότητος. Ἀλλὰ τὸ ίδιο μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ γιὰ ᾿κεῖνον ποὺ δὲν ὑπακούει, ἀλλὰ σηκώνει μπαϊράκι καὶ κάνει τοῦ κεφαλιοῦ του. Ὁ ὀκνηρὸς νὰ πάῃ στὸ μυρμήγκι· ἀλλὰ καὶ ὁ ἀναρχικός, ποὺ δὲν ἀναγνωρίζει καμμία ἀρχή, νὰ πάῃ στὸ μυρμήγκι. Γιατί; Ποιό ἄλλο γνώρισμα ἔχει τὸ μυρμήγκι; Ἔχει πειραρχία στὶς ἀρχές. Στέλνει σήματα μὲ τὶς κεραῖες του καὶ διατάσσει τ᾿ ἄλλα μυρμήγκια· καὶ μόλις ἐκεῖνα λάβουν τὸ σῆμα, ἀμέσως ἀλλάζουν πορεία, κατευθύνονται ἐκεῖ ποὺ διατάζει ὁ ἀρχηγός. Ἂν ὑπάρχῃ κανένα βάρος νὰ σηκώσουν, παίρνουν τὸ σῆμα καὶ αὐτοστιγμεὶ σπεύδουν ὅλα γιὰ νὰ τὸ μεταφέρουν μὲ κόπο στὴ φωλιά τους. Ἂν ἄλλα μυρμήγκια θελήσουν ν᾿ ἁρπάξουν ἀπὸ τὶς ἀποθῆκες τὰ τρόφιμά τους, τότε ἔξω ἀπὸ τὴ μυρμηγκοφωλιὰ διεξάγεται κραταιὸς ἀγών, καὶ ὅλοι σὰν στρατιῶτες πειθαρχοῦν στὰ κελεύσματα τοῦ μυστηριώδους ἀρχηγοῦ, ποὺ ἀπὸ τὸ βάθος τῆς φωλιᾶς διευθύνει τὸν ἀγῶνα. Τὰ μυρμήγκια, δηλαδή, εἶνε καὶ ὑπόδειγμα πειθαρχίας. Ἔλα λοιπὸν ἐσύ, ἀναρχικέ, νὰ πάρῃς τὸ μάθημά σου, μάθημα τάξεως καὶ πειθαρχίας, ἀπὸ τὴ μυρμηγκοφωλιά.
Ὑπόδειγμα ἐργατικότητος ἀλλὰ καὶ πειθαρχίας εἶνε καὶ ἡ μέλισσα. Στὴν Read more »

