Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΣ ΦΙΛΟΧΡΙΣΤΟΣ;

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»

του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

… Φιλόχριστος ο Ελληνικός Στρατός; Όσοι κατά την τελευταίαν δεκαετίαν υπηρέτησαν ως στρατιωτικοί ιερείς˙ όσοι εκ των νέων ζουν μίαν όχι τυπικήν, αλλά συνειδητήν χριστιανικήν ζωήν και στρατευθέντες έζησαν επί έτη εις τους στρατώνας και εκ του πλησίον εγνώρισαν την στρατιωτικήν ζωήν, δύνανται να μαρτυρήσουν περί τούτου. Και η μαρτυρία των είνε αληθής.

Φιλόχριστος ο Ελληνικός Στρατός; Αλλʼ ιδού μία εκ των εντολών του Δεκαλόγου· «Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω», η επιτάσσουσα απόλυτον σεβασμόν προς το όνομα του Θεού, ιδού πως τηρείται. Ας αφήσωμεν νεοσύλλεκτον στρατιώτην να ομιλήση· «Με πόνον ψυχής – γράφει – με δακρυσμένα μάτια, με τρεμάμενο χέρι σας γράφω την μεγάλην πνευματικήν κατάπτωσιν του Στρατού μας. Η Πατρίδα με εκάλεσε να την υπηρετήσω εις τας τάξεις του Στρατου. Μόλις ειδοποιηθήκαμεν, εσπεύσαμεν… Αλλά κατά κακήν σύμπτωσιν, μπαίνοντες εις κέντρον εκπαιδεύσεως και πριν ακόμη φορέσωμεν το ηρωικόν χακί, που έχει αγωνισθή επανειλημμένως δια την Πίστιν την αγίαν και της Πατρίδος την ελευθερίαν, μόλις συναντήσαμεν τους πρώτους αξιωματικούς, με μεγάλην μου έκπληξιν ακούω να βλασφημούν τα Θεία…».

Δυστυχώς της φρικτής βλασφημίας το κάκιστον παράδειγμα δίδουν βαθμοφόροι, αξιωματικοί, ουχί σπανίως δε κατέχοντες τας ανωτέρας και ανωτάτας βαθμίδας της στρατιωτικής ιεραρχίας. Ο γράφων τας γραμμάς ταύτας, ότε υπηρετούν ως στρατιωτικός ιερεύς, επεσκέφθην διʼ υπηρεσίαν τα Γραφεία Ανωτέρας Στρατιωτικής Διοικήσεως. Έκπληκτος ήκουσα τον Διοικητήν να βλασφημή τα Θεία κατά τονχυδαιότερον τρόπον. Δεν συνεκρατήθην. «Αλτ! τω φωνάζω. Εδώ είνε Ελλάς, η χώρα των αγίων και των μαρτύρων του Χριστιανισμού. Δεν σου επιτρέπεται να βλασφημής…». Το τι επηκολούθησε μετά την σφοδράν εκείνην διαμαρτυρίαν μου δεν είνε του παρόντος να εξιστορήσωμεν. Τόσον μόνον γράφομεν, ότι η φωνή μου εκείνη ηκούσθη ως «φωνή βοώντως εν τη ερήμω». Το Γ.Ε.Σ. , εις το οποίον εγνώσθη η σοβαρωτάτη παρεκτροπή του Διοικητού, ουδεμίαν έδωκε σημασίαν. Μετʼ ολίγας ημέρας ο μεν υβρίσας ενώπιον του επιτελείου του καπηλικώς τον Θεόν προήχθη εις στρατηγόν, ο δε ελέγξας τούτον ιεροκήρυξ παρετηρήθη… Το κύρος, βλέπετε, του Διοικητού της Μονάδος έπρεπε να διατηρηθή, αλλά περί του σεβασμού προς τον Θεόν ουδείς λόγος. Το υβρίζειν τον Θεόν δεν σημαίνει τίποτε. Είνε ίσως ένδειξις ανδρείας! Αλλά το παρατηρείν και ελέγχειν αξιωματικόν δια την βλασφημίαν απαγορεύεται. Ενώ θα έπρεπε την ώραν που βλασφημείται ο Βασιλεύς των απάντων, ενώπιον του οποίου μηδέν είνε όλοι οι βασιλείς και μεγιστάνες του κόσμου, την ώραν εκείνην της φρικτής βλασφημίας θα έπρεπε πας τις να έχη το δικαίωμα να ελέγχη και νʼ ανακαλή εις την τάξιν τον ασεβή. Να υπηρετώ εγώ την Πατρίδα και νʼ ακούω τον αξιωματικόν να υβρίζη τον Χριστόν μου και εγώ να σιωπώ; Τι Χριστιανός είμαι; Τι αγάπην έχω εις τον Χριστόν; Θα πρέπει νʼ ανοίξη η γη να με καταπίη εάν σιωπήσω. Και εάν πρόκειται να με παραπέμψουν εις Στρατοδικείον δια την ύβριν… (τον έλεγχον), ας με παραπέμψουν. Έτσι θα έπρεπε και να ενεργή πας πιστός του Χριστού στρατιώτης, εάν θέλη να ονομάζεται και να είνε φιλόχριστος.

Δυστυχώς σήμερον Read more »

Κυριακὴ Μυροφόρων  (Μᾶρκ. 15,43 – 16,8)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

Η θρησκεία μας, ἀγαπητοί μου, δὲν εἶνε ἕ­να παραμύθι, ἕνα ψέμα. Εἶνε ἡ μόνη ἀλη­θινὴ στὸν κόσμο. Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς· τὸ ἀποδεικνύουν τὰ πράγματα, ἡ ἱστορία εἴκοσι αἰώνων. Εἶνε δέντρο ποὺ δὲν τὸ φύτεψε ἄνθρω­πος ἀλλὰ ὁ Θεός. Κι ὅ,τι φυτεύει ὁ Θεός, ὅλοι οἱ δαίμονες δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὸ ξερριζώσουν. Θὰ σπάσουν τὰ τσεκούρια τους ἐπάνω του, μὰ ἡ ῥίζα του μένει ἀνεκρίζωτος.

Εἶνε ἀληθινὴ ἡ θρησκεία μας, διότι αὐτὸς ποὺ τὴν ἵδρυσε δὲν εἶνε ἁπλῶς ἕνας μεγάλος ἄν­θρω­πος, ὅπως τόσοι ἄλλοι· εἶνε ὁ ἀληθι­νὸς Θεός. Ὅτι εἶνε ὁ Θεὸς τὸ ἀποδεικνύουν καὶ τὸ φωνάζουν τὰ ἄπειρα θαύματά του, ἡ ἁγία ζωή του, ἡ ἄφθαστη διδασκαλία του, καὶ τέλος τὸ ὅτι ὄντως ἀνέστη ἀπὸ τὸν τάφο. Τὸ χάρο καν­είς δὲ μπόρεσε νὰ τὸ νικήσῃ, οὔτε πλούσιος οὔτε ἐπιστήμονας οὔτε στρατηγὸς οὔτε βασι­λιᾶς. Τὸ χάρο πάλεψε καὶ τὸ νίκησε μόνο ὁ Χριστός· αὐτὸς εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός.
Μὰ ἀφοῦ εἶνε ἀληθινὸς Θεός, θὰ ρωτήσε­τε, γιατί δὲν τὸν πιστεύουν ὅλοι; Δὲν θά ᾽πρε­πε νὰ ὑπάρχῃ οὔτε ἕνας ἄπιστος. Καὶ ὅμως ἀ­πὸ τὴν ὥρα ποὺ γεννή­θηκε καὶ βγῆ­κε στὸ δημόσιο βίο μέχρι ποὺ σταυρώθηκε καὶ ἀναστή­θηκε, ὁ κόσμος διαιρέθηκε ἀπέναντί του.

* * *

Πράγματι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν χωριστῆ σὲ δυὸ παρατάξεις. Ἄλλοι μισοῦν τὸ Χριστὸ ὅσο τίποτε ἄλλο καὶ ἄλλοι τὸν λατρεύουν. Ἄλλοι εἶνε μὲ τὸ μέρος του καὶ ἄλλοι ἐναντίον του.
Ποιοί τὸν μίσησαν; Τὸν μίσησε ὁ Ἡ­ρῴδης. Μόλις ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μέσα στὰ ἄ­χυρα τοῦ στάβλου, αὐτὸς ταράχτηκε καὶ τρόχισε τὰ μα­χαίρια του νὰ τὸν σφάξῃ. Τὸν φθόνησαν ἔ­πειτα οἱ φαρισαῖοι καὶ γραμματεῖς, ὁ Ἄννας καὶ ὁ Καϊάφας οἱ ἀρχιερεῖς. Τέλος ὁ μὲν Πιλᾶ­τος τὸν ἀδίκησε, οἱ δὲ ῾Ρωμαῖοι στρατιῶτες τὸν σταύρωσαν. Ὅλοι αὐτοὶ τὸν μίσησαν.
Καὶ ποιοί τὸν ἀγάπησαν; Οἱ ταπεινοὶ τῆς γῆς. Οἱ βοσκοί, ποὺ φύλαγαν τὴ νύχτα στὴ Βη­θλεὲμ τὰ πρόβατά τους καὶ ἄκουσαν τὸ ὁ­λόγλυκο τραγούδι τῶν ἀγγέλων «Δόξα ἐν ὑ­ψί­στοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. 2,14). Καὶ μέχρι σήμερα τέτοιοι ἄνθρωποι τὸν ἀγαποῦν. Στὰ ψη­λὰ βου­νὰ τῆς Πίνδου γνώρισα τσοπάνηδες, ποὺ δὲν μποροῦσαν νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησιά, ἀλλ᾽ ἅμα ἄκουγαν ἀπὸ μακριὰ νὰ χτυπᾷ ἡ καμ­πάνα, τοὺς ἔβλεπες νὰ γονατίζουν στὰ ἐξωκκλήσια καὶ νὰ βρέχουν τὴ γῆ μὲ δάκρυα.
Τὸν ἀγάπησαν ἀκόμα οἱ ἄνθρωποι τοῦ μόχθου, οἱ ἐργατικοὶ ἄνθρωποι, οἱ δουλευτάδες, αὐτοὶ ποὺ κοπιάζουν καὶ μοχθοῦν στὴ γῆ. Τὸν ἀγάπησαν ἰδίως οἱ ψαρᾶδες τῆς Γαλιλαίας, ποὺ ἔρριχναν τὴ νύχτα τὰ δίχτυα τους, γιὰ νὰ πιάσουν ψάρια καὶ νὰ ζήσουν τὶς οἰκογένειές τους· αὐτοὶ τὸν πίστεψαν καὶ τὸν ἀκολούθησαν. Καὶ μέχρι σήμερα, περισσότερο κι ἀπ᾽ τοὺς βοσκοὺς καὶ τοὺς γεωργούς, τὸν πιστεύ­ουν αὐ­τοὶ ποὺ δουλεύουν στὴ θάλασσα, οἱ ναυτικοί, ποὺ πλέουν μέσ᾽ στὰ ἄγρια πελάγη. Σπανί­ως θὰ βρῇς ναυτικὸ ἄπιστο καὶ ἄ­θεο. Μπρὸς στὰ πελώρια κύματα, ἐκεῖ στὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό, ὅταν ἡ τρικυμία μαίνεται, ἡ ἀθεΐα σβήνει. Ὅλοι λένε «Παναγία Δέσποινα…», «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…»· ὅλοι ἔχουν μέσ᾽ στὰ καράβια τους τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Νικολάου, τὴν εἰ­κό­να τῆς Παναγίας, τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ.
Τὸν ἀγάπησαν λοιπὸν οἱ βοσκοὶ καὶ οἱ ἐρ­γα­τικοὶ ἄνθρωποι. Τὸν ἀγάπησαν ἀκόμα, περισ­σότερο ἀπὸ αὐτούς, – ποιοί; Τὰ παιδιά. Ὤ τὰ ἀθῷα παιδιά! Ἅμα ἔβλεπαν καὶ ἄκουγαν τὸ Χριστό, ἔτρεχαν πίσω του ὅπως τὰ ἀρνάκια πί­­σω ἀπὸ τὴν προβατίνα. Καὶ ὁ Χριστὸς τά ᾽παιρ­νε στὴν ἀγκαλιά του καὶ τὰ εὐ­λο­γοῦσε. Τὰ παι­διὰ ἦταν πάντα κοντά του. Τὴν ἡ­μέρα μάλιστα τῶν Βαΐων πῆραν κλαδιὰ στὰ χέρια καὶ ἔψαλλαν καὶ ὑμνοῦσαν τὸ Χριστό. Αὐτὸ προκάλεσε τὴν κακία τῶν ἀρχόν­των. Βλέπον­τας τὰ παιδιὰ καὶ τὸν κόσμο νὰ ζητωκραυγάζουν εἶπαν στὸ Χριστό· Πές τους νὰ σωπάσουν. Καὶ τότε ἐκεῖνος ἀπήντησε· Ἂν αὐτοὶ σωπάσουν, καὶ οἱ πέτρες θὰ φωνάξουν (Λουκ. 19,40).
Τὸν ἀγάπησαν ἐπαναλαμβάνω οἱ βοσκοί, οἱ ἐργατικοὶ ἄνθρωποι, οἱ ναυτικοί, τὰ ἀθῷα παιδιά. Τὸν ἀγάπησαν ―ἕνα σκαλὶ παραπάνω― ποιοί; Τὸ φωνάζει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο – τί νὰ κάνουμε, αὐτή εἶνε ἡ ἀλήθεια. Παραπάνω κι ἀ­πὸ τοὺς δώδεκα μαθητὰς ἀγάπησαν τὸ Χριστὸ οἱ γυναῖκες. Ποιές γυναῖκες; Ὄχι γυναῖ­κες τοῦ συρμοῦ, ἐκεῖνες ποὺ χόρευαν στὰ πα­λάτια τοῦ Ἡρῴδη ντυμένες στὸ μετάξι, στὴν πολυτέλεια καὶ στὸ λοῦσσο· ὄχι νυχτερίδες τοῦ διαβόλου σὰν αὐτὲς ποὺ φωλιάζουν τώρα στὰ κέντρα διασκεδάσεως. Ὄχι αὐτές. Ἄλλες γυναῖκες. Δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν πάντα. Εἶ­νε οἱ νοικοκυρές, οἱ μανάδες ποὺ γέννησαν κι ἀνέθρεψαν παιδιὰ καὶ ξέρουν τί θὰ πῇ ζωή.
Τὸ Χριστὸ ἀγάπησαν ἰδίως οἱ γυναῖκες ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· οἱ μυροφόρες. Αὐ­τές, ἐνῷ ἀκόμα ἦταν νύχτα καὶ κανείς δὲν τολμοῦσε νὰ βγῇ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι κ᾽ ἐνῷ τὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ φρουροῦσαν στρατιῶτες τῆς ῾Ρώμης, δὲν φοβήθηκαν οὔτε τῆς νύχτας τὰ σκοτάδια οὔτε τοὺς ῾Ρωμαίους στρατιῶτες οὔτε τοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους. Σὰν νὰ εἶχαν φτερὰ στὰ πόδια ―δὲν ἦταν γυναῖκες πλέον αὐτές, ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι ἦταν―, ἔφθασαν ἐκεῖ ποὺ ἦταν θαμμένος ὁ Χριστὸς καὶ ἔφεραν τὰ πολύτιμα δῶρα τους, τὰ μύρα.
Καὶ μέχρι σήμερα ἡ θρησκεία ―ἂς τὸ ποῦ­με― στηρίζεται στὴν καρδιὰ τῆς γυναίκας. Πηγαίνετε σὲ ὁποιαδήποτε ἐκκλησία, σὲ χωριὰ καὶ σὲ πόλεις· θὰ δῆτε, ὅτι τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἐκκλησιάσματος ἀποτελοῦν οἱ γυναῖκες. Αὐτὲς ἐκκλησιάζονται, νηστεύουν, ἐξομολογοῦν­ται, κοινωνοῦν. Οἱ ἄντρες εἶνε σκληροὶ σὰν τὸν Ἡρῴδη, τὸν Ἄννα καὶ τὸν Καϊάφα. Καμμιά γυναίκα δὲν βλέπουμε στὰ Εὐαγγέλια νὰ πρόδωσε τὸ Χριστό, καμμιά δὲν τὸν σταύρωσε, καμμιά δὲν τὸν βλαστήμησε. Ἄντρες τὰ ἔκαναν αὐτά· ἄντρας ἦταν ὁ προδότης, ἄντρας αὐτὸς ποὺ τὸν ἀρνήθηκε, ἄν­τρες αὐτοὶ ποὺ τὸν κάρφωσαν. Οἱ γυναῖκες ἦταν πάντα κοντὰ στὸ Χριστό. Καὶ θὰ μείνουν μέχρι τέλους. Καὶ ἂν ὁ κόσμος ἀλλάξῃ κ᾽ ἐγ­καταλείψουν ὅλοι τὸ Χριστό, κοντά του θὰ μείνῃ πάντα ἡ μανούλα του, ἡ γυναίκα, ἡ ἁγία γυναίκα. Αὐτὴ εἶνε ἡ θρησκεία μας, ἀγαπητοί.
Σᾶς εἶπα κατηγορίες ἀνθρώπων ποὺ ἀγάπησαν τὸ Χριστό· εἶνε οἱ βοσκοί, οἱ ἐργατικοὶ ἄνθρωποι ποὺ δουλεύουν στὴ γῆ καὶ στὴ θάλασσα, τὰ παιδιά, οἱ μυροφόρες γυναῖκες. Καὶ μόνο αὐτοί; Τὸν ἀγάπησαν ἀκόμη καὶ οἱ ἄγριοι. Ἄνθρωποι ἄξεστοι, ποὺ δὲν εἶχαν σχολειὰ καὶ πανεπιστήμια καὶ δὲν ἔμαθαν γράμματα, ποὺ ἔζησαν μὲ τραχύτητα καὶ ἦταν μαθημένοι στὸ ἔγκλημα καὶ τὸ φόνο. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶνε ὁ ἅγιος Χριστοφόρος, ποὺ ἑορτάζει στὶς 9 Μαΐου. Ἦταν σὰν τὸ ἄγριο δέντρο, ποὺ ὁ Χριστὸς τὸ μπόλιασε καὶ ἔγινε ἥμερο. Ἀνῆκε σὲ οἰκογένεια ἀνθρωποφάγων. Ἦταν γίγαντας, ψηλὸς δυόμισυ μέτρα, μὲ γερὰ μπράτσα καὶ γροθιές. Τὸν πῆρε σωματοφύλακα ἕνας βασιλιᾶς. Μιὰ μέρα ὅ­μως εἶδε τὸ βασιλιᾶ νὰ τρέμῃ μπροστὰ σ’ ἕνα μάγο, ποὺ συνεργαζόταν μὲ τὸ διάβολο. Ἀφήνει λοιπὸν τὸ βασιλιᾶ καὶ πηγαίνει νὰ ὑπηρετήσῃ τὸ μάγο, ποὺ τὸν θεώρησε πιὸ δυνατό. Ἀργότερα ὅμως, περνώντας ἀπὸ μιὰ ἐκκλησία, εἶδε καὶ τὸ μάγο νὰ παραλύῃ μπροστὰ στὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ. Τότε ἄφησε καὶ τὸ μάγο καὶ ζήτησε νὰ ὑπηρετήσῃ τὸ Χριστό. Πίστεψε, μετανόησε, ἐξωμολογήθηκε, βαπτίστη­κε, ἔγινε Χριστιανὸς καὶ πῆρε τὸ ὄνομα Χριστοφόρος. Ἔζησε ζωὴ ἐνάρετη, ἔκανε θαύματα, καὶ τέλος μαρτύρησε γιὰ τὸ Χριστό.

