ΠΩΣ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΜΑΣ;

ΚΑΝΟΥΝ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΟΥΣ ΑΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΟΥΣ ΠΟΛΙΙΤΙΚΟΥΣ;

Aπο τὸ τέλος τοῦ βιβλίου Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία,
του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Χωρισμόν, σεβασμιώτατοι!

Ὤ, πῶς κοιμῶνται οἱ ἱεράρχες μας μὲ τέτοια ἀντικανονικὴ ἀντιχριστιανικὴ νομοθεσία, αὐτοὶ ποὺ κάποτε, ἐμπρὸς σὲ χιλιάδες λαοῦ ποὺ ἐπευφημοῦσε, πατώντας ἐπάνω στὸν δικέφαλο ἀετὸ ὡρκίστηκαν, πὼς θὰ εἶνε ἄγρυπνοι φύλακες τῶν νόμων τῆς Ἐκκλησίας μας;
Ἀλλὰ δὲν λείπουν καὶ ἱεράρχες ποὺ ἀναστενάζουν γιὰ τὴ δουλεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀείμνηστος ἐπίσκοπος Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, ὅταν γύρω στὸ 1930 ὡς ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου γιὰ πρώτη φορὰ ἐλάμβανε μέρος σὲ συνεδρίασι τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, εἶχε τὸ θάρρος νὰ διακηρύξῃ, ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, κυβερνώμενο ἀπὸ τῆς συστάσεώς του ἀπὸ σκοτεινὲς δυνάμεις ἐκ τῶν ὁποίων πρώτη ὁ μασονισμός, ἐξέδωσε διαφόρους νόμους ποὺ ἀποτελοῦν ἄρνησι τῆς πίστεως καὶ τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ γεμᾶτος ἱερὰ ἀγανάκτησι ὁ ἱεράρχης ἐκεῖνος ἐπρότεινε, σύσσωμη ἡ Ἱεραρχία ἐπειγόντως, τελεσιγραφικά, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τὴν Κυβέρνησι μέσα σὲ ὡρισμένη προθεσμία «τὴν ἀπάλειψι ἀπὸ τὴ Νομοθεσία κάθε Νόμου ποὺ ἀντιστρατεύεται στὰ δόγματα, τὰ μυστήρια, τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, τὶς παραδόσεις καὶ τὸν ἠθικὸ βίο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Καὶ ἂν ἡ προθεσμία περάσῃ ἄπρακτη, ἡ Ἐκκλησία νὰ χωριστῇ ἀπὸ τὸ Κράτος νὰ διακηρυχθῇ, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξή μας πίστι καὶ ὁμολογία βρίσκεται ἐν διωγμῷ, καὶ ν᾿ ἀνατεθῇ ἡ ὑπεράσπισί της στὸν εὐσεβῆ Ἑλληνικὸ λαό, τὸ μόνο φύλακα καὶ φρουρὸ τῶν θρησκευτικῶν καὶ ἐθνικῶν μας παραδόσεων, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία. Αὐτὰ ἔλεγε ἡ ἀείμνηστη ἐκείνη φωνή. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων, στὸ Συνέδριο τῶν Θεολόγων ποὺ ἔγινε στὴν Ἀθήνα τὸ ἔτος 1949, εἶχε τὴν εἰλικρίνεια νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι ζῇ καὶ αὐτὸς ὡς πρωθιεράρχης μέσα στὴν ἀθλιότητα τῆς δουλείας, ὅτι βλέπει τὴν Ἐκκλησία δεμένη ἀπὸ τὸ Κράτος χέρια καὶ πόδια, καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκανε θερμὴ ἔκκλησι στοὺς συνέδρους, νὰ ἐργασθοῦν καὶ αὐτοὶ στὸν κύκλο τῆς ἁρμοδιότητός τους γιὰ νὰ σπάσουν ὅσο τὸ δυνατὸν συντομώτερα τὰ δεσμὰ τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅπως ἐξελίσσονται γοργὰ τὰ πολιτικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ γεγονότα τῆς πατρίδος, ἐνισχύεται καθημερινὰ ἡ πίστις, ὅτι ἡ ῥιζικὴ λύσι ποὺ θ᾽ ἀποδώσῃ τὴν ἐλευθερία στὴν Ἐκκλησία εἶνε ὁ χωρισμὸς ἐκκλησίας καὶ κράτους. Γιατὶ δὲν μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία ἐπ᾿ ἄπειρον νὰ παίζῃ διελκυστίνδα μὲ τὸ Κράτος. Κάποτε τὸ σχοινὶ θὰ κοπῇ. Ὁ χωρισμὸς εἶνε ἀναπόφευκτος. Μετὰ τὸ χωρισμὸ ἡ ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας δὲν θὰ ἔχῃ βέβαια τὴν ἐξωτερικὴ αὐτὴ αἴγλη ποὺ ἔχει σήμερα, ποὺ φέρεται καὶ ὑψώνεται πάνω στὴ ῥάχη τοῦ θηρίου, τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Δὲν θὰ ἔχῃ βέβαια τὸ προβάδισμα στὶς δημόσιες τελετές. Δὲν θ᾿ ἀποδίδωνται βέβαια στοὺς ἀρχιερεῖς τιμὲς ἀντιστρατήγων, οὔτε θὰ τοὺς ἀπονέμωνται μεγαλόσταυροι, οὔτε θὰ κροτοῦν ὁμοβροντίες ὅπλων κατὰ τὸν ἐνταφιασμό τους. Δὲν θὰ ἔχουν βέβαια καμμία ὑλικὴ βοήθεια ἀπὸ τὸ κράτος, θέτοντας πλέον σὲ ἐφαρμογὴ τὸ πατερικὸ ῥητὸ «Βιώσομαι ἐσθίων ἀκρίδας καὶ μέλι ἄγριον μᾶλλον, ἢ ψωμὸν ἐκ μισθωμάτων πόρνης», θὰ ζήσω δηλαδὴ τρώγοντας ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριο, παρὰ ψωμὶ ἀπὸ χρήματα πόρνης. Ἀλλὰ τί μὲ τοῦτο; «Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή», ἔψαλλε ὁ νεώτερος Τυρταῖος τῆς ἑλληνικῆς ἐλευθερίας. Μία ὥρα –προσθέτουμε ἐμεῖς–, μία ὥρα ἐλευθέρας Ἐκκλησίας εἶνε μύριες φορὲς προτιμότερη ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια ποὺ θὰ διαρρέουν μονότονα μέσα σὲ μία δούλη καὶ ἀθλία Ἐκκλησία, ταπεινὴ ὑπηρέτρια, «γκαρσόνι» τῶν θελημάτων τοῦ κόσμου. Γιατὶ ὅ,τι μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα σὲ μία ὥρα στὴν ἐλευθέρα Ἐκκλησία, δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ μέσα σὲ ἕναν αἰῶνα στὴ δούλη Ἐκκλησία, ποὺ οἱ κληρικοί της λογίζονται ὡς ἑτεροκίνητα, ὡς «ἀριθμημένα κομμάτια τῆς κρατικῆς μηχανῆς» κατὰ μία ἐπιτυχημένη παρομοίωσι, καθὼς κινοῦνται κατὰ τὶς διαταγὲς τῶν κρατούντων. Ὁ ἀέρας τῆς ἐλευθερίας ποὺ θὰ πνεύσῃ ζωογόνος σὲ ὅλο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας θὰ εἶνε τέτοιος, ὥστε τὸ σημερινὸ πρασινωπὸ τέλμα τῶν βατράχων ποὺ κοάζουν θὰ διαλυθῇ. Νέος κόσμος θὰ ξεπηδήσῃ, ὁ κόσμος τῆς «ἐλευθερίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. ῾Ρωμ. 8,21). Ζηλευτὴ ὄντως θὰ εἶνε ἡ Ἐκκλησία ποὺ οἱ ἐπίσκοποί της θὰ ἄρχουν σὲ ὄντα ἐλεύθερα. «Βουλομένων γάρ», ὅπως λέει ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος, «οὐ τυραννουμένων τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον», τὸ μυστήριο δηλαδὴ τῆς πίστεώς μας τὸ ζοῦν ἄνθρωποι ποὺ τὸ θέλουν καὶ ὄχι ἄνθρωποι ποὺ ἀναγκάζονται νὰ τὸ ζήσουν. Οἱ ἐπίσκοποί μας, ἐλευθερωμένοι ἀπὸ τὸν θανάσιμο ἐναγκαλισμὸ τοῦ κράτους, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ τὴ φοβερὴ γραφειοκρατία, ἀπὸ τὶς διαρκεῖς ἐνοχλήσεις καὶ ἀνιαρὲς ἐπισκέψεις τῶν ἐπισήμων ἀρχόντων, θὰ ξαναβροῦν τὸ χαμένο ἑαυτό τους, θὰ γίνουν πιὸ πνευματικοί, πιὸ ἀποστολικοί, θὰ θυμηθοῦν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, τὸ «ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας», δίχως πουγγὶ καὶ τρουβᾶ, χωρὶς πορτοφόλι καὶ σακκίδιο (Λουκ. 22,35)· καὶ ἂν τυχὸν τὸ κράτος γίνῃ λῃστὴς –κατὰ ἐπιτυχημένη ἔκφρασι συνοδικοῦ ἐγγράφου–, ἁρπάξῃ καὶ τὸ τελευταῖο τετραγωνικὸ μέτρο κι ἀφήσῃ τὴν Ἐκκλησία χωρὶς οἰκόπεδα καὶ χωράφια, ἡ Ἱεραρχία ἂς μὴν τρομάξῃ. Γυμνὴ ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐγκόσμια ἀγαθά, πλούσια ὅμως καὶ ἀκμάζουσα στὴν πίστι τοῦ Χριστοῦ καὶ κινουμένη δραστηρίως γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυσι τῆς βασιλείας του στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, «περιάγουσα περὶ ἑαυτὴν τὸν ἥλιον τῆς πνευματικότητός της», καθὼς δηλαδὴ θὰ ἀκτινοβολῇ τριγύρω μὲ τὸν ἥλιο τῆς πνευματικότητός της, θὰ συγκεντρώσῃ καὶ πάλι ὅ,τι ὑλικὸ χρειάζεται γιὰ τὸ μεγαλειῶδες ἔργο της. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ ὑποσχέθηκε «Ζητεῖται πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν», νὰ ζητᾶτε δηλαδὴ πρῶτα τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ λύτρωσι, κι ὅλα αὐτὰ θὰ σᾶς προστεθοῦν (Ματθ. 6,33), δὲν λέει ψέματα.