Κυριακὴ Ι΄ (Λουκ. 13,10-17)
Η ΣΥΓΚΥΠΤΟΥΣΑ

Η ΑΘΛΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Διδάσκει, ἀγαπητοί μου, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς σὲ μία συναγωγὴ τῆς Παλαιστίνης. Εἶνε ὁ Διδάσκαλος, ὁ μο­ναδικὸς διδάσκαλος τοῦ κόσμου. Τὰ λόγια του δροσιά, σταλάζουν μύρο, σκορποῦν χαρά. Τὸν ἀκοῦνε, εὐφραίνονται καὶ δοξάζουν τὸ Θεό. «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλη­σεν ἄν­θρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. 7,46).
Ἀλλ᾽ ἐνῷ ὁ Χριστὸς διδάσκει, σὲ μιὰ γωνιὰ τῆς συν­αγωγῆς κάτι κινεῖται μὲ τὰ τέσσερα. Ζῷο εἶ­νε; Ὄχι, ἄνθρωπος. Καὶ τί ἔπαθε, ὥστε τὸ σῶμα του ἔγινε καμπύλη ποὺ τὰ δύο ἄκρα της ἀγγίζουν τὴ γῆ; πῶς πῆρε μορφὴ ζῴου; Ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ποὺ ἦταν καὶ γιατρός, λέει· «Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενεί­ας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές» (Λουκ. 13,11).
Ἡ γυναίκα αὐτὴ θὰ ἦταν κάπο­τε ὡραία, ὄρ­θια σὰν κυπαρίσσι. Ἀλλ᾿ ὁ σατανᾶς τὴ φθόνησε. Εἰσχώρησε στὸν ὀρ­γανι­­σμό της δαιμονικὸ πνεῦμα, «πνεῦμα ἀσθενείας». Ὅ­πως ἐμεῖς λυγίζουμε ἕνα ἔλασμα, ἔτσι ὁ κακοῦρ­γος τῆς ἔκαμψε τὴ σπονδυλικὴ στήλη, κι ἀπὸ τὴ μέρα ἐκείνη δὲν ὕψωσε πλέον τὸ κεφάλι της.
Σπανίως βέβαια παρουσιάζεται τὸ φαινόμε­νο ἄντρας ἢ γυναίκα νὰ περπατοῦν σὰν τετρά­ποδα. Ἀλλ᾿ ἐὰν τὸ φαινό­μενο τέτοιων ἀσθε­νῶν στὸ σῶμα εἶνε σπάνιο, δὲν εἶνε ὅμως σπάνιοι ἐ­κεῖνοι ποὺ ἡ ψυχική τους κατάστασι μοιάζει μὲ τὴν κατάστασι τῆς γυναίκας τοῦ εὐαγγελίου. Ἀλλοίμονο, πόσοι καὶ πόσες εἶνε μὲν ὄρθιοι στὸ σῶμα, ἀλλ᾿ ἔ­χουν τὴν ψυχὴ συγκύπτουσα, νὰ σέρνεται πρὸς τὴ γῆ! Οἱ δύστυχοι ἔχουν τσακίσει τὴν ἠθικὴ καὶ θρησκευτικὴ στήλη τους· δὲ ζοῦν σὰν ἄνθρωποι, ζοῦν σὰν ἄλογα ζῷα, πολλὲς φορὲς χειρότερα κι ἀπ᾽ αὐτά.
Γιὰ τὴν ἀθλιότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως αὐτὴ εἰκονίζεται στὸ παράδειγμα τῆς συγκυπτούσης γυναικός, ἂς ποῦμε λίγες λέξεις.