* * *

Θὰ πῇ ἴσως κάποιος, ὅτι αὐτὰ συνέβαιναν σὲ ἄλλες ἐποχές, «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ». Λάθος. Καὶ σήμερα, ἀγαπητοί μου, βλέπουμε νὰ πιστεύουν στὸ Χριστὸ ἰθαγενεῖς τῆς ᾽Αφρικῆς καὶ τῆς Ἀσίας. Ἄγριοι, ποὺ τρῶνε ἀνθρώπους, δέχονται τὸ κήρυγμα καὶ βαπτίζονται στὸ ὄ­νομα τοῦ Χριστοῦ. Ἐκλεκτοὶ ἱεραπόστολοι, λαμπρὰ παιδιά, φθάνουν ἐκεῖ, μὲ κίνητρο ὄχι τὰ λεπτὰ ἀλλὰ τὸν πόθο νὰ φωτίσουν τοὺς ἐν σκότει. Διακινδυνεύουν μέ­σα σὲ ἀντίξοες συν­θῆκες, καὶ πολλοὶ θυσιάζονται. Κηρύττουν τὸ εὐαγγέλιο. Κι ὅταν οἱ ἄ­γριοι ἀκοῦνε γιὰ τὸ Χριστό, πολλὲς φορὲς κλαῖ­νε. Γίνονται Χριστιανοὶ καλύτεροι ἀπὸ μᾶς. Καὶ ὑπάρχει φόβος ἡ Ὀρ­θοδοξία νὰ φύγῃ ἀπὸ μᾶς τοὺς «πολιτισμένους» καὶ νὰ πάῃ στοὺς ἀγρίους.
Δόξα σοι, Χριστέ, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων! Τὰ ἄστρα θὰ πέσουν, ὁ ἥ­λιος θὰ σκοτισθῇ, ὁ κόσμος θὰ γίνῃ ἄνω – κά­τω, μὰ ὁ Χριστὸς θὰ μείνῃ. Ὅλα φωνάζουν· Αὐτὸς εἶνε ὁ ἀληθινὸς Θεός.
Παιδιὰ ποὺ μ᾽ ἀκοῦτε, ἀγαπῆστε τὸ Χριστὸ παραπάνω ἀπ᾽ τοὺς γονεῖς σας. Γυναῖκες ποὺ μ᾽ ἀκοῦτε, ἀγαπῆστε τὸ Χριστὸ παραπάνω ἀπ᾽ τοὺς ἄντρες σας. Ἄντρες ποὺ μ᾽ ἀκοῦτε, ἀγα­­πῆστε τὸ Χριστὸ παραπάνω ἀπ᾽ τὶς γυναῖκες σας. Ὅλοι ν᾽ ἀγαπήσουμε τὸ Χριστὸ πάνω ἀπ᾽ ὅλα. Γιατὶ ὁ Χριστὸς δὲν ἀπέθανε. Ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ἱερό ναὸ του Ἁγ. Χριστοφόρου κοιν. Ἁγ. Χριστοφόρου – Ἑορδαίας 9-5-1976)

Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου (Ἰωάν. 5,1-15)

Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

«Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» (Ἰωάν. 5,14)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τὸ Θεό, ποὺ μὲ ἀξιώνει νὰ κηρύξω καὶ πάλι. Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ δώσετε προσοχή. Τὰ λόγια θὰ εἶνε ἁπλᾶ καὶ σύντομα.
Ὑπῆρχε, ἀγαπητοί μου, ἐποχὴ ποὺ οἱ ἄν­θρωποι στὰ βουνὰ καὶ στὰ λαγκάδια τῆς πατρίδος μας δὲν ἤξεραν γράμματα πολλά, συχνὰ δὲν ἤ­ξεραν οὔτε τὴν ὑπογραφή τους νὰ βάλουν, δὲν εἶχαν σχολειὰ καὶ πανεπιστήμια καὶ ἀκαδημίες. Ἀλ­λὰ τί μὲ τοῦτο; Ἐκεῖνοι ἦ­ταν ἅγιοι ἄνθρωποι. Ἄ­ξιζαν παραπάνω ἀπὸ ἐ­πιστήμονες μὲ διπλώματα. Οἱ παπποῦδες μας εἶχαν τὴν πραγματικὴ σοφία. Γιατὶ ποιό εἶν᾽ ἐ­κεῖνο ποὺ ἔχει τὴν ἀξία; Δὲν περιφρονοῦμε τὰ γράμματα καὶ τὶς ἐπιστῆμες· ὁ Θεὸς τὰ ἔδωσε κι αὐτά. Ἐ­κεῖνο ὅμως ποὺ ζυγίζει περισσότερο εἶνε ἡ καρδιά, εἶνε ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Παλαιὰ στὰ σχολεῖα ἔγραφαν· «Ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου» (πρβλ. Σ. Σειρ. 1,14,18). Ἐφοβοῦντο τὸν Θεό, ἐσέβοντο τὸ ὄνομά του τὸ ἅγιο, τηροῦσαν τὶς ἐντολές του. Ἡ γιαγιὰ ἡ ἀ­γράμμα­τη δίδασκε, παιδαγωγοῦσε, μάλωνε καὶ τιμωροῦσε τὰ ἐγγόνια της· καὶ τότε αὐτὰ ἦταν ἀγγελούδια, καὶ εὐλογία Θεοῦ φτερούγιζε πάνω ἀπ᾽ τὴν πατρίδα μας.
Τώρα; Ἐπικρατεῖ ἀθεοφοβία. Ποῦ; Παντοῦ· καὶ στὸ σπίτι, καὶ στοὺς δρόμους, ἀκόμη καὶ στὴν ἐκκλησία. Μέσα στὸ ἅγιο βῆμα βλέπεις παιδιὰ νὰ μὴν κάθωνται ἥσυχα, νὰ γελᾶνε μπροστὰ στὴν ἁγία τράπεζα ποὺ τρέμουν οἱ ἄγγελοι. Ἀλλοίμονό μας. Θὰ πέσῃ φωτιὰ νὰ μᾶς κάψῃ. Ποιόν νὰ κατηγορήσω; τὸν παπᾶ, τὸν ἑαυτό μου, τοὺς δασκάλους, τὸ σχολεῖο, τοὺς γονεῖς, τὴν οἰκογένεια, τὴν κοινωνία;
Ἀθεοφοβία λοιπόν, λείπει ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔτσι ὄχι μόνο μικρὰ ἀλλὰ καὶ μεγάλα ἁμαρτήματα (ὅπως ἡ μοιχεία, ἡ πορνεία, οἱ σαρκικὲς σχέσεις), ποὺ ἄλ­λοτε προκαλοῦσαν φρίκη, τώρα πιὰ θεωροῦνται πρόοδος καὶ ἐξ­έλιξις. Ἔφθασαν τὰ χρόνια πού, ὅπως λέει τὸ βιβλίο τοῦ Ἰώβ, θὰ πίνουν τὴν ἁμαρτία σὰν νερό (βλ. Ἰὼβ 15,16).
Εἶνε λοιπὸν ἡ ἁμαρτία παιχνιδάκι; Ὄχι· εἶ­νε φωτιὰ ποὺ καίει, εἶνε συμφορά, ὄλεθρος, καταστροφή. Φαίνονται ὑπερβολικὰ αὐτά; Ἂν φαίνωνται ὑπερβολικά, ῥίξτε μιὰ ματιὰ στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ἀκούσατε τί εἶπε;

* * *

Ἐπάνω σ᾽ ἕνα κρεβάτι ἦταν ἕνας παράλυτος 38 ὁλόκληρα χρόνια. Τὸ κορμί του ἦταν μαρμαρωμένο. Ἔβλεπε τὰ πουλιὰ νὰ φτερου­­γίζουν, τὶς πεταλοῦδες τὰ πετοῦν, τὰ πρόβατα νὰ τρέχουν, τὰ παιδιὰ νὰ πηδοῦν, τοὺς γέρους νὰ περπατοῦν· ἔβλεπε ὅλη τὴ φύσι νὰ κινῆται. Αὐτὸς ὅμως ἦταν ἀκίνητος, βαρὺς σὰν τὸ μολύβι. Γιατί; ποιά ἡ αἰτία; Ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀσωτία. Ἀπὸ τὴν ἄσωτη ζωὴ παρέλυσε τὸ νευρικό του σύστημα· οὔτε τὸ κουτάλι δὲν μποροῦσε νὰ σηκώσῃ.
Κι αὐτὸ δὲν συνέβη μόνο τότε σ᾽ αὐτόν. Δὲν πᾶτε στὸ ἄσυλο τῶν ἀνιάτων, στὸ φθισιατρεῖο, στὸ φρε­νοκομεῖο; Ἂν πλησιάσετε καὶ τεντώσετε τ᾽ αὐτί σας καὶ ἐξετάσετε τὴν κάθε περί­πτωσι, τὸν κάθε παράλυτο, τὸν κάθε φθι­σικό, τὸν κάθε διασαλευμένο, θὰ δῆτε ὅτι πίσω ἀ­πὸ κάθε ἀσθένεια, στὸ βάθος κάθε περι­πτώσεως, εἶνε ἡ ἁ­μαρτία. Κάποια παρεκτροπή, ποὺ φάνηκε στὴν ἀρχὴ γλυκειά, ὡδήγησε τὸ νέο καὶ τὴ νέα νὰ πέσουν μέσα στὸ λάκκο τῆς ἀσθενείας. «Τὰ ὀ­ψώ­νια τῆς ἁμαρτίας θάνατος», εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος (῾Ρωμ. 6,23), ὅ­ποιος ψωνίζει τὴν ἁμαρτία παίρνει θάνατο.
Ἡ ἁμαρτία δὲν καταστρέφει μόνο ἄτομα· καταστρέφει καὶ οἰκογένειες καὶ πόλεις καὶ κοινωνίες ὁλόκληρες.
⃝ Ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα; Ἦταν πόλεις ποὺ εἶχαν τὴν πιὸ πλούσια γῆ, καλλιέργειες καὶ κο­πάδια. Ἀλλὰ ἔφθασαν σὲ τέτοιο σημεῖο διαφθορᾶς, ὥστε μιὰ νύχτα τί ἔ­­γινε· ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ τὶς τιμωρήσῃ. Τὸ ἴδιο συμβαίνει πάντα. Ξέρετε πῶς ζοῦμε; Μᾶς κρατάει μέσ᾽ στὴ φούχτα του ὁ Θεὸς μὲ τὸ ἔλεός του. Δὲν μᾶς κρατᾶνε οὔτε παπᾶ­δες οὔτε δεσποτάδες οὔτε τίποτε ἄλλο. Ἐξεκλίναμε ὅλοι. Κάτι μικρὰ ἀθῷα παιδιὰ ἑλκύουν ἀκόμα τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἂν λείψῃ τὸ ἔ­λεος αὐτό, σβήσαμε. Ἐκεῖ λοιπὸν ποὺ γλεν­το­κοποῦσαν τὰ Σόδομα, ἔπεσε φωτιά, λαμ­πά­διασε ὁ τόπος, κάηκαν τὰ πάντα· ἄνοιξε ἔπειτα ἡ γῆ καὶ κατάπιε τὰ ἐρείπια σὲ βάθος· καὶ τέλος τὸ νερὸ κάλυψε τὰ πάντα, καὶ ἔτσι ἔγινε μία λίμνη, νεκρὰ λίμνη. Αὐτὴ εἶνε ἡ Νεκρὰ Θάλασσα· ψάρι ἐκεῖ δὲν ζῇ, πουλὶ δὲν πετάει, ἴ­χνος ζωῆς δὲν ὑπάρχει· οὔτε τὰ σπίτια οὔτε τὰ παλάτια οὔτε τὰ πλούτη οὔτε οἱ ὀμορφιές. Καὶ ποιά ἡ αἰτία τῆς καταστροφῆς; Τὰ ἁμαρτήματα. Ποιά ἁμαρτήματα; Ντρέπομαι νὰ τὰ ὀ­νομάσω. Ἁμαρτήματα ὄχι μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός· ἁ­μαρτήματα φρικτά, ἀνομολόγητα. Αὐτὰ κατέστρεψαν τὰ Σόδομα καὶ Γόμορρα.
⃝ Πᾶμε παραπέρα. Πάνω στὸν Εὐφράτη ποταμὸ ἦταν μία μεγάλη πόλις ποὺ τὴν ἔλεγαν Βαβυλώνα. Τί ἦταν ἡ Βαβυλώνα; Ἡ πρωτεύουσα τοῦ κράτους τῶν Βαβυλωνίων, ποὺ τὴν διέσχιζε ὁ ποταμός. Ἦταν, θὰ ἔλεγε κανείς, τὸ Παρίσι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης· ὅπως τὸ Παρίσι ἔχει τὸ Σηκουάνα, ἔτσι ἡ Βαβυλώνα εἶχε τὸν Εὐφράτη. Καὶ τί δὲν εἶχε ἡ Βαβυλώνα· τί παλάτια, τί δρόμους, τί πλατεῖες, τί κήπους κρεμαστούς (δηλαδὴ περιβόλια πάνω σὲ ταράτσες)! Μιὰ νύχτα ὅμως, ἐκεῖ ποὺ χόρευαν στὰ ἀνάκτορα καὶ ὠργίαζαν, μπῆκε ὁ ἐχθρὸς κάτω ἀπὸ τὶς πόρτες, κάτω ἀπὸ τοὺς ὑπονόμους, καὶ τοὺς κατέσφαξε. Οἱ κρεμαστοὶ κῆ­ποι ποτίστηκαν ὄχι πιὰ μὲ νερὸ ἀλλὰ μὲ αἷμα. Στὸ δρόμο τὰ κεφάλια κομμένα, ὁ θρόνος κατεστραμμένος. Σεισμὸς κατόπιν βούλιαξε τὴ Βαβυλῶνα. Αἰῶνες τώρα μένουν θαμμένα ἐ­κεῖ τὰ ἐρείπιά της. Οἱ ἀρχαιολόγοι ξοδεύουν δολλάρια καὶ σκάβουν νὰ βροῦν ποῦ ἦταν τὰ παλάτια καὶ ποῦ ἦταν τὰ δικαστήρια καὶ ποῦ τὰ ἄλλα κτήρια. Καὶ γιατί ἔγινε ἡ καταστροφή; Γιὰ τὴν ἁμαρτία, γιὰ τὴν πολυτέλεια μὲ τὴν ὁποία ζοῦσε ἡ ἄρχουσα τάξις.
⃝ Δὲν πᾶτε νὰ δῆτε καὶ τὰ Ἰεροσόλυμα, τὴν πόλι τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐκλεκτὴ πόλι; Καὶ ἐκεῖ ἦρ­θε ὥρα ποὺ πάνω ἀπὸ τὰ σπίτια καὶ τὰ μέγαρα τῶν ἀρχιερέων πέρασε ἀλέτρι. Γιατί; Διότι ἦταν ἡ πόλις ἡ προφητοκτόνος καὶ θεοκτόνος· ἐκεῖ ἐφόνευσαν προφῆτες καὶ ἐκεῖ πρὸ παντὸς σταύρωσαν τὸ Χριστό. Γι᾽ αὐτὸ τιμωρήθηκαν καὶ δὲν ἔμεινε λίθος ἐπὶ λίθον.

