TΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΙΕΡΩΝΥΜΟ;

Τι σχέση έχει με τους μασόνους;

Διαβάζουμε·

Ο Αρχιεπίσκοπος έχει τιμηθεί

με τον Αστέρα του Τάγματος των Ναϊτών – φωτογραφίες

http://www.ierovima.gr/pages/article.aspx?id=3916

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΑΣΩΝΟΙ ΕΔΩΣΑΝ 100.000 ΕΥΡΩ ΣΤΟΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟ;

Γιατί οι Μασώνοι έδωσαν 100.000 ευρώ στον Ιερώνυμο; Δείτε τη φωτογραφία από τη συνάντηση των Μασώνων και του Αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου.

Την Τετάρτη 22/02/12 και ώρα 12:30 πραγματοποιήθηκε η συνάντησητης ηγεσίας του Υπάτου Συμβούλιου της Μεγάλης Επικράτειας της Ελλάδος με τον Προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας Μακαριωτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών.

Με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο συζητήθηκαν θέματα όπως η Οικονομική Δωρεά των 100.000 $ του τάγματος για την αποκατάσταση ζημιών της Μητρόπολης Αθηνών που έχουν υποστεί απο τους σεισμούς του 1999.

Επίσης για την συμβολή του τάγματος των Μασώνων στο θεάρεστο έργο της διανομής τροφίμων σε άστεγους και απόρους της Αθήνας. Συζητήθηκαν και άλλα θέματα του τάγματος προς ενημέρωση στον Μακαριωτατο. Η συνάντηση διήρκησε περίπου 45′.

_

ΤΙ ΣΟΥ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΜΙΛΙΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΤΟ ΘΕΟΛΟΓΟ

_______

_________

1) Ο Ιερομαρτυς Γρηγοριος Ο Ε” Πατριαρχης ΚΠολεως

2) Ομιλία για την ιστορική αλήθεια για το πρόσωπο του Αγ. Γρηγορίου του Ε”

Ιερός Ναός Αγίας Κυριακής Χαριλάου

ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
www.agkyriaki.gr

ΟΙ ΜΑΣΟΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Απόσπασμα φλογερής ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου σε Κυπρίους, στις Κατασκηνώσεις της Ι. Μητροπόλεως

_____

____

Αγάπη του Ελληνικού λαού για την Κύπρο.…
Υπεροχή του Ελληνικού στρατού  έναντι των Τούρκων…..
Ενθουσιασμός των Ελλήνων στρατιωτών κατά την επιστράτευση του 1974…
Προδοσία και εγκατάλειψη της Κύπρου, από τους μασόνους πολιτικούς της Ελλάδος, με το πρόσχημα ότι· «Η Κύπρος είναι μακριά…»…
Οι μασόνοι κίνδυνος της Ελλάδος….
Ζήτω η Κύπρος!
Ζήτω η Μακεδονία μας!
Ζήτω η Ελλάς η αγαπητή μας Πατρίς!

Η ΕΛΛΑΔΑ  ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ ΔΕΝ ΖΕΙ

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Εναρξη αγώνος ΤΗΣ ΕΟΚΑ

1 Απριλίου 1955

_______

______

Η πλειοψηφία των εθνομαρτύρων του Κυπριακού έπους 1955-59 είχε φοιτήσει στα τόσο μα τόσο διαβληθέντα κατηχητικά σχολεία που καλλιεργούσαν και καλλιεργούν τα θρησκευτικά και εθνικά ιδεώδη κι όχι στα μαρξιστικά-εθνομηδενιστικά «φροντιστήρια» που εκκολάπτουν αποδομητές των εθνικοθρησκευτικών αξιών ποτισμένους με το διεθνιστικό δηλητήριο. Σήμερα σύσσωμος ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να τιμά τη μνήμη των ηρώων της ΕΟΚΑ που ταπείνωσαν μία κραταιή αυτοκρατορία κατάγοντας καίριο πλήγμα στην απαίσια και αποκρουστική αποικιοκρατία. Παλληκάρια στο άνθος της ηλικίας τους Read more »

ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ

ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

Ξυπνηστε απο τον υπνο!

«Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;…»

ΤΑ λόγια αὐτά, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ ὡραίους ὕμνους, καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ ψάλλεται τὴν περίοδο τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς. Εἶνε ἕνα ἐγερτήριο. Μᾶς καλεῖ νὰ ξυπνήσουμε. Ἀπὸ ποιόν ὕπνο;

* * *

Ὑπάρχουν δύο ὕπνοι. Ὁ ἕνας εἶνε ὁ γνωστὸς φυσικὸς ὕπνος. Κανείς δὲν εἶνε ἀπηλλαγμένος ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀνάγκη. Ἄυπνος εἶνε μόνο ὁ Θεὸς καὶ ἄυπνοι μένουν οἱ ἀσώματοι ἄγγελοι, ποὺ νύχτα – μέρα ἐποπτεύουν στὴ γῆ. Ἀκόμη καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, εἶχε ἀνάγκη ὕπνου. Ὁ ὕπνος εἶνε ἀναγκαῖος καὶ ἀκατηγόρητος. Εἶνε δῶρο Θεοῦ. Τονώνει τὸν ὀργανισμό. Ἡ δὲ ἀϋπνία εἶνε μαρτύριο, τιμωρία, μάστιγα τοῦ αἰῶνος μας. ―Δὲν μπορῶ νὰ κοιμηθῶ, σοῦ λέει ὁ ἄλλος, παίρνω χάπια… Φαινόμενο, ποὺ παρουσιάζεται μεταπολεμικῶς σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο. Πόσο πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε τὸ Θεὸ γιὰ τὸν ὕπνο! Γι᾿ αὐτὸ στὴν ἀκολουθία τοῦ ἀποδείπνου λέμε· Δός μας «ὕπνον ἐλαφρὸν» πρὸς «ἀνάπαυσιν σώματος καὶ ψυχῆς».
Ἀλλ᾿ ἐκτὸς ἀπ᾿ αὐτὸν ὑπάρχει κ᾿ ἕνας ἄλλος ὕπνος. Εἶνε αὐτὸς ποὺ λέει πάλι τὸ ἀπόδειπνο· «Καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ ζοφεροῦ ὕπνου τῆς ἁμαρτίας». Φύλαξέ μας, λέει, μὴν πέσουμε στὸν σκοτεινὸ ὕπνο τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ὕπνος αὐτὸς εἶνε ἡ τελεία ἀναισθησία καὶ ἀδιαφορία γιὰ τὰ πνευματικὰ ζητήματα.
Ὑπάρχουν ὁμοιότητες μεταξὺ τοῦ φυσικοῦ ὕπνου καὶ τοῦ ὕπνου τῆς ἁμαρτίας.

* * *

– Παρατηρῆστε. Αὐτὸς ποὺ κοιμᾶται δὲν ἔχει ασθησι τί γίνεται γύρω του. Ἂν ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ἂν συζητοῦν, ἂν τὸν σχολιάζουν… Μπορεῖ τὴν ὥρα ἐκείνη νὰ μποῦν κλέφτες καὶ νὰ μὴν ἀφήσουν τίποτα. Μπορεῖ νὰ πάρῃ φωτιά, νὰ λαμπαδιάσῃ τὸ σπίτι, κι αὐτὸς ζαλισμένος ἀπ᾿ τὸν καπνὸ νὰ μὴ μπορῇ νὰ ξυπνήσῃ.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας. Δὲν ἔχει ὁ ἁμαρτωλός, ὁ ἀδιάφορος, ασθησι τοῦ πνευματικοῦ κινδύνου. Ἀδιαφορεῖ, κοιμᾶται. Ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ ἐκεῖνος κοιμᾶται, κάποιος ἄλλος, ὁ σατανᾶς, δὲν κοιμᾶται. Αὐτός, τότε, κάνει τὴν «κλοπή», ἁρπάζῃ τὰ πολύτιμα τῆς ψυχῆς μὲ τοὺς πονηροὺς λογισμούς. Καὶ ὅταν μὲν κινδυνεύῃ τὸ σῶμα, τὸ σκεπτόμεθα· ὅταν ὅμως κινδυνεύῃ ἡ ψυχή, κανείς δὲν τὸ ὑπολογίζει. Αὐτὴ εἶνε ἡ κατάστασι τῆς πνευματικῆς ἀδιαφορίας.
  – Ἀκόμα, αὐτὸς ποὺ κοιμᾶται βλέπει ὄνειρα. Τί ὄνειρα; Εἶνε πεινασμένος; βλέπει τραπέζι γεμᾶτο φαγητά. Εἶνε γυμνός; φαντάζεται ὅτι εἶνε ντυμένος μὲ πορφύρα βασιλική. Εἶνε ἁπλὸς ἄνθρωπος; φαντάζεται ὅτι εἶνε βασιλιᾶς. Εἶνε στρατιώτης; νομίζει ὅτι εἶνε στρατηγός… Φαντασιώδη πράγματα. Κι ὅταν ξυπνάῃ, διαπιστώνει ὅτι τὸ ὄνειρο ἦταν ἀπατηλό.
Ὄνειρο, ἀδελφοί, εἶνε ἡ παροῦσα ζωή. Ὅσο διαρκεῖ ἕνα ὄνειρο, τόσο κι αὐτή. «…Πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας στὴν ἀκολουθία τῆς κηδείας.
  – Ὀνειρώδης κατάστασι ἡ ζωή. Καὶ ὁ κίνδυνος παραμονεύει. Ἕνας γέροντας, ποὺ ἔκανε στρατιώτης στὴ Μικρὰ Ἀσία, μοῦ ἔλεγε τὸ ἑξῆς. ―Μιὰ νύχτα, κουρασμένος ἀπὸ τὴν πορεία, ἔπεσα νὰ κοιμηθῶ. Τὸ πρωῒ ξυπνῶ καὶ τί νὰ δῶ· ποῦ κοιμόμουν, σὲ μέρος ἀσφαλές; Ἐκεῖ στὰ σκοτεινά, ἔπεσα καὶ κοιμόμουν στὴν ἄκρη ἑνὸς βράχου· κι ἀπὸ κάτω γκρεμός… Λίγο νὰ μετεκινεῖτο, θὰ ἔπεφτε στὸ χάος.
Αὐτὴ εἶνε ἡ κατάστασί μας. Κοιμούμεθα στὴν ἄκρη βράχου. Λίγο νὰ γείρουμε, μιὰ μεταστροφὴ νὰ γίνῃ, πέσαμε στὴν ἄβυσσο, στὴν αἰωνία κόλασι.
Ποιός λοιπὸν θὰ αἰσθανθῇ τὴν δεινὴ αὐτὴ κατάστασι; Ποιός θὰ ξυπνήσῃ; Γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει· «Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; τὸ τέλος ἐγγίζει, καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι· ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν».

* * *

Πῶς ξυπνάει ὁ ἁμαρτωλός; Ὑπάρχουν τρόποι. Νὰ σᾶς πῶ ἕνα, δύο, τρία, τέσσερα παραδείγματα πῶς ξυπνάει ὁ Θεὸς τὸν ἁμαρτωλό.
– Πρῶτον ὁ Πέτρος. Τί ἔκανε ὁ Πέτρος; Διέπραξε μεγάλη ἁμαρτία· ἀρνήθηκε τὸ Χριστὸ μὲ ὅρκο ἐνώπιον μιᾶς ὑπηρετρίας. Ἀλλ᾿ ἐνῷ παρακολουθοῦσε τὴ δίκη, ξαφνικὰ ξυπνάει ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας. Ποιός τὸν ξύπνησε; Τὸ λάλημα τοῦ ἀλέκτορος. Τότε ἐξῆλθε «ἔξω καὶ ἔκλαυσε πικρῶς» (Λουκ. 22,61). Βλέπετε; Ἀκόμα καὶ τὸ λάλημα ἑνὸς πετεινοῦ μπορεῖ νὰ ξυπνήσῃ τὴ συνείδησι.
– Ἔπειτα ὁ Παῦλος. Ἁμαρτωλὸς ἦτο κι αὐτός, διώκτης. Ἔπιανε τοὺς Χριστιανούς, τοὺς ἔρριχνε στὴ φυλακή. Ἤθελε νὰ σβήσῃ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Κοιμόταν κι αὐτὸς τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας. Ποιός τὸν ξύπνησε; Καθὼς πήγαινε στὴ Δαμασκό, τὸν ἐτύφλωσε μιὰ ἀστραπὴ καὶ ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· «Σαοὺλ Σαούλ, τί μὲ διώκεις; σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. 9,5· 22,7· 26,14), εἶνε σκληρὸ νὰ δίνῃς κλωτσιὲς στὰ καρφιά. Ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ξύπνησε.
  -Ἕνας ἄλλος, ἔνδοξος βασιλιᾶς αὐτός, ὁ Δαυΐδ, ἔπεσε σὲ μοιχεία (χώρισε ἀντρόγυνο), καὶ σκότωσε ἄνθρωπο. Καὶ ὅμως κοιμόταν ἀδιάφορος. Τέλος ξύπνησε. Ποιός τὸν ξύπνησε; Τὸ κήρυγμα τοῦ Νάθαν, ποὺ ἀνέβηκε στὰ ἀνάκτορα καὶ ἔρριξε τὸ κεραυνό του. Ἔτσι ὁ Δαυῒδ μετανόησε, ἔκλαψε, διωρθώθηκε.
  – Ξύπνησε ὁ Πέτρος ἀπὸ τὸ λάλημα ἑνὸς πετεινοῦ· ξύπνησε ὁ Παῦλος ἀπὸ τὶς ἀστραπὲς καὶ τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ· ξύπνησε ὁ Δαυῒδ ἀπὸ τὸ κήρυγμα. Ξύπνησε καὶ κάποιος ἄλλος, μεγάλος ἁμαρτωλός, ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος. Πῶς ξύπνησε; Μιὰ μέρα ἄκουσε φωνή· «Πάρε καὶ διάβασε». Ἀνοίγει τὴ Γραφὴ στὴν πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολὴ καὶ βρίσκει τὸ χωρίο «Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός…» (Ῥωμ. 13,12). Μετανόησε, ἐγκατέλειψε τὴν ἁμαρτία, καὶ ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. Φτάνει καὶ ἕνα χωρίο τῆς ἁγίας Γραφῆς νὰ ξυπνήσῃ τὸν ἁμαρτωλό.
Ξυπνοῦν οἱ ἄνθρωποι μὲ μύρια μέσα, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Θεός. Ἀλλ᾿ ὅταν δὲν ξυπνᾶμε οὔτε μὲ τὰ πουλιά, οὔτε μὲ τὶς ἀστραπές, οὔτε μὲ τὸ θεῖο κήρυγμα, οὔτε μὲ τὴν ἀνάγνωσι τοῦ Εὐαγγελίου, θὰ ξυπνήσουμε, ἀδελφοί μου, κατ᾿ ἄλλο τρόπο. Στὸ νοσοκομεῖο, ὅταν κάνῃ κάποιος ἐγχείρησι καὶ μετὰ δὲν ξυπνάῃ, τοῦ δίνουν μπάτσους· γιατὶ ἂν κοιμηθῇ περισσότερο, θὰ πεθάνῃ. Ἔτσι καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας μας· ἀφοῦ χρησιμοποιήσῃ τὰ ἤπια μέσα, μετὰ πλέον χρησιμοποιεῖ ῥάβδο. Τί εἶνε π.χ. οἱ ἀσθένειες καὶ οἱ θλίψεις γενικῶς; Ὦ Θεέ μου, πόσο μᾶς εὐεργετεῖς ἐμᾶς τοὺς ὑπερήφανους ἀνθρώπους μὲ τὸ μαστίγιο τῶν θλίψεων! «Ἐν θλίψει ἐμνήσθην σου» (Ἠσ. 26,16).

* * *

Ὑπάρχουν, ἀγαπητοί μου, ἁμαρτωλοὶ ἀμετανόητοι, ποὺ δὲν ἔχουν πλησιάσει τὸ ἱερὸ ἐξομολογητήριο. Ὑπάρχουν ἄντρες ἄπιστοι, ὑπάρχουν ἄλλοι ποὺ χώρισαν τὴ γυναῖκα τους καὶ ζοῦν παρανόμως, ὑπάρχουν νέοι μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό… Προσπαθῆστε κ᾿ ἐσεῖς μὲ προτροπὲς καὶ δάκρυα νὰ τοὺς ξυπνήσετε.
Ξύπνα, κόσμε. Ξυπνᾶτε, πλούσιοι καὶ φτωχοί. Ξυπνᾶτε, ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς τοῦ Ὑψίστου. Ξύπνα κ᾿ ἐσύ, Αὐγουστῖνε, διότι τὸ τέλος σου ἐγγίζει – ποιός ξέρει ἂν τὸ ἔτος αὐτὸ δὲν εἶνε τὸ τελευταῖο τῆς ζωῆς μου; Ξύπνα κ᾿ ἐσύ, Ἑλλάς, ποὺ κοιμᾶσαι ἐνῷ οἱ ἐχθροὶ ἑτοιμάζονται. Κλεῖσε τὰ κέντρα τῆς ἁμαρτίας, τὰ χαρτοπαίγνια, τὰ διαφθορεῖα. Εὑρισκόμεθα σὲ παραμονὲς φοβερῶν ἐξελίξεων. Τὸ «Ψυχή μου ψυχή μου…» μποροῦμε νὰ τὸ ἀλλάξουμε «Ἑλλάς μου Ἑλλάς μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;…».
Ἀλλ᾿ ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ συνεχίζουν νὰ κοιμῶνται. Τί νὰ πῶ γι᾿ αὐτούς; Ὑπάρχει στὴ φύσι ὁ ὕπνος ποὺ ξυπνᾷς· ἀλλ᾿ ὑπάρχει καὶ ὕπνος ποὺ δὲν ξυπνᾷς. Εἶνε μιὰ φοβερὰ ἀσθένεια. Τὴν προκαλεῖ ἕνα ἔντομο, ἡ μῦγα τσετσέ – ἔτσι λέγεται. Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξῃ· ἅμα σὲ τσιμπήσῃ, σὲ πιάνει ὕπνος θανατηφόρος, μέχρι ποὺ πεθαίνεις πλέον. Ἀνατριχιάζετε ποὺ τ᾿ ἀκοῦτε; Ν᾿ ἀνατριχιάζετε ὅμως περισσότερο γιὰ τὸν θανατηφόρο ὕπνο ποὺ προξενεῖ ἡ ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτὸν λέει ὁ προφήτης· Κύριε, «φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον…» (Ψαλμ. 12,4).
Εὔχομαι, μὲ τὸ κήρυγμα αὐτὸ κάποια ψυχὴ νὰ ξυπνήσῃ, νὰ πέσῃ στὰ πόδια τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ νὰ πῇ «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Καὶ ἐλπίζω, τὰ λόγια αὐτὰ νὰ μποῦν στὴν καρδιά σας καὶ ἡ τεσσαρακοστὴ αὐτὴ νὰ εἶνε τεσσαρακοστὴ ἀφυπνίσεως, μετανοίας, ἐπιστροφῆς πρὸς τὸν Κύριο, γιὰ νὰ δοξάζωμε ὅλοι Πατέρα Υἱὸν καὶ ἅγιον Πνεῦμα. Ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στην Πτολεμαϊδα στις 23-3-1975 

__

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΚΟΡΑΝΙΟ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΑΓΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ!!!!

http://www.muftikomotini.com/?m=art&c=18&n=266

ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ Ο Μουφτής Κομοτηνής Χαφίζ Τζεμαλή Μέτσο ανταπέδωσε επίσκεψη στον Μητροπολίτη Μαρώνειας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμονα
http://www.muftikomotini.com/index.php?m=art&c=18&n=267

Όταν η μασονία δίνει εντολές και ο αρχιεπίσκοπος της εκτελεί συμπαρασύροντας και κάποιους  δεσποτάδες, τέτοιο παπαδαριό θα καταλάβει τους δεσποτικούς θρόνους.