* * *

Ἡ λέξι ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἔχει σπου­δαία σημασία. Ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα, ποὺ διακρίνεται γιὰ τὴν ἀκρίβειά της, ἔδωσε τὸ ὄνομα αὐτὸ στὸ τελειότερο ἀπὸ τὰ δημιουργήματα. Ἀπὸ δύο λέξεις, ἄνω + θρώσκειν (=ἄνω τρέχειν), σχηματίσθηκε ἡ λέξι ἄνθρωπος, ποὺ φανερώνει ἔτσι τὴν εὐγένεια, τὴν ὑ­ψηλὴ καταγωγὴ καὶ τὸν προορισμό του. Ἀνάμεσα στὰ ζῷα, ποὺ περπατοῦν μὲ τὰ τέσσερα κ᾽ ἔχουν τὸ κεφάλι πρὸς τὴ γῆ ψάχνον­τας γιὰ ὑ­λικὴ τροφή, μόνο ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε νὰ στέκῃ καὶ νὰ περπατάῃ ὄρθιος. Βλέπει ψηλά, στὸν οὐρανό, κι ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς φύσεως ποὺ ἁπλώνεται ἐμπρός του παρακινεῖται νὰ δοξολογῇ τὸν Πλάστη του. Γίνεται ὑψιπέτης.
Ἀλλὰ τί συμφορά! Ἡ εὐγενὴς αὐτὴ ῥοπὴ ἀ­νακόπτεται. Μία μυστηριώδης δύναμις σταματᾷ τὴν πορεία πρὸς τὰ ἄνω, λυγίζει τὸ αὐ­τε­ξούσιο, τὴ θέλησί του, καὶ ὑποχρεώνει τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς ν᾿ ἀλλάξουν κατεύθυνσι, νὰ στραφοῦν πρὸς τὰ κάτω. Καὶ ἡ ψυχή, ποὺ διέγραφε φωτεινοὺς κύκλους γύρω ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Ὑψίστου καὶ τρεφόταν μὲ ἀμ­βροσία καὶ νέκταρ καὶ ἔψαλλε τὸ «ὡσαννὰ» καὶ τὸ «ἀλληλούϊα», δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ σταθῇ στὸ ὕψος, ἀλλὰ γκρεμίζεται· σὰ νὰ τῆς ἔδεσαν μολύβδινη σφαῖρα, πέφτει μὲ ὁρμή, ἀγγίζει τὴ γῆ, τρώει χῶμα, κυλιέται στὸ βόρβορο, γίνεται συγκύπτουσα τοῦ εὐαγγελίου, μὴ «δυ­ναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές».
Ὅποιος ἔχει ψυχὴ ποὺ ἕρπει πρὸς ὅ,τι ἁ­μαρτωλὸ καὶ χυδαῖο, δὲ μπορεῖ νὰ λέγεται ἄν­θρωπος. Ἀπ᾽ ἔξω βέβαια ἔχει μορφὴ ἀν­θρώπου, ἀλλ᾿ ἐσωτερικὰ μοιάζει μὲ κτῆνος. Ἐάν, ὅ­πως λέει ὁ ἰατροφιλόσοφος Καρρέλ, οἱ ἄνθρω­ποι αὐτοὶ ἔπαιρναν καὶ ἐξωτερικὰ σχῆμα σύμφωνο μὲ τὴν ψυχική τους κατάστασι, θὰ εἴχαμε ἕνα φρικτὸ θέαμα· θὰ παρουσιαζόταν ὁ συ­κοφάντης σὰν ὀχιά, ὁ ἅρπαγας σὰν γεράκι, ὁ πονηρὸς σὰν ἀλεποῦ, ὁ μνησίκακος σὰν καμή­λα, ὁ αἱμοβόρος σὰν λύκος, ὁ ὀργίλος καὶ ἐπι­θετικὸς σὰν τίγρις, ὁ ἄπληστος σὰν χοῖρος, ὁ θηλυμανὴς σὰν ἄλογο ποὺ χρεμετίζει…