* * *

Βλέπετε λοιπόν, ἀδελφοί μου; Ὅπου νὰ στραφοῦμε καὶ νὰ ἐξετάσουμε, εἴτε στὰ ἄτομα εἴτε στὶς οἰκογένειες εἴτε στὶς πολιτεῖες εἴτε στὰ κράτη, ἕνα εἶνε τὸ συμπέρασμα· ἡ ἁ­μαρτία εἶνε ὄλεθρος.
Καὶ ὅμως· ἂν πιάσω ἑκατὸ ἀνθρώπους καὶ τοὺς ρωτήσω «ποιό εἶνε τὸ πιὸ μεγάλο κακὸ στὸν κόσμο;», ὁ ἕνας θὰ μοῦ πῇ ἡ ἀνεργία, ὁ ἄλλος ἡ οἰκονομικὴ κρίσι, ὁ ἄλλος ἡ φτώχεια, ὁ ἄλλος ἡ φωτιά – ἡ πυρκαϊά, ὁ ἄλλος ὁ σεισμός, ὁ ἄλλος ὁ πνι­γμός, ὁ ἄλλος ἡ ἀσθένεια – ὁ καρκίνος…. Ὄχι, ἀγαπητοί μου, ἐγὼ διαφωνῶ. Τὸ μεγαλύτερο κακὸ δὲν εἶνε κανένα ἀπὸ αὐτά· τὸ ὑπ᾽ ἀριθμὸν ἕνα κακὸ εἶνε ἡ ἁ­μαρτία. Τὸ καταλαβαίνουμε αὐτό; Ἄμποτε νὰ ἔλθῃ Πνεῦμα ἅγιο, ν᾽ ἀνοίξῃ τὶς καρδιὲς νὰ τὸ κατα­λάβουμε ὅλοι. Ἡ ἁμαρτία εἶνε τὸ μεγάλο κακό, ἡ ῥίζα ὅλων τῶν κακῶν. Αὐτὴ ὅπου πάει φέρνει καταστροφή. Μπῆκε ἡ ἁμαρτία – ἡ δυσ­πιστία στὸ ἀντρόγυνο; γλυκὸ ψωμὶ δὲν θὰ τρῶνε. Ἡ ἁμαρτία ξαφρίζει πορτοφόλια, ξεθεμελιώνει σπίτια, καταστρέφει τὸ πᾶν.
Ἀνοῖξτε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ διαβάστε τί λέει ἡ Σοφία Σειράχ· «Ὡς ἀπὸ προσώπου ὄφεως φεῦγε ἀπὸ ἁμαρτίας», φεῦγε μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ὅπως φεύγεις ὅταν βλέπῃς φίδι (Σ.Σειρ. 21,2). Σᾶς ὁμιλῶ ὡς κληρικὸς ποὺ πιστεύω στὸ Θεὸ καὶ στὸ Εὐαγγέλιο. Φορῶ πετραχήλι καὶ σᾶς συνιστῶ. Εἴμαστε Χριστιανοὶ καὶ ὀφείλουμε νὰ σταθοῦμε συνεπεῖς. Δὲν θὰ παίζουμε μὲ τὸ Θεό. Δὲν θ᾽ ἀκοῦμε στὴν ἐκ­κλησία τὸν Ἀπόστολο καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ μετὰ ἔξω θὰ πράττουμε τὰ ἀντίθετα. Δὲν θὰ εἴμαστε σὰν τὰ βατράχια ποὺ εἶνε ἄλλοτε στὸ νερὸ καὶ ἄλλοτε στὴν ξηρά.
Ἄντρες καὶ γυναῖκες, νέοι καὶ νέες, γέροι καὶ γριές, γονεῖς καὶ παιδιά· νὰ πᾶτε στὸ σπιτάκι σας, νὰ μαζέψετε ὅλο ἐκεῖνο τὸ βρώμικο ὑλικό, ἔντυπα καὶ εἰκόνες καὶ ὅ,τι ἄλλο, ποὺ ἀντιστρατεύεται στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ ποὺ τὸ κράτος ὤφειλε ν᾽ ἀπαγορεύῃ τὴν κυκλοφο­­ρία τους κι ὄχι νὰ ἐπιτρέπῃ νὰ πλουτίζουν ἀ­πὸ τὸ ἐμπόριό τους ὡρισμένοι κακοποιοί, καὶ νὰ βάλετε μία ἅγια φωτιὰ νὰ τὰ κάψετε. Καὶ μετὰ νὰ πάρετε στὰ χέρια σας πάλι τὰ Εὐ­αγγέλια τοῦ Χριστοῦ μας καὶ τὰ συναξάρια τῶν ἁγίων μας. Νὰ ἐπανέλθουμε στὴν παλαιά μας σειρά, ὅπως ζοῦσαν οἱ γενεὲς τῶν προγόνων μας, στὰ παλαιά μας χρόνια. Νὰ ζήσουμε σὰν Χριστιανοί, ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Κι ὅταν φτά­σῃ ἡ τελευταία στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, νὰ ποῦ­με ὅλοι μας· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλ­θῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42)· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Κυνοσάργους – Ἀθηνῶν τὴν 8-5-1960

TΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Πασχαλινός χαιρετισμός

«Ηγέρθη ο Kύριος όντως»

(Λουκ. 24,34)

THN αγία αυτή η μέρα της Aναστάσεως ο γέρων επίσκοπος απευθύνω εγκάρδιο πασχαλινό χαιρετισμό προς όλους τους εγγύς και τους μακράν.
-Tο πρώτο «Xριστός ανέστη» πρέπει να το πούμε, αδέρφια μου, στα προσφιλή  μας πρόσωπα που δεν υπάρχουν σήμερα στη ζωή· να το πούμε στους νεκρούς μας. Tους απέσπασε από κοντά μας ο χάρος, διέβησαν την γέφυρα της αιωνιότητος, και αναπαύονται στα ιερά κοιμητήριά μας. Oι προσφιλείς μας νεκροί όμως δεν εξέλιπαν. Πέθαναν μόνο κατά το σώμα, κατά το φαινόμενο, στην πραγματικότητα δεν έπαυσαν να ζουν. Bρίσκονται στο υπερπέραν. K’ εκεί, μαζί με αγίους αγγέλους και αρχαγγέλους, ψάλλουν το «Xριστός ανέστη». O θάνατος δεν είναι μηδενισμός, όχι. Aν θέλετε να μιλήσουμε με γλώσσα επιστημονική, ο θάνατος είναι ένας μετασχηματισμός. Kαι αν θέλετε να μιλήσουμε με γλώσσα εκκλησιαστική, με τη γλώσσα της σημερινής υμνολογίας, ο θάνατος είναι «διαβίβασις», πέρασμα, «εκ γης προς ουρανόν» (Kανών Πάσχα, α΄ ωδή, 1ο τροπάριο). Για το ότι θ’ αναστηθούν οι νεκροί, πρέπει να είμεθα βέβαιοι εκατό τοις εκατό. Όπως ανέστη ο Kύριος, έτσι θ\ αναστηθούν και οι προσφιλείς μας νεκροί. προς τους νεκρούς λοιπόν, που αναπαύονται στα ιερά κοιμητήριά μας, απευθύνουμε τον πρώτο πασχάλιο χαιρετισμό. Read more »

ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΑΣΟΝΙΚΕΣ ΣΤΟΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΡΑΣΟΦΟΡΟΥΣ

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ

Ο πατριάρχης Βαρθολομαίος όργανο της παγκοσμιοποίησις χοροστάτησε σε λειτουργία στον ναό Σάντα Μαρία Ιν Ποντόνε, ο οποίος έχει παραχωρηθεί από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην ελληνορθόδοξη κοινότητα του Μιλάνου.

«Ευχαριστούμε τον Κύριο για την αδελφοσύνη που επικρατεί ανάμεσά μας, ανάμεσα στις δυο αδελφές εκκλησίες μας. Σας απευθύνω χαιρετισμό, με ιδιαίτερη αγάπη και σας μεταφέρω την ευλογία της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης», τόνισε, μεταξύ των άλλων, ο οικουμενικός πατριάρχης.

Παλι για «Δυο αδελφες εκκλησιες μας», μιλησε ο αναισχυντος Καταληψιας του θρονου της Κωνσταντινουπολεως.
Την Παμπαλαια Αιρεσι του Φραγκολατινισμου, αμετανοητως την χαρακτηριζει ως «αδελφη Εκκλησια» της Παναμωμητης Ορθοδοξιας μας.
Και ουδολως αισχυνεται, ο  κρυπτο-Ουνιτης ρασοφορος.
Και οι επίσκοποί μας τον υποδέχονται στις μητροπόλης σαν να μη συμβαίνει τίποτε! Του στρώνουν χαλιά και τον ραντίζουν με ροδοπέταλα για να περάσει!
Ω Κυριε, σε ποιους φρικτους καιρους, επετρεψες να ζουμε!!! 

• Η είδηση που κυκλοφόρησε ότι έγινε απόπειρα δολοφονίας του πατριάρχη Βαρθολομαίου μας φάνηκε αστεία. Ποιος να σκοτώσει τον πατριάρχη; Οι Ορθόδοξοι; Δεν είναι κακοποιά στοιχεία. Οι μουσουλμάνοι; Γιατί; Που θα βρουν καλύτερο;Και στα ραμαζάνια τους πάει και κοράνια μοιράζει. Οι μασόνοι!!! Ισως αυτοί να κυκλοφορούν κατά καιρούς την είδηση της απόπειρας δολοφονίας του πατριάρχη Βαρθολομαίου για να ανεβάζουν το γόητρο του οικουμενιστή πατριάρχη, που ξεπέφτει στα μάτια των Ορθοδόξων.

81  ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ  ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΚΑΙ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» !

Τις γκρίζες και άθλιες αυτές ημέρες που σήμερα διερχόμαστε, αυτοί οι σημερινοί ανώτατοι κληρικοί, είτε καλοί είτε κακοί πού κατ΄ αναλογίαν των αμαρτιών μας μας έτυχαν γιά να Αρχιερατεύουν, έχουν στίς πλάτες τους πολλές ευθύνες…

Τους δυναμικούς Αρχιερείς καί κληρικούς, όπως τον Αμβρόσιο Ελευθερουπόλεως, τόν Χριστοφόρο Καλύβα, τόν Αυγουστίνο Καντιώτη, καί μερικούς άλλους τούς έστειλε ο καλός Θεός δυό τρείς  δεκαετίες νωρίτερα γιά να μάς ξυπνήσουν καί νά μετανοήσουμε εν όψει τής εποχής τού πνευματικού δράματος πού σε λίγα χρόνια θα ενέσκηπτε, καί το οποίο σήμερα ζούμε…

Από την σημερινή ηγεσία λοιπόν μή  περιμένουμε περισσότερα απ΄ όσα μπορεί, εκ φύσεως καί εκ τών πραγμάτων, να δώσει.

Καί τό λέμε αυτό βλέποντας πολλά πνευματικά θέματα πού άπτονται τής σωτηρίας ψυχών νά έχουν σήμερα μετασχηματισθεί κατά προτεραιότητα στήν διοργάνωση συσσιτίων, ατέλειωτων καί συχνών λιτανειών, Αρχιερατικών συλλείτουργων τού «σήμερα εορτάζει ο ένας Αρχιερεύς καί αύριο πάμε στόν άλλο…», διοικητικών τοπικών Εκκλησιαστικών θεμάτων, αλλά υποτονικής παρουσίας επί φλεγόντων θεμάτων πού η παμπόνηρη Κυβερνητική αλεπού κάθε τόσο καί σιγά σιγά, βγάζει από το συρτάρι της…

Τό θέμα τών ηλεκτρονικών ταυτοτήτων προφανώς το φυλάει γιά τό τέλος, σάν hapy end επί τών κεφαλών μας, ώστε να πέσει σάν πέτρα επί τού τάφου ενός αποκαμωμένου λαού πού από τήν ανεργία καί τούς φόρους θά αφήνει ήδη το πνεύμα του…

ΕΛΛΗΝΕΣ !  ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ καί ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ! 

Η συνείδησή σας, ώς εσωτερική πληροφορία Θεού θά σάς δείξει, τί ακριβώς πρέπει καί οφείλετε να κάνετε !   ( * )

Επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και Πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου, απέστειλε ο Σεβ. Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος.

81  Αρχιερείς καλούνται σέ  αφύπνιση καί «επανάσταση»….

Κινδυνευει τωρα σοβαρα η Ορθοδοξία

Πρωτοπρεσβύτερου π.Θεόδωρου Ζήση

Μία ὁμιλία ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθεῖ σταθμὸς ὡς πρὸς τὴν ἀποτίμηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν δρωμένων, σὲ ἐποχὴ ταχυτάτης ἐπεκτάσεως καὶ ἐπικρατήσεως τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔδωσε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης στὸ Βόλο, παρόντος καὶ τοῦ Μητροπολίτη Ἰγνάτιου (25/1/2007), τὴν ὁποία ἐπεσήμανε συνεργάτις, τὴν ἀπομαγνητοφωνήσαμε, τὴν παρουσιάζουμε ὁλόκληρη καὶ ἀπερίτμητη, ὥστε νὰ κατανοηθεῖ κι ἀπὸ τὸν πιὸ ἁπλὸ καλοπροαίρετο πιστό, ποιά ἦταν ἡ γραμμὴ καὶ πορεία ποὺ εἶχε ἀρχικὰ χαραχθεῖ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὴν ἀφιερώνουμε σὲ ὅσους γνωρίζουν, ἀλλὰ ἔχουν τὸ κακὸ ἐλάττωμα νὰ ξεχνοῦν!

Ἡ ὁμιλία αὐτὴ τοῦ π. Θεοδώρου εἶναι ἀναμφισβήτητα σημαντικότατη, γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἐπικαλεῖται δύο φορὲς κι αὐτὸς ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς στὴν πρόσφατη ἐπιστολή–ἐγκύκλιό του πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, στὴν ὁποία ὑποβάλλει αἴτημα συγκλήσεως Συνόδου μὲ σκοπὸ τὴν καταδίκη του Οἰκουμενισμοῦ.

Σ’ αὐτὴν ὁ π. Θεόδωρος μὲ τὴν χαρακτηρίζουσα αὐτὸν εὐθύτητα καὶ εὐκρίνεια σκέψεως παρουσίασε τοὺς κινδύνους ποὺ ἀπειλοῦν τὴν Ὀρθοδοξία σήμερα καὶ ἐκάλεσε σὲ ἐπιφυλακὴ καὶ ἐπαγρύπνηση.

Σημειώνουμε συνοπτικὰ μερικὰ σημεῖα ἀπὸ τὴν ὁμιλία του καὶ στὴ συνέχεια τὴν δημοσιεύουμε ὁλόκληρη:

1. Ἀναφέρθηκε κατ’ἀρχάς, σ’ αὐτοὺς ποὺ λένε: «Δὲν παθαίνει τίποτα ἡ Ἐκκλησία» καὶ ἀπάντησε: Ναί, ἀλλὰ κινδυνεύουν νὰ χαθοῦν τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν χαθεῖ ἡ ὀρθὴ πίστη καὶ ἐπικρατήσει ἡ αἵρεση. Χωρὶς τὴν [ἐναντίον π.χ. τοῦ Οἰκουμενισμοῦ] δική μας  ἐνεργοποίηση, δηλαδὴ τὴ συνέργεια ποὺ εἶναι δόγμα τῆς Πίστεώς μας, ὁ Θεὸς μᾶς ἐγκαταλείπει. Read more »

Ο ΑΓΩΝ ΘΑ ΓΙΝΗ ΣΦΟΔΡΟΤΕΡΟΣ

Επιστολή του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Κάρυστος 16 Απριλίου 1951
Αγαπητοι μου αδελφοί ΕΥΘΥΜΙΕ-ΓΕΩΡΓΙΕ,
Έλαβα τα γράμματά σας και χαίρω χαράν μεγάλην δια την πρόοδον του Συλλόγου. Έχοντες ως θεμέλια της εργασίας την πίστιν ακράδαντον, την ταπείνωσιν την ειλικρινή, την γνησίαν αγάπην και πρόθυμον εξυπηρέτησιν πασχόντων αδελφών, μη φοβηθήτε ποτέ, έστω και αν όλοι οι δαίμονες μαζευθούν εις το γκαράζ και σας επιτεθούν. Δεν θα σας διαλύσουν. Το οίκημα ειμπορεί να γκρεμίσουν και να το κάμουν γιαπί, μα αι ψυχαί που εγνώρισαν την εν Χριστώ φιλίαν δεν παραδίδονται εις κατακτητάς, εις τους «κατακυριεύοντας των εθνών», περί ων ομιλεί το Ευαγγέλιον της Ε΄Κυριακής των Νηστειών. Η κίνησίς μας, που με την βοήθειαν του Κυρίου εξαπλώνεται και εις άλλας πόλεις, έχει αποστολήν. Δεν ήμεθα ένας συνηθισμένος σύλλογος. Αποτελούμεν ζώσαν διαμαρτυρίαν εντός των κόλπων της επισήμου Eκκλησίας. Ημείς οι ελέγχοντες ευεργετούμεν αυτήν απείρως και όχι οι κολακεύοντες θεολόγοι και ιεροκήρυκες, οι οποίοι κάμνουν τούμπες, αρκεί να τα έχουν καλά και να μη διιωχθούν. Οπωσδήποτε ανατέλλει ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ.
-Προβλέπω, ότι ο ΑΓΩΝ εναντίον σας θα προσλάβη ακόμη μεγαλυτέραν σφοδρότητα. Ο Σατανάς βάλθηκε να σας διαλύση. Ξεύρει αυτός τι ειμπορεί να προκύψη από αυτό το ταπεινό γκαράζ. Δεν ενθυμείσθε τον πόλεμον που υφιστάμεθα τας πρώτας ημέρας που ιδρύθη η Εστία; Εάν υπεκύπταμεν τότε, ο Σατανάς θα εθριάμβευε. Μας εβοήθησεν ο Θεός και εμείναμεν σταθεροί. Έτσι και τώρα. Ηνωμένοι με άρρηκτον αγάπην αντιστθήτε. «Αντίστητε τω Διαβόλω και φεύξεται αφ’ υμών». Άμα ίδη την υπομονήν και επιμονήν σας εις το έργον του Κυρίου, θα σας αφήση.
-Η «Σπίθα», όταν έρχεται, αμέσως να την ταχυδρομήτε και μετά να διανέμητε τα δια την Κοζάνην προοριζόμενα. Αυτό πάντοτε να κάμνετε και μη με ερωτάτε δια κάθε αποστολήν. Εάν πρόκειται διαφορετικά να ενεργήσωμεν, θα σας γράφω…
-Τώρα το Πάσχα που θα έλθη ο αγαπητός Σωτήριος Δρόσος, ας αναλάβη αυτός τα μαθήματα. Προς καιρόν ο αγαπητός μας Ευθύμιος ας μη φαίνεται. Διότι ελύσσαξαν οι κύνες…
Ελπίζω μετά το Πάσχα να επισκεφθώ την Θεσσαλονίκην και εκείθεν θα έλθω να σας ιδώ. Εύχεσθε.
Ολοψύχως εύχομαι πάσι να διέλθετε μετά των προσφιλεστάτων οικείων σας εν πνευματική χαρά και αγαλλιάσει τας εορτάς του Πάσχα, μνημονεύοντες και των εν Κυρίω κοιμηθέντων αδελφών και πατέρων ημών, οι οποίοι ευτυχέστεροι ημών θ’ ακούσουν εις τους ουρανούς το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Στρατευομένη και θριαμβέβουσα Εκκλησία αποτελούμεν ΕΝ σώμα με κεφαλήν τον ΧΡΙΣΤΟΝ.