Ορθόδοξοι Έλληνες της Θράκης, φυλάξτε Θερμοπύλες. Ο εχθρός είναι έσωθεν. Ο νεοεκλεγής επίσκοπος που κάνει στα πρώτα βήματά του τέτοιες κινήσεις,  δεν έχει μέσα του ούτε ΧΡΙΣΤΟ ούτε ΕΛΛΑΔΑ και είναι επικίνδυνος για τον τόπο.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Δεν δωρισε ο μητροπολιτης στον μουφτη ενα κορανι, αλλα μια εικονα του Χριστου και ο μουφτης του αντιπροσφερε ενα Κορανι. Η φωτογραφία είναι τη στιγμή που παίρνει το Κοράνιο

_

Μας κυβερνουν ανθελληνες και αντιχριστοι

HellasOnTheWeb Org

ΑΠΟΤΑΣΣΟΥΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΓΙΑΤΙ Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΣΤΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ!!! Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου Η δουλοπρεπής-προδοτική-μνημονιακή-τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά υλοποίησε άμεσα τη δέσμευσή της προς τον επικυρίαρχο Ερντογάν και ανακοίνωσε την αντισυνταγματική ανέγερση τεμένους (τζαμιού) στο...Περισσότερα

Πρέπει οι Ορθόδοξοι χριστιανοί να υπακούνε

σε Ιερείς και Αρχιερείς που κοινωνούν και συμπροσεύχονται με αιρετικούς;;;

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/04/symproseyxh.html#ixzz2QTHWeoLz

ΔΥΝΗΤΙΚΗ ἢ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ἡ ΚΑΤΑΔΕΙΞΗ

τῶν ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ;

Μὲ ἀφορμὴ τὸ σχολιασμὸ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸν κ. Χ. Ἀνδράλη, ξεκίνησε αὐτὴ ἡ συζήτηση. Ἐπειδή, ἴδια περίπου ἐρωτήματα καὶ προβληματισμοὶ ἀκούγονται καὶ ἀπὸ ἄλλους χώρους, ἀντὶ γιὰ σχόλιο, ἀναρτοῦμε ὡς ἄρθρο τὸ σχόλιο-ἀπάντηση, πρὸς ἐνημέρωση, ὅσων ἐνδιαφέρονται. Στὸ τέλος παρα-θέτουμε καὶ τὶς διευθύνσεις, στὶς ὁποῖες βρίσκονται τὰ σχετικὰ κείμενα-σχόλια.

Π.Σ.

Ὅσοι ἀνέχονται τὴν ἐπέκταση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀποκαλοῦν τοὺς ἄλλους αἱρετικούς.

Ἄλλη μιὰ φορά βρίσκει ἐφαρμογὴ ἡ παροιμία τῆς «κοψονούρας ἀλεποῦς»!

Ἀγαπητὲ κ. Ἀνδράλη

Στὸν διάλογο ποὺ ξεκινήσατε καὶ στὰ ἐρωτήματα ποὺ ἐτέθησαν, σύντομα ἔχω νὰ ἀπαντήσω τὰ ἑξῆς: Read more »

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Ἑβρ. 9,11-14)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ

Ποιoς θ᾽ απαλλαξη τη συνειδησι απο το αγχος;

«Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ… καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ἡμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι» (Ἑβρ. 9,14)

Κάθε φορά, ἀγαπητοί μου, ποὺ γίνεται θεία λειτουργία, διαβάζονται δύο περικοπὲς ἀ­πὸ τὴν ἁγία Γραφή· μία τὸ εὐ­αγγέλιο καὶ μία ὁ ἀπόστολος. Τὸ εἴπαμε καὶ τὸ ξαναλέμε, δὲν ὑ­πάρχει ἄλλο βι­βλίο ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή. Χιλιάδες βιβλία νὰ διαβάσῃς, ἂν δὲν διαβάσῃς τὴν ἁγία Γραφή, τίπο­τα δὲν ἔκανες.
Ἡ ἁγία Γρα­φὴ εἶνε ἀναγκαία. Τόσο ἀναγκαία ὅσο καὶ ἡ θεία κοινωνία. Ὅ­πως ἐὰν κάποιος δὲν κοινωνῇ, δὲν μπορεῖ νὰ εἶνε Χριστιανός, ἔτσι καὶ ἂν δὲν διαβάζῃ ἢ δὲν ἀ­κούῃ τὴν ἁγία Γραφή. Προτιμότερο νὰ μὴν ἔ­χῃς ψωμὶ νὰ φᾷς παρὰ νὰ μὴν ἔχῃς ἁγία Γρα­φὴ νὰ μελετᾷς· Ἡμέρα χωρὶς ψωμὶ νὰ περνάῃ, ἡμέρα χωρὶς ἁγία Γραφὴ νὰ μὴν περνάῃ.
Ἡ ἁγία Γραφὴ εἶνε προστασία. Ὁ ἱερὸς Χρυ­σόστομος λέει ὅτι ὅπου ὑπάρχει Εὐαγγέλιο, ἐ­κεῖ διάβολος δὲν πατάει· ὅπου ὑπάρχει Εὐ­αγ­­γέλιο, δηλαδὴ ἀνάγνωσις ἢ ἀκρόασις καὶ ἐφαρ­μογή του καὶ προσπάθεια νὰ μεταδοθῇ καὶ σὲ ἄλλους τὸ φῶς του, ἐκεῖ διάβολος δὲν πατάει.
Ἀλλὰ στὰ σημερινὰ χρόνια ἐλάχιστα εἶνε τὰ σπίτια ποὺ κάθε βράδυ προτοῦ νὰ κοιμηθοῦν διαβάζουν οἰκογενειακῶς τὴν ἁγία Γρα­φή. Κλείσαμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀπ᾽ αὐτὸ προ­­έρχονται ὅλα τὰ κακά. Δῶστε μου ἕνα σπίτι ποὺ διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ προσπαθοῦν ὅλοι νὰ ἐφαρμόσουν τὰ διδάγματά του· τὸ σπίτι αὐ­τό, καὶ καλύβα ἂν εἶνε, θὰ λάμπῃ σὰν παράδεισος. Δῶστε μου κ᾽ ἕνα σπίτι ποὺ δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο· σ᾽ αὐτό, ἔστω κι ἂν εἶνε μέγαρο καὶ ἀνάκτορο, θὰ εἶνε κόλασις.
Δὲν διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ ἔκλεισαν· καὶ τί ἄνοιξαν, τὴν τηλεόρασι. Μιὰ ὥρα, δυὸ ὧ­ρες, τρεῖς ὧρες τηλεόρασι, ποὺ σκορπίζει τὰ «κόπριά» της καὶ διδάσκει τὰ πιὸ αἰσχρὰ καὶ ἀκατονόμαστα. Ἡ τηλεόρασι, ὅπως εἶπε ὁ ἅγι­ος Κοσμᾶς, εἶνε τὸ κουτὶ ποὺ βρῆκε ὁ διάβολος γιὰ νὰ ἐκφαυλίσῃ ὅλους, τὸ χαζοκούτι.
Ἀκούσατε λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο, ἀκούσατε καὶ τὸν ἀπόστολο. Δὲν μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύ­σουμε καὶ τὰ δύο. Θὰ πῶ λίγα λόγια ἐπάνω στὸν ἀπόστολο. Τὸν ἀκούσατε, ἀλλὰ τὰ λόγια του φαίνονται σὰν κινέζικα. Ἄλλοτε τὰ καταλάβαιναν οἱ πιστοὶ καὶ τὰ ἤξεραν ἀπ᾽ ἔξω. Τώρα δυστυχῶς δὲν διαβάζουμε. Καὶ οἱ μόνοι ποὺ φαίνεται νὰ διαβάζουν εἶνε οἱ χιλιασταί. Ἀλλ᾽ αὐτοὶ διαστρεβλώνουν τὸ ἱερὸ κείμενο· ἄλλα ἐννοεῖ καὶ ἄλλα λένε αὐτοί.
Πόσες λέξεις εἶνε σήμερα ὁ ἀπόστολος; Ὀ­γδόντα περίπου λέξεις εἶνε· ὀγδόντα λέξεις – ὀγδόντα χρυ­σᾶ νομίσματα, κάθε λέξι καὶ μιὰ λίρα. Ἐὰν στὸ ἐκκλησίασμα πετοῦσε κάποιος λίρες, ὅλες θὰ προσπαθοῦσαν νὰ τὶς πιάσουν· δὲν θὰ ἔχαναν καμμία, οὔτε μιὰ λίρα δὲν θά ᾽πεφτε κάτω. Ἀλλὰ τί εἶνε οἱ λίρες καὶ τί εἶνε τὰ χρυσᾶ νομίσματα μπροστὰ στὰ λόγια, τὰ ἀν­εκτίμητα λόγια τῆς ἁγίας Γραφῆς; Πρέπει νὰ ἀγαποῦ­με τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ παραπάνω ἀ­πὸ χρυσί­ον καὶ ἀργύριον. Ἀπὸ τὶς ὀγδόντα λέξεις ποὺ ἔχει ὁ ἀπόστολος, ἐγὼ μία λέξι μόνο θέλω νὰ προσέξετε, στὸ τέλος τῆς περικο­πῆς, ποὺ ἔχει μεγάλη σπουδαιότητα. Εἶνε ἡ λέξι «συνείδησις» (Ἑβρ. 9,14).

* * *

Τί θὰ πῇ «συνείδησις»; Ἡ συνείδησις δὲν εἶνε κάτι ὑλικό· εἶνε κάτι πνευματικό, ἀόρατο. Εἶνε μία πνευματικὴ αἴσθησι καὶ μία κρίσι, ἕνα ζύγισμα τοῦ ἑαυτοῦ μας, ποὺ ἄλλοτε μᾶς ἐ­παινεῖ καὶ ἄλλοτε μᾶς κατακρίνει. Ἡ συνείδησις εἶνε ἕ­να φαινόμενο ψυχολογικό, μὲ τὸ ὁ­ποῖο ἀσχο­λοῦν­ται οἱ θεολόγοι, οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ ψυχολόγοι. Συνείδησις ὑπάρχει σὲ κάθε ἄν­θρωπο. Δηλαδὴ ἁπλούστερα· κάνει κάποιος κάποιο κακό, π.χ. κλέβει· ἢ κάτι χειρότερο, πάει τὴ νύ­χτα σὲ ξένο σπίτι καὶ ἀτιμάζει τὴ γυναῖ­κα τοῦ ἄλλου· ἢ κάτι ἀκόμα χειρότερο, σκοτώ­νει. Δὲν τὸν εἶδαν, οὔτε ἀστυνομία, οὔ­τε εἰσαγγελεύς, κανείς· δὲν τὸ ξέρει οὔτε ἡ γυναίκα του. Εἶνε λοιπὸν ἥσυχος; Καθόλου. Νιώ­­θει ἀν­ησυχία, σὰν κάποιος νὰ τὸν κυνηγάῃ. Μόλις κάνῃ τὸ κακό, μέσα του αἰσθάνεται στε­νοχώρια, ἔχει κάποιο σκουλήκι ποὺ τὸν τρώει. Ἀκούει μιὰ φωνὴ νὰ τοῦ φωνάζῃ αὐ­στηρά· ―Γιατί τὸ ἔκανες; Εἶσαι ἔνοχος, εἶσαι ἁμαρτωλός!… Ἔχουμε πολλὰ τέτοια παραδείγματα.
⃝ Πρῶτο παράδειγμα εἶνε ὁ Κάιν. Τί ἔκανε ὁ Κάιν; Σκότωσε τὸν ἀδελφό του τὸν Ἄβελ καὶ νόμισε πὼς δὲν τὸν εἶδε κανείς. Ἄκουσε ὅμως τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ· «Ποῦ εἶνε ὁ Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου;» (Γέν. 4,9). Αὐτὴ ἡ φωνὴ τὸν τάραζε πλέον μέσα στὴ συνείδησί του καὶ δὲν τὸν ἄφηνε νὰ ἡσυχάσῃ. Ἔτρεμε σὰν τὰ φύλλα τῶν δέν­τρων· προτιμοῦσε νὰ πεθάνῃ παρὰ νὰ τὴν ἀκούῃ.
⃝ Θέλετε ἄλλο παράδειγμα; Ἀναφέρει ὁ Ἠ­λίας Μη­νιάτης, ὅτι ὁ αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαν­τίου Κώνστας Β΄ (641-668) σκότωσε τὸν ἀδελφό του Θεοδόσιο καὶ ἔτσι ἀνέβηκε στὸ θρόνο. Τιμές, δόξες, τὰ πάντα εἶχε. Ἦταν εὐτυχής; Κάθε ἄλλο. Διότι τὴ νύχτα ἔβλεπε σὰν φάν­τα­σμα τὸν ἀδελφό του νὰ κρατάῃ ἕνα ποτήρι γεμᾶτο μὲ αἷμα του ποὺ ἄχνιζε καὶ νὰ τοῦ λέῃ· «Ἀδελφέ, πίε», πιὲς τὸ αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ σου.
⃝ Τὸ πιὸ φοβερὸ παράδειγμα εἶνε ὁ Ἰούδας. Πούλησε τὸν Διδάσκαλό του ἀντὶ 30 ἀργυρί­ων. Τὰ νομίσματα κουδούνιζαν στὰ χέρια του, ἀλ­λὰ ἡ συνείδησί του τὸν ἔτυπτε τόσο, ὥστε πῆ­ρε σκοινὶ καὶ κρεμάστηκε – αὐτοκτόνησε.
⃝ Στὴν Ἀθήνα κάποιος ἔπεσε στὸ Φάληρο στὴ θάλασσα καὶ αὐτοκτόνησε. Ὅταν τὸν ἀνέσυραν πνιγμένο, βρῆκαν στὴν τσέπη του ἕνα χαρ­τὶ ποὺ ἔγραφε· Δὲν μπορῶ νὰ ὑποφέρω τὸν ἔ­λεγχο τῆς συνειδήσεως….
Τρομερὸ πρᾶγμα ἡ συνείδησις. Τί νὰ τὰ κά­νῃς τὰ λεφτά, τὰ ἀξιώματα καὶ τὶς θέσεις, ὅ­ταν αὐτὴ ἔχῃ τὸν ἄνθρωπο κατηγορούμενο καὶ ὑπὸ ἔλεγχο; Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει· Προτιμότερο νὰ σὲ κεν­τή­σῃ σκορ­πιὸς παρὰ ἡ συνείδησί σου. Κ᾽ ἕνας παλαιὸς γυμνασιάρχης, καλὸς καθηγητής, ὅταν τελειώναμε τὸ γυμνάσιο (τὸ σημερινὸ λύκειο) στὴ Σύρο, μᾶς εἶπε· Παιδιά μου, μιὰ εὐχὴ σᾶς λέγω· νὰ μὴ δοκιμάσετε, νὰ μὴ αἰσθανθῆτε τύψεις συνειδήσεως!
Ἐρωτοῦμε τοὺς ἀπίστους καὶ ἀθέους, ἐ­ρω­τοῦμε τοὺς πάντας· ποιός φύτεψε μέσα μας μιὰ τέτοια φωνή; Ἕνας μεγάλος φιλόσοφος εἶπε· Δυὸ πράγματα μὲ κάνουν νὰ πιστεύω ὅτι ὑπάρχει Θεός· ὁ ἔναστρος οὐρα­νὸς ποὺ εἶνε ἀπὸ πάνω μας καὶ ὁ ἠθικὸς νόμος (ἡ συνείδησι=) ποὺ εἶνε μέσα μας.
Ὁ ἄνθρωπος σήμερα, ὅπως βλέπουμε, λεφτὰ ἔχει, ἀξιώματα ἔχει, γυναῖκα ἔχει, παιδιὰ ἔχει, σπίτια ἔχει, χωράφια ἔχει, τὰ πάντα ἔχει. Εἶνε εὐτυχής; Δὲν εἶνε. Γιατί; Ἔχει λύσει τὰ ἐξωτερικὰ προβλήματα, μένουν ὅμως ἄλυτα ἐ­σωτερικὰ προβλήματα, ποὺ τοῦ δημιουργοῦν ψυχολογι­κὲς καὶ νευρολογικὲς διαταραχὲς καὶ παθήσεις, αὐτὸ ποὺ οἱ ψυχολόγοι λένε ἄγχος. Ποτέ ἄλλοτε ὁ κόσμος δὲν εἶχε τόσο ἄγχος. Ταραγμένοι εἶνε οἱ ἄνθρωποι, τρικυμία, ἀνησυχία ἔχουν γιὰ κάτι ποὺ τοὺς τύπτει.
Καὶ τρέχουν στοὺς γιατρούς. Γέμισε ὁ κόσμος ἀπὸ ψυχιάτρους καὶ νευρολογικὲς κλινι­κές. Κ᾽ ἐκεῖ τί κάνουν; συνήθως δίνουν χάπια καὶ πλουτίζουν. Ὡρισμένοι ὅμως ψυχίατροι πρῶ­τοι αὐ­τοὶ ἔχουν ἀνάγκη ἰατροῦ. Καὶ ἡ ἀνησυχία ἐξακολουθεῖ νὰ βασανίζῃ τὸν κόσμο.

* * *

Τί λοιπόν, ἀδελφοί μου; Δὲν ὑπάρχει γιατρός, φάρμακο, θεραπεία τοῦ ἄγ­χους τῆς συνειδήσεως; Ὑπάρχει! Ποιός εἶνε; Τὸ λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος· εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, «ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν» (θ. Λειτ.), ποὺ σταυρώθηκε, ἔδωσε τὸ τίμιό του αἷμα. Ὁ σταυρός του σβήνει τὶς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου καὶ τὸ αἷμα του ἀ­παλλάσσει ἀπὸ τὶς τύψεις καὶ ἀναπαύει.
Ἀμφιβάλλετε; Ἂν ἀμφιβάλλετε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ὁ μέγας ψυχίατρος ποὺ λύνει ὅλα τὰ ἐσωτερικὰ προβλήματα, δοκιμάστε. Πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες. Τὸ φάρμακο ποιό εἶ­νε· ἡ ἐξομολόγησις. Νὰ πᾷς μετανοημένος νὰ ἐξομολογη­θῇς, νὰ πῇς τὰ κρίματά σου, νὰ κλάψῃς ἐμπρὸς στὸν πνευματικό σου. Κι ὅ­ταν πῇς τὰ κρίματά σου μὲ εἰλικρίνεια, τὴν ὥ­ρα ἐκείνη ―δὲν εἶνε ψέμα― ἕνα βουνὸ ποὺ πλακώνει τὴν καρδιά σου, τὸ ἄγχος αὐτὸ ποὺ λένε οἱ ψυχολόγοι, θὰ φύγῃ ἀπὸ πάνω σου. Μέσα στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου θ᾽ ἀκούσῃς μιὰ φωνὴ γλυκειά, φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό, νὰ σοῦ λέῃ «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Μᾶρκ. 2,5), «παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται τὰ ἁμαρτήματά σου», καὶ θὰ αἰσθανθῇς ἀνακούφισι, λύτρωσι, γαλήνη.
Ὅποιος, ἀδελφοί μου, πιστεύει στὸ Χριστό, ὅποιος ἐξομολογεῖται εἰλικρινά, ὅποιος κοινω­νεῖ τὰ ἄχραντα μυστήρια «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης» (θ. Λειτ.), ὅπως ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία τὴν ὁποία ἑορτάζουμε σήμε­ρα, αὐ­τὸς αἰσθάνεται τὴν ἀπαλλαγὴ τῆς συ­νειδήσεως ἀπὸ τὸ ἄγχος. Αὐτὸ λέει ὁ ἀπόστολος σή­με­ρα· ὅτι ὁ Χριστὸς, ποὺ προσ­έφε­ρε τὸν ἑαυτό του θυσία, καθαρίζει τὴ συνείδη­σί μας ἀπὸ τὰ πονηρὰ ἔργα ποὺ τὴ μολύνουν (βλ. Ἑβρ. 9,14)· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 (Oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερο ναο του Ἁγιου Κωνσταντίνου & Ἑλένης Ἀμυνταίου 31-3-1985 πρωί)

_

Παρασκευή, 26 Απριλίου 2013

Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ

ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ!

ΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ -ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ- ΔΙΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ! ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΚΕΛΛΙ ΤΟΥ!

ΜΕ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ!
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑ, ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΙ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΙ ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΤΗΝ ΙΚΕΣΙΑ ΤΟΥ

τον άδικα τυραννούμενο Μακαριώτατο Πατριάρχη κ. Ειρηναίο δεν μπορούμε να προσφέρουμε τίποτε περισσότερο από την προσευχή μας και από την γραφίδα μας. Καθώς προσεγγίζουμε προς το Πάσχα, τη μεγάλη αυτή εορτή της χαράς, της λυτρώσεως,  της αγάπης που μας έφερε η τελική νίκη του Αναστάντος Χριστού και Σωτήρος του κόσμου κατά του Άρχοντος του κόσμου τούτου, του Διαβόλου, στρέφουμε ταπεινά, πλήν όμως εγκάρδια, την σκέψη μας πρός τόν Μακαριώτατο, άνευ δέ δίκης και καταδίκης φυλακισμένο, Πατριάρχη κ. Ειρηναίο και, μιμούμενοι κατά το μέτρο του εφικτού, τον Κυρηναίο σηκώνουμε ένα μικρό κομμάτι από το σταυρό του μαρτυρίου του.  Φέρουμε στην ευρύτερη δημοσιότητα ένα Γράμμα του έγκλείστου Πατριάρχου πρός τους Προκαθημένους της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εάν μέσα τους έχουν κάποια σπλάγχνα οικτιρμών, ας τον ακούσουν! Η φυλακή του Πατριάρχου, προ πάντων δε ο φυλακισμένος στο κελλί-διαμέρισμά του χωρίς αιτία καί χωρίς καταδίκη Πατριάρχης,  αποτελούν όνειδος για την Ορθοδοξία!

   Εμείς θα το φωνάζουμε! Άρχοντες της Ορθοδοξίας, Προκαθήμενοι των Εκκλησιών, λυτρώσατε τον Πατριάρχη κ. Ειρηναίο!  «Ρύσασθε αδικούμενον»

Απάντηση στον π. Παύλο: 

 Επιτρέπεται η αποτείχιση λαϊκών και απάντηση σε άλλες του θέσεις

του Θεολογου κ. Παν. ΣΗΜΑΤΗ 

 Κινδυνεύει το Μοναστήρι της Βηθανίας στα Ιεροσόλυμα-23/04/2013

Θλιβερά τα όσα συμβαίνουν στην Αγία Γη, χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε ουσιώδης βοήθεια εκ μέρους της Παλαιστινιακής Αρχής και του Ορθοδόξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.

Από τις 13 Μαρτίου 2013, γίνεται καταπάτησης ενός τεμαχίου γης εντός των ορίων της Ιεράς Μονής  Αγίου Λαζάρου, Μάρθας και Μαρίας, της ευρισκομένης εντός της πόλεως Βηθανίας, εκεί στον τόπον όπου περιπάτησε, κάθισε και θαυματούργησεν ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.

Μία ομάδα (οικογένεια) εντοπίων Αράβων Μουσουλμάνων οργανωμένου εγκλήματος, η οποία αδιαφορεί για οποιουσδήποτε νόμους, ανεγείρει παρανόμως οικοδομή μεγάλης διαστάσεως, εργαζόμενη πυρετωδώς (όλο το 24ωρο) για να προλάβει την αποπεράτωσή της. Δεν έχουν να παρουσιάσουν τίτλους ιδιοκτησίας παρά μόνο πλαστά έγγραφα, σε αντίθεση με τη Μονή η οποία κατέχει παλαιούς τίτλους ιδιοκτησίας και ειδικά τοπογραφικούς  χάρτες από το 1912.

 Έγιναν διάφορες προσπάθειες εκ μέρους του δικηγόρου του Πατριαρχείου Σαμίχ Σλέιπυ (υπευθύνου για τις γαίες του Πατριαρχείου στη Δυτική Όχθη) με την συνεργασία της Παλαιστινιακής Αστυνομίας, χωρίς ωστόσο να υπάρξει αποτελέσμα. Επίσης, έγινεν επέμβαση εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας με την συνεργασία της Παλαιστινιακής Πρεσβείας στη Κύπρο, παίρνοντας αφορμή τις απειλές για την ζωή των μοναζουσών, οι οποίες ζουν κοινοβιακά  (7 μοναχές εκ των οποίων οι 5 είναι Κυπριακής καταγωγής).

Όλως παραδόξως η ανέγερση συνεχίζεται χωρίς να παρεμβάλλονται εμπόδια, αφού μέχρι στιγμής η παράνομη οικοδομή βρίσκεται κιόλας στον 3ον όροφο, μη μπορώντας να τους σταματήσει κανείς. Και διερωτόμαστε γιατί;

 Vithania.jpg

_____

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΛΑΘΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΗΓΕΤΩΝ!

ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ:

• ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ ΕΙΝΑΙ «ΑΓΙΟ»;

• ΤΟ ΚΟΡΑΝΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΘΗ ΩΣ ΔΩΡΟΝ

___________΄Ετσι λοιπόν τό κακό μεταδίδεται σαν μολυσματική νόσος…(την συνέχεια θα την βρείτε  http://www.mkka.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html)

_____

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙ ΕΟΡΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ

ΤΟΥ ΕΞ ΑΡΟΑΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΟΑΝΙΑ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ

1. Μᾶς ἀξιώνει καὶ ἐφέτος ὁ Θεὸς καὶ ὁ Ἅγιος Παῦλος, παρὰ τὰ τεράστια πολλαπλασιαζόμενα προβλήματα τῶν φορέων μας, νὰ προγραμματίζωμε στὴν Ἀροανία τὴν ἱερὰ πανήγυρι, ἡ ὁποία ἔχει ἐξελιχθῆ πλέον σὲ ἕνα πανελλήνιο, ἕως καὶ παγκόσμιο θρησκευτικὸ γεγονός.

Πλῆθος εὐλαβῶν προσκυνητῶν τιμοῦν κατ’ ἔτος τὴν μνήμη τοῦ Νεομάρτυρος (ἑορτάζει 22 Μαΐου). Για καλύτερη ενημερωση στο ιστολόγιο
http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=751:22413——-1852013—&catid=29:2009-07-31-01-42-16&Itemid=62

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 10,32-45)

Τα αιτηματα μας

«Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (Μᾶρκ. 10,38)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τί λέει; Λέει, ὅτι σὲ λίγες μέ­ρες ὁ Χριστὸς θὰ σταυρωθῇ.
Θὰ σταυρωθῇ ὁ Χριστός; Αὐτὸς ποὺ ἔκανε τόσα θαύματα, ποὺ ἀνέστησε νεκρούς; Ἀ­δύνατον! ἔλεγαν οἱ μαθηταί του.
Μὰ ὁ Χριστὸς ἐπιμένει· Παι­διά μου, σὲ λί­γες μέρες θὰ σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς. Θὰ μὲ πιάσουν, θὰ μὲ δέσουν, θὰ μὲ χτυπήσουν, θὰ μὲ φτύσουν, καὶ τέλος θὰ μὲ σταυρώσουν· ἀλλὰ τὴν τρίτη μέρα θ᾽ ἀναστηθῶ.
Αὐτὰ τοὺς ἔλεγε, ἐκεῖνοι ὅμως ἄλλα φαν­τάζονταν· ὅτι σὲ λίγο θὰ πάῃ στὰ Ἰεροσόλυμα, θὰ ξεσηκώ­σῃ τὸ βασανισμένο λαὸ σὲ ἐπανάστασι ἐναν­τίον τῶν κατακτητῶν, θὰ γκρεμίσῃ ὅλα τὰ βα­σίλεια, θὰ κάνῃ ἕνα νέο βασίλειο, μιὰ αὐτοκρατορία ποὺ πρωτεύουσα θά ᾽χῃ τὰ Ἰερο­σό­λυμα, κι ἀπὸ ᾽κεῖ θὰ διοικῇ ὅλο τὸν κόσμο.
Τέτοια πράγματα φαντάζονταν. Γι᾽ αὐτὸ δύο ἀγαπημένοι μαθηταί του, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, τὸν πλησιάζουν καὶ τοῦ λένε· Δάσκαλε, ὅταν θὰ γίνῃς βασιλιᾶς, σὲ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς κάνῃς τὸν ἕνα πρωθυπουργὸ καὶ τὸν ἄλ­λο ἀντιπρόεδρο τῆς κυβερνήσε­ως… Ζητοῦ­σαν τὰ πρῶτα ἀξιώματα κοντά του. Πόσο μακριὰ ἦ­ταν ἀπὸ τὸ πνεῦμα του! Κι ὁ Χριστός, ποὺ εἶ­δε πῶς σκέπτονται, τοὺς λέει· «Οὐκ οἴ­δατε τί αἰ­τεῖσθε», δὲν ξέρετε τί ζητᾶ­τε (Μᾶρκ. 10,38). Ναί, θὰ πάω στὰ Ἰεροσόλυμα, ἀλλὰ γιὰ νὰ σταυρω­θῶ, καὶ δεξιὰ κι ἀριστερά μου θά ᾽νε δυὸ λῃ­σταί… Πόσο διαφορετικὰ σκέ­πτον­ταν οἱ μαθηταί! Δὲν εἶχε ἔρθει ἀκόμη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο νὰ τοὺς φωτίσῃ νὰ καταλάβουν ποιός εἶνε ὁ χαρακτήρας τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ μας.
Μὰ μὴ νομίσετε ὅτι ἄλλαξε ἀπὸ τότε ὁ κόσμος. Ἔτσι σκέπτονται καὶ σήμερα οἱ λεγόμενοι μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, οἱ χιλιασταί. Ἂν διαβά­­σετε τὰ βιβλία τους, λένε ὅτι, νά ἀπὸ ὥ­ρα σὲ ὥρα θά ᾽ρθῃ ὁ Χριστός, θὰ γκρεμίσῃ ὅ­λα τὰ κράτη, θὰ κάνῃ τὴν πιὸ μεγάλη αὐτοκρα­τορία· θὰ ἐγκατασταθῇ μονίμως στὰ Ἰερο­σό­λυμα κι ἀπὸ ἐκεῖ θὰ κυβερνήσῃ χίλια χρόνια ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα· ὅτι θὰ διορίσῃ κυβέρνησι μὲ πρωθυπουργὸ τὸν Ἀβραάμ, ὑπουργὸ τῶν οἰκονομικῶν τὸν Ἰωσήφ, ὑπουργὸ παιδεί­ας τὸν Σολομῶντα κ.τ.λ.. Τέτοιες ἰδέες ἔχουν. Στοὺς χιλιαστάς, ποὺ παρερμηνεύουν καὶ δι­αστρεβλώνουν τὰ νοήματα τοῦ Εὐαγγελίου, ταιριάζει πάλι νὰ πῇ ὁ Χριστός· «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε.

* * *

Ἀλλὰ κ᾽ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, πολλὲς φο­ρὲς ἔτσι χαμηλὰ σκεπτόμεθα· δὲ σκεπτόμεθα ἀνώ­τερα. Θὰ φέρω μερικὰ παραδείγματα, νὰ δῆ­τε ὅτι τὸ μυαλό μας δὲ διαφέρει ἀπὸ τὸ μυα­λὸ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ τότε. Ὑλικὰ σκέ­πτον­ταν ἐκεῖνοι, ὑλικὰ σκεπτόμεθα κ’ ἐμεῖς.
⃝ Πολλοὶ ζητᾶνε λεπτά! Οἱ μικροί, οἱ μεγά­λοι, οἱ φτωχοί, οἱ πλούσιοι, ὅλοι λεπτὰ θέλουν. Νομίζει ὁ ταλαίπωρος κόσμος, ὅτι αὐτὰ θὰ τοὺς κάνουν εὐτυχισμένους. Ξέρουμε ὅ­μως ἀνθρώπους ποὺ κολυμποῦν στὸ χρῆμα, κ᾽ εἶ­νε δυστυχεῖς· καὶ ξέρουμε ἄλλους ποὺ κάθον­ται σὲ μιὰ καλύβα, ἀλλὰ ἔχουν ἀγάπη μὲ τὴ γυ­ναῖκα καὶ τὰ παιδιά τους κ᾽ εἶνε χαρούμενοι. Μπορεῖ ν᾽ ἀποκτήσῃς ἑκατομμύρια· τί θὰ κατα­λάβῃς; Στὴν Ἀ­μερικὴ ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ πλουσίους τοῦ κόσμου αὐ­τοκτό­νησε. Ἡ εὐτυχία δὲν εἶνε στὰ λε­πτά. Κάποιος ἄλλος στὴν Ἀθήνα, πᾶνε πολλὰ χρόνια, ἀγόρασε λαχεῖο· καὶ πήγαινε στὶς ἐκ­κλησίες, ἄναβε κεριὰ καὶ προσκυνοῦσε παρακαλώντας νὰ τοῦ πέσῃ ὁ πρῶτος λαχνός. Ἔ, τοῦ ἔπεσε, πῆρε ἕνα ἑκατομμύριο. Ἔγινε εὐτυχής; Ἀ­πὸ τὴ χαρὰ ποὺ αἰ­σθάνθηκε τρελλάθηκε καὶ τὸν ἔκλεισαν στὸ φρενοκομεῖο. Τί κέρδισε; Ἔ­­χασε καὶ τὸ μυαλό του. Στοὺς φι­λαργύρους λοιπὸν ὁ Χριστὸς λέει· «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε».
⃝ Βλέπεις καὶ μιὰ κοπέλλα ποὺ θέλει νὰ παν­τρευτῇ· περιμένει γαμπρό. Ἀλλὰ τί γαμπρό; Δὲν παίρνει φτωχαδάκι, ἕναν ἐργάτη, ἕνα ψα­ρᾶ, ἕνα βοσκό, ἕνα γεωργό· θέλει πλούσιο, μεγάλο, «πολιτισμένο». Σὲ κάποιο χωριὸ τῶν Πρεσπῶν ἕνας πατέρας ἤθελε νὰ δώσῃ στὴν κόρη του ἕνα τσοπανόπουλο, καλὸ παιδί – τὸ ἤξερα. Ἡ κόρη τὸν περιφρόνησε. ―Αὐτὸν θὰ πάρω ἐγώ; εἶπε. Ἦρθε τότε στὸ χωριὸ ἕνας ἀπ᾽ τὴν Ἀμερική, στολισμένος μὲ τὸ μαντηλά­κι του, τὴ γραβάτα του, τὰ δαχτυλίδια του. ―Αὐτὸν θέλω, πατέρα. ―Βρέ, παιδί μου, δὲν κάνει αὐτός. ―Ὄχι, αὐτὸν θέλω!… Τὸ τσοπα­νόπουλο ἦρθε στὴ μητρόπολι λυπημένο, ἤθελε ν᾽ αὐτοκτονήσῃ. ―Ὄχι! τοῦ λέω. Πήγαινε ν᾽ ἀνάψῃς ἕνα κερὶ στὴν Παναγιά, γιατὶ σὲ γλύτωσε ἀπὸ τέτοια γυναῖκα· αὐτὴ δὲν ἀγαπάει ἄνθρωπο, ἀγαπάει δολλάρια. Ἔννοια της, αὐτή θὰ μετανοήσῃ… Ἔφυγε παρηγορημένος. Ἔγι­νε ὁ γάμος καὶ τὸ ζεῦγος ἀνεχώρησε μὲ ἀ­ερο­πλάνο στὸ Σικάγο. Ἔ, σ᾽ ἕνα μῆνα ἔρχεται τηλεγράφημα ἀπὸ τὴν κόρη στὸ χωριό· «Πατέρα, ἔλα νὰ μὲ πάρῃς». Πηγαίνει ὁ πατέρας στὸ Σικάγο. Τί ἦταν ὁ γαμπρός· γκάγκστερ, λῃ­στής, κακοῦργος! μιὰ νύχτα πῆγε νὰ τὴ στραγγαλίσῃ. Τώρα κάθεται σ᾽ ἕνα χωριὸ λυπημένη. Ἄ, ἔτσι λοιπόν; θέλεις ἄντρα πλούσιο καὶ «πο­λιτισμένο», καὶ περιφρονεῖς τὸ φτωχαδάκι; Θὰ τιμωρηθῇς. Στὶς νέες αὐτὲς ὁ Χριστὸς ἐ­παναλαμβάνει· «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε».
⃝ Ἄλλη περίπτωσι. Ἕνας στὸ χωριὸ καθόταν φρόνιμα. Εἶχε τὸ σπιτάκι του, τὸν πατέρα του, τὴ γυναῖκα του καὶ τέσσερα χαριτωμένα ἀγοράκια. Ἄκουσε ὅμως, ὅτι στὰ ξένα ὅσοι δουλεύ­ουν βγάζουν πολλά, καὶ ἀποφάσισε νὰ φύ­γῃ. Μή! τοῦ λέει ὁ πατέρας. Τίποτα αὐτός· τοὺς ἄφησε ὅλους κ᾽ ἔφυγε στὴ Γερμανία. Ἐκεῖ ἔμ­πλεξε μὲ μιὰ Τουρκάλα· πάει κι ὁ γάμος καὶ ἡ οἰκογένειά του, τελείωσαν. Τί νὰ τὰ κάνῃ με­τὰ τὰ μάρκα; Παραπάνω εἶνε ἡ οἰκογένεια. Σ᾽ αὐ­τοὺς ὁ Χριστὸς λέει· Δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε.
⃝ Βλέπεις τώρα κ᾽ ἕναν ἄλλο ποὺ ἔρχεται στὴν ἐκκλησιὰ καὶ παρακαλεῖ. Γιὰ τί παρακαλεῖ; Γιὰ ἐκδίκησι· νὰ κάψῃ ὁ Χριστὸς τὸν ἐχθρό του! Μὰ τέτοια πράγματα ζητᾷς ἀπ᾽ τὸ Χριστό; Ὁ Χριστὸς ἅπλωσε στὸ σταυρὸ τὰ ἅγια χέρια του καὶ συγχώρησε τὸν πιὸ μεγάλο ἐχθρό του. Γι’ αὐτὸ σοῦ ἀπαντᾷ· «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε».
Βλέπετε λοιπὸν πῶς σκεπτόμεθα;