Γιὰ τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ὁ Δαυῒδ λέει· «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυν­εβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48,13). Καὶ ὁ προφήτης Ἠσαΐας, ὅταν ὁ Θεὸς τὸν ἔστειλε νὰ κηρύξῃ στὰ Ἰερο­σόλυμα, εἶπε· «Ἦλθον καὶ οὐκ ἦν ἄνθρωπος, ἐ­κάλεσα καὶ οὐκ ἦν ὁ ὑπακούων» (Ἠσ. 50,2). Δηλαδή· Κύριε, ἐξετέλεσα τὴ διαταγή σου· πῆγα, κήρυ­ξα, κάλεσα σὲ μετάνοια. Ἀλλὰ ποῦ μ᾽ ἔστειλες; Ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος· κανείς ἀπ᾽ αὐ­τοὺς δὲ θέλησε νὰ προσέξῃ στὴ φωνή σου. Ὁ νοῦς, ἡ καρδιά, ἡ θέλησί τους εἶνε ἀλλοῦ… «Οὐκ ἦν» ἐκεῖ «ἄνθρωπος». Φανταστῆτε· μέσα σὲ μιὰ πρωτεύουσα κράτους, ὁ προφήτης δὲ βρίσκει ἄνθρωπο νὰ συνομιλήσῃ περὶ ἀρε­τῆς, δικαιοσύνης καὶ ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλὰ μήπως καὶ ὁ ἀρχαῖος φιλόσοφος τῆς πατρίδος μας ὁ Διογένης; Δὲν εὕρισκε κι αὐ­τὸς ἀνθρώπους εἰλικρινεῖς, τιμίους, δικαίους. Ὅλοι ἔρρεπαν πρὸς τὴν ὕλη, τὸ συμφέρον, τὴν ἰδιοτέλεια. Γι᾿ αὐτὸ ἕνα μεσημέρι, ἐνῷ ὁ ἥλιος ἔκαιγε, ἄναψε τὸ φανάρι του καὶ περιφε­ρόταν λέγοντας «Ἄνθρωπον ζητῶ».
Πόσο σπάνιο πρᾶγμα εἶνε ὁ ἄνθρωπος, ὁ ἰ­δεώδης ἄνθρωπος! Ἐνῷ συγγενεύει μὲ τοὺς ἀγγέλους, αὐτὸς ἐκφυλίζεται, πέφτει πιὸ χαμηλὰ κι ἀπὸ τὰ κτήνη. Καὶ ἡ γῆ ἀναστενάζει καὶ διαμαρτύρεται· Ἄνθρωπε, μὲ τὰ ἐγκλήμα­τά σου μοῦ ἔγινες βαρύς, δὲ σὲ σηκώνω πλέον· θ᾽ ἀνοίξω τὰ ἡφαίστεια, θὰ σὲ θάψω στὴ λάβα. Ὁ ἄνθρωπος, ἔγινε βάρος τῆς γῆς, «ἄχθος ἀ­ρούρης», ὅπως ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας. Κι ὅ­πως κηρύττει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «τίποτε ἄλλο δὲν βαραίνει τὸν ἄνθρωπο ὅπως ἡ ἁ­μαρτία». Αὐτὴ εἶνε σὰν μολύβδινη σφαῖρα, ὅ­πως τὴν εἶ­δε ὁ προφήτης Ζαχαρίας (Ζαχ. 5,7), εἶνε φορτίο, εἶνε βου­νὸ ποὺ σηκώνει στοὺς ὤμους του ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος, καὶ κάτω ἀπὸ τὸ βάρος της σκύβει. Καὶ ἂν κάποτε ἔρθῃ σὲ συν­αίσθησι τῆς καταστάσεώς του, λέει στὸ Θεὸ μὲ τὸ στόμα τοῦ Δαυΐδ· «Αἱ ἀνομίαι μου ὑ­περῆραν τὴν κεφαλήν μου, ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ᾿ ἐμέ. …ἐταλαιπώρησα καὶ κατεκάμφθην ἕως τέλους…» (Ψαλμ. 37, 5-7).