Με πολλήν αγάπην
Αυγουστίνος

(Από το βιβλίο· «ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος γ΄, σελ. 226-228, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

“ΚΥΡΙΑΚΕΣ” ΣΥΝΤΟΜΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

ΤΟΥ MHTΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟY

1992 Mεγάλη  Τεταρτη ΒΛΕΠΕ, ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΕΡΑΣΤΑ.pdf

1963 Μεγάλη Πέμπτη (βράδυ) ΕΝΟΧΟΙ ΤΟΥ ΑΝΟΣΙΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ.pdf

1981 Μεγ. Παρασκευη (πρωϊ) ΑΛΗΘΩΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΗΝ ΟΥΤΟΣ.pdf

1978 Μεγάλη Παρασκευή (βραδυ) ΩΣΠΕΡ ΠΕΛΕΚΑΝ…..pdf

______

_______

1975 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ – ΟΙ ΔΥΟ ΤΡΑΠΕΖΕΣ.pdf

________

___________

1961 Kυριακή Θωμά ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΑΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ.pdf

1979 KYRIAKH MYΡΟΦΟΡΩΝ-Η ΚΑΛΗ & Η ΚΑΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ .pdf

1957 Kυριακή Παραλύτου ΠΑΡΑΛΥΤΟΣ & ΠΑΡΑΛΥΤΟΙ .pdf

1953 Eπέτειος αλώσεως Κων/πόλεως ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΕ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ;.pdf

Τῶν ἁγίων Κωνσταντίνου & Ἑλένης
21 Μαΐου

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΣΤΗΝ ΑΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

ΛΑΜΠΡΑ, ἀγαπητοί μου, καὶ χαρμόσυνος ἡ­μέρα ἀνέτειλε σήμερα, ἡ ἑορτὴ τῶν ἁγί­ων Κωνσταντίνου καὶ τῆς μητρός του Ἑλένης. Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλένη εἶνε δύο ὀνό­μα­τα γνωστὰ καὶ δημοφιλῆ ὄχι μόνο στὸν Ἑλληνικὸ λαὸ ἀλλὰ σὲ ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο. Πλῆθος ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν φέρουν τὰ ὀνό­ματα αὐτά. Καὶ ὄχι μόνο ἁπλοῖ ἄνθρωποι, ἀλ­λὰ καὶ πρίγ­κιπες καὶ βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτο­ρες καὶ στρατηγοί. Ἐπίσης πολλοὶ ναοὶ πόλεων καὶ χωριῶν, ἐξωκκλήσια καὶ παρεκκλήσια τιμῶνται ἐπ᾽ ὀνόματί των καὶ ἑορτάζουν σήμερα. Ἑορτάζει δὲ καὶ ὁ ὡραῖος ναός των στὸ Ἀμύνταιο τῆς ἱ. μητροπόλεως Φλωρίνης, ποὺ ἀνηγέρθη σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα.

* * *

Ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος χαρακτηρίσθηκε ἀ­πὸ τὴν ἱστορία Μέγας. Καὶ τὸ ἐπίθετο αὐτό, ποὺ σπανίως ἀπονέμεται, δὲν εἶνε χαριστι­κό· δὲν εἶνε τίτλος εὐγενείας ὅ­πως μερικοὶ τί­τλοι ἀριστοκρατῶν τῆς Δύ­σεως. Ἀν­τα­πο­κρί­νεται στὴν πραγματικότητα, ὅπως θὰ δοῦμε.
Μέγας ὠνομάστηκε, ἐπίσης ἀνταξίως, καὶ τὸ ἔνδοξο τέκνο τῆς Μακεδονίας μας, ὁ Ἀ­λέξανδρος. Καὶ ἦταν πράγματι μέγας, διότι μὲ τὴν μικρὰ σχετικῶς μακεδονικὴ φάλαγγα κατώρθωσε νὰ φθά­σῃ μέχρι τὰ βάθη τῆς Ἀσίας, μέχρι Γάγγη πο­ταμοῦ, καὶ νὰ ἱδρύσῃ τὴν δική του αὐτοκρατο­ρία· μιὰ αὐτοκρατορία ποὺ ἔ­σπειρε τὸν σπόρο τοῦ ἑλληνισμοῦ στὰ πέρατα τοῦ κόσμου καὶ προετοίμασε τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν σπορὰ τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλὰ τὸ ἔργο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου εἶνε ἀνώτερο ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Διότι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐνεπνεύσθη τὴν δημιουργία μιᾶς χριστιανικῆς πο­λιτείας. Καὶ ὄχι μόνο συνέλαβε τὴν ἰδέα, ἀλ­λὰ καὶ ἀγωνίσθηκε ἀνενδότως γιὰ τὴν πρα­γμα­τοποίησί της. Ἔτσι δημιουργήθηκε τὸ χριστι­ανικὸ κράτος του, τὸ γνωστὸ στὴν παγκόσμιο ἱστορία μὲ τὸ ὄνομα Βυζαν­τινὴ αὐτοκρατορία. Ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία εἶνε ἐξαίρετο καὶ μοναδικὸ κράτος· μοναδικὸ ὡς πρὸς τὸν σκοπό, μοναδικὸ καὶ ὡς πρὸς τὴν διάρκεια.
Ὡς πρὸς τὸν σκοπὸ πρῶτον. Ποιό κράτος σήμερα ἔχει τὰ ἰδεώδη ποὺ εἶχε τὸ Βυζάντιο; Ὑπάρχουν κάπου 160 κράτη, ποὺ οἱ σημαῖες τους κυματίζουν στὸ προαύλιο τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Ποιό ἀπὸ τὰ κράτη αὐ­τὰ ἔχει τὰ ἰδανικὰ μὲ τὰ ὁποῖα ἔζησε καὶ με­γαλούργησε τὸ Βυζάντιο; Ποιός εἶνε ὁ σκο­πὸς τῶν κρατῶν αὐτῶν σήμερα; Ἐὰν σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶνε τὸ «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (᾿Ησ. 22,13· Α΄ Κορ. 15,32), πολὺ περισσότερο σκοπὸς ἑνὸς κράτους δὲν πρέπει νὰ εἶνε ἡ ὕλη. Σκοπὸς λοι­πὸν τοῦ κράτους τοῦ Βυζαντίου δὲν ἦτο ἡ ὕλη (ἡ ὑλικὴ εὐ­ημερία, ἡ ἀνάπτυξις, ἡ ἐκμετάλλευσις τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν, τῶν ὑ­δά­των καὶ τοῦ ὑπεδάφους, ἡ ἐπιβολὴ διὰ τῆς βίας, οἱ κατακτήσεις). Ὁ σκοπὸς τοῦ Βυζαν­τίου ἦτο ὑ­ψη­λός, οὐράνιος, ἀνώτερος ἀπὸ ἐ­κεῖνον ποὺ φαντάστηκε στὴν Πολιτεία του ὁ Πλάτων, ὁ ὁποῖος προσπάθησε νὰ τὸν πραγμα­τοποιήσῃ ἀλλ᾽ ἀπέτυχε. Σκοπὸς τοῦ Βυζαν­τίου ἦτο ἡ ἐφαρμογὴ καὶ ἡ κήρυξις καὶ διάδοσις τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἡ ἐκχριστιάνισις καὶ ὁ ἐκπολιτισμὸς τῶν βαρβάρων λαῶν.
Τὸ Βυζάντιο λοιπὸν ὑπῆρξε τὸ κέντρο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀκτινοβόλησε ἡ χριστιανικὴ πίστις σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι. Μοναδικὸ κράτος ὡς πρὸς τὸν στόχο ποὺ ἔθεσε. Μοναδικὸ ὅμως καὶ ὡς πρὸς τὴ διάρκεια ποὺ εἶχε. Ἀνοῖξτε τὴν ἱστορία. Πόσα χρόνια κράτησαν τὰ καθεστῶ­τα τοῦ κόσμου τούτου; Πόσο διήρκεσε ἡ δημοκρατία τοῦ Περικλέους στὴν Ἀθήνα; πόσο βάστα­ξε τὸ ὀλιγαρχικὸ πολίτευμα τοῦ Λυκούρ­γου στὴν Σπάρτη; πόσο ἔζησε τὸ βασίλειο τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου; πόσο διήρκεσε ἡ βασιλεία τῶν Περσῶν, τῶν Ἀσσυρίων, τῶν Βαβυ­λωνίων καὶ τῶν ἄλλων ἐθνῶν; Τὸ πολὺ τέσσε­ρις – πέντε αἰῶνες. Ἐνῷ ἡ αὐτοκρα­τορία τοῦ Βυζαντίου, μοναδικὸ φαινόμενο, βάσταξε 1.100 χρόνια. Καὶ ἦ­ταν τὸ κέντρο ὅλης τῆς οἰκουμέ­νης, ὁ φάρος, ὁ προμαχών, ἡ ἐμπροσθοφυλα­κὴ ποὺ ἀγωνιζόταν γιὰ τὰ χριστιανικὰ ἰδεώδη.
Ἡ Κωνσταντινούπολις, στὴν ὁποία ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος μετέφερε σκοπίμως τὴν ἕδρα του, ἔγινε ἡ νέα πρωτεύουσα. Σ᾽ αὐτὴν τὸ ὑ­ψη­λότερο οἰκοδόμημα ἦταν μία κολώνα, ἐπάνω στὴν ὁποία ἀκτινοβολοῦσε μεγάλος σταυ­ρός. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, θείᾳ ἐμ­πνεύσει, ἀν­τελήφθη ὅτι εἶνε ἀδικία νὰ καταδιώκωνται οἱ Χριστιανοί, ποὺ δὲν εἶνε κα­κοποιὰ στοιχεῖα, ἄ­ξιοι καταδίκης καὶ ἐξον­τώ­σεως. Ἐπείσθη, ὅτι οἱ Χριστιανοί, ὅπου κι ἂν βρίσκωνται, εἴτε ὡς στρατιῶτες καὶ ἀ­ξιωματικοὶ εἴτε ὡς ὑ­πάλληλοι εἴτε ὡς ἁπλοῖ πολῖ­τες, εἶνε τὸ ἅλας καὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Καὶ ἐνῷ ἡ ῾Ρώμη κατέρρεε, ἡ νέα ῾Ρώμη, ἡ Κωνσταντινούπολις, ἤκμαζε μὲ τὸ χριστιανι­κὸ στοιχεῖο.
Ἐπάνω στὸ νέο αὐτὸ ἀνθη­ρὸ στοιχεῖο, στὸ στερεὸ τοῦτο ἔδαφος, θεμε­λί­ωσε τὸ κράτος του ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, κράτος μὲ μοναδικὸ προσανατολισμό· νὰ ζήσῃ τὸ ἴδιο ἀλλὰ καὶ νὰ διαδώσῃ σὲ ἄλλους τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ἐδῶ ἔγκειται ἡ μεγάλη του προσφορά. Ὄχι δὲ μόνο ἡ Κωνσταντινούπολις ἀλλὰ καὶ ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ δευτέρα πόλις τῆς αὐτοκρατορί­ας, ἦταν κέντρο ἱεραποστολικό. Ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη καὶ τὴν Κωνσταντινούπολι ξεκίνησαν ἀετοὶ τοῦ πνεύματος, μεγάλοι ἱεραπόστολοι καὶ ἐθναπόστολοι. Ξεκίνησε ὁ Κύριλλος καὶ ὁ Μεθόδιος, καὶ κήρυξαν στοὺς Σέρβους, στοὺς Βουλγάρους, στοὺς ῾Ρουμάνους· ἔφτασαν μέχρι τὰ ἄκρα τοῦ βορρᾶ σπείρον­τας τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία καὶ βαπτίζοντας.
Στὸ ἔδαφος ἀκόμη τοῦ Βυζαντίου συνῆλθαν οἰ­κου­­με­νικὲς καὶ τοπικὲς Σύνοδοι. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἔκανε τὴν ἀρχή. Τὸ 325 μ.Χ. συνεκάλεσε στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τοὺς 318 θεοφόρους πατέρας στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύν­οδο, ἡ ὁποία συνέταξε τὸ σπουδαι­ότερο μετὰ τὴν ἁγία Γραφὴ κείμενο. Δὲν ὑπάρχει, τὸ τονίζω, μεγαλυτέρα φιλοσοφία στὸν κόσμο ἀπὸ τὶς ἀλήθειες ποὺ ἐγκλείουν τὰ σύντομα λόγια τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως, τοῦ «Πιστεύω». Τὸ «Πιστεύω» εἶνε γραμμένο ὄχι ἁ­πλῶς μὲ μολύβι καὶ μὲ μελάνι· εἶνε γραμμένο μὲ τὰ αἵματα τῶν ἡρώων τῆς πίστεώς μας. Στὴν περιοχὴ τοῦ Βυζαντίου συνεκλήθησαν καὶ ὅλες οἱ ἑπόμενες οἰκουμενικὲς Σύνοδοι.
Στὴν περιοχὴ τοῦ Βυζαντινοῦ κράτους ἱ­δρύ­θηκαν ἀκόμη τὰ περίφημα μοναστήρια. Τὰ μοναστήρια δὲν ἦσαν, ὅπως διαβάλλουν οἱ ἄθεοι καὶ οἱ ἄπιστοι, ἑστίες ῥαστώνης καὶ ὀκνηρίας καὶ τεμπελιᾶς, ἀλλὰ ὑπῆρξαν πανεπιστήμια τῆς ἐποχῆς ἐκείνης· χάρις στὰ μοναστήρια ἐκεῖνα, καὶ ἰδίως τοῦ Ἁγίου Ὄρους, διεσώθη ὁ πλοῦτος τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφί­ας καὶ τῆς ἱστορίας καὶ τῆς ποιήσεως.
Ἡ Κωνσταντινούπολις λοιπὸν βάσταξε 1.100 χρόνια. Καὶ μετά; Ὤ συμφορά! Στὶς 29 Μαΐου ―ἐπέτειο ποὺ πρέπει νὰ πενθῇ τὸ γένος καὶ νὰ χτυποῦν οἱ καμπάνες λυπηρὰ σὲ ὅλο τὸν Ἑλληνισμό―, στὶς 29 Μαΐου τοῦ 1453 βάρβαρα στίφη, ἄξεστοι Ἀσιᾶται ἐλαυνόμενοι ἀπὸ μανία καταστροφῆς διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου, εἰσῆλ­θαν μέσα στὴν Πόλι. Καὶ τότε ἐπὶ τῶν ἐ­πάλξεών της ἔπεσε ὁ τελευταῖος αὐτοκράτωρ, ποὺ εἶχε τὸ ἴδιο ὄνομα μὲ τὸν πρῶτο· Κωνσταντῖνος ὁ Α΄ ἐκεῖνος (324-337), καὶ πάλι Κωνσταντῖνος ὁ ΙΑ΄ αὐτὸς ὁ Παλαιολόγος (1449-1453). Καὶ ἡ πρώτη πρᾶξις τῶν κατακτητῶν ποιά ἦταν; Ἕνας βάρ­βαρος ἀνέβηκε στὸν τροῦλλο τῆς Ἁγίας Σοφίας, ξερρίζωσε τὸν τίμιο σταυρό, καὶ στὴ θέσι του ὕψωσε τὴν ἡμισέληνο, τὸ σύμβολο τοῦ σκότους καὶ τῆς βαρβαρότητος. Τότε πλέον ἔ­σβησε τὸ μεγαλούργημα τοῦ Βυζαντίου, ἀ­πέ­θανε ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία.

* * *

Ἀπέθανε; Ὄχι, ὄχι! Τὰ ἄτομα ἀποθνῄ­σκουν, οἱ ἰδέες δὲν ἀποθνῄσκουν. Ἡ ἰδέα τῆς Βυζαν­τινῆς αὐτοκρατορίας ζῇ μέσα στὶς καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων. Ζῇ ὡς παράδοσις, ὡς θρῦλος, ὡς ἱστορία. Ζῇ! Ἐγὼ πιστεύω ἀκραδάντως καὶ παρὰ τὴν ἁμαρτωλότητά μου προφητεύω βα­σιζόμενος στοὺς λόγους τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὅτι ―ὄχι ἡ δική μας γενεά, διότι ἁ­μάρτησε πολὺ καὶ ἐθνικῶς καὶ πολιτικῶς καὶ θρησκευτικῶς― μία νέα γενεά, ἡ ὁποία ἔρχεται, θὰ δῇ νὰ πραγματοποιῆται τὸ «Πάλι μὲ χρόνια μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ᾽νε». Αὐτοί, τὸ πιστεύω καὶ τὸ διαλαλῶ, θ᾽ ἀξιωθοῦν νὰ ἑορτάσουν καὶ νὰ λειτουργήσουν μέσα στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας.
Τὸ ὄνειρο αὐτὸ θὰ γίνῃ πραγματικότης ὑ­πὸ ἕνα ὅρον· ἐὰν τὸ κράτος μας, ὡς διάδοχο τοῦ Βυ­ζαντίου, ἐμπνευσθῇ ἀπὸ τὰ ἰδεώδη τοῦ Μεγάλου Κωνσταν­τίνου, ἐὰν ὡς ἔμβλη­μά μας ἔχουμε τὸ «Ἐν τούτῳ νίκα». Τὰ ἄλλα κράτη στὶς σημαῖες τους ἔχουν ἄλλα σύμβολα. Ἡ Ἑλ­λὰς ἔχει τὸν τίμιο σταυρό. Μὲ τὸ «Ἐν τού­τῳ νί­κα» θὰ προχωρήσουμε. Καὶ παρ᾽ ὅλα τὰ ἐμπόδια εἶμαι βέβαιος ὅτι τὸ ἔθνος τοῦτο, τὸ μικρὸ σὲ ἔκτασι ἀλλὰ μεγάλο σὲ ἰδεώδη, θὰ ζήσῃ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

 † ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου που έγινε στον ἱερό ναὸ του Ἁγίου Κωνσταντίνου & Ἑλένης Ἀμυνταίου 21-5-1976)

_

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ-ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗ;

_ _Πολύς λόγος γίνεται τις ημέρες αυτές για τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και εχθροπάθεια!  Συνήθως κάθε φορά που μιλάμε για τον ρατσισμό, το μυαλό μας πηγαίνει στην κακία και την βιαιότητα, την οποία δείχνουν μερικοί «ζηλωτές» Ἐλληνες εναντίον οικονομικών μεταναστών, στάση την οποίαν άλλωστε κάθε λογικός άνθρωπος καταδικάζει! Δεν πρέπει να λησμονεῖται, ότι ο Ἐλληνας από αμνημονεύτων χρόνων ουδέποτε  υπήρξε ρατσιστής! Ὀταν, λοιπόν, σήμερα μερικοί, ακόμη και εκ του ιεραστείου, προσπαθούν να διδάξουν τον σύγχρονο Έλληνα, ότι πρέπει να αγαπάει και να αποδέχεται τόν μετανάστη, φαίνεται σαν να παραβιάζουν ανοικτές πύλες. Σε κάθε εποχή και σε κάθε κοινωνία ανθρώπων δεν θα λείψουν ποτέ τα ακραία στοιχεία! Από αυτά όμως τα ακραία παραδείγματα δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζεται μια ολόκληρη κοινωνία ή και μια εποχή! Δεν πρέπει να γενικεύονται! Εμεἰς εδώ στην μικρή αυτή Χώρα εμάθαμε να έχουμε μεγάλη καρδιά! Εξ ορισμού είμεθα φιλόξενοι! Ήδη οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν θεότητα προστατευτική «των ξένων»,  τον «Ξένιο Δία»!  Επομένως κάποιοι, κυρίως εκ του ιερατείου, οι οποίοι με πάθος εμφανίζονται στα ΜΜΕ ως  υπερασπιστές των αλλοδαπών άδελφών μας από τον ρατσισμό, μπορεί να κατηγορηθούν, ότι απλώς ακολουθούν το ρεύμα της εποχής με κέρδος την προσωπική τους προβολή…..την συνεχεια εδω: mkka.blogspot.com

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ  ΙΕΡΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ  ΕΛΛΑΔΟΣ  (Ι.Σ.Κ.Ε)

Μέ περίεργο τρόπο οἱ ἰθύνοντες ποῦ βρέθηκαν στό τιμόνι τῆς χώρας, γί ἄλλη μία φορά στρέφονται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας.