* * *

Λοιπὸν τί πρέπει νὰ ζητᾶμε; Νὰ ζητᾶμε ὄχι χαλίκια, ὄχι χώματα, ὄχι φίδια, ὄχι σκορπιούς· νὰ ζητᾶμε μεγάλα καὶ ὑψηλὰ πράγματα, νὰ ζητᾶμε διαμάντια. Ποιά εἶνε τὰ διαμάντια; Ἕνα, δύο, τρία, τέσσερα καὶ τελειώνουμε.
⃝ Νὰ ζητοῦμε πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα νὰ μᾶς δώσῃ ὁ Θεὸς τὴν πίστι. Ποιά πίστι; Τὴν πίστι τῶν ἁ­γίων καὶ τῶν μαρτύρων, τὴν πίστι τῶν ἀ­γραμμάτων παππούδων καὶ προγόνων μας, ποὺ κά­θε Κυριακὴ ἦταν στὴν ἐκκλησιὰ κι ὁ Θεὸς εὐ­λογοῦσε τοὺς κόπους των. Τώρα δὲν ἐκκλη­σι­άζονται καὶ δὲν ἔχουν εὐλογία. Ὅταν ὑπηρετοῦσα τὴν Κάρυστο τῆς Εὐβοίας, οἱ ψα­ρᾶ­δες ἦταν λυπημένοι· ἕνα μῆνα εἶχαν νὰ πιάσουν ψάρι! Περίεργο πρᾶγμα· μὲ σύγχρονα μέ­σα, καὶ νὰ μὴ πιάνουν; Τότε ἕ­νας γέρος ψα­ρᾶς μοῦ λέει· Ἄχ, πάτερ μου· ὅ­ταν ἤμουν παι­δὶ ὁ πατέρας μου ἔκανε τὸ σταυρό του, ζη­τοῦ­σε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν προλαβαίναμε νὰ ῥίχνουμε τὰ δίχτυα καὶ γέμιζαν ψάρια· τώρα ἀντὶ γιὰ προσευχὴ βλαστημᾶμε Χριστὸ καὶ Παναγιά!… Πίστι ἔχουμε ἀνάγκη.
⃝ Τί ἄλλο νὰ ζητοῦμε· Θεέ μου, δῶσ᾽ μας ὁ­μόνοια, νά ᾽μαστε μονοιασμένοι· στὸ σπίτι, στὸ χωριό, στὴν πατρίδα. Νὰ μὴ μᾶς διαιροῦν τὰ κόμματα. Ἡ Ἐκκλησία φωνάζει «ἀγάπη, ὁμόνοια», ὁ διάβολος «μῖσος, ἐκδίκησι», καὶ εἴδαμε στὸν τόπο μας τὰ θλιβερὰ ἀποτελέσματα.
⃝ Τί ἄλλο νὰ ζητοῦμε; Τὴν εἰρήνη. Μεγάλο πρᾶγμα. Ἐγὼ ποὺ γέρασα πέντε πολέμους εἶ­δα στὶς μέρες μου. Τώρα; Ὦ Θεέ μου, ἔρχεται μεγάλη συμφορά, ὁ τελευταῖος παγκόσμι­ος πόλεμος. Ὅταν τὸ σκέπτομαι παρακαλῶ· Θεέ μου, δῶσ᾽ μας εἰρήνη, λυπήσου τὸν κόσμο.
⃝ Ἄλλο διαμάντι ποὺ πρέπει νὰ ζητοῦμε εἶνε ἡ μετάνοια. Ποιός τὸ ζητάει! Τὸ ζήτησε ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία ποὺ ἑορτάζει σήμερα. Ἔπεσε στὴν ἁμαρτία· μετανόησε ὅμως, ἐξωμολογήθηκε καὶ ἔ­μεινε στὴν ἔρημο κλαίοντας 47 χρόνια. Ποιός ἀπὸ μᾶς κλαίει τὶς ἁμαρτίες του, ποιός πάει στὸν πνευματικό; Ἂν δὲν μετανο­ήσουμε, δὲν εἴμεθα Χριστιανοί. Κ᾽ ἐγὼ ὁ ἐπίσκοπος ἔχω πνευματικὸ πατέρα, καὶ πηγαίνω τὸν βρίσκω κ᾽ ἐξομολογοῦμαι τὰ ἁμαρτήματά μου. Ὅπως Χριστιανὸς δὲν λέγεται ὅποιος δὲ βαπτίστηκε, ἔτσι Χριστιανὸς δὲν εἶνε καὶ ὅ­ποιος δὲν ἐξομολογεῖται τὶς ἁμαρτίες του.

* * *

Αὐτὰ νὰ ζητοῦμε, ἀγαπητοί μου. Αὐτὰ εἶνε τὰ σπουδαῖα. Καὶ πρέπει νά ᾽ρθῃ Πνεῦμα ἅγιο γιὰ ν᾽ ἀνοίξῃ ἡ καρδιά μας νὰ τὰ καταλάβουμε. Νὰ μὴ ζητοῦμε εὐτελῆ ὑλικὰ πράγματα· νὰ ζη­τοῦμε πολύτιμα πνευματικὰ πράγματα. Καὶ τό­τε ὁ Θεός, κοντὰ στὰ μεγάλα καὶ πνευματικά, θὰ μᾶς δώσῃ τὰ μικρά. Ἔτσι θὰ εἴμεθα εὐτυχεῖς κι ἀγαπημένοι καὶ μονοιασμένοι καὶ ὡς ἄτομα καὶ ὡς οἰκογένειες καὶ ὡς ἔθνος μέσα στὴν ἀνθρωπότητα, καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς τῆς ἐπουρανίου του βασιλείας· ἀμήν.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Oμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερο ναο του Ἁγιου Παντελεήμονος χωρίου Ἁγ. Παντελεήμων – Ἀμυνταίου 11-4-1976)

ΟΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΒΡΥΧΩΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Ο Μητροπολίτης μιλά για τη σκληρότητα των φράγκων, στην προσπάθειά τους να φραγκέψουν το Ορθόδοξο Ελληνικό Νησί της Κύπρου

______

_______

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Δεκέμβριο 1950, αριθμ. φυλ. 112

ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ

Πρὸ ἡμερῶν εὐρέθην ἐπʼ ὀλίγον εἰς τὰς Πάτρας, τὴν ὡραίαν πρωτεύουσαν τῆς Πελοππονήσου. Τὴν καλῶ ὡραίαν ὄχι διὰ τοὺς Ναούς, τὰς ὡραίας οἰκοδομάς, ὀδοὺς καὶ λεωφόρους, τὰς ὁποίας ἀναντιρρήτως ὑπὲρ πᾶσαν ἄλλην πόλιν τῆς Πελοππονήσου ἔχει, ἀλλὰ διότι εἰς τὴν ἀρχαίαν αὐτὴν πόλιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ ὁποία πολιοῦχον Ἅγιόν της ἔχει Ἀνδρέαν τὸν Πρωτόκλητον, μέχρι σήμερον διασώζεται κάτι ἀπὸ τὸ κάλλος ἐκεῖνο τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν, τὸ πνευματικὸν, τὸ ἄφθαρτον, τὸ αἰώνιον ποὺ ἐπιθυμεῖ ὁ Κύριος, «ὁ ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων», νὰ στολίζεται ὁ ἐσωτερικὸς, ὁ ψυχικὸς κόσμος τῶν πιστῶν Του ὀπαδῶν συμφώνως μὲ τὸ ψαλμικόν: «Ἄκουε θύγατερ, καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου, καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ ἐπιθυμήσει ὁ Βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου» (Ψαλμ. 44, 11-12).

– Ψυχικὸν κάλλος! Ὅπου ὑπάρχει ψυχικὸν κάλλος, ἀπαύγασμα τοῦ Αἰωνίου Κάλλους, ὅπερ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ αἰνετὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ἐκεῖ ἡ καλύβη καὶ ἡ φυλακὴ ἀκόμη γίνεται ἀνάκτορον, ὅπου δὲ ἀπουσιάζει – ἀλλοίμονον – τὰ ὡραιότερα μέγαρα καὶ μεγαλοπρεπέστερα ἀνάκτορα τῶν πόλεων γίνονται φωλεαὶ ἀνθρωπομόρφων τεράτων ποὺ δημιουργοῦν τὴν ἠθικὴν ἀσχημίαν καὶ ἀγριότητα καὶ προκαλοῦν τὸν ἀποτροπιασμὸν πάσης εὐαισθήτου ψυχῆς ἐπιθυμούσης νὰ κατοικῆ ἐν τῆ ἐρήμω μετὰ τῶν θηρίων ἤ ἐν ὡραία πόλει μετὰ τοιούτων ἀνθρώπων. Φυλακὴ εἶχε τὸν Πέτρον τὸν Ἀπόστολον, ἀνάκτορα δὲ τὸν Νέρωνα. Σᾶς ἐρωτῶ. Ποῖον ἐκ τῶν δύο εἶναι ὡραιότερον; Ἡ φυλακὴ ἤ τὸ ἀνάκτορον; Προτιμῶ νὰ κοιμοῦμαι μὲ ἕναν Πέτρον εἰς τὴν φυλακὴν παρὰ νὰ συγκατοικῶ μὲ ἕνα Νέρωνα εἰς τὰ Ἀνάκτορα.

– Φίλοι, ποθήσατε τὸ πνευματικὸν κάλλος ποὺ δίδει ἡ Εὐαγγελικὴ ἀρετή. Αἱ Πάτραι, παρʼ ὅλην τὴν ἠθικὴν ἀσχημίαν τῶν νεωτέρων χρόνων, παρʼ ὅλον τὸ κατακλυσμιαῖον κῦμα τῆς διαφθορᾶς ποὺ παφλάζει εἰς τὴν Πατρίδα μας, διατηροῦν ἀνεξίτηλα τὰ ἴχνη τῆς διαβάσεως τῶν μεγάλων κηρύκων τοῦ Ευαγγελίου, κρατοῦν τὸ ἀρχαῖον τῆς Ὀρθοδοξίας κάλλος. Καὶ ἰδοῦ ἕνα δεῖγμα τῆς πνευματικῆς ὡραιότητας τῆς πόλεως. Εἰς τὰ κράσπεδα αὐτῆς ὑπάρχει μία Κατηχητικὴ Σχολὴ διὰ νὰ ὡραΐζη τὰς ψυχὰς τῆς νεότητος. Τὴν ἔκτισε χάριν τοῦ λαοῦ ὁ ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ὅστις πρὸ τριακονταετίας περίπου ἴδρυσεν εἰς τὴν πτωχὴν συνοικίαν τοῦ Ἀγίου Δημητρίου τὸ πρῶτον ἐν Ἑλλάδι κατηχητικὸν Σχολεῖον. Ἐπισκεφθεῖς τὴν Κ. Σχολὴν εἶδα εἰς μίαν μικρὰ ἀπέριττον αἴθουσαν ἀνηρτημένην μίαν πινακίδα καὶ ἐπὶ τῆς πινακίδος γεγραμμένον τὸ ἐξῆς ρητόν: «ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ». Διὰ τὴν πινακίδα αὐτὴ ἠρώτησα τοὺς νέους τῆς κινήσεως καὶ παρʼ αὐτῶν ἐπληροφορήθην, ὅτι τὸ ρητὸν τοῦτο ἐρρίφθη ὡς σύνθημα εἰς τὴν πόλιν τῶν Πατρῶν, ὅτε πρὸ 20ετίας ὑπερήφανος καὶ αὐθαίρετος ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία ἀντὶ νὰ βραβεύση, ἐτιμώρησε τὸν π. Γερβάσιον καὶ ἐπέβαλε σιωπὴν εἰς τὰ φλογερὰ κηρύγματά του. Ἐπίσημος Ἐκκλησία διώκουσα τοὺς κήρυκας τῆς ἀληθείας ὁποῖον θλιβερὸν θέαμα! Ὁμοιάζει μὲ βοσκόν, ὅστις ἐνῶ οἱ λύκοι οὐρλιάζουν καὶ ἐτοιμάζονται νʼ ἀρπάσουν τὰ πρόβατα, αὐτὸς βάζει φίμωτρα εἰς τοὺς ποιμενικοὺς κῦνας, ἵνα τὸ ποίμνιον ἀφεθῆ ἀνυπεράσπιστον είς τὴν μανίαν τῶν λύκων. Τοιοῦτοι βοσκοί, δὲν ὑπάρχουν, ὑπήρξαν ὅμως καὶ ὑπάρχουν διὰ μέσου τῶν αἰώνων τῆς Χριστιανοσύνης ἐπίσκοποι συμμαχήσαντες μετὰ τῶν λύκων καὶ διώξαντες τοὺς κήρυκας τοῦ Θείου λόγου. Ἀπὸ τὴν τιμωρίαν τοῦ κήρυκος καὶ τὴν ἀπαγόρευσιν τῶν κηρυγμάτων του ὅλη τότε ἡ πόλις τῶν Πατρῶν ἀνεστατώθη, ζηλωταὶ δὲ χριστιανοὶ βαρέως φέροντες τὴν ἀδικίαν εἰς βάρος ἑνὸς ἐξαιρετικοῦ ἐργάτου τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Κυρίου, συνέπηξαν μίαν μαχητικὴν ὁμάδα, ἡ ὁποία ὠνομάσθη ΣΤΡΑΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καὶ ἄρχισε νὰ ἐργάζεται δραστηρίως ὑπὸ τὴν πνευματικὴν καθοδήγησιν ἁγιορείτου μοναχοῦ ποὺ ἔκλειεν εἰς τὰ στήθη του «τὴν φωτιὰ τοῦ οὐρανοῦ». Ἡ ὁμὰς αὐτὴ εἶχεν ὡς σύνθημα τῆς ἐξορμήσεώς της τὸ ἀνωτέρω ρητόν.

Ἀλλὰ τὸ ρητὸν ποὶ εἴδομεν ἔχει ἱστορὶαν συγκηνητικὴν, ἡ ὁποία μᾶς μεταφέρει σὲ ἐνδόξους χρόνους τῆς ἐκκλησίας. Τὸ ρητὸν τοῦτο διὰ πρώτην φορὰν ἠκούσθη, καὶ ἐγράφη ὄχι μὲ μολύβι καὶ μὲ μελάνην, ἀλλὰ μὲ αἷμα ἡρώων καὶ μαρτύρων τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἠκούσθη καὶ ἐγράφη πρὸ 17 αἰώνων εἰς τὰς κατακόμβας τῆς Ρώμης. Πῶς; Ἀκούσατε τὴν ἱστορίαν του.

* * *

Ὁ Χριστιανισμὸς ἦτο ὑπὸ αὐστηρὰν ὰπαγόρευσιν. Ὁ διωγμὸς κατὰ τῆς πίστεως ἐμαίνετο. Καὶ μόνον τὸ ὄνομα «Χριστιανὸς» ἀπετέλει κατηγορίαν ἀξίαν θανάτου. Κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους οὐδεὶς Ναὸς ὑπῆρχεν ὑπὲρ τὴν ἐπιφάνειαν τῆς Γῆς. Καὶ ἐὰν ποτὲ ἐκτίζετο, ἀνεκαλύπτετο καὶ κατεκρημνίζετο πάραυτα ἀπὸ τὴν λύσσαν τῶν εἰδωλολατρῶν. Οἱ Χριστιανοὶ εἶχον κρύφια προσευχητήρια καὶ ἐλάτρευον τὸν Θεὸν «ἐν ἐρημίαις καὶ ὄρεσι καὶ ὀπαῖς τῆς γῆς». Ὑπὸ τὴν γῆν καὶ ἱερὰ θυσιαστήρια. Τόποι λατρείας ἔγιναν αἱ κατακόμβαι, ὑπὸγειαι σήραγγες, τὰς ὁποίας εἶχον ἀνοίξει οἱ Χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων διὰ νὰ ἐνταφιάζουν τοὺς μάρτυρας, οἱ ὁποῖοι κατὰ ἑκατοντάδας καὶ χιλιάδας ἐμαρτύρουν διὰ τὴν δίξαν τοῦ Ἰησοῦ. Τοιαῦται κατακόμβαι ὑπῆρχον εἰς Μ. Ἀσίαν, Κῦπρον, Συρίαν, Κρήτην, νῆσον Μῆλον, ἀλλὰ αἱ περιφημότεραι ἐξ ὄλων ὴσαν αἱ κατακόμβαι τῆς Ρώμης, αἱ ὁποῖαι ἀνεκαλύφθησαν τὸν 17 αἰῶνα καὶ προὐκάλεσαν τὴν κατάπληξιν τοῦ κόσμου. Εἰς τὰς ὑπογείους αὐτὰς στοὰς οἱ χριστιανοὶ τῆς Ρώμης ἐν καιρῶ νυκτὸς ἀπὸ μυστικὰς εἰσόδους κατήρχοντο διὰ νὰ λατρεύσουν τὸν Θεόν. Ἐκεῖ, ἐπὶ τῶν νωπῶν ταφῶν τῶν μαρτύρων ἔψαλλον, προσηύχοντο καὶ ὡς λέγει ἐκκλησιαστικὸς συγγραφεύς, «οὐδέποτε πρὸς τοὺς οὐρανοὺς ἀνεπέμφθησαν θερμότεραι προσευχαί». Ἐκεῖ μετὰ δακρύων ἤκουον ἐμπνευσμένα κηρύγματα ἡρωϊκῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἦσαν πρῶτοι εἰς τὰς θυσίας ὑπὲρ τῆς πίστεως. Ἐκεῖ ἐτέλουν τὸ μυστήριον τῶν μυστηρίων, τὴν Θείαν κοινωνίαν καὶ ἐκοινώνουν ἄπαντες. Τοιαύτη ἦτο ἡ πίστις των, ὥστε ἡ ἡμέρα τοῦ θανάτου τῶν μαρτύρων ὠνομάζετο «γενέθλια», ἐωρτάζετο δηλαδή, ὡς ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ μάρτυς ἐξῆλθεν εἰς νέον κόσμον ἀπείρου κάλλους, τὸν κόσμον τῆς αἰωνιότητος, ὅπως ἐκ τῆς κοιλίας τῆς μητρὸς τὸ βρέφος ἐξέρχεται καὶ βλέπει τὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Γενέθλια ὁ θάνατος! Ἔτσι ὡμίλουν οἱ χριστιανοὶ τῶν κατακομβών, διότι εἶχον νικήσει τὴν ἰδέαν τοῦ θανάτου καὶ ἔζων καὶ ἀνέπνεον ἐν τῆ ἀτμοσφαίρα τῆς πίστεως.

Ἀλλὰ οἱ χριστιανοὶ τῶν κατακομβῶν διεκρίνοντο καὶ διὰ κάτι ἄλλο. Διεκρίνοντο διὰ τὸν πόθον ποὺ εἴχον νὰ μεταδώσουν τὴν πίστιν των εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Αἱ καρδιαὶ ἐφλέγοντο νὰ δοξασθῆ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Ἐγνώριζον ὄτι ἐν σχέσει μὲ τὸν εἰδωλολατρικὸν κόσμον ἀπετέλουν μίαν ἐλάχιστην μειοψηφίαν, ἦτο ἐν μέσω μυριάδων λύκων «τὸ μικρὸν ποίμνιον τοῦ Ἰησοῦ». Ἀλλὰ οἱ ὀλίγοι αὐτοὶ ἔπρεπε νὰ φωτίσουν καὶ τοὺς ἄλλους, ἔστω καὶ ἐὰν οἱ ἄλλοι ἦσαν οἱ διῶκται, οἱ δήμιοι, οἱ σφαγεῖς. Καὶ πρὸς τοῦτο ἔπρεπε ὑπὸ τῶν ὀλίγων πρὸς τοὺς πολλοὺς μετὰ δυνάμεως καὶ πίστεως πολλῆς νὰ κηρυχθῆ ὁ Ἐσταυρωμένος.