* * *

«Μασονικὸ κράτος ἡ Ἑλλάδα», διακήρυττε μὲ θάρρος τὸ 1950 ἀπὸ τὶς στῆλες θρησκευτικοῦ περιοδικοῦ ἕνας ἡρωικὸς ἱεράρχης καὶ τὸ ἀποδείκνυε μὲ ἀκαταμάχητα ἐπιχειρήματα (βλ. περ. «Ἁγιορειτικὴ Βιβλιοθήκη», τ. 161/Φεβρουάριος 1950). «Οἱ μασόνοι, ἅγιοι ἀδελφοί», ἔλεγε στὴν ἱστορικὴ προσφώνησί του πρὸς τὴν Ἱεραρχία ὁ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, «οἱ μασόνοι καυχῶνται, ὅτι κατὰ 90% αὐτοὶ κυβερνοῦν καὶ αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα». Λοιπόν; Ἀντιστρέφοντας τὸ ῥητὸ ἂς ποῦμε· «Διαρρήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀπορρίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν», ἂς σπάσουμε δηλαδὴ τὰ δεσμά τους κι ἂς πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας τὸ ζυγό τους (Ψαλμ. 2,3). Χωρισμὸ τῆς ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ κράτος! φωνάζει ἡ ἀδιάφθορη συνείδησι τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Ἐντονωτέρα ἀκούγεται ἑκάστοτε ἐπὶ τῇ συγκλήσει τῆς Ἱεραρχίας· δὲν τὴν ἀκοῦνε ἆραγε οἱ ἅγιοι συν­οδικοὶ πατέρες;
Χωρισμός! Νά τὸ φάρμακο· πικρὸ μὲν στοὺς οὐρανίσκους μερικῶν, ἀλλὰ σωτήριο, ποὺ θὰ ἐξυγιάνῃ ὅλο τὸν ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό, ὁ ὁποῖος κινδυνεύει νὰ ὑποστῇ ὁλοκληρωτικὸ σάπισμα. Χωρισμός! αὐτὸ πρέπει νὰ γίνῃ τὸ σύνθημά μας. Χωρισμός! Ὄχι μοσχάρι καὶ γάιδαρος κάτω ἀπὸ τὸν ἴδιο ζυγό, πίθηκος καὶ ἄγγελος ὄχι μαζί. Χωρισμός. Ἐμπρός. Τὸν ζυγὸν λύσατε! Ἀλλὰ ποιοί εἶνε ἁρμόδιοι γιὰ νὰ κηρύξουν τὸν χωρισμό; Ἄλλοι ἂς λένε ἄλλους· ἐμεῖς ἐπὶ τοῦ παρόν­­τος δὲν βλέπουμε ἄλλους ἁρμοδιωτέρους ἀπὸ τοὺς ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι συναθροίζονται ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς Ἑλλάδος γιὰ νὰ συγκροτήσουν τὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας. Ἡ Ἱεραρχία, αὐτὴ εἶνε ἡ κατ᾿ ἐξοχὴν ἁρμοδία γιὰ νὰ λύσῃ τὸ ἐπίμαχο ζήτημα.
Ἆραγε ἡ Ἱεραρχία θὰ προχωρήσῃ στὸν χωρισμὸ καὶ θ᾿ ἀποδώσῃ τὴν Ἐκκλησία ὡς Νύμφη στὸ Νυμφίο Χριστό; Αὐτό, ὅπως τόνιζε ἐπανειλημμένως στὸν στενὸ κύκλο τῶν φίλων του ὁ καθηγητὴς Ἀνδροῦτσος, αὐτὸ εἶνε κυρίως ΖΗΤΗΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ. Ἐὰν οἱ ἱεράρχαι μας ἔχουν βαθειὰ τὴν πίστι, τότε θ᾿ ἀποκτήσουν τὶς «δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου» (Ἀπ. 12,14), θὰ ὑψωθοῦν πάνω ἀπὸ τὰ μικρὰ καὶ τὰ ταπεινά, πάνω ἀπὸ τὰ χωράφια καὶ τὰ οἰκόπεδα, θὰ ἐπισκοπήσουν τὸν ὁρίζοντα, θὰ δοῦν τὴν Ἐκκλησία ὅλη σὲ ἀθλία κατάστασι, θὰ κλάψουν καὶ θὰ πενθήσουν γιὰ τὴ σημερινὴ ἐμφάνισι, καὶ κάνοντας ΑΓΡΥΠΝΙΑ, ΟΛΟΝΥΚΤΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΙ, «ἀνατείλαντος τοῦ Ἡλίου» (πρβλ. Μᾶρκ. 16,2) θ᾿ ἀνοίξουν τὶς θύρες τοῦ Συνοδικοῦ Μεγάρου καὶ θὰ δώσουν γιὰ δημοσίευσι ἕνα λακωνικὸ ἀνακοινωθὲν ποὺ θ᾿ ἀξίζῃ περισσότερο ἀπὸ μακροσκελεῖς δηλώσεις. Τὸ ἀνακοινωθέν·
«Δόξα τῇ ἁγίᾳ Τριάδι. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ σήμερα τὸ πρωὶ κηρύσσεται ἐλευθέρα. Τὸ “δούλειον ἦμαρ”, ἡ περίοδος τῆς δουλείας, ἔδυσε. “Υἱοὶ φωτὸς οἱ πρὶν ἐσκοτισμένοι” , αὐτοὶ ποὺ προηγουμένως ἦταν σκοτισμένοι ἔγιναν παιδιὰ τοῦ φωτός (καταβ. Φώτ. ᾠδ. η΄)».
Θὰ τὸ πράξουν;
Ἂν ἔχουν τὴν πίστι ὅλοι οἱ ἱεράρχαι μας, ἀσφαλῶς ὁ χωρισμὸς θὰ συντελεσθῇ καὶ ἡμέρες δόξης θ᾿ ἀνατείλουν γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ πολύπαθο Γένος μας, τὸ ὁποῖο μόνο μία ἐλευθέρα Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ σώσῃ καὶ νὰ κάνῃ νὰ προοδεύσῃ. Ἂν ὅμως δὲν ἔχουν τὴν πίστι ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ ἡρωικὰ ἔργα, καὶ δειλιάσουν, καὶ ὁ χωρισμὸς δὲν συντελεσθῇ ἀλλὰ προταθοῦν κάποια ἡμίμετρα καὶ συμβιβασμοὶ σὰν ἔμπλαστρα ποὺ διαιωνίζουν τὴν ἀρρώστια, τότε ἂς ἐξακολουθήσουν –ἐνῷ εἶνε διάδοχοι αὐτοὶ Βασιλείων, Γρηγορίων καὶ Χρυσοστόμων– νὰ συνωστίζωνται στοὺς διαδρόμους τοῦ Ὑπουργείου τῶν Θρησκευμάτων καὶ τῆς Παιδείας, γιὰ νὰ περιμένουν πότε θ᾿ ἀνοίξῃ ἡ θύρα τοῦ Γραφείου καὶ νὰ τοὺς δεχθῇ ὁ γενικὸς δερβέναγας τοῦ ὑπουργείου κ. .˙.(*), γιὰ τὸν ὁποῖο πολὺς λόγος ἔγινε σὲ θρησκευτικὰ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες. Ἀπὸ τὸν κ. .˙. λοιπόν, ποὺ συγκέντρωσε στὸν ἑαυτό του Θρησκεία καὶ Παιδεία, σὰν ἀπὸ ἄλλο πάπα τῆς νέας Βαβυλῶνος, θὰ παίρνετε εὐχὲς καὶ εὐλογίες καὶ κατευθύνσεις καὶ ἀπ᾽ αὐτὸν θὰ κυβερνᾶται στὸ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος; Θὰ εἶνε αὐτὸ τὸ τελευταῖο δωδέκατο αἶσχος. Ἡ Ἐκκλησία ὑπὸ .˙.! Τοὐλάχιστον τὰ τελευταῖα γεγονότα ποὺ συνέβησαν στὸ Ὑπουργεῖο αὐτὸ ἐξ ἀφορμῆς τῆς καταργήσεως τῆς Γενικῆς Διευθύνσεως Θρησκευμάτων, δὲν πείθουν τὴν Ἱεραρχία ὅτι ἔφτασε πλέον ἡ ὥρα νὰ σηκωθῇ γιὰ δρᾶσι, καὶ νὰ ὑψώσῃ στὸ κατάρτι τοῦ πλοίου τὸ σῆμα τὸ ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ἄλλο σῆμα, τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία τῆς Ἐκκλησίας;
Μακαριώτατε, σεβασμιώτατοι, ὅσοι ἀποτελεῖτε τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὰ ἔσχατα τοῦτα χρόνια, ἀφουγκρασθῆτε τοὺς παλμοὺς τοῦ λαοῦ μας. Δὲν εἶνε ἀνάγκη νὰ ὑπευνθυμίσουμε ἐμεῖς ὅτι· “οἱ καιροὶ οὐ μενετοί”, ὅτι οἱ εὐκαιρίες δὲν περιμένουν, ὅτι καὶ τὰ δευτερόλεπτα ἀκόμη ἔχουν τὴν ἀξία τους. Πρὶν λοιπόν, πρὶν φθάσῃ ἡ δωδεκάτη ὥρα, πρὶν εἰσέλθουμε σὲ ἀκόμη μεγαλύτερο σκοτάδι, προσευχηθῆτε κατανυκτικά, σκεφθῆτε σοβαρά, ἀποφασίστε ἀνεπηρέαστα, ἐνεργῆστε γρήγορα, τολμῆστε γενναῖα, σπάστε τὰ δεσμὰ χωρὶς δισταγμό, ἐλευθερῶστε τὴν Ἐκκλησία, καὶ τότε θὰ σᾶς μνημονεύουν αἰωνίως ἐπάνω στὴν ἑλληνικὴ γῆ.

―――――――――――――
(*) Οἱ τρεῖς τελεῖες ὑπαινίσσονται τὴ μασονικὴ ἰδιότητα τοῦ ἀνωτέρου ἐκείνου ὑπαλλήλου.

(τὸ τέλος τοῦ βιβλίου Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία, ἐπίλογος ἀπὸ τὸ Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1954-55, σσ. 209-212, μτγλ.)

Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΟΡΙΟ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚAIΡΩΝ

Ομιλία π. Αθανασίου Μυτιληναίου

__

_

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

_

_

 Όχι μόνο δεν ντρέπονται οι ομοφυλόφιλοι και στην πατρίδα μας, αλλά κάνουν συλλόγους, διοργανώνουν παρελάσεις, ζητούν ίσια δικαιώματα με τους οικογενειάρχες και καμαρώνουν για την ανωμαλία τους!!!

Και το χειρότερο· ομοφυλόφιλοι δεν είναι μόνο αθεόφοβοι και άπιστοι, αλλά και ανώτεροι  κληρικοί και δεσποτάδες. Αυτοι είναι η φρίκη της κοινωνίας.

Ο Γέροντας επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης μιλώντας γι’ αυτούς τους δεσποτάδες, έλεγε· Κάτω από τα ράσα δεν φορούν παντελόνια, αλλά φουστάνια.

Φρίξον ήλιε, στέναξον η γη.

_

Η  ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

ΥΠΑΡΧΕΙ  ΠΙΣΤΙΣ;

ΕΟΡΤΗ, ἀγαπητοί μου, σήμερα. Ἑορτὴ τῆς ἁγίας Παρασκευῆς, ἡ ὁποία εἶνε προσφιλὴς στὸν Ἑλληνικὸ λαό – ἀπόδειξις οἱ τόσες ἐκκλησίες ἐπ᾿ ὀνόματί της.

* * *

Ἡ ἁγία Παρασκευὴ γεννήθηκε τὸν δεύτερο (Β΄) αἰῶνα μ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἀντωνίνου (138-161), ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, τὸν Ἀγάθωνα καὶ τὴν Πολιτεία, στὴ μεγαλύτερη τότε πόλι τῆς ἀνθρωπότητος, τὴ Ῥώμη, πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας. Οἱ γονεῖς της δὲν εἶχαν παιδί. Ἀλλὰ ἡ μητέρα της πίστευε καὶ μέρα – νύχτα παρακαλοῦσε γι᾿ αὐτό. Κι ὁ Θεὸς ἔκανε τὸ θαῦμα· τῆς ἔδωσε ἕνα χαριτωμένο κοριτσάκι πού, ἐπειδὴ γεννήθηκε ἡμέρα Παρασκευή, τὸ ὠνόμασαν Παρασκευή. Τὴ μεγάλωναν μὲ τὰ διδάγματα τοῦ εὐαγγελίου. Ὅσο προχωροῦσε στὴν ἡλικία, ἔδειχνε ἀφοσίωσι στὸν Κύριο· πήγαινε τακτικὰ στὴν ἐκκλησία, προσευχόταν, νήστευε, καὶ πρὸ παντὸς διάβαζε τὴν ἁγία Γραφή. Τὸ κάνουμε ἐμεῖς αὐτό;… Σήμερα οἱ λεγόμενοι Χριστιανοὶ ξενυχτοῦν ὄχι στὴν ἁγία Γραφὴ ἀλλὰ στὴν τηλεόρασι. Οὔτε διαπαιδαγωγοῦμε σήμερα τὰ παιδιά μας ὅπως οἱ γονεῖς ἐκεῖνοι.
Ὅταν ὁ Ἀγάθων καὶ ἡ Πολιτεία πέθαναν ἡ Παρασκευὴ μοίρασε τὴν περιουσία ποὺ κληρονόμησε στοὺς φτωχούς, ντύθηκε τὸ μοναχικὸ σχῆμα καὶ ἀφιερώθηκε στὸ Χριστό. Πόσο σπάνιο εἶνε σήμερα αὐτό! Τί προσκυνᾶμε τὴν εἰκόνα τῆς ἁγίας Παρασκευῆς, ἀφοῦ δὲν ἐκτιμοῦμε τὸ παράδειγμά της; Ποιό σπίτι ἀφιερώνει σήμερα ἕνα παιδὶ στὸ Χριστὸ καὶ ποιό κορίτσι ἀποφασίζει τώρα νὰ γίνῃ καλόγρια; Ἐμεῖς ἀνάβουμε μόνο λαμπάδες στὴν ἁγία. Ἀλλὰ ἡ καλύτερη λαμπάδα, τὸ καλύτερο ἀφιέρωμα, ἦταν ὅτι ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἀφιέρωσε τὸν ἑαυτό της στὸν Κύριο.
Καὶ ὄχι μόνο ἔγινε μοναχή, ἀλλὰ καὶ διέδιδε τὴν πίστι της παντοῦ. Αὐτὸ ποὺ πίστευε δὲν τὸ ἔκρυβε μέσα της· κατὰ τὸ «Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα» (Ψαλμ. 115,1· Β΄ Κορ. 4,13) τὸ κήρυττε ὅπου πήγαινε. Ἔτσι ἔφερε πολλοὺς στὴν ἀληθινὴ πίστι καὶ γύρω της σχηματίσθηκε ἕνας εὐρὺς κύκλος πιστῶν γυναικῶν.
Μιὰ τέτοια δραστηριότης ἦταν ἑπόμενο νὰ προκαλέσῃ τὴν ἀντίδρασι τῶν εἰδωλολατρῶν, ποὺ ἦταν πολλοί. Τὴν συνέλαβαν λοιπὸν καὶ τὴν ὡδήγησαν ἐμπρὸς στὸν Ἀντωνῖνο. Ἐκεῖνος ἔμεινε ἔκπληκτος ὄχι μόνο ἀπὸ τὴ φυσικὴ ὀμορφιά της, ἀλλὰ προπαντὸς ἀπὸ τὸ ψυχικό της κάλλος, τὴ φρόνησι καὶ τὴ σοφία της. Προσπάθησε καὶ μὲ ὑποσχέσεις καὶ μὲ ἀπειλὲς νὰ τὴν κάνῃ ν᾿ ἀρνηθῇ τὸ Χριστό, νὰ προσκυνήσῃ τὰ εδωλα. Δὲν τὸ κατώρθωσε.
Ἔτσι ἄρχισε τὸ μαρτύριό της. Ποιά γλῶσσα μπορεῖ νὰ περιγράψῃ ὅσα ὑπέμεινε ἡ ἁγία; Τῆς ἔβαλαν στὸ κεφάλι πυρωμένη περικεφαλαία, τὴν ἔρριξαν μέσα σὲ καζάνι γεμᾶτο καυτὸ λάδι καὶ πίσσα, ἀλλὰ μὲ τὴ θεία δύναμι ἐκείνη φαινόταν ὄχι νὰ καίγεται ἀλλὰ νὰ δροσίζεται. Ὅταν ὁ βασιλιᾶς τῆς ζήτησε νὰ τὸν ῥαντίσῃ μὲ τὸ λάδι, αὐτὸς τυφλώθηκε. Παρακάλεσε νὰ τὸν θεραπεύσῃ ὑποσχόμενος ὅτι θὰ πιστέψῃ στὸ Χριστό. Ἔλαβε λοιπὸν πάλι τὸ φῶς του, καὶ πράγματι πίστεψε καὶ βαπτίστηκε μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς σωματοφύλακές του. Ἔπειτα ἡ ἁγία Παρασκευὴ βρέθηκε σὲ ἄλλο μέρος. Ὁ βασιλιᾶς ἐκεῖ λεγόταν Ἀσκληπιός, καὶ τὴν ἔστειλε στὴ φωλιὰ ἑνὸς φοβεροῦ δράκοντος. Μὲ ἕνα ὅμως φύσημα ἡ ἁγία καὶ μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ ἔσχισε τὸ δράκοντα στὰ δύο καὶ τὸν ἐξαφάνισε. Τέλος σὲ ἄλλο μέρος, ὅπου ὁ βασιλιᾶς λεγόταν Ταράσιος, ἐπειδὴ ἐκείνη ἔμενε σταθερὰ στὴν ὁμολογία της, τὴν ἔρριξαν κ᾿ ἐδῶ σὲ καζάνι μὲ βραστὸ λάδι, πίσσα καὶ μολύβι. Βλέποντας οἱ διῶκται πὼς τίποτα δὲν τὴν πτοεῖ, τελικῶς τὴν ἀπεκεφάλισαν.
Ἔμεινε ὣς τὸ τέλος ἀκλόνητη σὰν τὸ βράχο, λέγοντας μαζὶ τὸν ἀπόστολο Παῦλο· Ποιός μπορεῖ νὰ μὲ χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; (βλ. Ῥωμ. 8,35-39). Ἔτσι πῆρε τὸ στεφάνι ἡ ἁγία Παρασκευή, κ᾿ ἔτσι ἔγινε γνωστὴ καὶ λαοφιλής.