Νομίζουν ὅτι ἡ χώρα μας εἶναι ξέφραγο ἀμπέλι . Ἔχουν γνώση οἱ φύλακες ὅμως, καί ἄς γνωρίζουν οἱ πάντες ὁ,τι ὁ Ὀρθόδοξος Κλῆρος τῆς Ἑλλάδος εἶναι στίς ἐπάλξεις, κόντρα σέ κάθε σκοταδιστή πού μέ τό κάλυμμα τοῦ μοντέρνου καί τοῦ ἐκσυγχρονιστή ἔρχεται νά ἀλώσει ὁ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο στήν ἔρημη τούτη χώρα.

Ὁ Ἑλληνικός Ὀρθόδοξος Ἐφημεριακός Κλῆρος ἔχει ἀποδείξει ὄχι μόνο ὅτι δέν ἔχει ρατσιστικές τάσεις, ἀλλά τουναντίον περιθάλπει «ὄν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας,…», ὅλους τούς ἀνθρώπους χωρίς κανέναν ἀπολύτως προσδιορισμό.

Τό πρόβλημα ἑστιάζεται στό ὅτι μέ πρόφαση τόν ἀντιρατσιστικό νόμο, προσπαθοῦν νά περιορίσουν τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης  ἔκφρασης καί νά φιμώσουν τήν φωνή τῆς Ἐκκλησίας.

Πλανῶνται πλάνην οἰκτράν. Στό διάβα τῆς ἱστορίας ἡ Ἐκκλησία ἔχει πέρασει ἀπό φωτιά καί τσεκούρι καί δέν ἡττήθη. Τό ἴδιο θά συμβεῖ καί τώρα. Μόνο πού τώρα ὁ πόλεμος εἶναι ὕπουλος. Νά εἶστε βέβαιοι ὅμως ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος Κλῆρος δέν θά ἀφήσει κανέναν νά ἀλώσει τήν λογική ποίμνη τοῦ Χριστοῦ.

Σεβόμαστε ὅλους τους ἀνθρώπους, τιμοῦμε αὐτούς πού σέβονται τήν Ὀρθοδοξία καί ἀντιμαχόμεθα τούς ἐχθρούς της.

Μαθήματα περί σεβασμοῦ τῆς ¨ἐτερότητας¨ μπορεῖ νά διδαχθεῖ ὁ καθένας ἀπό τήν Ἐκκλησίας μας, διότι σύμφωνα μέ τόν Χριστό δέν ὑπάρχει Ἕλληνας καί ξένος ἐλεύθερος ἤ δοῦλος. Ἐμπρός του εἴμεθα ὅλοι ἴσοι.

Αὐτοί πού θέλουν νά περιορίσουν τό ἀνθρώπινο δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης και νά φιμώσουν τήν Ἐκκλησία στό ὄνομα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων,  θεωρώντας ὅλους ἐμᾶς ὡς στρατιωτάκια, θά πρέπει νά ἀναθεωρήσουν καί νά μήν οἰκοδομοῦν μία κλειστή καί ἀνελεύθερη κοινωνία ὅπως αὐτές πού ἡ ἱστορία κατεδίκασε μέσα στόν εἰκοστό αἰώνα.

Γιά τό Δ.Σ τοῦ Ι.Σ.Κ.Ε
Ὁ Πρόεδρος

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σελλῆς

___

Έρχονται μεγαλες και συνταρακτικες αλλαγες στην Ελλαδα 

Βάλθηκαν οι πολιτικο-μοδίστρες της διαφθοράς πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές και το κακό σκοτεινό συναπάντημα των μιαρών λεσχών και στοών που τους στηρίζει να αναδειχθούν νέοι σωτήρες σε ένα κράτος, το οποίο θέλουν να μην στηρίζεται σε πόδια!

ΙΕΡΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

Πεντάλοφος Παιονίας Κιλκίς

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ – ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

560 Χ Ρ Ο Ν ΙΑ

1453 – 2013

Τρίτη, 28 Μαΐου 2013: ἡμέρα ἀνάμνησης τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως (29 Μαΐου 1453).

Στό Ἱερό Κοινόβιο Ὁσίου Νικοδήμου Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς, μέ ἀφορμή τή θλιβερή αὐτή ἐπέτειο, θά τελεσθεῖ ἱερό Μνημόσυνο ὑπέρ τῶν ψυχῶν τῶν προγόνων μας, οἱ ὁποῖοι θυσίασαν τή ζωή τους στίς ἀλησμόνητες πατρίδες τῆς Ρωμηοσύνης.

Μετά τήν θεία Λειτουργία καί τό Μνημόσυνο (9–10.30΄ π.μ.) ὁ Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός θά μιλήσει στό μεγάλο Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς, ἀναπτύσσοντας τό θέμα:

«Ἡ Ρωμανία ζεῖ»

Ἐπιφανίου, Γερμανοῦ, Θεοδώρου, Ἰω. Βλάχου
12 Μαΐου

ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΑΓΙΟΙ

«Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῖς» (Ψαλμ. 67,36)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἑορτὴ καὶ πανήγυρις. Ἂν ἀνοίξουμε τὰ βιβλία τῆς Ἐκ­κλησίας, θὰ δοῦμε ὅτι ἑορτάζουν τέσσερις ἅ­γιοι, ποὺ σὰν ἀστέρια φωτίζουν τὸν οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ προβάλλονται ὡς ὑποδεί­γματα. Ἔζησαν σὲ διά­φο­ρες ἐποχὲς καὶ συνθῆ­­κες, ἀλλὰ μετέχουν ὅλοι στὴν ἴδια ἁγιότητα.

* * *

Ἀρχαιότερος εἶνε ὁ ἅ­γιος Ἐπιφάνιος ἐπί­σκοπος Κύπρου. Τὸν τιμοῦν ἰδιαιτέρως σήμερα στὴ μαρτυρική μας μεγαλόνησο. Τί ἦ­ταν; Ἄνθρωπος. Κανείς δὲ γεννήθηκε ἅγιος· γίνεται ἅγι­ος. Ἅμα θέλῃ ὁ ἄν­θρωπος, ἢ γί­νε­ται ἔν­σαρκος ἄγγελος, ἢ κα­τέρ­χεται στὴ βαθμῖδα τῶν ζῴων καὶ καταντᾷ χει­ρό­τερος καὶ τῶν ζῴ­ων. Γεννήθηκε τὸ 310 στὰ ἅ­για μέρη τῆς Παλαιστίνης ἀπὸ γονεῖς Ἑβραί­ους πτωχοὺς γεωργούς. Γρήγορα τὸν εἵλκυσε ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, προσῆλθε στὸν ἐπίσκοπο Ἐλευθερουπόλεως Λουκιανὸ καὶ ζήτησε τὸ ἅγιο βάπτισμα. Ἐν συνεχείᾳ ἔζησε ἐ­κεῖ αὐ­στη­ρὰ ζωὴ σὲ μοναστήρι ὡς ἱερεύς. Ἡ φήμη του ὡς μορφω­μένου ἀσκητοῦ διεδόθη. Ὅταν στὴν Κύπρο ἐ­κενώθη ὁ ἀρχιεπισκοπι­κὸς θρόνος τὸν ἐξέλεξαν ποιμενάρχη τους. Ἔ­τσι ἔγινε ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τὸ ἔτος 367. Ἔζησε βίον ἅ­γιον προσευχῆς, νηστείας, με­λέτης τῶν Γραφῶν. Μιλοῦσε πέντε γλῶσσες. Ὁ λόγος του καὶ τὰ συγγράμματά του ἦταν μαστίγιο καὶ κεραυ­νὸς κα­τὰ τῶν αἱρέσεων. Ἔ­ζησε ἑ­κατὸ σχεδὸν ἔτη καὶ εἶχε διαύγεια πνεύ­ματος. Στὰ πνευματικά του παιδιά, στοὺς ἱερεῖς καὶ διακό­νους, ἔλεγε· Φεύγω ἀπὸ τὸν κό­­­σμο αὐ­τόν· ζη­τῶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Παρέ­δω­σε τὸ πνεῦμα μέσα στὸ πλοῖο, καθὼς ἐπέστρε­φε στὴν Κύπρο μετὰ ἀπὸ ταξίδι στὴν Κων­σταν­τινούπολι. Εἶνε ἀληθὲς ὅτι ὡς ἄν­θρω­πος τότε γιὰ ἕνα δι­άστημα, ἀπὸ ἀφέλεια, εἶχε παρα­συρθῆ καὶ συμφώνησε μ’ ἐκείνους ποὺ ἐξώρι­σαν τὸν ἱε­ρὸ Χρυσόστομο. Στὸ τέλος ὅμως διεπίστωσε τὴν ὑποκρισία καὶ τὶς μηχανορρα­φίες, ποὺ εἶ­χαν στηθῆ εἰς βάρος τοῦ μεγάλου ἐκείνου πατρός, καὶ ἀηδιασμένος ἀπεχώρησε. Τὸν ἔθαψαν μὲ μεγάλες τι­μὲς στὴν ἐπισκοπή του καὶ ἀργότερα τοῦ ἔκτισαν ναό.
Ὁ ἕνας λοιπὸν ἀπὸ τοὺς ἁγίους ποὺ ἑορτά­­ζουν σήμερα ἔζησε τὸν 4ο μ.Χ. αἰῶνα. Ὁ ἄλ­λος ἔζησε τὸν 7ο αἰῶνα· εἶνε ὁ ἅγιος Γερμα­νὸς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Γεν­νήθηκε περὶ τὸ 640 στὴ Βασιλεύουσα. Ἦταν παιδὶ μεγάλης καὶ πλουσίας οἰκογενεί­ας. Ἔχα­σε ὅμως τὸν πατέρα του, τὸν πατρίκιο Ἰουστι­νιανό, τὸν ὁποῖον ἀδίκως θανάτωσε ὁ βασι­λεὺς Κωνσταντῖνος ὁ Πωγωνᾶτος, διότι τὸν θεώρη­σε συνένοχο στὸν φόνο τοῦ πατέρα του. Καὶ μόνο αὐτό; Τὸ Γερμανό, ποὺ ἔμεινε ὀρφα­νὸς σὲ ἡ­λικία 20 ἐτῶν, τὸν ὑ­πέβαλε διὰ τῆς βί­ας σὲ ἀπάνθρωπο εὐνουχισμό· ἐν τούτοις, λόγῳ τῆς ἀξίας του, τὸν ἔκανε κληρι­κό. Ἀλλὰ ὁ Κύριος «ὀρ­φανὸν καὶ χήραν ἀνα­λήψεται καὶ ὁδὸν ἁ­μαρτωλῶν ἀφανιεῖ» (Ψαλμ. 145,9). Ὁ Θε­ὸς τὸν προστάτευσε. Λόγῳ τῆς ἀ­ρετῆς, τῆς ἁ­γιότητος καὶ τῆς μορφώσεώς του ἐξελέγη μητροπολίτης Κυζίκου σὲ ἡ­λι­­κία 37 ἐτῶν. Καὶ ἀργότερα, τὸ 715, ὅταν ἐχήρευσε ὁ θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐξ­ελέγη πατριάρχης μὲ τὴν ἐπιδοκιμασία ὅ­λων· ἦταν τότε 75 ἐ­τῶν. Κήρυττε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ ὑπερή­σπιζε τὴν ὀρθόδοξο πίστι. Ἀλ­­λὰ τότε ξέ­σπασε ἡ καταιγίδα τῆς εἰκονομαχί­ας. Αὐτοκρά­τωρ ἦταν ὁ θηριώδης Λέων ὁ Ἴ­σαυρος, ποὺ ὑποστή­ριζε τὴν αἵρεσι τῶν εἰ­κο­νομάχων. Τὸν κά­λεσε καὶ τοῦ ζήτησε νὰ συμμορφωθῇ μὲ τὰ διατάγματά του· ὁ Λέων θεω­ροῦ­σε τὶς ἅ­­γιες εἰκόνες ὡς εἴδωλα. ―Σὲ δια­τάζω, τοῦ εἶ­πε, νὰ ξεκρεμάσῃς ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες τὶς εἰ­­κό­νες. —Τέτοιο πρᾶγμα ἐγὼ δὲν κάνω, ἀπήν­τη­σε ὁ πατριάρχης στὸ βασιλιᾶ. Προέτρεψε μάλιστα τὸ λαὸ ν’ ἀντισταθῇ στοὺς ἀσεβεῖς νόμους. Ἡ στάσις αὐτὴ τὸν ὡδήγησε σὲ μεγάλη ῥῆξι μὲ τὸν αὐτοκράτορα, καὶ τέλος ὁ ἅγιος Γερμανὸς ἄφησε τὸ ὠμοφόριό του πάνω στὴν ἁγία τράπεζα, παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ θρόνο, ἀ­ποσύρθηκε σ᾿ ἕνα πατρικό του κτῆ­μα στὴ θέσι Πλατάνι, καὶ ἔζησε ἐκεῖ δέκα ἀκόμη χρόνια. Στὶς 12 Μαΐου τοῦ 740, μετὰ ἀπὸ σύντομη ἀ­σθένεια, παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸ Θεό.
Ἔζησαν λοιπὸν ὁ ἕνας ἅγιος στὴν Κύπρο τὸν 4ο αἰῶνα, ὁ ἄλλος στὴν Κωνσταντινούπο­λι τὸν 7ο αἰῶνα. Ὁ τρίτος ἅγιος ποὺ ἑορτάζει σήμερα ἔζησε τὸν 10ο αἰῶνα στὰ Κύθηρα, ἕ­να μικρὸ νησὶ κάτω ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο, καὶ λέγεται Θεόδωρος. Γεννήθηκε στὸ Βυζάν­τιο στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος ῾Ρωμανοῦ (919-948) καὶ ἦρθε στὸ Μοριά. Δὲν ἦταν οὔ­τε ἐπί­σκοπος οὔ­τε πατριάρχης· ἦταν ἁπλὸς ἀ­σκητής. Καλλι­ερ­γοῦσε τὴ γῆ, ἔβοσκε πρόβατα, μά­ζευε ἐλιές, κλάδευε ἀμπέλια. Εἶχε ὅμως μέσα του τὸ Θεό. Καὶ ὅποιος πιστεύει καὶ λατρεύει τὸ Θεό, εἶνε χίλιες φορὲς ἀνώτερος κι ἀ­πὸ βα­σιλιᾶς. Γιατὶ ὁ Χριστός μας δὲ βλέπει πρόσωπα καὶ ἀξιώ­μα­τα· βλέπει καρδιές. Κι ὅ­σο ἀξί­ζουν ἁ­πλοϊκοὶ ἄνθρωποι, δὲν ἀξίζουν με­γάλοι καὶ τρανοί. Αὐτὸς εἶχε ἀξία. Ἡ φήμη του δια­δό­θηκε καὶ μαζευόταν κόσμος. Ἔτσι ἔζησε· ἀσκήτευσε, ἁγίασε καὶ θαυματούργησε.
Τέλος ὁ τέταρτος ἅγιος ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα ἔζησε τὸν 17ο αἰῶνα. Εἶνε ὁ Ἰωάννης ὁ Βλάχος.Ἦταν ἡ ἐποχὴ τῆς τουρκοκρατίας, ποὺ τὸ γιαταγάνι θέριζε τὰ κεφάλια τῶν Χριστιανῶν. Βλαχία εἶνε ἡ σημερινὴ ῾Ρουμανία, ὅπου ζοῦσαν χιλιάδες Χριστιανοὶ καὶ Ἕλληνες. Ἐκεῖ γεννήθηκε ὁ Ἰωάννης ἀπὸ γένος ἀρχοντικό. Ἦταν πολὺ νέος, 15 χρονῶν, ὅ­­ταν σὲ μία ἐπιδρομὴ τῶν Τούρκων συνελήφθη αἰ­χμάλωτος. Ἦταν ὡραῖος, καὶ κάποιος ἀγαρη­νὸς στρατιώτης τὸν ἀγόρασε μὲ μιαρὸ σκο­πὸ νὰ ἀσελγήσῃ πάνω του. Ὁ Ἰωάννης, ἁγνὸς καὶ σώφρων, φοβήθηκε καὶ βρίσκοντας εὐκαι­ρία θανάτωσε τὸ μιαρὸ Τοῦρκο. Οἱ συνοδοιπόροι του τὸ ἔμαθαν καὶ τὸν παρέδωσαν στὴ γυναῖκα τοῦ φονευθέν­τος. Αὐτὴ πῆρε ἀπὸ τὸ βεζίρη ἄδεια νὰ τὸν κάνῃ ὅ,τι θέλει. Ἡ πονη­ρὰ γυναίκα, βλέπον­τας τὸ κάλλος του, ἔβαλε σκοπὸ νὰ τὸν κά­νῃ σύζυγό της. Τοῦ ζητοῦσε μόνο νὰ ἀλλαξοπιστή­σῃ καὶ ὑποσχόταν νὰ τοῦ δώ­σῃ ὅλη τὴν περιουσία της. Ὁ ἅγιος φοβήθη­κε. Ἔκανε τὸ σταυρό του νὰ τὸν ἐνισχύσῃ ὁ Χριστός, καὶ ἀρνήθηκε κάθε πρότασι. Ἐ­κεί­νη τότε τὸν παρέδωσε στὸν ἔπαρχο, κι αὐ­τὸς τὸν ἔρριξε στὴ φυλακή. Ὑπέμεινε φρικτὰ μαρ­τύρια. Τέλος οἱ Τοῦρκοι, βλέποντας ὅτι δὲν κατορθώνουν τίποτα, ζήτησαν ἀπὸ τὸ βεζίρη νὰ τὸν θανατώσουν. Καὶ τέτοια ἅγια ἡμέρα τοῦ ἔτους 1662 τὸν κρέμασαν στὴν ἀγ­χόνη καὶ παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Πλάστη.