Τότε διὰ πρώτην φορὰν μέσα εὶς τὰς κατακόμβας ἐρρίφθη τὸ ἡρωϊκὸν σύνθημα: ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἔκαστος, δηλαδή, ἔπρεπε νὰ καταβάλη πᾶσαν προσπάθειαν διὰ νὰ φέρη τουλάχιστον καὶ ἕναν ἄλλον εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Διότι εἶχον διδαχθῆ ὅτι χριστιανὸς ποὺ δὲν φροντίζει νὰ σώση ἄλλους δὲν εἶναι χριστιανός. Καὶ ἔβλεπον τότε οἱ ἄγγελοι τὸ ὡραῖον θέαμα: Χριστιανοὺς πρὸ τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου, φωτισμένους ὅμως ἀπὸ τὸ ἀνέσπερον φῶς, νὰ ἐξέρχωνται – ὅπως φαίνεται εἰς τὴν μικρὰν εἰκόνα τοῦ ἄρθρου μας – ἀπὸ τὶς κρυπτὲς ἐξόδους τῶν κατακομβῶν καὶ μὲ τὴν καρδίαν των πάλλουσαν ἀπὸ τὰ ἁγιώτερα τῶν αἰσθημάτων νὰ σπεύδουν πρὸς ἀναζήτησιν καὶ ἄλλων ψυχῶν. Ἔπρεπε οἱ ὁλίγοι νὰ κερδίσουν τοὺς πολλοὺς εἰς Χριστόν. Ἦτο τοῦτο εὔκολον; Ὄχι. Ἦτο ἕργον ποὺ ἀπήτει οὐ μόνον σύνεσιν, ἀλλὰ καὶ αὐτοθυσίαν. Τὸ μισητὸν ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ γίνη λατρευτὸν, οἱ βλάσφημοι ὑμνωδοὶ τῆς Θεότητός Του; Καὶ δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἐπάνω εἰς τὰς ἱεράς των προσπαθείας, πολλοὶ τῶν χριστιανῶν θὰ κατεδόθησαν ὡς διαδίδοντες ἀπηγορευμένην θρησκείαν, θὰ ὡδηγήθησαν, εἰς τὰ κριτήρια τῶν ἀνόμων καὶ θὰ εὗρον μαρτυρικὸν θάνατον. – Ἰδοὺ διατὶ εἴπομεν, ὅτι τὸ ρητὸν ἐγράφη μὲ τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων.

Ὡ ἁγία πίστις τὶ θαύματα κάμνεις. Γράφεις τὴν ἱστορίαν τῆς διαδόσεως τῶν Χριστιανικῶν ἀληθειῶν μὲ τὸ αἷμα τῶν ἐκλεκτοτέρων παιδιῶν τῆς ἀνθρωπότητος. Σὺ ποὺ ἐθέρμανες τὰ στήθη τῶν χριστιανῶν τῶν κατακομβῶν, διάλυσον τὰ παγόβουνα τῆς θρησκευτικῆς ἀδιαφορίας, καὶ θέρμανον τὰς καρδίας τῶν ὀλίγων πιστῶν μὲ τὸ ἅγιόν σου πὺρ, διὰ νὰ ἐπαναληφθῆ καὶ σήμερον τὸ θαῦμα τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ νεωτέρου κόσμου εἰς Χριστόν.

* * *

«Εἰς πρὸς ἕνα εἰς Χριστόν». Τὸ σύνθημα τοῦτο πρέπει νʼ ἀναζήση καὶ πάλιν σήμερον, ἀγαπητοί! Ἀλλὰ θὰ μᾶς εἴπητε, ὅτι ἡμεῖς σήμερον δὲν ζῶμεν μέσα εἰς εἰδωλολατρικὴν χώραν, ὅπως οἱ χριστιανοὶ τῶν πρώτων αἰώνων, ἀλλὰ εἰς Ὀρθόδοξον Χριστιανικὴν Πολιτεῖαν, τῆς ὁποίας τὰ 99% τῶν ὑπηκόων της εἶναι βεβαπτισμένα εἰς τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν. Ναί! Τὸ γνωρίζομεν, ἀλλὰ ὅσον ἀληθὲς εἶναι τοῦτο, ἄλλο τόσον ἀληθὲς εὶναι καὶ τὸ ἄλλο˙ ὅτι ἐπὶ 1000 χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος μόλις θὰ εὕρης ἕνα θερμὸν ζηλωτήν, ὅστις διʼ ἔργων καὶ λόγων ἀποδεικνύει, ὅτι εἶναι «συνειδητὸς χριστιανός». Οἱ ὑπόλοιποι κατὰ πλειοψηφίαν εἶναι ψυχροί, ἀδιάφοροι, χασμώμενοι, πολλοὶ δὲ καὶ κλονισμένοι εἰς τὴν πίστιν. Τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, τὸ ὑπὲρ πὰν ὄνομα, δὲν ἀποτελεῖ τὸ γλυκὺ θέμα τῶν συζητήσεων εἰς τὰς συναναστροφάς, ἀλλὰ χιλιάκις τῆς ἡμέρας ἀκούεται συνοδευόμενον μὲ τὰς χυδαιοτέρας βλασφημίας καθʼ ἅπασαν τὴν πατρίδα μας. Βασικαὶ ἐντολαὶ τοῦ Εὐαγγελίου καταπατοῦνται δημοσία ὑπὸ τὰ χειροκροτήματα ἀλλόφρονος πλήθους. Ἡ ἠθικὴ ἐξευτελίζεται εἰς θέατρα καὶ κινηματογράφους. Ἡ κακία, ὅπως γράφομεν εἰς ἄλλο φύλλον, ὅτε ὡμιλούσαμεν περὶ τοῦ ἐπτακεφάλου θηρίου τῆς Ἀποκαλύψεως, ἡ κακία λέγομεν περιπατεῖ σήμερον ἐσταφανωμένη μὲ τὰ ἄνθη τῆς αἰσχρᾶς φιλολογίας, ἡ ὁποία μυκτηρίζει πᾶν τὸ χριστιανικὸν καὶ ἐγκωμιάζει πᾶν τὸ ἑωσφορικόν.

Μέσα εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν τῆς χλιαρότητος, τῆς ἀδιαφορίας, τῆς ἀπιστίας, τοῦ ἀκράτου ὑλισμοῦ οἱ ὀλίγοι συνειδητοὶ χριστιανοὶ ποὺ γνωρίζουν εἰς τὶ πιστεύουν, ἔχουν νὰ παίξουν ρόλον τεράστιον. Ὅλα τʼ ἄλλα πρέπει νὰ γίνουν πάρεργα, ἕν δὲ τὸ ἔργον των, ἡ ὕψιστη φροντίς, τὸ μέγιστον καθῆκον των: ἡ σωτηρία τῶν ἄλλων, ἡ ἐπιστροφὴ τῶν συνανθρώπων των εἰς τὸν Χριστόν.

Ὄχι! Δὲν εἶναι μόνον ἔργον τῶν ἱεροκηρύκων καὶ θεολόγων ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ κόσμου εἰς τὸν Χριστόν. «Μὴ περιμένετε ὅλα ἀπʼ ἐμὲ – ἐφώναζε ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ὁ ἀθάνατος Χρυσόστομος. – Τὶ θὰ δυνηθῶ μόνος μου νὰ κάμω;Ἐδῶ χιλιάδες ἁμαρτωλῶν, πλανεμένων ἀδελφῶν ἀναστενάζουν». Ἄς μοιρασθώμεν τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας των. Σεῖς οἱ πιστοὶ τὶ κάθεσθε; Ἐξέλθετε μετὰ γυναικῶν καὶ παίδων, ἐξέλθετε ἐπὶ ἄγραν καὶ θύραν καὶ ἀποσπάσετε ἀπὸ τὸν Διάβολον τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐκεῖνος μὲ τόσην τέχνην συνέλαβεν. Εὗρες ἁμαρτωλόν; Συμβούλευσέ τον. Δὲν τὸν ἔπεισες μὲ τὰς συμβουλάς σου; Δάκρυσον, στέναξων πικρῶς, προσευχήσου καὶ εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ αἰσθανθῆ τύψεις συνειδήσεως καὶ νʼ ἀνακράξη ἐκ βάθους καρδίας «ἡμάρτησα τῶ Κυρίω». Οὕτω πράττων ἐκέρδισες μίαν ὡραίαν νίκην, κατέβαλες τὸν Σατανᾶν, ηὔξησες τὸν ἀριθμὸν τῶν πιστῶν, ἔδωκες χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν εἰς τὰ τάγματα τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, ἐδόξασες τὸν Χριστόν, ὅστις διὰ σοῦ ἐξακολουθεῖ νὰ σώζη ψυχὰς ἁμαρτωλάς. Τὸ στόμα σου ἔγινε στόμα Χριστοῦ καὶ ἔχουν καὶ ἐν σοὶ ἐφαρμογὴν οἱ τελευταῖοι θεῖοι λόγοι τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἰακώβου: «Ἀδελφοί, ἐὰν τις ὑμῖν πλανηθῆ ἀπὸ τῆς ἀληθεῖας, καὶ ἐπιστρέψη τις αὐτόν, γινώσκετω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν».

* * *

Ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται τῆς Σπίθας. Ἐὰν εἶσθε πιστοί, τότε θὰ αἰσθάνεσθε λύπην, ὅταν τὴν Κυριακὴν μεταβαίνετε εἰς τὸν Ἱ. Ναὸν τῆς ἐνορίας σας καὶ βλέπετε τὸ ἐκκλησίασμα αραιότατον, ὀλίγους ἄνδρας καὶ γυναῖκας καὶ τούτους ἀδιαφόρους εἰς τὸ τελούμενον μυστήριον. Ἀλλὰ ἡ ψυχρὰ αὐτὴ κατάστασις πρέπει νὰ μεταβληθῆ οἱ πάγοι νὰ διαλυθοῦν, ἡ ἐκκλησία μας νʼ ἀποκτήση θερμά, συνειδητὰ μέλη, ποὺ νὰ ζοῦν καὶ νʼ ἀναπνέουν τὸν Χριστόν. Ποῖον τὸ μέσον; Γίνου, σὺ ἀδελφέ, γίνου θερμὸς συνειδητὸς χριστιανὸς καὶ τότε μία ἐσωτερικὴ δύναμις θὰ σὲ ὠθῆ νὰ λέγης καὶ σὺ πρὸς τὸν Κύριον τὴν ὑπόσχεσιν ταύτην: «Διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς Σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ Σὲ ἐπιστρέφουσιν». Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ εἶσαι θεολόγος διὰ νὰ κηρύξης τὸν Κύριον. Ἀρκεῖ νὰ εἶσαι πιστός, νʼ ἀκούης τὸ ὄνομα Του καὶ νὰ δακρύζης. Τότε πῦρ θὰ ἐκπέμπη ἡ καρδία σου, ποὺ θὰ θερμαίνη καὶ ἄλλους καὶ θὰ φέρη πλησίον τοῦ Χριστοῦ.

Καὶ τὸ συμπέρασμα τοῦ ἄρθρου; Εἶναι εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ νέου ἔτους 1951, 10 οἱ πιστοὶ μιᾶς πόλεως; Ἄς γίνουν κατὰ τὸ τέλος τοῦ ἔτους 20. Εἶναι 100; Ἄς γίνουν 200. Ἡ στασιμότης εἶναι νέκρα, διὰ τὴν θυσίαν ὅλοι θὰ δώσωμεν λόγον εἰς τὸν Κύριον. Ἄς γίνη λοιπὸν σύνθημα ὅλων τῶν πιστῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν καὶ παιδίων τῆς ἀγαπητῆς μας Πατρίδος τὸ σύνθημα τῶν κατακομβῶν, τὸ ὁποῖον τόσον ἐπικαίρως ἦλθε νὰ μᾶς ὑπενθυμίση ἡ ὡραία πινακὶς τῆς Κατηχητικῆς Σχολῆς Πατρῶν:

ΕΙΣ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΕΙΣ ΧΡΙΣΤΟΝ.

ΜΕΓΑΣ ΚΑΝΩΝ

Τὸ ποίημα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης

ΤΙ ΕΙΝΕ, ἀγαπητοί μου, ὁ Μέγας Κανών, ποὺ ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας; Εἶνε μιὰ ἀνθοδέσμη ἀπὸ λουλούδια ἀθάνατα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, λουλούδια τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποιήσεως τῶν βυζαντινῶν μας χρόνων.
Κάθε κανὼν εἶνε μιὰ ποιητικὴ συλλογὴ ἀπὸ τροπάρια. Ἀλλὰ ὁ σημερινὸς κανὼν ὀνομάζεται Μέγας Κανών. Γιατί; Διότι διαφέρει ἀπὸ τοὺς ἄλλους κανόνες ὡς πρὸς τὸν ἀριθμὸ τῶν τροπαρίων. Ἐνῷ οἱ ἄλλοι κανόνες φτάνουν τὰ 30 τροπάρια, αὐτὸς ἔχει 250 τροπάρια!
Ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο ὁ Μέγας Κανὼν εἶνε ἕνας θρῆνος. Τίνος θρῆνος; Ἑνὸς ἁμαρτωλο. Ποιός ἔγραψε τὸν θρῆνο αὐτόν; Ἕνας ἅγιος. Ἅγιος καὶ ἁμαρτωλὸς πῶς γίνεται; θὰ πῆτε. Ὅσο προχωρεῖ κανεὶς στὴν ἁγιότητα, τόσο περισσότερο αἰσθάνεται τὴν ἁμαρτωλότητά του· καὶ ὅσο προχωρεῖ στὸ κακό, τόσο ἀποκτᾷ μία ἀσυνειδησία, μία πώρωσι.
Ποιητὴς τοῦ Μεγάλου Κανόνος εἶνε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας, ποὺ ὑπηρετοῦσε στὰ Ἰεροσόλυμα καὶ ἔγινε διάκονος στὴν Κωνσταντινούπολι. Ἀπὸ ᾿κεῖ ἡ Ἐκκλησία, γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴ μόρφωσί του, τὸν ἔκανε ἐπίσκοπο στὴν Κρήτη· γι᾿ αὐτὸ λέγεται Ἀνδρέας Κρήτης.