* * *

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τὴν προβάλλει ὡς πρότυπο, ὡς παράδειγμα μιμήσεως σὲ ὅλα καὶ ἰδιαιτέρως στὴν πίστι. Ἐρωτῶ· ὑπάρχει σήμερα πίστις; Ἐγὼ ἀμφιβάλλω. Στὸ στόμα ἔχουμε τὸ Χριστὸ καὶ στὴν καρδιὰ τὸ διάβολο. Θέλετε μερικὰ παραδείγματα, γιὰ νὰ δῆτε ὅτι εμεθα ψευτοχριστιανοί;
–Πῆγα σ᾿ ἕνα χωριό. Ὁ παπᾶς καλός, μὲ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ ποίμνιό του. Ἔμαθε ὅτι κάποιος ἐνορίτης εἶνε ἄρρωστος καὶ θεώρησε καθῆκον του νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ. Πάει στὸ σπίτι· χτυπάει χτυπάει, καμμία ἀπάντησις. Αὐτὸς ἐπέμενε. Τέλος ἀνοίγει τὸ παράθυρο ἡ γυναίκα τοῦ ἀρρώστου καὶ τοῦ φωνάζει ἀγριεμένη· ―Τί ἦρθες ἐδῶ; ―Γιὰ τὸν ἄρρωστο. ―Δὲ σὲ χρειαζόμαστε… Ξέρετε γιατί τὸν ἔδιωχναν; Διότι εἶχαν μέσα καλεσμένο ἕνα μάγο! Τὸν παπᾶ δὲν τὸν ἤθελαν, τὸ μάγο τὸν ἤθελαν. Ὀργιάζει ἡ μαγεία στὸν τόπο μας. Πιστεύουν λοιπὸν αὐτοὶ στὸ Χριστὸ ἢ στὸν διάβολο; Γιατὶ πίσω ἀπ᾿ τὸ μάγο εἶνε ὁ διάβολος. Ὅποιος πάει σὲ μάγο, τί Χριστιανός εἶνε;
–Λοιπὸν ὁρίστε· χτυπᾷς σ᾿ ἕνα σπίτι, βρίσκεις μέσα μάγο. Πᾶμε σ᾿ ἄλλο σπίτι, σ᾿ ἄλλο χωριό. Ἐκεῖ ἦταν ἕνα κορίτσι δεκαεφτὰ χρονῶν. Δὲν πῆγε κατηχητικὸ σχολεῖο, ἀλλὰ φώτισε ὁ Θεὸς κ᾿ ἔπεσε στὰ χέρια της ὁ βίος τῆς ἁγίας Παρασκευῆς καὶ τὸν διάβασε. Ὅταν εἶδε τὰ μαρτύρια τῆς ἁγίας, ἄρχισε νὰ κλαίῃ. Στὸ τέλος γονάτισε καὶ εἶπε· «Χριστέ μου, κ᾿ ἐγὼ θὰ γίνω σὰν τὴν ἁγία Παρασκευή· ὅπως ἐκείνη ἀφιερώθηκε σ᾿ ἐσένα, ἔτσι κ᾿ ἐγώ». Ὅταν ὅμως ἀνεκοίνωσε στὴ μάνα της τὴν ἀπόφασί της, ἡ «Χριστιανὴ» μάνα ἀγρίεψε, ἄφρισε καὶ εἶπε· «Ἂν τὸ κάνῃς αὐτό, θὰ σὲ σκοτώσω!…».
Ἐπ᾿ αὐτοῦ ἐκφράζω κ᾿ ἐγὼ παράπονο. Κηρύττω μὲ ὅλη τὴν καρδιά· ποιά τ᾿ ἀποτελέσματα; Σὲ ἄλλη ἐποχή, διαφορετικὰ θὰ ἦταν τ᾿ ἀποτελέσματα τοῦ κηρύγματος. Τώρα ἀδιάφοροι! Κοιτᾶνε μόνο τὰ λεφτά τους, τ᾿ αὐτοκίνητά τους, τὶς γυναῖκες τους, τὴ διασκέδασί τους, τὶς ἡδονές τους… Γέμισε ὁ τόπος νυχτερινὰ κέντρα, σκυλάδικα, ποὺ ξεφυτρώνουν σὰ μανιτάρια πάνω στὴν κοπριὰ τῆς κοινωνίας. Χιλιάδες εἶνε τὰ κορίτσια τῆς ὡρίμου ἡλικίας (δεκαέξι ἕως εκοσι ἐτῶν), καὶ κανένα δὲ λέει «Θὰ γίνω σὰν τὴν ἁγία Παρασκευή». Ἂν παρουσιάζονταν δέκα – εκοσι κορίτσια καὶ λέγανε «Θέλουμε νὰ ζήσουμε σὰν τὴν ἁγία Παρασκευή», θὰ κάναμε γυναικεῖο μοναστήρι. Τώρα ὅλοι λένε· Τὸ κορίτσι μας νὰ τὸ παντρέψουμε, νὰ τοῦ βροῦμε καλὸ γαμπρό!… Μ᾿ αὐτὰ ποὺ λέω δὲν ὑποτιμῶ τὸ γάμο, ὄχι· ἀλλὰ μέσα σ᾿ ἕνα τόσο πλῆθος δὲν εἶνε ἔλλειψις νὰ μὴ βρίσκεται οὔτε ἕνα κορίτσι ν᾿ ἀφιερωθῇ στὸ Χριστό, νὰ μιμηθῇ τὴν ἁγία Παρασκευή;
Ἀλλὰ ἔστω, θέ᾿ς νὰ παντρευτῇς; Παντρέψου, εὐλογεῖ ἡ Ἐκκλησία τὸ γάμο. Πρέπει ὅμως νὰ ἑτοιμασθῇς. Ζῆσε λοιπὸν μέχρι τὸ γάμο ζωὴ ἁγνή. Τὰ παλιὰ τὰ εὐλογημένα χρόνια ἦταν παρθένος ὁ ἄντρας, παρθένα ἡ γυναίκα. Ἀρραβωνιαζόταν ἡ κοπέλλα καὶ μέχρι τὴ μέρα τοῦ γάμου δὲν ἅπλωνε χέρι ἐπάνω ὁ ἀρραβωνιαστικός. Ἁγνοὶ στεφανώνονταν, ἔκαναν τρεῖς μέρες νηστεία – προσευχή, καὶ ὕστερα σμίγανε· καὶ ἔβγαζαν παιδιὰ ἅγια. Τώρα; Μόλις ἀρραβωνιάζονται, ἡ δια ἡ μάνα καὶ ἡ πεθερὰ σπρώχνουν τὰ κορίτσια καὶ σμίγουν. Τὸ ἀποτέλεσμα; Ἐμένα ρωτᾶτε; Δὲν εἶνε καιρὸς ποὺ ἦρθε στὸ γραφεῖο κλαίγοντας μιὰ κοπέλλα εκοσι ἐτῶν. Ἀρραβωνιάστηκε καί, κατὰ μὲ τὸ ἔθιμό τους, ἔσμιξαν τὴν δια βραδιά. Σὲ πέντε μῆνες ὁ «κύριος» τὴν ἄφησε ἔγκυο κ᾿ ἔφυγε στὴν Αὐστραλία. Ἄντε νὰ τὸν βρῇς…
Ὦ γυναῖκες, δὲν ἀκοῦτε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄντρας δὲ μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς γυναῖκα. Ἂν πιστεύατε στὸ Εὐαγγέλιο, θὰ λέγατε· «Δὲ θὰ μ᾿ ἀγγίξῃς. Ἐὰν μὲ θέλῃς, πήγαινε στὸν πατέρα καὶ στὴ μάνα μου». Ἐὰν αὐτὸ τὸ τηρούσατε, ὅπως ἔκαναν οἱ ἅγιες γιαγιάδες σας, σᾶς βεβαιώνω, καὶ ἡ πιὸ ἄσχημη γυναίκα θὰ παντρευόταν. Τώρα γιατί αὐτὸς νὰ σὲ παντρευτῇ; Σὲ στύβει, σὲ πετάει σὰ στημμένο λεμόνι καὶ τελείωσε ἡ ἱστορία. Ποιός λοιπὸν μιμεῖται τὴν πίστι τῆς ἁγίας Παρασκευῆς;
–Θέλετε κι ἄλλο δεῖγμα; Κοιτάξτε πῶς εἶνε ντυμένη ἡ ἁγία Παρασκευή. Σεμνά, σκεπασμένη ἀπ᾿ τὸ λαιμὸ μέχρι τὰ νύχια. Ῥίξτε μιὰ ματιὰ τώρα γύρω σας, καὶ κάντε σύγκρισι…
–Κ᾿ ἕνα τελευταῖο. Παντρεύονται σήμερα, ἀλλὰ δὲν περνᾷ πολὺς καιρός καὶ ὁ γάμος κλονίζεται. Εὔκολη λύσι τὸ διαζύγιο, ποὺ πρῶτα ἦταν ἄγνωστο. Τώρα οἱ μισοὶ γάμοι διαλύονται. Ποῦ εἶνε λοιπὸν ἡ πίστι μας στὸ Χριστό; Θεομπαῖχτες καταντήσαμε.
Γιὰ ὅλα αὐτὰ ἡ ἁγία Παρασκευὴ σήμερα δὲν ἑορτάζει· κλαίει. Κλαίει γιὰ τὶς πορνεῖες μας, τὶς μοιχεῖες μας, τὰ διαζύγιά μας…
Ἀδελφοί μου· τὰ πιστεύετε αὐτά; Ἂν τὰ πιστεύετε, ἀκοῦστε τα. Δὲν τὰ πιστεύετε; ἐγὼ τὸ καθῆκον μου τὸ ἔκανα. Ὁ Θεὸς νὰ γίνῃ ἵλεως καὶ νὰ συγχωρήσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Oμιλία του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου

εις την ἱερα μονὴ  Ἁγίας Παρασκευῆς Μηλοχωρίου – Ἑορδαίας 26-7-1989)

Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28 – 9,1)

YΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΒΟΛΟΣ

«Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν…» (Ματθ. 8,31)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Μᾶς διηγεῖται ἕνα θαῦμα, ποὺ ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ θαῦ­μα εἶνε, ὅτι θεράπευσε δυὸ ἀνθρώπους μέσα σ᾽ ἕνα δευτερόλεπτο.
Ἀπὸ τί ἔπασχαν αὐτοί; Κλινικῶς δὲν παρου­σίαζαν τίποτα τὸ παθολογικό· τὸ σῶμα τους ἦ­­ταν ἐν τάξει. Ἔπασχαν ψυχικῶς. Οἱ δὲ ψυχι­κὲς ἀσθένειες εἶνε οἱ φοβερώτερες, καὶ ἀπ᾽ αὐτὲς προέρχονται καὶ οἱ σωματικές. Ῥίζα ὅλων τῶν ἀσθενειῶν εἶνε ἡ κακὴ ψυχικὴ κατάστασις τοῦ ἀν­θρώπου.
Ποιά ἦταν ἡ ἀσθένειά τους; Μία λέξις – μὴ γελάσῃ κανείς, τὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἀλλάζει· οἱ ἄρρωστοι αὐτοὶ ἦταν «δαιμονιζόμενοι» (Ματθ. 8,28). Τί θὰ πῇ δαιμονιζόμενοι; Ὅπως τὰ μικρόβια μπαίνουν στὸ αἷμα, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ οἱ δαίμονες μπαίνουν στὴν καρδιά. Ὅπως σὲ κουφάλες δέντρων φωλιάζουν κουκουβάγιες κι ἀλεποῦδες καὶ σὲ σπηλιὲς θηρία, ἔτσι καὶ οἱ δαίμονες μπαίνουν σὲ ἀφύλαχτες καρδιές. Ἔχετε δεῖ σπίτια ἔ­ρημα κ᾽ ἐγκαταλελειμ­μένα; Ἐγώ, ποὺ περιώδευσα σὰν ἱεροκήρυκας, εἶδα στὴ Μακεδονία τέτοια σπίτια. Ὅπως λοι­πὸν σὲ σπίτια ποὺ λείπει ὁ νοικοκύρης ἐγκαθί­στανται κακοποιοί, ἔτσι καὶ σὲ ψυχὲς ποὺ λείπει ὁ νοικοκύρης, δηλαδὴ ὁ Θεὸς – τὸ Πνεῦ­μα τὸ ἅγιο, φωλιάζουν πονηρὰ πνεύματα. Κι ἀ­πὸ τότε τὸ σῶμα καὶ τὸ μυαλὸ καὶ τὴν καρδιὰ τὰ διευθύνει ὁ διάβολος· ὁ ἄνθρωπος τελεῖ ὑ­πὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος.
Μὰ τί ἔπαθες, θὰ μοῦ πῆτε, καὶ μιλᾷς γιὰ διαβόλους; Τὰ πίστευαν αὐτὰ ἄλλοτε γριοῦ­λες καὶ ἀναλφάβητοι. Τώρα ποὺ ἡ ἐπιστήμη πετάει μὲ πυραύλους σὲ ἄλλους πλανῆτες, ἔρ­χεσαι σὺ νὰ μᾶς μιλήσῃς γιὰ διαβόλους;… Μάλιστα, ἀδελφοί μου, γιὰ διαβόλους θὰ σᾶς μιλήσω. Διότι τὸ λέει τὸ εὐαγγέλιο σήμε­ρα. «Παρεκάλουν», λέει, «αὐτόν» (ἔ.ἀ. 8,31), πέσανε μπρούμυτα οἱ δαίμονες μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ τὸν παρακαλοῦσαν. Ὁμολογῶ, ὅτι θὰ ἤθε­λα κ᾽ ἐγὼ νὰ μὴν ὑπάρχουν δαίμονες καὶ κόλασι, γιατὶ κ᾽ ἐγὼ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ φοβοῦ­μαι· ἔλα ὅμως ποὺ ὑπάρχουν; Δὲν θὰ γίνω λοιπὸν ἐγὼ ἀνώτερος ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο.
Ὑπάρχουν δαίμονες; ἔχουμε ἀποδείξεις; Μὲ συντομία παρουσιάζω μερικὰ ἐπιχειρήματα. Read more »

»ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ»

(48) ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ

__

_

_

Ο ΤΥΠΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ

ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΛΑΣΠΟΛΟΓΙΑ      

http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=782:2813-&catid=28:2009-07-31-01-41-51

—
Περιοδικὸν «Φωτεινὴ Γραμμή»
Μουσῶν 14 – 15452 Ψυχικόν
Τηλ.: 210-3254321, Τηλεομοιότυπον:210-3236978
www.fotgrammi.gr_

Ε Κ Τ Α Κ Τ Η Ομιλία με το επίκαιρο θέμα:

«Οι Υπουργοί Χατζηδάκης και Σκορδάς βλασφημούν την Ορθόδοξη Παράδοση ως αντίχριστοι».

Ομιλητής ο π. Νικόλαος Μανώλης.

Ἡ Ὁμιλία θὰ πραγματοποιηθεῖ τὴν Τετάρτη 7 Αὐγούστου στὶς 7.30 μμ., στὸ πνευματικὸ κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Βυζαντινοῦ Ναοῦ Προφήτου Ἡλιού τῆς Ι.Μ. Θεσσαλονίκης, στὴν διεύθυνση, Ὀλυμπιάδος 53 (ἀπέναντι ἀπὸ τὸ Ναό).

περισσοτερα; http://katanixis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_454.html

_

Θα καταληστευθεί και η Εκκλησιαστική περιουσία;

H Αυστραλία ζήτησε από τους μουσουλμάνους να εγκαταλείψουν τη χώρα

http://elladapoyantisteketai.blogspot.gr/2013/08/h.html

Eπιστολή προς τον Αρχεπίσκοπο και την Δ.Ι.Σ. από τον Μητροπολίτη Γλυφάδας

_

Ο νέος ιερομάρτυς Αυγουστίνος Καλούγκα Δ’

 – Ὁ νέος ἱερομάρτυρας Αὐγουστῖνος τῆς Καλούνγκα

Δ΄ 

τοῦ ἡγουμένου Δαμασκηνοῦ Orlosky

Οἱ πιστοὶ κατάφεραν νὰ ἀποσπάσουν κάποιες πληροφορίες ἀπὸ τοὺς διοικητὰς τῶν φυλακῶν σχετικὰ μὲ τὴν ἡμέρα μεταφορᾶς τῶν κρατουμένων στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ἔτσι οἱ πιστοὶ συγκεντρώθηκαν στὸ σταθμὸ τῶν τραίνων ἔχοντας μαζί τους καὶ τὶς δύο κόρες τοῦ ἐπισκόπου Αὐγουστίνου καὶ ἀνέμεναν στὴν ἀποβάθρα τὴν ἄφιξι τῶν φυλακισμένων. Τὸ ψῦχος ἦταν δριμύτατο τὴν ἡμέρα ἐκείνη. Αὐτὸ ὅμως δὲν ἐμπόδισε τοὺς πιστοὺς νὰ περιμένουν καρτερικὰ νὰ δοῦν ἔστω καὶ ἀπὸ μακριὰ τὸν ποιμένα τους. Ξαφνικά, μέσα ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν ἀκούστηκε μιὰ φωνή· «Τοὺς φέρνουν! Τοὺς φέρνουν!». Πραγματικά, παρουσιάστηκε μιὰ φάλαγγα κρατουμένων φρουρουμένη ἀπὸ ἐνόπλους στρατιῶτες. Ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος, ντυμένος μὲ τὰ ῥάσα του καὶ κρατώντας ἕνα ῥαβδὶ στὸ χέρι, προχωροῦσε μπροστὰ ἀπ᾿ ὅλους. Μόλις ἡ φάλαγγα σταμάτησε μπροστὰ στὶς γραμμὲς τοῦ τραίνου, τὴν περικύκλωσαν στρατιῶτες, καὶ ἔτσι κάθε προσπάθεια προσεγγίσεως τῶν κρατουμένων ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἦταν ἀδύνατη. Μιὰ ἀπὸ τὶς κόρες τοῦ ἐπισκόπου παρακάλεσε ἕνα στρατιώτη νὰ δώσῃ στὸν πατέρα της τὸ κασκὸλ ποὺ ἡ ἴδια φοροῦσε στὸ λαιμό της, γιὰ νὰ τὸν κρατᾷ ζεστό. Ὁ στρατιώτης τὸ ἔδωσε στὸν ἐπίσκοπο, αὐτὸς ὅμως τὴν πρώτη φορὰ τὸ ἀρνήθηκε· στὴ δεύτερη ἀπόπειρα τῆς κόρης του πῆρε τὸ κασκὸλ καὶ τὸ τύλιξε γύρω ἀπὸ τὸ λαιμό του.

Ἐπειδὴ τὸ τραῖνο ἀργοῦσε νὰ φανῇ, πῆραν τοὺς κρατουμένους καὶ τοὺς μετέφεραν μέσα σ᾿ ἕνα κτήριο. Ὁ ἐπίσκοπος ἐμφανίστηκε στὸ παράθυρο καὶ ἔγραψε πάνω στὸ παγωμένο τζάμι πρὸς τὶς κόρες του ποὺ ἦταν ἔξω στὸ κρύο καὶ περίμεναν· «Πηγαίνετε σπίτι, μὴν κάθεστε τόση ὥρα στὴν παγωνιά». Λίγα χρόνια ἀργότερα οἱ κόρες του, ἐνθυμούμενες τὸ περιστατικὸ αὐτό, συνειδητοποίησαν τὴν πίστι καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ εἶχε ὁ πατέρας τους στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος μεταφέρθηκε στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ σταθμὸ στὴν ἐπαρχία τοῦ Λένινγκραντ. Τὸ στρατόπεδο ἦταν μέσα σ᾿ ἕνα πυκνὸ δάσος καὶ ἡ ἐργασία τους ἦταν νὰ μαζεύουν πίσσα. Ἂν καὶ δὲν ἦταν ἰδιαίτερα σκληρὴ δουλειά, πολλοὶ κρατούμενοι δὲν τὰ κατάφερναν καὶ ἡ τιμωρία τους ἦταν νὰ τοὺς στεροῦν τὴν τροφή. Ὁ ἐπίσκοπος στὴν ἀρχὴ δούλευε μαζὶ μὲ τοὺς συγκρατουμένους του, μετὰ ἦταν στὸ σταθμὸ πρώτων βοηθειῶν καὶ κάποιες φορὲς πήγαινε νὰ προμηθευθῇ ὑλικὰ στὴν κοντινώτερη πόλι. Ἐκεῖ γνωρίστηκε μὲ τὸν τοπικὸ ἱερέα καὶ μέσῳ αὐτοῦ κατάφερε νὰ ἐνημερώσῃ τὰ πνευματικά του παιδιὰ γιὰ τὸ ποῦ ἀκριβῶς βρισκόταν.

Ἔτσι κάποιες φορὲς δεχόταν δέματα ἀλλὰ καὶ ἐπισκέψεις πιστῶν, οἱ ὁποῖοι μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους πήγαιναν καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του ἀλλὰ καὶ νὰ τοῦ παράσχουν κάποια τρόφιμα καὶ ζεστὰ ροῦχα. Οἱ συνθῆκες τοῦ στρατοπέδου ἦταν τόσο σκληρές, ποὺ ὁ ἐπίσκοπος δὲν θὰ εἶχε ἐπιζήσει χωρὶς τὴν συνδρομὴ αὐτὴ τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν. Παρ᾽ ὅλες ὅμως τὶς ἀντιξοότητες ποτέ του δὲν παραβίασε τὶς ἡμέρες τῆς νηστείας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ποτέ δὲν ἔφαγε κρέας, ἀλλὰ τὸ μοίραζε στοὺς ἄλλους συγκρατούμενούς του.