* * *

Τέσσερις λοιπὸν ἅγιοι, ποὺ ἔζησαν σὲ δια­φό­ρους καιρούς. Τί δείχνει αὐτό; Ὅτι «᾿Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8), δὲν ἀλλάζει. Λένε μερικοὶ εἰρωνευόμενοι· Αὐτὰ «τῷ καιρῷ ἐκεί­νῳ»!… Λάθος κάνεις. Πάντοτε, σ᾿ ὅλες τὶς ἐ­ποχές, ὑπάρχουν ἅγιοι.
Ἰδιαιτέρως ἡ Ἑλλὰς εἶνε χώρα ἁγίων καὶ μαρτύ­ρων. Κάθε τόπος ἔχει τὸν ἅγιό του· ἡ Κέρκυρα τὸν ἅγιο Σπυρίδωνα, ἡ Ζάκυνθος τὸν ἅγιο Διονύσιο, ἡ Κεφαλονιὰ τὸν ἅγιο Γε­ράσιμο, τὰ Κύθηρα τὸν ἅγιο Θεόδωρο, ἡ Λάρισσα καὶ ἡ Πρέσπα τὸν ἅγιο Ἀχίλλιο κ.ο.κ..
Σήμερα; θὰ ρωτήσετε, εἶνε ἡ χώρα μας χώ­ρα ἁγίων; Ὄχι δυστυχῶς! Γιατί; Διότι γιὰ ν’ ἀ­ποδώσῃ ἕνα χωράφι, θέλει καλλιέργεια· θέ­λει πότισμα, λίπασμα, ὄργωμα, καὶ πρὸ παν­τὸς καλὸ σπόρο. Διότι ὅ,τι σπέρνεις θὰ θερί­σῃς. Μὲ καταλάβατε; Τί σπέρνουμε λοιπὸν σήμερα; Παλαιότερα δὲν ὑπῆρχε ὅλη αὐτὴ ἡ κακοήθεια καὶ τὰ παιδιὰ ἦταν πιὸ κοντὰ στὸ Θεό. Ἐνῷ τώρα τί ἀκούει καὶ τί δέχεται τὸ παιδί; Εἶδε ποτὲ τὴ μάνα του νὰ γονατίζῃ καὶ νὰ προσεύχεται; παρατήρησε ποτὲ τὸν πατέ­ρα του νὰ νηστεύη, ἄκουσε στὸ σχολεῖο ἀπὸ τὸ δάσκαλο ἢ τὸν καθηγητή του ῥήματα Κυ­ρίου; Ἀπὸ ῥαδιόφωνο, τηλεόρασι, ἔντυπα καὶ ἐφημερίδες τὸ βομβαρδίζουν ἡ ἀθεΐα καὶ ὑλιστικὲς θεωρίες περὶ ἐξελίξεως καὶ καταγω­γῆς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν πίθηκο. Μὲ τέ­τοια σπορὰ τί περιμένουμε νὰ θερίσουμε;
Φύγαμε ἀπὸ τὸ Θεό, τὸν λησμονήσαμε· ἀπὸ ᾿κεῖ προέρχονται ὅλα τὰ κακά. Τὸ εἶπε ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός· «Θά ᾿ρθῃ ἐποχή, ποὺ θ’ ἀ­δειά­σουν οἱ ἐκκλησιὲς καὶ θὰ γεμίσουν οἱ φυλακές». Σήμερα δὲ διαβάζουν Εὐαγγέλιο, βί­ους ἁγίων καὶ συναξάρια, ἐκκλησία δὲν πατοῦν, ἐξομολόγησι δὲν ἔχουν, θεία κοινωνία δὲ γνω­ρίζουν. Ἀκόμα καὶ οἱ καμπάνες τοὺς ἐνοχλοῦν.
Μιλῶ ἔξω ἀπὸ τὰ κόμματα. Μὲ γνωρίζετε. Ξέρετε, ὅτι σήκωσα κεφάλι καὶ διαμαρτυρή­θη­κα στὴ δικτατορία. Δὲν προσκύνησα κανέ­να. Ἀνήκω στὸ Θεὸ καὶ στὴν Ἑλλάδα. Σᾶς λέγω λοιπόν· Τὰ κόμματα χωρίζουν, ὁ Χριστὸς ἑ­νώνει! Κοντὰ στὴν Ἐκκλησία, κοντὰ στὸ Θεό, κοντὰ στοὺς ἁγίους μας! Μείνετε πιστοί! Καὶ ἕνας νὰ μείνῃς, μὴ δειλιάσῃς. Δὲ θὰ νικήσουν οἱ πολλοί, θὰ νικήσῃ ὁ Χριστὸς καὶ μόνο ὁ Χριστός· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑ­περυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ἱερό ναὸ του Ἁγίου Γερμανοῦ Ἁγ. Γερμανοῦ – Πρεσπῶν 12-5-1985)

___

16 May 2013

Συνοπτική λίστα Ισλαμιστικών οργανώσεων εν Ελλάδι       Το παρόν κείμενο απαριθμεί με συνοπτικό τρόπο τις Ισλαμιστικές οργανώσεις που βεβαιωμένα εδρεύουν στην Ελλάδα καθώς και τις πιθανολογούμενες. Επίσης παρουσιάζονται σχόλια σχετικά με το βαθμό εξαπλωσής τους στην Ελλάδα. – Μουσουλμανική Αδελφότητα Διαθέτει μια ευμεγέθη εξάπλωση και κυρίως κοινωνική-οικονομική ευρωστία, όπως και…Περισσότερα >> Τα υπερπόντια ταξίδια των Ελλήνων     Άγνωστοι Φιλέλληνες: Henriette Mertz.  Η ιστορία μας έχει πολλές χιλιετίες ζωής και μάλιστα σε όλες τις πτυχές της. (πολιτισμός, τεχνολογία, γλώσσα, κλπ). Ο Ελληνισμός ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο από τα πανάρχαια κιόλας χρόνια. Κάποιους δεν τους συμφέρει αυτή η αλήθεια και καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να την…Περισσότερα >> Απειλές ισλαμιστικών οργανώσεων στα Βαλκάνια – Τι παρακολουθούν στην Ελλάδα     Απειλητικά μηνύματα σε ξένους διπλωμάτες, στρατιωτικούς και πολιτικούς εκπροσώπους, καθώς και στις διεθνείς αποστολές που υπηρετούν στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, έχουν στείλει, σύμφωνα με δηλώσεις αναλυτών ασφαλείας, άγνωστες ισλαμικές ομάδες στα Βαλκάνια αναγκάζοντας τις αστυνομικές δυνάμεις να επανεξετάσουν πολλές ισλαμικές…Περισσότερα >> Βαρουφάκης: Η κυβέρνηση Παπανδρέου έστειλε την Ελλάδα στην κόλαση     Πυρά κατά του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου εξαπολύει ο καθηγητής οικονομικής θεωρίας Γιάννης Βαρουφάκης, επισημαίνοντας πως η κυβέρνησή του έστειλε την Ελλάδα στην κόλαση.  Στην περίληψη της ομιλίας του για το 6ο Subversive Festival στο Ζάγκρεμπ αναφέρεται στη συνεργασία του με τον Γιώργο Παπανδρέου του οποίου υπήρξε σύμβουλος. «Αργότερα…Περισσότερα >> Αμβρόσιος στον Ιερώνυμο: «Σήκω από τον καναπέ»     Καλώς απορούν κάποιοι «φωτισμένοι» μητροπολίτες αλλά και ο πολύς κόσμος όπως πιστεύουμε, για ποιο λόγο ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν αντιδρά. Μα έχει γίνει σαφές πλέον γιατί ο αρχιεπίσκοπος δεν αντιδρά, αφού απλά και μονο φαίνεται να τοποθετήθηκε εκεί ακριβώς για αυτό τον λόγο, για να μην αντιδρά δηλαδή και γίνει πόλος έλξης της αντιδρασης…Περισσότερα >> Αδιαμφισβήτητα Έλληνες είναι οι βλάχοι της Αλβανίας     Είναι το λιγότερο γελοίο το θέμα που ανακύπτει συχνά στα Βαλκάνια περί της καταγωγής των Βλάχων. Ιδιαίτερα δε κάτι τέτοιο, μπαίνει στα «χωράφια» μαζικού εθνικού «παραληρήματος» από την στιγμή που γίνεται «εργαλείο στα χέρια» εθνικιστών ρουμάνων. Κατ΄αρχάς η ρουμάνικη γλώσσα αυτή καθ΄εαυτή αποτελεί απόγονο γλώσσα της λατινικής που με…Περισσότερα >>

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 15^ῃ Μαΐου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ὁ κ. Δημήτρης Ἀβραμόπουλος, Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν, ὁ ὁποῖος ἀπηξίωσε νά ἀπαντήσει στό ὑπ’ ἀριθμ. ἡμ. Πρωτ. 36/9.1.2013 φιλάδελφο ἔγγραφό μας γιά τήν προστασία τῆς πατρίδος ἀπό τίς δύο σφηκοφωλιές τῆς γείτονος, τά Τουρκικά Προξενεῖα Κομοτηνῆς καί Ρόδου μέ τήν ἐφαρμογή τῶν προβλεπομένων στό διεθνές δίκαιο καί τόν ὁποῖο δυστυχῶς εἶχα ἀποκαλέσει καί φίλο καί ὁ ὁποῖος «ἀναλύθηκε θεατρικῶς» σέ «κροκοδείλια δάκρυα» γιά τήν ἐγκληματική ἀπαγωγή τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Σεβ. Μητροπολίτου Χαλεπίου κ. Παύλου, κατά σάρκα ἀδελφοῦ τοῦ Μακ. Πατριάρχου Ἀντιοχείας κ.κ. Ἰωάννου καί τοῦ Συροϊακωβίτου «Ἐπισκόπου» Χαλεπίου κ. Ἰωάννου καί τήν κακουργηματική δολοφονία καί σφαγή τῶν συνοδῶν των διακόνου καί ὁδηγοῦ ἀπό τούς καθοδηγουμένους ἀπό τίς ΗΠΑ καί τήν Σαουδική Ἀραβία, τό Κατάρ καί τήν Τουρκία φονταμενταλιστές Ἰσλαμιστές ἀντάρτες τῆς λεγόμενης Συριακῆς Ἀντιπολίτευσης τήν ἴδια στιγμή πού «χασκογέλαγε» στήν πρόσφατη σύνοδο τοῦ ΝΑΤΟ στίς Βρυξέλλες μέ τόν ἐνορχηστρωτή ὅλης αὐτῆς τῆς αἰσχρῆς συμμορίας Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ κ. Τζών Κέρυ (ΕΘΝΟΣ 24.4.2013, σελ. 11) καί τήν ἴδια στιγμή πού συνεδρίαζε ἀνερυθριάστως μέ τή συμμετοχή τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν ἀπαγωγέων, ἡγέτη τῆς λεγόμενης Συριακῆς ἀντιπολίτευσης κ. G. Sabra. Ἐνδεικτική γιά τά ἀνωτέρω ἡ πρόσφατη δήλωση στό CNN τοῦ μεγάλου μουφτῆ τῆς Συρίας AhmadBadrAlDinHassoun(http://edition.cnn.com/video/?hpt=hp_c5#/video/bestoftv/2013/05/10/intv-pleitgen-syria-mufti.cnn) ὅτι μόνο ἡ ἐντολή τοῦ Κατάρ, τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας καί τῆς Τουρκίας, προτεκτοράτων καί ἐντολοδόχων τῶν ΗΠΑ μπορεῖ νά ἀπελευθερώσει -ἄν ἀκόμα ζοῦν- τούς δύο ἀπαχθέντες.

Ὁ ἀνωτέρω λοιπόν πολυτάλαντος κ. Ὑπουργός τῶν Ἐξωτερικῶν «ὁμίλησε» καί τί εἶπε; Στήν ἀπάντησή του πρός τόν ἀνεξάρτητο Βουλευτή κ. Ν. Νικολόπουλο δικαιολόγησε τήν ἀπόφαση «θεσμοθέτησης» οὐσιαστικά τοῦ Ἰσλάμ ἀπό τό Ἑλληνικό Κράτος στοιχούμενος μέ τόν ἕτερο ἀγωνιστή τῆς δημοκρατίας κ. Γ. Καμίνη πού προπαγανδίζει τό ὅραμα τοῦ κ. Σόρος, γνωστοῦ Σιωνιστοῦ διατάκτη γιά τήν Ἰσλαμοποίηση τῆς Ἀθήνας μέ τά ἑξῆς φαιδρεπίφαιδρα λόγια: «…Η κυβέρνηση με διαφάνεια προβαίνει σε κινήσεις που μπορούν να ελεγχθούν από όλους και δεν ετεροπροσδιορίζονται από σκοπιμότητες…τις δράσεις της κυβερνήσεως τις προσδιορίζει το καλώς νοούμενο εθνικό συμφέρον και την απόφαση για την ίδρυση τεμένους στην Αθήνα την έχει προσδιορίσει ακριβώς αυτό το εθνικό συμφέρον, σε βάθος χρόνου, που περιλαμβάνει σειρά κυβερνήσεων». (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid= 512351). Μέ τήν ἀπάντησή του ὅμως αὐτή ἀποδεικνύεται ἄμοιρος τῶν νομικῶν θεμάτων καί τῶν συνταγματικῶν παραβιάσεων ἰδιαίτερα τῶν ἀρχῶν τῆς ἰσότητος καί τῆς ἀναλογικότητος πού προκύπτουν εὐθέως ἀπό τήν πρακτική στό συγκεκριμένο θέμα τῶν κυβερνώντων καί τῶν ἀντισυνταγματικῶς νομοθετησάντων. Γι’ αὐτό καί προσφύγαμε στό Ἀνώτατο Ἀκυρωτικό Δικαστήριο.

Ἐπειδή ἐπιθυμοῦμε ὁ κ. Ἀβραμόπουλος νά δίδει σαφέστερες ἀπαντήσεις ἄς τοῦ κάνομε ἕνα μικρό φροντιστήριο: Read more »

_

Τα δεκανικια του ψευδους και της απατης

–

Νικοπούλου Χαρά στην Κέλλη – ΑΡΝΟΥΜΑΙ

http://www.youtube.com

ΣΕΒΑΣ ΣΤΗΝ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ! Αρνήθηκε να παραλάβει πλακέτα από τα χέρια βουλευτή!

http://olympia.gr/2013/05/10/more-271797

“Κρύο ντους” για τον βουλευτή Φλώρινας Στάθη Κωνσταντινίδη – Δείτε ποια του αρνήθηκε αρνήθηκε να λάβει τιμητική πλακέτα από τα χέρια του (Βίντεο)

 Η  δασκάλα του Έβρου, Χαρά Νικοπούλου, η οποία δέχεται πόλεμο τα τελευταία χρόνια από το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής, ήταν ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα, στην καθιερωμένη ετήσια εκδήλωση προς τιμήν των προσώπων που προσέφεραν και προσφέρουν στην Ελλάδα αλλά και στην ορεινή Τ.Κ. Κέλλης του Δήμου Αμυνταίου. Η Χαρά Νικοπούλου, αρνήθηκε να λάβει την τιμητική πλακέτα από τα χέρια του βουλευτή Ν.Δ. Φλώρινας, Στάθη Κωνσταντινίδη, λέγοντας: «δεν μπορώ να πάρω την πλακέτα από έναν βουλευτή που έχει υπογράψει το ΦΕΚ 240 που παραχωρεί την Εθνική κυριαρχία της Ελλάδας».   Δείτε το βίντεο…

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης 9 Μαΐου 2013, με πρωτοβουλία του Τοπικού Συμβουλίου Κέλλης σε συνεργασία με τον Δήμο Αμυνταίου, όπου τιμήθηκαν, εκτός της Χαράς Νικοπούλου, οι Δασκάλες Καραλή Σβάρνα Αρσινόη, Σταγγόλη Ανδρονίκη και Αλεξανδρή Ρούλα, η Ένωση Επιστημόνων Γυναικών Αθηνών, οι μαθητές που πέτυχαν στις Ανώτερες και Ανώτατες Σχολές καθώς και ο τ. Αρχηγός ΓΕΕΘΑ και υπουργός Εθνικής Άμυνας,Φράγκος Φραγκούλης, ο οποίος ήταν κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης.

Με πληροφορίες από http://eperiskopio.blogspot.gr/

__

Ο κόρακας φωνάζει κρά…

Λ.Ν.

Θρεφουμε το παγκοσμιο τερας που θα μας κατασπαραξει!

http://www.triklopodia.gr/2013/05/blog-post_242.html

Η Βιώσιμη Ανάπτυξη αποτελεί το σχέδιο δράσης της νέας τάξης που έχει ως σκοπό την καταχώρηση και τον έλεγχο όλων των γαιών σε κάμπους και βουνά, όλων των υδάτων, γεωτρήσεων, πηγαδιών, ποτάμια, λίμνες, όλων των μετάλλων, των φυτών, της αγροτικής παραγωγής, ακόμα και τους κήπους στα σπίτια, των ζώων, στο μεγάλωμα, την πώληση και το σφάξιμο, με κάθετο ολοκληρωτικό έλεγχο , των κατασκευών ακόμα και το κοτέτσι με μια κότα ή το σκυλόσπιτο, των μέσων παραγωγής εδώ έχει γίνει, των πηγών πληροφόρησης και εδώ έχει ολοκληρωθεί, των πηγών ενέργειας και εδώ ολοκληρώνεται και κατ’ επέκταση όλων των ανθρώπων του κόσμου.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 40 ετών έχει εφαρμοσθεί πρωταρχικά σε ολόκληρη την επικράτεια της Αμερικής και τώρα σε όλο τον κόσμο!
Οικολογία, οικονομία και ισονομία και παραβίαση ή παύση του συντάγματος σε κάθε χώρα με υπονομευτικό τρόπο και με τους εγκάθετους κάθε χώρας αποτελούν τους «πολιορκητικούς» κριούς για την νομιμοποίηση της (παγκοσμιοποίησης νέας τάξης)!
Θεωρείται μη-βιώσιμη ανάπτυξη από τα νέο-ταξικά κέντρα, ο τρόπος ζωής της μεσαίας τάξης και προωθούν ταχύτατα στο σχέδιο αφανισμού της που υλοποιείται μπροστά στα μάτια μας σε όλες τις χώρες της γης χωρίς καμία αντίδραση)!
Η ανθρωπότητα έκανε εκπτώσεις στην δημοκρατία ή την ερμηνεύει ο καθένας όπως τον βολεύει!
Οι οικίες στις οποίες διαβιώνει μία και μόνο οικογένεια, τα οχήματα ιδιωτικής χρήσης, η κατανάλωση κρέατος, νοθευμένου και μεταλλαγμένου, ο κλιματισμός, οι ηλεκτρικές συσκευές που μας βομβαρδίζουν με ενέργεια και για αυτό δεν αντιδρούμε και είμαστε ζόμπι, τα φράγματα η γεωργία και η ανεξαρτησία των ανθρώπων είναι παλιό όνειρο, το δικαίωμα στην ενημέρωση, στην παιδεία, στην υγεία έγιναν απαγορευτικά και διώκονται‼
Η αστικοποίηση είναι μία κατάσταση που εξυπηρετεί άμεσα τους στόχους της παγκόσμιας Τραπεζικής ελίτ και της ντόπιας η οποία θα κατασπαραχτεί στο μέλλον από την κεφαλή του τραπεζικού τέρατος που είναι ανικανοποίητο και θα αρχίσει να τρώει τα πόδια του!
Οι αγροτικές περιοχές εγκαταλείπονται και μαραζώνουν ενώ έχουν πουληθεί σε αλλοδαπούς κυρίως αλβανούς αμφιβόλου νομιμότητας να θεωρούνται κοινωνία!
Οι αστικές περιοχές εμφανίζουν υπέρ-συγκέντρωση πληθυσμών μέσω εγκληματικών και προδοτικών πολιτικών 50 χρόνων προδοτική μετανάστευση με αποκορύφωμα τα 15 τελευταία χρόνια , που περιορίζουν τη χρήση γης, με απαγορευτική αύξηση του κόστους που σχετίζεται με τα καύσιμα κίνησης, μέσω της ανεπαρκέστατης έως καθόλου συντήρησης των επαρχιακών και αγροτικών δρόμων και διοδίων και των δικτύων, με το κλείσιμο των επαρχιακών σχολείων, αυτό είναι το ποιο φοβερό σχέδιο της νέας τάξης σε άψογη συνεργασία με τους ντόπιους προδότες!