* * *

Αὐτὸς λοιπὸν θρηνεῖ. Καὶ ἀρχίζει καὶ λέει· «Πόθεν ἄρξομαι θρηνεῖν τὰς τοῦ ἀθλίου μου βίου πράξεις;». Ἀπὸ ποῦ ν᾿ ἀρχίσω; λέει. Εἶνε ἀμέτρητες οἱ ἁμαρτίες μου. Καὶ ὅπως στὸ σπίτι ἔχουμε καθρέφτη καὶ βλέπουμε τὴ μορφή μας, ἔτσι καὶ ὁ ἅγιος ἔβλεπε τὸν ἑαυτό του σὲ ἕναν ἄλλο καθρέφτη. Ὁ δὲ καθρέφτης αὐτὸς εἶνε ἡ ἁγία Γραφή.
Μέσα στὴν ἁγία Γραφὴ ἔβλεπε τὴν ψυχή του ὁ ἅγιος Ἀνδρέας καθημερινῶς. Ἐκεῖ ἔβλεπε ἁγίους, ἔβλεπε τὰ παραδείγματά τους. Ἡ Γραφή, Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη, ἔχει πολλὰ παραδείγματα. Παραδείγματα ἁμαρτωλῶν, καὶ παραδείγματα ἁγίων. Παραδείγματα ποὺ πρέπει νὰ τὰ ἀποφεύγουμε, καὶ παραδείγματα ποὺ πρέπει νὰ τὰ μιμούμεθα.
Ἀλλὰ πῶς βλέπει τοὺς ἁμαρτωλούς; Τοὺς βλέπει διαφορετικὰ ἀπὸ ὅ,τι ἐμεῖς. Τοὺς βλέπει μὲ συμπάθεια. Πῶς συμβαίνει αὐτό; Γιατὶ ἦταν ταπεινός. Γνώριζε τὴν ἀδυναμία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τὴ διαφθορὰ τοῦ Ἀδάμ.
Μιὰ ἱστορία λέει, ὅτι κάποτε ἕνας βασιλιᾶς εἶχε βγεῖ ἔξω καὶ περπατοῦσε σ᾿ ἕνα δάσος. Ἐκεῖ ἀκούει κάποιον νὰ λέῃ μὲ ἀγανάκτησι·
―Ἀνάθεμά την τὴν κακούργα!…
Πῆγε κοντά. Ποιός ἤτανε; Ἤτανε ἕνας γέρος. Εἶχε πάει στὸ δάσος νὰ κόψῃ ξύλα. Φορτώθηκε τὰ ξύλα νὰ πάῃ στὸ σπίτι του, καὶ κουράστηκε. Κάθησε νὰ ξεκουραστῇ, κ᾿ ἐκεῖ ἄρχισε νὰ λέῃ «Ἀνάθεμά την…».
Ὁ βασιλιᾶς τὸν πλησίασε καὶ τὸν ρωτάει·
―Ποιάν ἀναθεματίζεις;
―Τὴν Εὔα! ἀπαντᾷ ὁ γέρος.
―Τὴν Εὔα;
―Ναί. Αὐτή εἶνε ἡ αἰτία. Ἂν δὲν ἔκανε τὴν ἁμαρτία ἡ Εὔα, ἐγὼ δὲν θὰ γινόμουν ἕνας γέρος ποὺ τώρα ὑποφέρει.
Ὁ βασιλιᾶς τοῦ λέει·
―Ἔλα μαζί μου. Ἔχεις γυναῖκα;
―Ἔχω.
―Φέρε καὶ τὴ γυναῖκα σου.
Ὅταν ἔφερε καὶ τὴ γερόντισσα γυναῖκα του, τοὺς λέει ὁ βασιλιᾶς·
―Θὰ σᾶς δώσω ἕνα παλάτι, ποὺ θά ᾿χῃ μέσα ὅλα τὰ ἀγαθά.
―Τέτοιο πρᾶγμα δὲν τὸ περιμέναμε ποτέ. Πολὺ σ᾿ εὐχαριστοῦμε. Δόξα σοι ὁ Θεός!
Τοὺς ἔβαλε λοιπὸν μέσα. Δὲν τοὺς ἔλειπε τίποτα. Ἀλλὰ ὁ βασιλιᾶς τοὺς εἶπε·
―Θὰ σᾶς ζητήσω μόνο κάτι. Θὰ τὸ τηρήσετε;
―Ἀσφαλῶς. Ἐσὺ τόσα καλὰ μᾶς ἔκανες.
Ἐπάνω ἀπὸ τὸ κρεβάτι τους κρέμασε ἕνα μικρὸ κουτάκι.
―Βλέπετε, λέει, τὸ κουτάκι αὐτό; Νὰ μὴν τὸ ἀνοίξετε, γιατὶ ἀλλοίμονό σας.
―Ἐν τάξει, βασιλιᾶ. Αὐτὸ δὲν εἶνε δύσκολο.
Πέρασε μιὰ βραδιά, δύο βραδιές. Ἡ γριὰ δὲν ἡσύχαζε. Λέει ἡ περιέργεια τῆς γυναικός·
―Τί νὰ ἔχῃ μέσα αὐτό;
―Βρὲ γυναίκα, κάθησε φρόνιμα, λέει ὁ γέρος.
Τὴν ἄλλη βραδιὰ τὰ δια. Τὴν ἄλλη τὰ δια. Τὴν ἄλλη πάλι τὰ δια. Στὸ τέλος νίκησε ὁ πειρασμὸς κι ἀνοίξανε τὸ κουτί. Ἀμέσως πετάχτηκε ἀπὸ μέσα ἕνα πουλί.
Ὁ βασιλιᾶς περίμενε, καὶ τοὺς ἔπιασε.
―Τώρα, λέει, ἔξω ἀπ᾿ τὸ παλάτι! Πήγαινε πάλι νὰ μαζεύῃς ξύλα καὶ νὰ κουράζεσαι. Καὶ στὸ ἑξῆς μάθε νὰ μὴν καταριέσαι τὴν Εὔα. Γιατὶ κ᾿ ἐσὺ τὰ δια θὰ ἔκανες· τὰ δια ἔκανες!
Ἔτσι εμεθα. Καὶ ἔτσι βλέπει τοὺς ἁμαρτωλοὺς ὁ ἅγιος Ἀνδρέας. Ἔχει βαθειὰ συναίσθησι. Γιὰ τὴν Εὔα τί λέει; Ὑποχώρησε στὸν πειρασμό, παρέσυρε καὶ τὸν Ἀδάμ. Ἀλλὰ μήπως κ᾿ ἐμεῖς δὲν ὑπακοῦμε σὲ μιὰ ἄλλη Εὔα; Ποιά εἶνε ἡ ἄλλη Εὔα; Εἶνε «ὁ ἐμπαθὴς λογισμός», ὁ κάθε ἁμαρτωλὸς λογισμός, ποὺ σοῦ λέει, νὰ κλέψῃς νὰ πορνεύσῃς, νὰ βλαστημήσῃς… Κ᾿ ἐμεῖς ὑποχωροῦμε. Χειρότεροι εμεθα ἐμεῖς. Ὁ Ἀδὰμ παρέβη μία ἐντολή· ἐμεῖς «ἀθετοῦμε διαπαντὸς» τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ἰδού ἡ φιλοσοφία τοῦ Μεγάλου Κανόνος.
Παρακάτω πηγαίνει στὸν Κάιν. Ὁ Κάιν ἐφθόνησε τὸν ἀδελφό του τὸν Ἄβελ. Ἀλλὰ ἔκανε καὶ κάποια ἄλλη ἁμαρτία. Ἐνῷ ὁ Ἄβελ διάλεξε ὅ,τι καλύτερο εἶχε καὶ τὸ θυσίασε στὸ Θεό, ὁ Κάιν πῆγε στὸ κοπάδι, βρῆκε τὸ χειρότερο πρόβατο, καὶ αὐτὸ προσέφερε θυσία· τὸ κουτσό, τὸ σακάτικο. Ὁ Θεὸς δὲν δέχτηκε τὴ θυσία του. Γι᾿ αὐτὸ ἐδῶ ἡ θυσία αὐτή, στὴν ἀρχαία γλῶσσα, ὀνομάζεται «ψεκτή», ποὺ θὰ πῇ ἀξιοκατάκριτη. Κατηγοροῦμε, λέει, τὸν Κάιν· ἀλλὰ κ᾿ ἐμεῖς τέτοιες θυσίες προσφέρουμε στὸ Θεό. Τὰ πρόσφορα π.χ., ποὺ πᾶμε στὴν ἐκκλησία, τώρα τὰ ζυμώνουν χέρια ἁμαρτωλά. Τὸ κερί· ἄλλοτε ἦταν ἁγνὸ ἀπὸ τὴ μέλισσα, τώρα τὸ ἀνακατεύουν μὲ ξύγκια. Μολυσμένο εἶνε καὶ τὸ λιβάνι· βρωμάει, ἀνακατεμένο μὲ ἄλλες ὗλες. Ἐμπόριο πλέον…
Ψεκτὴ ἡ θυσία τοῦ Κάιν, ψεκτὲς καὶ οἱ δικές μας θυσίες καὶ προσφορές. Δὲν γίνονται ὅπως θέλει ὁ Θεός. Βλέπετε, καὶ μιὰ λέξι τοῦ Μεγάλου Κανόνος τί διδάγματα κρύβει;
Νά λοιπόν, λέει· εἶμαι χειρότερος ἀπὸ τὴν Εὔα, χειρότερος κι ἀπὸ τὸν Κάιν. Ὁ Κάιν σκότωσε μιὰ φορά, ἐγὼ σκοτώνω κάθε μέρα. Ὅταν μέσα σου μισῇς κάποιον, «ὁ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί» (Α΄ Ἰωάν. 3,15). Ἐγώ, λέει ἀκόμη, ἔκανα καὶ ἕνα φόνο ἀκόμη χειρότερο· «Γέγονα φονεὺς συνειδότι ψυχῆς». Φονιᾶς εἶμαι· ἐφόνευσα τὴ συνείδησί μου, καὶ ἔγινε συνείδησι πεπωρωμένη.
Βλέπετε πῶς τὰ βλέπει; Ἔτσι προχωρεῖ μὲ παραδείγματα τῆς παλαιᾶς διαθήκης καὶ τῆς καινῆς διαθήκης. Αὐτά λέει γιὰ τὸν ἑαυτό του· ὅτι εἶνε ἁμαρτωλότερος «ὑπὲρ πάντα ἄνθρωπον», παραπάνω ἀπὸ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔζησε πάνω στὸν πλανήτη.
Ἀκοῦτε; Ποῦ τώρα αὐτὴ ἡ συναίσθησι; Δημοσίᾳ τὰ λέει τὰ ἁμαρτήματα. Νά δημοσία ἐξομολόγησις. Ποιός ἀπὸ μᾶς κάνει δημοσία ἐξομολόγησι; Ἐδῶ τὸν πιάνεις ἐπ᾿ αὐτοφώρῳ τὸν ἄλλο, καὶ σοῦ λέει, Δὲν ἔκανα τίποτα. Ἀναίσθητες, πωρωμένες ψυχές.
Ὄχι ὅμως μόνο ν᾿ ἀποφεύγουμε τὰ κακά, ἀλλὰ καὶ νὰ μιμηθοῦμε τὰ καλά. Ἔχει καὶ καλὰ παραδείγματα ὁ Μέγας Κανών. Δὲν εἶνε μόνο Εὖες καὶ Κάιν. Εἶνε καὶ Δαυῒδ καὶ ἄλλοι, πολὺ μεγάλοι, ποὺ μετανόησαν. Τὸ κακὸ νὰ ἀποφύγουμε, τὸ καλὸ νὰ μιμηθοῦμε.
Ἕνα ἀκόμη παράδειγμα θ᾿ ἀναφέρω καὶ τελειώνω. Εἶνε τὸ παράδειγμα τοῦ Ἰακώβ. «Τὸν Ἰακώβ», λέει, «μίμησαι, ὦ ψυχή». Τί ἔκανε ὁ Ἰακώβ; Εἶδε ὅραμα. Εἶδε, λέει, ἐκεῖ ποὺ κοιμόταν, μία σκάλα, ν᾿ ἀρχίζῃ ἀπ᾿ τὴ γῆ καὶ νὰ φθάνῃ μέχρι τὸν οὐρανό· καὶ πάνω σ᾿ αὐτὴν ν᾿ ἀνεβαίνουν καὶ νὰ κατεβαίνουν ἄγγελοι. Καὶ θαύμασε καὶ εἶπε ὁ Ἰακώβ· «Ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος· οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ᾿ ἢ οἶκος Θεοῦ, καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ» (Γέν. 28,17). Μιμήσου τον, λέει. Φτειάξε κ᾿ ἐσὺ μιὰ ἄλλη ἀνώτερη σκάλα. Ποιά εἶνε αὐτὴ ἡ σκάλα; Εἶνε ἡ μετάνοια καὶ ὁ ἀγώνας μας. Σκαλοπάτια εἶνε οἱ ἀρετές. Μπρός! κουράγιο! Ἀνέβαινε! Μὴ μένεις στὰ πρῶτα σκαλοπάτια. Νὰ μὴν εἶσαι ἀτελής, ἀλλὰ νὰ προχωρῇς διαρκῶς, νὰ αὐξάνῃς στὴν πίστι στὴν ἐλπίδα στὴν ἀγάπη, νὰ τείνῃς πρὸς τὴν τελειότητα.

* * *

Αὐτὰ τὰ 250 τροπάρια εἶνε 250 παραδείγματα. Ἄλλα εἶνε πρὸς τὸ ἀγαθὸ καὶ ἄλλα πρὸς τὸ κακό. Ν᾿ ἀποφεύγουμε τὸ κακό, καὶ νὰ πράττουμε τὸ ἀγαθό· «ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν» (Ψαλμ. 33,15).
Ὅλα στάζουν μέλι, γλυκύτητα, νοήματα μεγάλα. Τελειώνουμε μὲ τὸ ὡραιότερο ἀπ᾿ ὅλα. Καὶ αὐτὸ εἶνε τὸ τροπάριο ποὺ λέει· «Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα τί καθεύδεις;…».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 12-4-1989)

Δ΄ Στάσις Χαιρετισμῶν

OI EXΘΡΟΙ ΘΑ ΝΙΚΗΘΟΥΝ

«Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι»(Ἀκάθ. ὕμν. Ψ 5)

ΧΑΙΡΩ, ἀγαπητοί μου, ποὺ τρέχετε καὶ συγκεντρώνεσθε στὸ ναό. Θὰ σᾶς μιλήσω ἁπλᾶ, σὰν πατέρας μὲ τὰ παιδιά.
Ζοῦμε σὲ χρόνια ἄσχημα. Μερικοὶ λένε, ὅτι πλησιάζει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου. Ἕνα σημάδι ὅτι ἔρχεται ἡ συντέλεια εἶνε, ὅτι στὶς ἡμέρες μας παρουσιάστηκε ἀθεΐα καὶ ἀπιστία μεγάλη. Σὲ πόλεις καὶ χωριὰ ξάπλωσαν οἱ ἰδέες αὐτές. Καὶ λέγονται συχνὰ ἀπὸ στόματα ἀνθρώπων ποὺ θεωροῦνται μορφωμένοι. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια στὴ Μικρὰ Ἀσία, στὸν Πόντο, στὰ ἁγιασμένα μέρη, δὲν ὑπῆρχε ἄπιστος καὶ ἄθεος. Τώρα ἡ ἀθεΐα ἔφτασε παντοῦ.
Ἂν συναντήσετε κάποιον ἄθεο, νὰ τοῦ πῆτε μόνο τὸ ἑξῆς. Ἐὰν μὲ πείσῃς ὅτι τὸ ῥολόϊ ποὺ ἔχεις στὸ χέρι σου φύτρωσε ἔτσι, ὅτι τὸ σπίτι ποὺ κάθεσαι ἔγινε μοναχό του, ὅτι τὸ αὐτοκίνητό σου ἔγινε μόνο του, κι ὅτι οἱ πύραυλοι ποὺ ταξιδεύουν στὸ διάστημα ἔγιναν μόνοι τους, τότε κ᾿ ἐγὼ θὰ πεισθῶ ὅτι τὸ σύμπαν αὐτὸ ἔγινε χωρὶς τὸ Θεό. Τὸ ῥολόϊ κάποιος τὸ φτειάχνει, τὸ σπίτι κάποιος τὸ χτίζει, τὸ αὐτοκίνητο κάποιος τὸ κατασκευάζει, τοὺς πυραύλους κάποιος τοὺς ἐξαπολύει· καὶ αὐτὸ τὸ σύμπαν ποιός τὸ ἔκανε; Μία ἡ ἀπάντησις· Ὁ Θεός.
―Μὰ τί εἶνε ὁ Θεός; Μᾶς τὸ λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης· «ὁ Θεὸς εἶνε ἀγάπη» (βλ. Α΄ Ἰωάν. 4,8,16), τὸ κυριώτερο γνώρισμά του εἶνε ἀγάπη. Καὶ ἀπόδειξις ὅλα ὅσα ἀπολαμβάνουμε. Ἀλλ᾿ ἐὰν μὲ ρωτήσετε, ποιά εἶνε ἡ πιὸ μεγάλη ἀπόδειξις ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπάει, θὰ σᾶς πῶ· ἡ σάρκωσις τοῦ Λόγου. Τὸ ὅτι ὁ Θεὸς λυπήθηκε τὸν ἄνθρωπο, ποὺ εἶχε φύγει μακριά του· καὶ ἐνῷ μποροῦσε νὰ τὸν τιμωρήσῃ μὲ μυρίους τρόπους, ἐν τούτοις ἔστειλε τὸν Υἱό του τὸν μονογενῆ στὸν κόσμο, καὶ ἔλαβε σάρκα ἀπὸ τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ. Εἶνε αὐτὸ ποὺ ἑορτάζουμε τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ· τότε ἄρχισε ἡ σωτηρία μας. Τότε ὁ Γαβριήλ, ποὺ ἐστάλη στὴ Ναζαρέτ, εἶπε στὴν Παναγία· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη» (Λουκ. 1,28).
Αὐτὸ τὸ «χαῖρε», ποὺ εἶπε ὁ ἀρχάγγελος, τ᾿ ἀκοῦμε στοὺς Χαιρετισμούς. Ἐπαναλαμβάνεται 144 φορές. Τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ «χαῖρε» ἔχει μεγάλη σημασία. Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε ὅλα δὲ᾿ μποροῦμε. Θὰ ἑρμηνεύσουμε ἕνα μόνο, αὐτὸ ποὺ λέει· «Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι» (Ἀκάθ. ὕμν. Ψ5). Μὲ ἁπλᾶ λόγια λέει· Χαῖρε, Παναγία, ποὺ μὲ τὴ βοήθειά σου νικήσαμε τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἔγινε ἡ ὡραία ἀντίθεσις· ἐκεῖ ποὺ οἱ ἐχθροὶ πέφτουν κάτω νικημένοι, ἐκεῖ ὑψώνονται μνημεῖα τῆς νίκης ποὺ μᾶς ἐχάρισες ἐσύ.
Ποιοί ὅμως εἶνε αὐτοὶ οἱ ἐχθροί; Κατ᾿ ἐξοχὴν ἐχθρὸς εἶνε ὁ διάβολος. Καὶ μὲ τὴν προστασία τῆς Θεοτόκου νικᾶται καὶ πέφτει. Σύμβολο δὲ τῆς νίκης κατὰ τοῦ διαβόλου εἶνε ὁ τίμιος σταυρός. Κάθε σταυρὸς εἶνε κ᾿ ἕνα τρόπαιο νίκης στὴν πνευματική μας ζωή. Ἀλλὰ ἐδῶ θὰ δοῦμε τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ χαιρετισμοῦ αὐτοῦ στὴν ἐθνική μας κυρίως ζωή.

* * *

– Τὸ 626 μ.Χ. ἡ πόλις τῶν ὀνείρων μας, ἡ Κωνσταντινούπολις, πολιορκήθηκε ἀπὸ βαρβάρους, Πέρσας καὶ Ἀβάρους. Πολιορκήθηκε ἀπὸ παντοῦ, ἀπὸ ξηρὰ καὶ θάλασσα, μὲ στρατὸ καὶ στόλο. Τόσο στενὴ ἦταν ἡ πολιορκία, ὥστε ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα οἱ ἐχθροὶ καραδοκοῦσαν νὰ μποῦν μέσα, νὰ κάψουν, νὰ καταστρέψουν, νὰ σφάξουν, νὰ ἀτιμάσουν. Ἦταν τόσο βέβαιοι γι᾿ αὐτό, ὥστε μήνυσαν στοὺς κατοίκους· Μόνο ἂν γίνετε ἢ πουλιὰ νὰ πετάξετε ἢ ψάρια καὶ κολυμπήσετε, θὰ σωθῆτε.
Καὶ τί ἔγινε, ἔπεσε ἡ Πόλις; Ὄχι. Ἔγινε θαῦμα. Τὸ βεβαιώνει ἡ ἱστορία. Ποιό θαῦμα; Τὴ νύχτα φύσηξε ἄνεμος δυνατός, σήκωσε κύματα πελώρια καὶ ἔπνιξε τὰ καράβια τῶν ἐχθρῶν· σανίδες ἔγιναν. Φόβος καὶ τρόμος ἔπιασε τοὺς βαρβάρους, σηκώθηκαν κ᾿ ἔφυγαν. Ἔτσι ἡ Πόλις ἐλευθερώθηκε.
Τότε παιδιὰ γυναῖκες καὶ ἄντρες ἔτρεξαν ὅλοι στὴν ἐκκλησία τῶν Βλαχερνῶν ―σῴζεται μέχρι σήμερα― καὶ ἐκεῖ, ὄρθιοι, ἔψαλαν τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας, τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο· «Χαῖρε», Παναγία, «δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι». Τότε γιὰ πρώτη φορὰ ἐψάλη τὸ κοντάκιο «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».
―Ἄ, θὰ πῇ κάποιος ἄπιστος, αὐτὰ ἔγιναν «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ»· ἀπὸ τότε πέρασαν αἰῶνες.
ϗ Ὄχι, κύριοι! Ἡ Παναγιὰ δὲν πέθανε· ζῇ καὶ κάνει θαύματα. Νὰ μετρήσουμε τὰ θαύματά της; Εἶνε ἀμέτρητα ὅσα ἔκανε, κάνει καὶ θὰ κάνῃ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἡ ἁγία μας πίστι, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Παναγία καὶ οἱ ἅγιοι. Ἀπόδειξις, ὅτι καὶ στὴ δική μας γενεὰ ἔγινε παρόμοιο θαῦμα. Πότε ἔγινε; Ὅσοι εἶνε μικροί, δὲν ξέρουν τίποτα. Ὡραῖα περνοῦν· φαΐ, ὕπνος, παιχνίδια, διασκεδάσεις, γλέντια… Ἡ προηγουμένη γενεὰ εἶδε τὸ θαῦμα αὐτό, ποὺ ἔκανε ἀκόμα καὶ ἀπίστους νὰ πιστέψουν.
Ποιό τὸ θαῦμα; Τὸ 1940, στὶς 28 Ὀκτωβρίου, κάποιος χτύπησε τὰ μεσάνυχτα τὴν πόρτα μας καὶ εἶπε στὴν Ἑλλάδα· Νὰ παραδοθῇς!… Τῆς ἔταξε λίγες ὧρες ν᾿ ἀπαντήσῃ. Καὶ ἡ Ἑλλὰς ὅλη, μικροὶ-μεγάλοι, ἄντρες-γυναῖκες, βουνὰ-λαγκάδια, θάλασσες καὶ καράβια, ὅλοι ἀπήντησαν στὸν ἐχθρὸ «Ὄχι». Κι ὁ ἐχθρὸς ἦταν ἡ Ἰταλία, μιὰ πολὺ μεγάλη δύναμις τότε, μὲ τέσσερα ἑκατομμύρια στρατό, μὲ καράβια καὶ ἀεροπλάνα τόσο πολλά, ποὺ οἱ Ἰταλοὶ ἔλεγαν ὅτι μποροῦν νὰ σκιάσουν τὸν ἥλιο. Ὅλοι περίμεναν, ὅτι θὰ νικήσῃ ἡ Ἰταλία. Κανείς δὲν πίστευε ὅτι θὰ νικήσῃ ἡ μικρὰ Ἑλλάς. Καὶ ὅμως ἔγινε τὸ θαῦμα! Καὶ ὁ κόσμος ὅλος θαύμασε. Ὅλων τὰ μάτια ἐστράφησαν στὴ μικρά μας χώρα καὶ ὅλοι τῆς ἔψαλλαν ἐγκώμια. Ὅταν στὰ ρεστορὰν τῆς Νέας Ὑόρκης ἔβλεπαν ἕνα «Γκρέκο», Ἕλληνα, τὸν σήκωναν στὰ χέρια κ᾿ ἔκαναν διαδήλωσι. Ποτέ ἄλλοτε δὲ᾿ δοξάστηκε ἡ πατρίδα μας διεθνῶς ὅσο τότε.
Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶνε· πῶς ἔγινε αὐτό; Μὴ ρωτᾶτε ἐμένα· ρωτῆστε κάτι γεροντάκια ―ἂν ζοῦν ἀκόμη―, ποὺ σὰν ἀετοὶ πέταξαν καὶ πολέμησαν τότε στὸ Μοράβα, μπῆκαν στὴν Κορυτσὰ καὶ τὰ ἄλλα ἁγιασμένα αὐτὰ μέρη ποὺ σήμερα τὰ κατέχει ἡ Ἀλβανία. Πῶς;… Δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια· τὸ ἄκουσα ἀπὸ πολλὰ στόματα (φαντάρους, πυροβολητάς, στρατιῶτες, ἀξιωματικούς). Τὴ νύχτα πάνω στὰ ψηλὰ χιονισμένα βουνὰ – τί βλέπανε; Μιὰ μαυροφόρα νὰ ἐμφανίζεται καὶ νὰ τοὺς ἐμψυχώνῃ. Ἦταν ἡ Παναγιά μας! Μὲ τὴ βοήθειά της νικήσαμε. Καὶ οἱ φαντάροι μας, ὅταν κατελάμβαναν μιὰ κορυφή, ἔστηναν τὴν ἑλληνικὴ σημαία μὲ τὸν τίμιο σταυρὸ ψάλλοντας ὅλοι μαζὶ «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Γι᾿ αὐτὸ μποροῦμε κ᾿ ἐδῶ νὰ ποῦμε· «Χαῖρε», Παναγία, «δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι».
Ποῦ εἶνε ὁ ἄθεος ποὺ λέει πὼς μόνο τὰ παλιὰ τὰ χρόνια γίνονταν θαύματα τῆς Παναγίας; Καὶ τώρα καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ πάντα θὰ θαυματουργῇ ἡ Παναγία.