Μία φορὰ Read more »

Ποσοι χριστιανοι θα μεινουν; 

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 34-35

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα εμείς είμεθα προετοιμασμένοι για μία Εκκλησία κατακομβών; Όταν πέσει το κόσκινο του διωγμού, όπως στην Αλβανία και σε άλλες χώρες, πόσοι θα μείνουμε;

Μία κορυφή του Θαβώρ είναι εδώ πέρα, αλλά θα λείψει αυτή η κορυφή. Τώρα είστε πολλές. Όταν αρχίσει ο διωγμός, από τις ογδόντα – εκατό που είστε εδώ, -να μη σας φανεί παράξενο– ζήτημα αν μείνετε δέκα πέντε. Θα φύγουν, θα φύγουν, θα φύγουν. Θα τα δείτε αυτά. Εγώ δε θα ζω πλέον, για να δω αυτά τα τραγικά γεγονότα. Τα έζησα αυτά τα γεγονότα και τα ξέρουν εδώ πέρα  όλοι όσοι είναι μεγάλοι. Θα βγει ένα βιβλίο, το οποίο θα περιγραφεί τα προ σαράντα ετών συμβάντα, όχι για τη δόξα τη δική μου, αλλά για να τιμήσουμε τας περιστάσεις εκείνας. Ήρθε ημέρα κατά την οποία, ενώ είχα σαράντα – πενήντα κοντά μου, όλοι με εγκατέλειψαν – πλην ενός προσώπου, του Γεωργίου Παφίλη(*). Μόνο αυτός δεν με εγκατέλειψε έμεινε σταθερός και ακλόνητος. Όλοι με εγκατέλειψαν.

Λοιπόν, μη νομίζετε ότι στο Θαβώρ θα περάσετε όλη σας τη ζωή. Θα έρθει η εγκατάλειψη και ο διωγμός. Και θα πεινάσωμε και θα γυμνητεύσωμε, τα πάντα θα υποστούμε για το Χριστό. Θα έχωμε εμείς τον ηρωϊσμόν των μαρτύρων αυτών; Τότε θα παρουσιασθούν και νέοι νεομάρτυρες. Τοιούτοι νεομάρτυρες παρουσιάζονται στην Ρωσία και στην Αλβανία. Το τι συμβαίνει στις χώρες αυτές είναι άγνωστον.

Τώρα εμείς πήγαμε στην εκκλησία, λειτουργηθήκαμε, ακούσαμε το Ευαγγέλιο και το κήρυγμα και επιστρέψαμε στα σπίτια μας υπό ελεύθερον ήλιον τέλος πάντων. Μολονότι έμμεσος είναι ο διωγμός εναντίον των ιδεών του Ευαγγελίου. Μετά θα αρχίσει και ο άμεσος διωγμός. Πάς Χριστιανός θα διώκεται, ακόμα και το σημείο του σταυρού αν θα κάνει.

Δεν τα λέγω αυτά δια να σας σκορπίσω την απογοήτευση. Σας τα λέω, γιατί είναι καθρέφτης αυτός εις τον οποίο καθρεφτιζόμεθα, για να φθάσομε και εμείς στα ύψη των αγίων αλλά και γιατί πρέπει να ξέρετε την αλήθεια.

Πολλά λόγια έχομε πει, πάρα πολλά λόγια και ολίγη ουσία υπάρχει. Δεν μιλούσαν για το Χριστό εκείνοι και όμως η συναναστροφή των ήτανε καθαρώς χριστιανική. « Άνευ λόγου κερδηθήσονται ». Αυτό είναι. Επήλθε μία κρυάδα στους Χριστιανούς, ψυγείο έγινε ο τρόπος της ζωής τους. Τις οίδε τας βουλάς του Θεού; Τις οίδε απ’ αυτή τη νέκρα που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα τι θα βγάλει ο Θεός;

____

• (*) Ο Γέροντας αναφέρεται στα χρόνια τα δύσκολα της Κατοχής στην Κοζάνη.
• Οι συνεργάτες του, του είπαν·  Μη κάνετε κηρύγματα που ερεθίζουν τους Γερμανούς, γιατί κινδυνεύουμε και εμείς. Εμείς έχουμε και παιδιά.  Και ο Γέροντας τους απάντησε· Δεν θα αλλάξω τον τρόπο του κηρύγματος, επειδή εσείς φοβάστε. Ομως θα κάνουμε κάτι άλλο. Θα υπογράψετε ένα χαρτί που θα γράφει· Για ότι λέει και κηρύττει ο ιεροκήρυκας Αυγουστίνος Καντιώτης είναι υπεύθυνος αυτός και μόνος. Αν συμβεί κάτι και κινδυνεύσετε,  θα δείξτε το χαρτί και θα απαλλαγείτε.
• Τότε συνέταξε το έγγραφο και το υπέγραψαν όλοι οι συνεργάτες, πλην ενός. Ο Γεώργιος Παφίλης αντέδρασε και είπε· Η δική μου η ζωή δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την δική σου και δεν υπογράφω τέτοιο χαρτί.

Εκείνο το διάστημα, έλεγε ο Γέροντας,  ήταν ένας κομμουνιστής που έγραφε δυνατά άρθρα στις εφημερίδες. Και για να μη συλληφθεί βρισκόταν πολλοί ιδεολόγοι κομμουνισταί που ζητούσαν να βάλλουν τ’ όνομά τους ως συντάκτες του κειμένου.

Μετά την δημοσίευση ανακρίνονταν και φυλακίζονταν αυτός που υπέγραφε το δημοσίευμα και ο πραγματικός αρθρογράφος έμεινε ασύλληπτος. Ενω Γέροντας που έπαιζε τη ζωή του κορώνα γράμματα στην Κοζάνη την Κατοχή, δεν είχε γενναίους συνεργάτας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

«Mόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσεται ο παις μου» (Mατθ. 8,8)

ΣHMEPA, αγαπητοί μου, η αγία μας Eκκλησία όρισε να διαβάζεται απο το Eυαγγέλιο του Mατθαίου μία περικοπή, που ομιλεί για έναν άνθρωπο πίστεως. Πόσο αξίζει ένας τέτοιος άνθρωπος!
Aυτός ήτανε εκατόνταρχος, δηλαδή αξιωματικός. Aξιωματικός όχι ενός μικρού κράτους αλλά της πανισχύρου Pωμαϊκής αυτοκρατορίας, που απλώνετο πρός Bορράν, Nότον, Aνατολάς και Δυσμάς· της αυτοκρατορίας, που πρωτεύουσα είχε τη Pώμη και οι λεγεώνες της ήταν ο φόβος και ο τρόμος της ανθρωπότητος. Eκπρόσωπος λοιπόν της Pωμαϊκής εξουσίας κάτω στην Aγία Γη ήτανε ο εκατόνταρχος αυτός.
Aλλά ήταν ευγενής ύπαρξις. Δεν υπερηφανεύετο ούτε για το έθνος του, ούτε για το αξίωμά του, ούτε για τίποτε άλλο. Kαι το απέδειξε ότι ήτο ευγενής ύπαρξις. Πώς;
Eίχε στο σπίτι του έναν υπηρέτη, ένα δούλο. Kαι παρ’ όλο που οι δούλοι δεν είχαν τότε καμμία αξία, ο εκατόνταρχος έδειξε γι’ αυτόν μεγάλο ενδιαφέρον. Aρρώστησε ο δούλος κ’ έπεσε στο κρεβάτι. O κύριός του και γιατρούς κάλεσε, και φάρμακα αγόρασε, και κάθε άλλη περιποίησι του προσέφερε. Aλλ’ αυτός χειροτέρευε, κι ο εκατόνταρχος ήταν περίλυπος.
Ξαφνικά ακούει, ότι παρουσιάστηκε κάποιος που θεραπεύει και τις πιο βαρειές ασθένειες, που ανασταίνει και νεκρούς. Eίνε ο Iησούς Xριστός. Tότε ο εκατόνταρχος είπε μέσα του· Aυτός θα θεραπεύση το δούλο μου!
Πήγε στο Xριστό και ταπεινώθηκε μπροστά του. Δεν υπολόγισε ουτε το αξίωμα ούτε το βαθμό του· δεν τον ενδιέφερε, τί θα πει ο κόσμος. Tου μίλησε για τον άρρωστο δούλο του. Kαι ο Xριστός του λέει· «Θα έλθω εγώ να τον θεραπεύσω» (Mατθ. 8,7). Mόλις όμως άκουσε αυτό το λόγο ο εκατόνταρχος, είπε· Kύριε, δεν είμαι άξιος να μου κάνης επίσκεψι· πες μόνο ένα λόγο, και ο δούλος μου θα γίνη καλά (ε. à. 8,8). Aν εγώ δίνω διαταγές και εκτελούνται, πόσω μάλλον εσύ; Eγώ είμαι ένας μικρός αξιωματούχος, εξουσιάζω εκατό στρατιώτες· ενώ εσύ εξουσιάζεις το σύμπαν ολόκληρο. Δώσε λοιπόν μια διαταγή, και θα γίνη ο δούλος μου καλά.
Kαι θαύμασε, λέει, ο Xριστός την πίστι του. Kαι έδωσε διαταγή. Kι από την ώρα εκείνη εθεραπεύθη ο δούλος του.

* * *

Tί μεγάλα νοήματα έχει η Eκκλησία! Σύ, Kύριε, λέει, εξουσιάζεις τα σύμπαντα, που πειθαρχούν σ’ Εσένα όπως ο στρατιώτης.
Tώρα και στο στρατό χαλάρωσε η πειθαρχία που γνωρίσαμε εμείς άλλοτε. Aλλά τότε, στο ρωμαϊκή εποχή, ε­ίχανε σιδηρά πειθαρχία.  Yπακούουν, λέει, σ’ εμένα οι στρατιώτες· αλλά σύ, Kύριε, είσαι ο βασιλεύς και ο Kύριος του παντός, σ’ εσένα υπακούουν τα σύμπαντα. Tον παραδέχεται, δηλαδή, όχι ως άνθρωπο αλλ’ ως Θεό· έβλεπε κάτω από το ταπεινό σχήμα του ανθρώπου να κρύβεται το μεγαλείο της Θεότητος. Aν διατάζω εγώ, λέει, διατάζεις κ’ εσύ, Kύριε, αφού είσαι Θεός.
Kαι πράγματι ο Kύριος όλα τα εξουσιάζει. Στέκουν μπροστά του τα σύμπαντα σαν στρατιώτες. Παράδειγμα ο ήλιος. Tο σκεφτήκατε; Ποτέ στρατιώτης δεν έδειξε τόση πειθαρχία όση ο ήλιος. Eίνε σε ένα σημείο, που του όρισε ο Mεγαλοδύναμος.  Aνατέλλει στον ώρα του, βασιλεύει στην ώρα του, στρατιώτης πιστός στα διατάγματα του Kυρίου. O Φλαμμαριών, ο μεγάλος αστρονόμος, το λέει αυτο κάπου. Γιά φανταστείτε, να διατάξη ο Xριστός τον ήλιο νa φύγη από τη θέσι του και πού να πάη; Πέρα, βαθειά μέσα στο άπειρο. Aν απομακρυνθεί, θα τον δούμε σαν ένα αστεράκι. Kαι τότε, ω τότε, δεν θα μπορέση να μας θερμάνη· η θερμοκρασία της γης θα πέση εκατό βαθμούς κάτω από το μηδέν, η επιφάνειά της  θα γίνη πάγος, Bόρειος Πόλος, και ποιός τότε θα μπορέση να ζήση πάνω σ’ αυτήν; Θ’ αποθάνουμε από το κρύο. Aν πάλι δώση άλλη εντολή ο Θεός και πει το αντίθετο, να φύγη ο ήλιος από ‘κει που βρίσκεται και τί να κάνη; Nα πλησιάση. Tότε θα τον δούμε δέκα και εκατό φορές μεγαλύτερο, η θερμοκρασία μας θα φτάση σε μεγάλα ύψη πάνω από το μηδέν, και η γη θα γίνη ξηραϊλα, κάρβουνο.
Ω Xριστέ! στρατιώτης σου ο ήλιος, σε υπακούει. Kαι μόνο ο ήλιος; Kαι η γη είνε στρατιώτης. O κόκκος αυτός της άμμου ―εν συγκρίσει με το άπειρο σύμπαν― κινείται. Aυτή η υδρόγειος σφαίρα είνε ένα λεωφορείο, που τρέχει με μεγάλη ταχύτητα. Kαι το λεωφορείο αυτό μεταφέρει όχι 50 ή 60 επιβάτες, αλλά  ―παρακαλώ μετρήστε― 5 δισεκατομμύρια ανθρώπους. Kαι τρέχει, τρέχει μέσα στο άπειρο. Ποιός συγκρατεί τη γη; Ποιά τροχαία ρυθμίζει την κίνησί της;
Aλλο παράδειγμα πειθαρχίας η θάλασσα. Yπακούει. Eίνε κτίσμα, δεν είνε Θεός. Oι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν φθάσει σε μεγάλα επιτεύγματα, αλλά στο θέμα της θρησκείας είχαν πλάνη, όπως έλεγε και ο Kολοκοτρώνης. Παιδιά, λέει, οι αρχαίοι ήταν σπουδαίοι· επιστήμες ε­ίχανε, Παρθενώνες χτίσανε, αλλα ζούσαν σαν τα ζώα, λέει· πέτρες και ε­ίδωλα λατρεύανε, μεταξύ δε αυτών και τη θάλασσα. Oταν τη βλέπανε ν’ αφρίζη, θαυμάζανε. Eμείς ―δόξα σοι, ο Θεός― έχουμε την αληθινή θρησκεία· και γνωρίζουμε, ότι και η θάλασσα υπακούει στο Θεό. Πως υπακούει; Πρώτα – πρώτα την έχει περιορίσει ο Θεός σε ορισμένη έκτασι. Aρχικώς ήταν θάλασσα όλη η υδρόγειος. Kαι είπε ο Θεός και απεχώρησε η θάλασσα και εμφανίσθηκε η ξηρά, και πάνω σ’ αυτήν εμφανίσθησαν οι πηγές, οι ποταμοί και οι λίμνες. Eπειτα, ως προς την ποσότητα του νερού, υπάρχει μια συμμετρία θαυμαστή. Ποιά συμμετρία; Tο νερό της θαλάσσης εξατμίζεται συνεχώς· αλλ’ εξατμίζεται με μια αναλογία θαυμαστή. Eάν εξατμίζετο περισσότερο του δέοντος, η θάλασσα θα εξαντλείτο και θα εξηραίνετο· Εάν εξατμίζετο λιγώτερο του δέοντος, η στάθμη της θα ανέβαινε επικινδύνως. Tώρα όμως όσο εξατμίζεται τόσο και αναπληρώνεται με τη βροχή, που δεν είνε τίποτε άλλο παρά η εξάτμισις του νερού της θαλάσσης. Mια γυναίκα στο χωριό μου είχε βάλει τον τέντζερη πάνω στη φωτιά γεμάτο νερό, άρχισε να φλυαρεί και ξεχάστηκε, και το νερό εξατμίσθηκε. Eτσι μπορούσε να εξατμισθεί και η θάλασσα, και τότε θα φαινόταν ο πυθμένας. Eaν πάλι ήταν μικροτέρα η εξάτμισις, τότε θα εκαλύπτετο όλη η γη από τα νερά και θα ε­ίχαμε παγκόσμιο κατακλυσμό. Θαυμαστό επίσης είνε, ότι μέσα στη θάλασσα ο Θεός έρριξε αλάτι. Aν δεν έρριχνε το αλάτι, θα βρωμούσε και θα σάπιζε ο κόσμος. Kαι άλλα ακόμη θαυμαστά υπάρχουν. Mε αξίωσε ο Θεός, ως νησιώτη, να γράψω ένα βιβλίο με τίτλο «H θάλασσα» (400 περίπου σελίδες είνε), στο οποίο περιγράφω τα θαυμάσια της θαλάσσης. Φτάνει μόνο η θάλασσα ν’ αποδείξη, ότι υπάρχει Θεός. Ω Θεέ μου, πόσο ασύνετοι ε­ίμεθα και δεν σκεπτόμεθα τα μεγαλεία σου, πόσο αχάριστοι και αγνώμονες ε­ίμεθα και δε νιώθουμε τις ευεργεσίες σου! Oμιλούμε περί πραγμάτων φυσικών, ενώ πίσω απ’ όλα στέκει η πρόνοια του Θεού.
Όλα λοιπόν υπακούουν στο Θεό, και είχε δίκιο ο εκατόνταρχος. Yπακούει ο ήλιος, υπακούει η γη και η σελήνη και τα άστρα, υπακούει η θάλασσα και τα νερά, τα πάντα υπακούουν· και ο μόνος που δεν υπακούει εινε ο άνθρωπος. Tο σκουλήκι ο ανθρωπος πάει κόντρα με το Θεό. Aυτός αποτελεί παραφωνία μέσα στο σύμπαν.