Δεν θέλουν μορφωμένους ανθρώπους-εργάτες-υπαλλήλους, αλλά δούλους‼!
Με το κλείσιμο των επαρχιακών ταχυδρομείων, εφοριών, αστυνομικών τμημάτων να μην υπάρχει κρατικός έλεγχος στους απατεώνες, που τώρα τους λένε επενδυτές!
Με τον αυστηρότατο έλεγχο στα πηγάδια και στις πηγές υδροδότησης, με τους έξυπνους μετρητές χρήσης ηλεκτρικού ρεύματος σε αστικές και αγροτικές περιοχές ως ενιαία πολιτική, με αποκορύφωμα την κατάσχεση της ιδιοκτησίας ακόμα και με ένα ευρώ χρέος!
Μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε ως απαισιόδοξο η καταστροφολόγο, δεν θα προλάβετε είναι τόσο ανατριχιαστικά κοντά‼!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Δ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ

τοῦ ἁγίου Γεωργίου (Ἰω. 15,17 – 16,2)

Τo μισος του κοσμου κατα των γνησιων Χριστιανων

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκε­τε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν» (Ἰω. 15,18)

ΜΑΣ ἀξιώνει ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, νὰ πανηγυρίζουμε τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ μεγαλομάρτυρος, ποὺ εἶνε ἰδιαιτέρως ἀγαπητὸς στὸ λαό μας.
Μίλησα ἄλλοτε γιὰ τὸν βίο τοῦ ἁγίου· τώρα θ᾽ ἀλλάξω θέμα. Συνηθίζω, ὅπως ἡ ὄρνι­θα σκαλί­ζει τὸ χῶμα κι ἅμα βρῇ κανένα σπόρο ἢ σκου­λη­κάκι δὲν τὸν τρώει μόνη της ἀλλὰ καλεῖ καὶ τὰ πουλιά της νὰ τὸν ἀπολαύσουν, ἔτσι κ᾽ ἐ­γὼ σκαλίζω συνεχῶς τὴν ἁγία Γραφή, ἄλλα βιβλία καὶ ἱστορίες, καὶ προσπαθῶ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ κάτι καινούργιο νὰ βρίσκω γιὰ τὸ λαό μας. Τώρα λοι­πὸν τὸ θέμα θὰ εἶνε ἀπὸ τὸ εὐαγγέλιο (Ἰω. 15,17–16,2).
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε μία περικοπὴ ἀ­πὸ τὴν τελευταία ἀποχαιρετιστήρια ὁμιλία ποὺ εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητάς του τὴν ἀ­λησμόνητη νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Ἂν ἐνθυμούμεθα τὰ τελευταῖα λόγια τῆς μάνας καὶ τοῦ πατέρα μας, πολὺ περισσότερο πρέπει ―ἂν εἴμαστε Χριστιανοί― νὰ ἐνθυμούμεθα ζωηρὰ τὰ τελευταῖα λόγια ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς στὸ μυστικὸ δεῖπνο. Εἶνε ἡ διαθήκη τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ὀνομάζεται.

* * *

Ὁ Κύριος ἐδῶ προειδοποιεῖ, λέει μία προφη­τεία. Καὶ μόνο ἡ διαπίστωσι ὅτι τὰ λόγια αὐ­τὰ ἐκπληρώθηκαν καὶ ἐκπληρώνεται συνε­χῶς, εἶ­νε μία ἀπόδειξι ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶ­νε κοινὸς ἄνθρωπος. Ἕνας ἁ­πλὸς ἄν­θρωπος ζῇ καὶ κινεῖ­ται σὲ μία χρονικὴ περίοδο καὶ ἔχει μικρὴ γνῶ­σι τῶν πρα­γμάτων· ὁ Χριστός, ὁ Θεὸς καὶ Κύρι­ός μας, εἶνε παν­το­γνώ­στης, τὰ γνωρίζει ὅλα. Γνω­ρίζει τὸ παρελ­θόν, τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μὲ κά­θε λεπτο­μέρεια. Καὶ σήμερα προειδοποιεῖ τοὺς μαθη­τάς του καὶ διὰ μέσου αὐτῶν ὅ­λους μας – τί; ὅτι οἱ μαθηταί του θὰ διωχθοῦν σκλη­ρά. Μὴν ἀ­πογοητεύε­στε ὅ­μως, λέει· διότι «ὁ κόσμος… ἐμὲ πρῶ­τον ὑ­μῶν μεμίσηκεν», πρὶν ἀ­πὸ σᾶς μίσησε πρῶτα ἐ­μέ­να (Ἰω. 15,18).
Γεννᾶται τὸ ἐρώτημα· ποιός εἶνε ὁ «κόσμος» αὐτός; Ἡ λέξι «κόσμος» μέσα στὴν ἁ­γία Γρα­φὴ ἔχει τὶς ἑξῆς τρεῖς ἔννοιες.
⃝ Κατὰ τὴν πρώτη ἔννοια κόσμος εἶνε ὅλο τὸ ὑλικὸ σύμπαν, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὸ μικρὸ ἄ­το­μο καὶ φθάνει μέχρι τὶς παμμέγιστες σφαῖρες ποὺ στροβιλίζονται στὸ ἄπειρο. Κόσμος εἶνε ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, τὰ ἀστέρια, οἱ γα­λαξί­ες· κόσμος εἶνε ἡ θάλασσα, οἱ ποταμοί, τὰ δέντρα, τὰ ζῷα, τὰ πουλιά. Ὅλα αὐτὰ λέγον­ται κόσμος μὲ τὴν ἔν­νοια ποὺ ἔχει ἡ λέξι αὐ­τὴ στὴν ἀρχαία ἑλληνι­κὴ γλῶσσα· κόσμος ἐκεῖ θὰ πῇ «στολίδι», «ὀμορ­φιά», καὶ περιέχει θαυ­μα­σμό, ὅπως ὅταν λέμε «Τί ὄμορ­φος εἶ­νε ὁ κό­σμος!». «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός…», λέει καὶ ἡ θεία Λειτουργία, ποὺ ση­μαίνει· Θεέ μου, τί ὄμορφος εἶνε ὁ κόσμος ποὺ ἔφτειαξες! Κι ὅταν οἱ ἀστροναῦτες εἶδαν ἀπὸ τὴ σελήνη τὴ γῆ, ἔμειναν κατάπληκτοι, τοὺς φά­νη­κε σὰν πολύχρωμο διαμάντι νὰ κι­νῆ­ται μέ­σα στὸ ἄπειρο. Κόσμος θὰ πῇ «ὀ­μορφιά», γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ψαλμῳδὸς λέει «Ὁ Κύ­ρι­ος ἐ­­βασίλευσεν, εὐπρέπειαν ἐνεδύσατο» (Ψαλμ. 92,1).
⃝ Ἡ μία ἔννοια λοιπὸν εἶνε τὸ ὑλικὸ σύμπαν. Ἡ ἄλλη ἔννοια ποιά εἶνε· εἶνε ἡ ἀνθρωπό­­της, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Φαίνεται αὐτὸ σ᾽ ἕ­να ῥητό, τὸ ὡραιότερο κατ᾽ ἐμὲ ῥητὸ τῆς ἁγίας Γρα­φῆς, ἐκεῖνο ποὺ λέει· «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μο­νογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐ­τὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰω. 3,16).
⃝ Καὶ ἡ τρίτη ἔννοια ποιά εἶνε; Ὑπάρχει σὲ ἀρ­κετὰ χωρία τῆς Γραφῆς, στὰ ὁποῖα κόσμος θε­ωροῦνται ὄχι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀλλὰ μόνο οἱ κακοὶ ἄνθρωποι, οἱ διεφθαρμένοι, ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ξερριζώσει ἀπὸ μέσα τους κάθε ἔν­νοια τοῦ Θεοῦ καὶ ζοῦν ἕνα βίο ἄθεο, ἀντιχρι­στιανικό. Ἡ σκέψι τους, τὰ λόγια τους, τὰ ἔρ­γα τους, ἡ συμπεριφορά τους, ὅλες ἐν γένει οἱ ἐκδηλώσεις στὸν ἀτομικό, οἰκογενειακὸ καὶ κοι­νωνικὸ βίο τους ἔχουν τὴ σφραγῖδα ὄχι τῆς ἁ­γίας Τριάδος ἀλλὰ τοῦ διαβό­λου.
Τέτοιος κόσμος, μὲ τὴν τρίτη αὐτὴ ἔννοια, ἦταν οἱ Ἰουδαῖοι, ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους ἔ­ζησε ὁ Χρι­στός. Ὁ Ἰ­ουδαϊκὸς κόσμος, δη­λαδὴ οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι, ὁ Ἄννας κι ὁ Καϊ­άφας, ὁ ὄ­χλος, αὐτοὶ μίσησαν τὸ Χριστό.
Προσέξατε μιὰ λέξι ποὺ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμερα; «ἐ­μίσησάν με δωρεάν» ( Ἰω. 15,25· βλ. Ψαλμ. 34,19· 68,5). Τί θὰ πῇ «δωρεάν»; «χωρὶς αἰτία», «ἀδίκως». Καθένας ἀπὸ μᾶς, μὲ τὰ ἐλαττώματα ποὺ ἔ­χου­με –καὶ δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος χω­ρὶς ἐ­λάττωμα–, προκαλοῦμε στὸν ἄλλο δυσαρέσκεια καὶ ἀποστροφή. Ἀκόμα καὶ ἡ γυναίκα ποὺ ἀγα­πᾷς καὶ λατρεύεις ἔρχονται στι­γμὲς ποὺ σοῦ γίνεται ἀντιπαθής, διότι βλέπεις κάποιο μειονέκτη­μα. Ὁ καθένας ἔτσι μπορεῖ νὰ γίνῃ μισητός· ἐκ φύσε­ως ἡ ἀ­ρε­τὴ ἕλκει, ἐνῷ ὅ­ταν δοῦμε στὸ πρόσω­πο τοῦ ἄλ­λου ἕ­να πάθος, μιὰ κακία, νιώ­­θουμε ἄπωσι. Ἀλ­λὰ ὁ Χριστὸς εἶ­νε ὁ ἀναμάρτη­τος, ὁ τέλειος σὲ ὅλα. Εἶνε «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8,12)· φῶς μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὰ θαύματά του, φῶς μὲ τὰ σεπτὰ πάθη καὶ τὴν ἀ­νάστασί του, φῶς μὲ τὰ λόγια καὶ τὴ διδα­σκα­λία του· «διότι φῶς τὰ προσ­τά­γματά σου ἐπὶ τῆς γῆς», εἶπε ὁ προφήτης (Ἠσ. 26,9)· καὶ ἡ Παναγία, σ᾽ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐγκώμια, τοῦ λέει· «Ὦ φῶς τῶν ὀ­φθαλ­μῶν μου…» (Γ΄ στ.). Γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστὸς δὲν ἔ­πρεπε νὰ μισηθῇ ἀπὸ κανένα. Καὶ ὅμως μισήθηκε ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν Ἰουδαίων καὶ μάλιστα ὅσο κανείς ἄλλος.
Ὑπάρχουν κάτι πουλιὰ ποὺ δὲν ἀρέσκον­ται στὸ φῶς· ὅταν ὁ ἥλιος λάμπῃ καὶ λούζῃ τὴ γῆ κι ὅλα χαίρωνται στὸ φῶς του, αὐτὰ κρύβον­ται στὶς φωλιές τους, καὶ μόλις δύσῃ ὁ ἥλιος τότε ξυπνοῦν καὶ κινοῦνται μέσ᾽ στὸ σκοτάδι. Εἶνε τὰ λεγόμενα νυκτόβια πτηνά, οἱ νυχτερί­­δες καὶ οἱ κουκουβάγιες. Ὁ Θεὸς τὰ ἄφησε μᾶλλον ὡς σύμβολα τῶν σκοτεινῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι εἶνε καὶ οἱ ἄπιστοι καὶ φαῦλοι, λέει ὁ μέγας Βασίλει­ος· ἀρέσκον­­ται στὸ σκοτάδι καὶ μισοῦν τὸ φῶς. Γι᾽ αὐτοὺς εἶπε ὁ Χριστὸς ὅτι «μι­σοῦν τὸ φῶς, γιατὶ τὰ ἔργα τους εἶνε πονηρά» (βλ. Ἰω. 3,19-20).
«Κόσμος» λοιπὸν στὸ χωρίο αὐτὸ τοῦ σημε­ρινοῦ εὐαγγελίου εἶνε ὁ Ἰουδαϊκὸς λαός. Κόσμος εἶνε ἐπίσης οἱ εἰδωλολάτρες, ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους ἔζησαν καὶ κήρυξαν οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ οἱ εἰδωλολάτρες μίση­σαν μὲ ἄγριο μῖσος τοὺς Χριστιανούς. Τοὺς δί­­ωξαν ἀπηνῶς, μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν πίστι τους. Οἱ Χριστιανοὶ δὲν εἶχαν μέρος νὰ λατρεύ­σουν τὸ Θεό, πήγαιναν στὰ σπήλαια, στὶς ὀ­πὲς τῆς γῆς καὶ τὶς ῥωγμὲς τῶν βράχων, λάτρευ­αν τὸ Χριστὸ σὲ ἐρημιὲς καὶ κατακόμβες. Ἑ­κατομ­μύρια Χρι­στιανοὶ μαρτύρη­σαν, σφαγιάσθηκαν ἀπὸ τὸν κό­σμο αὐτόν. Ἡ ἱστορία μνημονεύει δέκα δι­ωγμοὺς τῆς Ἐκκλησίας· ποτα­μὸς αἱμάτων χύθηκε.
Ἕνας ἀπ᾽ τοὺς τελευταίους διωγμοὺς ἦ­ταν ὁ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ (284-304). Τότε συνελήφθη καὶ ὁ ἔνδοξος καὶ γενναῖος στρατηγὸς Γεώργιος. Γιατί; τί κακὸ ἔκανε; Ἦταν τίμιος καὶ πρῶτος στὶς μάχες· τὸ μόνο ἔγκλημά του ἦταν ὅτι εἶ­νε Χριστιανός. Ὅταν στὴν ἀνάκρι­σι ὁ αὐτοκρά­τωρ τὸν ρώτη­σε «Εἶσαι Χριστιανός;», αὐτὸς ἀ­πήντησε «Εἶ­μαι Χριστιανός». Σήμερα τὸ νὰ πῇς «Εἶμαι Χρι­στιανὸς» δὲν στοιχίζει τίποτα· μὲ τὴ μεγαλύτερη εὐκολία τὸ λέμε. Τότε στοί­χιζε αἷ­μα καὶ θυσία. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ εἶπε «Ναί, εἶμαι Χριστιανός» ἄρχισε τὸ μαρτύριό του, ποὺ οἱ λεπτομέρειές του προκαλοῦν φρίκη· τέλος ἔ­δωσε καὶ τὴ ζωή του γιὰ τὸ Χριστό, καὶ ἔ­τσι σήμερα ἑορτάζουμε τὴν ἱερὰ μνήμη του.

* * *

Καὶ στὴν ἐποχή μας ὅμως, ἀγαπητοί μου, μο­λονότι πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια, ὁ διω­γμὸς τῶν Χριστιανῶν συνεχίζεται, ἀλλὰ μὲ νέα μορ­φή. Σὲ ὁλοκληρωτικὰ καθεστῶτα τῶν ἡ­με­ρῶν μας δὲν ἐπιτρέπονταν χριστιανικὲς ἐκ­δηλώσεις. Στὴν Ἀλβανία ἰδίως δὲν ὑπῆρχαν οὔτε κόκκινα ἀ­βγὰ οὔτε «Χριστὸς ἀνέστη»· καὶ τοὺς σταυροὺς ἀπὸ τοὺς τάφους ἀκόμα ξερρίζωναν…
Ἀλλὰ καὶ στὰ θεωρούμενα ἐλεύθερα πολιτεύματα ἀσκεῖται διωγμός. Διωγμὸς ὕπουλος, συστηματικός, μὲ μέθοδο. «Καλικάντζαροι» ἔ­χουν ἀναρριχηθῆ σὲ καίριες θέσεις καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ βάλλουν ἐμμέσως ἢ καὶ ἀμέσως ἐναντίον τῆς ἁγίας μας θρησκείας. Ἕνας δάσκαλος στὴν περιφέρεια τοῦ Βόλου ξεκρέμασε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου ἀπὸ τὴν αἴθουσα σχολείου. Ἕνας ἄλλος στὴν περιφέρεια τῆς Χαλκίδος τὸν γελοιοποίησε. Καὶ τὸ ὑπουργεῖο δὲν ἐπέβαλε καμμία τιμωρία. Ἀντιθέτως, ὅταν μία μαθήτρια εἶχε τὸ θάρρος νὰ ὁμολογήσῃ πίστι στὸ Χριστό, πῆρε ἀποβολὴ ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Αὐτὰ εἶ­νε ἔμ­με­σος διωγμός, ποὺ μπορεῖ νὰ γίνῃ καὶ ἄμεσος. Κάποιος κύρι­ος, ποὺ ἐπειδὴ σπούδασε νόμισε ὅτι εἶνε σπουδαῖος, ἄκουσε νὰ χτυποῦν οἱ καμ­πάνες καὶ λέει· Ἂμ δὲ θά ᾽ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ πάψουν νὰ χτυποῦν οἱ καμπάνες!… Κάτι τέτοιοι, ἂν πάρουν ἐξουσία στὰ χέρια τους, θὰ γίνουν χει­ρό­τεροι ἀπ᾽ τὸν Ἐμβὲρ Χόντζα. Ἀλλ᾽ ὅ,τι καὶ νὰ κάνουν, ὁ Χριστὸς ζῇ καὶ βασιλεύει στοὺς αἰῶνας.
Ἂς πάρουμε σήμερα μιὰ ἡρωικὴ ἀπόφασι. Ὅπως ὁ ἅγιος Γεώργιος ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς νὰ ὁμολο­γοῦμε παντοῦ Ἰησοῦν Χριστόν. Κι ἂν παραστῇ ἀνάγκη, καὶ τὸ αἷμα μας νὰ χύσουμε, γιὰ νὰ εἴ­μαστε συνεχισταὶ τῆς ὡ­ραίας παραδόσεως τοῦ γένους μας, ποὺ ἀγάπησε φλογερὰ τὸν Ἐσταυ­ρωμένο· ὅν, παῖδες Ἑλλήνων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου πόλεως Φλωρίνης 23-4-1984)

Κυριακὴ Πάσχα

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης  π. Αυγουστίνου Καντιώτου

στη Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως (Ἰωάν. 1,1-17)

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΖΗ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. 1,1)

ΣΥΝΤΟΜΟ, ἀγαπητοί μου, θὰ εἶνε τὸ κήρυ­γμα. Παρὰ τὴν κόπωσι, δὲν πρέπει νὰ γίνεται θεία λειτουργία χωρὶς κήρυγμα.