* * *

ϗ Τώρα βέβαια ἔχουμε ἡσυχία. Τὰ παιδιά μας κοιμοῦνται στὰ κρεβάτια τους, οἱ νέοι μας διασκεδάζουν στὰ κέντρα… Ἔχουμε εἰρήνη. Ἀλλὰ θὰ τὴν ἔχουμε πάντα;… Ἐμεῖς οἱ γέροντες, ποὺ ζήσαμε πολέμους καὶ περιπέτειες καὶ κινδύνους, παρακαλοῦμε τὴν Παναγία, πόλεμος νὰ μὴ ξαναγίνῃ. Ἀλλά… ―ὑπάρχει ἕνα «ἀλλά»― ἡ εἰρήνη δὲν ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ μᾶς. Ἐμεῖς ἀγαποῦμε τὴν εἰρήνη ὅσο κανένα ἄλλο ἔθνος. Ἀλλ᾿ ἐὰν ἐχθροὶ μᾶς ἐπιτεθοῦν, τότε τί θὰ γίνῃ; Τότε καὶ πάλι ἡ Ἑλλὰς σύσσωμος θὰ πῇ ἕνα νέο «ὄχι». Καὶ πιστεύω στὸ Θεό, ὅτι θὰ μᾶς ἀκούσῃ ἡ Παναγιά.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς ἀκούσῃ καὶ νὰ γίνῃ τὸ τρίτο θαῦμα, νὰ σπρώξουμε τοὺς Τούρκους πέρα ἀπὸ τὸν Ἕβρο ―τὸ πιστεύω, θὰ ξαναμποῦμε στὴν Ἁγια-Σοφιὰ νὰ τελειώσουμε τὴν διακοπεῖσα λειτουργία―, πρέπει ὅλοι νὰ μετανοήσουμε· οὔτε μοιχεῖες, οὔτε διαζύγια, οὔτε βλασφημίες, οὔτε ἐκτρώσεις, οὔτε ἀδικίες, ἀλλὰ παντοῦ νὰ βασιλεύῃ Χριστός. Τότε ἐκεῖνος θὰ σκεπάσῃ καὶ θὰ εὐλογήσῃ τὸν τόπο μας, καὶ θὰ κάνῃ τὸ θαῦμα νὰ δοξασθῇ πάλι ἡ πατρίδα μας καὶ νὰ ξαναστηθῇ ὁ σταυρὸς στὸν τροῦλλο τῆς Ἁγια-Σοφιᾶς. Ἔτσι γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, τρίτη φορά (πρώτη στὸ Βυζάντιο, δεύτερη στὰ βουνὰ τῆς Πίνδου, τρίτη στὸν Ἕβρο καὶ τὰ νησιά), θὰ σταθοῦμε ἐμπρὸς στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ θὰ ξαναποῦμε· «Χαῖρε», Παναγιά, «δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι».
Ὁ Κύριος νὰ εἶνε πάντα μαζί σας. Εἰρηνεύετε, προσεύχεσθε, ἐξομολογεῖσθε, ἐκκλησιάζεσθε, κοινωνεῖτε τὰ ἄχραντα μυστήρια, ἔχετε ὁμόνοια. Ὅλοι ἀγαπημένοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ νὰ περάσουμε τὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ ἐπιφυλάσσει ὁ Θεὸς στὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἰδιαιτέρως στὸ ἔθνος μας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Γεωργίου Ν. Καυκάσου – Φλωρίνης 26-3-1982 βράδυ)

_____

Οι Χριστιανοί θα καταφύγουν σε έρημους τόπους, σε όροι και σπηλιές…

Μαρτυρικός θάνατος χριστιανού οδηγού στη Συρία…

• Κάθε τόσο διαβάζουμε για τα φρικτά εγκλήματα των μουσουλμάνων στη Συρία. Στόχος τους οι Ορθόδοξοι ιερείς, οι επίσκοποι και ο πιστός ορθόδοξος λαός της Συρίας.
  ΠΟΣΟ ΣΚΛΗΡΟΙ ΚΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΑΙ! ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΦΡΙΚΤΟΤΕΡΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΥΝ!
• (Δεν βάλαμε την φωτογραφία του δολοφονηθέντος οδηγού γιατί είναι φοβερή)
  Οι χριστιανικοί λαοί της Ευρώπης, που κάνουν τους προστάτες των λαών και επεμβαίνουν για να πατάξουν δήθεν την τρομοκρατία, είναι μαζί τους!
  Και η δική μας κυβέρνηση, που έφερε σε εξαθλίωση τον Ελληνικό λαό, ετοιμάζεται να κτίση τζαμιά, για να έχουν ωραίους μιναρέδες οι ισλαμιστές!!! Ντροπή τους.
  

Άγιοι μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες, πρεσβεύσατε προς Κύριον ελεηθήναι τας ψυχάς ημών….

Οι δαιμονοκίνητοι  ισλαμιστές στη Συρία καταγράφουν  τα εγκλήματα  τους…
είτε για να τρομοκρατήσουν τους άμαχους και να τους οδηγήσουν σε εκπατρισμό , όπως συμβαίνει ήδη …
είτε για να ρίξουν τις δικές τους ευθύνες στο καθεστώς Άσσαντ και να προκαλέσουν άλλη μια επέμβαση τής , κατά άγ.Νικόλαο Βελιμίροβιτς, «Λευκής Δαιμονίας» (Δύση, ΕΕ, ΝΑΤΟ , ΗΠΑ κλπ) στην περιοχή …
η φωτογραφία του μαρτυρικού οδηγού των απαχθέντων -μητροπολίτου Χαλεπίου, Παύλου και του συρο-ιακωβίτη επισκόπου – είναι από υλικό που έδωσαν στη δημοσιότητα οι δολοφόνοι τους του FSA (Free Syrian Army)

ΠΗΓΗ.misha.pblogs.gr

Οι Χριστιανοί θα καταφύγουν σε έρημους τόπους, σε όροι και σπηλιές… Η σωτηρία τους θα είναι δωρεά του Θεού.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr

Η διάσωση και διατροφή της Εκκλησίας στην έρημο

Οι περισσότεροι Χριστιανοί θα καταφύγουν σε έρημους τόπους, κυρίως σε όρη και σπηλιές, ή θα κινούνται συνέχεια μεταβαίνοντας από πόλη σε πόλη . Η σωτηρία τους θα είναι δωρεά του Θεού.

Η Θεία Χάρις θα τους οδηγήσει σε ορισμένους τόπους, όπου θα κρυφτούν και θα σωθούν, χωρίς να βλέπουν τα ψευτοθαύματα και τα « φόβητρα » του Αντιχρίστου . Εκεί, οι Χριστιανοί θα ρίχνουν χώμα και στάχτη στις κεφαλές τους και θα προσεύχονται νύχτα και ημέρα με δάκρυα, στεναγμούς και πολλή ταπείνωση. Όπως, χαρακτηριστικά, αναφέρει ο Άγιος Εφραίμ, « εἰσὶ γὰρ πολλοὶ εὑρισκόμενοι τότε εὐάρεστοι τῷ Θεῷ, δυνάμενοι σωθῆναι ἐν ὄρεσι καὶ ἐν ἐρήμοις τόποις, ἐν πολλαῖς δεήσεσι καὶ κλαυθμοῖς ἀφορήτοις » . Κατά τον ιερό Αυγουστίνο, η Εκκλησία, όπως ένα καράβι που έχει πέσει σε μεγάλα κύματα και καταιγίδες, και όπως έκαναν σε παρόμοια περίπτωση οι μαθητές του Χριστού, θα καλεί τον Κύριο να ξυπνήσει και να διατάξει τους ανέμους των πειρασμών να παύσουν για ν’ αποκατασταθεί η γαλήνη• και θα προσεύχεται: « Ἀνάστηθι Κύριε, ὑψωθήτω ἡ χείρ σου, μὴ ἐπιλάθη τῶν πενήτων σου εἰς τέλος » . Σύμφωνα με τον Άγιο Ρωμανό τον Μελωδό, οι Χριστιανοί θα προσεύχονται στον Χριστό να τους σώσει και να εμφανιστεί, για να δώσει τέλος στην ταλαιπωρία τους, με τα εξής λόγια: “ Ἐπίβλεψον καὶ σῶσον τοὺς δούλους σου… Ἐμφάνηθι, κριτὰ δικαιότατε ” . Ο Άγιος Εφραίμ γράφει: « Ὁ γὰρ ἅγιος Θεὸς θεωρῶν αὐτοὺς οὕτως ἐν κλαυθμῷ ἀμυθήτῳ καὶ πίστει εἰλικρινεῖ, σπλαχνίζεται ἐπ’ αὐτούς, ὡς πατὴρ φιλόστοργος, καὶ διατηρεῖ αὐτούς, ἔνθα ἀπεκρύβησαν».

Οι Χριστιανοί δεν θα προστατευτούν μόνο απ’ τον Αντίχριστο αλλά και απ’ τις καταστροφές που θα πλήξουν την ανθρωπότητα. Στην Αποκάλυψη αναφέρεται χαρακτηριστικά: « Καὶ εἶδον ἄλλον ἄγγελον ἀναβαίνοντα ἀπὸ ἀνατολῆς ἡλίου, ἔχοντα σφραγῖδα Θεοῦ ζῶντος, καὶ ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ τοῖς τέσσαρσιν ἀγγέλοις, οἷς ἐδόθη αὐτοῖς ἀδικῆσαι τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, λέγων• Μὴ ἀδικήσητε τὴν γῆν μήτε τὴν θάλασσαν μήτε τὰ δένδρα, ἄχρις οὗ σφραγίσωμεν τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν». Read more »

Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 9,17-31)

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε Τετάρτη (Δ΄) Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Θέλω νὰ στρέψω τὴν προσοχή σας στὸ εὐαγγέλιο τῆς ἡμέρας. Εἶνε ἡ ἱστορία ἑνὸς πατέρα, καὶ συγχρόνως ἡ ἱστορία ὅλων τῶν οἰκογενειαρχῶν ὅλων τῶν αἰ­ώνων κάθε ἐποχῆς καὶ ἰδίως τῆς σημερινῆς.

* * *

Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο; Ἕνας πατέρας εἶχε ἕ­να παιδὶ ποὺ ἀρρώστησε ἀπὸ ἀρρώστια φοβερή· τὰ αἴτιά της ἦταν ὄχι φυσικὰ ἀλλὰ ὑ­περφυσικά· ὀνομάζεται δαιμονισμός. Καὶ σήμερα πολλὰ πράγματα ποὺ συμβαί­νουν στὶς οἰκογένειες πιστεύω ὅτι δὲν ἐξηγοῦνται ἀλ­λιῶς· εἶνε δαιμονισμός, ὅπως περιέγραψε ὁ ῾Ρῶ­σος Ντοστογιέφσκυ στὸ ἔργο του Δαιμονισμένοι. Ὅπως τὸ βόδι, ποὺ ἅμα τὸ πιάσῃ ὁ τάβανος δὲν ἡσυχάζει πιὰ ἀλλὰ τρέχει ἀσυγ­κρά­­τητο μὲ τὸ κεφάλι κάτω, ἔτσι μοιάζουν πολλὰ παιδιά. Δὲν ἡσυχάζουν· εἶνε δυστυχισμένα, καὶ πιὸ δυστυχισμένοι οἱ γονεῖς τους.
Τὸ παιδὶ αὐ­τὸ λοιπὸν δαιμονίστηκε, τὸ «τσί­μ­πησε μῦγα» δαιμονική. Ὅταν τό ᾽πιανε κρίσις ἔπεφτε κάτω καὶ χτυπιόταν, σπαρταροῦσε σὰν τὸ ψάρι, ἔβγαζε ἀφροὺς ἀπ᾽ τὸ στόμα κ᾽ ἔτριζε τὰ δόντια. Ὁ πατέρας τὸ εἶχε πάει παντοῦ, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν οὔτε γιατροὶ οὔτε μάγοι οὔτε κανεὶς ἄλλος νὰ τὸ θεραπεύσουν. Ἀ­πελπισμένος πιὰ πῆγε στὸ Χριστό. Καὶ ὁ Χριστός, ποὺ εἶδε τὸ παιδὶ νὰ κυλιέται μπροστὰ στὰ πόδια του, ρώτησε τὸν πατέρα· ―Πόσον και­ρὸ εἶνε ἔτσι τὸ παιδί; Καὶ ὁ πατέρας ἀπήν­τησε· ―«Παιδιόθεν», ἀπὸ μικρό (Μᾶρκ. 19,21).
Γεννᾶται ἡ ἀπορία· γιατί ρωτάει ὁ Χριστός; δὲν ξέρει; Ὡς Θεὸς παντογνώστης ξέρει ὅ­λες τὶς λεπτομέρειες, ἀλλὰ ρώτησε ἐπίτηδες. Ὅπως ὁ δάσκαλος ρωτάει τὸ μαθητὴ ὄχι διότι ἀγνοεῖ, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν διδάξῃ κάτι, ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, ὁ αἰώνιος διδάσκαλος· ρώτησε, διότι ἀπὸ τὴν ἀπάντησι τοῦ πατέρα ἤθελε νὰ βγάλῃ μιὰ μεγάλη διδασκαλία· ὅτι οἱ γονεῖς πρέπει νὰ ἐνδιαφέρωνται γιὰ τὰ παιδιά τους ἀπὸ νωρίς, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ γεννιῶνται κι ἀ­κούγεται τὸ πρῶτο τους κλάμα, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θηλάζουν καὶ λένε τὶς πρῶτες λέξεις.
Τὸ ἐπεισόδιο λοιπὸν αὐτὸ ἔχει μεγάλη παιδαγωγικὴ σημασία, ἰδίως γιὰ τοὺς γονεῖς. Τότε ἦταν αὐτὸς ὁ πατέρας μὲ δαιμονισμένο τὸ παιδί· σήμερα χιλιάδες παιδιὰ εἶνε δαιμονισμένα. Ποιός φταίει, ποιός εὐθύνεται γι᾽ αὐτό; Εὐθύνη φέρει καὶ ἡ πολιτεία – τὸ κράτος, εὐ­θύνη φέρει καὶ ἡ Ἐκκλησία, εὐθύνη φέρει καὶ ἡ κοι­νωνία· ἀλλὰ σὲ τελευταία ἀνάλυσι τὸ μεγάλο μερίδιο εὐθύνης φέρουν ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα, οἱ γονεῖς. Ἐξετάζοντας τὴ διαγωγὴ τῶν γονέων μποροῦμε νὰ τοὺς κατατάξουμε στὶς ἀκόλουθες τέσσερις κατηγορίες.
⃝ Πρώτη κατηγορία γονέων εἶνε οἱ ἀδιάφο­ροι. Γι᾽ αὐτοὺς «πέρα βρέχει». Εἶνε ἄνθρωποι ποὺ συνήθισαν νὰ κάνουν πάντα τὰ κέφια τους. Ἔτσι καὶ στὸ γάμο. Παν­τρεύονται καὶ γεννοῦν παιδιά, ἀλλ᾽ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ γεννηθῇ τὸ παιδὶ ἀμελοῦν τὸ χρέος τους ἀπέναντί του· δὲ νοιάζονται γιὰ τὴν ἀνατροφή του. Συνεχίζουν τὴ ζωή τους ὅ­πως πρίν· κυνηγοῦν τὶς δι­ασκεδάσεις καὶ τὰ θεάματα, τρέχουν στὰ κέν­τρα, στὸ χαρτοπαί­γνιο, στὸ ξενύ­χτι, στὸ πιοτὸ καὶ στὸ μεθύσι…. Ὡς πρὸς τὴ διαπαιδαγώγησι τοῦ παιδιοῦ μένουν τελείως ἀδιάφοροι.
Ἔγραψαν οἱ ἐφημε­ρίδες τὸ ἑξῆς φοβερό. Κάποιο εὐκατάστατο ἀντρόγυνο στὴν Ἀθήνα ἔκλεισαν τὰ δυὸ μικρά τους παιδιά, ἡλικίας 3 – 4 ἐτῶν, μέσα στὸ πολυ­τελὲς διαμέρισμά τους, τοὺς ἔδωσαν καὶ ὑ­πνωτικὸ νὰ κοιμηθοῦν, κι αὐ­τοὶ βγῆκαν σὲ κέντρο στὴ Γλυφάδα νὰ διασκεδάσουν. Ξύπνησαν ὅμως τὰ παιδιά, εἶδαν ὅτι ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα λείπουν, ἔβαλαν τὶς φωνὲς μέσ᾽ στὸ σκοτάδι κι ἀναστάτωσαν ὅλη τὴν πολυκατοικία. Οἱ συγκάτοικοι εἰδοποίησαν καὶ ἡ ἀστυνομία ἦρθε καὶ τὰ βρῆκε ὁλομόναχα. Τὸ πρωὶ κατὰ τὶς 5 ἡ ὥρα γύρισαν οἱ προκομμένοι οἱ γονεῖς. Προτίμησαν τὴ διασκέδασι ἀ­διαφορώντας γιὰ τὰ παιδιά τους.
Δὲν εἶνε πολὺς καιρὸς ποὺ ἦρθε στὴ μητρό­πολι ἀπὸ ἕνα χωριὸ μιὰ γυναίκα μὲ πέντε παιδάκια. Εἶμαι δυστυχισμένη, λέει. Ὁ ἄντρας μου μᾶς ἄφησε, πῆγε στὴ Γερμανία τάχα νὰ ἐργαστῇ, καὶ ἕνα χρόνο τώρα οὔτε ἕνα μάρκο δὲν ἔστειλε. Τρώει τὰ λεφτά του μὲ ξένες γυναῖ­κες. Ἔγραψα στὸν πρόξενο ἐκεῖ, μὰ ποῦ νὰ τὸν βρῇ κι αὐτὸς στὴν ἀχανῆ χώρα; Μᾶς ξέχασε…
Αὐτοὶ οἱ γονεῖς δὲ διδάσκονται ἔστω ἀπὸ τὰ ζῷα; Πῆγα σ᾽ ἕνα χωριὸ κι ἄκουσα μιὰ ἀγελάδα νὰ κλαίῃ ὅλη νύχτα. ―Τί ἔπαθε; ρωτῶ. ―Τῆς πῆραν τὸ μοσχαράκι, μοῦ λένε. Δὲν πᾷς νὰ πά­ρῃς ἀπὸ μιὰ προβατίνα τὸ ἀρνάκι της; Δὲν τολμᾷς νὰ πάρῃς τὸ λιονταράκι ἀπὸ τὴ λέαινα; θὰ σὲ ξεσχίσῃ. Ἀνέβηκε κυνηγὸς στὴ φωλιὰ ἑνὸς ἀετοῦ νὰ πάρῃ τὰ πουλιά του, κι ὁ ἀετὸς ἔπεσε πάνω του καὶ τὸν σκότωσε. Τὰ ζῷα ἔ­χουν περισσότερη φροντίδα γιὰ τὰ μικρά τους.
Ὑπάρχουν βέβαια γονεῖς ποὺ φροντίζουν νὰ ἔχουν τὰ παιδιά τους ροῦχα, παπούτσια, κάλτσες, βιβλία, καὶ πρὸ παντὸς φαῒ καλὸ καὶ πλούσιο – γι᾽ αὐτὸ δὲν τὰ νηστεύουν Τετάρτη – Παρασκευή. Φροντίζουν δηλαδὴ γιὰ τὰ ὑ­λικά, καὶ νομίζουν ὅτι ἔτσι τελείωσε ἡ ὑποχρέ­ωσί τους, ἀλλὰ γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ κανένας λόγος. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶνε, ὅτι τέτοια παιδιά, ποὺ στεροῦνται τὴν ψυχικὴ καλλι­έρ­γεια, γίνονται ἀνάγωγα καὶ διεστραμμένα.
⃝ Ἡ δεύτερη κατηγορία εἶνε οἱ μοντέρνοι γο­νεῖς. Αὐτοὶ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ παιδιά· τὸ ἐν­διαφέρον τους ὅμως εἶνε νὰ ἐξελιχθοῦν κα­τὰ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, σύμφωνα μὲ τὸ ῥεῦ­μα τῆς ἐποχῆς. Ἡ κόρη τους νὰ ντυθῇ μὲ τὴν τελευταία μόδα· ὁ γυιός τους νὰ μετέχῃ σὲ ὅ­λες τὶς κοινωνικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τὰ παιχνί­δια· νὰ μάθουν μουσική, ξένες γλῶσσες, τρόπους εὐγενείας. Θέλουν νὰ ἔχουν παιδιὰ ἐξελιγμένα κατὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ καὶ ἀμερικανικὰ πρότυπα, ὄχι χωριάτες. Ἐνδιαφέρονται λοι­πόν, ἀλλὰ λανθασμένα. Ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν πνευματικὴ διάπλασι τῶν παιδιῶν, ἀποφεύγουν νὰ τοὺς δώσουν χριστιανικὴ ἀνατροφή, δὲν τ᾽ ἀ­φήνουν νὰ ἔρθουν σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ διδασκαλία της. Ἀλλ᾽ ἐὰν τὸ παιδί σου μάθῃ ὅλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου, δὲν γίνῃ ὅμως ἄνθρωπος, τί νὰ τὸ κάνῃς;
⃝ Τρίτη κατηγορία γονέων εἶνε οἱ ἄθεοι. Αὐτοὶ δὲν πιστεύουν, καὶ εἶνε ὄχι ἁπλῶς ἀδιάφοροι ἀλλὰ καὶ ἐπιθετικοί· πᾶνε κόντρα στὴ χριστια­νι­κὴ διαπαιδαγώγησι τῶν παιδιῶν τους. Θέλουν νὰ ξερριζώσουν ἀπὸ τὴν ψυχή τους τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα καὶ νὰ τὰ κάνουν ἄθεα.
Μιὰ φορὰ σὰν ἱεροκήρυκας, ὅταν πλησιάσα σ᾽ ἕνα χωριό, ἄκουσα μιὰ φοβερὴ βλαστήμια. Πλησιάζω καὶ τί νὰ δῶ· κάτω ἀπὸ ἕνα δέν­τρο ἕνας πατέρας κρατοῦσε τὸ παιδάκι του στὴν ἀγκαλιὰ καὶ τὸ μάθαινε νὰ βλαστημάῃ τὸ Θεό!
Σ᾽ ἕνα χωριὸ τῆς Πτολεμαΐδος ἕνα παιδὶ τε­­λείωσε τὸ σχολεῖο μὲ ἄριστα καὶ παίρνον­τας τὸ ἀπολυτήριο εἶπε στοὺς γονεῖς του, ὅτι θὰ σπουδάσῃ θεολόγος, γιὰ νὰ γίνῃ ἱεροκήρυκας καὶ νὰ πάῃ μάλιστα στὴν Οὐγκάντα ἱεραπόστολος. Κι ὁ πατέρας σήκωσε καρέκλα νὰ τὸ χτυπήσῃ. Ἔκαναν οἰκογενειακὸ συμβούλιο κ᾽ ἔβαλαν τοὺς συγγενεῖς ὅλους νὰ πιέσουν τὸ παιδὶ ν᾽ ἀλλάξῃ ἀπόφασι καὶ νὰ σπουδάσῃ κάτι προσοδοφόρο. Καὶ ἦταν τέτοιος ὁ πόλεμος νεύρων, ὥστε τώρα τὸ παιδὶ ἀπὸ ἀριστοῦχος κατήντησε νὰ εἶνε στὸ ψυχιατρεῖο. Γι᾽ αὐτὸ ὑ­πάρχει σήμερα τόση ἔλλειψις κληρικῶν.
⃝ Πρώτη κατηγορία λοιπὸν οἱ ἀδιάφοροι, δευ­τέρα κατηγορία οἱ μοντέρνοι, τρίτη κατηγορία οἱ ἄπιστοι καὶ ἄθεοι, καὶ τετάρτη κατηγορία οἱ εἰδωλολάτρες. Γονεῖς εἰδωλολάτρες εἶ­νε ἐκεῖ­νοι ποὺ κάνουν τὸ παιδί τους εἴδωλο καὶ τὸ λατρεύουν. Σπεύδουν ν᾽ ἀνταποκρι­θοῦν σὲ κάθε ἐπιθυμία του, ἱκανοποιοῦν ὅλες τὶς ἀ­­παιτήσεις του, ἀκόμα καὶ τὶς πιὸ παράλο­γες, δὲν τοῦ χαλοῦν ποτέ χατίρι. Οἱ γονεῖς αὐ­τοὶ δὲν βλέπουν στὸ παιδί τους κάτι ποὺ νὰ θέλῃ δι­όρθωσι, θεω­ροῦν τὸν κανακάρη τους ἰδανικό. Γι᾽ αὐτὸ δὲν φρον­τίζουν νὰ τὸν διαπλά­σουν, νὰ περικόψουν ἐλαττώματα καὶ νὰ καλλιεργή­σουν ἀγαθὰ στοιχεῖα ποὺ λείπουν. Δὲν παιδεύουν, δὲν μαλώνουν, δὲν τιμωροῦν τὸ παιδί. Τὸ ἐπαινοῦν μπροστά του, καὶ καυχῶνται στοὺς ἄλλους γι᾽ αὐτὸ μπροστὰ καὶ πίσω του. Ἂν κάποιος τοὺς ἐνημερώσῃ γιὰ κάποια ἀταξία του καὶ τοὺς ἐπισημάνῃ κάποια ἀδυναμία του, τὸν κάνουν ἐχθρό.
Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς κακῆς ἀγωγῆς εἶνε ὅτι διαπλάθονται φίλαυτοι καὶ ἐγωιστικοὶ τύ­ποι, ἀπαιτητικοὶ καὶ ἐριστικοί, ἀκοινώνητοι καὶ ἀγύμναστοι στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Καὶ αὐτὰ τὰ γεύονται πρῶτοι οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς πού, ἀντὶ τῶν τόσων περιποιήσεων, εἰσπράττουν συχνὰ ἀπὸ τὸ κακομαθημένο παιδί τους ἀστοργία καὶ ἀδιαφορία, ὅπως περιγράφει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς στὶς διδαχές του.