* * *

Νά γιατί ἡ συγκύπτουσα γυναίκα εἶνε κατὰ τοὺς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἡ εἰκόνα τοῦ ἁ­μαρτωλοῦ ποὺ ἀναστενάζει κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς. Καὶ ἐκείνης μὲν εἶχε καμφθῆ ἡ σπονδυλικὴ στήλη, τοῦ ἁμαρτωλοῦ ὅμως κάμπτεται κάτι πολὺ σπουδαιότερο, ἡ θέλησις, ποὺ τοῦ δόθη­κε γιὰ νὰ τὸν κρατάῃ ἠθικῶς ὄρ­θιο, ὥστε ν᾽ ἀντιστέκεται στὸν ἐχθρὸ καὶ νὰ τοῦ λέῃ· Σατανᾶ, ὄχι! δὲ θὰ σὲ προσ­κυνήσω, δὲ θὰ σ᾽ ἀφήνω νὰ μὲ ὑποτάσσῃς. Αὐτὴ ἡ θέλησις δυστυχῶς κάμπτεται, καταντᾷ ἐλεεινὸ ὑ­ποζύγιο, καὶ δέχεται ἀναβάτη τὴν ἀνομία, ποὺ σέρνει τὸν ἄνθρωπο σὲ κάθε εἶδος διαφθο­ρᾶς. Πίθηκος ποὺ καβαλλικεύει ἄγγελο, αὐτὸς εἶνε ὁ ἄνθρωπος ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας. «Καὶ ἦν —ὄχι πλέον γυνὴ ἀλλὰ— ψυχὴ συγκύπτου­σα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παντελές».
Ποιός λοιπὸν θὰ τινάξῃ μακριὰ τὴν ἀνομία; Ἂς ἀκούσουμε τί ἀπαντᾷ ἡ συγκύπτουσα·
Ὑπέφερα 18 ὁλόκληρα χρόνια, περπατοῦ­σα μὲ τὰ τέσσερα, δὲν ἔβλεπα παρὰ μόνο χῶμα καὶ πέτρες. Ἀλλ᾿ ἦρθε καὶ γιὰ μένα ἡ στιγμή, ποὺ ποτέ δὲν θὰ τὴν ξεχάσω. Μὲ εἶδε ὁ Ἰησοῦς, μὲ σπλαχνίστηκε. Ἄρθρωσε τέσσερις μόνο λέξεις, μὲ ἄγγιξε μὲ τὰ πανάχραντα χέρια του, κι ἀμέσως ἡ δύναμις τοῦ πονηροῦ ποὺ μὲ κρατοῦσε δέσμια διώχθηκε· σὰ νὰ δέχθηκα ῥεῦμα νέας ζωῆς, τὸ σῶμα μου ἀνωρθώθηκε, τὸ κεφάλι μου ὑψώθηκε, ἀναστηλώθηκα, ἀνέλαβα τὸ σχῆμα τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τώρα ὄρ­θια βαδίζω καὶ φωνάζω, ὅτι τὸ θαῦμα αὐτὸ τὸ ἔ­κανε ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀπὸ Ναζαρέτ!
Ἀκούσατε τὴ μαρτυρία τῆς γυναίκας. Ἀμφι­βάλλετε ἀκόμη γιὰ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ; Τότε πειραματισθῆτε, δοκιμάστε. Ἀφῆστε τὴ δύναμι τοῦ Ἰησοῦ ν᾽ ἀγγίξῃ τὴ θέλησί σας, καὶ τότε θὰ γίνῃ ἡ ἀνόρθωσις, ἡ ἀναστήλωσις τῶν ἀξιῶν ἐκείνων τῆς ζωῆς ποὺ τώρα κοίτον­ται σὲ ἐρείπια, ὅπως οἱ σπόνδυλοι ἐκείνης τῆς πεσμένης στήλης τοῦ Ὀλυμπίου Διός.
Ὅταν, ἀγαπητοί μου, οἱ σύντροφοι τοῦ Ὀ­δυσσέως ἐμφανίσθηκαν ἐμπρὸς στὴ μάγισσα Κίρκη, αὐτὴ τοὺς προσέφερε ἡδύποτα, τοὺς χτύπησε μ᾽ ἕνα ῥαβδί, κι ἀμέσως –οἱ ἥρωες ἐ­κεῖ­νοι ποὺ εἶχαν ἐκπορθήσει τὴν Τροία– ἔχασαν τὴν ὄψι τῶν ἀνθρώπων, ἔγιναν ζῷα, μιὰ ἀ­­γέλη χοίρων, καὶ κλείστηκαν στοὺς σταύ­λους. Μὲ καταλάβατε;
Κίρκη δὲν ὑπάρχει. Κίρκη ὅ­μως πραγματικὴ εἶνε ἡ ἁμαρτία. Αὐτὴ προσ­φέρει ποτά, κρατάει ῥαβδὶ ἡδονῆς καὶ χτυπάει μαλακά… Ὅ­ποιος πιῇ τὰ ἡδύποτά της καὶ δεχθῇ τὰ ἡδονικὰ χτυπήματά της, ζαλίζεται, χάνει τὴν ἀξι­ο­πρέπεια, ἐξομοιώνεται μὲ κτῆνος, καὶ φορτώνεται φορτίο βαρύ, δυσβάστακτο. Καὶ δὲν θὰ μπορέσῃ ποτέ πλέον νὰ τὸ ἀποτινάξῃ πα­ρὰ μόνο ὅταν πιστέψῃ στὸ Θεὸ ποὺ ἔγινε ἄν­θρωπος καὶ γεννήθηκε μέσα σὲ σταῦλο, γιὰ ν᾽ ἀνορθώσῃ τὸν ἀποκτηνωμένο ἄνθρωπο, νὰ τὸν ὁδηγήσῃ ἀπὸ τὴν ἀποκτήνωσι στὴ δόξα, καὶ νὰ τὸν ἀναδείξῃ ἔνδοξο κληρονόμο τῆς βασιλεί­ας του, τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. 1,33).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Γραπτὴ ὁμιλία, ἡ ὁποία μεταδόθηκε ἀπὸ τὸν ῾Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ Λαρίσσης τὸ 1949 στὴν καθαρεύουσα.