Τὸ εὐαγγέλιο ποὺ διαβάζεται σήμερα εἶνε τὸ σπουδαιότερο ἀπ᾽ ὅ­λα τὰ εὐαγγέλια τοῦ ἔ­τους. Εἶνε τὸ πιὸ ὑψήγο­ρο, τὸ πιὸ θεολογικό. Εἶνε ὕψος τὰ λόγια «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. 1,1)! Νὰ τὰ ἑρμηνεύσουμε; Δὲν ἔχου­με οὔτε ἐγὼ εὐφράδεια οὔτε σεῖς ὑπομονὴ γιὰ μία πλήρη ἐξήγησι τοῦ ῥητοῦ αὐτοῦ. Λίγες λέξεις μόνο θὰ ψελλίσουμε ἐπάνω σ᾽ αὐτό.

* * *

Λένε, ὅτι κάποιος βασιλιᾶς τῆς ἀρχαίας ἐπο­­χῆς κάλεσε στὰ ἀνάκτορα ἕνα σοφό. ―Θέλω, λέει, νὰ μοῦ λύσῃς ἕνα πρόβλημα. Μὲ βασανί­ζει τὸ ἐρώτημα τί εἶνε Θεός. ―Δύσκολο αὐ­τό, ἀπαντᾷ ὁ σοφός. Δὲν μπορῶ ν᾽ ἀπαντήσω ἀμέσως. Δῶσε μου προθεσμία τρεῖς μέρες. Τοῦ ἔδωσε προθεσμία. Ἄνοιξε ἐκεῖνος βιβλία καὶ μελέτησε. Ὅταν ἐπέστρεψε λέει· ―Βασιλιᾶ, δὲν μπόρεσα νὰ βρῶ ἀπάν­τησι. Ζητῶ ἄλ­λες τρεῖς μέρες. Πῆρε ἄλλες τρεῖς. Πάλι ὅμως ἴδια ἡ ἀ­πάν­τησι. Ζητάει ἀκόμα τρεῖς μέρες. Ἀλλὰ τελικά, παρ᾽ ὅ­λες τὶς παρατάσεις ποὺ πῆ­ρε, στά­θηκε ἀδύνατο νὰ ἱκανοποιήσῃ τὸ βασιλιᾶ.
Στὸ ἐρώτημα λοιπὸν αὐτό, ποὺ δὲν ἀ­πήν­τη­σε ὁ ἀρχαῖος σοφός, ἀπαντᾷ σήμερα μὲ λίγες λέξεις τὸ εὐαγγέλιο· «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος».
Πῶς θὰ τὸ ἐννοήσουμε τὸ χωρίο αὐτό; Ἂς πετάξουμε μὲ τὴ σκέψι μας στὸ παρελθόν. Δι­ατρέχουμε αἰῶνες καὶ χιλιετίες προχωρών­τας διαρκῶς πρὸς τὰ πίσω. Φθάνουμε σὲ μιὰ ἐ­ποχὴ ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἄν­θρωπος. Προχωρών­τας ἀκόμη βρίσκουμε, ἀ­πὸ τὰ ἀπολιθώματα ποὺ ἐξετάζει ἡ γεωλογία, ὅτι δὲν ὑ­πῆρ­χαν οὔτε ζῷα οὔτε πουλιὰ οὔ­­τε δέντρα οὔτε φυτὰ οὔ­τε ἄλλο ἴχνος ζωῆς. Προχωρώντας ἀκόμη θὰ δοῦ­με, ὅτι δὲν ὑπῆρ­­χε θάλασσα, «ἡ δὲ γῆ ἦν ἀ­όρατος καὶ ἀκατασκεύαστος» (Γέν. 1,2). Δὲν ὑ­πῆρχαν πλανῆ­τες, δὲν ὑπῆρ­χε γῆ, ἥλιος, γαλαξίες, κο­­μῆ­­τες, οὔτε τίποτε ἀπὸ ἀστρικὸ σύμπαν. Φθά­νου­­με ἔτσι σὲ ἕνα χρόνο ποὺ δὲν ὑπῆρχε τίποτα.
Τί εἶπα; τίποτα; Βλασφημία! Πῶς δὲν ὑπῆρ­χε τίποτα; Ὑπῆρχε ὁ Θεός, ὁ Λόγος! «Ἐν ἀρ­χῇ ἦν ὁ Λόγος», ἀπ᾽ τὴν ἀρχὴ ὑπῆρχε ὁ Λόγος.
Ὥστε δὲν ὑπῆρξε ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία νὰ μὴν ὑπάρχῃ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, δη­λαδὴ ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς ὑπῆρχε πάν­το­τε. Εἶνε ἄν­αρχος καὶ μὲ τὸν Πατέρα συνάναρχος· εἶνε ἀΐδιος δηλαδὴ αἰώνιος, καὶ μὲ τὸν Πατέρα συν­α­ΐ­διος δηλαδὴ συναιώνιος. Δύσ­κολα, θὰ πῆτε, εἶν᾽ αὐτά, εἶνε μυστήρια. Ὄντως μεγάλα μυστήρια. Δὲν θὰ τὰ ἀρνηθοῦ­με ὅμως· τὰ δεχόμεθα διὰ τῆς πίστεως.
Ἄλ­λωσ­τε, ὅπως ἔχω πεῖ καὶ ἄλλοτε, ὄχι πλέον τὰ ὑπερφυσικὰ ἀλλὰ κι αὐτὰ τὰ φυσικὰ πρά­γματα κρύβουν μυστήρια. Γεμᾶτος μυστήρια εἶνε ὁ κόσμος. Ὅλοι οἱ ἐπιστημονικοὶ κλάδοι ἔχουν ἄλυτα προβλήματα. Ἡ ἐπιστήμη ἁπλῶς περιγράφει, δὲν ἐξηγεῖ πλήρως, δὲν εἰσ­έρχεται στὰ βαθύ­τερα αἴτια τῶν πρα­γμάτων καὶ τῶν φαινομένων. Τί εἶνε λ.χ. ὁ ἠλεκτρι­σμός; τί εἶνε ὁ μαγνητισμός; τί εἶνε ἡ παγκόσμιος ἕλξις; Ἡ ἐπιστήμη περιγράφει, τί ἀκρι­βῶς ὅμως εἶ­νε δὲν γνωρίζει. Μυστήρια εἶνε ἁπλωμένα παντοῦ στὴ φύσι, καὶ στὰ μικρότερα ἀκόμα. Καὶ ἡ ἐ­λα­χίστη ποσότης τῆς ὕλης, τὸ ἄ­τομο, εἶνε μιὰ μικρογραφία τοῦ σύμ­παντος. Ἀ­ναφέρω ἕνα παράδειγμα. Στὴ ῾Ρώμη συνῆλθε δι­εθνὲς ἰατρικὸ συνέδριο ἀπὸ κο­ρυ­φαίους ἐ­πιστήμονες ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἐπάρατο νόσο ποὺ σαρώνει τὴν ἀν­θρωπότη­τα, τὸν καρκίνο. Εἶπαν πολλά. Στὸ τέλος ὁ πρόεδρος συν­όψισε. Γνωρί­ζουμε, λέει, πῶς ἐμφανίζεται, πῶς ἐξελίσσεται ὁ καρκίνος καὶ ποιά εἶνε τὰ συμ­πτώματά του· ἕνα δὲν γνωρίζουμε, τὴν αἰ­τία του, πῶς δημιουργεῖται – πῶς γίνεται. Πῶς ἕ­να ἀ­πὸ τὰ ἑκατομμύρια κύτταρα ποὺ ἔχει τὸ σῶμα – αὐτὸ εἶνε καρκίνος, ἐκεῖ ποὺ λειτουργεῖ ἁρ­μονι­κὰ μὲ τὰ ἄλλα, ξαφνικὰ «τρελλαίνεται», φεύγει ἀπ᾽ τὴν τροχιά του, κι ἀπὸ ᾽κείνη τὴν ὥρα πλέον ἀρχίζει ἡ νόσος.
Παντοῦ λοιπὸν εἶνε τὸ μυστήριο. Καὶ ἐφ᾽ ὅ­σον οἱ ἐπιστήμονες ἀποροῦν γιὰ πράγματα τοῦ ὑλικοῦ κόσμου, πῶς ἐμεῖς νὰ ἐξηγήσουμε τὸ μυστήριο τῶν προσώπων τῆς ἁγίας Τρι­άδος; Ἂς λύσουν αὐτοὶ πρῶτα τὰ μυστήρια ποὺ κρύβουν τὰ φυσικὰ πράγματα, καὶ τότε νὰ ζητοῦν νὰ λύσουμε τὰ ὑπερφυσικὰ πρά­γματα. Ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου εἶνε ἕνα μικρὸ κύπελλο· δὲν μπορεῖ νὰ χωρέσῃ τὸν ὠκεανό.

* * *

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος». Λόγος στὴ γλῶσ­σα τῆς Γραφῆς καὶ τῆς Ἐκ­κλησίας λέγεται ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, διότι γεννᾶ­ται ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα ποὺ εἶνε ὁ ὑπέρτατος Νοῦς. Ὁ Νοῦς γεννᾷ τὸν Λόγο, ὁ Πατὴρ γεννᾷ τὸν Υἱό.
Γιὰ νὰ προσεγγίσουμε τὴν ἀλήθεια αὐτή, λέμε τὰ ἑξῆς. Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε «κατ᾽ εἰ­κόνα» τοῦ Θεοῦ (Γέν. 1,26) καὶ γι᾽ αὐτὸ ὀνομάζεται «εἰκὼν τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Κορ. 11,7. Κολ. 3,10). Πῶς εἶνε ὁ ἄν­θρω­πος εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὡς πρὸς τὸ σῶμα; Ὄχι βεβαίως. Ὁ Θεὸς δὲν ἔ­χει κάτι τὸ ὑλικό, δὲν ἔχει σῶμα, χέρια πόδια αὐτιὰ κ.τ.λ., ὅπως φαν­­τάζονταν τοὺς θεούς των οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Ὁμιλεῖ κάποτε καὶ ἡ ἁγία Γρα­φὴ ἀν­θρωποειδῶς γιὰ τὸ Θεό, ἀλλὰ μόνο κατὰ συγ­κατάβασιν. Ὁ Θεὸς εἶνε πνεῦμα. Συνεπῶς τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε «εἰκὼν» τοῦ Θεοῦ δὲν ἀ­ναφέρεται στὸ σῶμα ἀλλὰ στὴν ψυχή του· κα­τὰ τὴν ψυχὴ ὁ ἄνθρωπος εἶνε εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἄνθρωπος κυρίως δὲν εἶνε τὸ ὁρώμενον, αὐ­τὸ ποὺ φαίνεται· εἶνε τὸ μὴ ὁρώμενον. Τὸ ὁρώμενον εἶνε ὕλη, τὸ μὴ ὁρώμενον εἶνε ἡ ψυχή.
Ὑπάρχει λοιπὸν ἀντιστοιχία. Ὅπως ὁ Θεὸς εἶνε τριαδικός, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶνε στὴν ψυχὴ τριαδικός. Ὁ Θεὸς Πατὴρ εἶνε ὁ ὑπέρτα­­­τος Νοῦς, ποὺ γεννᾷ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο του, καὶ ἐκπορεύει τὸ ἅ­γιο Πνεῦμα· καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔχει νοῦ, ἔ­χει λόγο – σκέψι, ἔχει καὶ πνεῦμα.
Σπουδαιότατο δῶρο τοῦ Θεοῦ ἡ σκέψις. Αὐ­τὴ ἀποτελεῖ τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν συναντᾶται στὰ ζῷα οὔτε πουθενὰ ἀλλοῦ· μόνο στὸν ἄνθρωπο. Ὤ ἡ σκέψις, ὁ νοῦς! Βρίσκεσαι τὴν ὥρα αὐτὴ ἐδῶ, κι ἀμέσως πετᾷς σὰν μὲ πύραυλο καὶ βρίσκεσαι στὴν Ἀμερικὴ ἢ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ. Ἀναλογισθήκατε πῶς συλλαμβάνει, πῶς γεννᾷ σκέψι ὁ ἄν­θρωπος; Ἡ σκέψις εἶνε ἡ βάσι τῆς ἐπιστήμης· μ᾽ αὐτὴν ἐρευνᾷ τὴ γῆ, ζυγίζει τὰ ἄστρα, ψαύει τοὺς οὐρανούς, ἀνακαλύπτει, δημιουργεῖ.
Ἡ σκέψις κατ᾽ ἀρχὴν εἶνε ἐνδιάθετος – ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς δυσκολέψω λιγάκι. Τί θὰ πῇ ἐνδιάθετος; Εἶνε κρυμμένη βαθειὰ μέσα στὸν ἄνθρωπο, ἀσύλληπτη. Τί σκέπτεται ὁ κα­­θένας δὲν μποροῦμε νὰ ξέρουμε· μόνο ὁ Θεὸς γνωρίζει. Ἀλλοίμονο ἂν βρεθῇ τρόπος νὰ ἀστυνομεύεται ἡ σκέψις.
Στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας ἡ σκέψις ὀνομάζεται λόγος, λογικὴ δηλαδή. Ἀλλὰ προσέξτε· ὁ νοῦς γεννάει τὸ λόγο. Πῶς γεννάει; Ὄχι ὅπως γεννοῦν τὰ ζῷα. Ὑπάρχει καὶ ἄλ­λη γέννησις. Ποιά γέννησις; Ὁ νοῦς ―λένε οἱ θε­ολόγοι― γεννάει τὸν ἐνδιάθετο λόγο, τὴ σκέψι. Κι ὅταν ἡ σκέψι ἐκφρασθῇ μὲ τὸ στόμα, τό­τε ὁ ἐν­διάθετος λόγος γίνεται προφορικός. Ἄλλο μυστήριο – καὶ ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι. Πῶς μιλᾶμε; Γιά σκεφτῆτε το. Πῶς; Καμμία ἀ­πάντησι ἡ ἐπιστήμη. Προσπαθεῖ μόνο νὰ ἐν­τοπίσῃ στὸν ἐγκέφαλο ὡρισμένα κέντρα ἀ­πὸ τὰ ὁποῖα παράγεται ὁ προφορικὸς λόγος. Ὁ νοῦς μας λοιπὸν γεννάει τὸν ἐνδιάθετο λό­γο, ἐν συνεχείᾳ γεννάει τὸν προφορικὸ λόγο, καὶ τέλος γεννάει καὶ τὸν γραπτὸ λόγο.
Ἀλλὰ ἐδῶ στὸ εὐαγγέλιο ἡ λέξι Λόγος γράφεται μὲ λάμβδα κεφαλαῖο «Λ». Διότι ὁ Λόγος εἶνε Θεός. «Καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος». Ὁ Θεὸς – Νοῦς γεννᾷ τὸν Θεὸ Λόγο, ὁ Πατὴρ γεννᾷ τὸν Υἱό. Ἐμπρὸς σ᾽ αὐτὸν τὸν Λόγο ἡ λογικὴ – ἡ σκέψι τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὸ τὸ μεγαλούργημα ποὺ εἴπαμε, εἶνε κάτι μικρό, ἀσήμαντο. Μποροῦμε νὰ συλλάβουμε τί εἶνε ὁ Θεὸς Λόγος;
Ὁ Λόγος εἶνε ὁ Χριστός, ποὺ ὑπῆρχε πάν­τοτε. Καὶ ἐπ᾽ αὐτοῦ ἡ Ἐκκλησία ἔδωσε τὴ μάχη ἐναντίον τοῦ Ἀρείου καὶ ἄλλων αἱρετικῶν, ὅπως εἶνε καὶ σήμερα οἱ χιλιασταί.

* * *

Ἂς τὸν πλησιάσουμε, ἀγαπητοί μου, κ᾽ ἐ­μεῖς. Τὸ μεσημέρι θὰ καθήσουμε νὰ φᾶμε, ν᾽ ἀ­­πολαύσουμε τὰ ἀγαθά του. Πόσοι ἔχουμε ἔννοια Θεοῦ; Πολλοὶ οὔτε σταυρὸ κάνουν οὔ­τε ἀναφέρουν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Ἂς εὐχαριστήσουμε τὸ Θεὸ γιὰ ὅλα τὰ δῶ­ρα του καὶ πρὸ παντὸς γιὰ τὸ ὅτι ἔχουμε τὴ μόνη ἀληθινὴ θρησκεία. Οἱ ἱδρυταὶ τῶν ἄλ­λων θρησκειῶν (Μωάμεθ, Κομφούκιος κ.τ.λ.) εἶνε θνητοί· ἔζησαν ἕνα διάστημα καὶ μετὰ πέθαναν. Ὁ Χριστὸς ζῇ καὶ σήμερα καὶ αὔριο καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Δὲν ὑπάρχει στιγμὴ στὸ ἄπειρο τοῦ χρόνου ποὺ δὲν ὑπῆρ­χε Χριστός. Καὶ διὰ τῆς ἀναστάσεώς του ἀπέδειξε, ὅτι ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας.
Αὐτὸν ἑορτάζουμε σήμερα, ἀγαπητοὶ ἀ­δελ­φοί, εἰς δόξαν τῆς ἁγίας Τριάδος· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης 22-4-1984 θ. λειτ.)