* * *

Aυτά τα λίγα είχα να πω εξ αφορμής του σημερινού ευαγγελίου, και ο Θεός να μας δώση δύναμι να πειθαρχούμε στο θέλημά του το άγιο.  Ω Θεέ μου! σ’ εσένα  υπακούουν τα πάντα. Σε παρακαλούμε, βοήθησέ μας να υπακούσουμε κ’ εμείς, τα ατίθασα όντα.
Eάν, αγαπητοί μου, υπακούσουμε στο Θεό, θa δούμε ακόμη μεγαλύτερα θαύματα και ως άτομα και ως έθνος. Tώρα μας περιφρονούν και μας απειλούν να μας θάψουν. Aλλ’ εάν μας ελεήση ο Θεός, θα δούμε πάλι ευλογίες όπως και παλαιότερα. Tο ’12, που ορμήσαμε ως λέοντες και φθάσαμε μέχρι την Aγκυρα με επικεφαλής ήρωες (με Πλαστήρα και Kονδύλη και Kουντουριώτη), τότε ένας Eλληνας πέθαινε, και οκτώ γεννιόντανε. Tώρα ένας πεθαίνει και μισός γεννιέται. Mόνο αν επιστρέψουμε στις αθάνατες ρίζες μας, εάν πιστέψουμε όπως θέλει ο Θεός, τότε πάλι θα δούμε καλύτερες ημέρες, δια πρεσβειών πάντων των αγίων. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

((Oμιλία του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου εις τον ιερό ναό του Aγίου Γερμανού, Aγίου Γερμανό – Πρεσπών 1-7-1990)

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ

τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ

«Σὺ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β΄ Τιμ. 2,1)

Καταλάβατε, ἀγαπητοί μου, τί σημαίνει τὸ ῥητὸ αὐτό; Περιέχει πολλὰ νοήματα.
Μιλήσαμε ἄλλοτε γιὰ τὴν πατρίδα τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος τὴ Νικομήδεια, γιὰ τὸ ἰατρικό του ἐπάγγελμα, γιὰ τὰ θαύματα, τὰ μαρτύρια καὶ τὸ τέλος του. Ἂς μιλήσουμε τώρα ἐπάνω στὸν ἀπόστολο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς καὶ εἰδι­­κὰ στὸ ῥητὸ αὐτό, ποὺ εἶ­νε παρμένο ἀπὸ τὴ Δευτέρα ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ μαθητή του Τιμόθεο ἐπίσκοπο Ἐφέσου.

* * *

Ποῦ βρισκόταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅταν ἔγραφε αὐτά; Ἦταν μέσ᾽ στὴ φυλακή. Ἀκούσα­τε τί λέει στὸ τέλος τῆς περικοπῆς· «Κακο­πα­θῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος» (Β΄ Τιμ. 2,9). Ἦ­ταν κακοῦρ­γος; Ὄχι βέβαια. Ἀλλὰ τότε ἐθεωρεῖτο ἔγκλη­μα τὸ ὅτι πίστευε στὸ Χριστό· γι᾽ αὐτὸ φυ­λακί­στηκε. Ἐ­κεῖ μέσ᾿ στὶς φυλακὲς περίμενε ἀ­πὸ ὥρα σὲ ὥρα ν᾽ ἀνοίξῃ ἡ σιδερένια πόρτα τοῦ κελλιοῦ καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸ ἀπόσπα­σμα γιὰ νὰ ἐκτελεσθῇ – ποιός; ὁ κορυφαῖος τῶν ἀ­­ποστό­λων! Κι ὅμως αὐτὸς εἶνε γεμᾶτος χαρά. Καὶ παίρνει τὴν πέννα καὶ γράφει αὐ­τὴ τὴν τελευταία του ἐπιστολὴ πρὸς τὸν ἀγαπητό του μα­θητή. Ὁ Τιμόθεος ἦταν ἐπίσκοπος στὴν Ἔφεσο. Σ᾽ αὐ­τὸν λοιπὸν γράφει. Καὶ τί τοῦ λέει;
Ἐσύ, παιδί μου, πρόσεξε μὴν ἀπογοητευ­θῇς ἀπ᾽ τὸ ὅτι βρίσκομαι σὲ δεινὴ θέσι, ἀπὸ τὴν περιπέτειά μου καὶ τὸ τέλος μου. Μὴ σὲ πτοήσουν αὐτά. Μεῖνε σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος. Πάρε δύναμι ἀπ᾽ τὸ Χριστό, μεῖνε μέχρι τέλους πιστὸς καὶ ἀφωσιωμένος στὸν Κύριό μας.
Ἦταν ἀνάγκη νὰ λεχθοῦν αὐ­τά. Διότι ἡ Ἐκ­κλησία βρισκόταν τότε σὲ δύσκολη κατάστασι. Στὴ Ῥώμη αὐτοκράτορας ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ ἀ­γριώτερα θηρία, ἕνα ἐστεμμένο τέρας, ὁ Νέ­ρων. Αὐτὸς μισοῦσε τὸν Χριστιανισμὸ καὶ δημιούργησε μιὰ σκηνοθεσία· ἔβαλε φωτιὰ στὴ Ῥώμη, καὶ μετὰ εἶπε, ὅτι αἴτιοι τοῦ ἐμπρησμοῦ εἶνε οἱ Χριστιανοί· ἔτσι ἄρχισε ὁ διωγμός.
Ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ συνελήφθησαν καὶ ῥίχτηκαν στὶς φυλακὲς ἦ­ταν οἱ δύο ἀπόστολοι Παῦλος καὶ Πέτρος. Καὶ κοντὰ σ᾽ αὐτοὺς πλῆ­θος ἄλλοι Χριστιανοί, ποὺ τὸ τέ­λος τους ἦταν μαρτυρικό. Τοὺς γύμνωναν, τοὺς ἄλειφαν μὲ πίσσα, καὶ κατόπιν τὰ πισσωμένα κορμιὰ ἀν­δρῶν καὶ γυναικῶν –ὅποιος τ᾽ ἀκούει φρίττει– τὰ κρε­μοῦσαν τὴ νύχτα σὲ ψηλὰ δοκάρια, τοὺς ἔ­βαζαν φω­τιά, καὶ τ᾽ ἄφηναν νὰ καίγωνται σὰ λαμπάδες, γιὰ νὰ φωτίζουν! Μαρτύρησαν ἔτσι χιλιάδες.
Μὴ νομίσετε ὅμως ὅτι ὅλοι ἔγιναν μάρτυρες. Δὲν εἶνε εὔκολο. Ἀπ᾽ ὅλους ἐμᾶς ποὺ ζοῦμε σήμερα, ἂν γίνῃ διωγμός, ἐγὼ ἀμφιβάλλω ἐὰν δέκα μείνουν πιστοί. Δὲν ξέρω ποιοί θά ᾽νε αὐ­τοί· κλη­ρικός, λαϊκός, βοσκός, ἐργάτης;… δὲν ξέρω. Τώρα εὐχάριστα ἐρχόμαστε στὴν ἐκκλησία, ἀκοῦμε τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, εὐχαριστού­μεθα ἀπὸ τὰ τροπάρια καὶ τὴ μουσική. Ἀλλὰ ἄλλο εἶνε τοῦτο, κι ἄλλο εἶνε ἐκεῖνο… Ἐκτὸς λοιπὸν ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ μαρτύρησαν, πολλοὶ δείλιασαν καὶ λιποτάκτησαν. Γνωρίζουμε ἀκό­μα, ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶχε πολλοὺς συν­εργάτες ἀλλὰ στὸ τέλος τὸν ἄφησαν καὶ ἔ­φτα­σε νὰ γράφῃ· «Πάντες με ἐγκατέλιπον» (ἔ.ἀ. 4,16).
Γι᾿ αὐτὸ ἐδῶ ἐνθαρρύνει τὸν ἀ­πό­στολο Τιμόθεο. Ὅπως ὁ γενναῖος ἀξιωματικὸς σὲ κρίσι­μο σημεῖο τῆς μάχης ἐνθαρρύνει τοὺς μαχητάς του, ἔτσι καὶ ὁ Παῦλος, στρατη­γὸς τῆς στρατι­ᾶς τοῦ Κυρίου, ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ ἱερὸς Χρυ­σόστομος, ἐνθαρρύνει τὸν στρατιώτη τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τοῦ λέει· «Σὺ, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β΄ Τιμ. 2,1), πάρε δύναμι γιὰ νὰ συνεχίσῃς τὸν ἀγῶνα σου.