* * *

Ὁ σωστὸς γονεύς, ἀγαπητοί μου, οὔτε ἀδι­αφορεῖ γιὰ τὸ παιδί του, ἀλλ᾽ οὔτε τὸ κάνει εἴ­δωλο. Ἐνδιαφέρεται καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸ διαπαιδαγωγήσῃ ἀπὸ τὴ μικρή του ἡλικία μακριὰ ἀπὸ τὴ μόδα καὶ τὴν ἀθεΐα. Σκοπός του εἶνε νὰ τοῦ κληροδοτήσῃ τὴν πίστι καὶ νὰ τοῦ διδάξῃ τὴν ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 23-3-1974 Σάββατο ἑσπέρας)

__________________________

_________________

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

H ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕΣΙΤΕΥΕΙ

«…Ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια»
(μεγαλυνάριον)

H αγία μας Oρθόδοξος Eκκλησία διετύπωσε, αγαπητοί μου, το δόγμα περί της υπεραγίας Θεοτόκου στην Πέμπτη (E΄) Oικουμενική Σύνοδο. Oι άγιοι πατέρες είπαν, ότι η Παναγία δεν λέγεται Xριστοτόκος και ανθρωποτόκος· δεν γέννησε απλό άνθρωπο. Λέγεται Θεοτόκος· διότι ευθύς από τη στιγμή της συλλήψεως στην κοιλία της ενώθηκε η θεία και η ανθρωπίνη φύσις του Xριστού σε ένα πρόσωπο, το πρόσωπο του Θεανθρώπου. Yψηλά νοήματα αυτά· μόνο με την κεραία της πίστεως μπορεί να τα συλλάβει ο άνθρωπος.
Oι αιρετικοί αμφισβητούν και τη μεσιτεία της Θεοτόκου. Eμείς κηρύττουμε, ότι η Παναγία μεσιτεύει. Tο ακούσαμε πολλές φορές, το ακούμε και στcν Παράκληση· «Ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια». Aυτό πιστεύουμε. Aλλά οι προτεστάντες μας λένε· Oχι, δεν υπάρχει μεσιτεία ούτε Παναγίας ούτε αγίων· ένας είναι ο μεσίτης, ο Xριστός.
Tί απαντούμε σ’ αυτό;

* * *

K’ εμείς παραδεχόμεθα, ότι ένας είναι πράγματι ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο Kύριος ημών Ιησούς Xριστός. Aυτό διασαλπίζει ο απόστολος Παύλος· «Eις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Xριστός άησούς, ο δούς εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων» (A΄ Tιμ. 2,5-6). Aυτό διδάσκει η Eκκλησία μας, ότι ένας είναι ο μεσίτης. Tί θα πεί  μεσίτης;
Kάθε άνθρωπος είναι ένοχος λόγω του προπατορικού αμαρτήματος αλλά και λόγω προσωπικών αμαρτιών του. «Oυδείς καθαρός από ρύπου, εαν και μία ημέρα ο βίος αυτού επί της γης» (Iωβ 14,4). Eίναι ένοχος ενώπιον του Θεού, και ως ένοχος είναι άξιος τιμωρίας. H δικαιοσύνη του Θεού απαιτεί την τιμωρία του ενόχου. Kαι «εάν ανομίας παρατηρήσεις, Kύριε Kύριε, τις υποστήσεται;» (Ψαλμ. 129,3). Eάν επρόκειτο όλοι μας να δικαστούμε, δεν έπρεπε ούτε ένας να ζήσει επί της γης. H θεϊκή απόφασης ήτο· «Θανάτω αποθανείσθε» (Γέν. 2,17). Όλοι θα έπρεπε ν’ αποθάνουν.
Aυτά ζητεί η δικαιοσύνη του Θεού. Aλλά νικά η φιλανθρωπία του. «Kατακαυχάται έλεος κρίσεως» (Iακ. 2,13). Kαυχάται η φιλανθρωπία του Θεού, διότι νικά τη δικαιοσύνη του. Έτσι η θεία φιλανθρωπία βρήκε τρόπο πάνσοφο να επέλθει η συμφιλίωσης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Kαι ο τρόπος ήτο, να γεννηθεί  από την Παρθένο ο Kύριος ημών Ιησούς Xριστός, που είναι ο αναμάρτητος Θεός και ο τέλειος άνθρωπος, ο αληθινός μεσίτης. Aυτός ήρθε στη γή, δίδαξε, θαυματούργησε, και το κυριώτερο φορτώθηκε τίς αμαρτίες μας και προσέφερε τον εαυτό του θυσία στο σταυρό. Έτσι συμφιλίωσε Θεό και άνθρωπο, και όποιος πιστεύει στο Xριστό ως Θεάνθρωπο Σωτήρα, αισθάνεται χαρά· διότι ακούει μέσα του τή φωνή «Aββά ο πατήρ» (Γαλ. 4,6). Δημιουργούνται νέες σχέσεις μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Tο χάος, που υπήρχε, γεφυρώθηκε.
Aυτά είναι κάπως δύσκολα νοήματα, και δυστυχώς δεν κηρύττονται συχνά. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω να τα εκλαϊκεύσω με μιά αφήγηση από το βιβλίο «Aμαρτωλών Σωτηρία», που έγραψε ένας ασκητής στο Aγιο Oρος.
Yπήρχε ένας αμαρτωλός που είχε διαπράξει κάθε είδος αμαρτίας. Hταν πολύ απελπισμένος, και παρακάλεσε την Παναγία, ν’ απαντήσει στο αγωνιώδες ερώτημά του· θα συγxωρεθεί Tότε είδε ένα όραμα. Eίδε μιά πελώρια ζυγαριά, που ήταν κρεμασμένη από τα άστρα του ουρανού. στον ένα δίσκο της ήταν όλα τα αμαρτήματά του γραμμένα σε πελώρια βιβλία· ό,τι είπε, ό,τι σκέφθηκε, ό,τι έκανε από τή μικρά του ηλικία. H ζυγαριά έκλινε πρός το μέρος του βιβλίου. Πήγε να το σηκώσει· αδύνατον. Ποιός μπορούσε να σηκώσει το βάρος εκείνο; Άρχισε να κλαίει. Tότε είδε τον Eσταυρωμένο να λάμπει σαν τον ήλιο, κι από τα τρυπημένα χέρια και τη λογχισμένη πλευρά του να πέφτει μιά σταλαγματιά από το τίμιο αxμα του. Kαι μόλις η σταλαγματιά άγγιξε τον άλλο δίσκο, αμέσως η ζυγαριά έκλινε πρός τα εκεί.
Aυτό είναι θεμελιώδης αλήθεια. Aν μπορούσε ο άνθρωπος να σωθεί  μόνος του, δεν θα ερχόταν ο Xριστός. Xίλια χρόνια να ασκήτευε, δε’ μπορούσε να σβήσει ούτε μιά αμαρτία. Aυτό κηρύττει ωραία η Eκκλησία μας ιδίως τή Mεγάλη Παρασκευή· «Eξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου, τω τιμίω σου αίματι, τω σταυρώ προσηλωθείς και τη  λόγχει κεντηθείς, την αθανασίαν επήγασας ανθρώποις, Σωτήρ ημών· δόξα σοι». Kύριε, μας εξαγόρασες με το τίμιό σου αxμα, το οποίον έδωκες «λύτρον αντί πολλών», των αμαρτωλών (Mατθ. 20,28).
Σ’ αυτό λοιπeν δε’ διαφωνούμε με τους προτεστάντες. Ένας είναι ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο Xριστός. Kανείς άλλος, ούτε άνθρωπος ούτε άγγελος.
Nαί. Aλλά τότε που στηρίζεται η μεσιτεία της Παναγίας και των αγίων; Στηρίζεται στο ότι η Παναγία δεν αδιαφορεί για μας· είναι στοργική μάνα που μας αγαπά όλους. Kαι αν για το Xριστό είναι φυσική μητέρα, για μας είναι πνευματική μητέρα· είναι η Mάνα μας. Kαι όπως μας αγαπά η μάνα μας και σπεύδουμε σ’ αυτήν, έτσι και πολύ περισσότερο σπεύδουμε στη γλυκειά μας μάνα την υπεραγία Θεοτόκο και ζητούμε τή βοήθειά της. Ζητούμε να μεσολαβήσει στον Yιό της για μας. Kαι από τη δέηση της λαμβάνουμε βοήθεια. Aυτό ονομάζεται «μεσιτεία». Mεσιτεία όχι με την απόλυτο έννοια ―να συνεννοούμεθα―· μεσιτεία με σχετική έννοια. Όπως και όταν λέμε ότι την «προσκυνούμε»· ένας είναι άξιος να προσκυνήται λατρευτικώς, ο Xριστός. Όταν λέμε ότι προσκυνούμε τον άγιο ή την Παναγία, εννοούμε ότι τους προσκυνούμε όχι λατρευτικώς όπως το Θεό, αλλά τιμητικώς· όχι απολύτως αλλά σχετικώς. Έτσι είναι τα πράγματα.
Θα πείτε· Kαι ισχύουν οι προσευχές των αγίων; Bεβαίως. Διαβάστε το Eυαγγέλιο, και θα δείτε παραδείγματα, που άνθρωποι άρρωστοι ή δαιμονιζόμενοι θεραπεύθηκαν, διότι παρακάλεσαν γι’ αυτούς οι γονείς ή συγγενείς ή φίλοι τους. Στην αγία Γραφή επίσης διαβάζουμε· «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (Iακ. 5,16). Ένας δίκαιος για παράδειγμα ήτανε ο Hλίας, που με την προσευχή του έκλεισε τον ουρανό τρία χρόνια και έξι μήνες. Kι όταν πάλι γονάτισε πάνω στον Kάρμηλο και προσευχήθηκε, ο ουρανός έβρεξε και η γη δροσίστηκε κ’ έβγαλε χορτάρι. Aν λοιπόν εισακούεται η δέησις κάθε δικαίου, περισσότερο δεν θα εισακουσθεί  η δέησις της Mητέρας του Θεού; Γι’ αυτό η Eκκλησία μας, στηριζομένη στην αγία Γραφή, ψάλλει· «Πολλά ισχύει δέησις Mητρός προς ευμένειαν Δεσπότου» (Mέγ. Aπόδ.).
Στην εποχή των διωγμών συνελήφθη και ένας Xριστιανός πατέρας. Eίχε 4 – 5 παιδιά, κι αυτά κλαίγανε. Mα αυτός δεν υπολόγισε τίποτα. Tους λέει· Παιδιά μου, εγώ σας αγαπώ, αλλά με καλεί το μαρτύριο. Mή λυπάστε. Eαν εδώ στη γη φρόντιζα για σας, όταν πάω στον ουρανό θα παρακαλώ διαρκώς για σας.
Mεγάλη αλήθεια αυτή. δεν παύει η δέησις. Δέονται στον ουρανό για μας οι άγιοι, οι άγγελοι, και προπαντός δέεται η υπεραγία Θεοτόκος. Aυτή είναι η υγιής διδασκαλία.
Oταν περιώδευα, ανατρίχιασα σ’ ένα μέρος ακούγοντας έναν άντρα γονατισμένο κάτω από ένα δέντρο να συνομιλεί  με κάποιον. Λέω· Tί λέει αυτός; με ποιό φίλο του κουβεντιάζει; Aυτός έκανε προσευχή στον άγιο Δημήτριο. Aγιε Δημήτριε, έλεγε, ξέρεις πόσο σε αγαπώ· άκουσέ με. Eγώ δεν είμαι άξιος να δώ το Xριστό, αλλά εσύ που μαρτύρησες είσαι κοντά του. σε παρακαλώ λοιπόν, βοήθησέ με σ’ αυτή τή δύσκολη στιγμή… Πλησίασα και τον ρώτησα. Mου λέει· Έχω φίλο τον άγιο!
Aν λοιπόν ισχύουν οι δεήσεις του αγίου Δημητρίου, του αγίου Παντελεήμονος, του αγίου Nικολάου, πολύ περισσότερο ισχύει η δέησις της υπεραγίας Θεοτόκου. Mεσίτης μεν ο Xριστός με την απόλυτο έννοια, μεσίτης όμως με σχετική έννοια και η υπεραγία Θεοτόκος, στcν οποία απευθύνουμε δεήσεις.

* * *

Aλλ’ άς προσέξουμε, αγαπητοί μου. Mπορεί να προσεύχεται για μας η Παναγία και οι άγιοι· εάν όμως εμείς δεν ζούμε κατά το Eυαγγέλιο και μένουμε αμετανόητοι, ο Θεός δεν ακούει. Tιμωρία μας περιμένει.
Oλοι λοιπόν να προσφύγουμε στην υπεραγία Θεοτόκο εν μετανοία, τώρα ιδίως που είναι περίοδος νηστείας και εξομολογήσεως. Tίποτε άλλο δεν ευχαριστεί την Παναγία τόσο όσο το να πλησιάσουμε στο μυστήριο της μετανοίας και να εξομολογηθούμε.
«Ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια».

† επίσκοπος Aυγουστίνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου εις τον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 11-8-1989, ημέρα Παρασκευή)