Σταμάτης Σπανουδάκης «Σήμερα στην Ελλάδα ή παίρνεις το τουφέκι

και αρχίζεις και σκοτώνεις, ή γονατίζεις και προσεύχεσαι»

Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, ο συνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης μίλησε στο Αχελώος tv και τον Δημοσιογράφο Μάκη Μάκκα, ανοιχτά και ξεκάθαρα, για την Ελλάδα και την οικονομική και κοινωνική κρίση, ενώ δεν παραλείψε να αναφερθεί στην λειτουργία και τις επιλογές της πολιτικής, κοινωνικής και πνευματικής ηγεσίας της Χώρας. Ερωτηθείς τι είναι η Ελληνική κρίση για τον ίδιο, ο συνθέτης σχολίασε:

«Ας δούμε την Ελλάδα σαν έναν οργανισμό, σαν έναν άνθρωπο, που είναι πληγωμένος, βρομισμένος κατά πολύ, αλλά έχει ακόμη καθαρά κύτταρα που άμα πολεμήσουν, θα καθαρίσουν τον υπόλοιπο οργανισμό. Το ερώτημα είναι τι είδος είναι ο πόλεμος, η παίρνεις το τουφέκι και αρχίζεις και σκοτώνεις η γονατίζεις και προσεύχεσαι. Εγώ επιλεγώ το δεύτερο, την προσευχή. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι, ο μοναχός στο Άγιο όρος, ο οποίος κάθεται μόνος του και προσεύχεται για μας, επιτελεί πολύ μεγαλύτερο έργο από κάποιον που τρέχει στους δρόμους. Μας βάζουν να αντιδικήσουμε μεταξύ μας γιατί τσιμπάμε, ελπίζω να μην φτάσουμε στο έσχατο σημείο που είναι η μάχη, ο πόλεμος, ο εμφύλιος»

ΟΛΑ τα δάνεια της Ελλάδας από το 1821 ως το 2011 – Τι πληρώσαμε και σε ποιους!

Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια) ευρώ διαβάστε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια! Μια έρευνα – απάντηση στους απατεώνες και παραχαράκτες της ιστορίας, όπως η «Bild» και το «Focus»!
– Είναι η Ελλάδα το απείθαρχο και ατίθασο παιδί της Ευρώπης και ένα από τα πλέον ατίθασα παγκοσμίως;
– Μας αξίζει που το «Focus» χρησιμοποιεί τα αγάλματα των προγόνων μας για να μας κάνει άσεμνες χειρονομίες με το δάχτυλο.

-Είμαστε τεμπέληδες και κατά το κοινώς λεγόμενο «μπαταξήδες» που δεν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στους δανειστές μας;
– Είμαστε ένας λαός καλοπερασάκηδων που αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τις συμβατικές υποχρεώσεις μας έναντι των … «συμμάχων» μας;
Ερωτήματα που μπορεί να απαντηθούν μόνο αν ανατρέξουμε στο παρελθόν και μάλιστα εκ της Εθνικής παλιγγενεσίας με την Επανάσταση του 1821.
Ψάξαμε λοιπόν βιβλιογραφία, στοιχεία στο διαδίκτυο και κατορθώσαμε και ανακαλύψαμε όλα τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από τότε μέχρι σήμερα! Στις παρακάτω γραμμές θα βρείτε απίστευτες πληροφορίες οι οποίες θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας στα ερωτήματαπου θέτουν τα «πειθήνια όργανα» των διεθνών τοκογλύφων όπως το «Focus» και η «Bild», που δεν έχουν σταματήσει δευτερόλεπτο να «χτυπούν» την Ελλάδα!
– Η έρευνα που ακολουθεί, διενεργήθηκε το 2011 και δημοσιεύτηκε τότε, στο adalis.gr [H αρχική δημοσίευση εδώ]. Αξίζει πραγματικά να διαβάσει το αναγνωστικό κοινό, τα εξωφρενικά δάνεια που σύναψε η χώρα μας με τους γνωστούς οίκους διεθνών τοκογλύφων, που καταδυναστεύουν την χώρα μας, πριν καν απαλλαχτεί από τους Οθωμανούς !
Δάνεια, που στο σύνολό τους είναι αποικιοκρατικά, με εξοντωτικούς όρους, τα οποία τα αποπληρώσαμε μέχρι τελευταίας … δεκάρας!
Δάνεια τα οποία θα πρέπει να επανεξεταστούν, και στο ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, να γίνουν άμεσα απαιτητά από τους τοκογλύφους, οι οποίοι σήμερα μας κουνάνε το δάχτυλο υποτιμητικά!
Η έρευνα που ακολουθεί, Read more »