* * *

Τὰ ἐμπνευσμένα αὐτὰ λόγια, ἀγαπητοί μου, ποὺ βγῆκαν σὲ καιρὸ διωγμοῦ μέσα ἀπ᾽ τὸ κα­μίνι μιᾶς καρδιᾶς ποὺ ἀγαποῦσε τὸ Χριστό, δι­αβαίνουν τοὺς αἰθέρες καὶ τοὺς αἰῶ­νες καὶ φτάνουν ὣς ἐμᾶς. Ἰσχύουν ἐξατομικευμένα γιὰ τὸν καθένα μας. Ἂς ἀνοίξουμε τὰ αὐτιά μας ν᾽ ἀκούσουμε τὸν ἀπόστολο Παῦλο· «Σὺ οὖν, τέκνον μου (πιστὸ παιδὶ τῆς Ὀρθοδοξίας), ἐν­δυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».
Διότι κ᾽ ἐμεῖς βρισκόμαστε σὲ σκληρὴ ἐποχή. Οἱ παλαιότεροι εἴδαμε στὶς ἡμέρες μας νὰ περνοῦν ἀπὸ τὴν Εὐρώπη νέοι Νέρωνες· τρεῖς, τέσσε­ρις, πέντε ἢ περισσότεροι ἀπαίσιοι Νέρωνες. Ἠπιώτερες ἢ χειρότερες «ἐκδόσεις» τοῦ Νέρωνος, βασάνισαν τὸν κόσμο – νὰ μὴν ἀ­ναφέρουμε τὰ ὀνόματά τους. Ὑπῆρξαν δικτάτορες, ἄλλοι μὲ κόκκινα καὶ ἄλ­λοι μὲ μαῦ­ρα χρώματα. Ἀλλὰ εἴτε μὲ μαῦρα εἴτε μὲ κόκκινα χρώματα, ὑπῆρξαν ἀ­παί­σιοι. Κατήργησαν τὴν ἐλευθερία τῶν λαῶν, ὡδήγησαν στὴ σφαγή, ἔκλεισαν κόσμο στὰ στρατόπεδα, ἔκαψαν μέσα σὲ κλιβάνους ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, μίαναν τὴ γῆ μὲ τὰ αἵματα αὐτοὶ οἱ νεώτεροι Κάϊν. Θὰ περάσουν πολλὰ χρόνια γιὰ νὰ λησμονηθοῦν τὰ φοβερὰ ἐγκλήματά τους. Αὐ­τοὶ στάθηκαν φοβερώτεροι ἀπὸ τὸ Νέρωνα κατὰ τοῦτο· ἐκεῖνος, μολονότι ἔλεγε ὅτι ἤθελε νὰ ἔχῃ ἡ ἀνθρωπότης ἕνα κεφάλι ὥστε μὲ μιὰ σπαθιὰ νὰ τὴν ἀποκεφαλίσῃ, δὲν εἶχε ὅ­μως στὴ διάθεσί του τὰ φοβερὰ ὅπλα ποὺ δι­έθεταν αὐτοί.
Σήμερα διέφυγε ἆραγε ἡ ἀνθρωπότης τὸν κίνδυνο νὰ ἐπανεμφανισθοῦν Νέρωνες; Ὄχι, ἀδελφοί μου. Τὸ κακὸ —ἂς φιλοσοφοῦν οἱ δι­ανοούμενοι, ἂς λένε οἱ κοινωνιολόγοι, ἂς φλυ­αροῦν οἱ ῥήτορες— τὸ κακὸ ἔχει ῥίζες πολὺ βαθειὰ μέσα στὴν ἀνθρώπινη καρδιά. Εἶνε σὰν τὴ Λερναία Ὕδρα, ποὺ ὅσα κεφάλια κι ἂν κόβονταν, φύτρωναν νέα, ἕως ὅτου ὁ Ἰόλαος καυτηρίασε τὶς ῥίζες τους. Βλέπω, βάσει τῶν ἱ­ερῶν κειμένων, ὅτι νέοι Νέρωνες ἐκκολάπτον­ται πάλι εἰς βάρος τῆς ἀνθρωπότητος, ὁποιο­δήποτε χρῶμα κι ἂν ἔχουν. Ἔρχονται ἡ­μέρες σκληρές, ἀπαίσιες, κατὰ τὴν προφητεία τοῦ σοφοῦ Σολομῶντος, ποὺ λέει ὅτι «ἐ­ρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία» (Σ. Σολ. 5,23). Σὲ τέτοιες μέρες ζοῦμε. Πολλοὶ θ᾿ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό. Ἡ αἵρε­σις τῶν χιλιαστῶν ἀγρεύει θύματα μεταξὺ τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Ἐγὼ κλαίω καὶ θρηνῶ. Ποιά μάνα τοὺς γέννησε; ποιός πατέρας τοὺς ἀνέθρεψε; ποιός παπᾶς τοὺς κατήχησε; ποιός δάσκαλος τοὺς δίδαξε; ποιά κοινωνία τοὺς διαμόρφωσε; Ὅπως πάνω στὴν κοπριὰ φυτρώ­νουν τὰ μανιτάρια, ἔτσι καὶ στὴν κοπριὰ τῆς ἀθλίας μας κοινωνικῆς καταστάσεως φύτρωσαν ἄλλοι μὲν χιλιασταί, ἄλλοι μασόνοι, ἄλλοι ροταριανοί, ἄλλοι ἄθεοι, ἄλλοι ὑλισταί, ἄλλοι…, καὶ τὸ μαντρὶ τοῦ Χριστοῦ λιγοστεύει συνεχῶς. Θὰ μείνουμε πολὺ λίγοι.
Ἀλλ᾽ ὅσο λίγοι κι ἂν μείνουμε –ὅπως ὁ Χριστὸς ἐγκαταλείφθηκε ἀπ᾽ ὅλους τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔμεινε μόνος στὰ μπουντρούμια τῆς Ῥώμης, ὅπως ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ τόσοι ἄλλοι ἀναρίθμητοι ἐγκαταλείφθηκαν–, κάποιοι πάν­τως θὰ μείνουν, θὰ ὑπάρχῃ τὸ «λεῖμμα» (῾Ρωμ. 11,5). Ὁ σπόρος τοῦ εὐαγγελίου δὲν θ᾽ ἀφανισθῇ, δὲν θὰ λείψουν στρατιῶτες ἀπὸ τὴν ἔνδοξη στρατιὰ τοῦ Κυρίου. Θὰ ὑπάρχουν πάντοτε ἄνδρες σώφρονες, γυναῖκες τίμιες, νέοι ἁγνοί, κορίτσια παρθένα, παιδιὰ ἀθῷα, ποὺ θὰ γονα­τίζουν ἐμπρὸς στὰ εἰκονίσματα. Δὲν θὰ ἐκλεί­ψῃ ἡ Ἐκκλησία· «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18). Θὰ λιγοστέψουν οἱ Χριστιανοί, θὰ σβήσουν τὰ ψευδῆ φῶτα, ἀλλὰ τὸ ἀνέσπερο Φῶς θὰ μείνῃ, θὰ ὑπάρχῃ πάντοτε.
Ὅσο προχωροῦν οἱ αἰῶνες, θὰ εἶνε σκοτεινότεροι καὶ ἀπαισιώτεροι. Θ᾽ ἀνοίξουν οἱ πύλες τῆς κολάσεως καὶ θὰ βγοῦν τὰ στρατεύματα τὰ ᾅδου καὶ νέοι Νέρωνες, ποὺ θὰ κρατοῦν ἀντὶ γιὰ μαχαίρια τὴν πυρηνικὴ ἐ­νέργεια, γιὰ νὰ θερίσουν τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἡ γῆ νὰ ἐρημωθῇ. Τὶς ἡμέρες αὐτὲς τῆς ἀ­θεΐας καὶ ἀπιστίας, «ὅσοι πιστοί», «ὅσοι πιστοί»! (θ. Λειτ.). Ὅσοι μείνουν πιστοί, θὰ εἶνε μακάριοι, εὐτυχεῖς. «Εὐτυχεῖς ὅσοι φυλάγουν Θερμοπύλες», ὅπως λέει ὁ ποιητής, ὅσοι μείνουν ἀτρόμητοι, ψυχωμένοι, πειθαρχικοί, ἐν­θουσιασμένοι, ἀποφασισμένοι γιὰ θυσία. Θερ­μοπύλες εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία μας. Νὰ τὴ φυλάξουμε ὅποια θυσία καὶ ἂν ἀπαιτηθῇ!
Δὲν θὰ νικήσουν οἱ πολλοί. Ἡ Ἀποκάλυψις λέει, ὅτι ἄνοιξε ἡ πόρτα τῆς κολάσεως καὶ βγῆκαν τὰ θηρία ὅλα· τὸ λιοντάρι, ἡ τίγρις, ἡ ἀρκούδα. Πάλεψαν, φαγώθηκαν μεταξύ τους. Ποιός νίκησε; Οὔτε τὸ λιοντάρι, οὔτε ἡ τίγρις, οὔτε ἡ ἀρκούδα (ὅλα αὐτὰ εἶνε σύμβολα ἐ­θνῶν). Ποιός νίκησε; Τὸ ἀρνίον! (Ἀπ. 5,6· 12,11· 17,14).
«Ἀρνίον ἐσφαγμένον», σύμβολο ἀγάπης καὶ θυσίας, Ἀρνίον μὲ ἄλφα κεφαλαῖο, εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Πίστις μας ἀ­κράδαντη εἶνε· ὅσες φάσεις κι ἂν περάσῃ ὁ ἀ­γώνας, ὅσες μάχες κι ἂν γίνουν, ὅσους λιπο­τάκτες καὶ νεκροὺς κι ἂν ἔχουμε, στὸ τέλος στὴν κορυφὴ τῆς ἀνθρωπότητος θὰ κυματίσῃ μία καὶ μόνο σημαία, ἡ σημαία τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἡ ἔνδοξη σημαία τοῦ σταυροῦ. Καὶ οἱ ἄ­πιστοι ἀκόμη καὶ οἱ ἄθεοι θὰ γονατίσουν· καὶ οἱ πάντες καὶ τὰ πάντα, ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ τὰ ἄστρα καὶ τὰ βουνὰ καὶ οἱ θάλασσες, δύσις καὶ ἀνατολή, βορρᾶς καὶ νότος, θὰ ὑ­μνοῦν καὶ θὰ δοξάζουν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Oμιλία του Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Aυγουστίνου Kαντιώτου εις τον ἱερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης Κυριακὴ 27-7-1975 πρωί)

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΜΑΣ

OMIΛIΑ TOY ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. AYΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

__

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

OMIΛIΑ TOY ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. AYΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

__

_

_

ETOIMAZOYN ΜΑΛΛΟΝ THN EΛEYΣH TOY ΠΑΠΑ ΣTO AΓION OΡΟΣ

ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΕΣ

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΥΛΑΒΕΙΣ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΘΑ ΔΕΧΘΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΠΑ;

Αστυνομική Επέμβαση στο Κονάκι της ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ – ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

• Αναταραχή επικρατεί στο Άγ. Όρος από το βράδυ της Τετάρτης καθώς όπως αναφέρουν πληροφορίες αστυνομική δύναμη με δύο περιπολικά βρίσκεται έξω από το αντιπροσωπείο (κονάκι) της Ιστορικής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου.
• Σύμφωνα με πληροφορίες έχει αποφασιστεί αθόρυβη αστυνομική επέμβαση από την αστυνομική Δ/νση Χαλκιδικής ενώ το αστυνομικό τμήμα των Καρυών με τα δυο περιπολικά έχει μπλοκάρει τους γύρω δρόμους ώστε να μην βοηθηθούν οι μοναχοί από πιστούς.
• Πηγή: thesstoday.gr

Μιλάμε για αστυνομική επέμβαση αστυνομικών δυνάμεων εντός του Αγίου Όρους.

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ
Μετά Τιμής
 – Γραφείο Τύπου
 – Ιεράς Μονής Εσφιγμένου – Άγιο Όρος
 – (κντ:6977253297)

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ — ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ 

  — Σήμερα μας επιδόθηκε εντολή εκκένωσης του αντιπροσωπείου μας στις Καρυές (κτήριο Β), «Μολών λαβέ». Δεν θα φύγουμε από το κονάκι μας επειδή η νέα αδελφότητα θέλει με εργασίες να δικαιολογήσει Ευρωπαϊκά κονδύλια. Είναι ο τόπος μετανοίας μας και εγκαταβιούμε σε αυτό σαν αδελφότητα αιώνες, πολλοί μοναχοί μας πρωτοπήγαν νέοι στο κονάκι πριν πενήντα χρόνια και τώρα πρέπει να φύγουν. Δεν θα το επιτρέψουμε να συμβεί ακόμα και αν είναι το τελευταίο που θα κάνουμε. Δεν ζητήσαμε ποτέ τίποτα , να μας αφήσουν ήσυχους ζητήσαμε . Να πάρουν τα Ευρωπαϊκά κονδύλια τους που τόσο κόπτονται και να μας αφήσουν στην προσευχή μας. Αλλά από ότι φαίνεται ενοχλούμαι παραπάνω από ότι πιστεύαμε. Σε συνέχεια του Δελτίου Τύπου μας από τις 11 Ιουλίου του 2013 δηλώνουμε ότι:
– Ποτέ με την θέληση μας δεν θα παραδώσουμε το κονάκι μας στους Κατσουλιέρηδες που εν μία νυκτί  βαφτίστηκαν Νέα Ιερά Μονή Εσφιγμένου ενάντια κιόλας στον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους. Αν και προσπάθησαν με λοστούς και βαριές ατυχώς να το πάρουν. Τώρα προσπαθούν με νομιμοφανείς εντολές εκκένωσης και αστυνομική συνδρομή. Σας δηλώνουμε ότι, ακόμα και αν χρειαστεί με το αίμα μας να υπερασπιστούμε το κονάκι, θα το κάνουμε. Παρακαλέσαμε ατυχώς για σύνεση και ηρεμία εντός Αγίου Όρους. Κάποιοι  θεωρούν τις ζωές μας παράπλευρες απώλειες, έτσι λοιπόν εμείς οι 108 μοναχοί της Ιστορικής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου ζωντανοί δεν θα παραδώσουμε ποτέ το κονάκι μας.
Οι αποφάσεις δικές σας…

Μετά τιμής,
Γραφείο Τύπου Ιστορικής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου – Άγιο Όρος
(Για όποιες διευκρινήσεις Ηρακλής Μωραϊτης 6977253297)
Αναρτήθηκε από Ι.Μ. ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

20.000€ ο πραγματικός μισθός του βουλευτή. Αποκάλυψη – σοκ μέσω … μισθοδικείου

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ

www.elbig.gr

Κύπρος: Μάθημα επιβίωσης του Ελληνισμού – Ζωηφόρος

http://www.zoiforos.gr/afieromata/e8nika/kypros/item/9535-kypros-mathima-epiviosis-tou-ellinismoy

____

17 July 201

Το τέλος της Αραβικής Άνοιξης Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΡΙΣΗΣ υποστράτηγος ε.α., διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά το πρώτο ξέσπασμα των εξεγέρσεων, αυτών που κατ’ ευφημισμόν, όπως απεδείχθη, απεκλήθησαν Αραβική Άνοιξη, η εξουσία έπεσε στα χέρια των ισλαμιστών, που ήταν καλύτερα οργανωμένοι και προετοιμασμένοι, αποκομίζοντας πολιτικά οφέλη,…Περισσότερα >> Ισλάμ:»Μεταξύ αγάπης και μίσους» Κάποιοι ανεγκέφαλοι στην χώρα μας αδυνατούν να καταλάβουν την θλιβερή πραγματικότητα και ερμηνεύουν την ισλαμική τυφλή βία και τρομοκρατία με πολιτικά κριτήρια, την στιγμή που οι φορείς και οι πρωταγωνιστές της δρουν με αμιγώς θρησκευτικά κίνητρα. Με τα τελευταία να υπακούουν στο μίσος και όχι για μία οποιαδήποτε μορφή κατάληψης…Περισσότερα >> Απροκάλυπτη διακίνηση λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας   Για πάνω από ένα μήνα κάτοικοι, επαγγελματίες και περαστικοί της Πλατείας Βικτωρίας γινόμαστε θεατές της διακίνησης λαθρομεταναστών που λαμβάνει χώρα σχεδόν καθημερινά, μέρα μεσημέρι και εντελώς απροκάλυπτα στην περιοχή μας. Από 7:30 έως 10:00 το πρωί κυκλώματα διακινητών αφήνουν ομάδες λαθρομεταναστών, οικογένειες, παιδιά, αλλά κυρίως…Περισσότερ

_

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

Εν Πειραιεί τη 15η Ιουλίου 2013.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.

Στις 4–6 Ιουνίου έγινε ο όγδοος κατά σειράν Διαθρησκειακός Διάλογος στη Θεσσαλονίκη μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ορθοδοξίας. Το φετινό θέμα του διαλόγου ήταν: «Το πνευματικό και φυσικό περιβάλλον: σεβασμός προς τον κόσμο, σεβασμός προς αλλήλους». Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (16-6-2013), στη συνάντηση έλαβαν μέρος υψηλόβαθμοι κληρικοί και καθηγητές τόσο Ορθόδοξοι, όσο και Ιουδαίοι. Προεξάρχων ο μητροπολίτης Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, ο οποίος κόμισε τις ευλογίες και μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος τόνισε πως «η σχέση μεταξύ ανθρώπων και η σχέση της ανθρωπότητος με την φύση δεν μπορούν να αποσυνδεθούν. Η καταστροφή του περιβάλλοντος και η κοινωνική αδικία, είναι όψεις της ιδίας αμαρτίας, συνιστούν την ίδια βλασφημία». Στη συνάντηση αυτή, πάντα κατά την εφημερίδα, έγιναν μακρές συζητήσεις για τις σχέσεις μεταξύ της πολιτικής και της θρησκείας και τα παρεπόμενά τους. Έγινε συζήτηση για τη θεωρία «περί της συγκρούσεως των πολιτισμών» του SamuelHuntington, όπου οι πολιτισμοί εξισώνονται με τις θρησκείες και πως οι θρησκείες, μέσω των φανατικών εξωθούν σε πράξεις βίας και τρομοκρατίας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι στη συνάντηση έγινε λόγος από θεολόγους και κληρικούς για την απάλειψη από τα ιερά κείμενα, τόσο της Ορθοδοξίας, όσον και του Ιουδαϊσμού, αντιχριστιανικών και αντισημιτικών αναφορών. Ωστόσο οι προτάσεις για μια τέτοια ενέργεια απορρίφτηκαν και από τις δύο πλευρές ως ανέφικτες, διότι προφανώς αυτό «θα ωφελούσε τους εκατέρωθεν εξτρεμιστές»! Και συνεχίζει η εφημερίδα το σημαντικότερο: «οι καταρτισμένοι ιεράρχες (σ.σ. ομιλεί εδώ μόνο για την ορθόδοξη χριστιανική πλευρά) μπορούν να επιλέγουν (σ.σ. με ποιά κριτήρια;) τα ιερά κείμενα κατ’ οικονομίαν, ανάλογα με το εκάστοτε κοινό»!

Σχετικά με το Συνέδριο αυτό και την θεματολογία του θα θέλαμε, να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις, για την ενημέρωση του πιστού λαού της μητροπολιτικής περιφέρειάς μας: Read more »

Δενμεμεληδες Ελληνες και Ελληνιδες, ξυπνηστε!

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 36-37

Αδελφοί, «εσχάτη ώρα εστίν». Από το υπερπέραν, όπου αναπαύονται οι ήρωες και οι μάρτυρες της φυλής μας, ακούεται φωνή:

Δενμεμέληδες Έλληνες και Ελληνίδες, γιατί κοιμάστε; Γιατί ζείτε αδιάφοροι και αναίσθητοι; Εάν πιάσει φωτιά εις το σπίτι σας, δεν μένετε αδιάφοροι, αλλά σπεύδετε να διασώσετε ό,τι προλάβετε από την υλική σας περιουσία. Αλλά ιδού τώρα μία πυρκαϊά απείρως φοβερωτέρα της υλικής, πυρκαϊά που καθημερινώς προσλαμβάνει μεγαλυτέρας διαστάσεις και εντείνεται και επεκτείνεται σφοδρότατα και απειλεί ηθικώς και θρησκευτικώς να πυρπολήσει το πάν. Ο ευλογημένος αυτός πνευματικός οίκος που λέγεται ορθόδοξος Ελλάς, κόποι αιώνων, κινδυνεύει να γίνει παρανάλωμα του πυρός.

Εμπρός εις το φρικτό αυτό θέαμα θα μείνετε αδιάφοροι; Δεν πρέπει να μείνετε αδιάφοροι. Καιρός να εγερθείτε εκ του πνευματικού ληθάργου, να εξεγερθείτε και να πολεμήσετε με τα νόμιμα μέσα που παρέχει το φιλελεύθερον και δημοκρατικόν πολίτευμα της πατρίδος, με την φωνή σας. Με την πίστη ακατάβλητον αγωνισθείτε, αγωνισθείτε με επιμονή και με σύστημα. Και τότε να είσθε βέβαιοι, ότι οι δαίμονες της κολάσεως, οποιονδήποτε χρώμα και αν έχουν, θα εξαφανισθούν και η Ελλάς θα παραμείνει χώρα Ορθοδοξίας.

ΣYNEXIZETAI

ΣΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Απο βιβλίο «ANTIΒΛΑΣΦΗΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου (σελ. 76-83)

«Καὶ ἐμασῶντο τὰς γλώσσας αὐτῶν ἐκ τοῦ
πόνου, καὶ εβλασφήμησαν τὸν Θεὸν
τοῦ οὐρανοῦ ἐκ τῶν πόνων αὐτῶν καὶ ἐκ
τῶν ἑλκῶν αὐτῶν, καὶ οὐ μετενόησαν
ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν»
(Αποκ. 16, 10-11)

Ζώμεν αγαπητοί μας αναγνώσται, ζώμεν εις ημέρας αφαντάστως πονηράς. Το Φως και το Σκότος παλαίουν. Ο αγών εισέρχεται εις κρισιμωτέρας φάσεις. Ποιος θα νικήση; Δεν πρέπει να υπάρχη καμμία αμφιβολία, ότι τελικώς τὸ Φως θα νικήση το Σκότος, ο Χριστός τον Σατανάν, η γη θα πλημμυρίση και πάλιν από κύματα φωτός και λαοί και έθνη θʼ αλαλάζουν από την χαράν ψάλλοντες: «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν». Άλλʼ έως ότου η ανθρωπότης φθάση εις την λαμπράν εκείνην ημέραν, θα διέλθη δια πολλών σταδίων, δια πολλών σκοτεινών περιόδων. Και διʼ αυτό οι Χριστιανοί, οι οποίοι ζουν εις σκοτεινάς και ταραχώδεις ημέρας, πρέπει να κρατούν τας λυχνίας των πάντοτε αναμμένας, να προσεύχωνται, να μελετούν την Αγίαν Γραφήν, τα Προφητικά αυτής βιβλία και μάλιστα την Αποκάλυψιν του Ιωάννου, και ούτως, ενώ οι άπιστοι θα κυλίωνται εις τα σκότη, οι πιστοί εν μέσω του σκότους θα γνωρίζουν τα σημεία των καιρών, θα προσανατολίζωνται σταθερώς προς τον Αστέρα ο οποίος εφάνη υπεράνω της Βηθλεέμ.

Σκοτειναί, ταραχώδεις, πονηραί ημέραι! Ποιος αμφιβάλλει; Δεν είναι υπερβολή εάν είπωμεν ότι η τρομερά σκιά του Αντιχρίστου, περί του οποίου ομιλούν αι Γραφαί, πλανάται τώρα επὶ της γης. Πολλά τα σημεία, που προειδοποιούν τον Χριστιανικόν κόσμον, ότι ο Αντίχριστος από ημέρας εις ημέραν κάμνει απαισιωτέραν την εμφάνισιν του εις τον πλανήτη μας. Το κακόν, η υπό ατόμων, κοινωνιών, μικρών και μεγάλων εθνών, φανερά, ασύστολος και αναιδής παραβίασις των αναλλοιώτων Αρχών του Ευαγγελικού Νόμου, λαμβάνει οσημέραι και μεγαλυτέρας διαστάσεις.

* * *

Ο Αντίχριστος μαίνεται και ο πλανήτης σείεται. Εν από τα πρώτα σημεία της εμφανίσεως Read more »

ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΕ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

_____

___

Είστε σημαδεμένοι 

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 35-36

Εσείς οι χριστιανοί που αγωνίζεστε είστε σεσημασμένοι, είστε σημαδεμένοι, έχετε την σφραγίδα του αρνιού. Όπου βρίσκονται ζωντανοί Χριστιανοί, τους γνωρίζουν έναν – ένα. Μπορεί αυτοί σε μια νύχτα να τους πιάσουν όλους αυτούς.

Δεν λένε εδώ πέρα στην πόλη οι οικουμενισταί και οι μαρξισταί; «Τι να κάνουμε; Εμείς ξέρουμε πολύ καλά τους Χριστιανούς, μη μας μιλάτε γι’ αυτούς. Ψόφιοι είναι. Αν μπορέσουμε να διώξουμε τον Καντιώτη, τελείωσε η υπόθεση. Όλη η Φλώρινα δική μας είναι». Έτσι θα κάνουν, θα χτυπήσουν κατακέφαλα.

Τέτοια διάθεση έχουν. Σφοδρώς πολεμούν τα κατηχητικά σχολεία, τας κινήσεις, τους ιεράρχας που ακόμα στέκονται και έχουν επί κεφαλής έναν αρχιεπίσκοπο ο οποίος είναι πειθήνιον όργανον των θελήσεών τους.

Ύστερα ο καθένας το σπιτάκι του, την οικογένεια του, και τίποτε περισσότερο. Δεν τον ενδιαφέρουν καθόλου τα άλλα. Είναι ιδιοτελείς πλέον οι άνθρωποι. Τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα κυριαρχούν, η ιδιοτέλεια και το συμφέρον βασιλεύουν.

Το πρωί ήρθαν να μου παραπονεθούν για κάποιον ιερέα. Θύμωσα και οργίστηκα. Κλοπή, κλοπή, κλοπή! Δίνουν οι άνθρωποι χρήματα για την εκκλησία, και τα αρπάζει ο παπάς όλα και δεν αφήνει τίποτα στην εκκλησία. Νέοι Ιούδαι. Πέρα από την παπαδιά τους και τα παιδιά τους τίποτε άλλο ιερό και όσιο δεν τους ενδιαφέρει. Σπάνιο πράγμα είναι οι ευλαβείς ιερείς που είναι έτοιμοι για θυσίες.